E. G. White – Droga do Chrystusa 
 
1. 

Miłoœć Boża 

 
 
    [1]Zarówno przyroda, jak i objawienie œwiadczš o miłoœci Bożej. Nasz 
Ojciec niebiański jest œródłem życia, mšdroœci i radoœci. Popatrzmy na 
wspaniałe i piękne dzieła przyrody. Pomyœlmy o ich cudownym 
przystosowaniu do potrzeb i szczęœcia nie tylko człowieka, ale wszystkich 
żyjšcych stworzeń. O miłoœci Stwórcy mówi nam œwiatło słońca i deszcz, 
który cieszy i odœwieża ziemię, mówiš wzgórza, morza i roœliny. To Bóg 
jest Tym, który zaspokaja codzienne potrzeby wszystkich swoich stworzeń. 
Psalmista wyraża to w pięknych słowach: 
 
    [2]œOczy wszystkich oczekujš Ciebie; 
    Ty zaœ dajesz im pokarm we właœciwym czasie.  
    Ty otwierasz swš rękę 
    i wszystko, co żyje, nasycasz do woli" 
    (Psalm 145,15.16). 
 

 

    [3]Bóg stworzył człowieka w pełni œwiętym i szczęœliwym, a piękna 
ziemia, gdy wyszła z ręki Stworzyciela, nie nosiła żadnego œladu skażenia 
ani przekleństwa. To złamanie prawa Bożego, prawa miłoœci, przyniosło 
nieszczęœcie i œmierć. Lecz nawet wœród cierpień spowodowanych grzechem 
objawia się miłoœć Boża. Pismo œwięte mówi, że Bóg przeklšł ziemię z 
powodu człowieka (I Mojż. 3,17). Ciernie i osty - trudnoœci i 
doœwiadczenia napełniajšce człowieka bólem i troskš - przeznaczone 
zostały dla jego dobra, jako œrodki wychowawcze w Bożym planie 
podniesienia człowieka z poniżenia i degradacji, które przyniósł grzech. 
Œwiat pomimo upadku nie jest jednak miejscem całkowitego smutku i 
niedoli. W samej przyrodzie znajdujemy poselstwo nadziei i pociechy, 
wszak na ostach rosnš kwiaty, a ciernie pokrywajš się różami. 
    [4]œBóg jest miłoœciš" - taki napis widnieje na każdym rozwijajšcym 
się pšczku i każdym œdœble trawy. Urocze ptaki wznoszš w niebo radosne 
pieœni, barwne kwiaty w rozkosznym pięknie napełniajš powietrze woniš, a 
wysokie drzewa okrywajš się listowiem żywej zieleni. Wszystko to œwiadczy 
o czułej ojcowskiej trosce naszego Boga, pragnšcego uszczęœliwić swoje 
dzieci. 
    [5]Słowo Boże objawia charakter naszego Ojca. On sam objawił nam 
swojš nieskończonš miłoœć i współczucie. Kiedy Mojżesz prosił: œSpraw, 
abym ujrzał twojš chwałę" (II Mojż. 33,18), odpowiedział mu Pan: „Ja 
ukażę ci mój majestat i ogłoszę przed tobš imię Pana" (II Mojż. 33,19). 
To jest Jego chwała. Gdy Pan przechodził koło Mojżesza, oœwiadczył: œBóg 
miłosierny i litoœciwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wiernoœć, zachowujšcy 
swš łaskę w tysięczne pokolenia, przebaczajšcy niegodziwoœć, niewiernoœć, 
grzech" (II Mojż. 34,6.7). Jonasz wiedział, że Bóg jest łaskawy i 
miłosierny, cierpliwy i pełen łaski (Jonasz 4,2), ponieważ ma upodobanie 
w łasce (Mich. 7,18). 
    [6]Bóg połšczył nasze serca z sobš niezliczonymi dowodami swej 
miłoœci, okazanymi na niebie i ziemi. Pragnie się nam objawić przez 
dzieła przyrody i przez najgłębsze, najdelikatniejsze uczucia dostępne 
sercu ludzkiemu. Wszystko to nie potrafi jednak w pełni ukazać Jego 
miłoœci. Nieprzyjaciel wszelkiego dobra tak zaciemnił umysły ludzi, iż 
mimo wyraœnych oznak dobroci boskiej człowiek spoglšdał na Boga z trwogš, 
wyobrażajšc Go sobie jako niemiłosiernego i surowego Pana. Szatan 
zwiódłszy człowieka, przedstawił mu Boga jako uosobienie surowej 
sprawiedliwoœci, srogiego sędziego i bezlitosnego wierzyciela, jako 
istotę, która zawistnymi oczami wyszukuje słaboœci i grzechy ludzkie, aby 

móc potem ludzi sšdzić. Jezus przyszedł w tym właœnie celu na œwiat, aby 
odsunšć ciemnš zasłonę, zakrywajšcš nieskończenie wielkš miłoœć Boga. 
    [7]Syn Boży zstšpił z nieba, aby objawić nam Ojca. „Boga nikt nigdy 
nie widział, Ten jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim 
pouczył" (Jan 1,18). œNikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt 
nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić" (Mat. 11,27). Gdy 
jeden z uczniów prosił Jezusa: œPanie, pokaż nam Ojca", odpowiedział mu 
Pan Jezus: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze mnie nie 
poznałeœ? Kto mnie zobaczył, zobaczył także Ojca; dlaczego więc mówisz: 
Pokaż nam Ojca?" (Jan 14,8.9). 
    [8]Opisujšc swoje ziemskie posłannictwo, Jezus powiedział: „Duch 
Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaœcił i posłał Mnie, abym 
ubogim niósł dobrš nowinę, więœniom głosił wolnoœć, a niewidomym 
przejrzenie; abym uciœnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski 
od Pana" (Łuk. 4,18). To było Jego zadaniem. Chodził czynišc dobro i 
uzdrawiał wszystkich dręczonych przez szatana. Istniały wówczas wsie, w 
których nie słyszano jęków ani skarg, ponieważ On przez nie przeszedł i 
uzdrowił wszystkich chorych i cierpišcych. Jego czyny œwiadczyły o Jego 
boskiej misji. W każdym z nich objawiła się miłoœć, łaska i współczucie. 
Jego serce biło troskš i współczuciem dla synów ludzkich. Przyjšł naturę 
ludzkš, ażeby lepiej poznać i zrozumieć potrzeby człowieka. Najbiedniejsi 
i najskromniejsi nie bali się do Niego zwrócić. Potrafił zaskarbić sobie 
przyjaœń nawet małych dzieci. Z radoœciš wspinały się na Jego kolana i 
siadały u Jego stóp, wpatrujšc się z miłoœciš w promieniujšce oblicze. 
    [9]Jezus nie taił słów prawdy, lecz wymawiał je zawsze z miłoœciš. 
Zawsze w obcowaniu z ludœmi wykazywał największy takt, był uważny, 
troskliwy, pełen miłoœci. Nigdy nie był szorstki, nie wypowiadał ostrych, 
zbędnych słów, nie zadawał niepotrzebnego bólu wrażliwym sercom. Nie 
ganił słaboœci ludzkich, mówił prawdę, ale zawsze w miłoœci. A gdy karcił 
obłudę, niewiarę i grzech, czynił to ze łzami w oczach i ze wzruszeniem w 
głosie. Płakał nad Jerozolimš, ukochanym miastem, które Go odrzuciło - 
„drogę, prawdę i żywot". Chociaż mieszkańcy Jerozolimy odtršcili Jezusa 
jako Zbawiciela, On odnosił się do nich z tkliwš czułoœciš. Życie Jego 
było pełne samozaparcia i głębokiej troski o innych. Droga mu była każda 
dusza ludzka. Chociaż miał boskš godnoœć, zniżał się ze współczuciem do 
każdego członka rodziny Bożej. W każdym człowieku widział zagubionš 
duszę, której zbawienie było Jego posłannictwem. 
    [10]Charakter Chrystusa jest właœnie taki, jaki objawił się w Jego 
życiu. Takim też jest i charakter Boży. Miłoœć Boża majšca swe œródło w 
sercu Ojca spływa na synów ludzkich, ukazuje się przez Chrystusa. Jezus, 
miłosierny i pełen litoœci Zbawiciel, był „Bogiem objawionym w ciele" (I 
Tym. 3,16). 
    [11]Aby nas odkupić, Chrystus żył, cierpiał i umarł. Stał siꠜmężem 
boleœci", abyœmy mogli zostać uczestnikami wiecznej radoœci. Bóg 
zezwolił, aby Jego umiłowany Syn, pełen łaski i prawdy, zstšpił z 
przybytku niewysłowionej chwały na skażony i zatruty grzechem, pogršżony 
w cieniu œmierci i grozy œwiat. Pozwolił, aby Syn opuœcił ukochanego Ojca 
i wielbišcych Go aniołów i poszedł na hańbę, zniewagę, poniżenie, 
nienawiœć i œmierć. œLecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany 
za nasze winy. Spadła na Niego chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach 
jest nasze zdrowie" (Iz. 53,5). Spójrzmy na Niego, gdy był osamotniony w 
Getsemane i na krzyżu! 
    [12]Niewinny Syn Boży wzišł na siebie ciężar grzechu. On, który był 
jedno z Bogiem, odczuł w duszy strasznš rozłškę, jakš powoduje grzech 
między Bogiem i człowiekiem. Ta rozpacz wydarła z Jego ust bolesny 
okrzyk: œBoże mój, Boże mój, czemuœ Mnie opuœcił?" (Mat. 27,46). To 
ciężar grzechu, poczucie jego potwornoœci i oderwanie duszy od Boga 
złamały serce Syna Bożego. 

    [13]Ta wielka ofiara nie została złożona dlatego, żeby wzbudzić w 
sercu Ojca miłoœć do człowieka albo żeby stać się pobudkš do zbawienia 
nas. Nie. œTak bowiem Bóg umiłował œwiat, że Syna Swego Jednorodzonego 
dał..." (Jan 3,16). Ojciec miłuje nas nie z powodu wielkiej błagalnej 
ofiary, lecz zapewnił ofiarę dlatego, że nas miłuje. Za poœrednictwem 
Chrystusa przelał swš nieskończenie wielkš miłoœć na upadły œwiat. 
„Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobš œwiat..." (II Kor. 5,19). Bóg 
cierpiał wraz ze swoim Synem. Agonia w Getsemane, œmierć na Golgocie były 
cenš naszego zbawienia. 
    [14]Jezus rzekł: œDlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje 
oddaję, aby je (potem) znów odzyskać" (Jan 10,17). Przez to, że oddaję za 
was swoje życie, stałem się waszym zastępcš i orędownikiem. Wzišłem na 
siebie wasze słaboœci i przestępstwa, przez to jestem jeszcze droższy 
mojemu Ojcu. Przez mojš ofiarę Bóg może być „sprawiedliwym i 
usprawiedliwiajšcym" tych, którzy we mnie wierzš. 
    [15]Prócz Syna Bożego nikt nie mógł dokonać naszego odkupienia. 
Objawi栜wiatu ogrom miłoœci Bożej mógł tylko Ten, który sam poznał jej 
głębię. Tylko nieskończenie wielka ofiara Chrystusa mogła wyrazić miłoœć 
Ojca Niebieskiego do upadłego rodu ludzkiego. 
    [16]œAlbowiem tak Bóg umiłował œwiat, że Syna swego jednorodzonego 
dał". Nie dał Jezusa jedynie po to, aby ten żył wœród ludzi, wzišł na 
siebie grzechy œwiata i umarł za nie na krzyżu. Oddał Go upadłej 
ludzkoœci. Chrystus miał się utożsamić z wszystkimi sprawami i potrzebami 
ludzkoœci. Ten, który był jedno z Ojcem, złšczył się z ludœmi węzłem, 
który nigdy nie będzie rozerwany. œZ tej to przyczyny nie wstydzi się 
nazywać ich braćmi swymi" (Hebr. 2,11 ). Stał się ofiarš za nas, 
Orędownikiem, Bratem, tym, który niesie nasze człowieczeństwo przed tron 
Ojca i przez wiecznoœć pozostanie jedno z tym, którego odkupił - z 
człowiekiem. Uczynił to wszystko po to, aby człowiek mógł być podniesiony 
z poniżenia grzechu, by mógł odzwierciedlać Bożš miłoœć i dzielić radoœć 
œwiętoœci. 
    [17]Cena zapłacona za nasze odkupienie, nieskończenie wielka ofiara 
Niebiańskiego Ojca w ofiarowaniu za nas na œmierć Syna powinna pobudzić 
nas do zastanowienia się nad tym, kim możemy się stać dzięki Chrystusowi. 
Kiedy natchniony apostoł Jan pojšł wysokoœć, głębokoœć i szerokoœć 
miłoœci Ojca Niebieskiego do ginšcego œwiata, został napełniony niezwykłš 
bojaœniš œwiętš; zwrócił się do œwiata ze słowami: œpopatrzcie jakš 
miłoœciš obdarzył nas Ojciec: zostaliœmy nazwani dziećmi Bożymi" (I Jana 
3,1). Jakże wzrosła przez to wartoœć człowieka. Grzech sprawił, że ludzie 
stali się niewolnikami szatana, lecz przez wiarę w pojednawczš ofiarę 
Chrystusa synowie Adama mogš stać się synami Bożymi. Przyjęciem ludzkiej 
natury Chrystus wywyższa całš ludzkoœć. Upadli mogš rzeczywiœcie stać się 
godnymi miana dzieci Bożych przez œcisłš wi꜠z Chrystusem. 
    [18]Ta miłoœć nie ma sobie równej. Możemy bowiem stać się dziećmi 
niebieskiego Króla. Co za drogocenna obietnica! Temat do najgłębszych 
rozmyœlań! Niezrównana miłoœć Boża do œwiata, który Go nie miłował! Myœl 
ta wywiera przemożny wpływ na człowieka i uzdalnia serce do poddania się 
woli Bożej. Im więcej rozmyœlamy o charakterze Boga w œwietle krzyża, tym 
jaœniej spostrzegamy miłosierdzie, litoœć i przebaczenie złšczone z 
prawem i sprawiedliwoœciš, tym wyraœniej i dokładniej widzimy niezliczone 
dowody wiecznej miłoœci Bożej, przewyższajšcej nawet troskliwš miłoœć 
matki do jej krnšbrnego dziecka. 
 
2. 

Chrystus potrzebš grzeszników 

 
 
    [1]Na poczštku człowiek został obdarzony równowagš umysłu i 
szlachetnymi siłami. Był istotš doskonałš, harmonijnie żyjšcš z Bogiem. 

Myœli jego były czyste, a cele œwięte. Jednak nieposłuszeństwo skierowało 
szlachetne władze umysłu i serca na inne tory; miejsce miłoœci zajęło 
samolubstwo. Przestępstwo tak osłabiło naturę człowieka, iż nie był 
zdolny przeciwstawić się mocy zła własnš mocš. Stał się więŸniem szatana 
i byłby został nim na wieki, gdyby Bóg nie interweniował w szczególny 
sposób. Zamiarem kusiciela było pokrzyżowanie boskiego planu w stworzeniu 
człowieka oraz sprowadzenie na œwiat nędzy i spustoszenia, aby potem całe 
zło przypisać Bogu. 
    [2]Człowiek w bezgrzesznym stanie żył w œcisłej i radosnej łšcznoœci 
z Tym, w którym „wszystkie skarby mšdroœci i wiedzy sš ukryte" (Kol. 
2,3). Po upadku nie znajdował już upodobania w œwiętoœci, lecz szukał 
schronienia przed obliczem Bożym. Takie postępowanie jest zawsze 
œwiadectwem nieodrodzonego serca. Żyjšc w niezgodzie z Bogiem, nie 
znajduje grzesznik żadnej radoœci w społecznoœci z Nim. W obecnoœci Boga 
nie czułby się szczęœliwy, a spotkanie ze œwiętymi istotami przejęłoby go 
lękiem. Choćby miał wolny wstęp do nieba, nie byłoby ono dla niego 
miejscem radoœci. Duch niesamolubnej miłoœci, jaki panuje tam gdzie każde 
serce odpowiada niepojętej Miłoœci, nie znalazłby żadnego oddœwięku w 
sercu grzesznika. Jego myœli, zainteresowania i pobudki byłyby całkowicie 
odmienne od tych, które napełniajš serca bezgrzesznych mieszkańców nieba. 
Byłyby fałszywš nutš w niebiańskiej melodii. Niebo byłoby dla grzesznika 
miejscem tortury. Stale szukałby schronienia przed Tym, który jest 
œwiatłem, centrum wesela i niebiańskiej radoœci. To nie żadne 
postanowienie Boże zamyka grzesznikom drogę do nieba. Grzesznicy sami, z 
własnej winy, wykluczajš siebie z błogiej społecznoœci Bożej. Chwała Boga 
byłaby dla nich ogniem trawišcym. Wybraliby raczej œmierć niż przebywanie 
w obecnoœci Tego, który umarł dla ich zbawienia. 
    [3]To niemożliwe, byœmy o własnej sile wydostali się z przepaœci 
grzechu, w której toniemy. Pobudki serca naszego sš złe i nie potrafimy 
ich zmienić. œKtóż czystym uczyni skalane? Nikt zgoła" (Job 14,4). œA to 
dlatego, że dšżnoœć ciała wroga jest Bogu, nie podporzšdkowuje się bowiem 
Prawu Bożemu, a nawet nie jest do tego zdolna" (Rzym. 8,7). 
Wykształcenie, kultura, ćwiczenie woli i wszystkie ludzkie wysiłki majš 
swoje właœciwe znaczenie, tutaj jednak sš bezsilne. Choć mogš wprowadzić 
zewnętrznš poprawę obyczajów, to jednak serca odrodzić nie zdołajš: nie 
mogš oczyœci栜ródeł życia - utajonych motywów naszego działania. Musi to 
być moc działajšca od wewnštrz - nowe życie pochodzšce z góry, zanim 
człowiek może doznać przemiany od grzechu do œwiętoœci. Mocš tš jest 
Chrystus. Jedynie Jego łaska potrafi ożywić martwe władze duszy i 
pocišgnšć jš do Boga, do œwiętoœci. 
    [4]Jezus powiedział: œJeœli się kto nie narodzi na nowo", to znaczy, 
dopóki nie zdobędzie nowego serca, nowych pragnień i celów, dopóki nie 
zrodzš się w nim motywy prowadzšce do nowego życia, œnie może ujrzeć 
Królestwa Bożego" (Jan 3,3). Fatalnym zwiedzeniem jest przeœwiadczenie, 
że należy rozwijać jedynie wrodzone dobre cechy natury człowieka. 
„Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. 
Głupstwem mu się to wydaje i nie może tego poznać, bo tylko Duchem można 
to rozsšdzić" (I Kor. 2,14). œNie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba 
wam się powtórnie narodzić" (Jan 3,7). O Chrystusie napisano: œW Nim było 
życie, a życie było œwiatłoœciš ludzi" (Jan 1,4). œNie ma w żadnym innym 
zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w 
którym moglibyœmy być zbawieni" (Dz. 4,12). 
    [5]Nie wystarczy dostrzegać szczerš uprzejmoœć Boga, widzieć 
życzliwoœć, ojcowskš czułoœć Jego charakteru. Nie wystarczy poznać 
mšdroœć i sprawiedliwoœć Jego prawa ani wiedzieć o tym, że zakon 
ugruntowany jest na wiecznym prawie miłoœci. Apostoł Paweł znał to 
wszystko, gdy pisał: œPrzyznaję prawu, że jest dobre. Prawo samo jest 
bezsprzecznie œwięte. œwięte, sprawiedliwe i dobre jest też przykazanie" 

(Rzym. 7,16.12); dodaje jednak z żalem i w rozpaczy ducha: „Ja zaœ jestem 
cielesny, zaprzedany grzechowi!", tęsknił bowiem za czystoœciš, 
sprawiedliwoœciš, których własnymi siłami nie mógł osišgnšć. œNieszczęsny 
ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała (co wiedzie ku) tej œmierci?" 
(Rzym. 7,24). Taki okrzyk wydobywał się z umęczonych serc ludzkich 
wszędzie i w każdej epoce. Dla nich wszystkich istnieje tylko jedna 
odpowiedœ: œOto Baranek Boży, który gładzi grzech œwiata" (Jan 1,29). 
    [6]Posługujšc się różnymi przypowieœciami, Duch Boży pragnšł 
przedstawić tę prawdę ludziom tęsknišcym do wybawienia od ciężaru winy. 
Gdy Jakub oszukał swego brata i uciekł z domu ojca, przytłaczało go 
poczucie winy. Samotny, wygnany, pozbawiony był wszystkiego, co czyniło 
jego życie cennym. Ze wszystkich myœli najbardziej trapiła duszę ta, że 
grzech odsunšł go od Boga, a niebo go opuœciło. Zgnębiony położył się na 
gołej ziemi, aby wypoczšć. Otaczały go samotne pagórki, nad nim 
rozpoœcierało się niebo pełne gwiazd. Gdy zasnšł, spłynęło nań przedziwne 
œwiatło i ujrzał, jak od ziemi, na której spoczywał, prowadziły do nieba 
stopnie, wiodšce do samych bram niebios. Aniołowie Boży schodzili i 
wchodzili po tych stopniach, a z otwartego nieba dochodził boski głos 
poselstwa pociechy i nadziei. W ten sposób objawiona została Jakubowi 
prawda, która zaspokoiła pragnienia jego duszy - prawda o Zbawicielu. Z 
radoœciš i wdzięcznoœciš oglšdał objawionš mu drogę, na której mógł, jako 
grzesznik, zostać odnowiony, aby zespolić się z Bogiem. Tajemnicza 
drabina jego snu przedstawia Jezusa jako jedynego poœrednika między 
Bogiem i ludŸmi. 
    [7]Chrystus w rozmowie z Natanaelem wskazał na to samo podobieństwo: 
„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów 
Bożych wstępujšcych i zstępujšcych na Syna Człowieczego" (Jan 1,51). W 
swym odstępstwie człowiek oddalił się od Boga, a ziemia została odłšczona 
od nieba. Ponad powstałš w ten sposób przepaœciš nie było żadnego 
połšczenia, lecz przez Chrystusa ziemia jest na nowo połšczona z niebem. 
Swymi własnymi zasługami Chrystus tak połšczył krawędzie utworzonej przez 
grzech przepaœci, że usługujšcy aniołowie mogš utrzymywać łšcznoœć z 
ludœmi. Chrystus zwišzał upadajšcego, słabego i bezsilnego człowieka ze 
•ródłem niepojętej mocy. 
    [8]Próżne będš marzenia o postępie, daremne wysiłki zmierzajšce do 
uszlachetnienia ludzi, jeœli zlekceważy się jedyne œródło pomocy i 
nadziei dla upadłych pokoleń. œKażde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki 
dar doskonały zstępujš z góry, od Ojca œwiatłoœci" (Jak. 1,17). Bez Boga 
nie ma prawdziwej doskonałoœci charakteru. Jedynš drogš do Boga jest 
Chrystus. Mówi On: œJa jestem drogš i prawdš i życiem. Nikt nie 
przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze mnie" (Jan 14,6). 
    [9]Serce Boga tęskni za swoimi ziemskimi dziećmi miłoœciš 
potężniejszš niż œmierć. Ofiarowujšc swego Syna, Bóg dał nam wszystkie 
dary niebios. Życie i œmierć Zbawiciela, Jego poœrednictwo między Bogiem 
i ludœmi, usługi aniołów, wstawiennictwo Ducha œwiętego i wszystko, przez 
co Ojciec w nas skutecznie działa - służy zbawieniu ludzkoœci. 
    [10]Spójrzmy na zdumiewajšcš ofiarę poniesionš za nas! Spróbujmy 
docenić dzieła i wysiłki podjęte przez niebo celem ratowania i 
przywrócenia zgubionych Ojcu niebiańskiemu. Nie można było użyć 
mocniejszych motywów i potężniejszych œrodków. Przyobiecane niebiańskie 
nagrody, towarzystwo aniołów, wspólnota i miłoœć Boga i Jego Syna oraz 
wzrost i rozwój wszystkich naszych zdolnoœci przez wszystkie wieki - czyż 
nie jest to mocny bodziec i zachęta, aby oddać się płynšcej z serca 
służbie naszemu Stwórcy i Odkupicielowi? Z drugiej zaœ strony - ogłoszony 
nad grzechem sšd, nieunikniona kara za spaczenie naszych charakterów i 
ostateczna zagłada - opisane sš w Słowie Bożym po to, aby nas ostrzec 
przed służbš na rzecz szatana. 

    [11]Czyżbyœmy nie chcieli dostrzec miłosierdzia Bożego? Cóż więcej 
mógł On uczynić? Połšczmy się z Bogiem, który umiłował nas zdumiewajšcš 
miłoœciš. Stańmy się uczestnikami darów łaski Bożej, abyœmy mogli być 
przemienieni na Jego podobieństwo i powrócić do społecznoœci aniołów oraz 
do jednoœci i społecznoœci z Ojcem i Synem. 
 
3. 

