Grupy konwojowe
1. Dobór kandydatów do grup konwojowych.
Ochronę fizyczną przy wykonywaniu transportów wartości pieniężnych zapewniają
pracownicy ochrony zwani konwojentami. Tworzą oni wraz z kierowcą i kasjerem
(inkasentem) grupę konwojową.
Konwojent to pracownik ochrony wyposażony w broń palną, posiadający licencję
pierwszego lub drugiego stopnia ochrony fizycznej , będący członkiem formacji
Wewnętrznych Służb Ochrony lub Specjalistycznej Uzbrojonej Formacji Ochronnej.
Grupa konwojowa to zespół ludzi wykonujący, w tym samym miejscu, czasie i w
oparciu o te same zasady taktyki, czynności polegające na bezpiecznym
przetransportowaniu wartości pieniężnych , przedmiotów wartościowych lub
niebezpiecznych, pomiędzy wskazanymi punktami.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w Rozporządzeniu z dnia 14.10.1998
roku w sprawie szczegółowych zasad jakim powinna odpowiadać ochrona wartości
pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne
jednostki organizacyjne określił jaki minimalny skład grupy konwojowej może
realizować transport wartości pieniężnych w zależności od ilości przewożonych
wartości pieniężnych.
W § 9 powołanego rozporządzenia MSWiA zapisał:
... „ Transport wartości pieniężnych jest chroniony co najmniej przez:
1) jednego konwojenta - przy przewozie wartości pieniężnych do 5 j.o.,
2) dwóch konwojentów – przy przewozie wartości pieniężnych powyżej 5
do 15 j.o.
3) trzech konwojentów – przy przewozie wartości pieniężnych powyżej 15
do 50 j.o.
4) czterech konwojentów - przy przewozie wartości pieniężnych powyżej
50 j.o..
Przy transporcie wartości pieniężnych powyżej 30 j.o. samochodem specjalnym
należy do transportu przydzielić samochód ubezpieczający.
W przypadku transportowania wartości pieniężnych kolumną samochodów należy do
transportu przydzielić dwa samochody ubezpieczające, ustalając liczebność grupy
konwojowej, liczącej po dwóch konwojentów na samochód ubezpieczający i po
jednym konwojencie na każdy samochód przewożący wartości pieniężne.
Do składu grupy konwojowej powinni być dobierani pracownicy posiadający:
z
szczególne zaufanie przełożonych
z
duży stopień sprawności fizycznej
z
umiejętność biegłego posługiwania się bronią palną
z
umiejętność stosowania skutecznych technik interwencyjnych
z
odporność psychiczną na stres
z
umiejętność działania pod presją sytuacji
z
zdolność szybkiego podejmowania trafnych decyzji
z
bystrość umysłu i refleks
z
umiejętność panowania nad strachem
z
rozwagę i przezorność
z
umiejętność analizy sytuacji i przewidywania mogących nastąpić zdarzeń
z
umiejętność działania zespołowego
z
unormowaną sytuację rodzinną
z
doświadczenie niezbędne do wykonywania czynności konwojenta
z
uniwersalizm zawodowy
z
umiejętność eliminowania elementów paniki
z
olbrzymią dozę zdyscyplinowania
Z pośród konwojentów wyznaczany jest Dowódca Grupy Konwojowej, jego zastępca
(konwojent kierunkowy).
Dowódca grupy konwojowej w czasie wykonywania zadań konwojowych jest
przełożonym wszystkich członków grupy konwojowej
i tylko on może wydawać im polecenia związane z realizacją transportu wartości
pieniężnych, włącznie do użycia broni palnej na zasadach określonych w ustawie w
art. 37 ust. 2. to jest:
...
„Art. 37. Pracownik ochrony przy wykonywaniu zadań ochrony osób i mienia
poza granicami chronionych obiektów i obszarów ma prawo do:
2) użycia podczas konwojowania wartości pieniężnych oraz innych przedmiotów
wartościowych lub niebezpiecznych środków przymusu bezpośredniego, o których
mowa w art. 38 ust. 2 pkt 1-3 oraz 5 i 6, lub broni palnej, w przypadku gwałtownego,
bezprawnego zamachu na konwojowane wartości lub osoby je ochraniające.
2. Szkolenie członków grup konwojowych.
Szkolenie kandydatów do grup konwojowych powinno obejmować zarówno elementy
teoretyczne, jak i praktyczne. Powinno też przebiegać w sposób permanentny
(systematyczny) i mieć szeroki zakres merytoryczny. Nie można ograniczyć się tylko
do wiedzy teoretycznej
i umiejętności praktycznych nabytych w trakcie szkolenia przygotowawczego, w
zakresie niezbędnym do uzyskania licencji pracownika ochrony. Późniejsza praktyka
w trakcie wykonania dziesiątków konwojów, bez możliwości korygowania
ewentualnych błędów, doprowadzi tylko do ich utrwalenia w stopniu mogącym
negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo transportu.
Głównym celem szkolenia powinno być wyćwiczenie właściwych zachowań w
sytuacjach ekstremalnych, co pozwoli na skuteczne i bezpieczne wykonywanie
zadań konwojenta, bez narażania życia i mienia.
Doskonałość jako cel szkolenia jest w praktyce nieosiągalna, ale za cenę własnego
życia i zdrowia warto do niej dążyć.
Szkolenie przygotowawcze obejmuje treści programu określonego dla właściwych
kursów w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, będącym
wykonaniem dyspozycji art. 35 ustawy o ochronie osób i mienia lub też programu
szkoły kształcącej w zawodzie pracownika ochrony.
Zagadnienia objęte szkoleniem w wymiarze teoretycznym:
z
uprawnienia konwojentów,
z
ogólne zasady ochrony transportów,
z
zadania poszczególnych osób wchodzących w skład konwoju,
z
potencjalne zagrożenia,
z
algorytmy postępowania w sytuacjach kryzysowych,
Zagadnienia objęte szkoleniem w wymiarze praktycznym:
z
nauka strzelania sytuacyjnego,
z
praktyczne zasady ochrony w trakcie przemarszu, jazdy i na postoju,
z
czynności podejmowane w sytuacjach kryzysowych.
Szkolenie dokształcające (głównie oparte o zajęcia praktyczne) powinno być
prowadzone nie rzadziej niż raz w miesiącu.
Przykład:
ROCZNY PLAN SZKOLENIA CZŁONKÓW GRUPY KONWOJOWEJ
Szkolenie – jest to kurs, cykl wykładów z jakiegoś przedmiotu,
zorganizowanych w celu uzupełnienia czyjegoś wykształcenia czyichś wiadomości z
jakiejś dziedziny. Szkolenie to również utrwalanie posiadanych umiejętności.
Szkolenie pracowników grup konwojowych powinno obejmować zarówno
elementy teoretyczne, jak i praktyczne. Powinno też przebiegać w sposób
permanentny (systematyczny) i mieć szeroki zakres merytoryczny. Nie można
ograniczyć się tylko do wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych nabytych w
trakcie szkolenia przygotowawczego, w zakresie niezbędnym do uzyskania licencji
pracownika ochrony. Późniejsza praktyka w trakcie wykonywania dziesiątków
konwojów, bez możliwości korygowania ewentualnych błędów, doprowadzi tylko do
ich utrwalenia w stopniu mogącym negatywnie wpłynąć na bezpieczeństwo
transportu i osób go wykonujących.
Podstawowe
działania ochrony mają charakter prewencyjny. Zatem czy warto
angażować środki i czas w szkolenie konwojentów, skoro większość transportów
dociera do celu przy rutynowej ochronie? Przykłady podyktowane przez życie
dopowiadają , ze warto. Napady nie są jedynym zagrożeniem dla konwojów. W
konsekwencji rutynowych działań podejmowanych przez ochronę, z transportu w
niewyjaśnionych okolicznościach ginęły wartości lub też nieletni sprawcy, korzystając
z okazji, wyrywali inkasentom przenoszone wartości. Taka „rutyna” jest nie tylko
efektem braku wyobraźni osób wykonujących ten zawód, ale przede wszystkim braku
opanowania podstawowych umiejętności. Niepokojąco wzrastająca liczba napadów
na konwoje świadczy o wykorzystaniu przez sprawców bałaganu organizacyjnego i
lekceważenia przez pracowników ochrony elementarnych środków bezpieczeństwa.
Efektem tego jest nie tylko utrata mienia, które powinno być chronione, ale również
zagrożenie zdrowia i życia konwojentów i osób trzecich.
Zatem głównym celem szkolenia powinno być wyćwiczenie właściwych
zachowań w sytuacjach których aranżacja pozwoli na uprawdopodobnienie
elementów szkolenia do rzeczywistego działania, co pozwoli na skuteczne i
bezpieczne wykonywanie zadań ochronnych w trakcie realizacji konwojów, bez
narażania życia i mienia na utratę.
Doskonałość jako cel szkolenia jest w praktyce nie osiągalna, ale mając świadomość
wartości życia warto do niej dążyć
Szkolenie rozpoczyna się z dniem 05.01.2006r., a kończy się w dniu 11.05.2006 r.
Plan szkolenia obejmuje sześć spotkań w roku w trybie po cztery godziny każde.
Jedna grupa szkoleniowa składa się z sześciu osób. Szkolenie doskonalące
obejmuje treści wskazane w rozporządzeniu MSWiA, z dnia 7 sierpnia 1998 r.,
„w sprawie rodzajów dyplomów i świadectw wydawanych przez szkoły i inne placówki
oświatowe, które potwierdzają uzyskanie specjalistycznych kwalifikacji w
zakresie ochrony osób i mienia, minimalnego zakresu programów kursów
pracowników ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia oraz zakresu
obowiązujących tematów egzaminów i trybu ich składania, składu komisji
egzaminacyjnej i sposobu przeprowadzania egzaminu”.(
Dz.U.98.113.731),
będącym wykonaniem delegacji ustawowej art. 35 ustawy o ochronie osób i mienia
Na zajęcia teoretyczne przeznaczona jest jedna godzina przy każdym spotkaniu.
Zagadnienia objęte szkoleniem w wymiarze teoretycznym są następujące:
a)
uprawnienia konwojentów,
b)
ogólne zasady ochrony transportów,
c) elementy
przygotowania
fizycznego do realizacji strzelań oraz budowa i
zasady działania broni,
d)
zadania poszczególnych osób wchodzących w skład konwoju,
e) potencjalne
zagrożenia,
f) algorytmy
postępowania w sytuacjach szczególnych.
Zajęcia praktyczne będą odbywały się w wymiarze 3 godziny przy każdym
spotkaniu, zagadnienia objęte szkoleniem praktycznym są następujące:
1.
nauka strzelania sytuacyjnego (dwa wyjazdy na strzelnicę),
2.
elementy taktyki realizacji konwoju pieszego i samochodowego,
3. czynności podejmowane przez członków grupy konwojowej w sytuacjach
szczególnych w trakcie realizacji zadań.
