52
REHABILITACJA W PRAKTYCE 4/2007
PORADY, PRAWO, ZARZĄDZANIE
P
odjęcie decyzji o wyjeździe nie było proste. Oboje z moim obec-
nym mężem mieliśmy stałą pracę na pełnych etatach. On, jako
fizjoterapeuta w jednym z największych ośrodków rehabilitacyj-
nych w południowej Polsce, ja natomiast jako rehabilitantka dba-
łam o sprawność ruchową mieszkańców domu pomocy społecznej.
Kiedy przyszły plany o małżeństwie i własnym mieszkaniu, okaza-
ło się, że nie zarabiamy wystarczająco. Po rozpatrzeniu wszystkich
możliwości, najbardziej obiecujący wydawał nam się wyjazd za gra-
nicę, zwłaszcza że pomocne w tym mogło być niemieckie obywatel-
stwo mojego męża i dobra znajomość języka. Zdecydowaliśmy się na
przeprowadzkę 1000 km na zachód do Niedersachsen.
Obiecujący początek
Początek zmagań nastawił nas pozytywnie. Sprawy w urzędzie
meldunkowym, w urzędzie miasta i załatwienie mieszkania zaję-
ło około tygodnia, mile zaskoczyło nas również podejście niemiec-
kich urzędników.
Po załatwieniu wszelkich formalności skierowaliśmy się do urzę-
du pracy, gdzie zostaliśmy poinformowani, w jaki sposób mamy
przygotować podania o pracę i gdzie możemy szukać zatrudnienia.
To nas motywowało do dalszego działania. Należy w tym miejscu
dodać, że na początek dostaliśmy wsparcie finansowe od miasta, ja-
kie przysługuje każdemu mieszkańcowi, jeżeli nie ma pracy lub je-
żeli z jakiegoś powodu nie może jej podjąć. Mieliśmy więc zabezpie-
czony byt i bez szukania wsparcia u innych osób mogliśmy zacząć
poszukiwania pracy. Wysyłaliśmy podania, osobiście odwiedzali-
śmy pobliskie przychodnie z pytaniem o wolne miejsce. Niestety,
okazało się, że w naszym mieście są cztery szkoły fizjoterapii, co
jest równoznaczne z tym, że co roku na rynek pracy w najbliższej
okolicy trafia co najmniej 200 nowych rehabilitantów.
Pierwsza przeszkoda
W tych okolicznościach z zadowoleniem przyjęliśmy informację
o możliwości podjęcia pracy przez jedno z nas w prywatnej prak-
tyce mieszczącej się blisko naszego miejsca zamieszkania. Niestety
radość szybko minęła, gdy właściciel przychodni zapytał, czy mamy
„Anerkennung” dyplomu. Nie wiedzieliśmy, co to jest, w urzędzie
pracy też nikt o tym nie wspominał. Okazało się, że najpierw musi-
my starać się o uznanie kwalifikacji i wykształcenia. Przypomnie-
liśmy sobie, ze faktycznie jeszcze w Polsce ktoś o tym mówił. Jed-
nak kiedyś, jeszcze bez obywatelstwa, mój mąż starał się o pracę
jako rehabilitant w Leverkusen i nikt od niego takiego dokumen-
tu nie wymagał. W jednej chwili pojawiło się tysiące pytań i wąt-
pliwości. Niestety nasz potencjalny pracodawca nawet po zasię-
gnięciu informacji u innych osób, nie potrafił nam odpowiedzieć,
co mamy zrobić dalej.
Wróciliśmy do urzędu pracy z tym pytaniem, niestety nikt nie
wiedział, jak nam pomóc. Postanowiliśmy się udać do „Gesundhe-
itsamt” – urzędu zdrowia. Tam otrzymaliśmy numer telefonu do
urzędu spraw socjalnych, spraw młodzieży i rodziny w Lüneburgu.
Okazało się, że to już właściwe miejsce, więc wysłaliśmy pod ten
adres list z kopiami naszych dokumentów. Bardzo szybko otrzyma-
liśmy odpowiedź: wykształcenie technika fizjoterapii nie spełnia-
ło wymagań pod względem liczby godzin teoretycznych i odbytej
praktyki zawodowej, w związku z tym zostaliśmy zobligowani do
Ludzie marzą, snują plany, próbują realizować się w rodzinie bądź zawodowo. Warto być realistą. Trzeba oceniać wszyst-
kie za i przeciw, brać pod uwagę różne możliwości, czasem rezygnację z pewnych opcji. Kiedy człowiek chce zrealizować
swoje plany i marzenia, to często na drodze stają mu przepisy. Czasem to nie one są przeciwnikiem, tylko ludzie, którzy
ich nie stosują. Bo nie chcą? A może ich po prostu nie znają?
