Jasir Arafat

W rzeczywistości Jasir Arafat nazywał się Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-

Qud al-Husseini. Skrócił imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i

byłym muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim. Mufti był jednym

z inicjatorów systematycznej eksterminacji europejskich Żydów, był

współpracownikiem Eichmanna i Himmlera w przeprowadzaniu tego planu. Był

dobrym przyjacielem Eichmanna i stale pobudzał go do przyśpieszenia tempa

eksterminacji.

Arafat nie narodził się w Palestynie, lecz w mieście Kair w Egipcie, w 1929 roku.

Do Palestyny przybył w 1939 roku, w wieku dziesięciu lat. Arafat zawsze mówił

językiem arabskim z wyraźnym akcentem egipskim. Jego ojciec był nauczycielem w

szkole w Gazie, jednakże wyjechał z rodziną do Egiptu i nigdy nie był palestyńskim

uchodźcą! Pod wpływem Islamu młodemu Arafatowi nadano imię Abu Ammar.

Jasir Arafat przyjechał już do niepodległego Państwa Izraela.

Około 1956 roku grupa arabskich współtowarzyszy z wojen arabsko-izraelskich

1948 i 1956, założyła tajną organizację polityczno-militarną Fatah. Fatah to skrót
arabskiej nazwy Harakat at-Tahrir al-Watani al-Filastinijj - Palestyński Ruch Wyzwolenia
Narodowego. Jej celem było prowadzenie walki zbrojnej z państwem izrael, aż do
utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego. Jednym z założycieli Fatah był
Jasir Arafat. W 1963 roku rozwinęli strukturę organizacyjną Fatah typu

komandoskiego, przystosowując ją do realizacji zadań terrorystycznych.
W 1964 roku terroryści Fatahu przeprowadzili pierwszy zamach terrorystyczny na

terenie Izraela (wysadzenie stacji pomp). Z czasem, obok akcji wymierzonych w

izraelskie wojsko i policję nasilili działalność terrorystyczną przeciwko ludności

(m.in. zamachy bombowe, porwania).

25 maja 1964 roku z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja

Wyzwolenia Palestyny (OWP) - Munazzamat at-Tahrir al-Filastinijja. 28 maja 1964 r.
Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową. Uchwalona wówczas Palestyńska
Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność

wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Celem działalności
OWP było zintegrowanie działalności ugrupowań palestyńskich (głównie tajnych),
dążących do stworzenia państwa palestyńskiego. OWP otrzymywała rocznie 400

milionów dolarów od państw naftowych na swoją terrorystyczną działalność.

Po zakończeniu Wojny Sześciodniowej 1967 roku na froncie izraelsko-jordańskim,

Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) wykorzystała osłabienie Jordanii i przy

pomocy Syrii stworzyła w zachodniej części kraju własne państwo w państwie.

Największą, najliczniejszą i najzamożniejszą palestyńską organizacją był wówczas
Fatah, który stopniowo zdobywał decydujące wpływy. Bazy Fatahu znajdowały się

głównie w obozach uchodźców palestyńskich w Libanie, Syrii i Jordanii.

21 marca 1968 roku izraelscy komandosi przeprowadzili atak na bazę terrorystów
Fatah w wiosce Karameh, na terenie Jordanii. W prawdziwej bitwie zginęło około 250

palestyńskich bojowników, a Izrael stracił 28 zabitych żołnierzy, kilkanaście czołgów
i samolot. To właśnie po tej bitwie wzrosła rola ruchu Fatah i samej osoby Jasira
Arafata, który stał na czele al-Fatah. Mówiono o nim "zwycięzca spod Karameh".

