PROCEDURA

WSPÓŁDECYZJI

POSTĘPOWANIE

POJEDNAWCZE

Przewodnik po procedurach współlegislacyjnych

Parlamentu Europejskiego

na mocy

traktatu z Lizbony

listopad 2009

DV\796687PL.doc

3/53

PRZEDMOWA

Z zadowoleniem przyjmujemy przewodnik zawierający omówienie procedury współdecyzji
i postępowania pojednawczego na mocy traktatu z Lizbony, przygotowany przez sekretariat
CODE siódmej kadencji Parlamentu. Celem niniejszego przewodnika jest wyjaśnienie
sposobu, w jaki Parlament organizuje swoją pracę w postępowaniu pojednawczym i
w procedurze współdecyzji w formie praktycznych informacji dotyczących tych istotnych,
lecz niejednokrotnie również skomplikowanych procedur, zgodnie z którymi Parlament
i Rada działają wspólnie w celu przyjęcia europejskiego prawodawstwa na wniosek
i z udziałem Komisji.

Wraz z wejściem w życie traktatu z Lizbony procedura współdecyzji wkracza w nową erę.
Oprócz tego, że jest ona oficjalnie nazywana „zwykłą procedurą prawodawczą”, staje się
faktycznie zasadą uchwalania prawodawstwa na szczeblu wspólnotowym. Jej zakres
zwiększa się prawie dwukrotnie – z czterdziestu czterech obszarów działania Wspólnoty na
mocy traktatu z Nicei do osiemdziesięciu pięciu obszarów na mocy traktatu z Lizbony.
Utworzone zostały całkowicie nowe obszary, a całe obszary, w których Parlament
poprzednio miał jedynie prawo do konsultacji, wyrażenia zgody lub w które wcale nie był
zaangażowany, zaczynają podlegać „zwykłej procedurze prawodawczej” (zgodnie z którą
w Radzie wymagana jest kwalifikowana większość głosów). Dla Parlamentu i posłów do
PE konieczność dobrej znajomości sposobu funkcjonowania tej procedury oraz możliwości
wniesienia jak największego wkładu w przyjmowanie prawodawstwa UE staje się kwestią
o pierwszorzędnym znaczeniu.

Niniejszy przewodnik ma na celu zaspokojenie tych potrzeb i dostarcza praktycznych
informacji oraz wszystkich niezbędnych ogólnych materiałów, które pomogą posłom
w przygotowaniu do uczestnictwa w procedurze współdecyzji, w szczególności na etapie
postępowania pojednawczego, na którym Parlament spotyka się z Radą na rozmowach
trójstronnych lub w ramach komitetu pojednawczego.

Polecamy go wszystkim osobom uczestniczącym w pracy Parlamentu lub zainteresowanym
pracą Parlamentu jako ciała współuczestniczącego w procedurach legislacyjnych.

Gianni PITTELLA

Rodi KRATSA-

Alejo VIDAL-

TSAGAROPOULOU

QUADRAS

Wiceprzewodniczący odpowiedzialni za postępowanie pojednawcze

http://www.europarl.

europa

.eu/code/default_en.htm

DV\796687PL.doc

4/53

SPIS TREŚCI

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI NA MOCY TRAKTATU Z LIZBONY ......

Zakres zwykłej procedury prawodawczej............................................................................. 5
Funkcjonowanie zwykłej procedury prawodawczej.............................................................. 6

ZWYKŁA PROCEDURA PRAWODAWCZA: PODSTAWOWE
INFORMACJE..................................................................................................

Wprowadzenie ..................................................................................................................... 9
Przedłożenie wniosku legislacyjnego ................................................................................. 10
Rola parlamentów narodowych .......................................................................................... 11
Pierwsze czytanie............................................................................................................... 11
Drugie czytanie.................................................................................................................. 13
Porozumienia osiągnięte w pierwszym i drugim czytaniu................................................... 15
Postępowanie pojednawcze i trzecie czytanie ..................................................................... 17

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU ............................

Etap wstępny (drugie czytanie Parlamentu)........................................................................ 19
Skład i powołanie delegacji Parlamentu ............................................................................. 19
Posiedzenie inauguracyjne delegacji .................................................................................. 20
Profil językowy delegacji................................................................................................... 21
Rozmowy trójstronne......................................................................................................... 21
Kolejne posiedzenia delegacji PE....................................................................................... 23
Komitet pojednawczy ........................................................................................................ 24
Po posiedzeniu komitetu pojednawczego ........................................................................... 26
Podpisanie przyjętego aktu („Lex”).................................................................................... 28

NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?.....................

Delegacja Rady.................................................................................................................. 29
Komisja ............................................................................................................................. 29

PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI ............................................

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO
I PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI ................................................................

Załączniki

Załącznik A: Artykuł 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej............................ 33
Załącznik B: Wspólna deklaracja w sprawie praktycznych zasad dotyczących

stosowania procedury współdecyzji z dnia 13 czerwca 2007 r. ..................... 35

Załącznik C: Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 64–69........................................ 41
Załącznik D: Kodeks postępowania w zakresie negocjacji w kontekście procedury

współdecyzji oraz art. 70 Regulaminu PE ..................................................... 44

Załącznik E: Wykaz zasad prawnych przewidujących zastosowanie zwykłej procedury

legislacyjnej przewidzianej w traktacie z Lizbony......................................... 47

Załącznik F: Diagram przedstawiający procedurę współdecyzji ....................................... 53

DV\796687PL.doc

5/53

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI NA MOCY TRAKTATU Z LIZBONY

Po ponad piętnastu latach pomyślnego
stosowania procedury współdecyzji
wraz z wejściem w życie traktatu
z Lizbony wkracza ona w nową erę.
Jest oficjalnie określana „zwykłą
procedurą prawodawczą” (chociaż
z pewnością nadal stosowana będzie
krótsza nazwa, czyli „współdecyzja”)
i staje

się

zasadą

uchwalania

prawodawstwa na szczeblu UE.

Podstawą

zwykłej

procedury

prawodawczej jest zasada parytetu
pomiędzy wybieranym w wyborach
bezpośrednich

Parlamentem

Europejskim,

reprezentującym

obywateli Unii, a Radą, reprezentującą
rządy państw członkowskich. Obie te
instytucje

współuczestniczące

w procedurach legislacyjnych wspólnie
przyjmują prawodawstwo UE, mając
równe prawa i obowiązki – żadna
z nich nie może przyjąć jakiegokolwiek
prawodawstwa

samodzielnie,

bez

zgody drugiej instytucji.

Zakres

zwykłej

procedury

prawodawczej

Wraz z wejściem w życie traktatu
z Lizbony

zakres

procedury

współdecyzji zwiększa się prawie
dwukrotnie – do 85 obszarów działań
(„podstawy prawne”) z poprzednich 44
obszarów przewidzianych traktatem
z Nicei (pełną listę zamieszczono
w załączniku E). Obszarami, które

najbardziej

skorzystają

tych

zmianach, są rolnictwo i rybołówstwo,
wolność,

bezpieczeństwo

i sprawiedliwość oraz wspólna polityka
handlowa.

Procedura współdecyzji jest nadal
stosowana w przypadku wszystkich
wcześniejszych obszarów, takich jak
w szczególności ochrona środowiska
naturalnego,

transport,

rynek

wewnętrzny i dotyczące go cztery
zasady

swobodnego

przepływu

(swobodny przepływ towarów, usług,
kapitału i osób), polityka zatrudnienia
i polityka

społeczna,

edukacja

i szkolenie,

zdrowie

publiczne

i ochrona

konsumentów,

niektóre

obszary

wolności,

bezpieczeństwa

i sprawiedliwości.

Ponadto zakres procedury współdecyzji
został obecnie rozszerzony o znaczną
liczbę istotnych obszarów działania,
w których poprzednio Parlamentowi
przysługiwało

jedynie

prawo

konsultacji. Wśród nich znajdują się
w szczególności:

 rolnictwo i rybołówstwo;
 wolność,

bezpieczeństwo

i sprawiedliwość, zwłaszcza obszary
dotyczące spraw karnych i prawa
karnego, Eurojustu i Europolu oraz
współpracy policyjnej;

 liberalizacja usług w określonych

sektorach;

 współpraca z krajami trzecimi;

DV\796687PL.doc

6/53

 sprawy sądowe;
 akty wykonawcze (komitologia).

Procedurze współdecyzji będą również
podlegać niektóre obszary, w których
poprzednio Parlament nie uczestniczył
wcale. Głównym takim obszarem jest
wspólna polityka handlowa – obszar
wyłącznych kompetencji Komisji –
który obejmuje cały handel zewnętrzny
UE oraz dwustronne i wielostronne
międzynarodowe umowy handlowe.

Innymi takimi obszarami są wyłączenie
przepisów

dotyczących

prawa

przedsiębiorczości

z niektórych

działań,

rozszerzenie

swobody

świadczenia usług na obywateli państw
trzecich, środki dotyczące przepływu
kapitału z lub do państw trzecich,
środki mające na celu usunięcie
zakłóceń

funkcjonowania

rynku

wewnętrznego oraz środki dotyczące
posługiwania się euro.

Ponadto traktat z Lizbony tworzy kilka
nowych szczególnych dziedzin polityki
podlegających

procedurze

współdecyzji, które są albo całkowicie
nowe, albo w przeszłości ich podstawę
stanowiło podejście ogólne określone
w art. 308 traktatu WE. Do takich
obszarów

należą

w szczególności

inicjatywa obywatelska, środki mające
na celu integrację obywateli państw
trzecich, środki mające na celu
wsparcie zapobiegania przestępczości,
środki

zachęcające

w dziedzinie

zdrowia

publicznego,

własność

intelektualna,

sport,

europejska

przestrzeń

badawcza,

europejska

polityka

przestrzeni

kosmicznej,

energetyka,

turystyka,

ochrona

ludności,

pomoc

humanitarna

i współpraca administracyjna.

Wreszcie pewne podstawy prawne,
które poprzednio podlegały procedurze
zgody,

takie

jak

dotyczące

Europejskiego Banku Centralnego oraz
Europejskiego

Systemu

Banków

Centralnych, funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności, są obecnie
objęte zwykłą procedurą prawodawczą.

Pełną

listę

dziedzin

polityki

podlegających

zwykłej

procedurze

prawodawczej

zamieszczono

w załączniku E.

Funkcjonowanie zwykłej procedury
prawodawczej

Zwykła procedura prawodawcza jest
określona

w art. 294

Traktatu

o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE)

, który zastępuje art. 251

Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską (TWE).

Sama procedura nie ulega znaczącym
zmianom. Jej główną cechą pozostaje
przyjmowanie prawodawstwa wspólnie
przez Parlament Europejski i Radę
Ministrów (stanowiącą kwalifikowaną
większością głosów) na wniosek
Komisji

(„prawo

inicjatywy”

przysługujące Komisji).

Traktat

Lizbony

ustanawia

„Traktat

o funkcjonowaniu Unii Europejskiej” (TFUE), który
zmienia i zastępuje „Traktat ustanawiający Wspólnotę
Europejską” (TWE). W niniejszym przewodniku
numerację artykułów podano według skonsolidowanej
wersji TFUE.

DV\796687PL.doc

7/53

Zwykła procedura prawodawcza nadal
składa się z maksymalnie

trzech

czytań, przy czym dwie instytucje
współuczestniczące

w procedurach

legislacyjnych mogą ją zakończyć
w dowolnym czytaniu, jeżeli osiągną
całkowite

porozumienie

w formie

wspólnego projektu.

Jeżeli

Rada

nie

może

przyjąć

wszystkich poprawek przyjętych przez
Parlament w drugim czytaniu, należy
rozpocząć postępowanie pojednawcze
– trzeci i ostatni etap procedury
współdecyzji.

Terminy na poszczególnych etapach
procedury

pozostają

takie

same.

Również większość wymagana do
uchwalenia stanowiska przez instytucje
współuczestniczące

w procedurach

legislacyjnych pozostaje taka sama,
z tym wyjątkiem, że obecnie Rada we
wszystkich

przypadkach

stanowi

większością

kwalifikowaną;

kilka

przypadków,

w których

Rada

poprzednio

potrzebowała

jednomyślności, także obecnie podlega
zasadzie kwalifikowanej większości
głosów.

W zwykłej procedurze prawodawczej
istnieje jednak obecnie kilka nowych
charakterystycznych elementów:

 Wnioski legislacyjne podlegające

zwykłej procedurze prawodawczej
mogą być przedkładane nie tylko
przez

Komisję,

zgodnie

z przysługującym

jej

„prawem

inicjatywy”,

lecz

także,

w szczególnych

przypadkach

określonych

w traktacie,

z inicjatywy

grupy

państw

członkowskich,

zalecenie

Europejskiego Banku Centralnego
lub

wniosek

Trybunału

Sprawiedliwości.

W tych

przypadkach zastosowania nie mają
niektóre postanowienia dotyczące
roli i prerogatyw Komisji (patrz
art. 294 ust. 15 TFUE).

 W

terminie

ośmiu

tygodni

parlamenty narodowe mają prawo do
natychmiastowej

interwencji

przedłożeniu wniosku dotyczącego
aktu prawnego w celu sprawdzenia
zgodności z zasadą pomocniczości.

 Instytucjonalna pozycja Parlamentu

Europejskiego zostaje dodatkowo
wzmocniona

dzięki

jasnemu

stwierdzeniu, że podobnie jak Rada
Parlament w pierwszym i drugim
czytaniu

uchwala

„stanowisko”,

a nie – jak poprzednio – jedynie
przyjmuje „opinię”.

 W

szczególnych

przypadkach

określonych w art. 48, 82 i 83 TFUE
członek Rady może skorzystać
z mechanizmu

„hamulca

bezpieczeństwa”

i zażądać

przedłożenia

sprawy

Radzie

Europejskiej.

W tym

przypadku

zwykła procedura prawodawcza
zostaje zawieszona na maksymalnie
cztery miesiące. W tym terminie
Rada Europejska może postanowić
o odesłaniu projektu do Rady lub nie
podjąć żadnych działań lub zażądać
od Komisji przedłożenia nowego
wniosku

DV\796687PL.doc

8/53

 Podstawą

negocjacji

w ramach

procedury

pojednawczej

są

odpowiednie stanowiska Parlamentu
i Rady

uchwalone

w drugim

czytaniu (a nie – jak poprzednio –
wspólne

stanowisko

Rady

i poprawki

Parlamentu

przyjęte

w drugim czytaniu).

DV\796687PL.doc

9/53

ZWYKŁA PROCEDURA PRAWODAWCZA: PODSTAWOWE

INFORMACJE

Wprowadzenie

Procedurę współdecyzji wprowadzono
traktatem

z Maastricht

w 1993 r.

Obejmowała

ona

wtedy

jedynie

15 obszarów działalności Wspólnoty.
Wraz z wejściem w życie traktatu
z Amsterdamu (maj 1999 r.) jej zakres
został

znacznie

rozszerzony,

zwiększyć się ponownie na mocy
traktatu z Nicei (luty 2003 r.) do 44
obszarów działalności UE.

Wzrost liczby obszarów, w których
Wspólnota stanowi prawo i które
podlegają procedurze współdecyzji,
przyniósł znaczne zwiększenie liczby
aktów

przyjmowanych

w ramach

procedury współdecyzji: w okresie
kadencji Parlamentu lat 1999–2004,
zgodnie z postanowieniami traktatu
z Amsterdamu

i traktatu

z Nicei,

403 akty prawne zostały uchwalone
w ramach procedury współdecyzji.
Liczba ta jest dwa i pół razy większa
od ogólnej liczby aktów prawnych
(165) przyjętych w ramach procedury

współdecyzji

mocy

traktatu

z Maastricht (lata 1993–1999).

W ciągu ostatniej kadencji (lata
2004-2009)

w ramach

procedury

współdecyzji przyjęto ogółem 447
aktów prawnych (patrz rysunek 1), co
jednak stanowi jedynie umiarkowany
wzrost bezwzględnej liczby takich
aktów prawnych, zważywszy na to, że
w 2004 r., w wyniku przyjęcia traktatu
z Nicei, zakres procedury współdecyzji
został rozszerzony o 5 nowych podstaw
prawnych

w obszarze

wolności,

bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

Oczekuje się, że wraz ze znacznym
rozszerzeniem

zakresu

zwykłej

procedury prawodawczej na mocy
traktatu

z Lizbony

liczba

aktów

prawnych przyjmowanych w ramach
procedury

współdecyzji

jeszcze

wzrośnie w przyszłości.

DV\796687PL.doc

10/53

144

100

177

100

120

140

160

180

1999-2000 20

-20

2001-2

-2003

-2

2004

-2005

-2

2006-2007 20

-2

2008-2009

Rysunek 1: Liczba aktów prawnych przyjętych w ramach procedury współdecyzji

w latach 1999-2009

Zwykła

procedura

prawodawcza,

zgodnie z postanowieniami art. 294
TFUE (patrz załącznik A), przewiduje
trzy etapy: pierwsze czytanie, drugie
czytanie oraz trzecie czytanie wraz
z postępowaniem

pojednawczym

(schemat

procedury

współdecyzji

przedstawiono

w załączniku

F).

Jednakże procedura współdecyzji może
się zakończyć na każdym z tych
etapów, jeżeli obie instytucje władzy
ustawodawczej

osiągną

całkowite

porozumienie. Jeżeli Rada nie może
przyjąć wszystkich poprawek PE
wniesionych w drugim czytaniu, należy
rozpocząć postępowanie pojednawcze
– trzeci i ostatni etap procedury
współdecyzji.

Przedłożenie wniosku legislacyjnego

Procedura współdecyzji rozpoczyna się
od wniesienia wniosku przez Komisję

Europejską zgodnie z przysługującym
jej „prawem inicjatywy”. Jednakże
Parlament i Rada mogą, odpowiednio
na mocy art. 225 i 241 TFUE, żądać od
Komisji

przedłożenia

właściwych

propozycji, aby osiągnąć cele traktatu.

szczególnych

przypadkach

przewidzianych traktatami wniosek
dotyczący aktu prawnego może zostać
objęty zwykłą procedurą prawodawczą
także z inicjatywy grupy państw
członkowskich,

zalecenie

Europejskiego Banku Centralnego lub
na wniosek Trybunału Sprawiedliwości
(art. 294 ust. 15 TFUE).

