Przedruk ze strony:

http://www.eioba.pl/a76209/ajurwedyjskie_leczenie_miodem

Drukuj pracę

Ajurwedyjskie Leczenie Miodem

Miód - Ajurwedyjskie Leczenie Miodem

Miód pszczeli już od najdawniejszych lat należy do najbardziej cenionych

środków spożywczych. Był poszukiwanym środkiem używanym do słodzenia

napojów. Stosowano go już od tysiącleci, a świadczą o tym rysunki na

skałach, w grotach, pochodzące z epoki kamiennej. Najstarszy wizerunek

zbieracza miodu liczy sobie prawie piętnaście tysięcy lat i został odkryty w

1919 roku w jaskini w pobliżu hiszpańskiego miasta Walencja. Podobne

rysunki znaleziono w Afryce Południowej i Indiach.

Miód i Jego Właściwości

Miód produkowany jest przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi (spadź - to
substancja wydalana przez mszyce żerujące na drzewach). Pszczoły gromadzą go w
plastrach i tam dojrzewa. Na wytworzenie 1 kg miodu robotnice (rodzina pszczela składa się
z królowej, trutni i robotnic w liczbie od 40-50 tysięcy) muszą zebrać nektar z kilku
milionów kwiatów oraz poddać ten nektar, już w ulu, szeregowi zabiegów. Świeży miód jest
płynny, nazywamy go patoką. Po pewnym czasie zależnym od gatunku miód ulega
krystalizacji i nazywa się wówczas krupcem.

Miód - Leczenie Miodem

Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest jedna łyżka
stołowa (20 gramów) dziennie. Pracownicy fizyczni, a
zwłaszcza ci, którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów

węglowych, krzemowych, mącznych, tytoniowych i innych,
które grożą pylicą mogą spożywać dawkę podwyższoną.
Robotnicy zagrożeni pylicą, którzy stale zażywają miód
zapadają na pylicę średnio o 10 lat później niż inni. Górnikom
pracującym w kopalniach uranu podaje się miód spadziowy,
gdyż przeciwdziała on skutkom napromieniowania. Kuracja
miodowa wpływa dodatnio na osoby przemęczone pracą
umysłową, zestresowane, apatyczne. W psychiatrii stosowanie
miodu powoduje u wszystkich leczonych pacjentów
regenerację sił psychicznych. Dobrze też leczy się miodem
osoby opanowane apatią, lenistwem, "nicnierobieniem",

brakiem aktywności życiowej.

Miód zmniejsza trujące działanie używek takich jak herbata, kawa, tytoń czy alkohol.
Zwiększone dawki miodu, od 40-100 gramów (2-5 łyżek stołowych) dziennie są zalecane
osobom w starszym wieku, rekonwalescentom, zwłaszcza po leczeniu antybiotykami!
Stosuje się leczenie serca kuracją miodową, gdyż miód jest bardzo dobrą odżywką dla serca.
Leczenie miodem pomaga również bardzo przy schorzeniach wątroby. Miód powinien być
stosowany we wszystkich chorobach infekcyjnych jak grypa, katar, przeziębienie, biegunka i
podobne. Miód jest także dobrym lekiem na katary sienne. Profilaktycznie radzi się żuć
plasterki miodu przez 5 dni 1-2 razy dziennie na 2 miesiące przed spodziewanym atakiem
kataru siennego, który po takiej kuracji profilaktycznej zwykle już nie występuje.

Jeśli będziemy podawać

miód

niemowlętom, będą się dzięki temu lepiej rozwijały. Błony

przewodu pokarmowego niemowlęcia są jednak delikatne i miód zwykle musi być podawany
w postaci płynnej. Niemowlętom i w ogóle dzieciom do lat czterech podajemy zwykle nie
więcej niż 7 gramów (łyżeczka od herbaty) miodu dziennie. Dzieciom w wieku 4-16 lat
podajemy leczniczo zwykle nie więcej niż 15-40 gramów (3/4 - 2 łyżek stołowych) miodu w
zależności od rodzaju kuracji. Miód jest sycący i nadmiar może spowodować utratę
apetytu oraz może wywołać cukromocz miodowy. Niektóre osoby po spożyciu miodu
odczuwają ból żołądka, ciężar lub podrażnienie (nie tolerują drożdżaków i kwasów
organicznych) i wtedy powinny zawsze spożywać miód rozpuszczony w wodzie. Najlepiej
pić wtedy miód w naparze siemienia lnianego.