W lutym 1968 roku Fatah zawarł porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny i

wszedł w jej skład jako zbrojne ramię organizacji. Fatah był największą organizacją w
OWP, dlatego miał dominującą pozycję. Przewodniczącym Komitetu Wykonawczego
OWP został Jasir Arafat.
Najwyższym organem OWP była Palestyńska Rada Narodowa, która zatwierdziła w
1968 roku Palestyńską Kartę Narodową (dokument programowy ruchu) i statut OWP.
Rada Narodowa wybierała Komitet Wykonawczy (14-18 członków), kierujący 15
departamentami oraz Centralną Radą (około 95 osób, w tym członkowie Komitetu
Wykonawczego), reprezentującą Palestyńską Radę Narodową między sesjami. OWP
powołała Armię Wyzwolenia Palestyny (15 tys. żołnierzy, pod dowództwem Jasira
Arafata) i Palestyński Fundusz Narodowy dla finansowania działalności (wpływy z

opodatkowania 3-6% rocznego dochodu każdego pracującego Palestyńczyka oraz
pomoc finansowa krajów arabskich), ponadto Palestyński Czerwony Krzyż, Ośrodek
Planowania, SAMED (Palestyńskie Towarzystwo Pracy) i WAFA (Palestyńska Agencja
Wiadomości).

W owym czasie państwa arabskie pobudziły OWP do wzmożenia aktywności

terrorystycznej przeciwko Izraelowi. Najczęstszymi były ataki z terytorium

pobliskiego Libanu.
W 1968 roku Fatah rozpoczął rozbudowę infrastruktury terrorystycznych baz na

południowo-zachodnich stokach Góry Hermon, w południowym Libanie - w

regionie nazwanym "Fatahland". Cały ten region bardzo szybko przekształcił się w

wielką bazę terrorystyczną, wykorzystywaną do atakowania Izraela. Działający stąd
terroryści w samym tylko 1969 roku przeprowadzili 97 operacji. "Fatahland" był

umocnionym regionem, z zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi

położonymi w trudno dostępnym górzystym terenie.

W październiku 1969 roku doszło w Kairze (Egipt) do zawarcia tajnego
porozumienia pomiędzy rządem Libanu i przedstawicielami OWP. OWP uznała
zwierzchność władzy libańskiej nad "Fatahlandem", natomiast rząd w Bejrucie

zagwarantował swobodę dla operacji terrorystycznych wymierzonych przeciwko

Izraelowi.
Na początku 1970 roku działaność terrorystyczna OWP w Strefie Gazy osiągnęła
swój kulminacyjny punkt. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (założony w 1967 roku

przez George Habasha) zdołał przejąć kontrolę nad miastem Shati i kilkoma obozami

uchodźców. W toku tej wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o

współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących organizacji terrorystycznych.

Na przestrzeni całego roku zarejestrowano w Strefie Gazy 445 zbrojnych

incydentów, w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Arabów, natomiast rannych

zostało 144 Izraelczyków i 667 Arabów.
Równocześnie mnożyły się akty terroru organizowane przez OWP na całym

świecie.

16 wrześniu 1970 roku Jordania rozdrażniona działalnością Jasira Arafata na jej

terytorium, skierowała swoje wojska przeciwko bazom OWP w Jordanii. Podczas
gwałtownych starć pomiędzy wojskami jordańskimi a bojówkami OWP zginęło
przeszło 3 tys. osób. Ostatecznie bazy OWP zostały usunięte z Jordanii i
ewakuowane do Libanu. Walki w Jordanii przeszły do historii pod nazwą "czarnego
września".

W Libanie znalazło się około 300 tys. palestyńskich uchodźców. Rządzące Libanem

elity chrześcijańskie zepchnęły Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy,
dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny. OWP

dysponując rocznym funduszem w wysokości 400 milionów dolarów od państw
naftowych, zbudowała na południu Libanu państwo w państwie - "Fatahland".

Wybudowano cały system opieki społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich.

Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i
rozgłośnie radiowe. Na tym terenie działały zbrojne grupy al-Fatah i Ludowego Frontu
Wyzwolenia Palestyny, które razem dysponowały około 15 tys. uzbrojonych ludzi. Te

oddziały regularnie ostrzeliwały terytorium Izraela i często przechodziły przez

granicę do Galilei by organizować tam zamachy i porwania. W obozach

szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad,
Frakcji Czerwonej Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.

