background image

Ćwiczenie nr 3,4      

                   

dr Sławomir Wierzba, dr Teresa Farbiszewska

Katedra Biotechnologii i Biologii Molekularnej, Uniwersytetu Opolskiego

OCENA   AKTYWNOŚCI   UTLENIAJĄCEJ   BAKTERII

ACIDITHIOBACILLUS   FERROOXIDANS.

I. Charakterystyka mikrobiologiczna bakterii At. ferrooxidans.

Gramujemne bakterie wyodrębnione przez Colmera i Hinkla w 1947r. Kształt krótkich pałeczek o rozmiarach 0,4 
μm – 0,7-1,1 μm z jedną polarną rzęską. Błona komórkowa ma liczne wewnątrzkomórkowe wgłębienia. Bakterie te 
posiadają zdolność utleniania  różnych  związków siarki, a nawet siarki elementarnej do jonów siarczanowych. 
Spośród związków siarki jony S

2

O

3

2-

 i  S

2-

 są utleniane najszybciej. Najbardziej charakterystyczne dla tych bakterii 

jest utlenianie jonów Fe

2+

 w środowisku H

+

 do Fe

3+

 gdyż ilość energii wydzielająca się w tej reakcji jest większa od 

ilości energii wydzielającej się w czasie utleniania S

2

O

3

2-

 czy  S

2-

.

4FeSO

4

 + 2H

2

SO

4

 + O

2

 → 2Fe

2

(SO

4

)

3

 + 2H

2

O

ΔH 30

0

C = -38 kJxmol

-1

Bakterie te utleniają również siarczki metali, w których utlenieniu ulega zarówno S

2-

 do SO

4

2-

 jak i jon metalu. At. 

ferrooxidans  należą do chemoautotrofów. Reakcje utleniania jonów Fe

2+

  i jonów S

2-

  sprzężone są z reakcjami 

fosforylacji  i energia magazynowana  jest w wysokoenergetycznych  wiązaniach ATP. Energia ta jest następnie 
wykorzystywana do chemolizy wody. Powstający przy tym czynnik zredukowany [H], redukuje produkt asymilacji 
CO

2

. Czynnik utleniony [OH], redukowany jest przez ten sam związek nieorganiczny. Rozwój  At. ferrooxidans 

najlepiej przebiega przy pH około 2-2,5 a zanika   przy pH = 4,5 . Optymalna temperatura wzrostu 28-37

0

C , 

powyżej   65

0

C   ulegają   zniszczeniu.   Ponieważ   są   to   bakterie   aerobowe   ich   hodowla   wymaga   ciągłego 

napowietrzania .

II. Przygotowanie pożywki do hodowli bakterii At. ferrooxidans.

Hodowlę prowadzi się w pożywce 9K Silvermana i Lundgrena - zwanej inaczej pożywką 9K, która zawiera 9g 
żelaza w 1dm

3

 roztworu.

Pożywkę Silvermana i Lundgrena sporządza się mieszając dwa oddzielnie przygotowane i wyjałowione roztwory, 
w proporcji 7: 3 (I i II roztwór).

I roztwór
(NH

4

)

2

SO

4

 

- 0,6 g

KCl 

- 0,02 g

K

2

HPO

4

 

- 0,1 g

MgSO

4

 x 7H

2

O

- 0,1 g

Ca(NO

3

)

2

 

- ślad

H

2

O

- 140 cm

3

Pożywkę sterylizuje się przez 20 min. w autoklawie. 

II roztwór
FeSO

4

 x 7H

2

- 8,84 g 

10n H

2

SO

4

 

- 0,2 cm

3

H

2

O

- 60 cm

3

Pożywkę sterylizuje się przesączając przez lejek Schotta G-5.

III. Wykonanie ćwiczenia. 

1. Sporządzić roztwór II w kolbie stożkowej o pojemności 250-300 cm

3

. Do przygotowanego roztworu II 

dolać roztwór I (dostarczony przez prowadzącego) i całość wymieszać.

2. Do dwóch sterylnych kolb o poj. 250-300 cm

3

 rozlać po 100 cm

3

 przygotowanej wcześniej pożywki 9K.

Do nalewania  pożywki używać cylindrów miarowych.

3. Do jednej kolby wprowadzić 2 cm³ aktywnej hodowli bakterii A. ferrooxidans  - HODOWLA. Do drugiej 

kolby wprowadzić niewielką ilość sproszkowanego tymolu – KONTROLA. 

