417 

Beata S

ŁUŻALSKA 

Jaros

ław SŁUŻALSKI 

Wy

ższa Szkoła Bezpieczeństwa w Poznaniu 

 

EDUKACJA PRACOWNIKÓW OCHRONY A WSPÓ

ŁCZESNE ZAGROŻENIA 

 
 
Obrazem,  który  wtopi

ł  się  w  naszą  świadomość  jest  obecność  pracownika 

ochrony  w  wi

ększości  miejsc  użyteczności  publicznej.  To  pracownik  ochrony  jest 

najcz

ęściej pierwszym ogniwem, które ocenia i selekcjonuje zagrożenie. Od tego, 

jak  jest  do  swojej  pracy  przygotowany  zale

żeć może  nie tylko nasze bezpieczeń-

stwo,  ale 

życie i zdrowie. Stąd też niezmiernie istotnym wydaje się jego właściwa 

edukacja. 

Intensywne i szybkie zmiany zachodz

ące w ostatnich kilkunastu latach, zapo-

cz

ątkowane  przez  radykalne  przekształcenia  w  systemie  funkcjonowania  polskiej 

gospodarki  obj

ęły  prawie  wszystkie  aspekty  życia  społecznego.  Dynamiczny  roz-

wój  prywatyzacji  nie  omin

ął takich segmentów rzeczywistości jak bezpieczeństwo 

czy  edukacja.  Dotychczasowe  instytucje  pa

ństwowe  zajmujące  się  szeroko  rozu-

mianym  bezpiecze

ństwem  część  swoich  zadań  ochronnych  i  edukacyjnych  prze-

kaza

ły sektorowi prywatnemu. Wzrost przestępczości, ogólne poczucie zagrożenia 

sta

ły się czynnikami katalizującymi pojawienie się w latach 90-tych ubiegłego stu-

lecia nowych firm, instytucji zajmuj

ących się ochroną i szkoleniem przyszłych kadr 

na  rzecz  bezpiecze

ństwa.  Za  przełomową  datę  dla  tej  branży  można  uznać  22 

sierpnia  1997 r., kiedy  to Sejm RP uchwali

ł ustawę o ochronie osób i mienia (Dz. 

U. Nr 114 poz. 740 z pó

źn. zm.). Do chwili wejścia w życie tej ustawy, usługi zwią-

zane  z  ochron

ą  osób  i  mienia  świadczone  były  zgodnie  z  wytycznymi  ustawy 

z dnia 23 grudnia 1988r. o dzia

łalności gospodarczej (Dz.U. Nr 41, poz 324 z późn. 

zm.). Pracownicy ochrony w tym okresie nie mieli ani dodatkowych uprawnie

ń ani 

jednolitych kompetencji zawodowych. Korzystali z praw wynikaj

ących z powszech-

nie  obowi

ązujących  przepisów.  Trudno,  więc  nie  zgodzić  się  z  twierdzeniem,  że 

„Brak regulacji szczególnych a tak

że zainteresowania zagadnieniem powodował, iż 

w  po

łowie  lat  dziewięćdziesiątych  w  prywatnym  sektorze  ochrony  miało  miejsce 

wiele  nadu

żyć”.

1

  Nieprawid

łowości  te  zostały  zawarte  w  raporcie  Najwyższej  Izby 

Kontroli z 1997 roku, co znacz

ąco przyspieszyło prace nad przedmiotową ustawą.

2

  

Ustawa o ochronie osób i mienia z 22 sierpnia 1997r. sta

ła się podstawowym 

aktem  prawnym  reguluj

ącym  zasady  wykonywania  zawodu  pracownika  ochrony. 

Okre

śliła ona w szczególności: 

-  obszary, obiekty i urz

ądzenia podlegające obowiązkowej ochronie; 

-  zasady tworzenia i funkcjonowania wewn

ętrznych służb ochrony; 

-  wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony; 
-  zasady  prowadzenia  dzia

łalności  gospodarczej  w  zakresie  usług  ochrony 

osób i mienia; 

-  nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia. 

