plik

Rozdział III. ZABEZPIECZENIA REALIZACJI

KONTRAKTÓW HANDLOWYCH

1. Cel zabezpieczenia kontraktów handlowych

Przedsiębiorca zawierając umowę handlową w zakresie prowadzo-

nej działalności gospodarczej powinien zadbać o jej wykonanie na wy-

padek braku realizacji zobowiązań umownych przez drugą stronę
transakcji, w szczególności o terminowe płatności za dostarczone towa-

ry czy wykonane usługi.

Celem zabezpieczenia wykonania zobowiązania pieniężnego

jest zminimalizowanie ryzyka wierzyciela związanego z utratą
płynności finansowej przez dłużnika, której skutkiem jest niewy-

wiązanie się z obowiązku zapłaty. Odpowiednio dobrane zabezpie-

czenia eliminują zagrożenia powstawania zatorów płatniczych, a tym
samym zwiększają bezpieczeństwo obrotu gospodarczego Ustanowie-

nie prawnych zabezpieczeń służących skutecznej ochronie interesów
finansowych wierzyciela, w formach występujących w polskim porząd-

ku prawnym, powinno więc stanowić jeden z podstawowych ele-
mentów każdej umowy handlowej. W najszerszym zakresie wierzytel-

ności pieniężne zabezpieczają banki. Obowiązek banku zapewnienia
bezpieczeństwa środków pieniężnych złożonych na lokatach banko-

wych wymaga bowiem ograniczania do minimum ryzyka niewypłacal-
ności dłużnika banku z tytułu umów kredytu i innych o zbliżonym cha-

rakterze, na realizację których bank przeznaczył środki zgromadzone na
tych lokatach i innych rachunkach bankowych.

Dokonując wyboru prawnych form zabezpieczeń prawidłowej

realizacji zobowiązań, należy wziąć pod uwagę szereg czynników natury

prawnej oraz uwzględnić sytuację faktyczną związaną z zawarciem i reali-

zacją danego kontraktu handlowego, w tym:

1) status prawny kontrahenta;

2) rodzaj zawieranej umowy;
3) wysokość należności pieniężnej;

4) długość okresu obowiązywania umowy;
5) częstotliwości nawiązywania stosunków umownych między

partnerami handlowymi (stałe kontakty handlowe, sporadyczne,
kontrakt zawierany po raz pierwszy);

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

6) dotychczasowy przebieg w współpracy w przypadku stałych

kontaktów handlowych;

7) cechy danego zabezpieczenia i sposób jego realizacji;
8) koszt ustanowienia zabezpieczenia.

2. Prawne formy zabezpieczeń i ich systematyka

W doktrynie przyjmowany jest najczęściej podział prawnych form

zabezpieczeń wierzytelności na osobiste i rzeczowe, którego kryte-

rium stanowi zakres odpowiedzialności podmiotu udzielającego zabez-
pieczenia.

Zabezpieczenia osobiste charakteryzują się osobistą odpowie-

dzialnością (tj. całym majątkiem) podmiotu, który ustanowił takie za-
bezpieczenie.

Zabezpieczenia o charakterze rzeczowym ustanowione przez

osobę trzecią w stosunku do stron umowy, z której wynika zabezpie-

czana wierzytelność cechuje ograniczenie odpowiedzialności tego pod-
miotu do poszczególnych składników jego majątku.

Jeżeli taki rodzaj zabezpieczenia ustanowiony został przez dłuż-

nika głównego – odpowiada on w dalszym ciągu względem wierzyciela

osobiście, jednakże z przedmiotu zabezpieczenia rzeczowego, wierzyciel
może zaspokoić swoją wierzytelność z pierwszeństwem przed innymi

wierzycielami osobistymi dłużnika.

Wśród prawnych form zabezpieczeń osobistych wyróżnia się:

1) weksel in blanco;
2) poręczenie wekslowe (awal);

3) poręczenie według prawa cywilnego;

4) gwarancja bankowa;
5) cesja wierzytelności na zabezpieczenie;

6)  przystąpienie do długu;
7)  przejęcie długu.
Do prawnych form zabezpieczeń rzeczowych należą:
1)  zastaw zwykły;

2) zastaw rejestrowy;
3) przewłaszczenie na zabezpieczenie rzeczy ruchomych;

4) hipoteka;
5) blokada środków pieniężnych na rachunku bankowym.
Zabezpieczeniem należytego wykonania zobowiązania przez dłużni-

ka jest także dobrowolne poddanie się egzekucji na mocy złożonego

oświadczenia w formie aktu notarialnego w trybie art. 777 § 1 pkt 4 i 5

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego

(dalej K.p.c.). Dłużnik może poddać się egzekucji w akcie notarialnym

obejmującym obowiązek zapłaty sumy pieniężnej lub uiszczenia rzeczy
oznaczonych co do gatunku, ilościowo w akcie określonych, albo też

obowiązek wydania rzeczy indywidualnie oznaczonej, lokalu, nieru-
chomości lub statku wpisanego do rejestru gdy termin zapłaty, uiszcze-

nia lub wydania jest w akcie wskazany (pkt 4) lub w akcie notarialnym
obejmującym obowiązek zapłaty sumy pieniężnej do wysokości w akcie

wprost określonej albo oznaczonej za pomocą klauzuli waloryzacyjnej,

gdy akt określa warunki, które upoważniają wierzyciela do prowadzenia
przeciwko dłużnikowi egzekucji na podstawie tego aktu o całość lub

część roszczenia, jak również termin, do którego wierzyciel może wy-
stąpić o nadanie temu aktowi klauzuli wykonalności (pkt 5).

Ta forma zabezpieczenia przyśpiesza niewątpliwie odzyskanie

należności przez wierzyciela, umożliwiając mu dochodzenie speł-

nienia świadczenia w postępowaniu egzekucyjnym z pominięciem
drogi sądowej – postępowania rozpoznawczego.

3. Zabezpieczenia osobiste

A. Weksel in blanco

 Rodzaje weksli

Weksel in blanco należy do najczęściej stosowanych w obrocie gospo-

darczym form zabezpieczeń należności pieniężnych wynikających z umów:

kredytu, pożyczki pieniężnej sprzedaży, dostawy, związanych z realizacją
inwestycji budowlanych.

Podstawą prawną stosowania zabezpieczeń wekslowych jest ustawa

z dnia 28 kwietnia 1936 r. – Prawo wekslowe

(dalej Pr. weksl.).

Prawo wekslowe nie zawiera wyczerpującego unormowania weksla

in blanco, ograniczając się w art. 10 do rozwiązania problemu wnosze-
nia zarzutów przez dłużników wekslowych. Stąd też dla oceny prawnej

tej instytucji niezbędne jest rozpatrywanie jej w kontekście całokształtu
przepisów tej ustawy. Brak jest również legalnej definicji weksla.

W przepisach ustawy określone zostały jedynie elementy weksla

trasowanego oraz weksla własnego. Najogólniej stwierdzić można, że

różnica między weksel trasowanym a wekslem własnym polega na tym,
że weksel trasowany zawiera bezwarunkowe polecenie zapłacenia

remitentowi (wierzycielowi wekslowemu) sumy wekslowej w terminie
płatności, skierowane przez jego wystawcę do trasata (art. 1 Pr. weksl.),

Dz. U. nr 43, poz. 296 z późn. zm.

Dz. U. nr 36, poz. 282 z późn. zm.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

a weksel własny zawiera bezwarunkowe przyrzeczenie wystawcy
zapłacenia remitentowi sumy wekslowej w terminie płatności okre-

ślonym na wekslu (art. 101 Pr. weksl.). Głównym dłużnikiem wekslo-
wym weksla trasowanego jest akceptant, którym zostaje trasat po

wyrażeniu akceptu weksla i złożeniu na nim własnoręcznego podpisu,
natomiast głównym dłużnikiem weksla własnego jest jego wystaw-

ca.

 Cechy zobowiązania wekslowego

Zobowiązanie wekslowe posiada charakterystyczne cechy, do któ-

rych zalicza się: surowość, samodzielność zobowiązań każdego z dłuż-

ników wekslowych, abstrakcyjność oznaczającą niezależność od pod-

stawy prawnej, stanowiącej przyczynę wystawienia weksla, bezwarun-
kowość, pieniężny charakter, osobistą i solidarną odpowiedzial-

ność dłużników wekslowych za zapłatę sumy wekslowej.

 Pojęcie weksla in blanco

Weksel in blanco jest dokumentem zawierającym co najmniej

własnoręczny podpis jego wystawcy, złożony w zamiarze zacią-

gnięcia zobowiązania wekslowego. Jest on wekslem niezupełnym
w chwili wystawienia, co oznacza, że nie zawiera wszystkich elementów

ustawowych decydujących o jego ważności. Wekslem in blanco może
być zarówno weksel trasowany, jak też weksel własny. W krajowym

obrocie gospodarczym częściej występują weksle własne in blanco; do
nich więc odnoszą się dalsze uwagi.

Weksel in blanco uzyska cechy papieru wartościowego dopiero po

uzupełnieniu go wszystkimi elementami warunkującymi ważność zo-

bowiązania wekslowego. Dopiero wtedy możliwe jest też dochodzenie

roszczeń wekslowych.