Poleca się w ogóle bardzo picie wody miodowej czyli spożywanie
miodu w roztworze przegotowanej wody, co Ajurweda zwie
napojem SOMA. Stosując diety odchudzające zwykle nie należy
rezygnować z leczniczych dawek miodu. Woda miodowa (Soma)
dobrze jak przez kilka godzin naciąga tak jak napar, co zwiększa
aktywność miodowych enzymów. Najlepiej wodę miodową
wypijać małymi łyczkami rano na czczo. Terapeuci zalecają pić

roztwór miodu w wodzie na ciepło, więc gdy całkiem ostygnie, należy go podgrzać, ale do
temperatury nie większej niż 41 stopni. W miodzie występuje 21 biopierwiastków takich jak
wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan i inne. Glukoza i fruktoza zawarte w miodzie to
cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm i nietoksyczne jak sacharoza w zwykłym
cukrze białym. Soma miodowa jest ulubionym napojem mitycznego Indradewa, patrona
medyków, szczególnie zielarzy oraz wojowników dodającym wnikliwości i odwagi.

Miody zawierające dużo glukozy jak miód wielokwiatowy, rzepakowy czy malinowy, będą
najlepsze dla osób o chorym sercu czy wątrobie. Miody zawierające dużo fruktozy a mało
glukozy jak miód akacjowy są odpowiednie dla diabetyków.

Miód wrzosowy

polecany jest

dla osób starszych, po 40 roku życia dla regeneracji i rewitalizacji.

Miody rzepakowy

i

akacjowy

zawierające najmniej aminokwasów i biopierwiastków są najodpowiedniejsze dla

osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego. Miody o dużej zawartości inhibin jak

miód lipowy

,

gryczany

czy

koniczynowy

są najlepsze dla osób gorączkujących i w

schorzeniach infekcyjnych takich jak grypa czy przeziębienie. Amatorom ostrego miodu

należy polecić

miód gryczany,

a amatorom łagodniejszego miodu,

miód wielokwiatowy

.

Miody zasobne w biopierwiastki jak

spadziowy

czy

gryczany

polecamy dzieciom, osobom

anemicznym, rekonwalescentom po operacjach. Najwszechstronniejsze zastosowanie
lecznicze posiada jednak

miód lipowy

, co jest powszechnie znane w leczniczych systemach

medycyny indoeuropejskiej. Miód bywa także dobrym lekiem przeciwko uczuleniom,
bezsenności, stanom lękowym, stresom i nerwicom, (alergiom).

Złocisty kolor miodów kojarzony jest z
energią słońca skumulowaną w tym leku oraz z
przekazem słonecznej mądrości i rozwijaniem
intuicji. Miód jest jednym z pięciu
podstawowych nośników leków czyli tak
zwanym ANUPANAM jako substancja z którą
miesza się sproszkowane minerały, metale czy
zioła celem ich spożycia. Zamiast odwaru
ziołowego, należy łyżkę stołową ziół
sproszkowanych, przetartych, zmieszać z
łyżką stołową odpowiedniego miodu i spożyć
małym kęsami dokładnie przeżuwając. Tak
podany lek jest częstokroć o wiele
skuteczniejszy niż jego odwar, szczególnie przy
chorobach powstałych na wskutek wilgoci lub
zimna (wychłodzenia).

Anupanam

działają

profilaktycznie

zapobiegając wielu schorzeniom. Bardzo dobre

leki to także pyłek kwiatowy, mleczko pszczele, jad pszczeli i propolis warte jednak może
osobnego omówienia. Kuracja miodowa, podobnie i pyłkowa w poważniejszych
przypadkach winna trwać 2-3 miesiące jeśli leczenie ma być naprawdę skuteczne. Dobrą
kuracją jest też post na wodzie miodowej pitej rano, dodajemy wówczas trochę soku z
cytryny do napoju.

