PROJEKT DO ANKIETY

2009-10-21

P o l s k i K o m i t e t
N o r m a l i z a c y j n y

P O L S K A N O R M A

ICS 91.060.10; 91.080.30

PN-EN 1996-3

Wprowadza

EN 1996-3; IDT

Zastępuje

ENV 1996-3:1999







 Copyright by PKN, Warszawa

nr ref. PN-EN 1996-3

Wszelkie prawa autorskie zastrzeżone. Żadna część niniejszej normy nie może być zwielokrotniana

jakąkolwiek techniką bez pisemnej zgody Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego

Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych –
Część 3: Uproszczone metody obliczania
murowych konstrukcji niezbrojonych

Norma europejska EN 1996-3:2006 ma status Polskiej Normy

This national document is identical with EN 1996-3:2006

and is published with the permission of CEN;

rue de Stassart, 36; B-1050 Bruxelles, Belgium.

Niniejszy dokument krajowy jest identyczny z EN 1996-3:2006

i jest opublikowany za zgodą CEN;
rue de Stassart 36; B-1050 Bruxelles, Belgium.

PN-EN 1996-3

2

Przedmowa krajowa

Niniejsza norma została opracowana przez KT nr 252 ds. Projektowania Konstrukcji

Murowych i zatwierdzona przez Prezesa PKN ...

Jest tłumaczeniem - bez jakichkolwiek zmian - angielskiej wersji normy europejskiej

EN 1996-3:2006.

W zakresie tekstu normy europejskiej wprowadzono odsyłacze krajowe oznaczone od

N1)

do

N6)

.

Norma zawiera krajowy załącznik informacyjny NA, którego treścią jest wykaz norm

powołanych w treści normy europejskiej i ich odpowiedników krajowych.

Wprowadzona norma europejska jest zharmonizowana z dyrektywą Unii Europejskiej

89/106/EWG „Wyroby budowlane”, której krajowym odpowiednikiem jest ustawa z dnia 7

lipca 1994 r. „Prawo budowlane” (z późniejszymi zmianami) i przepisy wykonawcze do tej

ustawy.


Załącznik krajowy NA (informacyjny)

Odpowiedniki krajowe norm i dokumentów powołanych

UWAGA Oryginały norm, które nie mają odpowiedników krajowych, są dostępne w Ośrodku Informacji

Normalizacyjnej PKN.

Normy powołane w EN

Odpowiedniki krajowe

−

−

−

−

−

−

−

−

stronica 3

PN-EN 1996-3:2006

NORMA EUROPEJSKA

EN 1996-3:2006

EUROPEAN STANDARD

styczeń 2006

NORME EUROPÉENNE

EUROPÄISCHE NORM

ICS 91.060.10; 91.080.30

Zastępuje ENV 1996-3:1999

Wersja polska

Eurokod 6 – Projektowanie konstrukcji murowych – Część 3:

Uproszczone metody obliczania murowych konstrukcji niezbrojonych

Eurocode 6 – Design of masonry

structures – Part 3: Simplified

calculation methods for

unreinforced masonry

Eurocode 6 – Calcul des ouvrages en

maçonnerie - Partie 3: Méthodes de

calcul simplifiées pour les ouvrages

en maçonnerie non armée

Eurocode 6 – Bemessung und

Konstruktion von Mauerwerksbauten -

Teil 3: Vereinfachte

Berechnungsmethoden für

unbewehrte Mauerwerk

Niniejsza norma jest polską wersją normy europejskiej EN 1996-3:2006. Została ona przetłumaczona przez

Polski Komitet Normalizacyjny i ma ten sam status co wersje oficjalne.

Niniejsza norma europejska została przyjęta przez CEN 24 listopada 2005.

Zgodnie z Przepisami Wewnętrznymi CEN/CENELEC członkowie CEN są zobowiązani do nadania

normie europejskiej statusu normy krajowej bez wprowadzania jakichkolwiek zmian. Aktualne wykazy

norm krajowych, łącznie z ich danymi bibliograficznymi, można otrzymać w Sekretariacie Centralnym

CEN lub w krajowych jednostkach normalizacyjnych będących członkami CEN.

Norma europejska została opracowana w trzech oficjalnych wersjach językowych (angielskiej,

francuskiej i niemieckiej). Wersja w każdym innym języku, przetłumaczona na odpowiedzialność

danego członka CEN i notyfikowana w Centrum Zarządzania CEN, ma ten sam status co wersje

oficjalne.

Członkami CEN są krajowe jednostki normalizacyjne następujących państw: Austrii, Belgii, Danii,

Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Islandii, Luksemburga, Malty, Niemiec, Norwegii,

Portugalii, Republiki Czeskiej, Słowacji, Szwajcarii, Szwecji, Węgier, Włoch i Zjednoczonego

Królestwa.

CEN

Europejski Komitet Normalizacyjny

European Committee for Standardization

Comité Européen de Normalisation

Europäisches Komitee für Normung

Centrum Zarządzania:

rue de Stassart 36, B-1050 Brussels

© 2006 CEN All rights of exploitation in any form and by any means

reserved worldwide for CEN national Members.

nr ref. EN 1996-3:2006 E

PN-EN 1996-3

4

Spis treści

Strona

Przedmowa

Geneza programu eurokodów

Status i obszar stosowania Eurokodów

Normy Krajowe wdrażające Eurokody

Powiązania pomiędzy Eurokodami i zharmonizowanymi specyfikacjami technicznymi

(EN i ETA) dotyczącymi wyrobów

Załącznik Krajowy do EN 1996-3

1

Postanowienia ogólne

1.1

Zakres Części 3 Eurokodu 6

1.2

Powołania normatywne

1.3

Założenia

1.4

Różnice pomiędzy zasadami i regułami stosowania

1.5

Definicje

1.5.1

Postanowienia ogólne

1.5.2

Mur

1.6

Symbole

2

Podstawy projektowania

2.1

Postanowienia ogólne

2.2

Czynniki podstawowe

2.3

Obliczanie metodą częściowych współczynników bezpieczeństwa

3

Materiały

3.1

Postanowienia ogólne

3.2

Charakterystyczna wytrzymałość muru na ściskanie

3.3

Charakterystyczna wytrzymałość muru na zginanie

3.4

Charakterystyczna początkowa wytrzymałość muru na ścinanie

4

Projektowanie niezbrojonych konstrukcji murowych stosując uproszczone

metody obliczeniowe

4.1

Postanowienia ogólne

4.2

Uproszczona metoda obliczania ścian podanych obciążeniu pionowemu oraz

obciążeniu wiatrem

stronica 5

EN 1996-3:2006

4.2.1

Warunki stosowania

4.2.2

Wyznaczanie nośności obliczeniowej ściany na obciążenia pionowe

4.3

Uproszczona metoda obliczania ścian podanych obciążeniu skupionemu

4.4

Uproszczona metoda obliczania ścian usztywniających

4.4.1

Sprawdzenie nośności ścian na ścinanie

4.4.2

Obliczeniowa nośność na ścinanie

4.5

Uproszczona metoda obliczania ścian piwnicznych podanych poziomemu

parciu gruntu

4.6

Uproszczona metoda obliczania ścian podanych w ograniczonym zakresie

obciążeniu prostopadłemu do powierzchni ściany i nieobciążonych pionowo

4.7

Uproszczona metoda obliczania ścian podanych równomiernemu obciążeniu

prostopadłemu do powierzchni ściany i nieobciążonych pionowo

Załącznik A (informacyjny) Uproszczona metoda obliczania niezbrojonych ścian

murowych budynków nie wyższych niż 3 kondygnacje

Załącznik B (informacyjny) Uproszczona metoda obliczania ścian wewnętrznych

niepoddanych obciążeniom pionowym oraz z ograniczonym obciążeniem

prostopadłym do powierzchni ściany

Załącznik C (informacyjny) Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych

równomiernemu obciążeniu prostopadłemu do powierzchni ściany i

nieobciążonych pionowo

Załącznik D (informacyjny) Uproszczona metoda określania charakterystycznej

wytrzymałości muru

PN-EN 1996-3

6

Przedmowa

Niniejszy norma EN 1996-3:2006 została opracowana przez Komitet Techniczny

CEN/TC 250 "Eurokody konstrukcyjne"

N1)

, którego sekretariat jest prowadzony przez BSI

N2)

.

Niniejsza norma europejska powinna uzyskać status normy krajowej przez opublikowanie

identycznego tekstu lub uznanie, najpóźniej do lipca 2006 r., a normy krajowe sprzeczne z

niniejszą normą powinny być wycofane najpóźniej do marca 2010 r.

CEN/TC 250 jest odpowiedzialny za wszystkie Eurokody konstrukcyjne.

Niniejsza norma zastępuje ENV 1996-3:1999.

Zgodnie z Przepisami Wewnętrznymi CEN/CENELEC do wprowadzenia niniejszej normy
europejskiej są zobowiązane krajowe jednostki normalizacyjne następujących państw:

Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Holandii, Irlandii, Islandii,

Luksemburga, Malty, Niemiec, Norwegii, Portugalii, Republiki Czeskiej, Słowacji, Szwajcarii,

Szwecji, Węgier, Włoch i Zjednoczonego Królestwa.

Geneza programu Eurokodów

W roku 1975 Komisja Wspólnoty Europejskiej, działając na podstawie artykułu 95 Traktatu,

ustaliła program działań w zakresie budownictwa. Celem programu było usunięcie przeszkód
technicznych w handlu i harmonizacja specyfikacji technicznych.

