BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN
Autor: Dr Milo¹ Jesenský
piątek, 07 grudzień 2007
Zmieniony środa, 19 grudzień 2007
Prezentowany poniżej artykuł jest jedynie uzupełnieniem tematycznym tutejszej strony. Zawarte w nim
treści są opinami jego autora a nie moimi i nie ponoszę za nie żadnej merytorycznej ani logicznej
odpowiedzialności.
Casey Wadowski
BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN Czyli nowe spojrzenie na historię ludzkości
Autor: Dr Milo¹ Jesenský
Tytuł oryginału: Bohové atomových válek
Pierwsze wydanie: Ústi nad Labem 1998
Przekład z języka słowackiego - Witold Baranowicz ... Najstraszliwsze zagadki przybierają maskę
szaleństwa, chcą bowiem ukryć, że są zagadkami... Świat jest zagadką łagodną, a nasze szaleństwo czyni
ją straszną, gdyż chce objaśnić go według swojej prawdy.
Umberto Eco - „Wahadło Foucaulta”, Warszawa 1993, s. 99
SPIS TREŚCI:
WSTĘP
I. ATOMOWE WOJNY W STAROŻYTNOŚCI
Klasyczny przykład: Sodoma i Gomora - Starożytność znała BMR - Miasto, które znikło z powierzchni
Ziemi - Atomowy atak na Sacsayhuaman? - Radioaktywne szkielety i groby - Promieniste mumie w
zbiorach Muzeum Egipskiego.
II. BLENDA URANOWA W CELTYCKIM GROBIE?
Materiał rozszczepialny w starej mogile - Wykopalisko pod nadzorem armii? - na tropie zagadkowych
mundurów - Tajemniczy przedmiot z podziemi - Wizyta w mieście - Nic, tylko fatamorgana...
III. PROGRAM SDI SPRZED TYSIĘCY LAT
Komety, które wcale nie były kometami - Groźba martwych satelitów - Atomowa wojna bogów - BMR
zagrażają Średniowieczu - Manewry niewidzialnej armii - Na koniec świadectwo kronikarza.
IV. ZAGADKA ANTYCZNYCH GŁOWIC JĄDROWYCH
Wizyta w Polsce - Zewnętrzne Hebrydy, dnia 26 października 1996 roku - Wybuch jądrowy w 1908 roku?
- Pseudo-meteoryty i quasi-bolidy - Bojowe satelity Atlantydów nadal bombardują Ziemię.
V. DANCE MACABRE W NAJBLIŻSZYM WSZECHŚWIECIE
Śmierć tańczy na orbicie - Płonące pochodnie i latające ognie na niebie - Nostradamus: Prorok, który
wiele widział, ale niewiele rozumiał - Niebiescy podpalacze: Padał napalm, fosfor czy siarka? - Tajemnicza
zorza nad Europą.
VI. MILLENIUM PO WYBUCHU
Jak przyszedł PŁOMIENNY POTOP - Ludzkość, jak Feniks wstaje z popiołów starego świata -
„Jestem głosem wołającego na pustyni!” - Naszyjnik z elementów elektronicznych i
techniczny schemat ideowy jako relikwia - Naród atomowych schronów.
VII. MASKA P.GAZ W ŚREDNIOWIECZNYM RELIKWIARZU
Parę słów o relikwiach - Dziwne znaleziska nad Morzem Śródziemnym - czytamy życiorys męczennika -
Wielki Rybak w 938 roku i nadchodzące Tysiąclecie - Panika w Watykanie: Święte kości były z... plastyku!
- Co kryją relikwiarze?
VIII. TEMPLARIUSZE A BMR
Pierwsze spotkanie z Baphometem - Historia na opak: Bomba A w rękach Templariuszy - Ognisty
chrzest, albo porażka sułtana Bajbarsa - Zwycięstwo przed Bagdadem - Armia Templariuszy w państwie
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Czyngiz Chana - Upadek chana chanów - Ostatni rozkaz Guillame’a de Beaujeau.
IX. KOSMICZNY ATAK W CZASIE WYPRAW KRZYŻOWYCH
Kosmiczny Robinson z 1790 roku - Luftwaffe w służbie Karola Wielkiego - Kto obronił Gymeszski Zamek?
- Kara śmierci dla władców przestworzy - CE4 w Średniowieczu - Kosmiczny desant w średniowiecznym
Ansby - Te Deum po tamtej stronie Wszechświata.
X. PRZYBYSZE Z KOSMOSU - ŻYWI CZY MARTWI?
Druga wizyta w Polsce - Darwin ewolucji maszynowej - Ludzie i roboty i... coś pomiędzy nimi -
Rozmaitość kształtów: Konieczność czy specjalizacja? - Panopticum, dla którego trudno znaleźć jakieś
wyjaśnienie.
XI. NOC, W KTÓREJ ZACHWIAŁ SIĘ KSIĘŻYC
Kanonik z Canterbury o niewiarygodnym zdarzeniu - „Aland, Aland, Zealand!” -
Poszukiwania w kraterze Tapanui - Wyspa Wielkanocna poligonem atomowym bogów? - Rzeźby, które
mogłyby powstać w Hiroszimie.
SŁOWO O AUTORZE
DODATEK A - Atomowa wojna Bogów
DODATEK B – SARS spada z nieba
DODATEK C – Kolorowe śniegi
DODATEK D – Statek kosmiczny Obcych na wokółziemskiej orbicie?
DODATEK E – Czarna Zaraza: Prezent z odległej przeszłości
WSTĘP
Bella delectat cruor - wojna żywi się krwią - prawda to stara, jak świat światem. Pewien uczony wyliczył,
że od początku istnienia egipskiego Starego Państwa (odkąd zachowały się źródła pisane i dokumenty) do
chwili współczesnej - czyli przez pięć i pół tysiąclecia - na naszej Ziemi rozegrało się około 14,5 tysiąca
wojen. Jego francuski kolega Nicolas Camille Flammarion (1842-1925) dopełnia to wyliczenie tym, że
konflikty te pochłonęły około 1.200 mln ludzi[1], którzy przelali ogólnie rzecz biorąc 18 mln m3 krwi! - a
ich czaszki ustawione jedna obok drugiej utworzyłyby sznur tak długi, że wystarczyłby on na s z e ś c i o
k r o t n e opasanie nim kuli ziemskiej!!!
Flammarion przeprowadził swe wyliczenia przed najbardziej niszczycielską II Wojną Światową, której
ogólny bilans - ok. 52 mln ofiar w 48 krajach świata - oznajmiał początek nowej ery Ludzkości,
złowieszczo płonącą pochodnią atomowego ognia. Pochodnią ta zniszczył rozjuszony bóg wojny dwa
japońskie miasta, którym sprawił los gorszy od biblijnej Sodomy i Gomory.
Dokładnie 6 sierpnia 1945 roku, o godzinie 8:45 czasu lokalnego, nad Hiroszimę nadleciał amerykański
bombowiec B-29 Superfortess o imieniu własnym „Enola Gay”, od którego oderwało się coś
na spadochronie. Pół kilometra nad powierzchnią ziemi, przedmiot eksplodował i w tej samej chwili w
mieście zginęło 65.000 jego mieszkańców, a pozostałe 15.000 nieco później. Po 17.000 ludzi nie
pozostało ani śladu, a z pozostałych zabitych pozostały jedynie straszliwie zmasakrowane zwłoki. 155.000
kobiet, mężczyzn i dzieci zmarło w następnych tygodniach straszną śmiercią wskutek napromieniowania.
Podobny los spotkał także mieszkańców Nagasaki.
Od tego czasu przeprowadzono wiele eksperymentalnych wybuchów atomowych[2], ale na pytanie: od
kiedy nasza (podobno) humanitarna cywilizacja zaczęła używać energii jądrowej? - nie znaleziono
dotychczas żadnej odpowiedzi...
Od kiedy będziemy mogli datować użycie energii jądrowej? Czy od roku 1934, kiedy to Enrico Fermi
zaczął swe badania nad promieniotwórczością, zmierzające do udowodnienia hipotezy głoszącej, że
rozbicie atomu jest możliwe? A może od roku 1938, kiedy to niemiecki fizyk Otto Hahn rozszczepił jądro
atomu uranu-235? A może będzie to ów nieszczęsny dzień 6 sierpnia 1945 roku, kiedy to bomba
atomowa wybuchła nad Hiroszimą???[3]
Impuls do dokonania próby odpowiedzi na te pytania otrzymałem w pewne deszczowe popołudnie, w
które lato 1997 roku było bogate, kiedy to siedziałem w domu przy czarnej kawie i papierosie, kartkując
„Historię sztuki” Piojana. Kiedy natknąłem się na akwarelę „Sen” jednego z
największych i notabene najbardziej tajemniczych niemieckich artystów Albrechta Dührera (1471-1528),
zupełnie zatkało mnie ze zdumienia. Na kopii obrazu ze schyłkowego okresu życia i twórczości wielkiego
malarza, znajdującego się dziś w wiedeńskim Kunsthistorisches Museum, widzimy nad idylliczna kraina
unoszący się, wielce realistycznie oddany obłok w kształcie grzyba, grożącego zniszczeniem tego
pogodnego i beztroskiego krajobrazu. W długim komentarzu do akwareli Dührer pisze o proroczym śnie,
który mu się przyśnił w nocy z czwartku na piątek przed świętem Zesłania Ducha Świętego w 1525 roku,
który rzucił na karton wkrótce po tym, jak się ze snu obudziłem i trząsłem na całym ciele...[4]
Zaszokowany tak sugestywnym obrazem, przez następne dni nie robiłem niczego innego, poza
gromadzeniem reprodukcji obrazów i grafik od XIV do XVIII wieku do mojego „prywatnego
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
katalogu dowodów rzeczowych”, jak go nazwałem, a do którego chciałem zebrać jak najwięcej
tego rodzaju przykładów, takich rysunków i malunków w celu porównania ich z dziełem Dührera.
Trzęsienia ziemi, płomienie, wybuchy, pożary, deszcz ognisty i siarczany - to wszystko defilowało przed
moimi oczami, jak straszliwy komiks z przeszłości, ale obłok w kształcie grzybabył tylko u Dührera.
A jednak udało mi się znaleźć coś podobnego. W 1785 roku opisywał i narysował podobny fenomen
radca legacyjny Lichtenburg, który był tego świadkiem w okolicach miasta Gotha. W magazynie
„Magazin für das Neuste and der Physik und Naturgesichten“ napisał on dosłownie tak:
Około godziny trzeciej po południu, na północ od miasta utworzył się pojedynczy, ciężki, do góry
podobny i od szczytu grzybowato rozszerzony burzowy obłok. Zaobserwowałem, że spod kapelusza
grzyba wychodziły jasne i gładkie opary, które w krótkim czasie utworzyły krąg wokół nogi grzyba.
Wydawał się on być w ruchu, tym szybszym, im bardziej się on rozszerzał. Po upływie jednej minuty
osiągnął on największą szerokość górnej części grzyba.[5]
Hmmm... - wiadome jest, że wokół atomowego grzyba wytwarza się jonizujący pierścień gazów i tak go
uchwycono na rycinie z końca XVIII wieku. Jeżeli jest to tylko zbieg okoliczności, to co najmniej dziwny!...
To jeszcze wciąż nie jest wszystko, boż mamy przesłanki po temu, by wierzyć, że ziemska energetyka
jądrowa jest o wiele, wiele starsza.
Niemal detektywistyczne dochodzenie zaczęło się już w maju 1972 roku, kiedy to w zakładzie
wzbogacania uranu w Pierrelatte, Francja, dokonano rutynowej analizy rudy uranowej. Wyniki tej analizy
wprawiły w osłupienie i podziw fizyków i pracowników naukowych tych zakładów. Okazało się bowiem, że
w uranie poddanemu analizie procent atomów izotopu uranu 235U wynosi tylko 0,717% a nie 0,720%,
jak to ma miejsce wszędzie na Ziemi, Księżycu[6] i w meteorytach.
Gdzie zatem zginęło pozostałe 0,003% 235U?
Trop wiódł do Gabonu, do tamtejszych kopalni rud uranowych w Oklo, skąd wzięto próbki rudy do badań
we francuskich laboratoriach. Analizę rudy wykonano od razu na miejscu. Zdziwienie specjalistów urosło
do chorobliwych rozmiarów, bo badania wykazały, ze w 700 tonach uranu, które tam wydobyto w latach
1970-1972, brakuje 200 kg radioizotopu 235U. Mało? Taka ilość całkiem wystarczy do skonstruowania
kilkudziesięciu bomb atomowych typu Hiroszima...
Wygląda na to, że nikt w niedawnej przeszłości z Gabonu nie ukradł takiej ilości 235U, a zatem
wychodziłoby na to, że w rudach uranowych w Oklo j e s t mniej uranu, niż go tam być powinno! A to
oznacza tylko jedno - ktoś kiedyś oddzielał już uran-235 od naturalnej rudy!
Chociaż specjaliści pośpieszyli od razu z wyjaśnieniem o „naturalnym reaktorze jądrowym w
Oklo”[7] pozostaje faktem, że ktoś czy coś w przepastnej przeszłości oddzielał izotop 235U od
reszty rudy dokładnie tak, jakby chciał przeznaczyć go do celów energetycznych.
Oczywiście uczeni usiłowali wyjaśnić to zjawisko poprzez fakt, że rudy uranu w Oklo składały się w swej
masie z 17% 235U i 83% 238U. Izotopy te mają różny czas półzaniku - T1/2 - i przed 2 mld lat ta ruda
uranowa zawierała tylko 3% 235U. Uran mógł być wymyty przez wodę w delcie pradawnej rzeki, gdzie
dziś leży Oklo i tam osadzał się 235U dokonując jego wzbogacenia. Kiedy ilość 235U wzrosła do masy
krytycznej, dochodziło do reakcji łańcuchowej.
Jakkolwiek by z tym reaktorem nie było, pozostaje faktem, że niewiele wiemy o energetyce jądrowej w
Starożytności.
Dr Robert „Oppie” Oppenheimer, który w latach 1943-1945 pracował w PROJECT
MANHATTAN nad bombą atomową, był nie tylko fizykiem - jak go przedstawiają jego pamiętniki, ale
zajmował się także starohinduskimi - uwaga! - tekstami, które są niczym innym, a właśnie opisami
tajemniczych broni.
Czy inspirował się on tekstami pisanymi sanskrytem?
Po pierwszej próbnej eksplozji atomowej w dniu 16 lipca 1945 roku, na poligonie Los Alamos, Nowy
Meksyk, Oppenheimer zacytował epos „Mahabharata”: Uwolniłem kosmiczną siłę - teraz
jestem niszczycielem światów...
W kilka lat po II Wojnie Światowej, dr Oppenheimer wykładał w Rochester University, gdzie w czasie
jednej z dyskusji pewien student zadał mu pytanie: Czy bomba atomowa w Los Alamos była w ogóle tą
pierwszą, a może były wcześniej przeprowadzone jakieś utajnione testy?
Odpowiedź wykładowcy była bardzo, bardzo dziwna:
- Well - rzekł z westchnieniem - Ona była pierwszą... W każdym razie w tym wieku...
Czy słynny uczony miał na myśli to, że broń atomowa była w użyciu już w dalekiej przeszłości?
Inną odpowiedź na tą samą kwestię dał laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii radioaktywnych
związków chemicznych z roku 1921 - Frederic Soddy (1877-1956), który w swej książce
„Odkrycie promieni” daje taką odpowiedź, która mogłaby być drugim motto dla tej książki:
Domniemywam, że w przeszłości istniały cywilizacje, które znały energię atomową, a które zniszczyły
niewłaściwe wykorzystanie tej energii.[8]
Zapraszam Was do podróży ku tym cywilizacjom...
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Rozdział I - ATOMOWE WOJNY W STAROŻYTNOŚCI
Klasyczny przykład: Sodoma i Gomora - Starożytność znała BMR - Miasto, które znikło z powierzchni
Ziemi - Atomowy atak na Sacsayhuaman? - Radioaktywne szkielety i groby - Promieniste mumie w
zbiorach Muzeum Egipskiego.
Kiedy w roku 1959 prof. Matwiej Agrest, a po nim czeski autor literatury faktograficznej dr Ludvik
Souèek (a za nimi cała rzesza innych autorów) wystąpili z hipotezą, że biblijne miasta Sodoma i Gomora
(zob. 1 Mjż 13,13 i 1 Mjż 19)[9] zostały zniszczone w drugim tysiącleciu przed Chrystusem przez
wybuchy jądrowe - wywołało to burzę niezgody w środowisku naukowców. Kościół katolicki potępił to
jako kacerstwo, a specjaliści zostali wzburzeni w najwyższym stopniu.[10]
Prof. Agrest, który jest ojcem tej hipotezy o zniszczeniu obydwu tych miast przy pomocy eksplozji
jądrowych, opiera ją na analizie biblijnego tekstu. Według niego, szło o tragiczny efekt likwidacji
nadmiaru materiałów radioaktywnych przez Kosmitów, którzy za wszelką cenę (i słusznie!) nie chcieli
pozostawić ich na naszej planecie, której mieszkańcy nie posiadali osłon antyradiacyjnych.
Mówi Agrest:
Według opisu biblijnego, wniosek ten jest więcej, niż prawdopodobny. Kosmici polecili Lotowi i jego
rodzinie, aby się ukryli w górach, gdzie znajdowały się jaskinie. Tam byli doskonale zabezpieczeni przed
promieniowaniem radioaktywnym - był to bowiem doskonały, naturalny schron przeciwatomowy.[11]
W roku 1966, amerykański egzobiolog Carl Sagan rozważał możliwość atomowego zniszczenia Sodomy i
Gomory, którą to myśl nazwał: Zupełnie sensowną i godną głębokiej analizy. Nawet taki przeciwnik i
krytyk archeoastronautyki, jakim jest Gunnar von Schlippe musiał przyznać, że: Jeżeli idzie o zniszczenie
Sodomy i Gomory, to rzeczywiście można je porównać z działaniem bomb jądrowych.[12]
Dr Ludvik Souèek w swej książce „Przeczucie cienia”[13] dołącza krótką notatkę
współczesnego komentarza do tej partii starotestamentowego tekstu:
1. Lota obronili dwaj aniołowie, którzy go ostrzegli przed katastrofą i przykazali mu ucieczkę >>w
góry<<, nie oglądając się za siebie, co jest całkiem dobrą radą, mając na względzie szkodliwe działanie
pulsu świetlnego wybuchu nuklearnego.
2. Lot odpowiada równie dziwnie: >>... boję się, że to zło przeniknie do mnie i mnie uśmierci<<.
Pan przyrzekł (w Księdze Mojżeszowej) zniszczyć Sodomę i Gomorę siarka i ogniem, a zatem jej
mieszkańcom groziło: poparzenie, spalenie, zatrucie bądź uduszenie dymem czy gazami - komentuje
biblijny opis dr Souèek[14] - W żadnym z tych wypadków nie jest logicznym mówienie o >>źle, które
przenika<<, bez przypomnienia promieniowania przenikliwego. Lot wie o tym, że promieniowanie jest
szkodliwe dla zdrowia i obawia się o to, by nie został porażony promieniście, zanim dostanie się pod
osłonę gór.
3. Ciekawym jest także opis samej katastrofy:
>>Widziałem występujący z ziemi dym, jak dym z pieca. Wtedy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz
siarki i ognia... I zniszczył trzy miasta i całą okolicę Jordanu, ze wszystkimi ich mieszkańcami i wszelką
polną roślinnością<<.
Dym z ziemi dość dokładnie przypomina grzyb po eksplozji jądrowej - tak kończy swą analizę jądrowego
wybuchu nad Sodomą i Gomorą dr Ludvik Souèek.[15]
W tzw. „Zwojach znad Morza Martwego”, które ukryła sekta Esseńczyków, w jaskiniach
Cirbet Qumran na pn - zach. brzegu Morza Martwego, na południe od Jerycha, przed legionami cezara
Wespezjana (69-79) tak opisuje się w tym najstarszym hebrajsko-aramejskim tekście „Starego
Testamentu” zagładę Sodomy i Gomory:
Podźwignął się słup z dymu i prochu, podobny do słupa dymu, co wychodzi z wnętrza Ziemi. Zasypał
Sodomę i Gomorę deszczem siarki i płomieni, zniszczył miasta, cała nizinę, wszystkich mieszkańców i
całą roślinność...
Lot mieszkał w Segor, a potem przeniósł się w góry, bał się pozostać w mieście. Ludzi przedtem
ostrzeżono, by opuścili miejsca przyszłej eksplozji, żeby nie patrzyli na wybuch i skryli się pod ziemią.
Uciekinierzy, którzy się obejrzeli - oślepli, a potem zmarli.[16]
- A gdzie są dowody? - mógłby ktoś spytać. - Czy znaleziono jakieś ślady po wybuchu atomowym? - Dziś
wiemy z całą pewnością, że tak. Dyrekcja Egipskiego Instytutu Atomowego potwierdziła, że w miejscach,
gdzie zniszczono te kaanaeńskie miasta znaleziono zwiększoną ilość izotopów o bardzo długim T1/2: 32Si
= 100 lat, 44Ti = 47 lat, 53Mn = 3,7 mln lat, i wiele innych.[17] Nie idzie tutaj bynajmniej o
radioaktywne tło ziemi i minerałów w tych miejscach, a o sztucznie wytworzone izotopy n i e w y s t ę p u
j ą c e normalnie w przyrodzie!
Możemy to spokojnie zapisać po stronie „za” hipotezie głoszącej, że Ludzkość w okresie
Starożytności miała kontakt z Broniami Masowego Rażenia (dalej BMR). W tej chwili jest na to trudno
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
odpowiedzieć, ale na korzyść tej hipotezy przemawia wiele innych wskazówek, poszlak i przesłanek.
Według podręczników historii wojskowości, armie Starożytnosci posiadały całkiem niezły arsenał broni,
na który to arsenał składały się głównie: kopie, oszczepy, topory bojowe, miecze, młoty bojowe, łuki i
strzały, tarcze, puklerze, hełmy i inne opancerzenie. Jako broń - i to uderzeniową - wykorzystywano
tresowane słonie, a gdzieś na Wschodzie w pewnej bitwie wypuszczono na nieprzyjaciela w charakterze
broni... wygłodzone lwy! Do zdobywania twierdz używano taranów, wież oblężniczych i różne machiny
miotające (baro- i neurobalistyczne) balisty i katapulty. Jakość i ilość uzbrojenia zależała zawsze od
stopnia rozwoju gospodarczego w tym, czy innym czasie.
I tu zaczynają się problemy. Według tego, czego nas uczą historycy, starożytne armie rozwalały sobie
łby siekieromłotami, a ich wojownicy poza tym siekli się i kłuli broniami siecznymi i kolnymi. A jednak
studiując tameczne źródła rzuca się w oczy niezwykłość używanych broni, która całkiem wymyka się
tradycyjnym wyobrażeniom o technologiach uzbrojenia.
I tak np. sanskrycki epos „Mahabharata”, czyli „Epos o Bharatach”[18],
który Hindusi przypisują legendarnemu Viasie - zawiera coś, co daje nam do myslenia. Między 10.000
kupletów przeplatanych prozą, podzielonej na 18 ksiąg, znajdujemy opis boskiej broni Indry, o której
epos mówi tak:
W boju, kiedy owa broń palić zaczęła
Zachwiała się ziemia, wraz z drzewami zadrżała
Wylały rzeki i wzburzyły morza
Pękały góry i skały, dzikie wiatry wiały
Ognie pogasły, przygasły słoneczne promienie -
Ardżuno! Ardżuno! - nie używaj cudownej broni!
Nie można jej używać tak, bo jest ona niebezpieczna!
Można ja użyć tylko w skrajnym niebezpieczeństwie...
Przecież użycie tej strasznej broni grozi zgubą wszystkiemu,
co żyje!...
Akademik prof. B. L. Smirnow w komentarzu do tego tekstu w rosyjskim przekładzie
„Mahabharaty” tak dodaje do tego cytatu następującą myśl:
Doprawdy, człowiek musi się zastanowić nad wysoką moralnością i odpowiedzialnością[19]tego narodu,
który przed dziesiątkami wieków wykazał się nie tylko odwagą zadania sobie pytania o granice użycia
broni absolutnej, ale także jej uzasadnienie.[20]
Jakaż to była broń, którą można by porównać do znanych nam broni z arsenału BMR?
W innym miejscu „Mahabharaty” czytamy:
Potężny Gurkha wypuścił z pokładu swej vimany jedną, jedyną strzałę przeciwko przelatującemu
trójmiastu. I podźwignął się w nieskończonym żarze jasny obłok, j a ś n i e j s z y o d t y s i ą c a s ł o ń c
i zamienił miasta w popiół. I kiedy Gurkha opuścił się swym wozem ku ziemi, jego wóz stał się podobny
do lśniącego kawałka antymonu...
Czytelnicy już z całą pewnością słyszeli to porównanie: Jaśniej, niż tysiąc słońc, użyte w książce Roberta
Jungka - „Heller als der Tausend Sonnen”, opisującej powstanie i użycie pierwszej bomby
jądrowej - porównanie to wzięto z najstarszego utworu literackiego Indii!
Inny tekst mówi o apokaliptycznym wybuchu jeszcze sugestywniej:
Była to błyszcząca strzała, płonąca, ale nie wydająca dymu. Wystrzelono ją na nieprzyjaciela i wszystko
spowiła gęsta mgła. Zakręciły się, zawirowały jadowite wiry. Z potwornym hukiem podniosły się obłoki i
wzbiły pod niebiosa. Wydawało się, że Słońce się zakołysało. Cały świat spalił żar wybuchu, jakby od
wielkiego upału. Tysiące wozów, dziesięć tysięcy mężczyzn i słoni obróciło się w proch i popiół...
Po zakończeniu zażartych walk zniszczono ostatnią nieużywaną broń, która wyglądem przypominała:
Metalową strzałę, o wyglądzie ogromnego posła śmierci. Bohater nakazał swym ludziom, aby starli ją na
drobny proch.
W innym miejscu Mahabharaty mówi się o tym, że owa broń jest w stanie - uwaga! - Ukarać ziemię
dwunastoma laty niepłodności i zabijać płody w ciele matki (!!!) - co dość dokładnie odpowiada naszej
wiedzy na temat napromieniowania i jego skutków letalnych w postaci choroby popromiennej u ludzi i
zwierząt, które to promieniowanie powoduje m.in. uszkodzenia płodów czy radiogenne mutacje letalne.
A oto ciąg dalszy dance macabre:
Wyleciała jedyna strzała. Do białości rozżarzony słup dymu, jasny jak dziesięć tysięcy słońc podniósł się
w straszliwym ryku... Była to nieznana broń, żelazna strzała, gigantyczny posłaniec śmierci, który zmienił
w popiół cały naród Viśniów i Andhaków... Ciała ich były spalone nie do poznania. Ich włosy i paznokcie
poodpadały, gliniane garnki popękały z nieznanej przyczyny, a ptaki zbielały. Po kilku godzinach cała
żywność została skażona... (!!!) Ta silna broń odrzuciła wielką ilość wojowników wraz z ich końmi i
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
słoniami oraz z bronią, jakby to były nędzne liście z drzew...
Zbieżność opisów atomowych wybuchów i ich skutków biologicznych z sanskryckich tekstów jest więcej,
niż oczywista!
- Epos podaje też pewne informacje o sposobach ochrony przed tymi broniami - mówi na marginesie
„Mahabharaty” dr Ludvik Souèek - Ta broń jest w stanie zabić tych wojowników, którzy
mają na swym ciele metal. Kiedy wojownicy dowiedzieli się, że ta broń ma zostać użyta, to zdejmuja z
siebie wszystko, co metalowe, po wybuchu wskakują do rzeki, by obmyć siebie i wszystko, czego się
dotknęli. Nie jest to nadmiar dbałości o higienę, bo w przypadku zaniechania tych czynności, ludzie
porażeni działaniem tej broni tracą włosy i paznokcie, a wszystko co żyje blaknie i słabnie...[21]
wskazówki, co do strategii przeżycia po uderzeniu bronią jądrową są mniej ozdobne, ale mówią
dokładnie, co zrobić, by przeżyć.
Wzmianki o podobnych BMR znajdujemy także gdzie indziej. Apolloniusz z Rodos w dziele
„Argonautyka” pisze o metalowych ptakach bombardujących okręt Argonautów
metalowymi strzałami. Do dziś dnia nie jest znana przyczyna strategicznego fiaska genialnego wodza
Aleksandra Wielkiego Macedońskiego (356-323 p.n.e.) , które polegało na ściągnięciu armii z Indii, w
odwrocie - który bardziej przypominał paniczną ucieczkę. Flavius Filostratos tą porażką armii Aleksandra
tłumaczy złymi doświadczeniami żołnierzy Macedończyka z hinduskimi broniami: „Ogniem
Bharavy” - „z gromami i błyskawicami mogącymi zniszczyć przeciwnika nawet poza
murami obronnymi miast” czy „metalowymi strzałami napędzanymi płomieniami” -
antenatami dzisiejszych wieloprowadnicowych czy wielolufowych miotaczy rakietowych pocisków à la
rosyjska Katiusza... Aleksander przy odwrocie od Indusu ku Bander-e-Shapur w południowo-wschodnim
Iranie stracił ¾ żołnierzy ze swej ogromnej, jak na owe czasy, 200.000-armii, której większość
maszerowała starą trasą karawanową na Persepolis. Był to smutny koniec jego, z początku tryumfalnego,
marszu długiego na 40.000 km, a którego długość odmierzali bemanistae - krokoodmierzacze, jak
nazywano geografów Aleksandra Wielkiego.
Po porażce z hinduskimi broniami, dni Aleksandra były już policzone i przez ostatnie dwa lata swego
życia trawił gorzko swą przegraną na Wschodzie...
Tybetańska kronika „Dzyan” zaś mówi o tym, jak to przed tysiącami lat przybyły na
Ziemię jakieś istoty w metalowym statku. Osiedliły się one na niej, ale dzięki wzajemnej niezgodzie
doszło do krwawych konfliktów.[22] Władca podwodnego miasta wraz ze swymi wojownikami wzleciał w
powietrze w ogromnej kuli. Kiedy podlecieli na odległość dobrej widzialności nieprzyjaciela i jego miasta,
wystrzelili weń wielką świetlistą kopię, która niosła się na słonecznym promieniu. Miasto eksplodowało w
ognistej kuli, która wyleciała pod niebo. Wszyscy byli straszliwie poparzeni. Ci, którzy patrzyli na kopię i
ognistą kulę, w którą się zmieniła - oślepli, a ci, którzy weszli do zniszczonego miasta - wkrótce zmarli.
Kiedy władca ujrzał, co zrobił i do jakiej katastrofy doszło, zebrał swych poddanych do statku latającego,
czy nawet kilku, te wzniosły się w niebo i już nigdy nie powróciły. Tyle starotybetańska kronika.
Systematyczną analizą starohinduskich systemów BMR od dłuższego czasu zajmuje się znany czeski
autor inż. Ivo Wiesner takich książek, jak m.in.: „Predpeklie ráje I-III”, „Svetlo
dávnych vekov” i „Narod v léne bohov”. Na podstawie danych zawartych w książce
prof. V. R. Diksitara podzielił on hinduskie systemy BMR następująco[23]:
SYSTEMY BRONI WYKORZYSTUJĄCYCH SIŁY NATURY
Válavja - broń emitująca silne uderzenia wiatru - tornada - niszczące spore powierzchnie ziemi.
Váruna - BMR wywołująca burze i powodzie.
Vadjra - generator piorunów kulistych, nie mający odpowiednika we współczesnych arsenałach.[24]
SYSTEMY BRONI TECHNOGENNYCH
Brahmashiras - anihilacyjna BMR, termojądrowy ładunek uwalniający ogromną ilość energii dzięki fuzji
ciężkich jąder atomowych.[25]
Brahmadanda - rakieta z głowicą neutronową.
Pashupata - wielolufowy miotacz rakietowy strzelający rakietami z konwencjonalnymi głowicami.
Chákra - latający d y s k z siedmioma ostrymi grotami, napędzany silnikami rakietowymi na obwodzie.
Narajana - ówczesny odpowiednik dzisiejszej bomby kasetowej.
Anthardhana - broń dezorientująca wroga, łamiąca jego morale i powodująca utratę świadomości.[26]
W tej wyliczance moglibyśmy dojść bardzo daleko - ich lista sięga kilku stron w książkach Diksitara i
Wiesnera - a nie mówiliśmy jeszcze o zasadach użycia tych broni, co jest dziedzina wiedzy zwana
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Astravidia, a której opanowanie pochłaniało aż pięć lat intensywnego szkolenia!
Stając twarzą w twarz z sanskryckimi tekstami możemy - według dr Władimira Rubcowa przyjąć cztery
podstawowe hipotezy:
1. Legendy o broni, której nic się nie oprze, możemy uważać za zwyczajny mit-horror, bez żadnej
realnej podstawy.
2. Realną podstawą tych legend jest istnienie nie standartowych broni, których technologia była ściśle
tajna i utrzymywana w najwyższym sekrecie, a ich działanie dla naszych przodków było ty, czym dla nas
zniszczenie Hiroszimy. Chodzi tutaj np. o bojowe środki zapalające, czyli tzw. „grecki
ogień” oraz rakiety na czarny proch, oddziaływanie tych ostatnich było czysto psychologiczne i
jako takie zaliczały się bardziej do NLW a nie BŚZ.
3. Istnieje prawdopodobieństwo, że w Starożytności na półwyspie Dekan istniała wysoko rozwinięta
cywilizacja, która znikła z powierzchni Ziemi wskutek nienaturalnej katastrofy. Owa cywilizacja mogła
pozostawić po sobie ślady w legendach o BMR, z którymi zapoznali się twórcy
„Mahabharaty”.
4. Możliwym jest, że w odległej przeszłości, pomiędzy Ziemią a odległymi cywilizacjami kosmicznymi
istniała bilateralna czy nawet multilateralna więź, dzięki czemu na naszą planetę dostały się próbki
wytworów Obcych Cywilizacji.[27]
Co do prawdziwości hipotez 3 i 4, to świadczą one za nimi nie tylko antyczne teksty, ale także poszlaki i
dowody wprost o użyciu BMR w zamierzchłych czasach Ludzkości.[28] Inż. Wiesner i prof. S. K. Trikha z
Uniwersytetu w Dehli w czasie prac wykopaliskowych na równinie Kurukshera - jednym z pól bitewnych w
bratobójczej wojnie Bharatów opisanym w „Mahabharacie” - stwierdzili podwyższone tło
promieniowania radioaktywnego Ziemi, podobnie jak w podziemnych sztolniach służących za schrony.[29]
Dr Ludvik Souèek sformułował na początku lat 70. XX wieku teorię, wedle której dwa kwitnące miasta
starożytnych Indii: 40-tysięczna Harappa i Mohendjo-Daro nie były zniszczone przez atak plemion Ariów,
jak to się dziś przypuszcza, ale początkiem ich zaniku była jakaś silna eksplozja - a raczej katastrofa
mająca związek z eksplozją - której epicentrum znajdowało się około 140 km od Mohendjo-Daro.
Kataklizm ten o d w r ó c i ł bieg rzeki Indus, tak że pod wodą i bagnem znalazły się obie metropolie i
sąsiednie osady, zaś ich mieszkańcy wyemigrowali do Gudjataru, zaś aryjscy koczownicy przybyli z
północnego-wschodu i dokończyli dzieła zniszczenia.[30]
Dzisiaj ta souczkowa hipoteza się potwierdziła - badania archeologiczne przyniosły informację wielce
frapującą - otóż okazało się, że katastrofa stała się w mgnieniu oka, a glina w ruinach miast była
wypalona temperaturami o wysokości 1.400-1.600oC! Badacz S. de Camp stwierdził, że domy były
wyeksponowane na niesłychanie wysoką temperaturę, gdy odnalazł takie miejsca, gdzie kamienie były
nadtopione, a co większe z nich z l e w a ł y się ze sobą! W okolicy tych zwitryfikowanych kamieni de
Camp odkopał ludzki szkielet, który był 50 razy bardziej radioaktywny, niż gleba w jego okolicy. (!!!)
Jak pisze Walter Jörg Langbein, włoski badacz hinduskiego pochodzenia David W. Davenport znalazł na
obszarze występowania protoindyjskiej, harappskiej kultury w prowincji Sindh (Pakistan) bezsporne
dowody na atomowe wybuchy sprzed tysiącleci:
Mohendjo-Daro, jedno z najstarszych miast świata, było zniszczone bombami atomowymi.[31] Na
obszarze miasta o powierzchni około 1 km2, we wschodniej i wyższej części zamieszkałej dzielnicy
znaleziono około 30.000 znacznie zniekształconych ludzkich kościotrupów, które były poddane działaniu
wysokich temperatur. Zgodnie z poglądami D. W. Davenporta, kiedyś nad centrum Mohendjo-Daro
eksplodowała co najmniej jedna bomba jądrowa:
>>Kiedy w 1927 roku nasze wykopaliska sięgnęły poziomu ulic Mohendjo-Daro, wraz z archeologami
natknęliśmy się na straszliwe znalezisko - 44 szkielety ludzkie, które leżały twarzami do dołu na głównej
ulicy, jakby powalone straszliwie silnym uderzeniem w plecy przy rozpaczliwej, panicznej ucieczce. Jest
czymś oczywistym, że ta kwitnąca metropolia nad Indusem musiała zginąć w jakiejś okropnej
katastrofie<<.[32]
W przypuszczalnym epicentrum wybuchu znaleziono zeszklone kamienie i szczątki r o z t o p i o n e j
ceramiki - w kierunku od epicentrum skutki działania wysokiej temperatury malały i znajdowano także
szkielety ludzkie. Mówi Davenport:
W okręgu jakichś 50 m od epicentrum przypuszczalnego wybuchu kamienie i cegły przeszły proces
topienia. W okręgu 60 m cegły były stopione tylko z jednej strony, a materiał ten później się
skrystalizował.
Głównym, rzekłbym, koronnym argumentem na poparcie teorii Davenporta jest odkrycie, o którym
musiałem przeczytać kilka razy pod rząd, bowiem byłem przekonany, że mnie wzrok myli - po
przeprowadzeniu pomiarów naturalnego tła radioaktywnego Ziemi w tym rejonie zabrano się za badanie
kości ludzkich i liczniki Geigera-Müllera po prostu oszalały. Dlaczego? Ano dlatego, że kości te były silnie
radioaktywne - tak radioaktywne, jak kości ofiar atomowego ataku na Hiroszimę i Nagasaki!!![33]
Fakt stwierdzenia wysokiej radioaktywności tych szczątków ludzkich potwierdza także członek AN ZSRR
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
dr M. Dimitriew:
Nawet po okresie 4.000 lat są to najbardziej radioaktywne szkielety - i prawdą jest, że tak bardzo, jak
kości ofiar Hiroszimy i Nagasaki.[34]
Niemniej ciekawymi są okoliczności, które towarzyszyły zanikowi najstarszej cywilizacji Mezopotamii. W
literaturze specjalistycznej możemy sobie poczytać, jak to państwo Sumeru padło, kiedy zostało
zaatakowane około roku 1950 p. n. Chr. z północy przez Amorytów a od wschodu przez Elamitów. Ale to
nie wszystko. Około roku 1700 p. n. Chr. znikła ostatnia wzmianka o Sumerze i Sumerach, i dziwnym jest
to, że stało się to akurat w tym samym czasie, kiedy o kilka tysięcy kilometrów na wschód znikły miejskie
aglomeracje Mohendżo-Daro i Harappy...
Znany asyrolog Zacharia Sitchin, znany ze swych kontrowersyjnych teorii o dziejach Bliskiego Wschodu,
analizuje w swej pracy „Wojny bogów i ludzi” tabliczki klinowego pisma, które opisują
katastrofy poprzedzające zniknięcie ostatnich miast Sumeru. Wspomina się tedy w nich o
„przyjściu niewidzialnej śmierci” w kształcie obłoku gnanego „złym
wiatrem”, który to obłok przykrył całą krainę „jak płaszcz, a raczej śmiertelny całun pokrył
całe miasta”. Jego kolor był „czerwony jak słońce na zachodzie, ale przesłonił prawdziwe
słońce, a gorący dech bogów przychodzący z zachodu przenosi ciemność z miasta do miasta.”
Obłok ten powstał, jak to czytamy, z „oślepiającej błyskawicy znad Zachodnich Gór (tj. półwyspu
Synaj), na równinie, bez miłosierdzia, w bliskości morza” - tj. w pobliżu zatoki Ejlat (Izrael):
Gigantyczny żar wystrzelił ku niebu, ziemia się zachwiała, a wielcy bogowie pobledli...[35]
Mało który naród miał poetów, którzy wyśpiewywali swój żal nad jego zgubą. Nie mieli ich starożytni
Egipcjanie, dlatego że zmarli powoli, nie gwałtowną śmiercią, nie mieli ich Hetyci, bo zginęli jakby rażeni
piorunem, nie maja ich Kartagińczycy, bo Rzymianie nie dali im na to czasu, nie mieli ich Asyryjczycy ani
Babilończycy - pisze w swym nekrologu na nagrobek kultury Sumeru dr Vojtech Zamarovský w swej
znakomitej pracy.[36]
Dr Zamarovský chciał tymi słowami wyrazić to, że Sumerowie wynaleźli oryginalny gatunek literacki,
którym dramatycznie wpisali się do złotej księgi światowej literatury - były to „lamentacje”
nad zagładą swych ostatnich miast, które porównywali do ostatnich kwiatów umierającej kultury...
A te „gorzkie żale” czy „narzekania” są z pewnego względu dla nas
niezmiernie ważne. W „Lamencie nad Eridu” opisuje się miasto, które było
„zaduszone w milczeniu”. Trupy mieszkańców leżały grupami na ulicach, prawie
identycznie, jak w Mohenjo-Daro. W „Lamentacjach nad Nippur” znajdujemy coś
podobnego:
Martwi zapełniali ulice miasta, trupy leżały na jego kiedyś tak pięknych ulicach, na których za życia tak
chętnie się przechadzali - teraz wszyscy tu leżeli nieżywi...
Największym z tych elegijnych poematów, o objętości około 450 wersów, pod nazwą „Lamentacja
nad Ur” jest wedle naszego punktu widzenia nie tylko płaczem poszkodowanej ludności nad
ludźmi, przeciwko którym obrócili się ich właśni bogowie, ale także krzykiem przerażenia, rozpaczy i
bezsilności przeciwko eksplozji bomby jądrowej. Czytamy zatem:
Wtedy dobry wiatr odszedł, a na miasto spadły troski i bieda - ojciec Nannar, miasto biednym było: lud
płacze. Jego mury popękały: lud narzeka!
I dalej:
W głównej bramie miasta, która ludzie doń wchodzili, leżą trupy. Na przestronnych placach, gdzie działy
się wielkie wydarzenia - leżą zabici. Przed świątyniami, gdzie odbywały się wielkie uroczystości - leżą
stosy trupów. Krew leje się na ziemię, jak brąz i ołów do pieca. Trupy, jak owcze sadło, rozkładają się na
słońcu...
Kto się ośmielił stawić opór, ten został porażony bronią. Kto ratował się ucieczką, tego zmiotła burza.
Silny i słaby zginął w Ur. starcy, którzy zostali w mieście, ginęli w ogniu. Nawet niemowlęta w łonie swych
matek - zabrała woda, jak ryby...[37]
Krótko potem sumeryjska cywilizacja uległa naporowi Elamitów, którzy złamali jej kark. To był raczej
coup de grace - cios litości zadany umierającej krainie, przez którą przeleciał „wiatr
śmierci”, o którym piszą lamentacje.
Także w hetyckim mieście Hattushas (Hattuszas) - centrum i stolicy cywilizacji Hetytów, którego ruiny
odnaleziono w Boghazköy, leżącego w odległości około 150 km na wschód od Ankary (Turcja),
znajdujemy także ceglane ściany domów, stopione do czerwonawej masy... W tym mieście a n i j e d n a
budowla nie ostała się straszliwemu żarowi. Zapytajmy się, co takiego stało się około roku 1200 p. n.
Chr., kiedy życie tej ludnej metropolii zostało nagle przerwane wskutek jakiegoś ataku, przed którego siłą
i brutalnoscia nie uchroniły go ani grube ceglane mury, których grubość przy fundamencie wynosiła 7 m!
Hattushas nagle, z dnia na dzień, zmienił się w kupę gruzów, i dopiero po upływie kilku stuleci ponownie
zamieszkali tu ludzie, których starofrygijskie miasteczko utrzymało się aż do czasów hellenistycznych.
A co się stało kiedyś, w starożytnej Irlandii, gdzie do dziś dnia możemy na kamiennych murach twierdz
Dundalik i Ecos zobaczyć witryfikację spowodowaną gwałtownym skokiem temperatury? A to jeszcze nie
wszystko, bo coś podobnego można znaleźć na szczycie wysokiej na 616 m n.p.m. góry Tap
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
O’Noth w Aberdeenshire (Szkocja), gdzie wspaniała górska twierdza zbudowana z ogromnych
głazów zamieniła się w czarna masę, spieczoną ekstremalnie wysoką temperaturą, która była tak
wysoka, że stopiona szlaka skalna spływała promieniście ze szczytu i tężejąc tworzyła sople na kształt
stalaktytów. (!!!)
Agnosco veteris vestigia flammae - poznaję ślady wielkiego ognia - mówi kartagińska królowa Dydona w
wergiliuszowskiej „Eneidzie”, a te słowa powiedziane w innym czasie i innym miejscu,
doskonale pasuja do naszej zagadki. Pradawne fortyfikacje (przez kogo i przeciwko komu zbudowane?)
były zniszczone nagłym i silnym pulsem udaru termicznego - przy czym witryfikacja, czyli zeszklenie
kamienia, przebiegała o d g ó r y - są rozsiane na całym terytorium Wysp Brytyjskich, a także we Francji
i Niemczech.
Zwitryfikowane powierzchnie kamienne możemy zobaczyć także w inkaskiej twierdzy Sacsayhuaman nad
dzisiejszym Cusco, około 4.000 m n.p.m. w południowych Andach Peruwiańskich. Tutaj poza udarem
termicznym działała jeszcze jakaś nieznana siła, która wyrwała ze ścian bloki kamienne, i ułożyła na
stosy, jak pudełka zapałek.
W 1898 roku, opublikowałem apologię katastroficznej teorii przeciwko krytyce niektórych autorów,
którzy czerpali korzyści z hołdowania marksistowsko-leninowskiemu światopoglądowi. Polemika ukazała
się w grudniu 1989 roku, co przysporzyło mi kupę problemów, a które nic nie straciły ze swej aktualności
aż do listopada 1997 roku. Przez te osiem lat moje argumenty nic nie straciły ze swojej wagi, pozwolę
sobie tedy zacytować cały mój artykuł en block:
Atomowy atak na Sacsayhuaman?
Dr Ludvik Souèek w swej książce „Tu¹eni stinu” pokazuje artefakty po straszliwych
katastrofach - jądrowych wybuchach w dawnej historii. Wskazuje on na m.in. nadtopione mury obronne
stolicy Hetytów - Hattushas, mury prawiecznych twierdz w Irlandii, zeszklone powierzchnie ogromnych
głazów w górskiej twierdzy Sacsayhuaman...
Zdenìk Kukal i Jaroslav Malina w książce „Zmierzch magów”[38] maja wszak inny pogląd
na tą sprawę:
Takie znaleziska archeolodzy znajdują bardzo często. Idzie tu o resztki spalonych obiektów, co wykazano
doświadczalnie. Jak się obłoży kamienne mury szczapami drewnianymi i zapali, to może się roztopić
nawet kamień. I tak np. mur obłożony kłodami drewnianymi zostanie po ich spaleniu dosłownie
zeszklony. To są znane rzeczy - archeolodzy angielscy przeprowadzili podobne eksperymenty 50 lat
temu, a radzieccy - 15 lat później...[39]
W innej pracy Maliny znajdujemy podobną informację:
Od czasu do czasu są znajdowane mury obronne, fortyfikacje, bastiony, itp., które zbudowano z
kamienia gładzonego, a które tak wyglądają, jakby były zeszklone. I tak wynika pytanie, czy kamień
może być stopiony przez zwyczajny płomień. Odpowiedź na to pytanie uzyskali przed pół wiekiem
brytyjscy archeolodzy. Zrobili oni model muru obronnego, jakie były stawiane w epoce żelaza w Irlandii i
Szkocji. Ściany muru zbudowali z kamienia ciosanego poprzekładanego drewnianymi legarami oraz
spojonych gliną z szutrem bazaltowym. Potem model ten obłożono z e w s z y s t k i c h s t r o n
drewnem i podpalono. Po trzech godzinach mury popękały, a wnętrze rozżarzyło się do czerwoności, zaś
spodnie warstwy bazaltu i gliny spiekły się i zeszkliły, że przypominały dość dokładnie masę kamienną
znajdowaną w okolicach twierdz.[40]
Wyżej wymienieni krytycy: Kukal, Malina i Malinová na bazie wyników tego eksperymentu próbują obalić
hipotezę dr Souèka twierdzącą, że to właśnie wybuchy jądrowe lub termojądrowe doprowadziły do
witryfikacji skał i murów dawnych celtyckich twierdz.[41]
Z ich poglądami możemy polemizować. W 1888 roku, archeologiczny triumwirat: Human - Winter -
Luschan odkrył w okolicach dzisiejszej wsi Boghazköy mury warowne stolicy Hetytów. Grubość murów
hetyckiego miasta Zindżirli wynosiła aż 4 m. Trudno sobie wyobrazić, by 4-metrowej grubości mur został
stopiony dzięki podpaleniu kawałków drewna czy wiązek chrustu!!!
Podobna sytuacja czeka nas, kiedy będziemy analizowali stopienie murów inkaskiego Sacsayhuaman,
leżącego na wysokości 4.000 m n.p.m. ... Budowa twierdzy zaczęła się za panowania Inki
Yupanque’ego, a ukończona została za panowania Inki Huayana Capaca. Kamienne bloki trzech
wałów są do siebie idealnie dopasowane, a największy z nich ma więcej, niż 60 m3 i waży 150 ton!
I jak się wam t e r a z przedstawia hipoteza o wiązkach chrustu?
No, ale żeby powierzchnia takich głazów mogła się zeszklić, to potrzeba było kilkaset ton drewna
naniesionego i położonego na murach. Gdzie go zbierzemy?...
Rzecz bowiem w tym, że roślinność na płaskowyżu Altiplano jest bardzo uboga - wysokogórska - i n i g d
y nie była ona bogata! To naukowy pewnik! Vaclav ©olc tak o tym pisze:
Tutaj prawie nic nie rośnie. Zielone są jedynie poletka Indian w dwa miesiące po zakończeniu się pory
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
deszczowej - potem już niczego nie ma, jeżeli nie liczyć długiej i szorstkiej trawy, i od czasu do czasu
kępek ostów.[42]
I co? - na El Dorado to-to nie wygląda?
I jeszcze jedna obiekcja natury - rzekłbym - militarno-organizacyjnej - otóż jej zdobywcy musieliby
wnosić paliwo po stromych stokach 4.000-metrowej wysokości płaskowyżu, w rozrzedzonym powietrzu,
pod nieustanną ulewą strzał kamieni i innych pocisków obrońców. Jak oni to zrobili? Nie byliby w stanie
nawet dojść do podnóży murów obronnych twierdzy. Nie mówiąc już o takim drobiazgu, ze w twierdzy
wody było pod dostatkiem, a jedna z wież - zwana >>Okrągłą<< miała własne, autonomiczne od sieci
wodnej Sacsayhuaman, źródło!
Jak widać „wyjaśnienia” podane przez „krytyków” souczkowskiej teorii są
zupełnie nieprzekonywujące i naiwniejsze od nienaukowych teorii. Mam wrażenie, że podobne argumenty
pióra różnych poważnych badaczy wydają się być jedynie parodią naukowych hipotez, usiłujących
wyjaśnić to, co niewyjaśnione. Złożoność tej problematyki w całej jej rozciągłości najlepiej wyraził
rosyjski badacz Władimir Kuzmiszczew w swej książce „Złote państwo Inków”[43], w
której pisze on tak:
Jakiż był zamiar architekta budującego tą twierdzę, jeżeli nie ukazanie wielkości Inków? Jak to możliwe,
że Inkowie, którzy dziś nas zadziwiają swym praktycyzmem, doprowadzonym do perfekcji, iż stał się on
prawem życia codziennego, zgodzili się na jego realizację? Synowie Słońca z Tawantinsuyu mieli dość
wrogów za granicą Imperium Inków, przede wszystkim w czasach Pahakutiego i Tupaca Inki Yupanki.
Było dosyć także i tych, którzy uprzejmie wątpili w historię Synów Słońca, którą Inkowie tak usilnie
propagowali. I nie od rzeczy byłoby zadać pytanie przeciwko jakim broniom, przeciwko jakim wojskom
postawiono gigantyczne mury Sacsayhuaman?...[44]
W roku 1867, amerykański pisarz Mark Twain (1835-1910) opisał resztki świątynnej wieży w Borsippa:
... osiem okrągłych stopni-tarasów, z których dwa stoją do dziś dnia - gigantyczna budowla z cegieł,
która zapadła się po trzęsieniu ziemi, spalona i na pół stopiona piorunami rozgniewanego boga.
Ruiny tej budowli, jak możemy przypuszczać, są stopione nie tylko od zewnątrz, ale także w środku.
Badacz E. Zehren do tego dodaje:
Nie można wyjaśnić tego, skąd się wziął taki silny żar, który nie tylko wyżarzył, ale i r o z t o p i ł setki
palonych cegieł i wyżarzył całe wnętrze wieży, które jest teraz jedną masą przypominającą stopione szkło.
À propos szkła - jak już jesteśmy przy szkle - w kairskim muzeum znajduje się fragment tzw.
„libijskiego szkła”, które powstało wskutek stopienia piasku kwarcowego. Znaleziono je w
odległości 800 km na pd-zach. od Kairu, na powierzchni 136 x 56 km i podejrzanie podobne jest do
zielonkawego szkliwa, które powstało w wyniku wybuchów jądrowych na amerykańskim poligonie
atomowym w Nowym Meksyku!
Wspomniany już tutaj inż. Ivo Wiesner twierdzi, ze wytworzenie takiej szklanej płyty o powierzchni
7.500 km2, którą znaleziono na Pustyni Libijskiej, pochłonęłoby aż 2,6 mln ton ropy naftowej, co
odpowiada energetycznemu ekwiwalentowi eksplozji bomby termojądrowej o wielkiej mocy:
Bilans energii wskazuje jednoznacznie, że zeszklenie takiej ilości piasku kwarcowego na tak wielkiej
przestrzeni nie da się wyjaśnić inaczej, jak użyciem broni jądrowej[45].[46]
Fragmenty niezwykłych informacji, z którymi się zetknęliśmy się i jeszcze się zetkniemy na stronicach tej
książki, tworzą wielce zajmującą mozaikę, wedle której granica czasowa używania czy też nie używania -
jak kto woli - broni jądrowej, cofa się do dalekiej przeszłości. Do tego puzzla możemy dołączyć jeszcze
informację podaną przez egipski dziennik „Al-Ahram” z dnia 18 maja 1992 roku. Pisze się
w niej, że zaproszono do Egiptu specjalistów, którzy mieli prześwietlić niektóre staroegipskie mumie
przed renowacją, która jej miała uchronić przed skutkami zmian temperatury w magazynach Muzeum
Egipskiego w Kairze. Radiolodzy przy tym stwierdzili szokującą rzecz, a mianowicie niektóre z
najstarszych mumii były... radioaktywne! Kiedy przeniesiono je do sali z aparaturą rentgenowską,
umieszczone w niej liczniki G-M zaczęły trzeszczeć, co oznaczało, że mumie promieniowały![47]
Od tego był już tylko jeden krótki krok do hipotezy prof. Saida Sabita z Fakultetu Medycyny w Kasr al-
Ejni głoszącej, że starożytni Egipcjanie używali przy mumifikacji zwłok źródeł promieniowania
jonizującego, co zapobiegało zniszczeniu mumii wysokich dostojników egipskich...[48]
I tutaj zbliżamy się do końca naszych rozważań na temat BMR, które w starożytnych Indiach nazywano
Brahmashiras czy Brahmadanda, w Ameryce Południowej - Mashnak, w sumeryjskich mitach - miecz
bogów, zaś w celtyckich legendach - Oko Balora. Pisałem o straszliwych broniach, które dawały ogień
mogący spalić trzy światy i porównywano je do płomieni, które pożerają Wszechświat w mgnieniu oka j e
g o k o ń c a ![49]
Jak nazwalibyśmy ją dzisiaj?
Atom owa? Termojądrowa? Neutronowa?
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Rozdział II - BLENDA URANOWA W CELTYCKIM GROBIE?
Materiał rozszczepialny w starej mogile? - Wykopaliska pod nadzorem armii? - Na tropie zagadkowych
mundurów - Tajemniczy przedmiot z podziemi - Wizyta w mieście - Nic, tylko fatamorgana...
Poul Anderson w jednej ze swych książek pt. „Guardians of Time” (Nowy Jork 1991),
opisuje wydarzenia, które miały swe miejsce ponad sto lat temu. Londyński „Times”
poczynając od 15 czerwca 1894 roku przez kilka dni donosił o tym, co wydarzyło się w Addleton, w
którym rozkopano tajemniczy grób.
Addleton, to miasto w hrabstwie Kent, które powstało z jakobińskiego osiedla, na którego terenie
znajdowała się porośnięta trawą mogiła z nieokreślonej epoki. Miejscowy właściciel zamku Lord of
Wyndham należał do tych archeologów-amatorów, w których bogate było całe XIX stulecie. Wraz ze
swym kolegą, ekspertem z British Museum - Jamesem Rotheritem postanowili rozkopać ten grób i
zobaczyć, co w nim było. Wiadomo tylko, że nie znaleźli wiele. Skromny osteologiczny materiał w postaci
kilku ludzkich i końskich kości, zardzewiałe przedmioty ozdobne i broń, a wszystko z to V wieku n.e. W
więcej niż tysiącletnim pyle i prochu czekał o wiele bardziej interesujący artefakt - była to mała,
niebieskawo lśniąca metalowa skrzynka, po otworzeniu której znaleziono w jej środku ciężkie,
połyskujące, metalowe gruzły, które wyglądały, jak aliaż złota ze srebrem. Znalezisko było wybornie
zachowane.
Lord z Addleton wkrótce poważnie zachorował, zaś Rotherhit - który mniej miał do czynienia z tym
artefaktem - też, z tym że lżej. Kiedy Wyndham po krótkiej i ciężkiej chorobie zmarł 25 lipca z objawami
zatrucia, podejrzenie padło na Rotherhita, jednakże jego rodzina wynajęła detektywa, który udowodnił to,
że ta właśnie kupka dziwnego metalu wydawała z siebie śmiercionośne promieniowanie. Nikt tego nie
rozumiał, ale na wszelki wypadek tajemnicza skrzynkę wrzucono do głębokiego kanału.
Wyjaśnienie tego przypadku przyniosło w roku 1894 Scotland Yardowi znaczne trudności. Antoine Henry
Becquerell odkrył zjawisko radioaktywności dopiero w dwa lata po opisanych wydarzeniach, zatem nie
dziwota, że promieniowanie mogło zabić nieprzygotowanego nań człowieka...
I chociaż wydarzenia te wydają się być tylko fikcją literacką, to historia odnotowała kilka wydarzeń
niepokojących i niepokojąco podobnych do tego znaleziska rudy uranu w celtyckim grobie. Wspomnijmy
tylko zagadkowe zgony uczonych biorących udział w badaniu grobu faraona Tutenchamona w 1923
roku[50], czy informacje o „uranowym szlaku” wiodącym przez Europę w ciemnych
czasach Średniowiecza, po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego na równi ze szlakami żelaznymi,
miedzianymi, jantarowymi i innymi.[51]
W czasach wędrówek ludów i ekspansji barbarzyńców ze wschodu Europy, zapotrzebowanie na metal
pokrywano ich wydobyciem w kopalniach odkrywkowych. O kopalniach rud żelaza już wspomina Gajusz
Juliusz Cezar w „Belli Gallico”, gdzie pisze on w związku z wydarzeniami przed Awarykiem -
gdzie Gallowie używali sztuki górniczej do wspierania rzymskiej sztuki oblegania miast:
... et aggere cuniculis subtrahebant, eo scientius, quod aput eos magnae sunt ferrariae atque omne
genus cunicolorum notum atque usitatum est…[52]
Inne źródła wspominają o znalezieniu śladów prac górniczych we Francji, co dowodzi m.in. faktu, że w
niektórych miejscach Celtowie wydobywali rudy współczesnymi nam sposobami, i tak np. o sztolniach
Camp d’Affrique k./Nancy pisał J. Moreau w „Die Welt der Kelten” (Stuttgart 1958).
Innym ośrodkiem wydobywczym był Hèrauklt w Masywie Centralnym, gdzie tradycje wydobywcze zaczęły
się przed połową pierwszego tysiąclecia przed Chrystusem, zaś w czasie pomiędzy 3 a 1 tysiącleciem
p.n.e. wydobywano rudę w sztolniach Roc de la Balme, Aigues-Vives, Vélieux, Mailhac.[53]
W innych miejscach rudy żelaza wydobywano odkrywkowo w różnych miejscach Europy - m.in. w
okolicach Michelberg k./Kelheim, gdzie wydobywano limonit jeszcze w Średniowieczu[54].[55]
O tym, że Starożytność znała rudę uranową świadczą także początki prac wydobywczych w czeskim
Jáchymovie. Kopalnie powstały w XVI wieku, jako trzecie po Jihlavie i Kutnej Horze. Do zorganizowanego
wydobycia doszło w roku 1516, kiedy to hr. von Schlick w z n o w i ł prace wydobywcze w p r a s t a r e j
już wtedy (!!!) sztolni w osadzie Konradesgrün. To właśnie tutaj, w Górach Kruszcowych, górnicy natrafili
także na czarna warstwę mazi barwy smoły. Przez więcej, niż 200 lat był to dla nich tylko „smolny
kamień” - smoleniec, który zwiastował im obecność rud srebra i był minerałem służącym do
wypełniania wyrobisk, albo... uszczelniania szpar w ich chatach!
W 1789 roku, minerał ten stał się przedmiotem badań Martina Klaprotha, który przyporządkował go
planecie Uran, zgodnie z formułą Herschela.[56] Z wykryciem promieni X i odkryciem naturalnej
promieniotwórczości rud uranu[57] przez Henry’ego Becquerella, pojawiła się konieczność
wydobycia smółki uranowej. W Jáchymovie zaczęto produkować rad (Ra), która to produkcja w roku
1939 stanowiła aż 1/3 światowej produkcji tego pierwiastka. W czasie hitlerowskiej okupacji, w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Jáchymovie Niemcy chcieli zbudować „stos atomowy”, w którym paliwem miała być
tamtejsza ruda uranowa, rafinowana i wzbogacana przez firmę „Degusa”. I takjuz na
początku lat 40. uran stał się surowcem strategicznym, jednym z najważniejszych pierwiastków
używanych przez naszą cywilizację.
Jak widać, już cywilizacja na technicznym poziomie Celtów była w stanie wydobywać i przetwarzać rudę
uranu... Oczywiście wcale nie musimy sobie tutaj wyobrażać jakiś prymitywny reaktor jądrowy
zbudowany w lesie za granicą Cesarstwa Rzymskiego, gdyż jego eksploatacja mogła mieć elementarny
charakter. Narody Starożytności miały wiedzę na temat letalnego dla organizmów żywych działania
promieniowania jonizującego i nie musiały niczego wiedzieć na temat fizycznych podstaw tych procesów.
Wystarczyło, że obserwowano dokładnie zwierzęta i pracujących w kopalniach niewolników, by stwierdzić
śmiercionośne działanie promieniowań: α, β, γ czy X... Rozdrobniona ruda uranu czy
toru mogła stac się jednym ze środków mogących utrzymać w stanie nienaruszonym ciało znamienitego
zmarłego, zaś promieniowanie mogłoby porazić także każdego, kto naruszyłby cielesną powłokę i
materialne wyposażenie nieboszczyka, co było o wiele bardziej skuteczne i zdradliwsze od trucizn i innych
zabezpieczeń...
W związku z tym, przeczytanie dalszego tekstu w tym rozdziale może być inspirujące. Zestawiłem ten
tekst z wycinków lokalnej, koszyckiej prasy i własnych notatek z lata 1996 roku.[58] A oto ten niezwykły
materiał:
WYKOPALISKA POD NADZOREM ARMII?
(Ko¹ice, piątek, 9 sierpnia 1996 roku, godzina 02:30)
- Przybądźcie niezwłocznie na ulicę Hlavną, do wykopów, coś się tam dzieje - jest tam cała kupa policji!!!
- odezwał się z telefonu dyżurnego redaktora „Veèernika” nieznajomy głos. O drugiej
godzinie, to wszystko przypomina kiepski humor, ale lojalność wobec swej profesji nie pozwala się
odwrócić rasowemu dziennikarzowi plecami do sensacji i mała grupa reporterów dociera do budynku
byłego TUZEX’u[59] o godzinie 02:20.
- Co tutaj robicie?! - szczeknął do nich jeden z policjantów, którzy otaczali wykop. Redaktorzy okazują
mu legitymacje prasowe i chcą się widzieć z kimś kompetentnym, kto objaśniłby im, o co właściwie tutaj
chodzi. Jeden z dwóch facetów stojących przy wykopie, ubrany po cywilnemu, po cichu rozmawia z
drugim, który jest ubrany w polowy mundur maskujący z dystynkcjami pułkownika.
- Spadajcie stąd, ale już - zwraca się do patrzących na nich dziennikarzy - Bo jak się coś wam stanie, to
już wasza rzecz, ale nam tu problemów nie będziecie robili!...
Dziennikarze taktycznie odchodzą poza kordon i obserwują policjantów odganiających od wykopu ludzi,
którzy właśnie wyszli z pobliskiego baru, a potem wpadli do wykopu.
O godzinie 02:38 przyjeżdżają dwie ciężarówki, które swym wyglądem przypominają ambulanse
bankowe do przewożenia pieniędzy. Wyskakują z nich ludzie w ochronnych ubiorach i całkowicie blokują
wykop. Kilku z nich pod przewodnictwem cywilów schodzi w dół i znika w podziemiach.[60]
O godzinie 03:47 żołnierze wynoszą z wykopu lśniący, metalowy przedmiot w kształcie walca, długi na
1,5 m, ładują go do ambulansu i odjeżdżają w kierunku ulicy Pribilinova. Z wykopu słychać jeszcze
dobiegający szczęk narzędzi, a zaraz potem wychodzą z niego inni żołnierze, którzy zabierają się drugim
ambulansem. Po ich odjeździe w wykopie nie widać niczego podejrzanego, wszystko wydaję się być w
porządku. Po chwili odjeżdżają radiowozy policyjne.
Skoro nie udało się dowiedzieć niczego na miejscu, poszukiwania dziennikarzy trwają dalej. Między
innymi redakcja telefonuje do rzecznika prasowego Komendy Miejskiej policji w Koszycach, który odsyła
ich z kolei do Grupy Prewencji Kryminalnej w tym mieście. Tam jednak też nie uzyskują żadnej informacji
o tym wydarzeniu - ich rzecznik prasowy wie jedynie to, że na Hlavnej działała jedynie policja
municypalna[61], która zatrzymała jakiegoś bezdomnego.
- Rzecz jest w stadium śledztwa i nie można niczego podać do wiadomości publicznej. Spróbujcie się
dowiedzieć czegoś w Policji Municypalnej - słyszą przyjacielską radę.
Zapytany o zajście na Hlavnej oficer operacyjny Policji Municypalnej w Koszycach odpowiada, że nie ma
żadnej wzmianki w dokumentach o jakimkolwiek działaniu policji w rejonie wykopów. Kolejną instytucją,
którą „Ko¹icki Veèer” indaguje o incydent jest oficer prasowy Ministerstwa Obrony. Ten zaś
przekazuje pytania redakcji do Wydziału ds. Kontaktów ze Społeczeństwem Sztabu Generalnego
Słowackiej Armii, którego przedstawiciele mieli się telefonicznie skontaktować z dziennikarzami. Tak się
jednak nie stało i Sztab Generalny nie zwołał konferencji prasowej. Sprawa miała swój ciąg dalszy w
poniedziałek.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
NA TROPACH ZAGADKOWYCH MUNDURÓW
(Ko¹ice, poniedziałek, 12 sierpnia 1996 roku)
A dalej było tak, jak w serialu „Z Archiwum X”.[62] Poniedziałkowy numer
„KV” przyniósł wyjaśnienie Sztabu Generalnego Słowackiej Armii, które dotyczyło
piątkowych wydarzeń. Wedle wydanego komunikatu:
Żołnierze Słowackich Sił Zbrojnych w tym, czasie nigdzie nie byli (na miejscu opisywanych zdarzeń) ani
nikt nawet nie zwracał się do nich o pomoc w takim przypadku.
Zdaniem autorów tego >>wyjaśnienia<<, mogło chodzić o żołnierzy jednostek wojskowych podległych
MSW, jednakże - jak oznajmił natychmiast rzecznik prasowy MSW - żadna jednostka wojskowa podległa
MSW w policyjnej akcji nie uczestniczyła.
Przez całe przedpołudnie dyskutowałem na ten temat z kolegami ze Wschodniosłowackiego Muzeum. W
przerwie wyskoczyłem na filiżankę kawy i posłuchałem kilku ciekawych rozmów, jednakże żaden z moich
kolegów nie był mądrzejszy ode mnie.
- Cóż to takiego - myślałem - wykopali nieopodal koszyckiej katedry i to tak tajnie, że nawet najbardziej
kompetentni i poinformowani archeolodzy i historycy sztuki nie mają pojęcia o tym, co to właściwie było?
Informacyjnej blokady nie przełamali nawet pracownicy Urzędu ds. Zabytków miasta Koszyce, którego
dyrektor kategorycznie oświadczył:
- Proszę mi wybaczyć, ale nie mogę panu nic powiedzieć, ani pańskim kolegom. Niczego mi nie wiadomo
na ten temat!
Jego odmowa zaskoczyła nieco tych, którzy śledzili rozwój wypadków. Również próby uzyskania w
Muzeum jakichś informacji spełzły na niczym, zaś już na ulicy jeden z kopiących na Hlavnej powiedział mi:
- Są tam jakieś stare groby: pełno kości i śmieci, a wszystko przegniłe. Ludzie gadali o jakimś drugim
wejściu i o tym, że byśmy się bardzo zdziwili. Ale dlaczego? - tego nie wiemy. No, a potem, na drugi
dzień, tamci pracownicy nie przyszli do pracy, bo byli chorzy.
Te ostatnie informacje pasowały - jak się zdaje - do krążących po mieście plotek, iż dwóch robotników,
którzy odkopali dziwną skrzynkę - nie przystąpiło następnego dnia do pracy ze względu na zły stan
zdrowia. Zresztą inni zagadnięci przeze mnie pracownicy nie byli rozmowniejsi.
-Niech pan da mi spokój i wynosi się stąd. Niczego nie wiem! - łopata w ręku jednego z nich wykonała
ruch mówiący więcej, niż tysiąc wypowiedzianych słów...
Dziennikarze postanowili odszukać dwóch robotników, którzy nie zgłosili się do pracy z powodu choroby,
a którzy ponoć odnaleźli tajemniczą skrzynkę. Jednego nie było w domu - a przynajmniej na pukanie i
dzwonienie do drzwi nikt nie reagował, zaś u drugiego, który mieszkał w pobliskiej miejscowości Furèa,
zastano młodą kobietę, która powiedziała krótko:
- Wynoście się! Dajcie nam spokój! Mamy dość kłopotów bez was! Jego nie ma w domu!!!
Wkrótce potem, „KV” podał, że wedle dobrze poinformowanego źródła, które pragnęło
zachować anonimowość, w szpitalu wojskowym hospitalizowano dwóch cywilów, a potem trzech żołnierzy.
Wszyscy - cała piątka - była nieprzytomna, a nie ranna, tzn. na ich ciałach nie znaleziono żadnych
obrażeń zewnętrznych. Natychmiast ich odizolowano i dopuszczono do nich jedynie wybranych lekarzy.
Większości z nich jeszcze nie widziałem. Po kilku godzinach gdzieś ich ze szpitala wywieziono, zdaje się,
że na lotnisko.
Komendant Wojskowego Szpitala Sił Powietrznych ustosunkował się negatywnie do tej informacji:
- Nic mi nie wiadomo o hospitalizacji większej grupy osób w moim szpitalu, ale w piątek przyjęto u nas
jednego żołnierza w stanie nieprzytomności. Nie mam pojęcia, czy to podpada pod was przypadek.
Takie właśnie oświadczenie przekazał on „KV”.
ZAGADKOWY PRZEDMIOT Z PODZIEMI
(Ko¹ice, wtorek, 13 sierpnia 1996 roku)
Punkt zwrotny w rozwoju wydarzeń rozgrywający się wokół dziwnego incydentu następuje we wtorek, 13
sierpnia, w godzinach rannych. W tym czasie na prywatny numer telefonu red. Arpada Soltezsa dzwoni
ponownie ten sam osobnik, którego głos wezwał do wykopów dziennikarzy w nocy 9 sierpnia. Nieznajomy
mówi:
- jeżeli się nie boicie, to zaprowadzę was na miejsce, w którym kopali ci dwaj pod Hlavną. Pokażę wam
to drugie wejście, ale możecie mieć z tego cholerne kłopoty, o jakich się wam nawet nie śniło...
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
W porze obiadowej reporter i fotograf redakcji spotykają się z tajemniczym informatorem.
- Moje nazwisko? - reaguje na pierwsze pytanie - po co wam ono, czemu mnie pytacie o takie bzdury.
Jak coś będziecie chcieli widzieć, to powiem wam sam!
Nie rzucający się w oczy 40-latek, który nikomu się nie przedstawił, prowadzi ich w stronę jednego z
budynków w historycznej części centrum Koszyc. Dom niezbyt stary i niezbyt nowy stoi na wiekowych
fundamentach. We trójkę wchodzą do piwnicy, a z niej przez wykuty w ścianie otwór do podziemi. Na
podłodze tunelu, którym się poruszają, leżą powyginane i przerdzewiałe resztki okuć do drzwi. Po
przebyciu jakichś 50 m, ekipa dociera do znajdującej się na końcu tunelu piwniczki o rozmiarach 5 x 8 m.
Po prawej stronie widać wysoki na metr stos ludzkich kości, w rogu stos samych czaszek, natomiast w
drugim końcu pomieszczenia znajduje się wejście do dalszej części podziemi i tunel.
- Tunel prowadzi do wykopów na Hlavnej - nieznajomy przewodnik wskazuje na ciemny wylot korytarza -
Na waszym miejscu nie dotykałbym niczego - dodaje.
W ciemnym pomieszczeniu trudno jest się poruszać i orientować - jedynym źródłem światła jest mała
elektryczna lampka i czasem błyski flesza. Mężczyzna wskazuje na wysoki na jakieś 10 cm postument w
przeciwległym końcu salki. Według jego słów, stała na nim mała metalowa skrzynka o długości 1,5 m z
obłymi kantami i rogami.
- Wyryto na niej znak ryby[63] i jakiś napis - komentuje - Drobnymi literkami łacińskimi, ale nie po
łacinie. Również nie po niemiecku czy w jakimkolwiek współczesnym znanym języku. Pracowaliśmy nad
tym kilka lat.[64] (!!!) Ale niczego nie udało się nam odkryć. Co znajdowało się w skrzynce, tego nie
wiem, bo nie potrafiliśmy otworzyć jej wieka bez naruszania, ale nie mieliśmy po temu żadnych
możliwości technicznych. Musimy już wracać.
Po wyjściu na Hlavną nasz cicerone szybko oddala się i znika w tłumie. Nie odpowiedział na ani jedno
pytanie o swą tożsamość, zawód i owo zagadkowe „my”... Na pożegnanie powiedział
jedynie:
- Pokazałem wam to tylko dlatego, że skoro zajęli się tym specjaliści, to musi to być jakieś szczególne
paskudztwo. Według tego, jak oni postępowali widać, że doskonale wiedzieli, co znaleźli. Kto wie zresztą,
może doskonale wiedzieli, czego szukają?... Nie chciałbym, żeby ta rzecz uległa zapomnieniu, mimo tego,
że mam własna opinię o dziennikarzach...
Nadal byliśmy skazani na domysły. Kiedy dostaliśmy na biurko gazetę, spróbowałem się dodzwonić do
redaktora naczelnego - mogłem sobie odpuścić. Powiedziano mi, że: Szef jest od kilku dni na urlopie...
WIZJA LOKALNA
(Ko¹ice, środa, 14 sierpnia 1996 roku)
Po kilku nieudanych próbach uzyskania jakichś sensownych informacji, pełen niesmaku, otworzyłem
drzwi mojego biura. Wydarzenie, które rozegrało się niemal na naszych oczach wydawało mi się tak
nieprawdopodobne, jak historia z radioaktywną trumna w celtyckim grobie, o którym pisano w książce
Andersona.
Ponownie zabrałem się za wertowanie wszystkich gazet, zastanawiając się nad wariantami rozwiązania
tego problemu. Czyżby była to li tylko mistyfikacja???
Jeszcze raz otwieram gazetę z poprzedniego dnia i podkreślam tytuły informacji, które już przeczytałem.
Znajduję doniesienie o prezentacji projektu „Bezpieczne Koszyce”, w trakcie którego
doszło do spotkania mera miasta z komendantami policji państwowej i municypalnej. Mer po wysłuchaniu
raportów o stanie przestępczości kryminalnej w poszczególnych rewirach miasta, odniósł się także do
dziwnego znaleziska na Hlavnej. Zgromadzonym oficerom policji oświadczył:
Skoro nie znaleźliście tego, o czym pisze miejska prasa, to znaczy, że wasi funkcjonariusze spali na
służbie. A skoro oświadczacie, że nie macie z tym nic wspólnego, to oznaczałoby, że mamy znów jakąś
©t.B.[65]- która działa na terenie miasta bez wiedzy policji.
Po przeczytaniu tych linijek, hipotezę o kaczce dziennikarskiej mogłem odesłać spokojnie do lamusa.
Biorąc pod uwagę to, co powiedział mer miasta, dyrektor Urzędu ds. Zabytków i inni oficjele, dziwnym się
wydaje to, ze nikt nie wytoczył całej koszyckiej prasie sprawy sądowej o zniesławienie wysokiego
urzędnika państwowego i instytucji, co powinno nastąpić właśnie w przypadku kaczki dziennikarskiej -
nieprawdaż? Poza tym trudno zrozumieć, dlaczego o wydarzeniach tych milczy konkurencyjny dziennik
„Korzo”, który od tego czasu wielokrotnie nie zdołał uprzedzić redaktorów
„KV” w pościgu za sensacjami czy aferami...
Razem z dyrektorem muzeum udajemy się osobiście w stronę wykopów w średniowiecznej części miasta.
Ulica Hlavná wygląda jak po ciężkim bombardowaniu: wszędzie dziury i leje przykryte małymi mostkami.
Ogłuszeni łomotem świdrów pneumatycznych zmierzamy w kierunku domów, w których - jak
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
podejrzewamy - znajduje się wejście do podziemi.
Przechodzimy po wysepkach gładkiego asfaltu, zaglądamy do jam, w których widać resztki starodawnych
murów i umocnień, korytarzy oraz tuneli. Ponieważ zaczyna padać, po błotnistych kałużach podchodzimy
do domu, w którym może znajdować się wejście do podziemi. Wejście jest zamknięte, przed nim pracują
mężczyźni w roboczych kombinezonach, nieopodal stoi kilku policjantów, którzy ostrzegają, że nie wolno
tam wchodzić.
Decydujemy się obejść dom od tyłu i spojrzeć do wykopu z drugiej strony ulicy. Przechodzimy kilkaset
metrów wzdłuż ulicy Vratnej. Z wykopu za drewnianą barykadą z zakazem wstępu podnosi się mężczyzna
w żółtej kamizelce. Macha do nas rękami. Nie zwracamy nań uwagi i idziemy dalej.
- Stójcie! Dalej zabronione!!! - drze się. Zawracamy do muzeum.