Nawrócenie 

 
 
    [1]W jaki sposób człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem? Jak 
grzesznik może stać się sprawiedliwy? Tylko przez Chrystusa możemy 
powrócić do harmonii z Bogiem, ze œwiętoœciš. Ale jak mamy przyjœć do 
Chrystusa? Wielu ludzi zadaje to samo pytanie, co tłum ludzi, którzy w 
dniu Pięćdziesištnicy przekonani zostali o swej winie: œCóż mamy czynić, 
bracia?" Pierwsze słowa w odpowiedzi apo­stoła Piotra brzmiały: 
„Nawróćcie się!" (Dz. 2,37.38). Wkrótce potem powiedział także: 
„Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone..." 
(Dz. 3,19). 
    [2]Prawdziwe nawrócenie to serdeczny żal za grzechy i odwrócenie się 
od nich. Dopóki nie zrozumiemy istoty grzechu, nie będziemy mogli z nim 
zerwać. Dopóki sercem nie odwrócimy się od niego, dopóty w życiu nie 
nastšpi prawdziwa zmiana. 
    [3]Wielu ludzi nie rozumie, na czym polega prawdziwy żal za grzechy. 
Wielu z nich martwi się z powodu popełnionego grzechu, a nawet zdobywa 
się na pewnš zewnętrznš poprawę jedynie z obawy przed następstwami swego 
błędnego postępowania. To nie jest prawdziwa skrucha w myœl Pisma 
Œwiętego. Skarżš się na cierpienia, które sš wynikiem grzechu, lecz nie 
na sam grzech. W ten sposób ubolewał Ezaw nad wiecznš utratš 
pierworództwa. Balaam wyznał swój grzech dopiero wtedy, gdy na jego 
drodze stanšł anioł z wycišgniętym mieczem, obawiał się bowiem o swoje 
życie. Nie było w nim œladu prawdziwego żalu, nie zmienił swojego celu, 
nie poczuł wstrętu do grzechu. Judasz Iskariota, gdy zdradził swego Pana, 
zawołał: œZgrzeszyłem wydawszy krew niewinnš" (Mat. 27,4). To strach 
przed sšdem i poczucie potępienia wymusiły w jego duszy to wyznanie. 
Następstwa potwornego czynu przeraziły go, lecz nie był to głęboki, 
przejmujšcy żal z powodu popełnionej zdrady, wydania na œmierć i zaparcia 
się niewinnego Syna Bożego, œwiętego Izraelskiego. 
    [4]Gdy faraon cierpiał z powodu sšdów Bożych, wyznał swój grzech, 
lecz uczynił to jedynie po to aby uciec od kolejnej nadchodzšcej kary. A 
gdy tylko plagi zostały wstrzymane, natychmiast ponownie zatwardził swoje 
serce. Wszystkie te ubolewania spowodowane były rezultatem grzechu, nie 
zaœ smutkiem z powodu grzechu. 
    [5]Ale gdy serce poddaje się wpływowi Ducha œwiętego, budzi się 
sumienie. Grzesznik lepiej dostrzega wówczas głębię i œwiętoœć prawa 
Bożego, podstawę Jego rzšdów w niebie i na ziemi. ,,Prawdziwa œwiatłoœć, 
która oœwieca każdego człowieka, gdy na œwiat przychodzi" (Jan 1,9) - 
oœwieca tajne zakštki jego duszy i ujawnia ukryte sprawy ciemnoœci. 
Przekonanie o winie opanowuje umysł i serce. W grzeszniku rodzi się 
poczucie sprawiedliwoœci Jahwe i zaczyna odczuwać lęk na myœl o okazaniu 
się winnym i nieczystym przed Tym, który bada serca ludzkie. Widzi miłoœć 
Bożš, piękno œwiętoœci, radoœć czystoœci oraz odczuwa pragnienie, by 
zostać oczyszczonym i przywróconym do wspólnoty z niebem. 
    [6]Modlitwa Dawida po upadku jest przykładem prawdziwego żalu za 
grzech. Jego nawrócenie było głębokie i szczere. Nie pomniejszał swej 
winy, a żadne pragnienie uniknięcia słusznej kary nie inspirowało jego 
modlitwy. Dawid widział ogrom swego przestępstwa, widział plamy na swej 
duszy i poczuł wstręt do grzechu. Wówczas prosił nie tylko o 

przebaczenie, lecz o czystoœć serca. Tęsknił do radoœci, œwiętoœci i 
pragnšł wrócić do harmonii i wspólnoty z Bogiem. Oto słowa jego serca: 
 
    [7]œSzczęœliwy ten,  
    komu została odpuszczona nieprawoœć, 
    którego grzech został puszczony w niepamięć. 
    Szczęœliwy człowiek,  
    któremu Pan nie poczytuje winy,  
    w którego duszy nie kryje się podstęp"  
    (Psalm 32,1.2) 
 
    [8]œZmiłuj się nade mnš, Boże,  
    w swojej łaskawoœci:  
    w ogromie swego miłosierdzia  
    wymaż mojš nieprawoœć.  
    Obmyj mnie zupełnie z mojej winy 
    i oczyœć mnie z grzechu mojego!  
    Uznaję bowiem mojš nieprawoœć, 
    a grzech mój jest zawsze przede mnš. 
    Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, 
    obmyj mnie, a nad œnieg wybieleję. 
    Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste 
    i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego.  
    Nie odrzucaj mnie od swego oblicza 
    i nie odbieraj mi œwiętego ducha swego! 
    Od kary za krew przelanš uwolnij mnie,  
    Boże, mój Zbawco:  
    niech mój język sławi Twojš sprawiedliwoœć" 
    (Psalm 51,3-5.9.12.16) 
 
    [9]Taki żal za grzechy leży poza naszymi możliwoœciami. Zawdzięczamy 
jš tylko Chrystusowi, który œwstšpił do nieba, aby dać ludziom dary". 
    [10]Sprawa ta jest œródłem wielu błędów, w konsekwencji czego 
grzesznicy nie otrzymujš pomocy, jakiej Chrystus pragnie im udzielić. 
Sšdzš, że nie potrafiš przyjœć do Chrystusa, zanim nie odpokutujš za 
grzechy oraz że to pokuta przygotowuje ich na odpuszczenie grzechów. 
    [11]To prawda, że nawrócenie poprzedza przebaczenie grzechów, gdyż 
tylko złamane i skruszone serce odczuwa potrzebę Zbawiciela. Czy jednak 
grzesznik musi pokutować, zanim może przyjœć do Jezusa? Czy pokuta ma być 
przeszkodš pomiędzy grzesznikiem a Zbawicielem? 
    [12]Biblia nie uczy, że grzesznik musi pokutować, zanim może przyjšć 
zaproszenie Chrystusa. „PrzyjdŸcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i 
obcišżeni jesteœcie, a Ja was pokrzepię" (Mat. 11,28). Tylko moc 
zbawienna, pochodzšca od Chrystusa, prowadzi do prawdziwego nawrócenia. 
Apostoł Piotr wyjaœnił tę sprawę Izraelitom słowami: œBóg wywyższył Go na 
prawicę swojš jako Władcę i Zbawiciela, aby dać Izraelowi nawrócenie i 
odpuszczenie grzechów" (Dz. 5,31). Bez Ducha Chrystusowego nie potrafimy 
wyrazić prawdziwego żalu za popełnione czyny i obudzić sumienia, podobnie 
jak bez Chrystusa nie możemy uzyskać odpuszczenia grzechów. 
    [13]Chrystus jest œródłem każdego dobrego odruchu. Tylko On sam może 
zaszczepić w sercu wrogoœć w stosunku do zła. Każde pragnienie prawdy i 
czystoœci, przekonanie o naszej własnej grzesznoœci jest dowodem 
działania Ducha œwiętego. 
    [14]Jezus powiedział: œA Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, 
przycišgnę wszystkich do siebie" (Jan 12,32). 
    [15]Chrystus musi być objawiony grzesznikowi jako umierajšcy za 
grzechy œwiata Zbawiciel. Widzšc Baranka Bożego na krzyżu Golgoty, 
zaczynamy rozumieć tajemnicę zbawienia, a dobroć Boża prowadzi nas do 

opamiętania. Umierajšc za grzeszników, Chrystus dał dowód niepojętej dla 
nas miłoœci. Wystarczy, by grzesznik dostrzegł ogrom tej miłoœci, a 
stanie się delikatniejsze jego serce, jego umysł zostanie poruszony, a 
duszę przeniknie skrucha. 
    [16]Prawdš jest, że ludzie czasem wstydzš się niektórych złych 
nawyków, zanim uœwiadomiš sobie że to Chrystus ich do siebie przycišga. 
Lecz jeœli kiedykolwiek podejmujš wysiłki zmierzajšce do poprawy, ze 
szczerej chęci czynienia dobrze, dzieje się to tylko za sprawš Chrystusa. 
Moc, której sš nieœwiadomi, wywiera na nich wpływ, budzi sumienie i 
powoduje zmianę sposobu życia. 
    [17]Gdy Chrystus kieruje uwagę grzeszników na swój krzyż, a oni 
uœwiadamiajš sobie, że to ich grzechy przebiły Go, wówczas przykazania 
Boże znajdujš dostęp do sumienia. Ujawnione zostaje zepsucie ich życia i 
głęboko w sercu tajony grzech. Zaczynajš pojmować sprawiedliwoœć 
Chrystusowš i pytajš: œCzymże jest ten grzech, jeżeli wybawienie od niego 
wymaga aż tak wielkiej ofiary? Czyż trzeba było aż takiej miłoœci, 
takiego cierpienia, tak ogromnego upokorzenia, żeby nas ratować i uczynić 
dziedzicami życia wiecznego?" 
    [18]Grzesznik może opierać się tej miłoœci i nie chcieć zbliżenia się 
do Chrystusa. Jeżeli jednak podda się działaniu łaski, zostanie do Niego 
przycišgnięty. Znajomoœć planu zbawienia doprowadzi go do stóp krzyża w 
poczuciu żalu za grzechy, które spowodowały cierpienia Syna Bożego. Ten 
sam Boski Umysł, który pracuje w przyrodzie, przemawia do serca 
ludzkiego, powodujšc niewymownš tęsknotę za czymœ, czego dotšd serce nie 
znało. Rzeczy tego œwiata nie mogš zaspokoić tej tęsknoty. Duch Boży 
prosi wraz z nim o poszukiwanie tych rzeczy, które jedynie mogš dać pokój 
i odpoczynek - łaskę Chrystusa i radoœć œwiętoœci. Przez swój widoczny i 
niewidoczny wpływ Zbawiciel działa nieustannie na umysły ludzkie, aby 
odcišgnšć je od niesatysfakcjonujšcych przyjemnoœci grzechu, a skierować 
do niepojętych błogosławieństw, które tylko w Nim można znaleœć. 
Przemawia do wszystkich spragnionych dusz, daremnie szukajšcych ochłody u 
pustych studzien tego œwiata: „I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, 
kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie" (Obj. 22,17). 
    [19]Wszyscy, którzy tęsknicie do czegoœ lepszego niż ten œwiat wam 
dać może, pamiętajcie: ta tęsknota - to głos Boga, skierowany do waszych 
dusz. Proœcie Go o przebaczenie i o to, by objawił wam Chrystusa w Jego 
niepojętej miłoœci i doskonałej czystoœci. Zasada prawa Bożego: œMiłuj 
Boga nade wszystko, a bliœniego twego jak siebie samego" w pełni 
ucieleœniła się w życiu Zbawiciela. Dobroczynnoœć i niesamolubna miłoœć 
były życiem Jego duszy. Dopiero, gdy widzimy Chrystusa, a œwiatło naszego 
Zbawiciela pada na nas, wyraœnie dostrzegamy grzesznoœć naszych własnych 
serc. 
    [20]Możemy schlebiać sobie, jak niegdyœ Nikodem, myœlšc, że nasze 
życie jest poprawne, że nasza moralnoœć jest właœciwa, że nie mamy 
potrzeby korzyć się przed Bogiem, jak zwyczajni grzesznicy. Lecz gdy 
Chrystus oœwieci nasze dusze, zobaczymy jak nieczystymi jesteœmy, 
dostrzeżemy samolubnoœć motywów naszego działania oraz naszš wrogoœć w 
stosunku do Boga, która plami każdy nasz czyn. Wówczas zrozumiemy, że 
nasza sprawiedliwoœć jest rzeczywiœcie œskrwawionš szmatš" (Iz. 64,5) i 
jedynie krew Chrystusa może nas oczyœcić z grzechów i odrodzić serce na 
Jego podobieństwo. 
    [21]Nawet jeden promień chwały Bożej, jedno spojrzenie na czystoœć 
Chrystusa przenikajšce duszę, wyraœnie ukazujš każdš nieczystoœć i 
wydobywajš na jaw ułomnoœci ludzkiego charakteru. W tym œwietle stajš się 
widoczne złe pragnienia, nieczystoœć serca i warg. Grzesznik uœwiadamia 
sobie swojš niewiernoœć w stosunku do prawa Bożego, a Duch œwięty wzbudza 
w sercu skruchę. Grzesznik, stajšc w obliczu œwiętoœci charakteru 
Chrystusa, brzydzi się samym sobš. 

    [22]Prorok Daniel bardzo odczuł własnš słaboœć i niedoskonałoœć, gdy 
patrzył na chwałę otaczajšcš niebiańskiego wysłannika, który został do 
niego posłany. Oto jak mówi o tym doœwiadczeniu: „Tylko ja sam 
pozostałem, by oglšdać to wielkie widzenie, lecz nie miałem siły, 
zmieniłem się na twarzy (opuœciła mnie moc)" (Dan. 10,8). Tak poruszona 
dusza znienawidzi własne samolubstwo, poczuje odrazę do samouwielbienia, 
a przez sprawiedliwoœć Chrystusowš będzie szukała czystoœci serca, 
zgodnej z prawem Bożym i charakterem Chrystusa. 
    [23]Apostoł Paweł pisze o sobie, że co do sprawiedliwoœci opartej na 
zakonie - to znaczy gdy chodzi o przepisy formalne - był „człowiekiem bez 
zarzutu" (Filip. 3,6), lecz gdy dostrzegł duchowy charakter zakonu, uznał 
się za grzesznika. Oceniajšc postępowanie swego życia według litery 
zakonu, tak jak to inni robili, apostoł uważał się za „sprawiedliwego". 
Gdy jednak wejrzał w głębię nakazów œwiętego prawa i ujrzał siebie takim, 
jakim Bóg go widział, ukorzył się głęboko i wyznał swojš winę: „Kiedyœ i 
ja prowadziłem życie bez Prawa. Gdy jednak zjawiło się przykazanie - 
grzech ożył, ja zaœ umarłem" (Rzym. 7,9). Gdy poznał duchowe znaczenie 
zakonu, objawiła mu się prawdziwa ohyda grzechu, a miejsce pychy zajęła 
pokora. 
    [24]W swoim spojrzeniu na grzechy Bóg różnie ocenia ich ogrom; w Jego 
osšdzie, podobnie jak w pojęciu człowieka, istniejš różne stopnie winy. 
Lecz, mimo iż w oczach ludzkich jakiœ grzech zdaje się nie mieć wielkiego 
znaczenia, przed Bogiem żaden grzech nie jest mały czy mało znaczšcy. 
    [25]Sšd ludzki jest niedoskonały i jednostronny. Bóg zaœ osšdza 
wszystko zgodnie ze stanem faktycznym. Pijakiem się pogardza, mówi się, 
że jego grzech wyłšczy go z nieba, a jakże często nie piętnuje się takich 
wad, jak pycha, samolubstwo, chciwoœć! A właœnie te grzechy obrażajš Boga 
najbardziej, ponieważ sš sprzeczne z Jego charakterem i Jego 
nieegoistycznš miłoœciš, która stanowi atmosferę całego nieupadłego 
wszechœwiata. Kto popadł w ciężki grzech, może odczuwać wstyd, niedosyt i 
potrzebę łaski Chrystusa. W pysze natomiast człowiek nie odczuwa żadnej 
potrzeby i zamyka serce przed Chrystusem i Jego błogosławieństwami, które 
przyszedł nam dać. 
    [26]Skruszony celnik, który modlił się: œBoże, miej litoœć dla mnie 
grzesznika!" (Łuk. 18,13), uważał się za bardzo złego i inni również go 
za takiego uważali. Lecz on uznał swš potrzebę i z ciężarem winy i wstydu 
przyszedł do Boga, proszšc o łaskę. Serce jego było otwarte na działanie 
łaski Ducha Bożego uwalniajšcej je od mocy grzechu; natomiast pełna pychy 
i samouwielbienia modlitwa faryzeusza pokazała, że serce jego było 
zamknięte na działanie Ducha œwiętego. Na skutek oddalenia się od Boga 
nie był on œwiadom swego plugawego stanu w obliczu doskonałej œwiętoœci 
Bożej. Niczego nie potrzebował, dlatego też nic nie otrzymał. 
    [27]Jeœli widzisz grzeszny stan swojej duszy, nie oczekuj na chwilę, 
gdy będziesz œlepszy". Jakże wielu ludzi myœli, że nie sš wystarczajšco 
dobrymi, aby przyjœć do Chrystusa! Czy sšdzicie, że będziecie mogli o 
własnych siłach stać się lepszymi? œCzy Etiopczyk może zmienić swojš 
skórę, a lampart swoje pręgi? Tak samo czy możecie czynić dobrze, wy, 
którzyœcie się nauczyli postępować przewrotnie?" (Jer. 13,23). Jedynie w 
Bogu jest nasza pomoc. Nie wolno nam czekać na głębsze przeœwiadczenie, 
lepsze sposobnoœci lub na œwiętoœć naszego charakteru. Sami nie potrafimy 
uczynić niczego. Musimy przyjœć do Niego takimi, jakimi jesteœmy. 
    [28]Nikt nie powinien oszukiwać się myœlš, że Bóg w wielkim swym 
miłosierdziu zbawi i tych, którzy odrzucajš Jego łaskę. Prawdziwš istotę 
grzechu można poznać tylko w œwietle krzyża. Jeœli ludzie twierdzš, że 
Bóg jest zbyt dobry, aby odrzucić grzesznika, pozwólcie im spojrzeć na 
Golgotę. Nie było żadnego innego sposobu wybawienia ludzkoœci. Bez ofiary 
złożonej na krzyżu ludzie nie byliby w stanie uwolnić się od mocy grzechu 
i zostać przywróconymi do społecznoœci œwiętych. Bez tej ofiary nie 

mogliby stać się uczestnikami życia duchowego. Dlatego Chrystus wzišł na 
siebie winę nieposłuszeństwa i cierpiał za grzeszników. Miłoœć, 
cierpienie i œmierć Syna Bożego dajš pojęcie o strasznej potędze grzechu 
i œwiadczš, że nie ma ucieczki z tej mocy, tak jak nie ma nadziei na 
życie wieczne bez poddania się Chrystusowi. 
    [29]Ci, którzy nie chcš wyrazić skruchy, czasem uniewinniajš siebie, 
wskazujšc na innych chrzeœcijan: „Jestem tak samo dobry jak i oni. Oni 
nie sš bardziej umiarkowani i wstrzemięŸliwsi ode mnie. Tak samo lubujš 
się w uciechach i sš tak samo pobłażliwi jak ja". Błędami innych ludzi 
usprawiedliwiajš własne lekceważenie obowišzków. Jednak cudze błędy i 
grzechy nikogo nie usprawiedliwiajš, gdyż Pan nie dał nam ułomnego 
ludzkiego wzoru. Jako przykład dał nam doskonałego Syna Bożego, wszyscy 
zaœ, którzy krytykujš cudze błędy, powinni dać najpierw dobry przykład 
własnym życiem. Jeżeli majš głębokš œwiadomoœć, jaki powinien być 
chrzeœcijanin, czyż tym samym nie sš bardziej odpowiedzialni za własne 
grzechy? Ludzie dobrze wiedzš, co jest właœciwe, lecz w praktyce tak nie 
postępujš. Strzeżmy się długiego wahania. Nie zwlekajmy z odwróceniem się 
od grzechów i przez Jezusa szukajmy czystoœci serca. Zwlekanie prowadzi 
tysišce ludzi do utraty wiecznoœci. Nie chcę przekonywać o wiadomej wam 
krótkowzrocznoœci i niepewnoœci życia ludzkiego, ale zwlekanie naraża na 
straszne niebezpieczeństwo, nad którym za mało zastanawiamy się, albowiem 
nie słuchajšc błagajšcego głosu Ducha œwiętego, wybieramy życie w stanie 
grzechu i potępienia. Grzech, jakkolwiek może się wydawać mały, stale 
naraża nas na niebezpieczeństwo utraty wiecznego szczęœcia. To, czego my 
nie pokonamy, pokona nas i przyniesie nam zniszczenie. 
    [30]Adam i Ewa przekonywali siebie, że tak mała rzecz, jakš jest 
zjedzenie zakazanego owocu, nie może spowodować tak strasznych następstw, 
jakie Bóg zapowiedział. Lecz ta pozornie drobna rzecz była przestępstwem 
nieodmiennego i œwiętego prawa Bożego, oddzieliła człowieka od Boga i 
otworzyła na œwiat wrota najskrajniejszej nędzy i œmierci. Od wieków z 
naszej ziemi płynš do nieba bolesne westchnienia i skargi. Wszystkie 
stworzenia wspólnie cierpiš w konsekwencji nieposłuszeństwa człowieka. 
Nawet niebo odczuwa skutki tego buntu przeciwko Bogu. Golgota jest 
pomnikiem zdumiewajšcej ofiary, poniesionej dla ratowania tego, co 
zginęło na skutek przestępstwa boskiego prawa. Nigdy nie uważajmy grzechu 
za rzecz mało znaczšcš. 
    [31]Każdy przestępczy czyn, każde zaniedbanie lub odrzucenie łaski 
Chrystusa przynosi złe skutki. Grzechy te zatwardzajš nasze serca, 
osłabiajš wolę, ograniczajš zdolnoœci poznawcze i nie tylko znieczulajš 
nas coraz bardziej, lecz czyniš coraz mniej zdolnymi do słuchania 
napominajšcego głosu Ducha œwiętego. 
    [32]Ludzie uspokajajš swe sumienia myœlšc, że w dowolnym czasie będš 
mogli zmienić niewłaœciwe postępowanie. Lekceważš łaskawe wezwanie, 
sšdzš, że Bóg nigdy nie przestanie ich nawoływać. Wydaje się im, że nawet 
wówczas, gdy sprzeciwiajš się Duchowi łaski i poddajš wpływowi szatana, w 
ostatniej tragicznej chwili zdołajš odmienić życie. Sprawa nie jest taka 
łatwa. Wychowanie i złe nawyki całego życia tak kształtujš charaktery 
ludzkie, że tylko niewielu ludzi pragnie upodobnić się do Chrystusa. 
Nawet jeden zły rys charakteru, jedno stałe pielęgnowane grzeszne 
pragnienie doprowadzi w końcu do zneutralizowania całej mocy ewangelii. 
Każde pobłażanie złu wzmacnia niechęć duszy do Boga. Człowiek, który w 
swoim życiu przejawia słabš wrażliwoœć i jest nieczuły na boskš prawdę, 
zbiera tylko żniwo, które sam zasiał. W całej Biblii nie ma 
poważniejszego ostrzeżenia przed igraniem z grzechem, jak słowa mędrca: 
„Gdy grzesznym nieprawoœć owładnie, trzymajš go więzy występku" (Przyp. 
5,22). 
    [33]Chrystus jest gotowy uwolnić człowieka od grzechu, nie chce 
jednak przymuszać nas. Jeżeli wskutek uporczywego trwania w grzechu wola 

jest całkowicie skierowana ku złemu i nie pragniemy uwolnienia się od 
niego, nie przyjmujemy łaski Bożej, co więcej może On wówczas uczynić? 
Sami powodujemy naszš zgubę, ponieważ zdecydowanie odtršcamy miłoœć Bożš. 
„Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia" (II Kor. 6,2). 
„Jeœli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych" (Hebr. 
3,7.8). 
    [34]œCzłowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast 
patrzy na serce" (I Sam. 16,7), na serce pełne sprzecznych wzruszeń - 
radoœci i smutku, uporu i niestałoœci, serce, które jest siedzibš 
nieczystoœci i zdrady. Bóg zna pobudki serca, jego zamiary i cele. Udaj 
się do Niego ze swojš splamionš duszš. Otwórz jš przed Jego wszystko 
widzšcym okiem i wołaj: œZbadaj mnie, Boże, i poznaj me serce; doœwiadcz 
i poznaj moje troski, i zobacz, czy jestem na drodze nieprawej, a skieruj 
mnie na drogę odwiecznš" (Psalm 139,23.24). 
    [35]Wielu ludzi przyjmuje intelektualnš religię, pewnš formę 
pobożnoœci, przy której serce pozostaje nieczyste. Módlmy się jednak 
gorliwie: œStwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi 
ducha niezwyciężonego" (Psalm 51,12). Postępujmy szczerze z własnš duszš. 
BšdŸmy tak gorliwi i wytrwali jak gdyby zależało od tego doczesne życie, 
jest to bowiem sprawa między Bogiem a naszš duszš i musi być na zawsze 
rozstrzygnięta. Złudna nadzieja nas zgubi. 
    [36]Badajmy Słowo Boże z modlitwš. To słowo ukazuje nam w prawie 
Bożym i życiu Chrystusa wielkie zasady œwiętoœci, œbez której nikt nie 
zobaczy Pana" (Hebr. 12,14). Ono przekona nas o grzechu i objawi drogę 
zbawienia. Zwróćmy uwagę na to, gdy głos Boga przemawia do naszej duszy. 
    [37]Nie oddawajmy się rozpaczy, gdy dostrzegamy ogrom grzechu, a 
siebie w swoim grzesznym stanie. Chrystus przyszedł, aby ratować właœnie 
grzeszników. Nie musimy zjednywać Boga z sobš, lecz - o cudowna miłoœci! 
- Bóg w Chrystusie œpojednał z sobš œwiat" (II Kor. 5,19). On sam pocišga 
swojš czułš miłoœciš zbłškane dzieci. Żaden z rodziców na ziemi nie 
mógłby wykazać tyle cierpliwoœci dla błędów swoich dzieci, ile Bóg 
okazuje ludziom, których chce ratować. Nikt nie może wstawić się za 
winowajcš serdeczniej niż to uczynił Chrystus. Żadne ludzkie usta nie 
wypowiedziały bardziej czułych próœb do pielgrzymujšcego człowieka niż 
On. Wszystkie Jego obietnice i przestrogi sš tchnieniem niewypowiedzianej 
miłoœci. 
    [38]Gdy szatan podsuwa myœl, że jesteœ wielkim grzesznikiem, spójrz 
na Odkupiciela i mów o Jego zasługach. Jedynie w ich œwietle znajdziemy 
pomoc. Uznajmy nasze grzechy, lecz szatanowi odpowiedzmy: œże Chrystus 
Jezus przyszedł na œwiat zbawić grzeszników" (I Tym. 1,15) i że ty możesz 
być uratowany przez Jego niezrównanš miłoœć. Jezus zadał Szymonowi 
pytanie dotyczšce dwóch dłużników. Jeden z nich był winien swemu panu 
małš, drugi dużš kwotę; pan darował obydwóm. Teraz zapytał Chrystus 
Szymona: œKtóry więc z nich będzie go bardziej miłował? A Szymon 
odpowiadajšc, rzekł: œSšdzę, że ten, któremu więcej darował" (Łuk. 
7,42.43). Byliœmy wielkimi grzesznikami, lecz Chrystus umarł, abyœmy 
dostšpili odpuszczenia. Zasługi Jego ofiary wystarczajš do pojednania nas 
z Ojcem. Ci, którym On najwięcej odpuœci, najmocniej Go będš miłować i 
stanš kiedyœ w wiecznoœci najbliżej Jego tronu, by sławić Go za wielkš 
miłoœć i bezgranicznš ofiarę. Gdy w pełni zrozumiemy miłoœć Bożš, 
pojmiemy także i zbrodniczy charakter naszego grzechu. Gdy uzmysłowimy 
sobie znaczenie bezgranicznej ofiary, którš poniósł dla nas Chrystus, 
serca nasze owionie uczucie skruchy i żalu. 
 
4. 

