Ajurwedyjskie Leczenie Miod...

Przedruk ze strony:

http://www.eioba.pl/a76209/ajurwedyjskie_leczenie_miodem

Drukuj pracę

Ajurwedyjskie Leczenie Miodem

Miód - Ajurwedyjskie Leczenie Miodem

Miód pszczeli już od najdawniejszych lat należy do najbardziej cenionych

środków spożywczych. Był poszukiwanym środkiem używanym do słodzenia

napojów. Stosowano go już od tysiącleci, a świadczą o tym rysunki na

skałach, w grotach, pochodzące z epoki kamiennej. Najstarszy wizerunek

zbieracza miodu liczy sobie prawie piętnaście tysięcy lat i został odkryty w

1919 roku w jaskini w pobliżu hiszpańskiego miasta Walencja. Podobne

rysunki znaleziono w Afryce Południowej i Indiach.

Miód i Jego Właściwości

Miód   produkowany   jest   przez   pszczoły   z   nektarów   kwiatowych   lub   spadzi   (spadź   -   to
substancja   wydalana   przez   mszyce   żerujące   na   drzewach).   Pszczoły   gromadzą   go   w
plastrach i tam dojrzewa. Na wytworzenie 1 kg miodu robotnice (rodzina pszczela składa się
z  królowej,   trutni   i   robotnic   w   liczbie   od   40-50   tysięcy)   muszą   zebrać   nektar   z  kilku
milionów kwiatów oraz poddać ten nektar, już w ulu, szeregowi zabiegów. Świeży miód jest
płynny,   nazywamy   go   patoką.   Po   pewnym   czasie   zależnym   od   gatunku   miód   ulega
krystalizacji i nazywa się wówczas krupcem.

Miód - Leczenie Miodem

Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest jedna łyżka
stołowa (20 gramów) dziennie. Pracownicy fizyczni, a
zwłaszcza ci, którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów

węglowych,   krzemowych,   mącznych,   tytoniowych   i   innych,
które   grożą   pylicą   mogą   spożywać   dawkę   podwyższoną.
Robotnicy   zagrożeni   pylicą,   którzy   stale   zażywają   miód
zapadają na pylicę średnio o 10 lat później niż inni. Górnikom
pracującym w kopalniach uranu podaje się  miód spadziowy,
gdyż przeciwdziała on skutkom napromieniowania. Kuracja
miodowa   wpływa   dodatnio   na   osoby   przemęczone   pracą
umysłową, zestresowane, apatyczne. W psychiatrii stosowanie
miodu   powoduje   u   wszystkich   leczonych   pacjentów
regenerację   sił   psychicznych.   Dobrze   też   leczy   się   miodem
osoby   opanowane   apatią,   lenistwem,   "nicnierobieniem",

brakiem aktywności życiowej.

Miód   zmniejsza   trujące   działanie   używek   takich   jak   herbata,   kawa,   tytoń   czy   alkohol.
Zwiększone dawki miodu, od 40-100 gramów (2-5 łyżek stołowych) dziennie są zalecane
osobom   w   starszym   wieku,   rekonwalescentom,   zwłaszcza   po   leczeniu   antybiotykami!
Stosuje się leczenie serca kuracją miodową, gdyż miód jest bardzo dobrą odżywką dla serca.
Leczenie miodem pomaga również bardzo przy schorzeniach wątroby. Miód powinien być
stosowany we wszystkich chorobach infekcyjnych jak grypa, katar, przeziębienie, biegunka i
podobne. Miód  jest   także  dobrym lekiem  na  katary  sienne.  Profilaktycznie  radzi  się   żuć
plasterki miodu przez 5 dni 1-2 razy dziennie na 2 miesiące przed spodziewanym atakiem
kataru siennego, który po takiej kuracji profilaktycznej zwykle już nie występuje.

