Projekt z dnia 18 pazdziernika Nieznany

Projekt z dnia 18 października 2007r.

USTAWA

z dnia ...................................................................... r.

o ochronie osób i mienia

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa:
1) obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie;
2) zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony;
3) zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i
mienia;
4) wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony;
5) nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia;
6) zasady ochrony transportowanej:

a) broni,
b) amunicji,
c) materiałów wybuchowych,
d) innych środków bojowych stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby
Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz
innych państwowych formacji uzbrojonych;

7) zasady ochrony transportowanych wartości pieniężnych oraz przedmiotów
wartościowych.

Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) broń – broń palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i

amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.

);

2) broń palna długa – każdą inną broń palną niż broń palna krótka;
3) broń palna krótka – broń palną z lufą, której długość nie przekracza 30 cm lub

której całkowita długość nie przekracza 60 cm, w tym pistolety i rewolwery
centralnego zapłonu o kalibrach od 6,35 mm do 11,43 mm (0,45”), pistolety
sygnałowe o kalibrze 26 mm oraz pistolety i rewolwery bocznego zapłonu o
kalibrze 5,6 mm (0,22”) przeznaczone do strzelania amunicją „long rifle” lub
„short”;

4) granica chronionego obszaru, obiektu, urządzenia – linię, ustaloną i opisaną w

dokumentacji realizowanej umowy lub planie ochrony przez kierownika
jednostki zarządzającego obszarem, obiektem lub urządzeniem,
wyznaczającą chroniony obszar, obiekt lub ich część albo urządzenie,
powstałą poprzez oznakowanie informujące o objęciu tego obszaru, obiektu
lub ich części albo urządzenia ochroną;

5) jednostka obliczeniowa – kwotę określającą dopuszczalny limit stale lub

jednorazowo przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych i
przedmiotów wartościowych, wynoszącą 120-krotność przeciętnego

miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły kwartał, ogłaszanego przez Prezesa
Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”;

6) kierownik jednostki – osobę, która zarządza obszarami, obiektami lub

urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie;

7) konwój - ochronę transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych,

innych środków bojowych, o których mowa w art.1 pkt 6 lit. d, wartości
pieniężnych oraz przedmiotów wartościowych;

8) konwojent – pracownika ochrony wyposażonego w broń palną wykonującego

czynności konwojowania;

9) licencja - zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i

mienia w zakresie wymaganym ustawą;

10) obszar podlegający obowiązkowej ochronie - obszar określony przez

ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i
oznakowany w widocznym miejscu poprzez umieszczenie informacji o treści:
„Obiekt chroniony przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną”;

11) ochrona mienia - działania zapobiegające popełnieniu czynów zabronionych

przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody z nich
wynikającej oraz polegające na niedopuszczeniu do wstępu lub przebywania
osób nieuprawnionych na terenie chronionych obszarów, obiektów, urządzeń;

12) ochrona osób - działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia,

zdrowia i nietykalności osobistej;

13)

organizator transportu – właściciela transportowanej broni, amunicji,
materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w
art. 1 pkt 6 lit. d;

14) państwa członkowskie - państwa członkowskie Unii Europejskiej lub państwa

członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – strony
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz Konfederację
Szwajcarską;

15) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej

lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania
ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy,
który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
usług ochrony osób i mienia, a także osobę wykonującą takie zadania w
zakresie niewymagającym licencji;

16) przechowywanie

wartości pieniężnych – magazynowanie wartości

pieniężnych w pomieszczeniach lub urządzeniach służących do
przechowywania wartości pieniężnych;

17) specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne służby ochrony

lub przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających
pozwolenie na broń na okaziciela, wydane na podstawie odrębnych
przepisów;

18) transport

podlegający obowiązkowej ochronie - transport wartości

pieniężnych, broni, amunicji, materiałów wybuchowych lub innych środków
bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d oraz przedmiotów
wartościowych;

19) wartości pieniężne, w tym przedmioty wartościowe:

a) krajowe i zagraniczne znaki pieniężne;
b) czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych
indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa” lub
inną o podobnym charakterze;
c) weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym,
zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa” lub inną o podobnym
charakterze;
d) inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę;
e) złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także
platynę i inne metale z grupy platynowców, z wyłączeniem muzealiów w
rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr
5, poz. 24, z późn. zm.

20) wewnętrzne służby ochrony - uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników

przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony.

Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie:
1) bezpośredniej ochrony fizycznej:

a) stałej lub doraźnej,
b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i
przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych,
c) polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych, broni, amunicji, materiałów
wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, oraz
przedmiotów wartościowych;

2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na:

a) montażu zabezpieczenia technicznego elektronicznego składającego się z
elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych sygnalizujących zagrożenie
chronionych osób i mienia oraz urządzeń i systemów przekazu i monitorowania tych
sygnałów, a także ich eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich
zainstalowania,
b) montażu zabezpieczenia technicznego mechanicznego składającego się z
urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji,
konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania.

Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i
urządzeń jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez:
1) Ministra Obrony Narodowej;
2) ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) Ministra Sprawiedliwości;
4) ministra właściwego do spraw zagranicznych;
5) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego;
6) Szefa Agencji Wywiadu;
7) Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego;
8) Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego;
9) Szefa Służby Wywiadu Wojskowego,

a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów
wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d,
wykonywanego przez te jednostki.
2. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania
innych uzbrojonych służb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych
ustaw.
3. Ustawy nie stosuje się do Straży Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu.

Rozdział 2

Obszary, obiekty, urządzenia i transporty podlegające obowiązkowej ochronie

Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu
gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów
państwa podlegają obowiązkowej ochronie odpowiednio do stanu zagrożenia przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub zabezpieczenie techniczne wraz ze
stałym dozorem sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w
elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych w połączeniu z doraźną ochroną
fizyczną.
2. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą:
1) w zakresie obronności państwa w szczególności:

a) zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace
naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,
b) zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt
wojskowy,
c) magazyny rezerw państwowych;

2) w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności:

a) zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o
strategicznym znaczeniu dla państwa,
b) porty morskie i lotnicze,
c) banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe i zakłady przedsiębiorców
wytwarzających, przechowujących bądź transportujących wartości pieniężne w
znacznych ilościach;

3) w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności:

a) zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania
aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić
zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i
ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,
b) zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały
jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające,
wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej,
c) rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy
oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub
uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo
spowodować poważne straty materialne;

4) w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności:

a) zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,

b) obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,
c) obiekty i obszary posiadające szczególną wartość kulturową oraz muzea i inne
obiekty, w których zgromadzone są zabytki,
d) archiwa państwowe,
e) obiekty i urządzenia teleinformatyczne.

3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2,
sporządzają:
1) ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie - w stosunku do
podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych, przedsiębiorstw
państwowych dla których sprawują funkcję organu założycielskiego oraz spółek
handlowych, w których Skarb Państwa posiada co najmniej 50% akcji lub udziałów i w
których, w imieniu Skarbu Państwa, wykonują prawa z tytułu posiadanych akcji lub
udziałów;
2) Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji – w stosunku do obiektów publicznej radiofonii i
telewizji;
3) Prezes Narodowego Banku Polskiego – w stosunku do banków;
4) Prezes Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej – w stosunku do
spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych.
4. Umieszczenie w wykazie lub wykreślenie z wykazu określonego obszaru, obiektu lub
urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.
5. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Prezesa Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji oraz Prezesa Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w
sprawach, o których mowa w ust. 3, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1071, z późn. zm.

). Decyzje te mają moc ostatecznych decyzji administracyjnych i

nadaje się im rygor natychmiastowej wykonalności.
6. Wykazy, o których mowa w ust. 3, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych,
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, Prezes Narodowego Banku Polskiego oraz Prezes
Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej przesyłają do właściwych
terytorialnie wojewodów oraz na bieżąco aktualizują.
7. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających
obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa.
8. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której
mowa w ust. 7, lub wykreślić z tej ewidencji, znajdujące się na terenie województwa
obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3, na wniosek tych
podmiotów lub z urzędu.
9. Wojewoda umieszcza obiekty, obszary i urządzenia w ewidencji, o której mowa w ust.
7, na podstawie decyzji, o których mowa w ust. 4 i ust. 8 i niezwłocznie powiadamia w
formie pisemnej właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji oraz
kierownika jednostki.

Art. 6. 1. Transporty wartości pieniężnych powyżej 0,3 jednostki obliczeniowej,
wykonywane na zlecenie lub przez podmioty, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lit. c,
podlegają obowiązkowej ochronie.
2. Sposób i warunki transportowania wartości pieniężnych oraz przedmiotów
wartościowych są uzależnione od ich rodzaju lub wartości.

Art. 7. 1. Transporty przekraczające: 50 sztuk broni palnej długiej lub 25 sztuk broni
palnej krótkiej albo 5.000 sztuk amunicji oraz transporty materiałów wybuchowych
podlegają obowiązkowej ochronie.
2. Transportowanie broni, amunicji, materiałów wybuchowych, o których mowa w ust. 1,
oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, wykonuje się przy
użyciu środków transportu odpowiednio przystosowanych w zależności od rodzaju i
ilości broni, amunicji, materiałów wybuchowych.
3.Sposób transportowania innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 1 lit. d
określa organizator transportu w zależności od rodzaju środka bojowego .

