LIBAN

W 1980 r. oddziały proizraelskiej milicji

chrześcijańskiej kontrolującej południowy Liban
przyjęły nazwę Armia Południowego Libanu.
W 1980 r. nastąpiła zmiana organizacyjna
Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w
Libanie. Organizację podzielono na brygady, na
których uzbrojenie wprowadzono artylerię i czołgi,
szykując się do regularnej wojny. Udoskonalone
metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz
zaopatrzenia, utrudniły Izraelowi wykrywanie i
niszczenie tych przez lotnictwo.

7 kwietnia 1980 r. palestyńscy terroryści zaatakowali i

wzięli zakładników w Kibbutz Misgav-Am. Interweniował
wtedy oddział specjalny Sayeret Golani, który zabił 5
terrorystów. W czasie akcji zginął 1 komandos izraelski i 1
dziecko. Wkrótce jednostka ta wzięła udział w rajdzie
odwetowych w czasie którego zlikwidowano bazę
terrorystów z Al Fatah eliminując dalszych 13 terrorystów.

2 maja 1980 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili

zamach na żydowskich osadników w Hebronie, zabijając 6
osób.

30 lipca 1980 r. Knesset uchwalił ustawę stanowiącą, że

Zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela i oficjalną siedzibą
wszystkich centralnych urzędów państwowych. Rząd rozpoczął
wtedy budowę dzielnicy rządowej w Jerozolimie.

Społeczność międzynarodowa nie uznała tej

decyzji Knessetu, uznając ją za bezprawną aneksję
wschodniej części Jerozolimy.

25 września 1980 r. odbyło się w Sofii spotkanie

Jasera Arafata z dwoma lewicowymi członkami
Knessetu.

2 lutego 1981 r. nastąpił początek kryzysu na giełdzie w Tel

Awiwie. Kurs akcji spadł o 15%.

W 1981 r. fala terroryzmu objęła wiele krajów na

świecie. Został raniony papież Jan Paweł II i
prezydent USA Ronald Reagan, zginął prezydent
Egiptu Anwar Sadat, itd.

Wiosną 1981 r. oddziały chrześcijańskiej Armii

Południowego Libanu rozpoczęły ofensywę na

pozycje syryjskie. Syria wysłała do Libanu
dodatkowe oddziały i wprowadziła do Doliny Beka
baterie rakiet przeciwlotniczych.
Liban został rozerwany przez walki wewnętrzne.
Arabowie muzułmańscy walczyli przeciw Arabom
chrześcijańskim, wspieranym przez Izrael.

Wiosną 1981 r. izraelskie samoloty atakowały

wielokrotnie pozycje syryjskich baterii rakiet
przeciwlotniczych w Dolinie Beka w Libanie. Dochodziło do
intensywnych walk powietrznych izraelsko-syryjskich. W
odwecie Palestyńczycy ostrzeliwali Górną Galileę. I
następnie izraelskie samoloty bombardowały pozycje OWP
w południowym Libanie.

7 czerwca 1981 r. izraelskie siły powietrzne

przeprowadziły operację "Babilon", podczas której
zbombardowano iracki ośrodek nuklearny w Osirak
(odległy o 1 100 km od Izraela). Była to akcja
samoobronna Izraela. W nuklearnym ośrodku
Osiark, Irakijczycy przy pomocy Francuzów
pracowali nad skonstruowaniem bomby atomowej,
która mogła zostać użyta przeciwko Izraelowi. Po
perfekcyjnym powietrznym uderzeniu, z tego
ośrodka pozostały tylko ruiny. Operacją dowodził
generał David Ivry. Uderzenie przeprowadziło 8
maszyn F-16A (z 140 i 147 Dywizjonu)
eskortowanych przez 6 maszyn F-15A (z 136
Dywizjonu). Cele zostały oświetlone celownikami
laserowymi przez komandosów ze specjalnej
Jednostki 5101 (Sayeret Shaldag). Komandosi
wycofali się z Iraku korzystając ze smigłowca Bell
212 dodatkowo osłanianego przez 6 samolotów F-
15 eskortujących także samolot-cysternę Boeing
707, który zabezpieczał lot samolotów F-15 i F-16.

