UPRAWNIENIA KONTROLNE

Dziś, w godz. 10.00-11.00,
pod numerem tel. [phone]
Małgorzata Piasecka-Sobkiewicz
będzie odpowiadać na pytania dotyczące praw
przysługujących przedsiębiorcom podczas kontroli

Kto może prowadzić

skład podatkowy

Prowadzenie określonego rodzaju działalności
w składzie podatkowym daje korzyści
podatkowe, ale wymaga spełnienia wielu
szczegółowych warunków.

Przedsiębiorca, który chce
prowadzić skład podatkowy,
musi wystąpić z wnioskiem
o wydanie zezwolenia. Po-
nadto musi prowadzić co naj-
mniej jeden rodzaj działalno-
ści polegającej na produkcji,
przetwarzaniu lub magazyno-
waniu wyrobów akcyzowych
zharmonizowanych oraz być

podatnikiem VAT. Wnioskodawca nie może za-
legać z cłem, podatkami stanowiącymi dochód
budżetu państwa, składkami na ubezpieczenia
społeczne i zdrowotne.

ALEKSANDRA TARKA

DYŻUR EKSPERTA

P

rzepisy Ordynacji podat-
kowej przewidują możli-
wość, a niekiedy nawet

obowiązek korygowania przez
podatników deklaracji podatko-
wych. Od zasady tej przewidzia-
no jednak pewne wyjątki. Jed-
nym z nich jest zawieszenie pra-
wa do skorygowania deklaracji
na czas postępowania podatko-
wego lub kontroli podatkowej
w zakresie objętym tym postę-
powaniem lub kontrolą. Prawo
to przysługuje znowu po zakoń-
czeniu kontroli podatkowej (nie
dotyczy to jednak VAT) lub po-
stępowania podatkowego, ale
w zakresie, jakiego nie obejmu-
je decyzja określająca wysokość
zobowiązania podatkowego.

Jeśli przedsiębiorca złoży ko-

rektę deklaracji podatkowej,
w czasie gdy uprawnienie do te-
go jest zawieszone, tzn. w cza-
sie kontroli podatkowej lub po-

stępowania podatkowego, to
korekta taka nie wywoła żad-
nych skutków prawnych. Nato-
miast prowadzenie czynności
sprawdzających nie wyłącza
możliwości składania korekty
deklaracji.

Korekty deklaracji podatko-

wej dokonuje się poprzez złoże-
nie deklaracji korygującej oraz
pisemnego uzasadnienia przy-
czyn korekty. Przedsiębiorca
powinien też niezwłocznie lub
w terminie wyznaczonym przez
uprawniony organ uiścić w ca-
łości należność uszczuploną lub
narażoną na uszczuplenie. Jeśli

spełni oba te warunki, nie bę-
dzie podlegał odpowiedzialno-
ści karnej.

Przepisy przewidują także

możliwość korekty deklaracji
podatkowych przez organ po-
datkowy. Jeśli organ stwierdzi,
że deklaracja zawiera błędy ra-
chunkowe lub inne oczywiste
pomyłki albo że jest wypełnio-
na niezgodnie z wymaganiami,
może sam dokonać niezbęd-
nych poprawek.

Uprawnienie to przysługuje

organowi tylko wówczas, gdy
w wyniku korekty zmiana wy-

sokości zobowiązania podatko-
wego, nadpłaty, zwrotu podat-
ku lub straty nie przekracza
1 tys. zł.

Ponadto organ jest zobowią-

zany do doręczenia przedsię-
biorcy kopii skorygowanej de-
klaracji oraz informacji o ro-
dzaju i charakterze dokona-
nych poprawek. Przedsię-
biorca, który nie zgadza się
z dokonanymi przez organ
zmianami, ma 14 dni, licząc od
dnia doręczenia, na wniesienie
sprzeciwu do organu, który po-
prawek dokonał. Wniesienie
sprzeciwu oznacza bezskutecz-
ność dokonanej korekty. W ta-
kiej sytuacji organ może prze-
prowadzić postępowanie po-
datkowe.

■

PROCEDURY Korygowanie deklaracji podatkowych

Błędy przy naliczaniu
podatku można poprawić

Przedsiębiorca, który popełnił błąd wypełniając deklarację podatkową,
może złożyć korektę deklaracji. Również organ podatkowy ma prawo
dokonywać drobnych poprawek i uzupełnień, ale o wszystkich
zmianach musi zawiadomić podatnika.

C1

nr 154 (2276) 7 sierpnia 2008

Kiedy przedsiębiorca może
skontrolować inspektora

Czytaj str. C2

TEMAT TYGODNIA

Kontrola w firmie

Dodatek do Gazety Prawnej Wydawca: Infor Sprzedaż łącznie z GP ISSN: 1232-6712

■

Gdzie lokować nadwyżki finansowe firmy

■

Dofinansowanie zamiast ulgi uczniowskiej

14 sierpnia w Gazecie Prawnej

kolejny dodatek

PO D ATKI

●

FINANSE

Moja

firma

Moja

firma

Ważne! Organ podatkowy może dokonać poprawek w złożonej przez

przedsiębiorcę deklaracji podatkowej tylko wtedy, gdy w wyniku
korekty zmiana wysokości zobowiązania podatkowego, nadpłaty,
zwrotu podatku lub straty nie przekracza 1 tys. zł

MAREK MATUSIAK

[e-mail]

W

ątpliwości dotyczące za-
wierania transakcji z za-

granicznymi partnerami mają
swoje uzasadnienie. Jednak nie
trzeba od razu się zniechęcać,
bo przecież zdecydowana więk-
szość firm zagranicznych regu-
luje swoje zobowiązania w ter-
minie. Nie zmienia to faktu, iż
przede wszystkim trzeba ocenić
rzeczywisty poziom ryzyka nie-
wypłacalności potencjalnego
partnera zagranicznego.

Pozorne bariery

Nierzetelni zagraniczni od-

biorcy wymagają specjalnej ob-
sługi. W sytuacji gdy dostawca
próbuje samodzielnie skłonić
zagranicznego dłużnika do za-
płaty, bardzo często wpada
w pułapkę coraz większych
kosztów. A przecież wielokrot-
ne i długie rozmowy telefonicz-
ne czy wysłanie pisemnych mo-

nitów często nie przynosi satys-
fakcjonujących efektów. Z dru-
giej strony, zagraniczny kontra-
hent liczy, iż odległość dzieląca
go od polskiego dostawcy, nie-
znajomość miejscowego prawa,
a także bariera językowa znie-
chęcą wierzyciela do dalszych
działań.