Tego dnia „KV” opublikował wyniki przeprowadzonej wśród mieszkańców ulicznej sondy
na temat tajemniczego znaleziska. Kilku mówiło o niewypałach z czasów II Wojny Światowej, inni o
tajnych materiałach. Jedno dla tych wypowiedzi było wspólne - rozmówcy mówili bardzo mało - albo
dlatego, że nic nie wiedzieli, albo byli zastraszeni...
Po obiedzie spotkałem się ze znajomym dziennikarzem, który swego czasu pracował dla dziennika
„Nový èas”, a obecnie jest zatrudniony w „Korzo”. Ów „łowca
afer” stwierdził, że (uwaga! uwaga!) t a s p r a w a g o n i e interesuje (sic!!!) - i rozwodził się nad
spotkaniem z dyrektorem jakiejś fabryki. Całkowicie już zdezorientowany kupuję dla porządku także
„Korzo”, ale na próżno szukam w nim choć wzmianki o znalezisku. Ani słowa!!! Mój
znajomy „łowca afer” pisze natomiast o... podlewaniu miejskiej zieleni![66]
Wracając do muzeum intensywnie rozmyślam o wszystkich tych osobliwych wydarzeniach. Istnieja dwie
możliwości, jak ta cała historia może się skończyć: pierwsza - „KV” odwoła wszystko i nikt
już nie dojdzie, czy stało się to pod naciskiem władz miejskich, armii czy MSW... Druga - że
„KV” niczego nie odwoła i sprawą zajmą się odpowiednie władze.
FATAMORGANA
(Ko¹ice, piątek, 15 sierpnia 1996 roku)
„KV” odwołuje wszystko, co napisał był wcześniej. Tekst tego dementi tak dalece
odróżniał się od poprzednich na ten temat, że moje (i nie tylko moje) podejrzenia, że jest to kamuflaż
mający uspokoić opinie publiczną, graniczą z pewnością. Żeby było jeszcze ciekawiej, tego samego dnia
„Korzo” pisze o... śmiercionośnej skrzynce wykopanej przy ulicy Hlavnej!!!
Po wszystkich tych wydarzeniach mało kto już wierzy w prawdziwość tego dementi. Ciekawe jest to, że
nikt nie mówi o mistyfikacji. Jeżeli to zresztą miała być mistyfikacja, to kogo winić za szerzenie
alarmujących pogłosek?
Dzisiaj, kiedy od tej całej afery upłynęło kilka miesięcy, nadal nie wiadomo, co ją wywołało. Nabieramy
natomiast coraz większej pewności, że najlepszym sposobem ukrycia czegoś jest
„przykrycie” tajemnicy jeszcze większą tajemnicą - zgodnie z rzymską zasadą: Ridiculum
arcifortius et melius magnas plerumque secat res. A już najskuteczniejszą bronią dla tych, którzy chcą
cos ukryć za zasłoną tajemnicy jest wyśmianie problemu i jego realności. Jakże dobrze znamy tą metodę
chociażby z historii badań fenomenu UFO!
Dla mnie ten incydent tu zrelacjonowany był nauczką i wskazaniem, jak tworzą się zagadki - i nie
dotyczy to tylko tajemniczego radioartefaktu z Koszyc, ale także Arki Przymierza[67], zwłok z Roswell,
czy jak wolicie radioaktywnej trumny, którą być może jutro ktoś znajdzie w celtyckiej mogile,
słowiańskim kurhanie czy egipskiej piramidzie...
Życie dopisało zakończenie tego rozdziału i to całkiem nieoczekiwanie. Jak podały światowe agencje, w
dniu 9 grudnia 1997 roku nieoczekiwanie na Grenlandię spadł meteoryt o masie około 1 mln ton, którego
energia uderzenia wynosiła mniej więcej 15-20 kt TNT, czyli tyle, ile bomba typu Hiroszima czy Nagasaki.
Media podały tą informację i... bardzo szybko ją wyciszono. Jak pisze Robert K. Leśniakiewicz:
...Niedawno otrzymałem list od pani redaktor Ewy Jabłońskiej z „Super Expressu”, w
którym tak komentuje ona to wydarzenie:
>>Pan Bzowski... ma bardzo ciekawą teorię o meteorycie, który spadł w grudniu na Arktykę (był
ogromny - pisałem wtedy o tym u siebie w „Świecie bez tajemnic”). Swoją drogą mógł to
być odłamek asteroidu, o którym pisze Pan w swym opracowaniu (zgadza się data). Informacje o spadku
tego ciała zostały bardzo szybko utajnione, gdybym nie wydrukowała depeszy z Agencji, to straciłabym
ją, bo została zdjęta w ciągu dwóch godzin. W Centrum Astronomicznym w Warszawie twierdzą, że nie
mieli o tym żadnej informacji do tej pory. Jest to chyba dość dziwna sprawa. Pan Bzowski uważa, że w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
jakimś zachodnim piśmie była wzmianka o tym, że meteoryt ten był znacznie większy, niż podano to na
początku i że skoro nie wywołał kataklizmu, to musiał wcześniej wytracić swoją prędkość...<<
Osobiście nie podzielam optymizmu pana Kazia Bzowskiego, bo skoro któryś MIDAS zauważył ten
upadek i sejsmometry na Islandii i w Kanadzie odebrały upadek tego ciała jako wstrząs podobny do
wybuchu bomby jądrowej - a wstrząs taki ma swą charakterystyczną i absolutnie różną charakterystykę
od „normalnych” trzęsień ziemi, to nie mógł to być żaden meteoryt czy statek kosmiczny -
jakby tego sobie życzył Kazio Bzowski, a właśnie głowica jądrowa z czasów Wielkiej Wojny Bogów-
Astronautów![68]
Jeżeli to, o czym pisała red. Ewa Jabłońska jest prawdą, to znaczyłoby, że na powierzchnię Ziemi w
rejonie zachodniej Grenlandii spadła jądrowa lub termojądrowa głowica bojowa Atlantydów, która w
odróżnieniu od tej, z której zrobiono koszycki radioartefakt, jednak eksplodowała! Być może od razu udali
się tam Amerykanie i Duńczycy z Thule AFB - a skoro tą informację utajniono, to znaczy, że udali się tam
na pewno... Czy kiedykolwiek dowiemy się prawdy?[69]
Rozdział III - PROGRAM SDI SPRZED TYSIĘCY LAT
Komety, które wcale nie były kometami - Groźba martwych satelitów - Atomowa wojna bogów - BMR
zagrażają Średniowieczu - manewry niewidzialnej armii - Na koniec świadectwo kronikarza.
Czytelnik doinformowany wie, że SDI czyli Strategic Defense Initiative - po polsku Inicjatywa Obrony
Strategicznej powstała po telewizyjnym wystąpieniu amerykańskiego prezydenta Ronalda Reagana w
dniu 23 marca 1983 roku. Ci lepiej poinformowani wiedzą, że to pierwszymi byli Rosjanie, którzy wysłali
na orbitę wokółziemską bojowe satelity z laserową bronią radiacyjną - (dalej LBR) na pokładach, a rozwój
LBR w byłym ZSRR zaczął się znacznie wcześniej i wyłożono nań więcej pieniędzy, niż w USA... A kiedy w
„Deklaracji o współpracy w przestrzeni kosmicznej” podpisanej w dnia 27 stycznia 1967
roku obie strony dogadały się, że nie będą umieszczały we Wszechświecie Jądrowe czy inne BMR,
sowiecka polityka w praktyce dowiodła, że LBR nie jest ani jednym, ani drugim - przeto Rosjanie
rozkręcili na pełne obroty zbrojenia w najbliższym sąsiedztwie Ziemi. Jak to pokażę dalej, nie był to
pierwszy nieszczęsny pomysł, który narodził się w chorych mózgach mieszkańców Ziemi w przeszłości.
Historia wojskowych satelitów zaczyna się już w połowie lat 50., kiedy to USAF zainstalowały na orbicie
satelitarny system MIDER, który miał ochronić Stany Zjednoczone przed atakiem radzieckich ICBM.
Wkrótce przemianowano go na system DSP - Deep Space Platform, o którym wiele mówiło się w czasie
Wojny w Zatoce Perskiej, kiedy to satelity DSP lokalizowały irackie SCUD-y zaraz po ich starcie z
wyrzutni.[70] W rzeczywistości siedem satelitów DSP krąży na wysokości (a raczej w odległości) 38.000
km nad Ziemią i monitoruje 100% jej powierzchni.[71]
Aż do końca XVIII wieku wszystko, co poruszało się na niebie i wymykało się doświadczeniom
codzienności było nazywane kometą - z łaciny: cometes, stella crinita.
Najciekawszym jest to, że od początku komety miały jak najgorszą opinię i zawsze wspominało się o
nich - czy wręcz pisało - jako o powodzie wystąpienia morowej zarazy czy morowego powietrza. I nie jest
to jedynie produkt fantazji mieszkańców średniowiecznej Europy - jeszcze w 1829 roku, angielski lekarz
G. Forster napisał opasłą księgę, w której detalicznie opisał niszczycielskie dokonania co najmniej pół
tysiąca komet. Pisał on tedy o komecie, która przywlokła do Fryzji pomór bydła, w Szkocji zaś się
objawiła meteorytem, który uderzył w kościelną wieżę i uszkodził zegar, a także wspomina kometę z
1668 roku, po której w Westfalii masowo wymierały... koty!
Słowa „meteoryt” czy „kometa” powinniśmy pisać właściwie w cudzysłowie,
bowiem mamy podstawę sądzić, że nie wszystkie te ciała niebieskie możemy identyfikować z
informacjami, które mamy teraz o „prawdziwych” meteorytach i kometach.
A zatem zapamiętajmy sobie, że nie wszystkie te „komety” były w przeszłości kometami
sensu stricto - na ten temat będzie jeszcze dużo w tej książce. Innymi słowy mówiąc - nasza wiedza o
BMR umożliwia nam zrekonstruować to, co tak naprawdę stoi za tradycją, która obwinia komety o grzech
rozsiewania Czarnego Moru.
Kiedy wraz z inż. Robertem K. Leśniakiewiczem (oficerem rezerwy Wojska Polskiego i Straży Granicznej
RP, znanym polskim literatem, ufologiem i ekologiem) poszliśmy ciernistą drogą w poszukiwaniu
wskazówek istnienia Wielkiego Konfliktu, czy nawet całej ich serii, w przeszłości Ziemi, znaleźliśmy
wspólny mianownik, spiritus movens, całkiem nieoczekiwanie w naszej współczesnej kosmonautyce.[72]
Jestem przekonany, iż powszechnie wiadomo o tym, że efektem kosmicznej technologii rozwijanej w
czasie Zimnej Wojny pomiędzy Wschodem a Zachodem muszą być sztuczne satelity Ziemi, które już
dawno spełniły swoją rolę. Już mniej znanym jest fakt, że około 8.000 „martwych
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
satelitów” zagraża naszej planecie spadkiem na jej powierzchnię i ta groźba wstępuje w swe
finalne stadium. To, że owe satelity pozostają na swych orbitach, zawdzięczają swej ogromnej prędkości
wynoszącej VI ≥ 7,9 km/s, jednakże po kilkunastu latach taki satelita zamienia się w bombę
zegarową.
- W każdej chwili może przyjść nieszczęście - twierdzi amerykański ekspert ds. satelitów inż. Gabriel
Heller na marginesie sprawy spadku na Ziemię chińskiego satelity fotozwiadowczego FSW-1, który w dniu
13 marca 1996 roku około godziny 05:00 GMT wpadł w wody Wszechoceanu, nawet dokładnie nie
wiadomo, gdzie... Amerykanie twierdzą, że FSW-1 wpadł do Pacyfiku u wybrzeży Chile, zaś Rosjanie
twierdzą, że do Atlantyku u wybrzeży Argentyny. Wszyscy zaś są zadowoleni, że FSW-1 wpadł w głębiny,
a nie na ląd.[73]
Ten chiński kosmiczny szpieg wymknął się spod kontroli w 1993 roku i od tej poru w sposób
nieobliczalny poruszał się po nieprzewidywalnej wokółziemskiej orbicie. Jego spadek był czymś
niekontrolowanym i nieodwracalnym. Jest zatem udowodnione, że prawdę o „martwych
satelitach” się ukrywa przed społecznością światową. Idzie tu o dość realne ryzyko - już w latach
60. wypalony człon amerykańskiej rakiety spadł na gęsto zamieszkałą część stanu Iowa i zatłukł na
śmierć kilka sztuk bydła.
Jeszcze większą plamę dała NASA w styczniu 2002 roku, kiedy to zapowiedziała, że jeden z jej satelitów
badawczych ultrafioletowego promieniowania Słońca - EUVE[74] wystrzelony w 1992 roku, ma spaść na
obszar pomiędzy Australią a Florydą. EUVE faktycznie spadł... w wody Zatoki Perskiej, w dniu 31 stycznia
2002 roku. Wielka to zaiste dokładność, z jaką sprowadzane są tego rodzaju obiekty kosmiczne na
Ziemię!!! A przecież uczeni z pewnością w głosie twierdzili, że wszystko jest absolutnie pod kontrolą!...
W 1975 roku, świat obleciała szokująca informacja NASA, wedle której stacja kosmiczna Skylab ważąca
kilkadziesiąt ton miała wejść w atmosferę Ziemi i spaść na jej powierzchnię.
Inż. Gabriel Heller później tak wspominał te wydarzenia, które miały miejsce w centrum zawiadywania
lotem satelitów Ziemi:
Przeżywaliśmy wręcz niewysłowiony strach. Skylab właściwie z niczego, bez uzasadnionego powodu miał
spaść na Ziemię. Nie mogliśmy niczego przedsięwziąć. Mnożyły się uwagi o tym, że można by go
zestrzelić rakietą międzykontynentalną (ICBM) z głowicą jądrową, i w ten sposób zmniejszyć do minimum
ryzyko niekontrolowanego spadku Skylaba. Niestety, nasze radary nie były w stanie kontrolować jego
lotu i nie dało się przy ich pomocy wyliczyć nawet przybliżonego miejsca upadku stacji - to był czysty
przypadek. Do ostatniej chwili satelita krąży wokół Ziemi, a wy nie potraficie przewidzieć, gdzie spadnie...
Jak zatem wycelujecie ICBM? Może udałoby się to zrobić nad terytorium jakiegoś państwa, ale
musielibyśmy mieć stuprocentową pewność, że Skylab tam się właśnie skieruje. Na całe szczęście Skylab
spadł do Oceanu Indyjskiego i wszyscy odetchnęliśmy z ulgą...[75]
Przypadki, w których „martwe satelity” spadające na Ziemię nagle zmieniają kierunki lotu,
nie są aż takie rzadkie. Nie tak dawno załoga amerykańskiego wahadłowca STS Endeavour cudem
uniknęła zderzenia z takim spadającym satelitą. Uniknęła ona paskudnego losu Challengera tylko dzięki
przytomności umysłu dowódcy wahadłowca i żelaznej dyscyplinie kolektywu. Udało się im wyminąć
satelitę, ale ich morale znacznie podupadło, że nawet poprosili o zezwolenie na powrót...
Ten „kosmozłom”, który krąży wokół naszej planety nie jest jeszcze największym
ryzykiem. Mówiąc dokładniej, nie jest nim, kiedy bierzemy pod uwagę tylko te satelity i sondy kosmiczne,
które wystrzelono po 1957 roku, po locie rosyjskiego Sputnika-1. Mamy udokumentowane przesłanki, by
podejrzewać, iż obiektów wytworzonych ludzkimi rękami w najbliższym otoczeniu Ziemi jest o wiele
więcej, niż nam się to wydaje i krążą one po swych orbitach więcej, niż od tysiąca lat i to jeszcze w
czasach, kiedy w Europie żyli łowcy mamutów.
Aleksander Mora w swej monumentalnej pracy pt. „Atomowa wojna bogów” pisze, że
współczesny świat powstał z popiołów straszliwego, globalnego konfliktu, który mógł dorównywać tylko
biblijnemu Armageddonowi.[76] W tejże pracy Al. Mora opisuje, jak to na Ziemi używano wszelkich BMR -
A, B, C, H oraz N - a jakby tego było jeszcze mało, to dodaje do nich NLW i LBR...
Informacje, które Al. Mora podał w swej pracy sugerują, że powierzchnia naszej planety została totalnie
zdewastowana tymi broniami, w finalnej części Wielkiej Wojny Bogów użyto także NLW zbudowanych w
oparciu o wszystkie efekty Psi (psychotroniczne) i gazów obniżających zdolność bojową armii i obrony
cywilnej.
Według Al. Mory, konflikt ten przebiegał nie tylko na Ziemi, ale także na powierzchni Księżyca i Marsa,
gdzie znajdowały się w tych czasach ziemskie kolonie. Tak zatem nie ma się co dziwić, że wojujące strony
wysłały w Kosmos tysiące wojskowych statków kosmicznych i bojowych satelitów, które przecinały niebo
naszej planety, jak roje rozjuszonych szerszeni i rwały Silentium Universii tysiącami sygnałów łączności
dalekiego zasięgu. Mówiąc krótko: Al. Mora - a po nim także Robert K. Leśniakiewicz i Krzysztof Piechota
domniemają, że już przed 50.000 - 10.000 laty istniało coś podobnego do amerykańskiego systemu
SDI/MWD, ale na nieporównywalnie w y ż s z y m poziomie technicznym!
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Planetę okrążały roje satelitów z BMR na pokładzie, a także satelity-killery, które polowały na te
pierwsze. Bojowe satelity mierzyły rakietami w powierzchnię Ziemi, przygotowane do zadania
śmiercionośnego ciosu na rozkaz z Ziemi, lub na rozkaz pokładowych komputerów, w cele na powierzchni
planety. To oczywiste, że nie wszystkie „killery” były w stanie zniszczyć satelity bojowe,
bowiem efekt PM po eksplozjach jądrowych w atmosferze poraził część z nich i nie wykonały one swej
misji. Tymczasem bojowe satelity chaotycznie krążyły na niebie, zderzały się i spadały na Ziemię już
dawno potem, kiedy sztaby generalne i wojujące armie zostały starte na proch...
Powyższa hipoteza zakłada, że Wielka Wojna Bogów-Astronautów skończyła się 15-12 tys. lat temu. W
czasie, w którym przez większą część naszej planety przetoczyła się atomowa śmierć, nie było ani
zwycięzców, ani pokonanych - przegranymi byli wszyscy... Vae victis! Miliony ludzi leżało w grobach czy
odparowało w żarze „silniejszym od tysiąca słońc”, gniło żywcem wskutek wojny
bakteriologicznej, umierało od zatrutych wód i powietrza, czy na radioaktywnych pustyniach uczynionych
ludzkimi rękami. Świat na całe stulecia cofnął się, a wiedza, która straciła całe techniczno-materialne
osprzętowanie stała się bezużyteczny, po milionkroć przeklętym balastem - swoista odmiana folkloru,
źródłem legend, których potem nikt nie był w stanie zrozumieć, i w końcu religii...
Resztki ludzkiej cywilizacji skoncentrowały się w kilku miejscach, skąd powoli migrowały na inne
obszary. Po upływie stuleci skutki konfliktu były leczone przez potężne siły regeneracyjne Matki przyrody
i powoli świat powrócił do równowagi. Prawda - z jednym wyjątkiem: na wokółziemskich orbitach nadal
krążyli „mechaniczni berserkerowie”, które to satelity koniec końców zawsze wchodziły na
trajektorię wiodącą ku Ziemi. I tak po stu wiekach, kiedy to Ludzkość zapomniała o niebezpieczeństwie
grożącym z góry i wstąpiła w epokę Starożytności, a potem Średniowiecza, zaczęły na głowy
mieszkańców Ziemi spadać z nieba „martwe satelity” i ich śmiercionośne głowice bojowe,
które ludzie z niewiedzy nazywali „kometami”. Ci tzw. ludzie pierwotni nie bez kozery
mieszkali w jaskiniach, nie dlatego, że tylko jaskinie nadawały się - w ich mniemaniu - do zamieszkania a
dlatego, że tylko w jaskiniach byli oni jako tako zabezpieczeni przed skutkami eksplozji jądrowych...
Spadki satelitów z bronią B mogły spowodować także upadek Imperium Rzymskiego. W świetle tej
hipotezy, Ziemia pod koniec IV wieku była bombardowana satelitami i ich fragmentami, przez co na
naszej planecie wybuchały raz po raz niszczycielskie epidemie. Nastały wędrówki ludów, narody
przemieszczały się, a żelazne granice, „limes Romanum”, nie wytrzymały tego naporu.
Potem nastąpiło ciemne milenium chorób - od roku 400 do 1400 po Chrystusie, ze straszliwymi
infekcjami - epidemiami i pandemiami importowanymi z Wszechświata, które były natchnieniem dla
malarzy i rytowników Średniowiecza, specjalizujących się w dance macabre.
Jak w tych czasach objawiały się spadki i destrukcyjne efekty działania satelitów bojowych z czasów
Wielkiej Wojny Bogów-Astronautów? To zależało od rodzaju BMR na ich pokładach. Mogę przytoczyć tutaj
kilka przykładów.
Jeden z nich wzmiankował inż. Robert K. Leśniakiewicz całkiem niedawno, kiedy to mieszkańcy Dolnego
Śląska donosili uczonym i mediom o dziwnej eksplozji, która miała miejsce w górnych warstwach
atmosfery, wieczorem dnia 3 maja 1994 roku. Tego wieczoru, mieszkańcy Zielonej Góry zaobserwowali
nad północnym horyzontem błysk silnego, jasnoniebieskiego światła, o jasności -4m,5, który
porównywalne było z jasnością Wenus w jej najjaśniejszej fazie.[77] Nie mogła wszakże to być planeta
Wenus, ani kometa McKnoffa, która w opisywanym czasie znajdowała się koło Capelli (α Woźnicy).
Prof. dr hab. Janusz Gil z zielonogórskiego obserwatorium astronomicznego oświadczył ku ogólnemu
zdumieniu, że mogło chodzić jedynie o w y b u c h j ą d r o w y !!![78]
Wybuch jądrowy przy naszej planecie?!?!?!
Robert Leśniakiewicz podejrzewa także, iż przelot tzw. Wielkiego Bolidu Polskiego w dniu 20 sierpnia
1979 roku był jedynie przelotem (a właściwie spadkiem) satelity-killera czy satelity z głowicami
jądrowymi A czy H na pokładzie, które na szczęście nie odpaliły. Niestety, z głowic wydostało się na
zewnątrz nieco radioaktywnego plutonu-239 i plutonu-240, który spowodował porażenie promieniste
robotników pracujących przy węgierskim odcinku Rurociągu Orenburskiego. Węgrzy początkowo
podejrzewali o to reaktor w Czarnobylu, ale przyrządy nie potwierdziły tej hipotezy, więc ja odrzucono.
Jednakże to, co nie mieściło się w głowach komisji dochodzeniowej, doskonale wpisuje się w ramy tej
hipotezy...[79]
Trochę inaczej sytuacja wygląda w przypadku spadku satelitów z głowicami B na pokładzie, które mogły
spowodować rozliczne epi- i pandemie oraz epizootie i panzootie biczujące kontynent europejski i
cywilizacje do tego stopnia, że Europa stała się nie tylko morowym kontynentem z morową mentalnością -
permanentnym poczuciem zagrożenia nieznanym niebezpieczeństwem. Scenariusz katastrofy zaczyna
się od tego, że ludzie najpierw widzieli na niebie kilka „komet” czy
„meteorów”, a potem na powierzchnię planety spływała mgła, która niosła ze sobą
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
chorobotwórcze mikroby i od tego zaczynał się Czarny czy też Szkarłatny Mór.
Następstwa owych pandemii, w których zmarła 1/3 mieszkańców Europy, osłabionych w poprzednich
latach słabymi urodzajami, były straszne dla kultury i życia ówczesnych Europejczyków. Jak należało
oczekiwać, zdobycze starożytnej i średniowiecznej medycyny były, w starciu ze szczególnie zjadliwymi
szczepami bakterii, wirusów, riketsji, prionów czy sporów, zupełnie nieprzydatne. Przy pierwszych
szaleństwach epidemii, lekarze uciekali pospołu z bogatymi mieszczanami z zapowietrzonych miast, ale
inni zostawali i próbowali wraz z duchownymi zabezpieczyć tok pracy szpitali. Niestety, środki do walki z
chorobami były zbyt słabe: kropienie octem, żucie czosnku i cebuli, okłady z proszku z mielonych
owadów i ziół, a po śmierci pacjenta palenie odzieży i domu...
Według lekarzy z paryskiego fakultetu medycznego, Mór nastał wskutek pojawienia się komety (!!!),
która zatruła powietrze - co jest spostrzeżeniem uniwersalnym, na który co chwilę natykamy się badając
historię epidemii. Wszędzie widać było te same objawy grozy: zbiorowiska trumien, ciała leżące na
ulicach, masowe groby rychło napełniane trupami. Mór wywoływał poczucie beznadziejności, depresję i
szaleństwo.[80] W wielu miejscach obwiniano o niego i linczowano Żydów i żebraków za rzekome
zatruwanie studni... Ulicami przeciągały grupy biczowników, którzy okładali się batogami na znak pokuty.
Epidemia przypominała tańce śmierci, szaleńcze pląsy żywych ludzi z kościotrupami, jak to widać na
rycinach i obrazach z tamtych czasów.
W roku 1350 epidemia wygasła, ale powracała regularnie co każde 10 lat, az do końca stulecia. Także XV
wiek zna nieproszonego gościa - drobiazgowa analiza pozwala domniemywać, że Morowa Zaraza wracała
co 2-3 lata. Frekwencja epidemii zaczęła spadać widocznie do końca XVIII wieku.[81]
Jak już wspomniałem na początku tego rozdziału, porównując ze sobą źródła historyczne, kroniki,
literaturę memuarową ze znanymi przypadkami stwierdzimy, że obiekty obserwowane przez
mieszkańców starożytnej i średniowiecznej Europy nie były wcale kometami sensu stricto takimi, jakimi
je znamy. „Prawdziwe” komety są niczym innym, jak kulami brudnego śniegu z
zamarzniętych gazów: metanu - CH4, cyjanowodoru - HCN, amoniaku - NH3, izocyjanków - R-CN i
lekkich węglowodorów: C2H2, C2H6, C3H8...[82] Nie, „komety” naszych antenatów
przelatywały nisko, nad strzechami wiosek i dachami miasteczek, niejednokrotnie z wielki hukiem (!!!) i
odznaczały się najrozmaitszymi kształtami. Często strzelało się do nich z dział miejskich czy też
fortecznych, a jeżeli wierzyć przekazom historycznym, to w roku 1664 do jednej z nich wypalił z krócicy
portugalski król Alfons VI. W żadnym, podkreślam ż a d n y m wypadku nie szło o jakieś efemeryczne,
dalekie ciała niebieskie, gdzieś wysoko pod gwiazdami, ale o nisko latające o b i e k t y, na który m.in.
wycelowała swą broń jedna z koronowanych głów Europy.
Z początku XVIII wieku pochodzi przedziwne wyobrażenie „zwierzopodobnej komety”,
jeżeli mam cytować dosłownie oryginalny tekst przekazu pod obrazkiem. Idzie tu o nieprawdopodobną
wręcz syntezę pierwiastków ludzkiego i zwierzęcego ciała, na którym na dodatek znajdujemy armatę w
ogonie. Na ten naiwny i absurdalny obrazek moglibyśmy machnąć ręką i przejść ponad nim do porządku
dziennego, aliści faktem jest, że pojawienie się tej „komety” wzbudziło w ludziach
nieprawdopodobną panikę! Nie zapominajmy, że rysunek i komentarz doń powstał ponad 200 lat temu,
kiedy to dzisiejsza wiedza techniczna była zupełnie nieznana i wymykała się jakiejkolwiek werbalizacji
ludziom z początków XVIII wieku. Dlatego też opisując to dziwo, posługiwali się i m z n a n y m aparatem
pojęciowym i porównywali to, co widzieli do różnych części ludzkiego i zwierzęcego ciała oraz używanych
wówczas urządzeń technicznych - nie ma w tym nic niezwykłego! Czy wyobrażasz sobie Czytelniku, jak
średniowieczny kronikarz przedstawiłby w swym dziele satelitę czy helikopter albo Łunochoda?...
Powróćmy jednak do broni biologicznych - broni B - Starożytności i skonstatujmy, że wirusy oraz
bakterie na pokładach satelitów bojowych w czasie dziesiątków tysięcy lat mutowały pod wpływem
promieniowania kosmicznego, dzięki czemu pojawiły się takie mikroorganizmy, jak wywołujące AIDS
wirusy HIV czy gorączkę krwotoczną Ebola... NB, pierwsze objawy Eboli przypominają objawy grypy -
czyżby więc wirus Eboli był takim zmutowanym wirusem grypy???...
Według Roberta Leśniakiewicza wszystko wygląda na to, ze głowice nie spalają się w atmosferze, a
dopóki przypuścimy możliwość, że jeden wielogłowicowy satelita bombarduje dokładnie wyznaczone cele
w tym samym czasie, to otrzymamy odpowiedź na pytanie o istnienie kilku do kilkunastu ognisk epidemii
(czy pandemii), która wybucha w kilku odległych od siebie miejscach naraz - j e d n o c z e ś n i e - jak
np. tzw. grypa „hiszpanka”, która po I Wojnie Światowej obiegła całą planetę i w niczym
nie ustępowała iperytowi, karabinom maszynowym i dalekosiężnej artylerii, bowiem uśmierciła na świecie
ponad 20 mln ludzi. Jak to było możliwe w czasach, kiedy nie istniały jeszcze międzykontynentalne linie
lotnicze, a podróże były utrudnione w zrujnowanym wojną świecie, że pandemia ta wybuchła we wrześniu
1918 roku w stanie Massachusetts (USA), a w kilka dni później pojawiła się także w Bombaju (Indie)?!
Ta dyseminacja patogennych mikroorganizmów jest dalszym dowodem na to, że można jej dokonać t y l
k o dzięki transportowi lotniczemu - w Średniowieczu zupełnie nieznanemu i realizowanemu tylko za
pomocą satelitów bojowych naszych przodków sprzed 10.000 lat...
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Od swego zarania, nasza cywilizacja - zwłaszcza w centrach Lewantu - jak się wydaje, toczy bezlitosna
wojnę z ostatnimi armiami z czasów Wielkiej Wojny Bogów-Astronautów. Efekty działania BMR - broni: A,
H, N i C - czas po prostu zatrze w pamięci ludzi i w Przyrodzie, natomiast cały czas walczymy z armiami,
które wala się na nas z mikroświata. Ostatnie Supermocarstwa Przedstarożytności pozostawiły po sobie
ogromny kontyngent małych, ale niedosiężnych nam szkodników. Epidemie Średniowiecza zgubiły miliony
ludzi, ale śmiercionośne choroby wracają znów i grobów przybywa.
Tajemniczy świat mikroorganizmów pozostaje dla nas niebezpiecznym i problematycznym frontem walki
bez pardonu i miłosierdzia. Właśnie dlatego, że nie jesteśmy w stanie przewidzieć, ba! - nawet dostrzec i
przewidzieć przemiany i maskowanie oraz uniki niewidzialnych armii. Nikt nie zna broni, które zostaną w
przyszłości użyte, tak samo, jak nikt nie zna czasu, w którym dojdzie do odpalenia głowic z orbitalnych
stacji kosmicznych Atlantydów, a mikroby przystąpią do generalnego ataku. Nie można wątpić w to, że
już w najbliższej przyszłości cała Ludzkość może zostać zdziesiątkowana przez bakterie i wirusy, a kto
wie, czy nie zupełnie zniszczona.[83]
Zakładając, że niektóre szczepy bakterii i wirusów pochodzą z arsenałów broni B prehistorycznych
imperiów, które to szczepy wykazują swoistą „inteligencję”, która zmusza je do
atakowania wszystkiego, co żywe - zgodnie z jej wojennym przeznaczeniem[84] można powyższy
scenariusz uznać za wysoce prawdopodobny. Wirusy czy bakterie za swym celem postępują cicho, skrycie
i cierpliwie, wyrafinowanie atakując mózg, wątrobę, nerki, jądra, jajniki i oczy. Po wniknięciu w organizm,
„utajniają” się na kilka lat i doskonale oszukują system immunologiczny organizmu.
Otwarcie atakują dopiero wtedy, kiedy pokonają ostanie zasieki i okopy systemu obronnego, usadowią
się w neuronach, a potem już ich ofiara ma niewiele szans na przeżycie. Jak to jest możliwe, że wirus - ta
nieprawdopodobnie mała bryłka żywej materii potrafi postępować tak przemyślnie? Z chytrością, taktyką
i długofalową strategią? Wirusy jakby doskonale poznały silne i słabe strony człowieka - napadają na jego
najważniejsze do życia organy i także na swego najniebezpieczniejszego przeciwnika - system
immunologiczny człowieka.
Kto, kiedy i w jakim laboratorium zaprogramował przed tysiącleciami tą groźną armie tak, jakby była
ona wielkim mózgiem władającym całym mikroimperium i każdą jednostką osobno?[85]
Wbrew temu, że mikrobiologia nagromadziła w ciągu ostatnich 200 lat ogromne mnóstwo faktów i
informacji, wciąż jeszcze szukanie ognisk wirusów jest w sferze domysłów i fantazji.[86] A według
mojego punktu widzenia, lekarze i weterynarze powinni oderwać wzrok od mikroskopów, zaś ich koledzy
powinni zażądać od NORAD, NASA czy jeszcze innej sieci obserwującej pobliże Ziemi, zidentyfikowania
tych wszystkich nie-ziemskich satelitów albo innych nie naszych obiektów kosmicznych i prewencyjnego
ich zniszczenia![87]
A teraz przejdźmy do broni chemicznych - C. one tez miały swój ważki udział w wojnie sprzed 10.000
lat. Mogły to być duszące bojowe środki trujące (BŚT) takie, jak np. fosgen - CO-Cl2, dwufosgen - CCl2-
O-CCl2; parzące BŚT w rodzaju iperytu - S(CH2-CH2-Cl)2, albo luizytu - CH3-F-P-O-As(CH2-CH2-
N[CH3]2) czy tabunu - (CH3)2-N-C2H5-O-P-O-CN; psychicznych BŚT, jak: sarin - (CH3)2-HCO-POF-CH3;
soman - C(CH3)3-CH-CH3-O-POF-CH3 albo tzw. V-gazy - CH3F-PO2-(CH2)n... - no i wreszcie takie, o
których się nam jeszcze nie śniło, bowiem chemia organiczna ma to do siebie, że pozwala tworzyć nowe,
nie znane w Naturze związki chemiczne. Mogły to być np. defolianty będące w stanie ogołocić z liści
wszelką roślinność zaatakowanego kraju, tak jak to robili Amerykanie w Wietnamie, gdzie potraktowali
oni specyfikiem o kryptonimie „Orange Agent” całe prowincje tego kraju, albo Rosjanie w
Afganistanie i ostatnio w Czeczenii.
Kiedy zwrócimy się ad fontes ku średniowiecznym źródłom, to stwierdzimy, że w okolicach miasta, w
którym wybuchała Czarna Zaraza jego mieszkańcy obserwowali duszne i cuchnące opary. To widać z
poniższego kronikarskiego zapisu:
v Roku Pańskiego 1067, na wiosnę około św. Grzegorza (tj. albo 12.III. lub 24.IV.) pokazały się w
Czechach wielkie mgły dnia każdego, tak że człowiek człowieka przed sobą na cztery kroki nie widział. Za
nich potem przyszedł nadzwyczajny i nieznośny smród, który ludzie ciężko znosić musieli. Trwało to dni
trzydzieści i pięć. Mówiło się także o tym, że w tej mgle ludzie spotykali się z jakowymyś potworami albo
diabelskimi mamidłami[88].[89]
v Roku Pańskiego 1139 w Czechach była niebywale gęsta mgła, a około południa dnia 24 lipca silnie
cuchnęła, jakby piekłem (tj. siarką).[90]
v Dnia 22 sierpnia 1547 roku przyszła sucha mgła oszkliwie śmierdząca, a po trzech następnych dniach
pokazał się świetlisty krąg naprzeciw słońca, który był krwistoczerwony, jak i samo słońce.[91]
W przypadkach powstawania tych dziwnych, dusznych mgieł mogło iść o synergiczne działanie broni B i
C - broń C zmniejszała odporność istot żywych, zaś patogeny broni B szybko dawały sobie radę ze swymi
ofiarami. Sposób kombinowany - ale jak widać - skuteczny...
Niektóre z tych hipotetycznych głowic z bronią B spadły w wody Wszechoceanu, które pokrywają ¾
naszej planety. Jest to o tyle prawdopodobne, że w wielkim konflikcie brały udział wyspiarskie
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Supermocarstwa, takie jak: Atlantyda, Mu czy Lanka, a zatem cele tych głowic m u s i a ł y znajdować się
tam, gdzie teraz przelewają się fale oceanów nad niezmierzonymi głębinami. Inż. Leśniakiewicz
przytoczył nam zapis średniowiecznego kronikarza Forestusa Alcmarianosa mówiący o tym, jak to długi
na około 32 metry wieloryb został wyrzucony przez fale Atlantyku w okolicach Egmontu, co po pewnym
czasie stało się p r z y c z y n ą epidemii. Ta ostatnia zaś wybuchła: od zapachu i jadowitości powietrza,
które z a t r u ł wieloryb.
Hmmm... - dziwi się Robert Leśniakiewicz - To brzmi całkiem logicznie, ale dlaczego mieszkańcy Egmont
pozwolili na to, by wieloryb zgnił na plaży? Był rzeczywiście ogromny, ale tez przypłynął o własnych
siłach, a potem padł (!) w okolicy miasta - czyżby nie mógł wrócić na morze o własnych siłach? A
dlaczego mieszkańcy miasta zrezygnowali z wykorzystania takiej góry mięsa i tłuszczu, która zepsuła się
potem? A może wcale nie szło o wieloryba, ale o coś, co miało tylko wygląd wieloryba? A może była to
rakieta?...[92]
Robert Leśniakiewicz tak ciągnie dalej fascynującą techniczną interpretację opisu średniowiecznego
kronikarza:
Aby głowica mogła poruszać się w atmosferze musi dysponować ona ochronnym pancerzem w kształcie
aerodynamicznym. W warunkach naszego środowiska wodnego i powietrznego nasze pojazdy wodne i
powietrzne musza posiadać także odpowiedni hydro- i aerodynamiczny kształt, co jest idealnym
warunkiem sina qua non szybkiego poruszania się w danym ośrodku. Ciała morskich ssaków, z tego
punktu widzenia, są idealnie dostosowane do środowiska, w którym się poruszają, ponieważ ich
współczynnik oporu ośrodka Cx jest bardzo mały. Żeby pocisk rakietowy czy głowica ICBM trafiła
dokładnie w cel - a dokładność ta wynosi teraz kilka dm - to musi ona być zrobiona w kształcie o małym
współczynniku oporu aerodynamicznego Cx i swym kształtem przypominać wieloryba czy delfina. I jak się
wydaje, mieszkańcy Egmont spotkali się z taką bojową głowicą czy jądrową rakietą, która była
uszkodzona uderzeniem o wodę, albo wskutek manipulowania nią przez mieszkańców Egmontu, skaziła
okolicę biologicznie czy chemicznie. Jaka szkoda, że Alcmarianos nie podał nam więcej szczegółów tej
sprawy...
Rozdział IV - ZAGADKA ANTYCZNYCH GŁOWIC JĄDROWYCH
Wizyta w Polsce - Zewnętrzne Hebrydy, dnia 26 października 1996 roku - Wybuch jądrowy w 1908 roku?
- Pseudometeoryty i quasi-bolidy - Bojowe satelity Atlantydów nadal bombardują Ziemię.
W dalszym ciągu mojej wędrówki śladami prehistorycznych BMR, które to bronie masowej zagłady
niczym miecz Damoklesa wisiały nad Ludzkością przez całą Starożytność i Średniowiecze, przeniesiemy
się teraz przy pomocy taśmy magnetofonowej, kilku zdjęć i rysunków do pracowni - zwanej ARCHIWUM X
- Roberta Leśniakiewicza z Jordanowa. Jordanów, to ładne miasteczko, położone w górnym biegu jednej z
najczystszych do niedawna polskich rzek - zielonej Skawy. Położone pomiędzy Hajdówką na południu, a
Przykcem na północy. Właśnie w tym urokliwym zakątku Polski żyje i tworzy emerytowany kapitan Wojsk
Ochrony Pogranicza i Straży Granicznej RP inż. Robert Konstanty Leśniakiewicz - pisarz, tłumacz i twórca
niekonwencjonalnych teorii, z którymi po części już zapoznaliśmy się w poprzednim rozdziale. Roberta
znam od dłuższego czasu i dlatego wiem, że badaniami anomalnych zjawisk zajął się już od roku 1973,
kiedy to nad Tatrami zaobserwował Nieznany Obiekt Latający. Miał szczęście, bo realność jego obserwacji
potwierdzili także krakowscy astronomowie: prof. dr hab. Kazimierz Kordylewski i prof. dr hab. Zbigniew
Dworak. W roku 1985 zaczął pracować w Klubie Kontaktów Kosmicznych (klubowy numer osobisty KKK-
84) red. Lucjana Znicza-Sawickiego, a od 1988 roku należał do najaktywniejszych członków Grupy Badań
NOL red. Bronisława Rzepeckiego z Krakowa. Aktualnie jest wice-koordynatorem Małopolskiego Centrum
Badań UFO i Zjawisk Anomalnych Marcina Mioduszewskiego z Krakowa i kieruje Oddziałem Jordanowskim
MCBUFOiZA. Współpracuje z wieloma redakcjami zagranicznych i krajowych czasopism ezoterycznych w
rodzaju: „Nieznany Świat”, „Wizje Peryferyjne”, „Czas UFO” i
ekologicznego „Eko Świata”, poza tym jest autorem książek: „UFO na
granicy” (Kraków 2000); „Projekt Tatry” (Kraków 2002) i naszej wspólnej pracy pt.
„WUNDERLAND: Pozaziemskie technologie w Trzeciej Rzeszy” (Ústi nad Labem 1998,
Warszawa 2001), a także kilku filmów VHS dokumentujących dowody istnienia UFO.
I to właśnie tutaj, w niewielkim domku z zabudowaniami gospodarskimi i zwierzętami, siedzimy sobie w
ARCHIWUM X przy filiżance aromatycznej kawy i rozprawiamy o antycznych głowicach jądrowych i innych
zagadkach z przeszłości.
Zaczęliśmy wywiad od Robertowej odpowiedzi na moje pytanie - zadawane zawsze obligatoryjnie przy
tego rodzaju okazjach - o to, jak się to wszystko zaczęło?
- Znany brytyjski badacz UFO i ex-sierżant policji z North Yorkshire Anthony Dodd z Grassington opisał w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
1997 roku niezwykle ciekawy przypadek obserwacji Nieznanego Obiektu Latającego i jego eksplozji nad
Zewnętrznymi Hebrydami. Wydarzenie to zaczęło się w dniu 26 października 1996 roku, kiedy to wielu
świadków zaobserwowało nad zachodnim wybrzeżem wyspy Lewis przelot małego, samolotopodobnego
obiektu, który po chwili eksplodował z potwornym hukiem. Niektórzy twierdzili, że były tam d w a
wybuchy, i lawina płonących szczątków ciągnących za sobą spirale dymu, runęła w ocean... Śledztwo,
które przeprowadziła policja i UKCG[93] oraz wojskowe służby specjalne Royal Navy i RAF zakończyły się
z zerowym wynikiem. Eksplozja czy eksplozje musiały być silne, bo tego wieczora odczuto wstrząsy
podziemne w Morecambe i Lancashire, gdzie dodatkowo stwierdzono przerwę w dostawie energii
elektrycznej. Zagadka ta, jak twierdzi A. Dodd, nie została rozwiązana do dziś dnia.
- Przyznam się, że ta rzecz jest bardziej złożona - ciągnie Robert Leśniakiewicz - Może szło tutaj o
wybuch pocisku rakietowego klasy woda - powietrze czy woda - woda, co jest akurat dość
prawdopodobne, bowiem jest to akwen ćwiczebny, a w pobliżu Lewis odbywały się manewry Royal Navy.
Były tam także okręty podwodne innych państw NATO, jak to twierdzi Anthony Dodd. Mówiąc te słowa
mój przyjaciel wyłowił ze sterty papierów na stole kserokopię angielskiego tekstu, położył przede mną i
wskazał palcem na odpowiedni akapit.
- Jest czymś zupełnie możliwym, że wybuch Meteorytu Tunguskiego był w rzeczywistości eksplozją
statku kosmicznego z napędem nuklearnym, który wymknął się spod kontroli - stało w tekście
Anthony’ego Dodda czarno na białym - Skończyło się to katastrofą. Wiemy, że na morzu w okolicy
Lewis sa testowane najnowsze systemy broni nawodnej i podwodnej, i nie zdziwiłbym się zbytnio, gdyby
to była któraś z nich. Jednakże istnieje cały szereg wskazówek, że wchodzą tutaj w grę jakieś inne siły,
które dały odpór wojsku. Mam informacje, że wiele pościgowców w tym czasie znikło bez śladu...
Wiadomo także, że trójkątne obiekty nadlatywały nad Szkocję znad oceanu i były one obserwowane
przez nawodne i podwodne okręty NATO.
Dowiedzieliśmy się, że jeden z amerykańskich okrętów podwodnych znikł przy takim spotkaniu i choć US
Navy zdementowała te plotki, to kiedy się z nimi skontaktowałem, CIA zagroziła mi, ze mnie
„uciszy”.[94] Nad naszym krajem musi dziać się wiele dziwnych i ciekawych rzeczy, które
są związane z fenomenem UFO. sądzimy, że wkrótce coś się stanie ważnego, i że przyszłość naszej
planety jest niepewna.[95]
- To oczywiste, że armia nie chce się przyznać do porażki - ciągnie Robert po chwili - Przecież jak można
nazwać utratę kontroli nad swą rakietą, albo - co jest jeszcze gorsze - zestrzelenie własnego samolotu
czy zatopienie własnego okrętu podwodnego???... Implikacją czegoś takiego byłaby kompromitacja i
ośmieszenie armii, utrata prestiżu, nagonka mediów, krytyka na forum parlamentu, węszenie wywiadów i
kontrwywiadów, itd. itp. Z drugiej zaś strony prędzej czy później, tak czy inaczej, doszłoby do przecieków
medialnych - tak zawsze bywa w krajach demokratycznych. Wielka Brytania, to nie Rosja Radziecka z jej
manią utajniania wszystkiego, co nie pasuje jej rządzącym. W normalnych i demokratycznych krajach
utajnia się tylko naprawdę ważne rzeczy i wydarzenia, a wybuch rakiety - choćby nie wiem, jak
nowoczesnej i najnowszej generacji i typu - jest tylko jednym z wydarzeń, które stanowią chwilową
sensację dnia.[96] Nie sądzę zatem, by była to zwykła ziemska rakieta.
W tej chwili zamieszałem swoją kawę i nastawiłem bacznie uszu, bo zadałem kolejne - oczywiste w tej
sytuacji - pytanie:
- Skoro to nie była rakieta, to w takim razie co to było?
- Sądzę, że wybuch na Hebrydach mógłby stanowić dowód na prawdziwość hipotezy o atomowych
wojnach bogów! - odpowiada on. - W świetle tej hipotezy możemy śmiało założyć, że w dniu 26
października 1996 roku nad Hebrydami Zewnętrznymi doszło do eksplozji termojądrowej lub neutronowej
głowicy Atlantydów lub ich przeciwników, kimkolwiek by byli, pochodzącej sprzed dwunastu tysiącleci. Nie
były to wybuchy jądrowe, bo w przeciwnym wypadku cała wyspa Lewis i jej mieszkańcy wyparowaliby w
błysku termicznym termojądrowej eksplozji o temperaturze co najmniej 10 mln K. Był to wybuch
chemiczny inicjujących ładunków konwencjonalnych materiałów wybuchowych i paliwa syntezy
termojądrowej. Do jądrowego wybuchu na szczęście nie doszło.
Nasza dalsza rozmowa toczyła się wokół zasad konstrukcji broni jądrowych i termojądrowych, które są
znane choćby z podręczników Przysposobienia Obronnego z czasów, kiedy czerwona płaszczyzna krajów
tzw. „obozu socjalistycznego” straszyła na mapach zachodnich polityków i wojskowych.
Pomijam tą część wywiadu, co dotyczy także szczegółów technicznych dowodzenia, dlaczego i wskutek
czego hipotetyczna głowica, która po wejściu w atmosferę leciała kursem na Hebrydy i wybuchła nad
Lewis, miała zapalnik sporządzony z bomby atomowej zrobiony z izotopu 239Pu+IV o jego T1/2 = 24.400
lat, co stało się przyczyną jądrowego niewybuchu tej głowicy. Szczegóły znajdzie Czytelnik w referacie
Roberta na VI Środkowoeuropejski Kongres Ufologiczny w Koszycach, listopad 1997 rok.[97]
- Jeżeli założymy, że ten właśnie izotop plutonu-239 został użyty do budowy detonatorów w głowicach
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
termojądrowych Atlantydów - ciągnie dalej Robert - tak zatem po upływie 20.000 lat były one już do
niczego, bo masa krytyczna plutonu przestała być masą krytyczną i stała się masą podkrytyczną. Po
wtargnięciu głowicy do atmosfery ziemskiej i po jej naprowadzeniu na cel doszło tylko do wybuchu
konwencjonalnego materiału wybuchowego, który rozerwał pancerz głowicy i zainicjował drugi chemiczny
wybuch mieszaniny wodorku litu - HLi z dwuwodorkiem berylu - H2Be - jeżeli była to głowica neutronowa
- które to związki reagują wybuchowo z tlenem z powietrza atmosferycznego, co doskonale wyjaśnia dwa
wybuchy i lawinę płomienistych szczątków do oceanu. Czyż nie jest to jasne?...
- Czy rzecz ta jest do udowodnienia?
- Oczywiście! Zwiększona ilość litu i berylu oraz produktów rozpadu jader uranu bądź plutonu w
próbkach gleby czy wody mogłaby być doskonałą wskazówką tego, że szło o rozbicie się głowicy A, H czy
N, co dałoby się znaleźć w oceanicznych czy lądowych sedymentach na Lewis, o czym wspomniałem
Tony’emu Doddowi w liście z 22 stycznia 1997 roku.
- Wziąłem pod uwagę jeszcze jedną możliwość - prawił dalej mój gospodarz - Założyłem, ze mieszkańcy
Atlantydy byli w stanie syntetyzować antymaterię. Reakcja anihilacji materii i antymaterii jest jedną z
najbardziej wydajnych energetycznie reakcji we Wszechświecie, i tak jeżeli pięciotonowa bomba A z
czasów II Wojny Światowej wyzwoliła energię eksplozji rzędu 1,5 x 1014J, to anihilacja tej samej masy
dałaby energię rzędu 4,5 x 1020J - czyli 3 mln razy więcej (!!!), niż ta śmieszna petarda rzucona na
Hiroszimę! Porównajmy to z ilością energii, którą Ludzkość ma do dyspozycji w nośnikach energii w
postaci paliw kopalnych - jest to około 11 x 1022J, a przy maksymalnym wykorzystaniu zasobów uranu,
toru i zsyntetyzowanego plutonu, będzie tego około 2,5 x 1025J... Wybuch bomby anihilacyjnej - broni D
od słowa „dezintegracja” - nad Lewis, zmiotłoby z powierzchni Ziemi ponad pół Europy.
Być może coś takiego spadło właśnie na początku naszego stulecia w rejonie Podkamiennej
Tunguskiej.[98]
Na chwile przerwijmy nasz wywiad i spróbujmy zrekapitulować przebieg wydarzeń, które do dziś dnia nie
znalazły swego wytłumaczenia:
Dnia 30 czerwca 1908 roku, o godzinie 07h17m11s czasu lokalnego, czyli o 00:17.11 GMT nad Syberią
przeleciało podługowate ciało i eksplodowało w okolicach faktorii Wanawara w dorzeczu Podkamiennej
Tunguskiej, na 60o55’ N i 101o57’ E. Detonację było słychać w promieniu 800 km - rolnika
S. B. Siemionowa powaliła ona na ziemię i pozbawiła przytomności. Trzęsienie ziemi wywaliło wrota
stodoły i powybijało szyby w oknach. Maszynista lokomotywy pociągu Kolei Transsyberyjskiej zatrzymał
go w obawie, że trzęsienie ziemi go wykolei. Wstrząsy podziemne zostały zarejestrowane niemal na
całym świecie, zaś atmosferyczne fale uderzeniowe obiegły dwukrotnie kulę ziemską.
Niebo zabarwiło się na jasno-karminowy kolor, co zaobserwowano w Heidelbergu, St. Petersburgu i
Londynie. Gigantyczny obłok pyłu rozsiał się w atmosferze ponad stratosferą, co spowodowało powstanie
świecących obłoków na niebie Europy i północnej Afryki. Na obszar Tunguskiej Obłasti spadł dziwny,
czarny deszcz...
Sprawą zajmowało się wielu specjalistów, którzy opisywali wyniki swych badań w literaturze popularno-
naukowej, ale przytoczę tutaj tylko wyniki uzyskane przez triumwirat matematyków Korobiennikowa,
Czustkinai Szurszałowa, którzy wyciągnęli z tego wydarzenia daleko idące wnioski.[99] Obszar
zniszczonej eksplozją tajgi miał nieregularny kształt jakby motyla z rozpiętymi skrzydłami, szerokiego na
75 km i długiego na 50 km. Eksplozja miała miejsce 6.500 m nad tajgą, a trajektoria tajemniczego
intruza przebiegała pod kątem 40o względem powierzchni Ziemi. Całkowita ilość energii wyzwolonej w
momencie wybuchu wynosiła, wedle szacunków energii fal uderzeniowych eksplozji - około 9,5 Mt TNT,
co triumwirat matematyków porównał do ładunku termojądrowego wielkiej mocy.[100]
Poglad ten już w 1946 roku wygłosił inny rosyjski badacz dr inż. Aleksander Kazancew. Jako pierwszy
uważał katastrofę tunguską za nadziemny wybuch jądrowy, a to ze względu na informacje o dziwnych
chorobach skóry ludzi z pobliża miejsca wybuchu, co wziął za objawy choroby popromiennej.[101]
Oczywiście przeciwko takiemu rozumowaniu podniosły się silne protesty świata nauki, ale Kazancew już
w drugiej połowie lat 40. XX wieku wiedział, co mówi.
Krótko po atomowym bombardowaniu Hiroszimy, Kazancew także znalazł się w tym mieście, które
zniszczył właśnie nadziemny wybuch jądrowy. I właśnie tutaj - w Hiroszimie - Kazancewowi zapaliło się w
mózgu dziwne wrażenie, że już gdzieś to widział... Chwytliwa pamięć dopomogła skojarzyć mu to, co miał
przed oczami w Hiroszimie z tym, co widział w tajdze Podkamiennej Tunguskiej. A oto analogie
znalezione przez Kazancewa:
v W centrum wybuchu, pod „punktem zero” stały gołe drzewa przypominające słupy
telegraficzne. W Hiroszimie było coś dokładnie takiego samego - 100 m od punktu zerowego eksplozji
stały drzewa pozbawione konarów i kory, choć okoliczne budynki zmieniły się w sterty gruzu, zaś dalsze
drzewa zostały powalone korzeniami w kierunku punkty zerowego, dokładnie jak w tunguskiej tajdze!
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
v Czarny dym i czarny deszcz. Świadkowie, którzy przeżyli atak na Hiroszimę mówili o tym, że po
eksplozji nad ruinami miasta zawisł czarny obłok, z którego padał na ziemię czarny deszcz - dokładnie
tak, jak na Syberii w czerwcu 1908 roku. Słup dymu w Podkamiennej Tunguskiej miał co najmniej 20.000
m wysokości, zaś ten w Hiroszimie tylko 12-15 tys. metrów.
v Charakter promieniowania termicznego. Jak wiemy, jednym z efektów wybuchu jądrowego jest błysk
termiczny (podczerwony) i co za tym idzie - ekstremalny wzrost temperatury. Prof. Feliks Zigiel wyliczył,
że tunguski wybuch musiał spowodować wzrost temperatury o kilkadziesiąt tysięcy stopni Celsjusza.
Także ciekawą okazuje się być relacja pomiędzy wybuchem a wypalonym lasem. Na obszarze katastrofy
drzewa spaliły się całkiem, albo nie - wcale nie! Istniały przecież przypadki, gdzie na spalonych obszarach
były „wyspy” nietkniętej płomieniami roślinności, a to dowolnie potwierdza fakt, że nie
mógł to być zwykły pożar lasu. Ogień zapłonął na tych miejscach, które miały gęste podszycie i których
liście nie uchroniły przed przenikliwym żarem w ułamku sekundy - dokładnie tak, jak przy wybuchu
nuklearnym.
v Rodzaj wybuchu i jego następstwa. Ekspedycje prof. Zołotowa i prof. Fłorieńskiego potwierdziły, ze
eksplozja miała miejsce na wysokosci 3-5 km, co zupełnie wyklucza wybuch jakiegoś meteorytu czy
bolidu i całkowicie wybuch komety.[102]
v Analogia do choroby popromiennej. Pasterze w tajdze zaobserwowali, że w czasie po wybuchu
zwierzęta dostały jakiejś choroby skórnej. W 1945 roku, po eksperymentalnym wybuchu w Alamogordo
tamtejsze zwierzęta doświadczalne dostały identycznej choroby skóry, jak te w tajdze.
v Pojawienie się mutacji w tajdze. Jak wykazały badania prof. Fłorieńskiego w 1958 roku, na obszarze
eksplozji rośliny wykazują zmiany genetyczne, które zaowocowały przede wszystkim stymulacją wzrostu -
dokładnie to samo zjawisko obserwowano w Hiroszimie. Tempo zmian dziedziczności przyspieszyło aż 12-
krotnie, najwięcej na przedłużeniu trajektorii Tunguskiego Dziwa. Po 70 latach na miejscu katastrofy
wyrósł las iglasty. Eksperci stwierdzili, że nasiona sosen były poddane po katastrofie silnym mutagennym
czynnikom. Analiza dendrologiczna słoi rocznego przyrostu wykazała, że słoje z czasów katastrofy były
większe i wyraźniejsze. Przed rokiem 1908 miały one przeciętnie1-4 mm grubości, a po eksplozji aż 5-10
mm! Drzewa, które przeżyły wybuch zwiększyły się trzykrotnie, zaś ich obwód znacznie przekroczył
normę...
v Podwyższenie poziomu naturalnego tła promieniowania radioaktywnego. W 1959 roku ekspedycja
Plechanowa zbadała 300 gatunków roślin rosnących na terenie powybuchowym. Radioaktywność w
epicentrum wybuchu była 1,5 razy wyższa, niż w odległości 50 km od niego - przede wszystkim w
inkryminowanych słojach przyrostu z 1908 roku. Wykazuje to, że ogień, który zniszczył tajgę był
jądrowego pochodzenia i zmiany w genomach miejscowych roślin trzeba przypisać tylko i wyłącznie
promieniowaniu jonizującemu.
v Znalezienie Trinitytu. Na atomowym poligonie w Alamogordo uczeni znaleźli w kraterze
powybuchowym zeszkloną masę, przypominającą swym wyglądem zieloną porcelanę, której to masie
nadali nazwę Trinityt - od kryptonimu całego doświadczalnej eksplozji „Trinity” - Trójca
Święta. Dokładnie takie same kawałki zeszklonej gleby zostały znalezione w syberyjskiej tajdze w latach
60.![103]
A zatem jądrowy wybuch już w 1908 roku? Facta non ficta!
A to jeszcze nie wszystko - eksplozja nastąpiła po przelocie cygaro-kształtnego obiektu ze szczególną
charakterystyką lotu i wykonaniem manewru unikowego na trasie 600 km. Szczególnym jest to, że ów
CNOL[104] zmniejszył swą prędkość lotu z 45 km/s do zaledwie 0,7 km/s - do prędkości lotu pocisku
karabinowego... Rosyjski astrofizyk B. J. Lewin ponadto udowodnił, że „meteoryt” po raz
pierwszy zaobserwowano na wysokości 130 km, a zatem w obszarze szerokiego na 60 km korytarza
lądowania sztucznych obiektów kosmicznych, których trajektoria musi tworzyć z linią horyzontu kąt o
wartości 6o. innymi słowy mówiąc, tak właśnie powinna lecieć rakieta z głowicą bojową z programu SDI
Atlantydów, wycelowana w rejon Podkamiennej Tunguskiej...
Wróćmy jednak spoza Uralu i czerwca 1908 roku, na północną stronę Tatr i do czerwca 1997 roku. W
archiwum-pracowni Roberta dopijam kawę, z której została tylko warstwa fusów na dnie filiżanki. Za
otwartym oknem szumią śliwy i bzyczy jakaś pszczoła usiłująca wlecieć do środka.
- Reasumując - powiada Robert - Pozwalam sobie wygłosić opinię, że to może być właśnie taka
przyczyna wybuchu nad Hebrydami. Poza wskazówkami, o jakich tu mówiłem, jest jeszcze jedna
przesłanka - historyczna - bowiem na Hebrydach są widoczne ślady po gigantycznej katastrofie w postaci
zwitryfikowanego bazaltu, co mogły spowodować tylko eksplozje nuklearne. Poza Lewis z archipelagu
Hebrydów Zewnętrznych możemy ślady tej katastrofy znaleźć także na Hebrydach Wewnętrznych, na
wyspach Skye, Rhum, Eigg czy Staffa...
Mówiąc te słowa Robert podszedł do swej biblioteczki i przyniósł książkę, którą wyciągnął spośród
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
kilkuset tomów. Chwilę trwało, zanim znalazł odpowiedni akapit, a potem zaczął cytować:
...Ślady tego ognia można znaleźć głównie na Ben More, wznoszącej się na wyspie Mull. Profesor W. J.
Judd, angielski sejsmolog udowodnił, że ten szczyt, który dzisiaj mierzy jedynie 996 metrów nad poziom
morza musiał mieć trzy albo i więcej tysiące metrów wysokości i był zniszczony przez bombardowanie z
niebios.[105]
-Hmmm... - mój gospodarz trzymał już w ręku inną książkę - Wydaje mi się, że Aleksander Grobicki
trafił w dziesiątkę i teraz wiemy, jakie to było bombardowanie... W tym fragmencie całkowicie zrozumiałe
jest to, co Platon włożył w usta starego egipskiego kapłana z Sais, a potem i Solona:
...i prawdą jest zbaczanie ciał przebiegających obok Ziemi po niebie i co jakiś czas zniszczenie tego, co
na Ziemi od wielkiego ognia.[106]
W zaległej nagle ciszy rozległ się szczęk wyłącznika magnetofonu. Zamknąłem książkę, którą trzymałem
w ręku, obróciłem kasetę i włączyłem magnetofon, a Robert mówił dalej:
- Te „ciała przebiegające obok Ziemi”, to wcale nie musiały być asteroidy, ale
termojądrowe głowice Atlantydów. To całkiem możliwe, że egipscy i żydowscy pasterze obserwowali ich
działanie w Sodomie i Gomorze[107], a jakaś uderzyła w Mohendjo-Daro. Przeciez wielu atlantologów
uważa Wyspy Brytyjskie za część Imperium Atlantydy - prowincje Poseidię![108] Ktos mógłby się
doczepić do tego, że skoro ta część Imperium Atlantydy była już bombardowana, to po co miałoby się ją
bombardować po raz wtóry? Doświadczenia wojenne naszej cywilizacji uczą, że w przypadku konfliktu na
cel leci więcej, niż jedna rakieta z głowicą jądrową. Zasada jest bardzo prosta - jedną głowicę jądrową
system OPB (Obrony Przeciw Balistycznej) może łatwo zlokalizować i zniszczyć - jak to miało miejsce w
czasie Wojny w Zatoce w 1991 roku, kiedy to system OPB taki jak Patriot czy Aegis lokalizował i z
powodzeniem niszczył irackie pociski typu SCUD. Ale zestrzelić dwie lub trzy rakiety manewrujące, lecące
z różnych kierunków i z prędkościami około 10 Ma - o! to jest zupełnie inna para kaloszy. Dlatego właśnie
Ronald Reagan tak pilił swoich naukowców i generałów do wybudowania systemu obronnego znanego
jako SDI czy aktualnie NMD. Szło tutaj o zniszczenie sowieckich rakiet balistycznych, zanim dolecą do
atmosfery nad terytorium USA.[109] Do czego mogło doprowadzić odpalenie ICBM z głowicami
jądrowymi, to mogliśmy sobie zobaczyć choćby na filmie „The Day After”, w którym na
miasto Kansas City spadają dwie sowieckie głowice termojądrowe po 50 kt TNT każda. Reżyser tego
obrazu był jednak strasznym optymistą, bo byłoby jeszcze gorzej, niż to ukazano w tym filmie. I było
jeszcze gorzej. 12.000 lat temu!...[110]
- Czy zaobserwowano coś podobnego? - pytam.
- Oczywiście, że zaobserwowano. Poza Meteorytem Tunguskim czy jak wolisz Tunguskim Ciałem
Kosmicznym albo Tunguskim Fenomenem, który mógł być właśnie takim wielogłowicowym pociskiem
rakietowym - MIRV czy MRV[111] - boż stwierdzono tam nie j e d e n , ale t r z y wywały drzew w
tajdze[112] czy śladami wybuchów na Hebrydach, możemy wyliczyć jeszcze inne, jak nie identyczne -
fenomeny.
Mój rozmówca podsunął mi kilka kartek maszynopisu, które natychmiast znikły w mojej aktówce i które
przestudiowałem jadąc do domu:
v Rumowisko Wantule i Wąwóz Kraków w Polskich Tatrach Zachodnich. Obie te formacje powstały przed
10.000 lat w rezultacie silnego, punktowego trzęsienia ziemi o sile co najmniej 8oR. takie punktowe
trzęsienie ziemi mogła spowodować tylko eksplozja mikroładunku jądrowego rzędu 0,5-1,0 kt TNT, albo
uderzenie w masyw Ciemniaka w Czerwonych Wierchach niewybuchu kosmicznej głowicy jądrowej.
v Rumowisko po kopule szczytowej Slavkoskiego Szczytu w Słowackich Tatrach Wysokich. 6 sierpnia
1662 roku, nieznane „coś” wyrżnęło w szczyt i rozwaliło go, powodując tym samym silne
lokalne trzęsienie ziemi o sile 5-6oR. świadkowie wydarzenia widzieli przy tym smoka, który poleciał dalej
na południe i spadł w okolicach wsi ©trba. Mógł to być niewybuch głowicy jądrowej lub głowicy z bronią B,
która po rozbiciu się uwolniła toksyczny radioaktywny pluton albo zarazki Czarnego Moru, który pustoszył
potem okolicę.[113]
v Jeszcze do dziś dnia nie wiemy, czym był tzw. Wielki Bolid Polski z dnia 20 sierpnia 1979 roku. Kiedyś
podejrzewałem, że był to radziecki ICBM czy MRV, ale trudno przypuścić, by taka rakieta przeleciała nad
Europą i nie wywołała reakcji NATO i USA?
v Marzec 1956, inż. Mad Schock sfotografował rozpad dziwnego i tajemniczego meteorytu nad Pustynią
Libijską. Mógł to być pojazd atmosferyczny lub pozaatmosferyczny pędzony silanami - czyli wodorkami
krzemu. Wybuch tego „meteorytu” nastąpił na wysokości co najmniej 18.000 m! Po
eksplozji całą okolicę zasypał piasek, co mogłoby być dowodem na powyższe.
- Czy był to meteoryt? - zapytuje w swym komentarzu Robert Leśniakiewicz - inż. Schock zbierał próbki
piasku i kamieni nazajutrz po tym wydarzeniu i mogły one - ale wcale nie musiały - być odłamkami
gościa z Kosmosu. Na Saharze, podobnie jak na Antarktydzie, nietrudno jest znaleźć meteoryty, a nie
zapominajmy, że Sahara była ongi kwitnącą krainą - jeszcze nomen-omen 10.000 lat temu. Kto wie, czy
nie była ona celem ataku z Kosmosu?...[114]
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Piąty przypadek:
v 19 marca 1986 roku jakieś trzy „pociski” omal nie posłały na dno polski prom
pasażersko-samochodowy m/f Wawel. Początkowo postawiłem na meteoryt, ale całkiem dobrze mogła to
być atomowa głowica Atlantydów, a zatem w miejscu o koordynatach 14o30’E i 54o33’N
na głębokości około 30 m mogą się znajdować szczątki meteorytu bądź też ... atomowej (biologicznej czy
chemicznej) głowicy bojowej Atlantydów.
v Przestrzeń powietrzna Kalifornii nad Los Angeles. Dnia 9 października 1992 roku, wielu ludzi
obserwowało przelot „czegoś”, co wtargnęło do atmosfery, gdzie się spaliło. Na pewno n i e
b y ł to jakiś sztuczny satelita Ziemi.
v Tajemniczy wybuch nad Zieloną Górą w dniu 3 maja 1994 roku. Bez wyjaśnienia.
v Fenomen Tunguski - trzy wywały drzew i trzy wybuchy o sumarycznej mocy 13...130 Mt TNT!
To były przykłady wskazówek, które mogą, ale nie muszą służyć za przesłanki o prawdziwości teorii o
prehistorycznych głowicach bojowych w Kosmosie.[115] Kiedy przechadzaliśmy się po Jordanowie,
zapytałem Roberta o to, co mogłoby nam pomóc w dalszych badaniach?
- Myślę, że należałoby wykonać następujące czynności - powiedział Robert po krótkiej chwili
zastanowienia - Po pierwsze: dokładnie przeszukać teren, nad którym zaobserwowano rozpad obiektu i
spróbować znaleźć jego szczątki, zebrać je i zabezpieczyć, a potem dokładnie udokumentować. Po
drugie: zlokalizować źródła promieniowania przy pomocy radiometrów, i określić moc i rodzaj ich
promieniowania. Po trzecie: przeprowadzić analizę chemiczną próbek gleby, roślinności i wody na
obecność pierwiastków ziem rzadkich i produktów rozpadu uranu czy transuranowców. I wreszcie po
czwarte: poszukać ewentualnych zmian radiogennych zwierząt i roślin, które miałyby miejsce 1-10 lat po
wydarzeniu, w elipsie rozrzutu odłamków po eksplozji. Oczywiście kosztowałoby to dużo pieniędzy i czasu
- przyznaje Robert po chwili namysłu, kiedyśmy wrócili do jego pracowni - Ale byłoby to możliwe,
gdybyśmy mieli chociaż j e d e n p r o m i l z tych 10 mln mld USD, które corocznie świat wydaje na
zbrojenia i badania nad nowymi rodzajami i systemami broni...[116]
Staliśmy na podwórzu Robertowego domu, którego fasadę zalewało mocne, słoneczne światło. W
ogródku bzyczały pszczoły, niedaleko porykiwała krowa, a o kostki ocierały się nam koty. Mimo woli
wzniosłem oczy ku niebieskiemu niebu, bez jednego obłoczka. Naraz poczułem nagły chłód, gdy
uprzytomniłem sobie, że gdzieś tam, w czarnym bezkresie Kosmosu krążą jak drapieżniki, stare bojowe
satelity, których śmiercionośne głowice wciąż są wycelowane w Ziemię...
Rozdział V - DANCE MACABRE W NAJBLIŻSZYM WSZECHŚWIECIE
Śmierć tańczy na orbicie - Płonące pochodnie i latające ognie na niebie - Nostradamus: Prorok, który
wiele wiedział, ale niewiele rozumiał - Niebiescy podpalacze: Padał napalm, fosfor czy siarka? -
Tajemnicza zorza nad Europą.
Któregoś późnego wieczoru, już po mojej wizycie w Jordanowie, stałem sobie na balkonie mojego domu i
paliłem papierosa. Mój wzrok błądził z jego żarzącego się końca na ciemne niebo nad głową, na którym
lśniły setki gwiazd. Kometa Hale-Boppa już dawno opuściła ogromna arenę, na której z początkiem roku
tryumfalnie się zjawiła, a teraz nieboskłon przecinały tam i ówdzie krótkie błyski oznaczające koniec życia
meteorów...
Res incognita animos turbat - jak mówi starorzymskie przysłowie - rzecz nieznana niepokoi duszę.
Wizyta u Roberta Leśniakiewicza miała dla mnie jeden jedyny cel - upewnienie się, co do tego, że
hipoteza o atomowych wojnach w Starożytności nie jest takim głupim pomysłem, jakby się to wydawało.
I tak, w tej całej „aferze” z radioaktywną trumną w koszyckich podziemiach powstało
całkiem logiczne pytanie: I CO DALEJ?!
Póki będziemy zakładać, że „martwe satelity” wisiały nad cywilizacją Średniowiecza, jak
przysłowiowy miecz Damoklesa, póty możemy poszukiwać wzmianek o dziwnych wydarzeniach w
relacjach ówczesnych kronikarzy. Spadające satelity i rakiety musiały manifestować się na niebie
dziwnymi światłami, kształtami cylindrycznymi i stożkowatymi czy kulistymi, które miały bardzo mało
wspólnego z obiektami o kształcie dysku - znanych nam od 1947 roku.
Zasadnicza różnica polega na braku jakichkolwiek manewrów czy prędkości lotu, który to lot był
wykonywany na tej samej, prostej trajektorii.[117] Większość z tych obiektów ukończyła swój lot
spadkiem, albo nadziemnym wybuchem, który w połączeniu z kształtem przypominającym samolot czy
rakietę - wprost sugeruje podobieństwo do głowic pocisków rakietowych.
A teraz spójrzmy na to, co się działo w przedziale czasowym pomiędzy początkiem Średniowiecza, a
końcem XVIII wieku - jak spada ilość i jakość informacji z postępem czasu, dzięki mistycznej i religijnej
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
interpretacji obserwatorów. Uogólniając, można rzec, że od początku tysiąclecia spadał z nieba ogień, na
niebie manewrowały dziwne ogniste pochodnie czy cylindry ogniste, a od czasu do czasu rozlegały się
tajemnicze eksplozje. Już sam przegląd niektórych tylko obserwacji może być z naszego punktu widzenia
bardzo zajmujący
Zobaczmy sami:
Rok/Lata Wydarzenie
715 W środku lata na niebie pokazał się ciemny obłok, a potem niebo błysnęło ogniem.
746-773 Na niebie widziano ogniste smoki, szable i krzyże.
919 Nad Węgrami pokazała się tajemnicza, świecąca pochodnia.
1104 Ogniste pochodnie i latające ognie na niebie.
1258 Błyszcząca kula przeleciała nad rzeka i dwoma wioskami Szkocji, a po przebyciu 3 mil rozpadła
się na popiół.
1322 4 listopada, w nocy nad Uxbridge (Anglia) pokazał się ognisty słup, który zmienił kolor, a potem
z niego wydobył się czerwony płomień i posłyszano silny wybuch.
1355 W lecie, nad wieloma miastami Anglii latały czerwone i niebieskie tarcze, które jakby walczyły ze
sobą.
1388 W kwietniu nad wieloma miastami Europy widziano ognistego smoka.
1478 W Szwajcarii spadały z nieba na ziemię przedmioty podobne do dzwonów[118] i „ogniste
misy”, które pozostawiały ślady na niebie.
1501-1503 W całej Europie spadały z nieba misy i krzyże - w okolicy Norymbergii przez całe 26 dni!
1561 14 kwietnia przelatywały nad Norymbergą cylindry, krzyże i inne figury geometryczne, które
jakby toczyły ze sobą bój!
1619 11 czerwca nad wioską Odranec i częścią wsi Vìcova[119] widziano jakiś ciemny obłok, w nim
koło i jakieś dziwne znaki. Potem usłyszano straszliwy huk, jakby wybuchu i na ziemię spadły trzy kawały
metalu. W tym samym roku Christopher Schere prefekt jednego ze szwajcarskich kantonów widział
przelot długiego, błyszczącego obiektu nad Fluelenem.
1624 Od 7 do 17 listopada, w Czechach, zawsze o godzinie 5 po południu pokazywała się kula lecąca z
zachodu ku wschodowi. Obracała się i zmieniała kolor od białej do czerwonej. Niekiedy kul było więcej.
1678 W godzinę po zachodzie Słońca, nad Dalmacją pokazał się obiekt większy od Księżyca w pełni i
przeleciał nad Włochami i Korsyką z chrzęstem przesypywanych kamieni.
1752 15 kwietnia nad szwedzkim Angermanlandem przeleciała jakaś rura z fontanną ognia!
1762 9 sierpnia nad Szwajcarią przeleciał wrzecionowaty przedmiot, który zaobserwowali także dwaj
astronomowie.
1783 18 sierpnia o godzinie 21:15, pewien Włoch Tiberius Cavello zaobserwował mały obłok, a pod
nim owalny obiekt, który po chwili eksplodował. 30 sierpnia nad Greenwich jakiś obiekt rozpadł się na 8
satelitów, które powoli odleciały na SE.
BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN
W przeglądzie tym pominąłem dwa niezwykle ciekawe przykłady, które ilustrują naszą hipotezę w sposób
niemal idealny. Autorem opisu następującego wydarzenia jest nie kto inny, jak sam francuski lekarz, król
proroków Michel de Nostre Dame alias Nostradamus (1503-1566) z Salon. Poza swymi słynnymi
„Centuriami” pozostawił on także zeznanie na temat obserwacji, której dokonał w dniu 10
marca 1554 roku, w godzinach 19:00-20:00.:
W bliskości Księżyca, który tymczasem był w fazie pomiędzy nowiem a I kwadrą, przeleciał wielki ogień
ze wschodu na zachód. Miał on kształt płonącego polana czyli pochodni i świecił - płomienie szły od niego,
jak od roztopionego żelaza, długie jak cała Droga Mleczna. Leciał tak szybko, jak kopia, a wokół siał dym
i trzaskanie... Poruszał się tam i sam, jak liście na drzewie, kiedy uderza weń silny wiatr. To trwało całe
12 minut, a kiedy doleciał w obszar konstelacji Orła - znanego jako kamienna droga - tam się zwrócił i
poleciał na południe, nad morze. Pozostawiał za sobą wielki ogon, który długo utrzymywał swą barwę. Od
czasu do czasu wylatywały zeń iskry, jakby błyskawic. Co spadło w dół, od razu spalało się na proch.[120]
Niemiecki badacz dr Johannes Fiebag, który obserwację Nostradamusa komentował w jednej ze swych
książek, tak napisał na arginesie tego wydarzenia:
Meteoryt, który spadał z nieba? Przeciwko temu przemawiają dwa fakty: 1o - zmiana kierunku lotu z
zachodniego na południowy, i 2o - długi, ponad 12-minutowy czas jego obserwacji. Obserwacja lotu
meteorytu trwa zazwyczaj kilka sekund!!![121]
A zatem skoro to nie był meteoryt, to co?
Pewien rakietokształtny przedmiot wyrządził pożar w Kielu, w dniu 10 października 1717 roku, kiedy to
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
świadkowie zaobserwowali bezpośrednio przed pożarem na niebie „ogniste znamiona”.
Liczne drobne kawałki materii padały na ziemię i po obiedzie, około godziny 17 na przedmieściu wybuchł
pożar, który objął od razu trzy domy. Na całe szczęście ucichł wiatr, bo w przeciwnym wypadku w ogniu
stanęłoby całe miasto.[122]
Spróbujmy zanalizować to wydarzenie - chodziło prawdopodobnie o atak przeprowadzony przy pomocy
bojowych środków zapalających (BŚZ) - zdolnych do wywołania pożaru powierzchniowego na terenie
nieprzyjaciela i poparzeń w przypadku bezpośredniego kontaktu z nimi. Także współcześnie BŚZ są
ważnym czynnikiem rażenia siły żywej i sprzętu oraz środkiem walki zarówno na froncie, jak i na tyłach.
Masowe stosowanie BŚZ może złamać potęgę gospodarczą i militarną państwa oraz zdemoralizować jego
mieszkańców. Zgodnie z tym opisem możemy podciągnąć pod to wszelkie bomby zapalające: termitowe,
elektronowe, kombinowane, fosforowe czy napalmowe, albo niekonwencjonalne BŚZ.
