Centrum Edukacyjno - Szkoleniowe
HUMAN
ul. Zaporoska 29m27

53-519

Wrocław

[phone]

www.human.edu.pl

Przykładowy: opis formalny obrazu

TWORZYWO
(technika i technologia dzieła)

INDEKS ELEMENTÓW PROSTYCH
(światło, barwa, bryła, linia, faktura, przestrzeń, ruch)
1.Światło
- rodzaj światła:
-światłocień, półpełne, rozproszone
-zmienne źródło światła uzależnione od pory dnia
-nierealne światło w postaci lampionów, które w swym pobliżu tworzy wyodrębnioną przestrzeń
świetlną
- usytuowanie światła:
-najwyraźniejsze świecenia może być z góry, z lewej ,z prawej strony
-nieco dalej od środkowej linii wzdłuż obrazu po obu stronach
- mała ilość światła w obrazie:
-słabe światło, nasuwa przypuszczenie, że postacie pozują w nocy w świetle lampionu
2.Barwa
- jasność:
-barwy różnią się miedzy sobą po względem jasności, - nasycenie:
- cechy jakościowe barwy:
-zawężona gama barw do tonów ziemistych
-użyto barw prostych: chromatycznych – żółta, złocista, czerwona, brązowa
achromatycznych – biel, szarość, czerń
-najwięcej plam w kolorze brązowym o różnym stopniu jasności i nasycenia
3.Bryła
- sugestia geometrycznego zarysu, nieprzezroczysta:
-związana z otoczeniem: wiszący przedmiot ścienny
-wolnostojąca: postacie dzieci
- sugestia kształtów podstawowych brył:

-prostokątne i walcowate: fragmenty postaci ludzi, dolna część wiszącego przedmiotu
-trójkątne: spiczaste czapki, górna część wiszącego przedmiotu, część twarzy (nos)
-okrągłe i półkoliste: główki, buźki, oczka
4.Linie
- obraz jest bardzo lapidarny
- mocne i wyraziste linie sylwetowe tworzące kontury
- w obrazie odnajdujemy linie: proste o zmiennych długościach, krzywe, łuki
5.Faktura
-wyraźne są podłużne smugi i dukt krótkich, równoległych do uderzeń pędzla
- elementy faktury różnią się kształtem i kątem nachylenia
- elementy powierzchni trójwymiarowe
- ze względu na wybrany przez autora rodzaj farby powierzchnia stała się gładka i połyskliwa
6.Przestrzeń
- perspektywa malarska:
-barwa obrazu wskazuje jakby obraz się przybliżał i oddalał
- dwuplanowość:
-ze względu na specyficzne użycie barwy
I Plan:
Na pierwszym planie widać dwóch małych chłopców.
II Plan:
Na drugim planie zdaje się znajdować ściana z wiszącym przedmiotem po prawej stronie obrazu.
7.Ruch
- w obrazie zasugerowany został poprzez kompozycję, która wydaje się żywiołowa
- przestrzeń pocięta jest ukośnymi liniami
- dwaj mali chłopcy stojący obok siebie frontalnie
- barwa obrazu poprzez dodanie czerwonego pigmentu wskazuje (przybliżanie i oddalanie)
dynamikę.

UKŁAD FORMALNY CAŁOŚCI – kompozycja
Płaszczyzna wzmocniona kolorem, właściwie dobranym do charakteru obrazu, olśniewając
szerokim wachlarzem barwnych gam wybranych kolorów, zdecydowanych i intensywnie
nasyconych, bogatych w złociste tony światła. Radykalna deformacja geometryczna oraz
światłocień dla zwiększenia ekspresji. Linie w obrazie stanowią samoistne elementy
kompozycyjne, tworzą granice między barwami, które są konturami postaci i przedmiotów.
Poprzez zrytmizowanie gestów malarz zintensyfikował spłaszczenie zamkniętej w ciasnej
przestrzeni kompozycji. Z techniki przyjętej przez artystę obraz wydaje się niezwykle linearny, co
sugeruje ruch. Artysta zasugerował mało światła w kompozycji, toteż wydaje się, że obraz
namalowany jest w ciepłej tonacji – może ze względu na sporą ilość barwy czerwonej lub przez
różnorodną gamę barwy brązowej.
Cała kompozycja sprawia wrażenie nieco lirycznej, lecz smutnej, chociaż mina na twarzy jednego
z chłopców jest uśmiechnięta. Głównym tematem jest przyjaźń.
Malarz uzyskiwał właściwy wizerunek psychologiczny postaci oraz zamierzony nastrój
kompozycji. Osiągał to dzięki charakterystycznej dlań transpozycji formy, koloru i światła oraz
nasyceniu dzieła niematerialną „stroną duchową”.

WYGLĄDY PRZEDMIOTÓW, postaci przedstawionych
Jedną z najważniejszych decyzji artysty była determinująca oblicze jego dojrzałej twórczości
transformacja figury ludzkiej w metaforyczną postać dziecka, kukiełki bądź marionetki. Dzieci
Makowskiego, ukazywane frontalnie jak pozowanej do fotografii, wyglądem przypominający
ciosane w drewnie kukiełki, pajacyki lub marionetki. Ich okrągłe jak piłka główki, zdobią
spiczaste czapki. Patrzą na świat i na nas czarnymi paciorkowatymi oczami. Twarze dzieci
malowane lapidarnie, tak jakby małe dziecko umiało namalować siebie – prosto, naiwnie,
poważnie.
Ta poetycko – metaforyczna kompozycja z dziećmi przedstawia scenę z życia codziennego dzieci,
które jest niezwykłe i wieloznaczne, pełen tajemnic i niesamowitości, chwilami z elementami
zabawy i groteskowego humoru, a czasami z wyczuwalną atmosferą strachu i grozy.
Za parą „przyjaciół” znajduje się ściana, a na niej wiszący na kształt przypominający zegar z
kukułką oraz dwie grube, ciemne, pionowe kreski, równoległe do siebie i postaci, sprawiają
wrażenie niedokończonej kompozycji.