1
Ć
wiczenie 10.
Postępowanie z pozyskaną zwierzyną
•
Obowiązkiem kaŜdego myśliwego jest zatroszczenie się o ubitą przez siebie zwierzynę i dopilnowanie,
by nie zmarnowała się przez zaparzenie, gnicie, niewłaściwy transport lub nienaleŜyte składowanie.
•
Od tego zaleŜy jej wartość i uŜyteczność, jaką stanowi skóra, dziczyzna, narogi (jadalne narządy
wewnętrzne) i ewentualnie trofeum.
KaŜdy myśliwy podczas polowania powinien pamiętać następujące zasady:
•
Zwierzynę moŜna pozyskiwać; jedynie zgodnie z Ustawą z dnia 13 października 1995 roku — Prawo
łowieckie (Dz.U. nr 14, poz. 713).
•
Nie wolno polować w terenie zapowietrzonym, czyli w takim, gdzie u zwierząt domowych i łownych
występują choroby zakaźne zwalczane z urzędu.
•
Nienaturalne zachowanie się Ŝywego zwierzęcia łownego moŜe wskazywać na jego schorzenie.
•
Podczas patroszenia pozyskanej zwierzyny naleŜy zwracać uwagę na wszelkie zmiany chorobowe (np.
powiększenie lub przekrwienie narządów wewnętrznych, ogniska zapalne lub ropne, zmiany
pasoŜytnicze itp.).
•
ZauwaŜonych zmian chorobowych nie wolno usuwać.
•
W przypadku wątpliwości co do stanu zdrowotnego pozyskanej dziczyzny naleŜy przedstawić ją do
badania lekarzowi weterynarii.
•
Określenie przydatności narządów wewnętrznych (narogów) i tuszy do spoŜycia i obrotu moŜe być
dokonywane jedynie przez lekarza weterynarii.
•
KaŜda sztuka zwierzyny grubej (jeleń, daniel, sarna i dzik) powinna być zaraz po ubiciu wypatroszona
•
na polowaniu zbiorowym naleŜy to uczynić dopiero po zakończeniu miotu.
•
Serce, płuca wątrobę i nerki naleŜy tak oznakować, aby moŜna było stwierdzić ich przynaleŜność do
tuszy zwierzęcia. Organy te pozostawia się przy tuszy do czasu ukończenia urzędowego badania.
Skórowanie i dokonywanie rozbioru na łowisku jest zakazane.
Patroszenie zwierzyny
•
W celu wypatroszenia zwierzę układa się na grzbiecie.
Ostrym noŜem myśliwskim wykonuje się podłuŜne cięcie na dolnej części szyi, od przedniej części
mostka do gardła, przecinając skórę oraz mięśnie i obnaŜając krtań, tchawicę i przełyk,
Krtań, tchawicę i przełyk wyciąga się i odcina przy samej głowie. Przełyk zostanie oddzielony od
tchawicy i zawiązany w supełek, by zabezpieczyć się przed zabrudzeniem tuszy znajdującą się w
przełyku treścią pokarmową.
•
Samce naleŜy wytrzebić, tzn. usunąć jądra.
•
Następnie naleŜy przeciąć skórę i mięśnie brzucha, rozpoczynając od spojenia łonowego a kończąc na
tylnej krawędzi mostka.
Aby nie przeciąć jelit, wkłada się w mały otwór po pierwszym cięciu przy spojeniu łonowym dwa palce,
odciąga skórę ku górze i dalej przecina ją noŜem prowadzonym do dołu pomiędzy palcami.
Po otwarciu jamy brzusznej przecina się przeponę wzdłuŜ Ŝeber, wsuwa się jedną rękę w głąb klatki
piersiowej, by chwycić za tchawicę i wyszarpnąć ją wraz z przełykiem, płucami i sercem.
Chwytając teraz jedną lub dwiema rękami za nasadę przepony i ciągnąc ku tyłowi, wyrywa się wszystkie
wnętrzności i wyciąga na bok.
