SZKOLENIE STRAŻAKÓW RATOWNIKÓW OSP CZĘŚĆ I

TEMAT 1: Organizacja ochotniczych straży pożarnych, ochrony ludności w tym ochrony

przeciwpożarowej.

Ochotnicza Straż Pożarna działa na podstawie przepisów:

–

Ustawy z 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. 2001 r. Nr 79 poz. 855).

–

Ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz.U.2002.147.1229 )

- Statutu Ochotniczej Straży Pożarnej.

Ochotnicza straż pożarna jest jednostką umundurowaną, wyposażoną w specjalistyczny sprzęt,
przeznaczoną w szczególności do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi lub innymi miejscowymi
zagrożeniami.

Bezpośredni udział w działaniach ratowniczych mogą brać członkowie ochotniczych straży

pożarnych, którzy ukończyli 18 lat i nie przekroczyli 60 lat, posiadają aktualne badania lekarskie
dopuszczające do udziału w działaniach ratowniczych oraz odbyli szkolenie pożarnicze.
Szczegółowe zadania i organizację ochotniczej straży pożarnej i ich związku określa statut. Wszelkie
sprawy dotyczące ochrony przeciwpożarowej, określone w statucie ochotniczej straży pożarnej i ich
związku, wymagają uzgodnienia z komendantem powiatowym (miejskim) Państwowej Straży Pożarnej
właściwym ze względu na teren działania lub Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej
w przypadku związku ochotniczych straży pożarnych działającego na terenie całego kraju.

Głównymi celami i zadaniami OSP są:

1. Prowadzenie działalności mającej na celu zapobieganie pożarom oraz współdziałanie w tym
zakresie z Państwową Strażą Pożarną, organami samorządowymi i innymi podmiotami.
2. Udział w akcjach ratowniczych przeprowadzanych w czasie pożarów, zagrożeń ekologicznych
oraz innych klęsk i zdarzeń.
3. Informowanie ludności o istniejących zagrożeniach pożarowych i ekologicznych.
4. Upowszechnianie kultury fizycznej i sportu oraz prowadzenia działalności kulturalnej
i oświatowej.
5. Działania na rzecz ochrony środowiska.
6. Wspomaganie rozwoju społeczności lokalnych.

Cele OSP realizuje poprzez:

1. Organizowanie swoich członków do działalności na rzecz ochrony przeciwpożarowej
i ochrony ludności.
2. Przedstawianie organom władzy samorządowej i administracji rządowej wniosków

w sprawach ochrony przeciwpożarowej oraz ratownictwa.
3. Organizowanie spośród swoich członków zwyczajnych zespołu ratowniczego.
4. Prowadzenie szkolenia pożarniczego oraz współpraca z Państwową Strażą Pożarną
w tym zakresie.
5. Organizowanie młodzieżowej i kobiecej drużyny pożarniczej.
6. Organizowanie zespołów świetlicowych, bibliotek, orkiestr, teatrów amatorskich, chórów, sekcji
sportowych i innych form pracy społeczno-wychowawczej.

7. Organizowanie zawodów sportowych i imprez propagujących kulturę fizyczną.

Do obowiązków ratowników OSP można zaliczyć:

- wykonywanie rozkazów i poleceń dowódców,

- niezwłoczne stawianie się w wyznaczone miejsce na zarządzony alarm,
- sprawdzanie sprzętu i wyposażenia przydzielonego do obsługi,
- zaangażowanie w wykonanie powierzonego zadania bojowego,
- uzyskanie niezbędnego wyszkolenia,

- przestrzeganie zasad i przepisów BHP,
- wykonywanie badań lekarskich,

- dbanie o powierzony sprzęt i wyposażenie oraz mienie OSP,

–

dbanie o dobre imię OSP.

Do uprawnień ratowników OSP zaliczamy:

- zapewnienie badań lekarskich,

- zapewnienie niezbędnych środków ochrony osobistej,
- wypłacenie ustalonego ekwiwalentu pieniężnego za udział w akcjach i ćwiczeniach, -ochrona prawna
w czasie wykonywania zadań i obowiązków ratownika OSP,

- świadczenie odszkodowawcze z tytułu wypadku w czasie działań ratowniczych i ćwiczeń,
- ubezpieczenie od wypadków zaistniałych w czasie wykonywania zadań statutowych,

–

zapewnienie umundurowania i dystynkcji.