Art. 8. Organizator transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych, o których
mowa w art. 7 ust. 1, oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit.
d, przekazuje w formie pisemnej właściwym terytorialnie komendantom wojewódzkim
Policji informację o planowanej trasie przemieszczania się transportu, o którym mowa w
art. 7 ust. 2, co najmniej jedną dobę przed planowanym terminem rozpoczęcia
transportu.

Art. 9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw transportu i po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku
Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonywania i wymagania, jakim
powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych i przedmiotów wartościowych oraz
muzealiów, w tym warunki ochrony, a w szczególności:
1) wymagania w zakresie ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego wartości
pieniężnych przechowywanych w obiektach podlegających obowiązkowej ochronie i w
czasie ich transportowania;
2) warunki techniczne pojazdów przeznaczonych do transportowania wartości
pieniężnych oraz pojazdów przeznaczonych do ich ochrony (pojazdów
ubezpieczających), a także tryb potwierdzania spełniania tych warunków;
3) sposób i warunki wykonywania konwoju w zależności od rodzaju i wartości
transportowanych wartości pieniężnych, w tym: uzbrojenie, skład grupy konwojowej i
wyposażenie konwoju, warunki ochrony transportów wartości pieniężnych realizowanych
przez banki centralne państw członkowskich na rzecz Narodowego Banku Polskiego lub
przemieszczających się przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
- uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa
chronionych wartości pieniężnych.

Art. 10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony
Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw
transportu oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
określi, w drodze rozporządzenia, warunki wykonywania i wymagania, jakim powinien
odpowiadać transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków
bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, w tym rodzaje zabezpieczenia
technicznego stosowanego w ochronie transportu, wykorzystywanych środków
transportu, wyposażenie konwojenta, uwzględniając rodzaje i ilości transportowanej
broni, amunicji, materiałów wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w
art. 1 pkt 6, oraz sposób powiadamiania właściwych służb odpowiedzialnych za
bezpieczeństwo o przemieszczaniu się transportu.

Art. 11. 1. Organizację i sposób wykonania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń
umieszczonych w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 7, określa plan ochrony
uzgodniony z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji.
2. Kierownik jednostki, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia pisemnego
powiadomienia, o którym mowa w art. 5 ust. 9, przekazuje plan ochrony do uzgodnienia
właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji.
3. Plan ochrony powinien:
1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki;
2) zawierać analizę potencjalnego stanu zagrożenia i aktualnego stanu bezpieczeństwa

jednostki;

3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki;
4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym:

a) ilość i sposób rozmieszczenia pracowników ochrony,
b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia,
c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji;

5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych;
6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki.
4. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę
potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących
przepisach prawa.
5. Uzgodnienie, odmowa oraz cofnięcie uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze
decyzji administracyjnej.
6. Kierownik jednostki jest obowiązany zapewnić organizację ochrony w jednostce w
terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia przez komendanta wojewódzkiego Policji
uzgodnionego planu.
7. Zmiana planu ochrony, w zakresie o którym mowa w ust. 3 pkt 4-6, wymaga
uzgodnienia, o którym mowa w ust. 1.
8. Komendant wojewódzki Policji może cofnąć uzgodnienie planu ochrony w przypadku,
gdy organizacja ochrony i zabezpieczenie techniczne obszaru, obiektu lub urządzenia
nie odpowiada aktualnym zagrożeniom jednostki.

Rozdział 3

Wewnętrzne służby ochrony

Art. 12. 1. Wewnętrzne służby ochrony:
1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów;
2) zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami

chronionych obszarów i obiektów;

3) konwojują mienie jednostki.
2. Przedsiębiorca, który powołał wewnętrzną służbę ochrony i uzyskał koncesję, o której
mowa w art. 20, może świadczyć usługi ochrony osób i mienia na rzecz innych
jednostek, osób fizycznych i prawnych.

Art. 13. Wewnętrzną służbę ochrony tworzy się w terminie 2 miesięcy od daty
doręczenia:

1) uzgodnionego planu ochrony z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim

Policji;

2) decyzji, o której mowa w art. 15 ust. 1.

Art. 14. Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie
pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu
kierownikowi.

Art. 15. 1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji może, w drodze decyzji
administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony w
jednostce, w skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w
ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 7, na wniosek kierowników tych jednostek,
uzasadniony ważnym interesem gospodarczym lub publicznym.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się plan ochrony jednostki zawierający
informacje, o których mowa w art. 11 ust. 3.
3. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany utworzyć wewnętrzną
służbę ochrony w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia zezwolenia, o którym mowa w
ust. 1.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tworzenia wewnętrznych służb ochrony,
działających na terenach jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych
przez Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

Art. 16. 1. Komendant wojewódzki Policji odmawia wydania zezwolenia na utworzenie
wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art.15 ust. 1, jeżeli:
1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 11 ust. 3;
2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów
wydanych na podstawie ustawy.
2. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na
działalność wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art. 15 ust. 1, jeżeli:
1) kierownik jednostki złoży taki wniosek;
2) nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 2 miesięcy od dnia wydania
zezwolenia;
3) nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli uchybień lub
nieprawidłowości w organizacji i wykonywaniu ochrony jednostki;
4) działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest z rażącym naruszeniem
planu ochrony;
5) ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane.

Art. 17. 1.Kierownicy jednostek, którzy powołali wewnętrzne służby ochrony lub osoby
przez nich upoważnione, w zakresie ochrony osób i mienia, współpracują z Policją,
jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi
(miejskimi).
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki,
zakres i tryb współpracy, kierowników jednostek chronionych przez specjalistyczne
uzbrojone formacje ochronne z Policją, Strażą Graniczną, jednostkami ochrony
przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi), uwzględniając

osoby i organy uprawnione do podejmowania współpracy oraz potrzebę zapewnienia
sprawnego przebiegu tej współpracy.

Art. 18. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia,
dla wewnętrznych służb ochrony:
1) tryb i warunki ich tworzenia, uwzględniając osoby uprawnione do składania wniosków
o utworzenie wewnętrznych służb ochrony, terminy składania tych wniosków,
postępowanie w sprawie tworzenia służb oraz dokumentację w zakresie tego
postępowania;
2) strukturę organizacyjną, sposób działania i prowadzenia dokumentacji opisującej
organizację i przebieg ochrony, uwzględniając stanowiska służbowe i przypisany do nich
zakres działania oraz rodzaje dokumentów sporządzanych podczas realizacji zadań
ochrony;
3) uzbrojenie i wyposażenie, uwzględniając dopuszczalną liczbę egzemplarzy i rodzaje
broni palnej, a także rodzaje środków przymusu bezpośredniego i pozostałego
wyposażenia tych służb;
4) wzory umundurowania i odznak służbowych, a także elementy składające się na
nazwę służby.
2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić potrzebę
zapewnienia bezpieczeństwa obszarów, obiektów i urządzeń, znajdującego się w nich
mienia, a także bezpieczeństwa osób przebywających w ich granicach.

Art. 19. Minister Obrony Narodowej dla wewnętrznych służb ochrony działających na
terenach podległych lub nadzorowanych przez niego jednostek organizacyjnych, a
minister właściwy do spraw wewnętrznych dla wewnętrznych służb ochrony działających
na terenach urzędów obsługujących organy podległe lub nadzorowane przez tego
ministra, mogą określić, każdy we własnym zakresie, w drodze rozporządzenia:
1) warunki i tryb tworzenia tych służb, uwzględniając osoby uprawnione do składania
wniosków o utworzenie wewnętrznych służb ochrony oraz osoby uprawnione do
tworzenia tych służb;
2) strukturę organizacyjną i sposób działania tych służb oraz sposób prowadzenia
dokumentacji dotyczącej wykonywania ochrony, uwzględniając stanowiska służbowe i
przypisany do nich zakres działania oraz rodzaje dokumentów sporządzanych podczas
realizacji zadań ochrony:
3) uzbrojenie i wyposażenie tych służb, uwzględniając rodzaj broni palnej, środków
przymusu bezpośredniego oraz innego wyposażenia w zależności od kategorii obiektu;
4) umundurowanie i odznaki służbowe, uwzględniając rodzaje umundurowania i odznak
służbowych oraz zestaw należności umundurowania;
- mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa obszarów, obiektów i
urządzeń, znajdującego się w nich mienia, a także bezpieczeństwa osób
przebywających w ich granicach z uwzględnieniem specyfiki jednostek ochranianych
podległych lub nadzorowanych odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej i ministra
właściwego dla spraw wewnętrznych.

Rozdział 4

Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony

osób i mienia oraz kontrola tej działalności

Art. 20. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy wykonywania tych usług.
2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza, w zakresie której wykonywane są
usługi, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. a, polegające na przechowywaniu rzeczy oraz
działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy
ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie.

