Kopia Paulo Coelho - Największy dar

Tytuł oryginału

O DOM SUPREMO

Redaktor prowadz

cy El

bieta Kobusi

ska

Redakcja merytoryczna Maria Radzimi

ska

Redakcja techniczna Małgorzata Ju

wik

Korekta

Marianna Filipkowska

Jolanta Rososi

ska

This edition was published by arrangements

with Sant Jordi Asociados, Barcelona, Spain

by Bertelsmann Media sp. z o.o., Warszawa 2009

http://www.paulocoelho.com.br

wiat Ksi

ąŜ

Warszawa 2009

Bertelsmann Media sp. z o.o.

ul. Rosoła 10, 02-786 Warszawa

Skład i łamanie Akces, Warszawa

Druk i oprawa GGP Media GmbH, Pössneck

ISBN 978-83-247-1309-7 Nr 6602

Spotkali się, by wysłuchać kazania jednego z
najsłynniejszych kaznodziei tamtych cza-
sów. Przybyli z różnych zakątków Anglii,
ciekawi, co ma im do powiedzenia.

Jednak on, od ośmiu miesięcy przemie-

rzając świat i wypełniając trudną misję gło-
szenia  słowa  bożego,  był  zmęczony  i  wy-
czerpany.  Spojrzał  na  nieliczną  grupę  wier-
nych,  powiedział  kilka  zdań  i  zamilkł.  Tego
popołudnia  Duch  Święty  pozbawił  go  daru
przemawiania.

Jego smutny wzrok padł na znajdującego

się wśród wiernych młodego misjonarza,
który niedawno wrócił z Afryki i być może
miał coś ciekawego do powiedzenia.

Pastor poprosił młodzieńca, by go zastą-

pił.

Ludzie zgromadzeni w parku miasta Kent

byli rozczarowani.

Przez dwa lata przemierzał Afrykę, szukając
sensu życia i próbując zrozumieć siebie.
Pragnął podążać śladami ludzi, którzy mieli
odwagę wyznawać swoje ideały.

Wiernym zgromadzonym w parku nie

spodobała  się  ta  zamiana.  Przybyli,  aby  po-
znać  doświadczonego,  mądrego  i  sławnego
pastora,  a  nie  słuchać  nieznanego  nikomu
człowieka,  który  tak  jak  oni  poszukuje
prawdy.

Jednak Henry Drummond - bo tak nazy-

wał się młodzieniec - wiele się przez minio-
ne lata nauczył.

„Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,

a miłości bym nie miał,

stałbym się jak miedź brzęcząca

albo cymbał brzmiący.

Gdybym też miał dar prorokowania

i znał wszystkie tajemnice,

i posiadał wszelką wiedzę,

i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił,

a miłości bym nie miał,

byłbym niczym.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność

moją,

a ciało wystawił na spalenie,

lecz miłości bym nie miał,

nic bym nie zyskał.

Miłość cierpliwa jest,

łaskawa jest.

Miłość nie zazdrości,

nie szuka poklasku,

nie unosi się pychą;

nie dopuszcza się bezwstydu,

nie szuka swego,

nie unosi się gniewem,

nie pamięta złego;

nie cieszy się z niesprawiedliwości,

lecz współweseli się z prawdą.

Wszystko znosi,

wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję,

wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje,

jak proroctwa, które się skończą,

albo jak dar języków, który zniknie,

lub jak wiedza, której zabraknie.

Po części tylko bowiem poznajemy

i po części prorokujemy.

Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,

Zniknie to, co jest tylko częściowe.

Gdy byłem dzieckiem,

mówiłem jak dziecko,

czułem jak dziecko,

myślałem jak dziecko.

Kiedy zaś stałem się mężem,

wyzbyłem się tego, co dziecięce.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;

wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz.

Teraz poznaję po części,

wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te

trzy:

z nich zaś największa jest miłość”.

Wszyscy słuchali w ciszy

i skupieniu, lecz byli zawiedzeni.

Większość wiernych znała ten

fragment i często zastanawiała się

nad jego znaczeniem. Młodzieniec

mógł wybrać inny, mniej znany

tekst.

Gdy Henry skończył czytać

i zamknął Pismo Święte, spojrzał

w niebo i przemówił:

Każdy z nas przynajmniej raz w życiu postawił
sobie pytanie, przed którym stają kolejne po-
kolenia:

Co jest najważniejsze w życiu?
Chcemy jak najlepiej wykorzystać czas, który

nam dano, bo drugi raz tego daru nie otrzyma-
my. Dlatego musimy zdać sobie sprawę, w którą
stronę chcemy podążać i co ma być naszym
nadrzędnym celem.

Mówi się, że największym skarbem jest wia-

ra. To proste słowo od wieków stanowi funda-
ment religii.

Czy rzeczywiście wiara jest najistotniejsza?

Jeśli tak uważamy, to jesteśmy w błędzie. Jeśli
naprawdę w to uwierzymy, możemy przestać
wierzyć.

Przeczytany przeze mnie fragment przenosi

nas do czasów pierwszych chrześcijan. I jak sły-
szymy: „(...) trwają wiara, nadzieja, miłość- te
trzy: z nich zaś największa jest miłość”.

Święty Paweł nie rzuca tych słów na wiatr.

Przecież sam wcześniej mówi:

„Gdybym posiadł wszelką wiarę, tak iżbym

góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym
niczym”.

Święty Paweł nie uciekł przed problemem,

przeciwnie, świadomie porównał wiarę i miłość.
Na koniec uznał:

,,(...) z nich zaś największa jest miłość”.
Dla świętego Pawła było to zapewne trudne

wyznanie. Ludzie zwykle radzą innym to, co
sami uważają za swoją mocną stronę.

Miłość nie była mocną stroną świętego Paw-

ła. Jeden z jego uczniów zauważył, że dopiero z
wiekiem apostoł stał się bardziej tolerancyjny i
wyrozumiały. Ręka, spod której wyszły słowa: „z
nich zaś największa jest miłość”, dawniej wiele
razy była splamiona krwią.

List do Koryntian nie jest jedynym tekstem,

w którym miłość określana jest jako summum
bonum, największy dar. Jej wartość podkreślają
wszystkie wielkie dzieła chrześcijaństwa.

Święty Piotr mówi: „Przede wszystkim miej-

cie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość

zakrywa wiele grzechów”.

Święty Jan mówi: „Bóg jest miłością”.
W innym fragmencie listu świętego Pawła

czytamy, że „miłość jest wypełnieniem prawa”.

Dlaczego święty Paweł to mówi? W tamtych

czasach  ludzie  wierzyli,  że  po  śmierci  pójdą  do
raju, jeśli będą żyli zgodnie z dziesięcioma przy-
kazaniami  i  setkami  innych  praw  zebranymi  w
Kodeksie  Przymierza.  Przestrzeganie  tych  praw
było najistotniejsze, ważniejsze nawet od same-
go życia.

Dlatego Chrystus powiedział: „Pokażę wam

prostszą drogę do mego Ojca. Jeśli to pojmiecie,
będziecie postępować bez obawy, że obrażacie
Boga”.

Miłość. Jeśli będziecie kochać, wypełnicie

prawo, nie zdając sobie z tego sprawy.

Sami możemy się przekonać, czy ta zasada

sprawdza się w życiu.

Weźmy pierwsze przykazanie: „Będziesz mi-

łował Pana Boga swego z całego serca swego”.
Oto jest miłość.

„Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego

nadaremno”.

Czy odważylibyśmy się mówić bez szacunku

o kimś, kogo kochamy?

„Pamiętaj, aby dzień święty święcić”.

