Emma Lange

Numerologiczny

kwadrat

Pitagorasa

Numerologiczny kwadrat Pitagorasa

Emma Lange

Tłumaczenie z jęz rosyjskiego:

Piotr Tokajuk

Wprowadzenie

„Kiedy uczeń jest gotów, pojawia się nauczyciel.”

Przysłowie ezoteryczne

„Sydoński kapłan siedział na kamieniu i pisał kijem na piasku jakieś znaki. Siedział w
milczeniu, by w końcu przemówić:

– Wiesz już dużo, choć nie wszystko, mimo to znacznie więcej niż ci, którzy nie
wiedzą nawet o tym.

– Dziękuję ci nauczycielu, twoich nauk, które słyszałem w Świątyni Słońca, na brzegu
Atlantydy. Nie zapomnę nigdy – powiedział młodzieniec.

Nie dziękuj mi, przekazałem tobie jedynie tą wiedze, który ty powinieneś teraz oddać
światu. Ujawnij tajemnice tym, którzy szukają. Długo czekałem na następcę, dlatego
że ciemność opanowała serca młodych uczniów i trudno wśród nich znaleźć osoby
prawe. Gwiazdy wskazywały na cudzoziemca i oto on. Kiedyś byłeś moim bratem
Pitagorasie. Owi maleńcy zwiastuni woli Bożej nie pomylili się.

Młodzieniec schylił się w pełnym szacunku ukłonie. Dobrze wiedział, że jego droga
jeszcze nie dobiegła końca. Przeznaczenie samo go prowadziło, wskazując i
oświetlając drogę. Wiele jeszcze musi poznać i tylko jego duchowy opiekun wiedział,
kiedy przyjdzie taki moment, że stanie się nauczycielem, a na razie jest uczniem
przyswajającym wiedzę. Pitagoras wiedział, że kiedyś będzie uczył ludzi, którzy
przyjdą do niego wtedy, kiedy siwizna pokryje jego włosy, a myśl stanie się nie
pielgrzymem poznania, lecz czaszą kryjącą mądrość. Lecz jak znaleźć tych, którzy
poniosą jego wiedzę dalej poprzez wieki?

– Ty sam dojrzysz i określisz wiarygodność tych, którzy będą przychodzić do ciebie,
by się uczyć – odpowiedział kapłan na jego wewnętrzny dylemat.

– A po co ludziom ta wiedza?

– Po to, żeby usuwać chaos ze swoich dusz i rozszerzać przestrzeń miłości, budować
jej świątynie w swoich duszach i oddawać jej cześć. Osiągając miłość, ludzie osiągną
szczęśliwe życie. Jeszcze to zrozumiesz.

Stary kapłan podniósł głowę i zagłębił się w medytację. Znaki, które narysował na
ziemi zalśniły, co oznaczało ogólne współdziałanie ludzkiej myśli i Wyższego
Rozumu.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Drodzy Czytelnicy, bardzo lubię dzielić się swoją wiedzą z Wami. Tak mało jest na
świecie dobra, a korzenia zła zewnętrznego w naszym życiu należy szukać wewnątrz
naszych serc. Poznają siebie szukajcie prawdy wewnątrz swego świata, tego, w
którym istnieją Wasze uczucia i świadomość. Badajcie swoje wewnętrzne „ja”,
szukajcie niedostatków w swoim charakterze i przekształcajcie w zalety. Wszyscy
jesteśmy dziećmi jednego Boga i jako bracia i siostry powinniśmy dążyć do centrum
Bezinteresownej Miłości i każdy powinien rozumieć, że najważniejszym z uczuć jest
miłosierdzie.

Ostatnio na Ziemi ciężko jest żyć, a każdy dzień przynosi nam informacje o tragicznej
śmierci ludzi. Ta planeta przekształca się w miejsce cierpienia, ale na przekór
intrygom zła żyją na niej także ci, których dusze są czyste i jasne, którzy nie znają
takich uczuć, jak chęć wzbogacenia się, żądza władzy, których świadomość pozostała
niezmącona. To właśnie oni przechowują starożytną wiedzę o medytacji, astrologii,
liczbach, medycynie. Mądry hinduski pisarz powiedział: „Tego, kto daleko zaszedł na
swej drodze, przestaje niepokoić smutek, żadne okowy już go nie wiążą, utrudnienia
nie przeszkadzają mu. Taki człowiek jest wolny. Nie dla niego są choroby i żal. Nie
czekają go kolejne nieświadome wcielenia. Jego stara karma wyczerpała się, a on nie
tworzy nowej. Jego serce jest wolne od pragnienia odrodzenia się w kolejnym życiu.
Nowe pragnienia nie wyrosły w jego duszy. On przypomina lampę, która żywi się
olejem duszy, a nie paliwem zewnętrznego świata.”

Każdy człowiek zdolny jest osiągnąć pełną czystość duszy, a po przejściu
oczyszczenia może uwolnić się od karmy. Wyzwolenie świadomości od złej energii
nieprawidłowych działań zaczyna się od tego momentu, w którym człowiek zrozumie,
czego należy się pozbyć. Żeby uwolnić zagonek od chwastów, trzeba wiedzieć, jak
one wyglądają. Proponuję Wam, drodzy Czytelnicy, swoją wiedzę jako instrument,
przy pomocy którego możecie poznać samych siebie.

Kwadrat Pitagorasa – to cząsteczka większej całości pochodzącej z ogólnego pola
informacyjnego, które przybyło do nas z dalekiej przeszłości.

Po zgłębieniu swoich pozytywnych i negatywnych stron, po określeniu, co jest złe,
a co dobre, zdołacie odnaleźć swoją drogę do światła i radości. Wasz własny duch
opiekuńczy – egregor będzie Was delikatnie i cierpliwie naprowadzał na właściwą
ścieżkę. Proszę pamiętać, że zawsze są „+” i „-”. Plus – to impuls, ewolucja ku
postępowi, stan oświecenia, odkrycie tajemnic duszy i zrozumienie samego siebie,
a co za tym idzie i otoczenia, to wejście w stan miłości.

Minus – to upadek, ewolucja ku regresowi, zamglona świadomość, niepokój, strach,
niepotrzebne przeżycia i choroby, niezrozumienie ani samego siebie, ani tych, którzy
są obok, bezrozumna siła, upadek, ból.

Droga „+” jest długa i pełna cierpienia, droga „-” – lekka, ale jej ceną jest dusza.
Trzeba jednak powiedzieć, że wielu idzie tą pierwszą, pozytywną i co prawda walczą,
szukają i… nie znajdują swego egregoru, swojej drogi, swego raju. Dlaczego ?

Dlatego, że oczekują szybkiego rezultatu i zapominają o cierpieniu i dojrzewaniu,
o stanie oczekiwania. A trzeba tak niewiele – jedynie poczekać. Oczekiwanie – to
sprawdzian naszej powagi, wytrwałości i oddania.

Elena Rerich pisze: „Ciężko jest patrzeć na to, na ile ludzie, nawet ci najlepsi, mają
mało męstwa do chronienia w sercu świętego ognia entuzjazmu, kiedy mogą
przyczynić się do stworzenia czegoś jasnego i bezinteresownego, kiedy mogą pomóc
sobie i innym w poszerzeniu świadomości i uściśleniu swego wewnętrznego
prawdziwego oblicza!”

Poznawajcie siebie, moi drodzy Czytelnicy, osądzajcie przede wszystkim samego
siebie, a nie innych. Zawsze pamiętajcie o przebaczeniu, jest ono konieczne do
oczyszczenia, ponieważ ten, kto nie wybacza, stanowi cel ataku ciemnej i negatywnej
energii.

Wierzę, że świat stanie się lepszy i czystszy, ustaną wojny, ludzkość przestanie
widzieć w nich sens i zwróci się ku współpracy. Władza tyranów zakończy się i Ziemia
stanie się miejscem życia geniuszy, czyniących dobro.

Chciałabym zakończyć swój wstęp słowami Sokratesa: „Najmilszy, proszę cię,
postaraj się, przecież w końcu nie tak trudno jest osiągnąć to, o czym mówię.”

1. Liczby i antyliczby

„Chaldejczyk nie spieszył się z udzieleniem odpowiedzi na to pytanie, Pitagoras
musiał sam wymyślić odpowiedź i w końcu rzekł:

- Rozumiem, że ciemność przy pomocy zawiści zawsze będzie tworzyć coś takiego, co
pomoże wyciągać muzykę z ludzi, niszczyć ich dusze, ale wiem też, że te wszystkie
Ciała Niebieskie i Ciała Matematyczne zdolne są do przestrzegania człowieka o
nadciągającym niebezpieczeństwie, o tym, że zboczył on ze swojej drogi.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Stwórca stworzył wszystko, co nas otacza niezwykle mądrze i sprawiedliwie. Każda
część stworzonego przez niego świata wpływa i oddziaływuje na inne części i
przewidziana jest do niesienia dobra, syntetyzując tym samym nową energię. Oprócz
tego, każdy detal Wielkiego Kosmosu wypełniając swoje zadania powinien pomagać
w łagodzeniu i w miarę możliwości w likwidacji przejawów zła.

Planety, gwiazdy, liczby są podpowiedziami, znakami uprzedzającymi te lub inne
wydarzenia w życiu jednostki. Bardzo dobrze mówił o tym Awiessałom Podwodny,
proszę pozwolić, że go zacytuję: „Astrologia nie wyrokuje, lecz wskazuje na
wyjściowe predyspozycje i drogi kompensacji.” To samo można odnieść do
rozumienia funkcji numerologii. Nie należy traktować ani planet, ani liczb, jak bogów,
od których zależy nasze życie, nie, one są po prostu drogowskazami, które są zdolne
do uprzedzania o grożących nam nieprzyjemnościach, tym samym przygotowując i
uodporniając człowieka lub odwrotnie, stają się zwiastunami przyjemnych
wiadomości, wzywając tym samym do odrzucenia niepewności i zwątpienia.

Najwyższe Siły Kosmicznej Hierarchii miłują każdego z nas i pragną wybawić każdego
z nas od nieszczęścia poprzez sny, planety i liczby wysyłając nam znaki, poprzez ludzi
i poprzez własne myśli świadomości ludzkiej. Systemy astrologiczne i numerologiczne
częściowo zdolne są do przewidzenia niektórych sytuacji i zapoznania z nimi
człowieka, oprócz tego mogą one sugerować alternatywne możliwości wybrnięcia z
ciężkiej sytuacji. Najważniejsze jest zatem uważne wsłuchanie się!

Stwórca wyposażył każdego z nas w wolną wolę, zgodnie z którą wybieramy swoją
drogę. Jeśli mówimy o wpływie energii wibracji liczb lub planet, powinniśmy rozumieć
przez to współpracę energii liczb (lub planet) i naszej istoty. Stwórca stworzył
Kosmos, roztworzył w nim cząstki, obdarzył je energią do wzajemnych oddziaływań i
uczestnictwa w ogólnej syntezie. W tym czasie ciemność stworzyła antykosmos.

Interesująco opisuje to Daniił Andriejew w książce „Róża świata”, cytuję: „…Jednym z
czynników, z których religijna świadomość nie zdawała sobie do tej pory sprawy
polega na tym, że Troistość Jedynej Istoty, jakby powtarza się lub wciela w

niektórych monadach. Kolokwialne powiedzenie „diabeł – to małpa Boga” ma głęboki
i wieloznaczny sens; jedno z najważniejszych jego znaczeń polega właśnie na
skażonym, odwróconym powtórzeniu wewnętrznej tajemnicy Boskości przez wielkie
demoniczne monady: jego Troistości.”

Przypadki, kiedy siły ciemności dążą do skażenia wszystkiego i wypaczenia idei
boskości nie są wyjątkowe. W numerologii i astrologii liczby i planety mają swoje
sobowtóry, które negatywnie wpływają na człowieka starając się wzbudzić w nim jak
najwięcej egoizmu, sprzyjając rozkwitowi chciwości i skąpstwa, zakłócając tym
samym rozwój jego duszy.

Droga, proponowana przez antykosmos – to droga błędów i samotności, niszczącej
nienawiści i wyjaławiającej zawiści. Aby wybawić się od negatywnego wpływu
antyliczb trzeba być uczciwym przed samym sobą, umieć wejrzeć w głębiny swojej
duszy i przyznać się do błędów.

Proponuję Ci, mój czytelniku, abyś głęboko wejrzał w swoje serce, sprawiedliwie
ocenił swoje uczynki i charakter. Mam nadzieję, że pomoże Ci w tym moja książka.
Po oddaniu należnego szacunku Drodze Boskiej, drodze pozytywnych myśli, pragnień
i postępków, ujrzysz piękno życia, jego kolory i usłyszysz jego muzykę. Wybór, mój
drogi Czytelniku, należy do Ciebie.

2. Budowa kwadratu Pitagorasa

„Cały ten świat jest czymś w rodzaju wielkiej piramidy. Na samym jej wierzchołku
znajduje się królestwo Tego, kto stworzył ten świat, a my ludzie żyjemy na tym
poziomie, na którym stworzenie łączy się z Ziemią, wszyscy powinniśmy też zdawać
sobie sprawę, iż z niej wyszliśmy. Każdego z człowieka również można rozpatrywać
jak piramidę, jeśli na wierzchołku umieścimy moment narodzin, czas jego pierwszego
krzyku.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Kwadratem Pitagorasa nazywamy rodzaj matrycy, w której wszystkie liczby z daty
urodzenia przyporządkowane do odpowiednich komórek. Istnieje kilka systemów
budowy takiego kwadratu. Przedstawię ten system, który jest przyjęty w szerokim
kręgu numerologów. System ten został mi także polecony jako jeden z wariantów
wykorzystywanych w procesie medytacji.

Chciałabym dodać , iż nie wszystkie aspekty przedstawionego systemu są zgodne z
ogólnie przyjętymi i znanymi zasadami budowy takiego kwadratu, na przykład
„klasyczna” numerologia nie uwzględnia liczby zero, uważając, że „zero” – to pustka
i samo w sobie nic ono nie znaczy. Mam co do tego wątpliwości, ponieważ na
przykład w systemie Tarota, który cieszy się sporym autorytetem, liczba zero ma
swoje prawa. Przykładowo karta zero – to błazen. Posiada ona swoje znaczenie. W
dobrym sensie karta ta wskazuje na czystość, nowe możliwości, w złym – na
lekkomyślność i nierozsądne postępowanie.

W swojej książce „Numerologia” pisałam, że „zero” nie jest początkiem drogi, lecz
stanowi symbol możliwości. Człowiek staje przed wyborem i może on wybrać każdą z
istniejących możliwości. Oczywiście, „zero” samo w sobie nie wywiera żadnego
bezpośredniego wpływu. Jego wibracja może nasilać właściwości innej liczby, na
przykład liczba zero może występować w związku z innymi liczbami – w przypadku
liczby dziesięć wzmacniane są cechy jedynki, szczególnie takie, jak upór w dążeniu
do osiągnięcia celu i twardość charakteru. Zero występujące w liczbie dwadzieścia
poprzez swoją muzykę czyni człowieka bardziej harmonijnym i miękkim. Zero jak
gdyby odkrywa światu wszystkie najlepsze cechy danej liczby, zagłusza ciemną
muzykę liczby, pomagając człowiekowi pokazać światu i społeczeństwu tylko
dodatnie strony.

Po to, aby Czytelnik samodzielnie prześledził kolejne etapy tworzenia matrycy,
omówię zasady jej budowy na kilku przykładach.

Przykład № 1 – data 01.01.1999.

Zanim wszystkie cyfry ułożą się w kwadrat, należy wykonać z nimi kilka działań.
Trzeba znaleźć 4 liczy, które w największym stopniu odzwierciedlają istotę jednostki.
Otrzymujemy coś na kształt cyfrowej piramidy, na wierzchołku której znajduje się
data, a 4 robocze cyfry stanowią jej podstawę. Najprawdopodobniej Pitagoras
posiadł tą wiedzę w Egipcie, krainie piramid i nauki o cyfrach.

A) Wyznaczamy pierwszą liczbę roboczą, konieczne do tego jest zsumowanie
wszystkich cyfr z daty urodzenia (zero można tutaj pominąć, gdyż nie wniesie ono do
sumy żadnej wartości):

1 + 1 + 1 + 9 + 9 + 9 = 30 – to pierwsza liczba robocza.

3 – mówi o tym, że jednostka charakteryzują takie cechy, jak wybuchowość i
niecierpliwość urok osobisty i otwartość.

0 – wzmacnia wszystkie pozytywne cechy i otoczenie może nigdy nie przekonać się,
że ten człowiek jest zdolny do skandalicznego zachowania lub wyjawiania tajemnic
przyjaciół.

B) Poprzez sumowanie cyfr pierwszej liczby roboczej otrzymujemy drugą liczbę
roboczą i to właśnie ona występuje w charakterze liczby drogi życiowej

30

=

3 + 0

= 3

pierwsza

druga

liczba

liczba

robocza

robocza

3 – świadectwo tego, iż stoi przed nami osobowość niezależna, podchodząca do życia
z optymizmem i pasją. Swobodnie czuje się w towarzystwie różnych ludzi, ale
wybiera przyjaźń z intelektualistami i tymi ludźmi, którzy są obdarzeni poczuciem
humoru. Z takim człowiekiem nigdy się nie nudzimy, ponadto jest on wierny i oddany
ludziom, których lubi. Jednak nie należy go drażnić, gdyż może wybuchnąć jak
płomień i zasypie otoczenie małymi płonącymi iskrami.

C) Trzecia liczba robocza – wyliczana jest w drodze różnicy pierwszej liczby roboczej i
pierwszej liczby z daty urodzenia, pomnożonej uprzednio przez cyfrę 2.

Dwójka – to stała, cyfra równowagi i balansu energii.

Przypomnijmy sobie rząd cyfr, składający się na daną datę

1 + 1 + 1 + 9 + 9 + 9
1 x 2 = 2
30 – 2 = 28
pierwsza 1x2 – trzecia
liczba liczba
robocza robocza

2 – człowiek umie być dyplomatą, możliwe, że w przeszłych reinkarnacjach pracował
on z wysoko postawionymi osobami i w wielu sytuacjach musiał zachowywać się
wstrzemięźliwie i po ponownym przyjściu na świat będzie chciał wyrazić siebie, ale
też często będzie uciekać się do nakładania maski, ukazując na zewnątrz zgodność z
ogólnie przyjętymi poglądami.

8 – świadczy o tym, że osobowość po przejściu transformacji narodzin była zdolna do
zachowania takich cech, jak praktyczność i mobilność. Posiada ona zdolność do
szybkiej adaptacji i dostrzegania rzeczy, koniecznych do wykonania dla poprawy
jakości życia, a szczególnie poprawy sytuacji materialnej.

D) Czwarta liczba robocza – to pochodna uzyskana na drodze zsumowania
wszystkich cyfr trzeciej liczby roboczej.

28 = 2 + 8 = 10; można dalej przekształcić do 1 + 0 = 1
trzecia czwarta
liczba liczba
robocza robocza

1 – wskazuje na to, że takim człowiekiem zawsze powodować będzie ambicja i będzie
starał się na wszelkie sposoby rozwijać. Pragnienie uznania dojrzało dawno, jeszcze
w poprzednim życiu i przetrwało ono na tym świecie.

Zanim wypełnimy wszystkie komórki kwadratu należy zapisać kolejno wszystkie
otrzymane liczby, aby uniknąć pomyłki.

1. 1999

30. 3. 28. 10

Wypełniamy teraz pola kwadratu i na początek pokażę, jak dokonuje się tego według
ogólnie przyjętego porządku, wpisujemy zatem odpowiednie cyfry do odpowiednich
komórek:

Ilość jedynek 1, 1, 1, 1

Ilość czwórek-

Ilość siódemek-

Ilość dwójek2

Ilość piątek-

Ilość ósemek8

Ilość trójek3, 3

Ilość szóstek-

Ilość dziewiątek9, 9, 9

Nie uwzględniamy w tym przypadku zera i dziesiątki. Moje zasady tworzenia matrycy
wypływają z medytacji. Nie zaczęłabym pisać książki, jeślibym miała jedynie
przepisywać to, co można przeczytać na wielu stronach internetowych. Nie wiem,
jaka będzie reakcja na to, ale nie ma to dla mnie wielkiego znaczenia, ponieważ
moim celem jest przekazanie światu tego, co udało mi się ujrzeć.

