Bezpieczenstwo systemów komputerowych 3

PRACA PRZEJŚCIOWA

Temat pracy: Bezpieczeństwo systemów komputerowych

Imię i nazwisko:

Nr albumu:

Studia:

Opiekun:

Rok akademicki

SPIS TREŚCI

Ochrona techniczna

1.1

Firewall

1.2

Backup

1.3

Szyfrowanie

1.4

Oprogramowanie

1.4.1

Logi

1.4.2

IDS

1.4.3

Aktualizacje

1.5

Hasła

1.6

Pliki

1.7

Zagrożenia sieciowe

1.8

Niebezpieczne programy

1.8.1

Wirusy

1.8.2

Konie trojańskie

1.8.3

Robaki internetowe

1.8.4

Adware

1.8.5

Pornware

1.8.6

Spyware

1.8.7

Dialery

1.8.8

Keyloggery

Ochrona fizyczna

Ochrona „psychiczna”

3.1

Uświadamianie pracowników

3.2

Loginy i hasła

3.3

Socjotechnika

4. Spektakularne włamania

WSTĘP

Jeśli zdarzy się kiedyś taka sytuacja, że będę musiał zdecydować o przyjęciu

kogoś na stanowisko informatyka na pewno zadam mu jedno pytanie: „Czy może

Pan/Pani w 100% zabezpieczyć naszą sieć i jak szybko?”. W momencie gdy ktoś

odpowie pozytywnie – wiem, że nie nadaje się na to stanowisko. Nie było, nie ma i

nie będzie uniwersalnego środka, który na 100% zabezpieczy nasz komputer,

serwer czy sieć. Zawsze znajdzie się ktoś, kto złamie nasze zabezpieczenia lub

hasła. Jednakże można poczynić wiele działań w kierunku ochrony naszego

systemu przed osobami niepożądanymi. Istnieją trzy stopnie zabezpieczenia

systemu komputerowego:

ochrona techniczna,

ochrona fizyczna,

ochrona „psychiczna”.

W wielu mniejszych firmach nie dba się o bezpieczeństwo. Istnieje takie

przekonanie, że „mnie to nie spotka”. Dopiero gdy ten problem dotknie nas samych

zaczynamy się tym interesować. W większych firmach, których powierzchnia jest

bardzo duża a komputerów jest więcej niż 5, każdy z powyższych trzech aspektów

ochrony jest równie ważny i absolutnie nie można o nim zapomnieć.

1. Ochrona techniczna

Strona techniczna ochrony systemów komputerowych zajmuję się przede

wszystkim oprogramowaniem, usługami serwera. Podstawą zasada brzmi:

instalować tylko niezbędne oprogramowanie. Według specjalistów o wiele lepiej

zatrudnić dobrego informatyka, które będzie potrafił skonfigurować firewalla, czy

każdą inna usługę lub system, niż kupić drogie oprogramowanie i zainstalować je z

domyślną konfiguracją. Bardzo wiele małych, średnich i dużych firm preferuje

Linuxa ze względu na to, że system jest darmowy i o wiele stabilniejszy niż

Windows.

1.1

Firewall

Głównym zadaniem firewalla jest filtrowanie zarówno nadchodzących jak i

wychodzą danych. Wszystkie informacje przechodzące przez firewall są

porównywane z regułami, które zostały do niego wprowadzone i według tychże

reguł pakiety zostają zaakceptowane lub odrzucone. Bardzo często spotyka się taką

sytuację, że urządzeniem dostępowym do Internetu jest router na Linuxie, wraz z

różnorakimi usługami (www, ftp, email, itp) w tym firewall.

Pierwsza myśl, najczęściej zresztą stosowana, przepuścić cały ruch

wychodzący, a przychodzący tylko na usługi jakie mamy uruchomione publicznie,

tzn: poczta (port 25 i 110), strony www (80). Takie ustawienie na pewno jest

bezpieczne, ale czy w 100%? A jeśli mamy użytkowników, którzy będą „ściągać”

lub korzystać z popularnego komunikatora internetowego Gadu-Gadu zamiast zająć

się pracą? Warto przemyśleć takie zachowania użytkowników i już na etapie

konfiguracji zablokować adresy IP serwerów Gadu-Gadu, czy całą sieć P2P. Warto

również pomyśleć o blokowaniu portów na których często pojawiają się robaki

internetowe. Niektóre firewalle standardowo mają zablokowany ruch przychodzący

na portach netbios-u (137, 138, 139), na których swego czasu szarżował Sasser czy

port 445 który był wykorzystywany przez Blastera.

W przypadku przesyłania e-mailem poufnych danych , można pomyśleć również

o blokowaniu dostępu do innych serwerów pocztowych, tak aby użytkownicy było

zmuszeni do korzystania z firmowej poczty, a tą filtrować pod kątem wysyłania

poufnych informacji.

W przypadku Linuxowego firewalla – iptables – cała konfiguracja opiera się na

regułach, które można dodawać, usuwać i edytować w trakcie działania programu.

Zaraz po dodaniu regułka jest stosowana w praktyce. Na przykład opisany powyżej

Blaster i Sasser. Aby zablokować te robaki na naszym firewallu dodajemy takie

regułki:

/sbin/iptables –A INPUT –p tcp –dst 0/0 –m multiport –dport 135,445 –j DROP

/sbin/iptables –A FORWARD –p tcp –dst 0/0 –m multiport –dport 135,445 –j

DROP

Pierwsza reguła blokuje ruch z dowolnego adresu na porty 135 i 445 skierowane do

serwera. Natomiast druga robi to samo, z tymże pakiety skierowane do sieci

lokalnej. /sbin/iptables to oczywiście ścieżka dostępu do naszego iptables. Parametr

–A oznacza jaki typ pakiety ma być sprawdzany. Istnieją trzy opcje:

INPUT – przychodzący,

FORWARD – przekazywany dalej,

OUTPUT – wychodzący).

