Analiza marginalna polega na tym, że rozpatrujemy niewielkie zmiany w rozważanej decyzji i badamy ich wpływ 
na  oczekiwany  wynik.  Podstawowa  zasada  analizy  marginalnej  jest  następująca:  „Wykonaj  niewielki  ruch  w 
kierunku najbliższego alternatywnego wariantu, jeżeli sądzisz, że poprawi on wynik. Kontynuuj ruch w kierunku 
poprawy wyniku i zatrzymaj się w momencie, gdy dalsza próba nie poprawia wyniku”. Unikatowość tej metody 
polega na koncentracji uwagi na zmianach. 
 
Analiza  utargu  opiera  się  na  najbardziej  elementarnej  zależności  empirycznej,  znanej  w  ekonomii  pod  nazwą 
prawa  popytu,  zgodnie  z  którym  przy  innych  czynnikach  niezmienionych  podwyżka  ceny  dobra  powoduje 
spadek zapotrzebowania zgłaszanego przez nabywców i, w konsekwencji, zmniejszenie wielkości sprzedaży. 
 
Przedsiębiorstwo  wykorzystuje  krzywą  popytu  jako  podstawę  do  przewidywania  wpływu  różnych  wariantów 
decyzji produkcyjnych i cenowych na wielkość osiąganego utargu. 
 
Podstawowa zasada optymalizacji: 
Maksymalny zysk jest osiągany przy takiej wielkości produkcji, przy której zysk krańcowy jest równy zeru. 
 
Dla  każdej  liniowej  funkcji  popytu  wyrażonej  w  postaci  odwróconego  równania:  P  =  a  –  bQ,  formuła  utargu 
krańcowego ma postać: MR = a – 2bQ. 
 
Przedsiębiorstwo  osiąga  maksymalny  zysk  przy  takiej  wielkości  produkcji,  przy  której  utarg  ze  sprzedaży 
dodatkowej jednostki produktu staje się równy kosztowi jej wytworzenia, tzn. gdy MR = MC. 
 
Przy zmianie warunków ekonomicznych należy określić ich wpływ na utarg i koszt krańcowy przedsiębiorstwa, a 
następnie ponownie odwołać się do zasady MR = MC, aby wyznaczyć nową optymalną decyzję. 
 
Podstawowym  problemem  decyzyjnym  w  przedsiębiorstwie  jest  określenie  wolumenu  produkcji  i  ceny 
sprzedawanego dobra lub usługi. 
 
Zysk przedsiębiorstwa stanowi różnicę między przewidywanym utargiem i kosztami. Produkcję i sprzedaż należy 
zwiększać,  jeżeli  prowadzi  to  do  zwiększenia  sumy  zysku,  tzn.  dopóki  dodatkowy  utarg  przewyższa  przyrost 
kosztów. Produkcję i sprzedaż należy zmniejszać, gdy oszczędności na kosztach są większe od sumy utraconego 
utargu. 
 
Zmiany  warunków  ekonomicznych,  w  których  działa  przedsiębiorstwo,  rzutują  na  układ  utargu  krańcowego  i 
kosztów krańcowych, powodując w konsekwencji zmianę optymalnego wolumenu produkcji i poziomu ceny. 
 
Podstawowymi czynnikami wyznaczającymi optymalną wielkość produkcji i wysokość ceny w przedsiębiorstwie 
są  krzyw  popytu  i  kosztów.  Krzywą  popytu  można  wykorzystać  do  prognozowania  wielkości  sprzedaży  przy 
danej  cenie  lub  poziomu  ceny  zapewniającego  określony  wolumen  sprzedaży.  Mnożąc  ceny  przez 
odpowiadające im ilości na krzywej popytu, otrzymujemy funkcję utargu. Funkcja kosztów z kolei określa koszt 
wytworzenia  określonej  ilości  produktu.  Zestawiając  funkcję  utargu  z  funkcją  kosztów,  możemy  przewidzieć 
wielkość zysku osiąganego przy dowolnym wolumenie produkcji Q. 
 
Następnym  krokiem  istotnym    przy  wyznaczaniu  optymalnej  decyzji  przedsiębiorstwa  jest  określenie  utargu 
krańcowego, kosztu krańcowego i zysku krańcowego.