49. Pobity

- Ach, panna Granger, miałam nadzieję, że panią tu znajdę – oświadczyła McGonagall, gdy tylko
przyszła do biblioteki i podeszła do Hermiony.

Hermiona spojrzała na nią znad tekstu.

- Witam, pani dyrektor. Potrzebuje pani czegoś?
- Nadal możesz nazywać mnie panią profesor, Hermiono. Zastanawiałam się, czy wiesz, gdzie jest
Harry? Profesor Moody jest tutaj i zdaje się, że nie może go znaleźć – kontynuowała McGonagall.
- Och, myślę, że on i Ron poszli sobie polatać. Ostatnio robili to dość często, żeby oderwać myśli
Rona od Charliego.

McGonagall skinęła głową ze współczuciem.

- Rzeczywiście. Przepraszam, moja droga. Chciałabym, żebyśmy mogli zrobić więcej, by mu pomóc.
Cóż, dziękuję, że mi pomogłaś – powiedziała i natychmiast odwróciła się, zmierzając do wyjścia.

Hermiona patrzyła za nią z westchnieniem ulgi. To powinno zająć McGonagall na co najmniej pół
godziny, jeśli będzie szukać latających Rona i Harry'ego. Oczywiście jeśli najpierw znajdzie Rona… Cóż,
Hermionie pozostało tylko mieć nadzieję, że Ron wymyśli równie genialną wymówkę.

~~~~~~

Harry był całkowicie zadowolony, że nie cierpiał na klaustrofobię. W ziemi było ciemno, zimno i
ciasno. Zmusił się do zachowania spokoju, bo szybsze oddychanie oznaczało mniej tlenu, a musiał
przeżyć na tyle długo, by Snape mógł go uratować.

Rozsunął nogi na bok, by sprawdzić, jak szeroko tam było, i odkrył, że ma może pięć cali miejsca z
boku i jakieś pół stopy za nogami. Wystarczająco, by zmienić pozycję. Śmierdziało glebą, ale Harry nie
przejmował się tym za bardzo. Martwił się tylko o robaki i inne pełzające… stworzenia. Zmusił się
jednak do tego, by nie wpadać w panikę, bo musiał uwierzyć, że Ceilidh pomyślałby o tym i
przygotował to tak, by te stworzenia się do niego nie dostały.

Nie wiedział, jak długo tam leżał, czasem zmieniając pozycję. Z pewnością było to więcej niż dziesięć
minut? Jak dużo powietrza jeszcze mu zostało? Zdaje się, że zaczęło się robić duszno. A może to tylko
wyobraźnia?

Coś trzasnęło kilka stóp nad nim. Brzmiało, jakby było daleko, ale drgania zdawały się być blisko.
Harry odetchnął z ulgą. Nareszcie, już tu jest, pomyślał.

Jednak gdy czekał cierpliwie, aż Snape rozgarnie ziemię i uwolni go, czas upływał i Harry zaczął
martwić się, że to może nie był Snape. Może to był jeleń pracujący nad jego… grobem, podsunął

Harry’emu spanikowany umysł, a jego oczy otworzyły się szerzej. Oddychał nieregularnie. Świetnie,
Snape się jeszcze nie znalazł, a on nie mógł przestać zużywać całego drogocennego tlenu!

Och, to był zły pomysł, zdecydowanie zły pomysł, dlaczego w ogóle zaufałem Ceilidhowi? Musiałem
całkiem zwariować, myślał gorączkowo.

Już miał zacząć rozszarpywać błoto i wykopać sobie drogę na zewnątrz, gdy ziemia wydała mu się
lżejsza. Och, świetnie, teraz zostanę wessany niewiadomo gdzie?! Ostrożnie wyciągnął rękę, by
dotknąć ziemi nad sobą. Wydawała się bardziej miękka niż wcześniej. Potem poczuł, że jest prawie
mokra. Błoto?

Harry poczuł, jak narasta w nim radość. Snape przyszedł! Przyszedł i poruszał glebą, zamieniając ją w
błoto i rozgarniając! Tak, rozgarniając ją; Harry mógł poczuć, jak praktycznie znad niego znika. Starał
się uspokoić bicie swojego serca, ale było rozszalałe.

Właśnie wtedy przerażający dźwięk dotarł do jego uszu. To był ten sam huk, co wcześniej, choć tym
razem słychać go było głośniej, gdy błoto zaczęło się rozdzielać. W lesie było tak ciemno, że na
początku nie widział prawie nic. Ale wtedy świeże powietrze uderzyło w jego twarz, a on zaczerpnął
go łapczywie; dźwięk narastał, jeszcze głośniejszy. Jego wzrok przyzwyczaił się i Harry zobaczył cień
postaci, zanim Snape znalazł się na nim, podrywając go w górę, jakby nie ważył więcej niż lalka.

Harry jęknął, przerażony, a jego serce przyspieszyło. Snape trzymał go zbyt mocno. Ten okropny
burczący dźwięk pochodził od niego, Harry mógł poczuć wibracje, gdy ich klatki piersiowe zetknęły
się. Kły Snape’a były obnażone, a burczenie zmalało, ale zmieniło się w cos innego, coś bardziej
znajomego. Ten wilczy pomruk

1

, który Harry pamiętał. Był głębszy i tym razem brzmiał na bardziej

nerwowy, ale był to zdecydowanie ten sam wilczy ton.

- H-hej, Snape, uspokój się – pisnął Harry.

URATOWANY! Znalazłem go, znalazłem go, towarzysz, mój towarzysz, przepyszny, wspaniały,
niebiańsko pachnący, towarzysz! To było wszystko, o czym Snape mógł myśleć. Wcisnął nos we włosy
swego towarzysza, węsząc zachłannie. Uniósł swojego towarzysza, warcząc słowa złości, nienawiści i
całkowitej ulgi. Sprawdził, czy nie ma żadnych obrażeń, przebiegając dłońmi po całym tym
przepysznym, niesamowitym, nagim ciele. Ten słodki głos mówiący do niego i brzmiący na
przestraszonego. Towarzysz bezpieczny, nie skrzywdzi towarzysza, towarzysz teraz bezpieczny, nie
musi się bać!

I ponowny powrót do tej szyi, tej niebiańskiej, cudownej szyi. Trącanie jej nosem, głębokie wdychanie
zapachu, tak zadowolony, że jego towarzysz jest bezpieczny, jest tam, w jego ramionach, gdzie
przynależy. I och, tak głodny. Środek paraliżujący już praktycznie ściekał z jego kłów, więc ugryzł go, a
ten dreszcz był tak kuszący, gdy gorący, gorący płyn rozlał się w jego ustach.

Tak doskonały. Tak niebiański. Tak całkowicie jego.

Ssanie, lizanie, picie. Coraz mniej gorączkowe z każdym łykiem tej niesamowitej cieczy, która
spływała strumieniami w jego gardło, ogrzewając jego ciało. „Towarzysz, towarzysz”, warczał i

1

Nie mam innego pomysłu na przełożenie „wolf-speak”; chodzi o sposób, w jaki Snape rozmawiał z Remusem,

gdy ten był wilkołakiem.

mamrotał, całując okolice ugryzienia, a następnie wgryzając się w nie ponownie i przeciągając
moment pożywiania się.

Wijące się, gorące ciało w jego ramionach, dociskające się do niego, przynoszące nagłe i nowe żądze,
ale tak samo wymagające jak potrzeba jedzenia. Przesunął językiem po ranie, całując ją, liżąc
policzek, a potem odnajdując usta i zawładając nimi. Tak tam dobrze, gdzie niebiański płyn mieszał
się z cieczą innego rodzaju. Jego towarzysz próbował coś powiedzieć, ale on był zbyt szczęśliwy, by się
tym przejmować, a kontynuowanie tego było wszystkim, czego chciał.

Oderwał od niego usta, wracając znów do szyi i jednocześnie odpinając swoje spodnie, praktycznie je
rozrywając. Uwolniony, zaczął napierać na swojego towarzysza, przyciskając się do jego twardości;
pierwszy dotyk był tak doskonały, że wywołał jego skamlenie o więcej.

- Towarzysz, towarzysz, piękny, przepyszny, niebiański towarzysz – wymamrotał.
- CEILIDH! – krzyknął Harry po raz piąty, odpychając go i wijąc się. Był przerażony. Nie zostało tam
nic ze Snape'a, którego znał. Miał dziki wyraz twarzy i nie wyglądał nawet jak Snape, gdy był
najbardziej rozgniewany, był całkiem obcy. Miał głębszy głos, burczący, ledwo zrozumiały. Ten głos,
w połączeniu z ugryzieniami na jego szyi, sprawił, że był twardy i obolały, ale jego strach był
prawdziwy i nie mógłby zaznać przyjemności z rąk tego… stwora. – CEILIDH! – krzyknął ponownie,
zamykając mocno oczy, gdy usta zacisnęły się na jednym z jego sutków. Jęknął i, mimo
przyjemności, wszystko, o czym mógł myśleć, to to, dlaczego to nie było w porządku, dlaczego to
nie było tak, jak powinno być. I był przerażony, że Ceilidh kłamał, że wcale mu nie pomoże, że nie
pokaże się i go nie uratuje. Bo teraz musiał być ocalony przed Snape’em, nie przez niego.

I wtedy Snape zniknął, a on upadł tyłkiem na błotnistą ziemię, krzycząc ze zdziwienia. Rozejrzał się,
zastanawiając się, dokąd poszedł Snape, i zobaczył, że uderzył w drzewo rosnące kilka stóp dalej.
Ceilidh stał z boku i nie wyglądał tak samo. Wyglądał jakieś sto razy bardziej przerażająco niż wtedy,
gdy Harry zobaczył go po raz pierwszy. Wtedy wyglądał przerażająco, bo był tak elegancko ubrany i
całkowicie opanowany, gdy zagrażał życiu jego i Snape'a, ale tym razem był przerażający, bo mógłby
zabić Snape'a.

- Nie zabijaj go! – Harry był na tyle głupi, by krzyknąć.

Nagle znalazł się między dwoma niezwykle groźnymi wampirami, które pojawiły się teraz, by nad nim
walczyć. Lub wokół niego. Cokolwiek to było, Snape był pierwszym, który go chwycił, ale Ceilidh
zamachnął się, chwytając jego ramię i nadgarstek Snape'a, i odciągnął go w tym samym czasie, w
którym Harry usłyszał wyraźny i zaskakujący dźwięk pękającej kości.

Rozległo się wycie, a Harry krzyknął razem z nim, ponieważ nie wiedział już nawet, co się dzieje. Ich
dwójka poruszała się tak szybko, że nie byli niczym więcej niż smugami. Harry odczołgał się od nich,
ale zdawało się, że poruszanie się, tak samo jak mówienie, nie było dobrym pomysłem. Snape chwycił
go znowu, trzymając go blisko siebie i warcząc ponad nim na Ceilidha.

- Harry, nie ruszaj się i nie odzywaj. Po prostu siedź tam i pozwól mi się tym zająć – zdołał
powiedzieć Ceilidh, niskim głosem z akcentem i burczącym jak Snape'a, choć o wiele bardziej
zrozumiałym.

Naprawdę poczuł się jak lalka, gdy Snape skoczył na najbliższą gałąź, trzymając go mocno, a potem
przeskoczył jeszcze kilka gałęzi, zanim wypuścił go, prawie delikatnie, na bardzo wysokiej i
wytrzymałej gałęzi. Następnie zniknął, zostawiając tam Harry'ego.

Harry zamknął oczy, zmuszając się do ignorowania ryków i warczenia oraz różnych innych dźwięków
dochodzących spod niego. Słyszał, jak jego krew szaleje w żyłach. Skupił się na niej i wkrótce
zagłuszyła mu pozostałe dźwięki. Wtedy skupił się na uspokajaniu oddechu. Powoli wdychał i
wydychał powietrze, dopóki nie pomyślał, że jest w stanie obserwować to, co dzieje się pod nim.

Otworzył oczy i ostrożnie się pochylił, ściskając gałąź między nogami i rękami, by utrzymać
równowagę. Jakieś trzydzieści stóp pod nim wszystko było rozmyte. Naprawdę, byli plamami. Ledwie
widocznymi plamami. Prawdę mówiąc, Harry pomyślał, że być może widzi tylko rozmazanego
Ceilidha, ponieważ Snape był ubrany, jak zwykle, w czerń, przez co był o wiele trudniejszy do
zobaczenia w ciemnym lesie.

Walka była bolesna nawet dla Harry'ego, który tylko jej słuchał. Krzywił się za każdym razem, gdy coś
zabrzmiało jak trzaśnięcie, i miał nadzieję, że to była tylko złamana gałązka czy coś, a nie kości. Nie
wiedział, jak długo to już trwało, ale zakończyło się tak nagle, jak się zaczęło. Chwilę zajęło
Harry’emu, zanim zorientował się, że Snape nadal leży pod drzewem, a Ceilidh nachyla się nad nim.

Harry sapnął, a Ceilidh spojrzał na niego.

- Wciąż żyje, ale jest poważnie ranny. Pomógłbym, ale teraz potrzebuje ciebie, a ja muszę się
pożegnać albo rozgniewa się ponownie. Powinien wrócić do normy, gdy się obudzi.

Harry skinął głową, a Ceilidh odwrócił się i zaczął biec, szybko znikając w lesie. Harry spojrzał w dół na
leżącego twarzą do ziemi Snape'a. Zerknął na trzy najbliższe gałęzie i próbował wymyślić, jak ma
stamtąd zejść. Następna najbliższa była dobre sześć stóp pod nim i lekko w lewo. Zaklął, a Snape
jęknął w odpowiedzi, co tylko sprawiło, że Harry jeszcze bardziej niecierpliwie chciał dostać się na
dół.

Decydując, że zaryzykuje, ostrożnie okręcił się na gałęzi, siedząc teraz przodem do pnia. Podciągnął
się na nim i wstał, bardzo zadowolony z tego, że nie boi się wysokości. Objął drzewo, po czym
ostrożnie zsunął się niżej w pochylonej pozycji. Zacisnął zęby, przesuwając się lekko w bok, i przylgnął
do drzewa ze wszystkich sił, jako że wszystkim, co przez kilka chwil chroniło go przez upadkiem, były
jego ręce i nogi owinięte wokół pnia. Co było tym trudniejsze, że był nagi.

W jakiś sposób, ku jego zdumieniu, udało mu się na tyle zsunąć w dół, że jego stopy ledwie dotykały
gałęzi. Szybko, ale ostrożnie, opadł na nią i usiadł okrakiem, sapiąc i dysząc z ulgą. Nie czekał zbyt
długo, by zejść po następnych gałęziach, które były już o wiele łatwiejsze do dosięgnięcia. Wkrótce
znalazł się na stałym gruncie obok leżącego ciała Snape'a.

Opadł na kolana, ostrożnie pochylając się nad mężczyzną.

- Snape? – zapytał cicho. Odpowiedział mu kolejny jęk, choć tym razem bardziej miękki. – Snape,
obudź się, wszystko w porządku?

Choć Harry nie mógł widzieć przez ubrania Snape'a, kilka dziur na rękawach i klatce piersiowej
ujawniło krwawiące nacięcia i ciemne siniaki. Jeden z nadgarstków Snape'a był wygięty pod dziwnym

kątem, a Harry zbladł, gdy uświadomił sobie, że dominujący

2

nadgarstek Snape'a jest wyraźnie

złamany, a prawdopodobnie również i kilka palców. Na czole miał rozcięcie, które krwawiło słabo.
Były też krwawe ślady, ciągnące się od jego oczu do podbródka, ale Harry przypuszczał, że wzięły się
raczej z jego „spojrzenia złego wampira” niż z rzeczywistych obrażeń.

Niemniej jednak, musiał szybko zabrać Snape'a do pani Pomfrey.

- Snape, obudź się, do cholery! – rzucił Harry trochę ostrzej, niż zamierzał, tak bardzo był
zaniepokojony.
- Nngh – Snape zamrugał, otwierając oczy. Czuł się jak gówno, a najgorsze było to, że pamiętał
wszystko, co się wydarzyło, co tylko pogarszało jego samopoczucie. Jego wzrok zatrzymał się na
Harrym, który pochylał się nad nim ze zmartwieniem wypisanym na twarzy. Nie mogę uwierzyć…
wszystko, co zrobiłem… och, Kirke, pomóż mi, kompletnie straciłem rozum, pomyślał, skrajnie
przerażony.
- Snape? – odezwał się Harry, gdy mężczyzna tylko wpatrywał się w niego. – Snape, wszystko w
porządku? Jak się czujesz? Możesz usiąść?

Jak Harry mógł w ogóle patrzeć na niego po tym, co zrobił… Ale, Merlinie, był naprawdę szczęśliwy, że
chłopak był z natury tak wyrozumiały. Nie wspominając o tym, że jest bezpieczny, pomyślał. Zdając
sobie sprawę z tego, że Harry wciąż czeka na odpowiedź, zmusił swoje myśli, by wróciły do ciała. To
było proste – czuł się tak, jakby został potrącony przez Hogwart Ekspres.

- W porządku – udało mu się wycharczeć. Jego gardło było suche. Jego spojrzenie powędrowało w
kierunku szyi Harry'ego, gdzie zaschnięta krew zostawiła popękany już ślad wzdłuż jego klatki
piersiowej, a siniaki utworzyły się już wokół lekko postrzępionych dwóch ran. – Och, Merlinie –
wydyszał, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

Harry zmarszczył brwi i obrócił głowę, by popatrzeć na siebie, zauważając wyschniętą krew na piersi.
W tym samym momencie zorientował się, że czuje pulsujący ból w szyi. Skrzywił się i przykrył ją
dłonią.

- Nic mi nie jest, naprawdę. Spodziewałem się tego. Ale czy z tobą wszystko w porządku? Nieźle cię
pobił…

Twarz Snape'a pociemniała z gniewu, gdy pomyślał o wampirze. Porywającym jego towarzysza.

- Rozerwę go na kawałki – warknął, podrywając się do pozycji siedzącej, zanim zdał sobie sprawę z
tego, że nie był to dobry pomysł. Jęknął z bólu, opierając się z powrotem o drzewo. Trzy żebra,
wyliczał w myślach, prawy nadgarstek

3

, kilka palców u obu dłoni, prawdopodobnie skręcona kostka i

wyraźne rany głowy.
- Nie ruszaj się! – wykrzyknął Harry, przerażony. – Cholera, chciałbym mieć swoją różdżkę. Nie
możesz iść, a ja nie mogę zostawić cię tu, by wezwać pomoc… Nie, żebym w ogóle znał drogę
powrotną… – Harry rozejrzał się, ale rzeczywiście nie widział żadnej.
- Harry – odezwał się Snape, przyciągając uwagę chłopaka. – Dlaczego jesteś tak spokojny? – Coś po

2

Nie mogę napisać nic o tym, czy był prawo- czy leworęczny, bo nie napisano, który to był nadgarstek, więc

muszę zostać przy tym nieszczęsnym „dominującym”.

3

No dobra, już napisano :p Ale nie zmieniam tam nic, niech sobie dominuje.

prostu nie pasowało mu w całej tej sytuacji. Harry nie wyglądał na przerażonego, ani nawet na
złego, jak można by tego oczekiwać po ofierze porwania.

Harry zamknął oczy, odetchnął z ulgą, po czym otworzył je z powrotem, spoglądając na Snape'a.

- Snape… Przepraszam, ale… Naprawdę myślałem, że tak będzie najlepiej. To znaczy, wszystko
wyglądało na proste, gdy Ceilidh to wyjaśniał, i po tym zawarłem z nim umowę.
- Ceilidh – rzucił Snape ostrym tonem. – Gdy go spotkam…
- Przestań! – przerwał szybko Harry. – Nic nie zrobisz. Pozwoliłem mu się porwać. Właściwie nie
porwał mnie tak naprawdę, bo poszedłem z własnej woli. Po prostu chciałem, żebyś mógł zdobyć
swoje wampirze umiejętności! – wykrzyknął, gdy zobaczył wyraz twarzy Snape'a.

Snape nie był pewien, czy dobrze rozumie. Harry z własnej woli został porwany i pogrzebany żywcem,
bo myślał, że to mu pomoże?

- Ty… celowo… pozwoliłeś pogrzebać się żywcem, bo myślałeś, że to może mi pomóc? – warknął.

Harry usiadł na piętach, zaskoczony reakcją Snape'a.

- Cóż, yyy, ja…
- Wszystko to… co zrobiłem…! Mogłem cię zabić, Harry! Ty samolubny, głupi, zuchwały bachorze!

Spojrzenie Snape'a było chłodne, tak chłodne, jak zwykło być, zanim on i Harry zawarli rozejm.
Chłodne, twarde spojrzenie kogoś, kto nie myślał o nim zbyt wiele. Harry poczuł łzy napływające mu
do oczu. Był zraniony. Spojrzał w dal, otwierając szeroko oczy, by łzy nie popłynęły.

- Przepraszam – wyszeptał.
- Harry! Severusie! – zawołał znajomy głos z niewielkiej odległości.
- Harry – zaczął Snape, ignorując głos, ale Harry już wstawał, i z jakiegoś powodu dopiero teraz
zorientował się, że chłopak jest całkowicie nagi. – Harry, dlaczego…
- To Remus. Przyprowadzę go – powiedział szybko Harry, odwracając się od Snape'a i błyskawicznie
oddalając się w kierunku krzyków. Potarł dłonią oczy, ocierając łzy, i pociągnął nosem. Naprawdę
schrzaniłem, pomyślał ponuro. Ocalił jedną przyjaźń, by zaraz stracić drugą. Nie wiedział, czy było to
tego warte.
- Harry! Severusie!
- Tutaj! – odkrzyknął Harry, zatrzymując się. Remus szybko go znalazł, a gdy już to zrobił, Harry
spostrzegł, że mężczyzna się na niego gapi, ale był zbyt zmęczony, by czuć upokorzenie z powodu
tego, że jest nagi. – Snape jest ranny, bardzo poważnie.
- O mój Boże! Harry! – wykrzyknął Remus. Szybko ściągnął z siebie koszulę i podszedł do chłopaka. –
Co on ci zrobił?!
- Hę? – zapytał Harry, zmieszany. Remus podał mu koszulę, a Harry prawie ją złapał, ale opuścił rękę
i pokręcił głową. – Nie, nie mogę jej ubrać, bo pachnie tobą. Myślę, że wciąż jest na to zbyt
delikatny.
- Harry, o czym ty mówisz? Gdzie jest Severus? Co się stało?
- Jest naprawdę ranny, zabiorę cię do niego. To wszystko moja wina, naprawdę. Pozwoliłem, żeby
Ceilidh mnie porwał, bo powiedział, że to pomoże Snape’owi zdobyć jego wampirze moce, i tak się
stało, ale Boże, Remusie, on nie był normalny, nie był już Snape’em i naprawdę by mnie skrzywdził,
gdyby Ceilidh nie zaczął z nim walczyć i nie pobił go, ale jest tak ranny, że naprawdę martwię się,

czy…
- Harry! – przerwał Remus, zauważając łzy w jego oczach. – Ceilidh jest tutaj? W lesie? – zapytał
szybko.

Harry skinął głową.

- Tak, Snape sprowadził tu jego i Killiana, ponieważ…
- Killiana też?!
- Tak, sprowadził ich, bo chcieli mnie poznać. Tak mi przykro, nie wiedziałem, co się stanie, Ceilidh
miał zupełną rację ze wszystkim, ale Boże, nie chcę nawet widzieć go znów w takim stanie.
- Merlinie, co Ceilidh ci zrobił?
- Nic, uratował mnie. To Snape był tym, który coś robił. Remusie, proszę, powiedz mi, że masz swoją
różdżkę! Jest tak bardzo ranny, nie sądzę, byśmy mogli go zanieść, a on nie może iść sam.
- Mam różdżkę – zapewnił Harry'ego Remus. Wciąż był zdezorientowany, ale było dla niego jasne,
że nie uzyska teraz odpowiedzi. – Zabierz mnie do niego i zaprowadzimy go z powrotem do zamku.
Czy Blaise i Draco są z tobą?

Harry pokręcił głową.

- Byli, dopóki nie zostałem zakopany. Killian ich zabrał, by Snape nie mógł ich znaleźć.
- Killian ich zabrał?! – Remus próbował przeanalizować to, co musiał zrobić. Musiał sprowadzić
Harry'ego i Severusa do zamku, a potem znaleźć Blaise’a i Dracona, i mieć nadzieję, że obaj jeszcze
żyją. Choć gdyby żyli, musiałby stawić czoła dwóm wampirom, a wiedział, że nie byłby w stanie
zrobić tego sam.
- Blaise jest towarzyszem Killiana, no wiesz. Radzą sobie lepiej, niż ja i Snape kiedykolwiek to
robiliśmy – powiedział Harry posępnie.

Remus zamrugał.

- Blaise jest towarzyszem Killiana?

Harry przytaknął.

- Tak. Och, Jezu, musimy się pospieszyć, zostawiłem Snape'a samego. Opowiem ci później, dobrze?

Remus stwierdził, że prawdopodobnie tak będzie najlepiej, i skinął głową.

- Prowadź.

Więc Harry zaprowadził go do Snape'a, który wyglądał, jakby nie mógł zdecydować, czy być
zadowolonym, czy wściekłym, że Remus tam jest. Remus zignorował to.

- Severusie, rzucę na ciebie zaklęcie i lewituję cię do zamku, dobrze?

Severus skrzywił się, ale skinął głową. Gdy mężczyzna unosił się już bezpiecznie obok Remusa, Harry
poprosił o koszulę. Doszedł do wniosku, że skoro Snape nie może nic zrobić, nie będzie miało
znaczenia, jeśli będzie pachniał innym mężczyzną. Nie chciał wracać do zamku zupełnie nagi. Jednak
koszula nie sięgała na tyle nisko, by zakryć go całkowicie, więc zawiązał ją wokół talii, robiąc z niej
spódnicę. To było lepsze niż nic.

Szli w milczeniu przez kilka minut, zanim Harry zapytał:

- Skąd właściwie wiedziałeś, że trzeba nas znaleźć?
- Najwyraźniej Snape wysłał do ciebie list, zanim zorientował się, że zaginąłeś. Moody jest w zamku,
prawdopodobnie czekając teraz, aż ty i Severus się pojawicie. Jestem pewien, że McGonagall szuka
was obu. Hermiona i Ron przyszli do mnie, gdy nie mogli was znaleźć. Więc wysłałem ich, by
trzymali McGonagall w nieświadomości, podczas gdy ja was szukałem. Wiesz, że praktycznie całe
lochy utrzymują twój nieznaczny zapach?
- Yyy, tak… to była część wyzwania, wyśledzić mnie po zapachu – wyjaśnił Harry.
- Wyzwania? Harry, wciąż jest to dla mnie zagmatwane. Zacznij od początku i powiedz mi, co
dokładnie się stało – zażądał Remus.
- Cóż, dawno temu Snape powiedział, że Ceilidh i Killian chcą mnie poznać, więc udaliśmy się do
Zakazanego Lasu, ale zaczaili się na nas. Killian rozproszył Snape'a, podczas gdy Ceilidh mnie
schwytał. Snape… Jezu… on totalnie zwariował. Ceilidh nazwał mnie jego słabością, powiedział, że
mogę zostać zraniony podczas ostatecznej bitwy, a kiedy to się stanie, Snape nie będzie myślał
prawidłowo. Powiedział, że Snape musi się bardziej kontrolować. To było straszne, widzieć Snape'a
w takim stanie, więc poprosiłem Ceilidha, by uczył Snape'a tego, co musi wiedzieć, a Ceilidh zgodził
się, dopóki będę robił wszystko, co się z tym wiąże. Zgodziłem się.
- Harry, to było bardzo głupie – pouczył go Remus.

Harry skinął głową.

- Tak, wiem. Ceilidh jest naprawdę straszny, tak jak i Killian, choć nie w ten sam sposób. Tak czy
inaczej, Ceilidh pojawił się w lochach dzień później, kiedy szedłem do Snape'a. Powiedział mi, że ma
plan, i wyjaśnił, że to pomoże Snape’owi obudzić jego wampirze moce. Porwał mnie, użył
przepoconej koszuli, by rozprzestrzenić tam mój zapach, i rozstawił kilka pułapek w Zakazanym
Lesie, by Snape w nie wpadł.
- Czy jedną z nich była olbrzymia i ruchoma ściana z winorośli? – zapytał Remus, nagle to sobie
uświadamiając.

Harry przytaknął.

- Tak, widziałeś ją?
- O tak, to właśnie ona powstrzymała mnie przed przybyciem tu wcześniej. Zniknęła jakiś czas temu.
- Ceilidh musiał ją zdjąć po tym, jak Snape mnie znalazł. Cóż, szedłem właśnie, by spotkać się z
Ceilidhem i Killianem, gdy Draco i Blaise mnie zatrzymali. To odwróciło moją uwagę i zakończyłem
kłótnię z Draconem, zamiast próbować się ich pozbyć, a wtedy oni się pojawili, rozmawiając o
jakimś przepysznym aromacie. Wyszło na to, że to Blaise, który jest jego towarzyszem. Cóż, skoro
ich zapach już wymieszał się z moim, nie mogliśmy ich tam zostawić i musieli iść z nami. Nie obyło
się bez wyjaśnień, ale w końcu się zgodzili. Więc Killian zabrał nas do kryjówki, dziury w ziemi,
podczas gdy Ceilidh rozstawiał pułapki. Draco i ja zaczęliśmy rozmawiać i postanowiliśmy, że od
teraz będziemy przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi. To miłe – powiedział Harry z uśmiechem.
- Cieszę się, że w końcu rozstrzygnęliście ten spór. Ale jak Severus skończył w takim stanie?
Wspomniałeś, że Ceilidh to zrobił – ponaglił go Remus.
- No cóż, pamiętałem ostatni raz, kiedy Snape był na mnie naprawdę wściekły i, cóż, prawie mnie
zabił, i wiedziałem, że teraz też może być wściekły, więc zapytałem Ceilidha, czego mogę się
spodziewać. Dał mi eliksir, który miał zregenerować moją krew i sprawić, by była bardziej gęsta, by

Snape szybciej się nią nasycił i nie musiał wypić jej dużo. Potem powiedział, że Snape może chcieć,
no wiesz, przelecieć mnie, a ja spanikowałem. Skończyło się na tym, że powiedziałem mu o gwałcie,
a on obiecał, że wkroczy, jeśli do tego dojdzie. Cóż, tak się stało – powiedział sucho Harry.
- Och, Harry, tak mi przykro, gdybym tylko dotarł tu szybciej…
- Nie byłbyś w stanie nic zrobić, poza tym, że tez zostałbyś zraniony. Ceilidh miał wszystko pod
kontrolą, a pobicie Snape'a właściwie przywróciło go z powrotem. – Harry zadrżał. – To było
okropne. Spojrzenie Snape'a, wyraz jego twarzy… wszystko było po prostu złe, jakby był sobą, ale
nie był. Byłem przerażony. Ceilidh naprawdę mnie uratował.

Remus zerknął na Snape'a, którego spojrzenie wydawało się być pełne bólu, i przypuszczał, że to nie z
powodu obrażeń. Najwyraźniej Harry zapomniał, że Snape nadal jest w stanie go słyszeć. Westchnął.

- Harry, przykro mi, że cię to spotkało. Zabierzemy cię do twoich przyjaciół, weźmiesz przyjemny,
gorący prysznic, a potem będziesz relaksował się przez cały jutrzejszy dzień, dobrze?

Harry skinął głową.

- Wciąż jest sobota? Tak dużo się zdarzyło, że pomyślałem, że może być już niedziela.
- Jestem pewien, że prawie jest. Jest środek nocy.

~~~~~~

McGonagall nie była idiotką. Wiedziała, że stało się coś poważnego. To było jedyne wyjaśnienie dla
tego, że Severus i Harry zaginęli. Stanowczo potępiała ich sytuację i była zaniepokojona tym, że
zniknęli. Nie chciała, by stali się sobie jakkolwiek „bliżsi”. Oczywiście rozumiała, że okoliczności były
straszne i bardzo niewiele można było z tym zrobić, ale cała ta sytuacja wywołała już zbyt wielki
chaos!

Severus w tych dniach po prostu nie był sobą, przynajmniej jeśli chodzi o Harry'ego. Na miłość boską,
prawie zabił chłopaka, jak również Dracona Malfoya!

Który był kolejnym problemem! McGonagall zaakceptowała to, że Harry zbliżył się do chłopaka
Malfoyów. Było dla niej jasne, że jeśli mają całkowicie zaufać temu, że Draco ich nie zdradzi, będą
potrzebowali dodatkowych zabezpieczeń, takich jak Draco będący w związku z Harrym. Całkowicie
zgadzała się z punktem widzenia Dumbledore'a w tej sprawie. Ale po raz kolejny relacje pomiędzy
Severusem i Harrym zdawały się zakłócać normalne życie chłopców.

Próbowała, znowu, wezwać Severusa przez kominek, w nadziei, że już wrócił, gdziekolwiek nie był,
kiedy skontaktowała się z nią Poppy.

- Minerwo, chodź tu szybko! Severus i Harry są w skrzydle szpitalnym i obawiam się, że Severus jest
w złym stanie – poinformowała ją.
- Będę za chwilę – odpowiedziała Minerwa i zakończyła połączenie. Szybko przeszła korytarzami w
kierunku skrzydła szpitalnego. Kiedy tam dotarła, widok, jaki zastała, nie był jednym z tych
pocieszających.

- Severusie, w tej chwili przestań warczeć! Muszę nastawić te kości albo niewiadomo, jak źle będą
się goić! – upominała go surowo Poppy.

Snape warknął na nią. Po tym, jak zdjęto z niego zaklęcie, gdy przybyli do skrzydła szpitalnego, uczepił
się zdrową ręką ramienia Harry'ego i nie pozwalał chłopcu odejść, a nawet odpowiednio się ubrać.
Jego umysł po prostu nie był w stanie wyobrazić sobie w tej chwili, że Harry miałby opuścić go na
jakikolwiek okres czasu. Jeszcze dziwniejsze było to, że okazało się, że nie przeszkadza mu zapach
Remusa na chłopcu.

On jest moim wilkiem, deklarowała gorąco jego wampirza część. Miał już całkowicie dość głosu
swojego wewnętrznego wampira. Wcześniej całkowicie przejął nad nim kontrolę, a on nie pamiętał
nawet strzępka myśli należących do niego jako do człowieka, do profesora, przez cały czas, gdy
polował na Harry'ego. Ale w tym samym czasie czuł się tak, jakby to był on. Jakby w jakiś sposób
przekształcił się w drugą połowę siebie i po prostu nie było tam już miejsca dla profesora Severusa
Snape'a, Mistrza Eliksirów.

To była straszna myśl.

Choć wiedział, że to faktycznie może stanowić problem, mógł zrobić naprawdę niewiele, by temu
zapobiec. Nawet profesor Severus Snape, Mistrz Eliksirów, część niego, zaczynała bardzo niechętnie
pozwalać, by Harry zniknął mu z oczu.

Właśnie dlatego sama myśl o tej o tej szalonej kobiecie, Poppy, dotykającej go, gdy wszystkim, czego
chciał, było leżenie z Harrym i zapewnianie samego siebie w kółko, że Harry jest bezpieczny, że jest z
nim i nie pójdzie nigdzie, była przerażająca. Wiedział, że uzdrowi się szybciej niż normalny czarodziej.
Wiedział, że jego siniaki znikną w ciągu nocy po pożywieniu się krwią towarzysza, że kości zrosną się
całkowicie w ciągu dwóch dni bez żadnej pomocy Poppy.

Zawsze podziwiał umiejętności Poppy i nie mógł zaprzeczyć, że jest bardzo uzdolnioną mediwiedźmą,
ale nienawidził tego, jak rozpieszcza studentów i robi wokół nich szum, tak samo jak wokół
personelu. To dlatego zatrzymywał swoje przeziębienia dla siebie. Oraz wszelkie inne obrażenia.
Bycie przykutym do łóżka na tydzień, tylko z powodu kichnięcia i lekkiej gorączki, nie było myślą,
którą uwielbiał.

Jednak wizja Harry'ego, który rozpieszczałby go, miała swoje zalety. To znów było zdanie jego
wampirzej połowy, przekonywał siebie. Nie było nawet takiej opcji, żeby kiedykolwiek choć rozważał
bycie rozpieszczanym przez Pottera jako przyjemne. Ale z drugiej strony, jak wiele czasu minęło od
kiedy myślał o Harrym jako Potterze? O wiele za dużo, pomyślał. Choć mógł nazywać chłopaka
Potterem, wydawało się to być jego ostatnią obroną przeciwko, cóż, czemukolwiek, czego tak dzielnie
próbował unikać.

Poppy znów do niego podeszła. Kobieta po prostu nie rozumiała. Nagle szarpnął ramieniem
Harry'ego, powodując, że chłopak zachwiał się i upadł na małe szpitalne łóżko, na którym leżał Snape,
lądując częściowo na jego klatce piersiowej. Harry jęknął, a on sam nie mógł powstrzymać syknięcia z
bólu. Głupie żebra.

- Snape! – zawołał Harry. Szybko się wyprostował, ale Snape nie pozwolił mu odejść, więc usiadł
niezgrabnie na brzegu łóżka obok mężczyzny. – Musisz pozwolić jej nastawić sobie kości, Snape –

zaprotestował Harry.
- Nie, nie muszę – odparł Snape z uporem.
- Jesteś uparty – spierał się Harry. – A co, jeśli uzdrowisz się niewłaściwie i już nigdy nie zrobisz
żadnego eliksiru właściwie? Pomyśl o tych wszystkich Gryfonach i Puchonach, których uczynisz
ekstatycznie szczęśliwymi!

To dało Snape’owi powód, by zamilknąć. Jego ciało mogło goić się szybko, ale kto wie, czy kości
nastawią się same? Zacisnął wargi w zamyśleniu, mrużąc oczy.

Harry, dostrzegając swoją przewagę i wewnętrznie uśmiechając się z powodu własnego geniuszu,
kontynuował:

- I nigdy nie odjąć już Gryffindorowi żadnych punktów…? Chcesz dać Ronowi powód, by pochwalił
się swoim braciom, że gdy im nie udało się doprowadzić cię do szaleństwa, jemu się powiodło? Bo
wiesz, że będzie twierdził, że wszystko to robił dla Freda i George’a.

Harry oczywiście nie wierzył w to nawet przez chwilę, ale sposób, w jaki Snape wydawał miękkie
dźwięki podobne do warczenia, gdy o tym myślał, wskazywał na to, że Snape uwierzył. Oparł się
pokusie, by przewrócić oczami.

- Dobra – warknął nagle Snape, patrząc na Poppy. – Jednak nie zmusisz mnie do tego, bym został w
tym łóżku do czasu, aż moje rany nie znikną.
- Ale… – zaczęła Poppy.
- Nie – przerwał Snape.
- Myślę, że to wszystko, co można osiągnąć, więc powinna się pani zgodzić – powiedział Harry
uprzejmie do pani Pomfrey.

Poppy skinęła głową.

- Bardzo dobrze – powiedziała, choć cmokała z niezadowoleniem, mamrocząc coś o upartych,
starych, wampirzych mistrzach eliksirów.

Snape stanowczo wpatrywał się w kobietę.

McGonagall obserwowała z nieco zatrważającą fascynacją, jak Harry wymanewrował Snape'a tak, by
ten zaakceptował starania Poppy, których unikał za wszelką cenę. A także sposób, w jaki Snape
zaborczo trzymał chłopaka, na swój sposób wyzywając każdego, by choć spróbował zabrać od niego
chłopaka. To było zaskakujące i niepokojące. Spojrzała na Remusa, który stał daleko w kącie,
obserwując wszystko z rozbawieniem. Zmarszczyła brwi.

Przeszła przez pokój, przeczyszczając gardło i zwracając uwagę wszystkich na siebie.

- Severusie, co dokładnie się tu dzieje? – zapytała apodyktycznie.

Snape już wyczuł ją w pokoju – miała tendencję do używania perfum ze słabym zapachem gardenii,
które powodowały, że wykrzywiał nos z obrzydzeniem – ale ignorował jej obecność do czasu, gdy się
odezwała. Spojrzał na nią.

- Wiedziałem, że w końcu przyjdziesz zadawać pytania, ale niestety mam niewiele więcej do
powiedzenia niż to, że Harry zaginął, a ja musiałem go znaleźć.

Harry żuł swoją dolną wargę. Wiedział, że nie powinni mówić McGonagall o wampirach, ale tak
prawdę mówiąc, w jaki sposób mieli utrzymać to w tajemnicy? Snape był pobity tak mocno, że żaden
inny pretekst nie byłby wiarygodny. I, co bardziej oczywiste, Killian musiałby teraz zostać tu z Blaisem.
Co przypomniało mu…

- Pani profesor, widziała pani Blaise’a i Dracona? – zapytał, zastanawiając się, czy ta dwójka już
wróciła. Z pewnością powinni, prawda?

McGonagall zacisnęła wargi, niezadowolona.

- Musiałeś go znaleźć? Dlaczego właściwie zniknąłeś, Harry, i gdzie byłeś? I jak, Severusie, wyjaśnisz
swoje obrażenia? Proszę o prawdę, jeśli nie masz nic przeciwko.

Choć Snape, bardzo niechętnie, musiał przyznać, że McGonagall bardzo dobrze rządziła szkołą i była
bardzo dobra w transmutacji, nie była dobra w dyplomacji i nie umiała tak dobrze wydobywać z
kogoś informacji jak Albus. Rozważał skłamanie jej, ale – jak Harry – wiedział, że inne wampiry będą
musiały zostać ujawnione, skoro Blaise był najwyraźniej towarzyszem Killiana. Już miał przejść do
krótkich, niezbyt szczegółowych wyjaśnień, gdy odezwała się Poppy.

- Minerwo, jeśli łaska, czy pytania mogą zaczekać, aż nastawię mu kości? – zapytała niecierpliwie. –
Wampiry uzdrawiają się niezwykle szybko i nie wiadomo, jak wiele już się zagoiło.

Minerwa nie była zbyt zadowolona, ale skinęła głową.

- Tak, oczywiście.

Poppy podeszła do Snape'a z boku, ale została ofuknięta, gdy zbliżyła się do Harry'ego. Cmokając i
rzucając „No doprawdy!”, podeszła do łóżka z drugiej strony. Później rzuciła szybkie zaklęcie i
zdiagnozowała u niego trzy złamane żebra, jedno stłuczone, siedem złamanych palców, zwichnięty
nadgarstek, złamany drugi, zwichniętą kostkę, drobne pęknięcia lewego ramienia, rozległe siniaki w
różnych miejscach i poważne stłuczenia. Pod koniec jej wypowiedzi wszyscy gapili się na Snape'a za
wyjątkiem jego samego.

Harry wydał zduszony dźwięk. To wszystko było jego winą. Zagryzł dolną wargę i mężnie próbował nie
uronić ani jednej łzy. Snape jednak nie tylko wyczuł, ale też zobaczył zmianę w Harrym, i skrzywił się.

- Potter… Harry, to nie jest wyłącznie twoja wina – oświadczył. Cóż, nie mógł szczerze powiedzieć,
że to nie była w ogóle wina Harry’ego, prawda?
- Ale to jest moja wina! Gdybym z nim nie poszedł, nic z tego by się nie stało!

Poppy wybrała właśnie ten moment, by chwycić prawy nadgarstek Snape'a, ten, który był złamany, i
rzucić zaklęcie, by nastawić jego kości. Snape, zaskoczony, zawył z nagłego bólu, gdy kości wskoczyły
na swoje miejsca.

- Zasłużyłeś sobie – uciszyła go Poppy, przywołując bandaż i owijając go wokół jego nadgarstka, by
kości nie mogły się przesunąć podczas gojenia.

Zaciskając zęby, Snape bardzo się starał, by na nią nie warknąć i nie przekląć jej. Normalnie bardzo
dobrze znosił ból, gdy był na niego przygotowany. Ale Poppy znała go za dobrze i celowo, był tego
pewien, wybrała dokładnie ten moment, gdy był rozproszony, by nastawić kości.

- To może być prawda, ale nie winię cię – Snape wykrztusił przez zaciśnięte zęby, mając oko na
Poppy.
- Sam zdejmiesz z siebie koszulę czy mam ściągnąć ją zaklęciem? – zapytała słodko Poppy.
- Nie zdejmę koszuli! – warknął Snape.
- Winisz mnie czy nie, to nadal moja wina i czuję się okropnie. Jezu, Snape, Tak bardzo przepraszam
– powiedział Harry.
- Poszedł z kim? – przerwała im McGonagall. Wszyscy ją zignorowali.
- No dobrze – powiedziała Poppy i ochoczo pozbawiła go koszuli.

Harry sapnął, otwierając szeroko oczy. Cały tułów Snape'a był jak jeden wielki zlepek siniaków. Jedna
strona była nieznacznie bardziej wklęsła niż druga i Harry wzdrygnął się, gdy Poppy lekko dotknęła jej
czubkiem różdżki i rozległ się trzask, a po nim sapnięcie Snape'a. Wklęśnięcie nie było już tak
wyraźne. Zrobiła to jeszcze dwukrotnie w różnych miejscach i Harry wiedział, że musiała przywrócić
żebra na właściwe pozycje. Niechcący ścisnął dłoń Snape'a.

- Wszystko w porządku – powiedział Snape tak spokojnie, jak tylko mógł, podczas gdy Poppy niezbyt
delikatnie owijała jego żebra.
- To jest w porządku? Och, Merlinie, dlaczego w ogóle się na to zgodziłem? – zastanawiał się Harry
na głos, a jego spojrzenie wypełniał ból. Snape był pokaleczony przez niego, czy wampir winił go za
to, czy nie.
- Na co dokładnie się pan zgodził, panie Potter? – zapytała McGonagall, podnosząc głos, by wszyscy
ją usłyszeli.

Harry nie słuchał jej, ale też nie ignorował, jak wszyscy wydawali się robić. Zamiast tego zsunął się z
łóżka i uklęknął obok niego, chwytając lewą dłoń Snape'a w swoje dłonie, delikatnie, by nie naruszyć
złamanych kości. Patrzył, jak Poppy ucisza i cmoka, i mówi mu, że będzie musiał po prostu żyć z tymi
siniakami, dopóki nie znikną, oraz że zasłużył sobie na nie, bo była pewna, że to on rozpoczął walkę.

Harry uznałby to wszystko za niezwykle zabawne, gdyby nie to, jak poważnie ranny był Snape. Poppy
traktowała go jak krnąbrnego ucznia, i był pewien, że połowa uczniów, jeśli nie wszyscy, gotowa
byłaby umrzeć, by to zobaczyć.

Poppy zabrała dłoń z uścisku Harry'ego i zmarszczyła brwi, gdy poczuła trzy złamane palce.

- Hm, nie wyglądają tak źle i są już prawie zrośnięte, więc nie sądzę, że dam radę coś z nimi zrobić.
Tak samo jak z twoimi stłuczeniami. Rany są już prawie wyleczone, choć siniaki są wstrząsające.
Myślę, że będzie dobrze. A teraz powinieneś tu zostać i…
- Nie – warknął Snape, posyłając jej twarde spojrzenie dla podkreślenia swych słów.
- Och, w porządku! – obruszyła się Poppy. Obróciła się do Harry'ego. – Harry, kochanie, jesteś gdzieś
ranny? Może dam ci jakieś świeże ubrania? Mam mnóstwo szpitalnych piżam.
- Dziękuję, nic mi nie jest. Um, myślę, że wezmę jakieś spodnie.

Poppy skinęła głową i przywołała parę spodni, podając mu je. Znała jego rozmiar przez jego
wielokrotne wizyty i wiedziała, że woli je odrobinę większe.

McGonagall miała już dość tego, że wszyscy ją ignorowali. Podeszła do łóżka Severusa.

- Severusie, wyjaśnisz mi, co dokładnie się stało, ze szczegółami – zażądała.

Severus wygiął wargi z niesmakiem.

- Jak już powiedziałem, Harry zaginął. Wyśledziłem go po zapachu i zaprowadził mnie on do
Zakazanego Lasu. Byłem niestety zdenerwowany przez to, że Harry zniknął, i nie mogłem
kontrolować swoich popędów. Właśnie wtedy zostałem zatrzymany przez innego wampira,
Ceilidha, który zatrzymał się w lesie, byśmy mogli się łatwiej komunikować. Walczyliśmy, on wygrał,
i oto jestem – wyjaśnił krótko.
- W Zakazanym Lesie? Inny wampir? Severusie, jak śmiałeś! Co, a raczej kto, będzie go karmił?
Uczniowie są najbliższym posiłkiem! Nie mogę uwierzyć, że mogłeś narazić…
- Dla twojej informacji – Snape przerwał jej gładko – żywią się jedynie na chętnych dawcach w
Hogsmeade. Byli w pobliżu o wiele dłużej niż ja i kontrolują wiele rzeczy, których ja nie potrafię.
Uczniowie nie są zagrożeni. Jednak…
- Oni?! – wykrzyknęła McGonagall. – Ilu ich jest?
- Dwóch. Ceilidh i jego syn, Killian. Jak zamierzałem ci wyjaśnić, Killian odkrył, że jeden z uczniów
jest jego towarzyszem i…
- Absolutnie nie! – zaprotestowała McGonagall, przerażona.
- Obawiam się, że w tej sprawie nie ma wyboru, Minerwo. Musisz postawić się w położeniu Albusa i
wziąć pod uwagę, że stawką jest tu coś więcej, niż uczeń – Snape upomniał ją chłodno.

Harry obserwował ich sprzeczkę z poczuciem lęku. McGonagall nigdy nie traciła swojego spokoju, ale
wydawało się, że Snape'owi w pojedynkę udało się do tego doprowadzić. Był co najmniej
zszokowany.

- Kim jest ten uczeń i skąd wampir ma pewność? – zapytała McGonagall po chwili.
- Blaise Zabini. Zaufaj mi, nie ma możliwości, by się mylił – odpowiedział Snape. Spojrzał na
Harry'ego, przypominając sobie, jak to było, gdy stwierdził, że pociąga go zapach chłopaka. Który
teraz był lekko skażony przez wilka, niemniej jednak wciąż niebiański.
- Czy pan Zabini jest tego świadom?
- Tak.
- A jak właściwie pan Zabini dowiedział się o tym, skoro wampirów nie było w zamku? – zapytała
McGonagall wyniośle.
- Ach, obawiam się, że to moja wina – rzucił Harry.

McGonagall odwróciła się do niego.

- Niech pan nie każe mi mówić o wielkości kłopotów, w jakich już pan jest, panie Potter. Dlaczego
właściwie był pan w Zakazanym Lesie i dlaczego jest pana winą, że pan Zabini jest świadom tego, że
jest towarzyszem wampira?
- No cóż – zaczął Harry, szukając właściwych słów. Wiedział, że Snape nie chce, by wiedziała
wszystko, ale nie sądził, że potrafi pominąć pewne rzeczy. – Um, Snape zabrał mnie na spotkanie z
nimi kilka dni temu, ponieważ chciałem wiedzieć, z kim będziemy pracować. Ceilidh wziął mnie na
bok i powiedział, że chce trenować Snape'a, by stał się silniejszy, i że jestem jego słabością,
ponieważ jeśli zostanę ranny podczas bitwy, Snape nie będzie w stanie jasno myśleć, a to mogłoby
kosztować nas obu życie. Przedstawił mi więc swój plan, by udawać, że mnie porywa, co sprawi, że
Snape zacznie wariować i wytropi mnie, a Ceilidh zastawi pułapki, których Snape będzie musiał
unikać. Niewielkie – dodał szybko, gdy twarz McGonagall zrobiła się bardziej sroga. – Nie byłem w
żadnym niebezpieczeństwie, przysięgam. Ale kiedy szedłem na spotkanie z Ceilidhem i Killianem,

Blaise i Draco musieli zobaczyć, jak idę w stronę lochów, bo chciałem wyjść tamtędy do lasu, i było
za późno, by ich odesłać, gdy ich zapach zmieszał się już z moim… Snape poszedłby po nich, myśląc,
że mają związek z moim zniknięciem, a wtedy mogliby być w niebezpieczeństwie. Wtedy Killian
powiedział, że jeden z nich pachnie przepysznie, i wiedzieliśmy, że jeden z nich będzie jego
towarzyszem, więc rozdzieliliśmy Blaise’a i Dracona, a Killian powiedział, że to Blaise. Nie
zaatakował go! – pospieszył z wyjaśnieniem Harry, bo McGonagall wyglądała na wściekłą. – Nikt nie
był zagrożony! Po prostu się ukryliśmy, a kiedy Snape był coraz bliżej, Killian zabrał Blaise’a i
Dracona, podczas gdy Ceilidh i ja czekaliśmy na Snape'a!

McGonagall przetwarzała informację. Nie podobało jej się to.

- To jest przerażające. Harry, myślałam, że jesteś mądrzejszy. Chodzić do Zakazanego Lasu z dwoma
nieznanymi wampirami!
- Oni nie są źli! – wykrzyknął Harry. – Ceilidh mnie uratował! Zaingerował i dał się pobić tylko po to,
by powstrzymać Snape'a przed… – Harry urwał nagle, otwierając szeroko oczy.
- Przed czym? – zapytała McGonagall, wpatrując się w niego przenikliwie.
- Przed… um… – zająknął się Harry.

Snape uratował go.

- Przed poddaniem się moim instynktom, by upewnić się, w każdy sposób, że Harry jest bezpieczny i
nietknięty.

Zaświtało zrozumienie, a McGonagall spojrzała przerażona.

- Severusie!
- Uspokój się, Minerwo. Ceilidh, jak widzisz, skutecznie przywrócił mi zmysły.
- Co ja mam z tym zrobić? – dopytywała McGonagall. – Wampiry nie mogą krążyć po korytarzach!
Żaden z pozostałych uczniów nie wie nawet, że ty jesteś wampirem. Byłoby bardzo podejrzane,
gdyby ten Killian po prostu pojawił się i zaczął chodzić za panem Zabinim! Nie wspominając już o
tym, że pan Zabini jest niewątpliwie przerażony!
- Killian ma nad sobą kontrolę i właściwie uważam, że Blaise będzie się cieszył z bycia jego
towarzyszem – przerwał jej Harry. – Dogadywali się już wtedy, gdy byliśmy w ukryciu. – Dobra, to
akurat nie była prawda, ale ich sprzeczki i kłótnie były zabawne i, przynajmniej według Harry'ego,
wskazywały na to, że zaczynają się dogadywać.
- A gdzie są teraz pan Zabini i pan Malfoy? – dopytywała McGonagall.

Harry zaczerwienił się.

- Yyy, cóż, Killian ich zabrał, a Ceilidh powiedział, że zaprowadzi ich z powrotem do zamku… więc,
um, założę się, że prawdopodobnie chowają się w pokoju wspólnym Ślizgonów.

McGonagall odwróciła się do milczącego Remusa.

- Remusie, idź i zobacz, czy tam są. Jeśli tak, natychmiast ich do mnie przyprowadź. Jeśli jednak nie –
McGonagall spoważniała – będziemy musieli zwołać członków Zakonu i odnaleźć ich. Nie możemy
wezwać Aurorów, bo nie ujawniliśmy nawet, że współpracujemy z wampirami, a Aurorzy tylko
pogorszyliby sprawę.

Remus skinął głowę, zerkając na Harry'ego i Snape'a, by upewnić się, że wszystko jest z nimi w
porządku, i wyszedł.

McGonagall odwróciła się do pary siedzącej na łóżku.

- Mamy tu dwóch niewątpliwie zmartwionych Gryfonów, którzy, jestem pewna, chcieliby wiedzieć,
że pan tu jest, panie Potter.

Harry skinął głową, po czym spojrzał na Snape'a.

- Yyy, czy będzie w porządku, jeśli tu przyjdą? – zapytał mężczyznę.
- Nie musisz pytać o pozwolenie, by odwiedzili cię przyjaciele! – rzuciła McGonagall.

To była kolej Harry'ego, by spojrzeć na nią stanowczo.

- Proszę posłuchać. Snape dopiero co przeżył poważną bitwę z własnymi wampirzym instynktami i,
szczerze mówiąc, nie chcę patrzeć, jak moi przyjaciele umierają, bo byłem na tyle głupi, że nie
upewniłem się, czy Snape może znieść kogoś będącego przy mnie – wyrzucił.

Snape uniósł brwi. Chłopak odzyskał swój kręgosłup, pomyślał z zaskoczeniem. Był szczęśliwy, że
może to zobaczyć. Harry jeszcze niedawno był zbyt bojaźliwy, a Snape nie cieszył się, widząc, że skutki
gwałtu prześladują Harry'ego tak długo. Poza tym był zadowolony, że chłopak po tym wszystkim nie
stracił swojej gryfońskiej głupoty. Co powinno być trochę niepokojące, ale Snape był w przeszłości
trochę dyskryminujący, jeśli chodziło o chłopaka.

McGonagall była zaskoczona. Naprawdę nie miała na to odpowiedzi, więc spojrzała na Snape'a, lekko
mrużąc oczy i podnosząc wyniośle podbródek. Nie podobało jej się to, że nie tylko narażał Harry'ego,
ale też zabrał jednego z jej Gryfonów. Była opiekunką domu Harry'ego, więc to ją powinien zapytać o
to, czy panna Granger i pan Weasley mogą go odwiedzić.

- Wszystko w porządku – powiedział Snape. – Niech cię po prostu nie dotykają. Albo, jak sądzę, nie
podchodzą zbyt blisko.
- W takim razie obudzę ich i przyprowadzę tutaj – oświadczyła McGonagall. Spojrzała na Poppy. –
Miej na nich oko.

Poppy skinęła głową.

Harry westchnął i spojrzał na Snape'a, który patrzył na niego z dziwnym wyrazem twarzy.

- Co? – zapytał Harry.

Snape pokręcił głową i uśmiechnął się nieco złośliwie.

- Cieszę się, że jesteś bezpieczny – powiedział szorstko. Sprawa z dzieleniem się uczuciami wciąż
była czymś, do czego musiał się przyzwyczaić.

Harry uśmiechnął się.

- Cieszę się jeszcze bardziej, że nie masz trwałych obrażeń.

Uśmieszek Snape'a powiększył się.

- Tak. Merlinie broń, bym nie był dłużej zdolny do tworzenia eliksirów. Myśl o tym, że miałbym
stracić swoją pozycję i nie móc dłużej odejmować punktów panu Weasleyowi, jest jedną z tych, o
których nie chcę nawet myśleć.

Harry wyszczerzył się. Ze Snape'em będzie wszystko w porządku.

50. Pojednanie

- Harry! – wykrzyknęła Hermiona, biegnąc do łóżka, które Harry dzielił ze Snape’em; Ron deptał jej
po piętach.
- Stary, wszystko z tobą w porządku? – zapytał Ron.

Harry uśmiechnął się, przysuwając się nieco bliżej do boku Snape'a, ponieważ mężczyzna wyraźnie się
spiął, i odpowiedział:

- Cześć, czuję się dobrze. Przepraszam, że przeze mnie się martwiliście.
- Powiedziałeś, że nie będziesz mnie już okłamywał! – krzyknął Ron, denerwując się nagle, gdy już
wiedział, że Harry jest bezpieczny.

Snape warknął. Harry starał się uspokoić Rona, by opanować Snape'a.

- Gdyby superzły, kilkusetletni wampir powiedział ci, żebyś nie mówił absolutnie nikomu,
powiedziałbyś mi? – zapytał rozsądnie. Choć, technicznie rzecz biorąc, byłem jedynym, który skarżył
się, że niemówienie o tym moim przyjaciołom mogło być złym pomysłem. Ale to pomysłem Ceilidha
było, by otwarcie przed nimi kłamać.
- Oczywiście, że nie – Hermiona ucięła błyskawicznie jakąkolwiek zapalczywą odpowiedź, jaką Ron
mógł rzucić. – Po prostu cieszymy się, że jesteś już bezpieczny, Harry. Ron nawet nakłamał dyrektor
McGonagall, choć w ogóle nie wiedział, co się dzieje. Naprawdę się o ciebie martwił i to dlatego jest
zły. Prawda, Ronaldzie?

Ron spojrzał na nią. Ale wyraz jego twarzy złagodniał, gdy spojrzał na Harry'ego, po czym skinął
ponuro głową.

- Przypuszczam, że w takim przypadku nie powiedziałbym ci, stary. Ale, cholera jasna, dlaczego
miałbyś iść z… kimkolwiek ten cholerny Ceilidh jest?
- Ponieważ to miało pomóc Snape’owi – przyznał swobodnie Harry. Nie chciał kłamać, jeśli mógł
tego uniknąć. Czuł się już wystarczająco źle. – Jestem jego słabością… Musiałem mu pomóc. Plan
Ceilidha był jedynym wyjściem.

Hermiona szturchnęła Rona, wiedząc, że rudzielec prawie powiedział coś głupiego przed profesorem,
który zdawał się obserwować ich tak, jakby radość mogło sprawić mu jedynie warknięcie im w twarze
i przestraszenie ich na śmierć. Spróbowała podejść do niego inaczej.

- Witam, profesorze. Dobrze się pan czuje?

Snape przyglądał jej się przez chwilę. Jej zapach był nieapetyczny, tak samo jak Weasleya, ale ona
była bardziej zrównoważona i mógł wyczuć jej szczerość. Starała się. O tak, muszę pochwalić
dziewczynę za to, że wie, jak sobie poradzić z całkowicie rozdrażnionym wampirem, pomyślał
beznamiętnie.

- Byłoby lepiej, panno Granger, gdyby zostawiono mnie w spokoju – z Harrym, dodał w milczeniu.
Nie był aż tak żałosny, choć w tej chwili czuł się tak, jakby był.
- Oczywiście, potrzebuje pan odpoczynku. Harry, wrócisz z nami do wieży Gryffindoru? – zapytała,
choć mogła przewidzieć odpowiedź.

Harry pokręcił głową.

- Nie, sądzę, że będzie lepiej, jeśli tu zostanę. Poza tym muszę poczekać, aż Remus wróci z Blaisem i
Draconem – dodał, zanim zdążył to przemyśleć.
- Co?! – wykrzyknął Ron. – Co ci dwaj mają z tym wspólnego?
- Uh – Harry nerwowo zerknął na Snape'a.
- Proszę bardzo, powiedz im – Snape praktycznie warknął, zdenerwowany i coraz bardziej
niecierpliwy.
- Cóż, kiedy szedłem na spotkanie z Ceilidhem i Killianem…
- Kim jest Killian? – zapytała Hermiona.
- Yyy, synem Ceilidha. – Hermiona skinęła głową i Harry kontynuował. – Draco i Blaise musieli
zauważyć, że wędruję po lochach, i zdecydowali się pójść za mną. Gdy podeszli bliżej, próbowałem
ich przegonić, ale wtedy zacząłem się strasznie kłócić z Draconem…
- Cóż za niespodzianka – wymamrotał Ron.

Harry zignorował go.

- A wtedy pojawili się Ceilidh i Killian, a Killianowi, cóż, bardzo spodobał się zapach Blaise’a.

Oczy Hermiony otworzyły się szerzej.

- Masz na myśli…?

Harry skinął głową.

- Taaa.
- Cholera jasna! Jeszcze jeden? Jak, do cholery, zamierzamy ukryć jeszcze jednego wampira? –
dopytywał Ron.
- Yyy… Pomyślimy nad tym później – rzucił niespokojnie Harry. Nawet nie wiem, jak ukryjemy
Killiana. Może mógłby udawać ucznia z wymiany? Och, moment, czy Hogwart w ogóle przyjmuje
uczniów z wymiany? Jasna cholera, o czym ja myślę? Killian nie nadawałby się do bycia uczniem!
Może profesorem… Nie, nie, skończyłoby się na tym, że zabiłby kogoś.
- Jak Blaise na to zareagował? – zapytała Hermiona.
- Yyy, cóż, myślę, że tak właściwie to zniósł to całkiem dobrze, biorąc pod uwagę wszystko. O wiele
lepiej, niż ja – dodał Harry, zerkając szybko na Snape'a, który wciąż patrzył na Hermionę i Rona dość
zastraszającym wzrokiem. – Sądzę, że wszystko z nimi będzie w porządku. Ale, tak czy inaczej,
Ceilidh powiedział, że jeśli nie zabierzemy Blaise’a i Dracona ze sobą, Snape mógłby po prostu
wyczuć ich w pobliżu i założyć, że mnie skrzywdzili, a to mogłoby nie skończyć się dobrze. Więc

zabraliśmy ich ze sobą.
- Malfoy naprawdę się na to zgodził? – zapytał Ron z niedowierzaniem.
- Yyy, cóż, nie od razu, ale tak, poszedł z nami. Właściwie to wyjaśniliśmy sobie wszystko, czekając
na Snape'a. Myślę, że wszystko będzie AUĆ! – wrzasnął Harry, zaskoczony, gdy Snape ścisnął jego
nadgarstek tak mocno, że mógłby przysiąc, że jego kości zgrzytają o siebie. – AU, AU, AU, Snape! –
zawołał.
- Profesorze Snape! – krzyknęła Hermiona, przerażona.

Snape warknął, wpatrując się w Harry'ego. Rozluźnił uścisk z wielkim wysiłkiem, ale wynagrodził sobie
stratę, przyciągając chłopaka bliżej, dopóki Harry nie miał do wyboru tylko zmiany pozycji albo
niezgrabnego upadku na pierś wampira. Harry wybrał pierwszą opcję i skończył z jedną nogą
pomiędzy nogami Snape'a, podpierając się jedną ręką. Ich twarze znajdowały się zaledwie kilka cali
od siebie.

- Mój – warknął Snape.

Harry przytaknął szybko, bo, cholera, co niby jeszcze mógł zrobić?

- Twój – powiedział łagodnie, patrząc na Snape'a ze szczerością wypisaną na twarzy. Do tego czasu
tak bardzo zdążył się już przyzwyczaić do zaborczości wampira, że nawet on zaczynał myśleć, że
należy do Snape'a. Dobra, w porządku, to była przesada, ale nie całkiem. Do pewnego stopnia
Snape go kontrolował. Jakby część mnie nie mogła się już na niego wściekać, pomyślał cierpko.

Snape utrzymywał kontakt wzrokowy z Harrym przez dłuższą chwilę, po czym skinął głową i, nie
mogąc się oprzeć, uniósł głowę, by musnąć ustami wargi Harry'ego w delikatnym pocałunku.
Zakończył go chwilę później i oparł się z powrotem, rozluźniając uścisk na nadgarstku Harry'ego, więc
chłopak mógł powrócić do bardziej wygodnej pozycji.

Harry poruszył się, ponownie siadając niezgrabnie u boku Snape'a. Ostrożnie odsunął nadgarstek od
wampira i pocierał go, starając się nie krzywić się z bólu. Spojrzał na Rona, który patrzył na nich z
wyraźnym obrzydzeniem na twarzy, po czym przeniósł wzrok na Hermionę. Musiał jednak spojrzeć z
powrotem na Rona – współczucie Hermiony było zbyt bliskie litości.

Od kiedy ona zaczęła użalać się nad moją sytuacją? Była całkowicie po mojej stronie, gdy chodziło o
kompromis ze Snape’em, a teraz, gdy w końcu to wszystko zaakceptowałem, ona posyła mi takie
spojrzenie? Harry był raczej wkurzony z tego powodu. Trzymał jednak swoje emocje na wodzy i
powiedział sobie, że teraz nie jest na to czas. Wypyta ją później; był pewien, że ma zamiar zrobić z
nim to samo.

- Znalazłem ich – oświadczył Remus, wchodząc do skrzydła szpitalnego; Draco i Blaise szli tuż za nim.

Draco od razu ruszył w kierunku Harry'ego, ale Blaise szybko chwycił go za ramię. Draco odwrócił się
do niego.

- Co?! Teraz już nawet nie wolno mi stać blisko niego?! Myślałem, że byłeś zadowolony z tego, że się
pogodziliśmy, Blaise!

Harry westchnął. Wyglądało na to, że cokolwiek robili z Killianem, wywołało kłótnię między nimi.
Załatwi to później.

- Draco, nie możesz teraz zbliżyć się do mnie – powiedział.
- Albo w ogóle – warknął Snape, zanim zdążył się powstrzymać. Najwyraźniej niewystarczająco.

Draco odwrócił się do Harry'ego.

- Dlaczego, do jasnej cholery… och – powiedział, gdy przyjrzał się lepiej wyrazowi twarzy Snape'a.
Stało się dla niego całkiem jasne, że Snape z całej siły stara się nie warczeć na niego otwarcie. W
jego głowie pojawiła się niewyraźna i przerażająca myśl, że jedynym, co powstrzymywało Snape'a
przed opuszczeniem łóżka, by go nastraszyć i/lub zaatakować, był Harry trzymający go za rękę.
Draco, roztropnie, cofnął się, stając z powrotem obok Blaise’a.

Harry skinął głową i posłał Draconowi szybki i pełen wdzięczności uśmiech.

- Wszystko z wami w porządku?

Blaise przytaknął.

- W porządku. Myślę, że widziałem wystarczająco dużo brudnych pomieszczeń jak na jedno życie,
ale to wszystko. Och, i musiałem poświęcić kilka kropli krwi – dodał.

Oczy Harry'ego otworzyły się szerzej.

- Killian cię nie zaatakował, prawda?

Blaise uśmiechnął się z wyższością.

- Nie. Killian był tak denerwujący z całym tym swoim błaganiem, że w końcu po prostu odpuściłem i
pozwoliłem mu spróbować, w obawie o swoje zdrowie psychiczne. Nie pozwoliłbym mu się ugryźć,
ale naciął moją skórę paznokciem. – Podniósł rękę i obnażył nadgarstek, by pokazać dość
postrzępione nacięcie.

Harry skrzywił się ze współczuciem.

- Bolało?
- Nie za bardzo. – Blaise spojrzał na Snape'a. – Rozumiem więc, że przybył na czas, by uratować
twoją żałosną dupę – droczył się.

Harry zignorował niski pomruk, który brzmiał podejrzanie jak początki warczenia, i skinął głową z
uśmiechem.

- Taaa.
- Choć to ponowne spotkanie jest wspaniałe – odezwała się dyrektor McGonagall, wchodząc do
pomieszczenia – wierzę, że jest już po ciszy nocnej, więc jeśli pan Weasley i panna Granger
nacieszyli się już tym, że Harry jest bezpieczny, powinni wracać do swoich dormitoriów.
- A dlaczego oni nie muszą iść? – dopytywał Ron, wskazując głową na Blaise’a i Dracona.
- Ponieważ muszą jeszcze zobaczyć się z panią Pomfrey. A teraz marsz do łóżek – powiedziała
surowo.

Ron zmarszczył brwi, ale odwrócił się do Harry'ego.

- Zobaczymy się później, stary.
- Dobrej nocy, Harry. Mam nadzieję, że szybko wróci pan do zdrowia, profesorze Snape –
powiedziała Hermiona uprzejmie, wyprowadzając Rona.

Gdy wyszli, zapadła niezręczna cisza. McGonagall, oczywiście, nie widziała żadnego problemu w
przerwaniu jej.

- Dziękuję, Remusie, za znalezienie pana Malfoya i pana Zabiniego. Możesz już iść, jeśli chcesz –
powiedziała zgryźliwie.

Remus spojrzał na Snape'a i Harry'ego, po czym pokręcił głową.

- Zostanę.
- Bardzo dobrze. Draco, Blaise, jak się czujecie? Co za straszny przypadek. Nie powinniście
przebywać na zewnątrz po ciszy nocnej i jestem pewna, że to w końcu przekona was, dlaczego –
powiedziała.

Zaufanie McGonagall skupiło się na najmniej ważnym problemie. Harry westchnął i przyjął
wygodniejszą pozycję, rozciągając się obok Snape'a, kiedy stało się jasne, że mężczyzna nie pozwoli
mu odejść. Zignorował srogą minę, którą uraczyła go McGonagall.

- Mamy się dobrze. Żadnych zranień ani nic takiego.
- Tak czy inaczej musimy to sprawdzić. Pomfrey! – zawołała McGonagall.

Pomfrey, która celowo zajmowała się własnymi sprawami w swoim gabinecie, wyszła z niego, gdy
została wezwana, i natychmiast zaprowadziła Dracona i Blaise’a do łóżek… stojących po drugiej
stronie pokoju. Gdy zaczęła sprawdzać stan ich zdrowia, McGonagall zaczęła ich przepytywać.

- Czy ten… wampir…
- Killian – Blaise podpowiedział pomocnie, ciesząc się w duchu z dogryzania dyrektorce.
- Tak… Killian. Czy on cię zahipnotyzował? – zapytała.

Brwi Blaise’a wystrzeliły w górę.

- Nie, oczywiście, że nie.
- Poppy, proszę, upewnij się, że nie ma żadnych szczątkowych efektów kontroli umysłu, jeśli możesz
– poprosiła McGonagall.

Blaise przewrócił oczami, gdy mediwiedźma zaczęła serię testów.

- Wszystko z nim w porządku – oświadczyła Poppy i podeszła do Dracona, przeprowadzając te same
testy na nim. – Z nim też, choć zalecałabym, by obaj zostali tu po prostu na obserwacji, na wypadek,
gdyby coś się stało.
- Dobrze – powiedziała McGonagall, kiwając głową z satysfakcją. – A teraz, panie Zabini, rozumiem,
że ten… Killian chce, by został pan jego towarzyszem?
- Tak, choć nie powiedziałbym, że „chce” jest właściwym słowem. Ja już jestem jego towarzyszem –
odpowiedział Blaise.

McGonagall spojrzała poważniej, słysząc te słowa.

- Nie musi pan tolerować takich żądań od tego wampira, panie Zabini. Może pan mu odmówić i… –
urwała nagle, słysząc za sobą jawny śmiech. Odwrócił się i zmrużyła oczy, patrząc na Harry'ego,
który śmiał się histerycznie, oraz na Snape'a, który uśmiechał się z wyższością i rozbawieniem. – Co
jest takie śmieszne? – rzuciła chłodno.

Harry próbował odpowiedzieć, ale wtedy kolejny wybuch śmiechu przejmował nad nim kontrolę i nie
mógł tego zrobić. Snape, choć uważał śmiejącego się tuż obok niego Harry'ego za wysoce
rozpraszającego, był w stanie skupić się na tyle, by udzielić odpowiedzi.

- Sądzę, że Harry uważa za zabawne to, że wierzysz, iż Blaise może odmówić Killianowi.
- Nie może być zmuszony do towarzyszenia…
- Nie ma wyboru – powiedział poważnie Snape. – Nie wybrałem Harry'ego, a on nie wybrał mnie, to
się po prostu stało i nie było nic, co któryś z nas mógłby zrobić, nieważne, jak bardzo staraliśmy się
temu oprzeć. Choć Blaise’owi łatwiej będzie zaakceptować Killiana jako jego towarzysza ze względu
na fakt, że Killian kontroluje się o wiele lepiej niż ja, bo jest o wiele starszy ode mnie, pozostaje
faktem, że to już postanowione. Blaise jest towarzyszem Killiana – oświadczył Snape. Spojrzał na
Blaise’a, który się uśmiechał. – I, jeśli się nie mylę, nie jest pan z tego powodu rozczarowany,
prawda, panie Zabini?

Blaise pokręcił głową.

- Nie, to jest super. Killian nie jest takim złym facetem. Myślę, że będzie nam razem dobrze. Tak
szybko, jak nauczy się, że ani trochę nie obchodzi mnie, jak stary i potężny jest – to ja dominuję,
dodał w milczeniu.

Snape skinął głową. Harry w końcu przestał się śmiać i powiedział:

- Och, Merlinie, odmówić jego towarzyszowi, a to dobre.
- Nie uważam tego za zabawne! – rzuciła zjadliwie McGonagall. – Choć ufam, że Severus będzie
zachowywał się przyzwoicie, a ty, Harry, znasz swoje granice, nie znam tego Killiana i nie
zaakceptuję go na naszych terenach!
- Dobra, więc odejdę – powiedział natychmiast Blaise.
- Nie! – wybuchnął Draco.

Blaise odwrócił się do niego.

- Dray, nie ma innego wyjścia. Jeśli dyrektorka nie pozwoli Killianowi zostać na terenie szkoły, bym
mógł go karmić, będę musiał odejść z nim. On nie może żyć bez mojej krwi. Poza tym myślę, że to
będzie zabawne.
- Nie odejdziesz! – odparła McGonagall.
- Więc Killian zostaje. Nie musi być w szkole. Jestem pewien, że będzie mu dobrze w lesie. Mogę
spotykać się z nim w lochach podczas posiłków. Żaden z uczniów nawet go nie zobaczy.

McGonagall zmusiła się, do zachowania spokoju. To nie powinno być takie denerwujące. Gdy tylko
udało jej się siłą zignorować swą niechęć do całej sytuacji, udało jej się spojrzeć na to z innej
perspektywy. Spojrzała na Harry’ego i Severusa. Obserwowała, jak zbliżają się do siebie.

Tam gdzie kiedyś istniała skrajna niechęć, teraz mieli rodzaj nieformalnej przyjaźni, i samo spojrzenie
na sposób, w jaki komfortowo leżeli obok siebie, powiedziało jej, że polegali na sobie. Samo w sobie
było to już niesamowite, jako że Severus nigdy na nikim nie polegał, jeśli mógł tego uniknąć, a
zaprzyjaźnienie się z nim było w rzeczywistości bardzo trudnym zadaniem. Była szczęśliwa, mając jego
szacunek, ale wiedziała, że nigdy nie będą przyjaciółmi.

Z powrotem spojrzała na pana Zabiniego, który wyglądał na bardzo spokojnego w obliczu całej tej
sytuacji. Nie robił zamieszania i faktycznie wydawało się, że naprawdę to zaakceptował. Poppy
powiedziała, że wszystko z nim w porządku. Jak dotąd wampir Killian nie skrzywdził nikogo, choć
oczywiście zrobił to jego ojciec.

- No dobrze – powiedziała z najwyższą niechęcią. – Spotkam się z nim, by omówić warunki tej…
sytuacji. Jednak Ceilidh nie może zostać. Musi natychmiast odejść.
- To nie będzie możliwe – powiedział Snape.

Spojrzenie McGonagall stało się bardziej surowe.

- To nie podlega dyskusji.
- Zgadzam się. To nie podlega dyskusji; Ceilidh zostaje. Nie, Minerwo, Albus zgodziłby się ze mną.
Muszę stać się silniejszy, jeśli mamy nadzieję wykorzystać wampiry w czasie wojny. Jeśli nie będę
silny, zbuntują się. Ceilidh jest jedynym dostatecznie wykwalifikowanym wampirem, by mnie
nauczać, i jedynym, którego szanuję na tyle, by pozwolić mu to robić.

McGonagall była w pułapce i zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała też, kiedy mądrze było się
wycofać i spróbować ponownie później. Skinęła sztywno głową.

