Badanie właściwości mikrofal. Dyfrakcja na podwójnej szczelinie.
Przebieg ćwiczenia:
Wiązka promieniowania mikrofalowego pochodzącego z nadajnika przechodząc przez podwójną
szczelinę ulega dyfrakcji, w wyniku której dwie powstałe za przeszkodą fale interferują ze sobą. Za
pomocą odbiornika mikrofalowego umieszczonego na specjalnym goniometrze, obracając go wokół
środka przeszkody, wyszukujemy punktów w przestrzeni, w których nałożone fale tworzą maksima
i minima interferencyjne. W punktach tych mierzymy natężenie fali sporządzamy wykres
zależności natężenia od kąta I(
θ
)
1. Płytka d
1
= 7,5 cm
kąt [°]
natężenie
[mA]
0
1
5
0,2
10
0
15
0,04
20
0,5
25
0,7
30
0,02
35
0
40
0
45
0,08
50
0,14
55
0,04
60
0
65
0
70
0
Liczymy długości fal dla widocznych maksimów:
d – odległość środków szczelin
Θ – kąt detekcji
λ – długość padającej fali
n - liczba całkowita
a) dla n = 1
λ = (7,5 cm * sin(25°)) / 1 = 3,17 cm
b) dla n = 2
λ = (7,5 cm * sin(50°)) / 2 = 2,87 cm
-0,2
0
0,2
0,4
0,6
0,8
1
1,2
0
10
20
30
40
50
60
70
80
λ
=
d
∗sinΘ
n
2. Płytka d
2
= 10,5 cm
kąt [°]
natężenie
[mA]
0
1
5
0,04
10
0,04
15
0,14
20
0,06
25
0,04
30
0,08
35
0,1
40
0,04
45
0,04
50
0,06
55
0,08
60
0,07
65
0,04
70
0,04
Liczymy długości fal dla widocznych maksimów
a) dla n = 1
λ = (10,5 cm * sin(15°)) / 1 = 2,71 cm
b) dla n = 2
λ = (10,5 cm * sin(35°)) / 2 = 3,01cm
c) dla n = 3
λ = (10,5 cm * sin(55°)) / 3 = 2,86cm
Wnioski:
Z otrzymanych wyników możemy wywnioskować, że długości padających fal oscylują wokół 3 cm,
oraz że mamy tu do czynienia ze sporym błędem pomiarowym. Błąd taki ma swoją przyczynę, w
niedokładności pomiarów związanej z małą awarią naszego urządzenia, oraz ruchach
wykonywanych przez osoby postronne obok stanowiska, które “psuły ” możliwość zaobserwowania
efektu dyfrakcji fal mikrofalowych.
-0,2
0
0,2
0,4
0,6
0,8
1
1,2
0
10
20
30
40
50
60
70
80
λ
=
d
∗sinΘ
n