Wyznanie grzechów 

 
 

    [1]œNie zazna szczęœcia, kto błędy swe ukrywa; kto je wyznaje i 
porzuca - ten miłosierdzia dostšpi" (Przyp. 28,13). 
    [2]Warunki uzyskania łaski Bożej sš proste, sprawiedliwe i rozsšdne. 
Pan nie wymaga od nas bolesnych do wykonania rzeczy po to, aby otrzymać 
przebaczenie grzechu. Nie potrzebujemy podejmować żadnych długich i 
ucišżliwych pielgrzymek ani wykonywać bolesnej pokuty, aby zyskać łaskę 
Boga niebios lub zadoœćuczynienie za nasze grzechy. Łaska bowiem staje 
się udziałem każdego, kto wyzna swoje grzechy i wyrzeknie się ich. 
    [3]Apostoł mówi: „Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie 
się jeden za drugiego, byœcie odzyskali zdrowie„ (Jak. 5,16). Wyznawajcie 
grzechy wasze Bogu, który jedynie może je odpuœcić, a upadki wasze 
wyznawajcie sobie wzajemnie. Jeżeli obraziłeœ przyjaciela czy bliŸniego 
musisz wyznać swój błšd, a jego powinnoœciš jest wybaczyć ci z całego 
serca. Następnie proœ Boga o odpuszczenie, gdyż brat, którego obraziłeœ, 
należy do Niego. Ty zaœ, krzywdzšc go, zgrzeszyłeœ przeciwko jego 
Stworzycielowi i Odkupicielowi. Czyny takie przedstaw przed obliczem 
jedynego Orędownika, naszego najwyższego Kapłana, gdyż On jest Tym, który 
był œdoœwiadczony we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjštkiem 
grzechu" (Hebr. 4,15). On może oczyœcić nas od wszelkiej nieprawoœci. 
    [4]Ci, którzy nie ukorzyli serca wyznajšc swoje winy, nie dopełnili 
pierwszego warunku przyjęcia przez Boga. O ile nie odczuliœmy prawdziwej 
skruchy, nie wyznaliœmy naszych grzechów w pokorze serca i nie 
odrzuciliœmy ich ze zgrozš, oznacza to, że jeszcze szczerze nie 
pragnęliœmy ich odpuszczenia. A jeżeli szczerze tego nie pragniemy, 
œwiadczy to, że nigdy nie zaznaliœmy pokoju Bożego. Jedynym powodem, dla 
którego nie otrzymaliœmy odpuszczenia grzechów przeszłoœci, jest to, że 
nie chcemy ukorzyć naszych serc i podporzšdkować się warunkom słowa 
prawdy. Pismo œwięte poucza o tym. Wyznawanie grzechów jawnych czy 
tajnych powinno być szczere i dobrowolne - nie wymuszone. Nie można tego 
uczynić na siłę, czy w sposób lekceważšcy i niepoważny. Nie należy 
zmuszać do wyznania tych, którzy nie uœwiadomili sobie w pełni ohydy 
grzechu. Wyznanie grzechów wprowadza wtedy na drogę do Boga, gdy pochodzi 
z głębi serca: „Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych 
na duchu" (Psalm 34,19). 
    [5]Właœciwe wyznanie grzechów jest zawsze szczegółowe; człowiek 
przyznaje się otwarcie do okreœlonych win. Lecz często grzechy mogš być 
tego rodzaju, iż wyznanie ich może odbyć się jedynie w obliczu Boga. 
Jednakże, o ile zaszkodziliœmy naszymi winami bliŸniemu, musimy go 
przeprosić. Zdarza się, że winy stały się jawne, w takim razie muszš być 
publicznie wyznane. Wszelkie wyznanie musi być wyraŸnie okreœlone, a 
grzechy dokładnie wymienione. 
    [6]W dniach Samuela Izraelici odwrócili się od Boga, ponieœli więc 
konsekwencje swojego grzechu. Utracili wiarę w Boga, zdolnoœć 
rozpoznawania Jego mocy i mšdroœci w kierowaniu narodem. Stracili ufnoœć 
w Jego moc obrony i dokończenia dzieła. Izrael odwrócił się od wielkiego 
Władcy wszechœwiata i zapragnšł takich rzšdów, jakie miały sšsiednie 
narody. Aby odzyskać utracony pokój, Izraelici wyznali jawnie swe 
grzechy: œDodaliœmy bowiem do wszystkich naszych win to, że żšdaliœmy dla 
siebie króla" (I Sam. 12,19). 
    [7]Właœnie ten grzech musiał być wyznany, niewdzięcznoœć bowiem 
oderwała ich od Boga. 
    [8]Bóg nie przyjmuje wyznania grzechów bez szczerej skruchy i 
reformy. W życiu muszš nastšpić zdecydowane zmiany i usunięte musi być 
wszystko, co jest Bogu niemiłe. Będzie to wynikiem prawdziwego smutku z 
powodu grzechu. Obowišzki, które należš do nas, zostały wyraŸnie 
okreœlone: œObmyjcie się, czyœci bšdœcie! Usuńcie zło uczynków waszych 
sprzed moich oczu! Przestańcie czynić zło! Zaprawiajcie się w dobrem. 
Troszczcie się o sprawiedliwoœć, wspomagajcie uciœnionego, oddajcie 

słusznoœć sierocie, w obronie wdowy stawajcie" (Iz. 1,16.17). œOddaje 
zastaw, zwraca, co porwał, żyje według praw, które dajš życie, nie 
dopuszczajšc się zbrodni, to z pewnoœciš zostanie on przy życiu, i nie 
umrze" (Ezech. 33,15). 
    [9]Apostoł Paweł tak pisze o skutkach nawrócenia: œTo bowiem, że 
zasmuciliœcie się po Bożemu - jakšż wzbudziło w was gorliwoœć, obronę, 
oburzenie, bojaœń, tęsknotę, zapał i potrzebę wymierzenia kary. We 
wszystkim okazaliœcie się bez nagany" (II Kor. 7,11). 
    [10]Gdy grzech osłabił moralnš wrażliwoœć, człowiek przestał 
dostrzegać wady swego charakteru. Nie rozumie ogromu popełnionego zła i 
jeœli nie podda się przekonywajšcemu wpływowi Ducha œwiętego, pozostanie 
częœciowo œlepy na własne grzechy. Wyznania jego nie sš wtedy ani 
szczere, ani poważne. Dla każdego grzechu znajduje usprawiedliwienie. 
Tłumaczy, że jego grzechy były wynikiem okolicznoœci od niego 
niezależnych. 
    [11]Adam i Ewa odczuli w sercu wstyd i grozę po spożyciu zakazanego 
owocu. Lecz pierwszš ich myœlš było, jak się usprawiedliwić i uniknšć 
kary œmierci. A gdy Bóg zażšdał wyjaœnienia, Adam starał się złożyć winę 
częœciowo na Boga, a częœciowo na swojš towarzyszkę: œNiewiasta, którš 
postawiłeœ przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem". Niewiasta 
zaœ złożyła winę na węża: œWšż mnie zwiódł i zjadłam" (I Mojż. 3,12.13). 
Uniewinnianie siebie stało się wyrzutem: œDlaczego stworzyłeœ węża? 
Dlaczego pozwoliłeœ mu wejœć do raju?" Adam i Ewa próbowali tym samym 
złożyć odpowiedzialnoœć za swój grzech na Boga. Duch nieuzasadnionego 
usprawiedliwiania się pochodzi od ojca kłamstwa. Jest on właœciwy 
wszystkim synom i córkom Adama. Takie wyznanie nie jest natchnione przez 
Ducha œwiętego i dlatego nie może być przez Boga przyjęte. Prawdziwa 
skrucha uczy człowieka ponoszenia odpowiedzialnoœci za swe winy. Uczy 
wyznania grzechu bez kłamstwa i obłudy, podobnie jak to uczynił ów ubogi 
celnik, który nie podniósłszy nawet oczu ku niebu, wołał: œBoże, bšdœ 
miłoœciw mnie grzesznemu". Wszyscy, którzy w tym duchu wyznajš swe winy, 
dostępujš odpuszczenia. Jezus ofiarowuje swojš krew za każdš skruszonš 
duszę. 
    [12]Podane przez Pismo œwięte przykłady prawdziwego nawrócenia i 
uniżenia przedstawiajš wyznanie, w którym nie ma wymówki dla grzechu ani 
chęci samousprawiedliwienia. Apostoł Paweł nie próbował się osłaniać; 
przedstawiał swój grzech w najciemniejszych barwach, nie usiłujšc 
pomniejszyć swojej winy: œPrzecież mnie samemu zdawało się, że powinienem 
gwałtownie występować przeciw imieniu Jezusa Nazarejczyka. Uczyniłem to 
też w Jerozolimie i wzišwszy upoważnienie od arcykapłanów, wtršciłem do 
więzienia wielu œwiętych, głosowałem przeciwko nim, gdy ich skazywano na 
œmierć..." (Dz. 26,9.10). Nie wahał się ani chwili z wydaniem œwiadectwa: 
„Chrystus Jezus przyszedł na œwiat zbawić grzeszników, spoœród których ja 
jestem pierwszy" (I Tym. 1,15). Uniżone i skruszone serce, zmiękczone 
prawdziwym nawróceniem, może docenić miłoœć Bożš i wartoœć ofiary 
poniesionej na Golgocie. Podobnie jak syn wyznaje kochajšcemu ojcu 
popełnione winy, tak zwraca się prawdziwie nawrócona dusza do Boga. 
Napisane jest: œJeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i 
sprawiedliwy odpuœci je nam i oczyœci nas z wszelkiej nieprawoœci" (I 
Jana 1,9). 
 
5. 

Oddanie się Bogu 

 
 
    [1]Boża obietnica brzmi: œBędziecie Mnie szukać i znajdziecie Mnie, 
albowiem będziecie Mnie szukać z całego serca" (Jer. 29,13). 
    [2]Serce musi całkowicie poddać się Bogu, w przeciwnym wypadku nigdy 
nie nastšpi zmiana, dzięki której mamy być odnowieni na Boże 

podobieństwo. Z natury jesteœmy oddaleni od Boga. Duch œwięty okreœla 
nasze położenie następujšcymi słowami: œI wy byliœcie umarłymi na skutek 
waszych występków i grzechów..." (Efez. 2,1). œCała głowa chora, całe 
serce osłabłe" (Iz. 1,5). Znajdujemy siꠜw sidłach diabła, żywcem 
schwytani przez niego, zdani na wolę tamtego" (II Tym. 2,26). Bóg pragnie 
nas uzdrowić i uwolnić. Ponieważ jednak wymaga to całkowitej przemiany, 
zupełnej odnowy naszej natury, dlatego w całoœci musimy oddać się Bogu. 
    [3]Najcięższš spoœród wszystkich walk jest walka przeciwko samemu 
sobie. Oddanie siebie i podporzšdkowanie wszystkiego woli Bożej wymaga 
walki, ale człowiek musi się poddać Bogu, zanim dozna odnowy w œwiętoœci. 
    [4]Panowanie Boże nie opiera się na œlepym poddaństwie lub przymusie, 
tak jak to szatan stara się nam przedstawić. Bóg przemawia do naszego 
rozsšdku i sumienia. œChodœcie i spór ze Mnš wiedœcie!" (Iz. 1,18) - 
brzmi wezwanie Stworzyciela do istot, które stworzył. Bóg nie narzuca 
swojej woli nikomu. Nie może przyjšć hołdu nie składanego dobrowolnie i w 
sposób rozumny. Jakikolwiek przymus przeszkadzałby swobodnemu rozwojowi 
umysłu czy charakteru, czynišc z nas bezduszne automaty. A to nie jest 
zamiarem Stwórcy. Pragnie On, aby człowiek jako korona stworzenia 
osišgnšł możliwie najwyższe szczyty rozwoju. Stawia przed nami wyżyny 
swych błogosławieństw i pragnie nas prowadzić do zdobycia ich dzięki swej 
łasce. Zaprasza do oddania się Jemu, aby mógł w nas czynić swoje dzieło. 
Od nas zależy, czy wybierzemy uwolnienie z niewoli grzechu i chwalebnš 
wolnoœć dzieci Bożych. 
    [5]Oddajšc się Bogu, musimy koniecznie wyzbyć się wszystkiego, co nas 
od Niego dzieli. Zbawiciel powiedział: œTak więc nikt z was, kto nie 
wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem" (Łuk. 
14,33). Wszystkiego, co odcišga serce od Boga, musimy zaniechać. Mamona 
jest bożkiem wielu ludzi. Miłoœć pieniędzy i pragnienie bogactwa jest 
złotym łańcuchem, przykuwajšcym człowieka do szatana. Inna grupa ludzi 
pragnie sławy i œwieckich honorów. Życie w samolubnej wygodzie i wolnoœć 
od wszelkiej odpowiedzialnoœci sš bałwochwalczym bożkiem jeszcze innych. 
Te niewolnicze kajdany muszš być zerwane. Nie możemy w jednej częœci 
należeć do Pana, a w drugiej do œwiata. Nie jesteœmy dziećmi Bożymi, 
dopóki nie jesteœmy nimi w całoœci. 
    [6]Sš tacy, którzy wyznajš, że służš Bogu, mimo to liczš na własne 
wysiłki w posłuszeństwie Jego prawu, w kształtowaniu prawego charakteru i 
w uzyskaniu pewnoœci zbawienia. Ich serca nie sš poruszone głębokim 
uczuciem miłoœci Chrystusa, zaœ obowišzki życia chrzeœcijańskiego starajš 
się przedstawić tak, jak gdyby Bóg wymagał od nich tego, by mogli 
osišgnšć niebo. Taka religia nie ma żadnej wartoœci. Gdy Chrystus 
zamieszkuje w sercu, dusza napełnia się Jego miłoœciš i radoœciš 
społecznoœci z Nim, że będzie lgnęła ku Niemu, a rozmyœlajšc o Nim 
zapominamy o sobie. Miłoœć do Chrystusa staje siꠜródłem działania. Ci, 
którzy odczuwajš zniewalajšcš miłoœć Bożš, nie szukajš najłatwiejszych 
sposobów spełnienia wymagań Bożych ani nie proszš o najgorszy wzór, lecz 
dšżš do doskonałego dostosowania się do woli Odkupiciela. Ze szczerym 
pragnieniem oddajš wszystko i przejawiajš zainteresowanie proporcjonalne 
do wartoœci rzeczy, której poszukujš. Wyznanie Chrystusa bez głębokiej 
miłoœci jest tylko mówieniem, formalnoœciš i wielkim ciężarem. 
    [7]Czy czujesz, że oddanie Chrystusowi wszystkiego jest zbyt wielkš 
ofiarš? Postaw sobie pytanie: œGo Chrystus za mnie dał?" Syn Boży dał 
wszystko - życie, miłoœć i cierpienie dla naszego odkupienia. Czy to 
możliwe, abyœmy, niegodni tak wielkiej miłoœci, odmówili Jemu naszych 
serc? Przecież w każdej chwili naszego życia jesteœmy uczestnikami 
błogosławieństw Jego łaski. Dlatego też nie potrafimy pojšć głębi 
nieœwiadomoœci i nędzy, z której zostaliœmy wyratowani. Czy możemy 
patrzeć na Tego, którego nasze grzechy przebiły i nadal być chętnymi do 
postępowania wbrew całej Jego miłoœci i ofierze? Czy w œwietle 

niepojętego upokorzenia Pana chwały będziemy szemrać jedynie dlatego, że 
wejœcie do życia prowadzi przez konflikt i upokorzenie? 
    [8]Niejedno przepełnione pychš serce pyta: œDlaczego mam się 
upokorzyć i wyrażać żal za grzechy, zanim zdobędę pewnoœć, że Pan mnie 
przyjmie?" Spójrzmy na Chrystusa. Był bez grzechu, więcej, był Panem 
niebios. Ale dla człowieka przyszedł na œwiat i aby ratować ludzi stał 
się grzechem. œSiebie na œmierć ofiarował i policzony został pomiędzy 
przestępców. A On poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami" (Iz. 
53,12). 
    [9]Gdy rezygnujemy ze wszystkiego, z czego właœciwie rezygnujemy? 
Splamione grzechem serce dajemy Jezusowi, by je oczyœcił własnš krwiš i 
zbawił swš bezkresnš miłoœciš! A ludzie nadal myœlš, że trudno jest oddać 
wszystko. Wstyd mi, gdy o tym słyszę, wstyd nawet pisać. 
    [10]Bóg nie żšda, abyœmy oddawali cokolwiek, co jest dla nas 
pożyteczne. We wszystkim, co czyni, ma na względzie największe dobro 
swoich dzieci. Oby wszyscy, którzy Chrystusa odtršcili, mogli zrozumieć, 
że On ma im do zaoferowania dobra o wiele większe nad te, których sami 
szukajš. Człowiek, który myœli i działa wbrew woli Bożej, czyni wielkš 
krzywdę i niesprawiedliwoœć przede wszystkim wobec własnej duszy. Nie 
można znaleœć prawdziwej radoœci na œcieżce zakazanej przez Tego, który 
zna i planuje dla dobra swoich stworzeń to, co najlepsze. Droga grzechu 
jest drogš nędzy i zniszczenia. 
    [11]Popełnilibyœmy wielki błšd myœlšc, że Bóg chętnie patrzy na 
cierpienia swoich dzieci. Całe niebo jest zainteresowane szczęœciem 
człowieka. Nasz Ojciec Niebieski nie zamyka przed żadnym ze swych 
stworzeń drogi radoœci i szczęœcia. Chce jedynie uchronić nas od uciech, 
które mogš przynieœć cierpienie i rozczarowanie oraz zamknšć nam drzwi do 
szczęœcia i niebios. Odkupiciel œwiata przyjmuje człowieka takim, jakim 
jest, ze wszystkimi jego pragnieniami, niedoskonałoœciami i słaboœciami. 
Nie tylko oczyœci nas od grzechu i zbawi swojš œwiętš krwiš, lecz 
zaspokoi tęsknotę serca wszystkich, którzy biorš na siebie Jego jarzmo i 
noszš Jego brzemię. Tych, którzy przychodzš do Niego po chleb żywota, 
obdarowuje pokojem i odpoczynkiem. Nakłada na nas tylko takie obowišzki, 
które prowadzš do największych błogosławieństw, niedostępnych dla 
grzeszników. Człowiek żyje prawdziwš radoœciš, gdy posiada Chrystusa 
nadzieję chwały, ukształtowanego w twoim wnętrzu. 
    [12]Wielu ludzi pyta: œW jaki sposób mogę się całkowicie poddać 
Bogu?" Chcecie oddać Mu siebie, lecz jesteœcie moralnie słabi, w niewoli 
zwštpienia, kontrolowani przez zwyczaje waszego grzesznego życia. Wasze 
przyrzeczenia i postanowienia sš jak bicz z piasku. Nie potraficie 
panować nad myœlami, pragnieniami i uczuciami. œwiadomoœć stale łamanych 
przyrzeczeń i nie dotrzymanych œlubów osłabia wiarę w waszš własnš 
szczeroœć. Wpadacie w rozpacz i sšdzicie, że Bóg nie może was przyjšć. 
Jednak nie musicie wpadać w rozpacz. Musicie poznać prawdziwš moc woli. 
Jest ona w naturze ludzkiej siłš rzšdzšcš, mocš decyzji i wyboru. 
Wszystko zależy od właœciwego działania woli. Bóg obdarzył ludzi mocš i 
możliwoœciš wyboru, aby jš ćwiczyli. Nie potrafisz zmienić swego serca, 
nie potrafisz samodzielnie odwzajemnić uczuć Boga, ale możesz wybrać 
drogę służenia Bogu. Możesz poddać Mu swojš wolę, wówczas On będzie w 
tobie działał według swojej woli i upodobań. W ten sposób cała twoja 
natura zostanie poddana kontroli Ducha Chrystusowego. Twoje uczucia 
skoncentrujš się na Nim, a myœli będš pozostawać z Nim w harmonii. 
    [13]Pragnienia dobra i œwiętoœci sš słuszne, gdy jednak 
poprzestaniemy tylko na nich, stanš się one bezwartoœciowe. Wielu ludzi 
zginie na wieki chociaż mieli nadzieję i chęć stania się chrzeœcijanami. 
Nie dokonali ostatecznego wyboru, by poddać swš wolę Bogu. Nie decydujš 
się teraz zostać chrzeœcijanami. 

    [14]Dzięki właœciwemu ćwiczeniu woli może nastšpić całkowita zmiana w 
twoim życiu. Przez poddanie twojej woli Chrystusowej łšczysz się z potęgš 
przewyższajšcš wszelkie moce. Uzyskujesz wówczas siłę z wysokoœci, aby 
mocno stać. Przez nieustanne oddawanie się Bogu będziesz mógł żyć nowym 
życiem, życiem wiary 
 
6. 

Wiara i przyjęcie 

 
 
    [1]Gdy nasze sumienie rozbudzi się pod wpływem Ducha œwiętego, 
pojmiemy istotę grzechu, jego moc, bezprawie i nieszczęœcie. Spójrzymy na 
niego z odrazš. Powinniœmy czuć, że grzech odłšczył nas od Boga, moc zła 
wzięła nas w niewolę. Im bardziej staramy się uciec, tym bardziej 
odczuwamy swojš bezsilnoœć. Motywy naszego działania i serce sš 
nieczyste. Dostrzegamy, że nasze życie było wypełnione samolubstwem i 
grzechem. Tęsknimy za odpuszczeniem win, oczyszczeniem ducha, za 
wolnoœciš. Cóż jednak mamy uczynić, aby uzyskać harmonię z Bogiem i stać 
się do Niego podobnymi? 
    [2]Potrzebujemy niebiańskiego pokoju przebaczenia, spokoju ducha i 
miłoœci. Nie kupisz tego za pienišdze, nie zdobędziesz rozumem, nie 
osišgniesz mšdroœciš i nie ma nadziei, byœ swoim własnym staraniem 
zapewnił to sobie. A Bóg ofiaruje nam to jako dar œbez pieniędzy i bez 
płacenia" (Iz. 55,1). Stanš się one twoim udziałem, jeœli tylko 
wycišgniesz rękę i uchwycisz je. œChodœcie i spór ze Mnš wiedœcie! - mówi 
Pan - Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak œnieg wybielejš; choćby 
czerwone jak purpura, stanš się jak wełna" (Iz. 1,18). „I dam wam serce 
nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza" (Ezech. 36,26). 
    [3]Wyznałeœ swoje grzechy i z całego serca je odrzuciłeœ. 
Postanowiłeœ oddać się Bogu i teraz możesz przyjœć do Niego prosić, by 
zmył twoje grzechy i odnowił twoje serce. Wówczas wierz, że Bóg to 
uczyni, ponieważ to obiecał. Tego nauczał Jezus, gdy był tu na ziemi. 
Jeœli uwierzymy, dar przez Boga obiecany stanie się naszš własnoœciš. 
Jezus uzdrawiał ludzi, gdy wierzyli w Jego moc. Pomagajšc w rzeczach 
widocznych, zdobywał ich zaufanie dla spraw niewidzialnych. W ten sposób 
prowadził ich do przyjęcia wiarš Jego mocy odpuszczenia grzechów. 
Ujawniło się to przy uzdrowieniu paralityka: œŻebyœcie wiedzieli, że Syn 
Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów" - zwrócił się do 
paralityka mówišc: œWstań, weœ swoje łoże i idœ do domu" (Mat. 9,6). 
Ewangelista Jan mówi o cudach Chrystusa: „Te zaœ zapisano, abyœcie 
wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyœcie wierzšc mieli 
życie w imię Jego" (Jan 20,31). 
    [4]Z prostych słów Biblii, opisujšcych uzdrowienia chorych przez 
Jezusa, możemy się nauczyć, jak należy wierzyć w przebaczenie grzechów. 
Wróćmy do historii paralityka znad sadzawki Betesda. Od trzydziestu oœmiu 
lat leżał bezwładny w cierpieniu i bezsilnoœci. Zbawiciel powiedział do 
niego: œWstań, weœ swoje łoże i chodœ" (Jan 5,8). Ów chory mógłby 
odpowiedzieć: œPanie, jeœli mnie uzdrowisz, usłucham Twojego słowa". Ale 
nie, on uwierzył słowom Chrystusa. Uwierzył, że został już uzdrowiony i 
natychmiast powstał ze swego łoża. Chciał chodzić i chodził na własnych 
nogach. Usłuchał rozkazu Chrystusa, a Bóg dał mu siły. Paralityk został 
uzdrowiony. 
    [5]Jesteœmy takimi samymi grzesznikami. Nie potrafimy wyrazić 
prawdziwego żalu za dawne grzechy ani zmienić serca lub stać się 
œwiętymi. Ale Bóg przyrzeka uczynić to wszystko dla nas przez Chrystusa. 
Uwierz tej obietnicy. Wyznaj swoje grzechy i oddaj się Bogu. Zdecyduj się 
Mu służyć. A gdy tylko to uczynimy, Bóg spełni swoje słowo wobec nas. 
Jeœli wierzymy obietnicy, uwierzymy, że stało się to faktem dokonanym 
dzięki Bogu. Wtedy Jezus uzdrowi nas, tak jak uleczył paralityka. 