Parametr –dport oznacz port docelowy jaki chcemy blokować lub dopuszczać.

Najważniejszy jest jednak ostatni parametr –j. Oznacza akcję w przypadku

wykrycia pakietu pasującego do regułki firewalla. Dozwolone są następujące opcje:

ACCEPT – pakiet zostaje zaakceptowany,

DENY- pakiet zostaje zablokowany,

DROP – pakiet zostaje porzucony,

RETURN – pakiet zostaje odesłany do nadawcy,

LOG – informacja o pojawieniu się pakietu zostaje zapisana w logach.

Nie są to wszystkie możliwe opcje, ale jedne z najczęściej występujących. Opis

wszystkich opcji programu iptables można znaleźć w manualu dostarczanym wraz z

programem.

1.2

Backup

Zarówno w mniejszej jak i większej firmie, bardzo ważną rzeczą jest backup.

Jeśli firma stwierdzi, że nie warto inwestować pieniądze w backup, to w zasadzie

można z góry założyć, że w przypadku awarii, której skutkiem jest utrata danych,

firma przestaje istnieć.

Kopie zapasową danych można robić na wiele sposobów. Dość drogim i

trudnym do zrealizowania jest RAID. Polega on na połączeniu kilku dysków w

specjalny sposób tak, że wszystkie dyski przechowują te same dane. W razie awarii

jednego z dysków, wszystkie dane nienaruszone mamy na pozostałych.

Innym sposobem może być archiwizowanie danych, a następnie poprzez sieć

wysyłanie ich na zdalny komputer, gdzie będą przechowywane.

W dzisiejszych czasach nagrywarki zarówno CD jak i DVD są bardzo tanie,

więc innym tanim przykładem może być nagrywanie takich danych na płyty i

przechowywanie takich płyt w specjalnych sejfach.

Wyróżnia się trzy rodzaje kopii:

kopia pełna, która polega na skopiowaniu wszystkich plików, które są

przeznaczone do archiwizacji,

kopia przyrostowa, która polega na skopiowaniu tylko tych plików, które

zostały utworzone od ostatniej archiwizacji,

kopia różnicowa, która polega na skopiowaniu plików, które zostały

zmodyfikowane od czasu ostatniej archiwizacji.

Kopia pełna jest najbardziej czasochłonna oraz pożera najwięcej pamięci z tego

względu, że za każdy razem kopiowane są te same pliki (nawet jeśli nie zostały

zmienione).

1.3

Szyfrowanie

Bardzo ważna rolę w bezpieczeństwie danych odgrywa szyfrowanie. W czasach

drugiej wojny światowej, kiedy niemeccy uczeni stworzyli Enigmę, Polacy wiele

się natrudzili, żeby szyfr Enigmy złamać. Dzisiaj przeciętny domowy PC, potrafi

złamać ten szyfr w przeciągu kilku sekund. W dzisiejszych czasach korzystamy z

szyfrowania na każdym kroku i jest ono nieodłączną częścią naszego życia. Logując

się do naszego banku przez stronę WWW, sprawdzając pocztę, wysyłając formularz

rejestracyjny – wszystkie te dane są szyfrowane. Również i w firmie należy o tym

pamiętać, ażeby loginy, hasła i prywatne dane naszych pracowników nie krążyły po

Internecie nie szyfrowane, gdyż prędzej czy później znajdzie się ktoś, kto

wykorzysta przechwycone w ten sposób informacje.

W dzisiejszych czasach możemy wyróżnić trzy rodzaje szyfrów:

asymetryczne,

symetryczne blokowe,

symetryczne strumieniowe.

Najbardziej popularny jest szyfr asymetryczny. Stosuje się go głównie w

szyfrowaniu poczty elektronicznej. Zasada działania wygląda następująco. W skład

wchodzą dwa klucze – publiczny i prywatny. Klucz publiczny służy do

zakodowania wiadomości, natomiast klucz prywatny – do rozkodowania

wiadomości. Klucza prywatnego nie udostępnia się osobom trzecim, więc

prawdopodobieństwo złamania klucza jest praktycznie niemożliwe. Głównym

założeniem szyfru asymetrycznego są pewne operacje bardzo trudne do

odwrócenia, dzięki czemu te szyfry są tak skuteczne.

Szyfr symetryczny blokowy ma zupełnie inną zasadę działania. Przede

wszystkim kodujemy o wiele krótsze wiadomości, oraz same klucze są o wiele

mniejsze. Typowy klucz w takim szyfru ma od 128 do 256 bitów. Z reguły szyfr

blokowy działa w ten sposób, że wiadomość jest szyfrowana kilkukrotnie różnymi

sposobami. Ten rodzaj szyfru jest bardzo trudny do przeanalizowania i

zlokalizowania sposobu oraz kolejności użytych szyfrów, co sprawia, że ten szyfr

jest bardzo bezpieczny.

Szyfr strumieniowy jest podobny do szyfru blokowego z tym, że nie jest wiele

razy kodowany. Zdecydowaną różnicą jest to, że odbiorca nie musi czekać na

wszystkie dane, lecz nawet fragment może zostać rozszyfrowany.