 Deklaracja wekslowa

Weksel in blanco wręczany jest wierzycielowi przez jego wy-

stawcę najczęściej wraz z deklaracją wekslową. Przyjęta przez wie-

rzyciela deklaracja, stanowi pisemne porozumienie obejmujące
warunki i sposób uzupełnienia weksla w sytuacji niewywiązania

się przez dłużnika handlowego z zobowiązania terminowej zapłaty
należności pieniężnej. Należy podkreślić, że brak deklaracji wekslowej

nie ma wpływu na ważność zobowiązania wekslowego. Porozumienie
wekslowe posiada znaczenia w zapewnieniu bezpieczeństwa obrotu

gospodarczego, chroniąc dłużnika wekslowego przed nieuczciwym po-
stępowaniem wierzyciela i uzupełnieniem weksla na sumę wyższą od

faktycznego jego zadłużenie.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

 Uzupełnienie weksla in blanco
Uzupełnienie weksla in blanco przez wierzyciela polega na wpi-

saniu na tym dokumencie następujących elementów: sumy wekslo-
wej odpowiadającej wysokości zadłużenia wystawcy na dzień uzupeł-

niania weksla, termin płatności tej sumy, oznaczenie remitenta oraz
klauzule wekslowe – zgodnie z deklaracja wekslową. Uzupełnienie we-

ksla przez wierzyciela (posiadacza weksla) niezgodnie z treścią poro-
zumienia ma ten skutek, że można względem niego podnieść zarzut wy-

pełnienia weksla niezgodnie z zasadami zawartymi w deklaracji we-
kslowej.

 Przedstawienie weksla do zapłaty

Jeżeli po przedstawieniu weksla do zapłaty dłużnikowi wekslowe-

mu, nastąpi odmowa zapłaty sumy wekslowej, wierzyciel będzie mógł

dochodzić należności wekslowej w postępowaniu nakazowym uregulo-
wanym w art. 484¹–497 K.p.c. Natomiast skutkiem zapłaty sumy we-

kslowej jest wygaśnięcie dwóch zobowiązań – wekslowego oraz
z umowy handlowej zabezpieczonej tym wekslem.

Roszczenia wekslowe przeciwko głównym dłużnikom wekslowym

(akceptantowi i wystawcy weksla własnego przedawniają się z upły-

wem trzech lat, liczą od dnia płatności weksla (art. 70 i art. 103 w zw.
z art. 70 Pr. weksl.).

 Ocena skuteczności zabezpieczenia wekslowego
Oceniając skuteczność zabezpieczenia w formie weksla in blanco,

zwrócić uwagę należy na zalety i mankamenty tej formy zabezpieczenia.

Niewątpliwie do zalet weksla in blanco zaliczyć można bezkosz-

towe ustanowienie tego zabezpieczenia, możliwość dochodzenia należ-
ności z tytułu kontraktów handlowych w postępowaniu nakazowym, co

znacznie przyśpiesza uzyskanie tytułu egzekucyjnego (nakazu zapłaty),

który po nadaniu mu przez sąd klauzuli wykonalności stanowi podstawę
wszczęcia egzekucji. Z tej drogi postępowania nie korzystają z reguły

banki, posiadając ustawowo zagwarantowany przywilej wystawiania
bankowych tytułów egzekucyjnych (z pominięciem sądowego postępo-

wania rozpoznawczego), które po nadaniu im sądowej klauzuli wyko-
nalności stają się tytułami wykonawczymi, a tym samym pozwalają

bankowi na szybkie złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egze-
kucyjnego w trybie K.p.c.

Osobisty charakter odpowiedzialności dłużników wekslowych

sprawia jednak, że odzyskanie zabezpieczonej należności lub przynajm-

niej jej części uzależnione jest od stanu majątkowego dłużnika wekslo-
wego. Jeżeli wystawcą weksla jest dłużnik główny z umowy handlowej

(a taka sytuacja występuje w praktyce najczęściej), to zakres jego odpo-
wiedzialności kontraktowej oraz jako dłużnika wekslowego jest taki

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

sam; w obu sytuacjach odpowiada on za zapłatę osobiście (całym swoim
majątkiem). Brak składników majątkowych podlegających zajęciu egze-

kucyjnemu, czyni zabezpieczenie wekslowe bezskutecznym. W przy-
padku gdy osoba trzecia zabezpiecza wierzytelność umowną, wierzyciel

ma teoretycznie większą szansę odzyskania długu, ponieważ może pro-
wadzić egzekucję także z majątku innego podmiotu.

B. Poręczenie wekslowe (awal)

 Istota poręczenia wekslowego

Sytuacja wierzyciela staje się bardziej korzystna jeżeli weksel in

blanco zabezpieczający odzyskanie długu zostanie poręczony. Poręcze-

nie wekslowe (awal) może zostać udzielone także na dokumencie po-

siadającym wszystkie wymagane cechy weksla, który zostanie przez
dłużnika wręczony wierzycielowi. Poręczenie umieszcza się na we-

kslu, oznaczając wyrazem „poręczam”, pod którym własnoręczny
podpis składa poręczyciel. Poręcznie powinno wskazywać za kogo

zostało udzielone. W braku takiego wskazania, przyjmuje się, że udzie-
lono je za wystawcę (art. 31 Pr. weksl.). Taki sam jest zakres odpowie-

dzialności poręczyciela i dłużnika wekslowego, za którego on poręczył
(art. 32 zd. 1 Pr. weksl.). Jeżeli poręczenie udzielone zostało na wekslu

in blanco, złożonym wraz z deklaracja wekslową, to powinien podpisać
ją również poręczyciel wekslowy, wyrażając tym samym zgodę na uzu-

pełnienie weksla, zgodnie z określonymi w niej zasadami.

 Zasady odpowiedzialności poręczyciela wekslowego

Niewątpliwą zaletą poręczenia wekslowego jest samodzielna od-

powiedzialność poręczyciela za zapłatę sumy wekslowej. Ta cecha

zobowiązania poręczyciela znajduje prawny wyraz w treści art. 31 zd. 2

Pr. weksl, stanowiącym, że zobowiązanie poręczyciela jest ważne, cho-
ciażby zobowiązanie za które poręczył, było nieważne z jakiejkolwiek

przyczyny, z wyjątkiem wady formalnej weksla.

Solidarna odpowiedzialność dłużników wekslowych uprawnia

wierzyciela do dochodzenia należności od obu dłużników jednocześnie
lub od jednego z nich (wg wyboru uzasadnionego stanem majątkowym

każdego z nich), co znacznie zwiększa jego szanse na odzyskanie długu
kontraktowego.

C. Poręczenie według prawa cywilnego

 Umowa poręczenia

Poręczenie, będące umową zawartą między wierzycielem zabezpie-

czanej wierzytelności, a poręczycielem, uregulowane jest w art. 876–

887 K.c.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

Przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem

wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobo-

wiązania nie wykonał (art. 876 K.c.). Poręczyciel powinien złożyć swoje
oświadczenie w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Ustawo-

dawca nie określił formy oświadczenia składanego przez wierzyciela.
Przyjąć należy, że można je złożyć w dowolny sposób, także per facta

concludentia (przez przyjęcie pisemnego oświadczenia poręczyciela).

Poręczycielem może być każdy podmiot uprawniony do uczestni-

czenia w stosunkach cywilnoprawnych, jednakże jego sytuacja eko-

nomiczna i finansowa powinna wskazywać na skuteczną możliwość
realizacji przyjętego zabezpieczenia.

Poręczenie może zabezpieczać wykonanie zobowiązania już istnieją-

cego, jak też zobowiązania przyszłego. Za dług przyszły możliwe jest

poręczenie tylko do wysokości z góry oznaczonej. Jeżeli poręczyciel
udzielił bezterminowego poręczenia za dług przyszły, może je w każ-

dym czasie odwołać przed powstaniem zobowiązania(art. 878 K.c.).

 Zasady odpowiedzialności poręczyciela

Cechą zobowiązania poręczyciela jest jego akcesoryjny charakter,

co oznacza, że pozostaje ono w stosunku zależności do zobowiąza-

nia dłużnika. Zakres odpowiedzialności poręczyciela wyznaczony jest
zakresem odpowiedzialności dłużnika. Poręczyciel ma więc obowiązek

zapłacić dług główny oraz świadczenia uboczne (np. odsetki za opóź-
nienie), a także koszty związane z realizacją tej formy zabezpieczenia.

Ponosi również odpowiedzialność odszkodowawczą w przypadku wy-
rządzenia wierzycielowi szkody przez dłużnika.

Nie zawsze jednak akcesoryjny charakter tego zabezpieczenia jest

korzystny dla wierzyciela. W przypadku, gdy czynność prawna stano-
wiąca źródło zobowiązania dłużnika zostałaby unieważniona (np. z po-

wodu wady oświadczenia woli skutkującej nieważnością złożonego
oświadczenia), poręczyciel nie odpowiada za spłatę zadłużenia.

Czynność prawna dokonana między wierzycielem a dłużnikiem

po udzieleniu poręczenia nie może zwiększać zakresu zobowiąza-

nia dłużnika (art. 879 § 2 K.c.). Np. jeżeli po zawarciu umowy sprzeda-
ży towaru i udzieleniu poręczenia za zapłatę ustalonej w umowie ceny,

sprzedawca i kupujący dokonali zmiany umowy sprzedaży, podwyższa-
jąc należność za towar, zwiększenie odpowiedzialności poręczyciela

będzie możliwe tylko w sytuacji gdy wyraził on zgodę na taką zmianę
umowy.

Zgodnie z art. 881 K.c. poręczyciel jest odpowiedzialny tak jak

współdłużnik solidarny chyba, że strony inaczej postanowiły w umo-

wie poręczenia. Wierzyciel może żądać jednak od poręczyciela spełnie-

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

nia świadczenia dopiero wtedy, gdy zobowiązanie dłużnika stało się
wymagalne tj. po upływie terminu spełnienia świadczenia.