W 1970 roku Palestyńska Rada Narodowa powołała Centralny Komitet Ruchu Oporu

(przekształcony w KC OWP), mający koordynować walkę i wytyczać cele tego ruchu.
Jego pracą kierował Generalny Sekretariat KC OWP (6 członków z Jasirem Arafatem na
czele). Centralny Komitet Ruchu Oporu reprezentował palestyńskie ugrupowania

terrorystyczne:
- Ruch Wyzwolenia Narodowego Palestyny - Fatah (powstały około 1956 r.);
- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - LFWP (powstały w 1967 r.), marksistowsko-

leninowski;
- Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny - L-D FWP (który w 1969 r.
odłączył się od LFWP), marksistowski, przywódca N. al-Hawatma, popierany przez

Syrię;
- Front Wyzwolenia Arabskiego (powstały w 1969 r.), przywódca M. Isma'il,

popierany przez Irak;
- Palestyński Front Walki Ludowej (powstały w 1967 r.), przywódca S. Ghusza;
- Palestyńska Partia Ludowa (dawna Palestyńska Partia Komunistyczna), sekretarz

generalny S. Nadżdżab;
- Palestyński Front Wyzwolenia (w 1977 r. oddzielił się od LFWP-Dowództwo Ogólne),

przywódca Abu Abbas (popierany przez Syrię i Libię).

Nasiliły się działania terrorystyczne ugrupowań palestyńskich poza granicami

Izraela (m.in. 1970 r. seria uprowadzeń samolotów pasażerskich, 1972 r.

zamordowanie izraelskich sportowców na igrzyskach olimpijskich w Monachium).

W 1974 roku Arafat potępił terroryzm i przyrzekł zaniechać go poza terytorium

Izraela. W zamian za tą deklarację, Izrael wyraził zgodę na wizytę Arafata na
terytoriach okupowanych. W listopadzie 1974 roku przywódca OWP Jasir Arafat

odwiedził terytoria okupowane. Zachęcał on Palestyńczyków do aktywności i
organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych
Społeczności.

W 1974 roku na konferencji przywódców państw arabskich w Rabacie (Maroko)

OWP została uznana za jedynego reprezentanta wszystkich Palestyńczyków oraz
uzyskała status obserwatora ONZ. W listopadzie 1974 roku na sesji Zgromadzenia
Ogólnego ONZ pojawił się zaproszony tam przywódca OWP, Jasir Arafat. Miał on
duże poparcie w ONZ, gdyż 100 na 138 członków Zgromadzenia Ogólnego uznawało
OWP. Były to najczęściej kraje Trzeciego Świata, jak i państwa znajdujące się w strefie

polityki radzieckiej.
10 listopada 1975 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję (72 głosy za, 35
głosów przeciw, 32 głosy wstrzymujące się) uznającą syjonizm za odmianę rasizmu.
Był to wynik wielkiej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację
Wyzwolenia Palestyny (OWP).

Następnie, w 1976 roku OWP została pełnoprawnym członkiem Ligi Państw

Arabskich i otworzyła oficjalne przedstawicielstwa w wielu państwach. Izrael
konsekwentnie odmawiał oficjalnych kontaktów z OWP jako organizacją

terrorystyczną.

W latach 1975-1976 Liban zaczął pogrążać się w wojnie domowej. Falangi

chrześcijańskie wystąpiły zbrojnie przeciw oddziałom muzułmańsko-druzyjsko-

palestyńskim popieranym przez Syrię. Z początkiem 1976 roku oddziały

chrześcijańskiej Falangi w Libanie zwróciły się z prośbą o pomoc do Izraela. W

odpowiedzi na prośbę, Izrael zaczął kierować do Libanu dostawy broni i amunicji,

głównie zdobytej w wojnach na Arabach. Podczas walk, palestyńskie bojówki

dowodzone przez Jasera Arafata dokonała mordu mieszkańców libańskiej wioski

Damour. Zginęło wówczas 582 libańskich chrześcijan. Ogółem w 1976 roku w

Libanie zginęło ponad 40 tysięcy ludzi, 100 tysięcy zostało rannych, a około 1 miliona

wyemigrowało z kraju. Kraj został zniszczony i znajdował się w strasznym stanie.