Komisja przedkłada swój wniosek
legislacyjny (zwykle dotyczy on
rozporządzenia, dyrektywy lub decyzji)
Parlamentowi Europejskiemu i Radzie
i jednocześnie

przekazuje

parlamentom narodowym.

DV\796687PL.doc

11/53

Rola parlamentów narodowych

Zgodnie z protokołem nr 1 w sprawie
roli parlamentów narodowych oraz
protokołem nr 2 w sprawie stosowania
zasad

pomocniczości

i proporcjonalności każdy parlament
narodowy może w terminie ośmiu
tygodni wydać uzasadnioną opinię
zawierającą powody, dla których
uznaje, że dany projekt aktu prawnego
nie

jest

zgodny

z zasadą

pomocniczości.

Każdy parlament narodowy dysponuje
dwoma

głosami.

W dwuizbowym

krajowym systemie parlamentarnym
każda z izb dysponuje jednym głosem.
Jeżeli co najmniej 1/3 parlamentów
narodowych jest zdania, że projekt nie
jest zgodny z zasadą pomocniczości,
musi on zostać poddany ponownej
analizie („żółta kartka”). Próg ten
wynosi ¼ w przypadku projektu aktu
prawodawczego

przedłożonego

podstawie art. 76 TFUE (współpraca
sądowa

w sprawach

karnych

i współpraca policyjna). Po takiej
ponownej

analizie

instytucja

zatwierdzająca

może

postanowić

o podtrzymaniu,

zmianie

lub

wycofaniu projektu.

Ponadto, zgodnie ze zwykłą procedurą
prawodawczą,

jeżeli

parlamenty

narodowe zwykłą większością uznają,
że projekt aktu prawodawczego nie jest
zgodny

z zasadą

pomocniczości,

projekt

musi

zostać

ponownie

przeanalizowany

przez

Komisję

(„pomarańczowa kartka”).

Po ponownej analizie Komisja może
postanowić o podtrzymaniu, zmianie
lub wycofaniu wniosku. Jeżeli Komisja
postanowi podtrzymać wniosek, przed
zakończeniem pierwszego czytania
dwa organy władzy prawodawczej
muszą rozważyć zgodność wniosku
z zasadą

pomocniczości.

Jeżeli

Parlament zwykłą większością głosów
swoich członków i Rada większością
głosów wynoszącą 55% jej członków
stwierdzą, że wniosek nie jest zgodny
z zasadą pomocniczości, wniosek nie
będzie dalej analizowany.

Pierwsze czytanie

W Parlamencie wniosek przekazywany
jest przez przewodniczącego (po
zasięgnięciu opinii właściwych służb)
do rozpatrzenia komisji właściwej:
wybór komisji zależy od przedmiotu
wniosku. Inne komisje parlamentarne
mogą zakwestionować tę decyzję –
w takim przypadku sprawa może
zostać rozstrzygnięta albo między
zaangażowanymi

komisjami

w kontekście

Konferencji

Przewodniczących

Komisji,

albo

decyzją

polityczną

Konferencji

Przewodniczących

podstawie

zalecenia

Konferencji

Przewodniczących Komisji lub jej
przewodniczącego.

Sposobami

rozstrzygnięcia takiego sporu mogą
być

procedura

obejmująca

zaangażowane komisje lub wspólne
posiedzenia

komisji

i wspólne

głosowanie.
Komisja

właściwa

powołuje

„sprawozdawcę”, którego głównym
zadaniem jest kierowanie biegiem

DV\796687PL.doc

12/53

wniosku na poszczególnych etapach
procedury. Sprawozdawca doradza
właściwej

komisji

(podczas

rozpatrywania sprawy na szczeblu
komisji) i całemu Parlamentowi (na
etapie posiedzeń plenarnych), jakie
ogólne

podejście

należy

przyjąć

w kwestii

wniosku

Komisji.

Sprawozdawca jest również pierwszym
posłem, który proponuje poprawki do
wniosku

Komisji.

Inne

komisje

parlamentarne

zainteresowane

przedmiotem

wniosku

mogą

przedstawić właściwej komisji swoją
„opinię”.

Szczególne znaczenie ma opinia
zaangażowanych komisji w sytuacjach,
w których stosowana jest ta procedura.
W przypadku wspólnych posiedzeń
komisji sprawozdawcy sporządzają
jeden projekt sprawozdania, który
analizują

i nad

którym

głosują

zaangażowane

komisje

podczas

wspólnych posiedzeń.

W przypadku aktów kontrowersyjnych
lub

„technicznych”

zdarza

się

organizowanie przesłuchań z udziałem
ekspertów lub zlecanie badań albo
oceny skutków regulacji.

Po przyjęciu przez właściwą komisję
„sprawozdania” przygotowanego przez
sprawozdawcę Parlament, stanowiąc
zwykłą

większością

głosów

(tzn. większością

głosów

posłów

biorących

udział

w głosowaniu),

przeprowadza

pierwsze

czytanie

wniosku Komisji. Na tym etapie
Parlament ma trzy możliwości: może
odrzucić cały wniosek lub zatwierdzić
wniosek bez poprawek lub, co zdarza

się najczęściej, zatwierdzić wniosek
z zastrzeżeniem kilku poprawek.

Należy jednak zwrócić uwagę, że
odrzucenie

wniosku

w całości

w pierwszym czytaniu nie jest ani
wyraźnie zakazane, ani przewidziane
traktatem

(jak

w przypadku

odrzucenia w drugim czytaniu; art. 294
ust. 7 lit. b) TFUE).

Po zamknięciu pierwszego czytania
w Parlamencie Komisja może przyjąć
„wniosek

zmieniony”

zawierający

poprawki Parlamentu.

Jeśli Rada, stanowiąc kwalifikowaną
większością

głosów,

zaakceptuje

wszystkie poprawki Parlamentu lub
jeśli PE zatwierdził wniosek bez
poprawek, Rada może przyjąć akt.

Jeśli Rada nie może całkowicie
zaakceptować wyników pierwszego
czytania w Parlamencie, jej pierwsze
czytanie kończy się ustaleniem tekstu
zwanego „wspólnym stanowiskiem”

Rada

informuje

Parlament

o wszystkich powodach przyjęcia przez
nią wspólnego stanowiska. Komisja

Parlament jednak nie chciał zaakceptować

ograniczenia swojej swobody działania: w ciągu
ostatniej kadencji (2004–2009) Parlament odrzucił
różne wnioski Komisji w pierwszym czytaniu.
W takich przypadkach stosuje się art. 56 Regulaminu
PE, który ma na celu zapewnienie Parlamentowi
i Komisji wystarczającego czasu na pełne rozpatrzenie
ich propozycji i znalezienie rozwiązania, które będzie
oznaczało poszanowanie prerogatyw Parlamentu
i prawa inicjatywy przysługującego Komisji.

Chociaż traktat tego wyraźnie nie przewiduje, ogólnie

przyjmuje się, że Rada, stanowiąc kwalifikowaną
większością głosów, może odrzucić cały wniosek
Komisji. Z drugiej strony Komisja może w każdej
chwili podczas pierwszego czytania postanowić
o wycofaniu lub zmianie swojego wniosku (art. 293
ust. 2 TFUE).

DV\796687PL.doc

13/53

również

przekazuje

Parlamentowi

wszystkie informacje dotyczące jej
stanowiska.

Na całym etapie pierwszego czytania
ani Parlament, ani Rada nie podlegają
żadnym

ograniczeniom

czasowym

dotyczącym zamknięcia pierwszego
czytania wniosku Komisji.

Drugie czytanie

przeciwieństwie

etapu

pierwszego czytania etap drugiego
czytania

podlega

ścisłym

ograniczeniom czasowym. W trakcie
drugiego czytania w okresie trzech
(lub, jeżeli uzgodniono przedłużenie
terminu,

czterech)

miesięcy

ogłoszenia na posiedzeniu plenarnym
wspólnego stanowiska Rady Parlament
musi

przyjąć,

odrzucić

lub

wprowadzić do

niego poprawki.

W przypadku braku podjęcia decyzji
przed upływem terminu akt uznaje się
za przyjęty zgodnie ze wspólnym
stanowiskiem.

Przyjęcie wspólnego stanowiska bez
poprawek wymaga poparcia zwykłej
większości posłów do Parlamentu
(tzn. większości

posłów

biorących

udział w głosowaniu).

Odrzucenie wspólnego stanowiska
wymaga

natomiast

bezwzględnej

większości

głosów

posłów

Parlamentu

(tzn. co

najmniej

369 głosów za ze wszystkich 736

głosów)

Odrzucenie

wspólnego

stanowiska przez Parlament kończy
procedurę legislacyjną, która może
zostać wszczęta ponownie jedynie na
podstawie nowego wniosku Komisji

Parlament może ponadto przyjąć
poprawki do wspólnego stanowiska:
każda

z takich

poprawek

musi

ponownie

uzyskać

poparcie

bezwzględnej większości posłów.

Sprawozdawca (zwykle ten sam poseł,
który sporządził sprawozdanie do
pierwszego czytania) przygotowuje
projekt „zalecenia”, tzn. sprawozdanie
do drugiego czytania, dla komisji
właściwej (z zasady tej samej komisji,
która była komisją właściwą przy
pierwszym czytaniu).

Projekt zalecenia zawiera poprawki
zaproponowane przez sprawozdawcę.
Dodatkowe poprawki może złożyć
(wyłącznie) dowolny członek lub

Liczby te odnoszą się do nowego składu Parlamentu,

wybranego w lipcu 2009 r. W obecnej kadencji liczba
posłów do PE zwiększy się do 754.

W lipcu 2005 r. Parlament po raz pierwszy (i jak

dotychczas jedyny) skorzystał z tej możliwości, gdy
odrzucił wspólne stanowisko Rady w sprawie
dyrektywy

dotyczącej

zdolności

patentowej

wynalazków realizowanych przy pomocy komputera
(„patenty

oprogramowanie”;

sprawozdanie

Rocarda). Ten bardzo kontrowersyjny wniosek
Komisji został odrzucony przytłaczającą większością
głosów (648 do 14 przy 18 wstrzymujących się).
Zgodnie z art. 251 ust. 2 lit. b) TWE skutkiem
odrzucenia wniosku przez Parlament było przerwanie
procedury. Podczas dyskusji powstało pytanie, czy
Komisja może wycofać wniosek, który przeszedł przez
etap pierwszego czytania. Chociaż Komisja zachowuje
prawo do wycofania wniosku na każdym etapie,
Parlament i Rada, w oparciu o art. 250 ust. 2 TWE,
uważają, że z chwilą przyjęcia przez Radę wspólnego
stanowiska to ostatnie – a nie wniosek Komisji –
stanowi podstawę dalszej procedury. W związku z tym
Komisja nie może wycofać tekstu, który już do niej
„nie należy”.

DV\796687PL.doc

14/53

zastępca członka właściwej komisji.
W drugim czytaniu inne komisje nie
przedstawiają

opinii.

Komisja

właściwa

podejmuje

decyzje

większością oddanych głosów. Po
głosowaniu

w komisji

właściwej

zalecenie

jest

rozpatrywane

posiedzeniu plenarnym.

Poprawki mogą być składane również
podczas posiedzenia plenarnego, ale
może to uczynić wyłącznie właściwa
komisja, grupa polityczna lub grupa
licząca co najmniej 40 posłów.

Jednakże zarówno na szczeblu komisji,
jak

i na

posiedzeniu

plenarnym

obowiązują

pewne

ograniczenia

dotyczące rodzaju poprawek, które
można składać w drugim czytaniu.
W szczególności, zgodnie z art. 66
Regulaminu PE (patrz załącznik C)
poprawki są dopuszczalne jedynie
w przypadku, gdy ich celem jest:

 przywrócenie w całości lub w części

stanowiska

Parlamentu

z pierwszego czytania;

 osiągnięcie kompromisu pomiędzy

stanowiskiem Rady i Parlamentu;

 zmiana tych elementów wspólnego

stanowiska,

które

nie

zostały

zamieszczone

w pierwotnym

projekcie

lub

zostały

w nim

zamieszczone w innym brzmieniu;

 uwzględnienie nowego faktu lub

nowej sytuacji prawnej zaistniałych
po pierwszym czytaniu.

Przewodniczący komisji właściwej na
etapie rozpatrywania w komisjach oraz
przewodniczący Parlamentu na etapie

posiedzeń plenarnych postanawiają
o dopuszczalności

poprawek:

ich

decyzja

jest

ostateczna

(art. 66;

załącznik C).

Przed głosowaniem nad poprawkami
na

posiedzeniu

plenarnym

przewodniczący

Parlamentu

może

poprosić Komisję o wskazanie, czy
będzie ona skłonna je przyjąć. Również
Rada może zostać zaproszona do
wyrażenia opinii.

Traktat określa wyraźne terminy
w drugim

czytaniu.

musi

przeprowadzić

drugie

czytanie

w terminie trzech miesięcy (czterech,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) od chwili zawiadomienia go
o wspólnym

stanowisku.

zakończeniu

drugiego

czytania

w Parlamencie i przekazaniu Radzie
jego stanowiska Rada ma kolejne trzy
miesiące (lub cztery, jeżeli uzgodniono
przedłużenie terminu) na zamknięcie
drugiego czytania.

W drugim czytaniu Rada może przyjąć
wszystkie

poprawki

z drugiego

czytania PE – z zasady kwalifikowaną
większością głosów, lecz w razie
sprzeciwu Komisji wobec poprawki
Parlamentu (patrz art. 294 ust. 9 TFUE;
załącznik

wymagana

jest

jednomyślność. W takim przypadku akt
zostaje przyjęty.

J e ż e l i Rada

nie

może

przyjąć

wszystkich poprawek PE, zgodnie
z postanowieniami traktatu zwołuje się
komitet pojednawczy.

DV\796687PL.doc

15/53

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM A DRUGIM CZYTANIEM

Pierwsze

czytanie

 brak terminów
 wniosek Komisji rozpatrywany jest przez właściwą komisję

i komisje opiniujące

 rozległe kryteria dopuszczalności poprawek
 Parlament podejmuje decyzję (o przyjęciu, odrzuceniu lub

zmianie

wniosku

Komisji)

zwykłą

większością

głosów

(tzn. większością głosów posłów biorących udział w głosowaniu)

Drugie

czytanie

 ścisłe terminy – trzy do czterech miesięcy
 wspólne stanowisko rozpatrywane jedynie przez właściwą komisję
 ścisłe kryteria dopuszczalności poprawek
 Parlament przyjmuje wspólne stanowisko zwykłą większością

głosów, ale odrzuca lub zmienia je bezwzględną większością głosów
(tzn. większością głosów wszystkich posłów do Parlamentu)

Porozumienia osiągnięte
w pierwszym i drugim czytaniu

czasu

przyjęcia

traktatu

z Amsterdamu

możliwe

jest

zamknięcie procedury współdecyzji
w pierwszym

czytaniu

(nie

przewidywał tego traktat z Maastricht).
Możliwość ta jest dodatkowo określona
we Wspólnej deklaracji w sprawie
praktycznych

zasad

dotyczących

stosowania procedury współdecyzji
(pełny

tekst

nowej,

zmienionej

wspólnej deklaracji z dnia 13 czerwca
2007 r. znajduje się w załączniku B),
która

stanowi,

że

„Instytucje

współpracują ze sobą na wszystkich
etapach procedury współdecyzji w celu
możliwie najszerszego uzgodnienia
zajmowanych stanowisk i tym samym
stworzenia,

w stosownych

przypadkach, warunków do przyjęcia
danego aktu prawnego na wczesnym
etapie procedury”.

W ostatnich latach coraz więcej
porozumień osiągano w pierwszym
czytaniu. Podczas ostatniej kadencji
parlamentarnej

( l a t a 2004–2009)

327 procedur

współdecyzji

(72% wszystkich takich procedur)

zakończono w pierwszym czytaniu,
104 (23%)

w drugim

czytaniu,

a 23 (5%) w trzecim czytaniu po
postępowaniu

pojednawczym.

Dla

porównania

w czasie

kadencji

przypadającej na lata 1994–1999
w pierwszym czytaniu zakończono
115 procedur

współdecyzji

(28%),

200 (50%)

w drugim

czytaniu

i 84 (22%) w trzecim czytaniu po
postępowaniu pojednawczym.

Rozwój ten pokazuje elastyczność
samej procedury i, co ważniejsze,
większy stopień zaufania i chęci

Należy jednak zwrócić uwagę, że około 106 (35%)

z 327 aktów przyjętych w pierwszym czytaniu to
przypadki kodyfikacji, akty podlegające procedurze
komitologii lub zwykłe przypadki uchylenia aktów.

DV\796687PL.doc

16/53

współpracy ze strony uczestniczących
instytucji. Wewnątrz Parlamentu i poza
nim wyraża się jednak obawy
dotyczące

potencjalnego

braku

przejrzystości

w nieoficjalnych

negocjacjach

podczas

pierwszego

i drugiego

czytania,

braku

demokratycznej legitymizacji i jasności
co

odpowiednich

kroków

proceduralnych, a przede wszystkim
obawy

dotyczące

korzyści

instytucjonalnych

dla

Parlamentu

Europejskiego.

Ogromna

presja

czasowa, aby zakończyć procedurę
w ciągu

sześciu

miesięcy

danej

prezydencji, powoduje zbyt dużą
koncentrację na szybkości negocjacji
kosztem otwartej debaty politycznej
wewnątrz instytucji i pomiędzy nimi
z udziałem

ogółu

społeczeństwa

w różnych formach.

Kwestię tę badano w kontekście grupy
roboczej ds. reformy parlamentarnej
utworzonej

przez

Konferencję

Przewodniczących w styczniu 2007 r.,
której

zadaniem

było

dokładne

przeanalizowanie

sposobu

pracy

Parlamentu

i zaproponowanie

możliwych zmian. Na podstawie
propozycji

trzech

wiceprzewodniczących
odpowiedzialnych za postępowanie
pojednawcze grupa robocza przyjęła
dnia 23 kwietnia 2008 r. „Kodeks
postępowania w zakresie negocjacji
w kontekście procedury współdecyzji”
(załącznik D).