Ostatnimi czasy bardzo modne stało się ukrywanie i szyfrowanie danych w...

obrazkach i plikach dźwiękowych. Sposób jest ten bardzo łatwy w użyciu, i

jednocześnie trudny do wykrycia – trzeba mieć naprawdę dużo szczęścia, żeby taką

informację znaleźć. Metoda ta polega na umieszczeniu w pliku dźwiękowym lub

obrazku jakiegoś tekstu i zapisaniu go w ten sposób, żeby rozmiar plik się nie

zmienił, lub zmienił minimalnie.

1.4

Oprogramowanie

Jak już wspomniałem podstawowa zasada to minimum oprogramowania. Lecz

nie wolno zapomnieć o podstawowych programach. Czasem również warto

„doinstalować” jakiś pomocny program..

1.4.1

Logi

Najważniejszą usługą w systemach komputerowych – zarówno tych małych

jak i dużych – są logi systemowe. Są to pliki, do których zapisywane są informacje,

błędy i ostrzeżenia od programów, pamięci i kernela. W systemach Linuxowych

programem odpowiadającym za zbieranie i sortowanie logów jest syslog.

Plik konfiguracyjny (syslog.conf) wygląda następująco:

*.err

/var/log/errors

kern.*

/var/log/kernel

authpriv.*;auth.*

/var/log/auth

mail.*

/var/log/mail

*.info

/var/log/messages

Pierwsza linijka ustala, że wszystkie poważne błędy zostają zapisane w pliku

/var/log/errors. Kolejna informuje, że wszystkie informacje od kernela zostają

wysłane do pliku /var/log/kernel. Trzecia wskazuje zdarzenia logowania do

/var/log/auth. Maile trafiają do /var/log/mail, a zwykłe informacje do

/var/log/messages. W przypadku gdy mamy podłączony na stałe monitor do serwera

warto wpisać poniższą linijkę do konfiguracji:

*.*

/dev/tty12

Dzięki tej linijce WSZYSTKIE informacje trafiają na 12 konsolę systemu. Dzięki

temu można na bieżąco śledzić wydarzenia w systemie.

Pomocnym programem współpracującym z syslogiem jest logrotate, który

cyklicznie archiwizuje logi, dzięki czemu nasz plik z logami nie będzie zajmował

100 MB.

System Windows oczywiście oferuje tą samą usługę – logi. Aby się do nich

dostać otwieramy „Panel sterowania” i wybieramy „Narzędzia administracyjne” a

następnie „Podgląd zdarzeń”. W lewej części znajdują się trzy pozycje:

Aplikacja – zawiera logi od wszystkich aplikacji użytkownika,

Zabezpieczenia – informacje odnośnie zabezpieczeń systemu,

System – wszystkie informacje wysyłane przez sam system.

Po dwukrotnym kliknięciu otrzymujemy szczegółową informację na temat

zdarzenia, które zaszło w systemie. Usługa Logów systemowych w systemie

Windows jest o wiele mniej konfigurowalna – w zasadzie możemy tylko przeglądać

logi w opisany powyżej sposób.

1.4.2

IDS

IDS – Intrusion Detection System – z angielskiego „System Wykrywania

Włamań”. Coraz więcej firm decyduje się na zainstalowanie tego typu

oprogramowania, ze względu na prostotę konfiguracji i wysoką skuteczność.

Głównym zadaniem oprogramowania typu IDS, jak mówi nazwa, jest wykrywanie

ataków na nasz serwer bądź sieć. Program taki porównuje pewne zachowania, do

których dochodzi w Internecie, do wzorców które posiada w pamięci i podejmuje

odpowiednie kroki, które zostały wcześniej zaprogramowane. Istnieje możliwość

poinformowania administratora mailem, uruchomić jakiś program zdefiniowany

wcześniej program, lub poprostu zablokować adres IP atakującego. Istnieją

programy, które zostały wyposażone w zaawansowane algorytmy heurystyczne,

dzięki którym program potrafi przewidywać niektóre zdarzenia, oraz dostosowuje

się automatycznie do naszej sieci.

1.4.3

Aktualizacje

Z każdym dniem wykrywane są coraz to nowsze luki w oprogramowaniu –

niektórzy robią to aby usprawnić swoje programy, inni aby wykorzystać to na

innych systemach. Każda szanująca się firma, tworząca oprogramowanie zaraz po

otrzymaniu informacji o dziurawym programie powinna zabrać się za stworzenie

aktualizacji naprawiającej problem. Administratorzy systemów z kolei powinni na

bieżąco sprawdzać dostępność aktualizacji i wdrażać je do swoich systemów.

Prostym w obsłudze i bardzo popularnym narzędziem w Linuxie, które może

pomóc w systematycznym aktualizowaniu jest usługa cron. Pozwala ona na

uruchamianie wybranych przez użytkownika programów z zaplanowaną

częstotliwością. Przykładowy wpis w linuxowym cronie wygląda następująco:

01 04 * * * <program>

Wpis ten oznacza, że <program> (dowolny program linuxowy) będzie

wykonywany codziennie o 4:01 w nocy. Pierwsza kolumna oznacza minutę, druga

godzinę, trzecia dzień miesiąca, czwarta oznacza miesiąc a piąta dzień tygodnia

(przy czym 0 to niedziela). Warto wspomnieć, że każdy użytkownik systemu Linux,

może posiadać własny plik z wpisami crona. Wystarczy się zalogować do systemu i

wpisać „crontab –e”. Uruchomi nam się standardowy edytor (scieżka do niego

zapisana jest w zmiennej systemowej EDITOR). Cron nie wymaga restartu, żeby

podane wpisy zostały wprowadzone do użytku.