W kwietniu 1976 roku do Libanu wkroczyły wojska syryjskie. Syria działała na
mocy mandatu Ligii Arabskiej, jako siła pokojowa i rozjemcza pomiędzy walczącymi

ugrupowaniami, które rozpętały wojnę domową w Libanie. W krótkim czasie

Syryjczycy narzucili siłą rozejm pomiędzy zwalczającym się frakcjom, przerywając w
ten sposób wojnę domową. Liban został podzielony na strefy wpływów. OWP

otrzymała część Bejrutu i południe Libanu. Szyici umocnili się w Dolinie Beka, gdzie

również rozlokowały się wojska syryjskie. Druzowie otrzymali górzyste pasma

Libanu. Sunici znajdowali się w Trypolisie, zachodniej części Bejrutu i Sydonie.

Chrześcijańska Falanga otrzymała północną część Bejrutu.

Gdy w listopadzie 1977 roku prezydent Egiptu Anwar Sadat ogłosił gotowość

podjęcia negocjacji pokojowych z Izraelem, kraje arabskie zamroziły stosunki
dyplomatyczne z Egiptem. Syria dała "wolną rękę" działania palestyńskim

organizacjom militarnym w południowym Libanie. Oddziały palestyńskich

terrorystów z OWP zaczęły przenikać morzem do Izraela i organizować tam

zamachy oraz porwania. Północna Galilea znalazła się pod ostrzałem palestyńskich

wyrzutni Katiusz.

W 1978 roku w rozmowach pokojowych izraelsko-egipskich w Camp David

interesy Palestyńczyków reprezentował Egipt. OWP zajęła negatywne stanowisko

wobec przyjętej tam koncepcji rozwiązania problemu palestyńskiego (tzw.

palestyńska autonomia administracji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie

Gazy). Zerwano rozmowy egipsko-izraelskie dotyczące autonomii Palestyńczyków.

W 1980 roku nastąpiła zmiana organizacyjna Organizacji Wyzwolenia Palestyny

(OWP) w Libanie. Organizację podzielono na brygady, na których uzbrojenie

wprowadzono artylerię i czołgi, szykując się do regularnej wojny. Udoskonalone

metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz zaopatrzenia, utrudniły Izraelowi

wykrywanie i niszczenie tych przez lotnictwo.
Powtarzające się ataki terrorystyczne, prowadzone przez OWP z baz w Libanie na

terytorium Izraela, przyczyniły się w 1982 roku do izraelskiej inwazji na Liban. Po
wielotygodniowych walkach dowództwo OWP i większość oddziałów palestyńskich

zmuszono do ewakuacji z Libanu. 30 sierpnia 1982 roku pod eskortą izraelskich
żołnierzy na pokład greckiego promu "Atlantis" wsiadł przywódca OWP, Jasir Arafat.
Nową siedzibą dowództwa OWP został Tunis (w Libii), natomiast bazy przeniesiono

do innych krajów arabskich.

W 1983 roku w szeregach Fatahu doszło do rozłamu - odłączyła się grupa

przeciwników polityki kierownictwa, którą określiła jako zbyt umiarkowaną i

ugodową. W listopadzie w Trypolisie doszło do walk pomiędzy zwolennikami i

przeciwnikami Jasira Arafata. Pomimo narastającej przeciw niemu opozycji i
rozłamu w Fatah, Arafat pozostał przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia
Palestyny.
Na czele Fatahu stoi Komitet Centralny (liczący około 20 osób) - przewodniczącym

jest Jasir Arafat, sekretarzem generalny F. Chaddumi, kadrowym organizacji

wojskowej Al-Asifa.

W 1985 powstał Front Wyzwolenia Narodowego, grupujący organizacje przeciwne

polityce Arafata, w skład którego wchodziły:
- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Ogólne (odłączył się od LFWP),

popierany przez Syrię, przywódca A. Dżibril;
- Sa'ika (Awangarda Ludowa Wojny Wyzwoleńczej), założona w 1967 roku, popierana

przez Syrię, przywódca Isam al-Kadi;
- Palestyńska Rewolucyjna Partia Komunistyczna, związana z rządem syryjskim,

sekretarz generalny Arbi Awad;
- Fatah - Rada Rewolucyjna (odłączyła się od Fatah w 1973 roku), przywódca Abu

Nidal - połączyła się ona w 1985 roku z grupą Abu Musy, który w 1983 roku
wystąpił z Fatahu (w 1990 roku ugrupowanie Abu Nidala poddało się siłom Fatahu w

Libanie w obozie Ar-Raszidija).