Art. 21. 1. Organem właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany, odmowy
zmiany, ograniczenia jej zakresu oraz cofnięcia koncesji na wykonywanie działalności
gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, w drodze decyzji
administracyjnej, jest minister właściwy do spraw wewnętrznych.
2. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem
innych decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii właściwego terytorialnie
komendanta wojewódzkiego Policji.
3. W przypadku osób, o których mowa w art. 22, jeżeli były one żołnierzem,
pracownikiem lub funkcjonariuszem Wojskowej Służby Wewnętrznej, Zarządu II Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego, Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych lub Wojskowych Służb Informacyjnych organ koncesyjny – zasięga opinii
odpowiednio: Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu
Wojskowego, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
3a. W przypadku osób, o których mowa w art. 22, jeżeli były one pracownikiem lub
funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz
pełniły służbę w Agencji Wywiadu organ koncesyjny zasięga opinii Szefa Agencji
Wywiadu.
4. Opinie, o których mowa w ust. 2 i 3a, wydaje się w drodze postanowienia.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przekazuje właściwemu terytorialnie
komendantowi wojewódzkiemu Policji kopie wydanych decyzji, o których mowa w ust. 1,
w terminie 14 dni od dnia ich wydania.

Art. 22. Koncesję wydaje się na wniosek:
1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli osoba ta posiada licencję drugiego
stopnia, o której mowa w art. 35 ust. 1 lub art. 42 ust. 1;
2) przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli licencję, o której mowa w pkt 1,
posiada co najmniej jedna osoba fizyczna będąca wspólnikiem handlowej spółki
osobowej lub członkiem zarządu, prokurentem albo pełnomocnikiem ustanowionym
przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji.

Art. 23. 1. Koncesję wydaje się, jeżeli:
1) przedsiębiorca będący osobą fizyczną, osoba stanowiąca organ lub wchodząca w
skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurent, pełnomocnik
lub wspólnik handlowej spółki osobowej:

a) nie byli skazani prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie popełnione
przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe oraz,

b) nie toczy się przeciwko tym osobom postępowanie karne o takie przestępstwo lub,
c) nie pozostają w okresie próby w przypadku warunkowego umorzenia
postępowania karnego za umyślnie popełnione przestępstwo ścigane z oskarżenia
publicznego lub przestępstwo skarbowe;

2) przedsiębiorca nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych Krajowego
Rejestru Sądowego;
3) przedsiębiorca, o którym mowa w art. 22 pkt 2, nie figuruje w Krajowym Rejestrze
Karnym.
2. Wykonywanie działalności w zakresie usług ochrony osób i mienia w ramach umowy
spółki cywilnej jest dopuszczalne, jeżeli wszyscy wspólnicy posiadają koncesje w tym
zakresie.
3. Wniosek o udzielenie lub zmianę koncesji powinien zawierać:
1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu lub adresu zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo w ewidencji
działalności gospodarczej, numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada oraz
numer wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej
REGON;
3) określenie zakresu i form wykonywanej działalności gospodarczej, na którą ma być
udzielona koncesja;
4) określenie czasu, na jaki ma być udzielona koncesja;
5) określenie obszaru świadczenia usług objętych koncesją;
6) planowaną datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej objętej
koncesją;
7) adresy miejsc przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 3;
8) dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób uprawnionych lub wchodzących
w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurentów oraz
pełnomocnika ustanowionego w celu kierowania działalnością określoną w koncesji,
zawierające: imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer PESEL, a
w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska
państwa członkowskiego – serię i numer paszportu albo innego dokumentu
stwierdzającego tożsamość oraz adresy zameldowania tych osób na pobyt stały i
czasowy, informację o posiadaniu licencji drugiego stopnia, a także informację o
zatrudnieniu lub pełnieniu służby w organach określonych w art. 21 ust. 3;
9) informacje o posiadanych koncesjach, zezwoleniach lub wpisach do rejestru
działalności regulowanej.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór
wniosku składanego do organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiegającego się o
udzielenie lub zmianę koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie
usług ochrony osób i mienia, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 3 oraz
zawierający informację o dokumentach wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie
koncesji.
5. Do wniosku o udzielenie koncesji należy dołączyć dokumenty:
1) urzędowo poświadczone: zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności
gospodarczej lub odpis aktualny Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru
Sądowego zawierające m. in. określenie wnioskowanego przedmiotu działalności
gospodarczej, zgodnie z Polska Klasyfikacją Działalności (PKD);

2) urzędowo poświadczoną kopię licencji drugiego stopnia osoby lub osób, o których
mowa w art. 22;
3) zaświadczenie o niekaralności przedsiębiorcy oraz osób, o których mowa w art. 23
ust. 1;
4) zaświadczenie z rejestru dłużników niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego
5) oryginał dowodu opłaty skarbowej za udzielenie koncesji wniesionej zgodnie z
przepisami ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz.
1635, z późn. zm.

)

);

6) przedsiębiorca nie będący osobą fizyczną jest obowiązany dodatkowo dołączyć:
a) umowę (statut) spółki, akt założycielski lub inny przewidziany przepisami prawa
dokument dotyczący utworzenia, działalności i organizacji przedsiębiorcy albo urzędowo
poświadczone ich kopie,
b) odpis z właściwego rejestru, jeżeli przedsiębiorca podlega wpisowi do rejestru,
c) wykaz członków zarządu, prokurentów i pełnomocników, z podaniem adresów ich
miejsc zamieszkania,
d) dokument określający proporcje udziału kapitału polskiego i obcego w spółce oraz
jego wysokość, z podaniem adresów siedziby lub miejsc zamieszkania wspólników - gdy
spółka jest podmiotem z udziałem zagranicznym.

Art. 24. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres
w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji:
1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków do wykonywania
działalności objętej koncesją, o których mowa w art. 22 i 23;
2) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz
bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli;
3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność
określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz w ust. 2 i 3 lub
gdy przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do
reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do
kierowania działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie
decyzji cofającej koncesję temu przedsiębiorcy;
4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności
regulowanej, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, z
powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym lub, wobec którego
orzeczono zakaz wykonywania działalności objętej wpisem;
5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość.

Art. 25.1. Koncesja zawiera:
1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres lub adres zamieszkania;
2) numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji działalności gospodarczej oraz
numer identyfikacji podatkowej (NIP);
3) imiona i nazwiska osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu
uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurenta, a także pełnomocnika, w
przypadku jego ustanowienia do kierowania działalnością objętą koncesją ze
wskazaniem osoby lub osób posiadających licencję pracownika ochrony drugiego
stopnia i określeniem zakresu oraz numeru licencji;

4) określenie zakresu i form działalności, na które jest udzielona, oraz datę rozpoczęcia
działalności;
5) czas, na jaki została udzielona;
6) określenie obszaru, na którym świadczone mogą być usługi.
2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej
w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art.
21 ust. 1.
3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o
których mowa w ust. 1 pkt 1 – 3 i w art. 23 ust. 3 pkt 7 – 9, w terminie 14 dni od ich
powstania.
4. W przypadku zmiany danych zawartych w koncesji przedsiębiorca składa wniosek o
zmianę koncesji wraz z dokumentami, określonymi w art. 23 ust. 5, odpowiednimi do
wnioskowanych zmian.

Art. 26. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony
osób i mienia jest obowiązany:
1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu, zawieszeniu i trwałym zaprzestaniu
wykonywania działalności gospodarczej;
2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą zatrudnionych pracowników
ochrony oraz zawieranych i realizowanych umów;
3) prowadzić i przechowywać dokumentację organizacji i przebiegu ochrony przez
specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne;
4) przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2 i 3, na żądanie organu
uprawnionego do kontroli;
5) zachowywać formę pisemną umów dotyczących wykonywanych usług i zatrudnianych
pracowników ochrony;
6) spełniać warunek, o którym mowa w art. 22
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i
sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, oraz czas jej
przechowywania, uwzględniając dane jakie powinny zawierać poszczególne rodzaje
dokumentacji oraz inne wymagania uwzględniające specyfikę ochrony obiektów
podlegających obowiązkowej ochronie.

Art. 27. Przedsiębiorca jest obowiązany:
1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umożliwiający ich identyfikację
oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego, chyba że identyfikacja uniemożliwiałaby
wykonywanie zadań ochrony osób, a fakt ten został odnotowany w dokumentacji
dotyczącej realizowanych umów;
2) zapewnić noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich
identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadkach, o których
mowa w art. 61 ust. 3.

Art. 28. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny
posiadać oznaczenia różniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod
szczególną ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych
przepisów.

2. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę
powinny w sposób widoczny różnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i
pracowników służb publicznych.

Art. 29. 1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na
wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, gdy:
1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania
działalności gospodarczej objętej koncesją;
2) przedsiębiorca przestał spełniać warunek określony w art. 22 ;
3) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją
mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności
gospodarczej objętej koncesją albo kiedy okoliczności faktyczne wskazują na
zaprzestanie jej wykonywania;
2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo ogranicza jej zakres, w przypadku gdy
przedsiębiorca:
1) w wyznaczonym terminie nie doprowadził do stanu zgodnego z warunkami
określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą
koncesją;
2) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania
koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa.
3. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo ograniczyć jej zakres:
1) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa
obywateli, zagrożenie porządku publicznego, albo zagrożenie dóbr osobistych
obywateli;
2) gdy przedsiębiorca przestał spełniać co najmniej jeden z warunków określonych w
art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a lub pkt 3;
3) w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy;
4) gdy przedsiębiorca uniemożliwia przeprowadzenie kontroli przez organ koncesyjny
lub organ przez niego upoważniony.

Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest uprawniony do kontroli
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.
2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może upoważnić Komendanta Głównego Policji lub
komendantów wojewódzkich Policji do przeprowadzenia kontroli wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia.

Art. 31. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta
Głównego Straży Granicznej do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług
ochrony osób i mienia dotyczących prawidłowości dokonywania kontroli bezpieczeństwa
przeprowadzanej w krajowych portach lotniczych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może
powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej.

Art. 32. W sprawach udzielenia koncesji, odmowy udzielenia koncesji, zmiany koncesji,
odmowy zmiany, cofania koncesji, ograniczenia zakresu koncesji oraz kontroli
działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, nieuregulowanych w

niniejszej ustawie, stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095).

Rozdział 5

Wymagania kwalifikacyjne pracowników ochrony

Art. 33. 1. Zadania ochrony osób i mienia realizowane przez wewnętrzne służby
ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję w zakresie usług ochrony osób i
mienia, wykonują pracownicy ochrony.
2. Wykonywanie czynności określonych w art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 wymaga
posiadania licencji pracownika ochrony fizycznej, czynności określonych w art. 3 pkt 2
licencji pracownika zabezpieczenia technicznego, jeżeli dotyczą one zabezpieczenia
technicznego obszarów, obiektów i urządzeń lub transportów podlegających
obowiązkowej ochronie.
3. Licencje, o których mowa w ust. 2, ustanawia się jako licencje pierwszego i drugiego
stopnia.
4. Pracownikiem ochrony wykonującym zadania ochrony w zakresie niewymagającym
licencji nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie
popełnione przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przeciwko mieniu, przeciwko
obrotowi gospodarczemu, przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, przeciwko
wolności, przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwko ochronie informacji, przeciwko
wiarygodności dokumentów, przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi
oraz niespełniająca warunku, o którym mowa w art. 34 ust. 2 pkt 3.

Art. 34. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wymagana jest do
wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez:
1) pracowników specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych;
2) pracowników ochrony konwojujących wartości pieniężne, broń, amunicję, materiały
wybuchowe i inne środki bojowe, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d oraz przedmioty
wartościowe;
3) pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną
osób;
4) osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej
nieposiadających licencji;
5) pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych w art. 57 ust. 2 pkt
2 i 3;
6) pracowników ochrony wykonujących czynności na obszarach, w obiektach i przy
urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie oraz poza nimi, jeżeli czynności te
dotyczą tych obszarów, obiektów i urządzeń;
7) pracowników ochrony wykonujących zadania w obiektach handlowych o całkowitej
powierzchni powyżej 500 m kw., w czasie i miejscu ogólnej ich dostępności, z
zastrzeżeniem, iż w przypadku usytuowania tych obiektów w jednym budynku ich
powierzchnia liczona jest łącznie.
2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może ubiegać
się osoba, która:

1) posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego;
2) ukończyła 21 lat;
3) ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym oświadczeniem;
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie popełnione
przestępstwo lub przestępstwo skarbowe.
3. Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie, która
spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, oraz:
1) posiada pozytywną opinię:
a) wydaną przez komendanta powiatowego (miejskiego) Policji, właściwego ze względu
na jej miejsce zamieszkania na wniosek organu wydającego licencję, a w przypadku
obywatela innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego – przez organ
odpowiedniego szczebla i kompetencji w innym państwie członkowskim, właściwy ze
względu na miejsce zamieszkania wraz z uwierzytelnionym jej tłumaczeniem na język
polski,
b) odpowiednio Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu
Wojskowego, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego - dla osoby która była
żołnierzem, pracownikiem lub funkcjonariuszem Wojskowej Służby Wewnętrznej,
Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych lub Wojskowych Służb Informacyjnych – na wniosek organu
wydającego licencję,
c) Szefa Agencji Wywiadu – dla osoby, która była pracownikiem lub funkcjonariuszem
Służby Bezpieczeństwa Spraw Wewnętrznych oraz pełniła służbę w Agencji Wywaidu –
na wniosek organu wydającego licencję;
2) posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną
orzeczeniami lekarskim i psychologicznym;
3) posiada:
a) wykształcenie co najmniej podstawowe lub gimnazjalne i zdała egzamin na licencję
pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o
zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w
zawodzie pracownika ochrony fizycznej z licencją pierwszego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplom potwierdzający
kwalifikacje zawodowe w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo dyplom
ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w zakresie
ochrony fizycznej osób i mienia.
4. W przypadku, gdy w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim
właściwe organy nie wydają dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 1, mogą one być
zastąpione przysięgą lub w państwach gdzie nie istnieje forma przysięgi – ślubowaniem
złożonym stosownie do obowiązujących w danym państwie przepisów przed
notariuszem lub upoważnionym organem sądowym lub administracyjnym albo
upoważnionym organem zawodowym. Dokumentem potwierdzającym złożenie przysięgi
lub ślubowania jest zaświadczenie wydane przez wymienione organy lub notariusza
stwierdzające autentyczność przysięgi lub ślubowania wraz z ich uwierzytelnionymi
tłumaczeniami na język polski.
5. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia jest
obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w ust. 3 pkt 2
wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów, poddać się

badaniom i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce zamieszkania
komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia.

Art. 35. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia uprawnia do
wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1 oraz do:
1) opracowywania planów ochrony w zakresie bezpośredniej ochrony fizycznej
obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych
obszarów, obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne;
2) organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej.
2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia może ubiegać się
osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2.
3. Licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i 2;
2) posiada:
a) co najmniej wykształcenie średnie i zdała egzamin na licencję pracownika ochrony
fizycznej drugiego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania
nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania
zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika
ochrony fizycznej z licencją drugiego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplom potwierdzający
kwalifikacje w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo dyplom
ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w zakresie
ochrony fizycznej osób i mienia.
4. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia jest
obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt
2, wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów, poddać
się badaniom i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce zamieszkania
komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia.

Art. 36. 1. Egzamin dla osób ubiegających się o przyznanie licencji pracownika ochrony
fizycznej, zwany dalej „egzaminem”, przeprowadza nie rzadziej niż raz na trzy miesiące
komisja powoływana przez komendanta wojewódzkiego Policji właściwego ze względu
na miejsce zamieszkania osób ubiegających się o licencję, a w przypadku osoby nie
posiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Komendant
Stołeczny Policji.
2. Członkowie komisji za udział w jej pracach otrzymują wynagrodzenie w wysokości
nieprzekraczającej 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego
kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski".

Art. 37. 1. Za egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej od osoby składającej
egzamin pobiera się opłatę w wysokości zapewniającej pokrycie kosztów egzaminu,
stanowiącą dochód budżetu państwa.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb wnoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1;

2) sposób ustalania jej wysokości;
3) stawki wynagrodzenia egzaminatorów;
- uwzględniając w szczególności podmiot uprawniony do pobierania opłaty, termin jej
wnoszenia oraz kalkulację kosztów egzaminów obejmującą ich koszty organizacyjno-
techniczne, a także funkcje pełnione przez egzaminatorów w komisji egzaminacyjnej i
czas trwania egzaminów.

Art. 38. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia obejmuje
znajomość zagadnień ogólnoprawnych, psychologii, zasad udzielania pomocy
przedmedycznej, zasad organizacji i wykonywania ochrony, zasad użycia broni palnej i
środków przymusu bezpośredniego, samoobrony i technik interwencyjnych, a także
innych umiejętności, w tym podstaw wiedzy o zabezpieczeniach technicznych,

niezbędnych do wykonywania zawodu pracownika ochrony.

Art. 39. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia obejmuje
zagadnienia, o których mowa w art. 38, w poszerzonym zakresie oraz zasady
wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia,
organizację administracji państwowej i samorządowej, ochronę informacji niejawnych
stanowiących tajemnicę państwową i służbową oraz zagadnienia z zakresu
przeciwdziałania zagrożeniom przestępczym.

Art. 40. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres obowiązujących tematów egzaminów, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3 lit.
a oraz w art. 35 ust. 3 pkt 2 lit. a;
2) skład komisji egzaminacyjnej i sposób przeprowadzania egzaminów;
3) tryb, formy i terminy powoływania komisji egzaminacyjnych oraz przeprowadzania
egzaminów.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić w szczególności
podstawową tematykę z zakresu znajomości dziedzin, o których mowa w art. 38 i 39
mając na względzie różnice wymagań wynikające ze stopnia licencji, a także wskazać
instytucje i organizacje, z których będą powoływani członkowie komisji reprezentujący
prokuraturę, Policję, wojewodę, Państwową Straż Pożarną, rzeczoznawcę lub eksperta
systemów zabezpieczających, zapewniając obiektywny sposób oceny osób
egzaminowanych i profesjonalny skład komisji.