Celem tego kodeksu jest określenie
jednolitych

zasad

obowiązujących

posłów

i pracowników

PE,

dotyczących sposobu prowadzenia

negocjacji z innymi instytucjami na
poszczególnych etapach procedury
współdecyzji.

Zasady

przede

wszystkim

koncentrują

się

przejrzystości,

zasadności,

efektywności i odpowiedzialności, przy
czym głównymi podmiotami biorącymi
udział

w takich

negocjacjach

są

komisje.

Zasady te w szczególności dotyczą
takich kwestii, jak:



decyzja komisji o przystąpieniu do
negocjacji z Radą i Komisją –
w tym przypadku nacisk położony
jest na ogólną zasadę, zgodnie
z którą

Parlament

powinien

wykorzystać

wszystkie

etapy

procedury

współdecyzji,

a porozumienia na początkowych
etapach powinny być wyjątkiem
i spełniać pewne kryteria;



skład

i mandat

zespołu

negocjacyjnego;



organizowanie

rozmów

trójstronnych i pomoc udzielana
negocjatorom;



informacja zwrotna dla komisji
właściwej i rozważenie przez nią
osiągniętego porozumienia.

Konferencja

Przewodniczących

zatwierdziła

kodeks

postępowania

w całości i bez zmian dnia 18 września
2008 r. i zwróciła się o jego włączenie
do Regulaminu PE w celu podniesienia
jego

statusu

i zwiększenia

jego

widoczności.

DV\796687PL.doc

17/53

W związku z włączeniem kodeksu do
Regulaminu PE jako załącznika XX
Parlament na posiedzeniu plenarnym
p r z y j ą ł nowy

art. 70

dotyczący

negocjacji

międzyinstytucjonalnych

w procedurach legislacyjnych (patrz
załącznik D). Postanowienia kodeksu
postępowania należy zatem zawsze
interpretować i stosować w powiązaniu
z tym artykułem.

Postępowanie pojednawcze i trzecie
czytanie

Postępowanie pojednawcze polega na
bezpośrednich negocjacjach pomiędzy
Parlamentem

a Radą

–

dwiema

instytucjami uczestniczącymi wspólnie
w procedurze legislacyjnej w ramach
komitetu pojednawczego – i ma na celu
osiągnięcie porozumienia w formie
„wspólnego projektu”.

W skład komitetu pojednawczego
wchodzą dwie delegacje: delegacja
Rady składająca się z pojedynczych
przedstawicieli poszczególnych państw
członkowskich (ministrów lub ich
przedstawicieli)

oraz

delegacja

Parlamentu złożona z takiej samej
liczby posłów. Tym samym od dnia
1 stycznia 2007 r. w skład komitetu
pojednawczego wchodzi 54 (27+27)
członków.
Komitet pojednawczy musi zostać
zwołany w terminie sześciu tygodni
(lub

ośmiu,

jeżeli

uzgodniono

przedłużenie terminu) po zakończeniu
przez

Radę

drugiego

czytania

i oficjalnym

poinformowaniu

Parlamentu, że nie jest ona w stanie
przyjąć wszystkich jego poprawek

z drugiego czytania. Komitet jest
powoływany odrębnie dla każdego
wniosku legislacyjnego wymagającego
postępowania pojednawczego i ma do
swojej dyspozycji sześć tygodni (lub
osiem, jeżeli uzgodniono przedłużenie
terminu), aby osiągnąć całkowite
porozumienie w formie „wspólnego
projektu”. Punktem wyjścia rozważań
komitetu są stanowiska Parlamentu
i Rady uchwalone w drugim czytaniu

Komisja także uczestniczy w pracach
komitetu,

dążąc

uzgodnienia

stanowisk Parlamentu i Rady.

Jeśli komitet pojednawczy nie osiągnie
porozumienia albo jeśli Parlament lub
Rada nie zaakceptują „wspólnego
projektu” w trzecim czytaniu, akt
uważa się za nieprzyjęty. W takim
przypadku procedura współdecyzji
może zostać rozpoczęta ponownie
jedynie w wyniku przedstawienia przez
Komisję

nowego

wniosku

legislacyjnego.

Może się jednak zdarzyć, że w celu osiągnięcia

porozumienia oraz poszanowania zasad dobrego stanowienia
prawa dwie instytucje współuczestniczące w procedurach
legislacyjnych muszą zmienić postanowienia wspólnego
stanowiska, do których PE nie wprowadził poprawek
w drugim czytaniu. Europejski Trybunał Sprawiedliwości
potwierdził ten pogląd w pierwszej sprawie dotyczącej
postępowania

pojednawczego

(wyrok

ETS

z dnia

10.1.2006 r. w sprawie „IATA”), w której orzekł, że art. 251
traktatu WE nie zawiera sam w sobie żadnego ograniczenia
co do środków, za pomocą których komitet może dążyć do
osiągnięcia porozumienia w sprawie wspólnego projektu.
Uzasadniając to orzeczenie, Trybunał stwierdził, że
posługując się pojęciem „pojednawczy”, autorzy traktatu
zamierzali zapewnić tej procedurze skuteczność i przyznać
komitetowi pojednawczemu duży zakres uznania. Celem jest
zbliżenie stanowisk Parlamentu i Rady na podstawie analizy
wszystkich aspektów rozbieżności pomiędzy tymi dwiema
instytucjami.

DV\796687PL.doc

18/53

GŁÓWNE RÓŻNICE POMIĘDZY PIERWSZYM I DRUGIM CZYTANIEM A TRZECIM CZYTANIEM

Z POSTĘPOWANIEM POJEDNAWCZYM W PARLAMENCIE

Pierwsze i drugie czytanie

Postępowanie pojednawcze i trzecie

czytanie

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na
zaangażowanych komisjach parlamentarnych

Główny ciężar odpowiedzialności spoczywa na delegacji
Parlamentu do komitetu pojednawczego

Pierwsze czytanie: brak terminów
Drugie czytanie: maksymalnie 4 miesiące dla Parlamentu
i kolejne 4 miesiące (maksymalnie) dla Rady

Postępowanie

pojednawcze

i trzecie

czytanie:

maksymalnie 24 tygodnie (3 x 8 tygodni), z czego
maksymalnie 8 tygodni poświęconych jest na
postępowanie pojednawcze jako takie

Możliwość zgłaszania poprawek w komisjach i na
posiedzeniach plenarnych

Brak możliwości zgłaszania poprawek: zatwierdzenie lub
odrzucenie całości wspólnego projektu w pojedynczym
głosowaniu

Pierwsze czytanie: PE przyjmuje poprawki zwykłą
większością głosów
Drugie czytanie: PE przyjmuje poprawki bezwzględną
większością głosów (co najmniej 369 głosami ze
wszystkich 736 możliwych głosów)

Parlament zatwierdza lub odrzuca wspólny projekt
zwykłą większością głosów w pojedynczym głosowaniu

DV\796687PL.doc

19/53

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE KROK PO KROKU

Etap w s t ę p n y (drugie czytanie
Parlamentu)

Wyniki

głosowania

Parlamentu

w drugim czytaniu przekazywane są
Radzie. Od momentu ich otrzymania ta
ostatnia ma trzy miesiące (lub cztery,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) na zakończenie swojego
drugiego czytania poprzez podjęcie
decyzji, czy może przyjąć wszystkie
poprawki Parlamentu wprowadzone
w drugim czytaniu. W praktyce Rada
nieoficjalnie

informuje

Parlament

o tym, czy może je przyjąć, możliwie
najszybciej. Jeśli Rada nie wyraża
zgody na którąkolwiek z poprawek,
należy zwołać komitet pojednawczy.
W takim przypadku obydwie instytucje
jak

najszybciej

rozpoczynają

negocjacje

w celu

przygotowania

możliwości osiągnięcia porozumienia
w trakcie

postępowania

pojednawczego.

Skład

i powołanie

delegacji

Parlamentu

postępowaniu

pojednawczym

Parlament jest reprezentowany przez
delegację złożoną z liczby posłów
równej

liczbie

członków

Rady.

Delegację PE powołuje się oddzielnie
dla

każdego

postępowania

pojednawczego,

tj. oddzielnie

dla

każdego

wniosku

legislacyjnego

wymagającego

postępowania

pojednawczego. Jej zadaniem jest

reprezentowanie całego Parlamentu
w negocjacjach z Radą prowadzonych
przez niego w trakcie postępowania
pojednawczego. Podstawą powołania
delegacji jest art. 68 Regulaminu PE
(patrz załącznik C).

W momencie, gdy wiadomo, iż Rada
nie może przyjąć wszystkich poprawek
Parlamentu wprowadzonych w drugim
czytaniu, Sekretariat ds. Postępowania
Pojednawczego

i Procedury

Współdecyzji („CODE”), tj. jednostka
administracyjna

Parlamentu

odpowiedzialna

postępowanie

pojednawcze,

rozpoczyna

przygotowania do powołania delegacji
Parlamentu

komitetu

pojednawczego. Sekretariat CODE
wspiera delegację Parlamentu w trakcie
całego postępowania pojednawczego
i trzeciego

czytania,

ściśle

współpracując

z sekretariatami

zaangażowanych

komisji

parlamentarnych

oraz

Wydziałem

Prawnym Parlamentu, prawnikami-
lingwistami i służbą prasową (rola
sekretariatu CODE została opisana
szczegółowo na str. 31).

Na początku każdej kadencji lub
w przypadku

istotnych

zmian

politycznych

w ogólnym

składzie

Parlamentu

w trakcie

kadencji

Konferencja Przewodniczących ustala
polityczny skład delegacji tak, aby
odpowiadał on relatywnej sile grup
politycznych. Na podstawie składu

DV\796687PL.doc

20/53

politycznego Parlamentu po wyborach
z czerwca 2009 r. skład delegacji
Parlamentu

komitetu

pojednawczego jest następujący

EPL:

11 posłów

S&D:

posłów

ALDE:

posłów

Verts/ALE:

posłów

ECR:

posłów

GUE/NGL:

poseł

EFD:

poseł

Trzej wiceprzewodniczący posiadający
specjalne

kompetencje

w zakresie

postępowania pojednawczego wchodzą
w skład każdej delegacji: są oni
uwzględnieni

w liczbie

członków

przypadających

ich

grupę

polityczną.

Każdej

delegacji

przewodniczy

jeden

z trzech

wiceprzewodniczących: decydują oni
między sobą o tym, kto odpowiada za
określone postępowanie pojednawcze,
a w rezultacie – kto przewodniczy
której

delegacji.

Sprawozdawca

(sprawozdawcy) oraz przewodniczący
właściwej komisji parlamentarnej są
również z urzędu powoływani na
członków delegacji i są wliczani
w skład swojej grupy politycznej.

Pozostali członkowie delegacji są
powoływani

przez

każdą

z grup

politycznych w przypadku każdego
postępowania pojednawczego, a ich
nazwiska są przekazywane na piśmie
do wiadomości sekretariatu CODE.
Większość z nich wchodzi w skład
właściwej komisji lub w skład komisji

Decyzja Konferencji Przewodniczących z dnia

10 września 2009 r.

opiniodawczych. Jeżeli zastosowanie
ma

procedura

z udziałem

zaangażowanych

komisji,

w skład

delegacji

Parlamentu

wchodzą

sprawozdawcy

zaangażowanych

komisji. Grupy polityczne muszą także
powołać równą liczbę zastępców,
którzy mogą aktywnie uczestniczyć
w pracach delegacji, tj. mogą być
obecni na wszystkich posiedzeniach
delegacji i komitetu pojednawczego
z możliwością

zabierania

głosu

w dyskusjach, lecz mogą głosować
wyłącznie wówczas, gdy zastępują
członka delegacji. Grupy polityczne
informują sekretariat CODE na piśmie
o wszelkich

zmianach

w składzie

delegacji.

Posiedzenie inauguracyjne delegacji

Posiedzenie inauguracyjne delegacji
Parlamentu zazwyczaj odbywa się
w Strasburgu podczas sesji plenarnej
następującej po drugim czytaniu
dotyczącym danego postępowania.
Jednakże z uwagi na dążenie do
ograniczania

liczby

posiedzeń

posiedzenie inauguracyjne może odbyć
się później, gdy pierwsze sygnały
o reakcji Rady na poprawki Parlamentu
wprowadzone w drugim czytaniu są już
znane i powstaje potrzeba wymiany
poglądów na tematy merytoryczne.
Jeżeli na przykład przewodniczący
delegacji uzna, iż negocjacje z Radą
powinny rozpocząć się niezwłocznie,
lub też w sytuacji, gdy stanowisko
Rady

nie

jest

jeszcze

znane,

posiedzenie

inauguracyjne

bywa

zastępowane listem przewodniczącego
delegacji do jej członków („pisemna
procedura ustanowienia delegacji”).

DV\796687PL.doc

21/53

Głównym

celem

posiedzenia

inauguracyjnego delegacji Parlamentu
jest udzielenie mandatu jego zespołowi
negocjatorów

–

zazwyczaj

wiceprzewodniczącemu

jako

przewodniczącemu

delegacji,

przewodniczącemu komisji właściwej
oraz sprawozdawcy/sprawozdawcom –
aby rozpocząć nieformalne negocjacje
z Radą

w formie

posiedzeń

trójstronnych

(patrz

informacje

w dalszej

części

dokumentu).

W trakcie posiedzeń inauguracyjnych
dochodzi również często do krótkiej
wymiany poglądów na temat kwestii
merytorycznych, zwłaszcza wówczas,
gdy znane są pierwsze reakcje Rady na
poprawki

wprowadzone

przez

Parlament w drugim czytaniu.

Komisja

jest

obecna

podczas

wszystkich

posiedzeń

delegacji

Parlamentu.

Podczas

posiedzenia

inauguracyjnego oczekuje się, iż jej
przedstawiciele przedstawią i objaśnią
opinię Komisji w kwestii poprawek
wprowadzonych

przez

Parlament

w drugim

czytaniu

i ewentualnie

poinformują

również

członków

delegacji o znanych im zmianach
sytuacji w Radzie.

Podczas posiedzenia inauguracyjnego
delegacji posłom dostarczany jest
„dokument podstawowy” dotyczący
danego postępowania, który zawiera
pierwotny

wniosek

Komisji,

stanowisko PE z pierwszego czytania,
wspólne stanowisko Rady, poprawki
PE z drugiego czytania oraz opinię
Komisji w sprawie tych poprawek,
jeżeli jest ona dostępna.

Przed każdym posiedzeniem delegacji
sekretariat przygotowuje notę dla
członków

podsumowującą

cele

posiedzenia, sytuację poprawek, etap
negocjacji

z Radą

oraz

aspekty

proceduralne. Po każdym posiedzeniu
delegacji sekretariat sporządza także
sumaryczne notatki z posiedzenia.

Profil językowy delegacji

Prace

delegacji

prowadzone

są

w językach jej członków. Tłumaczenia
ustne

podczas

posiedzeń

oraz

tłumaczenia pisemne odpowiedniej
dokumentacji

(tj. „dokumentu

podstawowego”, not dla członków,
„czterokolumnowych

dokumentów

roboczych”

i tekstów

kompromisowych)

dostępne

są

w językach, którymi posługują się
członkowie delegacji. Mogą one być
także

udostępniane

w językach

zastępców członków delegacji, jeżeli
grupy polityczne zgłosiły taki wniosek
przed

otwarciem

postępowania

pojednawczego,

tzn.

w momencie

powoływania członków delegacji.

Rozmowy trójstronne

Gdy

Rada

jest

gotowa

przedstawienia swojego stanowiska
w kwestii poprawek PE, nawet jeżeli
formalnie nie zakończyła jeszcze
swojego

drugiego

czytania,

zorganizowane

zostaje

trójstronne

posiedzenie z udziałem Parlamentu,
Rady i Komisji, zwane „trialogiem”.

Parlament reprezentowany jest przez
zespół negocjacyjny PE, któremu

DV\796687PL.doc

22/53

delegacja udzieliła mandatu. Radę
reprezentuje

zastępca

stałego

przedstawiciela lub stały przedstawiciel
(przewodniczący

odpowiednio

COREPER

I lub

II)

państwa

członkowskiego

aktualnie

sprawującego prezydencję, a Komisję
Europejską reprezentują

urzędnicy

wysokiego

szczebla

właściwej

Dyrekcji

Generalnej

(więcej

szczegółów

podano

str. 29).

Rozmowy trójstronne są posiedzeniami
o ograniczonym

dostępie.

W celu

osiągnięcia

ich

jak

największej

efektywności

liczba

uczestników

posiedzenia ogranicza się do zespołu
negocjacyjnego

powiększonego

o niezbędny

personel

pomocniczy

(zwykle nie więcej niż 10 osób
z każdej instytucji).

Wszyscy

członkowie

delegacji

Parlamentu

otrzymują

z wyprzedzeniem

wiadomości

szczegóły dotyczące każdego trialogu
(czas, uczestnicy oraz miejsce), nawet
jeśli sami nie zostali zaproszeni do
uczestnictwa. Posiedzenia trójstronne
znajdują się także na liście posiedzeń
w Parlamencie w danym dniu oraz na
stronie

internetowej

komitetu

pojednawczego.

Podczas

pierwszego

posiedzenia

trójstronnego

przedstawiciel

prezydencji przedstawia stanowisko
Rady w kwestii poprawek z drugiego
czytania Parlamentu: zazwyczaj Rada
przyjmuje niektóre z tych poprawek,
proponuje

tekst

kompromisowy

w przypadku

innych

i odrzuca

pozostałe.

Następnie

zespół

negocjacyjny

Parlamentu

ustosunkowuje się do przedstawionego
stanowiska. Każda ze stron wyjaśnia
swoje stanowisko i debata zaczyna się
rozwijać: mogą zostać zaproponowane
nowe

projekty

kompromisowe,

podlegające akceptacji odpowiednich
delegacji.

Trójstronne negocjacje oparte są na
„czterokolumnowym

dokumencie

roboczym”,

który

przedstawia

stanowiska

Parlamentu

i Rady.