Zatem, zapisujemy cyfry, otrzymane w podanym przeze mnie przykładzie:

1. 1999

30. 3. 28. 10

Wpisujemy wszystkie cyfry w odpowiednie komórki.

Ilość zer -

Ilość jedynek 1,
1, 1, 1

Ilość dwójek2

Ilość siódemek- Ilość dziesiątek10

Ilość trójek3, 3 Ilość czwórek-

Ilość ósemek8

Ilość piątek-

Ilość szóstek-

Ilość
dziewiątek9, 9, 9

Uwzględniam zera i dziesiątki i w ten sposób otrzymuję nieco inny układ matrycy.

Czytelnik ma pełne prawo do zadania pytania o przyczyny stworzenia takiego układu.

0 – to cyfra, z której powstały wszystkie inne. To Absolut i cały Wszechświat. Istota
naszej świadomości to zero; droga od poczęcia do pojawienia się na świecie dziecka
jest związana z zerem, dlatego, że nie zdajemy sobie sprawy z jego możliwości w
okresie dorosłości.

1 – początek drogi i przejaw działania Siły Wyższej. Narodzenie naszych pragnień i
dążeń, to wszystko jest związane z jedynką.

2 – oddzieliła się od jedynki nieco wcześniej i przyniosła ze sobą konserwatyzm,
dualizm i barwy emocji.

3 – twórczość, impuls, zmiany – to wszystko to trójka. Uosabia ona promienie
słoneczne i rosnące rośliny, ale niekiedy to lecąca kometa i bystra rzeka i radość w
postaci tęczy.

4 – materializm, przestrzeń, podstawa, uziemienie. Emocje są tutaj już nieco ukryte
lub zatuszowane. W swojej naturze czwórka jest bliższa dwójce, ale świat
emocjonalny przybiera w tym przypadku formę i wydaje się być bardzo zagęszczony.

5 – liczba powstania nowego życia, przypływ nowej energii, pełność i głębia życia
duchowego, namiętność, pasja.

6 – harmonia i muzyka spokoju, dobrze wykonana praca i pożądany rezultat, erotyzm
i seksualność.

7 – świat wiedzy i umiejętności, analiza i poszukiwanie prawdy, świadoma
działalność, intuicja, pamięć o przeszłych reinkarnacjach.

8 – transformacja, wieczność, wybór, długi i uporczywy trud. Doskonalenie siebie,
swojej duszy to długa praca, w trakcie wykonywania której ulegamy zmianie,
przestajemy być takimi, jakimi byliśmy poprzednio – tym wszystkim jest ósemka.

9 – jeśli ósemka to proces transformacji, to dziewiątka to już jej rezultat, dana liczba
stanowi uosobienie duchowej więzi człowieka ze światem wyższym, informacja,
pochodząca ze wspólnego pola informacyjnego, Kosmos i Droga Mleczna, planety i
próżnia.

10 – uosabia karmę i zdolność człowieka do wykorzystania tej wiedzy, którą on
posiadł w poprzednich wcieleniach, oprócz tego może wskazywać na to, że człowiek
naznaczony jakąś pieczęcią pojawił się na ziemi aby zmyć z siebie jakiś grzech lub
odwrotnie – zapomnieć o czymś, przebaczyć lub pokochać.

Wszystkie te liczby są ze sobą wzajemnie powiązane i ich funkcje i znaczenie
stanowią niejako przedłużenie poprzedniej liczby, dlatego też opracowany przeze
mnie kwadrat wygląda właśnie w ten sposób. To łańcuch energii, łańcuch ewolucji.

Można podać jeszcze wiele przykładów tworzenia kwadratu. Bardzo aktualnym
przykładem jest matryca daty urodzenia osoby, która urodziła się w nowym
tysiącleciu.

Przykład 03.01.2001.

3 + 1 + 2 + 0 + 0 + 1 = 7 – pierwsza liczba robocza.
7 = 7 – druga liczba robocza.
3 x 2 = 6
7 – 6 = 1 – trzecia liczba robocza.
1 = 1 – czwarta liczba robocza.

W danym przypadku możemy zaobserwować tożsamość pierwszej i drugiej liczby
oraz trzeciej i czwartej liczby, dlatego, że w tym przypadku nie dochodzi do
transformacji.

Tworzenie matrycy: 3. 1. 2001.
7. 7. 1. 1.

Wpisujemy liczby do odpowiednich komórek kwadratu.

Ogólna ilość
zer0, 0

Ogólna ilość
jedynek 1, 1, 1,
1

Ogólna ilość
dwójek2

Ogólna ilość
siódemek7, 7

Ogólna

ilość

dziesiątek-

Ogólna ilość
trójek3

Ogólna ilość
czwórek-

Ogólna ilość
ósemek-

Ogólna ilość
piątek-

Ogólna ilość
szóstek-

Ogólna ilość-
dziewiątek-

Dana osobowość posiada zdolność do harmonizowania w swoim życiu świata
materialnego i duchowego. Ta jednostka będzie w sposób wyważony podchodzić do
przejawów zarówno jednej, jak i drugiej strony. Ta ilość jedynek świadczy o pewnej
dozie brutalności w charakterze danej jednostki. W wielu sytuacjach jest ona
kategoryczna i do faktów będzie podchodzić z dużą ostrożnością. Taka osobowość
nie jest silna energetycznie, w wielu przypadkach zdolna jest do wampiryzmu,
szczególnie w sytuacjach napięcia nerwowego.

Ale ten człowiek może czerpać energię z rozmów, twórczości, dobrego towarzystwa.
Co prawda podkreślam w tym miejscu, że taka osobowość charakteryzuje się
zmiennością nastroju, co oczywiście będzie odbijać się na wydajności i
produktywności. Po wnikliwym przyjrzeniu się matrycy można jeszcze dodać, że
człowiek ten jest konserwatywny i ciężko mu będzie przestroić się na coś nowego,
będzie długo przyzwyczajać się do zmieniających się okoliczności. Doradziłabym mu
zaznajomienie się z technikami rozwoju intuicji, co nieuchronnie prowadzi do
uzyskania nowych odpowiedzi na dawno zadawane pytania.

Aby osiągnąć sukces, człowiek z taką matrycą powinien rozwijać wolę i
odpowiedzialność. Jest on zdolny do rozwoju, szczególnie w takich dziedzinach, jak
inżynieria, projektowanie, działalność naukowa. Ludzie ci są dobrymi wykonawcami
(chociaż trzeba przyznać, że zawsze dążą do przewodnictwa w grupie i wydawania
poleceń), natomiast jeśli człowiek jest w stanie to zmienić, podnosi tym samym swój
duchowy potencjał. Jeśli dana jednostka będzie nieustannie zdobywać nową wiedzę
oraz unikać stresów i napięć nerwowych, jej życie przebiegać będzie gładko.

Po opisaniu zasad tworzenia kwadratu Pitagorasa należy także wspomnieć o tym, iż
cyfrę 10 w dacie urodzenia traktujemy nie jak 1 + 0, lecz jak „dziesiątkę”.

Przykład: data urodzenia 10 listopada 1956 roku.

Wypisujemy wszystkie cyfry: 10 + 1 + 1 + 1 + 9 + 5 + 6 = 33 (dziesiątka została
włączona do obliczeń jako „dziesięć”, a nie jako suma jedynki i zera, tj. 1 + 0 + 1 +
1 + 1 + 9 + 5 + 6 = 24 – taki zapis jest nieprawidłowy)

Pierwsza liczba robocza wynosi zatem 33.
Druga liczba robocza: 3 + 3 = 6.

Trzecią liczbę roboczą wyliczamy oczywiście w sposób podany wyżej: 33 – (1 x 2) =
31

Czwarta liczba robocza wynosi: 3 + 1 = 4.

Tworzymy matrycę: 10. 11. 1956
33. 6. 31. 4.

Wpisujemy w odpowiednie komórki kwadratu otrzymane cyfry (mój własny wariant):

Ilość zer -

Ilość jedynek 1,
1, 1, 1, 1

Ilość dwójek-

Ilość siódemek- Ilość dziesiątek10

Ilość trójek3, 3 Ilość czwórek4 Ilość ósemek-
Ilość piątek5

Ilość szóstek6, 6 Ilość dziewiątek-

3. Znaczenie ilości liczb naturalnych w dacie urodzenia.

„Kapłan Ptah spojrzał poważnie na Pitagorasa i rzekł:

- Wiedza o swojej dacie urodzenia pozwoli Ci ujrzeć nie tylko swoją przyszłość, lecz
także przeszłość, która obejmować może kilka istnień. Pamiętaj o tym, mój młody
kapłanie.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Ogólna ilość wszystkich cyfr, włączając w to cyfrę „zero”, w dacie urodzenia także
odciska swoje piętno na losie jednostki.

Na przykład, gdy rozłożymy datę 15.01.1985 na cyfry składowe, otrzymamy:

1 + 5 + 0 + 1 + 1 + 9 + 8 + 5 – ogólna ilość liczb naturalnych będzie równa
siedem. W tym przypadku nie uwzględniamy cyfry „zero”.

W innym przykładzie w przypadku daty 02.04.2003 otrzymamy jedynie cztery liczby
naturalne, co oznacza inny ciężar karmy, którą dźwiga dany człowiek. Oczywiście, na
podstawie tylko jednego parametru nie powinno się wydawać sądów, dotyczących
wszystkich działań, ale jakieś ogólne cechy rzucają światło na życie człowieka. Karma
– to obszar, mówiący o losach człowieka, który jednak jest przed nim ukryty. Po
przejściu transformacji dana jednostka nie pamięta tego, co zdarzyło się w
poprzednich wcieleniach, jednak w przypadku rozwoju niektórych zdolności i
poddania analizie swego życia, człowiek może wyciągnąć pewne wnioski i dokonać
samooczyszczenia.

Ilość liczb naturalnych wskazuje na niektóre przejawy karmy. Na przykład: jeśli data
zawiera w sobie trzy liczby naturalne, tak jak to ma miejsce w przypadku daty
01.01.2000, oznacza to, iż w przeszłym życiu człowiek był wojskowym lub artystą,
możliwe, że także obecnie przejawia wszystkie cechy „wojskowej warstwy
społecznej” i zadaniem dla jego karmy będzie nauka sztuki panowania nad sobą. Taki
człowiek zawsze będzie dążył do obrony swego majątku, do obrony tego, co uważa
za swoją własność. Rodzina będzie miała dla niego duże znaczenie, sam ustanowi
obowiązujące w niej prawa i zasady i będzie nadzorował ich przestrzegania.

W przypadku, jeśli ilość liczb naturalnych w dacie wynosi cztery, oznacza to, iż w
poprzednich wcieleniach człowiek więcej uwagi poświęcał materialnej stronie życia,
zaś obecnie powinien dążyć do wyważenia proporcji pomiędzy energią dla ciała i
energia dla duszy.

Liczba pięć jako ilość liczb naturalnych w dacie urodzenia wskazuje na to, że człowiek
nie rozwinął wszystkich talentów, które były mu dane, możliwe, że w ogóle nie

poświęcał on zbyt dużo uwagi pracy. W obecnym wcieleniu powinien więcej
pracować, troszczyć się o swoich bliskich, pamiętać o miłosierdziu i miłości.

W przypadku, jeśli otrzymano sześć liczb naturalnych w dacie urodzenia, sugeruje to
charakter człowieka, który w poprzednich wcieleniach nie otrzymał tyle miłości, ile
powinien był jej otrzymać, należy postępować z nim łagodnie, wówczas powinien on
rozwijać w sobie siłę woli i dyscyplinę.

Jeśli ilość liczb naturalnych w dacie urodzenia wynosi siedem, oznacza to, że człowiek
pojawił się na Ziemi, aby nabyć tą wiedzę, której nie nabył w przeszłości lub
zdolności, których wcześniej nie rozwinął. Oprócz tego, taki człowiek posiada na tym
świecie tą druga połowę, z którą powinien przeżyć życie, możliwe, że była to miłość
Romeo i Julii. Swoje szczęście rodzinne może budować tylko z tym, kto jest mu już
od dawna przeznaczony, możliwe nawet, że kilka wieków temu.

Jeśli data urodzenia danej osoby w ogóle nie zawiera liczby zero, a tylko inne liczby
naturalne, wówczas ich suma wyniesie osiem. Ukazuje to nam człowieka, który w
życiu przeszłym był buntownikiem, naruszał prawa i zasady, naruszał reguły i
arogancko odnosił się do ludzi. Jako odkupienie swojej karmy w tym życiu on
otrzyma to, co sam wielbił. Bardzo często tacy ludzie nie mają łatwego życia, jest
ono pełne bólu, nieustannie są oni poddawani próbom. Tylko cierpliwość i łagodność
mogą pomóc w odkupieniu karmy.

4. Pierwsza liczba robocza

„Hermodamas wskazał ręką w stronę morza. Tam, w oddali, niebo zlewało się z
wodą i niemożliwe było określenie ani ich początku, ani końca. Nauczyciel rzekł:

- Spójrz, jaka wokół panuje harmonia, aby człowiek był szczęśliwy jego myśli
powinny wypełniać swoją energią wszystko to, co go otacza, płynnie wplatając się w
nici przyrody, tworzyć z nią jedną całość. Nie można naruszać całości i wnosić do niej
chaos. Podążając przetartymi szlakami świata zewnętrznego pamiętaj, że zawsze
można wytyczyć własną drogę, ale czyń to tylko wtedy, gdy przyroda sama powoła
cię do tego. Współdziałaj z tym, co znajduje się obok ciebie, przy pomocy zdolności,
jakie posiadasz. Wiedz, że wszyscy będą widzieli właśnie ten portret, który sam
stworzysz razem z przyrodą. Ona jest twoimi rękami, a ty jej gliną. Idź, Pitagorasie, i
pamiętaj, że myśli zawsze powinny być czyste, a cele szlachetne, wówczas ludzie
przyznają takie cechy twojej duszy.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Pierwsza liczba robocza odzwierciedla sposoby współdziałania człowieka ze światem
zewnętrznym, to, jak postrzegają go otaczający ludzie. Wskazuje ono na to, jak będą
układały się stosunki danej osoby z przyjaciółmi i znajomymi. Poznając znaczenie
liczb można prześledzić następstwa negatywnego wpływu antywibracji i nie dopuścić
do wielu życiowych błędów. Po wyliczeniu pierwszej liczby roboczej danej osoby
możliwe jest zrozumienie jej indywidualności i wypracowanie prawidłowego
zachowania w kontaktach, żeby nie naruszać harmonii i równowagi współdziałania,
możliwe jest unikanie konfliktów i przekształcenie konkurencji we współpracę.
Pierwsza liczba, otrzymana jako wynik sumy wszystkich cyfr daty urodzenia, ukazuje,
w jaki sposób człowiek traci swoją energię. Ta sama liczba podpowiada, co można
zmienić w sobie samym, polegając na własnej sile woli i pomocy Wyższych Sił Dobra
i Miłości.

Jeśli liczba odnosi się do kategorii jedności, oznacza to, że być może ten człowiek
pojawił się na Ziemi po raz pierwszy lub po to, aby nabyć większą ilość wiedzy. W
danym przypadku Pierwsza Liczba Robocza jest tożsama z Liczbą Drogi Życiowej, a
to oznacza, że rozwój zasad będzie przebiegać zgodnie z postawionymi celami.
Energia będzie ukierunkowana głownie na realizację swoich celów i pragnień.

A) W przypadku, gdy jako pierwszą liczbę roboczą otrzymujemy trzy, można
wyciągnąć wnioski, że człowiek takiego typu jest bardzo rozsądny, jego energia jest
ukierunkowana na działanie, i czym aktywniejsze, tym bardziej satysfakcji on
otrzyma. Zazwyczaj są to osoby niezależne, nigdy nie są pobłażliwe w stosunku do
siebie, nie są skłonne do budzenia litości. Także do ich głównych cech można odnieść
nastawienie na osiągnięcie celu i śmiałość. Otaczający ludzie często postrzegają ich
jako niezależnych indywidualistów. Przy negatywnym aspekcie liczby osoba
charakteryzuje się takimi cechami, jak zawiść i samolubność.

B) W większości przypadków ludzie, u których jako pierwszą liczbą roboczą jest
czwórka, przejawiają takie cechy charakteru, jak koleżeńskość, pryncypialność,
introwertyzm, oprócz tego charakterystyczne dla nich jest dążenie do zajęcia mocnej
pozycji w świecie materialnym. Społeczeństwo niekiedy postrzega takich ludzi jako
jednostki zakompleksione o dojrzewające w późnym wieku. Szczególnie obserwuje
się to w środowisku nastolatków, w tym czasie, kiedy rówieśnicy już poznają
pierwszą miłość, osoby z czwórką nawet wstydzą się o ty mówić, chociaż w tajemnicy
mogą marzyć o tym. Negatywny aspekt danej liczby przekształca tych ludzi w
intrygantów, „szare eminencje”, którzy będą manipulować swoimi ofiarami.

C) Jeśli w rezultacie wyliczeń pierwszej liczby roboczej otrzymujemy liczbę pięć,
oznacza to, że stoi przed nami człowiek, który jest obdarzony szczególnym
magnetyzmem, optymizmem i poczuciem humoru. Są to osoby bardzo pociągające,
nawet jeśli zewnętrznie nie są piękne, to zawsze będą zwracać na siebie uwagę
otoczenia. Przypominają oni społeczeństwu fajerwerki, które rozpalają się i szczodrze
obdarzają iskierkami. W negatywnym aspekcie ludzie posiadający w horoskopie tą
liczbę będą postrzegani jak osoby nieokiełznane, bezceremonialne i uparte.

D) Osoba, u której przy sporządzaniu matrycy jako pierwszą liczbę roboczą
otrzymano sześć, jest obdarzona czarem, taktem i wyrafinowaniem. Ludzie ci starają
się unikać skandali, wykorzystując wszystkie możliwości kompromisu starają się
uczynić ze swoich przeciwników swoich przyjaciół. Społeczeństwo rzadko doświadcza
konfliktowości takich osób. O ile władza nie trafi w ich ręce rzadko dążą do
przywództwa, według nich nie należy robić z tego tragedii, dlatego, że zostanie
naruszona harmonia, która jest koniecznością bytu. W przypadku niepomyślnym
rozwoju osoba taka staje się leniwa, lekkomyślna i przestaje się rozwijać, dryfując z
prądem czasu. Jeśli nie dochodzi do degradacji, otoczenie postrzega takiego
człowieka jako osobę konserwatywną, która zawsze jest z czegoś niezadowolona.

E) Jeśli w rezultacie wyliczeń pierwszej liczby roboczej otrzymano liczbę siedem,
oznacza to, że stoi przed nami człowiek poważny i rozsądny. Zawsze będzie dążył do
sprawiedliwości. Społeczeństwo często uważa takich ludzi za nauczycieli. Są

niepodobni do nikogo, zarówno fizycznie, jak i filozoficznie. Żyją według swoich
własnych praw i nie lubią, gdy ktoś próbuje ustanawiać im własne zasady. W
przypadku niepomyślnego rozwoju osoba taka nabiera takich cech charakteru, jak
gderliwość, konserwatyzm, nerwowość.

F) Niektórzy pracują, gromadzą i nie widzą wyników swojej pracy. Zupełnie inaczej
rzecz się ma u tych ludzi, którzy w swoim horoskopie posiadają liczbę osiem jaki
pierwszą liczbę roboczą. Takie osoby dobrze znają powiedzenia „kto pracuje, ten
ma”, „pod leżący kamień woda nie cieknie”, „bez wysiłku nie złowi się ryby z potoku”.
Te powiedzenia jak programy tkwią im w głowach od momentu urodzenia. Wydaje
się, że tą mądrość niosą oni przez wieki, i w każdym wcieleniu pamięć karmiczna
przypomina im o tym. Społeczeństwu ci ludzie wydają się być praktycznymi,
pragmatycznymi sceptykami, ale w rzeczywistości także oni są zdolni do poświęceń i
wielkiej szczodrości. Negatywny aspekt liczby może przejawić się w kapryśności,
egoizmie i ciemnym pesymizmie.