- Dobrze. A teraz wszyscy odpocznijcie. Porozmawiamy jutro. – Z tymi słowami odwróciła się i
wyszła.

Zapadła ogłuszająca cisza, gdy nagle Poppy klasnęła w dłonie i powiedziała radośnie:

- No! Teraz, gdy już wszystko ustalone, czas na odpoczynek. Mieliście męczący dzień.

Słysząc pomruki wyrażające zgodę, jakkolwiek niechętne by nie były, sprawdziła raz jeszcze, czy
Severus zostanie na noc, po czym wyszła, by zawitać do własnego łóżka. Gdy wszyscy upewnili się, że
nie wróci, cisza została przerwana.

- Nie zamierzasz nas zaatakować tylko dlatego, że tu jesteśmy, prawda? – Draco zapytał Snape'a
złośliwie.
- Draco! – wykrzyknął Harry.
- Myślę, że mogę się kontrolować – Snape przerwał dramatycznie – jeśli ponownie nie otworzysz tej
swojej pułapki.
- Snape, skończ to – błagał Harry.
- Nie ja to zacząłem – powiedział Snape z milczącym i nie ja to skończę. Wiedział, że brzmieli dość
dziecinnie, ale był zbyt zmęczony, by utrzymać swój normalny charakter. W tym momencie
wszystkim, czego chciał, było pójście spać, ale wampirza część jego mózgu odmawiała mu
odpoczynku, do czasu, gdy jego towarzysz oraz zagrażające mu osoby nie zasną.

Draco prychnął.

- Dobra. I tak jestem padnięty. – Odwrócił się na bok i zamknął oczy, choć nie był nawet bliski
zaśnięcia.

Blaise westchnął. Draco… naprawdę musisz nad tym popracować, nie?, pomyślał, patrząc, jak jego
przyjaciel udaje, że śpi. Ziewnął. W przeciwieństwie do Dracona, on rzeczywiście był wyczerpany.
Powiedział „dobranoc” Harry’emu i Snape’owi, po czym wyciągnął się na szpitalnym łóżku i zasnął w
chwilę po tym, jak zamknął oczy. Chrapał cicho.

Harry uśmiechnął się. Pilnując, by mówić cicho, skomentował:

- Blaise może dobrze sobie z tym radzić, ale minie trochę czasu, zanim przyzwyczai się do
oddawania krwi. Wygląda na kogoś, kto lubi dużo spać.

Snape skinął głową, zgadzając się. Draco wciąż nie śpi, pomyślał, patrząc na blondyna.

- Mogę spać na łóżku obok czy mam zostać tutaj? Trochę tu ciasno.

Snape zmrużył oczy, patrząc na Dracona, po czym westchnął i pokręcił głową, zmuszając się do
relaksu.

- Najlepiej byłoby, gdybyś został tutaj.

Następnie, by zrobić więcej miejsca dla Harry'ego, przekręcił się na bok, ignorując protesty Harry'ego,
że to znowu naruszy jego żebra. Objął ręką jego talię i przysunął go do siebie, dopóki nie wtulał się w
plecy Harry’ego. Musiał zmusić się do zignorowania seksualnego napięcia, które spowodowała
pozycja.

- Lepiej, Potter?

Harry wzdrygnął się, będąc nazwanym Potterem, a Snape natychmiast tego pożałował. Próbował się
tylko zdystansować, bo inaczej mógłby zrobić coś, co z całą pewnością nie byłoby mile widziane. By to
zrekompensować, mocniej owinął rękę wokół Harry'ego i przyciągnął go jeszcze bliżej tak, że ich ciała
całkowicie przylegały do siebie; jego klatka piersiowa naciskała na plecy Harry'ego.

Harry westchnął z zadowoleniem. Mimo usilnych starań, nie mógł znaleźć nic złego w tym położeniu.
Czuł się bezpieczny w ramionach Snape'a, zadowolony. Zamknął oczy.

- O wiele – wymamrotał, rozluźniając się przy mężczyźnie.

Może był zbyt zmęczony, by przejmować się erekcją napierającą na swoje pośladki, gdy wampir
trzymał go w uścisku. Może był zbyt zmęczony, by w ogóle zwrócić mu uwagę. Albo może, w końcu,
przezwyciężył swoje lęki. Nie wiedział, ponieważ zdążył już zasnąć.

Remus – patrząc, jak wszyscy milkną, i w zasadzie będąc tam tylko dla emocjonalnego wsparcia i
upewnienia się, że Snape nikogo nie zabije – zdecydował, że może odejść. Ziewnął i wybrał się na
poszukiwania własnego łóżka w lochach.

~~~~~~

- Czy chłopak ukończył zadanie? – zapytał.
- Tak, mój panie. Zlokalizował dwa ostatnie smoki i twoi słudzy właśnie ich szukają – powiedział
stojący przed nim blondyn i z szacunkiem skłonił głowę.
- Bardzo dobrze.
- Mam się go pozbyć, mój panie? – zapytał uprzejmie Lucjusz.
- Nie, jeszcze nie. Wciążżż go potrzebujemy. Powinien dosiąść ssswojego smoka i zabić ssswoją
rodzinę – zaśmiał się. – Ach, cóż za wspaniała tragedia.

Lucjusz uśmiechnął się.

- W rzeczy samej, mój panie.

Właśnie wtedy stał się świadom obecności kogoś innego w swym umyśle i krzywy uśmieszek zamienił
się w szeroki uśmiech.

- Ach, Harry, jak dobrze, że dołączyłeś do nasss. To tak rzadki przypadek, że mam dla ciebie
specjalny pokaz tego wieczora. Lucjuszszszu, przyprowadź chłopaka – rozkazał.
- Tak, mój panie. – Lucjusz wstał, skłonił głowę z szacunkiem i wycofał się.

Obecność usilnie starała się oddalić, ale wyciągnął ją, a raczej wciągnął, i chwycił ją w żelazny
mentalny uścisk.

- Nie tak szszszybko, Harry, nie pokazałem ci jeszcze naszego ssspecjalnego gośśścia.

Obecność była już prawie spanikowana i mógł uchwycić przebłyski jej myśli. Zwrócił swą uwagę do
wewnątrz i trącił ten jakże kruchy umysł. Panika wzrosła dziesięciokrotnie, bez wyraźnej przyczyny.
Oczywiście musiał być powód, dla którego chłopak się go bał, ale to… to była o wiele bardziej skrajna
reakcja niż kiedykolwiek wcześniej. Chłopak był przerażony. Ach, boi się tego, co mógłby znaleźć w
jego umyśle. Musi być jakiś sekret, który koniecznie chce ukryć.

Wpadł tam jak rozszalały byk, przebijając się przez słabe bariery kruchego umysłu. Wokół niego był
głównie krzyk, ale też cos jeszcze. Przemknął przez wspomnienia i nie znalazł nic interesującego, ale
po panice chłopaka poznał, że musi szukać dalej, a w końcu znajdzie to, czego szuka.

To, co to było? Ktoś bliski chłopakowi. Ktoś bardzo, bardzo bliski. Dzielący z nim łóżko. Kochanek! Ach,
cóż za piękna rzecz. „Kto to jessst, chłopcze? Kto jessst twoim kochankiem?” Pchał, pchał, aż w
końcu…

- Mój panie, przyprowadziłem go.
- Nieee! – Przestał się koncentrować i stracił to, co już prawie uchwycił. Warknął wściekle na
Lucjusza i rzucił na niego Cruciatusa bez chwili zastanowienia. Blondyn upadł na podłogę jako
wrzeszcząca, wijąca się masa. – Ssspójrz, chłopcze, przybył naszszsz gość! – Oświadczył triumfalnie,
ale jego uścisk rozluźnił się i obecność z jego umysłu zniknęła, wycofując się tak szybko, że
przyprawiła go o chwilowe zawroty głowy. Zaśmiał się. Ach, cóż za tragedia!

~~~~~~

- NIEEE! – wrzasnął Harry, podnosząc się gwałtownie do siadu i otwierając szeroko oczy. Silne
ramiona zacisnęły się wokół niego; włosy opadły mu na twarz, a pot pokrył ciało. Rozejrzał się dziko
dookoła, oddychając ciężko i szlochając niekontrolowanie.

Skrzydło szpitalne. Był w skrzydle szpitalnym. Snape trzymał go w ramionach, mamrocząc coś do
niego, a pozostali krzyczeli. Zajęło mu sporo czasu, by rozszyfrować cokolwiek poza szumem w uszach
i swoim własnym szlochem. Wstrząsały nim dreszcze, ale uścisk Snape'a powstrzymywał najgorsze
drgania. W końcu uspokoił się na tyle, by go usłyszeć.

- Ciii, Harry, wszystko w porządku, jestem tutaj, jesteś bezpieczny – mruczał Snape do jego ucha,
wciąż i wciąż.

Jesteś bezpieczny, jesteś bezpieczny, jestem tutaj, jesteś bezpieczny, słowa brzmiały jak monotonny
śpiew w jego uszach. Pozostali krzyczeli, ale ignorował ich. Wszystkim, co się liczyło, był ktoś, kto był
przy nim, chroniąc go, trzymając go. Chwycił się tego uczucia i trzymał je, dochodząc do siebie.

W końcu, po kilku długich minutach, uspokoił się na tyle, by odezwać się chrapliwie.

- Przyprowadźcie Rona.

Snape odsunął się, by spojrzeć na twarz Harry'ego. Wszyscy zamarli w milczeniu, gdy chłopak się
odezwał. Z jakiegoś powodu żadne z nich – Draco, Blaise ani Poppy – nie próbowało zbliżyć się na
tyle, by dotknąć Harry'ego. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę moje wcześniejsze groźby. Gdy spojrzał
na niewielki tłum, wciąż mógł zauważyć, że stoją, prawie pochylając się nad nimi, o prawie stopę
dalej.

- Przyprowadźcie Rona – powtórzył Harry, tym razem głośniej. – Przyprowadźcie go natychmiast! –
krzyknął, posyłając całej trójce spojrzenie załzawionych oczu, poparte pociągnięciem nosem.

Snape natychmiast zwrócił swą uwagę z powrotem na Harry'ego, gdy tylko Poppy wysłała Blaise’a, by
obudził McGonagall i przyprowadził Rona.

- Co to jest, Harry? Co widziałeś?
- Harry, Merlinie, nic ci nie jest? Snape, zdejmij tę barierę! – rzucił Draco.
- Barierę? – zapytał Snape bezbarwnym tonem, mrużąc oczy i odrywając myśli od Harry'ego.
Spojrzał na Poppy i Dracona. Rzeczywiście, Draco trzymał dłoń w górze, ale wyglądało to tak, jakby
naciskał na coś niewidzialnego. Tak jakby dotarł do bariery i nie mógł iść dalej, pomyślał.
- Żądam, byś zdjął tę barierę, Severusie! – oświadczyła Poppy wyniośle, wyraźnie zdenerwowana,
nie mogąc podejść do Harry'ego.
- Snape – odezwał się Harry, odczuwając brak, gdy mężczyzna przestał skupiać na nim uwagę.
Podniósł się powoli, jakby zamierzał wstać i samemu sprawdzić barierę. Poczuł, że coś uciska go w
klatce piersiowej, sprawiając, że ciężko było mu oddychać, tak samo jak Snape’owi.

Merlinie, to uczucie! Snape natychmiast chwycił Harry'ego z powrotem w ramiona, przyciągając go
blisko siebie. Napięcie złagodniało. Odetchnął, rozluźniając się.

- Harry, co to było? Co zobaczyłeś?

Harry ukrył twarz w szyi Snape’a i wtulił się w niego.

- Potrzebuję Rona. Ron musi wiedzieć. O Boże – zadrżał Harry.
- Ktoś go przyprowadzi, Harry. Czy to był Charlie? Czy Charlie nie żyje?

Harry pokręcił głową i pociągnął nosem przy szyi mężczyzny.

- Gorzej, Boże, o wiele gorzej – mamrotał, szlochając ponownie, a świeże łzy zmoczyły szyję Snape'a.
- Ciii, już dobrze. Powiedz mi, co się stało. Jestem tu, nic cię nie skrzywdzi – powiedział Snape. I
dokładnie to miał na myśli. Nic nie skrzywdzi Harry'ego, dopóki on będzie żył. Niech będą przeklęte
jego pozycja społeczna, wiek i duma – nigdy nie porzuci Harry'ego. W końcu to zaakceptował, to
wszystko. To uczucie, to obce uczucie, musiało być miłością. I wiedział, że jego emocje nie mogły
być rozchwiane na tyle, by sprawić, że pokochał tylko z powodu jego wampirzych instynktów. Nie,
to był wyłącznie Severus Snape, człowiek, i to sprawiło, że te emocje były tym bardziej przerażające.

Podniósł wzrok, by spojrzeć ponad ramieniem Harry'ego. Poppy trzymała swoją różdżkę i
najwyraźniej zrezygnowała z prób opuszczenia jego bariery, jakkolwiek by ich nie powstrzymywała,
zamiast nadal próbować ją rozbroić na własną rękę. Potem przeniósł wzrok na Dracona i jego
spojrzenie złagodniało. Draco wpatrywał się w Harry'ego z najgłębszym smutkiem w swoich oczach,
jaki Snape kiedykolwiek widział. Choć jego wampirze instynkty były bardzo zadowolone, zostały
przyćmione przez własne emocje Snape'a, który poczuł żal wobec chłopaka, który w końcu odkrył, że
nie ma szans przeciw tej emocji, temu widokowi.

Draco podniósł wzrok z głowy Harry'ego na twarz Snape'a, skinął powoli głową i odwrócił się od tej
sceny, która powinna być prywatna. Odwrócił się i odszedł, wychodząc ze skrzydła szpitalnego i idąc
dalej, dopóki nie natknął się na Blaise’a. Jego przyjacielowi wystarczyło tylko jedno spojrzenie na
niego, by rozłożył szeroko ramiona, patrząc na niego z całkowitym zrozumieniem. Draco wpadł w nie,
zamykając oczy, gdy poczuł przyjemne, znajome ciepło.

Poddaję się. Do mnie nigdy się tak nie przytuli.

~~~~~~

- Harry, co jest? – zapytał Ron, gdy tylko wszedł do skrzydła szpitalnego z wciąż zaspanym
spojrzeniem.
- Co się stało? – dopytywała McGonagall, podchodząc do łóżka.
- Minerwo, nie robiłabym…

Ostrzeżenie Poppy nadeszło za późno. McGonagall zdążyła uderzyć już twarzą w barierę i zatoczyć się
do tyłu. To było jak uderzenie w solidny, niewidzialny mur. Była tak zaskoczona, że jej oczy rozszerzyły
się z szoku. Jej okulary przekrzywiły się i musiała je poprawić, po czym wyciągnęła rękę. Nacisnęła
mocno na pewnego rodzaju barierę.

- Co to jest?

Poppy pokręciła głową.

- Nie wiem. Harry obudził się, krzycząc, ale gdy podbiegłam, zderzyłam się z niewidzialna barierą.
Mogą nas słyszeć, a my słyszymy ich, ale nie mogę jej zlikwidować, i wygląda na to, że Severus nie
wie, jak się pozbyć tej… ściany. Prawda, Severusie?

Snape skinął głową, patrząc na Rona, który podszedł bliżej i również położył dłoń na barierze ze
zdziwieniem.

- Później będziemy martwić się o barierę. Harry, Ron tu jest. – Przesunęła się trochę, nadal będąc
blisko Harry'ego, ale ustawiając siebie i chłopaka tak, by Harry mógł spojrzeć na Rona.

Harry podniósł załzawione oczy na Rona i popłynęły z nich świeże łzy. Spłynęły po jego policzkach i
musiał pociągnąć nosem. Ron zbladł.

- Ron, Charlie…
- Czy on nie żyje? – przerwał mu Ron, szepcząc bojaźliwie; jego oczy były szeroko otwarte, a twarzy
stanowczo brakowało kolorów.

Harry pokręcił głową i zaszlochał ponownie. Przez jego ciało przebiegły dreszcze, które Snape
próbował stłumić delikatnym pocieraniem chłodnymi dłońmi jego rąk, pleców, ramion i klatki
piersiowej.

- Ron, on jest… on miał Mroczny Znak… on jest… on jest śmierciożercą.

Zapadła cisza. Snape spiął się, a jego dłonie przerwały, po czym, zdecydowanym ruchem, zaczęły
pocierać dalej. Minerwa wzięła cichy, ale gwałtowny wdech. Oczy Poppy wypełniły się łzami. Ron…
Ron cofnął się, kręcąc głową, a dreszcze zawładnęły jego ciałem.

- N-n-nie… on nie jest… nie uwierzę w to… nie… – jąkał się.
- J-ja go widziałem… Mroczny Znak… na jego ręce… – Harry zamarł, przypominając sobie. Tuż przed
tym, jak udało mu się uwolnić z uścisku umysłu Voldemorta, zobaczył go. Charliego, stojącego w
drzwiach, patrzącego w dół na blondyna wijącego się u jego stóp; jego spojrzenie było beznamiętne.
I tam, na jego przedramieniu, był Mroczny Znak.
- Och… M-m-merlinie… – Ron upadł.

Harry praktycznie zerwał się z łóżka, tylko po to, by krzyknąć, gdy nagły, przejmujący ból przeszył jego
pierś. Podobny krzyk rozległ się za nim i chwilę później został pochwycony przez silne, chłodne
ramiona Snape'a – trzęsącego się prawie tak samo, jak on – które przyciągnęły go mocno do jego
klatki piersiowej. Ból natychmiast minął, ale wspomnienia o nim nadal go prześladowały.

Poppy stała obok Rona, lewitując go do łóżka. Harry chciał podejść do niego, być z nim, udzielić mu
wsparcia, ale trząsł się z bólu. Czuł się tak, jakby jakaś ogromna masa chciała wyrwać się z jego piersi.
Podobnie jak serce.

- Dobry Boże, jesteś pewien, że to Charliego widziałeś, Harry? – zapytała McGonagall.

Harry przytaknął, wciąż ciężko oddychając.

- Muszę natychmiast poinformować Zakon. Artur i Molly muszą o tym wiedzieć. Poppy, możesz
zająć się panem Weasleyem, dopóki nie wrócę z jego rodzicami i siostrą?

Poppy skinęła głową i McGonagall od razu wyszła. Gdy Ron leżał już na łóżku, Poppy zwróciła swą
uwagę na Severusa i Harry'ego. W jej spojrzeniu odbiło się pytanie.

- Nie wiem – powiedział Snape szczerze. – Ale mam podejrzenia. Możesz wezwać Alastora przez
swój kominek?
- Tak – odpowiedziała Poppy, zdziwiona.
- Zrób to. Powiedz mu, że to nagły przypadek.

Poppy skinęła głową i udała się do swojego gabinetu.

- Co to jest? – zapytał Harry.
- Myślę – powiedział Snape powoli, zamykając oczy i docierając do miejsca, które dopiero niedawno
odkrył – że to nasza wspólna magia.
- Co jest z nią nie tak? – zapytał Harry, przerażony.
- Jeśli miałbym zgadywać – otworzył oczy – powiedziałbym, że to nasze połączone obawy – moja o
twoje bezpieczeństwo i twoja o to, co widziałeś – wywołały jakąś instynktowną reakcję naszych
pokładów magii, które sięgnęły po siebie wzajemnie, by nam pomóc. Bariera, jak sądzę, powstała,
by trzymać wszystko, co spowodowało nasz lęk, z dala od nas, a ból… – Snape łagodnych ruchem
położył chłodną dłoń na piersi Harry'ego, nad jego sercem – pochodzi z miejsca połączenia naszej
magii.
- Przerwij to – poprosił Harry, tonąc z powrotem w uścisku Snape'a.
- Obawiam się, że nie mam nad tym kontroli. Wciąż jest wiele rzeczy, których musimy się nauczyć o
naszej połączonej magii – wyjaśnił Snape, owijając ręce wokół talii Harry'ego. – Przykro mi z
powodu Charliego.
- Dlaczego o tym nie wiedziałeś? Dlaczego nie mogłeś mnie ostrzec? – jęknął Harry.
- Nie wiem, Harry. Przykro mi.
- Mi też – powiedział Harry, patrząc na swego nieprzytomnego przyjaciela.

Poppy wróciła do pomieszczenia.

- Powiedział, że będzie tu po południu. Jest już z Minerwą, Arturem i Molly.

Snape skinął głową i oparł się z powrotem, pociągając Harry'ego za sobą. Harry zaczął protestować,
ale Snape wymamrotał:

- Nie ma nic, co moglibyśmy teraz zrobić. Pozwól nam odpocząć – jestem pewien, że później
będziemy potrzebować siły.
- Tak, odpoczynek to dobry pomysł – powiedziała Poppy zachęcająco.

Pomimo tego, jak wyczerpany się czuł, Harry niechętnie kiwnął głową. Wtulił się bardziej w Snape'a i
pozwolił kojącemu chłodowi jego skóry zapewnić go, że jest bezpieczny. Zasnął w ciągu kilku chwil,
nie czuł więc, że Snape złożył delikatny i bardzo nie-Snape’owy pocałunek na jego szyi, tuż poniżej
ucha. Chwilę później Snape spał już głęboko.

Poppy patrzyła na swoich podopiecznych przez kilka minut, po czym – upewniwszy się, że będą spać –
wyszła, by dołączyć do spotkania w gabinecie Minerwy.

51. Planowanie z wyprzedzeniem

Jak można było się spodziewać, spotkanie Rona, Ginny, ich rodziców i reszty rodzeństwa było dość
łzawe. Harry z bólem patrzył na rodzinę – o której zaczął myśleć jak o własnej – rozpaczającą po
stracie Charliego. Zgoda, Charlie nie był martwy, ale był naznaczony i nikt jeszcze nie wiedział, czy
przyjął Znak z własnej woli, czy znajdował się pod wpływem Imperiusa. Tak czy inaczej, nadzieje na
jego bezpieczny powrót nie były zbyt duże.

Harry był wciąż przesłuchiwany i upewnił się, że opowiedział o każdym najdrobniejszym szczególe na
temat tego, co widział, na wypadek, gdyby było coś, co Zakon mógł wykorzystać, a co on przeoczył.
Nie było nic takiego.

- Przynajmniej teraz mamy potwierdzenie, że Czarny Pan planuje wykorzystać smoki w bitwie, i że,
najprawdopodobniej, zdobył przynajmniej po jednym okazie z każdej rasy. Jeśli ma więcej niż jeden
kamień dla każdej rasy, obawiam się, że wampiry i wilkołaki nie będą zbyt pomocne – powiedziała
cicho McGonagall.
- One mogą poradzić sobie z wieloma smokami, Minerwo – zapewnił Snape dyrektorkę. – Czarny
Pan nie spodziewa się, że użyjemy broni zamiast magii, więc wciąż mamy element zaskoczenia. O ile
mogę to stwierdzić, nie domyśla się też, że mamy jakieś wampiry po swojej stronie.

McGonagall machnęła na niego ręką.

- To może być prawda, ale wciąż mi się to nie podoba. Obawiam się, że teraz bitwa nadejdzie dość
szybko. Powinniśmy rozpocząć przygotowania do kontrataku. Nie możemy dłużej zostawiać tego
Aurorom, dopóki sami nie będziemy gotowi stanąć do walki. Musimy stawić temu czoła.

Członkowie Zakonu zgromadzili się w skrzydle szpitalnym. Tego dnia zajęcia zostały odwołane. Był
poniedziałek i, tak samo jak sen Harry'ego, Prorok Codzienny doniósł, że kilku Aurorów widziało, jak
Charlie Weasley zawładnął dwoma smokami z pomocą wielu śmierciożerców. Teraz cały czarodziejski
świat wiedział, że Voldemort ma smoki pod kontrolą, o ile nie podejrzewał tego wcześniej.

Snape spodziewał się teraz wezwania od Czarnego Pana w każdej chwili. Wiedział, że Czarny Pan
będzie chciał wypytać go o Harry'ego i dowiedzieć się o postępach wampirów. Prawdę mówiąc,
Snape nie wiedział, jak będzie w stanie ukryć przed nim prawdę. Choć miał sporą wprawę w kłamaniu
i ukrywaniu swoich myśli, czuł się tak silnie przywiązany do Harry'ego, że kwestionował swe własne
umiejętności.

Nie mówiąc już o tym, że Alastor wciąż konsultował się ze swym przyjacielem w Japonii, aby
dowiedzieć się, jak on i Harry mają rozdzielić swoją magię, którą wciąż byli tak silnie związani, że nie
mogli się od siebie oddalić. Nie mógł zgłosić się do Czarnego Pana, ciągnąć za sobą Harry'ego. Choć
Czarny Pan byłby poruszony, obaj wiedzieli, że on i Harry zginęliby podczas wizyty. I to wyjaśniało
wszystko.

- Zgadzam się, że powinniśmy zacząć walczyć; w przeciwnym razie pomyśli, że zaplanowaliśmy coś
wielkiego. Jednak mamy tylko kilkadziesiąt osób i nie będziemy w stanie zrobić dużo więcej, niż
tylko odpierać bieżące ataki śmierciożerców – powiedział Snape, porzucając swe ponure myśli.

- Remusie, jakie postępy robią siódmoroczni w swoim szkoleniu? – zapytała Minerwa.
- Wierzę, że jakiś tuzin z nich jest wystarczająco przygotowany, by stawić czoła śmierciożercom, ale
nie sądzę, że powinniśmy posłać ich już do pracy w terenie – odpowiedział cicho Lupin.
- Normalnie zgodziłabym się z tobą, ale to nie jest normalna sytuacja, a my nie możemy dłużej stać
bezczynnie i czekać, aż nas zaatakują.
- Zgadzam się z Minerwą. Choć nie mogę uwierzyć, że uczniowie są choćby w przybliżeniu
wystarczająco przygotowani, wierzę, że będą w stanie dać sobie radę, pod warunkiem, że wyślemy
ich w małych grupach z niektórymi członkami Zakonu. Czarny Pan wierzy teraz, że ma wszystko,
czego potrzebuje, by nas pokonać, i tylko czeka na odpowiedni moment, drażniąc nas niszczeniem
mniejszych miejscowości. Staje się zarozumiały i jestem pewien, że wkrótce zaatakuje zamek, jeśli
nie podejmiemy działań obronnych – wyjaśnił Snape.
- Chciałbym przyłączyć się do pracujących w terenie – powiedział Bill, podchodząc do nich.
- Nie, Bill…
- Mamo, wszystko jest w porządku. Po prostu nie mogę siedzieć tu i czekać na sen Harry'ego o tym,
jak Charlie umiera. Muszę coś zrobić.

Molly skinęła głową, a jej wargi drżały; Artur objął ja pocieszająco.

Fred i George również do nich podeszli.

- Nie jesteśmy zbyt dobrzy w pojedynkowaniu się, ale pracowaliśmy nad…
- …kilkoma całkiem przydatnymi sztuczkami, które można wykorzystać – dokończył Fred.
- Wydłużyliśmy zasięg Uszu Dalekiego Zasięgu i…
- …nawet dodaliśmy kilka uroków tłumaczących, na wypadek, gdyby cel mówił w innym języku.

McGonagall nie wiedziała, czy to pochwalić czy nie. Z jednej strony potrafiła dostrzec użyteczność
uszu, ale z drugiej wiedziała, że wszystko, co stworzyli bliźniacy, zostało lub zostanie wykorzystane dla
ich własnych niegodziwych celów. Ale wtedy pomyślała o Albusie i wiedziała, że byłby rozbawiony i
zaakceptowałby ich pracę. Przytaknęła sobie mentalnie.

- Jestem pewna, że będą bardzo przydatne. Czy macie coś jeszcze…
- Mamy! – powiedzieli razem Fred i George.
- Tak, cóż, Tonks będzie tą, która sprowadzi wasze wynalazki. Zajmie się szczegółowo wszystkim,
czego użyjemy.

Bliźniacy przytaknęli.

- Harry, czy ty…

Ron urwał, gdy Snape nagle podskoczył z syknięciem. Wszyscy spojrzeli na niego. Harry obrócił się i
zobaczył jego spięty wyraz twarzy. Z lękiem spuścił wzrok, by zobaczyć, jak Snape ściska swe
przedramię.

- Nie nie nie, nie teraz! – wykrzyknął.

Snape spojrzał na niego.

- Tak, teraz. Nie mogę dłużej ignorować jego wezwania. Muszę iść.
- Ale nasza magia jest nadal połączona! – zaprotestował Harry.

Snape przytaknął ponuro.

- Jestem tego świadom, Harry, ale nic na to nie poradzimy. Musimy po prostu zrobić to, co możemy.

Harry przygryzł wargę i skinął głową. Nie martwił się o siebie, martwił się o Snape'a. Voldemort
wiedział, że jest do kogoś przywiązany, a z ich magią tak ściśle ze sobą powiązaną… Voldemort mógł
być w stanie powiedzieć, że Snape jest przywiązany do niego.

Snape mógł zobaczyć zmartwienie i wyczuć napięcie w ciele Harry'ego, i to czyniło opuszczenie go
jeszcze trudniejszym, ale ból narastał. Czarny Pan wyraźnie się niecierpliwił. Pod wpływem impulsu
gwałtownie przyciągnął do siebie Harry'ego i ledwo, naprawdę ledwo zauważalnie musnął wargami
czuprynę chłopaka. Następnie cofnął się i, walcząc z chęcią pochwycenia Harry'ego ponownie,
praktycznie odskoczył od chłopaka.

Obaj krzyknęli, a Harry gorączkowo rzucił się z łóżka w stronę Snape'a, owijając ręce wokół mężczyzny
i oddychając ciężko.

- Ja… nie sądzę, że to zadziała.
- Musi – powiedział Snape, zaciskając zęby. Uwolnił się z ramion Harry'ego i odepchnął chłopaka od
siebie. Magia napięła się. Sprawiała wrażenie jakby miała pęknąć. Snape zamknął oczu i próbował
skoncentrować się na pokonaniu bólu. Skupił się tak bardzo, że był zaskoczony, widząc pod
powiekami olśniewającą czarną nić, błyszczącą jak dobrze wypolerowany onyks. Była gruba i
napięta, rozciągająca się w kierunku, w którym wiedział, że stał Harry. To była ich połączona magia.

Oddychając niepewnie i z niedowierzaniem, Snape wyciągnął rękę, wciąż mając zamknięte oczy.

- Harry, chwyć mnie za rękę.

Harry’emu nie trzeba było powtarzać dwa razy. Brak kontaktu ze Snape’em był bolesny. Chwycił dłoń
mężczyzny, jakby ten był jego wybawcą. Ból natychmiast złagodniał.

Snape widział to teraz wyraźniej. Sięgnął mentalnie. Poczuł, jak włókno próbuje się do niego zbliżyć, i
usłyszał sapnięcie Harry'ego.

- Znalazłem naszą magię, Harry. Spróbuję ją rozplątać – wymamrotał pocieszająco, koncentrując się
na nici.

Sięgnął raz jeszcze i tym razem, zamiast starać się pociągnąć ją przed sobą, próbował wyobrazić
sobie, jak starannie się rozplątuje, aż stanie się dwiema oddzielnymi nićmi. Pasmo wydawało się
rozluźniać. W końcu całkowicie się rozerwało i dwa włókna trzepotały wokół siebie, poszukując
kontaktu, ale on szybko pociągnął swój koniec do siebie. Wzdrygnął się i otworzył oczy; Harry
wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami.

- Co to było? – zapytał Harry.
- Nasz połączony magiczny rdzeń. Rozdzieliłem go – odpowiedział Snape sztywno, a ból w jego
ramieniu nasilił się. – Muszę już iść.

Harry skinął głową i Snape w pospiechu opuścił pokój. Gdy tylko wyszedł, chłopak odwrócił się do
pozostałych.

- Yyy…

Został uratowany od wyjaśniania czegokolwiek, gdy Moody wszedł do pomieszczenia wraz ze starym
Azjatą. Wszyscy odwrócili się, by spojrzeć, a zwłaszcza Harry. Starzec miał najciemniejsze czarne
włosy, jakie Harry kiedykolwiek widział, ciemniejsze nawet niż Snape, i miał na sobie ciemnoniebieską
jedwabną bluzę ze złotymi, owalnymi guzikami, oraz jedwabne spodnie od piżamy. Tak przynajmniej
pomyślał Harry, jako że były bardzo luźne.

- Kto to jest? – zapytała McGonagall, lekko oskarżycielskim tonem. Nie potrzebowali w tym
momencie kolejnego nieznajomego, którym trzeba było się zająć.
- To jest Hiro Ayugi. Jest profesorem, który specjalizuje się w magicznych rdzeniach, o którym wam
mówiłem – powiedział Alastor. Jego magiczne oko zatrzymało się na Harrym, podczas gdy normalne
wpatrywało się w McGonagall. Skrzywił się i zwrócił oboje oczu na Harry'ego. Co to jest? Czarna nić
jest cienka i wydaje się wirować bez celu… O nie, to niedobrze, co to niebieskie tu robi? Czy to
próbuje wciągnąć to czarne z powrotem… Myśli Alastora natychmiast ustały, gdy odezwał się nagle.
– Przepraszam, Minerwo, ale muszę porozmawiać z Harrym na osobności z Ayugim, jeśli nie masz
nic przeciwko.
- Hę? Dlaczego ja? – zapytał Harry. Odczuwał lekkie mdłości. – Snape odkrył już sposób, by… by –
zawahał się, a jego głos stał się nagle lekko chrapliwy. Dlaczego pokój wydaje się wirować? – By…
roz… rozdzie… lić… naszą… ugh.
- Harry! – Kilkanaście osób krzyknęło naraz, gdy oczy chłopaka wywróciły się w głąb czaszki, a on
sam upadł na podłogę.

~~~~~~

- Od czasu nieplanowanego pojawienia się magii, podejrzewam, że była raczej brutalnie
ograniczana, a nie rozplątywana. Nigdy wcześniej nie widziałem czegoś takiego, ale ukryte
możliwości połączonych magicznych rdzeni mogą być ograniczane przez któregoś z partnerów. Jako
że wydaje się, że to młody Potter jest tym cierpiącym, było prawdopodobne, że to Snape przetnie
więzy – stwierdził Hiro, zdejmując specjalnie zaprojektowane okulary.
- Czy wszystko będzie z nim w porządku? – zapytała McGonagall.

Hiro skinął głową.

- Tak, wierzę, że wyzdrowieje. Jest bardzo silny magicznie. Zemdlał, ponieważ przyzwyczaił się do
bycia połączonym ze Snape’em, a teraz magia, która była używana przez połączony magiczny rdzeń,
nie wie, co ma sama robić. Jego magiczny rdzeń próbuje to rekompensować przez przyciąganie
magii do siebie.
- Mmgh – jęknął Harry, trzepocząc rzęsami. Przekręcił się na bok. Słyszał ludzi rozmawiających
wokół niego, ale nie zwrócił na siebie uwagi. Odpłynął z powrotem w sen.
- Czy to w ogóle wpłynie na jego połączenie z Severusem? – zapytał Moody, gdy było jasne, że Harry
się nie obudził.
- Nie jestem pewien. Ten przypadek jest dla mnie bardzo zaskakujący. Nigdy wcześniej nie
pomyślałem, by pracować z wampirem i jego towarzyszem, ale teraz widzę, że być może

powinienem zacząć moje badania z wampirami i wtedy spróbować przystosować ich rezultaty do
ludzi, a nie zaczynać od ludzi. Jeśli połączony magiczny rdzeń jest naturalnym zjawiskiem pomiędzy
wampirem i jego towarzyszem, może zawierać informacje potrzebne mi do dalszych badań –
powiedział Ayugi w zamyśleniu.

Remus podszedł bliżej i stanął przy szpitalnym łóżku Harry'ego. Zwrócił stanowcze spojrzenie na
mężczyznę.

- Panie Ayugi, Harry nie jest jednym z obiektów pańskich badań. Jest przyszłością czarodziejskiego
świata i pańskim priorytetem powinno być dbanie o to, by pokonał Czarnego Pana, albo w ogóle nie
będzie pan w stanie ukończyć swoich badań.

Ayugi uśmiechnął się blado.

- Tak, oczywiście. Zrobię co w mojej mocy, by pan Potter był w stanie wykorzystać i kontrolować
swój połączony magiczny rdzeń. Jednak jeśli jego magicznemu rdzeniowi udaje się przyciągnąć do
siebie połączoną magię, może nie być w stanie połączyć magii raz jeszcze. Gdzie jest jego partner?
- Jest… – Lupin przerwał w połowie zdania i obrócił się sztywno do McGonagall. – Wzywa mnie, ja
również muszę iść.

McGonagall nie wyglądała na zbytnio uradowaną, ale skinęła głową i Lupin szybko opuścił skrzydło
szpitalne. Ron wybrał ten moment, by się odezwać.

- Czy z Harrym wszystko będzie w porządku?

McGonagall odwróciła się do niego, a jej spojrzenie złagodniało.

- Tak, oczywiście, że tak.

Hermiona kiwnęła głową dla poparcia słów McGonagall.

- Harry przechodził już przez gorsze rzeczy, Ron, wszystko będzie dobrze. Jak się czujesz?
- Dobrze – powiedział Ron bezbarwnie.

Molly poklepała go po ramieniu, podczas gdy Hermiona chwyciła uspokajająco jego dłoń. Ron
uśmiechnął się do nich, choć uśmiech nie dosięgnął jego oczu.

- Co to ma znaczyć? – warknął bardzo rozgniewany głos.

Wszyscy odwrócili się, by zobaczyć w drzwiach Snape'a opierającego się ciężko o ramię Remusa.
Wyraźnie nie był z czegoś zadowolony.

Oczywiście pani Pomfrey praktycznie rzuciła się, by mu pomóc… dopóki na nią nie warknął.
Zatrzymała się stopę dalej.

- Severusie, źle się czujesz? Harry załamał się krótko po tym, jak…
- Co?! – rzucił Snape. Natychmiast wyprostował się i rzucił do łóżka Harry'ego, piorunując wzrokiem
wszystkich w promieniu pięciu stóp. Spojrzał na Harry'ego i delikatnie dotknął dłonią jego policzka.
Wyczuł słabą gorączkę i mógł usłyszeć, jak serce Harry'ego bije nieregularnie. Podniósł wzrok. – Co
tu się stało?

- Jak już Poppy próbowała wyjaśnić – odezwała się McGonagall – Harry upadł krótko po tym, jak
wyszedłeś. Pan Ayugi wierzy…
- Pan Ayugi? – zapytał Snape, warcząc nisko; odnalazł wzrokiem nieznajomego.
- Bardzo mi miło pana poznać – powiedział Ayugi, kłaniając się w pas i pozwalając swemu spojrzeniu
tylko przez chwilę omieść podłogę, zanim znów się wyprostował. – Jestem Hiro Ayugi, z japońskiej
szkoły. Specjalizuję się w…
- Alastor opowiadał mi o panu – odezwał się Snape, burcząc nieco mniej obraźliwie. Jego wampirze
„ja” wydawało się być trochę uspokojone faktem, że mężczyzna traktuje go przynajmniej z
większym szacunkiem niż inni. – Co jest nie tak z Harrym?
- Przerwałeś połączony magiczny rdzeń dość… nagle. Przy takiej odległości to jasne, że rdzeń
naturalnie rozplątałby się sam, ale ponieważ go zerwałeś, obawiam się, że spowodowało to swego
rodzaju chaos. Magia nie wiedziała, co ze sobą zrobić po tym, jak została przez ciebie odrzucona,
więc jego normalny magiczny rdzeń próbował z powrotem przyciągnąć do siebie magię, by nadrobić
straty – wyjaśnił Ayugi.
- Połączony magiczny rdzeń nie rozdzieliłby się sam – powiedział Snape. – A ja byłem… oczekiwany
gdzieś. Nie mogłem zabrać ze sobą Harry'ego, a to powodowało ból, gdy odszedłem na choćby
stopę od niego.

Ayugi skinął głową.

- Hmm. To bardzo interesujące. Podczas moich studiów stwierdziłem, że – pod wpływem wielkiego
stresu lub czasów niezwykłego zagrożenia – połączony magiczny rdzeń może być jeszcze silniejszy i
nie pozwolić na rozdzielenie. Pan Moody powiedział mi, że obaj znosicie właśnie coś takiego, więc
to prawdopodobne, że mamy do czynienia z takim przypadkiem.
- A co, gdybyś był łaskaw wyjaśnić, stało się twoim obiektom testowym, gdy ich połączone magiczne
rdzenie to zrobiły?
- Oni nie są obiektami testowymi – powiedział Ayugi, zdenerwowany. – Rozumiem, że wszyscy
macie niskie mniemanie o moich eksperymentach, ale nie sądzę, bym myślał o ludziach w moich
doświadczeniach jak o obiektach testowych.

Snape wygiął wargę z obrzydzeniem.

- Co się z nimi stało?
- Testowałem tę konkretną sytuację tylko na dwóch przypadkach i obaj nie byli dość silni, by sobie z
tym poradzić. Umarli.

Snape warknął wściekle i rzucił się na mężczyznę, ale Remus znalazł się między nimi, owijając ręce
wokół Snape'a i zmuszając go do odwrotu.

- Nie chcesz tego zrobić – powiedział.

Snape może i nie chciał, a przynajmniej jeszcze nie, ale jego wampirze „ja” z pewnością. Odwrócił
wzrok od Japończyka i skupił się na wilkołaku, po czym wziął głęboki oddech i powoli wypuścił
powietrze. To go uspokoiło. Skinął głową, dając znać Remusowi, że już jest w porządku, i mężczyzna
cofnął się. Snape wybrał patrzenie na Harry'ego, gdy się odezwał.

- Próbuje mi pan powiedzieć, panie Ayugi, że Harry umrze? – zapytał bardzo cicho, a w jego głosie
słyszalna była groźba.

- Nie, nie próbuję. Fakt, że obaj jeszcze żyjecie, dowodzi, że obaj jesteście na tyle silni, by przetrwać
rozdzielenie. Ale ponowne połączenie magicznego rdzenia jest całkiem inną sprawą. – Ayugi znów
założył swoje specjalne okulary, obserwując, jak czarna nić od Snape'a sięga w kierunku Harry'ego,
ale ta Harry'ego wciąż próbuje połączyć się z jego normalnym magicznym rdzeniem. – To również
powinno być zrobione szybko. Nie wiem, ile czasu jeszcze zajmie, zanim pan Potter skutecznie
zintegruje swój połączony magiczny rdzeń z normalnym.
- Jak mam połączyć je ponownie? – zapytał szorstko Snape.
- Nie wiem. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło, więc od teraz wypływam na nieznane wody. Udało
ci się przerwać rdzeń, więc przypuszczam, że będziesz w stanie połączyć go znowu. Ostatecznie on
jest twoim towarzyszem. Powinien odpowiedzieć na wezwanie twojej magii.

Snape skinął lakonicznie głową, po czym rozejrzał się naokoło. Skrzydło szpitalne było zatłoczone;
okupowała je większość Zakonu. Spojrzał na nich spode łba.

- Chcę, żeby wyszli stąd wszyscy, którzy nie są ranni – zażądał.

McGonagall zmarszczyła brwi z dezaprobatą, ale potem westchnęła.

- Myślę, że byłoby rozsądniej, gdybyśmy udali się do mojego gabinetu i tam kontynuowali
spotkanie. Panie Ayugi, rozumiem, że chciałby pan zostać tutaj i obserwować Severusa i młodego
Harry'ego, ale jeśli planuje pan zamieszkać w moim zamku na dłuższy okres czasu, jest kilka rzeczy,
które musimy natychmiast omówić. Rozumie pan, oczywiście.
- Tak, oczywiście. Panie Snape, miło mi, że mogłem pana poznać. Liczę na współpracę z panem i
pana towarzyszem – powiedział Ayugi, kłaniając się lekko.

Snape tylko kiwnął głową, nie kłaniając się naprawdę, ale to było najbardziej do tego zblizone.
Wszyscy opuszczali pomieszczenie, aż zostali tylko Hermiona, Ron, Remus i Poppy. Hermiona
zatrzymała się przed wyjściem.

- Profesorze, czy podczas wezwania wszystko poszło dobrze? – zapytała, a drugie dno było dość
oczywiste. Czy Czarny pan wie o panu i Harrym?
- Poszło normalnie. – Spojrzał na Rona. – Przykro mi, ale widziałem twojego brata tylko przez krótką
chwilę, a on nie chciał na mnie spojrzeć. Nie wiem, czy jest pod działaniem Imperiusa czy nie.

Ron skinął głową, spuszczając wzrok.

- Dzięki, profesorze. Przynajmniej wciąż żyje.
- Tak, przynajmniej wciąż żyje – powtórzył Snape, chcąc upewnić się, że chłopak wie, iż to oznacza,
że jest nadzieja. Choć niezbyt duża, dodał w milczeniu.

Kiedy ta dwójka wyszła, Snape w końcu uległ prawdziwemu powodowi, dla którego chciał, by wszyscy
wyszli. Prawie upadł, zanim Remus chwycił go i pomógł usiąść, dość niezgrabnie, na łóżku Harry'ego.

- Dobre niebiosa, co się stało, Severusie? – zapytała Poppy, zaniepokojona wyrazem zmęczenia na
twarzy mężczyzny.
- Było bardzo ciężko utrzymać dziś Czarnego Pana z dala od mojego umysłu, gdy tak bardzo
martwiłem się o Harry'ego. Jestem po prostu zmęczony, nie ranny – powiedział.

- Być może nie masz żadnych nowych ran, ale jestem pewna, że wciąż odczuwasz te, które już
miałeś.

Snape nie odpowiedział, co było równoznaczne z potwierdzeniem. Remus westchnął, widząc, że
Snape się uspokoił, po czym sięgnął i przesunął Harry'ego, bardzo ostrożnie, by Snape mógł
wygodniej położyć się obok chłopaka. Harry jęknął. Snape usłyszał, jak jego serce zamarło na chwilę,
po czym wróciło do regularnego bicia. Warknął cicho.

- Severusie, pozwól mi raz jeszcze zobaczyć twoje rany – nakazała Poppy.

Remus stanął pomiędzy nimi.

- Być może będzie lepiej, jeśli zaczekasz, aż pomoże Harry’emu, Poppy – zasugerował.

Poppy zacisnęła usta, niezadowolona, ale potem odchrząknęła i wyszła, mamrocząc coś o upartych
starych wampirach. Remus westchnął.

- Chcesz, żebym również wyszedł? – zapytał Snape'a.

Snape pokręcił głową.

- Nie. Zdaje się, że będziesz bardzo przydatny w interpretowaniu moich burknięć jako uprzejmych
słów. Zostań na wypadek, gdyby ktoś jeszcze usiłował nam przeszkodzić.

Remus skinął głową.

- Będę przy drzwiach, gdybyś mnie potrzebował.

Snape kiwnął głową i zaczekał, aż mężczyzna usiądzie przy drzwiach, a następnie zamknął oczy i
rozluźnił się, osuwając się na łóżku. Chwycił dłoń Harry'ego we własną, skoncentrował się i zobaczył
ich magię. Tym razem było to trudniejsze. Własną znalazł dość szybko, ale czarna nić nie była już
przyczepiona do Harry'ego, co czyniło sprawy o wiele trudniejszymi.

Przysunął się do Harry'ego tak blisko, jak było to możliwe, przyciągając chłopaka do piersi, dopóki nie
leżeli tuż przy sobie. Zrelaksował się, pozwalając sobie na sekretną przyjemność samego przebywania
blisko Harry'ego – przyjemność, którą Snape dopiero zaczynał akceptować – poszukując w tym czasie
jego magii. Ta bliskość, z tak dużym kontaktem i zmysłami zestrojonymi z jego towarzyszem, uczyniła
o wiele łatwiejszym znalezienie postrzępionej czarnej nici połączonego magicznego rdzenia
Harry'ego.

Od razu zdał sobie sprawę z tego, że Ayugi miał rację; własna magia Harry'ego, ciemnoniebieski wir,
który zdawał się praktycznie pochłaniać klatkę piersiową chłopaka, zdawała się przyciągać czarną nić
do siebie. Snape sięgnął po nią prawie brutalnie, rzucając swą połączoną magią w kierunku tej czarnej
nici. Obie zawirowały wokół siebie, ledwie się dotykając. I wtedy, jakby to była najbardziej naturalna
rzecz na świecie, nici połączyły się, splatając się ze sobą, aż stały się jedną nicią. Snape poczuł
natychmiastowy efekt, jakby jego ciało stało się lżejsze i cięższe w tym samym czasie. To było dziwne.

Harry również to poczuł i to sprawiło, że poderwał się z nagłym sapnięciem. Rozejrzał się dziko
dookoła, ponieważ był cholernie pewien, że poczuł, jakby ktoś… cóż, nie był do końca pewien. To było
jak pewnego rodzaju głaskania, ale nie potrafił wskazać, w którym miejscu, a potem głaskanie

zniknęło, a on czuł się tak, jakby jego ciało było… zrównoważone? Zastanowił się. Co się… stało?
Pamiętam tylko zawroty głowy, a potem…

Oczywiście to właśnie wtedy Harry zauważył Snape'a, który obserwował go uważnie. Z bardzo małej
odległości. Zbyt małej. Harry jęknął, wzięty z zaskoczenia, i odsunął się, prawie spadając ze
szpitalnego łóżka, zanim Snape chwycił go i wyprostował.

- Co… jak… wszystko z Tobą w porządku?! – zapytał Harry, przypominając sobie o wezwaniu.

Snape przytaknął, nie mogąc oprzeć się uśmieszkowi rozbawienia, który wypłynął na jego usta.

- Mam się dobrze. Jak ty się czujesz?

Harry zmarszczył brwi.

- Ja? W porządku. Yyy, zaczekaj… znowu zemdlałem?

Snape skinął głową, wciąż z lekkim uśmieszkiem.

Harry westchnął ciężko, choć udało mu się w tym samym czasie rzucić groźne spojrzenie.

- Cholera. Mdlejąc w tym tempie będę potrzebował uroku, dzięki któremu wszędzie, dokąd pójdę,
będzie podążać za mną kanapa.

Uśmieszek Snape'a powiększył się, gdy mężczyzna wyobraził to sobie, a Harry spojrzał na niego spode
łba.

- To nie jest śmieszne, Snape! To ty sprawiasz, że cały czas mdleję, wiesz o tym. Okaż trochę
współczucia!

Snape natychmiast zmarszczył brwi.

- Masz rację. To moja wina, że mdlejesz. Przepraszam.

Grymas Harry'ego zamienił się w zszokowanie.

- Naprawdę mnie przepraszasz?

Snape skrzywił się, słysząc niedowierzający ton Harry'ego.

- Jeśli wolisz, żebym nie…
- Nie, nie! Przeprosiny przyjęte! – powiedział Harry pospiesznie i uśmiechnął się. – I dzięki.

Snape zmarszczył ponownie brwi, nagle czując się niekomfortowo w tej sytuacji.

- Możemy przetestować naszą połączoną magię i sprawdzić, czy będę mógł zająć swoje własne
łóżko, by odpocząć?

Harry skrzywił się tylko trochę, niepewny, dlaczego miałby być rozczarowany tym, że Snape chciał
swojego własnego łóżka. To nie tak, że nie dzieliliśmy wcześniej łóżka, ale czy to nie ja powinienem
być tym, który chce własnego łóżka? – Yyy, jasne.

Snape zawahał się, po czym z gracją zsunął się z posłania. Nie wyczuł żadnego oporu magii, a łagodny
wyraz twarzy Harry'ego upewnił go, że chłopak również go nie czuje. Ostrożnie podszedł do innego
łóżka. Wciąż nie było oporu. Westchnął z wdzięcznością.

- Wygląda na to, że nasza magia wróciła do normalności.

Harry z ulgą skinął głową.

- Tak. To dobrze. Nie musimy się martwić o jutrzejsze zajęcia.
- Istotnie. Wierzę, że już czas, byśmy odpoczęli, ale najpierw… jestem głodny – powiedział ostrożnie
Snape, zastanawiając się, czy Harry mu odmówi. Ostatecznie to był dzień próby. Harry mógł być
zbyt zmęczony, by oddawać krew.

Harry nagle poczuł się głupio, że nie zaproponował tego wcześniej.

- Oczywiście! Znajdziesz nóż?

Snape przytaknął i z łatwością jakiś znalazł. Ostatecznie było to skrzydło szpitalne. Chwycił oferowany
przez Harry'ego nadgarstek i starannie go naciął, po czym przysunął ranę do ust i napił się. Poczuł, jak
nerwy zaczynają go mrowić, gdy gorąca krew pomknęła przez jego ciało, wchłaniana przez żyły.
Zamknął oczy i delektował się smakiem, a gdy usłyszał jęk, nie potrafił określić, czy pochodził od niego
czy od Harry'ego, ale – szczerze mówiąc – nie miało to znaczenia.

Nigdy nie będę miał dość jego smaku. Myśl pojawiła się nieproszona, ale Snape nie mógł zaprzeczyć,
że to prawda. Gdy poczuł się pełny, przesunął powoli językiem wzdłuż rany. Otworzył oczy i spojrzał
na Harry'ego, który wpatrywał się z wyrazem oszołomienia na twarzy, jak zlizuje jego krew; lekki
rumieniec zabarwił jego twarz.

Snape czekał, aż Harry podniesie wzrok na jego oczy, a następnie przesunął językiem raz jeszcze,
starannie i powoli, wzdłuż nacięcia. Odsunął się i oblizał wargi z nadmiaru krwi. Jego pachwiny były
obolałe, ale trzymał się w ryzach, mimo namowy swego wampirzego „ja”, by dopominał się o to od
swego towarzysza. Oszołomienie na twarzy Harry'ego powoli przekształciło się w szok, a rumieniec
pogłębił się. Snape uśmiechnął się złośliwie.

Harry prawie doszedł we własnych spodniach. Nigdy, przenigdy nie widział wcześniej tak seksownego
wyrazu na twarzy Snape'a… na niczyjej twarzy. Wiedział, że czerwieni się aż po cebulki włosów;
poznał to po żarze wyczuwalnym na twarzy… i w pachwinie. Ledwie słyszał swój ciężki oddech przez
dźwięk swej pędzącej krwi, którą słyszał. Był kompletnie oczarowany czarnymi oczami Snape'a, a jego
spojrzenie zsunęło się na usta Snape'a, wykrzywione z rozbawienia i pewności siebie. Nigdy wcześniej
nie czuł tak silnej chęci, by je pocałować.

A on nawet cię nie ugryzł!, wrzasnął głos w jego głowie. Nie jęknął ani nie poruszył się. Nie potarł też
dłonią o swą pulsującą erekcję. Nie dlatego, że nie chciał tego zrobić, ale Merlinie, mógł przysiąc, że
absolutnie tak!

Remus odchrząknął niespokojnie. I chwila została zrujnowana.

~~~~~~

Harry’emu udało się trochę przespać tej nocy. To było trochę niewygodne i trudne, skoro wszystkim,
o czym mógł myśleć, był ten moment ze Snape’em. Nie wiedział, co go napadło. Był pewien, że – choć
reagował intensywnie, gdy Snape go gryzł – nigdy wcześniej nie czuł takiej… intymności.

Jego reakcje były zmienne i pełne pasji, jeśli chodziło o ugryzienia, ale tym razem nie rzucił się
desperacko na Snape'a i nie myślał o ulżeniu swojej erekcji. Nie, nie próbował nawet pojąć, o czym
myślał. Był całkowicie zniewolony przez tego mężczyznę.

A Snape… Był pewien, że Snape nigdy wcześniej nie miał takiego wyrazu twarzy. Nie mógł wyobrazić
sobie Snape'a wyglądającego tak… ufnie… seksownie… ale Snape tak wyglądał. Był pewien, że Snape
był tym tam samo zaskoczony, jeśli sposób, w jaki wycofał się na swoje łóżko i obrócił się do niego
plecami, miał być jakąś wskazówką.

Gdy tylko Harry’emu udało się pozbyć erekcji i uspokoić myśli, co z pewnością zajęło więcej niż
godzinę, spokojnie zasnął. Nie miał nawet najmniejszego snu i obudził się wypoczęty. Gdy spojrzał na
łóżko Snape'a, poczuł rozczarowanie, widząc, że mężczyzna już wyszedł. Westchnął.

- Ach, widzę, że wreszcie się obudziłeś. Jak się czujesz, Harry, kochanie?

Harry usiadł, by spojrzeć na Poppy, która trzymała przed nim szklankę wody. Przyjął ją z
wdzięcznością, upijając kilka dużych łyków, zanim jej odpowiedział.

- Czuję się dobrze. Gdzie jest Snape?
- Harry, naprawdę powinieneś nazywać go profesorem Snape’em. Wciąż jest twoim nauczycielem,
czy jesteście towarzyszami czy nie – ofuknęła go, ale nie była zdenerwowana. – No i znasz Severusa;
ten mężczyzna posiada cały upór ziejącego ogniem muła

4

. Szczerze mówiąc, po tym, jak mnie unika,

można by pomyśleć, że próbowałam go zabić!

To wywołało uśmiech na twarzy Harry'ego, bo rzeczywiście wiedział, jak uparty jest Snape. A
wizerunek Snape'a jako ziejącego ogniem muła był bardzo trafny. Zanotował w pamięci, by podrażnić
go tym w przyszłości.

- Która jest godzina?
- Prawie południe. Profesor McGonagall zwolniła cię z porannych zajęć, więc nie martw się o to,
kochanie.

Harry skinął głową.

- Yyy, a mogę już iść? Chciałbym się umyć i zmienić ubranie, jeśli nie ma pani nic przeciwko.
- Wolałabym raczej, żebyś został tutaj – powiedziała Poppy, ale westchnęła dobrodusznie – ale
wiem, że będziesz tak samo uparty jak profesor Snape. Śmiało, mój drogi. Tylko wróć tutaj, jeśli
poczujesz się oszołomiony, dobrze?

Harry ponownie przytaknął.

4

Ciekawie musiałoby wyglądać takie stworzenie, nie powiem… :p

- Tak. Dziękuję.
- To żaden problem, kochanie.

~~~~~~

Po wzięciu długiej, gorącej kąpieli, Harry założył świeże ubrania, zadowolony z powrotu do swych
własnych ciuchów i z bycia całkowicie ubranym. Później poszedł poszukać Issai. Harry był pewien, że
musiała gdzieś popełznąć, ale myślał, że wróci i będzie na niego czekać. Ostatecznie zdawała się
opuszczać go dość niechętnie. Jednak małego węża

5

nigdzie nie można było znaleźć i Harry zaczął

myśleć, że może Killian nie odesłał jej po tym wszystkim.

Zmartwiony tą myślą, postanowił iść i poszukać jej samemu. Jeśli Killian ją miał, był pewien, że on
albo jego ojciec odpowiedzą mu, jeśli wywoła ich ze skraju Zakazanego Lasu. Udał się więc do lochów,
wdzięczny za to, że Snape będzie na zajęciach, więc nie będzie mógł wyczuć ze swych komnat, że
Harry się tam kręci.

- Potter.

Harry miał chwilowe déjà vu, gdy obrócił się i znalazł się twarzą w twarz z Blaisem. Uspokoił się
nieznacznie, gdy zorientował się, że nie było z nim Dracona. Wtedy natychmiast poczuł się okropnie,
ponieważ nagle przypomniał sobie, że nie pamięta, kiedy Draco opuścił skrzydło szpitalne.

- Hej, Blaise – powiedział niespokojnie. Ślizgon wpatrywał się w niego.
- Nie wiem, w co sobie pogrywasz, Potter, ale chcę, byś trzymał się z dala od Dracona. Czy to jasne?

Harry był zaskoczony gwałtownością w głosie Blaise’a. Był pewien, że on i Blaise są w dobrych
stosunkach od jakiegoś czasu.

- Co? Dlaczego? – zapytał głupio.
- Dlaczego? Zniszczyłeś go! Utrzymując jego nadzieje, że może jest dla niego szansa, że rzeczywiście
będzie z tobą szczęśliwy, a potem roztrzaskując je na kawałki w chwili, gdy znów jesteś ze
Snape’em! – rzucił wściekle Blaise. – Jak mogłeś mu to zrobić?

Oczy Harry'ego otworzyły się szerzej.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz!

Blaise podszedł do niego z groźną miną, a Harry cofnął się o dwa kroki.

- Jak możesz nie wiedzieć? Był praktycznie cały we łzach, gdy go wczoraj znalazłem! Wciąż
przeżywa, że nigdy nie będzie dla ciebie tym, kim jest Snape, i nigdy nie będzie miał cholernej
szansy w konkurowaniu z nim. Co do kurwy nędzy mu zrobiłeś?!
- Nie wiem! Naprawdę! – zaprotestował Harry.

5

Nie przejmuję słowa „wężyca” z wcześniejszego tłumaczenia, wydaje mi się trochę nienaturalne.

Blaise zrobił jeszcze jeden krok, a następnie zatrzymał się, mrużąc oczy w skupieniu. Skrzywił się po
dłuższej chwili.

- Ty naprawdę jesteś idiotą. Nie obchodzi mnie, że nie wiesz, co mu zrobiłeś. Po prostu trzymaj się
od niego z daleka, czy to jasne? Przeżył wystarczająco, by mieć depresję, nie potrzebuje do tego
jeszcze ciebie. Tak czy inaczej masz Snape'a, do czego ci Draco? Po prostu zostaw go w spokoju.

Z tymi słowami Blaise odwrócił się i opuścił korytarz, rozwścieczony. Harry rozluźnił się, choć wciąż
był zaniepokojony. Co takiego zrobiłem Draconowi? Nie pamiętam, żebym robił cokolwiek! Te
zmartwienia zostały z nim do czasu, gdy dotarł na skraj Zakazanego Lasu. Odepchnąwszy myśli na
bok, przynajmniej na chwilę, przechadzał się wzdłuż granicy, zastanawiając się, czy powinien wejść do
lasu czy nie. Zdecydował, że tego nie zrobi.

- Killian! Chcę z powrotem swojego węża! KILLIAN!
- Chcesz obudzić cały las? – wycedził jedwabisty głos po jego lewej stronie.

Harry odwrócił się, zastanawiając się, jak mógł rozluźnić się i spiąć jednocześnie widząc Ceilidha.

- Killian nigdy nie zwrócił mojego węża.
- Spokojnie, mam go. – Ceilidh wyciągnął rękę i śpiący wąż, spoczywający na jego dłoni, podniósł
głowę.
- Witaj, panie.
- Hej, Issaa. Cieszę się, że nic ci nie jest.
- A tobie, panie?
- Mnie również. Po prossstu cieszę sssię, że jesssteś. – Harry podszedł bliżej i zdjął Isseę z dłoni
Ceilidha, a wąż prześlizgnął się na jego ramiona, by tam się ułożyć. Uśmiechnął się. – Dzięki, Ceilidh.

Ceilidh skinął głową.

- Nie ma za co. Jak się ma Severus?
- Sądzę, że już dobrze, ale ugryzłeś go naprawdę porządnie.
- Hm. Cóż, on też nieźle mnie zranił.

Harry zmarszczył brwi z niepokojem.

- Nic ci nie jest? Mogę poprosić panią Pomfrey, naszą mediwiedźmę, by cię obejrzała, jeśli jesteś
ranny.

Ceilidh uśmiechnął się z rozbawieniem.

- Sądzisz, że przeżyłbym tak długo, gdybym nie umiał zająć się własnymi ranami?

Harry uśmiechnął się smutno i pokręcił głową.

- Nie, nie sądzę.
- Słońce zaczyna mnie irytować. Moglibyśmy kontynuował naszą rozmowę w lesie? – zapytał
Ceilidh, wycofując się w cień drzew.

Harry zawahał się, a następnie skinął głową i podążył za Ceilidhem, dopóki nie znaleźli się jard

6

czy

dwa w głębi lasu, jednak wciąż na tyle blisko jego brzegu, by Harry mógł się szybko wycofać w razie
potrzeby.

- Chcesz mnie o coś zapytać? – odezwał się rzeczowo Ceilidh.

Prawdę mówiąc, Harry nie chciał, ale gdy tylko Ceilidh o to spytał, zdał sobie sprawę, że jednak chce.

- Czy jest jakiś sposób, by Snape zaakceptował przy mnie Dracona?

Ceilidh wyglądał na lekko rozbawionego.

- Nie ma takiej możliwości, chyba że, jakimś cudem, chłopak miałby twoją krew.

Harry westchnął.

- Okej. Więc po prostu nadal będę musiał być przy nim ostrożny. To znaczy jeśli Draco jeszcze w
ogóle będzie chciał ze mną być.
- Wciąż próbujesz być z nim w związku? Myślałem, że obaj zgodziliście się być tylko przyjaciółmi, nic
więcej.
- Owszem, ale… wszystko może się zdarzyć. Możemy zacząć być przyjaciółmi, ale to może przerodzić
się w coś więcej.

Ceilidh zmarszczył brwi.

- W moim klanie, gdy towarzysz zdradzi swojego wampira, wampir zabija się, by jego towarzysz
mógł zaznać szczęścia z innym.

Harry otworzył szeroko oczy.

- To szaleństwo!
- Być może w tym przypadku tak jest. Ale moi ludzie, ludzie Severusa, wampiry, bardzo mocno
kochają swoich towarzyszy. Owszem, jesteśmy zaborczy, ale jeśli towarzysz usilnie stara się być z
kimś innym i okazuje wobec niego silne uczucia, w jaki sposób możemy patrzeć, jak nasz towarzysz
staje się nieszczęśliwy? Oczywiście nie możemy pozwolić mu odejść, więc niektórzy wybierają
śmierć i pozwalają swoim towarzyszom wieść wolne życie.
- To okropne. Jak towarzysz może być tak okrutny, kiedy jest jasne, że wampir tak go kocha? –
zapytał Harry z niedowierzaniem.
- Gdyby Severus znalazł cię żonatego, z dziećmi i żoną, którą bardzo kochasz, i powiedział ci, że nie
możesz dłużej z nimi być, co byś zrobił? Jak byś się czuł? – dopytywał Ceilidh.
- Ale ja jestem gejem – zaprotestował Harry. Chwilę później zastanowił się nad tym pod wpływem
spojrzenia Ceilidha. Westchnął i ponownie to rozważył, głaszcząc Isseę. – Przypuszczam… że
chciałbym być z moimi dziećmi i żoną. Nie chciałbym się ich wyrzec.
- Użyłeś słowa „chcieć”. Zrezygnowałbyś z nich czy nie?
- Ja… – Harry zawahał się, po czym pokręcił głową. – Nie, nie zrezygnowałbym z nich. Nie z moich
dzieci.
- Widziałem rodziny rozdzielane z powodu woli wampira. Widziałem towarzyszy, którzy przez

6

Jard – 0,9144 metra (3 stopy lub 36 cali)

stulecia żyli nieszczęśliwi, aż w końcu odbierali sobie życie – powiedział Ceilidh. – Wierzysz, że to
jest lepsze od wampira odbierającego sobie życie?
- Dlaczego wampir po prostu nie może żyć dalej bez swojego towarzysza? – zapytał Harry.
- Powinieneś już to wiedzieć. Gdy wampir raz pożywi się na swoim towarzyszu, nie może żywic się
na innych. Ponadto, gdy tylko wampir rozpozna swego towarzysza, coraz trudniejsze staje się dla
niego zostawienie towarzysza.
- Wiem, ale…
- Chciałbyś po prostu, żeby było łatwo. Myślisz, że nie powinni musieć podejmować takich decyzji –
zarzucił mu Ceilidh.
- Cóż… nie, przypuszczam, że nie – przyznał Harry. – Ale to nie tak, że Snape również by tego chciał.
- Być może nie, ale czy ty możesz teraz powiedzieć to samo?

Harry nie mógłby, oczywiście. Było jasne nawet dla niego, że obaj – on i Snape – rzeczywiście się o
siebie troszczyli. Westchnął.

- Nie kocham Dracona, ale troszczę się o niego i chcę być jego przyjacielem oraz mieć wybór co do
naszych dalszych relacji. Wiem, że może tak być, bo chcę normalnego życia, ale to nie sprawia, że
chcę tego choć trochę mniej.

Ceilidh westchnął.

- To już dłużej nie jest tylko twoje życie, jest również Severusa, ale jeśli jesteś szczęśliwy ze swoimi
decyzjami – bardzo dobrze. Nie powinienem się w to mieszać.

Harry uśmiechnął się bez humoru. Gdyby Ceilidh nigdy nie przybył, on i Snape wciąż tkwiliby w
miejscu, kłócąc się tylko i wynagradzając to sobie w kółko. Westchnął.

- Cóż, dzięki – rzucił niezręcznie.

Ceilidh tylko skłonił głowę i Harry odwrócił się, by wrócić do zamku.

~~~~~~

- To miał coś przydatnego do powiedzenia? – zapytał Ron.

Harry pokręcił głowa. Gdy zajęcia się skończyły i już nakarmił na noc Snape'a, Harry opowiedział
Hermionie i Ronowi o spotkaniu z Ceilidhem.

- Nie. Po prostu powiedział, że mam się poddać, pozwolić Snape’owi zabić się dla mojego szczęścia,
lub żyć nieszczęśliwie.
- Co?! – wykrzyknęła Hermiona.

Harry westchnął i opowiedział im o tym, co powiedział mu Ceilidh.

- Cóż, szkoda, że jedyna droga wiedzie przez zapach krwi. Gdybyś mógł sprawić, że Draco założy
twoje ciuchy, by jego zapach był częściowo ukryty, to mogłoby zadziałać – powiedziała Hermiona,

gdy tylko przeszła do porządku dziennego nad przerażającą ideą wampirów zabijających się dla
swoich towarzyszy.
- Taaa. Chyba będę musiał wrócić do skradania się za plecami Snape'a, by zobaczyć się z Draconem.
- Ale myślałem, że powiedziałeś, że Blaise kazał ci przestać się z nim widywać – powiedział Ron.
- No tak, ale nie wiem czemu… Chcę dowiedzieć się tego od Dracona i zobaczyć, co mogę zrobić, by
to naprawić. Naprawdę chcę być jego przyjacielem.

Ron skinął głową, a Hermiona westchnęła.

- Przykro mi, że to wszystko jest dla ciebie takie trudne, Harry.
- Mi też – powiedział. – Więc pierwsza grupa siódmorocznych idzie jutro z Tonks i Kingsleyem? –
zapytał, by zmienić temat.
- Taaa. To tylko zwykły nalot. Zamierzają ponownie sprawdzić Malfoy Manor na wypadek, gdyby
Narcyza albo Lucjusz wrócili – wyjaśniła Hermiona. – Więc nie powinno być żadnych problemów, a
poza tym to dobry sposób, by wykorzystać siódmorocznych do pracy w terenie.
- Mam nadzieję, że znajdą cholernego Malfoya i zabiją go – stwierdził zaciekle Ron.

Harry i Hermiona przytaknęli, by uspokoić Rona, ale wszystkim, o czym Harry mógł myśleć, był Draco i
to, jak sobie z tym poradzi. Zwłaszcza od kiedy Blaise był zajęty z Killianem. Powinienem się z nim
zobaczyć, pomyślał.

- Yyy, myślę, że pójdę zobaczyć, jak Blaise radzi sobie z Killianem – powiedział. Nie chciał, żeby Ron
myślał, że porzuca go dla Dracona, choć tak go wspierał.
- Dobry pomysł. Killian zostaje ze Snape’em, tak? – zapytał Ron.

Harry uśmiechnął się wymuszenie. McGonagall odciągnęła ich siódemkę – Snape'a, Dracona, Blaise’a,
Remusa, Rona, Hermionę i jego – na bok podczas kolacji, żeby oznajmić, że zdecydowała, iż jeśli
Killian ma przebywać na terenie szkoły, ma ograniczać się do komnat Severusa. Harry podejrzewał, że
to był jej sposób zapobiegania nocnym wizytom… i sprawienia, by to Snape był odpowiedzialny za
przyprowadzenie tam wampira w pierwszej kolejności. Nie, żeby Harry kiedykolwiek planował wizyty
u Snape'a w środku nocy, ale to już się zdarzało i był pewien, że zdarzy się znowu, tak samo jak
prawdopodobnie w przypadku Blaise’a i Killiana. Nie mogę się doczekać, by zobaczyć, co zrobi z tym
Snape, pomyślał z rozbawieniem.

- Taaa, żaden z nich nie jest z tego powodu szczególnie zadowolony – odpowiedział Harry.
Nieporozumienie roku. Snape zdecydowanie nie chce dzielić się swymi komnatami.
- Jestem zaskoczona, że Killian nie nalegał, by Blaise miał nowy pokój z dala od Dracona – odezwała
się Hermiona.
- Dlaczego miałby to zrobić? – zapytał Ron, zdumiony.
- Cóż, Snape wiedział wcześniej, że Harry tylko przyjaźni się z nami i pozostałymi w dormitorium,
więc mógł zaakceptować, że Harry będzie z nami, ale Killian o tym nie wiedział. I jeszcze fakt, że
Draco i Blaise są sami tam na dole i są ze sobą dość blisko – wyjaśniła Hermiona. – Myślałam, że to
może go wkurzyć.
- Bądź co bądź, Killian jest starszy – powiedział Harry. Bardziej się kontroluje. No i nie sądzę, by
Blaise sprzeciwiał się temu, jak on się zachowuje, podczas gdy Snape i ja wciąż staramy się
dopracować pewne rzeczy.

Hermiona skinęła głową.

- To wyjaśniałoby wszystko. Blaise pozwala, by wszystko toczyło się naturalnie, a ty i Snape
walczycie ze wszystkim.
- Więc Killian jest pewien tego, że kontroluje Blaise’a, bo Blaise chce go przelecieć? – zapytał Ron,
nieco zdegustowany.

Hermiona i Harry wpatrywali się w Rona w szoku.

- Co? – zapytał defensywnie.

Harry i Hermiona zgodnie wybuchnęli śmiechem.

- Co?! – zapytał Ron jeszcze bardziej obronnym tonem.
- Ron… nie, nieważne – odparła Hermiona, chichocząc.

Harry również pokręcił głową. Mógłby być bardziej zdenerwowany całą tą sprawą z
„przelatywaniem”, gdyby Ron nie był tak zupełnie zielony. Wciąż chichocząc, Harry wstał.

- A mówiąc o tym – idę sprawdzić, co z Blaisem.
- Okej, Harry. Trzymaj się. – powiedziała Hermiona, siadając obok Rona.

Harry uśmiechał się, wychodząc. Hermiona zdawała się ciągle kręcić wokół Rona, ale on jak zwykle
nie był tego świadom. No cóż. Wciąż nie mogę uwierzyć, że ci dwoje wciąż jeszcze się ze sobą nie
przespali, pomyślał.

Był w połowie drogi do lochów, kiedy…

- Harry, mój chłopcze, chciałbym coś z tobą przedyskutować, jeśli nie masz nic przeciwko.

Harry znieruchomiał z zaskoczenia, słysząc głos Dumbledore'a. Odwrócił się i zobaczył mężczyznę
zerkającego na niego z portretu na ścianie.

- Yyy, jasne.
- Idź tym korytarzem, jeśli możesz, tam nie będziemy niepokojeni.

Harry tak zrobił, podążając za portretem Dumbledore'a, który przechodził przez kolejne portrety
wiszące wzdłuż ściany, dopóki nie doszli do końca korytarza.

- O wiele lepiej. Myślałeś już o tym, co się stanie po tym, jak zniszczysz Lorda Voldemorta? – zapytał
uprzejmie Dumbledore.
- Yyy – zaczął Harry, zaskoczony. Skąd to się wzięło?, zastanawiał się. – Yyy, przypuszczam, że
Aurorzy złapią pozostałych śmierciożerców i wszystko samo się wyjaśni.
- Och, w to nie wątpię. Jednak bardziej zastanawiałem się nad tym, co się stanie z tobą.
- Cóż, sądzę, że skończę szkołę i… moment. – Harry urwał i raz jeszcze przemyślał wypowiedź
Dumbledore'a. – Nie miał pan na myśli tego, co zrobię, prawda? Powiedział pan „co się stanie” ze
mną.
- Tak? To musiało być przejęzyczenie. Ukończenie przez ciebie nauki jest godnym podziwu planem,
mój chłopcze. Mam nadzieję, że skończysz ją tutaj, w Hogwarcie – powiedział Dumbledore, po czym
opuścił obraz.

Harry stał tam, będąc bardziej zdezorientowanym niż wcześniej, co wcale go nie dziwiło. Dumbledore
często pozostawiał go zdezorientowanego. Stał zamyślony, zastanawiając się, co Dumbledore miał na
myśli. Westchnął i poddał się po kilku minutach, zmierzając dalej w stronę lochów.

Okazało się, że nie powinien nawet zawracać sobie głowy chodzeniem tam. Gdy dotarł do komnat
Slytherinu, szybko zdał sobie sprawę z tego, że nie zna hasła, a nikt nie odpowiedział, gdy zapukał w
ścianę. Po dobrych dziesięciu minutach czekania w nadziei, że ktoś otworzy przejście, poddał się i
ruszył z powrotem do wieży Gryffindoru.

~~~~~

Później tej nocy, Harry obudził się ze snu, który ledwo pamiętał, i znał odpowiedź. Harry umrze. Umrę
w Ostatecznej Bitwie. Voldemort i ja jesteśmy zbyt mocno połączeni, bym nie umarł, kiedy on to zrobi.

Zastanawiał się, dlaczego Dumbledore spytał, co się z nim stanie, skoro o tym wiedział. Może po
prostu chciał, bym przygotował się na śmierć. Ale to nie miało sensu, ponieważ Dumbledore
zazwyczaj wolał ukrywać przed nim takie informacje. Więc dlaczego…

Och, Snape. Oczy Harry'ego otworzyły się szerzej w ciemności. Snape zostanie sam. Nie będzie miał
nikogo, kto by go karmił. Ceilidh przeżył śmierć swojego towarzysza, ale Snape powiedział, że to
dlatego, że Ceilidh był stary i bardzo silny. Snape nie jest. On umrze beze mnie!

Harry zorientował się, że oddycha ciężko, prawie panikując. Przeraziła go myśl, że Snape miałby
umrzeć bez niego. Nie chciał, by Snape umarł, zwłaszcza przez niego. A Draco… Harry nie był na tyle
egoistyczny, by myśleć, że Draco nie przeżyje bez niego, ale chciał być tam dla Dracona, pomagać mu
i uczynić go szczęśliwym. Jeśli umrze, Draco będzie przygnębiony, a co, jeśli nie znajdzie się nikt, kto
mu pomoże?

Gdyby tylko był jakiś sposób, by wszystko było z nimi w porządku beze mnie. Nie chcę, by Snape
umarł, i chcę być tu, by pomóc Draconowi, by uczynić go szczęśliwym. Nie mogę tego zrobić, będąc
martwym. Harry westchnął.

- Chyba że, jakimś cudem, chłopak miałby twoją krew…

Wspomnienie słów Ceilidha przywołało kolejne wspomnienie, mroczniejsze i straszniejsze
wspomnienie, i Harry przypomniał sobie swój sen.

