Komunikacja interpersonalna

Podstawowa sekwencja:



Myśl



Kodowanie



Odkodowanie



Sprzężenie zwrotne

–

Bezpośrednie wyrażanie

–

Owocujące

Rozkład znaczenia komunikatu

wg. Alberta Mehrabiana

Słowa

Ton głosu

38%

Mowa ciała

55%

Komunikacja niewerbalna

dotyczy przekazu bezsłownego, występują tu

następujące kanały ekspresji niewerbalnej:

ruchy ciała (mimika, kinezjetyka, prajęzyk,

kontakt wzrokowy, gesty)
-

zależności przestrzenne (proksemika)

Proksemika to termin wprowadzony przez antropologa

E.T.Halla

w końcu lat 50 - tych dla opisania posługiwania się

przez ludzi przestrzenią w procesie komunikacji.

Proksemika

jest często utożsamiana z badaniami nad

dystansem interpersonalnym.

Hall

twierdził, że organizacja przestrzeni osobistej jest

zróżnicowana kulturowo. Zawsze jednak można ją opisać jako
zestaw kilku koncentrycznych kręgów, których centrum stanowi
jednostka.

Zależności przestrzenne:

Zachowania proksemiczne

pozostają pod wpływem dwóch

sprzecznych potrzeb:

afiliacji i prywatności.

Afiliacja

to zachowanie polegające na nawiązaniu i

podtrzymaniu pozytywnych kontaktów i współpracy przez
jednostkę lub grupę, organizację z innymi grupami i
organizacjami.

Sfery przestrzeni personalnej



Strefa intymna (prywatna) -

rozciąga się od 15 centymetrów od

powierzchni ciała do odległości 40-45 centymetrów. Dużą rolę odgrywają

w niej bodźce zapachowe i dotyk. Mają do niej wstęp tylko ludzie, z

którymi łączy nas szczególny związek emocjonalny. Naruszenie strefy

intymnej odbierane jest jako swoisty akt „inwazji” przestrzennej i rodzi

poczucie szczególnego dyskomfortu.



Strefa osobista - dzieli

nas od ludzi podczas typowych kontaktów

zawodowych z klientami, ale również tutaj realizowane są kontakty ze

znajomymi i przyjaciółmi. Rozciąga się w przybliżeniu pomiędzy 45 a 120

centymetrami od naszego ciała. Daje poczucie „normalności” kontaktów,

przy czym usytuowanie wokół niej ludzi jest uzależnione od ich

„parametrów” społecznych: wiek, płeć, status, podobieństwa fizycznego i,

stopnia znajomości.



Strefa społeczna - występuje w odległości od 120 do 360 centymetrów, w

których podejmuje się akty komunikacyjne z osobami nieznajomymi.



Strefa publiczna -

rozciąga się powyżej 3,6 metra przeznaczona jest do

zwracania się do audytorium złożonego z większej liczby osób.

Pseudosłuchanie i słuchanie

prawdziwe

Umiejętność słuchania



Prawdziwe słuchanie nie polega jedynie na zachowaniu
milczenia, podczas gdy druga osoba mówi.



Prawdziwe słuchanie oparte jest na intencji zaangażowania się w
jeden z następujących tematów:
1. Zrozumienie drugiej osoby.
2. Cieszenie się jej obecnością / zainteresowanie rozmową.
3. Nauczenie się czegoś.

4. Udzielenie pomocy lub pocieszenie

Bariery utrudniające uważne

słuchanie



Porównywanie



Domyślanie się



Przygotowywanie odpowiedzi



Filtrowanie



Osądzanie



Skojarzenia



Utożsamianie się



Udzielanie rad



Sprzeciwianie się



Przekonanie o swojej racji



Zmiana toru



Zjednywanie

Cztery kroki skutecznego

słuchania

1) Słuchanie aktywne
Słuchanie to proces aktywny wymagający naszego udziału. Pełne

zrozumienie komunikacji wymaga zadawania

pytań i

udzielanie informacji zwrotnych.