Ponownie wzrosła postawa antyżydowska krajów

arabskich. USA starały się wówczas zbliżyć do
państw arabskich produkujących ropę naftową,
dlatego wstrzymano dostawy dla Izraela
myśliwców F-16 i zatrzymano dostęp do
satelitarnych materiałów wywiadowczych.
Równocześnie Arabia Saudyjska zakupiła w USA
między innymi samoloty zwiadu elektronicznego
AWACS. Tymi samolotami Arabii mogli teraz
śledzić każdy ruch wojsk w promieniu 300 mil.
Zwiększyło to zagrożenie Izraela.

25 czerwca 1981 r. w Kairze zawarto

porozumienie Egiptu, Izraela i USA w sprawie
zastąpienia wojsk izraelskich na Synaju siłami
pokojowymi ONZ.

30 czerwca 1981 r. odbyły się w Izraelu wybory do X Knesetu.

Powstała wtedy równowaga polityczna pomiędzy lewicą a prawicą i
centrum.
5 sierpnia 1981 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany
ponownie Menachem Begin. Sprawował swoje obowiązki do 15
września 1983 r., kiedy ustąpił z urzędu.

6 października 1981 r. od kul islamskich

fundamentalistów podczas defilady wojskowej w
Kairze zginął prezydent Egiptu Sadat. Jego
następcą został Hosni Mubarak.

14 grudnia 1981 r. Knesset przyjął uchwałę o objęciu Wzgórz

Golan izraelskim systemem prawnym i administracyjnym. Wzgórza
Golan zostały wcielone do państwa Izrael.

1 maja 1982 r. Izrael całkowicie oddał Egiptowi Półwysep

Synajski.

W 1982 r. w Izraelu na 4 038 000 mieszkańców, 3 354 000 to

śydzi.

Od 1982 r. izraelskie prywatne firmy budowlane

rozpoczęły kupowanie od arabskich właścicieli wielkich
połaci ziemi. W ten sposób, większa część terenów tzw.
Zachodniego Brzegu Jordanu, została legalnie kupiona
przez śydów.

3 czerwca 1982 r. palestyński terrorysta

przeprowadził zamach na izraelskiego ambasadora
Szlomo Argowa w Londynie. Zamachu dokonała
fanatyczna grupa Abu Nidala działająca z Libanu i
finansowana przez wywiad iracki.

W 1982 r. izraelski żołnierz pochodzenia australijskiego, Alan Hary

Goodman, wtargnął na Wzgórze Świątynne i zaczął ostrzeliwać z
automatu Kopułę na Skale. Izraelscy policjanci i żołnierze
aresztowali szaleńca.

4 czerwca 1982 r. izraelskie samoloty zaczęły

intensywne bombardowania palestyńskich baz w
południowym Libanie. Był to odwet za zamach na
izraelskiego ambasadora w Londynie.

- "O pokój dla Galilei" -

5 czerwca 1982 r. izraelski rząd przyjął plan zbrojnego zajęcia

pasa o szerokości 45 km w południowym Libanie. Zakładano, że
operacja potrwa 2-3 dni. Celem akcji była likwidacji baz
palestyńskich terrorystów w południowym Libanie, z których
prowadzono akcje zbrojne na terytorium Izraela.