Poręczyciel powinien zawiadomić niezwłocznie dłużnika o dokona-

nej spłacie długu. Jeżeli tego nie uczynił, a dłużnik zobowiązanie wyko-

nał, nie może żądać od dłużnika kwoty należności zapłaconej wierzycie-
lowi, chyba, że dłużnik działał w złej wierze (art. 885 K.c.).

Jeżeli natomiast dłużnik wykonał zobowiązanie powinien nie-

zwłocznie zawiadomić poręczyciela (jeżeli poręczenie zostało udzielone

za zgodą dłużnika). Jeżeli tego nie uczynił, poręczyciel, który spłacił

dług, może żądać od dłużnika zwrotu zapłaconej wierzycielowi należno-
ści (886 K.c.).

 Ocena skuteczności zabezpieczenia w formie poręczenia
Zaletą poręczenia jest solidarna, co do zasady, odpowiedzialność

dłużników (dłużnika głównego i poręczycieli), co zwiększą szanse
zaspokojenia wierzyciela. Istotne znaczenie posiada również to, iż

śmierć lub utrata bytu prawnego dłużnika, za którego zobowiązanie
poręczyciel udzielił poręczenia, nie zwalnia go z odpowiedzialności

względem wierzyciela.

Skuteczność poręczenia zależna jest jednak od stanu majątkowego

poręczyciela w chwili wszczęcia przeciwko niemu postępowania egze-
kucyjnego. Odpowiada on bowiem osobiście wobec wierzyciela, co

sprawia, że brak składników majątkowych podlegających zajęciu egze-
kucyjnemu, pozbawia lub ogranicza szanse odzyskania należności przez

wierzyciela.

D. Gwarancja bankowa

 Obligacyjne stosunki prawne poprzedzające udzielenie

gwarancji

Gwarancja bankowa stanowi jedno z najczęściej stosowanych za-

bezpieczeń należytego wykonania umowy w praktyce obrotu gospo-
darczego.

Udzielenie gwarancji bankowej poprzedza układ stosunków praw-

nych, pozwalających na konkretyzację przedmiotu gwarancji.

Stosunek podstawowy wyznacza najczęściej treść umowy handlo-

wej, z której wynika obowiązek spełnienia świadczenia (pieniężnego lub

o charakterze niepieniężnym) na rzecz wierzyciela.

Zobowiązany podmiot zawiera następnie z bankiem umowę zlece-

nia udzielenia gwarancji bankowej (art. 734 k.c.), w wykonaniu której
bank – gwarant udziela gwarancji.

Na podstawie umowy zlecenia zleceniodawca – dłużnik ze stosunku

podstawowego zobowiązuje się względem banku do pokrycia wszelkich

należności banku powstałych w związku z wykonaniem zobowiązania

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

gwarancyjnego oraz do zapłaty prowizji w okresie obowiązywania gwa-
rancji. Strony ustalają w tej umowie także formy zabezpieczenia przy-

szłego zobowiązania zleceniodawcy wobec banku, które może powstać
w przypadku zrealizowania przez bank zobowiązania gwarancyjnego.

 Treść i cechy umowy gwarancji
Umowa gwarancji bankowej zawierana jest między bankiem –

gwarantem, a beneficjentem gwarancji – wierzycielem uprawnio-
nym na podstawie umowy handlowej do żądania spełnienia świadcze-

nia.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe

(dalej Pr. bank.)

stanowi, że formą, w jakiej bank udziela gwarancji jest forma pisemna

pod rygorem nieważności (art. 81 ust. 2). Oświadczenie beneficjenta
może być złożone w sposób dowolny (najczęściej przez przyjęcie doku-

mentu gwarancyjnego).

Istotą gwarancji jest zobowiązanie banku – gwaranta do zapłaty

beneficjentowi oznaczonej w gwarancji sumy pieniężnej na wypa-
dek niewykonania lub nienależytego wykonania przez dłużnika ze sto-

sunku podstawowego ciążącego na nim zobowiązania albo zaistnienia
okoliczności wskazanej w zobowiązaniu gwarancyjnym (np. niezawar-

cia umowy przez oferenta wybranego w procedurze przetargowej).

Treść umowy gwarancyjnej ukształtowana została w zasadzie w prak-

tyce kontraktowej. Nieliczne przepisy Prawa bankowego zawierają tylko
lakoniczną regulację w tym zakresie.

Elementami zobowiązania gwarancyjnego są: oznaczenie benefi-

cjenta gwarancji, tj. podmiotu uprawnionego do uzyskania świadczenia

pieniężnego od banku gwaranta, określenie maksymalnej wysokości

zobowiązania banku, oznaczenie zabezpieczanej wierzytelności, okres
ważności gwarancji oraz określenie zasad zgłoszenia żądania realizacji

gwarancji.

Zobowiązanie banku – gwaranta ma charakter pieniężny, samo-

istny, abstrakcyjny tj. oderwany od stosunku podstawowego, czego
skutkiem jest brak możliwości podnoszenia przez gwaranta względem

beneficjenta zarzutów ze stosunku podstawowego, nieakcesoryjny
w odniesieniu do stosunku podstawowego. Za realizację tego obo-

wiązku bank – gwarant odpowiada osobiście.

 Rodzaj gwarancji bankowych

W praktyce obrotu gospodarczego wykształciły się różne rodzaje

gwarancji bankowych, które można usystematyzować według wielu

kryteriów.

T.j. Dz. U. z 2002 r., nr 72, poz. 665 z późn. zm.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

Jednym z nich jest sposób określenia przesłanek warunkujących

realizację obowiązku gwarancyjnego. Kryterium to stanowi podstawę

do wyróżnienia gwarancji warunkowych, których obowiązek zapłaty
gwarantowanej sumy uzależniony jest od spełnienia przez beneficjenta

określonych warunków np. przedstawienia bankowi właściwych doku-
mentów oraz gwarancji bezwarunkowych, na mocy których bank

spełnia zobowiązanie gwarancyjne bez jakichkolwiek warunków ze
strony beneficjenta.

Innym kryterium podziału gwarancji jest rodzaj zabezpieczanej

wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego. Stanowi ono
podstawę do wyodrębnienia gwarancji zabezpieczających zobowią-

zania ze stosunków cywilnoprawnych (zazwyczaj z umów handlo-
wych) oraz ze stosunków publicznoprawnych (należności podatkowe,

celne).

Interesy wierzyciela zabezpiecza najpełniej gwarancja bankowa

zawierająca trzy klauzule: „nieodwołalna”, „bezwarunkowa”, „na
pierwsze żądanie”, minimalizując wymogi żądania zapłaty przez bene-

ficjenta. Ryzyko ewentualnego braku wykonania zobowiązani kontra-
henta przejmuje w całości bank – gwarant.

Bank – gwarant zrealizuje zobowiązanie gwarancyjne jeżeli żądanie

beneficjenta zostanie złożone w banku najpóźniej w ostatnim dniu ter-

minu ważności gwarancji. Skutkiem zapłaty sumy gwarancyjnej będzie
umorzenie zobowiązania dłużnika ze stosunku podstawowego oraz po-

wstanie roszczeń regresowych banku – gwaranta wobec zleceniodawcy

udzielenia gwarancji.

 Ocena skuteczności zabezpieczenia w formie gwarancji

bankowej

Zabezpieczenie w formie gwarancji bankowej należy do najskutecz-

niejszych zabezpieczeń zobowiązań w obrocie handlowym, ponieważ
banki są podmiotami wypłacalnymi, a ponadto jako podmioty zaufania

publicznego realizują gwarancje zgodnie z treścią umowy gwarancyjnej,
decydując się wyjątkowo na rozstrzyganie ewentualnych kwestii spor-

nych na drodze sądowej.

E. Cesja (przelew) wierzytelności na zabezpieczenie

 Istota cesji wierzytelności na zabezpieczenie
Cesja (przelew) wierzytelności na zabezpieczenie należy do in-

stytucji prawa cywilnego (art. 509–518 K.c.). Stosowana jest najczęściej
jako forma zabezpieczenia wierzytelności z zakresu czynności banko-

wych.

Cesja wierzytelności jest umową, na podstawie której zbywca

wierzytelności (cedent) przelewa na swojego wierzyciela z kon-

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

traktu handlowego (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą
mu względem osoby trzeciej (dłużnika) celem zabezpieczenia spła-

ty swojego długu. Skutkiem zawarcia tej umowy jest zmiana po
stronie wierzyciela.

Instytucję tę ilustruje następujący przykład. Przedsiębiorcy A pro-

wadzącemu działalność gospodarczą w zakresie wykonawstwa inwesty-

cji budowlanych przysługuje wierzytelność pieniężna względem inwe-
stora B z tytułu wynagrodzenia ustalonego w umowie o roboty budow-

lane na kwotę 100 000 złotych. Jednocześnie A jest dłużnikiem przed-

siębiorcy C, od którego nabył materiały budowlane za cenę 100 000
złotych – z odroczonym terminem zapłaty. A zabezpieczając realizację

zobowiązania z tytułu umowy sprzedaży przelewa na C wierzytelność
przysługującą mu wobec B. W wyniku przelewu na miejsce A wstępuje C.

Przelew wierzytelności na zabezpieczenie nie jest przelewem de-

finitywnym; ma on charakter powierniczy i warunkowy (zwykle

pod warunkiem rozwiązującym). Strony umowy cesji – cedent i cesjo-
nariusz umawiają się, że nabywca wierzytelności zrealizuje ją tylko

w sytuacji, gdy zbywca nie spłaci swojego zadłużenia. Wtedy też powi-
nien zostać zawiadomiony o przelewie dłużnik. Jeżeli wierzytelność

zostanie w terminie spłacona, następuje przejście wierzytelności po-
nownie na cedenta, na mocy samej umowy przelewu.