W ramach tego programu działań Komisja podjęła inicjatywę utworzenia zbioru

zharmonizowanych reguł technicznych dotyczących projektowania konstrukcji, które

początkowo miałyby stanowić alternatywę do reguł krajowych obowiązujących w państwach

członkowskich, a ostatecznie miałyby te reguły zastąpić.

Przez piętnaście lat Komisja, korzystając z pomocy Komitetu Wykonawczego złożonego z

przedstawicieli państw członkowskich, prowadziła prace nad realizacją programu Eurokodów,

co doprowadziło do opracowania pierwszej generacji norm europejskich w latach 80-tych.

W roku 1989 Komisja i państwa członkowskie UE (Unii Europejskiej) i EFTA (Europejskiego

Stowarzyszenia Wolnego Handlu) zdecydowały, na podstawie uzgodnienia

1)

między Komisją

i CEN, przenieść opracowywanie i publikację Eurokodów do CEN, udzielając serii mandatów,

w celu zapewnienia Eurokodom w przyszłości statusu norm europejskich (EN). W ten sposób

Eurokody powiązane zostały de facto z postanowieniami wszystkich dyrektyw Rady i/lub

decyzji Komisji, dotyczących norm europejskich (np. dyrektywa Rady 89/106/EWG

dotyczącej wyrobów budowlanych – CPD – i dyrektywy Rady 93/37/EWG, 92/50/EWG i

89/440/EWG dotyczące robót publicznych i usług oraz odpowiednie dyrektywy EFTA,
inicjujące utworzenie rynku wewnętrznego). Program Eurokodów Konstrukcyjnych obejmuje

następujące normy, zwykle składające się z szeregu części:

N1)

Odsyłacz krajowy: Odpowiednia nazwa w języku angielskim - CEN/TC 250 Structural Eurocodes.

N2)

Odsyłacz krajowy: British Standards Institution - Brytyjski Instytut Normalizacyjny.

1)

Uzgodnienie między Komisją Wspólnot Europejskich i Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego (CEN),

dotyczącego opracowania Eurokodów do projektowania budynków i obiektów inżynierskich (BS/CEN/03/89).

stronica 7

EN 1996-3:2006

EN 1990

Eurocode :

Basis of Structural Design

EN 1991

Eurocode 1:

Actions on structures

EN 1992

Eurocode 2:

Design of concrete structures

EN 1993

Eurocode 3:

Design of steel structures

EN 1994

Eurocode 4:

Design of composite steel and concrete
structures

EN 1995

Eurocode 5:

Design of timber structures

EN 1996

Eurocode 6:

Design of masonry structures

EN 1997

Eurocode 7:

Geotechnical design

EN 1998

Eurocode 8:

Design of structures for earthquake resistance

EN 1999

Eurocode 9:

Design of aluminium structures

Normy eurokodowskie uznają odpowiedzialność władz administracyjnych każdego z państw

członkowskich i zastrzegły, że władze te mają prawo do ustalania wartości, związanych z

zachowaniem krajowego poziomu bezpieczeństwa konstrukcji w przypadku, kiedy wartości te

w poszczególnych państwach są różne.

Status i obszar stosowania Eurokodów

Państwa członkowskie UE i EFTA uznają, że Eurokody stanowią dokumenty odniesienia:

-

do wykazania zgodności budynków i obiektów inżynierskich z wymaganiami

podstawowymi dyrektywy Rady 89/106/EWG, szczególnie wymagania podstawowego

nr 1 – Nośność i stateczność – oraz wymagania podstawowego nr 2 – Bezpieczeństwo

pożarowe;

-

jako podstawa do zawierania umów dotyczących obiektów budowlanych i związanych z

nimi usług inżynierskich;

-

jako dokument ramowy do opracowania zharmonizowanych specyfikacji technicznych

dotyczących wyrobów budowlanych (norm europejskich – EN i europejskich aprobat

technicznych – ETA).

Eurokody w zakresie, w jakim dotyczą one samych obiektów budowlanych, mają bezpośredni

związek z dokumentami interpretacyjnymi

1)

, wymienionymi w art. 12 CPD, jakkolwiek

charakter ich różni się od zharmonizowanych norm wyrobów

2

. Z tego powodu aspekty

1)

Zgodnie z Artykułem 3.3 CPD wymaganiom podstawowym (ER) należy nadać konkretną postać w

dokumentach interpretacyjnych w celu sworzenia koniecznych powiązań pomiędzy wymaganiami

podstawowymi a mandatami udzielonymi na opracowanie zharmonizowanych EN i ETAG/ETA.

2)

Zgodnie z Artykułem 12 CPD dokumenty interpretacyjne powinny:

a) nadać konkretną postać wymaganiom podstawowym przez harmonizowanie terminologii oraz podstaw
technicznych i wskazanie, kiedy jest to niezbedne, klas lub poziomów technicznych dla każdego wymagania;

PN-EN 1996-3

8

techniczne występujące przy opracowywaniu Eurokodów wymagają właściwego rozważenia

przez komitety techniczne CEN i/ lub grupy robocze EOTA zajmujące się normami

dotyczącymi wyrobów, w celu osiągnięcia pełnej zgodności tych specyfikacji technicznych z

Eurokodami.

W Eurokodach podano wspólne reguły do powszechnego stosowania przy projektowaniu

całych konstrukcji i ich części składowych oraz wyrobów, tak tradycyjnych, jak i nowatorskich.

Odmienne od zwykłych rodzaje konstrukcji lub zadane w projekcie warunki nie zostały tu

uwzględnione, w takich przypadkach wymaga się dodatkowych opinii eksperta.

Normy Krajowe wdrażające Eurokody

Normy krajowe wdrażające Eurokody będą zawierać pełny tekst Eurokodu (łącznie ze

wszystkimi załącznikami), w postaci opublikowanej przez CEN, który może być poprzedzony

krajową stroną tytułową i krajową przedmową oraz może zawierać na końcu załącznik
krajowy.

Załącznik krajowy może zawierać tylko informacje dotyczące tych parametrów, które w

Eurokodzie pozostawiono do ustalenia krajowego, zwanych parametrami ustalonymi krajowo,

przewidzianych do stosowania przy projektowaniu budynków i obiektów inżynierskich

realizowanych w określonym kraju, to jest:

-

wartości i/lub klas, jeśli w Eurokodzie podane są alternatywy,

-

wartości, którymi należy się posługiwać, jeśli w Eurokodzie podano tylko symbol,

-

specyficznych danych krajowych (geograficznych, klimatycznych itp.), np. mapa
ś

niegowa,

-

procedur, które należy stosować, jeśli w Eurokodzie podano procedury alternatywne.

Załącznik może także zawierać:

-

decyzje dotyczące stosowania załączników informacyjnych,

-

przywołania niesprzecznych informacji uzupełniających, pomocnych w stosowaniu

Eurokodów.

Powiązania Eurokodów ze zharmonizowanymi specyfikacjami technicznymi (EN i ETA)
dotyczącymi wyrobów

Istnieje wymaganie dotyczące zachowania zgodności zharmonizowanych specyfikacji

technicznych dla wyrobów budowlanych i reguł technicznych dotyczących obiektów

budowlanych

4)

. Wszystkie informacje związane z oznakowaniem CE wyrobów budowlanych,

odnoszące się do Eurokodów, powinny wyraźnie precyzować, które parametry ustalone

przez władze krajowe zostały uwzględnione.

Ta norma europejska jest częścią EN 1996, która zawiera następujące części:

Część 1-1: Reguły ogólne – reguły dla murów zbrojonych i niezbrojonych

b) wskazywać metody korelowania tych klas lub poziomów wymagań ze specyfikacjami technicznymi, np.
metodami obliczeń, sprawdzania, technicznymi regułami projektowania, etc.;

stronica 9

EN 1996-3:2006

Część 1-2: Postanowienia ogólne – Projektowanie z uwagi na pożar.

Część 2: Wymagania projektowe, dobór materiałów i wykonawstwo konstrukcji murowych.

Część 3: Uproszczone metody obliczania murowych konstrukcji niezbrojonych.

EN 1996-1-1 opisuje zasady i wymagania dotyczące bezpieczeństwa, użytkowalności oraz

trwałości konstrukcji murowych. Opierają się one na zasadzie stanów granicznych w

połączeniu z metodą częściowych współczynników bezpieczeństwa. Niniejsza EN 1996-3

opisuje uproszczone metody obliczania ułatwiające projektowanie niezbrojonych ścian

murowych w oparciu o zasady podane w EN 1996-1-1.

Do projektowania nowych konstrukcji, zaleca się stosować EN 1996 w sposób bezpośredni,
łącznie z normami europejskimi EN 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1997, 1998 i 1999.

EN 1996-2 jest zalecana do stosowania przez:

− komitety przygotowujące normy do projektowania konstrukcji i związanych wyrobów,

normy dotyczące badania i wykonawstwa;

− inwestorów (np. określanie ich specjalnych wymagań dotyczących stopnia

niezawodności i trwałości);

− projektantów i przedsiębiorców budowlanych;

− stosowne władze.

Załącznik Krajowy do EN 1996-3

Niniejsza norma podaje symbole i niektóre zamienne metody, dla których trzeba podać lub

dokonać wyboru krajowych wartości; w uwagach pod odpowiednimi punktami zaznaczono,

gdzie wybór krajowych wartości może mieć miejsce. Norma Krajowa wprowadzająca EN

1996-3 w danym kraju powinna zawierać Załącznik Krajowy obejmujący parametry określane

oddzielnie w danym kraju do stosowania w projektowaniu i prowadzeniu robót budowlanych.