Jeszcze raz przypomnę słowa kronikarza: drobne kawałki materii spadały na ziemię. Najbardziej
prawdopodobnym wyjaśnieniem byłoby to, że użyto BŚZ w postaci małych płytek fosforowo-
celuloidowych. Ich budowa jest prosta - składają się one z celuloidowej płytki z wtopionymi w nią dwiema
lub trzema porcjami białego fosforu.[123] Przy uderzeniu o ziemię fosfor zapala się i celuloid płonie
silnym płomieniem, który jest trudny do ugaszenia...
Pytanie za 64.000 € brzmi: kto w 1717 roku rozrzucał na Kielem BŚZ i po co? Nie wiem, ale jestem
w stu procentach pewien, że nie była to ani kometa, ani meteoryt ani piorun kulisty! Planeta Wenus - tak
chętnie obwiniana przez „krytyków ufozjawiska” też nie...
Podobne informacje o użyciu BŚZ znamy już ze stuleci poprzedzających to wydarzenie, i tak np. Marek
Byd¾ovský z Florentina w notatce z 1550 roku pisze tak:
Tegoż lata, 31 maja w Pradze i w ®atci spadały z nieba kawałki siarki, wielkie i małe, a wszystkie
czworograniaste, którąż to ludzie zbierali i używali zamiast zwykłej, ale śmierdziała ona wielce, kiedy ją
palili.[124]
Informacje o spadaniu z nieba siarki jeszcze nieraz się pojawiały. Wszystkie one b y ł y p o p r z e d z o
n e e k s p l o z j a m i , co jest co jest ważkim faktem dla naszych dalszych rozważań. Kry¹tof Harant z
Pol¾ic i Bezdru¾ic o tym pisze tak:
Także i w tym czasie (czerwiec 1627) w Pradze padała z nieba siarka i w innych miejscach także. Poza
tym straszne gromy słychać było.
A teraz z innej beczki.
Jak wszyscy wiemy, przy powietrznym wybuchu jądrowym w wyniku reakcji rozszczepienia jąder uranu
czy plutonu, albo w wyniku syntezy jąder wodoru w jądra helu, w jednej chwili wyzwalana jest ogromna
ilość energii. Eksplozja wyzwala ogromne ciśnienia i temperatury, od której powietrze w punkcie zero
rozgrzewa się do setek tysięcy stopni Celsjusza. Powietrze zaczyna świecić i w punkcie zero tworzy się
świetlna kula, której średnica zależy od użytej mocy głowicy czy bomby. Przy niewielkich mocach jest to
kilka do kilkunastu metrów, a przy wybuchu termojądrowym - kilka kilometrów! Przy dobrej pogodzie,
błysk wybuchu można zobaczyć na dystansach setek kilometrów. Po jakichś 10 sekundach kula zamienia
się w obłok zawierający produkty wybuchu: radioaktywne fragmenty jąder atomów, które uległy reakcji
łańcuchowej; resztki uranu czy plutonu, które nie uległy reakcji i fragmenty konstrukcji bomby.
Jeżeli zatem chcemy rozważać to, czy zdumieni obserwatorzy widzieli nad średniowieczną Europą
jądrowe wybuchy głowic, które zeszły z orbity, to musimy także poszukać i efektów ekologicznych tych
wybuchów - przede wszystkim świetlistych kul widocznych z daleka na niebie.
Obserwacje ogromnych świetlistych kul, które odnotowano w Niemczech, w dniach 19 lipca 1762 roku i
17 lipca 1771 roku wykazują, że ich średnice wahały się pomiędzy 900 a 950 metrów. Przy innym zapisie
o obserwacji świetlistej kuli znajduje się informacja, że obserwowano także „żarzący się
obłok”, a było to w lipcu 1771 roku, zaś kula była gigantyczna. Podobne świadectwo o obserwacji
ogromnej, świetlistej kuli nad Anglią w dniu 26 listopada 1758 roku mówi o kuli o średnicy od 800 m do
3,2 km! Poprzedziła ona pojawienie się żarzącego się obłoku. Innym efektem, który był integralną częścią
tego fenomenu były silne efekty dźwiękowe - czyli mówiąc po ludzku - potężny huk słyszany na wiele
mil... Na koniec podaję świadectwo, które cytuje czeski badacz Jiøi Svoboda na temat obserwacji ognistej
kuli we Włoszech:
Pierwsze wydarzenie miało miejsce 31 marca, a drugie 26 sierpnia 1668 roku. W czasie obydwu
obserwacji kul szacowano ich średnicę na 5,5 km.[125]
Dalszym efektem atomowego konfliktu jest zmiana ziemskiego pola geomagnetycznego, co zależy od
ilości i rodzaju użytych BMR. Przy masowym użyciu broni A i H czy N, dochodzi do znacznego
zdestabilizowania pola magnetycznego Ziemi, powstania burz magnetycznych i - jak dowodzą badania
amerykańskie z lat 60. - zwiększenia ilości zórz polarnych. Wszystkie te zjawiska wytwarzane są przez
„dziury”, które powstają w ziemskim polu magnetycznym po eksplozjach atomowych. Jego
niestabilność powoduje, że na powierzchnię Ziemi dostaje się zwiększona ilość wysokoenergetycznego
promieniowania UV i kosmicznego, co przejawia się genetycznymi defektami i malformacjami
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
(radiogennymi mutacjami letalnymi). Poza działaniem promieniowań jonizujących (α, β,
γ, X i promieniowanie kosmiczne) czy radioaktywnego opadu (fall-out’u) mutacje mogą
powstawać także dzięki niestabilności pola geomagnetycznego. Aha, i jeszcze jedno - Amerykanie
dowiedli także, że niestabilność pola magnetycznego Ziemi powoduje także zwiększenie ilości...
pożarów!...
I co? I czy jest to t y l k o zbieg okoliczności, ze w latach 1540-1580, w czasach, kiedy wybuchło
najwięcej pożarów (zmiana geomagnetyzmu), pojawiło się wiele wzmianek o mutacjach? Bartolomej
Paprocký z Hloholi pisze tak o roku 1541:
Tego lata wiele dziwnych potworów zrodziło się między l u d ź m i i pomiędzy o w a d a m i w rozlicznych
miejscach.[126]
Dowodem na destabilizację pola geomagnetycznego po użyciu broni jądrowej są - jak już to
wspomniałem - burze magnetyczne i intensywne zorze polarne. Dla udowodnienia tego możemy użyć
szerokiej dokumentacji i banku danych o niezwykłych fenomenach, jakimi są następujące prace: O. Seydl
- „A List of 402 Northern Lights Observed in Bohemia, Moravia & Slovakia from 1013 till
1951” w „Geofizykalni sbornik” nr 17,1954; L. Køivský - „Solar Activity,
Aurorae and Climate in Central Europe in the last 1000 Years” w „Travaux
gèopsyhiques” XXXIII, nr 6,1985. W jakiej mierze zależało to od spadku głowic, „martwych
satelitów”, itp. itd. atmosferycznych wybuchów BMR od połowy XVI do końca XVIII wieku -
obrazuje poniższe zestawienie:
Rok Wydarzenie
1570 A. D. 1570 zoczono nad Pragą miotły, a także kopie lecące na zachód Słońca, tak jasne, jak
Księżyc, co trwało pół godziny z okładem.[127]
1571 Około godziny trzeciej w nocy, 26 sierpnia, nad Pragą Czeską zauważono miotły (komety), a
przed nimi lecące na zachód kopie jasne jako miesiąc, co po pół godzinie znikło.[128]
1572 W nocy, która dzień 18 stycznia poprzedzała, w wielu miejscach w czechach od godziny ósmej do
godziny dziesiątej straszliwe widowisko na niebie ukazało się: między długimi białymi kreskami alebo
słupami, poczerniały płomień ognisty od wschodu Słońca do strony północnej się wznosił, a potem takoż
pojawił się wielki obłok krwawy i wiele tam i sam latających płomieni, które noc rozjaśniały, a lud wielce
się dziwował a przestraszonym był. (Beckovský)
1572 14 stycznia: Roku tegoż po święcie Trzech Króli w czwartek w nocy na piątek widziano widma
ogniste miotające się tu i tam po niebie.[129]
1572 3 marca: Znowu ogniste zjawisko w nocy 3 marca nad Pragą i w innych miastach czeskich
pojawiło się i wiele nieprzyjemnych rzeczy się stało w owych miejscach. (Beckovský)
1572 Tegoż lata po niedzieli reminiscere widziane były słupy ogniste w nocy z czwartku na piątek,
rozchodziły się one i skupiały, co trwało kilka godzin pod rząd. (Missowitz)
1572 12 czerwca: Tego lata ukazał się znowu groźny znak na niebie - przedziwne słupy, niektóre
jasne, niektóre ciemne nad miastem Pragą, w czwartek na dzień św. Antonina, po szóstej godzinie w
nocy, a to w miesiącu czerwcu. (Paprocký)
1575 14 lutego: Czternastego Februara w nocy światło wielkie pokazało się po północnej stronie...[130]
1582 1 kwietnia: Primae Aprilis z soboty na niedzielę iudica, około óśmiu godzin aż do dnia widziano
ogniste słupy podpalające. (Bøezán)
1582 2 lipca: A. D. 1582, w dniu 2 miesiąca lipca przy brzasku i rano pokazała się zorza na niebie,
groźna i jasna, a tak nisko zawieszona, jakby na dachach domów. Kto wtedy na nią patrzył, to myślał, że
się gdzieś pali...[131]
1583 2 września: Tegoż Roku Pańskiego 1583, w poniedziałek po św. Idzim, po godzinie pierwszej w
nocy ukazało się na niebie zjawisko straszne i groźne: najpierw od północy i zachodu widoczne były
słupy, które się często-gęsto dzieliły, a na zachodzie niebo czerwonym jako krew było. Potem tuż przed
dniem po całym niebie wszędy czarny kurz i czarny dym wstępował. Zasię z nieba jakaś wielka jasność
zstępowała, jak ogień i całe niebo - jakby ogniem objęte - gorzało. I błyskało się, jakby od burzy. A
potem ogień ten w jedno miejsce się zebrał, a słupy czerwone i czarne dzielić się poczęły. I działo się to
noc całą aż do białego rana, a cała noc była jasna, jakby Słońce zza chmur wyjść miało...[132]
1588 16 grudnia: W owym czasie przed Świętami Bożego Narodzenia przez kilka nocy na niebie
ukazywał się taki oto znak: światłość wielka i słupy, które się potem dzieliły i walczyły ze sobą tu i tam, a
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
także jak przed Czarnym Morem wskazywały w stronę Roudnicy. (Knì¾ovský)
1598 17 listopada: Tegoż roku w piątek po św. Marcinie w nocy, o drugiej godzinie ukazało się
zjawisko niebieskie: od północy gęsto słupy świetliste pojawiły się na podobieństwo świec, które w niebo
wystrzelały, a potem doszło do tego, że czarne pasmo je krzyżem poprzedzielało i znikły. Trwało to aż do
7 godziny. A wielce jasnymi owe słupy były, jakby gorzał w nich wielki ogień, a potem po 7 godzinie te
słupy się podzieliły, i jakoby dym z nich wychodził, co trwało aż do godziny 9. (Knì¾ovský)
1590 Marzec: Tegoż roku, pod koniec mięsopustu, kometa czyli włochata gwiazda była wypatrzona,
ale niewielka. Potem na początku postu znak wielki na niebie się ukazał: słupy wielce jasne z tej strony
od Roudnicy. (Kn¾ovský)
1591 8 września: Tegoż roku, w niedzieli dzień Narodzenia Najświętszej Maryi Panny ukazał się znak
na niebie. Wszystko zaczęło się od godziny 1 w nocy. Najpierw ujrzano słupy ogniste na wschodzie i
zachodzie, a wszystko to tak wyglądało, jakby niebo gorzało... (Knì¾ovský)
1593 22 stycznia: Na początku roku tego widziane na niebie niezwykłe zjawiska były, o czym wiele
mówiono i pisano: tak też krzyż i miecz krwawy w obłokach, przy czym grzmot i krzyk wielki w obłoczech
słychać było: >>biada!, biada! biada!<<[133]
1598 1 marca: Tego roku w niedzielę Laetare w nocy na poniedziałek widziano trzy słupy nad Ranskou
Horou, a przy nich była i gwiazda wielka, jakby te słupy się spotykały: a kiedy ta gwiazda miała do tych
słupów dojść, to spadła w dół, 1 dnia miesiąca marca. (Missowitz)
1598 13 lipca: W a. D. 1598, 13 lipca w czwartek po św. Wawrzyńca powietrze przyszło w nocy z
wielkim błyskaniem i dziw na niebie ponad zamkiem Krumlova naprzeciw Domorajcim był widziany.
(Bøezán)
1601 1 września: Roku onego, po Podniesieniu Św. Krzyża, około godziny 4 po północy stało się
wielkie trzęsienie ziemi z wielkim znakiem na niebie. (Missowitz)
Tego samego roku, w poniedziałek po św. Mateuszu, od godziny 2 do godziny 8 rano widoczne były słupy
ogniste na niebie. (Missowitz)
1602 Listopad: Tuż po ukazaniu się dekretu cesarza Rudolfa w Czechach na niebie obserwowano różne
przedziwne zjawiska niebieskie, osobliwie nocami... 10 dnia miesiąca listopada... nocni dozorcy widzieli
nad rynkiem zorzę wielką i myśleli, że się gdzieś pali. Potem stwierdzili, że to była tylko jasna zorza i
nigdzie się nie paliło...[134]
1603 12 października: Dnia 12 miesiąca października, z soboty na niedzielę Salus Populi, dziwy
straszne widziano w Kutných Horách na nieboskłonie - krwawe obłoki na niebie ze wszystkich stron
nadciągające.
1603 5 stycznia: Kiedy to Václav Budovec z Budovadnia 5 stycznia jechał do Pragi... i był blisko wsi
Senèic, u góry ukazała się mu wielka zorza, tak że myślał on, jego małżonka i wszyscy przytomni, iż
wielki ogień we wsi jest. A kiedy patrzali na ową zorzę, oddzielił się od niej słup ognisty i na nim też była
wielka światłość. (Skala)
1624 Wrzesień: ... tego i następnego miesiąca bardzo często-gęsto na czeskiej ziemi i we wszystkich
innych krainach, miastach, miasteczkach i wsiach ukazywały się czasu nocnego szatańskie znaki w
postaci smoków ognistych i latających przez powietrze z niemałym przestrachem i podziwem.[135]
1630 4 stycznia: We wtorkową noc dnia 4 stycznia, pomiędzy 8 a 9 godziną wieczorem, w powietrzu
nad Pragą widziano wielkie błyskanie i huk od niego szedł, aż lud się przeraził... (Beckovský)
1630 1-4 lutego: ... przez całą noc dziwy widać było na niebie - słupów wiele krwawych - naliczono ich
aż 10.[136]
1630 2 kwietnia: 4 lutego widziano straszne, ogniste znaki na niebiesiech i obłokach nocą z
poniedziałku na wtorek - a to: słupy od północnej strony przychadzające ku południowi, a ich światło
długo trwało na nieboskłonie. (Byd¾ovský)
1633 3 grudnia: Dnia onego... Bóg swój dziw ukazał - dwa światła, jedno na północy, drugie na
południu przeciw sobie powstały, jakby się pomiędzy sobą biły. (Prokop)
1647 Marzec: ... w ®atci... nad miastem krwawe miesze się pokazały.[137]
1709 Marzec: ... In Martio... In novem drugi piątek tegoż miesiąca okoo godziny 10 w nocy jakowaś
światłość się na niebie ukazała i przez ¾ godziny trwała.[138]
1731 Wrzesień: Item tegoż roku, miesiąca Septembris, ukazało się na nocnym niebie jakieś zjawisko
na kształt kilku wysokich, ognistych słupów.[139]
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
1737 16 grudnia światło na niebie się ukazało, od 9 do 10 godziny, było ono czerwone, a niebo także
czerwonym było, jakby krwią polane.[140]
1741 8-10 październik: Roku 1741, dnia 8-go, 9-go i 10-go ukazywała się światłość na niebie, bądź
był to phaenomenon. Prawie po północy od Dra¾ïan wychodziła światłość, jakby słońce zachodziło od
godziny 9-tej do północy. Z tego światła wychodziły jasne słupy, które tak jak wymusztrowane wojsko
chodziły tam i sam, a ich końce były ogniste, a to wszystko przez trzy noce... Item z tych słupów
wychodził wicher, bowiem powietrze tak falowało, jakby fale na wodzie powstałe...[141]
To wszystko podałem jako przykład, choć kroniki roją się od takich zapisków, że mógłbym to ciągnąć i
ciągnąć, ale przecież nie o to chodzi. Kiedy zorientowałem się, że przepisywanie wiekowych tekstów jest
tak nudne, jak ich czytanie, to pozostało mi na koniec tego rozdziału napisać tylko jedno, jedyne łacińskie
słowo -
FINIS
Rozdział VI - MILLENIUM PO WYBUCHU
Jak przyszedł PŁOMIENNY POTOP - Ludzkość jak Fenix wstaje z popiołów starego świata -
„Jestem głosem wołającego na pustyni” - Naszyjnik z elementów elektronicznych i
techniczny schemat ideowy jako relikwia - Naród atomowych schronów.
I nastał potem dzień, kiedy Synowie Boży stanęli przed Panem i był pomiędzy nimi także Szatan i stał
przed oczyma Jego.
I tak zwrócił się do niego Pan: >>Skądże przybywasz Szatanie?<<. A Szatan odpowiedział tak, jak to
miał we zwyczaju: >>Okrążyłem Ziemię i schodziłem ją.<<
I rzekł Pan do Szatana: >>A przypatrzyłeś się prostemu i szczeremu księciu, słudze memu, Imieniu,
który nienawidzi zła i miłuje pokój?<<
Szatan odpowiadając, rzekł: >>Czyż Imię daremnie lęka się Boga? Czyż nie pobłogosławiłeś jego ziemi
wielkim bogactwem i nie uczyniłeś go możnym między narodami? Lecz wyciągnij nieco swą dłoń i ujmij
mu z tego, co ma a pomnóż moc jego wroga. Czy w twarz Ci nie będzie złorzeczył?<<
Rzekł Pan do Szatana: >>Oto cały majątek jego w twojej mocy. Tylko jego samego nie tykaj.<<
I odszedł Szatan sprzed oblicza Bożego.
Zaprawdę książę Imię nie był jak święty mąż Hiob, kiedy bowiem jego ziemie dotknęły nieszczęścia, a
jego lud zubożał, kiedy zobaczył, że nieprzyjaciel jego wzrasta w moc, poczuł strach i stracił ufność do
Boga i powiedział sobie: >>Muszę uderzyć nim nieprzyjaciel zdruzgocze mnie, nie biorąc miecza do
ręki.<< I zaprawdę tak było w owych dniach [...], że książęta ziemi utwardzili swoje serca przeciwko
prawu Pana, a pycha ich była niezmierzona. I każdy z nich myślał w duchu, że lepiej by wszyscy
przepadli, niżby wola jednego księcia przeważyła jego wolę. Albowiem możni tej ziemi zmagali się o
najwyższą władzę nad wszystkim. Przez kradzież, zdradę i oszustwo chcieli zyskać władzę, wojny zaś
bardzo się bali i drżeli, albowiem Pan Bóg dopuścił, by mędrcy owych czasów poznali machiny, którymi
można zniszczyć cały świat, a w ręce dano im MIECZ ARCHANIOŁA, którym Lucyfer został strącony, aby
ludzie i książęta lękali się Boga i ukorzyli przed najwyższym. Lecz nie ukorzyli się.
Szatan rzekł do jednego z książąt: >>Nie lękaj się dobyć miecza, albowiem mędrcy zwiedli cię,
powiadając, że świat będzie do końca zniszczony. Nie słuchaj rad słabych, albowiem nadzbyt cię straszą i
służą twoim wrogom, wstrzymując twą rękę wzniesioną przeciwko nim. Uderz, a wiedz, że będziesz
królem nad wszystkim.<<
I książę usłuchał słów Szatana i wezwał przed swe oblicze wszystkich mędrców królestwa, i żądał, by
poradzili mu, w jaki sposób nieprzyjaciel może być zniszczony tak, by nie ściągnąć gniewu Bożego na swe
królestwo. Lecz większość mędrców rzekła: >>Panie, to niemożliwe, albowiem nasi wrogowie mają
miecz, jaki tobie daliśmy, a jego żar jest jak ogień piekielny i jak furia słońca, bo ze Słońca wziął swój
płomień.<<
>>Trzeba zatem, byście mi uczynili jeszcze inny, który byłby siedem razy gorętszy, niż samo piekło<< -
rozkazał książę, jego zuchwałość była bowiem większa, niż zuchwałość faraona.
I wielu z nich rzekło: >>Nie panie, nie żądaj tego od nas, albowiem wystarczy dym z takiego ognia, jeśli
tylko rozpalimy go dla ciebie, by wielu zginęło.<<
I wpadł książę w gniew, słysząc ich odpowiedź, i jął podejrzewać, że go zdradzili, i wysłał pomiędzy nich
swoich szpiegów, by poddali ich próbie i sprzeciwili się im, a wtedy mędrców ogarnął lęk. Niektórzy z nich
zmienili swą odpowiedź, by nie padł na nich jego gniew. [...] Ale jeden z czarowników był na
podobieństwo Judasza Iszkarioty i dał świadectwo nader przebiegłe, zdradziwszy wszystkich braci,
okłamał wszystkich ludzi, mówiąc, by nie lękali się demona Opadu. Książę wysłuchał bacznie tego
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
fałszywego mędrca, którego imię było Miedzianoczoły i kazał szpiegom oskarżyć wielu mędrców przed
ludem. Najmniej mądrzy spośród czarowników wpadli w przerażenie i doradzali księciu wedle jego
pragnień, mówiąc: >>Tego oręża można użyć, byle nie przekraczać takich a takich granic, bo wtedy na
pewno wszyscy zginą.<<
I książę poraził miasta swych wrogów owym ogniem i przez trzy dni i trzy noce jego wielkie katapulty i
żelazne ptaki raziły ich gniewem. Nad każdym miastem ukazało się słońce jaśniejsze, niż słońce na niebie
i zaraz to miasto nikło i topiło się niczym wosk w płomieniu pochodni, a jego mieszkańcy zatrzymywali się
na ulicach i skóra na nich dymiła i stali się jak bierwiona rzucone na rozżarzone węgle. A kiedy gniew
słońca ustał, całe miasto płonęło i z nieba uderzył ogromny piorun niby wielki młot PIK-A-DON, by je do
końca zmiażdżyć. Jadowite dymy opadły wszędzie na ziemię, i ziemia rozgorzała w nocy od wtórnego
ognia, a przekleństwo wtórnego ognia powodowało parchy na skórze i sprawiło, że wypadały włosy i krew
umierała w żyłach.
I wielki smród wzbił się z ziemi po same niebiosa. Podobną do Sodomy i Gomory stała się ziemia i
wszędzie były ruiny, nawet w krainie owego księcia, albowiem wrogowie jego nie powstrzymali się od
zemsty i wysłali ogień, by pochłonął jego miasta, tak jak ich. Smród rzezi stał się przykry Panu, który
przemówił do księcia Imienia, powiadając: >>Cóż za ofiarę całopalną przygotowałeś przede mną? Cóż to
za woń wzbija się z miejsca całopalenia? Cóżeś uczynił mi całopalenie z owiec czy kóz, czy też ofiarowałeś
swemu Bogu cielca?<<
Ale książę nic nie odrzekł i Bóg powiedział: >>Uczyniłeś ofiarę całopalną z synów moich.<<
I Pan zabił go wraz z Miedzianoczołym zdrajcą, i spadła zaraza na ziemię, a szaleństwo ogarnęło rodzaj
ludzki, więc ukamienowano mędrców i możnych, którzy pozostali jeszcze przy życiu.[142]
Profesor Carl Sagan uważa za przekonywujący dowód na import hi-tech w przeszłości jakiś artefakt
wymykający się ramkom czasowym swej epoki. Wyobraźmy sobie coś takiego - w starym rękopisie
iroszkockim znajdujemy np. schemat obwodów nowoczesnego radioodbiornika... Coś podobnego
posłużyło w 1959 roku Walterowi M. Millerowi jr. na kanwę jego znakomitej (nagrodzoną Hugo Award w
1961 roku) pt. „Kantyk dla Leibowitza”, z której zaczerpnąłem cytat na rozpoczęcie tego
rozdziału. Ta godna uwagi książka jest dziełem mówiącym o losach Ludzkości, która po nuklearnej wojnie
cofa się w rozwoju do Średniowiecza, co wprost koresponduje z główną myślą naszej pracy. Opowiadanie,
jakie ją poprzedziło, było opublikowane także w książce Jacquesa Bergiera i Louisa Pauwelsa pt.
„Poranek magów”, która została bardzo ciepło przyjęta przez cały fandom sf i
paleokontaktowców.[143]
Amerykański autor napisał ogromną, czterystustronicową powieść, w której czytamy, jak to odrodzony
Kościół katolicki za pośrednictwem mnichów z Albertiańskiego Zakonu Błogosławionego Leibowitza, bierze
na siebie trud i odpowiedzialność chronienia światła poznania dla tych, którzy przeżyli. Uda się im tego
dokonać za cenę nieprawdopodobnych wysiłków, cierpień i ofiar, jak to było z mnichami iroszkockimi,
którzy zachowali skarby myślowego dorobku Starożytności dla następujacych czasów Średniowiecza. Ten
podziwu godny fresk Waltera M. Millera jr. nieraz wyciska łzy z oczy czytelnika, ale nie jest to prymitywny
tear-jerker rodem z Hollywood czy bezdennie głupi latynoski serial-tasiemiec, a bolesny obraz odrodzenia
się ludzkiej cywilizacji z ruin i popiołów starego świata spalonego płomieniami jądrowego Armageddonu...
„Memorabilia”, to zbiór świętych tekstów, który w przedstawieniu autora, mnisi zestawili z
chaotycznych wyrywków zachowanych książek i „Encyclopedia Britannica”, zawierał
wszystkie zachowane pamiątki po Ludzkości, co w czasie p o wojnie atomowej było w zbiorze tej
miniaturowej Biblioteki Aleksandryjskiej wyliczone w ponurym opisie. Czytamy w
„Memorabiliach” za pośrednictwem Waltera M. Millera jr.:
Ze zmieszania języków, ze stopienia się szczątków wielu narodów, ze strachu wyrosła nienawiść. I
nienawiść powiedziała: >>Ukamienujmy, rozszarpmy i spalmy tych, którzy to uczynili. Złóżmy ofiarę
całopalną ze wszystkich, którzy dokonali tej zbrodni wraz z ich naimitami i mędrcami niechaj zginą w
płomieniach wraz ze swymi dziełami, imionami, a nawet pamięcią po nich. Zniszczmy ich wszystkich i
nauczmy nasze dzieci, że świat się stał nowy, i że mogą nic nie widzieć o sprawach, które dokonały się
przedtem. Uczyńmy wielkie Sprostaczenie, a wtedy świat zacznie się od nowa.<<
Tak więc spełniło się, że po Potopie, Opadzie i plagach, szaleństwie i pomieszaniu języków, wściekłości
przyszło krwawe prostaczenie, kiedy to jedni ocaleni rozdzierali innych ocalonych - członek po członku,
zabijając władców, uczonych, przywódców, techników, nauczycieli i każdego, kogo przywódcy rozpasanej
tłuszczy uznali za zasługującego na śmierć za to, że pomagał w tym, że Ziemia stała się tym, czym się
stała.[144]
Kolektywne szaleństwo ogarnęło w powieści Millera całe kontynenty na okres czterech pokoleń, kiedy to
dzieci wraz z mlekiem matek wysysały nieprzejednaną nienawiść do wszelkiego poznania. Immodica ira
gignit insaniam Ź- bezgraniczny gniew - jak wiadomo - rodzi szaleństwo. Na koniec, kiedy wymordowano
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
wiedzących, zwrócono się z braku tych ostatnich przeciwko umiejącym czytać i pisać. Inteligencja oblekła
się w habity i sutanny, a potem zamknęła na grubymi murami klasztorów, gdzie jednak od czasu do
czasu dopadała ich brutalna pięść prymitywów. Mnisi byli ścigani, mordowani, paleni na stosach
zrobionych z ich archiwów, tak więc męczenników przybywało setkami.
Hagiografia błogosławionego Leibowitza opisana w foliałach starych rękopisów w bibliotece klasztoru na
skraju pustyni Utah wskazuje na to, jak starannie Miller jr. budował swoją koncepcję alternatywnej
historii.[145] Inżynier systemów obronnych Issac Edward Leibowitz schronił się do klasztoru oo.
Cystersów przed prześladowcami. Kiedy po sześciu latach bezskutecznych poszukiwań swej żony Emily,
czy choćby tylko jej grobu, Leibowitz uwierzył w to, że ona nie żyje - bowiem cały obszar południowego-
zachodu Stanów Zjednoczonych będący celem atomowego ataku wykluczył możliwość jej przeżycia -
wtedy to właśnie Leibowitz wstąpił do zakonu. Po złożeniu ślubów zakonnych wraz ze swymi współbraćmi
w Nowym Watykanie złożyli petycję o pozwolenie utworzenia nowego zakonu oo. Albertynów, nazwanego
tak ku pamięci Alberta Wielkiego von Böllstadt (1193-1280), patrona wszystkich uczonych.[146]
Po 12 latach cierpliwego czekania, z papieskiej kurii przyszło zezwolenie. Nowe zgromadzenie miało w
tajemnicy gromadzić i chronić resztki kulturalnego dziedzictwa Ludzkości, które uniknęły zaginięcia w
atomowym kataklizmie oraz deponować zachowane księgi i dokumenty. Członkowie zakonu dzielili się na
„tropicieli książek” i „pamiętaczy”. Ci pierwsi przemycali księgi na
południowo-zachodnią pustynię, gdzie je zakopywano w pojemnikach do gorącego piachu, zaś ci drudzy
zapamiętywali całe książki i traktaty na wypadek, gdyby któreś z nich przepadły.
Raz, kiedy Leibowitz sam przewoził książkową kontrabandę, został zdemaskowany jako ukrywający się
pod habitem uczony - specjalista od produkcji systemów broni. Został on spalony wraz z kilkoma
pojemnikami książek, zas sam klasztor - zbudowany na zbiorniku wodnym - trzykrotnie dewastowano,
zanim skończyły się przesladowania.
Walter M. Miller jr. bardzo sugestywnie opisuje proces ochrony poznania, jak i czasy, kiedy zachowane
informację uzyskują swą minimalną wartość:
Na początku, w czasach Leibowitza [...] mieli nadzieję, że czwarte lub piąte pokolenie zechce odzyskać
swoje dziedzictwo. Ale mnisi z pierwszych lat nie wzięli pod uwagę, że człowiek ma łatwość płodzenia
nowego dziedzictwa kulturowego w ciągu niewielu pokoleń, jeśli poprzednie zostanie doszczętnie
zniszczone, łatwość płodzenia go dzięki prawodawcom i prorokom, geniuszom i maniakom; za
pośrednictwem Mojżeszów i Hitlerów, za pośrednictwem jakiegoś ciemnego tyrana, ojca narodów,
kulturalne dziedzictwo można przyswoić sobie miedzy zmierzchem a świtem, i niejedno w ten sposób
sobie przyswojono.[147]
Przez sześć stuleci ciemnoty mnisi stale studiowali i spisywali swój skromny dobytek. Czekali...
większość tekstów, które chronili, były do niczego, niektórych z nich nawet do końca nie rozumieli. Ale
dobrym mnichom wystarczyło to, że maja wiedzę w rękach... To właśnie były
„Memorabilia”, a ich zadaniem było je chronić - i chroniliby je, nawet jeśli czasy ciemnoty
miałyby trwać jeszcze dziesięć stuleci, albo nawet dziesięć tysiącleci!...
We wstępie do swego dzieła, autor zapoznaje nas z postacią brata Francisa Gerarda z Utah, który
pragnie uczcić swój nowicjat obrzędowym postem na pustyni, nieopodal jakichś przedpotopowych ruin
zawianych piaskiem i zapomnieniem. Wędrowiec, który pewnego dnia przechodził po starej drodze
wskazał mu głaz, który przykrywał wejście do ciemnego otworu. Po dramatycznym wejściu do podziemi,
brat Francis przy pomocy skromnej znajomości „przedpotopowej angielszczyzny”
przeczytał na poły zatarty napis na ścianie szybu. Napisany przez zamierzchłą cywilizację napis brzmiał
dlań tak oto:
SCHRON DLA PRZETRWANIA OPADU
Maksymalna pojemność - 15
Zaopatrzenie w przeliczeniu na jednego użytkownika: 180 dni. Podzielić przez liczbę użytkowników.
Wchodząc do schronu upewnij się, czy pierwszy właz jest szczelnie zaryglowany, czy osłona
zabezpieczająca przed wtargnięciem osób napromieniowanych jest pod napięciem, czy światła
ostrzegawcze na zewnątrz zostały włączone...[148]
Sens napisu był biednemu nowicjuszowi jasny, Francis znalazł się przed wejściem do mieszkania nie
jednego, ale piętnastu demonów! On sam żadnego Opadu nigdy nie widział, ale tradycja przekazywała,
że sam Leibowitz natrafił na tego potwora na skraju pustyni i przez kilka miesięcy był przez niego
porażony, czy nawet demon się w niego wcielił, dość na tym, że wywleczono z błogosławionego demona
poprzez chrzest połączony z egzorcyzmami... Opad przedstawiano tedy jako jaszczura, którego zrodził
PŁOMIENNY POTOP, a także jako koszmar, który we śnie straszy panny - wszak nie na darmo o
mutantach mówiło się Dzieci Opadu...
Przerażony Francis przeżegnał się i ustami zsiniałymi ze zgrozy zaczął wymawiać słowa modlitwy:
... Od zerowego punktu wybuchu
wybaw nas, Panie.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Od kobaltowego deszczu
Wybaw nas, Panie.
Od deszczu strontu
Wybaw nas, Panie
Od opadu cezu
Wybaw nas, Panie.
Od przekleństwa Opadu
Wybaw nas, Panie.
Od tego, byśmy się rodzili potworami
Wybaw nas, Panie.
Od przekleństwa zniekształceń ciała
Wybaw nas, Panie.
Od przekleństwa promieniowania
Wybaw nas, Panie.
A morte perpetua
Domine, libera nos.[149]
Słowa dziwnej modlitwy, którą autor włożył w usta swego bohatera sprawiły, że nowicjusz poczuł się
pewniej i zdobył się na odwagę, by pójść poprzez hałdę gruzów do chodnika, po schodach. Poprzez wąski
otwór dostał się do jakiegoś pomieszczenia, gdzie na podłodze stały zasypane do połowy jakieś metalowe
skrzynie, biurko i drzwi z zatartym napisem.
W podziemnym pomieszczeniu Francis zapalił ogień i przeszukał całą wolną przestrzeń. Poza metalowymi
skrzyniami i biurkiem, które się nie dały otworzyć, znalazł on tam czaszkę ze złotym zębem i metalową,
skorodowana walizeczkę, która nieoczekiwanie udało mu się otworzyć. Poza papierami znalazł on tam
drobne kawałeczki metalu i szkła, które kiedyś dawno temu tworzyły miniaturowe obwody komputera:
Były to przeważnie małe rurki z drucianym wąsem przy każdym z końców. Takie przedmioty nie były dla
niego niczym niezwykłym. Zgromadzono ich trochę w małym muzeum opactwa - różnego wymiaru,
koloru i kształtu. Kiedyś widział, jak szaman pogańskiego ludu ze wzgórz nosi cały ich sznur, jako
obrzędowy naszyjnik. Ludzie ze wzgórz myśleli o nich jako o >>częściach ciała Boga<<, bajecznej
>>machina analytica<<, czczonej jako najmądrzejszy z bogów. [...]
Podobne drobiazgi w muzeum były ze sobą połączone, aczkolwiek nie w kształt naszyjnika, ale w
skomplikowaną i bezsensowną gmatwaninę leżącą na dnie małego pudełka oznaczonego etykietką:
>>Chassis radia. Przeznaczenie niepewne<<.[150]
Na dnie walizeczki nowicjusz znalazł małą kartkę, a na niej schemat nakreślony białymi liniami na
niebieskim tle i podpisanym jako: Projekt obwodu - Leibowitz I. E.
Ta pisemna relikwia, której autorem był bez wątpienia sam założyciel zakonu, stała się w przyszłości
przeznaczeniem Francisa. Przez długie lata studiował on schemat tranzystorowego urządzenia, który on
sam interpretował jako: Szczytową abstrakcję transcendentalnej jakości wyjaśniającej myśl
błogosławionego Leibowitza. Przeniósł ten rysunek na bogato iluminowany pergamin z wyobrażeniami
Boga na tronie, emblematem Zakonu Albertiańskiego i podobizną Błogosławionego. A wszystko to w stu
barwach, kwiatach, owocach, liściach i heraldycznych zwierzętach...
Na tym miejscu kończę streszczanie fragmentu powieści Millera jr., i powracam do hipotezy prof. Sagana
o artefaktach w kształcie schematu elektronicznego w średniowiecznej iluminacji. I tutaj powinniśmy
zadać pytanie, jaką właściwie mamy szansę, że taki dowód będzie w przyszłości znaleziony? Jak to przed
chwilą wspomniałem, los powieściowego brata Francisa był nieodłącznie sprzężony z odkryciem
materiałów piśmiennych w starym schronie przeciw-atomowym, i myślałem tak dosłownie. Finis coronat
opus. Nieszczęsnego mnicha w drodze do Nowego Watykanu napadają i rabują mu dzieło jego życia,
piętnastoletniej pracy, a w drodze powrotnej przyjmie on - wzorem swego patrona - męczeńską śmierć z
rąk dwójki ludzkich mutantów, żałosnych Dzieci Opadu, które pożywiły się ciałem nieszczęsnego mnicha
przedłużając w ten sposób o kilka dni swą żałosną egzystencję...
W powieści Millera jr. występuje grupa ludzi, która poświęca się i w podziemiach kościoła stara się
zachować w barbarzyńskim świecie choć część ogromnego dziedzictwa przeszłości - postawa, która
znalazła swój wyraz już w połowie lat 60. XX wieku.
W tym czasie specjaliści z firmy Westinghouse Electric Co. Ltd. Zakopali w ziemię koło Nowego Jorku
dwie metalowe skrzynie z materiału twardszego od stali, które do roku 6965 powinny wytrzymać wszelkie
kataklizmy z wybuchami jądrowymi włącznie.
W specjalnych kontenerach zdeponowano informacje o naszych czasach, kulturze, która przekroczyła
próg wieku atomowego, mikrofilmy, plany, wykresy obrazujące przedmioty życia codziennego, dzieła
sztuki i złożone elektroniczne przyrządy i narzędzia. Przy pomocy uniwersalnego klucza językowego,
który na potrzeby naszych następców opracował John Harrington, będzie można zrekonstruować dwa
tysiące lat naszej cywilizacji, dawno po jej zniszczeniu...
Nie dajmy się zwieść stwierdzeniom polityków, którzy nam mówią, że Zimną Wojnę i z nią i groźbę
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
nuklearnej katastrofy można uważać już za przeszłość.[151] Bellum ita suspiciatur ut nihil aliud nisi pax
quaesita videatur - wojnę należy zaczynać tak by było widoczne, że nie idzie o nic innego, jak o pokój.
Żyjemy w czasach, w których została naruszona równowaga sił dwóch bloków i wciąż istnieje ryzyko
samobójczego globalnego konfliktu.[152] To oczywiste, że bronie nuklearne nie są wycelowane w chatki
Zulusów czy Eskimosów, a w najbardziej newralgiczne punkty naszej cywilizacji. Po ich zniszczeniu,
pozostałe narody nie byłyby w stanie odtworzyć już tak wysokiego poziomu cywilizacyjnego, bowiem nie
uczestniczyły w jego tworzeniu.
Wyobraźmy sobie taką straszną sytuację, która - miejmy nadzieję - nigdy nie będzie miała miejsca, że
jeżeli grupa szaleńców wywoła na naszej planecie globalną wojnę jądrową, to na jakie cele zostaną użyte
BMR? Na bezludną Saharę? Nie. Na trudno dostępne stoki Himalajów? Też nie. Na Biegun Północny czy
Południowy? Oczywiście, że nie, bo i po co?... Na ubogie osady Indian południowoamerykańskich w
Andach? Pewnie, że nie, bo i na co? Zatem na atole pacyficzne porośnięte gajami palm? Po co? No to na
osady australijskich Aborygenów? A po kiego licha? Na szałasy i lepianki afrykańskich Murzynów czy
ziemianki Malijczyków? Też bez sensu. Na północnoamerykańskich Indian na pustyniach Meksyku czy
Arizony? Oczywiście nie, no to może na potomków Majów w dżynglach Jukatanu? Brednia. Na rosyjskich
>>kriestian<< i >>ochotczykow<< w syberyjskiej tajdze i tundrze? Nie ma po temu powodu. Na
amazońskie plemiona? A co one komu zrobiły? Nie, cele ataku BMR będą leżały w centrach
cywilizacyjnych, tam - gdzie żyją i pracują miliony ludzi. Te właśnie kraje zostaną wymazane z map
Ziemi.[153]
Całe połacie kuli ziemskiej zmienią się w radioaktywne pustynie i stulecia działania promieniowania
jonizującego wygubi wszelką roślinność...
Ci, którzy przeżyją tę katastrofę, będą narażeni na mutacje, a ze zniszczonych miast nic nie zostanie już
po dwustu latach. Natura będzie niczym nieskrępowaną siłą, która wyrówna ruiny, stal i żelazo skoroduje
i obróci się w rdzawy proch.[154]
Ponad stu naukowców, w tej liczbie kilku noblistów, którzy w październiku 1983 roku wzięło udział w
waszyngtońskiej konferencji zorganizowanej przez Amerykańskie Towarzystwo Ekologiczne, pt.
„Długookresowe, ogólnoświatowe biologiczne skutki wojny jądrowej” byli w swych
prognozach o wiele bardziej pesymistyczni, niż Erich von Däniken.[155]
Pierre Rousseau w swej pracy pt. „Historia przyszłości” dramatycznie opisał przebieg
„elektronicznego Kriegsspielu” w pierwszej fazie niszczycielskiej wojny. Wyobraźcie sobie
głęboką, ciemną noc po dyplomatycznym przyjęciu, które stargało nerwy światowych mocarstw i:
... wszystkie stacje radiolokacyjne, które pracowały w paśmie A jak Alfa nadawały alarmowe wezwanie:
>>W odległości 4.800 km zaobserwowano dziesiątki podejrzanych rakiet<<. Jeżeli są to rakiety
nieprzyjaciela, to pozostało jakieś 10-11 minut do ich unieszkodliwienia. Rakiety lecą na wysokości 100
km z prędkością 7,7 km/s. Władze i Sztab Generalny są już powiadomione. OPB jest w stanie alarmu i
antyrakiety wystartowały.
30% pocisków zestrzelono, ale pozostałe 70% przelatuje przez obronę i głowice wodorowe o mocy 20-
100 Mt TNT spadają na swe cele. Ludzie zamknięci w schronach poprzez kamery TV widzą zagładę swych
miast, które w sekundzie zostały wymazane z mapy świata. Wystarczył jeden jedyny pocisk, by ich
miasto z drapaczami chmur i pałacami zmieniło się w proch i pył...
Elektroniczne urządzenia działały z taką precyzją, że rakieta, którą sterowały wybiła w środku miasta
krater o średnicy 10 km, z którego wyrzucona została ognista kula o temperaturze 5.000.000 K. A potem
celami stawały się mniejsze miasta, porty, węzły komunikacyjne, zagłębia przemysłowe, elektrownie
jądrowe i normalne, fabryki i przetwórnie wzbogaconego uranu i plutonu. Aby zniszczyć cały potencjał
gospodarczy i militarny - zwłaszcza wyrzutnie pocisków ICBM - nieprzyjaciel obrzuca po prostu terytorium
kraju głowicami wodorowymi. To jednak w niczym nie przeszkodzi w odwetowym uderzeniu. Z
podziemnych silosów, okrętów podwodnych czy ruchomych wyrzutni wylatują rakiety, aby przenieść swój
śmiercionośny ładunek z kolei do kraju agresora, wbrew temu, że kraj zaatakowany już nie istnieje.[156]
Tracą sens słowa >>atak<< i >>obrona<<, a ilość ofiar sięga setek milionów...
Nie ma już kogo atakować, ani kogo bronić.
Cała wojna jest tylko partią szachów rozgrywaną przez grupki technokratów ukrytych pod ziemią i we
Wszechoceanie. na powierzchni Ziemi nie zostaje zupełnie nic i daremnie szukalibyśmy na tysiącach
kilometrów kwadratowych jakiejś żywej istoty. Wszystko się spaliło w blasku ognistych kul, czy zostało
rozpylone przez fale uderzeniowe podmuchu >>overkillu<<, albo zniszczone promieniowaniem gamma.
Wbrew temu, walka prowadzona przez zamkniętych w betonowych schronach trwa nadal. Abstrakcyjna
walka w wirtualnych przestrzeniach prowadzona przez komputery...[157]
W tydzień po wybuchu wielkiej, globalnej wojny i po użyciu połowy zasobu głowic jądrowych - nad
północną hemisferą Ziemi wytworzył się dymowo-pyłowy całun, który wisiałby w górnych warstwach
atmosfery przez całe miesiące. Każda głowica o mocy rzędu 1 Mt TNT wyrzuca w powietrze powyżej
100.000 ton pyłu, do czego należałoby jeszcze dodać słupy dymu z płonących miast, pól i lasów. Gros
promieniowania słonecznego zostałaby odbita z powrotem w przestrzeń kosmiczną, przez co na północ od
równika zapadłaby „nuklearna zima” z temperaturami co najmniej -25oC. Powierzchnia
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
wód zamarzłaby i wszystko, co przeżyłoby ten Armageddon umarłoby z pragnienia. Mróz zniszczyłby
wszelkie rośliny i plony - gdyby wojna wybuchła na wiosnę lub w lecie. Całun nie dopuściłby do
powierzchni Ziemi światła słonecznego i ustałby proces fotosyntezy z wiadomym skutkiem.
Po pewnym czasie radioaktywne obłoki przeniknęłyby na półkulę południową, co natychmiast odbiłoby
się na jej klimacie i ekologii[158] - najbardziej ucierpiałyby obszary lasów deszczowych Amazonasu,
Konga i Indochin. Ich ekosystemy są najbardziej wyczulone na zmiany temperatury. Z kolei mieszkańcy
równikowych metropolii zaczęliby z braku żywności masowo migrować w głąb lasów równikowych.
Wybrzeża opustoszałyby, to pewne, a to za sprawą radioaktywnego skażenia wód Wszechoceanu i
żyjących tam jadalnych stworzeń morskich.
Radioaktywny fall-out trwałby całe tygodnie. Opad ten dałby skażenia mieszkańców półkuli północnej
wynoszące w najlepszym wypadku 250 REM[159] - przy czym połowa obszaru dostałaby długotrwałą
dawkę promieniowania rzędu 100 REM, co spowodowałoby gigantyczny skok zachorowań na nowotwory i
powstanie masowych letalnych mutacji genetycznych.
A to jeszcze nie byłoby wszystko. Wciąż jeszcze nie pisałem o potężnym czynniku niszczącym, jakim jest
ogień. Na ogromnych powierzchniach wybuchłyby burze ogniowe - ogromnych rozmiarów pożary
powierzchniowe - spowodowanych już to błyskami promieniowania podczerwonego eksplozji nuklearnych,
już to od piorunów z licznych burz wywołanych ogromnymi skokami temperatur. Byłyby one zupełnie
niekontrolowane, bo nie byłoby kogokolwiek, kto by je był w stanie ugasić. Całun obłoków nad półkulą
północną byłby od spodu całkiem czarny od sadzy płonących lasów, miast, rafinerii i pól naftowych.[160]
Po głosie ostatniej Trąby Apokalipsy, tlenki azotu: NO, NO2 i NO3 powstałe w atmosferze osłabiłyby
osłonę biologiczną ozonosfery - zawierającą trójatomowy tlen O3 czyli ozon - w górnych warstwach
atmosfery, o co najmniej 30%. Potem same spadłyby z wodą i śniegiem jako kwasy azotowy - HNO4 i
azotawy - HNO3, jako kwaśne deszcze dobijając resztki roślinności i tlenotwórczego fitoplanktonu we
Wszechoceanie.
Pozbawiona ozonosfery powierzchnia Ziemi byłaby bombardowana 2-4 razy silniejszym strumieniem
promieniowań UVA, UVB i UVC, niż ma to miejsce dzisiaj. U ludzi promieniowania UVB i UVC powodują
zgorzel i raka skóry, ślepotę i osłabienie systemu immunologicznego organizmu powodując coś w rodzaju
popromiennego AIDS!!! - zaś pozostałe zwierzęta straciłyby wzrok - jak w powieści Johna Wyndhama pt.
„Dzień tryfidów”. Roślinnośc także zostałaby wypalona tym złowrogim promieniowaniem.
I na koniec to najgorsze. Oblicza się, że w pierwszym starciu nuklearnym zginęłoby około 1,1 - 2,0 mld
ludzi, zaś dalszy miliard umierałby wskutek choroby popromiennej. Cała reszta zmarłaby w wyniku
następstw nuklearnej katastrofy: z zimna, chorób, głodu i szaleństwa w ciemnym i zimnym świecie. Na
półkuli północnej przeżyłaby jedynie garstka ludzi rozrzucona pośród martwych zimnych i radioaktywnych
przestrzeni.
Na powierzchni Ziemi nie zostało nic, tylko tu i ówdzie w ruinach miast wegetują wychudłe, ubogie,
nędzne stwory - ludzie. Nie zostanie niczego, bo to >>nic<< wojna wymęczy i dobije po długiej i
strasznej agonii, kiedy wszystko zabije wszechobecna radioaktywna trucizna -
- jak opisuje Rousseau obraz atomowej Gehenny.
Niczego lepszego nie byłoby po użyciu innych środków i rodzajów BMR. Amerykański pisarz Richard
Wilson (1920-1987) opublikował w 1968 roku opowiadanie sf pt. „Mother for the World”, w
którym opisał działanie broni MD - Masowej Dysocjacji, po użyciu której ludzki organizm dosłownie się
rozpadał wskutek błyskawicznej reakcji rozkładu (dysocjacji) wody w tkankach:
Nie pozostały tutaj żadne rozkładające się zwłoki, które wszystkie rozpadły się i rozpyliły na wietrze.
Zachował się jedynie kostny pył uwięziony w sieci ubrań, rozrzuconych w całym mieście.[161]
Po konflikcie i atomowej wojnie pomiędzy Chinami a USA, na Ziemi pozostało jedynie dwoje ludzi -
czterdziestoletni mężczyzna i dwudziestosiedmioletnia ociężała umysłowo kobieta, która staje się
pramatką całej nowej Ludzkości. I kiedy w tej wariacji na temat wygnania z Edenu patrzy Wilson z
Millerem jr. w przyszłość z niejaką nadzieją, boż ponure tony wyzierają jedynie z opisów życia dwojga
ludzi w opuszczonym i zrujnowanym mieście, w którym dominują jedynie setki tysięcy porzuconych aut,
stada dzikich psów i wysokościowy hotel, który stał się ich Ogrodem Eden, boż daje on im schronienie,
ciepło i żywność na całe lata.
„I wszystko zacznie się od nowa” - rozwija dalej myśl Erich von Däniken, którą już
dziewięć lat wcześniej wyraził Walter M. Miller jr., w swej książce tymi oto słowy:
Człowiek po raz drugi, trzeci i n-ty pokusi się o zniszczenie swego świata. Być może, że i tym razem nie
przeniknie tajemnicy starych zapisów i tradycji. 5.000 lat po katastrofie, archeolodzy będą twierdzić, że
człowiek w XX wieku nie znał żelaza i nawet po intensywnych poszukiwaniach go nie znajdą. A kiedy
wzdłuż niektórych granic znajdą pasy betonowych, przeciwczołgowych gwiazdobloków, to
„wyjaśnią”, że były to jakieś kultowe, astronomiczne linie...
Kiedy znajdą kasety magnetofonowe, to nikt nie będzie w stanie się domyślić, że to był system
zapisywania dźwięku. Teksty mówiące o wielkich miastach, gdzie stały wielopiętrowe domy ogłoszą
niewiarygodnymi, bo takowe nie mogły istnieć. Tunele londyńskiego metra wezmą albo za geometryczne
curiosum, albo za przemyślny system kanalizacji.[162]A potem jeszcze znajdą legendy o żelaznych
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
ptakach latających z kontynentu na kontynent i o przecudownych statkach plujących ogniem i
znikających w niebie... Oczywiście będzie to tylko mitologia, bowiem - ich zdaniem - tak wielkie i plujące
ogniem ptaki nie mogły nigdy egzystować[163]...[164]
Punctum. Pozwoliłem sobie na takie długie cytaty dlatego, że lepiej tego się nie da już napisać...
---oooOooo---
Rozdział VII - MASKA P.GAZ W ŚREDNIOWIECZNYM RELIKWIARZU
Parę słów o relikwiach - Dziwne znaleziska nad Morzem Śródziemnym - Czytamy życiorys męczennika -
Wielkie Rybak z 938 roku i nadchodzące tysiąclecie - Panika w Watykanie: święte kości były z... plastyku!
- Co kryją relikwiarze?
W poprzednim rozdziale opisałem, jak to bohaterowie powieści Millera z zakonu oo. Albertynów starannie
przechowywali szczątki cywilizacji, która in aeternam została pochowana pod ruinami, pustyniami i
rozwalonymi kopułami schronów przeciwatomowych. Mogliśmy zobaczyć, jak to przedmioty codziennego
użytku stawały się relikwiami i przedmiotami kultu. I nawet najmądrzejsi z mnichów, którzy wszak byli
tylko strażnikami wiedzy, nie byli w stanie się nawet domyślić, czemu one służyły. Właśnie to
niezrozumienie ich przeznaczenia stanowiło o ich świętości.
Z takiego punktu widzenia należałoby się teraz przyjrzeć „naszemu” Średniowieczu i
znaleźć choć jeden przykład na to, że „nasza” cywilizacja zetknęła się z artefaktami
pochodzącymi z „tamtej” cywilizacji.
O przypuszczalnym pasie „śmiercionośnych satelitów” już pisałem, jako o danaidzkim
darze z przeszłości. Podobnie jak i o antycznych tekstach opisujących użycie BMR w Starożytności. Tak
długo, jak nie przechwycimy choć jednego z bojowych satelitów Atlantydów[165], będziemy trzymali się
twardo Ziemi, a od pisemnych przekazów - które mogą posłużyć tylko jako wskazówki - przejdziemy do
materialnych dowodów.
Kiedy w swej bibliotece pomiędzy tomami, do których - dzięki brakowi czasu od ich zakupienia się w
ogóle nie dostałem - znalazłem paperback przekładu niemieckiego autora dr Wolfganga Jeschkego pt.
„Ostatni dzień stworzenia”, po jego przeczytaniu przeżyłem niebotyczne zdumienie. Dr
Jeschkemu w swej książce udało się wyrazić bardzo konkretny pogląd na to, jak powinien wyglądać d o w
ó d potrzebny do wsparcia naszych rozważań.
Od razu ostrzegam, że droga do tego będzie bardzo kręta, ale trudno - nie da się łatwo i prosto wywlec
na światło dzienne tego, co uległo zatonięciu w oceanie czasu i teraz od czasu do czasu jego okruchy są
wyrzucane na piaszczysty brzeg Dnia Dzisiejszego...
Po całej epoce Starożytności - w Średniowieczu - wiara w Jedynego Boga była wspierana dzięki resztkom
ciał rozmaitych świętych, ich odzieżą, przedmiotami codziennego użytku, które dotykali za życia,
przedmiotami przez nich wytworzonymi i przedmiotami, które tworzyły atrybuty ich męczeńskiej śmierci
czy tortur. Te święte przedmioty w biegu dziejów zbierano i starannie, pieczołowicie ukrywano w
drogocennych relikwiarzach, składano w kościołach czy klasztorach bądź w majątkach osób sprawujących
władzę, albo też majętnych - gdzie zachowały się do dnia dzisiejszego.[166]
Niekiedy popyt na relikwie osiągał taka koniunkturę, że poczęto niemalże taśmowo produkować
falsyfikaty, co doprowadziło do niebywałego chaosu. I tak pisało się np. o 13 głowach, 9 prawych rękach i
58 palcach wskazujących św. Jana Chrzciciela, które rozsiane są po wielu miastach Europy, czy jeszcze
bardziej zdumiewających relikwiach w rodzaju „piórek ze skrzydeł Ducha Świętego” - że
wspomnę tylko o tym, do czego ta dziwna mania doprowadziła![167]
Wedle dr Jeschkego idzie przede wszystkim o dziwne znaleziska u wybrzeży południowej Hiszpanii[168],
południowych Włoch, Malty, Sardynii i Balearów, które są praktycznie nie naruszone przez czas i wielce
zajmujące. Pisze on o nich tak:
Właściwie chodzi tutaj o ułomki materiału o brudnobiałej lub żółto-czerwonej barwie. Można tę materię
uważać za bardzo starą kość słoniową, albo resztki kości, które fale i piasek przez stulecia nie tylko
wygładziły, ale na dodatek zdeformowały do niepoznaki. Było teraz tylko kwestią fantazji, by tym
kostnym ułomkom przysądzić historyczność i właściwy kształt - a co za tym idzie - części ciała różnych
świętych, którzy podróżowali po tym świecie.[169]
W kalabryjskiej miejscowości San Lorenzo k./Reggio di Calabria już od 500 lat czci się 20-centymetrowy
kęs takiego materiału, jako palec wskazujący proroka Jeremiasza. W Algeciras przy Gibraltarze czci się
jako relikwię kwadratowy ułamek o boku około 12 cm, który ma być fragmentem czaszki św. Jana
Chrzciciela, którego obcięta głowa miała być wyrzucona przez Morze Śródziemne na wybrzeże Hiszpanii.
Zgodnie z tym, co pisze dr Jeschke, najdziwniejsza rzecz spoczywała w srebrnym relikwiarzu w
klasztorze św. Felicji - szło tu o doczesne szczątki św. Wita, młodziutkiego sycylijskiego męczennika z
przełomu III i IV wieku. Wit, nazywany także po łacinie Vitusem, należy do dziś dnia do
najpopularniejszych świętych Kościoła katolickiego. W XIV wieku przyjęto go w poczet pomocników w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
biedzie i od tego czasu jest on nosicielem wielu patronatów. Lista jego pośmiertnych czynności jest
imponująca, jest on bowiem patronem: Saksonii, Dolnej Saksonii, Czech, Pomorza, Sycylii, Pragi
Czeskiej, Mönchenglandbach, Ellwangen, Korvey, Höxteru, Kremsu, saskich cesarzy, młodzieży,
karczmarzy, aptekarzy, plantatorów winorośli, aktorów, słodowników, górników i kowali, zwierząt
domowych, psów i bydła. Wzywano go w przypadkach wścieklizny, epilepsji, histerii i kurczach (taniec
św. Wita), chorobach uszu i oczu, utracie mowy i słuchu, moczeniu nocnemu, piorunów, niepogody,
pożarów i niepłodności. Jego kuriozalną, ale bardzo ważką funkcją była ochrona cnoty dziewiczej, o czym
jeszcze będzie tu mowa.
Ten męczennik i święty narodził się prawdopodobnie w Marare del Vallo na pd-zach. wybrzeżu Sycylii,
około roku 297 n.e. Jego pogański ojciec Hylas zażądał od niego, który był wychowany w duchu wiary
chrześcijańskiej przez dojarkę Crescencję, by wyrzekł się wiary. Wit nie zastosował się do rozkazu
ojcowskiego i wraz z Crescencją i wychowawcą Modestem uciekł do Lukanii, gdzie przystał do
chrześcijańskiej komuny. Pewnego dnia chrześcijan wyłapano, aresztowano i w okowach dostarczono do
Rzymu na dwór cezara Caiusa Aureliusa Valeriana Diocletianusa (Dioklecjana) (230-316) - panującego w
latach 284-305 i ziejącego wręcz chorobliwą nienawiścią do nowej religii. Według legendy, Dioklecjan
kazał wrzucić do kotła z wrzącym olejem Wita i jego opiekunów, kiedy nie przekonały go cuda
dokonywane przez Wita, który m.in. uleczył z epilepsji jego syna. Z kotła cała trójka jednak wyszła bez
szwanku, a i owszem, lew - który miał ich pożreć - legł przed nimi i lizał im stopy... Twego już było za
wiele dla okrutnego cezara, który kazał poddać całą trójkę torturom, które pozbawiły ich życia. Ciało Wita
pochowała potem jakaś chrześcijanka. Inna wersja legendy mówi, że Wit i jego współbracia zostali
przewiezieni na Sycylię, albo męczennik już po próbie z wrzącym olejem został zabrany przez aniołów
Pańskich do swej ojczyzny, gdzie wkrótce zmarł.[170]
Żeby było już całkiem jasno, to trzeba dodać, że św. Wit ma niezwykle bogatą ikonografię. Na większości
płócien czy deseczek (ikon) bywa on przedstawiany jako młodzian w odświętnej szacie z koroną
męczenników na głowie. Jego atrybutami są: palma, księga, kocioł, lew, orzeł (który przynosił mu chleb
niebieski), chleb i lampa. Głównym indywidualnym atrybutem świętego jest kogut - albo kogut na księdze
- co nie jest zupełnie jasne. Brokoffowa rzeźba na praskim Moście Karola przedstawia młodego Wita w
bogatej szacie na wierzchołku góry z wężami i lwami, z których jeden łasi się mu do nóg. Na kamieniach
wokół niego widzimy zmiażdżone kości.
W roku 583 - w czasie zwiększonego popytu na relikwie - jego ciało zaczęto „porcjować”:
tułów wywieziono do Włoch, oddzielone kończyny pozostały na Sycylii. Opat Fulrad de St. Denis przewiózł
ciało do swego klasztoru w 756 roku, gdzie pozostało aż do roku 836, kiedy to opat Hilduin przekazał go
opactwu Korvey n./Wezerą. Szczątki męczennika dalej rozsyłano po Europie. Jedno ramię dostał w 922
roku czeski książę Wacław, który kazał wybudować rotundę poświęconą temu męczennikowi na miejscu,
gdzie do dziś dnia stoi klasztor św. Wita. W 1355 roku, z rozkau cesarza Karola IV próbowano zabrać
relikwię ciała św. Wita, ale zamiar ten nie został nigdy wykonany i od tego czasu św. Wit stał się
patronem niebieskim Królestwa Czeskiego.
Cześć i respekt, jaki zdobył sobie św. Wit pośród ogromnej plejady świętych spowodowały to, że jego
imieniem zaczęto nazywać nowopowstałe klasztory, chramy i inne miejsca kultu. Aż 150 miast chlubi się
tym, ze do dziś dnia posiada szczątki tego świętego w swych świątyniach, a co najmniej dziesięciokrotnie
więcej ustanowiło go patronami swych kościołów czy całego miasta.
I tak do tych przesławnych miejsc, w których znajdują się kości św. Wita należy klasztor w Korvey an
Weser, który był kiedyś centrum kultu tego świętego. Znajduje się tam najdelikatniejszy ze szczątków
młodego świętego - jego członek, który wdzięczny męczennik dał na patronat nad niewinnością panien i
kobiet, a który wyszedł na światło dzienne w X wieku w Palermo.
Pierwsza pisemna wzmianka o tej relikwii miała pochodzić z 938 roku, z klasztoru św. Felicji, gdzie
bardzo długo ją przechowywano. Relikwię tą wyłowił pewien rybak wraz z 12 rybami, (co oczywiście uznał
za znak Boży), po dwóch dniach zmagania się ze sztormowym morzem. Był on zamknięty w futerale z
jasnoszarego metalu, mającego kształt węża o długości pół stopy.
Pełen wdzięczności za swe cudowne ocalenie, rybak przekazał swe znalezisko opatowi klasztoru św.
Felicji, który tą dziwną rzecz od razu schował pod kluczem. Przede wszystkim ukrył ją przed wzrokiem
kobiet, bowiem mogła ona w nich wzbudzać niezdrowe myśli. Stało się to w połowie IX wieku.[171]
Los był dla owej dziwnej rzeczy niezmiernie łaskawy i przeżyła ona bez żadnego uszczerbku straszliwy
pożar, który w 922 roku spustoszył stary klasztor św. Felicji, a w roku 932 przeniesiono ją do nowego
klasztoru, gdzie spoczywa do dnia dzisiejszego.
W a. D. 1277 młody opat Ambrosius uprosił za pośrednictwem arcybiskupa Palermo uwiarygodnienia
relikwii u papieża. Do Palermo przybyły raz za razem dwie komisje wyższych duchownych, by zbadać ten
dziwny przedmiot - niestety, papież Mikołaj III nie był w stanie na podstawie tych raportów wydać
jakiegokolwiek orzeczenia. Znalezisko znalazło się w próżni do czasu, kiedy to papież Bonifacy VIII w
roku 1296 powołał kolejna komisję, ale rzecz szła niezwykle ciężko, jak po grudzie. Dopiero po siedmiu
latach dyskusji, udzielił on w roku Pańskim 1303 - na krótko przed swoją śmiercią pontifex maximus - tej
relikwii swe błogosławieństwo.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
To, co się stało potem, komentuje dr Jeschke:
Od XIII stulecia ten przedziwny przedmiot w kształcie węża, który najwyższa instancja Kościoła
katolickiego potwierdziła jako symbol chrześcijańskiego cudu i świadectwo niezwykłego męstwa
Sycylijczyków (sic!!!), znalazł się w cyzelowanym i wyłożonym jedwabiem srebrnym relikwiarzu, który
wystawiano i otwierano raz na stulecie przy święcie centenarium św. Felicji, tak iż każdy mógł obejrzeć
szczątek ciała (nie kości!) świętego, który nie ulegał rozkładowi. Profesor medycyny z Palermo dr Angelo
Buenocavallo napisał o >>il gazzo di Sta. Felicita<< polemiczny traktat, gdzie twierdził, że nie idzie tutaj
o ciało ludzkie, a o >>jeden z pogańskich przyrządów zrobionych z kości słoniowej, na którym to
instrumencie muzułmańscy minstrele wydobywali miłe uchu tony muzyki, które tak lubił jakiś mamelucki
król.<<[172]
To, co potem nastąpiło, nie powinno dziwić nikogo. Książka profesora została wyklęta i spalona na stosie,
jako herezja. Buenocavallo temu losowi się wywinął tylko dlatego, że zdążył zbiec do Padwy, gdzie w
tamtejszym uniwersytecie zasłynął jako doskonały anatom. Tymczasem „instrument muzyczny
św. Wita” powoli pokrywał kurz i pył zapomnienia, aż do 1938 roku, kiedy to znów udostępniono
go publiczności z okazji święta milenium św. Felicyty (Felicji). Potem nastąpił krótki atak ze strony
profesora tarenckiego gimnazjum, faszysty Luigi Risotto na łamach faszystowskiej prasy, gdzie uderzył
on w relikwię i jej kult z najcięższych dział:
Fakt, że Kościół katolicki jeszcze w XX wieku oddaje cześć członkowi męskiemu jakiegoś świętego jest
wręcz niewiarygodnym skandalem!... Tak naprawdę, to jest to nic innego, jak kawałek fajki jakiegoś
Maura.
Hmmm... - bardzo pięknie, tylko tyle, że w swej naiwności i zacietrzewieniu profesorowi-faszyście
umknął fakt, że ten „kawałek gumy” wzmiankowano pisemnie już w X wieku, a w a. D.
1303 był on wystawiony jako relikwia. Żeby było ciekawiej i śmieszniej, to Arabowie zaczęli palić tytoń
dopiero w XVI wieku! Fajki wodne wynaleziono w roku 1612, a dokonał tego kawiarz, niejaki Zijad
(Zidżad) Kawad, który po długim namyśle wynalazł narghile, by podnieść atrakcyjność swego lokalu... Z
Damaszku ten wynalazek rozpełzł się po części Europy - od Budapesztu po Sewillę i Afryki z Azją - od Dar-
es-Sallam do Hajdarabadu - czyli wszędzie tam, gdzie sięgały wpływy arabskie.
W 1961 roku, na polecenie papieża Jana XXIII zaczęła pracę - bez zbytniego rozgłosu - specjalna
komisja, która miała zweryfikować dziedzictwo materialne świętych Kościoła katolickiego, a zatem
wszystkie relikwie. Watykańscy eksperci po pięciu latach badań zaewidencjonowali 3.786 egzemplarzy
pozostałości po świętych, z których 1.284 uznano za oficjalne przedmioty kultu; 1.544 zalecono
tolerować, zaś 958 pozostało tam, gdzie są teraz - ale oficjalnie czczono je w wyjątkowych wypadkach...
Śledztwo to przyniosło jeden nieoczekiwany skutek - okazało się bowiem, że więcej niż w 1.000
przypadków, szczątki kostne wykonano z materiału o barwie brudnobiałej czy żółtoczerwonej - i jak
powtarzało się to we wszystkich relacjach - przypominającego starą kość słoniową.[173]
Próbki tego materiału przekazano Watykańskiemu Laboratorium Fizycznemu, gdzie poddano je analizie
metodą radionuklidu węgla 14C. I teraz uwaga! - testy na obecność węgla-14 wykazały, że w
inkryminowanych próbkach go w ogóle n i e było!!! A to oznaczałoby, że próbki te były starsze, niż
20.000 lat - a zatem n i e mogło tutaj iść o szczątki chrześcijańskich świętych!!!...
Świat miał powstać w dniu 23 października 4004 roku przed Chrystusem, jak wyliczył to abp William
Ussher, a zatem ten „flet” czy „członek” św. Wita był z czasów
przedbiblijnych. Ekspertyza ta trafiła tam, gdzie zazwyczaj lądowały dokumenty sprzeczne z nauką
Kościoła katolickiego - w dziale prohibitów archiwum watykańskiego, bowiem nie była zgodna z
założeniami kultu świętych.[174]
2 marca 1969 roku, arcybiskup Palermo otrzymał polecenie od papieża Pawła VI przywiezienia w
całkowitej tajemnicy na zamek św. Anioła relikwii św. Wita.
5 marca relikwię dostarczono do Rzymu i okazano ją Ojcu Świętemu, który ja obejrzał ze wzrastającym
zniechęceniem. Potwierdziły się bowiem jego najgorsze przeczucia. Badania w WLF potwierdziło, że
materiał relikwii nie buł organiczny, ani nieorganiczny - mogło w jej wypadku iść t y l k o o materiał
syntetyczny.[175]
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ten cały il grazzo di Sta. Felicita wedle Jeschkego był wielce
podobnym do... karbowanego przewodu masek tlenowych do lotów wysokościowych pilotów
odrzutowców! Ewentualnie do rur współczesnych masek p.gaz., używanych przez wszystkie armie świata
do ochrony przez wszelkimi BMR.
Przede wszystkim pozostało niewypowiedziane pytania: Gdzie na kilka stuleci przed wynalezieniem
tworzyw sztucznych wyprodukowano taki materiał? Skąd się on wziął w Średniowieczu, w którym już
wtedy wykazywał niezwykle podeszły wiek. Watykańscy fizycy stanęli w obliczu zagadki, której nie udało
się wyjaśnić przy pomocy żadnego logicznego rozumowania i technicznego oprzyrządowania.[176]
„Flet św. Wita” znikł ponownie z pola widzenia i jego ponowne „znalezienie”
na potrzeby dokładnego zbadania jest porównywalna tylko z szansą, jaka miał rybak Rossa, który wyłowił
go z morza z dwunastoma rybami...
A my możemy postawić pytanie: Co jeszcze kryje się w ozdobnych pudłach relikwiarzy, włożone
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
pomiędzy kości i odzież świętych? Ten interesujący, ale dla zwykłego badacza niedostępny materiał
należałoby zbadać obiektywnie i bez uprzedzeń, a wtedy przyniósłby on zapewne obiektywne przesłanki
do wyciągania wniosków. Te ostatnie wyciągane przez komisje kościelne są dla nas niedostępne - i należą
do tych rzeczy w Watykanie, o których dla dobra Kościoła katolickiego nie mówi się głośno.
Ciekawe są wnioski z ekspertyzy antropologicznej kości i innych resztek pozostałych po świętych Cerkwii
prawosławnej, których badanie wykonano w klasztorach byłego Imperium Sowieckiego w latach 1919-
1920. Rzecz była dokonaną - niestety - w sposób co najmniej barbarzyński, zgodnie z założeniami
ideologicznymi Sowietów, którzy chcieli raz na zawsze skończyć z „religijnymi
przeżytkami”. Przedstawiam tutaj wyciąg z protokołów komisji ówczesnego GPU mówiącymi o
osobliwych znaleziskach w prawosławnych relikwiarzach. Przeczytajcie i osądźcie sami:
Relikwie Data
i miejsce Wyniki ekspertyzy
Artemija Wierkolskiego 20.XII.1918. Archangielskaja Obłast’ Grób składający się z 3 części:
w pierwszej - wata, w drugiej - cerkiewny złotogłów, w trzeciej - niewielka czerwona trumna,
przewiązana sznurem i opieczętowana, po jej otwarciu znaleziono: węgle, okopciałe gwoździe i ani śladu
po kościach.
Awramija Męczennika 12.II.1919. Władimir Po zdjęciu pokryw znaleziono watę w której leżało kilka
kości, przynajmniej dwóch ludzi. Jedna kość była zupełnie nowa. Wata znajdowała się we wnętrzu czaszki.
Księcia
Gieorgija 15.II.1919. Władimir Zmumifikowany trup w szatach jedwabnych ze znakami towarowymi.
Księcia
Gleba 13.II.1919. Władimir Kościotrup obciągnięty wysuszoną skórą.
Księcia
Andrieja 13.II.1919. Władimir Wielka ilość waty w książęcych szatach, w wacie kości z widocznymi
obrażeniami.
Księcia
Gawriłła 17.II.1919. Juriew Polskij Szkielet leżący w wacie. Brak kości drobnych wszystkich kończyn.
Znaleziono żeberko dziecka.
Daniły Prepodobnego 20.II.1919. Perejesławl Kości.
Pietra i Fiwronii 10.II.1919. Murom Skrzynia podzielona na dwie części, w każdej znajdują się kości,
które wydawały zapach zgnilizny.
Książąt: Konstantina, Michaiła, Fiodora i matki Iriny 07.II.1919. Suzdal’ 4 worki z kośćmi,
czaszki wypchane watą.
Episkopa Joana 11.II.1919. Suzdal’ Szkielet pod grubą warstwą waty pokryty skórą. Spodnia
warstwa kości zmieszana z gliną.
Jefrosinie Suzdalskiej 12.II.1919. Suzdal’ Figura z odłamkami kości.
Jefriemija Suzdalskiego 12.II.1919. Suzdal’ Kupa zetlałych ze starości kości.
Fieodozji Totiemskiej 17.IV.1919. Tot’ma Zmumifikowane ciało w znacznym stopniu zetlałe.
Prokopija Ustjańskiego 06.III.1919. Wielsk Zmumifikowane ciało.
Mitrofana Woroneżskiego 03.II.1919. Woroneż Czaszka z przylepionymi włosami, wata, kilka
rękawic, wypchane worki zamiast środkowej części ciała.
Tichona Zadońskiego 28.I.1919. Zadońsk Czaszka - wysuszona i rozpadająca się na proch. Karton
zabarwiony na kolor ciała, falsyfikaty rąk i nóg zrobione z waty i kartonu. W rękawicy karton. Damskie
pończochy, buty i rękawice.
Simeona Prawiednyjego 25.IX.1920.
Jekaterinburg Kości ciemnoczerwonej barwy pokryte pleśnią. Czaszka pusta w środku. Brak kości stóp.
Poza tym jakieś niezidentyfikowane, zetlałe kości. Pomiędzy czaszką a miednicą - wata. Niewielka ilość
nieznanej materii w kolorze ciemnoczerwonym, rozsypującej się na proszek.
Siergieja Radoneżskiego 11.IV.1919. Siergiejew Ubiór przeżarty przez mole, wata, fragmenty
ludzkich kości i cała masa martwych owadów: moli, motyli, itp. Na czaszce widoczne są czerwonawe
włosy.
Sawy Starożewskiego 17.III.1919. Moskowskaja Obłast’ Kłąb waty, w którym znaleziono 33
bardzo zniszczone i połamane kości. 2 monety o nominałach: 20 i 10 kopiejek.
Antonija, Joana, Jewstafija Brak danych
Moskwa Zmumifikowane ciała, trumna, ikona z kwadratowym otworem wypełnionym woskiem z kością
o rozmiarach 2,5 x 3,7 cm.
Gawriłła Męczennika Brak danych
Moskowskaja Obłast’ Brak danych.
Episkopa Nikity 03.IV.1919. Nowgorod Na wpół zniszczony kościotrup w kilku miejscach pokryty
skórą. Na grzbiecie brak skóry. Zachowana jedna stopa.
Mstisława Udałogowego 03.IV.1919. Nowgorod Ludzka czaszka oddzielona od korpusu, także obie
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
ręce. Szkielet jest podniszczony. Brak nóg. Przy prawym boku odzież i sczerniałe kości.
Księcia Władimira 03.IV.1919. Nowgorod Kupa czarnych kości i szczątki odzieży, czaszka rozwalona
na dwie połowy. Kości nie mają nic wspólnego z czaszką.
Anny, żony Jarosława 03.IV.1919. Nowgorod Niekompletny szkielet, gdzieniegdzie na kościach
skóra. Czaszka zniszczona.
Księcia Fiodora, brata Aleksandra Newskiego 03.IV.1919. Nowgorod Brak stóp, czaszka leży
oddzielona od reszty ciała, skóra na grzbiecie kościotrupa zetlała.
Joana Nowgorodskiego 03.IV.1919. Nowgorod Nieforemna kupka kości, czaszka na poły rozpadnięta
i sczerniała.
Kiriłła Nowoje
zierskiego Luty 1919. Biełoziersk Figura obrazująca człowieka. Trochę kości, na czaszce dwie monety
z 1740 i 1747 roku.
Jakowa Borowiczskiego 30.III.1919.
Brak danych Kości porozrzucane chaotycznie bez ładu i składu.
Aleksandra Swirskiego 22.X.1918. Łodieńskij Ujezd Trumna metalowa o wadze 40 pudów[177], a w
niej woskowa figura.
Wsiewołoda Gawriłła 27.II.1919.
Pskowskaja Obłast’ Cynowa skrzynia z różnymi kośćmi, na dnie: popiół, wapno i kawałki
drewna.
Trzech Afoskich Męczenników: Jefriemieja, Ignatija i Akakija Brak danych
Bałaszow W srebrnej skrzynce kilka ludzkich kości na zielonej poduszce. Niczym się nie różnią od kości
innych zmarłych.
Brrr...! I na tym zakończymy tą ponurą kronikę. Prawdę powiedziawszy, to nie dziwię się, że rosyjscy
komuniści tak starannie zabalsamowali ciało Włodzimierza Ilicza Ulianowa-Lenina, choć - a może właśnie
dlatego - spowodowali tak upadlający los świętym szczątkom męczenników Matki Rusi...
BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN
Rozdział VIII - TEMPLARIUSZE A BMR
Pierwsze spotkanie z Bafometem - Historia na opak: Bomba A w rękach Templariuszy - Ognisty chrzest,
albo porażka sułtana Bajbarsa - Zwycięstwo pod Bagdadem - Armia Templariouszy w państwie Dżyngiz
Chana - Upadek Chana Chanów - Ostatni rozkaz Guillame’a de Beaujeau.
A to było tak:
Guillaume de Beaujeau stał nieruchomy jak posąg mając na wszystko baczenie. Zauważył, że Bajbars
został ze swoją jazdą z tyłu i jego proporce utworzyły tam zieloną plamę. Sztywność wnet go opuściła i
zwrócił się nagle ku jednej z balist, którą żartem zwano >>Szkaradną Siostrzyczką<<, i osobiście włożył
do łyżki na końcu jej ramienia jeden z magicznych pocisków. Obsługa machiny bojowej starannie
wycelowała według jego wskazówek. Dowódcy pozostałych machin zachowali się dosłownie według jego
rozkazu.
