Posag (wiano) -
wnoszony mężowi przez żonę przy zawieraniu
Jeżeli żona nie miała posagu, prawo polskie wyznaczało jej pewną sumę z majątku
męża. Był to tzw. zawieniec (pro crinili). Natomiast to, co mąż zapisywał żonie,
nazywano przywiankiem.
Dawne prawo polskie, zostawiając wysokość posagu zwyczajowi, zastrzegało, aby był
dla męża użyteczny i aby po jego śmierci dostarczył utrzymania dla żony. Żona po
śmierci męża była bowiem obowiązana rodowi zmarłego oddać jego zbroję,
, wydzieliwszy te, na których za życia męża jeździła.
W średniowiecznej Polsce posag otrzymywała dziewczyna wychodząca za mąż od ojca
lub opiekuna. Wnosiła go do nowego gospodarstwa. Stanowił część majątku rodzinnego
należnego córce (stąd kobieta zwykle nie miała prawa do spadku po rodzicach).
Zabezpieczeniem posagu przez męża było
. Prawo uchwalone w
utratą posagu.
W wielu kulturach posag bądź wiano do dziś odgrywają istotną rolę społeczną, np. w
krajach arabskich (pod nazwą