Analiza cz 1

background image

ANALIZA JAKOŚCIOWA

Opracowanie: Krystyna Moskwa, Emil Zieliński

Analiza roztworu pojedynczej substancji.

Przystępując do badania roztworu należy zwrócić uwagę na jego barwę i zapach. Szereg kationów i

anionów ma określone zabarwienie, które przy roztworach pojedynczych substancji może wskazać na
skład jakościowy roztworu.

Barwy pospolitych jonów są następujące:
Cu 2+ niebieska

Fe 2+ jasnozielona

Mn 2+ jasnoróżowa

Fe

3+ żółtobrunatna

Co 2+ czerwona

CrO42- żółta

Ni 2+ zielona

Cr2O7 2- pomarańczowa

Cr 3+ zielona lub fioletowa

MnO 4- fioletowa

Jeżeli wiadomo, że w roztworze znajduje się tylko pojedynczy anion i kation, to zawsze należy

przeprowadzić najpierw badania na kationy. Wykrycie kationu pozwala na łatwiejszą identyfikację
anionów, gdyż obecność pewnych kationów wyklucza obecność niektórych anionów w roztworze.

Badaną próbkę dzieli się na trzy części. Jedna część służy do badania na kationy, druga na aniony, a

trzecia część pozostaje w rezerwie.

Ustalenie przynależności grupowej.

Kationy można podzielić na grupy analityczne ze względu na wytrącanie się osadów z odczynnikami

grupowymi. Przy omawianiu przynależności kationów do poszczególnych grup uwzględniono tylko te,
które częściej spotyka się w praktyce hutniczej.


Grupa I. Odczynnik grupowy: 2n HCl . Należą tu kationy: Ag+, Hg22+, i Pb2+, które z kwasem solnym

dają białe chlorki AgCl, Hg2Cl2 i PbCl2. Jeżeli z odczynnikiem grupy I nie otrzymamy osadu, to dodaje

się bezpośrednio odczynnik grupy II.


Grupa II.
Odczynnik grupowy : roztwór wodny H2S (obecnie stosowany jest tioacetamid AKT) w

obecności 2n HCl. Należą tu kationy: Pb2+, Cu2+, Hg2+, Bi3+, Cd2+, Sn2+, Sn4+, Sb3+, As5+, które w
razie obecności w roztworze dają osady o następujących barwach:

PbS czarny

Sb2S3 pomarańczowy

CuS czarny

As2S5 żółty

HgS czarny

SnS brunatny

Bi2S3 brunatny

SnS2 żółty

CdS żółty

Grupa III.
Odczynnik grupowy: (NH4)2S (obecnie stosowany jest tioacetamid AKT) w obecności

NH4OH i NH4Cl. Przy badaniu pojedynczych roztworów należy odczynniki te dodawać do nowej porcji

próbki. Należą tu kationy: Ni2+, Co2+, Fe2+, Fe3+, Mn2+, Zn2+, Cr3+ i Al3+, które w razie obecności dają
następujące osady :

NiS czarny

MnS cielisty

CoS czarny

ZnS biały

FeS czarny

Cr(OH)3 zielony

Fe2S3 czarny

Al(OH)3 biały


Grupa IV.
Odczynnik grupowy : (NH4)2CO3 w obecności NH4OH i NH4Cl. Jeżeli odczynniki grupy III

nie wytrącają osadu to do nowej próbki dodaje się NH4OH, NH4Cl i (NH4)2CO3. Mogą się wytrącić białe

węglany wapnia, strontu lub baru ( CaCO3, SrCO3, BaCO3).


Grupa V.
Jeżeli żaden z poprzednio użytych odczynników grupowych nie spowodował wytrącenia

osadu, to próbka może zawierać jony Mg2+, NH4+, Na+, K+Grupa V nie posiada odczynnika grupowego.

background image

I grupa analityczna kationów

1. Reakcje kationu Ag+

1. Kwas solny wytrąca z roztworów soli srebra biały serowaty osad chlorku srebra :
Ag+ + Cl- = AgCl

np AgNO

3

+ HCl = AgCl

+ HNO

3

Chlorek srebra rozpuszcza się w roztworze NH4OH dzięki tworzeniu się jonów zespolonych:

AgCl + 2NH

4

OH = [ Ag(NH

3

)

2

]Cl + 2H

2

O

Z tego roztworu kwasy strącają z powrotem chlorek srebra :
[Ag(NH

3

)

2

]Cl + 2H

+

= Ag

+

+ 2NH

4

+

+ Cl

-

Ag+ + Cl- = AgCl

Chlorek i pozostałe halogenki srebra są światłoczułe i stosowane w fotografii.