ROCZNY PLAN SZKOLENIA
LP. TEMAT
CZAS
KIEDY MIEJSCE PROWADZ
ĄCY
UWAGI
Uprawnienia
Konwojentów
1 h
26.01.200
2
Sala
wykładowa
Doskonalenie
umiejętności z
zakresu
podstawowych
technik interwencji
3 h
26.01.200
2
Sala
gimnastyczna
Ogólne
zasady
ochrony transportu
1 h
16.02.200
2
Sala
wykładowa
Doskonalenie
umiejętności z
zakresu
podstawowych
technik interwencji
3 h
16.02.200
2
Sala
gimnastyczna
Przygotowanie
sprawnościowe w
strzelectwie oraz
budowa i zasady
działania broni
1 h
09.03
2002
Sala
wykładowa
Elementy
taktyki
realizacji konwoju
pieszego
2 h
09.03
2002
Plac ćwiczeń
Zadania
poszczególnych
osób wchodzących
w skład konwoju
1 h
30.03.200
2
Sala
wykładowa
Szkolenie
strzeleckie (wyjazd
na strzelnicę)
3h 30.03.200
2
Strzelnica
Strzelanie nr 1
Potencjalne
zagrożenia
1 h
20.04.200
2
Sala
wykładowa
Szkolenie
strzeleckie(wyjazd
na strzelnicę)
3 h
20.04.200
2
Strzelnica
Strzelanie nr 2
Algorytmy
postępowania w
sytuacjach
szczególnych
1 h
11.05.200
2
Sala
wykładowa
Elementy
taktyki
realizacji konwoju
samochodowego
3 h
11.05.200
2
Plac ćwiczeń
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZANIA ZAJĘĆ Z ORGANIZACJI OCHRONY KONWOJÓW W
DNIU 26.01 2002R. Z PRACOWNIKAMI GRUPY KONWOJOWEJ.
TEMAT:
Uprawnienia konwojentów.
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnik szkolenia po jego zakończeniu będzie znał źródła prawa
obowiązującego w zakresie ochrony transportowanych wartości pieniężnych.
CEL CZĄSTKOWY ZAJĘĆ:
Uczestnik szkolenia zapozna się z ustawa o ochronie osób i mienia, a także z
rozporządzeniem MSWiA w sprawie szczegółowych zasad i wymagań jakim
powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i
transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.
MIEJSCE:
Sala wykładowa .
METODA:
Wykład.
CZAS REALIZACJI:
Godziny od 8.00 do 9.00
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA PROWADZACEGO:
Foliogramy.
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA SŁUCHACZY:
Kserokopie aktów prawnych.
ZAGADNIENIA:
1. Wartości pieniężne,
2. Transport
wartości pieniężnych,
3
Jednostka obliczeniowa,
4
Konwojent,
5
Grupa konwojowa,
6
Środki łączności wewnętrznej,
7
Środki łączności zewnętrznej,
8
Środki ochrony osobistej.
Pracownicy specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, na podstawie
zadań określonych w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997r. 0 ochronie osób i mienia,
uprawnieni są do ochrony mienia podczas jego przenoszenia lub przewożenia,
zgodnie z zasadami i warunkami w Rozporządzeniu MSWiA z dnia 14 października
1998r. w sprawie szczegółowych zasad i wymagań jakimi powinna odpowiadać
ochrona wartości pieniężnych, przechowywanych i transportowanych przez
przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.
Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:
1. wartości pieniężne :
a) krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,
b) czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych
indosem pełnomocni-czym, zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa",
„należność do inkasa" lub inną o podobnym charakterze,
c) weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym,
zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa" lub inną o podobnym
charakterze,
d) inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,
e) złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także
platynę i inne metale z grupy platynowców,".
2. transport wartości pieniężnych – przewożenie lub przenoszenie wartości
pieniężnych poza obrębem jednostki organizacyjnej,
3. jednostka obliczeniowa – jednostkę określającą dopuszczalny limit stale lub
jednorazowo przechowywanych lub transportowanych wartości pieniężnych,
wynoszącą 120-krotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły
kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w
Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”,
4. konwojent – pracownika ochrony wyposażonego w broń palną,
5. grupa konwojowa – zespół ludzi wykonujących w tym samym czasie ,miejscu i w
oparciu o te same zasady taktyki, czynności polegające na bezpiecznym
przetransportowaniu wartości pieniężnych, przedmiotów wartościowych lub
niebezpiecznych pomiędzy wskazanymi punktami,
6. środki łączności wewnętrznej – środki służące do nawiązania łączności w
obrębie chronionego obiektu lub między członkami konwoju,
7. środki łączności zewnętrznej – środki służące do nawiązywania łączności z
instytucjami zewnętrznym, takimi jak organizator konwoju, Policja, pogotowie
ratunkowe, Straż Pożarna, pomoc drogowa,
8. środki ochrony osobistej – wyposażenie kuloodporne składające się co
najmniej z kamizelki i hełmu.
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z DOSKONALENIA UMIEJĘTNOŚCI Z
ZAKRESU PODSTAWOWYCH TECHNIK INTERWENCJI W DNIU 26.01.2002r Z
PRACOWNIKAMI GRUPY KONWOJOWEJ
TEMAT:
Podstawowe techniki interwencji.
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnik szkolenia po jego zakończeniu utrwali biegłość w zakresie
podstawowych technik interwencji.
CZAS REALIZACJI:
Godziny od 10.00 do 12.00
CELE CZĄSTKOWE ZAJĘĆ:
1.
uczestnik szkolenia przypomni sobie wrażliwe miejsca na ciele człowieka w
celu bezpiecznego i skutecznego stosowania technik interwencji,
2.
uczestnik szkolenia utrwali sobie podstawowe techniki interwencji
CEL CZĄSTKOWY NUMER 1:
Uczestnicy szkolenia zapoznają się z miejscami wrażliwymi na ciele człowieka
w celu bezpiecznego i skutecznego stosowania technik interwencji.
Lp. Cel
dydaktyczny
Zawartość Czas
realiz
acji
Sposó
b
realiz
acji
Pomoce
dydaktyczne
dla
instruktora
Pomoce
dydaktycz
ne dla
słuchacza
Miejsce
1 uczestnicy
szkolenia
wskażą i
omówią
miejsca
wrażliwe na
anatomicznej
mapie
człowieka
wskazanie przez
prowadzącego
miejsc położonych w
różnych okolicach
ciała
charakteryzujących
się dużym stopniem
wrażliwości na
uderzenia i uściski,
są to: miejsca silnie
unerwione, miejsca
zakończeń
nerwowych, węzły i
przewody chłonne
oraz stawy i
nieosłonięte miejsca
układu kostnego.
Wskazanie przez
uczestników
szkolenia
poznanych miejsc
na ciele człowieka
poprzez
zastosowanie
uścisków,
45min pokaz
,
zajęci
a
prakty
czne
tablice
poglądowe,
kserokopie
anatomicz
nej mapy
człowieka.
Sala
gimnasty
czna
CEL CZĄSTKOWY NUMER 2
:Uczestnicy szkolenia poznają podstawowe techniki interwencji
Lp. Cel
dydaktyczny
zawartość Cza
s
reali
zacji
Sposób
realizac
ji
Pomoce
dydaktyczne
dla
instruktora
Pomoce
dydaktycz
ne dla
słuchacza
Miejsce
1. uczestnicy
szkolenia
dokonają
rozgrzewki
poszczególnyc
h części
swojego ciała
przygotowując
się do realizacji
głównych
zagadnień
-czynności
porządkowe(podani
e tematu zajęć,
sprawdzenie
obecności)
rozgrzewka(bieg,
marsz, ćwiczenia
kończyn górnych
dolnych, ćwiczenia
tułowia, podskoki
rozluźniające,
indywidualne
ćwiczenia
45
min
Pokaz,
zajęcia
praktyc
zne.
Sala
gimnasty
czna
2 Uczestnicy
szkolenia będą
potrafić
przyjmować
właściwe
podstawy
obrony i ataku
Pokaz podstaw
przez
prowadzącego:
- aktywne,
- defensywne,
Ćwiczenie przez
uczestników
szkolenia podstaw
zwracając uwagę na
właściwe:
- ustawienie nóg
- ułożenie
rąk(regulacja łokci,
dłoni),
- ułożenie
korpusu(ustawienie
bioder, regulacja
mięśni brzucha),
- ustawienia głowy
Ćwiczenia zejść,
uników, oraz
odchyleń
45m
in
Ćwicze
nia
zejść,
uników
oraz
odchyle
ń
Sala
gimnasty
czna
3 Uczestnicy
szkolenia
przypomną
sobie sposoby
skutecznego
stosowania,
bloków, ciosów,
kopnięć
. Pokaz przez
prowadzącego
zajęcia
podstawowych
bloków ciosów,
kopnięć, ze
zwróceniem uwagi
na regulację.
Ćwiczenie przez
uczestników
szkolenia:
45m
in
Rękawice
treningowe,
ochraniacze
na głowę,
stawy i
miejsca
wrażliwe na
ciele
człowieka,
worki
treningowe i
Rękawice
treningowe
,
ochraniacz
e na
głowy,
stawów i
miejsc
wrażliwych
na ciele
człowieka,
Sala
gimnasty
czna
bloków(dolnych,
środkowych,
górnych),
Ciosów(prostych,
sierpowych,
hakowych, na
„odlew”),
Kopnięć(w przód, w
tył, w bok, z pół
obrotu).
Sposobem
wykorzystania
bloków
powstających na
zasadzie odruchów
tj. opadających,
wznoszących,
krzyżowych,
przedramiennych,
koszykowych,
równoległych,
podudziowych,
C – Pokaz, zajęcia
praktyczne.
krawędziami stopy
w sytuacjach
występowania
zagrożenia.
„gruszki”
bokserskie.
worki
treningowe
i „gruszki”
bokserskie
.
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z ORGANIZACJI OCHRONY KONWOJÓW W
DNIU 16.02.2002r Z PRACOWNIKAMI
TEMAT:
Ogólne zasady ochrony transportów.
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnicy szkolenia przypomną sobie zasady ochrony transportów.
MIEJSCE:
Sala wykładowa
CZAS REALIZACJI:
Godziny od 8.00 do9.00
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA INSTRUKTORA:
Foliogram.
ZAGADNIENIA:
1. Skład grupy konwojowej
2.
Wymagania, które musi spełniać pracownik ochrony przy przewożeniu
wartości pieniężnych
3.
Transport
wartości pieniężnych.
TREŚĆ ZAJĘĆ
Skład grupy konwojowej:
Skład konwoju tworzą: dowódca konwoju, konwojent(lub kilku konwojentów),
kierowca oraz inne wyznaczone osoby(np. kasjer, pracownik transportu)..
2.
Wymagania, które musi spełniać pracownik ochrony przy przewożeniu
wartości pieniężnych.