Członkowie OSP dzielą się na:

–

członków czynnych,

–

członków młodzieżowych drużyn pożarniczych,

–

członków wspierających,

–

członków honorowych.

Członkowie czynni i honorowi mają prawo:

–

wybierać i być wybierani do władz,

–

uczestniczyć w Walnym zebraniu z prawem głosu,

–

wysuwać postulaty i wnioski wobec władz OSP,

–

korzystać z urządzeń i sprzętu będącego własnością OSP,

–

używać munduru i odznak.

Do obowiązków członka czynnego należy:

–

aktywne uczestniczenie w działalności OSP,

–

przestrzeganie postanowień statutu i innych uchwał władz OSP oraz uchwał władz Związku,

–

podnoszenie poziomu wiedzy pożarniczej poprzez udział w szkoleniach,

–

dbanie o mienie OSP,

–

regularne opłacanie składek członkowskich.

Członkiem wspierającym może być osoba fizyczna lub prawna bez względu na miejsce zamieszkania,

która zadeklaruje wspomaganie działalności OSP finansowo lub w innej formie. Członek wspierający
opłaca składkę członkowską w zadeklarowanej przez siebie wysokości.

Członkiem honorowym może być każda osoba fizyczna, bez względu na miejsce zamieszkania,

szczególnie zasłużona dla ochrony przeciwpożarowej. Godność członka honorowego nadaje Walne
Zebranie członków OSP. Członkowie honorowi nie opłacają składek członkowskich. Członek
wspierający i honorowy mają prawo uczestniczenia w pracach i imprezach organizowanych przez
OSP, a z głosem doradczym także w Walnym Zebraniu Członków OSP.

Ochrona przeciwpożarowa polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia,

mienia lub środowiska przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez:

- zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego

zagrożenia,

- zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,

–

prowadzenie działań ratowniczych.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji odpowiada za realizację polityki państwa
w zakresie ochrony przeciwpożarowej oraz pełni nadzór nad funkcjonowaniem krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego.

Jednostkami ochrony przeciwpożarowej są:
1) jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej,
1a) jednostki organizacyjne Wojskowej Ochrony Przeciwpożarowej,

2) zakładowa straż pożarna,
3) zakładowa służba ratownicza,
4) gminna zawodowa straż pożarna,
4a) powiatowa (miejska) zawodowa straż pożarna,
5) terenowa służba ratownicza,
6) ochotnicza straż pożarna,
7) związek ochotniczych straży pożarnych,

8) inne jednostki ratownicze.

KRAJOWY SYSTEM RATOWNICZO-GAŚNICZY
Od 1995 roku zaczął funkcjonować w Polsce, zorganizowany przez Państwową Straż Pożarną, krajowy
system ratowniczo-gaśniczy, którego podstawowym celem jest ochrona życia, zdrowia, mienia lub środowiska
poprzez: walkę z pożarami i innymi klęskami żywiołowymi, ratownictwo techniczne, chemiczne i od 1997 roku
również poprzez ratownictwo ekologiczne i medyczne.
Podstawowym założeniem w budowie systemu ratowniczo-gaśniczego było stworzenie jednolitego i spójnego
układu, skupiającego powiązane ze sobą różne podmioty ratownicze, tak aby można było podjąć skutecznie
każde działanie ratownicze.
Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy (KSRG) stanowi integralną część bezpieczeństwa wewnętrznego
państwa, obejmującą w celu ratowania życia, zdrowia, mienia lub środowiska, prognozowanie, rozpoznawanie
i zwalczanie pożarów, klęsk żywiołowych lub innych miejscowych zagrożeń.
Konstrukcja systemu zakłada, że zasady realizacji podstawowych zadań ratowniczych są niezmienne
i dostosowane do specyfiki wszelkiego rodzaju zdarzeń, również zdarzeń masowych lub klęsk żywiołowych,
kiedy siły i środki ratownicze są niewystarczające, a organizacja działań ratowniczych wymaga modyfikacji
priorytetów oraz dokonania uproszczeń w procedurach działania.

