Ogólna charakterystyka mitologii greckiej.

 

Najważniejszą cechą mitologii greckiej jest jej politeizm (gr. polys - liczny, 
theos - bóg). W przeciwieństwie do Biblii, w której wyznaje się wiarę w 
jednego Boga, religia Greków uznawała istnienie wielu bogów, którym 
przypisywano określone funkcje i atrybuty. Greccy bogowie podlegali w 
mitach antropomorfizacji, czyli przypisywano im ludzkie cechy, zachowania 
i uczucia. Starożytni Grecy stworzyli Bogów na własne podobieństwo. 
Mimo nieśmiertelności i ponadnaturalnych mocy oraz właściwości bóstwa 
mitologiczne posiadały ludzkie wady i słabości. Włączały się w ludzkie 
spory i przy okazji toczyły rozgrywki między sobą. Ich kontakty z ludźmi 
miały często charakter bardzo intymny. Ze związków Bogów z ziemskimi 
kobietami rodzili się herosi, półludzie, półbogowie, którzy stawali się 
bohaterami kolejnych mitów. Praktycznie każde zjawisko przyrody oraz 
elementy otaczającej natury miały swoje bóstwa, którym składano cześć. 
Wśród greckich Bogów istniała hierarchia ważności. W mitach odbijały się 
również ówczesne wydarzenia historyczne oraz stosunki społeczne. 
Prawda historyczna obrastała jednak legendą, więc z perspektywy czasu 
trudno odróżnić fakty od zmyślenia (przykładem może być tutaj wojna 
trojańska). W mitologii greckiej, która odzwierciedlała życie i świadomość 
ludzi tamtego okresu, odnaleźć można jednak wiele elementów wspólnych 
z mitologiami i religiami innych kultur. Mity o powstaniu świata mają 
podobny charakter w kulturze babilońskiej, sumeryjskiej i greckiej. Epoka 
mitów w Grecji kończy się w zasadzie około XI w. p. n. e., po zbrojnej 
napaści Dorów.