Czarnowódzkie krasnale

str-77 -78

Tu, nad wdzydzkim jeziorem.

Stoi domek malutki.

A do niego wieczorem/

Chodzą spać krasnoludki.

Rankiem idą do lasu.

Zbierać grzyby i rydze.

A jak starczy im czasu.

Łowią ryby na Wdzydze.

Tylko w domku zostaje.

Krysia w smutku i żalu…

Takie są tu zwyczaje.

Czarniwódzkich krasnalów.

By samotność zagłuszyć.

Słucha wiatru symfonii.

Albo z całej swej duszy.

Krysia gra na harmonii.

I paluszki jej małe.

Po klawiszach biegają.

Lub się snuje ospale.

Smutne piosnki nam grają.

Już południe mięło.

Słychać głosy z oddali?

Nie. To wichrem zadęła.

Niema, niema krasnali.

Więc ich pieśnią przyzywa:

Dźwięczą w tonach jej żale.

Lub nadzieja szczęśliwa…

Wróćcie, wróćcie - krasnale.

Płynie smętna piosenka.

Wiatr ją wdzydzki wciąż goni.

A samotna Krysieńka.

Ciągle gra na harmonii.

Przeszło nocy już wiele.

Pieśń jej niosą w dal fale.

Ponad wdzydzkie topiele:

Nie wróciły krasnale.

Płynie smętna piosenka.

Wiatr ją wdzydzki wciąż goni.

A samotna Krysieńka.

Ciągle gra na harmonii. Str.78

Czy słyszycie? – Ja słyszę.

Jakby płacz, czy wołanie.

Wpada w wdzydzką tę ciszę.

Nie, harmonii to granie.