Miód zawiera łatwo przyswajalne cukry proste, kwasy organiczne, minerały (sole wapnia,
potasu i magnezu), enzymy, a także substancję hamujące rozwój drobnoustrojów, inhibinę.
Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza spadziowy, ma właściwości lecznicze. Wspomaga
leczenie bardzo wielu schorzeń: przyśpiesza gojenie się ran, oparzeń i odmrożeń, łagodzi
zapalenia spojówek, reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża
ciśnienie krwi polepsza krążenie. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne
samopoczucie. Działa uspokajająco, poprawia nastrój. Leczy chrypkę, kaszel i katar.
Poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, pobudza perystaltykę, skraca
czas trwania biegunek. Zmniejsza szkodliwe działanie używek - tytoniu, alkoholu, kawy,
herbaty.

MIÓD - RODZAJE MIODÓW

Miody nektarowe -

czyli miody, dla których podstawą był nektar.

Rozróżniamy miody gatunkowe oraz wielokwiatowe. Miody gatunkowe -
ich cechy fizyczne i skład chemiczny są zależne od źródła ich pochodzenia,
z czym wiąże się też ich wartość odżywcza i lecznicza. O tym z jakich roślin
miody pochodzą i jakie jest ich geograficzne położenie, informują zawarte
w nich pyłki kwiatowe. Zazwyczaj w miodzie znajdują się pyłki różnych
gatunków roślin. W takich przypadkach miody takie określa się miodami

wielokwiatowymi.

Miody gatunkowe - to miody powstałe z nektaru wyłącznie jednego gatunku roślin, jak
również miody, które w ogólnej ilości zawartego w nich pyłku kwiatowego wykazują
powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny. Do najbardziej znanych miodów gatunkowych
należą: Miód akacjowy, miód lipowy, miód akacjowy, miód gryczany, miód rzepakowy i
inne.

Miody Jasne:

MIÓD AKACJOWY

–

barwa jasnokremowa, delikatny w smaku, bardzo słodki,

lubiany przez dzieci. Zawiera dużą ilość fruktozy dlatego powoli się krystalizuje.
Stosowany jest w leczeniu nadkwasoty żołądka jak i zaburzeń przewodu
pokarmowego, nerek i dróg moczowych.

MIÓD LIPOWY

-

posiada bardzo intensywny zapach kwiatów lipy, barwę

herbacianą lub zielonkawo-jasnobursztynową, smak trochę pikantny, ostry. Zawiera
olejki eteryczne, składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym. Działa
uspokajająco, lekko nasennie i antyseptycznie. Tradycyjnie stosowany przy
przeziębieniach, chorobach płuc i w stanach niepokoju. Stosuje się go też podczas
leczenia przewlekłych przeziębień, grypy, kaszlu, bezsenności, schorzeniach
ginekologicznych. Posiada dużą aktywność antybiotyczną, działa wykrztuśnie,
likwiduje obrzęki. W celu wzmocnienia efektu leczniczego powinno się go
przyjmować po rozpuszczeniu w ciepłym naparze z kwiatów lipy, owocu maliny lub z
sokiem z cytryny albo z mlekiem, a przy kaszlu z naparem z kwiatów malwy. Z uwagi
na dużą zawartość fruktozy może być z ograniczeniem stosowany przez chorych na
cukrzycę niezależną od insuliny.

MIÓD KONICZYNOWY

-

z koniczyny białej - barwa słomkowa o słodkim

smaku, z koniczyny czerwonej - kolor łososiowy, lekko kwaśny. Charakteryzuje się
słabym zapachem kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów,
alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w
wyczerpaniu nerwowym i anemii. Miód koniczynowy skutecznie jest stosowany w
profilaktyce ginekologicznej (w postaci tamponów). Leczy stany zapalne pochwy,
erozje, mięśniaki.