Skuteczność samodzielnego

dochodzenia należności zależy
m.in. także od tego, z jakimi
odbiorcami dostawca ma do
czynienia. Duże znaczenie ma
wielkość firmy, jej pozycja na
rynku, a często także zwycza-
je płatnicze obowiązujące
w danym państwie. Ważne są
wówczas techniki wykorzysty-
wane w procesie negocjacji,
argumenty oraz doświadcze-
nie, którym z reguły nie dyspo-
nują pracownicy działów fi-
nansowych poszczególnych
firm, działających dotychczas
wyłącznie w Polsce. Problem
mogą stanowić również przy-
jazne stosunki pomiędzy do-

stawcą i dłużnikiem, nawiąza-
ne w okresie wcześniejszej
współpracy lub podczas nego-
cjacji związanych z podpisa-
niem kontraktu. Znacznie
utrudnia to stawianie żądań
do szybkiej i bezwarunkowej
zapłaty oraz daje dłużnikowi
przewagę negocjacyjną nad
dostawcą.

Specjalista może więcej

Każdy przedsiębiorca może

uniknąć wysokich kosztów sa-
modzielnej windykacji oraz
ryzyka porażki prowadzonych
przez siebie działań. Najlep-
szym sposobem przeciwdzia-
łania samowoli dłużników jest
powierzenie trudnego i jed-
nocześnie nieprzyjemnego
dochodzenia należności za
granicą doświadczonej mię-
dzynarodowej firmie windy-
kacyjnej.

Podstawą działalności takiej

firmy jest wykwalifikowany
personel i dostęp do informa-
cji o kondycji finansowej po-
szczególnych podmiotów go-
spodarczych. Wyszkolona ka-
dra znająca zawiłości prawa
międzynarodowego jest w sta-

nie przeprowadzić skuteczne
postępowanie windykacyjne.

Nie bez znaczenia jest także

dostęp do bazy danych, umoż-
liwiający szybkie i dokładne
sprawdzenie sytuacji finanso-
wej oraz statusu prawnego
kontrahenta w poszczególnych
krajach. Dla przykładu bazy
danych wykorzystane przez
działające w Polsce międzyna-
rodowe wywiadownie zawiera
informacje o milionach pod-
miotów na świecie. Dzięki te-
mu możliwe jest szybkie zi-
dentyfikowanie dłużnika, a co
najważniejsze poznanie jego
rzeczywistej kondycji finanso-
wej.

Jest jeszcze jeden niebaga-

telny aspekt zlecenia windyka-
cji wyspecjalizowanemu pod-
miotowi. Jeśli dłużnik wie, iż
za wierzycielem stoi firma,
której zakres działania oraz
doświadczenie przewyższają
możliwości pojedynczego pod-
miotu, nie tylko spłaci dotych-
czasowe zobowiązania, ale
w przyszłości zastanowi się
dwa razy, zanim zdecyduje się
na ponowne opóźnienie płat-
ności.

■

OBRÓT GOSPODARCZY Ściąganie zaległości finansowych

Jak odzyskać zagraniczne wierzytelności

Polscy przedsiębiorcy często stają przed dylematem, czy rozwijać
sprzedaż z zagranicznym kontrahentem, choć może być ona obarczona
dużym ryzykiem, czy też pozostać na rynku lokalnym, gdzie odzyskanie
należności jest prostsze.

www

.gazet

apr

a

wna.pl

PODA

TKI

●

FINANSE

Podatnik prowadzi warsztat samochodowy. Składając deklarację po-
datkową w zakresie PIT popełnił błąd i chciałby go poprawić.
W jego firmie od dwóch dni urząd skarbowy przeprowadza kontrolę
w zakresie VAT. Czy podczas kontroli może złożyć korektę deklaracji?

Tak. Przedsiębiorca może dokonać korekty deklaracji podatkowej w zakre-
sie podatku dochodowego od osób fizycznych. Mimo bowiem, że w jego
firmie przeprowadzana jest kontrola, to nie obejmuje ona swoim zakre-
sem podatku dochodowego, lecz tylko podatek od towarów i usług.

PRZYKŁAD: KORYGOWANIE DEKLARACJI PODATKOWEJ

EWA CIECHANOWSKA

[e-mail]

C2

Moja firma

CZWARTEK

7 SIERPNIA

2008 | nr 154

WWW.GAZETAPRAWNA.PL

i

MAŁGORZATA
PIASECKA-SOBKIEWICZ

[e-mail]

K

ontrolę działalności
firmy inspektor może
rozpocząć dopiero po

dopełnieniu formalności
określonych w przepisach
ustawy z 2 lipca 2004 r. o swo-
bodzie działalności gospodar-
czej (Dz.U. nr 173, poz. 1807
z późn. zm.). Przedsiębiorca
ma prawo wymagać od in-
spektora, aby okazał legity-
mację służbową upoważniają-
cą go do wykonywania czyn-
ności kontrolnych.

Inspektor powinien też

doręczyć mu upoważnienie
do przeprowadzenia kon-
troli. Jednak w szczegól-
nych przypadkach może
przeprowadzić kontrolę wy-
łącznie po okazaniu legity-
macji służbowej. Wówczas
upoważnienie do przepro-
wadzenia kontroli musi do-
ręczyć przedsiębiorcy w ter-
minie określonym w tych
przepisach.

W upoważnieniu określo-

ny jest m.in. zakres kontroli.
Inspektor nie może wykony-
wać czynności, które wykra-
czałyby poza ten zakres.

Kontrolowany przedsię-

biorca ma prawo domagać
się, aby kontroler wskazał mu
nazwisko, stanowisko albo
funkcję osoby, która wystawi-
ła upoważnienie do kontroli,
a także adres lub jej telefon,
aby mógł sprawdzić, czy upo-
ważnienie jest autentyczne.

Wymogi wobec upoważnienia

Ustawa o swobodzie dzia-

łalności gospodarczej okre-
śla wymogi, jakie powinno
spełniać upoważnienie do
przeprowadzenia kontroli
w firmie. Przede wszystkim
musi wskazywać podstawę

prawną przeprowadzonej
kontroli, oznaczenie organu
kontroli, datę i miejsce wy-
stawienia upoważnienia
oraz imię i nazwisko pra-
cownika organu kontroli
uprawnionego do wykony-
wania jej, a także numer je-
go legitymacji służbowej.
Oprócz tego upoważnienie

powinno zawierać określe-
nie firmy przedsiębiorcy ob-
jętego kontrolą oraz zakresu
przedmiotowego kontroli.
Zakres podmiotowy kontroli
nie może być podany zbyt
ogólnie i wykraczać poza ra-
my właściwości rzeczowej
konkretnej inspekcji. Nie
może też być zbyt wąski, bo
rozszerzenie go wymagało-
by zmiany upoważnienia.

Upoważnienie musi też

wskazywać datę rozpoczęcia
i przewidywanego zakończe-
nia terminu kontroli. Datą
rozpoczęcia kontroli nie za-
wsze musi być dzień, w któ-
rym inspektor przyjdzie do
firmy, wręczy przedsiębiorcy
upoważnienie i po okazaniu
legitymacji rozpocznie kon-
trolę. Może to być też dzień

późniejszy, np. wówczas, gdy
przedsiębiorca zostanie
zmuszony do przygotowania
się do kontroli lub do zgro-
madzenia dokumentów.

