Konfiguracja środowiska
użytkownika

mgr inż. Agata Skowrońska, CNA, NAI

Tematyka wykładu

1. Rodzaje skryptów logowania

2. Kolejność wykonywania skryptów

3. Polecenia MAP w skryptach logowania

4. Użycie programu Login do edycji skryptów logowania

5. Wykorzystanie oprogramowania

ZENworks for Desktops 3 do konfiguracji środowiska
użytkownika

Rodzaje skryptów logowania i ich wzajemne
powiązania

Skrypt logowania jest zestawem instrukcji wykonywanych przez system operacyjny

podczas procesu logowania. Instrukcje te określają początkowe środowisko pracy
użytkownika.

Mapowanie dysków, mapowanie dysków do przeszukiwań, przyłączanie drukarek,

komunikaty i inne polecenia umieszczone w skrypcie logowania są wykonywane za każdym
razem, gdy użytkownik się loguje.

W systemie NetWare są używane

cztery rodzaje skryptów logowania (każdy z nich jest

opcjonalny):
•kontenerowy (Container);
•profilowy (Profile);
•użytkownika (User);
•domyślny (Default).

Skrypty logowania użytkownika i domyślny wykluczają się wzajemnie.

Kontenerowy skrypt logowania

•jest

wykonywany jako pierwszy

•ustala ogólne środowiska pracy wszystkich
użytkowników umieszczonych w obiekcie
typu Organization lub Organizational Unit
(czyli kontenerze)

•jest tworzony jako

cecha obiektu typu

Organization lub Organizational Unit

Podczas logowania danego użytkownika

jest wykonywany kontenerowy skrypt
logowania tylko dla kontenera, w którym
znajduje się ten użytkownik (patrz
rysunek).

Profilowy skrypt logowania

•konfiguruje środowisko pracy dla wielu użytkowników (grup)

•jest

wykonywany po skrypcie kontenerowym, ale przed skryptem użytkownika

lub skryptem domyślnym;

•jest tworzony jako

cecha Login Script obiektu typu Profile;

•jest uruchamiany dla każdego użytkownika, dla którego nazwa obiektu typu Profile
jest przypisana do jego własnej cechy profile.

Każdy użytkownik ma cechę Profile, określającą, który profilowy skrypt logowania

ma być dla niego wykonany. Jednemu użytkownikowi można przypisać tylko jeden
taki skrypt.

Aby profilowy skrypt logowania mógł zostać uruchomiony,

użytkownik musi być

dysponentem obiektu typu Profile. Musi mieć przyznane co najmniej prawo Read
(do cech)

do cechy Login Script (skrypt logowania).

Skrypt logowania użytkownika

•konfiguruje środowisko pracy dla pojedynczego użytkownika;

•jest

wykonywany jako ostatni;

•jest tworzony jako

cecha Login Script (skrypt logowania) obiektu typu

User;

W skład poleceń skryptu logowania użytkownika wchodzą polecenia

odpowiadające konkretnym potrzebom danego użytkownika.

Zazwyczaj skrypt logowania użytkownika nie jest używany. Jest

zalecane stosowanie kontenerowych skryptów logowania, których
utrzymanie jest łatwiejsze dla administratora.

Domyślny skrypt logowania

•zawiera

tylko najważniejsze polecenia, takie jak mapowanie dysku sieciowego

na katalog PUBLIC;
•jest

wykonywany, jeśli użytkownik nie ma własnego skryptu logowania;

•wykonuje niezbędne i podstawowe mapowania dysków w systemie;
•jest

umieszczony w pliku LOGIN.EXE znajdującym się w katalogach SYS:LOGIN i

SYS:PUBLIC;
•

nie może być modyfikowany.

Skrypt ten jest wykonywany dla każdego użytkownika (włącznie z obiektem

Admin), który nie ma własnego skryptu użytkownika. Po utworzeniu skryptu
logowania użytkownika domyślny skrypt logowania nie będzie uruchamiany.

Wykonywanie domyślnego skryptu logowania dla tych użytkowników, którzy nie

mają własnych skryptów, może być wstrzymane przez wstawienie polecenia
NO_DEFAULT do kontenerowego lub profilowego skryptu logowania. Powinno to
zapobiec konfliktom między tymi skryptami a skryptem domyślnym.

Projektowanie skryptów logowania

Dzięki kontenerowemu skryptowi

logowania można zapewnić wszystkim
użytkownikom z tego kontenera
dostęp do zasobów sieciowych.