MIÓD MALINOWY

-

barwy złocistomalinowej, jasnożółtawej, o zapachu malin i

lekko kwaśnym smaku. Po skrystalizowaniu żółto kremowy, prawie biały o
konsystencji drobnokrystalicznej, niemal smalcowatej. Jest bardzo lubiany przez
dzieci. Zawiera dużo kwasów organicznych w tym salicylowy, garbniki, witaminy,
dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Wykazuje działanie napotne,
przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Pomaga podczas grypy, niezastąpiony w stanach
zapalnych jamy ustnej i infekcji płuc. Działa napotnie, podawany jest również w
niedokrwistości i miażdżycy oraz w stanach nieżytu żołądka. Jest doskonałym
produktem odżywczym dla dzieci i dorosłych.

MIÓD Z FACELII

-

jest jasnożółtawy, delikatnie pachnący, o przyjemnym, lekko

kwaskowym smaku. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet
biały odcień. Stanowi dużą rzadkość, bowiem ta roślina jest bardzo rzadko uprawiana.
Miód pomaga przy przeziębieniach, chorobach jelit i w nieżytach żołądka.

MIÓD BŁAWATKOWY

-

barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym,

charakterystycznym smaku.

MIÓD RZEPAKOWY

-

w stanie płynnym kolor słomkowy, o zapachu

kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny, z czasem woń się osłabia. Krystalizuje się
szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o
konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Miód o największej
ilości glukozy i aminokwasów.

Miody Ciemne:

MIÓD WIELOKWIATOWY

-

najczęściej dostępny o łagodnym smaku.

Pochodzi z wielu rodzajów kwiatów, roślin uprawnych i ziół. Charakteryzuje się barwą
od jasnokremowej do herbacianej, ciemnobrązowej. W smaku jest łagodny, słodki, a
zapach zależy od zebranego nektaru. Polecany jest przy alergiach i katarze siennym.
Miód wielokwiatowy jest zazwyczaj bardzo aromatyczny. W smaku jest
zróżnicowany. Miód z nektaru roślin wiosennych ma delikatny zapach i łagodny słodki
smak. Natomiast miód z nektaru kwiatów letnich odznacza się często korzennym
smakiem i zapachem. Po skrystalizowaniu miód zmienia zabarwienie na białe aż do
jasnobrązowego. Krystalizacja może być drobno, średnio lub gruboziarnista. Pod
względem składu chemicznego miód wielokwiatowy charakteryzuje się dużą
różnorodnością. Miody wiosenne zawierają szczególnie dużo cukrów prostych:
glukozy i fruktozy. Ponadto miody pochodzące z pełni lata i jesienne są bogatsze w
enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciw drobnoustrojowym oraz
zawierają dużo krzemu. Wzmacnia organizm poprawiając jego odporność, dodaje
energii. Jest stosowany w leczeniu przeziębień, alergii, chorób serca, anemii, reguluje
pracę jelit, jest dobrym antyseptykiem. Miód wielokwiatowy stosowany jest w
żywieniu, profilaktyce i lecznictwie. Zastosowanie znajduje w chorobach alergicznych
dróg oddechowych jak astma oskrzelowa alergenna lub katar sienny.

Pochodzący z wiosennego zbioru miód wykorzystywany jest
szeroko jako środek leczniczy i zapobiegawczy w chorobach serca i
naczyń krwionosnych oraz wątroby, woreczka żółciowego i innych.
Miód letni znajduje zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy,
przeziębienia oraz chorobach dolnych dróg oddechowych. Miody
wielokwiatowe po pewnym czasie ulegają krystalizacji tzn. ze stanu
ciekłego (patoki) przechodzą w stan stały (krupiec), zmieniając

barwę na jaśniejszą. Jest to naturalny proces fizyczny nie mający żadnego wpływu na
wartość miodu. Podgrzewając go np. w wodzie do temp. max 45 ° C doprowadzamy bez
szkody do stanu płynnego. Miód wielokwiatowy jest najczęściej spożywaną odmianą. Ze
względu na duże walory odżywcze i smakowe zaleca się codzienne spożywanie przez
dorosłych i dzieci, a zwłaszcza w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.

