Przedstawić na wykresach h-s i T-s przemiany termodynamiczne wody i pary wodnej (izobara,
izochora, izoterma itd.) zaznaczyć: pracę, ciepło i pracę techniczną.













Omówić wpływ ciśnienia początkowego pary świeżej

na sprawność obiegu Clausiusa -

Rankine’a.

•

Wzrost ciśnienia początkowego nie ma jednoznacznego wpływu na sprawność obiegu C-R;

•

W pewnym obszarze zależnym od temperatury początkowej sprawność obiegu C-R wzrasta;

•

W praktyce nie udaje się wykorzystać maksymalnego ciśnienia ponieważ rośnie wielkość

zawilgocenia (zawilgocenie graniczne 0.85);

•

Każdej wartości temperatury początkowej (przy założonej stałej wartości ciśnienia w

skraplaczu) odpowiada jedno ciśnienie początkowe dla którego sprawność obiegu idealnego
C-R jest największa;

•

Ze wzrostem ciśnienia sprawność wewnętrzna turbin małej mocy maleje;

•

Wzrost ciśnienia wiąże się ze wzrostem kosztów inwestycyjnych i gorszymi własnościami

manewrowymi;

•

Ze zmianą ciśnienia zmienia się spadek entalpii w turbinie potrzebny do realizacji zadanej

mocy i jednocześnie rośnie liczba stopni turbiny.

Tylko w pewnym obszarze ciśnień sprawność obiegu jest maksymalna.

Omówić wpływ temperatury początkowej pary świeżej

na sprawność obiegu Clausiusa –

Rankine’a.

•

Wzrost temperatury początkowej zawsze zwiększa sprawność obiegu C-R;

•

Ze wzrostem temp rosną koszty inwestycyjne (materiały – część WP oraz elementy kotła);

a)

Stale węglowe do około 400°C;

b)

Stale niskostopowe molibdenowe, chromomolibdenowe (0.5% molibdenu i 1%
chromu) do około 450°C;

c)

Stale wysokostopowe, stopy austenityczne powyżej 450°C;

d)

Stale stopowe o strukturze ferrytycznej (zwiększone dodatki Chromu, Molibdenu
Wolframu i Wanadu), zależnie od składu od 535 do 580°C;

e)

Stale Żaroodporne o strukturze austenitycznej lub stopy austenityczne oparte o
Nikiel lub Kobalt powyżej 580°C;

stale b) 2-5 razy droższe niż stale a);
stale c) do 50 razy droższe niż stale a);
stale d) do 100 razy droższe niż stale a);

•

Obecnie praktycznie stosuje się stale ferrytyczne w zakresach od 535 do 570°C;

•

Wartości temperatury początkowej i ciśnienia początkowego dobiera się w zależności od
pracy turbiny;

o

dla turbin ruchu podstawowego (mało zmienne obciążenie) wyższe wartości;

o

dla bloków manewrowych (silnie zmienne warunki) niższe wartości.

Omówić wpływ ciśnienia końcowego

na sprawność obiegu Clausiusa – Rankine’a.

Zmniejszenie ciśnienia końcowego powoduje obniżenie dolnej temperatury obiegu i mimo
jednoczesnego obniżenia średniej górnej temperatury obiegu zawsze prowadzi do wzrostu
sprawności obiegu.

Dążymy do najniższego możliwego ciśnienia, ale zależy od temperatury wody chłodzącej jaką
dysponujemy oraz od krotności chłodzenia.
p = 3.5 kPa dla akwenów otwartych;
p = 7kPa dla chłodni kominowych;
Zmniejszenie przyrostu temperatury wody chłodzącej wymaga wzrostu krotności
chłodzenia - zwiększenie strumienia wody chłodzącej - podrożenie instalacji wody chłodzącej;
bądź zwiększenie powierzchni wymiany ciepła - większy kondensator i turbina - większe koszty.

Omówić przegrzew międzystopniowy parą świeżą w turbozespołach parowych.

•

Poprawia realizację praktyczną obiegów z wysokim ciśnieniem początkowym ponieważ
zmniejsza zawilgocenie czynnika w końcowej fazie ekspansji;

•

Prowadzi do poprawy sprawności obiegu ale tylko poprzez właściwy dobór parametrów;

•

Istnieje optymalna wartość ciśnienia przegrzewu określana drogą analityczną bądź graficzną;

•

Zwiększa spadek entalpii w turbinie, więcej stopni;

•

Turbozespół jest większy, cięższy, ma co najmniej dwa kadłuby;

•

Rozbudowa układu, większe koszty inwestycyjne;

•

Straty ciśnienia w kanałach nawet do 20%-wada;

•

Zyski termodynamiczne zwykle przeważają i praktycznie wszystkie nowoczesne układy

•

maja przegrzew międzystopniowy-integralna część kotła.