Dla określonych grup użytkowników

przydatne będą profilowe skrypty
logowania.

Specyficzne potrzeby

użytkowników można zaspokoić dzięki
skryptom logowania użytkowników.

Polecenie MAP w skryptach logowania

MAP [[opcja] dysk:= [dysk:ścieżka]]

• opcja: np. ROOT, DEL, N;

• dysk: litera od A do Z;

• dysk:ścieżka: każda konstrukcja typu

wolumin:katalog — można używać

zarówno nazw obiektów typu Volume, jak i fizycznych nazw woluminów;

• są poprawne zarówno odwrotne (\), jak i zwykłe (/) ukośniki.

Polecenia MAP można użyć do mapowania dysków na woluminy, katalogi lub

obiekty typu Directory Map.

Obiekty typu Directory Map są obiektami eDirectory

wskazującymi na katalog lub wolumin w systemie plików.

Polecenia MAP można również używać w skryptach logowania do mapowania

dysków do przeszukiwań. Dyski te są dołączane do listy instrukcji PATH używanej
przez system operacyjny do odnajdywania plików wykonywalnych.

Mapowanie dysków sieciowych na woluminy

Mapowanie dysków sieciowych na katalogi

Jest możliwe zmapowanie kilku oznaczeń

dysków na ten sam wolumin, wskazujących
na różne katalogi i podkatalogi na tym
woluminie.

Wiele aplikacji musi być uruchamianych z

poziomu katalogu głównego woluminu. Opcja
ROOT polecenia MAP pozwala na
zmapowanie dysku na podkatalog pełniący
odtąd funkcję katalogu głównego.

Mapowanie sieciowych dysków do przeszukiwań

Dysk do przeszukiwań jest dyskiem

sieciowym wskazującym na katalog
aplikacji, który został dodany do zmiennej
PATH (zobacz rysunek).

Dyski do przeszukiwań są oznaczone

literą „S" (ang. „search") i tworzone są za
pomocą polecenia

MAP S#:=

Mapowania sieciowych dysków do

przeszukiwań pozwalają na uruchamianie
plików wykonywalnych z dowolnego miejsca
struktury katalogów.

Dostępne sieciowe dyski do przeszukiwań

W trakcie mapowania dysku do

przeszukiwań za pomocą
polecenia MAP system NetWare
wybiera kolejne dostępne
oznaczenia zaczynając od końca
alfabetu, czyli od Z do D (zobacz
rysunek).

System NetWare pozwala na

użycie maksymalnie 16 dysków do
przeszukiwań.

Mapowanie dysków do przeszukiwań

Mapowanie dysku za pomocą obiektu typu
Directory Map

Obiekt typu Directory Map jest obiektem

zawierającym ścieżkę wolumin/katalog. Zmapowanie
dysku na taki obiekt powoduje zmapowanie tego dysku
na określony wolumin i katalog.

Zaletą tej sytuacji jest to, że obiekt wskazujący

(Directory Map)

jest niezależny od fizycznego

woluminu, na który wskazuje.

Na rysunku obiekt WPDOC typu Directory Map

wskazuje na katalog zawierający dokumenty edytora
tekstów (WPDOC).

Użytkownik może zmapowac dysk

na ten obiekt nie znając ścieżki do woluminu i
katalogu.

Ścieżka FS1_DATA:DOCUMENT\WP jest cechą obiektu

WPDOC typu Directory Map.

Aby zmapowac dysk do przeszukiwań na obiekt

WPDOC typu Directory Map, należałoby wpisać:

MAP INS S16:=WPDOC

Używając polecenia MAP do mapowania dysku na

obiekt typu Directory Map nie należy umieszczać
dwukropka (:) po nazwie tego obiektu.

Polecenia i zmienne stosowane w skryptach
logowania

Polecenia skryptów logowania mają

specyficzną składnię i strukturę. Razem z
poleceniami mogą być używane zmienne, w
celu zwiększenia elastyczności i
efektywności skryptów. Na rysunku
przedstawiono tekst i zmienną w skrypcie
logowania oraz efekt końcowy na ekranie dla
różnych użytkowników.

