Anonimowi Alkoholicy

Dobrowolne, samopomocowe grupy osób uzależnionych od alkoholu etylowego, tworzone w
celu leczenia alkoholizmu.
Na dzień 1 stycznia 2007 General Service Office of Alcoholics Anonymous oszacowało, że w
około 116 773 grupach A.A. w co najmniej 150 państwach, spotyka się około 2 085 125
członków

1

Historia:

Ruch powstał w USA. Jego założycielami są: Robert Holbrook Smith (Dr. Bob) – chirurg oraz
William Griffith Wilson (Bill Wilson lub Bill W) – makler. Panowie spotkali się na spotkaniach
Grupy Oksfordzkiej (chrześcijańskie stowarzyszenie, które miało na celu rozpropagować idę
„poddania się każdego człowieka woli Bożej). Tam rozmawiali wspierając się w postanowieniu
niepicia a widząc, że rozmowa jest skuteczna postanowili przekazać to dalej. Za oficjalną datę
powstania ruchu przyjmuje się pierwszy dzień nieprzerwanej trzeźwości dr Bob'a (10 czerwca
1935). AA odłączyło się od grup Grupy Oksfordzkiej ok 1938.
W Polsce ruch AA dotarł w 1957, jednak cenzura zatrzymała program 12 kroków ponieważ nie
spodobało się odniesienia do Boga w 3 miejscach. Później w Poznaniu pani mgr Maria
Grabowska zaczęła prowadzić zajęcia grupowe oparte na założeniach programu 12 kroków.
Grupa ta zaczęła samodzielnie funkcjonować na jesieni 1974 roku

2

i tę datę uważa się za

początek Ruchu AA w Polsce.

Dwanaście Tradycji AA (pomaga zachować jedność wspólnoty AA)

To podstawowe reguły według których grupy funkcjonują, kontaktują się pomiędzy sobą oraz
"światem zewnętrznym".

1. Nasze wspólne dobro powinno być najważniejsze; wyzdrowienie każdego z nas zależy

bowiem od jedności anonimowych alkoholików.

2. Jedynym i najwyższym autorytetem w naszej wspólnocie jest miłujący Bóg jakkolwiek

może się On wyrażać w sumieniu każdej grupy. Nasi przewodnicy są tylko zaufanymi
sługami, oni nami nie rządzą.

3. Jedynym warunkiem przynależności do AA jest pragnienie zaprzestania picia.
4. Każda grupa jest niezależna we wszystkich sprawach, z wyjątkiem tych, które dotyczą

innych grup lub AA jako całości.

5. Każda grupa ma jeden główny cel: nieść posłanie alkoholikowi, który wciąż jeszcze

cierpi.

6. Grupa AA nie powinna popierać, finansować ani użyczać nazwy AA żadnym pokrewnym

ośrodkom ani jakimkolwiek przedsięwzięciom, ażeby problemy finansowe, majątkowe
lub sprawy ambicjonalne nie odrywały nas od głównego celu.

7. Każda grupa powinna być samowystarczalna i nie powinna przyjmować dotacji z

zewnątrz.

8. Działalność we wspólnocie powinna na zawsze pozostać honorowa, dopuszcza się

jednak zatrudnianie niezbędnych pracowników w służbach AA.

9. Anonimowi Alkoholicy nigdy nie powinni stać się organizacją; dopuszcza się jednak

tworzenie służb i komisji bezpośrednio odpowiedzialnych wobec tych, którym służą.

1 http://www.aa.org/lang/en/subpage.cfm?page=74
2 Historia AA w Polsce. Poznań 1974 r. - Kraków 2004 r., Fundacja Biuro Służby Krajowej Anonimowych Alkoholików w Polsce,

s. 27

10.Anonimowi Alkoholicy nie zajmują stanowiska wobec problemów spoza ich wspólnoty,

ażeby imię AA nie zostało nigdy uwikłane w publiczne polemiki.

11.Nasze oddziaływanie na zewnątrz opiera się na przyciąganiu, a nie na reklamowaniu,

musimy zawsze zachowywać osobistą anonimowość wobec prasy radia i filmu.

12.Anonimowość stanowi duchową podstawę wszystkich naszych tradycji przypominając

nam zawsze o pierwszeństwie zasad przed osobistymi ambicjami.itp.

12 kroków (program zdrowienia)

1. Przyznaliśmy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu, że przestaliśmy kierować własnym

życiem.

2. Uwierzyliśmy, że siła większa od nas samych może przywrócić nam zdrowie.
3. Postanowiliśmy powierzyć naszą wolę i nasze życie opiece Boga, jakkolwiek Go

pojmujemy.