W EN 1996-3 zmiany krajowe dopuszcza się w następujących punktach:

− 2.3(2)P Sprawdzanie metodą częściowych współczynników bezpieczeństwa

− 4.1 (P) Sprawdzanie ogólnej stateczności budynku

− 4.2.1.1 (1)P Warunki ogólne

− 4.2.2.3(1) Współczynnik redukcji nośności

− D.1 (1) Charakterystyczna wytrzymałość na ściskanie

− D.2 (1) Charakterystyczna wytrzymałość na zginanie

− D.3 (1) Charakterystyczna wytrzymałość początkowa na ścinanie.

PN-EN 1996-3

10

1 Postanowienia ogólne

1.1 Zakres Części 3 Eurokodu 6

(1)P Zakres Eurokodu 6 dotyczącego Konstrukcji Murowych, zgodnie z 1.1.1 EN 1996-1-
1:2005 stosuje się także do niniejszej EN 1996-3.

UWAGA

Eurokod 6 dotyczy wyłącznie wymagań związanych z bezpieczeństwem,

użytkowalnością i trwałością konstrukcji murowych. Nie zawiera innych wymagań. Eurokod 6 nie

zawiera specjalnych wymagań dotyczących projektowania z uwagi na wpływy sejsmiczne.

(2)P EN 1996-3 ustala uproszczone metody obliczania ułatwiające projektowanie

następujących, poddanych danym warunkom stosowania, niezbrojonych ścian murowych:

− ścian poddanych obciążeniu pionowemu oraz obciążeniu wiatrem;

− ścian poddanych obciążeniom skupionym;

− ścian piwnic poddanych poziomemu parciu gruntu oraz obciążeniom pionowym;

− ścian poddanych obciążeniom prostopadłym do ich powierzchni ale nie obciążonych

pionowo.

(3)P Reguły podane w EN 1996-3 są zgodne z postanowieniami EN 1996-1-1, lecz bardziej

bezpieczne pod względem stosowanych warunków i ograniczeń.

(4) W przypadku typów konstrukcji murowych lub części tych konstrukcji, nie objętych (1),
projektowanie powinno opierać się na EN 1996-1-1.

(5) Niniejszą EN 1996-3 stosuje się wyłącznie do tych konstrukcji murowych, lub części

takich konstrukcji, które są opisane w EN 1996-1-1 i EN 1996-2.

(6) Uproszczonych metod obliczania podanych w niniejszej EN 1996-3 nie stosuje się do

obliczeń dla sytuacji wyjątkowych.

1.2 Powołania normatywne

(1)P Powołania podane w 1.2 normy EN 1996-1-1:2005 stosuje się do niniejszej EN 1996-3.

1.3 Założenia

(1)P Założenia podane w 1.3 normy EN 1990:2002 stosuje się do niniejszej EN 1996-3.

1.4 Różnice pomiędzy zasadami i regułami stosowania

(1)P Reguły podane w 1.4 normy EN 1990:2002 stosuje się do niniejszej EN 1996-3:

(2) Tylko wtedy obowiązują zasady obliczania podane w niniejszej normie, gdy są z nimi

zgodne zasady dotyczące wykonawstwa podane w Części 3.

1.5 Definicje

stronica 11

EN 1996-3:2006

1.5.1 Postanowienia ogólne

(1) Terminy i definicje podane w punkcie 1.5 normy EN 1990:2002 stosuje się do niniejszej
EN 1996-3.

(2) Terminy i definicje użyte w EN 1996-1-1:2005 stosuje się w niniejszej EN 1996-3.

(3) W punkcie 1.5.2 podano dodatkowe terminy i definicje stosowane w niniejszej EN 1996-3.

1.5.2 Mur

1.5.2.1

ś

ciana piwniczna

ś

ciana oporowa częściowo lub całkowicie zagłębiona w gruncie.

1.6 Symbole

(1)P Symbole niedotyczące materiału podano w punkcie 1.6 normy EN 1990.

(2)P Na użytek niniejszej normy stosuje się symbole podane w EN 1996-1-1.

(2)P Innymi symbolami stosowanymi w niniejszej EN 1996-3 są:

b

c

jest odległością ścian poprzecznych lub pomiędzy innymi elementami

podpierającymi;

c

jest stałą;

f

k,s

jest charakterystyczną wytrzymałością muru na ściskanie, określaną w

uproszczony sposób;

f

vdo

jest obliczeniową wartością początkowej wytrzymałości na ścinanie;

f

vdu

jest obliczeniową wartością wytrzymałości na ścinanie;

h

a

jest średnią wysokością budynku;

h

e

jest wysokością ścian poniżej poziomu terenu;

h

m

jest maksymalną dopuszczalną wysokością budynku stosowaną w

uproszczonym sposobie obliczania;

k

G

jest stałą;

l

jest długością ściany w kierunku poziomym;

PN-EN 1996-3

12

l

bx

jest długością rzutu budynku w kierunku x;

l

by

jest długością rzutu budynku w kierunku y;

l

f

jest rozpiętością stropu;

l

f,ef

jest efektywną rozpiętością stropu;

l

sx

jest długością ściany usztywniającej usytuowanej w kierunku x;

l

by

jest długością ściany usztywniającej usytuowanej w kierunku y;

N

Ed,max

jest obliczeniową wartością maksymalnego obciążenia pionowego;

N

Ed,min

jest obliczeniową wartością minimalnego obciążenia pionowego;

q

Ewd

jest obliczeniowym obciążeniem wiatru na jednostkę powierzchni;

α

jest współczynnikiem obciążenia;

β

jest stałą;

ρ

e

jest gęstością objętościową gruntu;

Φ

s

jest współczynnikiem redukcji nośności.

2 Podstawy projektowania

2.1 Postanowienia ogólne

(1)P Konstrukcje murowe projektować należy zgodnie z regułami ogólnymi podanymi w

EN 1990.

(2)P Szczególne postanowienia, które powinny być stosowane w odniesieniu do konstrukcji
murowych podano w rozdziale 2 normy EN 1996-1-1:2005.

2.2 Czynniki podstawowe

(1)P Oddziaływania powinno się przyjmować z odpowiednich części EN 1991.

(2)P Częściowe współczynniki bezpieczeństwa dla obciążeń należy określać według EN

1990.

(3)P Własności materiałów i wyrobów budowlanych oraz dane geometryczne stosowane w

obliczeniach powinny być zgodne z wyszczególnionymi w EN 1996-1-1 lub innych

stosownych zharmonizowanych specyfikacji technicznych ETA, chyba że w niniejszej EN

1996-3 postanowiono inaczej.

stronica 13

EN 1996-3:2006

2.3 Obliczanie metodą częściowych współczynników bezpieczeństwa

(1)P Obliczanie metodą częściowych współczynników bezpieczeństwa powinno być zgodne

z rozdziałem 2.4 normy EN 1996-1-1:2005.

UWAGA

Powyższe dotyczy także uwag do 2.4.2 normy EN 1996-1-1:2005.

(2)P Odpowiednie wartości częściowych współczynników bezpieczeństwa dla materiałów γ

M

należy stosować w stanie granicznym nośności dla zwykłych sytuacji obliczeniowych.

UWAGA

Wartości liczbowe symbolu γ

M

mogą być podane w Załączniku Krajowym. Zalecanymi

są wartości podane w punkcie 2.4.3 normy EN 1996-1-1:2005. Wartości zalecane dla konstrukcji

murowych powtórzono w tablicy poniżej.

Materiał

γ

M

Klasa

Mur wykonany z

1

2

3

4

5

Elementów murowych kategorii I, zaprawa

projektowana

1,5

1,7

2,0

2,2

2,5

Elementów murowych kategorii I, zaprawa

przepisana

1,7

2,0

2,2

2,5

2,7

Elementów murowych kategorii II

2,0

2,2

2,5

2,7

3,0

Koniec UWAGI.

3 Materiały

3.1 Postanowienia ogólne

(1)P Przywołane w niniejszej EN 1996-3 materiały stosowane do wykonywania ścian

murowych powinny spełniać wymagania podane w rozdziale 3 normy EN 1996-1-1:2005.

(2)P Elementy murowe zaklasyfikować należy do grupy 1, grupy 2, grupy 3 lub grupy 4

zgodnie z punktem 3.1.1 normy EN 1996-1-1:2005.

UWAGA

Zwykle producent wyrobu w deklaracji wyrobu przypisuje wyrób do określonej grupy.

3.2 Charakterystyczna wytrzymałość muru na ściskanie

(1)P Charakterystyczną wytrzymałość muru na ściskanie należy określać zgodnie z punktem

3.6.1 normy EN 1996-1-1:2005.

PN-EN 1996-3

14

(2) Uproszczony sposób określania charakterystycznej wytrzymałości muru na ściskanie na

potrzeby stosowania niniejszej normy podano w Załączniku D.

3.3 Charakterystyczna wytrzymałość muru na zginanie

(1)P Charakterystyczną wytrzymałość muru na zginanie należy określać zgodnie z punktem

3.6.3 normy EN 1996-1-1:2005.

(2) Uproszczony sposób określania charakterystycznej wytrzymałości muru na zginanie na

potrzeby stosowania według niniejszej normy podano w Załączniku D.

3.4 Charakterystyczna początkowa wytrzymałość muru na ścinanie

(1)P Charakterystyczną początkową wytrzymałość muru na ścinanie f

vko

należy określać

zgodnie z punktem 3.6.2 normy EN 1996-1-1:2005.

(2) Uproszczony sposób określania charakterystycznej początkowej wytrzymałości muru na
ś

cinanie na potrzeby stosowania według niniejszego dokumentu podano w Załączniku D.

4 Projektowanie niezbrojonych konstrukcji murowych stosując uproszczone metody

obliczeniowe

4.1 Postanowienia ogólne

(1)P Należy sprawdzać ogólną stateczność budynku, którego część składową stanowią

analizowane ściany.