Upoważnienie powinno

być opatrzone podpisem
osoby, która go udzieliła,
z podaniem jej stanowiska
lub funkcji, powinno też za-

wierać pouczenie o prawach
i obowiązkach kontrolowa-
nego przedsiębiorcy.

Obecność kontrolowanego

Przedsiębiorca, w którego

firmie prowadzona jest kon-
trola, ma prawo domagać się,
aby czynności kontrolne in-
spektor wykonywał w jego
obecności albo osoby przez
niego upoważnionej. Powi-
nien jednak na piśmie wska-
zać osobę upoważniona do re-
prezentowania go w trakcie
kontroli w czasie jego nie-
obecności.

Natomiast podczas nie-

obecności przedsiębiorcy
i osoby przez niego upoważ-
nionej kontrola może być pro-
wadzona tylko w wyjątko-
wych przypadkach określo-
nych w ustawie. Przypadki,
które uprawniają do przepro-
wadzenia takiej kontroli, mu-
szą być uzasadnione zagroże-
niem życia i zdrowia lub śro-
dowiska naturalnego, albo
niezbędne dla przeprowadze-
nia przeciwko przedsiębiorcy
śledztwa lub dochodzenia,
gdy odrębne przepisy przewi-
dują możliwość przeprowa-
dzenia kontroli w toku pro-
wadzonego postępowania
dotyczącego przedsiębiorcy,
a także, gdy ratyfikowane
umowy międzynarodowe sta-
nowią, że obecność kontrolo-
wanego lub osoby upoważ-
nionej nie jest konieczna.

■

KONTROLA W FIRMIE Uprawnienia kontrolowanego podmiotu

Kiedy przedsiębiorca może
skontrolować inspektora

Faktury w walutach obcych

trzeba przeliczyć

Spółka jawna w ramach prowadzonej działalności na-
bywa materiały do produkcji towarów na terenie Unii
Europejskiej. Faktury wystawiane są w walutach ob-
cych. Według jakiego kursu należy je przeliczać?

D

efinicja kosztu uzyskania przychodu, w tym ponie-
sionego w walucie obcej, została zawarta w art. 22
ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-

wym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176
z późn.zm.). Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, kosz-
tami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu
osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpiecze-
nia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych
w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się
na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Naro-
dowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedza-
jącego dzień poniesienia kosztu.
Stosownie zaś do art. 22 ust. 5d ustawy, za dzień poniesie-
nia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na któ-
ry ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)
na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na
który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypad-
ku braku faktury (rachunku).

KK

Opodatkowanie VAT

niesprzedanych towarów

W kilka osób prowadziliśmy działalność w formie spółki
cywilnej. Niedawno nastąpiło umowne rozwiązanie
spółki, lecz zostały niesprzedane towary. Jakie konse-
kwencje w zakresie podatku od towarów i usług ma ta-
ka sytuacja?

Z

godnie z przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r.
– Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz.
60 z późn.zm.), towary własnej produkcji i towary,

które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów,
podlegają opodatkowaniu VAT w przypadku rozwiązania
spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości praw-
nej. Przepisy te stosuje się do towarów, w stosunku do któ-
rych przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku na-
leżnego o kwotę podatku naliczonego. W takim przypadku
podatnicy powinni sporządzić w terminie 14 dni od dnia
rozwiązania spółki spis z natury towarów na dzień rozwią-
zania spółki. Powinni też zawiadomić w terminie siedmiu
dni, licząc od dnia zakończenia spisu z natury, naczelnika
urzędu skarbowego o dokonanym spisie, o ustalonej war-
tości i o kwocie podatku należnego. Podstawę opodatko-
wania stanowić będzie wartość towarów podlegających
spisowi z natury.

EC

Trzeba wykazać łączną

kwotę obrotu

Prowadzę działalność w zakresie dostawy towarów do
klientów na terenie kraju. Jaką stawkę VAT mam zasto-
sować, wystawiając odrębną fakturę uwzględniającą
koszty transportu?

P

odstawę opodatkowania stanowi w tym przypadku ob-
rót. Obrotem zaś jest kwota należna, pomniejszona
o kwotę podatku. Kwota należna obejmuje całość

świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się
o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym
charakterze, mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę na-
leżną) dostarczanych towarów lub usług świadczonych przez
podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.
W opisanym przypadku nie należy odrębnie wystawiać fak-
tury w zakresie kosztów transportu, gdyż koszty te stanowią
element podstawowej czynności. Kwota obrotu powinna być
wykazana łącznie i opodatkowana według stawki właściwej
dla dostawy towaru.

EC

porady ekspertów

RReeddaakkttoorr pprroow

waaddzząąccyy:: Ewa Ciechanowska,

(022) 530 40 44, [e-mail]
w

ww

ww

w..ggaazzeettaapprraaw

wnnaa..ppll,, kkssiieeggoow

woosscc@

@iinnffoorr..ppll

INFOR BIZNES Spółka z o.o.
Spółka należy do grupy kapitałowej INFOR PL S.A.
01-042 Warszawa, ul. Okopowa 58/72,
tel. [phone], fax [phone]
BBiiuurroo RReekkllaam

myy:: Biuro Reklamy: Anna Dubrawska, (022) 530

41 04, (022) 530 44 44, fax [phone],
[e-mail]
D

Drruukk:: AGORA SA Drukarnia, ul. Daniszewska 27,
03-230 Warszawa

Moja

firma

EWA MATYSZEWSKA

[e-mail]

D

la celów podatku docho-
dowego podatnik zobo-

wiązany jest ustalić dochód lub
stratę z prowadzonej działalno-
ści gospodarczej. Dotyczy to
także przedsiębiorców zajmu-
jących się działalnością kanto-
rową. Podatnicy, którzy są wła-
ścicielami kantoru, zazwyczaj
prowadzą podatkową księgę
przychodów i rozchodów. Do-
chodem z działalności u podat-
ników prowadzących księgi
przychodów i rozchodów
jest różnica między przycho-
dem a kosztami uzyskania
przychodu. Przychodem z dzia-
łalności w zakresie sprzedaży
i kupna walut jest cała kwota
uzyskana ze sprzedaży walut,
a kosztem uzyskania cała kwo-
ta wydatkowana na ich zakup.

Dodatkowa ewidencja

Podatnik jest zobowiązany

prowadzić podatkową księgę
przychodów i rozchodów rze-
telnie i w sposób niewadliwy.
Zapisy w księdze dokonywane
są w języku i w walucie polskiej
w sposób staranny, czytelny
i trwały, na podstawie prawi-
dłowych i rzetelnych dowodów.

Poza ogólnymi zasadami

prowadzenia podatkowej księ-
gi podatnicy zajmujący się
działalnością kantorową mają
dodatkowe obowiązki. Muszą
bowiem prowadzić również
według zasad określonych
w przepisach prawa dewizo-
wego ewidencję wszystkich
operacji powodujących zmia-
nę stanu wartości dewizowych
i waluty polskiej. Jest to ewi-
dencja kupna i sprzedaży war-
tości dewizowych.