Od Annasza do Kajfasza
wykonania co najmniej 8-miesięcznej praktyki w dziale ortopedii,
medycyny wewnętrznej i chirurgii. Niestety fakt, że w Polsce praco-
waliśmy już około czterech lat w zawodzie nie miał najmniejszego
znaczenia. Owa praktyka miała być zakończona egzaminem w jed-
nej ze szkół fizjoterapii. Trochę nas załamała perspektywa praco-
wania za darmo przez następne 8 miesięcy, w dodatku daleko od
domu, bez rodziny, bez przyjaciół. Oprócz tego po konsultacji te-
lefonicznej z urzędnikiem dowiedzieliśmy się, że sami musimy so-
bie znaleźć miejsce praktyki. Chcieliśmy wracać do Polski, ale po
przemyśleniu, ile już osiągnęliśmy i załatwiliśmy, postanowiliśmy
podjąć to wyzwanie. Poza tym w Polsce złożyliśmy wymówienia,
więc i tak też trzeba by było zacząć wszystko od początku.
Obowiązkowa bezpłatna praktyka
Nasza wędrówka po mieście zaczęła się od nowa. Tam, gdzie wcze-
śniej składaliśmy podania, teraz chodziliśmy pytać, czy może nie
chcieliby za darmo dwóch par rąk do pracy. Niestety bez skutku.
Udało się dopiero po telefonie do kliniki przypadkowo wybranej
z książki telefonicznej. Kierownik działu fizjoterapii okazał się miłą
i przystępną osobą, która skłonna była się zgodzić na realizację na-
szej prośby. Okazało się, że na oddziale geriatrii, na którym mieli-
śmy odbywać praktykę, mieści się: chirurgia, ortopedia, choroby
wewnętrzne, jest też wiele przypadków neurologicznych. Przyjęto
nas bardzo miło, nie czuliśmy się wyobcowani, bo na oddziale per-
sonel był wielonarodowościowy – składał się z Ukraińców, Greków,
Holendrów, a nawet Polaków. Przez pierwsze parę tygodni głów-
nie się przyglądaliśmy i pomagaliśmy innym terapeutom, a po za-
poznaniu otrzymaliśmy własny przydział obowiązków i pacjentów.
W sumie traktowano nas na równi ze zwykłymi pracownikami. Już
na samym początku dało się zauważyć, że tu pracuje się na innych
zasadach niż w Polsce, że jest bardzo dużo różnic w wykształceniu,
w prowadzeniu terapii, w podejściu do pacjentów.
Końcowy egzamin
Kiedy praktyka zbliżała się do końca, nie uznawaliśmy już tego okresu
za stracony, ponieważ zapoznaliśmy się z innym podejściem do wy-
konywania zawodu, poznaliśmy wielu ciekawych i sympatycznych
ludzi – niektórzy z nich do dziś są naszymi przyjaciółmi. Powoli za-
częliśmy odliczać tygodnie do egzaminu. Kierownik działu rehabili-
tacji nawiązał kontakt z dyrektorką jednej ze szkół i ona zgodziła się
poprowadzić ten egzamin. Jednak znowu nikt nie wiedział, jak ten
egzamin ma wyglądać. Postanowiłam sama coś wyszukać w inter-
necie i znalazłam dyrektywę 92/51/EWG. Na początku wchodziłam
na stronę www.buwiwm.edu.pl, jednak na stronie: http://eurlex.eu-
ropa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ:L:1992:209:0025:007:PL:
HTML znalazłam pełny zapis tej dyrektywy, według której faktycznie
obowiązywało nas przeprowadzenie procesu uznania wykształcenia,
ale zaznaczone było, że na podstawie praktyki lub na podstawie zda-
nego egzaminu z różnic pomiędzy kształceniem w obu systemach,
czyli tylko z tego, czego w Polsce nas nie uczono, a co w niemieckich
szkołach fizjoterapii jest wykładane. Najważniejsze w tym przepi-
sie było słowo „lub”, które wyraźnie określało dwa warianty, a wy-
bór jednego miał należeć do nas. Niestety w naszym przypadku nie
było ani znacznych różnic między tym, czego uczyliśmy się w ojczyź-
nie, a czego w Niemczech, ani też nie dano nam wyboru pomiędzy