6 czerwca 1982 r. izraelska armia rozpoczęła operację "O

pokój dla Galilei". Rozpoczęła się izraelska inwazja na
Liban. Użyto dwukrotnie większych sił od tych, które w
1973 r. zatrzymały armię egipską. Do Libanu wkroczyło
11 pancernych dywizji i 11 brygad piechoty, wspieranych
przez 600 bojowych samolotów. Zmechanizowane
kolumny wojskowe wbiły się klinami głęboko w terytorium
Libanu, i szybko posuwały się wzdłuż wybrzeża Morza
Śródziemnego w kierunku Bejrutu. W terenach górskich
toczono intensywne walki z oddziałami OWP. Szpicą
nacierających sił izraelskich byli komandosi 35 Brygady
Spadochronowej T'zanhanim, którzy są specjalnie
przygotowani do działań rozpoznawczych, szturmowych
oraz dywersyjnych na terytorium nieprzyjaciela. Jest to
specjalna izraelska jednostka rozpoznania dalekiego
zasięgu. Komandosi Sayeret Shaldag (Jednostka 5101)
wykryli i oznaczyli stanowiska artylerii plot, dzięki czemu
w ciągu kilku godzin izraelskie lotnictwo zniszczyło
większosć stanowisk rakiet i artylerii plot.
Podczas inwazji Izraela na Liban specjalna jednostka
antyterrorystyczna Yamam aresztowała większość
przywódców palestyńskich. W trakcie tych operacji
komandosi z 13 Flotylli (Commando Jami) przeprowadzili
wiele akcji rozpoznawczych na libańskim wybrzeżu.
6 czerwca 1982 r. izraelscy komandosi Sayered Golani
zaatakowali w ryzykownej operacji twierdzę Beaufort,
która stanowiła punkt obserwcyjny i kierownia ogniem dla
artylerii OWP w kierunku terytorium Izraela. Po
gwałtownej walce zniszczono twierdzę. Poległo 7, a
rannych zostało 15 komadosów.

8 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały pancerne

oskrzydliły siły Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP)
na południe od Bejrutu, stolicy Libanu. Równocześnie
Izraelczycy starali się przejąć kontrolę nad autostradą
Bejrut-Damaszek, by w ten sposób odciąć Palestyńczyków
od pomocy z Syrii.
W odpowiedzi, 8 czerwca 1982 r. Syria rozlokowała w
Dolinie Beka w Libanie dodatkowe oddziały wojskowe. W
sumie, w Libanie znajdowało się 6 syryjskich dywizji
wspieranych przez 500 bojowych samolotów. Przybyło
tam także około 1,5 tys. irańskich Strażników Rewolucji,

co dało początek istnieniu szyickiej organizacji
terrorystycznej Hezbollah (Partia Boga).

9 czerwca 1982 r. Izraelczycy zniszczyli pozycje

syryjskich baterii artylerii przeciwlotniczej SAM-2, SAM-3 i
SAM-6 (dostarczone przez ZSRR) w Dolinie Beka w
Libanie. W dwóch wielkich bitwach powietrznych
Izraelczycy strącili 96 syryjskich myśliwców Mig-21 i Mig-
23, przy stracie tylko jednego własnego samolotu.
Izraelskie siły powietrzne jeszcze raz pokazały własną siłę.

10 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały dotarły do

Bejrutu, stolicy Libanu. Po otoczeniu miasta, artyleria
rozpoczęła ostrzał arabskich pozycji.

11 czerwca 1982 r. pod naciskiem światowych mocarstw

wprowadzono w Libanie zawieszenie broni. Nie
obejmowało ono rejonu Bejrutu, gdzie izraelskie oddziały
atakowały i bombardowały zaciekle pozycje OWP.

13 czerwca 1982 r. izraelskie oddziały połączyły się z

siłami chrześcijańskiej Falangi we wschodniej części
Bejrutu. Otoczone obozy palestyńskich bojowników były
systematycznie likwidowane przy bardzo silnym oporze
OWP. W samym Bejrucie zostało otoczonych kilkanaście
tysięcy palestyńskich i syryjskich żołnierzy.

14 czerwca 1982 r. kilkaset izraelskich dział i czołgów,

oraz okrętów wojennych i samolotów rozpoczęły niszczący
ostrzał Bejrutu. Odcięto dostawy wody, prądu i żywności
dla miasta.

20 czerwca 1982 r. prezydent Libanu Elias Sarkis

zwrócił się z prośbą o wycofanie sił Syrii i OWP z
Libanu. Syria odrzuciła prośbę, OWP wyraziło
zgodę.

W lipcu 1982 r. dowództwo OWP w Bejrucie zaczęło

godzić się z izraelską propozycją opuszczenia Libanu. Przy
pomocy amerykańskiej dyplomacji Jordania zgodziła się
przyjąć 2 tys. palestyńskich bojowników, reszta miała
ewakuować się do Tunezji, Algierii, Jemenu, Sudanu i
Iraku. Pomimo osiągniętego porozumienia izraelski ostrzał
Bejrutu nie ustawał.