Do służby konwojowej należy wyznaczyć pracowników ochrony posiadających:
a) szczególne zaufanie organizującego transport wartości,
b) stosunkowo młody wiek,
c) duży stopień sprawności fizycznej,
d) umiejętność analizy sytuacji i przewidywanie mogących
nastąpić zdarzeń,
e) umiejętność działania zespołowego,
f) unormowaną sytuację rodzinną,
g) doświadczenie niezbędne do wykonywania czynności konwojenta,
h) umiejętność biegłego posługiwania się bronią palną,
i) uniwersalizm zawodowy ( umiejętność prowadzenia pojazdów
samochodowych, używania urządzeń gaśniczych, udzielania po
mocy przedlekarskiej, posługiwania się środkami łączności),
j) umiejętność eliminowania elementów paniki,
k) zdyscyplinowanie,
3. transport
wartości pieniężnych.
Transport wartości pieniężnych jest chroniony przez co najmniej:
•
jednego konwojenta – przy przewozie wartości pieniężnych do 5
jednostek obliczeniowych,
•
dwóch konwojentów – przy przewozie wartości pieniężnych do 15
jednostek obliczeniowych, jednostek obliczeniowych
•
trzech konwojentów – przy przewozie wartości pieniężnych do 50
jednostek obliczeniowych,
•
czterech konwojentów – przy przewozie wartości pieniężnych powyżej
50 jednostek obliczeniowych,
Przy przewożeniu wartości pieniężnych skład i rozmieszczenie konwojentów
jest następujące:
• przy
przewożeniu wartości jednym samochodem osobowym
przystosowanym, dowódca konwoju zajmuje miejsce obok kierowcy.
Pozostali konwojenci zajmują miejsca na tylnym siedzeniu samochodu przez
cały czas przejazdu,
• przy
przewożeniu wartości jednym samochodem dostawczym
przystosowanym, konwojenci zajmują miejsce w tyle kabiny, a dowódca
konwoju obok kierowcy,
• przy
przewożeniu wartości jednym samochodem specjalnym, dowódca
konwoju i konwojenci zajmują miejsca w opancerzonym przedziale
osobowym,
•
przy transporcie wartości pieniężnych powyżej 30 jednostek
obliczeniowych samochodem specjalnym, należy do transportu przydzielić
samochód ubezpieczający. W samochodzie przewożącym wartości miejsce
obok kierowcy zajmuje konwojent, którego obowiązkiem jest ochrona
samochodu z wartościami. W samochodzie ubezpieczającym transport,
miejsca zajmują dowódca konwoju i pozostali konwojenci. Do ich
obowiązków należy obserwacja ochrona samochodu przewożącego
wartości,
•
przy transporcie wartości pieniężnych kolumną samochodów, należy do
transportu przydzielić dwa samochody ubezpieczające. W każdym
samochodzie przewożącym wartości, znajduje się jeden konwojent
zajmujący miejsce obok kierowcy. Do jego obowiązków należy ochrona
samochodu z wartościami. Jeden z ubezpieczających samochodów – z
dwoma konwojentami – powinien jechać z przodu kolumny.
•
za ostatnim samochodem z wartościami powinien jechać drugi
samochód ubezpieczający z dowódcą i jednym konwojentem, z zadaniem
obserwacji i ubezpieczenia kolumny.
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z DOSKONALENIA UMIEJĘTNOŚCI Z
ZAKRESU PODSTAWOWYCH TECHNIK INTERWENCJI W DNIU 16.03 2002r.Z
PRACOWNIKAMI
TEMAT:
Podstawowe techniki interwencji.
CZAS REALIZACJI:
Godziny od 9.00 do 12.00
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnik po jego zakończeniu utrwali biegłość w zakresie podstawowych
technik interwencji.
CEL CZĄSTKOWY ZAJĘĆ:
Uczestnicy szkolenia utrwalą sobie techniki interwencji.
Lp. Cel
dydaktyczny
Zawartość Cza
s
reali
zacji
Sposób
realizacji
Pomoce
dydaktyczne
dla
instruktora
Pomoce
dydaktyczne
dla
słuchacza
Miejsce
1 uczestnicy
szkolenia
utrwalą sobie
zasady
tworzenia
dźwigni.
Wykorzystują
c poznaną
wiedzę w
sposób
kontrolowany,
będą umieć
zastosować
mechanikę
dźwigni w
różnych
sytuacjach,
Prowadzący zajęcia
przedstawi
mechanikę
tworzenia
dźwigni(na zgięty,
prosty kciuk,na
palce w kierunku
grzbietowej strony
ręki, na nadgarstek
w kierunku
zewnętrznej
krawędzi
przedramienia, w
kierunku
przyśrodkowym,
nadgarstkową
zewnętrzną,
nadgarstkowo -
łokciową na zgięte
ramię, łokciową,
nadgarstkowo -
łokciową, łokciową
na zgięte ramię,
łokciowo-barkową,
nadgarstkowo –
łokciowo -barkową),
Ćwiczenie przez
uczestników
szkolenia
poznanych dźwigni
wykorzystując je do:
technik
transportowych,
przetrzymywania
osobnika na ziemi,
bezpiecznego
60m
in
Pokaz,
zajęcia
praktyczne
materac materac Sala
gimnast
yczna
podnoszenia
osobnika leżącego
na ziemi,
kontrolowania
zachowań osób w
różnych sytuacjach
2 Uczestnicy
szkolenia
utrwalą sobie
umiejętności
w stosowaniu
chwytów
obezwładniają
cych
Prowadzący omówi i
pokaże wybrane
chwyty
obezwładniające
przy zastosowaniu:
dźwigni, podcięć lub
poderwań nóg,
wytrącenia z
równowagi poprzez
przemieszczenie
środka ciężkości
ciała. Ćwiczenie
przez uczestników
szkolenia
poznanych chwytó
obezwładniających
w różnych
sytuacjach.
60m
in
Wykład,
pokaz,
zajęcia
praktyczne
Materac
Materac
Sala
gimnast
yczna
3 Uczestnicy
szkolenia
przypomną
sobie techniki
zakładania
kajdanek w
różnych
sytuacjach
Prowadzący zajęcia
omówi i pokaże
sposoby zakładania
kajdanek na ręce z
przodu lub z tyłu
osobie: stojącej przy
punkcie oparcia,
stojącej w opadzie,
leżącej na brzuchu
,leżącej na plecach.
Ćwiczenie przez
uczestników
szkolenia
60m
in
Wykład,
pokaz,
zajęcia
praktyczne
Kajdanki Kajdanki Sala
gimnast
yczna
poznanych
sposobów
zakładania kajdanek
ze zwróceniem
uwagi na ustawienie
nóg, rąk, asekuracji,
wydawania
stosownych
poleceń.
PLAN- KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA STRZELAŃ Z PRACOWNIKAMI GRUPY
KONWOJOWEJ w dniu ...............2002 roku
TEMAT:
Budowa i użytkowanie pistoletu „ P – 64 „ ( wz. 1964 „ CZAK „) i „ P –83” (wz.
1983 „ WANAD „ ). Strzelania praktyczne z pistoletu – przygotowawcze nr. 1,
szkolne nr.2 i nr.3.
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ :
Uczestnik zajęć po jego zakończeniu osiągnie biegłość z zakresu wyszkolenia
strzeleckiego.
CELE CZĄSTKOWE ZAJĘĆ:
- uczestnik szkolenia przyswoi wiadomości z zakresu budowy i użytkowania
pistoletu „ P – 64 „ i „ P – 83”,
- uczestnik szkolenia przypomni zasady bezpieczeństwa obowiązujące na
strzelnicy oraz przy posługiwaniu się bronią,
- uczestnik szkolenia przyjmując właściwe postawy odda celne strzały do tarczy
stałej w czasie dowolnym i ograniczonym.
MIEJSCE:
Strzelnica na terenie...........................,uzgodniona z właścicielem na
podstawie Ustawy o broni i amunicji z dnia 21. 05. 1999r. (Dz. U. Nr.53 poz.
549) oraz Rozporządzenia MSW i A z dnia 15. 03. 2000r. { Dz. U. Nr.18 poz.
234).
METODA:
Wykład, pokaz instruktora i ćwiczenia praktyczne.
TERMIN, CZAS REALIZACJI:
Dnia..................roku, godz. 8,00 – 16,00
LITERATURA:
Instrukcja Szkolenia Strzeleckiego Pracowników Ochrony Dz. U. Nr.113 poz.
731 &22- 28.
ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO- TECHNICZNE:
- broń obiektowa ( „P – 64” i „P – 83”), będąca na wyposażeniu ...................
- amunicję do broni zabezpiecza ..............................
- tarcze,
- apteczka pierwszej pomocy,
- łączność telefoniczna,
- chorągiewki.
LICZBA STRZELAJĄCYCH:
Sześć osób
ZAGADNIENIA:
1. Osoby funkcyjne.
2. Obowiązki osób funkcyjnych.
3. Zasady bezpiecznego obchodzenia się z pistoletem.
4. Zasady bezpiecznego zachowania się na strzelnicy.
5. Zasady obowiązujące podczas szkolenia strzeleckiego.
6. Wskazówki organizacyjno – metodyczne.
7. Przebieg zajęć.
8. Czas i okres trwania poszczególnych części zajęć.
9. Schemat obrazowy strzelania.
1. Osoby
funkcyjne.
•
kierownik strzelania ....................................
• prowadzący strzelanie – instruktor wyszkolenia strzeleckiego ...............
•
amunicyjny – wyznaczony ze stawu ogniwa odbywającego strzelanie
•
dowódca ubezpieczenia – wyznaczony ze stawu ogniwa odbywającego
strzelanie,
• ubezpieczający – wyznaczony ze stawu ogniwa odbywającego
strzelanie.
2. Obowiązki osób funkcyjnych.
A Obowiązki prowadzącego strzelanie:
•
opracowanie przed zajęciami konspektu uwzględniającego organizację,
metodę, przebieg i czas zajęć,
•
zapewnienie przed rozpoczęciem zajęć łączności radiotelefonicznej lub
telefonicznej ze stanowiskiem jednostki organizacyjnej, która zapewni
możliwość natychmiastowego przybycia na strzelnicę zespołu medycznego
w razie nieszczęśliwego wypadku,
• zapewnienie
bezpieczeństwa i porządku na strzelnicy,
•
pobranie amunicji (ewentualnie broni),
•
sprawdzenie, czy strzelnica jest przygotowana do strzelania zgodnie z
warunkami bezpieczeństwa,
•
umieszczenie w miejscach widocznych dla osób postronnych
oznakowań na kulochwycie i wałach bocznych,
• w
miarę potrzeby wyznaczenie osób funkcyjnych oraz przeprowadzenie
z nimi instruktażu,
•
sprawdzenie, czy tarcze są odpowiednie do danego strzelania, czy
zostały właściwie ustawione i zamocowane, czy mechanizm chowania i
pokazywania tarcz należycie funkcjonuje,
•
omówienie z uczestnikami strzelania warunków strzelania oraz zasad
bezpieczeństwa,
• podział uczestników strzelania na grupy szkoleniowe i zmiany,
• czuwanie
nad
bezpieczeństwem strzelających oraz innych osób
przebywających na strzelnicy,
• kontrolowanie
właściwego wykonywania strzelań, przestrzegania ich
warunków oraz zgodności zapisywania wyników strzelań,
• omówienie
wyników
strzelań,
•
dopilnowanie sprawdzenia i sprzątnięcia strzelnicy,
• rozliczenie
się z amunicji
B Obowiązki dowódcy ubezpieczenia:
• znajomość schematu rozmieszczenia posterunków ubezpieczających
strzelnicę,
•
osobiste rozprowadzenie ubezpieczających na posterunki, wskazanie
sektorów obserwacji oraz sposobów porozumiewania się,
•
skontrolowanie terenów strzelnicy i ewentualne usunięcie osób
postronnych,
• zameldowanie
prowadzącemu strzelanie o rozprowadzeniu
ubezpieczających na posterunki, przydzieleniu sektorów obserwacyjnych
ubezpieczającym i sposobie porozumiewania się. Ponadto zameldowanie o
stanie terenu strzelnicy.