Spis z natury

Dla właścicieli kantorów spe-

cjalne zasady przy prowadze-

niu ewidencji podatkowej prze-
widziano w zakresie sporzą-
dzania spisu z natury. Zgodnie
z zasadą ogólną spis z natury
powinien być sporządzony
w sposób staranny i trwały oraz
zakończony i

zaopatrzony

w podpisy osób w nim uczestni-
czących. Spis powinien zawie-
rać co najmniej: imię i nazwi-
sko właściciela zakładu (nazwę
firmy), datę sporządzenia spi-
su, numer kolejny pozycji arku-
sza spisu z natury, szczegółowe
określenie towaru i innych
składników, jednostkę miary,
ilość stwierdzoną w czasie spi-
su, cenę w złotych i groszach za

jednostkę miary, wartość wyni-
kającą z przemnożenia ilości to-
waru przez jego cenę jednost-
kową, łączną wartość spisu
z natury oraz klauzulę: spis za-
kończono na pozycji..., podpi-
sy osób sporządzających spis
oraz podpis właściciela zakła-
du (wspólników), z tym że przy
prowadzeniu kantoru – spisem
z natury należy objąć niesprze-
dane wartości dewizowe.

■

Podstawa prawna

■

Rozporządzenie ministra finansów
z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie
prowadzenia podatkowej księgi
przychodów i rozchodów (Dz.U. z 2003 r.
nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

PODATKI Zapisy w podatkowej księdze przychodów i rozchodów

Prowadzący kantor zakłada dodatkowe ewidencje

Przedsiębiorcy prowadzący
kantor obok podatkowej
księgi przychodów i
rozchodów muszą założyć
ewidencję wartości
dewizowych.

?

PROBLEM:

Czy dla prawidłowego rozliczenia dochodu z działalności kantorowej

można do księgi przychodów i rozchodów wpisywać na koniec każdego miesiąca
wartość rzeczywiście uzyskanego dochodu z poszczególnych operacji wynikającego
z podsumowania elektronicznej ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych?

ROZWIĄZANIE:

Kolumna 7 księgi podatkowej jest przeznaczona do wpisywania

przychodów ze sprzedaży wyrobów (towarów handlowych) i sprzedaży usług.
Podatnicy prowadzący działalność kantorową w kolumnie tej wpisują miesięczną
kwotę przychodu (sprzedaży wartości dewizowych) wynikającą z ewidencji kupna i
sprzedaży wartości dewizowych. Natomiast kolumna 10 jest przeznaczona do
wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu. W
kolumnie tej podatnicy wpisują miesięczną kwotę zakupionych wartości dewizowych,
wynikającą z ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych.
Zatem przychodem z działalności w zakresie sprzedaży i kupna walut jest cała
kwota uzyskana ze sprzedaży walut, a kosztem uzyskania cała kwota
wydatkowana na ich zakup. Nie jest więc możliwe księgowanie na koniec
każdego miesiąca wyłącznie dochodu wynikającego z elektronicznej ewidencji
kupna i sprzedaży wartości dewizowych.

JAK TO ZROBIĆ...

Wpisanie w księdze przychodu z działalności kantorowej

Inspektor może rozpocząć kontrolę w firmie dopiero po okazaniu
legitymacji służbowej oraz po doręczeniu przedsiębiorcy
upoważnienia do przeprowadzenia kontroli. Tylko wyjątkowo
może kontrolować wyłącznie po okazaniu legitymacji.

Ważne! W trakcie trwania kontroli w firmie inspektorzy mogą zmie-

nić się (np. wskutek choroby, śmierci, przejścia na emerytu-
rę, zmiany pracodawcy). Każdorazowo wymaga to wydania
odrębnego upoważnienia i nie może prowadzić do wydłu-
żenia ustalonego wcześniej terminu zakończenia kontroli

WWW.GAZETAPRAWNA.PL

Moja firma

CZWARTEK

7 SIERPNIA

2008 | nr 154

C3

W

epoce globalizacji
i

elektronizacji

gospodarki funk-

cjonowanie obrotu związa-
nego z kartami płatniczy-
mi, oraz szerzej – innymi
elektronicznymi instru-
mentami płatniczymi, nie
byłoby możliwe bez uczest-
niczenia w tym systemie
podmiotów definiowanych
pojęciem agent rozliczenio-
wy. Termin ten wprowa-
dzony został w przepisach
ustawy o elektronicznych
instrumentach płatniczych.
Podkreślenia wymaga fakt,
iż używana w Polsce defini-
cja jest nieco różna od zna-
czenia przypisywanego an-
gielskiemu terminowi
acquirer używanemu na
określenie podmiotów pro-
wadzących działalność toż-
samą, bądź zbliżoną do
prowadzonej przez agen-
tów rozliczeniowych w Pol-
sce.

Przed analizą pojęcia

agent rozliczeniowy, nale-
ży zauważyć, że obserwo-
wany w Polsce dynamiczny
rozwój rynku płatności
elektronicznych nie byłby
możliwy bez udziału agen-
tów rozliczeniowych. Ce-
lem ich działania jest za-
pewnienie infrastruktury
technicznej i technologicz-
nej do obsługi transakcji
dokonywanych kartami
płatniczymi, jak również
rozwój sieci akceptacji
kart płatniczych.

Grupy obowiązków

Ustawa o elektronicznych

instrumentach płatniczych
(art. 2 ust. 1) stanowi, iż
agentem rozliczeniowym
jest bank bądź inna osoba
prawna, która zawiera z ak-
ceptantami umowy o przyj-
mowanie zapłaty przy uży-
ciu elektronicznych instru-
mentów płatniczych. Ozna-
cza to, że zakres
podmiotowy tego pojęcia nie
jest ograniczony jedynie do
podmiotów oferujących ob-
sługę płatności kartami płat-
niczymi, dopuszczając moż-
liwość traktowania jako
agentów rozliczeniowych
również podmioty działające
w obszarze innych elektro-
nicznych instrumentów płat-
niczych. Większość umów
zawieranych przez agentów
rozliczeniowych i akceptan-
tów w Polsce dotyczy akcep-
towania transakcji kartami
płatniczymi.

Obowiązki agenta rozli-

czeniowego można podzie-
lić na następujące grupy:
obowiązki wobec akceptan-
ta i wydawcy, obowiązki in-
formacyjne wobec NBP oraz
obowiązki dotyczące wy-
miany informacji pomiędzy
agentami rozliczeniowymi
oraz agentami rozliczenio-
wymi i wydawcami.