Pierwsza

kolumna

przedstawia

wspólne stanowisko Rady, a druga –
poprawki wprowadzone do niego przez
Parlament w drugim czytaniu. Trzecia
kolumna zawiera odpowiedź Rady na
odpowiednie poprawki Parlamentu –
przyjęcie, odrzucenie lub ewentualnie
tekst kompromisowy. Zaktualizowane
stanowisko delegacji Parlamentu jest
przedstawione w czwartej kolumnie.
Tym samym gdy dwie pierwsze
kolumny nie ulegają zmianie podczas
postępowania pojednawczego, ostatnie
dwie kolumny mogą być wielokrotnie
modyfikowane

w miarę

postępów

w negocjacjach.

zakończenie

posiedzeń

trójstronnych

uczestnicy

czasami

żądają,

prace

związane

sporządzaniem

projektów

zostały

wykonane przez niewielki zespół
roboczy na poziomie „politycznym”
(np. sprawozdawca PE może spotkać
się z przewodniczącym grupy roboczej
Rady i przedstawicielem Komisji) lub
przez urzędników trzech instytucji na
poziomie „technicznym”. Z uwagi na
rosnącą liczbę wymaganych posiedzeń
i ścisłe

limity

czasowe

ustalone

w traktacie

wspomniane

spotkania

DV\796687PL.doc

23/53

trójstronne stają się coraz częstsze.
Komisja

jest

często

proszona

o przygotowanie ewentualnych tekstów
kompromisowych

rozpatrzenia

przez poszczególne delegacje lub
podczas

kolejnego

posiedzenia

trójstronnego.

Wyniki

posiedzeń

trójstronnych

przedstawiane

są

Parlamentowi

i Radzie

przez

poszczególnych

negocjatorów

zatwierdzenia:

w razie potrzeby organizuje się dalsze
posiedzenia trójstronne lub nieformalne
spotkania.

Posiedzenia trójstronne odbywają się
przez cały czas trwania postępowania
pojednawczego, a ich celem jest
rozstrzygnięcie

nierozwiązanych

jeszcze

kwestii

i przygotowanie

możliwości

osiągnięcia

ogólnego

porozumienia

w komitecie

pojednawczym.

Kolejne posiedzenia delegacji PE

pierwszym

posiedzeniu

trójstronnym lub innych nieformalnych
spotkaniach

wiceprzewodniczący

stojący na czele delegacji zwołuje
posiedzenie

delegacji

Parlamentu

w celu przedyskutowania wyników
negocjacji. Zgodnie z art. 68 ust. 7
Regulaminu PE obrady delegacji
Parlamentu nie są otwarte dla osób
z zewnątrz. Do uczestnictwa w tych
posiedzeniach formalnie zapraszane są
grupy polityczne, odpowiednie służby
Parlamentu oraz Komisji Europejskiej.
Rada

nie

uczestniczy

w tych

posiedzeniach.

Podczas takich posiedzeń zespół
negocjacyjny

informuje

innych

członków

delegacji

Parlamentu

o wynikach posiedzenia lub posiedzeń
trójstronnych.

Ponadto

delegacja

zazwyczaj otrzymuje zaktualizowane
stanowisko

Rady

w formie

czterokolumnowego

dokumentu

roboczego. Delegacja PE rozpatruje
także

kompromisowe

teksty

przedyskutowane podczas posiedzenia
trójstronnego lub projekty tychże
sporządzone

posiedzeniu

trójstronnym.

Przedstawiciele Komisji obecni na
posiedzeniach

mogą

objaśnić

stanowisko Komisji lub udzielić
odpowiedzi

w przypadku

próśb

o bardziej

szczegółowe

lub

„techniczne” informacje. Mogą oni
także udzielać informacji na temat
posiedzenia

COREPER,

podczas

którego Rada dyskutowała na temat
wyników rozmów trójstronnych.

Głównym celem posiedzeń delegacji
jest aktualizacja mandatu zespołu
negocjacyjnego

i przedyskutowanie

ewentualnych

tekstów

kompromisowych. Za ogólną zgodą
wydawana jest zgoda na pewne
poprawki lub projekty kompromisowe.
Jeśli

pewne

kwestie

pozostają

nierozwiązane,

delegacja

udziela

zespołowi negocjacyjnemu instrukcji
dotyczących sposobu kontynuowania
negocjacji

z Radą.

Delegacja

Parlamentu rozważa także kwestie
proceduralne,

przykład

czy

zorganizować

kolejne

posiedzenie

trójstronne lub czy można zwołać

DV\796687PL.doc

24/53

komitet pojednawczy, a jeśli tak, to
kiedy.

Posiedzenia delegacji są zwykle
organizowane

niedługo

posiedzeniach trójstronnych lub wtedy,
gdy wymaga tego przebieg negocjacji.
Podobnie jak w przypadku posiedzeń
trójstronnych posiedzenie delegacji
zawsze odbywa się przed posiedzeniem
komitetu pojednawczego; jest ono
również

organizowane,

jeśli

posiedzenie komitetu pojednawczego
zostaje

przerwane

w celu

przeprowadzenia

trójstronnych

negocjacji. Pod koniec postępowania
delegacja formalnie przyjmuje lub
odrzuca

porozumienie

osiągnięte

podczas postępowania pojednawczego.
Delegacja dąży do działania na
zasadzie konsensusu. Jednakże jeśli
konieczne

jest

głosowanie,

zatwierdzenia porozumienia wymagane
jest poparcie bezwzględnej większości
członków delegacji (co najmniej 14
głosów za z 27 wszystkich głosów
możliwych).

Komitet pojednawczy

Komitet pojednawczy, składający się
z przedstawicieli

państw

członkowskich oraz takiej samej liczby
posłów do Parlamentu, powoływany
jest przez przewodniczącego Rady
w porozumieniu

z przewodniczącym

Parlamentu.

Komitet

jest

często

powoływany,

gdy

stanowiska

Parlamentu i Rady są na tyle zbliżone,
że można oczekiwać, iż kwestie
dotychczas nierozstrzygnięte zostaną
rozwiązane. W każdym

przypadku

komitet należy zwołać nie później niż
w terminie sześciu tygodni (lub ośmiu,
jeżeli

uzgodniono

przedłużenie

terminu) po zakończeniu drugiego
czytania

Rady,

aby

formalnie

rozpocząć postępowanie pojednawcze.
Następnie komitet ma kolejnych sześć
tygodni (lub osiem, jeżeli uzgodniono
przedłużenie terminu), aby osiągnąć
całkowite

porozumienie

w formie

wspólnego projektu.

Posiedzenia komitetu pojednawczego
odbywają się zwykle w Brukseli.
Parlament i Rada na przemian pełnią
funkcję

gospodarza.

W oficjalnym

kalendarzu prac Parlamentu pewne
daty

–

oznaczone

kółkiem

–

przeznaczone

są

posiedzenia

komitetu pojednawczego, przy czym
posiedzenia mogą odbywać się także
w innych terminach, jeżeli Parlament
i Rada wyrażą na to zgodę.

Zazwyczaj

przed

posiedzeniem

komitetu pojednawczego odbywa się
krótkie

posiedzenie

trójstronne,

a czasami samo posiedzenie komitetu
pojednawczego jest przerywane w celu
przeprowadzenia

negocjacji

trójstronnych, aby wyjaśnić sytuację,
osiągnąć kompromisy, które byłyby do
przyjęcia dla wszystkich stron, oraz
aby uniknąć nieporozumień między
delegacjami.

Wiceprzewodniczący stojący na czele
delegacji

oraz

minister

reprezentujący urzędującą prezydencję
przewodniczą wspólnie posiedzeniom
komitetu pojednawczego. Posiedzenie
zostaje

otwarte

przez

współprzewodniczącego

DV\796687PL.doc

25/53

reprezentującego instytucję, na której
terenie

odbywa

się

posiedzenie.

Komisję

Europejską

reprezentuje

właściwy komisarz.

Podczas jednego posiedzenia komitetu
pojednawczego

porządek

dzienny

może objąć kilka aktów:

 Punkty „A” nie są poddawane pod

dyskusję.

Ich

uwzględnienie

w porządku dziennym służy do
formalnego otwarcia postępowania
pojednawczego lub do formalnego
odnotowania

osiągnięcia

porozumienia w ramach posiedzeń
trójstronnych i posiedzeń delegacji.

 Główny przedmiot dyskusji stanowi

akt oznaczony jako punkt „B”.
Delegacja Parlamentu uczestnicząca
w posiedzeniu

jest

delegacją

właściwą w sprawie tego właśnie
aktu.

Głównym narzędziem roboczym jest
wspólny czterokolumnowy dokument
roboczy

przygotowany

przez

sekretariaty

Parlamentu

i Rady

ds. postępowania

pojednawczego

i przetłumaczony na wszystkie języki
urzędowe. Podzielony jest on na dwie
części: „Część A: poprawki, co do
których

osiągnięto

porozumienie

(wymagające ogólnej zgody)” oraz
„Część B: poprawki, w przypadku
których nadal należy dążyć do
porozumienia”. Dyskusja ogranicza się
zazwyczaj

nierozstrzygniętych

kwestii

ujętych

w części

Zapewnione są tłumaczenia ustne na
wszystkie

języki

urzędowe

i ze

wszystkich języków urzędowych.

Komisja

może

być

poproszona

o przedstawienie propozycji tekstów
kompromisowych,

aby

ułatwić

porozumienie. Czasami jako narzędzie
do

osiągnięcia

porozumienia

wykorzystuje się również deklaracje
jednej z instytucji lub większej ich
liczby bądź badania przeprowadzone
przez Komisję.

Jeżeli wydaje się, iż porozumienie jest
już bliskie, zwoływane jest posiedzenie
komitetu

pojednawczego.

Jego

posiedzenia zazwyczaj wyznacza się
tak, aby zaczynały się późnym
popołudniem

lub

wczesnym

wieczorem, przy czym mogą one trwać
do północy.

Jeśli osiągnięcie porozumienia podczas
pierwszego posiedzenia jest mało
prawdopodobne,

można

zwołać

dowolną liczbę kolejnych posiedzeń
w określonym traktatem okresie 6–
8 tygodni

przewidzianym

osiągnięcie porozumienia.

Jeśli obu instytucjom nie uda się
osiągnąć porozumienia w komitecie
pojednawczym, cały projekt upada. Od
roku 1999 zdarzył się jednak tylko
jeden przypadek, w którym delegacjom
Parlamentu i Rady nie udało się
osiągnąć

porozumienia

w sprawie

wspólnego

projektu

w komitecie

pojednawczym („dyrektywa w sprawie
czasu pracy”).

postępowaniu

pojednawczym

zakończonym sukcesem Parlament,
Rada oraz Komisja zwołują zazwyczaj
wspólną

konferencję

prasową

–

natychmiast

zakończeniu

DV\796687PL.doc

26/53

posiedzenia, jeśli jest to dogodny
moment, lub następnego dnia – aby
ogłosić, iż osiągnięto porozumienie
i przedstawić rezultaty mediom. Jeśli
z jakiejś

przyczyny

wspólna

konferencja prasowa jest niemożliwa,
zespół negocjacyjny Parlamentu może
zwołać osobną konferencję prasową.

Wspólny projekt uzgodniony w ramach
postępowania

pojednawczego

ogłaszany jest w wersji tymczasowej
w jednym

języku

stronie

internetowej Parlamentu (przy czym
tekst ten podlega prawnej i językowej
weryfikacji), możliwie najszybciej po
zakończeniu negocjacji, co umożliwia
społeczeństwu oraz przedstawicielom
instytucji

dokonanie

oceny

osiągniętych rezultatów.

Łącze do tej strony znajduje się
poniżej:

http://www.europarl.europa.eu/code/de
fault_en.htm

Po każdym posiedzeniu komitetu
pojednawczego członkowie delegacji
PE otrzymują notę podsumowującą
wyniki posiedzenia.

Po posiedzeniu komitetu
pojednawczego

Porozumienie osiągnięte w ramach
komitetu pojednawczego musi zostać
potwierdzone

przez

pełen

skład

Parlamentu oraz przez Radę Ministrów.
Obie instytucje głosują osobno nad
wspólnym projektem w jego obecnej
formie, bez możliwości dokonywania
jakichkolwiek dalszych poprawek.

postępowaniu

pojednawczym

zakończonym sukcesem na podstawie
wspólnego dokumentu roboczego oraz
wszelkich modyfikacji uzgodnionych
w trakcie

postępowania

przygotowywana

jest

propozycja

wspólnego

projektu

(zwana

„PE-CONS”). Najpierw ustala się jej
brzmienie

w jednym

języku,

a następnie jest ona tłumaczona na inne
języki

urzędowe.

Propozycja

wspólnego projektu w języku oryginału
przesyłana jest członkom delegacji.

Po sfinalizowaniu wspólnego projektu
przez sekretariaty ds. postępowania
pojednawczego

oraz

służby

prawno-lingwistyczne

Parlamentu

i Rady współprzewodniczący komitetu
pojednawczego wysyłają go wraz
z pismem

przewodnim

przewodniczącego Parlamentu oraz do
urzędującego przewodniczącego Rady.
Wszelkie deklaracje obu instytucji są
załączane do tego pisma.

momentu

podpisania

pisma

przewodniego

zatwierdzającego

wspólny projekt obie instytucje mają
sześć tygodni (lub osiem, jeżeli
uzgodniono przedłużenie terminu) na
przyjęcie aktu legislacyjnego, bez
żadnej możliwości wprowadzania do
niego dalszych poprawek (art. 69
Regulaminu PE; patrz załącznik C).

W tym czasie członkowie delegacji
Parlamentu otrzymują do wiadomości
sfinalizowany

wspólny

projekt

w swoich

językach

wraz

sprawozdaniem

nakreślającym

poszczególne

etapy

i rezultaty

postępowania pojednawczego.

DV\796687PL.doc

27/53

Sprawozdanie

zawiera

zapis

głosowania

delegacji

w momencie

zakończenia

postępowania

pojednawczego. Końcowy wspólny
projekt, sprawozdanie sporządzone
przez

sprawozdawcę

i przewodniczącego delegacji, pismo
przewodnie oraz wszelkie deklaracje
obu instytucji są przesyłane służbom
Parlamentu ds. posiedzeń plenarnych
(Dyrekcji

Generalnej

ds. Urzędu

Przewodniczącego). W tym momencie
wersje językowe tekstu porozumienia
opublikowane

są

stronie

internetowej

Parlamentu

Europejskiego.

Głosowanie nad wspólnym projektem
poprzedza debata na posiedzeniu
plenarnym na temat wyniku negocjacji
i porozumienia osiągniętego z Radą
(lub braku takiego porozumienia).
Debata ta zwykle rozpoczyna się
oświadczeniem wiceprzewodniczącego
stojącego na czele delegacji oraz
oświadczeniem

sprawozdawcy.

Następnie Parlament na posiedzeniu
plenarnym głosuje nad wspólnym
projektem.

jego

przyjęcia

wymagana jest zwykła większość
oddanych głosów; w przypadku jej
nieuzyskania

projekt

zostaje

odrzucony. Od roku 1999 jedynie
2 porozumienia ze 109 osiągniętych
w ramach

postępowania

pojednawczego

(sytuacja

w lipcu

2009 r.)

nie

zdołały

uzyskać

większości w głosowaniu plenarnym
na etapie trzeciego czytania (patrz
przypis).

W sytuacji, gdy komitet pojednawczy
nie zdoła osiągnąć porozumienia,

Regulamin

stanowi,

iż

wiceprzewodniczący stojący na czele
delegacji wygłasza oświadczenie na
posiedzeniu plenarnym, po czym
następuje debata.

Wspólny projekt musi także zostać
przyjęty przez Radę, która zazwyczaj
preferuje

termin

głosowania

przypadający po trzecim czytaniu
Parlamentu. Rada podejmuje decyzję
większością kwalifikowaną. Jak dotąd
Rada nigdy nie odrzuciła porozumienia
osiągniętego w ramach postępowania
pojednawczego.

Tym samym zanim wspólny projekt
uzyska status aktu prawodawczego,
musi zostać przyjęty zarówno przez
Parlament, jak i przez Radę. Jeżeli
jedna z tych instytucji odrzuci wspólny
projekt,

następuje

zakończenie

procedury legislacyjnej – może ona
zostać ponownie rozpoczęta jedynie
wraz z nowym wnioskiem Komisji

Za przykład może tu posłużyć wniosek dotyczący

dyrektywy w sprawie „przejęć” (sprawozdanie
Klausa-Heinera Lehnego). Po odrzuceniu przez
Parlament na posiedzeniu plenarnym w lipcu 2001 r.
porozumienia osiągniętego w trakcie postępowania
pojednawczego (wynikiem głosowania była równa
liczba głosów: 273 głosy za i 273 przeciw) Komisja w
lutym 2003 r. przedstawiła nowy wniosek, który
doprowadził do osiągnięcia w marcu 2004 r.
porozumienia pomiędzy Parlamentem a Radą, przyjęty
następnie w pierwszym czytaniu. Z drugiej strony po
odrzuceniu przez Parlament w listopadzie 2003 r.
porozumienia osiągniętego w trakcie postępowania
pojednawczego dotyczącego dyrektywy w sprawie
dostępu do rynku usług portowych (sprawozdanie
Georga

Jarzembowskiego)

w grudniu

2005 r.

Parlament w pierwszym czytaniu ponownie odrzucił
nowy wniosek przedstawiony przez Komisję w 2004 r.
Ostatecznie Komisja wycofała swój wniosek.

DV\796687PL.doc

28/53

Podpisanie przyjętego aktu („Lex”)

Po trzecim czytaniu zakończonym
powodzeniem

w obu

instytucjach

przewodniczący Parlamentu i Rady
muszą podpisać przyjęty wspólny
projekt, który określany jest mianem
„LEX”. Określenie to odnosi się
również do aktów objętych procedurą
współdecyzji przyjętych w pierwszym
i drugim czytaniu.

Od lutego 2004 r. przewodniczący obu
instytucji podpisują teksty z kategorii
LEX wspólnie, na plenarnych sesjach
w Strasburgu. Ponadto od października
2006 r. obydwie instytucje podpisują

wybrane

teksty

z kategorii

LEX

w obecności mediów.