Czyż nie czekamy z niecierpliwością na spo-

tkanie z ukochaną osobą, by całkowicie poświę-
cić się miłości? Tak samo postępujemy wobec
Boga, jeśli Go kochamy.

To miłość zmusza nas, byśmy przestrzegali

praw ustanowionych przez Boga.

Komuś, kto kocha, nie trzeba przypominać,

żeby czcił swego ojca i matkę albo żeby nie zabi-
jał. Człowiek, któremu leży na sercu dobro bliź-
niego, nikogo nie okradnie. Jak można okradać
człowieka,  którego  się  kocha?  Nie  trzeba  mu
przypominać,  by  nie  składał  fałszywego  świa-
dectwa  przeciw  swemu  bliźniemu.  Nie  zrobi
tego,  tak  jak  nie  będzie  pożądał  żony  bliźniego
swego.

Tak więc „miłość jest wypełnieniem prawa”.
Miłość to zasada stanowiąca podsumowanie

wszystkich innych reguł.

Z przykazania miłości wywodzą się wszystkie

pozostałe przykazania.

Miłość to tajemnica życia.
Tę prawdę zrozumiał święty Paweł i dlatego

napisał list, którego fragment dziś przeczytali-
śmy. Znajdujemy w nim najpiękniejszy i naj-
ważniejszy opis summum bonum, największego
daru.

Święty Paweł porównuje miłość do innych po-
jęć, które w jego czasach miały wielką wartość.

Przyrównuje ją do szlachetnego daru, jakim

jest zdolność przemawiania językiem porusza-
jącym ludzkie serca i umysły, dającym moc
działania i przekraczania granic.

Święty Paweł odnosi się do wielkich proro-

ków: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź
brzęcząca albo cymbał brzmiący”.

Czyż nie ma racji? Często słuchamy słów,

które mają zmienić świat, ale wypowiadane są
bez emocji i brakuje im miłości. Dlatego, choć
są mądre i proste, nie poruszają nas.

Święty Paweł porównuje miłość do daru pro-

rokowania, do wiary i miłosierdzia.

Dlaczego miłość jest ważniejsza niż wiara?
Bo wiara jest jedynie drogą prowadzącą ku

miłości największej.

Dlaczego miłość jest ważniejsza od miło-

sierdzia?

Bo miłosierdzie jest jednym z przejawów mi-

łości, a całość jest zawsze ważniejsza od części.
Miłosierdzie jest drogą, którą podąża miłość, by
zbliżyć do siebie bliźnich.

Wiemy, że w akcie miłosierdzia może za-

braknąć miłości. Jakże łatwo rzucić grosz bied-
nemu na ulicy. Czasem prościej dać jałmużnę
niż się od niej powstrzymać.

Przestaje nas wzruszać okrutny widok ludz-

kiej biedy.

Dzięki jednej monecie spada nam ciężar z

serca. Dla nas strata niewielka, a żebrakowi ulży
w cierpieniu.

Jednak gdybyśmy naprawdę tego człowieka

kochali, zrobilibyśmy dla niego o wiele więcej.

Albo nie zrobilibyśmy nic. Być może, po-

wstrzymując się od rzucenia nędznego grosza,
przez poczucie winy obudzilibyśmy w sobie
prawdziwą miłość?

Święty Paweł porównuje miłość do męczeństwa.
Ja jednak proszę wszystkich, którzy pragną po-
święcić życie dla dobra ludzkości: nawet jeśli
chcecie za Boga oddać życie, wasza ofiara nic
nie zmieni, gdy zabraknie w niej miłości. Abso-
lutnie nic!

Najważniejsze w życiu jest dawanie świa-

dectwa  miłości.  To  uniwersalny  język,  dzięki
któremu  można  równie  dobrze  mówić  po  chiń-
sku,  jak  w  dialekcie  hindi.  Jeśli  kiedykolwiek
odwiedzicie  któryś  z  tych  krajów,  język  miłości
sprawi, że każdy was zrozumie.

Świadectwem naszej wiary jest sposób, w jaki

przechodzimy przez życie, a nie to, co mówimy.

Niedawno byłem w sercu Afryki, w rejonie

Wielkich Jezior. Poznałem tam ludzi z roz-

rzewnieniem  wspominających  Davida  Living-
stone'a, jedynego białego, jaki pojawił się na ich
ziemi. Gdy trzy lata po nim przemierzałem kon-
tynent  afrykański,  spotykałem  ludzi,  którzy  na
dźwięk  tego  nazwiska  uśmiechali  się  szeroko,
wspominając  poczciwego  lekarza.  Choć  nie  ro-
zumieli  ani  słowa  z  tego,  co  mówił,  czuli,  że
przemawia przez niego miłość.

Jeśli wy także będziecie nosić w sobie miłość,

trud waszego życia nie pójdzie na marne. Ona
pomoże wam dobrać słowa, gdy będziecie chcie-
li mówić o Bogu lub o życiu duchowym. Bez tego
oręża nie warto iść w świat, by w pięknych sło-
wach opowiadać o cudach wiary. Jeśli zapomni-
cie o miłości, cały wasz trud będzie nadaremny.

Możecie osiągnąć wszystko i być gotowi na

wszelkie poświęcenie, ale nawet jeśli dacie się
spalić na stosie, a nie będzie w was miłości, czyn
ten będzie bez znaczenia dla Boga i dla was sa-
mych.

Na  zakończenie  swoich  rozważań  o  miłości
święty  Paweł  w  trzech  wersach  dokonuje  za-
dziwiającego  podsumowania  tego,  czym  jest
największy dar.

Powiada, że na miłość składa się wiele rzeczy.
Można ją porównać do światła. Ze szkoły

pamiętamy, że gdy weźmiemy pryzmat i pod-
niesiemy go do słońca, promień rozszczepi się
na siedem kolorów.

Są to barwy tęczy.
Święty Paweł robi to samo z miłością. Prze-

świetla ją promieniem swej wrażliwości i uzy-
skuje siedem elementów składających się na to
uczucie.

Promień przenikający przez pryzmat układa

się w tęczę miłości.

Z czego składa się ta tęcza? Z wartości, o któ-

rych słyszymy na co dzień i powinniśmy według
nich żyć.

Te proste uczucia i zwykłe sprawy składają

się na to, co nazywamy największym darem.

Miłość tworzą następujące cechy:
Cierpliwość: „miłość cierpliwa jest”.
Dobroć: „łaskawa jest”.
Wspaniałomyślność: „miłość nie zazdrości”.
Pokora: „nie szuka poklasku, nie unosi się

pychą”.

Szlachetność: „nie dopuszcza się bezwstydu”.
Oddanie: „nie szuka swego”.
Tolerancja: „nie unosi się gniewem”.
Szczerość: „nie pamięta złego”.
Uczciwość: „nie cieszy się z niesprawiedli-

wości, lecz współweseli z prawdą”.

Cierpliwość, dobroć, wspaniałomyślność, po-

kora,  szlachetność,  oddanie,  tolerancja,  szcze-
rość,  uczciwość.  Te  wartości  składają  się  na
największy  dar  i  wypełniają  duszę  człowieka,
który  chce  zaznaczyć  swą  obecność  w  świecie  i
jednocześnie być blisko Boga.

Wszystkie wymienione cechy związane są z

naszą codziennością, z teraźniejszością i przy-
szłością, ale także z wiecznością.

Dużo uwagi poświęca się miłości do Boga, ale

Chrystus mówi nam o miłości do człowieka.