 Warunki skuteczności przelewu na zabezpieczenie
Przelać można każdą wierzytelność, chyba że sprzeciwiałoby się to

ustawie, zastrzeżeniu umownemu (klauzula zakazująca zbycia lub ogra-
niczającą zbycie wierzytelności) lub właściwości zobowiązania (art. 509

§ 1 K.c). Wierzyciel, przed zawarciem umowy cesji powinien ustalić też

czy wierzytelność, która ma być przedmiotem przelewu niej jest obcią-
żona prawem zastawu, oraz czy nie została zajęta w postępowaniu eg-

zekucyjnym. Przedmiotem przelewu mogą być zarówno wierzytelności
już istniejące jak też przyszłe; wymagalne lub niewymagalne.

Do skutecznego zawarcie umowy przelewu nie jest potrzebna zgoda

dłużnika. Cesja nie może jednak on wpływać na pogorszenie sytuacji

dłużnika. Dłużnik powinien być przez cedenta zawiadomiony o prze-
lewie. Jeżeli zawiadomienia takiego nie otrzymał, a spełnił świadczenie

do rąk poprzedniego wierzyciela (zbywcy wierzytelności), to nabywca
nie może żądać spełnienia świadczenia (art. 512 k.c.).

Aby zabezpieczenie w tej formie było realne, termin wymagal-

ności przelanej wierzytelności powinien być późniejszy od terminu

wymagalności wierzytelności, która została zabezpieczona.

Jeżeli wierzytelność nie zostanie spłacona, pomimo wezwania dłuż-

nika do zapłaty przez nabywcę wierzytelności – wierzyciel może docho-

dzić jej na drodze sądowej, a po uzyskaniu pozytywnego dla siebie pra-

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

womocnego rozstrzygnięcia, złożyć wniosek o wszczęcie postępowania
egzekucyjnego. Ponieważ dłużnik odpowiada za zapłatę osobiście, sku-

teczność egzekucji zależna jest od sytuacji majątkowej dłużnika. Brak
składników majątkowych podlegających zajęciu w toku postępowania

egzekucyjnego ogranicza lub pozbawia wierzyciela możliwości odzy-
skania należności.

F. Przystąpienie do długu

Przystąpienie do długu jest instytucją prawa cywilnego. Następuje

na mocy umowy, w której przystępujący do długu podmiot wyraża wolę

spłaty zadłużenia solidarnie z dotychczasowym dłużnikiem. Umowa
o przystąpienie do długu należy do kategorii umów nienazwanych.

Najczęściej umowa ta jest umową trójstronną, zawieraną między wie-
rzycielem, dotychczasowym dłużnikiem i przystępującym do długu.

Umowa ta ma charakter akcesoryjny wobec umowy już zawartej. Nie-
ważność umowy, na mocy której powstał dług spowoduje bezskutecz-

ność umowy o przystąpienie do długu.

Wierzyciel, w wyniku zawarcia takiej umowy uzyskuje kolejnego

dłużnika odpowiadającego wobec niego osobiście i solidarnie, co zwięk-
sza szanse na za spłatę jego należności.

G. Przejęcie długu

Istota przejęcia długu polega na tym, że na mocy umowy o przeję-

cie długu, w miejsce dotychczasowego dłużnika wstępuje osoba
trzecia (przejemca), a dłużnik zostaje z długu zwolniony (art. 519

§ 1 K.c.). Skutkiem zawarcia umowy o przejęcie długu jest tylko zmiana

po stronie dłużnika. Nie ulega natomiast modyfikacji treść samego sto-
sunku umownego.

Przejęcie długu nie należy do typowych zabezpieczeń wierzytelności.

Jego prawna konstrukcja wskazuje, iż nie jest ono dokonywane w chwili

zawierania umowy, a dopiero w okresie jej realizacji, jeżeli na skutek
różnych sytuacji, spłata zadłużenia jest zagrożona i najkorzystniejsze

dla wierzyciela jest wstąpienie osoby trzeciej w miejsce dłużnika. Przy-
kładem sytuacji uzasadniającej przejęcie długu jest sprzedaż przedsię-

biorstwa przez dłużnika, czy też przejęcie dotychczasowej działalności
gospodarczej przez osobę trzecią.

Przejęcie długu może nastąpić (art. 519 § 2 K.c.):
1) przez umowę między wierzycielem a osobą trzecią za zgodą

dłużnika; oświadczenie dłużnika może być złożone którejkol-
wiek ze stron

lub

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

2) przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wie-

rzyciela; oświadczenie wierzyciela może być złożone którejkol-

wiek ze stron; jest ono bezskuteczne, jeżeli wierzyciel nie wie-
dział, że osoba przejmująca dług jest niewypłacalna.

Formą zawarcia umowy o przejęcie długu jest forma pisemna

pod rygorem nieważności. W takiej samej formie wierzyciel powinien

wyrazić zgodę na przejęcie długu (art. 522 K.c.).

W przypadku, gdy skuteczność umowy o przejęcie długu zależy od

zgody dłużnika, a dłużnik zgody odmówił, umowę uważa się za nie

zawartą.

Jeżeli umowa przejęcia długu zawarta została pomiędzy przejemcą

a dłużnikiem, odmowa zgody przez wierzyciela powoduje, że umowa
przejęcia długu nie wywoła żadnego skutku i w związku z tym nie

dojdzie do zmiany po stronie dłużnika. Dotychczasowy dłużnik nadal
zostanie zobowiązany do świadczenia wierzycielowi. Natomiast osoba,

która miała przejąć dług będzie odpowiedzialna względem dłużnika za
to, że wierzyciel nie będzie od niego żądał spełnienia świadczenia (art.

521 K.c.).

Jeżeli nastąpi skuteczne przejecie długu, przejemca wstępuje w do-

tychczasowe obowiązki dłużnika. Przysługują mu również przeciw-
ko wierzycielowi wszelkie zarzuty, jakie miał dotychczasowy dłużnik

(np. zarzut zapłaty części długu, odroczenia terminu spłaty należności,
zwolnienia z długu).

Jak wynika z art. 525 K.c., z chwilą przejęcia długu wygasa porę-

czenie lub ograniczone prawo rzeczowe (zastaw, hipoteka), zabez-
pieczające wierzytelność, chyba że poręczyciel lub osoba trzecia

wyrazi zgodę na dalsze trwanie zabezpieczenia. Dla osoby trzeciej,
która udzieliła zabezpieczenia nie jest bowiem obojętne, kto jest dłużni-

kiem głównym, ponieważ wpływa to na zakres jej odpowiedzialności.
Zgoda osoby trzeciej na dalsze trwanie zabezpieczenia powinna zostać

udzielona w chwili zawierania umowy o przejęcie długu, pod rygorem
utraty zabezpieczenia.

4. Zabezpieczenia rzeczowe

A. Zastaw zwykły

 Istota prawna zastawu i jego cechy

Zastaw zwykły jest instytucją prawa cywilnego uregulowaną w art. 306

i nast. Kodeksu cywilnego, należącą do rzeczowych zabezpieczeń wie-

rzytelności.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

Zastaw jest ograniczonym prawem rzeczowym obciążającym

rzecz ruchomą, na mocy którego wierzyciel będzie mógł dochodzić za-

spokojenia wierzytelności z tej rzeczy bez względu na to, czyją stała się
własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właści-

ciela rzeczy, z wyjątkiem tych wierzycieli, którym z mocy ustawy przy-
sługuje pierwszeństwo szczególne (art. 306 K.c.). Przedmiotem zastawu

mogą być też majątkowe prawa zbywalne(art. 327 K.c.).

Jego cechą jest akcesoryjność, co oznacza, że istnieje ścisły zwią-

zek między prawem zastawu, a wierzytelnością, na zabezpieczanie któ-

rej został ustanowiony. Nie można więc przenieść zastawu bez przenie-
sienia wierzytelności, którą zabezpiecza. Wygasa on wraz wygaśnięciem

wierzytelności. Nieważność umowy, której wierzytelność zabezpieczona
została zastawem powoduje nieważność umowy zastawu.

Umowne zobowiązanie zastawcy, że nie dokona zbycia lub obciąża-

nia rzeczy przed wygaśnięciem zastawu jest nieważne. Zastawca może

więc swobodnie rozporządzać rzeczą.

 Ustanowienie zastawu zwykłego

Do ustanowienia zastawu potrzebna jest umowa między właści-

cielem rzeczy (zastawcą) a wierzycielem (zastawnikiem) oraz wy-

danie rzeczy wierzycielowi albo osobie trzeciej, na którą strony się
zgodziły. Jeżeli rzecz znajduje się w dzierżeniu wierzyciela, do ustano-

wienia zastawu wystarcza sama umowa. Zastaw zwykły jest skuteczny
wobec wierzycieli zastawcy, jeżeli umowa o ustanowienie zastawu zo-

stała zawarta na piśmie z datą pewną (art. 307 K.c.).

Zaspokojenie zastawnika z przedmiotu zastawu następuje według

przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyjnym (art. 312 K.c.).

 Wykorzystanie zastawu zwykłego w obrocie gospodarczym
W praktyce obrotu gospodarczego instytucja zastawu zwykłego

jest rzadko wykorzystywana w celu zabezpieczania wierzytelności,
z uwagi na sposób jego ustanowienia. Wydanie zastawionych rzeczy

ruchomych wierzycielowi lub osobie trzeciej pozbawia zastawcę prawa
korzystania z nich, co w sytuacji przedsiębiorcy pozostaje w sprzeczno-

ści z zasadą racjonalnego gospodarowania.