21 sierpnia 1982 r. bojownicy Organizacji Wyzwolenia

Palestyny (OWP) rozpoczęli wycofywanie się z Libanu do
Libii. Ogółem wyjechało około 8,8 tys. palestyńskich
bojowców. Równocześnie Bejrut opuszczały wojska
syryjskie (około 6 tys. żołnierzy).

Tak zakończyła się pierwsza faza wojny libańskiej (6

czerwca-23 sierpnia 1982 r.). Była to typowa
konwencjonalna wojna, w trakcie której zginęło 368
izraelskich żołnierzy.

30 sierpnia 1982 r. pod eskortą izraelskich żołnierzy

Bejrut opuścił przywódca OWP Jasir Arafat. Na pokładzie
greckiego promu "Atlantis" udał się on na zachód.

W trakcie działań wojennych zginęło 600

żołnierzy syryjskich i ponad 3 tys. bojowników
palestyńskich. Nieznana jest liczba ofiar wśród
libańskiej i palestyńskiej ludności cywilnej. Według
źródeł arabskich przekraczała ona 10 tys.

- libańskie "bagno" -

Na początku 1982 r. wybrano na prezydenta

Libanu przywódcę chrześcijańskiej Falangi Baszira
Dżemajela. Podpisanie teraz porozumienia z
niepodległym Libanem dawałoby Izraelowi pokój i
bezpieczeństwo od północy.

14 września 1982 r. syryjski wywiad

przeprowadził w Bejrucie, stolicy Libanu, zamach
terrorystyczny, w którym zginął nowy prezydent
Libanu, Baszir Dżemajel. Z nim wiązał Izrael
nadzieję na kontrolowanie sytuacji w Libanie,
poprzez libańskich chrześcijan.

16 i 17 września 1982 r. oddziały Falangi

chrześcijańskiej, dowodzone przez Eli Hobejkę,
wkroczyły do obozów uchodźców palestyńskich
Sabra i Szatila, pod Bejrutem w Libanie. W wyniku
rzezi zginęło około 800 Palestyńczyków. Był to
odwet za śmierć w zamachu bombowym nowo
wybranego prezydenta Libanu. Palestyńczycy
oskarżyli Izraelczyków o współudział w tej zbrodni.

25 września 1982 r. doszło do wielkiej demonstracji pokojowej w

Tel Awiwie. Demonstrowało 250-400 tys. ludzi. Opozycja i prasa
izraelska domagały się wyjaśnienia wszystkich okoliczności masakry
w palestyńskich obozach Sabra i Szatila, oraz żądali wycofania
wojsk z Libanu.

1 października 1982 r. premier Izraela Menachem Begin powołał

specjalną komisję pod przewodnictwem sędziego Sądu
Najwyższego, Icchaka Kahana. Komisja miała przeprowadzić
wnikliwe śledztwo w sprawie masakry w palestyńskich obozach w

Sabra i Szatila w Libanie.

W październiku 1982 r. w Libanie w trakcie wykonywania

misji zginął w nie do końca wyjasnionych okolicznosciach
towarzyszący zespołowi izraelskich komandosów z
Sayeret Shaldag generał Yakoutiel Adam. Komandosi
wpadli w zasadzkę i od smierci uratował ich następnego
dnia specjalny oddział Sayeret Golani. Generał Yakoutiel
Adam kilka tygodni przed śmiercią został mianowany
szefem Mossadu. Do dnia dzisiejszego jest najwyższym
stopniem oficerem izraelskim zabitym w akcji.

W listopadzie 1982 r. w stolicy Libanu, Bejrucie,

zaczęły lądować międzynarodowe siły pokojowe
ONZ (głównie Amerykanie i Francuzi). Ich celem
miało być powstrzymanie domowej wojny w
Libanie.

11 listopada 1982 r. w wybuchu gazu w bazie wojskowej

w porcie Tyr w południowym Libanie, zginęło 75
izraelskich żołnierzy.