My wierzymy, że pokój jest w niebie.
Chrystus szuka go na ziemi.
Człowiek pragnie znać odpowiedź na pytanie:

„Komu poświęcić swoje życie?”. Nie jest to kwe-
stia  wydumana  czy  narzucona  z  góry.  Pojawia
się we wszystkich cywilizacjach, nawet tych naj-
bardziej  odległych.  Jest  to  bowiem  najgłębsza
potrzeba  każdego  człowieka,  przejaw  działania
Ducha Świętego w świecie doczesnym.

Takim przejawem jest największy dar, będą-

cy nie tylko oznaką łaski, ale także sumą czynów
i słów obecnych w naszym codziennym życiu.

„Miłość cierpliwa jest”.

Naturalną postawą w miłości jest umiejęt-

ność czekania - ze spokojem, bez pośpiechu i z
wiarą, że przyjdzie chwila, gdy uczucie samo się
objawi.

Miłość w swej łagodności cierpliwie czeka na

odpowiedni moment, by okazać swoją moc.

Miłość jest cierpliwa. Wszystko zniesie.
Wszystkiemu wierzy.
„We wszystkim pokłada nadzieję.
Bo miłość wszystko rozumie.

Dobroć. Miłość wprowadzona w czyn.

Zauważyliście, że Chrystus przez większość

życia czynił dobro i sprawiał ludziom radość?

Swoją krótką obecność na ziemi w dużej mie-

rze poświęcił uszczęśliwianiu innych.

Zauważcie, że choć Chrystus miał wiele do

zrobienia, nie zapomniał otoczyć troską bliź-
nich.

Tylko jedna rzecz jest ważniejsza od szczęścia

-  świętość.  Ona  jednak  nie  leży  w  zasięgu  na-
szych  możliwości.  Natomiast  z  łatwością  może-
my uczynić innych szczęśliwymi. Bóg wyposażył
nas  w  ten  dar,  który  niemal  bez  wysiłku  może-
my  wykorzystać.  Jeśli  uważnie  rozejrzymy  się
dookoła, przekonamy się, jak mało nas to kosz-
tuje.

Dlaczego więc tak niechętnie sprawiamy in-

nym radość? Szczęście nie mnoży się w

niewoli, nie ubywa go, gdy się nim dzielimy.
Przeciwnie, rozdając je, stajemy się bogatsi.

Ktoś powiedział: „Najlepszą rzeczą, jaką mo-

żemy zrobić dla ojca, to otoczyć miłością jego
dzieci”.

Świat bardzo potrzebuje takiej postawy!
Jakże łatwo okazać dobroć i jak szybko rodzi

ona wdzięczność, zapisując się w pamięci bliź-
nich na całe lata.

Wielka jest nagroda za okazane dobro. Nie

ma bowiem nic piękniejszego niż dług miłości.
Ona nigdy nie zawodzi.

Miłość jest prawdziwą energią życia.
Browning powiedział:

„Życie ze wszystkimi swymi radościami i

smutkami,

z nadziejami i strachem
to jedyna szansa, by nauczyć się miłości,
poznać miłość, jaką była, jest i może być”.

Tam, gdzie jest miłość, jest także człowiek i

Bóg.

Ten, kto raduje się miłością, potrafi również

cieszyć się drugim człowiekiem i Bogiem. Bóg
jest miłością. Dlatego KOCHAJMY!

Bez wyjątku, w każdej godzinie, bez odkła-

dania na później, bez strachu przed cierpie-
niem: KOCHAJMY!

Podzielcie się swoją miłością z biednymi. To

takie  proste.  Obdarzcie  nią  bogatych,  którzy
nikomu  nie  ufają,  bo  nie  dostrzegają  miłości.
Choć  bardzo  jej  potrzebują,  nie  potrafią  dzielić
się  nią  z  bliskimi.  Wszystkim  nam  trudniej
przychodzi  wyrazić  miłość  wobec  najbliższych.
Często staramy się ich zadowolić, ale nie dajemy
im radości.

Obdarzajmy innych radością. Wykorzystuj-

my  każdą  możliwość,  by  sprawiać  innym  przy-
jemność.  Najbardziej  na  tym  skorzystamy  my
sami,  nawet  jeśli  nikt  nie  dowie  się  o  naszych
uczynkach.  Świat  wokół  będzie  radośniejszy  i
wszystko stanie się prostsze.

Jestem na ziemi tu i teraz. Powiedzcie mi, co

dobrego mogę zrobić, jaką radość sprawić in-
nym. Nie pozwólcie mi czekać ani odkładać tego
na później, gdyż ta chwila nigdy się nie powtó-
rzy.

Wspaniałomyślność.  „Miłość  nie  zazdrości”.
Tego  uczucia  nie  trawi  ogień  zawiści,  bo  nasza
miłość  nie  konkuruje  z  miłością  otaczających
nas ludzi.

Pozwólmy innym kochać i sami dajmy jesz-

cze więcej miłości.

Ofiarujmy siebie bliźnim, dzielmy się tym, co

w nas najlepsze.

Gdy zechcemy zrobić coś dobrego, zawsze

znajdą się ludzie, którzy będą mieli ten sam cel.
Gdyby się jednak okazało, że czynią dobro lepiej
od nas, nie zazdrośćmy im.

Zazdrość budzą w nas najczęściej ludzie z

najbliższego otoczenia, przez co niszczymy to,
co w nich najlepsze. Zazdrość to najbardziej
nikczemne z ludzkich uczuć. Czyha, by zniszczyć
dzieło dobrych ludzi, nawet jeśli miało ono słu-
żyć również nam.

Gdy  nauczymy  się  tego  wszystkiego,  pozostaje
jeszcze  jedna  ważna  rzecz:  pokora.  Zamknijmy
usta  i  zapomnijmy  o  cierpliwości,  dobroci  i
wspaniałomyślności.  Jeśli  w  naszym  życiu  po-
jawiła  się  miłość  i  jeśli  dokonała  swego  szla-
chetnego dzieła, nauczmy się milczeć i nie prze-
chwalać się sukcesami.

Miłość ukrywa nie tylko swe dzieło, ale i sa-

mą siebie.

Miłość nie zatraca się w samozadowoleniu.
Miłość „nie szuka poklasku, nie unosi się py-

chą”.

Piąty element tęczy miłości może wydawać się
dziwny i bezużyteczny. To szlachetność. W ten
sposób objawia się miłość między ludźmi.

Zwykło się uważać, że szlachetność jest poję-

ciem względnym, lecz to nieprawda. Ta cecha
miłości przejawia się przede wszystkim w dro-
biazgach.

Miłość nigdy nie jest agresywna, niestosowna

ani grubiańska. Najbardziej nieśmiała osoba na
świecie, niezdolna do nawiązywania kontaktów,
gdy w jej sercu pojawi się miłość, zachowuje się
tak, jak powinna.

Carlyle powiedział: „Robert Burns jest naj-

szlachetniejszym  człowiekiem  w  Anglii,  ponie-
waż  kocha  wszystko,  co  Bóg  stworzył:  i  mysz,  i
kwiatek  polny,  rzeczy  małe  i  duże.  Przy  takim
nastawieniu do świata Burns może rozmawiać z

każdym, i biednym, i bogatym, gościć w pałacu i
nocować w skromnej chacie”.

Wiemy więc, jaki powinien być człowiek szla-

chetny: to ktoś zachowujący się z godnością. Oto
cały sekret miłości.

Kto ma w sercu miłość, ten nigdy nie za-

chowa  się  grubiańsko,  nie  będzie  pozerem  ani
snobem.  Te  przywary  dotyczą  jedynie  ludzi  bę-
dących  niewolnikami  własnych  uczuć,  którzy
nie potrafią kochać.

„Miłość nie dopuszcza się bezwstydu”.