Końcową część jelita odcina się w okolicy spojenia łonowego. Pozostałą w środku część trzeba wydobyć
przez odbyt na zewnątrz i tam oddzielić okrągłym cięciem wokół odbytu.
2
•
Po usunięciu wnętrzności trzeba podnosić przód patroszonej sztuki do góry, aby spowodować wyciek
farby (krwi) z jamy ciała.
•
Dla ułatwienia wystudzenia tuszy naleŜy przecinać skórę i powięzi przednich pachwin na długości do
25 cm (w zaleŜności od wielkości zwierzęcia).
Serce i płuca oraz wątrobę i nerki trzeba oddzielić od patrochów (Ŝołądek, śledziona, jelita) i odpowiednio
zabezpieczyć, gdyŜ w celach weterynaryjnych muszą być one odstawione wraz z tuszą zwierzęcia.
Podczas patroszenia i po patroszeniu naleŜy się wystrzegać:
•
zabrudzenia tuszy zarówno od zewnątrz jak i wewnątrz:
•
przecięcia mostka, przecięcia spojenia miednicznego;
•
przemywania jamy brzusznej wodą, moŜna ją wycierać tylko czystą suchą tkaniną (nie wolno uŜywać
do wycierania brudnych szmat ani roślin zielonych);
•
zamoczenia jamy brzusznej w czasie deszczu;
•
pozostawienia płuc, serca, wątroby, nerek wewnątrz jamy brzusznej.
Podział narządów wewnętrznych
•
Po usunięciu narządów wewnętrznych z jam ciała (jama brzuszna i jama klatki piersiowej) naleŜy
przystąpić do ich podziału na części jadalne tzw. narogi oraz części niejadalne czyli patrochy.
Do narogów zaliczamy:
•
wątrobę,
•
płuca,
•
serce,
•
nerki,
•
czasami Ŝołądek jeleniowatych (przeŜuwaczy)
Patrochy naleŜy zakopać, w Ŝadnym wypadku nie naleŜy pozostawiać w łowisku.
Odcinanie trofeum
•
W celu oddzielenia głowy kozła od tuszy najpierw zdejmuje się skórę z Ŝuchwy (dolnej szczęki),
potem przecina się skórę wokół karku, między łyŜkami a poroŜem, a następnie odcina się głowę
równym cięciem między pierwszym kręgiem szyjnym a podstawą czaszki.
•
Po przecięciu mięśni łatwo jest oddzielić głowę od szyi przez przekręcenie jej o 180°.
•
Po odjęciu głowy skórę naleŜy naciągnąć na odsłoniętą część tuszy, a następnie zawiązać ją lub zaszyć.
Uchroni to odsłoniętą część tuszy od zabrudzenia.
Studzenie
•
Natychmiast po odstrzale i wypatroszeniu tuszę naleŜy wystudzić, co zapewni właściwą jakość mięsa i
zabezpieczy je przed zaparzeniem.
•
Dla dokładnego wystudzenia naleŜy wstawić drewnianą rozpórkę w jamę brzuszną.
•
Tusza powinna być zawieszona dla ułatwienia dostępu powietrza z wszystkich stron.
•
MoŜna równieŜ studzić tuszę w pozycji leŜącej, lecz naleŜy wtedy podłoŜyć drewniane klocki pod
głowę i grzbiet, aby zapewnić dopływ powietrza do wszystkich części tuszy.
•
Czas studzenia uzaleŜniony jest od pory roku — temperatury powietrza, nie powinien być jednak
krótszy niŜ 8 godz. w okresie zimowym oraz 12 godz. w lecie.
•
Razem z tuszą powinny być studzone narogi (płuca, serce, wątroba, nerki).
•
W przypadku studzenia kilku sztuk, tusze jak i narogi naleŜy oznaczyć (ponumerować).