2. Siarkowodór (obecnie stosujemy tiocetamid AKT) wytrąca z roztworów soli srebra czarny osad siarczku
srebra, który jest najtrudniej rozpuszczalną solą srebra:
2Ag+ + S

2-

= Ag

2

S

np 2AgNO

3

+ H

2

S = Ag

2

S + 2HNO

3


3
. Wodorotlenek sodu wytrąca z roztworów soli srebra brunatny osad tlenku srebra :
2

AgNO

3

+ 2 NaOH = Ag

2

O

+ 2NaNO

3

+ H

2

O

Osad ten roztwarza się w amoniaku, dając wodorotlenek dwuaminosrebra :
Ag

2

O + 4NH

3

+ H

2

O = 2[Ag(NH

3

)

2

]OH


4
. Dwuchromian(VI) potasu wytrąca z roztworów srebra brunatno-czerwony osad dwuchromianu(VI)
srebra : 2AgNO

3

+ K

2

Cr

2

O

7

= Ag

2

Cr

2

O

7

+ 2KNO

3

lub

jonowo: 2Ag

+

+ Cr

2

O

7

2-

= Ag

2

Cr

2

O

7


5.
Jodek potasu wytrąca z roztworów soli srebra żółtawy osad jodku srebra, nierozpuszczalny w kwasie
azotowym(V), ani też w amoniaku:
Ag+ + I- = AgI

np AgNO

3

+ KI = AgI

+ KNO

3

Osad jest białawy, a przechodzi w żółtawy po dodaniu większej ilości wody. Ze wszystkich halogenków
srebra tylko jodek srebra jest nierozpuszczalny w amoniaku.

6. Chlorek i bromek srebra rozpuszczają się w tiosiarczanie sodu, według reakcji:

AgCl

+2Na

2

S

2

O

3

= NaCl + Na

3

[Ag(S

2

O

3

)

2

]

Reakcja ta ma duże znaczenie w fotografii, gdzie tiosiarczan sodu stosuje się do utrwalania obrazów

na filmach i kliszach fotograficznych.

7.

Sześciocyjanożelazian(II) potasu wytrąca z roztworów soli srebra kremowo biały osad

sześciocyjanożelazianu(II) srebra:
4AgNO

3

+ K

4

[Fe(CN)

6

] = Ag

4

[Fe(CN)

6

]

+ 4KNO

3

Osad ten pod wpływem działania amoniaku rozkłada się i ciemnieje.

2. Reakcje kationu Hg22+

W

związkach zawierających rtęć na stopniu utlenienia +1 występuje zawsze dwuwartościowa

grupa -Hg-Hg-, a w roztworach wodnych znajduje się jon Hg

2

2+

. Dlatego wzory soli rtęciawych pisze się

np. Hg

2

Cl

2

lub Hg

2

(NO

3

)

2

.


1.
Kwas solny wytrąca z roztworów soli rtęci(I) biały osad chlorku rtęci(I), tzw. kalomelu:

Hg

2

2+

+ 2Cl

-

= Hg

2

Cl

2

np Hg

2

(NO

3

)

2

+ 2HCl = Hg

2

Cl

2

+ 2HNO

3

Osad ten pod wpływem amoniaku czernieje z powodu wydzielania się rozdrobnionej rtęci (czarnej) i
amidochlorku rtęci (biały):

Hg

2

Cl

2

+ 2NH

3

= Hg + HgNH

2

Cl + NH

4

Cl

Reakcja ta Hg

2

2+

Hg

2+

+ Hg

o

nazywa się dysproporcjonowaniem i zachodzi praktycznie momentalnie.


2.
Siarkowodór (AKT) wytrąca z roztworów soli rtęci(I) czarną mieszaninę siarczku rtęci(II) i metalicznej
rtęci: Hg

2

(NO

3

)

2

+ H

2

S = Hg

+ HgS

+ 2HNO

3

background image


3.
Wodorotlenek sodu lub potasu wytrąca z roztworów soli rtęci(I) czarny osad subtelnie rozdrobnionej
rtęci metalicznej i tlenku rtęci(II) - HgO:
Hg

2

(NO

3

)

2

+ 2 KOH = Hg

+ HgO

+ H

2

O + 2KNO

3


4.
Jodek potasu wytrąca z roztworów soli rtęci zielony osad jodku rtęci(I):
Hg

2

2+

+ 2I

-

= Hg

2

I

2

(Często sole rtęci(I) są nieco utlenione, co powoduje mieszane zielono-żółtawe zabarwienie). Osad ten
rozpuszcza się w nadmiarze odczynnika wskutek powstania zespolonego anionu cterojodortęcianowego.
Wydziela się równocześnie rtęć wolna:
Hg

2

I

2

+ 2 KI = K

2

HgI

4

+ Hg


5.
Chromian(VI) potasu strąca z roztworów soli rtęci(I) brudno czerwony osad chromianu(VI) rtęci(I):
Hg

2

(NO

3

)

