1

Piosenka dla pani J.

Pani w oczach ma tę piękną radość,
gdy całuje pani swego chłopca...
I leciutko muska go spojrzeniem,
chcąc odnaleźć spokój w dwóch jeziorach...

Pani w oczach ma ten dziwny smutek,
tylko chwilkę trwa to zapatrzenie,
jakby za kimś, kto kiedyś odszedł
i powraca dziś tylko wspomnieniem...

A przecież to dla pani grają walca,
pani uśmiecha się do kwiatów i do ludzi,
przytula dziwnych gości do serca,
napełnia wiarą kruche marzenia.

A przecież to dla pani grają walca,
pani uśmiecha się do kwiatów i do ludzi,
przytula dziwnych gości do serca,
i błądzi z nimi po ich marzeniach.

Nie zapytam pani o życie,
dobrze wiem, odpowiedzią uśmiech...
Nie zapytam pani o szczęście,
przecież są ci kochani ludzie...

Nie zapytam pani o miłość,
boję się obudzić to spojrzenie...

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia,
czyjeś ciało i ziemię całą,
a zostanie tylko fotografia,
to jest... bardzo mało...

Pani w oczach ma ten dziwny smutek,
tylko chwilkę trwa to zapatrzenie,
jakby za kimś kto kiedyś odszedł
i powraca już tylko wspomnieniem...

A przecież to dla pani grają walca,
to dla pani grają...

2

Już lustra dźwięk walca powoli obraca
i świecznik kołując odpływa w głąb sal.
I patrz: sto świeczników we mgłę się zatacza,
sto luster odbija snujący się bal.

I pyły różowe jak płatki jabłoni,
i skry słoneczniki chwiejących się trąb,
rozpięte szeroko jak krzyże w agonii
szkło ramion, czerń ramion, biel ramion i rąk.

Naprawdę po ciebie nie sięga dłoń żadna,
przed lustrem na palcach kołysząc się stań.
Za oknem jutrzenka i gwiazda poranna
i dzwonią wesoło dzwoneczki u sań.

Zapomnij...
Zapomnij!

Nic nie ma prócz jasnej tej sali
i walca, i kwiatów, i świateł, i ech.
Świeczników sto w lustrach kołysząc się pali,
i oczy, i usta, i wrzawa, i śmiech.

Naprawdę po ciebie nie sięga dłoń żadna,
za oknem jutrzenka i gwiazda poranna,
i dzwonią wesoło dzwoneczki u sań.

Zapomnij...
Zapomnij...

(***...)

Piosenka dla pani J.

Kim jest tytułowa, tajemnicza pani J.? P a n i, a nie współczesna dziewczyna,

całująca swego chłopca? To zapewne młoda kobieta, która jednak zdążyła już poznać
całą gamę uczuć, właściwszą dojrzałej kobiecie: słodycz spełnionej miłości i gorycz
odtrącenia, utratę bliskiej osoby, smutek przemijania. Paradoksalnie ta świadomość
przemijania nie odbiera jej pogody ducha, ale powoduje, że dostrzega piękno
otaczającego świata, wyraża afirmację życiem.

Do kogo zwraca się podmiot liryczny, który zapewne można utożsamić z

autorką - Agatą Budzyńską? Tekst piosenki, jak każdy komunikat językowy, ma swego
nadawcę i odbiorcę. Wydaje się, że kluczem do rozwiązania zagadki są słowa:

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia,
czyjeś ciało i ziemię całą,

3

a zostanie tylko fotografia,
to jest... bardzo mało...

To dobrze znany chyba wszystkim dorastającym dziewczynom w iersz "zalotnicy

niebieskiej", poetki Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (córki znanego krakowskiego
malarza, Wojciecha Kossaka i jednocześnie siostry Magdaleny Samozwaniec).
Starszym miłośnikom poezji śpiewanej słowa te kojarzą się z "Pocałunkami" w
wykonaniu Ewy Demarczyk. To ślad fascynacji Agaty tzw. poezją kobiecą, przesyconą
emocjonalnością i erotyką ("pierwiastek kobiecości"!). I to zapewne Maria
Pawlikowska-Jasnorzewska jest adresatką tego wyznania. A i wcześniejsze słowa tej
piosenki prawdopodobnie są adresowane do tej poetki:

Nie zapytam pani o życie,
dobrze wiem, odpowiedzią uśmiech...

Nie zapytam pani o szczęście,
przecież są ci kochani ludzie...

Nie zapytam pani o miłość,
boję się obudzić to spojrzenie...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była znana z bujnego życia uczuciowego (nie

zawsze szczęśliwego), co pięknie umiała wyrazić w swych przepojonych erotyką
wierszach. W okresie Dwudziestolecia Międzywojennego było to swoistym novum.
Niestety, nie wiemy, kiedy powstał ten tekst Agaty, ale zapew ne uprawnione jest
myślenie, że pochodzi z późniejszego, słodko-gorzkiego okresu jej twórczości.

Tylko jak potraktować drugą część tekstu piosenki Agaty Budzyńskiej, jeśli to

fragment wiersza Czesława Miłosza pt. „Walc”?