Oddanie. Gdy kochamy, nie myślimy o zaspo-
kojeniu swoich potrzeb, nie koncentrujemy się
wyłącznie na swoich uczuciach.

Miłość domaga się tylko tego, co do niej na-

leży.

W Anglii, jak w wielu innych krajach, ludzie

słusznie walczą o swoje prawa. Są jednak szcze-
gólne sytuacje, gdy możemy zrzec się części na-
szych przywilejów.

Co prawda święty Paweł nie wymaga od nas

takiego poświęcenia. Wie, że gdy ktoś kocha, nie
domaga się zadośćuczynienia ani nagrody za to,
co robi.

Kochamy, gdyż zostaliśmy obdarzeni naj-

większym darem, a nie dlatego, że oczekujemy
czegoś w zamian.

Wcale nie jest trudno zrzec się części swoich

przywilejów, wynikających z roli, jaką od-
grywamy w społeczeństwie. O wiele trudniej

oddać część siebie, a najtrudniej — nie oczeki-
wać za to nagrody.

Gonimy za czymś, kupujemy, zdobywamy,

jesteśmy nagradzani, ale czasem w szlachetnym
geście możemy oddać swoją nagrodę. Proponuję
nawet pójść dalej: w ogóle nie oczekiwać re-
kompensaty za swój trud.

Id opus est. Oto dzieło. Miłość starczy za

wszystko.

„Szukasz w życiu wielkich rzeczy? - pyta ka-

znodzieja. - Nie szukaj”.

Dlaczego? Bo nie w rzeczach kryje się wiel-

kość, lecz w oddaniu wynikającym z miłości.

Wiem, jak ciężko dobrowolnie zrzec się na-

grody.

Wiem, jak trudno nie oczekiwać nagrody za

swoje uczynki.

Nie, nie powinienem tego mówić. Tak na-

prawdę w miłości nic nie jest trudne. Wierzę, że
jarzmo  miłości  jest  lekkie.  Sprowadza  się  do
tego,  jak  żyjemy.  Miłość  to  najprostszy  sposób,
by  dobrze  przeżyć  swoje  życie.  Ona  nie  szuka
poklasku i wypełnia swym światłem każdą chwi-
lę naszego istnienia.

Podstawową prawdą dotyczącą naszego życia

duchowego jest to, że nie ma większego szczę-
ścia niż dawanie.

Powtarzam: nie w braniu i posiadaniu, lecz w

dawaniu jest prawdziwe szczęście. Tylko i wy-
łącznie w dawaniu.

Obecnie ludzie dążą do szczęścia złą drogą.

Chcą mieć i dostawać, chwalić się tym, co mają,
zdobywać i korzystać z cudzej pracy. Większość
nas uważa, że na tym polega realizacja życio-
wych celów.

Jednak spełnienie to przede wszystkim da-

wanie i służenie. Chrystus mówi, że kto chce być
wywyższony, powinien służyć bliźniemu. Kto
pragnie szczęścia, dla tego miłość powinna być
kluczem do życia. Reszta nie ma znaczenia.

Kolejnym elementem tęczy miłości jest tole-
rancja. „Miłość nie unosi się gniewem”.

Zwykliśmy uważać nietolerancję za dzie-

dziczną  słabość,  cechę  osobowości,  defekt  na-
tury,  choć  w  rzeczywistości  to  przywara  całej
ludzkości.  Dlatego  też  święty  Paweł,  mówiąc  o
miłości,  nie  zapomina  o  tolerancji.  W  wielu
fragmentach Biblii nietolerancja jest opisywana
jako  jeden  z  najbardziej  niszczących  mecha-
nizmów ludzkiego działania.

Najbardziej smuci mnie to, że nietolerancję i

uprzedzenia przejawiają ludzie uważający się za
cnotliwych.  Zwykle  ta  ułomność  jest  niczym
plama  na  honorze  człowieka,  który  miał  wszel-
kie dane po temu, by być dobrym i szlachetnym.
Zdarza  się,  że  ludzie  niemal  doskonali  nagle
wpadają w gniew, gdy ktoś się im sprzeciwia, bo
uważają, że tylko oni mają rację.

Zjawisko nietolerancji u osób uważających

się za doskonałych jest jednym z największych
problemów ludzkości.

Istnieją dwie kategorie grzechów: grzechy

ciała i grzechy ducha. W pewnej przypowieści z
Nowego  Testamentu  syn  marnotrawny  opusz-
cza rodzinny dom i idzie w świat, a jego starszy
brat zostaje z ojcem. Gdy po długiej tułaczce syn
marnotrawny  powraca,  ojciec  wydaje  na  jego
cześć wielką ucztę. Dowiedziawszy się o przygo-
towaniach, starszy  syn zwraca  się przeciw ojcu.
„Czyż  nie  służyłem  ci  przez  lata  i  nie  pracowa-
łem,  podczas  gdy  on  trwonił  twój  majątek?”  -
spytał.

Syn marnotrawny zgrzeszył ciałem, lecz jego

brat  popełnił  większy  grzech:  grzech  ducha.
Ciekawe, że większość nas bez wahania wskaza-
łaby  na  syna  marnotrawnego  jako  tego,  który
popełnił  cięższy  grzech.  Czy  rzeczywiście  tak
jest?

Nie ma takiej wagi, która pozwoliłaby osza-

cować ciężar ludzkich grzechów. „Gorszy” i „lep-
szy” to puste słowa. Jednak powiadam wam:
drobne przewinienia często okazują się cięż-
szym grzechem od prostych błędów.

W oczach Boga, który jest miłością, grzech

przeciw miłości jest sto razy gorszy. Nietolerancja

jest gorsza od popędu, chciwości, próżności czy
opilstwa.

Przez nią życie nabiera goryczy.
To ona niszczy społeczne więzy.
To ona sieje nienawiść i spustoszenie.
To ona wypędza kobiety i mężczyzn
z domów.
To ona odbiera siłę młodości.
To ona bezinteresownie sieje rozpacz
i nie ma sobie równych.
Spójrzmy na starszego brata. Jest grzeczny,

pracowity,  cierpliwy,  odpowiedzialny.  Podzi-
wiamy  jego  cnoty.  Widzimy  tego  młodego
chłopca,  niemal  dziecko,  stojącego  w  drzwiach
przed ojcem.

„Rozgniewał się więc i nie chciał wejść” —

czytamy. Jakże postawa starszego brata musiała
zaboleć  marnotrawnego  syna!  Ilu  grzeszników
nigdy  nie  zazna  spokoju  w  niebie  z  powodu  lu-
dzrbez  serca,  którzy  stoją  bezpiecznie  w  domu
ojca!

Zastanówmy się, jaki wyraz twarzy przybrał

starszy brat, wypowiadając te słowa. Może był
zazdrosny, wściekły, dumny, okrutny, a może
miał minę człowieka, który wierzy w swoją nie-
omylność? Upór, żal, brak miłosierdzia to cechy
charakteryzujące duszę, która nie zna miłości.

To uczucia prowadzące do nietolerancji i uprze-
dzeń.

Każdy z nas spotyka się w życiu z podobnymi

sytuacjami. Wiemy, że te przewinienia są o wie-
le gorsze od grzechów ciała.

Czyż sam Chrystus nie mówił o tym uczonym

mężom, gdy wskazując kobietę lekkich obycza-
jów, zapewniał, że ona pierwsza trafi do króle-
stwa niebieskiego?

W niebie nie ma miejsca dla ludzi nietole-

rancyjnych i przesądnych. Raj stałby się wów-
czas miejscem nie do zniesienia, zarówno dla
tych biedaków, jak i dla pozostałych.