    [6]Nie czekajmy aż odczujemy uzdrowienie, lecz powiedzmy: œWierzę nie 
dlatego, że czuję się uzdrowionym, ale dlatego, że Bóg obiecał". 
    [7]Jezus powiedział: œWszystko, o co w modlitwie prosicie, stanie się 
wam, tylko wierzcie, że otrzymacie" (Mar. 11,24). Ta obietnica spełni się 
tylko pod tym warunkiem, że prosić będziemy zgodnie z Jego wolš. Bóg 
bowiem chce oczyœcić nas z grzechu, uczynić swymi dziećmi i przysposobić 
do œwiętego życia. O te błogosławieństwa możemy więc prosić i wierzyć, że 
je otrzymamy. Jednoczeœnie z góry dziękujmy Bogu, że je otrzymaliœmy. 
Jest naszym przywilejem to, że możemy przyjœć do Jezusa i być 
oczyszczonymi. Potem możemy stanšć przed prawem bez wstydu i wyrzutów 
sumienia. œTeraz jednak dla tych, którzy sš w Chrystusie Jezusie nie ma 
już potępienia" (Rzym. 8,1). 
    [8]Od tej chwili nie należymy więcej do siebie. Zostaliœmy odkupieni 
za wysokš cenę. œWiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po 
przodkach, złego postępowania zostaliœcie wykupieni nie czymœ 
przemijajšcym, srebrem lub złotem, ale drogocennš krwiš Chrystusa, jako 
baranka niepokalanego i bez zmazy" (I Piotra 1,18.19). Przez ten prosty 
akt zawierzenia Bogu Duch œwięty rozpoczyna w twoim sercu nowe życie. 
Jesteœ jak dziecko narodzone w rodzinie Bożej, a On miłuje cię tak, jak 
miłuje Swego Syna. 
    [9]Gdy oddałeœ się Jezusowi, nie odwracaj się i nie odłšczaj już 
więcej od Niego. Mów codziennie: œNależę do Chrystusa. Oddałem się Jemu". 
Proœ Go, by dał ci swego Ducha i zachował cię w łasce. Ponieważ przez 
wiarę i oddanie się Bogu stałeœ się Jego dzieckiem, masz teraz żyć w Nim. 
Apostoł Paweł pisze: œJak więc przyjęliœcie naukę o Chrystusie Jezusie, 
jako Panu, tak w Nim postępujcie" (Kol. 2,6). 
    [10]Niektórzy sšdzš, jak się wydaje, iż najpierw muszš przejœć przez 
okres próby, dać Panu dowody swego nawrócenia, zanim będš mogli czerpać z 
błogosławieństw. Ale to nieprawda. Wszyscy mogš w każdej okolicznoœci o 
nie prosić. Każdy człowiek potrzebuje Jego łaski, Ducha Chrystusowego, 
pomocy w słaboœciach, gdyż inaczej nie może opierać się złu. Chrystus 
cieszy się, gdy przychodzimy do Niego takimi jakimi jesteœmy, grzesznymi, 
bezsilnymi i uzależnionymi. Możemy do Niego przyjœć z wszystkimi naszymi 
słaboœciami, głupotš i grzesznoœciš, i upaœć ze skruchš do Jego nóg. 
Pragnie On wzišć nas w ramiona swej miłoœci, zabliœnić nasze rany i 
oczyœcić z wszelkiej nieczystoœci. 
    [11]Pod tym względem tysišce ludzi błšdzi wštpišc w to, że Jezus 
wybaczy im osobiœcie i indywidualnie. Nie chwytajš Boga za Jego słowo. 
Przywilejem wszystkich, którzy spełniajš warunki, jest wiara, że 
przebaczenie Boże rozcišga się na wszystkie grzechy. Odrzuć podejrzenie, 
że Boże obietnice nie sš przeznaczone dla ciebie. Przeznaczone sš one dla 
każdego skruszonego przestępcy. Moc i łaska po to zostały zapewnione 
przez Chrystusa, aby za poœrednictwem usługujšcych aniołów mogła je 
otrzymać każda wierzšca dusza. Nikt nie jest na tyle grzeszny, aby nie 
mógł znaleœć siły, czystoœci i sprawiedliwoœci w Chrystusie, który za 
niego umarł. Jezus chce zdjšć ze wszystkich splamione grzechem szaty, a 
dać białe odzienie sprawiedliwoœci. Nie pragnie œmierci, lecz życia dla 
grzesznika. 
    [12]Bóg nie postępuje z nami tak jak ograniczeni grzechem ludzie 
odnoszš się do siebie. Jego myœli sš pełne miłosierdzia, miłoœci i 
najgłębszego współczucia. Mówi: „Niechaj bezbożny porzuci swš drogę i 
człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się 
nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu" (Iz. 
55,7). œUsunšłem twe grzechy jak chmurę i twoje wykroczenia jak obłok. 
Powróć do Mnie, bom cię odkupił" (Iz. 44,22). 
    [13]œJa nie mam żadnego upodobania w œmierci... Zatem nawróćcie się, 
a żyć będziecie" (Ezech. 18,32). Szatan jest zawsze gotów okraœć nas z 
błogosławionej pewnoœci Boga. Pragnie pozbawić duszę każdej iskierki 

nadziei i ostatniego promienia œwiatła, lecz nie wolno mu na to zezwolić. 
Nie można słuchać kusiciela, trzeba mu powiedzieć: Jezus umarł za mnie, 
abym mógł żyć. Tak bardzo mnie miłuje, że nie dopuœci, ażebym zginšł. 
Ojciec mój niebiański jest miłosierny i chociaż nadużyłem i zlekceważyłem 
błogosławieństwo Jego miłoœci, wstanę i pójdę do naszego Ojca i powiem 
Mu: œOjcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem Ciebie; już nie jestem 
godzien nazywać się twoim synem, uczyń mnie choćby jednym z najemników" 
(Łuk. 15,18.19). A Bóg przyjmie zbłškanego, jak Ojciec przyjšł syna w tej 
przypowieœci: œA gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył 
się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował 
go" (Łuk. 15,20). 
    [14]Lecz i ta wzruszajšca przypowieœć nie może oddać choćby częœciowo 
nieskończonego miłosierdzia Ojca Niebieskiego. Pan mówi przez proroka: 
„Umiłowałem cię odwiecznš miłoœciš, dlatego też zachowywałem dla ciebie 
łaskawoœć" (Jer. 31,3). Serce ojcowskie pała miłoœciš do grzesznika nawet 
wówczas, kiedy ten traci majętnoœć swojš w obcym kraju, daleko od domu 
ojca. Każde pragnienie powrotu do Boga, które rodzi się w sercu, jest 
wynikiem troskliwej działalnoœci Jego Ducha, błagajšcego i 
przycišgajšcego zbłškanego do miłosiernego serca jego Ojca. 
    [15]Czytajšc Pismo œwięte pełne wielkich obietnic, jak można jeszcze 
wštpić? Czy możesz wierzyć, że gdy biedny grzesznik zapragnie powrócić i 
otrzymać przebaczenie grzechów, to Pan powstrzyma go od przyjœcia w żalu 
i skrusze do swych stóp? 
    [16]Precz z takš myœlš! Nic nie może bardziej ranić duszy niż 
widzenie naszego Niebiańskiego Ojca w takim œwietle. Bóg nienawidzi 
grzechu, ale miłuje grzesznika. W osobie Chrystusa dał nam siebie, abyœmy 
wszyscy mogli zostać zbawieni i w królestwie chwały otrzymać wieczne 
błogosławieństwa. Czyż Bóg mógł użyć jeszcze bardziej mocnego lub 
delikatniejszego języka, aby wyrazić swojš miłoœć do nas? œCzyż może 
niewiasta zapomnieć o swym dziecištku, ta, która kocha syna swego łona? A 
nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!" (Iz. 49,15). 
    [17]Ty, który wštpisz i lękasz się, spojrzyj w górę! Jezus żyje, aby 
nadal być naszym poœrednikiem. Dziękuj Bogu za dar Jego najdroższego Syna 
i proœ Go, aby œmierć, którš poniósł dla ciebie, nie była daremna. 
Dzisiaj Duch Boży zaprasza cię. Całym swoim sercem przyjdŸ do Jezusa, a 
doznasz Jego błogosławieństw. 
    [18]Kiedy czytasz o obietnicach Bożych, pamiętaj, że tchnš one 
niewymownš litoœciš i miłosierdziem. Kochajšce serce Ojca wychodzi na 
spotkanie grzesznika z bezgranicznym współczuciem. „W Nim mamy odkupienie 
przez Jego krew - odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski" 
(Efez. 1,7). Wierz, że Bóg ci pomoże. On chce odnowić w tobie swój 
moralny obraz. Gdy więc zbliżysz się do Niego ze skruchš i wyznaniem, On 
przybliży się do ciebie z łaskš i przebaczeniem. 
 
7. 

Sprawdzian uczniostwa 

 
 
    [1]œJeżeli więc ktoœ pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. 
To, co dawne, przeminęło, a oto (wszystko) stało się nowe" (II Kor. 
5,17). 
    [2]Ktoœ może nie podać dokładnie chwili i miejsca swego nawrócenia 
ani okolicznoœci, w których to się stało, lecz to nie oznacza jeszcze, że 
nie jest nawrócony. Chrystus powiedział do Nikodema: „Wiatr wieje tam, 
gdzie chce i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skšd przychodzi i dokšd 
podšża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha" (Jan 3,8). Duch 
Boży działa na serce ludzkie podobnie jak niewidzialny wiatr. Efekty 
powiewu sš dobrze widoczne i odczuwane. Owa odradzajšca moc, której żadne 

oko ludzkie nie jest w stanie dojrzeć, tworzy nowe życie w duszy, nowš 
istotę na podobieństwo Boże. 
    [3]Choć działanie Ducha œwiętego jest ciche i niedostrzegalne, skutki 
jego sš widoczne. Jeœli serce odnowione jest przez Ducha Bożego, całe 
życie będzie o tym œwiadczyć. Pomimo iż nie potrafimy niczego uczynić, 
aby zmienić nasze serca lub dojœć w życiu do harmonii z Bogiem - a nie 
wolno nam także ufać sobie samym lub naszym dobrym uczynkom - to nasze 
życie objawia, czy łaska Boża zamieszkuje w naszym wnętrzu. Zmiana będzie 
widoczna w charakterze, obyczajach i działaniu. Uwypukli się wielki 
kontrast między naszym dotychczasowym życiem, a życiem, które teraz 
rozpoczęliœmy. Charakter nie objawia się w przypadkowym dobrym lub złym 
uczynku, lecz w stałym usposobieniu, w tendencjach codziennych słów i 
czynów. 
    [4]Prawdš jest, że na zewnštrz życie nasze może się nieraz wydawać 
nienaganne i sprawiedliwe bez odnawiajšcej mocy Chrystusa. Chęć zdobycia 
wpływu na otoczenie i pragnienie budzenia szacunku u bliœnich mogš być 
przyczynš pozornie poprawnego życia. Szacunek do samego siebie może nas 
doprowadzić do uniknięcia pojawienia się zła. Nawet serce pełne egoizmu 
potrafi się zdobyć na dobre uczynki. W jaki więc sposób możemy wiedzieć, 
po której stronie się znajdujemy? Kto włada sercem? O kim myœlimy? O kim 
lubimy rozmawiać? Do kogo kierujemy nasze najserdeczniejsze uczucia i 
najlepsze działanie? Jeœli jesteœmy Chrystusowi, nasze myœli sš z Nim, a 
najprzyjemniejsze rozważania o Nim. Wszystko, co mamy i czym jesteœmy - 
Jemu poœwięcamy. Pragniemy stać się do Niego podobni, żyć Jego duchem, 
pełnić Jego wolę i wszystko czynić według Jego upodobania. 
    [5]Odrodzeni w Jezusie Chrystusie wydajš owoce Ducha: œmiłoœć, 
radoœć, pokój, cierpliwoœć, uprzejmoœć, dobroć, wiernoœć, łagodnoœć, 
opanowanie" (Gal. 5,22.23). 
    [6]Nie będš mieć więcej upodobania w starych pragnieniach, ale w 
wierze Syna Bożego pójdš Jego œladami, odbijajšc Jego charakter i 
oczyszczajšc się, by stać się czystymi jak On. Umiłujš to, czego niegdyœ 
nienawidzili, znienawidzš to, co kiedyœ miłowali. Serca, dotšd pełne 
pychy, stanš się ciche i pokorne. Próżni i uparci nabiorš powagi i 
skromnoœci. Pijak stanie się trzeœwym, butny powœcišgliwym. Nawyki 
zostanš odrzucone. Chrzeœcijanin nie będzie szukał zewnętrznego blasku, 
gdyż wartoœć w oczach Bożych ma jedynie œwnętrze serca człowieka o 
nienaruszalnym spokoju i łagodnoœci ducha" (I Piotra 3,4). 
    [7]Dopóki nie zmienimy naszych serc i sposobu życia, nie może być 
mowy o prawdziwym nawróceniu. Dopiero gdy grzesznik odnowi swoje 
œlubowanie, wyzna swoje grzechy, umiłuje Boga i bliœnich może być pewny, 
że przeszedł ze œmierci do życia. 
    [8]Kiedy jako błšdzšce i grzeszne istoty przyjdziemy do Chrystusa i 
staniemy się uczestnikami Jego przebaczajšcej łaski, w sercu wytryœnie 
miłoœć. Każdy ciężar staje się lekki, gdyż jarzmo, które Chrystus 
nakłada, jest lekkie. Obowišzek będzie dla nas rozkoszš, a każda ofiara 
przyjemnoœciš. Droga, która zdawała się tonšć w mrokach, będzie odtšd 
oœwietlana promieniami Słońca Sprawiedliwoœci. 
    [9]Piękno charakteru Chrystusa będzie widoczne w Jego naœladowcach. 
Pełnienie woli Boga było dla Jezusa radoœciš. Miłoœć Boga i zapał ku Jego 
chwale były przewodniš mocš w życiu Zbawiciela. Miłoœć ta upiększała i 
uszlachetniała wszystkie Jego czyny. Miłoœć pochodzi jedynie od Boga. 
    [10]Nieuœwięcone serce nie potrafi jej stworzyć. Mieszka ona tylko w 
sercach opanowanych przez Jezusa. œMy miłujemy (Boga), ponieważ Bóg sam 
pierwszy nas umiłował" (I Jana 4,19). W sercu odnowionym łaskš Bożš 
miłoœć jest podstawš działania. Trzyma na wodzy namiętnoœci. Zwycięża 
wrogoœć i uszlachetnia uczucia. Miłoœć pielęgnowana w duszy czyni życie 
słodszym i wywiera szlachetny wpływ na otoczenie. 

    [11]Dzieci Boże muszš wystrzegać się przede wszystkim dwóch ważnych 
błędów. Dotyczy to zwłaszcza ludzi, którzy dopiero uwierzyli w Jego 
łaskę. O pierwszym błędzie mówiliœmy już wyżej. Polega on na zaufaniu 
wszystkiemu, co można uczynić, aby osišgnšć harmonijnš jednoœć z Bogiem. 
Kto chce dostšpi栜więtoœci przez własne próby zachowania przykazań, 
sięga po to, co niemożliwe. Wszystko bowiem, co możemy uczynić bez 
Chrystusa, jest skażone egoizmem i grzechem. Jedynie łaska Chrystusa 
przez wiarę może uczynić nas œwiętymi. 
    [12]Drugim, równie niebezpiecznym błędem, jest mniemanie, że wiara w 
Chrystusa uwalnia nas od zachowywania prawa Bożego, gdyż od chwili, gdy 
stajemy się uczestnikami łaski Chrystusa, nasze postępowanie nie ma nic 
wspólnego z naszym odkupieniem. 
    [13]Ale zauważmy tutaj, że posłuszeństwo nie jest zwykłš zewnętrznš 
usłużnoœciš, lecz służbš miłoœci. Zakon Boga jest wyrazem samej Jego 
natury, ucieleœnieniem wielkiej zasady miłoœci, a przez to fundamentem 
Jego rzšdu w niebie i na ziemi. Jeœli nasze serca sš odnowione na 
podobieństwo Boże i wszczepiona jest w nie boska miłoœć, czyż w naszym 
życiu nie zostanie wypełnione prawo Boga? Gdy miłoœć będzie zakorzeniona 
w sercu, a człowiek zostanie odnowiony na Jego podobieństwo, dokona się 
obietnica nowego przymierza między Bogiem a człowiekiem, która brzmi: 
„Prawa moje dam w serca ich; także w umyœle ich wypiszę je" (Hebr. 
10,16). Jeżeli prawo Boże zapisane jest w sercu, czyż nie uzewnętrzni się 
to w życiu? Prawdziwš cechš uczniów Chrystusa jest posłuszeństwo - służba 
i miłoœć. Pismo œwięte mówi: œAlbowiem miłoœć względem Boga polega na 
spełnianiu Jego przykazań" (I Jana 5,3). „Kto mówi: Znam Go, a nie 
zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcš i nie ma w nim prawdy" (I Jana 
2,4). Wiara i tylko wiara zamiast uwalniać człowieka od posłuszeństwa, 
czyni nas uczestnikami łaski Chrystusa, która z kolei umożliwia nam 
posłuszeństwo. 
    [14]Nie możemy zapracować na zbawienie przez nasze posłuszeństwo, 
gdyż zbawienie jest darem Boga do nabycia przez wiarę. Posłuszeństwo zaœ 
jest owocem wiary. œA wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić 
grzechy, w Nim zaœ nie ma grzechu. Każdy, kto trwa w Nim, nie grzeszy; 
żaden zaœ z tych, którzy grzeszš, nie widział Go ani Go nie poznał" (I 
Jana 3,5.6). Oto najlepszy sprawdzian. Jeœli jesteœmy złšczeni z 
Chrystusem, jeœli miłoœć Boża w nas mieszka, nasze uczucia, myœli, cele i 
działania będš zgodne z wolš Boga wyrażonš w przepisach jego œwiętego 
prawa. œDzieci nie dajcie się zwodzić nikomu; kto postępuje 
sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak On jest sprawiedliwy" (I Jana 
3,7). 
    [15]Sprawiedliwoœć jest okreœlona przez standard œwiętego prawa Boga 
wyrażonego w dziesięciu przykazaniach danych na górze Synaj. 
    [16]Tak zwana wiara w Chrystusa, która zwalnia człowieka z obowišzku 
posłuszeństwa względem Boga, nie jest wcale wiarš, lecz zarozumiałoœciš. 
„Łaskš bowiem jesteœcie zbawieni przez wiarę" (Efez. 2,8). œTak też i 
wiara, jeœli nie byłaby połšczona z uczynkami, martwš jest sama w sobie" 
(Jak. 2,17). Przed przyjœciem na œwiat Jezus powiedział o sobie: œJest 
mojš radoœciš, mój Boże, czynić Twojš wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim 
wnętrzu" (Psalm 40,9). A tuż przed powrotem do nieba oœwiadczył: œJeœli 
będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłoœci mojej, 
tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłoœci" (Jan 
15,10). „Po tym zaœ poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego 
przykazania. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować 
tak, jak On postępował" (I Jana 2,3.6). œChrystus przecież również 
cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyœcie szli za Nim Jego œladami" (I 
Piotra 2,21). 
    [17]Warunek życia wiecznego pozostaje od wieków taki, jaki dany był w 
raju, przed upadkiem naszych pierwszych rodziców: doskonałe posłuszeństwo 

prawu Bożemu i doskonała sprawiedliwoœć. Gdyby życie wieczne było 
udzielane pod jakimkolwiek innym warunkiem, szczęœcie całego wszechœwiata 
byłoby zagrożone. Droga nadal stałaby po wszystkie wieki otworem dla 
grzechu, z całš jego nędzš i podłoœciš. 
    [18]Adam przed upadkiem mógł ukształtować w sobie sprawiedliwy 
charakter dzięki posłuszeństwu względem prawa Bożego. Ale nie uczynił 
tego, a z powodu jego grzechu i nasza natura jest grzeszna. Dlaczego nie 
potrafimy uczynić siebie sprawiedliwymi? Ponieważ jesteœmy grzeszni i 
upadli, nie możemy doskonale być posłuszni Prawu Bożemu. Sami nie mamy 
własnej sprawiedliwoœci, abyœmy mogli wypełnić wymagania Bożego prawa. 
Lecz Chrystus przygotował nam drogę ucieczki. Żył na ziemi wœród tych 
samych co my pokus i doœwiadczeń. Ale żył bez grzechu. Umarł za nas, a 
teraz pragnie wzišć na siebie nasze winy i udzielić nam swojej 
sprawiedliwoœci. Choćby życie twoje było pełne grzechów, gdy poddasz się 
Jezusowi i przyjmiesz Go jako swojego Zbawiciela, będziesz zaliczony do 
sprawiedliwych. Przez wiarę masz utrzymać łšcznoœć z Chrystusem i na 
stałe powierzyć Mu swojš wolę, a jak długo to czynisz, On będzie Cię 
zmieniał tak, aby twoja wola i działanie były zgodne z Jego dobrym 
upodobaniem. Potem zaœ będziesz mógł powiedzieć: œRazem z Chrystusem 
zostałem przybity do krzyża. Teraz zaœ już nie ja żyję, lecz żyje we mnie 
Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje 
jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie 
wydał za mnie" (Gal. 2,19.20). Chrystus tak powiedział do uczniów: œGdyż 
nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was" 
(Mat. 10,20). Gdy Chrystus zamieszka w twoim sercu, będziesz okazywał 
tego samego ducha i to samo dobre działanie - uczynki sprawiedliwoœci i 
posłuszeństwa. 
    [19]Nie ma w nas nic chwalebnego. Nie mamy powodu wywyższać się. 
Naszš jedynš podstawš nadziei jest sprawiedliwoœć Chrystusa, zaliczona 
nam i urzeczywistniona przez Ducha œwiętego, działajšcego w nas i przez 
nas. 
    [20]Gdy mówimy o wierze, należy pamiętać, że nie każda wiara jest 
jednakowa. Istnieje pewien rodzaj wierzenia, który całkowicie różni się 
od prawdziwej wiary. Istnienie i moc Boga oraz prawdziwoœć Jego słów to 
fakty, którym nawet szatan i jego zastępcy nie mogš zaprzeczyć. Pismo 
Œwięte mówi: œtakże i złe duchy wierzš i drżš" (Jak. 2,19), lecz to nie 
jest wiara. Prawdziwa, czynna i oczyszczajšca wiara jest tam, gdzie 
fundamentem jest jedynie Słowo Boże, gdzie wola poddana jest woli Bożej, 
myœli i zamiary podporzšdkowane sš Bogu, a uczucia skoncentrowane na Nim. 
Taka wiara odradza serca na podobieństwo Boże. Serce w stanie 
nieodrodzonym nie jest poddane prawu Bożemu, nawet poddane być nie może; 
dopiero odrodziwszy się, rozkoszuje siꠜwiętymi przepisami i woła z 
psalmistš: œJakże miłuję Prawo Twoje; przez cały dzień nad nim rozmyœlam" 
(Psalm 119,97). œTeraz jednak dla tych, którzy sš w Chrystusie Jezusie 
nie ma już potępienia" (Rzym. 8,1). 
    [21]Sš tacy, którzy poznali przebaczajšcš miłoœć Chrystusa i szczerze 
pragnš być dziećmi Bożymi, ale zorientowali się, że ich charaktery sš 
niedoskonałe, a życie pełne błędów, i gotowi sš zwštpić w to, że ich 
serca zostały odnowione przez Ducha œwiętego. Nie można ponownie pogršżać 
się w rozpaczy. Często z powodu naszych niedoskonałoœci i błędów 
powinniœmy schylać czoła i płakać u stóp Chrystusa. Nie powinniœmy się 
jednak nigdy zniechęcać. Choćby się nieprzyjacielowi udało chwilowo nas 
pokonać, nie jesteœmy przez Boga odrzuceni i zapomniani. Nie, Chrystus 
siedzi po prawicy Ojca, by się wstawiać za nami. Pisze o tym umiłowany 
uczeń Jezusa: œDzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyœcie nie grzeszyli. 
Jeœliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca - Jezusa Chrystusa 
sprawiedliwego" (I Jana 2,1). Nie zapominajmy słów Chrystusa: „Albowiem 
Ojciec sam was miłuje" (Jan 16,27). On pragnie przywrócić nas do siebie, 

ujrzeć w nas odblask swojej œwiętoœci i czystoœci. Jeżeli Mu się poddamy, 
On dokończy w nas rozpoczęte dobre dzieło, aż do dnia Jezusa Chrystusa. 
Módlmy się gorliwiej. Wzmacniajmy naszš wiarę. Gdy utracimy zaufanie we 
własne siły, ufajmy mocy naszego Odkupiciela, a będziemy wielbić Tego, 
który jest życiem naszej istoty. 
    [22]Im bliżej przyjdziesz do Chrystusa, tym wyraŸniej zobaczysz swoje 
błędy. Twoje spojrzenie będzie czystsze, a twoje niedoskonałoœci będš 
widoczne w zdecydowanym kontraœcie do Jego doskonałej natury. Będzie to 
znak, że iluzje szatańskie utraciły swojš moc i przeniknšł cię ożywiajšcy 
wpływ Ducha Bożego. 
    [23]Głęboka miłoœć do Chrystusa nie może zamieszkać w sercu, które 
nie jest œwiadome swej grzesznoœci. Dusza odrodzona przez łaskę Chrystusa 
będzie podziwiała Jego boski charakter. Lecz jeœli nie zobaczymy naszej 
własnej moralnej deformacji, to œwiadczy to o tym, że dotychczas nie 
widzieliœmy piękna i wspaniałoœci Chrystusa. 
    [24]Im mniej będziemy doceniać siebie, tym większš czeœć oddamy 
nieskończonej czystoœci i œwiętoœci naszego Zbawiciela. Uœwiadomienie 
sobie grzesznego stanu prowadzi nas do Tego, który potrafi wybaczyć, a 
gdy dusza, uznajšc swojš bezsilnoœć, udaje się do Jezusa, On objawia 
swojš moc. Im silniej œwiadomoœć naszych potrzeb zbliży nas do Niego i do 
Jego Słowa, tym chwalebniejsze będziemy mieli pojęcie o Jego boskim 
charakterze i tym mocniej odzwierciedlimy sobš Jego obraz. 
 
8. 

Wzrost 

 
 
    [1]Odnowę serca, przez którš stajemy się dziećmi Bożymi, Pismo œwięte 
nazywa nowonarodzeniem. Jest ono przyrównane do wzrostu dobrego ziarna 
zasianego przez rolnika. W jaki sposób nawróceni do Chrystusa majš jak 
nowo narodzone dzieci œwzrastać" (I Piotra 2,2; Efez. 4,15) do poziomu 
dojrzałych chrzeœcijan w Chrystusie Jezusie? Na wzór dobrego ziarna 
rzuconego w ziemię chrzeœcijanin ma wzrastać i owocować. Izajasz mówi, że 
„nazwš ich terebintami sprawiedliwoœci, szczepieniem Pana dla Jego 
rozsławienia" (Iz. 61,3). To dla lepszego zrozumienia tajemnic duchowego 
życia przytoczone zostały takie przykłady z życia codziennego. 
    [2]Ani największa mšdroœć, ani wysiłek ludzki nie sš w stanie 
wytworzyć życia nawet w najprostszej czšstce natury. Wszelkie roœliny i 
zwierzęta mogš żyć dzięki życiu, którego Bóg osobiœcie im udzielił. Tak 
samo, tylko dzięki życiu pochodzšcemu od Boga, w ludzkich sercach pojawia 
się życie duchowe. œJeœli się kto nie narodzi powtórnie" (Jan 3,3), nie 
może się stać uczestnikiem życia Chrystusowego. 
    [3]Podobnie jak z życiem przedstawia się sprawa wzrostu. Jedynie Bóg 
sprawia, że pšczki rozwijajš się w kwiaty, a kwiaty przekształcajš w 
owoce. To przez Jego moc ziemia rodzi œnajpierw œdœbło, potem kłos, a 
potem pełne ziarno w kłosie" (Mar. 4,28). Prorok Ozeasz mówi o Izraelu: 
„Stanę się jakby rosš dla Izraela, tak, że rozkwitnie jak lilia i jak 
topola rozpuœci korzenie. Rozwinš się jego latoroœle, będzie wspaniały 
jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu" (Ozeasz 14,6.7). Jezus 
uczy: œPrzypatrzcie się liliom, jak rosnš" (Łuk. 12,27). Roœliny i kwiaty 
nie rosnš dzięki własnej mocy, trosce czy wysiłkowi, lecz na skutek 
działania życiodajnej siły pochodzšcej od Boga. Dziecko o własnej sile, 
nawet bardzo tego pragnšc, nie może dodać nic do swego wzrostu. Tak samo 
duchowego rozwoju nie możemy sobie zapewnić przez własnš chęć lub 
wysiłek. I roœlina, i dziecko rozwijajš się dzięki siłom czerpanym z 
otoczenia, służšcym do życia, jak powietrze, œwiatło, pożywienie. Czym te 
dary przyrody sš dla zwierzšt i roœlin, tym Chrystus dla tych, którzy Mu 
ufajš. On jest dla nich œwiecznš œwiatłoœciš" (Iz. 60,19), œsłońcem i 
tarczš" (Psalm 84,12).Jest dla swego ludu jak œdeszcz (zstępujšcy) na 

trawę i jak deszcz rzęsisty, co nawadnia ziemię" (Psalm 72,6), jest wodš 
życia i œchlebem Bożym, który z nieba zstępuje i życie daje œwiatu" (Jan 
6,33). 
    [4]Bóg zesłał nam najpiękniejszy dar - Jezusa. Napełnił On ziemię 
atmosferš łaski tak realnie jak œwiat powietrzem, które otacza ziemię. 
Wszyscy, którzy oddychajš tš atmosferš, ożyjš i będš wzrasta栜do pełnej 
miary męskiej i wieku Chrystusa". 
    [5]Tak jak kwiaty zwracajš się do słońca, a jego promienie pomnażajš 
ich urodę, i my winniœmy zwracać się do œSłońca Sprawiedliwoœci", aby to 
œwiatło niebiańskie nas opromieniło, by charakter nasz stał się podobny 
do charakteru Chrystusa. 
    [6]Jezus naucza tego samego, gdy mówi: „Wy trwajcie we Mnie, a Ja 
(będę trwał) w was. Podobnie jak latoroœl nie może przynosić owocu sama z 
siebie - jeœli nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie 
trwać nie będziecie, (...) beze Mnie nic nie możecie uczynić" (Jan 
15,4.5). 
    [7]Aby żyć w œwiętoœci, jesteœmy w takim samym stopniu uzależnieni od 
Chrystusa, jak rosnšca i owocujšca gałšzka od macierzystego pnia. Poza 
Chrystusem życie nie istnieje. Bez Niego nie masz siły, by przeciwstawić 
się pokusom, by wzrastać w łasce i œwiętoœci. Tylko trwajšc w Nim, możemy 
duchowo kwitnšć. Czerpišc swe życie z Niego, nigdy nie staniesz się 
martwym i nieowocujšcym. Będziesz podobny do drzewa rosnšcego nad 
strumieniami wody. 
    [8]Wielu ludzi myœli, że sami muszš dokonać pewnej częœci pracy. 
Zaufali co prawda Jezusowi jeœli chodzi o odpuszczenie grzechów, lecz 
pragnš żyć sprawiedliwie jedynie dzięki własnym staraniom. Ale każda taka 
próba musi zawieœć. Jezus mówi: œBeze Mnie nic nie możecie uczynić". 
Wzrost w łasce, radoœci i użytecznoœci zależy od naszej jednoœci z 
Chrystusem. Tylko przez codziennš wspólnotę z Nim, i to w każdej 
godzinie, mamy wzrastać w łasce. On jest nie tylko Autorem, ale i 
dokończeniem naszej wiary. To Chrystus jest pierwszym, ostatnim i 
wszystkim. Chrystus ma być z nami nie tylko na poczštku i na końcu 
naszego życia, ale na każdym etapie naszej drogi. Dawid mówi: „Stawiam 
sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mej 
prawicy" (Psalm 16,8). 
    [9]Zapytasz, jak masz trwać w Chrystusie? W ten sposób, w jaki 
przyjšłeœ Go po raz pierwszy. œJak więc przyjęliœcie naukę o Chrystusie 
Jezusie, jako Panu, tak w Nim postępujcie" (Kol. 2,6). „Sprawiedliwy z 
wiary żyć będzie" (Hebr. 10,38). Oddałeœ się Bogu, aby w całoœci być Jego 
własnoœciš, służyć i być Mu posłusznym. Przyjšłeœ Chrystusa jako swego 
Zbawiciela. Sam nie mogłeœ oczyœcić się ze swych grzechów ani zmienić 
serca, lecz oddawszy się Bogu, zawierzyłeœ, że On to wszystko uczynił dla 
ciebie dzięki Chrystusowi. Przez wiarę stałeœ się własnoœciš Chrystusa. 
Przez wiarę masz w Nim wzrastać - oddajšc i przyjmujšc. Masz oddać 
wszystko - twoje serce, twojš wolę, twojš służbę. Oddaj Mu siebie, byœ 
mógł być posłuszny wszystkim Jego oczekiwaniom. W zamian musisz wzišć 
wszystko: Chrystusa - pełnię błogosławieństw, aby mieszkał w twoim sercu 
i był twojš mocš, sprawiedliwoœciš, nieustajšcym pomocnikiem, dajšcym moc 
do posłuszeństwa. 
    [10]Niech twojš pierwszš myœlš każdego ranka będzie poœwięcenie się 
Bogu. Niech twojš modlitwš będzie: œPrzyjmij mnie, Panie, na własnoœć. 
Wszystkie moje plany składam u Twoich stóp. Wykorzystaj mnie dzisiaj do 
swojej służby. Pozostań ze mnš i pozwól mi Twojš mocš wykonywać moje 
obowišzki". Niechaj to będzie naszš codziennš czynnoœciš. Poœwięć się 
Panu każdego poranka na nowo. Jemu powierz wszystkie swoje zamierzenia, 
by mogły być zrealizowane lub zaniechane według Jego wskazujšcej 
Opatrznoœci. Możesz więc każdego dnia powierzać swoje życie w ręce Boga, 
a będzie ono z dnia na dzień bardziej odzwierciedlało życie Jezusa. 