Atakujący się przybliżali. Już można było ujrzeć śniade twarze, krótkie brody i pogardliwe uśmiechy na
wargach.
Potem chorągiew Baussanta dwukrotnie się pochyliła. uwolnione ramiona balist rzuciły w dal swój
śmiercionośny ładunek i... - i to, co potem nastąpiło przypominało Apokalipsę. Wybuchy atomowych
granatów urządziły w szeregach Mameluków straszliwą rzeź. Rozerwane wybuchami ochłapy mięsa latały
wokół. Potworny błysk niebiesko-białego światła oślepił saracenów, zgromadzonych od szczytu aż po
mury miasta.
Potem podniosły się ogromne wirujące obłoki pyłu, które zaćmiły słońce. Niektórzy się obawiali, że ono
zgaśnie zdmuchnięte tym strasznym wybuchem.
Francuski pisarz Pierre Barbet, który ten niesamowity opis starcia armii Templariuszy uzbrojonej w
atomowe pociski, z wojskami sułtana Bajbarsa umieścił w drugim rozdziale swej zajmującej powieści z
gatunku historical fiction pt. „Państwo Bafometa”[178], jest bez wątpienia autorem z
niezwykłą inwencją. Ta ostatnia - jak to wynika z podziękowania we wstępie do jego książki - wynikała ze
znajomości z niekonwencjonalnym historykiem dr Jean-Claude Laburthem, który był bardzo pomocny
przy wymyślaniu fabuły do tego dzieła. Co właściwie zainspirowało francuskiego autora do opracowania
alternatywnej historii wypraw krzyżowych i wyposażenia ich - średniowiecznych rycerzy - w broń
atomową? I tutaj właśnie zaczyna się szukanie nietradycyjnych odpowiedzi na pytania, o których szkolne
podręczniki historii milczą jak zaklęte...
Jak powszechnie wiadomo, wojenny zakon Templariuszy założono z inicjatywy francuskiego rycerza
Hugona de Payns i jego przyjaciela Godefroia de Saint-Omera na przełomie lat 1118 i 1119. O tym
pierwszym mamy bardzo skąpe informacje. Hugo de Payns urodził się - jak to wynika z jego nazwiska - w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Payns, około roku 1080. Był on członkiem Rady Szampanii i to nie byle jakim, bo jego podpisy figurują na
dwóch ważnych dokumentach hrabiego z Troyes. Na jednym z nich, datowanym 21 października 1110
roku, podpisał się on jako Hugo Paenz, na drugim zaś jako Hugo de Paenciis. Powszechnie panuje pogląd,
że uczestniczył w I Wyprawie Krzyżowej hrabiego Bloisa de Champagne. Całkiem dobrze znał Goddfrieda
de Boullion i jego dwóch braci: Balduina (Baldwina) i Eustachego de Boulogne oraz ich bratanka
Baldouina de Bourg, hrabiego Edessy, który przyjął koronę Jerozolimy pod imieniem Balduina II.
Wydaje się, że powrócił on na Zachód w latach 1104-1105 wraz z Hugonem de Champagne. Był żonatym
i miał jednego syna Theobalda de Pahons, który w 1139 roku został opatem klasztoru oo. Cystersów w
Sainte-Colombe-de-Sens.[179]
Jeszcze mniej wiemy o tym, jaki był bezpośredni powód, który nakazał francuskiemu szlachcicowi
utworzenie nowego zakonu Templariuszy - Rycerzy Świątyni - a dokładniej: Fratres Militae Templi -
Pauperes Commilitones Christi Templique Salomonis.
Książka Barbeta przenosi nas do października 1118 roku, do Wschodniego Lasu pod miasteczkiem
Troyes:
Hugon de Payns ścigając dzika wraz z czterema psami zapuszcza się coraz dalej i dalej w głąb dzikiej
puszczy. Mroczny las ustępuje moczarom i na ich skraju jeźdźca oślepia nagły, silny błysk, który płoszy
konia. Jeździec spadając z konia traci przytomność. Kiedy ją odzyskuje, widzi, że zapadła noc i na niebie
świeci jasny Księżyc. Powierzchnia jeziora wzburzyła się, a z głębin bagniska występuje jakaś metalowa
kula, w której ukazuje się okrągły otwór, z którego bucha szkarłatne światło, na tle którego ukazuje się
jakaś astralna sylwetka:
Przerażony Hugo de Payns ujrzał diabelskie stworzenie. Lewicą przeciera szeroko otwarte ze zdumienia
oczy, jakby się chciał upewnić, że nie ma do czynienia z nocnym koszmarem. Przed nim, o kilka kroków,
stoi dziwna istota z gołą czaszką, z której wychodzą dwa krótkie rogi. Jej dłonie z pazurami obejmują
metalową krawędź luku. Wydaje się, że ten karzełek jest taki mały, ma małe piersi, ale z grzbietu
wyrastają mu dwa skrzydła. Jakby ożył stary rysunek - demon z piekła rodem wyszedł, by kusić dusze
chrześcijan...
Kosmita - bo idzie właśnie o niego - który rozbił swój statek na Ziemi stał się rozbitkiem kosmicznym -
kazał się nazywać Bafometem i nawiązuje dialog ze zszokowanym rycerzem, któremu wyjaśnia swą
sytuację i wciągnie go do współpracy.
Krótkie wyjaśnienie: słowo Bafomet czy też Baphomet pochodzi z arabskiego abu fihamet, które w
maurskiej Hiszpanii wymawiano jako ‘bufimihat, co oznacza tyle, co ojciec mądrości czy ojciec
zrozumienia, co jeszcze inaczej można przełożyć jako źródło mądrości. Inne wyjaśnienie uważa, że chodzi
tutaj o anagram imienia Mahomet czy Mohamad - dlatego we francuskiej Lagwendocji muzułmanów
nazywano Bafomerianami.
Za to, że Hugonowi ludzie będą przynosili różne rzeczy mu potrzebne, Hugon stanie się Wielkim
Mistrzem nowoutworzonego zakonu. Dziwna istota z Wszechświata dotrzymała słowa. Poparła złotem
powstanie Templariuszy, którym szefuje Hugo de Payns, a po jego śmierci wspiera jego następców nie
tylko grubymi sztabami złota, ale i posążkami, w których ukryto środki łączności, za pośrednictwem
których mogli utrzymywać oni łączność nawet z najbardziej oddalonymi komturiami, a także dano im do
dyspozycji BMR służące do prowadzenia wojny w Ziemi Świętej.
Na plus tej interpretacji Barbeta świadczy przede wszystkim tekst aktu oskarżenia przeciw
Templariuszom, który podpisał papież w dniu 12 sierpnia 1308 roku. M.in. oskarżano ich o to, że:
... we wszystkich prowincjach modlili się oni do wizerunku głowy, która miała albo trzy, albo jedna
twarz, której się Templariusze kłaniali i twierdzili, że ta głowa może ich uratować, i że daje zakonowi
wielkie bogactwa...
Idola tego gdzie indziej opisuje się jako: ... miedzianą głowę odpowiadającą na wszystkie pytania w
formie proroctw. Oczy głowy były jako rubiny jak jasne niebo, a powierzchnia była jako polerowane
srebro pozłacane. Jest to Boży przyjaciel, który rozmawia z Bogiem, kiedy tylko zechce - a nazywa się
BAFOMET - jak opowiadał jeden z przesłuchiwanych Rycerzy Świątyni.[180]
Templariusze także dotrzymują warunków umowy. W Bonlieu, Piney, Roysone i Bovy budują wojskowe
obiekty, które bronią wstępu do lasu z moczarem przy Troyes, a Wielcy Mistrzowie rządzą wedle poleceń
Bafometa. Radiostacje ukryte w każdej figurce w każdej komandorii umożliwiły Kosmicie sprawować
kontrolę nad ludźmi Zakonu.
W 157 lat po spotkaniu Hugona de Payns z Bafometem, Pierre Barbet przenosi nas do roku 1275, kiedy
to Guillaume de Beaujeau - ówczesny Wielki Mistrz Templariuszy - stoi na pokładzie okrętu flagowego,
płynącego do Ziemi Świętej. W tym czasie komandorie w Europie przeżywają swój rozkwit, a egipski
sułtan Bajbars wypiera chrześcijan z Caesarei, Jaffy i Antiochii... Z niegdysiejszego państwa Krzyżowców
na Bliskim Wschodzie pozostał jedynie strzęp ziemi Trypolisu, Akki i Sydonu, którego suwerenność była
stale zagrożona napadami pogan.
W tym czasie sytuacja polityczna Ziemi Świętej była stabilizowana dzięki umowie o przymierzu, zawartej
pomiędzy księciem Edwardem a mameluckim sułtanem Rukn ad-Dinem Bajbarsem Bundukdarim z dnia
22 maja 1272 roku. O tym, że Bajbars mógł wbrew umowie zniszczyć państwo Krzyżowców koło Akki
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
kiedykolwiek tego zapragnął, wyraźnie świadczy fakt, że zaraz po podpisaniu tego protokołu najął
płatnego mordercę w celu zabicia angielskiego księcia. Morderca przebrany za chrześcijanina przeniknął w
pobliże Edwarda i pchnął go zatrutym sztyletem. Wbrew temu, Edward nie zmarł i w ciągu kilku miesięcy
Bajbars grał swą brudną grę aż do kończ, obłudnie życząc Edwardowi długiego życia i rychłego powrotu
do zdrowia.[181]
Po krótkim postoju na Cyprze, gdzie wysłannicy Templariuszy odwiedzili króla Hugona III, do ich floty
dołączyło następnych 5 okrętów, tak że do portu fortecy w Akkce przybiło 16 jednostek. Tutaj Guillaume
de Beaujeau spotkał się z wysokimi rangą wojskowymi. Byli to Otto de Granson - dowódca kontyngentu
króla angielskiego, dowódca francuskich Krzyżowców Jean de Grailly i Wielki Mistrz Zakonu Joannitów -
Jean de Villiers ze swą świtą.
Na naradzie w sali kapitulnej, Wielki Mistrz Templariuszy przedstawił plan oswobodzenia Ziemi Świętej z
rąk niewiernych poddanych sułtana Bajbarsa, przy którym zgromadzeni panowie wymienili zdumione
spojrzenia. Czy Wielki Mistrz Templariuszy zwariował? No bo jak nazwać inaczej jego pomysł, aby
nieliczne wojsko chrześcijańskie składające się z 2.000 konnych i 12.000 piechoty opuściło fortyfikacje i
stanęło naprzeciw mameluckiej armii składającej się z 40.000 jezdnych i 100.000 piechoty? Guillaume de
Beaujeau miał w rękawie tajnego asa. Zaprzysiągł swych rozmówców, i by pokazać im niszczącą siłę
tajnej broni, dokonał on próbnej eksplozji jednego z atomowych granatów na wzgórzach Toron.
Zszokowani oficerowie i ich wodzowie po obejrzeniu efektów wybuchu od razu przystąpili do realizacji
templaryjskiego planu.
Plan ten zasadzał się do wypadu zjednoczonej armii składającej się z zakonnych wojsk Templariuszy i
Joannitów wraz z kontyngentem anglo-francuskim i zaciężnym wzdłuż wybrzeży, ku twierdzom Pelerin i
Nabulus (Nablus). Najgroźniejszą bronią miały być kołowe balisty i katapulty, których obsługa miała razić
nieprzyjaciela przy pomocy pocisków „magicznego ognia”, a celem miała być każda
większa grupa wojsk Bajbarsa. Poza tym jeźdźcy mieli przy pomocy ręcznych wyrzutni granatów
pustoszyć szeregi nieprzyjaciela małymi ładunkami wybuchowymi, i tymże sposobem mała ilość wojsk
własnych mogła zadać nieprzyjacielowi straszliwe straty, pomimo 6-krotnej przewagi tego ostatniego.
Po trzydniowej mobilizacji, wojsko Krzyżowców przeszło przez bramę św. Antoniego i udało się po
wydmach na wybrzeże. Pierwsze godziny marszu - jak należało oczekiwać - nie przyniosły żadnych
ciekawych wydarzeń, poza piekielnym żarem dnia, który musieli znosić aż do pierwszego popasu w
Hajfie, nad zatoką pod górą Karmel.
W pobliżu miasta rozbito obóz mimo lecących strzał z jego murów, zaś mieszczanie wzywali pomocy od
sułtana Bajbarsa. Ten zaś musiał poczekać kilka dni na zebranie swych wojsk, i tak mieszkańcy Hajfy za
murami nie robili sobie żadnych złudzeń.
Tymczasem Wielki Mistrz nie miał zamiaru tracić czasu na zdobywanie Hajfy, więc pozostawił pod
murami miasta niewielki oddział do blokowania miasta, a sam pociągnął ku Jaffie. Szybko przebył górę
Karmel, Mt. Pellerin i także Caesareę. Przekroczyli płytkie rzeki ciągnące od Gór Samaryjskich i wstąpili
na szarońską równinę.
I następna dygresja. Kraj, przez który szła armia Krzyżowców był w przeszłości teatrem niejednej wojny.
W działaniach wojennych z lutego 1264 roku, Bajbars po czterech dniach oblężenia zdobył i zrównał z
ziemią Caesareę i to samo zrobił z Hajfą. Po nieudanym oblężeniu templaryjskiej twierdzy Athlit
zaatakował on joannicką twierdzę Arsuf, które twardo broniły trzy setki obrońców. Kiedy po poniesieniu
ciężkich strat rycerze poddali się na podstawie bajbarsowskiego słowa honoru, o wyjściu wolnymi z
miasta - nie wyszli spod murów żywymi...
Guillaume de Beaujeau liczył się z tym, że zaraz się zaczną poważne problemy. Alarm ogłoszono,
muzułmańska armia powoli przybliżała się do linii Krzyżowców. Krzyżowcy musieli co rychlej dojść do
brzegów Yarqonu, by uzupełnić swe zasoby wody, zaś flotylla dowodzona przez Karola de Anjou płynęła
wzdłuż brzegu, by ubezpieczać atak od strony wody.
W dziesiątym dniu po wyjściu z miasta, chrześcijanie przekroczyli Yarqon i z usianego grobami wzgórza
ujrzeli białe mury Jaffy.
Drogę do jej bram blokowała armia mamelucka tak ogromna, że okrzyki wojenne zamarły im na ustach.
Krzyżowcy szybko przygotowali się do ataku przy pomocy miotaczy. Bajbars nie bawił się w
przygotowania i pchnął swe wojska do ataku. W tej chwili Wielki Mistrz dał rozkaz do ataku atomowymi
granatami - resztę znamy z początku tego rozdziału...
Nawet z tej odległości można było zobaczyć białe zęby na czarnym tle spalonego mięsa. Kilku mężczyzn,
którzy jakimś cudem przeżyło ta gehennę atomowego ataku, leżało na ziemi. Byli wstrząśnięci nagłą i
straszliwą katastrofą. Kilka stosów ciał paliło się, a gęsty dym kładł się nisko na ziemię, jakby chciał
zakryć ten straszny widok. Gdzieś z dala galopowały konie bez jeźdźców. Zapadła martwa cisza...
Rycerze doszli do miejsca ataku. Obeszli jeszcze dymiące kratery i przechodzili koło stosów trupów.
Ludzie i konie przemieszali się ze sobą, ze zwęglonych ciał dochodził straszliwy fetor palonego mięsa.
Kości pokrywały strzępy spalonej i spieczonej skóry. W tej masie nie można było rozpoznać trupa
sułtana, ale tak czy inaczej Bajbars był już tylko przeszłością i Krzyżowcom już nikt nie mógł stawić oporu.
W rzeczywistości Bajbars zmarł w lipcu 1277 roku, po nieudanej wyprawie przeciwko Mongołom i Turkom
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Seldżuckim w Cylicji. Jego koniec był taki sam, jakim było jego życie. Tradycja mówi, że zmarł po wypiciu
zatrutego kumysu, który sam przyprawił dla swojego wroga, a potem przez pomyłkę wypił - co zakrawa
na kiepski dowcip o szczycie roztargnienia - sic!
Saraceńscy dowódcy Jaffy zdecydowali się bronić za murami swojego miasta, ale kiedy zdetonowano im
nad głowami jeden z mniejszych granatów atomowych, to nie było już w Jaffie człowieka, który stawiłby
nawet symboliczny opór... Krzyżowcy wtargnęli do otwartego miasta i rozpoczęła się masakra, po której
krew płynęła ulicami, jak woda deszczowa po oberwaniu chmury.
Omni principium grave - każdy początek jest trudny - ale w czasie, kiedy zdobycie Ziemi świętej stało się
faktem dokonanym raz rozwinięta spirala wydarzeń nie mogła się już zatrzymać. Armia Krzyżowców
zaczęła odprawiać swój tryumf, a tymczasem Guillaume de Beauajeau zwołał kolejna naradę wojenną.
Według tajnych instrukcji Bafometa, które był otrzymał drogą radiową, przedstawił im dalsze interesujące
plany wojenne. Ku zdumieniu swych towarzyszy broni, powierzył on pacyfikację Ziemi Świętej tajnym
rywalom Templariuszy - Joannitom i chrześcijańskim rycerzom najemnym. Templariusze mieli
zaokrętować się na pokłady galer, które uczestniczyły w boju o Jaffę i przeprawić się morzem do
Aleksandretty[182], skąd mieli oni pociągnąć przez księstwa Antiochii[183] i Edessy[184] do Chanatu
Abakańskiego w Persji, a po zniszczeniu jego armii zaatakują Chanat Kajduwu, który rozciągał się na
południe od jeziora Bajkał. A dalej - jak przekonywał swych rozmówców Gillaume de Beaujeau - należy
zniszczyć samego wielkiego Chiubilaj Khana (Kubłaja Chana) - a kiedy to się stanie, wiara w Chrystusa
będzie rozszerzona od Syrii do granic Kathaju![185]
Usiłowania połączenia chrześcijańskich królestw z państwem Wielkiego Chana datują się już od
pontyfikatu papieża Innocentego IV, który w 1245 roku wyprawił poselstwo kierowane przez
franciszkanina fra Giovanniego de Plano Carpiniego, w celu nawrócenia Wielkiego Chana na prawdziwą
wiarę. Kujukchan, który w Karakormie przyjął poselstwo Innocentego IV nakazał o. Carpiniemu, by
powiedział papieżowi, że uznaje go za swego poddanego i by mu dał pokłon. Następną misję posłał
francuski król Ludwik IX za pośrednictwem franciszkanina o. Williama Rubroeka. Ojciec William w latach
1253-1255 pokonał drogę liczącą 17.000 km na dwór Manguchana do Karakoramu i z powrotem po to
tylko, by powrócić do kraju z listem mówiącym, że Ludwik IX ma oddać podobny hołd Wielkiemu Chanowi
w każdym roku...
Jedynym problemem było to, że Templariusze mieli ograniczoną ilość broni atomowej i temu faktowi
musieli oni podporządkować wszystko - w tym swą strategię. By tak się nie stało - chodzi o brak
atomowych granatów - doszło do rozmowy z bratem parającym się alchemią - o. Joubertem, dzięki
któremu Wielki Mistrz miał nadzieję, że uda się mu je pomnożyć. Ojciec Joubert mu to przyrzekł, a że był
on znawcą dzieł Arnaldo de Villanova, wedle których cała materia jest wytworzona z pierwotnej substancji
zwanej prima materia albo też lapis philosophorum przy pomocy którego można strukturę dowolnej
materii.
Arnaldus de Villanova żył w latach 1235-1312 był przesławnym lekarzem i znawcą hermetycznej wiedzy,
która studiował w krajach arabskich i Hiszpanii. Jego najbardziej znane dzieło - „Rosarium
philosophorum” zawiera 9 monumentalnych traktatów alchemicznych o multiplikacji.[186] Z kolei
Albertus Magnus von Böllstadt żył w latach 1193-1280 i jest uznany za ojca chrzestnego europejskiej
alchemii, (za co przyznano mu Koronę Adeptów), której był bez reszty oddany i przeświadczony o jej
słuszności jako metody badawczej, co wynika zresztą z jego traktatu „De mineralibus”.
O. Joubert spotkał się przed kilku laty z saraceńskim lekarzem Dżafarem, który studiował rękopisy al-
Gebera[187], arabskiego alchemika z VIII wieku. Opisywał on tam cudowną i przedziwną skrzynkę, która
powielała włożone do niej przedmioty. Ba! - co więcej - skrzynkę tą saracen wydobył z wraku jakiegoś
diabelskiego statku, który zniszczony po żarem walał się na pustyni opodal Aleksandretty. A wszystko
wskazywało na to, że był to statek identyczny z tym, który spadł z Bafometem na pokładzie nieopodal
Troyes. Było więc czymś oczywistym, że Guillaume de Beaujeau nakazał o. Joubertowi dopaść magiczną
skrzynkę za każdą cenę!
Arabskie źródło tej informacji nie powinno nas zbytnio dziwić, bowiem alchemię poza Grekami szerzyli
właśnie Arabowie, NB sama nazwa alchemia wywodzi się z arabskiego al-khemeja, a słowo khemeja
wywodzi się od nazwy Khem - a kraj Khem to Egipt...
Z dzieł arabskich najbardziej znane jest dzieło Gebera, które wywarło ważki wpływ na europejska
alchemię i zawiera 22 traktaty m.in. „o życiu metali” i transmutacji, czyli przemianie
zwykłych metali w złoto i srebro.[188] Legenda mówi, że w końcu Geber dał sobie spokój z alchemią
ogłaszając, że znalazł sposób na robienie złota, i... został lekarzem, co przyniosło mu większe bogactwo,
niż niejednemu Krezusowi!
Po krótkiej żegludze Krzyżowcy, którzy zaokrętowali się w Jaffie, wylądowali u ujścia Orontu, w małym
porcie Saint Simeon, a nie w Aleksandrettcie. Wielki Mistrz nie chciał wywoływać w mieście paniki
przybyciem templaryjskiej floty, w czasie której Dżafar mógłby uciec z miasta wraz z bezcenną skrzynką,
przeto pozostawił jedną jednostkę pod wodzą seneszala Jeana de Grailly’ego - a sam pociągnął ku
Aleksandrettcie. Jeden celnie uplasowany pocisk rozniósł w drzazgi bramę miasta i po chwili poszukiwań
Krzyżowcy wpadli do domu alchemika Dżafara, którego zawlekli przed oblicze Wielkiego Mistrza. I tutaj o.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Jobert wraz z Wielkim Mistrzem dowiedzieli się, jak jego dawny znajomy wszedł w posiadanie tajemniczej
skrzynki z biało-błękitnego metalu, którą przyniósł ze sobą.
Kiedyś tam, w 1270 roku, Dżafar obserwował niebo z konstelacjami Zodiaku i zobaczył na nim ognisty
ślad. Wydawało mu się, że przedmiot, który go zostawił, spadł gdzieś na pustynię w okolicach
Aleksandretty. Na prośbę Dżafara emir rozkazał swym gwardzistom znaleźć i przynieść do miasta ów
przedmiot, ale to nie było możliwe, gdyż rozgrzany był do czerwoności i częściowo zaryty w ziemi.
Kiedy przedmiot ostygł, niewolnicy zaczęli go odkopywać. Dżafar, który spodziewał się kamienia
bogatego w żelazo, jakie od czasu do czasu spadają z nieba, był przeświadczonym o słuszności swego
wyjaśnienia. Wydawał się to potwierdzać rdzawy kolor powierzchni kamienia, jaki się pojawił po
odrzuceniu warstw piasku, a kiedy otwór się powiększył, to uczony zorientował się, że idzie o statek w
kształcie walca zakończonego kuliście. Statek, który spadł z nieba pękł, i można było wejść poprzez
szczelinę do środka. Dżafar oczywiście tak uczynił z lampą oliwną w ręku. Z wnętrza dobywały się jakieś
opary i wciąż było tam gorąco. Na pokładzie było wszystko zniszczone i lekarz znalazł tam tylko zwłoki
pilota. Innych ciał nie było. Dopiero na drugim końcu statku znalazł innych załogantów. Trupy ich leżały w
długich, przeźroczystych walcach, które w czasie katastrofy roztrzaskały się i zmieniły w gruz wraz z
innymi szczątkami aparatów i przyrządów, który tarasował przejścia i dalsze przestrzenie wewnątrz
statku. Potem Dżafar musiał wyjść, bowiem zaczął się dusić, a przez następny miesiąc nie był w stanie
penetrować statku, bowiem zapadł był na dziwną chorobę, na którą nie było lekarstwa.
Cudowną skrzynkę znalazł dopiero w czasie czwartej wizyty na pokładzie wraka, w skrytce w podłodze,
pokrytej białą warstwą ochronną. Odłożył ją na bok i przez tydzień jeszcze badał i eksplorował nieznany
statek, który musiał pochodzić spoza naszego świata. Ciała załogantów rozkładały się tak szybko, że nie
mógł ich zbadać, więc zabrał skrzynkę i opuścił statek, który na rozkaz emira zasypano piaskiem.
Dżafar długo myślał nad tym przyrządem, aż odkrył jego zdolności multiplikacyjne które to odkrycie
zachował dla siebie, jakby znajdował się w nim ów lapis philosophorum czy quinta essentia - o której
pisał Geber. Skrzynka potrafiła idealnie zduplikować każdy przedmiot włożony do niej. Wytwarzała ona
idealna kopię nie tylko przedmiotów martwych, ale i istot żywych! Lekarz potem często używał jej do
produkcji złotych monet i w ten sposób doszedł do znacznego majątku, który umożliwił mu potem
uniezależnienie się i badania alchemiczne, aliści po miesiącu skrzynka utraciła swoją moc i dlatego Dżafar
dał ją bez żalu Wielkiemu Mistrzowi zwłaszcza, że ten zapłacił mu za nią tyle złota, ile sama ważyła.
Wkrótce potem cała armia zaczęła maszerować brzegiem Orontu, z którego skręciła ku Eufratowi i doszła
do Edessy. W czasie marszu nie wynikły żadne problemy i Antiochia została zdobyta bez walki.
Antiochia była pierwszą wielką metropolią - poza Edessą - której zdobycie w 1268 roku przez Bajbarsa
po dwóch wiekach chrześcijańskiego panowania było dla państwa Krzyżowców niebywałym ciosem.
Masakra, która miała miejsce po tygodniowym oblężeniu, zaszokowała nawet zaprawionych w bojach i
krwawych widowiskach muzułmanów. Aby nikt z mieszkańców miasta nie uniknął śmierci, Bajbars
nakazał starannie zamknąć bramy miejskie...
Tymczasem o. Joubert na krytym wozie stworzył laboratorium, gdzie w dzień i w nocy pilnie pracował.
Wielki Mistrz Joannitów Jean de Villiers wysłał posłów, którzy oznajmili Krzyżowcom, że Grób Pański jest
oswobodzony i że Ziemia Święta należy do Europejczyków. Armia pod wodzą Guillaume’a de
Beaujeau przeszła 200 km w 12 dni, doszła do brzegów Eufratu - i co za tym idzie - stanęła u granic
Chanatu Abakowego. Przewidując przyszłe komplikacje, Wielki Mistrz pchnął jeden oddział do Edessy w
celu zabezpieczenia tyłów swej armii i utworzenia zabezpieczenia logistycznego z Aleksandretty, zaś
prawe skrzydło chroniła niegościnna syryjska pustynia. Wojska potem pomaszerowały dolina Eufratu na
Bagdad, a po przekroczeniu granicy chanatu zaczęły realizować zamiar swego wodza, który chciał zdobyć
imperium większe, niż wszystkie zdobycze Aleksandra Macedońskiego.
Wstąpieniem na ziemie perskiego ilchana zaczęła armia Templariuszy ofensywę na Bagdad, który
Mongołowie okupywali już od 1258 roku. W tym roku ilchan Hülegu zdobył na czele ogromnej armii to
legendarne miasto Orientu i wymordował 80.000 jego mieszkańców. Informacje o ofiarach nie są
przesadzone, nowozelandzki historyk J. J. Saunders pisze o tym tak:
Także i dzisiaj, po siedmiu wiekach, ten największy ze wszystkich nomadzkich ataków na cywilizację ma
w sobie coś wywołującego strach i grozę. Na straszliwej scenie krwawych ruin odbywał się potworny
dramat, jakiego jeszcze nie widziano od czasów rzezi asyryjskich, a który można było porównać jedynie z
masowymi mordami XX wieku, kiedy to hitlerowscy mordercy pozbawili życia miliony osób.
Można dodać do tego także stalinowskich, pol-potowskich i innych siepaczy, by obraz był pełny...
Dalszy marsz był od czasu do czasu przerywany przez potyczki z niewielkimi siłami lekkiej mongolskiej
jazdy, ale nie był to liczący się opór. Anbarę zdobyto, ale była cała w płomieniach tak, że żołnierze nie
mogli odpocząć po marszu, w którym dziesiątkowały ich choroby, aż do 2/3 pierwotnej ilości.
15 sierpnia 1275 roku, Krzyżowcy ujrzeli przed sobą białe mury, pałace i minarety legendarnego
Bagdadu, który był opanowany przez wojska mongolskie. Te natychmiast otoczyły wojska Templariuszy.
Krzyżowcy postawili mury, za którymi ukryli balisty. Piechota otoczyła je wokół i żołnierze w przyklęku
zaparli drzewca włóczni ukośnie do przodu, co mogło powstrzymać mongolską jazdę.
Trzeba nam wiedzieć, że najniebezpieczniejszą częścią mongolskiej armii była jazda na małych, lekkich i
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
wytrzymałych konikach. Każdy wojownik miał do dyspozycji 4-6 koni, które pokonywały do 160 km
dziennie! Każdy z nich miał wyposażenie dla jeźdźca na 4-6 dni. To właśnie dzięki temu mongolska jazda
była tak piekielnie skuteczna w starciu z ciężkimi i nieruchawymi formacjami europejskiej piechoty i jazdy.
Guillaume de Beaujeau kazał się podnieść w koszu jednej z balist w górę, by rozeznać sytuację.
Mongołowie byli dobrze poinformowani o śmiercionośnej broni Templariuszy i dlatego rozśrodkowali się
na niewielkie grupki. Nowinką były chińskie wozy bojowe z łucznikami i długimi kosami na piastach kół.
Na najeźdźców czekało już ponad 100.000 mongolskich jeźdźców, piechocińców i łuczników. Templariusze
znaleźli się w pułapce. Nieprzyjaciel wykopał wokół nich głębokie rowy wypełnione ropą naftową, a po
prawej stronie mieli oni Eufrat, którego brzeg mrowił się od łuczników. Mongołowie zapalili cysterny z
ropą, której gęsty dym w mgnieniu oka otoczył pierwsze szeregi chrześcijańskiej armii.
W scenariuszu Pierre’a Barbeta, Wielki Mistrz błyskawicznie połapał się w sytuacji i zmienił plan.
Rozkazał przetoczyć wszystkie miotacze ku wodzie, a dwa z nich miały strzelać do łuczników, którzy
bronili przeciwległego brzegu.
Rozkazy wykonano w ulewie mongolskich strzał, ale udało się je wykonać tak, że atomowe granaty
wybuchły już po chwili na nieprzyjacielskim brzegu. Wielki Mistrz był bez ochyby mistrzem improwizacji,
co zawdzięcza fantazji Barbeta. Eksplozje atomowych ładunków zmieniły bieg rzeki, która szeroko rozlała
się po równinie na północ od pola bitwy i zmusiła jazdę Mongołów oraz ich wozy bojowe do cofnięcia się. I
tym sposobem Templariusze zabezpieczyli sobie tyły.
Rycerska jazda przekroczyła rzekę i oczyściła brzeg z łuczników, którzy przeżyli atak atomowymi
pociskami. Tymczasem piechota zajęła stanowiska obronne za murem wozów, plecami do rzeki.
Abaka-chan i jego dowódcy zostali literalnie zaskoczeni i zawahali się - a ich wahanie dało czas rycerzom
na uderzenie od południa na tyły armii mongolskiej - jej sił głównych. Chan wydał rozkaz uderzenia na
wozy Templariuszy, ale kiedy jeźdźcy przybliżyli się na odległość strzału miotaczy, dosłownie wyparowali
w oślepiających błyskach i słupach pyłu w kształcie grzybów powstałych po pierwszej salwie balist. W tej
chwili rycerze wpadli na tylne linie chańskiego wojska i obrzucili je lekkimi ładunkami atomowymi z
granatników. Efekt był straszny - armia mongolska została rozbita, a ich wódz martwy.
Bagdad poddał się bez walki, a Guillaume de Beauajeau potwierdził to, że następczynią tronu jest
małżonka Abaka-chana, która była chrześcijanką i córką Michała Paleologa.
Takie mieszane małżeństwo nie było wyjątkiem w imperium mongolskim. Już w 1254 roku, z
chrześcijanką był żonaty władca Mongołów - Möngke-chan, zaś w Persji poprzednik Abaki - ilhan Hülego
był także żonaty z dziewczyną chrześcijańskiego wyznania. Także matka Wielkiego Chana była głęboko
wierzącą chrześcijanką, co wszakże nie przeszkodziło temu, by pewnego ranka powróciła po Mszy św. tak
pijana, że ledwie trzymała się na nogach. Jej wygląd głęboko wstrząsnął o. Williamem Rubroekem, który
wychowywał na dworze chana jej syna Mangu-chana.
Przejęcie władzy przebiegło bez zakłóceń i Templariusze wyciągnęli z tego znaczne korzyści, bowiem jej
państwo stało się bazą wypadową do dalszych podbojów Templariuszy na Wschodzie.
Po padnięciu Bagdadu, Wielki Mistrz zdobył także port w Basrze (Balsorze), ale zakazał niszczyć ten
kwitnący port i handel morski. Oczarowany cudami orientalnego miasta i jego heterami, odaliskami,
bajaderami - Wielki Mistrz strawił tam czas na przemyśliwaniu i studiach relacji tej garstki
Europejczyków, którzy przeniknęli do serca Azji: dwóch misjonarzy franciszkańskich - Williama Rubroeka
i Giovanniego Carpiniego, a także dwóch Wenecjan - braci Niccola i Matteo (Marco) Polo. Znano już wtedy
szlaki karawanowe, więc pochód armii z balistami i ciężkimi wozami wymagał dokładnego opracowania
zaplecza logistycznego - czegoś, co dzisiaj fachowo nazywa się GZT - Gospodarczym Zabezpieczeniem
Tyłów - i połączenia Bagdadu z Aleksandrettą.
Frater Joubert ponownie pocieszył go tym, że udało mu się przestawić środki łączności ukryte w
posążkach Baphometa tak, by mogli je używać do własnych celów dowódcy armii Krzyżowców, jednakże
wciąż nie udało mu się wyjaśnić zagadki multiplikatora.
Otto de Granson zameldował przy pomocy posążka Baphometa zdobycie Basry, zaś marszałek Pierre de
Sevry o pacyfikacji ostatniego, nie obsadzonego terytorium Chanatu Kajdu. Ze względu na to, że w
połowie października trudno było rozpocząć skuteczną ofensywę, Wielki Mistrz zdecydował przesunąć swe
wojska do Savy nad brzegami jeziora Gelechelan, po prawej stronie mając pustynię Deszt-i-Kervi
przekroczył granicę Kurdystanu. W Bagdadzie pozostawił garść rycerzy pod wodzą swego seneszala i
wszystkich tych, którzy przyłączyli się do wyprawy krzyżowej. Tym sposobem pozostawił tam nowicjuszy,
a sam na czele zaprawionych w bojach wiarusów - tworzących armię uderzeniową - ruszył do przodu.
Po przezimowaniu i regeneracji sił, armia Templariuszy wyruszyła z Savy w dniu 11 kwietnia 1275 roku
na podobieństwo długiego, żelaznego węża uosabiającego niezwyciężoną siłę. Równy krok i śpiew
dzielnych i dziarskich wojaków podnosił morale i dodawał im ochoty do nowej krucjaty. Jak dotąd, to
tryumfy Guillaume’a de Beaujeau spoczywały w małych figurkach Baphometa, które pomagały mu
się połączyć z komturiami, i tajna łączność z Asasynami - członkami tajnej sekty Starca z Gór, którzy
zbiegli przed masakrą, jaką chcieli im urządzić Mongołowie. Ci zaprzysięgli wrogowie państwa chanów
działali jako grupy dywersyjno-rozpoznawcze na terenach chanatów Kajdu i Kubłaja-chana.
Starzec z Gór, to pseudonim perskiego wodza Hassana-i-Sabbaha z XII wieku, który toczył
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
niewypowiedziane wojny ze swymi mameluckimi sąsiadami na tronie. To właśnie od jego imienia
utworzono potem dwa słowa: haszysz (z angielskiego hashish) i morderca - asasyn (w wielu europejskich
językach słowo as(s)assin(o) znaczy po prostu morderca, zabójca, skrytobójca). Starzec z Gór tumanił
młodzieńców haszyszem i podstawiał im młode i ładne kobiety wmawiając im, że są w raju i że jeżeli
dobrze wypełnia swe zadanie, to powrócą doń. Najczęściej chodziło o skrytobójstwa, a także o
szpiegostwo.
Templariusze przekroczyli szybko granicę Chanatu Kajdu na starej trasie karawanowej i kiedy dotarli do
Mulektu na południe od jeziora Geluchelan, ruszyli pięknym, urodzajnym i zielonym krajem z sadami i
pastwiskami. Po sześciu dniach doszli do Szibaganu, a w Talabanie zaopatrzyli się w sól niezbędną do
konserwowania mięsa z upolowanej zwierzyny. Po kolejnych sześciu dniach doszli do prowincji
Badachszan, gdzie wzbogacili się mnóstwem srebra i kamieniami podobnymi do rubinów.
Asasynowie przynieśli wieści, według których silne załogi mongolskie obsadziły twierdze Kajdu Jarkenda i
Chotan, które połączyły się z siłami syna Kubłaja-Chana - Nomukana, którego to chan chciał posłać do
boju przeciwko Krzyżowcom.
Wielki Mistrz przy pomocy środków łączności Baphometa rozkazał seneszalowi Jeanowi de
Grailly’emu obsadzić Samarkandę i tym sposobem osłonić lewe skrzydło swej armii przed
następującymi na nie wojskami generała Bajana.
Postępy marszu były coraz mniejsze. Krzyżowcy opuścili Badachszan i wzdłuż rzeki Pjandżu dotarli do
Pamiru i zaczęli się wspinać na górski płaskowyż. Tutaj pogoda była chłodna i od gór wiały lodowate
wiatry, jezioro Sirikool (Siri-kul) było zupełnie zamarznięte i Krzyżowcy zaczęli cierpieć na odmrożenia.
Na dotarcie do prowincji Kaszgar musieli oni zużyć aż 50 dni! Mongołowie nie atakowali, więc z tej strony
Templariusze nie mieli problemów.
Sytuacja Templariuszy przedstawiała się następująco: na prawym skrzydle armii Krzyżowców znajdowały
się ośnieżone szczyty gór Kaszmiru, przed nimi wojska Chanatu Kajdu, za nimi Pamir, a na lewym
skrzydle czatowały siły Namukana. Wielki Mistrz życzyłby sobie spotkania z obiema armiami mongolskimi
oddzielnie, dlatego też rozkazał marszałkowi, by z częścią wojsk pomaszerował na północ - ku
Uzbekistanowi - i związał walką wojska Namukana. Swe główne siły zgromadził w obozie wybudowanym
w okolicach Kaszgaru. Jednakże Kajdu-Chan nie palił się do ataku na dobrze broniony obóz Templariuszy,
więc na rozkaz Wielkiego Mistrza armia runęła na pustynię Gobi. Jarkendę zdobyto bez walki, bo
Templariuszy się tam tak bano, że Mongołowie poszli w rozsypkę pozostawiając na polu niedoszłej bitwy
broń i machiny.[189]
Przy wypadzie w kierunku Chin zdobyli Kerię, gdzie Krzyżowcy dopadli ogromne zasoby jaspisu i
chalcedonu przygotowane jako kontrybucja dla Kubłaja-Chana. Za Czarkalikiem czekały na nich pierwsze
wydmy pustyni i zaczęli forsować to morze piasku. Wojsko dotarło do pierwszych studni, zgodnie ze
wskazówkami przewodników, ale stało się coś, czego skrycie się wszyscy obawiali - studnie były zatrute.
Przy pochodzie przez pustynie Azji, wojska Krzyżowców miały do czynienia z taktyką spalonej ziemi.
Mongołowie zostawiali Europejczykom zniszczony kraj i zatrute studnie, co znacznie opóźniało ich pochód
lub nawet całkowicie go hamowało. Poruszanie się ciężkozbrojnych rycerzy po piachu i w wysokich do
+60-70oC temperaturach było prawie że niemożliwe, a głód i pragnienie zbierały swe żniwo. Najpierw
padały konie, potem rycerze musieli się spieszyć i sprzęt oraz prowiant załadować na kozy, owce, psy i
swe własne grzbiety. Podczas I Krucjaty ludzie brali ziarna trawy do ust i żuli je, by oszukać głód. Po
obsadzeniu Antiochii doszło także do wypadków kanibalizmu - prymitywni Flamowie zjadali zabitych
Turków, a kiedy trupów zabrakło - zabierali się za żywych...
Wielki Mistrz był w kontakcie ze swym marszałkiem i codziennie podawał mu swe położenie. W okolicach
Samarkandy panował cały czas względny spokój. Kajdu-Chan nie dążył do walnej bitwy, tylko nękał
Krzyżowców wojną podjazdową. Potyczkami, po których pozostawało na ziemi kilku Krzyżowców
przeszytych mnogimi strzałami, kiedy nieopatrznie oddalili się spod ochrony konwoju...
Mongołowie z upodobaniem napadali na maruderów, którzy odłączali się od kolumny za potrzebą
fizjologiczną. Te niezbyt dżentelmeńskie metody walki używane były w walkach pomiędzy Ryszardem
Lwie Serce a armią Salatyna, w 1191 roku.[190] Mongołowie opanowali do perfekcji korzystanie z atutu
swej znajomości pustyni i urządzali zasadzki na Krzyżowców przy studniach, które potem zakażali
wrzucając w nie trupy poległych.
To jednak nie powstrzymało Krzyżowców i z każdym dniem armia była bliższa Tun-Chuangu. W 52 dni po
wyjściu z Czarkaliku Templariusze wydobyli się wreszcie z piekła pustyni. Obwarowali się w ruinach
miasta, które zniszczyli Mongołowie realizujący swą taktykę spalonej ziemi, wykopali nowe studnie i
urządzili wielkie polowanie w celu uzupełnienia zapasów żywności.
Guillaume de Beaujeau dokonał pospiesznego bilansu sił i środków: pustynię przeszło 40.000 ludzi,
wszystkie machiny bojowe, odzyskano większość koni i jucznych zwierząt. Na północy rozpościerało się
miasto Chamil - centrum prowincji - a jeszcze dalej leżało stołeczne Karakorum. Wedle informacji
Asasynów, w Chamil odpoczywała armia Kajdu-Chana po przejściu pustyni za Krzyżowcami, natomiast
armia Kubłaja koncentrowała się w okolicach Szang-Czou, na północ od Cambałuku.
W tym czasie do obozu Templariuszy zawitał poseł od Kubłaj-Chana - sam Marco Polo, który przyniósł
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
im posłanie od Kubłaja. W tymże posłaniu Kubłaj-Chan oznajmiał, ze gotów jest zaakceptować
Templariuszy i ich władzę w Mezopotamii i Transoxanii pod warunkiem, że nie będą się oni mieszać w ich
interesy w Chinach. Wielki Mistrz, by zyskać na czasie, wyprawił do chana chanów własne poselstwo.
Poza niektórymi darami, jak np. relikwiarz z drzazgą Krzyża Świętego i iluminowanej Ewangelii - dorzucili
oni swe ultimatum, że Kubłaj może zachować swą władzę w Chinach wtedy i tylko wtedy, gdy
poprzysięgnie on wierność i poddaństwo Wielkiemu Mistrzowi i papieżowi.
Posłowie Wielkiego Mistrza mogą mówić o szczęściu, gdy wyszli z pałacu chana chanów w Szang-Tu i nie
zginęli, jak Asasynowie, których pochwycono i stracono, a których głowy dyskretnie wsunięto im
zawinięte w korę.
W czasie, kiedy posłowie zmierzali ku chanowi, Guillaume de Beaujeau nakazał obsadzić Sü-Czou, a
raczej to, co zeń zostało po spaleniu go przez Mongołów. Stąd pociągnęli oni ku Kan-Czou, przy czym
widziany już z daleka słup dymu oznajmił im, ze Mongołowie nie zrezygnowali ze swej taktyki. Otto de
Granson przedsięwziął kilka wypadów w okolicę, przez co zabezpieczył aprowizacje w postaci ryżu, co
jeszcze uzupełniono mięsem upolowanych jaków, które ubito kopiami i strzałami.
Próby brata Jouberta z replikatorem poszły do przodu o tyle, ze wyprodukował on kilkanaście kopii
atomowych granatów, ale nie chciały one wybuchać.
Wielki Mistrz dokładnie zważał na dalszy przebieg wydarzeń i na to, by obrócić wojenne szczęście na
swoją korzyść. Sytuacja była poważna, bo Kubłaj-Chan zgromadził 360.000 jazdy i 100.000 piechoty, a
nade wszystko dysponował on.... artylerią rakietową!
Liczba wojsk tatarskich może zdumieć niejednego. Już za czasów Czyngiza-Chana wyliczono jego armię
na ½ do ¾ mln żołnierzy, zorganizowanych w pododdziały po dziesięciu, zaś oddział 10.000 ludzi[191]
stanowił jednostkę operacyjną działającą całkowicie samodzielnie. Ulubiona taktyką było zmuszenie
nieprzyjaciela do pościgu za częścią sił, a potem obejście go, przegrupowanie do ataku i uderzenie z
nieoczekiwanego kierunku. Pirotechnicy byli werbowani spośród chińskich, perskich czy choremijskich
specjalistów, a mongolska taktyka osiągnęła taką doskonałość, że nie było na świecie takiej armii, która
byłaby w stanie sprostać armii chana. Mury przestały być ochroną, bo Mongołowie ostrzeliwali miasta z
katapult, podkopywali i wysadzali mury przy pomocy ładunków czarnego prochu.
Guillaume de Beaujeau uznał, że najroztropniej będzie umieścić swą 40-tysięczną armię na jakimś
wzgórzu, z którego balisty mogłyby strzelać we wszystkie strony. Takie miejsce znalazł w okolicach
Calacianu, tam, gdzie wiódł szlak karawanowy pomiędzy zakolem Żółtej Rzeki, a pogórzem Kara Narim
Uła.
Po radiowym połączeniu z Baphometem, Wielki Mistrz wydał rozkaz marszu na Si-Ning - miasto przed
calaciałem, które Mongołowie spalili do cna. Krzyżowcy wedle tego planu pierwsi przybyli na pogórze Kara
i tam okopali się.
Chan tymczasem strawił całą noc na rozmyślaniach w swym pałacu w Cianagore, zaś jego wojska
otoczyły Krzyżowców ze wszystkich stron. Na drugi dzień, na Krzyżowców runęła pierwsza fala
mongolskiej piechoty, którzy gnali przed sobą całe zastępy nestoriańskich chrześcijan, wyłapanych w
czasie ewakuacji miast przed Templariuszami.
Chrześcijańskie żywe tarcze utworzono z nestoriańskich chrześcijan - od roku 431 uznanych za
heretyków za to, że głosili oni o dwoistej - boskiej i ludzkiej zarazem naturze Chrystusa. Zamieszkiwali
oni ogromne połacie Azji pomiędzy Syrią a Chinami, Mongolią a Cejlonem. Nestoriaństwo przeżyło w Azji
całe stulecia, wierzący istnieli także w Mongolii, a Marco Polo opisał spotkanie z ich komunami także w
Kaszgari i Jarkendzie.
Następne chwile są dramatyczne. Guillaume de Beaujeau odczekał do ostatniej chwili z wydaniem
rozkazu otwarcia ognia. Atomowe granaty wystrzelono i poleciały one łukami ponad pierwszymi
szeregami żywych tarcz, wprost pomiędzy zastępy Azjatów, i...
...śmiercionośne grzyby pyłu i dymu wytrysnęły spośród powodzi Tatarów i spowodowały straszliwą
masakrę. W zwartych szeregach działanie granatów było straszliwe. Kawałki ludzkiego mięsa fruwały w
powietrzu we wszystkie strony, kończyny spadały na jeźdźców, którzy stali w ostatnich szeregach. Kiedy
pyły opadły, Krzyżowcy ujrzeli, jak resztki nieprzyjaciół uciekają w nieprzytomnym strachu.[192]
Kubłaj-Chan ze swym sztabem obserwował straszliwe widowisko. Tymczasem Nestorianie dostali się do
obozu Templariuszy i poza paroma ranami i oparzeniami nie ponieśli żadnej krzywdy. Mongołowie
pozbierali się i otworzyli ogień z bambusowych rakiet, ale pociski nic nie mogły zrobić zakutym w stal
rycerzom poza tym, że płoszyły się ich konie, ale Guillaume de Beaujeau kazał rozwalić stanowiska
rakietowych baterii atomowymi granatami. Wtedy Kubłaj posłał do ataku bojowe słonie, ale i to
przewidział Wielki Mistrz i kazał podpalić rowy z ropą naftową, które wykopano w przeddzień bitwy.
Poparzone i przytrute dymem słonie obróciły się przeciwko swym mocodawcom i spowodowały w
szeregach Mongołów straszliwą panikę.
W tej chwili Kubłaj wydał rozkaz do generalnego szturmu. Niestety, na swe nieszczęście nie przewidział,
że replikator o. Jouberta zacznie wreszcie działać ja należy i waleczność mongolskiej armii, jakkolwiek
legendarna, musi się załamać w starciu z BMR. Chana chanów w żelazach przywiedziono przed oblicze
Wielkiego Mistrza Templariuszy. Po rozesłaniu na wszystkie strony świata wieści o klęsce Kubłaja pod
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Kara Narim Uła poddali się Kajdu-Chan i jego generał Najan, dynastia Sung oddała klucze do Kuang-
Czou, a takoż do Karakorum i Cembałuku...
I przyszła chwila, w której Wielki Mistrz zorientował się, że jest tylko wykonawcą woli Baphometa, który
sprzyjał mu wtedy, kiedy jego ambicje były zbieżne z zamiarami Kosmity. Stary tybetański mag wynalazł
sposób, jak się jego pozbyć. I pozbył się przy pomocy kanału mentalnego, w który udało mu się wedrzeć
wraz z braćmi w wierze.
I wszystko skończyło się dobrze, a jak - o tym przeczytasz Czytelniku w książce Barbeta. Niestety,
wbrew temu pięknemu freskowi paralelnych dziejów, które z podziwu godnym rozmachem i realizmem
nakreślił Pierre Barbet, drogi Pana w naszym realnym świecie są zupełnie niepoznawalne i
nieprzewidywalne. Po upadku Akki w 1291 roku, ciężko ranny seneszal Jean de Grailly dostał się na
pokład ostatniego statku wraz z Otto de Gransonem i Wielkim Mistrzem Joannitów, zranionym bełtem
kuszy.
Marszałek Pierre de Sevry w czasie ataku mameluków al-Ashrafa Khalila na templaryjskie umocnienia,
zaś Wielki Mistrz templariuszy Guillaume de Beaujeau padł 18 maja 1291 roku przy obronie Przeklętej
Wieży, ostatniej baszty i szańcu chrześcijaństwa w Ziemi Świętej dlatego, że - niestety - nie miał żadnych
atomowych granatów...
Po śmierci Wielkiego Mistrza i zdobyciu Akki padły także Tyr, Sydon, Bejrut i Hajfa. Templariusze opuścili
Ziemię Świętą i to stało się preludium do kasacji Zakonu Świątyni we Francji, co nastąpiło ostatecznie w
1307 roku i jest osobną historią, NB, równie mroczna i tajemniczą.
Dlaczego to wszystko napisałem? Dlatego, bo pomoże to zrozumieć Czytelnikowi to, o czym mówi
następny rozdział.
---oooOooo---
Rozdział IX - KOSMICZNY ATAK W CZASIE WYPRAW KRZYŻOWYCH
Kosmiczny Robinson z 1790 roku - Luftwaffe w służbie Karola Wielkiego - Kto obronił Gyme¹ski zamek? -
Kara śmierci dla Władców Przestworzy - CE4 w Średniowieczu - Kosmiczny desant w średniowiecznym
Ansby - Te Deum po tamtej stronie Wszechświata.
Dość fikcji literackiej - przechodzimy do faktów.
12 czerwca 1790 roku, a zatem w 478 lat po zniszczeniu Zakonu Świątyni stało się coś, co przy pewnej
dozie fantazji można uważać za analogię do gwiezdnego rozbitka Pierre’a Barbeta, który to
rozbitek wylądował swym uszkodzonym statkiem kosmicznym na powierzchni naszej planety.
Pod wieczór tego parnego i gorącego dnia, na niebie, wśród przeraźliwego hałasu pojawiło się dziwne
ciało w kształcie kuli, które zataczając się w powietrzu runęło na ziemię w pobliżu miasteczka Alençon w
departamencie Orne, pomiędzy Paryżem a Reims.
Obiekt ten połamał kilka drzew, zniszczył wiele krzewów i zapalił w tym miejscu trawę, kiedy uderzył w
wierzchołek nieodległego pagórka. Wystraszeni tym wydarzeniem wieśniacy pognali na wyprzódki do
miasteczka i tam opowiedzieli wszystkim jego mieszkańcom, z których kilku najodważniejszych podeszło
ku kuli, gdy tylko umożliwiło im to buchające z niej gorąco. Świadkiem dalszych wydarzeń był jeden z
lokalnych notabli z miejskiego magistratu, miejski fizyk i całe stado ciekawskich, które w międzyczasie
przybiegło na miejsce zdarzenia.
Śledczy nazwiskiem Liabeuf, który przyjechał z Paryża kilka dni po incydencie, tak zrekonstruował to
wydarzenie, które opisał w specjalnym protokole:
Kiedy wokół tajemniczego przedmiotu zgromadziło się wielu gapiów, otworzyły się (w nim) coś, jakby
drzwi i ze środka wyszła jakaś osoba podobna do nas, ale dziwnie ubrana. Miała ona odzienie ściśle
przylegające do ciała i dokładnie je zasłaniające, a kiedy nagle ujrzała ludzi - znieruchomiała, a potem
naraz czmychnęła w las...[193]
Rozżarzona kula potem bezgłośnie eksplodowała i pozostał po niej jedynie proszek. O tajemniczej
istocie, która dała dyla w las, nikt już potem nie słyszał. Czeski badacz inż. Vìnceslav Patrovský wygłosił
pogląd, że chodziło tutaj o zwyczajny balon, który zapalił się od ogniska, które spowodowało nagrzewanie
się powietrza unoszącego tego mondgolfiera. Pisze on o ognistej kuli, która spadła na pobliskie wzgórze,
przy czym zdała się ona być otoczona płomieniami, i o kilku rolnikach, którzy wyszli na pole i myśleli, ze
idzie o któryś z balonów, które wtedy zaczęto wypróbowywać.[194] Z jego opisu jednak znikły już skutki
katastrofy: połamane drzewa i krzewy, co raczej jest trudno przyporządkować awaryjnemu lądowaniu
mondgolfiera...[195]
Za wręcz klasyczny opis interwencji Obcych w naszą historię może posłużyć pojawienie się dyskoidalnych
aparatów latających podczas wojennej wyprawy cesarza Świętego Państwa Rzymskiego i Narodu
Niemieckiego Karola Wielkiego przeciwko Sasom w roku 776.
Karol, który zatrzymał się we Francji, na wieść o saskiej inwazji przyjechał do dobrze umocnionego
Eresburga i do oblężenia pozostał w Siriburgu - dziś Hochensburg. Do likwidacji saskiej blokady doszło po
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
przełamującym szturmie Franków, który - jak to udowodnił badacz Hans Wehrner Sachmann z
Dortmundu - był skutkiem tajemniczego wydarzenia, które rozegrało się na niebie.[196]
Wydarzenia te opisuje kronika „Annales regnorum Francorum” następująco:
Karol Wielki zdobył na Sasach zamek Hochensyburg. W dalszych latach Sasi chcieli odbić ten zamek z
powrotem. Wedle zapisów frankońskich coś ich tak przestraszyło, że uciekli z powrotem do siebie na łeb
na szyję...[197]
Podobna informację znajduje dr Johannes Fiebag w książce dortmundzkiego archiwariusza prof. Karla
Rübela:
Lorcherskie annały mówią o tym, że w czasie oblężenia Sigiburgu przez Sasów, naraz nad kościołem
pojawił się zagadkowy ogień idący od dwóch tarcz. Pogan chwycił niewysłowiony strach i uciekli na
złamanie karku. A że niektórzy z nich się oglądali, to ginęli wpadając na kopie tych, którzy biegli za
nimi...[198]
Po długich i żmudnych poszukiwaniach, dr Fiebag i Hans Sachmann odnaleźli pierwotne źródło
westfalskich kronikarzy - kronikę wydarzeń z VIII i IX wieku pt. „Patrologia” z apendyksem
wielce uczonego o. Laurentia „Annales Laurissenesses”, którą przełożył z łaciny
niekonwencjonalny historyk fantastycznej przeszłości Walter Raymond Drake. Tekst łacińskiej kroniki
przypomina dokładny reportaż o rebelii Sasów:
Poseł odczytał wieść o powstaniu Sasów.
Wzburzyli się oni wielce i zabili wszystkich swych nadzorców. Udało im się zdobyć podstępnie Aeresburg i
wygnać Franków. Po opuszczeniu zamku, zrównali go z ziemią...
Potem buty pełni, maszerowali dalej głosząc, że tak samo zrobią i z Sigisburgiem. Jednak obrońcy grodu
z Bożą pomocą dali im hardy i zdecydowany odpór. Mimo tego sytuacja była beznadziejna i musieliby oni
długo czekać na posiłki. Tymczasem Sasi nie mogli zamku zdobyć i zburzyć, przeto ustawili oni
katapulty...
Jednak wola Boża chciała, że wystrzelone kamienie bardziej im zaszkodziły, niż obrońcom grodu! Zaczęli
więc stawiać drabiny i wieże, z których zamierzali gród zaatakować. Bóg jest dobry i wynagrodził
obrońcom ich odwagę. Tego dnia, kiedy miał się odbyć atak na chrześcijan, ukazała się Opatrzność Boża
nad kościołem znajdującym się w twierdzy. Ci, którzy ów wielki znak widzieli, a wielu z nich żyje do dziś
dnia, zgodni są co do tego, że nad kościołem widzieli dwie latające tarcze, ognistoczerwonego koloru.
(Dosłownie: „et dicunt vidisse instar duorum scutorum colore rubeo flammantes et agitantes
super ipsam ecclesiam.)
kiedy poganie ujrzeli te znaki, w panice pierzchli w straszliwym przerażeniu. Jedni zabijali drugich,
nabijali na kopie tych, którzy biegli przed nimi. Boska zemsta naganiała innych wprost na kopie swoich
wojowników. Obrońcy odważyli się na wycieczkę i gnali Sasów aż do Lippe, a tam ich w potyczce,
zupełnie wyczerpanych po forsownym biegu, pokonali.[199]
Informacje na temat podobnego wydarzenia mam także ze Słowacji, z obleganego zamku Gýme¹ -
dzisiaj Jelenec. Ruiny tego zamku znajdują się na południowym stoku Tribeèského Pohoria, na północny-
wschód od Nitry, w starszym grodzisku z XI wieku. Zamek postawiono w XIII wieku, dzięki staraniom
Ondreja ze starosłowackiego rodu Forgaèów. Jadrem zamku, który przedtem był tylko rezydencja
mieszkalną, są dwie wieże, a od XV wieku cała budowla ma charakter stricte obronny. Prace
wykończeniowe trwały aż do XVI wieku w czasie tureckiej ekspansji na te ziemie, której dotyczy także ta
część mojej pracy.
W czasie półrocznego już oblężenia przez Turków zamku Gýme¹, ich dowódca - niejaki Batu - człowiek o
zwierzęcej wprost drapieżności - zdecydował o generalnym ataku. Wyczerpana załoga twierdzy patrzyła
w przyszłość z obawami, boż nieprzyjaciel srodze ich szeregi przerzedził, a sam dostawał coraz to nowe
posiłki. Atakując, Turcy zaczęli rozwalać bramę taranami. Opór załogi słabł z każdą chwilą. Małżonka
pana Forgaèa modliła się w kaplicy, i na jej uporczywe prośby doszło do cudu: niebo się zachmurzyło i
nad zamkiem ukazała się czarna chmura, z której na Turków runęły błyskawice! Naraz obłoki zabarwiły
się na krwawo i zaczął na nich padać deszcz ognisty! Turcy najpierw skamienieli ze zgrozy, a potem
rzucili się do panicznej ucieczki. Nad zamkiem tymczasem ukazała się ogromna ręka z zaciśniętą pięścią.
Turcy tu już nigdy nie powrócili...
Kiedy w 1989 roku rozbiłem obóz na podwórcu dziś opuszczonego zamku i przez czas jakiś
penetrowałem jego ruiny, eksplorowałem na pół zasypane gruzem korytarze i lochy, czym naruszyłem
spokój nietoperzy i węży zamieszkujących ten teren, cały czas męczyło i dręczyło mnie pytanie: co to za
siła stanęła w obronie jego obrońców?
Obserwacje NOL-i nad Sigiburgiem w roku 776 nie były jedynymi w czasie Średniowiecza i mamy o nich
kilkanaście dobrze udokumentowanych świadectw. O niektórych z nich pisałem już w swej wcześniejszej
monografii traktującej o okresie pomiędzy 956 a 1344 rokiem.[200] Na końcu tego rozdziału Czytelnik
znajdzie krótki przegląd chronologii wydarzeń od roku 1344 do 1790, a teraz przejdźmy do dalszej części
rozdziału.
Pozostańmy jeszcze w epoce Karola Wielkiego, w VIII wieku, gdzie na bazie pisemnych przekazów
udowodnię, że problem „wzięć” do NOL-i nie jest akurat wymysłem ludzi XX i XXI wieku.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
NB, wygląda na to, że będziemy musieli zrewidować także historie z ufologicznego punktu widzenia,
bowiem w świetle tego, o czym poniżej, trzeba ja będzie zacząć nie w latach 40. XX stulecia, ale co
najmniej dziesięć wieków wcześniej!!!
Za panowania króla Pepina Małego (714-768), na niebie Francji ukazywały się napowietrzne okręty
pilotowane przez jakieś istoty, które zwano SYLFAMI. Pospolity lud był przeświadczony, że są to
magowie, którzy posiedli umiejętność latania w powietrzu, od czego powstają burze i gradobicia. Obawy
przed najazdem tych Władców Powietrza poszły już tak daleko, że Karol Wielki i jego następca wydali już
we wstępie do swych „Capitullarii” WYROK ŚMIERCI na załogi napowietrznych okrętów!!!
Dr Fiebag w związku z tą sprawą cytuje notatkę francuskiego księcia Montfaucona de Villarsa, który w
1670 roku posłużył się dziś już zapomnianymi, średniowiecznymi tekstami:
Sylfów widział takoż prosty lud, jak i koronowane głowy. Aby pozbyć się tej niesławy, która ich otoczono,
porywali oni ludzi i ukazywali im piękne kobiety, ich bogactwo, władzę, a potem przenosili ich z powrotem
na ziemię, w różne miejsca. Naród, który widział ich lecących nad ziemią brał ich za czarnoksiężników,
którzy przynosili ludziom i zwierzętom śmierć. Nie do wiary, ilu z nich zginęło od ognia lub wody![201]
Idzie tu o coś niewiarygodnego - otóż ludzie w VIII wieku sa porywani do Powietrznego Cesarstwa,
poddani programowi edukacyjnemu i z powrotem dostarczani na Ziemię, aby się stali heroldami kultury
„tych z góry”. Niestety, ten socjologiczny eksperyment zakończył się fiaskiem i to
totalnym, zaś szlachetne idee nie docierały do tępych łbów Ziemian:
W Lyonie widziano, jak ze statku wyszli trzej mężczyźni i jedna kobieta. Wokół nich zgromadziło się
wojsko i krzyczało >>Czarownicy!!! To ludzie hrabiego Benewentu, nieprzyjaciela Karola, poślijcie ich
Frankom, by im zniszczyli urodzaje!<<
Czwórka, która wyszła ze statku usiłowała się bronić przed zarzutami tłumu. Twierdzili, że byli
Francuzami, których porwały jakieś powietrzne istoty, które pokazywały im niewiarygodne rzeczy i kazali
im po powrocie na Ziemię mówic o tym swym krajanom. W tłumie ludzi jednak wrzało i co chwilę
opowiadanie ich było przerywane wykrzyknikami i pogróżkami. Coraz bardziej krzyczano, by ich spalić na
stosie. Lyoński biskup Agobard zachował na tyle rozwagę, że polecił rzecz zakończyć wyrokiem godnym
Salomona - powiedział, że rzeczywiście mogli oni ujrzeć rzeczy w niebie, o których nie wspomina Pismo,
co uspokoiło tłum, który darował wolność całej czwórce[202].[203] Prawdziwość tej historii potwierdza w
swej książce A. Calmet - „Von Erdcheinungen der Geisten und dennen Vampiren in Ungarn,
Mahren...” (Augsburg 1751), który nazywa to państwo Sylfów po imieniu - Magonia.
O fenomenie porwań i wzięć w Średniowieczu świadczą także i następne źródła:
Pewnego dnia jedna kobieta leżała w pościeli. Nagle zgasło światło i usłyszała, jak otwierają się drzwi.
Szybko wyskoczyła z łóżka i zapaliła lampę, poczym ujrzała karzełka z wielką głową (sic!!!), który uciekał
z jej nowonarodzonym dzieckiem, a do kołyski podrzucił jej dziwacznego karzełka. Kobieta zaczęła
krzyczeć i udało się jej wyrwać dziecko z rąk karła. Nocny gość dziwnym sposobem znikł, pozostawiając
dziwne dziecko w kołysce. Kobieta chciała je nakarmić piersią, ale nie chciało ono pić mleka i wkrótce
zmarło.
- Czy chodzi tutaj o przypadek wzięcia, tak dobrze znany z literatury ufologicznej? - pyta Marco
Strohmeier, którego domeną stała się analiza porównawcza dzisiejszego fenomenu wzięć i dawnej
tradycji „podrzuconych dzieci”, opublikowanej w studium z roku 1995.[204]
- Wcale nie - odpowiada na tak postawione pytanie - Opowiadanie to pochodzi z księgi sag z południowej
Dolnej Saksonii i wczesnego Średniowiecza.[205]
Wedle Strohmeiera istnieją następujące przesłanki zbieżne z fenomenem bedroom visitors, takie jak:
v w większości przypadków do porwań dochodzi w nocy;
v z nieznanej przyczyny w pomieszczeniu gaśnie światło - nie-elektryczne przecież (!!!)[206];
v człowiek czuje czyjąś obecność w czasie snu lub półsnu;
v w miejscu kontaktu pojawia się i znika jakaś człekokształtna postać, która może przenikać przez
zamknięte drzwi, okna czy po prostu przez ściany;
v przybysze usiłują porwać dziecko lub płód.
Dziwni goście odznaczają się przy tym charakterystycznymi cechami morfologicznymi:
• niskim wzrostem - od 100 do maksymalnie 150 cm;
• głowa jest nieproporcjonalnie wielka w stosunku do reszty ciała;
• wielkie, ciemne i podługowate oczy bez źrenic;
• skóra szarej barwy;
• brak owłosienia.
Paralele do tego opisu „nieznanych” istnieją - wedle badań Stroheimera - w całym szeregu
średniowiecznych opowiadań i podań, a ich wspólnym mianownikiem jest motyw „małych szarych
ludzików”, którzy byli obdarzeni nadprzyrodzonymi zdolnościami.
Autor dalej dowodzi łączności tradycji „szarych karzełków” z mitem „podrzuconego
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
dziecka”, który jest znany w całej środkowej i zachodniej Europie, i mówi o tym opinia Georga
Schambacha z roku 1854:
Wedle ludowych podań, jakie zawierają sagi, idzie o dzieci karzełków z wielkimi głowami (!!!), które to
karły owe podrzucają na miejsce zdrowego dziecka.[207] Największe niebezpieczeństwo groziło dzieciom
nie ochrzczonym, bowiem karły z upodobaniem porywały właśnie takie dzieci człowiecze. Dlatego właśnie
jeszcze przed stu laty dzieci chrzciło się w trzy dni po urodzeniu, zaś noworodek do tego czasu był
pilnowany i trzymany tylko w oświetlonym miejscu.[208]
Na bazie współczesnych prac Budda Hopkinsa, dr T. Bullarda, dr D. Jacobsa, dr J. Fiebaga i innych,
będziemy zmuszeni do typowego wzorca porwania dołączyć także i fenomen „podrzuconych
dzieci”. Według Hopkinsa, kobiety poddane regresywnej hipnozie były - wedle ich własnych słów -
porwane, sztucznie zapłodnione i przywiezione z powrotem, potem odbierano im płód, który był
wychowywany pozamacicznie. Takie dzieci były hybrydami ludzi i Kosmitów, i odznaczają się dziwnymi
właściwościami anatomicznymi.
- Ludowe gadki, w których mówi się o „karzełkach z wielkimi głowami i szarą skórą”, o
„ukradzionych dzieciach”, o „stalowych ptakach” mają swe racjonalne jądro -
twierdzi Marco Strohmeier.
- Wtedy i teraz ludzie zyskiwali jednakie doświadczenia z tymi istotami - i widzieli, i widzą nadal je w
swym specyficznym, socjalno-kulturowym kontekście. To nam daje możliwość zrozumieć to i zaradzić
temu. Kto wykona tą pracę i przeniknie do jądra zachowanych legend, może dojść - jak to udowodniłem -
do ciekawych wyników.
Tedy wziąłem sobie do serca powyższą myśl i zacząłem dokonywać analiz w słowackim folklorze, pod
kątem ujawnienia fenomenu „porzuconego dziecka”. Z tego, co wyczytałem, najbardziej
interesowały mnie boginki - szczególny rodzaj charakterystycznie złych i złośliwych „wił”, o
których najczęściej wspomina się na obszarze Słowackich Tatr. Opisuje się je jako staruchy o wyglądzie
dzieci (!!!), które mieszkają w potokach i moczarach, gdzie ludzie najczęściej je widzą. Ze swych ukryć
wychodziły już po zachodzie słońca. Były one istotami, których bardzo się obawiano, a to dlatego, że
porywały nie ochrzczone dzieci, na ich miejsce podrzucając szkaradne i chore podrzutki. Tradycja chciała,
by kobieta przez sześć tygodni nie stanęła na ziemi bosą stopą, ani też nie wychodziła wieczorem z
domu. Niekiedy jednak boginki wywabiały ją z domu i wodziły do rana po polnych i leśnych dróżkach, a
tymczasem jej dziecko podmieniano na odmieńca.[209]
Niedawno wpadł mi w ręce skrót rozprawy pióra pewnego etnografa, który wielce dziwnym sposobem
modyfikuje mit o „podrzuconym dziecku”, a może to stanowić dowód na przypadki wzięć -
czyli CE4 - w niedalekiej przeszłości. Przy podejrzeniu wymiany własnego dziecka na odmieńca tradycja
nakazywała, by matka wzięła 9 skorup jajecznych i do każdej z nich nalała wody. Następnie należało
rozpalić małe ognisko i obok niego wykonać w glinie jamki, do których należało włożyć owe skorupki.
Potem wszyscy mieli opuścić to miejsce, gdzie w kolisku leżało dziecko, które jednak należało pilnować.
Zwykle odmieńca się odmieniało zaklęciem, które brzmiało: Chociaż jestem bardzo stary, w takich
garnkach nie gotowałem.[210]
A teraz analiza:
o Wedle tradycji, ofiarą porwania czy też wzięcia jest kobieta, która właśnie urodziła dziecko, a które jej
podmieniono. Żadne podanie nie mówi o tym, że porwano matce starsze dziecko, ani o tym, że
podmieniono dziecko w czasie czuwania ojca pod nieobecność matki. To uwięzienie matki w czasie 6
tygodni po porodzie jest wielce interesującym szczegółem. Ze współczesnych badań CE4 wynika, że
powyżej 60% ofiar wzięcia, to młode kobiety o średniej wieku poniżej 27 lat.
o Opisywany przez legendy „test” na podmienienie obcego dziecka zasadza się do tego, że
wedle tradycji cudza obecność objawi się możliwościami, które są nieadekwatne do biologicznego wieku i
możliwości dziecka. Respondentki Hopkinsa, które twierdziły, że podmieniono im dzieci na dzieci-hybrydy,
które były bardzo inteligentnymi potomkami.
o Informacja o długim wieku „przemieniania” jest refleksem faktu, że Obcy mają dłuższe
życie od ludzi.
o Sam mit o „podmienionych dzieciach” dowodzi wzajemnej łączności biologicznej Ludzi z
Obcymi. Coś podobnego zakłada także Budd Hopkins, który domniemywa to, że Obcy przeprowadzają
program eksperymentów genetycznych.
o Wysoka częstotliwość obserwowanego zjawiska. Dr Thomas Bullard skompletował 800 dobrze
zbadanych incydentów. Ja sam, według badań etnografów w latach 1971-1975 naliczyłem 250
incydentów w 50 różnych miejscach, gdzie się mówiło właśnie o dzieciach porwanych przez Obcych.[211]
Wróćmy jeszcze na chwilę do podstawowego schematu uprowadzeń. Więcej, niż w 60% przypadków,
Obcych opisano jako humanoidów z wielkimi, bezwłosymi głowami i czarnymi, migdałowymi oczami. Ich
wzrost nie przekraczał 1,5 m i miały one chude ciało z długimi kończynami. Komunikacja z ludźmi
przebiegała przy pomocy telepatii, co świadkowie opisywali, jako „głosy w głowie”. Wielu
ludzi Obcy zastawali w łóżkach, stąd angielski termin bedroom visitors co literalnie znaczy sypialniani
goście - i wyciągali ludzi z sypialni na otwartą przestrzeń, zaś ich współmałżonek(a) spał(a) spokojnie o
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
niczym nie wiedząc. Potem w promieniu transportowym przenoszono ich na pokład NOL-a, albo
delikwenta/delikwentkę doprowadzała tam załoga NOL-a. Tam zostawali oni poddawani zabiegom i
badaniom medycznym, pobraniu próbek tkanek, włosów, skóry, itd. itp. - a przede wszystkim gamet
męskich i żeńskich!
Według badań Hopkinsa, dana osoba przeżywała już jedno CE4 w wieku poniżej 3 lat, kiedy to Obcy
zostawiali na jej ciele ślady cięć po pobranych tkankach. Następnie delikwent(ka) przezywa całą serię
CE4 lub CE5 - szczególnie w wieku dojrzewania, podczas których dochodzi do pobrania gamet. Kobiety w
wieku 16-21 lat są sztucznie zapładniane, a po upływie 2-3 miesięcy ciąży są porywane ponownie i
pozbawia się je płodu. Pewien procent kobiet jest porywany stale dla pobrania jaj, które się zapładnia i
inkubuje w celach, o których możemy sobie tylko podyskutować, bo nikt niczego pewnego nie wie.
Podobnie Obcy porywają także niektórych mężczyzn, od których pobrano próbki spermy lub zmuszono ich
do odbycia stosunku płciowego. Nie istnieje żadne logiczne wyjaśnienie, dlaczego stosuje się dwie różne
techniki reprodukcyjne. Zainteresowanie Obcych badaniami genetycznymi dotyczy co najmniej połowy
wszystkich porwanych.
Jak to już skojarzyliśmy wcześniej, porwania Ziemian nie są jedynie kwestią współczesności, a sięgają w
głąb Średniowiecza. W Irlandii na ten przykład, była rozpowszechniona wiara w istnienie tzw. Fenów,
którzy mogli porywać ludzi. Angielski folklorzysta Walter Wents tak o tym pisał w 1909 roku:
Ludzie, którzy powracają z krainy Fenów po prostu niczego nie pamiętają - ani tego gdzie byli, ani tego,
co robili...
- co dokładnie odpowiada schematowi CE4 ze względu na fenomen missing time - brakującego czasu.
Czeski autor Jiøi Svoboda zaś przekazuje informację ze szwedzkiego miasta Malmö, gdzie tameczny
duchowny - wielebny Peter Rahn w roku Pańskim 1621 pisał tak:
Mały mężczyzna w szarym ubraniu porwał mi żonę, by pomogła przy porodzie. Kiedy ją porywano
wiatrem, ujrzała metalowy chodnik wykuty w błyszczącym metalu i metalowe drzwi, które wiodły do
pomieszczenia wypełnionego jasnym światłem.[212]
Czeski humanista i polihistor Mikula¹ Daèický zaś w swych memuarach wspomina takie wydarzenie:
Roku Pańskiego 1608, Septembris. Pewna kobieta z przedmieścia Kutnej Hory opowiadała i udowadniała,
że jej mąż o siódmej rano wyszedł z domu do pracy na dole (w kopalni), coś podobnego do jej męża
podeszło do łóżka i położyło się obok, a potem wzięło ją z łóżka i przeniosło powietrzem aż do Pách, gdzie
ją to coś puściło wolno, tak że powróciła do domu tylko w nocnej koszuli.[213]
To jest całkiem oczywiste, że długa i smutna przygoda Ludzkości z czarownicami i czarownikami ma swe
realne jądro w przypadku porwań kobiet, zapładnianych w wielce dziwny sposób, który był opisany także
współcześnie. Przy przesłuchaniach Inkwizycji, kobiety te przyznawały się do tego, ze często latały i
słyszały wysokie i jasne głosy, a przy opisywaniu akty płciowego zwracały uwagę na diabłów i ich
chłodne, metalowe prącia.[214]
I tutaj dochodzimy do korzeni dziwnego, średniowiecznego podania o inkubach i sukkubach. Inkubami -
z łaciny ten, który leży na górze - nazywano demoniczne istoty, które spółkowały ze śpiącymi kobietami,
zaś sukkubami - z łac. ta, która leży na dole - to istota, która miała stosunki płciowe z mężczyznami. Nie
chodziło tutaj bynajmniej o jakieś erotyczne fantazje - w Średniowieczu wierzyło się w to, że ten styk był
fizyczny i realny! Podobnie było także z ciążami, którą uważano za możliwą jedynie przy użyciu nasienia,
którą przedtem sukkuba odebrała śpiącemu mężczyźnie. Średniowieczni demonologowie wierzyli potem w
istnienie sukkub, które stymulowały mężczyznę do ejakulacji, a spermy używali jako inkubowie do
zapładniania śpiących kobiet.
Wiele czarownic na torturach wyznawało, że diabelska sperma jest lodowata. Gorący otwór ich vaginy
jest nienasycony i dlatego też wdają się w amory z demonami, które ukoiłyby ich pożądliwość - piszą w
przesławnym „Młocie na czarownice” dwaj inkwizytorzy Spengler i Institoris - autorzy,
którzy dzisiaj natychmiast i nieodwołalnie zostaliby umieszczeni w zakładzie psychiatrycznym, w
separatkach bez klamek...[215]
Kanonik kapitularny w Strasburgu, wielebny Johannes Geiler von Kaisenberg (1455-1510) w roku
Pańskim 1508 tak głosił z kazalnicy:
Demon może przemienić się w męża i spółkować z niewiastą, a mąż może także użyć siły płodzenia od
innego męża. Jak to bywało, niektórzy mieli dziwne sny zakończone wytryskiem nasienia, potem diabeł
może owo nasienie zabrać i trzymać tak, by nie zginęło. Potem podejdzie do niewiasty tak blisko, żeby z
tego powstało dziecko. W rzeczywistości diabeł nie jest ojcem dziecka, ale mąż... Podobnie diabeł może
przybrać cielesna powłokę niewiasty i położyć się przy mężu... - a potem wszystkie rzeczy rozgrywają się
tak, jak to ma miejsce pomiędzy mężczyzną a kobietą...[216]
Teologowie tej epoki z upodobaniem bredzili o vaginie jako niewysłowionej bramie piekieł. Kobiety
oskarżone o spółkowanie z diabłem - co dzisiaj można nazwać sztucznym zapłodnieniem - pod wpływem
tortur inkwizytorów w czasie procesów opowiadały wierutne bzdury, które wmawiali im przesłuchujący je,
okrutni, ciemni, fanatyczni i seksualnie zboczeni lub niewyżyci, okaleczeni umysłowo przez celibat i
ideologiczne pranie mózgów mnisi i księża. I tak w czasie jednego z przesłuchań w Tuluzie, oskarżona o
czary niejaka Angele de Labarthe zeznała, że miała stosunek z diabłem, po którym urodziła dziecko z
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
głową wilka.