W walce przeciwko Izraelowi Palestyńczycy powszechnie stosowali metody

terrorystyczne, zarówno na terenie Izraela, jak i poza jego granicami. W 1985 roku

przeprowadzili zamachy bombowe na lotniskach w Wiedniu i Rzymie, i porwali
włoski statek "Achille Lauro". W Istambule ostrzelano modlących się Żydów w

synagodze.

W grudniu 1987 roku w Izraelu wybuchła Intifada, palestyński ruch sprzeciwu

wobec izraelskiej okupacji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Gazie. Palestyńskie

osiedla zostały otoczone barykadami, za którymi ukrywali się młodzi bojówkarze

atakujący kamieniami izraelskie posterunki. Mieszkańcy osiedli mogli się cieszyć

wolnością nie ograniczoną obecnością izraelskich żołnierzy, którzy nie mogli dostać

się na ich teren. Działaniami kierowali lokalni przywódcy religijni wywodzący się z
Centrum Islamskiego w Gazie. Wsparcie zapewniali dysydenci OWP i ekstermistyczne
organizacje islamskie działające poza granicami kraju. Celem Intifady było stworzenie

suwerennego państwa Palestyna.

Od 1988 roku uaktywniły się muzułmańskie ugrupowania fundamentalistyczne
(posługujące się głównie metodami terrorystycznymi) - Hamas (Muzułmański Ruch
Oporu) i Dżihad popierany przez Iran, które rywalizowały z OWP o wpływy wśród
Palestyńczyków w Okręgu Gazy i na Zachodnim Brzegu Jordanu. Hamas odrzucał

możliwość rozmów pokojowych z Izraelem i uznawał jedynie walkę, aż zostanie

uwolniona cała Palestyna.
Latem 1988 roku Palestyńczycy stworzyli Zjednoczone Narodowe Kierownictwo
Powstania, składające się z przedstawicieli wszystkich palestyńskich organizacji, w
tym OWP i Hamasu, które konkurowały z sobą o wpływy wśród palestyńskich

Arabów.

W 1988 roku Palestyńska Rada Narodowa proklamowała powstanie "państwa

Palestyny" odrębnego od Izraela (tym samym uznała prawo do istnienia państwa

Izrael) i w 1989 roku wybrała Arafata na prezydenta państwa palestyńskiego. W

całym swoim okresie kierowania ruchem palestyńskim Arafat stopniowo zmieniał

swoje poglądy, odchodząc od bezpośredniej działalności militarnej (terrorystycznej)

przeciwko Izraelowi i państwom go popierającym, na rzecz politycznego

rozwiązania konfliktu arabsko-izraelskiego przez międzynarodową akcję

dyplomatyczną i wielostronne rozmowy. Jednakże międzynarodowe wysiłki

zwołania wielostronnej konferencji pokojowej dotyczącej rozwiązania konfliktu

arabsko-izraelskiego z udziałem wszystkich zainteresowanych stron nie przynosiły

rezultatu ze względu na stanowisko Izraela (w 1986 roku ustawa Knesetu zabroniła
kontaktów z OWP).

Po irackiej inwazji na Kuwejt (1990 r.) OWP poparła Irak, wbrew stanowisku

większości państw arabskich, co spowodowało jej izolację w świecie arabskim i

cofnięcie finansowania działalności przez inne kraje arabskie (głównie Arabię

Saudyjską) oraz wydalenie około 400 tys. Palestyńczyków pracujących w Kuwejcie i

Arabii Saudyjskiej. Uwikłanie się Arafata po przegranej stronie Iraku tak bardzo
osłabiło jego pozycję, że w 1991 roku siła palestyńskiego powstania (Intifady) zaczęła

słabnąć.

W nowej sytuacji, która charakteryzowała się rozprężeniem po wojnie w Zatoce,

Palestyńczycy musieli się zgodzić na rozpoczęcie negocjacji pokojowych z Izraelem.
Dla zachęcenia strony żydowskiej, Rada Bezpieczeństwa ONZ uchyliła rezolucję

porównującą syjonizm do rasizmu. Otwierało to drogę do przyszłych rozmów

pokojowych na Bliskim Wschodzie.