3
Kolejne czynności myśliwego uzaleŜnione są od tego czy zamierza on spoŜytkować tuszę we własnym
gospodarstwie, czy teŜ przeznaczyć do punktu skupu zwierzyny.
•
JeŜeli do punktu skupu to obowiązkiem myśliwego jest odwiezienie tuszy do punktu skupu i uzyskanie
pokwitowania.
Na punkt skupu myśliwy dostarcza tuszę wraz z narogami.
•
W punkcie skupu myśliwy uzupełnia oświadczenie.
Tam tusza zostaje zwaŜona i oznakowana znacznikiem, a narogi równieŜ oznakowane znacznikiem.
•
Za tak dostarczoną sztukę zwierzyny myśliwy dostaje rekompensatę w postaci tzw. zryczałtowanych
kosztów pozyskania zwierzyny.
•
Oblicza się je następująco (przykład sarna):
–
Tusza sarny waŜy 18 kg,
–
cena skupu sarny 10 zł za 1 kg,
–
18 kg x 10 zł = 180 zł - 180 zł stanowi wartość tuszy.
•
Myśliwy otrzymuje rekompensatę od koła łowieckiego stanowiącą 20% wartości tuszy upolowanej
zwierzyny:
•
180 zł x 20% = 36 zł - naleŜy pomniejszyć o 19% podatku dochodowego)
Zwierzyna na uŜytek własny myśliwego
•
W przypadku, gdy myśliwy bierze tuszę na uŜytek własny, musi za nią zapłacić według wartości
ceny skupu pomniejszonej o zryczałtowane koszty pozyskania.
Oblicza się je następująco (przykład sarna):
–
Tusza sarny waŜy 18 kg,
cena skupu sarny 10 zł za 1 kg,
18 kg x 10 zł = 180 zł - 180 zł stanowi wartość tuszy.
•
Myśliwy płaci do koła łowieckiego kwotę stanowiącą 80% wartości tuszy upolowanej zwierzyny:
180 zł x 80% = 144 zł
i dodatkowo zapłaci podatek od 20% wartości tuszy stanowiącej zryczałtowane koszty
pozyskania.
•
Po obieleniu skóry naleŜy zakonserwować.
•
Skóry ściągane system workowym konserwujemy susząc je na specjalnie przygotowanych
prawidłach, natomiast skóry obielone na płasko konserwujemy poprzez zasolenie.
•
Na średniej wielkości skórę uŜywamy od 3 do 5 kg soli wcierając ją ruchami okręŜnymi od strony
mizdry.
•
Tak zasolona skórę moŜemy przechowywać ok. 12 miesięcy, a następnie naleŜy oddać ją do
wyprawy.
•
Po bieleniu naleŜy przystąpić do podziału tuszy.
•
W pierwszej kolejności dzielimy ją na dwie półtusze.
•
Półtusze dzielimy na tzw. wyręby.
Przetrzymywanie
•
W przypadku gdy nie ma moŜliwości szybkiego przewiezienia do punktu skupu wypatroszonej i
wystudzonej tuszy oraz narogów, myśliwy powinien je odpowiednio zabezpieczyć i przechować, aby
nie dopuścić do ich psucia się lub uszkodzenia.
•
Podczas przetrzymywania tusza powinna być zawieszona, co zabezpieczy ją przed deformacją i
uszkodzeniem.
•
Pomieszczenie, w którym będzie przetrzymywana, powinno być przewiewne, suche i chłodne. Przy
4
tuszy powinny być przetrzymywane narogi, zawieszone lub umieszczone w otwartych pojemnikach.
Transport
•
Istnieją dwa rodzaje transportu: podczas polowania i z łowiska do punktu skupu.
•
Bardzo waŜny jest sposób transportowania wypatroszonych tusz w czasie trwania polowania.
•
NaleŜy zapewnić taki środek transportu, który pozwala na ich podwieszenie lub luźne ułoŜenie. Dobry
dostęp powietrza podczas transportu uchroni tusze od zaparzeń.
