1

„Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne, Czy to poważne, Czy to pożyteczne?”

-odpowiedz na to pytanie zadane przez Wisławę Szymborską, odwołując się do

losów wybranych bohaterów i własnych przemyśleń”

Miłość jest uczuciem bliskim każdemu człowiekowi, może właśnie

dlatego jest tak częstym motywem wielu powieści, wierszy, dramatów.

Towarzyszy bohaterom w dwóch odsłonach: miłości szczęśliwej, spełnionej,

odwzajemnionej i miłości nieszczęśliwej, takiej, która nie powinna zaistnieć.

Miłość może istnieć np.: między mężczyzną, a kobietą lub między rodzicem, a

dziećmi. Miłość to głębokie przywiązanie, umiłowanie kogoś lub czegoś,

fascynacja inną osobą i zauroczenie. Motyw miłosny znajduję się w prawie

każdym utworze od legendarnych i antycznych („Iliada” i „Odyseja”) aż po

współczesne.

W „Dziejach Tristana i Izoldy” bohaterów łączy miłość bezgraniczna i

szczera, ale zgubna. Nie jest to miłość szczęśliwa, ze względu na to, że

kochankowie nie mogą być razem, nie mogą okazywać sobie uczucia. Tak silną

miłością połączył ich czarodziejski napój. Izolda była żoną króla, a Tristan był

jego siostrzeńcem. Dla obojga była to bardzo trudna sytuacja: z jednej strony

wierność królowi i mężowi, z drugiej miłość tak silna, że najbardziej racjonalne

podejście do życia nie mogło przekonać pary o słuszności ich rozstania. Ulgę

bohaterom przynosi śmierć, po niej mogą na zawsze się połączyć. Myślę, że

taka miłość może tylko wyniszczyć człowieka, na pewno nie jest pożyteczna,

ani przyjemna. Nie potrafiłabym się odnaleźć w ich sytuacji.

Najbardziej znaną parą kochanków w literaturze jest Romeo i Julia.

Pochodzili z dwóch wrogich sobie rodów, lecz połączyła ich miłość, dzięki

której lub dla której potrafili przezwyciężyć wszelkie przeciwności losu.

Zrozpaczona Julia gotowa była udawać swą śmierć, aby nie wyjść za innego

mężczyznę. Romeo niestety uwierzył w jej zgon i popełnił samobójstwo, zanim

Julia ocknęła się z letargu. Nie chcąc zostać na ziemi bez ukochanego Julia też

2

się zabiła. Tak zakończyła się ich ziemska miłość. Życie oddali nie na darmo,

bowiem w zamian otrzymali zgodę i przyjaźń swoich rodzin. Jest to

niewątpliwie najsłynniejsza opowieść o miłości. Ogromne uczucie łączące

bohaterów jest prawdziwe i silniejsze od wszystkich przeciwności.

W trylogii Tolkiena „Władca Pierścieni”, opowieści o walce dobra ze

złem pojawia się wątek miłosny. Jest to miłości zakazana - miłość człowieka i

elfa, Aragorna i Arweny. Elf, istota nieśmiertelna związując się z człowiekiem

musi wyrzec się nieśmiertelności. Arwena stawiając na pierwszym miejscu

miłość godzi się z gorzkim losem rozstania się z ojcem i pewnej śmierci. Ojciec

Arweny sprzeciwia się temu związkowi, mając na uwadze los swej córki, który

go przeraża. Aragorn staje przed wielkimi niebezpieczeństwami w trakcie wojny

o Pierścień. Na szczęście ich historia kończy się dobrze – ślubem króla

Aragorna i najpiękniejszej istoty w Śródziemiu – Arweny. Jest to przykład

miłości szczęśliwej.

Polski wieszcz Adam Mickiewicz w swej balladzie „Romantyczność”

pisze o niezłomnej miłości Jasia i Karusi. Pomimo tego, że Jasio nie żyje od

dwóch lat, ich miłość trwa nadal. Ponieważ Karusia tak kochała tego chłopca,

po jego śmierci widziała go i czuła jego obecność jako ducha. Ludzie wierzą w

ich miłość i w to, że:

<<Jasio być musi przy swej Karusi,

On ją kochał za żywota!>>

Literatura odsłania nam różne wątki miłosne. Wydaje mi się, że miłość

szczęśliwa jest zazwyczaj wątkiem pobocznym. Osładza gorzkie losy

bohaterów. Miłość nieszczęśliwa jest głównym wątkiem opowieści, na tle

którego rozgrywają się inne, mniej ważne wydarzenia. Na nasze uczucia i

wyobrażenia przy czytaniu, oraz na nasz stosunek do postaci wpływają uczucia

bohaterów i ich zachowania.

Obydwie postaci miłości są jak najbardziej normalne. Wielokrotnie

możemy zetknąć się z problemem swoim lub naszych przyjaciół dotyczącym

3

zarówno miłości szczęśliwej, jak i nieszczęśliwej. Są obecne w naszych życiach.

Miłością nieszczęśliwą może być zarówno miłość nieodwzajemniona, jak i

miłość zakazana. Motto „Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce”

odnosi się według mnie do współczucia, wrażliwości, przyjaźni, ale również do

miłości. Jest to część naszego życia i naszej natury. Uważam, że kochanie nie

powinno być w żadnym wypadku powodem do wstydu, ani czymś skrywanym.

Myślę, że każda osoba kiedyś na pewno doświadczy miłości, nawet taka, która

się zarzeka, że nie wierzy w miłość lub wręcz twierdzi, że nie istnieje.

Każda miłość jest poważna, gdyż rodzi się w naszych sercach i jest

naszym uczuciem, które do kogoś żywimy. Miłość zobowiązuje – „Kocham

Cię” nie może być pustymi słowami rzucanymi od niechcenia, jak jakiś slogan.

Miłość zarówno żywiona przez kogoś do nas jak i nasza do kogoś nie może być

przedmiotem kpin. Musimy pamiętać, że miłość jest uczuciem i wyśmiewanie

jej rani te uczucia.

Szczęśliwa miłość powoduje, że czujemy w sobie dużą ilość pozytywnej

energii, siłę i optymizm. Ona nas uskrzydla, czyni świat lepszym, piękniejszym.

Widzimy same dobre rzeczy, chce nam się żyć, pracować, osiągać nowe cele. W

tych znaczeniach jest jak najbardziej pożyteczna. Gdy jest nieszczęśliwa

czujemy się źle, samotnie. Jest nam smutno i odbieramy cały świat jako

niesprawiedliwy. Próbujemy winić za niepowodzenie każdą istotę żywą, która

nawet nie ma z tym nic wspólnego.

Miłość jest w życiu powszechnie obecna. Słyszymy o niej w mediach, w

filmach, jest obecna w tekstach piosenek i w twórczości literatów. Słyszymy o

niej od rodziców, rodzeństwa, znajomych. Jednak nie będziemy wiedzieć co

znaczą słowa „kochać” lub „miłość” jeśli sami miłości nie doświadczymy.