W październiku 1991 roku odbyła się pierwsza konferencja (Madryt)

zapoczątkowująca negocjacje w sprawie pokoju na Bliskim Wschodzie (Izrael, Syria,
Jordania, Egipt, Liban). OWP została z nich wykluczona, a interesy Palestyńczyków

reprezentowała delegacja Arabów palestyńskich z Izraela w składzie delegacji

Jordanii. Negocjacje pokojowe kontynuowano w grudniu w Waszyngtonie, a

następnie przez kilka miesięcy w różnych europejskich miastach.

Po dojściu do władzy w Izraelu Icchak Rabina (1992 r.) został zniesiony

obowiązujący od 1982 roku, zakaz kontaktów państwa żydowskiego z OWP. W

styczniu 1993 roku przeprowadzono tajne rozmowy przedstawicieli Izraela i
Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w Oslo, w Szwecji. Zawarte porozumienie

otwierało drogę ku palestyńskiej autonomii.

10 września 1993 roku w trakcie tajnych negocjacji, którym patronował minister
spraw zagranicznych Norwegii Jorgen Holst, Izrael i OWP wzajemnie uznały swoje

istnienie. Przy czym OWP wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia
w pokoju i bezpieczeństwie. W zamian Izrael uznał OWP jako przedstawiciela
palestyńskiego narodu. W ten sposób OWP uzyskało status oficjalnego partnera

Izraela w rozmowach pokojowych jako przedstawiciela narodu palestyńskiego.

13 września 1993 roku Icchak Rabin i Jasir Arafat podpisali w Waszyngtonie (USA)
Deklarację Zasad (Declaration of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji),

wynegocjowaną w Oslo. Przy tej okazji doszło do pierwszego, historycznego
spotkania między Premierem Izraela Rabinem a przewodniczącym OWP Jasirem

Arafatem.
Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej w

pięcioletnim okresie przejściowym, zakładając jednocześnie, że po zakończeniu tego

okresu wejdzie w życie stały status. Zasady, na jakich opierać się będzie stały status,

miały zostać sprecyzowane w drodze osobnych negocjacji dwustronnych. Głównym

celem owego porozumienia było utworzenie tymczasowego samorządu

palestyńskiego w Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. Należy podkreślić, iż w

deklaracji nie było wzmianki o proklamowaniu państwa Palestyna, mimo to
kierownictwo OWP uznało, iż nastąpi ono w wyniku etapowych porozumień.

Porozumienie natomiast precyzyjnie określało kalendarz realizacji zobowiązań. Po

jego wejściu (1X) miało nastąpić wycofanie wojsk izraelskich w rejonie Gazy i Jerycha

(3 XII-7 IV 1994 r.) Następnie odbyć się miały wybory do Rady Palestyńskiej (7 VII

1994 r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na głównych szlakach

komunikacyjnych (10 VII 1994 r.); rozpoczęcie negocjacji w sprawie ostatecznego

statusu terytoriów okupowanych (30 IV 1996 r.) i zakończenie okresu przejściowego

(4 V 1999 r.). Docelowo miano utworzyć Autonomię Palestyńską w Gazie i Jerycho,

przekazać Palestyńczykom władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz
wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do Rady Palestyńskiej na terenach

okupowanych, w zamian, za co Arafat zobowiązał się zlikwidować zagrożenie ze

strony islamskich terrorystów. Zgodnie z deklaracją, niezależne palestyńskie siły

policyjne czuwać miały nad bezpieczeństwem wewnętrznym, zewnętrznego

bezpieczeństwa regionu strzec miał Izrael. Z Palestyńskiej Karty Narodowej miano

usunąć wszystkie punkty antyizraelskie.

Równocześnie jednak wzrosła aktywność przeciwników porozumienia arabsko-

izraelskiego, głównie Hamasu (Islamskiego Ruchu Oporu), Dżihadu, Rady Rewolucyjnej
Fatahu (z terrorystą Abu Nidalem na czele, właściwie Sabri al-Banna), jak i grup
zbrojnych Hezbollahu.