Para już wykorzystana przez turbinę wysokiego ciśnienia jest podgrzewana przez parę, która zaraz ma
się dostać do turbiny wysokiego ciśnienia, czyli świeża.

Omówić przegrzew międzystopniowy w kotle w turbozespołach parowych.

Para po wyjściu z turbiny o wysokim ciśnieniu wraca do kotła i tam jeszcze raz jest przegrzewana, ale
nie miesza się z parą świeżą i idzie do turbiny o niskim ciśnieniu. (podstawy jak w zadaniu wyżej)
Przegrzew międzystopniowy (wtórny) – zabieg stosowany do podniesienia sprawności w siłowni
parowej funkcjonującej według obiegu Rankine'a. Pozwala on na pewne przybliżenie obiegu
termodynamicznego siłowni do obiegu Carnota posiadającego największą sprawaność dla danych
temperatur dolnego i górnego źródła ciepła (karnotyzacja obiegu).
W przypadku siłowni parowej przegrzew wtórny polega na skierowaniu pary z powrotem do kotła
parowego po rozprężeniu na wysokoprężnej części turbiny parowej. Para zostaje ponownie
przegrzana, w wyniku czego jej entalpia rośnie. Para wtórnie przegrzana kierowana jest do części
średnio- lub niskoprężnej turbiny, gdzie następuje dalsze rozprężanie pary do ciśnienia wylotowego.
Zwykle temperatura czynnika na wylocie z przegrzewu wtórnego bliska jest temperaturze na wylocie
z przegrzewu pierwotnego. Nieraz jest ona nieco wyższa z uwagi na niższe ciśnienia panujące w
rurach przegrzewacza kotła i rurociągu, a więc i mniejsze obciążenie statyczne materiału (mniejsza
skłonność do pełzania).




















Rys. Schemat obiegu z przegrzewem międzystopniowym.

Omówić wady i zalety stosowania regeneracyjnego przegrzewu wody zasilającej.
Regeneracyjny podgrzew wody zasilającej kocioł realizowany jest zwykle w kilku wymiennikach,
dzięki czemu minimalizowane są straty egzergii. Ilość wymienników zależna jest od wielkości bloku
energetycznego, i wynosi zwykle od kilku do kilkunastu. Część wymienników umieszczona jest przed
pompą zasilającą (wymienniki niskoprężne), a część za (wymienniki wysokoprężne). Nazwa pochodzi
oczywiście od ciśnienia panującego po stronie kondensatu.
Zalety

•

Zwiększona sprawność mocy turbiny poprzez wzrost średniej górnej temperatury
doprowadzenia ciepła w kotle

•

Wzrost mocy pompy wody zasilającej

•

Regeneracja poprawia sprawności wewnętrzne turbin, w WP rośnie strumień pary, w NP
maleje strumień pary co poprawia kształtowanie układu łopatkowego

•

Do kondensatora wpływa mniejszy strumień pary –> mniejsze ciepło strat skraplania->
mniejsza i tańsza instalacja wody chłodzącej

Wady

•

Wysoka temperatura wody zasilającej utrudnia utrzymanie niskich temp spalin wylotowych z
kotła co obniża jego sprawność

•

Wzrost liczby wymienników powoduje wzrost kosztów bloku i stopnia złożoności

•

Upusty w NP są naturalnymi separatorami wilgoci – korzystne ale komplikują układ
prowadząc do strat przepływu w obrębie turbiny

Turbiny dużej mocy powinny mieć rozbudowany układ regeneracji, przegrzew międzystopniowy i
wysoką wewnętrzną sprawność turbiny. Turbiny małej mocy jak najbardziej uproszczoną konstrukcję,
ograniczoną liczbę wymienników itp. Turbiny ruchu wstecz i mocy szczytowych powinny być proste i
tanie ich sprawność termiczna nie ma znaczenia. W rejonach drogiego paliwa dąży sie do
maksymalizacjo kosztów sprawności bloku odwrotnie dla taniego paliwa.