W 1983 r. Liban stał się sceną krwawej wojny

domowej. Rząd libański nie był zdolny do
utrzymania własnego autorytetu i w całym kraju
zapanował chaos i anarchia. Oddziały libańskich
chrześcijan walczyły z Druzami i muzułmańskimi
Szyitami, którzy byli wspomagani przez Syrię.
Aktywność fundamentalistów muzułmańskich
wzrastała i koncentrowała się na organizacji
spektakularnych zamachów bombowych. Wiele
kłopotów miały z tym międzynarodowe siły
pokojowe stacjonujące w Libanie, składające się z
żołnierzy USA, Francji, Izraela i innych.

7 lutego 1983 r. komisja Kahana ogłosiła wyniki dochodzenia w

sprawie masakry w palestyńskich obozach w Sabra i Szatila w
Libanie. Raport uniewinniał premiera Menachema Begina, lecz
wskazywał na odpowiedzialność ministra obrony Ariela Szarona.
Zalecano także zdymisjonowanie ministra obrony, szefa sztabu oraz
dowódców wojskowych w południowym Libanie. Powinni oni
przewidzieć i powstrzymać atak chrześcijańskiej Falangi na obozy
palestyńskich uchodźców, i w ten sposób uniknąć masakry.

10 lutego 1983 r. doszło do wielkich demonstracji w miastach

całego Izraela. Domagający się pokoju demonstranci zostali
brutalnie zaatakowani przez nacjonalistów z partii Likud. Wiele osób
zostało rannych w ulicznych starciach, w których użyto nawet
granatów ręcznych.

24 lutego 1983 r. nastąpił wielki krach na giełdzie papierów

wartościowych w Tel Awiwie.
2 marca 1983 r. w Izraelu rozpoczął się czteromiesięczny strajk
generalny lekarzy.

W 1983 r. w Izraelu mieszkało 600 tys. Arabów, czyli 16 %

ludności kraju.

W kwietniu 1983r. zamach terrorystyczny

zniszczył ambasadę USA w Bejrucie, w Libanie.
Zginęły 83 osoby, a ranne zostały 130.

5 maja 1983 r. prezydentem Izraela został Chaim Herzog.

Sprawował on swoje obowiązki do 5 maja 1993 r.

W lipcu 1983 r. Stany Zjednoczone wysłały na

wsparcie swoim oddziałom w Libanie pancernik
USS "New Jersey", który rozpoczął ostrzeliwać
pozycje druzyjskie w rejonie Bejrutu. Druzowie
byli wspierani przez Syrię.

Jesienią 1983 r. izraelski rząd zdecydował się na dewaluację szekla

o 23%. Jednocześnie wprowadzono dalsze ograniczenia wydatków
budżetowych. Ceny wielu towarów w tym roku wzrosły trzykrotnie,
gdyż producenci stracili większość rządowych dotacji. Gospodarka
Izraela znalazła się w stanie recesji.

15 września 1983 r. Menachem Begin wycofał się z życia

politycznego. Przywództwo w partii Likud objął Itzhak Shamir.

- wychodzenie z Libanu -

We Wrześniu 1983 r. izraelska armia wycofała się z

okolic Bejrutu i przegrupowała własne siły na linię rzeki
Awali, na północ od Sydonu. W ten sposób stworzono w
południowym Libanie "strefę bezpieczeństwa", która miała
chronić terytorium Izraela przed atakami terrorystów z
Libanu. Jednakże przednia straż izraelskiej armii była
wystawiona na silne ataki, rozpoczęte przez
Palestyńczyków, a później kontynuowane przez Szyitów z
organizacji Amal i Hezbollah. W okresie czasu obecności w
południowym Libanie, dokonano 1350 ataków (średnio
450 w ciągu roku), w których zginęło 306 izraelskich
żołnierzy. Jednakże izraelskie miasta i wioski wewnątrz
Państwa Izrael były bezpieczne.

10 października 1983 r. premierem izraelskiego rządu został

wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 13 września

1984 r.

W październiku 1983 r. w zamachu

terrorystycznym na główną kwaterę marynarki
USA w Bejrucie w Libanie zginęło 297
amerykańskich i francuskich żołnierzy. Do
zamachu przyznała się szyicka organizacja
terrorystyczna Hezbollah, wspierana i finansowana
przez Syrię i Iran.

