Zestaw 9

1. OSNOWY REALIZACYJNE. OPRACOWANIE WYNIKÓW POMIARU METODĄ
PARAMETRYCZNĄ, UKŁAD LOKALNY.
Mając daną osnowę z pomierzonymi kątami i długościami ustalamy liczbę obserwacji nadliczbowych i
wybieramy parametry
f =n- r
Gdzie f to liczba obserwacji nadliczbowych
r- liczba obserwacji koniecznych
n- liczba niewiadomych
następnie obliczmy współrzędne przybliżone punktów osnowy. Ze współrzędnych przybliżonych obliczamy kąty
i długości (przybliżone wartości wielkości mierzonych), a następnie macierze A,L,P.
l= α

obl

- α

obs

l= d

obl

- d

obs

L to macierz wyrazów wolnych
P to macierz wag
c/m

2

0 0

P= 0 c/m

2

0

0 0 c/m

2

obliczamy wartości przyrostów dx oraz dy, możemy to zrobić dwiema metodami:
A

t

PAdx+ A

T

PL=0

metoda nieoznaczona: dx= -(A

T

PA)

-1

A

T

PL

metoda oznaczona: [A

T

PA| A

T

PL]= R

T

[R|L

R

]

Rdx+ L

R

=0 stąd obliczamy dx

Po obliczeniu przyrostów do współrzędnych dx i dy obliczamy poprawki V
V=Adx+L
Przyrosty dodajemy do współrzędnych przybliżonych, poprawki zaś do wartości obserwowanych.
Pierwszy etap kontroli: S=V

T

PV

S’= L

T

PL+ L

T

Padx

S=S’
Obliczamy wyrównane obserwacje. Np. d

wyr

= d

obs

+V

Obliczenie wyrównanyc współrzędnych X

wyr

= X

przybl

+dx

Drugi etap kontroli: sprawdzamy czy wartości obliczone z wyrównanych współrzędnych są równe wyrównanym
po dodaniu poprawek
Analiza dokładności:
m

o

2

= (V

T

PV)/(n-r)

błędy średnie wyznaczonych parametrów dla metody nieoznaczonej
Cx= m

o

2

*( A

T

PA)

-1

= m

x

2

cov(x,y)

cov(x,y) m

y

2

błąd położenia punktu m

p

= √( m

x

2

+ m

y

2

)

błędy średnie wyrównanych wielkości metodą nieoznaczoną: m

i

2

= m

0

2

* F

T

(A

T

PA)

-1

F, gdzie:

F= δF/δx

1

δF/δx

2

błędy średnie wyrównanych wielkości metodą oznaczoną
m

i

2

= m

0

2

*F

R

T

F

R, gdzie

R

T

F

R

= F

2. POŁĄCZENIE TORÓW ROZJAZDAMI O RÓŻNYCH SKOSACH

3. LINIA NAPOWIETRZNA ZASADY POMIARU I OPRACOWANIA WYNIKÓW
DANE:
H

st

, H

i

, d, α, β

Kolejność obliczeń:

Wysokości punktów (H

1

, H

2

, H

3

):

Analogicznie obliczamy:

Jeżeli:

to,

4. INWENTARYZACJA. METODA INDUKCYJNA, ZASADY POMIARU.
Przez podziemne uzbrojenie terenu rozumiemy istniejące w terenie urządzenia sieci przewodów: wod., kanal.,
ciepln., gaz., elektr., telekom. i innych. Urządzenia te, zgodnie ze standardami, powinny być geodezyjnie
zinwentaryzowane w trakcie prac, przed ich zasypaniem.
Inwentaryzacji urządzeń (przewodów) podziemnych dokonuje się na dwa sposoby:
-pomiar w wykopie,
-pomiar na podstawie wskazań aparatury wykrywającej przewody podziemne.
Przekopy wykonuje się w sytuacji występowania zakłóceń pola elektromagnetycznego przewodów i
niemożności określenia ich położenia wykrywaczem oraz przy dużej liczbie przewodów na różnych
głębokościach, równoległych i krzyżujących się.
Wykrywacze mogą działać na różnych zasadach, ale najpopularniejsza jest metoda indukcyjna.
Nadajnik lokalizatora (postawiony nad przewodem) wytwarza zmienne pole magnetyczne, które jest zakłócane
przez badany przewód, lokalizacja położenia przewodu polega na przemieszczaniu anteny ustawionej pionowo
w dół, nad powierzchnią terenu i śledzenie reakcji odbiornika.
Gdy antena lokalizatora przybliża się do miejsca, pod którym znajduje się przewód, odczyt wskaźnika
potencjometru wzrasta, a sygnał dźwiękowy staje się bardziej intensywny. Następnie, gdy antena jest już nad
przewodem zarówno wskaźnik potencjometru, jak i sygnał dźwiękowy maleją do minimum. W ten sposób
określamy miejsce, pod którym znajduje się przewód.
Aby określić głębokość zalegania przewodu, ustawiamy antenę pod kątem 45° stosunku do poziomu i
przesuwamy nad terenem, aż do uzyskania efektów jak przednio. Ponieważ antena ustawiona była pod kątem
45° w stosunku do poziomu to odległość anteny od osi przewodu jest identyczna jak głębokość zalegania
przewodu (bo tangens 45°=1). W celu sprawdzenia tych wskazań powinniśmy czynność powtórzyć z drugiej
strony lokalizowanego przewodu

5. CO TO JEST MONTAŻ WYMUSZONY I SWOBODNY, RYSUNEK.
Montaż swobodny – montaż elementów prefabrykowanych, wykonywany na styk prosty, bez pomocy części
łączących, ograniczających wielkości odchyłek montażu, pozwalający na swobodne, wzajemne przesunięcia
względem siebie montowanych elementów.

Montaż wymuszony (przymusowy) – montaż elementów prefabrykowanych, wyposażonych w płaszczyznach
stykowych w złącza montażowe ograniczające odchyłki montażu, wyznaczające z dużą dokładnością miejsce
usytuowania elementów w konstrukcji budynku.

System budowlany W-70 (Wrocławska Wielka Płyta) - wielkowymiarowe elementy ścienne są tu zaopatrzone w
tzw. urządzenia rektyfikacyjne. Są to śruby rektyfikacyjne (śrubowe trzpienie) z nakrętkami, umieszczone w
górnej części płyty w jej osi podłużnej oraz wnęki rektyfikacyjne z tulejami, umieszczone w dolnej części płyty.