                                                           

1

  G.  Gozdór: Prywatyzacja  bezpiecze

ństwa – bujda, abstrakcja czy sposób na poprawę stanu bezpie-

cze

ństwa i porządku publicznego. W: D. Kowalski, M. Kwiatkowski, A. Zduniak (red.):  Edukacja dla 

bezpiecze

ństwa. Wybrane perspektywy. Lublin – Poznań 2004, s. 169 

2

 Por. Ibidem, s. 169-170

 

 
 

 

 

418 

Ustawa precyzuje mi

ędzy innymi terminy takie jak: licencja, obszar podlegają-

cy obowi

ązkowej ochronie, ochrona osób, ochrona mienia, pracownik ochrony. 

Za pracownika ochrony uznaje osob

ę posiadającą licencję pracownika ochro-

ny  fizycznej  lub  licencj

ę  pracownika  zabezpieczenia  technicznego  i  wykonującą 

zadania  ochrony  w  ramach  wewn

ętrznej  służby  ochrony  albo  na  rzecz  przedsię-

biorcy, który uzyska

ł koncesję na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-

sie ochrony  osób i mienia, lub osob

ę wykonującą zadania ochrony w zakresie nie 

wymagaj

ącym licencji.  

Licencja  natomiast  to  zezwolenie  na  wykonywanie  zada

ń  związanych 

z  ochron

ą osób i mienia  w zakresie wymaganym ustawą. Stopień  i rodzaj licencji 

okre

śla zakres wykonywanych przez pracownika ochrony czynności. Wyróżnia się 

nast

ępujące rodzaje licencji: 

-  licencja pracownika ochrony fizycznej; 
-  licencja pracownika zabezpieczenia technicznego

. 

W obu wymienionych rodzajach wprowadzone s

ą dwa stopnie licencji: licencja 

pierwszego stopnia i licencja drugiego stopnia. 

Jednym z ustawowych warunków, niezb

ędnych do uzyskania licencji jest legi-

tymowanie  si

ę  dyplomem  lub  świadectwem  szkoły  lub  innej  placówki  oświatowej, 

które  potwierdzaj

ą  uzyskanie  specjalistycznego  wykształcenia.  Z  obowiązku  tego 

zwolnione s

ą osoby, które pełniły nienaganną służbę w stopniu podoficera lub cho-

r

ążego  w  BOR  przez  okres,  co  najmniej  15  lat  lub  ukończyły  kurs  pracowników 

ochrony i zda

ły egzamin przed właściwa komisją.  

W  podstawowych  aktach  prawnych  dotycz

ących  ochrony  osób  i  mienia  do-

strzec  mo

żna  pewną  nieścisłość  dotyczącą  wymagań  kwalifikacyjnych  niezbęd-

nych  do  uzyskania  licencji.  Ustawa

3

  stwierdza,  i

ż  licencję  może  otrzymać  osoba 

legitymuj

ąca się świadectwem lub dyplomem szkoły lub innej placówki oświatowej, 

które  potwierdzaj

ą  uzyskanie  specjalistycznego  wykształcenia.  Natomiast  rozpo-

rz

ądzenie

4

  mówi, 

że  dokumentami  potwierdzającymi  uzyskanie  specjalistycznych 

kwalifikacji  w  zakresie  fizycznej  ochrony  osób  i  mienia  s

ą  dyplomy  i  świadectwa 

wydawane przez szko

ły publiczne, w tym wchodzące w skład centrów kształcenia 

ustawicznego,  lub  szko

ły niepubliczne posiadające uprawnienia szkoły publicznej, 

kszta

łcące  w  zawodzie  pracownik  ochrony,  według  programów  nauczania 

uwzgl

ędniających podstawę programową ustaloną zgodnie z odrębnymi przepisa-

mi.  