4 maja 1994 roku w Kairze (Egipt) podpisano izraelsko-palestyńskie Porozumienie

Gaza-Jerycho. Był to Układ o Utworzeniu Ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie

Gazy i Jerycha, którą miano następnie rozszerzyć na 1/3 Zachodniego Brzegu Jordanu

(28 IX 1995 r.). W ten sposób Izrael dał Palestyńczykom autonomię na ograniczonych

ziemiach okupowanych. Porozumienie dotyczyło głównie wycofania się wojsk

izraelskich ze Strefy Gazy i 65 km2 wokół Jerycha, oraz przekazaniu tych terenów
pod jurysdykcję Palestyńczyków. Przewodniczący Jasir Arafat oraz cały sztab OWP

mieli przenieść swoją siedzibę z Tunisu właśnie na te tereny.

Utworzona Autonomia Palestyńska miała własne władze z przewodniczącym

Jasirem Arafatem na czele. Porządku pilnowała utworzona policja palestyńska
(początkowo w sile 8 tys. dobrze uzbrojonych ludzi z Palestyńskiej Armii
Wyzwoleńczej, urodzonych poza Izraelem i wyszkolonych w obozach

terrorystycznych w różnych krajach Bliskiego Wschodu). Palestyńczycy nie mogli

prowadzić polityki zagranicznej i obronnej.

W 1994 roku Arafat otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla (wspólnie z Icchakiem

Rabinem i Szymonem Peresem).

28 września 1995 roku podpisano w Waszyngtonie (USA) izraelsko-palestyński

układ Oslo II, regulujący przekazywanie władzy na Zachodnim Brzegu Jordanu

Autonomii Palestyńskiej i zasady wycofywania wojsk izraelskich. Obszar palestyński

podzielono na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium i 29% ludności - 362 tys.

Arabów) wchodziła pod pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B -

(pozostałe miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał

odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła do Autonomii

Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4% ludności, oraz osady żydowskie z 140

tys. osadników) Izrael zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności

palestyńskiej, której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona

palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo I) zobowiązana do
wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej, która wzywa do całkowitego zniszczenia

Izraela.

W 1997 roku Arafat został prezydentem Autonomii Palestyńskiej (90% głosów w

wyborach). W 1998 roku podpisał kolejne porozumienie z Izraelem, w którym

zobowiązał się do stłumienia zbrojnych wystąpień palestyńskich ugrupowań
fundamentalistycznych (Hamas, Dżihad) i zapowiedział powstanie państwa

palestyńskiego (IV 1999 r., po wygaśnięciu porozumień z Oslo).

Pomimo zawartych porozumień Jasir Arafat nieustannie starał się wywrzeć nacisk

na Stany Zjednoczone i Europę, aby obciąć pomoc finansową dla Izraela. Unia

Europejska stanęła po stronie Palestyńczyków. Uzyskiwane środki finansowe, Arafat

przeznaczał na rozbudowę infrastruktury organizacji terrorystycznych. Wiele z tych

kompromitujących faktów ujrzało światło dzienne po przejęciu przez Izrael

dokumentów Autonomii Palestyńskiej w czasie akcji armii izraelskiej w 2003 i 2004

roku. Ujawniono przekazy pieniężne wypłacane terrorystom za przeprowadzone

zamachy w Izraelu. Były one podpisywane imiennie przez Jasira Arafata. Wspierał
on także wybuch Intifady i eskalację napięcia na Bliskim Wschodzie. We wrześniu
2000 roku aktywiści al-Fatah utworzyli nową zbrojną organizację pod nazwą: Brygady
Męczenników Al-Aksa. W rzeczywistości Brygady są zbrojnym ramieniem ruchu Al-
Fatah, dowodzonego przez Jasira Arafata.

Palestyńskie służby bezpieczeństwa, finansowane ze środków Autonomii

Palestyńskiej, zamiast zwalczać aktywność bojówek terrorystycznych, aktywnie

wspierają ich działalność. Arafat przez długi czas uważał, że przemoc jest najlepszą

formą nacisku na państwo żydowskie. Dlatego Państwo Izraela uznało go za osobę

nie godną zaufania i nieodpowiednią do prowadzenia dalszych rozmów

pokojowych. Osoby wspierające terroryzm powinny być potępiony i odrzucone

przez całą międzynarodową społeczność. Jasir Arafat nie tylko wspiera aktywnie

terroryzm, ale i sam jest (był) terrorystą.