Omówić turbiny biegu wstecz
Okrętowe turbiny parowe, Użyte jako silniki główne, muszą zapewnić możliwość nadania statkowi
ruchu wstecz. Warunek ten spełniają turbiny nawrotne. Główny zespół turbinowy statku handlowego
przy pracy wstecz powinien, podczas co najmniej 15 minut rozwijać moc nie mniejszą niż 40% mocy
nominalnej biegu naprzód przy ustalonej prędkości kątowej równej 70% nominalnej prędkości
kątowej biegu naprzód. Moc turbiny biegu wstecz powinna zapewnić konieczną zdolność
manewrowania statkiem w rożnych warunkach eksploatacyjnych. Zagadnienia te precyzyjnie regulują
przepisy towarzystw klasyfikacyjnych. Typowe obroty części WP oraz SP są rzędu 4000 ÷ 7000
obr/min. Natomiast obroty części NP mają zwykle 2000 ÷ 4500 obr/min. W celu zapewnienia napędu
wstecznego okrętu stosuje się turbiny wstecznego biegu. Rozwiązanie to pozwala uzyskać pow. 20%
nominalnej mocy silnika głównego przy ruchu do tyłu.

Omówić podstawowe obiegi jądrowe z reaktorami chłodzonymi wodą lekką stosowane.
Schemat cieplny siłowni jądrowej zależy głównie od typu reaktora
Ponad 90% pracujących to reaktory na neutrony termiczne z tego około 80% jest chłodzonych wodą
lekką, a pracują one w dwu układach:
1) Jednoobiegowe (jednokonturowe) - BWR (Boiling Water Reactor) ~ 40%;
Elementy jądrowe bloku energetycznego (BWR).
Woda spełnia rolę: moderatora chłodziwa i reaktora neutronów, a także czynnika roboczego w cyklu
wodno parowym. Wytwornicą pary jest sam reaktor.

2) Dwuobiegowe (dwukonturowe) - PWR (Pressurized Water Reactor) ~ 60%.
Elementy jądrowego bloku energetycznego (PWR).
Ciepło jest doprowadzane do wytwornicy pary przez wodę pod ciśnieniem 15-20MPa. Woda spełnia
rolę moderatora chłodziwa i reaktora neutronów.

Wyprowadzić wzór na sprawność obiegu z turbiną parową.

gdzie:

- temperatura początkowa

- średnia górna temperatura obiegu

Wyprowadzić wzór na pracę turbiny w obiegu z turbiną gazową.

Praca techniczna w przemianie adiabatycznej nieodwracalnej

4

3

h

h

l

−

=

(różnica entalpii)

)

(

4

3

4

3

T

T

c

h

h

l

pT

T

−

=

−

=

s

s

T

T

T

T

T

h

h

h

h

4

3

4

3

4

3

4

3

−

−

=

−

−

=

η

, stąd:

)

(

4

3

4

3

s

T

T

T

T

T

−

=

−

η

wtedy:













−

=

−

=

3

4

3

4

3

1

)

(

T

T

T

c

T

T

c

l

s

pT

T

s

pT

T

T

η

η

T

T

p

p

T

T

s

κ

κ

1

3

4

3

4

−













=

więc:

































−

=

−

T

T

p

p

T

c

l

pT

T

T

κ

κ

η

1

3

4

3

1

4

3

p

p

T

=

Π

więc ostatecznie:

































Π

−

=

−

T

T

T

pT

T

T

T

c

l

κ

κ

η

1

3

1

1

Omówić wpływ parametrów czynnika na sprawność obiegu z turbiną gazową.
Czynnikiem jest gaz
Na sprawność turbiny gazowej wpływ ma:
- spręż kompresora (ciśnienie za sprężarką do ciśnienia przed p2/p1) czyli ciśnienie powietrza przed
komorą spalania
- temp. za komorą spalania – ogólnie im wyższa temp. tym wyższa sprawność, niestety jest ona
ograniczona żarowytrzymałością i żaroodpornością elementów konstrukcyjnych
Dla danej temperatury spalin na wlocie do turbiny istnieje pewien optymalny spręż, przy którym
krzywe sprawności osiągają maksimum, po czym następuje ich spadek.

Omówić wpływ chłodzenia międzystopniowego powietrza na sprawność zespołu turbogazowego.
Chłodzenie międzystopniowe sprężonego powietrza jest jednym ze sposobów na podnoszenie
sprawności silnika. Wykorzystany jest tu fakt, że im niższa temperatura gazu, tym mniejsza jest praca
sprężania. Możliwość podniesienia sprawności jest jednak niewielka, ponieważ wraz ze wzrostem
intensywności chłodzenia maleje temperatura powietrza na wlocie do komory spalania, więc musi
wzrosnąć ilość spalanego paliwa. Ponieważ spada temperatura powietrza na wylocie z komory
spalania, więc szczególnie celowym staje się tu zastosowanie regeneracji ciepła, i takie rozwiązania są
stosowane w praktyce. Jednak wymagają one zastosowania zarówno chłodnic międzystopniowych
jak i rekuperatorów, które nieco komplikują układ, zwiększają masę i podnoszą koszty inwestycyjne.