1.5

Hasła

Najważniejszą bronią w dzisiejszym świecie informatycznym są hasła.

Używamy ich praktycznie wszędzie. Dlatego warto zadbać, aby nikt nie przejął

naszego hasła, oraz aby nie było ono za proste do odgadnięcia. Kilka

podstawowych zasad:

hasło powinno mieć minimum 8 znaków,

dobre hasło powinno mieć minimum 14 znaków,

hasło powinno zawierać znaki z całej klawiatury (małe i duże litery, cyfry

oraz znaki specjalne: spacje, przecinki, kropki, itp,

nie zaleca się używać słów z jakiekolwiek słownika,

dobrym pomysłem jest zamiana liter na znaki specjalne, tzn: a zmieniamy na

@, 1 na !, s na 5, itp.

Hasło stworzone w ten sposób jest praktycznie niemożliwe do odgadnięcia a

złamanie go zajęłoby intruzowi lata. Przykładowo nasze hasło można złożyć w

następujący sposób:

wybieramy sobie proste zdanie, które zapamiętamy, np.: „Bardzo lubię

swojego Szefa! Swoją pracę też!”,

Bierzemy po jednej literce z każdego słowa: „BlsS!Spt”. Hasło jest już

dobre, gdyż zawiera wielkie litery i jeden znak specjalny,

Zamieńmy niektóre literki na cyferki: „l” na 1, „s” na 5 – wychodzi nam

„B15S!Spt”,

Dodajmy jeszcze na koniec datę przyjęcia nas do firmy, np.: 01-08-2007.

Użyjemy tylko miesiąca i roku - „B15S!Spt0807”,

Dodatkowo zamienimy jeszcze „0” na znak, który znajduję się pod tym

samym klawiszem, lecz wciśnięty z „shiftem” – „B15S!Spt)8)7”.

W ten sposób utworzyliśmy hasło, które można w miarę łatwo zapamiętać, a z

drugiej strony bardzo trudno je odgadnąć.

1.6

Pliki

W przypadku większej sieci firmowej na pewno zdarzy się taka sytuacja ze

będziemy musieli współdzielić pliki. Wbrew pozorom to nie taka łatwa sprawa,

eby bezpiecznie udostępnić plik. W systemach z rodziny Windows wystarczy

prawym przyciskiem myszy wskazać plik lub folder i z menu wybrać

„udostępnianie”. Zaznaczamy „ptaszkiem”, że chcemy udostępnić plik i koniec – od

tej pory dane są widoczne w otoczeniu sieciowym firmy. Wszystko na pierwszy

rzut oka jest w porządku, ale nikt już nie zwróci na to uwagi ze ktokolwiek z

zewnątrz może zmodyfikować nasze udostępnione dane. System plików NTFS

oferuje różnorodność opcji jeśli chodzi o dostęp do danych: zarówno lokalnych jak i

sieciowych. Warto pamiętać, aby ustawiać odpowiednie uprawnienia na pliki, tak

aby osoby trzecie nie mogły ich odczytać.

Bardziej czytelne, lecz dla niektórych dość skomplikowane jest ustalanie

uprawnień w systemie Linux. Każdy plik posiada szereg przełączników, które

określają dostępność pliku czy folderu dla innych użytkowników. Wyświetlamy

zawartość katalogu poleceniem „ls –l”:

drwxr-xr-x

user

group 4096 2007-06-12 08:52 folder

-rwxr-xr-x

user

group 374

2007-08-12 00:05 plik

Pierwsza kolumna zawiera ciąg znaków, które nas interesują. Pierwszy znak,

określa typ obiektu. Możliwe opcje to:

„d” – folder,

„l” – dowiązanie do pliku/folderu,

„-„ – plik,

„c” – urządzenie znakowe (np. konsole systemu),

„b” – urządzenie blokowe (np. dyski twarde).

Następne trzy znaki określają dostęp dla właściciela obiektu, przy czym:

„r” – odczyt,

„w” – zapis,

„x” – wykonanie.

Kolejne trzy to dostęp dla grupy, w której znajduje się użytkownik systemu, i

ostatnie trzy to dostęp dla pozostałych użytkowników. Trzecia i czwarta kolumna to

odpowiednio nazwa właściciela obiektu oraz grupa do której przynależy

użytkownik.

W systemie Windows sprawa wygląda trochę inaczej z tego względu, ze cały

system graficzny. Zanim przystąpimy do nadawania i edycji uprawnień, musimy

zmienić jedną z domyślnych opcji, która nam to uniemożliwia. Otwieramy „Panel

sterowania” i wybieramy, „Opcje folderów”. Wybieramy zakładkę „Widok” i

odznaczamy na liście „ptaszek” przy opcji „Użyj prostego udostępniania plików

(zalecane)”. Co dzięki temu zyskaliśmy? Zmiany zauważymy wchodząc we

właściwości dowolnego dysku, folderu czy pliku. Pojawiła nam się nowa zakładka

– „Zabezpieczenia”. W górnym polu pojawią nam się użytkownicy i grupy

użytkowników, dla których będziemy edytować uprawnienia. Na dole natomiast

mamy trzy kolumny. Pierwsza to akcja, którą będziemy ustalać, a druga i trzecia

kolumna to akceptacja i odrzucenie. Warto wspomnieć o ciekawym rozwiązaniu

zaimplementowanym przez system Windows. Jeśli użytkownik „ktoś” należy do

dwóch grup „a” i „b” i jedna z grup ma dostęp do danego pliku a druga nie, to

użytkownik nie będzie miał dostępu do tego pliku.