Zatem wi

ęc, powstaje dylemat, który z dokumentów: świadectwo i dyplom, czy 

ta

ż świadectwo lub  dyplom może stanowić  podstawę  do  wydania  przez komendy 

wojewódzkie Policji licencji pracownika ochrony. Dotychczasowa praktyka organów 
administracyjnych  odpowiedzialnych  za  wydanie  licencji  bazuje  na  wytycznych 
rozporz

ądzenia, a nie  ustawy,  wymagając od  absolwentów  policealnych szkół dla 

pracowników  ochrony  dyplomów  i 

świadectw.  Pomimo  powyższych  problemów 

interpretacyjnych  ustawa stanowi dobr

ą podbudowę do wyznaczenia niezbędnych 

cech  osobowo

ściowych i kompetencji zawodowych pracowników ochrony, ujętych 

                                                           

3

 Art. 26, ust.3, pkt. 3 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 roku ochronie osób i mienia, (Dz. U. Nr 114 poz. 

740 z pó

źn. zm.) 

4

 Par. 2, ust. 1 rozporz

ądzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 sierpnia 1998r. w 

sprawie rodzajów dyplomów i 

świadectw wydawanych przez szkoły i inne placówki oświatowe… (Dz. 

U. Nr 113, poz. 731)

 

 
 

 

 

419 

nast

ępnie  w  podstawie programowej dla  zawodu technika ochrony fizycznej osób 

i mienia. 

Podstawowym  celem  kszta

łcenia  w  zawodzie technik ochrony fizycznej osób 

i mienia – ustalonym w podstawie programowej - jest przygotowanie absolwentów 
do realizacji zada

ń z zakresu ochrony osób i mienia, to jest do działań mających na 

celu zapewnienie bezpiecze

ństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej, oraz do 

realizacji  dzia

łań  zapobiegających przestępstwom i wykroczeniom przeciwko mie-

niu, a tak

że przeciwdziałających powstaniu szkody wynikającej z tych zdarzeń oraz 

niedopuszczaj

ących do wstępu osób nieuprawnionych na teren chroniony.

5

 

Kszta

łcenie obejmuje wiedzę podzielona na trzy bloki programowe: 

-  ogólny- maj

ący charakter podbudowy; 

-  prawny - dotycz

ący regulacji prawnych specyficznych dla zawodu oraz  

-  zawodowy  -  stanowi

ący  podstawę  kształcenia  specyficznych  umiejętności 

wynikaj

ących  z  szerokiego  zakresu  zadań  zawodowych  technika  ochrony 

fizycznej osób  i mienia,  odnosz

ących się do rozpoznawania, wykrywania i 

zapobiegania przest

ępstwom skierowanym przeciwko życiu i mieniu. 

Odbywa  si

ę ono według zatwierdzonego programu nauczania. „Tworząc pro-

gramy  nauczania  zak

łada  się,  iż  ich  realizacja  zapewni  nabycie  niezbędnego  mi-

nimum  wymaganych  zdatno

ści. Nigdy jednak nie można przewidzieć, na ile  zało-

żone  kompetencje  korelują  z  wymogami  i  potrzebami  rzeczywistości  społecznej 
a  szczególnie  zawodowej,  do  której  przygotowywany  jest  absolwent,  na  ile  tre

ści 

programów  oraz  organizacja  procesu  dydaktyczno  wychowawczego  zapewniaj

ą 

nabycie  przez  s

łuchaczy  założonego  zespołu  kompetencji”.