G) Ci, u których liczba dziewięć jest pierwszą liczbą roboczą, pojawili się na Ziemi,
aby jeszcze raz obejrzeć się i ujrzeć ten stopień świata, na którym oni stoją ostatni
raz, dlatego, że dziewięć zamyka rząd jedności. Przed nimi jest tajemnica, za nimi
wiedza. Podświadomie ludzie ci czują i wiedzą więcej od innych, ale oni jak dzieci
jeszcze nie wiedzą, gdzie trzeba zastosować zdobytą wiedzę i umiejętności,
zgromadzone w poprzednich wcieleniach lub w życiu astralnym. Proszę przypomnieć
sobie siebie po zakończeniu szkoły, skoncentrować się na swoich odczuciach i w ten
sposób możliwe jest lepsze zrozumienie reakcji tych ludzi. Są oni mądrzy,
interesujący i optymistyczni, tylko należy pomagać im w wyborze właściwego
kierunku, żeby znaleźli swoje miejsce pod słońcem i odkryli swoje zdolności jak
można najpełniej.

Jeśli u danego człowieka pierwsza liczba robocza należy do kategorii dziesiątek,
oznacza to, że w procesie poprzednich wcieleń osiągnął on już pewien stopień
życiowego oświecenia. Wiele już potrafi i często jego karma przeplata się z karmą
Ziemi, tj. on był już tutaj i pozostawił po sobie ślady swojej działalności. Tacy ludzie
powracają na Niebieską Planetę aby naprawić swoje błędy.

Liczbowe charakterystyki ludzi, urodzonych na początku dowolnego tysiąclecia
podpowiadają, że niektóre dusze wcielają się w ziemskie ciała po raz pierwszy. Dotąd
ich monady formowały się w innych światach. Tutaj zaś muszą zmagać się z
pokusami, złem, zachowywać swoją czystość. Jeśli komuś nie w pełni się to udaje,
otrzymuje on jeszcze jedną szansę, może narodzić się na nowo i naprawić swoje
błędy. Pierwsza liczba robocza, składająca się z dwóch cyfr (na przykład 29, 42, 30)
wskazuje właśnie na to, że człowiek powrócił, aby wybawić się od obciążającej go
karmy i przystąpić do wypełnienia swojej misji.

A) W tym przypadku, jeśli liczba dziesięć stanowi pierwszą liczbę roboczą, oznacza to,
że człowiek idzie przez życie dosłownie jak linoskoczek i zgodnie z prawem symetrii
ma przed sobą dwie drogi: albo idzie dalej, albo zeskoczy na dół. Oczywiście
świadomość pcha go do przodu, do końca, do wygranej i zebrania po raz kolejny
owacji. Ambicje są dobrym motorem, ale czy wystarczy mu siły woli i śmiałości, aby
ustać na drodze Losu ? Nieprzypadkowo dziesiąta karta Tarota nazywa się Koło
Fortuny. Człowiek, który posiada tą liczbę w swoim horoskopie będzie zawsze
kierować się własnymi schematami apercepcji i pragnieniem podążania naprzód, ale
przy tym powinien zawsze patrzeć pod nogi i pamiętać o zachowaniu ostrożności.
Każdy krok powinien być wyliczony i przemyślany kilka razy, tylko wtedy, kiedy
sukces jest gwarantowany. Społeczeństwo postrzega takiego człowieka jako osobę
ukierunkowaną na osiągnięcie celu, a niekiedy jako bardzo upartego. Osobę o
wysokim poczuciu własności, posuniętym niemal do skąpstwa. Aktywność takich osób
zawsze ma cel i kierunek. Przy pozytywnym aspekcie wpływu tej liczby dziesiątki
charakteryzują się koleżeńskością i szybką adaptacją do otoczenia. Ludzie ci
wybierają partnerów życiowych zgodnych z ich duszą i interesami. Dziesiątka zawsze
szanuje i ceni wierność człowieka, który zgodził się z nią żyć. Człowieka tego może
zgubić nadmierna pewność siebie i ambicja. Chociaż te cechy są ukryte przed obcymi
ludźmi, najlepiej byłoby, gdyby nigdy się nie przejawiły.

B) Jeśli natomiast pierwsza liczba robocza wynosi jedenaście, człowieka takiego
można nazwać intuicyjnym realistą. Często jest z nim pewnie i wygodnie. Ale granica
pojmowania dobra i zła u tych ludzi jest nieco rozmyta. Niedostatki innych ludzi są
dla nich dobrze widoczne, natomiast na swoje własne wady często po prostu
przymykają oni oczy i to może stać się źródłem ich życiowych problemów.
Społeczeństwo może twierdzić, że dobrze zna myśli i pragnienia tych ludzi, ale nawet
najbliżsi ich przyjaciele czasami nie odgadują tego, co może leżeć im na sercu. Ci
ludzie, u których pierwsza liczba robocza wynosi jedenaście, są skłonni do ukrywania
swoich myśli i pragnień. Ludzi tych łatwo jest zranić, ale oni dobrze o tym wiedzą i
starannie ukrywają swój wewnętrzny świat, bojąc się kpin i niezrozumienia. Och ! Jak
straszne jest dla nich to słowo ! Jeśli jakiś człowiek nie będzie się z nimi zgadzał,
będą prowadzić z nim zimną wojnę, wyrzuty będą się sypały może nie co drugie
słowo, ale w każdym możliwym przypadku. Zaufanie zostanie utracone i w końcu
potrzeba czegokolwiek u takiego człowieka w ogóle zgaśnie. Jest to słaby punkt tych
ludzi, u których pierwsza modyfikowana liczba wynosi jedenaście. Oni także nie
przypuszczają, że przyjaciel nie zawsze będzie się z nimi zgadzał, zaś jego odmienne
zdanie może przynieść więcej korzyści, niż identyczne zdanie wroga, który pragnie
jedynie zyskać sobie ich zaufanie.

C) Jeśli w wyniku zestawienia wszystkich liczb otrzymano liczbę dwanaście jako
pierwszą liczbę roboczą, oznacza to, że możliwe jest zapisanie w charakterystyce
człowieka takich cech, jak artyzm, śmiałość, posunięta do zuchwalstwa, otwartość i
wesołość. Taka osoba jest bardzo żywa, jest dosłownie małym słoneczkiem w
towarzystwie – może się śmiać i płakać, być poważnym i lekkomyślnym, dobrym
słuchaczem i gawędziarzem. Przyjaciele cenią go za zdolności organizacyjne i
komunikatywność. Jego charakter przypomina kalejdoskop, który przy jednym
obróceniu pokazuje inny obraz złożony z tych samych szkiełek. Z tymi osobami jest
lekko i przyjemnie do pierwszego konfliktu. Bardzo łatwo jest rozzłościć takiego
człowieka, bowiem wybucha on łatwo jak zapałka, ale na szczęście równie szybko
gaśnie. Po tym, jak wyleje na kogoś cały swój gniew, na jego twarzy znowu zagości
uśmiech. Jeśli łatwo cię zranić, nie stawaj na drodze takiej osoby, w gniewie może
ona podeptać wszystko, łącznie z przyjaźnią, uczuciami lub wspólną sprawą
(oczywiście ta skrajność nie jest taka częsta, ale uważam za swój obowiązek
wspomnieć o tym), najczęściej kłótnia kończy się wielkim trzaśnięciem drzwiami.
Później, gdy żywioły ucichną, człowiek ten wraca i może przynieść ze sobą prezent
lub kwiaty, będzie on robić wszystko, żeby załagodzić swoją winę i na tym polegają
też jego plusy.

D) Jeśli w wyniku zestawienia wszystkich cyfr otrzymamy liczbę trzynaście, nie należy
się obawiać, dlaczego, że wcale nie oznacza ona, że stojący przed tobą człowiek jest
wysłańcem ciemności, proszę nie wyobrażać sobie, że ma to miejsce, na przykład, że
jest on jakimś czarnym magiem lub zabójcą. Po prostu osoba ta posiada szczególną
umiejętność – usuwania napięcia energetycznego. Jeśli taki człowiek dostaje się do
towarzystwa, w którym większość osób jest donorami, to ta osoba stanie się
wampirem i wchłonie w siebie zbędną energię, jeśli natomiast w grupie przeważać
będą „energetyczne wampiry”, taki człowiek wystąpi w charakterze donora. Ludzie ci
są potrzebni, ponieważ jeśli energii byłoby za dużo, mogłaby przekształcić się w
żywioł, jeśli natomiast byłoby jej za mało, wszyscy czuli by się źle. Człowiek z liczbą
trzynaście w horoskopie może wyrównywać bilans energetyczny. Ale jeśli jest
rozzłoszczony, częściej jest wampirem, wchłaniając w siebie energię otaczających
ludzi. Aby nie zakłócać równowagi energetycznej swojej, ani innych osób i nie
stwarzać problemów, ludzie ci powinni mieć w domu ikony. Oddziaływanie Świętych
Obrazów równoważy bilans energetyczny każdego człowieka, uspokaja go i chroni
przed chorobami. Każdy człowiek powinien o tym pamiętać, ale dla danych osób
Święty Obraz po prostu jest koniecznością.

E) W tym przypadku, jeśli pierwsza liczba robocza wyniesie czternaście, dążenie do
wyróżnienia się na płaszczyźnie intelektualnej i zdolności wyciągania wniosków,
będzie stanowiło główny element charakterystyki tego człowieka. Emocje rzadko
unoszą tych ludzi na swoich falach. Społeczeństwo postrzega ich jako praktycznych
pragmatyków, którzy potrafią osiągać wyznaczone cele. Ludzie ci są pracowici i
starają się brać odpowiedzialność na swoje barki. Niekiedy wydaje im się, że nikt nie
wykona lepiej od nich danej pracy. Wszystkie problemy z tymi ludźmi lepiej jest
rozwiązywać osobiście, dlatego, że nienawidzą oni kuluarowych plotek i publicznych
skandali. W aspekcie negatywnym osoba, która posiada w horoskopie liczbę
czternaście jako pierwszą liczbę roboczą, będzie przejawiać w towarzystwie takie

cechy, jak mściwość i niekiedy poczucie krzywdy długo będzie gościć w ich sercach,
co może prowadzić do licznych chorób.

F) Jeśli w rezultacie sumowania wszystkich cyfr otrzymano liczbę piętnaście, tego
człowieka można scharakteryzować jako osobę, która dąży do harmonii. Jest ona
przepełniona pewną naturalną mądrością i rozumieniem życia. Awiessałom Podwodny
tak opisywał człowieka, który znajduje się pod wpływem tej liczby: „Trudno go
wyprowadzić z równowagi i rozstroić choćby na minutę, ale kiedy do tego dojdzie,
jego smutek i łzy są szczere. Piętnaście i duchowo i materialnie, ale ani to, ani coś
innego nie występuje w nim jawnie, a pozostaje jakby w domyśle, takie jest życie.”
Ludzie z taką liczbą w horoskopie powinni wybierać profesje w których wymagane są
zdolności organizacyjne, zdolność do fascynowania ludzi i pracy w zespole.
Negatywną stroną tych ludzi może być lekkomyślność i lenistwo. Człowiek powinien
pracować i widzieć, że rezultat może być pożyteczny dla społeczeństwa.

G) Jeśli w charakterze pierwszej liczby roboczej występuje liczba szesnaście, dusza
takiej osoby będzie przypinała babkę, która znajduje się w krysztale. Taki człowiek
wszędzie rozsiewa aurę spokoju i harmonii. Społeczeństwo postrzega ich jako lekarzy
dusz. Zawsze można się do nich zwrócić z prośbą o radę i pomoc. Ale nikt nigdy nie
może powiedzieć, że zna takiego człowieka do końca. Bardzo ciężko jest dotrzeć do
sekretów jego własnych myśli. W negatywnym aspekcie rozwoju taka osoba może
przekształcić się w pozbawionego zdolności do działania i inicjatywy obserwatora.
Brak aktywności może doprowadzić do duchowego i twórczego zastoju, człowiek,
który się nie rozwijać przestaje być płynącą rzeką, upodabnia się do błota, w którym
życie biegnie powoli, nie pojawiają się nowe informacje, stare są nieustannie
analizowane i wielokrotnie przetwarzane, co prowadzi do rozwoju takich cech, jak
gderliwość i pesymizm.

H) Liczba siedemnaście będzie mówić o tym, że ambicja tych ludzi rozwinięta jest w
dostatecznym stopniu, ale nie jest jedyną przyczyną sukcesów osiąganych przez nich
w tym życiu. Otoczenie prawie zawsze jest przekonane, że ci indywidualiści zawsze
są w stanie znaleźć „złoty środek” między swoimi ambicjami i interesami innych ludzi.
To ludzie z silnym charakterem, którzy opierają się dowolnym pokusom, rzadko
zawracają z obranej drogi. Jeśli będą musieli wykonać ciężką pracę, będą pracować
bez narzekania i skarg. Taki sportowiec nie zejdzie z bieżni, najwyżej może zostać z
niej zniesiony, uczony będzie przesiadywać w laboratorium w poszukiwaniu
odpowiedzi na wiele pytań. Człowiek taki będzie twardo zmierzać do osiągnięcia
sukcesu, nie oczekując nagrody na końcu drogi. Negatywny rozwój osobowości może
doprowadzić do pewnej szorstkości, w nieunikniony sposób pociągnie za sobą chłód
w stosunku do bliskich. Jeśli ambicja będzie wzrastać razem z miłością własną,
doprowadzi to do samotności na końcu drogi.

I) Przy zestawieniu wszystkich liczb w charakterze pierwszej liczby roboczej możliwe
jest otrzymanie liczby siedemnaście, która charakteryzuje człowieka, jako naturę
artystyczną i subtelną. Ludzie ci potrafią nie tylko żyć pośród piękna i tworzyć piękno.
Emocjonalny świat tej osoby został namalowany różnymi farbami. Intuicja także jest
bardzo dobrze rozwinięta. Z takim człowiekiem nigdy nie jest nudno, zazwyczaj
dobrze rozwinięta erudycja i żywy intelekt powodują, że jest on dobrym

organizatorem. Świat materialny tych ludzie, którzy urodzili się z taką liczbą w
horoskopie, nie wytrzymuje poważnych upadków. Zazwyczaj są to ludzie samodzielni,
ale chciwość i skąpstwo nie są cechami ich charakteru. Negatywny aspekt tej liczby
może przejawić się wtedy, gdy nosiciel tej liczby dostanie się do towarzystwa, w
którym kultywuje się zło. Dlatego, że wówczas osoba ta przestanie wydzielać
energię, którą otrzymuje podczas urodzenia i pozbawiwszy się swoich talentów,
utraci prawdziwa twarz i przekształci się w akumulator negatywnej energii.

J) W przypadku otrzymania liczby dziewiętnaście w rezultacie zestawienia cyfr,
można powiedzieć o takim człowieku, że nie było mu obojętne zdanie otaczających
go osób, dotyczące jego osoby. Odsetek jego pewności siebie jest wprost
proporcjonalny do odsetka pozytywnych sądów innych ludzi. Pozytywny aspekt tej
liczby przejawia się u ludzi, którzy podążają w życiu duchowym tropem. Są oni
marzycielami, przepełnionymi ogniem twórczym. Siła dziewiątki, związana z
dążeniem do celu, jaki symbolizuje jedynka, wznosi tego człowieka do sławy i
harmonii w sprawach sercowych. Ambicja pozwala mu na pokonanie przeszkód i
zdobycie nowych horyzontów. W mniej pozytywnym aspekcie tej liczby człowiek
długo nie jest w stanie odnaleźć swojej drogi życiowej, z tego powodu często ma zły
nastrój. Pragnie stać się bardzo znaczący dla innych ludzi, stanowić przykład dla
innych, ale przy tym strach przed odpowiedzialnością nie będzie mu pozwalał na
zajęcie pozycji lidera. Niekiedy ludzie ci myślą, że prawo do przebywania na słońcu
mają tylko ci ludzie, którzy są bardzo dobrze zabezpieczony. Wówczas ambicja
zaczyna graniczyć ze skąpstwem i zawiścią, co w końcu doprowadza do chorób
nerwowo-psychiatrycznych i rozpadu osobowości.

Kategoria drugiej dziesiątki reprezentuje sobą typ ludzi, którzy starają się zbudować
świat, w którym będą królować nie tylko „ambicje i dążenie do celu”, ale także i
emocje. Będzie dla nich bardzo ważne, czy ich życiowy partner będzie odpowiadać
ideałowi. Szczególną rolę w życiu tych ludzi będzie odgrywać matka. Nawet, jeśli
kontakty z nią nie ułożą się tak, jakby się chciało, mimo wszystko w wieku dorosłym
będą oni odnosić się do matki z całą delikatnością i dobrocią. Karma rodu i egregor
rodu w linii matczynej w danym przypadku będą oddziaływać silniej, niż karma i
egregor ojca. I ten związek z matką, niewidzialną nicią, będzie istniał przez całe
życie.

A) Jeśli w rezultacie wyliczeń pierwszej liczby roboczej otrzymano wynik dwanaście,
oznacza to, że mamy do czynienia z osobą wrażliwą i czułą. Lubi ona troszczyć się o
innych, szczególnie słabych i bezradnych. Zawsze można się do niej zwrócić z prośbą
o pomoc i rzadko odmawia. Otoczenie postrzega ich jako marzycieli i romantyków, z
silnie rozwiniętą intuicją i poczuciem długu. Z tych ludzi niekiedy się kpi, dlatego, że
starają się oni wszystko zrobić prawidłowo, nie przekraczając ram praw i zasad, które
tworzą społeczeństwo. I z tego powodu nierzadko obwinia się ich o podatność w
stosunku do innych, silniejszych osób. Chociaż jest to niezupełnie sprawiedliwe.
Dlatego, że ludzie ci po prostu starają się zachować harmonię. Niepotrzebne są im
konflikty, widocznie w poprzednich wcieleniach było ich dość dużo. Osoby te starają
się nie dopuszczać do przejawów agresji. W negatywnym aspekcie tej liczby osoba ta
może stać się głębokim fatalistą. Będzie fanatycznie wierzyć w los, zapominając o
wolnej woli człowieka, która może podnieść jego rozwój na wyższy poziom rozwoju.

B) W przypadku zestawienia wszystkich liczb z daty urodzenia możliwe jest
otrzymanie sumy, równej liczbie dwadzieścia jeden. Liczba ta wskazuje, iż osoby,
znajdujące się pod jej wpływem są bardzo energiczne i utalentowane. Mają one
dobrze rozwinięte poczucie humoru i często stają się dusza towarzystwa. Są
niewiarygodnie serdeczni i dobrzy, dzięki temu posiadają wielu przyjaciół. W trudnych
chwilach są oni zdolni nie tylko do współczucia, ale także do poddania dobrego
pomysłu w zależności od rozwoju sytuacji. Przy całej swojej pozornej podatności i
miękkości udaje się im zachować indywidualizm i oryginalność charakteru i poglądów
na świat. Ale energia jedynki nie zawsze jest dostateczna, aby takie osoby osiągały
pozycję liderów. Jeśli dwójka będzie przejawiała negatywny aspekt, człowiek taki
rzadko będzie wyrażał sprzeciw wobec zaistniałych okoliczności lub będzie on
spóźniony i próby poprawy położenia stworzonego przez dane okoliczności będą
istniały zawsze.