Pettigrew stał nad kociołkiem, a jego paciorkowate oczy błyszczały ze zniecierpliwienia, gdy
przechylał nad nim sztylet. Strząsnął kroplę krwi z ostrza i pozwolił jej wpaść do kociołka.

- Krwi wroga, odebrana siłą…

Odrodzony Voldemort stanął przed nim z tym okrutnym uśmieszkiem satysfakcji na ustach.

- Twoja krew płynie teraz w moich żyłach, Potter…

Harry z trudem złapał powietrze. Przeszukał szafkę nocną w poszukiwaniu okularów i założył je. Tak
szybko jak tylko mógł, bez robienia zbyt wielkiego hałasu, Harry wybiegł z pokoju i ostrożnie zakradł
się do dormitorium szóstorocznych dziewcząt. Podkradł się jak najciszej do łóżka Hermiony. Spała
spokojnie.

Pochylił się nad nią.

- Psst! Hermiono! – wyszeptał.

Hermiona, w przeciwieństwie do Rona i Harry'ego, miała lekki sen. Obudziła się natychmiast i, widząc
zaspanymi oczami kogoś pochylającego się nad nią, otworzyła usta do krzyku. Harry zasłonił jej usta
dłonią, gdy tylko zdołała wydać z siebie pierwszy dźwięk.

- Ciii! Hermiono, to ja! – wyszeptał gwałtownie.

Hermiona zesztywniała. A następnie ugryzła go w dłoń. Mocno.

- Ałć! – krzyknął Harry, podrywając rękę.

Hermiona usiadła i spojrzała na niego.

- Cóż, dostałeś to, na co zasłużyłeś, zakradając się w nocy do dormitorium dziewcząt i budząc mnie!
– wyszeptała.

Harry potarł swą zranioną dłoń.

- Nie musiałaś gryźć mnie tak mocno – mruknął.
- Gdybym tego nie zrobiła, nie dostałbyś swojej nauczki. Dlaczego tu jesteś, Harry? Możesz mieć
poważne kłopoty, jeśli cię tu znajdą.
- Muszę z tobą porozmawiać. To naprawdę ważne, Hermiono. Myślę, że wiem, jak sprawić, by
Snape zaakceptował Draco.
- I musisz powiedzieć mi o tym teraz? – zapytała z niedowierzaniem. – Dlaczego nie obudziłeś Rona i
nie podzieliłeś się z nim swoim entuzjazmem? Możesz powiedzieć mi to rano.
- To wymaga transfuzji krwi.

Hermiona natychmiast stała się bardziej czujna.

- Okej… – powiedziała powoli. – Chodźmy do pokoju wspólnego. Jeśli zostaniemy przyłapani,
przynajmniej nie będziesz w dziewczęcym dormitorium.

Harry skinął głową i poszedł za Hermioną do pokoju wspólnego, siadając przed kominkiem, podczas
gdy ona wybrała kanapę.

Hermiona wzięła głęboki wdech, jakby przygotowywała się do wykładu.

- W porządku. O co chodzi z tą transfuzją krwi?

Harry rozpromienił się.

- Pamiętasz, jak przekazałem ci komentarz Ceilidha na temat Dracona mającego moją krew? Cóż,
śniłem o nocy na cmentarzu na czwartym roku, gdy odrodził się Voldemort. Pettigrew naciął moją

rękę i użył krwi w eliksirze, a teraz Voldemort ma moją krew w swoich żyłach.
- Co to ma wspólnego z Draconem? – zapytała ostrożnie Hermiona, zaniepokojona kierunkiem, w
jakim zmierzała rozmowa.
- Pomyślałem, że mógłbym dać Draconowi moją krew.
- Harry! Pettigrew wykorzystał czarną magię – wysyczała Hermiona tak głośno, jak się odważyła.

Harry przytaknął.

- Wiem, ale pomyślałem, że musi być coś, co nie jest czarna magią i dotyczy krwi. Jak mugolska
transfuzja. Musi być coś, czego mediwiedźma może użyć, by wziąć od kogoś krew i przekazać ją
komuś innemu.

Hermiona zmarszczyła brwi, myśląc nad tym przez chwilę, i pokręciła głową.

- Większość chorób można wyleczyć za pomocą eliksirów i zaklęć. Nigdy nie czytałam o transfuzji
krwi czy czymś takim w magicznym świecie. Poza tym mugolskie transfuzje są wykonywane
pomiędzy dwiema osobami, których grupy krwi pasują do siebie. Draco może odrzucić twoją krew.

Harry spuścił wzrok i przygryzł wargę, rozczarowany.

- Cóż, stwierdziłem, że jest jakiś magiczny sposób, by to zrobić, ale skoro nigdy nawet nie czytałaś
nic takiego… – Harry wiedział, że jeśli Hermiona o tym nie wie, to to prawdopodobnie nie istnieje.

Hermiona westchnęła. Nie cieszyła się, widząc, że Harry jest tak bardzo rozczarowany.

- Cóż… – zaczęła, powodując, że Harry spojrzał na nią z nadzieją. – Istnieje magia krwi, po prostu nie
ma w sobie nic z transfuzji. Większość jest mroczna, ale istnieją zaklęcia ochronne, które wymagają
krwi, oraz pewne eliksiry stworzone specjalne dla warzycieli. Może uda nam się znaleźć coś
użytecznego lub coś, co możemy dostosować do naszych potrzeb. – Oczy Harry'ego rozbłysły.
Hermiona uniosła rękę, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. – Zanim zgodzę się pomóc ci w
poszukiwaniach, a będziesz potrzebował mojej pomocy, powinieneś uzyskać zgodę Dracona. Jeśli
nie jest zainteresowany próbami, wykonywanie badań nie ma sensu. Dobrze?

Harry pokiwał gorliwie głową.

- Tak. Dobrze. Porozmawiam z nim.
- Dobrze. Zamierzasz powiedzieć Ronowi?

Harry zawahał się.

Hermiona przewróciła oczami.

- Harry, on się nie załamie, jeśli porozmawiasz z nim o czymś innym niż słońce i stokrotki

7

, wiesz o

tym. Potrzebuje rozproszenia i wspiera ciebie i Dracona, więc to prawdopodobnie pomoże mu nie
martwić się zbytnio o Charliego.

Harry westchnął i skinął głową.

7

Jakkolwiek absurdalnie by to nie brzmiało w stosunku do chłopaków, zostawiam oryginał – po prostu chodzi o

gadanie o pierdołach 

- Masz rację. Po prostu nie chcę, by sądził, że uważam, iż moje problemy są ważniejsze od jego.

Hermiona uśmiechnęła się łagodnie.

- Nie pomyślałby tak, Harry. On wie, że jesteś lepszy.
- Znowu masz rację. Powiem mu jutro rano.
- Dobrze. Czy teraz mogę trochę odpocząć? Niektórzy potrzebują snu, by funkcjonować –
powiedziała cierpko.

Harry wyszczerzył się.

- Taaa. Dzięki! – podskoczył i dał jej buziaka w policzek, po czym praktycznie rzucił się w stronę
portretu.
- Yyy, Harry? – Chłopak zatrzymał się. – Gdzie ty idziesz? – zapytała Hermiona.
- Porozmawiać z Draconem!
- Mógłbyś przynajmniej zaczekać, aż się obudzi – powiedziała z rozbawieniem.

Harry zamrugał, zaskoczony, i zaczerwienił się.

- Yyy. Racja. Wybacz.

Hermiona uśmiechnęła się, kręcąc głową i wstając.

- No doprawdy. Czasami jesteś tak roztargniony jak Ron.
- Czuję się urażony! – rzucił natychmiast Harry, ale wciąż się uśmiechał. Zaczekał, aż wejdzie do
swojego dormitorium, po czym ruszył do własnego. Odłożył okulary na szafkę i położył się, nadal się
uśmiechając.

Teraz trzeba tylko porozmawiać z Draconem.

52. Przebaczenie

Znalezienie Dracona bez Blaise'a było bardzo trudne. Byłoby łatwiej, gdyby mógł chodzić na posiłki do
Wielkiej Sali, od kiedy Blaise karmił Killiana… tylko że Harry musiał również karmić Snape'a. Co nie
było takie złe, bo gdy tylko Blaise pomyślał, że Harry zamierzał go posłuchać i unikać Dracona, zaczął
znów zachowywać się przyjaźnie. No i dla Killiana i Blaise'a było jasne, że Snape powoli zaczyna
wariować.

- Nie, nie możesz użyć mojej sypialni, by się pożywić – warknął Snape, szósty raz w ciągu dwóch dni.

Harry parsknął śmiechem. Przy każdym posiłku, jak na sygnał, Killian pytał Snape'a, czy może
skorzystać z jego sypialni, by zachować trochę prywatności podczas karmienia. I przy każdym posiłku,
jak na sygnał, Snape mówił „nie”. Tylko nie tak grzecznie.

- Gdzie ty śpisz? – Harry zapytał Killiana tym razem. Wątpił, by Snape dzielił łóżko z wampirem, i
szczerze mówiąc Harry nie chciał Killiana w tym samym łóżku, w którym spał Snape. Nawet jeśli nie
było absolutnie żadnej szansy, by wyniknęło z tego coś seksualnego.
- Na kanapie – odpowiedział Killian, sztyletując wzrokiem Snape'a, który nie wyglądał na
poruszonego.
- Transmutuję ją w łóżko – powiedział Snape.
- Och, jasne, to o wiele lepsze – zrzędził Killian.
- Mógłbyś się już pożywić? Mam pracę domową do skończenia przed następnymi zajęciami –
powiedział Blaise, ziewając chwilę później.
- Mm – mruknął Killian, poruszając się i stając za Blaise'em, a potem jeszcze bliżej, tak że ich ciała
znalazły się tuż przy sobie. Killian odetchnął ciężko w szyję Blaise'a, po czym przesunął językiem
wzdłuż miejsca, w którym puls był najsilniejszy. Blaise zadrżał nieznacznie.

8

Harry musiał odwrócić wzrok. To był jeden z takich pokazów, które sprawiały, że czuł się
niekomfortowo. Zawsze wcześniej on i Snape mieli możliwość posiadania prywatności, jeśli tego
chcieli. To powodowało, że stał się jeszcze bardziej paranoiczny w kwestii gryzienia i bycia blisko
Snape'a z tą dwójką w tym samym pokoju. Wiedział, że Snape też się tak czuł. Nic nie mogę na to
poradzić. Po prostu nie mogę czuć się komfortowo, pokazując uczucia jak ci dwaj; nie publicznie.

- Bez gryzienia – rzucił Snape, podrzucając im sztylet.

Killian złapał go z łatwością, wzdychając przesadnie, a jego oddech owiał całą szyję Blaise'a. Obszedł
go i chwycił nadgarstek chłopaka, nacinając istniejącą ranę. Blaise ziewnął.

Harry uznał to za bardziej zabawne. Blaise konsekwentnie nie wykazywał zainteresowania Killianem.
Harry nie znał Ślizgona na tyle dobrze, by odgadnąć to z całą pewnością, ale podejrzewał, że to tylko
gra. Blaise był zdobywcą, tak samo jak Killian. Od kiedy Blaise nie mógł polować, stracił
zainteresowanie. Harry miał wrażenie, że Blaise myślał, że zdenerwuje to Killiana, ale Harry mógł
stwierdzić, że wampirowi podoba się na gra.

- Potter.

To była kolejna rzecz, jakiej Harry nie lubił w tym, że Killian i Blaise byli obecni podczas karmienia.
Snape powrócił do nazywania go Potterem. I dlatego Harry dystansował go jeszcze bardziej.

- Przepraszam, proszę pana – wymamrotał, skupiając uwagę na Snape’ie. Wysunął nadgarstek, a
Snape naciął go z łatwością i pożywił się. Harry unikał patrzenia na mężczyznę.

Od tamtego dnia w skrzydle szpitalnym, Harry unikał patrzenia na mężczyznę, gdy ten się pożywiał.
Był przerażony tym, jak mocno zareagował, i zaniepokojony tym, że mogło się to powtórzyć. Harry był
wtedy obojętny na widownię i nie chciał, by stało się to ponownie.

Było to po prostu błędne koło, dla którego Harry nie widział końca. Co gorsza, Harry zaczął
podejrzewać, że może być tylko gorzej. Harry nie chciał stracić tego, o co tak ciężko walczył ze
Snape’em. Nie chciał stracić zaufania, przywiązania, szacunku. Wydawało się jednak, że to się po
prostu działo.

8

Ta dwójka zdecydowanie prosi się o osobne opowiadanie… Choć nie obraziłabym się, gdyby nawet tu mieli

jakąś swoją scenę, absolutnie nie :D

~~~~~~

Harry w końcu osaczył Dracona samego po czwartkowych zajęciach z quidditcha. Wiedział, że Draco
lubi długo brać prysznic, a Blaise najczęściej wychodził przed nim. Więc Harry został, czekając na
boisku do quidditcha, by Blaise go nie zobaczył. Gdy wyszli wszyscy poza Draconem, Harry ponownie
ruszył w stronę szatni.

Jeszcze zza drzwi usłyszał płynącą wodę i zatrzymał się. Czy naprawdę chcę tam wejść i zaryzykować
zobaczenie go pod prysznicem?, zastanawiał się. Tak, pomyślała część jego mózgu. Zignorował ją
gorliwie i zamiast tego oparł się o ścianę przed wejściem do pomieszczenia. Nie chciał uwodzić Draco,
chciał być jego przyjacielem.

Na szczęście nie musiał długo czekać na wyjście Dracona w chłodnym, listopadowym powietrzu.

- Draco.

Blondyn prawie wyskoczył ze skóry, tak bardzo się przestraszył. Patrząc na Harry'ego, był bliski paniki.

- Ugh… um… co? – wykrztusił, właściwie po raz pierwszy nie mając wykalkulowanej odpowiedzi.
- Chciałbym porozmawiać. Czy to w porządku? – zapytał ostrożnie Harry.

Draco szybko oprzytomniał, a jego twarz zobojętniała.

- Co? – zapytał łagodnie.
- Um, słuchaj… przepraszam. Cokolwiek zrobiłem, że mnie unikasz… naprawdę przepraszam, Draco.
Chcę być twoim przyjacielem. Nie chcę, żebyś dłużej był na mnie zły – powiedział niezręcznie Harry.
- To całkiem w porządku, Potter. Ja mam swoich przyjaciół, a ty masz swoich. po prostu zostaw
mnie w spokoju – powiedział sztywno Draco, odwracając się od niego.

Harry desperacko chwycił go za rękę.

- Draco, zaczekaj! Nie wiem, co ci zrobiłem! Jeśli mi powiesz, może będę mógł to naprawić! Draco,
spójrz na mnie! – Harry wykorzystał rękę Dracona, by go obrócić, i sapnął, gdy zobaczył załamanie
malujące się na jego twarzy. – Draco, co ja zrobiłem? – zapytał miękko Harry, przerażony wyrazem
jego twarzy.
- Nic nie zrobiłeś – odparł cicho Draco. – Po prostu się opamiętałem.
- Co? Cholera jasna, Draco, po prostu powiedz mi, co się stało! – Harry wybuchnął, zdesperowany.
- Nic się nie stało! – odkrzyknął mu Draco. – Wiem, że nie mogę być dla ciebie tym, kim jest Snape,
więc dlaczego miałbym się w ogóle przejmować? To nie są zawody – kontynuował Draco, nagle
znów chłodny i spokojny.

Kim jest dla mnie Snape? Nawet ja nie wiem tego na pewno. Skąd Draco miałby wiedzieć?

- Masz rację – powiedział Harry, zaskakując Dracona. – To nie są zawody – ciągnął stanowczym
tonem. – Ponieważ obaj coś dla mnie znaczycie. Nie wiem jeszcze co. Snape jest… tak, w jakiś
sposób jest dla mnie wyjątkowy. Bardzo się o niego troszczę. – Bolało zobaczenie twarzy Dracona

tak zupełnie nieruchomej, jego suchych oczu i obojętnej postawy. – Ale ty też coś dla mnie znaczysz.
To nie są zawody, ponieważ jesteście dniem i nocą. Gdybym miał cię gdzieś, nie sądzisz, że dałbym
już sobie spokój? Nie sądzisz, że dałbym sobie spokój dawno temu, więc nie musiałbyś tkwić tutaj,
podczas gdy wszyscy twoi przyjaciele prawdopodobnie dołączyli już do śmierciożerców?
- Nie – powiedział spokojnie Draco, zaskakując Harry'ego. – Jesteś Chłopcem, Który Ma Wszystkich
Ocalić. Nie pozwoliłbyś mi ani nikomu innemu dołączyć do śmierciożerców, gdybyś widział sposób,
by temu zapobiec.

Harry w szoku wpatrywał się w obojętną twarz Dracona. Jego dłoń zsunęła się z ramienia blondyna.

- Draco… nie wierzysz w to, prawda? Nie możesz naprawdę sądzić, że mógłbym ci to zrobić, że przez
cały czas kłamałem, byś przeszedł na moją stronę…

Draco nie powiedział ani słowa.

- Draco! – krzyknął Harry.

Ślizgon odwrócił wzrok.

- Cholera! Jak mogłeś tak pomyśleć? Jak mogłeś?! – krzyknął Harry. Chwycił w garści szaty Dracona i
pociągnął, sprawiając, że Draco spojrzał na niego z zaskoczeniem. Harry nie marnował czasu i
zgniótł ich wargi ze sobą. To nie było przyjemne i nie było romantyczne. Harry zaatakował usta
Dracona, jakby próbował go pożreć, jakby próbował pochłonąć go na zawsze.

Draco walczył z nim. Początkowo próbował go odepchnąć, ale zamiast tego wsunął dłoń w jego włosy
i stawiał opór jego wargom. Ich zęby zderzyły się i czyjeś usta zaczęły krwawić, choć żaden z nich nie
wiedział czyje. Jego okulary przekrzywiły się, a ich nosy stuknęły o siebie. Wargi Dracona ustąpiły i
Harry wsunął pomiędzy nie język, tylko po to, by prawie natychmiast został on wepchnięty w jego
własne usta przez język Dracona.

Ktoś jęknął i Harry rozluźnił uścisk, zsuwając ręce, by luźno objąć talię Dracona. Dłoń w jego włosach
również się przesunęła, teraz tylko lekko przytrzymując go w miejscu. Pocałunek zwalniał do czasu,
gdy tylko wzajemnie badali swoje usta, aż w końcu zupełnie zanikł. Harry łagodnie przygryzł
opuchniętą dolną wargę Dracona, gdy się odsuwał, powodując, że blondyn jęknął.

Oddychając ciężko, Harry uśmiechnął się krzywo, gdy zobaczył krwawiącą wargę Dracona.

- Przepraszam – powiedział, wcale tak nie myśląc. Wyprostował okulary.

Draco oddychał prawie tak ciężko jak Harry; jego blada skóra zaczerwieniła się, a oczy błyszczały z
pożądania. Jego język wysunął się, by zlizać krew z ust. Nie odpowiedział Harry'emu,
zdezorientowany i niepewny tego, jak czuł się po tym, co się stało.

- Wciąż wierzysz, że mógłbym tak dobrze kłamać? – zapytał Harry, gdy Draco się nie odezwał.

Draco w milczeniu pokręcił głową, znów wyglądając na skruszonego. Jeśli to nie było kłamstwem,
jeszcze bardziej bolało go to, że Harry nigdy nie będzie troszczył się o niego tak, jak robił to w
przypadku Snape'a.

- Nie możemy tego robić – powiedział.
- Dlaczego nie? Powiedziałeś, że chcesz spróbować jeszcze raz; nowy początek. Przyjaciele,
pamiętasz? A może nie chcesz już, byśmy byli przyjaciółmi?
- A jeśli przyjaciele zamienią się w to? – Draco wskazał na nich gestem. Ich ubrania były potargane,
usta opuchnięte, a oni sami wciąż próbowali odzyskać oddech.
- Zdarza się. Poradzimy sobie z tym – powiedział Harry z przekonaniem.
- Snape’owi się to nie spodoba, nawet jeśli będziemy tylko przyjaciółmi.

Harry uśmiechnął się.

- Cóż, gdybyś nie był tak dramatyczny, mógłbym ci powiedzieć, że być może znalazłem rozwiązanie.

Draco spojrzał na niego podejrzliwie.

- Jakie?

Harry, wciąż się uśmiechając, powiedział mu wszystko, o czym dyskutował z Hermioną. Gdy skończył,
czekał z zapartym tchem, aż Draco coś powie.

Draco zmarszczył lekko brwi. Zlizał kolejną porcję krwi ze swojej wargi. Uparcie krwawiła dalej.

- Ta mugolska rzecz brzmi barbarzyńsko. Chcesz zabrać moją krew i zastąpić ją swoją? – Coś z
wychowania Dracona dało o sobie znać w sposobie, w jaki zadrwił z pomysłu. – Absolutnie nie.

Harry pokręcił głową.

- Nie, nie, nie zastąpić. Nic się nie stanie twojej krwi. Chcę po prostu… dodać swoją. Sprawić, by
twoja krew pachniała jak moja. Wtedy Snape nie będzie zły, gdy będziesz obok mnie.
- Ale… powiedziałeś, że wpadłeś na ten pomysł z powodu tego, co zrobił Czarny Pan, prawda?

Harry skinął głową.

- Czy Snape wspominał, że Czarny Pan pachnie jak ty? – zapytał Draco.
- Yyy… – Harry zamrugał. Nie pomyślał o tym. – Um… cóż… jestem pewien, że jest powód… To
znaczy, to jest Voldemort… Prawdopodobnie cuchnie wężem tak bardzo, że Snape nie może mnie w
nim wyczuć.
- Może powinieneś najpierw zapytać.
- Ale jeśli go zapytam, zabroni mi wykonywać jakiekolwiek badania! Nie będzie chciał cię przy mnie
– zaprotestował Harry.
- Taaa, tak to właśnie wygląda z mojej strony – powiedział oschle Draco.
- Możemy przeprowadzić badania, sprawdzić, czy w ogóle istnieje taka opcja. Jeśli nie, nie będziemy
musieli niepokoić Snape'a. Jeśli istnieje… powiem mu. Okej? – zapytał Harry błagalnie.

Draco zmarszczył brwi, odwracając wzrok, a następnie westchnął i pokręcił głową.

- Dobrze. Przypuszczam, że badania nie zaszkodzą. I tak nie mam nic lepszego do roboty.

Harry uśmiechnął się.

- Świetnie! Powiem Hermionie, że się zgodziłeś, i ona zadecyduje, kiedy przeprowadzimy badania.

Draco skinął głową.

- Och, i um… mógłbyś powiedzieć Blaise'owi, że między nami wszystko jest w porządku? Próbował
trzymać mnie z dala od ciebie – z powodzeniem.

Draco uśmiechnął się blado.

- Jasne. Jednak nie możesz mnie winić, jeśli nie posłucha.

Harry jęknął.

- Och, świetnie.

~~~~~~

- Potter!

Harry jęknął.

- Och, świetnie – wymamrotał. Obrócił się ostrożnie, by stawić czoła Blaise'owi. Obawiał się tej
konfrontacji od czasu lunchu, gdy stało się jasne, że Draco nie powiedział jeszcze Blaise'owi. – Hej,
Blaise – powiedział z udawaną radością.
- Myślałem, że uzgodniliśmy, że będziesz się trzymał z dala od Dracona – powiedział ponuro Blaise,
podchodząc tak blisko, że przyparł Harry'ego do ściany.

Harry był przygotowany na tę rozmowę, ale to nie znaczyło, że jej się nie bał. Rozumiał, że Blaise był
najlepszym przyjacielem Dracona, i wiedział, że między nimi jest prawdopodobnie mnóstwo spraw, o
których nie wiedział i może nigdy się nie dowie. Blaise jednak wciąż był cholernie opiekuńczy wobec
Dracona. Wziął głęboki wdech i pomyślał chwilę, zanim się odezwał.

- Przedyskutowaliśmy parę rzeczy i spróbujemy być przyjaciółmi. Tylko przyjaciółmi. On czuje się z
tym dobrze.
- Teraz tak, dopóki następna rzecz, jaką zrobisz, nie wpędzi go w depresję. Co wtedy?
- Nie zrobię tego! Nie celowo. Jeśli tak się stanie, porozmawiamy o tym. Tak właśnie robią
przyjaciele.
- Nie Malfoya – odparł Blaise – i nie Ślizgoni, Potter. Nie masz żadnego pojęcia, co robimy z naszymi
przyjaciółmi.

Harry'emu nie podobał się sposób, w jaki Blaise powiedział ”przyjaciółmi”. To brzmiało bardziej jak
obelga niż jak słowo, które naprawdę oznaczało.

- Nienawidzę tego wytykać, ale ty i Draco jesteście jedynymi Ślizgonami, jacy zostali. Wkrótce
będziesz tak zajęty Killianem, że Draco zostanie sam – odparł gniewnie Harry.

Blaise zmrużył oczy.

- Jakoś nie widzę, żebyś ty był tak zajęty Snape’em, by Weasley i Granger zostali w tyle.
- Snape i ja mamy umowę. Znał nas, zanim zostałem jego towarzyszem, i wie, że nigdy nie myślałem
o nich seksualnie. Pomaga też fakt, że Snape jest zajęty lekcjami w ciągu dnia. Tymczasem Killian
jest uwięziony w kilku pokojach bez żadnego zajęcia. Jak myślisz, jak wiele czasu minie, zanim
zacznie wariować?
- Więc będzie rzygał przebywaniem w tych samych pomieszczeniach. Po prostu musi się z tym
pogodzić, ponieważ McGonagall nie pozwoli mu wyjść.

Harry skinął głową.

- A kiedy zacznie się zastanawiać, gdzie jesteś w tym czasie? Nie masz zajęć przez cały dzień. Jestem
pewien, że wziął już twój plan lekcji od Snape'a. Zacznie się zastanawiać, dlaczego nie spędzasz
całego swojego wolnego czasu z nim. Zacznie być coraz bardziej podejrzliwy, zwłaszcza, że tylko wy
dwaj zostaliście w komnatach Slytherinu.

Harry tak naprawdę nie był tego wszystkiego pewien, ale gdy tylko zaczął mówić, zdał sobie sprawę z
tego, że to mogłoby być prawdą. Killian może być starszy i bardziej powściągliwy, ale z tego co czytał i
widział ze Snape’em, to mogło być tylko kwestią czasu, zanim instynkty Killiana wybuchną z pełną
mocą. Zwłaszcza jeśli Blaise nie był szczególnie ostrożny ze swoim zapachem. Przy całym czasie, jaki
Blaise spędzał w pobliżu Dracona, wątpliwe było, że nie pachnie jak blondyn.

Blaise najwyraźniej dostrzegł jakąś wartość jego słów, jeśli jego milczenie i zdystansowany wyraz
twarzy mogły być jakąś wskazówką.

- Więc niech się zastanawia. Nie będzie w stanie nic z tym zrobić. McGonagall nałożyła bariery, by
zatrzymać go w komnatach Snape'a, więc nie możemy mieć żadnych nocnych schadzek.

Harry zaśmiał się, ale nie dlatego, że uznał, iż słowo „schadzki” było zabawne. Uświadomienie sobie,
że Blaise naprawdę wierzył, że bariery utrzymają wampira z dala od jego towarzysza, zwłaszcza
naprawdę starego wampira jak Killian, było zabawne.

- Racja. Jestem całkowicie pewien, że Killian będzie dobrym, małym wampirem i zostanie w
pokojach Snape'a.
- Nie ma wyboru, Potter.
- Aha – Harry skinął głową. – I Killian będzie dobrym wampirem i zostanie.

Blaise zmarszczył brwi.

- Kpisz sobie ze mnie.

Harry wyszczerzył się i ponownie skinął głową.

- Taaa, owszem. Ponieważ teraz to ja jestem tym, który wie więcej o wampirach. Killian mógłby
wyjść, gdyby chciał.
- On ma rację – powiedział Killian, idąc w ich stronę korytarzem; Snape był tuż obok niego.

Blaise i Harry podskoczyli, zaskoczeni. Snape podszedł bliżej i stanął przy Harrym z grymasem na
twarzy.

- Zbyt dużo czasu zajęło ci zejście na dół na kolację.
- Co ty tu robisz? – zapytał Blaise, gdy Killian otoczył ręką jego ramiona i pochylił się, by wciągnąć –
głośno – jego zapach. – Przestań zachowywać się jak pies – dodał Blaise, odpychając twarz Killiana
od swojej szyi.

Killian uśmiechnął się szeroko, ukazując śnieżnobiałe kły. Blaise przewrócił oczami. Killian westchnął.

- Harry ma rację. Z łatwością mogę ominąć bariery nałożone przez Minerwę. Ona nie ma drygu do
pilnowania wampirów, choć słyszałem, że jest całkiem dobra w transmutacji.

Blaise wzruszył ramionami.

- Dobra. Po prostu nie pozwól, by cię zobaczyła. Nie chcę być zmuszony do opuszczenia szkoły, bo ty
nie mogłeś usiedzieć w miejscu.

Uśmieszek wykrzywił usta Killiana.

- Przykro mi, ale tego starego psa nie nauczy się nowych sztuczek.

9

Blaise skrzywił się po tych słowach. Harry zachichotał, a chłopak posłał mu nieprzyjemne spojrzenie
Harry westchnął. Wyglądało na to, że dziś Blaise nie był w swoim zwykłym, dobrym nastroju. Hm,
może dlatego, że świadomie złamałem swoją obietnicę i rozmawiałem z Draconem? Taaa, to może
być to, pomyślał.

- Po pierwsze: dlaczego jesteś na zewnątrz? – zapytał Blaise opryskliwie.
- Po prostu dawałem Severusowi kilka lekcji – odpowiedział od niechcenia Killian.

Oczy Harry'ego otworzyły się szerzej i chłopak spojrzał na Snape'a, który wpatrywał się w Killiana.

- Uczysz się od Killiana? Jak ci idzie? O nie, twoje zranienia! Wszystko z tobą w porządku?

Snape spojrzał na Harry'ego spode łba.

- Zapewniam cię, że mam się dobrze. Killian tylko zapoznawał mnie z podstawową magią Ziemi. Gdy
tylko ją opanuję, Ceilidh będzie kontynuował moje lekcje.

Harry skinął głową.

- Okej. Dzięki, Killian – powiedział Harry, posyłając wampirowi uśmiech.

Killian wyszczerzył się.

- Proszę, mów mi Kill. W końcu jesteśmy przyjaciółmi.

Harry spojrzał na Snape'a, który wrócił do wpatrywania się w Killiana. Harry uśmiechnął się krzywo.

- Um, wolałbym nie. „Kill” nie jest jednym z moich ulubionych słów

10

. Więc jak często odbywają się

te lekcje?

9

„Put up” dosłownie oznacza „warować”, ale użyłam zwrotu „usiedzieć w miejscu”. W każdym razie w

oryginale jasne jest nawiązanie przez Killiana do psa po poprzedniej wypowiedzi Blaise'a.

- Zawsze, gdy Severus da radę wcisnąć je w swój napięty harmonogram. To przynajmniej daje mi
jakieś zajęcie – powiedział Killian.
- Ty nie, um… wariujesz, prawda? – zapytał Harry, zerkając na Blaise'a. Ślizgon spojrzał na niego.
- Troszeczkę. Ale Severus powiedział, że tak długo, jak będę trzymał się lochów, mogę sobie
wędrować. Nawet w nocy – dodał Killian z psotnym błyskiem w oku. Pochylił się szybko, biorąc
Blaise'a z zaskoczenia, i polizał szyję chłopaka; przyjemne, długie pociągnięcie, które wyraźnie miało
być prostackie.
- Fuj! – wykrzyknął Blaise; jego twarz wyrażała obrzydzenie, choć jego ciało zadrżało z przyjemności.
– Co do cholery jest z tobą nie tak?!

Killian wciąż się szczerzył.

- Hm, chciałbyś mieć dziś nocną schadzkę?
- Wierzę, że usłyszałem już dość. Killianie, powinienem ci powiedzieć, że Minerwa zabroniła, by
takie rzeczy się zdarzały.
- Właśnie to zrobiłeś.
- Tak, a teraz sobie pójdziemy – powiedział Snape, ujmując Harry'ego za łokieć.
- Możesz sobie mieć nocną schadzkę, jeśli chcesz – ja zostaję w komnatach Slytherinu i obawiam
się, że nie znasz hasła – powiedział chłodno Blaise.
- Och, zraniłeś mnie. Nie zdradzisz mi sekretnego hasła? Ostrożnie, bo jeszcze pomyślę, że masz
romans za moimi plecami – powiedział Killian przekornie, ale Harry, Blaise i Snape wychwycili
groźny błysk w jego oczach.
- Wiesz, że Draco i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi, prawda? – zapytał Blaise, nagle poważny. Ostatnią
rzeczą, jakiej potrzebował, było to, by Draco był atakowany również przez Killiana. Wyglądało na to,
że Draco po prostu nie miał szczęścia z wampirami.

Killian uniósł brew, słysząc jego ton, ale skinął głową z powagą.

- Tak, wiem. Jednak… wolałbym, żebyś nie pachniał nim tak często. Moja kontrola może zniknąć,
mimo że jestem taki stary. Pamiętaj, że jesteśmy zaborczymi stworzeniami, więc żeby nie było
nieporozumień: jesteś mój – Killian wymruczał ostatnie słowo niebezpiecznie cicho.

Nawet Harry zadrżał, słysząc jego ton, ale Snape szybko pociągnął go w korytarz.

- To nie nasza sprawa. Killianie, wróć do północy.

Blaise zmrużył oczy.

- Hej, Harry, mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze między tobą i Draconem. Nie chcę znów
widzieć go zranionego!

Oczy Harry'ego otworzyły się szerzej z szoku. Nie mógł uwierzyć, że Blaise tak po prostu mu to zrobił.
Snape mocniej zacisnął dłoń na jego ramieniu i przyspieszył kroku. Harry zaklął pod nosem, próbując
za nim nadążyć. Został praktycznie wrzucony do pokoju, a ściana zatrzasnęła się za nimi. Snape
obrócił go z dzikim wyrazem twarzy.

10

Nie sądzę, żebym musiała to tłumaczyć, ale żeby wszystko jednak było jasne: „kill” to po prostu „zabijać” –

chyba nie trzeba wyjaśniać awersji Harry'ego do tego słowa 

- Co on miał przez to na myśli? – dopytywał, zaciskając zęby.
- Po prostu jest durniem! Draco i ja – AU, ściskasz moją RĘKĘ! – zgodziliśmy się być przyjaciółmi.
Tylko przyjaciółmi! Jak z Ronem i Hermioną! – Harry skrzywił się, gdy Snape puścił jego rękę i krew
napłynęła do niej ponownie. Potarł ją, patrząc na Snape'a spod grzywki.

Snape pokręcił głową i westchnął. Nie był zrelaksowany, ale zmusił się, by się uspokoić. Jego reakcje
ostatnio były zbyt zmienne w pobliżu Harry'ego. Nie chciał nikogo skrzywdzić i wiedział, że przesadza,
ale to mu niczego nie ułatwiało. Zamknął oczy, mentalnie tłumacząc sobie, jak najbardziej logicznie,
dlaczego dobrze było, że Harry i Draco się przyjaźnili. Po tym, jak porzucił go ojciec, i chłopak znalazł
się po tej stronie wojny, której częścią nie planował być, potrzebował takiego przyjaciela jak Harry.

Wygląda na to, że od małego… wybryku Harry'ego nie jestem w stanie kontrolować swoich reakcji
tak, jak robiłem to wcześniej. Przeklął swoje marne szczęście. Dopiero co zaczął panować nad swoimi
instynktami, gdy wszystko zostało zrujnowane przez ten idiotycznie genialny plan wymyślony przez
bachora.

- Snape, wszystko w porządku? – zapytał ostrożnie Harry.

Snape westchnął.

- Tak, w porządku. Przepraszam za twoje ramię. Chcesz maść? – odparł Snape monotonnie, wciąż
próbując przekalkulować wszystko.

Harry pokręcił głową.

- Nie, jest okej.

Snape skinął sztywno głową.

- Być może powinienem powiedzieć Ceilidhowi o tym… nagłym braku kontroli. Może wiedzieć, co go
spowodowało.

Harry zmarszczył brwi.

- Cóż, ty tylko otrzymałeś wampirze moce, pokonałeś ogromną ilość stresu związaną z, yyy,
porwaniem, i zostaliśmy zmuszeni do ponownego zespolenia naszego połączonego magicznego
rdzenia. Może jesteś trochę zaborczy, bo twoje wampirze instynkty zostały ostatnio dość mocno
wykorzystane?

Snape z niezadowoleniem zmarszczył brwi. Chłopak trafił w sedno. Co bardzo zdenerwowało Snape'a,
bo to nie on wpadł na to pierwszy. Musiał naprawdę dużo o tym myśleć w ostatnim czasie.

- Bezczelny bachor – wymamrotał ponuro.

Harry się rozpromienił.

- Nie nazywałeś mnie tak od wieków! Zaczynałem myśleć, że już nigdy mnie nie przezwiesz.
- A podobało ci się to? – zapytał Snape, rzucając mu groźne spojrzenie.

Harry wciąż uśmiechał się szeroko.

- Taaa. To taki jakby twój czuły pseudonim dla mnie.

Spojrzenie Snape'a stało się jeszcze bardziej ponure.

- Przechodziliśmy już przez to, Potter. Ja nie nadaję czułych pseudonimów.
- Och, ale teraz wróciłeś do nazywania mnie Potterem. Po prostu zaczynałem się przyzwyczajać do
tego, że nazywałeś mnie Harrym przez cały czas.

Snape warknął z powodu narastającej frustracji wywołanej huśtawkami nastroju Harry'ego. Był
szczęśliwy, będąc obrażanym, ale rozczarowywało go nazywanie go po nazwisku? Chłopak był
chodzącym zbiorem sprzeczności. Chodzącym, oddychającym, przepysznie pachnącym zbiorem
sprzeczności, który Snape ogromnie chciał zacałować do nieprzytomności właśnie w tej chwili.

- Yyy… Snape?

Snape na darmo zastanawiał się, w jaki sposób przeszedł do takich myśli. Wydawało się, że jego
wewnętrzny wampir nie będzie już dłużej milczał. Albo raczej, że jego wewnętrzny wampir
postanowił nieźle namieszać w jego emocjach i reakcjach, zamiast poprzestać na podrzucaniu mu
bezczelnych myśli.

- Mam pomysł, Potter – powiedział Snape, igrając z pomysłem zrodzonym w jego głowie. – Na
temat tego, jak – być może – uspokoić moje… instynkty.
- Jak? – zapytał Harry, podatny na wszelkie sugestie.
- Być może jeśli cię ugryzę, jeśli będziemy blisko, to pomoże nam złagodzić instynkty mówiące mi,
bym był… zaborczy wobec ciebie – powiedział powoli Snape, uważnie obserwując reakcję
Harry'ego.

Harry'emu nie spodobał się pomysł. Wtedy w skrzydle szpitalnym… to nie było ugryzienie i to nie była
hipnoza. Kto wie, co mogłoby się stać, gdyby Snape rzeczywiście go ugryzł. Z drugiej strony, co jeśli
ma rację? Co jeśli to jest powód, dla którego trudniej mu jest się teraz kontrolować? Ufam
Snape’owi… nie pozwoli, by sprawy zaszły za daleko. I… myślę, że teraz jest między nami w porządku.
Myślę, że mogę sobie z tym poradzić. Muszę spróbować albo się nie dowiem.

Harry skinął głową, przytakując zarówno sobie jak i Snape’owi.

- W porządku.

Snape był zaskoczony tym, że chłopak zgodził się tak szybko. oczekiwał sporu, być może nawet miał
na niego nadzieję. Gdyby Harry zrobił awanturę, byłby w stanie z gracją wycofać się z tego pomysłu.
Tylko że tak się nie stało; Harry się zgodził, a teraz Snape był zmuszony, by również się zgodzić. Nie
jestem pewien, czy potrafię wytrzymać gryzienie bez dotykania go… nieważne, że jest uczniem, że jest
na tyle młody, by być moim synem – nadal go pożądam.

Snape skinął Harry'emu głową.

- Bardzo dobrze. Nadgarstek, czy może wolisz szyję?
- Um… nadgarstek… zacznijmy pomału – powiedział powoli Harry, dostrzegając spojrzenie Snape'a.
Starał się przekazać, co poczuł przez to spojrzenie. Chcę spróbować. Chcę wiedzieć, że nie zostałem
złamany na zawsze. Chcę wiedzieć, że mogę przynajmniej mieć to z kimś.

Snape przyjąć oferowany nadgarstek i obniżył usta, zrywając kontakt wzrokowy z Harrym. To
spojrzenie było zbyt bliskie pożądaniu i za bardzo ufne. Snape nie był nawet pewien, czy on sobie ufa
po ostatnim razie… Otrząsnął się mentalnie. Rozwodzenie się nad przeszłością nie wróży dobrze. Skup
się na chwili obecnej, na chłopaku, i spróbuj zapanować nad pragnieniem, by go zdominować,
powiedział sobie stanowczo.

- Jesteś gotów? – wymruczał tuż nad mocnym pulsem w nadgarstku; jego wargi delikatnie musnęły
miękką skórę. To było wszystko, co mógł zrobić, by powstrzymać się od gryzienia.

Harry wziął głęboki wdech, po czym skinął głową. Kły bezzwłocznie zatopiły się w jego ciele. Skrzywił
się, ale tylko na chwilę, po pierwszym dłuższym pociągnięciu, dygocząc z potrzeby. Ciepło pognało
przez jego żyły, spalając go. Minęło tak wiele czasu od ostatniego razu i w jakiś sposób przekonywał
się, że nie będzie to tak intensywne. Wydawało się jednak jeszcze silniejsze niż ostatnio. Sprawiło, że
zrobiło mu się słabo. Jego kolana zadrżały, a następnie ugięły się, gdy jęknął.

Podtrzymały go silne, chłodne ręce. Przysunął się bliżej i westchnął, mogąc całkowicie przylgnąć do
twardego ciała, które miał przed sobą. Zakwilił, wtulając nos w klatkę piersiową, wzdychając z
zaskoczenia, gdy jego nos dotknął chłodnej skóry na szyi. Przylgnął do niej desperacko, pragnąć
więcej tego chłodu, który powstrzymałby jego gorączkę.

Mój, kusząco wyszeptał głos w głowie Snape'a. Zamknął oczy, gdy ciepłe ciało przylgnęło do niego.
Krew rozgrzała go, przywracając jego ciało do życia, a ciało przy nim promieniowało ciepłem,
podsycając ogień. Był cały obolały, ale najbardziej odczuwał to w kroczu, które napierało na udo
Harry'ego. Jęknął przy pierwszym kontakcie i mocniej possał nadgarstek, celowo nadgryzając jeszcze
ranę, by krew popłynęła szybciej. Zawsze był jednak ostrożny przy tętnicy, która się tam znajdowała, i
udało mu się jej nie uszkodzić.

Szybko zaczął tracić zainteresowanie niebiańską krwią zalewającą mu usta. Harry ocierał się o niego, a
podniecenie chłopaka było wyraźnie widoczne. Z ostatnim, powolnym pociągnięciem, wypuścił
nadgarstek i płynnym ruchem opadł na kolana. Ledwie pomyślał, szybko rozpinając spodnie chłopaka
i wyciągając na wierzch pulsujący i rozpalony organ.

- Aach! – krzyknął Harry, odnajdując dłońmi ramiona Snape'a i używając ich do podparcia się, gdy
jego kolana znów zagroziły, że się poddadzą. Wessał dolną wargę pomiędzy zęby, ale to i tak nie
powstrzymało go od jęczenia w agonii i ekstazie, gdy ta chłodna dłoń pogładziła jego penisa. Nie
wytrzyma długo, po prostu to wiedział.

Snape wdychał upojną woń podniecenia Harry'ego i rozkoszował się nią. Wycisnął niemalże cnotliwy
pocałunek na główce tego wspaniałego kutasa, którego miał w dłoni, i został nagrodzony kropelką
preejakulatu, którą szybko zlizał. Gdy liźnięcie wywołało kolejny jęk, a pod Harrym ugięły się kolana,
Snape ostrożnie ułożył go na podłodze i bezzwłocznie wziął go w usta.

Nie wiedział, który z nich jęknął głośniej, Harry czy on sam. Opuścił głowę, a następnie possał go
łagodnie, by uzyskać więcej preejakulatu. Połknął go zachłannie, po czym wciągnął penisa Harry'ego
głębiej. Był gładki i twardy, i tak bardzo gorący w jego ustach, i smakował jak odrobina nieba.

- Aach, oh… – wydyszał Harry, zaciskając mocno powieki. Był pewien, że nie wytrzyma już dłużej.
Poczuł, jak palce u jego stóp zwijają się. Nacisk warg Snape'a, ssanie i Merlinie cokolwiek, co Snape

po prostu robił ze swoim językiem, sprawiły, że jego biodra poderwały się w górę, wbijając go
gwałtownie w te usta. Snape zgodził się na to nadużycie i nawet nie próbował go unieruchomić.
Doszedł z głośnym okrzykiem, a całe jego ciało podrygiwało w reakcji na orgazm.

Snape połknął wszystko, bez pośpiechu smakując nasienie i trzymając je przez chwilę w ustach;
zamknął oczy z wyrazem najwyższej błogości na twarzy. Warknął lekko; coś zadudniło mu w piersi,
gdy mięknący penis wysunął się z jego ust. Przycisnął policzek do rozgrzanego uda Harry'ego i mruczał
tak, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co robi. Zlizał nadmiar nasienia ze swych warg, całkowicie
zaspokojony.

Harry potrzebował kilku minut, by odzyskać oddech, zanim się odezwał. Jego oczy były zaciśnięte z
zakłopotania tym, jak szybko doszedł. Nie zauważył mruczenia, dopóki nie odzyskał oddechu.
Podniósł nieznacznie głowę i zobaczył Snape'a z policzkiem przyciśniętym do jego uda, mruczącego i
wyglądającego na całkiem zadowolonego, jakby mógł zasnąć w każdej chwili.

- Snape? – zapytał Harry cicho.

Mruczenie ustało, przez co Harry pożałował, że cokolwiek powiedział. Snape przesunął językiem
wzdłuż miękkiego członka Harry'ego, sprawiając, że chłopak zadrżał, po czym podniósł wzrok, by na
niego spojrzeć.

- Tak? – Jego głos był ochrypłym, głębokim pomrukiem, bardziej niż zwykle. Ale właśnie został
sumiennie wypieprzony w usta przez swojego towarzysza, więc można się było tego spodziewać.

Harry zmusił się do tego, by nie odwrócić wzroku od tego przeszywającego spojrzenia, nawet mimo
tego, że czuł się przez nie trochę niekomfortowo.

- Um… – nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć.
- „Dziękuję” nie jest konieczne, Harry – wycedził Snape, podnosząc się w dość niezgrabnym ruchu,
który w jakiś sposób wyglądał na pełen gracji. Przesunął się tak, by ułożyć się obok Harry'ego,
pochylając się nad nim. – Mój – wyszeptał miękko do ucha Harry'ego.

Harry zadrżał i pozwolił swoim powiekom opaść. Był już naprawdę zmęczony.

- Mm.
- Mój – powiedział Snape ponownie, bardziej stanowczo.

Harry zawahał się, po czym skinął głową. Otworzył oczy i uchwycił spojrzenie Snape'a.

- Twój – powiedział.

Być może to zaniepokoiło Snape'a bardziej niż cokolwiek innego. Że Harry zaakceptował i pogodził się
z byciem jego. To nie było już tylko gadanie jego wewnętrznego wampira; Snape jako człowiek
również zażądał posiadania go. Nie mógł uwierzyć, że Harry tego nie zauważył, nie ze sposobem, w
jaki Harry na niego patrzył; jakby wiedział o wszystkim, o czym myślał Snape.

Czy on się zgadza, bym go nie skrzywdził? Czy zgadza się, żeby móc być z Draconem? Czy zależy mu na
mnie? Snape był przerażony swoimi myślami. Jego wewnętrzny wampir milczał. Te myśli należały do
niego i to przestraszyło go bardziej niż wszystko inne. Że mógłby tak się do kogoś przywiązać, po tym

wszystkim, przez co przeszedł… to go przerażało. Jednak… nie mógł pozbyć się niepewności i nie
potrafił powstrzymać się od pytania.

- Czy naprawdę ci na mnie zależy?

Harry otworzył szerzej oczy.

- C-co? – wybełkotał. – Skąd ci się to wzięło?

Bariery Snape'a wróciły na swoje miejsce jak ciężkie tytanowe ściany. Jego spojrzenie się nie zmieniło,
ale jego oczy zdawały się być chłodniejsze, w jakiś sposób zdystansowane.

- Wierzę, że moje wampirze instynkty chcą po prostu gwarancji, że… zależy ci… na mnie, na nas –
skłamał Snape. Był w tym dobry. Kłamstwa przechodziły mu przez gardło łatwiej niż prawda.

Harry z zakłopotaniem wpatrywał się przez chwilę w Snape'a, całkowicie zapominając, że leży półnagi
na zimnej kamiennej podłodze.

- Słuchaj, Snape – zaczął Harry, po czym urwał i uśmiechnął się krzywo. – A może powinienem
zwracać się do twojego wewnętrznego wampira?

Snape posłał mu spojrzenie, które wyraźnie mówiło „nie jestem rozbawiony” i zerwał się na nogi.
Wyciągnął rękę, którą Harry przyjął z wdzięcznością, i podniósł również chłopaka. Harry, czerwieniąc
się, szybko podciągnął spodnie. Snape zmusił się, by nie gapić się na okryte już krocze Harry'ego z
żalem.

- Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem – powiedział sztywno, cofając się. – Napiłem się
wystarczająco, więc możesz iść…
- Przepraszam – przerwał mu Harry, poważniejąc. – Snape… Chryste. Nie wierzę, że musiałeś w
ogóle o to pytać. Nie, zaczekaj, nie wierzę, że o to zapytałeś. Zwykle, cóż, nie pytasz o to, co czuję.
To było po prostu dziwne.
- Panie Potter, sugeruję, by pan już wyszedł. Jest po ciszy nocnej – kontynuował Snape sztywno.

O cholera, teraz jestem panem Potterem. Naprawdę to schrzaniłem. To po prostu dziwne dla niego, że
pyta mnie, co do niego czuję. Wiem, że bardzo mi na nim zależy, ale w jakiś sposób sądzę, że jeśli
powiem mu, że mi na nim zależy, to on pomyśli, że myślę o nim jak o przyjacielu, jak o Ronie i
Hermionie. Ale ja nie… to znaczy, owszem, uważam go za przyjaciela, ale to nie wszystko. Jak mam
mu powiedzieć, co czuję? Jak mogę mu to przekazać i zapewnić go… I wtedy go olśniło.

- Snape – powiedział nagle Harry, podchodząc bliżej. – Nie mogę… nie mogę zapewnić twojego
wewnętrznego wampira, że jestem twój… jego… nieważne, przez seks, jeszcze nie, i wiem, że
zrozumiesz to, nawet jeśli wampir, którym w połowie jesteś, tego nie zrozumie. Ale… cała reszta jest
w porządku. Możemy od teraz wrócić do gryzienia, jak zrobiliśmy to dzisiaj. My, um, możemy wrócić
do tego, co robiliśmy podczas Okresu Pożądania Krwi

11

- zakończył Harry, zmuszając się do tego, by

nie być zakłopotanym.

Teraz jestem przyzwyczajony do takich rozmów, ale wątpię, czy później będę w stanie spojrzeć mu w
oczy. Choć zabrzmiało to żałośnie, te oczy zdają się patrzeć prosto na mnie, pomyślał Harry.

11

Zachowuję wielką literę na początku, zgodnie z oryginałem.

Snape milczał. Nie wiedział, jak zareagować. Z jednej strony chciał wrócić do tego, co było, nie tylko
dla dobra jego wampirzej części. Ale z drugiej strony…

- Wow

12

, to miejsce cuchnie seksem.

Snape warknął wściekle na Killiana. Nie był zadowolony z tego, że im przerwano.

- Wynoś się, ty parszywy…
- Powinienem już iść – powiedział szybko Harry, ruszając szybko w stronę drzwi; jego twarz była
czerwona jak burak. – Cześć, Killian. Dobranoc, Snape.

Snape wpatrywał się w Harry'ego, który wyszedł, zanim mężczyzna zdołał odezwać się chociaż
słowem. Zwrócił swe spojrzenie na Killiana.

- Wow, spokojnie, nie ma potrzeby… puszczaj! AUĆ!

~~~~~~

- To – stwierdziła Hermiona, upuszczając spory stos książek przed Harrym i Draconem – są książki,
od których zaczniemy.

Harry i Draco przyglądali się nieufnie zakurzonym, starym książkom. Zwłaszcza Harry wiedział, jaka
była Hermiona, gdy prowadziła jakieś badania. Potrafiła dość mocno się w nie wczuć i… wariować.
Stos przed nimi był niewielki w porównaniu do tego, co zaplanowała do przeczytania podczas ich
poszukiwań.

- „Krew z krwi: Przewodnik po Ochronie Krwi” – wymamrotał Draco, ściągając książkę ze szczytu
stosu. Otworzył ją na przypadkowej stronie, po czym z niesmakiem wykrzywił wargi. – To jest
napisane krwią!

Hermiona przewróciła oczami.

- Cóż, oczywiście. Ta książka powstała specjalnie dla uczniów szóstego i siódmego roku. Może być
otwarta tylko przez ucznia w odpowiednim wieku – wyjaśniła.
- Będziemy się o tym uczyć w przyszłym roku? – zapytał Harry, wiedząc, że nie było tego w
programie na rok obecny.
- Nie. Zaczęlibyśmy w tym roku, ale Ministerstwo wiele lat temu zabroniło nauczania o magii krwi ze
względu na tu, ilu czystokrwistych jej nadużywało.

Draco skrzywił się na wspomnienie o czystokrwistych. Harry tylko skinął głową i chwycił następną
książkę.

- Więc jakim cudem te książki wciąż są tutaj, skoro to jest zabronione? Sądziłbym raczej, że będą w
Dziale Ksiąg Zakazanych.

12

Polskie „łał” wygląda strasznie, ale angielskie „woah” z oryginału też mi nie pasuje, więc stanęło na „wow” –

mam nadzieję, że nie przeszkadza 

- Były – odpowiedziała sztywno Hermiona, siadając i przyciągając do siebie książki. – Dostałam list
od profesora Lupina. Powiedziałam mu, że prowadzę dla ciebie badania na temat więzów krwi i
tego, jak magia może wpływać na twoją więź krwi z profesorem Snape’em.
- Skłamałaś? Nauczycielowi? – zapytał Draco, z niedowierzaniem.

Hermiona spojrzała na niego z oburzeniem.

- Nie skłamałam. Pomagam Harry'emu w badaniach na temat więzów krwi, co ma wiele wspólnego
z profesorem Snape’em, a jeśli nam się powiedzie, magia zmieni więzy krwi tak, że ty również
zostaniesz przez niego zaakceptowany.

Draco nagle zaczął wyglądać na przerażonego.

- Nie zostanę jego towarzyszem, prawda? Przepraszam, ale nie stanę się częścią małego wesołego
menage a trois. Nigdy.
- Czego? – zapytał bezmyślnie Harry.
- Trójkąta – odpowiedziała Hermiona, powodując, że Harry zaczerwienił się intensywnie. Zaczęła
mówić dalej. – Wątpię, że znajdziemy zaklęcie tak silne, że uczyni twoją krew identyczną z tą
Harry'ego. W najlepszym przypadku odkryjemy wystarczający sposób, by ukryć twój zapach tak, byś
był bardziej znośny dla profesora Snape'a. Poza tym wampiry mogą mieć tylko jednego towarzysza.
Towarzysz jest dopasowany do nich w każdym aspekcie. Włącznie z wyglądem, osobowością i, no
cóż… – Hermiona posłała Harry'emu zażenowane, ale znaczące spojrzenie.
- Seks? Harry jest jego partnerem seksualnym? – wypalił Draco, trochę za głośno.
- Ciii! – rzuciła Hermiona, rozglądając się ze strachem. – Publicznie nie jest wiadome, że Harry jest
towarzyszem Snape'a, a już na pewno, że Snape jest wampirem – skarciła go.
- Ale to jest obrzydliwe – powiedział Draco, zniżając głos. Jasne, częścią powodu, dla którego
wcześniej był zły, było to, że Harry i Snape wydawali się być bliscy sobie fizycznie, ale nigdy nie
pomyślał o tym, że może być to spowodowane więzią między wampirem i jego towarzyszem. W
jakiś sposób jeszcze gorzej wyglądało to, że ci dwaj nie mieli zbyt wielkiego wyboru, jeśli chodzi o
ich związek.
- Draco – odezwał się Harry, czerwieniąc się i desperacko pragnąc zmienić temat. Wcześniej tego
ranka, w porze śniadania, Snape znów go ssał, i Harry był zbyt świadom ich nowych relacji, by
dyskutować o tym publicznie. – Zapytałem Snape'a o tę kwestię z Voldemortem.
- Jaką kwestię z Voldemortem? – zapytała natychmiast Hermiona, przesuwając wzrokiem pomiędzy
nimi.
- Co powiedział? – zapytał Draco z ciekawością, natychmiast odbiegając myślami od Snape'a i seksu
– dwóch pojęć, o których nigdy więcej nie chciał słyszeć w jednym zdaniu.
- Draco zapytał, dlaczego Snape'a nie pociąga Voldemort, od kiedy ten ma moją krew w swoich
żyłach. – Harry odpowiedział najpierw Hermionie.
- Och! Nawet o tym nie pomyślałam! – wykrzyknęła Hermiona, spoglądając na Dracona z nowym
szacunkiem. – Co powiedział, Harry?

Snape nawet nie dopytywał o to, czemu go to interesuje, z czego Harry bardzo się ucieszył.

- Powiedział, że nigdy tego nie zauważył, i że nie wie dlaczego. Ale gdyby miał zgadywać, to
prawdopodobnie dlatego, że Voldemorta otacza tyle śmierci, że jej zapach przylgnął do niego… i
podobno strasznie śmierdzi.

Przez chwilę panowała cisza, a potem Hermiona parsknęła śmiechem, a Draco i Harry dołączyli do
niej.

~~~~~~

Kilka godzin później jedyną rzeczą, jaką wiedzieli, był fakt, że ochrona krwi mogła być bardzo
użyteczna, ale również i niebezpieczna. Co dotyczyło w zasadzie całej magii. Harry nie był
rozczarowany. Nie oczekiwał, że znajdą coś od razu, ale nie oczekiwał też zabawy podczas badań.
Draco i Hermiona dogadywali się znacznie lepiej po rozmowie o odorze ciała Voldemorta. Podczas
przerw w czytaniu cała trójka rozmawiała na tak lekkie tematy jak quidditch, szkoła i eliksiry. Okazało
się, że choć Draco był bardzo uzdolniony w eliksirach, uważał je za nudne i banalne.

Harry martwił się, że podczas rozmowy może wypłynąć temat mugoli, ale w jakiś sposób – nawet gdy
rozmawiali o magii krwi, która miała utrzymywać mugoli i mugolaków z dala – Hermionie i Draconowi
udało się uniknąć jakichkolwiek komentarzy na temat osobistych przekonań. Harry był zadowolony,
że ta dwójka dogadywała się tak dobrze, i powiedział to chłopakowi, gdy schodzili do lochów.

- Zaskoczony, że mogę prowadzić przyzwoitą rozmowę ze szlamą, Harry? – zapytał Draco,
podnosząc wysoko głowę z wyniosłym rozbawieniem.
- Nie nazywaj jej tak – warknął Harry, nagle się denerwując. Mogli być teraz przyjaciółmi, ale zbyt
wiele zdarzeń z przeszłości dotyczyło tego słowa, by Harry się nie zdenerwował.
- Musisz nauczyć się akceptować mnie mówiącego w ten sposób, Harry – powiedział Draco
obronnie. – Pierwszym słowem, jakie pojawia się w mojej głowie, gdy widzę mugolaka, jest
„szlama”. Po prostu wiedz, że nie miałem zamiaru jej obrazić. W rzeczywistości Granger mi nie
przeszkadza.

Harry wciąż nie był zadowolony.

- Cieszę się, że Hermiona ci nie przeszkadza, ale to słowo jest okropne. Nawet jeśli zostaniecie
najlepszymi przyjaciółmi, będzie uważała je za obraźliwe, tak samo jak ja – powiedział.

Draco westchnął.

- Potter, nie mów mi, jak mam się zachowywać. Wychowałem się z tym słowem w swoim słowniku
i…
- Więc wytnij je ze swojego słownika – rzucił Harry.
- Nie mogę! Cholera jasna, Harry, nie zmienię się tak nagle! Byłem taki przez całe moje życie, Potter,
i nie mogę tak po prostu wymazać tego dla twojego kaprysu. To tak nie działa!

Harry się wzdrygnął. Natychmiast pożałował, że tak zdenerwował się na Dracona, gdy zobaczył, jak
wkurzony jest blondyn. Przypuszczam… Przypuszczam, że sposób, w jaki był wychowany… To znaczy,
musi być trudno tak po prostu zapomnieć o wszystkich swoich przekonaniach, o wszystkim, w co się
wierzyło od czasu swoich narodzin… i to jest dokładnie to, co on robi. Sądzę, że niektóre rzeczy
wymagają po prostu więcej czasu. W końcu się stara. Harry westchnął.

- W porządku. Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. Po prostu… Naprawdę nie lubię tego słowa.

Draco skinął głową, a jego twarz nabrała łagodniejszego wyrazu.

- Tak, wiem. Postaram się, Harry, ale to trochę zajmie.
- Wiem. Dzięki. Ja… chyba powinienem iść i nakarmić teraz Snape'a – powiedział niezręcznie.

Draco uśmiechnął się krzywo.

- Uważaj, Harry, bo sprawiasz, że Snape wydaje się być zwierzątkiem.

Harry przypomniał sobie ostatnią noc, kiedy Snape w kółko powtarzał „mój”. Zadrżał. Bardziej jakbym
ja był jego zwierzątkiem.

- Nie, nie zwierzątkiem. Tylko głodnym wampirem.
- Och, więc jest różnica – wycedził Draco.
- Och, przymknij się – stęknął Harry, ale się uśmiechnął. – Okej, naprawdę muszę już iść.

Draco skinął głową, po czym zawahał się.

- Nie ma na tobie mojego zapachu, prawda?
- Prawdopodobnie. – Harry wzruszył ramionami. – Ale się nie dotykaliśmy, więc powinno być w
porządku. Po prostu powiem mu, że ty i Hermiona naprawdę się polubiliście i postanowiliśmy uczyć
się razem.

Draco zmarszczył nos, zniesmaczony.

- On nigdy nie uwierzy, że polubiłem… mugolaczkę.

Cóż, przynajmniej nie powiedział „szlamę”. To już jakiś początek.

- Przekonam go. Robi teraz postępy ze swoją zaborczością.

Draco zmrużył oczy.

- Dlaczego?

Harry odwrócił wzrok, po czym westchnął. Żadnych kłamstw. Spojrzał z powrotem na Dracona.

- Ponieważ pozwalam mu się gryźć. Wygląda na to, że to łagodzi jego wampirze instynkty.

Draco milczał przez kilka długich chwil, ale uspokoił się i skinął głową.

- W porządku.

Harry oparł się pokusie, by wytrzeszczyć na niego oczy.

- Nie będziesz wściekły?
- Nie. Mogłeś skłamać, ale tego nie zrobiłeś. Gryzienie działa, więc nie powinienem narzekać.
Jesteśmy przyjaciółmi, Harry. Według ciebie przyjaciele akceptują swoje błędy. Snape jest błędem,
ale wiem, że nie jesteś mój – powiedział Draco tak spokojnie, jak tylko mógł.

Mój. Głos Snape'a rozbrzmiał w jego głowie. Westchnął.

- Dzięki, Draco. Jestem taki…
- Nie – ostrzegł go Draco. – Idź nakarmić Snape'a. Dobranoc, Harry.
- Racja – odparł Harry. – Dobranoc.

Zaczekał, aż ściana zamknie się za Draconem, po czym ruszył w stronę komnat Snape'a. Potknął się o
coś, ledwo łapiąc równowagę. Marszcząc brwi, obejrzał się za siebie, patrząc na miejsce, w którym się
potknął. Na podłodze leżał kamień. Skrzywił się jeszcze bardziej.

Zastanawiając się, skąd się tam wziął, rozejrzał się i szybko znalazł fragment ściany, która została
skruszona. Były tam małe kawałki gruzu, ale wyglądało na to, że kamień, o który się potknął, był
największym odłamkiem. Westchnął, kopnął kamień na bok, by nikt więcej się o niego nie potknął, i
ruszył dalej.

- Yyy… – Widok, który powitał Harry'ego w komnatach Snape'a, sprawił, że chłopak zatrzymał się w
drzwiach.

Pierwszą rzeczą, jaką zauważył, był Azjata, który wyglądał znajomo, stojący na środku pokoju.
Zauważył go, ponieważ Snape stał naprzeciw mężczyzny ze skrzyżowanymi na piersi ramionami,
wpatrując się w niego. Za Snape’em znajdował się bardzo zdenerwowany Killian. Azjata wyglądał tak,
jakby łamał sobie głowę na tym, co zrobić. Albo może nie mógł po prostu zrozumieć, co już zrobił,
pomyślał Harry z rozbawieniem.

- Przeszkadzam w czymś? – zapytał, przechodząc przez pokój, by ściana mogła się za nim zamknąć.
- Skądże, Potter, jesteś dokładnie na czas, by zobaczyć, jak Snape ratuje pana Ayugi przed Killem –
wycedził Blaise.

Harry uniósł brwi. Spojrzał w lewo, by zobaczyć Blaise'a stojącego przy ogniu. Nawet go nie zauważył.
A, tak, Ayugi. Ten przyjaciel Moody’ego, który specjalizuje się w połączonych magicznych rdzeniach.
Zapomniałem o nim.

- Snape? – zapytał, obracając się przodem do sceny rozgrywającej się na środku pomieszczenia.

Snape w końcu przerwał kontakt wzrokowy z Ayugim.

- Ten człowiek nie wie, kiedy należy przestać zadawać pytania – wyjaśnił zwięźle Snape.

Harry zrelaksował się.

- Och. Panie Ayugi, jest powód, dla którego tak wiele rzeczy jest pomijanych w książkach o
wampirach. – Choć Harry nie wiedział, co mogło być tym powodem. Prawdopodobnie etyka
wampirów lub jakiś kodeks zachowania tajemnic.

Ayugi wyglądał na upartego.

- Muszę wiedzieć takie rzeczy przy moich badaniach. Połamał moje okulary, zanim zdążyłem
sprawdzić połączony magiczny rdzeń pomiędzy nim a jego towarzyszem! – wyjaśnił Ayugi, posyłając
Killianowi dość nieprzyjemne spojrzenie.

Harry uśmiechnął się krzywo. Zdenerwowany Azjata był w istocie całkiem zabawny.

- Killianie, czy połamałeś mu okulary?
- Nie. Przypadkiem położył je na stole, który wybrałem sobie do siedzenia.

Harry przewrócił oczami.

- W porządku.
- Nie powinien tak bez zastanowienia poszukiwać informacji o naszym rodzaju – kontynuował
Killian.
- Jest coś do ukrycia? – zapytał Ayugi.
- Tak – odpowiedział chłodno Killian. Obszedł Snape'a dookoła. – Ukrywamy wiele rzeczy w obawie
przed obaleniem porozumienia. Tak długo, jak nikogo nie krzywdzimy i zatrzymujemy wszystko dla
siebie, nie powinno być to problemem.
- Jeśli nikogo nie krzywdzicie, po co to ukrywać? Czego tu się bać?
- Niewielu rzeczy. Jestem jednak pewien, że rozumiesz, dlaczego trzymamy naszą tradycję
posiadania towarzysza w tajemnicy. Bardzo kochamy naszych towarzyszy. Wielu zazdrości nam
oddania, jakie wobec nich żywimy – będą dążyć do zniszczenia tych więzi w nadziei, że zajmą ich
miejsce – wyjaśnił Killian chłodno.
- W porządku, nie odpowiadaj na moje pytania – powiedział Ayugi. – Ale jeśli nie będę mógł pomóc,
bo nie będę wiedział czegoś istotnego, będzie to twoją własną winą. Muszę porównać połączony
magiczny rdzeń pana Snape'a i pana Pottera z innymi wampirami i ich towarzyszami, aby wiedzieć
na pewno, z czym mam do czynienia.
- My nie mamy połączonego magicznego rdzenia – powiedział cicho Killian; jego ton nie był ani
trochę mniej groźny, niż gdy był chłodny.
- Trudno mi w to uwierzyć. Jedynym logicznym powodem, dla którego pan Snape i pan Potter mają
połączony magiczny rdzeń, na dodatek tak silny, jest fakt, że są towarzyszami – upierał się Ayugi.

Snape prychnął.

- Jeśli zamierza pan zastosować logikę do czegokolwiek, w co zaangażowany jest Harry, jest pan z
góry skazany na porażkę, a pański pobyt tutaj nie ma sensu.
- Rozumiem, że jego przypadek jest szczególny. Jednak…
- Szczególny? – zapytał Snape z niebezpiecznym błyskiem w oczach. – Harry Potter walczył i wygrał z
Czarnym Panem pięciokrotnie. Jako dziecko uniknął Klątwy Zabijającej. W wieku jedenastu lat, bez
wcześniejszego magicznego przeszkolenia, powstrzymał Czarnego Pana przed ponownym
powrotem. Walczył jeden na jednego w czarodziejskim pojedynku z Czarnym Panem, gdy był na
czwartym roku, i udało mu się ujść z życiem. – Snape podszedł o krok bliżej do mężczyzny,
rozkładając ręce i prostując się tak, że patrzył z góry na Azjatę. – Przez jedenaście lat żył w schowku
przez swoją mugolską rodzinę, nie wiedząc, kim jest ani co znaczy dla naszego świata. Wciąż jednak
chce uratować mugoli, podczas gdy ci, którzy nigdy nie widzieli, jak okrutni potrafią oni być, chcą ich
zniszczyć. Panie Ayugi – powiedział Snape z pełną grozy łagodnością. – Zapewniam pana, że Harry
nie jest tylko szczególny, on jest zdumiewający. Szybko przystosowuje się do sytuacji, w których się
znajduje, i już wielokrotnie wymykał się z objęć śmierci. On przeczy wszelkiej logice.

Zapadła cisza. Harry był… cóż, zdumiony. Nigdy nie słyszał, by Snape go… chwalił. Jeśli to była
pochwała… Ostatecznie to był Snape, złośliwy profesor, który rzucał dwuznacznymi obelgami. To nie

ma znaczenia, nadal czerwienię się jak pierwszoroczny, pomyślał ponuro, czując ciepło rozchodzące
się po jego twarzy.

- Snape… – Harry zamilkł, nie wiedząc, co powiedzieć.
- Bardzo dobrze – odezwał się Ayugi z zaskakującym uśmiechem. Skłonił się Snape'owi, potem
Killianowi, a w końcu pochylił się w stronę Harry'ego. – Przyjmijcie przeprosiny za moją
nieuprzejmość. Mam nadzieję, że nadal będzie nam się dobrze razem pracowało. Możemy zacząć?

53. Zadowolenie

Medytacja, jak stwierdził Harry, była albo najnudniejszą rzeczą we wszechświecie, albo najbardziej
użyteczną. Jeszcze nie podjął decyzji.

Z jednej strony nienawidził ciszy. Każdego dnia Harry był zmuszony poświęcić dwie godziny na
medytację ze Snape'em – jedną przed śniadaniem i jedną po kolacji. Ayugi kazał im siadać w ten sam
sposób, w jaki zrobił to kiedyś Moody, z wyjątkiem tego, że Ayugi nie pozwalał im się dotykać.
Zamiast tego zawsze mieli cal odległości pomiędzy kolanami i czubkami palców. Harry spędził wiele
czasu, wiercąc się i starając się nie otwierać oczu. W żaden sposób nie pomógł mu w koncentracji
fakt, że Snape wydawał się być prawie tak samo poruszony z powodu medytacji jak on.

Pierwsze dni nowego reżimu były szczególnie trudne. Snape nadal próbował go dotknąć, a Harry czuł
się dziwnie zmuszony, by wyjść mu naprzeciw. To było jak uporczywe uczucie na dnie jego umysłu,
które powodowało, że jego palce dostawały spazmów, a nogi drżały z potrzeby dotyku Snape'a. Kiedy
obaj zapytali o to Ayugi’ego, mężczyzna tylko skinął bardzo poważnie głową i powiedział, by
kontynuowali. Bez dotykania.

Kontynuowali więc, a Harry'emu coraz łatwiej przychodziło ignorowanie uporczywego uczucia. W
drugim tygodniu potrafił już siedzieć cicho przez całą godzinę bez żadnych trudności. Zaczął nawet
cieszyć się z samotności, która otaczała go, gdy medytował. Z siódmorocznymi, którzy często byli
wysyłani do zadań w terenie, i większą ilością doniesień o atakach śmierciożerców każdego dnia,
spokój i pogoda ducha były trudne do znalezienia.

To prawdopodobnie dlatego Harry otaczał się światłem i przypadkowymi myślami, które nic nie
znaczyły. Jednak myśli szybko przekształcały się w wyobrażenia o tym, że mógłby pójść wszędzie,
gdzie tylko by sobie zamarzył, i cieszyć się tym bez żadnych zakłóceń… dopóki, oczywiście, nie minęła
godzina. Wtedy nadciągała rzeczywistość i musiał nakarmić Snape'a, zjeść śniadanie i wyjść na
zajęcia.

Ayugi, z powodów, które pozostawały poza granicami zrozumienia Harry'ego, zabronił im spotykać
się w czasie obiadu. Snape stanowczo sprzeciwił się temu, ale Ayugi tylko stwierdził, że Killian nie
pożywia się tak często jak on. Snape wciąż nie był zadowolony, więc Ayugi tłumaczył dalej, że jeśli
Snape nie będzie oczekiwał posiłku trzy razy dziennie, będzie mu łatwiej myśleć logicznie, jeśli jeden z
nich zostanie schwytany przez śmierciożerców. To szybko go uciszyło.

Killian i Blaise otwarcie byli w związku, czego McGonagall oczywiście nie pochwalała, i ku wielkiemu
rozbawieniu Harry'ego wyglądało na to, że coraz trudniejszym staje się dla Snape'a zabranianie im
robienia… rzeczy… w jego pokoju. W rzeczywistości, ku całkowitemu niezadowoleniu Snape'a, często
sami zamykali się w jego prywatnych komnatach. W wampirzych sprawach, oczywiście.

McGonagall sporadycznie sprawdzała ich postępy z Ayugim, ale przy coraz częstszych atakach
śmierciożerców nie mogła spędzać z nimi zbyt wiele czasu. Z czego cała czwórka była nadzwyczaj
zadowolona. Niestety Snape nie został wezwany przez Voldemorta od dłuższego czasu. Zaczynało to
martwić wszystkich, a zwłaszcza Harry'ego.

- Myślisz, że on wie, że jesteś szpiegiem?
- Nie, nie sądzę. Według Ceilidha wampiry nadal trenują, a jak wiadomo, kilka pomniejszych
wampirów było wykorzystanych w ostatnich atakach. Gdyby wiedział, że jestem szpiegiem,
założyłby, że wampiry również są po jasnej stronie, i nie wykorzystałby ich – wyjaśnił cierpliwie
Snape. – Zjedz swoje mięso – nakazał.

Harry zrobił tak, jak powiedział. Niestety Ayugi poparł dietę, którą przygotowała dla niego Hermiona,
i nawet Zgredek nie mógł nic poradzić na jego wszystkowidzące spojrzenie.

- Dlaczego ja nie widuję się co jakiś czas z Ceilidhem? Nigdy mnie do niego nie zabierasz – zaczął
narzekać po tym, jak przełknął kawałek wyśmienitego steku.
- Ponieważ zazwyczaj pojawia się w środku nocy, gdy ty smacznie śpisz w swoim łóżku w wieży
Gryffindoru.

Harry westchnął.

- No tak, racja.
- Minerwa poinformowała mnie, że spędzasz ostatnio wiele czasu w bibliotece z Granger i
Draconem. Być może sądzi, że to moja sprawka – rzucił od niechcenia Snape.

Harry zamarł na ułamek sekundy, po czym wzruszył ramionami.

- Nie chcę, byś wpadał w szał, gdy ja i Draco spędzamy ze sobą czas, więc poprosiłem Hermionę, by
do nas dołączyła, od kiedy Ron wciąż… Tak czy inaczej okazało się, że oboje lubią naukę i, no cóż,
bibliotekę.

Snape zawsze był dość dobry w zauważaniu, gdy ktoś kłamie – ostatecznie ta umiejętność
parokrotnie ocaliła mu życie – ale z Harrym stało się to prawie tak łatwe jak oddychanie. Po prostu
wiedział, nawet bez myślenia o tym. Harry kłamał, ale nie całkowicie. Coś z tego było prawdą.

- Czego się uczycie?
- Um, różnych rzeczy – powiedział Harry, myśląc szybko. – Cóż, głównie czarów, których Draco uczył
się, gdy dorastał. Zadziwiające jest to, że nie wszystkie są mroczne. W rzeczywistości zna sporo
użytecznych zaklęć ochronnych i jest w nich całkiem dobry.

Faktycznie, Snape wiedział, że nie wszystko, czego uczył się Draco, było uważane za czarną magię, ale
metody, jakich używał jego ojciec i reszta rodziny… czyniły to takim. Jednak wiedział też, że Harry
potrzebuje ochrony. Nawet mrocznych zaklęć, jakich używali. Nie miał nic przeciwko temu, że Harry
uczy się zaklęć… ale, że pracuje z Draconem.

- Nic nie robimy, a poza tym Hermiona tam jest – powiedział przekonująco Harry, jakby dokładnie
wiedział, o czym myśli Snape.
- Dobrze – rzucił Snape. – Zbliża się przerwa świąteczna – powiedział, by zmienić temat.
- Och, racja. Zapomniałem – odparł Harry. Zmarszczył brwi. Tylko kilka tygodni pozostało do
przerwy świątecznej. W tym czasie w zamku będzie bardzo tłoczno. Zamiast uczniów
wyjeżdżających do domu, rodzice mieli przyjechać do zamku. Względy bezpieczeństwa.

McGonagall zadecydowała, że przy tak częstych atakach śmierciożerców najlepiej będzie, jeśli uczynią
z zamku swoją twierdzę. Ich ostatnią osłonę. Voldemort nie mógł tknąć zamku, nie bezpośrednio.

Harry z roztargnieniem głaskał Isseę, która spała owinięta wokół jego uda.

- Będzie tu głośno. Dasz radę zachować swą tajemnicę przy tylu wścibskich rodzicach dookoła? –
zapytał z troską.