UWAGA

Sprawdzenia można dokonać zgodnie z punktem 5.4(1) normy EN 1996-1-1:2005 lub

korzystając z metody uproszczonej, która może być podana w Załączniku Krajowym.

4.2 Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych obciążeniu pionowemu oraz

obciążeniu wiatrem

4.2.1 Warunki stosowania

4.2.1.1 Warunki ogólne

(1)P Stosując metodę uproszczoną należy przestrzegać następujących warunków:

− Wysokość budynku powyżej poziomu terenu nie powinna przekraczać h

m

, dla

budynków z dachami nachylonymi, wysokość powinna być określa się jako średnią h

a

,

jak pokazano na Rysunku 4.1.

stronica 15

EN 1996-3:2006

Rysunek 4.1 – Określanie średniej wysokości

UWAGA

Wartości h

m

do stosowania w określonym kraju mogą być podane w Załączniku

Krajowym. Wartości zalecane, podane jako klasy, zamieszczono w tablicy poniżej.

Klasa

1

2

3

h

m

20 m

16 m

12 m

− rozpiętość stropów podpartych przez obliczane ściany nie powinna przekraczać 7,0 m;

− rozpiętość dachów podpartych przez obliczane ściany nie powinna przekraczać 7,0 m,

za wyjątkiem przypadków dachów z lekkich elementów kratownicowych, gdzie
rozpiętość nie powinna przekraczać 14,0 m;

− wysokość kondygnacji w świetle nie powinna przekraczać 3,2 m, chyba że całkowita

wysokość budynku jest większa niż 7,0 m, wtedy wysokość w świetle kondygnacji

parteru może wynosić 4,0 m;

− charakterystyczna wartość obciążenia zmiennego na stropie i dachu powinna być nie

większa niż 5,0 kN/m

2

;

− w kierunku poziomym ściany są usztywnione pod kątem prostym do płaszczyzny

ś

ciany, przez stropy i konstrukcję dachu, albo przez same stropy i dachy lub w inny

odpowiedni sposób, np. wieńce o odpowiedniej sztywności zgodnie z punktem 8.5.1.1

normy EN 1996-1-1:2005;

− ściany poszczególnych kondygnacji powinny stać pionowo w jednej linii;

− stropy i konstrukcja dachu opierają się na ścianie za pomocą wieńców o szerokości

równej co najmniej 0,4t grubości ściany, lecz nie mniej niż 75 mm;

− końcowa wartość współczynnika pełzania dla muru φ

∞

nie powinna być większa niż

2,0;

− grubość ściany i wytrzymałość muru na ściskanie należy sprawdzać na każdej

kondygnacji, chyba że te są takie same na wszystkich kondygnacjach.

UWAGA

Dalsze uproszczone metody obliczania, stosowane do budynków nieprzekraczających

3 kondygnacji podano w Załączniku A.

PN-EN 1996-3

16

4.2.1.2 Warunki dodatkowe

(1)P Dla ścian stanowiących końcowe podparcie stropów (patrz Rysunek 4.2) można

stosować uproszczoną metodę obliczania podaną w 4.2.2 tylko wtedy, gdy rozpiętość stropu

l

f

nie jest większa iż:

7,0 m przy

d

G

Ed

f

b

t

k

N

⋅

⋅

⋅

≤

(4.1a)

lub stanowić

mniejszą z wartości 4,5 + 10 t (w m) i 7,0 m gdy f

d

> 2,5 N/mm

2

(4.1b)

lub

mniejszą z wartości 4,5 + 10 t (w m) i 6,0 m gdy f

d

≤

2,5 N/mm

2

(4.1c)

gdzie:

N

Ed

jest obliczeniowym obciążeniem pionowym na rozpatrywanym poziomie;

t

jest rzeczywistą grubością ściany lub warstwy nośnej ściany szczelinowej
stanowiącej końcową podporę stropu, w metrach;

b

jest szerokością, na której przyłożone jest obciążenie;

f

d

jest obliczeniową wytrzymałością muru na ściskanie;

k

G

wynosi 0,2 dla grupy 1 elementów murowych

wynosi 0,1 dla grupy 2, grupy 3 i grupy 4 elementów murowych.

Rysunek 4.2 – Ściana stanowiąca końcowe podparcie stropu

(2)P Ściany stanowiące końcowe podparcie stropów lub konstrukcji dachowych poddane

jednocześnie obciążeniu wiatrem należy obliczać zgodnie z 4.2.2 tylko wtedy, gdy:

h

c

N

h

b

q

c

t

2

Ed

2

Ewd

1

⋅

+

⋅

⋅

⋅

≥

(4.2)

stronica 17

EN 1996-3:2006

gdzie:

h

jest wysokością kondygnacji w świetle;

q

Ewd

jest obliczeniowym obciążeniem wiatrem na jednostkę powierzchni ściany;

N

Ed

jest obliczeniową wartością obciążenia pionowego wywierającego najbardziej

niekorzystny wpływ na górnej krawędzi ściany na rozpatrywanej kondygnacji;

b

jest szerokością, na której przyłożone jest obciążenie;

t

jest rzeczywistą grubością ściany lub warstwy nośnej ściany szczelinowej

stanowiącej końcową podporę stropu;

α

wynosi

d

Ed

f

b

t

N

⋅

⋅

;

c

1

, c

2

są stałymi przyjętymi z Tablicy 4.1.

Tablica 4.1 : Stałe c

1

i c

2

α

c

1

c

2

0,05

0,10

0,20

0,30

0,50

0,12

0,12

0,14

0,15

0,23

0,017

0,019

0,022

0,025

0,031

UWAGA Dopuszcza się interpolację liniową

UWAGA

Załącznik C podaje uproszczoną metodę obliczania ścian poddanych obciążeniom

prostopadłym do ich powierzchni, przy przyjęciu grubości t w miejsce wyznaczanej z równania (4.2),

w sytuacji, gdy obliczeniowe obciążenie pionowe daje najbardziej niekorzystny wpływ wynoszący

d

f

t

b

k

⋅

⋅

⋅

lub mniej, gdzie k, b, t oraz f

d

przyjmuje się jak opisano w 4.2.1.2.

4.2.2 Wyznaczanie nośności obliczeniowej ściany na obciążenia pionowe

4.2.2.1 Postanowienia ogólne

(1)P W stanie graniczny nośności sprawdza się:

Rd

Ed

N

N

≤

(4.3)

gdzie:

N

Ed

jest obliczeniowym obciążeniem pionowym na ścianie;

N

Rd

jest obliczeniową nośnością ściany na obciążenia pionowe, zgodnie z

punktem 4.2.2.2.;

PN-EN 1996-3

18

4.2.2.2 Obliczeniowa nośność na obciążenie pionowe

(1) Obliczeniowa nośność na obciążenie pionowe może być określana jako:

A

f

N

d

s

Rd

⋅

⋅

=

Φ

(4.4)

gdzie:

Φ

s

jest współczynnikiem redukcji nośności uwzględniającym wpływ smukłości

oraz mimośrodu obciążenia, określany z 4.2.2.3;

f

d

jest obliczeniową wytrzymałością muru na ściskanie;

A

jest polem przekroju poprzecznego obciążonej ściany.

4.2.2.3 Współczynnik redukcji nośności

(1) Współczynnik redukcji nośności

Φ

s

dla ścian wewnętrznych powinien być wyznaczany ze

wzoru (4.5a).

2

ef

ef

s

t

h

0011

,

0

85

,

0













⋅

−

=

Φ

(4.5a)

Dla ścian stanowiących końcowe podparcie stropów, wartości

Φ

s

należy wyznaczać jako

mniejszą z wartości uzyskanych z wzoru (4.5a) lub

85

,

0

8

l

3

,

1

ef

,

f

s

≤

−

=

Φ

(4.5b)

Dla ścian najwyższej kondygnacji stanowiących końcowe podparcie ostatniego stropu lub
dachu

Φ

s

powinno się wyznaczać jako mniejszą z wartości uzyskanych ze wzorów (4.5a,

(4.5b) lub

4

,

0

s

=

Φ

(4.5c)

gdzie:

h

ef

jest wysokością efektywną ściany (patrz 4.2.2.4);

t

ef

jest grubością efektywną określaną zgodnie z punktem 5.5.1.3 normy

EN 1996-1-1:2005, lub

t

ef

= t dla ściany jednowarstwowej

3

3

2

3

1

ef

t

t

t

+

=

dla ściany szczelinowej z kotwami ściennymi liczbie na m

2

ściany w nie mniejszej niż n

tmin

, gdzie t

1

i t

2

są rzeczywistymi

grubościami warstw, a moduł sprężystości warstwy nienośnej

równy lub większy niż 90% modułu dla warstwy nośnej.

l

f,ef

jest rozpiętością efektywną stropu liczoną w metrach, dla którego ściana

stronica 19

EN 1996-3:2006

stanowi końcowe podparcie, wyznaczaną następująco:

l

f,ef

= l

f

dla wolnopodpartej konstrukcji stropu;

l

f,ef

= 0,7l

f

dla ciągłej konstrukcji stropu;

l

f,ef

= 0,7l

f

dla wolnopodpartej konstrukcji stropu rozpiętej w 2 kierunkach,

gdzie długość podparcia rozpatrywanej ściany nie jest większa niż

dwa razy l

f

;

l

f,ef

= 0,5l

f

dla ciągłej konstrukcji stropu rozpiętej w 2 kierunkach, gdzie

długość podparcia rozpatrywanej ściany nie jest większa niż dwa

razy l

f

;

Φ

s

jest współczynnikiem redukcji nośności uwzględniającym efekt wyboczenia,

mimośród początkowy, mimośród obciążenia i wpływ pełzania.

