Ważne postacie III Rzeszy Niemieckiej

Hermann Göring (1893 - 1946) - marszałek Rzeszy. Niemiecki as myśliwski z I

wojny światowej (odniósł wówczas 22 zwycięztwa powietrzne), w 1922 r.

wstąpił do NSDAP. W 1923 r. brał udział w nie udanym puczu monachijskim,

w czasie którego zraniła go policyjna kula, gdy maszerował obok Hitlera na

Odeonsplatz. Od maja 1928 r. był posłem do parlamentu niemieckiego -

Reichstagu, a od 1932 r. jego prezydentem. Pierwszoplanowa rola, jaką odegrał

w tworzeniu władzy dyktatorskiej, zapewniła mu wiele zaszczytów i

pobłażliwość Fürhera, który nie reagował na zamiłowanie Göringa do

wystawnego życia połączone z niekompetencją i kardynalnymi błędami w

wykonywaniu obowiązków. W kwietniu 1933 r. objął urząd premiera Prus,

gdzie stworzył tajną milicję Gestapa oraz dwa pierwsze obozy koncentracyjne.

Minister lotnictwa od maja 1933 r. - zorganizował lotnictwo wojskowe

Luftwaffe, którego naczelnym dowódcą został w 1935 r. W 1936 r. objął

stanowisko pełnomocnika ds. planu czteroletniego, a rok później

kierownictwo państwowego koncernu przemysłowego nazwanego jego

imieniem. Szczytowy okres jego kariery i wpływów przypadł na rok 1940, gdy

samoloty Luftwaffe przyczyniły się do zwycięztw armii hitlerowskiej w

Europie. W lipcu 1940 r. otrzymał specjalnie dla niego utworzony stopień

marszałka rzeszy (Reichmarschall). Klęska w bitwie o Anglię, brak należytego

wsparcia powietrznego dla armii niemieckiej okrążonej pod Stalingradem w

1942 r. oraz nasilające się naloty alianckie na Niemcy, osłabiły jego pozycję. 20

kwietnia 1945 r. po raz ostatni widział się z Hitlerem w bunkrze w Berlinie, a

trzy dni później oświadczył, że gotów jest działać jako zastępca Hitlera, co ten

uznał za akt zdrady. Göring, pozbawiony wszelkich stopni wojskowych i

wyrzucony z partii, został aresztowany przez SS. 8 maja oddał się w ręce

Amerykanów. Wyrokiem Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w

Norymberdze został skazany na śmierć za zbrodnie wymieniane we

wszystkich punktach aktu oskarżenia, ale 15 października, na dwie godziny

przed egzekucją popełnił samobójstwo przegryzając kapsułkę z trucizną.

Heinrich Himmler (1900 - 1945) - Reischfürher SS od 1929 r. Urodził się w

Monachium; nie zdążył walczyć w I wojnie światowej, a po jej zakończeniu

wstąpił do ochotniczych oddziałów paramilitarnych (Freikorps), w których

służył w latach 1919-1922, w 1922 r. wstąpił do NSDAP i został dowódcą

bojówki SA; brał udział w puczu monachijskim; był współtwórcą, a od 1929 r.

szefem SS; po przejęciu władzy przez nazistów pełnił różnorodne funkcje w

policji, był także założycielem SD; w 1934 r. podporządkowano mu Gestapo, w

1936 r. został szefem policji na terenie Niemiec, a od 1939 r. również na

terenach okupowanych, w wyniku czego utworzono RSHA; po usunięciu

Göringa zyskał dominującą pozycję u boku Hitlera; organizował machinę

ludobójstwa tworząc system obozów koncentracyjnych i obozów zagłady; od

1943 r. pełnił równocześnie funkcję ministra sprawiedliwości, a od roku

następnego dowódcy wojsk zapasowych (OKH); w 1945 r. za pośrednictwem

hrabiego Bernadotte nawiązał rokowania z aliantami zachodnimi dotyczące

kapitulacji Niemiec na froncie zachodnim, za co Hitler usunął go z partii; po

klęsce Niemiec został aresztowany przez Brytyjczyków jako jeden z głównych

zbrodniarzy wojennych; otruł się cyjankiem potasu 23 maja 1945 r. w

Lünenbergu.

Joseph Paul Goebbels (1897 - 1945) - W 1921 r. uzyskał doktorat w dziedzinie

filozofii na uniwesytecie w Heidelbergu. Od 1922 r. związany z nazistami jako

dziennikarz i publicysta, od 1924 r. w NSDAP. W 1926 r. stanął na czele

okręgu Berlińskiego partii jako gauleiter Berlina. Posłem do Reichstagu został

w 1928 r., w tym samym roku szefem propagandy. Był znakomitym mówcą i

polemistą. Stworzył nowy model propagandy oparty na kłamstwach,

prowokacji, starannie wyreżyserowanych wiecach i paradach. Do tego celu

używał też filmu i radia. Dzięki monopolowi informacji mógł dowolnie

kształtować nastroje społeczne. Jemu powierzono po klęsce pod Stalingradem

zadanie przygotowania Niemców do wojny totalnej. Od 1944 r. pełnił funkcję

pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji oraz komisarza obrony Berlina.