•
Pozostanie do dyspozycji prowadzącego strzelanie przez cały czas
strzelania,
• Zdjęcie posterunków po zakończeniu strzelania.
C Obowiązki ubezpieczających:
• znajomość schematu strzelnicy oraz rozmieszczenia innych
posterunków ubezpieczających strzelnicę,
• ciągłe obserwacje przydzielonego sektoru,
• przekazywanie
na
bieżąco wszelkich uwag mogących zakłócić
bezpieczeństwo osób przebywających na strzelnicy ( lub poza nią),
•
usuwanie osób postronnych z przydzielonego sektoru,
•
natychmiastowe przekazywanie stwierdzonych nieprawidłowości
dowódcy ubezpieczenia,
•
pozostanie do dyspozycji dowódcy ubezpieczenia przez cały czas
strzelania.
D Obowiązki amunicyjnego
•
amunicji w punkcie amunicyjnym w ilościach przewidzianych danym
strzelaniem,
• dopilnowanie
zebrania
łusek po strzelaniu,
• wypełnienie listy pobranej amunicji przez strzelających,
• rozliczenie
się z pobranej amunicji u prowadzącego strzelanie.
E Obowiązki tarczowych
• obsługa tarcz,
• niezwłocznie wykonywanie rozkazów prowadzącego strzelanie,
•
zmienianie pozycji celów w nakazany sposób.
F Obowiązki strzelającego:
• kierowanie
broni jedynie w stronę kulochwytu,
• rozpoczęcie strzelania na komendę prowadzącego strzelanie,
• natychmiastowe
przerwanie
strzelania po komendzie „ PRZERWIJ
OGIEŃ”, a także w przypadku pojawienia się przed strzelającym, w obrębie
kulochwytu i wałów bocznych ludzi lub zwierząt, zdjęcie palca z języka
spustowego, zabezpieczenie broni, przyjęcie postawy „ GOTÓW”,
• oddanie
strzału kontrolnego w kierunku kulochwytu po zakończeniu
strzelania,
• bezwzględne wykonywanie poleceń i rozkazów prowadzącego
strzelanie,
•
w przypadku zacięcia – zasygnalizowanie takiego stanu poprzez
podniesienie wolnej ręki do góry oraz okrzyk „ ZACIĘCIE”. Trzymanie broni
w postawie „ GOTÓW”, palec zdjęty z języka spustowego.
3.
Zasady bezpiecznego obchodzenia się z pistoletem:
• zawsze
traktować broń jak gdyby była naładowana,
•
nigdy nie trzymać pistoletu skierowanego wylotem lufy do ludzi i
zwierząt(za wyjątkiem walki lub samoobrony),
• nosić broń zabezpieczoną,
• stosować amunicję właściwego typu do poszczególnych jednostek
broni,
• przechowywać broń tylko w bezpiecznym miejscu,
•
nigdy nie naciska ć na spust zanim pistolet nie zostanie skierowany do
celu,
• nie
pozostawiać naboju w komorze nabojowej,
•
w przypadku uszkodzenia jakiejkolwiek części należy wymienić ją na
oryginalną,
• pistolet
należy czyścić i konserwować,
•
przeróbki pistoletu są zabronione,
• mając broń przy sobie w żadnym wypadku nie wolno spożywać
napojów alkoholowych ani innych środków odurzających,
• przed
każdorazowym rozłożeniem broni oraz po jej rozłożeniu należy –
rozładować broń i sprawdzić czy w komorze nabojowej nie ma naboju,
• zabrania
się udostępniania broni osobom uprawnionym,
• zabrania
się przechowywania amunicji w magazynkach pistoletu
podczas dłuższego nie używania broni.
4.
Zasady bezpiecznego zachowania się na strzelnicy
A Zakazane
jest
•
kierowanie wylotu lufy w kierunku osób i zwierząt będąc nawet w
przeświadczeniu, że broń jest rozładowania,
•
poruszanie się przed linią ognia, na wałach bocznych,
przykulochwycie bez wyraźnego zezwolenia osoby prowadzącej
strzelanie,
•
używanie niesprawnej broni i amunicji,
•
pozostawianie broni i amunicji poza stanowiskiem strzeleckim bez
dozoru,
•
składanie się i celowanie poza miejscem do tego wyznaczonym,
•
wypuszczani broni wprowadzonym nabojem do komory nabojowej
z ręki, przekładanie jej, przekazywanie w tym stanie innej osobie,
•
używanie broni do celów niezgodnych z jej przeznaczeniem,
•
samowolne zbieranie nie zużytej amunicji,
•
strzelanie do zwierząt, obiektów i urządzeń nie będących w
obrębie pola tarczowego;
B Nakazane
jest:
•
poruszanie się po terenie strzelnicy z odpiętym magazynkiem od
broni,
•
kierowanie broni tylko w stronę kulochwytu,
•
wykonywanie komend i poleceń prowadzących strzelanie,
•
zgłaszanie prowadzącemu strzelanie o zacięciach broni poprzez
uniesienie wolnej ręki do góry lub w inny nakazany sposób,
•
w sytuacjach zagrażających bezpieczeństwu strzelajacych lub
innych postronnych, każdy uczestnik strzelania lub inna osoba
przebywająca na terenie strzelnicy ma prawo i obowiązek wydać
komendę – „przerwij ogień”, gdzie osoba strzelająca zdejmuje palec z
języka spustowego trzymanej broni opierając go o kabłąk broni –
kierując broń w stronę kulochwytu do którego wykonywał strzelanie,
•
obchodzić się z bronią tak, jak gdyby była gotowa do strzału,
•
ładowanie i rozładowanie broni należy wykonywać na linii ognia,
•
po zakończeniu strzelania broń rozładować i po przejrzeniu przez
prowadzącego strzelanie oddać strzał kontrolny w kierunku
kulochwytu.
5 Zakazy obowiązujące podczas szkolenia strzeleckiego
•
dopuszczanie do strzelań osób nie należycie przeszkolonych,
niezdolnych psychicznie do prowadzonego strzelania, których zachowanie
może mieć wpływ na bezpieczeństwo uczestników zajęć,
•
strzelanie z broni technicznie niesprawnej,
• strzelanie
niesprawną amunicją lub amunicją, której użycie jest
zabronione,
•
strzelanie do obiektów i urządzeń będących w obrębie pola tarczowego,
a nie będących celem,
•
strzelanie do ptaków i zwierząt,
•
kierowanie broni w stronę osób,
•
ładowanie broni amunicją bez polecenia prowadzącego strzelanie,
•
samowolna zmiana odległości strzelania orza stosowania sztucznej
zasłony przed wiatrem i słońcem,
• przedłużanie czasu strzelania w przypadku strzelania na czas,
• wydawanie
większej ilości naboi niż przewiduje rodzaj strzelania.
6. Wskazówki
organizacyjno-metodyczne:
A
strzelanie rozpoczyna się po oznakowaniu strzelnicy czerwoną
chorągiewką na maszcie. Linię wyjścia oznacza się białą chorągiewką,
natomiast linię ognia – czerwoną,
B
do strzelania przygotowawczego dopuszcza się osoby, które wykazały
się znajomością i zasad działania broni palnej, posługiwania się nią
oraz zachowania warunków bezpieczeństwa podczas ćwiczeń
strzeleckich,
C warunkiem
dopuszczenia
następnego etapu szkolenia jest co najmniej
dostateczne opanowanie poprzedniego etapu,
D do
strzelań szkolnych dopuszcza się osoby, które wykonały strzelanie
przygotowawcze,
E osoby
przebywające na strzelnicy obowiązane są ściśle przestrzegać
poleceń prowadzącego strzelanie i bezwzględnie je wykonywać,
F
strzelanie przerywa się na komendę ”przerwij ogień” w sytuacjach:
• pojawienia
się przed strzelającym, w obrębie kulochwytu i wałów
bocznych ludzi lub zwierząt,
•
padania pocisków poza obrębem kulochwytu i wałów bocznych,
•
rykoszetowania pocisków w kierunku strzelających,
•
otrzymania meldunku z posterunku obserwacyjnego o naruszeniu
zasad bezpieczeństwa;
G w sytuacjach zagrożenia komendę
„przerwij ogień”
podaje uczestnik
strzelania, który stwierdził niebezpieczeństwo,
H oddawanie strzałów po komendzie„
przerwij ogień
” jest niedopuszczalne,
I w razie stwierdzenia braku łączności(radiotelefonicznej lub telefonicznej ze
stanowiskiem jednostki organizacyjnej, która zapewni możliwość
natychmiastowego przybycia na strzelnicę zespołu medycznego w
przypadku nastąpienia nieszczęśliwego wypadku) – przerywa się strzelanie,
J w przypadku stwierdzenia w czasie strzelania naruszenia zasad
bezpieczeństwa prowadzący strzelanie przerywa zajęcia, o czym informuje
kierownika jednostki organizacyjnej prowadzącej szkolenie oraz właściwą
terytorialnie komendę wojewódzką Policji,
K składanie się do strzału, celowanie i strzelanie na „sucho”(trening
bezstrzałowy), dozwolone jest tylko w miejscu do tego wyznaczonym,
L za wyjątkiem linii ognia i miejsca przeznaczonego do treningu
bezstrzałowego przebywający w obiektach strzelnicy noszą broń
zabezpieczoną w kaburze,
Ł otwarcie i przerywanie ognia następuje na rozkaz prowadzącego strzelanie –
wydany ustnie, umówiony znakami lub sygnałami.