B. Zastaw rejestrowy

 Pojęcie i cechy zastawu rejestrowego
Zastaw rejestrowy został wprowadzony do polskiego ustawodaw-

stwa na mocy ustawy z dnia 6 grudnia 1996 r. o zastawie rejestrowym
i rejestrze zastawów

(dalej u.z.r.r.z.).

T.j. Dz. U. z 2009 r., nr 67, poz. 569 z późn. zm.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

Ustawa nie definiuje zastawu rejestrowego. Istota prawna tego za-

stawu nie różni się od konstrukcji prawnej zastawu zwykłego. Jego ak-

cesoryjny charakter został jednak ograniczony na mocy ustawy z dnia 5
września 2008 r. o zmianie ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze

zastawów oraz o zmianie innych ustaw

. Modyfikacje kształtu prawnego

zastawu rejestrowego polegały w szczególności na:

1) powiązaniu zastawu rejestrowego ze stosunkiem prawnym, któ-

ry on zabezpiecza, a nie z konkretną wierzytelnością, co znalazło

odzwierciedlenie w treści art. 3 ust. 2 pkt 4 u.z.r.r.z.. Stanowi on,

że w umowie zastawniczej należy oznaczyć zabezpieczaną za-
stawem rejestrowym wierzytelność przez oznaczenie stosunku

prawnego, z którego ona wynika oraz najwyższą sumę zabezpie-
czenia; Tym samym każdy zastaw rejestrowy uzyskał charakter

zastawu kaucyjnego;

2) możliwości zabezpieczenia zastawem rejestrowym dwóch lub

więcej wierzytelności wynikających z umów przysługujących
jednemu wierzycielowi, określonych w umowie zastawniczej

(art. 6 u.z.r.r.z.);

3) dopuszczalności istnienia zastawu rejestrowego bez wierzytel-

ności (zastaw nieakcesoryjny) w okresie 6 miesięcy od wyga-
śnięcia pierwotnego stosunku prawnego zabezpieczonego tym

zastawem (art. 18 ust. 2 u.z.r.r.z.).

 Ustanowienie zastawu rejestrowego

Do ustanowienia zastawu rejestrowego wymagane są:
1) zawarcie umowy zastawniczej między osobą uprawnioną do

rozporządzania przedmiotem zastawu (zastawcą) a wierzycie-

lem (zastawnikiem)

oraz

2) wpis do rejestru zastawów (art. 2 ust. 1 u.z.r.r.z.).
Rzeczy obciążone zastawem rejestrowym, a także papiery warto-

ściowe lub inne dokumenty dotyczące praw obciążonych takim zasta-
wem mogą być pozostawione w posiadaniu zastawcy lub osoby trze-

ciej wskazanej w umowie o ustanowienie zastawu rejestrowego, jeżeli
wyraziła ona na to zgodę.

Do ustanowienia zastawu rejestrowego, odmiennie niż w przy-

padku zastawu zwykłego (posesoryjnego), nie jest konieczne wydanie

przedmiotu zastawu wierzycielowi. Zastawca (dłużnik) może więc
w dalszym ciągu korzystać z rzeczy obciążonej prawem zastawu, co

w przypadku obciążenia zastawem rejestrowym składników majątku

Dz. U. nr 180, poz. 1113.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

ruchomego przedsiębiorcy oznacza możliwość realizacji procesów go-
spodarczych w dotychczasowym zakresie.

 Umowa zastawnicza
Jak wynika z art. 3 u.z.r.r.z., umowa zastawnicza powinna być za-

warta na piśmie pod rygorem nieważności i zawierać następujące obli-
gatoryjne elementy:

1) datę zawarcia umowy;
2) imię i nazwisko (nazwę) oraz miejsce zamieszkania (siedzibę)

i adres zastawnika, zastawcy oraz dłużnika, jeżeli nie jest on za-
stawcą;

3) przedmiot zastawu w sposób odpowiadający jego właściwo-

ściom;

4) oznaczenie wierzytelności zabezpieczonej zastawem – przez

oznaczenie stosunku prawnego, z którego ta wierzytelność wy-
nika lub może wynikać, oraz najwyższej sumy zabezpieczenia.

Zastaw rejestrowy może zabezpieczać tylko wierzytelności
pieniężne.

Umowa zastawnicza może zawierać też inne istotne podmiotowo

postanowienia umowne, ustalane indywidualnie przez strony, np. zo-

bowiązanie zastawcy do niezbywania przedmiotu zastawu przed wyga-
śnięciem zastawu rejestrowego, sposoby pozaegzekucyjnego zaspoko-

jenia zastawnika.

 Wpis zastawu rejestrowego do rejestru zastawów

Wpis zastawu do rejestru zastawów ma charakter konstytutyw-

ny w odniesieniu do ustanowienia tego zastawu. Wpis ten dokony-

wany jest przez sąd rejonowy (sąd gospodarczy). Właściwym miejscowo

dla dokonania wpisu jest sąd, w okręgu którego znajduje się miejsce
zamieszkania/siedziba zastawcy (art. 36 u.z.r.r.z.). Podstawę wpisu za-

stawu do rejestru zastawów stanowi wniosek zastawnika lub zastawcy,
złożony na urzędowym formularzu, dostępnym na stronie www.ms.gov.pl.

Podlega on opłacie w wysokości 200 zł (ustawa z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych

 Przedmiot zastawu rejestrowego
Przedmiotem zastawu rejestrowego, zgodnie z art. 7 u.z.r.r. mogą

być rzeczy ruchome i zbywalne prawa majątkowe, z wyjątkiem:

1) praw mogących być przedmiotem hipoteki;

2) wierzytelności na których ustanowiono hipotekę;
3) statków morskich oraz statków w budowie mogących być

przedmiotem hipoteki morskiej.

T.j. Dz. U. z 2010 r., nr 90, poz. 594 z późn. zm.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

Zastawem rejestrowym można w szczególności obciążyć:
1) rzeczy oznaczone co do tożsamości, np. samochody, inne środki

transportu, maszyny, urządzenia, elementy wyposażenia skle-
pów czy zakładów usługowych;

2) rzeczy oznaczone co do gatunku, jeżeli w umowie zastawniczej

określona zostanie ich ilość oraz sposób wyodrębnienia od in-

nych rzeczy tego samego gatunku; najczęściej będą to towary
w hurtowni lub sklepie;

3) zbiór rzeczy ruchomych lub praw, stanowiący całość gospodar-

czą, choćby jego skład był zmienny, w tym całość lub część mie-
nia ruchomego przedsiębiorstwa;

4) wierzytelności, np. z umów sprzedaży, rachunków bankowych;
5) prawa na dobrach niematerialnych, w szczególności: prawo z pa-

tentu na wynalazek, prawo ochronne na wzór użytkowy, prawo
z rejestracji znaku towarowego;

6) prawa z papierów wartościowych np. weksli, obligacji, akcji;
7) prawa z niebędących papierami wartościowymi instrumentów

finansowych w rozumieniu ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o ob-
rocie instrumentami finansowymi

np. opcje, kontrakty termi-

nowe.

Zastaw rejestrowy może być ustanowiony także wówczas, gdy

zastawca nabędzie przedmiot zastawu w przyszłości. Obciążenie
zastawem rejestrowym takiego przedmiotu zastawu staje się skuteczne

z chwilą jego nabycia przez zastawcę.

Przedmioty zastawu określa się w umowie zgodnie z ich cecha-

mi oznaczonymi w Katalogu sposobu opisu przedmiotów zastawu,

stanowiącym Załącznik nr 1 do Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwo-
ści z dnia 15 października 1997 r. w sprawie szczegółowej organizacji

i sposobu prowadzenia rejestru zastawów

 Indywidualne zastrzeżenia umowne stron

Jeżeli strony umowy zastawniczej zastrzegły możliwość pozosta-

wienia przedmiotu zastawu w posiadaniu zastawcy, może on z niego

korzystać zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem, dbać
o ten przedmiot, aby zachować go w stanie niepogorszonym; powinien

też – w terminie wyznaczonym przez zastawnika, umożliwić zastawni-
kowi zbadanie stanu przedmiotu zastawu (art. 11 ust. 1 u.z.r.r.z.).

W umowie zastawniczej dopuszczalne jest zastrzeżenie, przez

które zastawca zobowiązuje się względem zastawnika, że przed wyga-

śnięciem zastawu rejestrowego nie dokona zbycia lub obciążenia

Dz. U. nr 183, poz. 1538 z późn. zm.

Dz. U. nr 134, poz. 892 z późn. zm.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

przedmiotu zastawu. W razie zbycia lub obciążenia przedmiotu zasta-
wu rejestrowego wbrew zastrzeżeniu, o którym mowa w ust. 1, zastaw-

nik może żądać natychmiastowego zaspokojenia wierzytelności zabez-
pieczonej tym zastawem (art. 14 ust. 1 i ust. 3.).

Strony mogą też ustalić w umowie, że wierzyciel będzie miał moż-

liwość dochodzenia swojej należności w określonych trybach pozaeg-

zekucyjnych, spośród ustawowo wskazanych.