Następujący przykład pokazuje sposób

użycia polecenia WRITE (wypisywanie) oraz
zmiennych GREETING_TIME (pora dnia) i
LOGIN_NAME:

WRITE "Good %GREETING_TIME, %LOGIN_NAME"

Jeśli identyfikatorem użytkownika jest

KTracy, a bieżąca godzina to 9:00, to
polecenie spowoduje wyświetlenie zdania:

Good morning, KTracy

Przykład kontenerowego skryptu logowania

REMARK Przykład kontenerowego skryptu logowania

WRITE "Good %GREETING_TIME, %LOGIN_NAME"

WRITE "You have logged in from station %STATION"

MAP DISPLAY OFF

BREAK OFF

*Polecenia mapujące dyski do przeszukiwań

MAP ROOT S16:=FS1_SYS:PUBLIC

IF MEMBER OF "DBUSERS" THEN

MAP S3:=FS1_DATA:APPS\DB

IF MEMBER OF "WPUSERS" THEN

MAP S4:=FS1_DATA:APPS\WP

;Mapowanie dysku na katalog własny użytkownika

MAP ROOT H:=%HOME_DIRECTORY

;Użycie innego kontenerowego skryptu logowania,
jeśli użytkownik jest administratorem kontenera.

IF MEMBER OF "CONTAINER_ADMINS" THEN

INCLUDE .OU=CORP.OU=NYC.O=EMA

;Wyrażenie IF powodujące wyświetlenie
cotygodniowego komunikatu.

IF NDAY_OF_WEEK = "6" AND HOUR24 < "10" THEN

WRITE "WEEKLY REMAINDER:"
WRITE "PLEASE DELETE ANY
UNNECESSARY FILES"
FIRE PHASERS 4
PAUSE

END
; Wyrażenie IF powodujące wyświetlenie pliku z
przefiltrowanym tekstem z codziennymi
komunikatami dla grupy użytkowników.
IF MEMBER OF "CONTAINER_ADMINS" THEN

FDISPLAY S1_SYS:MESSAGE\ALERTS.TXT
PAUSE

END
NO_DEFAULT
MAP DISPLAY ON
MAP
;Polecenie uruchamiające program
Novell Application Launcher
#NAL

Polecenia skryptów logowania

Umożliwia ustanowienie warunku, który musi być spełniony, aby skrypt logowania mógł wykonać
określone polecenie. Instrukcja IF może być zagnieżdżona do dziesięciu poziomów.

IF...THEN

Umożliwia trwałe przypisanie oznaczeń dysków, zachowywane dopóty, dopóki polecenie to nie zostanie
usunięte ze skryptu logowania. Jest to najważniejsze polecenie używane w skryptach logowania.

MAP

Umożliwia (BREAK ON) lub uniemożliwia (BREAK OFF) przerwanie wykonywania skryptu logowania za
pomocą klawisza Break.

BREAK

Włącza lub wyłącza wyświetlanie informacji o mapowaniach dysków.

MAP
DISPLAY

Wyświetla informację umieszczoną w cudzysłowie prostym. Warto zwrócić uwagę na zmienne użyte w
tym poleceniu.

WRITE

Komentarz

REM
REMARK

;

*

Opis

Polecenie

Polecenia skryptów logowania

Powoduje zewnętrzne wykonanie pliku .EXE, .COM lub .BAT. Nazwa pliku wykonywalnego jest
poprzedzona płotkiem (@). Skrypt logowania będzie kontynuował swoje działanie w tle.

@

Działa tak samo, jak polecenie PAUSE w systemie DOS. Wstrzymuje wykonywanie skryptu
logowania do chwili naciśnięcia dowolnego klawisza.

PAUSE

Powoduje zewnętrzne wykonanie pliku .EXE, .COM lub .BAT. Nazwa pliku wykonywalnego jest
poprzedzona płotkiem (#). Po zakończeniu działania wywołanego programu skrypt logowania będzie
kontynuował swoje działanie.

#

Zapobiega wykonaniu domyślnego skryptu logowania.

NO_DEFAULT

Powoduje wyświetlenie na ekranie podanego pliku tekstowego w formacie przefiltrowanym; usuwa
znaki sterujące dla drukarki i inne znaki nieprzydatne dla użytkownika.

FDISPLAY

Uaktywnia sygnał dźwiękowy generowany w celu zwrócenia uwagi na coś na ekranie lub w sytuacji
naruszenia zabezpieczeń systemowych.

FIRE
PHASERS

Polecenie INCLUDE może uruchamiać pliki tekstowe i skrypty logowania dowolnych obiektów, w
tym przypisanych do kontenerów, profili i innych użytkowników.

Odwołując się do skryptu logowania innego kontenera należy użyć nazwy pełnej w celu uniknięcia
błędu nazewnictwa wynikającego z innego kontekstu bieżącego.

