Ogólna charakterystyka mitologii greckiej.

 

Najważniejszą cechą mitologii greckiej jest jej politeizm (gr. polys - liczny,
theos - bóg). W przeciwieństwie do Biblii, w której wyznaje się wiarę w
jednego Boga, religia Greków uznawała istnienie wielu bogów, którym
przypisywano określone funkcje i atrybuty. Greccy bogowie podlegali w
mitach antropomorfizacji, czyli przypisywano im ludzkie cechy, zachowania
i uczucia. Starożytni Grecy stworzyli Bogów na własne podobieństwo.
Mimo nieśmiertelności i ponadnaturalnych mocy oraz właściwości bóstwa
mitologiczne posiadały ludzkie wady i słabości. Włączały się w ludzkie
spory i przy okazji toczyły rozgrywki między sobą. Ich kontakty z ludźmi
miały często charakter bardzo intymny. Ze związków Bogów z ziemskimi
kobietami rodzili się herosi, półludzie, półbogowie, którzy stawali się
bohaterami kolejnych mitów. Praktycznie każde zjawisko przyrody oraz
elementy otaczającej natury miały swoje bóstwa, którym składano cześć.
Wśród greckich Bogów istniała hierarchia ważności. W mitach odbijały się
również ówczesne wydarzenia historyczne oraz stosunki społeczne.
Prawda historyczna obrastała jednak legendą, więc z perspektywy czasu
trudno odróżnić fakty od zmyślenia (przykładem może być tutaj wojna
trojańska). W mitologii greckiej, która odzwierciedlała życie i świadomość
ludzi tamtego okresu, odnaleźć można jednak wiele elementów wspólnych
z mitologiami i religiami innych kultur. Mity o powstaniu świata mają
podobny charakter w kulturze babilońskiej, sumeryjskiej i greckiej. Epoka
mitów w Grecji kończy się w zasadzie około XI w. p. n. e., po zbrojnej
napaści Dorów.