MIÓD GRYCZANY

-

koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu

kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera dużo magnezu i witamin.
Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, nieżytach górnych dróg
oddechowych, osłabieniu pamięci, a także po złamaniach. Jest najlepszym
antyseptykiem. Skuteczny w leczeniu chorób skóry: przewlekłe owrzodzenia, gnojące
się rany, czyraki (stosowany jest do wewnątrz, jak i na zewnątrz w postaci
kompresów). Zawartość magnezu pomaga przy kuracji nowotworowej oraz leczy z
chorób układu krążenia. Najlepszy w profilaktyce przeciwmiażdżycowej. Miód należy
spożywać przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry.

MIÓD WRZOSOWY

–

Król Miodów, koloru brunatnego, o galaretowatej

konsystencji i silnym zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Jest
najtrudniejszym do uzyskania. Enzymatyczny, posiadający wysokie właściwości
bakteriobójcze, dość szybko się krystalizuje, a po krystalizacji przybiera barwę
pomarańczową lub ciemnobrunatnej i konsystencji drobnoziarnistej. Zawiera
arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest dobry na zapalenia
dróg moczowych, kamicę nerkową oraz zapalenie jelit. Pomaga w leczeniu chorób
układu płciowego, łagodzi bóle reumatyczne.

MIÓD MANUKOWY

-

w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód

uzyskiwany na Nowej Zealndii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku ,
intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze.Jako jedyny chyba
naturalny antybiotyk działa na Helicobacter Pylori i można nim zastąpić
wyniszczającą terapię antybiotykową.

MIÓD Z DRZEW OWOCOWYCH

-

barwa złocistożółta o zapachu płatków

kwiatowych i łagodnym smaku.

MIÓD ZIOŁOWY (GÓRSKI)

-

barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej,

zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.

MIÓD ŁĄKOWY

-

barwa od kremowej aż do herbacianej, enzymatyczny, o dużej

ilości olejków eterycznych. Wspomaga przemianę materii. Zalecany przy
schorzeniach: angina, grypa, kaszel, schorzenia górnych grup oddechowych,
wzmacnia organizm.

Miody Spadziowe:

Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie
ciemnobrunatnym, brunatno-zielonkawym lub prawie czarnym, o smaku mało słodkim,
łagodnym lekko żywicznym, nieco gorzkawym, o słabym lekko korzennym lub żywicznym
aromacie. Krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście. Jest miodem bardzo
cenionym leczącym z wielu schorzeń.

MIÓD ZE SPADZI DRZEW IGLASTYCH

-

zazwyczaj szarozielony, o

zapachu korzennym i delikatnym smaku, mało słodki. Występuje w nim cukier
spadziowy - melicytoza, oraz dużo detoksyn, związków azotowych i mikroelementów.
Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej
odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała
promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.

MIÓD ZE SPADZI DRZEW LIŚCIASTYCH

-

głównie lipy, klonu, jawora.

Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego i jest cierpki w smaku. Ma
właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny
przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych i w leczeniu z chorób krążenia
(miażdżycy)

MIÓD MIESZANY SPADZIOWO-NEKTAROWY

-

produkt pszczół

zbierających jednocześnie i nektar i spadź. Posiada konsystencje o brunatno-zielonym
kolorze, różnym smaku, przeważnie korzennym, mało słodki o dużej aktywności
antybiotycznej.

Miód spadziowy z drzew iglastych:

Miód spadziowy

z drzew iglastych pozyskiwany jest przez pszczoły ze spadzi roslin

iglastych takich jak: jodła świerk, sosna i modrzew. W skałdzie miodu spadziowego znajdują
się zazwyczaj niewielkie ilości miodu nektarowego. W Polsce przeważają miody ze spadzi
jodłowej i świerkowej. Miód płynny ze spadzi iglastej ma barwę ciemną, od zgniło-zielonej,
poprzez brązową do prawie czarnej.

