14 PRÓBA STATYCZNA ROZCIAGANIA METALI

background image

126

Opracowali: Marek Radwañski, Stanis³aw M. Pytel

Æwiczenie 14

PRÓBA STATYCZNA ROZCI¥GANIA METALI

1. CEL ÆWICZENIA

Celem æwiczenia jest zapoznanie siê z przebiegiem próby rozci¹gania i wielkoœcia-

mi wyznaczanymi podczas tej próby.

2. WIADOMOŒCI PODSTAWOWE

Próba rozci¹gania jest najczêœciej stosowan¹ technika eksperymentaln¹, maj¹c¹

na celu okreœlenie w³asnoœci mechanicznych materia³ów metalowych. Jej warunki

i przebieg okreœla norma PN-EN 10002-1+AC1. Swoj¹ powszechnoœæ zawdziêcza

prostocie oraz szerokiemu wachlarzowi informacji dotycz¹cych zachowania siê me-

talu poddanego jednoosiowemu rozci¹ganiu w zakresie od odkszta³ceñ sprê¿ystych

i plastycznych, a¿ do momentu rozdzielenia (naruszenia spójnoœci) próbki.

Próbê rozci¹gania przeprowadza siê na maszynach wytrzyma³oœciowych wyposa-

¿onych w uk³ady pomiarowe zapewniaj¹ce dok³adn¹ rejestracjê dzia³aj¹cej na próbkê

si³y F i wywo³anego przez ni¹ przyrostu odkszta³cenia

L wzglêdem pocz¹tkowej

d³ugoœci pomiarowej próbki L

o

, co przedstawiono schematycznie na rys. 14.1. Nowe

generacje maszyn wytrzyma³oœciowych maj¹ najczêœciej elektroniczne uk³ady pomia-

rowe wspomagane komputerowo. Dziêki takiemu rozwi¹zaniu wykres rozci¹gania,

czyli zale¿noœæ F = f(

L), mo¿na wydrukowaæ bezpoœrednio z modu³u pomiarowego

maszyny lub po skopiowaniu bazy danych opracowaæ go w dowolnym programie

kalkulacyjno-graficznym jak np. EXCEL. Dodatkow¹ wersjê wykresu rozci¹gania

mo¿na sporz¹dziæ w uk³adzie wspó³rzêdnych R = f(A) lub równoznacznym uk³adzie

stosowanym w wytrzyma³oœci materia³ów oznaczonym jako

σ

= f(

ε

); przy czym:

R =

σ

= F/S

o

– naprê¿enie nominalne próbki

A =

ε

= (

L/L

o

)100% – wyd³u¿enie procentowe próbki

S

o

– pocz¹tkowe pole powierzchni przekroju poprzecznego próbki.

L – ca³kowity przyrost wyd³u¿enia bazy pomiarowej L

o

W obu tych wzorach wielkoœci S

o

i L

o

s¹ wielkoœciami sta³ymi i dlatego kszta³t

wykresu rozci¹gania w uk³adzie wspó³rzêdnych R = f(A) lub

σ

= f(

ε

) jest taki sam

jak w uk³adzie F = f(

L), a przy odpowiednim wyskalowaniu osi, wykresy te mog¹ siê

pokrywaæ.

background image

127

Na przebieg wykresu rozci¹gania F = f(

L) wp³ywa przede wszystkim sk³ad che-

miczny oraz mikrostruktura badanego materia³u metalowego. Na ostateczny kszta³t

wykresu ma ponadto wp³yw temperatura przeprowadzenia próby oraz geometria próbki.

Na rysunkach 14.2 do 14.4 przedstawiono przyk³ady wykresów rozci¹gania kilku

materia³ów metalowych. Wszystkie badania przeprowadzono na próbkach walcowych

o œrednicy D

= 10 mm oraz d³ugoœci pomiarowej L

= 50 mm. Wykresy te zosta³y

wybrane z komputerowej bazy danych, sporz¹dzonej do celów æwiczeñ laboratoryj-

nych i obejmuj¹cej pliki zawieraj¹ce dane z prób rozci¹gania materia³ów o zró¿nico-

wanym sk³adzie chemicznych oraz mikrostrukturze.