4 listopada 1983 r. terroryści z Islamskiego Dżihadu

przeprowadzili zamach na izraelską bazę wojskową w
porcie Tyr, w południowym Libanie. Zginęło 40 izraelskich
żołnierzy.

6 grudnia 1983 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach na

autobus w centrum Jerozolimie, zabijając 6 osób i raniąc kilkaset
wśród przechodniów.

W styczniu 1984 r. nocny strażnik udaremnił wysadzenie

muzułmańskiego meczetu Al Aksa na wzgórzu świątynnym w
Jerozolimie. Zamach próbowała przeprowadzić żydowska
organizacja terrorystyczna.

Na początku 1984 r. USA i inne kraje wycofały

swoje wojska należące do sił pokojowych ONZ z
Libanu, w którym nadal trwały ciężkie walki
różnych stronnictw z sobą. Coraz większe wpływy
mieli tam Syryjczycy.

W 1984 r. Wielka Brytania zerwała stosunki

dyplomatyczne z Libią, którą oskarżyła o
wspieranie międzynarodowego terroryzmu. To
właśnie w Libii swoją główną kwaterę umieścił
przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny
(OWP) Jasir Arafat.

W marcu 1984 r. grupa żydowskich nacjonalistów z sekty Lifty

próbowała wysadzić w powietrze meczet Omara na Wzgórzu
Świątynnym w Jerozolimie. Zamachowcy zostali aresztowani przez
izraelskie służby specjalne.
W kwietniu 1984 r. izraelskie służby specjalne rozbiły grupę
żydowskich nacjonalistów, planujących wysadzenie meczetu na
Wzgórzu Świątynnym w Jerozolimie. Aresztowano 25 żydowskich
osadników i 2 oficerów armii.

19 czerwca 1984 r. w Izraelu odbył się proces 27 członków

podziemnej organizacji żydowskich terrorystów oskarżanych między

innymi o zamachy na życie ludności arabskiej.

Na przełomie 1984 r. ceny wielu towarów w Izraelu wzrosły

czterokrotnie. System podatkowy znalazł się na progu załamania.
Wzrost bezrobocia, spadek realnych dochodów i spożycia obywateli,
stwarzały niebezpieczną sytuację w kraju.

23 lipca 1984 r. odbyły się w Izraelu wybory do XI Knesetu.

Równowaga sił lewicy i centro-prawicy doprowadziła do utworzenia
rządu jedności narodowej (z rotacją na stanowisku premiera).
13 września 1984 r. premierem izraelskiego rządu został
wybrany Szymon Peres. Sprawował swoje obowiązki do 20
października 1986 r.

17 września 1984 r. palestyńscy terroryści przeprowadzili zamach

na autobus jadący z Hebronu do Jerozolimy, raniąc 5 osób.

25 września 1984 r. Jordania jako pierwsze

państwo arabskie wznowiła stosunki
dyplomatyczne z Egiptem, zerwane w 1979 r.

W 1984 r. Izrael zaczął podłączać arabskie wioski na

terytoriach okupowanych do sieci energetycznej i
wodociągowej. Arabscy mieszkańcy uzyskali też łatwiejszy
dostęp do zatrudnienia w sektorze żydowskim, co dawało
im szansę na dużo wyższe zarobki niż do tej pory.

28 października 1984 r. żydowscy terroryści przeprowadzili

zamach na arabski autobus, zabijając 1 osobę i raniąc 10.

8 listopada 1984 r. w Nagura rozpoczęły się izraelsko-

libańskie rozmowy o wycofaniu wojsk izraelskich z Libanu.

W okresie od listopada 1984 r. do stycznia 1985 r. rząd izraelski

zamroził ceny produktów krajowych, podatków i płac. Dzięki temu
zmniejszył się deficyt budżetu, a wzrosła produkcja i handel
zagraniczny.

W grudniu 1984 r. w wyniku "Operacji Mojżesz" 7

tysięcy śydów zostało przerzuconych samolotami z
Etiopii do Izraela. W ten sposób uniknęli oni głodu i
prześladowań. W sumie do Izraela przybyło wtedy
z Etiopii różnymi drogami około 20 tys. śydów.

4 stycznia 1985 r. izraelska armia przewiozła do

Izraela 7 tys. śydów z Jemenu.