2

+ K

2

CrO

4

= Hg

2

CrO

4

+ 2KNO

3

lub jonowo: Hg

2

2+

+ CrO

4

2-

= Hg

2

CrO

4


6.
Sześciocyjanożelazian(II) potasu wytrąca z roztworów soli rtęci(I) biały ciemniejący po pewnym czasie
osad sześciocyjanożelazianu(II) rtęci(I):
2Hg

2

(NO

3

)

2

+ K

4

[Fe(CN)

6

] = Hg

4

[Fe(CN)

6

]

+ 4KNO

3

lub jonowo: 2Hg

2

2+

+ Fe(CN)

6

4-

= Hg

4

[Fe(CN)

6

]

3. Reakcje kationu Pb2+

1. Kwas solny wytrąca z roztworów soli ołowiu(II) biały osad chlorku ołowiu(II):
Pb

2+

+ 2Cl- = PbCl

2

np Pb(NO

3

)

2

+ 2HCl = PbCl

2

+ 2HNO

3

Iloczyn rozpuszczalności chlorku ołowiu(II) szybko wzrasta wraz z temperaturą, co powoduje
rozpuszczanie się chlorku ołowiu(II) w większej ilości wody po ogrzaniu. Oziębienie roztworu powoduje
wydzielenie się chlorku ołowiawiu(II) w postaci długich igieł.

2
. Kwas siarkowodorowy (tioacetamid) wytrąca z roztworów soli obojętnych lub słabo zakwaszonych
czarny osad siarczku ołowiawego, którego iloczyn rozpuszczalności jest znacznie mniejszy od iloczynu
rozpuszczalności PbCl

2

, co powoduje przesunięcie ołowiu do II grupy analitycznej:

Pb

2+

+ S

2-

= PbS

np Pb(NO

3

)

2

+ H

2

S = PbS

+ 2HNO

3

PbS roztwarz się w rozcieńczonym kwasie azotowym(V) z wydzieleniem wolnej siarki:

3 PbS + 8HNO

3

= 3Pb(NO

3

)

2

+ 3So

+ 2NO + 4H

2

O


3
. Wodorotlenek sodu lub potasu wytrąca biały osad wodorotlenku ołowiu(II), który posiada własności
amfoteryczne i roztwarza się w nadmiarze wodorotlenku, jak również kwasie:
Pb(NO

3

)

2

+ 2NaOH = Pb(OH)

2

+ 2NaNO

3

lub jonowo: Pb

2+

+ 2 OH- = Pb(OH)

2

Dla wodorotlenków amfoterycznych można napisać następującą równowagę jonową:

Pb

2+

+ 2 OH-

Pb(OH)

2

2H

+

+ PbO

2

2-

reakcja z zasadą: Pb(OH)

2

+ NaOH = Na[Pb(OH)

3

] lub H

2

PbO

2

+ 2NaOH = Na

2

PbO

2

+ 2H

2

O

reakcja z kwasem:

Pb(OH)

2

+ 2HNO

3

= Pb(NO

3

)

2

+ 2H

2

O


4. Kwas siarkowy(VI) wytrąca z roztworów soli ołowiu(II) biały osad siarczanu(IV) ołowiu(II):
Pb(NO

3

)

2

+ H

2

SO

4

= PbSO

4

lub jonowo: Pb

2+

+ SO

4

2-

= PbSO

4


5. Chromian(VI) potasu wytrąca z roztworów soli ołowiu(II) żółty osad chromianu(VI) ołowiu:
Pb(NO

3

)

2

+ K

2

CrO

4

= PbCrO

4

+ 2KNO

3

lub jonowo: Pb

2+

+ CrO

4

2-

= PbCrO

4

Osad ten roztwarza się w kwasie azotowym i wodorotlenku sodowym.

6. Jodek potasu wytrąca z roztworów soli ołowiu(II) żółty krystaliczny osad jodku ołowiu(II):
Pb(NO

3

)

2

+ 2KI = PbI

2

+ 2KNO

3

lub jonowo: Pb

2+

+ 2I

-

= PbI

2

background image

7. Sześciocyjanożelazian(II) potasu wytrąca z roztworów soli ołowiu(II) kremowo biały osad
sześciocyjanożelazianu(II) ołowiu(II):
2Pb(NO

3

)

2

+ K

4

[Fe(CN)

6

] = Pb

2

[Fe(CN)

6

]

+ 4 KNO

3

lub jonowo: 2Pb

2+

+ Fe(CN)

6

4-

= Pb

2

[Fe(CN)

6

]

II grupa analityczna kationów

Odczynnik grupowy : H

2

S w obecności HCl, pH < 0,5

Obecnie nie stosuje się siarkowodoru w postaci gazowej, lecz wytwarza się go przez rozkład

hydrolityczny z tioacetamidu CH

3

CSNH

2

(AKT) w temperaturze ok. 90oC na łażni wodnej.

