Proch czarny

Proch dymny -

materiał wybuchowy

o właściwościach miotających. Składa się z 75%

azotanu potasowego (saletry), 15% węgla drzewnego i 10% siarki. Składniki te miesza

się, zwilża, miele, po czym prasuje i rozdrabnia na ziarna o określonej wielkości. Podczas

spalania proch wydziela dużą ilość produktów gazowych, których energia wykorzystywana

jest do miotania pocisków

broni palnej

.

Pierwszeństwo w odkryciu prochu czarnego przypada Chinom, skąd sekret produkcji

rozpowszechnił się po Azji, a następnie w połowie XIII wieku przez Arabów dotarł do

Europy. W Chinach przez kilkaset lat był stosowany wyłącznie do wytwarzania ogni

sztucznych i

rakiet

.

We wczesnym średniowieczu znane były materiały wybuchowe, których głównym

składnikiem była saletra. Podczas oblężenia Konstantynopola przez Arabów w 674 roku,

flota arabska została spalona przy użyciu tzw. "ognia greckiego". Jego skład nie jest

dokładnie znany (stanowił tajemnicę państwową), jednak przypuszcza się, że był on

mieszaniną saletry ze smołą względnie ropą naftową, siarką i tlenkiem wapnia. Materiał

ten, wyrzucany z dużej odległości za pomocą aparatów zwanych "syfonami" w kierunku

statków nieprzyjacielskich, przy zetknięciu z nimi wzniecał gwałtowny pożar.

Materiały miotające o składzie prochu czarnego były użyta przez Maurów w 1257 roku w

czasie walk w Hiszpanii, oraz przez Tatarów w bitwie pod Legnicą w 1241 roku.

Dokładny opis sporządzania prochu czarnego podał około 1249 roku R. Bacon w dziełach:

De Secretis ("O tajemnicach") i Opus Tertium ("Dzieło trzecie").

Proch artyleryjski bezdymny - 1890 - Hudson Maxim (USA).