UWAGA

Wartość n

tmin

do stosowania w danym kraju można znaleźć w Załączniku Krajowym;

wartością zalecaną jest 2.

4.2.2.4 Wysokość efektywna ścian

(1) Wysokość efektywną może wyznaczać ze wzoru

h

h

n

fs

⋅

=

ρ

(4.6)

gdzie:

h

jest wysokością kondygnacji w świetle;

ρ

n

jest współczynnikiem redukcji, gdzie n = 2, 3 lub 4 w zależności od

utwierdzenia krawędzi lub usztywnienia ściany.

(2) Współczynnik redukcji

ρ

n

można wyznaczać w następujący sposób:

(i) Dla ścian usztywnionej w kierunku prostopadłym do płaszczyzny na obrót poprzez

zbrojone lub sprężone stropy lub dachy żelbetowe (patrz Rysunek 4.3), wyłącznie na górnej i

dolnej krawędzi oraz obciążonych na co najmniej 2/3 grubości ściany i nie mniej niż na

85 mm:

ρ

2

= 1,0 jeżeli ściana stanowi końcową podporę stropu,

ρ

2

= 0,75 dla pozostałych ścian.

PN-EN 1996-3

20

ρ

2

= 1,0

ρ

2

= 0,75

Rysunek 4.3 – Usztywnienie na obrót poprzez stropy lub dach

(ii) Dla ścian usztywnionych wyłącznie w kierunku prostopadłym do płaszczyzny jedynie na

górnej i dolnej krawędzi (np. przez wieńce o odpowiedniej sztywności lub stropu drewniane)

ale nie usztywnionych na obrót przez stropy lub dach (patrz Rysunek 4.4):

Rysunek 4.4 – Brak usztywnienia na obrót poprzez stropy lub dach

(iii) Dla ścian usztywnionych w kierunku prostopadłym do płaszczyzny jedynie na górnej,

dolnej i jednej pionowej krawędzi (patrz Rysunek 4.5):

75

,

0

h

l

5

,

1

3

≤

=

ρ

w przypadku usztywnienia na obrót wyłącznie na górnej i dolnej

krawędzi jak w (i) powyżej, jeśli ściana nie stanowi końcowego
podparcia stropu;

≤

1,0

we wszystkich pozostałych przypadkach w (1) oraz (ii) powyżej

gdzie:

h

jest wysokością kondygnacji w świetle;

stronica 21

EN 1996-3:2006

l

jest odległością pomiędzy pionowo podpartą krawędzią i krawędzią swobodną.

Rysunek 4.5 – Ściana usztywniona prostopadle do płaszczyzny na górnej, dolnej oraz

jednej pionowej krawędzi

(iv) Dla ścian usztywnionych w kierunku prostopadłym do płaszczyzny jedynie na górnej,

dolnej i dwóch pionowych krawędziach (patrz Rysunek 4.6):

75

,

0

h

2

l

3

≤

=

ρ

w przypadku usztywnienia na obrót wyłącznie na górnej i dolnej

krawędzi jak w (i) powyżej, jeśli ściana nie stanowi końcowego

podparcia stropu;

≤

1,0

we wszystkich pozostałych przypadkach w (1) oraz (ii) powyżej

gdzie:

h

jest wysokością kondygnacji w świetle;

l

jest odległością pomiędzy podporami na krawędziach pionowych.

Rysunek 4.6 – Ściana usztywniona prostopadle do płaszczyzny na górnej, dolnej oraz

dwóch pionowych krawędziach

4.2.2.5 Smukłość ścian

(1) Smukłość ścian h

ef

/t

ef

powinna być nie większa niż 27.

PN-EN 1996-3

22

4.3 Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych obciążeniu skupionemu

(1) Obliczeniowa wartość nośności ściany na obciążenie skupione, N

Rdc

, można wyznaczyć:

− z równania (4.7), dla murów wykonanych z elementów murowych grupy 1:

− z równania (4.8), dla murów wykonanych z elementów murowych grupy 2, 3 lub 4:

b

c

1

d

Rdc

A

h

a

4

,

0

2

,

1

f

N

⋅













+

⋅

=

, lecz nie więcej niż 1,5 f

d

A

b

(4.7)

b

d

Rdc

A

f

N

⋅

=

(4.8)

gdzie:

a

1

jest odległością od końca ściany do najbliższej krawędzi obszaru, na którym

przyłożone jest obciążenie skupione (patrz rysunek 4.7);

h

c

jest wysokością ściany od stropu do poziomu przyłożenia obciążenia (patrz

rysunek 4.7);

A

b

polem powierzchni obciążenia.

Rysunek 4.7 – Widok ściany z obciążeniem skupionym, w powiązaniu z a

1

oraz h

c

pod warunkiem, że:

− powierzchnia obciążenia pod obciążeniem skupionym zarówno nie przekracza ¼ pola

przekroju poprzecznego ściany, jak i nie przekracza wartości 2t

2

gdzie t jest grubością

ś

ciany;

− mimośród przyłożenia obciążenia względem osi ściany nie jest większy niż t/4;

− nośność ściany w przekroju usytuowanym w jej środku wysokości sprawdza się

zgodnie z 4.2, przyjmując, że obciążenie skupione rozkłada się pod kątem 60

0

.

stronica 23

EN 1996-3:2006

4.4 Uproszczona metoda obliczania ścian usztywniających

4.4.1 Sprawdzenie nośności ścian na ścinanie

(1)P W stanie granicznym nośności należy sprawdzić czy:

Rd

Ed

V

V

≤

(4.9)

gdzie:

V

Ed

jest obliczeniowym obciążeniem ścinającym ścianę;

V

Rd

jest obliczeniową nośnością ściany na ścinanie.

UWAGA

Dalsze uproszczone metody obliczania projektowanych ścian usztywniających w

budynkach nieprzekraczających wysokości 3 kondygnacji podano w Załączniku A3.

4.4.2 Obliczeniowa nośność na ścinanie

(1) Obliczeniową nośność na ścinanie V

Rd

przekroju prostokątnego można wyznaczyć ze

wzoru:

vdu

Ed

M

Ed

vdo

Ed

v

Rd

f

t

e

2

l

3

N

4

,

0

f

t

e

2

l

c

V

⋅

⋅









−

⋅

≤

⋅

+

⋅

⋅









−

⋅

=

γ

(4.10a)

gdzie:

c

v

dla muru z wypełnionymi spoinami pionowymi wynosi 3, lub
1,5 dla muru z niewypełnionymi spoinami pionowymi;

l

jest długością ściany w kierunku jej zginania;

e

Ed

jest mimośrodem obciążenia ściskającego w rozpatrywanym przekroju

poprzecznym

Ed

Ed

Ed

N

M

e

=

przyjmowany nie mniej niż l/6

(4.10b)

M

Ed

jest obliczeniową wartością momentu w rozpatrywanym przekroju

poprzecznym;

N

Ed

jest obliczeniową wartością obciążenia ściskającego w rozpatrywanym

przekroju poprzecznym;

t

jest grubością ściany;

f

vdo

jest obliczeniową wartością początkowej wytrzymałości na ścinanie równą f

vko

zgodnie z 3.4, podzieloną przez

γ

M

;

f

vdu

jest obliczeniową wartością granicznej wytrzymałości na ścinanie zgodnie z

PN-EN 1996-3

24

3.6.2(3) i 3.6.2(4) normy EN 1996-1-1:2005.

UWAGA

Ograniczenia wartości wytrzymałość na ścinanie można znaleźć w EN 1996-1-1:2005.

(2) Równanie (4.10a) może być stosowane, gdy:

− muru nie jest wykonywany na spoiny pasmowe;

− zaprawa może być zarówno:

− zaprawą zwykłą zgodnie z 3.2 normy EN 1996-1-1:2005, lub;

− zaprawą do cienkich spoin o grubości 0,5 mm do 3,0 mm zgodnie z EN 998-2, lub;

− zaprawą lekką zgodnie z EN 998-2;

− zaprawa spoin spełnia wymagania punktu 8.1.5 normy EN 1996-1-1:2005;

− N

Ed

≤

0,5 l t f

d

.

4.5 Uproszczona metoda obliczania ścian piwnicznych poddanych poziomemu parciu

gruntu

(1) Można stosować następującą metodę uproszczoną obliczania ścian piwnicznych
poddanych poziomemu parciu gruntu pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki:

− wysokość w świetle ściany piwnicznej h

≤

2,6 m a grubość ściany t

≥

200 mm;

− strop nad piwnicą pracuje jako przepona i jest w stanie przenieść siły będące efektem

działania parcia gruntu;

− charakterystyczne obciążenie naziomu w obszarze wpływu parcia gruntu na ścianę

piwniczną nie przekracza 5 kN/m

2

i obciążenie skupione przyłożone w odległości do

1,5 m od ściany nie przekracza 15 kN, patrz rysunek 4.8;

− powierzchnia ściany nie wznosi się ponad ścianę i głębokość zasypania nie

przekracza wysokości ściany;

− na ścianę nie działa parcie hydrostatyczne;

− nie występuje płaszczyzna poślizgu, na przykład na izolacji przeciwwodnej lub

przeprowadzono pomiary w celu zapewnienia nośności na siły ścinające.

UWAGA

Przy sprawdzaniu ścinania na skutek parcia gruntu stosuje się współczynnik tarcia 0,6.