7. Przebieg
zajęć
A Część wstępna:
• czynności organizacyjno-porządkowe:
- sprawdzenie
łączności radiotelefonicznej,
- przygotowanie i oznaczenie strzelnicy – sprawdzenie przez prowadzącego
strzelanie,
- udzielenie
instruktażu dla dowódcy ubezpieczenia, ubezpieczających, tarczowych
i amunicyjnego,
- omówienie
zasad
bezpieczeństwa,
- podział uczestników na zmiany,
- wyznaczenie miejsca do treningu bezstrzałowego;
•
podanie tematu, celu zajęć
B
Część główna
• przeprowadzenie
zajęć teoretycznych
- budowa i zasada działania, charakterystyka techniczna pistoletu P-64 i P-83,
- rozkładanie i składanie pistoletu,
- najczęściej występujące zajęcia, przyczyny oraz sposoby ich skutecznego
usuwania,
- zasady bezpiecznego obchodzenia się z bronią,
- przypomnienie
zasad
bezpiecznego zachowania się na strzelnicy,
- techniki
posługiwania się bronią,
- podstawy celnego strzelania(sposoby celnego ustawienia się strzelca w stosunku
do celu, podstawy strzeleckie, trzymanie broni, celowanie, techniki oddychania,
sposoby ściągania języka spustowego, techniki wytrzymania strzału),
- techniki szybkiego wyjmowania broni;
• przeprowadzenie
zajęć praktycznych
- strzelanie przygotowawcze nr 1,
WYKONANIE
Warunki strzelania nr 1:
BROŃ: pistolet P-83
CEL: tarcza TS – 2
ODLEGŁOŚĆ:10 m
ILOŚĆ NABOI: 6 szt.
POSTAWA: stojąca
CZAS: dowolny
OCENA: bardzo dobra – 45 pkt.
dobra - 35 pkt.
dostateczna -25 pkt.
Sposób przeprowadzania strzelania:
• na
linii
wyjściowej zmiana strzelająca otrzymuje amunicję i umieszcza
ja w magazynkach odłączonych od pistoletów,
• zmiana,
mając pistolety w kaburach, magazynki w rękach, na komendę
„NALINIĘ OGNIA MARSZ” zajmuje stanowiska ogniowe i przyjmuje
określoną warunkami strzelania postawę strzelecką,
• na
komendę „ŁADUJ BROŃ” strzelający wyjmują z kabury pistolety,
dołączając do nich magazynki, kierują broń w stronę kulochwytu i meldują
kolejno gotowość do strzelania, np.: „STANOWISKO PIERWSZE – GOTÓW
DO STRZELANIA”, dopuszcza się meldowanie o gotowości do strzelania
przez podniesienie wolnej ręki w górę,
• prowadzący strzelanie po upewnieniu się o gotowości do strzelania,
wydaje komendę „UWAGA OGNIA”,
• strzelający przeładowują broń i oddają strzały,
• strzelający po ukończeniu strzelania unoszą broń do góry na wysokość
głowy, z lufą skierowaną w górę i w przód pod kątem ok. 60 stopni do
poziomu, mogą meldować głosem na. „stanowisko pierwsze – ukończył
strzelanie”,
• po
ukończeniu strzelania przez zmianę prowadzący strzelanie wydaje
komendę „ROZŁADUJ – DO PRZEJRZENIA BROŃ”, strzelający odłączają
magazynki od pistoletów i unoszą obie ręce powyżej barków, trzymając w
jednej ręce magazynek zwrócony donośnikiem do góry, a w drugiej – pistolet
z zamkiem przesuniętym w tylne położenie,
• prowadzący strzelanie przegląda broń i po upewnieniu się, że w
komorze nabojowej i magazynkach nie ma amunicji, stwierdza ten fakt
słowem „PRZEJRZAŁEM”,
• strzelający zwalnia zamek, oddając strzał kontrolny w kierunku tarczy,
dołącza magazynek do pistoletu, zabezpiecza go i chowa do kabury,
• prowadzący wydaje komendę „ZMIANA DO TARCZ – MARSZ”, gdzie
następuje zapoznanie się z wynikami strzelania oraz omówienie i
zarejestrowanie wyników.
Warunki strzelania nr 2
BROŃ: pistolet
CEL: tarcza TS - 3
ODLEGŁOŚĆ: 15 m
ILOŚĆ NABOI: 6 szt.
POSTAWA: stojąca
CZAS: 25 sekund
OCENA: bardzo dobra – 55 pkt.
dobra - 45 pkt.
dostateczne - 40 pkt.
Sposób przeprowadzenia strzelania:
• na
linii
wyjściowej zmiana strzelająca otrzymuje i umieszcza ją w
magazynkach odłączonych od pistoletów,
• zmiana,
mając pistolety w kaburach, magazynki w rękach, na komendę
„NALINIĘ OGNIA MARSZ” zajmuje stanowiska ogniowe i przyjmuje
określoną warunkami strzelania postawę strzelecką,
• na
komendę „PRZYGOTOWAĆ SIĘ DO STRZELANIA” strzelający
wyjmują z kabury pistolety, dołączając do nich magazynki, kierują broń w
stronę kulochwytu i meldują kolejno gotowość do strzelania, np.:
„STANOWISKO PIERWSZE – GOTÓW DO STRZELANIA”, dopuszcza się
meldowanie o gotowości do strzelania przez podniesienie wolnej ręki w górę,
• na
wydaną przez prowadzącego komendę „OGNIA” strzelający wyjmują
z kabury pistoletu wprowadzają nabój do komory nabojowej i prowadzą
ogień,
• po
upływie 25 sek. od komendy „OGNIA” prowadzący podaje komendę
„PRZERWIJ OGIEŃ”, a następnie „ROZŁADUJ – DO PRZEJRZENIA
BROŃ”,
• strzelający, który oddał 6 strzałów, przyjmuje postawę swobodną stojąc,
odłącza magazynek od pistoletu i unosi obie ręce powyżej barku trzymając w
jednej ręce magazynek zwrócony donośnikiem do góry, a w drugiej – pistolet
z zamkiem przesuniętym w tylne położenie, czeka na podjęcie
prowadzącego i potwierdzenie przejrzenia broni,
• prowadzący strzelanie przegląda broń i po upewnieniu się, że w
komorze nabojowej i magazynkach nie ma amunicji, stwierdza ten fakt
słowem „PRZEJRZAŁEM”,
• strzelający, który do komendy „PRZERWIJ OGIEŃ” wystrzelił 6
pocisków, trzyma broń skierowaną w stronę tarczy i czeka na podejście
prowadzącego strzelanie, aby pod jego nadzorem rozładować broń i
magazynek, a naboje oddać amunicyjnemu,
• strzelający zwalnia zamek, oddając strzał kontrolny w kierunku tarczy,
dołącza magazynek do pistoletu, zabezpiecza go i chowa do kabury,
• prowadzący wydaje komendę „ZMIANA DO TARCZ – MARSZ”, gdzie
następuje zapoznanie się z wynikami strzelania oraz omówienie i
zarejestrowanie rezultatów strzelania,
• jeżeli strzelający nie oddał do tarczy 6 strzałów, zalicza się mu
przestrzeliny uzyskane do czasu przerwania ognia. Oddanie strzału po
komendzie” PRZERWIJ OGIEŃ” powoduje odliczanie punktów za najlepszą
przestrzelinę.
C Część końcowa:
• podsumowanie
zajęć,
•
przypomnienie celu zajęć,
•
udzielenie odpowiedzi na pytania,
• podanie
wyników,
• omówienie
najczęściej popełnianych błędów przez strzelających,
• rozliczenie
się z amunicji.
9.
Czasookres trwania poszczególnych części zajęć:
A Część wstępna – 1
× 45 min.,
B Część główna - 6
× 45 min.,
C Część końcowa – 1
× 45 min.
Sporządził:
...............................................
Uzgodniono z WPA KWP w ……………………… w dniu ……………………..
………………………………………..
(podpis i pieczęć)
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z ORGANIZACJI OCHRONY KONWOJÓW W
DNIU 30.03.2002r. Z PRACOWNIKAMI
TEMAT:
Zadania poszczególnych osób wchodzących w skład konwoju.
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnik szkolenia przypomni sobie obowiązki członków grupy konwojowej.
MIEJSCE :
Sala wykładowa.
METODA:
Pogadanka.
CZAS REALIZACJI:
Godziny od 8.00 do9.00
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA PROWADZĄCEGO:
Foliogramy
ZAGADNIENIA:
1. Obowiązki osób organizujących konwój,
2. Obowiązki dowódcy konwoju,
3. Obowiązki konwojenta,
4. Obowiązki konwojenta kierunkowego,
5. Obowiązki kierowcy,
6. Obowiązki kasjera,
7. Obowiązki pracownika transportu.
1. Obowiązki osób organizujących konwój.
Osoby organizujące konwój zobowiązane są do:
a) dokonania rozpoznania przedmiotu konwojowania(rodzaj, wartość,
podatność na zagrożenia pożarowe itp.),
b) określenia potrzeb transportowych w kontekście rozmiaru ładunku,
wartości i niezbędnej taktyki ochrony,
c) skontrolowania wyznaczonych pojazdów pod względem sprawności
technicznej, działania zabezpieczeń technicznych,
d) dokonania wyboru trasy,
e) określenia czasu wyjazdu i terminu powrotu,
f) określenia uzbrojenia i wyposażenia konwoju,
g) wyznaczenia składu osobowego konwoju, w tym dowódcę konwoju,
h) przekazania dowódcy konwoju informacji o trasie oraz zadań związanych z
konwojem,
i) przeprowadzenia odprawy z uczestnikami konwoju, w trakcie której należy:
• sprawdzić znajomość konwojowania, wynikających ze stosownych
instrukcji,
• poinformować o charakterze konwojowanego mienia, przydzielonych
środkach transportu, wskazać miejsca niebezpieczne i newralgiczne na
trasie,
• udzielić instruktażu w zakresie sposobu postępowania uczestników
konwoju w przypadkach nadzwyczajnych, bezpiecznego posługiwania się
bronią, zasad zachowania tajemnicy,
j) podejmowania stosownych decyzji w kontekście zgłoszonych meldunków o
nadzwyczajnych wydarzeniach na trasie konwoju.
2 .Obowiązki dowódcy konwoju,
Dowódca konwoju zobowiązany jest do:
•
zorganizowania konwoju zgodnie z otrzymanymi zadaniami i
wytycznymi,
• określenia szczegółowych zadań dotyczących zabezpieczenia mienia
dla osób wchodzących w skład konwoju,
•
ustalenia sposobu komunikowania się,
•
czuwania nad prawidłowym przebiegiem konwoju,
• przestrzegania
zasad
określonych w instrukcji konwojowej,
•
podejmowania decyzji dotyczących ochrony przewożonego mienia w
trakcie konwojowania, w zależności od zaistniałych wydarzeń,
•
przekazania konwojowego mienia adresatowi w stanie nienaruszonym,
zgodnie z otrzymanymi wytycznymi,
•
uczestniczenia przy pobraniu i zdaniu konwojowanego mienia,
• meldowania
przełożonym o przebiegu służby konwojowej i wykonaniu
powierzonego zadania,
• przejęcia, w razie konieczności, obowiązków kasjera.