Jeśli będziemy podawać

miód

niemowlętom, będą się dzięki temu lepiej rozwijały. Błony

przewodu pokarmowego niemowlęcia są jednak delikatne i miód zwykle musi być podawany
w postaci płynnej. Niemowlętom i w ogóle dzieciom do lat czterech podajemy zwykle nie
więcej  niż 7 gramów (łyżeczka   od herbaty)  miodu  dziennie.  Dzieciom  w wieku 4-16 lat
podajemy leczniczo zwykle nie więcej niż 15-40 gramów (3/4 - 2 łyżek stołowych) miodu w
zależności   od   rodzaju   kuracji.   Miód   jest   sycący   i   nadmiar   może   spowodować   utratę
apetytu   oraz  może   wywołać   cukromocz  miodowy.   Niektóre   osoby   po   spożyciu   miodu
odczuwają   ból   żołądka,   ciężar   lub   podrażnienie   (nie   tolerują   drożdżaków   i   kwasów
organicznych) i wtedy powinny zawsze spożywać miód rozpuszczony w wodzie. Najlepiej
pić wtedy miód w naparze siemienia lnianego.

Poleca się w ogóle bardzo picie wody miodowej czyli spożywanie
miodu w roztworze przegotowanej wody, co Ajurweda zwie
napojem SOMA. Stosując diety odchudzające zwykle nie należy
rezygnować z leczniczych dawek miodu. Woda miodowa (Soma)
dobrze jak przez kilka godzin naciąga tak jak napar, co zwiększa
aktywność miodowych enzymów. Najlepiej wodę miodową
wypijać małymi łyczkami rano na czczo. Terapeuci zalecają pić

roztwór miodu w wodzie na ciepło, więc gdy całkiem ostygnie, należy go podgrzać, ale do
temperatury nie większej niż 41 stopni. W miodzie występuje 21 biopierwiastków takich jak
wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan i inne. Glukoza i fruktoza zawarte w miodzie to
cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm i nietoksyczne jak sacharoza w zwykłym
cukrze białym. Soma miodowa jest ulubionym napojem mitycznego Indradewa, patrona
medyków, szczególnie zielarzy oraz wojowników dodającym wnikliwości i odwagi.

Miody zawierające dużo glukozy jak miód wielokwiatowy, rzepakowy czy malinowy, będą
najlepsze dla osób o chorym sercu czy wątrobie. Miody zawierające dużo fruktozy a mało
glukozy jak miód akacjowy są odpowiednie dla diabetyków.

Miód wrzosowy

polecany jest

dla osób starszych, po 40 roku życia dla regeneracji i rewitalizacji.

Miody rzepakowy

akacjowy

zawierające najmniej aminokwasów i biopierwiastków są najodpowiedniejsze dla

osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego. Miody o dużej zawartości inhibin jak

miód lipowy

gryczany

czy

koniczynowy

są najlepsze dla osób gorączkujących i w

schorzeniach infekcyjnych takich jak grypa czy przeziębienie. Amatorom ostrego miodu

należy polecić

miód gryczany,

a amatorom łagodniejszego miodu,

miód wielokwiatowy

Miody zasobne w biopierwiastki jak

spadziowy

czy

gryczany

polecamy dzieciom, osobom

anemicznym, rekonwalescentom po operacjach. Najwszechstronniejsze zastosowanie
lecznicze posiada jednak

miód lipowy

, co jest powszechnie znane w leczniczych systemach

medycyny indoeuropejskiej. Miód bywa także dobrym lekiem przeciwko uczuleniom,
bezsenności, stanom lękowym, stresom i nerwicom, (alergiom).