6

  Program  nauczania 

powinien  wyznacza

ć  więc  drogę,  którą  podążać  ma  w  swym  życiu  zawodowym 

absolwent  szko

ły.  Wykształcić  w  nim  postawę  czujności  wobec  zagrożeń,  które 

przyniesie  przysz

łość.  „Pracownik  ochrony  może  podczas  wykonywania  zadań 

spotka

ć się z zagrożeniami podstawowymi skierowanymi przeciwko życiu, zdrowiu 

lub mieniu oraz innymi zagro

żeniami, które mogą przybrać formę kradzieży, napa-

du  rabunkowego,  wymuszenia  rozbójniczego  lub  innego  rodzaju  dzia

łania  prze-

st

ępczego. Dlatego znajomość trendów współczesnych zagrożeń, oprócz wysokie-

go poziomu wyszkolenia specjalistycznego, pozwoli  mu by

ć lepiej przygotowanym 

do  wykonywania  zada

ń.”

7

  Jakie  s

ą trendy  współczesnych  zagrożeń? Które  z nich 

dotycz

ą sfery zawodowej pracownika ochrony? Jak sobie z nowymi zagrożeniami 

radzi

ć? 

Analizuj

ąc  ich cechy przez pryzmat bezpieczeństwa  narodowego można  wy-

szczególni

ć: 

-  zagro

żenia  niesione  przez  zdobycze  techniki  (broń  jądrowa,  chemiczna, 

uzale

żnienie człowieka od urządzeń technicznych, stale powiększająca się 

skala infrastruktury krytycznej); 

-  zagro

żenia  niesione  przez  degradację  środowiska  naturalnego  i  rabunko-

w

ą gospodarkę zasobami; 

-  zagro

żenia  społeczne  (bezrobocie,  ubóstwo,  bezdomność,  narkomania, 

HIV/AIDS, alkoholizm); 

                                                           

5

  Za

łącznik  nr  7  do  rozporządzenia  Ministra  Edukacji  Narodowej  z  dnia  3  sierpnia  2000  r.  w  sprawie 

podstaw programowych kszta

łcenia w zawodach…, (Dz. U. nr 78 poz. 887) 

6

  R.  Wierzbi

ński,  D. Kowalski:  Wybrane  zagadnienia  psychologii w aspekcie  modelu  osobowościowo-

zawodowego pracownika ochrony. Lublin 2003, s. 4 

7

 Z. Borowicz: Podstawy wykonywania zawodu pracownika ochrony. Lublin 2006, s. 11-12

 

 
 

 

 

420 

-  zagro

żenia terrorystyczne; 

-  zagro

żenia militarne; 

-  zagro

żenia  niesione  przez  stan  organizacji  bezpieczeństwa  narodowego  i 

mi

ędzynarodowego.

8

 

Inna klasyfikacja dzieli zagro

żenia niemilitarne na: 

-  zagro

żenia naturalne – związane z destrukcyjnym oddziaływaniem sił natu-

ry; 

-  zagro

żenia techniczne – spowodowane rozwojem cywilizacyjnym i gospo-

darczym spo

łeczeństw; 

-  terroryzm; 
-  inne zagro

żenia: proliferacja broni masowego rażenia, przemyt materiałów 

niebezpiecznych,  niepokoje  spo

łeczne,  masowe  migracje  ludności,  prze-

st

ępczość zorganizowana.

9

 

Zarówno ustawa o ochronie osób i mienia jak i podstawa programowa kszta

ł-

cenia  w  zawodzie  technik  ochrony  fizycznej  osób  i  mienia  pochodz

ą  z  przed 

11 wrze

śnia 2001 roku. Szokujące barbarzyństwem, zaskoczeniem i potęgą znisz-

czenia  ataki  skierowane  na  niemilitarne  cele  u

świadomiły  nam  wszystkim  skalę 

mo

żliwości  zamachów  terrorystycznych.  Strzelanina  na  uniwersytecie  Virginia 

Tech,  masakra  w  szkole  amiszów  w  Pensylwani,  zabójstwo  uczennicy  na  scho-
dach  polskiej  szko

ły, fala samobójstw gimnazjalistów  kierują naszą uwagę  na  za-

gro

żenia w miejscach dotychczas uznawanych za bezpieczne.  