 Wygaśnięcie zastawu rejestrowego

Wygaśnięcie zastawu rejestrowego powodują w szczególności na-

stępujące zdarzenia prawne:

1) wygaśnięcie wierzytelności zabezpieczonej zastawem w związ-

ku z jej terminową spłatą, chyba że w umowie zastawniczej po-
stanowiono, że wykonanie zobowiązania nie skutkuje wygaśnię-

ciem tego zastawu, określając jednocześnie stosunek prawny,
z którego może wynikać nowa wierzytelność, najwyższą sumę

zabezpieczenia oraz termin powstania stosunku prawnego, z któ-
rego będzie wynikać wierzytelność – nie dłuższy niż 6 miesięcy

od wygaśnięcia wierzytelności zabezpieczonej prawem zastawu;
(art. 18 u.z.r.r.z.);

2) przeniesienie wierzytelności zabezpieczonej zastawem reje-

strowym bez przeniesienia zastawu;

3) zbycie przedmiotu zastawu rejestrowego w sytuacji jeżeli:

a) nabywca nie wiedział i przy zachowaniu należytej staranno-

ści nie mógł wiedzieć o istnieniu zastawu rejestrowego w chwi-
li wydania mu rzeczy lub przejścia na niego prawa obciążo-

nego zastawem rejestrowym, a więc pozostawał w dobrej

wierze co do braku obciążenia danego przedmiotu prawem
zastawu. Dobrą wiarę nabywca może udowodnić tylko

poprzez okazanie zaświadczenia z Centralnej Informacji
o Zastawach Rejestrowych, z którego wynika, że nabyty

przedmiot nie jest obciążony prawem zastawu;

albo

b) rzecz obciążoną zastawem rejestrowym zalicza się do rzeczy

zbywanych zwykle w zakresie działalności gospodarczej za-

stawcy i rzecz ta została wydana nabywcy, np. towary w hur-
towni lub w sklepie (art. 13 ust. 1 i 2 u.z.r.r.z.).

4) sprzedaż przedmiotu zastawu w toku postępowania egzeku-

cyjnego (879 k.p.c.) lub upadłościowego;

5) upływ 20 lat od wpisu zastawu do rejestru zastawów (art. 18a

u.z.r.r.z.);

6) zrzeczenie się prawa zastawu przez zastawnika.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

W przypadku wygaśnięcia zastawu rejestrowego podlega on wykre-

śleniu z rejestru zastawów.

 Pozaegzekucyjne tryby dochodzenia wierzytelności
Ustawa o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów pozostawia

wierzycielowi możliwość wyboru sposobu zaspokojenia wierzytelności
z przedmiotu zastawu, między trybem sądowego postępowania egzeku-

cyjnego a trybami pozaegzekucyjnymi wskazanymi w ustawie, o ile
strony tak postanowiły w umowie zastawniczej

Pozaegzekucyjne tryby polegają na zaspokojeniu wierzyciela:
1) przez przejęcie przez zastawnika przedmiotu zastawu na wła-

sność (art. 22 u.z.r.r.z.);

2) przez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze

przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza lub ko-

mornika (art. 24 u.z.r.r.z.). Tryb ten reguluje rozporządzenie Mi-
nistra Sprawiedliwości z dnia 10 marca 2009 r. w sprawie prze-

prowadzenia sprzedaży przedmiotu zastawu rejestrowego w dro-
dze przetargu publicznego

;

3) z dochodów jakie przynosi przedsiębiorstwo w skład którego

wchodzi przedmiot zastawu rejestrowego (art. 27 u.z.r.r.z.).

 Ocena skuteczności zastawu rejestrowego jako formy

zabezpieczenia

O wysokiej ocenie zastawu rejestrowego pod względem sku-

teczności zabezpieczenia wierzytelności pieniężnych w obrocie gospo-

darczym decydują w szczególności takie konstrukcyjne cechy tej insty-
tucji jak:

 możliwość zabezpieczenia jednym zastawem rejestrowym kilku

wierzytelności wynikających z umów przysługujących jednemu

wierzycielowi, co czyni instytucję zastawu rejestrowego szcze-

gólnie przydatną w sytuacji stałe współpracy między przedsię-
biorcami, ponieważ dopuszczalne jest zabezpieczenie płatności

z wielu faktur jednego wierzyciela;

 szeroki zakres przedmiotowy zastawu rejestrowego;

 możliwość pozostawienia przedmiotu zastawu w posiadaniu za-

stawcy (dłużnika);

 możliwość umownego zobowiązania się zastawcy, że nie dokona

on zbycia lub obciążenia przedmiotu zastawu rejestrowego do

czasu jego wygaśnięcia;

 uprawnienie wierzyciela do zaspokojenia jego wierzytelności

z przedmiotu zastawu rejestrowego, także w przypadku zbycia
tego przedmiotu, chyba że nabywca pozostawał w dobrej wierze;

Dz. U. nr 45, poz. 371.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

 możliwość umownego zastrzeżenia realizacji przedmiotu zasta-

wu także w trybach pozaegzekucyjnych;

 jawność rejestru zastawów, przejawiająca się m.in. w możliwości

uzyskania informacji przez każdy podmiot, o wpisie zastawcy

i przedmiotu zastawu do tego rejestru.

C. Przewłaszczenie na zabezpieczenie rzeczy ruchomej

 Istota przewłaszczenia na zabezpieczenie
Przewłaszczenie na zabezpieczenie jest instytucją, której stoso-

wanie przez banki dopuszcza art. 101 ustawy – Prawo bankowe, nie
zawierając jednak jej szczegółowej regulacji. Umowa przewłaszczenia

nie jest objęta też przepisami innej ustawy. Należy przyjąć, iż jest to
szczególny sposób przeniesienia własności rzeczy ruchomych, które

reguluje Kodeks cywilny (przeniesienie na zabezpieczenie nieruchomo-

ści budzi wątpliwości i spory doktrynalne) oraz, że brak jest prawnych
przeszkód do stosowania tej formy zabezpieczenia wierzytelności w sto-

sunkach pozabankowych.

Na mocy umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie, właściciel

rzeczy ruchomej (przewłaszczający) przenosi na wierzyciela, pod
warunkiem rozwiązującym lub zawieszającym prawo własności tej

rzeczy, celem zabezpieczenia spłaty wierzytelności.

Warunkiem rozwiązującym jest spłata zabezpieczonej należności.

Z tą chwilą właścicielem przewłaszczonej rzeczy staje się ponownie
przewłaszczający. Warunek zawieszający oznacza, że wierzyciel nabywa

własność rzeczy przewłaszczanej dopiero z chwilą niespłacenia w ter-
minie zobowiązania pieniężnego. W praktyce umowa przewłaszczenia

zawierana jest najczęściej pod warunkiem rozwiązującym.

 Elementy umowy przewłaszczenia

W związku z brakiem prawnej regulacji tej umowy, strony powinny

dążyć do jak najbardziej szczegółowego ustalenia elementów umowy

przewłaszczenia.

W praktyce przedmiotem przewłaszczenia są najczęściej rzeczy

ruchome oznaczone co do tożsamości takie jak; maszyny, urządze-

nia, wyposażenie, sprzęt oraz rzeczy ruchome oznaczone co do ga-
tunku, w tym: materiały, surowce, półfabrykaty, towary w magazy-

nach czy sklepach.

Ponieważ przedmiot przewłaszczenia pozostaje w posiadaniu

dłużnika, powinien być w umowie oznaczony w sposób pozwalający
na jednoznaczną jego identyfikację (w szczególności dotyczy to rze-

czy oznaczonych co do gatunku). Prawa i obowiązki stron umowy –
przewłaszczającego (dłużnika) i wierzyciela oraz zasady zaspokojenia

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

wierzyciela z przedmiotu przewłaszczenia powinny być również szcze-
gółowo określone.

Ze względu na cel zawarcia umowy przewłaszczenia oraz jej prawną

konstrukcję, wierzyciel stając się właścicielem rzeczy, nie może swo-

bodnie i bez ograniczeń decydować o sposobie dalszego postępowania
z rzeczą. Zaspokojenie wierzyciela z rzeczy przewłaszczonej nie może

bowiem prowadzić do jego wzbogacenia kosztem dłużnika.

 Charakterystyczna konstrukcja umowy

Cechą charakterystyczną w konstrukcji tej umowy jest z reguły

połączenie skutku rzeczowego z obligacyjnym. Celem bowiem umoż-

liwienia korzystania dłużnikowi z rzeczy przewłaszczonej, bez ponosze-

nia dodatkowych kosztów, na mocy postanowień umownych – w ra-
mach umowy przewłaszczenia rzeczy oznaczonej co do tożsamości –

zostaje ona użyczona przewłaszczającemu. W przypadku przewłaszcza-
nia rzeczy oznaczonej co do gatunku, spełnienie przesłanki skuteczności

przeniesienia prawa własności tej rzeczy, o której mowa w art. 155 § 2
K.c., tj. przeniesienie posiadania rzeczy ruchomej na nabywcę, następuje

zazwyczaj w ten sposób, że przewłaszczający zachowuje ją w swoim
władaniu jako przechowawca, na podstawie umowy przechowania (nie-

odpłatnego).

 Ocena skuteczności przewłaszczenia jako formy

zabezpieczenia

Niewątpliwą zaletą tej formy zabezpieczenia jest bezkosztowe jej

ustanowienie oraz możliwość realizacji zabezpieczenia z pominię-
ciem postępowania egzekucyjnego – przez sprzedaż rzeczy lub odda-

nie jej w najem przez właściciela, którym staje się wierzyciel po spełnie-

niu umownego warunku. Zdarzają się jednak sytuacje, w których zaspo-
kojenia wierzytelności bezpośrednio przez wierzyciela nie jest możliwe,

ponieważ dotychczasowy właściciel, posiadający przewłaszczoną rzecz
w swoim władaniu nie chce wydać jej wierzycielowi lub nieprawnie

rozporządził przedmiotem przewłaszczenia. Nie jest więc możliwa jed-
noznaczna ocena skuteczności omawianej formy zabezpieczenia.