Złocisty   kolor   miodów   kojarzony   jest   z
energią słońca skumulowaną w tym leku oraz z
przekazem słonecznej mądrości i rozwijaniem
intuicji.   Miód   jest   jednym   z   pięciu
podstawowych   nośników   leków   czyli   tak
zwanym ANUPANAM jako substancja z którą
miesza się sproszkowane minerały, metale czy
zioła   celem   ich   spożycia.   Zamiast   odwaru
ziołowego,   należy   łyżkę   stołową   ziół
sproszkowanych,   przetartych,   zmieszać   z
łyżką  stołową  odpowiedniego miodu i spożyć
małym   kęsami   dokładnie   przeżuwając.   Tak
podany   lek   jest   częstokroć   o   wiele
skuteczniejszy niż jego odwar, szczególnie przy
chorobach powstałych na wskutek wilgoci lub
zimna (wychłodzenia).

Anupanam

działają

profilaktycznie

zapobiegając wielu schorzeniom. Bardzo dobre

leki to także pyłek kwiatowy, mleczko pszczele, jad pszczeli i propolis warte jednak może
osobnego omówienia. Kuracja miodowa, podobnie i pyłkowa w poważniejszych
przypadkach winna trwać 2-3 miesiące jeśli leczenie ma być naprawdę skuteczne. Dobrą
kuracją jest też post na wodzie miodowej pitej rano, dodajemy wówczas trochę soku z
cytryny do napoju.

Miód zawiera łatwo przyswajalne cukry proste, kwasy organiczne, minerały (sole wapnia,
potasu i magnezu), enzymy, a także substancję hamujące rozwój drobnoustrojów, inhibinę.
Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza spadziowy, ma właściwości lecznicze. Wspomaga
leczenie  bardzo wielu schorzeń: przyśpiesza  gojenie  się  ran, oparzeń i odmrożeń, łagodzi
zapalenia   spojówek,   reguluje   pracę   serca,   rozszerza   naczynia   wieńcowe   serca,   obniża
ciśnienie   krwi   polepsza   krążenie.   Zmniejsza   napięcie   nerwowe,   polepsza   sen   i   ogólne
samopoczucie.   Działa   uspokajająco,   poprawia   nastrój.   Leczy   chrypkę,   kaszel   i   katar.
Poprawia   przemianę   materii,   przyśpiesza   gojenie   wrzodów,   pobudza   perystaltykę,   skraca
czas trwania  biegunek. Zmniejsza  szkodliwe   działanie   używek  -  tytoniu,  alkoholu,  kawy,
herbaty.

MIÓD - RODZAJE MIODÓW

Miody nektarowe -

czyli miody, dla których podstawą był nektar.

Rozróżniamy miody gatunkowe oraz wielokwiatowe. Miody gatunkowe -
ich cechy fizyczne i skład chemiczny są zależne od źródła ich pochodzenia,
z czym wiąże się też ich wartość odżywcza i lecznicza. O tym z jakich roślin
miody pochodzą i jakie jest ich geograficzne położenie, informują zawarte
w nich pyłki kwiatowe. Zazwyczaj w miodzie znajdują się pyłki różnych
gatunków roślin. W takich przypadkach miody takie określa się miodami

wielokwiatowymi.

Miody gatunkowe - to miody powstałe z nektaru wyłącznie jednego gatunku roślin, jak
również miody, które w ogólnej ilości zawartego w nich pyłku kwiatowego wykazują
powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny. Do najbardziej znanych miodów gatunkowych
należą: Miód akacjowy, miód lipowy, miód akacjowy, miód gryczany, miód rzepakowy i
inne.

Miody Jasne:

MIÓD AKACJOWY

–

barwa jasnokremowa, delikatny w smaku, bardzo słodki,

lubiany przez dzieci. Zawiera dużą ilość fruktozy dlatego powoli się krystalizuje.
Stosowany jest w leczeniu nadkwasoty żołądka jak i zaburzeń przewodu
pokarmowego, nerek i dróg moczowych.