Umiejąc odpowiednio nadawać uprawnienia na pliki, foldery, użytkowników i

grupy można stworzyć bardzo bezpieczny i stabilny system, oraz uniemożliwić

szkodliwe działania użytkownikom lub intruzom.

1.7

Zagrożenia sieciowe

Przeciętny użytkownik komputera nie wie co dokładnie dzieje się z naszymi

danymi przesyłanymi przez sieć i jakie niebezpieczeństwa na nie czyhają. Wiele

osób lekceważy podstawowe zasady bezpieczeństwa na rzecz łatwiejszego

korzystania z komputera. Z czasem okazuje się, że nie warto stawiać na wygodę.

Ataki możemy podzielić ze względu na:

pochodzenie: zewnętrzne, wewnętrzne,

wiadomość użytkownika: przypadkowe, celowe,

możliwość modyfikacji: pasywne, aktywne.

Jeśli chodzi o pochodzenie ataku bardzo rzadko trafia się taka sytuacja, że atak

następuje z wewnątrz sieci (aczkolwiek zdarzają się takie przypadki) jednakże z

reguły robi to ktoś z zewnątrz.

Czasem się zdarza, że ktoś nieświadomie zaatakuje nas system, lecz najczęściej

są to celowe ataki, mające na celu złamanie naszego systemu.

Najbardziej rozbudowaną grupą są ataki, które mogą spowodować naruszenie

bezpieczeństwa danych. Dzielimy je na:

aktywne (przechwycenie, zmodyfikowanie, podrobienie),

pasywne (podsłuchanie).

Podsłuch polega na tym, że informacja, która pierwotnie miała trafić tylko i

wyłącznie do odbiorcy, trafia również do intruza. Atakujący ma możliwość

przejrzenia zawartości co jest ogromnym naruszeniem bezpieczeństwa, gdyż pakiet

danych zawiera w sobie mnóstwo informacji, które mogą zostać wykorzystane

przeciwko komuś,

Przechwycenie polega na tym samym co podsłuch z tą różnicą że dane nie

trafiają do odbiorcy i w jego mniemaniu „giną” w sieci, a w rzeczywistości

wchodzą w posiadanie intruza.

Bardzo groźna jest modyfikacja danych przez napastnika i strasznie trudna do

wykrycia. Dane najpierw dochodzą do atakującego, atakujący zmienia je według

własnego uznania i dalej przesyła do pierwotnego odbiorcy.

Bardzo podobnym atakiem jest podrobienie informacji. Różni się od

modyfikacji tym, iż nadawcą informacji jest sam atakujący.

Istnieją również inne, groźne działania, które mogą być niebezpieczne dla naszej

sieci:

„spamming”, polega na wysyłaniu ogromnej ilości bezsensownych emaili,

lub innych danych, co może doprowadzić do odmowy działania usługi lub

całego systemu,

„scanning”, inaczej skanowanie systemu pod względem wykrycia otwartych

portów i sprawdzenia uruchomionych na nich usług,

„spoofing”, polega na zmianie adresu MAC, tak aby podszyć się pod kogoś

innego w sieci,

„code injection”, to wstawienie niebezpiecznego fragmentu kodu do kodu

HTML i wykonanie go w momencie odwiedzenia strony.

Jak widać nasze dane są narażone na ogromną ilość niebezpieczeństw, dlatego

czasem warto się dwa razy zastanowić zanim podejmiemy jakąś decyzję.

1.8

Niebezpieczne programy

Oprócz niebezpieczeństw sieciowych czyhają na nas i naszych użytkowników

programy, które mają ukryte, zaplanowane działania. Z reguły działania takich

programów służą utrudnianiu pracy nam lub innym użytkownikom. Zdarzają się

również takie, które próbują przejąć nasze loginy, hasła i inne ważne informacje.

Przed wszystkimi poniżej opisanymi programami można się skutecznie bronić.

Należy przede wszystkim unikać ściągania z niepewnych źródeł i otwierania

nieznanych programów. Zainstalować program antywirusowy z najnowszymi

bazami wirusów oraz firewalla, który będzie wykrywał ewentualne próby połączeń.

1.8.1

Wirusy

Wirus komputerowy jest prostym programem zajmującym niewiele miejsca

na dysku twardym naszego komputera (z reguły od kilku do kilkudziesięciu

kilobajtów). Wirus stara się działać bez wiedzy użytkownika. Najczęściej wirusy

powodują niszczenie plików wykonywalnych tj. EXE oraz COM, przez stają się one

bezużyteczne. Po zarażeniu takiego pliku wirus dopisuje tam swój kod, przez co

ponowne uruchomienie zarażonego programu skutkuje dalszym rozmnażaniem

wirusa. Wirusy potrzebują tzw. „nosiciela” – programu, dzięki któremu mogłyby się

dalej rozprzestrzeniać. Pierwsze wirusy nie wyrządzały dużych szkód

użytkownikowi (poza niszczeniem programu). Ich działania kończyły się na

wypisaniu jakiegoś tekstu lub odegraniu melodyjki. W dzisiejszych czasach tego

typu wirusy spotykane są coraz rzadziej na rzecz bardziej niebezpiecznych

programów.