    [11]Życie w Chrystusie jest życiem w pokoju. Może nie być w nim 
ekstazy uczuć, lecz będzie ono pełne błogiego zaufania. Twoja nadzieja 
spoczywa nie w tobie samym, lecz w Chrystusie Jezusie. Twoja niemoc 
została połšczona z Jego siłš, niewiedza z Jego mšdroœciš, a słaboœć z 
Jego wytrwałoœciš. Powinieneœ patrzeć nie na siebie, lecz na Chrystusa, 
myœlšc o Jego miłoœci, pięknie i doskonałoœci charakteru. Jego 
samozaparcie, uniżonoœć, œwiętoœć i niezgłębiona miłoœć, oto przedmiot 
twoich rozmyœlań. A kochajšc Go, naœladujšc i polegajšc całkowicie na 
Nim, stajesz się do Niego podobnym. 
    [12]Jezus powiedział: œTrwajcie we mnie". Słowa te wyrażajš 
odpoczynek, wytrwałoœć i zaufanie. Ponownie zaprasza: œPrzyjdœcie do mnie 
wszyscy, którzy utrudzeni i obcišżeni jesteœcie, a Ja was pokrzepię" 
(Mat. 11,28). Tę samš myœl wyrażajš słowa psalmisty: œUpokórz się przed 
Panem i Jemu zaufaj" (Psalm 37,7). Prorok Izajasz daje nam następujšce 
zapewnienie: œW ciszy i ufnoœci leży wasza siła" (Iz. 30,15). Tego 
odpoczynku nie znajdziemy w bezczynnoœci. Boska obietnica odpoczynku 
łšczy się z wezwaniem do pracy. „WeŸcie moje jarzmo na siebie i uczcie 
się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie 
dla dusz waszych" (Mat. 11,29). Serce, które w pełni spoczywa w 
Chrystusie, będzie najbardziej gorliwe i aktywne dla Niego. 
    [13]Człowiek zajęty jedynie sobš, odwraca się od Chrystusa - •ródła 
życia i mocy. Jest to stałe dzieło szatana. Stara się on ustawicznie 
odwracać uwagę ludzi od Chrystusa. Chce tym przeszkodzić w zjednoczeniu i 
obcowaniu człowieka z Panem. Szatan chce, byœmy stale koncentrowali się 
wokół przyjemnoœci œwiata, kariery, kłopotów i smutków, chce wykorzystać 
nasze niedocišgnięcia i ułomnoœci naszych bliŸnich. W ten sposób dšży do 
opanowania umysłu. Strzeżmy się jego przebiegłoœci. Wielu prawdziwie 
szczerych, którzy pragnš żyć dla Boga, szatan także często prowadzi do 
zagubienia się w ich własnych błędach i słaboœciach, a przez oddzielenie 
ich od Chrystusa ma nadzieję osišgnšć zwycięstwo. Nie możemy koncentrować 
się na sobie i żyć w cišgłej niepewnoœci i strachu o nasze zbawienie. To 
wszystko odwraca duszę od œródła mocy. Powierz zbawienie Bogu i 
niezachwianie Mu zaufaj. Rozmawiaj i rozmyœlaj o Jezusie. Niech twoje 
„ja" zniknie w Chrystusie. Odrzuć wszystkie obawy i wštpliwoœci. Powiedz 
za apostołem Pawłem: œTeraz zaœ już nie ja żyję, lecz żyje we mnie 
Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje 
jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie 
wydał za mnie" (Gal. 2,20). Odpocznij w Bogu. On jest w stanie zachować 
to, co Jemu powierzyłeœ. A jeœli powierzysz w Jego ręce siebie, On 
przyniesie ci więcej niż zwycięstwo przez Tego, który cię umiłował. 
    [14]Przyjšwszy na siebie człowieczeństwo, Jezus zwišzał ze sobš 
ludzkoœć tak mocno węzłem miłoœci, że żadna siła nie potrafi go 
rozwišzać, tylko człowiek z własnego wyboru. Szatan będzie nas 
ustawicznie nakłaniał do zerwania tego zwišzku, do oderwania się od 
Chrystusa. Dlatego właœnie musimy stale czuwać, modlić się, walczyć, by 
nic nie skusiło nas do oddania się innemu panu. Zawsze bowiem możemy to 
uczynić. 
    [15]Skoncentrujmy nasz wzrok na Chrystusie, a On nas uratuje. Patrzšc 
na Jezusa jesteœmy bezpieczni. Nic nie może nas wyrwać z Jego ršk. Przez 
nieustanne wpatrywanie się w Niego œza sprawš Ducha Pańskiego, coraz 
bardziej jaœniejšc, upodabniamy się do Jego obrazu" (II Kor. 3,18). 
    [16]W ten sposób pierwsi uczniowie upodobnili się do umiłowanego 
Zbawiciela. Gdy usłyszeli słowa Jezusa, odczuli potrzebę obcowania z Nim. 
Szukali Go, znaleŸli i poszli Jego œladem. Przebywali z Nim w domu, przy 
stole i w polu. Zawsze byli z Nim, jak uczniowie ze swoim nauczycielem, 
codziennie otrzymujšc od Niego lekcje œwiętej prawdy. Spoglšdali na Niego 
jak słudzy na swego Pana i uczyli się swoich obowišzków. Uczniowie byli 

ludœmi œpodobnie jak my podległymi cierpieniom" (Dz. 14,15). Tak samo 
walczyli z grzechem. Potrzebowali tej samej łaski, by móc œwięcie żyć. 
    [17]Nawet umiłowany uczeń Jezusa, który był najwierniejszym odbiciem 
swego Pana - apostoł Jan, nie miał dobrego charakteru od urodzenia. Był 
nie tylko zachłanny i żšdny honorów, ale także porywczy i mœciwy, kiedy 
go obrażano. Jednak gdy objawiony mu został boski charakter Chrystusa, 
dostrzegł swoje braki i ukorzył się. Jego dusza wypełniła się podziwem i 
miłoœciš, po tym co dostrzegał w codziennym życiu Syna Bożego (Jezusowš 
siłę i cierpliwoœć, majestat i pokorę, moc i czułoœć). Dzień po dniu jego 
serce zbliżało się coraz bardziej do Chrystusa, aż Jan w miłoœci do swego 
Mistrza zupełnie zatracił poczucie miłoœci własnej, a obraœliwy i ambitny 
charakter poddał się kształtujšcej mocy Chrystusa. Odradzajšcy wpływ 
Ducha œwiętego odnowił jego serce. Moc miłoœci Chrystusa przekształciła 
charakter. Taki jest pewny efekt łšcznoœci z Chrystusem. Gdy Chrystus 
przebywa w sercu, cała natura ulega przeobrażeniu. Pod wpływem Ducha 
Chrystusowego i Jego miłoœci serce mięknie, a dusza się korzy. Rodzš się 
myœli i pragnienia dšżnoœci do Boga i nieba. 
    [18]œwiadomoœć obecnoœci Chrystusa towarzyszyła uczniom także i po 
wniebowstšpieniu Pana. Była to osobista obecnoœć, pełna miłoœci i 
œwiatła. Jezus - Zbawiciel, który chodził, rozmawiał z nimi, który wlewał 
nadzieję i pociechę do ich serc, został zabrany od nich do nieba, gdy 
poselstwo pokoju było jeszcze na Jego ustach. Usłyszeli głos Jezusa, gdy 
przyjšł Go obłok aniołów: œA oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż 
do skończenia œwiata" (Mat. 28,20). Jezus wstšpił do nieba w ludzkiej 
postaci. Wiedzieli, że przed tronem Boga On nadal jest ich Przyjacielem i 
Zbawicielem, że Jego uczucia pozostały niezmienne i wcišż utożsamiał się 
z cierpišcš ludzkoœciš. Przedstawiał tam Bogu zasługi swojej własnej 
drogocennej krwi, pokazujšc zranione ręce i stopy i pamiętajšc o cenie, 
jakš zapłacił za swoich odkupionych. Uczniowie wiedzieli, że Jezus 
wstšpił do nieba, by przygotować dla nich miejsce w Królestwie Bożym. 
Wiedzieli, że Chrystus powróci i zabierze ich do siebie. 
    [19]Kiedy zgromadzili się po wniebowstšpieniu Pana, pragnęli zanieœć 
swe proœby do Ojca w imieniu Jezusa. Z czciš zginali kolana w modlitwie, 
powtarzajšc obietnicę: œO cokolwiek byœcie prosili Ojca, da wam w imię 
moje. Do tej pory o nic nie prosiliœcie w imię moje; proœcie, a 
otrzymacie, aby radoœć wasza była pełna" (Jan 16,23.24). 
    [20]Z potężnym argumentem sięgali ramieniem wiary coraz wyżej: œKtóż 
może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł (za nas) 
œmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia 
się za nami?" (Rzym. 8,34). A dzień Pięćdziesištnicy przyniósł im 
obecnoœć Pocieszyciela, o którym Chrystus powiedział, że œbędzie w was". 
Dalej powiedział: œPożyteczne jest dla was moje odejœcie. Bo jeżeli nie 
odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poœlę Go do 
was" (Jan 16,7). Odtšd Chrystus przebywa Duchem œwiętym w sercach swoich 
dzieci. Ich wspólnota z Jezusem stała się teraz silniejsza, niż była 
wtedy, kiedy osobiœcie był z nimi. œwiatłoœć, miłoœć i moc Chrystusowa 
biły od nich takim blaskiem, że ludzie spoglšdajšc na nich, œdziwili się. 
Rozpoznali w nich towarzyszy Jezusa" (Dz. 4,13). 
    [21]Tym, kim był niegdyœ dla uczniów, pragnie być Jezus dzisiaj dla 
swoich dzieci. W ostatniej modlitwie wœród zgromadzonych wokół Niego 
małej garstki uczniów Jezus powiedział: œNie tylko za nimi proszę, ale i 
za tymi, którzy dzięki ich słowu będš wierzyć we Mnie" (Jan 17,20). 
    [22]Jezus modlił się za nas i prosił, abyœmy zespolili się z Nim, tak 
jak On zjednoczył się z Ojcem. Jakaż jednoœć! Zbawiciel powiedział o 
sobie: œSyn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie widział 
Ojca czynišcego. Albowiem to samo, co On czyni, podobnie i Syn czyni" 
(Jan 5,19). œSłów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. 
Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł" (Jan 14,10). Gdy 

Chrystus zamieszka w naszych sercach, œjest w nas sprawcš i chcenia i 
działania zgodnie z (Jego) wolš" (Filip. 2,13). Będziemy pracować jak On 
pracował, będziemy okazywać tego samego Ducha. A miłujšc Go i trwajšc w 
Nim, będziemy wzrastać we wszystkim œku Temu, który jest Głowš - ku 
Chrystusowi" (Efez. 4,15). 
 
9. 

Praca i życie 

 
 
    [1]Bóg jest œródłem życia, œwiatła i radoœci dla wszechœwiata. 
Podobnie jak słońce wysyła promienie œwiatła, a ze œródła płynš 
strumienie, tak Bóg udziela obfitoœci błogosławieństw wszystkim 
stworzeniom. A gdziekolwiek Boże życie jest w sercach ludzi, spłynie i na 
innych strumieniem miłoœci i błogosławieństw. 
    [2]W podniesieniu i zbawieniu upadłego człowieka Zbawiciel odczuwał 
radoœć. Nie żałował swego życia i przecierpiał krzyż, nie zważajšc na 
hańbę. Także aniołowie sš zaangażowani w pracy dla szczęœcia innych. To 
jest ich radoœciš. To, co samolubne serca uważałyby za poniżajšcš służbę, 
czyniš bezgrzeszni aniołowie, usługujšc tym, którzy sš nieszczęœliwi i w 
znacznej mierze majš gorsze charaktery, i sš niżsi rangš. Duch 
poœwięcenia i miłoœci Chrystusa przenika całe niebo i jest istotš jego 
szczęœcia. 
    [3]Tego ducha posišdš naœladowcy Chrystusa i przepojona nim będzie 
praca, którš będš wykonywać. 
    [4]Gdy miłoœć Chrystusa zamieszka w sercu, nie może pozostać ukryta, 
tak jak wspaniały zapach. Jej œwięty wpływ da się odczuć wszystkim, z 
którymi się spotykamy. Duch Chrystusowy w sercu podobny jest do œródła na 
pustyni: orzeŸwia wszystko wokoło i sprawia, że umierajšcy ludzie chętnie 
pijš wodę życia. 
    [5]Miłoœć Chrystusa będzie widoczna w szczerym pragnieniu takiej 
pracy jakš i On wykonywał dla ubłogosławienia i podniesienia ludzkoœci. 
Będzie prowadzić do miłoœci, łagodnoœci i zrozumienia wszystkich istot, o 
które troszczy się nasz Niebiański Ojciec. 
    [6]Życie Zbawiciela na ziemi nie było życiem wygody i samolubnych 
myœli o sobie. Działał On niestrudzenie z powagš i gorliwoœciš dla 
zbawienia upadłej ludzkoœci. Szedł drogš pełnš samozaparcia i wyrzeczeń 
od żłobu w Betlejem aż do krzyża na Golgocie. Nie wzdragał się przed 
trudami, ucišżliwymi podróżami ani przed żadnš ofiarš. Zbawiciel mówił o 
sobie: œSyn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i 
oddać życie na okup za wielu" (Mat. 20,28). To było głównym celem Jego 
życia, wszystko inne zaœ było drugorzędne i podporzšdkowane. Pokarmem i 
napojem było dla Niego pełnienie woli Bożej i zakończenie swego 
posłannictwa. Na samolubstwo nie było miejsca w Jego życiu. 
    [7]Tak więc wszyscy, którzy sš uczestnikami łaski Chrystusa, będš 
gotowi do ponoszenia każdej ofiary, aby inni ludzie, za których Chrystus 
umarł, stali się uczestnikami tego daru niebios. Będš robić wszystko, co 
potrafiš, aby uczynić ten œwiat lepszym do życia w nim. Duch taki 
gwarantuje wzrost prawdziwie nawróconej duszy. Zaraz po przyjœciu do 
Chrystusa w jego sercu narodzi się pragnienie przekazywania innym prawdy 
o tym, jak drogiego Przyjaciela znalazł w Jezusie. Zbawiajšca i 
uœwięcajšca prawda nie może być zamknięta w sercu. W żaden sposób nie 
potrafimy milczeć, jeżeli jesteœmy przyodziani szatš sprawiedliwoœci 
Chrystusa, jeżeli zamieszkujšcy w nas Jego Duch napełni nas radoœciš. 
Jeżeli zakosztowaliœmy i zobaczyliœmy, że Pan jest dobry, będziemy mieli 
o Nim coœ do powiedzenia. Podobnie jak Filip, gdy znalazł Zbawiciela, i 
my zaprosimy innych do przyjęcia Go. 
    [8]Będziemy szukali możliwoœci przedstawienia im wspaniałoœci 
Chrystusa i niewidzialnej rzeczywistoœci nadchodzšcego œwiata. 

Postępowanie œladami Chrystusa Jezusa będzie naszym najgorętszym 
życzeniem. Pojawi się szczere pragnienie, aby ludzie wokół nas mogli 
ujrzeć Baranka Bożego, œktóry gładzi grzech œwiata" (Jan 1,29). 
    [9]Wysiłek zmierzajšcy do tego, aby inni ludzie skorzystali z Bożych 
darów, przyniesie obfitoœć błogosławieństw nam samym. To było celem Boga, 
gdy przewidział nasz udział w planie odkupienia. On zagwarantował ludziom 
przywilej stania się współuczestnikami boskiej natury i w zamian, 
rozgłaszania błogosławieństw dla innych ludzi. Jest to największy 
zaszczyt i najwyższa radoœć, jakimi Bóg mógł obdarzyć ludzi. Ci, którzy 
stajš się uczestnikami dzieła miłoœci, stojš najbliżej swego Stwórcy. 
    [10]Bóg mógł powierzyć szerzenie ewangelii i całe dzieło w służbie 
miłoœci aniołom niebieskim, mógł użyć innych sposobów do zrealizowania 
swego zamiaru. Niewysłowiona miłoœć kazała Mu jednak nas uczynić 
współpracownikami swoimi, Chrystusa i aniołów, abyœmy mogli dzielić 
błogosławieństwa radoœci i duchowego uniesienia, które sš wynikiem tej 
niesamolubnej służby. 
    [11]Udział w cierpieniach Chrystusa prowadzi nas do współczucia innym 
i przybliża do Niego. Każde poœwięcenie dla dobra bliœnich wzmacnia ducha 
dobroczynnoœci, prowadzi do œciœlejszej łšcznoœci ze Zbawicielem, który 
„będšc bogaty, dla nas stał się ubogim, aby ubóstwem swoim nas ubogacić" 
(II Kor. 8,9). 
    [12]A tylko wtedy, gdy wypełnimy boski cel naszego stworzenia, życie 
może być dla nas błogosławieństwem. Jeœli podejmiesz pracę, jakš Chrystus 
wyznaczył dla swoich uczniów i zdobędziesz dla Niego duszę, odczujesz 
potrzebę głębszego doœwiadczenia i większego poznania boskich spraw oraz 
odczujesz głód i pragnienie sprawiedliwoœci. Będziesz błagał Boga, a On 
wzmocni twojš wiarę, dusza twoja będzie sięgać głębiej po napój ze Ÿródła 
zbawienia. Niezliczone walki i trudnoœci będš cię prowadziły do Słowa 
Bożego i modlitwy. Będziesz wzrastał w łasce i poznaniu Chrystusa, 
pogłębiajšc swoje doœwiadczenie. 
    [13]Duch niesamolubnej pracy dla innych pogłębia i stabilizuje 
charakter oraz upodabnia człowieka do Chrystusa. Zapewnia pokój i 
szczęœcie. Dšżenia stajš się wyższe, lenistwo i egoizm zanikajš. Ci, 
którzy doœwiadczajš chrzeœcijańskich łask, będš wzrastać i stanš się 
mocnymi w pracy dla Pana. Będš mieli wyraŸne duchowe postrzeganie, mocnš, 
wzrastajšcš wiarę i coraz większš moc w modlitwie. Duch Boży, poruszajšcy 
ich ducha w odpowiedzi na boski dotyk, wzbudzi w ich duszach odzew 
miłoœci. Ludzie poœwięcajšcy się w niesamolubnym wysiłku dla dobra 
innych, sš najbliżsi swego własnego zbawienia. 
    [14]Jedynš drogš do wzrastania w łasce jest bezinteresowne 
wykonywanie każdej pracy powierzonej nam przez Chrystusa, angażujšc i 
pomnażajšc nasze możliwoœci w pomaganiu i błogosławieniu tych, którzy 
potrzebujš pomocy, jakiej możemy im udzielić. Siłę zdobywamy przez 
ćwiczenie. Działanie jest podstawowym warunkiem życia. Ci, którzy pragnš 
zachować życie chrzeœcijańskie, biernie przyjmujšc błogosławieństwa łaski 
i nic nie czyniš dla Chrystusa, po prostu próbujš żyć nic z siebie nie 
dajšc. Bezczynnoœć powoduje zanik sił, a czasem i zupełnš ruinę, tak w 
œwiecie materialnym, jak i duchowym. Gdyby człowiek przestał poruszać 
kończynami, po pewnym czasie utraciłby zdolnoœć posługiwania się nimi. 
Podobnie przedstawia się sprawa aktywnoœci chrzeœcijanina, który nie 
rozwija w sobie danej mu od Boga mocy ducha. Nie tylko przestanie 
wzrastać w łasce Chrystusowej, ale utraci nawet tę siłę, której mu 
udzielono. 
    [15]Koœciół Chrystusa jest przez Boga wyznaczonym ambasadorem dla 
niesienia zbawienia ludzkoœci. Jego misjš jest głoszenie całemu œwiatu 
ewangelii. Każdy chrzeœcijanin ma wypełnić zlecenie Zbawiciela według 
swego talentu i możliwoœci. Objawiona nam miłoœć Chrystusa czyni nas 

dłużnikami wszystkich, którzy Go nie znajš. Bóg dał nam œwiatło nie dla 
nas samych, lecz po to, aby jego promienie padały na innych. 
    [16]Gdyby wszyscy wyznawcy Chrystusa uœwiadomili sobie swój 
obowišzek, tysišce ludzi głosiłoby dzisiaj ewangelię w krajach 
pogańskich, tam gdzie czyniš to zaledwie nieliczni. A nawet ci, którzy 
osobiœcie nie mogš zajšć się dziełem misyjnym, wspieraliby je swymi 
œrodkami, serdecznš troskš i modlitwš. Także w krajach chrzeœcijańskich 
byłoby znacznie więcej szczerej pracy dla dusz ludzkich. 
    [17]Chcšc pracować dla Chrystusa, niekoniecznie musimy udawać się do 
dalekich krajów pogańskich. Nie musimy nawet opuszczać wšskiego kręgu 
naszego otoczenia, jeœli mamy naprawdę ochotę spełnić nasz obowišzek 
pracy dla Chrystusa. Obowišzki te możemy wykonywać w gronie rodzinnym, w 
Koœciele, wœród przyjaciół i w miejscu pracy. Możemy działać w rodzinie, 
wœród przyjaciół, w Koœciele, nawet podczas zajęć zawodowych. 
    [18]Nasz Zbawiciel spędził większš częœć swego życia w niewielkiej 
pracowni ciesielskiej w Nazarecie. Usługujšcy aniołowie towarzyszyli Panu 
życia, kiedy bez hołdów i niepoznany pracował u boku wieœniaków i 
rzemieœlników. Zbawiciel wypełniał tak wiernie swoje posłannictwo podczas 
skromnej pracy w swoim zawodzie, jak i wówczas, gdy uzdrawiał chorych czy 
chodził po wzburzonych falach jeziora. Tak więc i w najskromniejszych 
obowišzkach i przy najniższej pozycji w życiu możemy chodzić i pracować z 
Jezusem. 
    [19]Apostoł pisze: œBracia, niech przeto każdy trwa u Boga w takim 
stanie, w jakim został powołany" (I Kor. 7,24). Handlowiec może prowadzić 
swój interes w taki sposób, że swojš wiernoœciš będzie uwielbiał swojego 
Mistrza. Jeœli jest prawdziwym naœladowcš Chrystusa, swojš religijnoœć 
wprowadzi we wszystko, co robi i przez to objawi przed ludŸmi Ducha 
Chrystusowego. Mechanik może być pracowitym i wiernym przedstawicielem 
Tego, który wœród wzgórz Galilei mozolił się na wšskich œcieżkach życia. 
Każdy, kto wymawia imię Chrystusa, winien tak pracować, aby innych, 
którzy to będš widzieli, prowadzić do wielbienia ich Stwórcy i 
Odkupiciela. 
    [20]Wielu ludzi wymawia się od poœwięcenia w służbie dla Chrystusa 
swoich umiejętnoœci i talentów. Usprawiedliwiajš się, mówišc, że inni 
majš ich więcej. Przeważa opinia, że tylko ci, którzy sš szczególnie 
utalentowani powinni poœwięcić swoje możliwoœci służbie Bogu. Inni znowu 
sšdzš, że talenty dano tylko pewnej uprzywilejowanej klasie, wyłšczajšc 
innych, którzy nie sš wezwani do dzielenia się trudem czy nagrodš. Ale 
nie to zostało przedstawione w przypowieœci. Gdy gospodarz wezwał swoich 
sług, każdemu dał jego czšstkę w pracy. 
    [21]Z miłoœciš możemy spełniać nawet najskromniejsze obowišzki 
życiowe i w cichoœci pracowa栜jak dla Pana, a nie dla ludzi" (Kol. 
3,23). Jeżeli miłoœć Boża zamieszka w sercu, objawi się w życiu. 
Otaczajšca nas ożywcza atmosfera Chrystusowa wpłynie na bliœnich budujšco 
i przyniesie wiele błogosławieństw. 
    [22]Nie oczekuj na szczególne okazje ani na zaistnienie szczególnych 
możliwoœci, aby rozpoczšć pracę dla sprawy Bożej. Nie troszcz się o to, 
co œwiat o tobie pomyœli. Jeżeli twoje codzienne życie jest œwiadectwem 
czystoœci i pewnoœci wiary, a ludzie sš przekonani, że chcesz im pomóc, 
wtedy wysiłki twoje nie będš całkiem daremne. 
    [23]Najskromniejsi i najubożsi uczniowie Jezusa mogš być 
błogosławieństwem dla innych. Mogš nawet nie wiedzieć, że czyniš coœ 
dobrego. Jednak ich podœwiadomy wpływ wyzwoli fale błogosławieństw, które 
będš się rozszerzać i pogłębiać. Owoce tego wpływu mogš pozostać w 
ukryciu aż do dnia ostatecznej zapłaty. Nie zdajšc sobie sprawy z 
rozmiarów swojej działalnoœci, nie troszczšc się wcale o sukces swego 
działania, idš spokojnie naprzód drogš, którš im Bóg w swej mšdroœci 
wyznaczył. Życie tych ludzi nie będzie daremne. Ich własne dusze będš 

stale wzrastać na podobieństwo Chrystusa. Pracujš razem z Bogiem w tym 
życiu, przysposabiajšc się do wyższych zadań i niczym nie zmšconego 
szczęœcia w tym życiu, które nadejdzie. 
 