MIÓD LIPOWY

posiada bardzo intensywny zapach kwiatów lipy, barwę

herbacianą  lub zielonkawo-jasnobursztynową, smak trochę  pikantny, ostry. Zawiera
olejki   eteryczne,   składniki   o   działaniu   napotnym,   przeciwgorączkowym.   Działa
uspokajająco,   lekko   nasennie   i   antyseptycznie.   Tradycyjnie   stosowany   przy
przeziębieniach, chorobach płuc  i w stanach niepokoju. Stosuje  się   go  też podczas
leczenia   przewlekłych   przeziębień,   grypy,   kaszlu,   bezsenności,   schorzeniach
ginekologicznych.   Posiada   dużą   aktywność   antybiotyczną,   działa   wykrztuśnie,
likwiduje   obrzęki.   W   celu   wzmocnienia   efektu   leczniczego   powinno   się   go
przyjmować po rozpuszczeniu w ciepłym naparze z kwiatów lipy, owocu maliny lub z
sokiem z cytryny albo z mlekiem, a przy kaszlu z naparem z kwiatów malwy. Z uwagi
na dużą zawartość fruktozy może być z ograniczeniem stosowany przez chorych na
cukrzycę niezależną od insuliny.

MIÓD KONICZYNOWY

z koniczyny białej - barwa słomkowa o słodkim

smaku, z koniczyny czerwonej - kolor łososiowy, lekko kwaśny. Charakteryzuje się
słabym   zapachem   kwiatów   koniczyny.   W   miodzie   tym   jest   dużo   glikozydów,
alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w
wyczerpaniu  nerwowym  i  anemii.  Miód  koniczynowy  skutecznie  jest   stosowany  w
profilaktyce   ginekologicznej   (w   postaci  tamponów).   Leczy   stany   zapalne   pochwy,
erozje, mięśniaki.

MIÓD MALINOWY

barwy złocistomalinowej, jasnożółtawej, o zapachu malin i

lekko   kwaśnym   smaku.   Po   skrystalizowaniu   żółto   kremowy,   prawie   biały   o
konsystencji   drobnokrystalicznej,   niemal   smalcowatej.   Jest   bardzo   lubiany   przez
dzieci.   Zawiera   dużo   kwasów  organicznych   w  tym  salicylowy,   garbniki,   witaminy,
dużo   pektyn   i   witamin   oraz   sporo   mikroelementów.   Wykazuje   działanie   napotne,
przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Pomaga podczas grypy, niezastąpiony w stanach
zapalnych   jamy   ustnej   i   infekcji   płuc.   Działa   napotnie,   podawany   jest   również   w
niedokrwistości   i   miażdżycy   oraz   w   stanach   nieżytu   żołądka.   Jest   doskonałym
produktem odżywczym dla dzieci i dorosłych.

MIÓD Z FACELII

jest jasnożółtawy, delikatnie pachnący, o przyjemnym, lekko

kwaskowym smaku. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet
biały odcień. Stanowi dużą rzadkość, bowiem ta roślina jest bardzo rzadko uprawiana.
Miód pomaga przy przeziębieniach, chorobach jelit i w nieżytach żołądka.

MIÓD BŁAWATKOWY

barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym,

charakterystycznym smaku.

MIÓD RZEPAKOWY

w stanie płynnym kolor słomkowy, o zapachu

kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny, z czasem woń się osłabia. Krystalizuje się
szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o
konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Miód o największej
ilości glukozy i aminokwasów.

Miody Ciemne:

MIÓD WIELOKWIATOWY

najczęściej dostępny o łagodnym smaku.