Po śmierci Hitlera przez kilka godzin zajmował formalnie urząd kanclerza

Rzeszy. Samobójstwo popełnił 1 maja 1945 r. uśmiercając poprzednio żonę

oraz sześcioro dzieci. Był jednym z najbliższych doradców i

współpracowników Hitlera. Po wojnie uznano go za jednego z głównych

zbrodniarzy wojennych.

Martin Bormann (1900 - 1945) - do NSDAP wstąpił dnia 27 lutego 1927 r. po

zwolnieniu z więzienia, gdzie odbywał krótki wyrok za morderstwo

polityczne. Rok później wezwano go do centrali partii w Monachium, gdzie

powierzono mu zarządzanie kasą zapomogową SA-manów, odnoszących

częste rany w bijatykach, jakie urządzali. Tak sprawnie i przebiegle zarządzał

powierzonymi mu finansami, że powiększył majątek biednej wówczas partii,

co zwróciło na niego uwagę szefów. Jednakże o dalszej karierze zadecydowało

małżeństwo z Gerdą Buch, fanatyczną wyznawczynią nazizmu, córką starego

toważysza partyjnego Hitlera - Waltera Bucha. Od 1933 r. był szefem sztabu

Rudolfa Hessa, zastępcy Hitlera. W kwietniu 1943 r. objął stanowisko

sekretarza Hitlera i, mając bezpośredni do niego dostęp, odsunął na bok

wszystkich innych starających się o łaskę dyktatora i stał się jego

niezastąpionym pomocnikiem. Uczestniczył we wszystkich naradach i

nadawał kształt aktów prawnych decyzjom Hitlera dot. mordowania ludzi

chorych psychicznie, wyniszczania Polaków, Żydów i innych narodów. 1 maja

1945 r. wymknął się z bunkra pod ogrodem kancelarii Rzeszy wraz z

kilkunastoma oficerami. Jego dalszy los otoczony był tajemnicą. Trybunał w

Norymberdze sądził go zaocznie i skazał na karę śmierci. W 1972 r. przy okazji

prac budowlanych w Berlinie, znaleziono szkielet, który zidentyfikowano jako

należący do Bormanna.

Adolf Eichmann (1906 - 1962) - członek SS od 1932 r. Od stycznia do

października 1934 r. służył w obozie koncentracyjnym w Dachau. Następnie,

powołany do centralnego biura SD w Berlinie, zajął się problematyką

żydowską jako kierownik "Abteilung Juden". Po wkroczeniu wojsk

niemieckich do Wiednia, w marcu 1938 r. został tam oddelegowany aby

nadzorować likwidacją Żydów. Rok później podobną misję wykonywał w

Pradze. Po konferencji na temat "ostatecznego rozwiązania kwestii

żydowskiej", w styczniu 1941r., w Wannsee objął nadzór jej postanowień jako

pełnomocnik Himmlera. W 1946 r. zbiegł z obozu amerykańskiego i po wielu

latach ukrywania się na Bliskim Wschodzie osiedlił się w Argentynie w 1958 r.

Aresztowany przez agentów tajnych służb Mosadu 11 maja 1960 r., 9 dni

później został przeszmuglowany do Izraela, gdzie stanął przed sądem. 15

grudnia 1961 r. został skazany na śmierć.

Reinhard Heydrich (1904 - 1942) - SS-Obergruppenführer, wydalony z

marynarki wojennej w 1931 r. na mocy decyzji sądu honorowego, po tym, jak

odmówił poślubienia uwiedzionej kobiety. Zyskał uznanie szefa SS, Himmlera

i na jego polecenie utworzył tajną służbę Sicherheitsdienst (SD), co

zapoczątkowało jego szybką karierę. W 1934 r. stanął na czele Gestapo w

Berlinie. Od 1936 r. podlegała mu Sipo i SD, a od 1939 r. RSHA. Pomagał

Hitlerowi w podporządkowaniu dowództwa Wehrmahtu, zawiązując intrygi

przeciwko naczelnym dowódcom, opowiadającym się przeciwko Hitlerowi. W

sierpniu 1939 r. opracował plan prowokacji w radiostacji w Gliwicach, co stało

się pretekstem do wojny z Polską. W marcu objął stanowisko zastępcy

protektora Czech i Moraw. 27 maja 1942 r. został ranny w zamachu

dokonanym przez przerzuconych z Anglii komandosów. Zmarł 4 czerwca w

praskim szpitalu w wyniku zakażenia, co wywołało masowy terror w

protektoracie.