1.8.2

Konie trojańskie

Nazwa programu pochodzi od mitycznego konia, dzięki któremu wojownicy

greccy zdobyli Troję. Trojanie wciągnęli pozostawionego przez Greków konia za

bramy miasta – nieświadomie wpuścili wrogów do swojego miasta. W taki sam

sposób działają komputerowe konie trojańskie. Instalowane są w systemie przez

nieświadomego użytkownika (na przykład pod pretekstem ważnej aktualizacji

systemowej), po czym otwierają tylne drzwi do komputera. Lista opcji koni

trojańskich kończy wraz z fantazją programisty, który stworzył taki program. Z

reguły konie trojańskie pozwalają atakującemu przeglądać zawartość dysków,

uruchamiać i zamykać inne programy. Niektóre potrafią robić zrzut ekranu i

wysyłać go atakującemu. Inne jeszcze potrafią robić złośliwe rzeczy, np. regularne

otwieranie CD-ROMu. Nic nie stoi na przeszkodzie, ażeby koń trojański działał tak

jak wirus – czyli niszczył pliki.

1.8.3

Robaki internetowe

W dzisiejszych czasach, gdzie wiele osób prywatnych posiada dostęp do

Internetu w domu, prawdziwym zagrożeniem są robaki internetowe. Bardzo

podobne są do wirusów, gdyż maja bardzo mały rozmiar. Lecz na tym ich

podobieństwo się kończy. Robaki rozsyłają się same próbując wykorzystać słabości

w bezpieczeństwie naszego komputera. Po udanym ataku, robak się instaluje w

naszym systemie a następnie próbuje się rozprzestrzeniać dalej poprzez Internet.

Prócz rozmnażania takie programy mają ukryte właściwości. Najczęściej służą do

rozsyłania spamu – niechcianej poczty. Rzadziej zdarza się, że zainfekowany

system służy do atakowania serwerów dużych firm. Robaka internetowego łatwo

wyizolować posiadając jedynie firewalla. Pozwoli on nam na wychwycenie

momentu, kiedy podejrzany program – w naszym wypadku robak – będzie

próbował łączyć się z innym komputerami w sieci. Bardziej zaawansowane robaki

internetowe posiadają funkcję pobierania sobie wykonywanych czynności z innego

komputera-serwera w sieci. Dzięki takiemu rozwiązaniu autor robaka może w

dowolnej chwili zmienić działanie swojego programu. Przykładowo przez godzinę

wszystkie robaki wysyłają spam, a następną godzinę mogą atakować serwery w

sieci.

1.8.4

Adware

Adware jest specyficznym programem. W najlepszym przypadku wyświetla

tylko mnóstwo niechcianych reklam. Jednakże często się zdarza, że poza

wyświetlaniem obrazków-reklam, program zbiera dane o użytkowniku lub instaluje

szkodliwe oprogramowanie. Ponadto adware jest rodzajem licencji. Polega to na

tym, że użytkownik zgadza się na użytkowanie programu w zamian za wyświetlanie

reklam. Czasem w ten sposób działają programy demo – dopiero po

zarejestrowaniu, kupieniu programu obrazki z wersji demo znikają. Adware jako

licencja i jako niechciany program różnią się tym, że w przypadku tego pierwszego

użytkownik godzi się na reklamy – w przypadku drugiego może nawet nie

wiedzieć, że takie oprogramowanie jest instalowane na jego komputerze.

1.8.5

Pornware

Pornware jest odmianą adware. Jak sama nazwa mówi pornware zajmuję się

niechcianym wyświetlaniem treści pornograficznych w naszym systemie. Tak jak w

poprzednim przypadku takie oprogramowanie instaluje się bez naszej wiedzy.

Często jest dołączane do programów ściąganych z nieznanych stron, gdzie oferuje

się pełne wersje programów za darmo, co jest naturalnie kłamstwem a służy

zainstalowaniu złośliwego oprogramowania.

1.8.6

Spyware

Jest to oprogramowanie, którego celem jest zbieranie danych o użytkowniku

i wysyłanie tychże danych do komputera-serwera w sieci, który gromadzi nadsyłane

dane. Często bardzo znane programy mają takie ukryte działania, które służą do

celów marketingowych. Producent w ten sposób stara się rozeznać, np. skąd

najczęściej jest kupowany jego produkt. Jednakże najczęściej producenci starają się

w sposób jawny uzyskiwać tego typu informacje. Spyware zaczyna być naprawdę

groźny kiedy zaczyna gromadzić nasze poufne dane, takie jak loginy czy hasła, a

następnie odsyła je twórcy programu.

1.8.7

Dialery

Dialerów należy się obawiać tylko i wyłącznie jeśli łączymy się z Internetem

poprzez modem. Zadaniem programu jest zmiana standardowego numeru

dostępowego do Internetu (0202122) na inny, o wiele droższy (numer z rodziny 0-

700). Dialery były ściągane przez użytkowników ze stron pornograficznych, które

miały jednocześnie gwarantować dostęp do ukrytych zasobów. Dzisiaj nie należy

obawiać się już takich programów z tego względu, że o wiele bardziej rozwinięty

jest dostęp szerokopasmowy (np. Neostrada).

1.8.8

Keyloggery

Keylogger jest programem podobnym do spyware z tego względu, że jego

działaniem jest zbieranie informacji. Działa jednak na trochę innej zasadzie.

Danych nie pobiera z systemu użytkownika, lecz wprost z jego klawiatury.