Do pobierania hodowli bakteryjnej używać sterylnych pipet.
Kolby zatkać korkami z waty lub ligniny, które należy wykonać samemu.

background image

Ćwiczenie nr 3,4      

                   

dr Sławomir Wierzba, dr Teresa Farbiszewska

Katedra Biotechnologii i Biologii Molekularnej, Uniwersytetu Opolskiego

4.  Opisać kolby wg wzoru:

HODOWLA: imię i nazwisko; nr grupy, kierunek i rok studiów; data nastawienia hodowli; rodzaj użytych 
bakterii.
KONTROLA: imię i nazwisko; numer grupy, kierunek i rok studiów; data nastawienia hodowli.

5. W   obydwu   kolbach   oznaczyć   zawartość   jonów   Fe

2+

  i   Fe

3+

  metodą   podaną   poniżej.   Po   wykonaniu 

pomiarów, opisane kolby odstawić na miejsce wskazane przez prowadzącego.

6.  Oznaczenie powtórzyć po tygodniu. Po zakończeniu ćwiczenia należy umyć używane szkło laboratoryjne. 

Wyniki   muszą   być   podpisane   przez   prowadzącego.   Dopiero   po   ich   zaakceptowaniu   można   wylać  
zawartość kolb i  umyć je. 

Sprawozdanie do ćwiczenia:

7. Na   podstawie   uzyskanych   wyników   przedstawić   na   wykresie   zmianę  zawartości   jonów   Fe

2+

  i   Fe

3+

  

obydwu układach.

8. Znając ilość utlenionego przez bakterie żelaza (wykresy) obliczyć ilość energii zmagazynowanej w ATP, w 

oparciu o równanie reakcji utleniania żelaza. Obliczenia można wykonać dla żelaza Fe

2+

 lub Fe

3+

.

IV. Oznaczanie zawartości jonów Fe

2+

 i Fe

3+

.

1. Oznaczenie przeprowadzić metodą kompleksometryczną, miareczkując roztwór z jonami żelaza roztworem 

EDTA wobec wskaźnika, którym jest roztwór kwasu sulfosalicylowego.

2.

Do  każdej  z  dwóch  starannie  umytych  kolb  stożkowych  o pojemności  50 cm

3

  wprowadzić  po  1  cm

hodowli i po 10cm

3

 wskaźnika (jeżeli w roztworze są obecne jony Fe

3+

 powinien się on zabarwić na kolor 

fioletowy). Kolby ogrzewać do początku wrzenia roztworów, a następnie gorące roztwory miareczkować 
0,025M roztworem EDTA do odbarwienia z koloru fioletowego na słomkowy. Zanotować ilości  a  cm

EDTA.   Następnie   do   kolb   dodać   nadsiarczanu   amonu   do   zmiany   barwy   na   fioletową   i   powtórnie 
miareczkować EDTA do odbarwienia – b cm

3

.

Ilość   nadsiarczanu   amonu   powinna   być   tak   dobrana,   żeby   po   zakończonym   miareczkowaniu   i 
wprowadzeniu niewielkiej ilości utleniacza barwa roztworu nie uległa zmianie.

3. Powyższe czynności powtórzyć dla próby kontrolnej.

4.

Ze wzorów obliczyć zawartość jonów Fe

2+

 i Fe

3+

 w 1 dm

3

 badanego roztworu:

A g/dm

3

 Fe

3+

 = a cm

3

 x 1.396

B g/dm

3

 Fe

2+

 = b cm

3

 x 1.396

UWAGA!!!

roztwory pobierać sterylnymi pipetami

V. Zag

adnienia teoretyczne:

1. Charakterystyka bakterii At. ferrooxidans.
2. Autotrofizm.
3. Chemosynteza.
4. Sposoby odżywiania bakterii.
5. Miareczkowanie kompleksometryczne.
6. Umiejętność wyliczania ilości utlenionego żelaza.

VI. Literatura:

1. Chmiel A., Biotechnologia. Podstawy mikrobiologiczne i biochemiczne; Wyd. PWN, Warszawa; 1998
2. Russel S.; Biotechnologia; Wyd. PWN; Warszawa; 1990
3. Kowal   K.,  Libudzisz  Z.; Mikrobiologia techniczna;  Wyd.   Politechniki Łódzkiej; 2000
4. Ostrowski M., Sokołowska A., Małe bakterie wielka miedź – czytelnia (B.W. ul. Oleska).