Ju¿ wstêpna analiza tych wykresów pozwala na jakoœciowe sklasyfikowanie cha-

rakterystycznych cech odró¿niaj¹cych poszczególne przebiegi F = f(

L). Jak widaæ,

wykresy przedstawione na rys. 14.2 oraz rys. 14.3a diametralnie ró¿ni¹ siê od siebie.

Wykres przedstawiony na rys. 14.2 sporz¹dzony dla stali konstrukcyjnej 35 hartowa-

nej w wodzie jest praktycznie liniowy do wartoœci obci¹¿enia próbki oko³o F = 60 kN.

Rys. 14.1.

Schemat stanowiska pomiarowego wspomaganego komputerowo do próby rozci¹gania: 1 – rama maszy-

ny wytrzyma³oœciowej, 2 – napêd, 3 – dolny uchwyt próbki, 4 – górny uchwyt próbki, 5 – czujnik

pomiaru si³y, 6 – czujnik pomiaru wyd³u¿enia próbki, 7 – próbka, 8 – wzmacniacz sygna³ów pomiaro-

wych, 9 – komputer wyposa¿ony w kartê pozyskania danych, 10 – wykres rozci¹gania F = f(DL)

PC

WZ

7

8

5

6

4

1

9

2

3

si

³a

ro

zc

ga

ni

a F

, N

wyd³u¿enie próbki L

10

background image

128

Po uplastycznieniu stali, co ujawni³o siê

w postaci niewielkiego odchylenia od li-

niowego przebiegu wykresu, wyst¹pi³o

pêkniêcie próbki. Jak to widaæ z rys. 14.2,

utrata spójnoœci w próbce nast¹pi³a przy

maksymalnej wartoœci si³y rozci¹gaj¹cej

oko³o F

= 98 kN i bardzo niewielkim

wyd³u¿eniu bazy pomiarowej L

o

wyno-

sz¹cym zaledwie

L = 0,50 mm. Zakres

nieliniowego odkszta³cania próbki jest

wiêc bardzo w¹ski, co œwiadczy o bar-

dzo ma³ej podatnoœci badanej stali do od-

kszta³cenia plastycznego. Stal o takiej

charakterystyce wytrzyma³oœciowej za-

licza siê do materia³ów kruchych.

Zupe³nie inny kszta³t ma wykres roz-

ci¹gania tej samej stali w stanie normali-

zowanym przedstawiony na rys. 14.3a.

Pocz¹tkowy, prostoliniowy przebieg wy-

kresu (zakres sprê¿ysty) oddzielony jest

Rys. 14.2.

Wykres rozci¹gania próbki walcowej

φ

10 mm,

L

o

 = 50 mm ze stali konstrukcyjnej niestopowej

o zawartoœci C = 0,35% po hartowaniu w wodzie

Rys. 14.3a

Wykres rozci¹gania próbki walcowej

φ

10 mm,

L

o

 = 50 mm ze stali konstrukcyjnej niestopowej

o zawartoœci C = 0,35% w stanie normalizowa-

nym

Rys. 14.3b

Pocz¹tkowy fragment wykresu rozci¹gania przed-

stawiaj¹cy zakres sprê¿ysto-plastyczny stali kon-

strukcyjnej niestopowej o zawartoœci C = 0,35%

przedstawiaj¹cy sposób wyznaczania si³y F

eH

oraz F

eL

Wyd³u¿enie próbki L, mm

S

i³a

ro

zc

ga

ca

F

, kN

Bezwzglêdne wyd³u¿enie próbki L, mm

Si

³a

ro

zc

ga

ca

F

, k

N

Wyd³u¿enie próbki L, mm

S

i³a

ro

zc

ga

ca

F

, k

N

background image

129

Rys. 14.4a

Wykres rozci¹gania miedzi w stanie zmiêkczo-

nym – próbka walcowa

φ

10 mm, L

o

= 50 mm

Rys. 14.4b

Fragment wykresu przedstawiaj¹cy sposób wy-

znaczania si³y F

p0,2

niezbêdnej do obliczenia

umownej granicy plastycznej R

p0,2

od reszty toru fragmentem, podczas którego wyd³u¿enie próbki przebiega praktycznie

bez wzrostu si³y rozci¹gaj¹cej, co dok³adnie ilustruje wykres przedstawiony na rys.14.3b.