3. Obowiązki konwojenta,
Do obowiązków konwojenta należy:
•
ochranianie osoby uczestniczącej w konwoju oraz przewożonego lub
przenoszonego mienia,
•
ścisłe wykonywanie poleceń dowódcy koneoju,
•
utrzymywanie w pełnej sprawności broni, amunicji i innego sprzętu
będącego na wyposażeniu,
•
wykonywanie w konwojach jednoosobowych dodatkowo obowiązków
dowódcy konwoju,
•
obserwowanie otoczenia konwoju celem uprzedzenia ewentualnego
zagrożenia,
• przejęcie w razie konieczności, obowiązków kierowcy,
• przejęcie w razie konieczności, obowiązków osoby transportującej.
4. Obowiązki konwojenta kierunkowego,
Osoba sprawująca funkcję konwojenta kierunkowego ma przydzielone
szczególne zadania. Od jej doświadczenia i szybkości oceny sytuacji zależeć będzie
nierozerwalność kolumny, zwłaszcza w warunkach miejskich. W kolumnie pojazdów
powinien on zajmować miejsce w pierwszym pojeździe obok kierowcy. Kierowca
obserwuje drogę mniej więcej na dystansie przewidywanej drogi hamowania.
Dłuższa obserwacja dalszego planu może spowodować zbyt wolną reakcję na
niebezpieczne zdarzenie powstałe bezpośrednio przed pojazdem. Zatem zadaniem
konwojenta kierunkowego jest ocena warunków drogi w dalszej perspektywie. W
odróżnieniu od kierowcy będzie mógł się przyjrzeć np. sygnalizatorom
przeznaczonym dla tramwajów lub pieszych, gdyż na nich następuje szybsza zmiana
świateł niż na sygnalizatorach dla pojazdów. Pozwoli to na ocenę szans przejazdu
kolumny w całości przez skrzyżowanie. Ścisły szyk pojazdów konwoju oraz ich
znaczna szybkość mogą być niebezpieczne przy wykonywaniu nagłych
manewrów(zatrzymania, omijania, wyprzedzania, skrętu czy zmiany pasa
ruchu).uprzedzenie o nich drogą radiową pozwoli na właściwe przygotowanie się do
manewrów.
Do
obowiązków konwojenta kierunkowego należą więc w szczególności:
•
zadania konwojenta wymienione w zakresie obowiązków konwojenta,
•
prowadzenie konwoju samochodowego poprzez narzucanie tempa
jazdy,
• zastąpienie, w razie konieczności, dowódcy konwoju.
5 Obowiązki kierowcy,
Do obowiązków kierowcy należy:
•
przygotowanie pod względem technicznym pojazdu do drogi,
•
zaopatrzenie pojazdu w niezbędną ilość paliwa,
•
dbanie o wyposażenie pojazdu,
•
od momentu podstawienia pojazdu pod obiekt, z którego podejmowane
jest konwojowane mienie, do chwili zakończenie konwoju – nie wyłączanie
silnika i nie opuszczanie pojazdu,
• wykonywanie
poleceń dowódcy konwoju i konwojenta kierunkowego,
•
w przypadku nabrania podejrzenia, że konwój jest śledzony,
bezzwłoczne powiadomienie o tym fakcie dowódcę konwoju,
•
przestrzeganie przepisów ruchu obowiązujących na danym odcinku
trasy,
• w
miarę możliwości poruszanie się z szybkością maksymalną
obowiązującą na danym odcinku drogi i wynikającą z jej warunków,
• przestrzeganie
wyznaczonej
trasy (nie wolno zmieniać samowolnie
trasy)
•
w przypadku bezpośredniego zagrożenia włączenie urządzenia
alarmowego i jak najszybsze opuszczenie zagrożonej strefy,
• podjęcie akcji gaśniczej w przypadku pożaru.
Kierowca nie powinien wykonywać czynności przewidzianych dla konwojentów.
Prowadząc pojazd trudno zachować właściwą czujność w zakresie ochrony, a tym
bardziej podejmować aktywne działania zmierzające do odparcia ataku.
6. Obowiązki kasjera,
Kasjer najczęściej reprezentuje właściciela konwojowanego mienia.
Stanowisko to może w różnych instytucjach przyjmować różne nazwy – spedytora,
kierownika transportu itp. Kasjer w ramach swoich obowiązków powinien:
• pobrać i zdać pod względem formalnym konwojowane mienie,
• jeśli nie ma pracownika transportu, przenieść konwojowane mienie do
pojazdu(i odwrotnie),
• zastosować się do poleceń dowódcy konwoju,
•
w przypadku ataku zająć bezpieczną pozycję:
- w przypadku ataku konwoju pieszego – pozycję leżącej na brzuchu, w miarę
możliwości z nogami zwróconymi w kierunku, z którego padają strzały,
- w przypadku ataku na konwój zmotoryzowany, jak najniżej na podłodze, z głową
pomiędzy kolanami,
•
w przypadku pożaru podjąć czynności ewakuacyjne.
7.
Obowiązki pracownika transportu.
Pracownik transportu(woźny skarbcowy) bierze udział w konwoju tylko
wówczas, gdy wielkość konwojowanego mienia przekracza praktyczną i sprawną
możliwość wykonania rozładunku(załadunku) przez kasjera. W konwojach
międzybankowych pieniądze umieszczane są na specjalnych wózkach ułatwiających
transport do i z pojazdu.
Na pracowniku transportu spoczywają następujące obowiązki:
•
przetransportowanie mienia będącego przedmiotem konwoju z obiektu
wyjściowego do pojazdu i z pojazdu do obiektu docelowego,
• zastosowanie
się do poleceń dowódcy konwoju,
• zajęcie bezpiecznej pozycji w przypadku ataku,
• podjęcie czynności ewakuacyjnych w przypadku pożaru.
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z ORGANIZACJI OCHRONY KONWOJÓW W
DNIU 11. 05. 2002R Z PRACOWNIKAMI
TEMAT:
Algorytmy postępowania w sytuacjach szczególnych
CEL GŁÓWNY ZAJĘĆ:
Uczestnik szkolenia po jego zakończeniu utrwali zasady postępowania w
przypadkach nadzwyczajnych
MIEJSCE:
Sala wykładowa
METODA:
Wykład, pogadanka, analiza przypadków
CZAS REALIZACJI:
Godzina od 8.00 do 9.00
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA PROWADZACEGO:
Foliogramy, Film
ZAGADNIENIA:
1. Awaria pojazdu
2. Zatrzymanie transportu
3. Choroba członka konwoju
4. Napad na transport wartości pieniężnych
5. Kolizja drogowa
6. Wypadek drogowy, w którym uczestniczą pojazdy konwoju
7. Wypadek, którego uczestnicy konwoju są świadkami
8. Pożar pojazdu przewożącego chronione wartości
9. Pożar pojazdu ubezpieczającego
10. Kontrola drogowa
11. Blokada policyjna
1. Awaria pojazdu.
Stan techniczny wszystkich pojazdów konwoju powinien być sprawdzony
przed wyjazdem na trasę. Za ich sprawność odpowiedzialni są kierowcy. Może się
jednak zdarzyć, że dojdzie do awarii któregoś z samochodów. Prozaiczną usterkę,
np. awarię ogumienia, można usunąć na miejscu. Względy bezpieczeństwa
wymagają, aby do czasu usunięcia przyczyny zatrzymania wystawić posterunki na
zewnątrz pojazdu przewożącego konwojowane mienie. Należy jednak pamiętać o
zachowaniu warunków bezpieczeństwa związanych z ruchem drogowym, tzn. o
włączeniu świateł awaryjnych i wystawieniu trójkąta ostrzegawczego. Szczególną
ostrożność musi zachować konwojent ochraniający pojazd od strony jezdni.
Poważnym problemem może być awaria, która nie jest możliwa do usunięcia na
miejscu. W takim przypadku dowódca konwoju powinien rozważyć następujące
warianty:
• nawiązuje łączność ze swoją centralą i żąda podstawienia samochodu
zapasowego,
•
wzywa pomoc drogową, która usuwa usterkę na miejscu,
•
w przypadku dwóch lub więcej pojazdów, przeorganizowuje ochronę (
gdy uszkodzony jest pojazd przewożący konwojowane mienie – organizuje
przeniesienie chronionych wartości do sprawnego pojazdu) i kontynuuje
konwój sprawnym pojazdem (pojazdami), pozostawiając uszkodzony
samochód pod opieką kierowcy.
W dwóch pierwszych przypadkach dowódca konwoju może wykorzystać
łączność zewnętrzną. Gdy oczekiwanie na zapasowy pojazd lub usunięcie awarii
przedłuża się, korzystnie jest powiadomić o zaistniałej sytuacji Policję.
2. Zatrzymanie transportu.
Pojazd przewożący wartości pieniężne powinien zostać zatrzymany w miejscu
oddalonym co najmniej o 50m od miejsca zaistnienia czynnika wymuszającego
zatrzymanie. Grupa konwojowa natychmiast wysiada z pojazdów i zajmuje
posterunki ochronne na zewnątrz ( nie dotyczy załogi bankowozu).
3. Choroba członka konwoju.
Pracownicy ochrony wykonujący zadania związane z konwojowaniem wartości
pieniężnych powinni być dobrani pod względem predyspozycji psychofizycznych.
Przed wyjazdem na trasę konwoju jego uczestnicy powinni zgłosić organizatorowi
konwoju wszelkiego rodzaju niedomagania i niedyspozycje. Takie osoby należy
zastąpić sprawnymi pracownikami ochrony. Gdy jednak na trasie konwoju nastąpi
konieczność udzielenia pomocy przedlekarskiej, tę czynność powinien wykonać
dowódca ( jeżeli pomocy udziela inny konwojent, to jego obowiązki w tym czasie
powinien przejąć dowódca konwoju). Dobrze byłoby, gdyby osoby przewidziane do
udzielania pomocy przedlekarskiej odbyły stosowne szkolenie w zakresie
postępowania w przypadkach zasłabnięć, udzielania pomocy ofiarom wypadków,
opatrywania ran postrzałowych. Należy mieć na uwadze fakt, że w przypadku
konieczności hospitalizowania członka konwoju, następuje potrzeba przekazania
jego obowiązków innemu uczestnikowi konwoju:
•
dowódcy konwoju – konwojentowi.
W trakcie odprawy uczestników konwoju powinien być wyznaczony konwojent,
w koniecznych sytuacjach, który w koniecznych sytuacjach zastąpi dowódcę. Zwykle
jest nim konwojent kierunkowy;
•
konwojenta – innemu konwojentowi
Dowódca konwoju musi być przygotowany na przeorganizowanie ochrony
konwoju w ten sposób, aby ryzyko utraty przewożonych wartości, w wyniku
ograniczenia stanu ochrony, było najmniejsze;
•
kasjera – dowódcy konwoju.