(2) Przy obliczaniu ścian piwnicznych można się posłużyć następującymi wzorami:

3

f

b

t

N

d

max

,

Ed

⋅

⋅

≤

(4.11)

t

h

h

b

N

2

e

e

min

,

Ed

⋅

⋅

⋅

⋅

≥

β

ρ

(4.12)

gdzie:

stronica 25

EN 1996-3:2006

N

Ed,max

jest obliczeniową wartością pionowego obciążenia ściany dającego

najbardziej niekorzystny wpływ w połowie wysokości zasypania ściany;

N

Ed,min

jest obliczeniową wartością pionowego obciążenia ściany dającego najmniej

niekorzystny wpływ w połowie wysokości zasypania ściany;

b

jest szerokością ściany;

b

c

jest odległością ścian poprzecznych lub innych elementów podpierających;

h

jest wysokością ściany piwnicznej w świetle;

h

e

jest wysokością ściany pod powierzchnią gruntu;

t

jest grubością ściany;

ρ

e

jest gęstością objętościową gruntu;

f

d

jest obliczeniową wytrzymałością muru na ściskanie;

β

= 20 gdy b

c

≥

2h

= 60 – 20 b

c

/ h gdy h< b

c

< 2h

= 40 gdy b

c

≤

h.

Oznaczenia:

(a) Nie ma obciążenia skupionego ≥ 15 kN w odległości do 1,5 m od ściany, licząc w kierunku

poziomym,

(b)

Charakterystyczne obciążenie naziomem ≤ 5 kN/m

2

.

Rysunek 4.8 – Parametry ścian piwnicznych widoczne na rzucie i przekroju

PN-EN 1996-3

26

4.6 Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych w ograniczonym zakresie

obciążeniu prostopadłemu do powierzchni ściany i nieobciążonych pionowo

(1) Dla ścian poddanych w ograniczonym zakresie obciążeniu prostopadłemu do

powierzchni, podano w Załączniku B uproszczoną metodę obliczania do wyznaczania
minimalnej grubości i granicznych wymiarów ścian wewnętrznych, niepoddanych obciążeniu

pionowemu innemu niż ciężar własny, ale posiadających różne warunki usztywnienia na

obciążenia prostopadłe do powierzchni oraz dodatkowe warunki ograniczające.

4.7 Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych równomiernemu obciążeniu

prostopadłemu do powierzchni ściany i nieobciążonych pionowo

(1) Ściany poddane równomiernemu obciążeniu prostopadłemu do powierzchni ściany mogą

być obliczane metodą uproszczoną.

UWAGA

Dla

ś

cian

poddanych

równomiernemu

obliczeniowemu

obciążeniu

prostopadłemu do powierzchni, w podano Załączniku C uproszczoną metodę obliczania do

wyznaczania minimalnej grubości i granicznych wymiarów ścian wewnętrznych,

niepoddanych obciążeniom pionowym innym niż ciężar własny, ale posiadających różne

warunki usztywnienia na obciążenia prostopadłe do powierzchni oraz niepoddanych

obciążeniom pionowym.

stronica 27

EN 1996-3:2006

ZAŁĄCZNIK A

(Informacyjny)

Uproszczona metoda obliczania niezbrojonych ścian murowych budynków nie

wyższych niż 3 kondygnacje

A.1 Ogólne warunki stosowania

(1) Uproszczona metoda obliczania podana w niniejszym załączniku można stosować przy

projektowaniu budynków pod warunkiem, że spełnione są następujące warunki:

− wysokość budynku nie przekracza 3 kondygnacji nadziemnych;

− ściany są usztywnione prostopadle do ich powierzchni przez stropu i dach w kierunku

poziomym pod kątem prostym do płaszczyzny ściany, albo przez same stropy i dach

albo przez odpowiednie sposoby, na przykład wieńce o odpowiedniej sztywności;

− stropy i dach obciążają ścianę na co najmniej 2/3 jej grubości i nie mniej niż 85 mm’

− wysokość kondygnacji w świetle nie przekracza 3,0 m;

− minimalny wymiar w rzucie stanowi co najmniej 1/3 wysokości;

− charakterystyczna wartość obciążenia zmiennego na stropach i dachu nie przekracza

5,0 kN/m

2

;

− maksymalna rozpiętość stropu w świetle wynosi 6,0 m;

− maksymalna rozpiętość dachu w świetle wynosi 6,0, za wyjątkiem przypadku lekkich

konstrukcji dachowych, gdzie rozpiętość nie przekracza 12,0 m;

− współczynnik smukłości, h

ef

/t

ef

, dla ścian wewnętrznych i zewnętrznych nie jest

większy niż 21;

gdzie:

h

ef

jest wysokością efektywną ściany zgodnie z 4.2.2.4;

t

ef

jest grubością efektywną ściany wyznaczoną zgodnie z 4.2.2.3.

A.2 Obliczeniowa nośność ściany obciążonej pionowo

(1) Obliczeniowa nośność ściany na obciążenie pionowe, N

Rd

, można obliczyć ze wzoru:

N

Rd

= c

A

f

d

A

(A.1)

gdzie:

c

A

= 0,50 jeżeli h

ef

/t

ef

≤ 18

= 0,36 jeżeli h

ef

/t

ef

>18 i ≤ 21;

PN-EN 1996-3

28

f

d

jest obliczeniową wytrzymałością muru na ściskanie;

A

jest obciążonym polem przekroju poprzecznego ściany, z wyłączeniem

jakichkolwiek otworów.

A.3 Ściany usztywniające niesprawdzane na obciążenie wiatrem

(1) Ściany usztywniające można obliczać bez sprawdzania ich nośności na obciążenie

wiatrem, jeżeli rozmieszczenie ścian usztywniających jest wystarczające do usztywnienia

budynku na siły poziome w obydwu kierunkach prostopadłych.

(2) Rozmieszczenie ścian usztywniających można uważać za wystarczające, jeżeli:

− charakterystyczne obciążenie wiatrem nie przekracza 1,3 kN/m

2

;

− są dwie lub więcej ścian w każdym z kierunków prostopadłych;

− ściany usztywniające są ścianami nośnymi i nośność ścian usztywniających, z

wyłączeniem obciążenia wiatrem, jest sprawdzana zgodnie z 4.2 przyjmując

zredukowaną wytrzymałość muru na ściskanie 0,8 f

k

;

− rozplanowanie ścian usztywniających jest w przybliżeniu symetryczne w rzucie w

obydwu kierunkach (patrz Rysunek A.2) lub co najmniej w jednym kierunku, jeżeli

stosunek l

bx

/l

by

nie jest większy iż 3;

− osie rzutu ścian usztywniających nie stykają się w jednym punkcie;

− suma powierzchni środników ścian usztywniających w każdym z kierunków

prostopadłych, biorąc pod uwagę tylko środniki o długości większej niż 0,2 h

tot

i

pomijając półki, spełnia następującą zależność:

∑

⋅

⋅

≥

⋅

2

tot

by

s

2

sx

h

l

c

l

t

oraz

∑

⋅

⋅

≥

⋅

2

tot

bx

s

2

sy

h

l

c

l

t

(A.2)

gdzie:

l

bx

, l

by

są wymiarami budynku w rzucie, uwzględniając że l

bx

≥

l

by

;

l

sx

, l

sy

są długościami ścian usztywniających (patrz Rysunek A.1 i Rysunek A.2);

c

s

= c

t

c

i

w

Ek

;

c

t

jest stałą zależną od α, przyjmowaną z Tablicy A.1, w m

2

/kN;

c

i

= 1,0 dla ścian usztywniających prostokątnych
=0,67 dla dwuteowych ścian usztywniających z półkami o powierzchniach

większych niż 0,4 t l (patrz Rysunek A.1);

α

jest średnim współczynnikiem

d

Ed

f

A

N

⋅

rozpatrywanej ściany usztywniającej;

N

Ed

jest obliczeniową wartością pionowego obciążenia ściany usztywniającej;

A

jest polem przekroju poprzecznego ściany usztywniającej;

f

d

jest obliczeniową wytrzymałością muru na ściskanie;

stronica 29

EN 1996-3:2006

w

Ek

jest charakterystycznym obciążeniem wiatrem, w kN/m

2

.

Tablica A.1 – Wartości c

t

[m

2

/kN]

α

f

k

[N/mm

2

]

2

4

6

≥ 8

0,2
0,3
0,4
0,5
0,6
0,7

0,0192
0,0128
0,0095
0,0075
0,0095
0,0128

0,0095
0,0064
0,0048
0,0038
0,0048
0,0064

0,0064
0,0042
0,0032

00025

0,0032
0,0042

0,0048
0,0032
0,0024
0,0019
0,0024
0,0032

UWAGA

Dopuszcza się interpolację liniową.

Rysunek A.1 – Rzut ścian usztywniających i wymagania dla kształtu dwuteowego

Rysunek A.2 – Rozplanowanie ścian usztywniających

PN-EN 1996-3

30

ZAŁĄCZNIK B

(Normatywny)

Uproszczona metoda obliczania ścian wewnętrznych niepoddanych

obciążeniom pionowym oraz z ograniczonym obciążeniem prostopadłym do

powierzchni ściany

(1) Stosowanie podanych w niniejszym załączniku reguł jest uzależnione od przestrzegania

następujących wymagań wymiarowych i konstrukcyjnych:

− wysokość ściany w świetle (h) nie przekracza 6,0 m;

− długość w świetle (l) ściany, pomiędzy elementami konstrukcyjnymi stanowiącymi jej

usztywnienie w płaszczyźnie prostopadłej do powierzchni, nie przekracza 12,0 m;

− grubość ściany, bez warstw tynku, nie jest mniejsza niż 50 mm;

− elementy murowe stosowane do wzniesienia ściany mogą być dowolnego typu

określonego w EN 1996-1-1:2005 w ramach grup 1, 2, 3 oraz 4.