D. Hipoteka

 Pojęcie i cechy hipoteki

Hipoteka jest instytucją prawa cywilnego, należącą do ograniczo-

nych praw rzeczowych uregulowaną w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. –

o księgach wieczystych i hipotece

(dalej u.k.w.h.).

T.j. Dz. U. z 2001 r., nr 124, poz. 1361 z późn. zm.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

Istotę hipoteki określa art. 65 u.k.w.h., zgodnie z którym, w celu za-

bezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego

stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na
mocy którego wierzyciel będzie mógł dochodzić zaspokojenia z nieru-

chomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeń-
stwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości.

Hipoteka zabezpiecza tylko wierzytelność pieniężną, w tym

również wierzytelność przyszłą. (art. 68 ust. 1 u.k.w.h.).

Ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r.

, Sejm RP dokonał znaczących

modyfikacji instytucji hipoteki wpływających na zmianę jej kształtu
prawnego. Została istotnie ograniczone akcesoryjność tego prawa czyli

ścisłe powiązanie wierzytelności z zabezpieczającą ją hipoteką.

Prawnym wyrazem odejścia od dotychczasowego modelu hipoteki

są nowe regulacje polegające na:

1) rezygnacji z dwóch normatywnych postaci hipotek – hipoteki

zwykłej oraz kaucyjnej i zastąpienie ich jednolitą hipoteką po-
wstającą na podstawie umowy, ale posiadającą charakter hipote-

ki kaucyjnej (zabezpieczenie do oznaczonej sumy pieniężnej –
art. 68 ust. 1 u.k.w.h.);

2) możliwości zabezpieczenia hipoteką kilku wierzytelności z róż-

nych stosunków prawnych przysługujących temu samemu wie-

rzycielowi;

3) możliwości zabezpieczenia również przyszłych wierzytelności

pieniężnych;

4) możliwości zabezpieczenia hipoteką kilku wierzytelności przy-

sługujących różnym podmiotom, wynikających ze stosunków

prawnych, służących sfinansowaniu tego samego przedsięwzię-
cia (art. 68² u.k.w.h.). Rolę wierzyciela hipotecznego przejmuje

w tym przypadku administrator;

5) możliwości podziału hipoteki (art. 68¹ ust. 3 u.k.w.h.);

6) możliwości zastąpieni zabezpieczonej wierzytelności inną wie-

rzytelnością;

7) możliwości przejściowego trwania hipoteki bez istniejącej wie-

rzytelności (art. 94 u.k.w.h.);

8) uprawnieniu właściciela nieruchomości do rozporządzania

opróżnionym miejscem hipotecznym w przypadku wygaśnięcia

hipoteki (art. 101¹ u.k.w.h.).

Dz. U. nr 131, poz. 1075.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

 Powstanie hipoteki wymaga spełnienia dwóch przesłanek:
1) zawarcia umowy między właścicielem nieruchomości lub pod-

miotem uprawnionym w przypadku obciążania hipoteką innego
prawa niż własność nieruchomości

oraz

2) wpisu hipoteki w księdze wieczystej.
Do ustawy o księgach wieczystych i hipotece, na mocy nowelizacji

z 2009 r., ustawodawca wprowadził pojęcie umowy ustanawiającej

hipotekę (art. 68¹), nie regulując jednak formy tej umowy. W doktrynie
przyjmuje się, że obowiązuje w tym zakresie nadal art. 245 § 2 K.c.,

zgodnie z którym oświadczenie właściciela lub innej osoby, której

prawo ma być obciążone hipoteką, musi być złożone w formie aktu
notarialnego, natomiast oświadczenie wierzyciela może być złożone

w dowolny sposób. Przepisem szczególnym dotyczącym formy umowy
o ustanowienie hipoteki jest art. 95 ust. 4 Pr. bank, stanowiący, że umo-

wa ta wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

 Umowa o ustanowienie hipoteki

Umowa ustanawiająca hipotekę powinna określać:
1) najwyższą sumę zabezpieczenia, wyrażoną w tej samej walucie

co zabezpieczana wierzytelność (art. 68 ust. 2 i 3 u.k.w.h.);

2) stosunki prawne oraz wynikające z nich wierzytelności objęte

zabezpieczeniem (art. 68¹ u.k.w.h.). Zgodnie z art. 68³ u.k.w.h.,
można zastąpić zabezpieczoną wierzytelność inną wierzytelno-

ścią jeżeli przysługuje temu samemu wierzycielowi. W wyniku
takiego zastąpienia, ta sama hipoteka staje się zabezpieczeniem

nowej wierzytelności, z zachowaniem dotychczasowego pierw-

szeństwa;

3)  przedmiot hipoteki.
  Wpis hipoteki do księgi wieczyste
Do  powstania  hipoteki,  oprócz  zawarcia  umowy,  wymagany  jest

wpis do księgi wieczystej, prowadzonej dla danej nieruchomości lub
obciążanego prawa. Wpis dokonywany jest przez sąd rejonowy – Wy-

dział Ksiąg Wieczystych, właściwy ze względu na miejsce położenia nie-
ruchomości (przedmiotu prawa) obciążanej hipoteką, na wniosek pod-

miotu ustanawiającego hipotekę, według przepisów o postępowaniu
wieczystoksięgowym uregulowanym w art. 626¹–626(13) K.p.c. Wpis

ma charakter konstytutywny, ponieważ jego skutkiem jest powsta-
nie hipoteki.

 Przedmiot hipoteki
Przedmiotem hipoteki mogą być:

1) nieruchomość (gruntowa, budynkowa, lokalowa);

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

2) użytkowanie wieczyste wraz z budynkami i urządzeniami na

użytkowanym gruncie stanowiącymi własność użytkownika wie-

czystego;

3) spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu;

4) część ułamkowa nieruchomości, jeżeli stanowi udział współwła-

ściciela, oraz przysługujący współuprawnionemu udział we wspól-

ności prawa użytkowania wieczystego lub spółdzielczego wła-
snościowego prawa do lokalu;

5)  wierzytelność zabezpieczona hipoteką.
  Rodzaje hipotek
Ustawodawca,  na  mocy  nowelizacji  ustawy  o  księgach  wieczystych

i hipotece z 2009 roku, wyłączył z obrotu hipotekę kaucyjną. W świetle
aktualnego stanu prawnego, można wyróżnić:

1) hipotekę umowną;
2) hipotekę łączną:

a) ustawową
b) umowną;

3) hipotekę przymusową.
 Hipoteka umowna

Hipoteka umowna, oprócz głównej wierzytelności pieniężnej za-

bezpiecza, do najwyższej sumy zabezpieczenia, zarówno mieszczą-

ce się w sumie hipoteki roszczenia o odsetki oraz o przyznane
koszty postępowania, jak również inne roszczenia o świadczenia

uboczne, jeżeli zostały wymienione w dokumencie stanowiącym pod-
stawę wpisu hipoteki do księgi wieczystej (art. 69 u.k.w.h.).

Ustawa po nowelizacji z 2009 r. przyznaje wierzycielowi uprawnie-

nie do podziału hipoteki zabezpieczającej kilka wierzytelności. Oświad-
czenie o podziale hipoteki należy złożyć właścicielowi nieruchomości.

Podział hipoteki staje się skuteczny z chwilą wpisu w księdze wieczystej
(art. 68¹ u.k.w.h.).

Ustawa, oprócz unormowania hipoteki umownej w nowym kształcie,

zachowała dotychczasową regulacje hipoteki łącznej – ustawowej i umow-

nej

 Hipoteka łączna

Łączna ustawowa

Hipoteka łączna ustawowa powstaje w razie podziału nierucho-

mości, z takim skutkiem, że hipoteka obciążająca dotychczas nieru-
chomość obciąża wszystkie nieruchomości utworzone przez po-

dział. Hipoteka na części ułamkowej nieruchomości obciąża w tym sa-
mym zakresie części ułamkowe wszystkich nieruchomości utworzonych

przez podział. Wierzyciel, któremu przysługuje hipoteka łączna, może

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

według swego uznania żądać zaspokojenia w całości lub w części z każ-
dej nieruchomości z osobna, z niektórych z nich lub ze wszystkich łącz-

nie. Może również według swego uznania dokonać jej podziału pomię-
dzy poszczególne nieruchomości (art. 76 ust. 1 i 2 u.k.w.h.).
Łączna umowna

Hipoteka łączna umowna powstaje na mocy czynności prawnej

(umowy), stanowiącej źródło ustanowienia hipoteki, w celu zabezpie-
czenia tej samej wierzytelności poprzez obciążenie hipoteką więcej niż

jednej nieruchomości.

 Hipoteka przymusowa
Hipotekę przymusową na wszystkich nieruchomościach dłużnika

może ustanowić wierzyciel, którego wierzytelność została stwierdzo-
na tytułem wykonawczym (art. 109 ust. 1 u.k.w.h.). Suma tej hipoteki

nie może przewyższać kwoty należności wynikającej z tytułu wyko-
nawczego (np. orzeczenia sądu zaopatrzonego w klauzulę wykonalno-

ści). Niedopuszczalne jest ustanowienie łącznej hipoteki przymusowej
(art. 111¹ u.k.w.h.).

 Przeniesienie wierzytelności hipotecznej
Ostatnia nowelizacja wprowadziła też zasadę automatycznego

przejścia hipoteki na nabywcę wierzytelności hipotecznej w razie
jej przelewu, do skuteczności którego niezbędny jest nadal wpis

w księdze wieczystej Zawarcie umowy o skutku rzeczowym nie jest
wiec aktualnie wymagane. Hipoteki nie można przenieść bez przenie-

sienia wierzytelności zabezpieczonej ta hipoteką (art. 79 u.k.w.h.).