W IV wieku, jeden z doktorów Kościoła katolickiego św. Augustyn opisał inkuby jako piekielne istoty
uwodzące kobiety w „De civitate Dei”, XV,23:
Powszechnie wiadomo, że wiele wiarygodnych osób wiedziało o tym, że fauny i sylwanowie powszechnie
znanych jako inkubowie często uwodzili i porywali kobiety, i mieli z nimi cielesne stosunki.
Taki pogląd potem w swych pismach rozwinął św. Tomasz z Akwinu w „Summa
theologiae” tom I/51,3-6.
Teolog Sinistrari zaś nauczał, że to kobiety są takimi piekielnymi istotami bardziej otoczone, niż
mężczyźni, co szczególnie dotyczy szczególnie wdów, panien czy zakonnic, a znacznie mniej mężatek.
Dlatego też w niektórych opactwach i klasztorach żeńskich obserwowano epidemie obłędu i... inkubatu!
Godnym uwagi jest to, jak twierdzi on, że inkuby to nie są zwyczajne diabły. Inkubowie bowiem ignorują
wszelkie egzorcyzmy i są odporne na działanie świętych relikwii - a co ciekawsze, w Biblii diabła nazywa
się Księciem Powietrza.
Do XVI wieku Kościół katolicki zebrał bogatą dokumentację z inkwizycyjnych protokołów i innych
materiałów procesowych i na jej podstawie można było utworzyć całą gałąź wiedzy o kontaktach z
demonami. Opisywała ona m.in. istoty, które czerpią pożytki z kontaktu seksualnego ze śmiertelnikami.
Na koneksje pomiędzy inkubami, sukkubami a CE4 w czasach Średniowiecza wskazuje dr J. Fiebag na
bazie dokumentu cytowanego przez francuskiego pisarza Roberta Charrouxa - „Verratene
Geheimnisvolle Wesen und Ungrheurer” (Glarus 1978), w którym pisze, że w 1606 roku oskarżono
o odbycie stosunku płciowego z inkubem młodą kobietę Francoise Bose, a która w dniu 30 stycznia 1606
roku zeznała do protokołu Inkwizycji, co następuje:
Oskarżona przyznała się do tego, że w roku Pańskim 1605, na kilka dni przed Wszystkimi Świętymi spała
u boku swego męża, kiedy naraz obok jej posłania się coś pojawiło. Wystraszona przebudziła się i kiedy
była jeszcze w półśnie, poczuła jakby jakaś kula spadła jej na pościel. Jej mąż wciąż spał. Duch miał
męski głos, a na pytanie >>kto tam?<< odpowiadał po cichu, by się nie bała, gdyż jest rycerzem
Świętego Ducha. Jest on tym, którego wysłano, by ją miłował jako mąż i żeby pozwoliła mu położyć się
przy niej. Kiedy się wzdrygała, duch wskoczył najpierw na dzban, potem na podłogę i tak rzekł do niej:
>>Jesteś okrutna wielce, skoro mi wzbraniasz dokonać tego, co zamierzałem ci zrobić!<< Potem odkrył
ją z pościeli, podniósł do góry i tak powiedział: >>Teraz rozumiesz, że miłuję cię i ślubuję ci, że będziesz
ze mną szczęśliwa, kiedy będziesz kochać się ze mną. Jam jest chram Boży, którego postawiono po to,
by pocieszyć tak biedne niewiasty, jako ty<<. Francoise odrzekła, że jej to nie dotyczy, bowiem jest
szczęśliwa ze swym mężem, jednakże duch kontynuował: >>Zawiedzionaś nim, ja zaś jestem rycerzem
św. Ducha i dlatego do ciebie przyszedłem, bym cię pocieszył i kochał. Zyskałem miłość wszystkich kobiet
i tylko żony faraonów nie kochałem<<. Potem położył się przy niej na łóżku i rzekł: >>Ja ci pokażę, jak
to robią młodzieńcy z dziewczętami<< po czym zaczął ją obmacywać i posiadł ją.
Biedna kobieta wierzyła w to, że chodzi o dobrego świętego ducha, który jest kobietom przyjazny.
Dodała też, że drugiego dnia nowego roku, około północy drzemała obok swego męża, który spał już
głębokim snem. Nagle pojawił się ten sam duch w jej łóżku i prosił ją, by mógł położyć się obok niej i
kochać się z nią, ale ona odmówiła. On się jej potem zapytał, czy chce mieć wszystkie grzechy
odpuszczone. Francoise odpowiedziała oczywiście, że tak. odrzekł jej: >>Już się stało<<. Jednakże
powiedział jej, by nie przyznawała się do tego przy spowiedzi. Kiedy ja wypytywano, czy spowiadała się z
tego, odpowiedziała, ze nie wiedziała iż stosunek cielesny z duchem to grzech. Ducha uznała za dobrego
świętego i przychodził on do niej w każdy dzień, a ona pozwoliła mu tylko raz na to, by się z nią kochał.
Kiedy mu odmawiała, duch skakał na podłogę i gdzieś przepadał - gdzie? - ona nie wie...[217]
Spróbujmy teraz to dziwne opowiadanie zanalizować: nieznana istota w nocy całkiem niepostrzeżenie
wchodzi do ludzkiej siedziby, małżonek nie może się nawet przebudzić - to wszystko typowe rzeczy znane
nam z przypadków bedroom visitors i CE4 przypadków Kathy Davis i Betty Andreasson... Lewitacja - duch
unosi ją nad pościelą - jest kolejnym charakterystycznym detalem.
Opis stosunku płciowego nie jest jasny, a dla kobiety zupełnie niezrozumiały. Sytuacja staje się jasna,
kiedy to odniesiemy do przypadków CE4. tam stosunek płciowy przebiega na chłodno bez zbytecznych
emocji, jak mechaniczny akt prokreacji lub sztucznego zapłodnienia - inseminacji!...:
Przykłady zapłodnienia ziemskich kobiet przez niebiańskie, boskie czy diabelskie istoty można znaleźć w
całej historii Ludzkości. Przykład rycerza św. Ducha przychodzącego potajemnie w nocy i płodzącego
dzieci ze śpiącymi kobietami jest niczym szczególnym dla ludzi XVII wieku. Dla biednej Francoise ten
przypadek skończył się tragicznie. Była oskarżona o to, że uprawiała miłość nie z boska istotą, ale z
diabłem i 14 lipca 1606 roku spalono ją publicznie na stosie, jako czarownicę.[218]
Informacje o kontaktach z tajemniczymi istotami przetrwały do dnia dzisiejszego, i dzisiaj te wszystkie
inkuby i sukkuby są identyfikowani, jako ufopasażerowie. I tu powoli dochodzimy do końcowego
komentarza tych wydarzeń.
Wbrew romantycznemu przedstawieniu Kontaktu dwóch różnych cywilizacji, bilans działalności Obcych
przedstawia się zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażamy. Tamci zostali uznani za demony dlatego, że
mieszali się w nasze ziemskie sprawy, porywali ludzi, straszyli ich swą hi-tech magią, wkradali się do
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
sypialni, porywali mężczyzn, kobiety i dzieci i utrzymywali z nimi stosunki cielesne. Jak długo będziemy
się jeszcze dziwić temu, że panujący w VIII wieku wydali na tyranów powietrza wyroki kary śmierci, i że
cała cywilizacja Średniowiecza istotnie odrzuciła jakąś implantację pozaziemskiego czynnika z organizmu
swej kultury, i nazwała go po prostu civitas diaboli?[219]
Wbrew powszechnie panujacemu daenikenowskiemu poglądowi o sielskiej koegzystencji Ziemian i
Pozaziemian twierdzę, że ci pierwsi musieli bronic się kopiami, mieczami i katapultami przeciwko BMR,
swej wolności i niezawisłości, co jest o wiele bardziej prawdziwe, niż wizje von Dänikena.[220]
Hipotetyczna rekonstrukcję powyższej tezy znajdziemy we wstępie do książki Poula Andersona pt.
„The High Crusade”. Autor jest człowiekiem renesansowym: pisarzem, podróżnikiem,
badaczem Skandynawii, ekspertem od Pozaziemian I technologii jądrowych, doskonały znawca win,
ogrodnictwa i domowej kuchni. W swym dziele, Poul Anderson przenosi nas oczami swego bohatera -
franciszkańskiego mnicha o. Parvusa do roku Pańskiego 1345, do miasteczka Ansby na północnym-
wschodzie Lincolnshire. W tym czasie sir Roger of Tourneville gromadził wojsko, które zamierzał połączyć
z siłami króla Edwarda I w wojennej potrzebie.
Owego pamiętnego dnia 1 maja 1345 roku, już wtedy 40-letni Parvus brodził po kostki w błocie głównej
ulicy Ansby. Naraz jego wzrok dojrzał na niebie miraculum: z nieba zstępował cichutko jakiś statek w
kształcie walca z gładkimi i błyszczącymi bokami, długi na jakieś 2.000 stóp. Po wylądowaniu tego statku
otworzył się w jego boku właz i wyszła istota:
Miał on wzrost pięciu stóp, postać silną, ale przysadzistą i był ubrany w srebrzystą tunikę. Skóra byłą
gładka i bezwłosa w kolorze głębokiego błękitu. Istota miała krótki ogon, po obu stronach widać było
długie, spiczaste uszy, na twarzy widać było bursztynowe oczy, a czoło jego było wysokie.
Ktoś zaczął wrzeszczeć: >>Zabić ich!!!<<
Załoga statku liczyła około setke diabłów, ale tylko niektórzy z nich byli uzbrojeni. Później na pokładzie
statku znaleźliśmy wiele dziwnych maszyn, najeźdźcy liczyli się z tym, że sam ich wygląd wystarczy, by
wywołać panikę. Nie znali Anglików i sądzili, że pójdzie im lekko. Artyleria okrętowa była gotowa do akcji,
ale nie nadawała się ona do użytku na Ziemi.[221]
- Wybiliśmy ich w ciągu godziny.
Wszystkim stronnikom idei o bezkonfliktowym pikniku z Obcymi dedykuję dialog pomiędzy o. Parvusem
a jednym z Obcych przeprowadzony po łacinie:
- Za to, co się wam stało jesteście sami sobie winni - powiedziałem - Mieliście pecha, bo zaatakowaliście
chrześcijan, którzy was nie sprowokowali.
- Chrześcijan? A co to takiego? - zapytał.
Sądziłem, że ten diabeł tylko markuje nieznajomość i wyrecytowałem >>Pater Noster<<. Nie znikł w
obłoku dymu, co mnie nieco skonfudowało.
- Sądzę, że już zrozumiałem - odparł - recytujesz jakąś prymitywną modlitwę plemienną.
- Z pogańskimi wymysłami to się nijak nie zgadza! - zawołałem z rozgoryczeniem. Spróbowałem mu
objaśnić Trójcę Przenajświętszą, ale kiedy doszedłem do Przeistoczenia, zaczął niecierpliwie machać
niebieską ręką. Była ona podobna do ludzkiej, ale jej paznokcie były grube i spiczaste.
- czy wszyscy chrześcijanie sa tak dzicy, jak wasz naród? - zapytał.
- Mielibyście lepiej u Francuzów - przyznałem - mieliście pecha, że wylądowaliście u Anglików.[222]
Kto chce, może sobie w książce Andersona przeczytać o tym, jak to stateczni Krzyżowcy roznieśli całe
Imperium Galaktyczne i ujrzy, jak to w jednej z bitew przez dymiące ruiny i zgliszcza przedzierają się
kopijnicy, łucznicy i piechota z rozwiniętymi proporcami, śpiewając Te Deum pod gwiaździstym niebem,
gdzieś po drugiej stronie Wszechświata.
A teraz przedstawię Czytelnikowi chronologię obserwacji Nieznanych Obiektów Latających w latach 1461-
1779:
v 1 listopada 1461 roku - nad Arras zaobserwowano „powietrzny statek”.
v 1520 rok - w Erfurcie zaobserwowano dwie ogniste kule, z których jedna wylądowała, a potem
odleciała. Z innych źródeł wynika, że był to ognisty promień, który spalił kilka miejscowości.
v 7 sierpnia 1566 roku - w biały dzień nad Bazyleą pojawiły się jakieś ciemne kule.
v 13 października 1684 roku - nad Jáchymovem latało jakieś ciemne ciało.
v 8 stycznia 1704 - nad Anglią przeleciał klucz Nocnych Świateł w kształcie litery „V”.
v 6 marca 1716 - sir Edmund Halley zaobserwował tak silne Nocne Światło, że można przy nim było
czytać druk. Zjawisko trwało 2 godziny!
v 1718 - lekarz dr Hans Sloane obserwował w zachodniej Anglii jasne światło po zachodniej stronie
nieba. Było ono jaśniejsze od Księżyca.
v 17 marca 1735 roku - w czasie obserwacji Marsa, astronom John Bevis ujrzał nad Londynem obiekt,
który rozdzielił się na dwie części.
v 6 lipca 1744 roku - w godzinach wieczornych dwie świetliste kule przeraziły mieszkańców Hrádku nad
Nisou.
v 1779 - francuski astronom Charles Messier zaobserwował przelot formacji ciemnych obiektów na tle
tarczy Słońca.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Czy to nie wystarczy?
---oooOooo---
Rozdział X - PRZYBYSZE Z KOSMOSU - ŻYWI CZY MARTWI?
Druga wizyta w Polsce - Darwin ewolucji maszynowej - Ludzie, roboty i... coś pomiędzy nimi -
Rozmaitość kształtów: konieczność czy specjalizacja? - Panopticum, dla którego trudno znaleźć jakieś
wyjaśnienie.
Kiedy to przez kilka miesięcy na moim biurku bez przerwy pojawiała się literatura folklorystyczna, w
której poszukiwałem dokumentów na Bliskie Spotkania Trzeciego i Czwartego Rodzaju w epoce
Średniowiecza, po drugiej stronie Tatr inż. Leśniakiewicz też nie próżnował. Rezultatem jego wysiłków
było studium, które ujrzało światło dzienne w jednym z numerów „Wizji Peryferyjnych” nr
5,1996 na stronach 6-7 i 15.
Pewnego dnia dostałem od moich polskich kolegów gruba kopertę z czasopismami i wertując ją
znalazłem artykuł, który mnie dosłownie zelektryzował:
Robert K. Leśniakiewicz -
OBCY Z KOSMOSU - ŻYWI CZY MARTWI?
Jak się okazało, hipoteza o atomowych wojnach bogów wzbogaciła się w międzyczasie o nowe,
interesujące aspekty.
No, a potem wszystko poszło prosto: podróż pociągiem Intercity z Koszyc do Kral’ovan, z
Kral’ovan do Trstenej przedpotopowym pociągiem spalinowym alias „Orawska
Strzała”, a potem pieszo cztery kilometry do przejścia granicznego w Chyżnym. Potem tylko
półgodzinna jazda z głową między kolanami na tylnym siedzeniu Robertowego Rollmoppsa, jak jego
właściciel nazywa swego fiata 126p BIS, NB inaczej go nazywał, kiedy strzeliła mu dętka, ale to już nie
nadaje się do druku - sic!
I wreszcie po długiej podróży rozwaliłem się w fotelu z filiżanką parującej kawy w dłoni i zadałem
pierwsze pytanie:
- Skąd ten pomysł o martwej ewolucji?
- Kiedy się dobrze zaznajomimy z twórczością Stanisława Lema - Robert na to - to z całą pewnością
dojdziemy do wniosku, że fascynuje go cybernetyka i możliwość tzw. nekroewolucji - tj. samorzutnego
rozwoju martwych, ale myślących maszyn.
- Czy w Układzie Słonecznym mogło dojść do nekroewolucji?
- Już w tej chwili mamy dostateczna ilość dowodów na to, że coś takiego jest w zasadzie możliwe,
bowiem istnieją ślady ekspansji Kogoś na planetach Układu... Na Marsie i Księżycu na ten przykład
pozostały monumentalne budowle i ślady wysoko rozwiniętej cywilizacji. Wyjasnia się to na różne
sposoby - najczęściej tym, że wybudowali je Przybysze z Kosmosu. Mnie jednak najbardziej odpowiada
hipoteza Aleksandra Mory o atomowych wojnach bogów-astronautów, które obróciły Ziemie w gruzy i
inne planety Układu Słonecznego w perzynę, zaś jedna z planet - Faetona - w rój asteroidów.
- Jak to się ma do współczesnej ufologii? - zapytałem.
- Współczesna polska i zachodnia ufologia, jej niektóre szkoły, podchodzą do zagadnienia zgodnie z
formułą, która przypomina mi anegdotę o red. Ryszardzie Sikorze z Jedynki Polskiego Radia, który w
1990 roku pytał górali, czy będzie śnieg. Od starych górali usłyszał, że >>Śnieg ponie bee albo i nie
bee<<, zaś ci młodzi dodali, że >>Ponie śnieg bee, no chyba żeby loło<<. Dowcip polega na tym, że do
dziś dnia nikt nie złapał ani UFO, ani załogi UFO. Amerykańskie opowiastki o ufokatastrofach w Roswell,
Sztrec czy Laredo albo na Szpicbergenie wkładam tam, gdzie ich miejsce - to jest pomiędzy bajki... oraz
pobożne życzenia niektórych „ufologów” od siedmiu boleści z Bożej łaski.[223] Ich źródła
informacji są co najmniej niewiarygodne, uwierzą w nie, kiedy na własne oczy zobaczę i pokroję zwłoki
Kosmity czy rozkręcę na czynniki pierwsze latający spodek. Z tego punktu widzenia jestem niewiernym
Tomaszem, mimo tego, że spotkałem się ze zjawiskami, których nie potrafiłem i nadal nie potrafię nijak
wyjaśnić do dnia dzisiejszego przy pomocy współczesnej wiedzy..
Skorzystałem z przerwy w opowiadaniu Roberta, zamieszałem kawę i pociągnąłem potężny łyk.
- Po obserwacji NOL-i z dnia 24 czerwca 1947 roku nad Górami Kaskadowymi, w rejonie Mt. Rainier,
nasza ufologia przyjęła niewzruszony paradygmat - kontynuował mój rozmówca - a mianowicie ten, że
NOL-e są pilotowane przez żywe załogi. Na ten temat nikt nie dyskutował, bowiem wszyscy ulegli czarowi
najpierw samolotów, a potem rakiet i wreszcie statków kosmicznych, i uważali za coś normalnego, że
NOL-e są pilotowane przez żywe istoty! Idzie o taniutki antropocentryzm, któremu dał odpór prof. Ronald
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
N. Bracewell ze Stanford University, a który w 1960 roku przedstawił swoja teorię o automatycznych
sondach międzygwiezdnych. Te mają najpierw przebywać przestrzenie międzygwiezdne i po odkryciu
zasiedlonych planet nawiązać z nimi Kontakt. W świetle tego, co tu powiedziano, sonda taka mogłaby się
przejawiać jako obiekt, który emituje ku nam „spóźnione radioecha” Störmera i van der
Poola.[224] Tak, że to - o czym mówiliśmy - elegancko wpasowuje się w szereg tajemnic, które otaczają
obecność pozaziemskiej cywilizacji w Układzie Słonecznym.
- Istnieje jeszcze jedna możliwość - Robert podjął swój ulubiony temat - bowiem moja hipoteza zakłada,
że po straszliwej wojnie, która przed 15-12 tysiącami lat spustoszyła Ziemię i skończyła się zatopieniem
lądów Atlantydy, Mu czy Lanki - resztki ludzkości zostały cofnięte w rozwoju do barbarzyństwa, jak to już
mówiłem przedtem. Teraz tylko dodam to, że ci ludzie zostali wybici do nogi, albo spadli w rozwoju tak
nisko, że technika, która stworzyli - całkowicie przerosła ich możliwości. Czy każdy z nas, ludzi XX i XXI
wieku zna konstrukcję i obsługę wszystkich stworzonych przez naszą cywilizację maszyn? - oczywiście, że
nie! No i tak martwy Rozum pozostawiony sam sobie rozpoczął ewolucję. Brzmi to nieprawdopodobnie,
ale nie jest to takie niemożliwe, jak się to wydane!
Westchnąłem i pociągnąłem kolejny łyk kawy...
- Maszyny, które były tak skomplikowane jak statki kosmiczne na ten przykład, musiały mieć rozwinięte
centra kierowania obdarzone znaczną - jeżeli nie całkowitą - autonomią, a po zlikwidowaniu ludzi jako
czynnika kontroli i nadzoru po Wielkiej Wojnie zostały one po prostu puszczone w samopas... I tak się
zaczęła nekroewolucja. Nie było żadnych Dinozauroidów czy Przybyszów z Kosmosu - byli tylko biedni,
prymitywni ludzie i bezduszne choć inteligentne maszyny. Ludzie mogli jedynie jako-tako pozbierać się i
tworzyć jakieś pierwociny cywilizacji, natomiast maszyny - już od nich niezależne - zaczęły pracować nad
tym, co uważały za potrzebę numer jeden ze swego punktu widzenia: zabezpieczenie dostaw energii i
części zamiennych. I tak jak w powieściach Lema rozpoczęły się z ich strony nowe aspekty
„życia” na Ziemi i we Wszechświecie...
Przyznaję, że zafascynował mnie obraz starożytnych Terminatorów.
- Po kilku tysiącleciach przebiegu nekroewolucji z maszyn powstały doskonałe pojazdy latające - UFO. To
właśnie dlatego NOL-e tak często interesują się naszą energetyką i „wsysają” energię
elektryczną wprost z przewodów naszej sieci przesyłowej i dlatego tez latają wokół naszych pokładów rud
uranu i toru.[225] Także obecność UFO stwierdza się w rejonach baz wojskowych z bronią rakietowo-
jądrową, bowiem Ufici niejako à priori doskonale wiedzą, do czego może dojść po masowym użyciu
wszystkich rodzajów BMR...[226]
- A co z obserwacjami humanoidalnych istot, które znamy jako EBE czy też ALF?[227] - zapytałem, by
przypomnieć Robertowi o swej obecności.
- To proste - padła natychmiastowa odpowiedź - EBE czy ALF naprawdę są cyborgami stworzonymi przez
te myślące maszyny. A po co? Odpowiedzi może być kilka:
o Nawiązanie kontaktu z żywymi istotami - nie tylko z ludźmi - w celu utrzymania nad nimi kontroli.
o EBE są prototypami istot rozumnych ostatniej generacji, w których mechaniczne części zastąpiono
biologicznymi ekwiwalentami.
o EBE stworzono w celu zapoczątkowania przechodzenia inteligentnych maszyn z kablowego, laserowego
czy radiowego kontaktu międzyjednostkowego na kontakt biologiczny - telepatyczny.
o Jest całkiem możliwe, że wszystkie tutaj wymienione możliwości są dokładnie tak samo prawdziwe, a
zatem pozwala to na wyciagnięcie paskudnego wniosku, a mianowicie, że EBE stworzono jako idealny
instrument nadzoru i kontroli całego psychozoiku - całej noosfery Ziemi!
- Co pozwala nam na takie stwierdzenie?!
Przede wszystkim Ich działanie na nasze zmysły i Ich o wiele lepiej rozwinięta Świadomość i
Nadświadomość. EBE maja od 0,9 do 1,5 m wzrostu i delikatna budowę ciała, ale za to ich głowy są
ogromne. Właśnie te ich ogromne głowy - a właściwie mózgi - są ich najbardziej skuteczna bronią -
skuteczniejszą, niż wszystkie nasze strzelające i wybuchające zabawki razem wzięte... Jako byłego
żołnierza interesuje mnie - i zarazem przeraża - owa psychotroniczna broń i całkowita niemoc człowieka
wobec niej.[228] Ba! - co więcej - ta broń jest o wiele bardziej humanitarna od wszystkiego, czym
Ludzkość dysponuje w dniu dzisiejszym, aczkolwiek my też pracujemy nad NLW, bronią obezwładniającą
istoty żywe na jakiś czas, ale nie odbierającej im życia.
Przez czas jakiś Robert opowiadał o nowych rodzajach broni, a ja obróciłem kasetę w magnetofonie.
Robert tymczasem dolał mi kawy i kontynuował swą opowieść:
- Innym argumentem za tą hipotezą jest rozmaitość kształtów ciał Przybyszów. Znany rosyjski badacz
paranormalnych fenomenów dr nauk geologicznych Władimir Iwanowicz Tjurin-Awińskij z Samary[229]
naliczył podobnież aż 60 typów kształtów Obcych. Czyżby znaczyło to, że Ziemia jest miejscem randez-
vous aż 60 ras gwiezdnych? Trudno w to uwierzyć, chociaż życie m u s i istnieć we Wszechświecie, ale -
na wszystkie Żółte Koty Kosmosu! - dlaczego akurat Ziemia miałaby służyć im za salę konferencyjną
jakiegoś OPZ - czyli Organizacji Planet Zjednoczonych? Muszą to być - sapristi! - doprawdy dziwne
Zjednoczone Planety, które organizują sobie spotkania na szczycie na naszej umierającej, zatrutej i
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
podminowanej 10 gigatonami trotylu staruszce Ziemi?... No, chyba że te istoty podobnie jak my kochają
się w ryzyku i absurdzie!
- To jak wyjaśnimy tą rozmaitość kształtów?
- Hipoteza o biorobotach wyjaśnia to panopticum całkiem jasno i prosto - roboty są przystosowane do
wykonywania różnych misji. Do wytwarzania np. sieci komunikacyjnej używa się robotów w kształcie
latających walców, do pobierania próbek - prostopadłościenne pałubiaste konstrukcje, do latania - dyski,
do kontaktów z ludźmi - wielkogłowe humanoidalne cyborgi, do kontaktów z delfinami i waleniami -
rybokształtne pływające roboty emitujące ultrapiski, a wszystkie one porozumiewają się ze sobą
telepatycznie... Innymi słowy mówiąc - nie wierzę w prawdziwość filmu ukazującego sekcje zwłok
Kosmity - czy raczej Kosmitki - z Roswell, bo to nie był robot, a może raczej robotka, robocica czy
robotowa???, a była to de facto samica rhezusa czy innej zmutowanej przez promieniowanie małpy, albo
kobieta z syndromem Turnera.
- Czy robot musi mówić prawdę? Nie, nie musi. I dlatego właśnie nam - czyli istotom stojącym
ewolucyjnie n i ż e j on, jako istota ewolucyjnie w y ż s z a nie musi mówić prawdy. Mogą im mówić to, co
chcą - wychodząc z apriorycznego założenia, że ludzkie prymitywy i tak ich nie zrozumieją. Stąd biorą się
te wszystkie androny, które ludzie zapamiętują w czasie CE. Po drugie - roboty mogą częściowo mówić
prawdę twierdząc, że pochodzą z Księżyca, Marsa, Wenus, itp. - bowiem TAM ZOSTAŁY
WYPRODUKOWANE przez ludzi przed Wielką Wojną, albo EYCHODOWANE SZTUCZNIE w warunkach
laboratoryjnych - jak mówi o tym choćby relacja Betty Andreasson.[230] Hodowla biorobotów jest hitem
mechanicznej ewolucji - ciągnie mój rozmówca - hoduje się je sztucznie, ale do tego potrzebne jest
dokładne i detaliczne rozpracowanie sposobów rozmnażania się istot ż y w y c h ! I to właśnie dlatego Ich
tak interesuje rozmnażanie się - i to nie tylko nasze - a to dlatego, że Oni szukają najoptymalniejszej
metody. Stąd właśnie bierze się ten cały cyrk z porywaniem ludzi i zwierząt, opowieści o badaniach,
wiwisekcjach i tym podobnych nieprzyjemnościach. Stąd wreszcie masowe badania ludzi przebywających
w kręgach i piktogramach zbożowych! Oni już tutaj idą na masówkę, nie na detal. Załatwiają to hurtowo!
Następnym argumentem „za” jest sposób manewrowania w powietrzu NOL-i. Nie wiem,
czy NOL-e wymodliły sobie u Pana Boga wyjątek spod prawa o bezwładności ciał i grawitacji, a one
obowiązują wszędzie - od miejsca, gdzie diabeł powiedział dobranoc do najodleglejszego kwazara. Ta
zagadka musi spoczywać gdzie indziej. To „gdzieś indziej”, to właśnie robotyzacja załóg
UFO...
- Jak to?
- A tak, bo NOL-e są w stanie lecieć z prędkościami tysięcy kilometrów na godzinę i startować czy
hamować z przyspieszeniami rzędu tysięcy g. człowiek, a raczej jego biologiczna konstrukcja, jest w
stanie wytrzymać do 20 g, ale krótko. W przypadku działania przyspieszenia wyższego niż 20 g po
pewnym czasie pozostaje z człowieka krwawy placek w dosłownym tego słowa znaczeniu. Gwałtowna
akceleracja czy deceleracja może zabić żywe organizmy, ale robotom to nie szkodzi, z tego prostego
powodu, że ich endo- i egzoszkielety są zrobione nie z węglanu i fosforanu wapnia, ale ze znacznie
odporniejszych materiałów, co umożliwia im znoszenie gwałtownych przyśpieszeń i opóźnień. Natomiast
NOL-e z częściowo zbiologizowanymi załogami latają znacznie ostrożniej, bez gwałtownych zmian
prędkości i kierunku - co zgadza się z relacjami uczestników CE. Wiem, że to, co teraz mówię to naukowa
herezja, ale wynikałoby z tego, że Oni nie opanowali jednak grawitacji i antygrawitacji jak Niszczyciele i
Zływrogi z powieści „Dalekie szlaki”(Warszawa 1973) Siergieja Sniegowa. Być może Oni
posługują się antymaterią, ale nie jestem tego stuprocentowo pewnym.[231] Szkoda mi tej hipotezy, ale
fakty pokazują na to, że tak właśnie jest. Nie mówią o tym świadectwa ludzi porwanych do UFO. to, o
czym mówią post factum, wbrew hipnozie nie może być miarodajne, a to dlatego, ze Obcy im po prostu
wkodowuja w mózgi to, co chcą im wbić do głowy, a nie to, co my byśmy chcieli wiedzieć. To oczywiste!
To dotyczy także Ich czynności na pokładzie NOL-a.
i to dowodzi jeszcze jednej rzeczy, a mianowicie - Oni maja jakąś słabość, jakąś piętę Achillesa, której
ujawnienie przed nami może mieć dla Nich zasadnicze konsekwencje. Czy może chodzi o tajemnicę
napędu UFO?
- Może?...
- Hmmm... - A może chodzi o to, że po zbiologizowaniu maszyny staną się śmiertelne, jak ludzie? Musi
to być dla Nich kwestią życia i śmierci, bo po co robiliby z nami ten cały psychotroniczny cyrk z
maskowaniem wspomnień? Wybuch jądrowy nie zniszczy łatwo cybernetycznego mechanizmu, bo trudno
jest zabić to, co ex definitio jest martwe, ale zbiologizowany automat, a to już jest inna rzecz.
Promieniowanie zniszczy organiczne struktury jego pseudo-organizmu, co w konsekwencji doprowadzi do
porażenia funkcji życiowych i poważnego uszkodzenia takiej EBE! I to właśnie dlatego stale kontaktowcy
są tak upierdliwie pouczani, by nie dopuścić na Ziemi do kolejnego nuklearnego Armageddonu...
Nasze spotkanie powoli zbliżało się do końca. Dopiłem kawkę, a filiżankę postawiłem na stoliku tak
niezdarnie, że ta wypadła i poplamiła obrus. Postawiłem na plamie spodeczek, by mnie nie rozpraszała w
dalszym ciągu debaty.
- Na koniec musze powiedzieć jeszcze kilka słów o zachowaniu Obcych, które sprawia wrażenie
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
standardowego modelu. Wszyscy świadkowie CE przypisują Im takie właściwości, jak: bezduszność,
bezlitosność, wyższość i co najważniejsze - brak jakichkolwiek emocji. Zazwyczaj przypisuje się to temu,
że Ich psychika jest diametralnie różna od naszej, z definicji obcej i nie-ludzkiej. Ale czy tak właśnie jest?
Sądzę, że tak, bowiem roboty mają nieporównywalnie uboższe formy wyrazu w porównaniu ze
spontanicznymi reakcjami istot żywych. Wspominając przypadki Andreassonów, Suttonów, Villas-Boasa
czy Browne’a i inne stwierdzamy, że osoby te były zdumione automatyzmem zachowania się
Obcych. Nawet w tak drastycznym przypadku, jak w incydencie w Kelly-Hopkinsville, Suttonowie
zaobserwowali, że atak Obcych na ich dom przebiega wedle jakiegoś odgórnego schematu, a istoty
trafiane pociskami z ich broni wydawały dźwięki, jakby „strzelało się do wiadra” - co jest
znane wszystkim tym, którzy byli na wojnie czy strzelali ostrą amunicją. Takie dźwięki wydaje lekki
pancerz uderzony pociskiem z broni palnej. Także kobiety, które doprowadziły Villas-Boasa i
Browne’a do stosunku płciowego mogły być takimi boicybernetycznymi istotami, których jedynym
zadaniem było urodzić humanoida - hybrydę człowieka i - nie, nie Kosmity - w tym przypadku robota...
Albo - po prostu istotę, która szła na części zamienne dla innych biocyborgów! Nie sądzę, by nosiciele
informacji genetycznej DNA i RNA byli tak rozsiani po Wszechświecie, że znalezieni dla nich partnera
seksualnego było fraszką i człowiek mógł mieć potomstwo z byle Pozaziemianką. Coś mi tu nie gra...
- Jak to można podsumować?
- Jak to zbierzemy wszystko do kupy, to można powiedzieć, że hipoteza o sztucznym pochodzeniu
Obcych, którzy nas nawiedzają, broni się całkiem nieźle, choć ma swe słabe strony, bo nie tłumaczy do
końca przypadku Semjase z Plejad i innych bardzo ludzkich Pozaziemian odwiedzających Ludzkość i
niektórych jej przedstawicieli, że wspomnę Adamskiego czy Maiera... - podsumował Robert siadając za
kierownicą Rollmoppsa - Myślę, że podczas zbierania faktów, ta hipoteza będzie potwierdzona lub
zanegowana, co w niczym nie zmienia jej atrakcyjności. Eksploracja Wszechświata przy pomocy robotów
jest o wiele bardziej efektywna, niż wysyłanie ludzi czy innych istot żywych z krwi i kości. Postulat prof.
Bracewella jest dalej w mocy i badania w tym kierunku muszą trwać dalej.
Na tym wizyta u inż. Leśniakiewicza się zakończyła.
---oooOooo---
Rozdział XI - NOC, KIEDY ZACHWIAŁ SIĘ KSIĘŻYC
Kanonik z Canterbury o niewiarygodnym zdarzeniu - „Aland, Aland, Zealand!” -
Poszukiwania w kraterze Tapanui - Wyspa Wielkanocna poligonem atomowym bogów? - Posągi, które
mogłyby powstać w Hiroszimie.
18 czerwca 1178 roku, kronikarz katedry w Canterbury w Anglii zaobserwował dziwne wydarzenie, które
opisał tak oto:
Tego roku, w niedzielę poprzedzającą święto św. Jana Chrzciciela, pięciu ludzi ujrzało niezwykłe
zjawisko. Owego czasu był Księżyc w fazie pomiędzy nowiem a I kwadrą, więc jego rogi były obrócone ku
wschodowi. Nagle jego górny róg się rozdzielił, a ze środka przepołowionego miejsca wystrzelił zwijający
się płomień, który miotał wokół iskry i płomień, a cała reszta Księżyca zaczęła się zwijać jakoby w
przerażeniu wielkim. Wszyscy mówili o tym, że Księżyc zwijał się, jak raniony wąż. Po chwili Księżycowi
powrócił jego dawny wygląd i kształt. Wyżej opisany dziw powtórzył się co najmniej sześciokrotnie, a
błysk ognia za każdym razem był z innego kierunku. Po tych przemianach, Księżyc od rogu do rogu
przybrał ciemny wygląd na całej swej długości.
Wielu historyków odesłało oczywiście ten przekaz pomiędzy bajki, a w najlepszym przypadku w sferę
fantazji, pozostaje wszakże prawdą to, że znaleźli się niekonwencjonalnie myślący badacze, którzy poszli
tropem tego niezwykłego wydarzenia.
Dowody na prawdziwość opisu podanego nam przez średniowiecznego mnicha udało się nam znaleźć
tam, gdzie się ich nikt znaleźć nie spodziewał.
Być może Czytelnicy w swej młodości przeczytali powieści Juliusza Verne’a i pamiętają
wykrzyknik roztargnionego geografa prof. Jakuba Paganela: „Aland, Aland! Zealand!”
wydanego nad listem znalezionym w butelce wyłowionej z morza:
Którym to pamiętnym wykrzyknikiem dopełnił brakujące litery i odgadł - tak mu się przynajmniej
wydawało - miejsce pobytu zaginionego kapitana Granta w powieści „Dzieci kapitana
Granta”. I to właśnie Nowa Zelandia będzie celem naszego dalszego dociekania, do której puścimy
się śladami Polaka - prof. dr inż. Jana Pająka, który po smierci prof. J. Allena Hynka uznany został za
badacza niezwykłości numer jeden na świecie. Od kilku lat przebywa w Dunedin na Nowej Zelandii, gdzie
wykłada na tamtejszym uniwersytecie, a także na uczelniach Cypru i Malezji.
Gdyby któreś z europejskich państw przed ośmioma stuleciami było zniszczone silnym wybuchem, to
historyczne podręczniki tego kraju byłyby wypełnione opisami tej katastrofy, setki badaczy badałoby jej
przyczyny i skutki, a każdy mieszkaniec poznałby nawet najmniejsze szczegóły tej tragedii -
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
napisał w 1995 roku prof. Pająk
Jednakże, kiedy spytacie mieszkańców Nowej Zelandii o detale dotyczące eksplozji na Tapanui, spotkacie
się z przekonaniem - ba! - pewnością, że takiej eksplozji nigdy nie było![232]
Profesor Pająk wie co robi i co pisze. Już w 1987 roku odkrył on na Nowej Zelandii krater Tapanui,
nazwany tak od niewielkiego miasteczka leżącego na Wyspie Południowej. W promieniu 350 km od niego
znajdują się do dziś widzialne ślady katastrofy, od której upłynęło 830 lat.
Te powszechne negowanie eksplozji dziwi nas tym bardziej, że na Nowej Zelandii na każdym kroku
widać ślady straszliwej katastrofy. Ślady są tak wyraźne, że należy wyłożyć więcej energii na ich badanie
i akceptowanie. Ignoramus et ignorabimus - nie wiemy i nigdy nie poznamy!
Prof. Pająk weryfikując ślady eksplozji Nieznanego Obiektu Latającego nad Nową Zelandią w 1178 roku
wskazał na cały szereg przesłanek:
v Ogromny krater Tapanui, znajdujący się na Wyspie Południowej w zachodniej części prowincji Otago,
na zachodnim stoku góry Puherus. Okolice krateru wskazują jednoznacznie na to, że powstał on w
momencie wybuchu o mocy rzędu 60 Mt TNT, czyli 1.000 razy większej od mocy bomby atomowej typu
Hiroshima.[233]
v Identyczność krateru Tapanui z kraterami powstającymi po naziemnej eksplozji atomowej.
Współczesne eksperymenty z bronią jądrową pozwoliły na lepsze poznanie problematyki tworzenia się
kraterów powybuchowych. Przy naziemnej eksplozji dominującą rolę gra nadciśnienie powstające na
czele fali uderzeniowej, niszczące wszystko, co jej stanie na drodze. Uderzenie sprężonego powietrza
niszczy domu i inne budowle, wywraca i łamie drzewa, rani ciężko wszystkie żywe istoty. Fala
uderzeniowa powoduje ich śmierć poprzez tysiące mikroobrażeń... Detonacja nad Tapanui w tym
przypadku przypomina dość dokładnie eksplozję nad Podkamienną Tunguską, dzięki podobieństwu
ułożenia pni drzew zniszczonych przy eksplozji Tunguskiego Fenomenu, co było niemal identyczne z
przypadkiem Tapanui.
v Zniknięcie lasów w centralnej części Wyspy Południowej. Już pierwsi biali osadnicy, którzy lądowali tam
w 1840 roku, znaleźli tam wbrew przyjaznemu klimatowi wyspy jedynie stepową roślinność z resztkami
zwęglonych pni drzewnych. Lasy na Wyspie Południowej strawiły w przeszłości gigantyczne burze
ogniowe, a przy pomocy datowania radionuklidem 14C udało się ustalić, że wybuchły one w roku 1178 -
czyli dokładnie wtedy, kiedy kronikarz z Canterbury sporządził swą notatkę o niebieskiej katastrofie!!!
v Koncentrycznie ułożone pnie zwęglonych drzew, których korzenie mierzą w kierunku centrum krateru
Tapanui. Wyniki badań katastrofy tunguskiej każą przypuszczać, że j e d y n ą przyczyną takiego ułożenia
pni drzewnych był silny wybuch, którego fala uderzeniowa spustoszyła okolicę.
v Przyczyny genocydu ptaka Moa w roku 1178. Na Nowej Zelandii mieszkał onegdaj wielki - 3-5 m
wysokości - ptak Moa (Eurapteryx gravis ex. Dinornis giganteus) co znaczy dosłownie „straszny,
gigantyczny ptak”, na którego polowali jeszcze Maorysi.[234] Jak dowodzi tego prof. Pająk, Moa
wyginęły w tym rejonie około roku 1178, a ich zwęglone szczątki znajdują się do dziś dnia w górnych
warstwach gleby wokół Tapanui. Szkielety znajdują się nad brzegami jeziorek okalających krater.
Wygląda na to, że te ogromne ptaki na krótko przed śmiercią uciekły z miejsca, gdzie dziś znajduje się
krater, ale zatrzymały się na brzegach zbiorników wodnych, których nie mogły pokonać, i tam zastała je
masowa śmierć.[235]
v Namagnesowanie gleby i skał w okolicy krateru. Jak uważa prof. Pająk - okolice krateru są
namagnesowane turbulentnie, co można łatwo sprawdzić przy pomocy kompasu. Występują tutaj
rozmaite anomalie atmosferyczne i radiokomunikacyjne.
v Deficyt niektórych mikroelementów w glebie. W okolicy krateru Tapanui występuje endemicznie
choroba zwana „grypą Tapanui”. Prof. Pająk uważa, że ta magnetyczna symulacja może
zmienić ilość niektórych biogennych mikroelementów w glebie, co może być etiologią tego schorzenia. Ich
deficyt może synergicznie wpływać na przebieg choroby, która z klasyczna grypą ma jedynie wspólną
nazwę i przypomina dość dokładnie... chorobę popromienną!
v Ceramiczne kamienie i Trynityty. W kraterze znajdują się niezwykłe minerały, tzw. „kamienie
ceramiczne” czyli kwarcyty zdeformowane wysokim ciśnieniem i temperaturą.[236] Są tam także
Trinityty - minerały złożone z cząstek krzemowego szkliwa o wielkości ziarenek piasku w kształcie kulki
lub kropelki. Trynityty znajduje się zawsze na miejscach wybuchów jądrowych, niby odciski palców na
miejscu zbrodni...
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
v Powierzchniowe złoża złota w prowincji Otago, które są rozmieszczone koncentrycznie wokół krateru
Tapanui i wskazują na przebieg fali uderzeniowej po eksplozji. Mechanizm wyrzucenia złota na
powierzchnię Ziemi w prowincji Otago jest według prof. Pająka identyczny z działaniem separatorów
wibracyjnych ciał sypkich. Mechanizm ten uruchomił się wtedy, gdy wybuch spowodował silną wibracje
gruntu i trzęsienie ziemi.
v Maoryjskie nazwy okolic krateru Tapanui. Maorysi, jak i inne narody maja zwyczaj nadawania nazw
miejscom, w których w przeszłości rozegrały się ważne wydarzenia. Dotyczy to nazw z okolicy Tapanui,
które wskazują na dawna tragedię. Prof. Pająk przytacza niektóre z nich: HAKATARAMEA - znaczy tyle, co
„ogień rozpalony przez odpoczynek latającego statku”; HOKANUI - „wianek
strzelających płomieni”; MATAURA - „świecący niebieski statek”; OMARAMA -
„odpadły od Księżyca” (!!!); OTARAIA - „odpadły róg, rozbity na
części”(!!!); POMAHAKA - „noc wielu strzelających płomieni”; PUKERAU -
„góra, która zatrzęsła światem”; WAIPAHI - „horyzont wybuchającego
ognia” czy wreszcie TAPANUI - „ogromny wybuch”![237]
v Maoryjskie legendy wprost mówiące o eksplozji. Legendy tubylców bardzo często mówią o zdarzeniach
związanych z katastrofą w Tapanui. Jedna z nich mówi o obiekcie w kształcie rogu świecącym jak Księżyc,
który eksplodował nad Tapanui i spowodował straszliwe spustoszenie, śmierć, pożary i wyginięcie ptaków
Moa. Powstanie wyspy Stewart według prof. Pająka jest związane także z piękną i romantyczną legendą.
W języku Maori ten skrawek ziemi przy Nowej Zelandii nosi nazwę RAIKURA , co znaczy
„rozżarzone niebo”. Nazwa ma przypominać dzień, w którym statek synów wodza nieba
przybył, by spotkać się z żona miejscowego wojownika. Jej małżonek by nie dopuścić do tego spotkania,
wywiózł żonę na Wyspę Południową. Kiedy wódz nieba ujrzał, ze kobieta znikła, jego statek udał się na
poszukiwania. Po przybyciu nad Tapanui i nieudanym randez-vous wódz nieba wybuchnął gniewem i
rozpalił niebo i ziemię ogromnym ogniem śmierci i zniszczenia. Nazwy miejscowości, które skatalogował
etnograf John White w swej książce „Ancient History of the Maori” czyta się jak w powieści
fantastyczno-naukowej: „Wojna we Wszechświecie”, „Związki między bogami a
ludźmi”, „Drogi z Ziemi ku gwiazdom”, itp.[238] Z innego mitu zaś dowiemy się,
jak to bóg Rongamai wypowiedział wojnę plemieniu Nga-Ti-Hau: Jego pojawienie się było, jak gorejąca
gwiazda, jak ogień, jak Słońce. Rongamai spuścił się z nieba na sam środek wioski: W ziemi powstała
jama, obłoki pyłu przesłoniły światło, huk przypominał grzmot piorunu, a potem szum muszli.[239]
v Notatka kronikarza z katedry Canterbury. Ten zapis, który zacytowałem na początku rozdziału prof.
Pająk komentuje ściśle technicznym językiem: Błysk pierwszego obiektu eksplodującego nad Tapanui
odbił się od księżycowego globu, jak od zwierciadła wypukłego, co na świadkach sprawiło wrażenie
rozszczepienia się rogów Księżyca. Potem magnetyczne fale eksplozji szerzące się w jonosferze
spowodowały falowanie mas zjonizowanego gazu i w rezultacie skakanie obrazu Srebrnego Globu
wiszącego nisko nad horyzontem. Po tym pierwszym wybuchu, statki w kształcie cygar dalej
eksplodowały, przy czym każdy wybuch wywoływał takie same efekty, jak ten pierwszy, tj. ognisty błysk i
falowanie obrazu Księżyca. To wszystko potem wywołało efekt przyciemnienia jego blasku.[240]
Ślady podobnych wydarzeń możemy znaleźć dzisiaj także na całym świecie. Miedzy innymi na Wyspie
Wielkanocnej, małym skrawku suchego lądu wśród przestworów wodnych Pacyfiku, gdzie poza znanymi
na całym świecie ogromnymi figurami z kamienia, znajdują się tam inne niemniej ciekawe rzeźby.
W największych muzeach świata, w niektórych zbiorach prywatnych i gdzieś w głębi pieczar rodzinnych
w łonie Wyspy Wielkanocnej znajdują się wyrzeźbione w drewnie figurki zwane Moai-Kava-Kava.
Przedstawiają one mężczyzn z wystającymi żebrami, zapadniętymi piersiami, przedłużonymi uszami,
kozimi bródkami i wychudłym ciałem. Na zdjęciach możemy ujrzeć trzy dominujące cechy ich fizjognomii:
kacheksję, strupy i otwarte rany na ciele. Nic dziwnego, że w 1965 roku pokazał się pogląd, że figurki te
przedstawiają ofiary silnego napromieniowania radioaktywnego, na który była kiedyś ta wyspa
wystawiona. Francuski badacz Francois Maziére w swej książce pt. „Tajemnica Wyspy
Wielkanocnej” pyta wprost, czy w przeszłości wyspa ta nie dostała potężnej dawki promieniowania
jonizującego pochodzącego z innego świata, wskutek zetknięcia się z Przybyszami i Ich techniką, co stało
się impulsem do wytwarzania wotywnych rzeźb, jako pamiątki z tych czasów.[241] Oczywistym jest, że
wygląd tych ludzi wskazuje na to, że cierpieli oni na chorobę popromienną - konkluduje on.
Skąd się wzięło promieniowanie na Wyspie Wielkanocnej przed kilkoma stuleciami?
Francois Maziére przy pomocy swej małżonki Tily zapisał na Wyspie Wielkanocnej legendę ostatniego
człowieka znającego Rongo-Rongo o wielce skomplikowanym imieniu A Ure Auviri Porotu legendę o tym,
jak to w dawnych czasach wyspę dotknął „palec boga Uoke”, który całą ją rozkołysał.
Podobna legendę o piorunie boga Make-Make zapisał już w 1924 roku, angielski etnograf Macmillan
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Brown. Inne podanie mówi o „padającym niebie, które patrzyło, czekało i znów odleciało w
górę”. Postawmy sobie pytanie: Jak człowiek przed ośmioma wiekami miał opisać start i lądowanie
statku kosmicznego? Czy tak?
W tej chwili zaczynamy domyślać się, że Wyspa Wielkanocna, podobnie jak Wyspa Południowa Nowej
Zelandii, stała się onegdaj celem uderzenia BMR. Czy była to głowica bojowa, która zeszła z orbity z
prędkością „błyskawicy boga Make-Make”? A może ktoś tej wyspy użył tak, jak my
użyliśmy atolu Bikini? Jako atomowy poligon? Samolot wylądował, jego załoga zainstalowała
„urządzenie termojądrowe” i odleciała, zaś samo urządzenie wybuchło przy okazji
rozpylając połowę wyspy w atmosferze... NB, to, co ludzie zrobili z tymi rajskimi atolami Polinezji woła o
pomstę do nieba!!!...
Zasadnicza różnica pomiędzy dwoma tymi hipotezami spoczywa w tym, że jeżeli w pierwszym przypadku
zabijał ludzi jakiś anonimowy system prehistorycznego programu SDI, to w przypadku drugim szło o
przygotowaną co do szczegółu akcję. Komuś zależało na tym, by modele dzisiejszych duchów Moai-Kava-
Kava były dokumentacją jego doświadczeń z bronią jądrową!...
Silny traumatyzm, jaki cechuje Polinezyjczyków nie jest dziełem przypadku czy akcydentalnego
wypadku - jest to pozostałość wstrząsu duchowego, i że nie ma on sobie równego na innych wyspach.
Czy to się komu podoba, czy nie - Wyspę Wielkanocną napadły takie siły, które jak uważam, są obecne
także i dziś i są silne na tym skrawku ziemi, która tak strasznie zmienił ogień -
- jak pisał F. Maziére. Wiemy, j a k i e to siły ma na myśli autor. To te siły, które spowodowały
powstanie długiego na 800 m i szerokiego na 200 m łożyska wulkanicznego szkliwa na Rano Raraku i nie
zapomniały w jego kraterze umieścić typowy krater poimpaktowy. Albo te same siły, które przetopiły
minerały w szkliwo wulkaniczne wbrew temu, że wulkany na wyspie są nieczynne od tysięcy lat.
Kluczem do tajemnicy Wyspy Wielkanocnej jest ogień. Znaleziska ziarenek pyłku kwiatowego wskazują
na to, że Wyspa Wielkanocna miała bogata florę, i że nie były to gaje palmowe - jak to sugerują twórcy
filmu „Rapa-Nui” z Kevinem Costnerem w roli głównej, a które potem znikły pod toporami
ludzi. Roślinność - jak to dowiadujemy się z rdzeni odwiertów osadów jeziornych w Rano Raraku i Rano
Kao - wyginęła na wyspie wskutek burz ogniowych. Bogaty materiał paleobotaniczny analizował prof. O.
H. Selling z Narodowego Muzeum Przyrodniczego w Sztokholmie, a wyniki opublikowali Thor Hayerdahl i
E. N. Fedron jr. w pracy pt. „Archeology of the Easter Island and the Eastern Pacific”,
Santa Fé 1961.
Jak pisze norweski badacz Wyspy Wielkanocnej znany podróżnik i uczony Thor Hayerdahl - zniszczenie
roślinności na wyspie było tak dokładne, jakby z całej flory wyspiarskiej nie zostało nic. Potem dopiero na
wypalonej ziemi pojawiła się trawa i paprocie.[242] Zagadkowa jest na wyspie obecność wielu rodzinnych
pieczar, jakby rodzinnych schronów, w których mieszkańcy spędzali swe życie i które służyły jako
depozyt cennych i świętych przedmiotów, ale głównie były to schrony ze składami, bardzo podobne do
tych ze współczesnych podręczników Przysposobienia Obronnego...
Tajemnicą owiany jest także zanik cywilizacji Wyspy Wielkanocnej, która tak nagle zgasła, kiedy już
dojrzała do doskonałości. Z dnia na dzień, jej bogata kultura została zniszczona i to do imentu, i to tak
szybko, że rzeźbiarze opuścili niedokończoną moai o wielkości 7-piętrowego domu! I to było tak szybko,
że pozostawili na miejscu narzędzia pracy! Prace w kamieniołomach i przy ahu zostały przerwane i nigdy
już się do nich nie wróciło. Wielotonowe posągi zrzucono z ahu - domy spalono doszczętnie i to tak, że
popękały kamienie z ich fundamentów, a całe rody ukrywały się przez lata w podziemnych schronach
wyspy.
Także groby świadczą o wszechobecnym upadku i zarazie na wyspie. Przed upadkiem panował tam
niepolinezyjski zwyczaj kremacji zwłok i składania popiołów w pogrzebowych skrzynkach obłożonych
kamieniami w bliskości ahu, potem trupy chowano masowo pod stosy nieociosanych głazów, ułożonych w
bezkształtne stosy i byle gdzie na równinie Orongo, albo do podziemnych komór, niedbale wybudowanych
pod twarzami czy brzuchami obalonych figur Moai.
I tak już całkiem na koniec jeszcze jedno spostrzeżenie - a mianowicie: Figurki Moai-Kava-Kava sa
zjawiskowo podobne do ofiar choroby popromiennej i wedle tubylczych legend są to przedstawiciele rasy,
których znaleźli Polinezyjczycy po przybyciu na Wyspę Wielkanocną.[243] „Długousi”, bo
tak siebie nazywali, przybyli na wyspę w XII wieku - w roku eksplozji w Tapanui i notatki canterburskiego
kronikarza o chwiejącym się Księżycu - dokładnie w roku Pańskim 1178...
BOGOWIE ATOMOWYCH WOJEN
SŁOWO O AUTORZE
Dr Milo¹ Jesenský jest lekarzem weterynarii, dziennikarzem, ufologiem i znanym w swej ojczyźnie
pisarzem. Mieszka w mieście Krasno nad Kysucou na słowacko-czesko-polskim pograniczu. Zadebiutował
on literacko pod pseudonimem Manfred Jensen okultystycznym życiorysem Adolfa Hitlera pt.
„Démon z jiného svìta” (1997). W tym samym roku już pod swoim nazwiskiem wydał
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
książkę „Ètyøi hodiny do støedovìku”, którą krytyka uznała za najlepszą książkę od czasu
pojawienia się na rynku „Poranka magów” Pauwelsa i Bergiera...
W roku 1998 wydał „Reálne pøibìhy X” nawiązujące do serialu telewizyjnego „Z
Archiwum X”, następnie monografię „Zemì zázrakù” stanowiącą encyklopedyczny
przewodnik po legendach i tradycjach z pierwiastkiem nadnaturalnosci, które dziś zaliczylibyśmy do
zjawisk paranormalnych. W tymże samym roku wyszła jego praca o tajnych broniach Hitlera pt.
„WUNDERLAND: Mimozemské téchnologie Tøeti Øí¹e”, którą napisał wspólnie z Polakiem
inż. Robertem K. Leśniakiewiczem.
W 1999 roku ukazała się jego praca pt. „Dva mìsice ve støedovìku” stanowiąca
kontynuację monografii z 1997 roku na temat zagadek Średniowiecza.
Rok 2000 to kolejne prace pt. „Vyslanec z temnot”, która to książka stanowiła
kontynuację jego pierwszej pracy na temat Adolfa Hitlera; następnie ukazała się jego praca pt.
„Po stopach Indiana Jonesa”, w której pisze on na temat Arki Przymierza i jej poszukiwań.
Najciekawszą jest jego trzecia książka „Záhady devatenáctého století” w której omawia
najciekawsze i najbardziej tajemnicze zagadki XIX wieku w formie wzorowanej na opowiadaniach Chrisa
Cartera.
W 2001 roku opublikował pracę pt. „Kletba faraonù” na temat klątwy faraonów i nie tylko,
która dosięgła badaczy i rabusiów, którzy naruszyli wieczny spokój władców...
Polskiemu Czytelnikowi Autor jest znany z przekładów artykułów, które ukazały się na łamach
miesięcznika „Nieznany Świat”, którego jest stałym współpracownikiem. Poza tym jest
redaktorem czasopism „Skryte Skutoènosti” (w Republice Czeskiej) i „UFO Magazín
(Słowacja). Zajmuje się także dziennikarstwem radiowym w Radiu Żylina. Jest on najwybitniejszym
ufologiem na Słowacji i krytyka słusznie upatruje w nim kontynuatora prac dr Ludvika Souèka, znanego
także polskiemu Czytelnikowi autora m.in. powieści fantastyczno-naukowych. Aktualnie wraz z Robertem
Leśniakiewiczem pracuje nad książką na temat tajemnic Księżyca i innych planet, która będzie stanowić
rozwinięcie niektórych wątków tej pracy.
Witold Baranowicz
DODATEK A – ATOMOWA WOJNA BOGÓW
I.
Zanim nasza cywilizacja wkroczyła w wiek atomowy – wiele odkryć, przekazów mitologicznych,
opisów w świętych księgach, wykopalisk i zagadkowych zjawisk obserwowanych na ziemi pozostawało
niezrozumiałymi.
Sędziwe teksty sanskryckie „Mahabharata” opisują szczegółowo wybuchy wielkich kul
ognistych oraz wywołane przez nie burze i sztormy. Następstwa tych wybuchów przybierały u ludzi forme
klasycznych objawów choroby popromiennej, wywołując utratę włosów, wymioty i w końcu śmierć. Co
ciekawe, teksty te podają, że osoby znajdujące się w zasięgu działania tych wybuchów mogą się ocalić
usuwając wszystkie metale z powierzchni swych ciał i zanurzając się w wodzie rzecznej. Cel tego mógł
być tylko jeden – dekontaminacja przez zmycie z powierzchni ciała i odzieży cząstek
radioaktywnych, czyli proces, który w takich przypadkach zalecany jest i dzisiaj.
Erich von Däniken wspomina zawarte w rozmaitych starożytnych tekstach opisy broni jądrowej,
sugerując, że była ona użyta przez Przybyszów z Kosmosu, wyposażonych w wytwory swej wysoko
zaawansowanej wiedzy i technologii przeciwko prymitywnym mieszkańcom naszej planety. Wydaje się
jednak mało prawdopodobne, aby Przybysze stosowali tak drastyczne środki przeciwko pierwotnym, nie-
ucywilizowanym, wyposażonym jedynie w łuki i strzały mieszkańcom Ziemi.
Richard B. Mooney podaje, że bramińska księga „Siddnanta-Ciromani” posługuje się
jednostkami czasu , z których ostatnia, najmniejsza trutti stanowi tylko 0,33750 sekundy. Uczeni
studiujący teksty sanskryckie są zakłopotami, nie mogąc wyjaśnić, do czego służyć mogła w
Starożytności tak mała jednostka czasu i jak ją można było mierzyć bez odpowiednich instrumentów.
Współczesne prymitywne szczepy posiadają dość niejasne pojęcie czasu i nawet godziny maja dla nich
stosunkowo niewielkie znaczenie. Trudno więc sobie wyobrazić, żeby starożytne ludy zachowywały się w
tym względzie inaczej.
Thomas Andrews w swej książce „Nie jesteśmy pierwsi” pisze: Według jogi Pundid
Kaniach z Ambatturu w Madras, którego spotkałem w roku 1966 początkowo pomiar czasu według
braminów był sześćdziesiątkowy, na dowód czego joga cytował wyjątki z „Brihath Sakatha”
i innych tekstów sanskryckich. W dawnych czasach doba dzieliła się na 60 >>kala<<, z których każda
wynosiła 24 minuty. >>Kala<< dzieliła się na 60 >>vikala<<, z których każda wynosiła 24 sekundy.
Następnymi 60 razy mniejszymi jednostkami były: >>para<<, >>tatpara<<, >>vitatpara<<, >>ima<<
i w końcu >>kashta<< - 1/300.000.000 część sekundy. Do czego starożytnym Hindusom służyć mogły
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
ułamki mikrosekund? Pundid Kaniach wyjaśnił, że uczeni bramini od zarania dziejów zobowiązani byli do
zachowania tej tradycji w pamięci, choć sami jej nie rozumieli.
0,000.000.003 część sekundy – kashta – nie może naturalnie mieć żadnego sensu
praktycznego, jeśli nie dysponuje się urządzeniami, które mogłyby mierzyć czas z taką dokładnością. Z
drugiej strony wiadomo, że czas życia niektórych cząstek elementarnych: hiperonów i mezonów jest
bliski jednej trzystumiliardowej części sekundy![244]
Tablica „Varahamira” z roku 550 n.e. zawiera wielkości matematyczne porównywalne z
rozmiarami atomu wodoru. Czyżby te liczby też przekazano nam z odległej przeszłości? Joga Vashishta
twierdzi: Istnieją rozległe światy w pustych przestrzeniach każdego atomu, tak różnorodne, jak pyłki w
promieniach słońca. Wydaje się to wskazywać na starożytną wiedzę o tym, że nie tylko materia jest
zbudowana z niezliczonej liczby atomów, lecz że w samych atomach – jak dziś wiemy –
większość przestrzeni jest nie wypełniona materią.
Teksty te, pochodzące z dalekiej przeszłości, wskazują na to, że już wtedy istniała głęboka znajomość
fizyki jądrowej. Fakt, że bramini zobowiązani byli zapamiętać szereg symboli matematycznych, nie
rozumiejąc ich nawet, świadczy o celowo podjętym wysiłku zmierzającym do przekazania wiedzy z
zaginionej ery technologicznej. Można sobie wyobrazić pradawnych uczonych, którzy obserwując upadek
swej cywilizacji, zapisywali swoją wiedzę i powierzyli pewnej grupie ludzi odpowiedzialność za
przekazywanie jej poprzez wieku, aż do czasu, kiedy znowu się stanie zrozumiała.[245]
Wydaje się także, że coś z tej starożytnej nauki przenikało przez wieki w dość ogólnikowej formie. Dwa i
pół tysiąca lat temu Demokryt mówił: W rzeczywistości nie istnieje nic, tylko atomy i pusta przestrzeń.
Grecy uważali, ze atom jest najmniejszą i niepodzielną cząstką materii, podczas gdy Fenicjanin Moschus
zapewniał, że atom można podzielić i zapewniał o tym Greków. Żyjący w I w. p.n.e. uczony rzymski
Lukrecjusz pisał, że atomy pędzą nieustannie w przestrzeni i podlegają niezliczonej liczbie zmian pod
zakłócającym wpływem zderzeń. Są one zbyt małe, aby je widzieć.
Dopiero w XIX i XX stuleciu podjęto poważne prace w zakresie fizyki jądrowej, więc uczeni starożytni,
których fragmentaryczna wiedza pochodzić musiała z zamierzchłej epoki zapomnianej technologii, nie
mogli potwierdzić swych wiadomości w praktyce, nie istniała bowiem technologia, która to by umożliwiała.
Zamierzchła epoka, kiedy wiedza ta była stosowana w praktyce, stosowała energię atomową do wielu
celów. Idea transmutacji metali, która pochłaniała uwagę alchemików przez całe wieki, każąc im szukać
sposobu zamiany ołowiu w złoto, wynikła najprawdopodobniej z jeszcze starszej wiedzy o tym, że
manipulacja strukturami subatomowymi pierwiastków pozwala na przekształcenie jednego z nich w
drugi.[246]
Jednakże nas interesuje nie samo zastosowanie energii jądrowej, ale jej niewłaściwe zastosowanie.
Wydaje się, że rozmaite starożytne teksty stwierdzają ponad wszelką wątpliwość fakt wystąpienia na
Ziemi straszliwej masakry Ludzkości. W sferze domysłów znajduje się jedynie to, czy konflikt ów był
wyłącznie ziemskiego pochodzenia, czy też wzięli w nim udział pochodzący z Kosmosu przybysze,
wyposażeni w zaawansowaną wiedzę i technologię.
Charles Berlitz pisze, że zaskakujące wzmianki i aluzje do stosunkowo niedawnych zdobyczy naszej
cywilizacji, jak bomba atomowa, rakiety, gazy bojowe i inne, występują szczególnie obficie w
starożytnych tekstach indyjskich. Wyjątkowo dużo tego można spotkać w staroindyjskim eposie
„Mahabharata”, stanowiących kompendium wiedzy dotyczącej religii, świata, modłów,
obyczajów, historii oraz legend o bogach i bohaterach starożytnych Indii. Często nazywa się ten epos
„hinduską Iliadą”, chociaż jest 7 razy obszerniejszy od „Iliady” i
„Odysei” razem wziętych – zawiera on 200.000 wierszy. Przypuszcza się, że został
on napisany 1.500 lat p.n.e., ale dotyczy on zdarzeń znacznie wcześniejszych. Po raz pierwszy
wydrukowano go w sanskrycie w 1834 roku, a następnie przełożono: najpierw na język włoski, a
następnie w 1884 roku na angielski.
„Mahabharata” w dużej części zajmuje się działaniami wojennymi, w których biorą udział
bogowie, półbogowie i ludzie. Przypuszcza się, że opisy te stanowią quasi-historyczny przekaz dotyczący
inwazji Ariów z północy, którzy wyparli pierwotnych mieszkańców tych ziem – Drawidów, na
południe półwyspu indyjskiego. Jednakże wśród normalnych w takich razach obrazów starożytnych
działań bojowych rozrzucone są zagadkowe i bardzo szczegółowe wzmianki dotyczące łatwych do
zidentyfikowania obecnie broni takich, jak: działa artyleryjskie – agneyastra, rakiety i samoloty
bojowe – vimana, radar, zasłony dymne, gazy trujące – tashtra, gazy obezwładniające
– mohanastra, pojazdy rakietowe i głowice atomowe. W drugiej połowie XIX wieku fragmenty te
brzmiały tajemniczo lub zabawnie; dzisiaj wymowa ich jest dla wszystkich mieszkańców kuli ziemskiej
oczywista, pomimo tego, że od czasu, którego te opisy dotyczą upłynęły tysiące lat.
Przedstawiając bitwę pomiędzy starożytnymi armiami „Drona Parva” – jedna z
ksiąg „Mahabharaty” – opowiada o walce, w czasie której: wybuchy pocisków
dziesiątkują całe armie powodując, że tłumy żołnierzy wraz z bronią, słoniami i rumakami zostały
uniesione i porwane przez wielki wicher jak suche liście z drzew... Starożytny kronikarz dodatkowo
zaopatrzył ten opis w komentarz: Wyglądali tak wspaniale, jak szybujące ptactwo – jak ptaki
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
odlatujące z drzew. Tekst zawiera nawet przedstawienie charakterystycznego, grzybiastego obłoku
wybuchu nuklearnego, który porównywany jest do otwarcia gigantycznego parasola, zaś opis skażenia
środków żywnościowych, wypadania włosów u ludzi oraz konieczność dokładnego zmycia ciała ludzi i
zwierząt dla zapobieżenia choroby lub śmierci stanowią dziwnie nowoczesny akcent tej starożytnej
legendy.
A oto pochodzące z „Mahabharaty”, „Ramayany” i „Mahavira
Charita” fragmenty opisujące walkę: Pojedynczy pocisk wybuchł z całą mocą świata. Rozżarzony
słup dymu i ognia tak oślepiający, jak 10.000 słońc uniósł się w całej swej wspaniałości [...] Była to
nieznana broń, żelazny piorun, gigantyczny posłaniec śmierci, który zamienił w popioły całą rasę Vrishni i
Andhaka. Ciała ich były tak spalone, że nie można było ich rozpoznać. Ich włosy i paznokcie powypadały,
wyroby garncarskie popękały bez żadnego widocznego powodu, a wszystkie ptaki zbielały. Po kilku
godzinach wszystkie produkty spożywcze były zatrute [...] Aby uciec od tego ognia, żołnierze rzucali się
do strumieni, aby obmyć siebie i swój ekwipunek.
Następstwa działania tej superbroni opisane są następująco: Zaczął wiać wicher [...] wydawało się, że
słońce się obróciło, świat spieczony ogniem wydawał się być w gorączce. Słonie i inne zwierzęta lądowe,
palone energią tej broni, mknęły w ucieczce [...] nawet wody były tak gorące, że przebywające w nich
stworzenia zaczęły palić się [...] Nieprzyjacielscy żołnierze padali jak drzewa powalone w szalejącym
ogniu – wielkie słonie palone tą bronią padały na ziemię wydając dzikie ryki bólu. Inne palone
ogniem biegały we wszystkie strony, jak wśród płonącego lasu, także rumaki i pojazdy spalone energią
tej broni wyglądały, jak szczyty drzew, które spłonęły w pożarze lasu...
Księga „Karna Parva” podaje nawet wymiary tej broni: Strzała śmiertelna jak laska
śmierci. Mierzy ona 3 łokcie i sześć stóp[247]. Obdarzona mocą pioruna tysiącokiego Indry była ona
niszczycielska dla wszystkich żyjących stworzeń.
Starożytni Hindusi wykazali w swoich przekazach piśmienniczych zaskakującą wiedzę naukową o świecie
i materii. W powstałym przed około 5.000 laty dziele zatytułowanym „Jyotish” znajdujemy
rozważania na takie tematy, jak heliocentryczny ruch planet, prawa grawitacji, gwiazdy stałe na Mlecznej
Drodze, dobowy obrót osiowy Ziemi, kinetyczna teoria energii i teoria budowy atomu. Wiadomo także, że
niektóre szkoły filozoficzne podejmowały jako przedmiot swych rozważań skomplikowane obliczenia z
zakresu fizyki atomowej. Wyznaczenie czasu potrzebnego do przejścia atomu przez jednostkę objętości
równą tej, jaką on sam zajmuje jest przykładem jednego z prostszych „tematów
badawczych”.
Istnieją także liczne przykłady ścisłych i realnych opisów budowy rakiet i samolotów. Sama tylko
„Mahabharata” zawiera ponad 230 strof poświęconych opisowi zasad konstrukcji latających
maszyn – vimana – oraz innych urządzeń i aparatów.[248] W „Samarangana
Suthadhara” omawiane są zalety i wady poszczególnych typów samolotów zarówno z punktu
widzenia ich względnych zdolności i szybkości wznoszenia, jak również sposobów lądowania. Dyskutuje
się tam także rodzaje materiałów napędowych – m.in. także rtęć?[249] – oraz materiałów
konstrukcyjnych, a mianowicie – różnych odmian drewna, metali lekkich i ich stopów.
Zwróćmy uwagę na fragment opisu lotu vimana: W wyniku działania sił utajonych w rtęci, które
uruchamiają napędowy wir powietrza, człowiek znajdujący się wewnątrz może podróżować w podniebna
dal [...] Viamana za pomocą rtęci może rozwijać moc pioruna [...] Jeśli ten żelazny silnik o odpowiednio
połączonych częściach zostanie napełniony rtęcią, a do jego górnej części zostanie doprowadzony żar, to
zaczyna on z rykiem lwa rozwijać moc [...] i natychmiast staje się niczym perła na niebie...
Inny starohinduski epos „Ramayana” opisuje widok, jaki roztaczał się z góry podczas lotu
boga Ramy i jego małżonki Sity ze Śri Lanki do Indii. Widok ten jest opisany tak szczegółowo, ze wydaje
się niemożliwe, aby sam autor nie mógł tego obserwować samemu z góry. Ponadto starożytny samolot
pokazano w zadziwiająco nowoczesny sposób: ...niepowstrzymany w swym ruchu [...] o godnej podziwu
szybkości, [...] w pełni kontrolowany [...] o pomieszczeniach wyposażonych w okna i znakomite miejsca
siedzące...
Jednocześnie znajdujemy w tych dziełach stałą troskę i zaabsorbowanie niebezpieczeństwami
wynikającymi z użycia broni nuklearnej. „Mahabharata” zawiera wersety, które –
jeśli pominiemy ich archaiczny styl – mogliby wypisać na swych sztandarach dzisiejsi bojownicy o
pokój: Wy okrutni i niegodziwi, upojeni i zaślepieni pychą, przez wasz Żelazny Piorun staniecie się
niszczycielami własnego narodu.
„Ramayana” przestrzega, iż Strzała Śmierci jest: tak potężna, że może w jednej chwili
zniszczyć całą Ziemię, a jej straszliwy wznoszący się dźwięk wśród płomieni, dymu i pary [...] jest
posłańcem śmierci.
Wreszcie „Badha Parva” opisuje efekty ekologiczne użycia takich bomb: ... nagle pojawiła
się substancja podobna do ognia[250] i nawet teraz pokrywające się bąblami wzgórza, rzeki i drzewa
oraz wszelkiego rodzaju zioła, trawy i rośliny, w ruchomym i nieruchomym świecie, obracają się w
popiół.[251]
W końcu w „Musala Parva” znajdujemy notatkę wskazującą na to, że zdano sobie wreszcie
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
sprawę z tego, iż broń ta jest zbyt niebezpieczna dla świata. Notatka ta zdaje się napomykać o
zniszczeniu i pozbywaniu się głowic atomowych: w wielkim strapieniu umysłu król nakazał zniszczyć
Żelazny Piorun na drobny proch. Wezwano ludzi [...], aby wrzucili ten proch do morza...[252]
II.
Indie nie są jedynym krajem, gdzie istnieją legendy i zapisy dotyczące pradawnej katastrofy atomowej
na Ziemi. Występują one także w Chinach. Raymond W. Drake twierdzi, że w „Fengshen-yen-
i” znajdują się opisy zdarzeń podobne do tych, jakie są w sanskryckiej
„Mahabharacie”. Przeciwstawne sobie elementy walczyły o panowanie nad Chinami.
Wspomagane one były przez pozaziemskich Przybyszów, używających broni przypominających
najstraszniejsze wśród znanych nam obecnie. Wojna była prowadzona przy pomocy oślepiających
promieni, ognistych smoków, płomiennych kul, lśniących żądeł i błyskawic. Jak wynika z opisów, walczące
strony wydawały się posiadać urządzenia podobne dzisiejszemu radarowi, który pozwalał im na słyszenie
i obserwowanie wizualne obiektów oddalonych na odległość kilkuset kilometrów.[253]
Amerykański etnograf G. Baker odnalazł wśród kanadyjskich Indian legendy mówiące, że kiedyś tam na
południu istniały wielkie lasy i łąki, a wśród nich wielkie oświetlone miasta, zamieszkiwane przez ludzi,
którzy latali do nieba na spotkanie piorunom. Później jednak pojawiły się demony i wszystkie miasta
zostały zniszczone. Pozostały tylko po nich istniejące do dziś dnia ruiny. Legendy te wywodzą się z
objętych wieczną zmarzliną regionów kanadyjskiej tundry, położonych na Dalekiej Północy. Odnoszą się
one do dawnych epok, kiedy to klimat dzisiejszych obszarów podbiegunowych odbiegał znacznie od
dzisiejszego. Tradycja Indian kanadyjskich przypomina istniejące wśród Majów i Azteków legendy
mówiące o miastach, w których ani w nocy ani w dzień nie gasły światła. Majowie mówili:
Ta ziemia stanowi obecnie Królestwo Śmierci.[254] Przebywają tam dusze tych, którzy nigdy nie będą
poddane reinkarnacji. [...], ale dawno temu było ono zamieszkałe przez starożytne rasy ludzkie.
Istnieje wielkie podobieństwo, pochodzących z różnych części globu ziemskiego, legend mówiących o
masakrach i zniszczeniach. Przypomnijmy sobie z mitologii greckiej postać Zeusa władającego gromami i
błyskawicami, czy też postać Thora z mitologii nordyckiej władającego młotem i błyskawicami.
Jeżeli w zamierzchłej przeszłości zaistniał konflikt na skalę światową, o zakresie większym nawet niż
Druga Wojna Światowa i znacznie bardziej niszczycielski, to właśnie można by oczekiwać takich właśnie
ech w pamięci narodów świata.
Podobnie i równie szeroko są rozpowszechnione legendy o Złotym Wieku Ludzkości. Ci wszyscy, którzy
szukają cudownej i zdumiewającej Atlantydy w jakimś jednym i określonym miejscu na Ziemi, skazani są
– jak się wydaje – na rozczarowanie. Jeśli bowiem cały obszar kuli ziemskiej w dalekiej
przeszłości osiągnął wysoki stopień cywilizacji, to legendy o jej istnieniu będą mieć charakter globalny.
Sam fakt, że różne przekazy, pochodzące z rozmaitych części ziemskiego globu, umiejscawiały położenie
Atlantydy na Morzu Śródziemnym, Atlantyku, Hiszpanii, Grenlandii, Islandii, Ameryce lub Tybecie, a
nawet istniało podobne do Atlantydy królestwo Lemuria[255] na Pacyfiku wskazuje jedynie na to, że
ówczesna cywilizacja miała charakter światowy, iż cywilizacja ta nie ograniczała się do jednej tajemniczej
wyspy lub kontynentu, który następnie zatonął w morzu. Tylko istnienie cywilizacji o zasięgu globalnym
może wyjaśnić podobieństwa występujące pomiędzy poszczególnymi cywilizacjami i kulturami
zamierzchłej przeszłości, a także ich różnice.[256]
Istnieje bardzo wiele punktów zbieżnych pomiędzy cywilizacjami Egiptu i Sumeru; również pomiędzy
cywilizacjami rozwiniętymi w Dolinie Indusu i cywilizacjami Mezoameryki i Ameryki Południowej,
szczególnie w ich legendach. Istnieją także duże różnice, choć dotyczą one głównie szczegółów, jak to, ze
na obszarze Europy, Azji i Afryki północnej koło było w powszechnym użytku, podczas kiedy na obszarze
Ameryki urządzenie to nie było znane.[257]
Ci, którzy całkowicie odrzucają idee, że kiedyś musiał istnieć kontakt pomiędzy wszystkimi cywilizacjami
zarówno europejskimi, azjatyckimi, afrykańskimi jak i amerykańskimi wydają się nie brać pod uwagę
istotnych czynników. Tym bardziej, że jak dotąd na próżno poszukujemy jednego wyróżnionego obszaru,
na którym powstałaby pierwotna kultura-matka – źródło wszystkich innych cywilizacji. Wiele
wskazuje na to, że źródłem tym jest cały glob ziemski, iż istniał nie jeden, lecz wiele ośrodków
rozwiniętej kultury i cywilizacji.
Warto także zwrócić uwagę na inna osobliwość. Sporo legend mówiących o istnieniu wielkiego i
katastrofalnego konfliktu w zamierzchłej przeszłości, wskazuje obszary, gdzie zdarzenia te miały miejsce.
Okazuje się, że w większości chodzi o dzisiejsze pustynie!