Z takiego przebiegu krzywej rozci¹gania wynika, ¿e badany materia³ posiada wyraŸn¹

granicê plastycznoœci. Dodatkow¹ cech¹ charakterystyczn¹ tego wykresu jest fakt,

¿e zerwanie próbki nast¹pi³o przy sile znacznie mniejszej, bo oko³o F

= 36 kN, od

maksymalnej si³y rozci¹gaj¹cej wystêpuj¹cej podczas próby. Wydaje siê to paradok-

salne, lecz wyt³umaczenie takiego zjawiska jest proste. Zakres malej¹cej si³y F zwi¹-

zany jest bezpoœrednio z utworzeniem siê w próbce tzw. szyjki, czyli lokalnego prze-

wê¿enia próbki powstaj¹cego przed jej ostatecznym rozdzieleniem. Obliczona ze wzoru

R

=

σ

= F

u

/S

o

wielkoœæ jest wiêc naprê¿eniem nominalnym, bo wyznaczonym w sto-

sunku do przekroju pocz¹tkowego S

o

. W rzeczywistoœci, na skutek lokalnego przewê-

¿enia odkszta³canej próbki, jej przekrój poprzeczny znacznie siê zmniejsza do wielko-

œci S

u

, wobec czego rzeczywiste naprê¿enie jest wiêksze od nominalnego i pêkniêcie

nastêpuje przy najwiêkszym naprê¿eniu pomimo spadku si³y rozci¹gaj¹cej. Opisany

przebieg wykresu F = f(

L) charakteryzuje materia³y metalowe podatne na odkszta³-

cenia plastyczne oraz posiadaj¹ce wyraŸn¹ granicê plastycznoœci.

Nieco odmienny kszta³t ma wykres rozci¹gania próbki wykonanej z miedzianego

prêta poddanego wy¿arzaniu zmiêkczaj¹cemu w temperaturze 600°C, co przedsta-

wiono na rys. 14.4a oraz 14.4b. Po krótkim odcinku prostoliniowym, charakteryzuj¹-

cym zakres sprê¿ysty (rys.14.4b) nastêpuje nieliniowy wzrost obci¹¿enia, a¿ do mo-

Wyd³u¿enie próbki L, mm

S

i³a

ro

zc

ga

ca

F

, k

N

Wyd³u¿enie próbki L, mm

Si

³a

ro

zc

ga

ca

F

, k

N

background image

130

mentu osi¹gniêcia maksymalnej wartoœci si³y rozci¹gaj¹cej F

m

 = 17 kN i pojawienia

siê strefy niemal p³askiego przebiegu si³y. W kolejnej fazie na wykresie mo¿na zaob-

serwowaæ stopniowy spadek si³y rozci¹gaj¹cej, co zwi¹zane jest z nierównomiernym

odkszta³ceniem próbki i pojawieniem siê tzw. szyjki. Jak widaæ z rys. 14.4a rozdziele-

nie próbki wykonanej z miedzi nast¹pi³o po znacznym spadku si³y rozci¹gaj¹cej

F

= 9,5 kN oraz silnym wyd³u¿eniu, bo oko³o

L = 29 mm. Te wartoœci œwiadcz¹

o dobrych w³asnoœciach plastycznych, umo¿liwiaj¹cych, w przeciwieñstwie do mate-

ria³ów kruchych, uzyskanie w próbce miedzianej znacznych odkszta³ceñ trwa³ych.

Opisany przebieg wykresu F = f(

L) charakteryzuje materia³y metalowe podatne na

odkszta³cenia plastyczne oraz nie posiadaj¹ce wyraŸnej granicy plastycznoœci.

Na przedstawionych wykresach mo¿na wiêc wyró¿niæ fragmenty odpowiadaj¹ce

ró¿nym fazom rozci¹gania. Pocz¹tkowy fragment wykresu – prostoliniowy – œwiad-

czy o odkszta³ceniu sprê¿ystym próbki. Odci¹¿enie próbki w tym zakresie spowoduje

jej powrót do wymiarów pocz¹tkowych, czyli próbka zachowuje siê jak sprê¿yna.