C) Bardzo trudne jest podanie jednoznacznej oceny charakteru tych osób, których
pierwszą liczbą roboczą w horoskopie numerologicznym jest liczba dwadzieścia dwa.
Niekiedy wydają się one w oczach otoczenia być dobroczyńcami, a niekiedy mówi się
o nich jak o ludziach obłudnych o pozbawionych czci. Paradoks leży w ich
zachowaniu, często nienawidząc człowieka nie odmawiają mu pomocy, za to obiekt
uwielbienia i delikatnych uczuć może przez lata prosić o wyświadczenie jakiejś usługi.
Wydaje się, że w tych zagadkowych duszach płyną dwa potoki cząstek, które zostały
przeciwnie naładowane. Wpadanie pod wpływ to jednego, to drugiego potoku
stanowi uzasadnienie ich postępowania. Spotykając się z tymi ludźmi należy ich

pilnować, określić, co pociąga ich w aspekcie negatywnym. Karmicznym zadaniem
tych osób jest rozwijanie siły woli i wykorzystywanie jej w walce z pragnieniami,
które doprowadzają do degradacji i regresji proces ewolucji duszy.

D) Osoby, pozostające pod wpływem pierwszej liczby roboczej równej dwadzieścia
trzy są zdolne do poświęcenia. Oprócz wyżej wymienionej zalety są one również
cierpliwe i wytrwałe. Cała żywiołowość ich natury przejawia się w okazywaniu
pomocy innym. Wierność, rozwinięte poczucie długu i odpowiedzialność – są to
cechy, które charakteryzują tych ludzi. Jęli będziemy mówić o mężczyźnie, powiemy,
że jego postępowanie jest pokrewne postępowaniu rycerza Lancelota. Jest rycerzem i
jego serce na zawsze będzie należało tylko do jednej damy. Jeśli zaczniemy tworzyć
portret kobiety, będzie ona pokrewna żonom dekabrystów, zdolnym do wszystkiego
dla swoich ukochanych. Nie zdradzi i nie porzuci w biedzie, pójdzie za swoimi bliskimi
i w ogień i w wodę. Jedynie niekiedy, poświęcając się dla innych, te szlachetne osoby
zapominają o sobie. Ale nie miałam zamiaru nazwać tą cechę negatywną. W
okrutnym i egoistycznym świecie, ta cenna cecha jest spotykana coraz rzadziej i
rzadziej.

E) Jeśli los podarował człowiekowi liczbę dwadzieścia cztery jako pierwszą liczbę
roboczą, mówi to o tym, że harmonia ma dla niego niepoślednie znaczenie.
Otoczenie odczuwają jej obecność w uczuciach tej osoby, dążeniach, obrazie życia.
Czasami może wybuchnąć, ale nawet jego gniew będzie wpisywać w ogólny obraz. Ci
przeciwnicy chaosu lubią domowy spokój i przytulność. Dokładnie wybierają sobie
partnera, który powinien być nie tylko mądre i piękny, ale także powinien umieć
podtrzymywać rozmowy na różne tematy, być nie tylko kochankiem, ale też i
przyjacielem i marzyć o dzieciach. Z ludźmi takiego typu zawsze łatwo jest znaleźć
wspólny język. Zawsze są w towarzystwie swojakami i dzięki ich dobroduszności,
ujmującemu uśmiechowi zawsze posiadają wielu przyjaciół. Negatywny aspekt
wpływu tych liczb powoduje, że człowiek jest konserwatywny, który w ogóle nie dąży
ku postępowi, dlatego, że nie widzi w nim przyszłości, zrzędę, któremu nic się nie
podoba i pesymistę, który może topić swoje myśli na dnie szklanki.

F) Interesujące życie będą mieli ci ludzie, u których pierwsza liczba robocza wynosi
dwadzieścia pięć. Najczęściej to silne jednostki, samodzielne, nieustraszone. Zawsze
kierują się własnym zdaniem, które budują w drodze obserwacji i analizy faktów. To
intelektualiści, którzy zawsze starają się zawsze i wszędzie postępować sprawiedliwie.
W życiu pociąga ich wiedza i niezwykłe przedmioty, ludzie oryginalnie myślący i
posiadający podobnie oryginalny styl życia. Otoczenie nigdy nie odnosi się do takich
ludzi „neutralnie”. Jedni ludzie uważają, że w życiu należy brać przykład z takich
idealistów, inni natomiast wyśmiewają życiowe credo takich samotników. Wśród ludzi
urodzonych z taką liczbą jest wielu ludzi ze zdolnościami filozoficznymi, którzy żyją
według zasad idealnego świata. Negatywny aspekt liczby przejawia się w pragnieniu
wydawania rozkazów i pragnieniem posiadania nie przyjaciół, lecz ludzi
podporządkowanych sobie, uporem, który będzie przeszkadzał we wzajemnym
oddziaływaniu z zespołem i homofobią, tj. człowiek będzie się obawiać przebywania
w towarzystwie. Tylko praca nad sobą może pomóc przywrócić tego człowieka do
normalnego funkcjonowania.

G) Romantyzm i szczególna wrażliwość wyróżnia tych, u których przy sumowaniu
wszystkich cyfr z daty urodzenia otrzymujemy liczbę dwadzieścia sześć. Pozytywny
wpływ wibracji liczb skutkuje przejawieniem przez człowieka zdolności do
współodczuwania i współprzeżywania i empatii w stosunku do innych ludzi. Ludzie
często proszą ich o pomoc, zarówno materialną, jak i duchową. W młodości ludzie ci
wypowiadają sentencje i maksymy, których sens jest bardzo wysoki i z powodu
takich zdolności nie wskazują one na ich rzeczywisty wiek. Bardzo pracowici i uczciwi,
otwarci i prostolinijni, takimi cechami zostają ludzie, pozostający pod wpływem alians
dwójki i szóstki. Negatywny aspekt liczby czyni z człowieka pesymistę i nihilistę, który
nie przejawia woli działania, sprzyjającego duchowemu rozwojowi i przejawia
kapryśność i często jest zależny od innych, szczególnie w sensie materialnym.

H) Jeśli pierwsza liczba robocza wynosi dwadzieścia siedem, człowiek swoją harmonię
życia powinien budować na rozmyślaniach o duszy, Stworzeniu Świata i
Wszechświecie. Zazwyczaj otaczający go ludzie postrzegają go jako inteligentnego
człowieka, który jest w stanie nie tylko wiele zrozumieć, ale i wyjaśnić. I rzeczywiście,
zdolność do analizy i wyciągania wniosków jest charakterystyczną cechą jego
mentalności. W towarzystwie niekiedy dusza ta czuje się niepodobna do innych,
dobrze czuje się w samotności, dlatego, że właśnie wtedy jest ona zdolna do
odczuwania wszystkich emocji swojej duszy i odzyskać siły po całym trudnym dniu.
Negatywny aspekt tej liczby przejawia się w znużeniu, pesymizmie i nie pozwala mu
wymieniać się energią z otoczeniem. Wówczas ogień, który nie znalazł sobie ujścia,
zaczyna palić go od środka, powodując jeszcze większe pogrążanie się człowieka w
pesymizmie i smutnych myślach.

I) W wyniku sumowania może zostać otrzymana liczba dwadzieścia osiem. Ten
człowiek posiada dar obdarzania natchnieniem innych ludzi, umie przynosić nadzieję
duszom ludzi w rozpaczy. Harmonia takiej osoby nie znajduje się w cichym i
spokojnym porcie, a w sytuacjach, które powodują szybsze bicie serca. Ten
indywidualista zawsze wzbudza szacunek otoczenia, ludzie widzą w nim człowieka
wskazującego drogę i niosącego pomoc. Pozytywny aspekt tego aliansu liczb
wskazuje na to, że taki człowiek jest śmiałkiem, wyróżnia się dążeniem do
niezależności, zarówno duchowej, jak i materialnej. Negatywny aspekt także
przejawia się u tych, na których wywiera on wpływ swoją niezwykłą energią. Tylko
kierując ją na awantury i przygody, wątpiący charakter traci ją. Hazard może
wpływać na osobę takiego typu jak narkotyk. Tylko nauczywszy się cierpliwości,
pracowitości, dążenia do celu człowiek może wyzwolić się od negatywnego wpływu i
poznać pełnię i radość tego, co daje pozytywna energia tych liczb.

J) Ostatni alians liczb danej podgrupy to dwadzieścia dziewięć. Wpływa on na osobę
w ten sposób, że swojej harmonii poszukuje w romantyzmie. Nastrój takich ludzi
bardzo często się zmienia. Wpadając w melancholię i znużenie ludzie ci są zdolni do
pociągnięcia za sobą ludzi z ich otoczenia. Społeczeństwo niekiedy może ich
postrzegać jako fantastów i niepoprawnych romantyków. Ci marzyciele mają bardzo
silną intuicję, która niekiedy przejawia się jak zdolność do jasnowidzenia. Są dobrymi
ludźmi i boją się wyrządzać zło komukolwiek. Pozytywny aspekt wpływu tych liczb
przejawia się w szczególnej duchowości ludzi, która wnosi harmonię i spokój nie tylko
w ich dusze, ale i w dusze bliskich im ludzi. System nerwowy jest na tyle subtelny i

czuły, że reakcja na negatywne zmiany w nastroju otaczających ich ludzi przychodzi
błyskawicznie. Jak mówią tybetańscy mędrcy: „Kiedy subtelny system nerwowy jest
„otwarty” do ciała może wniknąć każdy duch.” Dlatego ludzie, anodujący się pod
wpływem tych liczb powinni walczyć z iluzjami i tymi zamkami, które nie stoją na
twardym gruncie, wówczas zdołają oni uniknąć negatywnego wpływu liczb i
rozczarowań.

Jeśli ci, którzy urodzili się pod wpływem liczb, znajdujących się w podgrupie drugiej
dziesiątki, poszukują harmonii i uczą nas budować harmonię, o tyle ci, u których
pierwsza liczba robocza zaczyna się od cyfry trzy, poszukują twórczego wyrażenia
energii. Może to być realizacja fantazji, zamiłowanie do pracy, itd. Przy negatywnym
wpływie cała dana energia znajdzie swoje ujście w agresji, awanturnictwie lub
nieuporządkowanych związkach seksualnych. Karmicznym zadaniem takich osób jest
poszukiwanie drogi, na której ich energia wyda płody, które przyniosą korzyść
ludzkości. Duże znaczenie dla ich prawidłowego rozwoju tych dzieci będzie odgrywać
poziom mentalny. Myśl niosąca dobro leczy, myśl przepełniona złem wyrządza wielkie
nieprzyjemności temu, kto ją wysyła. Ludzie pod wpływem tej liczby powinni o tym
pamiętać, są oni nauczycielami, którzy pojawili się na Ziemi uczyć ludzi wyrażać
swoje myślowe afirmacje prawidłowo, rodząc w duszach optymizm, radość,
pragnienie pracy twórczej.

A) Jeśli liczba trzydzieści jest pierwszą liczbą roboczą, z takim ludźmi nigdy nie jest
nudno. Ich poczucie humoru powoduje, że uśmiech rozkwita na twarzach nawet
najbardziej smutnych ludzi. Te wesołki są ludźmi bardzo towarzyskimi i zdolnymi do
wciągnięcia każdej osoby w rozmowę. Urok, czar i pewien szczególny rodzaj
indywidualizmu są charakterystyczne dla tych ludzi, wyróżniają ich z tłumu. Trójka
działa jak ogień, rozpalając radość życia i optymizm, zero – ukrywa niedostatki, w ten
sposób wszystko odbywa się w przypadku pozytywnego wpływu liczb. Bardzo trudno
jest przyznać przyjaciołom, że ich ulubieniec jest gadułą w przypadku negatywnego
wpływu tych liczb. Nikt nie nazwie tej osoby agresywną, dlatego, że to wszystko jest
ukryte i tylko doświadczeni psychologowie zdołają rozeznać się w ich problemach i
pomóc im pokonać przeszkody.

B) Złożona liczba trzydzieści jeden jako pierwsza liczba robocza przejawia się u danej
osoby dobrymi zdolnościami matematycznymi i analityczną strukturą umysłu. Ambicje
takich ludzi są bardzo wysokie, a ich wpływ jest widoczny w ich postępowaniu i
czynach. Chociaż pragnienie bycia pierwszym nie zawsze można zauważyć, działa
ono jakby od wewnątrz podświadomości. Jeszcze jedną dziwną cechą ludzi, którzy
urodzili się z tą cyfra w horoskopie numerologicznym, jest to, że z trudnością znoszą
oni zmiany, stałość czyni bardziej pewnymi siebie. Pozytywny aspekt daje możliwość
wykształcenia takich cech charakteru człowieka, jak zdolność do zachowywania
równowagi w krytycznych sytuacjach, odpowiedzialność i, co najważniejsze,
dostrzegania celu, do którego należy dążyć. Negatywny aspekt wpływu tych liczb
wzbogaca posiadane ambicje szczególną czułością i stanowi to przyczynę
powstawania pragnienia zostania liderem, ale przy tym możliwie najrzadziej brania na
siebie ciężaru odpowiedzialności. Egocentryzm i brak zrozumienia dla uczuć innych
doprowadzają do upadków i stresów.

C) Liczba trzydzieści dwa powoduje, iż emocje uzyskują niezwykłą siłę i energię.
Cierpliwość i skromność nie są głównymi cechami charakteru tych ludzi, jednak
nawet tych z nich, u których cechy te są dominujące, uważa się za słabych.
Pozytywny przejaw wpływu aliansu tych liczb stanowi nieustraszoność tych ludzi, ich
zdolność do strategii i taktyki. Dobrze rozwinięta intuicja pomaga im odnaleźć
prawidłową drogę w życiu i oryginalne rozwiązanie trudnych problemów.

Otaczającym ich ludziom wydaje się, że to nie okoliczności wpływają na tych ludzi,
ale to oni sami potrafią stwarzać takie warunki życia. Nie można powiedzieć, że takie
osoby występują przeciwko spokojnemu życiu, oni jej pragną, kiedy dokoła panuje
burza i sztorm, ale jak tylko następuje cisza, wtedy razem z nią przychodzi nuda.
Osoby, które dostały się pod negatywny wpływ tych liczb, są dyktatorami i
agresorami. Emocje ogarniają ich z nieprawdopodobną siłą i stanowią główną broń w
walce z tym, co im nie odpowiada. W rezultacie doprowadza to do licznych chorób i
załamań życiowych.

D) Trzydzieści trzy – liczba optymistów i romantyków. Zwykle są to ludzie, którzy nie
cierpią grubiaństwa i okrucieństwa. Łatwo zawierają kompromisy i starają się
rozwiązywać problemy, uciekając się do pomocy dyplomacji. Otoczenie częściej ich
lubi, niż nie znosi. Pozytywny wpływ liczb przejawia się u tych, którzy wnoszą do
danej społeczności pracę lub twórcze oryginalne idee. Inicjatorzy, swoją łagodnością
zachęcają ludzi do pracy, chociaż sami pracują z przerwami. I nie należy rozpatrywać
tego jako skutek lenistwa, a raczej utracie zainteresowania daną pracą lub
powstaniem nowych projektów twórczych. Czynnikiem stymulującym może być efekt
nowości i zachęty materialne. Jeśli ludzie obdarzeni pozytywną energią tych liczb
zachowują się jak dawcy energii, to tych, którzy pozostają pod negatywnym
wpływem określa się jako wampirów energetycznych. Często narzekają oni na życie,
przejawiając przy tym to skrajny introwertyzm, to skrajny ekstrawertyzm. Podczas
wykonywania zleconych im zadań denerwują się i mogą nie doprowadzać ich do
końca. Tacy ludzie powinni rozwijać w sobie siłę woli, z pomocą której łatwo im
będzie walczyć z negatywnymi przejawami.

E) Człowiek urodzony pod wpływem liczby trzydzieści cztery posiada duży potencjał
intelektualny. Tego człowieka wszyscy nieustannie widzą aktywnego, w ruchu i
działaniu. Lubi on efekt nowości i świeżości, puszystości i komfortu. Jego poczucie
humoru jest przeniknięte cienkimi nićmi psychologii i intelektu, ale żarty takich ludzi
nigdy nie są ukierunkowane na to, żeby kogoś wyśmiać lub zranić czyjeś uczucia. W
społeczeństwie niektórzy uważają ich za materialistów i pragmatyków, podczas gdy
inni postrzegają ich jako romantyków i fatalistów, prawdę o sobie znają tylko oni
sami. Pozytywny wpływ liczb przejawia się w zdolności do brania odpowiedzialności
na swoje barki, dużej pracowitości i żywym intelekcie. Negatywny wpływ liczb
wprowadza w ich życie nieustanną krzątaninę i pesymizmem, który może
doprowadzić do tego, że człowiek traci smak życia i przestaje rozwijać się jako osoba.

F) Osoba, urodzona pod wpływem pierwszej liczby roboczej równej trzydzieści pięć,
żyje tylko według swoich własnych praw, które ustanawia samodzielnie. Otoczenie
nie postrzega ich jako ludzi, którzy nie mogą żyć bez skandali, raczej odwrotnie,
widzi ono w tych osobach flegmatyków i sangwiników. Pozytywny wpływ tych liczb
przejawia się w tym, iż są to ludzie towarzyscy, posiadają zdolność łatwego
nawiązywania kontaktów, charakterystyczne jest dla nich pragnienie otrzymywania
nowych informacji, dążenie do światłych ideałów i porządku. Negatywne wibracje
danego aliansu liczb doprowadzają do tego, że człowiek staje się bardziej przyziemny
i mniej komunikatywny. Jego najlepszym ideałem jest on sam. Wszystko to jest
sprzyjającą pożywką dla rozwoju niszczącego egoizmu i miłości własnej. Osoby takie

poddając się pokusie wywyższenia się na piedestale mogą doprowadzić do utraty
przyjaciół i miłości.

G) Wibracje liczby trzydzieści sześć przejawiają swój wpływ w charakterystyce dwóch
typów ludzi. Do pierwszej grupy należą ci, których dusze są uczciwe i
bezinteresowne. Swoją harmonię odnajdują oni w pięknej miłości, duchowych
poszukiwaniach, wiedzy. Są to osoby interesujące, godne zaufania. To dobrzy
przyjaciele, którzy są zawsze gotowi do niesienia pomocy. W małżeństwie bardziej
interesuje ich strona duchowa, niż materialna, seksualna bliskość powinna być
przepełniona radością i zawierać w sobie element czystości. Jeśli natomiast człowiek
znajdujący się pod wpływem tej liczby demonstruje inne cechy, oznacza to, iż należy
on do drugiej grupy. Agresja, nadmierna seksualność, namiętność, wszystko to
charakteryzuje te osoby. Życie z nimi jest tym samym, czym jest płynięcie po oceanie
maleńką tratwą. Nie należy im ufać, są zdradliwi, bardzo często partner zauważa, że
nie jest jedyny, co może doprowadzić do tragedii. Rozwoju tych cech w charakterze
można uniknąć, jeśli dany człowiek nauczy się panować nad sobą, będzie to też
karmicznym zadaniem dla tych, którzy pozostają pod wpływem negatywnej energii
liczb.

H) Pod wpływem złożonej liczby trzydzieści siedem rodzą się organizatorzy i osoby o
silnej osobowości. Niewątpliwie, dzięki swojemu żywemu charakterowi, rozwiniętemu
poczuciu humoru i zdolności do dobierania sobie dobrego towarzystwa, osoby te są
dobrymi reżyserami i scenarzystami. W towarzystwie zawsze pojawiają się w dobrym
nastroju, nawet jeśli w duchu czują się źle. Dosłownie jak maleńkie słoneczka
przynoszą żywotność, siłę i energię. Cierpliwość to cecha, na której opierają całe
swoje życie. Bliscy przyjaciele wiedzą o ich niełatwym życiu, z którego zawsze
wychodzą jako zwycięzcy. Człowiek, który poddaje się negatywnemu wpływowi tych
liczb, jest niecierpliwy, ponury, apatyczny. Jakby gaśnie w nim ten ogień, który
rozżarza entuzjazm i radość z otrzymanego rezultatu swojej pracy. Lenistwo i
depresja stanowią dobrą pożywkę dla rozwoju skąpstwa i zawiści. Tylko dzięki
przywróceniu wrodzonej cierpliwości możliwa będzie rekonstrukcja karmicznych
działań takiego człowieka.