Czynność składania podpisów służy
zwróceniu

uwagi

znaczenie

prawodawstwa wspólnotowego dla
codziennego życia obywateli, a także
podkreśla rolę Parlamentu i Rady jako
instytucji

współuczestniczących

w procedurach legislacyjnych, które na
równych prawach stanowią przepisy.
Po podpisaniu akty te są publikowane
w Dzienniku

Urzędowym,

wraz

z wszelkimi odnoszącymi się do nich
deklaracjami.

DV\796687PL.doc

29/53

NASI PARTNERZY: Z KIM NEGOCJUJE DELEGACJA PE?

Delegacja Rady

Delegacja

Rady

składa

się

z przedstawicieli państw członkowskich
będących normalnie zastępcami stałych
przedstawicieli

(przewodniczący

COREPER

każdego

z państw

członkowskich. W zależności od aktu
delegacja Rady może składać się ze
stałych

przedstawicieli

państw

członkowskich (COREPER II). Podczas
posiedzeń

komitetu

pojednawczego

minister lub sekretarz stanu reprezentuje
państwo

członkowskie

sprawujące

prezydencję. Osoba ta współprzewodniczy
komitetowi wraz z wiceprzewodniczącym
Parlamentu, który stoi na czele delegacji
PE.

Urzędująca

prezydencja

Rady

reprezentuje

Radę

wszystkich

kontaktach z Parlamentem. W praktyce
głównymi

aktorami

są

urzędujący

przewodniczący COREPER I lub II oraz
przewodniczący właściwej grupy roboczej
Rady.

Biuro

ds. Procedury

Współdecyzji

Sekretariatu Generalnego Rady wspomaga
delegację Rady. Odpowiada ono za
koordynację

stosunków

Rady

z Parlamentem w kwestiach dotyczących
spraw objętych procedurą współdecyzji, a
w szczególności

postępowania

pojednawcze.

Komisja

Przedstawiciele Komisji są zapraszani do
uczestnictwa

wszystkich

posiedzeniach delegacji Parlamentu oraz
w posiedzeniach COREPER. Uczestniczą
oni także w negocjacjach trójstronnych
oraz są obecni podczas posiedzeń
komitetu pojednawczego.

Właściwy

komisarz

uczestniczy

w formalnych posiedzeniach komitetu
pojednawczego

oraz

w posiedzeniach

trójstronnych i posiedzeniach delegacji,
które

odbywają

się

tuż

przed

posiedzeniami komitetu pojednawczego
lub na ich marginesie.

Podczas innych posiedzeń trójstronnych
oraz posiedzeń delegacji Parlamentu
Komisję reprezentuje właściwy dyrektor
generalny lub jego/jej przedstawiciel,
wspierany przez Sekretariat Generalny
Komisji,

łącznie

z jej

Biurem

ds. Procedury Współdecyzji oraz jej
Służbą Prawną.

Obecność Komisji podczas wszystkich
oficjalnych i nieoficjalnych posiedzeń
odbywających się w ramach postępowania
pojednawczego jest konieczna, by mogła
ona spełniać rolę przypisaną jej w art. 294
ust. 11 TFUE, tzn. aby mogła podjąć
„wszelkie niezbędne inicjatywy na rzecz
zbliżenia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego i Rady”. Tym samym
nawet jeśli formalnie Komisja nie ma
wiążącego głosu na etapie postępowania
pojednawczego, jej rola jako organu
umożliwiającego negocjacje pomiędzy
dwiema

instytucjami

współuczestniczącymi

w procedurach

legislacyjnych jest bardzo ważna.

DV\796687PL.doc

30/53

PUBLICZNY DOSTĘP DO DOKUMENTACJI

Publiczny

dostęp

większości

dokumentów

i innych

informacji

związanych

z aktami

legislacyjnymi

będącymi przedmiotem postępowania
pojednawczego możliwy jest poprzez
stronę

internetową

dotyczącą

tego

postępowania:

http://www.europarl.europa.eu/code/defau
lt_en.htm

Obejmują one miesięczne sprawozdania
na temat postępowania pojednawczego
(biuletyn

dotyczący

procedury

współdecyzji – „Codecision Newsletter”),
wspólne projekty przyjęte przez komitet
pojednawczy

oraz

sprawozdania

przeznaczone do trzeciego czytania,
a także

informacje

dotyczące

postępowania pojednawczego i posiedzeń
trójstronnych.

Jedynymi dokumentami, które pozostają
poufne

podczas

postępowania

pojednawczego,

są

wspólne

czterokolumnowe dokumenty robocze,
w których każda z instytucji przedstawia
swoją odpowiedź na stanowisko drugiej
strony,

w miarę

jak

postępowanie

pojednawcze się rozwija. Zaraz po
zakończeniu

postępowania

pojednawczego

dokumenty

są

udostępniane bezpośrednio w rejestrze
Parlamentu. Dokumenty można również
uzyskać na żądanie wcześniej, w trakcie
postępowania

pojednawczego,

pod

warunkiem, że zgodzą się na to obie
instytucje.

Strona internetowa PE dotycząca komitetu
pojednawczego,

dostępna

w języku

angielskim

i francuskim,

zawiera

odpowiednie

informacje

temat

postępowań pojednawczych oraz wszelkie
opublikowane

dokumenty

z zakresu

procedury współdecyzji odnoszące się do
aktów

przyjmowanych

w ramach

postępowania

pojednawczego

wszystkich

językach

urzędowych.

KOMITET POJEDNAWCZY

Postępowanie pojednawcze stanowi trzeci i końcowy etap procedury

współdecyzji

DV\796687PL.doc

31/53

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO

I PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI

Rola

W trakcie postępowania pojednawczego posłowie wspomagani są przez Sekretariat
ds. Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji, którego rola została określona
w następujący sposób:

 udzielanie pomocy i rady trzem wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za

postępowanie pojednawcze;

 przygotowanie, zorganizowanie i śledzenie wszystkich posiedzeń związanych

z postępowaniem pojednawczym (posiedzenia delegacji Parlamentu, posiedzenia
trójstronne oraz posiedzenia komitetu pojednawczego);

 wspieranie sprawozdawców i przewodniczących komisji w trakcie postępowania

pojednawczego,

zwłaszcza

poprzez

przygotowywanie

projektów

tekstów

kompromisowych oraz sprawozdań na posiedzenia plenarne;

 kontaktowanie się z parlamentarnym zespołem prawników-lingwistów w celu

zapewnienia prawno-językowej weryfikacji tekstów będących wynikiem postępowania
pojednawczego;

 odpowiadanie na pytania dotyczące problemów proceduralnych i strategicznych

w kwestiach „horyzontalnych” pojawiających się w trakcie procedury współdecyzji;

 śledzenie rozwoju aktów legislacyjnych podlegających procedurze współdecyzji, między

innymi poprzez udział w posiedzeniach komisji i posiedzeniach trójstronnych z Radą
i Komisją;

 utrzymywanie i rozwijanie kontaktów z analogicznymi służbami w Radzie i Komisji;

 koordynowanie procedury podpisywania tekstów będących wynikiem procedury

współdecyzji przez przewodniczącego Parlamentu i publikacji tych tekstów
w Dzienniku Urzędowym;

 zapewnienie aktualnych informacji na temat aktów legislacyjnych przyjętych w trybie

postępowania pojednawczego oraz ogólnie w ramach procedury współdecyzji, na
przykład poprzez publikację comiesięcznego biuletynu oraz prowadzenie strony
internetowej;

 wnoszenie wkładu w szkolenia wewnątrz i na zewnątrz instytucji;

 organizowanie regularnych warsztatów z zakresu procedury współdecyzji stanowiących

nieoficjalne forum wymiany poglądów na ogólne kwestie mające znaczenie dla
procedury współdecyzji.

DV\796687PL.doc

32/53

SEKRETARIAT DS. POSTĘPOWANIA POJEDNAWCZEGO I PROCEDURY

WSPÓŁDECYZJI

Sekretariat ds. Postępowania Pojednawczego i Procedury Współdecyzji (CODE), którego
urzędującym dyrektorem jest Els VANDENBOSCH, jest częścią Dyrekcji E w ramach Dyrekcji
Generalnej ds. Polityk Wewnętrznych. Sekretariat CODE pracuje w następującym składzie:

Numer

wewn.

Bruksela

Pokój

Numer

wewn.

Strasburg

Pokój

Kierownik zespołu

Klaus BAIER

44873

ATR 08K018

74369

SDM G04029

Pracownicy administracyjni /
obsługa sekretarska

Nikos TZIORKAS

42341

ATR 08K052

74357

SDM G04031

Christian

MAURIN

FARINA

42787

ATR 08K035

73041

SDM G04010

Katrin HUBER

44692

ATR 08K054

73342

SDM G04027

Jolanta RUŅĢEVICA

40634

ATR 08K016

72545

SDM G04028

Marika SULANKO

42594

ATR 08K058

64457

SDM G04026

Helene WIIK ÖMAN

42889

ATR 08K037

64452

SDM G04009

Ritva RAHKAMA

34106

ATR 08K050

64199

SDM G04026

Pomoc

Chantal LEFORT

43807

ATR 08K015

77097

SDM G04030

Pantelis KARAGOUNIS

43492

ATR 08K031

72544

SDM G04009

Faks Bruksela:

+ 32 2 28 49177

Faks Strasburg: + 33 3 881 73204

Dyrektor / Sekretarz

Els VANDENBOSCH

42736

ATR 03K029

73679

SDM G06019

Laurence Wattier

42059

ATR 03K031

73076

SDM G06020

Faks Bruksela:

+ 32 2 28 46912

Faks Strasburg:

+ 33 3 881 76719

DV\796687PL.doc

33/53

Załącznik

Załączniki

Załącznik A: Artykuł 294 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

1. W przypadku gdy w Traktatach czyni się odwołanie do zwykłej procedury prawodawczej

w celu przyjęcia aktu, stosowana jest następująca procedura.

2. Komisja przedstawia projekt Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Pierwsze czytanie

3. Parlament Europejski uchwala stanowisko w pierwszym czytaniu i przekazuje je Radzie.

4. Jeżeli Rada zatwierdzi stanowisko Parlamentu Europejskiego, projektowany akt zostaje

przyjęty w brzmieniu, które odpowiada stanowisku Parlamentu Europejskiego.

5. Jeżeli Rada nie zatwierdzi stanowiska Parlamentu Europejskiego, przyjmuje własne stanowisko

w pierwszym czytaniu i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu.

6. Rada informuje w pełni Parlament Europejski o powodach, które doprowadziły ją do przyjęcia

jej stanowiska w pierwszym czytaniu. Komisja informuje w pełni Parlament Europejski
o swoim stanowisku.

Drugie czytanie

7. Jeżeli w terminie trzech miesięcy od tego przekazania Parlament Europejski:

a) zatwierdzi stanowisko Rady w pierwszym czytaniu lub nie wypowie się, dany akt uważa się

za przyjęty w brzmieniu, które odpowiada stanowisku Rady;

b) odrzuci, większością głosów wchodzących w jego skład członków, stanowisko Rady

w pierwszym czytaniu, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty;

c) zaproponuje większością głosów wchodzących w jego skład członków poprawki do

stanowiska Rady w pierwszym czytaniu, zmieniony w ten sposób tekst jest przekazywany
Radzie i Komisji, która wydaje opinię w przedmiocie tych poprawek.

8. Jeżeli w terminie trzech miesięcy od otrzymania poprawek Parlamentu Europejskiego Rada,

stanowiąc większością kwalifikowaną:

a) przyjmie wszystkie te poprawki, dany akt uważa się za przyjęty;

b) nie

przyjmie

wszystkich

poprawek,

przewodniczący

Rady

w porozumieniu

z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego zwołuje komitet pojednawczy w terminie
sześciu tygodni.

9. Rada stanowi jednomyślnie w sprawie poprawek, które stały się przedmiotem negatywnej

opinii Komisji.

DV\796687PL.doc

34/53

Załącznik

Procedura pojednawcza

10. Komitet pojednawczy, w którego skład wchodzą członkowie Rady lub ich przedstawiciele oraz

taka sama liczba członków reprezentujących Parlament Europejski, ma za zadanie doprowadzić
do porozumienia w sprawie wspólnego projektu większością kwalifikowaną członków Rady
lub ich przedstawicieli oraz większością głosów członków reprezentujących Parlament
Europejski, w terminie sześciu tygodni od jego zwołania, na podstawie stanowisk Parlamentu
Europejskiego i Rady w drugim czytaniu.

11. Komisja uczestniczy w pracach komitetu pojednawczego i podejmuje wszelkie niezbędne

inicjatywy na rzecz zbliżenia stanowisk Parlamentu Europejskiego i Rady.

12. Jeżeli w terminie sześciu tygodni od jego zwołania komitet pojednawczy nie zatwierdzi

wspólnego projektu, proponowany akt uważa się za nieprzyjęty.

Trzecie czytanie

13. Jeżeli w tym terminie komitet pojednawczy zatwierdzi wspólny projekt, Parlament Europejski

i Rada dysponują terminem sześciu tygodni od tego zatwierdzenia na przyjęcie danego aktu
zgodnie z tym projektem, przy czym Parlament Europejski stanowi większością oddanych
głosów, a Rada – większością kwalifikowaną. Jeżeli nie uczynią tego, proponowany akt uważa
się za nieprzyjęty.

14. Terminy trzech miesięcy i sześciu tygodni, o których mowa w niniejszym artykule, są

przedłużane najwyżej, odpowiednio, o miesiąc i o dwa tygodnie, z inicjatywy Parlamentu
Europejskiego lub Rady.

Postanowienia szczególne

15. Jeżeli, w przypadkach przewidzianych w Traktatach, akt prawodawczy jest poddany zwykłej

procedurze prawodawczej z inicjatywy grupy Państw Członkowskich, na zalecenie
Europejskiego Banku Centralnego lub na wniosek Trybunału Sprawiedliwości, ustępu 2,
ustępu 6 zdanie drugie oraz ustępu 9 nie stosuje się.

W takich przypadkach Parlament Europejski i Rada przekazują Komisji projekt aktu oraz swoje
stanowiska w pierwszym i drugim czytaniu. Parlament Europejski lub Rada mogą, w toku całej
procedury, zwrócić się do Komisji o opinię, którą Komisja może wydać również z własnej
inicjatywy. Może ona również, jeżeli uzna to za niezbędne, uczestniczyć w pracach komitetu
pojednawczego zgodnie z ustępem 11.

DV\796687PL.doc

35/53

Załącznik

Załącznik B

PARLAMENT EUROPEJSKI

RADA

KOMISJA

Wspólna deklaracja w sprawie praktycznych zasad dotyczących stosowania

procedury współdecyzji z dnia 13 czerwca 2007 r. (art. 251 traktatu WE)

ZASADY OGÓLNE

1. Parlament Europejski, Rada i Komisja,
zwane dalej wspólnie „instytucjami” zwracają
uwagę na fakt, że sprawdziła się obecna
praktyka kontaktów między prezydencją
Rady,

Komisją

i przewodniczącymi

właściwych komisji lub sprawozdawcami
Parlamentu Europejskiego oraz oboma
przewodniczącymi komitetu pojednawczego.

2. Instytucje potwierdzają, że należy nadal
zachęcać do stosowania tej praktyki, która
wykształciła się na wszystkich etapach
procedury

współdecyzji.

Instytucje

zobowiązują się do zbadania stosowanych
przez siebie metod pracy, tak aby jeszcze
efektywniej

wykorzystać

pełen

zakres

procedury

współdecyzji

ustanowionej

Traktatem WE.

3. Niniejsza wspólna deklaracja wyjaśnia te
metody pracy oraz zasady ich stosowania
w praktyce.

Stanowi

ona

uzupełnienie

Porozumienia

międzyinstytucjonalnego

w sprawie lepszego stanowienia prawa

a w szczególności tych jego postanowień,
które dotyczą procedury współdecyzji.
Instytucje zobowiązują się do pełnej realizacji
takich zobowiązań, zgodnie z zasadami
przejrzystości,

demokratycznej

kontroli

i skuteczności. W związku z tym instytucje

Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

powinny przykładać szczególną wagę do
postępów w zakresie uproszczenia wniosków
legislacyjnych, przy czym działania te muszą
pozostawać w zgodzie ze wspólnotowym
dorobkiem prawnym.

4. Instytucje współpracują ze sobą w dobrej
wierze na wszystkich etapach procedury
współdecyzji w celu możliwie najszerszego
uzgodnienia zajmowanych stanowisk i tym
samym

stworzenia,

w stosownych

przypadkach, warunków do przyjęcia danego
aktu

prawnego

wczesnym

etapie

procedury.

5. W tym celu instytucje współdziałają
w ramach

kontaktów

szczeblu

międzyinstytucjonalnym,

tak

aby

monitorować postępy prac i analizować
stopień zbliżenia stanowisk na wszystkich
etapach procedury współdecyzji.

6. Instytucje zobowiązują się zgodnie ze
swoimi regulaminami wewnętrznymi do
regularnej wymiany informacji na temat
postępów prac nad aktami prawnymi
przyjmowanymi

w ramach

procedury

współdecyzji. Zapewniają one, aby ich
odpowiednie harmonogramy prac były
możliwie najszerszej koordynowane w celu
ułatwienia

spójnej

i zbieżnej

realizacji

procedur. W związku z tym instytucje będą
dążyć

ustalenia

orientacyjnego

harmonogramu

zakończenia

kolejnych

DV\796687PL.doc

36/53

Załącznik

etapów prowadzących do ostatecznego
przyjęcia

poszczególnych

wniosków

legislacyjnych,

równocześnie

w pełni

uwzględniając polityczny charakter procesu
decyzyjnego.

Współpraca

między

instytucjami

w kontekście

procedury

współdecyzji

przybiera

często

formę

trójstronnych

posiedzeń. System takich posiedzeń już
okazał się skuteczny i elastyczny, znacząco
zwiększając

możliwości

osiągnięcia

porozumienia na etapie pierwszego i drugiego
czytania, a także ułatwiając przygotowanie
prac komitetu pojednawczego.

8. Takie posiedzenia trójstronne odbywają się
zazwyczaj na zasadach nieformalnych. Mogą
one być organizowane na wszystkich etapach
procedury oraz z udziałem przedstawicieli
różnych

szczebli,

w zależności

przewidzianej debaty. Każda instytucja
zgodnie

swoim

regulaminem

wewnętrznym

wyznaczy

swoich

przedstawicieli na każde posiedzenie, określi
swój

mandat

negocjacyjny

oraz

z odpowiednim wyprzedzeniem poinformuje
pozostałe

instytucje

o ustaleniach

dotyczących posiedzenia.