Pochodzi z wielu rodzajów kwiatów, roślin uprawnych i ziół. Charakteryzuje się barwą
od jasnokremowej do herbacianej, ciemnobrązowej. W smaku jest łagodny, słodki, a
zapach zależy od zebranego nektaru. Polecany jest przy alergiach i katarze siennym.
Miód   wielokwiatowy   jest   zazwyczaj   bardzo   aromatyczny.   W   smaku   jest
zróżnicowany. Miód z nektaru roślin wiosennych ma delikatny zapach i łagodny słodki
smak.   Natomiast   miód   z  nektaru   kwiatów   letnich   odznacza   się   często   korzennym
smakiem i zapachem. Po skrystalizowaniu miód zmienia zabarwienie na białe aż do
jasnobrązowego.   Krystalizacja   może   być   drobno,   średnio   lub   gruboziarnista.   Pod
względem   składu   chemicznego   miód   wielokwiatowy   charakteryzuje   się   dużą
różnorodnością.   Miody   wiosenne   zawierają   szczególnie   dużo   cukrów   prostych:
glukozy i fruktozy. Ponadto miody pochodzące z pełni lata i jesienne są bogatsze w
enzymy,   biopierwiastki   i   związki   o   działaniu   przeciw   drobnoustrojowym   oraz
zawierają   dużo   krzemu.   Wzmacnia   organizm   poprawiając   jego   odporność,   dodaje
energii. Jest stosowany w leczeniu przeziębień, alergii, chorób serca, anemii, reguluje
pracę   jelit,   jest   dobrym   antyseptykiem.   Miód   wielokwiatowy   stosowany   jest   w
żywieniu, profilaktyce i lecznictwie. Zastosowanie znajduje w chorobach alergicznych
dróg oddechowych jak astma oskrzelowa alergenna lub katar sienny.

Pochodzący z wiosennego zbioru miód wykorzystywany jest
szeroko jako środek leczniczy i zapobiegawczy w chorobach serca i
naczyń krwionosnych oraz wątroby, woreczka żółciowego i innych.
Miód letni znajduje zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy,
przeziębienia oraz chorobach dolnych dróg oddechowych. Miody
wielokwiatowe po pewnym czasie ulegają krystalizacji tzn. ze stanu
ciekłego (patoki) przechodzą w stan stały (krupiec), zmieniając

barwę   na   jaśniejszą.   Jest   to   naturalny   proces   fizyczny   nie   mający   żadnego   wpływu   na
wartość miodu. Podgrzewając go np. w wodzie do temp. max 45 ° C doprowadzamy bez
szkody do stanu płynnego. Miód wielokwiatowy jest  najczęściej spożywaną  odmianą. Ze
względu   na   duże   walory   odżywcze   i   smakowe   zaleca   się   codzienne   spożywanie   przez
dorosłych i dzieci, a zwłaszcza w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.

MIÓD GRYCZANY

koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu

kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera  dużo magnezu i witamin.
Stosowany   w   schorzeniach   układu   krążenia,   miażdżycy,   nieżytach   górnych   dróg
oddechowych,   osłabieniu   pamięci,   a   także   po   złamaniach.   Jest   najlepszym
antyseptykiem. Skuteczny w leczeniu chorób skóry: przewlekłe owrzodzenia, gnojące
się   rany,   czyraki   (stosowany   jest   do   wewnątrz,   jak   i   na   zewnątrz   w   postaci
kompresów). Zawartość  magnezu  pomaga  przy kuracji nowotworowej oraz  leczy  z
chorób układu krążenia. Najlepszy w profilaktyce przeciwmiażdżycowej. Miód należy
spożywać przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry.

MIÓD WRZOSOWY

–

Król Miodów, koloru brunatnego, o galaretowatej

konsystencji   i   silnym   zapachu   kwiatów   wrzosu   i   ostrym,   gorzkawym   smaku.   Jest
najtrudniejszym   do   uzyskania.   Enzymatyczny,   posiadający   wysokie   właściwości
bakteriobójcze,   dość   szybko   się   krystalizuje,   a   po   krystalizacji   przybiera   barwę
pomarańczową   lub   ciemnobrunatnej   i   konsystencji   drobnoziarnistej.   Zawiera
arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest dobry na zapalenia
dróg moczowych, kamicę  nerkową  oraz zapalenie  jelit. Pomaga  w leczeniu chorób
układu płciowego, łagodzi bóle reumatyczne.