Sposoby

aktywnego słuchania:

•

Parafrazowanie -

powtarzanie własnymi słowami tego, co jak

nam się wydaje, ktoś powiedział.

•

Precyzowanie-

zadawanie pytań aż do uzyskania pełniejszego

obrazu.

•

Informacja zwrotna -

powinna być: natychmiastowa, szczera,

wspierająca.

2) Słuchanie empatyczne

Słuchanie empatyczne oznacza słuchanie z odpowiednim

nastawieniem: „trudno mi jest tego słuchać, ale mam przed
sobą drugiego człowieka, który próbuje przeżyć".

) Słuchanie otwarte

Najważniejsza zasada słuchania z otwartością to wysłuchanie

całości komunikatu, a dopiero potem ocenianie go.
Przedwczesna ocena nie ma sensu, gdyż nie posiadamy pełnej
informacji. Słuchanie z otwartością jest umiejętnością, której
można się nauczyć.

4) Słuchanie świadome

składa się z dwóch elementów:

I -

porównywanie tego, co słyszymy, ze swoją wiedzą historyczną

oraz o ludziach i życiu. Porównujemy bez osądu; jedynie
odnotowujemy, jak dany komunikat pasuje do znanych nam
faktów.

II -

Obserwowanie i wsłuchiwanie się w spójność wypowiedzi

Skuteczna komunikacja



Sprecyzuj swój cel



Zapoznaj się z tematem: umiejętność powiedzenia o
sprawie jednym zdaniem



Poznaj słuchaczy



Przyciągnij uwagę na początku np. „jakość nie ma

znaczenia”



Panuj nad formą: zmieniaj tempo i ton głosu, rób
pauzy, intonuj w odpowiednim momencie

Mowa niewerbalna

– mity

rzeczywistość



Kłamca nie patrzy prosto w oczy: F, patologiczni kłamcy patrzą

właśnie prosto w oczy



Im więcej kontekstu wzrokowego tym lepiej: F, zależy od
kontekstu i sytuacji



Zakładanie za siebie rąk to gest władzy: gest źle odczytywany,

gdyż nie widzimy rąk i tego, co się z nimi dzieje



Łączenie palców w wieżę oznacza intelektualistę: sporo badań

łączy z myśleniem ruchy dłoni w kierunku dolnej części twarzy

np. pocieranie brody, opieranie podbródka na dłoni, dotykanie
policzka palcem

http://www.galopada.opole.com/modules/My_eGallery/gallery/kinga/lapy.jpg

Mowa niewerbalna

– mity

a rzeczywistość



Ludzie o wysokiej pozycji okazują opanowanie przez dotykanie

innych: F; takie gesty wykonują częściej osoby o niższym

statusie, a także kobiety



Ludzie uśmiechają się, kiedy są szczęśliwi: F



Nie można ufać osobie szybko mówiącej: tempo mówienia

wynosi zwykle od 125 do 225 słów na minutę, przy górnej
granicy ludzie zwykle opierają się mówiącemu; jednak to mowa
powolna jest wskaźnikiem oszustwa, np. zbyt długie i częste
pauzy

Jak zwiększyć swoją atrakcyjność?



Utrzymuj kontakt wzrokowy



Bądź ożywiony, dużo się uśmiechaj, wyglądaj na
zainteresowanego



Potakuj dla okazania zainteresowania



Bądź ekspresywny i otwarty



Stój wyprostowany, pochylaj się do przodu dla okazania
zainteresowania



Podchodź do ludzi blisko, lecz nie za blisko



Starannie dobierz kolorystykę swego stroju



Staraj się zrównać potrzebę mówienia z potrzebą słuchania

Bibliografia:



McKay M., Davis M., Fanning P. (2006) Sztuka skutecznego
porozumiewania się, Gdańska, GWP, r. 1,4



J. Detz

, Sztuka przemawiania. Nie co mówić, ale jak mówić,

GWP, Gdańsk, 2001



Nęcki: Komunikacja międzyludzka. Kraków, 1996



http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=425



http://pl.wikipedia.org