INCLUDE

Zmienne

Opisane w tabeli zmienne

pomagają dostosować
kontenerowy skrypt
logowania do wymagań
użytkownika. Jeśli wartości
zmiennych spełniają
określone kryteria, to
można zapewnić dostęp do
zasobów.

Zmienne muszą być

poprzedzone znakiem
procenta (%) i muszą być
napisane wielkimi literami.

Profilowy skrypt logowania

REM Przykład profilowego skryptu logowania

;Mapowanie dysku na katalog używany przez całą kadrę
kierowniczą

MAP ROOT M:=FS1_DATA:MANAGERS

Najbardziej typowymi użytkownikami skryptu

profilowego są użytkownicy, którzy znajdują się w różnych
kontenerach i potrzebują podobnego skryptu dającego im
dostęp do określonych zasobów.

Skrypt logowania użytkownika

REM Przykład skryptu logowania użytkownika
*Specyficzne dla użytkownika mapowania dysków.
MAP ROOT G:=FS1_DATA:USERS\EALDER\REPORTS
MAP ROOT H:=FS1_DATA:USERS\EALDER\LETTERS
*Instrukcja IF powodująca wyświetlenie przypomnienia o zrobieniu tygodniowego
sprawozdania
IF DAY_OF_WEEK = "FRIDAY" THEN

FIRE PHASERS 9
WRITE "FRIDAY AGAIN, TIME TO GENERATE REPORTS"
MAP I:=FS1_DATA:APPLIC\DDB\REPGEN

END
MAP DISPLAY ON
MAP

Polecenie MAP ROOT H znajdujące się tym skrypcie koliduje z poleceniem MAP ROOT

H:=%HOME_DIRECTORY znajdującym się w kontenerowym skrypcie logowania omówionym
wcześniej.

Ponieważ skrypt logowania użytkownika jest wykonywany po kontenerowym skrypcie

logowania, oznaczenie H wskazuje na katalog LETTERS.

Korzystanie z programu Login do tworzenia
skryptów logowania

Program Login systemu NetWare udostępnia dwa miejsca,
w których mogą być przygotowywane skrypty logowania:

• karta Script;

• okno Variables.

Karta Script

Karta Script służy do określenia

alternatywnych skryptów logowania. Jeśli w
polu Login Script zostanie podany skrypt
logowania pochodzący z kontenera, obiektu
typu User lub pliku tekstowego, to w trakcie
logowania tylko on zostanie wykonany.

Jeśli w polu Profile Script zostanie podany

profilowy skrypt logowania, to zostanie on
wykonany obok innych skryptów logowania
przypisanych do danego użytkownika.

Aby zapobiec wykonywaniu skryptów

logowania, należy usunąć zaznaczenie pola Run
Scripts (wykonywanie skryptów). W efekcie nie
będą wykonywane żadne skrypty, nawet te
podane w polach Login Script i Profile Script.

Okno Variables

Okno Variables pozwala na wprowadzanie

wartości czterech zmiennych, do których można
się odwoływać w każdym skrypcie logowania.

Aby skorzystać ze zmiennych, należy w

odpowiednim polu wpisać wartość, która ma
zostać użyta, i zalogować się. Zmienna (%2, %3,
%4 lub %5) może zostać użyta w skrypcie
logowania, do którego dany użytkownik ma
przyznane prawa.

Skrypt logowania użytkownika może na

przykład zawierać następujące polecenie:
MAP ROOT H:=FS1_DATA:%2

Dysk H: może być mapowany przy każdym

logowaniu na inne miejsce woluminu przez
przypisywanie zmiennej %2 odpowiedniej ścieżki
w oknie Variables.

ZENworks for Desktops 3

Oprogramowanie Z.E.N.works (Zero Effort Networks)

redukuje

koszty i trudności związane z zarządzaniem stacjami roboczymi w
systemie Windows. Dzięki oprogramowaniu Z.E.N.works
administratorzy sieci mogą

zarządzać stacjami roboczymi Windows

za pomocą eDirectory.

Po zainstalowaniu oprogramowania Z.E.N.works do drzewa

eDirectory można

dodawać obiekty typu Workstation reprezentujące

stacje robocze w sieci. Można również

tworzyć obiekty typu Policy

Package (pakiety założeń systemowych), za pomocą których określa
się zasady zarządzania stacjami roboczymi lub

środowiskiem

użytkownika.

