2. Obsesja na punkcie ciała

Rozmówca: Maharaju, siedzi pan przede mną, a ja tu u pańskich stóp. Jak jest podstawowa różnica
między nami?
Maharaj: Nie ma żadnej podstawowej różnicy.
R: Jednak musi być jakaś rzeczywista różnica, bo to ja przychodzę do pana, a nie pan do mnie.
M: Ponieważ wyobraża pan sobie różnice, krąży pan tu i tam w poszukiwaniu „nieprzeciętnych”
ludzi.
R: Pan właśnie jest taką nieprzeciętną osobą. Utrzymuje pan, że zna pan rzeczywiste, podczas gdy
ja go nie znam.
M: Czy kiedykolwiek powiedziałem panu, że pan go nie zna i przez to stoi niżej? Niech pan
pozwoli tym, którzy wymyślili takie rozróżnienia, udowodnić je. Ja nie twierdzę, że wiem to, czego
pan nie wie. Faktycznie wiem dużo mniej od pana.
R: Pańskie słowa są mądre, zachowanie – szlachetne, uprzejmość nienaganna.
M: Nic o tym wszystkim nie jest mi wiadomo i nie widzę żadnej między nami różnicy. Moje życie,
tak jak pańskie, jest ciągiem wydarzeń. Tylko, że ja nie jestem zaangażowany i patrzę na
przemijające widowisko jak na przemijające widowisko, podczas gdy pan czepia się rzeczy i
dryfuje wraz z nimi.
R: Co uczyniło pana takim obojętnym?
M: Nic szczególnego. Tak się zdarzyło, że zaufałem swojemu guru. Powiedział mi, że nie jestem
niczym innym tylko swoją własną jaźnią, a ja mu uwierzyłem. Ufając mu zachowywałem się
zgodnie z tym i przestałem dbać o to, co nie było mną ani moje.
R: Dlaczego miał pan to szczęście w pełni zaufać swojemu nauczycielowi, a nasze zaufanie jest
słowne i symboliczne.
M: Któż to wie? Tak się stało. Rzeczy dzieją się bez przyczyny i bez powodu, a poza tym, jakie to
ma znaczenie, kto jest kim? Pańska wysoka opinia o mnie jest jedynie pańską opinią. Może pan ją
zmienić w każdej chwili. Po co przywiązywać się do opinii, nawet swoich własnych?
R: Jednak jest pan inny. Pański umysł wydaje się być zawsze cichy i szczęśliwy. I zdarzają się
wokół pana cuda.
M: Nic nie wiem o żadnych cudach i wątpię w to, żeby natura pozwoliła na odstępstwa od swoich
praw, chyba, że zgodzimy się na to, że wszystko jest cudem. Jeśli chodzi o mój umysł, to nie ma
takiej rzeczy. Jest świadomość i w niej wszystko się zdarza. Jest to całkiem oczywiste i dane
każdemu w doświadczeniu. Pan po prostu nie patrzy wystarczająco uważnie. Niech pan dobrze
patrzy, a zobaczy pan to, co ja widzę.
R: Co pan widzi?
M: Widzę to, co pan również mógłby zobaczyć, tu i teraz, gdyby nie błędne skupienie pańskiej
uwagi. Nie poświęca pan żadnej uwagi swojej jaźni. Pański umysł zajęty jest całkowicie rzeczami,
ludźmi i ideami, nigdy panem samym. Niech pan umieści swoją jaźń w kręgu swojej uwagi, niech
pan się stanie świadom swojego istnienia. Niech pan zobaczy jak pan funkcjonuje, śledzi motywy i
rezultaty swoich działań. Niech pan pozna więzienie, które zbudował pan wokół siebie przez
nieuwagę. Poprzez wiedzę o tym, czym pan nie jest dowiaduje się pan czym pan jest. Droga
powrotna do swojej jaźni wiedzie przez odmowę i odrzucenie. Jedna rzecz jest pewna: rzeczywiste
nie jest urojeniem, nie jest produktem umysłu. Nawet to poczucie „jestem” nie jest ciągłe, choć jest
użyteczną wskazówką. Pokazuje gdzie należy szukać, a nie czego szukać. Niech mu się pan dobrze
przyjrzy. Kiedy się pan przekona, że nie może pan powiedzieć o sobie niczego prawdziwego z
wyjątkiem „jestem”, i że nic co można by wskazać nie może być panem, „jestem” nie będzie już

potrzebne – nie będzie pan więcej usiłował wyrazić słowami, czym pan jest. Wszystko, czego pan
potrzebuje, to pozbyć się skłonności do określania siebie. Wszystkie definicje odnoszą się jedynie
do pańskiego ciała i jego przejawów. Z chwilą, gdy minie pańska obsesja związana z ciałem,
powróci pan do swego naturalnego stanu spontanicznie i bez wysiłku. Jedyną różnicą między nami
jest to że ja jestem świadom mojego naturalnego stanu, podczas gdy pan jest zdezorientowany. Tak
jak złoto z którego zrobiono ozdoby nie ma przewagi nad złotym piaskiem, z wyjątkiem sytuacji,
gdy umysł mu taką nadaje, tak i my jesteśmy jesteśmy jednością w bycie – różnimy się jedynie
sposobem przejawiania. Odkrywamy to jeśli jesteśmy poważni, szukając, dociekając, poddając pod
wątpliwość nieustannie, oddając swoje życie temu odkrywaniu.