Miody spadziowe

wiosenne są zwykle jaśniejsze od miodów spadziowych letnich. Po

skrystalizowaniu miody spadziowe przybierają barwę ciemnobrązową z odcieniem szarym
lub zielonkawym. Miody spadziowe charakteryzują się dużą lepkością i większą gęstością
(są cięższe) w porównaniu z miodami nektarowymi. Krystalizują trudno i nierównomiernie
przyjmując postać drobnokrystaliczną lub grudkowatą - dotyczy to miodów o zabarwieniu
jaśniejszym. Natomiast miody ciemnobrunatne mają konsystencję niejednorodną tzn. ulegają
rozwarstwieniu na część stałą i płynną. Odmiany miodu spadziowego różnią się od siebie
szybkością krystalizacji wpływ na to ma zawartość trójcukru melecytozy zwanego też
cukrem spadziowym. Im więcej tego cukru tym krystalizacja jest szybsza. Według Polskiej
Normy zawartość tego cukru łącznie z sacharozą nie może przekraczać 10 %. Melecytoza
ma ograniczoną rozpuszczalność w wodzie. Przy suchej i ciepłej pogodzie miód spadziowy
zawierający dużo melecytozy może skrystalizować już w plastrach przybierając szare
zabarwienie. Z tego powodu miód taki pszczelarze nazywają miodem kamiennym lub
cementowym. W smaku miody spadziowe są dość łagodne, mało słodkie, czasem mogą być
gorzkawe lub kwaśne. Często miody spadziowe letnie zawierają domieszkę miodu
gryczanego nadającego mu specyficzny smak i zapach.

Skład chemiczny miodów spadziowych zależy od rodzaju pożytku spadziowego i okresu
zbioru. W porównaniu z miodem nektarowym odznaczają się z reguły wyższą zawartością
związków azotowych, mineralnych, dekstryn, enzymów, kwasów organicznych i substancji
antybiotycznych. Oprócz dominujących cukrów prostych (nie mniej niż 60 %) glukozy i
fruktozy oraz sacharozy i melecytozy występują inne rodzaje cukrów, w tym niekorzystne
dla pszczól jak: rafinoza, galaktoza i mannoza, stąd miody spadziowe nie stanowią dobrego
pokarmu dla pszczół. Miody spadziowe z drzew iglastych odznaczają się aktywnością
antybiotyczną, dotyczy to zwłaszcza spadzi jodłowej i świerkowej. Ze względu na wysoką
zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych miód ten powinien być stosowany jako
odżywka w okrsie rekonwalescencji, u osób z hiperwitaminozą, anemią oraz pracujących w
warunkach szkodliwych dla zdrowia. Ponadto działa w stanach zapalnych dolnych dróg
oddechowych, w chorobach przemiany materii, chorobach przewodu pokarmowego,
chorobach serca, naczyń krwionośnych, miażdżycy oraz schorzeniach nerek, chorobach
reumatycznych i schorzeniach skóry.

Miód spadziowy z drzew liściastych:

Miód spadziowy z drzew liściastych pszczoły pozyskują z takich drzew jak: topola, klon,
brzoza, dąb, osika, wierzba, leszczyna, głóg oraz inne rośliny zielne. Miód płynny ze spadzi
drzew liściastych ma barwę od zielonkawo-herbacianej do jasnobrązowej. Po
skrystalizowaniu staje się ciemniejszy o zabarwieniu szarobrązowym z odcieniem
szarozielonym do brązowego Po skrystalizowaniu jest średnioziarnisty. Odznacza się słabym
lekkokorzennym zapachem. W smaku jest zazwyczaj łagodny, czsem z cierpkawym lub
żywicznym posmakiem. Miód ze spadzi liściastej zawierać powinien nie mniej niż 60 %
cukrów prostych: glukozy i fruktozy oraz do 10 % sacharozy z melecytozą. Bywają jednak
miody zawierające znacznie wyższą ilość melecytozy. Ponadto miody te zawierają znaczną
ilość biopierwiastków, kwasów organicznych i enzymów, które to składniki decydują o
wysokich walorach leczniczych tego produktu. Miód ze spadzi drzew liściastych jest mniej
aktywny antybiotycznie od miodu ze spadzi drzew iglastych. Miody spadziowe po
skrystalizowaniu się mają konsystencję grudek. Są najbardziej zasobne w biopierwiastki,

dekstryny i białko. Stosowane przy zaburzeniach przemiany materii, astmie i kamicy
nerkowej.

