Demodulacja diodowa 

 
Demodulacją nazywamy całość procesu, który prowadzi do odtworzenia sygnału modulującego 

(informacyjnego) z sygnału zmodulowanego. Demodulacja jest odwrotnością procesu modulacji. 
Detekcja jest to etap wydzielania sygnału modulującego, poprzez zastosowanie odpowiedniej metody 
zależnej od rodzaju sygnału wejściowego (zastosowanej modulacji) i od indywidualnych cech 
urządzenia służącego do detekcji nazywanego detektorem. Jednym z rodzajów detekcji jest detekcja 
diodowa, nazywana też demodulacją diodową. 

Najprostszym przykładem zastosowania demodulacji diodowej jest odbiornik 

detektorowy zbudowany z pojedyńczej diody, połączonej szeregowo z anteną i 
odbiornikiem (słuchawką, głośnikiem). Dioda ta powinna być diodą detekcyjną, 
najlepiej germanową. Schemat takiego odbiornika przedstawiony jest na rysunku 
obok. Na tym przykładzie omówimy zasadę demodulacji diodowej. 

Warunkiem działania tego układu jest dostarczenie odpowiednio dużej wartości 

napięcia (najlepiej rzędu kilku woltów), ponieważ w początkowym zakresie 
charakterystyki przewodzenia diody (do 0,2-0,3V) przyrost prądu przewodzenia jest 
nieznaczny. Dopiero przy wartości przewyższającej 0,5V charakterystyka ma przebieg 
prostoliniowy i nadaje się do detekcji sygnału. W układzie przedstawionym na 
schemacie dioda może przepuścić tylko dodatnie połówki prądu. Prąd ten przepływa 
przez odbiornik(słuchawki, głośnik). Prąd ten nadal pozostaje prądem wysokiej 
częstotliwości, ale dzięki obcięciu jego ujemnej części ma on niezerową wartość 
średnią. Ta wartość średnia jest proporcjonalna do wysokości dodatnich połówek 
sygnału wejściowego i odpowiada sygnałowi małej częstotliwości modulującemu wejściowy sygnał 
radiowy. Jeżeli prąd ten przepłynie przez słuchawkę (głośnik), to pomimo jego wysokiej częstotliwości 
będzie można usłyszeć audycję radiową – ludzkie ucho nie słyszy dźwięków wysokiej częstotliwości, 
ale słyszy ich wartość średnią. Bardziej skomplikowane odbiorniki detektorowe wykorzystują obwody 
rezonansowe LC oraz filtry (głównie RC). Umożliwiają też np. regulację obieranej częstotliwości. 
Przykładem takiego układu jest układ przedstawiony na poniższym schemacie:ż 

 

Tutaj występują już elementy strojne: cewka z odczepami (L

s

) oraz kondensatror regulowany (C

s

) oraz 

włączony równolegle do wyjścia kondensator C mający za zadanie uziemienie resztek składowych 
wielkiej częstotliwości. Możliwe jest też zmienienie zakresu fal odbieranych z fal długich na np. fale 
średnie poprzez zmniejszenie pojemności układu (dołączając szeregowo dodatkowy kondensator). 

Działanie demodulatora diodowego można zaobserwowować na 

przebiegach oscyloskopowych.  Pierwszy przebieg pokazuje 
zmodulowaną falę nośną. Następny ilustruje wygląd tej fali po 
prostowaniu jednopołówkowym (obcięcie ujemnej częsci przebiegu 
przez diodę). Możemy tu zauważyć, że sygnał po obcięciu części 
ujemnej ma wartości w przedziale od zera do wartości 
maksymalnej, tak więc jego wartość średnia jest zawsze większa niż 
zero. Umożliwia to działanie odbiornika detektorowego. 

 
Bibliografia:  

http://www.stareradia.pl/theory/diode_det.html

 

T. Masewicz – Radioelektronika dla praktyków 

 

 

 

 

  „Młody Technik” 1967 nr 2 

 

Opracował: Filip „Widelec” Maryjański