Snape uniósł brew.

- Kwestionujesz moją wprawę w ukrywaniu się?
- Nie! – rzucił natychmiast Harry, otwierając szeroko oczy. – Chodziło mi tylko o to, no wiesz,
będziesz musiał otaczać się nimi częściej i…
- Nie martw się o to. Jestem bardziej niż zdolny do tego, by poradzić sobie z grupą
zainteresowanych rodziców – odparł sucho Snape.

Harry westchnął i skinął głową.

- Racja. Przepraszam. Więc, um, co chciałbyś na święta?

Snape spojrzał na niego bezmyślnie.

- Chciałbym? – zapytał.
- Taaa… jako, um, prezent, yyy, upominek? – zamotał się Harry, czując się idiotycznie. To oczywiste,
że Snape nie będzie chciał wymieniać się prezentami. Harry nie powinien poruszać tego tematu.
Powinien po prostu kupić coś i zaskoczyć Snape'a, by mężczyzna nie czuł się zmuszony, by kupić mu
coś w zamian.

Snape zmarszczył brwi. Nie sądził, że Harry będzie chciał cokolwiek mu dać. Miał już kilka pomysłów
na to, co mógłby dać Harry'emu, ale to, że Harry chciałby również mu coś dać… podobało mu się. I
jego wewnętrznemu wampirowi. Niezmiernie.

Myślał o tym bardzo poważnie. Niestety jego myśli ponownie zbłądziły do tej nocy, gdy doglądał snu
Harry'ego. Czerwone bokserki okrywające bladą skórę na zielonych, jedwabnych prześcieradłach…
idealny prezent świąteczny. Poczuł, jak krew pędzi do jego pachwiny na samą myśl o tym. Harry
leżący tam, chętny, czekający na niego.

- …Snape? – odezwał się Harry. Atmosfera nagle stała się cięższa, bardziej rozgrzana. To sprawiło, że
jego skóra zaczerwieniła się. Mógł prawie wyczuć pożądanie Snape'a, które było widoczne na
twarzy mężczyzny, wpatrującego się w niego tak, jakby widział coś innego niż to, jak rzeczywiście
wyglądał. – Snape – powtórzył szybko Harry.

Snape zamrugał, ponownie skupiając spojrzenie na twarzy Harry'ego. Nie czuł zakłopotania – już go
nie dotyczyło – ale był skruszony. Nie mógłby o to prosić, nawet gdyby nie było to sprzeczne z jego
zasadami moralnymi. Harry wciąż dochodził do siebie po gwałcie. Gdy będzie gotowy, sam mu to
zaproponuje, Snape był tego pewien.

- Ja… muszę nad tym pomyśleć – odpowiedział, przeczyszczając gardło, by jego głos nie był tak
zachrypnięty.

Harry skinął głową.

- Um. Może powinniśmy zacząć? Pan Ayugi się spóźnia.
- Tak, przypuszczam, że powinniśmy – odparł Snape.

Jak zwykle Snape podekscytował się, gdy zaczęli medytować. Harry odnalazł w sobie wewnętrzny
spokój, jak nazywał to Ayugi, ale Snape nie mógł tego zrobić. Choć było to łatwe wcześniej, gdy
pierwszy raz robili to w obecności Moody’ego, wydawało się niezwykle trudne w sposób, w jaki Ayugi
kazał im to robić.

Nie był jednak całkiem głupi; wiedział, dlaczego nie mógł medytować. Harry był tak blisko, że mógł
dosłownie poczuć ciepło promieniujące z jego ciała, a na dodatek nie mógł go dotknąć ani odezwać
się do niego. Pragnął dotyku Harry'ego i udręką było dla niego tak po prostu siedzieć tam cicho,
zaprzeczać temu. Jednak wydawało się, że Harry nie ma z tym problemu. Szczęśliwy bachor, warknął
w myślach.

Harry parsknął, powodując, że Snape otworzył oczy i spojrzał na niego, ale Harry miał zamknięte oczy
i zdawał się go ignorować. Tak więc Snape, z grymasem na twarzy, zamknął oczy i zmusił się do
oczyszczenia umysłu ze wszelkich myśli o szczęśliwym bachorze.

Pięć minut później nie miał już takiego szczęścia. Jego palce drgnęły, jakby chciały wyrwać się i
chwycić Harry'ego, a nogi zaswędziały go, jakby miał po prostu wstać i gdzieś pójść. Najlepiej w
kierunku Harry'ego. Tak skupił się na tym, by tylko siedzieć nieruchomo, że gdy czubki palców
Harry'ego dotknęły jego, to było jak porażenie prądem.

W mgnieniu oka sytuacja wymknęła mu się spod kontroli. Poczuł szarpnięcie w pobliżu swej klatki
piersiowej, ale jego umysł prawie tego nie zarejestrował, gdy chwycił dłonie Harry'ego i rzucił się na
chłopaka, unosząc ręce w tym samym czasie tak, że przygwoździł je do podłogi nad głową Harry'ego.

- S-Snape! – wydyszał Harry w szoku, gdy znalazł się przyszpilony do podłogi przez boleśnie
pobudzonego wampi… mężczyznę, siedzącego na nim okrakiem.

Snape nie odpowiedział. Dwa i pół tygodnia, podczas których odmawiał sobie prostej przyjemności
bycia z Harrym. Lekkie muśnięcia, niewinne pieszczoty, karmienia pełne erotyzmu… nic z tego nie
było dozwolone przy Ayugim. Jego powściągliwość odeszła daleko, a Ayugi’ego tam nie było. Ani
Killiana, Blaise'a czy McGonagall. Byli sami.

Warknął cicho, zamykając oczy i ciesząc się z uczucia jego ciała napierającego na ciało Harry'ego,
przesuwając się tak, że leżał teraz na chłopaku zamiast siedzieć na nim okrakiem. Oparł się udami po
obu stronach Harry'ego, a przedramionami blisko jego głowy, wciąż trzymając jego dłonie przy
podłodze.

- Za długo – warknął, otwierając oczy, by spojrzeć w te wspaniałe, szmaragdowe. – Cholernie za
długo – warknął ponownie, obniżając usta nad Harrym.

Snape znakomicie całował. Harry już to wiedział, ale nie był całowany od tygodni. Choć on i Snape
omówili wcześniej to, że wrócą do wzajemnej masturbacji i obściskiwania się, nie mogli tego robić
przy Ayugim. Trzymanie ich z dala od siebie zdawało się być jego misją.

Snape całował fantastycznie, nie znakomicie, stwierdził Harry. Jego jedwabisty język badał jego usta z
ze zręcznością eksperta, wywołując jego jęk, na który Snape odpowiedział warknięciem. Poczuł się
osamotniony, gdy Snape opuścił jego usta, ale wygiął się w łuk, gdy usta te wpiły się w jego gardło, a
język delikatnie prześlizgnął się po jego pulsie

13

.

Jego oddech przyspieszył, a on odwrócił głowę na bok, dając Snape'owi lepszy dostęp do swojego
gardła. Co ja robię? Ugryzie mnie. Ugryzie mnie i… nie będę w stanie się kontrolować. Chcę, żeby tak
się stało? Jestem gotowy?

- Harry – na wpół wymamrotał, a na wpół warknął Snape, delikatnie pocierając zębami o wrażliwe
gardło. Tak bardzo tego pragnął. Chciał się wgryźć; każdy instynkt wewnątrz niego, każde
pragnienie, wrzeszczały do niego, by to zrobił. Zrób to, zrób to, on tego chce!, krzyczał jego
wewnętrzny głos.

Harry. Snape powiedział Harry. Nie towarzysz, nie Potter, Harry. To Snape mówił, Snape prosił o
pozwolenie, nie wampir. Harry zamknął oczy i pozwolił ulecieć westchnieniu, które zdawało się
uwolnić go od napięcia.

- Proszę – wyszeptał.

Harry wzdrygnął się, gdy kły wbiły się w jego gardło, ale zaledwie chwilę później krzyknął, a łzy
napłynęły mu do oczu, gdy nagła, gwałtowna fala ciepła przepłynęła przez jego ciało. usta Snape'a na
jego gardle były chłodne, a jego dłonie na nadgarstkach jeszcze bardziej. Harry wygiął się w łuk,
napierając swym rozpalonym ciałem na chłodne ciało Snape tak mocno, jak tylko mógł.

Ciepło nigdy jeszcze nie było tak przytłaczające. Nie było tak niepohamowane. Jego podniecenie było
niemal bolesne, a on wił się rozpaczliwie, próbując uwolnić jedną rękę, by rozpiąć spodnie, ale Snape
nie chciał jej puścić.

- Proszę! – krzyknął, zaciskając powieki. Harry potrzebował tego, potrzebował tego tak bardzo,
potrzebował Snape'a.

Harry. Głos Snape'a odbijał się echem w jego głowie. Jego imię wypowiedziane tym warknięciem.

- Proszę, proszę, ach! – sapnął Harry i został nagrodzony, gdy Snape przycisnął do siebie ich biodra.
Harry. Harry, Harry, Harry. – Zrób coś! – krzyknął Harry z frustracji, nie mogąc uwolnić się od jego
głosu ani uchwytu.

Snape warknął, przełykając kolejny łyk niebiańskiego płynu, którym była krew Harry'ego. Następnie
zmusił się do tego, by się poruszyć i lekko wysysać ranę, jednocześnie przekładając oba nadgarstki

13

Nigdy nie jestem pewna, jak to przetłumaczyć. W końcu „puls” to nie miejsce ani organ, tylko raczej

„zjawisko”, ale myślę, że wiadomo, że chodzi o miejsce, w którym jest silnie wyczuwalny 

Harry'ego do lewej dłoni i wpychając prawą pomiędzy ich ciała, by odnaleźć zapięcie spodni chłopaka.
Zręcznie poradził sobie jedną dłonią z nim oraz z długo tłumionym podnieceniem Harry'ego,
płonącym teraz od wezbranej w nim krwi.

Snape nie ufał swoim ustom, gdyby znalazły się gdziekolwiek w pobliżu, i jęknął z powodu tego, że
oparł się przyjemności picia z tak zachwycającego organu. Och, Kirke, ratuj… Zamiast tego pocałował
Harry'ego, by odwrócić swą uwagę od innych, bardziej kuszących myśli. Gładził penisa Harry'ego, aż
ten zaczął ociekać, a Harry wydawał zachwycające, przenikliwe dźwięki.

Żar przytłoczył Harry'ego. Czuł się tak, jakby ubrania dusiły go, jakby miał rozpłynąć się tam na
podłodze, a Snape nawet by tego nie zauważył! Z pewnością mógłby umrzeć. Czuł zawroty głowy i
Merlinie dłoń Snape'a jak czyste niebo i tortury na swoim kutasie. Wił się i skomlał, ale Snape
wydawał się być zadowolony tylko dlatego, że go dotykał, gładził go powoli i całował do utraty tchu.

Za gorąco! Głośna myśl rozbrzmiała pod czaszką Snape'a, przełamując jego podniecenie. Głos
Harry'ego. Merlinie, chłopak był gorący. Oczywiście zawsze był taki dla Snape'a, ale to… to było coś
więcej. Snape odsunął się, by spojrzeć na Harry'ego, i był zszokowany, widząc, że chłopak jest
czerwony na twarzy, a pot spływa mu między włosy. Koszula Harry'ego była wilgotna, a kołnierzyk
przesiąknięty mieszaniną potu i krwi.

- Merlinie, Harry! Co się dzieje? – wykrzyknął Snape zachrypniętym głosem. Jego ręka zamarła w
miejscu.
- Gorąco, za gorąco! – wydyszał Harry; jego klatka piersiowa unosiła się i opadała ciężko.
- Jesteś rozpalony. Pójdę po Poppy – powiedział Snape, zamierzając odejść, ale Harry od razu go
chwycił. – Harry, puść…
- Nie! P-proszę! – błagał Harry, szarpiąc szaty Snape'a i próbując rozpiąć guziki. – Cz-czuję się lepiej…
gdy mnie dotykasz.

Snape zatrzymał się. Wciąż był podniecony, a i tak przekroczył już tej nocy granice swego
opanowania. Coś wewnątrz niego – najprawdopodobniej wampir – powiedziało mu, by zaufać
Harry'emu, by zrobić tak, jak powiedział. Skinął głową, ignorując logikę, i szybko zaczął rozpinać swoją
szatę, którą Harry niecierpliwie zsunął z jego ramion.

Gdy tylko Snape odpiął kilka górnych guzików białej koszuli, Harry przycisnął policzek do zimnej klatki
piersiowej, a Snape dokończył rozpinanie, szybko odrzucając również koszulę. Potem zrobił coś, co
całkowicie zaskoczyło chłopaka… Podniósł go – a Harry automatycznie owinął go nogami w pasie – i
zaniósł do swojego pokoju.

Położył się na łóżku z Harrym, ale później odsunął się, nie zważając na protesty chłopaka. Nie
marnując czasu na guziki, po prostu rozerwał koszulę Harry'ego, a guziki wystrzeliły na wszystkie
strony. Klatka piersiowa Harry'ego była tak samo zaczerwieniona jak jego twarz, co naprawdę
zaniepokoiło Snape'a. Jego podniecenie osłabło na samą myśl o tym, że Harry rzeczywiście może być
chory. Połóż się przy nim!, warknął głos, którego nie słyszał od dłuższego czasu… Jego wewnętrzny
wampir.

Szybko ściągnął Harry'emu spodnie, chwytając razem z nimi bokserki, dopóki nie zatrzymały się na
jego sportowych butach. Te były łatwe do zdjęcia i Harry został kompletnie nagi, z zarumienionym
ciałem i wilgotnym członkiem, który odstawał od jego brzucha.

- Merlinie – sapnął Snape, zachrypnięty. Cóż za cudowny widok.
- Snape! – zaprotestował Harry. Zamknął oczy i wygiął się w łuk w wyraźnym zaproszeniu, na
którego akceptację Snape zmarnował trochę czasu. Harry zaskomlał przy pierwszym dotyku
chłodnej dłoni na jego piersi, po czym jęknął głośno, napierając na nią i chcąc więcej.

Snape odpiął swe własne spodnie jedną ręką, drugą wciąż głaszcząc uspokajająco Harry'ego. Zdjął
spodnie i bokserki, odkopując je na bok, po czym wspiął się na łóżko i położył się obok Harry'ego,
przyciągając chłopaka bliżej, dopóki ten nie leżał na nim. Jego wygasłe podniecenie rozpaliło się na
nowo, gdy Harry otarł się o niego, napierając swym gorącym, rozpalonym ciałem na jego własne,
chłodne. Snape jęknął, zamykając oczy. Jego dłonie zacisnęły się na ramionach Harry'ego, gdy
próbował powstrzymać zamianę ich pozycji, próbował oprzeć się pokusie, by wypieprzyć Harry'ego
do utraty zmysłów.

- Bogowie! – wykrzyknął Snape, niewiarygodnie zaskoczony, gdy dłoń Harry'ego chwyciła jego
penisa. Prawie doszedł od razu. Szybko przekręcił ich tak, że to on był na górze, i to Harry był tym,
który jęknął, gdy Snape potarł o siebie ich erekcje.

Mężczyzna ukrył twarz w załamaniu szyi Harry'ego i przygryzł lekko świeżą ranę, sprawiając, że Harry
podskoczył z zaskoczenia. Snape uśmiechnął się złośliwie i z rozbawieniem wycisnął lekki pocałunek
na szyi chłopaka, tuż poniżej ucha, po czym przesunął usta tak, że zacisnął je na płatku ucha
Harry'ego, ssąc delikatnie i uważając, by nie przebić skóry kłami.

- Mm… nng… – Harry jęknął niezrozumiale, podrywając biodra w górę, w kierunku bioder Snape'a,
dla większego tarcia. Merlinie, nigdy nie tak dobrze nie czuł się przy Snape’ie. Był tak chłodny, tak
kojący, to było niesamowite. Chcę tego. Potrzebuję tego. Jestem gotowy!

Jestem gotowy! Snape drgnął, gdy głos Harry'ego rozległ się w jego głowie. Teraz nawet wyobrażał
sobie, że Harry prosi go, prosi Snape'a, by zrobił to, czego tak bardzo starał się nie robić. To było zbyt
wiele, by mógł się temu oprzeć. Przełamał się, ulegając temu z przejmującym warknięciem.

Snape odsunął się na tyle, by odwrócić Harry'ego, ku jego osłupieniu. Harry wił się i wiercił, a Snape
obserwował, jak jego tyłek się porusza, i ponownie musiał powstrzymywać się, by nie dojść od razu.
Zamiast tego położył się na Harrym, podpierając się jedną ręka, a drugą wsuwając pod ciało
Harry'ego, by objąć jego chętnego penisa.

- Chcesz tego? – ledwie udało mu się wymamrotać; jego ochrypły głos rozbrzmiał w uchu Harry'ego.
Jeśli Harry powie nie… Kirke, ratuj go; nie sądził, by mógł zatrzymać się w tym miejscu.
- Tak! – krzyknął Harry, napierając plecami na Snape'a. Został nagrodzony, gdy Snape przesunął
kciukiem po główce jego penisa, wywołując u niego gwałtowny dreszcz i głośny jęk.

Nie żałuj tego, pomyślał Snape, modląc się, by Harry nie stwierdził później, że to był błąd. Snape
wypuścił członek Harry'ego i przesunął dłoń na jego tyłek, wsuwając palec pomiędzy pośladki, by
zagłębić się w pomarszczony otwór. Mgliście pomyślał o tym, by wstać i wziąć nawilżacz, wiedząc, że
bez niego zrani Harry'ego, ale tak czy inaczej zaczął wsuwać w niego palec, jęcząc, gdy ciasny tunel

zacisnął się wokół niego. Pchnął mocniej, do pierwszego kłykcia

14

, i był w szoku, gdy odkrył, że Harry

jest już śliski i gotowy.

Jak…? Ale wtedy wszelkie myśli wyleciały mu z głowy, gdy Harry chwycił jedną z poduszek i
wykorzystał ją, by zagłuszyć swój krzyk, gdy wypchnął tyłek do góry, powodując, że palec Snape'a
wślizgnął się w niego dalej, do samego końca. Harry był śliski, gotowy, i Snape nie kwestionował tego.
Nie mógłby.

Wyciągnął pierwszy palec, po czym złączył dwa i wsunął je do środka, zadowolony, gdy Harry
zaskomlał w poduszkę. Snape rozsunął powoli palce, upewniając się, że Harry nie czuje dyskomfortu,
a następnie zgiął lekko palce, by odnaleźć to niewielkie wybrzuszenie, które miało sprawić mu
rozkosz.

- Snape! – wykrzyczał Harry w poduszkę, podrywając się gwałtownie, gdy Snape otarł się w jego
wnętrzu o coś, co prawie sprawiło, że doszedł.

Snape szybko wycofał palce i, wahając się tylko przez chwilę, sięgnął w dół, by lekko ścisnąć
nabrzmiałe jądra Harry'ego. Szarpnął za nie, próbując być delikatny, ale Harry i tak się wzdrygnął,
jęcząc głośno. Zadowolony z faktu, że Harry natychmiast nie doszedł, Snape umieścił swojego
cieknącego penisa tuż przy tyłku Harry'ego.

Kirke, jest dla mnie gotowy!, pomyślał, gdy jego członek prześlizgiwał się przez ciasny krąg mięśni.
Udręką było powstrzymywanie się, by nie wbić się niego szaleńczo. Snape zmusił się do tego, by
wsuwać się w niego powoli, przerywając, gdy tylko Harry wydawał z siebie jakiś dźwięk, i martwiąc
się, że go skrzywdził.

Harry jęczał w poduszkę. Dlaczego Snape robił to tak wolno? To była tortura! Harry przygryzł
poduszkę i wypchnął biodra w tył, zmuszając Snape'a do tego, by wślizgnął się cały za jednym razem.
Snape sapnął i oparł się ciężko o plecy Harry'ego, co chłopak odczuwał jako absolutnie fantastyczne i
mógł przysiąc, że za chwilę stanie w płomieniach.

Snape wiedział, że to nie potrwa długo. Wyjęczał imię chłopaka, niedowierzając, że ten był tak
chętny. Harry tylko poruszył biodrami i Snape był stracony. Wycofał się, po czym pchnął ponownie.
Tyłek Harry'ego zacisnął się wokół niego, jakby próbował wciągnąć go jeszcze głębiej. Snape starał się
temu sprostać, za każdym razem wbijając się mocniej niż poprzednio, aż w końcu zaczął się pocić.

Snape poruszył się, rozkładając szerzej nogi, by tym samym rozsunąć mocniej kolana Harry'ego i
zapewnić sobie lepszy dostęp. Sięgnął ręką wokół talii Harry'ego, by chwycić jego penisa, który prężył
się przy jego brzuchu, ociekając preejakulatem. Harry podskoczył, czując to, a jego palce u stóp
podwinęły się; był bardzo zadowolony z tego, że ma do gryzienia poduszkę, bo inaczej jego krzyki
mogłyby być bardzo głośne.

Szybciej!, pomyślał Harry, nienawidząc tego, jak Snape uparcie starał się poruszać powoli, jak gdyby
dla jego dobra. Harry potrzebował, by robił to szybciej. Powolność była torturą, powolność nie
przynosiła mu wyzwolenia. Potrzebował tego szybciej i szybciej, albo zaraz spłonie. I wtedy, w

14

Dla niezorientowanych: kłykieć to staw łączący części palca.

cudowny sposób, Snape przyspieszył. Wbijał się szybko, a jego dłoń w idealnym tempie gładziła
penisa Harry'ego, przez co chłopak jęknął ponownie.

Snape wbijał się coraz szybciej, prawie nie robiąc przerw pomiędzy kolejnymi pchnięciami, i Harry
czuł, że zbliża się do końca. Zadrżał, będąc coraz bliżej i bliżej… i wtedy krzyknął w poduszkę,
dochodząc, a jego członek pulsował w rytmie jego orgazmu, naznaczając białymi smugami
prześcieradło Snape'a.

Tyłek Harry'ego zacisnął się mocno wokół niego, gdy chłopak dochodził, a jego ciało drgało
gwałtownie, i Snape nie mógł już dłużej wytrzymać. Przycisnął twarz do szyi Harry'ego i ugryzł go,
zatapiając kły w miękkim gardle. Gdy tylko krew chlusnęła mu na język, Snape doszedł, raz po raz
napierając na ciało Harry'ego i wypełniając jego tyłek spermą.

Kiedy skończył, opadł na Harry'ego, a jego ciężar sprawił, że chłopak wylądował brzuchem we własnej
spermie rozlanej na prześcieradle. Harry jęknął słabo i obrócił głowę, nie dbając o to, że policzkiem
wciska się w ślinę, którą zostawił na poduszce, gdy się w nią wgryzał. Dyszał i drżał, a jego ciało
powoli się ochładzało. Poczuł łzy spływające mu po policzkach i nie mógł zrozumieć dlaczego. Z
jakiegoś powodu to sprawiło, że zaczął się śmiać – lekko, bo wciąż był zdyszany.

Snape bezsilnie wysunął się spod Harry'ego, kładąc się obok niego, i natychmiast zaniepokoił się, gdy
zobaczył łzy na jego policzkach.

- Słodki Merlinie – wyszeptał, podnosząc niepewnie rękę, by otrzeć łzy. – Harry, przepraszam.

Harry potrząsnął głową, oszołomiony.

- N-nie. Wszystko w porządku, naprawdę – udało mu się wykrztusić. – Nie wiem, dlaczego płaczę –
dodał z łagodnym uśmiechem. – To szok, tak sądzę.

Wciąż przejęty, Snape przycisnął wierzch dłoni do czoła Harry'ego. Chłopak był zawsze o wiele
cieplejszy od niego, ale Snape nauczył się już, jak duża była to różnica, i teraz wiedział od razu, że
Harry wciąż jest odrobinę cieplejszy niż zazwyczaj. Nie był już jednak tak przeraźliwie gorący jak
jeszcze kilka minut wcześniej.

- Jak się czujesz? – zapytał.
- Dobrze – odpowiedział Harry, ale zmienił zdanie, gdy Snape zrobił niezadowoloną minę. – Trochę
obolały, trochę zdyszany, ale sądzę, że teraz ochłonę – powiedział zgodnie z prawdą.
- Jak bardzo obolały? – spytał Snape. W tym samym czasie spojrzał w dół, na wciąż wyeksponowane
pośladki Harry'ego, i jęknął, widząc rozmazaną na nich krew. – Merlinie! Harry, ty krwawisz.
- Mm, cóż, ugryzłeś mnie… – wymamrotał Harry, zamykając oczy. Był teraz naprawdę zmęczony.
- Nie, ty krwawisz. Z… – wskazał Snape, a potem lekko dotknął tyłka Harry'ego.

Harry zmarszczył brwi, wzdrygając się, gdy poczuł zimną dłoń na wciąż ciepłych pośladkach, po czym
otworzył oczy, starając się spojrzeć w dół. Oczywiście nie udało mu się to, ale zauważył penisa
Snape'a. Był pokryty krwią. W jakiś sposób jego umysł naprawdę tego nie zarejestrował.

- Ty tez krwawisz.

Snape spuścił wzrok, po czym jęknął.

- Ty głupi chłopaku! To twoja krew!
- Och, naprawdę? A to ci dopiero.

Snape jęknął ponownie.

- Rozerwałem cię! Powinieneś mi powiedzieć – warknął, wściekły na nich obu.
- To nie bolało. To było… niesamowite, tak właściwie – powiedział Harry, wyglądając na
zakłopotanego. – Ja… w ogóle się nie bałem. Nawet nie pomyślałem o… gwałcie.

Snape spojrzał na Harry'ego z zaskoczeniem. Chłopak został brutalnie wzięty przez bezmyślnego…
Wszystkim, o czym może myśleć, jest to, o czym nie myślał?, pomyślał Snape'a z niedowierzaniem.

- Harry, musimy zabrać cię do Poppy. Rozerwałem cię i – słodka Kirke, jak mogłem do tego dopuścić
– miałeś wysoką gorączkę.
- Przecież już ochłonąłem – zaprotestował Harry, czerwieniąc się. Naprawdę nie chciał, by
ktokolwiek wiedział o tym… co przed chwilą się stało. Snape był, Merlinie… Snape był niesamowity.
Snape… Dlaczego tak go nazywam? On przez cały czas nazywa mnie teraz Harrym, chyba że jest na
mnie zły… Dlaczego ja wciąż mówię na niego Snape? To dziwne, by nazywać swojego kochanka po
nazwisku, prawda? Cholera, Snape jest teraz moim kochankiem? Kiedy zacząłem myśleć o nim w ten
sposób?
- Nadal chcę, by obejrzała cię Poppy. Coś jest zdecydowanie nie tak – nalegał Snape.

Harry zrobił niezadowoloną minę. Wszystkim, czego chciał, była drzemka. Był pewien, że poczuje się
lepiej, gdy tylko trochę odpocznie. Spojrzał na Snape'a. Włosy mężczyzny były rozczochrane, a na
czole wysychał mu pot. Jego spojrzenie wyrażało troskę zamiast irytacji czy jakichkolwiek innych
emocji, z którymi Harry go identyfikował. Chłopak zauważył, że Snape zaczyna wywoływać jakieś
dziwne uczucie w jego brzuchu, choć zdecydowanie wciąż był dość przeciętny.

Ten nagi Snape, z krwią Harry'ego na swoim penisie i z zatroskaniem na twarzy, nie był jego wrogiem.
Nie był jego nauczycielem. Nie był jego wampirem. Był jego kochankiem.

- Zawsze nazywasz mnie teraz Harrym – wymamrotał.

Snape prawie w ogóle nie był zaskoczony zmianą tematu. Wiedział, że Harry ma do tego tendencje.

- Tak – odparł, bez efektu zastanawiając się, dlaczego chłopak poruszył ten temat.
- A ja wciąż mówię na ciebie Snape. Nie przeszkadza ci to?

Snape zmarszczył brwi. Nie zastanawiał się nad tym. Nigdy tak naprawdę nie przejmował się tym, jak
Harry go nazywa. Cóż, oczywiście publicznie oczekiwał, że Harry będzie mówił do niego „profesorze
Snape” lub „proszę pana”, ale to było wiadome.

- Nie, nie przeszkadza – odpowiedział. Harry wyglądał na rozczarowanego, a Snape doznał nagłego
przebłysku intuicji. – Jednak… nie będę miał nic przeciwko, jeśli będziesz mówił do mnie po
imieniu… gdy będziemy sami, jak teraz, oczywiście.

Harry uśmiechnął się.

- A zatem Severus.

Snape'owi spodobało się to. Podobał mu się ten uśmiech i dźwięk jego imienia w ustach Harry'ego.
Przez myśl przemknęło mu, że jeszcze bardziej spodobałoby mu się, gdyby zostało wykrzyczane przez
jego usta, i musiał odchrząknąć, ponownie szybko zmieniając temat.

- Możesz chodzić?
- Mhmm… ale nie mam na to ochoty – wymamrotał Harry. Zamknął oczy, zadowolony. – Tu jest
miło. Nie chcę nigdzie iść. Czuję się dobrze.
- Nie… – Snape przerwał, gdy usłyszał kroki. Usiadł prosto i spojrzał na drzwi. Trzy pary stóp.
Właśnie tego teraz potrzebowali – towarzystwa.
- Nie może pani tam jeszcze wejść, nie są gotowi, by się z panią zobaczyć – dotarł do niego przez
drzwi głos Killiana.

Harry otworzył gwałtownie oczy, słysząc hałas. Spojrzał na Snape'a, spanikowany. Mężczyzna
machnął ręką, dając mu znać, by był cicho.

- Nie obchodzi mnie, czy są gotowi. Trzymał mnie pan z dala od tych komnat zbyt długo, panie…
Killianie – dotarł do nich bardzo srogi i wyrażający irytację głos McGonagall. – Jesteś tu, bo
wyraziłam na to zgodę, i jeśli nie będziesz przestrzegać moich zasad, to wygnam cię z zamku. A
teraz się odsuń.
- Pani profesor, naprawdę nie sądzę…
- Panie Zabini, to nie miejsce dla pana, by się ze mną kłócić. Proszę zamilknąć.
- Nie mów tak do mojego towarzysza – warknął Killian.
- Nie przestraszysz mnie tymi kłami. Widziałam ostrzejsze. Jeśli nie możesz podać mi powodu, dla
którego nie dopuszczasz mnie do komnat Severusa przez ponad godzinę, odsuń się.
- Nie nadają się teraz do przyjmowania gości. Z całym szacunkiem, ale to są wampirze sprawy, o
których niewiele wiesz – warknął Killian.

Snape wiedział, że nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć. Szybko rozciągnął nad nimi narzutę, by
ukryć ich nagość… i krew. Następnie odchrząknął i powiedział głośno:

- Wpuść ją, Killianie.

Na chwilę zapadła cisza. A później drzwi do sypialni otworzyły się i do środka wmaszerowała bardzo
zła McGonagall; Killian i niepewny Blaise weszli za nią. Killian natychmiast stanął obok łóżka, a Blaise
poszedł za nim, choć było jasne, że nie chce uczestniczyć w żadnej bitwie, która się rozpęta.

McGonagall była zszokowana tym widokiem. Para na łóżku wyraźnie była naga i zajęta… cóż,
rzeczami, o których nie chciała myśleć, że Harry mógłby się nimi zajmować. Chłopak wyglądał na
szczególnie wymiętego

15

; jego włosy były jeszcze bardziej potargane niż zwykle, a spojrzenie

zmęczone. Nawet ziewał. McGonagall nie miała pojęcia, jak zareagować na tę sytuację.

Na szczęście Harry wybawił ją z kłopotów.

- Przepraszam, pani profesor. Wiem, że jest pani zdenerwowana.

Siląc się na spokój, McGonagall wyprostowała się.

15

Tak, wiem, że człowiek raczej nie może być wymięty, ale ten jeden raz chyba nikogo nie zabije 

- To nie pana wina, p-panie Potter. Ale Severus! Jak mogłeś…
- On jest moim towarzyszem, jak już wcześniej mówiłem, Minerwo. To jest naturalne. Będziesz
musiała się do tego przyzwyczaić – powiedział Severus tak spokojnie, jak tylko mógł. Nie był pewien,
czy Harry będzie chciał zrobić to ponownie, ale jeśli tak, cóż, nie było nic złego w upewnieniu się, by
Minerwa wiedziała, że to może stać się nagminne.
- Panie Potter, czy pan się na to zgodził? – zapytała McGonagall.

Harry spojrzał na nią z niezadowoleniem i skinął głową.

- Oczywiście. Snape… Severus nigdy nie zrobiłby czegoś, czego bym nie chciał.
- Severus… – McGonagall pokręciła głową. Więc teraz Harry nazywał go Severusem. Westchnęła.
Została pokonana. W tej sytuacji nie mogła zrobić nic innego, jak tylko zaakceptować to. I to właśnie
zrobiła. Odezwała się, skinąwszy lakonicznie głową. – Bardzo dobrze. Tak długo, jak pan Potter nie
wyraża sprzeciwu, zważywszy na okoliczności, nie będę się wtrącać. Jednak, Harry, gdybyś chciał to
zakończyć, wystarczy, że do mnie przyjdziesz.

Snape warknął, ale Harry wyciągnął dłoń, by złapać jego własną, i pokręcił głową, po czym spojrzał na
McGonagall.

- Dziękuję, pani profesor. Ale wszystko jest w porządku.

Snape zmarszczył brwi, patrząc na Harry'ego.

- Nie, czujesz się…
- Dobrze. Wręcz doskonale – naciskał Harry, rzucając mu słabe, ale piorunujące spojrzenie. Był
zmęczony.

Killian odchrząknął, by przyciągnąć uwagę wszystkich. Spojrzał na Snape'a.

- Poczuje się dobrze w ciągu kilku godzin, gdy odpocznie.
- Wiesz, co to jest? – zapytał Snape.
- Co się dzieje? – spytała McGonagall, niezadowolona z faktu, że została pominięta.
- Nic, o co należałoby się martwić. Jego ciało po prostu się przystosowuje. W końcu jesteście
całkowicie połączeni – wyjaśnił Killian.

Harry skrzywił się.

- Co to znaczy? Myślałem, że już się połączyliśmy, kiedy… ostatnim razem.

Killian uśmiechnął się krzywo i pokręcił głową.

- Nie, to był tylko seks, bez emocji – powiedział tajemniczo.

Obaj, Harry i Snape, wyglądali na nieco zaskoczonych odpowiedzią. Co zmieniło się w ich emocjach?

- To wszystko jest bardzo pouczające, ale przez ostatnią godzinę martwiłam się, że coś ci się stało,
Severusie, i jestem trochę rozczarowana, że nie wyjaśniłeś tego – powiedziała McGonagall.

Snape westchnął.

- Ayugi nie przyszedł, więc Harry i ja zdecydowaliśmy, by spróbować medytacji na własną rękę.
Jednak tygodnie bez prawdziwego kontaktu fizycznego z Harrym sprawiły, że stałem się trochę…
niecierpliwy. Reszta nie jest czymś, czym zamierzam się dzielić. To dość osobiste.
- Zeszłam na dół, by powiedzieć wam, że Ayugi miał ważne sprawy do załatwienia w Japonii i nie
wróci do jutra. Jednak on nie chciał mnie wpuścić – wyjaśniła McGonagall, kiwając głową w stronę
Killiana.

Muszę podziękować później Killianowi, pomyślał Snape. Mógł tylko wyobrażać sobie wyraz twarzy
McGonagall, gdyby im przerwała.

Harry parsknął śmiechem… po czym zmarszczył brwi.

- Severusie?
- Hm? – Snape spojrzał na Harry'ego, który przyglądał mu się z zakłopotaniem. – Co się dzieje?
- Um… nieważne. Później – wymamrotał Harry, kręcąc głową. Mógłbym przysiąc, że… nie, to
musiała być moja wyobraźnia.

Snape zmarszczył brwi, mrużąc oczy, a następnie spojrzał na Minerwę i westchnął. Rozluźnił się i
skinął głową Harry'emu.

- Dobrze. Minerwo, jeśli chcesz, możemy podyskutować w salonie. Chciałbym, żeby Harry tu
odpoczął.

McGonagall skrzywiła się.

- Niezależnie od szczególnych potrzeb waszej sytuacji, seks nie jest usprawiedliwieniem, by
opuszczać zajęcia.
- Jest wyczerpany. Potrzebuje odpoczynku. To jest bardzo męczące za pierwszym razem –
powiedział Killian.

McGonagall spojrzała na Harry'ego. Poza tym, że wyglądał na wymiętego i odrobinę
zaczerwienionego, jego powieki wyraźnie opadały. Westchnęła.

- Dobrze.

Snape skinął głową.

- Dziękuję. Za chwilę wyjdę. – Zaczekał, aż McGonagall opuści pokój, po czym spojrzał na Killiana.

Killian pokręcił głową.

- Wyjaśnię wszystko później. Na razie spraw, by było mu wygodnie. I nie martw się niczym, co
możesz… odkryć. To naturalne.

Snape przez chwilę wpatrywał się w niego z namysłem, a następnie skinął głową. Killian wyszedł, a
Blaise szybko podążył za nim, i drzwi zamknęły się cicho. Snape westchnął i spojrzał na Harry'ego.
Chłopak już spał. Tak ostrożnie jak tylko mógł, Snape wyszedł z łóżka i rozejrzał się za swoją różdżką.
Nie mógł jej nigdzie znaleźć, więc wyjął świeże ubrania, ubrał się i wyszedł do salonu. Znalazł swoją
różdżkę na podłodze i poprosił Minerwę o to, by poczekała jeszcze chwilę, po czym wrócił do
Harry'ego.

Zaklęciem oczyścił pościel i Harry'ego, i dyskretnie rzucił zaklęcie uzdrawiające na tyłek Harry'ego,
sprawiając, że chłopak odwrócił się z cichym jękiem. Potem mocniej opatulił Harry'ego i – po
impulsywnym, ale delikatnym cmoknięciu go w czoło – zostawił chłopaka, by spał.

~~~~~~

Harry był oszołomiony, kiedy wreszcie dotarł do biblioteki. Ostatnie godziny były, cóż, co najmniej
szokujące. Nieważne, że McGonagall w końcu zaakceptowała jego związek z Severusem, albo że
Killian zdawał się być źródłem informacji, czy nawet to, że Blaise zagroził, że powie Draconowi, co się
stało. Szokującą częścią był… Severus.

Nie Snape, już nie. Teraz to był Severus.

Severus kochał się z nim. Harry w żadnym wypadku nie zakładał, że Severus go kocha, ale na pewno
się z nim kochał. Tak, to było brutalne, chaotyczne i wyczerpujące, ale Harry czuł, że każdy ruch
Severusa niósł za sobą przywiązanie i, cóż, uczucia, jakie Severus żywił wobec niego. Severus tak
naprawdę nie myślał już o nim jak o towarzyszu. Harry wiedział, że dla Severusa był tylko Harrym. Był
Harrym i był pod jego opieką.

Nie bałem się, ani przez chwilę. Po prostu czułem się dobrze. tak jakbym wiedział, poza wszelkimi
wątpliwościami, że mnie nie skrzywdzi. I… nie zrobił tego. To było niesamowite. Gorączka i reszta.

- Harry, gdzie byłeś? Przegapiłeś wszystkie popołudniowe zajęcia. – Hermiona przerwała jego
rozmyślania, podchodząc do niego z naręczem książek.

Harry był zaskoczony; całkowicie zagubił się we własnych myślach.

- Um, byłem, uh… – zamotał się w wyjaśnieniach. Spojrzał ponad jej ramieniem, na Dracona.
Chłopak wpatrywał się w niego niewidzącym wzrokiem, wcale nie pomagając mu w myśleniu o
czymś innym.

Jeśli ty mu nie powiesz, ja to zrobię. On nie jest głupi, będzie wiedział, ale nie da tego po sobie poznać.
Boi się, że cię straci.

Słowa Blaise'a rozbrzmiewały mu w głowie i Harry wiedział, że musi być szczery. Ale taką rozmowę
najlepiej było przeprowadzić na osobności.

- Draco… możemy porozmawiać? Prywatnie?
- Po prostu wrócę do naszego stolika – powiedziała Hermiona, zrozumiawszy aluzję, i zostawiła ich.

Harry rozejrzał się. W bibliotece było sporo uczniów i większość z nich przyglądała im się z
ciekawością.

- Um, może nieco bardziej prywatnie – wymamrotał.
- Tutaj – powiedział Draco bezbarwnie, prowadząc Harry'ego do jednego z regałów na tyłach, gdzie
rzadko ktoś się pojawiał. Draco stanął naprzeciw Harry'ego, opierając się plecami o półki i nie

mówiąc ani słowa.
- Nie chcę cię okłamywać – zaczął Harry.
- Więc tego nie rób – odparł Draco, całkowicie bez emocji.

Harry odwrócił wzrok, nagle przerażony. A co, jeśli to był definitywny koniec? Co, jeśli to odepchnie
Dracona tak daleko, że nie będą mogli się nawet przyjaźnić? Muszę być szczery. On na to zasługuje,
pomyślał.

- Nie poszedłem na popołudniowe zajęcia, bo byłem ze Snape'em… Severusem. My… spaliśmy ze
sobą. Intymnie, nie rzeczywiście… spaliśmy. Za dużo – zamotał się.
- Więc teraz to jest Severus? – zapytał Draco.
- …Taaa. Coś się stało, cóż, oczywiście, że tak, ale mam na myśli, że coś się zmieniło. My… nie wiem
dokładnie, co to było. Killian wspomniał coś o tym, że w końcu jesteśmy całkowicie połączeni.
- I co to oznacza?
- Nie wiem. Severus tez nie. McGonagall przerwała nam, zanim Killian zdążył cokolwiek wyjaśnić.
- Chodziło mi o to, co to znaczy dla nas – uściślił Draco. Był dość szorstki i wyprany z emocji.
- Ja… nie wiem – odpowiedział szczerze Harry. – Miałem nadzieję, że my… Miałem nadzieję, że to
nie zmieni zbyt wiele.

Draco skinął głową, jak gdyby oczekiwał takiej odpowiedzi. Na chwilę spojrzał się na podłogę, po
czym przytaknął ponownie, samemu sobie, i uniósł głowę, napotykając spojrzenie Harry'ego.

- Nie chcę się tobą dzielić. Choć wiem, że nie jest to możliwe.
- Ja…
- Nie skończyłem – ciągnął Draco. – Ojciec mnie wydziedziczył i zabrał mi wszystkie fundusze.
Dyrektor McGonagall dała mi tutaj tymczasowy dom, ale nie mogę tu zostać na zawsze. Wiem, że
nie jestem mile widziany przez wiele osób. Blaise jest tu jedynym Ślizgonem poza mną, a teraz
nawet on ma kogoś, kto jest ważniejszy ode mnie, obojętnie jak próbowałby temu zaprzeczać.
Granger… Ona jest w porządku, ale jest przede wszystkim twoją przyjaciółką, a różnice między nami
są zbyt wielkie, by to zmienić. A jeżeli chodzi o Snape'a… Nie może być dłużej takim ojcem
chrzestnym, jakim powinien być. Nie, to nie jest twoja wina. Nawet gdybyś nie był jego
towarzyszem, wreszcie by go znalazł, a ja zostałbym sam. – Draco znowu spuścił wzrok, rozmyślając
uważnie nad swoimi następnymi słowami, po czym znów spojrzał na Harry'ego. – Ty, Harry… jesteś
jedynym, który ze mną zostanie. Jesteś jedynym, który chce, by nasza przyjaźń funkcjonowała bez
względu na koszta, pomimo tego, jak bardzo kiedyś się nienawidziliśmy. Myślę… że jesteś jedynym,
na którego mogę liczyć, że mnie nie opuści. Do tego… nie twierdzę, że zawsze będę rozumiał, i nie
twierdzę, że nigdy nie będę zły czy zazdrosny. Twierdzę, że pozostanę przy tobie tak długo, jak
będziesz mnie chciał.

Harry był zaskoczony. Draco… Draco nigdy tak całkowicie się nie otworzył, nigdy z taką łatwością nie
dzielił się swymi uczuciami. To… to zabrzmiało prawie jak wyznanie miłości, pomyślał Harry. Miłość?
Czy to mogło być to? Gotowość, by zostać przy kimś bez względu na wszystko? Chęć chronienia kogoś
tak bardzo, jak ja chcę go chronić i nie dopuścić do tego, by został sam… tak jak Snape robi to dla
mnie? Chcę chronić ich obu. Chcę zostać z nimi na zawsze. Czy jestem zakochany?

- Granger czeka – powiedział cicho Draco, gdy Harry milczał zbyt długo. – Ma ci coś ważnego do
powiedzenia – dodał, mamrocząc.
- Może poczekać.

Draco spojrzał na niego z zaskoczeniem.

Harry zrobił krok naprzód, wahając się tylko przez chwilę, po czym pokonał krótki dystans między
nimi.

- Ja… również chcę zostać przy tobie, tak długo, jak za mną wytrzymasz. Ja też nie chcę być sam.
- Masz Snape'a – mruknął Draco.

Harry skinął głową, a słaby uśmiech wypłynął na jego wargi.

- Tak, mam. Ale przypuszczam, że bycie Chłopcem, Który Nie Umarł uczyniło mnie chciwym,
ponieważ nie jestem zadowolony z dzielenia życia tylko z jedną osobą. Chcę was obu.
- Phi – prychnął Draco, choć jego spojrzenie znów wyrażało jakieś emocje, gdy z powrotem podniósł
wzrok na Harry'ego. – Przypuszczam więc, że powinniśmy wypróbować pomysł Granger.

Harry otworzył szeroko oczy.

- Znalazła coś?

Draco skinął głową.

- Tak.
- No to chodźmy z nią porozmawiać! – rzucił Harry z ekscytacją, chwytając Dracona za rękę i
wyciągając go z ich kryjówki. Znaleźli Hermionę siedzącą przy stole zapełnionym grubymi,
oprawionymi w skórę tekstami, które wyglądały tak, jakby nie były otwierane od lat. Harry
rozpoznał je, ponieważ w ostatnich dniach przedzierali się przez najrzadziej używane działy z
książkami. Stare teksty, których nauczyciele już nie używali; nie dlatego, że zostały zakazane, ale
tylko dlatego, że były już przestarzałe, a opisane w nich zaklęcia i eliksiry rzadko kiedy były używane
we współczesnym czarodziejskim świecie.

Hermiona czytała książkę obłożoną w dziwną zieloną skórę z ciemnoczerwonymi piórami
pokrywającymi grzbiet. To wyglądało bardzo… świątecznie, ale w jakiś sposób jednocześnie
złowróżbnie. Podniosła na nich wzrok, gdy się zbliżyli, wyłapując ekscytację Harry'ego i skrytość
Dracona.

- Czy coś się stało, Harry? – zapytała grzecznie.

Harry przystanął, marszcząc brwi. Przypuszczam, że jej również powinienem powiedzieć.

- Och, um, podobno Sna… Severus i ja całkowicie się połączyliśmy.

Draco usiadł naprzeciw Hermiony i posłał jej nieznaczny uśmiech, gdy spojrzała na niego z
niepokojem. Skinęła lekko głową i ponownie skupiła uwagę na Harrym.

- Myślałam, że już jesteście połączeni. Wiązanie się wampirów ma miejsce podczas seksu i picia krwi
– powiedziała Hermiona pytającym tonem.

- Cóż… Killian nie miał czasu na wyjaśnienia, zanim przerwała nam McGonagall – wytłumaczył Harry.
– Ale… wierzę mu. Czułem… było inaczej niż wcześniej – powiedział, spoglądając na Dracona.
Blondyn odwrócił się od niego. Harry westchnął i usiadł obok Dracona. Może mówić, że wszystko z
nim z porządku, ale ja wiem, że będzie zdenerwowany i poczuje się beznadziejnie, jeśli to my (Harry i
Snape – przyp. tłum.) będziemy na pierwszym miejscu. A jednak wciąż chce spróbować, więc… po
prostu będę tam dla niego. Pokażę mu, że zależy mi na nim tak samo. Nie pozwolę na to, by był sam.
- Cóż, chciałabym wiedzieć, co spowodowało tę różnicę, gdy Killian już to wyjaśni. Jeśli nie masz nic
przeciwko podzieleniu się tym – powiedziała Hermiona.
- Jasne – przytaknął Harry. – Um, Draco powiedział, że coś znalazłaś.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie na tę zmianę tematu.

- Tak, znalazłam. To jest naprawdę znakomite. I w rzeczywistości dość proste. Nie mogę uwierzyć, że
nikt nie pomyślał o tym wcześniej.
- Prawdopodobnie dlatego, że nikt wcześniej nie był w mojej sytuacji – powiedział oschle Harry.
Taaa, był po prostu jedyny w swoim rodzaju, prawda?
- Prawdopodobnie. Jednak wciąż jestem pewna, że to może mieć inne zastosowania – powiedziała
Hermiona, brzmiąc na bardzo pewną siebie.
- Och, po prostu powiedz mu to już – jęknął Draco.
- No dobra. Tutaj. Ten tekst został napisany przez entuzjastycznego miłośnika mugoli, który
studiował medyczne metody mugoli przez kilka lat. Wyjaśnia każdą mugolską metodę leczenia
chorób, a następnie porównuje je do współczesnych i dawnych czarodziejskich metod. To naprawdę
fascynujące.

Harry był zaskoczony tym, że Hermiona faktycznie choć raz miała rację. To brzmiało fascynująco.
Wziął od niej książkę i spojrzał na stronę, na której ją otworzyła. Tekst mówił o transfuzji krwi. Harry
otworzył szerzej oczy.

- To naprawdę tu jest? Czarodziejski sposób na przeprowadzenie transfuzji krwi?
- Cóż, nie całkiem. Od kiedy zaklęcia i eliksiry z łatwością leczą większość chorób przenoszonych
przez krew, transfuzje nie są już przeprowadzane w czarodziejskim świecie. Jednak autor, Jakobah
Schmidt, porównuje transfuzje krwi do kilku mrocznych zaklęć stosowanych przy ochronie krwi. Co
oznacza, że słusznie zakładałam, gdzie najprawdopodobniej znajdziemy naszą odpowiedź, ale nie to
jest najbardziej fascynującą częścią. Najbardziej fascynującą częścią jest to, że istnieje eliksir, który
może być użyty przy wprowadzaniu do rodziny nowego jej członka. Był często używany przez
czystokrwiste pary, które były bezpłodne. Zamiast dzielić się swymi problemami ze światem, czego
nigdy by nie zrobili, adoptowali dziecko w tajemnicy, czasami płacąc tysiące galeonów, by kupić
dziecko od jakiejś biednej pary czarodziejów, którzy posiadali obiecujące magiczne zdolności.
Wyjeżdżali gdzieś dyskretnie na roczne wakacje, po czym wracali, mając już ze sobą dziecko.
Wszystko odbywało się na boku, a autor nie ujawnił żadnych nazwisk, więc nie mam żadnych
konkretnych przykładów, by to porównać. Niektórzy spekulują, że śmierć autora – stratowanego
przez stado dzikich hipogryfów – została ukartowana przez część czystokrwistych rodzin,
zdenerwowanych przez to, że wyjawił ich tajemnice.
- To świetnie, Hermiono, ale co to za eliksir? – przerwał Harry.
- Och. Cóż, dziecko, które adoptowali, potrzebowało niezbędnej krwi, aby być prawidłowo
zidentyfikowanym i w pełni oszukać pozostałych czarodziejów, oraz wiążących krew zaklęć, na

wypadek, gdyby ich więzi i tak były kwestionowane. Brali dziecko i wkładali je do specjalnego
rodzaju kąpieli, przygotowanej z wód leczniczych pochodzących z poświęconej studni lub stawu
albo innego poświęconego źródła. Potem dwóch członków rodziny, żona i mąż, dodawało swą
własną krew do wody. Intonowali zaklęcie, mieszając wodę swoimi różdżkami, ruchem przeciwnym
do wskazówek zegara, a dziecko przyjmowało ich krew. Nie jest powiedziane dokładnie w jaki
sposób, ale przypuszczam, że eliksir wchłaniał się miejscowo – przez skórę i dalej do krwioobiegu.
Dziecko musiało być pozostawione na dwa dni. I znowu – nie wiem, jak dziecko miałoby przeżyć pod
wodą, ale podejrzewam, że to właśnie z tym objawiały się lecznicze właściwości wody – zakończyła
Hermiona.

Harry zmarszczył brwi, samemu czytając fragment. To brzmiało na dość łatwe, choć nie wiedział, skąd
wezmą poświęconą leczniczą wodę. Zwłaszcza wystarczającą jej ilość, by wykąpać w niej Dracona.
Wtedy przypomniał sobie odrodzenie Voldemorta.

- Voldemort, gdy wrócił do życia… był jak dziecko i został włożony do kociołka, i moja krew
również… ale Glizdogon dodał tam również kość ojca Riddle’a oraz własną dłoń. I zajęło tylko kilka
chwil, zanim Voldemort się odrodził.

Hermiona skinęła głową.

- Tak. To była prawdopodobnie inna wersja tego samego zaklęcia. Tak podejrzewam, ponieważ
Voldemort chciał być dorosłym, a nie dzieckiem, a skoro technicznie był martwy, zaklęcie
potrzebowało silniejszego eliksiru. Albo wszystko inne razem, przez co tylko przypomina ten nasz.
Niezależnie od tego uważam, że ten będzie pasował do naszych potrzeb.
- Yyy… krew, w porządku. Zaklęcie, mogę je rzucić. Ale masz może pojęcie, skąd weźmiemy
wystarczającą ilość poświęconej leczniczej wody? – zapytał Harry.

Hermiona wyglądała na zaskoczoną.

- Poświęcona lecznicza woda jest łatwa do zdobycia. Sprzedają ją w galonach

16

w każdej aptece. To

dość powszechnie stosowana baza do eliksirów wśród biednych rodzin, których nie stać na droższe
lecznicze składniki do eliksirów.
- Och – rzucił głupio Harry. Następnie uniósł brew. – Czystokrwiści używali takich składników jak
pospólstwo?
- Cóż, adoptowali ich dzieci. Jestem pewna, że istnieje wiele sprzeczności w mentalności
czystokrwistych – stwierdziła Hermiona.
- Czy możecie przestać mówić o czystokrwistych tak, jakbyśmy byli jakimiś chorymi ludźmi? – uciął
Draco.

Harry zamrugał.

- Um… nie chciałem cię obrazić. Naprawdę nie myślałem konkretnie o tobie… ani o twojej rodzinie.
Poza tym, czy nie odnosicie się do mugolaków w ten sam sposób?

Draco skrzywił się.

16

Galon – miara objętości (pojemności) płynów i ciał sypkich stosowana w krajach anglosaskich. Angielski i

amerykański przelicznik różnią się od siebie, ale wg angielskiego jest to 4,54561 litra.

- To jest… och, dobra. Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. Więc mam być zanurzony w wodzie z
dodatkiem krwi przez dwa dni?
- Nie – odparła Hermiona. – Sześć.
- Co?! – wykrzyknęli Draco i Harry.
- Cóż, eliksir jest dla dziecka. Draco, jesteś o wiele większy niż dziecko, a więc potrzeba więcej krwi i
więcej czasu, by twoje żyły całkowicie wchłonęły krew.
- Więc po prostu powinienem leżeć otoczony wodą przez sześć dni i prawdopodobnie się utopić?!
- Nie utopisz się. Będziemy stale nad tobą czuwać, by upewnić się, że tak się nie stanie, ale
naprawdę uważam, że lecznicza woda utrzyma cię przy życiu i da ci możliwość oddychania.
- Będę się nudzić – powiedział Draco bez ogródek.
- Umieścimy cię w tymczasowej śpiączce. Robili to dzieciom, by nie szamotały się i nie płakały.
- Pomarszczę się – powiedział Draco ze zwątpieniem.

Harry wyszczerzył się.

- Cóż, przynajmniej zobaczę, jak będziesz wyglądał jako stary człowiek. AU!

Draco pacnął Harry'ego w tył głowy. Skrzywił się, zerkając na Hermionę.

- Jak wyjaśnimy moją nieobecność?
- Myślę, że zrobimy to podczas przerwy świątecznej. Do tego czasu zdobędę wodę, a w zamku
będzie tak wiele osób, że profesor McGonagall będzie miała za dużo na głowie, by zauważyć twoją
nieobecność – wyjaśniła Hermiona.

Harry skinął głową.

- Brzmi tak, jakby miało zadziałać.
- Oczywiście, że zadziała – powiedziała Hermiona, urażona. – Jedynym problemem jest znalezienie
jakiegoś miejsca do umieszczenia kociołka. To musi być miejsce, do którego oboje dostaniemy się z
łatwością, by nad tobą czuwać, Draco. Ale też takie, w którym nikt nie będzie nam przeszkadzał.
- Co z Pokojem Życzeń? – zaproponował Harry.
- To mogłoby się sprawdzić… ale obawiam się możliwości, że ktoś przypadkowo się na niego
natknie. To musi być bardziej tajne.
- Co z łazienką Jęczącej Marty?
- Marta jest zbyt wścibska i może nagle stwierdzić, że popływa sobie w eliksirze, a naprawdę nie
chcę nawet myśleć o tym, co mogłoby się stać, gdyby duch dostał się do mikstury – powiedziała
Hermiona. Nagle uśmiechnęła się. – Mam! Komnata Tajemnic!

Draco wyprostował się gwałtownie.

- Co?

Harry pomyślał przez chwilę, po czym skinął głową.

- Taaa, to może się udać. Nikt o niej nie wie, a nawet gdyby wiedzieli, nie mogą tam wejść beze
mnie. Możemy użyć naszych mioteł, by się tam dostać.
- Co rozumiesz przez to, że nikt nie dostanie się tam bez ciebie? Gdzie jest Komnata Tajemnic? –
zapytał Draco.

- Jest pod zamkiem. Salazar zbudował ogromne pomieszczenie, które jest połączone ze szkolnymi
wodociągami. To właśnie tak poruszał się bazyliszek na drugim roku – wyjaśnił cicho Harry,
pamiętając o innych uczniach w bibliotece.
- Jak dostałeś się na dół? – spytał Draco, całkowicie zainteresowany.
- Zepsute umywalki w łazience Jęczącej Marty ukrywają sekretne przejście. Trzeba przemówić w
języku węży do węża na kranie.

Uśmieszek wypłynął na twarz Dracona.

- Doskonale. To dlatego tylko dziedzic Salazara może się tam dostać.
- Tak, tylko że ja nie jestem dziedzicem Salazara. Tom Riddle… Voldemort był.
- Więc użyjemy Komnaty? – zapytała Hermiona.

Harry spojrzał na Dracona. Draco spojrzał na Harry'ego, naprawdę spojrzał, i zastanowił się, czy
rzeczywiście chce tak ryzykować. Czy rzeczywiście chce stać się inna osobą? Skażona krew, tak
właśnie mówił jego ojciec. Przyniósłby wstyd swojej rodzinie. Choć już przyniosłem, według nich,
pomyślał. Ale dla Harry'ego wciąż jestem sobą.

Draco skinął głową.

- Tak, użyjemy Komnaty.

54. Upadek

Harry wiercił się nerwowo na sofie Snape'a. Snape stał przy kominku z rękami skrzyżowanymi na
piersi w sposób, który mówił, że jedynie z powodu rozkazu nie podszedł do Harry'ego i nie wziął go w
ramiona. Killian zniknął w nocy – jak poinformował Snape Harry'ego, gdy ten się pojawił – i nie
wyjaśnił niczego w sprawie ich „całkowitego połączenia”. Harry pomyślał, że było to bardzo wygodne.
Snape pomyślał tak samo, ale nie mogli nic z tym zrobić.

Ayugi stał w połowie drogi między kanapą a kominkiem, wyglądając tak samo spokojnie jak zawsze.

- Widzę, że nie byłeś posłuszny moim rozkazom i dotknąłeś Harry'ego, co skończyło się gorączkową i
pospieszną rundką seksu.
- Nie była pospieszna – warknął Snape, jakby był tym bardzo urażony. Ostatecznie, jeśli wierzyć
zegarowi, pieprzyli się wczoraj przez ponad godzinę.
- Nie o to chodzi. Nie wypełniłeś mojego polecenia. Wydałem je z konkretnych powodów.
- Których nigdy nam nie wyjaśniłeś – warknął Snape.
- Och, naprawdę? Bardzo przepraszam, musiałem zapomnieć. Wyjaśnię teraz. Powiedziałeś mi, że
tobie stosunkowo łatwo było odnaleźć połączony magiczny rdzeń, ale było to bardzo trudne dla
pana Pottera. Właściwie nie mógł go nawet wyczuć, dopóki ty go nie znalazłeś. Jako że wampiry
wydają się być bardzo związane ze swymi towarzyszami, doszedłem do wniosku, że fizyczny kontakt
z panem Potterem ułatwia ci znalezienie połączonego magicznego rdzenia, ale utrudnia to panu

Potterowi – wytłumaczył Ayugi. – Skoro pan Potter musi skupić się na szukaniu połączonego
magicznego rdzenia bardziej od ciebie, stworzyłem regułę niedotykania. Wydawała się działać
dobrze aż do wczoraj, prawda? – zapytał Ayugi, prosząc Harry'ego wzrokiem o potwierdzenie.

Harry przygryzł dolną wargę, myśląc.

- Cóż… byłem w stanie lepiej się skoncentrować i medytować… ale nie odnalazłem połączonego
magicznego rdzenia.
- Nie szukałeś go. W pierwszej kolejności musiałeś przyzwyczaić się do medytacji, by łatwo wpadać
w stan kontemplacji. Gdy tylko to opanowałeś, miałem nauczyć cię odszukiwać połączony magiczny
rdzeń, co – jak wierzę – zrobiłbyś z łatwością.
- Ale… Severus również musiał go znaleźć. To nie mogę być tylko ja, obaj musimy wiedzieć, jak go
odnaleźć – zaprotestował Harry.
- Tak, ale dla pana Snape'a to była tylko kwestia dotknięcia cię i już go znajdował. Z czasem to
stawałoby się coraz łatwiejsze, dopóki by cię nie dotknął. Następnie musiałbyś opanować
wychwytywanie połączonego magicznego rdzenia i może nawet doszłoby do manipulowania nim.
- Więc w zasadzie to było tylko dla mojego dobra? – zapytał Harry.

Ayugi skinął głową.

- Dokładnie.

Snape zamknął na chwilę oczy. Ten Ayugi naprawdę zaczynał przyprawiać go o ból głowy. Całkowicie
rozumiał, dlaczego Ayugi zrobił to, co zrobił; to miało sens. Jednak naprawdę wkurzało go to, że Ayugi
nie przedstawił im tego planu na początku. Otworzył oczy i spojrzał surowo na mężczyznę.

- Ufam, że w przyszłości nie będziesz ukrywał przed nami takich planów, skoro może to
spowodować oczywiste nieprzyjemności.
- Ach, tak, oczywiście – potwierdził Ayugi kiwnięciem głową.
- Nieprzyjemności? – zapytał Harry. Choć był tym zainteresowany, żadna szkoda nie wyniknęła z
braku znajomości planu Ayugi’ego. Nie, żeby nie chciał ich znać w przyszłości – po prostu
zastanawiał się, jakie „nieprzyjemności” miał na myśli Snape.

Snape natychmiast pożałować tego określenia. Nie widział nic nieprzyjemnego w więzi z Harrym.
Wręcz przeciwnie: cała ta sytuacja była tak niebiańska, że ledwie mógł uwierzyć w to, co się stało, gdy
obudził się tego ranka.

- Ach, być może zbyt pochopnie dobrałem słowa. Nie miałem na myśli „nieprzyjemne”, chodziło o…
„nieoczekiwane” – poprawił się.

Harry zmarszczył brwi, ale skinął głową. Zaniepokoiło go to, że pierwszym słowem, jakie przyszło
Snape'owi na myśl, gdy mówił o ich kochaniu się, było „nieprzyjemne”. W jego umysł wkradła się
niepewność, że może nie był czegoś świadom, i zaczął się zastanawiać, czy może nie zrobił czegoś źle,
może nie zadowolił Snape'a. Myślał, że tak, ale może Snape żałował tego wszystkiego.

- Może nadszedł czas, by wznowić naszą medytację? – zapytał Ayugi. – Panie Potter, wierzę, że teraz
łatwiej będzie panu dotrzeć do połączonego magicznego rdzenia.
- Och, racja – wymamrotał Harry. Zaczekał, aż Snape usiądzie, po czym usiadł naprzeciw niego,

naśladując jego pozycję ze skrzyżowanymi nogami i dłońmi ułożonymi na kolanach, wnętrzem do
góry. – Czy wciąż nie możemy się dotykać? – spytał.
- Gdy tylko będziesz w stanie sięgnąć i chwycić rdzeń, pozwolę na dotyk – odparł Ayugi. Założył
swoje specjalne okulary i usiadł na podłodze o stopę od nich, by ich obserwować.

~~~~~~

- …był całkowicie zniszczony! Ktoś musiał tam ćwiczyć dość niebezpieczne uroki – mówiła Lavender
podczas śniadania. – Najgorsze było to, że woda była wszędzie.

Hermiona, która tylko połowicznie słuchała prowadzonych wokół niej konwersacji, podniosła wzrok,
słysząc ten komentarz, i zapytała:

- Co się stało?

Ginny i Lavender spojrzały na nią, zaskoczone. Ostatnio Hermiona była dość zamknięta w sobie,
studiując dziwne teksty jeszcze częściej niż zwykle. Lavender szybko oprzytomniała i odpowiedziała:

- Toaleta dziewcząt przy sali eliksirów jest zalana i wygląda tak, jakby w ściany uderzyło jakieś
potężne zaklęcie. Wszystkie są popękane i rozwalone.
- To naprawdę obrzydliwe. Widziałam wczoraj powódź, ale pomyślałam, że to Marta musiała to
zrobić – dodała Ginny. – Ale nie mogłaby tak poniszczyć ścian.
- Nie, nie mogłaby – wymamrotała Hermiona, ponownie zamyślona. – Właściwie nikt nie mógłby
tego zrobić.
- Co masz przez to na myśli? – zapytała Ginny.
- Czy ktokolwiek przeczytał „Historię Hogwartu”? No naprawdę! – burknęła Hermiona. – Rozdział
ósmy, konserwacja zamku. Wyjaśnia, że zamek od wieków stoi bez żadnych uszkodzeń, ponieważ są
w niego wbudowane bardzo potężne zaklęcia. To niemożliwe, by ściany, podłogi, sufity czy rury
zostały zniszczone magią.

Lavender zmarszczyła brwi.

- Ale ja to widziałam. Ściana wyglądała tak, jakby była rozwalona. To znaczy… stała, ale brakowało w
niej sporych kawałków. Myślisz, że ktoś mógłby rozbić ją czymś zamiast używać magii?
- Czy jest w ogóle ktoś na tyle silny, by to zrobić? – zapytała Ginny.
- Troll mógłby – odpowiedziała Hermiona nieobecnym głosem, zatopiona w myślach. – Ale nie
sądzę, by troll ponownie był w stanie dostać się do szkoły – zastanawiała się głośno. – To naprawdę
dziwne… Zaklęcia zostały nałożone przez samych Założycieli, a od tego czasu każdy dyrektor
dodawał do tego własne. To dlatego temperatura w zamku zawsze jest idealna, a hydraulika zawsze
działa, chyba że Marta doprowadzi do tego… O rety!

Hermiona zerwała się i wybiegła z Wielkiej Sali, zostawiając za sobą Ginny i Lavender, które
wpatrywały się w nią. Ron, który zajmował się własnymi sprawami, dopóki Hermiona się nie zerwała,
zwrócił uwagę na dziewczyny.

- Dokąd poszła Hermiona? – zapytał.
- Nie mam pojęcia – odparła Lavender, kręcąc głową.

Ron zmarszczył brwi. Hermiona ostatnio spędzała wiele czasu z Harrym i Malfoyem. Zapytał ją, czemu
spędza tyle czasu w bibliotece, ale odpowiedziała mu tylko, by się tym nie martwił. Wszyscy ostatnio
mówili mu, by się nie martwił. Zaczynało go to naprawdę wkurzać.

Jak mogą oczekiwać, że nie będę się martwił? Charlie został schwytany przez Czarnego Pana, Fred i
George projektują super tajny, szpiegowski sprzęt dla Zakonu, a Bill jest na jakiejś tajnej misji,
prawdopodobnie dając się właśnie zabić. Podczas gdy ja jestem tutaj, siedząc bez żadnej wskazówki,
co robić, nie będąc nawet świadomym tego, co dzieje się w życiu moich przyjaciół, i próbując nie
przekląć następnej osoby, która powie mi…

- Nie martw się, Ron – powiedziała Lavender, zauważając poważny wyraz twarzy Rona.
- Nie MARTWIĘ SIĘ! – wrzasnął Ron, zrywając się na nogi.

Wszystkie pogawędki w Wielkiej Sali urwały się i wszyscy odwrócili się, by zerknąć na Rona. Nawet
nauczyciele. Ron spojrzał na nich, po czym obrócił się i wypadł z Wielkiej Sali.

- Cholera – wymamrotał pod nosem Dean. – Myślałem, że nas wszystkich przeklnie.

Neville skinął głową.

- No cóż, potrafi być trochę przerażający.

Profesor Lupin, choć trochę źle się czuł przez zbliżającą się pełnię, zdecydował, że pozostało mu
porozmawiać z Ronem. Chłopak był wyraźnie zmartwiony i wyglądało na to, że jedyną radą, jaką
dawali mu wszyscy, było to, by się nie martwił. Co widocznie w ogóle nie pomagało.

Wymawiając się od rozmowy z Hagridem, wyszedł, by znaleźć chłopaka. To nie było trudne, mógł
znaleźć go nawet bez śladu zapachu. Ron opierał się o ścianę w korytarzu wychodzącym z Wielkiej
Sali.

Chłopak spojrzał w górę, gdy się zbliżył.

- Przyszedłeś zapytać, czy wszystko w porządku? – zapytał napastliwie.
- Nie, chyba że chcesz, bym to zrobił – odpowiedział Remus lekkim tonem. Oparł się o ścianę obok
Rona i wetknął ręce do kieszeni. – Myślę jednak, że Minerwa może mnie przesłuchać, gdy tam
wrócę, więc gdybyś chciał wybawić mnie z kłopotu…
- Wszystko w porządku – powiedział Ron, tak jak powtarzał to za każdym razem.
- Ach, dziękuję – odparł Remus.

Po kolejnej chwili ciszy Ron spojrzał na Remusa pytająco.

- Nie zamierzasz nic powiedzieć o moim wybuchu?
- Nie, myślę, że musiałeś to z siebie wyrzucić. Czujesz się teraz lepiej?

Ron zastanowił się nad tym i skinął głową.

- Taaa, przypuszczam, że tak. Wszyscy powtarzają mi, żebym się nie martwił, jak gdyby moi bracia
nie ryzykowali życiem, podczas gdy ja siedzę tu i nic nie robię. Nie wiem, jak Ginny może to znieść.
- Przecież coś robisz. Przygotowujesz się, więc – gdy nadejdzie czas – dołączysz do swoich braci i
będziesz walczyć, by ocalić Charliego. Nie jesteś jedynym, który nie może robić nic poza
przygotowywaniem się. Jest pewien młody człowiek, który desperacko próbuje stać się silniejszym,
aby ocalić dla ciebie twojego brata.
- Masz na myśli Harry'ego?

Remus skinął głową.

- On potrzebuje twojego wsparcia, Ron. Twojego i wszystkich swoich przyjaciół.
- Ma teraz Snape'a i Malfoya, i nawet Zabiniego oraz inne wampiry. Nie wspominając o Hermionie.
- Racja, ma ich wszystkich, ale każde z nich odgrywa swoją rolę. Severus i Draco go kochają, choć
jestem pewien, że jeszcze nie zdają sobie z tego sprawy, więc nie mogą pomóc mu w
podejmowaniu trudnych decyzji, jako że wszystkim, o czym mogą myśleć, jest jego samopoczucie.
Pozostałe wampiry w ogóle nie myślą o jego samopoczuciu, a pan Zabini jest kimś, kogo Harry
nienawidził przez większość swojego życia, a nie kimś, z kim naprawdę może porozmawiać –
wyjaśnił Remus.
- Co z Hermioną? – zapytał uparcie Ron.
- Hermiona jest bardziej jak ty, z tą różnicą, że jest dziewczyną – dodał Remus z uśmiechem. –
Jestem pewien, że są pewne rzeczy, o których Harry wolałby porozmawiać z innym młodzieńcem,
zwłaszcza z takim, którego uważa za brata – wytłumaczył uprzejmie Remus.
- Cóż… a co z tobą?
- Ja… nie jestem kimś, kogo Harry teraz potrzebuje. Będę dobrym ojcem chrzestnym, gdy będzie
tego potrzebował, i zawsze przyjacielem, ale on teraz potrzebuje dwojga najlepszych przyjaciół, by
stali przy nim i wspierali go, bez względu na to, co nastąpi. On cię potrzebuje, Ron, tak jak ty
potrzebujesz jego.

Ron nie zaprzeczył, że potrzebuje Harry'ego. Prawda była taka, że potrzebował. Tęsknił za Harrym i
Hermioną. Oboje oddalili się od niego, jakby nie mogli poradzić sobie z problemami, które teraz mieli.
A on wiedział, że mieli problem, ponieważ spędzali więcej czasu w bibliotece, niż miała to w zwyczaju
nawet Hermiona.

Nawet Hermiona mówi mi, żebym się nie martwił, pomyślał.

- Co z Ginny?
- Wiesz już, że cię potrzebuje, ale bez względu na to, jak wiele będzie trenować, wiesz dobrze, że
wasi rodzice nie pozwolą jej walczyć. Ona nie może robić nic poza wspieraniem swoich braci, ale ty
możesz.

Ron zmarszczył brwi. Nie pomyślał o tym. Jak bezradna musi czuć się Ginny, wiedząc, że nie będzie
mogła nic zrobić, bez względu na wszystko, poza modleniem się o to, by wszystko poszło dobrze?

- Więc mówisz, że nie mogę zrobić nic poza pomaganiem Harry'emu?
- Mówię, że to bezpieczne miejsce, by zacząć, dopóki nie zdecydujesz, co chcesz robić – odparł
Remus. Poklepał Rona po ramieniu, odsuwając się od ściany. – Zrobisz to, co będzie słuszne –
zapewnił go, opuszczając rękę i odchodząc.

Ron odczekał chwilę, po czym zawołał go.

- Hej… um, dzięki, profesorze.

Remus uśmiechnął się.

- Remus, Ron. Potrzebujesz przyjaciela.

Ron uśmiechnął się.

- Dzięki, Remusie.

Ron zaczekał, aż Remus nie zniknie mu z pola widzenia, po czym westchnął i odbił się od ściany.
Remus miał rację. Nie wiedział, co zrobić, by pomóc swoim braciom, więc zamiast siedzieć i czekać, aż
odpowiedź sama do niego przyjdzie, powinien pomóc swoim najlepszym przyjaciołom. Harry i
Hermiona potrzebowali go.