CH

3

CSNH

2

+ 2H

2

O = CH

3

COO

-

+ NH

4

+

+ H

2

S

Szybkość hydrolizy tioacetamidu zwiększa się z podwyższeniem temperatury i stężenia jonów H+ lub

OH-. Hydroliza w środowisku zasadowym jest znacznie szybsza niż w kwaśnym. Wykorzystując te
własności można rozdzielić kationy II i III gr. w zależnosci od pH roztworu, podobnie jak przy stosowaniu
siarkowodoru i siarczku amonu.

Otrzymany H

2

S rozpuszcza się w wodzie. Powstały kwas siarkowodorowy dysocjuje wg równania:

H

2

S

H

+

+ HS

-

K

1

= 5,7

10

-8

HS

-

H

+

+ S

2-

K

2

= 1,2

10

-15

Z porównania stałych dysocjacji K

1

i K

2

wynika, że stężenie jonów S

2-

jest bardzo małe, co można obliczyć

[ ][ ]

[ ]

H

S

HS

+

=

2

15

1 2 10

, .

Przy założeniu, że wartości [H+] i [HS-] są w przybliżeniu równe, skracając te wielkości w liczniku i

mianowniku ułamka po lewej stronie równania otrzymujemy [S

2-

] = 1,2

10

-15

. Jeśli założymy, że stężenie

analizowanego roztworu wynosi 10

-1

(0,1 mol/dm

3

) to iloczyny jonowe wszystkich rozważanych przez nas

siarczków będą wynosiły:

[Me+]

[S

2-

] = 10

-1

1,2

10

-15

= 1,2

10

-16

Do wytrącenia osadu siarczku konieczne jest, aby iloczyn jonowy był większy od iloczynu

rozpuszczalności danego siarczku. Iloczyny rozpuszczalności siarczków kationów II grupy wahają się w
granicach od ok. 10

-53

do ok.10

-29

, a więc z łatwością zostaną przekroczone.

Po dodaniu HCl do roztworu H

2

S (a więc jonów H+) dysocjacja kwasu siarkowodorowego cofa się

zgodnie z regułą przekory. Maleje stężenie jonów S

2-

, ale iloczyny rozpuszczalności siarczków kationów II

grupy zostaną przekroczone i siarczki te strącą się. Nie strącą się natomiast siarczki kationów III grupy,
które maja znacznie większe iloczyny rozpuszczalności i małe stężenie jonów S

2-

nie wystarcza do ich

przekroczenia. W ten sposób można rozdzielić kationy II i III grupy.

Stopień kwasowości roztworu odgrywa ważną rolę przy strącaniu siarczków kationów grupy IIb.

Siarczki arsenu, antymonu i cyny stracaja się tylko z silnie zakwaszonego środowiska, gdyż wtedy
stężenia jonów As

3+

, As

5+

, Sb

3+

, Sn

2+

, Sn

4+

sa na tyle wysokie, że mogą zostać przekroczone iloczyny

rozpuszczalności siarczków tych kationów. W środowisku kwaśnym aniony np. AsO

3

3-

lub AsO

4

3-

przechodzą w kationy A

3+

i As

5+

.

Siarczki arsenu, antymonu i cyny (gr IIb) rozpuszczają się w wielosiarczku amonu, jak równiez w

siarczkach alkalicznych tworząc siarkosole. Mają one budowę podobną do soli tlenowych. Różnią się
tym, że zamiast tlenu w cząsteczce zawierają pokrewny mu pierwiastek - siarkę.

siarkosole

sole

tlenowe

kwasy

tlenowe

(NH4)3AsS3

(NH4)3AsO3

H3AsO3

Na3AsS4

Na3AsO4

H3AsO4

(NH4)3SbS4

(NH4)3SbO4

H3SbO4

K2SnS3

K2SnO3

H2SnO3

Kationy grupy IIa nie tworzą siarkosoli.
Własności wodorotlenków i tlenków kationów II gr analitycznej są także różne. Wodorotlenki kationów

grupy IIb są amfoteryczne, przy czym wyższe wartościowości wykazują silniejszy charakter kwasowy.
Wodorotlenki bizmutu(III), kadmu i miedzi(II) są słabymi zasadami, a wodorotlenek rtęci(II) rozkłada się

background image

natychmiast na tlenek rtęci i wodę. Jony miedzi(II) i kadmu mogą tworzyć z amoniakiem jony zespolone
(kompleksowe), dzięki czemu wodorotlenki miedzi(II) i kadmu rozpuszczają się w amoniaku tworząc jon
czteroaminomiedzi(II) [Cu(NH

3

)

4

2+

i czteroaminokadmu [Cu(NH

3

)

4

2+

.