MIÓD MANUKOWY

w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód

uzyskiwany na Nowej Zealndii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku ,
intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze.Jako jedyny chyba
naturalny antybiotyk działa na Helicobacter Pylori i można nim zastąpić
wyniszczającą terapię antybiotykową.

MIÓD Z DRZEW OWOCOWYCH

barwa złocistożółta o zapachu płatków

kwiatowych i łagodnym smaku.

MIÓD ZIOŁOWY (GÓRSKI)

barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej,

zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.

MIÓD ŁĄKOWY

barwa od kremowej aż do herbacianej, enzymatyczny, o dużej

ilości olejków eterycznych. Wspomaga przemianę materii. Zalecany przy
schorzeniach: angina, grypa, kaszel, schorzenia górnych grup oddechowych,
wzmacnia organizm.

Miody Spadziowe:

Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie
ciemnobrunatnym, brunatno-zielonkawym lub prawie czarnym, o smaku mało słodkim,
łagodnym lekko żywicznym, nieco gorzkawym, o słabym lekko korzennym lub żywicznym
aromacie. Krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście. Jest miodem bardzo
cenionym leczącym z wielu schorzeń.

MIÓD ZE SPADZI DRZEW IGLASTYCH

zazwyczaj szarozielony, o

zapachu korzennym i delikatnym smaku, mało słodki. Występuje w nim cukier
spadziowy - melicytoza, oraz dużo detoksyn, związków azotowych i mikroelementów.
Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej
odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała
promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.

MIÓD ZE SPADZI DRZEW LIŚCIASTYCH

głównie lipy, klonu, jawora.

Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego i jest cierpki w smaku. Ma
właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny
przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych i w leczeniu z chorób krążenia
(miażdżycy)

MIÓD MIESZANY SPADZIOWO-NEKTAROWY

produkt pszczół

zbierających jednocześnie i nektar i spadź. Posiada konsystencje o brunatno-zielonym
kolorze, różnym smaku, przeważnie korzennym, mało słodki o dużej aktywności
antybiotycznej.

Miód spadziowy z drzew iglastych:

Miód spadziowy

z drzew iglastych pozyskiwany jest przez pszczoły ze spadzi roslin

iglastych takich jak: jodła świerk, sosna i modrzew. W skałdzie miodu spadziowego znajdują
się zazwyczaj niewielkie ilości miodu nektarowego. W Polsce przeważają miody ze spadzi
jodłowej i świerkowej. Miód płynny ze spadzi iglastej ma barwę ciemną, od zgniło-zielonej,
poprzez brązową do prawie czarnej.

Miody spadziowe

wiosenne są zwykle jaśniejsze od miodów spadziowych letnich. Po

skrystalizowaniu miody spadziowe  przybierają  barwę  ciemnobrązową z odcieniem szarym
lub zielonkawym. Miody spadziowe charakteryzują się dużą lepkością i większą gęstością
(są cięższe) w porównaniu z miodami nektarowymi. Krystalizują trudno i nierównomiernie
przyjmując postać drobnokrystaliczną lub grudkowatą - dotyczy to miodów o zabarwieniu
jaśniejszym. Natomiast miody ciemnobrunatne mają konsystencję niejednorodną tzn. ulegają
rozwarstwieniu na część stałą i płynną. Odmiany miodu spadziowego różnią się od siebie
szybkością   krystalizacji   wpływ   na   to   ma   zawartość   trójcukru   melecytozy   zwanego   też
cukrem spadziowym. Im więcej tego cukru tym krystalizacja jest szybsza. Według Polskiej
Normy zawartość tego cukru łącznie z sacharozą nie może przekraczać 10 %. Melecytoza
ma ograniczoną rozpuszczalność w wodzie. Przy suchej i ciepłej pogodzie miód spadziowy
zawierający   dużo   melecytozy   może   skrystalizować   już   w   plastrach   przybierając   szare
zabarwienie.   Z   tego   powodu   miód   taki   pszczelarze   nazywają   miodem   kamiennym   lub
cementowym. W smaku miody spadziowe są dość łagodne, mało słodkie, czasem mogą być
gorzkawe   lub   kwaśne.   Często   miody   spadziowe   letnie   zawierają   domieszkę   miodu
gryczanego nadającego mu specyficzny smak i zapach.

