STRUKTURY ZESPOŁÓW PROJEKTOWYCH

Prof. UEK dr hab. Czesław Mesjasz 
Katedra Procesu Zarządzania, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie 

Nie istnieje idealna struktura zespołu projektowego 

Cztery rodzaje struktury zespołu projektowego:

struktura izomorficzna

struktura ekspercka

struktura kolektywna

struktura chirurgiczna

Struktura izomorficzna

IZOMORFIZM 

– odwzorowanie wzajemnie 

jednoznaczne 



struktura zespołu odzwierciedla strukturę 

projektu 



struktura zespołu jest podobna do struktury 

produktu, który ma być efektem realizacji projektu 

Izomorficzna struktura zespołu projektowego  

Zalety struktury izomorficznej

 prostota organizacyjna 



jasna określona odpowiedzialność członków 

zespołu projektowego



możliwa jest równoległa realizacja kilku zadań



łatwość koordynacji 



struktura ta dobrze nadaje się do szkolenia nowych  

członków zespołu projektowego

Wady struktury izomorficznej



istnieje ryzyko, że poszczególne elementy projektu 

nie będą do siebie pasowały (autonomizacja)



każdy z elementów projektu powstaje niezależnie od 

siebie i najważniejszym zadaniem menedżera projektu 
jest integracja projektu 

Ekspercka struktura zespołu projektowego

Poszczególni członkowie zespołu zajmują się 
różnymi zadaniami związanymi z ich 
specjalizacją i dotyczącymi różnych elementów 
składowych systemu – ich umiejętności 
znajdują zastosowanie tam, gdzie są potrzebne.

Ekspercka struktura zespołu projektowego

Zalety struktury eksperckiej:



wymaga samodzielności od wszystkich 

członków zespołu projektowego



wiele decyzji podejmują członkowie zespołu 

projektowego, a nie menedżer projektu



efektywne jest wykorzystanie umiejętności 

członków zespołu projektowego

Wady struktury eksperckiej:



niejasna kwestia odpowiedzialności 

ekspertów



nierówny jest podział pracy w zespole



trudności koordynacji i możliwość 

powstania konfliktów

Kolektywna struktura zespołu projektowego 

Zalety struktury kolektywnej



zespoły kolektywne mogą sprawdzić się przy 

prekursorskich, supernowoczesnych projektach,



zespoły kolektywne mogą być skuteczną 

strukturą w projektach, w których pracownicy w 
dominujących osobowościach bronią się przed 
narzuceniem im silnego przywództwa.

Wady struktury kolektywnej



pracownicy realizujący projekt chcą być znani jako autorzy, 

podczas gdy wszelkie decyzje podejmowane są wspólnie



brak jest przywództwa w zespole projektowym i powstaja 

problemy z koordynacją 



zespoły projektowe muszą być stosunkowo niewielkie, ponieważ 

pojawi się problem zbyt wielu kanałów informacyjnych



w dużych zespołach trudniej jest uzyskać konstruktywne 

porozumienie



zespoły kolektywne nie pozwalają na rotację personelu

Chirurgiczna struktura zespołu projektowego

jednej osobie powierza się całkowitą 
odpowiedzialność za realizację kluczowych prac 
związanych z projektem, oddzielając ją jednocześnie 
od wszelkich obowiązków administracyjnych

model chirurgiczny jest zasadniczo różny od 
kolektywnego, gdyż cała uwaga skupia się tutaj na 
jednej osobie i jej potencjale, podczas gdy 
w zespołach kolektywnych liczy się tylko wysiłek 
zbiorowy.

Chirurgiczna 

struktura 

zespołu 

projektowego 

Zalety struktury chirurgicznej



brak problemów związanych z integracją

w zarządzaniu projektem



struktura ta okazuje się najbardziej efektywna 

w projektach polegających na opracowaniu
dokumentacji technicznej, czy też zaawansowanych  
technologii, w tym także oprogramowania (Główny 

Programista jako „chirurg”)  

Wady struktury chirurgicznej



problemy ze znalezieniem osoby o wyjątkowo 

dużym potencjale, która pełnić będzie rolę 
“głównego chirurga”

strukturalne rozdzielenie funkcji kierowniczych w 
zespole projektowym (“chirurg”, administrator 
projektu, specjalny asystent)



nadmierna zależność od jednej osoby