Postępowanie przy pojedynczym kationie:
Około 1cm

3

próbki zakwaszamy 0,5 cm

3

2 molowego HCl. Jeśli nie wytracił sie osad w I gr można

wykorzystać ten roztwór do badania na obecność kationow II gr. Ogrzać na łażni wodnej do ok. 90

o

C i

dodać 1 cm

3

tioacetamidu. Ogrzewać dalej przez ok. 5 minut. Wytracony osad świadczy o obecności

kationów II grupy analitycznej.

1. Reakcje kationu Hg2+.

1. Kwas solny nie wytrąca osadu z roztworów soli rtęci(II) .

2.
Siarkowodór (AKT) wytrąca z roztworów soli rtęci(II) czarny osad:
HgCl

2

+ H

2

S = HgS

lub jonowo: Hg

2+

+ S

2-

= HgS

W niedomiarze H

2

S osad może być początkowo żółty. HgS rozpuszcza się w wodzie królewskiej (HNO

3

stęż. + 3HCl stęż.)

3.
Wodorotlenek sodu lub potasu wytrąca z roztworów soli rtęci(II) żółty osad tlenku rtęci(II):
HgCl

2

+ 2NaOH = HgO

+ 2NaCl +H

2

O

lub jonowo: Hg

2+

+ 2OH

-

= HgO

+ H

2

O


4.
Jodek potasu wytrąca z roztworów soli rtęci(II) ceglastoczerwony osad jodku rtęci(II):
HgCl

2

+2KI = HgI

2

+ 2KCl

lub jonowo: Hg

2+

+ 2I

-

= HgI

2

Jodek rtęci(II) rozpuszcza się w nadmiarze jodku potasu wskutek tworzenia się zespolonego anionu
czterojodortęciowego(II):
HgI

2

+ 2KI = K

2

[HgI

4

]

Roztwór alkaliczny K

2

[HgI

4

] służy do wykrywania jonów amonowych (tzw. odczynnik Nesslera).


5.
Chlorek cyny(II) wytrąca z roztworów soli rtęci(II) biały osad chlorku rtęci(II), a sam utlenia się do soli
cyny(IV). Przy ogrzewaniu tego osadu z nadmiarem SnCl

2

otrzymać można czarną metaliczną rtęć:

2Hg

2+

+ SnCl

2

= Hg

2

Cl

2

+ Sn

4+

2HgCl

2

+ SnCl

2

= Hg

2

Cl

2

+ SnCl

4

Hg

2

Cl

2

+ SnCl

2

= 2Hg

+ SnCl

4


6.
Reakcję specyficzną podano przy jonie Hg

2

2+

.

2. Reakcje kationu Bi3+.

1. Kwas solny nie wytrąca osadu z roztworów soli bizmutu(III).

2.
Siarkowodór (AKT) wytrąca z roztworów soli bizmutu(III) czarnobrunatny osad siarczku bizmutu(III).:
2Bi(NO

3

)

3

+ 3H

2

S = Bi

2

S

3

+6HNO

3

lub jonowo: 2Bi

3+

+ 3S

2-

= Bi

2

S

3


3. Wodorotlenki alkaliczne wytrącają z roztworów soli bizmutu(III) biały osad wodorotlenku bizmutu(III):
BiCl

3

+ 3NaOH = Bi(OH)

3

+ 3NaCl lub jonowo: Bi

3+

+ 3OH

-

= Bi(OH)

3

Wodorotlenek bizmutu podczas ogrzewania zmienia barwę na żółtawą, gdyż traci wodę i przechodzi w
wodorotlenek bizmutylu BiO(OH):
Bi(OH)

3

BiO(OH)

+ H

2

O

Grupa -Bi=O nosi nazwę grupy bizmutylowej.

4. Cynian(II) sodu lub potasu reaguje z solami bizmutu(III) redukując jony Bi

3+

do bizmutu metalicznego

strącającego się w postaci czarnego osadu.

Cynian(II) sodu przygotowuje się tuż przed użyciem działając

nadmiarem NaOH na chlorek cyny(II) tak, aby powstający początkowo osad Sn(OH)

2

roztworzył się w

nadmiarze NaOH:
SnCl

2

+ 2NaOH = Sn(OH)

2

+ 2NaCl

background image

Sn(OH)

2

+ 2NaOH = Na

2

SnO

2

+ H

2

O

Redukcji jonów Bi

3+

do Bi

0

towarzyszy utlenienie jonów Sn

2+

do Sn

4+

. Zachodzą następujące reakcje:

BiCl

3

+ 3NaOH = Bi(OH)

3

+ 3NaCl

2Bi(OH)