Obiekty typu Policy Package i założenia (policies)

Każdy pakiet Policy Package jest zbiorem założeń

systemowych (policies) pozwalających na ustawianie
parametrów zarządzania środowiskiem użytkownika.

Każdy pakiet założeń systemowych można przypisać

obiektom typu
•

User,

•

Group

•lub klasy

Container

znajdującym się w drzewie eDirectory.

Wszystkie założenia w pakiecie założeń mają wpływ na

użytkowników lub obiekty skojarzone z tym pakietem.

User Policy Package

W pakiecie założeń można włączać, wyłączać lub modyfikować dowolne

założenia:
•

Disabled – wyłącza założenia, ale na stacji roboczej wcześniejsze zmiany

mogą pozostać bo są zapisane w rejestrze
•

Ignore – nie gwarantuje wyłączenia lub włączenia założeń, pozwala stacji

roboczej działać z poprzednimi założeniami
•

Enabled – włącza założenia

Kiedy tworzymy pakiet założeń, założenia są domyślnie wyłączone

(Disable).

User Policy Package

Założenia znajdujące się w pakietach założeń dla

użytkowników określają

cechy użytkowników logujących

się ze stacji roboczych z systemem Windows 3.x, 95 i
NT/2000.

Założenia mają wpływ tylko na tych użytkowników,

którzy logują się ze stacji roboczych działających w
systemie Windows określonym w pakiecie i skojarzonym z
tym pakietem.

User Policy Package

W jednym kontenerze

można

utworzyć wiele pakietów założeń
dla użytkowników odnoszących się
do tego samego systemu
operacyjnego. W razie wystąpienia
konfliktów między pakietami system
wyświetli odpowiednie ostrzeżenie.

Parametry skonfigurowane w

pakietach założeń dla użytkowników
odnoszą się do użytkowników
skojarzonych z pakietami

bez

względu na stację roboczą, z której
się logują. Parametry te są stosowane
tylko wtedy, gdy użytkownicy
korzystają ze stacji roboczych z
systemem operacyjnym określonym w
pakiecie.

Rodzaje założeń Z.E.N.works

Po utworzeniu obiektu typu Policy Package można włączyć i

skonfigurować poszczególne założenia w nim zawarte. Po włączeniu
dowolnych założeń danego pakietu i skojarzeniu pakietu z innymi
obiektami drzewa eDirectory, założenia mają wpływ na użytkowników
lub stacje robocze wskazane przez pakiet, do którego należą
założenia.

Wszystkie założenia Z.E.N.works są również obiektami eDirectory i

po włączeniu pojawiają się w drzewie eDirectory jako oddzielne
obiekty.

Gdy pakiet założeń zostanie skojarzony z kontenerem, wówczas

założenia włączone w pakiecie mają wpływ na wszystkie obiekty typu
User znajdujące się w tym kontenerze.

Rodzaje założeń dla użytkowników

• WinNT-2000 Policy

• Win95-98 Policy

• General Policy

WinNT-2000 Policy

• Dynamic Local User policy
• Help Desk policy
• NT Desktop Preferences policy
• NT User Printer policy
• NT User System policy
• Remote Control policy
• User Extensible policies
• Windows 2000 Group policy
• Windows Terminal Server policy
• Scheduled Action policy

Win95-98 Policy

• 95 Desktop Preferences

• 95 User System

• Help Desk

• Remote Control

• User Extensible

• Scheduled Action

General Policy

• Help Desk

• Remote Control

• Scheduled Action

Określanie skojarzeń pakietów założeń
systemowych

Przy określaniu skojarzeń pakietów założeń systemowych należy:

• rozważyć porządek, według którego założenia będą wdrażane w

środowisku eDirectory;

Założenia są domyślnie stosowane do obiektów klasy Leaf tak, jak

prawa eDirectory. Założenia skojarzone bezpośrednio z obiektem typu
User są ważniejsze niż założenia systemowe skojarzone z kontenerem,
w którym znajdują się te obiekty.

Jeśli na przykład użytkownik jest skojarzony z pakietem założeń

włączającym zdalną kontrolę stacji roboczej użytkownika, a kontener,
w którym się ten użytkownik znajduje, jest skojarzony z pakietem
wyłączającym zdalną kontrolę, to zostaną zastosowane założenia
skojarzone z użytkownikiem, a nie z kontenerem.

• w miarę możliwości przypisywać założenia do kontenerów.

Dostosowywanie aplikacji uruchamianych na
stacji roboczej

Aplikacje mogą być dostosowywane za pomocą

następujących założeń włączanych w pakietach założeń
dla użytkowników:

• NT User System,

• 95 User System.