Art. 41.1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia
uprawnia do wykonywania czynności określonych w art. 3 pkt 2.
2. O wydanie licencji pracownika zabezpieczenia technicznego, o których mowa w ust.
1, może ubiegać się osoba, która:
1) ukończyła 18 lat;
2) spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 3 i 4.
3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia, o której mowa
w ust. 1, wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność fizyczną i
psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniem lekarza medycyny pracy
oraz;
2) posiada:

a) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe i ukończyła: kurs pracownika
zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o
zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w
zawodzie pracownika zabezpieczenia technicznego z licencją pierwszego stopnia, albo
b) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe z dziedzin gospodarki:
informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności, telekomunikacyjnej,
mechatronicznej lub mechanicznej albo studia podyplomowe w zakresie zabezpieczenia
technicznego albo uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu z jednej z
wymienionych dziedzin gospodarki na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 42.1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia uprawnia
do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 2, do:
1) opracowywania projektów zabezpieczenia technicznego;
2) opracowywania planów ochrony w zakresie zabezpieczenia technicznego obszarów,
obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych obszarów,
obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne;
3) organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego.
2. O licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, o której mowa
w ust 1, może ubiegać się osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2.
3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, o której mowa w
ust. 1, wydaje się osobie, która:
1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność fizyczną i
psychiczną do wykonywania zadań stwierdzoną orzeczeniem lekarza medycyny pracy
oraz;
2) posiada:
a) co najmniej wykształcenie średnie, 2-letni staż pracy w zakresie zabezpieczenia
technicznego i ukończyła kurs pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego
stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych,
decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony zabezpieczenia
technicznego z licencją drugiego stopnia, albo
b) tytuł zawodowy technika lub dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe w
zawodach z dziedzin gospodarki: informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności,
telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej albo dyplom ukończenia studiów
na kierunku technicznym w zakresie odpowiednio specjalności związanych z
wymienionymi dziedzinami gospodarki albo studia podyplomowe w zakresie ochrony
technicznej osób i mienia albo uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu w jednej
z wymienionych dziedzin gospodarki na podstawie odrębnych przepisów.

Art. 43.1. Po upływie trzech lat od dnia wydania opinii, o której mowa w art. 34 ust. 3
pkt 1 lit. a, komendant powiatowy (miejski) Policji, właściwy ze względu na miejsce
zamieszkania osoby posiadającej licencję pracownika ochrony, na pisemne polecenie
komendanta wojewódzkiego Policji jest obowiązany sporządzić nową opinię o tym
pracowniku.
2.Opinię, o której mowa w ust. 1, wydaje się w formie postanowienia.

Art. 44. 1. Licencje przyznaje, odmawia przyznania, zmienia, zawiesza i cofa, w drodze
decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby
ubiegającej się lub posiadającej licencję, komendant wojewódzki Policji, a w przypadku
osoby nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
Komendant Stołeczny Policji.
2. Licencje przyznaje się na czas nieokreślony.
3. Za wydanie licencji pobiera się opłatę stanowiącą dochód budżetu państwa.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość, tryb i miejsce
wnoszenia opłaty za przyznanie licencji pracownika ochrony, uwzględniając relację nie
przekraczającą:
1) 20% dla licencji pierwszego stopnia i 50% dla licencji drugiego stopnia, wysokości tej
opłaty w stosunku do wysokości opłaty skarbowej za koncesję na usługi w zakresie
ochrony osób i mienia,
2) w przypadku wydania nowej licencji w związku z:

a)zmianą nazwiska – 10 % stawki opłaty za licencję,
b)utraty lub zniszczenia licencji – 30 % stawki opłaty za licencję.

Art. 45. 1. Wniosek o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji
pracownika zabezpieczenia technicznego powinien zawierać:
1) imię i nazwisko wnioskodawcy;
2) datę i miejsce urodzenia, numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej
obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego: serię i numer
paszportu albo innego dokumentu potwierdzającego tożsamość, oraz adres
zamieszkania;
3) określenie rodzaju licencji;
4) informacje o pracy lub służbie w organach, o których mowa w art

34 ust. 3 pkt 1 lit. b.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) tryb składania wniosku i przyznawania licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji
pracownika zabezpieczenia technicznego oraz duplikatów tych dokumentów
uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności postępowania;
2) wzór wniosku, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 1 oraz rodzaje
dokumentów wymaganych przy złożeniu wniosku o przyznanie licencji;
3) wzory licencji:

a) pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia,
b) pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia,
c) pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia,
d) pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia,

-uwzględniając wymiary, barwę i elementy graficzne wzoru licencji.

Art. 46. Licencja zawiera:
1) imię i nazwisko posiadacza;
2) fotografię posiadacza;
3) określenie rodzaju licencji;
4) numer licencji, datę jej wystawienia oraz pieczęć i podpis organu wystawiającego;
5)pouczenie o obowiązkach posiadacza licencji.

Art. 47.1. Komendant wojewódzki Policji odmawia przyznania licencji, jeżeli osoba nie
spełnia warunków, o których mowa w art. 34 ust. 2 i 3, art. 35 ust. 2 i 3, art. 41 ust. 2 i 3
oraz art. 42 ust. 3.
2. Komendant wojewódzki Policji cofa licencję, jeżeli pracownik ochrony:
1) przestał spełniać warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 3 i 4 oraz ust. 3 pkt 1
i 2;
2) zgłosił pisemnie zaprzestanie wykonywania zadań pracownika ochrony;
3) wykonuje zadania pracownika ochrony z naruszeniem przepisów prawa stwierdzone
w trybie odrębnych przepisów.

Art. 48. 1. W przypadkach cofnięcia lub zawieszenia licencji pracownika ochrony,
komendant wojewódzki Policji zatrzymuje licencję, a po ustaniu przyczyn zawieszenia,
zwraca niezwłocznie dokument, o ile nie zachodzą podstawy do wszczęcia z urzędu
postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia licencji wskutek niespełnienia
warunku, o którym mowa w art. 34 ust. 2 pkt 4.
2. Pracownik ochrony jest obowiązany zwrócić licencję właściwemu komendantowi
wojewódzkiemu Policji w terminie 7 dni od doręczenia ostatecznej decyzji cofającej lub
zawieszającej licencję albo decyzji o jej wygaśnięciu z mocy prawa.

Art. 49. 1. Komendant wojewódzki Policji, w przypadku powzięcia wiadomości o
wszczęciu przeciwko pracownikowi ochrony postępowania karnego o przestępstwo
przeciwko życiu lub zdrowiu, przeciwko mieniu, przeciwko obrotowi gospodarczemu,
przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, przeciwko wolności, przeciwko porządkowi
publicznemu, przeciwko ochronie informacji, przeciwko wiarygodności dokumentów,
przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi albo o przestępstwo, o którym
mowa w art. 73 ustawy, jeżeli ma ono związek z uzyskaniem licencji, zawiesza licencję,
do czasu wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie.
2. Komendant wojewódzki Policji, w przypadku powzięcia wiadomości o wszczęciu
postępowania karnego przeciwko pracownikowi ochrony o przestępstwo inne niż
wymienione w ust. 1, może zawiesić licencję do czasu wydania prawomocnego
rozstrzygnięcia w sprawie.
3. Pracodawca jest obowiązany do powiadomienia właściwego terytorialnie komendanta
wojewódzkiego Policji o każdym przypadku rozwiązania umowy o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracownika ochrony, z przyczyn określonych w art. 52 ustawy z
dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.

Art. 50. 1. Licencja wygasa z mocy prawa w przypadku niewykonywania przez
pracownika ochrony uprawnień wynikających z licencji przez okres dłuższy niż 5 lat.
2. Pełnienie przez osobę posiadającą licencję drugiego stopnia funkcji, o których mowa
w art. 22 pkt 2, uznaje się za wykonywanie zawodu pracownika ochrony.
3. Do okresu niewykonywania przez pracownika ochrony zawodu nie wlicza się czasu
zawieszenia licencji, o którym mowa w art. 49 ust. 1 i 2.

Art. 51. 1. Komendant Główny Policji prowadzi rejestr zawierający:
1) dane osobowe osób:

a) posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej,
b) posiadających licencję pracownika zabezpieczenia technicznego,

c) ubiegających się o licencje pracownika ochrony fizycznej lub zabezpieczenia
technicznego,

2) informacje o decyzjach i prawomocnych orzeczeniach sądów administracyjnych
wydanych w sprawach przyznania, odmowy przyznania, zmiany, zawieszenia lub
cofnięcia licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji pracownika zabezpieczenia
technicznego oraz o wygaśnięciu tych licencji na podstawie art. 50 ust. 1.
2. Dane osobowe osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:
1) imię i nazwisko;
2) imię ojca i imię matki;
3) datę i miejsce urodzenia;
4) adres zamieszkania;
5) numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego niż
Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego – serię i numer paszportu albo innego
dokumentu potwierdzającego tożsamość.
3. Dane, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c, przechowuje się przez 10 lat.