I) Pod wpływem wibracji pierwszej liczby roboczej równej trzydzieści osiem rodzą się
ludzie aktywni, przedsiębiorczy i pracowici. W młodości ich czynami rządził duch
romantyzmu i młodzieńczego entuzjazmu. W życiu dojrzałym stają się bardziej
praktyczni i pragmatyczni, starając się przejawić siebie na polu zawodowym. Pomimo
pozornej miękkości i ustępliwości zawsze dobrze znają swoje pragnienia i cele,
twardo trzymają się obranej przez siebie drogi i nikomu nie pozwolą na swobodne
poruszanie się po niej. Pozytywny wpływ tej liczby pozbawia ich konfliktowości i
zdolności do wywoływania skandali, zmuszając ich do rozwiązywania wszystkich
problemów w drodze pokojowej. Należy zauważyć, że ludzie ci zawsze posiadają
dużo przyjaciół, potrafią utrzymywać przyjazne stosunki nawet przez bardzo długi
czas. Negatywny aspekt wpływu tej liczby przejawia się w miłości własnej i
emocjonalności takiego człowieka, który doświadcza dość częstych wybuchów
agresji, a kompromisy zawiera jedynie dla własnej wygody.

J) Charakterystycznymi cechami człowieka urodzonego pod wpływem liczby
trzydzieści dziewięć stanowią marzycielstwo i emocjonalność. Ludzie, którzy kierują
się wyłącznie logiką nie zawsze znajdują z nimi wspólny język. Chociaż są bardzo
romantyczni i posiadają dość dobre poczucie humoru. Twórcze podejście do życia
charakteryzuje wielu z nich. Rozwinięta wyobraźnia i uczuciowość czynią z nich
wspaniałych gawędziarzy w towarzystwie. W miłości wszystkie te cechy mogą
doprowadzić do samooszukiwania się. Szczególnie na początku powieści tacy rycerze
lub księżniczki patrzą na swojego partnera przez różowe okulary. Kobiety wyróżniają
się tym, że są jeszcze bardziej współczujące i idealistyczne. Negatywny aspekt tych
liczb czyni z tych romantyków osoby wyjątkowo lekkomyślne, które zapominają, czym
jest kontrola i folgują swoim żądzom, szczególnie seksualnym, częste zmiany
parterów doprowadzają do rozwiązłości lub kłopotów sercowych.

Te osoby, które pierwsza liczba robocza należy do kategorii czwartej dziesiątki, we
wszystkim dążą do stabilizacji, właściwie słowo to jest ich ogólną charakterystyką.
Trudno jest im dostosować się do zmian, jeśli do takowych dochodzi. Z trudem
znoszą nieuzasadnioną krytykę po swoim adresem, ale prawdę powiedzianą w
rozmowie w cztery oczy przyjmują spokojnie do wiadomości. Nieufni i w głębi serca
bardzo wrażliwi. Droga rozwoju przebiega bardziej w kierunku intelektualno-
analitycznym, niż w emocjonalnym. Osoby te często starają się ukryć agresję,
zachować spokój, potrafią zawierać kompromisy.

A) Pod wpływem wibracji liczby czterdzieści rodzą się ludzie bardzo lojalni i
towarzyscy. Zero stara się wygładzić kąty ich charakteru, tłumiąc wybuchy agresji i
zmuszając ich do zawierania kompromisów. Osoby te przepuszczają wszystkie
wydarzenia przez własną logikę i starają się właśnie w niej znaleźć wyjaśnienie dla
tych, czy innych okoliczności. Są prawie zawsze dobrymi i rozumiejącymi
przyjaciółmi, zawsze gotowymi do niesienia pomocy. Pomimo ich rozwiniętej
dobroduszności nie lubią się spoufalać i przebywać w towarzystwie ludzi
ordynarnych. Nie wejdą w otwarty konflikt z ignorantem, ale będą się starać jak
najrzadziej z nim spotykać. Jak już pisałam, wśród ludzi, którzy znajdują się pod
wpływem liczby zero, nie ma widocznych negatywów, po prostu niektóre osoby
znajdując się pod wpływem negatywnych wibracji czwórki mogą nieco się
wywyższać, idealizować swoją osobę, ale nie okazywać tego jawnie, maskując
pięknymi słowami swoją działalność, dlatego, że zero zawsze będzie stać na straży i
starać się neutralizować negatywną energię.

B) Twórczość tych, którzy urodzili się pod wpływem energetycznych wibracji liczby
czterdzieści jeden bardziej ma charakter mentalny, niż zmysłowy. Niekiedy niełatwo
jest zrozumieć tych intelektualistów, dlatego, że ich myśli wybiegają daleko naprzód.
Pozytywny aspekt tego związku liczb czyni człowieka komunikatywnym. Często jest
tak, że osoby te, świadomie do tego nie dążąc, są duszą towarzystwa. Zazwyczaj za
ich cechy charakteru, pracowitość są oni cenieni i szanowani jako przyjaciele i
profesjonaliści. Negatywny aspekt wibracji danych liczb wyraża się w egocentryzmie
nadmiernej pewności siebie. Pomimo, iż tacy ludzie dążą do stabilizacji (wzywa ich do
tego czwórka), ale przestając być krytyczni w stosunku do siebie, uważają za słuszne
tylko własne zdanie, jednak bardzo często rozwój sytuacji wprowadza ich w ślepy
zaułek lub całkowicie niszczy to, co zostało już osiągnięte.

C) Uczucia i rozum tych, którzy urodzili się pod pozytywnym wpływem liczby
czterdzieści dwa, pozostają w równowadze. Ludzie ci dobrze wiedzą, kiedy należy
kierować się logiką, a kiedy trzeba zawierzyć intuicji. To osoby bardzo utalentowane,
zdolne do studiowania języków obcych i filozofii. Zwykle ich charakter określa się jako
lekki, dlatego, że są to głównie optymiści, z humorem odnoszący się do życia.
Czwórka zmusza ich do stabilizacji życia, ale nad morze kochanków przedkładają
ciche rodzinne jezioro. Dwójka może obdarzać ich zmiennością nastroju. Jedynym
wybawieniem od depresji i smutku będzie dla nich zdrowy śmiech przyjemnym
towarzystwie przyjaciół. Negatywny aspekt czyni taką osobę bardzo emocjonalną.
Otaczający ją ludzie uważają ja za niegodną zaufania i zmienną. Sobie wybaczają
wiele błędów, lecz inni ludzie muszą długo błagać ich o wybaczenie.

D) Działalność ludzi, którzy urodzili się pod wpływem liczby czterdzieści trzy
przebiega pod wpływem rozsądku i uporządkowania. Przysłowie „siedem razy
przymierz, raz odetnij” traktują oni jako główną zasadę życiową. Otoczenie bardzo
szanuje takich ludzi, są oni godni zaufania, solidni, dotrzymują obietnic, potrafią
dochowywać sekretów i zawsze są wierni, zarówno w miłości, jak i w przyjaźni.
Znajomi bardzo często przychodzą prosić ich o radę i słusznie, dlatego, że wiele
mądrości kryje się w słowach tych ludzi. „Odetnij, a potem przymierz” – stanowi
zasadę tych, kto znajduje się pod negatywnego aspektu tych liczb. Chociaż są to
osoby bardziej otwarte, są one także bardziej lekkomyślne. Zdolne są do przejawiania
otwartej agresji i wywoływania publicznych skandali. Trudno jest z nimi żyć w jednej
rodzinie dlatego, że są skłonni do lekceważenia obowiązków i stawiania ponad
wszystkim swoich interesów.

E) Liczba czterdzieści cztery, podobnie jak liczby dwadzieścia dwa i trzydzieści trzy
zawiera w sobie szczególną równowagę, o ile nie ma liczb dominujących i
podporządkowanych. Istnieje jedynie wpływ negatywny i pozytywny czwórek, co
oznacza, że dana osoba nie zawsze będzie w swoim uczynkach odróżniać dobro od
zła. W przypadku pozytywnego aspektu człowiek będzie posiadać oryginalny
charakter, będzie potrafił posługiwać się swoją intuicją, która będzie dobrze
rozwinięta. W przypadku rozwoju duchowego człowiek taki może stać się
jasnowidzem i przepowiadać przyszłość innym ludziom. Oprócz tego pozytywny
wpływ czwórki będzie wyrażać się w tym, że dany człowiek będzie w stanie nauczyć
się kontrolować swoje uczucia i emocje. Jeśli człowiek przestanie panować nad sobą i
wstąpi na ciemną ścieżkę negatywnego aspektu, stanie się buntownikiem, takim
miejscowym „punkiem”. Jeśli nie uda mu się w pełni roztworzyć w wolności, jak w
żywiole, zaczyna on przez cały czas zrzędzić, być ze wszystkiego niezadowolonym,
odrzucać wszystko, co idealne. Podsumowując dodam, że, negatywny aspekt danej
liczby może przejawiać się w złych geniuszach.

F) Wielkodusznymi optymistami nazywa się tych, którzy żyją pod pozytywnym
aspektem liczby czterdzieści pięć. Oprócz tego osoby te są szlachetne i uczciwe,
nigdy nie próbują uderzyć w plecy. Przyjaciele uważają ich za ludzi śmiałych,
zdolnych do podejmowania ryzyka. Ludzie ci zwykle wybierają sobie partnerów,
którym mogą zaufać, obdarzonych poczuciem humoru i żywym intelektem. Zwykle za
ich prerogatywy uważa się spokojne rozwiązywanie problemów i unikanie skandali.
Aspekt negatywny przejawia się w nadmiernej miłości własnej i ambicji. To zwykle
hazardowi gracze, którzy nie kontrolują swoich emocji. Obiecują i nie dotrzymują
słowa, budują zamki na lodzie, które potem rozpadają się jak domki z kart. Bardzo
często są zdolni do wystawienia na cios nie tylko siebie, ale także swoich bliskich.
Potrafią słowami zrobić dobre wrażenie, zwykle pięknie mówią i koloryzując rozmowę
tworzą nowe perspektywy, które później stają się zbędne.

G) Pod wpływem liczby czterdzieści sześć rodzą się świeckie lwy i lwice. Mają
rozwinięte zdolności organizacyjne. Ludzie ci są miłośnikami sztuki. Charakteryzuje
ich szczególna harmonia umysłu i serca. W towarzystwie ludzi tych lubi się za ich
urok i czar. Osoby te starają się we wszystkim przejawiać miękkość i zachowywać
równowagę, są bardzo uczuciowe i zmysłowe. Przejawia się w nich pociąg do
tworzenia stowarzyszeń i salonów, w których mogliby odgrywać rolę gościnnych

gospodarzy, a nie liderów. Jeśli natomiast to się im nie udaje, wtedy po prostu
przyjmują w domu wielu przyjaciół. Negatywny aspekt sprzyja przejawieniu się
dyletanctwa, powierzchowności, ignorancji. To egoiści, którzy robią wiele tylko na
pokaz. W miłości starają się przede wszystkim troszczyć o swoje uczucia o
pragnienia. Dobrze, że taka liczba pojawia się rzadko.

H) Typ uczonego, który będzie pracować i robić odkrycia nie dlatego, żeby zyskać
sławę, ale żeby pogłębić swoją wiedzę. Taki człowiek urodził się pod wpływem
pozytywnych wibracji energetycznych liczby czterdzieści siedem. Wszystkie sprawy
będzie się starać wypełniać skrupulatnie, zwracając uwagę na szczegóły. Posiada
zdolność do analitycznego myślenia i wyciągania daleko idących wniosków. W
towarzystwie zyskuje sławę introwertyka, jest zamknięty i skromny. Nie lubi chwalić
się swoimi osiągnięciami. Nad gwarne towarzystwo przedkłada towarzystwo dwóch –
trzech bliskich przyjaciół. W miłości jest stały. W przypadku niepowodzeń jest w
stanie zamknąć się w sobie. Odzyskuje siły wtedy, kiedy zostaje sam ze swoimi
myślami. Nie przyjmuje pochlebstw, ale będzie naprawdę wzruszony prawdziwymi
wyrazami podziękowania. Negatywny aspekt czyni człowieka nadmiernie ponurym.
Osoba taka może przedkładać swoją pracę nad przyjaciół i rodzinę i zapominać i ich
istnieniu. Bardzo często ludzie ci są skłonni do niskiej samooceny i niedoceniania
samych siebie, ich psychika jest wrażliwa, zaś porażki mogą prowadzić do głębokiej
depresji.

I) Nauczyciel z powołania, twórcza, mądra osoba, w ten sposób otoczenie postrzega
ludzi, urodzonych pod wpływem pozytywnych wibracji pierwszej liczby roboczej
równej czterdzieści osiem. Jego analityczna struktura umysłu pomaga mu w
oryginalny rozwiązywaniu problemów, zwykle kieruje się przy tym zdrowym
rozsądkiem. Umie zachowywać równowagę pomiędzy światem materialnym i
idealnym. Wewnętrzny świat takiej osoby jest bogaty i zróżnicowany. Negatywny
aspekt czyni człowieka żywiołowym burzycielem spokoju. Jest zarozumiały i lubi
przejawiać nierozsądną śmiałość. Wszystkie jego idee są spontaniczne i często nie
prowadzą do dobrych rezultatów, poczucie humoru ma charakter kpin i ostrego
sarkazmu. Wszystko to prowadzi do utraty dobrych przyjaciół, ich miejsce zajmują
hipokryci i ludzie fałszywi.

J) Liczba czterdzieści dziewięć przybliża człowieka do kategorii piątej dziesiątki
wibracji liczb. To rzadko spotykana liczba i jej pozytywny aspekt przejawia się w
rzadko spotykanej intuicji. Jeśli w poprzednich przypadkach jasnowidzenie mogło
przejawiać się jako nagłe olśnienie, to taki człowiek może widzieć sytuacje na
odległość i w przyszłości. Jego duchowy rozwój jest spleciony z miłością do sztuki,
która jest żywiołem obdarzającym energią. Otaczający go ludzie wiedzą, że mogą
otrzymać od niego trafną i mądrą radę. Dąży do równowagi. Negatywny aspekt
zdolny jest do przyjmowania własnych fantazji za rzeczywistość, życia w świecie
grozy. Dusi się w ordynarnym i okrutnym świecie, delikatny układ nerwowy i brak siły
woli, wszystko to może doprowadzić do chorób psychicznych. Należy starać się
znaleźć złoty środek pomiędzy światem wyobrażeń i realnością, kształtować w sobie
siłę ducha. W niniejszej książce nie opisuję kategorii liczbowych aliansów cyfry pięć.
Dlatego, że są to już ludzie przyszłości. Jeśli ich rozwój będzie przebiegać pod
wpływem pozytywnych fal energetycznych tej liczby, od momentu ich pojawienia się

na Ziemi rozpocznie się Złoty Wiek. Ludzkość będzie kłaść nacisk na przejawy
kultury. Agresja albo zaniknie, albo jej ogniska będą jedynie się żarzyć. Badania będą
opierać się nie tylko na intelekcie, ale także na intuicyjnych przeczuciach. Wiek ten
stworzy możliwość wzrostu i rozwoju nauk przyrodniczych, nie pozwalając im stać się
narzędziem w rękach chciwych ludzi. W przypadku, gdyby ludzkość dostała się pod
negatywny wpływ, ludzie pogrążą się w morzu przyjemności, egoizmu i staną się
niewolnikami swego świętowania. Będzie to hamować rozwój społeczeństwa jako
całości. Miłosierdzie, współczucie i szlachetność przestaną istnieć i wówczas ludzie
staną się jeden drugiemu wilkiem.

Kiedy pisałam o wibracjach liczb w ogóle, mówiłam o istnieniu wyboru, tutaj
powtórzę: „człowiekowi dana jest wolna wola, aby mógł wybrać swoją drogę”. Co
wybierze ludzkość, tego nie wiem, mogę jedynie mieć nadzieję, że wybierze mądrze.
Każdy powinien wiedzieć i pamiętać, dokąd prowadzi wybrana przez niego droga i
kłamać przed samym sobą nazywając czarne białym.

5. Druga liczba robocza

„Nauczyciel popatrzył na morze i powiedział:

- Każdy człowiek ma swoją własną drogę.

- Czym jest droga ? To po prostu droga życiowa, po której podąża człowiek, jest ona
przeznaczona człowiekowi z góry i trzeba ją tylko przejść, czy tak ? – zapytał uczeń,
czując, że zbliżył się do jakiejś tajemnicy, która od tak dawna interesowała go.

- Istnieją dwa najważniejsze punkty – kapłan położył dwa kamyki jeden naprzeciw
drugiego, pierwszy z nich, to spotkanie duszy z ciałem, drugi to ich pożegnanie.
Miedzy nimi istnieje linia – to właśnie jest droga. U każdego człowieka jest ona
określona wcześniej, ale istnieje także jego własna wola, która pomaga mu wybrać
albo wyzwolenie od karmy albo pogrążanie się w niej coraz bardziej i bardziej.
Mądrość, wiara, miłość to przyjaciele, których zawsze należy pytać o radę.”

E. Lange, Przypowieść o Pitagorasie

Drugą liczbę roboczą nazywa się także Liczbą Drogi Życiowej. Dotyczy ona
życiowych zasad człowieka, które będzie on wykorzystywać dla osiągnięcia celów,
wyznaczonych mu przez pierwszą liczbę roboczą.

Należy przypomnieć, że Liczba Drogi Życiowej zawsze zawiera się w przedziale od 1
do 9 (niekiedy numerologowie uwzględniają także liczby 10, 11, 12). Powstaje ona w
rezultacie złożenia wszystkich cyfr Pierwszej Liczby Roboczej (według przykładu A i
B) lub jest przepisywana bez zmian w przypadku, jeśli Pierwsza Liczba Robocza
znajduje się w kategorii jedności (przykład C).

Przykład A: data urodzenia 19 grudnia 1989 roku.

1 + 9 + 1 + 2 + 1 + 9 + 8 + 9 = 40 – pierwsza liczba robocza

4 + 0 = 4 – druga liczba robocza

Przykład B: data urodzenia 15 listopada 1945 roku

1 + 5 + 1 + 1 + 1 + 9 + 4 + 5 = 27 – pierwsza liczba robocza

2 + 7 = 9 – druga liczba robocza

przykład C: data urodzenia 2 stycznia 2002 roku

2 + 1 + 2 + 0 + 0 + 1 = 7 – pierwsza liczba robocza

7 = 7 – druga liczba robocza

Liczba Drogi Życiowej jest równa jedynce.

Jedynka – to symbol początku. Jej obecności doświadcza się w momencie. Kiedy
promienie słoneczne przenikają przez okno, gdy człowiek robi pierwsze kroki po
wybranej drodze. Muzyka jej wibracji słyszalna jest w pierwszej radości, pierwszym
natchnieniu, pierwszej modlitwie. Ludzie, którzy urodzili się pod pozytywnym
wpływem wibracji liczby jeden, także uważają się za pierwszych. Są oni pełni energii i
entuzjazmu. Twórcy z natury, nie podążają utartymi szlakami. Charakteryzują ich
takie cechy, jak dynamizm, romantyzm i artyzm. Wszystko to czyni ich drogę życiową
lżejszą i ostrzejszą. Są oni zdolni do pozostawienia trwałego śladu w historii. Jedności
powinny czuć, że są cenione i lubiane. Lubią także, kiedy uwaga jest zwrócona
właśnie na nie. Przy tym jedności można nazwać ludźmi niezależnymi i silnymi.
Wpływ danej liczby można także dojrzeć w zdolności jedności do osiągania swoich
celów i podejmowania zdecydowanych decyzji, bez wahań.

Negatywny wpływ jedności wyzwala rozwój takich cech charakteru człowiek, jak
egocentryzm, zdolność do kradzieży i oszustwa. Tacy ludzie nie liczą się z cudzą
własnością lub uczuciami innych osób. Przekształca to ich życie w szarą, bezkształtną
masę, która jak chmura zrzuca na człowieka apatię i melancholię. Pośród jedności z
dominującym negatywnym wpływem liczby można spotkać ludzi z wyraźnie wyrażoną
intymofobią.