Artykuł 8 ust. 2 ustawy

o elektronicznych instru-
mentach płatniczych nałożył
na agentów rozliczeniowych
odpowiedzialność za uzna-
nie rachunku akceptanta
kwotą wynikającą z operacji
na zasadach i w terminach
określonych w umowie. Sta-
nowi to jednocześnie zobo-
wiązanie agenta rozliczenio-
wego do zaspokajania rosz-
czeń akceptanta z tytułu
prawidłowo dokonanych
transakcji.

Przepis ten wyraźnie

wskazuje na praktyczną
stronę działalności agenta
rozliczeniowego, jako pod-
miotu pośredniczącego
w procesie zapłaty przy wy-
korzystaniu kart płatniczych
nie tylko od strony technicz-
nej, ale również z punktu wi-
dzenia rozliczeń finanso-
wych. W praktyce zaspoko-
jenie roszczeń akceptanta
poprzez uznanie jego ra-
chunku kwotą od-
powiadającą kwocie
dokonanych trans-
akcji następuje dużo
wcześniej, niż fak-
tyczne rozliczenie
transakcji na ra-
chunku powiąza-
nym z konkretną
kartą płatniczą.

Drugim obowiąz-

kiem ustawowym
agenta rozliczenio-
wego, wskazywa-
nym przez ustawo-
dawcę, jest rozpa-
trywanie reklamacji
dotyczące operacji
kwestionowanych
przez wydawcę kar-
ty (działanie to jest
najczęściej efektem
zgłoszenia reklama-
cji przez posiadacza
karty) w

sposób

i terminach określo-
nych w umowie zawartej
z akceptantem.

W przypadku transakcji

dokonanych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej
rozpatrywanie reklamacji
przez agenta rozliczeniowe-
go nie może trwać dłużej
niż 90 dni. Odniesienie się
w tym miejscu przez usta-
wodawcę do umowy pomię-
dzy agentem rozliczenio-
wym i akceptantem wskazu-
je, iż jest to, w przypadku
transakcji dokonanej w Pol-
sce, maksymalny termin na
udzielenie odpowiedzi
w procesie reklamacyjnym.
Regulacja ta ma za zadanie
zapewnienie sprawnego
i szybkiego udzielenia od-
powiedzi na reklamację
składaną przez posiadacza
karty.

Drugą grupą obowiąz-

ków ustawowych agentów
rozliczeniowych są obo-
wiązki informacyjne w od-
niesieniu do Narodowego
Banku Polskiego. Informa-

cjami, które bank centralny
naszego kraju musi otrzy-
mywać od agentów rozli-
czeniowych, są dane o:
1) liczbie akceptantów,
2) liczbie urządzeń akcep-

tujących elektroniczne
instrumenty płatnicze,

3) liczbie i wartości prze-

prowadzonych transak-
cji,

4) zarejestrowanych pró-

bach przeprowadzenia
i

przeprowadzonych

transakcjach mających na
celu naruszenie lub obej-
ście przepisów prawa al-
bo reguł uczciwego obro-
tu.

Dane te publikowane są,

po ich zagregowaniu, przez
Narodowy Bank Polski, mie-
dzy innymi na stronach in-
ternetowych.

Forma organizacyjna

Strona formalna i orga-

nizacyjna prowadzenia
działalności przez agentów
rozliczeniowych również
jest przedmiotem regulacji
ustawowej. System autory-
zacji i rozliczeń prowadzo-

ny może być wy-
łącznie przez agen-
ta rozliczeniowe-
go, co sugeruje
jednocześnie wy-
łączenie możliwo-
ści prowadzenia
tego typu działal-
ności przez inne
podmioty. W za-
kresie rozpoczęcia
działalności i pro-
wadzenia systemu
autoryzacji i rozli-
czeń ustawa
o elektronicznych
instrumentach płat-
niczych wskazuje
na konieczność
analogicznego za-
stosowania przepi-
sów ustawy z 24
sierpnia 2001 r.
o

ostateczności

rozrachunku w sys-
temach płatności

i systemach rozrachunku
papierów wartościowych
oraz zasadach nadzoru nad
tymi systemami.

Nie wdając się w szczegó-

łowe interpretacje tych
przepisów, należy jedynie
wskazać, iż fakt rozpoczęcia
działalności agenta rozlicze-
niowego w Polsce, w sytu-
acji gdy podmiot taki nie
jest bankiem, musi poprze-
dzać postępowanie przed
Narodowym Bankiem Pol-
skim, który wyraża, lub nie,
zgodę na prowadzenie
przez agenta rozliczeniowe-
go systemu autoryzacji
i rozliczeń w Polsce (system
podlegający prawu polskie-
mu).

Ustawodawca polski wy-

maga, aby działalność
agenta rozliczeniowego
prowadzona była w formie
spółki akcyjnej, natomiast
kapitał zakładowy agenta
rozliczeniowego nie może
być niższy od równowarto-
ści w złotych 1 mln euro,
obliczanej według średnie-
go kursu ogłaszanego przez
Narodowy Bank Polski,
obowiązującego w dniu wy-
dania zgody na rozpoczęcie
działania systemu autory-
zacji i rozliczeń prowadzo-

nego przez agenta rozlicze-
niowego.

Obowiązki wymiany in-

formacji, które można było-
by nazwać wewnętrznymi-
pomiędzy agentami rozli-
czeniowymi oraz agentami
i wydawcami kart polegają
na zobowiąza-
niu agentów
rozliczeniowych
do wymiany
między sobą in-
formacji o ak-
ceptantach nie-
należycie wyko-
nujących umo-
wy, lub z

którymi

rozwiązali z tego powodu
umowę. W przypadku ak-
ceptantów będących osoba-
mi fizycznymi informacjami
tymi są: imię i nazwisko,
numer PESEL, adres za-
mieszkania oraz opis sposo-
bu nienależytego wykony-
wania umowy. W przypad-
ku akceptantów niebędą-
cych osobami fizycznymi:
nazwa (firma), siedziba,
adres, Numer Identyfikacji
Podatkowej oraz opis spo-
sobu nienależytego wyko-
nania umowy.

Ustawodawca określił

także zasady przekazywa-
nia tych informacji wydaw-
com elektronicznych instru-
mentów płatniczych. Należy
podkreślić, że przekazanie
informacji odbywa się jedy-
nie na żądanie wydawcy
skierowane do agenta rozli-
czeniowego.

Platformą wymiany tych

informacji jest system MIG
Akceptanci, funkcjonujący
w ramach Związku Ban-
ków Polskich. Jest to jedna
z baz danych stworzonych
w celu podniesienia pozio-
mu bezpieczeństwa trans-
akcji na rynku finansowym
oraz pewności szeroko po-
jętego obrotu gospodar-
czego.

Samoregulacja rynku

Dokumentami, które za-

wierają reguły funkcjono-
wania na rynku agentów
rozliczeniowych, są doku-
menty opracowywane przez
działający w strukturach
Związku Banków Polskich
Komitet Agentów Rozlicze-
niowych. Dokumenty te nie
mają charakteru ustawowe-
go, są formą samoregulacji
rynku, przyjmowanej na za-
sadzie woli stosowania tych
postanowień w celu wystan-
daryzowania rynku i ustale-
nia panujących na nim stan-
dardów na odpowiednim
poziomie.