3

+ 3Na

2

SnO

2

= 2Bi

+ 3 Na

2

SnO

3

+ 3H

2

O

2Bi

3+

+ 3Sn

2+

= 2Bi

0

+ 3Sn

4+


5. Jodek potasu wytrąca z roztworów soli bizmutu(III) brunatno czarny osad jodku bizmutu(III), który
roztwarza się w nadmiarze odczynnika z utworzeniem pomarańczowego związku kompleksowego:
Bi(NO

3

)

3

+ 3KI = BiI

3

+ 3KNO

3

lub jonowo:

Bi

3+

+ 3I

-

= BiI

3

BiI

3

+ KI = K[BiI

4

]


6. Chromian(VI) potasu wytrąca z roztworów soli bizmutu(III) żółty osad chromianu(VI) bizmutylu:
2Bi

3+

+ CrO

4

2-

+ H

2

O = (BiO)

2

CrO

4

+ 4H

+


7. Sześciocyjanożelazian(II) potasu wytrąca z roztworów soli bizmutu(III) żółto zielony osad
sześciocyjanożelazianu(II) bizmutu(III):
4BiCl

3

+ 3 K

4

[Fe(CN)

6

] = Bi

4

[Fe(CN)

6

]

3

+ 12 KCl

lub jonowo: 4Bi

3+

+ 3Fe(CN)

6

4-

= Bi

4

[Fe(CN)

6

]

3

3. Reakcje kationu Cu2+.

Sole miedzi(II) w roztworach wodnych mają zabarwienie niebieskie.

1.
Kwas solny nie wytrąca osadu z roztworów soli miedzi(II).

2.
Siarkowodór wytrąca z kwaśnych roztworów soli miedzi(II) czarny siarczek miedzi(II).
CuSO

4

+ H

2

S = CuS

+ H

2

SO

4

lub jonowo: Cu

2+

+ S

2-

= CuS


3. Wodorotlenek sodu lub potasu wytrąca z roztworów soli miedzi(II) niebieskozielony osad wodorotlenku
miedzi(II). Wodorotlenek ten ogrzany do temp. ok. 10o

o

C traci wodę i przechodzi w brunatnoczarny tlenek

miedzi(II):
CuSO

4

+ 2KOH = Cu(OH)

2

+ K

2

SO

4

Cu(OH)

2

CuO + H

2

O


4. Wodorotlenek amonu wytrąca niebieskozielony osad wodorotlenku miedzi(II) rozpuszczający się bardzo
łatwo w nadmiarze amoniaku:
Cu

2+

+ 2NH

4

OH = Cu(OH)

2

+ 2NH

4

+

Cu(OH)

2

+ 4NH

4

OH = [Cu(NH

3

)

4

2+

+ 2OH- + 4H

2

O

Jony czteroaminomiedzi(II) mają silnie niebieskie zabarwienie.

5. Sześciocyjanożelazian(II) potasu -K

4

[Fe(CN)

6

] wytrąca z roztworów soli miedzi(II) czerwono brunatny

osad sześciocyjanożelazian(II) miedzi(II)
2Cu

2+

+ [Fe(CN)

6

]

4-

= Cu

2

[Fe(CN)

6

]


6. K

2

CrO

4

wytrąca z roztworów soli miedzi(II) brunatno czerwony osad chromianu(VI) miedzi(II):

CuCl

2

+ K

2

CrO

4

= CuCrO

4

+ 2KCl

lub jonowo: Cu

2+

+ CrO

4

2-

= CuCrO

4


7. Cynk lub żelazo wytrąca z roztworów soli miedzi(II) czerwoną, gąbczastą masę metalicznej miedzi:
CuSO

4

+ Zn = ZnSO

4

+ Cu

lub jonowo: Cu

2+

+ Zn

0

= Zn

2+

+ Cu

0

4. Reakcje kationu Cd2+.

1. Kwas solny nie wytrąca osadu z soli kadmu .

2.
Siarkowodór wytrąca z roztworów soli kadmu żółty osad siarczku kadmu :
CdCl

2

+ H

2

S = CdS

+ 2HCl

lub jonowo: Cd

2+

+ S

2-

= CdS

background image

Osad nie rozpuszcza się w żółtym siarczku amonu (odróżnienie od Sn4+, As3+ i As5+).

3.
Wodorotlenek sodu wytrąca z roztworów soli Cd

2+

biały osad Cd(OH)

2

(nieamfoteryczny):

Cd

2+

+ 2OH

-

= Cd(OH)

2


4.
Amoniak wytrąca z roztworów soli kadmu biały osad wodorotlenku kadmu (dodawać mało NH

4

OH):

Cd

2+

+ 2NH

4

OH = Cd(OH)

2

+ 2NH

4

+

Osad ten rozpuszcza się w nadmiarze amoniaku, wskutek tworzenia się jonów zespolonych - powstaje
wodorotlenek czteroaminokadmu :

Cd(OH)

2

+ 4NH

4

OH = [Cd(NH

3

)

4

](OH)

2

+ 4H

2

O

5. Reakcje kationu Sn2+

1.Kwas solny nie wytrąca osadów z roztworu soli cyny(II).