Heinrich Müller (1900 - ?) - SS-Gruppenführer, pracownik bawarskiej policji

kryminalnej, w 1933 r. rozpoczął pracę w SD, choć nie mógł wstąpić do

NSDAP, gdyż zarzucano mu, że przed 1933 r. działał przeciwko nazistom. Od

1939 r. był szefem Gestapo. Wsławił się szczególnym okrucieństwem wobec

przeciwników politycznych i Żydów. W końcu wojny zaginął, zacierając za

sobą wszelkie ślady.

Walter Schellenberg (1910 - 1952) - SS-Brigadeführer. Szef wywiadu SD -

służby bezpieczeństwa SS, członek NSDAP od 1933 r. W 1935 r. podjął pracę w

kwaterze głównej SD w Berlinie, gdzie zajął się sprawami kontrwywiadu (Amt

IVE) w IV urzędzie (Gestapo). 9 listopada 1939 r. wsławił się porwaniem

dwóch brytyjskich agentów wywiadu z holenderskiego miasteczka Venlo, co

zwiększyło jego prestiż i zostało nagrodzone Krzyżem Żelaznym wręczonym

przez samego Hitlera oraz promocją do stopnia Standartenführera SS. Wkrótce

otrzymał od ministra spraw zagranicznych Ribbentropa zadanie

uprowadzenia z Lizbony księcia Windsoru, sympatyka Hitlera, byłego króla

Edwarda VIII. Schellenberg nie wykonał tej misji. 21 czerwca 1941 r. objął

szefostwo wywiadu zagranicznego (VI urząd RSHA), który szybko

zreorganizował. Po zlikwidowaniu Abwehry w końcu lipca 1944 r. do VI

urzędu włączono Amt Mil, zajmujący się wywiadem wojskowym i dywersją.

Wraz z nadzorem nad dawnym wydziałem III Abwehry (kontrwywiad) oraz

na powstałym w strukturze Wehrmahtu oddziałem wywiadu Fremde Heere

Ost, oznaczało to podporządkowanie Schellenbergowi całego wywiadu.

Wydany aliantom, był świadkiem w procesie norymberskim. W styczniu 1948

r. amerykański sąd wojskowy skazał go na 6 lat więzienia. Wyszedł na

wolność w 1951 r.

Albert Speer (1905 - 1981) - architekt z wykształcenia, członek NSDAP od 1931

r., zdobył zaufanie i poparcie Hitlera dla projektów oficjalnych obiektów

państwowych (m.in. stadionu w Norymberdze, gdzie odbywały się zjazdy

partii nazistowskiej) i masowych imprez propagandowych, co przesądziło o

jego karierze. Od 1942 r. był szefem organizacji Todta i ministrem ds.

uzbrojenia i przemysłu wojennego oraz generalnym pełnomocnikiem ds.

uzbrojenia w Urzędzie Planu Czteroletniego. Dzięki wybitnym zdolnościom

organizacyjnym przyczynił się do szybkiej rozbudowy niemieckiego

przemysłu zbrojeniowego, np. produkcja pojazdów pancernych wzrosła z 5200

w 1941 r. do 27300 w 1944 r. W maju 1945 r. aresztowany przez żołnierzy

brytyjskich we Flensburgu, został oskarżony w procesie norymberskim i został

skazany na 20 lat więzienia.

Joachim von Ribbentrop (1893 - 1946) - od 1934 r. kierownik biura ds.

zagranicznych NSDAP; w 1935 r. podpisał układ morski z Wielką Brytanią;

1936 - 1938 ambasador w Londynie; 1938 - 1945 minister spraw zagranicznych

Rzeszy, współtwórca niemieckiej polityki podbojów (przyczynił się do

anschlussu Austrii i aneksji części Czechosłowacji); w 1939 r. podpisał z

Mołotowem niemiecko-radziecki pakt o nieagresji i rozgraniczeniu wpływów

w Europie wschodniej; doprowadził do podpisania trójstronnego paktu

wojskowego w 1940 r., zwanego paktem berlińskim, obejmującego Niemcy,

Włochy i Japonię. Został stracony na mocy wyroku procesu norymberskiego.

Wilhelm Canaris (1887 - 1945) - admirał marynarki niemieckiej, przeciwnik

Republiki Weimarskiej; po dojściu Hitlera do władzy objął stanowisko szefa

Abwehry; rozbudował siatkę szpiegowską w całej Europie i poza nią; w 1941 r.

kierowany przez niego urząd zatrudniał 30000 osób i rozporządzał budżetem

ok. 9 milionów dolarów rocznie; posądzony o przygotowanie spisku na

Hitlera, w sierpniu 1944 r. został aresztowany, a w kwietniu 1945 r. stracony.