•
W czasie transportu tusze winny być odpowiednio zabezpieczone przed zabrudzeniem i osłonięte przed
deszczem lub śniegiem.
Badanie sanitarno-weterynaryjne
•
Przez badanie sanitarno-weterynaryjne naleŜy rozumieć czynności wykonane przez lekarza weterynarii
podczas których narządy wewnętrzne (płuca, serce, wątroba, nerki, śledziona i narządy płciowe) oraz
tusza zostały poddane badaniu.
•
Badania pomocnicze (laboratoryjne) dziczyzny są takie same jak te, które obowiązują przy badaniu
mięsa zwierząt rzeźnych.
Cz
ęś
ciej spotykane choroby zwierz
ą
t i stosowana przy nich ocena mi
ę
sa.
Wścieklizna
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Wścieklizna
(Lyssa,
rabies)
zakaźna
wirusowa
Ssaki
Człowiek
najczęściej u
lisów (70%)
łosi, jeleni i sarn,
borsuków, kun
stan podniecenia, a nawet
szału, wodowstręt, poraŜenia
kończyn, utrata wrodzonego
lęku
Jedyną metodą potwierdzenia
występowania wścieklizny jest
badanie głowy zwierzęcia w
Zakładzie Higieny Weterynaryjnej
Pryszczyca
(zaraza pyska i racic)
Nazwa
występowanie
objawy
uwagi
Pryszczyca
(Aphtae
epizooticae,
zaraza pyska i
racic)
Wirusowa
zaraźliwa
u zwierząt
racicowych: u
bydła, rzadziej u
ś
wiń. Stwierdzana
była u łosi, jeleni,
danieli, dzików
przebiega z gorączką, pęcherze na błonach
ś
luzowych i na skórze, głównie w jamie
ustnej i szparach międzyracicowych.
Zwierzęta są mało ruchliwe, kuleją. U sarn
obserwowano przyklękanie na skutek
bolesności racic. MoŜe dochodzić do
odklejenia się raciczek („wyraciczenia").
Występuje równieŜ ciągnący wypływ z
jamy ustnej i nosowej.
U Ŝubrów
przebiega z
duŜą
ś
miertelnością,
natomiast u
łosi, padnięć
nie
stwierdzono.
5
Gruźlica
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Gruźlica
Tuberculosis
Zakaźna
Mycobac-
terium bovis
człowiek ssaki
i ptaki
U jeleniowatych występuje wychudzenie,
kaszel, a czasem biegunka.
Obrzęk węzłów chłonnych, szczególnie
Ŝ
uchwowych, zagardłowych,
oskrzelowych i krezkowych. MoŜe
równieŜ występować postać prosówkowa
gruźlicy płuc, przy której tkanka płucna
jest usiana licznymi ogniskami wielkości
prosa. Guzki gruźlicze ponadto moŜna
stwierdzić w węzłach chłonnych,
ś
ledzionie i wątrobie. Obserwować
moŜna je równieŜ w błonie śluzowej jelita
ś
lepego.
Rzadko stwierdzana
jest u zwierząt wolno
Ŝ
yjących
Zwierzęta zakaŜają się
przez kontakt ze
zwierzętami chorymi
lub przez zakaŜoną
paszę i wodę. UwaŜa
się, Ŝe sarny mogą
zaraŜać się gruźlicą od
krów, na pastwisku
których często Ŝerują.
Bruceloza
Nazwa
występowanie
objawy
uwagi
Bruceloza
(Brucellosis s.
abortus
infectiosus
Zakaźna
Brucella bovis,
Brucella suis,
Brucella mel
u bawołów, renów,
łosi, jeleni, sarn,
dzików, zajęcy i
innych
Występują poronienia i
osłabienie, u samców stany
zapalne jąder i najądrzy, u
samic stany zapalne błony
ś
luzowej macicy, czasem
ropomacicze
NaleŜy do
najniebezpieczniejszych
chorób odzwierzęcych
występujących u ludzi.