Wyprowadzić wzór na sprawność obiegu turbogazowego np. trójwałowego.

Omówić obiegi gazowe zamknięte i półzamknięte.
Zalety obiegów zamkniętych:

•

można spalać dowolne paliwo;

•

wysokosprawna regulacja mocy, brak występowania naprężeń termicznych;

•

można stosować wysokie ciśnienie na wlocie do kompresora mniejsze gabaryty przy stałej

mocy czy też większy strumień masy czynnika większa moc;

•

można stosować dowolny gaz w obiegu gaz o wysokim cieple właściwym i wysokie

przyrosty

•

temperatury co skutkuje większą pracą;

•

można stosować czystszy czynnik mniejsze średnice rurociągów;

•

można budować układy o wielkich mocach;

•

można zastosować w układach z reaktorami jądrowymi;

•

można łatwo prowadzić gospodarkę skojarzoną.

Wady obiegów zamkniętych:

•

większe gabaryty zespołów

•

skomplikowany wymiennik WT, duży, ciężki, drogi;

•

uzależnienie od źródła wody chłodzącej.

Wyprowadzić wzór na sprawność obiegu kombinowanego parowo-gazowego.

1

Q

N

N

TG

TP

P

G

+

=

−

η

Narysować przykładowy schemat układu kombinowanego parowo-gazowego i przedstawić w
układzie h-s.

Narysować i omówić proces wymiany ciepła w kotle utylizacyjnym obiegu gazowo-parowego.
Analiza możliwości odzyskania strat cieplnych układów energetycznych statków
wykazuje, że w wielu siłowniach średnich mocy istnieje znaczny nadmiar ciepła traconego
w spalinach wylotowych wobec zapotrzebowania ciepła do celów grzewczych [4, 7]. Dlatego
też poszukując alternatywnych rozwiązań uznano za zasadne rozpatrzenie skuteczności
i efektywności wykorzystania ciepła odpadowego o niskim poziomie energetycznym
w turbinach utylizacyjnych na parę nasyconą w następujących wariantach:

1. Potrzeby grzewcze pokrywa para nasycona, a nadwyżki pary są kierowane
na turboprądnicę (rys. 3).
2. Potrzeby grzewcze pokrywa para nasycona, a nadwyżki pary są kierowane
na przegrzewacz i turboprądnicę (rys. 4).
3. Kocioł produkuje parę przegrzaną, która jest kierowana na turboprądnicę, natomiast
na cele grzewcze pobierana jest para nasycona z turboprądnicy (rys. 5).

Na rysunku 3 przedstawiono uproszczony przykład jednociśnieniowej instalacji utylizacji
ciepła odpadowego spalin wylotowych silnika głównego, gdzie cała wyprodukowana para
nasycona jest wykorzystywana na potrzeby turbiny (wariant „1”).
W praktyce budownictwa okrętowego występuje duża różnorodność rozwiązań
konstrukcyjnych instalacji utylizacyjnych [5, 8, 15, 16, 17]. Zalety pary przegrzanej jako
czynnika roboczego powodują stosowanie jej do zasilania pierwszych stopni turbiny
utylizacyjnej. Schematy rozpatrywanych instalacji z parą przegrzaną przedstawiono
na rysunkach 4 i 5 (warianty „2” i „3”).

Omówić siłownię kombinowaną statku typu COGAS, CODOD itd.

•

Schemat układu napędowego siłowni kombinowanej typu CODOG

1-tłokowy średnioobrotowy silnik spalinowy; 2- turbozespół spalinowy; 3- przekładnia;
4- sprzęgło rozłączne.

•

Schemat układu napędowego typu CODAG

1-tłokowe silniki spalinowe; 2- turbozespoły spalinowe; 3- dmuchawy; 4-eżektory

•

Schemat układu napędowego typu COGAS

1- turbozespół spalinowy; 2- kocioł utylizacyjny; 3 turbina parowa; 4- rurociąg doprowadzający parę z
kotła utylizacyjnego do turbiny parowej; 5- przekładnia z łożyskiem oporowym.

