background image

 

Olkowi Kozłowskiemu   

 

 

 

 

 

 

str.-96-97-98                                                       

 

 

Samemu – źle na świecie.                                                                                                                                                

 

 

Dlatego dziwię się anachorecie.                                                                                                                       

 

 

Że na pustyni ,z dala od ludzi.                                                               

 

 

Żyje. I w ciszy tej się łudzi.                                                                                               

 

 

Pozorem nirwany.                                                                                                                   

 

 

Nędzną wizją fata-morgany.                                                                                                      

 

 

Prócz słońca skwaru.                                                                                                           

 

 

I dzwoniącej w uszach ciszy.                                                                                                                                     

 

 

Nic nie zna, nie widzi, nie słyszy.                                                                          

 

 

Ślepym, nieczułym mózgiem sięga.                                                                                                                  

 

 

W nieskończoność. Jego życia księga.                                                                                                                         

 

 

Martwa jest, bezdźwięczna, pusta.                                                                                                                                                        

 

 

Jak na upał otwarte, nieme usta.                                                                                        

 

 

Miast serca – kamień spieczony.                                                                                             

 

 

Pustynnym żarem , dźwiga – szalony.                                                                                                         

 

 

W swej piersi. Anachoreta – egoista.                                                              

 

 

Oto prawda oczywista.                                                                                                                                            

 

 

No cóż – po prostu życia tchórz!                                                                                          

 

 

Zresztą – nie sądźmy. To człowiek chory może.                                                                      

 

 

Niewinny. – Nasz świat jest inny.                                                                                                                                   

 

 

Nasz świat – realny, uchwytny, dotykalny.                                                         

 

 

Nasz świat pełen barw żywych.                                                                                   

 

 

Nasz świat pełen uczuć tkliwych.                                                                                                                   

 

 

Nasze serca – to młot bijący.                                                                                               

 

 

Nasze serca – to stos płonący.                                                                                              

 

 

Żywy, jasny, gorący.                                                                                      

 

 

Nawet gdy ból, gdy tęsknota.                                                                                                                                         

 

 

Choć nas oplecie, omota.                                                                                              

 

 

Choć nas męczy, choć dręczy.                                                   

 

 

 

Choć czasem niesie cierpienie…                                                                                     

 

 

Ja – swego życia – na pustelnię nie zmienię.                                                                                                                         

 

 

Mimo wszystko, i wbrew wszystkiemu złu.                                                       

 

 

Zostanę – właśnie tu!                                                                                                                                      

 

 

Takie życie wznioślejsze.                                                                                 

 

 

Takie życie pełniejsze.                                                                                                   

 

 

Tak człowiek żyje.                                                                                                               

 

 

Jeśli takie są losy czyje.                                                                                                                              

 

 

Jeśli padał pod brzemieniem, jeśli miał górne zrywy.                                                           

 

 

Ten był szczęśliwy…                                                                                                              

background image

 

 

I Ty pośród ludzi wielu szczęśliwy jesteś przyjacielu.  

 

Str.-97                     

 

 

U życia bram nie jesteś sam.                                                                                                                                                     

 

 

I – nawet gdy dźwigasz ciężar chwil samotnych.                                                                                                                

 

 

Gdyś już nie zdolny myśli lotnych.                                           

 

 

 

Wywołać zjawę i w kształt wcielić.                                                                                                          

 

 

I je wymielić                                                                                           

 

 

Masz jeszcze słońca promienie.                                                                                                                                      

 

 

Masz w parku kwiaty, zieleń…                                                                                                                         

 

 

A gdy tęsknota, smutku wiele..                                                                                   

 

 

Przytłacza Cię, gdy ból – jak głogu krzew.                                                                                                                                                 

 

 

Rani Twą skroń – Ty w łazienkowskich drzew.                                                                                                              

 

 

Ukryty cieniu.                                                                                                                                      

 

 

Dajesz upust cierpieniu.                                                                                  

 

 

Serca, ducha.                                                                                                                                

 

 

I słuchasz, słuchasz.                                                                                        

 

 

Jak fortepianu płyną smutne dźwięki.                                                                                                                                                                            

 

 

Spod pomnika Szopena, tony-jęki.                                                                                                                                            

 

 

Nokturnu rytm powolny płynie.                                                                                                                          

 

 

Przez szafir wody, której ginie.                                                                                                         

 

 

Niebo odbite a w niej srebrnolite.                                                                                                                         

 

 

Warkocze brzozy drżą.                                                                                           

 

 

I – śnią…                                                                                                                                 

 

 

Cicho gra fala, a w piersiach kołacze.                                                                                                                

 

 

Coś… coś się żali, coś płacze…                                                                                                                    

 

 

Pod wypróchniałym wierzby pniem.                                                                                                                                  

 

 

W zadumie siedzi nocą i dniem                                                                                                                                     

 

 

Mistrz nasz. Zastygłą w bólu odwraca twarz.                                                                                                                                 

 

 

Spiżową ręką wstrzymuje dźwięk.                                                                                   

 

 

Niosący tęsknotę, niepokój i lęk.                                                                                                                                         

 

 

Stój! – woła… Cisza, cisza. A po tym - jęk.   

                                                                                            

 

 

Melodii , linią załamaną. 

 

                                                                                   

 

 

Srebrzystą gamą rozedrganą.                                                                                                                                  

 

 

Znów płynie  w słońcu, w barwach tęczy.                                                                                       

 

 

W sercu znów załka, znów zadźwięczy.                                                                                                                   

 

 

A Ty – w drzew cieniu wciąż ukryty.                                                                                                                         

 

 

Wciąż walczysz  z sobą,  wciąż się trudzisz.                                                                         

 

 

I  zjaw tęsknotę w Okół budzisz                                                                                                                                                

 

 

I słuchać chcesz ich tętna bicie…                                                                                                                                              

 

 

Takie jest życie, takie jest życie…                                                                               

 

 

Tak człowiek żyje.                                                                                                                                           

background image

 

 

Jeśli takie są losy czyje.   

 

 

 

 

 

Str.-98                                                                

 

 

Jeśli takie są Twoje losy                                                                                                                            

 

 

To  - kroplą rosy.                                                                                                                                                              

 

 

Są łzy tęsknoty która dla ludzi wielu.                                                                                                                                   

 

 

Jest szczęściem mój przyjacielu.