Liczba Drogi Życiowej równa dwa.

Cechą, najbardziej charakterystyczną dla posiadaczy tej wibracji jest pragnienie troski
o otaczających ludzi i zdolność do znajdowania równowagi. To bardzo uczuciowi
ludzie, którzy ostrożnie podejmują decyzje i niechętnie podejmują ryzyko. Otacza ich
aura spokoju. Pozytywnymi cechami dwójek, które posiadają one dzięki pozytywnym
wibracjom liczby są: plastyczność, dobroć, zdolność do tworzenia przytulności w
rodzinie, zdolność do przenikania problemów innych ludzi i do wyrażania empatii.
Wszystko to pomaga im w przejściu swojej drogi życiowej z godnością, twardo i przy
tym pozostając człowiekiem miękkim i bezinteresownym.

Negatywny wpływ liczby czyni daną osobę mało uczuciową, pesymistyczną i niekiedy
natrętną. Negatywna energia popycha tych ludzi do tego, żeby przywdziewali maskę
lidera lub grali rolę jakiegoś wodza. Wszystko to powoduje zmęczenie i brak
pewności siebie. Dwójki niechętnie akceptują zmiany. Charakterystyczne jest dla nich
trzymanie się na dystans od tych, kto rzeczywiście chce im pomóc i wnieść do ich
życia powiew świeżości, który mógłby doprowadzić do pozytywnych zmian.

Liczba Drogi Życiowej równa trzy.

Ludzie, urodzeni pod wpływem wibracji liczby trzy są energiczni, aktywni i przy tym
zdyscyplinowani. Rzadko zadowalają się czymś małym i często oskarża się ich o
maksymalizm. W spisie pozytywnych cech ich charakteru figurują: męstwo, śmiałość i
odwaga. Ci, których droga życiowa przebiega pod wpływem tej liczby są bardzo
uczuciowi i zawsze starają się nieść pomoc. Umieją dochować wierności swoim
ideałom, przyjaźni, miłości i wierze. Trójki zawsze wierzą w siły dobra i w to, że zło
można pokonać, jeśli wszystkie siły ludzkości zleją się w jedno. To często
wielkoduszni, niezależni i otwarci ludzie. Osoby, na które dana liczba wywiera
pozytywny wpływ posiadają dobrą intuicję i zdolność przewidywania przyszłości.
Negatywny wpływ liczby przejawia się w takich cechach danej osoby, jak:
nieokiełznana agresywność, niezdolność do dyplomacji, brak chęci do wysłuchania
swego oponenta, nieuznawanie własnych błędów, wszystko to może zniszczyć życie
do samej jego podstawy. Oprócz tego niektóre osoby nie potrafią kontrolować swojej
seksualności, co prowadzi do zniszczenia związków i zmiany drogi życiowej
bynajmniej nie w bardziej pozytywną stronę.

Liczba Drogi Życiowej równa cztery.

Osoby, urodzone pod wpływem wibracji liczby cztery charakteryzuje dobra logika,
skłonność do analizy i ostrożność. Ich charakter można określić jako okrutny lub
może ściślej surowy. Ludzie ci są praktyczni, wiedzą, czego chcą od życia i z uporem
dążą do celu. Czwórki są bardzo złożone i aby je zrozumieć, trzeba długo je
obserwować. Ludzi, którzy urodzili się pod wpływem tej wibracji nie można nazwać
skandalistami. Większość problemów starają się rozwiązać w pokojowy sposób.
Pozytywny wpływ czwórki wyraża się w uczciwości, bezinteresowności i wierności.
Ludzie ci są lubiani, dlatego, że są wesołymi i przyjemnymi kompanami.

Jeśli w danym człowieku bardziej przejawia się negatywny wpływ danej liczby, osoba
ta ma skłonność do kłamstwa, jest chytra i przebiegła. Będzie umiejętnie gromadzić i
tworzyć plotki, wykorzystując je przeciwko niewygodnym dla siebie ludziom.
Charakterystyczną ich cechą jest nieumiejętność wypowiadania swoich myśli i
wyniosłe traktowanie otaczających ich ludzi.

Liczba Drogi Życiowej równa pięć.

Ci, którzy urodzili się pod wpływem piątki, są szczególnie szlachetni. Są to ludzie
bardzo wielkoduszni i miłosierni. Posiadają dobrą intuicję, która pomaga im
przewidywać rozwój sytuacji. Piątki są obdarzone dużym potencjałem twórczym i
naukowym. Są utalentowane, ideowe i, co najważniejsze, posiadają dostateczną ilość
sił, aby otworzyć siebie, dokonać samorealizacji. Ludzie, urodzeni pod wpływem
wibracji liczby pięć są śmiali i mężni, cechy te pomagają im przezwyciężać trudności,
jakie stają im na drodze, do osiągnięcia postawionych celów. Jeśli zdołają zachować
swój charakter nienaruszony i nie rozdrobnią się na szczegóły, zdołają wedrzeć się na
takie wyżyny, na które jeszcze nikt się nie porywał. Ludzie ci potrafią napełnić swoje
życie sensem.

Negatywny wpływ liczby wyraża w człowieku pragnienie posiadania władzy
absolutnej, a także takie cechy, jak: pycha, dyktatura i mściwość. Ci z piątek, którzy
nie przyznają się do swoich niedostatków i poddają się negatywnemu wpływowi
swojej planety, nasilają tym samym w sobie egocentryzm, mściwość i skąpstwo.

Liczba Drogi Życiowej równa sześć.

Ludzie, którzy urodzili się pod wpływem pozytywnej energii liczby sześć są obdarzeni
szczególną siłą, która potrafi tworzyć i utrzymywać równowagę wszystkich życiowych
aspektów. Człowiek, odczuwający wpływ muzyki danej wibracji odczuwa
serdeczność, odpowiedzialność i pragnienie niesienia pomocy innym ludziom. Szóstki
są szczodre i gotowe do podzielenia się z otoczeniem wszystkim, co posiadają. Są
szlachetne i uczciwość przedkładają nad kłamstwo. Dusza tych miłych ludzi jest
podobna do kwiatu, który obdarza zapachem każdego, kto będzie pragnął go poczuć.
Dary liczby sześć to koleżeńskość i miękkość charakteru. Ludzie ci nie są zdolni do
życzenia komukolwiek źle. Szóstki są urodzonymi dyplomatami i negocjatorami
pokojowymi. Pomaga im to w spotkaniu na drodze życiowej wielu interesujących
ludzi.

Ci, u których liczba sześć wyznacza swoją energią drogę życiową, podobnie jak
wszyscy inni ludzie posiadają niedostatki, spośród których najbardziej jawnymi są:
lenistwo, pasywność i apatia.

Negatywny aspekt liczby rysuje przed nami człowieka, który ma ugrzecznione
maniery, natrętny i więcej mówi i obiecuje, niż działa i realizuje. Ludzie z
negatywnymi przejawami są dobrymi pochlebcami, zyskiwać zaufanie innych osób i
potem wykorzystywać je, lub ich pracę, do swoich celów.

Liczba Drogi Życiowej równa siedem.

Siódemki wyróżniają się samodzielnością i niezależnością charakteru. Mają swoje
życiowe zasady i prawa. Ludzie ci zawsze wiedzą, czego chcą i próbują różnych dróg
dla osiągnięcia celu. Praktycznie zawsze siódemki liczą tylko na siebie. Ludzie,
których droga życiowa przebiega pod wpływem wibracji danej liczby, posiadają
bogate życie wewnętrzne. Pośród siódemek można spotkać wielu filozofów. Ci, na
których pozytywnie wpływa liczba siedem, są bardzo komunikatywni i koleżeńscy.
Każdy, nawet obcy człowiek może liczyć na ich pomoc i radę. Ludzie ci są aktywni i
dynamiczni, nie cierpią bezczynności. Urodzeni pod wpływem muzyki tej magicznej
liczby są dużymi indywidualistami. Nigdy nie zlewają się z tłumem. Proszę
przypomnieć sobie siedem kolorów tęczy, ludzie ci są obdarzeni wszystkimi cechami,
które darowuje to święto barw. Negatywne siódemki są uparte i często nawet nie
wysłuchują alternatywnych sądów, przypominają tym nieco jedynki. Siódemki, które
nie walczą z negatywnym aspektem planety, są dużymi pesymistami, są nerwowe i
skłonne do chorób psychicznych.

Liczba Drogi Życiowej równa osiem.

Osiem to wyrażenie logiki, pracy, osiągnięcia sukcesu materialnego dzięki pracy.
Ludzie, którzy urodzili się pod wpływem danej wibracji są obdarzeni szczególnym
urokiem. Na pierwszy rzut oka wydają się być spokojni i weseli. Ale to tylko
powierzchowność, pod którą kryje się pobudzenie nerwowe. Ósemki – to konie
pociągowe, posiadają olbrzymią energię i mogą pracować długo i uporczywie.
Charakter tych ludzi jest bardzo złożony, składa się on z wielu części i każda jest
sprzeczna z innymi częściami. Pozytywny aspekt obdarza tych, którzy urodzili się pod
wpływem muzyki danej liczby, dużym poczuciem długu i odpowiedzialnością przed
bliskimi ludźmi. Pozytywne ósemki dla swoich bliskich są gotowe do poniesienia
dużych ofiar. Negatywny wpływ planety i liczby rodzi egoistów, którzy dostrzegają
tylko siebie. Ludzie ci nie są pozbawieni poczucia humoru, ale przybiera on odcień
sarkazmu. Bardzo lubią krytykować, dobrze zauważają niedostatki innych ludzi, przy
czym praktycznie nie dostrzegają swoich wad. Nie przynosi im to chwały i
społeczność przestaje traktować ich poważnie, zrywając z nimi kontakty.

Liczba Drogi Życiowej równa dziewięć.

Dziewiątki to bardzo silne osobowości, których potencjał intelektualny jest bardzo
wysoki. Są mądre i utalentowane. Tacy ludzie są spełnionymi życzeniami zdobycia
wiedzy całego świata. Dziewiątki rozumieją innych ludzi, są cierpliwe i nie cierpią
skandali. Ci, którzy urodzili się pod wpływem danej wibracji, wyróżniają się
szczodrością, są gotowi do podzielenia się ostatkami z bliskim człowiekiem, przy czym
potrafią dzielić się zarówno wiedzą, jak i środkami materialnymi. Dziewiątki są
gotowe służyć ludzkości, poświęcać się dla idei i prowadzić za sobą ludzi, stając się
nauczycielami. Ludzie, których droga życiowa przebiega pod wpływem tej liczby, nie
oczekują nagrody za swoją pomoc, nie są zawistni i potrafią cieszyć się cudzym
sukcesem.

Negatywny wpływ wibracji tej liczby przekształca człowieka w kłamcę. Taka osoba
jest dobrym psychologiem i zawsze potrafi odnaleźć klucze do duszy innych ludzi,
zaczynając nimi manipulować i wykorzystywać je do swoich celów. Takie osoby jest
bardzo trudno rozgryźć. Na tym zresztą polega główna różnica między pozytywnym i
negatywnym wpływem danej liczby. Negatywne wibracje mogą wprowadzić tego
człowieka w pułapkę jego własnych słów, co czyni jego życie podobnym do zamków
na lodzie, które i takk w rezultacie zostaną zniszczone.

Część II Przedmowa

Historycy twierdzą, że Pitagoras żył między 530 a 580 rokiem p.n.e. Dokładna data
jego urodzin nie jest znana.

Od wczesnej młodości wykazywał duże zainteresowanie nauką. Zdolności
matematyczne wskazywały na dobrze rozwiniętą lewą półkulę mózgu, która
odpowiada za logikę i zdolności analityczne. Jego ojciec starał się dać synowi jak
najlepsze wykształcenie i pierwszym nauczycielem młodzieńca został Hermodamas,
który uczył go rysunku i muzyki.

Tutaj należy wspomnieć, że te dwa przedmioty rozwijają prawą półkulę, a dzięki
temu człowiek staje się bardziej wrażliwy na zjawiska świata subtelnego, łatwiej
wchodzi w medytację, a informacja pojawia się nawet podczas zwykłej kontemplacji
przedmiotów. Wraz z rozwojem prawej półkuli jednostka rozwija intuicję, co jeszcze
bardziej łączy ją z ogólnym polem informacyjnym Kosmosu.

I tak, można powiedzieć, że Pitagoras został fizjologicznie przygotowany przez swój
egregor do kontaktów z Wyższym Światem. Jego umysł został otwarty na przyjęcie i
prawidłowe rozumienie informacji. Tak przygotowany Pitagoras wyruszył na dalsze
poszukiwanie prawdy, a jego celem był Egipt.Historia twierdzi, że trafić do tego kraju
nie było sprawą łatwą w owych czasach, ale przeznaczenie samo wskazywało drogę i
oczyszczało ją przed Pitagorasem, który z Samos wyruszył do Syros.

A cóż wspólnego miał Syros z Egiptem? Po prostu ten przystanek w podróży był
niezbędny młodzieńcowi, albowiem tam zawiera on znajomość z Ferekidem. Mędrzec
i podróżnik Ferekid posiadł pewną wiedzę Wschodu. To właśnie ten nauczyciel
ujawnia Pitagorasowi tajemnicę o reinkarnacji. Młody uczeń dowiedział się, że dla
oczyszczenia karmy dusza powinna zejść na Ziemię raz jeszcze, narodzić się na nowo
i jest to szansa na odkupienie grzechów, które nie pozwalają na dalszy rozwój.

Pitagoras uzyskał dostateczną ilość wiedzy, która teraz wymagała przemyślenia, lecz
aby to było możliwe, musiał poznać filozofię. Tę naukę mógł poznać w szkole Talesa,
w Milecie. Tam też się udał po swoim pobycie na Syros.Zanim jednak jego noga
stanęła na ziemi egipskiej, raz jeszcze zatrzymał się, tym razem u sydońskich
kapłanów. Sydon był znanym miastem, centrum handlu, które swoją świetność
zawdzięczało purpurze.

Kapłani mieli bogate świątynie, a ich sytuacja finansowa była co najmniej bardzo
dobra, a to oznaczało, iż kultura i nauka miały doskonałe warunki do rozwoju.
Strażnicy starożytnej mądrości wiedzieli, że przyjdzie do nich człowiek z daleka, który
weźmie od nich wiedzę tylko po to, żeby potem przekazać ją światu.

Stare fenickie księgi mówiły, że przyjdzie taki czas, kiedy wszystko zostanie
zniszczone, a wówczas wiedzę należy przekazać temu, kto przyjdzie z daleka. W
innym przypadku potomni zetrą z pamięci Ziemi tą mądrość Światła, która była
zbierana krok po kroku. Pitagoras został spadkobiercą starożytnych odkryć i nauk.

Sydońscy kapłani powierzyli mu swoje tajemnice. Dobrze wiedzieli, że miasto
zostanie podbite, a więc to, co uważali za najcenniejsze, postanowili uratować.

Ciemność i zło już przenikały do serc wielu posługujących w świątyni i niewielu
pozostało wiernych. Kapłani Sydonu oddawali cześć siłom przyrody, za bóstwa
uważali żywioły. Przynosili więc ofiary swoim bogom prosząc, żeby okazali oni swoje
miłosierdzie i nie zsyłali burz i wichrów, tajfunów i wiatrów z ich niszczącą siłą. Siły
ciemności skusiły ich do tego, by zaczęli przynosić w ofierze ludzi. Człowiek złożony
w ofierze oznaczał koniec wielkiego królestwa Sydonu. Pitagoras nie widział tej
strasznej zguby, gdyż wypełnił swoją misję i teraz jego droga prowadziła do Egiptu.
Powinien był teraz dotrzeć do tego miejsca, gdzie kiedyś żyli i nauczali Atlanci. Młody
uczony znalazł się w mieście Memphis.

W owych czasach oddawano tam cześć bogu Ptah. Według twierdzeń miejscowych
kapłanów to właśnie on stworzył wszystkich pozostałych bogów i wszystko, co
istnieje w przyrodzie. Proszę, by Czytelnik dokładnie przeanalizował ten ostatni fakt.
Ptah symbolizuje początek o koniec, to właśnie tu Pitagoras zaczyna rozumieć, nawet
jeśli jeszcze nie formułuje tego ostatecznie, znaczącą teorię o jedynym Bogu. To
tutaj zakończył się w nim proces odejścia od greckiego podejścia od
życia.Niewiadomo jak by się zakończyło życie Pitagorasa, jeśliby Persowie nie napadli
na Egipt.

Razem z innymi kapłanami wziętymi do niewoli Pitagoras trafił do Babilonu. Miasto
znajdowało się wówczas we władaniu Persów i stare kultury przypominały trawę,
która próbuje rosnąć przyduszona płytami trotuaru. Perscy magowie i chaldejscy
kapłani wnieśli jednak duży wkład w skarbnicę poznania Pitagorasa. To tutaj
zapoznał się on z astrologią. W Świątyni Gwiazd, na kamiennej ścianie były wykute i
oszlifowane wszystkie gwiazdy nieba. To była gwiezdna mapa, z której można było
zdobywać wiedzę o gwiazdozbiorach. Magowie Babilonu przechowywali starożytną
mądrość Atlantów, umieli wykorzystywać energię psychiczną i wiedzieli o więzi
człowieka z Kosmosem. Oprócz tego poszukiwacz starożytnej wiedzy dowiedział się
tu o magii ognia. W tym miejscu Pitagoras zakończył swoje kształcenie się i po
upływie 12 lat powrócił do ojczyzny.

W Grecji stworzył szkołę, w której uczył tego wszystkiego, czego sam dowiedział się
podczas swoich podróży.

„Pitagorasa kusiły nie wieńce olimpijskie i nie laury poety; jego dzieło było niezwykle
wielkie; był on twórcą szkoły nauki i życia, z której wychodzili nie politycy i sofiści,
lecz oświeceni mężczyźni i kobiety, prawdziwe matki i prawdziwi bohaterowie”

Edward Schüre.

Pitagoras stworzył szkołę i nie tylko starał się w niej przekazać swoją wiedzę
uczniom, ale i starał się ich doskonalić oraz pogłębiać i rozszerzać znaczenie wielu
ogniw jednego łańcucha. Należał do oświeconych, jego dusza przyszła na ten świat,
żeby skierować ewolucję na nowe tory.

Rozdział pierwszy. Spotkanie„…

Zeus patrzył na swego niezwykłego syna. Poczucie dumy ojcowskiej przepełniało
jego serce. W tej samej chwili wschodziło słońce w swoim rydwanie i oświetliło loki
młodzieńca, podkreślając jego śmiałość.

Apollo powiedział:– Ojcze, pozwól siebie o coś poprosić.

– Słucham ciebie, mój synu.

– Proszę cię o duszę Aplarcha, pozwól jej powrócić na ziemię, przecież jego wiedza
pomoże żyć wielu ludziom.

– Jesteś tego pewien?

– Tak, miną wieki i ludzie nauczą się z niej korzystać, uczynią z niej swoje zasady.
Zeusie! Tylko w twojej władzy…

– Niech Aplarch powraca, tylko pamiętaj, jego życie będzie trudne, los nie zawsze
będzie mu przynosić obfitość podarków.– Dzięki ci ojcze! Dzięki Gromowładny…”

E. Lange, Nieznane mity

Rynek to miejsce, gdzie można spotkać różnorodnych sprzedawców. Jedni sprzedają
to, co zrobiły ich ręce, inni to, co przywieźli z dalekich stron. Plac handlowy to arena
emocji i entuzjazmu i to zarówno ze strony sprzedających, jak i kupujących. To
święte miejsce przepełnione swoistą, szczególną atmosferą, przez które przepływają
różnorodne strumienie energii, które przeplatają się i tworzą szczególne pole, które
może być tylko tu, na rynku.

Dzisiaj jest dzień, kiedy planeta Hermesa stoi w zgodzie ze wszystkimi ciałami
niebieskimi wpływającymi na nasze losy, a to oznacza, że plac będzie przepełniony,
handel będzie szedł sprawnie i przyniesie zyski. Postójmy chwilę z boku i popatrzmy.