9. W zakresie, w jakim jest to możliwe,
wszelkie projekty tekstów kompromisowych
przedłożone w celu omówienia na jednym
z kolejnych posiedzeń przekazywane są
z wyprzedzeniem wszystkim uczestnikom.
Aby zwiększyć przejrzystość, należy w miarę
możliwości

informować

o trójstronnych

posiedzeniach

odbywających

się

w Parlamencie Europejskim i Radzie.

10. Prezydencja Rady będzie starała się
uczestniczyć

w posiedzeniach

komisji

parlamentarnych.

odpowiednich

przypadkach rozpatrzy ona wnikliwie każdy
wniosek o przekazanie informacji na temat
stanowiska Rady.

PIERWSZE CZYTANIE

11. Instytucje współpracują ze sobą w dobrej
wierze

w celu

możliwie

najszerszego

uzgodnienia zajmowanych stanowisk, tak aby
tam, gdzie jest to możliwe, akty prawne
mogły zostać przyjęte w pierwszym czytaniu.

Porozumienie

etapie

pierwszego

czytania w Parlamencie Europejskim

12. W celu ułatwienia przebiegu prac
w pierwszym czytaniu, nawiązywane są
odpowiednie kontakty.

13. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
w sposób

konstruktywny

korzysta

z przysługującego jej prawa inicjatywy w celu
uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego

i Rady,

przy

należytym

uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

14. W przypadku osiągnięcia porozumienia
w efekcie nieformalnych negocjacji w ramach
posiedzeń

trójstronnych

przewodniczący

COREPER-u

przekazuje

w piśmie

skierowanym

przewodniczącego

właściwej

komisji

parlamentarnej

szczegółowe informacje na temat treści
porozumienia,

w formie

poprawek

wniosku Komisji. W piśmie tym należy
zaznaczyć, że Rada zamierza zaakceptować
takie zmiany, z zastrzeżeniem weryfikacji
prawno-lingwistycznej, o ile zostaną one
zatwierdzone w głosowaniu na posiedzeniu
plenarnym. Kopię tego pisma przekazuje się
Komisji.

15. W takiej sytuacji, jeżeli prawdopodobne
jest przyjęcie aktu prawnego w pierwszym
czytaniu, powinno się jak najszybciej
przedstawić informacje na temat woli
zawarcia porozumienia.

DV\796687PL.doc

37/53

Załącznik

Porozumienie

etapie

wspólnego

stanowiska Rady

16.

przypadku

nieosiągnięcia

porozumienia na etapie pierwszego czytania
w Parlamencie Europejskim kontakty mogą
być

kontynuowane

w celu

zawarcia

porozumienia

etapie

wspólnego

stanowiska.

17. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
w sposób

konstruktywny

korzysta

z przysługującego jej prawa inicjatywy w celu
uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego

i Rady,

przy

należytym

uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

18. W przypadku osiągnięcia porozumienia
na tym etapie przewodniczący właściwej
komisji

parlamentarnej

w piśmie

skierowanym

przewodniczącego

COREPER-u przedstawia swoje zalecenie na
posiedzenie plenarne dotyczące akceptacji
wspólnego stanowiska Rady bez wnoszenia
poprawek, z zastrzeżeniem potwierdzenia
wspólnego

stanowiska

przez

Radę

i dokonania

weryfikacji

prawno-lingwistycznej. Kopię tego pisma
przekazuje się Komisji.

DRUGIE CZYTANIE

19. W przedstawionym uzasadnieniu Rada
w możliwe najbardziej precyzyjny sposób
wyjaśnia przyczyny, które doprowadziły do
przyjęcia przez nią wspólnego stanowiska. W
trakcie

drugiego

czytania

Parlament

Europejski w możliwie najszerszym stopniu
uwzględnia te przyczyny oraz stanowisko
Komisji.

20.

Przed

przekazaniem

wspólnego

stanowiska

Rada

dąży

ustalenia,

w porozumieniu z Parlamentem Europejskim
i Komisją, daty jego przekazania, tak aby
zapewnić

maksymalną

efektywność

procedury legislacyjnej na etapie drugiego
czytania.

Porozumienie na etapie drugiego czytania
w Parlamencie Europejskim

21.

Niezwłocznie

przekazaniu

Parlamentowi

Europejskiemu

wspólnego

stanowiska Rady kontynuowane są właściwe
kontakty, których celem jest lepsze poznanie
poszczególnych stanowisk i tym samym jak
najszybsze

zakończenie

procedury

legislacyjnej.

22. Komisja ułatwia takie kontakty oraz
przedstawia

własną

opinię

w celu

uzgodnienia

stanowisk

Parlamentu

Europejskiego

i Rady,

przy

należytym

uwzględnieniu

równowagi

międzyinstytucjonalnej oraz roli powierzonej
Komisji na mocy Traktatu.

23. W przypadku osiągnięcia porozumienia
w efekcie nieformalnych negocjacji w ramach
posiedzeń

trójstronnych

przewodniczący

COREPER-u

przekazuje

w piśmie

skierowanym

przewodniczącego

właściwej

komisji

parlamentarnej

szczegółowe informacje na temat treści
porozumienia,

w formie

poprawek

wspólnego stanowiska Rady. W piśmie tym
należy zaznaczyć, że Rada zamierza
zaakceptować takie zmiany, z zastrzeżeniem
weryfikacji

prawno-lingwistycznej,

o ile

zostaną one zatwierdzone w głosowaniu na
posiedzeniu plenarnym. Kopię tego pisma
przekazuje się Komisji.

POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE

24. W przypadku gdy okaże się, że Rada nie
będzie w stanie zaakceptować wszystkich
poprawek Parlamentu Europejskiego na
etapie drugiego czytania, w momencie,
w którym

Rada

będzie

gotowa

przedstawienia swojego stanowiska, zostanie
zorganizowane

pierwsze

posiedzenie

trójstronne. Każda instytucja wyznaczy

DV\796687PL.doc

38/53

Załącznik

zgodnie

swoim

regulaminem

wewnętrznym swoich przedstawicieli na
każde posiedzenie oraz określi swój mandat
negocjacyjny.

Komisja

jak

najwcześniejszym etapie poinformuje obie
delegacje o swoich zamiarach w odniesieniu
do swojej opinii na temat poprawek
Parlamentu Europejskiego wprowadzonych
w drugim czytaniu.

25. Posiedzenia trójstronne odbywają się są
przez cały czas trwania postępowania
pojednawczego

w celu

rozwiązania

nierozstrzygniętych kwestii oraz stworzenia
warunków do osiągnięcia porozumienia
w ramach komitetu pojednawczego. Wyniki
prac posiedzeń trójstronnych są omawiane
oraz w miarę możliwości zatwierdzane na
posiedzeniach właściwych instytucji.

26. Komitet pojednawczy jest zwoływany
przez Przewodniczącego Rady za zgodą
Przewodniczącego

Parlamentu

Europejskiego,

przy

należytym

uwzględnieniu postanowień Traktatu.

27. Komisja bierze udział w postępowaniu
pojednawczym oraz podejmuje wszelkie
inicjatywy w celu uzgodnienia stanowisk
Parlamentu Europejskiego i Rady. Inicjatywy
takie

mogą obejmować przygotowanie

kompromisowych

projektów

aktów

uwzględniających stanowiska Parlamentu
Europejskiego

i Rady,

przy

należytym

uwzględnieniu roli powierzonej Komisji na
mocy Traktatu.

28.

Przewodnictwo

w komitecie

pojednawczym

sp r a w u j ą wspólnie

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego
i Przewodniczący Rady. Przewodniczą oni na
przemian kolejnym posiedzeniom komitetu.

29. Obaj przewodniczący ustalają wspólnie
terminy i każdorazowy porządek dzienny
posiedzeń komitetu pojednawczego w celu
zapewnienia efektywnego funkcjonowania
komitetu pojednawczego przez cały czas
trwania

postępowania

pojednawczego.

Ustalenia dotyczące planowanych terminów
konsultowane są z Komisją. Parlament

Europejski

i Rada

wyznaczają

z wyprzedzeniem orientacyjne odpowiednie
terminy

w ramach

postępowania

pojednawczego

i zawiadamiają

o nich

Komisję.

30. Obaj przewodniczący mogą umieścić
kilka spraw w porządku dziennym każdego
posiedzenia komitetu pojednawczego. Obok
sprawy zasadniczej (określanej jako „punkt
B”), co do której nie osiągnięto jeszcze
porozumienia, możliwe jest otwarcie lub
zamknięcie postępowania pojednawczego
w odniesieniu do innych spraw (określanych
jako „punkt A”) bez ich omawiania.

31. Zachowując określone w Traktacie
terminy

Parlament

Europejski

i Rada

w możliwie

najszerszym

zakresie

uwzględniają wymogi dotyczące ustalenia
właściwego harmonogramu, w szczególności
związane

przerwami

w działalności

instytucji oraz wyborami do Parlamentu
Europejskiego. W każdym przypadku należy
dążyć do maksymalnego skrócenia przerwy
w działalności.

32. Komitet pojednawczy obraduje na
przemian w pomieszczeniach Parlamentu
Europejskiego i Rady w celu zapewnienia
równego podziału zasobów, w tym w zakresie
tłumaczeń ustnych.

33. Komitetowi pojednawczemu udostępnia
się wniosek Komisji, wspólne stanowisko
Rady oraz opinię Komisji na jego temat,
poprawki proponowane przez Parlament
Europejski oraz opinię Komisji na temat tych
poprawek,

a także

wspólny

dokument

roboczy delegacji Parlamentu Europejskiego
i Rady.

Dokument

r o b o c z y powinien

umożliwiać czytelnikom łatwe ustalenie
spornych kwestii i skuteczne odniesienie się
do nich. Co do zasady, Komisja przedkłada
swoją opinię w terminie trzech tygodni od
oficjalnego otrzymania wyników głosowania
w Parlamencie Europejskim, a najpóźniej
p r z e d rozpoczęciem

postępowania

pojednawczego.

DV\796687PL.doc

39/53

Załącznik

34. Obaj przewodniczący mogą przedkładać
wersje aktu prawnego do zatwierdzenia przez
komitet pojednawczy.

35. Porozumienie w sprawie wspólnego
tekstu zawierane jest podczas posiedzenia
komitetu pojednawczego lub po nim, poprzez
wymianę

pism

między

oboma

przewodniczącymi.

Kopie

takich

pism

przekazuje się Komisji.

36. Jeżeli komitet osiągnął porozumienie
w sprawie wspólnego tekstu, przedkłada się
go,

ostatecznej

weryfikacji

prawno-lingwistycznej,

obu

przewodniczącym

w celu

formalnego

zatwierdzenia.

Jednakże

w szczególnych

przypadkach, jeżeli jest to konieczne do
zachowania terminów, do zatwierdzenia przez
obu

przewodniczących

może

zostać

przedłożony projekt wspólnego tekstu.

37.

Obaj

przewodniczący

przekazują

zatwie r d z o n y wspólny

tekst

Przewodniczącym Parlamentu Europejskiego
i Rady w formie pisma podpisanego przez
obu

przewodniczących.

Jeżeli

komitet

pojednawczy nie jest w stanie osiągnąć
porozumienia w sprawie wspólnego tekstu,
przewodniczący

zawiadamiają

o tym

Przewodniczących Parlamentu Europejskiego
i Rady w piśmie podpisanym przez obu
przewodniczących. Pisma te traktowane są
jako oficjalny protokół. Kopie takich pism są
przekazywane

Komisji

w celach

informacyjnych. Po zakończeniu procedury
dokumenty robocze wykorzystane podczas
postępowania

pojednawczego

są

udostępniane w rejestrach poszczególnych
instytucji.

38. Sekretariat Parlamentu Europejskiego
oraz Sekretariat Generalny Rady występują
wspólnie

jako

sekretariat

komitetu

pojednawczego

współpracy

z Sekretariatem Generalnym Komisji.

POSTANOWIENIA OGÓLNE

39. W przypadku gdy Parlament Europejski
lub Rada uznają, że konieczne jest
przedłużenie terminów, o których mowa
w art. 251 Traktatu, zawiadamiają o tym
odpowiednio

Przewodniczącego

drugiej

instytucji oraz Komisję.

40. Jeżeli Instytucje osiągnęły porozumienie
na etapie pierwszego lub drugiego czytania
albo podczas postępowania pojednawczego,
uzgodniony

tekst

podlega

ostatecznej

weryfikacji

przez

służby

prawno-

lingwistyczne

Parlamentu

Europejskiego

i Rady, działające w ścisłej współpracy i za
wzajemnym porozumieniem.

41. W uzgodnionym tekście nie można
wprowadzać żadnych zmian bez wyraźnej
zgody Parlamentu Europejskiego i Rady
reprezentowanych na odpowiednim szczeblu.

42. Ostatecznej weryfikacji dokonuje się przy
należytym uwzględnieniu zróżnicowanych
procedur

w Parlamencie

Europejskim

i Radzie, w szczególności przy zachowaniu
terminów

zakończenia

procedur

wewnętrznych. Instytucje zobowiązują się nie
wykorzystywać terminów przeznaczonych na
ostateczną weryfikację prawno-lingwistyczną
w celu ponownego otwarcia dyskusji na temat
kwestii merytorycznych.

43. Parlament Europejski i Rada uzgadniają
wspólny układ tekstów przygotowanych
wspólnie przez te instytucje.

44. Instytucje zobowiązują się do stosowania
w możliwie najszerszym zakresie wzajemnie
akceptowanych

standardowych

klauzul

wprowadzanych do aktów przyjmowanych
w trybie procedury współdecyzji, co dotyczy
w szczególności

przepisów

dotyczących

kompetencji

wykonawczych

(zgodnie

z decyzją w sprawie „komitologii”

), wejścia

Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca

1999 r.

ustanawiająca

warunki

wykonywania

uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji
(Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23). Decyzja zmieniona

DV\796687PL.doc

40/53

Załącznik

w życie, transpozycji oraz stosowania aktów,
jak również poszanowania prawa inicjatywy
przysługującego Komisji.

45. Instytucje będą starały się organizować
wspólną

konferencję

prasową

w celu

ogłoszenia

pomyślnego

zakończenia

procedury legislacyjnej na etapie pierwszego
lub drugiego czytania albo postępowania
pojednawczego. Będą się one także starały
wydawać wspólne oświadczenia dla prasy.

46. Po przyjęciu przez Parlament Europejski
i Radę aktu prawnego w trybie procedury
współdecyzji jego tekst jest przekazywany do
podpisu

Przewodniczącemu

Parlamentu

Europejskiego i Przewodniczącemu Rady, jak
również Sekretarzom Generalnym tych
instytucji.

47.

Przewodniczący

Parlamentu

Europejskiego i Rady otrzymują akt do
podpisu w swoich odpowiednich językach
oraz, w zakresie, w jakim jest to możliwe,
podpisują akt wspólnie podczas wspólnej
ceremonii organizowanej każdego miesiąca
w celu

podpisania

istotnych

aktów

w obecności mediów.

48. Wspólnie podpisany akt przekazywany
jest do publikacji w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej. Publikacja następuje
zazwyczaj w terminie dwóch miesięcy od
daty przyjęcia danego aktu prawnego przez
Parlament Europejski i Radę.

49. Jeżeli jedna z instytucji stwierdzi, że
w akcie (lub w jednej z jego wersji
językowych) wystąpiła omyłka lub inny
oczywisty błąd, niezwłocznie zawiadamia
o tym pozostałe instytucje. Jeżeli błąd
dotyczy aktu, który nie został jeszcze przyjęty
ani przez Parlament Europejski ani przez
Radę,

służby

prawno-lingwistyczne

Parlamentu

Europejskiego

i Rady

przygotowują w ścisłej współpracy niezbędne
sprostowanie. Jeżeli natomiast błąd dotyczy
aktu, który został już przyjęty przez jedną lub

decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 27.7.2006,
s. 11).

obie z tych instytucji, to, niezależnie od tego,
czy został on już opublikowany, Parlament
Europejski

i Rada

przyjmują

zgodnie

sprostowanie,

sporządzone

według

odpowiednich procedur tych instytucji.

DV\796687PL.doc

41/53

Załącznik

Załącznik C: Regulamin Parlamentu Europejskiego – art. 64–69

Rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 64: Zamknięcie drugiego czytania

Wspólne stanowisko Rady oraz, jeśli jest ono dostępne, zalecenie do drugiego czytania
wydane przez właściwą komisję, są wpisywane z urzędu do projektu porządku dziennego
sesji miesięcznej, w trakcie której środa poprzedza, a zarazem jest najbliższa daty upływu
trzymiesięcznego lub – jeżeli termin został przedłużony zgodnie z art. 58 –
czteromiesięcznego terminu, chyba że sprawę rozpatrywano w trakcie wcześniejszej sesji
miesięcznej.

Ponieważ teksty zaleceń do drugiego czytania mają formę uzasadnienia, w którym właściwa
komisja wyjaśnia swój stosunek do wspólnego stanowiska Rady. Teksty te nie są poddawane pod
głosowanie.

Drugie czytanie zostaje zamknięte z chwilą przyjęcia, odrzucenia lub wniesienia przez
Parlament poprawek do wspólnego stanowiska w terminach przewidzianych w art. 251 i art.
252 Traktatu WE oraz zgodnie z postanowieniami tych artykułów.

Artykuł 65: Odrzucenie wspólnego stanowiska Rady

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może złożyć,
w terminie wyznaczonym przez Przewodniczącego, pisemny wniosek o odrzucenie
wspólnego stanowiska Rady. Do przyjęcia takiego wniosku wymagana jest większość głosów
członków Parlamentu. Wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska jest poddawany pod
głosowanie przed głosowaniem nad poprawkami do wspólnego stanowiska.

Mimo odrzucenia przez Parlament w głosowaniu wniosku o odrzucenie wspólnego
stanowiska Parlament może, na podstawie zalecenia sprawozdawcy, rozpatrzyć nowy
wniosek o odrzucenie wspólnego stanowiska po głosowaniu nad poprawkami i wysłuchaniu
oświadczenia Komisji zgodnie z art. 62 ust. 5.