Pierwszym z tych doku-

mentów są Zasady Dobrej
Praktyki Agentów Rozlicze-
niowych. Jest to zestawie-
nie zasad postępowania
związanych z działalnością
agentów rozliczeniowych,
które odnoszą się do agen-
tów rozliczeniowych, osób
w nich zatrudnionych oraz
osób, za pośrednictwem
których agenci rozliczenio-
wi prowadzą swoje działa-
nia. Zgodnie ze wskazania-
mi omawianego dokumen-
tu agenci rozliczeniowi kie-
rują się w prowadzonej
działalności przepisami
prawa, zasadami określony-
mi w niniejszym dokumen-

cie oraz przy uwzględnie-
niu ogólnych zasad profe-
sjonalizmu, rzetelności, sta-
ranności i najlepszej wie-
dzy. Dokument ten wyraź-
nie wskazuje, iż działalność
agentów rozliczeniowych
ma charakter działalności

ukierunkowanej na zysk,
natomiast w jej ramach nie
są stosowane praktyki nie-
zgodne z zasadami uczci-
wej konkurencji.

Działalność prowadzona

przez agentów rozliczenio-
wych jest też zgodna z wy-
mogami międzynarodo-
wych organizacji kart płat-
niczych.

Podstawowe zasady działania

Podstawowymi zasada-

mi, jakimi kierują się w pro-
wadzonej działalności agen-
ci rozliczeniowi, jest, przy
nienaruszaniu własnych in-
teresów oraz przy zachowa-
niu tajemnicy handlowej,
wspomaganie się przy
wspólnych przedsięwzię-
ciach, służących rozwojowi
rynku akceptacji kart płatni-
czych, w

szczególności

w zakresie wymiany infor-
macji dopuszczonej przepi-
sami prawa.

Zasada ta z jednej strony

jest deklaracją wspierania
działań prorynkowych,
z drugiej zaś strony uzna-
niem konieczności wywią-
zywania się z obowiązków
nałożonych przez przepisy
prawa. Ponadto poprzez
uchwalenie Zasad Dobrej
Praktyki Agentów Rozlicze-
niowych Członkowie Komi-
tetu Agentów Rozliczenio-
wych zadeklarowali, iż bę-
dą dokładać należytych sta-
rań, aby wymieniane,
udzielane i publikowane in-
formacje były rzetelne
i prawdziwe, iż nie będą
rozpowszechniać informa-
cji nieprawdziwych, nierze-
telnych i mogących przyno-
sić szkodę dla rynku, bądź
konkurentów oraz wskaza-
li, iż udzielanie informacji
o warunkach i rodzajach
świadczonych przez nich
usług będzie dokonywane
w sposób zapewniający ak-
ceptantom pełną i rzetelną
informację.

W treści „Zasad...” znaj-

duje się wyraźne wskaza-
nie, iż agenci rozliczeniowi
współpracują wyłącznie
z rzetelnymi akceptantami.
Regulacja ta wyraźnie po-
krywa się z celem stworze-
nia przedmiotowego doku-
mentu i

jednoznacznie

wskazuje, iż agenci rozli-
czeniowi zrzeszeni w KAR
będą podejmować działa-
nia na rzecz wykluczania
z rynku nieuczciwych ak-
ceptantów.

W tym dokumencie zna-

lazły się również regulacje
wskazujące na zasady
współpracy prowadzonej
przez agentów rozliczenio-
wych z osobami, bądź fir-

mami określanymi mianem
przedstawicieli handlo-
wych, czyli tymi podmiota-
mi, które w imieniu agen-
tów rozliczeniowych zajmu-
ją się akwizycją nowych
punktów akceptacji kart
płatniczych. Z uwagi na to,

że działalność tych podmio-
tów ma w dużym stopniu
wpływ na postrzeganie ca-
łego rynku akceptacji kart
widzianego z punktu wi-
dzenia akceptanta, czy też
przyszłego akceptanta, re-
gulacja sposobu współpracy
z takimi podmiotami jest
kwestią o znaczącym cha-
rakterze.

Uchwalający Zasady Do-

brej Praktyki Agentów Roz-
liczeniowych agenci rozli-
czeniowi zadeklarowali, iż
nie współpracują z przed-
stawicielami handlowymi,
których zachowanie szko-
dzi rynkowi, bądź nega-
tywnie wpływa na wizeru-
nek branży, dokładają
wszelkich starań,

aby

przedkładane przez ich
przedstawicieli handlo-
wych oferty były jak naj-
bardziej rzetelne, prawdzi-
we i pełne, jak również do-
kładają należytych starań,
aby ich przedstawiciele
handlowi swoją wiedzą, za-
chowaniem oraz wyglądem
pozytywnie wpływali na
wizerunek branży.

Wymagane dokumenty

Dopełnieniem powyż-

szych regulacji rynku agen-
tów rozliczeniowych w Pol-
sce jest uchwalone również
przez Komitet Agentów
Rozliczeniowych zestawie-
nie dokumentów, które po-
winny być wymagane od
przyszłych akceptantów
przed podpisaniem z nimi
umowy. Sporządzenie tego
zestawienia miało na celu
z jednej strony ujednolice-
nie wymogów co do katalo-
gu dokumentów, które mu-
si przygotować do wglądu
agenta rozliczeniowego ak-
ceptant przed podpisaniem
umowy, jak również wery-
fikacji wiarygodności
i uczciwości przyszłego ak-
ceptanta, co jest działa-
niem, które bezpośrednio
wpływa zarówno na bez-
pieczeństwo, jak i wiary-
godność rynku akceptacji
kart płatniczych.

■

■

REMIGIUSZ W. KASZUBSKI
dr hab., dyrektor w Związku
Banków Polskich

■

PISALIŚMY O TYM
W numerze 145 Gazety
Prawnej omówiona została
problematyka akceptan-
ta–podmiotu, który umożli-
wia posiadaczowi karty,
w kontakcie bezpośrednim
dokonanie rozliczenia z tytułu
płatności za nabywany towar,
lub świadczoną usługę

Rozwój rynku płatności elektronicznych nie byłby możliwy
bez udziału agentów rozliczeniowych. Większość umów
zawieranych przez agentów rozliczeniowych i akceptantów
dotyczy transakcji kartami płatniczymi.