STRUKTURA ORGANIZACYJNA
Zgodnie z właściwością terytorialną, Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy tworzą oraz koordynują jego
funkcjonowanie, następujące organy władzy :

•

wójt (burmistrz lub prezydent miasta) w zakresie zadań ustalonych przez wojewodę,

•

starosta, który określa zadania i kontroluje wykonywanie zadań na obszarze powiatu,
a w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń życia, zdrowia, środowiska i mienia zarządza
systemem przy pomocy powiatowego zespołu reagowania kryzysowego,

•

wojewoda, który określa zadania i kontroluje ich wykonanie na obszarze województwa,
a w sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń życia, zdrowia, środowiska i mienia zarządza
systemem przy pomocy wojewódzkiego zespołu reagowania kryzysowego.

Centralnym organem administracji rządowej w sprawach organizacji krajowego systemu ratowniczo-
gaśniczego oraz ochrony przeciwpożarowej jest Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej,
podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
Krajowy System Ratowniczo-Gaśniczy zorganizowany jest w sposób zapewniający jego ciągłe
funkcjonowanie na poszczególnych poziomach, tj.:

•

powiatowym, jako podstawowym poziomie wykonawczym działań ratowniczych na obszarze
gmin i powiatu,

•

wojewódzkim, jako poziomie wspomagania i koordynacji działań ratowniczych na obszarze województwa,

•

centralnym, jako poziomie wspomagania i koordynacji działań ratowniczych na obszarze kraju.

System funkcjonuje w dwóch stanach:

•

stałym czuwaniu i doraźnym reagowaniu, polegającym na podejmowaniu działań ratowniczych
przez własne siły i środki powiatu i gmin,

•

wykonywaniu działań ratowniczych wymagających użycia sił i środków spoza powiatu, wtedy
uruchamiany jest poziom wspomagania i koordynacji ze szczebla wojewódzkiego, a przy

dużych lub złożonych działaniach ratowniczych ze szczebla centralnego (kraju).

Poziom powiatu
Szczególnie ważnym poziomem budowania systemu jest powiat, gdyż tam przyjmowane są wszelkie
zgłoszenia o zdarzeniach wymagających podjęcia działań ratowniczych w oparciu o procedury ujęte w planach
ratowniczych oraz realizowane są działania ratownicze, również wówczas, gdy siły i środki gminnych
podmiotów ratowniczych są niewystarczające i wymagają wsparcia z poziomu wojewódzkiego i krajowego.
Struktura KSRG w poszczególnych powiatach zależy od rodzaju zagrożeń i sieci jednostek ratowniczych,
a ta jest zależna od możliwości włączenia do systemu, poza jednostkami ochrony przeciwpożarowej, innych
służb i podmiotów funkcjonujących na obszarze powiatu, zarówno na podstawie decyzji starosty, jak i umowy
cywilno-prawnej podpisanej ze starostą.
Dysponowanie jednostek systemu do działań ratowniczych oraz alarmowanie podmiotów współdziałających
odbywa się poprzez powiatowe stanowisko kierowania PSP, współdziałające ze stanowiskami dyżurnymi
administracji samorządowej wójtów (burmistrzów, prezydentów miast) i starostów oraz zintegrowane
z punktami alarmowymi komponentów systemu (selektywne wywoływanie ochotniczych straży pożarnych,
alarmowanie pogotowia ratunkowego, jednostek organizacyjnych Policji oraz organizacji pozarządowych).
System ratowniczy jest podstawowym narzędziem starosty służącym do realizacji zadań ratowniczych na
obszarze powiatu w czasie pożaru, klęski żywiołowej lub likwidacji innych miejscowych zagrożeń.
Zapewnienie skutecznych warunków realizacji bieżących zadań ratowniczych przez podmioty KSRG na
obszarze powiatu leży w gestii starosty, który:

•

uzgadnia wspólne działanie podmiotów systemu,

•

zatwierdza plany ratownicze oraz programy działania powiatowych służb, inspekcji i straży
oraz innych jednostek organizacyjnych powiatu w zakresie ich udziału w KSRG,

•

określa zadania KSRG na obszarze powiatu oraz kontroluje ich realizację,

•

uwzględnia w projekcie budżetu powiatu niezbędne środki finansowe na skuteczne działania
ratownicze powiatowych służb, inspekcji i straży oraz innych jednostek organizacyjnych
powiatu oraz dysponuje rezerwą budżetową powiatu,

•

powołuje i przewodniczy powiatowemu zespołowi reagowania kryzysowego.