Szereg takich przekazów pochodzi z terytorium dzisiejszych Chin. Tam też znajduje się część
niezbadanej dotychczas Pustyni Gobi, która ukrywa pod swymi piaskami wiele tajemnic. Podobnie w
Indiach, w Dolinie Indusu, gdzie niegdyś kwitła wspaniała cywilizacja – dziś jest pustynia.[258]
Pustynią jest znaczny obszar południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych, który Majowie nazwali
właśnie Królestwem Śmierci.[259] w Egipcie Horus przeklął ziemie Seta na tysiące lat – ogromne
obszary Afryki północnej wraz z Saharą są pustynne. To samo dotyczy również terenów na Środkowym
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Wschodzie – wielkie miasta Babilonii i Sumeru zrujnowane, spoczywają teraz pod ruchomymi
piaskami.
Większa część Australii to także pustynia – rdzenni jej mieszkańcy[260] wydają się być
potomkami ludzi niegdyś cywilizowanych. Na niektórych obszarach tej pustyni, gdy w górach zdarzy się
ulewny deszcz, woda i szlam przewalają się i dochodzą aż do płytkiego jeziora Eyre. Przypomina to okres,
kiedy okolice te były zasobniejsze w wilgoć, gdy żyły tam olbrzymie kangury i diprodonty wielkości
nosorożca, jak o tym wspominają legendy tubylców – pisze prof. Alfons Gabriel, znany badacz
obszarów pustynnych. Jednak nawet tubylcy zdają się obawiać tych terenów, a ich przejście jest
połączone z wielkimi trudnościami, jest tam bowiem strefa, która w języku krajowców nazywa się
>>Narikalinnani<< - co oznacza - >>miejsce śmierci i zniszczenia<<.
Legendy i mity mówią o antycznych środkach rażenia, które jako żywo przypominają współczesne
pociski nuklearne; inne przekazy przypominają obliczenia matematyczne dotyczące zagadnień fizyki
jądrowej. Ale nie tylko przekazy ustne, zapisy w świętych księgach czy inskrypcje w świątyniach i
miejscach starożytnego kultu są intrygujące i zmuszają do porównań; odkrywa się coraz więcej faktów i
ślady materialne.
Podczas prób nuklearnych, przeprowadzonych współcześnie na pustyni Gobi, w pobliżu Lop-Noor[261]
oraz na pustynnych obszarach Nowego Meksyku, w wyniku powstawania bardzo wysokich temperatur
wywołanych wybuchem jądrowym – piasek pustyni ulegał zeszkleniu. Do wywołaniu procesu
witryfikacji piasku potrzebne są tak wysokie temperatury, ze ich uzyskanie niemożliwe jest zarówno w
procesach eksplozji konwencjonalnych materiałów wybuchowych czy palnych, ani też w procesach
wulkanicznych. Takie temperatury można uzyskać tylko w procesach termonuklearnych. Tymczasem na
pustyni Gobi znaleziono obszary zeszklonego piasku, znajdujące się tam od tysięcy lat. Obszary takie
istnieją także na pustyni kalifornijskiej, zaś tajemnicze szkliste tektyty, z pustyń Afryki i Środkowego
Wschodu uważa się za powstałe w procesach radioaktywnych.[262] Skały w Peru i Boliwii także noszą
wyraźne ślady witryfikacji, zaś obszary, na których występują noszą wyraźne cechy pustynne.
Powstaje pytanie: jak te pustynie utworzyły się? Jak mogły wytworzyć się i trwać, otoczone ze wszech
stron ogromnymi obszarami bujnej wegetacji? A może one powstały wskutek eksplozji pocisków
nuklearnych o wielkiej mocy, które zniszczyły nie tylko ludność ten teren zamieszkującą, lecz także
wszelkie przejawy życia roślinnego i zwierzęcego, zaś substancje radioaktywne powstałe w tym procesie,
swym promieniowaniem wysterylizowały ten teren tak, że nie nadawał się on do życia przez tysiące lat?
Niewiele bowiem przejawów życia obserwuje się na tych pustyniach, a to, co tam rośnie i żyje przeżywa z
wielkim trudem mimo wytworzenia się wielu cech adaptacyjnych. Być może istnieje ziarno prawdy w
legendzie o Horusie, zaś przekleństwo zesłane na ziemie Seta było przekleństwem radioaktywnego
skażenia.
Można by mniemać, że przedstawione tutaj przypuszczenia są bezpodstawne lub zgoła fantastyczne,
gdyby na tych jałowych teraz obszarach nie było śladów cywilizowanego życia ludzkiego. Można by
twierdzić, że od niepamiętnych czasów ziemie te były wrogie człowiekowi i ludzkiemu osadnictwu. Ale tak
nie jest. Na pustyni Gobi odkryto bowiem ruiny bardzo starych miast, prawie już bezkształtne, ale
wszystkie one noszą na sobie ślady działania niezwykle wysokich temperatur, pokryte bąblami i
pęcherzami tego samego rodzaju, co zaobserwowane w Hiroszimie po wybuchu amerykańskiej bomby
atomowej.
Wielu geologów utrzymuje, że szereg obecnie występujących na terenie południowo-zachodniej części
Stanów Zjednoczonych obszarów pustynnych[263] nie powstało w wyniku działania naturalnych sił
przyrody. Tym bardziej, że jak podaje prasa amerykańska: ...suche stany, a zwłaszcza Arizona, budują
na rzece Kolorado jedną zaporę po drugiej, aby zagospodarować te tereny. Urządzenia nawadniające
opierają się głównie na dawnych urządzeniach Indian (?!), o czym świadczą starożytne resztki potężnych
budowli na rzece Gila.[264]
A oto, co na temat Sahary pisze znawca problemu prof. Alfons Gabriel: Na pustyni można znaleźć
studnie istniejące od niepamiętnych czasów. Często ich szyby są zdumiewająco głębokie, w niektórych
przypadkach przewyższają 100 metrów – i trudno zrozumieć, jak ludzie swymi prymitywnymi
narzędziami zdołali je zbudować. [...] Od czasu, gdy w Górnym Egipcie odkryto wiele miejsc, na których
porzucone były resztki narzędzi, wszczęto również poszukiwania na różnych pustyniach Ziemi.
Poszukiwania te zostały uwieńczone powodzeniem. Sahara okazała się specjalnie bogata skarbnicą
znalezisk; podobnie jak pewne części pustyni Gobi. Jest jednak zdumiewające, że te ślady starej ludzkiej
kultury występują w takiej obfitości właśnie na pustyniach, a więc na obszarach, gdzie na przestrzeni
setek kilometrów nie ma ani kropli wody, żadnego pastwiska, żadnych warunków do życia. Jak mogło
dojść do tego? Jak dostali się ludzie do tego świata będącego zaprzeczeniem życia? Dziś już wiemy, że na
tych obszarach pracowali nie przygodni wędrowcy, lecz przedstawiciele osiadłej ludności. Ale w jaki
sposób można było żyć na pustyni? W ostatnich dziesięcioleciach poczynione zostały poważne postępy w
badaniach nad przeszłością suchych obszarów. Poznaliśmy nieco nieznanych dotąd szczegółów, wiążących
się z pojawieniem się człowieka na pustyni. Stosunkowo najlepiej udało się odtworzyć obraz prehistorii
Sahary. W okresie przedlodowcowym i lodowcowym[265]ten wypalony słońcem szmat Ziemi był
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
porośnięty lasami i stepem typu sawanny. Powiązany system rzeczny sprawiał, ze mogło tu rozwijać się
życie. Tam, gdzie teraz hulają burze piaskowe nad gorącą pustynią żwirową, miotając ziarna kwarcu i
sprawiając, ze wielbłądy już na trzeci dzień wędrówki są głodne i spragnione, istniały przez 50.000-
100.000 lat jeziora, wokół których szumiały trzciny i harcowały zwierzęta. Żyła tu ludność [...] Rozwijała
się też sztuka. Artyści ryli w skałach piękne obrazy, a kamienie pokrywali farbami. Na obszarach Afryki
Północnej[266] roi się od obrazów. Wiele ścian wąwozów i zboczy górskich to prawdziwe >>księgi z
obrazkami<<. Niektóre malowidła pociemniały tracąc wyrazistość, inne są ciągle jeszcze świeże. Wiele z
nich, to dzieła sztuki, są też inne robiące wrażenie dziecięcych igraszek. Nieraz jednak jest trudno
uwierzyć, że ludzie którzy znali tylko narzędzia kamienne umieli tworzyć tak żywe postacie.
Ignatius Donelly podaje, że podczas kopania studni w miejscowości Lawn, (hrabstwo Marshall, stan
Illinois, USA), na głębokości ponad 40 metrów wykopano monetę wykonaną z brązu. Duży nacisk warstw
ziemi i warunki, w jakich przez długi czas ta moneta przebywała, spowodowały, że większość napisów i
rysunków na obu jej powierzchniach uległa prawie całkowitemu zatarciu. Stwierdzono jedynie, że
zarówno na awersie i rewersie znajdowały się niewyraźne zarysy jakiejś postaci, zaś wzdłuż krawędzi po
obu stronach biegły jakieś napisy, ściślej mówiąc, ciągi hieroglifów nie do odcyfrowania. Jak wykazały
badania, moneta ta w trakcie procesu produkcji była walcowana, jej krawędzie obcięte maszynowo, zaś
napisy wytrawiane kwasem.
W roku 1851, w tej samej okolicy stanu Illinois, na głębokości ponad 35 metrów wykopano dwa
pierścienie miedziane. W czerwcu tego samego roku, w miejscowości Dorchester w stanie Massachusetts
odkopano naczynie pokryte skamieniałą zaprawą murarską. Był to dzban w kształcie dzwonu, wykonany z
nieznanego metalu, którego powierzchnia była inkrustowana srebrnym wzorem o charakterze roślinnym.
Pewien lekarz w Kalifornii znalazł wewnątrz bryły złotonośnego kwarcu niewielki złoty przedmiot
kształtem podobny do uchwytu od wiadra. Podobny uchwyt odkryto w jaskini w Kingoodie w północnej
Anglii, w bloku skalnym. Jego wiek oceniono na co najmniej 8.500 lat. Można więc przyjąć, że przedmiot
znaleziony w Kalifornii pochodzi mniej więcej z tego samego okresu.
W roku 1969, wewnątrz bryły skalnej znalezionej w pobliżu miejscowości Treasure City w stanie Newada,
odkryto ślady śruby o długości 5 cm. Sama śruba już dawno uległa korozji, ale przestrzeń, którą kiedyś
zajmowała pozostawiła w skale ślad w kształcie spirali. Wiek tego znaleziska ocenia się na około 10.000
lat.
Tom Kenny, farmer amerykański zamieszkujący w Plateau Valley, odkrył na swoim polu, na głębokości 3
m odcinek miejskiego chodnika, wykonanego z gładkich, symetrycznych płyt kamiennych. Analiza
materiału i zaprawy murarskiej wykazała, że kamień nie pochodzi z surowców lokalnych, związanych z
okolicą, w której został wykonany chodnik.
Wszystkie te znaleziska wskazują na możliwość, której w zasadzie dotychczas nie brano poważnie pod
uwagę, że odnajdywane ślady, czasem ukryte głęboko pod ziemią, świadczą o tym, iż na terenie
współczesnej Ameryki Północnej przed wieloma tysiącami lat istniała wysoka cywilizacja. Wydaje się, ze
cywilizacja ta uległa gwałtownej zagładzie w wyniku kolosalnej katastrofy, związanej z wystąpieniami tak
wysokich temperatur, jakie pojawiają się wyłącznie w procesach nuklearnych i termonuklearnych.
III.
Jak już tu wspominano, zarówno w Chinach, jak i na terenie obu Ameryk, a przede wszystkim w Indiach
istnieją legendy o kolosalnym konflikcie, który zdarzył się w dalekiej głębi wieków. Na tych obszarach
powinny znajdować się dowody materialne tego kataklizmu.
Jeszcze na początku XIX wieku znaleziono pierwsze ślady protoindyjskiej kultury, kiedy podczas budowy
kolei w pobliżu osady Harappa napotkano na zwęglone ruiny jakiegoś starożytnego miasta. O mieście tym
wspomina znany badacz L. R. Sprague de Camp pisząc, że musiało ono być poddane działaniu bardzo
wysokich temperatur. Ruiny te obejmują olbrzymie stopione razem, jakby wydrążone w środku bryły
– niczym sterta blaszanych puszek rażona strumieniem stopionej stali.
Na południe od tego miejsca, urzędnik brytyjski J. Campbell odkrył podobne ruiny. Szereg innych
podróżników opisywał pozostałości budynków wzniesionych z niezwykłych materiałów, przypominających
grube płyty kryształów. I one również podziurawione i potrzaskane, nosiły na sobie ślady działania
wysokich energii termicznych.
Jednak dopiero po upływie stu lat, w roku 1921, podjęto systematyczne badania tajemniczych ruin.
Prace wykopaliskowe odkryły duże miasto, dobrze rozplanowane, z szerokimi ulicami i doskonałą siecią
kanalizacyjną. Późniejsze badania pozwoliły na stwierdzenie, że wedle podobnego planu zbudowano i inne
odkryte przez archeologów starożytne miasta na obszarze Doliny Indusu: Mohendżo-Daro[267], Czahu-
Daro, Amri Lothal i szereg innych. W wykopaliska archeologicznych znajdowano szkielety ludzkie noszące
znamiona gwałtownej śmierci. szkielety te są najbardziej radioaktywnymi szczątkami ludzkimi, jakie
kiedykolwiek znaleziono i przebadano p r z e d tragedią Hiroszimy. A. Gorbowskij w „Zagadkach
historii starożytnej” (Moskwa, 1968) podaje, że radioaktywność znalezionych szkieletów
przekraczała 50-krotnie poziom normalny.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Z pewnością pod ruchomymi piaskami pustyń ukrywać się musi wiele rzeczy, których istnienia do
niedawna nawet nie podejrzewaliśmy. Użyteczne być może okazałoby się przebadanie tych obszarów,
chociażby tylko z punktu widzenia natężenia promieniowania radioaktywnego. Nie ulega wątpliwości, że
natężenie to mogło obniżyć się po upływie wielu tysięcy lat do poziomu promieniowania tła, istnieją
jednak szanse znalezienia pewnych śladów pochodzących od izotopów o najdłuższym okresie życia.[268]
Podobnie dżungle Indii oraz Centralnej i Południowej Ameryki ciągle stanowią obszar niezbadany, istnieje
tam szereg regionów, gdzie nie stanęła jeszcze stopa białego człowieka. A przecież te tajemnicze rejony
zawierać mogą klucz do rozwiązania zagadki naszej przeszłości.
A może piramidy egipskie ukrywają w sobie rozwiązanie jądrowego konfliktu zamierzchłej przeszłości?
Ekipa uczonych z kairskiego Ein Shams University, pracująca pod kierownictwem noblisty w dziedzinie
fizyki - prof. dr Luisa Alvareza – umieściła detektor promieniowania kosmicznego we wnętrzu
Piramidy Chefrena u jej podstawy, by sprawdzić, czy w piramidzie nie znajdują się jeszcze jakieś
nieznane komory. Całośc przedsięwzięcia odbywała się pod auspicjami uniwersytetu Ein Shams w Kairze,
amerykańskiej Komisji ds. Energii Atomowej oraz Smithsonian Institute. Pomiary prowadzono przy
założeniu, że jednorodny strumień promieniowania kosmicznego, przenikając przez piramidę i natrafiając
w jej wnętrzu na puste przestrzenie, przechodzić będzie przez nie z większą łatwością, co zostanie
zarejestrowane przez detektor.
Badania trwały cały rok, przy czym aparatura pracowała bez przerwy, rejestrując promieniowanie przez
24 godziny na dobę, wyniki zaś przekazywane były do uniwersyteckiego komputera IBM-1120. kiedy
komputer podał dane końcowe, zdumienie ogarnęło uczonych. Okazało się, że zapisy natężenia
promieniowania kosmicznego, pochodzące z kolejnych dni pomiaru, wykazywały zupełnie odmienny
charakter i były kompletnie ze sobą nieporównywalne. Dr Amr Gohed, odpowiedzialny za funkcjonowanie
całej elektroniki oświadczył: Z naukowego punktu widzenia jest to niemożliwe. Musi tu istnieć jakaś
tajemnica, której nie jesteśmy w stanie wyjaśnić [...] istnieje jakaś tajemnicza siła w piramidach, która
przeciwstawia się znanym prawom nauki.
Dla starożytnych Egipcjan piramidy t a k ż e stanowiły zagadkę, dlatego opierając się na legendach,
przypuszczać można, że n i e są one grobami, lecz miejscem schronienia przygotowanym na wypadek
wielkiej katastrofy. I to niekoniecznie dla ludzi, chociaż niektórzy ludzie mogliby się tam schronić, ale
służącym najprawdopodobniej przede wszystkim zachowaniu i zabezpieczeniu w i e d z y i i n f o r m a c j
i . Jeśli katastrofa przybrała formę kataklizmu wywołanego przez człowieka, z użyciem broni jądrowej
włącznie, to hipoteza ta zyskuje na znaczeniu, ponieważ wyjaśniałaby ona przedziwne wyniki uzyskane
podczas badań promieniowania kosmicznego wewnątrz i w pobliżu piramidy.[269]
Istnieje możliwość, że piramidy będąc schronami i dysponując wszystkimi cechami, których wymaga się
od tego typu budowli, są zabezpieczone także przed promieniowaniem.[270] Wydaje się, że niezależnie
od tego, jakich środków użyto dla zapewnienia piramidom tej właściwości, środki te czy mechanizmy
funkcjonują w dalszym ciągu w chwili obecnej. Czyżby więc istniał i działał ciągle jeszcze, sugerowany
przez Andrew Thomasa w jego książce „Nie jesteśmy pierwsi” jakiś generator umieszczony
pod piramidami? Takie urządzenie zapewne musiałoby znajdować się bardzo głęboko pod piramidą,
znacznie głębiej, niż prowadzone dotychczas prace wykopaliskowe. Trudno powiedzieć, jaki ono mogłoby
mieć kształt, czy też jak można by je wykryć, ponieważ urządzenie takie przekracza jeszcze możliwości
współczesnej technologii.[271]
Piramidy ciągle kryją w sobie niewyjaśnione tajemnice i przejawiają zagadkowe cechy, a pomimo tego
istnieją ludzie, którzy twierdzą, że są one jedynie grobowcami faraonów. Nie oznacza to, że zgodzić się
należy z wymyślnymi historyjkami, które opowiada się na temat ich budowy. Na przykład, że wysokość
Wielkiej Piramidy[272] pomnożona przez milion daje nam w wyniku odległość Ziemi od Słońca.[273]
Podaje się cały szereg innych liczb, które mają wskazywać rozmaite wielkości charakterystyczne, takie
jak: długość roku, wielkość miesiąca księżycowego, czy masę kuli ziemskiej. Wysuwa się również
przypuszczenia, że piramidy były wybudowane przez Noego po Potopie, że zbudowali je Kosmici, lub że
zbudowane zostały według instrukcji Kosmitów, albo też że stanowią one punkty orientacyjne lub
drogowskazy dla astronautów przybywających na Ziemię z innych planet.
Pogląd, że cała ludzka wiedza ukryta jest gdzieś w piramidach, nie musi być zupełnie dziwaczny, chyba
będzie jednak słuszniej powiedzieć, że choć cała wiedza starożytnego świata została tam umieszczona, to
jednak już jej tam n i e m a . Wiele hipotez i interpretacji narosło wokół piramid egipskich w ciągu
ostatnich 100 lat, zaś prawda leży prawdopodobnie gdzieś pośrodku, pomiędzy przypuszczeniami
zupełnie fantastycznymi, a całkowicie prozaicznymi.
Zdecydowanie odrzucić trzeba teorie i sugestie pozbawione podstaw, nie można się jednak zgodzić z
absurdalnym poglądem, że te kolosalne konstrukcje postawione zostały przez grupę ludzi zaopatrzonych
jedynie w prymitywne narzędzia, bez transportu kołowego, dźwigów, wyciągów, kołowrotów i innych
urządzeń. Że zbudowano je w kraju, w którym w okresie budowy piramid był prawie
niezamieszkały![274] – nie posiadał miast i z rzadka był tylko pokryty małymi wioskami.
Znacznie bardziej uzasadniony wydaje się pogląd, że piramidy, a szczególnie rozległa ich grupa
postawiona na płaskowyżu w Gizie, pochodzą z okresu przed-egipskiego. Zbudowane zostały nie jako
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
budowle o znaczeniu sakralnym lub po to, by przechowywać czcigodne zwłoki wielkich przywódców, lecz
stanowiły urządzenia ochronne przeznaczone właśnie do zabezpieczenia zdobyczy wiedzy. Wiele spośród
tych urządzeń mogło zostać zużytych przez... nosicieli kultury, którzy pojawili się, aby z powrotem do
cywilizacji doprowadzić prymitywnych potomków tych, którzy pozostali przy życiu po katastrofie.
Wśród wszystkich piramid egipskich – a znamy ich około 70[275] - nie istnieje a n i j e d n a , w
której stwierdzono, by odbył się kiedykolwiek w niej pochówek. Wszyscy faraonowie, a szczególnie
najwięksi i najpotężniejsi z nich władcy, jak Ramzes II[276] i Tutmozis III pochowani byli w sławnej
Dolinie Królów. Zadziwiające, jak wielu ludzi jest przekonanych, że zmumifikowane szczątki faraonów
zostały odkryte w obrębie piramid. Przekonanie to opiera się prawdopodobnie na pewności, z jaka
niektórzy archeolodzy wypowiadają opinię, iż piramidy są grobowcami władców Egiptu.
Jeśli najwięksi i najsławniejsi władcy Egiptu zostali pochowani w skalnych grobowcach w Dolinie Królów,
to dlaczego przyjmuje się, że mniej znani i nie zawsze realnie istniejący[277] pochowani zostali w tych
ogromnych budowlach, rzekomo wzniesionych tak ogromnym wysiłkiem i znojem ludzkim?
Egiptolodzy wydają się znajdować pod przemożnym wpływem przekazów dostarczonych przez wielkiego
podróżnika Starożytności – Herodota. Ale Herodot opisuje to, co powiedzieli mu uczeni i kapłani,
jakich napotykał na trasach swych wędrówek. Piramidy j u ż w ó w c z a s liczyły sobie kilka tysięcy lat i
stanowiły dla Egipcjan zagadkę w nie mniejszym stopniu, niż są one nią dla nas dzisiaj...
IV.
Wspomniane w poprzednich rozdziałach wykopaliska i zapisy w starożytnych księgach dowodzą, że
globalna wojna nuklearna w zamierzchłej przeszłości, to coś więcej, niż prawdopodobieństwo. I że wśród
jej realiów znajdujemy nie tylko bomby jądrowe, ale także pociski rakietowe i urządzenia przypominające
radar, nie mówiąc już o samolotach. Żadne jednak z tych urządzeń nie mogłoby zostać wyprodukowane
bez istnienia zasobów i środków wysoko rozwiniętej techniki, a więc istnienia wysoko rozwiniętego
uprzemysłowionego społeczeństwa. A jeśli tak, to utracony Wiek Złoty zamierzchłej przeszłości mógł być
„złoty” tylko w retrospekcji – dla tych, którym dane było przeżyć kataklizm wojny i
którzy zachowali w pamięci jedynie najpiękniejsze jego cechy.
W gruncie rzeczy owa era rozwiniętej technologii mogła cierpieć na wszystkie schorzenia, które i nas
trapią, a jeśli rzeczywiście cywilizacja ta była znacznie bardziej zaawansowana niż nasza, to i jej
problemy mogły być znacznie trudniejsze. Bajeczne Miasto Świateł z pewnością miało swoje ubogie
dzielnice, kłopoty z ruchem drogowym, zatłoczeniem, hałasem i stresami; mogły istnieć także problemy
siły roboczej, rozwoju przemysłu, produkcji środków żywnościowych, transportu, zanieczyszczenia
środowiska i przeludnienia. Nawet jeśli ludzie ci byli niczym mitologiczni bogowie o wspaniałych
intelektach i imponująco długim okresie życia, to jednocześnie mogli być obciążeni jakąś wadą
psychiczną, która stwarzała podobnie niebezpieczne sytuacje, na jakie społeczeństwo ludzkie natrafia i
dziś. Jeśli zaś byli oni przedstawicielami wysoko rozwiniętej cywilizacji naukowo-technicznej w innym
układzie słonecznym, to już samo promieniowanie naszego Słońca mogło stwarzać dla nich zagrożenie i
pociągać za sobą ofiary. Być może na przestrzeni dziejów ulegali oni stopniowej degeneracji, pomimo
tego, że ich cywilizacja znacznie przewyższała naszą. Wyjaśniałoby to przekaz zawarty w biblijnej
„Księdze Rodzaju”, że wielka jest niegodziwość ludzi, a ich usposobienie jest wciąż złe.
Z drugiej strony mogli oni zbudować społeczeństwo bardziej rozwinięte i bardziej ludzkie, niż nasze. Być
może trudność leżała w ich stosunkach z innymi cywilizacjami kosmicznymi, a katastrofalny konflikt,
który zniszczył ich świat i niemal zgładził rasę ludzką, wywołany był działaniem wrogiej cywilizacji
przybyłej z obcej planety lub innego systemu słonecznego.
Mogła to być kombinacja tych wszystkich wyżej wymienionych czynników. Niewykluczone, że nigdy się
nie dowiemy, co było przyczyną upadku ludzkości i będziemy musieli pozostać przy tych danych, jakich
dostarczają nam mity i dostępne jeszcze świadectwa materialne.
Można przeprowadzić szereg interesujących rozważań na temat kierunków, w jakich ów wielki konflikt
się rozwijał i znaleźć sporo przekonywujących argumentów na ich poparcie. Jeżeli bowiem miniona era
wysokiej technologii dysponowała broniami nuklearnymi i wektorami do jej przenoszenia, itp., i jeśli jej
społeczeństwa podlegały rozwojowi równoległemu do tego, jaki charakteryzuje społeczeństwa dzisiejsze,
to z pewnością dysponowała ona także podobnymi metodami prowadzenia wojen. Istnieją pewne
wskazówki w mitach jak i źródłach materialnych, każące przypuszczać, że ten wniosek jest słuszny.
Antyczny tekst hinduski „Samara Sutradhara” wyraźnie mówi o stosowaniu w odległej
przeszłości broni biologicznych – B. Specyfik o nazwie Samhara był używany jako środek
wywołujący choroby wśród żołnierzy przeciwnika, zaś inny – Moha – powodował
odrętwienia i paraliż. W „Fengshen-yen-i” wspomina się działania wojenne z użyciem broni
B prowadzone w Chinach; i znowu w tekstach tych znajdujemy opisy zadziwiająco podobne do hinduskich.
Przy tej niejako okazji powstaje pytanie: czy nie jest możliwe, że niektóre współczesne, trapiące
Ludzkość schorzenia zostały kiedyś w przeszłości wywołane w sposób sztuczny? Istnieje wiele chorób,
którym ulegają wyłącznie ludzie, nie trapią one natomiast zwierząt.[278] Czy nie mogły one powstać jako
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
rezultat pradawnej, niszczycielskiej wojny bakteriologicznej, której zasięg wymknął się walczącym
stronom spod kontroli?
Znany biolog A. Firsow zwraca uwagę na fakt, że wirusy, traktowane obecnie jako reprezentujące etap
pośredni pomiędzy światem żyjącym a nieżyjącym, światem organicznym a nieorganicznym, zachowujące
się w stanie nieaktywnym jak substancje krystaliczne, zaś w stanie aktywnym reprodukujące się i
wykazujące działania celowe, wcale nie musiały powstać u zarania życia na Ziemi. Tym bardziej, że
wykazują one wysoki stopień specyficzności w stosunku do żywiciela, co mogłoby wskazywać na ich
stosunkowo niedawne pochodzenie.[279]
Inny rodzaj broni, powszechnie obecnie znanej, to broń balistyczna[280], a więc pistolety, karabiny,
działa, itp. – a także materiały wybuchowe. W jednej z jaskiń w północnej Rodezji[281] znaleziono
ludzką czaszkę. Czaszka ta, znajdująca się obecnie w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie posiada
okrągły utwór w lewej stronie, podczas gdy strona prawa jest roztrzaskana. Otwór ten jest doskonale
okrągły, zaś kość wokół niego nie ma śladów promienistych pęknięć. Taki efekt – okrągły otwór z
roztrzaskaną przeciwległą ścianą – jest typowym efektem działania na tkankę kostną pocisku
karabinowego o dużej prędkości początkowej, znanym powszechnie zarówno z doświadczeń ubiegłych
wojen, jak i praktyki kryminalistycznej. Dzida, strzała czy kamień takiego synergicznego efektu wywołać
nie może. Może go spowodować tylko gorący pocisk wystrzelony z ogromną prędkością.[282] Tymczasem
wiek tej czaszki wynosi około 40.000 lat, a więc przypada to na okres pojawienia się człowieka z Cro-
Magnon, który jeszcze nie zdążył wynaleźć łuku i strzał!
Ta czaszka nie jest jedynym znaleziskiem noszącym na sobie ślady takiego uszkodzenia. Muzeum
Paleontologiczne w Leningradzie[283] znajduje się czaszka żubra, pochodząca sprzed 30.000 lat. Posiada
ona okrągły otwór w środkowej części czoła. Badania wykazały, ze zwierzę, chociaż ranne nie padło, a
rana uległa zabliźnieniu. Podobnie jak w przypadku czaszki ludzkiej znalezionej w Rodezji, i tutaj otwór
jest doskonale okrągły, zaś wokół niego nie występują promieniste pęknięcia. A więc znowu efekt
działania kuli karabinowej. Ale skąd karabiny w zamierzchłej przeszłości?
Sięgnijmy znów do mitów i świętych tekstów. Mity Drawidów wspominają o laskach plujących ogniem i
mających własność zabijania. Mojżesz miał także laskę, za pomocą której spowodował, że ze skały trysła
woda. Naturalnie mogła to być także różdżka, ponieważ wynajdywanie wody pod ziemią za pomocą
różdżki i w ogóle różdżkarstwo[284] w ogóle należą do sztuk starych. Niemniej jednak mogła to być broń
balistyczna. Wiemy przecież, że Mojżesz był wychowany od dzieciństwa jako członek egipskiej rodziny
panującej i mógł mieć dostęp do wiedzy niedostępnej dla ogółu.
Podobnego rodzaju tajemnicą stanowi staroegipska sztuka drążenia tuneli w skałach, której rezultaty
można obserwować np. w Dolinie Królów, czy też stosowano ją w czasie budowy Domów Wieczności w
Abu Simbel, które faraon Ramzes II kazał wbudować w skalne urwisko. Przypuszcza się, że we wczesnym
okresie historii Egiptu znana była i praktykowana sztuka sporządzania materiałów wybuchowych, która w
późniejszych tysiącleciach uległa zapomnieniu.[285] Nie jest to dziwne, ani bezpodstawne
przypuszczenie, jeśli weźmie się pod uwagę, że Chińczycy znali metodę przyrządzania prochu kilka
tysięcy lat temu.[286] Dlatego istnienie broni palnych w odległej przeszłości nie jest niczym
nadzwyczajnym, szczególnie dla cywilizacji, która dysponowała energią jądrową.
Niezwykle ciekawa sugestia wypłynęła ostatnio z kręgu radzieckich uczonych. Okazało się bowiem, że
niektóre odkrycia szkieletów dinozaurów na Syberii, położenie kości oraz rodzaj ich uszkodzeń wydają się
wskazywać na to, że zwierzęta te [w chwili śmierci] zostały pogruchotane za pomocą silnych środków
wybuchowych. To naturalnie przesunęłoby fakt stosowania materiałów wybuchowych o kilka milionów lat
wstecz.[287] Nie ulega jednak wątpliwości, że znajomość jak i zastosowanie substancji wybuchowych
oraz broni działających w oparciu o te środki jest znacznie bardziej starożytna, niż to się na ogół
przypuszcza.
Inną tajemniczą sprawą, ściśle związaną z tragedią atomową w czasach prehistorycznych, są malowidła
na ścianach jaskiń i na skałach, rozrzucone na całej kuli ziemskiej. Malowidła te, przedstawiające postacie
tzw. Kosmitów zyskały sobie w ostatnich latach rozgłos światowy, a ich szczególna popularność datuje się
od momentu publikacji książki Ericha von Dänikena zatytułowanej „Rydwany bogów”.
Jednym z najbardziej znanych jest kontur olbrzymiej postaci wyryty w skale. Został on odkryty przez
Henri Labote’a na płaskowyżu Tassili na Saharze i nazwanej przez niego Wielkim Bogiem
Marsjańskim (patrz rycina). Szkic ten zadziwiająco przypomina postać odziana w skafander kosmonauty.
Na obszarze płaskowyżu znajduje się więcej podobnych rysunków: jeden z nich przedstawia idącą grupę
czterech postaci ubranych w stroje przypominające kombinezony kosmonautów, których głowy są
pokryte baniastymi hełmami. Rysunki tego rodzaju odkryto na różnych kontynentach. Istnieje np.
rysunek naskalny na południe od miejscowości Fergana w Uzbekistanie, przedstawiający postać, której
głowa jest otoczona pierścieniem z wychodzącymi z niego promieniami. Pierścień ten najprawdopodobniej
reprezentuje hełm, jaki noszą nurkowie zaopatrzony w anteny. Niemal identyczne postacie przedstawiają
rysunki odkryte w Val Camonica we Włoszech. Sylwetki Kosmitów znaleziono także wyrysowane na
płaskich ścianach skał w Australii.
Znaczne podobieństwo do postaci na rysunkach wykazują japońskie statuetki Dogu pochodzące z okresu
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Jomon (Dżomon). Wzbudziły one duże zainteresowanie, ponieważ przedstawiają one ludzi w pewnego
rodzaju ubiorach ochronnych i hełmach zaopatrzonych w dziwne okulary. Japoński ekspert Isao Washio
tak opisuje strój Dogu:
... rękawice przymocowane są do przedramienia za pomocą wiązania, zaś okulary mogą być zamykane i
otwierane. Po bokach postaci umocowane są dźwignie prawdopodobnie przeznaczone do regulacji ich
ustawienia, podczas kiedy >>korona<< umieszczona na hełmie spełnia rolę anteny [...]. urządzenia na
zewnątrz ubrania nie stanowią elementów zdobniczych, ale są przyrządami pozwalającymi kontrolować
ciśnienie w skafandrach w sposób automatyczny...
Wszystkie te rysunki i postacie kojarzy się obecnie z Przybyszami z Kosmosu oraz poglądem, że planetę
naszą w dalekiej przeszłości odwiedzali goście – astronauci z innych układów gwiezdnych. W
gruncie rzeczy przedstawiać one mogą niebiańskich bogów – tym bardziej, że rysunkom Kosmitów
towarzyszą często latające dyski, kuliste pojazdy i inne urządzenia latające. Wydaje się, że istnieje inne,
nie mniej prawdopodobne wyjaśnienie, oparte na odmiennej interpretacji znajdywanych rysunków. Być
może przedstawiają one po prostu ludzi w ubiorach chroniących ich przed skażeniem radioaktywnym.
Przecież w większości rysunki Kosmitów odkryte zostały na terenach dzisiejszych pustyń. Wcześniej już
jednak sugerowano, że pierwszą przyczyną powstania tych pustyń mogło być zastosowanie na tych
obszarach broni nuklearnych, dlatego nawet tysiące lat później regiony te wskazywały wysoki stopień
skażenia radioaktywnego.
Rysunki mogły być więc wykonane później przez potomków mieszkańców tych okolic, którym udało się
przeżyć kataklizm. Widzieli oni przybywających (albo ze schronów podziemnych, albo z obszarów
nieskażonych radioaktywnym fall-out’em) ludzi w latających maszynach, którzy zabezpieczeni
strojami ochronnymi pojawili się, aby skontrolować tereny, zbadać stopień ich skażenia i ocenić rozmiary
zniszczeń.
Niewątpliwie niektóre z tych rysunków mogą przedstawiać Przybyszów z Kosmosu. Nie wydaje się jednak
słuszne pomijanie możliwości, że ubrania ochronne noszone były przez mieszkańców Ziemi, jako osłona
przed skażeniem radioaktywnym. Gdyby bowiem Kosmici musieli być tak dokładnie chronieni przed
naszym ziemskim środowiskiem przy pomocy tak dokładnie izolujących skafandrów kosmicznych,
oznaczałoby to, że nie mogli Oni oddychać ziemską atmosferą czy też znosić panującej na powierzchni
Ziemi temperatury.[288] A taki obraz kosmicznych bogów – jak pisze Richard E. Mooney –
stałby w całkowitej sprzeczności z tym, jaki wyrobiliśmy sobie na podstawie mitów i legend.
O mitycznych bogach Egiptu, Grecji, Indii a także Majów, Inków i Azteków n i g d y nie pisano, jako o
noszących stroje ochronne. Dlatego albo byli oni Ziemianami, albo Przybyszami z Kosmosu, których
fizjologia podobna była do ziemskiej w takim stopniu, że nie potrzebowali skafandrów ochronnych.
Oczywiście ci, którzy przybywaliby tylko na krótki pobyt na Ziemi, mogliby nosić ubiory chroniące ich
przed odmiennym promieniowaniem słonecznym, czy też nieznanymi, a być może groźnymi dla nich
ziemskimi mikroorganizmami. Jednakże biorąc pod uwagę argumenty „za” i
„przeciw” oraz uwzględniając rozmieszczenie głównych malowideł oraz materialnych
dowodów katastrofy nuklearnej, wydaje się, że najbardziej racjonalnym wyjaśnieniem funkcji owych
„kosmicznych” skafandrów jest ochrona przed skażeniem promienistym.
V.
Kiedy Program Apollo został pomyślnie zrealizowany i ogłoszono większość wyników badań, okazało się,
że istnieją fakty, które mogą wskazywać, iż nie tylko Ziemia, lecz i część naszego Układu Słonecznego
była przed wielu tysiącami lat zniszczona w wyniku wojny atomowej.
Jednakże, jeżeli chodzi o interpretację odkrytych faktów, opinie uczonych są podzielone. Staranny
przegląd literatury dotyczącej badań przestrzeni kosmicznej wydaje się świadczyć, że uczeni są
zakłopotani wynikami uzyskanymi zarówno w radzieckich/rosyjskich, jak i amerykańskich programach
badawczych.
Z drugiej strony obserwuje się istnienie także tendencji do ignorowania lub wręcz pomijania tych danych
naukowych, które wskazać by mogły, że olbrzymie kratery na Księżycu, Marsie, Merkurym i Wenus nie
powstały w wyniku działania naturalnych zjawisk, takich jak upadki meteorytów, asteroidów i komet lub
działalności wulkanicznej, lecz w wyniku eksplozji nuklearnych, miliony razy potężniejszych niż te, jakich
można oczekiwać po najpotężniejszych bombach wodorowych dnia dzisiejszego. Pomimo lądowania ludzi
na Księżycu, nie wiemy dotychczas, co było przyczyną zniszczenia jego powierzchni oraz powstania na
niej tak olbrzymiej ilości kraterów. Uczeni amerykańscy przyznali[289], że jakiś nieznany kataklizm
musiał spowodować zniszczenie powierzchni Księżyca i planet.[290]
Brytyjski astronom o światowej sławie Gilbert Fielder z zespołem współpracowników poddał analizie
statystycznej położenia i częstotliwości kraterów na powierzchni Księżyca. Uzyskane wyniki wskazują
wyraźnie, że kratery nie pokrywają Księżyca w sposób bezładny i przypadkowy, czego można by
oczekiwać przy założeniu, że powstały one w sposób naturalny. Okazuje się, że kratery te tworzą
określone i logiczne wzory. Występują mianowicie w parach, lub tworzą łańcuchy, szeregi lub
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
równoległoboki.
Pary kraterów lub kratery bliźniacze składają się z dwóch niecek o tej samej wielkości. Uczeni zauważyli,
że w miarę, jak średni promień tych kraterów zwiększa się, rośnie także odległość pomiędzy nimi.
Zjawisko to jest trudno wytłumaczyć w oparciu o teorie o naturalnym ich pochodzeniu.[291] Z drugiej
strony, jeśli na Księżycu miała miejsce wojna nuklearna, wówczas padające bomby mogłyby tworzyć na
jego powierzchni określone wzory lejów. W takim przypadku oczywiście, im większe byłyby zrzucane
bomby, tym większa odległość miedzy nimi byłaby potrzebna dla uzyskania maksymalnego efektu
destrukcyjnego.
Liczne kratery tej samej wielkości tworzą także ciągi i łańcuchy, ułożone wzdłuż jednej linii i skierowane
w określonym kierunku. Istnieje wyraźne podobieństwo między tymi łańcuchami kraterów na Księżycu, a
łańcuchami lejów po bombach zrzuconych w Wietnamie przez amerykańskie bombowce B-52.[292]
Kratery księżycowe występują również w grupach po cztery jednakowej wielkości – tworząc
równoległoboki. Wyraźnie widać, że im większe są ich średnice, tym większy tworzą one równoległobok.
Niektóre równoległoboki pokrywają obszar tysięcy kilometrów [kwadratowych] księżycowej powierzchni.
W przypadku wojny jądrowej, celem tworzenia takich figur geometrycznych byłoby całkowite zniszczenie
życia w ich obrębie. Współczesne ICBM[293], zarówno radzieckie/rosyjskie, jak i amerykańskie[294]
wyposażone są przynajmniej w 4 głowice nuklearna każda[295] i zaprogramowane prawdopodobnie w
taki sposób, aby ich eksplozje tworzyły właśnie równoległobok.[296]
Powszechnie niemal wiadomo, że około 90% wszystkich kraterów na widocznej stronie Księżyca oraz na
niektórych obszarach Marsa[297] koncentruje się na wyżynach lub [lądach] kontynentach, niewiele
natomiast znajdujemy ich na morzach. Fakt ten trudny do wyjaśnienia w inny sposób, z punktu widzenia
teorii o starożytnej wojnie jądrowej staje się zupełnie zrozumiały. Jeśli bowiem w księżycowych i
marsjańskich morzach znajdowała się kiedyś woda, to życie inteligentne musiało skupiać się na lądach.
Stąd obecność lejów i kraterów na tych obszarach jest w pełni uzasadniona, jako rezultat tej morderczej
wojny, w której niszczono przede wszystkim duże skupiska mieszkańców w głębi lądu oraz miasta
portowe i nadbrzeżne.
Twierdzenie niektórych geologów, że kratery , które niegdyś pokrywały powierzchnie księżycowych i
marsjańskich mórz, uległy zniszczeniu przed milionami lat w wyniku stopienia w skrajnie wysokich
temperaturach, wydaje się mało prawdopodobne, tym bardziej, że przyczyna powstania tego piekła o
temperaturze milionów stopni ciągle stanowi tajemnicę.[298] Nie można ponadto pominąć faktu, że około
10% księżycowych kraterów jest zlokalizowana właśnie na terenie mórz i nie uległy one stopieniu.[299]
Być może powstały one wówczas, gdy zniszczono podwodne miasta. W każdym razie teoria stapiania w
dalszym ciągu nie wyjaśnia występowania kraterów w parach, szeregach, równoległobokach, itd.
Jednym z najdziwniejszych rodzajów kraterów obserwowanych na Księżycu są te, które posiadają
„promienie” o długości setek kilometrów. Niektórzy uczeni utrzymują, że takie utwory jak:
Tycho, Kopernik i Arystarch powstały w wyniku eksplozji, które miały miejsce nad powierzchnia Księżyca.
Ponieważ ich „promienie” przebiegają po powierzchni innych kraterów, jest możliwe, że
stanowi to rezultat wybuchu specjalnego rodzaju bomb, które zrzucono pod koniec wojny nuklearnej w
celu ostatecznego zniszczenia ocalałych do tego czasu resztek życia. Po tysiącach lat, te jasne
„promieniste” niecki wciąż jeszcze emitują znaczne ilości promieniowania. Badania
powierzchni Księżyca w czasie zaćmienia za pomocą przyrządów optycznych czułych na podczerwień,
przeprowadzone przez naukowców z NASA wykazały, ze te właśnie obszary wydzielają więcej ciepła i
promieniowania, niż tereny sąsiednie.[300]
Astronomowie tacy, jak Fielder, Shoemaker i Barosh od lat twierdzili, że nieregularne linie obserwowane
wokół księżycowych kraterów przypominają bardzo linie rozchodzące się promieniście od kraterów
pozostałych po próbnych wybuchach jądrowych w Yucca Flats. Oczywiście naukowcy ci utrzymują, że
podobieństwo to jest przypadkowe, zaś same linie postały na Księżycu w wyniku działania naturalnych sił
nieznanego pochodzenia.[301]
Już jednak w latach 40. XX wieku astronomowie brytyjscy zaatakowali pogląd, iż przyczyną powstania
księżycowych kraterów, niecek i wgłębień było działanie wulkanów. Wykazali oni, że n i e i s t n i e j e ani
jeden przykład prawdziwego stożka wulkanicznego na widocznej stronie Księżyca. Dwadzieścia lat
później, amerykańscy astronauci także nie mogli znaleźć żadnego dowodu aktywności wulkanicznej na
Księżycu.
Na początku lat 60. grupa radzieckich astronomów pracująca pod kierownictwem E. L. Krinowa po
zbadaniu istniejących w naszym systemie słonecznym asteroidów i meteorytów oraz uwzględnieniu
komet, a następnie obliczeniu średniej liczby takich ciał, które trafiają w kulę ziemską doszła do wniosku,
że podczas minionych miliardów lat maksymalna liczba tych ciał niebieskich, jaka spadła na Księżyc nie
mogła przekroczyć 16.000, nawet biorąc pod uwagę brak na nim atmosfery. Istnieją tam jednak na nim
miliony kraterów, zaś liczba tylko samych dużych przekracza owe 16.000, podczas gdy na powierzchni
najbliższego kosmicznego sąsiada Księżyca – Ziemi znaleźć można zaledwie niewielką ich liczbę.
Natomiast na planetach Merkury, Wenus i Mars istnieją setki tysięcy kraterów – niemożliwe więc
jest, by powstały one wskutek uderzeń meteorytów.[302]
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Nie można zatem znaleźć żadnego konwencjonalnego wyjaśnienia dla kształtu i rozkładu kraterów, tych
niewinnie wyglądających, jakby pozostałych po ospie znaków, tworzących krajobraz księżycowy. Z
jakichś powodów kratery te są płytkie i zgrupowane na określonych obszarach powierzchni Księżyca.
Jedna z przedstawionych w ostatnich latach teorii wydaje się wyjaśniać wiele spośród dotychczas
niezgłębionych tajemnic Księżyca. Teoria ta została opracowana przez dwóch wybitnych uczonych
radzieckich: Michaiła Wasina i Aleksandra Szczerbakowa, którą przedstawili w książce pt. „Księżyc
– nasz tajemniczy pojazd kosmiczny”. Przyjmuje ona, że Księżyc w ogóle nie jest
naturalnym satelitą Ziemi, ale stanowi wydrążoną w środku konstrukcję, zbudowaną przez jakąś
wysokorozwiniętą cywilizację, która wprowadziła go na orbitę okołoziemską jako sztucznego satelitę, w
nieokreślonym czasie dalekiej przeszłości.[303]
Ta zaskakująca idea szokuje w pierwszej chwili, ale zanim wydamy na nią wyrok skazujący, zbadajmy
niektóre z kłopotliwych problemów, jakie owa śmiała i niekonwencjonalna teoria rozwiązuje.[304]
Naturalnie jeśli Księżyc został wprowadzony na orbitę wokółziemską, to wyjaśnienie jego prawie kołowej
orbity[305] staje się zupełnie oczywiste, podobnie jak fakt, że orbita ta nie przebiega w płaszczyźnie
równikowej Ziemi[306], odmiennie od wszystkich innych księżyców istniejących w Układzie Słonecznym.
Rzucającą się w oczy cechą powierzchni Księżyca jest istnienie na niej mórz. Stanowią one wyraźne,
ciemniejsze płaskie powierzchnie prawie pozbawione kraterów, niemal wszystkie morza znajdują się w
zachodniej części Księżyca skierowanej ku Ziemi. To właśnie przelatując nad niektórymi spośród tych
mórz, wyprawa Apollo 8 odkryła obecność maskonów[307], stacjonarnych pól grawitacyjnych tak silnych,
że zakłócały one tory lotów sond wokółksiężycowych. Ten fakt oraz wyliczony ciężar właściwy Księżyca i
analiza jego ruchu, przeprowadzona przez Gordona McDonalda z NASA wydają się wskazywać na to, że
Księżyc nie jest ciałem homogenicznym, co oznacza, że zachowuje się on bardziej jak wydrążona w
środku kula, niż jak jednolite ciało niebieskie. Inne ostatnio odkryte fakty zdają się potwierdzać tą
hipotezę. Przede wszystkim istnieje na jego drugiej stronie ogromne wybrzuszenie na jego powierzchni,
tak wielkie, że mogłoby ono wywołać powstanie niezrównoważonych sił w obrębie księżycowej masy.
Jednakże wpływ tej wypukłości jest skompensowany jakimiś zmianami w rozkładzie gęstości wnętrza
Księżyca.[308] Sam fakt, że wybrzuszenie to znajduje się po przeciwległej stronie, niż oddziaływanie
Ziemi, jest jeszcze bardziej intrygujący. Czyżby owo wybrzuszenie zostało spowodowane jakimiś
ogromnymi przyśpieszeniami, które działały na Księżyc?
Ciekawe wyniki otrzymano także w rezultacie sejsmograficznych eksperymentów przeprowadzonych w
czasie pamiętnego lotu Apollo-13. Okazało się, że zderzenia lub wstrząsy na powierzchni Księżyca dawały
nigdzie przedtem nie spodziewane sygnały, które zaczynały się od małych fal, a następnie powoli
narastały, aby po długim okresie osiągnąć maksimum. W gruncie rzeczy, gdy III człon rakiety Apollo-13
spadł na Księżyc, cała powierzchnia Srebrnego Globu aż do głębokości 40 km drgała prawie trzy i pół
godziny. Jeden z pracowników naukowych NASA skomentował ten fakt w następujący sposób: Księżyc
zareagował jak wielki, pusty w środku gong!
Tytan (Ti), cyrkon (Zr), itr (Y), beryl (Be) – te słowa zwracają uwagę, kiedy czyta się wyniki
przeprowadzonej przez S. Ross-Taylora analizy chemicznej próbek skał księżycowych. Raport wskazuje,
że te rzadkie pierwiastki występują na powierzchni Księżyca w dużych ilościach – znacznie
większych, niż w ziemskiej litosferze i bardzo przekraczających ich zawartość procentową we
Wszechświecie. Wszystkie one, znane czasami pod wspólną nazwą pierwiastków ogniotrwałych są
niezastąpionymi materiałami do budowy antykorozyjnych, odpornych na działanie wysokich temperatur
kadłubów rakiet kosmicznych.[309]
Zaskakujące było również to, że wiek skał księżycowych, oceniony na podstawie rozpadu
promieniotwórczego, wyniósł od 5 do 7 mld lat. Zaś w niektórych próbkach osiągał 20 mld lat, podczas
gdy wiek całego Układu Słonecznego, a więc i Ziemi, ocenia się na 4,6 mld lat. Tylko! Ponadto w
próbkach skał księżycowych odkryto kilka nowych pierwiastków[310] i minerałów, które w ogóle nie
występują w skorupie ziemskiej, nie mówiąc już o obecności stosunkowo wysokich stężeń niektórych
radioaktywnych izotopów szeregu [promieniotwórczego] uranu i toru. Te ostatnie w gruncie rzeczy mogły
powstać tylko w wyniku eksplozji jądrowych.[311]
Wszystkie wyprawy Apollo znajdowały także na powierzchni Księżyca duże ilości substancji szklistych
– i tak na przykład Apollo-17 przywiózł szkło pomarańczowego koloru pochodzące z krateru
Shorty. William C. Pinney – kierownik zespołu badawczego w Centrum Lotów Załogowych NASA w
Houston, podczas konferencji prasowej, jaka miała miejsce w styczniu 1973 roku, powiedział: Nie
potrafię sobie wyobrazić, w jaki sposób te kawałki pomarańczowego szkła stanowić mogą rezultat
działalności wulkanicznej. A przecież na ziemskich terenach doświadczalnych, na których przeprowadzano
próbne wybuchy jądrowe takie odłamki kolorowego szkła do rzadkości nie należą.
Wyniki badań księżycowych skał wprawiły w zakłopotanie tych uczonych, którzy uwierzyli, że Ziemia i
Księżyc utworzone zostały z tego samego pierwotnego obłoku kosmicznego pyłu, lub że kiedyś w
zamierzchłej przeszłości księżyc stanowił część Ziemi, a później wyrzucony został na orbitę w wyniku
jakiegoś kataklizmu.[312]
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
VI.
Dalsze wyniki uzyskane przez kolejne wyprawy Apollo dostarczają nie mniej fascynujących informacji,
niż z pierwszych wypraw. Badania magnetyzmu księżycowego dokonane z pokładu Apollo-16 wykazały,
że Księżyc obecnie nie posiada globalnego pola magnetycznego, niemniej jednak próbki skał
księżycowych wykazywały ślady dawnego działania tego pola.[313] Namagnesowanie to jest jednak
nieznaczne i wynosi około 1/100.000 tego, co mamy na Ziemi.[314] Nie jest ono jednolicie rozłożone na
powierzchni, lecz koncentruje się w siedmiu regionach. Wszystkie te regiony leżą na zewnętrznej stronie
największych kraterów.[315]
Odkryto również istnienie dwóch pasów ferromagnetycznego materiału, o długości około 1.000 km,
leżących na głębokości 100 km pod powierzchnią Księżyca. Pochodzenie i przeznaczenie tych ogromnych
utworów, podobnych do dźwigarów czy wzdłużników w kadłubie okrętu stanowi dotychczas zagadkę,
podobnie jak odkryte przez wyprawę Apollo-16 ślady pordzewiałego żelaza w próbkach skał
księżycowych. Ponieważ rdza świadczy o obecności wody, dawna teoria mówiąca, że Księżyc był zawsze
pozbawiony zawierających wodę minerałów, powinna być poddana rewizji. Niezaprzeczalny dowód
istnienia wody na Księżycu pojawił się wówczas, gdy instrumenty pozostawione przez poprzednie
wyprawy Apollo niespodziewanie wykryły chmury pary wodnej rozciągające się na przestrzeni setek
kilometrów. John Freeman z Rice University twierdzi, że wszystkie odczyty przyrządów pomiarowych
wskazują na bezsporny fakt, iż para wodna pochodzi z głębokiego wnętrza samego Księżyca.[316]
W ciągu tysięcy lat żywe były na Ziemi legendy mówiące, o istniejących na Księżycu miastach.[317]
Według zapisów, jakie znajdujemy w książce Charlesa Forta, europejscy astronomowie twierdzili w swych
publikacjach naukowych, że widzieli takie ruiny na Księżycu jeszcze w XIX wieku.[318] Amerykańskie
czasopisma astronomiczne publikowały fotografie i rysunki piramid, kopuł, krzyży i mostów, jakie
obserwowało się na powierzchni Srebrnego Globu. Zeszyt czasopisma Uniwersytetu Harvarda
„Sky and Telescope” z kwietnia 1954 roku zawiera artykuł na temat mostu
sfotografowanego na powierzchni Księżyca, łączącego dwa grzbiety górskie w pobliżu Mare Crisium.[319]
Według opinii redaktora naukowego „The New York Herald Tribune” – Johna
O’Neila oraz dwóch astronomów angielskich H. P. Wilkinsa i Patricka Moore’a, fotografia ta
przedstawia definitywnie most, a nie przypadkową formację skalną tego kształtu.[320] Jeżeli Mare
Crisium było kiedyś prawdziwym „oceanem”, wówczas most ten można by porównać do
Mostu Złotej Bramy – Golden Gate Bridge w San Francisco, który również spina dwa grzbiety
górskie w pobliżu oceanu. H. P. Wilkins obliczył, że długość tego księżycowego mostu wynosi około 20
km.[321] Spędził on również wiele czasu na katalogowaniu ponad 200 białych kopuł, o średnicach
przekraczających 200 m, a obserwowanych w ostatnich czasach w coraz większych ilościach, które
czasami znikają w jednym miejscu, aby znowu pojawić się w innym. Zaskakujące jest to, że wiele
spośród tych księżycowych kopuł zaobserwowano w pobliżu wyjątkowo prostej ściany o wysokości około
450 m i długości ponad 100 km.[322] Po przeciwnej stronie tej ściany, na przeciwległej stronie
Księżyca[323] znajduje się pęknięcie o szerokości 2 km i długości 240 km.[324]
Jeszcze bardziej zadziwiające są zespoły gigantycznych głazów, znajdujące się na Mare Tranquillitatis i
Oceanus Procellarum. William Blair uczony antropolog porównuje te budowle do Stonehenge o
prostokątnych zapadlinach zerodowanych ścian, które zawaliły się ku środkowi oraz monolitycznych
iglicach wyższych od jakiegokolwiek budynku na Ziemi. Radzieckie zdjęcia wykonane przez Łunę-9
wskazują, że niektóre spośród tych iglic mogą w gruncie rzeczy mieć kształt piramid.[325]
Starożytna cywilizacja zamieszkująca w przeszłości na powierzchni Księżyca musiała dokonać ogromnego
dzieła terraformując powierzchnię Srebrnego Globu. Astronomom od wielu lat znane są duże obszary tej
powierzchni pokryte siatką krzyżujących się linii przypominających siatkę południków i równoleżników
rysowanych na mapach Ziemi. Odnosi się wrażenie, że te uskoki, grzbiety górskie, wąwozy i łańcuchy
kraterów ułożone są wzdłuż równoległych linii przecinających się z innymi pod kątem prostym. Taki
system krzyżujących się linii jest zupełnie nienaturalny i uczeni nie potrafią znaleźć dla niego żadnego
wytłumaczenia.
Zdjęcia przesłane przez amerykańskie sondy z powierzchni Merkurego, Wenus i Marsa[326] wskazują na
to, że los tych planet był podobny do Księżycowego. Można na ich powierzchni znaleźć kratery tworzące
wzory podobne do księżycowych. Niektórzy fizycy oceniają, że energia potrzebna do utworzenia takich
kraterów – których średnice osiągają 1.300 km – przekracza tysiące razy siłę wybuchu
największych bomb wodorowych.
Tak straszliwa siła wybuchu mogła zniszczyć planetę, która kiedyś krążyła pomiędzy Marsem a
Jowiszem, a po której pozostał tylko pas asteroidów.[327] Kiedy ta grupa fragmentów skalnych została
odkryta w roku 1802 przez niemieckiego astronoma Heinricha W. M. Olbersa,[328] astronomowie byli
przekonani, że jakaś planeta została kiedyś zniszczona wskutek straszliwej eksplozji. Teoria ta jest wciąż
żywa wśród astronomów radzieckich. Obliczyli oni na początku lat 60., że średnica owej planety wynosiła
około 6.000 km.[329] Z drugiej strony jednak wiadomo, że nie istnieje żadna naturalna przyczyna
eksplozji planety. Amerykański astronom Gerard P. Kuiper – dyrektor Obserwatorium
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Astronomicznego University of Arizona w Phoenix - twierdzi wprawdzie, że Pas Asteroidów powstał
wówczas, kiedy 5 – 10 oddzielnych planet znajdujących się na orbitach pomiędzy Jowiszem a
Marsem przypadkowo zderzyło się ze sobą, jednak nie posiada on konkretnych dowodów
potwierdzających tą teorię, zaś ze statystycznego punktu widzenia taka przypadkowa kolizja jest niemal
niemożliwa w przestrzeni, jaka istnieje pomiędzy Jowiszem a Marsem. Naukowcy z NASA byli zaskoczeni,
kiedy sondy Pioneer-10 i Pioneer-11 przeleciały bez żadnej kolizji przez Pas Asteroidów, zawierający
około 100.000 odłamków skalnych. Najprawdopodobniej nie zwrócili uwagi na fakt, że średnia odległość
pomiędzy każdą z tych asteroid wynosi około 6,5 mln km!
W każdym razie wiadomo, że największe rozmiary zniszczeń podczas tej starożytnej wojny miały miejsce
pomiędzy Marsem a Jowiszem. Być może planeta lub planety istniejące w tej części Układu Słonecznego
były głównymi bazami militarnymi i dlatego musiały zostać zburzone. Starożytne środki bojowe mogły
również dokonać zniszczenia czterech księżyców Saturna, co spowodowało powstanie jego
pierścienia[330]. Astronomowie twierdzą, że księżyce te rozpadły się, kiedy zbytnio zbliżyły się do
planety.[331] Nie ma jednak żadnych realnych dowodów na poparcie tej teorii, tym bardziej, ze ci sami
astronomowie przyznają, iż księżyce te nie mogłyby rozpaść się, gdyby były z popękanej litej skały.
Ponadto – Saturn byłby jedyną planetą w Układzie Słonecznym, której księżyce uległyby
rozpadowi w tak niezwykły sposób. A może i one także były ważnymi bazami wojskowymi i dlatego
musiały zostać zniszczone?[332]
W ostatnich latach świat naukowy dowiedział się, ze temperatura na powierzchni Jowisza wynosi ponad
50.000oC, a więc przekracza nawet temperaturę powierzchni Słońca.[333] Czy potężne bombardowanie
za pomocą nuklearnych środków zniszczenia nie mogło zapoczątkować reakcji termojądrowych na tej
planecie?[334]
W książce zatytułowanej „Złoto bogów” Erich von Däniken dyskutuje możliwości istnienia
w Starożytności wojny, w której cywilizacje pochodzące z innych systemów gwiezdnych walczyły ze sobą,
i ci, którzy tę wojnę przegrali szukać musieli schronienia na Ziemi. W tych to zamierzchłych czasach nasz
system słoneczny mógł zostać zniszczony przez istoty lub „bogów” pochodzących z innych
układów planetarnych.
Wydaje się jednak, ze nie ma powodów, dla których ci Kosmici mieliby wybrać sobie jako teren do
załatwiania swych porachunków tą zapadłą okolicę Galaktyki, odległą przynajmniej o kilkadziesiąt lat
świetlnych od miejsca, w którym przyczyna sporu powstała. Bardziej uzasadnione wydaje się twierdzenie,
że wysoko rozwinięta cywilizacja powstała tu na Ziemi, przed kilkudziesięcioma czy nawet kilkuset
tysiącami lat. Ta wspaniała cywilizacja osiągnęła już etap planetarny – rozpoczęła kolonizację
znajdujących się w obrębie ekosfery[335] [słonecznej] planet Układu Słonecznego, stając tam na
niebywale wysokim poziomie rozwoju technicznego i cywilizacyjnego.
Zdaje się jednak, że postęp moralny nie przebiegał równolegle z technologicznym. Znane wady
ludzkości, zwłaszcza dominacji jednych nad drugimi, zwielokrotnione niesłychanymi możliwościami
zaawansowanej techniki i wiedzy, doprowadziły do otwartej rywalizacji pomiędzy mieszkańcami
sąsiednich planet. Rezultatem tego była straszliwa wojna, w wyniku której z jednej z planet pozostał
tylko Pas Asteroid, zaś powierzchnie Księżyca, Marsa, Merkurego i Wenus zamieniły się w skalne
rumowiska o zatrutej i śmiertelnej dla każdego życia atmosferze. Ci nieliczni, którzy przeżyli ukryci w
bunkrach i skalnych schronach na stosunkowo najmniej zniszczonej Ziemi, stali się nosicielami kultury i
cywilizacji – „bogami” wśród ocalałych człekopodobnych istot zamieszkujących
dzikie ostępy i dżungle Ziemi, mając nadzieję wskrzesić na gruzach dawnej świetności „złoty
okres” – nowe cywilizowane życie.
VII.
Postawiono już w poprzednim rozdziale hipotezę, że przed kilkuset tysiącami lat rozwinęła się na naszej
planecie cywilizacja, która zdołała osiągnąć bardzo wysoki poziom rozwoju. Pozwoliło jej to na
skolonizowanie Wenus, Marsa, Merkurego, Faetona, a być może także i innych ciał niebieskich, np.
księżyców Jowisza czy Saturna.
Osiedleńcy żyjący w warunkach odmiennych od ziemskich, musieli w ciągu kilku pokoleń rozwinąć szereg
cech adaptacyjnych, w wyniku czego ich technologia, cywilizacja i kultura coraz bardziej odbiegała od
ziemskiej. Trudniejsze warunki życia kolonistów zmuszały ich do ciągłego ulepszania maszyn, urządzeń,
architektury, pojazdów poruszających się po lądzie, wodzie i w atmosferze, a także statków komunikacji
międzyplanetarnej. Ogromny poziom osiągnął również rozwój środków porozumiewania się, inżynierii
genetycznej, leczenia chorób oraz walki ze starością, co pozwoliło naszym przodkom osiągnąć wręcz
imponujący czas życia.
Wszak dążenie do podboju Kosmosu i podróży międzygalaktycznych zaczęło coraz silniej opanowywać
umysły mieszkańców Układu Słonecznego. Przechwycono z Kosmosu niewielką planetoidę Luna, a tor jej
obiegu skorygowano tak, aby mogła ona krążyć w Układzie Słonecznym. Zasiedlono jej powierzchnię, a
następnie zaczęto dokonywać pewnych zmian jej wnętrza, przekształcając ją w pojazd zdolny do
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
poruszania się w przestrzeni międzygwiezdnej.[336]
Przeprowadzenie tak poważnych przedsięwzięć inżynierskich i konstruktorskich wymagało jednakże
zorganizowania odpowiednich dostaw sprzętu i surowców, urządzeń i specjalistycznych ekip roboczych, co
z kolei pociągało za sobą konieczność dalszego skorygowania orbity planetoidy tak, by znajdowała się ona
przez cały czas w zasięgu pojazdów transportowych ośrodków cywilizacji ze wszystkich planet.
Postanowiono umieścić ją na orbicie wokółziemskiej. I tak w ten oto sposób na ziemskim niebie pojawił
się Księżyc.
Jednakże z jakichś nieznanych powodów operacja zakotwiczenia Księżyca na orbicie wokółziemskiej nie
przebiegła zgodnie z planem, i w jej wyniku na Ziemi powstały straszliwe kataklizmy. Luna bowiem, kiedy
dostała się w strefę przyciągania Ziemi, wywołała przesunięcie się masy wód. Rozpoczęły się przypływy.
Pierwszy był największy. Fale popłynęły z okolic podbiegunowych w kierunku równika zatapiając po
drodze wszystko, wraz z lądem Mu i częścią Atlantydy, na wysokość 3.000 – 5.000 metrów.[337]
Niejasne są przyczyny równoczesnego wybuchu okrutnej wojny w Układzie Słonecznym. Prawdopodobnie
dały znać o sobie znane wady Ludzkości, a szczególnie wady psychiczne, o których wspomniano
uprzednio. Jeśli nawet ludzie ci byli, niczym mitologiczni bogowie, istotami o wspaniałych intelektach i
imponująco długim okresie życia, to jednocześnie mogli być obciążeni jakąś genetyczną skazą
psychiczną, która stwarzała podobnie niebezpieczne sytuacje, na jakie społeczeństwo ludzkie natrafia i
dziś. Może też na przestrzeni wieków ulegli oni stopniowej degeneracji.
Bez wątpienia zbudowali społeczeństwo bardziej rozwinięte i bardziej ludzkie, niż nasze, skoro osiągnęli
tak ogromne zdobycze, a jednak dopuścili do tego, by katastrofalny konflikt zniszczył ich świat i niemal
zgładził rasę ludzką.[338] Jedno nie ulega wątpliwości – ster działań w pewnym momencie
wymknął się ludziom z rąk. Zapanowały okrutne prawa wojny.
Konflikt ten nie trwał jednak długo. Użycie BMR w końcowym etapie szybko sprawiło, iż życie na
planetach przestało istnieć. Planeta Faeton, na której zgromadzono największe zapasy środków
bojowych, nie zdołała ich nawet wykorzystać. Jeden dobrze wymierzony pocisk jądrowy zainicjował
eksplozję zmagazynowanych materiałów termojądrowych i straszliwy wybuch rozerwał na strzępy całą
planetę Faeton.
Dość łatwo sobie wyobrazić dalszy przebieg wypadków. Nieliczni ludzie przewidujący mieli dostęp do
międzyplanetarnych pojazdów wraz z rodzinami i sprzętem, jaki zgromadzić się im udało, schronili się na
Ziemi, która jako jedyna ostała się w stanie najmniej zniszczonym. Być może nie była ona ośrodkiem
konfliktu w Układzie Słonecznym.[339] Choć okaleczona straszliwym kataklizmem, wywołanym
zakotwiczeniem na jej orbicie Księżyca, i choć pozbawiona ośrodków dyspozycyjnych na Mu i Atlantydzie
posiadała przynajmniej nadającą się do życia atmosferę.
Lądowali tedy na Ziemi nie tylko uciekinierzy z najbliższych planet; tutaj znajdowały także schronienie
załogi samolotów i statków międzyplanetarnych, które lecąc z zadaniem bojowym stwierdzały, że cel już
przestał istnieć; lądowali także ci, którzy po wykonaniu zadania nie mieli dokąd wracać. Lądowali z
rozpaczą, bali się także odwetu. Ale odwet nie nadchodził. Nie było komu o nim myśleć.
Pobudowali zatem schrony i podziemne osiedla – systemy podziemnych tuneli w Argentynie, Peru
i Ekwadorze, groty w Adżanta, Ellora i Deccan w Indiach – aby tam przeżyć w spokoju i otrząsnąć
się do nowego życia.[340] Potem rozpoczęli penetrację otoczenia.
Ziemia była bardzo zniszczona. Główne ośrodki cywilizacji nie istniały. Centra dyspozycyjne, niektóre
lądy i wszystkie miasta albo znikły pod falami oceanów, albo zamieniły się w starty popiołu pod
działaniem broni laserowej i jądrowej. Reszty dzieła zniszczenia dokonały wybuchy wulkaniczne,
wstrząsające skorupą ziemską, której równowagę tak lekkomyślnie naruszono.
Pomimo przerażająco smutnego bilansu rozpoczęto organizować nowe bytowanie. Zaczęto gromadzić
ocalały jeszcze gdzie niegdzie sprzęt i urządzenia. Ekipy techniczne penetrowały powierzchnię Ziemi,
poszukując tych, którym udało się przetrwać kataklizm, a także surowców, środków napędowych, leków i
żywności. Podjęto budowę nowych miast, jak Tiahuanaco (?) i osiedli – jak Sacsayhuaman (?).
życie zaczęło wchodzić w bardziej ustabilizowane tryby, pomimo tego, że niezbyt liczne społeczeństwo
musiało borykać się z całym szeregiem poważnych problemów.
Przede wszystkim nie było ono jednolite. W skład jego wchodzili przecież ludzie, którzy wychowali się na
różnych planetach. Niektórzy z nich od początku nie mogli przystosować się do oddychania ziemską
atmosferą, zapewne musieli korzystać z urządzeń wspomagających i ochronnych. Dla innych
promieniowanie słoneczne na Ziemi było zbyt silne. Dla jeszcze innych – zbyt słabe.
Wszystkim tym trudnościom należało zaradzić możliwie szybko, jeżeli to nieliczne społeczeństwo miało
uchronić przed całkowitą zagładą i wymarcie samo siebie i zdobycze cywilizacji trwającej tysiące lat.
Wśród puszcz tropikalnych, lasów i sawann Ziemi istniały prymitywne plemiona ludzkie znajdujące się na
niskim szczeblu rozwoju, których sposób życia nie odbiegał właściwie od zwierzęcego. Zdecydowano się
więc na śmiały eksperyment biologiczny, którego celem było dokonanie na kilku wybranych plemionach
zabiegu genetycznego, pozwalającego na znaczne przyśpieszenie ich rozwoju. Uzyskane w tym procesie
osobniki miały być w przyszłości wykorzystane jako tania, niewykwalifikowana siła robocza, rozumiejąca i
wykonująca prawidłowo i w sposób zdyscyplinowany stawiane przez bogów-stwórców zadania.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
W biblijnej „Księdze Rodzaju” czytamy: A wreszcie rzekł Bóg: >>Uczyńmy człowieka na
Nasz obraz, podobnego Nam...<<[341] na marginesie warto zaznaczyć, że wyraz Elohim - bogowie,
stanowiący jedno z imion Boga w Starym Testamencie jest formą od liczby mnogiej Eloah – Bóg.
Eksperyment powiódł się znakomicie, a jego efekty – jak się zdaje – przekroczyły
najśmielsze oczekiwania. Rozwój intelektualny plemion poddanych na ograniczonym terenie zabiegowi
genetycznemu, a następnie starannej opiece i edukacji postępował bardzo szybko. Jednocześnie
doprowadził on do powstania nieprzewidzianego produktu ubocznego – rozwiązał mianowicie
problem, z którym bogowie się dotychczas borykali, dostarczył bowiem zastępu niezwykle urodziwych
kobiet. Nic więc dziwnego, że co młodsi bogowie natychmiast przystąpili do ulepszania wyników
eksperymentu, zapominając, że choć z grubsza przynależą do tego samego gatunku, to jednak
reprezentują odmienne drogi rozwoju genetycznego, co szczególnie dotyczyło tych, którzy byli
potomkami pokoleń długo żyjących na innych, niż Ziemia, planetach.
Biblijna „Księga Rodzaju” podaje: A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na Ziemi, rodziły się
im córki. Synowie Boga widząc, że córki człowieka są piękne, pojmowali je sobie za żony, wszystkie, jakie
im się podobały. [...] A w owych czasach byli na Ziemi giganci. Bo gdy Synowie Boga zbliżali się do córek
człowieczych, te im ich rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach.[342]
Narodzone z tych związków mutanty nie zawsze mogły być przedmiotem chluby bogów. Niektóre z nich
stanowiące całkowicie zdegenerowane formy musiano zlikwidować.[343] Jednakże większość potomków
reprezentowała znacznie zwiększone możliwości intelektualne niektórzy mieli tak wysoki poziom
intelektualny, że bez trudu mieszali się ze społecznością młodszych bogów.
Udany eksperyment spowodował nowy, gwałtowny rozwój cywilizacji na Ziemi. Bogowie mieli już zastępy
siły roboczej. Wybrani spośród rzesz ludzie[344] uzyskiwali kwalifikacje techniczne, a nawet naukowe;
wykonywali prace inżynierskie, byli pilotami, żołnierzami, lekarzami, czy wreszcie osiągali status boga.
Starzy bogowie wymierali, młodzi coraz bardziej wtapiali się w prężne społeczeństwo inteligentnych
Ziemian.
VIII.
Nowo powstałe po wojnie nuklearnej społeczeństwo Ziemian było bardzo zróżnicowane. Próba
rekonstrukcji jego hipotetycznego składu wskazuje, iż obejmowało ono przede wszystkim stosunkowo
niewielką grupę starych, długowiecznych bogów, którzy przeżyli zarówno kataklizmy na Ziemi, jak i
wojnę międzyplanetarną. Wywodzili się oni ze starej międzyplanetarnej cywilizacji, wywodzącej się z
Ziemi, lecz wychowani oni byli na różnych planetach Układu Słonecznego. Nie była to więc grupa
jednolita.
Znacznie bardziej jednorodna była grupa ich czystej krwi potomków, urodzonych i wychowanych na
spustoszonej Ziemi. Była ona także niezbyt liczna, już chociażby z tego względu, że kobiet pośród starych
bogów było niewiele z powodów, o których pisano uprzednio.
Trzecią grupę, liczebnie znaczną, stanowili półbogowie – mieszańcy, będący potomkami młodych
bogów i Ziemianek o wzbogaconej inteligencji, pochodzących z plemion objętych eksperymentem
genetycznym. Do grupy półbogów próbowali, z różnym rezultatem, dołączyć wybitni przedstawiciele
szczepów, których możliwości intelektualne zostały w wyniku odpowiednich zabiegów wydatnie
zwiększone.
Czwartą wreszcie grupę stanowiły szerokie rzesze wykwalifikowanych i niewykwalifikowanych
robotników, szkolonych i otoczonych przez bogów opieką, a należących do szczepów objętych
eksperymentem genetycznym na określonych i ograniczonych terenach kuli ziemskiej.
Ostatnia, piąta grupa, to prymitywne, żyjące w lasach tropikalnych, puszczach i sawannach w zgodzie z
Naturą plemiona, nie objęte zainteresowaniem bogów i nie biorące udziału w cywilizowanym życiu.
Każda z tych grup, poza ostatnią, spełniała w tym społeczeństwie wyznaczoną im przez starych bogów
rolę, była w odpowiedni sposób kształcona i troskliwie doglądana.
Starzy bogowie dbali o to, by nie dopuścić do powtórzenia błędów „minionego okresu”. Z
tego też względu byli zwolennikami umiarkowanego, kontrolowanego rozwoju oraz zachowania stabilnego
systemu społecznego.
Byłby zatem to okres Złotego Wieku, którego reminiscencje przetrwały w zbiorowej pamięci Ludzkości
– jej czwartej grupy – o czym pisze Owidiusz:
Złoty pierwszy wiek nastał. Nie z bojaźni kary
Z własnej chęci strzeżono i cnoty i wiary.
Kary, trwogi nie było, groźnych nie czytano
Ustaw na miedzi rytych, ani się lękano
Sędziów ostrych.
********************************
Wiosna była wieczysta. Zefiry łagodne
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Rozwijały tchem ciepłym kwiaty samorodne,
Zboża w nieoranej rodziły się ziemi
I łan ugorny kłosy połyskał ciężkiemi.
Hojną płynęły strugą i nektar i mleko
I z dębu zielonego złote miody cieką.[345]
Przez szereg pokoleń władza starych bogów była niekwestionowana. Jednak grupy młodych bogów i
półbogów – prężne, wykształcone i wychowane na Ziemi, inteligentne i ze swobodą posługujące
się odrodzoną technologią planetarną, coraz bardziej oburzały się na zachowawczą i pełną ostrożności
politykę Rady Starszych. Coraz więcej sprzeciwu wzbudzało ograniczanie funkcji decyzyjnych – jak
również informacji dotyczących pewnych istotnych dziedzin wiedzy – do wąskiego kręgu bogów
czystej krwi.
W opowiadaniach i legendach istniejących w różnych punktach naszego globu przedstawione są
szczegółowo właśnie i katastrofalne wojny. Znajdują się wzmianki o kontrowersjach między bogami,
kończących się okrutnymi walkami, doprowadzającymi czasem do drgań skorupy ziemskiej. W wielu
wypadkach znajdujemy także ślady działalności „propagandowej” zmierzającej do
zdyskredytowania starych bogów.
Gnoza obszaru śródziemnomorskiego, wiedza tajemna dostępna tylko wybranym uczy, że świat –
tj. Ziemię – stworzył – tj. zorganizował na niej życie – Ialdabaoth - nieudolny
demiurg który uważał się za Boga.[346] Syn demiurga, stanąwszy w obliczu gromadzących się objawów
niekompetencji i niezręczności ojca, uchwycił przemocą władzę, aby ustalić nowy porządek i naprawić
błędy dotychczas przezeń popełnione. Ten właśnie syn o imieniu Sebaoth, od tego czasu zapanował w
Niebie i Raju. Ta tradycja pozostawiła ślady nawet w liturgii Kościoła rzymsko-katolickiego: podczas
każdej mszy zgromadzeni wierni śpiewają: Sanctus, Sanctus, Sanctus Dominus Deus Sebaoth, pleni sunt
coeli et terra gloria tua![347]
Hinduska „Bhagavata Purana” przedstawia Viśnu Prajapati tworzącego nie światłość, jak
biblijny Elohim, lecz ciemność, występek, niesprawiedliwość, grzech i chaos. A tekst mówi: Wówczas
przyjrzawszy się zasługującemu na potępienie dziełu, Stwórca odczuwał do siebie niewiele podziwu. I aby
dokonać naprawy swoich poczynań, Wisznu wysłał „czarowników” z poleceniem, aby
tworzyli za niego. Ale oni zaniedbywali swe obowiązki i trwali w bezpłodnych medytacjach. Wówczas, by
położyć kres tej bezczynności, z gniewu Prajapati musiał wydobyć się nagle młody bóg-dziecię, bóg-
bohater, aby wyręczając swego ojca stworzyć pierwszą istotę ludzką.