10.  Poznanie Boga 
 
 
    [1]Wiele jest dróg, które prowadzš nas do poznania Boga i do 
wspólnoty z Nim. Przyroda przemawia nieustannie do naszych zmysłów. 
Otwarte serce odczuwa miłoœć i chwałę Bożš, objawiajšcš się w dziele Jego 
ršk. Wyostrzony słuch może uchwycić i zrozumieć głos Boży w prawach 
natury. Zielone pola, strzeliste drzewa, delikatne pšczki i kwiaty, 
przepływajšce chmury, krople deszczu, szemrzšce potoki i wspaniałoœć 
firmamentu niebieskiego przemawiajš do naszych serc i zapraszajš do 
poznania Tego, który to wszystko uczynił. 
    [2]Nasz Zbawiciel w swych cennych naukach nawišzywał do zjawisk 
przyrody. Drzewa, ptaki, kwiaty w dolinach, wzgórza, jeziora i wspaniałe 
niebo oraz okolicznoœci i wydarzenia codziennego życia łšczył ze słowem 
prawdy, tak by nauka Jego mogła być często przypominana, nawet podczas 
pełnego troski znoju ludzkiego życia. 
    [3]Bóg pragnie, aby Jego dzieci doceniły Jego dzieła, aby 
rozkoszowały się prostym, spokojnym pięknem, którym przyozdobił nasz 
ziemski dom. Pan jest miłoœnikiem piękna, ale przede wszystkim piękna 
charakteru ludzkiego. Pragnie, abyœmy pielęgnowali w sobie czystoœć i 
prostotę, owš cichš urodę kwiatów. 
    [4]Gdybyœmy tylko zechcieli słuchać, dzieła Boże nauczyłyby nas 
cennej lekcji ufnoœci i posłuszeństwa. Poczšwszy od gwiazd, które od 
wieków kršżš wyznaczonymi torami po bezdrożach wszechœwiata, aż do 
najdrobniejszego atomu, wszystko spełnia wolę Stwórcy, a On troszczy się 
o to, co powołał do bytu. Ten, który w bezgranicznej przestrzeni 
podtrzymuje niezliczone œwiaty, pamięta jednoczeœnie o potrzebach małego 
szarego wróbelka, który bez lęku wyœpiewuje swš skromnš piosnkę. Ojciec 
Niebieski troskliwie czuwa nad każdym człowiekiem, nad tym, który udaje 
się do swych codziennych zajęć, nad tym, który pogršża się w modlitwie, 
który spoczywa w nocy i wstaje o poranku, nad bogatym, który ucztuje w 
swym pałacu, i nad biednym, który zbiera swe dzieci przy skromnym 
posiłku. Ani jedna łza nie spada bez Jego wiedzy, ani jeden uœmiech nie 
ujdzie Jego uwagi. 
    [5]Gdybyœmy tylko w to uwierzyli, przeminęłyby wszystkie niepotrzebne 
troski. Życie nasze nie byłoby tak pełne rozczarowań jak dziœ, gdybyœmy 
sprawy małe i duże złożyli w ręce Boga; dla Niego żadne troski nie sš 
kłopotami ni ciężarem. Wtedy moglibyœmy cieszyć się duchowym 
odpoczynkiem, jakiego nigdy nie zaznaliœmy. 
    [6]Gdy zmysły nasze upajajš się pocišgajšcym urokiem tej ziemi, 
pomyœlmy o œwiecie, który nastanie, o œwiecie wolnym od grzechu i 
œmierci, w którym przyroda dłużej nie będzie nosić nawet cienia 
przekleństwa. Pozwólmy swej wyobraœni malować obraz domu zbawionych i 
pamiętajmy, że będzie on o wiele wspanialszy, niż jesteœmy to w stanie 
pojšć przy pomocy zmysłów. W różnorodnoœci Bożych darów natury znajdujemy 
jedynie słabe odbicie Jego chwały. œLecz właœnie głosimy, jak zostało 
napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani 
serce człowieka nie zdołało pojšć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg 
tym, którzy Go miłujš" (I Kor. 2,9). 
    [7]Poeci i uczeni majš wiele do powiedzenia o przyrodzie, ale tylko 
chrzeœcijanin cieszy się pięknem ziemi z najwyższym zachwytem, bowiem 
rozpoznaje dzieło ršk swego Ojca i odczuwa Jego miłoœć w ukwieconych 
drzewach i krzewach. Nikt nie może w pełni zrozumieć wymowy gór, dolin, 

rzek i mórz, jeżeli nie patrzy na nie jako na wyraz Bożej miłoœci do 
ludzi. 
    [8]Bóg przemawia do nas przez swe opatrznoœciowe działanie i przez 
wpływ swego Ducha na serca. Jeżeli tylko jesteœmy otwarci, by przyjšć 
cudowne nauki, możemy czerpać je z wydarzeń życia powszedniego, z naszego 
otoczenia i zmian codziennie zachodzšcych wokół nas. Psalmista tak mówi o 
dziele Bożej opatrznoœci: œZiemia jest pełna łaskawoœci Pańskiej" (Psalm 
33,5). œKto mšdry, niech to zachowa, niech rozważa (dzieła) łaski Pana" 
(Psalm 107,43). 
    [9]Bóg przemawia do nas przez swoje Słowo. W nim wyraŸnie objawia nam 
swój charakter, swój stosunek do ludzi i wielkie dzieło odkupienia. W 
Słowie Bożym otwiera się przed nami historia proroków, patriarchów i 
innych dawnych œwiętych mężów, z których każdy był œczłowiekiem podobnym 
do nas" (Jak. 5,17). Widzimy, jak walczyli ze zniechęceniem podobnym 
naszemu, jak ulegali pokusom, tak jak my, lecz znów nabierali odwagi i 
zwyciężali dzięki łasce Bożej. Rozważywszy to, wzmacniamy się w naszej 
walce o sprawiedliwoœć. Gdy czytamy o cennych doœwiadczeniach tych mężów, 
o œwiatłoœci, miłoœci i błogosławieństwie, które były ich udziałem, 
dziełach, których dokonywali dzięki udzielonej łasce, duch, który ich 
inspirował, wznieca dziœ w naszych sercach płomień œwiętego zapału i 
pragnienie dorównania im, by jak oni chodzić z Bogiem. 
    [10]Jezus mówi o Pismach Starego Testamentu: œOne właœnie dajš o Mnie 
œwiadectwo" (Jan 5,39), lecz słowa te dotyczš w znacznie większym stopniu 
Nowego Testamentu. Pismo œwięte œwiadczy o Odkupicielu, w którym 
koncentrujš się nasze nadzieje na żywot wieczny. Tak, cała Biblia mówi o 
Chrystusie. Od pierwszego przekazu o stworzeniu, bo „bez Niego nic się 
nie stało, co się stało" (Jan 1,3), aż do kończšcej obietnicy: „Oto 
przyjdę niebawem" (Obj. 22,12), czytamy o Jego dziełach i słuchamy Jego 
głosu. Jeœli chcesz poznać Zbawiciela, badaj Pismo œwięte. 
    [11]Napełnijmy serca słowami Boga. One sš wodš życia, która gasi 
palšce pragnienie. One sš chlebem żywota z niebios. Jezus oœwiadcza: 
„Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i nie będziecie 
pili krwi Jego, nie będziecie mieli żywota w sobie" (Jan 6,53). Sam to 
wyjaœnia: œSłowa, które Ja wam powiedziałem, sš duchem i sš życiem" (Jan 
6,63). Ciało ludzkie zbudowane jest z tego, co jemy i pijemy. Podobnie 
jak z procesami fizycznymi tak ma się rzecz z duchowymi. To, o czym 
myœlimy, wzmacnia i nadaje kierunek naszym siłom duchowym. 
    [12]Zagadnienie odkupienia żywo interesuje aniołów. Będzie ono 
przedmiotem studiów i pieœni zbawionych przez całš wiecznoœć. Czy nie 
jest to warte dzisiaj starannych rozważań? Nieskończenie wielkie 
współczucie i miłoœć Jezusa, poniesiona dla nas przez Niego ofiara, 
wymagajš poważnych i głębokich przemyœleń. Powinniœmy rozważać osobowoœć 
naszego Odkupiciela i Obrońcy, rozważać misję Tego, który przyszedł, by 
wybawić swój lud od jego grzechów. Gdy zastanowimy się głęboko nad tymi 
niebiańskimi sprawami, spotęguje się nasza miłoœć i wiara, a modlitwy 
nasze stanš się milsze Bogu, gdyż będš coraz bardziej przepojone wiarš i 
miłoœciš. W ten sposób utrwali się bliska łšcznoœć z Jezusem i pogłębi 
żywe codzienne doœwiadczenie Jego zbawczej mocy u tych wszystkich, którzy 
przez Niego przychodzš do Boga Ojca. 
    [13]Rozmyœlajšc nad doskonałoœciš Zbawiciela, zapragniemy całkowitego 
przekształcenia i odnowienia na podobieństwo Jego czystoœci. Dusze nasze 
zapragnš upodobnić się do Tego, kogo uwielbiajš. Im więcej myœleć 
będziemy o Chrystusie, tym częœciej będziemy opowiadać i przedstawiać Go 
całemu œwiatu. 
    [14]Biblia nie została napisana jedynie dla uczonych, przeciwnie, 
przeznaczona jest dla zwykłych ludzi. Wielkie prawdy konieczne do 
zbawienia sš tak jasne, jak œwiatło słoneczne w południe. 

    [15]Nikt się nie pomyli ani nie zgubi prawej drogi prócz tych, którzy 
kierujš się własnym sšdem zamiast jasno objawionej woli Bożej. 
    [16]W sprawie nauk zawartych w Piœmie œwiętym nie powinniœmy polegać 
na œwiadectwie żadnego człowieka, lecz osobiœcie badać Słowo Boże. Gdy 
pozwolimy innym myœleć za nas, utracimy własnš energię i zdolnoœć 
samodzielnego rozumowania. Szlachetne siły umysłu zostanš zahamowane 
przez brak doœwiadczeń w sprawach wartych rozważenia i zniknš zdolnoœci 
rozumienia głębokich myœli Słowa Bożego. Zastanawiajšc się nad treœciš 
Biblii i porównujšc pisma z pismami, rzeczy duchowe z duchowymi, 
rozwijamy swój umysł. 
    [17]Nic tak nie wzmacnia intelektu, jak badanie Pisma œwiętego. Żadne 
ksišżki nie potrafiš tak uwznioœlić myœli i wzmocnić władz umysłowych, 
jak głębokie, szlachetne prawdy Biblii. Gdyby Słowo Boże było studiowane 
tak, jak powinno, człowiek rozszerzyłby swój umysł, uszlachetnił 
charakter i umocnił swój cel, co jest rzadko spotykane w dzisiejszych 
czasach. 
    [18]Jednak z szybkiego, powierzchownego czytania Pisma œwiętego 
odnosimy niewielki pożytek. Można przeczytać Biblię od poczštku do końca 
i nie spostrzec jej piękna, ani nie zrozumieć głębokich myœli w niej 
ukrytych. Gruntowne zbadanie jednego choćby wersetu i jego znaczenia w 
zwišzku z planem zbawienia jest o wiele więcej warte niż przeczytanie 
wielu rozdziałów bez konkretnego celu i właœciwych wskazówek. Miejmy swš 
Biblię zawsze z sobš. Przy nadarzajšcej się okazji czytajmy jš. Próbujmy 
zapamiętać poszczególne teksty. 
    [19]Nawet idšc ulicš, możemy przeczytać fragment i rozmyœlać nad nim, 
utrwalajšc go w pamięci. 
    [20]Bez modlitwy i gorliwej uwagi nie osišgniemy prawdziwej mšdroœci. 
Niektóre wersety Pisma œwiętego sš tak jasne, że nie można ich fałszywie 
rozumieć. Lecz istniejš i takie, których treœć nie jest tak oczywista na 
pierwszy rzut oka. Tekst musi być porównywany z tekstem, a głównym 
warunkiem jest staranne badanie i rozmyœlanie wsparte modlitwš. Takie 
studia zostanš obficie nagrodzone. Jak górnik odkrywa ukryte głęboko pod 
powierzchniš ziemi żyły szlachetnego kruszcu, tak wytrwały badacz Słowa 
Bożego znajduje niby skarb najcenniejsze prawdy, schowane przed okiem 
nieuważnego czytelnika. Natchnione słowa przemyœlane sercem, będš jak 
strumień płynšcy ze œródła życia. 
    [21]Biblii nigdy nie należy czytać bez modlitwy. Zanim jš otworzymy, 
winniœmy prosić Ducha œwiętego o oœwiecenie, a będzie nam ono dane. 
Jezus, spotkawszy Natanaela, powiedział: „Oto prawdziwy Izraelita, w 
którym nie ma fałszu". Natanael zapytał: œSkšd mnie znasz?", a Jezus 
odpowiedział: œWidziałem cię, zanim cię zawołał Filip, gdy byłeœ pod 
drzewem figowym" (Jan 1,47.48). 
    [22]I dzisiaj także widzi nas Jezus, gdy modlimy się w ukryciu, 
proszšc Go o pomoc w poznaniu prawdy. Aniołowie z kraju œwiatłoœci będš z 
tymi, którzy w pokorze serca proszš o Boże kierownictwo. 
    [23]Duch œwięty wywyższa i wysławia Zbawiciela. Przedstawia nam 
Chrystusa w Jego czystoœci i sprawiedliwoœci, przypominajšc o zbawieniu, 
które dzięki Niemu mamy. Jezus mówi: œOn Mnie otoczy chwałš, ponieważ z 
mojego weŸmie i wam objawi" (Jan 16,14). Duch prawdy jest jedynym 
skutecznym nauczycielem boskich prawd. Jakże wysoko ceni Bóg rodzaj 
ludzki, jeżeli oddał za niego na œmierć swego Syna, a Ducha swego 
przeznaczył na nauczyciela i przewodnika. 
 
11.  Przywilej modlitwy 
 
 
    [1]Bóg przemawia do nas przez przyrodę i objawienie, przez swš 
opatrznoœć i wpływ swego Ducha. To jednak nie wszystko, bowiem odczuwamy 

potrzebę otwarcia naszego serca przed Bogiem. Chcšc wzbogacić swe życie 
wewnętrzne i otrzymać siłę, musimy pozostawać w œcisłej łšcznoœci z 
naszym Ojcem Niebieskim. Choćby nasze myœli były do Niego zwrócone, 
choćbyœmy rozmyœlali o Jego dziełach, miłosierdziu i błogosławieństwach, 
wszystko to nie będzie jeszcze prawdziwym zespoleniem z Bogiem. Chcšc z 
Nim obcować, musimy mieć Mu coœ do powiedzenia o naszym obecnym życiu. 
    [2]Modlitwa jest otwarciem serca przed Bogiem jak przed przyjacielem. 
Nie czynimy tego po to, aby Bóg poznał, jakimi jesteœmy, lecz abyœmy 
potrafili Go przyjšć. Modlitwa nie sprowadza Boga do nas, lecz podnosi 
nas do Niego. 
    [3]Kiedy Jezus był na ziemi, nauczył swych naœladowców, jak należy 
się modlić. Mówił im, jak przedstawiać Bogu swoje codzienne potrzeby i 
powierzać Mu swe troski. A Jego obietnica, że ich proœby zostanš 
wysłuchane, jest zapewnieniem również dla nas. 
    [4]Sam Jezus, kiedy żył wœród ludzi, często się modlił. Nasz 
Zbawiciel utożsamił się z naszymi potrzebami i sam prosił, błagał swego 
Ojca o nowš siłę potrzebnš do wypełnienia obowišzku i przetrzymania 
próby. Jest On dla nas wzorem w każdej sprawie. Jest bratem w naszych 
ułomnoœciach, gdyż œsam cierpiał będšc doœwiadczony" (Hebr. 2,18), ale 
będšc bez skazy, przemógł zło. Dusza Jego na tym grzesznym œwiecie 
przeszła wiele bólu i cierpienia. W swym człowieczeństwie uczynił 
Chrystus modlitwę koniecznoœciš i przywilejem. Sam znajdował pociechę i 
radoœć w obcowaniu z Ojcem. A jeżeli Zbawiciel ludzkoœci, Syn Boży, 
odczuł potrzebę modlitwy, o ileż bardziej my, grzeszni, słabi i 
œmiertelni ludzie, powinniœmy rozumieć koniecznoœć stałej żarliwej 
modlitwy. 
    [5]Nasz Ojciec Niebieski czeka na sposobnoœć zesłania nam pełni swych 
błogosławieństw. Jest naszym przywilejem czerpać obficie ze œródła 
nieograniczonej miłoœci. Jakie to dziwne, że tak mało się modlimy! Bóg 
jest gotów i chętnie wysłuchuje szczerych próœb, nawet najskromniejsze, 
swych dzieci, a my tak niechętnie przedkładamy Bogu pragnienia naszych 
serc. Cóż majš myœleć aniołowie niebiescy o biednych, bezsilnych ludzkich 
istotach, narażonych na pokusy; podczas gdy Bóg w swej nieskończonej 
miłoœci tęskni do nich, gotów dać im więcej, niż mogš pojšć lub prosić, a 
oni tak mało modlš się i majš tak małš wiarę. Aniołowie miłujš służbę 
przed Bogiem, przebywanie blisko Niego. Największš ich radoœciš jest 
pozostawanie w społecznoœci z Bogiem, a ziemskie dzieci, które tak bardzo 
potrzebujš pomocy, jakiej tylko Bóg może udzielić, zdajš się zadowalać 
życiem pozbawionym œwiatła Jego Ducha, obcowania z Nim. 
    [6]Wszyscy, którzy zaniedbujš modlitwę, otoczeni sš ciemnoœciami zła. 
Pokusy szeptane przez szatana wiodš ich do grzechu, gdyż nie skorzystali 
z wielkiego przywileju modlitwy, który dał im Bóg. Dlaczego synowie i 
córki Boże tak niechętnie się modlš, skoro w rękach wierzšcego modlitwa 
jest kluczem do wielkiej skarbnicy niebieskiej, pełnej obfitych darów 
Wszechmocy? Zaniedbujšc cišgłš modlitwę i obowišzek gorliwego czuwania 
nad sobš, wpadamy w niebezpieczeństwo nieuwagi i grozi nam zejœcie z 
prawej drogi. Szatan stawia nam na drodze do tronu łaski coraz to inne 
przeszkody, abyœmy nie mogli uzyskać łaski i mocy do przeciwstawienia się 
pokusom przy pomocy naszych żarliwych modlitw i wiary. 
    [7]Możemy oczekiwać, że Bóg wysłucha i odpowie na nasze proœby, jeœli 
spełnione zostanš pewne warunki. Jednym z pierwszych jest uznanie 
potrzeby pomocy Bożej. Pan obiecał: œRozleję wody po spragnionej glebie i 
zdroje po wyschniętej ziemi" (Iz. 44,3). Ci, którzy pragnš 
sprawiedliwoœci i tęskniš do Boga, mogš być pewni, że zostanš 
zaspokojeni. Jednak serce musi być otwarte na działanie Ducha, gdyż 
dopiero wtedy może przyjšć błogosławieństwo Boże. 

    [8]Nasza wielka potrzeba jest najwymowniejszym argumentem na naszš 
korzyœć, ale by Pan mógł uczynić coœ dla nas, musimy Go najpierw 
poszukać. Bóg powiedział: œProœcie, a będzie wam dane" (Mat. 7,7). 
    [9]œOn, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas 
wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?" 
(Rzym. 8,32). 
    [10]Pan nie wysłucha nas, jeżeli będziemy hołdować nieprawoœci i 
œwiadomie ulegać grzechowi, lecz modlitwy serca skruszonego i nawróconego 
będš zawsze przyjęte. Gdy naprawimy wszelkš œwiadomie popełnionš winę, 
możemy być pewni, że Bóg odpowie na nasze proœby. Własne nasze zasługi 
nie wyjednajš nam łaski Bożej. Jedynie wartoœć Jezusa nas zbawi, Jego 
krew nas oczyœci, ale my musimy spełniać warunki przyjęcia. 
    [11]Innym składnikiem właœciwej modlitwy jest wiara. œPrzystępujšcy 
bowiem do Boga musi wierzyć, że (Bóg) jest i że wynagradza tych, którzy 
Go szukajš" (Hebr. 11,6). Jezus rzekł uczniom: „Wszystko, o co w 
modlitwie prosicie, stanie się wam, tylko wierzcie, że otrzymacie" (Mar. 
11,24). Czy trzymamy Boga za słowo? 
    [12]Obietnice Boga sš pewne i nieograniczone, a On jest wierny wobec 
tych, którym ich udzielił. Choćbyœmy nie od razu otrzymali to, o co 
prosimy, nie możemy przestać wierzyć, że Pan wysłuchuje i odpowiada na 
nasze proœby. Jesteœmy tak omylni i tak krótkowzroczni, że czasem prosimy 
o coœ, co nie będzie dla nas błogosławieństwem. Wtedy nasz Niebieski 
Ojciec w miłoœci odpowiada nam dajšc to, co będzie dla nas najwyższym 
dobrem, to, czego sami zapragnęlibyœmy, gdyby przez Boga oœwiecone nasze 
oczy mogły ujrzeć rzeczy takimi, jakimi sš rzeczywiœcie. Choć wydaje się, 
że modlitwy nasze nie zostały wysłuchane, musimy trzymać się obietnicy, 
bowiem z pewnoœciš czas odpowiedzi nadejdzie i otrzymamy wówczas 
błogosławieństwo najbardziej nam potrzebne. Jednak oczekiwanie, że zawsze 
otrzymamy dokładnie to, o co prosimy, jest zarozumiałoœciš. Bóg jest zbyt 
mšdry, by się mylić i zbyt dobry, aby odmówić tego, co służy ku dobremu 
tym, którzy chodzš prawš drogš. Dlatego nie obawiajmy się, zaufajmy Mu, 
nawet gdy nie widzimy natychmiastowej odpowiedzi na nasze proœby. 
Polegajmy na Jego pewnej obietnicy: œProœcie, a będzie wam dane". 
    [13]Jeœli będziemy się kierować wštpliwoœciami i obawami lub próbować 
rozwikłać wszystko to, czego dobrze nie rozumiemy, zanim uwierzymy, nasze 
kłopoty zwiększš się tylko i pogłębiš. Ale gdy bezsilni i zależni, tacy 
jakimi naprawdę jesteœmy, zwracamy się do Boga, którego wiedza nie ma 
granic, który widzi całe stworzenie i rzšdzi wszystkim swš wolš i słowem, 
i powierzamy Mu w pokorze nasze pragnienia, On może i chce wysłuchać 
naszego wołania i pozwoli œwiatłu rozjaœnić nasze serca. Szczera modlitwa 
prowadzi nas do œcisłej łšcznoœci z Nieskończonym. Choćbyœmy przez pewien 
czas nie otrzymali jawnego dowodu, że oblicze naszego Odkupiciela pochyla 
się nad nami ze współczuciem i miłoœciš, to jednak na pewno tak jest. 
Możemy nie czuć Jego wyraœnego dotyku, ale Jego dłoń spoczywa na nas z 
miłoœciš i troskliwš czułoœciš. 
    [14]Jeżeli pragniemy otrzymać łaskę i błogosławieństwo, serca nasze 
muszš napełnić się duchem miłoœci i przebaczenia. Jakże możemy prosić 
Boga: „Przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw 
nam zawinili" (Mat. 6,12), gdy serca pełne sš gniewu i zawiœci? Jeżeli 
pragniemy wysłuchania naszych modlitw, musimy wybaczyć bliŸnim w ten sam 
sposób i w tej samej mierze, w jakiej oczekujemy takiego przebaczenia dla 
siebie. 
    [15]Innym warunkiem przyjęcia modlitwy jest wytrwałoœć. Musimy modlić 
się zawsze, aby wzrastać w wierze i doœwiadczeniu. Musimy by栜w 
modlitwie wytrwali" (Rzym. 12,12) i œczuwajšc na niej wœród 
dziękczynienia" (Kol. 4,2). Apostoł Piotr napomina wierzšcych: œBšdœcie 
więc roztropni i trzeœwi, abyœcie się mogli modlić" (I Piotra 4,7). 
Apostoł Paweł mówi: œAle w każdej sprawie wasze proœby przedstawiajcie 

Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!" (Filip. 4,6). W liœcie 
Judy czytamy: œW Duchu œwiętym się módlcie i w miłoœci Bożej strzeżcie 
samych siebie" (Juda 1,20.21). Ustawiczna modlitwa jest nieprzerwanym 
łšcznikiem pomiędzy duszš a Bogiem. Dzięki niej życiodajna moc Boża 
przenika nasze życie, które wydaje owoc czystoœci i œwiętoœci. 
    [16]Do modlitwy potrzeba pilnoœci. Niechaj nic nas nie powstrzymuje. 
Starajmy się zachowa栜cisłš łšcznoœć swej duszy z Jezusem. Korzystajmy z 
każdej sposobnoœci, która daje możliwoœć modlitwy. Wszyscy szczerze 
pragnšcy łšcznoœci z Bogiem będš przybywać na spotkanie poœwięcone 
modlitwie, wierni swym obowišzkom, gorliwi i nie spokojni o wszystkie 
błogosławieństwa, które mogš zyskać. Będš oni walczyć o każdš możliwoœć, 
dzięki której mogš otrzyma栜wiatło niebios. Powinniœmy modlić się w 
kółku rodzinnym, a przede wszystkim nie wolno nam zaniedbywać cichej, 
osobistej modlitwy, bo to ona jest życiem naszej duszy. Gdy lekceważymy 
modlitwę, dusze nasze nie mogš się rozwijać. Modlitwa w rodzinie lub w 
zgromadzeniu nie jest wystarczajšca. Otwórzmy serce przed Bogiem w 
samotnoœci i spokoju. Cicha modlitwa przeznaczona jest tylko dla Boga. 
Żadne ciekawskie ucho nie ma prawa poznać ciężaru tych próœb. W cichej 
modlitwie dusza, wolna od otaczajšcych jš wpływów i zdenerwowania, 
żarliwie choć spokojnie dociera do Boga. Słodki i trwały będzie wpływ 
Tego, który widzi modlšcego się w skrytoœci i którego ucho jest otwarte 
na modlitwę płynšcš z serca. Obcuje z Bogiem w akcie prostej, spokojnej 
wiary i otrzymuje od Niego promienie œwiatła, które dodajš siły i 
wytrwałoœci w walce z szatanem. Bóg jest naszš twierdzš. 
    [17]Módlmy się w samotnoœci, a gdy ruszamy do codziennych zajęć, 
pozwólmy naszym sercom często wznosić się do Pana. W taki sposób właœnie 
chodził z Bogiem Enoch. Te ciche modlitwy unoszš się do tronu łaski jak 
woń cennych kadzideł. Szatan nigdy nie zwycięży serca, którego podporš 
jest Bóg. 
    [18]Nie ma takich miejsc ani chwili, które sš nieodpowiednie do 
zanoszenia próœb do Boga. Nic nie może powstrzymać nas od wznoszenia 
naszych serc w duchu gorliwej modlitwy. W ulicznym tłoku i poœród 
rozlicznych przedsięwzięć możemy słać proœby do Boga i prosić o Boże 
kierownictwo, tak jak uczynił Nehemiasz, gdy przedkładał proœbę królowi 
Artakserksesowi. Wszędzie gdzie jesteœmy, możemy utrzyma栜cisłš łšcznoœć 
z naszym Ojcem. Drzwi serca musimy mieć stale otwarte i słać zaproszenia, 
aby Jezus mógł przyjœć i zamieszkać w nim jako niebieski goœć. 
    [19]Choćby otaczała nas atmosfera zepsucia i grzechu, nic nas nie 
może zmusić do wdychania tej trucizny. Możemy spokojnie żyć czystš 
atmosferš nieba. Wznoszšc serca w szczerej modlitwie do Boga, zamykamy 
drzwi przed nieczystoœciš œwiata i kalajšcymi myœlami. Ten, kto otwiera 
serce na przyjęcie pomocy i błogosławieństwa Bożego, będzie żyć na ziemi 
w bardziej œwiętej atmosferze i trwać w stałej łšcznoœci z Niebem. 
    [20]Musimy wyraœniej widzieć Jezusa i pełniej zrozumieć wartoœć 
rzeczy wiecznych. Serca dzieci Bożych musi wypełnić piękno œwiętoœci; aby 
to się stało, winniœmy starać się o zrozumienie boskich tajemnic spraw 
niebieskich. 
    [21]Wznoœmy duszę do Boga, ażeby mógł w nas tchnšć dech niebiańskiej 
atmosfery. Możemy stać tak blisko Boga, by w każdej nieoczekiwanej 
trudnoœci nasze myœli zwracały się do Niego, tak jak kwiat zwraca się do 
słońca. 
    [22]Zanoœmy przed oblicze Boże nasze troski, radoœci i pragnienia, 
smutki i obawy. Nic nie jest dla Niego zbyt wielkim ciężarem. Ten, który 
policzył włosy na naszej głowie, nie jest obojętny na potrzeby swoich 
dzieci: œBo Pan pełen jest litoœci i miłosierdzia" (Jak. 5,11). Jego 
kochajšce serce poruszone jest naszym smutkiem i naszš skargš. Przynoœmy 
więc do Niego wszystko, co nas trapi. Nic nie jest dla Niego zbyt 
ciężkie. Bóg, choć rzšdzi Wszechœwiatem, bierze pod uwagę każdš nawet 

najdrobniejszš sprawę wišżšcš się z naszym pokojem. Żaden okres naszego 
życia nie jest zbyt zagmatwany, ażeby Bóg nie potrafił go zrozumieć. Nie 
ma tak złego położenia, z którego by On nie mógł nas wyratować. Żadna 
krzywda nie może spotkać nawet najmniejszego spoœród Jego dzieci. Żadna 
szczera modlitwa nie ujdzie uwagi naszego Ojca i nie jest mu obojętna. On 
„leczy złamanych na duchu i przewišzuje ich rany" (Psalm 147,3). Zwišzek 
między Bogiem a każdš duszš jest tak pełny i wyłšczny, jak gdyby nie 
istniała już poza niš żadna inna dusza, o którš Pan się troszczy i za 
którš oddał na œmierć swego umiłowanego Syna. 
    [23]Jezus powiedział: œW owym dniu będziecie prosić w imię moje, i 
nie mówię, że Ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was 
miłuje, bo wyœcie Mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga. Nie 
wyœcie Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, 
abyœcie szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał 
wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje" (Jan 16,26.27; Jan 
15,16). Ale modlić się w imieniu Jezusa to coœ więcej niż tylko wymawiać 
Jego imię na poczštku i na końcu modlitwy. Musimy modlić się w duchu i 
według myœli Jezusa, gdy wierzymy w Jego obietnice, ufamy Jego łasce i 
wykonujemy Jego dzieło. 
    [24]Bóg nie żšda od nas, aby ktokolwiek stał się mnichem lub 
pustelnikiem i porzucił œwiat, by oddać się tylko czynnoœciom kultowym. 
Życie nasze musi być podobne do życia Chrystusa - wœród gór i tłumów 
ludzi. Ten, kto poprzestaje tylko na modlitwie, wkrótce i jej zaniecha 
lub stanie się ona formalnoœciš. Gdy ludzie odgradzajš się od życia 
społecznego, od sfery obowišzków chrzeœcijańskich i niesienia krzyża, gdy 
przestajš pracować gorliwie dla Mistrza, który tak gorliwie dla nich 
pracował, tracš podstawowy sens modlitwy i bodziec dla poœwięcenia. Ich 
proœby stajš się egoistyczne. Nie mogš prosić o potrzeby bliœnich, o 
potrzeby Królestwa Chrystusowego na ziemi ani błagać o moc do wykonywania 
Jego Dzieła. 
    [25]Zaniedbujšc przywilej wzajemnego wzmacniania i pokrzepiania w 
służbie Bożej, ponosimy stratę. Prawda Jego Słowa traci żywotnoœć i wagę 
w naszych umysłach, przestaje oœwiecać i pobudzać serce swym uœwięcajšcym 
wpływem, przez co tracimy siły duchowe. Przez brak współczucia dla 
bliŸnich ponosimy jako chrzeœcijanie wielka stratę w społecznym 
obcowaniu. Kto żyje tylko dla siebie, ten nie wypełnia roli, którš Bóg mu 
przeznaczył. Właœnie pielęgnowanie więzów społecznych skłania nas do 
współczucia innym, rozwija i wzmacnia nas w służbie dla Boga. 
    [26]Gdyby chrzeœcijanie obcujšc ze sobš, rozmawiali o miłoœci Bożej i 
o cennych prawdach odkupienia, pokrzepione byłyby ich serca i sami 
pokrzepialiby innych. Możemy uczyć się codziennie więcej o Ojcu 
Niebieskim, zyskiwa栜wieże doœwiadczenia Jego łaski, a wtedy zapragniemy 
mówić o Jego miłoœci, co rozgrzeje i pokrzepi nasze własne serce. 
Gdybyœmy więcej myœleli i mówili o Jezusie, a mniej o sobie, mocniej 
odczuwalibyœmy Jego obecnoœć. 
    [27]Gdybyœmy myœleli o Bogu tylko wówczas, gdy daje nam On dowody 
swej troski, nasze myœli musiałyby ustawicznie być przy Nim, a w 
wysławianiu Jego imienia znajdowalibyœmy rozkosz. Rozmawiamy o sprawach 
doczesnych, ponieważ one nas interesujš. Mówimy o naszych przyjaciołach, 
ponieważ ich lubimy, a nasze radoœci i troski wišżš się z nimi. 
Nieskończenie przecież więcej powodów mamy do miłowania Boga niż 
ziemskich przyjaciół. Stawianie Go w myœlach na pierwszym miejscu, 
mówienie o Jego dobroci oraz wysławianie Jego potęgi powinno być dla nas 
sprawš najbardziej naturalnš. Bogate dary łaski, jakimi obsypuje nas 
codziennie Bóg, nie mogš absorbować naszych myœli i uczuć aż do tego 
stopnia, abyœmy nie mogli nic dać Jemu samemu. Dary te majš nam stale o 
Nim przypominać i łšczyć nas z niebiańskim Dobroczyńcš więzami miłoœci i 
wdzięcznoœci. Przywišzujemy zbyt wielkš wagę do ziemskiego życia. 

Wznieœmy wzrok ku otwartym drzwiom œwištyni niebiańskiej, w której 
œwiatło chwały Bożej rozjaœnia oblicze Chrystusa, który œzbawiać na wieki 
może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżajš się do Boga" (Hebr. 
7,25). 
    [28]Wysławiajmy więc Boga gorliwie œza Jego miłosierdzie i za Jego 
cuda dla synów ludzkich" (Psalm 107,8). Nasze pobożne życzenia nie 
powinny polegać tylko na proszeniu i otrzymywaniu. Niech nasze myœli nie 
zajmujš się jedynie potrzebami, lecz również dobrami, które otrzymujemy. 
Nie znaczy to, abyœmy się za dużo nie modlili, ale jesteœmy opieszali w 
dziękowaniu. Jesteœmy stałymi petentami łaski Bożej, jednak wyrażamy tak 
mało wdzięcznoœci, tak mało chwalimy Go za to, co zrobił dla nas. 
    [29]Niegdyœ Pan rozkazał Izraelitom, gdy schodzili się dla Jego 
służby: œTam też wobec Pana, Boga waszego, ucztować będziecie wy ze swymi 
rodzinami, cieszyć się z dóbr, które wasza ręka osišgnęła, w czym 
błogosławił wam Pan, Bóg wasz" (V Mojż. 12,7). Cokolwiek czyni się na 
chwałę Bożš, winno być spełnione z radoœciš, z pieœniš chwały i 
dziękczynienia, a nie z niechęciš i smutkiem. 
    [30]Nasz Bóg jest czułym, miłosiernym Ojcem. Służenie Mu nie powinno 
być dla nas przykroœciš lub ciężarem. Móc Go czcić i brać udział w Jego 
dziele powinno być dla nas przyjemnoœciš. Bóg nie chce, aby Jego dzieci, 
dla których przygotował tak wielkie zbawienie, uważały Go za surowego, 
dokładnego nadzorcę. On jest ich najlepszym przyjacielem, a kiedy oddajš 
Mu czeœć, On pragnie być z nimi, pocieszać ich i błogosławić, napełniajšc 
ich serca radoœciš i miłoœciš. Pan pragnie, aby Jego dzieci znajdowały 
pociechę w Jego służbie, więcej radoœci niż utrudzenia. Chce, aby wszyscy 
Jego wyznawcy nosili ze sobš cenne myœli o Jego trosce i miłoœci, by 
mogli radować się każdym powszednim zajęciem i umieli wiernie i uczciwie 
postępować w każdej sprawie. 
    [31]Musimy zgromadzić się pod krzyżem Chrystusa. Niechaj Chrystus i 
Jego ukrzyżowanie będzie przedmiotem naszych rozmyœlań, rozmów i 
najradoœniejszych wzruszeń. Nie zapominajmy o błogosławieństwach Bożych, 
a po zrozumieniu Jego niewysłowionej miłoœci powierzmy chętnie wszystko 
tej dłoni, która dla nas przybita została do krzyża. 
    [32]Dusze nasze mogš wznieœć się bliżej nieba na skrzydłach chwały. 
Aniołowie tam w górze wysławiajš Boga hymnami i muzykš, a gdy my wyrażamy 
naszš wdzięcznoœć, nasze nabożeństwa stajš się podobne do nabożeństw 
zastępów niebieskich. œKto składa Mi ofiarę dziękczynnš, ten Mi czeœć 
oddaje" (Psalm 50,23) - powiedział Pan. Przystšpmy zatem wszyscy z pełnš 
czci radoœciš do naszego Stwórcy, œprzy dœwięku muzyki" (Iz. 51,3). 
 
12.  Co zrobić z wštpliwoœciami 
 
 
    [1]Wielu chrzeœcijan, zwłaszcza nowo nawróconych, dręczš czasem 
sceptyczne myœli. W Biblii jest wiele zagadnień, których nie potrafiš 
zrozumieć, a szatan wykorzystuje to, aby zachwiać ich wiarę w Pismo 
Œwięte, jako objawienie Boże. Rodzš się pytania: Jak mogę poznać 
prawdziwš drogę zbawienia? Jeżeli Biblia jest rzeczywiœcie Słowem Bożym, 
jak mogę się uwolnić od wštpliwoœci i niepokoju? 
    [2]Bóg nigdy nie żšda od nas wiary bez dostarczenia dostatecznych 
dowodów, na których wiara mogłaby się oprzeć. Jego istnienie, charakter i 
prawdziwoœć Słowa sš potwierdzone licznymi œwiadectwami, przemawiajšcymi 
do naszego rozumu, a tych œwiadectw jest tak wiele. Mimo to Bóg nie 
wykluczył możliwoœci wštpienia. Wiara nasza musi być oparta na dowodach, 
a nie na pozorach. Kto chce wštpić, znajdzie ku temu okazję, ci 
natomiast, którzy rzeczywiœcie pragnš poznać prawdę, znajdš wiele 
dowodów, na których oprze się ich wiara. 

    [3]Dla człowieka o ograniczonym umyœle pełne zrozumienie charakteru 
dzieła Nieskończonego nie jest możliwe. Dla najbystrzejszego, dla 
najbardziej uczonego umysłu œwięta Istota musi zawsze pozostać osłonięta 
tajemnicš. „Czy dosięgniesz głębin Boga, dotrzesz do granic 
Wszechmocnego? Wyższe nad niebo. Przenikniesz? Głębsze niż Szeol. Czy 
zbadasz?" (Job 11,7.8). 
    [4]Apostoł Paweł woła: œO głębokoœci bogactw, mšdroœci i wiedzy Boga! 
Jakże niezbadane sš Jego wyroki i nie do wyœledzenia Jego drogi!" (Rzym. 
11,33). Ale cho栜obłok i ciemnoœć wokoło Niego", to œsprawiedliwoœć i 
prawo podstawš Jego tronu" (Psalm 97,2). Możemy na tyle zrozumieć Boże 
postępowanie wobec nas i motywy, którymi się kieruje, aby dostrzec 
ogromnš miłoœć i łaskawoœć sprzymierzone z nieograniczonš mocš. Z 
zamiarów Jego możemy zrozumieć to, co służy dla naszego dobra, a poza tym 
musimy stale ufać wszechmocnej dłoni i sercu pełnemu miłoœci. 
    [5]Słowa Boże i osobowoœć ich boskiego Autora ukazujš tajemnice, 
których my, ludzie œmiertelni, nigdy całkowicie zrozumieć nie zdołamy. 
Pojawienie się grzechu na œwiecie, ucieleœnienie Chrystusa, odrodzenie, 
zmartwychwstanie i wiele innych zagadnień poruszonych w Biblii, to 
tajemnice zbyt głębokie dla rozumu ludzkiego, by mógł je wytłumaczyć czy 
całkowicie pojšć. Nie mamy jednak prawa wštpić w Słowo Boga dlatego, że 
nie możemy pojšć tajemnic Jego opatrznoœci. Nawet w przyrodzie otaczajš 
nas tajemnice, których nie sposób zbadać. Najprymitywniejsze formy życia 
sš często problemami nie do rozwišzania i dla największych filozofów. 
Wszędzie napotykamy na cuda przekraczajšce możliwoœci naszego rozumu. 
    [6]Czy powinno nas zatem dziwić, że w życiu duchowym sš również 
tajemnice, których nie możemy przejrzeć? Trudnoœć leży tylko w słaboœci i 
ograniczonoœci ludzkiego umysłu. Bóg dał nam w Piœmie œwiętym 
wystarczajšce dowody swego boskiego charakteru, więc nie powinniœmy 
wštpić w Jego Słowo z tej przyczyny, że nie umiemy pojšć wszystkich 
tajemnic opatrznoœci Bożej. 
    [7]Apostoł Piotr mówi, że Pismo zawiera „trudne do zrozumienia pewne 
sprawy, które ludzie niedouczeni i mało utwierdzeni opacznie tłumaczš 
(...) na własnš swojš zgubę" (II Piotra 3,16). Trudnoœci w zrozumieniu 
Pisma œwiętego były wykorzystywane przez sceptyków jako argument 
przeciwko Biblii. A właœnie ten fakt stanowi niezbity dowód jej boskiego 
natchnienia. Gdyby Pismo œwięte nie zawierało relacji o Bogu, którš łatwo 
możemy zrozumieć, gdyby Jego wielkoœć i majestat mogły być zrozumiane 
przez ograniczony umysł, wówczas nie nosiłoby ono tak wiarygodnych cech 
boskiego autorytetu. Właœnie wzniosłoœć i tajemniczoœć przedstawionych tu 
spraw powinna wzniecić wiarę w prawdziwoœć Słowa Bożego. 
    [8]Biblia ukazuje prawdę z takš prostotš i tak doskonale dostosowana 
jest do potrzeb i tęsknot ludzkiego serca, że zadziwia i zachwyca 
największe umysły, a równoczeœnie umożliwia prostym i pokornym 
znalezienie drogi do zbawienia. Ale prawdy jej, tak prosto sformułowane, 
sš oparte na tajemnicach tak wielkich, tak głębokich, tak nieskończenie 
przekraczajšcych możliwoœci poznawcze umysłu ludzkiego, że możemy je 
przyjšć jedynie dlatego, iż to Bóg je objawił. Plan odkupienia został w 
ten sposób dostatecznie jasno nakreœlony, aby każdy człowiek wiedział, 
jakie kroki ma podjšć w skrusze wobec Boga i w wierze w naszego Pana 
Jezusa Chrystusa, ażeby zostać zbawionym w sposób okreœlony przez Boga. 
Ale u podstaw tych łatwych do zrozumienia prawd leżš tajemnice 
osłaniajšce Jego chwałę, tajemnice, które przytłaczajš poszukujšcy umysł, 
choć inspirujš szczerego poszukiwacza prawdy do okazania wiary i 
szacunku. Im głębiej bada ktoœ Pismo œwięte, tym mocniejszego nabiera 
przekonania, że jest ono słowem żywego Boga, a ludzki rozum musi ukorzyć 
się przed majestatem boskiego objawienia. 
    [9]Stwierdzenie, że nie możemy w pełni zrozumieć wielkich prawd 
Biblii, jest tylko przyznaniem, iż ograniczony rozum nie jest odpowiedni 

do ogarnięcia nieskończonoœci - że człowiek ze swš niepełnš, ludzkš 
wiedzš nie może przeniknšć zamiarów Wszechwiedzšcego. 
    [10]Sceptycy i niewierzšcy odrzucajš Słowo Boże, ponieważ nie 
potrafiš zrozumieć wszystkich Jego tajemnic. W takim samym 
niebezpieczeństwie znajdujš się i ci, którzy twierdzš, że wierzš Pismu 
Œwiętemu. Apostoł pisze: œUważajcie, bracia, aby nie było w kimœ z was 
przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstšpienie od Boga 
żywego" (Hebr. 3,12). Słuszne jest badanie nauki Biblii i dociekanie 
„głębokoœci Boga" (I Kor. 2,10), w tej mierze, w jakiej jest to objawione 
w Piœmie œwiętym. Gdyż œrzeczy ukryte należš do Pana, Boga naszego", to, 
co jest „objawione - do nas, i do naszych synów" (V Mojż. 29,28). Ale 
szatan stara się wypaczyć badawczš zdolnoœć naszego umysłu. Często z 
rozwišzaniem prawd biblijnych łšczy się niebezpieczeństwo pychy, gdy 
ludzie niecierpliwiš się i zniechęcajš, nie mogšc wytłumaczyć każdego 
zdania Pisma ku własnemu zadowoleniu. Przyznanie się, że nie rozumiejš 
natchnionego słowa, wydaje się im zbyt poniżajšce. Nie chcš czekać 
cierpliwie, aż Bóg sam objawi im prawdę. Sšdzš, że dzięki własnej 
mšdroœci sš w stanie zrozumieć Pismo, a czynišc to, w rzeczywistoœci 
zaprzeczajš jego autorytetowi. Prawdš jest, że wiele popularnych teorii i 
doktryn uchodzšcych niegdyœ za biblijne, nie znajduje uzasadnienia w 
naukach Pisma œwiętego, a nawet pozostaje w sprzecznoœci z treœciš 
natchnienia. Rzeczy te stały się dla wielu przyczynš zwštpienia i 
niepokoju umysłu. Jednak nie obcišżajš one Słowa Bożego, lecz ludzkie 
wypaczenia. 
    [11]Gdyby stworzeniom boskim dane było całkowicie zrozumieć Boga i 
Jego czyny, wtedy osišgnšwszy tak wysoki stopień wtajemniczenia, nie 
miałyby one potrzeby dalszego poznawania prawdy ani chęci rozwijania swej 
wiedzy, rozumu i serca. Bóg nie byłby wówczas Istotš Najwyższš, a 
człowiek, osišgnšwszy szczyt poznania, przestałby się rozwijać. Dziękujmy 
Bogu, że tak nie jest. On jest nieskończony. W Nim „wszystkie skarby 
mšdroœci i wiedzy sš ukryte" (Kol. 2,3). I całš wiecznoœć człowiek może 
szukać i uczyć się, nigdy jednak nie wyczerpie skarbów Jego mšdroœci, 
dobroci i mocy. 
    [12]Bóg nawet w tym życiu zamierza odsłonić swojemu ludowi prawdy 
swego Słowa, ale istnieje tylko jedna droga do ich zrozumienia. Zaczšć 
rozumieć Słowo Boże możemy jedynie dzięki oœwieceniu przez Ducha, który 
nam je podał. œTego, co Boskie nie zna nikt, tylko Duch Boży", œgdyż Duch 
przenika wszystko, nawet głębokoœci Boga" (II Kor. 2,8). Zbawiciel 
obiecał swoim naœladowcom: „Gdy zaœ przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi 
was do całej prawdy... Z mojego weŸmie i wam objawi" (Jan 16,13.14). Bóg 
pragnie od nas kształcenia umysłu, a właœnie studiowanie Pisma œwiętego 
jak żadne inne studium, wzmacnia i rozwija siły umysłu. Musimy wystrzegać 
się tylko pokusy wywyższenia naszego umysłu, który poddany jest słaboœci 
i ułomnoœci ludzkiej. Aby Pismo œwięte stało się dla nas zrozumiałe, 
abyœmy mogli pojšć całš prawdę, musimy posišœć cnotę pokory i dziecięcš 
wiarę, gotowš do nauki i oczekujšcš pomocy Ducha œwiętego. Poczucie 
mšdroœci Bożej, a naszej bezsilnoœci w ogarnięciu Jego wielkoœci, powinno 
napełnić nas pokorš. Otwierajmy Pismo z takš œwiętš bojaœniš, z jakš 
stawalibyœmy przed obliczem Boga. Gdy bierzemy Biblię do ręki, umysł nasz 
musi uznać wyższoœć jej autorytetu, a serce i rozum muszš ukorzyć się 
przed wielkim „JAM JEST". 
    [13]Biblia zawiera wiele rzeczy pozornie trudnych i niejasnych, 
jednak Bóg może je objawić tym, którzy pragnš je zrozumieć. Ale nie 
prowadzeni przez Ducha œwiętego będziemy zawsze skłonni do przekręcania i 
niewłaœciwej interpretacji Pisma. Wielu ludzi czyta Biblię bez pożytku, a 
nawet ze szkodš dla siebie. Kiedy otwieramy Słowo Boże bez należytej czci 
i bez modlitwy, kiedy nie kierujemy myœli i uczuć ku Bogu i w zgodzie z 
Jego wolš, umysł nasz zaciemniajš wštpliwoœci, które przy niewłaœciwym 

badaniu Biblii zasilajš nasze niedowiarstwo. Wówczas wróg opanowuje myœli 
i sugeruje fałszywš interpretację Pisma. Jeœli ludzie nie będš dšżyli do 
jednoœci z Bogiem w słowach i czynach, nawet najstaranniej wykształceni 
mogš błędnie rozumieć Pismo œwięte, a ich wyjaœnieniom prawdy nie można 
ufać. Ci, którzy w Biblii szukajš tylko sprzecznoœci, nie majš duchowej 
wyobraœni. Spaczonš wyobraœniš ujrzš wiele powodów do zwštpienia i do 
niewiary w to, co naprawdę jest jasne i proste. 
    [14]Choćbyœmy się starali ukryć prawdziwe przyczyny naszych 
wštpliwoœci, to jednak musimy sobie zdać sprawę, że w większoœci 
przypadków tkwiš one w upodobaniach do grzechu. Nauki i zakazy Boże nie 
odpowiadajš sercu pełnemu pychy i nieprawoœci, toteż łatwiej wštpiš w 
prawdziwoœć Słowa Bożego ci, którzy odmawiajš posłuszeństwa wymaganiom 
Bożym. Chcšc poznać prawdę, musimy szczerze jej pragnšć i dać dowód 
dobrej woli w akcie posłuszeństwa. Badajšc Biblię w tym duchu, znajdziemy 
w niej obfite dowody, że jest ona Słowem Bożym. Będziemy mogli osišgnšć 
zrozumienie prawd, które uczyniš nas mšdrymi ku zbawieniu. 
    [15]Chrystus powiedział: œJeœli kto chce pełnić Jego wolę, pozna, czy 
nauka ta jest od Boga" (Jan 7,17). Zamiast pytać i gubić się w 
zagadnieniach niezrozumiałych, wykorzystajmy œwiatło, jakie już mamy, a 
wówczas otrzymamy większe. Spełniajmy każdy obowišzek, który z pomocš 
łaski Chrystusa rozum nasz już pojšł, a ułatwi to nam zrozumienie i 
pełnienie tego, w co dzisiaj jeszcze wštpimy. 
    [16]Istnieje jeden dowód, który dla wszystkich jest dostępny - i dla 
uczonego, i dla analfabety. Dowodem tym jest doœwiadczenie. Bóg zaprasza 
nas wszystkich do przekonania się o prawdziwoœci Jego Słowa i Jego 
obietnic. Wzywa nas tymi słowy: „Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest 
Pan" (Psalm 34,9). Nie polegajmy na zdaniu innych, lecz przekonajmy się 
sami. Pan przyrzekł: „Proœcie, a otrzymacie" (Jan 16,24). Obietnice Jego 
spełniš się na pewno. Dotychczas nie zawiodły nikogo i nigdy nie zawiodš. 
Nasze wštpliwoœci i mrok zniknš w œwietle obecnoœci Jezusa, gdy będziemy 
radować się pełniš Jego miłoœci. 
    [17]Apostoł Paweł pisze o Bogu, że œuwolnił nas spod władzy ciemnoœci 
i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna" (Kol. 1,13). Każdy, kto 
powstał ze œmierci do życia, może powiedzieć: œPotrzebowałem pomocy i 
znalazłem jš w Jezusie. Moje pragnienia zostały spełnione, a głód duszy 
zaspokojony. Odtšd Biblia jest dla mnie objawieniem Jezusa Chrystusa. Gdy 
zapytasz, dlaczego wierzę w Jezusa, odpowiem: Wierzę, bo jest On moim 
boskim Zbawicielem. Zapytasz, dlaczego wierzę Biblii? Wierzę, bo 
odnalazłem w niej głos Boży, przemawiajšcy do mej duszy". Z samych siebie 
możemy mie栜wiadków, że Biblia jest prawdš, że Chrystus jest Synem 
Bożym. Wiemy, że nie uwierzyliœmy misternie zmyœlonym bajkom. 
    [18]Apostoł Piotr napomina swych braci: œWzrastajcie zaœ w łasce i 
poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa" (II Piotra 3,18). 
    [19]Gdy dzieci Boże będš wzrastać w łasce, coraz głębiej rozumieć 
będš Jego Słowo. Odkryjš nowe œwiatło i piękno w œwiętych Jego naukach. A 
o prawdzie tej œwiadczy historia Koœcioła we wszystkich czasach i tak 
będzie aż do końca. œœcieżka prawych - to œwiatło poranne, wschodzi - 
wzrasta aż do południa" (Przyp. 4,18). Przez wiarę możemy patrzeć w 
przyszłoœć i zyskać Bożš rękojmię rozwoju naszego umysłu, ludzkich 
możliwoœci połšczonych z boskimi, zjednoczenia wszystkich sił duchowych, 
wejœcia w bezpoœredni kontakt ze œródłem œwiatła. Możemy cieszyć się, że 
wszystko, co dotšd nas niepokoiło, Boża opatrznoœć uczyni zrozumiałym. 
Tam, gdzie dawniej widzieliœmy tylko pomieszanie pojęć i nieład, 
dostrzeżemy najdoskonalszš i najpiękniejszš harmonię. „Teraz widzimy, 
jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaœ (zobaczymy) twarzš w twarz. 
Teraz pojmuję po częœci, wtedy zaœ poznam tak, jak i zostałem poznany" (I 
Kor. 13,12). 
 