UWAGA

Usztywnienie poziome ściany na krawędzi górnej lub bocznych, lub też górnej i

bocznych może być konieczne by przenieść zachodzące w czasie ruchy połączonych ze sobą części

konstrukcji (np. spowodowane pełzaniem ugięcia stropów żelbetowych) oraz powinno być

odpowiednio obliczane.

(2) Reguły podane w niniejszym punkcie stosuje się wyłącznie wtedy, gdy:

− ściana jest usytuowana wewnątrz budynku;

− zewnętrzna ściana elewacyjna budynku nie jest perforowana dużym otworem

drzwiowym lub podobnymi otworami;

− obciążenie ściany prostopadłe do jej powierzchni ograniczone jest do obciążenia

naporem osób lub mebli znajdujących się w pomieszczeniu przy małym tłoczeniu się

osób (np. pokoje i korytarze budynków mieszkalnych, biur, hoteli itp.);

− ściana nie jest poddana jakiemukolwiek stale działającemu obciążeniu zmiennemu lub

wyjątkowemu (wliczając w to obciążenie wiatrem), poza ciężarem własnym;

− ściana nie stanowi podparcia ciężkich obiektów, takich jak meble, wyposażenie

sanitarne lub grzewcze;

− deformacje innych części budynku (np. ugięcia stropów) lub działania związane z

funkcją budynku nie ma negatywnego wpływu na stateczność ściany;

− bierze się pod uwagę efekt wpływu każdego otworu drzwiowego lub okiennego

wykonanego w ścianie (patrz (4) w odniesieniu do sposobów obliczania ścian z

otworami);

− uwzględnia się wpływ jakichkolwiek bruzd.

(3) Minimalna grubość i ograniczenia wymiarów ściany można określać z Rysunku B.1, który

uwzględnia następujące sposoby poziomego usztywnienia ściany:

stronica 31

EN 1996-3:2006

− typ a: ściany usztywnione wzdłuż 4 krawędzi;

− typ b: ściany usztywnione wzdłuż wszystkich krawędzi, za wyjątkiem jednej krawędzi

pionowej;

− typ c: ściany usztywnione wzdłuż wszystkich krawędzi, za wyjątkiem krawędzi górnej;

− typ d: ściany usztywnione włącznie wzdłuż górnej i dolnej krawędzi.

(4) W przypadku ścian z otworami okiennymi, minimalna grubość i ograniczenia wymiarów
ś

ciany można także określać z Rysunku B.1, uwzględniając podstawy zilustrowane na

Rysunku B.2.

Wpływ otworów w ścianie można pominąć pod następującymi warunkami:

− gdy łączna powierzchnia otworów nie przekracza 2,5% powierzchni ściany;

oraz

− gdy maksymalna powierzchnia pojedynczego otworu nie jest większa niż 0,1m

2

i

długość lub szerokość otworu nie jest większa niż 0,5m.

(5) Ściana z otworem powinna być rozpatrywana jako ściana typu b, w której l jest większe

od l

1

oraz l

2

, patrz Rysunek B.2.

(6) Nie stosuje się niniejszego załącznika do ściany typu c z otworem.

(7) Dla ściany typu d z otworem stosuje się niniejszy załącznik dla lewej, środkowej i prawej
części ściany, jeżeli l

3

≥

2/3 l oraz l

3

≥

2/3 h, patrz Rysunek B.3.

PN-EN 1996-3

32

Oznaczenia:

(i) Swobodny koniec

(ii) Usztywniony koniec

(a) Ściana typu a

(b) Ściana typu b

(c) Ściana typu c

(d) Ściana typu d

Rysunek B.1 – Ograniczenia stosunku wymiarów do grubości ścian wewnętrznych

niepoddanych obciążeniom pionowym tylko ograniczonemu obciążeniu

prostopadłemu do powierzchni

stronica 33

EN 1996-3:2006

Oznaczenie:

(a) Oś otworu

Rysunek B.2 – Ściana typu a z otworem

Oznaczenie:

(a) Oś otworu

Rysunek B.3 – Ściana typu d z otworami

PN-EN 1996-3

34

ZAŁĄCZNIK C

(Informacyjny)

Uproszczona metoda obliczania ścian poddanych równomiernemu obciążeniu

prostopadłemu do powierzchni ściany i nieobciążonych pionowo

(1) Reguły podane w niniejszym załączniku stosuje się wyłącznie pod warunkiem, że

wymiary ściany spełniają wymagania Załącznika B.

(2) Minimalna grubość, w relacji do długości i wysokości, dla ścian typu a, b i c, jak opisano

to w Załączniku B,(3), można określać z Rysunków C.1 do C.9, gdzie:

t

jest grubością ściany;

l

jest długością ściany;

h

jest wysokością ściany;

f

xd1

jest obliczeniową wytrzymałością na zginanie, przy zniszczeniu rysą

równoległą do spoin wspornych;

f

xd2

jest obliczeniową wytrzymałością na zginanie, przy zniszczeniu rysą

prostopadłą do spoin wspornych;

p

Ed

jest obliczeniową wartością obciążenia prostopadłego do powierzchni ściany,

zgodnie z EN 1991.

Rysunek C.1 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu a – f

xd1

/ f

xd2

= 1,0

stronica 35

EN 1996-3:2006

Rysunek C.2 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu a – f

xd1

/ f

xd2

= 0,5

Rysunek C.3 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu a – f

xd1

/ f

xd2

= 0,25

PN-EN 1996-3

36

Rysunek C.4 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu b – f

xd1

/ f

xd2

= 1,0

Rysunek C.5 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu b – f

xd1

/ f

xd2

= 0,5

stronica 37

EN 1996-3:2006

Rysunek C.6 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu b – f

xd1

/ f

xd2

= 0,25

Rysunek C.7 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu c – f

xd1

/ f

xd2

= 1,0

PN-EN 1996-3

38

Rysunek C.8 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu c – f

xd1

/ f

xd2

= 0,5

Rysunek C.9 – Grubość i ograniczenia wymiarów ścian nienośnych obciążonych

prostopadle do powierzchni.

Ś

ciana typu c – f

xd1

/ f

xd2

= 0,25

stronica 39

EN 1996-3:2006

ZAŁĄCZNIK D

(Normatywny)

Uproszczona metoda określania charakterystycznej wytrzymałości muru

D.1 Charakterystyczna wytrzymałość na ściskanie

(1) Charakterystyczną wytrzymałość muru na ściskanie można przyjmować jako

charakterystyczną wytrzymałość f

k,s

określaną w uproszczony sposób.

UWAGA

Wartości

f

k,s

w N/mm

2

do stosowania w odnośnym kraju mogą być podane w

Załączniku Krajowym. Zaleca się następujące podane w stabelaryzowanej formie wartości; zostały

one wyznaczone zgodnie z punktem 3.6.1.2(ii) normy EN 1996-1-1:2005.

Ceramiczne elementy murowe grupy 1

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

M2,5

M5

M10

M20

M2,5

M5

M10

2

1,2

1,4

1,4

1,4

1,4

0,6

0,7

0,7

4

1,9

2,4

2,7

2,7

2,4

1,0

1,3

1,5

6

2,5

3,1

3,8

4,1

3,4

1,4

1,7

2,1

8

3,1

3,8

4,7

5,4

4,4

1,7

2,1

2,6

10

3,6

4,5

5,5

6,8

5,3

2,0

2,4

3,0

12

4,1

5,1

6,2

7,7

6,2

2,2

2,8

3,4

16

5,0

6,2

7,6

9,4

7,9

2,8

3,4

4,2

20

5,9

7,3

8,9

11,0

9,6

3,2

4,0

4,9

25

6,9

8,5

10,4

12,9

11,6

3,8

4,6

5,7

30

7,8

9,6

11,9

14,6

13,5

4,3

5,3

6,5

50

11,2

13,8

17,0

20,9

20,9

6,1

7,5

9,3

75

14,9

18,3

22,5

27,7

20,9

8,1

10,0

12,3

PN-EN 1996-3

40

Ceramiczne elementy murowe grupy 2

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

M2,5

M5

M10

M20

M2,5

M5

M10

2

1,0

1,1

1,1

1,1

1,1

0,5

0,6

0,6

4

1,6

1,9

2,2

2,2

1,8

0,9

1,1

1,2

6

2,1

2,6

3,1

3,3

2,5

1,2

1,4

1,7

8

2,5

3,1

3,8

4,4

3,0

1,4

1,7

2,1

10

3,0

3,7

4,5

5,5

3,5

1,6

2,0

2,5

12

3,4

4,2

5,1

6,3

4,0

1,9

2,3

2,8

16

4,1

5,1

6,3

7,7

4,9

2,3

2,8

3,5

20

4,8

5,9

7,3

9,0

5,7

2,7

3,3

4,1

25

5,6

6,9

8,5

10,5

6,7

3,1

3,9

4,7

30

6,4

7,9

9,7

12,0

7,6

3,6

4,4

5,4

50

9,2

11,3

13,9

17,1

10,8

5,1

6,3

7,7

75

12,2

15,0

18,4

22,7

10,8

6,8

8,3

10,2

Ceramiczne elementy murowe grup 3 i 4

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

M2,5

M5

M10

M20

Grupa 3 Grupa 4 M2,5

M5

M10

2

0,7

0,9

0,9

0,9

0,8

0,6

0,4

0,5

0,5

4

1,2

1,5

1,7

1,7

1,3

1,1

0,7

0,9

1,0

6

1,6

2,0

2,4

2,6

1,8

1,6

0,9

1,1

1,4

8

2,0

2,4

3,0

3,4

2,1

2,0

1,1

1,4

1,7

10

2,3

2,8

3,5

4,0

2,5

2,5

1,3

1,6

2,0

12

2,6

3,2

4,0

4,6

2,8

2,9

1,5

1,8

2,3

16

3,2

4,0

4,9

5,6

3,5

3,7

1,8

2,3

2,8

20

3,8

4,6

5,7

6,5

4,1

4,5

2,1

2,6

3,2

25

4,4

5,4

6,6

7,7

4,8

5,4

2,5

3,1

3,8

30

5,0

6,1

7,6

8,7

5,4

6,3

2,8

3,5

4,3

50

7,1

8,8

10,8

12,4

7,7

9,7

4,1

5,0

6,2

75

9,5

11,6

14,3

16,5

7,7

9,7

5,4

6,7

8,2

stronica 41

EN 1996-3:2006

Silikatowe, z betonu kruszywowego i autoklawizowanego betonu komórkowego elementy murowe

grupy 1

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

(nie dla silikatów)