Aztekowie przypisywali proces kreacji pierwszych ludzi parze bogów – Ometecuhli i Omeciuatli,
którzy wkrótce zostali zdetronizowani przez młodszych i bardziej aktywnych bogów.
W Asyrii waśniom między bogami towarzyszyły tak straszliwe dźwięki, że cały świat był nimi wypełniony,
a góry zapadały się.
Mity greckie dostarczają podobnych wieści. Łatwo zrozumiała legenda mówi, że Ouranos lub Uranus
– symbol Nieba i przestrzeni międzyplanetarnych – zapłodnił swoją małżonkę Gaję (Geę)
czyli Ziemię. Domyślać się więc należy, że życie na Ziemi ma jakiś związek z obszarami pozaziemskimi.
Ale z tego związku narodziły się wstrętne potwory. Ich ojciec był zdumiony i odesłał je z powrotem do
łona matki, co wydaje się być po prostu innym sposobem wyrażenia myśli, ze zostali oni pogrzebani, a
my od czasu do czasu znajdujemy ich teraz pod postacią kopalnych skamielin.
Teraz kierownictwo obejmuje Czas – Chronos lub Kronos – zwany przez Rzymian
Saturnem, ale ten „pożera swoje dzieci” i wszystko ogarnia stan stagnacji i bezpłodnej
rutyny, zaś czarownicy zamiast tworzyć, oddają się kontemplacji. Później obserwujemy pojawienie się i
rozstrzygające zwycięstwo nowego, silnego zespołu kierowanego przez Zeusa vel Dzeusa alias Jupitera
lub Yod-Patera. Wszystkie te przekazy chwalą jego dynamizm i młodość. Jego atrybutami w Grecji, jak i
we wszystkich innych miejscach, są cechy odpowiadające światłu, a więc: ogień, błyskawice, jasność,
czystość, białość, blask słoneczny, orzeł. Greckie słowo Zeus podobnie jak łacińskie Deus jest
równoważne hinduskiemu bogu bohaterowi, Słonecznemu Ormuzdowi Persów – Zwycięzcy Smoka.
Tak więc zwycięstwo w tej nowej wojnie – czy wojnach – odnieśli młodzi bogowie. Było to
jednak zwycięstwo w dużym stopniu pyrrusowe, tym bardziej, że nie oznaczało ono, że na Ziemi
zapanował całkowity spokój. Teraz dopiero zaczęły się swary i waśnie pomiędzy młodymi bogami.
Kontrowersje te zakończyły się następnymi okrutnymi walkami i katastrofalnymi wojnami.[348] Biblia
wspomina te dawne wojny o władzę w szeregu „Ksiąg”. Izajasz (51,9) przywołuje na
pamięć dawne pokolenia, kiedy Jahwe musiał zgładzić Rahab zwanego także Lewiatanem i Smokiem: O
ramię Jahwe! Przebudź się, jak za dni minionych, zamierzchłych pokoleń. Czyżeś to nie ty poćwiartowało
Rahaba, przebiło Smoka? Podobnie w „Księdze Joba” (25,12): Potęgą wzburzył pramorze,
roztrzaskał Rahaba swą mocą, wichurą strop nieba oczyszcza i Węża Zbiega niszczy swą ręką... –
oraz w niektórych „Psalmach” (74,13-14): Ty morze swą potęgą rozdarłeś, skruszyłeś
głowy smoków w odmętach. Ty zmiażdżyłeś łby Lewiatana, morskim potworom na żer go wydałeś, a
także (89,10-11): Ty rozkazujesz pysznemu morzu, Ty jego wzdęte bałwany poskramiasz. Tyś przebitego
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Rahaba podeptał, Twoich wrogów rozproszyłeś swym możnym ramieniem.
IX.
Ocena moralna zwycięzców w kolejnych wojnach i stosowanych przez nich metod walki nie była wśród
ówczesnych ludzi jednoznaczna, skoro odnosi się wrażenie – w związku ze swarami i niezgodą
panującą wśród bogów, z samym Jahwe włącznie – że tradycja biblijna była w sposób celowy
cenzurowana, zgodnie z dyrektywami wydanymi przez bogów Hebrajczyków, którzy mieli zrozumiałe
powody, aby ukrywać fakt, że ich władza została zaprowadzona wśród rozruchów i zamieszek. Nie
znajdujemy niczego podobnego wśród założycieli i krzewicieli innych tradycji istniejących współcześnie z
tamtymi.
Lecky wskazuje na to, że większość gnostyków uważała boga żydowskiego za niedoskonałą istotę,
stojącą na czele fałszywego systemu moralnego. Wielu ponadto uważało religię żydowską za system
opierający się na zasadzie Zła, przyjmujący, że Szatan jest bogiem świata materialnego. Dlatego Kainici
czynili każdego, kto się temu przeciwstawiał przedmiotem czci, Ofici natomiast jawnie oddawali cześć
boską wężowi. Mamy więc, być może, chociaż częściowe wyjaśnienie szacunku, jakim większość
gnostyków darzyło węża, w fakcie, że to zwierzę, które wśród chrześcijan stanowi symbol Zła i Szatana
miało zupełnie inne znaczenie w symbolice starożytnej.[349]
Walka pomiędzy młodymi bogami, która poprzedzała, a następnie ustanowiła panowanie Jahwe na Ziemi
lub tylko w pewnych jej obszarach, opisana jest w judeo-chrześcijańskiej tradycji w epizodzie, w którym
Archanioł Gabriel niszczy Smoka. W „Apokalipsie św. Jana” (12,7-9) czytamy: I nastąpiła
walka na niebie: Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem. I wystąpił do walki Smok i jego
aniołowie, ale ich nie przemógł i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło. I został strącony Wielki
Smok, Wąż Starodawny, który zwie się Diabeł i Szatan, zwodzący całą zamieszkałą Ziemię, został
strącony na ziemię, a z nim strąceni jego aniołowie. Zaś prorok Izajasz woła (14,12-15): Jakże to spadłeś
z niebios, jaśniejący Lucyferze, Synu Jutrzenki? Jakże runąłeś na ziemię Ty, który mówiłeś w swoim
sercu: >>Wstąpię na niebiosa; powyżej gwiazd Bożych postawię mój tron. Zasiądę na górze obrad, na
krańcach północy. Wstąpię na szczyty obłoków, podobny będę do Najwyższego<<. Jak to? Strąconyś do
Szeolu, na samo dno Otchłani?
Czy z tego wynika, że pod nowymi rządami wszystko przebiegało w łagodności i pokoju? Wcale nie.
Pojawiły się nowe waśnie, a ich przedmiotem był tym razem nowy twór – człowiek, którego
pojawienie się nie dla wszystkich było jednakowo pożądane.
Abu Zayd Al-Balkhi znalazł na marginesie Koranu zapis, który podaje pewne wskazówki na temat
sposobu myślenia I zamiarów naszych przodków czy poprzedników. Treść zapisu jest następująca: Mam
zamiar – powiedział Bóg – ustanowić na Ziemi namiestnika,[350]ale aniołowie, towarzysze
Iblisa zwanego wówczas Azazilem odpowiedzieli Mu: >>Czy masz zamiar umieścić na Ziemi kogoś, kto
wprowadzi tam rozkład moralny, korupcję, zepsucie i rozlewać będzie krew wówczas, kiedy my nie
przestajemy Cię wielbić?<<. Ale Bóg odpowiedział: >>Ja wiem to, czego wy nie wiecie<<.
Już choćby z tego zapisu widać, że człowiek – tzn. trzecia i czwarta grupa wg przyjętej przeze
mnie w poprzednim rozdziale klasyfikacji – nie cieszy się uznaniem bogów – druga grupa
– a przy takim stosunku wzajemnym o konflikt nie trudno, tym bardziej, że człowiek wbrew
wszelkim nakazom i zakazom ciągle sięgał po owoc z drzewa wiadomości dobrego i złego. Tak więc
konflikt, wobec narastania wzajemnych niechęci był nieunikniony, a jednak do niego nie doszło, opowiada
o nim m.in. Platon w swoim dialogu pt. „Kritias”:
Przez wiele pokoleń, dokąd im starczyło natury boga, słuchali praw i odnosili się życzliwie do bóstwa,
którego krew w nich płynęła. Ich postawa duchowa nacechowana była prawdą i ze wszech miar
wielkością. Łagodność i rozsądek objawiali w stosunku do nieszczęść, które się zawsze zdarzają, i w
stosunku do samych siebie nawzajem, więc patrzyli z góry na wszystko z wyjątkiem dzielności, wszystko
co było w danej chwili, uważali za drobiazg i lekko znosili, jakby ciężar masę złota i innych dóbr; nie
upijali się zbytkiem i bogactwo ich nie zaślepiało, i nie doprowadziło do utraty panowania nad sobą.
Bardzo trzeźwo i bystro dostrzegali, że i to wszystko pod wpływem miłości wzajemnej przy dzielności
wzrasta; [...] Ale kiedy w nich cząstka boża zgasła , dlatego, że się często z pierwiastkiem ludzkim
mieszała i ludzka natura brać zaczęła górę, wtedy już nie umieli znosić tego, co u nich było, zrobili się
nieprzyzwoici i kto umiał patrzeć, ten widział już ich brzydotę, kiedy zatracili to, co piękne pośród
największych dóbr. Tym, którzy nie potrafią dostrzec życia prawdziwie szczęśliwego, wydawało się
właśnie wtedy, że są osobliwie piękni i szczęśliwi, kiedy ich rozpierała chciwość niesprawiedliwa i potęga.
Otóż bóg bogów Zeus, królujący zgodnie z prawami, umiał dostrzec taki stan rzeczy, zobaczył, jak się
marnuje ród, który był jak się należy, więc karę im wymierzyć postanowił, aby się opamiętali, nabrali
rozumu i zaczęli panować nad sobą, więc zebrał wszystkich bogów do ich prześwietnej siedziby, która się
wznosi nad środkiem całego świata, zatem widzi wszystko, co ma udział w powstawaniu, a zebrawszy
powiedział...
Na tym urywa się dialog Platona i wydawać by się mogło, że nigdy się nie dowiemy, jaki był dalszy bieg
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
wypadków. Jednak istnieje i druga opowieść – biblijna „Księga Rodzaju” (6,6-7),
która jak się wydaje, zawiera odpowiedź na pytanie, jakie sobie każdy z nas zadaje po przeczytaniu
platońskiego „Kritiasa”: Co powiedział bóg bogów Zeus? „Księga Rodzaju”
mówi: ...a widząc, że wielka była złość ludzka na Ziemi [...] bolał w sercu swym i rzekł Bóg: >>Wygładzę
człowieka, któregom stworzył, z oblicza Ziemi, aż do bydlęcia, aż do gadziny, i aż do ptastwa
niebieskiego. Bo mi żal, żem je uczynił.<<
Wydaje się więc, że postęp moralny nie przebiegał równolegle z technologicznym. Znane wady Ludzkości
i dążność jednych do dominacji nad drugimi, zwielokrotnione zdobyczami zaawansowanej techniki i
wiedzy, doprowadziły do otwartej rywalizacji pomiędzy mieszkańcami naszej planety. A rezultatem
decyzji Zeusa czy Jahwe była znowu straszliwa wojna, której sposób prowadzenia, zastosowane środki i
konsekwencje – naszkicowano już w pierwszym rozdziale, zaś opisy jej przebiegu znajdujemy
rozproszone w tradycji różnych narodów, m.in. także w tradycji biblijnej.
W „Księdze Proroctw Izajasza” (13,3-5) czytamy: Ja dałem rozkaz moim poświęconym, z
powodu mego gniewy zwołałem wojowników radujących się z mojej wspaniałości. Uwaga! Wrzawa
Królestw, sprzymierzonych narodów. To Jahwe Zastępów robi przegląd wojska do bitwy. Przychodzą z
dalekiej ziemi, od granic nieboskłonu - Jahwe i narzędzia jego rozgniewania, aby spustoszyć Ziemię.
Podobnie w „Psalmach” (68,18): Rydwanów Bożych jest dwadzieścia tysięcy, wiele tysięcy
aniołów, to Pan wraz z nimi przybywa do świątyni z Synaju.
Nie ulega wątpliwości, że stratedzy wojny atomowej nie kierowali swej broni na plemiona takie, jak
współcześnie z nami żyjących Zulusów, Pigmejów czy nieszkodliwych Eskimosów. Skierowali ją na ośrodki
cywilizacji. Tak więc radioaktywny mord ponownie przeszedł przez postępowe i wysoko rozwinięte narody
i ośrodki. Pozostały natomiast oddalone od ośrodków cywilizacji, zacofane w rozwoju ludy dzikie i
prymitywne plemiona. One jednak nie były w stanie przekazać informacji o istniejącej kulturze, ani nawet
poinformować o niej, ponieważ nie brały w niej udziału.[351]
Większa część kuli ziemskiej pokryta została żarzącymi się pustyniami, gdyż promieniowanie ciał
radioaktywnych nie pozwala rozwijać się żadnym roślinom. Po kilku tysiącach lat – jak powiada
Erich von Däniken – nie pozostało już nic z zatopionych oraz spalonych lądów i miast. Natura
jedynie z nieskończoną cierpliwością przedzierała się poprzez ruiny, a żelazo i stal, pordzewiałe, rozpadły
się na piasek, aby po tysiącach lat wszystko mogło zacząć się od początku...
Aleksander Mora
BIBLIOGRAFIA:
1. Erich von Däniken – „Rydwany bogów”, Londyn 1969
2. Erich von Däniken – „Wspomnienia z przeszłości“, Warszawa 1974
3. Erich von Däniken – „Złoto bogów”, Nowy Jork 1973
4. Ignatius Donelly – „The Destruction of Atlantis”, Nowy Jork 1971
5. Charles Fort – “Księga przeklętych”, Nowy Jork 1941
6. Alfons Gabriel – „Die Wüsten der Erde und ihre Erforschung”, Hamburg 1961
7. A. Gorbowskij – „Rozum Kosmosu“, Cirkvenica 1976
8. Aqleksander Kondratow – „Zaginione cywilizacje”, Warszawa 1979
9. W. E. H. Lecky – „History of the Rise and Influence of the Spirit of Rationalism in
Europe”, Nowy Jork 1897
10. P. Misraki (P. Thomas) – „Les Extraterrestres“, Paryż 1962
11. Andrew Thomas – “We Are Not the First”, Nowy Jork 1973
12. Brinsley le Poer-Trench – “The Sky People”, Londyn 1960
13. Jacques Vallée – “Anatomy of the Phenomenon”, Nowy Jork 1965
14. John N. Wilford – “We Reach the Moon”, Nowy Jork 1969
15. Ludwik Zajdler – “Atlantyda”, Warszawa 1963
16. „New Scientist”, 1979, 1980
17. „Saga”, 1973, 1975
18. “UFO Reports”, 1975, 1976, 1977
19. “Ufology” 1976, 1977
20. “Argossy UFO Annual”, 1975
21. “Official UFO” 1977, 1978
W SPRAWIE CHRONOLOGII
Z wielkim zainteresowaniem przeczytałem cykl „Atomowa wojna bogów” drukowany
ostatnio w „Kamenie”. Jednakże nie zgadzam się, że owe wojny atomowe czy jądrowe
miały miejsce w zamierzchłej przeszłości, tak gdzieś pomiędzy 100.000 a 50.000 lat temu. Zgodnie z
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
hipotezą artykułów A. Mory, były one prowadzone przez „bogów” przeciwko ludziom, bądź
między ludźmi reprezentującymi wysoki poziom cywilizacji. Według autora cyklu, największe pustynie
świata były terenem wybuchów nuklearnych, przez co są dziś wysterylizowane. Z tym punktem się
zgadzam, ale trudno dopuścić, aby Precywilizacje istniały tylko na tych terenach, aby nie było ich jakichś
śladów (technicznych) w innych punktach kuli ziemskiej i aby dosłownie nic z nich nie pozostało. I to nie
tylko tzw. „dóbr materialnych”, ale i śladów eksploatacji minerałów, kopalń, odwiertów, itp.
Moim zdaniem nigdy na Ziemi nie istniała cywilizacja ludzka porównywalna poziomem techniki z naszą
lub ją przewyższająca. Prawdopodobnym natomiast jest to, że w zamierzchłych czasach na Ziemi
ingerowali „obcy” – spoza naszej planety. Możliwe jest również, że w pewnym
okresie na Ziemi wylądowała z Kosmosu druga niezależna rasa Kosmitów, w rezultacie czego były wojny
między nimi. W tej wojnie czy wojnach nie liczono się z życiem ziemskim, ani z ludźmi jako istotami
rozumnymi, gdyż poziom ludzi był nieskończenie niższy, niż „bogów”.
Ze wstydem muszę przyznać, że do dziś dnia nie znam pełnego tekstu „Mahabharaty” i
„Ramayany”. Wydaje mi się jednak, że w pierwszym odcinku cyklu A. Mory istnieje pewna
nieścisłość. Mianowicie podano tam starożytny opis, jak Rama ze swą małżonką Sitą lecieli ze Sri
Lanki[352] do Indii. Czy jest absolutnie pewne, że wymieniono w tym opisie Sri Lanka, a nie samo
Lanka? To wielka różnica, bowiem Sri Lanka jest pojęciem geograficznym, starożytną nazwą wyspy
Cejlon (Ceylon), która oderwała się od kontynentu Indii[353] pomiędzy 3000 a 2700 r. p.n.e. Natomiast
Lanka, to nazwa zaginionego kontynentu, leżącego pomiędzy Madagaskarem a Indiami. Kontynent ten
uległ zagładzie właśnie pomiędzy 3000 a 2700 rokiem p.n.e. i wówczas południowy cypel Półwyspu
Indyjskiego utworzył wyspę Sri Lanka.
Może kogoś zaskoczy fakt, że dysponuję precyzyjnymi obserwacjami astronomicznymi z okresu wojny
opisanej w „Mahabharacie” i „Ramayanie”. Dane te zawarte są w książeczce
(przedruk dokonany w Madrasie w 1976 roku) napisanej w języku Karnataka, mam natomiast jej
tłumaczenie w rękopisie angielskim, dokonane przez Hindusa zamieszkującego w stanie Karnataka
– dr Sunder Seshu. Posiadam też „Kalendarz Wedycki” z okresu powyżej 7000 lat
p.n.e. wraz z komentarzem w języku angielskim, dokonanym przez dr Sampath Ivenigara z Instytutu
Chronologii Indii w Madras. Nadmieniam, iż są to przedruki wydane w znikomym nakładzie 500 egz., tak
że są to jedyne egzemplarze w Polsce.
Otóż dane astronomiczne określające precyzyjnie propozycje niektórych gwiazd i konstelacji na niebie w
okresie „Mahabharaty” i „Ramayany” – przy konfrontacji ich z
astronomicznym „Kalendarzem Wedyckim” – pozwoliły uczonym z Instytutu
Chronologii Indii rozpracować w czasie następujące wydarzenia:
a. lądowanie Hanumathy w Lanka – 4401 rok p.n.e.
b. koronacja Ramy na króla – 4400 rok p.n.e.
c. spisanie (opracowanie) „Ramayany” – 4378 rok p.n.e.
d. odlot (wniebowstąpienie) Ramy – 4377 rok p.n.e.
e. początek wojny opisanej w „Mahabharacie” – 13 października 3667 roku p.n.e.
f. dokładną lokalizację zaginionego kontynentu Lanka,
g. dokładną lokalizację starożytnego miasta Ayodhya,
h. dokładną lokalizację stolicy zaginionego kontynentu Lanka Nagar.
Przyznać trzeba, że dane te, oparte na autentycznych dokumentach sprzed ponad 5000 lat –
„Kalendarz Wedycki” i ok. 4700 lat – „Vymanika Shastra” –
zakrawają na rewelację.
W tym kontekście, nie sposób zgodzić się z tym poglądem, że „wojny atomowe” były tak
dawne, jak to sugeruje A. Mora; raczej działy się w czasach już całkiem historycznych. Ciekawe, iż pewne
dane biblijne oraz pewne wzmianki u Homera jak gdyby potwierdzają ów okres wojny, wymieniony w
„Mahabharacie”. Np. Homer wspomina w „Iliadzie”, iż bogowie często
udawali się na południe, na krańce ziemi do ciemnoskórych Etiopów.
Biorąc pod uwagę, iż około 5000 lat temu Północny Biegun Magnetyczny leżał dalej na południowy
zachód, niż obecnie, trzeba przyjąć kilkunastostopniową poprawkę do kierunków geograficznych
ówczesnych (w stronę odwrotną do ruchu wskazówek zegara) to jest ówczesny kierunek południowy
pokrywa się z obecnym, lecz z odchyleniem na wschód. A taki kierunek lotu widzie prosto do krainy
Lanka.
Kazimierz Bzowski
---oooOooo---
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Przyznaję, że nie znam materiałów źródłowych, o których wspomina pan Kazimierz Bzowski. Z opisu
sądząc, są one rzeczywiście rewelacyjne: wyjaśniają i uściślają szereg zagadnień z „wojną
bogów” związanych.
Zawarte w liście dane nie stoją moim zdaniem, w sprzeczności z przedstawioną przeze mnie wizją
rozwoju wypadków. Nawet wizja K. Bzowskiego nie jest sprzeczna z moją.
Unikam odwoływania się do wpływu Kosmitów, nie chcę bowiem mnożyć bytów bez istotnej potrzeby
– z jednej strony; a z drugiej – stoję wobec konieczności wyjaśnienia sobie przynajmniej
nie budzących na ogół wątpliwości faktu krzyżowania się bogów z ludźmi, co przecież wymaga zgodności
genetycznej i dodatkowo: przekazy wskazują na to, że bogowie czerpali sporo – nazwijmy to
– przyjemności, nie można też przyjąć, że były to wyłącznie zabiegi sztuczne, probówkowe i
laboratoryjne.
Trudno nie zgodzić się ze stwierdzeniem z listu, że przynajmniej jedna z wojen atomowych miała miejsce
w czasach historycznych. Były jednak wojny wcześniejsze, do których „dogrzebać” można
się w starych przekazach, a także znaleźć – jak sądzę – ślady materialne. Dlatego także
mój serial powinien być zatytułowany w liczbie mnogiej: „Atomowe wojny bogów”.
Aleksander Mora
W DWADZIEŚCIA TRZY LATA PÓŹNIEJ.
Kiedy pamiętnego lata 1980 roku jeden z moich kolegów pożyczył mi wycinki w „Kameny”
z „Atomową wojną bogów”, to przeczytałem ją jednym tchem w ciągu czerwcowego
popołudnia wylegując się na świnoujskiej plaży. Początkowo rzecz potraktowałem lekko – ot,
jeszcze jedna fantazja na temat rezultatów atomowej wojny. Był rok 1980 – jako tutaj rzekłem
– i problematyka wojny nuklearnej pomiędzy ZSRR i NATO oraz USA była jak najbardziej na
czasie. Przez świat tryumfalnie szła teoria Alwarezów o impaktowej przyczynie wymarcia wielkich
dinozaurów. W Polsce wrzało. Tworzyła się ta pierwsza, najautentyczniejsza „Solidarność”
– jeszcze ta uczciwa i nie zawłaszczona przez polityczne męty. Zastanawialiśmy się wszyscy:
wejdą – nie wejdą... Na włosku wisiała III Wojna Światowa i jej możliwe następstwa –
wielkie wymieranie i atomowa epoka lodowa spowodowana „zimą jądrową”. I naraz w tym
pomieszaniu umysłów pojawia się „Atomowa wojna bogów”. Czy Aleksander Mora
przekazał nam swoiste memento i zarazem ostrzeżenie, że historia powtarza się tyle razy, ile tylko
może???... Tak myślałem wtedy. I zdjął mnie lęk o los naszej cywilizacji... Że teraz to my przeżyjemy to,
co oni – nasi praprzodkowie 12-, 50-, 1000 tysięcy lat temu! I znowu upadek cywilizacji i ponowne
budowanie wszystkiego od zera...
Potem zeszło wszystko na plan dalszy, a po 1989 zaczęliśmy poważnie myśleć o ufologii nie jako
amatorskiej zabawie, ale o poważnej nauce interdyscyplinarnej. Skończyła się zabawa i zaczęły schody.
Na początku roku 2003, redaktor naczelny „Świata UFO” prof. Bronisław Rzepecki
zaproponował mi przepisanie „na dysk” peceta opracowania Aleksandra Mory. Zgodziłem
się z tym większą przyjemnością, że byłem świeżo po opracowaniu przekładu znakomitej książki mego
słowackiego przyjaciela dr Milo¹a Jesenský’ego pt. „Bogowie atomowych wojen”
(Ústi nad Labem 1998), którą to pracę wykonałem posługując się pseudonimem Witold Baranowicz.
To już było inne czytanie. To była praca nad tekstem, który mimo 23 lat, które upłynęły od jego
publikacji, niczego nie stracił na swej aktualności, zważywszy narastające napięcie w świecie
spowodowane postawą Iraku i Korei Północnej, których liderzy grożą wolnemu światu bronią masowej
zagłady! Koło historii wykonało pełny obrót. I znów, jak w 1980 roku – świat stoi na krawędzi
konfrontacji i grozi mu to, o czym pisał Aleksander Mora... Dodałem trochę przypisów, które uaktualniają
tekst i rzucają więcej światła na niektóre aspekty tego zagadnienia. Szczególnie poszła do przodu
genetyka i kosmonautyka, której zdobycze tylko potwierdzają tezy Autora, a nie zaprzeczają, jakby to
chcieli różnego rodzaju z Bożej łaski krytycy i uczeni, którzy się niczego nie nauczyli, a stanowią zakały
uniwersytetów i innych instytutów naukowych.
Jak bardzo blisko prawdy był Autor pisząc swe opracowanie?
Bardzo blisko. Być może myli się w detalach, ale przecież przewodnia myśl jest dobra i tłumaczy wiele
– jak nie wszystkie – anomalia zaobserwowane dzisiaj i dziwne artefakty, które znaleziono
do dziś dnia... Jestem pewien, że ma on całkowitą rację – atomowe wojny bogów miały miejsce
daleko przed tym, jak po raz pierwszy wyzwolono energię atomu na Jordana de Muerte rankiem 17 lipca
1945 roku. Swój pogląd wyłożyłem w książce pt. „Projekt Tatry” (Kraków 2002).
Długo czekałem na tą chwilę. Całe 23 lata, ale było warto znowu przeczytać tą pracę i znowu zdumieć się
jej aktualnością i akuratnością.
I jej ponadczasowym przesłaniem.
Autor przytacza dowody na istnienie szczątków Pracywilizacji w różnych częściach świata. Ja starałem się
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
odpowiedzieć na to, czy w Polsce znajdują się ich ślady i ślady tego (tych) konfliktu(ów). Oczywiście! One
są i to tak jasne i wyraźne, tylko że my – przyzwyczajeni do nich – nie potrafimy spojrzeć
na nie właściwie! Tak samo, jak ślady po istnieniu Supercywilizacji. Tylko trzeba rozejrzeć się dookoła,
pokonać uprzedzenia i przesądy naukowe, ideologiczne i religijne, a nade wszystko – zacząć
myśleć samodzielnie, nie pod dyktando. Wtedy naraz zaczniesz dostrzegać to, o czym pisze Aleksander
Mora w swej pracy, którą właśnie Czytelniku przeczytałeś...
Robert K. Leśniakiewicz
Jordanów, dn. 2003-02-01
DODATEK B – SARS SPADA Z NIEBA
Do koszmarów, które straszą nas po przekroczeniu progu kolejnego tysiąclecia, od października 2002
roku doszedł jeszcze jeden. Te cztery litery: SARS budzą grozę i panikę wśród mieszkańców Ziemi.
Pojawiła się kolejna, obok dżumy, cholery, czarnej ospy, grypy hiszpanki, gorączki krwotocznej Ebola i
Lassa, Hanta, HIV (AIDS), choroba zakaźna na którą zapadło ponad 6.000 osób i zmarło około 300
– według danych WHO na dzień 1 maja 2003 roku.
SARS to Severe Acute Respiratory SyndromŹ – syndrom ostrej niewydolności układu
oddechowego – choroba, która pojawiła się początkowo w Chińskiej Republice Ludowej, a którą
początkowo uważano za jakąś odmianę wirusa grypy. Nie jest to takie dziwne, jako że w latach 60. i 80.
XX wieku przez świat przewaliły się dwie fale grypy Hong Kong o ciężkim przebiegu. Tym razem także
zaatakowała ona Hong Kong, ale jej źródło znajduje się w środkowych Chinach – dokładniej w
prowincji Shaanxi.
Objawami SARS podanymi przez amerykański CDC&P (Center for Disease Control and Prevention
– Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom) są przede wszystkim: wysoka gorączka –
powyżej +38oC (albo +100,4oF), bóle głowy, gardła i stawów, czasami bóle całego ciała, suchy, męczący
kaszel, który pojawia się w ciągu 2-7 dni. A zatem typowe objawy infekcji grypowych.
SARS rozprzestrzenia się drogą kontaktową zarówno z nosicielami wirusa, jak i materiałem zakażonym
wirusem. Dlatego też wskazane jest noszenie maseczek, aby nie kontaktować się z kropelkami śliny,
śluzu i innych płynów ustrojowych zawierających wirusy. Nie powinno kontaktować się ze skórą osób
zainfekowanych. Chorobę prawdopodobnie wywołują tzw. koronowirusy[354], które wykryto we krwi
osób zarażonych tą chorobą.[355]
Interesuje nas problem tego, skąd właściwie wziął się SARS? Czy jest to tylko zmutowany wirus jakiejś
innej choroby, który naraz przebił barierę immunologiczną człowieka i objawił się w postaci nowej, a więc
ex definitio groźnej infekcji? Groźnej dlatego, bo chociaż codziennie setki ludzi ginie w wypadkach czy
wskutek głodu, wojen czy katastrof naturalnych, to tym wszystkim wydarzeniom można zapobiec
stosunkowo prostymi i wykonalnymi środkami. Chorobę nie da się pokonać tak łatwo. Choroba, to przede
wszystkim coś groźnego, tajemniczego, niewidzialnego i niedotykalnego – czego przyczynę można
zobaczyć tylko pod mikroskopem. Z tym jest tak, jak z promieniowaniem jonizującym czy zatruciem
chemicznym. To jest sprawa psychiki. Boimy się tego, co jest niewidzialne...
Skąd to się przywlokło? Jak dotąd uczeni nie potrafią dać jednoznacznej odpowiedzi. Jedni twierdzą, że
mamy do czynienia z chorobą odzwierzęcą – jak np. w przypadku wirusa HIV, Lassa czy Ebola;
inni zaś widzą w tym broń biologiczną, która wyrwała się spod kontroli...
Hipotezy na temat pochodzenia SARS można podzielić następująco:
v SARS to zmutowany wirus jakiejś choroby zwierzęcej, który przerzucił się na ludzi po przekroczeniu
bariery immunologicznej, co mogło być spowodowane np. zmianami klimatycznymi wywołanymi np. przez
zjawisko El Nińo;
v SARS jest wirusem wyhodowanym przez chińskich czy północnokoreańskich mikrobiologów jako broń
biologiczna, która wyrwała się spod kontroli. Wszystkie dane wskazują na to, że jest on pokrewny
wirusom... świnki (mumsa) i odry! Rosyjski specjalista dr Siergiej Kolesnikow twierdzi wprost, że SARS
został wyhodowany przez człowieka jako broń B.[356] Faktycznie – byłaby to idealna broń B, jako
że nie ma żadnej szczepionki przeciwko temu wirusowi, zaś sposoby leczenia są dopiero opracowywane...
W podobnym duchu, tylko jeszcze bardziej stanowczo wypowiedział się prof. dr Tadeusz Płusa, który
stwierdził, że istnieje znaczne podobieństwo wirusów koreańskiej piorunującej gorączki krwotocznej, a
którą umarło 20.000 Amerykanów w czasie Wojny Koreańskiej, gorączki krwotocznej Ebola, wirusa Hanta
i wirusa SARS. Wniosek nasuwa się sam – wszystkie te wirusy mogły zostać wyprodukowane w
tych samych laboratoriach w Północnej Korei lub Ch.R.L. i użyte na frontach różnych wojen: Wojny
Wietnamskiej, I Wojny w Zatoce i II Wojny w Zatoce... Co gorsze, jak twierdzi prof. Płusa, istnieją plany
stworzenia połączeń wirusów czarnej ospy i Eboli oraz innych koszmarnych chorób, które miałyby
zastosowanie jako broń B.[357]
v SARS jest wirusem, który przybył do nas z Kosmosu na jakimś meteorycie. Jak dotąd uczeni i
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
miłośnicy z Polskiego Towarzystwa Meteorytowego nic nie wiedzą o spadku jakiegokolwiek meteorytu na
tych terenach, więc nie ma podstaw, by tak sądzić, aliści nie zapominajmy, że PTM nie ma swych
informatorów tamże, a Ch.R.L. jest w dalszym ciągu krajem praktycznie zamkniętym dla Europejczyków i
Amerykanów... Osobiście biorę pod uwagę fakt, że SARS mógł spaść wraz z ostatnim deszczem
Leonidów, którego maksimum przypadło właśnie na 17-19 listopada 2002 roku;
v SARS jest zmutowanym ziemskim organizmem, który powrócił na Ziemię w jakimś „złomie
kosmicznym” w postaci nieaktywnego sztucznego satelity Ziemi lub stacji kosmicznej. Obawy
takie uczeni wysuwali w związku z wejściem i spaleniem się w górnych warstwach atmosfery rosyjskiej
stacji kosmicznej Mir, chodziło w jego przypadku o zmutowane pod wpływem promieniowania
kosmicznego i braku grawitacji grzyby. Podobne obawy powstały w związku z katastrofą promu
kosmicznego Columbia w lutym 2003 roku;
v SARS jest przybyszem z głębokiego Kosmosu, który został tutaj zawleczony przez kometę lub strumień
meteorytów pozaukładowych. Byłoby to kolejnym dowodem na istnienie życia pozaziemskiego, a nawet
poza Układem Słonecznym!
v I wreszcie SARS jest pozostałością po jednej z poprzednich cywilizacji Ziemi, która wykorzystywała
wirusy do różnych celów – jako broń B lub nawet jako... lekarstwo na wiele chorób – w tym
raka. Powstały one jako rezultat manipulacji i inżynierii genetycznej. Po upadku tej Supercywilizacji,
wirusy po prostu „zdziczały” i stały się zwyczajnymi pasożytami, letalnymi dla swych
żywicieli – w tym człowieka.
A zatem która z tych hipotez jest prawdziwa? Mamy nadzieję, że ta niebezpieczna choroba zostanie w
porę opanowana i nie zdoła zagrozić naszemu krajowi, a wbrew pozorom jest to niezmiernie łatwe,
bowiem otwarte granice z krajami, gdzie stwierdzono tą chorobę mogą ją sprowadzić do nas w każdej
chwili.
Czy SARS spadło z nieba? Być może – dowodów na to na razie nie ma. Być może jest to –
jak powiedzieliśmy to w ostatnim punkcie naszej wyliczanki – pozostałość po poprzednich
cywilizacjach[358], która czai się w jej ruinach w dżunglach Afryki, Azji, Mezoameryki i Ameryki
Łacińskiej, albo lata jeszcze po orbicie wokółsłonecznej czy nawet wokółziemskiej i od czasu do czasu
spada powodując wybuchy epidemii nieznanych, a wybitnie letalnych i trudnych do wyleczenia
chorób.[359] Ale to już jest temat z zupełnie innej ballady...
Robert K. Leśniakiewicz, Wiktoria Leśniakiewicz
Jordanów, dn. 2003-05-19
DODATEK C – KOLOROWE ŚNIEGI
W dniu 22 lutego 2004 roku, polskie media przyniosły interesującą wiadomość – otóż nocą 21/22
lutego na znacznej połaci województwa podkarpackiego i części małopolskiego spadł kolorowy śnieg.
Zjawisko obejmowało swym zasięgiem obszar od Ustrzyk Dolnych do Rzeszowa i Kolbuszowej, zaś w
Małopolsce plamy barwnego śniegu widziano w okolicach Grybowa i Nowego Sącza. A najciekawsze było
to, że ani na Słowacji, ani na Ukrainie takiego zjawiska nie odnotowano, a zatem wygląda na to, że opad
tego rdzawego pyłu ograniczył się tylko i wyłącznie do wyżej wspomnianego obszaru – patrz
mapka.
Poza tym media podały, że kolorowe, pomarańczowo-rdzawe plamy na śniegu widoczne były szczególnie
w zagłębieniach terenu i śnieg pokryty tym pyłem wydzielał nieprzyjemny zapach. Analizy wstępnie
wykazały, że był to zwyczajny piasek, który został najprawdopodobniej przyniesiony przez wiatry z
Sahary, gdzie kilka dni wcześniej szalała potężna burza piaskowa. Red. Andrzej Zalewski z Eko Radio PR-
1, w poniedziałek 23 lutego oznajmił dodatkowo, że kolorowy śnieg spadł także we Włoszech. Tam także
miał spaść pył saharyjski, który zabarwił śniegi na czerwono.
Kolorowe śniegi nie są czymś nadzwyczajnym, od czasu do czasu odnotowuje się śniegi o różnych
zabarwieniach: czerwonym i rdzawym od piasków i pyłów pustynnych, żółtym od lessu, czarnym od
produktów spalania związków węgla i różnokolorowe od barwników nieorganicznych, które są wydzielane
trakcie produkcji różnych związków chemicznych. Szare, czarne i czerwonawe plamy na śniegu powodują
również opady tefry i popiołów wulkanicznych. Sam wielokrotnie widziałem kolorowe plamy na śniegach
Tatr i Karkonoszy czy Beskidów, które powodowały emisje przemysłowe. Ale czy to, co spadło na
Małopolskę i Podkarpacie w niedzielę 22 lutego 2004 roku było pyłem saharyjskim? Nie byłbym tego taki
pewny.
Kolor pyłu – pomarańczowo-rdzawy i jego konsystencja – piasek - sugerowałyby, że mamy
istotnie do czynienia z pyłem pochodzenia pustynnego. Jednakże jego nieprzyjemny zapach sugeruje coś
innego. Moim zdaniem mógł to być piasek – a właściwie pył kosmiczny – pochodzący z
meteorytu lub małej komety... Spadł on tylko w ściśle określonym rejonie i nie był obserwowany w
krajach sąsiednich, a zatem zjawisko to miało charakter ściśle lokalny.
Kosmiczny „gość” wpadł w atmosferę Ziemi i eksplodował na dużej wysokości. Nie ma w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
tym nic nadzwyczajnego – Polskie Towarzystwo Meteorytowe dysponuje relacjami o przypadkach
zaobserwowania dużych meteorytów i następującym po ich spadku opadzie piasku. Nie mógł on być
widzialny, bowiem w tym dniu nad obszarem Polski południowej zalegały gęste chmury, z których padał
śnieg i śnieg z deszczem. Pył zawierający najprostsze związki organiczne: metan, amoniak, siarkowodór,
itd. – które nadawały mu nieprzyjemny zapach – opadł na śniegi Podkarpacia i Małopolski
powodując alarm przeciwchemiczny. (Lekcja Czarnobyla nie poszła jednak na marne.)
Nasuwa się tutaj spostrzeżenie, iż jeżeli z takim pyłem mogły spaść na Ziemię najprostsze aminokwasy,
to mogły spaść także i obce, pozaziemskie drobnoustroje: wirusy grypy ludzkiej i ptasiej, priony
BSE/CJD, wirusy HIV, Ebola czy Lassa, riketsje choroby legionistów, itd. itp. A zatem należy uważać na
stan zdrowia mieszkańców Polski południowej, bowiem istnieje możliwość pojawienia się tam jakiegoś
czynnika chorobotwórczego.
Tyle było wiadomo do dnia 25 lutego 2004 roku.
W kilkanaście dni później, już w marcu, przeczytałem na portalu Onet.pl i na stronie internetowej
CBUFOiZA o pojawieniu się bolidu EN 200204 „Łaskarzew”, którego zaobserwowano nad
Polską w dniu 20 lutego 2004 roku, o godzinie 18:54 GMT, jak leciał z prędkością około 13,4 na początku
do 10,0 km/s na końcu trajektorii pomiędzy miejscowościami Kozienice a Garwolinem. Początkowa
wysokość wynosiła 71 km, zaś końcowa – 36 km nad Ziemią.
Co z tego wynika? Ano wynika to, że teoria meteorytowa zyskuje solidną poszlakę. Kolorowe i
śmierdzące plamy na śniegu mogły być plamami piachu z resztek meteorytu EN 200204
„Łaskarzew”, albo innego, który mu towarzyszył, bowiem takie ciała kosmiczne nie latają
solo, a astronomowie twierdzą, że meteor ten był szczątkiem pozostałym po jakiejś kosmicznej kolizji w
Pasie Asteroidów – i rzecz w tym, że takich szczątków mogło być znacznie więcej.
Mieliśmy okazję widzieć pozostałości po gościu z Kosmosu, który spadł w dniach 20-21 lutego 2004 roku
na Polskę południową. Uważam zatem, że ta zagadka została rozwiązana, chyba że...
Chyba że mieliśmy do czynienia z kolejnym przypadkiem niewyjaśnionym, który sugerowałby to, iż
zetknęliśmy się z kolejnym reliktem po atomowych wojnach bogów-astronautów sprzed 120 wieków...
Robert K. Leśniakiewicz
Jordanów, dn. 2004-04-07
DODATEK D – STATEK KOSMICZNY OBCYCH NA WOKÓŁZIEMSKIEJ ORBICIE?
18 grudnia 1955 roku, w przestrzeni kosmicznej, w bezpośredniej bliskości Ziemi zaszło pewne dziwne
wydarzenie – jaskrawy błysk światła, wybuch. Ale co mogło eksplodować w próżni? A oto próba
odpowiedzi zamieszczona w rosyjskim czasopiśmie „Kalejdoskop NLO” nr 51 (318)/2003 a
dnia 15 grudnia 2003 roku.
Nieziemskie satelity na orbicie!
W lutym 1960 roku, Departament Obrony USA oświadczył, że na wokółziemskiej orbicie odkryto
Nieznany Obiekt Orbitalny – NOO – o masie około 15 ton. Wojskowi zaczęli sobie łamać
głowy nad tym, co to takiego i czy przedstawia ono zagrożenie dla bezpieczeństwa Stanów
Zjednoczonych. W Pentagonie byli absolutnie przekonani, że nie był to radziecki sztuczny satelita Ziemi, a
to dlatego, że śledzili oni starty radzieckich rakiet kosmicznych i znali trajektorie radzieckich sputników.
Był to okres Zimnej Wojny i trwał pojedynek dwóch Supermocarstw w dziedzinie podboju Kosmosu.
Po sześciu latach, w dniu 2 listopada 1966 roku, dowództwo obrony przeciwlotniczej USA i NORAD
wydały oświadczenie na temat odkrycia trzech kolejnych NOO nieznanego pochodzenia.
Po dalszych 13 latach, w dniu 20 sierpnia 1979 roku, Związek Radziecki podjął pałeczkę w badaniach
satelitów Ziemi nieznanego pochodzenia. Tego właśnie dnia, południowo-afrykańska gazeta „Rand
Daily Mail” opublikowała wywiad z radzieckim uczonym, astrofizykiem dr Siergiejem Pietrowiczem
Bożiczem, w którym przyznał on, że ZSRR od samego początku swego programu wystrzeliwania
sputników na orbity wokółziemskie prowadzono dokładną radarową kontrolę przestrzeni kosmicznej
wokół Ziemi. Dzięki temu odkryto NOO, które nie należały ani do ZSRR ani do USA. Inne kraje nie mogły
wchodzić w rachubę, bowiem po prostu nie miały możliwości technicznych wystrzeliwania satelitów na
orbitę wokół naszej planety.
Tajemniczy wybuch w Kosmosie...
Według słów dr Bożicza – radzieccy uczeni obliczyli orbity niektórych z tych NOO. Rezultaty tych
obliczeń zaszokowały specjalistów: te obiekty stanowiły części jakiegoś większego ciała, które rozpadło
się na orbicie. A to znaczyło, że w dniu 18 grudnia 1955 roku, w bezpośredniej bliskości planety Ziemia,
eksplodowało i rozpadło się na fragmenty jakieś ciało kosmiczne o średnicy około 80 metrów. Radziecki
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
astrofizyk wysunął przypuszczenie, że mowa tu o statku kosmicznym, który eksplodował na w czasie
zbliżania się do Ziemi lub na wokółziemskiej orbicie.
... i nie widać rozwiązania zagadki!
Niewiarygodne? Oczywiście! Ale amerykańscy specjaliści, którzy także przeanalizowali dane z obserwacji
tajemniczych NOO na wokółziemskich orbitach, doszli do identycznego wniosku. Amerykański astronom
dr John P. Bagby opublikował w 1969 roku swe obliczenia orbit małych satelitów Ziemi. Według jego
poglądów, 18 grudnia 1955 roku, na orbicie wokółziemskiej coś rzeczywiście wybuchło, ale dr Bagby nie
miał na myśli statku kosmicznego.
I tak jedna z zagadek naszej najbliższej i tak ponoć dobrze zbadanej części przestrzeni kosmicznej
pozostała niewyjaśniona do dnia dzisiejszego. Być może doszło tam do zderzenia się dwóch asteroidów?
A może to jakiś asteroid rozpadł się pod wpływem sił ziemskiego ciążenia? A może – jak głosi
jedna z najfantastyczniejszych hipotez – był to statek kosmiczny z innej planety, który latał po
wokółziemskiej orbicie parkingowej i tam eksplodował z nieznanej przyczyny? Albo może przyleciała do
nas kosmiczna sonda sterowana przez automaty. W każdym przypadku, udowodniono, że nie był to jakiś
tajny satelita, wystrzelony w największej tajemnicy przez któreś z Supermocarstw.
Pozostało mieć nadzieję, że kiedyś tam ziemska nauka dobierze się wreszcie do tych odłamków
orbitujących w Kosmosie, i ich pochodzenie zostanie ustalone bez żadnych wątpliwości.
Przyznaję, że przekładając ten tekst poczułem się, jak kot, który złapał wyjątkowo smakowitą mysz. Od
kiedy przetłumaczyłem książkę Petera Krassy – „Największa zagadka stulecia”
(Berlin – Frankfurt nad Menem 1996) i zredagowałem opracowanie pt. „Bolid
Syberyjski” (CBUFOiZA, 2002 – na prawach rękopisu), to przez cały czas w materiałach
przewijała się ta dziwna sprawa NOO zwanych w Rosji Czarnym Księciem (po rosyjsku: 'Q@=>9 @8=F)
czy na Zachodzie Czarnym Baronem (Black Baron). Obie te nazwy są używane wymiennie na nazwanie
obiektu(ów), które obserwowano pod koniec lat 40. i na początku lat 50. w najbliższej nam przestrzeni
kosmicznej. Obserwowano je także w Polsce – zainteresowanych odsyłam do mojego referatu na
VII UFO Forum we Wrocławiu w dniu 13 kwietnia 2003 roku, który jest dostępny na stronie internetowej
Centrum Badań UFO i Zjawisk Anomalnych: http://ufo.internauci.pl.
Ciekawa jest tutaj jeszcze jedna sprawa, a mianowicie: data 20 sierpnia 1979 roku. Fani polskiej ufologii
wiedzą, o co chodzi – to data spadku (a raczej przelotu) Wielkiego Bolidu Polskiego –
tajemniczego ciała kosmicznego, które wieczorem tego dnia albo przeleciało nad Skandynawią, Polską,
Ukrainą i wpadło do Morza Czarnego gdzieś na wysokości Konstancy w Rumunii, albo odleciało z
powrotem w przestrzeń kosmiczną gdzieś nad Morzem Czarnym i Turcją... Pytałem o to w czasie II
Miedzynarodowej Konferencji Ufologicznej w Debreczynie we wrześniu 1996 roku Węgrów – m.in.
Gabora Tarcali’ego i znanego także w Polsce pisarza Istvána Nemerego, Rumunów –
pisarza prof. dr Calina N. Turcu, red. Petera Leba i innego pisarza Gyorgy’ego Mandicsa; Bułgarów
– Kiriła Kaneva i Turków – dr Akdogana Haktana (szefa istambułskiego
„Siriusa”, znanego już polskim Czytelnikom z artykułu na temat Wielkiego Bolidu
Tureckiego z dnia 1 listopada 2002 roku, opublikowanego na łamach „Nieznanego Świata”
w 2003 roku) – odpowiedź była zawsze negatywna. Tak już mówiąc nawiasem, to być może
dowiedziałbym się czegoś więcej rozpytując wśród byłych pracowników rumuńskiej Securitate,
bułgarskiej Drżavnej Sigurnosti czy radzieckiego KGB i GRU, którzy stacjonowali w tych krajach...
A swoją drogą, to zaiste dziwny to zbieg okoliczności: ponad połową Europy przelatuje dziwny bolid
– nie-bolid, a na drugim końcu świata południowoafrykańska publikuje wywiad z radzieckim
astrofizykiem na temat NOO. Przypadek? Nie ma takich przypadków. Teraz to rozumiem. Po prostu on
wiedział, że w każdej chwili może dojść do spadku takiego obiektu w każdym punkcie naszej planety. No i
Norwegowie, Szwedzi, Duńczycy, Polacy, Słowacy i Ukraińcy wyciągnęli Czarnego Piotrusia. 20 sierpnia
1979 roku podziwiali przelot Wielkiego Bolidu Polskiego, który mógł być jednym z fragmentów
tajemniczego Czarnego Barona czy jak kto woli – Czarnego Księcia...
Nie podzielam optymizmu Autorki i uważam, że już nie ma się do czego śpieszyć. To, co latało na tych
orbitach albo spadło w atmosferę ziemską i spłonęło, albo oddaliło się poza pole grawitacyjne naszej
planety i poleciało w Kosmos. Ale jeżeli jest na orbicie choć jeden odłamek Czarnego Księcia, to sądzę, że
warto będzie go poszukać już to w Kosmosie, już to na dnie Morza Czarnego, i zbadać.
Tylko co nam przyniesie ta wiedza???...
Galina Sidniewa
Przekład z j. rosyjskiego – Robert K. Leśniakiewicz
DODATEK E – CZARNA ZARAZA: PREZENT Z ODLEGŁEJ PRZESZŁOŚCI
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
W swej pracy pt. „Atomowa wojna bogów” (Lublin 1979), Aleksander Mora twierdzi, że
kilkanaście tysięcy lat temu na Ziemi kwitła wspaniała cywilizacja, która – niestety –
zgładziła sama siebie w tytanicznym konflikcie z użyciem wszystkich znanych nam i nieznanych broni
masowego rażenia – BMR, albo – jak mi się wydaje – została zniszczona w totalnej
wojnie z kosmicznymi kolonizatorami i wskutek regresu cywilizacyjnego – cofnęła się do epoki
kamienia łupanego. Podobne poglądy wyznaje słowacki pisarz i ufolog dr Milo¹ Jesenský, który udowadnia
to w swej pracy pt. „Bogowie atomowych wojen” (Ústi nad Labem 1998). Z jego enuncjacji
tamże zawartych wynika, że cywilizacja Atlantydy czy poprzedzająca ja cywilizacja Atlantyki[360]
sięgnęła naszych najbliższych planet i skolonizowała je. Co gorsza – wyprowadziła BMR także w
Kosmos, co mogło doprowadzić do tego, że nieaktywne i niewykorzystane jednostki tych kosmicznych
BMR wciąż jeszcze okrążają Ziemię, Księżyc i inne planety Układu Słonecznego, grożąc zagładą
wszystkiemu, co na niej żyje. Opisywałem już efekty spadku głowic bojowych A i C – co można
znaleźć w moim opracowaniu pt. „Projekt Tatry” (Kraków 2002), zaś na łamach
„Wizji Peryferyjnych” opisałem działanie broni B.[361] teraz też chciałbym skupić się na
tym temacie, bowiem ostatnio uzyskałem d o w o d y na to, że broń biologiczna została stworzona przez
poprzednie cywilizacje, i że wskutek Wielkiego Konfliktu owa broń wymknęła się spod kontroli człowieka.
Aleksander Mora tak pisał na ten temat:
[...] Antyczny tekst hinduski „Samara Sutradhara” wyraźnie mówi o stosowaniu w odległej
przeszłości broni biologicznych – B. Specyfik o nazwie Samhara był używany jako środek
wywołujący choroby wśród żołnierzy przeciwnika, zaś inny – Moha – powodował
odrętwienia i paraliż. W „Fengshen-yen-i” wspomina się działania wojenne z użyciem broni
B prowadzone w Chinach; i znowu w tekstach tych znajdujemy opisy zadziwiająco podobne do hinduskich.
Przy tej niejako okazji powstaje pytanie: czy nie jest możliwe, że niektóre współczesne, trapiące
Ludzkość schorzenia zostały kiedyś w przeszłości wywołane w sposób sztuczny? Istnieje wiele chorób,
którym ulegają wyłącznie ludzie, nie trapią one natomiast zwierząt.[362] Czy nie mogły one powstać jako
rezultat pradawnej, niszczycielskiej wojny bakteriologicznej, której zasięg wymknął się walczącym
stronom spod kontroli?
Znany biolog A. Firsow zwraca uwagę na fakt, że wirusy, traktowane obecnie jako reprezentujące etap
pośredni pomiędzy światem żyjącym a nieżyjącym, światem organicznym a nieorganicznym, zachowujące
się w stanie nieaktywnym jak substancje krystaliczne, zaś w stanie aktywnym reprodukujące się i
wykazujące działania celowe, wcale nie musiały powstać u zarania życia na Ziemi. Tym bardziej, że
wykazują one wysoki stopień specyficzności w stosunku do żywiciela, co mogłoby wskazywać na ich
stosunkowo niedawne pochodzenie.[363] [...]
Inną tajemniczą sprawą, ściśle związaną z tragedią atomową w czasach prehistorycznych, są malowidła
na ścianach jaskiń i na skałach, rozrzucone na całej kuli ziemskiej. Malowidła te, przedstawiające postacie
tzw. Kosmitów zyskały sobie w ostatnich latach rozgłos światowy, a ich szczególna popularność datuje się
od momentu publikacji książki Ericha von Dänikena zatytułowanej „Rydwany bogów”.
Jednym z najbardziej znanych jest kontur olbrzymiej postaci wyryty w skale. Został on odkryty przez
Henri Labote’a na płaskowyżu Tassili na Saharze i nazwanej przez niego Wielkim Bogiem
Marsjańskim. Szkic ten zadziwiająco przypomina postać odziana w skafander kosmonauty.
Na obszarze płaskowyżu znajduje się więcej podobnych rysunków: jeden z nich przedstawia idącą grupę
czterech postaci ubranych w stroje przypominające kombinezony kosmonautów, których głowy są
pokryte baniastymi hełmami. Rysunki tego rodzaju odkryto na różnych kontynentach. Istnieje np.
rysunek naskalny na południe od miejscowości Fergana w Uzbekistanie, przedstawiający postać, której
głowa jest otoczona pierścieniem z wychodzącymi z niego promieniami. Pierścień ten najprawdopodobniej
reprezentuje hełm, jaki noszą nurkowie zaopatrzony w anteny. Niemal identyczne postacie przedstawiają
rysunki odkryte w Val Camonica we Włoszech. Sylwetki Kosmitów znaleziono także wyrysowane na
płaskich ścianach skał w Australii.
Znaczne podobieństwo do postaci na rysunkach wykazują japońskie statuetki Dogu pochodzące z okresu
Jomon (Dżomon). Wzbudziły one duże zainteresowanie, ponieważ przedstawiają one ludzi w pewnego
rodzaju ubiorach ochronnych i hełmach zaopatrzonych w dziwne okulary. Japoński ekspert Isao Washio
tak opisuje strój Dogu:
... rękawice przymocowane są do przedramienia za pomocą wiązania, zaś okulary mogą być zamykane i
otwierane. Po bokach postaci umocowane są dźwignie prawdopodobnie przeznaczone do regulacji ich
ustawienia, podczas kiedy >>korona<< umieszczona na hełmie spełnia rolę anteny [...]. urządzenia na
zewnątrz ubrania nie stanowią elementów zdobniczych, ale są przyrządami pozwalającymi kontrolować
ciśnienie w skafandrach w sposób automatyczny...
Wszystkie te rysunki i postacie kojarzy się obecnie z Przybyszami z Kosmosu oraz poglądem, że planetę
naszą w dalekiej przeszłości odwiedzali goście – astronauci z innych układów gwiezdnych. W
gruncie rzeczy przedstawiać one mogą niebiańskich bogów – tym bardziej, że rysunkom Kosmitów
towarzyszą często latające dyski, kuliste pojazdy i inne urządzenia latające. Wydaje się, że istnieje inne,
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
nie mniej prawdopodobne wyjaśnienie, oparte na odmiennej interpretacji znajdywanych rysunków. Być
może przedstawiają one po prostu ludzi w ubiorach chroniących ich przed skażeniem radioaktywnym.
Przecież w większości rysunki Kosmitów odkryte zostały na terenach dzisiejszych pustyń. Wcześniej już
jednak sugerowano, że pierwszą przyczyną powstania tych pustyń mogło być zastosowanie na tych
obszarach broni nuklearnych, dlatego nawet tysiące lat później regiony te wskazywały wysoki stopień
skażenia radioaktywnego.
Rysunki mogły być więc wykonane później przez potomków mieszkańców tych okolic, którym udało się
przeżyć kataklizm. Widzieli oni przybywających (albo ze schronów podziemnych, albo z obszarów
nieskażonych radioaktywnym fall-out’em) ludzi w latających maszynach, którzy zabezpieczeni
strojami ochronnymi pojawili się, aby skontrolować tereny, zbadać stopień ich skażenia i ocenić rozmiary
zniszczeń.
Niewątpliwie niektóre z tych rysunków mogą przedstawiać Przybyszów z Kosmosu. Nie wydaje się jednak
słuszne pomijanie możliwości, że ubrania ochronne noszone były przez mieszkańców Ziemi, jako osłona
przed skażeniem radioaktywnym. Gdyby bowiem Kosmici musieli być tak dokładnie chronieni przed
naszym ziemskim środowiskiem przy pomocy tak dokładnie izolujących skafandrów kosmicznych,
oznaczałoby to, że nie mogli Oni oddychać ziemską atmosferą czy też znosić panującej na powierzchni
Ziemi temperatury.[364] A taki obraz kosmicznych bogów – jak pisze Richard E. Mooney –
stałby w całkowitej sprzeczności z tym, jaki wyrobiliśmy sobie na podstawie mitów i legend.
O mitycznych bogach Egiptu, Grecji, Indii a także Majów, Inków i Azteków n i g d y nie pisano, jako o
noszących stroje ochronne. Dlatego albo byli oni Ziemianami, albo Przybyszami z Kosmosu, których
fizjologia podobna była do ziemskiej w takim stopniu, że nie potrzebowali skafandrów ochronnych.
Oczywiście ci, którzy przybywaliby tylko na krótki pobyt na Ziemi, mogliby nosić ubiory chroniące ich
przed odmiennym promieniowaniem słonecznym, czy też nieznanymi, a być może groźnymi dla nich
ziemskimi mikroorganizmami. Jednakże biorąc pod uwagę argumenty „za” i
„przeciw” oraz uwzględniając rozmieszczenie głównych malowideł oraz materialnych
dowodów katastrofy nuklearnej, wydaje się, że najbardziej racjonalnym wyjaśnieniem funkcji owych
„kosmicznych” skafandrów jest ochrona przed skażeniem promienistym.
A może chodziłoby tu raczej także o skażenie biologiczne??? Ubiory ochronne przeciw mikrobom są
równie szczelne jak skafandry kosmiczne czy głębinowe, a zatem są podobne do nich i równie
funkcjonalne. Istoty, które obawiały się ziemskich bakterii nie mogły być Kosmitami, tylko ludźmi. To, że
ci ludzie nosili skafandry jest na to dowodem. Ziemska flora bakteryjna może być szczególnie
niebezpieczna dla istot, które mają podobny lub taki sam metabolizm i budowę komórek podobna do
bakterii, a zatem bakterie nie są w stanie zainfekować obcego organizmu, bowiem po prostu nie mogłyby
się one w nim namnażać i w rezultacie szybko by zginęły.
Tak czy inaczej, te złośliwe mikroby powstały wskutek manipulacji genetycznych, co mogło wyglądać
tak, wedle Al. Mory:
[...] Ziemia była bardzo zniszczona. Główne ośrodki cywilizacji nie istniały. Centra dyspozycyjne,
niektóre lądy i wszystkie miasta albo znikły pod falami oceanów, albo zamieniły się w starty popiołu pod
działaniem broni laserowej i jądrowej. Reszty dzieła zniszczenia dokonały wybuchy wulkaniczne,
wstrząsające skorupą ziemską, której równowagę tak lekkomyślnie naruszono.
Pomimo przerażająco smutnego bilansu rozpoczęto organizować nowe bytowanie. Zaczęto gromadzić
ocalały jeszcze gdzie niegdzie sprzęt i urządzenia. Ekipy techniczne penetrowały powierzchnię Ziemi,
poszukując tych, którym udało się przetrwać kataklizm, a także surowców, środków napędowych, leków i
żywności. Podjęto budowę nowych miast, jak Tiahuanaco (?) i osiedli – jak Sacsayhuaman (?).
Życie zaczęło wchodzić w bardziej ustabilizowane tryby, pomimo tego, że niezbyt liczne społeczeństwo
musiało borykać się z całym szeregiem poważnych problemów.
Przede wszystkim nie było ono jednolite. W skład jego wchodzili przecież ludzie, którzy wychowali się na
różnych planetach. Niektórzy z nich od początku nie mogli przystosować się do oddychania ziemską
atmosferą, zapewne musieli korzystać z urządzeń wspomagających i ochronnych. Dla innych
promieniowanie słoneczne na Ziemi było zbyt silne. Dla jeszcze innych – zbyt słabe.
Wszystkim tym trudnościom należało zaradzić możliwie szybko, jeżeli to nieliczne społeczeństwo miało
uchronić przed całkowitą zagładą i wymarcie samo siebie i zdobycze cywilizacji trwającej tysiące lat.
Wśród puszcz tropikalnych, lasów i sawann Ziemi istniały prymitywne plemiona ludzkie znajdujące się na
niskim szczeblu rozwoju, których sposób życia nie odbiegał właściwie od zwierzęcego. Zdecydowano się
więc na śmiały eksperyment biologiczny, którego celem było dokonanie na kilku wybranych plemionach
zabiegu genetycznego, pozwalającego na znaczne przyśpieszenie ich rozwoju. Uzyskane w tym procesie
osobniki miały być w przyszłości wykorzystane jako tania, niewykwalifikowana siła robocza, rozumiejąca i
wykonująca prawidłowo i w sposób zdyscyplinowany stawiane przez bogów-stwórców zadania.
W biblijnej „Księdze Rodzaju” czytamy: A wreszcie rzekł Bóg: >>Uczyńmy człowieka na
Nasz obraz, podobnego Nam...<<[365] na marginesie warto zaznaczyć, że wyraz Elohim - bogowie,
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
stanowiący jedno z imion Boga w Starym Testamencie jest formą od liczby mnogiej Eloah – Bóg.
Eksperyment powiódł się znakomicie, a jego efekty – jak się zdaje – przekroczyły
najśmielsze oczekiwania. Rozwój intelektualny plemion poddanych na ograniczonym terenie zabiegowi
genetycznemu, a następnie starannej opiece i edukacji postępował bardzo szybko. Jednocześnie
doprowadził on do powstania nieprzewidzianego produktu ubocznego – rozwiązał mianowicie
problem, z którym bogowie się dotychczas borykali, dostarczył bowiem zastępu niezwykle urodziwych
kobiet. Nic więc dziwnego, że co młodsi bogowie natychmiast przystąpili do ulepszania wyników
eksperymentu, zapominając, że choć z grubsza przynależą do tego samego gatunku, to jednak
reprezentują odmienne drogi rozwoju genetycznego, co szczególnie dotyczyło tych, którzy byli
potomkami pokoleń długo żyjących na innych, niż Ziemia, planetach.
Biblijna „Księga Rodzaju” podaje: A kiedy ludzie zaczęli się mnożyć na Ziemi, rodziły się
im córki. Synowie Boga widząc, że córki człowieka są piękne, pojmowali je sobie za żony, wszystkie, jakie
im się podobały. [...] A w owych czasach byli na Ziemi giganci. Bo gdy Synowie Boga zbliżali się do córek
człowieczych, te im ich rodziły. Byli to więc owi mocarze, mający sławę w owych dawnych czasach.[366]
Narodzone z tych związków mutanty nie zawsze mogły być przedmiotem chluby bogów. Niektóre z nich
stanowiące całkowicie zdegenerowane formy musiano zlikwidować.[367] Jednakże większość potomków
reprezentowała znacznie zwiększone możliwości intelektualne niektórzy mieli tak wysoki poziom
intelektualny, że bez trudu mieszali się ze społecznością młodszych bogów.
Udany eksperyment spowodował nowy, gwałtowny rozwój cywilizacji na Ziemi. Bogowie mieli już zastępy
siły roboczej. Wybrani spośród rzesz ludzie[368] uzyskiwali kwalifikacje techniczne, a nawet naukowe;
wykonywali prace inżynierskie, byli pilotami, żołnierzami, lekarzami, czy wreszcie osiągali status boga.
Starzy bogowie wymierali, młodzi coraz bardziej wtapiali się w prężne społeczeństwo inteligentnych
Ziemian.
Dr Milo¹ Jesenský opisał to jeszcze dokładniej w swej pracy, do której odsyłamy Czytelnika na stronę
internetową Centrum Badań UFO i Zjawisk Anomalnych: http://ufo.internauci.pl. Skoro ludzie t a m t e j
epoki potrafili manipulując genami wyhodować Homo sapiens sapiens, to wyhodowanie złośliwego
szczepu bakterii czy wirusa byłoby dla nich pestką! I było!
Zawsze zagadkę stanowiło dla nas to, jak to można by udowodnić. I dowód taki znaleźliśmy w książkach
autorstwa Richarda Prestona – „Strefa skażenia” (Warszawa 1996); Petera
Radetsky’ego – „Niewidzialni najeźdźcy” (Warszawa 1998), a nade wszystko
w pracy Christophera Willsa pt. „Żółta febra, czarna bogini” (Poznań 2001). Otóż jednymi z
najbardziej letalnych chorób są bakteryjne infekcje w rodzaju cholery azjatyckiej – Vibrio cholerae,
czy dżumy dymienicznej – Yersinia pestis. Epidemie i pandemie tych chorób dziesiątkowały
ludność całego świata czy nawet pustoszyły znaczne jego obszary, bowiem dżuma jest także chorobą
atakującą zwierzęta i uśmiercającą je – i to przede wszystkim te, które towarzyszą człowiekowi:
psy, koty, myszy, szczury, konie, krowy i świnie.
Na cholerę nie ma do dziś dnia żadnej szczepionki – można ja leczyć tylko przy pomocy
antybiotyków. Uczeni nie odpowiedzieli jak dotąd na podstawowe pytanie – od kiedy cholera zabija
ludzi? Bo tylko jedno jest pewne – cholera nie zawsze była dla ludzi szkodliwa... Wiadomo, ze
stosunkowo niedawno przebiła ona barierę gatunkową, ale kiedy to było? – tego nie wie nikt.
Z dżumą jest trochę inaczej. Jej letalność jest wynikiem nie tego, że dodano jej jakiś gen powodujący
„złośliwość”, ale genetycznie pozbawiono jej możliwości ruchu postępowego w środowisku
płynnym, utraciła ona także wiele z biochemicznych możliwości zmiany swego żywiciela na innego
(innymi słowy „przypisano” ją do określonych zwierzęcych żywicieli), co oznacza również,
że nie może przetrwać w glebie; wyeliminowano także jej cykl Krebsa, który decyduje otrzymaniu wielu
składników, które powstają w czasie oddychania... Oznacza to, że musi je otrzymać od żywiciela. I dalej
– Y. pestis nie potrafi sama wytworzyć białka hialuronidazy, które umożliwiałoby jej przenikanie do
komórek żywiciela. A to ma bardzo poważne konsekwencje, bo podwyższa mordercze zdolności tych
bakterii. Udowodniono to nader prosto – zniszczono odpowiednie geny odpowiedzialne za
produkcję hialuronidazy i cykl Krebsa u pokrewnych bakteriom dżumy bakterii Y. pseudotuberculosis
– co spowodowało, że stały się one tak letalne, jak Y. pestis... Zjadliwość Y. pseudotuberculosis
podanej doustnie wzrosła o 1.000 razy, zaś wstrzykniętej podskórnie – aż 10.000 razy![369]
Badania nad tymi bakteriami przeprowadzano nie tylko na myszach i szczurach laboratoryjnych...
Wniosek wyciągnięty przez uczonych był jeden – powstanie dwóch mutacji jednej bakterii naraz
jest wysoce nieprawdopodobne, a zatem nie były one dziełem Natury. Bakteria Y. pestis została
rozmyślnie uszkodzona genetycznie tak, by podnieść jej złośliwość. A co za tym idzie - wszystkie podane
powyżej uwarunkowania genetyczne tworzą z niej idealną broń biologiczną, która została stworzona tylko
i wyłącznie do niszczenia wielkich populacji ludzkich, uśmiercenia wszystkiego, co żyje a następnie
samolikwidacji z braku żywicieli. Po co? – wiadomo: po to, by stosujący tą BMR agresorzy mogli w
krótkim czasie opanować określony teren. A zatem była to z całą pewnością broń ofensywna pierwszego
uderzenia!
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Jest jeszcze jedna sprawa związana z Y. pestis – otóż jej głównym wektorem są pchły. Bakteria ta
potrafi tak zmodyfikować organizm tego owada, by pchła zarażała jak najwięcej istot żywych ze swego
otoczenia. Zatyka ona dokumentnie jej jelita doprowadzając do szybkiego odwodnienia, co zmusza pchłę
do jak najbardziej intensywnego odżywiania się – skakania z żywiciela do żywiciela – i w
rezultacie zakażenia wielu z nich, zanim zginie. Szczuty, myszy i koty zakażają z kolei ludzi, którzy są
celem biologicznego ataku.
Zauważmy, że oba te dopusty Boże mają bardzo krótki okres wylęgania: cholera 2-3 dni, zaś dżuma 2-5
dni. Jak widać, obie te bakterie idealnie nadają się do prowadzenia wojny biologicznej poprzez tzw.
dywersję biologiczną – rozsiewania chorób przy użyciu grup dywersyjno-rozpoznawczych,
dywersyjnych bombardowań, ostrzału rakietowego, itp. Po zapowietrzeniu danego terenu dochodzi do
wybuchu epidemii, a potem – kiedy śmierć zbierze swe żniwo – do wejścia na ten teren
wojsk agresora...
Uczeni doszli do wniosku, że całość manipulacji powodującej zletalizowanie niezłośliwych szczepów
bakterii nie jest taka skomplikowana w wykonaniu, ale nader skuteczna w użyciu. Podobnie rzecz może
się mieć z wirusami, które jeszcze bardziej są przystosowane do warunków wojny bakteriologicznej i
stanowią niemal idealną broń B.
Co do cholery, to ta bakteria na odwrót – posiada dodatkowy gen, który odpowiada za jej
umiejętność syntetyzowania toksyny. Christopher Wills twierdzi wprost, że ów fragment DNA od długiego
czasu znajduje się w helisie bakterii V. cholerae, przy czym dodaje, że nabyła go ona od innej bakterii.
Ale znowu – taka możliwość jest raczej nikła, więc wygląda na to, że ktoś „pomógł”
V. cholerae ten transpozon nabyć...
Patrząc na ten wredny zestaw genów – pisze on – niemal ma się wrażenie, że ten
transpozon został umyślnie zaprojektowany, żeby dać Vibrio właściwości niezbędne do dokonania
spustoszenia w ludzkich wnętrznościach.
Nie od rzeczy będzie tutaj wspomnieć, że istnieją również choroby zwierzęce, które są wywoływane
przez bakterie ze szczepów Vibrio i Pasteurella. Zazwyczaj są one śmiertelne z 99% skutkiem.
Kolejnymi wrednymi patogenami są dur plamisty – Rickettsia provazeki i dur brzuszny –
Salmonella typhi. Ten drugi jest szczególnie paskudny, bowiem S. typhi potrafi przywierać do ścianek
komórek wyściełających jelita ofiary, przenikać do wnętrza organizmu i wreszcie jest w stanie atakować
te komórki, które mogłyby je unieszkodliwić, co stanowi likwidację bariery immunologicznej... –
jak w przypadku wirusa HIV! I znowu ciekawa rzecz – istnieją dwa rodzaje szczepów S. typhi
– afrykańskie i te, które zamieszkują Afrykę i resztę świata. Te ostatnie zaś pojawiły się na Ziemi
w okresie od 2.000.000 do 200.000 lat temu! Ten światowy szczep potrafi infekować swe ofiary i
przedostawać się do woreczka żółciowego, a stamtąd wydalać się z organizmu nosiciela i doprowadzać do
skażeń wielu ludzi. Tego nie potrafią szczepy afrykańskie... A zatem kolejna celowa mutacja??? I znowu
badania DNA Salmonelli i pokrewnej bakterii Shigella flexnen (wywołującej czerwonkę) potwierdziły tą
tezę. DNA obu bakterii zawierały dodatkowe geny odpowiedzialne za ich mordercze właściwości... Jak
dotąd uczeni nie wiedzą, jak doszło do tych mutacji – ale nikt nie zastanowił się nad ich sztucznym
pochodzeniem. To nie ewolucja nadała tym drobnoustrojom ich mordercze właściwości, a celowa robota...
Nieco mniej groźną jest bakteria Escherichia coli, która odpowiada za niektóre infekcje pokarmowe.
Uczeni sądzą, że to ona była „genetycznym materiałem wyjściowym” do
„wyprodukowania” tych patogenów, których jest bliską krewną.
Co to właściwie jest? – zapyta Czytelnik. Otóż jest to kolejny konkretny d o w ó d na to, że dawno
temu ktoś manipulował genami bakterii tak, by były one morderczą bronią przeciwko człowiekowi i
zwierzętom, które go otaczają. Letalność tych patogenów jest czymś wbrew strategii przeżycia tych
bakterii, bowiem patogenom zależy na tym, by ich żywiciel żył jak najdłużej - w ich własnym interesie.
Do pewnego czasu śmierć żywiciela nie leżała w interesie bakterii, które były być może nawet bakteriami
symbiotycznymi z człowiekiem i zwierzętami domowymi. Wskutek manipulacji genetycznych tutaj
opisanych, bakterie te z symbiontów zamieniły się w patogeny i zaczęły zabijać. I o to chodziło. Twórcy
tej BMR zamienili się dawno w pył i proch, ale ich dzieło wciąż zbiera krwawe żniwo nawet teraz –
po stu dwudziestu wiekach!
Sądzimy, że postęp badań genetycznych mikroflory pozwoli na znalezienie więcej dowodów na to, że
manipulacje życiem miały miejsce znacznie wcześniej, niż się to nam wydaje, i że teraz płacimy daninę
życia za szaleństwa Białych i Czarnych Magów Atlantydy...
Robert K. Leśniakiewicz, Wiktoria Leśniakiewicz
Jordanów, dn. 2003-09-09
Przypisy
________________________________________
[1] Najnowsze szacunki Stockholm International Pace Research Institute (SIPRI) podwyższają liczbę
ofiar wojen na Ziemi do 5,2 mld ludzi! - przyp. tłum.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[2] Ogółem do stycznia 2002 roku zdetonowano na Ziemi 2062 ładunki jądrowe i termojądrowe. Dane
wg SIPRI - przyp. tłum.
[3] Mógłby to być także równie dobrze dzień 16 lipca 1945 roku, kiedy to nad Jordana de Muerte
wybuchło Trinity pierwsze „urządzenie jądrowe” o mocy ok. 20 kt TNT, dzieło Roberta
Oppenheimera i Leslie Grovesa - przyp. tłum.
[4] Zob. J. Piojan - „Historia del arte”, Barcelona 1972, t. 6, s. 314.
[5] Wg K. Greiner i V. Li¹ka - „Znaly snad starovìké národy jaderne zbranì?” w
„Almanach Ès AAA”, rocznik I, nr 1,1990, s. 6.
[6] Z zastrzeżeniem, że Księżyc jest być może ciałem sztucznym, a nie naturalnym, o czym jeszcze
będzie mowa w tej pracy.
[7] Hipoteza o „naturalnym reaktorze jądrowym w Oklo” zakładała, że w żyłowym złożu
rud uranu (uranofan, torbenit) wskutek trzęsień ziemi powstały głębokie szczeliny, w które następnie
wlała się woda deszczowa, zatrzymując neutrony, co stanowiło zapoczątkowanie reakcji łańcuchowej
rozpadu jąder atomów uranu 235U i wydzielanie wielkich ilości energii cieplnej. Ciepło to następnie
odparowywało wodę i reakcja ustawała. Powtarzający się od kilku tysięcy pór deszczowych cykl
aktywności „naturalnego reaktora” mógł spowodować zubożenie rud uranu w 235U o te
0,003%. Jak dotąd, to nikt nie zweryfikował tej hipotezy i opiera się ona głównie o chciejstwo uczonych.
Trudno uwierzyć w to, że do dziś dnia nie doszło tam samorzutnie do wybuchu jądrowego i skażenia wód
powierzchniowych i gruntowych produktami rozpadu jąder uranu... Czegoś takiego nie znaleziono na
Ziemi, choć znamy kilka miejsc, w których taki proces byłby możliwy - przyp. tłum.
[8] Soddy miał najprawdopodobniej na myśli zaginione cywilizacje Atlantydy, Mu, Lanki i być może także
Agarti - przyp. tłum.
[9] Wszystkie cytaty biblijne wg „Biblia Tysiąclecia” Poznań 1980 - przyp. tłum.
[10] Zob. M. Agrest - „Kosmonawty driewnosti” w „Na susze i na morie”,
Moskwa 1959; L. Souèek - „Tu¹eni stinu”, Praga 1974. Zob. także w kontekście
atomowych eksplozji w Starożytności: M. Hessemann - „”Weltweiter Atomkrieg vor 4.000
Jahren” w „Das Neue Zeitalter“ nr 3,1982 oraz „Krieg im Garten
Eden“ w „Magazin 2000“ nr 84/85,1991; A. Lissoni - „Bombe atomiche nel
2000 a.C.?” w „Misteri e verita” nr 22,1996.
[11] Oświadczenie M. Agresta dla W. J. Langbeina w książce „Syndrom Sfinksa”, Praga
1996, s. 88.
[12] Ibidem s. 89
[13] L. Souèek - „Tu¹enie tieòa“, ss. 84-85.
[14] Ibidem, s. 84.
[15] Ostatnia teoria naukowa wyjaśniająca zniszczenie Sodomy i Gomory zakłada, że doszło tam do
samozapłonu metanu i innych lekkich węglowodorów, które wydobywały się z otwartego złoża ropy
naftowej w dolinie Jordanu. Jednakowoż „Biblia” nic nie mówi o szalejącym wiele dni
pożarze złoża ropy i gazu, który musiałby wystąpić w takim przypadku. Poza tym dziwnym wydaje się być
fakt, że do takiego samozapłonu nie doszło wcześniej, przecież ludzie mieszkali tam od dawna?... Uczeni
wyjaśniają ten paradoks tym, że samozapłon nastąpił wskutek uderzenia wielkiego meteorytu (deszcz
ognia i siarki), ale w takim razie powinien po nim pozostać jakiś krater poimpaktowy, którego tam nie
ma... - uwaga tłum.
[16] J. von Buttlar - „Adams Planet. Das Paradies lag auf Phaeton“, Monachium - Berlin
1991, s. 84.
[17] Oczywiście chodzi o ilość tych izotopów mierzoną w ppm i ppb. Wszystkie wymienione tutaj izotopy
powstają tylko i wyłącznie na drodze sztucznych przemian jąder atomowych w reaktorach jądrowych i nie
występują w Naturze! - przyp. tłum.
[18] A. Mora w kultowej w Polsce pracy pt. „Atomowe wojny bogów” tłumaczy to jako
„Opowieść o wielkich bitwach Bharatów” - przyp. tłum.
[19] Słowa te przestały być aktualne w 1998 roku, kiedy to w wojnie o Kaszmir obie walczące strony:
hinduska i pakistańska, użyły - wprawdzie demonstracyjnie, ale zawsze - 10 głowic jądrowych do
podziemnych wybuchów na pustyni Thar w Radżastanie... - przyp. tłum.