W sytuacjach nadzwyczajnych zagrożeń życia, zdrowia lub środowiska oraz w stanach kryzysu starosta
kieruje krajowym systemem ratowniczo-gaśniczym w zakresie:

•

określania celów do osiągnięcia i priorytetów działań ratowniczych,

•

zabezpieczenia logistyki dla sił ratowniczych i pomocniczych,

•

zapewnienia minimalnych wymogów do przetrwania ludności na obszarach (lub z obiektów)
dotkniętych zdarzeniem,

•

nadzorowania realizacji przydzielonych zadań oraz monitorowania przebiegu działań
ratowniczych.

Dla odpowiedniego przygotowania powiatu do zwalczania powstałych zagrożeń i usuwania ich skutków
oraz koordynacji działań ratowniczych starostowie posiadają kilka narzędzi:

•

plan ratowniczy powiatu zawierający podstawowe zadania i procedury postępowania na
wypadek zagrożeń;

Plan ratowniczy dla obszaru powiatu opracowuje komendant powiatowy PSP, a zatwierdza starosta.
W planie ratowniczym określone są zadania dla podmiotów wchodzących w skład systemu ratowniczo-
gaśniczego i dla podmiotów współdziałających oraz zasady i sposób ich alarmowania. Komendant powiatowy
uzgadnia plan ratowniczy z jednostkami systemu ratowniczego oraz z podmiotami współdziałającymi z
systemem, w części dotyczącej ich zadań.

•

powiatowy zespół reagowania kryzysowego, który jest organem doradczym starosty,

•

powiatowe centrum zarządzania kryzysowego.

W przypadku, gdy siły i środki systemu ratowniczo-gaśniczego na obszarze powiatu okażą się

niewystarczające ( drastyczny wzrost skali zdarzenia, równoczesność zdarzeń, brak jednostek
specjalistycznych) lub zdarzenie swym zasięgiem wykracza poza obszar powiatu, uruchamiany jest wyższy
poziom KSRG - poziom wojewódzki.
Kierowanie /dowodzenie/ działaniami ratowniczymi, których rozmiar lub zasięg przekracza możliwości sił
ratowniczych poziomu powiatu przejmuje komendant wojewódzki PSP lub upoważniony przez niego oficer.
Poziom województwa
Poziom wojewódzki spełnia rolę wspomagającą i koordynacyjną w sytuacjach wymagających użycia sił i
środków spoza powiatu, w którym ma miejsce zdarzenie.
Podstawowe siły i środki KSRG na poziomie województwa, to wojewódzki odwód operacyjny z grupami
specjalistycznymi (wydzielone siły i środki z poziomów powiatowych) oraz krajowa baza sprzętu
specjalistycznego.
Dysponowanie jednostek systemu do działań ratowniczych oraz alarmowanie podmiotów współdziałających
odbywa się poprzez wojewódzkie stanowisko koordynacji ratownictwa PSP, współdziałające z centrami
zarządzania kryzysowego wojewodów oraz administracją zespoloną (np. Komendantem Wojewódzkim Policji,
Wojewódzkim Inspektorem Ochrony Środowiska, Wojewódzkim Inspektorem Nadzoru Budowlanego,
Wojewódzkim Inspektorem Sanitarnym,) i niezespoloną (Oddziałem Straży Granicznej, Zarządem Gospodarki
Wodnej, Urzędem Żeglugi Śródlądowej, WKU i innymi).
Istotną rolę w zakresie koordynacji działań jednostek KSRG z podmiotami współdziałającymi z systemem
na obszarze województwa pełni wojewoda, poprzez wojewódzki zespół reagowania kryzysowego.
Procedury działania i uruchamiania systemu ratowniczo-gaśniczego na poziomie województwa,
w odniesieniu do poszczególnych typów zagrożeń, są określone w wojewódzkim planie ratowniczym,
do opracowania którego zobowiązany jest komendant wojewódzki PSP. Ich treść stanowią wybrane
elementy planów ratowniczych, tych powiatów, w których siły i środki są niewystarczające do usuwania
istniejących tam zagrożeń. Ponadto zawierają organizacyjno-techniczne sposoby likwidacji zagrożeń,
wymagających zaangażowania w działaniach ratowniczych znacznych sił i środków /np. klęski żywiołowe/
oraz zagrożeń, które mogą powstać na granicy powiatów lub województwa. Komendant wojewódzki
uzgadnia plan ratowniczy z podmiotami KSRG oraz z podmiotami współdziałającymi z systemem, w części
dotyczącej ich zadań. Plan ratowniczy zatwierdza wojewoda.
W przypadku zdarzenia, gdy siły i środki KSRG na poziomie województwa okażą się niewystarczające
lub zdarzenie /zagrożenie / przekracza obszar województwa, uruchamiany jest najwyższy poziom systemu
ratowniczego – poziom centralny / kraju/.
Kierowanie /dowodzenie/ działaniami ratowniczymi, których rozmiar lub zasięg przekracza możliwości sił
ratowniczych poziomu wojewódzkiego przejmuje Komendant Główny PSP lub upoważniony przez niego oficer.