Jeżeli wspólne stanowisko Rady zostanie odrzucone, Przewodniczący ogłasza na posiedzeniu
plenarnym zamknięcie procedury legislacyjnej.

W drodze odstępstwa od ust. 3, jeżeli Parlament podejmie decyzję o odrzuceniu na podstawie
art. 252 Traktatu WE, Przewodniczący zwraca się do Komisji o wycofanie wniosku. Jeśli
Komisja wycofa swój wniosek, Przewodniczący ogłasza na posiedzeniu plenarnym
zamknięcie procedury legislacyjnej.

Artykuł 66: Poprawki do wspólnego stanowiska Rady

Właściwa komisja, grupa polityczna lub co najmniej czterdziestu posłów może złożyć
poprawki do wspólnego stanowiska Rady w celu ich rozpatrzenia na posiedzeniu plenarnym.

Poprawki do wspólnego stanowiska są dopuszczalne tylko wówczas, gdy są one zgodne z
postanowieniami art. 150 i art. 151 oraz jeśli mają na celu:

DV\796687PL.doc

42/53

Załącznik

przywrócenie w całości bądź w części stanowiska przyjętego przez Parlament
w trakcie pierwszego czytania, lub

osiągnięcie kompromisu pomiędzy Radą a Parlamentem, lub

zmianę tych elementów wspólnego stanowiska, które nie zostały zamieszczone
w projekcie złożonym do pierwszego czytania lub zostały w nim zamieszczone
w innym brzmieniu, a które nie wnoszą istotnych zmian w rozumieniu art. 55, lub

uwzględnienie nowego faktu lub sytuacji prawnej zaistniałych po pierwszym
czytaniu.

Decyzja Przewodniczącego w sprawie dopuszczalności poprawek jest ostateczna.

Jeżeli od czasu pierwszego czytania odbyły się nowe wybory do Parlamentu, ale nie
powoływano się na art. 55, Przewodniczący może postanowić o odstąpieniu od ograniczeń
dotyczących dopuszczalności poprawek, wymienionych w ust. 2.

Poprawki są przyjmowane większością głosów członków Parlamentu.

Przed głosowaniem nad poprawkami Przewodniczący może wystąpić do Komisji
o przedstawienie stanowiska oraz do Rady o przekazanie uwag.

Trzecie czytanie – postępowanie pojednawcze

Artykuł 67: Powołanie komitetu pojednawczego

Jeżeli Rada poinformuje Parlament, że nie może przyjąć wszystkich jego poprawek do wspólnego
stanowiska, Przewodniczący ustala z Radą datę i miejsce pierwszego posiedzenia komitetu
pojednawczego. Przewidziany w art. 251 ust. 5 Traktatu WE termin sześciu tygodni lub – o ile
zostanie on przedłużony – ośmiu tygodni biegnie od daty pierwszego posiedzenia komitetu
pojednawczego.

Artykuł 68: Delegacja do komitetu pojednawczego

Delegacja Parlamentu do komitetu pojednawczego składa się z takiej samej liczby członków,
co delegacja Rady.

Skład polityczny delegacji odzwierciedla podział Parlamentu na grupy polityczne.
Konferencja Przewodniczących ustala dokładną liczbę członków poszczególnych grup
politycznych wchodzących w skład delegacji.

Członkowie delegacji są powoływani przez grupy polityczne dla każdego przypadku
postępowania pojednawczego, w miarę możliwości spośród członków zainteresowanych
komisji, za wyjątkiem trzech stałych członków kolejnych delegacji, wyznaczonych na okres
dwunastu miesięcy. Trzej stali członkowie wyznaczani są przez grupy polityczne spośród
wiceprzewodniczących i reprezentują co najmniej dwie różne grupy polityczne. W skład
każdej delegacji wchodzą przewodniczący oraz sprawozdawca właściwej komisji.

Grupy polityczne reprezentowane w delegacji wyznaczają zastępców.

DV\796687PL.doc

43/53

Załącznik

Grupy polityczne i posłowie niezrzeszeni niereprezentowani w delegacji mają prawo
oddelegować po jednym przedstawicielu na wszelkie wewnętrzne posiedzenia
przygotowawcze delegacji.

Delegacją kieruje Przewodniczący Parlamentu lub jeden z trzech stałych członków.

Delegacja podejmuje decyzje większością głosów swoich członków. Obrady delegacji nie są
jawne.

Konferencja Przewodniczących przyjmuje uzupełniające wytyczne proceduralne dotyczące
pracy delegacji do komitetu pojednawczego.

Delegacja informuje Parlament o wynikach postępowania pojednawczego.

Trzecie czytanie – rozpatrywanie na posiedzeniu plenarnym

Artykuł 69: Wspólny projekt

Jeżeli komitet pojednawczy uzgodni wspólny projekt, punkt ten zostaje wpisany do porządku
dziennego posiedzenia plenarnego, które odbędzie się w ciągu sześciu tygodni lub – jeśli
termin został przedłużony – ośmiu tygodni po przyjęciu przez komitet pojednawczy
wspólnego projektu.

Przewodniczący delegacji lub inny wyznaczony członek delegacji Parlamentu do komitetu
pojednawczego składa oświadczenie na temat wspólnego projektu, do którego dołączane jest
sprawozdanie.

Nie można zgłaszać poprawek do wspólnego projektu.

Wspólny projekt stanowi jako całość przedmiot jednego głosowania. Projekt zostaje przyjęty,
jeżeli uzyska większość oddanych głosów.

Jeżeli komitet pojednawczy nie osiągnie porozumienia w sprawie wspólnego projektu,
przewodniczący lub inny wyznaczony członek delegacji Parlamentu do komitetu
pojednawczego składa oświadczenie. Po złożeniu oświadczenia następuje debata.

DV\796687PL.doc

44/53

Załącznik

Załącznik D

Kodeks postępowania w zakresie negocjacji w kontekście procedury

współdecyzji oraz art. 70 Regulaminu PE

Artykuł 70: Negocjacje międzyinstytucjonalne w procedurach legislacyjnych

Negocjacje z pozostałymi instytucjami, mające na celu osiągnięcie porozumienia w trakcie
trwania procedury legislacyjnej, są prowadzone z uwzględnieniem kodeksu postępowania
w zakresie negocjacji w kontekście procedury współdecyzji

(1)

Przed rozpoczęciem tego rodzaju negocjacji właściwa komisja powinna zasadniczo podjąć
decyzję większością głosów swoich członków i przyjąć mandat, kierunki lub priorytety.

Jeżeli negocjacje prowadzą do kompromisu z Radą w związku z przyjęciem sprawozdania
przez komisję, w każdym przypadku należy przeprowadzić ponowne konsultacje z komisją
przed głosowaniem na posiedzeniu plenarnym.

KODEKS POSTĘPOWANIA W ZAKRESIE NEGOCJACJI W KONTEKŚCIE

PROCEDURY WSPÓŁDECYZJI

(*)

1. Wstęp

Niniejszy kodeks postępowania zawiera ogólne zasady mające zastosowanie w Parlamencie,
dotyczące sposobu prowadzenia negocjacji na wszystkich etapach procedury współdecyzji. Ma on
na celu zwiększenie przejrzystości i odpowiedzialności, zwłaszcza na wczesnym etapie procedury

Kodeks jest uzupełnieniem „Wspólnej deklaracji w sprawie praktycznych zasad dotyczących
stosowania procedury współdecyzji”, uzgodnionej pomiędzy Parlamentem, Radą i Komisją,
w której skupiono się w większym stopniu na relacjach pomiędzy tymi instytucjami.

Po stronie Parlamentu głównym odpowiedzialnym organem w trakcie negocjacji zarówno na etapie
pierwszego, jak i drugiego czytania, jest właściwa komisja parlamentarna.

(1)

Zob. załącznik XX do Regulaminu Parlamentu Europejskiego.

(*)

Zatwierdzony przez Konferencję Przewodniczących w dniu 18 września 2008 r.

Szczególną uwagę należy poświęcić negocjacjom odbywającym się na tych etapach procedury, w których widoczność

przedmiotowej procedury w Parlamencie jest bardzo ograniczona. Odnosi się to do negocjacji:



przed głosowaniem w komisji w pierwszym czytaniu, mających na celu osiągnięcie porozumienia

w pierwszym czytaniu,



po pierwszym czytaniu w Parlamencie, mających na celu osiągnięcie porozumienia na wczesnym etapie

drugiego czytania.

DV\796687PL.doc

45/53

Załącznik

2. Decyzja o przystąpieniu do negocjacji

Zgodnie z ogólną zasadą Parlament stosuje wszelkie możliwości dostępne na wszystkich etapach
procedury współdecyzji. Decyzja o dążeniu do wypracowania porozumienia na wczesnym etapie
procesu legislacyjnego powinna być podejmowana odrębnie dla każdego przypadku, przy
uwzględnieniu odrębnych cech charakterystycznych poszczególnych pakietów legislacyjnych.
Decyzja ta powinna być także uzasadniona politycznie, na przykład w odniesieniu do priorytetów
politycznych, niekontrowersyjnego lub „technicznego” charakteru danego wniosku, nagłej sytuacji
i/lub stosunku aktualnej prezydencji do danej kwestii.

Możliwość przystąpienia do negocjacji z Radą jest przedstawiana przez sprawozdawcę pełnemu
składowi komisji parlamentarnej, a decyzja o podjęciu takiego działania jest podejmowana na
podstawie szerokiego konsensusu lub, w razie potrzeby, w drodze głosowania.

3. Skład zespołu negocjacyjnego

Podjęta przez komisję decyzja o przystąpieniu do negocjacji z Radą i Komisją w celu osiągnięcia
porozumienia dotyczy również ustalenia składu zespołu negocjacyjnego PE. Zasadniczo powinno
się przestrzegać równowagi politycznej, a grupy polityczne powinny w tych negocjacjach być
reprezentowane przynajmniej na poziomie personelu parlamentarnego.

Właściwe służby Sekretariatu Generalnego PE są odpowiedzialne za praktyczną organizację
negocjacji.

4. Mandat zespołu negocjacyjnego

Co do zasady, poprawki przyjęte w komisji lub podczas posiedzenia plenarnego stanowią podstawę
mandatu zespołu negocjacyjnego PE. Komisja parlamentarna może ponadto określić priorytety oraz
czas trwania negocjacji.

W wyjątkowym przypadku, jakim są negocjacje na temat porozumienia w pierwszym czytaniu
przed głosowaniem w komisji, komisja dostarcza wskazówki zespołowi negocjacyjnemu PE.

5. Organizowanie rozmów trójstronnych

Jako zasada oraz w celu zwiększenia przejrzystości, rozmowy trójstronne odbywające się
w Parlamencie Europejskim i w Radzie są ogłaszane.

Negocjacje w ramach rozmów trójstronnych są oparte na wspólnym dokumencie, zawierającym
stanowiska wszystkich instytucji w odniesieniu do poszczególnych poprawek, jak również wszelkie
teksty kompromisowe rozpowszechnione podczas posiedzeń trójstronnych (np. ustalona praktyka z
zastosowaniem dokumentów czterokolumnowych). W miarę możliwości wśród wszystkich
uczestników rozpowszechniane są z wyprzedzeniem teksty kompromisowe poddane pod obrady na
kolejnym posiedzeniu.

W razie konieczności zespół negocjacyjny PE powinien mieć zapewnione tłumaczenie ustne

Zgodnie z decyzją podjętą przez Prezydium w dniu 10 grudnia 2007 r.

DV\796687PL.doc

46/53

Załącznik

6. Informacja zwrotna i decyzja o osiągnięciu porozumienia

Po każdym posiedzeniu trójstronnym zespół negocjacyjny informuje komisję o wyniku negocjacji
oraz udostępnia komisji wszystkie rozpowszechnione teksty. Jeśli z uwagi na czas nie jest to
możliwe, zespół negocjacyjny spotyka się ze sprawozdawcami posiłkowymi, w razie konieczności
wspólnie z koordynatorami, w celu pełnego uaktualnienia informacji.

Komisja rozpatruje osiągnięte porozumienie lub uaktualnia mandat zespołu negocjacyjnego
w sytuacji, gdy wymagane są dalsze negocjacje. Jeśli z uwagi na czas nie jest to możliwe,
zwłaszcza na etapie drugiego czytania, decyzja w sprawie porozumienia jest podejmowana przez
sprawozdawcę i sprawozdawców posiłkowych, w razie konieczności wspólnie z przewodniczącym
komisji i koordynatorami. Od zakończenia negocjacji do głosowania na posiedzeniu plenarnym
powinno być wystarczająco dużo czasu na to, aby umożliwić grupom politycznym przygotowanie
ich ostatecznego stanowiska.

7. Pomoc

Zespół negocjacyjny otrzymuje wszystkie środki niezbędne, aby w sposób właściwy prowadzić
prace. W skład tych środków powinien wchodzić „zespół wsparcia administracyjnego” złożony z
sekretariatu komisji, doradcy politycznego sprawozdawcy, sekretariatu współdecyzji oraz Wydziału
Prawnego. W zależności od rozpatrywanych wniosków legislacyjnych oraz od etapu negocjacji
zespół ten można zwiększyć.

8. Finalizacja

Porozumienie pomiędzy Parlamentem a Radą jest potwierdzane oficjalnym pismem. W tekstach
będących przedmiotem porozumienia nie dokonuje się zmian bez wyraźnej zgody, na odpowiednim
szczeblu, zarówno Parlamentu Europejskiego, jak i Rady.

9. Procedura pojednawcza

Zasady zawarte w niniejszym kodeksie postępowania mają również zastosowanie do procedury
pojednawczej, w której delegacja PE jest głównym odpowiedzialnym organem po stronie
Parlamentu.

DV\796687PL.doc

47/53

Załącznik

Załącznik E

Wykaz zasad prawnych przewidujących zastosowanie zwykłej procedury

legislacyjnej przewidzianej w traktacie z Lizbony

(Zaczerpnięto z dokumentu A6-0013/2008 Sprawozdanie w sprawie traktatu z Lizbony

2007/2286 (INI))

Niniejszy załącznik zawiera wykaz zasad prawnych, do których zastosowanie będzie miała
zwykła procedura legislacyjna przewidziana w Traktacie z Lizbony (która z grubsza odpowiada
aktualnej procedurze określonej w art. 251 TWE nazywanej procedurą współdecyzji).

Podkreślono te dziedziny, w których zasada prawna jest albo całkowicie nowa, albo też podlega
zmianie procedury poprzez objęcie „współdecyzją/zwykłą procedurą legislacyjną”.

Numery artykułów TUE i TFUE odnoszą się do numerów ujętych w Traktacie z Lizbony;
w nawiasie kwadratowym widnieją numery, które artykuły te będą miały w przyszłej
skonsolidowanej wersji traktatów (zgodnie z tabelą załączoną do Traktatu z Lizbony).

Kursywą podano odpowiednie artykuły obecnie obowiązującego traktatu oraz (w przypadku, gdy
Traktat z Lizbony zmienia procedurę) również procedurę obecnie obowiązującą.

1. Usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym (art. 16 [14] TFUE) (art. 16 TWE)

2. Zasady dostępu do dokumentów (art. 16 A [15] ust. 3 TFUE) (art. 255 ust. 2)

3. Ochrona danych (art. 16 B [16] ust. 2 TFUE) (art. 286 ust. 2)

4. Środki zwalczające wszelką dyskryminację ze względu na przynależność państwową (art. 16

D [18] TFUE) (art. 12 TWE)

5. Podstawowe zasady dla środków zachęcających w dziedzinie niedyskryminacji (art. 16 E

[19] ust. 2 TFUE) (art. 13.2 TWE)

6. Przepisy zmierzające do ułatwienia wykonywania prawa obywateli do swobodnego

przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich (art. 18 [21] ust. 2
TFUE) (art. 18 ust. 2 TWE)

7. Zasada demokracji uczestniczącej (art. 21 [24] TFUE)

8. Współpraca celna (art. 27 a) [33] TFUE) (art. 135 TWE)

9. Stosowanie zasad konkurencji do wspólnej polityki rolnej (art. 36 [42] odsyłający do art. 43

ust. 2 TFUE) (art. 36 TWE: większość kwalifikowana w Radzie i zwykła opinia PE)

10. Prawodawstwo w dziedzinie wspólnej polityki rolnej (art. 37 [43] ust. 2 TFUE) (art. 37

ust. 2: większość kwalifikowana w Radzie i zwykła opinia PE)

11. Swobodny przepływ pracowników (art. 40 [46] TFUE) (art. 40 TWE)

DV\796687PL.doc

48/53

Załącznik

12. Rynek wewnętrzny – środki zabezpieczenia społecznego dla migrujących pracowników

wspólnotowych

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-

//EP//TEXT+REPORT+A6-2008-0013+0+DOC+XML+V0//PL - _part5_def1

(art. 42 [48]

TFUE) (art. 42 TWE: współdecyzja – Rada stanowi jednomyślnie)

13. Prawo do przedsiębiorczości (art. 44 [50] ust. 1 TFUE) (art. 44 TWE)

14. Wyłączenie w państwie członkowskim niektórych rodzajów działalności z zakresu

stosowania przepisów dotyczących prawa do przedsiębiorczości (art. 45 [51] akapit drugi
TFUE) (art. 45 akapit drugi TWE: większość kwalifikowana w Radzie bez udziału PE)

15. Koordynacja

przepisów

ustawowych,

wykonawczych

lub

administracyjnych

przewidujących szczególne traktowanie cudzoziemców z innych państw członkowskich
przy wykonywaniu prawa do przedsiębiorczości (art. 46 [52] ust. 2 TFUE) (art. 46 ust. 2
TWE)

16. Koordynacja przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych państw

członkowskich dotyczących dostępu do działalności prowadzonej na własny rachunek i jej
wykonywania oraz wzajemnego uznawania dyplomów (Art. 47 [53] ust. 1 TFUE) (art. 47
TWE: współdecyzja – Rada stanowi jednomyślnie, gdy wiąże się to ze zmianą przepisów
ustawowych państw członkowskich)

17. Rozszerzenie korzyści wynikających z przepisów dotyczących świadczenia usług na

obywateli państw trzecich mających przedsiębiorstwo we Wspólnocie. (art. 49 [56] akapit
drugi TFUE) (art. 49 akapit drugi TWE: większość kwalifikowana w Radzie bez udziału PE)

18. Liberalizacja usług w określonych sektorach (art. 52 [59] ust. 1 TFUE) (art. 52 ust. 1 TWE:

większość kwalifikowana w Radzie i zwykła opinia PE)

19. Usługi (art. 55 [62] TFUE) (art. 55 TWE)

20. Przyjęcie innych środków dotyczących przepływu kapitału do lub z państw trzecich (art. 57

[64] ust. 2 TFUE) (art. 57 ust. 2 zdanie pierwsze TWE: większość kwalifikowana w Radzie
bez udziału PE)

21. Środki administracyjne dotyczące przepływu kapitału w zakresie zapobiegania i zwalczania

przestępczości i terroryzmu (art. 61 H [75] TFUE) (art. 60 TWE)

22. Wizy, kontrole na granicach zewnętrznych, warunki swobodnego przemieszczania się

obywateli państw trzecich, zarządzanie granicami zewnętrznymi, brak kontroli na granicach
wewnętrznych (art. 62 [77] ust. 2 TFUE) (art. 62 TWE: procedura określona w art. 67
TWE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE, z możliwością przejścia do współdecyzji
stosownie do decyzji Rady podjętej jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem
Europejskim)

23. Azyl, czasowa lub dodatkowa ochrona osób (art. 63 [78] ust. 2 TFUE) (art. 63 ust. 1 i 2 oraz

art. 64 ust. 2 TWE: procedura określona w art. 67 TWE: jednomyślność Rady i zwykła

Procedurze tej towarzyszy mechanizm „hamulca bezpieczeństwa”: w przypadku, gdy państwo członkowskie

uważa, że dane środki mogłyby naruszać „podstawowe aspekty jego systemu zabezpieczenia społecznego,
w szczególności jego zakres stosowania, koszty lub strukturę finansową” lub mogłyby naruszać „równowagę
finansową”, może zażądać przedłożenia tej kwestii Radzie Europejskiej (co pociąga za sobą wstrzymanie procedury
legislacyjnej). która musi w takim przypadku w terminie czterech miesięcy albo skierować sprawę z powrotem do
Rady, tak aby procedura była kontynuowana, albo może zażądać od Komisji złożenia nowej propozycji.