[20] B. L. Smirnow i W. I. Rubcow - „Astrawidia - mif ili riealnost’?” w
„Tajny wiekow”, Moskwa 1978, s. 29.
[21] L. Souèek - ibidem, s. 78.
[22] Polski ufolog Robert K. Leśniakiewicz wysunął w 1997 roku hipotezę na temat atomowej wojny
bogów, która zakłada, że były to istoty, które przybyły do nas dzisiejszym Księżycem z układu
planetarnego Proximy Centaura. Przybysze ci opanowali najpierw cały Układ Słoneczny, a potem doszło
pomiedzy nimi do straszliwej wojny lub całej serii konfliktów, dzięki czemu zniszczona została Atlantyda,
zaś ludzie stali się istotami rozumnymi. Niedobitki tych Istot schroniły się w planetarnym podziemiu
naszej planety - w Szamballi-Agarti, skąd teraz przylatują na Ziemię statki latające znane jako UFO.
Pamięć o tych wydarzeniach przetrwała w legendach i podaniach wielu ludów Ziemi...
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[23] V. R. Diksitar - „War In Ancient India“, Madras- Londyn 1944.
[24] Bronie te można nazwać broniami ekologicznymi. Stwierdzenie, że bronie te nie mają
odpowiedników we współczesnych arsenałach jest nieprawdziwe, bowiem już w latach 30. hitlerowcy
pracowali nad niektórymi z nich - zob. M. Jesenský i R. K. Leśniakiewicz - „WUNDERLAND:
Pozaziemskie technologie w Trzeciej Rzeszy”, (Ústi nad Labem 1998, Warszawa 2001); zaś
współcześnie (w roku 2002), Amerykanie i Rosjanie pracują nad broniami ekologicznego oddziaływania -
są to systemy nadawczych anten mikrofalowych znane pod kryptonimami HAARP i ELIPTON, które są w
stanie oddziaływać na atmosferę Ziemi przez co kształtują pogodę na znacznych obszarach naszej
planety. Jednym z efektów jej działania jest najprawdopodobniej tzw. dziura ozonowa.
[25] Autorowi chodziło najprawdopodobniej o syntezę lekkich jąder atomowych w cięższe, tzw. cykl
wodorowo - helowy, helowo - węglowy, itd. aż do otrzymania żelaza.
[26] Dziś jest to tzw. Non Lethal Weapon - NLW - nie uśmiercająca broń psychotroniczna, nad którą
pracowało się już w czasach Zimnej Wojny.
[27] Przykładem na powyższe może być casus hitlerowskiej tajnej broni V-7, która dokładnie przypomina
opisy zawarte w sanskryckich tekstach. Polscy badacze zagadnienia: Igor Witkowski, Robert K.
Leśniakiewicz i Jarosław „Fox Mulder” Krzyżanowski upatrują genezę tej broni właśnie w
Starożytności - i być może ta technologia spadła Niemcom dosłownie z nieba w lecie 1938 roku w postaci
NOL-a, którego przechwyciło SS w okolicach Jeleniej Góry - w miejscowości Czernica bądź Kopaniec. Ów
NOL zosta przetransportowany następnie do Jeleniej Góry, a potem do kompleksu „Der
Riese” w Górach Sowich, gdzie poddano go analizom, w rezultacie których to badań powstały w
1944 roku dyskoplany Vril i Haunebu na terenie III Rzeszy. Trop czernicki czy kopaniecki jest badany
przez dolnośląskich ufologów, ale rwie się on, a i Niemcom nie zależy na tym, by sprawa ta znalazła się
na szerszym forum. Poszukiwania trwają - przyp. tłum.
[28] Zob. W. Rubcow - „Astravidia - mif ili riealnost’”, Moskwa 1978, s. 33.
[29] Zob. I. Wiesner - „Predpekli ráje I-III”, Ústi nad Labem 1995, ss. 93-94.
[30] Zob. L. Souèek - „Tu¹eni stinu”, Praga 1974, ss. 79-80.
[31] W. Langbein - ibidem, s. 128.
[32] D. W. Davenport - „2000 a.C. Distrizione Atomica”, Mediolan 1979.
[33] Gleba po ataku atomowym na Hiroszimę i Nagasaki wypromieniowywała tam około 1,4 Sv/h w
punkcie zero. Po katastrofie w Czarnobylskiej EJ, najbliższe otoczenie reaktora nr 4 wypromieniowywało
aż 14,5 Sv/h - przyp. tłum.
[34] Zob. M. Dimitriew - „Cziornyje mołni nad Mohendżo-Daro” w
„Fienomen” nr 1.1989.
[35] Z. Sitchin - „The Wars of Gods and Men”, Nowy Jork 1985.
[36] V. Zamarovský - „Na poèiatku bol Sumer”, Bratysława 1984, s. 322.
[37] L. Matou¹ - „Náøek nad zkázou msta Uru”, Praga 1956.
[38] Z. Kukal i J. Malina - „Soumrak kouzelnikù”, Praga 1987.
[39] Być może taki efekt uzyskano w piecach, bo na wolnym powietrzu temperatura płonącego drewna
nigdy nie osiąga 1.700oC niezbędnych do stopienia kwarcu... Nawiasem mówiąc po co atakujący mieliby
rozpalać ognie pod murami obronnymi miasta? Przecież i tak by ich nie roztopili, a zatem z tego punktu
widzenia poglądy wyżej wymienionych krytyków są czystym nonsensem i jedynie brzmią efektownie,
bowiem wartość naukowa tych teorii jest równa zeru - uwaga tłum.
[40] Zob. V. G. Childe i W. Thorneycroft - „The Experimental Production of the Phenomena of
Vitrified Forts” w „Proceedings of the Society of Antiquaries of Scotland”, nr
72,1938, ss. 44-45.
[41] Eksperyment ten nie spełniał warunków wyjściowych i brzegowych, dlatego jego wynik jest -
delikatnie mówiąc - problematyczny. Nie uwzględniono w nim tak arcyważnej dla sprawy rzeczy, jak
tego, że taki mur nieprzyjaciel mógł podpalić tylko z j e d n e j - zewnętrznej - strony i musiałoby się to
odbyć kosztem straszliwych strat własnych, o czym „krytycy” się nawet nie zająknęli! -
uwaga tłum.
[42] V. ©olc - „Tivanaku, klenot And”, Praga 1986.
[43] W. Kuzmiszczew - „Zołotoje gosudarstwo Inkow”, Moskwa 1984.
[44] M. Jesenský - „Atomový utok na Sacsayhuaman?” w „Véda a technika
mláde¾i” nr 12,1898, s. 53.
[45] Osobiście jestem zdania, że wcale nie musiało to być użycie broni jądrowej, ale np. start rakiety z
napędem jądrowym, której fotonowy odrzut zeszklił piaski Sahary na wielkim obszarze. Gdyby doszło do
tak potężnego wybuchu, jaki postuluje inż. Wiesner, to energia tej eksplozji mogłaby doprowadzić do
powstania nowego rowu tektonicznego w Afryce... - uwaga tłum.
[46] I. Wiesner - ibidem, s. 95
[47] E. von Däniken - „Auf den Spuren der Allmächtigen“, Monachium 1993, s. 130.
[48] Wiele rzeczy wskazuje na to, że piramidy egipskie mogły być nie tyle schronami przeciw
atomowymi, ile bunkrami startowymi na antycznych kosmodromach... Ich kształt i okładziny mogły
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
chronić ludzi przed emisją fotonów z silników fotonowych statków kosmicznych, które startowały z
odległego o 800 km kosmodromu na Saharze. NB, polski pisarz Jerzy Edigey w jednej ze swych powieści
sensacyjno-historycznych postawił hipotezę, że egipscy kapłani używali do mumifikacji i ochrony grobów
faraonów oraz jego otoczenia rud uranowych, które sprowadzali z... naturalnego reaktora jądrowego w
Oklo w Gabonie! - uwaga tłum.
[49] To stwierdzenie jest dowodem na to, że starożytni autorzy przekazów doskonale wiedzieli, że na
początku i końcu Wszechświat zapada się w gigantyczny kolaps fotonowo-neutronowy. A właśnie w czasie
wybuchów atomowych wydziela się najwięcej fotonów i neutronów, które są środkiem rażenia siły żywej
nieprzyjaciela - uwaga tłum.
[50] Dziś już wiadomo, że zgony te były powodowane przez zainfekowanie ludzkiego organizmu sporami
grzyba Aspergillus niger, który w sprzyjających warunkach pokrywał ściany komór grobowych faraonów i
urzędników egipskich. NB, spory grzyba pokrewnego gatunku A. aureus znaleziono w grobach
królewskich na Wawelu - zob. Zb. Święch - „Groby, mikroby, uczeni”, Kraków 1993 -
przyp. tłum.
[51] Zob. A. Mostowicz - „My z Kosmosu”, Warszawa 1978.
[52] G. J. Cezar - „Belli Gallico”, 7,22.
[53] Zob. M. S. Roumilhac - „La sidérurgie celtique en Languedoc fouilles du Roc de La
Balme”, Paryż 1969.
[54] Zob. K. Schwarz, H. Tillmann i W. Treibs - „Zur spätlantenezeitlichen Frankenalb die
Kelheim“ w „JBD“ nr 6/7,1965/1966, ss. 36-66.
[55] Godzi się tutaj wspomnieć także o polskich kopalniach krzemienia pasiastego, rud żelaza i rud
uranu - sic!!! - pochodzące z lat 4.200-1.700 p. Chr., a zatem z Neolitu, w rejonach miejscowości Rudki,
Stara i Nowa Słupia oraz Krzemionek Opatowskich w Górach Świętokrzyskich - przyp. tłum.
[56] Alchemicy przyporządkowywali metale określonym planetom, i tak : złoto należało do Słońca,
srebro do Księżyca, rtęć do Merkurego, miedź do Wenus, żelazo do Marsa, antymon do Jowisza i ołów do
Saturna.
[57] Promieniotwórczą jest każda ruda zawierająca uran, tor i inne pierwiastki ziem rzadkich (Rare
Earths Elements = REE) zaś najczęściej spotykanymi i eksploatowanymi rudami są: Uraninit (Smoleniec,
smółka uranowa) - mieszanina UO2, UO3, U3O8 wraz z innymi REExOx; Zippeit - U2SO10 • 3-
6H2O; Torbenit - Cu(UO2PO4)2 • 8-12H2O; Autunit - Ca(UO2PO4)2 • 8-12H2O; Uranociryt -
Ba(UO2PO4)2 • H2O; Schöckingeryt - NaCa3(UO2F,SO4[CO3]3) • 10H2O; Karnotyt -
(K,Na,Ca,Pb)2(UO2)V2O8 • 3H2O; Soddyit - (UO2)15(OH)20Si6O17 • 8H2O; Curit - 3PbO
• 8UO2 • 4H2O; Kuproskłodowskit - CuH2(UO2SiO4) • 5H2O; Chalkolit - (Cu,Ca)(UO2PO4)
• 8H2O; Betafit - (Ca,U,Th)(REE,Ti)3O9 • nH2O; Toryt - Gd,Th(SiO4); Pirychlor -
(Ca,Na,Ti,REE)2Nb2O6(F,OH,O); Euksenit - (Pb,Ca,REE)(REE,Ti)2(O,OH)6; Monacyt - (REE)PO4; Allanit -
(REE,Na,Ca)(REE,Al,Be,Mg,Mn3)(OH[SiO4]3); Bastnezyt - (REE)CO3 • F; Ceryt - Ce2Si2O7 •
H2O; Agardyt - (REE,Ca,H)Cu6OH6AsO4 • 3H2O oraz Xenotym (Ksenotym) - (U,Th,REE)PO4.
Wszystkie te rudy są radioaktywne i można ich obecność wykryć przy pomocy licznika G-M. Większość z
nich fluoryzuje pod wpływem promieniowania UV, co stanowi drugą ważną cechę rozpoznawczą tych
minerałów - uwaga tłum.
[58] Zob. M. Jesenský - „Ruda uranu w celtyckim grobie?” w „Nieznany
Świat” nr 4,1997, ss. 8-11 - przekład R. K. Leśniakiewicz.
[59] Słowacki i czeski odpowiednik naszego PEWEX’u - przyp. tłum.
[60] Koszyce są zbudowane na średniowiecznych katakumbach stanowiących drugie, tyle że podziemne
miasto. Katakumby owe zajmują powierzchnię równą powierzchni historycznej dzielnicy Koszyc. Odkryto
w nich w latach 30. tzw. „Złoty Skarb Koszyc” - wspaniałą kolekcję złotych monet z XVI i
XVII wieku - przyp. tłum.
[61] Słowacki odpowiednik Straży Miejskiej w polskich miastach - przyp. tłum.
[62] Biorąc pod uwagę fakt, że Słowacja była do roku 2000 jedynym krajem, który podpisał z WNP
umowę o współpracy wojskowej, najsłuszniejszym byłoby domniemanie, że zabranie tego artefaktu
zostało zaaranżowane przez rosyjskie służby specjalne, co wyjaśniałoby wiele niejasności związanych z
tym incydentem. Takich spraw było o wiele więcej, m.in. także i w Polsce - uwaga tłum.
[63] Ryba jest starochrześcijańskim symbolem chrztu świętego, używanym już od panowania cezara
Tertulliana (160-230). Jezus - wedle podania biblijnego - wybrał swych uczniów spośród rybaków i
dlatego pierwsi chrześcijanie używali tego znaku jako piktogramu wyrażającego imię Jezusa Chrystusa - z
greki ryba - ICHTYS - wykłada się jako: Iesus CHristos Theon Üos Soter = Jezus Chrystus Syn Boży
Zbawiciel - co pokazał m.in. Henryk Sienkiewicz w powieści „Quo Vadis” - przyp. tłum.
[64] Robert K. Leśniakiewicz sądzi, że skrzynka ta mogła być pokryta napisami w języku enocheńskim
lub w języku z tzw. „Manuskryptu Voynicha”, które do dziś dnia stanowią zagadkę dla
kryptologów - przyp. tłum.
[65] ©tatná Bespeènost’ - komunistyczna policja polityczna będąca czechosłowackim
odpowiednikiem sowieckiego KGB.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[66] Robert K. Leśniakiewicz spotkał się w listopadzie 2000 roku z dziennikarzami z „KV” i
„Korzo”, którzy zapewniali go, że informacja na temat tajemniczej skrzynki była kaczką
dziennikarską sprokurowaną w celu zwiększenia nakładu tych dzienników. W porządku - w takim razie
dlaczego - zapytuje on - władze miasta zamurowały wejście do jednej z piwnic pod ulicą Hlavną? - co
osobiście stwierdził, kiedy we wrześniu 1996 roku zwiedzał podziemia Koszyc wraz z autorem tej
książki... - uwaga tłum.
[67] Jak tego dowiedli badacze francuscy i brytyjscy, Arka Przymierza znajduje się dzisiaj w jednej z
koptyjskich świątyń w etiopskim Aksum (Axum), dokąd wywieźli ją w XI wieku Templariusze! - przyp.
tłum.
[68] Robert K. Leśniakiewicz - list do autora z dnia 2 czerwca 1998 roku.
[69] Polski astronom Roman Rzepka z Giżycka twierdzi, że meteoryt ten znaleziono i okazało się w
trakcie badań, że nie pochodzi on z Układu Słonecznego, co jest herezją z punktu widzenia klasycznej
astronomii, dlatego odkrycie to utajniono, jak wiele innych... - przyp. tłum.
[70] Dlatego też dyktator Iraku Husajn Saddam w 1991 roku postawił na projekt pod kryptonimem Mały
Babilon i Wielki Babilon, które de facto były powtórką hitlerowskiego programu V-3 Tausendfüßler. Były
to ogromne działa o kalibrze 500 i 1.000 mm i o zasięgach 800-1.200 km. Pociski wystrzelone pod
odpowiednim kątem mogły strącić satelitę lecącego na LEO i razić cele na terenie całego Izraela, który był
celem numer jeden w tej wojnie - przyp. tłum.
[71] W czasie Wojny w Zatoce Amerykanie stracili ponoć 5 satelitów, z czego 4 były satelitami
szpiegowskimi a 1 telekomunikacyjny - przyp. tłum.
[72] Zob. R. K. Leśniakiewicz - „Czarna Zaraza spada z nieba?...” w „Wizje
Peryferyjne” nr 4,1996, ss. 15-19.
[73] Radość ta jest spowodowana głównie faktem, że na pokładzie satelity znajdował się generator
energii elektrycznej napędzany wysoce toksycznym i radioaktywnym izotopem 239Pu+IV - przyp. tłum.
[74] Extreme UltraViolet Explorer.
[75] Ten spektakularny spadek obserwował m.in. polski żeglarz-samotnik Andrzej Urbański na Oceanie
Indyjskim w czasie swego rejsu dookoła świata - przyp. tłum.
[76] Zob. Al. Mora - „Atomowa wojna bogów” w „Kamena”, Lublin 1979.
[77] Podobne zjawisko Robert Leśniakiewicz zaobserwował wieczorem, dnia 4 lutego 1998 roku, o
godzinie 18:04 GMT, kiedy to na tle konstelacji Smoka zauważył silny biało-niebieski błysk o jasności co
najmniej -2m,00 - a zatem jaśniejszy od doskonale widocznego Syriusza. Obserwacja ta miała miejsce w
Jordanowie. Być może był to wybuch pozaatmosferyczny, a nie jonosferyczny, jak sugeruje to Autor - co
objawiłoby się przede wszystkim zaobserwowaniem efektu PM, odczuwalnego na znacznym obszarze
Ziemi - przyp. tłum.
[78] Zob. R. K. Leśniakiewicz - ibidem, s. 16.
[79] Znany krakowski ezoteryk i publicysta Michał Kaszowski dzięki swym kontaktom na Ukrainie podał
frapującą wiadomość, a mianowicie - w 1986 roku stwierdzono obecność izotopów 241Am, 242Am,
241Pu i 247Cm w glebie p r z e d katastrofą w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej, w dniu 26 kwietnia
1986 roku. Ich T1/2 zawiera się w granicach 50 lat, a zatem mogły one pochodzić z tego pozaziemskiego
źródła - przyp. tłum.
[80] Klimat ten oddaje doskonale praca ks. S. Kracika - „Pokonać czarną śmierć”, Kraków
1992 - przyp. tłum.
[81] Zob. M. Jesenský - „Èerna smrt’ - nove pohl’ady na morove epidémie v
stredoveku” - referat na spotkanie Klubu Historii Medycyny w dniu 23 kwietnia 1997 roku,
Archiwum KDM a KDVL przy Východnoslovenskim Múzeum.
[82] W roku 1998 media podały frapującą wiadomość na temat jasnej komety Hayakutake, która
przeszła przez Układ Słonecznyw latach 1995/96, a mianowicie - analiza spektralna gazów głowy i
warkocza wykazywała zupełnie inny stosunek gazów HCN do R-CN i ponad 1.000-krotnie większą ilość
węglowodorów, co pozwala na wysunięcie przypuszczenia, że kometa ta pochodzi s p o z a Układu
Słonecznego! - uwaga tłum.
[83] Słowa te Autor napisał zanim wybuchła w Europie panika związana z epidemią/epizootią BSE/nCJD -
powodowanej przez priony gąbczastego zwyrodnienia mózgu - przyp. tłum.
[84] Takim stricte „bojowym” i „inteligentnym” wirusem może być wirus
gorączki krwotocznej Ebola, który w ciągu kilku dni atakuje, infekuje i uśmierca organizmy ludzkie i
zwierzęce, a jego letalność wynosi ponad 90%, natomiast zaraźliwość mieści się na IV poziomie.
Aktualnie znamy 6 szczepów tego wirusa: Marburg, Zair, Sudan, Mindanao, Reston i Kenia - przyp. tłum.
[85] Pewne światło na ten problem rzuca Andrzej Trepka i Krzysztof Boruń, którzy w powieści
„Kosmiczni bracia” (Warszawa 1956, 1987) ukazują inwazję na Ziemię istot krzemowych -
Silihomidów, które posługują się inteligentną bronią mikrobiologiczną w walce z Ziemianami - przyp.
tłum.
[86] Richard Preston w swej książce pt. „Strefa skażenia” twierdzi, że największą
wylęgarnią wirusów są głębiny tropikalnych lasów deszczowych Afryki, Azji i Ameryki Południowej, co
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
jednak nie wyjaśnia ich nieprawdopodobnej witalności, zaraźliwości i letalności - przyp. tłum.
[87] W roku 2001 mikrobiolodzy podnieśli alarm w związku ze zniszczeniem w górnych warstwach
atmosfery Ziemi stacji kosmicznej Mir, na której rozwinęły się grzyby zmutowane pod wpływem braku
grawitacji i promieniowania kosmicznego, a które mogłyby się okazać szkodliwe dla istot żywych na
naszej planecie - przyp. tłum.
[88] Podobne przypadki odnotowywano także i w Polsce, gdzie np. w Cieszynie w 1625 roku Czarny Mór
poprzedziła mgła - przyp. tłum.
[89] Kronikarz Adam z Veleslavina.
[90] Henning, 1904.
[91] A. Strand, 1790.
[92] R. K. Leśniakiewicz - ibidem s. 19.
[93] United Kingdom Coast Guard - Straż Przybrzeżna Zjednoczonego Królestwa.
[94] I faktycznie, Anthony Dodd przerwał z nieznanych powodów korespondencję z Robertem
Leśniakiewiczem na początku 1998 roku i już się nie odezwał - przyp. tłum.
[95] List A. Dodda do R. K. Leśniakiewicza z dnia 4 lutego 1997 roku.
[96] Najlepszym przykładem ilustrującym powyższe jest wydarzenie z 1985 roku, kiedy to Amerykanie
bez żenady pokazali w telewizji nieudany start rakiety z głowicą jądrową najnowszej generacji, która po
starcie spod wody eksplodowała w powietrzu. Na Zachodzie nikt się tym nie przejął, poza ugrupowaniami
lewicowymi i prosowieckimi. U nas propaganda podniosła histeryczny wrzask... - uwaga tłum.
[97] Referat ten został włączony jako appendyks do opracowania Roberta Leśniakiewicza pt.
„Projekt Tatry”, Kraków 2002.
[98] Zob. opracowanie „Bolid Syberyjski” pod redakcją R. K. Leśniakiewicza, Jordanów
2001, (skrypt) przyp.tłum.
[99] Zob. „Acta Cosmonautica” nr 3(615),1976.
[100] Raczej średniej mocy, jako że najsilniejszy zdetonowany przez ludzi ładunek termojądrowy (tzw.
Superbomba) na poligonie Cziornaja Guba (Nowa Ziemia) miał moc 58...68 Mt TNT - przyp. tłum.
[101] Zob. J. Baxter i T. Atkins - „The Fire Came By”, Londyn 1976.
[102] Zob. I. Ridpath - “The Great Siberian Fireball: The Unexplained”, Londyn 1983, ss.
1030-1033 i 1058-1060.
[103] Kolejnym zsyntetyzowanym z wykorzystaniem energii jądrowej minerałem jest Czarnobylit, który
stanowi mieszaninę paliwa jądrowego, piasku, żwiru oraz związków kadmu i berylu - przyp. tłum.
[104] Cygarokształtny Nieznany Obiekt Latający - przyp. tłum.
[105] A. Grobicki - „Nie tylko Trójkąt Bermudzki”, Gdańsk 1980.
[106] Platon - „Timajos”, Warszawa 1960.
[107] Zob. Rdz. 19,16 i dalsze.
[108] Zob. Brinsley le Poer-Trench - “Men Among Mankind”, Londyn - Nowy Jork 1978.
[109] Według ppłk dr Kolomana von Keviczky’ego - byłego oficera sztabowego Armii Węgierskiej i
USAF - system SDI miał służyć także do odparcia ewentualnego ataku Obcych oraz obrony przed wielkimi
asteroidami w ramach PROJECT ICARUS i PROJECT ORION - przyp. tłum.
[110] Według Roberta K. Leśniakiewicza hipoteza ta dowolnie tłumaczy także to, skąd Celtowie brali
materiał na radioartefakty. Mogli oni używać do tego celu spadłe niewybuchy głowic jądrowych i
termojądrowych Atlantydów.
[111] Multiple Independently targetet Re-entry Vehicles, Multiple Re-entry Vehicles - wielogłowicowy
pocisk rakietowy z indywidualnie naprowadzanymi głowicami bojowymi, wielogłowicowy pocisk rakietowy -
przyp. tłum.
[112] Zgodnie z danymi przekazanymi przez prof. E. Jordaniszwiliego, tunguska eksplozja spowodowała
aż trzy wywały drzew: Sziszkowskij Wywał, Kulikowskij Wywał i Woronowa Wywał z Woronowa Woronką
(woronka po rosyjsku znaczy tyle, co lej, mały krater), co pozawala na wysunięcie hipotezy o Tunguskim
MIRV sprzed 12.000 lat. Jest to kolejna hipoteza na temat natury Meteorytu Tunguskiego, opracowana
przez R. K. Leśniakiewicza w 1996 roku - uwaga tłum.
[113] Zob. także: J. Kolbuszewski - „Skarby króla Gregoriusa”, Katowice 1972 i G. Hain -
„Zipserische Chronik, Herausgegeben in Lettschau”, 1910-1913. Ciekawym jest to, że
oryginał tej kroniki został w czasie wojny wywieziony do Pragi Czeskiej i tam spalił się w czasie
amerykańskiego nalotu. Istnieje do dziś jej fotokopia w j. niemieckim i węgierskim. Kronika ta służyła
niemieckim uczonym jako źródło informacji o słowackich jaskiniach i innych osobliwościach Słowacji. Kto
wie, czy nie poszukiwali oni we wskazanym rejonie resztek tej głowicy w czasie wojny w ramach projektu
badawczego Vril.
[114] Zob. L. Znicz-Sawicki - „Goście z Kosmosu: Katastrofa tunguska”, Gdańsk 1982
oraz I. Wiesner - „Pøedpekli ráje”, Ústi nad Labem 1996.
[115] Jak doniósł niedawno A. W. Archipow, w dniu 15 maja 1994 roku, o godzinie 17:45 GMT w okolicy
Charkowa (Ukraina) spadł meteoryt żelazny, którego skład był wielce nietypowym i wskazuje na to, że
mógłby to być karkas jakiegoś satelity bojowego Atlantydów (zob. „Czas UFO” nr 2,1997;
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
s. 29). Także pod koniec 1982 roku - jakl donosi A. A. Anfałow - w okolicach przylądka Fiolent (Krym),
spadł do wody niezwykły „samolot” przypominający nieco miniaturę Tu-144 lub Concorde.
Ów NOL był potem usilnie posdzukiwany przez okręty Floty Czarnomorskiej ZSRR, ale bezskutecznie.
Istnieje domniemanie, że był to doświadczalny samolot radziecki stanowiący odpowiedznik
amerykańskiegi F-111-A, ale jak dotąd nic nie potwierdza tego przypuszczenia. (Zob. także B. Rzepecki -
„UFO nad Krymem” w „Czas UFO” nr 3,1997; s. 22.) - przyp tłum.
[116] Informacja podana przez SIPRI za rok 1994 dla telewizji BBC. W Polsce podano ją w TVP-1 w dniu
10 stycznia 1998 roku.
[117] Jest to prawdą, ale nie do końca, jako że Meteoryt Tunguski wykonywa w czasie swego lotu skrętu
o 10-30o, podobnie jak Wielki Bolid Polski z dnia 20 sierpnia 1979 roku. Obydwa te
„bolidy” mogły być jakimś rodzajem pocisków manewrujących,
„inteligentnych” broni, jak pociski
Cruise albo Tomahawk - przyp. tłum.
[118] Czyżby to były urządzenia „bell-jar”? - przyp. tłum.
[119] Dzisiaj ®ïár nad Sázavou w Republice Czeskiej.
[120] W. Hess - „Himmels und Naturerscheinungen in Einglattdrucken des 15. bis 18.
Jahrhunderts“, Lipsk 1911.
[121] J. Fiebag - „Die Anderen”, Herbig 1993.
[122] J. Fiebag - ibidem, s. 83.
[123] Jest to alotropowa odmiana fosforu, która zapala się przy dostępie tlenu atmosferycznego już w
temperaturze pokojowej, czyli +20oC - przyp. tłum.
[124] Zob. także J. Svoboda - „Peklo v nebe?” w „Magazin 2000” nr
8,1996; s. 30.
[125] Zob. J. Svoboda - „Pozorováni obøich kouli” w „Magazin 2000” nr
12,1996; s. 30.
[126] Zob. J. Svoboda - „Pøipad zrùd a podivných ja¹trek” w „Magazin
2000” nr 6,1996; s. 30.
[127] Wg. B. Paprocký z Hoholi - „Zrcadlo Èech a Moravy, dil II Diadochos id est succesio,
èiastka tretia”, Praga 1941.
[128] J. Beckovský - „Poselkn starých pøibìhùv èeských” Praga 1880.
[129] P. Missowitz - „Chronica civitatis Launensis in Boemia autore Missowicz
servoconsulari”, manuskrypt z archiwum miejskiego w Lounech.
[130] W. Bøezán - „Wácslawa Bøezány ®ivot Wiláma z Rosenberka” Praga 1847.
[131] J. Barto¹ka - „Kronika”, Uherský Brod.
[132] V. Kn¾ovský - „Pamti slanské”, Slané, VI,1898.
[133] M. Daèický - „Pamti Mikulá¹e Daèického z Heslova”, Praga 1880.
[134] P. Skala ze Zhorì - „Historie Èeská od r. 1620 do r. 1623”, Praga 1865.
[135] Wg „M. Jiøicho Kezelia Byd¾ovského Kronika Mladoboleslavská”, Mladá Boleslav,
1935.
[136] B. Prokop - „Pamti volynské”, t. XIII, 1885-1886.
[137] A. Nachleba - „Úryvky z rakovnických letopisù”, 1936.
[138] „Protokol na v¹elijaké památky, které¾ se pøi mst Bystøici staly od leta MDCXVIII za
primátora Ignaciusa Zourka” - rękopis.
[139] J. Renner - „Nejstar¹i kronika královskìho mìsta Rakovnika 1425-1800”, Rakovnik.
[140] A. Chotvský - „Památky ®amberské”, Wiedeń 1889.
[141] Pamiętniki J. V. P. ówczesnego wikarego i proboszcza w Libeznicy - rękopis.
[142] Tu i dalej: Walter M. Miller, jr. - „Kantyk dla Leibowitza“, w tłum. Adama
Szymanowskiego, Poznań 1998, ss. 200-203.
[143] J. Bergier i L. Pauwels - „Le matin dec Magiciens“, Paryż 1960.
[144] W. M. Miller jr. - op. cit. ss. 72-73.
[145] Po zakończeniu okresu détente lat 70. XX stulecia, w latach 80. wielu pisarzy tworzyło swe
alternatywne wizje świata po III Wojnie Światowej - F. Pohl, R. Bradbury, F. Brown, Ph. K. Dick czy nasz
Marek Baraniecki - w noweli pt. „Głowa Kassandry” - w których ludzie mozolnie
odbudowywali cywilizację ze zgliszcz starego świata - przyp. tłum.
[146] Albertus Magnus był w swym czasie największym filozofem, przyrodoznawcą i polihistorem, na co
wskazuje jego tytuł doctorus universalis. Poza teologicznymi i filozoficznymi traktatami napisał on szereg
prac w zakresie: botaniki, mineralogii, mechaniki, fizyki i alchemii.
[147] W. M. Miller jr. - op. cit. s. 75.
[148] W. M. Miller jr. - ibidem ss. 23-24.
[149] W. M. Miller jr. - ibidem, s. 25.
[150] W. M. Miller jr. - ibidem, ss. 32-33.
[151] Dobitnie potwierdziły to wydarzenia z dnia 11 września 2001 roku i następstwa tychże wydarzeń w
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
postaci wojny afgańskiej i możliwych innych lokalnych konfliktów na tle terrorystycznym - przyp. tłum.
[152] W istniejących realiach politycznych przestał nam grozić globalny konflikt antydemokratyczny
Wschód kontra wolny Zachód, ale realnie zagraża nam konflikt biedne Południe kontra bogata Północ,
czego dowodzi wojna afgańska - uwaga tłum.
[153] E. von Däniken - „Prophet der Vergangenheit“, Monachium 1992.
[154] E. von Däniken - „Erinnerungen an die Zukunft“, Düsseldorf - Wiedeń 1968.
[155] Zob. S. Russel - „Winter Without End?” w “Development Forum” nr
1,1984, ss. 1-10.
[156] W roku 1991 media przyniosły informację o tym, że takie „martwe” odwetowe
systemy istnieją zarówno w USA - znany pod kryptonimem Dead Line (Martwa Linia), a także w ZSRR -
ΜQ@B20O C:0 (Martwa Ręka), co najlepiej ilustruje obłęd wyścigu zbrojeń pomiędzy
Supermocarstwami - przyp. tłum.
[157] P. Rousseau - „Dìjiny budoucnosti”, Praga 1967, ss. 58-59.
[158] Sytuację taką opisał N. Shute w swej powieści pt. „Ostatni brzeg”, Warszawa 1967 -
przyp. tłum.
[159] W układzie SI stosuje się obecnie jednostkę sievert (Sv), przy czym 1 Sv = 100 REM, a zatem
dawki pochłonięte promieniowania gamma wynosiłyby odpowiednio 2,5 i 1,0 Sv, co wystarczyłoby do
wywołania u ofiar wojny nuklearnej choroby popromiennej. Ofiary katastrofy w Czarnobylskiej EJ
pochłonęły dawki w granicach 6-15 Sv. Niektóre z nich przeżyły dawkę 7,8 Sv, ale pozostały kalekami do
końca życia - przyp. tłum.
[160] Tak silne pożary związałyby ogromna ilość tlenu z atmosfery Ziemi, dzięki czemu jego ilość
spadłaby z 21% do 18, a nawet 15%! Spowodowałoby to śmierć wszystkich zwierząt wyższych, które do
życia potrzebują dużej ilości tlenu. Robert Leśniakiewicz przypuszcza, że pożary i ubytek tlenu z
atmosfery Ziemi spowodowany impaktem asteroidu na granicy Kreda/Trzeciorzęd był bezpośrednią
przyczyną wyginięcia wielkich dinozaurów. Przeżyły tylko te, które mogły przebywać przez czas dłuższy w
stanie anabiozy oraz te, których przemiana materii wymagała mniej tlenu do podtrzymania procesów
życiowych: żółwie, krokodyle, węże i leinazaury wtedy zamieszkujące okolice Bieguna Południowego -
uwaga tłum.
[161] R. Wilson - „Matka pro svìt“ w „Jiné svty”, Zima 1993.
[162] I. Janczarska i T. Gregorczyk w swym artykule pt. „Ojcowskie tajemnice” opisują
siłownię atomową, która najprawdopodobniej została tam zbudowana i użytkowano ją kilka czy nawet
kilkadziesiąt tysięcy lat temu na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego - uwaga tłum.
[163] Według poglądów Roberta Leśniakiewicza, takim śladem narodów z przeciwatomowych schronów
jest podziemne państwo Agharti, które powstało 60.000 lat temu - uwaga tłum.
[164] E. von Däniken - ibidem.
[165] Satelity takie mogły być wychwycone w przestrzeni kosmicznej przez radzieckie/rosyjskie i
amerykańskie misje kosmiczne. Ogródkami wspomina o tym radziecki pisarz G. Giulia w powieści sf pt.
„Gianeja”, w której takie pozornie martwe satelity, pochodzące wszakże od obcej i wrogiej
nam cywilizacji, zagroziły Ziemianom, ale zostały zlokalizowane i zniszczone - uwaga tłum.
[166] Mechanizm przechodzenia relikwii z rąk do rąk został wspaniale opisany w powieści H.
Sienkiewicza - „Krzyżacy” i filmie Al. Forda o tym samym tytule, gdzie to np. Krzyżacy
przekazują księżnej Annie-Danucie świętą relikwię, zaś główny bohater Zbyszko z Bogdańca napotyka na
swej drodze blagiera, szpiega i handlarza relikwiami w jednej osobie - Sanderusa - uwaga tłum.
[167] Zob. M. Jesenský - „Ètyøi hodiny do støedovku”, Ústi nad Labem 1997, ss. 140 i
dalsze.
[168] Wiktoria Leśniakiewicz w czasie pobytu w południowej Hiszpanii, Portugalii i Ceucie znajdywała na
tamtejszych plażach dziwne kamyki czerwonej, białej i czarnej barwy oraz zielonkawe - jakby
mołdawitowe (vltavitowe) szkliwo, które to kamienie mogłyby być śladem po budowlach Atlantydy, które -
jak mówią legendy - były budowane właśnie z białych, czerwonych i czarnych kamieni - przyp. tłum.
[169] W. Jeschke - „Der letzte Tag der Schöpfung“, Monachium 1981.
[170] Zgodnie z „Żywotami Świętych Pańskich” (Mikołów-Warszawa 1910), św. Wit został
jeszcze napojony roztopionym ołowiem i ścięty. Jego ciało, a także ciała jego dwojga opiekunów zostały
wykradzione przez św. Florencję i pogrzebane. Św. Wit należy do 14 Świętych Przyczyńców - uwaga tłum.
[171] W. Jeschke - ibidem, s. 15.
[172] W. Jeschke - ibidem, s. 16.
[173] W. Jeschke - ibidem, s. 17.
[174] Jeżeli idzie o metodę pomiaru czasu przy pomocy węgla-14, to nie sprawdza się ona w
przypadkach takich artefaktów, jak np. Całun Turyński czy Arka Noego, co może być dowodem na
prawdziwość hipotezy o atomowych wojnach bogów, które wzbogaciły materię tych artefaktów w
radioaktywny węgiel i przez co znacznie je „odmłodziły” - uwaga tłum.
[175] W. Jeschke - ibidem, s. 19.
[176] W. Jeschke - ibidem, s. 19.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[177] Tj. 655,2 kg.
[178] P. Barbet - „L’Empere du Baphomet”, Paryż 1972.
[179] Zob. L. Charpentier - „Les mystéres templiers”, Paryż 1967.
[180] Jak dowodzi tego Ian Wilson w swych pracach na temat Całunu Turyńskiego i tzw. Oblicz św.
Weroniki, Templariusze mogli czcić Całun Turyński złożony tak, by widoczna była tylko głowa Jezusa
Chrystusa - i nazywano to wtedy Mandylionem. W komturiach zatem najprawdopodobniej czczono repliki
Całunu-Mandylionu. Fakt prowadzenia rozmów z Bogiem jest znany z legendy o Szamballi-Agharcie,
gdzie Wielki Nieznany porozumiewa się z Bogiem poprzez Marzy - Księcia Śmierci, który sam jest
podobny do szkieletu z lśniącą czaszką... - uwaga tłum.
[181] Niektóre źródła podają, że Bajbars użył w tym celu Asasynów - fanatycznych morderców Starca z
Gór, których bano się bardziej, niż wszystkich wojsk Krzyżowców razem wziętych! - przyp. tłum.
[182] Dzisiaj Ískanderun w Turcji - przyp. tłum.
[183] Dzisiaj Antakya w Turcji - przyp. tłum.
[184] Dzisiaj ªanliurfa w Turcji - przyp. tłum.
[185] Chin - przyp. tłum.
[186] Z łac. „pomnażanie” - proces alchemiczny polegający na przemianie zwyczajnej
materii w złoto przy pomocy kamienia filozoficznego i powiększenie jego ilości nawet do 10.000 razy! -
przyp. tłum.
[187] Właśc. Dżabir ibn-Aftach (?-1145) znany arabski lekarz, matematyk i astronom - przyp. tłum.
[188] Nawiasem mówiąc, to jego traktaty astronomiczne czytał i studiował także Mikołaj Kopernik -
przyp. tłum.
[189] Tak naprawdę, to Mongołom kark skręcili rycerze polscy w bitwie pod Legnicą, w dn. 9 kwietnia
1241 roku. Mimo tego, że bitwa była przegrana i Henryk Pobożny oddał swe życie, Tatarzy nie byli
wstanie kontynuować kampanii przeciwko Europie i dlatego bitwę tą uważa się za jedną z 12
decydujących o losach Europy bitew historii. Jej ważność można tylko porównać z ważnością Bitwy
Warszawskiej z sierpnia 1920 roku! - przyp. tłum.
[190] Zob. A. Bridge - „The Crusades”, Londyn 1985.
[191] Według dzisiejszych standartów jest to korpus armijny - przyp. tłum.
[192] P. Barbet - op. cit. s. 139.
[193] J. Keel - „Operation Troyan Horse”, Londyn 1973.
[194] Zob. V. Patrovský - „UFO - neuveøitelni pøipady” w “Archeoastronautické
se¹ity 1991”, vol. I, nr 1,1991, s. 31.
[195] Zob. także L. Znicz-Sawicki - „Goście z Kosmosu - NOL”, t. 1, s. 107.
[196] H. W. Sachmann - „Himmelskräfte - Karl der Grosse, das Lichtphänomenon an der
Sigiburg im Jahre 776 n. Chr. und der Heilige Reinhold, Schutzpatron der Stadt Dortmund, aus prä-
astronautischer Sicht“, Essen 1993.
[197] Zob. J. Fiebag - „Die Anderen”, Monachium 1993.
[198] K. Rübel - „Gesichte der Hochensiburg”, Essen 1901.
[199] Zob. J. Fiebag - ibidem., ss. 88-89.
[200] M. Jesenský - „Ètiøy hodiny do støedovku”, Ústi nad Labem 1997, ss. 168-169.
[201] M. de Villars - „Le comte de Grabais”, Paryż 1670.
[202] Zob. J. Fiebag - ibidem, s. 103.
[203] Zob. także L. Znicz-Sawicki - „Goście z Kosmosu - NOL”, t.1, ss. 110-120 - przyp.
tłum.
[204] Zob. M. Strohmeier w E. von Däniken - „Fremde aus dem All“, Monachium 1995, ss.
41 i dalsze.
[205] G. Schambach - „Volkssagen - Alt-Einbeck und Südniedersachsen, 1854-1855“.
[206] Podobne fenomeny mają miejsce także w miejscach kontaktów z „duchami” w
Tatrach i Karkonoszach, o czym pisze m.in. Robert K. Leśniakiewicz w „Projekt Tatry”,
Kraków 2002.
[207] Echa tych legend są zawarte także w bajkach naszego Śląska, gdzie z kolei egzystują utopce,
nocznice i strzygi oraz zmory nocne, mające wygląd identyczny z szarymi karzełkami z niemieckich
legend.
[208] G. Schambach - ibidem. M. Strohmeier - ibidem, s. 42.
[209] Tu i dalej: A. Gieysztor - „Mitologia Słowian”, Warszawa 1986.
[210] Zob. K. Ondrejka - „Rozpravánie spod Salatina”, Bratysława 1972, s. 129.
[211] Zob. „Etnografický atlas Slovenska”, Bratysława 1990, s. 84.
[212] J. Svoboda - „Únosy UFO ve Støedovìku” w „Magazin 2000” nr
10,1996, s. 30.
[213] M. Daèický - „Pamìti Mikulá¹e Daèického z Heslova”, Praga 1880, nr 5, zeszyt III.
[214] J. Svoboda - op. cit. S. 30.
[215] Zob. J. Spengler i H. Institoris - “Der Hexenhammer”, wyd. III, Berlin 1922/23.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[216] R. H. Forster i H. Thiele - „Das Leben in der Gotik“, Monachium-Wiedeń-Bazylea
1969, s. 308.
[217] J. Fiebag - op. cit. ss. 69-70.
[218] J. Fiebag - ibidem.
[219] Oblicza się, że w czasie swej haniebnej działalności św. Inkwizycja winna jest śmierci ponad 10
mln Europejczyków! - przyp. tłum.
[220] Także i w Polsce coraz więcej ufologów zaczyna podzielać ten pogląd i tak np. Bronisław Rzepecki
twierdzi wprost, że Obcy są nam otwarcie wrodzy, zaś Robert K. Leśniakiewicz głosi pogląd o Ich skrajnej
obojętności wobec Hominis sapientis - przyp. tłum.
[221] P. Anderson - „The High Crusade”, Nowy Jork 1960, ss. 10-12.
[222] P. Anderson - ibidem, s. 19.
[223] Robert Leśniakiewicz ostatnio nieco zmienił zdanie twierdząc, że niektóre ufokatastrofy de facto
mogły być katastrofami latających dysków V-7 wypróbowywanych przez Amerykanów na poligonach
południowych stanów USA. Być może katastrofa szpicbergeńska także była rozbiciem się latającego
spodka należącego do USAF lub... Armii Radzieckiej! - uwaga tłum.
[224] Zob. R. K. Leśniakiewicz - „Referat na IV Środkowoeuropejski Kongres Ufologiczny”
w Koszycach, z dnia 24 listopada 1995 roku; P. Morrison - - artykuł dla Bull. Phil. Society Waszyngton DC
16,58,1962 oraz studium D. Lunana w „Spaceflight” 1973, ss. 122-131.
[225] Powyższe potwierdzają badania i obserwacje prof. Jacquesa Vallée’a oraz ufologów polskich
i słowackich, którzy odkryli związek pomiędzy obserwacjami NOL-i a pokładami rud uranowych - uwaga
tłum.
[226] Zob. także: M. Jesenský i R. K. Leśniakiewicz - „WUNDERLAND: Pozaziemskie technologie
w Trzeciej Rzeszy”, Warszawa 2001; R. K. Leśniakiewicz - NOL-e nad elektrownią jądrową”
w „Wizje Peryferyjne” nr 2,1996, s. 21 oraz R. K. Leśniakiewicz - „Projekt
Tatry”, Kraków 2002 - przyp. tłum.
[227] ALF = Alien Life Form - Forma Obcego Życia; EBE = Extra-Terestial Biological Entity - Pozaziemska
Jednostka Biologiczna - przyp. tłum.
[228] Niektórzy polscy ufolodzy, jak np. Michał Zawadzki z Warszawy twierdzą, że można zneutralizować
skutecznie działanie NLW Obcych prostymi środkami - przyp. tłum.
[229] Dawny Kujbyszew - przyp. tłum.
[230] Zob. R. E. Fowler - „Sprawa Andreassonów” i „Sprawa Andreassonów - faza
II”, Białystok 1993.
[231] W książce „Projekt Tatry” R. K. Leśniakiewicz jednak optuje za wykorzystaniem
przez Nich antymaterii w celach kosmicznej żeglugi - uwaga tłum.
[232] J. Pająk - „Noc strzelających płomieni” w „Nieznany Świat” nr
7,1995, s. 4.
[233] Przy założeniu, że ta ostania miała moc 60 kt TNT. Bomba ta miała moc tylko 20 kt, a zatem
współczynnik ten wynosi nie 1.000 ale 3.000 razy - uwaga tłumacza.
[234] Zob. B. Huevelmans - „Na tropie nieznanych zwierząt”, Warszawa 1965.
[235] Być może ptaki te przeżyły wybuch termojądrowy i zmarły wskutek następstw choroby
popromiennej i poparzeń termicznych II i III stopnia, które chciały złagodzić wodą - przyp. tłum.
[236] Kwarc pod wpływem wysokich ciśnień, temperatur i promieniowania zmienia barwę i strukturę, co
pozwala na określenie parametrów wybuchu jądrowego - uwaga tłum.
[237] Zob. J. Pająk - ibidem, s. 5.
[238] Zob. J. White - „Ancient History of the Maori”, t. I i II, Wellington 1887.
[239] Zob. N. Wachtel - „La vision des vaincus”, Paryż 1971.
[240] J. Pająk - „Tapanui Cataclysm - an Explanation for the Mysterious Explosion in Otago, New
Zealand, 1178 a. D.”, Dunedin 1989.
[241] Zob. F. Maziére - „Fantastique Ile de Pasquas”, Paryż 1965.
[242] Zob. także Th. Hayerdahl - „Early Man and the Ocean”, Londyn 1978.
[243] Zob. także Th. Hayerdahl - „Aku-Aku”, Warszawa 1963.
[244] Tak niewielka jednostka czasu mogłaby posłużyć do opracowania mikrograwimetrycznych map
Ziemi służących np. geologom w wykrywaniu bogactw naturalnych naszej planety, albo wojskowym
zwiadowcom do wykrywania wrogich bunkrów i innych konstrukcji podziemnych – przyp. R.K.L.
[245] To właśnie tym zajmuje się i taka wiedzę przekazuje sobie masoneria i inne tajne stowarzyszenia
mistyczne i quasi-religijne – przyp. R.K.L.
[246] Właściwie na pewno. Alchemia narodziła się w jednym z najstarszych państw na Ziemi – w
Egipcie – i stanowi ona cień dawnej wiedzy poprzedniej cywilizacji czy nawet kilku poprzednich
cywilizacji, które tam żyły – przyp. R.K.L.
[247] To jest około 3.20 m – przyp. aut.
[248] Zob. M. Jesenský – „Bogowie atomowych wojen”, (Ústi nad Labem, 1998)
– przekład W. Baranowicz – uwaga R.K.L.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[249] Rtęć nie może być paliwem jądrowym, ale rozpuszczony w niej uran czy inne pierwiastki
wysokoenergetyczne – np. tor czy pluton – mogą być. Ewentualnie tzw. „czerwona
rtęć” RM-20/20, którą najprawdopodobniej dzisiaj stosuje się w mini-bombach termojądrowych o
mocy 1-20 kt TNT może być takim nośnikiem – uwaga R.K.L.
[250] Stan plazmy? – przyp. aut.
[251] W tym kontekście zrozumiałe jest zagrożenie wynikające z tego, że taka broń mogłaby się dostać
w ręce nieodpowiedzialnego tyrana, który od razu zwróciłby ją przeciwko swojemu i innym narodom. Nie
zapominajmy, że Irak, Indie i Pakistan leżą właśnie na terenach antycznych bitew atomowych i można
tam znaleźć niejeden artefakt, który mógłby im pomóc w konstrukcji jakiejś superbroni! – uwaga
R.K.L.
[252] Istnieje możliwość, że ślady tego procederu znajdują się dzisiaj na Antarktydzie, pod pancerzem
lądolodów, gdzie znajdują się słodkowodne jeziora wody, a których pochodzenie jest nieznane. Mogły je
wytopić reakcje jądrowe zachodzące w antycznych głowicach broni A i H – przyp. R.K.L.
[253] Niekoniecznie musiał to być radar – mógł to być np. satelita obserwacyjny lub ich cały
system, jak np. dzisiejszy DSP czy ECHELON – uwaga R.K.L.
[254] Obecnie są to południowo-zachodnie połacie Stanów Zjednoczonych, tzw. „big bad
lands” – przyp. aut.
[255] Lub kontynent Mu (Moo) – uwaga R.K.L.
[256] Polski uczony prof. dr hab. Benon Zbigniew Szałek ze Szczecina udowodnił w swych pracach, że
kiedyś istniało jedno pismo i jeden język, którym posługiwano się na obszarze całego świata –
uwaga R.K.L.
[257] Stwierdzenie dyskusyjne, bowiem Indianie znali koło, tylko je nie stosowali. Zresztą trudno jest
stosować koło i posługiwać się pojazdami kołowymi na błotnistych terenach Jukatanu czy w dżunglach
Amazonasu albo na andyjskich perciach. Jest to kolejny argument „za”, a nie
„przeciw” – uwaga R.K.L.
[258] Pustynia Thar w Radżastanie. Dziś także znajdują się tam poligony atomowe Pakistanu i Indii.
– uwaga R.K.L.
[259] Są to pustynie Nowego Meksyku, Newady i Arizony, na których dzisiaj też znajdują się
amerykańskie poligony atomowe – uwaga R.K.L.
[260] Aborygeni – uwaga R.K.L.
[261] Jezioro Łob Nur – uwaga R.K.L.
[262] Zob. Andrzej Kotowiecki – „Szkliwo nie z tej Ziemi” i „Tektyty
– relikty Gwiezdnych Wojen?” na stronie CBUFOiZA – http://ufo.internauci.pl -
uwaga R.K.L.
[263] Obejmujących część Kalifornii i Arizony, tzw. Pustynię Sonora, tereny Wielkiej Kotliny między
Sierra Nevada a górami Wasath na południu oraz na południu pustynie Mojave, Gila i Yuma z budzącą
grozę Doliną Śmierci – przyp. aut.
[264] Niedawno odkryto podobne resztki potężnych urządzeń wodnych na rzekach Europy Wschodniej, a
dokładniej w okolicach Ufy w Federacji Rosyjskiej, a także plastyczne mapy je ukazujące – uwaga
R.K.L.
[265] Autorowi chodzi najprawdopodobniej o ostatnie zlodowacenie 50.000-10.000 lat p.n.e. –
uwaga R.K.L.
[266] M. in. w słynnym wąwozie Tassili-en-Dżer – uwaga R.K.L.
[267] Oznacza to Miasto Umarłych, Osiedle Umarłych – przyp. aut.
[268] Chodzi o izotopy o bardzo długim połowicznym zaniku – T1/2 - który może wynosić do kilku
miliardów lat – uwaga R.K.L.
[269] w tym kontekście staje się zrozumiałe postępowanie ortodoksyjnego egiptologa prof. Zahi
Hawassa, który pragnie sam dorwać się do tajemnic piramid i załatwił sobie wyłączność na ich badanie,
przy okazji od czasu do czasu dając popisowe widowisko dla całej reszty świata, jak to miało miejsce we
wrześniu 2002 roku – uwaga R.K.L.
[270] Już sama masa użytego przy ich budowie kamienia stanowi doskonałą ochronę przed
promieniowaniem α, β i γ oraz neutronami, które są czynnikiem rażącym wybuchów
jądrowych – uwaga R.K.L.
[271] Wydaje się, że elementem zabezpieczającym przed promieniowaniem jest sama masywna
konstrukcja piramidy oraz jej kształt, który powoduje zmniejszenie energii cząstek promieniowania
kosmicznego oraz zmianę torów ich lotu – uwaga R.K.L.
[272] Piramidy Cheopsa – przyp. aut.
[273] Wynik wychodzący w metrach jest mniejszy o 1.000 i dlatego należy zastosować mnożnik
1.000.000.000 – uwaga R.K.L.
[274] Całkowitą populację Egiptu szacowano na 2 mln ludzi – przyp. aut.
[275] Aktualnie - na początku 2003 roku – mamy już odkrytych 110 piramid egipskich –
uwaga R.K.L.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[276] Zwany także Ramzesem Wielkim – przyp. aut.
[277] Imienia Cheopsa (Chufu) nie ma na liście Manethona panujących w Egipcie – przyp. aut.
[278] Co więcej – istnieją choroby, którymi zwierzęta zarażają się od ludzi – jak np.
wszystkie infekcje grypo-podobne górnych dróg oddechowych – uwaga R.K.L.
[279] Wirus jest pasożytem i jego strategia przetrwania zakłada jak najdłuższe życie w ciele nosiciela,
ale tak to do końca nie jest, gdyż istnieją wirusy, które zabijają swego żywiciela od razu, jak np.: wirus
grypy hiszpanki, wirus Yellow Fever, wirus O’Ngyong, wirus Lassa Fever, wszystkie szczepy wirusa
gorączki krwotocznej Ebola, wirusy HIV, itd. itp., których letalność stanowi dowód na to, że mogły one
zostać stworzone po to, by zabijać tylko i wyłącznie człowieka. Wszystkie one pochodzą z afrykańskich i
amerykańskich dżungli, w których mogą się znajdować antyczne laboratoria i składowiska różnych
antycznych BMR – uwaga R.K.L.
[280] Właściwie pirobalistyczna, wykorzystująca – w odróżnieniu od broni neurobalistycznej i
barobalistycznej – adiabatyczne rozprężanie się gazów powstałych z progresywnego lub
degresywnego spalania się miotającego materiału wybuchowego – uwaga R.K.L.
[281] Dzisiaj Zimbabwe – uwaga R.K.L.
[282] Najbardziej podobny do tego efekt wywołują pociski zrobione z miękkiego ołowiu lub specjalnie
ukształtowane – pociski grzybkujące, amunicja dum-dum – o niewielkiej prędkości
początkowej – uwaga R.K.L.
[283] Dzisiaj Sankt Petersburg w Rosji – uwaga R.K.L.
[284] Stanowiące część radiestezji – uwaga R.K.L.
[285] Zob. Bolesław Prus – „Faraon”, t. 3. Nie zapominajmy, że Bolesław Prus pisał
swą powieść w oparciu o antyczne przekazy i dokumenty, a zatem mógł on natknąć się na jakiś papirus
mówiący i o materiałach wybuchowych i technologii ich produkcji – uwaga R.K.L.
[286] I potrafili go stosować m.in. do wyrobu rakiet. Technikę tą przejęli Mongołowie, którzy sporządzili
pierwsze pociski rakietowe, używane potem na polach walk także w Europie w XIII wieku – uwaga
R.K.L.
[287] Zob. I. Jefriemow – „Gwiezdne okręty” (Warszawa, 1948). Ta powieść
fantastyczno-naukowa została zainspirowana odkryciami dziwnie uszkodzonych szkieletów dinozaurów na
terenie Azji Środkowej i Południowo-Wschodniej przez paleontologów radzieckich i chińskich w latach 40.
XX wieku – uwaga R.K.L.
[288] Sensownym także wydaje się pomysł, że odwiedzają nas mieszkańcy legendarnej Shamballi-
Agharty, którzy mieszkają wewnątrz naszego globu. Dla nich promieniowanie Słońca i atmosfera mogłyby
być szkodliwe i dlatego musieliby poruszać się po powierzchni Ziemi w ciśnieniowych i klimatyzowanych
skafandrach chroniących ich przed rozrzedzoną i chłodną atmosferą, z oczami przysłoniętymi okularami,
które filtrowałyby promieniowanie naszej gwiazdy dziennej... – uwaga R.K.L.
[289] Na łamach „Scientific American”, lipiec 1974 – przyp. aut.
[290] Nie tak dawno udowodniono jednak, że kratery księżycowe są kraterami impaktowymi, bowiem w
1178 roku zaobserwowano utworzenie się na powierzchni Księżyca nowego krateru Giordano Bruno, co
zostało odnotowane w angielskich kronikach Canterbury Abbey – uwaga R.K.L.
[291] Zjawisko podobne to opisanego zaobserwowano w przypadku impaktu w atmosferę Jowisza
resztek komety P/Shoemaker-Lewy 9 w lipcu 1994 roku, a zatem jego natura jednak ma naturalne
wyjaśnienie, co jednak nie znaczy, że jest ono obowiązujące co do reszty księżycowych i innych kraterów
uderzeniowych – uwaga R.K.L.
[292] Powstanie łańcuchów kraterów można łatwo wytłumaczyć tym, że uderzające w obracający się
Księżyc strumienie meteorów (które przecież utworzyły się z komet) musiały tworzyć łańcuch impaktów,
jak to widzieliśmy na Jowiszu w 1994 roku. A to wskazuje również na to, że Księżyc się kiedyś obracał
wokół własnej osi – a co za tym idzie – nie musiał znajdować się na orbicie
wokółziemskiej... – uwaga R.K.L.
[293] Międzykontynentalne pociski rakietowe oraz MRBM – pociski rakietowe średniego zasięgu
– uwaga R.K.L.
[294] Do tego należy dodać jeszcze brytyjskie, francuskie, chińskie, północnokoreańskie, hinduskie,
pakistańskie, irackie i izraelskie – uwaga R.K.L.
[295] Są to wielogłowicowe pociski rakietowe – MIRV – uwaga R.K.L.
[296] Pokazano to dość dokładnie w amerykańskim filmie „The Day After” z 1984 roku
– uwaga R.K.L.
[297] Chodzi o rejony otaczające „morze”, a w rzeczywistości pustynię Hellas –
przyp. aut.
[298] Obecnie wyjaśnia się to spadkiem na powierzchnię tych ciał niebieskich planetoid, których impakty
powodowały rozległe wylewy płynnych law, co z kolei spowodowały powstanie „mórz” na
ich powierzchni – uwaga R.K.L.
[299] Jak dowodzą tego badania, są to kratery stosunkowo młode – np. Kopernik, Kepler,
Arystarch, Tycho, itd., które powstały już po impaktach, które z kolei utworzyły księżycowe morza
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
– uwaga R.K.L.
[300] Jasne smugi – promienie - wokół tych kraterów są niczym innym, jak utworami powstałymi
z opadnięcia przemielonego energią impaktu gruntu księżycowego. Wokół innych kraterów –
starszych od tutaj wymienionych – też zauważono smugi, z tym że już pociemniałe wskutek
działania erozji bezwodnej – uwaga R.K.L.
[301] Jest to kolejny punkt mówiący za impaktową teorią powstania kraterów księżycowych, bowiem
impakt meteorytu w skalną skorupę Księżyca czy każdego innego ciała niebieskiego wyzwala energie
wielokrotnie przewyższające energię eksplozji jądrowych czy termojądrowych na Ziemi, ale wszystkie
zjawiska im towarzyszące tu i tam są porównywalne – uwaga R.K.L.
[302] Autor nie bierze pod uwagę erozyjnego działania ciekłej wody na kształtowanie się reliefu
powierzchni Ziemi. Wody w stanie ciekłym nie ma na Wenus – jest ona związana z tlenkami siarki
w kwas siarkowy, którego chmury blokują dostępu światłu słonecznemu do powierzchni planety i
jednocześnie tworzą zwielokrotniony efekt szklarniowy. Wody w stanie ciekłym nie ma też na Marsie, bo
jest on pokryty wodnym lodem pod warstwą pyłu. Woda najprawdopodobniej związana chemicznie i
przykryta regolitem księżycowym występuje tylko w okolicach obu księżycowych Biegunów i też jej rola w
erozji jego powierzchni jest zerowa – uwaga R.K.L.
[303] W Polsce przedstawiono ją w almanachu SF pt. „Kroki w nieznane” t. 4, Warszawa
1974, pod redakcją Lecha Jęczmyka. Hipotezę tą rozwija słowacki pisarz i ufolog dr Milo¹ Jesenský w
swej książce „Nejsme první na Msicí” (Ústi nad Labem, 2002). Ja opisałem pokrótce tą
teorię w opracowaniu pt. „Bolid Syberyjski” – uwaga R.K.L.
[304] Autor pisał te słowa w końcu lat 70. XX wieku, kiedy to jeszcze nie dokonano najciekawszych
odkryć na powierzchni Księżyca opisanych przez Grupę TMM i Richarda Hoaglanda pod koniec lat 90.
Zainteresowanych odsyłam do książki Davida Hatchera Childressa – „Archeologia
pozaziemska” (Warszawa 2000) – uwaga R.K.L.
[305] Mimośród orbity Księżyca wynosi e = 0,0549, co stanowi jedną z największych wartości w Układzie
Słonecznym i oznacza, że orbita księżyca nie jest idealnie kołowa, a eliptyczna. Reszta księżyców Układu
Słonecznego ma e = 0,001-0,007. Wyjątek stanowią tu planetoidy, które stały się księżycami wskutek
wychwytu grawitacyjnego planet-olbrzymów – uwaga R.K.L.
[306] Nachylenie orbity księżycowej do równika Ziemi jest zmienne i waha się pomiędzy 18o,2 a 38o,6.
W Układzie Słonecznym jedynie tylko Deimos ma równie zwichrowaną orbitę wokół Marsa – uwaga
R.K.L.
[307] Od słów MASs CONcentration – z ang. koncentracja masy. Jak dotąd znamy 12 maskonów
dodatnich i jeden maskon ujemny pod Mare Serenitatis – uwaga R.K.L.
[308] Odkryto tam również istnienie ogromnego basenu zwanego Basenem Aitken, który stanowi
wklęsłość księżycowej bryły – uwaga R.K.L.
[309] Co więcej – przewodnictwo cieplne gruntu księżycowego jest około 1.000 razy mniejsze, niż
ziemskiego, zaś średnie natężenie jego promieniowania jonizującego (α, β i γ)
wynosi 20-30 μR/h czyli 1,5 – 2 razy więcej, niż ziemskiego granitu! – uwaga R.K.L.
[310] Autorowi chodziło chyba o nowe izotopy i izomery pierwiastków, a nie o nowe pierwiastki –
uwaga R.K.L.
[311] Nie koniecznie, bowiem pierwiastki te i izotopy powstają także w trakcje kontrolowanych reakcji
jądrowych i samorzutnego rozpadu występujących w przyrodzie jąder uranu i toru – uwaga R.K.L.
[312] Ostatnio furorę robi całkiem niedorzeczna teoria mówiąca o tym, że Księżyc jakoby powstał w
wyniku impaktu w Proto-ziemię planetoidy wielkości Marsa, która spowodowała
„wychlapnięcie” na orbitę wokółziemską materii, z której najpierw utworzył się pierścień
podobny do saturnowego, który następnie przekształcił się w Srebrny Glob. Problem leży w tym, że nie
wyjaśnia to w ogóle osobliwości księżycowej orbity – uwaga R.K.L.
[313] Zob. w „New Scientist” 1980, t. 85, s. 66 – przyp. aut.
[314] Dla porównania: pole magnetyczne A = 2,9 kOe, Z = 0,42-0,7 Oe, natomiast B = 1,7-3,5 µOe
– uwaga R.K.L.
[315] „New Scientist” 1979, t. 84, s. 373 – przyp. aut.
[316] Istnienie wody na Księżycu potwierdzone zostało w 2001 roku przez misję orbitera sondy Lunar
Prospector , który wykrył jej koncentrację wokół obu Biegunów Srebrnego Globu i niektórych
zacienionych kraterach tamże – uwaga R.K.L.
[317] Wiek Srebrnego Globu, wedle datowania radionuklidami metodą 87Pb – 87Sr, 40K –
40Sr i U-Th-Pb skał z Mare Tranquillitatis wynosi 3,7 mld lat, zaś postępy erozji próżniowej wynoszą 1
metr na 1 mld lat, a zatem ruiny tych miast mogą być niewiarygodnie stare i liczyć sobie niemal tyle
samo lat, co sam Księżyc – uwaga R.K.L.
[318] Polski pisarz Jerzy Żuławski w pierwszym tomie swej trylogii księżycowej: „Na Srebrnym
Globie” opisał takie właśnie miasto, a właściwie jego ruiny, na Mare Imbrium – na pozycji:
9o14’W i 43o38’N, w pobliżu której znajduje się grupa skał oznaczona na mapach grecką
literą β. Niewykluczone jest, że właśnie on sam je zaobserwował w Obserwatorium Astronomicznym
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Uniwersytetu Jagiellońskiego, kiedy opracowywał materiał do swego monumentalnego dzieła –
uwaga R.K.L.
[319] Most ten łączył dwa przylądki: Promonthium Olivium i Promonthium Lavinium w zachodniej części
powierzchni Mare Crisium – obecnie znajduje się tam niewielki krater – uwaga R.K.L.
[320] Formację tą nazwano nawet Mostem Achillesa lub Mostem O’Neila - Pons Achillesi albo
Pons O’Neili (O’Neil’s Bridge) – uwaga R.K.L.
[321] Ponadto zawieszony on był około 1.600 m nad powierzchnią Księżyca, zaś jego szerokość wynosiła
około 3.200 m – uwaga R.K.L.
[322] Jest to formacja zwana Prostą Ścianą – Rupes Recta – na Mare Nubium –
uwaga R.K.L.
[323] Oczywiście strony widocznej z Ziemi – uwaga R.K.L.
[324] Chodzi tutaj od Dolinę w Alpach – Vallis Alpes - zwaną także Poprzeczną Doliną–
uwaga R.K.L.
[325] Piramidy na Księżycu i Marsie spotyka się niejednokrotnie i stanowią one normalny
„standard architektoniczny” tamtejszych hipotetycznych cywilizacji. Zainteresowanych
odsyłam do pracy Davida Hatcher-Childressa – „Archeologia pozaziemska”
(Warszawa, 2001) w której zamieszczono kilka interesujących zdjęć piramid zrobionych przez
obserwatoria astronomiczne i z pokładów statków kosmicznych – uwaga R.K.L.
[326] Szczególnie Mars jest intrygujący ze względu na zjawiska tam zaobserwowane –
zamarznięte oceany wody pod warstwą pyłów – a także dziwne budowle w rodzaju piramid,
zaobserwowane na powierzchni jego „lądów” przez orbitery tych sond – uwaga
R.K.L.
[327] Zaproponowano dla niej nazwę Faetona. Ze swej strony zaproponowałem dla niej symbol PH
– od Phćton, analogicznie do symbolu Plutona – PL (w astrologii także używa się symbolu
Ý) – uwaga R.K.L.
[328] Pierwszą asteroidę 1 Ceres (symbol - Ö) odkrył J. Piazzi w 1801 roku, zaś Olbers odkrył dwie inne:
2 Pallas (W) w 1802 i 3 Westa (\) w 1804 roku – uwaga R.K.L.
[329] Według ich poglądów, Faeton miał masę 89 razy większą od masy Ziemi i krążył po orbicie o
nachyleniu niemal 90o do płaszczyzny ekliptyki. Część jego masy stanowi Pas Asteroidów, a reszta zaś
krąży nadal po wydłużonej orbicie, jak kometa. Na ten temat pisał u nas m.in. dr Ahmad Jamaludin z
Malezji, na łamach „Czasu UFO” nr 7,1998 – uwaga R.K.L.
[330] Aktualnie znamy aż kilkadziesiąt pierścieni Saturna, które tworzą wokół niego skomplikowany
system pierścieni szeroki na 139.300 km i o masie 1018 ton, tj. 1/70 masy naszego Księżyca –
uwaga R.K.L.
[331] Przekraczając tzw. granicę Roche’a, na której zostały rozerwane przez siły pływowe
– uwaga R.K.L.
[332] Dziś wiemy, że każda wielka planeta posiada swój własny system pierścieni. Trudno przypuszczać,
chociaż z drugiej strony wykluczyć się nie da, że każdy z tych pierścieni jest śladem po zniszczonej
kosmicznej bazie wojskowej... – uwaga R.K.L.
[333] Autorowi chodzi chyba o temperaturę powierzchni jądra Jowisza, bowiem zewnętrzne warstwy
jego atmosfery są wyziębione do 130 K, zaś na poziomie chmur ma ona temperaturę 300 K, natomiast
pod chmurami już jest aż 700 K. Na głębokości 2.700 km temperatura atmosfery wynosi około 6.800 K
przy ciśnieniu rzędu 104 MPa. Po przekroczeniu granicy 18.000 km od górnej warstwy obłoków
temperatura wzrasta do 10.000 K zaś ciśnienie do 4 x 105 MPa! Średnia temperatura fotosfery słonecznej
wynosi 5-6 tys. K – uwaga R.K.L.
[334] Jowisz oddaje więcej energii, niż jej dostaje od Słońca, ale to właśnie tylko dzięki skurczowi
grawitacyjnemu, a nie reakcjom termojądrowym – uwaga R.K.L.
[335] Polski astronom prof. dr Jan Gadomski sformułował pojęcie ekosfery jako nadającej się do życia
przestrzeni w której znajdują się nadające się do zamieszkania przez istoty białkowe planety. W
ekosferze Słońca znajdują się cztery takie biogeniczne planety: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars i Księżyc
– uwaga R.K.L.
[336] Idea ta nie jest wbrew pozorom nowa, bo opisał ją w swych powieściach fantastycznych „Ci
z Dziesiątego Tysiąca” i „Oko Centaura” polski pisarz J. Broszkiewicz w końcu lat
60. ub. wieku. Znamy obecnie (dane za rok 2001) około 30 „bezpańskich” – nie
należących do żadnego układu planetarnego – planeto-podobnych obiektów, które poruszają się
swobodnie w przestrzeni międzygwiezdnej. Jednym z nich jest odległy o 450 ly obiekt o oznaczeniu TMR-
1C w konstelacji Byka; czyżby był on właśnie takim pojazdem międzygwiezdnym? – o czym
pisałem w mojej pracy „Projekt Tatry” (Kraków, 2002) – uwaga R.K.L.
[337] Trudno jest przyjąć, że ludzie o wiedzy i technice umożliwiającej im przestawianie planet i
prowadzenie prac w Kosmosie nie potrafili przewidzieć powstania ogromnych fal pływowych w przypadku
wejścia Luny w pole grawitacyjne Ziemi. Jest to z tego punktu widzenia całkowicie nie do przyjęcia
– uwaga R.K.L.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
[338] Dlatego właśnie jestem zdania, a wyłożyłem je m.in. w antologii pt. „Bolid
Syberyjski” (dostępna jest w Internecie na stronie CBUFOiZA: www.ufocentrum.org), że był to
konflikt międzycywilizacyjny pomiędzy Ziemianami a obcą rasą inteligentną, która mogła np. szukać
nowych terenów osiedleńczych – stąd determinacja atakujących i obrońców. Wojna zakończyła się
zniszczeniem Obcych, ale jednocześnie cofnęła Ludzkość w rozwoju do epoki kamienia jeszcze nie
rozłupanego – uwaga R.K.L.
[339] To oczywiste, że – jak postulowałem w poprzednim przypisie - walczono o Ziemię, i dlatego
też stosunkowo mało ją zniszczono, ale najeźdźcy zniszczyli ludzkie bazy i instalacje obronne na
peryferiach Układu Słonecznego w pierwszym rzędzie, a kolonie na planetach w drugim. To wyjaśnia
wszystkie niejasności, o których Autor pisze w swej monografii – uwaga R.K.L.
[340] Do tego dorzuciłbym także legendarną Szamballę-Agartę, którą – o ile wierzyć legendom
przekazanym nam przez F. A. Ossendowskiego – założono 60.000 lat temu, co może być pewną
wskazówką, co do daty rozpoczęcia lub zakończenia tego konfliktu – uwaga R.K.L.
[341] Rdz. 1,26 – uwaga R.K.L.
[342] Rdz. 6,1-2 i Rdz. 6,4 – uwaga R.K.L.
[343] Typowym przykładem mógłby tu być Yeti. Eksperymenty te mogły obejmować też i zwierzęta,
dzięki czemu powstawały różne mutanty w rodzaju potworów z mitów greckich i innych: smoki, pegazy,
chimery, etc. etc. – uwaga R.K.L.
[344] Właściwie powinno się o nich mówić „nowi ludzie” lub „ludzie drugiej
generacji”, wszak powstali wskutek eksperymentu genetycznego „ludzi pierwszej
generacji” – uwaga R.K.L.
[345] Owidiusz – „Przemiany” w przekładzie B. Kicińskiego – przyp. aut.
[346] Nazwa „demiurg” nadana została przez Platona stwórcy boskiemu, budowniczemu
świata, który dał Ludzkości duszę zmysłową i jest twórcą świata materialnego – przyp. aut.
[347] Dosł.: Święty, Święty, Święty Pan Bóg Sebaoth, pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej –
z tym, że imię Boga Sebaoth (inne imiona Boga to, Jahve [Jehowa], Adonai i Tetragrammoton)
zastąpiono dzisiaj słowami: zastępów świętych – uwaga R.K.L.
[348] Zob. Homer – „Iliada” i „Odyseja” – uwaga R.K.L.
[349] Przykładem tego jest np. starożytny Egipt, w którym panował kult świętych węży utożsamianych z
różnymi bogami, zaś korony faraonów ozdabiał Uraeus (Ureusz) – wizerunek świętej kobry. To
dopiero chrześcijaństwo zrobiło z węża symbol diabła – uwaga R.K.L.
[350] Oto jak nazwał On człowieka – przyp. aut.
[351] Czynnego udziału, ale obserwowały jej przejawy i dawały wyraz w swej sztuce, czego Autor nie
wziął pod uwagę. Wszak na Saharze i innych częściach świata pozostały petroglify przedstawiające wyżej
ucywilizowanych ludzi z tamtej epoki... – uwaga R.K.L.
[352] Poprawnie powinno być Śri Lanka – uwaga R.K.L.
[353] Właściwie powinno być „subkontynentu Indii” – uwaga R.K.L.
[354] Są to wirusy wywołujące m.in. odrę.
[355] Patrz internetowa strona CDC – www.cdc.gov/ncidod/sars/ oraz www.who.int/csr/sars/en.
[356] Jerzy Serafin – „SARS – broń biologiczna?” w „FiM” nr
18,2003 z dn. 2-8 maja 2003 roku.
[357] Prof. dr Tadeusz Płusa – wywiad dla „Radiowego Magazynu Wojskowego”,
PR-1 w dniu 18 maja 2003 roku.
[358] Zainteresowanych odsyłamy do pracy Aleksandra Mory – „Atomowe wojny
bogów”, Lublin 1980.
[359] Zob. Milo¹ Jesenský – „Bogowie atomowych wojen” na stronie internetowej
CBUFOiZA w Krakowie www.ufocentrum.org.
[360] Atlantyka, to umowna nazwa dla cywilizacji jeszcze starszych od cywilizacji Atlantydy ii nie należy
jej traktować jako określonego terminu geograficznego czy historycznego.
[361] R. K. Leśniakiewicz – „Czarna zaraza spada z nieba?...” w „Wizjach
Peryferyjnych” nr 4/1996.
[362] Co więcej – istnieją choroby, którymi zwierzęta zarażają się od ludzi – jak np.
wszystkie infekcje grypo-podobne górnych dróg oddechowych.
[363] Wirus jest pasożytem i jego strategia przetrwania zakłada jak najdłuższe życie w ciele nosiciela,
ale tak to do końca nie jest, gdyż istnieją wirusy, które zabijają swego żywiciela od razu, jak np.: wirus
grypy hiszpanki, wirus Yellow Fever, wirus O’Ngyong, wirus Lassa Fever, wszystkie szczepy wirusa
gorączki krwotocznej Ebola, wirusy HIV, itd. itp., których letalność stanowi dowód na to, że mogły one
zostać stworzone po to, by zabijać tylko i wyłącznie człowieka. Wszystkie one pochodzą z afrykańskich i
amerykańskich dżungli, w których mogą się znajdować antyczne laboratoria i składowiska różnych
antycznych BMR.
[364] Sensownym także wydaje się pomysł, że odwiedzają nas mieszkańcy legendarnej Shamballi-
Agharty, którzy mieszkają wewnątrz naszego globu. Dla nich promieniowanie Słońca i atmosfera mogłyby
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
być szkodliwe i dlatego musieliby poruszać się po powierzchni Ziemi w ciśnieniowych i klimatyzowanych
skafandrach chroniących ich przed rozrzedzoną i chłodną atmosferą, z oczami przysłoniętymi okularami,
które filtrowałyby promieniowanie naszej gwiazdy dziennej...
[365] Rdz. 1,26.
[366] Rdz. 6,1-2 i Rdz. 6,4.
[367] Typowym przykładem mógłby tu być Yeti. Eksperymenty te mogły obejmować też i zwierzęta,
dzięki czemu powstawały różne mutanty w rodzaju potworów z mitów greckich i innych: smoki, pegazy,
chimery, etc. etc.
[368] Właściwie powinno się o nich mówić „nowi ludzie” lub „ludzie drugiej
generacji”, wszak powstali wskutek eksperymentu genetycznego „ludzi pierwszej
generacji”.
[369] Wacław Biliński w swej powieści sensacyjnej „Bakteria 078” opisał prace
Japończyków nad bakteriami dżumy prowadzone przez gen. Ishii Shiro w tajnym ośrodku badań nad
bronią bakteriologiczną w okolicach Harbina (Mandżuria), który po wojnie Amerykanie przekształcili we
własne centrum badań bakteriologicznych, osławioną JW 731.
Casey Wadowski - Historia Cywilizacji
http://www.historyofcivilization.net
Powered by Joomla!
Wygenerowano: 20 January, 2010, 13:11
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
ATOMOWA WOJNA BOGÓW
Atomowa Wojna Bogów, a UFO Film
Atomowa Wojna Bogow
Mora Aleksander Atomowa wojna bogów
Aleksander Mora Atomowa wojna bogów
ATOMOWA WOJNA BOGÓW MORA
Atomowa wojna bogów
atomowe wojny bogów
Głogoczowski Marek Wojna Bogów
Krucjata Modlitwy Modlitwa do Boga Ojca o ochronę przed wojną atomową
Czeka nas wojna atomowa
Wojna o Falklandy
wykład Wojna ekonomiczna
Zimna wojna
1 Nie będziesz miał cudzych bogów przede Mną
WOJNA W IRAKU
więcej podobnych podstron