Ważne! W przypadku transakcji dokonanych na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej rozpatrywanie reklamacji
przez agenta rozliczeniowego nie może trwać dłużej
niż 90 dni

FINANSE Elektroniczne instrumenty płatnicze

Prawa i obowiązki agenta rozliczeniowego

Wysokość kapitału zakładowego

Działalność agenta rozliczeniowego musi być pro-
wadzona w formie spółki akcyjnej, a kapitał zakła-
dowy nie może być niższy od równowartości w zło-
tych 1 mln euro

1

mln euro

Ustawa

o elektronicznych

instrumentach

płatniczych

stanowi,

że agentem

rozliczeniowym

jest bank bądź

inna osoba

prawna, która

zawiera

z akceptantami

umowy

o przyjmowanie

zapłaty przy

użyciu

elektronicznych

instrumentów

płatniczych

ROBERT DRZAZGOWSKI

[e-mail]

K

omputery w interne-
cie komunikują się ze
sobą za pomocą adre-

sów IP (adres IP domeny
www.gazetaprawna.pl to:
193.164.157.253). Aby ułatwić
internautom nawigację po
stronach, i by nie było potrze-
by wpisywania ciągów liczb
(adresów IP), stworzono sys-
tem DNS (Domain Name Sys-
tem). Jego zadaniem jest tłu-
maczenie wpisanych nazw na
fizyczny adres IP. Domena in-
ternetowa to więc nic innego,
jak adres w sieci, pod którym
możemy zamieścić własną
stronę internetową (nie ma
możliwości, aby w sieci istnia-
ły dwie takie same domeny).

Nazwa domeny może

składać się wyłącznie z liter,
cyfr bądź kombinacji liter
i cyfr. Dodatkowo dozwolo-

ne jest stosowanie znaku –
(znak ten nie może występo-
wać na początku i na końcu
domeny). Wielkość liter nie
ma znaczenia, tak więc
www.infor.pl, to to samo co
www.InFor.pl.

Kto sprzedaje domeny

Najlepszą domeną jest

domena najwyższego po-
ziomu. Dla Polski domeną
najwyższego poziomu jest
każda nazwa kończąca się
.pl (np.www.prawnik.pl;
dla Francji będzie to
www.jakasnazwa.fr itd.).
W Polsce jedyną organiza-
cją sprawującą pieczę nad
domenami jest Naukowa
Akademicka Sieć Kompute-
rowa (NASK). Jeśli chcemy
kupić domenę najwyższego
poziomu, powinniśmy zro-
bić to poprzez NASK lub
jednego z 83 partnerów fir-
my NASK.

Jeśli chcemy kupić dome-

nę (np. www.jakasna-
zwa.com lub www.jakasna-
zwa.biz), należy zgłosić się
bezpośrednio do firmy za-
rządzającej domenami, czyli
firmy InterNIC (www.inter-
nic.net) bądź któregokol-
wiek z jej partnerów.

Budowa domeny ma cha-

rakter hierarchiczny – w ob-
rębie domeny najwyższego
poziomu można tworzyć
tzw. poddomeny. I tak w ob-
rębie domeny pl. utworzono
domeny funkcjonalne (np.
www.jakasnazwa.com.pl czy
www.jakasnazwa.org.pl),
domeny regionalne (np.
www.jakasnazwa.opole.pl,
www.jakasnazwa.waw.pl)
oraz domeny rozszerzone,
należące do firm, organizacji
i osób prywatnych. Taką
poddomeną jest np. adres
www.podpis.infor.pl (jest to
poddomena utworzona we-
wnątrz domeny www.in-
for.pl).

Czy domena jest wolna

Gdy już wymyśliliśmy na-

zwę naszej strony interneto-
wej, sprawdźmy, czy nie zo-
stała ona zarezerwowana już
przez kogoś innego. Można
wejść np. na stronę
www.dns.pl (to strona nale-
żąca do NASK) i sprawdzić,
czy wymyślona nazwa jest
możliwa do rejestracji (w
okno wyszukiwarki wystar-
czy wpisać nazwę, bez
przedrostka www).

Co w sytuacji, gdy okaże się,

że wymyślona nazwa jest zaję-
ta? Niektóre domeny są zare-
zerwowane do dalszej sprze-
daży. Warto sprawdzić, kto jest
właścicielem takiej domeny –
nazwę można po prostu odku-
pić. W sieci jest mnóstwo stron,
na których prowadzone są au-
kcje domen. Na jednej z takich
aukcji doszła do skutku trans-
akcja domeny www.nutki.pl,
która opiewała na kwotę 1,4

tys. zł. Są też do kupienia
atrakcyjne domeny, których
cena wywoławcza wynosi kil-
kadziesiąt, a nawet kilkaset ty-
sięcy złotych (cena wywoław-
cza za adres www.windyka-
cje.pl to 150 tys. zł).

Kilka sposobów rejestracji

Gdy już wybraliśmy na-

zwę i wiemy, że można ją za-
rejestrować, kolejnym kro-
kiem jest złożenie za pośred-
nictwem internetu odpo-
wiedniego wniosku do:

■

firmy zarządzającej dome-
nami najwyższego pozio-
mu (NASK lub Internic);

■

do partnerów NASK lub
InterNIC;

■

do urzędu gminy, uczelni
itp., którym NASK powie-
rzył zarządzanie domena-
mi niższego poziomu;

■

lub do dostawcy usług in-
ternetowych (opcjonal-
nie), który dopełni za nas
formalności.

Rejestrując domenę u part-

nera NASK, na ogół zapłaci-
my mniej niż rejestrując się
w samym NASK-u. Jednak
rejestrując się bezpośrednio
w NASK, obok usługi utrzy-
manie nazwy domeny, użyt-
kownik otrzymuje także ob-
sługę administracyjną i tech-
niczną. W przypadku kupna
domeny u partnera NASK
użytkownik otrzymuje od
NASK utrzymanie nazwy do-
meny, a płatna obsługa admi-
nistracyjna i techniczna reali-
zowana jest już przez partne-
ra (nie przez NASK).

Gdy mamy już wykupioną

domenę, możemy stworzyć
własną stronę www.

■

Reklama porównawcza stanowi
zagrożenie dla konkurenta i dlatego
musi spełniać szczególne przesłanki
określone dla tego typu reklamy
w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji.

■

W zeszłym miesiącu ETS orzekł, że

w reklamie porównawczej można użyć
znaku towarowego konkurenta, jeśli
spełnia ona wymogi tego rodzaju re-
klamy (wyrok z 12 czerwca 2008 r.,
C-533/06). Czy oznacza to, że przedsię-
biorcy mogą legalnie próbować koja-
rzyć konkurencję z oferowanymi przez
nią gorszymi produktami?

– Przedsiębiorcy mogą używać

znaków towarowych swoich konku-
rentów w reklamie porównawczej,
która ma na celu wskazanie równo-
rzędności lub przewagi własnej
oferty nad ofertą konkurencyjną.
Takim przykładem może być nie-
dawno emitowana reklama Dosi,
porównująca swoje atrybuty z Arie-
lem. Należy jednak pamiętać, że re-
klama porównawcza stanowi za-

grożenie dla konkurenta i dlatego
musi spełniać szczególne przesłan-
ki określone dla tego typu reklamy
w ustawie o zwalczaniu nieuczci-
wej konkurencji (reklama nie może
wprowadzać w błąd, musi w sposób
rzetelny porównywać towary lub
usługi, cechy tych towarów lub
usług – np. cenę, nie może powodo-
wać pomyłek w rozróżnieniu mię-
dzy reklamującym a jego konkuren-
tem, nie może dyskredytować towa-
rów, działalności, znaków towaro-
wych konkurenta oraz w sposób
nieuczciwy wykorzystywać renomy
znaku towarowego lub oznaczenia
przedsiębiorstwa konkurenta.