Poziom centralny /kraju/
Poziom centralny /kraju/ spełnia rolę wspomagającą i koordynacyjną w sytuacjach wymagających użycia
sił i środków spoza województwa, w którym ma miejsce zdarzenie.
Podstawowe siły i środki krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego na poziomie centralnym /kraju/,
to centralny odwód operacyjny z grupami specjalistycznymi (wydzielone siły i środki z poziomów wojewódzkich) ,
krajowe bazy sprzętu specjalistycznego oraz siły i środki szkół PSP.
Dysponowanie jednostek systemu do działań ratowniczych oraz alarmowanie podmiotów współdziałających
odbywa się poprzez Krajowe Centrum Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności (pełniące również funkcje
międzyresortowego centrum zarządzania kryzysowego).
Uruchamianie poziomów wspomagania /wojewódzkiego i centralnego/ następuje na żądanie kierującego
działaniami ratowniczymi poprzez powiatowe stanowisko kierowania - przy uruchamianiu poziomu
wojewódzkiego i wojewódzkie stanowisko koordynacji ratownictwa - przy uruchamianiu poziomu centralnego.
W przypadku zagrożeń wymagających współdziałania na szczeblu centralnym podmiotów KSRG z podmiotami
innych resortów, rolę koordynatora pełni minister właściwy do spraw wewnętrznych przy pomocy Zespołu
do Spraw Kryzysowych i Centrum Zarządzania Kryzysowego tworzonego na bazie Krajowego Centrum
Koordynacji Ratownictwa i Ochrony Ludności.
Zmieniający się charakter zagrożeń wymagających interwencji służb ratowniczych zmusza
organizatorów systemu ratowniczego do poszukiwania nowych rozwiązań organizacyjnych, w celu
optymalnego i efektywnego wykorzystania wszystkich podmiotów zajmujących się ratownictwem.
Mimo, że dynamicznie rozwijająca się w ostatnich latach Państwowa Straż Pożarna poszerza zakres swej
aktywności o działania specjalistyczne, to nadal istnieją podmioty ratownicze, które w sposób istotny mogą
uzupełnić możliwości KSRG. Przyjęta i realizowana w praktyce filozofia krajowego systemu ratowniczo-
gaśniczego zakłada ścisłą współpracę ze wszystkimi podmiotami posiadającymi sprzęt, kadrę lub bazy

danych przydatne w prowadzeniu działań ratowniczych. Każdy podmiot mogący realizować lub wspomagać
działania ratownicze może współpracować z KSRG albo w jego strukturze organizacyjnej lub jako podmiot
wspomagający działania systemu.
Na szczeblu centralnym podpisywane są przez Komendanta Głównego PSP porozumienia o włączeniu do
systemu lub współdziałaniu z systemem podmiotów, których działalność może być przydatna w akcjach
ratowniczych. Są to zarówno organizacje pozarządowe jak i profesjonalne służby ratownicze. Porozumienia
zawierane na szczeblu centralnym określają ogólne ramy współpracy w zakresie ratownictwa i są podstawą
do zawierania szczegółowych porozumień na poziomie wojewódzkim i powiatowym.
Obecnie (31 grudnia 2006) w Krajowym Systemie Ratowniczo-gaśniczym funkcjonuje:

•

515 (w tym 5 szkolnych) jednostek ratowniczo-gaśniczych Państwowej Straży Pożarnej,

•

3565 jednostek ochotniczych straży pożarnych,

•

5 zakładowych straży pożarnych,

•

2 zakładowe służby ratownicze,

•

11 szpitali, w tym 10 szpitali MSW i A w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Łodzi, Olsztynie,
Katowicach, Białymstoku, Lublinie, Szczecinie i Wrocławiu oraz Centrum Leczenia Oparzeń
w Siemianowicach Śląskich,

•

297 specjalistów krajowych z różnych dziedzin ratownictwa.

System wspomagają na zasadzie zawartych porozumień służby, inspekcje i straże m.in. Morska Służba
Poszukiwania i Ratownictwa (SAR), Stacje Ratownictwa Górniczego, Policja, Straż Graniczna, Państwowa
Inspekcja Ochrony Środowiska, Państwowa Agencja Atomistyki, Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej
oraz organizacje pozarządowe, jak: GOPR, WOPR, TOPR, Aeroklub Polski, ZHP, Polska Misja Medyczna,
PCK i inne.
Siły i środki KSRG mogą być w dowolnym momencie i w pełnym zakresie skierowane do działań
ratowniczych - poprzez stanowiska kierowania Państwowej Straży Pożarnej.
Wyznaczona część zasobów krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego jest zorganizowana w postaci
odwodów operacyjnych.
W przypadku wyczerpania sił poszczególnych powiatów lub gdy zagrożenie obejmie większy obszar,
w pierwszej kolejności na poziomie wojewódzkim użyte zostaną zasoby wojewódzkich brygad odwodowych
KSRG, na które składa się 99 kompanii z 4 tysiącami ratowników oraz 950 pojazdami ratowniczymi.
W razie potrzeby w ramach Centralnego Odwodu Operacyjnego KSRG ( wsparcie ze szczebla centralnego)
można dodatkowo skierować do działań w dowolny rejon kraju bataliony z 16 wojewódzkich brygad
odwodowych.
Łączne siły Centralnego Odwodu Operacyjnego KSRG możliwe do użycia, to dodatkowo ponad cztery
tysiące zawodowych ratowników oraz siedemset pojazdów specjalnych i gaśniczych, całość wsparta logistyką.
W skład odwodów operacyjnych wchodzą m.in:

•

134 kompanie gaśnicze,

•

47 grup ratownictwa chemicznego,

•

55 specjalistycznych grup ratownictwa wodno-nurkowego,

•

22 specjalistyczne grupy ratownictwa wysokościowego, które mogą prowadzić działania we
współpracy ze śmigłowcami,

•

5 grup poszukiwawczo-ratowniczych.

Rozwiązania strukturalno organizacyjne Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego pozwalają na efektywne
wykorzystanie potencjałów organizacyjnych, technicznych i intelektualnych różnych podmiotów ratowniczych
i współdziałających, co prowadzi do tego, że system ten nie stanowi wyizolowanego składnika bezpieczeństwa
publicznego, lecz jego ważny czynnik, żywo reagujący na wszelkie zmiany i w wysokim stopniu
współdziałający z otoczeniem. Stąd też granice, w których działa system są bardzo elastyczne,
co przejawia się gotowością do wypełniania zadań w każdych warunkach.

Schemat organizacyjny KSRG

Komendant Główny

Państwowej Straży Pożarnej

Zastępca Szefa Obrony Cywilnej Kraju

Krajowe Centrum Koordynacji
Ratownictwa i Ochrony Ludności

SZEF OBRONY
CYWILNEJ KRAJU

ZDARZENIE

Komendant Powiatowy

Państwowej Straży Pożarnej

Powiatowe/ Miejskie
Stanowisko
Kierowania

Komendant Wojewódzki

Państwowej Straży Pożarnej

Wojewódzkie Stanowisko
Koordynacji Ratownictwa

POWIATOWE
CENTRUM
ZARZĄDZANIA
KRYZYSOWEGO

STAROSTA

WOJEWÓDZKIE
CENTRUM
ZARZĄDZANIA
KRYZYSOWEGO

WOJEWODA