Zabawy słuchowe

Są prowadzone przez matki intuicyjnie, od pierwszych chwil życia dziecka. Są to wszelkie wokalizacje

matki: mruczenie, śpiewanie, zabawy z dzieckiem z wykorzystaniem dźwięczących, piszczących i

grzechoczących zabawek. Rozpoczynamy od zabaw najprostszych, bacznie obserwujemy reakcje

dziecka. Bowiem już u kilku miesięcznego niemowlęcia zaobserwować można odruch poszukiwania

źródła dźwięku.

1. Zabawy połączone z obserwacją reakcji słuchowych dziecka półrocznego i starszego:

dziecko siedzi na kolanach matki, zaś druga osoba stojąca w bliskiej odległości za nim
wydobywa niezbyt głośne dźwięki, np. grzechotką, szeleszczącym papierkiem. Należy
obserwować zachowanie dziecka. Zabawy takie należy kilkakrotnie powtarzać,
wykorzystując głośniejsze sygnały dźwiękowe, np. gwizdek, dzwonek. Brak reakcji
dziecka może bowiem być spowodowany: jego złym samopoczuciem, opóźnionym
rozwojem psychoruchowym, a zatem i - mniejszym zainteresowaniem otoczeniem.

2. Naśladowanie przez osobę dorosłą dźwięków wydawanych przez niemowlę,

powtarzanie ich, prowadzenie za pomocą tych dźwięków swoistego dialogu matki z
dzieckiem.

3. Śpiewanie dziecku piosenek, zabawa przedmiotami z najbliższego otoczenia dziecka,

z których można wydobywać dźwięki: stukanie, dzwonienie, brzęczenie. Kołysanie
trzymanego na kolanach malucha w rytm muzyki, klaskanie rączkami, taniec z
dzieckiem trzymanym na ręku z mocnym wytupywaniem melodii.

4. „Granie” na prostych instrumentach, np. na flecie, bębenku, cymbałkach. Dziecko

oswaja się z dźwiękami wydawanymi przez te instrumenty, osoba dorosła odwraca się,
dziecko „gra” na jednym instrumencie, a dorosły stara się odgadnąć, na czym malec
„zagrał”. Potem następuje zamiana ról.

5. Wydobywanie odgłosów poprzez stukanie o talerzyk, szeleszczenie papierem,

brzęczenie pękiem kluczy – dziecko uczy się tych dźwięków, a potem je rozpoznaje.

6. Zabawa: „Kto cię woła?” Polegająca na rozpoznawaniu głosu wybranego uczestnika

gry spośród grona osób znajomych dziecku.

7. Śpiewanie razem z dzieckiem znanych, prostych melodii na samogłosce „a” lub

sylabie „la”.

8. Zabawa: „ Kto klasnął?” Wskazywanie przez dziecko źródła dźwięku.
9. Zabawa z klockami: osoba dorosła staje za dzieckiem i klaszcze raz, dziecko wrzuca

jeden klocek do pudełka, jeśli klaśnie dwa razy - wrzuca dwa klocki. Zabawę
poprzedza staranna prezentacja zasad. Ważne jest również, aby w zabawach tych
dochodziło do zamiany ról, a zatem - dziecko klaszcze, a dorosły słucha i reaguje
wrzucając odpowiednio jeden lub dwa klocki.

10. Zabawa „Co tyka, gdzie tyka?” - ćwiczenie z wykorzystaniem głośno tykającego

budzika. Dziecko oswaja się z odgłosem tykającego budzika. Osoba dorosła chowa
budzik tak, aby dziecko tego nie widziało i następnie, dziecko próbuje zlokalizować
źródło dźwięku.

11. „ Co słyszysz?” Wsłuchiwanie się w odgłosy z najbliższego otoczenia, dziecko

zamyka oczy i nasłuchuje. Na dany sygnał otwiera oczy i próbuje wraz z dorosłym
ustalić, co usłyszało, może próbować naśladować te dźwięki (np. kap – kap), a osoba
dorosła nazywa je: „kapanie wody”.

12. Naśladowanie odgłosów wydawanych przez zwierzęta, pojazdy, przedmioty podczas

oglądania ilustracji, wyszukiwanie zwierzątek, dopasowywanie ich.