Człowiek nietolerancyjny powinien się od-

rodzić, odrzucając wszystko, co uważał dotąd za
nietykalne i pewne. W przeciwnym razie nigdy
nie wejdzie do królestwa niebieskiego.

Aby wejść do królestwa niebieskiego, czło-

wiek musi nosić raj w sobie.

Zauważcie, że gdy o tym mówiłem, zacząłem się
denerwować.  W  moich  słowach  pojawiła  się
nietolerancja  i  odsłoniła  we  mnie  coś  zgoła  od-
pychającego.  To  wielka  próba  dla  miłości.  Mu-
simy zdać sobie sprawę, że nie osiągniemy spo-
koju  wewnętrznego,  pozwalającego  rozkwitnąć
miłości, jeśli ulegniemy nietolerancji. Spójrzcie,
jak  łatwo  uśpić  czujność  i  pozwolić,  by  duszą
zawładnęły  złe  myśli.  Opowiadając  o  szlachet-
ności, pokorze, cierpliwości, dobrych manierach
i oddaniu, przestałem nad sobą panować.

Popełniłem grzech ludzi opiewających wszel-

kie cnoty - wpadłem w pułapkę nietolerancji.

Na tym przykładzie widać, że nie wystarczy

mówić  o  uprzedzeniach.  Musimy  dojść  ich  źró-
deł,  dokonać  zmiany,  dotykając  najgłębszych
pokładów naszej osobowości. Tylko wtedy

zdołamy zwalczyć rodzącą się w nas złość. Sta-
niemy się łagodniejsi nie dlatego, że wyzbyliśmy
się agresji, lecz dlatego, że otworzyliśmy się na
miłość.

Bóg jest miłością. Ta miłość nas przenika i

zmienia. Stajemy się łagodniejsi, czyści. To ona
pozwala wyzbyć się zła, odnawia, leczy i odbu-
dowuje wnętrze człowieka.

Nie zmienimy się siłą naszej woli.
Nie zmieni nas upływ czasu.
Zmieni nas miłość.

Dlatego pozwólmy miłości przeniknąć nasze

serca.  Pamiętajmy:  to  kwestia  życia  i  śmierci.
Na  nic  zda  się  moje  kazanie  o  miłości,  jeśli  nie
potrafię jej wzbudzić w innych. „Lecz kto by się
stał  powodem  grzechu  dla  jednego  z  tych  ma-
łych, którzy wierzą we mnie, temu byłoby lepiej
kamień  młyński  zawiesić  u  szyi  i  utopić  go  w
głębi morza”.

Lepiej nie żyć wcale niż żyć bez miłości.
Lepiej nie żyć niż nie kochać.

Porozmawiamy teraz o niewinności i szczerości.
Największy wpływ mają na nas ludzie, którzy
wierzą w to, co mówimy. W atmosferze wza-
jemnych podejrzeń ludzie się od siebie oddalają.

Gdy spotykamy się ze szczerością ze strony

drugiej osoby, otwieramy się na nią. Gdy ktoś w
nas uwierzy, stajemy się odważni i przyjaźnie
patrzymy na świat.

Zrozumienie drugiego człowieka potrafi nas

całkowicie zmienić.

Dobrze jest mieć świadomość, że są jeszcze

na  świecie  ludzie,  którzy  nie  zniechęcają  się  i
czynią dobro, bo znają jego wartość. Takie oso-
by zyskują szacunek bliźnich i Boga. Nie odczu-
wają  zazdrości  i  nie  są  obojętni,  bo  miłość  „nie
pamięta  złego”.  Wszędzie  dostrzegają  dobro  i
dają z siebie to, co mają najlepszego.

Kto kocha, przechodzi przez życie zwycięsko,

choć nie oczekuje nagrody. Jakże cudowne jest
życie ludzi, których opromienia światło miłości!
To wielka siła i błogosławieństwo spędzić choć-
by jeden dzień, nie pamiętając złego.

Gdy ludzie nam ufają, to znaczy, że dajemy

im miłość. Pamiętajmy jednak, że można czynić
dobro,  obdarzając  swoim  zaufaniem  innych.
Nasza  otwartość  na  ludzi  może  narazić  nas  na
cierpienie, ale to bez znaczenia w obliczu rado-
ści  wypełniającej  nasze  życie.  Nie  musimy  na-
kładać ciężkiej zbroi, zasłaniać się tarczą i chwy-
tać za broń. Ochronią nas szczerość i otwartość.

Możemy pomóc tylko tym, którym ufamy.

Szacunek dla innych pozwala nam odbudować
szacunek wobec samych siebie.

Jeśli wierzymy, że ktoś może ulec przemia-

nie, i potraktujemy go na równi ze sobą, on sam
otworzy się na nasze słowa z wiarą, że ma szan-
sę zmienić się na lepsze.

„Miłość nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz
współweseli się z prawdą”.

Zwróćmy uwagę, jak ważna jest uczciwość.

Kto potrafi kochać bliźniego, ten kocha prawdę i
cieszy się nią, nawet jeśli nie jest to prawda,
jakiej go uczono.

Ta prawda nie jest zawarta w doktrynach.
Tej prawdy nie głoszą w kościołach.
Ta prawda nie jest kolejnym „izmem”.
Kochający człowiek „współweseli się z praw-

dą”, szuka jej z otwartym umysłem, pokorą, bez
uprzedzeń i nietolerancji i cieszy się z tego, co
odkrywa.

Być może słowo „uczciwość” nie jest naj-

trafniejszym określeniem tej wartości składają-
cej się na miłość. Nie znajduję jednak lepszego
słowa. Nie mam bowiem na myśli uczciwości

Nie będziemy już analizować miłości. Teraz mu-
simy sprawić, by wszystkie te elementy stały się
częścią naszej egzystencji.

Główny cel naszego życia na ziemi to nauczyć

się kochać.

Życie stwarza nam wiele możliwości, byśmy

opanowali  tę  sztukę.  W  każdej  chwili  naszej
ludzkiej  egzystencji  możemy  nauczyć  się  mi-
łości.  Życie  to  nie  długie  wakacje,  lecz  ciągła
nauka.

Najważniejszą zaś lekcją jest nauka miłości.
Trzeba wciąż uczyć się kochać.

Co sprawia, że ktoś staje się wielkim artystą,

pisarzem czy muzykiem?

Praktyka.

Co sprawia, że ktoś jest uznawany za wiel-

kiego człowieka?

Praktyka. Tylko tyle.
Dla rozwoju duchowego równie ważne jak

dla rozwoju fizycznego jest ćwiczenie. Kto nie
ćwiczy mięśni ramion, nie będzie miał bicep-
sów. Jeśli nie poddasz swojej duszy ćwiczeniom,
będziesz słaby psychicznie i nie zaznasz radości
towarzyszącej przemianom duchowym.

Miłość nie jest wytworem chwili.
W miłości objawia się bogactwo i siła życia.

Człowiek może się spełnić tylko przez nią.

By tak się jednak stało, potrzebujemy ciąg-

łych ćwiczeń praktycznych.

Co robił Chrystus w warsztacie stolarskim?
Ćwiczył.
Choć był doskonały, ćwiczył. Wiemy o tym z

ewangelii. W ten sposób dojrzewał do roli, jaką
miał spełnić wobec Boga i ludzi.

Spróbujmy spojrzeć na świat jak na wielki

warsztat,  w  którym  uczymy  się  miłości.  Prze-
stańmy  walczyć  z  tym,  co  przydarza  nam  się  w
życiu.  Nie  narzekajmy,  że  wciąż  musimy  być
czujni, zmagać się z nieprzyjaznym otoczeniem,
stykać się z niedobrymi ludźmi.