Te dwie osoby w konwoju są bezpośrednio odpowiedzialne za transportowane
mienie. Obaj uczestniczą w pobraniu i zdaniu wartości;
•
pracownika transportu – kasjerowi.
Obowiązki innych członków konwoju wykluczają możliwość przenoszenia przez
nich chronionych przedmiotów;
• kierowcy
konwojentowi.
Wskazane jest aby konwojenci posiadali prawo jazdy odpowiedniej kategorii, co
pozwoli, w razie konieczności, na prowadzenie pojazdów konwoju.
4. Napad na transport wartości pieniężnych.
W takiej sytuacji należy:
•
włączyć alarm dźwiękowy we wszystkich samochodach biorących
udział w transporcie,
• wykonać manewr wyprowadzenia transportu wartości pieniężnych ze
strefy zagrożenia wraz z ewentualnie uszkodzonymi samochodami
transportującymi wartości, korzystają w razie konieczności z prawa użycia
broni palnej,
• zawiadomić przy pomocy posiadanych środków łączności Policję i
zażądać pomocy,
• stosować się do poleceń Policji.
W przypadku zablokowania transportu, grupa konwojowa prowadzi obronę
transportu, korzystając w razie konieczności z prawa użycia broni palnej ( należy
mieć na uwadze, że użycie broni nie może narazić na niebezpieczeństwo osób
postronnych), a gdy jest to możliwe ( ze względów konstrukcyjnych pojazdów )
podjąć próbę staranowania pojazdu blokującego ( starając się uderzyć w środek koła
).
Po odparciu napastników konwój można kontynuować wyłącznie za zgodą
policjanta kierującego czynnościami na miejscu zdarzenia.
5. Kolizja drogowa.
Kolizja drogowa jest to takie zdarzenie ( uszkodzenie pojazdów, bez ofiar w
ludziach), które nie wymaga interwencji Policji. Podstawową zasadą postępowania w
takiej sytuacji jest odprowadzenie pojazdów konwoju ( w miarę możliwości ) na
pewną ( bezpieczną ) odległość od miejsca kolizji. Pozostawienie pojazdów w
miejscu kolizji może pociągnąć za sobą spowodowanie zagrożenia w ruchu oraz
pozostanie w sytuacji trudnej z punktu widzenia sprawowania ochrony przewożonego
ładunku.
Gdy wina któregoś z uczestników kolizji jest oczywista winny powinien przekazać
drugiemu uczestnikowi kolizji stosowne oświadczenie na piśmie, zawierające między
innymi: oznaczenie ubezpieczyciela i numer polisy. W przypadku gdy strony nie są w
stanie ustalić winnego kolizji, należy wezwać Policję. Wszelkiego rodzaju formalności
załatwia w imieniu kierowcy dowódca konwoju. Jeżeli wina leży po stronie kierowcy
konwoju, ten osobiście sporządza oświadczenie ( najlepiej na wcześniej
przygotowanym formularzu), a dowódca jedynie je przekazuje. W związku z kolizją
mogą mieć zastosowanie zalecenia z części poświęconej awarii pojazdu konwoju.
5 Wypadek drogowy, w którym uczestniczą pojazdy konwoju.
Kierowcy samochodów uczestniczących w konwoju są zobowiązani do
przestrzegania przepisów wynikających z prawa o ruchu drogowym. Powinni więc
prowadzić samochód z prędkością maksymalną, wynikającą z zakazów
obowiązujących na danym odcinku drogi, ale z uwzględnieniem warunków ruchu,
aktualnie panujących warunków atmosferycznych i innych, mogących mieć
znaczenie dla bezpieczeństwa transportu. Nie można jednak wykluczyć sytuacji, w
której dojdzie do wypadku drogowego. W rozumieniu kodeksu karnego, wypadek
drogowy to „ naruszenie , chociażby nieumyślnie, zasad bezpieczeństwa w ruchu
lądowym, powodujące obrażenia ciała innej osoby, śmierć lub ciężki uszczerbek na
zdrowiu i stanowi przestępstwo określone w art.177kk.”. W takich przypadkach
obowiązują zasady postępowania podobne do opisywanych w części dotyczącej
awarii pojazdu czy choroby członka konwoju. Na dowódcy konwoju będzie
dodatkowo spoczywał obowiązek udzielenia pomocy przedlekarskiej osobom rannym
oraz wezwania pogotowia ratunkowego i Policji. Konwój pozostanie na miejscu
wypadku do czasu uzyskania zgody na odjazd od policjanta kierującego
czynnościami na miejscu wypadku.
6 Wypadek, którego uczestnicy konwoju są świadkami.
W sytuacji, gdy uczestnicy konwoju są świadkami wypadku, a ofiarom jest już
udzielana pomoc, należy ominąć miejsce wypadku z zachowaniem ostrożności, aby
nie narazić dodatkowe niebezpieczeństwo poszkodowanych wypadku oraz osób
udzielających im pomocy. Odmiennie przedstawia się sytuacja, gdy ofiarom nie jest
udzielana pomoc i nie ma w pobliżu osoby mogącej udzielić takiej pomocy. Do
rozważenia pozostają dwie możliwości:
• nie
zatrzymywać się i tylko za pomocą środków łączności zewnętrznej
powiadomić pogotowie ratunkowe i Policję, podając dokładne miejsce
wypadku,
• zatrzymać się i udzielić pomocy przedlekarskiej, zachowując
jednocześnie,
•
środki ostrożności związane z ochroną transportu
Z wyborem właściwego wariantu mogą wiązać się dylematy dowódcy konwoju,
zwłaszcza dotyczące:
•
świadomości, że zastana sytuacja może być symulowana w celu
zatrzymania konwoju z zamiarem dokonania rozboju,
• odpowiedzialności pracowniczej za konwojowane mienie,
• narażenia się na odpowiedzialność karną z art. 162 kk. ( dawny art. 164
k.k.), w przypadku nie udzielenia pomocy ofiarom wypadku,
• moralnego
obowiązku udzielania pomocy człowiekowi zagrożonemu
utratą życia lub zdrowia.
Z punktu widzenia taktyki działań związanych a ochroną konwoju
najwłaściwszym wydaje się wybór wariantu pierwszego. , ponieważ „ Nie można
bowiem na osobę nie będącą lekarzem nakładać obowiązku udzielenia pomocy
wykraczającej poza kwalifikacje lub doświadczenie życiowe osoby zobowiązanej.
Zależnie od okoliczności danego wypadku pomoc udzielana przez osobę nie będącą
lekarzem może wyrazić się jedynie w wezwaniu pomocy lekarskiej, zawiezienie do
szpitala rannego znalezionego na drodze publicznej itp.”
Zastosowanie drugiego wariantu powinno mieć miejsce, gdy uczestnicy
konwoju nie mają możliwości powiadomienia stosownych służb, oczywiście pod
warunkiem zachowania względów bezpieczeństwa.
5 Pożar pojazdu przewożącego chronione wartości.
Prowadzący odprawę do konwoju, przy omawianiu zasad postępowania w
przypadkach nadzwyczajnych, powinien przydzielić uczestnikom konwoju konkretne
zadania. W przypadku pożaru uczestnicy konwoju powinni być podzieleni na trzy
grupy:
• gaśniczą – złożoną z kierowców pojazdów konwoju,
• ewakuacyjną – w skład której wchodzi kasjer i pracownik transportu,
• ochronną – którą stanowią konwojenci
Ważnym elementem jest wyposażenie konwoju w sprawne i wydajne gaśnice
o pojemności większej niż te zwykle używane w pojazdach wobec wymogów
wynikających z prawa o ruchu drogowym.
Podejmując akcję ewakuacyjną transportowanego mienia trzeba mieć świadomość
braku nakazu prawnego, obligującego uczestników konwoju do jego ratowania z
narażeniem zdrowia lub życia.
9.Pożar pojazdu ubezpieczającego.
Postępowanie uczestników konwoju powinno być podobne jak w sytuacji
opisanej w części dotyczącej pożaru pojazdu przewożącego chronione wartości, z
wyjątkiem udziału grupy ewakuacyjnej. Jeżeli udział w akcji gaśniczej kierowcy
pojazdu przewożącego wartości pieniężne będzie konieczny, to w przypadku
zagrożenia napadem jego obowiązki przejmuje konwojent kierunkowy. Po ugaszeniu
pożaru dowódca konwoju stanie przed dylematem podobnym jak w przypadku awarii
pojazdu.
10.kontrola drogowa.
W przypadku posiadania przepustki specjalnej W ( wydawanej przez
Komendę Główną Policji podmiotom wykonującym transporty wartości pieniężnych
przy pomocy pojazdów specjalnych) należy zwolnić prędkość do 5km/h i okazać
przepustkę w sposób umożliwiający odczytanie jej numeru, wyłącznie na znak do
zatrzymania się podany przez w pełni umundurowanego policjanta, dysponującego
pojazdem posiadającym wszystkie wymagane oznakowania i kontynuować konwój.
W przypadku braku przepustki lub ponownego sygnału do zatrzymania pomimo jej
okazania, włączyć prawy kierunkowskaz i zatrzymać transport w odległości około 50
m, w miejscu zapewniającym dobrą obserwację. Grupa konwojowa natychmiast
opuszcza pojazd zajmując wyznaczone posterunki ochronne na zewnątrz, a
dowódca konwoju udaje się do posterunku kontroli drogowej, legitymuje się i
wyjaśnia sytuację. Nie wolno cofać pojazdów do miejsca posterunku kontrolnego,
nawet na żądanie Policji. W żadnym przypadku nie wolno dopuścić do rozbrojenia
grupy konwojowej i otwierania przedziału ładunkowego albo pojemnika z wartościami
pieniężnymi. Próbę siłowego zatrzymania transportu wartości pieniężnych przez
osobę w niepełnym umundurowaniu policjanta lub posługującego się samochodem o
niepełnym oznakowaniu należy traktować jako próbę napadu.
11.Blokada policyjna.
W takiej sytuacji należy zatrzymać konwój co najmniej 50 m przed blokadą.
Grupa konwojowa powinna opuścić pojazdy i zająć posterunki ochronne na zewnątrz,
a dowódca konwoju powinien skontaktować się z załogą blokady w celu wyjaśnienia
sytuacji. W przypadku, gdy okoliczności wymuszają zatrzymanie samochodu z
wartościami w odległości mniejszej niż 50 m, dowódca konwoju podchodzi do załogi
blokady i informuje, że konwój rozpoczyna manewr cofania i niebawem się zatrzyma.
W żadnym przypadku nie wolno przejeżdżać przez blokadę, dopuścić do rozbrojenia
grupy konwojowej, otwierania przedziału ładunkowego lub pojemnika z wartościami.