Zaraza bydła i dziczyzny
Nazwa
występowanie objawy
Zaraza bydła i
dziczyzny
(Septicaemia
haemorrhagica
bovum
zakaźna bakterie
Pasteurella
multocida
u bydła,
bawołów,
bizonów,
jeleni, danieli i
sarn
Choroba przebiega w formie ostrej, rzadko przewlekłej,
której towarzyszy posocznica krwotoczna. W postaci
obrzękowej dominują zapalne obrzęki występujące w
tkance podskórnej na terenie głowy, gardła, szyi i
przedpiersia oraz w okolicy odbytu i sromu. Postać płucna
przebiega z objawami krupowego zapalenia płuc i zapalenia
opłucnej, którym towarzyszy suchy, bolesny kaszel. U
chorego zwierzęcia stwierdza się wybroczyny we
wszystkich narządach oraz obrzęk węzłów chłonnych. W
błonach śluzowych i pod błonami surowiczymi oraz w
tkance łącznej występują wylewy krwawe
6
Salmoneloza
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Salmoneloza
(Salmonello-
sis)
bakterie
Salmonella
u zwierząt
domowych,
jelenia, sarny,
dzika i zająca
Występowanie intensywnej biegunki,
często krwawej.
Obrzęk i przekrwienie śledziony,
nieŜytowe lub krwotoczne zapalenie
błony śluzowej Ŝołądka i jelit,
dyfteroidalno-martwicowy stan zapalny
błony śluzowej jelit grubych, obrzęk
węzłów chłonnych, martwicowe ogniska
w wątrobie, nerkach i śledzionie
Zawsze ostateczne
rozpoznanie opiera
się na wynikach
badań bakteriolo-
gicznych.
Promienica
Nazwa
występowanie
objawy
Promienica
(Actinomycosis)
bakterie Actinomyces
bakterie Staphylo-
coccus i Coryne-
bacterium
u bydła, sarn,
ś
wiń a takŜe u
ludzi
U sarn występują, najczęściej w kościach Ŝuchwy i
szczęki, guzowate ogniska ziarniniakowate lub ropne.
ZakaŜenie rozpoczyna się w zębodołach zębów
trzonowych i przebiega w formie zapalenia kości,
okostnej i szpiku kostnego doprowadzając do
trwałych zmian w kościach
Włośnica
Nazwa
Występowanie
objawy
uwagi
Włośnica
(Trychine-
loza)
Włosień
kręty
(Trichinella
spiralis)
ś
ywiciel ostateczny
dzik, wilk, ryś, i inne
drapieŜniki pies, kot
ś
winia domowa oraz
człowiek
PasoŜyt ten zdolny jest odbyć pełny
cykl rozwojowy w organizmie tego
samego Ŝywiciela. Po połknięciu
mięsa zaraŜonego pasoŜytami larwy
uwalniają się z torebek i osadzają w
jelitach gdzie osiągają dojrzałość
płciową (postać jelitowa). Następnie
rodzą od 200 do 1500 Ŝywych larw,
które poprzez naczynia chłonne i
krwioobieg umiejscawiają się w
mięśniach poprzecznie
prąŜkowanych.
Po wniknięciu do mięśni włosień
zwija się spiralnie.
Obowiązkowe badania
mięsa kaŜdego
pozyskanego dzika na
obecność włośnia.
Wykonuje je lekarz
weterynarii.
Do badania rogi
przepony bądź mięśnie
policzkowe,
międzyŜebrowe.