•

Schemat układu napędowego typu COSAG

1-turbina parowa; 2- turbozespół spalinowy; 3- kocioł parowy, 4- przekładnia zbiorcza; 5- sprzęgło
rozłączne

•

Schemat układu napędowego typu COGOG

1-turbozespół spalinowy Nw = 4000kW; 2- turbozespół spalinowy Nw= 20000kW; 3-przekładnia
redukcyjna; 4-sprzęgło rozłączno-nawrotowe; 5- zespół prądotwórczy; 6- zbiornik rozchodowy
paliwa; 7- śruba nastawna; 8- łożysko oporowe.

CODAD (ang. COombined Diesel And Diesel) – rodzaj siłowni statku wodnego, składającej się z jednej
lub więcej par silników diesla, w których jeden z silników pracuje podczas prędkości mniejszej
(ekonomicznej), a drugi jest dodatkowo uruchamiany podczas prędkości większej lub podczas
większego obciążenia jednostki.
System stosowany najczęściej w układzie jednej pary silników na każdą linię wału. Silniki mogą, ale
nie muszą różnić się mocą. Rozwiązanie to służy oszczędności paliwa podczas prędkości
ekonomicznych. Siłownie takie stosowane są zwłaszcza na okrętach wojennych, ale spotykane
również na promach np. MF Jan Heweliusz czy jednostce bliźniaczej MF Mikołaj Kopernik (cztery
jednakowe silniki pracujące parami na dwóch liniach wałów) oraz większych jednostkach rybackich
(układ ojciec-syn z dwoma niejednakowymi silnikami).
CODOG (ang. COmbined Diesel Or Gas turbine) – rodzaj siłowni na okręcie, składającej się z jednego
lub więcej silników diesla pracujących podczas prędkości marszowej (ekonomicznej), oraz jednej lub
więcej turbin gazowych, na które jest przełączany napęd podczas prędkości maksymalnej
(pościgowej).
System stosowany najczęściej w układzie jednej pary silnik-turbina na każdą z dwóch śrub
napędowych. Silniki diesla nie pracują podczas pracy turbin gazowych.
System CODOG stosowany jest na jednostkach pływających wymagających zarówno dużego zasięgu
jak i doraźnej dużej mocy. Służy oszczędności paliwa. Wykorzystywany jest we współczesnych
okrętach wojennych średniej wielkości, np. fregatach rakietowych.

Scharakteryzować turbiny tarczowe oraz bębnowe.
Turbiny tarczowe(komorowe)- są to turbiny akcyjne w których przyjmuje się p=0.1 do0.2(0.3). Nazwa
tarczowe wyniki z budowy turbiny. Tutaj wirnik składa się z tarcz wirnikowych na których
zamocowane są łopatki robocze. Tarcze wirnikowe mogą być połączone z walem w różny sposób, wał
i tarcze wykonane z jednej odkuwki(wirnik integralny), a dysze kierownicze umieszczone w tarczach
kierowniczych zamocowanych w kadłubie. W turbinie tarczowej występuje niewielka siła osiowa
dająca się zrównoważyć odpowiednim łożyskiem oporowym(np. Mitchella). Współcześnie spotyka się
rozwiązania mieszane . Turbina może mieć pewna liczbę stopni bębnowych resztę tarczowych.

Turbiny bębnowe - są to turbiny reakcyjne o p=0.5 i więcej. Stopień bębnowy zajmuje większą
długość kierunku osiowym, turbiny rekacyjne wymagają większej ilości stopni. Występuje w nich
dość znaczna siła osiowa, która równoważy się tzw. tłokiem odciążającym, który jest kłopotliwie
konstrukcyjny. Współcześnie spotyka się rozwiązania mieszane . Turbina może mieć pewna liczbę
stopni bębnowych resztę tarczowych.

Narysować przekrój osiowy przez stopień typu reakcyjnego, linię ekspansji w układzie h-s oraz
narysować trójkąty prędkości.

Narysować przekrój osiowy przez stopień typu akcyjnego, linię ekspansji w układzie h-s oraz
narysować trójkąty prędkości.

-kąt pod jakim para wypływa z dyszy(kierownicy)(kąt pod jakim para z prędkość c1 wpada do

wirnika)

-kąt pod jakim para wpływa na wlocie do wirnika(pod jakim skierowana jest prędkość względna na

wlocie)

- prędkość bezwzględna z jaką para wpływa w kanały między łopatkowe

- prędkość względna z jaką para przepływa na wlocie

i

analogicznie

U -prędkość obwodowa, unoszenia (wypadkowa z i c)

- izentropowy spadek cieplny(dla układu idealnego)

- izentropowy spadek cieplny minus straty powstałe przy przepływie przez przyrządy

ekspansyjne(dysza, kierownica)

Wyprowadzić wzór na pracę obwodową stopnia (zaznaczyć na wykresie h-s).