Keylogger zapisuje wszystkie naciśnięcia klawiszy a następnie wysyła swojemu

twórcy. Takie keyloggery nazywamy programowymi. Od czasów pierwszych

keyloggerów, technika posunęła się do przodu i w dzisiejszych czasach coraz

popularniejsze są keyloggery sprzętowe. Zasada działania takiego urządzenia jest

identyczna jak keyloggera programowego, lecz nie wymaga instalacji żadnego

oprogramowania na komputerze ofiary. Taki keylogger wygląda jak pendrive,

również na port USB. Od razu po podłączeniu do komputera zaczyna zbieranie

danych z klawiatury. Zebrane dane magazynuje w pamięci flash jak zwykły

pendrive. Wykryć tego typu sprzęt można jedynie poprzez obejrzenie obudowy

komputera w celu sprawdzenia podłączonych urządzeń.

2. Ochrona fizyczna

Ważną rzeczą jest również fizyczne zabezpieczenie danych, sieci, serwerów.

Jeśli tylko firma posiada możliwości finansowe powinna zainwestować również i w

ten sposób ochrony.

Najważniejsze to zabezpieczyć infrastrukturę przed osobami niepowołanymi.

Zadbać o to, aby dostęp do pomieszczeń z serwerami, szafami, itp. miały dostęp

tylko osoby upoważnione (administratorzy, technicy). Po godzinach pracy, w

weekendy i święta, warto zatrudnić ochroniarza, który by nadzorował serwerownie.

Warto również ubezpieczyć się na wypadek utraty danych poprzez np.: kradzież,

zalanie czy pożar.

Bardzo ważne jest otoczenie serwerów. Należy utrzymywać stałą i w miarę

niską temperaturę, aby urządzenia pracowały stabilnie. Producenci sprzętu

komputerowego zalecają również aby utrzymać odpowiednią wilgotność powietrza.

Warto zaopatrzyć się w zestaw części zapasowych, żeby w razie przypadku szybko

wymienić uszkodzoną część jak najszybciej. Można również pomyśleć o

zapasowych serwerach, na które przenoszone by były dane w przypadku

poważniejszych awarii.

Innym ważnym i częstym problemem jest zasilanie sieci i serwerów. Choć

drogie, lecz skuteczne jest zainstalowanie własnego źródła energii, żeby w razie

awarii zasilania przełączyć źródło na swoje własne. Może się zdarzyć taka sytuacja,

e można nie zauważyć zaniku energii, dlatego warto zaopatrzyć się również w

UPS-y, które podtrzymają zasilanie do momentu przełączenia ze źródła

zewnętrznego na własne. Warto zainstalować dodatkowo systemy monitorujące

administratorów lub techników o zaistniałych problemach.

Takie zabezpieczenia są bardzo kosztowne, lecz skuteczne. Dzięki nim nie

musimy się obawiać o utratę danych, lub zniszczenie sieci, serwerów.

Ochrona „psychiczna”

Najważniejszy aspekt bezpieczeństwa ochrony systemów komputerowych to

ochrona „psychiczna”. Co kryje się pod tym terminem? Są to wszystkie aspekty

bezpieczeństwa, które zależą tylko i wyłącznie od człowieka. Według specjalistów

około 3/4 wszystkich włamań do sieci firmowych polegało nie na złamaniu

zabezpieczeń czy programów, ale samego człowieka.

3.1

Uświadamianie pracowników

Podstawową i najważniejszą rzeczą jest uświadamianie pracowników w naszej

firmie o istniejących zagrożeniach. Przeciętna (i fikcyjna!) Pani Marysia z kadr nie

zdaje sobie sprawy, iż imię kogoś z członków rodziny lub datę urodzin, naraża na

szwank dane firmy. Dla takiej osoby nieważne jest bezpieczeństwo a jedynie

wygoda pracy. Warto również wspomnieć Pani Marysi, aby nie udostępniała

naszego hasła postronnym osobom, gdyż może się to źle skończyć, a ktoś tą wiedzę

wykorzysta. Dlatego jakże istotne jest uświadamianie pracowników w zakresie

haseł a także samego korzystania z sieci i programów.

3.2

Loginy i hasła

Niejednokrotnie zdarza się tak, że nawet po naszej interwencji w sprawie haseł,

nasza fikcyjna Pani Marysia wciąż ignoruje zalecenia. Można i należy w takim

wypadku zastosować bardziej radykalne środki polegające na programowym

wymuszeniu na Pani Marysi zmianę hasła na trudniejsze. Wiele dzisiejszych

programów, serwerów czy usług posiada w konfiguracji zastrzeżenia w jaki sposób

użytkownik może stworzyć swoje hasło. Jak już wcześniej było opisywane warto

wymusić na pracownikach aby ich hasło składało się z przynajmniej jednej cyfry,

jednej wielkiej litery oraz jednego znaku specjalnego, oraz minimalna długość hasła

wynosiła np. 8 znaków.

3.3

Socjotechnika

W Polsce takie zjawisko jest mało spotykane, ale niestety istnieje. Socjotechnika

zajmuje się wydobywanie od osób poufnych informacji, których nie można zdobyć

w żaden inny sposób. Prawdziwy socjotechnik potrafi wydobyć informację tak, że

ofiara się zupełnie nie zorientuje, iż podała właśnie poufne dane zupełnie obcej

osobie. Przykładowy atak socjotechniczny wygląd w ten sposób, że atakujący

najpierw poznaje strukturę firmy, zbiera informacje na temat pracowników,

kierowników i dyrektorów, a następnie dzwoni jako dyrektor do jednego z

kierowników i prosi o podanie swojego hasła, podając jakiś błahy przykład. W ten

sposób uzyskuje hasło do systemu bądź sieci a to pozwala mu na dalsza

ekspolorację naszego systemu komputerowego. Bardzo ważne jest aby atakujący

był wiarygodny. Przeważnie taki przykładowy atak socjotechniczny się uda z tego

względu, że ludzie boją się swoich pracodawców.

