Akty prawa wewnętrznego: 

1) Ich umocowaniem jest przepis art. 93 Konstytucji RP,  

2) Wymienia on dwie postacie aktów prawa wewnętrznego: uchwały Rady Ministrów i zarządzenia 

Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów, 

3) Wyliczenie zawarte w art. 93 nie ma charakteru zamkniętego ani co do formy ani co do 

upoważnionych podmiotów, jest to katalog otwarty. 

4) Art. 93 ustanawia model aktu wewnętrznego – jest to akt obowiązujący jednostki podległe 

organizacyjnie organowi wydającemu akt. 

Akty wewnętrzne mogą mieć różne nazwy – instrukcja, pismo okólne, regulamin, wytyczne. Nie 

obowiązują one powszechnie. 

Znaczenie ma to, kto wydaje akt i do kogo jest on kierowany. Przepisy prawa wewnętrznego nie mają 

zastosowania w sferze zewnętrznej administracji – np. jeżeli w sferze zewnętrznej organ podejmie 

akt, opierając się na aktach wewnętrznych, to mamy do czynienia z naruszeniem prawa – najcięższa 

wada.  

Swoiste źródła prawa: 

Jest to pojęcie umowne. Swoiste źródła prawa możemy podzielić na : 

1) orzecznictwo sądowe,                2) zwyczaj,                   3) doktryna prawa (poglądy nauki) 

1) Orzecznictwo sądowe -   

Sądy są powołane do stosowania, a nie tworzenia prawa. Orzecznictwo stosując określoną normę 

prawną, wydaje wyrok, orzeczenie. 

To orzeczenie jest później wykorzystywane – tzw. linia orzecznicza. Poprzez swoje orzeczenia jest 

przyjmowana określona interpretacja – jeżeli ona się przyjmie, jest później traktowana jako swoista 

norma – jest tutaj zauważalny tzw. „autorytet administracji”. 

Ustawa ppsa przyznała NSA szczególną kompetencję do podejmowania uchwał, w sprawach 

budzących wątpliwości w praktyce (uchwały siódemkowe – wiąże ona sądy administracyjne 

orzekające w podobnych sprawach) 

2) Zwyczaj -  

Prawo zwyczajowe – zwyczaj – nie jest czynnikiem mającym istotne znaczenie. Wyjątek – kiedy 

odesłanie do zwyczaju pojawia się w normie prawnej (np. ogłaszanie przepisów porządkowych). Jest 

to pojęcie, które w niektórych przypadkach budzi wątpliwości interpretacyjne. 

3) Doktryna prawa (poglądy nauki): 

Nie jest to źródło prawa, ale przedstawiciele nauki prawa dopuszczają się licznych opracowań, w 

których interpretują przepisy prawa, np. komentarze do ustaw. W uzasadnieniach wyroków 

sądowych pojawiają się stwierdzenia, że sąd oparł się na komentarzu.