7
Wągrzyca sieciowa
Nazwa
występowanie
objawy
uwagi
Wągrzyca sieciowa
(Cysticercosis
omentalis)
wągier cienkoszyjny
(Cisticercus
tenuicollis f. larwalna
tasiemca Taenia
hydatigena
ś
ywicielem
ostatecznym jest pies,
wilk, lis, kuna
ś
ywicielem pośrednim
jest owca, koza, świnia,
bydło, jeleń, sarna,
rzadko inne gryzonie
U tych zwierząt wągier ma kształt pęcherzy
dochodzących do wielkości jaja kurzego, z
wypuklonym skoleksem (główką), osadzonym
na długiej cienkiej szyjce. Umiejscawia się u
Ŝ
ywiciela pośredniego pod torebką wątroby, na
błonach surowiczych, często w sieci, rzadziej na
otrzewnej i opłucnej.
Choroba motylicza
Nazwa
Występowanie
objawy
uwagi
Choroba
motylicza
(Fasciolosis)
przywra
Fasciola
hepatica
Ostatecznym
Ŝ
ywicielem jest
bydło, owce, łowne
przeŜuwacze i zające.
ś
ywicielem
pośrednim jest ślimak
Galba fruncatula
PasoŜyty umiejscawiają się w
przewodach Ŝółciowych wątroby.
Na początku inwazji występuje
powiększenie wątroby. Przewody
Ŝ
ółciowe ulegają rozszerzeniu, a
ich ściany czasem ulegają
stwardnieniu. Na skutek rozrostu
tkanki łącznej międzyzrazikowej
dochodzi do marskości wątroby
U niektórych
gatunków zwierząt w
ś
cianach przewodów
Ŝ
ółciowych odkładają
się złogi soli
fosforanowych,
wapniowych i
magnezowych
Hypodermatoza
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Hypoderma-
toza
(Hypoderma-
tosis)
Giez sarni
Hypoderma
diana
U jelenia
Hypoderma
actaeon
u sarny
europejskiej
u jelenia,
daniela, łosia,
muflona i
kozicy
Giez umiejscawia się w tkance podskórnej,
rzadziej w mięśniach skórnych lub grzbietu.
Często u odstrzelonych sarn i jeleni
stwierdza się w skórze grzbietu i lędźwi
wzniesienia o miękkiej konsystencji. Na
szczycie ich znajduje się otwór zamknięty
wydzieliną. Po zdjęciu skóry w tkance
podskórnej widoczne są pojedyncze, rzadziej
liczne, larwy kształtu owalnego, o budowie
segmentowanej.
Wokół larw stwierdza się galaretowato-
krwistą tkankę
Larwy nie są
inwazyjne dla
człowieka. Po
usunięciu
zmienionych
części tuszy, które
są niezdatne,
pozostała część
tuszy moŜe być
przeznaczona do
spoŜycia.
8
Cefenomyioza
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Cefenomy-ioza
(Cephenomy-
iosis)
larwy gzów
Cephenomyia
uirichii
Cephenomyia
auri-barbis,
Cephenomyia
stimulator
U łosia
U jelenia
U sarn
Larwy gzów w postaci owalnych
segmentowanych tworów umiejscawiają się
w jamie nosowej i zatokach przynosowych
oraz w gardle i krtani, których błony
ś
luzowe ulegają stanom zapalnym. Przy
znacznej inwazji w jamie nosowej gromadzi
się śluz, czasem z domieszką krwi.
Po usunięciu głowy
tusza, jeśli nie jest
wychudzona,
nadaje się do
spoŜycia.
Onchocerkoza
Zając
•
Pierwszą czynnością po ubiciu zająca jest usunięcie moczu, gdyŜ dłuŜsza obecność pełnego pęcherza
moczowego w zabitym zwierzęciu powoduje nieprzyjemny zapach dziczyzny, Zająca podnosi się za
przednie skoki i naciskając na dolną część brzucha wyciska się mocz.
•
Zajęcy nie patroszy się zaraz po polowaniu. WaŜne jest natomiast naleŜyte ich transportowanie w
czasie polowania. Potrzebny jest do tego specjalnie przygotowany środek transportu (wóz konny,
przyczepa ciągnikowa itp.), zwany karawanem, na którym zające są zawieszone związanymi tylnymi
skokami na drągach, tak aby wzajemnie się nie dotykały i aby nie dotykały dna wozu. Inaczej bowiem
łatwo się zaparzają.