Skład   chemiczny   miodów  spadziowych   zależy   od   rodzaju   pożytku   spadziowego   i  okresu
zbioru. W porównaniu z miodem nektarowym odznaczają się z reguły wyższą zawartością
związków azotowych, mineralnych, dekstryn, enzymów, kwasów organicznych i substancji
antybiotycznych.  Oprócz dominujących  cukrów  prostych  (nie   mniej niż 60  %)  glukozy i
fruktozy oraz sacharozy i melecytozy występują inne rodzaje cukrów, w tym niekorzystne
dla pszczól jak: rafinoza, galaktoza i mannoza, stąd miody spadziowe nie stanowią dobrego
pokarmu   dla   pszczół.   Miody   spadziowe   z   drzew   iglastych   odznaczają   się   aktywnością
antybiotyczną, dotyczy to zwłaszcza spadzi jodłowej i świerkowej. Ze względu na wysoką
zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych miód ten powinien być stosowany jako
odżywka w okrsie rekonwalescencji, u osób z hiperwitaminozą, anemią oraz pracujących w
warunkach   szkodliwych   dla   zdrowia.   Ponadto   działa   w   stanach   zapalnych   dolnych   dróg
oddechowych,   w   chorobach   przemiany   materii,   chorobach   przewodu   pokarmowego,
chorobach   serca,   naczyń   krwionośnych,   miażdżycy   oraz   schorzeniach   nerek,   chorobach
reumatycznych i schorzeniach skóry.

Miód spadziowy z drzew liściastych:

Miód spadziowy z drzew liściastych pszczoły pozyskują z takich drzew jak: topola, klon,
brzoza, dąb, osika, wierzba, leszczyna, głóg oraz inne rośliny zielne. Miód płynny ze spadzi
drzew   liściastych   ma   barwę   od   zielonkawo-herbacianej   do   jasnobrązowej.   Po
skrystalizowaniu   staje   się   ciemniejszy   o   zabarwieniu   szarobrązowym   z   odcieniem
szarozielonym do brązowego Po skrystalizowaniu jest średnioziarnisty. Odznacza się słabym
lekkokorzennym   zapachem.   W   smaku   jest   zazwyczaj  łagodny,   czsem   z  cierpkawym  lub
żywicznym  posmakiem.  Miód  ze  spadzi liściastej zawierać  powinien  nie  mniej  niż  60  %
cukrów prostych: glukozy i fruktozy oraz do 10 % sacharozy z melecytozą. Bywają jednak
miody zawierające znacznie wyższą ilość melecytozy. Ponadto miody te zawierają znaczną
ilość   biopierwiastków,   kwasów   organicznych   i   enzymów,   które   to   składniki   decydują   o
wysokich walorach leczniczych tego produktu. Miód ze spadzi drzew liściastych jest mniej
aktywny   antybiotycznie   od   miodu   ze   spadzi   drzew   iglastych.   Miody   spadziowe   po
skrystalizowaniu   się   mają   konsystencję   grudek.   Są   najbardziej  zasobne   w  biopierwiastki,

dekstryny i białko. Stosowane przy zaburzeniach przemiany materii, astmie i kamicy
nerkowej.

Miód - Inne Rodzaje Miodów:

MIÓD GORCZYCOWY

wyprowadza z organizmu substancje trujące, szlaki,

stymuluje pracę nerek.

MIÓD GÓRSKI

posiada tonizujące właściwości. Jest bardzo dobry na osłabione

płuca i układ pokarmowy.