To jest właśnie warsztat, jaki stworzył dla nas

Bóg.

Nie bójmy się pokus i nie dziwmy się, że peł-

no ich wokół i stale musimy czynić wysiłki, by
im nie ulec. W ten sposób Bóg kształtuje naszą
duszę.

Wszystko to uczy nas cierpliwości, pokory,

poświęcenia, tolerancji. Nie odrzucajmy ręki,
która nas rzeźbi, bo to ona wskazuje nam dalszą
drogę.

Uwierzmy, że z każdą minutą stajemy się co-

raz piękniejsi. Choć trudno to zaakceptować,
przeciwności losu i pokusy są narzędziem w
ręku Boga.

Goethe mówił: „Talent rozwija się w samot-

ności, charakter — w rwącej rzece życia”.

Talent rodzi się w samotności. Wytrwałość,

wiara i siła modlitwy - w trudach życia. Oso-
bowość człowieka kształtuje się jedynie przez
jego aktywny udział w życiu.

W codzienności uczymy się miłości.

Opowiedziałem wam o miłości, byście mogli
lepiej zrozumieć swoje relacje z Bogiem i bliź-
nimi.

Jednak to zaledwie kilka aspektów tego za-

gadnienia. Miłości nie da się opisać.

Światło to o wiele więcej niż jego elementy

składowe. To blask i migotanie w przestrzeni.

Miłość jest czymś więcej niż sumą wszystkich

jej elementów - to żywe, pulsujące i boskie zja-
wisko.

Jeśli połączymy wszystkie kolory tęczy, uzy-

skamy biel, ale nie stworzymy światła.

Tak samo, łącząc wszystkie cechy, o których

mówiliśmy, możemy stać się cnotliwi, ale czy
nauczymy się kochać?

Jak więc napełnić serca miłością?
Powinniśmy starać się jak najwięcej o niej

myśleć.

Próbujmy naśladować tych, którzy nauczyli

się kochać.

Zapomnijmy wszystko, czego do tej pory na-

uczono nas na temat miłości, łącznie z moim
kazaniem.

Módlmy się.
Czuwajmy.

Jednak żadna z tych rzeczy nie skłoni nas do

miłości, bo ona jest skutkiem działania. Dopiero
gdy poznamy przyczynę, zrozumiemy, skąd bie-
rze się skutek.

Chcecie wiedzieć, co jest ową przyczyną?
W pierwszych słowach Listu świętego Jana,

zamieszczonego w nowym wydaniu Biblii, czy-
tamy:

„My miłujemy, ponieważ On sam pierwszy

nas umiłował”.

Napisane jest „miłujemy”, a nie „miłujemy

Boga”, jak błędnie tłumaczono dawniej.

„My miłujemy, ponieważ On sam pierwszy

nas umiłował”. Zwróćcie uwagę na słowo „po-
nieważ”.

To jest ta przyczyna, o której mówiłem.
Najpierw On nas pokochał i dzięki temu my

potrafimy kochać.

Wszyscy jesteśmy przejawem boskiej miłości.

Kochamy Go, kochamy siebie nawzajem, ko-

chamy świat.

Tak to działa. Nasze serca ulegają przemia-

nie. Wystarczy zastanowić się nad miłością, któ-
rą obdarzył nas Bóg, a nauczymy się kochać.

Nie możemy zmusić się do kochania, ale nie

możemy również zmusić innych, by pokochali
nas. Jedyne, co możemy zrobić, to otworzyć się
na miłość, być zawsze blisko niej i postępować
zgodnie z jej nakazami.

Pokochajcie miłość. Doceńcie to, co dla was

robi. Kochając miłość, sami będziecie miłością.

Miłość rodzi miłość.
Jeśli zbliżymy metalowy przedmiot do źródła

elektryczności, porazi nas prąd. Na tym polega
zjawisko indukcji. Gdy zaś przybliżymy ten
przedmiot do magnesu, zacznie działać jak ma-
gnes.

Jeżeli będziemy blisko tego, który nas kocha,

przepełni nas Jego miłość.

Kto szuka przyczyny, zrozumie skutek.

Musimy pojąć, że rozwój duchowy nie jest

dziełem przypadku, kaprysem ani wynikiem

fascynacji tym, co nadprzyrodzone. Potrzeba
rozwoju duchowego bierze się z prawa natural-
nego, które z kolei wiąże się z prawem boskim.

Kiedyś Edward Irving odwiedził umierają-

cego chłopca. Podszedł do niego, położył mu
rękę na czole i powiedział:

„Chłopcze, Bóg cię kocha”.
Po tych słowach wyszedł.
Chłopiec zerwał się z łóżka i zawołał: ,,Bóg

mnie kocha! Bóg mnie kocha!”. Dziecko wy-
zdrowiało. Pewność, że jest kochany przez Boga,
sprawiła, iż znalazł w sobie moc i zwalczył cho-
robę.

W taki sam sposób miłość niszczy zło w ser-

cu, czyniąc ludzi lepszymi, bardziej cierpliwymi,
tolerancyjnymi, miłymi, oddanymi i szczerymi.

Nie ma innego sposobu, by zacząć kochać. To

bardzo proste. Kochamy innych, kochamy sie-
bie, kochamy naszych wrogów, a wszystko dla-
tego, że na początku pokochał nas Bóg.

Teraz już wiemy, dlaczego święty Paweł uznał

miłość za największy dar.

Pozostało nam rozważyć kwestię podstawo-

wą, którą można streścić w jednym zdaniu:

Miłość trwa wiecznie.

„Miłość nigdy nie ustaje” - powiada święty

Paweł. Po raz kolejny przedstawia nam długą
listę rzeczy, które w jego czasach uważano za
istotne i wierzono, że są wieczne.

Święty pokazuje nam, jak kruche i przemi-

jające są te wartości.

„Miłość nigdy nie ustaje, jak proroctwa, które

się skończą”.

W tamtych czasach każda matka marzyła,

żeby jej syn stał się prorokiem. Przez wieki Bóg
przemawiał do ludzi ustami proroków i dlatego
mieli oni większą władzę od królów. Ludzie z

trwogą czekali na pojawienie się kolejnego po-
słańca niebios, a gdy przychodził, oddawali mu
cześć.

Święty Paweł jest jednak bezlitosny w swych

sądach. Mówi o „proroctwach, które się skoń-

czą”.

Biblia pełna jest proroctw. Kiedy jednak za-

częły się spełniać, traciły swoje pierwotne zna-
czenie. Przemijały jak stare historie i pamiętali
o nich jedynie ludzie najbardziej religijni.

Święty Paweł mówi dalej o „darze języków,

który zniknie”.

Wiemy, że pierwsze języki, którymi posłu-

giwali się ludzie, powstały tysiące lat temu. Po-
magały w organizowaniu życia, umacniały więzi
społeczne, pozwalały przetrwać we wrogim i
pełnym niebezpieczeństw świecie. Gdzie podzia-
ły się te języki?

Zniknęły.
Egipcjanie wznosili piramidy i pokrywali pi-

smem budowle, które przetrwały do dzisiaj.
Nadal istnieją jako naród, lecz posługują się już
innym językiem.

Sami możecie zinterpretować te przykłady-

dosłownie  lub  jako  symbol.  Ważne  jest  to,  że
pozwalają  nam  one  zrozumieć  sens  słów  świę-
tego Pawła. List do Koryntian, któremu

poświęcamy nasze rozważania, apostoł pisał
starą greką. Jednak gdyby dzisiejsi Grecy dostali
do rąk oryginalny tekst, niewielu z nich potrafi-
łoby go odczytać.