W kwietniu 1985 r. 20 palestyńskich komandosów przeprowadziło

nieudany atak na ośrodek sztabowy armii izraelskiej w Tel Awiwie,

gdzie mieli zabić m.in. Icchaka Rabina - ówczesnego ministra
obrony Izraela.

20 maja 1985 r. Izrael uwolnił 1,1 tys. więźniów

palestyńskich w zamian za uwolnienie porwanych 3
izraelskich żołnierzy.

10 czerwca 1985 r. izraelskie wojska wycofały się

całkowicie z Libanu, pozostawiając jedynie swoje oddziały
w silnie ufortyfikowanym pasie nadgranicznym, tzw.
strefie bezpieczeństwa. Miała ona szerokość od 3 do 15
kilometrów. W tej strefie działały oddziały Armii
Południowego Libanu, dowodzone przez gen. Antoine
Lahada.

W 1985 r. w Izraelu utworzono specjalny ośrodek szkolenia działań

antyterrorystycznych w bazie wojskowej Mitkam Adam. Swoje
szkolenie przechodzi tam większość izraelskich jednostek
specjalnych m.in. Sayeret Matkal, 13 Flotylla, Oketz (Jednostka
7149). W Jednostce 707 znajdują się jedyne w Izraelu specjalne
strzelnice do symulowania sytuacji w trakcie wykonywania zadań,
stoi tam Boeing 707 (od niego pochodzi nazwa ośrodka), są pociągi
i autobusy.

W 1985 r. libańskie bojówki wtargnęły do obozów

palestyńskich uchodźców Sabra i Szatila, mordując
635 Palestyńczyków. Do tej zbrodni doszło
pomimo faktu, że Izraelczycy już opuścili Liban.

W 1985 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii

wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla
ofiar trzęsienia ziemii w Meksyku.

1 lipca 1985 r. rząd Izraela przyjął program walki z kryzysem

gospodarczym. Nastąpiła dewaluacja szekla o 20%, zamrożono
płace i ceny, zmniejszono dotacje rządowe do żywności, wody,
energii elektrycznej i komunikacji. Pozwoliło to zredukować deficyt
budżetowy.
Lata 1985-1990 były okresem kryzysu ekonomicznego w Izraelu.
Rezultatem tego były duże cięcia w budżecie obronnym IDF (Israel
Defence Force). W licznych bazach zredukowano personel,
wstrzymano niektóre inwestycje, ograniczono infrastrukturę i nowe
sytemy broni, liczne bojowe jednostki przemieniono w jednostki
rezerwowe, ograniczając tym samym ich zaopatrzenie oraz
szkolenie. W wyniku tych cięć, siła bojowa IDF spadła niemal o
jedną trzecią.

W latach 1985-1990 utrzymywało się napięcie na granicy

z Libanem. W tym okresie czasu miały tam miejsce 2400
ataki, w których zginęło 41 izraelskich żołnierzy, a

rannych zostało 181. Dodatkowe straty w ludziach
poniosła Armia Południowego Libanu, w liczbie 416
żołnierzy. W tym trudnym okresie, izraelska armia
rozbudowała na libańskiej granicy nowoczesny system
bezpieczeństwa. Armia Południowego Libanu utrzymywała
kluczowe pozycje w regionie. Enklawa w rejonie Jazine
stała się dużą bazą wywiadowczą i wypadową dla operacji
sił specjalnych w południowym Libanie. W znacznym
stopniu rozbudowano i wzmocniono siły Armii
Południowego Libanu. Rozbudowywano siatkę agentów
wywiadowczych na wrogim terenie. Siły izraelskie na
granicy wzmocniono batalionami piechoty z dwóch
regionalnych brygad. Stworzono najbardziej korzystny
model współpracy marynarki wojennej, sił powietrznych i
sił lądowych, które wspólnie realizowały wyznaczone im
cele. Zapewniało to względną stabilizację na libańskiej
granicy.

W lipcu 1985 r. USA obiecały udzielić Izraelowi

pożyczki w wysokości 1,5 mld. dolarów na
wsparcie reform.