2.
Siarkowodór wytrąca z kwaśnych roztworów soli cyny(II) brunatno-czarny osad siarczku cyny(II):
SnCl

2

+ H

2

S = SnS

+ 2HCl

lub jonowo: Sn

2+

+ S

2-

= SnS

Osad ten roztwarza się w żółtym siarczku amonu na siarkocynian(IV) amonu :

SnS + (NH

4

)

2

S

2

= (NH

4

)

2

SnS

3

Z tego roztworu kwasy strącają żółty siarczek cyny(IV) :
(NH

4

)

2

SnS

3

+ 2HCl = SnS

2

+ 2NH

4

Cl + H

2

S


3.
Wodorotlenek sodu strąca z roztworów soli cyny(II) biały osad wodorotlenku cyny(II) :
SnCl

2

+ 2NaOH = Sn(OH)

2

+ 2NaCl lub jonowo: Sn

2+

+ 2OH

-

= Sn(OH)

2

Wodorotlenek cyny(II) ma własności amfoteryczne, roztwarzając się zarówno w kwasach jak i w zasadach
Sn(OH)

2

+ 2HCl = SnCl

2

+ 2H

2

O

Sn(OH)

2

+ 2NaOH = Na

2

[Sn(OH)

4

] lub

H

2

SnO

2

+ 2NaOH = Na

2

SnO

2

+ 2H

2

O

W przypadku reakcji wg ostatniego równania sugeruje się równowagę :
2Sn

2+

+ 2OH

-

Sn(OH)

2

H

2

SnO

2

2H

+

+ SnO

2

2-


4.
Sole rtęci(II) pod wpływem chlorku cyny(II) ulegają redukcji do soli rtęci(I) i powstaje biały osad zwany
kalomelem - chlorek rtęci(I):
2HgCl

2

+ SnCl

2

= Hg

2

Cl

2

+ SnCl

4

Przy ogrzewaniu tego osadu z nadmiarem SnCl

2

reakcja postępuje dalej, aż do wydzielenia się

metalicznej rtęci :
SnCl

2

+ Hg

2

Cl

2

= SnCl

4

+ 2Hg

o

Sn

2+

+ Hg

2

2+

= Sn

4+

+ 2Hg

o

6 . Reakcje kationu Sn4+

1. Kwas solny nie wytrąca osadu z roztworów soli cyny(IV).

2.
Siarkowodór wytrąca ze słabo kwaśnych roztworów soli cyny(IV) żółty osad siarczku cyny(IV):
SnCl

4

+ 2H

2

S = SnS

2

+ 4HCl

lub jonowo: Sn

4+

+ 2S

2-

= SnS

2

Osad ten roztwarza się w siarczku amonu tworząc siarkocynian(IV) amonu :
SnS

2

+ (NH

4

)

2

S = (NH

4

)

2

SnS

3

z którego kwasy wytrącają na powrót żółty siarczek :

(NH

4

)

2

SnS

3

+ 2HCl = SnS

2

+ 2NH

4

Cl + H

2

S


3. Wodorotlenki alkaliczne strącają z roztworów soli cyny(IV) biały osad wodorotlenku cyny(IV):
Sn

4+

+ 4OH

-

= Sn(OH)

4

Wodorotlenek cyny(IV) jest amfoteryczny:

Sn(OH)

4

H

4

SnO

4

H

2

SnO

3

+ H

2

O

kw. ortocynowy(IV)

kw. metacynowy(IV)


4.
Żelazo metaliczne redukuje sole Sn

4+

do soli Sn

2+

a samo utlenia się do soli żelaza(II):

background image

Sn

4+

+ Fe

o

= Sn

2+

+ Fe

2+

jony Sn

2+

można wykryć opisaną już reakcją z chlorkiem rtęci(II).

7. Reakcje kationu Sb3+.

1. Kwas solny nie wytrąca osadów z roztworów soli antymonu(III).

2.
Siarkowodór wytrąca z roztworów soli antymonu(III) pomarańczowy osad siarczku antymonu(III):
2SbCl

3

+ 3H

2

S = Sb

2

S

3

+ 6HCl

lub jonowo: 2Sb

3+

+ 3S

2-

= Sb

2

S

3

Osad ten roztwarza się w siarczku amonu:
3(NH

4

)

2

S + Sb

2

S

3

= 2(NH

4

)

3

SbS

3

Z roztworu tego w środowisku kwasnym wytraca się ponownie pomarańczowy siarczek
2(NH

4

)

3

SbS

3

+ 6HCl = 6HN

4

Cl + Sb

2

S

3

+ 3H

2

S

Przy wykonywaniu tych reakcji należy pamiętać o pH roztworu.