Terroryzm  i  zwi

ązana  z  nim  ochrona  miejsc  newralgicznych  (zwanych  infra-

struktur

ą krytyczną) oraz bezpieczeństwo szkolne to  niewątpliwie różne płaszczy-

zny, lecz bardzo aktualne obecnie problemy. W

łaściwe przygotowanie pracownika 

ochrony  do skutecznego dzia

łania w tak różnych sferach to zagadnienie, nad któ-

rymi warto si

ę zastanowić i uczynić je tematem wnikliwej debaty. 

Dyskusji niezwykle wa

żnej, bo dotyczącej setek tysięcy pracowników. „Aktual-

nie  zarejestrowanych  jest  ponad  4  ty

ś.  podmiotów  gospodarczych  związanych 

z szeroko rozumian

ą ochroną. Do tego dochodzi kilka tysięcy wewnętrznych służb 

ochrony  w  obiektach  podlegaj

ących  obowiązkowej ochronie  i innych  ważnych dla 

obronno

ści,  bezpieczeństwa  i  porządku  oraz  gospodarki.  Jest  to  więc  znaczny 

potencja

ł ludzki, intelektualny i ekonomiczny, mający olbrzymie możliwości działa-

nia w skali ca

łego kraju”.

10

 Nie ulega w

ątpliwości, że branża ochrony stale się po-

szerza o kolejne obszary dzia

łalności, odgrywając coraz większą rolę w zapewnie-

niu  bezpiecze

ństwa tak poszczególnych obywateli, jak i całego państwa. Aby rola 

ta  niesprowadzana  by

ła tylko do charakterystyk ilościowych potrzebna wydaje się 

ewaluacja  tre

ści  kształcenia  kadr  działających  na  rzecz  bezpieczeństwa  oraz  do-

konanie przesuni

ęć wewnątrzprzedmiotowych z obszarów zbyt uszczegółowionej i 

nie  do  ko

ńca  koniecznej  wiedzy  na  kwestie  ważne,  bezpośrednio  wpływające  na 

ochron

ę  życia ludzkiego.  Program nauczania pracowników  ochrony  powinien,  za-

tem  tre

ścią  swą  odpowiadać  bardzo  szybko  zmieniającej  się  rzeczywistości, 

a  wr

ęcz  rzeczywistość  tą  wyprzedzać.  Również  metody  kształcenia  winny  mieć 

charakter nowatorski, w

łaściwy do kształtowania postaw sprzyjających neutralizacji 

zagro

żeń. Wiedza nabyta w procesie nauczania musi być weryfikowana czy wręcz 

                                                           

8

 R. Jakubczak, J. Flis (red.): Bezpiecze

ństwo narodowe Polski w XXI wieku. Warszawa 2006, s. 98-106 

9

 M. Cie

ślarczyk, R. Kuriata: Kryzysy i sposoby radzenia sobie z nimi. Łódź 2005, s. 71-97 

10

 S. Wagner: Bran

ża ochrony osób i mienia a bezpieczeństwo osobiste obywateli. Polska Izba Ochrony 

Osób i Mienia Biuletyn Informacyjny 2007, nr 1, s. 35

 

 
 

 

 

421 

falsyfikowana poprzez praktyczne dzia

łanie w sytuacjach nietypowych i ekstremal-

nych.  Falsyfikacja  ta  ma  za  zadanie  wykrycie  ewentualnej  niedoskona

łości  pro-

gramu  nauczania  w  sytuacjach  pozorowanych,  gdy  istnieje  mo

żliwość  dokonania 

zmian niepowoduj

ących groźnych konsekwencji. 