 Wygaśnięcie hipoteki

Hipoteka wygasa na skutek wygaśnięcia wierzytelności, najczę-

ściej w związku z jej spłatą, chyba że z danego stosunku prawnego mogą

powstać w przyszłości kolejne wierzytelności podlegające zabezpiecze-

niu (art. 94 u.k.w.h.). Jeżeli hipoteka zabezpiecza kilka wierzytelności,
wygasa z chwilą wygaśnięcia ostatniej z nich, o ile nie może już powstać

żadna wierzytelność ze stosunków prawnych stanowiących źródło
pierwotnie zabezpieczonych wierzytelności (art. 94¹ u.k.w.h.). W świetle

nowej regulacji hipoteka może wiec trwać w dalszym ciągu jako prawo
nieakcesoryjne, tj. niepowiązane przejściowo z wierzytelnością istnieją-

cą.

 Uprawnienie do rozporządzania opróżnionym miejscem

hipotecznym

Zmianą o szczególnym znaczeniu wprowadzoną nowelizującą

ustawą z 2009 roku, jest przyznanie właścicielowi nieruchomości pra-
wa rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym. Z art. 101¹

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

u.k.w.h. wynika, że w razie wygaśnięcia hipoteki właścicielowi nieru-
chomości przysługuje w granicach wygasłej hipoteki uprawnienie do

rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym. Może on
ustanowić na tym miejscu nową hipotekę albo przenieść na nie, za zgodą

uprawnionego, którąkolwiek z hipotek obciążających nieruchomości.
Jeżeli hipoteka wygasła tylko częściowo, właściciel może rozporządzać

opróżnionym miejscem hipotecznym w tej części. Tym samym zasadę
„przesuwania się hipotek naprzód” zastawiła instytucja uprawnienia do

rozporządzania opróżnionym miejscem hipotecznym.

 Zaspokojenie wierzyciela z przedmiotu hipoteki
Zaspokojenie wierzyciela hipotecznego z przedmiotu hipoteki na-

stępuje według przepisów o sądowym postępowaniu egzekucyj-
nym, chyba że z nieruchomości dłużnika jest prowadzona egzekucja

przez administracyjny organ egzekucyjny (art. 75 u.k.w.h.). Zaspokoje-
nie wierzyciela hipotecznego, analogicznie jak zastawnika, następuje

z uwzględnieniem pierwszeństwa hipoteki względem innych hipotek
i obciążeń, z tym że przed hipotekami zostają zaspokojone wierzytelno-

ści korzystające z przywilejów egzekucyjnych wymienionych w art. 1025
§ 1 pkt 1–4 K.p.c., czego skutkiem jest zaspokojenie wierzyciela hipo-

tecznego w kategorii piątej.

 Ocena skuteczności hipoteki jako formy zabezpieczenia

Hipoteka jest instytucją stosowaną do zabezpieczania wierzy-

telności pieniężnych o dużej wartości, a także wierzytelności dłu-

goterminowych. Zalicza się do tzw. „niepłynnych” form zabezpieczeń.
Zaspokojenie wierzyciela wymaga bowiem wdrożenia długotrwałej

i skomplikowanej procedury egzekucyjnej.

Natomiast niewątpliwymi zaletami hipoteki, kwalifikującymi hi-

potekę do bezpiecznych i skutecznych form zabezpieczeń, jest upraw-

nienie dochodzenia należności z obciążonego przedmiotu także od na-
bywcy nieruchomości lub innego prawa w przypadku rozporządzenia

nimi przez wierzyciela oraz pierwszeństwo wierzyciela hipotecznego do
odzyskania zabezpieczonej wierzytelności przed innymi wierzycielami,

z wyjątkiem tych, którym przysługują wierzytelności ustawowo uprzy-
wilejowane.

Wskazane wyżej zmiany w konstrukcji prawnej hipoteki wynikały

z potrzeb obrotu gospodarczego. Ograniczenie akcesoryjnego charak-

teru hipoteki uczyniło tę instytucję bardziej elastyczną, co tym sa-
mym pozwoli na szersze wykorzystanie hipoteki jako formy zabez-

pieczania wierzytelności pieniężnych wynikających, z coraz czę-
ściej skomplikowanych czynności prawnych dokonywanych w ob-

rocie handlowym.

Bożena Wieczorska, Ewa Wierzbicka

E. Blokada środków pieniężnych na rachunku bankowym

 Dokonanie blokady środków pieniężnych

Blokada środków pieniężnych na rachunku bankowym dokonywa-

na jest na mocy nienazwanej umowy posiadacza rachunku banko-

wego, będącego dłużnikiem głównym z kontraktu handlowego, zobo-
wiązanym do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz wierzyciela

lub osobą trzecią, a wierzycielem. W umowie tej posiadacz rachunku
zobowiązuje się względem wierzyciela, że ograniczy swoją możliwość

dysponowania rachunkiem przez dokonanie blokady całości lub części
środków pieniężnych zgromadzonych na tym rachunku (najczęściej na

lokacie terminowej), celem zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności

pieniężnej. Posiadacz blokowanego rachunku bankowego nie staje
jednak się ani dłużnikiem osobistym wierzyciela, ani jego dłużni-

kiem rzeczowym.

Bank dokonuje blokady na podstawie dyspozycji posiadacza ra-

chunku bankowego lub jego pełnomocnika, umocowanego do zabloko-
wania określonej kwoty na rachunku mocodawcy. Pisemne potwier-

dzenie realizacji dyspozycji blokady rachunku bankowego (zaświadcze-
nie) powinno zawierać w szczególności: określenie posiadacza rachun-

ku i wskazanie numeru rachunku bankowego, określenie wierzyciela,
rodzaj zabezpieczanej wierzytelności, wysokość środków pieniężnych

objętych blokadą, warunki zwolnienia blokady.

 Pełnomocnictwo do dysponowania zablokowanymi

środkami pieniężnymi

Wierzyciel przyjmując blokadę powinien zażądać od posiadacza ra-

chunku udzielenia mu pełnomocnictwa do dysponowania zabloko-

wanymi środkami pieniężnymi i przeznaczenia ich na zaspokojenie
zabezpieczonej wierzytelności, na wypadek braku terminowej spłaty

przez dłużnika tej należności. Brak takiego pełnomocnictwa pozbawi
wierzyciela możliwości bezpośredniego odzyskania należności i ko-

nieczność dochodzenia jej na drodze sądowej, a w konsekwencji, także
w egzekucji.

 Ocena skuteczności blokady środków pieniężnych jako for-

my zabezpieczenia

Blokada środków pieniężnych nie należy do bezpiecznych i sku-

tecznych zabezpieczeń. Nie chroni bowiem wierzyciela przed zajęciem

zablokowanej kwoty pieniężnej, w ramach egzekucji sądowej lub admi-
nistracyjnej, prowadzonej przeciwko posiadaczowi rachunku bankowego.

Zabezpieczenia realizacji kontraktów handlowych

Literatura

1. Bałan-Gonciarz E., Ciepła H., Ustawa o księgach wieczystych i hipote-

ce. Komentarz po nowelizacji prawa hipotecznego. Wzory wniosków
o wpis. Wzory wpisów do księgi wieczystej, LEX, stan prawny:

01.11.2011

2. Fojcik-Mastalska E. (red.), Prawo bankowe, Wrocław 2009

3. Gawlik Z., Komentarz do art. 876–887 Kodeksu cywilnego, LEX, stan

prawny: 01.08.2010

4. Gromadzki L., Gwarancyjne sposoby zabezpieczeń bankowych, War-

szawa 2001

5. Heropolitańska I., Prawne zabezpieczenie wierzytelności, Warszawa

2006

6. Katner J. K., Prawo cywilne i handlowe w zarysie, Warszawa 2011

7. Koleśnik J., Rewieński M., Zabezpieczenia w bankowości – aspekty

prawne i wymogi regulacyjne, Warszawa 2008

8. Kozieł G., Komentarz do art. 509–515 oraz 519–525 Kodeksu cywilne-

go, LEX, stan prawny: 01.05.2010

9. Mucha J., Zaspokojenie zastawnika zastawu rejestrowego, Warszawa

2001

10. Ofiarski Z., Prawo bankowe, Zakamycze 2011
11. Mojak J., Widło J., Zastaw rejestrowy i rejestr zastawów. Komentarz

praktyczny, Warszawa 2009

12. Mroczkowski R., Mroczkowska R., Weksel in blanco w praktyce go-

spodarczej, Gdańsk 2006

13. Pietrzykowski K. (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, Warszawa

2011

14. Radwański Z., Olejniczak A., Zobowiązania – część ogólna, Warszawa

2010

15. Rzetecka-Gil A., Komentarz do art. 509–515 oraz 519–525 Kodeksu

cywilnego, LEX/el, stan prawny: 19.09.2011

16. Srokosz W., Czynności bankowe zastrzeżone dla banków, Bydgoszcz –

Wrocław 2003

17. Szpunar A., Komentarz do prawa wekslowego i czekowego, Warszawa

1996

18. Szpunar A., Zabezpieczenia osobiste wierzytelności, Sopot 1997
19. Włodyka S. (red.), System prawa handlowego. Tom 5. Prawo umów

handlowych, Warszawa 2011

20. Zaradkiewicz K., Nowa regulacja prawa hipotecznego. Komentarz

praktyczny, LEX, ABC nr 128210