Art. 52. 1. Do przeprowadzania badań lekarskich osób ubiegających się o wydanie
licencji i posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania orzeczeń
lekarskich, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2, uprawniony jest lekarz, który posiada:
1) prawo wykonywania zawodu;
2) specjalizację w jednej z następujących dziedzin: choroby wewnętrzne, medycyna
ogólna, medycyna rodzinna, medycyna pracy, medycyna przemysłowa, medycyna
transportu, medycyna lotnicza, medycyna kolejowa, medycyna morska i tropikalna lub
medycyna sportowa;
3) dodatkowe kwalifikacje wymagane do przeprowadzania badań lekarskich i
psychologicznych uzyskane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ust. 7
ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji;
4) wpis do rejestru, o którym mowa w ust. 6.
2. Lekarz, traci uprawnienia do przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 1, w
razie:
1) pozbawienia prawa wykonywania zawodu;
2) zawieszenia prawa wykonywania zawodu;
3) ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych;
4) zaprzestania wykonywania zawodu przez okres dłuższy niż 5 lat – w razie
niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 10 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o
zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943, z późn. zm.

3. W razie stwierdzenia rażących uchybień dotyczących zakresu i trybu
przeprowadzania badań, przez uprawnionego lekarza, wojewoda kieruje wniosek do
właściwej okręgowej izby lekarskiej o wszczęcie postępowania w przedmiocie
odpowiedzialności zawodowej, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o
izbach lekarskich (Dz. U. Nr 30, poz. 158, z późn. zm.

) lub o powołanie komisji w celu

oceny przygotowania zawodowego, o której mowa w art. 11 ustawy o zawodach lekarza
i lekarza dentysty;
4. Do przeprowadzania badań psychologicznych osób ubiegających się o wydanie
licencji i posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania orzeczeń
psychologicznych, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2, uprawniony jest psycholog,
który posiada:

1) dyplom państwowy ukończenia studiów wyższych na kierunku psychologia;
2) dodatkowe kwalifikacje uzyskane zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art.
15 ust. 7 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji;
3) co najmniej pięcioletni staż pracy w zawodzie, przy czym co najmniej przez 2 lata w
ostatnim pięcioleciu, wykonywał usługi psychologiczne w zakresie diagnozowania,
orzekania i opiniowania psychologicznego;
4) wpis do rejestru prowadzonego przez wojewódzki ośrodek medycyny pracy, o którym
mowa w ust. 6.
5. Psycholog, traci uprawnienia do przeprowadzania badań, o których mowa w ust. 4, w
razie:
1) orzeczenia prawomocnym wyrokiem sądu środka karnego zakazu wykonywania
zawodu;
2) orzeczenia prawomocnym wyrokiem sądu środka karnego pozbawienia praw
publicznych.
6. Rejestr lekarzy i psychologów spełniających warunki do przeprowadzania badań
lekarskich i psychologicznych osób ubiegających się o wydanie licencji i posiadających
licencję pracownika ochrony fizycznej prowadzi wojewódzki ośrodek medycyny pracy
właściwy terytorialnie ze względu na miejsce wykonywania badań.
7. Rejestr, o którym mowa w ust. 6, zawiera:
1) dane osobowe:

a) imię i nazwisko,
b) datę i miejsce urodzenia,
c) adres zamieszkania,
d) numer PESEL, a w przypadku braku numeru PESEL – nazwę i numer dokumentu
tożsamości;

2) numer prawa wykonywania zawodu, w przypadku lekarza;
3) numer dyplomu uczelni, w przypadku psychologa;
4) numer zaświadczenia potwierdzającego uzyskanie przez lekarza i psychologa
dodatkowych kwalifikacji wymaganych do nabycia uprawnień do przeprowadzania
badań lekarskich i psychologicznych, o których mowa w art. 15 ustawy o broni i
amunicji.
8. Wojewódzki ośrodek medycyny pracy, powiadamia niezwłocznie pisemnie,
właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji o lekarzach i psychologach,
wpisanych do rejestru oraz o wszelkich zmianach w rejestrze, o którym mowa w ust. 6.
9. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) zakres oraz tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, którym jest
obowiązana poddać się osoba ubiegająca się o wydanie licencji pracownika ochrony
fizycznej oraz zakres, tryb i częstotliwość przeprowadzania badań lekarskich i
psychologicznych, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taką licencję;
2) tryb kontroli wykonywania badań lekarskich i psychologicznych, dokumentowania tych
badań oraz wydawania orzeczeń lekarskich;
3) sposób prowadzenia rejestru lekarzy i psychologów, uprawnionych do
przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych, wydawania orzeczeń, o których
mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2, oraz tryb zawiadamiania właściwych terytorialnie
komendantów wojewódzkich Policji o wpisie lekarza i psychologa do rejestru i
wykreśleniu z rejestru;

- uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1,
były wykonywane przez osoby posiadające odpowiedni stan zdrowia.
10. Opłaty za badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się
osoba ubiegająca się o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej oraz badania
lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taką
licencję, a także wydane na ich podstawie orzeczenia, ponosi osoba poddana badaniu,
a w odniesieniu do pracowników, pracodawca zatrudniający tę osobę.
11. Badania lekarskie i psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba,
ubiegająca się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej oraz badania lekarskie i
psychologiczne, którym jest obowiązana poddać się osoba posiadająca taką licencję, w
stosunku do pracowników przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez
pracodawcę, a orzeczenie lekarskie wydane na ich podstawie traktuje się jako
orzeczenie, o którym mowa w art. 229 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks
pracy.

Art. 53. 1. Od orzeczenia lekarskiego i psychologicznego przysługuje odwołanie
wnoszone na piśmie.
2. Odwołanie, o którym mowa w ust. 1, przysługuje osobie ubiegającej się o wydanie
licencji pracownika ochrony fizycznej i posiadającej licencję pracownika ochrony
fizycznej oraz pracodawcy.
3. Osoby, o których mowa w ust. 2, wnoszą odwołanie wraz z jego uzasadnieniem w
terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
4. Odwołanie wnoszone jest za pośrednictwem lekarza lub psychologa, który wydał
orzeczenie do jednego z podmiotów odwoławczych, którymi są:
1) wojewódzkie ośrodki medycyny pracy,
2) zakłady opieki zdrowotnej utworzone i wyznaczone przez ministra właściwego do

spraw wewnętrznych,

3) zakłady opieki zdrowotnej utworzone i wyznaczone przez Ministra Obrony
Narodowej .
5. Lekarz lub psycholog, za którego pośrednictwem wnoszone jest odwołanie
przekazuje je, wraz z dokumentacją badań, do podmiotu odwoławczego, w terminie 7
dni od dnia otrzymania odwołania.
6. Badanie w trybie odwoławczym przeprowadza się w terminie nie dłuższym niż 30 dni
– licząc od dnia otrzymania odwołania.
7. Orzeczenie lekarskie lub psychologiczne wydane w trybie odwołania jest ostateczne.

Art. 54.1. Kontrolę wykonywania i dokumentowania badań lekarskich i psychologicznych
osób ubiegających się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej i posiadających
licencję pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania orzeczeń lekarskich i
psychologicznych, przeprowadza wojewoda, właściwy ze względu na miejsce wydania
orzeczenia lekarskiego lub psychologicznego.
2. Kontrolę przeprowadza odpowiednio lekarz lub psycholog uprawniony do
przeprowadzania badań lekarskich osób ubiegających się o wydanie licencji pracownika
ochrony fizycznej i posiadających licencje pracownika ochrony fizycznej oraz wydawania
orzeczeń lekarskich, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2 ustawy, posiadający pisemne
upoważnienie właściwego wojewody.

Art. 55. 1. Ustala się następujące maksymalne stawki opłat za badania lekarskie i
psychologiczne:
1) opłata za badanie osoby ubiegającej się o wydanie licencji pracownika ochrony
fizycznej:

a) badanie lekarskie - 40 %,
b) badanie psychologiczne – 30%;

2) opłata za badanie osoby posiadającej licencję pracownika ochrony fizycznej:

a) badanie lekarskie – 30%,
b) badanie psychologiczne - 20%;

3) opłata za badanie osoby posiadającej licencję pracownika ochrony fizycznej i
ubiegającej się o wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej w trybie odwoławczym:

a) badanie lekarskie – 40%,
b) badanie psychologiczne – 35%

-najniższego miesięcznego wynagrodzenia określonego odrębnymi przepisami.
2. Stawki opłat ustalone w ust. 1 pkt 1a, pkt 2a i pkt 3a obejmują koszty wszystkich
badań lekarskich.

Art. 56. Pracownik ochrony, któremu mają być powierzone na podstawie ustawy z dnia
22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 196, poz. 1631,
z późn.zm.

) zadania pełnomocnika ochrony lub pracownika pionu ochrony lub

obowiązki, które mogą się łączyć z dostępem do informacji niejawnych, musi dodatkowo
spełnić wymagania określone w tej ustawie.