Na  bazie  aktualnie  funkcjonuj

ącej  wiedzy  konieczne  staje  się  wnioskowanie 

o przysz

łych tendencjach i zagrożeniach. Realizowane przez szkoły programy dla 

zawodu  technika  ochrony  fizycznej  osób  i  mienia  zawiera

ć  powinny  treści  ade-

kwatne do zagro

żeń znanych współcześnie. Posiadać otwarty charakter, dający się 

aktualizowa

ć  w  miarę  pojawienia  się  nowej  rzeczywistości,  nowych  zagrożeń 

i wyzwa

ń. Właściwa ich konstrukcja zakładać winna możliwość nowelizacji, dosto-

sowuj

ącej  kompetencje  zawodowe  ucznia  do  zmian  zachodzących  w  świecie,  do 

nowej rzeczywisto

ści społecznej, politycznej, ekonomicznej, czy prawnej. 

Wdra

żanie  procesu  dydaktycznego  odizolowanego  od  zmian  zachodzących 

w 

świecie  dnia  codziennego  powoduje  wątpliwość,  co  do  zgodności  założonych 

modeli  i  tre

ści  kształcenia  z  umiejętnościami  praktycznymi  nabytymi  przez  absol-

wentów szkó

ł. Rozwój i skala powstałych w ostatnich latach zagrożeń stanowi do-

bitny  przyk

ład  niewspółmierności  posiadanej  wiedzy  teoretycznej  do  empirycznej 

rzeczywisto

ści. Myślenie, więc o edukacji, czyli metaedukacja, powinna przybierać 

posta

ć  działań  myślowych  o  charakterze  transgresywnym,  wykraczającym  poza 

dost

ępną  nam  empirycznie  rzeczywistość.  Metaedukacja  w  takim  rozumieniu  jest 

ci

ągłym przekraczaniem swoich ograniczeń, ciągłym wspinaniem się w górę. Stąd 

ten  rodzaj  dzia

łalności umysłu ludzkiego, jakim jest myślenie o edukacji może zy-

ska

ć  miano  myślenia  transgresywnego.  Programy  nauczania,  wydaje  się  winny, 

mie

ć również charakter transgresywny, czyli treścią swą wykraczać poza teraźniej-

sze  do

świadczenia.  Dotyczyć,  w  znacznej  mierze,  nie  tylko  teraźniejszości,  ale 

przede  wszystkim  prognozowanej  przysz

łości.  Przyszłości,  która  po  zakończeniu 

realizacji  programu i  wej

ściu w życie zawodowe absolwentów stanie się teraźniej-

szo

ścią. 

Podstawowym  celem  kszta

łcenia  pracowników  ochrony  jest  jak  najlepsze 

przygotowanie ich do pe

łnej i odpowiedzialnej realizacji zadań zawodowych, naby-

cia odpowiednich kompetencji, czyli przydatno

ści zawodowych. Jednakże dynami-

ka  zmian  zachodz

ących  w  otaczającej  nas  rzeczywistości  powoduje  konieczność 

ci

ągłej  ewaluacji  treści  programowych,  a  także  form  i  metod  nauczania.  Zatem 

wi

ęc, programy winny być realizowane ze szczególnym naciskiem na stronę prak-

tyczn

ą wykonywania zawodu. Niezmiernie ważnym elementem w procesie kształ-

cenia  s

łużb  ochrony  jest  także  doskonalenie  umiejętności  udzielania  pomocy 

przedmedycznej.  Ta  cenna  umiej

ętność stanowi ostatnie ogniwo ochrony  najwyż-

szej warto

ści – ludzkiego życia. Stąd edukacja dla bezpieczeństwa z konieczności 

u

świadomić  musi  uczniom  rolę  wiedzy  na  temat  ratownictwa  medycznego  oraz 

technik jego stosowania. Podobnie wiedza na temat przeciwdzia

łania zagrożeniom 

terrorystycznym, algorytmu post

ępowania po jego zaistnieniu, powinna być wpaja-

na i u

świadamiana uczniom na każdym etapie kształcenia. 

Bezpiecze

ństwo to jedna  z najważniejszych potrzeb człowieka. Aksjomat ten 

stanowi  podstaw

ę  warunkującą  konieczność  myślenia  o  edukacji  w  jej  ogólnym, 

filozoficznym  znaczeniu.  Zatem  wi

ęc,  analiza  efektywności  procesu  kształcenia 

kadr  na  rzecz  bezpiecze

ństwa  stać  się  powinna  przedmiotem  wnikliwych  badań. 