Nazwa
występowanie objawy
uwagi
Onchocerkoza
(Onchocercosis)
nicienie
Onchocerca
flexuosa Wehrdick-
mania cervi-pedis
u jeleni,
danieli i sarn
u jeleni, danieli i sarn
występowaniem szarobiałych guzków
umiejscawiających się w tkance
podskórnej, szczególnie w części
grzbietowej ciała, w okolicy brzusznej
oraz wewnętrznej i zewnętrznej
powierzchni kończyn tylnych. Przy
inwazji O. flexuosa guzki dochodzą do
wielkości jaja gołębiego, natomiast
inwazja W. cervipedis objawia się
występowaniem guzków o
zróŜnicowanej wielkości, od grochu do
fasoli. W guzkach tych znajdują się
nicienie.
przenoszona jest
przez meszki, które
są Ŝywicielami
pośrednimi tego
pasoŜyta.
Po usunięciu części
objętych inwazją
tuszę, jeśli nie jest
wychudzona,
moŜna przeznaczyć
do spoŜycia
9
ptactwo
•
Ubite w czasie polowania ptactwo łowne nosi się zawieszone za szyję na trokach (pętle ze skóry lub
sznurka).
•
Potem jednak trzeba wieszać lub teŜ kłaść ptaki pojedynczo w przewiewnym miejscu, aŜ do pełnego
wystudzenia.
•
W celu zabezpieczenia przed psuciem się, zwłaszcza w czasie ciepłej pogody, moŜna je wykulkować,
tj. patroszyć przez odbytnicę za pomocą tzw. kulki (cienki patyk zakończony krótką gałązką w
kształcie haczyka lub teŜ podobny metalowy przyrząd, będący dodatkowym wyposaŜeniem niektórych
noŜy myśliwskich).
•
Kulkę wprowadza się przez odbytnicę do jamy brzusznej i wolno obracając, nawija się na nią jelita, po
czym wyciąga się je ostroŜnie na zewnątrz.
drapieŜniki
•
Ze strzelonych drapieŜników - lisów, kun itp. - oraz piŜmaków ściąga się skórę czyli się je obiela.
•
Robi się to systemem workowym, polegającym na tym, Ŝe skóry nie rozcina się wzdłuŜ, lecz ściąga się
ją ze zwierzęcia jak worek.
•
Czynności są następujące: cięcia prowadzi się po wewnętrznej stronie kończyn tylnych, od poduszek
palcowych aŜ do odbytnicy oraz kończyn przednich - od palców po pachwiny.
•
Następnie oddziela się skórę od nóg, pozostawiając pazurki przy skórze. Z kolei trzeba zrobić małe
nacięcie wzdłuŜ spodniej strony nasady ogona, oddzielić w tej części skórę od pręta ogonowego,
chwycić kleszczami drewnianymi lub klamerką do wieszania bielizny obieloną juŜ nasadę ogona i
wyciągnąć rdzeń ogona ze skórki. Teraz naleŜy wieszać tuszki za tylne łapy i ściągać skórę ku dołowi,
lekko pomagając sobie przy tym noŜem. NóŜ jest potrzebny takŜe przy ściąganiu skóry z głowy.
•
Obciągniętą włosem do środka skórę trzeba naciągnąć na prawidło czyli deskę o odpowiednim
kształcie i wymiarze, i suszyć w przewiewnym miejscu.
•
W podobny sposób ściąga się teŜ skóry z zajęcy przeznaczonych do konsumpcji własnej, a jako Ŝe
skóra z łap i głowy jest tu bezuŜyteczna dla futrzarstwa, to zdejmowanie jej z tych części ciała nie musi
być aŜ tak precyzyjne.