DV\796687PL.doc

49/53

Załącznik

opinia PE, z możliwością przejścia do współdecyzji stosownie do decyzji Rady podjętej
jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim)

24. Imigracja i zwalczanie handlu ludźmi (art. 63 a) [79] ust. 2 TFUE) (art. 63 ust. 3 i 4 TWE:

procedura określona w art. 67 TWE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE, z możliwością
przejścia do współdecyzji stosownie do decyzji Rady podjętej jednomyślnie po konsultacji z
Parlamentem Europejskim)

25. Środki zachęcające do wspierania integracji obywateli państw trzecich (art. 63 a) [79] ust. 4

TFUE)

26. Współpraca sądowa w sprawach cywilnych (z wyjątkiem prawa rodzinnego)

(Art. 65 [81]

ust. 2 TFUE) (Art. 65 TWE: procedura określona w art. 67 TWE: jednomyślność Rady
i zwykła opinia PE, z możliwością przejścia do współdecyzji stosownie do decyzji Rady
podjętej jednomyślnie po konsultacji z Parlamentem Europejskim)

27. Współpraca sądowa w sprawach karnych – procedury, współpraca, szkolenia, konflikty

kompetencji, minimalne normy uznawania wyroków) (art. 69 A [82] ust. 1 i 2
TFUE)

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-

//EP//TEXT+REPORT+A6-2008-0013+0+DOC+XML+V0//PL - _part5_def3

(art. 31 TUE:

jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

28. Normy minimalne dotyczące określania przestępstw oraz kar w dziedzinach szczególnie

poważnej przestępczości o wymiarze transgranicznym (art. 69 B [83] ust. 1 i ewentualnie 2
TFUE)

(art. 31 TUE: procedura określona w art. 34 ust. 2 oraz art. 39 ust. 1 TUE:

jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

29. Środki wspierania zapobiegania przestępczości (Art. 69 C [84] TFUE)

30. Eurojust (Art. 69 D [85] ust. 1 akapit drugi TFUE) (art. 31 TUE: procedura określona w

art. 34 ust. 2 oraz art. 39 ust. 1 TUE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

31. Warunki uczestnictwa Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych w ocenie

Eurojust (Art. 69 D [85] ust. 1, akapit trzeci TFUE)

32. Współpraca policyjna (niektóre aspekty) (art. 69 F [87] ust. 2 TFUE) (art. 30 TUE:

procedura określona w art. 34 ust. 2 oraz art. 39 ust. 1 TUE: jednomyślność Rady i zwykła
opinia PE)

33. Europol (art. 69 G [88] ust. 2 akapit pierwszy TFUE) (art. 30 TUE: procedura określona w

art. 34 ust. 2 oraz art. 39 ust. 1 TUE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

Punkty e), g) i h) ust. 2 i tego artykułu zawierają nowe zasady prawa; postanowienia pozostałych punktów były już

zawarte w art. 65 TWE. Ust. 3 tego samego art. 81 TFUE przewiduje dodatkowo możliwość, by Rada przyjęła
decyzję określającą aspekty prawa rodzinnego mające skutki transgraniczne, które mogą być przedmiotem aktów
przyjmowanych w drodze zwykłej procedury legislacyjnej.

W ust. 3 i 4 tego artykułu przewidziano mechanizm „hamulca bezpieczeństwa” jeżeli państwo członkowskie

uważa, że propozycja legislacyjna w tej dziedzinie może naruszyć podstawowe aspekty jego sądownictwa karnego,
może zażądać, aby kwestia taka została odesłana do rady Europejskiej, a procedura wstrzymana. Rada Europejska
w terminie 4 miesięcy odsyła sprawę do Rady, aby ta kontynuowała procedurę, lub występuje z wnioskiem, aby
Komisja lub grupa państw członkowskich, od których pochodzi projekt, przedstawiły nową propozycję legislacyjną.
Jeżeli Rada Europejska nie podejmie wspomnianej wcześniej decyzji w terminie 4 miesięcy lub w terminie
12 miesięcy od przedłożenia nowego projektu nie zostanie on przyjęty, wówczas wzmocniona współpraca w danej
dziedzinie zostaje wprowadzona, o ile pragnie tego co najmniej dziewięć państw członkowskich.

DV\796687PL.doc

50/53

Załącznik

34. Metody kontroli Europolu przez PE i parlamenty narodowe (art. 69 G [88] ust. 2 akapit

drugi TFUE)

35. Wdrożenie wspólnej polityki transportowej (art. 71 [91] ust. 1 TFUE) (art. 71 TWE)

36. Transport morski i lotniczy (art. 80 [100] ust. 2 TFUE) (art. 80 ust. 2 TWE)

37. Środki dotyczące zbliżenia przepisów narodowych, które mają na celu ustanowienie lub

funkcjonowanie rynku wewnętrznego, dla wspierania celów określonych w art. 22 a) [26]
(art. 94 [114] ust. 1 TFUE) (art. 95 ust. 1 TWE)

38. Środki niezbędne do eliminowania zakłóceń rynku wewnętrznego (art. 96 [116] TFUE)

(art. 96 TWE: większość kwalifikowana w Radzie bez udziału PE)

39. Własność intelektualna oprócz systemów językowych dotyczących europejskich tytułów

prawnych (art. 97 a) [118] akapit pierwszy TFUE)

40. Nadzór wielostronny (art. 99 [121] ust. 6 TFUE) (art. 99 ust. 5 TWE: procedura

współpracy)

41. Zmiana protokołu dotyczącego statutu ESBC i EBC (art. 107 [129] ust. 3 TFUE) (art. 107

ust. 5 TWE: jednomyślność Rady lub – zależnie od przypadku – większość kwalifikowana,
i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego)

42. Środki niezbędne do używania euro (art. 111 a) [133] TFUE) (art. 123 ust. 4 TWE)

43. Środki zachęcające do tworzenia miejsc pracy (art. 129 [149] TFUE) (art. 129 TWE)

44. Polityka społeczna (art. 137 [153] ust. 1, z wyjątkiem lit. c), d), f) i g), i 2

akapit pierwszy,

drugi i trzeci TFUE (art. 137 ust. 1 i 2 TWE)

45. Polityka społeczna (równość szans, równość traktowania i równość wynagrodzeń) (art. 141

[157] ust. 3 TFUE) (art. 141 ust. 3 TWE)

46. Europejski Fundusz Społeczny (art. 148 [164] TFUE) (art. 148 TWE)

47. Edukacja (z wyjątkiem zaleceń) (art. 149 [165] ust. 4, lit. a) TFUE) (art. 149 ust. 4 TWE)

48. Sport (art. 149 [165] ust. 2 lit. g) i ust. 4 TFUE)

49. Kształcenie zawodowe (art. 150 [166] ust. 4 TFUE) (art. 150 ust. 4 TWE)

50. Kultura (z wyjątkiem zaleceń) (art. 151 [167] ust. 5 tiret pierwsze TFUE) (art. 151 TWE:

współdecyzja – Rada stanowi jednomyślnie)

51. Zdrowie publiczne – środki służące przeciwstawianiu się wspólnym zagrożeniom

bezpieczeństwa w dziedzinie zdrowia

(art. 152 [168] ust. 4 TFUE) (art. 152 ust. 4 TWE)

W braku specjalnej zasady prawnej, Unia podejmowała dotąd działania w tej dziedzinie na podstawie art. 308

TWE: Jednomyślność Rady i zwykła opinia PE.

W dziedzinach wspomnianych w tych punktach Rada przyjmuje akty prawne jednomyślnie, po konsultacji z PE.

Jednak ostatni akapit ust. 2 zawiera przepis „pomostowy”, zgodnie z którym Rada może postanowić jednomyślnie,
że w punktach d), f) i g) ust. 1 stosowana będzie zwykła procedura legislacyjna.

Środki przewidziane w punktach a) i b) ust. 4 tego artykułu przewidywał już art. 152 TWE. Środki przewidziane w

punktach c) i d) są nowe.

DV\796687PL.doc

51/53

Załącznik

52. Zdrowie publiczne – środki zachęcające zmierzające do ochrony zdrowia ludzkiego, a

w szczególności zwalczania epidemii transgranicznych oraz walki z tytoniem
i nadużywaniem alkoholu (art. 152 [168] ust. 5 TFUE

)

53. Ochrona konsumentów (art. 153 [169] ust. 3 TFUE) (art. 153 ust. 4 TWE)

54. Sieci transeuropejskie (art. 156 [172] TFUE) (art. 156 TWE)

55. Przemysł (art. 157 [173] ust. 3 TFUE) (art. 157 ust. 3 TWE)

56. Środki w dziedzinie spójności gospodarczej i społecznej (art. 159 [175] akapit trzeci TFUE)

(art. 159 TWE)

57. Fundusze strukturalne – (art. 161 [177] akapit pierwszy TFUE) (art. 161 TWE: Obecnie:

jednomyślność Rady i zgoda PE)

58. Fundusz Spójności – (art. 161 [177] akapit drugi TFUE) (art. 161 TWE: obecnie:

jednomyślność i zgoda PE; począwszy od 2007 r.: większość kwalifikowana w Radzie
i zgoda PE)

59. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (art. 162 [178] TFUE) (art. 162 TWE)

60. Ramowy program badawczy (art. 166 [182] ust. 1 TFUE) (art. 166 ust. 1 TWE)

61. Utworzenie europejskiego obszaru badań (art. 166 [182] ust. 5 TFUE)

62. Wdrożenie

ramowego

programu

badań:

zasady

uczestnictwa

przedsiębiorstw

w upowszechnianiu wyników (art. 167 [183] i 172 [188] akapit drugi TFUE) (art. 167 TWE)

63. Uzupełniające programy badań dla niektórych państw członkowskich (art. 168 [184] i 172

[188] akapit drugi TFUE) (art. 168 TWE)

64. Udział w programach badawczych podejmowanych przez wiele państw członkowskich

(art. 169 [185] i 172 [188] akapit drugi TFUE) (art. 169 TWE)

65. Polityka dotycząca przestrzeni kosmicznej (art. 172 a) [189] TFUE)

66. Środowisko naturalne (działania wspólnotowe zmierzające do realizacji celów w tej

dziedzinie, z wyjątkiem działań o charakterze fiskalnym) (art. 175 [192] ust. 1 TFUE)
(art. 175 ust. 1 TWE)

67. Program działania w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego (art. 175 [192] ust. 3

TFUE) (art. 175 ust. 3 TWE)

68. Energetyka, z wyjątkiem środków o charakterze fiskalnym (art. 176 A [194] ust. 2 TFUE)

69. Turystyka – środki mające na celu uzupełnienie działań podejmowanych w państwach

członkowskich (art. 176 B [195] ust. 2 TFUE)

70. Obrona cywilna w celu ochrony p r z e d klęskami żywiołowymi i katastrofami

spowodowanymi przez człowieka (art. 176 C [196] ust. 2 TFUE)

Wszystkie zasady prawne przewidziane w tym ustępie są nowe, z wyjątkiem zasady dotyczącej środków

zachęcających do ochrony zdrowia ludzkiego, które przewidywał już art. 152 TWE.

W braku specjalnej zasady prawnej, Unia podejmowała dotąd działania w tej dziedzinie na podstawie art. 308

TWE: Jednomyślność Rady i zwykła opinia PE.

DV\796687PL.doc

52/53

Załącznik

71. Współpraca administracyjna w celu wdrażania prawa Unii przez państwa członkowskie

(art. 176 D [197] ust. 2 TFUE)

72. Polityka handlowa – środki realizacyjne (art. 188 C [207] ust. 2 TFUE) (art. 133 TWE:

większość kwalifikowana w Radzie bez konsultacji z PE)

73. Współpraca na rzecz rozwoju (art. 188 E [209] ust. 1 TFUE) (art. 179 TWE)

74. Współpraca gospodarcza, finansowa i techniczna z krajami trzecimi (art. 188 H [212] ust. 2

TFUE) (art. 181 A TWE: większość kwalifikowana w Radzie i zwykła opinia PE)

75. Ogólne ramy działań w zakresie pomocy humanitarnej (art. 188 J [214] ust. 3 TFUE)

76. Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej (art. 188 J [214] ust. 5 TFUE)

77. Status i zasady finansowania partii politycznych na szczeblu europejskim (art. 191 [224]

TFUE) (art. 191 TWE)

78. Tworzenie sądów wyspecjalizowanych (art. 225 A [257] TFUE) (art. 225A TWE:

jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

79. Zmiana statutu Trybunału Sprawiedliwości, z wyjątkiem tytułu I i art. 64 (art. 245 [281]

TFUE) (art. 245 TWE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE)

80. Metody kontroli uprawnień wykonawczych (art. 249 C [291] ust. 3 TFUE) (art. 202 TWE:

jednomyślność Rady i zwykła opinia Parlamentu)

81. Administracja europejska (art. 254 a) [298] ust. 2 TFUE)

82. Przyjmowanie zasad finansowych (art. 279 [322] ust. 1 TFUE) (art. 279 ust. 1 TWE)

jednomyślność Rady po konsultacji z Parlamentem Europejskim, a począwszy od 2007 r.
większość kwalifikowana w Radzie)

83. Zwalczanie nadużyć naruszających interesy finansowe Wspólnoty (art. 280 [325] ust. 4

TFUE) (art. 280 ust. 4 TWE)

84. Status urzędników oraz przepisy obowiązujące innych pracowników Unii (art. 283 [336]

TFUE) (art. 283 TWE: większość kwalifikowana w Radzie i zwykła opinia PE)

85. Statystyki (art. 285 [338] ust. 1 TFUE) (art. 285 ust. 1 TWE)

W braku specjalnej zasady prawnej, Unia podejmowała dotąd działania w tej dziedzinie na podstawie art. 308

TWE: jednomyślność Rady i zwykła opinia PE.

DV\796687PL.doc

53/53

Załącznik

Załącznik F: Diagram przedstawiający procedurę współdecyzji (art. 294

TFUE)

Projekt Komisji przedstawiony

PE i Radzie

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

poprawki PE

Opinia Komisji na temat poprawek PE

(projekt Komisji po poprawkach)

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada akceptuje

wynik pierwszego czytania w PE i przyjmuje

wspólne stanowisko

Opinia Komisji na temat

wspólnego stanowiska

Pierwsze czytanie w Parlamencie:

brak poprawek PE

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada nie

wprowadza poprawek

Akt zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie w Radzie: Rada akceptuje

wszystkie poprawki

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Parlamencie:

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Parlament przyjmuje poprawki do wspólnego
stanowiska bezwzględną większością głosów

Opinia Komisji na temat poprawek PE

Parlament akceptuje wspólne stanowisko

lub brak decyzji w terminie

Parlament odrzuca wspólne stanowisko

bezwzględną większością głosów

Akt nie zostaje przyjęty

Akt zostaje przyjęty

Drugie czytanie w Radzie

(termin 3 mies. + 1 mies.)

Rada nie akceptuje

wszystkich poprawek PE

Powołanie komitetu pojednawczego

w terminie 6 + 2 tyg., Komitet ma dalsze

6 + 2 tyg. na osiągnięcie porozumienia

Rada akceptuje

wszystkie poprawki PE

Akt zostaje przyjęty

Sukces postępowania pojednawczego

Trzecie czytanie: w terminie 6 + 2 tyg. PE

akceptuje wspólny tekst większością oddanych

głosów / Rada akceptuje zwykłą większością głosów

Akt zostaje przyjęty

PE i Rada nie mogą przyjąć wspólnego

tekstu w ciągu 6 + 2 tyg.

Akt nie zostaje przyjęty

Pierwsze czytanie

Drugie czytanie

Trzecie czytanie

Postępowanie pojednawcze bez sukcesu

Document Outline

796687PL.doc

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:

więcej podobnych podstron

PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI I POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE

Document Outline