Buddyjski mnich kwiatów

„Ja jestem wyznawcą Buddy,

I jestem jego kapłanem,

Modlę się doń trzy razy dziennie,

Wieczorem, w południe i rano.

Pomarańczowe mam szat,

Żyję skromnie jak na mnie przystało,

Lecz w myśli jestem bogaty,

I wciąż myślenia mi mało.

Więc proszę o trochę szacunku,

I o ściszone głosy,

Kiedy zatopion w modlunku,

Na przykład – w porannych kroplach rosy.

I proszę wszystkich – was – barwnych,

O zadumę, i niski pochył głowy – do przodu,

I o kadzidło was proszę,

- Ciebie – kwiatowy narodu.”

Taki szept doszedł mnie kiedyś,

W pełni lata, z mego ogródka,

Więc poszłam w tamtym kierunku,

Niczym motyl – zwinna, cichutka.

I szłam wolno wąską aleją,

Tam, gdzie kwiatów były tysiące,

Tam, gdzie z wiatrem one szaleją,

I gdzie pieści je ciepłem słońce.

I ujrzałam wśród nich – setek,

Stał tam jeden – stał - jakby wśród dworzan – król Łokietek,

I był to właśnie – ów – mnich kwiatów,

Mnich buddyjski, mnich nagietek.

I. Iwańska 2015-04-03