Egzorcyzmy

str.-72 -73

Czy Wy wiecie, czy nie wiecie?

Że w tym domu straszy.

Od podziemia głos ten leci.

Do samych poddaszy.

Ale dotąd tajemnica.

Ta strzeżona była.

Poznałem ich zaradne lica.

Wiem w czym tkwi ich siła.

Egzorcyzmy więc odprawię.

Zaklnę błędne dusze.

Czy to we śnie, czy na jawie.

Zło odpędzić muszę.

W dzień – normalne wiodą życie.

Jako „homo sapiens”.

W nocy - często usłyszycie.

Jak po domu człapią.

Zaczekajmy – jeszcze chwilka.

Północ – dzwony biją

Patrzcie – idzie już widm kilka.

Słyszycie jak wyją?

Na zew – widma zaraz zlecą.

Skupi się gromada.

Krwawe ślepia ich się świecą.

Szał nimi owłada.

Jakaś dzika im muzyka.

Zawodzi i wycie:

To jęk sowy i puszczyka.

Słyszycie, słyszycie?

To do tańca zaproszenie.

Idą pierwsze pary.

Idą straszne duchy, cienie.

I potworne mary.

Idą mątwy, ośmiornice.

Z długimi mackami.

Wilkołaki, czarownice.

Idą ze śpiewami.

Tupot kopyt echo niesie.

Rytm perkusji tłumi.

To ci raj, więc hulaj biesie.

Oto taniec mumii.

Str.-73

Hej – radośnie, hej - wesoło.

Wrzeszczy chochoł zjawa.

Naprzód – żywo, dalej w koło.

Oto jest zabawa.

Drży podłoga, jęczą mury.

Dom się cały chwieje.

He-he, hi-hi, niosą góry…

Tak się chochoł śmieje.

Cała ziemia w czerń objęta.

Gdzieś światełka drgają.

Czy to dusza jest zaklęta.

Czy gwiazdy mrugają.

Cisza nocy w uszach dzwoni.

Pierwszy kur gdzieś pieje.

Czas ucieka, zegar goni.

Patrzcie, patrzcie – dnieje.

Przyszedł ranek, znikły strachy.

Czy to mi się śniło?

Może – głupstwo. Temat błachy.

Jakby nic nie było.