Rozdział 6

Środki ochrony fizycznej osób i mienia

Art. 57.1. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w
granicach chronionych obszarów, obiektów i urządzeń ma prawo do:
1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości dla ustalenia uprawnień do
wejścia i przebywania na terenie chronionych obszarów, obiektów i urządzeń;
2) wezwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu w przypadku stwierdzenia braku
uprawnień do przebywania na terenie chronionych obszarów, obiektów i urządzeń albo
stwierdzenia zakłócania porządku;
3) ujęcia osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego,
a także dla chronionego mienia, w celu niezwłocznego oddania tych osób Policji;

2. Pracownik ochrony posiadający licencję pracownika ochrony fizycznej przy

wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia w granicach chronionych obszarów,
obiektów i urządzeń ma prawo do:
1) czynności o których mowa w ust. 1, oraz
2) stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 59 ust. 2, w
przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub w celu odparcia bezpośredniego
i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie pracownika ochrony;
3) użycia broni palnej - jeżeli środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art.
59 ust. 2,

okazały się niewystarczające lub ich użycie, ze względu na okoliczności

danego zdarzenia, nie jest możliwe – w następujących przypadkach:

a) w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie
pracownika ochrony albo innej osoby,
b) przeciwko osobie, która nie zastosowała się do wezwania natychmiastowego
porzucenia broni lub innego niebezpiecznego narzędzia, którego użycie zagrozić może
życiu lub zdrowiu pracownika ochrony albo innej osoby,
c) przeciwko osobie, która usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną
pracownikowi ochrony albo innej osobie uprawnionej do posiadania takiej broni,
d) w celu odparcia gwałtownego, bezpośredniego i bezprawnego zamachu na
ochraniane osoby, materiały zawierające informacje stanowiące tajemnicę państwową,
wartości pieniężne oraz przedmioty wartościowe, a także transportowaną broń,
amunicję, materiały wybuchowe oraz inne środki bojowe, o których mowa w art. 1 pkt 6
lit. d.
3. Użycie broni palnej powinno następować w sposób wyrządzający możliwie
najmniejszą szkodę osobie, przeciwko której użyto broni i nie może zmierzać do
pozbawienia jej życia, a także narażać na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia
innych osób.
4. Broni palnej nie używa się w stosunku do kobiet o widocznej ciąży, osób, których
wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, osób w podeszłym wieku oraz o widocznej
niepełnosprawności, z zastrzeżeniem art. 57 ust. 2 pkt 3 lit. a.
5. Czynności, o których mowa w ust. 1, powinny być wykonane w sposób możliwie
najmniej naruszający dobra osobiste osoby, w stosunku do której zostały podjęte.
6. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb działań, o których mowa w ust.
1 pkt 1- 3, a także sposób dokumentowania tych czynności, uwzględniając potrzebę
zapewnienia skuteczności podejmowanych przez pracownika ochrony czynności, a
także potrzebę poszanowania dóbr osobistych oraz wolności i praw osób, wobec których
podejmowane są te czynności.

Art. 58. Do pracownika ochrony posiadającego licencję pracownika ochrony fizycznej,
wykonującego zadania ochrony osób lub mienia poza granicami chronionych obszarów,
obiektów i urządzeń stosuje się przepisy art

57 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 pkt 2 i 3.

Art. 59. 1. Pracownik ochrony posiadający licencję pracownika ochrony fizycznej może
stosować środki przymusu bezpośredniego w granicach chronionych obszarów,
obiektów i urządzeń oraz poza ich granicami w przypadkach określonych w art

57 ust. 2

pkt 2.
2. Środkami przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 1, są:
1) siła fizyczna w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik obrony;
2) kajdanki;
3) pałki obronne wielofunkcyjne;
4) psy obronne;
5) przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej,
na które jest wymagane pozwolenie na broń w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21
maja 1999 r. o broni i amunicji;
6) ręczne miotacze gazu.
3. Pracownik ochrony może stosować środki przymusu bezpośredniego odpowiadające
potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i niezbędne do osiągnięcia
podporządkowania się wezwaniu do określonego zachowania.

4. Środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6, nie stosuje się
wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat, osób
w podeszłym wieku oraz o widocznej niepełnosprawności.
5. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i sposoby
użycia środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w ust. 2, uwzględniając w
szczególności czynności pracownika ochrony przed użyciem środków przymusu
bezpośredniego i po ich użyciu, oraz sposób dokumentowania użycia tych środków.
6. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określi, w drodze rozporządzenia,
rodzaje obiektów, w których mogą być stosowane przedmioty przeznaczone do
obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej, uwzględniając warunki
bezpieczeństwa czasie ich stosowania.

Art. 60. 1. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki i
sposób postępowania pracowników ochrony przy użyciu broni palnej, uwzględniając
czynności pracowników ochrony przed użyciem broni palnej i po jej użyciu, tryb
zawiadamiania przełożonych o użyciu broni i sposób dokumentowania użycia broni.
2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:
1) rodzaje broni palnej i środków przymusu bezpośredniego, składające się na
wyposażenie specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych, uwzględniając
konieczność zapewnienia prawidłowego realizowania zadań ochrony, w tym
dopuszczalną ilość amunicji na poszczególne rodzaje broni;
2) sposób i warunki przechowywania i ewidencjonowania broni, amunicji oraz środków
przymusu bezpośredniego, uwzględniając konieczność uniemożliwienia dostępu do nich
osób nieuprawnionych oraz rodzaj i wzory obowiązującej dokumentacji, w tym okres jej
przechowywania;
3) tryb powiadamiania organu Policji, o których mowa w ustawie o broni i amunicji, o
miejscu przechowywania broni i amunicji będącej na wyposażeniu specjalistycznej
uzbrojonej formacji ochronnej, uwzględniając właściwość organów, terminy
powiadamiania o zmianie miejsca przechowywania broni i amunicji oraz wzór
zawiadomienia.

Art. 61. 1. Kierownik jednostki lub przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na
wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia
wyposaża pracownika ochrony fizycznej, stosownie do realizowanych przez niego
zadań, w środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 59 ust. 2 pkt 2-6, oraz
w broń palną.
2. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od zmiany miejsca
przechowywania broni i amunicji będącej na wyposażeniu specjalistycznej uzbrojonej
formacji ochronnej, powiadamia pisemnie organ Policji, o którym mowa w ustawie o
broni i amunicji, o aktualnym miejscu jej przechowywania.
3.Pracownik ochrony nosi, z zastrzeżeniem art. 62, przydzieloną broń palną tylko będąc
w umundurowaniu lub ubiorze używanym przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne.
4. Przepisu ust. 3 nie stosuje się do pracowników ochrony wykonujących zadania
ochrony osób.

Art. 62. Pracownik ochrony nie może nosić przy sobie broni palnej, jeżeli wykonuje
zadania pracownika służby porządkowej w rozumieniu ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 909, z późn.zm.

10)

Art. 63. Pracownik ochrony podczas wykonywania zadań ochrony obszarów, obiektów i
urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie korzysta z ochrony prawnej
przewidzianej w Kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych.

Rozdział 7

Nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi oraz

stanem ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej

ochronie

Art. 64. 1. Komendant Główny Policji sprawuje nadzór nad działalnością
specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych oraz stanem ochrony obszarów,
obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, z zastrzeżeniem art. 65 i 66,
w zakresie:
1) zasad i sposobów realizacji zadań ochrony osób i mienia;
2) posiadania przez pracowników ochrony niezbędnych kwalifikacji i uprawnień;
3) sposobu zabezpieczenia i ewidencjonowania broni i amunicji;
4) sposobów użycia przez pracowników tych formacji środków przymusu
bezpośredniego lub broni palnej;
5) realizacji przez kierownika jednostki uzgodnionego planu ochrony.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, polega na:
1) wstępie na teren chronionych obszarów, obiektów i urządzeń, ocenie stanu
faktycznego stosowanych zabezpieczeń technicznych, żądaniu wyjaśnień i
udostępniania bądź wglądu w dokumentację opisującą sposób zabezpieczenia obiektu;
2) wstępie na teren siedziby przedsiębiorcy gdzie sprawowana jest ochrona, w takich
dniach i godzinach, w jakich jest wykonywana lub powinna być wykonywana działalność
specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej;
3) żądaniu wyjaśnień i udostępniania bądź wglądu w dokumentację związaną z
realizacją usług wykonywanych przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną;
4) sprawdzeniu zgodności organizacji i wykonywania ochrony z obowiązującymi w tym
zakresie przepisami prawa i uzgodnionym planem ochrony;
5) sprawdzeniu uprawnień pracowników ochrony do wykonywania czynności w ramach
działalności specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej;
6) kontroli prawidłowości prowadzenia dokumentacji organizacji i przebiegu ochrony;
7) kontroli wyposażenia w środki przymusu bezpośredniego, broń palną i amunicję oraz
sposobu ich zabezpieczenia i ewidencjonowania;
8) kontroli realizacji planu ochrony obszaru, obiektu lub urządzenia podlegających
obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne;

9) wydawaniu pisemnych zaleceń mających na celu usunięcie stwierdzonych

nieprawidłowości i dostosowaniu działalności specjalistycznej uzbrojonej formacji
ochronnej do przepisów prawa.

3. Naruszenia przepisów prawa i nieprawidłowości stwierdzone w ramach
sprawowanego nadzoru, o którym mowa w ust. 2 pkt 3 --8, w terminie określonym w
zaleceniu, usuwa:
1) kierownik jednostki, w skład której wchodzą obszary, obiekty i urządzenia
podlegające obowiązkowej ochronie;
2) przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w
zakresie ochrony osób i mienia, posiadający pozwolenie na broń na okaziciela;
3) kierownik jednostki, w której utworzono wewnętrzną służbę ochrony.