Już lustra dźwięk walca powoli obraca
I świecznik kołując odpływa w głąb sal.
I patrz: sto świeczników we mgłach się zatacza,
Sto luster odbija snujący się bal.

I pyły różowe jak płatki jabłoni,
I skry, słoneczniki chwiejących się trąb.
Rozpięte szeroko jak krzyże w agonii
Szkło ramion, czerń ramion, biel ramion i rąk.

I krążą w zmrużone swe oczy wpatrzeni,
A jedwab szeleści o nagość, ach cyt...
I pióra, i perły w huczącej przestrzeni,
I szepty, wołanie, i zawrót i rytm.

Rok dziewięćset dziesięć. Już biją zegary,
Lat cicho w klepsydrach przesącza się piach.

4

Aż przyjdzie czas gniewu, dopełnią się miary
I krzakiem ognistym śmierć stanie we drzwiach.


A gdzieś tam daleko poeta się rodzi.
Nie dla nich, nie dla nich napisze ich pieśń.
Do chat drogą mleczną noc letnia podchodzi
I psami w olszynach zanosi się wieś.

Choć nie ma go jeszcze i gdzieś kiedyś będzie,
Ty, piękna, nie wiedząc kołyszesz się z nim.
I będziesz tak tańczyć na zawsze w legendzie,
W ból wojen wplątana, w trzask bitew i dym.

Stań tutaj przy oknie i uchyl zasłony,
W olśnieniu, widzeniu, na obcy spójrz świat.
Walc pełznie tu, liśćmi złotymi stłumiony
I w szyby zamiecią zimowy dmie wiatr.

Lodowe pole w blasku żółtej zorzy
W nagle rozdartej nocy się otworzy
Tłumy biegnące wśród śmiertelnej wrzawy,
Której nie słyszysz, odgadujesz z ust.

Do granic nieba sięgające pole
Wre morderstwami, krew śniegi rumieni,
Na ciała skrzepłe w spokoju kamieni
Dymiące słońce rzuca ranny kurz.

Jest rzeka na wpół lodami przykryta
I niewolnicze na brzegach pochody,
Nad siną chmurą, ponad czarne wody
W czerwonym słońcu, błysk bata.

Tam, w tym pochodzie, w milczącym szeregu,
Patrz, to twój syn. Policzek przecięty,
Krwawi. On idzie, małpio uśmiechnięty,
Krzycz! W niewolnictwie szczęśliwy.

Rozumiesz. Jest taka cierpienia granica,
Za którą się uśmiech pogodny zaczyna,
I mija tak człowiek, i już zapomina,
O co miał walczyć i po co.

5

Jest takie olśnienie w bydlęcym spokoju,
Gdy patrzy na chmury i gwiazdy, i zorze,
Choć inni umarli, on umrzeć nie może
I wtedy powoli umiera.

Zapomnij. Nic nie ma prócz jasnej tej sali
I walca, i kwiatów, i świateł, i ech.
Świeczników sto w lustrach kołysząc się pali,
I oczy, i usta, i wrzawa, i śmiech.

Naprawdę po ciebie nie sięga dłoń żadna,
Przed lustrem, na palcach unosząc się, stań.
Na dworze jutrzenka i gwiazda poranna,
I dzwonią wesoło dzwoneczki u sań.

1942, Warszawa

To truizm, że poeci korzystają z dorobku swoich poprzedników w sposób

bardziej lub mniej świadomy, nawiązują do znanych motywów. Ale w tym wypadku
mamy do czynienia z dosłownym "wkopiowaniem" sporego fragmentu wiersza
Czesława Miłosza w tekst piosenki. Powstaje pytanie, kogo uznać za autora tekstu
piosenki, bo na pewno nie wyłącznie Agatę. Gdyby posłużyć się maksymą T. S. Eliota,
że zły poeta naśladuje, dobry - kradnie, rzecz byłaby załatwiona. Ale wyrobiony
literacko słuchacz dostrzega "pęknięcie" w tekście piosenki. Wraz ze słowami: "Już
lustra dźwięk walca powoli obraca" wyraźnie odczuwamy przyspieszenie; rytm wiersza
staje się melodyjny, harmonijny, słowa wirują w rytmie walca, co podkreślają
naprzemienne rymy męskie i żeńskie. W tym fragmencie czuć rękę poety najwyższej
próby, czego nie daje się powiedzieć o początkowym fragmencie tekstu piosenki,
obfitującym w „watę słowną”. Uczucia ludzkie trudno wartościować, ale kunszt słowa
poetyckiego – jak najbardziej. Agata, absolwentka filologii polskiej na KUL-u,
zapewne miała świadomość własnych ograniczeń w tym względzie, dlatego często
sięgała po utwory najlepszych poetów, takich jak Krzysztof Kamil Baczyński, ks. Jan
Twardowski, Edward Stachura czy Halina Poświatowska.

A co do głosów krytyki jej twórczych poczynań... Cóż... Przychodzi mi na myśl

dowcipne powiedzenie zapomnianego już dziś Artura Sandauera: Krytyk jest jak
impotent; wie jak, ale sam nie potrafi!.

Ika