Za pomocą tych założeń można ukrywać przed

użytkownikiem aplikacje lokalne. Można np. ograniczyć
problemy z dostępem do sieci oraz obciążenie sieci dzięki
ukryciu takich aplikacji, jak Otoczenie sieciowe, czy
poleceń Uruchom lub Znajdź z menu Start.

Dostosowywanie interfejsu użytkownika systemu
Windows

Ustawienia Pulpitu, takie jak tapeta, wygaszacz ekranu i dźwięki,

mogą być ujednolicone i zastosowane u każdego użytkownika.
Ustawienia te mogą być skonfigurowane tak, aby użytkownicy nie
mogli ich zmieniać.

Aby skonfigurować standardowy interfejs użytkownika na stacjach

roboczych, należy użyć założeń

Desktop Preferences w pakietach

założeń dla użytkowników.

Za pomocą tych założeń można określić wiele ustawień

użytkownika możliwych do skonfigurowania w Panelu sterowania
Windows. Wszyscy użytkownicy skojarzeni z pakietami założeń
zawierającymi założenia tego typu otrzymują tę samą, niezmienialną
konfigurację stacji roboczych.

Konfigurowanie zdalnej kontroli stacji roboczych

Podczas instalowania oprogramowania klienta Novella

dla Z.E.N.works jest również instalowany agent zdalnej
kontroli. Aplikacja ta jest uruchamiana wtedy, gdy stacja
robocza łączy się z siecią.

Agenci zdalnej kontroli używają funkcji

uwiarygodniania eDirectory do sprawdzania, czy
użytkownik, który próbuje uzyskać zdalną kontrolę nad
stacją roboczą, jest do tego upoważniony. Użytkownicy,
którzy chcą zdalnie kontrolować stacje robocze, muszą
mieć uprawnienia do odpowiedniego obiektu typu
Workstation.

Program Application Launcher

Składnik Application Launcher pakietu Z.E.N.works

pozwala na

dystrybuowanie aplikacji wśród

użytkowników. Takie aplikacje mogą być zainstalowane,
uruchomione, a nawet naprawione za pomocą tego
programu.

Program Application Launcher pozwala na

tworzenie

obiektów typu Application w drzewie eDirectory. Obiekty
te reprezentują aplikacje dystrybuowane wśród
użytkowników.

Elementy składowe programu Application Launcher

Program Application Launcher składa się z czterech części. Dwie z

nich służą administratorowi, dwie pozostałe — użytkownikowi.

Narzędzia administratora:
• Application Launcher Snap-In;

• snAppShot.

Narzędzia użytkownika:
• okno Application Launcher;

• program Application Explorer.

Okno Application Launcher

Okna Application Launcher

używa się

na stacjach

roboczych. Wyświetla ono ikony
aplikacji dostarczonych za
pomocą programu Application
Launcher, które są dostępne dla
użytkownika.

Okno Application Launcher

(

NAL.EXE) może być uruchomione

w systemach Windows 3.1x, 95 i
NT/2000.

Program Application Explorer

Program Application Explorer

(

NALEXPLD.EXE) jest alternatywą dla

okna Application Launcher. Pozwala na
uruchamianie aplikacji z następujących
miejsc:

• okno programu Application

Explorer;

• program Eksplorator Windows;
• menu Start;
• zasobnik na Pasku stanu;
• Pulpit.

Program Application Explorer może

być uruchomiony tylko na terminalach
pracujących w systemach operacyjnych
Windows 95 lub NT/2000.

Udostępnianie okna Application Launcher i
programu Application Explorer

Aby dodać plik NAL.EXE lub NALEXPLD.EXE do skryptu logowania,

należy wykonać jedną z następujących czynności:

• Aby udostępnić

okno Application Launcher, należy dopisać

następujący wiersz na końcu kontenerowego skryptu logowania

@\\nazwaserwera\SYS\PUBLIC\NAL.EXE

• Aby udostępnić

program Application Explorer, należy na końcu

kontenerowego skryptu logowania dopisać następujący wiersz:

@\\nazwaserwera\SYS\PUBLIC\NALEXPLD.EXE

Gdy użytkownik loguje się, wówczas zostaje uruchomiony program

Application Launcher. Dzięki temu użytkownik może uruchomić
dostępne mu aplikacje klikając dwukrotnie na ich ikonach w oknie
Application Window lub w programie Application Explorer.