Cóż, nadszedł czas na wizytę w bibliotece.

~~~~~~

- Draco! – wykrzyknął Harry, dobiegając do blondyna. Właśnie wyszedł od Severusa i zamierzał
pójść na poranne zajęcia, gdy zauważył przed sobą Dracona. Posłał blondynowi promienny, pełen
dumy uśmiech. – Zgadnij, co właśnie zrobiłem!

Draco zatrzymał się w pół kroku i spojrzał na zadowolony… nie – ekstatyczny wyraz twarzy Harry'ego.
To sprawiło, że uśmiechnął się mimowolnie. Szybko zamienił to w uśmieszek.

- Potter, nie lubię zgadywanek – powiedział tak surowo, jak tylko mógł… co w ogóle nie było surowe
w obliczu idiotycznego szczerzenia się Pottera.
- Dotknąłem go, połączonego magicznego rdzenia. To było niesamowite. Nie uwierzysz, jakie to
dziwne uczucie, dotknąć go… To znaczy, to tak, jakby był oddzielony od ciebie, ale gdy go dotykasz,
odczuwasz to tak, jakbyś głaskał część siebie, i to właśnie to jest dziwne – powiedział Harry bez
tchu, podekscytowany. Zajęło mu to godzinę, ale udało mu się uchwycić rdzeń. Snape prawie
wyskoczył ze skóry, a Harry przestraszył się tak bardzo, że całkowicie stracił koncentrację. Jednak
był to jakiś początek, a Ayugi był zadowolony.

Draco uśmiechnął się.

- To dobrze. W takim razie wkrótce będziesz w stanie go kontrolować?

Harry skinął głową.

- Taaa. To zajmie trochę czasu, ale zależy mi na tym. Ayugi sądzi, że będziemy w stanie zacząć
manipulowanie nim podczas zimowej przerwy. Spędzimy… cholera!
- Co?

Harry westchnął, krzywiąc się.

- Ayugi chce poświęcić całą zimową przerwę na próby manipulowania połączonym magicznym
rdzeniem. Chce ćwiczyć całymi dniami.

Draco znieruchomiał, a jego twarz zobojętniała.

- Co z eliksirem?

Harry westchnął, z niepokojem przesuwając ręką po swoich włosach.

- Cholera. Nie wiem. Nie wiem, jak wyjaśnię nieobecność na zajęciach.

Draco skinął sztywno głową.

- Cóż, wszystko jest w porządku. Granger będzie pilnować eliksiru. I tak jest o wiele lepsza w
eliksirach niż ty. Połączony magiczny rdzeń jest ważniejszy. – Wszystko jest ważniejsze ode mnie,
jeśli dotyczy Snape'a.

Harry natychmiast pożałował, że w ogóle to powiedział.

- Nie, nie, nie. Nie w tej kwestii, Draco. Mogę ćwiczyć z rdzeniem w każdej chwili, ale mamy tylko
przerwę zimową, by wykonać zaklęcie. To nie tylko pilnowanie eliksiru, Draco, to pilnowanie ciebie.
Będziesz wiele ryzykował, przebywając w nim. Chcę cię pilnować. Chcę cię chronić, okej?
- Ale Snape…

Harry gwałtownie potrząsnął głową. Uchwycił spojrzenie Dracona i patrzył mu w oczy, mówiąc
surowo:

- Ty jesteś teraz ważniejszy. Trening może poczekać. To jest dla mnie ważniejsze, okej? Okej, Draco?
– powtórzył Harry, gdy Draco nie odpowiedział od razu.

Draco skinął głową, czując, jak coś w nim odrobinę się rozluźnia.

- W porządku. Ale… co powiesz Snape'owi i Ayugi’emu?
- Coś wymyślę. I tak mam jeszcze tydzień.

Draco skinął głową. Jego emocje były zagmatwane; nie był pewien, jak się z tym czuje. Harry wybrał
go ponad Snape'em, po raz pierwszy. To dawało mu nadzieję na to, że może nie był głupcem,
wierząc, że on i Harry mogli być w związku, ale jednocześnie zaczął się zastanawiać, czy nie było to
tylko Gryfońskie poczucie lojalności Harry'ego.

- Harry!

Obaj chłopcy odwrócili się, z zaskoczeniem patrząc na biegnącego ku nim Rona, który miał
zdeterminowany wyraz twarzy. Zastanawiając się, czy stało się coś złego, Harry zapytał szybko:

- Co się dzieje, Ron?

Ron zatrzymał się, gdy dotarł do nich, i skrzywił się, słysząc słowa Harry'ego.

- Kurczę, jeśli kiedykolwiek zapytasz mnie ponownie, co się dzieje, przeklnę cię!

Draco nie mógł się powstrzymać od śmiechu, ale Harry posłał mu spojrzenie.

- Cóż, yyy… przepraszam, Ron?

Ron skinął głową.

- W porządku, stary. Po prostu nie rób tego więcej.
- Um, więc co tam? – zapytał Harry z wahaniem. Ron wyglądał na bardzo czymś urażonego.
- Chcę wiedzieć, co ty i Hermiona, i… Malfoy robicie w bibliotece. Byłem właśnie w drodze do
biblioteki, gdy cię tu zauważyłem.

Harry zrelaksował się. Nic się nie stało, Ron był tylko ciekawy.

- Nic takiego, Ron. Nie…
- Przeklnę cię, jeśli powiesz „nie martw się o to” – przerwał mu Ron, spoglądając na niego.

Draco zachichotał ponownie.

- Przymknij się, Malfoy. Ciebie też przeklnę!

Draco spochmurniał, spojrzał na niego szyderczo i zrobił krok do przodu, ale Harry wysunął przed
niego rękę i pokręcił głową.

- Nie, Draco. Ron, co w ciebie wstąpiło?
- Jestem zmęczony tym, że wszyscy traktują mnie tak, jakbym nie mógł sobie z niczym poradzić. Nie
mogę tak po prostu siedzieć tu i czekać na swoją szansę, by pomóc braciom, muszę zrobić coś teraz.
Wiem, że wasza trójka coś kombinuje, nie ukryjesz tego przede mną, i nie chcę słyszeć żadnych
bzdur o tym, że mam się nie martwić. Chcę pomóc, jasne?

Harry zamrugał. On się nie załamie, jeśli porozmawiasz z nim o czymś innym niż stokrotki i róże.
Słowa Hermiony wróciły do niego. Zapomniał, w nawale innych spraw, że obiecał powiedzieć Ronowi
o ich planie. Widocznie Hermiona również zapomniała, skoro Ron wciąż nie wiedział. Westchnął,
kiwając niechętnie głową.

- Przepraszam, Ron. Myślę, że po prostu nie chciałem, żebyś się…
- Martwił. Wiem, stary. Po prostu wyświadcz mi przysługę, możesz? Nigdy więcej nie staraj się
powstrzymywać mnie od martwienia się, okej?

Harry uśmiechnął się.

- Okej. Draco, nie będzie ci przeszkadzać, jeśli powiem Ronowi?

Draco spojrzał na Rona z łagodnym niezadowoleniem, krzywiąc się. Ale tak czy inaczej skinął głową.

- Dzięki, Draco – powiedział z wdzięcznością Harry. Miał wielką nadzieję, że pewnego dnia Ron i
Draco nie będą patrzeć na siebie spode łba. Może nie było to niemożliwe, skoro ostatnio Draco
zdawał się dogadywać z Hermioną. Wziął głęboki wdech, po czym skinął sobie głową. – Dobra, to
jest to, do czego już doszliśmy…

~~~~~~

Ron jak zwykle wahał się, czy uwierzyć w to, że eliksir zadziała, ale jak zawsze był chętny do pomocy.
Zgodził się również na to, by zmieniać się z nimi przy doglądaniu Dracona. Po wielu kłótniach między
Ronem i Draconem – Draco oczywiście nie ufał Wiewiórowi – Harry'emu w końcu udało się przekonać
Ślizgona, że Ron nie będzie próbował zniszczyć eliksiru. Co było dobre, bo potrzebowali tak wielu
osób, jak to tylko możliwe, by zmieniać się przy pilnowaniu. Harry i Hermiona nie zawsze będą wolni,
tak samo zresztą jak Ron.

Właśnie dlatego Harry chciał poruszyć ten temat z Hermioną i zobaczyć, co ona powie na temat
przedstawienia ich planu Remusowi. Harry był pewien, że po kilku kłótniach i wyjaśnieniach Remus
zaakceptuje ich plan, a w rzeczywistości będzie nalegał na bycie jego częścią, by być pewnym, że jest
to bezpieczne. Jeśli Remus się zgodzi, Harry będzie miał o jedną sprawę mniej do martwienia się. Nie
licząc pełni księżyca i nieoczekiwanego wezwania od Voldemorta, Remus będzie wolny w każdym
momencie zimowej przerwy i będzie mógł pilnować Dracona, kiedy pozostała trójka nie będzie
mogła.

Jednak gdy Harry w końcu dotarł na poranne zajęcia z Ronem i Draconem – każdy stracił pięć
punktów za spóźnienie – zauważył, że coś jest nie tak z Hermioną. Wyglądała na niespokojną i
nerwową, i nie próbowała odpowiadać na każde zadane pytanie. Nawet Ron i Draco to zauważyli, i
gdy zajęcia się skończyły, cała trójka podeszła do niej.

- Hermiono, co się dzieje? – zapytał natychmiast Ron.

Hermiona spojrzała na nich szeroko otwartymi oczami. Przygryzła dolną wargę i spojrzała głównie na
Rona.

- Um, to…
- Przeklnie cię – ostrzegł Harry ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy.

Hermiona zmarszczyła brwi, spojrzała na Rona, który patrzył na nią spode łba, po czy skinęła głową z
wdzięcznością.

- Och, dobrze. Nie wiem, jak miałabym to przed tobą ukryć, Ron.
- Co to jest? – zapytał Harry, zmartwiony. Jeśli nawet Hermiona była tak zdenerwowana, musiało to
być coś złego. Nawet Draco to wiedział.
- Myślę, że zamek się rozpada! – wykrzyknęła, rozglądając się ze strachem, by upewnić się, że nikt
nie podsłuchuje.
- Co… jak?! – jęknął Harry.
- Granger, to niemożliwe. Zamek jest chroniony przez…
- Stulecia magii zapoczątkowanej przez Założycieli – ucięła Hermiona, kiwając głową w dowód
uznania dla słów Dracona. – Wiem, ale damska toaleta przy klasie eliksirów jest zniszczona.
Sprawdziłam to sama tego ranka; nie ma szans, by ktokolwiek mógł ją rozwalić. Rozpada się sama z
siebie, a rury są popękane!
- Cóż, to musiało się stać. Mówię serio, ten zamek jest stary – powiedział Ron, nie rozumiejąc. –
Jestem pewien, że tak działo się już wielokrotnie. Domowe skrzaty albo któryś z nauczycieli to

naprawią, jestem pewien.
- Chodzi właśnie o to, że to nie stało się wcześniej. Nigdy. To w ogóle nie powinno być możliwe!
Pamiętasz, jak szukaliśmy komnat Snape'a i znaleźliśmy w tamtym korytarzu Isseę? Poczułam wodę
na ścianach. Myślę, że rury przeciekały już wtedy.
- Cóż… co to oznacza? Myślisz, że zamek się rozpada? – zapytał Harry z wahaniem.

Hermiona skinęła głową, po czym pokręciła nią i westchnęła.

- Nie wiem! To nie powinno być możliwe, ale nic innego tego nie wyjaśnia. Co, jeśli zamek
naprawdę się rozpada? Kto wie, jak wiele barier, które otaczają zamek i tereny wokół niego, już
opadło!

Draco załapał szybko i zbladł.

- Czarny Pan – wyszeptał.

Hermiona skinęła głową.

- Właśnie! Jeśli jakiekolwiek bariery opadły, może się tu dostać. Jeśli będzie wiadome, że zamek…
rozpada się…!
- O cholera – jęknął Ron.

Harry zaklął.

- Powinienem był posłuchać Issai. Cały czas ostrzegała mnie w kwestii zamku. Powiedziała, że nie
jest bezpieczny, że lochy się rozpadają i to jest niebezpieczne. Powinienem jej posłuchać.
- I co byś zrobił? Nie wiedziałeś, że zamek nie powinien być uszkodzony. Nic nie możemy zrobić –
powiedziała Hermiona.
- Co masz przez to na myśli? Zamek się rozpada, a my mamy tu stać i pozwolić, by rozsypał się
wokół nas? – zapytał złośliwie Draco.
- Nie możemy nikomu powiedzieć. Jeśli to zrobimy, to może dotrzeć do Czarnego Pana – powiedział
Hermiona.
- Draco ma rację, Hermiono. Nie możemy po prostu pozwolić, by zamek upadł. Musimy powiedzieć
wszystkim. Może i tylko lochy się rozpadają, ale rozciągają się one pod całym zamkiem, nie licząc
powierzchni Komnaty Tajemnic. Jeśli lochy się rozsypią, cały zamek straci równowagę. Wszystko
mogłoby się zawalić – powiedział Harry.
- Wiem, ale… Dokąd mielibyśmy pójść? W przeciągu dwóch tygodni cały zamek zapełni się
członkami rodzin, którzy przyjadą spędzić ferie ze swoimi dziećmi. Wierzą, że jest to
najbezpieczniejsze miejsce, w którym mogą być, a teraz już nie jest. Jeśli się o tym dowiedzą,
wszyscy uczniowie wyjadą i…
- I nie będzie już Hogwartu – dokończył Harry. – Wiem, Hermiono. Czy możemy zrobić cokolwiek, by
utrzymać bariery? Może McGonagall może coś zrobić.
- Nie sądzę. Jeśli bariery Założycieli, które zostały tu nałożone, nie utrzymują się, myślę, że żadne z
nas nie może nic zrobić, by je naprawić – powiedziała Hermiona.
- A co z odcięciem lochów? – zapytał Draco. – Jeśli zamkniemy lochy i zabezpieczymy je, powinno
dać nam to trochę czasu, prawda? To znaczy, bez wszystkich kręcących się tam uczniów i rzucanych
zaklęć, to powinno spowolnić upadanie barier, prawda?

Hermiona zastanowiła się nad tym, po czym skinęła głową.

- Możliwe, że tak. Ale prawdopodobnie opóźni to tylko o jakiś tydzień… i nawet nie wiemy, od jak
dawna rozpadają się lochy. To może być bardzo powolny proces, który rozpoczął się już latem.
- W takim razie mogłyby nie rozpaść się jeszcze przez długie miesiące – powiedział Ron, wciąż pełen
nadziei.
- Być może, ale nie warto ryzykować – odparła Hermiona. – Podoba mi się plan Dracona. Jeśli
odetniemy lochy, może to spowolnimy. To da nam przynajmniej większą szansę, by przetrwać
przerwę zimową bez ich zawalenia się. Potem profesor McGonagall i inni członkowie Zakonu
wymyślą, co zrobić, jeśli lochy się zapadną.
- Wiesz, że jeśli Hogwart upadnie, połowa czarodziejskiego świata straci nadzieję. Widzą to miejsce
jako latarnię. Z Harrym i wszystkimi przygotowującymi się do walki, to miejsce jest postrzegane jako
większa nadzieja niż samo Ministerstwo – powiedział Draco.
- Wiem, ale teraz to wszystko, co mamy. Musimy powiedzieć profesor McGonagall – stwierdziła
Hermiona.
- Powiedzmy najpierw Severusowi – zasugerował Harry. – Zobaczmy, co o tym sądzi. McGonagall
będzie przesadzać, jeśli nie będziemy mieć Severusa, by przemówił jej do rozsądku.

Hermiona skinęła głową.

- W porządku.

~~~~~~

- To niedorzeczne – rzucił Severus. – Zamek nie może się rozpadać.
- Ja też tak myślałam, ale dowody są niepodważalne. Widział pan damską toaletę? Jest kompletnie
zniszczona – stwierdziła Hermiona.

Snape warknął. Mocniej objął Harry'ego w talii i chłopak musiał zmienić pozycję, by było mu
wygodniej. Oczywiście Snape nie był zadowolony, gdy on, Ron, Hermiona i Draco pojawili się w jego
komnatach. W rzeczywistości Harry wierzył, że gdyby natychmiast nie objął Snape'a, mężczyzna
rzuciłby się na Dracona. Zrobił to jednak, a Snape nie odrywał od Dracona wzroku od chwili, gdy
usiedli, by porozmawiać.

Harry – pomimo tego, że czuł się dość głupio, siedząc na kolanach u Snape'a – wiedział, że nie była to
pora na zakłopotanie. Ważne było przekonanie Snape'a, że zamek się rozpada, i powstrzymanie go od
zabicia Dracona. Dobrze radził sobie z drugim, ale pierwsze okazało się być dość trudne. Co było
łatwe do przewidzenia. Ostatecznie Snape był powszechnie znany z bycia upartym.

- To prawda, Severusie. Któregoś dnia potknąłem się o jakieś kamienie, które odpadły ze ściany, a
Hermiona wyczuła wodę na ścianach w jednym z korytarzy…
- To są lochy, zawsze są wilgotne.
- Bieżącą wodę – uściśliła Hermiona. – To była bieżąca woda, spływająca ciurkiem po ścianie. To
była rura albo przeciek. Żadna z tych możliwości nie miała prawa bytu.

- A Issaa powiedziała mi, że lochy nie są już dla niej bezpiecznym miejscem do polowania, ponieważ
ściany się rozlatują. Myślę, że wiedziała o tym przed nami wszystkimi – kontynuował Harry.
- Broń boże

17

, byśmy zignorowali wywody węża – warknął Snape.

Harry przewrócił oczami.

- Severusie, przestań być takim upartym dupkiem! Dlaczego mielibyśmy kłamać w tej sprawie? Z
jakiego powodu?
- Ty nie kłamiesz. Całkowicie wierzysz w to, co mówisz, ale faktem jest, że to nie może być prawda –
powiedział surowo Snape.
- Ale jest! – niemal jęknął Harry, sfrustrowany. Skrzywił się, po czym spojrzał na Snape'a. – Dobra,
skoro nam nie wierzysz, wyjaśnij nam, w jaki sposób damska toaleta wygląda tak, jak wygląda.

Oczywiście, że Snape nie miał na to odpowiedzi. Nie widział toalety na własne oczy, ale wiedział, że
Harry i reszta nie okłamaliby go w tej sprawie. Wiedział też, że Hermiona miała rację – żadna magia
nie mogłaby tego zrobić. Zaproponował, wzdychając:

- Troll w lochach?

Podczas gdy Hermiona, Ron i Draco wpatrywali się w Snape oniemiali, że mężczyzna w ogóle mógł
zasugerować coś takiego, Harry wiedział, że to oznaczało, że Snape się poddał. Wierzył im. Harry
uśmiechnął się szeroko, po czym parsknął.

- Gdyby tam był, zawsze mogę mu wpakować różdżkę do nosa. To wydawało się być całkiem
skuteczne.

Draco skrzywił się.

- Nie będziesz ścigał żadnych trolli.
- Och, wolno mi walczyć ze złymi czarnymi panami, ale nie z trollami? – droczył się z nim Harry.

Snape prychnął, zirytowany.

- Załóżmy, że lochy rozpadają się na kawałki. To jest bardzo poważna sprawa, którą natychmiast
trzeba rozpatrzyć. Zakładam, że skoro przyszliście z tą informacją do mnie, a nie do dyrektorki,
macie jakiś plan, który chcecie, żebym poparł.

Harry skinął głową, wciąż się szeroko uśmiechając. O wiele łatwiej było współpracować ze Snape'em,
gdy nie był taki uparty.

- Chcemy odciąć lochy. Hermiona i Draco uważają, że jeśli to zrobimy – bez uczniów, którzy kręciliby
się tam, robili eliksiry i rzucali zaklęcia – to może spowolnić upadanie barier. To może dać nam jakiś
dodatkowy tydzień, by wymyślić, co zrobić w tej sytuacji.

Snape milczał, rozpatrując w myślach opcje. Był teraz bardzo poważny. Nie wróżyłoby dobrze, gdyby
zamek faktycznie się rozpadał. Jeśli Czarny Pan się o tym dowie… Otrząsnął się z takich myśli. Poradzi
sobie z tym później, prywatnie, gdy spotka się z resztą Zakonu.

17

Nie wiem, w co kto wierzy, i nie wnikam w to. Zostawiam małą literę, nie mając na myśli żadnego

konkretnego bóstwa.

Jeśli zapieczętują lochy i zabezpieczą je tak, by żadna magia nie mogła się do nich dostać, to mogłoby
rzeczywiście spowolnić pogarszanie się sytuacji. Najpierw jednak będą musieli dowiedzieć się, jak
wiele czasu im to da, by znaleźć inny, bardziej trwały sposób działania. Co oznaczało, że całe lochy
musiałyby zostać przeszukane, a wszystkie usterki w barierach, ścianach, sufitach i podłogach
musiałyby zostać zauważone.

To będzie kłopotliwe, ale nie niemożliwe. Skinął głową.

- No dobrze. To brzmi jak przyzwoity plan i to jedyny, jaki mamy. Przypuszczam, że chcecie, bym
powiadomił o tym dyrektorkę?

Harry i reszta pokiwali głowami. Snape jakoś jednak nie był tym zaskoczony.

~~~~~~

- Severusie, jesteś tego pewien? – zapytała McGonagall.
- Tak – odparł Snape. – Widziałem toaletę na własne oczy i nie mam nawet cienia wątpliwości, że
bariery się rozpadają. Powinniśmy dokładnie przeszukać lochy. Mogą tam być inne zniszczone
pomieszczenia.
- Tak, oczywiście, ale co z uczniami? Za dwa tygodnie pojawią się rodzice, wierząc, że jest to
najbezpieczniejsze miejsce w całym czarodziejskim świecie.
- Panna Granger i pan Malfoy wpadli na pomysł, który według mnie zadziała – podsunął Snape,
kiwając głową na wymienioną dwójkę.

Gdy Hermiona i Draco zaczęli wyjaśniać swą ideę, Harry przysunął się bliżej do Snape'a; ich boki
zetknęły się i Snape objął Harry'ego w talii. Harry wiedział, że McGonagall nie pochwala publicznego
okazywania uczuć i że Draco prawdopodobnie będzie zły, ale był dumny ze Snape'a i chciał to okazać.
Snape nie rzucił się – ani razu – na Dracona. Ani go nie zaatakował. Ani nie zagrażał jego życiu. Tak,
Harry był dumny ze Snape'a. To był krok bliżej do tego, by wszyscy byli ze sobą w dobrych
stosunkach.

- Powinniśmy dokładnie zbadać lochy, zanim je zamkniemy. Być może jest to spowodowane czymś,
co się tam znajduje. Albusie! – zawołała McGonagall, zaskakując wszystkich.

Harry nie był zdziwiony, gdy zobaczył Dumbledore'a w ramach jednego z portretów. Snape również
nie wyglądał na zaskoczonego, ale Draco, Hermiona i Ron byli zaniepokojeni.

- Wzywałaś, Minerwo? Ach, jak dobrze was wszystkich widzieć. Mamy przyjęcie? – zapytał
energicznie Albus.
- Nie, Albusie, obawiam się, że nie – powiedziała poważnie McGonagall.

Postawa Albusa natychmiast się zmieniła; stał się bardziej poważny.

- Ach. Czemu macie tak ponure miny?
- Uważamy, że bariery zamku opadają – powiedział Severus, zanim McGonagall zdążyła otworzyć
usta. – Lochy wyglądają tak, jakby się rozpadały.

Dumbledore milczał przez chwilę, po czym zwrócił się do McGonagall.

- Minerwo, czy zarządzasz zamkiem jako nowa dyrektorka?
- Tak, oczywiście, Albusie – odpowiedziała McGonagall, brzmiąc na nieco urażoną.

Dumbledore westchnął, wyglądając na znużonego.

- W takim razie obawiam się, że zamek odrzucił cię jako dyrektorkę.

McGonagall wciągnęła gwałtownie powietrze, prostując się. Pozostali otworzyli szeroko oczy. Nawet
Snape wyglądał na zszokowanego.

- Rozumiem – powiedziała sztywno McGonagall.
- Przykro mi, moja droga. Uważam, że jesteś doskonałą dyrektorką, inaczej nie zostawiłbym ci tego
stanowiska – powiedział uprzejmie Dumbledore.
- Oczywiście, dziękuję – odparła krótko McGonagall. – Co w takim razie można zrobić, by naprawić
to wszystko?
- Jeśli znajdziesz nowego dyrektora lub dyrektorkę, których zamek zaakceptuje, wierzę, że to
zapobiegnie pogarszaniu się sytuacji. Jednak tego, co zostało już stracone, nie da się zastąpić. Jeśli
ściany się zawaliły, to bariery Założycieli opadły, a to głównie one od wieków otrzymują ten zamek
w nienaruszonym stanie.
- Czy istnieje jakiś sposób, by dowiedzieć się, kto zostanie zaakceptowany przez zamek?
- Obawiam się, że nie. Nigdy wcześniej się to nie zdarzyło. Myślałem, że to mit – zamyślił się
Dumbledore.
- Jaki mit? – zapytała Hermiona.
- Istnieje historia mówiąca o tym, że gdy Założyciele tworzyli szkołę, stworzyli zasadę, która mówi,
że jeśli zamek dostanie się w niegodne go ręce, rozpadnie się – wyjaśnił Dumbledore.
- Nastąpi autodestrukcja? – wypalił Harry, zszokowany.
- Tak, przypuszczam, że tak.
- Cholera jasna – powiedział Ron, elokwentny jak zawsze.
- Całkowicie się zgadzam – skomentował Dumbledore.
- Czy to oznacza, że nasz plan nie zadziała? – zapytał cicho Draco.
- Plan? – dociekał Dumbledore.
- Myśleliśmy o tym, by odciąć lochy w nadziei, że to spowolni rozpad – sprostowała Hermiona.
- Ach. Bardzo błyskotliwie, panno Granger, to dobry pomysł, ale w tych okolicznościach obawiam
się, że to się nie sprawdzi. Jednak i tak powinniście to zrobić.
- Ale skoro to nie zadziała…
- Albus ma rację. Musimy odciąć lochy, jeśli mogą się teraz rozpaść każdego dnia. Powinniśmy
zamknąć również wieże, bo upadną pierwsze, jeśli zamek straci równowagę – powiedziała
McGonagall, brzmiąc jednocześnie na znużoną i zdeterminowaną.
- Ale co z uczniami? Ravenclaw i Gryffindor są w wieżach, a Slytherin w lochach – odezwała się
Hermiona.
- Przeniesiemy wszystkich uczniów, włącznie z wami, do innych pokojów – stwierdziła McGonagall.
– Severusie, ty i Remus musicie znaleźć nowe komnaty. Chcę też, by Killian opuścił zamek, dopóki
nie znajdziemy innego miejsca, w którym mógłby się ukryć.
- Zbliża się pełnia. Remus potrzebuje miejsca do biegania – powiedział cicho Severus.
- Zabierz go do Zakazanego Lasu i pozwól mu polować, ale trzymaj go z dala od terenu szkoły.

- Zdaje się, że masz wszystko pod kontrolą, Minerwo, więc zostawię cię z tym – powiedział Albus,
machając jej i znikając z portretu.
- Co mamy robić? – zapytał Harry.
- Nic nie będziecie robić. Skrzaty domowe przeniosą rzeczy wszystkich do nowych komnat tak
szybko, jak tylko będą przygotowane. Ogłoszę to dziś po kolacji. Żaden inny uczeń nie może
dowiedzieć się prawdy – powiedziała surowo McGonagall. – Powiem po prostu, że to część ich
szkolenia.
- Krukoni przeniosą się z Puchonami, promując jedność domów. Panie Malfoy, wierzę, że pan i pan
Zabini nie będziecie mieć nic przeciw temu, by zamieszkać razem z Gryfonami, gdy oni przeniosą się
do nowych komnat?
- Absolutnie nie! – warknął Snape.

Och, szlag. Zaczyna się, pomyślał Harry, chwytając i przytrzymując rękę Snape’a przy swojej talii, a
następnie przesuwając się tak, że opierał się plecami o pierś Snape'a; ramiona mężczyzny owinęły się
wokół niego. Draco był blady, a McGonagall cmoknęła z dezaprobatą, ale Harry naprawdę się tym nie
przejmował. Ważne było, by powstrzymać Snape'a przed zaatakowaniem kogokolwiek.

Draco, rozsądnie, wolał milczeć.

- Severusie, rozumiem, że to musi być dla ciebie trudne, ale…
- Nie ma żadnego „ale” – warknął gniewnie na McGonagall. – Draco i Harry nie będą mieszkać w
tych samych pokojach, bez względu na jakiekolwiek okoliczności – warknął.
- Zgadzam się – powiedział cicho Harry. – Muszę karmić Severusa trzy razy dziennie. Nie mogę ciągle
mieć na sobie zapachu Dracona, bo on się wścieknie, więc wspólne mieszkanie po prostu nie byłoby
możliwe. Nie mogę kąpać się za każdym razem, gdy idę zobaczyć się z Severusem, a Chłoszczyść nie
zadziała.

Harry posłał Draconowi spojrzenie, które – miał taką nadzieję – wyrażało, jak bardzo jest mu przykro.
Osobiście uważał, że byłoby wspaniale mieszkać z Draconem. To dałoby im szansę na poznanie się
lepiej oraz upewniło Dracona, że nie ma powodu, by być zazdrosnym o Snape'a. Jednak po prostu nie
było to możliwe. Przynajmniej na razie. Choć jeśli ich plan się powiedzie, to powinno być możliwe już
wkrótce.

- Więc co proponujesz? – zapytała gniewnie McGonagall. – Jeśli ta farsa ma odnieść sukces, Ślizgoni
muszą zamieszkać z Gryfonami. Nie zawsze mogę obchodzić wokół wasz związek! Są inne czynniki,
które muszą być wzięte pod uwagę.

Harry westchnął.

- Dobrze. Wyprowadzę się.
- Co?! – wykrzyknął Ron.
- Panie Potter, i gdzie niby miałby pan zostać? Chce pan przenieść się z Krukonami i Puchonami? –
zapytała McGonagall z irytacją.
- Nie. Jestem pewien, że jest mnóstwo pustych klas, które mogą być zamienione w sypialnie. Mogę
zostać w jednej z nich i w ten sposób nie będę musiał się martwić, że Severus będzie zazdrosny, gdy
będę pachniał kimś innym.
- Możesz zamieszkać ze mną – powiedział szorstko Snape, zaskakując tym samego siebie. Nigdy

nawet nie pomyślał, że mógłby zasugerować coś takiego.
- Nie zrobicie tego! – rzuciła McGonagall.
- Zgadzam się – powiedział ponownie Harry. – Przykro mi, Severusie, ale wiesz równie dobrze jak ja,
że byłoby ciężko ukryć to, że mieszkamy razem, przed resztą uczniów, zwłaszcza że wszyscy się teraz
przeniosą.

Snape skinął głową. Rozumiał. To ten jego przeklęty wewnętrzny wampir to zasugerował. Naprawdę.
Taką miał nadzieję.

- Zostanę z nim – powiedział Ron, po czym zaczerwienił się aż po cebulki włosów, gdy wszyscy
spojrzeli na niego w szoku. – Nie ze Snape'em! Z Harrym. Będę dzielił z nim pokój. Możemy wziąć
pokój prefektów, skoro śpią osobno.

McGonagall zacisnęła wargi, ale skinęła głową.

- Bardzo dobrze. Czy to cię dostatecznie satysfakcjonuje, Severusie? – zapytała dość sarkastycznie.
- …Tak – odparł Snape, ubolewając nad tym.
- Dobrze. Wszyscy przegapiliście właśnie swoje zajęcia, a ty, Severusie, chyba zostawiłeś kilkunastu
uczniów w swojej sali eliksirów – powiedziała McGonagall, tylko po to, by mu się odgryźć.

Snape natychmiast wypuścił Harry'ego z objęć, odwrócił się i wybiegł z sali, przeklinając pod nosem
tępotę uczniów. Harry parsknął śmiechem.

55. Przygotowanie do Bitwy

Skrzaty pracowały w dodatkowych godzinach, by przygotować nowe komnaty. Sektor pełen
nieużywanych klas został przekształcony w korytarz Gryfonów i Ślizgonów. Ponieważ ściany nie mogły
być „przesunięte” przez skrzacią magię ze strachu przed tym, że to uczyniłoby zamek jeszcze bardziej
niestabilnym, do każdej pustej sali – wyposażonej w trzy łóżka, trzy szafki nocne i trzy biurka –
przydzielono trzech uczniów.

Było sporo zamieszania z tym, jakiegoś koloru mają być zasłony, dywany i pościel, ale w końcu
zdecydowano, że zielone i srebrne zasłony i dywany będą wyglądać wspaniale z czerwoną i złotą
pościelą. Pomysł Zgredka, oczywiście.

Zdecydowano również, że wystarczająco bezpiecznie będzie umieścić w każdej sypialni kominek,
zaczarowany tak, by wyjść na zewnątrz, ilekroć uczniowie zasną lub ich nie będzie – standardowe
względy bezpieczeństwa. Nowy pokój wspólny składał się z dwóch sypialni, które były połączone
drzwiami, by nikt nie musiał wracać na korytarz, by dostać się do drugiej połowy pokoju wspólnego.
To było najlepsze, co dało się zrobić, skoro ściany nie mogły być usunięte.

Tego dnia każdy uczeń po kolacji otrzymał przydział od opiekuna swego Domu lub, jak to było
obecnie, Domów. Choć było mnóstwo narzekania wśród Krukonów i Puchonów, którzy teraz musieli

dzielić ze sobą pokoje, Gryfoni i Ślizgoni nie byli w ogóle rozczarowani, widząc, że tylko dwóch
Ślizgonów będzie miało pokoje wśród nich.

18

I tak wszyscy ruszyli na poszukiwania swych nowych komnat. Wszyscy Gryfoni byli raczej osłupieni,
widząc, że korytarz, który obecnie zajmowali, był chroniony przez – oczywiście – Grubą Damę. Która
stanowczo nalegała na przeniesienie, by zaopiekować się swymi drogocennymi, małymi Gryfonami.
Widząc Grubą Damę, Draco i Blaise wymienili spojrzenia, które jasno mówiły „jak chorobliwie
gryfońsko”.

Zostali zignorowani.

~~~~~~

- Wow, to wygląda tak samo jak nasza wieża, tylko… – Ron zmarszczył brwi, a jego twarz wykrzywiła
się, gdy zauważył kolorystykę.
- Bardziej jaskrawo? – podsunął pomocnie Harry.
- Taaa, dokładnie tak. Brzydziej.

Harry zachichotał i pokręcił głową.

- Cóż, dzielimy się teraz ze Ślizgonami.

Ron wydał dźwięk wskazujący na obrzydzenie i pokręcił głową.

- Cóż, przynajmniej w większości wygląda to tak samo.
- Z wyjątkiem widoku – odparł Harry, wyglądając przez okno. Znajdowali się o wiele niżej niż w
wieży Gryffindoru, a ich okna wychodziły na szklarnie, które były położone dość blisko zamku.
- Taaa, i są tylko dwa łóżka – dodał Ron.
- Przynajmniej w końcu nie będziemy musieli słuchać chrapania Deana i Neville'a.
- Pokoje dziewczyna są po drugiej stronie hallu – skomentował Ron, patrząc, jak Lavender i
Hermiona wchodzą do pomieszczenia znajdującego się naprzeciw nich.
- Myślisz o wymknięciu się na nocną wizytę u Hermiony?

Ron zaczerwienił się po cebulki włosów.

- Nie! – zawołał z oburzeniem, natychmiast odwracając wzrok.

Harry zachichotał. Ci dwoje będą razem przed końcem tego roku, pomyślał.

- Och, cóż, w takim razie w porządku. Dormitoria są tak zabezpieczone, by tylko osoby tej samej płci
mogły do nich wejść. Zgredek mi powiedział.

Ron, o dziwo, wyglądał na zadowolonego.

18

Absolutnie wszyscy inni Ślizgoni wybyli…? Wow, chyba mam już poważne kłopoty z pamięcią – byłam pewna,

że to dotyczyło tylko starszych roczników…

- Dobrze. To powinno trzymać Deana z dala od pokoju Ginny.
- Dean i Ginny? Serio? – zapytał Harry, zaskoczony. Jasne, był ostatnio trochę zajęty, ale nie sądził,
że był tak bardzo nieobecny, że nie zauważył, że Dean i Ginny są razem.

Ron skinął głową.

- Taaa. Cóż, nie ujawnili tego jeszcze, ale spędzają ze sobą bardzo dużo czasu.
- Och, cóż, to dobrze – powiedział Harry.

Ron patrzył na Harry'ego z namysłem.

- Wiesz, zawsze myślałem, że ty i Ginny będziecie razem. Bujała się w tobie od lat. była całkowicie
zdruzgotana, gdy się ujawniłeś, zwłaszcza z Draconem! – Było w tym oczywiście trochę kłamstwa.
Ginny wiedziała już, że Harry jest gejem, ale z pewnością była zdenerwowana, gdy pokazał się z
Draconem.

Harry zmarszczył brwi.

- Nie wiedziałem, że była zraniona. Wyglądało na to, że jest w porządku.
- Cóż, jasne, stary. Ona też jest twoja przyjaciółką.

Harry wciąż się krzywił.

- Zaniedbałem was, prawda? Z tym wszystkim, co się wydarzyło.

Ron westchnął.

- Jest dobrze, stary. Wiem, że masz wiele spraw na głowie. Hermiona i ja rozumiemy. A Ginny ma
teraz Deana.

Harry uśmiechnął się.

- Dzięki, stary. Obiecuję, że będę spędzał z wami więcej czasu, w porządku?
- Cóż, jestem pewien, że będziemy mieć mnóstwo czasu podczas ferii. Mama, tata i wszyscy inni
będą tutaj, ale jestem pewien, że będą tak zajęci sobą, że nie zauważą, gdy nie będzie nas w
pobliżu.

Harry ponownie zmarszczył brwi. Naprawdę nie wziął pod uwagę Weasleyów. Będzie trochę trudniej
wyrwać się z rodzinnego obiadu, ponieważ był pewien, że nic, co powie Snape, nie będzie w stanie
zniechęcić pani Weasley do przygotowania dla niego obiadu. Uśmiechnął się krzywo na myśl o tym.
Cieszyłby się, widząc Snape'a zastraszanego przez panią Weasley.

- Och, ale przez cały czas będziemy na zmianę pilnować Dracona – powiedział.
- Czasem możemy też pilnować go razem. Przyniosę swoje szachy.

Harry wyszczerzył się, kiwając głową.

- Taaa, brzmi świe…
- Argh!

Ron i Harry podskoczyli, zaskoczeni.

- Znam ten krzyk – powiedział Ron po namyśle, próbując zrozumieć, skąd go znał.
- Draco! – wykrzyknął Harry, wybiegając z pokoju. Musiał zatrzymać się niemal natychmiast z
powodu tłumu na korytarzu; wszyscy starali się zobaczyć, co się stało. Harry przepchnął się na przód
tłumu, który zgromadził się wokół drzwi sypialni. W środku stali Draco i Blaise. Blaise wyglądał na
rozbawionego, a Draco na całkowicie zniesmaczonego.
- Co jest nie tak? – zapytał natychmiast Harry.

Draco odwrócił się do niego z ustami wygiętymi w częściowo drwiącym uśmiechu.

- Co jest nie tak? A co nie jest?! Spójrz tylko na to! – Zatoczył ręką koło, wskazując na cały pokój.

Harry rozejrzał się, myśląc, że coś z nim musi być rzeczywiście nie tak, ale zobaczył dokładnie to samo,
co u niego i Rona.

- Yyy… – Harry spojrzał na Blaise'a, nie wiedząc, co robić. Blaise stuknął palcem w insygnia
Slytherinu na swej szacie.
- Spójrz na całą tę czerwień! Jest taka jaskrawa!

19

– wykrzyknął Draco.

Harry rozluźnił się, a nawet zachichotał. Draco był po prostu zdenerwowany kolorami. Z tym mógł
sobie poradzić. Zabawne było to, że Draco podzielał opinię jego i Rona.

- Jest też zieleń, Draco. Teraz jest gryfońsko-ślizgońsko, pamiętasz? Pokazane są barwy obu naszych
domów.

Blaise parsknął, kręcąc głową.

- Spójrz na te złote frędzle! Zielone zasłony nie powinny mieć złotych frędzli, to tandetne! A dywan!
– wykrzyknął Draco, wyraźnie nie przejmując się tym, co powiedział Harry. – Nie mówiąc już o
łóżku! Ten pokój wygląda jak choinka!

Z tłumu dało się słyszeć kilka prychnięć i nawet Harry z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Draco
miał rację, pokoje wyglądały trochę – no dobra, bardzo – ekstrawagancko, co przypominało motyw
świąteczny, ale najśmieszniejsze było to, jak bardzo gejowsko zabrzmiał teraz Draco.

Ta myśl przełamała jego koncentrację i chłopak roześmiał się, kręcąc głową nad całkowitą
śmiesznością tego wszystkiego.

- Och, Draco – wydyszał pomiędzy napadami śmiechu. – Jesteś absolutnym gejem!

Teraz wszyscy przyłączyli się do śmiechu, powodując, że Draco się skrzywił. Gdy Harry uchwycił jego
spojrzenie, nagle odechciało mu się śmiać. Policzki Dracona były zaczerwienione ze wstydu, a jego
twarz wskazywała na to, że jest zły, ale Harry mógł to przejrzeć i wiedział, że Draco był bardziej niż
zły. Był nieszczęśliwy i całkowicie zażenowany.

Harry natychmiast pożałował swoich słów. Wiedząc, że przeprosiny przy wszystkich tylko pogorszą
sprawę, potoczył po zgromadzonych karcącym spojrzeniem.

19

Zamek się wali – nieważne. Wyraźnie zbliża się wojna – wygląda, jakby się przejmował…? Ma wziąć jakiś

dziwny eliksir i dać się zatopić na 6 dni – dawać go! Ale niech tylko pościel nie pasuje do zasłon – koniec
świata… Priorytety… ^^

- Ale ma rację, pokoje są zbyt ekstrawaganckie. Patrzenie na te wszystkie kolory przyprawi nas tylko
o ból głowy i żadne z nas nie będzie w stanie skoncentrować się na nauce. Powinniśmy pomówić na
ten temat z dyrektorką – zasugerował Harry. Rozległy się pomruki akceptacji, a on z satysfakcją
skinął głową. – Jestem pewien, że Puchoni i Krukoni mają ten sam problem. Jeśli powiemy profesor
McGonagall, może pozwoli nam na kolory naszych własnych domów. Ostatecznie wystarczy, że
mieszkamy razem, prawda?

Wszyscy pokiwali głowami, a Harry uśmiechnął się. Jeden kryzys zażegnany. Porozmawia z
McGonagall w nadziei, że dojdą do porozumienia. Jak dotąd ich nowe miejsca zamieszkania zdawały
się działać.

~~~~~~

W końcu okazało się, że Harry nie musi iść do McGonagall. Ubiegli go prefekci Puchonów i Krukonów,
i zdecydowano, że kolorów było zbyt wiele. Tym sposobem Gryfoni mieli swoje barwy, a Ślizgoni
swoje. Ponieważ jednak Puchoni i Krukoni nie byli tak rozdzieleni jak Gryfoni i Ślizgoni,
zadecydowano, że wszystkie łóżka będą oznaczone kolorem domu osób, które na nich śpią, a dywany
i zasłony będą w neutralnych barwach.

Czas szybko później płynął. Harry spędzał długie dni na zajęciach, po których ze Snape'em i Ayugim
udawał się do nowych komnat Snape'a na drugim piętrze. Koncentracja jego i Snape'a znacząco się
poprawiła, i Ayugi w pierwszym tygodniu kazał im skupiać ich połączoną magię na rzucaniu drobnych
zaklęć. Niestety, te drobne zaklęcia dowiodły, że są bardzo skomplikowane, gdy używa się przy nich
połączonej magii. Z tego co mogli powiedzieć, połączona magia była przynajmniej trzy razy silniejsza
od rozdzielonej.

Tym sposobem zaklęcie Wingardium Leviosa rzucone na poduszkę, wysłało ją w powietrze tak
mocno, że uderzyła w sufit z bardzo głośnym hukiem. Po dwóch tygodniach ćwiczeń on i Snape
ledwie byli w stanie kontrolować zaklęcie na tyle, by powstrzymać ją od uderzenia w sufit. Brak
postępów, a raczej ich powolność, wydawała się niepokoić wszystkich. Voldemort w ciągu tygodnia
stał się bardziej aktywny, i wszyscy wiedzieli, że to tylko kwestia czasu, zanim ruszy na Hogsmeade.

To jednak nie było jedynym problemem. Snape zdawał się być wyczerpany nauczaniem eliksirów,
treningami z Ceilidhem i ćwiczeniem z ich połączonym magicznym rdzeniem. Harry mógł sobie to
odpuścić, wiedząc, że cokolwiek powie, Snape będzie uparty, ale gdy zaczęło to wpływać na jego
nawyki żywieniowe, musiał się odezwać.

Tydzień przed feriami Harry został po ćwiczeniach z Ayugim, jak miał to w zwyczaju. Jednak zamiast
zaoferować swój nadgarstek, odsunął się od Severusa, gdy mężczyzna po niego sięgnął.

- O co chodzi? – zapytał Snape, lekko rozdrażniony.

Harry pokręcił nieznacznie głową, po czym westchnął. Snape był blady, dużo bledszy niż zwykle, i
wydawał się warczeć na niego bardziej, niż miał to w zwyczaju, od kiedy byli „całkowicie” połączeni.

- Severusie, zbyt ciężko pracujesz. To wpływa na twoje zdrowie i nastrój, a na dodatek pijesz więcej
niż normalnie – zaczął Harry. Był dumny z siebie, bo nie brzmiał na niepewnego. Snape mógł być
nieprzewidywalny.

I rzeczywiście, mężczyzna skrzywił się.

- Robię to, co jest konieczne – powiedział, jakby miało to sens.
- Wiem, że potrzebujesz treningów i nie możesz uchylać się od swoich obowiązków jako
nauczyciela, a obaj potrzebujemy ćwiczeń z rdzeniem, ale to za wiele. Nie będziesz przydatny, jeśli
zachorujesz. Co, jeśli wezwie cię Voldemort? Mówiłeś, że podczas ferii wzywa każdego. Dasz radę
ukryć przed nim wszystko w stanie, w jakim teraz jesteś?

Snape zacisnął wargi w grymasie, ale żadna złośliwa uwaga nie padła z jego ust. Zamiast tego
wydawał się wahać. Wtedy, z irytacją, opadł na kanapę, garbiąc się i opierając łokcie na kolanach.
Wyglądało na to, że przyznał się do porażki.

- Wiem, że się forsuję, ale wampiry są niespokojne, a ekscytacja Czarnego Pana rośnie, czuję to. Coś
się wkrótce wydarzy, a oni będą działać szybko. Mam mało czasu, by nauczyć się tego, czego
potrzebuję, by cię ochronić – przyznał cicho.
- Jak szybko? – zapytał natychmiast Harry. Przez kilka ostatnich nocy odczuwał niepokój, ale myślał,
że może się tak dziać ze względu na nadchodzące ferie. Jednak to, że Voldemort był niespokojny,
tłumaczyło to o wiele lepiej.
- Szybko, Harry – odparł Snape z goryczą. – Zbyt szybko.
- Mamy jeszcze ferie? – zapytał cicho, ledwie ośmielając się mieć nadzieję.
- Tak, wiem to na pewno. Na ten czas planuje coś jeszcze – odparł Snape, choć nieco niechętnie.
- Co? Wiesz, co planuje? Powiedziałeś pozostałym?
- Powiedziałem im to, co tobie, a to wiem tylko od Ceilidha. Stał się teraz ulubieńcem Czarnego
Pana, i choć nie jest tak zaufany jak ja, jest wzywany częściej ode mnie.
- Zostałeś wezwany? Ostatnio? – zapytał Harry, zszokowany. Nic nie słyszał na ten temat.

Snape zawahał się, po czym skinął głową.

- Tak. Podczas kilku sesji treningowych z Ceilidhem. To były krótkie spotkania, by ustalić, jak duże
robię postępy, i by mógł popisać się swoimi zwycięstwami – powiedział ponuro.
- Zwycięstwami… Masz na myśli ofiary. Więc musisz doskonalić swe wampirze moce nie tylko po to,
by mnie chronić. Voldemort również tego od ciebie oczekuje.

Snape przytaknął.

Harry westchnął, po czym skinął głową.

- Okej. Wrócę do brania eliksirów uzupełniających krew i będziesz mógł pożywiać się z szyi; to
powinno zaspokoić głód, prawda? I tym razem naprawdę zastosuję się do diety Hermiony.

Snape podniósł wzrok, wyraźnie trochę zaskoczony. Wiedział, że Harry wyczuje, że będzie tego
potrzebował, ale nie spodziewał się, że chłopak tak szybko to zaakceptuje. Nie oczekiwał, że Harry to
zaoferuje, bez jego prośby. To jednocześnie rozluźniło i ścisnęło coś w jego piersi. Skinął głową i
zdobył się na szczerość.

- Dziękuję.

Harry zaczerwienił się, wciąż nieprzyzwyczajony do tego, by słyszeć, jak Snape mu dziękuje. Kiwnął
nerwowo głową i uśmiechnął się.

- Oczywiście… To znaczy, nie ma za co.

Snape wpatrywał się w niego i to spojrzenie sprawiło, że Harry poruszył się niespokojnie. Od tamtej
nocy nie robili nic więcej poza obściskiwaniem się, nie licząc kilkukrotnej wzajemnej masturbacji. Był
zdenerwowany i zmartwiony tym, że może tamta noc była tylko szczęśliwym trafem. Nie był pewien –
przy wszystkim, co się działo – czy chce jeszcze martwić się o swoje życie seksualne. Mieli teraz za
dużo na głowach. Choć wciąż…

- Um, może powinniśmy, jeśli znajdziemy chwilę, to znaczy, w ten weekend…

Snape uśmiechnął się złośliwie; wyraz jego twarzy przeczył jego nerwowości.

- Potter, czy ty proponujesz mi seks?
- Nie! To znaczy t-tak! – Harry zająknął się, po czym szybko dodał. – To znaczy… Se… proszę pana?

Doprawdy, jak Snape mógłby oglądać, jak Harry jąka się i czerwieni, nie myśląc o tym, jak czarująco
chłopak wygląda? Szybko odrzucił tę myśl. Niebezpieczne myśli, skarcił się surowo.

- Uspokój się, Harry. To była tylko chwila dokuczania. Tak, jeśli znajdziemy czas, niczego nie będę
chciał bardziej, niż… – Urwał. Teraz jemu zabrakło słów. Niż co? Przelecieć go? To wydawało się zbyt
chłodne. Kochać się… Kategorycznie nie. „No wiesz” było zbyt dziecinne.
- Przelecieć mnie? – podsunął Harry z wahaniem.

W takim razie widocznie nie zbyt chłodne. Snape z wdzięcznością skinął głową.

- Tak.
- Tak – powtórzył Harry. Następnie uśmiechnął się promiennie, a serce Severus chwyciło go za
gardło. Harry wyciągnął rękę, wciąż się uśmiechając. – No dalej, mam zajęcia za kilka minut.

Pochylając głowę nad zaoferowanym nadgarstkiem, Snape nie mógł powstrzymać się od ponownego
pomyślenia „Niebezpieczne myśli, Severusie”.

Sprawy komplikowały się coraz bardziej.

~~~~~~

Nie mieli czasu podczas weekendu. Tonks, Moody i Bill przybyli, by zobaczyć, jak przebiegają ich
treningi. Podczas gdy Moody szczegółowo omawiał z Ayugim ich ćwiczenia z połączonym magicznym
rdzeniem, Tonks zdecydowała, że już czas, by Harry nauczył się korzystać z prawdziwej broni. Od
chwili, gdy dotarł rano do komnat Snape'a, Tonks szkoliła go do walki wręcz.

Nie wierzyła, że to naprawdę konieczne, ale powiedziała, że lepiej dmuchać na zimne. Poza tym
szkolenie miało zwiększyć odporność jego ciała na ból i wytrzymałość przy długim biegu. Zafundowała
mu pięć okrążeń wokół boiska do quidditcha bez miotły, co zajęło prawie półtorej godziny. Harry
dowiedział się, że choć miał mocne mięśnie ud, jego łydki miały pewne braki, a jego oddech był
wybrakowany jeszcze bardziej.

20

Poleciła mu, by robił jedno okrążenie każdego dnia, aż jego

wytrzymałość się poprawi.

Potem nauczyła go, jak posługiwać się mieczem, a zanim wyjechała, zaczarowała dla niego manekina,
by mógł z nim walczyć za każdym razem, gdy uprzejmie wyzwie go na pojedynek. Wymogła na nim
obietnicę, że faktycznie będzie korzystał z manekina, zamiast tylko zamknąć go w kufrze, ku jego
zakłopotaniu, gdyż potajemnie planował tak zrobić.

Następny dzień spędził z Billem, który był szczególnie dobry w przełamywaniu i odbijaniu klątw.

- Najlepszą umiejętnością na polu bitwy jest wiedza, jak odbić klątwę z powrotem w stronę tego,
kto ją rzucił – powiedział Harry'emu.

Harry zgodził się i nawet udało mu się przekonać Snape'a, by pozwolił Hermionie i Ronowi wziąć
udział w szkoleniu. Oczywiście Snape nie chciał słyszeć ani słowa o tym, by Draco do nich dołączył. Ku
jego zdumieniu, Ron zgłosił się na ochotnika, by nauczyć blondyna tego, czego się nauczyli, więc
Harry mógł się skupić na własnym treningu, a Hermiona na eliksirze, który będą robić w następnym
tygodniu.

Harry nie wiedział, gdzie w tym czasie byli Blaise i Killian. Snape powiedział, że Killian chciał szkolić
Blaise'a na własną rękę, ale przyznał, że nawet dla niego zabrzmiało to jak wymówka dla obu, by
zostać sam na sam i się pieprzyć. W ciągu ostatnich tygodni byli ze sobą w coraz lepszych stosunkach.
W rzeczywistości Blaise czasami pozwalał nawet na publiczne okazywanie uczuć.

Weekend rozpoczynający przerwę był zwariowany, i to co najmniej. Uczniowie oczekiwali
niecierpliwie na przyjazd ich rodziców i rodzeństwa. Przybyli tłumnie, przewożeni przez jezioro
łódkami jak pierwszoroczni. Harry zastanawiał się, jak Hagrid mógł kontrolować tyle łodzi pełnych
niespokojnych rodzin, ale wtedy przypomniał sobie, że był pół-olbrzymem o wielkim sercu. Wszyscy
rodzice prawdopodobnie go uwielbiali. Wielu z nich mogło pamiętać go ze swoich szkolnych lat.

Nie było nic dziwnego w tym, że rodzice Rona pierwsi opuścili łódź i nie ociągali się z pospiesznym
przytuleniem syna.

- Oj mamo, przestań, to krępujące! – narzekał Ron, choć tak naprawdę nie próbował się odsunąć.
- Oj cicho! – odparła pani Weasley, odsuwając się, by pogładzić włosy Rona. Tym razem chłopak
wywinął się, a pani Weasley z uśmiechem zwróciła się do Hermiony i Harry'ego. – A wy jak się
macie, moi kochani? – zapytała i przytuliła ich mocno.
- Dobrze, pani Weasley – odpowiedziała uprzejmie Hermiona, odpowiadając uściskiem i
uśmiechem.
- Cóż, dobrze to słyszeć. Harry, kochaneczku, jesteś pewien, że wszystko jest w porządku? – zapytała
nadopiekuńczo.

20

Właściwie to oddech powinien być urywany czy coś podobnego, ale chodziło mi o pokazanie tej zależności,

która jest w oryginale („lacking” -> „lack – brak”).

Harry skinął głową.

- Tak, dziękuję, pani Weasley.
- Nawet, cóż… wszystko? – naciskała.

Harry uśmiechnął się. Pani Weasley zawsze tak bardzo się o niego martwiła, a on nie spodziewał się
niczego innego. Ostatecznie była matką, a Harry praktycznie był przez nią uważany za kolejnego syna.

- Taaa, wszystko jest dobrze.

Skinęła głową z wyraźną ulgą.

- Dobrze to słyszeć.

Pan Weasley kiwnął głową na znak zgody, choć był nieco cichszy niż zwykle. Uścisnął dłonie
Hermionie i Harry'emu, ale wyglądał na trochę zatroskanego.

- Mamo, gdzie są Bill, Fred i George? – zapytał Ron.
- Och, cóż… są… daleko… załatwiają sprawy Zakonu, no wiesz – odparła odrobinę łamiącym się
głosem. Jej oczy zaszkliły się, i Ron, bojąc się, że matka wybuchnie płaczem, chwycił ją pod rękę.

- Co ty na to, bym pokazał wam nasze nowe komnaty?! – zapytał z ekscytacją.

Pani Weasley pokręciła sobie głową i uśmiechnęła się promiennie.

- Byłoby cudownie, kochanie. Prowadź.

Gdy Ron odciągnął swoich rodziców, Harry rozejrzał się, szukając rodziców Hermiony. Nigdy
wcześniej ich nie spotkał, ale widział zdjęcia i słyszał o nich od Hermiony. W pewnym stopniu był
podekscytowany tym, że wreszcie spotka rodziców swej najlepszej przyjaciółki. Gdy wszystkie łódki
opustoszały i nie dostrzegł ani śladu jej rodziców, zmarszczył brwi i spojrzał na nią.

- Um, Hermiono, gdzie są twoi rodzice?

Hermiona wzdrygnęła się; zatonęła we własnych myślach, patrząc, jak inni rodzice witają się ze
swoimi dziećmi. Uśmiechnęła się.

- Och, cóż, nie trudziłam się z zapraszaniem ich.
- Co? Dlaczego?! – zapytał Harry, zdumiony. Pierwszy raz o tym słyszał.
- Są mugolami, Harry. Mimo że dyrektor McGonagall powiedziała, że mugolscy rodzice będą mile
widziani, po prostu by tu nie pasowali.
- To nieprawda! – rzucił Harry. – Rodzice Rona z chęcią by ich poznali, a wszyscy w Gryffindorze
sprawiliby, że poczuliby się mile widziani. Nawet…
- Harry, nadciąga wojna – wtrąciła cicho Hermiona. – Hogwart nie jest tak bezpieczny, jak miał być,
a bez magii moi rodzice będą bezbronni, gdyby Czarny Pan postanowił zaatakować w tym czasie
Hogwart.

Harry został porządnie upomniany. Nie wiedział, co odpowiedzieć. Hermiona – jak zwykle – miała
rację. Nawet gdyby wszyscy pomogli w ochronie mugolskich rodziców, nigdy nie byłoby żadnej
gwarancji. Hermiona po prostu próbowała chronić swoją rodzinę. Ze smutkiem skinął głową.

- Rozumiem, Hermiono.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie, ale kąciki jej ust trochę drżały.

- Dziękuję, Harry. Gdy wojna się skończy, zaproszę cię do nas na wakacje, dobrze? Moi rodzice
naprawdę chcą cię poznać.
- Rona też? – zapytał, uśmiechając się. Jeśli Hermiona chciała o wszystkim zapomnieć, pomoże jej.
Potrzebowała rozproszenia.

Hermiona skinęła głową.

- Rona też, tak długo, jak obieca, że nie przyniesie ze sobą żadnych wymysłów bliźniaków. Nie wiem,
jak sąsiedzi zareagowaliby na nieplanowane wybuchy dobiegające z naszego domu przez całą noc!

Harry roześmiał się.

- Och, jestem pewien, że Ron się zgodzi, ale przekonanie bliźniaków, by nie podrzucili mu czegoś do
torby, to zupełnie inna sprawa!

Hermiona zaśmiała się razem z nim.

- Masz rację, musimy znaleźć jakiś sposób, by ich przekupić. Rusz się, idziemy dogonić Rona i jego
rodziców.

Harry skinął głową i ruszył za nią ku drzwiom szkoły, ale samotna postać w cieniu przykuła jego wzrok.
Zatrzymał się i spojrzał na Dracona, który na wpół siedział na murku, patrząc na wszystkich
niewidzącym wzrokiem. Harry poczuł szarpnięcie w piersi i odwrócił się do Hermiony, która czekała
cierpliwie.

- Rozumiem, Harry. On cię potrzebuje – powiedziała, dodając mu odwagi. – Pomogę Ronowi
zabawiać jego rodziców. Nie spiesz się.

Harry skinął głową.

- Dzięki, Hermiono.

Podszedł do blondyna i usiadł obok niego.

- Hej – odezwał się, wtykając ręce w kieszenie. Ostatnio robiło się dość zimno. Wkrótce spadnie
pierwszy śnieg.
- Hej – odpowiedział Draco, nawet na niego nie patrząc.
- Chcesz o tym porozmawiać? – zapytał Harry.

Draco zaczął kręcić głową, ale się zawahał. Zamiast tego skinął głową, tylko trochę.

- To po prostu… Wiem, że się nie pojawią. Wiem, że nawet nie chcę, żeby się pojawili. Ale to jest ten
rodzaj wydarzenia, którego ojciec nigdy by nie przegapił. Przybyłby ze swoimi idealnymi włosami i
arystokratycznym obliczem, i stanąłby tak dumnie, powodując, że pozostali rodzice odczuliby
zawstydzenie. Wzbudziłby we mnie respekt; dumę, że ten człowiek, który jest moim ojcem, potrafi
ściągnąć na siebie uwagę wszystkich i sprawić, by czuli się tak, jakby byli od niego gorsi.

Harry nie był pewien, czy było to coś, z czego powinno się być dumnym. Ojciec Dracona był tyranem,
był po prostu naprawdę, naprawdę dobry w byciu tyranem. Na tyle dobry, by sprawić, że wszyscy
poczuliby się tak, jakby byli nieistotni, jakby był od nich lepszy. Harry nigdy tak nie myślał, ale
wiedział, że wielu innych owszem. Ostatecznie Lucjusz Malfoy nie miałby takiego wpływu na
Ministerstwo, gdyby nie jego zdumiewająca prezencja.

- Przykro mi – powiedział Harry, jako że zabrakło mu słów.

Draco uśmiechnął się złośliwie.

- Jasne, że tak.
- Hej, mówię poważnie. Naprawdę mi przykro, Draco – naciskał Harry, absolutnie szczerze. – Nie
lubię twojego ojca, właściwie to go nienawidzę, a jeśli mam być całkowicie szczery, to gdybym miał
możliwość, zabiłbym go wraz z Voldemortem, ale on wciąż jest twoim ojcem. Nie patrz tak na mnie
– skarcił Dracona, gdy ten spojrzał na niego z szokiem i niedowierzaniem. – Wciąż jest twoim ojcem,
a ja wiem, jak to jest chcieć być ze swoim ojcem. Nawet nie pamiętam swojego, więc jestem
pewien, że nie tęsknię za nim tak bardzo, jak ty za swoim, ale nadal… Do pewnego stopnia wiem, jak
się czujesz, prawdopodobnie lepiej niż ktokolwiek inny – powiedział, wskazując na emanujące
szczęściem pogawędki i ściskające się rodziny.

Draco spojrzał na Harry'ego, naprawdę spojrzał, i wiedział, że Harry był szczery. Gdyby ich role się
odwróciły, gdyby Harry był jakąkolwiek inną osobą, Draco był pewien, że nie okazałby takiego
zrozumienia jak Harry teraz. Ale ich role się nie odwróciły, a Harry nie był jakąkolwiek inną osobą,
Harry był… Niebezpieczne myśli, skomentował w milczeniu Draco, powstrzymując się od dokończenia
myśli. Harry był Harrym.

- Taaa, domyślam się, że tak – odparł cicho Draco, czując się lepiej z wiedzą, że przynajmniej jedna
osoba rozumie, przez co przechodzi. Zdobył się nawet na niewielki uśmiech. – Powinieneś wrócić do
swoich przyjaciół. Jestem pewien, że Weasleyowie chcą jeszcze trochę cię poddusić. Dam sobie
radę.

Harry zmarszczył brwi. To nie była obraza, nie w stosunku do tego, co Draco zazwyczaj mówił o
Weasleyach, więc nie zdenerwował się z tego powodu. Zdenerwował się tym, że Draco myślał, że
mógł tak po prostu go zostawić, gdy było jasne, że obecnie Draco potrzebował go bardziej.

- Nie, właściwie to myślę, że z radością tu zostanę.

Draco wyglądał na tylko trochę zdziwionego. Zatrzymał swe emocje dla siebie, ponieważ nie był
przyzwyczajony do tego, by odczuwać tak wiele emocji, a przynajmniej nie z rodzaju tych miękkich i
puchatych. Uśmiechnął się złośliwie.

- Więc w końcu mam Cudownego Chłopca dla siebie, hę?

Harry uśmiechnął się.

- No, tak przypuszczam. Choć tak poważnie, to chciałbym przedstawić cię rodzicom Rona.

Draco natychmiast się skrzywił.

- Już ich znam, dzięki.
- Nie, nie znasz – odparł Harry, kręcąc głową. – Wiesz tylko to, czego nauczył cię ojciec. Nie chcesz
samemu się czegoś dowiedzieć?
- Nie zmienię się tak nagle, Potter – warknął Draco, czując się tak, jakby Harry chciał go osaczyć.
- Draco, nie miałem tego na myśli. Nie oczekuję, że nagle się zmienisz. Po prostu chcę przedstawić
cię najbliższej rodzinie, jaką mam. Czy nie tak zazwyczaj robią chłopacy? – zapytał Harry.

Chłopacy. Słowo to wydawało się byś jakieś obce.

- To nimi jesteśmy, Harry? Chłopakami? Myślałem, że dopiero co zostaliśmy przyjaciółmi –
powiedział cicho Draco, patrząc na Harry'ego poważnie.

Harry zaczerwienił się.

- Przepraszam, nie miałem tego na myśli.
- Nie miałeś na myśli czego?
- Nie wiem, nie myślałem. Próbowałem się z tobą podrażnić, to wszystko – odpowiedział Harry,
nerwowo przygryzając dolną wargę. Naprawdę nie chciał cofnąć wszystkich tych dobrych rzeczy,
które udało im się osiągnąć w ciągu kilku ostatnich tygodni, tylko z powodu jednego, źle dobranego
komentarza. Wiedział, że Draco jest wyczulony na punkcie ich relacji. Nie powinien poruszać tego
tematu.
- Jak przedstawisz mnie Weasleyom, Harry? Wiesz, że jeśli nazwiesz mnie swoim chłopakiem, dotrze
to do Snape'a – Draco uśmiechnął się sardonicznie. – Jedynym powodem, dla którego w ogóle teraz
rozmawiamy, jest fakt, że na zewnątrz jest za jasno, by Snape dołączył do uroczystości. Gdyby tu
był, byłbyś z nim.

Harry nie trudził się z zaprzeczaniem, ponieważ wiedział, że Draco ma rację. Gdyby Snape tu był, to
nieważne, jak bardzo Harry mógłby chcieć być z Draconem, musiałby zostać blisko Snape'a.

- Wiem, wiem, przepraszam.

Draco pokręcił głową, a nieznaczny uśmiech przyozdobił jego wargi.

- Zapomnij o tym. To właśnie to ma naprawić eliksir, prawda? – zapytał Draco, ale zanim Harry
zdążył odpowiedzieć, blondyn wstał. – W takim razie chodź. Przedstaw mnie moim dalekim
kuzynom.

Harry był tak zaskoczony tą nagłą zmianą sytuacji, że bełkotał coś niezrozumiale przez chwilę, zanim
w końcu wyrzucił:

- Jak mam cię przedstawić?
- Jestem twoim przyjacielem, prawda? Czy może nie zasługuję już na to miano?

Choć powiedział to lekkim tonem i z klasycznym, malfoyowskim uśmieszkiem wyższości, Harry
dostrzegł pod tym niepewność Dracona.

- Oczywiście, że jesteś – powiedział, brzmiąc na urażonego tym, że Draco mógłby pomyśleć inaczej.
Chwilę później wyszczerzył się. – Tylko nie nazywaj ich Łasicami, okej?

~~~~~~

Podczas kolacji pani dyrektor powitała rodziny i powiedziała wszystkim o działaniach, jakie zostały
zaplanowane, by zapewnić im rozrywkę podczas ferii. Nauczyciele zaprezentują to, czego uczą i w jaki
sposób przygotowują uczniów do samoobrony na wojnie. Harry uśmiechnął się szeroko na myśl o
Snape’ie i zastanawiał się, czy drażliwy profesor będzie choć trochę milszy dla rodziców. Nie sądził, by
było to prawdopodobne.

W wigilię tradycyjnie odbędzie się uczta, a w Boże Narodzenie tańce, śpiewy i inne radosne
wydarzenia dla wszystkich, który chcieli wziąć w nich udział. Oczywiście mogli też zamiast tego zostać
w swych dormitoriach i świętować z rodzinami. Gdyby tego chcieli, domowe skrzaty będą do ich
dyspozycji w kwestii posiłków. Tym sposobem wszyscy wciąż mogli mieć swoje rodzinne

21

uroczystości zamiast okropnego zamieszania.

Tym, co naprawdę zaskoczyło Harry'ego, było końcowe ogłoszenie.

- A z tej specjalnej okazji, w przeddzień waszego wyjazdu, odbędzie się mecz quidditcha, w którym
uczniowie zagrają przeciw nauczycielom! – oświadczyła z uśmiechem McGonagall.

Wszystkim zaparło dech, potem rozległy się szepty, a następnie okrzyki i oklaski.

- Nie mieliśmy meczów od czasu, gdy świętej pamięci dyrektor Dumbledore umarł, więc
pomyślałam, że będzie dla nas przyjemnością rozegranie specjalnego meczu podczas ferii.
Nauczyciele już wybrali, którzy z nas będą grać; sama jestem jedną z tych osób – powiedziała z
psotnym uśmieszkiem, przypominającym ten Dumbledore'a. – A uczniowie zostaną wybrani przez
każdy dom. Każdy dom, i mam na myśli wasze nowe, połączone domy, może wybrać czterech
graczy. Możecie wybrać dwóch ścigających, pałkarza i szukającego lub obrońcę. Musicie
zdecydować między sobą, kto z was wybierze szukającego, a kto obrońcę. Nie będziemy
wprowadzać zawodników rezerwowych, ponieważ nie ma tylu nauczycieli.

To powiedziawszy, pani dyrektor zeszła z podwyższenia, a trajkotanie uczniów rozpoczęło się, gdy
podano jedzenie. Harry został otoczony niemal natychmiast. Jęknął z rozpaczy. Oczywiście
jednogłośnie ustalono – nie pytając go o zdanie – że będzie szukającym. Pochylił głowę z
zakłopotaniem, choć musiał przyznać przed sobą, że był całkiem podekscytowany.

~~~~~~

- Nie mogę w to uwierzyć! Będzie świetnie, prawda, Harry? – wykrzyknął Ron tego samego
wieczora, gdy szykowali się do spania.
- Taaa, świetnie – powiedział Harry, szczerząc się.
- Gra przeciwko nauczycielom! Rozłożymy ich na łopatki! Nie mogę uwierzyć, że McGonagall będzie
grać! Nie wiedziałem nawet, że ona wie, jak się lata na miotle!

21

W oryginale „home-sweet-home celebrations”, czego niestety nie dało się przełożyć na przymiotnik :p

Harry pokręcił głową. Cóż, Ron był z pewnością podekscytowany. Minęła godzina, zanim się zmęczył i
zasnął. Czekając, aż sam zaśnie, Harry myślał o dniach, które mieli przed sobą. Zauważył, że Draco
wyglądał na przygnębionego po ogłoszeniu o meczu quidditcha, i najpierw pomyślał, że to dlatego, że
wszyscy chcieli, by to Harry był szukającym, a nie on. Harry nawet pomyślał o tym, by się wycofać i
oddać pozycję Draconowi, ale wtedy zdał sobie sprawę z tego, o co naprawdę chodziło.

Draco nie będzie w stanie grać, nawet gdyby Harry ustąpił ze swej pozycji. Draco utknie w eliksirze na
prawie całą zimową przerwę. Oczywiście Draco będzie zdenerwowany. Nawet nie będzie w stanie
obejrzeć meczu, nie mówiąc już o graniu w nim. Wtedy oczywiście Harry uświadomił sobie, że Draco
nie będzie nawet w stanie obchodzić świąt. Draco miał zrezygnować ze swojej rodziny, a teraz jeszcze
ze świąt i wielu innych rzeczy, tylko po to, by spróbować być z nim.

Nawet na to nie zasługuję, prawda? Choć chciałbym myśleć, że wielokrotnie wybrałbym Dracona
zamiast Severusa, wiem, że to nie jest prawdziwy stan rzeczy. Choć chciałbym zrobić to w ramach
ochrony Dracona przez wybuchami zazdrości Severusa, to nie sprawi, że będzie to wyglądać lepiej, ani
nie zmieni tego, jak Draco zawsze będzie to widział. Harry był zdezorientowany. Wiedział, że nie
zasługiwał na Dracona, który był cierpliwy i wyrozumiały, w przeciwieństwie do tego, co Harry zawsze
o nim myślał.

Cóż, jaki tak naprawdę mamy wybór? On stracił swą rodzinę, ojca chrzestnego i prawie wszystkich
przyjaciół… Wiem, że to brzmi egoistycznie, ale jestem jedyną osobą, która mu została, prawda?
Muszę sprawić, by to zadziałało, dla nas obu.

Harry westchnął i przekręcił się na bok, zamykając oczy. Nie potrzebował wiele czasu, by zasnąć,
pomimo wielu niespokojnych myśli. Jutro będą warzyć eliksir i Draco się w nim zanurzy.

Stał na polu, które rozciągało się aż po horyzont. Odwrócił się powoli, dostrzegając w niewielkiej
odległości od siebie dwa drzewa. Jedno było wyraźnie stare, z krzywymi i poskręcanymi gałęziami, i
niewielką ilością liści. Wyglądało na poobijane, ale jego pień był prosty i piął się wysoko, dumny
pomimo swej brzydoty. Było wystawione na działanie pogody; musiało to zająć wiele czasu, by było
tak sponiewierane, a Harry stał tam, pełen podziwu.

Drugie drzewko było prawie sadzonką w porównaniu z tym starym. Było niskie, z pniem tak prostym i
gładkim, jaki tylko drzewo może mieć. To było jedno z tych drzew, które miały łuszczącą się, białą
korę, ale Harry za nic w świecie nie mógł przypomnieć sobie jego nazwy. Gałęzie uginały się, a liście
zaczynały brązowieć. To nie były piękne, złote lub czerwone jesienne liście… Liście wyglądały tak,
jakby miały po prostu zbrązowieć. To było smutne; drzewo obumierało. Harry chciał do niego podejść,
uzdrowić je, powiedzieć mu, że wciąż ma przed sobą życie.

- Harry – rozległ się cichy głos, a Harry obrócił głowę w lewo. Głos nadchodził z bliska, ale gdy się
przyjrzał, Draco był bardzo daleko, i biegł nie w jego kierunku, lecz w stronę drzew. Harry poczuł
panikę, gdy Draco podszedł do młodszego drzewa. Zrobił krok ku niemu, wyciągając rękę i prawie
krzycząc, gdy jego imię znów zostało wywołane.
- Harry – rozbrzmiał cichy, ale szorstki głos. Harry obrócił się w prawo, jakby nie był w stanie się
kontrolować, a tam, tak samo daleko jak wcześniej Draco, był Severus. Severus nie biegł tak jak
Draco, on szedł spokojnie w kierunku drzew. Harry uświadomił sobie, że Severus idzie do starszego
drzewa, tak jak Draco stanął przed młodszym.

Harry wyciągnął rękę i tym razem nie dobiegł go żaden głos, więc ruszył truchtem, a potem biegiem.

- Przestańcie! – krzyknął. – Nie dotykajcie ich! – zawołał, ale zignorowali go. Stanęli przed swoimi
drzewami, przodem do niego, i zaczęli cofać się w stronę drzew. Harry przyspieszył, panikując. – Nie!
– wrzasnął, ale było już za późno. Draco i Severus zostali wchłonięci przez drzewa. Nagle Harry
spostrzegł, że leci. Był wysoko ponad drzewami; padał deszcz. Była straszliwa burza, a drzewa były
poniewierane. Harry płakał i wyglądało to tak, jakby jego łzy przyłączyły się do deszczu w
maltretowaniu drzew. Desperacko pragnął je chronić, uratować je, powstrzymać deszcz i
zaopiekować się nimi, by wróciły do zdrowia. – Proszę! – wyszeptał, ale zamieniło się to w krzyk,
który przetoczył się po polu jak grzmot, a następną rzeczą, jaką wiedział, był fakt, że jest otoczony
przez światło. Jasne, oślepiające światło, a on spadał z alarmującą prędkością ku drzewom. Uderzy
w jedno z nich, ale w które? Chciał ocalić oba! Chcę ocalić oba, chcę ocalić oba, myślał desperacko. –
Chcę ocalić oba! – wykrzyknął, a gwałtowny ból rozdarł jego pierś. Krzyknął i poczuł się tak, jakby
jego klatka piersiowa była rozciągana w dwóch kierunkach, rozdzierana na pół.

I taki był, rozdarty na pół, rozpłatany przez środek, i miał uderzyć w oba. Miał uderzyć w oba i ocalić
oba, i to sprawiło, że zapomniał o swym bólu, o swej agonii. Uderzył w drzewa, a one upadły i on
razem z nimi, w dół, w dół w bezpieczne objęcia Ziemi, a jego ból minął. Ocaliłem ich, pomyślał, po
czym błogo zatonął w zapomnieniu.

Harry obudził się i czuł się bardziej spokojny niż kiedykolwiek, choć jego oddech był nierówny, a on
był pokryty potem. Wiedział, że śnił o dwóch drzewach, jednym brzydkim i jednym umierającym, ale
za nic w świecie nie mógł pojąć, czemu napawało go to takim zadowoleniem.

56. Do kociołka

Harry nie wiedział, jak udało mu się zachować spokój, gdy był ze Snape'em tego ranka. Jakoś zmusił
się do tego, by wyrzucić myśli o Draconie ze swego umysłu, i przeszedł przez poranną rutynę
medytacji i kilku prostych zaklęć z połączonym magicznym rdzeniem bez żadnego wypadku.
Kontrolowanie magii szło im coraz lepiej i Harry czuł się dumny przez to, że mogli teraz rzucać idealne
Wingardium Leviosa. Po ćwiczeniach nakarmił Snape'a, obściskiwał się z mężczyzną przez kilka minut,
a potem praktycznie pobiegł do swojego pokoju wspólnego.

Gdy już tam dotarł, z trudem łapiąc oddech, znalazł Hermionę i Dracona czekających na niego.

- Hej, jak idzie? – wydyszał.

Draco pokręcił się nerwowo na kanapie. Spojrzał na Hermionę, która się uśmiechnęła.

- Jesteśmy gotowi. Rodzice idą na wycieczkę po zamku, by zobaczyć, czy coś się zmieniło od czasu,
gdy sami tu uczęszczali. Zwłaszcza mugolscy rodzice chcą wszystko obejrzeć, bo nigdy tu nie byli.
Profesor Sprout kieruje zwiedzaniem, a pani dyrektor przez cały ranek ma spotkanie z pozostałymi

nauczycielami. Nie powinniśmy mieć żadnych problemów ze spotkaniem kogokolwiek – powiedziała
pewnie Hermiona.

Harry skinął głową, rozglądając się.

- Cóż, a gdzie są pozostali?
- Myślę, że na boisku do quidditcha. Ron zasugerował, by wszystkie domy spotkały się na treningu.
Mają wybrać najlepszych ścigających. Już zadecydowano, że ty będziesz szukającym, a obrońca
Ravenclawu będzie obrońcą w naszym meczu przeciw nauczycielom.
- Ron musi być rozczarowany – skomentował Harry, wiedząc, że Ron chciał być obrońcą.
- Nie. Powiedział, że to da mu dobrą wymówkę, by nie oglądać meczu. W ten sposób ja mogę
obserwować grę, a ty grać, a to po prostu będzie wyglądać tak, jakby Ron dąsał się o to, że nie
uczestniczy w meczu – wyjaśniła Hermiona.

Harry uniósł brwi. Był zaskoczony tym, że Ron wykazywał tak wielkie chęci do współpracy. Zgłoszenie
się na ochotnika do pilnowania Dracona, a nawet pójście dalej i wymyślenie dobrej wymówki, by być
nieobecnym na meczu quidditcha, było czymś więcej, niż Harry kiedykolwiek oczekiwał od swego
najlepszego przyjaciela. Spojrzał na Dracona, który wyglądał na bardzo zdenerwowanego. Nic
dziwnego, skoro blondyn miał spać przez sześć dni w eliksirze.

Harry podszedł do kanapy i uklęknął na podłodze przy Draconie, przyciągając uwagę blondyna.

- Jesteś pewien, że chcesz przez to przejść, Draco? Poniekąd naciskałem i prosiłem, byś to zrobił, ale
powiedz tylko, jeśli nie chcesz. Naprawdę nie będę o to zły.

Draco był bardzo zdenerwowany. Nie był do końca pewien, czy podejmował dobrą decyzję. Jeśli to
zrobi, wszystko się zmieni. Próbował wmówić sobie, że nie, ale po prostu wiedział, że się zmieni, a on
nie był całkowicie pewien, że to będzie zmiana na lepsze. Mentalnie podsumował wszystko, co
ulegnie zmianie.

Będę miał w żyłach krew Pottera. Będę splugawionym Malfoyem; ktoś z mojej rodziny mógłby po
prostu wymazać mnie z ich drzewa genealogicznego, jak gdybym nigdy tam nie istniał. Potem Draco
powiedział sobie, dlaczego miałoby być dobrze. Mój ojciec tak czy inaczej wydał już na mnie wyrok.
Jaką to zrobi różnicę, jeśli po prostu wyprze się wszelkiego pokrewieństwa ze mną?

Dwa. Snape będzie mniej napastliwy w stosunku do mnie, więc będę mógł spędzać więcej czasu z
Harrym, gdy Snape będzie w pobliżu. Ale jest równie prawdopodobne, że Snape wpadnie w szał, gdy
się o tym dowie, i zabije mnie, zanim jego wampirze zmysły uświadomią mu, że pachnę jak jego
towarzysz. Och, i zawsze jest szansa, że nie będę pachniał jak Harry. Och, cholera, do prowadzi
donikąd. Nie mam nic do stracenia, powiedział sobie stanowczo.

Zdecydował się, a na jego twarzy malowała się determinacja. Draco skinął głową.

- Chcę to zrobić.

Harry uśmiechnął się. Nie mogąc się oprzeć, podniósł się i wpił wargami w usta Dracona, całując go
delikatnie i mając nadzieję, że to wyrazi, ile to dla niego znaczy.

Draco był zaskoczony, ale i zadowolony. Prawie desperacko przyciągnął Harry'ego, aż chłopak miał do
wyboru tylko usiąść okrakiem na jego kolanach albo stać niezgrabnie. Oddał pocałunek z pasją. Był
przerażony swoim wyborem, ale w głębi serca wiedział, że tak czy inaczej podjął dobrą decyzję.
Potrzebował teraz wsparcia Harry'ego i był zbyt szczęśliwy, by wyrazić to pocałunkiem.

Odgłos przeczyszczanego gardła zmusił ich do przerwania pocałunku i Draco z niechęcią pozwolił, by
Harry zsunął się z niego i usiadł obok. Brunet był zarumieniony i uśmiechał się szeroko.

- Cóż, um, powinniśmy iść? – zapytał Hermionę.

Dziewczyna wyglądała na rozbawioną.

- Tak, myślę, że powinniśmy. Nie było powiedziane, ile zajmie wycieczka, a my musimy wrócić przed
wszystkimi.
- Dobrze. Gotowy? – zapytał Harry Dracona, wstając.
- Jakbym kiedykolwiek miał być – wycedził Draco, czując, że jest teraz o wiele spokojniejszy.

Harry uśmiechnął się, zadowolony.

- Dobrze więc, chodźmy. Co mam zanieść? – zapytał Hermioną, myśląc o kociołku i składnikach.
- Zmniejszyłam już wszystko oprócz ingrediencji, które nie powinny być zmniejszane. Są w tej
torebce – odparła, pokazując mu mały woreczek.