M2,5

M5

M10

M20

M2,5

M5

M10

2

1,2

1,4

1,4

1,4

1,4

1,0

1,1

1,1

4

1,9

2,4

2,7

2,7

2,6

1,6

1,9

2,2

6

2,5

3,1

3,8

4,1

3,7

2,1

2,6

3,1

8

3,1

3,8

4,7

5,4

4,7

2,5

3,1

3,8

10

3,6

4,5

5,5

6,8

5,7

3,0

3,7

4,5

12

4,1

5,1

6,2

7,7

6,6

3,4

4,2

5,1

16

5,0

6,2

7,6

9,4

8,4

4,1

5,1

6,3

20

5,9

7,3

8,9

11,0

10,2

4,8

5,9

7,3

25

6,9

8,5

10,4

12,9

12,3

5,6

6,9

8,5

30

7,8

9,6

11,9

14,6

14,4

6,4

7,9

9,7

50

11,2

13,8

17,0

20,9

22,2

9,2

11,3

13,9

Silikatowe i z betonu kruszywowego elementy murowe grupy 2

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

(nie do silikatów)

M2,5

M5

M10

M20

M2,5

M5

M10

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

(nie do silikatów)

M2,5

M5

M10

M20

M2,5

M5

M10

2

1,0

1,1

1,1

1,1

1,2

1,0

1,1

1,1

4

1,6

1,9

2,2

2,2

2,1

1,6

1,9

2,2

6

2,1

2,6

3,1

3,3

3,0

2,1

2,6

3,1

8

2,5

3,1

3,8

4,4

3,8

2,5

3,1

3,8

10

3,0

3,7

4,5

5,5

4,6

3,0

3,7

4,5

12

3,4

4,2

5,1

6,3

5,4

3,4

4,2

5,1

16

4,1

5,1

6,3

7,7

6,9

4,1

5,1

6,3

20

4,8

5,9

7,3

9,0

8,3

4,8

5,9

7,3

25

5,6

6,9

8,5

10,5

10,0

5,6

6,9

8,5

30

6,4

7,9

9,7

12,0

11,7

6,4

7,9

9,7

50

9,2

11,3

13,9

17,1

18,1

9,2

11,3

13,8

PN-EN 1996-3

42

Elementy murowe grupy 3 z betonu kruszywowego

f

b

[N/mm²]

Zaprawa zwykła

Zaprawa do

cienkich spoin

M2,5

M5

M10

M20

2

0,9

1,0

1,0

1,0

0,9

4

1,4

1,7

2,0

2,0

1,6

6

1,8

2,3

2,8

3,0

2,3

8

2,3

2,8

3,4

3,9

2,9

10

2,6

3,2

4,0

4,9

3,5

12

3,0

3,7

4,5

6,3

4,1

16

3,7

4,5

5,6

7,7

5,3

20

4,3

5,3

6,5

9,0

6,4

25

5,0

6,2

7,6

10,5

7,7

30

5,7

7,0

8,6

12,0

9,0

50

8,1

10,0

12,3

17,1

13,9

EN 998-2 nie podaje ograniczeń dotyczących grubości spoin wykonanych z zaprawy do cienkich

spoin; wartości w powyższych tablicach dotyczą grubości spoin wspornych w granicach 0,5mm do

3mm w celu zapewnienia, że zaprawa do cienkich spoin powoduje zwiększenie wymaganych

własności do osiągnięcia podanych wartości.

Grubość muru jest równa szerokości lub długości elementu murowego tak, aby nie było spoiny

równoległej do powierzchni czołowej muru na całej lub części długości ściany.

Współczynnik zmienności wytrzymałości elementów murowych jest nie większy niż 25%.

Gdy efekt oddziaływań jest równoległy do spoin wspornych, charakterystyczna wytrzymałość na
ś

ciskanie także może być określana z tablic, stosując znormalizowaną wytrzymałość na ściskanie

elementów murowych f

b

wyznaczoną na podstawie badań, w których kierunek przykładanego do

elementów próbnych obciążenia jest taki sam, jak kierunek działania oddziaływania na mur, lecz ze
współczynnikiem δ, jak podano w Załączniku A normy EN 772-1:2000, nie większym niż 1,0. Dla grup

2 i 3 elementów murowych, otrzymane z tablic wartości f

k

należy przemnożyć przez 0,5.

Dla murów wykonanych na zaprawie zwykłej, gdy stosowano elementy murowe grup 2 i grupy 3 z

betonu kruszywowego oraz gdy szczeliny pionowe całkowicie wypełniono betonem, wartości f

k

należy

określać jak dla grupy 1 i wytrzymałości odpowiadającej danej wytrzymałości na ściskanie elementów

murowych lub betonu wypełniającego, miarodajna jest wartość mniejsza.

Gdy spoiny pionowe są niewypełnione, można stosować tablice uwzględniając odpowiednio każde

możliwe do wystąpienia lub przenoszone przez muru oddziaływanie poziome.

Dla murów wykonanych z zaprawy zwykłej, gdy występują spoiny równoległe do powierzchni czołowej
ś

ciany na całej długości lub jej części, wartości f

k

można otrzymywać mnożąc wartości podane w

tablicach przez 0,8.

KONIEC UWAGI

stronica 43

EN 1996-3:2006

D.2 Charakterystyczna wytrzymałość na zginanie

(1) Charakterystyczną wytrzymałość muru na zginanie można przyjmować jako f

xk1

oraz f

xk2

,

określaną w uproszczony sposób.

UWAGA

Wartości f

xk1

oraz f

xk2,

do stosowania w określonym kraju mogą być podane w

Załączniku Krajowym. Zaleca się wartości wyznaczone zgodnie z punktem 3.6.3(2) normy EN 1996-

1-1:2005.

Element murowy

f

xk1,s

[N/mm

2

]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

< M5

≥ M5

Ceramika

0,10

0,10

0,15

0,10

Silikaty

0,05

0,10

0,20

nie stosuje się

Beton kruszywowy

0,05

0,10

0,20

nie stosuje się

Autoklawizowany beton

komórkowy

0,05

0,10

0,15

0,10

Element murowy

f

xk2,s

[N/mm

2

]

Zaprawa zwykła

Zaprawa

do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

< M5

≥ M5

Ceramika

0,20

0,40

0,15

0,10

Silikaty

0,20

0,40

0,30

nie stosuje się

Beton kruszywowy

0,20

0,40

0,30

nie stosuje się

Autoklawizowany

beton komórkowy

ρ

< 400 kg/m

3

0,20

0,20

0,20

0,15

ρ

≥ 400 kg/m

3

0,20

0,40

0,30

0,15

(1) Pod warunkiem, że zaprawa do cienkich spoin i zaprawa lekka są M5, lub silniejsze;
(2) Dla muru wykonanego z elementów murowych z autoklawizowanego betonu komórkowego

układanych na zaprawie do cienkich spoin, wartości

f

xk1

oraz f

xk2

można przyjmować z

tablic podanych w niniejszej uwadze, lub z następujących wzorów:

f

xk1,s

= 0,035 f

b

z wypełnionymi i niewypełnionymi spoinami pionowymi;

f

xk2,s

= 0,035 f

b

z wypełnionymi spoinami pionowymi, lub 0,025 f

b

z niewypełnionymi

spoinami pionowymi

KONIEC UWAGI

D.3 Charakterystyczna początkowa wytrzymałość na ścinanie

(1) Charakterystyczną początkową wytrzymałość muru na ścinanie można przyjmować jako
f

vko,s

,

określaną w uproszczony sposób.

PN-EN 1996-3

44

UWAGA

Wartości f

vko,s

do stosowania w określonym kraju mogą być podane w Załączniku

Krajowym. Zaleca się przyjmować następujące wartości pod warunkiem, że zaprawy przygotowane

zgodnie z EN 1996-2 nie zawierają domieszek i dodatków; wartości zostały przyjęte z Tablicy 3.4

normy EN 1996-1-1:2005.

Element murowy

f

vko,s

[N/mm

2

]

zaprawa zwykła podanej

klasy wytrzymałościowej

Zaprawa do cienkich

spoin

Zaprawa lekka

Ceramika

M1 – M2

0,10

0,30

0,15

M2,5 – M9

0,20

M10 – M20

0,30

Silikaty

M1 – M2

0,10

0,40

0,15

M2,5 – M9

0,15

M10 – M20

0,20

Beton kruszywowy

Autoklawizowany

beton komórkowy

M1 – M2

0,10

0,30

0,15

M2,5 – M9

0,15

M10 – M20

0,20

KONIEC UWAGI