PLAN - KONSPEKT
DO PRZEPROWADZENIA ZAJĘĆ Z ORGANIZACJI OCHRONY KONWOJÓW W
DNIU 20.04.2002 R. Z PRACOWNIKAMI
TEMAT:
POTENCJALNE ZAGROŻENIA
CEL GŁÓWNY:
Uczestnik szkolenia przypomni sobie rodzaje zagrożeń
MIEJSCE:
Sala wykładowa
METODA:
Wykład, analiza przypadków
CZAS REALIZACJI:
Godz. 8.00 – 9.00
POMOCE DYDAKTYCZNE DLA INSTRUKTORA:
20 min. film video
ZAGADNIENIA
1. Przedmiot rozpoznania
2. Atak przy wyjściu z obiektu
3. Atak przed wejściem do obiektu
4. Atak na trasie przez zajechanie
5. Atak na trasie poprzez staranowanie
6. Atak na trasie przy pomocy triku
1. Przedmiot
rozpoznania.
Taktyka działania sprawców napadów na konwoje jest w zasadzie prosta.
Sprowadza się do ataku w dogodnym miejscu i okolicznościach, wyeliminowaniu
ochrony, zawłaszczeniu mienia i ucieczki z nim. Napad na konwój jest
przestępstwem poprzedzonym tzw. rozpoznaniem przestępczym (przy innych
transportach wartości pieniężnych związanych z prowadzoną działalnością
gospodarczą, rozpoznanie poprzedza ok. 90% przestępstw). Sprawcy przygotowując
się do przestępstwa obserwują potencjalny obiekt napadu. Przedmiotem rozpoznania
najczęściej jest:
• spodziewana
wartość transportowanego mienia,
•
czas i sposób transportu,
• ilość osób biorących udział w transporcie,
•
poziom wyszkolenia (stopień profesjonalizmu)
•
trasa przemarszu lub przejazdu,
• stosowane
zabezpieczenia
techniczne,
•
uzbrojenie i wyposażenie ochrony,
2. Atak
przy
wyjściu z obiektu (początek trasy transportu).
Ma miejsce na samym początku trasy, przy wyjściu z banku, kantoru, firmy,
mieszkania. Sprawcy, wiedząc że będą wynoszone pieniądze, podejmują atak w
bezpośrednim sąsiedztwie obiektu, od którego transport się zaczyna;
3.
Atak przed wejściem do obiektu ( koniec trasy transportu).
Sprawcy napadu oczekują na osoby transportujące mienie w miejscu
stanowiącym cel transportu.
W obydwu przypadkach wybrane miejsce napadu jest najpewniejsze. Trasa
przemarszu lub przewozu może ulec zmianie, natomiast punkt wyjścia i docelowy,
zwłaszcza przy konwojach stałych – nie.
4.
Atak na trasie przez zajechanie.
Zarówno osoby transportujące pieniądze, jak i napastnicy poruszają się
samochodami. Sprawcy zatrzymują transport, uniemożliwiając im dalszą jazdę
poprzez zajechanie drogi swoim pojazdem;
5.
Atak na trasie poprzez staranowanie.
Sprawcy napadu posługują się samochodem jako narzędziem mającym na
celu obezwładnienie ochrony;
6.
Atak na trasie przy pomocy triku.
Odmianą ataku na transport samochodowy w ruchu jest zatrzymanie pojazdu
przy pomocy triku. Często stosowana jest metoda „NA PRZEBIERAŃCA”, gdy
konwój zostaje zatrzymany pod pretekstem kontroli drogowej przez sprawców
przebranych w mundury policyjne.
Przedstawione przykłady są najbardziej typowe dla metod działania
napastników, atakujących najczęściej w grupach 2-3 osobowych, posługujących się
bronią palną.
Organizując konwoje należy pamiętać, że skuteczność ataku napastników ułatwia złe
zorganizowanie konwoju i jego słaba ochrona.
3. Wyposażenie grup konwojowych
Wyposażenie grup konwojowych tworzą:
1. Środki transportu
a) pojazdy nieprzystosowane pojazdy nie posiadające żadnych zabezpieczeń
związanych ze specyfiką transportu wartości pieniężnych, w rozumieniu
obowiązujących przepisów.
b) pojazdy przystosowane — według rozporządzenia MSWiA, które wprowadza
wymagania techniczne pojazdów,
c) pojazdy specjalne (bankowozy) — posiadające co najmniej seryjną konstrukcję
skrzyniową z wyodrębnionym przedziałem ładunkowym, wzmocnionym
zawieszeniem i nadwoziem opancerzonym, przystosowanym do przewozu wartości,
2. Środki łączności
a) wewnętrznej — służącej do zapewnienia komunikacji między pojazdami konwoju.
Tą drogą przekazywane są informacje do dowódcy konwoju, polecenia od dowódcy
do pozostałych członków konwoju oraz niezbędne informacje i polecenia dla
kierowców. Praktycznie jest realizowana za pomocą radiotelefonów krótkiego
zasięgu;
b) zewnętrznej — służącej do nawiązywania alarmowego kontaktu z abonamentami
zewnętrznymi, takimi jak organizator konwoju, Policja, pogotowie ratunkowe, straż
pożarna, pomoc drogowa. Łączność może być realizowana przy pomocy
radiotelefonów (w konwojach lokalnych), przy wykorzystaniu sieci trakingowej lub
GSM. Przy planowaniu trasy należy dobrać takie środki łączności, aby zachować
ciągłość kontaktu z organizatorem konwoju.
c) system znaków, sygnałów i kodów - Umówione znaki i sygnały wydawane
gestami rąk, czy też przy pomocy sygnałów świetlnych i dźwiękowych pozwolą na
utrzymanie łączności wewnętrznej w przypadku awarii urządzeń technicznych lub
gdy istniej podejrzenie podsłuchiwania przez osoby obce korespondencji
prowadzonej przy pomocy urządzeń technicznych.
3. Indywidualne środki ochrony
a) kamizelki kuloodporne należą do podstawowego wyposażenia członków
konwoju, wynikającego wprost z przepisu prawa. Wcześniej obowiązujące akty
prawne nie regulowały tej kwestii.
Przepisy bhp nakładają obowiązek stosowania ubrania ochronnego adekwatnego do
rodzaju zagrożeń związanych z pracą. Celem konwoju jest ochrona mienia przed
zaborem. Zatem zbrojny napad jest kalkulowanym ryzykiem tej czynności. Nic w
takim środowisku pracy nie jest bardziej szkodliwego dla zdrowia niż np. 6 gramowy
pocisk.
Wraz ze wzrostem skuteczności ochronnej rośnie oczywiście waga kamizelki. W tego
typu sprzęt ochronny powinni być wyposażeni wszyscy uczestnicy konwoju.
Oczywiście kamizelka nie gwarantuje pełnej sprawności w przypadku postrzelenia
(pod wpływem pocisku ugina się od 3 do 9 cm), ale wielokrotnie zwiększa szansę
przeżycia;
b) hełmy kuloodporne. Konwojenci powinni mieć chronione głowy. I to nie za
pomocą stosowanych przez wiele firm kasków antyudarowych, lecz przez hełmy
kuloodporne. Ostatnio do produkcji takich hełmów używane jest, podobnie jak w
produkcji kamizelek kuloodpornych, włókno o nazwie kevlar, co znacznie zmniejsza
ich ciężar. Hełm używany przez konwojentów powinien posiadać przyłbicę wykonaną
z przezroczystego, kuloodpornego tworzywa;
c) maski przeciwgazowe, w które powinni być wyposażeni uczestnicy konwojów
samochodowych. Sprawcy w ataku na konwój mogą się posłużyć gazem łzawiącym
czy obezwładniającym. Nawet bankowozy nie mają całkowicie szczelnego przedziału
osobowego. W dobrze wyposażonych (drogich) samochodach specjalnych znajduje
się klimatyzacja antygazowa. W tańszych modelach stosuje się w przedziałach
osobowych butle ze sprężonym powietrzem, które w przypadku ataku gazowego, po
otwarciu zaworu, wytwarzają nadciśnienie nie dopuszczające gazu do wnętrza;
d) opatrunki osobiste. Najczęściej używanym przez sprawców narzędziem w
trakcie napadów na konwoje jest broń palna. Niestety typowe apteczki samochodowe
nie są wyposażone w pakiety do opatrzenia ran postrzałowych. Zatem zasadnym jest
wyposażenie konwojentów w indywidualne opatrunki typu wojskowego.
4. Indywidualne środki obrony. Do wejścia w życie ustawy o ochronie osób i
mienia konwoje powyżej 5 j.o. praktycznie mogły być wykonywane tylko przez takie
formacje, jak straż przemysłowa, bankowa i straż pocztowa. Komercyjne podmioty
świadczące usługi konwojowe w zasadzie konwojów powyżej 5 j.o. obliczeniowych
nie mogły wykonywać, ponieważ istniał obowiązek realizacji tychże konwojów z
bronią maszynową. Podmioty gospodarcze świadczące usługi w zakresie
konwojowania nie mogły dysponować bronią maszynową, a konwojenci posiadali
jedynie prywatną broń palną krótką do ochrony osobistej. Ustawa o ochronie osób i
mienia wprowadziła możliwość uzyskania przez podmioty świadczące usługi
konwojowania broni obiektowej (w tym również pistoletów maszynowych) pod
warunkiem zatrudniania licencjonowanych pracowników. Rozporządzenie w sprawie
warunków transportowania wartości pieniężnych posługuje się jedynie pojęciem broni
palnej bez rozróżniania jej na broń krótką i maszynową. Od organizatora zależy
wybór broni niezbędnej do ochrony konwoju.
pistolet pistolet maszynowy
strzelba gładkolufowa
5. Umundurowanie lub ubiory firmowe — mają do spełnienia kilka funkcji, m.in.:
z
zapewnić wygodę konwojentowi,
z
wskazać osobom postronnym swoją rolę,
z
określić przynależność do formacji lub identyfikować z firmą.
Niektóre firmy preferują specyficzny dla komercyjnych podmiotów sposób
konwojowania, który określają jako dyskretny. Jego istotą jest to, że konwojenci
występują w ubiorach cywilnych i w ten sposób nie zwracają na siebie uwagi,
czyniąc, w ich mniemaniu, konwój bezpiecznym. Przestępcy napad na konwój
zawsze poprzedzają tzw. rozpoznaniem przestępczym i doskonale orientują się z kim
mają do czynienia. Taka sytuacja tylko im ułatwia sprawę, gdyż w przypadku ataku
na konwój osoby chcące udzielić pomocy będą zdezorientowane w kwestii oceny
samego zdarzenia i określenia strony działającej bezprawnie. Jedyną „zaletą” tej
formy konwoju jest jej niski koszt. Pracodawca nie musi wyposażać konwojentów w
dość kosztowny sprzęt ochronny, gdyż trudno ukryć pod ubiorem cywilnym kamizelkę
kuloodporną, a zwłaszcza hełm. Ustawa o ochronie osób i mienia po pierwsze
nakazuje pracodawcy wyposażenie swoich pracowników w ubiory firmowe, po drugie
pozwala nosić broń pracownikom ochrony, ale tylko na mundurze lub ubraniu
firmowym (z wyjątkiem pracowników ochraniających osoby).
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
więcej podobnych podstron