~~~~~~

Nie spotkali nikogo po drodze, choć tak stało się częściowo dzięki mapie Harry'ego. Gdy dotarli do
łazienki Jęczącej Marty, dziewczyny tam nie było. Harry zapytał o to Hermionę, a ona wzruszyła
ramionami i powiedziała, że jest pewna, że Marta pokaże się w którymś momencie.

Harry odezwał się, by przesunąć umywalkę, a potem cała trójka stanęła wokół dziury w ziemi,
wpatrując się w nią. Harry nagle poczuł zdenerwowanie. Był tam tylko raz, gdy olbrzymi wąż, któremu
rozkazywał psychopatyczny morderca, próbował go zabić. To nie było przyjemne i nie był pewien, czy
chce tam wrócić.

- Jesteś pewien, że bazyliszek nie żyje? – zapytał Draco, oczywiście kwestionując fakt, że mają tam
zejść.
- Taaa. To znaczy tak, jest martwy. Wiem, że jest martwy – odparł Harry. Był pewien, że stwór
zdechł.
- W takim razie na co czekamy? – zapytała Hermiona, wyraźnie zniecierpliwiona.
- Yyy…
- Um…
- Och, serio! To tylko dziura! – powiedziała Hermiona, prychając z irytacją. Odepchnęła ich na bok i
bez trudu skoczyła. Jej krzyk odbił się echem i po chwili zanikł; następnie rozległo się głośne
chrupnięcie i zaskoczony okrzyk.

Draco zbladł i spojrzał na Harry'ego, wystraszony.

- Kości – powiedział Harry, krzywiąc się na wspomnienie o nich. – Dno jest wysypane kośćmi.
Wieloma.
- A jak dokładnie daleko jest dno? – zapytał Draco, wciąż blady.
- Yyy… Naprawdę nie wiem. Dwa, może trzy piętra? – odpowiedział Harry, zastanawiając się. –
Może dalej. Nie jestem pewien. To było długie spadanie.
- Nie jestem dobry w spadaniu bez miotły – powiedział Draco.
- O cholera, wiedziałem, że o czymś zapomniałem – wymamrotał Harry, ku zaskoczeniu Dracona. –
Accio…
- Nie! – rzucił Draco, zasłaniając Harry'emu usta. Chłopak spojrzał na niego, zmieszany. – Nie
sądzisz, że miotła, lecąca samodzielnie przez korytarze, będzie wyglądać trochę dziwnie?

Harry otworzył szerzej oczy. Nie pomyślał o tym. Draco wypuścił go.

- Uuups – powiedział Harry, krzywiąc się. – Um… hm… Zgredku! – krzyknął nagle.

Rozległo się pyknięcie i Zgredek stał pomiędzy Harrym i Draconem, wpatrując się w Harry'ego z
uwielbieniem w swych dużych oczach.

- Panicz Harry Potter wzywał Zgredka?
- Tak. Czy mógłbyś wyświadczyć mi wielką przysługę i przynieść moją miotłę? Tak żeby nikt cię nie
zobaczył? – zapytał Harry.
- Zgredek będzie szczęśliwy, przynosząc miotłę Harry'ego Pottera! – powiedział gorliwie wesoły
skrzat, po czym zniknął. Chwilę później pojawił się znowu z miotłą Harry'ego w ręku. Podał ją
chłopakowi.
- Dziękuję, Zgredku – powiedział Harry z uśmiechem.
- Zgredek jest szczęśliwy, robiąc wszystko, czego chce panicz Harry Potter! – odparł energicznie
skrzat.
- Wiem. Dziękuję. Zawołam cię, jeśli będę potrzebował czegoś jeszcze – zapewnił Zgredka, a skrzat
pokiwał skwapliwie głową i znów zniknął. Harry, uśmiechając się szeroko, podniósł triumfalnie
miotłę.

Draco uniósł brew.

- To jest skrzat domowy mojego ojca.
- Nie, to był skrzat domowy twojego ojca.
- Oszukiwałeś, podstępem sprawiając, że ojciec dał mu skarpetkę – odparł Draco.
- Tak, i zadziałało świetnie – powiedział Harry, bez śladu skruchy.
- Idziecie? – rozległ się odległy, odbijający się echem głos Hermiony.

Obaj chłopcy podskoczyli, zaskoczeni. Harry pokręcił głową, jakby oczyszczając myśli, po czym
podszedł do dziury.

- Idziemy! – krzyknął, a następnie spojrzał na Dracona. – Gotowy? – zapytał ponownie.
- Jakbym kiedykolwiek miał być.

Harry skinął głową i skoczył. Nie mógł powstrzymać się od krzyku. Wylądował z okropnym łoskotem
na kościach, krzywiąc się, gdy jedna z nich wbiła się dość boleśnie w jego kość ogonową. Słysząc za
sobą krzyk, szybko przeturlał się na bok, tuż przed tym, jak Draco wylądował tam, gdzie Harry był

chwilę wcześniej. Harry spojrzał na Hermionę, która siedziała na skraju jednej z rur. Wstał i otrzepał
się, po czym wyciągnął rękę, by pomóc podnieść się Draconowi. Blondyn wyglądał na stanowczo
zdegustowanego.

- Tutaj mam się kisić w eliksirze przez sześć dni? – zapytał, zbulwersowany.
- Nie. Tam z przodu jest komnata, której użyjemy – odpowiedział spokojnie Harry. Gdy tylko zsunął
się plątaniną rur, stwierdził, że jest zupełnie spokojny. Albo tak spokojny, jak można się było tego
spodziewać, wiedząc, że Draco ma stać się składnikiem eliksiru. Nie prześladowały go żadne złe
wspomnienia i z łatwością znalazł komnatę. Zrelaksował się, gdy nie zobaczył olbrzymich zwłok
bazyliszka. – To tutaj – powiedział, gestem obejmując pomieszczenie. – To jest sekretna komnata
Salazara Slytherina.

Draco rozejrzał się ze zgrozą, a Hermiona jedynie z umiarkowanym zaciekawieniem. Ostatecznie ona
słyszała wszystko o komnacie zaraz po tamtych wydarzeniach.

- Cóż, w takim razie zaczynajmy – powiedziała, klękając na chłodnym kamieniu, który nie był aż tak
wilgotny. Otworzyła torebkę i wyciągnęła z niej kociołek wielkości jej dłoni. Umieściła go na
podłodze, wstała i cofnęła się, rzucając Engorgio.

Kociołek rósł do czasu, gdy był wystarczająco duży, by pomieścić wewnątrz siebie dwóch Draconów.
Wszyscy podeszli bliżej i zajrzeli do środka. Oczywiście był pusty. Draco uśmiechnął się krzywo.

- Dom, słodki dom

22

– wycedził sarkastycznie.

- Tylko na kilka następnych dni – odparła Hermiona. Wyjęła kilka niewielkich pojemników z wodą i
postawiła je na podłodze, powiększając je wszystkie. To były ogromne, czterogalonowe pojemniki z
wodą. Spojrzała na nie krytycznie, po czym wbiła znaczące spojrzenie w Harry'ego i Dracona, i
uśmiechnęła się. – Cóż, jestem pewna, że zdołacie podnieść je tak, by napełnić kociołek.
- Dlaczego po prostu nie użyjemy Wingardium Leviosa? – zapytał Draco.

Hermiona zacisnęła wargi z irytacją.

- Ponieważ od tej chwili wszystko musi być zrobione ręcznie, dopóki nie dojdziemy do zaklęcia i
mieszania.
- Och – rzucili chłopcy. Wzruszyli ramionami i wzięli się do pracy. Wymagało to trochę czasu i
manewrowania, ale udało im się wlać zawartość wszystkich pięciu pojemników do kociołka. Wtedy
odsunęli się i pozwolili Hermionie dodać kilka sproszkowanych ziół do kociołka.
- Myślałem, że powiedziałaś, że potrzebujemy tylko krwi i wody? – odezwał się Draco, wpatrując się
w proszek znikający w wodzie. Ta przybrała obecnie lekko liliowy kolor.
- Kto wie, ile autor pominął? Przeprowadziłam kilka badań i zdecydowałam, że nie zaszkodzi, jeśli je
dodam. Zioła wzmocnią siłę wody, a jeśli w jakiś sposób zaklęcie usypiające zostanie zdjęte, one
powinny utrzymać cię we śnie – wyjaśniła Hermiona.
- Więc w zasadzie nie jesteś tego całkowicie pewna? – zapytał Draco.
- Och, jestem absolutnie pewna, że to, co przygotowałam, zadziała – oświadczyła Hermiona. – Po
prostu nie do końca ufam autorowi, który został znienawidzony przez rodziny, o których mówił.

22

Wiem, że „Home sweet home” u nas tłumaczy się jako „Nie ma to jak w domu”, ale dosłowny przekład

bardziej mi pasował do odpowiedzi Hermiony.

Draco nie był pewien, czy to coś zmienia, ale tak czy inaczej skinął głową.

- Więc co dalej?
- Teraz Harry doda swoja krew. Trzymaj. – Hermiona wyciągnęła z kieszeni płaszcza cienki nóż i
podała mu go.

Harry odebrał go i uniósł do nadgarstka. Było na nim wiele wyblakłych blizn z czasów, gdy ciął się, by
nakarmić Snape'a, a on poczuł się trochę nieswojo na myśl, że znowu ma się rozciąć. Obok
znajdowały się siniaki od ugryzień, choć same ugryzienia były zaleczone.

- Nie nacinaj nadgarstka – powiedział nagle Draco, sprawiając, że Harry z zaskoczeniem podniósł
wzrok. – Jezu, czasem jesteś taki tępy, Potter. Chcesz, żeby Snape dopytywał się, czemu masz
rozcięty nadgarstek? Nie, nie sądzę. Natnij się w miejscu, w którym nie zobaczy.

Harry zmarszczył brwi.

- Ale gdzie? Zauważy na rękach. Och, przypuszczam, że mógłbym naciąć nogę – powiedział,
marszcząc nos z obrzydzeniem. Nie chciał myśleć o tym, jak bolesne mogłoby to być.
- Nie wykąpię się we krwi z twojej nogi! – rzucił Draco.

23

- Cóż, więc gdzie w takim razie mam się według ciebie naciąć? – odciął się Harry.
- Chłopcy! – odezwała się ostro Hermiona, patrząc na ich dziecinne zachowanie. Gdy przyciągnęła
ich uwagę, zaczęła mówić dalej. – Harry, natnij swój palec. Możesz powiedzieć, że zrobiłeś to przez
przypadek, gdy ja pomagałam ci zrobić eliksir, co, nawiasem mówiąc, nie jest kłamstwem.

Harry wyglądał na lekko zawstydzonego swym zachowaniem i skinął głową. Podszedł do kociołka,
uniósł nad nim rękę i przeciął bok kciuka. Syknął ostro, czując ból, i wypuścił nóż, by ścisnąć zraniony
palec. Krew płynęła swobodnym, stałym strumykiem, który uderzał w wodę i wirował, zmieniając
liliową wodę w lekko różową.

- Och, Harry, czy ty naprawdę nie możesz niczego zrobić właściwie? – wykrzyknęła gniewnie
Hermiona. – Naciąłeś się za głęboko! Daj mi rękę – zażądała. Chwyciła jego dłoń, odsuwając ją od
kociołka, i wskazała na nią różdżką. – Episkey!

Harry wzdrygnął się, czując się dziwnie, gdy jego skóra ponownie się zrastała. Gdy skończyli, została
tam tylko różowa, nierówna blizna. Eksperymentalnie zgiął kciuk.

- Dlaczego nie mogliśmy tego zrobić, gdy ciąłem się dla Snape'a? – zapytał.
- Ponieważ, Harry, to nie były poważne zranienia. Powinieneś używać magii do leczenia zranień
tylko wtedy, gdy jest to konieczne. Pani Pomfrey powiedziałaby ci to samo – powiedziała sztywno
Hermiona. – Masz szczęście, że całkiem nie przeciąłeś sobie mięśnia, bo inaczej musielibyśmy iść do
skrzydła szpitalnego.

Harry skrzywił się, upomniany.

- Przepraszam.

Hermiona skinęła głową i zwróciła się do Dracona.

23

Bo krew wcale nie krąży po całym organizmie…

- W porządku, Draco, twoja kolej. Musisz się rozebrać i wdrapać do kociołka. Następnie rzucę na
ciebie zaklęcie usypiające i zanurzymy cię w wodzie. Potem rzucimy zaklęcie na eliksir i przez
następną godzinę będziemy uważnie cię obserwować, by upewnić się, że moja hipoteza o
leczniczych wodach jest prawidłowa i będziesz mógł oddychać.

Draco skinął głową. Wyglądał, jakby na coś czekał, ale gdy tylko Harry i Hermiona spojrzeli na niego,
skrzywił się.

- Odwrócicie się czy nie? Nie będę się przed wami rozbierał!
- Widziałem cię już nagiego – odparł Harry.
- A ja będę cię oglądać nagiego przez sześć kolejnych dni. Serio, to nie czas na wstydliwość.
Rozbieraj się – oświadczyła spokojnie Hermiona.

Narzekając i wpatrując się w nich buntowniczo, Draco rozebrał się. gdy był już całkiem goły,
wyprostował się i spojrzał jeszcze surowiej. Następnie wdrapał się do kociołka, krzywiąc się z
niesmakiem.

- To jest śliskie!
- Tak? Myślałam, że może być. Jest też trochę bardziej gęste niż normalna woda? – zapytała
Hermiona i uśmiechnęła się, gdy Draco skinął głową. – Widzisz? Miałam rację. To jak tworzenie łona
dla dziecka, by się z nim odrodziło. Założę się, że gdy tylko cię uśpimy, zacznie działać jak łono i
zapewni ci pożywienie i powietrze, byś mógł przeżyć sześć dni.
- Łono? Kurwa mać, jest coraz gorzej – zrzędził Draco. – Uśpijcie mnie już! Im mniej czasu spędzę
świadomy, że jestem w tym czymś, tym lepiej.

Hermiona, przewracając oczami, gestem nakazała Harry'emu, by stanął obok kociołka.

- Przytrzymaj go. Upadnie, gdy zaśnie.

Gdy Harry owinął Dracona ramionami, uważając, by nie dotknąć płynu w kociołku, Draco zaczerwienił
się, a Hermiona zauważyła wyraźne drgnięcie zainteresowania jego penisa. Z uśmieszkiem na ustach
rzuciła zaklęcie, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, a Harry jęknął, gdy ciało Dracona nagle osunęło
się na niego. Starał się utrzymać blondyna nad wodą.

- Opuść go delikatnie, ale nie dotykaj wody – poinstruowała go Hermiona.

Gdy Harry zrobił to, co powiedziała, i Draco całkowicie zanurzył się w wodzie, Harry zajrzał tam z
niepokojem. Nic się nie wydarzyło. Spojrzał na Hermionę.

- Może oddychać?
- Nie wiem. Gdyby nie mógł oddychać, zaklęcie, które na niego rzuciliśmy, zostałoby przełamane, a
on obudziłby się, by się wydostać. Musimy teraz rzucić zaklęcie na kociołek.
- Ty to zrób – powiedział Harry. – Nie chcę ryzykować, że coś zepsuję. Jestem naprawdę
zaniepokojony.

Hermiona skinęła głową ze zrozumieniem. Z tego co mogła powiedzieć, nie było wymagane, by
rodzice sami rzucali zaklęcie. Było ono potrzebne tylko po to, by zakląć eliksir, by był w stanie
wchłaniać się miejscowo. Ruchem odwrotnym do wskazówek zegara machnęła różdżką nad
kociołkiem i wypowiedziała słowa, które zapamiętała, spokojnym, czystym głosem. Gdy skończyła,

woda zaczęła się poruszać, a jasne włosy Dracona kołysały się wraz z przypływami i odpływami wody.
Skinęła głową.

- W porządku, wygląda dobrze. Nie obudził się, a minęła już minuta, więc musi oddychać
poprawnie. Nie chcę ryzykować, rzucając na niego jakieś zaklęcie, by się upewnić, ponieważ nie
wiemy, jak może to wpłynąć na eliksir.

Harry skinął głową, nerwowo zerkając na blondyna.

- Co teraz zrobimy?
- Pójdziesz i powiesz Ronowi, że wszystko poszło dobrze. Później chcę, byś udał się do profesora
Lupina i powiedział mu, co zrobiliśmy. Jestem pewna, że zgodzi się pilnować Dracona, gdy nasza
trójka nie będzie mogła.

Harry skinął głową.

- Chcesz, żebym przyniósł ci tu cokolwiek?
- Nie, zabiorę rzeczy następnym razem. Teraz chcę po prostu obserwować go, by upewnić się, że nic
nie pójdzie źle. Harry, nie martw się – powiedziała łagodnie Hermiona. Uśmiechnęła się do niego,
dodając mu odwagi. – Wszystko wskazuje na to, że idzie nam świetnie.

Harry skinął głową.

- Dziękuję, Hermiono. Naprawdę dziękuję. To… wiele dla mnie znaczy.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie.

- Wiem, Harry.
- Kiedy powinienem zejść na dół na swoją wartę?
- Myślę, że w porze lunchu. Po tym, jak nakarmisz profesora Snape'a. Nikt nie oczekuje, że będziesz
na lunchu, ale ja i Ron powinniśmy tam być.

Harry skinął głową, uściskał ją impulsywnie i ponownie zerknął do kociołka, jakby chciał się upewnić,
że Draco wciąż tam jest. Potem wsiadł na miotłę i odepchnął się, z łatwością manewrując między
rurami i wylatując z powrotem do łazienki Jęczącej Marty. Później ruszył ku korytarzom Gryffindoru i
Slytherinu, i cieszył się, widząc, że nikt jeszcze nie wrócił. Jednak gdy przechodził obok pokoju
Dracona, by dostać się do własnego…

- Potter – odezwał się Blaise.

Harry zamarł. Poczuł nagły przypływ paniki. Czy Draco powiedział Blaise'owi i tym, co planowali
zrobić? Nie wiedział. Co zrobi, jeśli Blaise nie wie? Odwrócił się z nadzieją, że wygląda normalnie.

- Tak?
- Oszczędź mi tego niewinnego spojrzenia. Draco podzielił się ze mną wiadomościami dzisiejszego
ranka. Byłem wkurzony jak cholera, ale przekonał mnie, że naprawdę tego chce. A teraz powiedz
mi, jak poszło – zażądał Blaise.

Harry rozluźnił się. Był wdzięczny, bo nie musiał martwić się zdradzeniem tego Blaise'owi, nawet jeśli
chłopak wyraźnie nie był zadowolony.

- Poszło dobrze. Hermiona zostanie z nim do lunchu, by upewnić się, że wszystko idzie dobrze, a
potem ja będę go pilnował.

Blaise milczał, ale po kilku chwilach skinął głową.

- Nie podoba mi się to, ale to była jego decyzja. Potter, musisz się naprawdę świetnie pieprzyć,
skoro Draco to zrobił.

Harry poczuł się urażony.

- Nie pieprzyliśmy się!

Blaise wpatrywał się w niego przez moment, a następnie uśmiechnął się szeroko. Zachichotał.

- W takim razie musi być w tobie naprawdę zakochany – powiedział, wyraźnie rozbawiony.

Harry zaczerwienił się aż po cebulki włosów i poruszył się nerwowo. Nie mógł uwierzyć w to, że Draco
był w nim zakochany. Jasne, podobał się Draconowi, ale miłość? Nie, prawdopodobnie nie mógłby
być zakochany w Harrym.

- On nie jest we mnie zakochany – wymamrotał Harry z zażenowaniem.

Blaise uniósł brew.

- Czy ty mówisz poważnie? Nie, nie odpowiadaj; widzę, że tak. Naprawdę nie wierzysz w to, że on
się w tobie buja, co nie? Pozwól, że coś ci powiem, Potter. Znam Dracona od czasu, gdy byliśmy
niemowlakami. Praktycznie dorastaliśmy ze sobą. Wiem o każdej osobie, z którą się pieprzył,
umawiał lub jakkolwiek o niej fantazjował. Jednak o tobie dowiedziałem się dopiero wtedy, gdy już
wpadł po uszy. Gdy Draco przyznał się do zmiany stron, wiedziałem, że to przez ciebie. Nie zrozum
mnie źle. Wiedziałem, że już zdecydował, że nie przyłączy się do Czarnego Pana, ale myślałem, że po
prostu ucieknie i ukryje się. Pozwoliłbym mu na to, nie mówiąc ani słowa. Nie zdradziłbym go. Ale
gdy zmienił strony i dołączył do ciebie, wiedziałem, że nie mógłbym stanąć z nim twarzą w twarz na
polu bitwy, a wiedziałem, że pewnego dnia, jeśli zostanę z Czarnym Panem, będę musiał to zrobić.
Więc zostałem z nim. Moich rodziców to nie obchodziło. Byli mało istotni w oczach Czarnego Pana,
więc to, czy ja dołączyłem do niego czy nie, nie miało znaczenia. Ale Draco… Od chwili, gdy się
urodził, było postanowione, że będzie idealnym, małym śmierciożercą. Miałby prestiż, sławę i
przychylność Czarnego Pana. Byłby drugim najbardziej przerażającym członkiem Ciemnej Strony. I
wiesz co? Zrezygnował z tego wszystkiego dla ciebie. A teraz jego własny ojciec chce, by był martwy.
Nie ma dla siebie nawet galeona i stracił wszystkich tak zwanych przyjaciół z wyjątkiem mnie. A na
dodatek jest gotów dalej ryzykować dla ciebie życiem, nie bacząc na swego ojca chrzestnego i resztę
syfu, który z tego powstał. Zrobił to dla ciebie, Potter. Jak możesz w ogóle myśleć, że on nie jest w
tobie zakochany? – dopytywał Blaise.

Harry osłupiał. Wszystko, co powiedział Blaise… Wiedział to wszystko, ale nigdy, nawet przez chwilę,
nie pomyślał, że tak się stało, ponieważ Draco go kochał. Choć teraz… Jak mógłby spierać się ze
słowami Blaise'a? Chłopak znał Dracona lepiej niż ktokolwiek inny. Jeśli Blaise tak mówił, to musiała
być prawda. Wtedy oczywiście na dnie jego umysłu pojawiła się dokuczliwa myśl. Dlaczego Blaise
miałby podejmować takie ryzyko? Zrobił to samo co Draco, z wyjątkiem tego, że zrobił to dla Dracona,
a nie dla mnie… Och, Merlinie, Blaise jest…

- Zakochany w nim – dokończył Harry szeptem.

Blaise zmarszczył brwi.

- Co?
- Jesteś w nim zakochany – powiedział Harry, tym razem głośniej. Podniósł wzrok w samą porę, by
zobaczyć, jak smutek znika z twarzy Blaise'a.

Blaise pokręcił głową z uśmieszkiem i skrzyżował ręce na piersi.

- Jesteś bardziej spostrzegawczy niż sądzą ludzie, Potter.
- Więc jesteś? – zapytał Harry, otwierając szerzej oczy ze zrozumieniem.

Blaise lakonicznie skinął głową.

- Byłem w nim zakochany od dłuższego czasu. Och, nie patrz tak na mnie, nie masz się o co martwić.
Draco o niczym nie wie. Jestem jego najlepszym kumplem, jestem tu dla niego, gdy mnie
potrzebuje, i zawsze zachęcam go, by uganiał się za kimś, kto mu się spodoba. To nigdy nie byłem ja
i tak jest dobrze. Wystarczy mi bycie tym kimś, kto liczy się dla niego bardziej niż ktokolwiek inny;
tym kimś, kto zawsze wraca, gdy coś go skrzywdzi.
- Nigdy…
- Nie powiedziałem mu? Nie. Zabawialiśmy się od czasu do czasu. Nastoletnie hormony i tak dalej,
ale to nigdy nie było nic poważnego. Pieprzę, kogo chcę, i on robi to samo. Choć teraz ma ciebie,
więc zgaduję, że jestem zbędny. To też jest w porządku, ponieważ nawet jeśli ty nie kochasz go
teraz, kiedyś będziesz. A do tego czasu twoje idiotyczne poczucie gryfońskiej lojalności będzie
trzymać cię przy nim, gdy będzie cię potrzebował – powiedział Blaise, uśmiechając się krzywo. –
Poza tym mam teraz Killiana. Wydaje się wiedzieć, czego mi trzeba, i jest skłonny mi to dać. Dobrze
nam idzie.

Harry nerwowo przygryzł dolną wargę. Nie był pewien, co powiedzieć. No bo co mógł powiedzieć
komuś, kto poświęcił tyle dla faceta, którego kochał, a który był kompletnie nieświadomy jego uczuć?
To brzmiało jak fabuła jakiejś słabej opery mydlanej z telewizji.

- Sądzisz, że pokochasz Killiana? – zapytał.
- Tak, myślę, że tak. Gdy wojna się skończy, zamierzam poprosić go, by mnie przemienił – przyznał
Blaise. – Ostatecznie chcę zachować swój nieprzyzwoicie dobry wygląd na zawsze – dodał z
uśmieszkiem na ustach.

Harry uśmiechnął się słabo. Jeśli Blaise był w stanie żartować, Harry nie musiał uważać na słowa.

- Kto podsunął ci pomysł, że wyglądasz nieprzyzwoicie dobrze?

Blaise uniósł brew.

- Och, prawie każdy facet, który kiedykolwiek chciał mnie przelecieć.

Harry zachichotał, kręcąc głową.

Blaise znów stał się poważny.

- Harry, powinieneś pomyśleć o tym, co zrobisz, gdy wojna się skończy. To może nie nastąpić
szybko, ale w pewnym momencie Snape będzie chciał cię zmienić. Powinieneś się nad tym
zastanowić.

Harry skinął głową. Już o tym wiedział. Miał nadzieję, że nie będzie się musiał o to martwić aż do
zakończenia wojny. To nie tak, że oczekuję, że ją przetrwam. Mam tylko nadzieję, że Severus i Draco
to zrobią.

- Pomyślę nad tym – obiecał.

Blaise skinął głową.

- Cóż, idę zobaczyć, czy wybrali już drużynę quidditcha. Chciałbym popilnować wieczorem Dracona,
jeśli nie masz nic przeciwko temu. Mogę przejąć go po kolacji i nie muszę iść na śniadanie. Nikt nie
pomyśli, że to dziwne, jeśli obaj znikniemy, ale jeśli będzie to tylko Draco, ludzie mogą zadawać
pytania.

Harry skinął głową.

- To brzmi dobrze.

~~~~~~

Harry usiadł nerwowo na kanapie Remusa. Nie miał wątpliwości, że Remus zaoferuje pomoc, ale nie
wątpił też w to, że mężczyzna będzie krzyczeć i wrzeszczeć, gdy tylko Harry mu o tym powie.

- Czy coś się stało? – zapytał Remus, zauważając nerwowość Harry'ego.

Harry pokręcił głową.

- Nie, nic. Chciałem tylko poprosić cię o przysługę, ale może ci się to nie spodobać, więc musisz
obiecać, że nie zaczniesz szaleć, kiedy ci powiem.
- Harry, wiesz, że jestem tu, by zawsze ci pomóc – powiedział łagodnie Remus. Widząc poważny
wyraz twarzy chłopaka, gdy ten skinął głową, Remus westchnął. Mógł sobie tylko wyobrażać, w co
Harry wpakował się tym razem. – Co to za przysługa?
- Um, cóż, myślałem o tym, jak niesprawiedliwe jest to, że nie mogę być blisko Dracona. Naprawdę
się lubimy – zaczął Harry. Draco mnie kocha, a ja wiem, że mógłbym pokochać jego. – Ale Severus
wpadnie w tryb zazdrosnego wampira, gdy się dowie, że byliśmy razem, a ja nie chcę, by Severus
był na mnie zły, i zdecydowanie nie chcę, by zaatakował Dracona.
- Harry – przerwał mu Remus. – Zanim powiesz coś więcej, a mam wrażenie, że masz jakiś plan,
byście mogli być razem z Draconem, chcę wiedzieć, co czujesz do Severusa.

Harry wyglądał na zaskoczonego.

- Co czuję?

Remus skinął głową.

- Tak. Zależy ci na nim?
- Oczywiście! – powiedział defensywnie Harry, marszcząc brwi przez to, że Remus w ogóle
zasugerował, że tak nie było.
- Zależy ci na nim bardziej niż tylko na nauczycielu lub przyjacielu? – drążył Remus.

Harry drgnął, słysząc te słowa. Tak było, ale czy Remus myśli, że to jest w porządku? Remus i Snape
radzili sobie teraz całkiem dobrze, ale mieli za sobą złe wspomnienia. Harry zresztą wiedział, że
Remus chciał być dla niego jak ojciec chrzestny, i nie był pewien, jak Remus przyjmie wiadomość, że
zależało mu na Snape’ie bardziej niż na przyjacielu, skoro mężczyzna był dwa razy starszy od niego.

- Yyy…

Remus uśmiechnął się nieznacznie.

- Jeśli tak, w porządku. Wiesz, nie jestem ślepy. Po prostu chcę usłyszeć, jak sam to mówisz.

Harry skinął głową, rozluźniając się.

- W takim razie… tak. Zależy mi na nim o wiele bardziej niż na przyjacielu i nie myślałem o nim jako
tylko o nauczycielu już od długiego czasu.
- Lubisz go tak bardzo jak Dracona? – ciągnął Remus.

Chcę ocalić oba! Myśl odbiła się głośnym echem w jego głowie wraz ze wspomnieniem o upadku. To
przestraszyło go tak bardzo, że podskoczył i w efekcie spadł z kanapy.

- Auć! – krzyknął, zaskoczony.

Remus natychmiast znalazł się przy nim, pomagając mu usiąść i patrząc na niego ze zmartwieniem.

- Harry, nic ci nie jest?

Chłopak pokręcił głową. Co to było? Czuję się tak, jakbym powinien pamiętać… coś…

- W-wszystko w porządku – wymamrotał. – Po prostu coś mnie przestraszyło.
- Czyżby to, o co zapytałem? – spytał Remus, zatroskany.

Harry pokręcił głową.

- Nie… Nie wiem, co to było. – Westchnął. – Zależy mi na Severusie. Bardzo mi na nim zależy, ale…
Na Draconie również. Robi mi się niedobrze, gdy myślę o tym, że zawsze muszę któregoś wybierać.
Wiem, że zazwyczaj muszę wybierać Severusa, ponieważ jest wampirem, a ja jego towarzyszem. Ale
są sytuacje, w których Draco mnie potrzebuje, naprawdę mnie potrzebuje, a ja wiem, że chcę wtedy
być tam dla niego. Chcę być tam dla nich obu.

Remus ze zrozumieniem skinął głową.

- Ale… czy do bycia przy Severusie skłaniasz się dlatego, że jesteś jego towarzyszem i czujesz się
wobec niego zobowiązany, czy dlatego, że naprawdę chcesz tam być?

Harry zamarł. Przejrzał wspomnienia z czasów, gdy musiał robić niektóre rzeczy dla Snape'a, gdy
musiał stawiać Snape'a ponad wszystkimi innymi, a zwłaszcza z czasów, gdy musiał stawiać Snape'a
ponad Draconem. Wiedział, że na początku ich relacji było to dla niego obowiązkiem. Ale teraz…

- Nie, to nie jest poczucie obowiązku. Zależy mi na nim. Nie pytaj mnie jak bardzo, bo… nie sądzę,
bym już to wiedział. Ale bardzo mi na nim zależy.

Remus westchnął. On kocha ich obu. Jeśli ktokolwiek mógłby kochać dwie osoby tak samo, to byłby to
Harry. Ponownie skinął głową.

- Dobrze. Powiedz mi, o jaką przysługę chciałeś poprosić.
- To tyle? Żadnych więcej pytań? – zapytał Harry, zaskoczony.
- Żadnych więcej pytań – potwierdził Remus.

Harry uśmiechnął się.

- Dzięki, Remusie. Um, cóż, miałem taki sen o nocy podczas Turnieju Trójmagicznego, kiedy
Voldemort zaatakował mnie na cmentarzu. Glizdogon wziął moją krew i kilka innych składników, i
wrzucił je do kociołka, a potem włożył tam Voldemorta i on się odrodził, z moją krwią w swoich
żyłach. Długo nad tym myślałem i zastanawiałem się, czy byłoby możliwe, że gdy Draco miałby moją
krew, pachniałby jak ja.

Remus wyglądał na zaskoczonego.

- Harry, to była Czarna Magia. Wy nie…
- Nie, nie rzuciliśmy tego zaklęcia. Nie wiemy nawet, co zrobił Voldemort. Rozmawiałem z Hermioną
i Draconem, i oni zgodzili się przeprowadzić poszukiwania. Hermiona znalazła jakiś stary eliksir,
którego czystokrwiste rodziny używały, by adoptować dzieci pospólstwa i sprawić, by wyglądały jak
ich własne dzieci.

24

To było proste zaklęcie, a Hermiona była przekonana, że to zadziała, więc Draco

zgodził się spróbować. Zdecydowaliśmy, że zrobimy to podczas ferii zimowych, kiedy będzie
najmniejsze prawdopodobieństwo, że ktoś zauważy zniknięcie Dracona.
- Zniknięcie? – powtórzył Remus.

Harry skinął głową.

- Eliksir wymaga, by Draco był w nim zanurzony przez sześć dni. Nie panikuj. Hermiona dowiedziała
się, jak Draco ma to przeżyć, i… cóż… zrobiliśmy to. Dziś rano.
- Wy… zrobiliście to? – ponownie powtórzył Remus, niedowierzając.
- Taaa… Ustawiliśmy kociołek w Komnacie Tajemnic, a Hermiona jest tam teraz, pilnując Dracona.
- W Komnacie Tajemnic? – Remus niedowierzał jeszcze bardziej. Po prostu nie mógł uwierzyć w to,
że ich trójka wymyśliła, opracowała i… wprowadziła taki plan w życie, nie mówiąc o tym nikomu.

24

Tak mi teraz przyszło do głowy: czy Draco dzięki temu będzie miał ciemne włosy…? Chyba się chłopak załamie

:D

Wtedy coś zaskoczyło w jego umyśle. – Pozwolenie, które dałem Hermionie na badania więzów
krwi, nie było dla ciebie i Severusa, ale dla ciebie i Dracona.

Harry skinął głową, uważnie obserwując reakcje Remusa.

- Tak. Choć, technicznie rzecz biorąc, nie skłamała. To były badania nad więzami krwi i dotyczyły one
mnie i Severusa.

Remus pokręcił głową.

- Nie mogę uwierzyć, że zrobiliście to we trójkę. Czy Draco jest bezpieczny? Wszystko z nim w
porządku?

Harry skinął głową.

- Hermiona powiedziała, że zadziałało idealnie. Tylko po to, żeby się upewnić, Ron, Blaise, Hermiona
i ja będziemy go po kolei pilnować. Martwimy się jednak, że mogą być sytuacje, w których żadne z
nas nie będzie w stanie go pilnować bez ściągania uwagi na naszą nieobecność, więc… mamy
nadzieję, że zgodzisz się nam pomóc. Tylko wtedy, gdy my nie będziemy mogli.
- Harry… – Remusowi zabrakło słów. Westchnął, pokonany. – Dobrze. Nie mogę nic powiedzieć,
skoro już to zrobiliście. Zakładam, że Severus nie wie.
- Nie i nie możesz mu powiedzieć. Proszę, Remusie – błagał Harry, zaniepokojony tym, że Remus
mógłby to zrobić.
- Chyba oszalałeś. Nie ma mowy, bym stanął twarzą w twarz z wampirzą furią, gdy się o tym dowie!
– powiedział Remus.

Harry wyszczerzył się.

- To dobrze.

~~~~~~

Dochowanie tajemnicy było zadziwiająco łatwe. Ale to chyba dlatego to miejsce zostało nazwane
Komnatą Tajemnic. Jęcząca Marta, choć całkowicie wkurzająca, uznała, że to, co robią, jest strasznie
romantyczne, a jeśli Draco umrze, nie będzie miała nic przeciw zalecaniu się do niego. Harry zadrżał
na myśl o tym.

Ayugi wrócił do Japonii, mówiąc, że wróci po feriach zimowych. Chciał odwiedzić rodzinę i pochwalić
się kolegom. Był pod rygorystyczną przysięgą, że nie wspomni o ich nazwiskach. Nie wolno mu było
nawet napomknąć o szkole. Powiedział Harry'emu i Snape'owi, by ćwiczyli każde zaklęcie, jakie chcą,
skoro już wiedzieli, jak kontrolować swoją moc.

Harry zdziwił się, gdy – trzeciego dnia przerwy – Snape czekał na niego z Issaą zwiniętą na ciepłych
kamieniach przy kominku.

- Znalazłeś ją? – zapytał. Wąż spał.

Snape skrzywił się.

- Nie. Wygląda na to, że Ceilidth karmił ją w Zakazanym Lecie. Najwyraźniej wspaniale się dogadują.
Odniosłem wrażenie, że nie lubi wampirów.

Harry uśmiechnął się krzywo.

- Ona nie lubi tylko tych wampirów, które mnie krzywdzą. Ceilidth mnie nie zranił. Prawdę mówiąc,
ona prawdopodobnie wierzy, że Ceilidth mnie ochraniał, wtedy w lesie.

Snape skrzywił się. Nie lubił myśleć o tym dniu i o tym, jak blisko był poważnego skrzywdzenia
Harry'ego. Pokręcił głową.

- Ceilidth jest zły na Killiana. Najwyraźniej Killian celowo nas unika. Nie chce wyjaśnić pewnych
rzeczy, wiedząc, że mógłbyś podzielić się informacjami z Zabinim, i boi się, że mógłbyś odstraszyć
chłopaka.

Harry spojrzał na niego spode łba. Już zaczynał lubić Killiana, a teraz cholerny wampir odszedł i
wszystko zniszczył.

- Cóż, czy Ceilidth ci to wyjaśnił?

Snape zawahał się, po czym skinął głową.

- Nie sądzę jednak, że ci się to spodoba.

Harry westchnął, usiadł obok Snape'a i przygotował się na najgorsze.

- W porządku. Powiedz mi.
- Mówiąc wprost, miałeś gorączkę, bo rozwijały się w tobie nowe organy. Nieświadomie umieściłem
w tobie… serum, rodzaj mikstury, gdy wytrysnąłem w twoim wnętrzu. Narządy, które wyhodowałeś,
dadzą ci możliwość wyżywienia w tobie dziecka – wyjaśnił Snape. Po raz pierwszy mężczyzna
wyglądał na zakłopotanego, prowadząc wykład.
- Ty… zapłodniłeś mnie?! – wybuchł Harry, podskakując na swoim miejscu.
- Nie, nie, nie jesteś w ciąży! – pospiesznie odpowiedział Snape. – Po prostu jesteś… w stanie zajść w
ciążę. Nie jesteś jeszcze w ciąży!
- Jeszcze! Myślisz, że wszystko jest w porządku, bo jeszcze nie jestem w ciąży?! – krzyknął Harry.
- Nie możesz zajść w ciążę poza okresem dobierania się w pary. Do tego czasu nie mam spermy –
kontynuował Snape, próbując uspokoić chłopaka, który był wyraźnie zdenerwowany.
Zdenerwowany? To niedopowiedzenie roku. Kiedy dorwę Killiana w swoje ręce…, pomyślał ponuro
Snape.
- Och, jest o wiele lepiej. Serdecznie ci dziękuję, Severusie, za to, że po prostu zabrałeś moją
męskość i zastąpiłeś ją… kobiecymi narządami!

Snape zmarszczył groźnie brwi.

- Nie zabrałem twojej męskości. W razie, gdybyś zapomniał, ostatniej nocy miałem twoją męskość w
swoich ustach!
- Ale… ale… mężczyźni nie mogą zajść w ciążę! – odparł ze złością Harry.
- Mogą, jeśli są towarzyszami wampirów – odpowiedział Severus.
- Ugh, nie mogę w to uwierzyć! Cholera jasna, kiedy dorwę Killiana w swoje ręce…!
- Będziesz musiał ustawić się w kolejce – wycedził Snape.

Bojowy nastrój nagle opuścił Harry'ego i przeistoczył się w szok.

- Ja… nie mogę w to uwierzyć! – powiedział, opadając z powrotem na kanapę.

Snape ostrożnie usiadł obok Harry'ego.

- Uwierz mi, mi tez było ciężko to przełknąć.

Harry spojrzał na niego wyzywająco.

- Wyhoduj sobie macicę i dopiero wtedy powiedz mi, że było ci ciężko!

57. Wezwany

- Ja… AUĆ! – wykrzyknął Snape, podskakując i potrząsając nogą. Rozległo się głośne syczenie.
Przestał machać nogą jak idiota i spuścił wzrok, by zobaczyć Isseę, zwiniętą i gotową do kolejnego
ataku. – Niech to szlag, Harry, kontroluj swojego cholernego węża!

Harry spojrzał na Isseę, później na Snape'a, a następnie znów na węża. Nie mógł nic na to poradzić.
Wybuchnął śmiechem. Śmiał się tak bardzo, że łzy popłynęły mu z oczu, a potem nagle zaczął płakać.
A tak naprawdę krzyczeć. Cały niepokój, jaki czuł, wszystkie zmartwienia i gniew, wszystko spłynęło w
strumieniu łez.

Poczuł, jak coś porusza się wzdłuż jego nogi, i otarł łzy, pociągając nosem. Spojrzał w dół i zobaczył
Isseę, która owinęła się wokół jego nogi, patrząc na niego z wężową wersją zaniepokojenia.

- Wszszszyssstko w porządku – wysyczał. – Proszszszę, nie gryź więcej Ssseverussa. On po prossstu
próbuje pomóc. Nigdy by mnie nie ssskrzywdził.
- Martwię sssię o ciebie, panie. Ten mężczyzzzna jessst brutalem – odparła.

Harry zachichotał.

- Owszszszem… Jessst. Nie ująłbym tego inaczej.

Issaa popatrzyła na niego tak, jakby zwariował, ale później pokiwała głową. Ześlizgnęła się po jego
nodze i wróciła do Snape'a, która przypatrywał jej się uważnie. Zasyczała, ale szybko odpełzła dalej.

- Znajdę twoje łóżko, panie. Jessstem zmęczona.

Harry skinął głową, choć ona nie patrzyła na niego. Zastanawiał się, jak dostanie się do jego sypialni,
biorąc pod uwagę to, że jedyną drogą, jaką znał, były drzwi Snape'a. Z drugiej strony – była wężem.
Prawdopodobnie miała jakąś małą dziurę, przez którą mogłaby się prześlizgnąć.

- Harry – odezwał się ostrożnie Snape.

Harry podniósł na niego wzrok i uśmiechnął się blado.

- Wszystko w porządku. Ja… przepraszam, że tak wybuchłem.
- Miałeś pełne prawo, żeby wybuchnąć – zapewnił go Snape. – Właściwie… mogę się tylko
domyślać, co w tej chwili dzieje się w twojej głowie.
- Nie wyobrażasz sobie. Uwierz mi, jestem otwartą książką. Jestem zły, zdezorientowany,
zaniepokojony i spokojny jednocześnie – powiedział oschle Harry.

Snape uniósł brew i usiadł obok niego.

- To nie brzmi tak, jakby wszystko było w porządku.

Harry uśmiechnął się szczerze.

- Wiem, ale w jakiś sposób… jest. Zapomnijmy więc o całej sprawie. Chcę się teraz po prostu
zrelaksować i nie martwić się o nic. Jesteś głodny?

Snape przyjrzał się twarzy Harry'ego, po czym skinął głową, gdy upewnił się, że z Harrym rzeczywiście
jest w porządku. Przyjął zaoferowany przez chłopaka nadgarstek i pożywił się z niego, a następnie –
jak to już mieli z zwyczaju – obściskiwali się i wyciągnęli razem na kanapie. Snape zręcznie pozbywał
się spodni Harry'ego jedną ręką, gdy pojawił się ból. Nadszedł tak nagle, że jego pierwszą reakcją było
zeskoczenie z kanapy.

Snape syknął gwałtownie i chwycił się za rękę, otwierając szeroko oczy.

Harry nie syknął, ale wrzasnął, a jego ręka podniosła się do blizny, która pulsowała boleśnie. Gdy
poczuł coś mokrego, odsunął dłoń, zaszokowany, kiedy zobaczył krew na swoich palcach. Blizna
krwawiła. Spojrzał na Snape'a z narastającym przerażeniem.

- Wzywa swoich zwolenników – powiedział Snape przez zaciśnięte zęby. To pulsowało o wiele
bardziej niż przy normalnym wezwaniu.
- Powiedziałeś, że nie wezwie was podczas ferii – wyszeptał Harry. Jego blizna nagle się uspokoiła;
właściwie to całe jego czoło było odrętwiałe.

Snape skinął głową.

- Muszę do niego iść.
- Co to oznacza?! – wykrzyknął Harry z frustracją. Miał bardzo złe przeczucie, które zostało
potwierdzone przez zmartwienie widoczne na twarzy Snape'a.
- Postanowił zaatakować.
- Nie! – ryknął Harry, wypierając się tego. – Wszyscy rodzice tu są! Zamek nie jest odpowiednio
chroniony!
- Doskonała okazja – wymamrotał Snape, prawie do siebie. Wtedy jego ręka doznała ponownego

skurczu; uczucie palenia narastało. Warknął. – Muszę iść. Teraz – powiedział, podchodząc do
kominka i wrzucając w ogień garść proszku Fiuu, który trzymał w pojemniku.

Harry podbiegł do niego i chwycił go za rękę.

- Nie możesz! Miałeś walczyć ze mną!
- Będziemy! – rzucił Snape; ból spowodował, że był zły. – Znajdę cię na polu bitwy, Harry, i będziemy
walczyć razem. Ale teraz muszę się stawić na jego wezwanie i przygotować naszą armię wampirów i
wilkołaków!

Wejście do komnat Snape'a otworzyło się i do środka wpadł Remus, wyglądając blado i drżąc. Snape
spojrzał na niego i chwycił jego rękę. Remus zachwiał się i odwzajemnił uścisk, a Snape przyciągnął go
bliżej do swego boku, czując nasilające się drgawki Remusa. Mężczyzna był o krok od przemiany.
Musieli się stamtąd wynieść. Nie mówiąc Harry'emu ani słowa, Snape wkroczył w płomienie,
pociągając Remusa za sobą, i obaj zniknęli. Nie powiedzieli nawet, dokąd się udają.

Harry, zszokowany, osunął się na kolana przed kominkiem. W komnatach panowała cisza i tylko
trzask ognia powodował jakiś hałas. Płomienie wyglądały tak niewinnie. Czy na zewnątrz ktokolwiek
panikuje? Czy ktokolwiek wie, że zostaniemy zaatakowani?, zastanawiał się Harry.

Nie, oczywiście, że nikt nie wie, ponieważ jedyny szpieg, jakiego mieli, właśnie wyszedł.

- Och, Merlinie, muszę powiedzieć McGonagall!

Harry zerwał się i – wiedząc, że Snape będzie połączony siecią Fiuu z gabinetem dyrektorki – cisnął w
płomienie proszek Fiuu i wszedł w nie, wykrzykując wyraźnie kierunek. Wypadł niezgrabnie z kominka
ku zaskoczeniu McGonagall, która piła herbatę z państwem Weasley.

Spojrzał na nich z szeroko otwartymi oczami, spanikowany.

- Snape został wezwany! Voldemort zamierza zaatakować! – wypalił.

Rozległ się brzęk, gdy pani Weasley upuściła swą filiżanką, unosząc dłonie do ust w przerażeniu. Ręce
pana Weasleya drżały, a on wstał, by wziąć żonę w objęcia. McGonagall odstawiła swoją herbatę i
wstała powoli. Gdy Harry napotkał jej spojrzenie, zobaczył błysk strachu, ale szybko został on
zastąpiony determinacją.

- Arturze, skontaktuj się z pozostałymi członkami Zakonu i powiedz, by spotkali się ze mną przy
bramach szkoły. Mogą oczywiście użyć mojego kominka. Panie Potter, pójdzie pan do swojego
domu i sprowadzi wszystkich uczniów do Wielkiej Sali. Ja zbiorę Puchonów i Krukonów –
powiedziała krótko. Harry, napędzany faktem, że nie panikowała, skinął szybko głową i wypadł z
pokoju.

Pobiegł na korytarz Gryfonów i Ślizgonów, i ledwie zatrzymał się, by podać hasło Grubej Damie.
Zmusił się do tego, by zwolnić, gdy dotarł do pokoju wspólnego. Dość nagle zdał sobie sprawę z tego,
że jeśli on będzie panikował, wszyscy będą, a nie potrzebowali zgrai wrzeszczących dzieci biegających
po korytarzach.

Wziął głęboki wdech, wchodząc do pokoju wspólnego. Na szczęście wielu uczniów już tam było. Gdy
stanął w drzwiach, patrząc, jak wszyscy rozmawiali ze sobą, jakby nie przejmowali się całym światem,

zbladł. Jak mógł im powiedzieć, że za chwilę wybuchnie wojna? Że wszystkie ich treningi będą dziś
wystawione na próbę?

W jakiś sposób, stojąc w drzwiach, nie odzywając się ani słowem i wyglądając na chorego, udało mu
się przyciągnąć uwagę wszystkich. Otworzył usta, ale nie wydostały się z nich słowa. Musiał
odchrząknąć, zanim mógł mówić, a gdy już to zrobił, brzmiał słabo nawet we własnych uszach.

- Wszyscy muszą natychmiast zgłosić się do Wielkiej Sali. Weźcie swoje różdżki i przebierzcie się w
wygodne ubrania – powiedział. Choć był słaby, jego głos się nie załamał i nie było w nim słychać
paniki.

Wszyscy wpatrywali się w niego w milczeniu i powoli to do nich dotarło. Najpierw do kilku uczniów;
ich oczy otworzyły się szerzej, a usta gwałtownie chwyciły powietrze. Reszta zrobiła to samo, a
niektórzy nawet mieli łzy w oczach. Ale nie panikowali. Nikt nie zaczął krzyczeć ani nie zadawał
dziwnych pytań. Po prostu patrzyli na niego z szokiem, rezygnacją lub przerażeniem.

Harry oblizał nerwowo usta.

- Idźcie. Nie wiem, ile mamy czasu – powiedział, a jego głos był tym razem donośniejszy i bardziej
spokojny. Oni nie panikowali, więc on też nie będzie.

Odsunął się na bok, gdy wszyscy nagle ruszyli do działania, wybiegając do swych pokojów i
przebierając się. Niektórzy od razu wychodzili, by udać się do Wielkiej Sali. Harry szybko zajrzał do
każdego pokoju, upewniając się, że wszyscy wiedzą, że mają się stawić w Wielkiej Sali. Znalazł Rona,
który drzemał w ich sypialni, i potrząsnął nim, by go obudzić.

- Ron, musimy iść. Zaczęło się – odezwał się Harry.
- Hm? Co się zaczęło? – zapytał Ron nieprzytomnie, siadając.
- Snape został wezwany, a McGonagall zbiera wszystkich w Wielkiej Sali. Voldemort nadchodzi –
powiedział Harry. Przetrząsnął swój kufer, wyciągając pelerynę-niewidkę swojego ojca.

Ron sapnął.

- O cholera, to niedobrze, prawda, Harry?

25

- Nie panikuj! – rzucił Harry, widząc, że Ron prawie się hiperwentyluje.
- Nie mogę nic na to poradzić! Myślałem, że będę spokojny i wyluzowany, kiedy to nastąpi, ale
Merlinie, to będzie wojna, Harry! Jak mam nie panikować? – krzyknął Ron.
- Byliśmy już w stanie wojny – powiedział cicho Harry. – Teraz po prostu staniemy twarzą w twarz z
naszym wrogiem.

Ron wpatrywał się w niego, oniemiały.

- Jak możesz być taki spokojny?

Harry wzdrygnął się.

25

Nieee… Serio…? Nie wpadłabym na to… Voldemort nadchodzi wraz z armią wampirów, wilkołaków, z

dementorami i cholera wie czym jeszcze, rozpoczyna się wojna… To niedobrze? Jak sądzicie?

- Nie jestem spokojny. Jestem cholernie przerażony! Ale panikowanie nikomu nie pomoże! Kto wie,
co robi dla tego drania Severus, Draco wciąż śpi spokojnie w swoim eliksirze, nie mając pojęcia, że
wojna dotarła do zamku, a my jesteśmy o krok od walki z najbardziej złym i okrutnym stworem,
który kiedykolwiek chodził po tej planecie! Nie jestem spokojny! A teraz rusz swój tyłek i SZYKUJ
SIĘ!- wrzasnął Harry.

Ron przełknął ślinę. Skinął drżąco głową i zerwał się na nogi, spiesząc się, by założyć jakieś ubranie.
Harry pochylił głowę, by zajrzeć pod łóżko, z ulgą widząc pod nim Isseę. Przynajmniej nie musiał się o
nią martwić.

- Issaa, musssiszszsz znaleźć jakieśśś bezpieczne miejsssce, by sssię ukryć – powiedział wężowi.
- Dlaczego?
- Nie jessst tu bezpiecznie. Będziemy walczyć z naprawdę złymi ssstworzeniami.
- Ugryzę je dla ciebie, panie – zaproponowała Issaa.

To sprawiło, że Harry uśmiechnął się mimo zdenerwowania.

- Nie. Te ssstworzenia cię zabiją. Proszszszę, po prostu ssschowaj sssię, żebym nie musssiał sssię o
ciebie martwić. Obiecaj mi…
- Naprawdę sssię martwiszszsz. Dobrze, ssschowam sssię. Ale ty musssiszszsz obiecać mi, że
przyjdzieszszsz mnie znaleźć.

Harry zawahał się. Jeśli przysięgnie, wiedział, że Issaa będzie trzymać go za słowo, a jeśli umrze,
będzie czekać bardzo długo.

- Nie jessstem pewien, że…
- Przeżyjeszszsz. Wiem to. Znajdź mnie…
- Dobrze. Obiecuję, że cię znajdę – powiedział Harry, choć nie był z tego powodu zadowolony. Issaa
pokiwała głową, po czym odpełzła, by znaleźć odpowiednią kryjówkę. Harry wstał i spojrzał na
Rona. – Musimy powiedzieć Hermionie. Jest z Draconem.
- Nie mieliśmy stawić się w Wielkie Sali?
- Wiem, ale nie możemy jej tam zostawić! O cholera, McGonagall będzie panikować, jeśli się tam nie
zjawię. Dobra, Ron. Ty idź do Wielkiej Sali i powiedz McGonagall, że poszedłem znaleźć Hermionę,
która była w łazience dziewczyn, dobra? Użyję miotły, by wylecieć z Hermioną tak szybko, jak to
będzie możliwe.
- A co z… Draconem? – zapytał Ron, wahając się przy imieniu.
- Ja… nie wiem. Zobaczę, co powie Hermiona – odparł Harry, powstrzymując się od niepokoju.
- Dobrze. – Ron odwrócił się, by stamtąd wybiec, ale zawahał się. – Pospiesz się, stary, okej?

Harry skinął głową i patrzył, jak Ron wypada z pokoju, po czym złapał miotłę i również z niego
wybiegł. Gdy tylko znalazł się w korytarzu, dosiadł ją i popędził do łazienki Jęczącej Marty, ale po
drodze natrafił na Blaise'a, który był blady i biegł szybko w przeciwną stronę. Harry zatrzymał się
błyskawicznie i pobiegł za nim.

- Co się stało?
- Killian, on…

Harry przeklął.

- Wiem. Wszyscy idą do Wielkiej Sali, ty też powinieneś.
- Więc naprawdę nadszedł czas? – zapytał Blaise. Chłopak był blady, ale jego głos był pewny i
spokojny.
- Tak – odpowiedział krótko Harry.
- W takim razie zabierzesz Dracona? – spytał Blaise.

Harry zawahał się.

- Ja… nie wiem, czy mogę go obudzić. Muszę zapytać Hermionę, jest z nim.
- Nie możesz tak po prostu go tam zostawić! – odparł Blaise, zszokowany.
- Wiem! Wiem to, do cholery! – krzyknął Harry, a następnie z frustracją przesunął dłonią po
włosach. – Choć jeśli niebezpiecznie będzie go budzić, nie będzie wyboru. Ja… nie chcę, by
Hermiona walczyła. Genialnie wykonuje każde zaklęcie, o jakie ją poprosisz, ale nie ma refleksu w
bitwie. Jeśli nie będzie można obudzić Dracona, poproszę ją, by z nim została. Komnata Tajemnic
może być dla nich najbezpieczniejszym miejscem.
- Zostanę z nimi – powiedział Blaise, zaskakując Harry'ego.
- C-co?
- Zostanę z nimi. Killian powiedział, bym się ukrył, jak jakiś tchórz. Odparłem, że nie pozwolę mu tak
po prostu odejść. Powiedział, że gdybym znalazł się na polu bitwy, tylko bym go rozpraszał, ale ja
nie jestem tchórzem i nie będę po prostu siedział na tyłku i ukrywał się, kiedy inni walczą. Jeśli
zostanę z Hermioną i Draconem, przynajmniej będę się czuł tak, jakbym kogoś chronił. Poza tym
Czarny Pan również może wejść do Komnaty, prawda? Więc jeśli to zrobi, będę tam. Z jej mózgiem i
moją zwinnością będziemy bezpieczni – powiedział pewnie Blaise.

Harry nie marnował czasu na kłótnię. Jeszcze jedna osoba do ochrony Dracona nie zaszkodzi, a poza
tym Blaise miał rację. Tylko rozpraszałby Killiana na polu bitwy. Killian był starym, bardzo potężnym
wampirem, który umiał o siebie zadbać, ale z Blaise'em u swego boku mógłby mieć skłonności do
popełniania błędów.

Harry skinął głową.

- Dobrze. Wskakuj, spieszę się – powiedział Harry, ponownie przekładając nogę nad miotłą. Blaise
wsunął się za nim, obejmując go rękami w talii, i Harry wystartował. Chwilę później byli w łazience,
a Harry szybko otworzył przejście i skoczył, z Blaise'em depczącym mu po piętach.

Pobiegli do komnaty, w której siedziała Hermiona. Czytała książkę w wielkim fotelu, który Remus
zniósł na dół podczas swej warty. Podniosła wzrok, zaskoczona, że ich widzi. Następnie zbladła.

- O nie – wyszeptała.

Harry podbiegł do kociołka i zajrzał do niego. Draco wciąż był zanurzony w wodzie, wyglądając
spokojnie, gdy spał, a jego jasne włosy falowały w wodzie.

- Można go obudzić? – zapytał Harry.

Hermiona znalazła się przy nim i chwyciła jego dłoń dla pocieszenia.

- Nie wiem… Nie sądzę, że powinniśmy ryzykować…

Harry pokiwał głową i odwrócił się do niej.

- Chcę, żebyś z nim została. Chroń go dla mnie.
- Ale Harry…
- Nie, mówię poważnie, Hermiono. Zostań tu. Wiesz równie dobrze jak ja, że nie jesteś stworzona
do walki. Twoje reakcje są odrobinę zbyt wolne i to z łatwością mogłoby doprowadzić do twojej
śmierci. Draco musi być chroniony, a ja ufam ci, że zapewnisz mu bezpieczeństwo. Proszę,
Hermiono, nie kłóć się – błagał Harry, a w jego głosie słychać było gwałtowne emocje.

Hermiona skinęła głową, a łzy płynęły z jej oczu. Blaise podszedł bliżej i położył dłoń na jej ramieniu.

- Ja też tu zostaję. Najwyraźniej jestem dla Killiana zbyt smaczny, by mnie zignorować, więc jeśli nie
chcę zbijać bąków, ukryty w jakiejś dziurze, to będzie dla mnie najlepsze wyjście, bym mógł poczuć
się przydatny – powiedział, starając się spojrzeć na sytuację z odrobiną humoru.

Harry pocałował Hermionę w policzek.

- Uważaj na siebie i chroń go dla mnie – wyszeptał jej do ucha.

Odsunął się, ale ona, szlochając, rzuciła mu się na szyję.

- Ty też na siebie uważaj, Harry! – prosiła. – I… i przekaż to ode mnie Ronowi! – dodała impulsywnie,
całując go prosto w usta. Potem przytuliła go raz jeszcze. – Lepiej obaj tu po mnie przyjdźcie, gdy to
wszystko się skończy!

Harry odwzajemnił jej uścisk, kiwając głową w jej ramię. Gdy go puściła, odsunął się. Uścisnął dłoń
Blaise'owi.

- Dziękuję.

Blaise skinął głową, a Harry szybko dosiadł miotłę. Spojrzał na kociołek po raz ostatni, a następnie
odbił się i szybko odleciał. Szybko przemierzał korytarze i w ciągu minuty znalazł się przed Wielką
Salę. Wpadł do środka. Wszyscy siedzieli, być może po raz ostatni, przy stołach swoich domów.

McGonagall stała na podwyższeniu, będąc w trakcie przemowy.

- …w końcu skorzystacie z waszego szkolenia. Ciężko nad tym pracowaliśmy, więc nie mam
wątpliwości, że każde z was jest gotowe, by walczyć.

Urwała, by spojrzeć na niepewne twarze.

- Nie będę kłamać: wielu z was zostanie zranionych. Niektórzy mogą nawet zginąć. – Na to
oświadczenie kilka osób gwałtownie wciągnęło powietrze. Nikt się nie spodziewał, że powie coś
takiego. – Jeśli jesteście niezdecydowani lub przerażeni, spójrzcie na waszych rówieśników. Nie ma
tu osoby, która nie miałaby wątpliwości. Każdy z naszych nauczycieli też je ma – kontynuowała,

wskazując na profesorów, którzy stali za nią w rzędzie. – Jednak wszyscy dziś tam wyjdziemy i
będziemy bronić zamku i naszych kolegów! Jeśli ktoś z was jest zbyt przerażony lub zbyt
niezdecydowany, niech odezwie się teraz, a my spróbujemy go stąd wydostać! Nie czujcie się tym
zawstydzeni. To okropne, że prosimy was, byście stanęli przed tymi straszliwymi stworami. Jesteście
tylko dziećmi.

McGonagall rozejrzała się. Wielu uczniów robiło to również, patrząc niepewnie.

- Czy są osoby, które chcą teraz wyjść? – zapytała.

Wszyscy milczeli, a Harry rozglądał się nerwowo z miejsca przy drzwiach, w którym stał. Nikt nie
podniósł ręki. Harry był w szoku, ale McGonagall uśmiechnęła się, jakby wiedziała, że tak będzie.
Jakby miała całkowitą pewność, że będą gotowi do walki.

- Bardzo dobrze. Powiem wam teraz, co będziecie robić. Czarny Pan, jak niewątpliwie słyszeliście,
zebrał wszystkie wampiry, a razem z nimi wilkołaki. Jednak tym, czego nie wiecie, jest fakt, że
wampiry są tak naprawdę po naszej stronie!

Pełne zaskoczenia pomruki rozległy się w całym pomieszczeniu. Nikt się tego nie spodziewał.

- Przywódca jednego z klanów przybył do nas i powiedział, że on, cały jego klan i wszystkie klany,
które zna, będą naszymi szpiegami. To pomogło nam bardzo, ponieważ wiedzieliśmy, co się
wydarzy. Gdy tam wyjdziecie, chcę, żebyście ignorowali wampiry, chyba że spróbują was
zaatakować. Zawsze jest szansa, że znajdzie się kilku oszustów. Czy to jasne?

Mimo pogaduszek, które wciąż było słychać, wszyscy pokiwali głowami. Harry zrobił to samo, choć już
to wszystko wiedział. Skrycie cieszył się, że McGonagall nie wydała Snape'a.

- Dobrze. Jedną z rzeczy, których dowiedzieliśmy się od wampirów, jest to, że Czarny Pan ma
również drakonit, a dzięki niemu zdolność kontrolowania smoków.

Rozległy się okrzyki zaniepokojenia; wszyscy podnieśli głosy w narastającej panice. McGonagall
podniosła rękę, by ich uciszyć, i przekrzykiwała tych, którzy dalej rozmawiali.

- Zostawcie smoki w spokoju! Wampiry i wilkołaki będą z nimi walczyć dla nas. Skupcie się na
śmierciożercach i unikaniu ognia, który mogą wydmuchiwać smoki. Nie mam żadnej strategii, a
mówienie wam, jak macie walczyć, nie ma sensu. Jeśli nie czujecie się komfortowo, zabijając,
rozbrajajcie i paraliżujcie wrogów. Mogę wam powiedzieć tylko, byście walczyli i przeżyli. Czy to
jasne?!

Harry zastanawiał się leniwie, czy ta przemowa dodała komukolwiek odwagi. Dumbledore
wyskoczyłby z jakąś kwiatkowo-cukierkową przemową, która utwierdziłaby wszystkich w
przekonaniu, że mogą wygrać tę wojnę i zrobią to. Ale McGonagall miała zupełnie inne podejście,
przekazując im bezpośrednią prawdę w stylu „wszystkie chwyty dozwolone”.

Ku jego całkowitemu zdumieniu, rozległo się wiele okrzyków „Tak, proszę pani!” i innych, w
podobnym stylu. Był pod wrażeniem. Wyglądało na to, że większość uczniów wiedziała, że nie będą
rozpieszczani, a on to doceniał.

McGonagall uśmiechała się. Był to niewielki uśmiech, ale nawet z końca sali Harry mógł zobaczyć w
nim dumę.

- Pani Pomfrey i kilku Aurorów, którzy przybyli, by pomóc, zamienią tę salę w szpital, jako że może
się okazać, że właściwe skrzydło szpitalne jest za daleko, byście do niego dotarli. Jeśli zostaniecie
zranieni albo wasi koledzy zostaną poszkodowani, przyjdźcie tutaj, a natychmiast zostanie wam
poświęcona uwaga, a jeśli będzie to konieczne, zostaniecie przetransportowani do bezpiecznej
części zamku, jeśli wasze obrażenia będą poważne, do czasu przeniesienia do Świętego Mungo.

Nieoczekiwanie podniosła się jakaś Krukonka, będąca według Harry'ego na piątym roku.

- Czy Ministerstwo przybędzie, by nam pomóc? – zapytała głośno. Pozostali uczniowie mamrotali do
siebie, a Harry słyszał wiele wzmianek o Aurorach.
- Powiadomiłam ich. To, czy uwierzą, że jesteśmy atakowani, jest ich decyzją – powiedziała krótko
McGonagall.
- To wszystko? Po prostu mówimy im i jesteśmy dobrej myśli? To jest nasz rząd!
- I w przeszłości nic dla nas nie zrobili! – krzyknął chłopak siedzący przy stole Puchonów. – Nie
uwierzyli nawet, że Sama-Wiesz-Kto powrócił, dopóki nie rozpoczęły się częstsze ataki!
- A teraz, kiedy wiedzą, powinni nam pomóc! – odparła ze złością Krukonka.
- Wystarczy! – odezwała się McGonagall, przekrzykując ich. Spojrzeli na nią z zaskoczeniem i szybko
usiedli. – Czy nam pomogą, czy nie, nadal przystępujemy do wojny! Chcę, by wszyscy siódmoroczni,
którzy mają już za sobą pracę w terenie, podzielili się na dwie grupy. Jedna grupa zostaje tutaj i
przekazuje innym rocznikom, z czym do tej pory spotkali się na polu bitwy. Druga grupa idzie ze
mną na zewnątrz, gdzie będziemy prowadzić obserwacje. Gdy przybędzie Czarny Pan, zostaniecie
wezwani, a my będziemy gotowi! – zakończyła tryumfalnie.

Nie było owacji na stojąco i dopingujących okrzyków, jakich można się było spodziewać po takim
przemówieniu. Nie było ich, ponieważ to nie była żadna gra ani film – to była prawdziwa wojna i
wszyscy wiedzieli, że nie ma powodu do wiwatów. Siódmoroczni szybko się podzielili i McGonagall
wyprowadziła jedną grupę z Wielkiej Sali. Spojrzała na Harry'ego, przechodząc obok, a on skinął
głową, mając nadzieję, że zrozumie, że za chwilę do nich dołączy.

Zaczekał na Rona, by wyjść razem z nim.

- Gdzie jest Hermiona? – spytał natychmiast Ron.
- Zostawiłem ją w Komnacie, by strzegła Dracona.
- Ty co?! Cholera, Harry, nie zawsze chodzi o ciebie! Herm… Hermiona nie może zostać tam sama! A
co, jeśli coś jej się stanie?! – Ron wybuchł, wściekły.
- Uspokój się! Blaise jest tam z nią. Za bardzo rozpraszałby Killiana, więc postanowił zostać na tyłach
i chronić Dracona i Hermionę. Wiesz o tym, że Hermiona nie jest zbyt dobra w walce! Zostałaby
zraniona, albo gorzej – zginęłaby, jeśli sprowadzilibyśmy ją na pole bitwy! – odpowiedział mu Harry,
zły na Rona za to, że nie pomyślał o tym, zanim eksplodował. Następnie, gdy zobaczył szok na
twarzy Rona, kontynuował łagodniejszym tonem. – Nie chcesz tego, prawda?

Ron, po chwili namysłu, pokręcił głową z konsternacją.

- Nie, nie chcę tego, Harry. Wszystko będzie z nią w porządku tam na dole, prawda? Nie pozwolimy,
by V… V… Czarny Pan przedostał się przez bramy zamku, więc nie dorwie jej, prawda?
- Prawda – powiedział Harry, bardzo pewny siebie. Nie pozwolę, by przedostał się przez bramy
zamku. Zabiję go.

Harry, po impulsywnej myśli, która przemknęła mu przez głowę, wyciągnął pelerynę-niewidkę, którą
niósł pod pachą.

- Chcę, żebyś jej użył – powiedział.

Ron otworzył szeroko oczy.

- Co? A-ale to jest peleryna twojego ojca! Harry, potrzebujesz jej!

Harry z determinacją pokręcił głową.

- Nie, nie potrzebuję. Severus znajdzie mnie na zewnątrz i będziemy walczyć ręka w rękę. Nie będę
niewidzialny. Chcę, by Voldemort mnie widział, gdy po niego przyjdę.
- Ale Harry… – protestował słabo Ron.

Harry nagle się uśmiechnął.

- Hej, nie patrz tak na mnie. Wiesz, że wyjdę z tego cało. W końcu mam to dziwne super-szczęście,
które pojawia się za każdym razem, gdy jestem w niebezpieczeństwie, prawda?

To wywołało blady uśmiech u Rona.

- Taaa… Tak przypuszczam.
- Weź ją – nalegał Harry, podając ją Ronowi. – A teraz chodźmy zobaczyć, co zaplanowała
McGonagall z pozostałymi, okej?
- Harry, zaczekaj – odezwał się Ron, zatrzymując Harry'ego w pół kroku. – A co, jeśli… Charlie… tam
będzie? – zapytał.

Harry zawahał się, ale skinął głową.

- Wie wszystko, co można wiedzieć o smokach… Prawdopodobnie będzie kontrolował jednego z
nich. Ale wątpię w to, że zobaczymy go na polu bitwy. Będzie zbyt zajęty ujeżdżaniem smoka. Nie
staniesz z nim twarzą w twarz.
- Ale… Czy on naprawdę jest śmierciożercą?
- Ma znak… Ron, nie wiem, czy przyjął go z własnej woli, czy został do tego zmuszony, ale jest
śmierciożercą… czy mu się to podoba, czy nie.
- Nie mogę uwierzyć w to, że mógłby dołączyć do nich… z własnej woli… Musi być pod Imperiusem
czy czymś takim… – wymamrotał niewyraźnie Ron.
- Masz rację, ale nie możemy nic z tym zrobić, dopóki Voldemort nie będzie martwy.
- Czy wampiry… To znaczy, będą atakować smoki, prawda? Czy będą wiedzieć, że mają go nie
atakować? – zapytał.

Harry pokręcił powoli głową.

- Nie… Przykro mi, Ron… Nie będą wiedzieć…

Ron skinął głową, po czym przełknął głośno ślinę.

- Przypuszczam… że nic nie mogę dla niego zrobić.
- Nie mów tak – odparł Harry. – Możesz walczyć o to, by wrócił.
- Wiem, ale… nie wydaje się, by to było dużo.

Harry złagodził ton swego głosu.

- Wiem, Ron. Uwierz mi, że wiem.

Ron pokiwał ponuro głową.

- Taaa… Chodźmy. Nie ma sensu, by tracić czas, rozwodząc się nad tym.

Harry przytaknął i wyszli na zewnątrz do przedniej bramy, gdzie McGonagall mówiła do
siódmorocznych. Oni podeszli do pozostałych członków Zakonu. Tonks, o dziwo, miała tego dnia żółte
włosy.

- Yyy… Jest jakiś powód, dla którego wybrałaś żółć? – zapytał ostrożnie Harry.

Tonks wyszczerzyła się.

- Harry, powinieneś wiedzieć, że nigdy nie mam uzasadnienia dla koloru swych włosów.

Harry przewrócił oczami i skinął głową. Oczywiście, to prawdopodobnie była tylko jej spontaniczna
decyzja, gdy obudziła się tego ranka.

- Jednak, skoro tak się już stało, to żółty jest najcieplejszym i najradośniejszym kolorem, a Czarny
Pan pewnie nienawidzi radosnych i ciepłych rzeczy, więc… to czysty zbieg okoliczności – dodała
Tonks, puszczając oczko.

Harry uśmiechnął się złośliwie.

- Taaa, zbieg okoliczności.
- Pojawili się już? – zapytał Ron.
- Nie, jeszcze nie. Może potrwać kilka godzin, zanim zbierze wszystkie swe siły – powiedział Kingsley
Shacklebolt, wtrącając się do rozmowy.

Harry nigdy tak naprawdę nie rozmawiał poważniej z Kingsleyem, ale wiedział, że mężczyzna nie
byłby w Zakonie, gdyby nie był wart zaufania. Harry ufał wszystkim członkom Zakonu.

26

- Jak się macie, chłopcy? – zapytał potężny mężczyzna.
- Dobrze, proszę pana – odpowiedział Harry.
- A gdzie jest ta czarująca dziewczyna, Hermiona? – zapytała nagle Tonks, rozglądając się. – Waszą

26

I w tym momencie luźna myśl: „no to ciekawe, kto ich zdradzi…”. Tzn. nie, żebym coś sugerowała, ale tak

najczęściej bywa.

trójkę rzadko można zobaczyć osobno.
- Yyy… – zaciął się Ron.
- Jest w środku, pomagając pozostałym siódmorocznym instruować młodszych uczniów, jak
właściwie bronić się przed wampirami i śmierciożercami – odparł szybko Harry.

Tonks uniosła brew, ale skinęła głową, nie kwestionując tego.

- Cóż, to brzmi zupełnie jak ona.

Harry i Ron szybko pokiwali głowami i obaj poczuli ulgę, gdy podeszła do nich McGonagall,
przerywając ich rozmowę.

- Ronaldzie, twoi bracia wkrótce przybędą. Właśnie otrzymałam sowę. Bliźniacy przyniosą ze sobą
ekwipunek – odezwała się McGonagall.

Ron skinął głową.

- A… moi rodzice? – zapytał, rozglądając się. Nigdzie ich nie widział.
- Będą pomagać pani Pomfrey w szpitalu.
- Och, to dobrze – powiedział Ron, wyglądając, jakby naprawdę mu ulżyło.
- Jest pan gotów, panie Potter?

Czy był gotowy? Był gotowy do zabicia Voldemorta, od kiedy skończył jedenaście lat. ale czy był
gotowy, by znaleźć się w środku bitwy i stanąć przed niewyobrażalnymi okropieństwami? Musiał być.
Harry skinął głową.

- Bardzo dobrze. Kingsley, mogę cię prosić na słówko? – zapytała McGonagall. Mężczyzna przytaknął
i odeszli na bok.
- Bardzo szybko nas rozdzielą, prawda? – zapytał Ron, patrząc się w stronę jeziora, na trawnik.
- Tak, może tak być.
- Nie będzie tak jak wcześniej – ty i ja, walczący ręka w rękę.
- Nie, nie będzie – powiedział Harry. Nie był pewien, czy tego żałował, czy może był zadowolony z
tego, że rudzielec nie będzie w tak wielkim niebezpieczeństwie, w jakim Harry był pewien, że się
znajdzie. Nie chciał, by Ron przystąpił do walki z tak negatywnym nastawieniem, ale nic
pocieszającego nie przychodziło mu na myśl. Wtedy przypomniał sobie, o co prosiła go Hermiona, i
uśmiechnął się złośliwie. – Ron?

Ron usłyszał zabawny ton w głosie Harry'ego i spojrzał na niego. Harry uśmiechał się złośliwie, prawie
się szczerząc.

- Co?

Harry nie powiedział ani słowa, on po prostu pochylił się i pocałował Rona. Rudzielec był tak
zaskoczony, że zamarł, a Harry skorzystał z tego i położył dłoń na potylicy Rona, przytrzymując go w
miejscu i pogłębiając pocałunek, przesuwając językiem wzdłuż warg Rona. Ron wydał z siebie dźwięk
zaskoczenia, a jego wargi rozchyliły się na tyle, że Harry mógł wsunąć swój język do środka i musnąć
nim jego własny.

To skłoniło Rona do działania i chłopak odskoczył do tyłu. Harry pozwolił mu na to. Ron prychnął, a
jego twarz pokryła się jasnym szkarłatem.