4. Zrobiliśmy gruntowny i odważny obrachunek moralny.
5. Wyznaliśmy Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi istotę naszych błędów.
6. Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg uwolnił nas od wszystkich wad charakteru.
7. Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki.
8. Zrobiliśmy listę osób, które skrzywdziliśmy i staliśmy się gotowi zadośćuczynić im

wszystkim.

9. Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem

tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.

10.Prowadziliśmy nadal obrachunek moralny, z miejsca przyznając się do popełnianych

błędów.

11.Dążyliśmy poprzez modlitwę i medytację do coraz doskonalszej więzi

z Bogiem, jakkolwiek Go pojmujemy, prosząc jedynie o poznanie Jego woli wobec nas,
oraz o siłę do jej spełnienia.

12.Przebudzeni duchowo w rezultacie tych kroków, staraliśmy się nieść posłanie innym

alkoholikom i stosować te zasady we wszystkich naszych poczynaniach.

Preambuła AA

"Anonimowi Alkoholicy są wspólnotą mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem swoim
doświadczeniem, siłą i nadzieją, aby rozwiązać swój wspólny problem i innym pomagać
w wyzdrowieniu z alkoholizmu. Jedynym warunkiem uczestnictwa jest chęć zaprzestania picia.
Nie ma w AA żadnych składek ani opłat, jesteśmy samowystarczalni poprzez własne,
dobrowolne datki. Wspólnota AA nie jest związana z żadną sektą, wyznaniem, partią
organizacją lub instytucją; nie angażuje się w żadne publiczne polemiki; nie zajmuje
stanowiska w jakichkolwiek sporach. Naszym najważniejszym celem jest pozostawać
trzeźwym i pomagać innym alkoholikom w osiągnięciu trzeźwości."

Mitingi

są prowadzone w różny sposób, ale ogólnym założeniem jest spotkanie się z innymi
alkoholikami, którzy opowiadają o swoim doświadczeniu picia, problemach z tym związane
oraz w jaki sposób starali się je rozwiązać. Na spotkaniach obowiązuje zasada pełniej
anonimowości, czyli wszystko o czym się mówi zostaje wewnątrz wspólnoty a podczas spotkań

nie jest robiona żadna lista uczestników, nie ma zapisów. Stałym punktem mitingu jest
modlitwa, która rozpoczyna się i zakańcza spotkanie: Boże, użycz mi pogody ducha, abym
godził się z tym, czego zmienić nie mogę, odwagi, abym zmieniał to, co zmienić jestem w stanie,
i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego. I niech się stanie Twoja, a nie moja wola
Panie!.

Al-Anon/Alateen

Grupy skupiające krewnych i przyjaciół alkoholików. . Na spotkaniach Al-Anon członkowie
rozwiązują swoje problemy dzieląc się doświadczeniem, siłą i nadzieją. Jedynym celem
działania wspólnoty Al-Anon jest niesienie pomocy rodzinom alkoholików. Grupy Alateen nie
stanowią samodzielnej wspólnoty i są częścią Al-Anon. Alateen jest wspólnotą młodych ludzi,
których życie aktualnie, lub w przeszłości upływało, w bliskim kontakcie z osobą uzależnioną
od alkoholu. Do Alateen należą dzieci, nastolatki i młodzież, których rodzic, obydwoje rodzice
lub inna bliska osoba jest uzależniona od alkoholu. W spotkaniu uczestniczy, albo czuwa obok
dorosły uczestnik Al-Anon.

Historia:

Po powstaniu ruchu Anonimowych Alkoholików ich bliscy uczestniczyli razem z nimi w
spotkaniach, ale szybko zaczęto mówić o potrzebie osobnych spotkań. AA nie zgodzili się na
tworzenie odrębnych grup w ramach AA powołując się na piątą tradycję mówiącą, że "Każda
grupa ma tylko jeden główny cel - nieść posłanie alkoholikowi, który wciąż jeszcze cierpi".
Żony alkoholików (założycieli AA) - Lois W. i Anna S. zauważyły dodatni wpływ stosowania
programu dwunastu kroków na ich mężów i postanowiły oprzeć swoje zdrowienie na
podobnym programie. Doprowadziły do powstania wspólnoty w maju 1951 roku. Wspólnota
ma zasięg światowy - według danych sprzed kilku lat liczba grup Al-Anon w świecie
przekraczała 33 tys.