Art. 65. 1. Minister Obrony Narodowej, w zakresie określonym w art. 64, sprawuje
nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi działającymi na
terenach, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1.
2. Kontrolę ochrony terenów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1, przez specjalistyczne
uzbrojone formacje ochronne przeprowadza Żandarmeria Wojskowa lub inne
uprawnione organy.
3. Minister Obrony Narodowej określi, w drodze rozporządzenia, warunki i sposób
ochrony terenów jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej
lub przez niego nadzorowanych, chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje
ochronne, uwzględniając w szczególności osoby uprawnione do zaangażowania
przedsiębiorcy do ochrony, zakres umowy na wykonywanie usług ochrony i sposób jej
realizacji oraz potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa terenów tych jednostek.
4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób
sprawowania ochrony podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych
chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne, uwzględniając w
szczególności osoby uprawnione do zaangażowania przedsiębiorcy do ochrony, zakres
umowy na wykonywanie usług ochrony i sposób jej realizacji oraz potrzebę zapewnienia
bezpieczeństwa terenów tych jednostek.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego
Policji do przeprowadzenia kontroli w podległych i nadzorowanych jednostkach
organizacyjnych chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne.

Art. 66. Komendant Główny Straży Granicznej, na zasadach określonych w art. 64,
sprawuje nadzór nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie
wykonywania zadań związanych z kontrolą bezpieczeństwa przeprowadzaną w
krajowych portach lotniczych.

Art. 67. Przepisy art. 64, 65 i 66 nie naruszają uprawnień właściwych ministrów,
kierowników urzędów centralnych oraz Prezesa Narodowego Banku Polskiego w
zakresie sprawowania przez nich nadzoru nad działalnością wewnętrznych służb
ochrony oraz pracowników przedsiębiorców świadczących usługi ochrony osób i mienia
w podległych lub nadzorowanych jednostkach organizacyjnych.

Art. 68. 1. Funkcjonariuszowi Policji przysługuje prawo do wykonywania czynności, o
których mowa w art. 64 ust. 2,

po okazaniu legitymacji służbowej i pisemnego

upoważnienia zawierającego określenie zakresu przedmiotowego kontroli.
2. W celu sprawdzenia realizacji zadań ochrony osób i mienia zgodnie z uzgodnionym
planem ochrony do czynności, o których mowa w art. 64 ust. 2, nie stosuje się

przepisów rozdziału 5 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb wydawania upoważnień do kontroli oraz wykonywania czynności, o
których mowa w art. 64 ust. 2, uwzględniając w szczególności osoby uprawnione do
składania wniosków o wydanie upoważnienia i osoby uprawnione do wykonywania
kontroli;
2) sposób i tryb przeprowadzania kontroli oraz sposób dokumentowania kontroli,
uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawnego przebiegu kontroli.

Rozdział 8

Przepisy karne

Art. 69. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 5, 6 i 7 nie zapewnia bezpośredniej
ochrony fizycznej lub zabezpieczenia technicznego obszaru, obiektu, urządzeń lub
transportu, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia
wolności do lat 2.

Art. 70. Kierownik jednostki, który wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 11 ust. 6 i
art. 15 ust. 3, nie zapewnia w terminie organizacji ochrony tej jednostki lub nie utworzy w
niej w terminie wewnętrznej służby ochrony, podlega grzywnie, karze ograniczenia
wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 71. Kto bez wymaganej koncesji albo wbrew jej warunkom wykonuje działalność
gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia, podlega grzywnie, karze
ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 72. Pracownik ochrony, który przekraczając uprawnienia lub nie dopełniając
obowiązku, narusza dobra osobiste człowieka, podlega karze pozbawienia wolności do
lat 3.

Art. 73. 1. Kto wykonując działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i
mienia na podstawie koncesji, zatrudnia do wykonywania bezpośredniej ochrony
fizycznej lub zabezpieczenia technicznego osobę nieposiadającą wymaganej licencji,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
2. Tej samej karze podlega, kto nie posiadając licencji wykonuje czynności wymagające
takiej licencji.

Art. 74.1. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 8, nie przekazuje informacji o
planowanej trasie przemieszczania się transportu broni, amunicji, materiałów
wybuchowych lub innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d,
podlega karze grzywny w wysokości od 3 000 złotych.
2. Tej samej karze podlega kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 11 ust. 2, nie
przedkłada w terminie do uzgodnienia planu ochrony.
3. Kto wbrew obowiązkowi, określonemu w art. 48 ust. 2, nie zwraca w terminie licencji
pracownika ochrony podlega karze grzywny w wysokości od 500 złotych.

Art. 75. Pracownik ochrony obowiązany na mocy przepisu ustawy lub zawartej umowy
do podejmowania czynności w zakresie ochrony osób i mienia, który bez uprzedniego
podjęcia tych czynności w granicach posiadanych możliwości wzywa do ich podjęcia
instytucję użyteczności publicznej lub inny organ ochrony bezpieczeństwa, porządku
publicznego lub zdrowia, podlega karze grzywny w wysokości od 1000 złotych.

Art. 76. Orzekanie w sprawach o czyny, o których mowa w art. 74 i 75,

następuje w

trybie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. Nr 106, poz. 1148, z późn. zm.

11)

Rozdział 9

Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe

Art. 77. W ustawie z dnia 23 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z
2005 r. Nr 1, poz. 2, z późn.zm.

12)

) w art. 11 w ust. 5 uchyla się pkt 1.

Art. 78. Do spraw wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie ustawy
stosuje się przepisy dotychczasowe.

Art. 79. Dotychczasowe akty wykonawcze, wydane na podstawie upoważnień
zawartych w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z 2005
r. Nr 145, poz. 1221 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708) zachowują moc do czasu ich
zastąpienia przez akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień ustawowych, w
brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż 12 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy.

Art. 80. Licencje i koncesje wydane na podstawie dotychczasowych przepisów
zachowują swoją ważność.

Art. 81. Traci moc ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. z
2005 r. Nr 145, poz. 1221 oraz z 2006 r. Nr 104, poz. 708).

Art. 82. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem
art. 34 ust. 1 pkt 7, który wchodzi w życie po 9 miesiącach od dnia jej ogłoszenia.

Niniejszą ustawą zmienia się ustawę z dnia 23 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2004 r. Nr 96, poz. 959,

z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i poz. 711.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998r. Nr 106, poz. 668, z 2002r. Nr 113,

poz. 984, z 2003r. Nr 162, poz. 1568, z 2005r. Nr 64, poz. 565 oraz z 2007r. Nr 136, poz. 956.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 509,

z 2002 r. Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271 i Nr 169, poz. 1387, z 2003 r. Nr 130, poz. 1188 i Nr 170,
poz. 1660, z 2004 r. Nr 162, poz. 1692 oraz z 2005 r. Nr 64, poz. 565, Nr 78, poz. 682 i Nr 181, poz. 1524.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 64, poz. 427, Nr 124, poz. 859, Nr

127, poz. 880 i Nr 128 poz. 883.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1998r. Nr 113, poz. 717 i

Nr 106, poz. 668, z 1999r. Nr 99, poz. 1152, z 2000r, Nr 19, poz. 239, Nr 43, poz. 489, Nr 107, poz. 1127 i
Nr 120, poz. 1268, z 2001r. Nr 11, poz. 84, Nr 28, poz. 301, Nr 52, poz. 538, Nr 99, poz. 1075, Nr 111,
poz. 1194, Nr 123, poz. 1354, Nr 128, poz. 1405 i Nr 154, poz. 1805, z 2002r. Nr 74, poz. 676, Nr 135,
poz. 1146, Nr 196, poz. 1660 i Nr 200, poz. 1679, z 2003r. Nr 166, poz. 1608 i Nr 213, poz. 2081, z 2004r.
Nr 96, poz. 959, Nr 99, poz. 1001, Nr 120, poz. 1252 i Nr 240, poz. 2407, z 2005r. Nr 10, poz. 71, Nr 68,
poz. 610, Nr 86, poz. 732 i Nr 167, poz. 1398, z 2006r. Nr 104, poz. 708 i poz. 711, Nr 133, poz. 935, Nr
217, poz. 1587 i Nr 221, poz. 1615 oraz z 2007 r. Nr 64, poz. 426 i Nr 89, poz. 589.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 117, poz. 790, Nr

191, poz. 1410 i Nr 220, poz. 1600 oraz z 2007 r. Nr 123, poz. 1600.

Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1990r. Nr 20, poz. 120,z 1996r. Nr 106, poz.

496, z 1997r. Nr 28, poz. 152, z 1998r. Nr 106, poz. 668, z 2001r. Nr 126, poz. 1383, z 2002r. Nr 153,
poz. 1271 i Nr 240, 2052 oraz z 2004r. Nr 92, poz. 885.

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i

711, Nr 149, poz. 1078, Nr 218, poz. 1592 i Nr 220, poz. 1600.

10)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 99, poz. 663

i 665.

11)

Zmiany tekstu wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U z 2003 r. Nr 109 poz.1031 i Nr 213,

poz.2081, z 2005r. Nr 143, poz.1203 i Nr 132, poz. 1103, z 2006 r. Nr 226, poz. 1648 oraz z 2007 r. Nr 89,
poz. 589 i Nr 99, poz. 664.

12)

Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1119,

z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 i Nr 218, poz. 1592 oraz z 2007 r. Nr 61, poz. 410.