- C-co do diabła!

Harry uśmiechnął się złośliwie, oblizując usta. Ron nie smakował tak źle.

- Powiedziano mi, bym ci to przekazał.

Ron patrzył nieufnie. Otarł gwałtownie wargi, pocierając język rękawem koszuli.

- Ugh, co do diabła zmusiło cię, byś zrobił… to?!
- Och, przepraszam… Powiem Hermionie, że nie lubisz jej pocałunków.

Ron zamarł i podniósł wzrok znad rękawa.

- Hermiona?

Harry skinął głową, szczerząc się.

- Taaa. Hermiona powiedziała, żebym ci to od niej przekazał. Będzie bardzo rozczarowana, wiedząc,
że ci się to nie spodobało.
- Hermiona mnie pocałowała? – zapytał Ron. jego oczy otworzyły się szerzej. – Cóż, czemu nie
powiedziałeś mi tego najpierw?! To zmienia wszystko. To w porządku, że mnie pocałowałeś, stary,
skoro to było od Miony!
- Och, było. Bardzo się starałem, by pocałować cię dokładnie tak, jak ona pocałowała mnie, ale
mogę…
- Pocałowała cię?! – wykrzyknął Ron. – Ty… nie możesz jej całować!
- Ale ona tylko chciała się upewnić, że pocałuję cię tak jak ona… – zaprotestował Harry.
- To… to nie ma znaczenia! Ona jest dla ciebie jak siostra!

Harry wyszczerzył się.

- Ale nie dla ciebie, hę?
- Cóż… Ja już mam jedną! – oznajmił z zapałem Ron.
- Skoro o tym mowa… Gdzie jest Ginny? – zapytał Harry, stwierdzając, że już czas, by przestać
drażnić Rona.
- Och, prawdopodobnie jest z Lavender. One są nierozłączne. Choć mama nie chciała pozwolić jej
walczyć. Założę się, że prawdopodobnie zostały w szpitalu – powiedział Ron, skutecznie
rozproszony.

Harry skinął głową.

- Racja. Może powinniśmy…

Przerwał mu okrzyk Szalonookiego Moody’ego.

- Tam!

Ron i Harry obrócili się. Mężczyzna wskazywał na niebo, więc podnieśli wzrok. Z początku nic nie
widzieli, ale potem stopniowo zaczęły się pojawiać czarne kropki, będące coraz bliżej.

- Smoki – wyszeptał Harry.

Rozbłysło światło, a na niebie pojawił się Mroczny Znak. Smoki przeleciały przez otwarte usta. Harry
zadrżał.

- Ty, zawołaj pozostałych! – krzyknęła nagle McGonagall. Jedna z siódmorocznych dziewczyn
wbiegła do środka. McGonagall spojrzała po pozostałych. – Już czas.

Harry i Ron spojrzeli na siebie. Ron przełknął ślinę.

- Boję się – przyznał.
- Ja też.

58. Wojna

Ich plan zadziałałby idealnie… gdyby tylko smoki nie pojawiły się pierwsze. Problemem było to, że
smoki latały o wiele szybciej niż wampiry i wilkołaki biegały… a Voldemort zdecydował się wysłać
smoki przodem, dając im dodatkową przewagę. McGonagall zdała sobie sprawę ze swej pomyłki, gdy
tylko smoki się zbliżyły. Ogarnęła ją panika. Uczniowie nie byli przygotowani na bitwę ze smokami.
Uczniowie wierzyli w to, że nie będą musieli w ogóle walczyć ze smokami. Ale w obliczu zbliżających
się smoków oraz braku wilkołaków i wampirów na horyzoncie, nie mogła już nic z tym zrobić.

Gdy pozostali uczniowie wyszli z Wielkiej Sali, zatrzymali się gwałtownie tuż poza granicami zamku.
Wszyscy patrzyli, jak smoki podlatują coraz bliżej, jakby byli sparaliżowani.

- Gdzie są wampiry? – zapytał ktoś stojący z lewej strony McGonagall.

Smoki były już prawie nad nimi, a kilka mniejszych zanurkowało ku ziemi, lądując kilka jardów

27

dalej.

Na ich grzbietach znajdowały się ogromne, prowizoryczna siodła, które przymocowano pod ich
brzuchami i wokół klatek piersiowych. W siodłach siedzieli śmierciożercy, trzymając jaskrawe,
kolorowe kamienie. Większe smoki leciały zaraz za nimi, nad zamkiem, i zaczęły ziać ogniem na
wszystkie wieże. Mogło być tylko kwestią czasu, zanim bariery zamku opadną i zostaną strawione
przez ogień.

Wszyscy zdawali się czekać na to, że wampiry i wilkołaki uratują sytuację. McGonagall uświadomiła
sobie swój błąd, ale niewiele mogła zrobić. Zaczęła krzyczeć.

27

Jard (yd) (Yard) – anglosaska jednostka długości; jest on równy trzem stopom lub 36 calom, jego długość w

jednostkach SI różni się w zależności od układu; najpowszechniej używanym jardem jest jard międzynarodowy,
mierzący dokładnie 0,9144 metra

- Uciekajcie! Uciekajcie wszyscy!

Zapanował chaos. Wszyscy biegali. W lewo, w prawo, do przodu, po skosie. Ludzie wpadali na siebie,
potykali się i upadali. Harry, stojąc obok Rona, mógł tylko patrzeć, nieruchomiejąc z przerażenia.
Smoki na ziemi stały w miejscu, kręcąc głowami w tę i z powrotem, i ziejąc ogniem w każdą stronę, a
wszyscy biegali, próbując tego uniknąć. Słychać było krzyki.

Harry nie mógł dłużej stać i na to patrzeć.

- Ron, załóż pelerynę! – rozkazał.
- C-co? Ale Harry…!
- Po prostu to zrób, zanim pojawią się pozostali śmierciożercy! – krzyknął Harry. Potem ruszył
biegiem, zerkając przez ramię. – I spróbuj nie dać się zabić! – dodał, po czym pobiegł dalej. Trzymał
się z dala od linii ognia, kierując się w stronę pobliskiego Zakazanego Lasu. Miał pomysł, ale mógł się
on udać tylko wtedy, gdy zdoła znaleźć się za smokami, a one i ich jeźdźcy nie uświadomią sobie
tego. – Accio Jastrząb 3000! – zawołał.

Udało mu się dotrzeć do linii drzew i ruszył truchtem wzdłuż nich. Gdy tylko upewnił się, że jest
wystarczająco daleko od smoków, usłyszał świszczący odgłos, i odwrócił się w samą porę, by zobaczyć
swoją miotłę. Chwycił ją i szybko dosiadł. Obserwując uważnie smoki, czekał na dogodny moment.
Ach, jest! Jeden ze smoków odwrócił się plecami do Harry'ego, a jeździec nie pilnował tyłów.

Harry miał nadzieję, że lekcje pani Hooch go nie zawiodą, gdy odepchnął się i pomknął w kierunku
pleców smoka, uważając, by trzymać się na tyle nisko, by żaden z pozostałych jeźdźców go nie
zauważył. Już miał podlecieć wyżej, gdy ogon smoka zakołysał się, a Harry skręcił w lewo tak szybko,
że przeturlał się w powietrzu. Starał się zachować kontrolę nad miotłą, a gdy już zdołał się
wyprostować, prawie zderzył się z jedną ze smoczych łap. Harry pochylił się i skręcił znowu,
przelatując pod brzuchem smoka.

Wyleciał z drugiej strony smoka i szybko poderwał miotłę, pochylając się w prawo. Zbliżył się do
jeźdźca, a mężczyzna zdołał tylko odwrócić twarz w jego stronę, zanim Harry wykrzyknął:

- Expelliarmus! Drętwota! Propello!

28

Wszystkie trzy zaklęcia trafiły idealnie w cel. Śmierciożerca upuścił różdżkę, zamarł i został zepchnięty
z grzbietu smoka. Harry spostrzegł błysk spadającego czegoś i, dzięki instynktowi szukającego, rzucił
się w tamtą stronę i złapał to. Gdy tylko to chwycił, przedmiot zapulsował w jego dłoni, a on poczuł
zawroty głowy spowodowane falą mocy. Co to jest?, pomyślał, ale nie miał czasu, by się nad tym
zastanawiać. Nagle znalazł się tuż przed smokiem, który wyglądał na wściekłego. Stworzenie
wpatrywało się w niego.

Harry otworzył szeroko oczy i skręcił, ale zwierzę podążyło za nim. Harry poderwał się i poleciał
wyżej, spanikowany. Obejrzał się przez ramię i, ku swemu przerażeniu, zauważył, że smok leci za nim.
Harry śmignął ku niebu, oddalając się od zamku i fruwających tam smoków, ale ten za nim nadal go
gonił. Harry zaklął. Nie chciał lecieć niżej, bo byli tam uczniowie, ale nie chciał też oddalać się bardziej
od zamku, oddzielając się od grupy. Zaryzykował i obejrzał się. Smok wciąż tam był.

28

Propello – potrącać, odpychać, odganiać.

Cholera, to zupełnie tak jak na czwartym roku…, pomyślał ponuro Harry. Skręcił w prawo, a smok
szybko ruszył za nim. Harry ponownie się obejrzał. Cholera, ten przeklęty smok wygląda tak, jakby
spokojnie podążał za nim! Nawet nie próbował ziać na niego ogniem! Moment… Czy to może być…
Harry zerknął na błyszczący przedmiot, który miał w dłoni. Był zielony z drobinkami złota. Kształtem
przypominał jajo, ale był nierówny, jakby został niechlujnie wyrzeźbiony, a następnie wygładzony. To
musi być drakonit!, pomyślał Harry.

Co oznaczało… Harry miał nadzieję, że ma rację. Nie – modlił się o to. Zawrócił miotłę i gwałtownie się
zatrzymał. Smok ostro zahamował, a jego potężne skrzydła trzepotały gorączkowo, by zatrzymać się
przed zderzeniem z Harrym. Ale nie próbował go zjeść ani przypiec. Zawisł, dość niepewnie, przed
Harrym, obserwując go.

- Yyy… Och, świetnie. Mam pod kontrolą smoka… Co do cholery jasnej mam zrobić?

Harry nie miał pojęcia, jak używać drakonitu. Wiedział, że jeśli będzie go trzymał i poleci naprzód,
smok ruszy za nim. To mu za bardzo nie pomogło. Ale znam kogoś, kto może wiedzieć, pomyślał nagle
Harry. Jedynym problemem było to, że ten ktoś był niewidzialny i niewiadomo gdzie się znajdował.
Spuścił wzrok na tamten chaos. Wielkie, ogromne smoki ziejące ogniem, i maleńcy ludzie biegający
pomiędzy nimi. Zobaczył kogoś – ze swej pozycji nie mógł powiedzieć, kto to był – stającego w
płomieniach i rzucającego się w panice na ziemię.

Jednak zanim Harry zdołał się tam dostać, ktoś rzucił aguamenti i dziewczyna, w której Harry
rozpoznał siódmoroczną Puchonkę, została szybko zabrana przez chłopaka, który jej pomógł; oboje
pobiegli do zamku. Harry miał nadzieję, że wszystko będzie z nią w porządku; wyglądało na to, że
spaliła się większość jej włosów i kto wie, ile skóry wraz z nimi.

- Harry, uciekaj! – Krzyk rozległ się z jego lewej strony i Harry zobaczył podskakującą głowę Rona,
który biegł ku niemu z podniesioną różdżką.

Harry, myśląc, że coś ma w niego uderzyć, obejrzał się i zobaczył przed sobą smoka. To był ten, który
za nim podążał, a Ron celował w niego. Harry wleciał przed Rona.

- Ron, nie! On po prostu podąża za drakonitem! – krzyknął, podnosząc kamień.

Oczy Rona otworzyły się szeroko.

- Masz drakonit?
- Nie wiem, jak go używać! A ty?

Ron skinął drżąco głową i Harry wylądował przed nim. Dał Ronowi kamień.

- Więc użyj go! Sprawdzę, czy dam radę pozbyć się jeszcze kilku jeźdźców – powiedział, a następnie
odleciał ponownie. Widział, jak Ron biegnie do smoka, i był pod wrażeniem tego, jak rudzielec
zwinnie wspina się po jego nodze, by umościć się w siodle. Potem obaj odlecieli, a Harry zdał sobie
sprawę z tego, że udali się w kierunku smoków próbujących spalić zamek. Miał nadzieję, że Ron wie,
co robi.

Harry umknął przed nagłym strumieniem ognia, pochodzącym od smoka, którego miał po lewej
stronie, gdy zauważył poruszenie w lesie. Nagle wybiegły z niego setki wampirów i wilkołaków. Teren

wypełnił się raptownym wyciem i zaciekłym warczeniem, gdy wampiry – z których wiele niosło
włócznie i miecze – i wilkołaki – które podążały za swymi wampirami – ruszyły ku smokom
znajdującym się na ziemi. Nawet się nie wahały, stając przed olbrzymimi bestiami – po prostu
atakowały. Harry uświadomił sobie, że atak rozproszył smoki, a jeźdźcy starali się utrzymać nad nimi
kontrolę. Nie zwracali większej uwagi na otoczenie, więc Harry skorzystał z okazji. Podszedł od tyłu do
jednego z jeźdźców i rozbroił, a potem ogłuszył zaskoczonego Śmierciożercę. Ale zanim zdążył strącić
Śmierciożercę ze smoka, wilkołak wskoczył na grzbiet zwierzęcia i chwycił jeźdźca, brutalnie
rozdzierając gardło mężczyzny. Harry odwrócił się, zniesmaczony.

- Harry! – Rozległ się ryk, który Harry bardzo dobrze rozpoznawał. Wewnątrz siebie poczuł ulgę.
Obrócił się na miotle i zobaczył mignięcie czarnych szat na chwilę przed tym, jak został pochwycony
i ściągnięty z miotły przez Snape'a. Mężczyzna przytulił go mocno.
- Severusie! – wydyszał Harry.
- Dzięki Merlinowi, że wszystko jest z tobą w porządku – warknął Snape, kryjąc twarz w załamaniu
szyi Harry'ego i oddychając głęboko. Tuż za Harrym rozległo się wycie i Snape obrócił się w
podskoku, nadal ściskając Harry'ego w ramionach, po czym rzucił coś w wilczym języku.
- Czy to jest Remus?! – jęknął Harry.

Snape skinął krótko głową i warknął do wilkołaka coś jeszcze, a stworzenie przeskoczyło tuż nad nimi
jednym zwinnym susem. Ponieważ wciąż stał przodem do Snape'a, Harry widział, jak wilkołak z
łatwością ląduje za nimi i zaczyna ciąć smoka, który był już atakowany przez wampiry i wilkołaki.

- Gdzie ty byłeś? – krzyknął Harry.
- To nie ma znaczenia. Czarny Pan będzie tu wkrótce, ale… Harry, on przyleci na smoku. Na
rogogonie węgierskim – warknął Snape.

Harry zaklął. To oczywiste, że Voldemort przyleci na smoku, i to oczywiste, że będzie on tej samej
rasy, przez którą prawie został pożarty podczas Turnieju Trójmagicznego.

- Ron też jest na smoku! Ma drakonit i sądzę, że próbuje powstrzymać pozostałe smoki przed
spaleniem zamku. – Harry musiał przekrzykiwać ryki, warczenie, wycie i krzyki. Teren szybko pokrył
się dymem przez cały ten ogień.
- Avada Kedavra! – krzyknął ktoś i po ich lewej stronie błysnęło zielone światło.

Snape odskoczył do tyłu, zaskoczony, a Harry otworzył szeroko oczy, gdy smok za nimi machnął
ogonem na tyle mocno, że zostali poderwani z ziemi i rzuceni kilka jardów dalej. Snape puścił
Harry'ego i chłopak poturlał się dalej, krzycząc, gdy wylądował boleśnie na prawym ramieniu.

- Proszę, proszę, proszę… – wycedził znajomy głos. Harry usiłował usiąść. Jego ręka pulsowała
boleśnie. – Czyż to nie jest wspaniały Harry Potter, na mojej łasce?

Harry uświadomił sobie, kto to jest.

- Malfoy – wypluł. Zerwał się na nogi i zdał sobie sprawę z tego, że nie ma pojęcia, gdzie jest jego
różdżka. Rozejrzał się szybko, ale okazało się to daremne. Zauważył jednak, że Snape chyba zmaga
się z rozszalałym wampirem. Nie otrzymałby od niego pomocy.
- Co się stało, Potter? Jesteś sam i nikt cię nie uratuje? Mogę sobie tylko wyobrażać, jak Czarny Pan
chwali mnie za zabicie ciebie. – Lucjusz Malfoy kontynuował powolną przechadzkę w stronę

Harry'ego. – Nim to jednak uczynię, powiedz mi, gdzie jest mój ukochany syn? Byłoby niegrzecznie z
mojej strony, gdybym odszedł, nie przywitawszy się z chłopcem.
- Jest bezpieczny! – warknął Harry, w końcu zirytowany. Sztyletował wzrokiem Malfoya seniora.
- Bezpieczny? Ach, masz na myśli to, że ukrywa się w jakiejś dziurze, pozwalając ci toczyć jego boje.
Tsk, tsk – wycedził Lucjusz z westchnieniem. – Jakże rozczarowująco. Nieważne. Zabiję cię teraz, a
potem, gdy wygramy tę wojnę, z przyjemnością zobaczę, jak mój syn czołga się przed Czarnym
Panem i błaga o wybaczenie.
- Nigdy nie pozwolę, by tak się stało! – przysiągł stanowczo Harry.
- Ach, ale spójrz – nie masz różdżki i zabrakło ci szczęścia – powiedział Lucjusz, uśmiechając się
sadystycznie. Wskazał różdżką na Harry'ego. – Avada…

~~~~~~

Powoli, pomyślał Ron i smok zwolnił, a jego wielkie skrzydła trzepotały mocno, by utrzymać go w
powietrzu. Ron rozejrzał się. Naprzeciw niego kilka smoków paliło wyższe wieże. Pod nim panował
całkowity chaos. Jeźdźcy na ziemi muszą być tymi bardziej zręcznymi, pomyślał Ron, ponieważ
potrzebują większej kontroli. Charlie musi być tam na dole.

Chociaż Ron desperacko pragnął zobaczyć swojego brata, wiedział, że nawet jeśli Charlie jest pod
działaniem Imperiusa, stoi po stronie Czarnego Pana, a Ron mógłby go skrzywdzić. Rudzielec nie
chciał tego robić, więc zamiast tego wpatrywał się w smoki, które były przed nim. Pięć z nich krążyło
wokół zamku i powoli usuwało bariery. Zamek spłonąłby, gdyby nie zostały zatrzymane. Ron
przełknął ślinę.

Zaczynamy, pomyślał. Naprzód!, rozkazał mentalnie. Smok powoli wystartował na jego komendę, ale
przyspieszył po lekkim wzdrygnięciu się. Ron ściskał mocno kamień i głębiej wsunął nogi w
strzemiona. Gdy zbliżył się do pozostałych smoków, próbował pokazać przy pomocy obrazów w
umyśle, co chce, by smok zrobił. Obrazy i myśli ukazywały się smokowi, a zwierzę, zauroczone mocą
kamienia, musiało być im posłuszne.

Ron skoncentrował się na utrzymaniu obrazu, który przedstawiał jego smoka atakującego jednego z
pozostałych smoków. Gdy jego smok odbił w bok, skręcając w kierunku największego ze stworzeń,
Ron musiał naprawdę mocno skupić się na swym mentalnym obrazie. Teraz!, pomyślał. Jego smok
rzucił się przeciwnikowi do gardła, a zanim tamten zdążył zareagować, potężne szczęki smoka Rona
zamknęły się. Drugi smok ryknął, a Ron prawie wypadł z siodła, gdy jego smok oberwał potężnym
ogonem rywala.

Gdy próbował odzyskać równowagę, obok niego śmignęła klątwa. Jęknął i podniósł głowę w samą
porę, by uniknąć kolejnej klątwy. Cholera jasna! Zapomniałem o śmierciożercy! Przeklął w myślach
własną głupotę. Szybko nakazując swemu smokowi, by gryzł dalej, Ron sięgnął po różdżkę. Machnął
nią, ale gdy podniósł wzrok, śmierciożercy nie było już w siodle.

Ron rozejrzał się nieprzytomnie i ledwie zdążył wykrzyknąć „Protego!”, gdy kolejna klątwa pomknęła
prosto na niego. Zablokował ją i szybko odparował „Propello!”.

Śmierciożerca poleciał w tył i – choć mężnie próbować się czegoś chwycić – spadł ze smoka. Ron
pochylił się nad siodłem, by zobaczyć, jak mężczyzna pikuje ku jednej z wież. Odwrócił wzrok, czując
mdłości, gdy śmierciożerca nabił się na ostry kolec, który zdobił szczyt wieży. Weź się w garść,
pomyślał ponuro i przylgnął do siodła, gdy jego smok machnął głową w tył i rozległ się obrzydliwy
trzask, gdy szyja drugiego smoka pękła. Kiedy jego smok go puścił, jego przeciwnik spadł.

Ron powstrzymał łzy. Nie było czasu na płacz z powodu zabicia smoka. Wiedział, że gdyby pozwolił
smokowi odejść, ten mógłby próbować się zemścić i to byłoby o wiele gorsze. Rozejrzał się i wybrał
innego smoka. Tym razem zamierzał zaatakować jedynie jeźdźca i miał nadzieję, że oszczędzi smoka.

~~~~~~

Ginny schyliła się i ukradkiem ruszyła przez pole bitwy. Udało jej się wymknąć z Wielkiej Sali, gdy
zaczęli się tam pojawiać poszkodowani uczniowie. Nie obchodziło jej to, co powiedziała jej matka –
musiała walczyć. Wszyscy w jej rodzinie coś robili, wszyscy jej bracia ryzykowali życiem, i ona musiała
zrobić to samo. Zamierzam znaleźć Charliego i go ocalić.

Spojrzała w lewo – śmierciożerca właśnie został trafiony wyjątkowo paskudną klątwą i wyglądało na
to, że wywołała ona ogromne pręgi na jego twarzy – kiedy zderzyła się z kimś. Uderzyła w osobę z
taką siłą, że upadła, lądując ciężko na tyłku. Zdezorientowana, skrzywiła się i podniosła wzrok… by
napotkać równie zawzięte spojrzenie najprzystojniejszego chłopaka, jakiego kiedykolwiek widziała.
Nie miała czasu, by zastanawiać się nad tym, co powinna zrobić lub powiedzieć, ponieważ nagle
chłopak spojrzał z zaskoczeniem i rzucił się na nią.

Ginny krzyknęła i wybełkotała zaklęcie, ale przeleciało ono nieszkodliwie nad ramionami chłopaka, a
on chwycił ją bez wysiłku, a następnie odskoczył na bok, trzymając ją w ramionach. Widziała wyraźnie
ponad jego ramieniem – przyciskał ją mocno do swej klatki piersiowej – i zobaczyła, jak trawa, na
której siedziała, staje w płomieniach, gdy smok zionął ogniem.

Chłopak, który ją trzymał, zatrzymał się gwałtownie i to przywróciło jej zmysły. Wampir!, pomyślała,
panikując. Naparła na jego ramię.

- Puść mnie, puść mnie! – krzyknęła. Jasne, właśnie ocalił jej życie, ale nie było szansy, by mogła
zaufać wampirowi. Nigdy.
- Jesteś strasznie nieuprzejma wobec kogoś, kto właśnie cię uratował – wymamrotał chłopak i nagle
puścił Ginny. – Wiem, że pozwalają małym dzieciom walczyć, ale tak serio – taka młoda
dziewczyna? Nie powinnaś tu być.

Prawie potykając się, gdy została wypuszczona, Ginny odzyskała równowagę i spojrzała na chłopaka.

- Nie podziękuję wampirowi za ocalenie mi życia!

Wampir pytająco zmrużył oczy, ale po chwili skrzywił się i pokręcił głową.

- Nie obchodzi mnie to. Wracaj i daj się zabić, skoro tego sobie życzysz.

Ginny stała, oniemiała, gdy wampir uciekł. Patrzyła, jak zatrzymuje się na chwilę, a potem dołącza do
dwóch wilkołaków. Wpatrywała się w to, jak cała trójka biegnie z powrotem w stronę bitewnego
rozgardiaszu.

- Ten nieznośny, prostacki… och, nie mam na to czasu! – prychnęła.
- Och, spójrz. Biedne, zagubione pisklę zawędrowało na pole bitwy – wycedził przenikliwy, ostry
głos.

Ginny odwróciła się. Wysoka, szczupła śmierciożerczyni kręciła od niechcenia różdżką i podchodziła
do niej coraz bliżej. Ginny ścisnęła mocniej różdżkę i uważnie obserwowała śmierciożerczynię.
Kobieta miała długie czarne włosy i bladą, niezdrowo wyglądającą skórę.

- Och, nie kibicujesz? – zadrwiła kobieta. Przyjrzała się rudowłosej z nieco mniejszej odległości i
uśmiechnęła się złośliwie. – Och, wyglądasz zupełnie tak jak mój drogi… ukochany… niewolnik. Nie
jesteś przypadkiem spokrewniona z… Charliem?

Ginny wzdrygnęła się, jakby została spoliczkowana. Otworzyła szerzej oczy.

- Co zrobiłaś Charliemu? – zapytała.
- Och, nic, o co się nie prosił… Jest taką dobrą małą zabawką Czarnego Pana. To taki wstyd, że gdy
wszystko się skończy, Czarny Pan będzie mógł nim rozporządzać. Tak bardzo chciałam się z nim
jeszcze pobawić – powiedziała kobieta, wydymając wargi. Później uśmiechnęła się krzywo. – Ale to
nie ma znaczenia, zabawki łatwo można zastąpić. Upewnię się, że powiem mu, co się stało z jego
siostrą, zanim się go pozbędziemy.
- Ty niegodziwa suko! – krzyknęła Ginny z łzami w oczach. Uniosła różdżkę. – Avada Kedavra!

Strumień zielonego światła wystrzelił z jej różdżki z taką mocą, że prawie ją oślepił. W tym samym
czasie śmierciożerczyni rzuciła to samo zaklęcie i oba światła zderzyły się. Ginny zacisnęła zęby pod
presją, ale jej ręka słabła, a ona wiedziała, że jeśli nie utrzyma jej stabilnej, oberwie klątwą.

- NIE! – wykrzyknęła, wykrzywiając twarz w skupieniu; łzy spływały jej po policzkach.
- Trzymaj mocno. – Uspokajający głos nadszedł zza niej, gdy chłodna ręka objęła ją, by pochwycić jej
ręce i zmniejszyć ich ciężar. To zaskoczyło Ginny tak bardzo, że podskoczyła, i gdyby nie ta dłoń, jej
ręka odsunęłaby się, a ona z pewnością byłaby martwa. – Psiakrew. Powiedziałem „trzymaj mocno”,
a ty co robisz? Prawie dajesz się zabić.
- TY! – Ginny krzyknęła z zaskoczenia, rozpoznając głos wampirzego chłopaka. Mimo tego nie
odważyła się odwrócić, ponieważ nawet z siłą wampira, miała trudności z utrzymaniem
koncentracji.
- Jeśli nie chcesz jej zabić, nie ma sensu, byśmy tu stali i próbowali to zrobić – mruknął chłopak w
odpowiedzi.
- Chcę ją zabić! – krzyknęła defensywnie Ginny przez zaciśnięte zęby.
- Nie sądzę, być naprawdę tego chciała. Jeśli szczerze pragniesz jej śmierci, jej zaklęcie nie będzie się
równało twojemu. Ostatecznie to ty jesteś tą z ogniście rudymi włosami – powiedział chłopak, a
jego ton zdradzał rozbawienie.
- Zrobiła coś mojemu bratu! Zasługuje na śmierć! – Ginny wzdrygnęła się, gdy moc klątwy kobiety
nasiliła się. Odrzuciło ją, ale spostrzegła, że napiera mocno na przód chłopaka. Jego klatka piersiowa

była jak kamień pod jej plecami, oferując niesłabnące wsparcie.
- Więc zabij ją.

Powiedział to z taką łatwością! Jakby wszystkim, co musiała zrobić, było zażyczenie sobie tego. Chcę
jej śmierci. Jest śmierciożerczynią i zrobiła coś mojemu bratu! Chcę jej ŚMIERCI!

Zieleń rozjarzyła się i zaniepokoiła Ginny, a chłopak stojący za nią wydał z siebie odgłos zdziwienia,
gdy ponownie ich odrzuciło. Wylądowała na nim, oszołomiona i zdezorientowana. Chłopak odezwał
się po chwili.

- To była spora siła.

W zamglonym umyśle Ginny zaczęło się przejaśniać, a ona podniosła się do siadu, a następnie
odsunęła się od wampira. Rozejrzała się, zdezorientowana, a jej spojrzenie w końcu odnalazło
kobietę. Śmierciożerczyni leżała na ziemi kilka jardów dalej, martwa.

- Ja… zrobiłam to? – zapytała, bardziej siebie niż chłopaka. – Ja naprawdę… ją… zabiłam…

Chłopak również usiadł, po czym zerwał się na nogi pełnym gracji ruchem i zaoferował dłoń Ginny.

- To nie czas na żale, milady.

Ginny spojrzała na wystawioną rękę i przyjrzała się bliżej chłopakowi. Czternaście, może?, zgadywała
w myślach. Miał wydatne kości policzkowe i długie, falujące, jasne włosy, które były związane
niebieską wstążką, ale krótsze pasma z przodu zwisały luźno, otaczając jego twarz. Miał na sobie
luźną chłopską koszulę, ale jego spodnie były z drelichu, a buty niezgrabne i nieeleganckie. A jednak
udało mu się wyglądać pięknie. A zwłaszcza te oszałamiająco

29

niebieskie oczy, pomyślała, po czym

szybko odwróciła wzrok, kręcąc głową.

O czym ja myślę? Nadal jest wampirem! Znów spojrzała groźnie, wstając bez jego pomocy.

- Nie żałuję tego! – powiedziała wyzywająco.

Na tej pięknej twarzy pojawił się uśmiech, ukazujący białe zęby – włącznie z ostrymi kłami.

- Dobrze, więc może następnym razem pominiesz rozmowę i po prostu zabijesz następną osobę,
hm?

Na myśl o zabiciu kogoś jeszcze, Ginny przewróciło się w żołądku. Nie żałowała tego… nie mogłaby…
ale nigdy wcześniej nikogo nie zabiła, a myśl o odebraniu życia kolejnej osobie – nieważne jak podła
byłaby to osoba – była obrzydliwa. Było tak, jakby sama właśnie zniżyła się do poziomu
śmierciożerców.

Chłopak odwrócił się, by odejść, a Ginny zobaczyła, że kilka stóp dalej czekają na niego trzy wilkołaki,
z którymi był wcześniej. Żaden z nich nie wydawał się być tym zadowolony. Chłopak za chwilę
odejdzie z nimi, wróci do walki. Nagły pomysł pojawił się w jej głowie i zawołała go.

- Zaczekaj!

29

W oryginale jest „baby blue eyes”, ale chodzi po prostu o to, że małe dzieci często mają intensywnie

niebieskie oczy, i sądzę, że śmiało można je nazwać oszałamiającymi.

Chłopak zatrzymał się, a następnie spojrzał na nią, unosząc pytająco brew.

- Czyżbyś nagle nauczyła się dobrych manier i chciała mi podziękować za uratowanie życia, już nie
raz, ale dwukrotnie?
- Nie! – rzuciła, po czym natychmiast zmieniła zdanie. – Tak! To znaczy… Umiesz wytropić zapach,
prawda?

Chłopak spojrzał na nią tak, jakby zadała głupie pytanie.

- Oczywiście.
- Mój brat! Jest… tam na zewnątrz, gdzieś. Czarny Pan zabrał go dla smoków… Charlie! Widziałeś
go? Mógłbyś… mógłbyś go dla mnie znaleźć? – zapytała zdesperowana.
- W tym chaosie? Smród potu i krwi oraz odór magii są przytłaczające. Nawet nie znam jego
zapachu.
- Powinien pachnieć jak ja! Mamy taką samą krew, prawda? To mój brat! – prosiła Ginny. Wiedziała,
że gdyby sama próbowała znaleźć Charliego, zajęłoby to dużo czasu, w którym mogła po prostu dać
się zabić. Jednak gdyby znalazł go dla niej wampir… to mogło znacznie ułatwić sprawę. Mogłaby
oszołomić Charliego i ukryć go w zamku.
- Więzy krwi nie sprawiają, że wasza krew jest taka sama. Wąchałem wiele osób z waszej rodziny.
Jest dość duża. Przynajmniej czworo z was znajduje się na polu bitwy – skomentował chłopak.
- Ale on… czekaj! Znasz już jego zapach, prawda? Jest jedynym, który ujeżdża smoka! Musisz mnie
do niego zabrać! – domagała się Ginny.
- Niczego nie muszę. Brakuje ci manier – odparł chłopak.
- Proszę! Ja… zrobię wszystko, tylko zabierz mnie do niego i pomóż mi bezpiecznie dostarczyć go do
zamku! – przyrzekła Ginny.

Chłopak znieruchomiał.

- Wszystko?

Ginny nie była głupia. Wiedziała, co obiecywała, i wiedziała również, że wampir to od niej
wyegzekwuje. Szybko powtórzyła sobie informacje, które profesor Lupin i Hermiona przekazali jej na
temat wampirów.

- Prawie wszystko – poprawiła się szybko. Niektóre wampiry, szczególnie niegodziwe, były bardzo
perwersyjne. Pamiętała, jak Hermiona jej o tym powiedziała, gdy zapytała o zwyczaje dotyczące
pożywiania się i o to, dlaczego wampiry wiążą krew z seksem.
- Zostaniesz moim dawcą? – zapytał z zaciekawieniem.
- Uh… – Ginny zawahała się z powodu niewielu informacji, jakie nadal posiadała na temat żywienia
się wampirów. Od dawcy nie wymagano seksu, choć najczęściej tak było. Jedna osoba nie mogłaby
w pełni zaspokoić wampira, więc musiał on mieć więcej niż jednego dawcę, chyba że dawca był
towarzyszem wampira. – Jednym z nich. Zostanę jednym z twoich dawców.

I znów się pojawił, ten porażający uśmiech.

- Bardzo mądrze jak na małą dziewczynkę. Żeby tylko nie było później nieporozumień… do kiedy
oferujesz mi swoje usługi?
- Do czasu… do czasu, gdy znajdziesz swojego towarzysza! – wypaliła. Doprawdy, wampir musiał być

bardzo młody… I odrobinę staromodny, prawdopodobnie od kręcenia się w pobliżu starych
wampirów. Znalezienie towarzysza nie powinno mu zająć dużo czasu, prawda?
- A więc postanowione.

Tym razem Ginny zobaczyła, że jego uśmiech był inny. Wyglądał na szczery. Wtedy chłopak chwycił ją
za rękę i w jakimś dziwnym języku wywarczał polecenie wilkołakom, które natychmiast się rozeszły i
jeden z nich znalazł się przed nimi, jeden za nimi, a jeden tuż obok nich.

- H-hej! Zwolnij! – sapnęła Ginny. Chłopak biegł zaledwie truchtem, ale jego prędkość sprawiała, że
Ginny biegła prawie sprintem. Nie wytrzymałaby tego dłużej. Gdy przebiegli obok jednej z koleżanek
z jej klasy – Puchonki, jak zauważyła – leżącej na ziemi, zatrzymała się z determinacją. – Stój!

Chłopak odwrócił się do niej, zdenerwowany.

- Zabieram cię do twojego brata. Na co chcesz teraz narzekać?

Ginny zignorowała go, wyszarpnęła rękę z jego uścisku i pobiegła do leżącej dziewczyny. To była
Hanna i Ginny przygryzła swą wargę, widząc jej obrażenia. Straciła rękę od różdżki i widać było, że
jedna z jej nóg jest złamana. Kto wie, jak długo dziewczyna się wykrwawiała. Ginny musiała zabrać ją
do zamku. Podniosła wzrok na wampira.

- Musimy zanieść ją do zamku.

Chłopak wyglądał na zdenerwowanego.

- Zgodziłem się zaprowadzić cię do twojego brata i zabrać go do zamku, nic więcej.
- Ocaliłeś mnie, prawda? Dwa razy! Jak możesz stać tutaj i nie uratować jej?! – dopytywała Ginny,
oburzona.

Chłopak ledwie spojrzał na dziewczynę.

- Nie przeżyje tego. Umrze, nawet z pomocą magii. Straciła za dużo krwi i cierpi z powodu
wewnętrznego krwotoku w mózgu. Zobacz, jak jej lewe oko nabiegło krwią – powiedział, jakby
mówił o pogodzie.
- Ona… ona nie może umrzeć! Nie wiesz tego! – Ginny spojrzała na Hannę. Dziewczyna ledwie
oddychała, a jej oczy wyglądały na szkliste. Jedno z nich było przekrwione, tak jak powiedział
chłopak. Ginny pochyliła się nad nią, a z jej oczu płynęły łzy. – Hanna! Nie zasypiaj! Trzymaj się!
- Tylko się nad nią znęcasz, utrzymując ją dłużej przytomną.
- Zamknij się! Po prostu się ZAMKNIJ! – krzyknęła Ginny, wyrzucając z siebie złość, strach i smutek.
Łzy płynęły jej strumieniami, pozostawiając mokre ślady na pokrytej brudem i potem twarzy. – Nie
znasz jej! Nie z-zasłużyła na to!
- Więc pozwól jej odejść – powiedział cicho chłopak, stając obok niej. – Ona umrze, a przedłużając
to, sprawiasz tylko, że cierpi. Nie rozumie nawet, co teraz do niej mówisz.

Ginny zaszlochała. Chwyciła rękę Hanny, która była wiotka w jej uścisku. Spojrzała tam, gdzie
powinna być jej druga ręka, i zdławiła kolejny szloch, rozglądając się za nią.

- Jej ręka! Gdzie jest jej ręka?! – krzyknęła, ledwo spójnie.

Chłopak obserwował ją przez chwilę, a następnie, kręcąc nieznacznie głową, podszedł tam, gdzie
leżała ręka, i podniósł ją. Wciąż trzymała różdżkę. Zaniósł ją Ginny i podał jej ją.

Ginny chwyciła zimną część ciała i ułożyła ją obok Hanny, gdzie powinna leżeć naturalnie. Potem
pochyliła się, pocałowała Hannę w czoło i pogładziła ją po włosach.

- Przepraszam – wyszeptała łamiącym się głosem. Hanna nigdy nie powinna znaleźć się na polu
bitwy. Dziewczyna była na to zbyt delikatna i niewinna.

W przeciwieństwie do mnie.

- Zrobiłaś właściwą rzecz. Za chwilę spokojnie umrze – powiedział łagodnie chłopak. – A teraz
chodźmy znaleźć twojego brata.

Ginny skinęła głową i tym razem pozwoliła, by pomógł jej wstać. Nie sprzeciwiła się nawet wtedy, gdy
wziął ją na ręce. Objęła jego szyję i patrzyła, jak ciało Hanny staje się coraz mniejsze, gdy pobiegł.

Ginny wzdrygnęła się, gdy ciało śmierciożercy zostało zaatakowane przez jednego z wilkołaków.
Ukryła twarz w szyi wampira, by uniknąć patrzenia na tę makabryczną scenę, w której wilkołak
rozdzierał jego brzuch.

- Tam – powiedział wampir, zwalniając.

Ginny odwróciła się, by spojrzeć, i zobaczyła wielkiego czarnego smoka, który zamachiwał się na jej
koleżanki. Udało im się bezpiecznie umknąć przez atakiem, a ona podniosła wzrok na jeźdźca. Był
ubrany w kompletny strój śmierciożerców i Ginny nie miała możliwości, by dowiedzieć się, czy był to
jej brat, ale nie miała powodu, by wierzyć, że wampir by ją okłamał.

- Co chcesz, żebym zrobił? – zapytał.
- Zabierz mnie do niego. Ja… oszołomię go i zabiorę go z powrotem – powiedziała. Chwyciła mocniej
różdżkę.
- Trzymaj się mocno – ostrzegł wampir, tylko na chwilę przed tym, jak podskoczył.

Wyglądało na to, że jest w tym bardzo dobry, bo tylko w dwóch skokach znalazł się w połowie pleców
smoka, po czym pobiegł szybko w górę jego kręgosłupa, by stanąć za jej bratem. Rzuciła zaklęcie,
zanim jej brat w ogóle zorientował się, że tam są, i śmierciożerca – Charlie – osunął się w siodle.

Ginny poleciła, by wampir ją odstawił, i niepewnie podeszła do siodła. Gdy tylko dotarła do Charliego,
smok zaryczał, a ona upadła za siodłem, ściskając Charliego, by utrzymać równowagę. Zobaczyła w
jego dłoni coś błyszczącego, a kiedy wyciągnęła to z jego uścisku, uświadomiła sobie, że to drakonit.
Bez czegoś, co wydawałoby smokowi polecenia, odszedłby wolno, ale było jasne, że smok był zbyt
wściekły, by zaufać mu i po prostu go wypuścić.

Wiedziała, jak kontrolować smoka, przynajmniej w teorii. Charlie przemawiał przez drakonit i tak to
działało. Musiała tylko o tym pomyśleć. Uspokój się!, myślała gorączkowo. Smok, ku jej zaskoczeniu i
ogromnej uldze, natychmiast znieruchomiał. Oddychał ciężko, ale nie atakował nikogo. Westchnęła z
ulgą.

- NIGDY nie pozwolę, by tak się stało!

Ginny obróciła się na dźwięk głosu Harry'ego. Zobaczyła Harry'ego stojącego przed Lucjuszem
Malfoyem – upewniły ją w tym platynowe włosy – i spostrzegła również, że Harry nie ma różdżki.
Cokolwiek powiedział Lucjusz Malfoy w odpowiedzi na słowa Harry'ego, byli za nisko, by to usłyszała,
ale wiedziała, co oznaczała jego uniesiona różdżka.

- Nie! – krzyknęła. Atakuj go!, pomyślała z paniką. Smok poruszył się tak szybko, że przywarła do
Charliego i siodła. Smok odwrócił się i zionął płomieniami z paszczy.

Lucjusz Malfoy zapłonął jak ognisko.

~~~~~~

Harry mógł tylko wpatrywać się, osłupiały. Zanim Malfoy senior zdołał wypowiedzieć choć pół
Niewybaczalnego, stanął w płomieniach. Krzyki były bardziej przerażające niż te po Cruciatusie.
Krzycząc przenikliwie i wymachując rękami i nogami, Malfoy senior płonął na oczach Harry'ego.

Wtedy – co zdarzyło się równie nagle jak Lucjusz Malfoy stający w płomieniach – pojawił się nie kto
inny jak Snape i skręcił mu kark. Harry patrzył na to wszystko z uczuciem odrętwienia w kończynach.
Gdy Snape odwrócił się do niego i znalazł się przed nim, tuląc go i mrucząc do niego o swych
uczuciach, Harry poczuł się oszołomiony. Spojrzał na smoka, który stał jakiś jard od niego, pozornie
spokojny.

Na jego plecach siedziała Ginny, machając do niego i trzymając na kolanach Śmierciożercę. Krzyczała
coś, ale nie słyszał jej przez bicie własnego serca i gorączkowo wypowiadane słowa Snape'a. Wtedy
smok odwrócił się w stronę zamku, a Harry pomyślał, że nigdy wcześniej nie widział, by Ginny była tak
odważna.

- To dlatego, że jest totalną idiotką! – warknął Snape. – Harry, Kirke, jeśli cokolwiek ci się stało…
- Czuję się dobrze – powiedział nagle Harry. Wtedy, zupełnie znienacka, już się tak nie czuł. Było mu
niedobrze. Czuł się tak, jakby miał zaraz zwymiotować.
- Harry? Harry, ogarnij się! To nie czas na mdłości! Czarny Pan tu jest! – warknął Snape, potrząsając
lekko chłopakiem, by wywołać jakąś reakcję.

Harry natychmiast się skupił.

- Gdzie?
- Tam – mruknął Snape, wskazując w górę. Był tam smok, zmierzający z lasu w kierunku zamku.

Gdy Harry na niego spojrzał, jego blizna zapłonęła, a on się skrzywił. Kiedy coś mokrego i kojącego
nagle dotknęło jego czoła, zdziwił się, odkrywając, że Snape liże jego bliznę.

- Severusie?
- Po prostu… pozwól mi… to zrobić… – wywarczał Snape pomiędzy liźnięciami. Krew stamtąd
smakowała ohydnie, zabarwiona czymś innym niż własną esencją Harry'ego, ale było tam też coś z
Harry'ego i to było tym, czego potrzebował Snape. Choć jego wewnętrzny wampir był dziwnie cicho,
a on nie był tak nawiedzony, jak można by pomyśleć, wciąż potrzebował zapewnienia, że to jest

Harry, jego towarzysz, którego trzymał w ramionach, bezpieczny. Wyglądało na to, że pilnowanie
bezpieczeństwa Harry'ego stłumiło wszystkie inne instynkty i że oznaczało to zachowanie zimnej
krwi.

Harry skinął głową. Voldemort niewątpliwie mógł wyczuć, gdzie się znajduje, i Harry wiedział, że lada
moment może po nich przyjść. Jeśli tego potrzebował Snape, by być gotowym, Harry pozwoli mi się
lizać tak długo, jak tego chciał.

Bezpieczny, jesteś bezpieczny, dzięki bogu, Harry, jesteś bezpieczny. Merlinie, gdy to przetrwamy…

Harry był zaskoczony, słysząc głos Snape'a w swojej głowie. Osobliwie odbijał się echem, jak wyblakłe
wspomnienie, ale Harry wiedział, że to była rzeczywistość, nie wspomnienie… że słyszał myśli
Snape'a. Severusie?

Snape zesztywniał lekko, po czym objął Harry'ego mocniej i wtulił nos w szyję chłopaka. Znajdowali
się w samym środku pola bitwy, otoczeni przez śmierciożerców, smoki i uczniów, a klątwy i ogień
latały wszędzie, a jednak Snape w tym momencie chciał tylko trzymać mocno Harry'ego i nigdy go nie
wypuścić. Chcę cię chronić, już zawsze, w moich ramionach, pomyślał.

Harry niepewnie objął Snape'a, a potem przytulił go mocno. Chcę cię chronić, chcę być z tobą, chcę cię
ocalić, myślał gorączkowo Harry.

Chcę być razem… zawsze…, pomyślał Snape. Słowa, których nigdy nie byłby w stanie wypowiedzieć na
głos, wypowiedział z taką łatwością przez ich połączony magiczny rdzeń. Później mógł się ich wyprzeć,
ale teraz… nie miało znaczenia, co powiedział czy pomyślał.

Harry przylgnął do niego mocniej i podniósł głowę, by spojrzeć w niebo, gdzie smok majaczył coraz
bliżej. Wkrótce będzie przy nich. Jakby wychodząc z jakiejś bezpiecznej bańki, w której istnieli tylko
oni dwaj, Harry nagle ponownie usłyszał panikę, okrzyki i chaos wokół nich. Chciał, by to ustało.
Chciał po prostu, by to wszystko ustało, by to wszystko się skończyło, tylko przez to, że tego chciał.
Pragnął, by Voldemort umarł, na zawsze, i nigdy nie powrócił, przenigdy!

Chcę, żeby to się skończyło!, pomyślał zawzięcie. Szarpnięcie, ostre i silne w jego klatce piersiowej,
sprawiło, że wciągnął gwałtownie powietrze. Było tak, jakby jego serce nagle zostało wyrwane,
pociągnięte w złym kierunku.

- Harry? – wydyszał Snape, czując takie samo szarpnięcie. Ich rdzeń…

Ciało Harry'ego drgnęło, a on krzyknął z bólu, który czuł w piersi. Upadłby, gdyby Snape go nie
trzymał. Mężczyzna osunął się na kolana z Harrym w ramionach; obaj cierpieli z powodu okropnego
bólu. Snape dyszał, oddychając o wiele ciężej niż Harry.

Harry poczuł, jak ich połączony magiczny rdzeń drży, a Snape ciągnie go w swoją stronę. Chłopak zdał
sobie sprawę z tego, że Snape zamierza ponownie go rozdzielić. Uświadomił to sobie i wiedział, w tej
samej chwili, że tym razem Snape by tego nie przeżył. Tym razem robił to, by ocalić Harry'ego, nie
siebie. Harry wciągnął gwałtownie powietrze.

Nie!, krzyknął w myślach, ponieważ nie mógł złapał oddechu, by powiedzieć to głośno. Szarpnął w tył,
a ból spowodował, że zadrżał i natychmiast upadł. Rzucał się konwulsyjnie na ziemi, a Snape,

panikując, pochylił się nad nim i próbował do niego mówić. Muszę go ocalić! Muszę go chronić!
Przysięgam…!

Chcę ocalić oba! – wykrzyknął, a gwałtowny ból rozdarł jego pierś. Krzyknął i poczuł się tak, jakby jego
klatka piersiowa była rozciągana w dwóch kierunkach, rozdzierana na pół.

I taki był, rozdarty na pół, rozpłatany przez środek, i miał uderzyć w oba. Miał uderzyć w oba i ocalić
oba, i to sprawiło, że zapomniał o swym bólu, o swej agonii. Uderzył w drzewa, a one upadły i on
razem z nimi, w dół, w dół w bezpieczne objęcia Ziemi, a jego ból minął. Ocaliłem ich, pomyślał, po
czym błogo zatonął w zapomnieniu.

Sen ponownie mignął Harry'emu przed oczami, a on przypomniał sobie. Pamiętał, że to, dokładnie to,
się stało. Wiedział, że będzie dobrze. Wiedział, że może ocalić ich obu, może ocalić wszystkich. Mógł
pozbyć się Voldemorta.

Wciągając powietrze w płuca – nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że przestał oddychać –
przeturlał się na brzuch i podniósł się. Zachwiał się, a Snape go złapał, podtrzymując go. Harry
spojrzał na niego i uśmiechnął się.

- Kocham cię – powiedział. – Kocham was obu – wyszeptał.

Odwrócił się, by stanąć przodem do smoka, który wylądował niedaleko nich. Oparł się ciężko na piersi
Snape'a i zignorował to, co mówił mężczyzna. Zamknął oczy, wyobrażając sobie dwa drzewa i znowu
się uśmiechając. Potem otworzył oczy i stanął twarzą w twarz z Voldemortem, razem ze swą
największą słabością… miłością.

I odezwał się, całkowicie szczęśliwy.

- Avada Kedavra!

~~~~~~

Widok szoku na twarzy Voldemorta, gdy wystrzelił w niego nie tylko strumień zielonego światła, ale
cały jego potok, był bezcenny. Gdyby tylko ktokolwiek mógł go zobaczyć. A nikt nie mógł, ponieważ
powstała fala mocy wystrzeliła w powietrze i pozbawiła wszystkich zmysłów. Nawet smoki wyglądały
na oszołomione.

Podmuch zwalił z nóg Severusa Snape'a i odrzucił go do tyłu na sporą odległość. I w jakiś sposób,
podczas lotu, wypuścił on Harry'ego. Gdy wylądował na ziemi, był chwilowo sparaliżowany. Ból w
jego piersi był ogromny, a on był pewien, że sama siła opuszczającej go magii złamała mu kilka kości.
Leżał tam, oszołomiony, przez kilka sekund, kilka drogocennych sekund, zanim był w stanie się
poruszyć.

Przeturlał się na brzuch i podniósł się, czując się tak, jakby jego ciało było zrobione z ołowiu. Starał się
odzyskać równowagę, a gdy to zrobił, musiał znieruchomieć na chwilę, gdy świat się prostował, nie
będąc już dłużej wirującą masą zieleni, czerni, czerwieni i różnych innych kolorów.

- Ha… – udało mu się powiedzieć, ale jego gardło było zbyt wysuszone, by dokończyć. Rozejrzał się.
Wydawało się, że jest zbyt cicho. Jedynym dźwiękiem było dzwonienie w uszach, aż stopniowo
zaczął słyszeć inne ciche hałasy. Głównie oddychanie. Smoki, ocalali śmierciożercy, uczniowie,
nauczyciele. Mozolne, ciężkie, pełne przerażenia i ulgi oddychanie.

Potknął się, szukając na ziemi Harry'ego.

59. Jeszcze jedna bitwa

Choć wszyscy wiedzieli, że wojna dobiegła końca, bitwa była daleka od tego. Smoki były
rozwścieczone i wyrwały się spod kontroli. Śmierciożercy uciekali, a ci, którzy zostali zapędzeni w kozi
róg przez uczniów, nauczycieli lub wampiry, walczyli i ginęli. Zbliżał się świt i wiele wampirów szukało
schronienia na obrzeżach Zakazanego Lasu, skąd obserwowały, jak uczniowie, nauczyciele i rodzice
sami radzą sobie ze smokami.

Ginny nie oczekiwała, że wampirzy chłopak pójdzie za nią do zamku. Po tym, jak wylądowała
smokiem przy bramie, po raz ostatni rozkazała mu, by uciekał, a gdy bezpiecznie zniknął jej z oczu,
zaczęła zmagać się z ciężarem swojego brata.

- Pozwól mi – powiedział chłopak, przerzucając sobie rękę jej brata ponad ramieniem i z łatwością z
nim idąc.

Ginny była zbyt wyczerpana, by się tym przejąć. Bolały ją kości, bez wątpienia od stresu i tego, czym
była tamta odbita fala mocy. Ruszyła za nim na chwiejnych nogach do Wielkiej Sali.

- Ginny! Och, drogi Merlinie, jesteś bezpieczna! – krzyknęła jej matka, biegnąc w jej stronę. Molly
objęła mocno córkę, a następnie odsunęła ją, by sprawdzić, czy pod potem i brudem, które
pokrywały jej twarz, nie ma żadnych obrażeń. Przesuwając dłońmi po włosach, twarzy i rękach
Ginny, zapytała: – Jesteś ranna? Arturze! Pomóż mi zabrać Ginny do łóżka. Nigdy więcej nie rób nic
tak głupiego! Mogłaś zostać zabita! Och, słodki Merlinie, spójrz na siebie! Wyglądasz, jakbyś miała
zaraz zemdleć!

Artur podszedł do nich i po raz pierwszy w swoim życiu Ginny była naprawdę przestraszona
spojrzeniem, jakie jej posłał.

- Nigdy więcej nie będziesz wobec nas nieposłuszna, czy to jasne?!

Ginny drżąco pokiwała głową, gdy została popchnięta na ławkę. Usiadła, ale jej wzrok przesunął się
na wampira. Stał, czekając cierpliwie kilka stóp od jej matki.

- Mamo… – udało jej się wychrypieć.
- Jestem tutaj, kochanie. Och, nigdy więcej nas tak nie strasz! – zaszlochała Molly, znów mocno ją
do siebie przyciągając.

Ginny próbowała odepchnąć mamę, ale drżały jej ręce.

- Mogę zasugerować, by dać jej przestrzeń do oddychania? – zapytał wampir.

Zaskoczeni, Molly i Artur obrócili się, by popatrzeć krzywo na chłopaka. Jedno spojrzenie i wiedzieli,
że jest wampirem. Na dodatek niósł nieprzytomnego Śmierciożercę. Artur wskazał daleki kąt, gdzie
kilku Aurorów pilnowało wejścia do pomieszczenia, które znajdowało się za Wielką Salą.

- Schwytani śmierciożercy zabierani są tam.

Chłopak zignorował go i przyniósł Śmierciożercę Ginny, ku zaszokowaniu i przerażeniu jej rodziców.
Postawił Śmierciożercę obok Ginny, a ona nawet go objęła.

- Dostarczony bezpiecznie, jak obiecałem.

Ginny udało się skinąć głową, a potem spojrzała bezsilnie na rodziców.

- Mamo! Próbowałam ci powiedzieć. To jest Charlie.

Oczy Artura i Molly otworzyły się szerzej.

- Och, na niebiosa… Charlie? – wyszeptała Molly, prawie tak, jakby nie odważyła się mieć na to
nadziei.

Ginny przytaknęła. Podniosła rękę i ściągnęła maskę śmierciożercy. I rzeczywiście, ukazała się im
znajoma twarz Charliego, choć była pokryta potem i brudem, jak można się było spodziewać.

- Och, Charlie! – zaszlochała Molly, zakrywając dłońmi usta. Nie mogła znieść tego, że jej syn ma na
sobie szatę śmierciożerców. – Szybko, Arturze, zdejmij to z niego.

Artur właśnie zamierzał to zrobić, gdy został powstrzymany przez dużą dłoń na swym ramieniu.
Spojrzał ponad nim, by zobaczyć Moody’ego, który krzywił się, patrząc na Charliego.

- Najpierw musi zostać zabrany na przesłuchanie. Nie wiadomo, czy był pod wpływem Imperiusa czy
nie. Przykro mi, Arturze, Molly, ale muszę go zabrać. Obiecuję, że odseparuję go od pozostałych
schwytanych śmierciożerców, dobrze? – powiedział Moody.

Oczy Molly wypełniły się łzami, a Artur objął ją. Skinął głową Moody’emu, choć z żalem.

- Rozumiemy. Po prostu uważaj na niego i bezpiecznie przyprowadź go z powrotem do nas.

Po tym, jak Moody wylewitował Charliego z Wielkiej Sali, Molly i Artur odwrócili się do wampira.

- Dziękujemy ci za sprowadzenie do nas naszego dziecka – powiedziała Molly.

Wampirzy chłopak pochylił powoli głowę.

- Nie ma za co, ale ja tylko wypełniałem swoją część umowy.
- Umowy? – powtórzyła Molly.

Ginny poruszyła się niespokojnie na ławce. Nie miała zamiaru wycofać się z obietnicy – nie, żeby
myślała, że wampir pozwoliłby jej na to – ale nie oznaczało to, że nie miała co do tego zastrzeżeń.

- Mamo… tato… um… Ja tak jakby obiecałamżebędęjegodawcą – zakończyła w pośpiechu, łącząc
przy tym słowa.

Molly zmarszczyła brwi.

- Słucham, kochanie?
- Ja… – Ginny spojrzała na wampirzego chłopaka. Stał tam, patrząc obojętnie. Wzięła głęboki wdech
i spojrzała z powrotem na rodziców, tym razem mówiąc powoli. – Obiecałam, że będę jego dawcą…
tylko do czasu, gdy znajdzie swego towarzysza!

Oczy Molly otworzyły się szerzej, a Artur wciągnął gwałtownie powietrze. Mężczyzna odwrócił się do
wampira, a na jego twarzy po raz drugi widniało to spojrzenie, o którym Ginny nigdy nie pomyślałaby,
że będzie do niego zdolny.

- Z pewnością nie przyjmiesz od nieletniej czarownicy przysięgi, którą złożyła w wyraźnie
stresującym dla niej momencie?

Wampir nawet nie mrugnął.

- Przyjmę.
- Ona jest naszą córką i nie może sama podejmować takich decyzji! Jest nieletnia! – kłócił się Artur.
- Rozumiem wasz niepokój, ale gwarantuję wam, że nie zamierzam jej skrzywdzić. Obiecała, że
zostanie moim dawcą, dopóki nie znajdę swojego towarzysza, pod warunkiem, że bezpiecznie
przyprowadzę jej brata do zamku. I tak zrobiłem.
- Ona nie wiedziała, co obiecuje!
- To moja mała dziewczynka! – krzyknęła Molly. – Nie możesz jej nam zabrać!
- Nie jestem dzieckiem! – ucięła w końcu Ginny. Wstała, ale kolana prawie ugięły się pod nią.
Wampir, pozornie prawie się nie poruszając, nagle znalazł się obok niej i podtrzymał jej łokieć.
Zignorowała go, spoglądając z niezadowoleniem na rodziców. – Wiem, że jestem waszą jedyną
córką i staracie się mnie chronić bardziej niż chłopców, ale nie możecie ciągle myśleć, że jestem
dzieckiem! Inne dziewczyny w moim wieku walczyły w tej wojnie, a wszyscy moi bracia ryzykowali
tam na zewnątrz życiem. Nie mogłabym tylko siedzieć i patrzeć. Ja… po prostu nie mogłabym!

Ginny poczuła, jak łzy ponownie wypełniają jej oczy i spływają po twarzy. Sporo dziś płakała.

- Nie możecie zrozumieć? – szepnęła błagalnie.

Molly i Artur nie odzywali się przez długi czas. To Molly była tą, która przerwała milczenie.

- Tak mi przykro, Ginevro – wyszeptała. – Powinnam była wiedzieć, że dorosłaś.
- W porządku, mamo – powiedziała Ginny łamiącym się głosem i tym razem z własnej woli znalazła
się w objęciach matki. Spojrzała na tatę, a Artur skinął głową i objął je obie.

Po wielu pociągnięciach nosem, cała trójka rozdzieliła się, a Molly odwróciła się do wampirzego
chłopaka. Spojrzała na niego, mając na twarzy wypisaną zawziętość matki-kwoki.

- Ile masz lat?
- Trzysta siedemdziesiąt dwa – odpowiedział wampir natychmiast, niewzruszony.

Molly spojrzała na niego surowo.

- Ile miałeś lat, gdy zostałeś przemieniony?

Tym razem wampir zawahał się, choć tylko chwilowo.

- Trzynaście, proszę pani.

Artur i Molly wyglądali na zaniepokojonych. Ginny wyglądała jedynie na zaskoczoną i zwróciła się do
chłopaka.

- Trzynaście? Naprawdę? Powiedziałabym, że piętnaście.
- Obawiam się, że dzieci w moich czasach nie dojrzewały tak wdzięcznie, jak robią to teraz.

Molly wystąpiła naprzód.

- Ty… nie możesz… jesteś tylko dzieckiem!
- Zapewniam panią, że te lata sprawiły, że wystarczająco dojrzałem – powiedział wampir, ale był
spięty.
- Molly… Być może powinnaś zabrać Ginny do Poppy, by ją obejrzała… Ja zamienię słówko z… –
Artur spojrzał na wampira. – Jak masz na imię?
- Jestem znany jako Maverick – odparł wampir.
- Ja zamienię słówko z Maverickiem – powiedział Artur, a zmarszczki naznaczyły jego twarz.

Ginny pozwoliła, by ją wyprowadzono, głównie dlatego, że była tak zmęczona, że w każdej chwili
mogła zemdleć. Artur patrzył za nimi, dopóki nie znalazły się poza zasięgiem jego głosu, po czym
zwrócił się do Mavericka.

- Moja córka nie wie, co oznacza zostanie dawcą. Nie zna… szczegółów tego rodzaju związku. Sam
jesteś tylko chłopcem, bez względu na to, jak długo jesteś nieumarłym, a w takim wypadku… to
niewłaściwe – powiedział Artur. Było jasne, zważając na jego zaciśniętą szczękę i oschłe słowa, że
stara się nad sobą panować i nie wybuchnąć.

Maverick zmrużył oczy.

- To nie jest coś, o czym pan może decydować. To ona to obiecała, a wampiry nigdy nie łamią
obietnic… ani nie pozwalają na ich łamanie. Zostanie moim dawcą.

Oczy Artura miotały gromami.

- Jeśli zabierzesz moją córkę, zgłoszę to do Ministerstwa. To łamie traktat ustanowiony przez
wampiry! Ona jest nieletnia!
- Czy myślisz, że w stanie, w jakim obecnie znajduje się świat, Ministerstwo będzie się przejmować
jednym wampirem łamiącym niewielki przepis z tego traktatu? – zapytał chłodno Maverick. – Mają

ważniejsze sprawy, by się nimi martwić. Poza tym… drogi Wybawca jest nieletni i jest towarzyszem
nauczyciela szanowanego w szkole, do której uczęszcza twoja córka, nieprawdaż? Byliby w takich
samych tarapatach jak ja.
- To co innego, Harry jest towarzyszem Severusa!
- A Ginevra jest moim chętnym dawcą, do czasu, gdy znajdę swojego towarzysza.
- Ona nie zdaje sobie sprawy z tego, że może ci to zająć wieki! – wściekał się Artur.
- Pracuję nad tym. Mam do załatwienia kilka spraw i kryjówkę do znalezienia. Proszę pilnować, by
była bezpieczna i zdrowa. Wrócę po nią za kilka dni – powiedział Maverick.

Zanim Artur zdążył odpowiedzieć, wampir odwrócił się i uciekł. Artur obrócił się i ruszył szybkim
krokiem w stronę Molly i Ginny, a jego twarz była napięta z gniewu i zmartwienia.

Ginny spojrzała sennie na ojca.

- Proszę, nie złość się, tato. Nic mi nie będzie. Wampiry nigdy nie krzywdzą swych dawców.
- O rety – odezwała się Poppy, patrząc na Artura i Molly. – Została dawcą?

Artur skinął ponuro głową.

- Obiecała, że zostanie dawcą jednego z wampirów… dopóki nie znajdzie swojego towarzysza.

Poppy wciągnęła gwałtownie powietrze.

- Z pewnością jest coś, co możecie zrobić?
- Gdzie jest Severus? – zapytał Artur zamiast odpowiedzi. – Może wiedzieć coś, co nam pomoże.
- Obiecałam mu – wymamrotała Ginny, w połowie już śpiąc.
- Cicho, kochanie, po prostu śpij – uspokajała ją Molly.

Ginny skinęła głową, ziewnęła i położyła się z powrotem na łóżku, które Poppy transmutowała dla
niej z ławki.

- Nie widziałam Severusa. Wybaczcie, ale mam innych, którymi muszę się zająć – powiedziała Poppy
i ruszyła do następnego łóżka.

~~~~~~

- Tonks i Kingsley, weźcie tę grupę i zbierzcie śmierciożerców – nakazała McGonagall. – Ja pójdę z
pozostałymi i poszukam tych, którzy pozostali przy życiu.

Tonks i Kingsley skinęli głowami i zabrali grupę uczniów i rodziców, którzy byli w Wielkiej Sali podczas
bitwy, by przejść się po terenach na zewnątrz i zgromadzić nieprzytomnych lub oszołomionych
śmierciożerców.

McGonagall – zmęczona, ale nie na tyle, by nie móc wypełniać swoich obowiązków – zaprowadziła
tam pozostałych, którzy byli z nią na zewnątrz.

- Sprawdzajcie puls i pamiętajcie, by lewitować każdego, kto jest ranny. Jeśli będą mogli iść sami,
pozwólcie im. Pospieszcie się – poleciła.

Grupa wyruszyła, świecąc różdżkami i obchodząc ostrożnie teren. McGonagall rozglądała się.
Wczesnym świtem wszystko było pokryte mgłą, a to, co było widoczne, nie było przyjemne. Nie było
tam trawy; cała została spalona lub zadeptana. Ciała były porozrzucane dookoła. Nie wiedziała, gdzie
zniknęły pozostałe smoki, i nie obchodziło jej to. Odeszły, a to oznaczało bezpieczne poszukiwania
ocalałych.

Usłyszała głośne trzepotanie skrzydeł i spojrzała z lękiem w górę, by zobaczyć smoka, który obniżał
nad nią lot. Wyciągnęła różdżkę i odsunęła się szybko na bok, próbując dostrzec jeźdźca.

- Pani profesor! To ja! – krzyknął Ron. Teraz spokojnie, nie ląduj na żadnym z ciał, rozkazał w
milczeniu smokowi. Profesor McGonagall rozluźniła się, gdy go rozpoznała. Gdy smok ostrożnie
wylądował, zsunął się z jego pleców. Zaczekaj tutaj, powiedział mu. Zdawało się, że uspokoił go tym
rozkazem. Smok położył się, wyglądając na wyczerpanego. Ron podszedł do McGonagall. – Zająłem
się śmierciożercami, którzy palili zamek – powiedział natychmiast.

McGonagall posłała mu pełen ulgi i zmęczenia uśmiech. Cieszyła się, że był bezpieczny.

- Dziękuję, Ronaldzie. Jesteś ranny?
- Mam kilka oparzeń, ale nic mi nie jest. Ugasiłem też pożary, ale obawiam się, że spora część
wyższych partii zamku została spalona – doniósł Ron.
- W porządku. Czy smoki odleciały?
- Tak. Gdy tylko ich jeźdźcy zniknęli, straciły zainteresowanie przebywaniem tutaj. A te, które
zostały… cóż… – Ron urwał. Zabił dwa smoki. Tego pierwszego i następnego, który był
rozwścieczony.

McGonagall skinęła głową.

- Powinieneś wejść do środka i pozwolić opatrzyć sobie rany. Myślę, że Ginny znalazła Charliego.

Oczy Rona rozbłysły.

- Charliego? Zaraz, Ginny nie powinna być na zewnątrz! Nic jej nie jest?!
- Jestem pewna, że jest zmęczona, ale poza tym ma się dobrze według Poppy. Właśnie
rozmawiałam z twoimi rodzicami, bardzo się o ciebie martwią.
- Pojdę do środka, by się z nimi zobaczyć. Czy Harry tam jest?

McGonagall zawahała się, po czym pokręciła głową.

- Nie. Dopiero rozpoczęliśmy poszukiwania ocalałych. Jestem pewna, że on i Severus są gdzieś na
zewnątrz.

Ron skinął głową, ale czuł się nieswojo.

- Ta… ta eksplozja… to był Harry, prawda?

McGonagall pokiwała powoli głową.

- Tak sądzę.
- Ja… – Ron zawahał się, a potem pokręcił głową. – Pójdę zobaczyć się z mamą i tatą – wymamrotał.
Wracaj do domu, powiedział smokowi. Zwierzę zachwiało się i wstało, a następnie odbiło się od
ziemi i odleciało. Ron wsunął kamień do kieszeni i wszedł do zamku.

~~~~~~

- Severusie! – zawołał Ceilidh, zbliżając się do mężczyzny, który garbił się i kręcił po boisku raczej
bez celu.

Snape poderwał głowę, patrząc dziko.

- Harry? Widziałeś Harry'ego? – krzyknął, zagłuszając dzwonienie w uszach. Przed oczami miał
mroczki i czuł się tak, jakby mógł zemdleć w każdej chwili, ale nie pozwalał sobie na to, dopóki nie
znajdzie Harry'ego.

Ceilidh otworzył szerzej oczy. Podszedł bliżej do Snape'a i wyciągnął rękę, by podtrzymać mężczyznę,
po czym spojrzał na niego. Jego źrenice były rozszerzone, a tętno nie istniało. Ceilidh znał objawy,
widział je wiele razy, od kiedy został przemieniony. Sam cierpiał z ich powodu, nie tak dawno temu.
Zaklął pod nosem.

- Severusie! Otrząśnij się z tego, Severusie. Harry Potter nie jest martwy. Twój towarzysz nie jest
martwy!
- Gdzie on jest? Pomóż mi go znaleźć! – Snape odepchnął Ceilidha i zachwiał się, przeszukując
ziemię. Harry musiał tam gdzieś być. Dlaczego nie mógł go wyczuć? Wszędzie były stare tropy, ale
Snape z jakiegoś powodu nie mógł wyśledzić zapachu. – Harry! HARRY! – zawołał ochrypłym
głosem.
- Harry… zaginął? – sapnął słaby głos za Ceilidhem.

Ceilidh odwrócił się i rozpoznał Remusa, wilkołaka Snape'a. Mężczyzna cały się trząsł, nagi, i miał dość
paskudne rozcięcie na lewym boku. Ceilidh skinął głową.

- Znalazłem go w nadziei, że będzie wiedział, gdzie jest Blaise, ale sądzę, że on potrzebuje mojej
pomocy bardziej niż Killian.
- Blaise jest… w Kom… nacie… Tajemnic… pod… zamkiem – wydusił Remus, blednąc. – Czy Sever…
usowi nic nie jest?
- Nie wiem. Musisz udać się do Wielkiej Sali. Ja zabiorę do środka Severusa. Musimy go zabrać,
zanim światło stanie się mocniejsze – powiedział Ceilidh.

Remusowi udało się skinąć głowę i zaczął iść, ale potknął się o czyjąś nogę i upadł na ziemię z cichym
jękiem. Ceilidh westchnął, po czym uniósł dłoń do ust i zagwizdał piskliwie. Zaledwie chwilę później
stało obok niego Killian, wyglądając na trochę oszołomionego, ale poza tym w porządku.

- Znalazłeś go? – zapytał natychmiast Killian.

Ceilidh pokręcił głową.

- Nie, ukrył się, tak jak mu powiedziałeś. Remus wie, gdzie on jest, ale jest ciężko ranny. Zabierz go
do zamku, by go opatrzyli, a powie ci, gdzie jest Komnata Tajemnic. Blaise tam jest.

Killian skinął głową i ostrożnie podniósł Remusa, a następnie ruszył w kierunku zamku. Ceilidh
odwrócił się do Severusa, który wciąż nawoływał Harry'ego. On tego nie przeżyje… jest o wiele za
młody, pomyślał Ceilidh. Gdy jego towarzysz umarł, on sam prawie to zrobił. Potrzebował sporej
pomocy swego klanu i syna, by nie stać u progu śmierci, a jeszcze więcej, by wyzdrowieć na tyle, by
przeżyć.

Severus był o wiele młodszy, prawie nowonarodzony w porównaniu z nim, i nikt tak młody jak on
nigdy nie przeżyłby śmierci swego towarzysza. Ceilidh mógł mieć jedynie nadzieję na to, że Severus
przeżyje na tyle długo, by zobaczyć pogrzeb, kiedykolwiek by się on nie odbył. Ceilidh podszedł do
Severusa.

- Severusie, musisz odpocząć. Jeśli zaśniesz, twój towarzysz wróci do ciebie, gdy się obudzisz –
skłamał Ceilidh.

To zadziałało jak urok. Severus upadł, a Ceilidh go złapał, uniósł w ramionach i ruszył do zamku. Gdy
wszedł do Wielkiej Sali, wszędzie panował chaos. Spojrzał na sufit i uświadomił sobie, że nie jest to
bezpieczne miejsce, by ukryć się tam podczas dnia, jako że odzwierciedlał on niebo. Rozejrzał się, ale
nie rozpoznał nikogo.

- Severusie! Mój boże, nic mu nie jest? Tutaj, połóż go! – wybuchnęła Poppy, podbiegając do nich.
Transmutowała ławkę w łóżko, co robiła dość często.
- Nie może tu zostać. Jest słaby, a słońce wschodzi – powiedział kobiecie Ceilidh. – Jest tu jakieś
ciemne miejsce?

Poppy podniosła wzrok ze zdziwieniem. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że już świtało.
Skinęła szybko głową.

- Chodź za mną! – powiedziała i wyprowadziła go szybko z Wielkiej Sali, a potem ruszyła korytarzem
do klasy. Zaklęciem zaczerniła okna i transmutowała biurko w łóżko. – Połóż go. Czy światło świecy
będzie dobre?
- Tak, to w ogóle mu nie szkodzi – odparł Ceilidh, kładąc mężczyznę na łóżku.

Poppy skinęła głową i wyczarowała świece, które rozproszyły się po sali, a potem szybko wróciła do
sprawdzania Severusa. Szybkie zaklęcie nie znalazło żadnych fizycznych uszkodzeń, choć jego magia
wydawała się być trochę osłabiona, co miało sens, ponieważ mężczyzna prawdopodobnie stracił jej
trochę podczas bitwy.

- On tylko śpi – powiedziała wampirowi.

Ceilidh przytaknął.

- Wiem o tym. Czy jest jakiś sposób, by upewnić się, że na razie się nie obudzi?

Poppy skinęła głową, a potem zmarszczyła brwi.

- Tak, ale czemu? Czy coś się stało?
- Harry Potter nie żyje – powiedział cicho Ceilidh.

Poppy wciągnęła gwałtownie powietrze, unosząc dłonie do ust z przerażeniem.

- N-nie żyje?

Ceilidh skinął głową.

- Nie znalazłem jego ciała, ale Severus go szukał i… cierpi z powodu takich samych objawów, z jakich
cierpią wampiry, gdy ich towarzysz umiera. Severus… nie przeżyje tego – wymamrotał Ceilidh.
- Och, mój boże, co się stało? – wyszeptała do siebie Poppy. – Harry… och, biedny Harry!
- Jeśli chcesz, by Severus został tu do pogrzebu… musisz utrzymywać go do tego czasu we śnie.
Powiedziałem mu, że gdy się obudzi, jego towarzysz tu będzie.
- Tak… Utrzymam go we śnie… Och, biedny Harry… biedny Severus… – Łzy popłynęły z oczu Poppy, a
ona pociągnęła nosem, po czym szybko je otarła. – Czy… możesz znaleźć profesor McGonagall i
sprowadzić ją do środka? Musi wiedzieć.

Jako że spotkał już kiedyś McGonagall, Ceilidh skinął głową.

