Tłumacz a przepisy prawa

Tłumaczenie, zarówno ustne jak i pisemne, jest
zawodem wolnym, regulowanym odgórnie tylko

w niektórych krajach i w ograniczonym zakresie.

Stany Zjednoczone: brak regulacji dotyczących

tłumaczeń pisemnych, tłumacze ustni w

niektórych instytucjach (np. w sądach) muszą

zdać egzamin przygotowany przez te instytucje

(dotyczy tylko niektórych języków).

Wielka Brytania i Irlandia: brak regulacji prawnych

dotyczących tłumaczeń ustnych i pisemnych.

Skandynawia (np. Szwecja, Norwegia): istnieją

specjalne instytucje państwowe odpowiedzialne

za sprawdzanie kompetencji tłumaczy oraz

przyznawanie uprawnień do tłumaczeń różnych

rodzajów (nie tylko w kontekście sądowym)

Państwa o regulacjach prawnych odnoszących się

tylko do kontekstów sądowych:

Niemcy

Hiszpania

Polska

W Polsce pracę tłumacza przysięgłego (ustnego

i pisemnego) reguluje ustawa z 25 listopada 2004,

wprowadzająca m.in. egzaminy dla tłumaczy.

Pozostałe rodzaje tłumaczeń pozostają

nieuregulowane prawnie i rządzą się zasadami

kształtowanymi przez wolny rynek.

Każda z organizacji zawodowych tłumaczy (plus

wiele organizacji korzystających z ich usług)

proponuje własny zestaw reguł etycznych

i profesjonalnych.

Największe wady proponowanych kodeksów:

●

są w dużym stopniu uogólnione, nie prezentując

rozwiązań dla wielu konkretnych problemów
tłumaczeniowych i etycznych;

●

większość z nich bazuje na strategii tłumaczenia

dosłownego, nie biorąc pod uwagę różnorodności
kontekstów tłumaczeniowych;

●

Jest ich zbyt wiele: każda organizacja

zrzeszająca tłumaczy oraz korzystająca z ich
usług proponuje własny zestaw wymogów
etycznych i formalnych;

●

sugerowane w różnych kodeksach wytyczne

bywają sprzeczne, co powoduje chaos i
wątpliwości tłumaczy co do sugerowanych
rozwiązań etycznych.

●

Kodeksy są jedynie wskazówkami i listą życzeń

co do tego jak praca powinna wyglądać i nie
przekładają się w żaden sposób na poprawę
warunków pracy (nie mają mocy prawnej).