Miód - Inne Rodzaje Miodów:

MIÓD GORCZYCOWY

-

wyprowadza z organizmu substancje trujące, szlaki,

stymuluje pracę nerek.

MIÓD GÓRSKI

-

posiada tonizujące właściwości. Jest bardzo dobry na osłabione

płuca i układ pokarmowy.

MIÓD NOSTRZYKOWY

-

posiada barwę jasną, po skrystalizowaniu białą, lub

żółtą i odznacza się przyjemnym waniliowym zapachem. Jest zaliczany do jednych z
najlepszych miodów. Bardzo dobry jako środek rozwalniający. Zalecany jest przy
zaniku (atrofi) jelit, a także w chorobach naczyniowo-wieńcowych.

MIÓD ŻEŃSZENIOWY

-

najlepszy z miodów. Zwiększa odporność na

zmęczenie, poprawia sen, wzrok, apetyt, zwalcza bóle głowy, szum w uszach i jest
wspaniałym środkiem tonizującym.

MIÓD LUCERNOWY

-

pozytywnie wpływa na wątrobę, sprzyja wydzielaniu

żółci. Obniża cholesterol.

MIÓD OSTOWY

-

zalecany dla chorych po przewlekłych operacjach, osobom

starszym i dzieciom dla wzmocnienia wyczerpanego organizmu.

MIÓD SŁONECZNIKOWY

-

normalizuje w organizmie wszystkie przemiany

materii.

MIÓD Z WIELOSIŁU BŁĘKITNEGO

-

stosuje się w chorobach

naczyniowo-wieńcowych, oraz jako środek uspokajający w nerwicach i bezsenności.

MIÓD Z ESPARCETY

-

pozytywnie wpływa na układ krążenia, wzmacnia

naczynia kapilarne, ma właściwości moczopędne i napotne.

MIÓD Z MNISZKA LEKARSKIEGO

-

miód wiosenny o delikatnym smaku.

Zalecany przy chorobach wątroby, dróg żółciowych, leczy z chorób żołądka, poprawia
trawienie, polepsza przemianę materii.

MIÓD LEŚNY

-

najczęściej kupowany "dziki miód", nie rolniczy, najcenniejszy z

miodów! Skupia w sobie działanie ziół z nektaru z których powstaje (różne smaki w
zależności od terminu zbiorów). Połączone "siły" mniszka lekarskiego, maliny,
kruszyny, szałwii lekarskiej, dziurawca i rumianku powodują, że miód leśny, jest
prawdziwym panaceum na wielorakie dolegliwości a smakuje wybornie. Skutecznie
leczy z chorób górnych dróg oddechowych i przeziębień. Poprawia przemianę materii.

MIÓD Z KRUSZYNY

-

delikatny, łagodny, zalecany dla dzieci i mlodzieży i osób

starszych. Leczy z zaburzeń pracy serca, skuteczny w leczeniu przeziębień.

Miód - Praktyczne Porady:

Kupuj miód skrystalizoway. Miód "lejący się" od nieznanego
sprzedawcy zwykle bywa sfałszowany.
Nie podgrzewaj miodu i nie dodawaj do napojów o temperaturze
powyżej 40 stopni.
Trzymaj miód w temperaturze ok. 14 stopni, szczelnie zakręcony, bez
dostępu światła i w miejscu suchym.
Miód przechowywany w temperaturze ponad 20 stopni może się na
wierzchu krystalizować.
Krystalizacja miodu musi być jednolita.
Miód o konsystencji ciągliwej "lejącej się" jest zwykle fałszywy.
Miód zbyt długo lejący się - może być uprzednio sfałszowany przez
podgrzanie.
Najlepiej spożywaj miód rano - rozpuszczony wieczorem w zimnej
wodzie.
Nie używaj do kontaktu z miodem metalowych łyżek!

Bardzo łatwo jest sfałszować miód, dodając np. cukier lub skrobię. Trudne

natomiast jest wykrycie takiego fałszerstwa, dlatego nie należy kupować

miodu z niepewnych źródeł!

Opracowanie i Redakcja tekstu: Andromedah

Autor: andromeda
Linkowanie do strony wydruku (tej strony) jest zabronione