Przejœcie z fazy odkszta³cenia sprê¿ystego do plastycznego mo¿e byæ oddzielone przy-

rostem odkszta³cenia bez wzrostu si³y, jak to przedstawia rys. 14.3b lub przebiegaæ

przy stopniowym nieliniowym wzroœcie si³y, co obrazuje rys. 14.2 i rys. 14.4b. W przy-

padku wykresu przedstawionego na rys. 14.3b mówimy o wyst¹pieniu wyraŸnej gra-

nicy plastycznoœci, zaœ w przypadku wykresów przedstawionych na rys. 14.2 oraz

14.4b o braku wyraŸnej granicy plastycznoœci. W miarê wyd³u¿ania próbki metalowej

kolejn¹ faz¹ rozci¹gania jest stopniowy wzrost si³y, a¿ do momentu osi¹gniêcia mak-

symalnej wartoœci si³y F

m

, Taki przebieg zjawiska zwi¹zany jest z umocnieniem mate-

ria³u metalowego wywo³anego mechanizmem poœlizgu lub bliŸniakowania. Ostatni¹

faz¹ próby rozci¹gania jest lokalne przewê¿enie próbki prowadz¹ce do stopniowego

naruszenia spójnoœci materia³u (dekohezji), w wyniku czego nastêpuje w momencie

osi¹gniêcia si³y F

u,

ca³kowite rozdzielenie próbki.

Analiza wykresów rozci¹gania pozwala wiêc na okreœlenie podstawowych infor-

macji o badanym materiale jak np. czy jest kruchy lub plastyczny, czy ma wyraŸn¹ lub

umown¹ granicê plastycznoœci, czy podczas odkszta³cenia plastycznego ulega umoc-

nieniu. Na podstawie próby rozci¹gania mo¿na równie¿ wyznaczyæ liczbowe wielko-

œci charakteryzuj¹cych w³asnoœci wytrzyma³oœciowe badanego materia³u. Podstawo-

we z nich to: wyraŸna granica plastycznoœci R

e

lub umowna granica plastycznoœci R

p0,2

,

wytrzyma³oœæ na rozci¹ganie R

m

, procentowe wyd³u¿enie A i przewê¿enie próbki Z.

Je¿eli badany materia³ wykazuje wyraŸn¹ granicê plastycznoœci to w strefie, od-

dzielaj¹cej zakres odkszta³cenia sprê¿ystego od plastycznego mo¿e wyst¹piæ niewiel-

ka zmiennoœæ si³y odkszta³caj¹cej próbkê co przyk³adowo zobrazowano na rys. 14.3b.

W takim przypadku wyró¿nia siê górn¹ i doln¹ granicê plastycznoœci.

Górna granica plastycznoœci R

eH

[N/mm

2

] jest to wartoœæ naprê¿enia w mo-

mencie, kiedy nastêpuje pierwszy spadek si³y co przedstawiono na rys. 14.3b, a dolna

granica plastycznoœci R

eL

[N/mm

2

] jest to najmniejsze naprê¿enie podczas pierw-

background image

131

szej fazy odkszta³ceñ plastycznych z pominiêciem ewentualnego efektu przejœciowego

(pierwszego wahniêcia si³y). Te wielkoœci mo¿na obliczyæ ze wzorów:

zaœ

(1a,b)

Zak³adaj¹c, ¿e pocz¹tkowy przekrój próbki wynosi S

0

= 78,5 mm

2

i uwzglêdniaj¹cdane

z rys. 14.3b obliczone wartoœci wynosz¹: R

eH

 = 382 N/mm

2

oraz R

eL

 = 331 N/mm

2

.

W przypadku materia³ów nie posiadaj¹cych wyraŸnej granicy plastycznoœci (rys.

14.2 i 14.3b) wyznacza siê tzw. umown¹ granicê plastycznoœci R

p0,2

[N/mm

2

],

czyli naprê¿enie powoduj¹ce trwa³e wyd³u¿enie bazy pomiarowej próbki L

0

równe

0,2%:

(2)