MIÓD NOSTRZYKOWY

posiada barwę jasną, po skrystalizowaniu białą, lub

żółtą i odznacza się przyjemnym waniliowym zapachem. Jest zaliczany do jednych z
najlepszych miodów. Bardzo dobry jako środek rozwalniający. Zalecany jest przy
zaniku (atrofi) jelit, a także w chorobach naczyniowo-wieńcowych.

MIÓD ŻEŃSZENIOWY

najlepszy z miodów. Zwiększa odporność na

zmęczenie, poprawia sen, wzrok, apetyt, zwalcza bóle głowy, szum w uszach i jest
wspaniałym środkiem tonizującym.

MIÓD LUCERNOWY

pozytywnie wpływa na wątrobę, sprzyja wydzielaniu

żółci. Obniża cholesterol.

MIÓD OSTOWY

zalecany dla chorych po przewlekłych operacjach, osobom

starszym i dzieciom dla wzmocnienia wyczerpanego organizmu.

MIÓD SŁONECZNIKOWY

normalizuje w organizmie wszystkie przemiany

materii.

MIÓD Z WIELOSIŁU BŁĘKITNEGO

stosuje się w chorobach

naczyniowo-wieńcowych, oraz jako środek uspokajający w nerwicach i bezsenności.

MIÓD Z ESPARCETY

pozytywnie wpływa na układ krążenia, wzmacnia

naczynia kapilarne, ma właściwości moczopędne i napotne.

MIÓD Z MNISZKA LEKARSKIEGO

miód wiosenny o delikatnym smaku.

Zalecany przy chorobach wątroby, dróg żółciowych, leczy z chorób żołądka, poprawia
trawienie, polepsza przemianę materii.

MIÓD LEŚNY

najczęściej kupowany "dziki miód", nie rolniczy, najcenniejszy z

miodów! Skupia w sobie działanie ziół z nektaru z których powstaje (różne smaki w
zależności   od   terminu   zbiorów).   Połączone   "siły"   mniszka   lekarskiego,   maliny,
kruszyny,   szałwii   lekarskiej,   dziurawca   i   rumianku   powodują,   że   miód   leśny,   jest
prawdziwym panaceum na wielorakie  dolegliwości a  smakuje wybornie. Skutecznie
leczy z chorób górnych dróg oddechowych i przeziębień. Poprawia przemianę materii.

MIÓD Z KRUSZYNY

delikatny, łagodny, zalecany dla dzieci i mlodzieży i osób

starszych. Leczy z zaburzeń pracy serca, skuteczny w leczeniu przeziębień.

Miód - Praktyczne Porady:

Kupuj   miód   skrystalizoway.   Miód   "lejący   się"   od   nieznanego
sprzedawcy zwykle bywa sfałszowany.
Nie   podgrzewaj   miodu   i   nie   dodawaj   do   napojów   o   temperaturze
powyżej 40 stopni.
Trzymaj miód w temperaturze ok. 14 stopni, szczelnie zakręcony, bez
dostępu światła i w miejscu suchym.
Miód   przechowywany  w  temperaturze   ponad   20   stopni  może   się   na
wierzchu krystalizować.
Krystalizacja miodu musi być jednolita.
Miód o konsystencji ciągliwej "lejącej się" jest zwykle fałszywy.
Miód   zbyt   długo   lejący  się   -  może   być   uprzednio   sfałszowany  przez
podgrzanie.
Najlepiej   spożywaj   miód   rano   -   rozpuszczony   wieczorem   w   zimnej
wodzie.
Nie używaj do kontaktu z miodem metalowych łyżek!

Bardzo łatwo jest sfałszować miód, dodając np. cukier lub skrobię. Trudne

natomiast jest wykrycie takiego fałszerstwa, dlatego nie należy kupować

miodu z niepewnych źródeł!

Opracowanie i Redakcja tekstu: Andromedah

Autor: andromeda
Linkowanie do strony wydruku (tej strony) jest zabronione