Starszy mężczyzna kupuje korale z muszli dla młodej kokietki-ślicznotki. Niestety, nie
nadąża za upływem czasu, nie zauważa, że jesień kładzie się na jego włosy i twarz,
dlatego jego dusza próbuje wyprosić u losu jeszcze jedną szansę. Po prawej stronie
widzimy zręczną handlarkę, która zachwala swoje owoce niedowierzającemu
klientowi. Rybak sprzedaje swój połów, garbarz cieszy się, że dwaj młodzieńcy
kupują u niego sandały, niewolnicy czekają na swój udział. Mieszają się emocje i
pragnienia, to właśnie nadaje koloryt sytuacji na rynku, żyzni ją barwną, ale czasami
męczącą, aktywną, ale i uciążliwą.

W Delfach także był taki rynek, zwyczajny, grecki. Przychodziło nań mnóstwo ludzi z
różnych warstw i o różnej pozycji społecznej. Handlowali i kupowali tutaj, tak jak na
wielu innych rynkach.

Tutaj właśnie przyjechał Mnesarch razem ze swoją żoną Parfenisą. Szli wzdłuż
kramów omijając tłumy ludzi, gdyż spieszyli się na spotkanie. Żona ledwie nadążała
za mężem.

W końcu zatrzymała się i ledwie dysząc powiedziała:

– Poczekaj Mnesarch, tak szybko idziesz, że ja nie nadążam przebierać nogami.

Jej mąż zdążył wysforować się kilka kroków do przodu. Zatrzymał się jednak,
odwrócił do niej i odpowiedział:

– Parfenisa, muszę się spieszyć, tego człowieka nie można zmuszać do czekania. Daj
rękę i proszę cię, zdobądź się na wysiłek i pospieszmy się.

Kobieta pokornie spuściła oczy i posłusznie poszła za mężem. Wyczuwając jego
nastrój rozumiała, że lepiej z nim nie dyskutować. Mnesarch wziął ją za rękę i razem
zanurzyli się w tłum. Po przejściu całego placu zobaczyli stojącą bogatą lektykę, który
trzymało czterech silnych niewolników.

Mężczyzna podszedł bliżej i powiedział:

– Przyniosłem to, o co pan prosił. Czy zechce pan spojrzeć swoimi oczami na
zamówienie?

Jego pytanie zawisło w powietrzu. Zza zasłon lektyki rozległ się szept, a po pewnym
czasie zza zasłon wynurzyła się męska, ale drobna dłoń i rozległ się władczy głos:

– Dwaj to tu!

Mnesarch pośpiesznie wydobył zawiniątko i położył je na wyciągniętej dłoni. Dłoń i
zamówienie znikły. Po chwili wewnątrz lektyki rozległ się okrzyk, a po następnej
skórzany woreczek napełniony monetami został wyrzucony wprost na ulicę.

Mensach wraz z żoną już zbierali się do odejścia, kiedy z wnętrza lektyki doszły do
nich dźwięki jakiegoś zamieszania, zasłony rozchyliły się i odsłoniły twarz pięknej
kobiety, która rozkazała niewolnikom uklęknąć. Męski głos prosił, by tego nie robiła,
ale ślicznotka postawiła na swoim.

Zeszła z lektyki i podeszła do stojącej opodal żony Mnesarcha.Parfenisa spojrzała na
nią i spuściła wzrok. Panujące milczenie zostało przerwane przez wynurzającą się
spomiędzy rozsuniętych zasłon lektyki głowę mężczyzny, która krzyknęła z
niezadowoleniem kapryśnym głosem:

– Lukrecjo, coś ty znowu wymyśliła? Ty wciąż szukasz tej, z którą nigdy się nie
spotkasz, twoje szanse są zbyt małe, rozumiesz?

Kobieta jednak go nie słuchała i jego prośby przeszły w modlitwę:

– O Zeusie! Zrób coś, ona wbiła sobie w głowę, że powinna ją znaleźć, ale nie myśli o
tym, ile mnie to kosztuje. Jak ją przekonać, że nic z tego nie będzie?

– Milcz głupcze! – wykrzyknęła Lukrecja. – Nie poddawaj w wątpliwość święte słowa
Pytii. Popatrz co stało się z twoim bratem Aleksandresem! Za jego pychę bogowie
zamienili go w świnię.

Mężczyzna zaciągnął zasłony, ale po chwili namysłu odsunął je i wyszedł z lektyki.
Jego wygląd zewnętrzny w najmniejszym stopniu nie pasował do Lukrecji. Jego duże,
ciężkie ciało wspierało się na małych, krzywych nóżkach. Tunika, w którą był ubrany
nie ukrywała jego figury, lecz znacząco podkreślała zamożność swego właściciela.
Głowa prawie całkowicie pozbawiona włosów osadzona była na krótkiej, tłustej szyi.

Lukrecja była wyższa od niego, a jej zgrabna figura przyciągała wzrok. Wspaniałe,
ciemne włosy falami układały się na barkach, a niebieskie oczy, jak prezent
Posejdona przypominały o morskim królestwie i pięknej Amfitrydzie.

Towarzysz Lukrecji podszedł do nie i zaczął ją błagać:

– Chodźmy stąd moja droga, pieniądze przecież zapłaciłem, więc co jeszcze?

– Och Alkidzie! Czyżbyś nie wierzył w święte słowa Pytii?

– Wybacz, lecz nie podzielam twego zaufania.

– Ale to, co spotkało twego brata, sprawdziło się!

– A jak myślisz, w kogo zamienię się ja? – zaśmiał się Alkid.

– W barana, bo masz z nim wiele wspólnego – surowo odpowiedziała Lukrecja i
poprawiając swoje wspaniałe włosy zwróciła się do stojącej pokornie obok kobiety. –
Jak się nazywasz, miłe stworzenie bogów?

– Parfenisa – odpowiedział zdziwiony tym, co się dzieje Mnesarch.

– Czyżbym do ciebie zwracała się słowami „miłe stworzenie bogów”?

– Jestem jej mężem

– Imię kobiecie nie nadaje jej mąż, lecz piękność i dobry charakter, nie tak mój
drogi? – kobieta pstryknęła palcami w stronę swego towarzysza.

– Tak, tak moja Eurydyko! – wykrzyknął Alkid.

– Wiesz, nawet jeśli będziesz mnie tak nazywać nie zaczniesz przypominać Orfeusza
– z westchnieniem stwierdziła Lukrecja – a przy tym, nie mam z nią nic wspólnego.
Mój ród zaczyna się od Heraklesa. I wydaje się, że na twoim dziadku się kończy.
– Niezrównana Lukrecji, a jak to od kogo pochodzę? – zachichotał Alkid.

– Od dość kędzierzawego stworzenia, które robi be-be-be – roześmiała się Lukrecja i
przeniosła swoją uwagę z obrażonego przedstawiciela płci brzydkiej, na nie mniej
zaniepokojoną przedstawicielkę płci pięknej i spytała – więc skąd tutaj przybyłaś?

– Z Samos.– Chwała Słonecznemu Apollowi. Teraz zdjęłam z siebie rodowy grzech! I
teraz czeka mnie wielka przyszłość! Dawno temu, kiedy jeszcze Zeus rozrzucał swoje
błyskawice wybrałam się do Świątyni Apolla, a tam święta Pytia powiedziała mi:
„Twój los się zmieni, kiedy nastąpi koniec odkupienia rodowego grzechu, a moment
ten nastanie, kiedy spotkasz Parnię z Samos i powiesz jej, że czekam na nią.” Przez
wiele lat szukałam ciebie i właśnie znalazłam. Moja misja zakończona. Idź do
Świątyni Apolla, tam dowiesz się, co powie ci Pytia.

– Dziękuję, spróbuję się tam dostać.

– Masz tę bransoletkę.

Lukrecja zdjęła z ręki piękną ozdobę ze złota i dała kobiecie. Potem uściskała ją i
odeszła do lektyki. Za nią wyruszył jej towarzysz i po kilku chwilach niewolnicy unieśli
bogatą lektykę.

Parfenisa stała i patrzyła w dal, czuła, że czeka ją coś niezwykłego. Trochę
przerażało ją nieznane, ale i ciekawiło. Mnesarch cicho podszedł do niej i przytulił ją.
Kobieta powiedziała:

– Chcę pójść do Pytii.

– Myślisz, że jest to konieczne?

– Tak, przecież ta kobieta tyle czasu szukała mnie, żeby przekazać wiadomość. Chcę
to zrobić to, o czym mi powiedziała.

– Nie jestem przekonany, że jest to konieczne, ta kobieta mogła się mylić.

– Nie, sercem czuję, że jakaś tajemnica wiąże się ze mną i już pora otworzyć drzwi i
ujawnić ją.

– Parfenisa, ale nie stać mnie teraz na Pytię, muszę kupić towar i nie zapominaj, że
czeka nas jeszcze powrót do domu.

– Dostałam od Lukrecji bransoletę, ją oddam jako zapłatę za przepowiednię.

– Nie, on jest bardzo drogi, można go dobrze sprzedać.

– Mnesarch, otrzymałam go w prezencie i będę nim dysponować tak, jak zechcę –
odpowiedziała Parfenisa, a w jej głosie było słychać twarde nutki.

Mężczyzna był bardzo zdziwiony, dlatego że jego żona po raz pierwszy odważyła się
podnieść na niego głos. Przez chwilę milczał, by jednak wyrazić zgodę na to, by
Parfenisa sama rozporządzała prezentem i wędrowcy ruszyli do Wyroczni Delfickiej.

Delfy to miasto Złocistowłosego Apolla. Właśnie tu pokonał on zło, które przez długi
czas prześladowało jego matkę. Opiekun muz i światła napełnił to miejsce szczególną
energią. To tutaj rodziły się kobiety, które umiały zaglądać w przeszłość i przyszłość,
potrafiły widzieć wydarzenia i odgadywać zamysły ludzi.Świątynia zbudowana ku czci
patrona miasta stała na wzniesieniu i kąpała się w promieniach słońca i światła.

Mnóstwo ludzi przychodziło do niej z różnych powodów. Jedni przynosili dziękczynne
ofiary za otrzymaną wyrocznię, inni pragnęli usłyszeć słowa Pytii na temat swojej
przyszłości. Przychodzili tu bogaci i biedni, szczęśliwi herosi i nieznani, zwykli ludzie.
Wszyscy wierzyli wieszczce, gdyż nigdy się nie myliła.

Wędrowcy podeszli do świątyni. Niestety, było tam tak dużo ludzi, że nadzieja na
spotkanie z Pytią prawie opuściła Mnesarcha. Jednak z udawanym smutkiem
powiedział:

– Widzisz, mówiłem, że dzisiaj nic z tego nie wyjdzie, chodź poszukamy miejsce na
nocleg, a tu przyjdziemy innego dnia.

– Nie Mnesarch – kobieta pokręciła głową. – Nie odejdę stąd i jeśli jesteś moim
mężem, to postarasz się zrozumieć, jak ważny dla mnie jest ten dzień. Tym bardziej,
że jestem zmęczona i spragniona, a tu jest woda i mogę odpocząć.

Mnesarch zrozumiał, że jego żona zdecydowanie będzie się upierać przy swoim. Ale
czego się nie robi w imię miłości? Szczególnie kiedy ukochana tak prosi. Kłótnia
byłaby nie na miejscu.

Ten mężczyzna w średnim wieku bardzo kochał swoją żonę, młodziutką Parfenisę.
Całe życie ciężko pracował, obrabiał drogocenne kamienie i złoto i interesował go
jedynie rezultat jego ukochanej pracy. Pewnego jednak dnia poczuł brak ciepła i
czułości w swoim kawalerskim życiu. Okazało się jednak, że nie zna żadnej kobiety,
której mógłby ofiarować swoje serce. Czas poszukiwań w zasadzie minął zabierając
ze sobą nadzieję na szczęście rodzinne.

Ale Przypadek jednak nie spał. Jednym gestem swej kapryśnej ręki skierował kroki
pewnego bogatego kupca, który chciał zrobić zamówienie do domu jubilera. Praca
była ciekawa i Mnesarch wykonał ją przed terminem. Nie mogąc doczekać się kupca,
poszedł do niego do domu. A sprytny Przypadek skierował do tych drzwi młodą
Parfenisę, tam pracującą i zmusił ją do ich otwarcia. Spojrzenia kobiety i mężczyzny
spotkały się. Później młoda żona przyznała się, że widziała swego przyszłego męża w
snach, a kiedy przekroczył próg domu, rozpoznała go.

Rodzice Parfenisy nie stwarzali przeszkód na drodze do ślubu. Narzeczony był osobą
poważną, pracowitą i nie biedną. I jeszcze w czasie wesela, kiedy goście a wyścigi

wznosili toasty to ku czci Afrodyty, to Dionizosa, Przypadek zacierał ręce z radości, że
jego interwencja uczyniła ludzi szczęśliwymi, a ich radość była mu nagrodą.

Teraz jednak Parfenisa siedziała ze swym mężem obok basenu, cierpliwie oczekując
spotkania z wieszczką. Słońce, hałas, droga zmęczyły młodą kobietę. Oczy zaczęły
się jej zamykać i ledwie jej głowa wsparła się na ramieniu męża, Morfeusz swym
pocałunkiem wyprawił ją w krainę snu.

Parfenisa nie zdawała sobie sprawy z tego, że śpi, gdyż wszystko wyglądało na jawę.
Kobieta zobaczyła siebie w Świątyni Apolla. Wokół było dużo mgły, w końcu wśród
kłębów pary wznoszącej się niewiadomo skąd zarysowała się twarz kobiety o bujnych
włosach, która cicho powiedziała:

– Czekałam na ciebie i dzisiaj się spotkamy, ty wejdziesz dziś do Świątyni Apolla.

Zmęczona kobieta zbudziła się na krzyk kapłana. On wykrzykiwał jej imię! Zdziwiony
Mnesarch złapał ją za rękę i chciał iść razem z nią. Kapłan w milczeniu, jednym
ruchem ręki zatrzymał go, ale ze świątyni rozległ się władczy głos;

– Niech także wejdzie.

Sługa Pytii gestem zaprosił ich do środka. Wnętrze wyglądało dokładnie tak, jak
przed chwilą widziała je Parfenisa we śnie. Pytia siedziała na trójnogu obok basenu,
w którym wszystko bulgotało, wrzało i z którego unosiła się para. Młody kapłan stał
za plecami wieszczki i zbierał na złotej tacy dary, które przynosili ludzie.

Parfenisa zbliżyła się do tej, która widzi przyszłość i przeszłość, a ona siedziała z
zamkniętymi oczami pogrążona w transie. Kobieta wyciągnęła do kapłana
bransoletkę i z szacunkiem uklękła. Mnesarch, stojąc w drzwiach, zrobiła to samo.
Pytia położyła rękę na głowie Parfenisy i pogrążyła się w jeszcze głębszą medytację.
Ku zdziwieniu wszystkich, nawet siebie samej zaczęła mówić męskim głosem:

– Wstań dziecię moje! Zwracam się do ciebie ja – Apollo. Przyszłaś do mojej świątyni
i oddałaś to, co miałaś. Kapłanie, wyjmij bransoletę ze swej tuniki i oddają ją
prawowitej właścicielce! – nakazał głos.

Pytia wyciągnęła rękę w stronę kapłana nie podnosząc głowy. Przerażony pomocnik
padł na kolana i zaczął szukać bransoletkę, która wypadła spomiędzy zakładek tuniki.
Kapłan złapał ją i położył u nóg porażonej tym, co się dzieje kobiety. Wszyscy, którzy
w tym momencie znajdywali się w świątyni i stali na nogach, w jednej chwili upadli
na kolana. Pytia zaczęła emanować światło i kontynuowała:

– Nie bój się, chcę ci powiedzieć, że nosisz w swym łonie dziecko. Urodzisz chłopca.
Jego powrót na Ziemię wybłagałem u Zeusa. Jest on niezbędne i dla ludzi, i dla
bogów. Kiedyś był on wielkim kapłanem Sydonu. Jego sława była głośna nawet za
granicami Fenicji, ale duma jak robak wgryzła się w jego duszę, a to wywołało gniew
bogów. Ten człowiek odradzał się wielokrotnie, lecz żył cicho i cicho umierał. Jego
dusza przeszła oczyszczenie i przyszedł czas jego kolejnych narodzin, ponieważ jego

wiedza jest potrzebna, gdyż przyniesie korzyść ludziom. Nadacie mu imię Pitagoras.
Ruszajcie do Sydonu, dziecię moje, twoje dziecko powinno poczuć powietrze tego
miejsca, gdzie zaczęło się jego pierwsze życie. Nie zostawię was samych i będę
troszczyć się o was i wasze dziecię. Jeszcze się spotkamy.

Lśnienie przygasło, Pytia otworzyła oczy i padła bez czucia na ręce onieśmielonego
kapłana. Widocznie nie co dzień sam Apollo wieszczył jej głosem, także nawet dla
niej wszystko to było dość nieoczekiwane.

Jej pomocnik gestami pokazał, że odwiedzający powinni już wyjść. Kobieta raz
jeszcze z wielkim szacunkiem skłoniła się. Wędrowcy wyszli pozostawiając w świątyni
zadziwionych kapłanów. Po wyjściu przez jakiś czas szli w milczeniu. Potem Mnesarch
zatrzymał się i mocno uścisnął żonę, a przy tym na raz śmiał się i płakał. Parfenisa
patrzyła na niego i też się śmiała.

Dzięki takiej nowinie zapomniała o zmęczeniu. Najważniejsze dla niej teraz było
jedno – dziecko, jej pierworodne, o którym tak bardzo marzyła. Jej mąż upadł na
kolana i wykrzyknął:

– O bogowie! Zrobiliście mi najlepszy prezent z możliwych, na lepszy nie mogłem
liczyć. Jestem szczęśliwy!!!

Na niebie pojawiło się słońce, a dzięki jego obecności rozwiały się obłoki. Jego
promienie zalały wszystko wokół. Jakże piękne było niebo! Jego czystość i siła,
młodość i wieczność odbijały się w oczach młodej kobiety, która miała zostać matką
wielkiego człowieka. Niebo powierzyło jej tą rolę, dlatego że nie wątpiło, iż sobie z
nią poradzi, dlatego też, że jej wiara w męża i jego wiara w żonę tworzyły związek
potężnego z kruchym.

Parfenisa wyciągnęła w górę ręce, a słońce ozłociło je. Szczęcie i radość przepełniały
serca rodziców z powodu daru otrzymanego od losu. Wieczór kładł się cichym
zmierzchem na Ziemi, nawiewając na nią drzemkę i spokój. Gwiazdy pojedynczo
zapalały się na nieboskłonie.

Zmęczeni wędrowcy szukali miejsca, w którym mogliby odpocząć po męczącym dniu.
Jednak wszystkie miejsca noclegowe były zajęte. Cóż, Delfy! To wspaniałe miasto, do
którego przyjeżdżają ludzie z całej Hellady. A w te dni, kiedy Pytia odsłania
przyszłość ich ilość zwiększa się pięcio-, a nawet sześciokrotnie. Najlepsze miejsca
noclegowe zajmują bogaci kupcy. Wszędzie stoją podwody z towarem i ozdobione
złotem lektyki chronione przez niewolników.

Miejsc nie ma! Przypadek – wysłaniec świetlistego bóstwa otworzył jedno oko. Po
tym, jak Parfenisa była u Pytii, nie wypadało mu się wyróżniać, dlatego leżał na
mleczno-różowym obłoku i drzemał. Jednak smutne westchnienie kobiety obudziło
go. W tym czasie Mnesarch powiedział:

– Wybacz moja droga, gotów jestem wszystko oddać, by znaleźć jakieś miejsce na
odpoczynek. Widzę, jak jesteś zmęczona i bardzo mnie to boli.