Na rys. 14.2 oraz 14.4b przedstawiono sposób wyznaczenia wartoœci si³y F

p0,2

niezbêdnej do obliczenia umownej granicy plastycznoœci R

p0,2

dla hartowanej stali

gatunku 35 (F

p0,2

= 98 kN), zaœ na rys. 14.4b dla miedzi (F

p0,2

= 22 kN). Dla próbki

walcowej o œrednicy 10 mm i bazie pomiarowej L

= 50 mm odkszta³cenie trwa³e

0,2%L

o

wynosi 0,1 mm. Celem wyznaczenia si³y F

p0,2

nale¿y z punktu o wartoœci

odkszta³cenia 0,1 mm poprowadziæ odcinek równoleg³y do sprê¿ystej charakterystyki

próbki. Punkt przeciêcia tego odcinka z krzyw¹ rozci¹gania wyznacza wartoœæ si³y

F

p0,2

. Na podstawie tych danych z rys. 14.2 oraz rys. 14.4 obliczone wartoœci umow-

nej granicy plastycznoœci dla stali wynosz¹: R

poL

 =  N/mm

2

oraz miedzi: R

pr0,2

 =  N/

mm

2

.

Wytrzyma³oœæ na rozci¹ganie R

m

[N/mm

2

] (1 N/mm

2

= 1 MPa) jest to naprê¿e-

nie odpowiadaj¹ce najwiêkszej sile F

m

wystêpuj¹cej podczas próby, czyli iloraz tej si³y

przez pocz¹tkowy przekrój poprzeczny próbki:

(3)

Podatnoœæ materia³u na odkszta³cenia trwa³e opisuj¹ w próbie rozci¹gania dwie

wielkoœci:

– Wyd³u¿enie procentowe próbki A [%] jest to wyra¿ony w procentach przyrost

d³ugoœci pomiarowej próbki po rozerwaniu, w stosunku do pocz¹tkowej d³ugoœci

pomiarowej:

(4)

background image

132

– Przewê¿enie procentowe próbki Z [%] okreœlono natomiast procentow¹ zmia-

nê powierzchni przekroju poprzecznego próbki w miejscu najwiêkszego przewê¿e-

nia w stosunku do pocz¹tkowej powierzchni przekroju poprzecznego:

(5)

We wzorach (2) i (3) indeks „u” oznacza wielkoœci odnosz¹ce siê do próbek po

rozerwaniu.

Wielkoœci¹ charakteryzuj¹c¹ w³asnoœci sprê¿yste badanego materia³u jest modu³

sprê¿ystoœci E [N/mm

2

], zwany te¿ modu³em Younga definiowany jako stosunek

przyrostu naprê¿enia do odpowiadaj¹cego mu przyrostu wyd³u¿enia wzglêdnego w za-

kresie odkszta³ceñ sprê¿ystych:

(6)

gdzie:

zaœ

Próba rozci¹gania metali umo¿liwia uzyskanie równie¿ dodatkowych informacji

o badanym materiale. Obserwacja powierzchni powsta³ej w wyniku naruszenia spój-

noœci próbki, nazywanej z³omem lub prze³omem, pozwala na okreœlenie pewnych cech

budowy krystalicznej materia³u, takich jak wielkoœæ ziarna czy jednorodnoœæ struktury.

Próbê rozci¹gania przeprowadza siê na próbkach, których kszta³t i wymiary zale¿¹

od kszta³tu i wymiarów wyrobów metalowych, których w³asnoœci maj¹ byæ okreœlo-

ne. W przypadku badania wyrobów o sta³ym przekroju (prêty, rury, druty, itp.) próbka-

mi mog¹ byæ ich fragmenty o odpowiedniej d³ugoœci nie obrobione mechanicznie.

W innych przypadkach próbkê wykonuje siê za pomoc¹ obróbki mechanicznej, zwa-

¿aj¹c, aby nie mia³a ona wp³ywu na w³asnoœci materia³u (wp³yw temperatury czy

odkszta³ceñ plastycznych). Próbki do badañ wytrzyma³oœciowych mog¹ mieæ pocz¹t-

kow¹ d³ugoœæ pomiarow¹ zale¿n¹ od pocz¹tkowego przekroju poprzecznego – s¹ to

próbki proporcjonalne lub niezale¿ne i wtedy nazywa siê je nieproporcjonalnymi. Po-

cz¹tkow¹ d³ugoœæ pomiarow¹ próbek proporcjonalnych wyznacza siê ze wzoru:

(7)

gdzie k jest wspó³czynnikiem, którego zalecana wartoœæ wynosi 5,65, a dla próbek

cienkich, których pocz¹tkowa d³ugoœæ pomiarowa przy zastosowaniu wspó³czynnika

k równego 5.65 by³aby mniejsza od 20 mm, zaleca siê stosowanie k = 11,3. Dla próbek

o przekroju ko³owym wspó³czynnik 5.65 odpowiada próbkom piêciokrotnym, a 11.3

próbkom dziesiêciokrotnym, czyli takim, których pocz¹tkowa d³ugoœæ pomiarowa jest

background image

133

piêcio lub dziesiêciokrotnoœci¹ ich œrednicy. Dok³adniejsze wymagania i zalecenia do-

tycz¹ce kszta³tów i wymiarów próbek do rozci¹gania zawiera norma PN-EN 10002-

1+AC1 wraz z za³¹cznikami.

Norma ta opisuje miêdzy innymi równie¿ wymagania dotycz¹ce sposobu wykona-

nia próbek, znakowania pocz¹tkowej d³ugoœci pomiarowej, warunki przeprowadzania

próby rozci¹gania oraz protokó³ badania. za³¹czniki do normy opisuj¹ próbki z blach,

taœm, p³askowników, drutów, prêtów, profili oraz rur o ró¿nych wymiarach.

3. MATERIA£Y I URZ¥DZENIA

Maszyna wytrzyma³oœciowa, próbki do próby rozci¹gania metali, skalarka, suw-

miarka, próbki z ró¿nych metali po przeprowadzonej próbie rozci¹gania, katalog baz

danych z prób rozci¹gania oraz wykresy rozci¹gania ró¿nych metali.

4. PRZEBIEG ÆWICZENIA

W trakcie æwiczenia, maj¹c do dyspozycji PN-EN 10002-1+AC1 oraz formularz

sprawozdania, nale¿y wykonaæ czynnoœci:

1. Zmierzyæ wymiary dostarczonych próbek i zbadaæ ich zgodnoœæ z norm¹.

2. Okreœliæ wielkoœæ pocz¹tkowej d³ugoœci pomiarowej dostarczonych próbek oraz

wyznaczyæ je za pomoc¹ skalarki.

3. Przeprowadziæ próbê rozci¹gania próbek z dwóch ró¿nych materia³ów.

4. Wykorzystuj¹c wyniki przeprowadzonych prób i pomiary odkszta³conych próbek

wyznaczyæ parametry: R

e

lub R

p0,2

, R

m

, R

u

, A

5

, Z.

5. Dla innych dwóch materia³ów wyznaczyæ wielkoœci wymienione w punkcie 4 na

podstawie baz danych lub wykresów rozci¹gania oraz pomiarów dostarczonych

próbek po próbie rozci¹gania.

6. Wykonaæ zadania przedstawione w formularzu sprawozdania.

5. WYTYCZNE DO OPRACOWANIA SPRAWOZDANIA

Sprawozdanie winno zawieraæ opracowanie wszystkich zadañ przedstawionych

w formularzu sprawozdania. Formularz sprawozdania do æwiczenia nr 14 dostêpny

jest jako odbitka kserograficzna lub plik komputerowy.

6. LITERATURA UZUPE£NIAJ¥CA

[1] Norma PN-EN 10002-1+AC1. Metale. Próba rozci¹gania. Metoda badania

w temperaturze otoczenia.

[2] Katarzyñski S., Kocañda S., Zakrzewski M.: Badanie w³asnoœci mechanicz-

nych metali. WNT, Warszawa 1996.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Próba statyczna rozciągania metali popr
01. Próba statyczna rozciągania metali - sprawozdanie, Budownictwo - PG, IV semestr, Met. dośw. w an
5 PRÓBA STATYCZNA ROZCIĄGANIA METALI
Próba statyczna rozciągania metali
Próba statyczna rozciągania metali
Próba statyczna rozciągania metali sprawozdanie rozciaganie
Próba statyczna rozciągania metali
Próba statyczna rozciągania metali
Próba statyczna rozciągania metali (obiczenia)masta
Próba statyczna rozciągania metali
02 Próba statyczna ściskania metali sprawozdanie
Próba statyczna rozciągania blach
próba statycznego rozciagania, AGH, wytrzymałość materiałow niedbalski, gig wytrzymka, wytrzymałość
Próba statyczna ściskania metali
STATYCZNA PRÓBA ROZCIĄGANIA METALI

więcej podobnych podstron