Przez ponad tysiąc pięćset lat łacina rządziła

światem, ale dziś straciła swe pierwotne znacze-
nie. Kolejny przykład stanowią prastare języki
innych ludów Europy. Języki dawnych Galów
czy Szkotów umierają na naszych oczach.

Oprócz Biblii najpopularniejszym tekstem w

Wielkiej Brytanii jest dziś Klub Pickwicka Char-
lesa Dickensa. Prawie cały utwór został napisa-
ny językiem, jakim posługuje się angielska ulica.
Jednak uczeni uważają, że za pięćdziesiąt lat
powieść Dickensa będzie niezrozumiała dla
przeciętnego czytelnika.

Święty Paweł idzie dalej, mówiąc o „wiedzy,

której zabraknie”.

Gdzie podziały się mądrości starożytnego

świata?  Zniknęły  z  powierzchni  ziemi.  Dziś
dziecko  w  wieku  szkolnym  wie  więcej  niż  Sir
Isaac  Newton,  który  sformułował  prawo  grawi-
tacji. Poranna gazeta nadaje się do wyrzucenia,
gdy  nadchodzi  wieczór.  Opasłe  encyklopedie
sprzed  dziesięciu  lat  możemy  obecnie  kupić  za
bezcen,  gdyż  odkrycia  naukowe  opisane  na  ich
stronach przeszły do lamusa historii.

Zauważcie, jak szybko para wodna zastąpiła

konia jako siłę pociągową, a tę niebawem zastą-
piła elektryczność. Dzięki niej wszystkie dotych-
czasowe odkrycia stały się wkrótce przeżytkiem.
Jeden z największych współczesnych autoryte-
tów, Sir William Thomson, przewidywał: „Silnik
napędzany parą wodną niedługo pójdzie w nie-
pamięć”.

„Wiedza, której zabraknie”.
Czasem przez ogrodzenie widzimy w obejściu

stare  koła,  połamane  części  wozu,  żelazne
przedmioty  zżarte  rdzą.  Dwadzieścia  lat  wcze-
śniej  przedmioty  te  napawały  dumą  ich  właści-
ciela.

Dziś nie stanowią żadnej wartości, zaśmie-

cając nasze domy i ogrody.

Współczesna nauka i filozofia, z których teraz

jesteśmy tak dumni, kiedyś też się zestarzeją.

Kilka lat temu wielkim autorytetem w dzie-

dzinie medycyny był Sir James Simpson, miesz-
kający  w  Edynburgu  wynalazca  chloroformu  i
ojciec  współczesnej  anestezjologii.  Ostatnio  bi-
blioteka uniwersytecka zwróciła się do jego sio-
strzeńca,  aby  zabrał  stamtąd  prace  naukowe
wuja, gdyż studenci przestali z nich korzystać.

Siostrzeniec odpowiedział: „To znaczy, że mu-

sicie wynieść na strych nie tylko dzieła mojego

wuja, ale także wszystkie, które powstały wcze-
śniej niż dziesięć lat temu”.

Sir James Simpson był człowiekiem po-

wszechnie cenionym. Odwiedzali go naukowcy z
różnych zakątków świata. Mimo to jego wyna-
lazki, podobnie jak niemal wszystkie odkrycia
tej epoki, straciły wartość.

„Teraz widzimy jakby w zwierciadle”.
Czy są rzeczy, które trwają wiecznie? Święty

Paweł  pominął  wiele  spraw.  Nie  wspomniał  o
pieniądzach,  powodzeniu,  sławie,  ograniczając
się  do  najważniejszych  zagadnień  swoich  cza-
sów.  Poświęcił  uwagę  sprawom,  którymi  zaj-
mowali  się  najmądrzejsi  ludzie  tamtej  epoki,
świadomie przemilczając wiele z nich.

Święty Paweł nie potępia tych rzeczy. Mówi

jedynie, że nie trwają wiecznie; są ważne, lecz
nie najistotniejsze.

Jest bowiem coś ważniejszego.
To, kim jesteśmy, jest istotniejsze od tego, co

robimy i co posiadamy. Ludzie nierzadko nazy-
wają grzechem to, co nim nie jest, mając na my-
śli szybko przemijające uczucia. Jakże są ulotne.

To określenie często pojawia się w Nowym

Testamencie. Święty Jan nie mówi, że świat się
myli, lecz że przemija.

Świat jest pełen pięknych rzeczy, które nas

porywają i wzbogacają.

Jednak nie są trwałe. Wszystkie sprawy do-

czesne, piękno, rozkosze ciała, duma trwają
chwilę.

Dlatego nie przywiązujcie wagi do tego, co

ulotne. Ziemskie przyjemności nie są tego war-
te, aby poświęcać im czas i oddawać swoją nie-
śmiertelną duszę.

Jedyne, co trwa wiecznie, to „wiara, nadzieja

i miłość”.

Powiecie, że dwie z tych rzeczy również mogą

przeminąć: wiara, kiedy ostatecznie poczujemy i
przeżyjemy obecność Boga, oraz nadzieja, gdy
zostanie ona zaspokojona.

Jednak miłość będzie trwać wiecznie.
Wieczny Bóg jest miłością. Szukajcie więc

miłości  —  tej  chwili  wieczności,  która  jako  je-
dyna przetrwa, gdy ludzkość osiągnie swój kres.
Miłość  będzie  jedyną  akceptowaną  we  wszech-
świecie  walutą,  podczas  gdy  inne  monety,  uży-
wane  przez  ludzi  różnych  narodowości,  stracą
wartość.

Jeśli chcecie poświęcić się wielu sprawom,

zacznijcie od miłości. Wtedy cała reszta będzie
wam dana. Pamiętajcie, by każdej rzeczy nadać
właściwą wartość.

Pamiętajcie, by każdej rzeczy nadać jedynie
właściwą jej wartość.

Pamiętajcie, by ta myśl kierowała waszym

życiem i aby miłość była dla was największą
wartością. Czyńcie to, co czynił Chrystus: bu-
dujcie swoje dzieło na fundamencie miłości.

Miłość jest wieczna. Pamiętacie, jak święty

Jan  mówił  o  niej  zawsze  w  kontekście  życia
wiecznego?  Kiedy  byłem  mały,  stale  słyszałem,
że „Bóg tak bardzo kochał świat, że zesłał swego
Syna  Pierworodnego,  by  ci,  co  w  Niego  wierzą,
nie pomarli, lecz żyli wiecznie”.

Pamiętam, jak dorośli ciągle powtarzali, iż

Bóg  tak  bardzo  ukochał  ludzi,  że  wystarczy  Mu
zaufać, a na ziemi zapanuje pokój, radość i zgo-
da. Potem odkryłem, że to nie jest cała prawda.
Rzeczywiście,  zaufanie  to  najprostsza  droga  do
miłości, ale łaski życia wiecznego dostąpią

jedynie ludzie wierzący w Boga i kochający Go.

Pismo Święte przedstawia nam jeszcze inną

wizję.  Nie  wystarczy  zapewnić  światu  pokój.  Z
kart  Biblii  dowiadujemy  się,  że  Chrystus  naro-
dził  się  po  to,  aby  ofiarować  człowiekowi  życie
pełne  miłości.  Każdemu  z  nas  daje  dość  czasu,
abyśmy nauczyli się kochać.

W świetle tych słów ewangelia nabiera sensu:

przemienia ciało i duszę, wskazuje drogę i cel.

Wiele tekstów religijnych pisanych jest dla

wybranej grupy ludzi.

Obiecują pokój, lecz nic nie mówią o życiu.
Skupiają się na wierze, zapominając o mi-

łości.