– Nie martw się, jeszcze mogę trochę wytrzymać – spokojnie odpowiedziała żona,
starając się dodać mężowi otuchy, a po chwili wykrzyknęła – spójrz, co ja widzę!
Tam pali się pochodnia, wydaje się, że znaleźliśmy to, czego szukaliśmy. Słyszysz
tam hałasują konie i rozmawiają ludzie!

Wędrowcy zachęceni nadzieją przyspieszyli. Faktycznie był to dom dla tych, którzy
przyjeżdżają do Delf z daleka. U wrót czekał gospodarz.

Był to mężczyzna wysoki, masywny, a jego głowę wieńczyła kopa rudych włosów.
Potężna broda sprawiała, że wyglądał solidnie. Mężczyzna spojrzał na nadchodzących
ludzi i powiedział:

– Nie ma miejsc.

– Potrzebujemy bardzo niewiele – zaczął mówić Mnesarch. – Rano byliśmy na rynku,
żona jest strasznie zmęczona i jestem gotów zapłacić potrójną cenę za kawałeczek
ryby, mleko i łóżko.

Gospodarz roześmiał się i powiedział:

– Dzisiaj nie mam żadnego wolnego miejsca, czyż nie wiecie, jaki dziś dzień?

Mnesarch z roztargnieniem powiedział, że dobrze o tym wie, ale mimo wszystko liczy
na to, że uda mu się coś znaleźć. Przypadek podsłuchał tą rozmowę i zrozumiał, że
musi się jednak wtrącić. Rozejrzał się dokoła uważnie i zobaczył na drodze bogatą
lektykę. Wystarczyło trochę się postarać, by odwrócić uwagę Mnesarcha od targów z
gospodarzem okazałego hotelu i zmusić wędrowców do pójścia na spotkanie owej
lektyki. Przypadek stwierdził, że zrobił wszystko, co było można, więc umościł się
wygodniej na miękkim obłoku i wystawił lewy boczek na światło gwiazd.

Parfenisa zauważyła zbliżających się niewolników z lektyką wspartą na barkach i
powiedziała do Mnesarcha:

– Popatrz, tą lektykę widzieliśmy dziś rano, może ci ludzie będą w stanie nam
pomóc? Możliwe, że znajdą jakieś miejsce dla nas, choćby na podwórku.

Mnesarch na początku się wahał, ale spojrzawszy na zmęczoną żonę, podjął decyzję i
kiedy niewolnicy podeszli bliżej podszedł do nich i poprosił, by się zatrzymali. Z
wnętrza lektyki rozległ się pijany głos:

– Co znów się stało?

– Alkid, to ja Mnesarch, proszę otwórz lektykę i wysłuchaj mnie.

– Poszedł won stąd, nie znam cię – wymamrotał nietrzeźwy głos. Jednak zasłony
lektyki rozsunęły się i piękne niebieskie kobiece oczy obejrzały Mnesarcha od stóp do
głów. To była Lukrecja, która powiedziała do męża:
– Głupcze, przecież to rodzina tego jubilera, z którym spotykaliśmy się na rynku.

– No to co?

– A to, że potrzebują pomocy!

– Och tak boska Lukrecjo! Proszę wysłuchaj mnie – zawołał Mnesarch – proszę nie
odmawiaj nam pomocy! Wszystkie zajazdy i domy noclegowe są zajęte,
przepełnione, może macie ogród, możemy nocować nawet w altance, tylko proszę
nie odmawiaj nam.

– Co, chcecie spać w ogrodzie, żeby zjeść wszystkie owoce – wzburzył się Alkid i
dodał chlipiąc – wtedy mój brat nie będzie miał co jeść.

– Twoich owoców nikt nie ruszy, a twój bart i tak jest chodzącym sadłem – surowo
powiedziała gospodyni.

– Nie Lukrecjo, nie możemy ich zabrać, opuść zasłony.

– Nigdy nie pomyślałam, że potomek Heraklesa może tak podstąpić, że odmówi w
dniu Hermesa pomocy proszącym o nią. To poddaje w wątpliwość twoje
pochodzenie.

– Ty niewolnico możesz w to wątpić?! Niech ci nieszczęśnicy idą za lektyką, opuść
zasłony, chcę spać!

Zasłona opadła, niewolnicy podjęli wędrówkę, a Mnesarch z żoną poszli za nimi.

Przypadek wiedział, że miękkie serce Lukrecji nie zniesie widoku zmęczonych
wędrowców. Dziś był dzień Hermesa, a to znaczyło, że słowo miało szczególną
wartość. Czasami ludzie nie myślą o tym, co mówią i robią, z tego powodu wynika
wiele pomyłek, za które czasami trzeba płacić przez całe życie. Słowo jest jak ptak,
który na swoich skrzydłach morze przynieść zarówno radość, jak i żal, dlatego
słuchajcie uważnie słów.

Droga nie trwała długo i wkrótce cała procesja dotarła do domu, z którego wybiegli
wszyscy niewolnicy i rzucili się do pomagania gospodarzom w wydostaniu się z
lektyki. Pijany Alkid objął dwie ładniutkie niewolnice i zawołał:

– Moje bachantki! Zastawiajcie stół, mamy gości! I niech wśród nas będzie Zeus!

Z lektyki wynurzyła się Lukrecja. Wzięła Parfenisę za rękę i rzekła:

– Idziemy, pomogę się wam ulokować. Dobrze, że jesteście dziś u nas, Alkid wypił za
dużo wina i mój wieczór byłby mroczny. Na szczęście możliwe, że on zaraz pójdzie
spać, a ja będę mogła was spytać o pewne sprawy.

Parfenisa uśmiechnęła się, skinęła głową, wzięła rękę Lukrecji i powiedziała:

– Dziękuję ci za to, że jesteś tak dobra, pani! Niech Apollo oświetli całe twoje życie. I
niech będzie ona długa i szczęśliwa.

Na niebie zapaliła się jasna gwiazda, jej światło odbiło się w łzie, która spływała po
policzku Lukrecji. Jedna, a potem jeszcze jedna spłynęła z pięknych niebieskich oczu.
Gospodyni objęła młodą kobietę, wraz z pojawieniem się której, zgodnie z
przepowiednią Pytii miało się zmienić życie żony Alkida.

Dom, w którym znaleźli się Parfenisa i Mnesarch był bardzo duży i cały tonął w
bogatej roślinności otaczającego go ogrodu. Wieczór zgasił światło dnia i Selena
wzniosła się na niebo. Rozrzucała po ziemi srebrne iskry i otaczała wszystko
tajemnicą. W ogrodzie otworzyły się aromatyczne nocne kwiaty przyciągając swym
mocnym zapachem owady, który tylko co się obudziły i zabrały do pracy. Lukrecja
rozkazała przynieść jadło i napoje do altanki. Bardzo chciała usiąść i posłuchać, jak
krzyczą nocne patki, poczuć aromat wieczoru.

Natomiast Alkid, jak tylko przestąpił próg domu krzyknął:

– Aleksandros! Aleksnadros, gdzie jesteś!

Rozległo się chrząkanie i na to wołanie z sąsiedniego pokoju wybiegł potężnych
rozmiarów wieprz. Parfenisa i Mnesarch spojrzeli ze zdziwieniem, a Lukrecja zaśmiała
się i powiedziała:

– Alkid, niech goście poznają twego brata, spójrzcie, co z nim zrobili bogowie za to,
jakie prowadził życie.

– A cóż on za życie prowadził. Według mnie Aleksandros był bardzo dumny i rzucił
wyzwanie bogom! – odpowiedział Alkid – Oprócz tego, że był bardzo dumny, to był
także bardzo głupi. Uwielbiał bawić się w lesie z satyrami i bachantkami. Jego życie
nie miało żadnego sensu, a w dodatku nie szanował bogów. Dawno temu Pytia
przepowiedziała, że jeśli nie ukróci tego, to utraci ludzką postać. Aleksandros nie
chciał dać wiary tym słowom i pewnego razu zaginął. Pytia powiedziała, że mamy go
oczekiwać ósmego dnia Seleny, ale po dawnym Alksandrosie prawie nic nie zostało.
Tak się złożyło, że tego dnia do naszego ogrodu przyszedł wieprz. Mąż rozpoznał w
nim swego barta i w taki sposób powrócił on do domu.

– Głupia niewolnico! Niczego nie rozumiesz! – wykrzyknął Alkid i chwiejąc się poszedł
do swoich pokoi.

– Teraz jesteśmy sami i możemy spokojnie porozmawiać, chodźmy do ogrodu.

Rozmowa nie trwała jednak długo, dlatego że Parfenisa chciała spać i była bardzo
zmęczona. Lukrecja zaprowadziła ich do swego pokoju i życzyła dobrej nocy.

Rano Mnesarch powiedział swojej żonie, że musi jeszcze pójść załatwić kilka spraw i
poprosił, by poczekała na niego. Parfenisa zgodziła się zostać z Lukrecją. Kobiety
siedziały w altance i rozmawiały.

– Czy byłaś w Świątyni Apolla? – spytała Lukrecja.

– Tak – cicho odpowiedziała Parfenisa i spuszczając oczy zaczerwieniła się.

– Czemu Pytia chciała, byś przyszła?

– Powiedziała mi, że jestem w ciąży, że urodzę syna, ale nie tutaj, gdyż powinnam
wyruszyć do Sydonu, ale wydaje się mi to niemożliwe.

– Dlaczego?! – wykrzyknęła gospodyni.

– To daleko, a i pieniędzy teraz takich nie mamy, choć nie mówię, że jesteśmy
biedni.

– Pomogę ci, przez całą noc myślałam o tym, co się wydarzyło i podjęłam decyzję, że
ucieknę stąd z tobą.

– Jak?! Przecież masz męża, dom, ojczyznę.

– To nie zupełnie tak. Moją matkę znaleźli w morzu. Okręt zatonął, żeby się
uratować, złapała się jakiejś beli i trzymała się jej. Ludzi pomogli dostać się mojej
matce na brzeg. Uratował ją ojciec Alkida. Po kilku księżycowych dniach urodziła
dziewczynkę, ale nie ona nadała jej imię.

– Twojej matki nie ma wśród żywych? – współczująco spytała Parfenisa.

– Odeszła do królestwa Hadesa od razu po wydaniu na świat dziecka. Obca kobieta
wzięła mnie na wychowanie, a potem rodzice Alkida zdecydowali, że najlepiej będzie
jak ożeni się ze mną, a co za tym idzie całe złoto zostanie w rodzinie.

W istocie rzeczy mój mąż nie kocha mnie, za to kocha rozrywki i woli ciała innych
kobiet. Wiem, że na moim rodzie ciąży grzech i ja płacę za niego swymi łzami.

– Pomogę tobie, będziemy robić wszystko, co w naszych siłach – cicho powiedziała
Parfenisa i przykryła swoją dłonią rękę Lukrecji. To był znak jedności, duchowego
ciepła i wsparcia na wsze czasy, niezależnie od tego jak ciężkie miałyby się one
okazać.

Słońce wstało nad Helladą. Rozmowie dwóch kobiet przysłuchiwały się kwiaty i
szeptały między sobą. Ich zapach niewidocznymi nićmi wznosił się do nieba i mieszał
się z ambrozją bogów. W taki sposób na Olimpie wiedziano, co dzieje się na Ziemi.
Często wydaje się, że to, co znajduje się na ludzkimi głowami nie bierze udziału w
życiu człowieka, ale tak nie jest. Współdziałanie istnieje, ale jest niewidoczne.

Mnesarch szedł ulicą. Jego myśli szalały jak dzikie konie, rozbiegały się w różne
strony, a on starał się złapać to jedną, to drugą. W głowie poplątało mu się wszystko
i ciąża Parfenisy, i słowa Pytii, i handel, i zaopatrzenie w nowy towar. A oprócz tego
coś mu mówiło, że jego żona zechce wyruszyć do Sydonu i to od razu!

Na drodze, którą szedł, leżał żebrak i jęczał:

– Pić! Pić! Pić!
Mnesarch podszedł, podniósł jego głowę i powiedział:

– Poczekaj dobry człowieku, zaniosę cię do wody, niedaleko stąd jest źródło. Tam też
nazbieram ci owoców.

Mnesarch zaniósł żebraka, który sam nie dał rady iść do miejsca, gdzie była woda i
więcej cienia. Położył go na trawie i rzekł:

– Poczekaj nazbieram ci smacznych owoców, żebyś nie był głodny.

Wtedy przemówił żebrak:

– Mnesarch, dziękuję ci, jesteś dobrym człowiekiem, twoja dusza jest czysta i mogę
coś ci podpowiedzieć. Idź tam, gdzie stoją statki, te które udają się na Morze
Zachodnie i do Sydonu, dzisiaj możesz tam spotkać kupca Askolisa. On zabierze cię
ze sobą, tylko się pospiesz, gdyż jego okręt wkrótce opuści brzegi Hellady.

– Skąd to wszystko wiesz? – ze zdziwieniem spytał jubiler. Żebrak nic nie
odpowiedział tylko łagodnie spojrzał w oczy Mnesarcha i uśmiechnął się.

Nagle jego ręce i nogi oczyściły się, znikły strupy i bolesne rany. Podarta tunika
zamieniła się w piękny, złocisty strój i po chwili w tym człowieku nie można było
rozpoznać chorego starca, a na jego miejscu pojawił się młodzieniec o pięknych,
złocistych włosach, który uśmiechnął się i zaczął wznosić się w powietrzu. Słońce
przyjęło go w swoje objęcia, a z nieba rozległ się śmiech. Na trawie pozostały owoce
zerwane dla żebraka, które zamieniły się w grudki złota i drogocenne kamienie.

Mnesarch nie wiedział, co powiedzieć i bał się dotknąć tego wszystkiego. Z nieba
jednak rozległ się dźwięczny głos:

– Weź, to twoja nagroda za to, że nie brzydziłeś się żebraka, zapłacisz tym za
transport statkiem, a reszta przyda ci się w Sydonie, tylko się pośpiesz.

Czasami wśród żebraków można spotkać bogów, którzy chcą dotrzeć do ludzkich
serc, zagrać na nich, żeby popłynęła muzyka miłości i miłosierdzia, likwidująca czarną
energię i pozwalająca odpocząć planecie. Bogowie widzą, kto jest praw, a kto nie, kto
zdolny jest do dobrego uczynku nie oczekując wdzięczności, a kto zrobi wszystko, by
żyć wygodnie. Nigdy nie opędzajcie żebraka, bo możliwe że wzbogaci on waszą
duszę.

Zadziwiony Mnesarch ruszył do domu. W jego sakiewce było tylec cennych
przedmiotów, że mógłby niebiednie żyć przez długi czas i powoli wychodząc z szoku
pomyślał: „Po co mam to wszystko oddawać tylko po to, żeby ktoś przewiózł mnie
statkiem? Komu jestem potrzebny w Sydonie? Dlaczego właśnie tam moje dziecko
ma przyjść na świat? Przecież Słońce i powietrze Hellady jest o wiele lepsze. Nie,

zaraz ja to sobie wszystko przeliczę, określę ile za to mogę mieć, zabiorę żonę i
wrócimy na Samos.”

Po czym usiadł na trawie, w cieniu drzewa, jak najdalej od ludzkich oczu i rozwiązał
worek. Jak tylko dotknął pierwszego samorodka on przekształcił się w zwykły polny
kamień. Mnesarch dotknął kolejny i z nim stało się to samo. Mężczyzna poczuł się
urażony, zerwał się na równe nogi i wymachując pięścią w powietrzu wykrzyknął:

– A więc to tak się kpi z biednych ludzi?! Jak można nas tak oszukiwać! Głos z góry
odpowiedział:

– To ty mnie oszukałeś kupcze, ty odmówiłeś wykonania tego, co ci poleciłem, a
twoja zachłanność uczyniła z moich darów bezużyteczne przedmioty. Ale rozumiem
ciebie, dlatego zbierz to, co zostało i idź do żony, wieczorem wasz statek wypłynie do
Sydonu.

Mnesarch zrozumiał, że musi tego posłuchać i poskromić głos swoich pragnień.

Młode kobiety nadal siedziały w ogrodzie, kiedy otworzyła się furtka do ich raju
pełnego kwiatów i drzew, a przez nią wbiegł Mnesarch i powiedział:

– Zbieraj Parfenisa, musimy się pospieszyć.

– Oczywiście, lecz skąd ten pospiech? Możemy do domu wrócić wieczorem.

– Nie, wieczorem wyruszamy do Sydonu.

– Nie rozumiem – Parfenisa ze zdziwieniem spojrzała na Lukrecję i raz jeszcze
spytała – nie rozumiem, czy coś się stało?

– Wszystko wyjaśnię po drodze.

– No dobrze, ale trzeba się dogadać z kupcami, by któryś wziął nas na statek.

– Już wiem, kto nas weźmie, Askolis odpływa dziś wieczorem i musimy zdążyć.

– Musisz jednak wiedzieć, że nie jedziemy sami. Razem z nami wyrusza Lukrecja.

– Nie, nie mam nic przeciwko pani Lukrecji, ale powinniśmy jechać sami. Tak będzie
lepiej.

– Mnesarch! Posłuchaj Parfenisy, ona mówi mądre rzeczy! – rozległ się głos z nieba.
Mężczyzna upadł na kolana i odpowiedział:

– Rozumiem, wezmę je obie, jej męża i jego barta.

– Nie Mnesarch, tu już przesadzasz.
Kobiety stały zadziwione tym, co się dzieje, a potem Parfenisa zapytała męża:

– Panie mój, dlaczego klęczysz?

– Słucham tego, co mówi mi głos z nieba.

– Jaki głos? My niczego nie słyszymy.

– Jak to?

– Mnesarch! – głos znów przemówił – zwracam się tylko do ciebie, kobiety usłyszały
mnie już dawno temu i robią tak, jak trzeba. Wstań więc i wybieraj się do Sydonu.

Jubiler usłuchał, wstał i powiedział, że pora ruszać w drogę.

W porcie bez trudu znaleźli okręt, który odpływał do Fenicji. Ważny kupiec Askolis
wziął ich na pokład za niewielką opłatą i bez specjalnych objaśnień. Lukrecja czuła,
że jej los rzeczywiście zmienia się na lepsze. Kobieta bez żalu zostawiała za sobą
wszystko, co intuicyjnie uważała za obce. Nie zatrzymało jej ani bogactwo, ani
szanowane towarzystwo, tylko zapach kwiatów z ogrodu zachowała w swoim sercu i
postanowiła, że będzie on tam trwać, póki będzie ono biło.

Alkid, jej mąż, nie domyślał się, że żona planuje ucieczkę, dlatego rano po obudzeniu
się zawołał nową niewolnicę i zabawiał się z nią beztrosko. Lukrecję takie jego
zwyczaje nigdy nie interesowały, dlatego że nie łączyły ich te ciepłe i romantyczne
uczucia, o których ona marzyła. Tylko duma zdradzanej kobiety czasami
protestowała i przeszkadzała zadając ból. Przychodziła jej wtedy do głowy myśl o
straconej młodości, niespełnionych nadziejach i samotności. Tylko wiara w
wybawienie podtrzymywała ją na duchu, ożywiała optymizm i dawała nadzieję.

Lata mijały, dzień zastępował dzień, czas mijał, ale wyśnione wybawienie nie
spieszyło się z przyjściem. Pojawienie się Parfenisy dosłownie jak podmuch świeżego
wiatru ożywiło jej starą nadzieję. Lukrecja zdecydowała się na ucieczkę bez namysłu.

Kiedy Alkid zrozumiał, co się stało, wybiegł na dwór i zaczął krzyczeć w rozpaczy
wznosząc ręce do nieba:

– Lukrecjo wróć! Wygonię wszystkie niewolnice! Zmienię się! Przestanę cię poniżać i
zostawiać samą! Nigdy nie oddam czci Dionizosowi! Będę cię kochał, jak kocha mąż
żonę, jak Orfeusz kochał Eurydykę! Wróć! Przecież i tak cię znajdę zbiegła niewolnico
i sprzedam pierwszemu lepszemu nabywcy! – Krzyk przeszedł w płacz, ale to też nie
przyniosło ulgi jego duszy.

http://arsscripti-2.pl/