Do Polski idea Al-Anon przybyła w połowie lat siedemdziesiątych do Poznania. Była to
pierwsza grupa z Polski zarejestrowana w Biurze Służb Światowych w Nowym Jorku. W 1999
roku sąd zarejestrował Stowarzyszenie Służb Grup Rodzinnych AL-Anon w Poznaniu.
Stowarzyszenie reprezentuje wspólnotę na zewnątrz. Zostało powołane do do obsługi prawnej,
finansowej i wydawniczej wspólnoty. Ma status OPP.

Dorosłe Dzieci Alkoholików

Grupę te stworzono z myślą o osobach, które dorastały w domu, gdzie przynajmniej jedno z
rodziców było alkoholikiem i w związku z tym osoby te wykształciły cechy ułatwiające
egzystowanie w takiej rodzinie, lecz wydatnie utrudniające życie poza nią.

W źródłach amerykańskich obecnie równolegle pojawiają się nazwy ACoA (Dorosłe Dzieci
Alkoholików) i ACA (Anonimowe Dorosłe Dzieci), dla odzwierciedlenia, że podobne
problemy mogą dotyczyć nie tylko osób z rodzin z problemem alkoholowym, lecz także
wychowanych w rodzinach, w których istniały innego rodzaju dysfunkcje (nadużycia
seksualne, przemoc, perfekcjonizm, nadmierna religijność, emocjonalny rozpad małżeństwa
rodziców, zakaz wyrażania uczuć itp.) W Polsce dotychczas funkcjonuje głównie pojęcie DDA,

czasem z zaznaczeniem, że chodzi także o DDD (Dorosłe Dzieci rodzin Dysfunkcyjnych).

Historia:

Około 1976 roku w Nowym Jorku cztery lub pięć osób, opuściło Alateen i zaczęło uczęszczać
na Al-Anon jako osoby dorosłe. Nie mogąc się odnaleźć w grupie gdzie byli odpowiednicy ich
rodziców, postanowili założyć własną grupę Al-Anon, którą nazwali Hope for Adult Children
of Alcoholic (Nadzieja dla Dorosłych Dzieci Alkoholików).

Rozpoczęcie i zakończenie spotkania było takie samo jak w Al-Anon, lecz reszta spotkania
została zmieniona. Do grupy został zaproszony jako gość Anonimowy Alkoholik,
pięćdziesięcioletni Tony A. Zaproszono go ze względu na jego wypowiedzi o wpływie
dorastania w domu alkoholika na jego dorosłe życie.

W Polsce jako pierwszy o problemach dorosłych dzieci alkoholików zaczął mówić Jerzy
Mellibruda w połowie lat osiemdziesiątych. Wtedy też (jesienią 1986 roku) powstały pierwsze
grupy samopomocowe DDA.

Metody pracy z DDA

1. Terapia indywidualna – w formie indywidualnych konsultacji z terapeutą (w warunkach
polskich zwykle psychologiem, w Stanach Zjednoczonych bywa to często psychiatra),
rozmowy o problemach, przeżywanych emocjach, z możliwością otrzymywania informacji
zwrotnych oraz porad.

2. Terapia grupowa DDA pod kierunkiem terapeuty – grupę prowadzi zwykle odpowiednio
wykwalifikowany psycholog, możliwe jest dzielenie się przez uczestników swoimi przeżyciami
i problemami, zasięganie rad od terapeuty i otrzymywanie informacji zwrotnych od innych
uczestników; w bardziej zaawansowanych formach możliwe jest także zadawanie prac
pisemnych, praca w parach lub małych grupach, czy bardziej zaawansowane formy
psychoterapii (np. psychodrama czy ustawienia).

3. Uczestnictwo w mityngach DDA – "dzielenie się doświadczeniem, siłą i nadzieją", w
połączeniu z pracą na programie 12 kroków DDA. Mityng jest grupą samopomocową: podczas
spotkań możliwe jest korzystanie z doświadczeń innych uczestników, jednak bez możliwości
udzielania rad, komentowania, czy przerywania wypowiedzi innych uczestników;
prowadzącymi mityngi są zwykle osoby ze Wspólnoty DDA dysponujące największym
doświadczeniem, zaangażowaniem lub "stażem zdrowienia"; jednym z warunków
bezwzględnie obowiązującym na mityngach jest zachowanie anonimowości spotkanych tam
osób oraz zasłyszanych spraw i zdarzeń.

Doświadczenie wielu DDA wskazuje, że możliwe i skuteczne jest łączenie w pracy nad sobą
korzyści uzyskanych ze stosowania 2-3 z wymienionych metod.