Bada

ń  niezmiernie  ważnych,  gdyż  dotyczących  najbardziej  istotnych  przejawów 

ludzkiej  egzystencji.  W  dobie  prywatyzacji  i  komercji  bezpiecze

ństwa  uwidacznia 

 
 

 

 

422 

si

ę  obawa  o  nieadekwatność  aktualnych  systemów  kształcenia  na  rzecz  zapew-

nienia  bezpiecze

ństwa.  Programowa  wiedza,  wpajana  w  procesie  edukacji  przy-

sz

łym pracownikom ochrony – w moim przekonaniu – powinna zostać w znacznym 

stopniu  uszczegó

łowiona,  ze  wskazaniem na praktyczną stronę  wykonywania  za-

wodu.  Dotychczasowe  tre

ści  programowe  jawią  się  jako  zbyt  rozbudowane,  i  nie 

do  ko

ńca przystosowane do realnych potrzeb wynikających z realizacji zadań za-

wodowych.  W  ogromie  wpajanej  przysz

łym  pracownikom  ochrony  wiedzy  zostaje 

rozmyty zasadniczy cel ich edukacji – ochrona oraz zapewnienie bezpiecze

ństwa. 

Zatem  nowoczesne  kszta

łcenie komercyjnych służb ochrony  z konieczności pole-

ga

ć musi na: 

-  promowaniu interaktywnych metod kszta

łcenia; 

-  wpajaniu tre

ści programowych poprzez praktykę; 

-  kszta

łtowaniu świadomości aktualnych i perspektywicznych zagrożeń; 

-  wpajaniu  etycznych  systemów  warto

ści  ze  szczególnym  nastawieniem  na 

kwesti

ę niepowtarzalności życia ludzkiego; 

-  przekazywaniu  przez  dobrze  przygotowan

ą  kadrę  nauczycielską  niezbęd-

nej wiedzy; 

-  kszta

łtowaniu wiedzy, postaw i umiejętności sprzyjających neutralizacji za-

gro

żeń; 

-  wpajaniu racjonalizmu, postaw czujno

ści, opanowania i spokoju; 

-  wprowadzeniu  odr

ębnego  przedmiotu  nauczania  dotyczącego  zwalczania 

terroryzmu w jego ró

żnorakich formach; 

-  podkre

ślaniu priorytetowej roli informacji w procesie zapobiegania atakom 

terrorystycznym i zagro

żeniom asymetrycznym; 

-  holistyczne przedstawienie wspó

łczesnych problemów społecznych; 

-  wykszta

łceniu  umiejętności  przetwarzania  danych  (wnioskowanie,  asocja-

cja); 

-  wprowadzeniu do programu nauczania elementów logiki; 
-  zwi

ększeniu  nacisku  edukacyjnego  na  wdrażanie  technik  pomocy  przed-

medycznej; 

-  kszta

łtowanie  postawy  współodpowiedzialności  za  bezpieczeństwo,  zdro-

wie i 

życie innych. 

W

łaściwa  edukacja  pracowników  ochrony,  biorąc  pod  uwagę  siłę  i  asyme-

tryczno

ść współczesnych zagrożeń jawi się jako działalność u samych swych pod-

staw konieczna i niezwykle wa

żna. Gdyż to, od jej efektów właśnie zależy bezpie-

cze

ństwo,  życie  i  zdrowie  ludzkie  zarówno  w  wymiarze  indywidualnym,  jak  też 

ogólnym, spo

łecznym. Pracownik ochrony ze swą nabytą w procesie edukacji wie-

dz

ą  i  umiejętnościami  stanowi  ważne  ogniwo  „łańcucha  bezpieczeństwa”,  łańcu-

cha, który jest tak silny jak jego najs

łabsze ogniwo.