Jednym z najlepszym socjotechników na świecie był Kevin Mitnick. Napisał

książkę pod tytułem „Sztuka podstępu. Łamałem ludzi, nie hasła”. Opisuje w niej

swoje przykładowe ataki jakich dokonywał. Jak sam Mitnick twierdzi o wiele

prościej było mu złamać człowieka niż hasła do systemów z tego względu ze atak

socjotechniczny trwa o wiele krócej niż złamanie hasła dostępu.

Inną odmianą ataku socjotechnicznego jest „phishing”. Polega on na nakłonieniu

ofiary do odwiedzenia fikcyjnej strony internetowej (np. banku internetowego),

łudząco podobnej do prawdziwej. Podstawą w internetowej bankowości jest

szyfrowane połączenie. W przypadku fikcyjnej strony połączenie nie jest

szyfrowane. Niestety nie wszyscy użytkownicy zwracają na to uwagę. W ten sposób

socjotechnik zdobywa nasze dane bez problemu może opróżnić nasze konto.

Na nic się nie zdadzą drogie oprogramowania i wykwalifikowani

administratorzy, jeśli użytkownik otworzy drogę intruzom. Ważne jest aby każdy

pracownik firmy przeszedł szkolenie, które nauczy go jak wykryć i reagować w

przypadku wykrycia ataku socjotechnicznego.

Spektakularne włamania

Badania wykazują, że wiele firm nie zgłasza organom ścigania, włamań do

swoich sieci czy serwerów. W dużej większości przypadków jest to podyktowane

dobrym wizerunkiem firmy. Innym powodem jest obawa przed utratą zaufania

klientów korzystających z usług takiej firmy. Dlatego ciężko jest jednoznacznie

odpowiedzieć co jest najczęstszym błędem przy zabezpieczaniu serwerów.

Cel internetowych włamywaczy jest bardzo różny. Jedni to robią aby firmę

ośmieszyć, narobić jej bałaganu. Inni natomiast włamują się do systemów po to,

aby mieć skąd włamywać się do innych systemów. Ten sposób nazywany jest w

rodowisku hakerów jako „pętelka”. Oznacz to łączenie się przez kilka różnych

serwerów zanim połączymy się z docelowym komputerem. Służy to zamaskowaniu

prawdziwego pochodzenia atakującego.

Swego czasu bardzo często dochodziło do ataków na serwery

Telekomunikacji Polskiej S.A.. W 2001 roku dokonano 18 włamań na serwery TP

S.A. w różnych oddziałach w całej Polsce. Najbardziej pechowym dniem był 27

maja 2001 roku, kiedy włamano się do czterech różnych serwerów tejże firmy. We

wszystkich przypadkach atakujący podmieniali strony główne serwerów. Głównym

celem atakujących była złość za dyktowanie cen na polskim rynku usługi dostępu

do Internetu. Jak sami atakujący (na podmienionych stronach) mówili na serwerach

występowały znane i stare błędy, co ułatwiało złamanie systemu.

Jednak nie tylko Telekomunikacja Polska S.A. padała ofiarą hakerów. Serwis

internetowy magazynu „Wprost” został zmieniony dwa razy dzień po dniu (26 i 27

lipca 1999). Hakerzy znów wykorzystali proste błędy w oprogramowaniu

zainstalowanym na serwerze. Poza tym „wpadały” jeszcze takie firmy jak NASK,

Unimil, Canal+, Optimus czy Nestle, oraz serwisy Underground.pl czy Sciaga.pl.

adne szczegóły odnośnie włamania nie zostały ujawnione, więc nikt nie jest

w stanie dokładnie stwierdzić, gdzie dokładnie leżał błąd, ale jak już wspomniałem

hakerzy twierdzili, że były to znane i stare błędy.

ZAKOŃCZENIE

Brak doświadczenia użytkowników oraz zaniedbania na rzecz łatwiejszego

korzystania z komputerów są niebezpieczne dla bezpieczeństwa naszej firmy. Lecz

nie sami użytkownicy są bez winy. Przed administratorem stoi równie ważne

zadanie uświadamiania pracowników oraz zabezpieczenia sieci i serwerów w

możliwie najlepszy sposób. Najmniejsze zaniedbanie ze strony administratora grozi

naruszeniem bezpieczeństwa firmy i wystawienia na szwank jej dobrego wizerunku.

Należy jednak pamiętać, że pomimo zastosowanych zabezpieczeń, i tak nasz system

zostanie złamany. Nie możemy jednak mieć sobie nic do zarzucenia. Dlaczego? Jak

napisałem wcześniej – nie ma 100% sposobu na bezpieczny komputer.

BIBLIOGRAFIA

W. R. Cheswick, Firewalle i bezpieczeństwo w sieci. Helion, 2003

S. Garfinkel, G. Spafford, Bezpieczeństwo w Unixie i Internecie. Wyd. RM,

1997

J. Stokłosa, T. Bliski, T. Pankowski, Bezpieczeństwo danych w systemach

informatycznych. PWN, 2001

Tadeusz Kifner, Polityka bezpieczeństwa i ochrony informacji. Helion, 2006

Muzeum włamań,

http://artur.pl/muzeum.html