25 września 1985 r. trzech izraelskich cywilów

zostało zamordowanych z zimną krwią na ich
jachcie w Larnaca, Cypr. Morderstwa dokonali
terroryści z oddziału Force 17, dowodzonego
bezpośrednio przez przywódcą Organizacji
Wyzwolenia Palestyny, Jasera Arafata.

1 października 1985 r. izraelskie samoloty F-15

Eagle zbombardowały kompleks budynków
Hamam-a-Shatt w Tunisie, Libia (oddalone o 1 280
mil od Izraela). Znajdowała się tam główna
kwatera Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP).
Izraelczycy zbombardowali budynki dowództwa
OWP i całkowicie zniszczyli koszary Force 17.
Zginęło 50 palestyńskich terrorystów.

7 października 1985 r. palestyńscy terroryści

porwali włoski statek pasażerski "Achille Lauro"
płynący do Izraela, na pokładzie którego
zamordowano żydowskiego pasażera z
amerykańskim obywatelstwem. Atak przeprowadził
Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny.

W grudniu 1985 r. palestyńscy terroryści

przeprowadzili atak na terminal izraelskich linii El
Al. na lotnisku w Rzymie. Zginęło 15 osób, a wielu
raniono.

Pod koniec 1985 r. w Izraelu zatrzymano inflację, a nawet

przejściowo ceny zaczęły maleć.

5 maja 1986 r. w Izraelu ujawniono metody stosowane przez

wojsko i policję w walce z Palestyńczykami podejrzanymi o
terroryzm. Stosowano przemoc i tortury przy przesłuchaniach, a siły
specjalne dokonywały morderstw. Dzięki stosowaniu takich metod
izraelskie służby bezpieczeństwa były niezwykle skuteczne i co roku
likwidowały setki małych grup terrorystycznych i uprzedzały liczne
zamachy bombowe.

W 1986 r. Korpus Medyczny izraelskiej armii

wziął udział w operacji humanitarnej z pomocą dla
ofiar erupcji wulkanu w Kamerunie.

W 1986 r. papież Jan Paweł II, jako pierwszy

papież odwiedził żydowską synagogę, w Rzymie.
Określił śydów mianem "starszych braci
chrześcijan" i "najmilszych Bogu".

W 1986 r. USA prowadząc walkę z

międzynarodowym terroryzmem dokonały ataku
lotniczego na Trypolis w Libii. Libia rządzona przez
Kadafiego w sposób czynny wspierała terrorystów i
udzielała im schronienia. Między innymi w Libii
mieściła się siedziba OWP.

W 1986 r. w USA mieszkało 44 % wszystkich

śydów, stanowiąc 2,4 % amerykańskiego
społeczeństwa. W Izraelu mieszkało zaledwie 27,5
%.

6 września 1986 r. palestyński terrorysta

wtargnął do synagogi Neveh Shalom w Istambule
(Turcja), i zastrzelił 22 modlących się śydów. Atak
przeprowadziła grupa Abu Nidala.

20 października 1986 r. premierem izraelskiego rządu został

wybrany Itzhak Shamir. Sprawował swoje obowiązki do 22 grudnia
1988 r.

25 lutego 1987 r. odbyły się robocze rozmowy

pokojowe izraelsko-egipskie na szczeblu
ministerialnym w Kairze, w Egipcie.

W maju 1987 r. odnotowano pierwszą próbę balistycznego pocisku

rakietowego klasy ziemia-ziemia Jericho II. Pocisk przebył 850 km i

spadł do Morza Śródziemnego.

30 sierpnia 1987 r. izraelski przemysł zbrojeniowy pod naciskiem

USA odstąpił od projektu budowy nowego samolotu myśliwskiego
Lavi.

7 października 1987 r. w Izraelu przeprowadzili dwumiesięczny

strajk dziennikarze radia i telewizji.

25 listopada 1987 r. palestyńscy terroryści zaatakowali bazę

izraelskiej armii w pobliżu Kiryat Shemona, zabijając 6 żołnierzy i
raniąc 8. Ataku przeprowadziło palestyńskie komando wyszkolone w
Syrii, które szybowcami przedostało się z Libanu na terytorium
Izraela by przeprowadzić tam atak.

--------------------------------------------------

Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.