3.
Wodorotlenki alkaliczne wytracają z roztworów soli antymonu(III) biały osad wodorotlenku:
Sb

3+

+ 3OH

-

= Sb(OH)

3

Wodoroltenek antymonu(III) jest amfoteryczny tzn. roztwarza się on zarówno w kwasach jak i w zasadach.
Można zapisać następującą równowagę:
Sb

3+

+ 3OH

-

Sb(OH)

3

HSbO

2

+ H

2

O

H+ + SbO

2

-


4.
Sole antymonu(III) ulegają pod wpływem wody hydrolizie. Powstają przy tym sole zasadowe
(hydroksosole) wydzielajace się w postaci białego osadu:
SbCl

3

+ 2H

2

O

Sb(OH)

2

Cl

+ 2HCl

Sb(OH)

2

Cl

SbOCl + H

2

O

Jednowartościowa grupa -Sb=O nazywa się antymonylem.

8. Kationy arsenu

Arsen

może występować jako kation 3 lub 5-wartościowy, lecz jego związki nie będą

przedmiotem ćwiczeń.








background image

Tabela 1.
Zestawienie reakcji katinów I i II grupy analitycznej z podstawowymi odczynnikami


Ag

+

Hg

2

2+

Pb

2+

Hg

2+

Bi

3+

Cu

2+

Cd

2+

Sn

2+

Sn

4+

Sb

3+

HCl

AgCl biały

Hg

2

Cl

2

biały

PbCl

2

biały

H

2

S

Ag

2

S czarny

Hg

2

S czarny

PbS czarny

HgS czarny

Bi

2

S

3

brunatno

czarny

CuS czarny

CdS żółty

SnS

czarny

SnS

2

żółty

Sb

2

S

3

pomarańcz.

NaOH lub
KOH

Ag

2

O

brunatny

HgO +

Hg

czarny

Pb(OH)

2

biały, roztw. się
w nadmiarze
NaOH

[Pb(OH)

4

]

2-

HgO żółty

Bi(OH)

3

biały,

po ogrzaniu

BiO(OH) żółty

Cu(OH)

2

niebieski, po
ogrzaniu

CuO

czarny

Cd(OH)

2

biały

Sn(OH)

2

biały, roztw.
w
nadmiarze
NaOH

[Sn(OH)

4

]

2-

Sn(OH)

4

biały, roztw.
w
nadmiarze
NaOH

[Sn(OH)

6

]

2-

Sb(OH)

3

biały,

roztw. w
nadmiarze NaOH

SbO

2

-

NH

4

OH

Ag

2

O

brunatny, roztw.
się w
nadmiarze

[Ag(NH

3

)

2

]OH

HgNH

2

Cl biały

+ czarny

Hg

Pb(OH)

2

biały

HgO żółty

Bi(OH)

3

biały

Cu(OH)

2

niebieski, roztw.
się w nadmiarze

[Cu(NH

3

)

2

]

2+

Cd(OH)

2

biały,

roztw. się w
nadmiarze

[Cd(NH

3

)

2

]

2+

Sn(OH)

2

biały

Sn(OH)

4

biały

Sb(OH)

3

biały

KI

AgI kremowo

żółty

Hg

2

I

2

żólto zielony

PbI

2

żółty

HgI

2

czerwono

pomarańcz.

BiI

3

brunatno

czarny, roztw. się
w nadmiarz

[BiI

4

]

-

CuI

2

biały

(+ I

2

brunatny)

K

2

CrO

4

Ag

2

CrO

4

brunatno
czerwony

Hg

2

CrO

4

brunatny

PbCrO

4

żółty

HgCrO

4

pomarańczowy

(BiO)

2

CrO

4

żółty

CuCrO

4

brunatno
czerwony

CdCrO

4

żółty

(reakcja nie
zachodzi
natychmiast)

K

4

[Fe(CN)

6

Ag

4

[Fe(CN)

6

]

kremowo biały

Hg

4

[Fe(CN)

6

]

biały ciemniejący

Pb

2

[Fe(CN)

6

]

kremowo biały

Hg

2

[Fe(CN)

6

]

biały ciemniejący

Bi

4

[Fe(CN)

6

]

3

żółto zielony

Cu

2

[Fe(CN)

6

]

czerwono
brunatny

Cd

2

[Fe(CN)

6

]

kremowy

Sb

4

[Fe(CN)

6

]

3

biały

strzałka pionowa obok wzoru oznacza, że związek jest nierozpuszczalny w wodzie

strzałka pozioma oznacza, że związek przechodzi w inną postać




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:

więcej podobnych podstron