Zajmują się pojęciem sprawiedliwości, po-

mijając kwestię objawienia.

Człowiek zniechęca się i zaprzestaje ducho-

wych poszukiwań.

Nie będziemy komentować tych błędów. Dla

nas jest rzeczą oczywistą, że tylko miłość pełna
może konkurować z miłością tego świata.

Kochać pełnią miłości oznacza żyć pełnią ży-

cia.

Kochać na zawsze to żyć wiecznie. Życie

wieczne jest nierozerwalnie złączone z miłością.

Dlaczego pragniemy żyć wiecznie? Bo chce-

my,  by  dzień  jutrzejszy  przyniósł  nam  to,  co
kochamy.  Pragniemy  przeżyć  choćby  jeszcze
kilka  chwil  z  ukochaną  osobą.  Chcemy  spotkać
kogoś,  kto  będzie  godny  naszej  miłości  i  sam
pokocha nas tak, jak na to zasługujemy.

Dlatego człowiek, który nie ma nikogo, kogo

mógłby  pokochać,  pragnie  śmierci.  Jak  długo
będzie  otoczony  przyjaciółmi,  ludźmi,  których
kocha  i  którzy  jego  kochają,  tak  długo  będzie
żył.

Żyć znaczy bowiem kochać.
Nawet miłość do zwierzęcia, choćby uko-

chanego psa, może być wystarczającym powo-
dem, aby żyć. Jeśli jednak człowiek zerwie tę nić
miłości wiążącą go ze światem, utraci mo-
tywację do dalszego życia.

To odbiera „życiodajną siłę”.
By mieć udział w życiu wiecznym, trzeba po-

znać miłość. Bóg jest miłością. Święty Jan mó-
wi: ,,Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w
Jego Synu”.

Niezależnie od wyznawanej religii i wiary

najpierw szukajcie miłości. Reszta będzie wam
dana.

Miłość musi być wieczna, bo Bóg jest wiecz-

ny.

Miłość to życie.
Miłość nigdy nie zawodzi, podobnie jak życie

przepełnione miłością.

O tym właśnie mówi święty Paweł: źródłem

wszechrzeczy jest miłość, ten największy dar,
trwający wiecznie, podczas gdy wszystko inne
przemija.

Miłość jest tu i teraz, w nas samych. Nie jest

czymś ofiarowanym człowiekowi po jego śmier-
ci. Przeciwnie, trudno uczyć się miłości na sta-
rość, gdy wcześniej się jej nie szukało i nie do-
świadczało.

Najgorsze, co może spotkać człowieka, to żyć

i umrzeć w samotności, nie kochając i nie będąc
kochanym.

Już  kończę  moje  długie  kazanie.  Przedtem  jed-
nak  pragnę  wam  coś  zaproponować.  Kto  z  was
chce  przynajmniej  raz  w  tygodniu  spotykać  się
ze  mną  przy  lekturze  tego  fragmentu  Listu  do
Koryntian?

Proponuję, byśmy spotykali się przez naj-

bliższe trzy miesiące. Pewien człowiek, który tak
zrobił, całkowicie odmienił swoje życie.

Możecie też sami czytać List do Koryntian,

szczególnie te fragmenty, w których jest mowa o
miłości.

„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest, miłość

nie zazdrości”.

Wprowadzajcie w życie te zasady, a wtedy

wszystko, co będziecie czynić, doprowadzi was
do wieczności. Warto poświęcić trochę czasu, by
nauczyć się kochać.

Żaden człowiek nie zostaje świętym, kiedy

śpi. Musi się modlić, medytować.

Tak samo każda próba doskonalenia cha-

rakteru wymaga przygotowania i starań.

Bądźcie wobec siebie wymagający. Nadajcie

sens waszemu istnieniu. Jeśli spojrzycie wstecz,
zobaczycie, że najwspanialsze chwile waszego
życia były przepełnione duchem miłości.

Gdy z perspektywy czasu spojrzymy na nasze

życie,  w  którym  potrafiliśmy  uniknąć  pułapek
złudnych  przyjemności,  zauważymy,  że  kluczo-
we  momenty  następowały  wówczas,  gdy  prze-
żywaliśmy  miłość,  gdy  bez  rozgłosu  robiliśmy
coś  dobrego  dla  innych.  Być  może  było  to  coś
tak  błahego,  że  nie  warto  o tym  mówić,  ale  po-
zwoliło przez ułamek sekundy poczuć się częścią
wieczności.

Widziałem w życiu najpiękniejsze dzieła Pa-

na  Boga  i  zaznałem  niemal  wszystkich  przy-
jemności,  jakich  może  doświadczyć  człowiek.
Gdy  jednak  patrzę  wstecz,  przypominam  sobie
zaledwie  kilka  krótkich  chwil,  kiedy  dane  mi
było  stać  się  nieudolnym  naśladowcą  bożej  mi-
łości.

Dla tych chwil warto było żyć. Wszystko inne

przemija, ale te drobne, niewidoczne gesty mi-
łości usprawiedliwiają moją egzystencję.

Miłość bowiem nigdy nie ustaje.

Święty Mateusz przedstawił w swojej ewangelii
klasyczny opis sądu ostatecznego. Syn człowie-
czy zasiada na tronie i rozdziela niczym pasterz
owce od kozłów.

Wtedy każdy z nas zada sobie podstawowe

pytanie: „Jak żyłem?”.

Tak samo mógłby zapytać: „Jak kochałem?”.
Najważniejsza w drodze do zbawienia jest

miłość. Nie będą liczyć się nasze czyny,

w co wierzyliśmy

i co osiągnęliśmy.

Nic z tych rzeczy nie będzie nam policzone -

istotne będzie to, jak kochaliśmy bliźniego.

W niepamięć pójdą popełnione przez nas

błędy. Zapamiętane zostaną tylko te chwile, gdy
mogliśmy zrobić coś dobrego, a nie uczyniliśmy
tego. Ponieważ nie dawać świadectwa miłości to
jakby działać wbrew Bogu. To dowód na to, że

nigdy Go nie poznaliśmy, że On kochał nas na
próżno, a Jego Syn na darmo oddał za nas życie.

Nie kochać to przyznać się do tego, że Bóg

nie miał wpływu na nasze myśli i życie, że nigdy
nie zbliżyliśmy się do Niego na tyle, by poczuć
Jego cudowną miłość. Dlatego:

„Żyłem dla siebie, myślałem o sobie,

o sobie i nikim więcej -

jakby Jezus nigdy nie żył,

jakby nie umarł”.

Wszystkie narody staną razem przed obli-

czem Boga. Będziemy sądzeni w obecności całej
ludzkości.

Każdy z nas osądzi także sam siebie.
Będą tam obecni ludzie, którym pomogliśmy,

będą również ci, którymi pogardziliśmy i któ-
rych odrzuciliśmy. Nie będą potrzebni świad-
kowie, gdyż świadczyć będzie za nas nasze wła-
sne życie.

Jedynym oskarżeniem będzie brak miłości.
Pamiętajcie: słowa, które padną w dniu sądu,

nie będą pochodzić z ksiąg teologicznych, od
świętych ani z kościelnych ambon.

Gdy młodzieniec zamilkł, słońce

dawno już zaszło. Ludzie wstali w
ciszy i udali się do swych domów.
Nie zapomnieli tego dnia do końca
życia. Poczuli siłę największego da-
ru i zapragnęli, by to popołudnie
na długo zostało w ich sercach.

Szkoda, że ten dzień na zawsze

nie pozostanie w naszej pamięci -
pomyślał jeden z wiernych.

Bo jak powiedział młodzieniec,

przetrwa tylko miłość.