13.  Radoœć w Panu 
 
 
    [1]Dzieci Boże, jako przedstawiciele Chrystusa, powołane sš do 
œwiadczenia o dobroci i miłosierdziu Pana. Tak jak Jezus objawił nam 
charakter Ojca, tak my winniœmy objawić Chrystusa œwiatu, który nic nie 
wie o Jego czułej, troskliwej miłoœci. „Jak Ty mnie posłałeœ na œwiat - 
rzekł Jezus - tak i Ja ich na œwiat posłałem... Ja w nich, a Ty we 
Mnie... aby œwiat poznał, żeœ Ty Mnie posłał" (Jan 17,18.23). Apostoł 
Paweł pisał do naœladowców Jezusa: „Wy jesteœcie naszym listem, pisanym w 
sercach naszych, listem, który znajš i czytajš wszyscy ludzie. 
Powszechnie o was wiadomo, żeœcie listem Chrystusowym dzięki naszemu 
posługiwaniu..." (II Kor. 3,2.3). Taki list posyła Jezus œwiatu za 
poœrednictwem każdego ze swych dzieci. Jeżeli jesteœ naœladowcš 
Chrystusa, œle On przez ciebie list do twojej rodziny, twojej wioski, do 
ulicy, na której mieszkasz. Jezus w twym sercu pragnie poprzez ciebie 
przemówić do tych, którzy Go jeszcze nie znajš. Może nie czytajš Biblii 
lub nie słyszš głosu, przemawiajšcego z każdej strony Pisma œwiętego. 
Może nie widzš miłoœci Bożej, objawionej w Jego dziełach. Jeżeli my 
jesteœmy prawdziwymi przedstawicielami Jezusa, to może za naszš sprawš 
pojmš oni coœ z jego dobroci, umiłujš Boga i będš Mu służyć. 
    [2]Chrzeœcijanie majš być nosicielami œwiatła na drodze do nieba. 
Majš rozjaœni栜wiat blaskiem pochodzšcym od Chrystusa. Ich życie i 
charakter muszš innym dać właœciwe pojęcie o Chrystusie i Jego służbie. 
    [3]Jeżeli mamy reprezentować Jezusa, winniœmy służyć mu w sposób 
godny wielkoœci i wspaniałoœci tego dzieła. Chrzeœcijanie, którzy 
gromadzš w duszy smutek i przygnębienie, wiecznie narzekajšc, dajš 
bliœnim fałszywe pojęcie o Bogu i życiu chrzeœcijańskim, czyniš wrażenie, 
jakoby Stwórca nie chciał widzieć swych dzieci w szczęœciu i w ten sposób 
składajš nieprawdziwe œwiadectwo o naszym Ojcu Niebiańskim. 
    [4]Szatan nie posiada się z radoœci, gdy uda mu się przywieœć dzieci 
Boże do niewiary i przygnębienia. Jest zachwycony widzšc naszš nieufnoœć, 
zwštpienie w Bożš dobrš wolę i moc, aby ratować nas. Raduje się, gdy Bożš 
opatrznoœć uważamy za szkodliwš. To on przedstawia nam Boga jako 
pozbawionego współczucia i miłosierdzia. Prawdę o Bogu zniekształca i 
napełnia serce fałszywymi o Nim wyobrażeniami. Zbyt często zdarza się, że 
zamiast oprzeć się na prawdzie pochodzšcej od Pana, skłaniamy ucho do 
podszeptów szatana i zniesławiamy Boga, nie dowierzajšc Mu i szemrzšc 
przeciwko Niemu. Szatan zawsze stara się uczynić smutnym nasze życie 
religijne. Pragnie, by wydawało się ucišżliwe i trudne. Kiedy 
chrzeœcijanin przedstawia taki właœnie poglšd, swš niewiarš potwierdza 
oszustwo szatana. 
    [5]Wielu ludzi zbyt dużo rozmyœla nad swoimi życiowymi błędami, 
ułomnoœciami i rozczarowaniami, serca ich napełnia smutek i zniechęcenie. 
Podczas mojego pobytu w Europie napisała do mnie pewna siostra, będšca w 
głębokiej depresji. Prosiła o kilka słów pociechy. Następnej nocy po 
otrzymaniu tego listu œniło mi się, że byłam w ogrodzie, a ten, kto 
wydawał się być jego właœcicielem, oprowadzał mnie po œcieżkach. Zrywałam 
kwiaty i rozkoszowałam się ich pięknem i zapachem, gdy nagle znalazła się 
przy mnie owa siostra i zwróciła mojš uwagę na brzydkie osty zagradzajšce 
jej drogę. Zatrzymała się pełna smutku i zaczęła narzekać. Nie szła 
œcieżkš za przewodnikiem, lecz chodziła wœród ostów i cierni. „O - mówiła 
- jakie to przykre, że tak piękny ogród zeszpecony jest przez ciernie". 
Wtedy odezwał się przewodnik: œNie troszcz się o ciernie, gdyż one mogš 
cię tylko zranić. Zbieraj róże, lilie i goŸdziki". 
    [6]Czy nie mieliœcie takich jasnych chwil w swym życiu, w których 
wasze serca radoœniej uderzały w odpowiedzi na wezwanie Ducha Bożego? Czy 
nie odnajdujecie miłych stron w minionych rozdziałach swego 

doœwiadczenia? Czy na drodze waszego życia obietnice Boże nie rosnš niby 
kwiaty? Czy pozwolicie, by serca wasze napełniła radoœć pod wpływem ich 
piękna i słodyczy? 
    [7]Ciernie i osty raniš tylko i zasmucajš. Jeœli to tylko ukazujemy 
innym, dajemy dowód, że nie tylko sami gardzimy dobrociš Bożš, ale i 
innych trzymamy z dala od drogi życia. 
    [8]Cišgłe rozmyœlanie o rozczarowaniach i niesprawiedliwoœci doznanej 
w przeszłoœci nie jest rzeczš rozsšdnš. Rozmowy i wieczne skargi na ten 
temat prowadzš do zniechęcenia. Zgnębiona dusza napełnia się mrokiem, 
wykluczajšc œwiatło Boże z własnego serca i rzucajšc cień na drogę 
innych. 
    [9]Niechaj Panu będš dzięki za œwietlane wizje, jakie roztacza przed 
nami. Spoglšdajmy stale na błogosławione zapewnienia Jego miłoœci. Oto 
Syn Boży opuszcza tron Ojca. Swš boskoœć okrywa człowieczeństwem, aby 
wyrwać ludzkoœć z mocy szatana. Jego zwycięstwo w naszej sprawie otwiera 
ludziom niebo i odsłania przybytek, w którym objawia się chwała Boża. 
Upadły rodzaj ludzki, wydobyty z głębin przepaœci, w którš zepchnšł go 
grzech, na nowo może zespolić się z nieskończonym Bogiem. Wierzšc w 
Zbawiciela, staje się człowiek odpornym na wszystkie próby i 
doœwiadczenia, a przyodziany sprawiedliwoœciš Chrystusa, zostanie 
wywyższony do Jego tronu. To sš sprawy, nad którymi zgodnie z wolš Bożš 
winniœmy rozmyœlać. 
    [10]Jeżeli wštpimy w miłoœć Boga lub nie dowierzamy Jego obietnicom, 
odbieramy czeœć Bogu i zasmucamy Jego œwiętego Ducha. Jakie uczucia 
opanowałyby matkę słuchajšcš nieustannie skarg swoich dzieci, podczas gdy 
pragnie ona jedynie ich dobra i poœwięca ich wygodom całe swoje życie? 
Przypuœćmy, że dzieci zwštpiły w miłoœć matki. Czy to nie zraniłoby jej 
serca? Co odczuwaliby rodzice, gdyby ich dzieci tak ich traktowały? Cóż 
więc ma o nas myœleć nasz Ojciec Niebiański, gdy nie dowierzamy Jego 
miłoœci, która skłoniła Go do oddania za nas jednorodzonego Syna, abyœmy 
zyskali życie? Apostoł Paweł pisał: œOn, który nawet własnego Syna nie 
oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i 
wszystkiego nam nie darować?" (Rzym. 8,32). A jednak wielu ludzi, jeżeli 
nawet nie słowami, to postępowaniem zdaje się mówić: œPan nie uczynił 
tego dla mnie. Może innych miłuje, ale nie mnie". 
    [11]Wszystko to jest szkodliwe dla naszej duszy. Każde słowo 
wštpliwoœci jest zaproszeniem dla pokus szatańskich, jest pogłębieniem 
skłonnoœci do zwštpienia i oddala aniołów czuwajšcych nad nami. Nie 
wypowiadajmy słów wštpliwoœci czy niepewnoœci, gdy szatan nas kusi. 
Słuchajšc jego podszeptów, otwieramy drogę niewierze i buntowniczym 
pytaniom. Gdy mówimy o naszych rozterkach w obecnoœci bliŸnich, wtedy 
każde zwštpienie wpływa Ÿle nie tylko na nas samych, ale jest ziarnem, 
które zacznie kiełkować i owocować w życiu innych, a wówczas być może nie 
zdołamy zapobiec skutkom naszych słów. Może sami jesteœmy w stanie 
przetrwać czas pokusy i uwolnić się z sideł szatańskich, lecz ci, których 
zachwialiœmy złym wpływem, mogš już nigdy nie zdołać uciec od niewiary, 
którš my wzbudziliœmy. Jakże ważne jest, abyœmy mówili tylko o tym, co 
daje siłę duchowš i życie. 
    [12]Aniołowie słuchajš, jakiego rodzaju wieœci niesiemy œwiatu o 
naszym Mistrzu niebiańskim. Niechaj słowa nasze mówiš o Tym, który żył na 
ziemi, aby wstawiać się za nami przed Ojcem! Gdy podajemy rękę 
przyjacielowi, chwalmy Boga sercem i ustami. To skieruje jego myœli ku 
Jezusowi. 
    [13]Wszyscy przechodzimy próby, smutek trudny do zniesienia, pokusy 
trudne do odparcia. Nie mówmy o naszych kłopotach naszym bliŸnim, 
œmiertelnym towarzyszom, lecz w modlitwach zanieœmy je Bogu. Postanówmy 
nigdy nie wypowiadać słowa zniechęcenia czy wštpliwoœci. Możemy wiele 

uczynić, aby słowem nadziei i œwiętym pocieszeniem wzmocnić wysiłki 
innych i rozjaœnić ich życie. 
    [14]Wiele mężnych dusz znosi często okropne pokusy. Sš nawet bliskie 
poddania się w walce z sobš i siłami zła. Nie zniechęcajmy ich w tym 
ciężkim boju. Przeciwnie, zachęcajmy bliœnich radosnym, œmiałym słowem na 
drodze ich życia. W ten sposób będziemy promieniowa栜wiatłem Chrystusa. 
„Nikt z nas nie żyje dla siebie" (Rzym. 14,7). Wpływ, jaki nieœwiadomie 
wywieramy, może być dla innych pociechš i pokrzepieniem lub zniechęceniem 
i oddaleniem od Chrystusa i Jego Prawdy. 
    [15]Wielu ludzi ma błędne pojęcie o życiu i charakterze Chrystusa, 
uważajšc, że był On pozbawiony tkliwoœci i ciepła, że był surowy i 
ponury. W wielu przypadkach doœwiadczenie całego życia religijnego jest 
zabarwione takimi smutnymi poglšdami. 
    [16]Często mówi się, że Jezus płakał, ale że nikt nie widział Jego 
uœmiechu. Zbawca nasz był istotnie Mężem Boleœci. Znał dobrze smutek, 
gdyż serce Jego było otwarte na cierpienia wszystkich. Jednak, choć życie 
Jego było pełne samozaparcia, choć ocienione bólem i troskš, przeciwnoœci 
nie zgnębiły Jego ducha. Oblicze Jego nigdy nie zdradzało żalu ani 
niepokoju, lecz pełne było pogody i łagodnoœci. Jego serce nie 
przestawało by栜ródłem życia, a gdziekolwiek szedł, przynosił odpoczynek 
i pokój, radoœć i wesele. 
    [17]Odkupiciel nasz był poważny i gorliwy, lecz nigdy smutny czy 
przygnębiony. Życie ludzi bioršcych Chrystusa za przykład będzie pełne 
poważnych intencji, a oni sami będš mieli głębokie poczucie osobistej 
odpowiedzialnoœci. Nie będzie w ich życiu miejsca na lekkomyœlnoœć, 
hałaœliwe zabawy czy prymitywne żarty. Religia Jezusa Chrystusa niesie 
pokój, jak strumień wodę krynicznš. Nie gasi on w nas œwiatła radoœci, 
nie wzbrania pogody i nie zachmurza słonecznego, rozeœmianego oblicza. 
Chrystus nie przyszedł na œwiat, aby Mu służono, lecz aby sam służył. Gdy 
miłoœć Jego owładnie naszymi sercami, będziemy Go naœladować. 
    [18]Póki nie przestaniemy myœleć o niesprawiedliwoœci czy 
nieuprzejmoœci bliœnich, póty nie będziemy mogli tak ich kochać, jak 
Chrystus umiłował nas. Jednak gdy przeniknie nas cudowne miłosierdzie 
Chrystusa, o bliœnich zaczniemy myœleć w tym samym duchu. Nie zważajmy na 
słabostki i błędy, którym nie możemy zaradzić, ale miłujmy i poważajmy 
się nawzajem. BšdŸmy pokorni i niezbyt pewni siebie, a nade wszystko 
znoœmy cierpliwie wady bliŸnich. Taka postawa zniszczy nasz wrodzony 
egoizm i uszlachetni nas. 
    [19]Czytamy w Psalmie: „Miej ufnoœć w Panu i postępuj dobrze, 
mieszkaj w ziemi i zachowaj wiernoœć" (Psalm 37,3). œUfaj Panu!" Każdy 
dzień przynosi ciężary, troski i trudnoœci, kiedy więc spotykamy się z 
bliœnimi, jakże chętnie o nich rozmawiamy. Ile zapożyczonych trosk nosimy 
w sercu, ile zbytecznej bojaœni i niepokoju przygniata nas tak, że 
niektórym może się zdawać, iż nie mamy miłosiernego, kochajšcego 
Zbawiciela, zawsze gotowego wysłuchać i pomóc w każdej potrzebie. 
    [20]Sš ludzie, którzy żyjš w nieustannym lęku i zmartwieniu. 
Codziennie otrzymujš namacalne dowody miłoœci Bożej i cieszš się darami 
Jego opatrznoœci, a mimo to nie dostrzegajš tych błogosławieństw. Myœli 
ich sš stale zajęte nieprzyjemnymi sprawami, które budzš ich niepokój. A 
jeżeli rzeczywiœcie zaistniejš jakieœ kłopoty, choć błahe, przesłaniajš 
im rzeczy wielkie, za które powinni być wdzięczni. Trudnoœci, które 
napotykajš, winny zwrócić ich ku Bogu, jedynemu œródłu pociechy, a nie 
oddzielać ich od Stwórcy, ponieważ wzbudzajš niepokój i niezadowolenie. 
    [21]Czy dobrze czynimy będšc tak niewiernymi? Dlaczego mamy być 
niewdzięczni i nieufni? Jezus jest naszym Przyjacielem. Całe niebo 
uczestniczy w naszym szczęœciu. Nie powinniœmy dopuœcić do tego, by 
kłopoty i zmartwienia dnia powszedniego niepokoiły umysł i zaciemniały 
horyzont. W przeciwnym razie zawsze będziemy mieć czym się martwić i 

denerwować. Nie powinniœmy szukać samotnoœci, która tylko przygnębia nas 
i wyczerpuje, a nie pomaga w przezwyciężeniu trudnoœci. 
    [22]Nie traćmy odwagi, choćby nas spotykały trudnoœci w pracy, choćby 
przyszłoœć przedstawiała się coraz gorzej, choćby groziła nam utrata 
mienia; nie dajmy się zniechęcić. Powierzmy nasze troski Bogu i 
pozostańmy spokojni i pogodni. Proœmy o mšdroœć w kierowaniu naszymi 
sprawami, a wówczas unikniemy strat i niepowodzeń. Czyńmy wszystko, co 
leży w naszej mocy, aby zapewnić sobie dobre wyniki. Jezus przyrzekł nam 
swš pomoc, ale tylko wtedy, gdy my sami spełniamy naszš powinnoœć. Liczšc 
na przychylnoœć naszego Pomocnika, z naszej strony uczyńmy wszystko, co 
możemy, a wynik przyjmijmy z radoœciš. 
    [23]Bóg nie chce obcišżać swoich dzieci troskami. Pan nas nigdy nie 
zwodzi. Nie mówi: œNie bójcie się, droga wasza wolna jest od 
niebezpieczeństw". On wie dobrze, że zewszšd czyhajš na nas przykroœci i 
niebezpieczeństwa i nie ukrywa tego przed nami. Chociaż zostawił nas w 
grzesznym i złym œwiecie, okazuje nam pomoc, która nigdy nie zawodzi. 
Jezus modlił się za swych uczniów: œNie proszę, abyœ ich zabrał ze 
œwiata, ale byœ ich ustrzegł ode złego" (Jan 17,15). œNa œwiecie doznacie 
ucisku - rzekł - ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył œwiat" (Jan 16,33). 
    [24]W swym kazaniu na górze Chrystus udzielił uczniom cennych nauk, 
mówišc o koniecznoœci całkowitego zaufania Bogu. Celem tych pouczeń było 
zachęcenie dzieci Bożych we wszystkich przyszłych wiekach. Dla nas sš one 
również podporš i pociechš. Zbawiciel zwraca uwagę swych wyznawców na 
ptaki niebieskie, które beztrosko nucš pieœni chwały, chociaż œnie siejš 
ani żnš", Ojciec Niebieski troszczy się o ich potrzeby. Zbawiciel pyta: 
„Czyż wy nie jesteœcie ważniejsi niż one?" (Mat. 6,26). Wszechmocny 
Opiekun ludzi i zwierzšt wspiera Swš dłoniš wszystkie stworzenia. 
    [25]Nie zapomina i o ptakach, choć nie karmi ich sam, ale mogš one 
zbierać ziarno, które Pan dla nich rozsiał. Same muszš zbierać materiał 
do budowy gniazd, same muszš dbać o swe młode. Ze œpiewem udajš się do 
swej pracy, a Ojciec Niebieski je żywi. Czy my, rozumne, uduchowione 
istoty, nie jesteœmy cenniejsi w oczach Boga? Czyż Ten, który nas 
stworzył i ukształtował na swoje boskie podobieństwo, nie zatroszczy się 
o nas, gdy Mu zaufamy? 
    [26]Chrystus wskazał uczniom polne kwiaty, rosnšce w obfitoœci i 
promieniujšce prostym pięknem, które dał im Ojciec Niebieski jako wyraz 
swej miłoœci do ludzi. Powiedział: œPrzypatrzcie się liliom na polu, jak 
rosnš" (Mat. 6,28). Piękno i prostota tych kwiatów daleko przewyższa 
wspaniałoœć Salomona. Najpiękniejszy strój wykonany przez 
najzręczniejszego artystę nie może równać się z naturalnym wdziękiem i 
promiennš urodš tych kwiatów, stworzonych przez Boga. Jezus pyta: „Jeœli 
więc ziele na polu, które dziœ jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, 
Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, małej wiary?" (Mat. 
6,30). Jeżeli wielki boski Artysta wieloma delikatnymi barwami zdobi 
proste kwiaty, które ginš u schyłku dnia, o ileż więcej troszczyć się 
będzie o tych, których stworzył na swoje podobieństwo? Ta nauka Chrystusa 
jest naganš dla niespokojnych myœli, dla niepokoju i pełnych zwštpienia 
serc pozbawionych wiary. 
    [27]Nasz Pan pragnšłby widzieć wszystkich swych synów i córki w 
szczęœciu, pokoju i posłuszeństwie. Powiedział: œPokój zostawiam Wam, 
pokój mój daję wam. Nie tak jak daje œwiat, Ja wam daję. Niech się nie 
trwoży serce wasze ani się lęka" (Jan 14,27). „To wam powiedziałem, aby 
radoœć moja w was była i aby radoœć wasza była zupełna" (Jan 15,11). 
    [28]Szczęœcie, które chcemy osišgnšć, kierujšc się egoistycznymi 
pobudkami poza drogš obowišzku, jest niepewne, szybko przemija, a dusza 
napełnia się smutkiem i poczuciem osamotnienia. Ale w służbie Bożej 
odnajdziemy radoœć i zadowolenie. Chrzeœcijanin nie błška się po 
niepewnych œcieżkach. Nie jest pozostawiony próżnym żalom i 

rozczarowaniom. Chociaż nie korzystamy z uciech doczesnych, możemy 
radoœnie patrzeć w przyszłoœć nowego życia. 
    [29]Nawet już na ziemi chrzeœcijanie mogš się cieszyć łšcznoœciš z 
Chrystusem, blaskiem Jego miłoœci i nieustajšcš pociechš Jego obecnoœci. 
Każdy krok w życiu może nas zbliżyć do Jezusa, może dać głębsze przeżycia 
Jego miłoœci i zbliżyć do błogosławionej ojczyzny pokoju. Dlatego nie 
traćmy ufnoœci, lecz umacniajmy stale naszš pewnoœć. œAż dotšd wspierał 
nas Pan" (I Sam. 7,12), i pomagać nam będzie do końca. Pamiętajmy o tym, 
co Bóg uczynił, by nas pocieszyć i wybawić z ręki niszczyciela. Nie 
zapominajmy o tkliwym miłosierdziu, które nam okazał, o łzach, które 
osuszył, o bólu, który uœmierzył, o niepokojach, które uciszył, o lękach, 
które rozwiał, o pragnieniach, które spełnił, o błogosławieństwach, które 
na nas zesłał. Zbierajmy nowe siły do czekajšcej nas pielgrzymki. 
    [30]Nie możemy myœleć wyłšcznie o przyszłych przykroœciach. 
Przypomnijmy sobie to, co już jest za nami, a patrzšc w przyszłoœć, 
mówmy: œAż dotšd wspierał nas Pan". œJak dni twoje moc twoja trwała" (V 
Mojż. 33,25). Żadna próba nie będzie wymagać więcej siły, niż jej nam 
dano. A więc podejmijmy nasze dzieło tam, gdzie jest tego potrzeba, 
wierzšc, że cokolwiek się stanie, siły nasze będš proporcjonalne do 
doœwiadczeń. 
    [31]Przyjdzie czas, kiedy otworzš się bramy niebios, by przyjšć 
dzieci Boże. Usłyszš wtedy z ust Króla Chwały błogosławieństwo brzmišce w 
ich uszach jak najcudowniejsza muzyka: œPójdœcie, błogosławieni Ojca 
mojego, weœcie w posiadanie Królestwo, przygotowane wam od założenia 
œwiata" (Mat. 25,34). 
    [32]Wtedy odkupieni powitani będš w domu, który Jezus dla nich 
przygotował. Tam towarzyszami ich nie będš nędznicy tej ziemi, kłamcy, 
bałwochwalcy, nieczyœci i niewierzšcy. Tam odkupieni spotkajš tych, 
którzy zwyciężyli szatana, a przez łaskę Bożš zyskali doskonałoœć 
charakteru. Wszystkie grzeszne skłonnoœci, wszystkie niedoskonałoœci, 
które trapiły ich na ziemi, zostanš usunięte przez krew Chrystusa. 
Œwiatłoœć i blask Jego chwały, o wiele większe od blasku słonecznego, 
stanš się ich udziałem. Odzwierciedli się w nich moralne piękno i 
doskonałoœć charakteru Chrystusa. Rozgrzeszeni i czyœci stanš przed 
wielkim białym tronem, dzielšc dostojeństwo i przywileje aniołów. 
    [33]Z myœlš o tym wspaniałym dziedzictwie, które może być naszym, 
wspomnijmy słowa Chrystusa: œCo da człowiek w zamian za swojš duszę?" 
(Mat. 16,26). Może być ubogi, a mimo to posiadać w sobie bogactwo i 
godnoœć, jakich œwiat zapewnić nigdy nie potrafi. Dusza odkupiona i 
oczyszczona z grzechu, ze wszystkimi szlachetnymi siłami oddanymi służbie 
Bożej, przedstawia bezcennš wartoœć. Każda zbawiona dusza sprawia w 
niebie radoœć Bogu i Jego œwiętym aniołom, a wyrazem tej radoœci sš 
pieœni zwycięstwa.  
 
 
Š 1991 by Chrzeœcijański Instytut Wydawniczy œZnaki Czasuœ 
Wszystkie prawa zastrzeżone. Publikacja za zgodš wydawcy.