■

Oglądając bloki reklamowe emito-

wane przez prywatne stacje telewizyj-
ne, czasami odnosimy wrażenie, że
trwają one dłużej niż oglądany w mię-
dzyczasie film. Czy prawo unijne wpro-
wadza tutaj w ogóle jakieś rygory?

– Zarówno prawo unijne, jak

i ustawa o radiofonii i telewizji
wprowadzają limity dotyczące blo-
ków reklamowych. Dyrektywa

2007/65/WE (nie implementowa-
na jeszcze do polskich przepisów)
zmieniająca tzw. dyrektywę o tele-
wizji bez granic ogranicza czas
nadawania spotów reklamowych do
12 minut na godzinę (obecnie
w ustawie obowiązuje ten sam li-
mit). Należy jednak pamiętać, że do
bloku reklamowego nie wlicza się
czasu przeznaczonego dla sponso-
rów poszczególnych audycji ani cza-
su przeznaczonego przez nadawcę
do promowania własnych audycji.
Zatem jeżeli audycja jest sponsoro-
wana przez trzech sponsorów, a sta-
cja telewizyjna dodatkowo promuje
przez kilka minut w godzinie swoje
audycje, czas, który przeciętny widz
postrzega jako czas reklamowy, jest
znacznie dłuższy. Rzeczywisty czas
bloków reklamowych jest na bieżą-
co monitorowany przez Krajową Ra-
dę Radiofonii i Telewizji przy użyciu
danych udostępnianych przez AGB
Nielsen Media Research. Nie należy
również zapominać o Komisji Euro-
pejskiej, która weryfikuje przestrze-

ganie przepisów unijnych przez
nadawców krajowych i stosuje od-
powiednie w tym zakresie środki
przeciwko państwom-członkom.
Przykładem może być sprawa prze-
ciwko Hiszpanii, której Komisja za-
rzuciła notoryczne przekraczanie
dozwolonego czasu reklamowego
przez hiszpańskich nadawców.

■

Mimo że polskie prawo wprowa-

dza obwarowania dotyczące reklamy
niektórych produktów (np. piwa),
które nie może kojarzyć się m.in. z re-
laksem i wypoczynkiem, to są one
nieustannie obchodzone. Czy oznacza
to, że kontrola treści reklam jest ilu-
zoryczna?

– Kontrola treści reklam nie jest

iluzoryczna, choć nie można wy-
kluczyć przypadków, w których
emitowane reklamy budzą wątpli-
wości co do ich zgodności z przepi-
sami. W zakresie kontroli reklam
właściwa jest KRRiT, która organi-
zuje badania treści programu tele-
wizyjnego. W przypadku narusze-
nia przepisów ustawy przewodni-

czący KRRiT jest uprawniony do
nałożenia na łamiącego przepisy
nadawcę kary pieniężnej. Dlatego
też nadawcy prowadzą wewnętrz-
ną kolaudację reklam otrzymywa-
nych od reklamodawców i nie do-
puszczają do emisji (w części lub
w całości) tych z nich, które budzą
już na wstępie uzasadnione wątpli-
wości, lub też zdejmują z emisji re-
klamy, które wzbudzają wątpliwo-
ści widzów już po emisji.

■

Rozmawiał ADAM MAKOSZ

rodzaj domeny

opłata w złotych (netto)

krajowa.pl

200

funkcjonalna, np. com.pl

150

regionalna, np. waw.pl

50

CENY W NASK
(obsługa administracyjna i techniczna przez 12 miesięcy)

C4

CZWARTEK

7 SIERPNIA

2008 | nr 154

WWW.GAZETAPRAWNA.PL

WŁASNA STRONA W SIECI Domena najwyższego poziomu jest najlepsza – najłatwiej można ją zapamiętać

Kupno domeny – pierwszy krok
do zaistnienia w internecie

Rozmawiamy z mecenas AGATĄ AMBROZIEWICZ z Kancelarii Baker & McKenzie Gruszczyński i Wspólnicy

Reklama porównawcza nie może wprowadzać w błąd

Wybór domeny, czyli nazwy strony www, jest dla firmy
kluczowy. Należy wybierać nazwy jak najprostsze i najłatwiejsze
do zapamiętania, ale jednocześnie najlepiej kojarzące nazwę
strony internetowej z jej zawartością.

Domeny najwyższego poziomu dzielimy na krajowe bądź funk-
cjonalne. Funkcjonalne to:

■

■

.edu (od ang. education – edukacja) – domena instytucji oświa-
towych i naukowych;

■

■

.gov (od ang. government – rząd) – domena agend rządowych;

■

■

.mil (od ang. military – wojskowy) – domena agend wojskowych;

■

■

.int (od ang. international – międzynarodowy) – domena organi-
zacji międzynarodowych;

■

■

.com (od ang. commercial – komercyjny) – domena firm;

■

■

.org (od ang. organisation – organizacja) – domena organizacji,
głównie non profit;

■

■

.net (ang. sieć) – domena firm i osób związanych z internetem;

■

■

.biz (skrót od zniekształconego, slangowego am. business – biznes)
– alternatywna domena dla firm i przedsięwzieć komercyjnych;

■

■

.name (ang. – nazwisko) – domena dla osób prywatnych;

■

■

.info (od ang. information – informacja) – domena dla stron in-
formacyjnych;

■

■

.mobi (ang. mobile – sieć komórkowa) – domena stron zaprojek-
towanych dla telefonów komórkowych.

DOMENY NAJWYŻSZEGO POZIOMU

Fot. Arch.

?

PROBLEM:

Jak zarejestrować domenę internetową

w NASK, a jak u partnerów firmy?

ROZWIĄZANIE:

Rejestracja domeny u partnerów NASK

przebiega praktycznie w ten sam sposób, co
bezpośrednio w NASK (może różnić się formami
płatności lub wnioskami rejestracyjnymi):
1. Poprzez witrynę www.dns.pl użytkownik wypełnia

ofertę elektroniczną, którą wysyła przez internet,
oraz drukuje (wraz z nadanym numerem ID).

2. Po wydrukowaniu oferta, musi być podpisana przez

upoważnione osoby.

3. W ciągu siedmiu dni od daty wygenerowania ID

wydrukowaną i podpisaną ofertę trzeba dostarczyć
do NASK. W jednej ofercie możliwa jest rejestracja
maksymalnie 6 domen.

W NASK płacimy przelewem bądź kartą płatniczą za
pośrednictwem strony www.dns.pl.

JAK TO ZROBIĆ...

Rejestracja domeny w NASK