Lu - praca obwodowa stopnia (izentropowy spadek ciepła minus straty obwodowe i poza obwodowe)
Starty obwodowe: w przyrządach ekspansyjnych, łopatkach wirnikowych i straty na wylocie
Straty poza obwodowe: nieszczelności, straty tarcia, wentylacji, wilgotności

Narysować i omówić wielkości charakteryzujące profil kierowniczy oraz wirnikowy.

Napisać wzór na sprawność obwodową stopnia pośredniego, pierwszego itd.

gdzie:
u - prędkość obwodowa na średniej średnicy stopnia ze względów wytrzymałościowych nie powinna
przekraczać od 100 do 300 m/s(max.400 m/s)
Hs - izentropowy spadek entalpii w turbinie jednostopniowej
C1u,2u-składowe obwodowych prędkości obwodowych wyznaczanych z rysunku (rysunek trójkątów
prędkości.
Co - prędkość wypływu pary z kierownicy
C2 - bezwzględna prędkość wylotowa
Lu - praca obwodowa(suma prac otrzymanych na obwodzie obu wieńców wirnika)
Ls - praca stopnia
Hk - adiabatyczny spadek entalpii w jednym stopniu turbiny rozłożony na kierownicę
Hw - adiabatyczny spadek entalpii w jednym stopniu turbiny rozłożony na wirnik

Omówić podstawowe wskaźniki projektowe stopnia.

Omówić zalety i wady turbin wielostopniowych.
Turbiny wielostopniowe (w odróżnieniu od jednostopniowych) mają szereg właściwości,
stanowiących ich zalety i umożliwiających uzyskanie dużej sprawności. Do właściwości tych należą:

•

Możliwość podziału całkowitego spadku entalpii turbiny na poszczególne stopnie tak, aby
uzyskać optymalne wartości stosunków x1=u/c1 , przy których przypadają maksymalne (lub
zbliżone do maksymalnych) wartości sprawności stopni lub całej turbiny. Podział na stopnie
umożliwia stosowanie średnich stopni, przy których prędkości obwodowe są utrzymane w
dopuszczalnych granicach.

•

Możliwość takiego doboru średnic poszczególnych stopni, by wysokość kanałów łopatkowych

stopni pracujących w zakresie wysokich ciśnień w turbinie (a więc małych objętości
właściwych pary) nie wypadła zbyt mała oraz by wysokość kanałów łopatkowych stopni
pracujących w zakresie niskich ciśnień (a więc wielkich objętości właściwych pary) nie
wypadła zbyt wielka.

•

Możliwość wyzyskania w stopniach straty wylotowej, t j. energii kinetycznej pary wylotowej

ze stopni poprzednich.

•

Częściowe odzyskiwanie strat wewnętrznych stopnia, zamieniających się w ciepło i

podwyższających wartość entalpii przed stopniem następnym, stanowi zawsze zaletę:

•

Dalszą właściwością i zaletą turbiny wielostopniowej jest możliwość zastosowania

regeneracyjnego podgrzewania skroplin, a zatem zmniejszenia jednostkowego zużycia ciepła
turbiny w stosunku do turbiny tej samej mocy bez regeneracji, mimo że jednostkowe zużycie
pary zwiększa się. Zwiększenie zużycia pary świeżej powoduje zwiększenie wysokości łopatek
w stopniach turbiny pracujących w zakresie wysokości ciśnień pary. Przedstawia to pewną
korzyść dla turbin małej mocy, w których łopatki wspomnianych stopni są niskie. Większą
stosunkowo korzyścią, dającą się wyzyskać w turbinach dużej mocy, jest zmniejszenie
wysokości łopatek w ostatnich stopniach tych turbin, wobec zmniejszenia natężenia
przepływu przez te stopnie (zmniejszenie to może dochodzić do ok. 30% w odniesieniu do
przełyku turbiny).

Wady:
Koszt wykonania turbiny wielostopniowej zwiększa się w zależności od liczby stopni. Również koszty
wykonania turbiny są tym większe, im większe są średnice podziałowe stopni turbiny. Wymaganie
dobrej sprawności turbiny z konieczności powiększa liczbę stopni turbiny