- Ja… przykro mi – powiedział na pocieszenie do kobiety i wyszedł.

~~~~~~

Killian ściśle trzymał się wskazówek, które podał mu wilkołak, i wkrótce uchwycił pozostałości
zapachu Blaise'a. Czując ogromną ulgę zalewającą jego ciało, przyspieszył i zatrzymał się gwałtownie,
by wskoczyć do gigantycznej dziury w podłodze łazienki, gdy już do niej dotarł. Słyszał przed sobą
głosy, kiedy wylądował, i szybko pobiegł przez labirynt, by dostać się do wielkiego pomieszczenia.

Nawet nie zaszczycił spojrzeniem zaskoczonej dziewczyny ani ogromnego kociołka; podbiegł prosto
do Blaise'a i chwycił go w ramiona.

- Jesteś cały! – krzyknął radośnie, wtulając nos w gardło towarzysza i głęboko wdychając powietrze.
Niebo, pomyślał.

Blaise roześmiał się, gdy wampir pokrywał pocałunkami całą jego szyję i twarz.

- Wystarczy, wystarczy! – zawołał w końcu, napierając na wampira.
- Muszę cię trzymać w ramionach! – sprzeciwił się Killian, przyciągając Blaise'a bliżej.

Blaise przewrócił oczami, uśmiechając się jednak szeroko.

- W porządku, dobra!

Killian jeszcze raz pocałował policzek Blaise'a na dokładkę, a potem polizał jego szyję. Kontrolował
się, ale desperacko pragnął zatopić zęby w szyi chłopaka. Wiedział jednak, że Blaise nie lubił, gdy robił
to bez pytania. A poza tym mieli publiczność.

Killian spojrzał ponad ramieniem Blaise'a na dziewczynę, ale to nie jej zapach przyciągnął jego uwagę.
Myśląc, że prawdopodobnie się pomylił, Killian uniósł głowę znad ramienia Blaise'a i pociągnął nosem
raz jeszcze.

- Ten zapach…

Killian wypuścił Blaise'a, a potem rozmyślił się i chwycił jego dłoń. Podszedł do kociołka, wciągając
głęboko powietrze.

- Harry… i… Draco? – wymamrotał. Zajrzał do kociołka. Jego oczom ukazało się tylko znajome ciało
Dracona, zwinięte w wodzie w pozycji embrionalnej. Zmrużył oczy i ponownie wciągnął powietrze.
Obrócił się, zdezorientowany, i spojrzał na Blaise'a. – Co to jest? – zapytał.
- To jest… eliksir – powiedział Blaise z wahaniem.

Hermiona ostrożnie wystąpiła naprzód.

- Mogę powiedzieć? – zapytała uprzejmie? Jeśli Killian wciąż był skołowany po bitwie, jej ingerencja
mogłaby mu się nie spodobać.

Wampir spojrzał na nią, mrużąc oczy, ale skinął szybko głową.

- To był pomysł Harry'ego. Nie chciał, by profesor Snape atakował Dracona za każdym razem, gdy
się spotkają, więc pomyślał, że być może mógłby dać Draconowi swoją krew, by mógł pachnieć tak
jak on. Znaleźliśmy ten eliksir i… wygląda na to, że to działa. Czy on pachnie bardzo podobnie do
Harry'ego? – zapytała z zaciekawieniem.
- Dla mojego nosa tak, ale towarzysz pachnie inaczej dla swojego wampira. Jeśli ten eliksir nie
zadziała dostatecznie, Severus prawdopodobnie zabije Dracona – powiedział Killian, wpatrując się w
nią. – Nigdy nie powinnaś pozwolić, by to się stało.

Hermiona otworzyła szerzej oczy.

- On… wciąż ma jeszcze dwa dni do spędzenia w kociołku… Może… pachnieć od tego lepiej.
- Powinnaś mieć nadzieję, że tak będzie. Nie potrafię jednak zrozumieć, dlaczego Harry tak usilnie
chce skrzywdzić i zdradzić Severusa – wymamrotał ponuro Killian. Spojrzał na Blaise'a. – Lepiej
żebyś miał więcej rozsądku niż Harry.

Blaise nie powiedział ani słowa, a Hermiona wtrąciła się ponownie.

- Słuchaj, Harry nie widzi tego jako zdrady. On kocha profesora Snape'a, po prostu to wiem. Może
tego nie przyznawać, ale widzę to; znam go od lat. Kocha też Dracona. A Harry zawsze ochrania
osoby, które kocha. Taki już jest. Prędzej by się zabił, niż pozwolił, by komukolwiek, o kogo się
troszczy, stała się krzywda. Draco i profesor Snape… znaczą dla niego więcej niż Ron czy ja. On po
prostu chce, by dwie osoby, które kocha najbardziej, były ze sobą w dobrych stosunkach.
- Jak może kochać ich obu jednakowo? Musi któregoś faworyzować, a patrząc na to, ile zaryzykował
dla tego chłopaka, jest bardziej niż oczywiste, kogo kocha bardziej.
- Harry nie jest taki! – stwierdziła Hermiona, denerwując się. – Po prostu nie jest! Nie masz pojęcia,
przez co przeszedł. Ma wielkie serce i nie ma nic przeciwko dzieleniu się nim z każdym, kto chce
choć kawałek! Żyje, ponieważ ma coś, czego Czarny Pan nigdy nie zrozumie: miłość. Harry kocha ich
jednakowo i będzie za nich walczył do końca świata, jeśli to sprawi, że się dogadają.

- Ona ma rację – powiedział cicho Blaise, ściągając na siebie wzrok Killiana. – Rozmawiałem z
Harrym, ponieważ mogłem powiedzieć, że kocha Snape'a, a nie chciałem, by skrzywdził Dracona.
Ale gdy z nim rozmawiałem… wiedziałem, że kocha również jego. Nigdy nie uwierzyłbym, że to jest
możliwe, ale to jest Harry cholerny Potter, a u niego wszystko jest możliwe. On kocha ich obu,
jednakowo. Będzie wobec nich sprawiedliwy. Zrobi wszystko, co będzie mógł, by obaj byli
szczęśliwi.

Killian słyszał prawdę w słowach Blaise'a, więc skinął głową z rezygnacją.

- No dobrze.
- Czy bitwa się skończyła? – zapytała cicho Hermiona.

Killian skinął głową.

- Voldemort został zniszczony, wszyscy to poczuliśmy.
- Czy… czy Harry i Snape i… i Ron mają się dobrze? – spytała.
- Widziałem Severusa… nie wyglądał najlepiej, ale nie wiem, co było nie tak. Mój ojciec się nim zajął.
Nie widziałem Harry'ego, ale Ron przyszedł zobaczyć Remusa, gdy przyniosłem go do Wielkiej Sali,
więc ma się dobrze.

Hermiona skinęła głową, przygryzając wargę i patrząc na kociołek.

- Zabieram Blaise'a ze sobą. Czy Draco może zostać sam? Zabrałbym również ciebie – zaoferował
Killian.

Choć Hermiona rozpaczliwie pragnęła wrócić na górę i pomóc przy rannych… i zobaczyć, jak wielu jej
przyjaciół czuje się dobrze, pokręciła głową. Chroń go dla mnie, powiedział Harry. Harry jej zaufał, a
Hermiona nie mogłaby go zawieść.

- Nie, zostanę tutaj z nim… dopóki Harry po niego nie przyjdzie.

Killian skinął głową.

- Powiem pani dyrektor, że jesteś bezpieczna, i gdy tylko zobaczę Harry'ego, jemu również to
przekażę.
- Dziękuję – powiedziała Hermiona. – I tobie też… byłoby strasznie czekać tu w samotności – dodała,
patrząc na Blaise'a.

Chłopak skinął głową.

- Nie ma za co.

~~~~~~

- Mamy to potwierdzone – powiedziała ze znużeniem McGonagall kilka godzin później. Ona, Ceilidh,
Killian, Blaise, Tonks, Moody i cała rodzina Weasleyów z wyjątkiem Charliego znajdowali się w
zaciemnionej klasie, w której spał Severus.

McGonagall usiadła ciężko na krześle. Była wyczerpana, ale nie było czasu na sen.

- Każde ciało na zewnątrz zostało sprawdzone i nazwane. Harry'ego Pottera nigdzie nie znaleziono.

Szloch przerwał ciszę, gdy Molly zaczęła płakać. Ginny i Ron płakali cicho. Ron odezwał się.

- Ale może nie być martwy, prawda? Tylko… zaginiony?
- Być może…
- Nie – przerwał Ceilidh. – Gdyby tylko zaginął, Severus nie byłby w takim stanie. Mógłby wyczuć
Harry'ego.

McGonagall skinęła głowa, pokonana.

- Ciało Czarnego Pana też zaginęło… Mogło stać się tak, że… eksplozja… zabiła ich obu.
- A teraz Severus również umrze? – zapytała Tonks.
- Tak – odparł Ceilidh. – To po prostu… niemożliwe, by tak młody wampir jak on przeżył śmierć
swojego towarzysza.
- Musimy zadecydować, co zrobić – powiedziała cicho McGonagall. – Trzeba to oczywiście ogłosić.

Killian, który do tej pory milczał, spojrzał na wszystkie smutne twarze dookoła, a potem na Blaise'a.

- Być może Draco mógłby być jakimś ratunkiem dla Severusa? – zapytał ostrożnie.

Oczy Blaise'a otworzyły się szerzej, a Ron wciągnął gwałtownie powietrze. Blaise przygryzł wargę i
spojrzał na Rona.

- Wiesz więcej o tym eliksirze niż ja.
- Co z Draconem? Jaki eliksir? – zapytała natychmiast McGonagall. A skoro już o nim pomyślała:
nigdzie nie było go widać.

Ron odezwał się ostrożnie.

- Harry… chciał, żeby Snape i Draco tolerowali się wzajemnie, więc przeprowadził z Hermioną
poszukiwania. Nie wiedziałem o tym do czasu, gdy mieli już plany dotyczące eliksiru, ale… to coś,
czego czystokrwiste rodziny używały, by adoptować dzieci, a nie chciały, by ludzie o tym wiedzieli.
Zamieniał krew dziecka w ich krew.
- Na niebiosa… i Draco się na to zgodził? – McGonagall wciągnęła gwałtownie powietrze.

Ron skinął głową.

- On… Tak… Zgodził się.
- Wiedziałeś o tym? – zapytał Ceilidh Killiana groźnym głosem.
- Dowiedziałem się zaledwie kilka godzin temu. Blaise pilnował Dracona z Hermioną – odparł Killian.
- Zadziałało? – zapytał sceptycznie Moody.
- Nie będzie możliwości, by powiedzieć to na pewno, dopóki nie przyprowadzimy Dracona do
Severusa – powiedział Ceilidh. – Nigdy wcześniej o tym nie słyszałem.
- Po tym, jak wydam oświadczenie, będziemy mieć czas, by to wypróbować – powiedziała
McGonagall. – Powinniśmy zabrać ze sobą Poppy, by obejrzała Dracona i upewniła się, że Severus
nie skrzywdzi chłopaka.
- Draco nie może być wyjęty z eliksiru jeszcze przez dwa dni – zaprotestował cicho Ron.

- Dwa dni? – zamyśliła się McGonagall. – Bardzo dobrze… my… zaplanujemy pogrzeb Harry'ego w
ciągu trzech dni.
- Ale… nie ma ciała! – sprzeciwił się Ron. Otarł łzy z oczu. – N-nie możemy go pochować!
- Wiem… ale możemy uczcić jego pamięć. Niczego nie pragnę bardziej, niż tego, by to wszystko się
skończyło, ale jest wiele do zrobienia. Mamy na zewnątrz rannych i martwych uczniów, rodziców i
śmierciożerców. Czarodziejski świat musi wiedzieć, że Harry Potter ocalił nas wszystkich… z
największym poświęceniem ze swojej strony.
- Radzie ledwie udało się utrzymać Ministerstwo. Ludzie będą się domagać nowego Ministra – dodał
Kingsley.
- Trzeba tez przeprowadzić procesy śmierciożerców – wtrąciła Tonks.

McGonagall skinęła głową.

- Zajmiemy się tym, gdy poradzimy sobie z własnymi sprawami. Nie możemy w tej chwili stawić
czoła społeczeństwu, a gdy tylko wszystko wyjdzie na jaw, niewątpliwie będziemy tu mieć hordy
ludzi domagających się pytań i wywiadów.
- Chcę zobaczyć Hermionę – powiedział nagle Ron. – Była w Komnacie od zeszłej nocy. Nie sądzę, by
cokolwiek jadła.
- Możesz tam zejść, jeśli chcesz. Poproś skrzaty domowe, by przygotowały coś do jedzenia dla was
obojga. Rozumiem, że Draco nie może być stamtąd zabrany?
- Nie… nie wiemy, czy jest to bezpieczne – powiedział Ron.

McGonagall skinęła ponownie głową.

- Dobrze.

~~~~~~

McGonagall ze znużeniem stanęła na podium na przedzie Wielkiej Sali. W pomieszczeniu panował
bałagan, z łóżkami porozstawianymi wszędzie, gdzie Poppy zdecydowała się je transmutować, i ze
wszystkimi, którzy nie byli ranni, ale pomagali tym, którzy byli. Za nią, po prawej stronie, trzech
Aurorów pilnowało drzwi do pokoju, gdzie byli trzymani wszyscy śmierciożercy, żywi i martwi.

Wszyscy skupili swą uwagę na niej i czekali cierpliwie, aż przemówi. Patrząc na nich i widząc, jak wielu
stracili – czterdziestu trzech, co wraz z kilkoma zaginionymi ciałami, włączając w to ciało Harry'ego,
dawało nawet pięćdziesięciu – była bardzo zasmucona. Musiała odchrząknąć kilkukrotnie, by zdusić
swe emocje.

- Czarny Pan nie żyje – zaczęła. – Został zabity podczas Ostatniej Bitwy przez Harry'ego Pottera –
kontynuowała. Wszyscy, którzy mogli, zaczęli klaskać, a uśmiechy – szczere, choć zmęczone –
zdobiły wszystkie twarze. – Mamy za sobą wygraną wojnę, ale też wielkie straty. Przyjaciele,
rodziny, sprzymierzeńcy… jest wielu zmarłych i wielu rannych. Wszyscy dzielnie walczyli i nigdy nie
byłam tak dumna, jak stojąc tutaj i zwracając się do tak wspaniałej i odważnej grupy ludzi. Choć
Czarny Pan nie żyje, zostawił nam jeszcze jedną walkę do stoczenia. Nasze Ministerstwo jest w

rozsypce, a po tym, jak wysłałam wiadomość o tym, że Czarny Pan nie żyje, zamek zostanie
otoczony przez dziennikarzy i ludzi, którzy będą szukać dowodów na jego śmierć. Musimy pokazać,
że jesteśmy zjednoczeni, i stać dumnie. Jeśli będziemy słabi i pokażemy po sobie smutek, mogą go
pomylić z brakiem nadziei, a na to nie możemy pozwolić, bo inaczej nikt nie uwierzy w to, że
będziemy w stanie współdziałać i przywrócić czarodziejskiemu światu jego chwałę. Jeszcze dziś
spotkam się z Radą – oświadczyła McGonagall, na co rozległy się szepty. Nikt nie widział Rady od lat.
– Gdy się z nimi zobaczę, niewątpliwie zadeklarują nowego Ministra, a my musimy pokazać nasze
poparcie, niezależnie od tego, kogo zaproponują.

Wiele osób pokiwało głowami, zgadzając się z tym. Wszyscy dostrzegli mądrość w słowach
McGonagall. Ministerstwo naprawdę było w rozsypce i potrzeba było więcej niż tylko nowego
Ministra, by na nowo wszystko ogarnąć. Wszyscy będą musieli współpracować oraz okazać wsparcie i
nadzieję.

- I w końcu… jest jeszcze jedno obwieszczenie… Harry Potter poświęcił wiele, by uratować nas
wszystkich. Być może zastanawiacie się, gdzie jest w tej chwili, a ja ze smutkiem muszę powiedzieć,
że nie wiem. Mamy… mamy niezaprzeczalny dowód na to, że nie żyje – oznajmiła McGonagall, a jej
głos zadrżał tylko nieznacznie.

Rozległo się wiele gwałtownych wdechów i szlochów. Uczniowie, którzy go znali, płakali, a rodzice,
którzy tak wiele o nim słyszeli, byli smutni. McGonagall nie mogła pozwolić sobie na łzy.

- Choć nie wiemy, gdzie jest jego ciało, za trzy dni wyprawimy pogrzeb. Będzie miał swój własny
grób na terenie szkoły, gdzie uważam, że najbardziej chciałby być pochowany. Uhonorujemy
również wszystkich pozostałych, których życia zostały odebrane w tej i innych bitwach tej wojny. A
teraz… skrzaty przyniosą jedzenie dla was wszystkich, a kilku Aurorów przetransportuje tych, którzy
wymagają poważniejszej opieki medycznej, do Św. Mungo. Pani Pomfrey, oczywiście, będzie tu dla
wszystkich, którzy będą jej potrzebować, tak jak reszta naszej kadry. Dziękuję wam wszystkim za
waszą pomoc i odwagę – zakończyła McGonagall, schodząc z podwyższenia. Rozległy się brawa,
choć słabe. Wszyscy byli zbyt wyczerpani i smutni, by naprawdę świętować.

Jak obiecano, domowe skrzaty przygotowały ucztę i biegały z zadaniami od Poppy, gdy tylko
potrzebowała więcej zapasów ze skrzydła szpitalnego. Dopóki sprawdzano zniszczenia spowodowane
ogniem, reszta zamku była niedostępna dla nikogo poza skrzatami. Nawet McGonagall nie próbowała
dostać się do swego gabinetu, jako że znajdował się on w jednej z wież.

Po tym, jak wysłała wiadomość do Rady, spotkała się z nimi prywatnie, by zrelacjonować to, co się
stało. Po dobrych dwóch godzinach dyskusji poprosili o to, by zostawiła ich samych, by mogli
postanowić, kto powinien zostać nowym Ministrem. Gdy ujawnili jej swą decyzję, uśmiechnęła się
nieznacznie i skinęła głową, a oni przenieśli się do Ministerstwa, by uporządkować pewne sprawy.

Wczesnym popołudniem przybyli reporterzy, jak obiecano, przeprowadzając wywiady i robiąc zdjęcia
oraz szukając jak największej sensacji z Ostatniej Bitwy. McGonagall wygłosiła kolejne przemówienie,
a gdy ogłosiła śmierć Harry'ego, po raz pierwszy wśród reporterów zapadła cisza. Uśmiechnęła się
wtedy słabo. Choć raz media nie chciały się wtrącać w życie Harry'ego. Byli pełni szacunku. Szkoda, że
nie było go tam, by mógł to docenić.

Gdy w końcu mogła od nich uciec, była bardziej niż wyczerpana. Upewniła się, że wszyscy poradzą
sobie bez niej, a potem pojawiła się u wampirów i Severusa. Gdy zapewniono ją, że wszystko będzie
dobrze, znalazła jakąś klasę na pierwszym piętrze i transmutowała dla siebie łóżko. Potem zasnęła.

~~~~~~

Czarownice i czarodzieje z całego świata przybywali do Hogwartu w ciągu następnych dwóch dni.
Obozowali na zewnątrz, na zakrwawionym i spalonym polu bitwy. Sowy dostarczały listy, prezenty i
całą masę innych rzeczy. Rada postanowiła, że nowym Ministrem zostanie nie kto inny jak Nimfadora
Tonks, która – mimo wielu dziwactw – w rzeczywistości bardzo dobrze radziła sobie z polityką i była
bardzo radosna, a tego właśnie potrzebował teraz czarodziejski świat.

McGonagall i wszyscy, którzy o tym wiedzieli, trzymali Dracona i Severusa w ukryciu. Drugiego dnia
wzięli swoje miotły i zlecieli do Komnaty Tajemnic, gdzie Hermiona i Ron czuwali przez ostatnie dwa
dni.

- Jest gotowy? – zapytała McGonagall, lądując z gracją.

Hermiona, która czytała na jednym z krzeseł, które zostały tam dla nich zniesione, skinęła głową,
wstając.

- Tak sądzę. Ron. – Hermiona odwróciła się, by zobaczyć, że Ron zasnął na drugim krześle.
Przewróciła oczami i trzepnęła go w tył głowy.
- Au! – stęknął nieprzytomnie Ron. zamrugał kilka razy i spojrzał na Hermionę zaspanym wzrokiem.
– Za co to było?

Hermiona ponownie przewróciła oczami.

- Za spanie podczas warty. Obudź się, wszyscy tu są.
- Po co? – zapytał Ron, ale wtedy jego oczy rozszerzyły się gwałtownie. – Och! – krzyknął i
natychmiast usiadł, spoglądając na wszystkich z zakłopotaniem. – Yyy… przepraszam.
- Wszystko w porządku, panie Weasley. Wszyscy jesteśmy zmęczeni – powiedziała McGonagall,
uśmiechając się. – A teraz, panno Granger, czy jest coś, w czym możemy pomóc?
- Um… – Hermiona zawahała się. – Cóż… Nie chciałabym być niegrzeczna, ale… wolałabym zrobić to
sama, jeśli nie macie nic przeciwko.

McGonagall w ogóle nie wyglądała na zaskoczoną.

- Oczywiście, proszę bardzo.

Hermiona skinęła głową, uśmiechając się nerwowo.

- Cóż, tak naprawdę chodzi tylko o zdjęcie z niego zaklęcia zastoju i wyjęcie go stamtąd. Ale nie
mogę użyć magii, by go wyciągnąć… Myślę, że najlepiej będzie, jeśli w ciągu pierwszych kilku godzin
będziemy używać w stosunku do niego tak mało magii, jak to jest możliwe. Przynieśliście ubrania i
ręcznik?

Poppy wystąpiła naprzód i podała jej ciuchy i ręcznik.

- Chciałabym rzucić kilka zaklęć, tylko po to, by sprawdzić jego zdrowie – powiedziała stanowczo.

Hermiona zawahała się, a potem pokręciła głową.

- Nie, przykro mi, ale nie wiem, czy magia go nie skrzywdzi. To naprawdę nowe terytorium. Nie
mamy z czym tego porównać.

Poppy skrzywiła się.

- Kilka prostych zaklęć nie powinno go skrzywdzić, panno Granger.

Hermiona przygryzła wargę, więc McGonagall wkroczyła do akcji.

- Tylko przez kilka godzin, Poppy. Później możesz go skontrolować. Lepiej dmuchać na zimne.

Poppy nie wyglądała na zadowoloną, ale nie kłóciła się dłużej. Hermiona podała ubrania Ronowi i
chwyciła ręcznik. Podeszła do kociołka i – upewniwszy się, że ręcznik zakrywał oba jej przedramiona –
zanurzyła ręce i delikatnie chwyciła Dracona pod pachami. Podniosła go do siadu; połowa jego ciała
znajdowała się ponad wodą.

- Ron, pomożesz mi?

Ron odłożył ubrania na krzesło i pomógł Hermionie całkowicie wyciągnąć Dracona z kociołka. Położyli
go na kamiennej podłodze, a Hermiona oparła jego głowę na swoich kolanach, podczas gdy Ron
owinął go ręcznikiem w talii, by przykryć jego nagość. Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni różdżkę i
wymamrotała przeciwzaklęcie. Nie było natychmiastowej reakcji i po chwili poczuła czystą panikę.

- Draco? – zawołała cicho i pytająco. Chłopak jęknął cicho. – Draco, obudź się. Otwórz oczy, Draco –
nakazała mu.

Powieki Dracona zatrzepotały, a on zmagał się z tym, by je otworzyć. Czuł się tak ospały, jakby całe
jego ciało było z ołowiu. Jakby mógł po prostu wtopić się w podłogę. Zimną, twardą podłogę. Jego
wargi drgnęły w grymasie i tym razem poważnie usiłował otworzyć oczy, i udało mu się rozewrzeć je
nieznacznie. Wszystko było niewyraźne, więc zamrugał kilkukrotnie. Rozmyta twarz, która się nad
nim pochylała, była znajoma.

- …na? – wychrypiał, po czym oblizał wargi i spróbował ponownie. – Miona? – Za drugim razem mu
się udało.

Na twarzy Hermiony pojawił się wielki uśmiech i dziewczyna musiała zwalczyć łzy ulgi.

- Witaj z powrotem, Draco.

60. Spełniona przepowiednia

- Wody? – wychrypiał, oblizując ponownie wargi.

McGonagall wyczarowała szklankę wody i podała mu ją.

- Jak się pan czuje, panie Malfoy? – zapytała.

Odpowiedział po kilku zachłannych łykach wody.

- Głodny… Czy to zadziałało? – spytał, patrząc na Hermionę.
- Nie będziemy wiedzieć jeszcze przez kilka godzin. Nie chcę jeszcze ryzykować rzucania na ciebie
jakichkolwiek zaklęć. Czy ktoś może przynieść jedzenie? Domowe skrzaty nie mogą tu zejść –
wyjaśniła Hermiona.
- Ja pójdę – zaoferował Blaise.

Draco rozejrzał się, szukając Harry'ego. Starał się nie pokazać po sobie rozczarowania, gdy go nie
dostrzegł. Nie obchodzi mnie, jaką ma wymówkę – powinien tu być! Hej, zaraz, dlaczego wszyscy
wyglądają tak… Zaraz, zaraz – dlaczego są tu wszyscy?! McGonagall i Pomfrey nie powinny o tym
wiedzieć, chyba że stało się coś, co je zmartwiło.

Na tę myśl Draco ponownie spojrzał na Hermionę, otwierając szerzej oczy.

- Czy coś poszło nie tak z eliksirem?

Hermiona skrzywiła się, zdziwiona.

- Nic, czego jestem świadoma, a czemu? Źle się czujesz?

Draco odetchnął z ulgą, a potem wziął kolejny łyk wody, ponieważ jego gardło znów było wysuszone.

- Nie, tylko pomyślałem… Czy Harry postanowił powiedzieć wszystkim? – zapytał Draco, patrząc
znacząco na grupę i próbując nie pokazać po sobie, że myśl o tym, że Harry mógłby go zdradzić w
ten sposób, naprawdę bolała.
- N-nie… – wyjąkała Hermiona.
- Więc gdzie on jest? – naciskał Draco, denerwując się. Zdusił w sobie głód, ponieważ tym mógł
zająć się później. Teraz chciał tylko odpowiedzi.
- Ja… on… Draco, Harry… – brnęła Hermiona, a emocje zablokowały jej gardło. Musiała zamrugać, by
odegnać łzy.

McGonagall zlitowała się nad nią i postanowiła się odezwać.

- Podczas gdy ty byłeś tu na dole, poddając się eksperymentowi, na który nie zezwoliłam i który był
bardziej niż trochę niebezpieczny, zostaliśmy zaatakowani przez Czarnego Pana i jego zwolenników.

Draco poczuł, jak jego żołądek się zaciska. To było uczucie ciężkości w dole brzucha, którego
naprawdę nie chciał.

- Co… co się stało?
- Jak się domyślasz, to była bardzo krwawa bitwa i wielu zginęło.
- Harry? Czy Harry'emu nic nie jest? – zapytał gorączkowo Draco, panikując. – Powiedzcie, że nic mu
nie jest!

McGonagall pomyślała zwięźle, że to była najtrudniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek miała zrobić…
Powiedzieć młodemu człowiekowi, który wyraźnie ryzykował dla Harry'ego wszystko, że Harry nie
żyje.

- Przykro mi, Draco… Ciała Harry'ego nie odnaleziono, a Severus… nie czuje się najlepiej. Wampiry
uważają, że cierpi z powodu objawów wampira, który stracił swego towarzysza – wyjaśniła cicho.

Draco poczuł się tak, jakby miał się hiperwentylować. Przez całe swoje życie nigdy się nie
hiperwentylował, ale był pewien, że teraz to zrobi. Jego oddech był krótki i ciężki, oczy szeroko
otwarte, a on po prostu nie mógł się skupić na słowach, które wypowiedziała McGonagall. Nie mógł
pojąć ich znaczenia. Słyszał je, ale po prostu nie mógł w nie uwierzyć.

- H-Harry…
- On jest w szoku. Panno Granger, muszę wykonywać swoje obowiązki! – powiedziała Poppy,
wyraźnie bardzo zła z powodu tego, że trzymano ją na dystans tak długo. Zignorowała protesty
Hermiony i rzuciła zaklęcie, by sprawdzić narządy Dracona. – Szok. Musimy natychmiast zabrać go
do Wielkiej Sali. Mam tam eliksir uspokajający. On potrzebuje jedzenia i odpoczynku. Natychmiast!
– rzuciła Poppy, gdy nikt błyskawicznie nie zabrał się do akcji.

Ceilidh, o dziwo, był tym, który podniósł hiperwentylującego się chłopaka. Szybko dotarł do Wielkiej
Sali, gdzie wciąż działało prowizoryczne skrzydło szpitalne. Poruszał się tak szybko, że reporterzy,
którzy wciąż kręcili się w pobliżu, nie zobaczyli, kogo niesie, a że nie wpuszczono ich do Wielkiej Sali,
nie mogli za nim pójść. Położył chłopaka na łóżku, a Poppy, lecąca za nimi na miotle, szybko z niej
zeszła i podeszła do niego.

Po przywołaniu stojącego niedaleko eliksiru uspokajającego, podała go Draconowi i po chwili chłopak
znów normalnie oddychał. Tylko że teraz zaczął płakać. Draco rozejrzał się, zaskoczony tą nagłą
zmianą scenerii, a jeszcze bardziej tym, jak wiele łóżek tam było, wypełniając Wielką Salę. Ranni,
pomyślał. I ich rodziny. Merlinie… Harry… nie!

- On nie może być martwy! – wykrzyczał ze złością Draco, zwracając swą pokrytą łzawymi smugami
twarz w stronę pozostałych, którzy przyszli za nim na górę.
- Przykro mi, ale Severus umiera, ponieważ stracił swego towarzysza. Gdyby była jakakolwiek szansa
na to, że jego towarzysz żyje, nie byłby w takim stanie – powiedział Ceilidh. Był wdzięczny za to, że
to był bardzo pochmurny dzień; sufit nie pokazywał ani odrobiny słońca.

Draco potrzebował chwili, by to przetrawić.

- Więc.. wszystko to… było na nic? – wyszeptał łamiącym się głosem.
- Być może nie – powiedział cicho Ceilidh. – Pachniesz… zadziwiająco podobnie do Harry'ego.
- O to chodziło. Ale teraz nie ma to znaczenia, ponieważ Harry nie żyje! – wykrzyczał Draco ze
złością, ignorując spojrzenia, jakie zaczynali mu posyłać inni ludzie znajdujący się w Wielkiej Sali.
- Harry tak, ale nie Severus.

- No i co? To nie ma znaczenia bez Harry'ego!
- Panie Malfoy… Draco – zaczęła McGonagall. – Severus umrze bez krwi swego towarzysza… krwi
Harry'ego.

Draco otworzył usta, by rzucić ciętą ripostą, ale wtedy dotarły do niego jej słowa.

- Pani… nie może mieć na myśli…
- Obawiam się, że tak – odparła łagodnie McGonagall.
- Ja jestem teraz towarzyszem Snape'a?!
- Och… – urwała McGonagall.
- Nie – powiedział stanowczo Ceilidh. – Nigdy nie będziesz towarzyszem Severusa. Jednak możesz
mieć w swym ciele wystarczająco dużo krwi Harry'ego, by być odpowiednim dawcą.
- Daw… Czy ty straciłeś swój cholerny rozum?! – eksplodował Draco, krzywiąc się ze złości. –
Właśnie ryzykowałem życiem, by być z Harrym, a wy mówicie mi, że Harry nie żyje… – Draco
wciągnął gwałtownie powietrze, odganiając łzy. – …a teraz oczekujecie ode mnie… że będę dawcą…
z krwią Harry'ego, którą dał mi?!
- Severus umrze, jeśli tego nie zrobisz – powiedziała cicho McGonagall. Dyskretnie rzuciła Muffliato
wokół ich grupy. Nie chciała, by ktokolwiek wiedział, że Harry był towarzyszem Severusa… Szybko
dowiedzieliby się, że Severus jest wampirem, a skoro Harry był z nim związany, wina za śmierć
Harry'ego niewątpliwie spadłaby na barki Severusa. McGonagall nie wierzyła, że Harry by tego
chciał… i nie sądziła, by Severus był w stanie przeżyć poczucie winy.

Blaise, który wpadł z imponującą prędkością do kuchni, a następnie zleciał z powrotem do Komnaty z
talerzem jedzenia niesionym niepewnie pod pachą, tylko po to, by zobaczyć, że nikogo już tam nie
ma… w końcu znalazł ich wszystkich w Wielkiej Sali. I nie mógł usłyszeć ani słowa z tego, co mówili,
ale wiedział, że jego przyjaciel z każdą sekundą jest coraz bardziej zły. Podszedł do nich i zamachał, by
przyciągnąć uwagę McGonagall.

Dyrektorka wyglądała na odrobinę zdziwioną, widząc Blaise'a z talerzem jedzenia w rękach, który
machał, by przyciągnąć jej uwagę. Od razu poprawiła zaklęcie wyciszające tak, by został w nim
uwzględniony.

- Widzę, że nas znalazłeś – powiedziała z uśmiechem.
- Tak, i chciałbym porozmawiać z Draconem na osobności – powiedział natychmiast Blaise,
piorunując wszystkich wzrokiem. Nie podobał mu się sposób, w jaki traktowali Dracona, choć
wiedział, że Hermiona i Ron przynajmniej byli szczerzy i rozumieli.
- Nadal nie skończyliśmy naszej rozmowy – odparła uprzejmie McGonagall.
- Ja skończyłem rozmowę z wami – warknął Draco. Głowa zaczynała go poważnie boleć, a on ślinił
się na zapach jedzenia, które trzymał Blaise. Po prostu potrzebował czasu, by zostać samemu i
poradzić sobie ze wszystkimi rzeczami, o których mu powiedziano… zwłaszcza na temat Harry'ego.

McGonagall nie wyglądała na szczęśliwą, ale przyjrzawszy się bliżej Draconowi i Blaise'owi,
westchnęła. Być może Blaise będzie miał więcej szczęścia.

- No dobrze. W takim razie zostawimy was samych.

Killian starał się nie pokazać tego po sobie, ale był spięty. Blaise znał wampira na tyle dobrze, by
wiedzieć, że to oznaczało, że Killian był zraniony. Blaise widział już każdy wyraz twarzy Killiana poza

zranieniem i zazdrością, a teraz przypuszczał, że było tam po trochu obu, ale nie mógł nic na to
poradzić.

Killian skinął głową, przyjmując do wiadomości przepraszające spojrzenie Blaise'a, po czym wyszedł z
Wielkiej Sali za ojcem, by odwiedzić Snape'a. McGonagall i Weasleyowie odeszli, by porozmawiać z
innymi pacjentami, podczas gdy Poppy poszła zająć się chłopcem, który jęczał w łóżku kawałek dalej.
Ron i Hermiona posłali Draconowi pełne współczucia spojrzenia, a następnie odeszli, by porozmawiać
cicho w rogu.

Gdy zostali sami, Blaise rzucił własne wyciszające zaklęcie wokół siebie i Dracona.

- Draco… przykro mi. – To była pierwsza rzecz, jaką powiedział.
- Najpierw jedzenie, rozmowa później – rzucił lekceważąco Draco. Jego myśli za bardzo wirowały, by
mógł się na czymkolwiek skupić. Po prostu potrzebował jedzenia. Być może gdy zje, poczuje się
odrobinę lepiej.

Blaise uśmiechnął się nieznacznie i położył talerz z jedzeniem na łóżku Dracona. Blondyn rzucił się na
niego łapczywie, pochłaniając tyle jedzenia, ile mógł wepchnąć do ust. Po dziesięciu minutach
nieustannego jedzenia, Draco nagle chwycił się za brzuch i jęknął.

- Ugh… Niedobrze mi…

Blaise uśmiechnął się złośliwie.

- Tak właśnie się dzieje, gdy jesz za szybko. Nie jadłeś od prawie tygodnia… To oczywiste, że zaboli,
jeśli zjesz za dużo w takim tempie.
- Więc czemu pozwoliłeś mi zjeść za dużo? – stęknął Draco.
- Ponieważ uznałem, że to zabawne… i wiedziałem, że potrzebujesz czasu, by pomyśleć – dodał
Blaise.

Draco, pomimo bólu brzucha, a raczej mdłości, skinął głową.

- Ja… po prostu nie mogę w to uwierzyć…
- Wiem – powiedział cicho Blaise. – Gdy się dowiedziałem… ciężko było to przełknąć. Nikt nie mógł
w to uwierzyć.
- Co… Wiesz, co się stało? Gdzie byłeś? – zapytał Draco, zamykając oczy i kładąc się na łóżku.
- Ja... nie byłem tam. Killian nie pozwoliłby mi walczyć i… zgłosiłem się do pilnowania cię z
Hermioną… na wypadek, gdyby ktoś wszedł do Komnaty – powiedział z ubolewaniem Blaise. – Ale…
z tego co zebrali wszyscy i co powiedział mi Killian, Harry był ze Snape'em, gdy Czarny Pan przybył
na jednym ze smoków. To wszystko, co każdy mógł zobaczyć… Potem wyglądało to tak, jakby Harry,
Severus, Czarny Pan i jego smok zostali otoczeni przez zielone światło, a wtedy… bum, nastąpiła
eksplozja, a fala odbitej mocy powaliła wszystkich na ziemię. Gdy wszyscy w końcu byli w stanie się
podnieść… Czarnego Pana i Harry'ego nie było. Zniknęli. I… wszyscy śmierciożercy… ich znaki
wyblakły, a niektóre nawet zniknęły. Czarny Pan… tym razem naprawdę odszedł.
- A ciało Harry'ego… nie odnaleziono go? – wyszeptał Draco, zasmucony.
- Nie… Jutro będzie zorganizowana ceremonia pogrzebowa. Chcieliśmy zaczekać, aż będziesz mógł
w niej uczestniczyć – powiedział cicho Blaise.
- A… co ze Snape'em?

- On… nie czuje się najlepiej. McGonagall trzyma go w przymusowej śpiączce. Jeśli się obudzi…
oszaleje, według Ceilidha, a oni będą musieli go zabić albo pozwolić, by sam z siebie powoli umarł –
odpowiedział Blaise zgodnie z prawdą.
- I oni myślą, że mogę go ocalić? – zapytał gorzko Draco. – To jedyny powód, dla którego w ogóle się
mną przejmują.
- To nieprawda! – rzucił ze złością Blaise. – Draco, nie przejmuje się tobą, bo możesz uratować
Snape'a, przejmuję się tobą, bo jesteś moim przyjacielem!

Słaby uśmieszek pojawił się na ustach Dracona.

- Ślizgoni nie powinni być tak lojalni, Blaise. Nie pasujesz do stereotypu.
- Mam to w dupie! – warknął Blaise, sprawiając, że Draco otworzył oczy i spojrzał na niego z
niedowierzaniem. – Draco, nie obchodzi mnie, czy jest to Hufflepuff, Gryffindor czy cokolwiek
innego. Nie ma to teraz znaczenia. Jesteś moim przyjacielem i właśnie zabrano ci wszystko, po tym…
po tym wszystkim, co zrobiłeś, to nie w porządku! Wiem o tym! Jesteś zły, zraniony i przerażony. Ja
również. Chcę, żebyś był szczęśliwy, Draco, nie rozumiesz tego? – tłumaczył Blaise, pokazując w
swych oczach więcej czystych emocji, niż kiedykolwiek pozwolił blondynowi zobaczyć.

Draco rozumiał. Zrozumiał to i rozpoznał, ale nie mógł tego przyznać. Gdyby to zrobił… tylko
pogorszyłoby to sprawę. Zamiast tego spojrzał w dal.

- Wiem, że ty rozumiesz – wyszeptał. – Wiem o tym, Blaise. Wiem, że naprawdę się przejmujesz. Ale
teraz… jesteś jedynym, który to robi. Harry… on rozumiał. Rozumiał doskonale… nawet rzeczy,
których nie doświadczył osobiście, i przyznawał się do tego, a jednak zawsze wiedział, co powinien
powiedzieć. To dlatego… to dlatego chciałem, żeby się powiodło. Po tym, jak straciłem wszystko,
zrezygnowałem ze wszystkiego… chciałem tego – powiedział zawzięcie Draco. – Chciałem tego…
Chciałem Harry'ego… I nawet nie mogę tego mieć!
- Wiem, Draco… – powiedział cicho Blaise, zrezygnowany. – Nie zmuszę cię do zrobienia
czegokolwiek i nie będę gadał bzdur o odpowiedzialności i obowiązku, jak zrobi to McGonagall.
Zamierzam po prostu powiedzieć ci prawdę i cokolwiek zrobisz, będzie to twój wybór, w porządku?
Draco?

Po chwili przerwy Draco skinął głową. Spojrzał z powrotem na Blaise'a.

- Tak, w porządku.

Blaise kiwnął głową i wziął głęboki wdech, a potem zaczął.

- Ceilidh stracił swego towarzysza. Był bardzo stary i doświadczony, i był z nim przez długi czas. Gdy
umarł, Ceilidh zwariował. Jego klan i Killian trzymali go w odosobnieniu, by nie skrzywdził żadnego
mugola. Po tym wydarzeniu potrzeba było ogromnego wysiłku ich wszystkich, by przywrócić go do
normalności. To zajęło lata, Draco. Teraz Ceilidh ma się dobrze, ale jeszcze tylko dwa wampiry
kiedykolwiek przeżyły śmierć swojego towarzysza i oba te wampiry były bardzo stare i potężne, i
były ze swymi towarzyszami przez długi czas. Rozumiesz, co mówię?

Draco skinął niechętnie głową.

- To oznacza, że Snape nie ma szans – powiedział cicho.
- Nie – potwierdził Blaise – bez ciebie.
- Ceilidh powiedział, że nie będę jego towarzyszem, ale w takim razie kim będę? Tylko dawcą? Tylko
kimś, od kogo Snape będzie się pożywiał? Blaise, on mnie nienawidzi! Prawie mnie zabił! Wiem, że
zrobiłem to, by był w stanie tolerować mnie w pobliżu Harry'ego, ale to… to po prostu nie ma
żadnego sensu. Za każdym razem, gdy na mnie spojrzy, będzie myślał o tym, jak stracił Harry'ego i
jak… – Draco urwał, gdy łzy zaczęły spływać mu po policzkach. – I jak Harry dał swoją krew mi
zamiast jemu. Teraz łapiesz? Będzie mnie nienawidził do końca życia!

Blaise skinął głową. Już o tym wiedział, choć wyglądało na to, że nikt inny nie zdawał sobie z tego
sprawy.

- Owszem, znienawidzi cię za to, że ty żyjesz, a Harry nie. Ale będzie cię też kochał.

Draco spojrzał na Blaise'a tak, jakby chłopakowi wyrosły dodatkowe dwie… co razem dawało cztery…
głowy.

Blaise zachichotał, widząc wyraz jego twarzy, i pokręcił głową, uśmiechając się łagodnie.

- Draco, jesteś najbliższą Harry'emu osobą, jaką kiedykolwiek będzie teraz miał. Jesteś jego krwią, a
ta krew została ci dana z miłości… On będzie kochał osobę, którą Harry uważał za wystarczająco
godną, by podarować jej coś takiego.
- Jak mógłby to zrobić? Pierwszą rzeczą, jaką zrobi, będzie pragnienie, by mnie zabić!
- Ale tego nie zrobi, Draco. Jeśli umrzesz… wtedy umrze też Harry. Ponieważ teraz, właśnie teraz,
Harry jest wewnątrz ciebie, płynąc w twoich żyłach.

Draco pokręcił głową.

- Nie mogę tego zrobić, Blaise. Po prostu nie mogę. Ja też nienawidzę Snape'a. Wiem, jaki szalony i
głupi był Harry, i że bez zastanowienia robił niektóre rzeczy, ale… Merlinie, nie mogę przestać
myśleć o tym, że gdyby tylko Snape trzymał się bliżej Harry'ego, gdyby tylko Snape chronił go
bardziej, gdyby tylko Snape poświęcił się dla niego…!
- Więc nie rób tego – powiedział Blaise bez ogródek. – Ale zapamiętaj, że… zabijesz drugiego
człowieka, w którym Harry był zakochany. Byłbym w stanie postawić wszystkie galeony na świecie
na to, że Harry nigdy nie chciałby, żeby dwaj mężczyźni, których kochał, byli dla siebie tak okrutni.
- B-Blaise? – zająknął się Draco.
- Nie, skończyłem już. Idę sprawdzić, co z Killianem. Robi się zazdrosny, gdy jestem z tobą –
powiedział Blaise, uśmiechając się krzywo. Zdjął zaklęcie wyciszające i szybko odszedł.

~~~~~~

Draco spędził dużo czasu, myśląc o tym, co powiedział Blaise. Poppy stwierdziła, że jest w szoku, więc
pod żadnym warunkiem nikt więcej nie będzie go przesłuchiwał, przez co McGonagall musiała
zostawić go w spokoju. Choć Draco musiał przyznać, że był zdecydowanie w szoku, sądził, że znosi to

całkiem dobrze. Po dobrym, długim płaczu, który ukrył, chowając twarz w poduszce i nie robiąc
hałasu, czuł się o wiele lepiej.

Był pewien, że nazajutrz, na pogrzebie, całkowicie odczuje wpływ śmierci Harry'ego… ale teraz czuł
się po prostu ospały. Gdy w końcu zasnął, śnił o Harrym. To było miłe, że jego wspomnienia
dostarczały mu teraz wszystkie momenty, które kochał. I wtedy sen się zmienił, i to nie Harry'ego
widział. Zamiast niego była tam ciemność, wszędzie dookoła niego.

- Draco – odezwał się cichy, uspokajający głos.

Draco niczego nie widział. Wiedział, że śni, ale widział tylko całkowitą ciemność.

- Kto tam jest? – zawołał głupio, jak gdyby ktoś prawdziwy faktycznie był w jego śnie.
- Nie mogę ci powiedzieć.
- Dlaczego? – dopytywał, denerwując się. Jego sny nie powinny mu się sprzeciwiać!
- Wiem, że go kochałeś, i wiem, że on kochał ciebie. Tak bardzo kochał was obu – odparł głos w
zamian.
- Harry? – zapytał Draco.
- Nie jestem nim.

No raczej, pomyślał sarkastycznie Draco. Głos był najwyraźniej kobiecy.

- Kim jesteś?
- Tak beztrosko kochał… Zawsze się o niego martwiłam

30

, choć nic nie mogłam dla niego zrobić, aż

do teraz. Przykro mi z powodu twojej straty, Draco, ale zostało mi niewiele energii. To wszystko, co
mogę dać tobie i Severusowi, więc proszę, słuchaj uważnie. Harry chce, żebyście byli szczęśliwi, ty i
Severus. Chce, żebyście żyli razem i się kochali.
- Kim jesteś?! – wykrzyknął ze złością Draco. – Skąd to wiesz?! Dlaczego mi to mówisz?!
- Jest w dobrym miejscu – nadeszła odpowiedź. – Nie martw się o niego. Draco… dziękuję za to, że
go kochałeś.
- Ja… – zawahał się Draco. Jego wizja zaczęła się rozjaśniać, a on spanikował. – Kim jesteś? Powiedz
mi, kim jesteś! KIM JESTEŚ?! – krzyknął Draco, podrywając się na łóżku i oddychając gwałtownie. Ale
było za późno, już się obudził.
- Draco, nic ci nie jest? – zapytała troskliwie Poppy, podchodząc do niego.
- Ja… – Draco zawahał się ponownie. Następnie skinął zdecydowanie głową. – Wszystko w
porządku. Proszę się o mnie nie martwić.

Poppy zmarszczyła brwi, ale skinęła głową. Ostatecznie koszmary były powszechne… Wielu uczniów i
rodziców w Wielkiej Sali cierpiało z ich powodu.

- W takim razie odpocznij porządnie, kochanie.
- Um… chwileczkę… Gdzie mogę znaleźć profesor McGonagall? – zapytał niepewnie Draco.

Poppy wyglądała na zaskoczoną, ale skinęła tylko głową, uśmiechając się łagodnie.

- W rogu, kochanie. Będziesz musiał ją obudzić.

30

Skoro Draco rozpoznał głos jako kobiecy, przyjmuję żeńską formę czasowników.

Draco kiwnął głową i dość niezgrabnie zsunął się z łóżka. Szurając nogami, przeszedł pomiędzy
łóżkami i znalazł profesor McGonagall śpiącą na łóżku w rogu. Na darmo zastanawiał się, dlaczego
wybrała spanie w Wielkiej Sali zamiast w swym własnym pokoju.

- Pani profesor? – zawołał.

McGonagall z reguły miała głęboki sen, ale ostatnio spała bardzo lekko z powodu wojny i teraz, po
niej. Obudziła się, gdy tylko ją zawołał, i spojrzała na Dracona z zaskoczeniem.

- O co chodzi, panie Malfoy?
- Postanowiłem… – Draco wziął głęboki wdech, upewniając się w swej decyzji. – Postanowiłem, że
uratuję Snape'a.

~~~~~~

- Powiedz mi raz jeszcze, czemu to robię? – nerwowo wymamrotał Draco pod nosem, na tyle
głośno, by usłyszał go jedynie Blaise, który stał obok niego. Cóż, być może wampiry również go
usłyszały, ale nie powiedziały ani słowa.
- Ponieważ miałeś sen, w którym jakaś obca kobieta powiedziała ci, że Harry chce, byś to zrobił –
wymamrotał Blaise w odpowiedzi, równie cicho.
- Dobra. A dlaczego nie wylądowałem w Św. Mungo?

Blaise musiał zakaszleć, by ukryć atak śmiechu. McGonagall spojrzała na nich z naganą. Blaise
zachichotał cicho.

- Cóż, nie wiem. Chyba musisz udać się do tej swojej wieszczki, by się tego dowiedzieć – zadrwił
lekko.
- Wypchaj się – odparł Draco.
- Czy wy dwaj możecie skończyć tę rozmowę? – zapytała dosadnie McGonagall.

Draco skinął głową.

- Tak.
- Pamiętasz, co masz zrobić?
- Um… może będzie lepiej, jeśli powie mi to pani jeszcze raz – powiedział nerwowo Draco.
- Przytrzymasz nadgarstek nad ustami Severusa, a wszyscy was zostawią. Tuż przed wyjściem
zdejmę zaklęcie z Severusa. Obudzi się, a jego pierwszą myślą będzie zapach twojej – Harry'ego –
krwi, co – mam nadzieję – wystarczy, by rozproszyć go na chwilę, by się pożywił. Może trochę
wariować, czując się dobrze przy tobie, więc bądź przygotowany na ból. Do czasu, gdy uświadomi
sobie, od kogo tak naprawdę się pożywia, powinien być spokojniejszy. Później wszystko będzie
zależeć od ciebie – powiedziała cierpliwie McGonagall.

Draco zmusił się do zignorowania „mam nadzieję” i „powinien”, które znalazły się w wyjaśnieniu.
Zastąpił je „będzie” i „na pewno będzie”.

- Proszę przypomnieć mi ponownie, dlaczego wszyscy mają wyjść?
- Ponieważ Severus będzie zbyt głodny i zbyt niestabilny emocjonalnie, by udało mu się tolerować
wokół siebie kogokolwiek, kto nie pachnie jak Harry – odparł Ceilidh.
- A… jeśli ja nie pachnę dokładnie jak Harry…? – zapytał Draco.
- Twój pot nie pachnie dokładnie jak on, ale wszystko inne owszem – powiedział Ceilidh. – Myślę, że
jest wystarczająco odpowiedni, ale to wszystko jest całkiem nowe. Nigdy nie widziałem, by robiono
coś takiego.
- I naprawdę muszę mieć na sobie ubrania Harry'ego? – spytał Draco, ciągnąc za kołnierzyk
mugolskiej koszulki, którą miał na sobie. Była na niego za luźna i nie wyglądała zbyt pociągająco.
Dlaczego do cholery narzekam na strój, skoro mi on pomaga? Draco nie miał pojęcia. Był po prostu
naprawdę, naprawdę zdenerwowany.
- Tak, musisz. Jeszcze bardziej maskuje on twój zapach.
- Racja.
- Jesteś gotowy? – zapytała McGonagall.

Draco spojrzał na Snape'a, który spał na łóżku w zaciemnionym pokoju. Harry chce, bym to zrobił.
Harry chce, bym to zrobił. Harry chce, bym to zrobił.

- Tak – odpowiedział niewyraźnie.

McGonagall skinęła głową i wyprowadziła wszystkich z pokoju. Stanęła w drzwiach i spojrzała na
Dracona. Chłopak skinął głową i podniósł rękę, przytrzymując nadgarstek nad twarzą Snape'a, tuż nad
ustami. McGonagall cofnęła zaklęcie i zatrzasnęła drzwi za sobą, szybko je blokując i rzucając na pokój
zaklęcie wyciszające. Oparła się o drzwi i zamknęła oczy, modląc się, by to, co właśnie zrobiła, nie
okazało się dla obu mężczyzn wyrokiem śmierci.

~~~~~~

Gdy tylko drzwi się zamknęły, nadgarstek Dracona został zaatakowany. Krzyknął, gdy jego ręka
została boleśnie ściśnięta, a zęby brutalnie rozdarły jego ciało, gryząc i ssąc. Odgłosy siorbania,
mruczenia i warczenia, które dochodziły od strony Snape'a – wampira – były brutalne i przerażające.
Draco wetknął sobie pięść do ust i przygryzł ją, by powstrzymać się od wrzasku i odwrócić swą uwagę
od bólu w drugiej ręce.

Harry! Mój, mój słodki, słodki towarzysz!, ryknął wampir. Snape łapczywie przełknął krew –
smakowała tak dobrze! Mój! Taki przerażony, taki przerażony, jestem tu, jestem tu! Snape warknął i
wypowiedział te słowa, ale wydobyły się one z niego jako pomruki i gardłowe okrzyki. Jedną ręką
trzymał nadgarstek przy ustach, a drugą owinął wokół talii Harry'ego, przyciągając chłopaka bliżej.
Nigdy, nigdy więcej nie zostawię cię samego! Nigdy nie pozwolę ci odejść!

To było tak dobre uczucie: krew spływająca w dół jego gardła, osiadająca ciężko w żołądku. Jego uszy
wychwyciły słabe, spanikowane trzepotanie serca Harry'ego. Na chwilę pobudziło go to jeszcze
bardziej, ale gdy krew powoli spłynęła do jego ust, uświadomił sobie, że wypił o wiele za dużo. Nie
znowu! Nie, nie, przepraszam!, pomyśleli równocześnie Snape i wampir.

Oblizał rozerwany nadgarstek i owinął dłoń wokół rany, próbując zatrzymać krwawienie. Ciało w jego
ramionach zwiotczało, a on czuł łzy spływające po jego twarzy. Położył Harry'ego na łóżku i ukrył
twarz w szyi chłopaka, oddychając głęboko.

- Przepraszam, przepraszam… Nigdy nie pozwolę ci odejść… nigdy… – mruczał, a jego głos był
ochrypły i przepełniony bólem. Delikatnie muskał szyję nosem. – Harry… słodki Harry…
przepraszam… powinienem się bardziej powstrzymać… przepraszam…

Głos Snape'a stawał się niewyraźny i ospały, a słowa zanikały. Nagle poczuł się strasznie zmęczony.
Chciał tylko przytulić się do Harry'ego i zasnąć. Delikatnie przesunął chłopaka i położył się obok niego,
układając głowę na piersi Harry'ego. Bicie jego serca było słabe, ale zwolniło i nie było już tak szalone.
Wszystko będzie w porządku, Harry… przepraszam… Po prostu pozwól mi się trzymać… Wszystko
będzie w porządku…

- Kocham cię…

~~~~~~

Kiedy Draco się obudził, drżał. Było lodowato. Jego powieki były takie ciężkie. Przez krótką chwilę nie
mógł zrozumieć, czemu było tak zimno i dlaczego leżał na nim taki ciężar. Wtedy sobie przypomniał, a
jego dreszcze nasiliły się jeszcze bardziej. No tak… Snape…

- Harry… – wymamrotał cicho Snape. Mógł usłyszeć zmianę w biciu serca pod swym uchem i
wiedział, że jego towarzysz się obudził, co obudziło również jego. Poczuł się tak spokojnie. Harry był
bezpieczny. Był bezpieczny i leżał ze Snape'em, właśnie tak, jak powinno być.

Draco bał się poruszyć czy odezwać. Jeśli coś powie, Snape zda sobie sprawę z tego, że nie jest
Harrym. Co zrobiłby Snape? Ale jeśli zostanie cicho, Snape mógłby przekonać się o tym sam, a wtedy
mógłby być jeszcze bardziej zły. Draco nie mógł kontrolować swoich drgawek. Czuł zawroty głowy i
oszołomienie. Wiedział, że potrzebuje opieki medycznej, a im szybciej Snape uświadomi sobie, że nie
jest Harrym, tym szybciej będzie mógł ją otrzymać, prawda?

- N-nie Harry – wyszeptał przez zaciśnięte zęby.

Snape zamarł na moment w czystym szoku. W następnej chwili był po drugiej stronie pokoju, będąc
bardziej wściekłym, niż kiedykolwiek. I zdezorientowanym. Bardzo, bardzo zdezorientowanym.

- Gdzie jest Harry? – warknął groźnie. Rozejrzał się. Ten zapach; wiedział, że to był Harry! Nie mógł
nawet wyczuć Dracona!

Draco pozostał w łóżku, wciąż drżąc. Bał się, że jeśli wstanie, może sprowokować Snape'a.

- H-Harry… – zaczął, ale Snape mu przerwał.
- Dlaczego pachniesz jak on?! Dlaczego nie pachniesz jak… ty! – warknął Snape. Znalazł się obok
Dracona, pochylając się nad chłopakiem i wciągając głęboko powietrze. Próbował odnaleźć zapach

Dracona, ale nawet nie mógł wychwycić… och, tam! Snape pochylił głowę i odetchnął głębiej, tuż
obok pachy blondyna. To pachniało tylko trochę jak Draco. Odsunął się i warknął. – Co to jest?!

Oczywiście Snape nie zamierzał go słuchać. Draco zrezygnował z próby wyjaśnienia i zamiast tego
starał się uspokoić wampira, którego oczy przybrały barwę tak ciemnej czerwieni, że wyglądały
prawie na czarne. Pod jego oczami widniały krwawe ślady, jakby płakał krwią. Draco widział, że ma
jego krew rozmazaną na brodzie i wargach. Och, racja… dużo krwi… Próbował podnieść nadgarstek,
by go zobaczyć, ale zorientował się, że nie może ruszyć ręką. Zadrżał.

- U-uspokój się, S-Snape! – zająknął się. – M-muszę ci c-coś p-powiedzieć o H-Harrym!

Snape nie mógł się zdecydować, czy ma być wściekły i zabić chłopaka, czy być zdezorientowanym
przez uczucie, jakby wciąż kręciło mu się w głowie. Był tak rozdarty między emocjami, że fizycznie go
to bolało. Głowa mu pulsowała, a żołądek bolał. Co to było i co się dzieje?

- Mów! – zażądał opryskliwie.
- Mam w sobie k-krew H-Harry'ego! – wyjaśnił szybko Draco. Prawdopodobnie najlepiej było nie
mówić jeszcze, że Harry nie żyje. Wtedy uspokojenie się mogłoby zająć Snape'owi jeszcze więcej
czasu, a on nie dostałby opieki medycznej.
- Dlaczego?! – warknął Snape.
- D-d-dał mi ją!
- Gdzie on jest? Gdzie jest Harry?! – wypluł Snape.
- N-nie tutaj! N-nie może tu b-być!
- Dlaczego? – warknął Snape ponownie. To nie miało żadnego sensu!

Draco czuł, że dreszcze zaczynają ustępować i coraz trudniej było mu nie zasnąć. Chciał zasnąć. Nie
wiedział nawet, co go obudziło za pierwszym razem. Powinien po prostu spać dalej. Był zbyt
zmęczony, by prowadzić tę rozmowę.

- N-nie żyje – wyjąkał słabo. Jego powieki zatrzepotały i zamknęły się, a on starał się utrzymać je
otwarte. Twarz Snape'a warczała coś nad nim, ale Draco nie potrafił zrozumieć słów.

~~~~~~

Gdy Draco po raz drugi się obudził, czuł się odświeżony. Przez chwilę zastanawiał się, dlaczego uważa
to za takie niezwykłe, ale potem przypomniał sobie wszystko, co się stało. Jęknął lekko i otworzył
oczy. Wokół jego łóżka stali Pomfrey, McGonagall, Ron, Hermiona i Ceilidh, i obserwowali go
cierpliwie. Pomfrey musiała naprawdę zrobić dla niego cuda, bo czuł się już dobrze.

- Snape? – zapytał.
- Jest w swoim pokoju, próbuje się uspokoić – odpowiedziała McGonagall.
- Yyy… wyciągnęliście mnie stamtąd? – zapytał. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętał, było omdlenie.
- Severus cię stamtąd wyniósł i bardzo dobrze się stało. Byłeś prawie martwy – powiedziała Poppy,
wyraźnie niezadowolona.
- Dziękuję – szczerze powiedział Draco do mediwiedźmy.

- Severus chce z tobą porozmawiać – powiedział Ceilidh.
- Jak już powiedziałam, uważam, że to zbyt niebezpieczne. Dzięki jego furii, media wiedzą, że jest
wampirem! Na szczęście nie doszli do wniosku, że Harry był jego towarzyszem, ale najwyraźniej
Severus nie jest na tyle spokojny, by powstrzymać się od wygadania tego faktu – rzuciła
McGonagall. – I tak ledwo byłam w stanie ich przekonać, że jesteś chętnym dawcą, a nie jego
towarzyszem, a jego brutalność została spowodowana tym, że został przemieniony podczas
Ostatniej Bitwy. Bez wątpienia będziesz przesłuchiwany, więc zapamiętaj te fakty.
- Severus go nie skrzywdzi. Będę z nimi, by temu zapobiec – powiedział Ceilidh, całkowicie pewny
siebie.
- A ja chcę z nim porozmawiać – dodał Draco, zaskakując wszystkich.
- Stary, jesteś stuknięty, skoro chcesz się z nim zobaczyć po tym, co ci zrobił! – wykrzyknął Ron.

Draco udawał, że nie słyszy tego „stary”. Zadrżał lekko na myśl o tym, że on i Ron kiedykolwiek
mogliby być dobrymi przyjaciółmi.

- Muszę być jego dawcą. To nie tak, że mogę sobie teraz odejść, gdy już raz go nakarmiłem.
- A co, jeśli znów cię zaatakuje? – zapytała Hermiona z lekkim zaniepokojeniem w głosie.
- Nie pozwolę, by tak się stało – zaprotestował Ceilidh.

Draco westchnął.

- Harry raz zaufał Ceilidhowi, że obroni go przed Severusem, i udało się. Po prostu muszę zrobić to
samo.
- Skoro jesteś pewien – powiedziała McGonagall.
- Tak, jestem.
- No dobrze. Panie Ceilidh, zostanie pan z nimi przez całą wizytę i nie pozwoli Severusowi go
dotknąć. Czy to jasne?
- Tak – odparł chłodno Ceilidh. Choć szanował tę kobietę za jej odwagę i władzę nad zamkiem, jej
postawa zaczynała go niepokoić. W ogóle nie szanowała jego własnej potęgi i nie ufała jego opinii.

~~~~~~

- Severusie, jesteś gotowy, by zobaczyć Dracona? – zapytał cicho Ceilidh.

Snape warknął nieznacznie, po czym zakaszlał i odchrząknął. Ze zmęczeniem potarł ręką oczy.

- Tak, przyprowadź go.

Ceilidh skinął głową i wycofał się z pokoju, a następnie gestem zaprosił Dracona do środka.
Niepewnie stawiając pierwszy krok, Draco wszedł do pokoju, a Ceilidh podążył za nim i zamknął za
nimi drzwi. W pomieszczeniu było naprawdę ciemno; paliła się tylko jedna, może dwie świece. Draco
stanął przy drzwiach, zastanawiając się, czego Snape od niego oczekiwał.

- Usiądź – powiedział krótko Snape. Spiął się i próbował zdusić w sobie chęć, by udusić chłopaka
albo mocno go uścisnąć. Zapach tak bardzo przypominał Harry'ego… Snape pokręcił głową. Nie

mógł ponownie dać się zwieść. – Nie wierzę w to, że Harry nie żyje – powiedział, gdy tylko Draco
usiadł.

Ceilidh westchnął.

- Nie wierzysz w to, bo możesz wyczuć go w Draconie, ale to nie to samo, Severusie. Umarłbyś,
gdyby nie Draco. Harry z całą pewnością jest martwy.

Snape warknął, mrużąc oczy.

- Dlaczego tu jesteś?
- Nikt nie chce, byś skrzywdził Dracona. Jestem tu, by upewnić się, że tego nie zrobisz – odparł
Ceilidh.
- Ja też w to nie wierzę – przerwał Draco, wyczuwając, że oba wampiry wyraźnie denerwowały się
wzajemnie. Naprawdę nie chciał znaleźć się w środku bójki, jeśli mógł jej zapobiec.
- Bardzo mocno staram się myśleć o tobie jako o Draconie, ale gdy na ciebie nie patrzę, moje zmysły
mówią mi, że jesteś Harrym – warknął Snape.
- Przykro mi – powiedział szczerze Draco. – To musi bardzo boleć.

Snape zamknął oczy. To faktycznie bardzo bolało. Zmuszał się do tego, by o tym nie myśleć, aby nie
zacząć znów płakać. Nie mógłby pozwolić na to, by zobaczyli, jak się załamuje.

- Po prostu odpowiedz mi na to: dlaczego Harry dał ci swoją krew?
- On… – Draco zawahał się z wyjaśnieniem. Nie sądził, że Snape spokojnie przyjmie faktyczne
wyjaśnienie, że Harry chciał spróbować z nim prawdziwego związku. Westchnął. – Byliśmy
przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi. Wiedział, że twój wampir by nas zaatakował, gdybyś zobaczył nas
razem albo wyczuł na nim mój zapach, więc wpadł na pomysł, by spróbować zmienić moją krew.
Przeprowadziliśmy poszukiwania, a Hermiona znalazła eliksir używany przez czystokrwiste rodziny
do adoptowania dzieci bez niczyjej wiedzy. Dostosowała go do mojego wieku i zrobiliśmy to
podczas przerwy zimowej. Ja… dopiero dziś się obudziłem. Albo um… Czy wciąż jest dzisiaj? –
zapytał Draco, zerkając na Ceilidha.

Ceilidh pokręcił głową.

- Nie, jest wczesny ranek.
- Och… w takim razie obudziłem się wczoraj. Byłem… w eliksirze, gdy toczyła się bitwa – powiedział
cicho Draco.

Snape milczał, przetrawiając wszystko, co powiedział Draco. Przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi?
Cholernie nieprawdopodobne!, warknął jego wewnętrzny wampir. Snape mentalnie westchnął, choć
wiedział, że była to prawda. Bolała go świadomość tego, że Harry mógłby oddać swą krew Draconowi,
by z nim być. A teraz Harry był martwy. Nie mogę w to uwierzyć! On nie jest martwy!, wściekał się
wampir, a Snape musiał się z tym zgodzić. Harry nie mógł być martwy, choćby dlatego, że bachor miał
to piekielne szczęście, które zdawało się zawsze wyciągać go z niemal śmiertelnych sytuacji bez
szwanku.

On musiał przeżyć. Coś się stało, ale on żyje. Jest tam gdzieś, a oni po prostu nie szukali dość dobrze.
Ostatecznie może być gdzieś w Zakazanym Lesie. Po prostu nie szukali dość dobrze, powiedział sobie.

Spojrzał na Dracona i poczuł, że dezorientacja i gniew ponownie w nim narastają, ale zmusił się do
tego, by je w sobie zdusić. To nie jego wina… Merlinie, chcę go skrzywdzić… nie, Harry nie umarł przez
niego… Gdyby nie krew Harry'ego w jego żyłach, byłbym martwy i niezdolny do odnalezienia
Harry'ego…

Ostatnia myśl pozwoliła mu opanować się całkowicie i zobaczyć Dracona w zupełnie nowym świetle:
Draco był jego drogą do ocalenia Harry'ego. Draco utrzyma go przy życiu, więc będzie mógł znaleźć i
uratować Harry'ego. Gdyby nie Draco, Harry zaginąłby na zawsze.

Draco poruszył się pod lustrującym go spojrzeniem Snape'a. To nie była wściekłość ani niesmak, więc
Draco był przerażony, zastanawiając się, czym są emocje w tych ciemnych oczach. Spojrzał nerwowo
na Ceilidha, ale wampir wyglądał na spokojnego, a cień uśmieszku zdobił jego wargi. O kurczę,
pomyślał Draco, jeszcze bardziej przerażony.

Snape wychwycił powiew czegoś nieprzyjemnego i wykrzywił wargi ze zdegustowaniem.

- Twój pot nie pachnie tak jak Harry'ego. To obrzydliwe – warknął.

Draco poczuł się urażony.

- Cóż, przepraszam, że nie pachnę jak stokrotki i czekolada! – rzucił ze złością.
- Harry nie pachnie jak stokrotki i czekolada, pachnie jak… – urwał Snape. Czy kiedykolwiek
zastanawiał się nad tym zapachem? Jedyną nazwą, jaką kiedykolwiek temu nadał, było… – Niebo.

Draco zamierzał rzucić ciętą ripostą, ale ujęła go zaduma w głosie Snape'a. Natychmiast poczuł
smutek. Snape naprawdę kocha Harry'ego. Merlinie, co ja robię? To jest okrutne, dla nas obu. Jak
zostaliśmy zmuszeni do czegoś takiego? Harry, niech cię cholera za to, że umarłeś i nas zostawiłeś!

Snape siłą wyrwał się ze swoich myśli. Spojrzał ponownie na Dracona.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, co oznacza bycie dawcą, prawda?

Draco skinął głową.

- Pozwalam ci pić moją krew, kiedykolwiek tego potrzebujesz. Dawcy są często partnerami
seksualnymi, ale… jestem pewien, że to nie będzie problemem, prawda?

Snape energicznie pokręcił głową.

- Absolutnie nie.
- Dobrze – powiedział Draco, rozluźniając się trochę. Później spojrzał na Ceilidha, gdy nagła myśl
przemknęła mu przez głowę. – Skoro już jest jutro… czy to nie dziś jest pogrzeb?
- Pogrzeb? – powtórzył Snape.

Ceilidh skinął głową.

- Wieczorem. McGonagall zaplanowała go tak, by mógł w nim uczestniczyć każdy wampir, który
będzie tego chciał, ale myślę, że zrobiła to, ponieważ wiedziała, że ty będziesz chciał w nim
uczestniczyć, Severusie.
- Czyj pogrzeb? – dopytywał Snape, a jego wnętrzności skręciły się, gdy nadeszła odpowiedź, którą

już znał.
- Wszystkich, którzy zmarli podczas Ostatniej Bitwy… a zwłaszcza Harry'ego.

Snape zacisnął mocno powieki. To było znowu to, ten ból.

- Tak mi przykro – powiedział Draco, ale nie do końca miał to na myśli. Ja też ubolewam, Snape. To
skrzywdziło mnie tak samo! A na dodatek wszyscy traktują cię tak, jakbyś był delikatny przez to, że
byłeś z nim do samego końca. Byłeś tam, gdy umarł, podczas gdy ja leżałem nieświadomy w jakimś
głupim eliksirze! Ja też go kochałem!

W końcu przyznając to przed samym sobą, Draco nie był zaskoczony, gdy poczuł łzy spływające mu po
policzkach. Nawet nie trudził się tym, by je wytrzeć. Czuł, że Snape się w niego wpatruje, i
odwzajemnił spojrzenie mężczyzny, a Snape przebadał wzrokiem jego twarz. Draco wiedział, że
mężczyzna uświadomił sobie, dlaczego Draco płacze, gdy Snape zamknął oczy i westchnął.

- Mi również jest przykro – powiedział cicho Snape. On też nie mówił tego całkiem szczerze. Jego
wampir był zły na Dracona za to, że kochał Harry'ego, a część niego samego również się o to
wściekała. Gdzieś w środku – do czego nigdy by się nie przyznał – Snape uznawał Harry'ego za
swojego. Swojego i nikogo innego.

~~~~~~

McGonagall wygłosiła tej nocy piękną przemowę. Opowiedziała kilka zabawnych historii o uczniach,
którzy zginęli. Rzuciła trochę światła na ich życie w szkole, a rodzice i przyjaciele uronili kilka łez. Choć
każde ciało miało być zabrane przez ich rodziny, by zostało pochowane lub spalone tam, gdzie tego
chcieli, ci, którzy umarli, i tak zostali upamiętnieni na terenie szkoły w formie ogromnego kamienia
nagrobnego, na którym magicznie zostały wyryte ich nazwiska.

Gdy wszystkie zostały już wyrzeźbione, odczytała je na głos.

- Hanna Abbot, Dean Thomas, Padma Patil, Terry Boot, Marietta Edgecombe, Megan Jones, Justin
Finch-Fletchey…

Lista ciągnęła się już od jakiegoś czasu, a pod koniec prawie wszyscy płakali. I wtedy nadszedł czas, by
McGonagall powiedziała o Harrym.

- Harry James Potter – zaczęła McGonagall, przyciągając uwagę wszystkich. – Nie sądzę, bym
musiała go przedstawiać. Wszyscy znacie jego imię, a większość z was, w tym czy innym momencie,
rozmawiała z nim. Był niesamowitym młodym człowiekiem. Gdy przybył do tej szkoły sześć lat
temu, nie wiedział nic o magii, czarodziejach czy czarownicach, ani o Czarnym Panu próbującym
zniszczyć nas wszystkich. Był niewinny. Mimo to spodziewaliśmy się po nim wielkich rzeczy, a on
nigdy nas nie zawiódł. Od pierwszego roku, gdy ocalił nas przed Czarnym Panem, i za każdym razem,
gdy stawał z nim twarzą w twarz, był o krok bliżej do tego, do Ostatniej Bitwy. Jestem pewna, że
każdy z was ma swoją ulubioną opowieść o Harrym Potterze, ale opowiem wam własną. Gdy
oddziały Czarnego Pana przybyły na teren szkoły, Harry Potter stał obok nas i walczył tak jak inni.

Nie różnił się od żadnego z nas. Ryzykował życiem, dokładnie tak jak każdy z nas. Jedyną rzeczą, jaka
odróżnia nas od Harry'ego Pottera, jest to, że Harry Potter zabił Czarnego Pana! A robiąc to, zapłacił
straszliwą cenę. Harry Potter umarł wraz z Czarnym Panem – powiedziała McGonagall, ściszając
głos, ale wszyscy nadal ją słyszeli. – Harry nie chciał sławy, jaką zyskał. Pokonał Czarnego Pana
dlatego, że to musiało być zrobione, i dlatego, że chciał, by jego przyjaciele i wszyscy inni pewnego
dnia wiedli normalne życie, bez sadystycznego czarodzieja, który będzie próbował ich zabić. Więc
zamiast dawać Harry'emu Potterowi osobny pomnik, zostanie on umieszczony wraz ze swymi
kompanami, swymi przyjaciółmi, tak jak by tego chciał – zakończyła. Machnęła różdżką w stronę
wielkiego kamienia i nazwisko Harry'ego pojawiło się na nim, obok pozostałych – nie większe i nie
mniejsze niż wszystkie inne.

Draco i Severus stali z tyłu, za pozostałymi, próbując ukryć się w cieniu. Teren wciąż trochę śmierdział
dymem, a trawa nadal była spalona. To było jałowe miejsce jak na taki pomnik, a jednak tam
pasował. Ostatecznie było to miejsce, gdzie wszyscy ryzykowali życiem i gdzie wielu z nich umarło.

Choć obaj próbowali do tego nie dopuścić, Draco i Snape płakali. Nie zwracali uwagi na łzy tego
drugiego, ale gdy nazwisko zostało umieszczone na kamieniu, spojrzeli na siebie. Ich twarze były
naznaczone łzami, a Draco miał czerwony nos i spuchnięte od płaczu oczy. Spojrzeli na siebie i ich
wzajemna niechęć i zazdrość na chwilę zniknęły. W tamtym momencie byli tylko dwoma
mężczyznami, którzy kochali Harry'ego Pottera i byli w żałobie.

Być może wytrzymamy ze sobą, pomyślał Snape.

Może nie będzie mnie zawsze nienawidził, pomyślał Draco.

~~~~~~

- Hermiono… spójrz – powiedział Ron, gdy wszyscy ruszyli w stronę zamku, by się odświeżyć.
Wskazał na zamek.
- Co to jest? – zapytała Hermiona, również patrząc w górę. Wieże i górne piętra zamku były spalone
i rozpadały się. McGonagall wspomniała, że będą naprawiane przez lato i być może jesienią zamek
będzie gotowy, by ponownie przyjąć uczniów. Ale gdy Hermiona przyjrzała się bardziej,
uświadomiła sobie, że spalenizna na wieżach i piętrach wyglądała tak, jakby okrywała zamek
czarnym całunem. - Mężczyzna powinien być mądrzejszy i nie wędrować tak często po Zakazanym
Lesie – wyszeptała.
- Błyskawica rozjaśni niebo… – kontynuował cicho Ron.
- …powalając dwa dumne drzewa – ciągnęła Hermiona równie cicho, patrząc na dwie postaci
ukrywające się w cieniu.
- Potężny czarodziej umrze tego roku – powiedział Ron jeszcze ciszej, patrząc na kamienny
nagrobek.
- Szkoła będzie nosić żałobę

31

– zakończyła Hermiona, spoglądając ponownie na zamek.

31

Dosłownie „nosić czerń”, co oczywiście odnosi się do koloru spalenizny.

Ron nie podał ostatniej przepowiedni, bo tak naprawdę nie miała już znaczenia. Z jego punktu
widzenia, proroctwo się wypełniło. Wyciągnął rękę i chwycił dłoń Hermiony, ściskając ją lekko. Jej
wargi zadrżały, a ona uśmiechnęła się lekko, podnosząc drugą rękę, by otrzeć łzy.

Epilog

Fatalne lato: Budząc się nowego dnia

32

- Obudź się, Harry – zawołał go cichy głos.
- Hę? Co? – odpowiedział, zdezorientowany. Niczego nie mógł dostrzec. Było tak ciemno. – Kto tam
jest? Gdzie ja jestem?
- Nie mamy zbyt wiele czasu, ale jest kilka rzeczy, które muszę ci powiedzieć – odezwał się inny głos.
Ten był zdecydowanie męski, podczas gdy tamten należał do kobiety.
- Masz na imię Harry. Nie pamiętasz niczego ze swojej przeszłości.
- Dlaczego? – zapytał Harry. Przeszukał swój umysł, ale było tak, jakby w środku nic nie było. – Co się
ze mną stało?
- Zesłaliśmy na ciebie amnezję. Nie martw się, będziesz bezpieczny – powiedziała kobieta.
- To twoja szansa, by mieć to, czego zawsze chciałeś – dodał mężczyzna.
- Co to jest? Skąd mam wiedzieć, czego chciałem, skoro niczego nie pamiętam?! – wykrzyknął Harry
ze złością.
- Jesteś inny niż reszta ludzi, ale nie pozwól, by się o tym dowiedzieli. To bardzo ważne, Harry: nigdy
nie pozwól, by ktokolwiek się dowiedział, co potrafisz – powiedział surowo mężczyzna.
- Czym jest to, co potrafię? Dlaczego mam nikomu nie mówić? Kim JESTEŚCIE?!
- Zawsze chciałeś normalnego życia, a my ci to daliśmy. Zależy tylko od ciebie, co z tym zrobisz.
- Co najważniejsze, znajdź szczęście. Znajdź prawdziwe szczęście i nigdy nie pozwól mu odejść, Harry
– powiedziała kobieta.
- Obudź się, Harry. Obudź się – zażądał mężczyzna.

Powieki Harry'ego zadrżały i otworzyły się. Było ciemno i coś śmierdziało jak śmieci. Czuł się zbyt
zmęczony, by się tym przejmować. Miał tę przytłaczającą chęć, by wrócić do spania i odkryć, kim byli
ci ludzie z jego snu. Przewrócił się na bok, twarzą do ściany z cegieł, i zamknął oczy. Pozwólcie mi
pospać trochę dłużej, a potem dowiem się, kim jestem… i gdzie jestem, pomyślał w półśnie.

~~~~~~

Notka od autorki:

32

„A Fated Summer” (jako całość opowiadania) – wzorem „A Destined Year” powinnam zostawić oryginalny

tytuł, ale z drugiej strony tytuły rozdziałów tłumaczyłam, więc i ten przekładam na polski.

„A Fated Summer”: Draco i Severus uczą się wytrzymywać ze sobą i żyć bez Harry'ego, ale nie tracą
nadziei na to, że on wciąż może gdzieś tam być. Na ulicach Londynu chłopak z samym imieniem i bez
przeszłości uczy się, jak to jest mieć rodzinę. Sequel do „A Destined Year”.