Mech anizacja te chnologii eksploata cyjn ych
Podstawowym systemem eksploatacji w górnictwie węgla kamiennego w Polsce jest system
ścianowy. W zależności od warunków zalegania pokładu, występujących zagrożeń i wymogów
ochrony powierzchni stosowane są ściany podłużne lub poprzeczne z zawałem stropu lub ściany
poprzeczne z podsadzką hydrauliczną. Ze względu na specyfikę wyposażenia i uwarunkowania
geologiczno-górnicze, systemy mechanizacyjne pod względem wysokości ścian można podzielić na
przeznaczone do ścian (Jaszczuk 2007):
niskich - H≤1,5 m,
średnich - 1,5 m<H<2,5 m,
wysokich - H≥2,5 m.
We wszystkich ścianach stosowane jest wyposażenie standardowe, które zapewnia pełną
mechanizację wszystkich operacji technologicznych realizowanych w przodku ścianowym
obejmujących:
urabianie calizny węglowej,
załadunek urobku na przenośnik ścianowy,
odtransportowanie urobku,
zabezpieczenie wyrobiska.
Zestawienie systemów prowadzenia ścian pod kątem ich mechanizacji przedstawia tabela 5.5.
Tabela 5.5. Systemy mechanizacyjne ścian
Mechanizacja
Systemy prowadzenia ściany
Urabianie
mechaniczne
Podłużny
z zawałem stropu
Poprzeczny
z zawałem stropu
Poprzeczny
z pods. hydraul.
Podbierkowy
Przenośniki
ścianowe
Ściany niskie
H 1,5 m
Ściany niskie
H 1,5 m
Przenośniki
podścianowe
Ściany średnie
1,5 m < H < 2,5 m
Ściany średnie
1,5 m < H < 2,5 m
Obudowy
zmechanizowane
Ściany wysokie
H 2,5 m
Ściany wysokie
H 2,5 m
Urabianie mechaniczne.
Wszystkie maszyny urabiające stosowane w ścianach prawie poziomych i słabo nachylonych
realizują dwie operacje technologiczne: urabianie oraz ładowanie odspojonego od calizny urobku na
przenośnik ścianowy.
Rozwiązanie konstrukcyjne maszyny urabiającej wynika z realizowanej technologii skrawania,
jaką może być struganie lub frezowanie. W przypadku strugania noże urabiające przemieszczają się
równolegle do czoła przodka, natomiast przy frezowaniu trajektoria noży jest cykloidą, co wynika ze
złożenia ruchu obrotowego organów urabiających i postępowego w kierunku prostopadłym do osi
obrotu.
Strugowy system mechanizacyjny.
W strugach statycznych noże urabiające umieszczone są na głowicy struga, która przemieszczana
jest wzdłuż czoła ściany za pomocą łańcucha o obiegu zamkniętym. Zarówno prowadzenie głowicy,
jak i docisk do czoła ściany realizowane są poprzez przenośnik ścianowy stanowiący integralną część
zespołu strugowego. Napędowy układ łańcuchowy głowicy strugowej ogranicza zastosowanie struga
zarówno w odniesieniu do urabialności węgla zalegającego w pokładzie, jak i wysokości ściany. Mogą
być one stosowane do urabiania węgli, których wskaźnik strugalności jest mniejszy od 4 kN w
ścianach o wysokości od 0,6 m do 2,5 m, przy czym zakres wysokości pracy poszczególnych
rozwiązań technicznych zależy głównie od zastosowanego prowadzenia głowicy strugowej. Dla
przykładu strug z prowadzeniem ślizgowym o wysokości 505 mm może być stosowany w ścianach o
wysokości 0,91,2 m (rys. 5.22). Ściany niższe urabiane są przez strugi z prowadzeniem mieczowym.
Należy wspomnieć, że odmianą techniki strugowej są tzw. strugo–przenośniki. Własne
rozwiązania oparte na tej koncepcji stosowane są w górnictwie ukraińskim, a w oparciu o koncepcję
CLM firmy Heintzmann, także w Chinach. Idea tego rozwiązania polega na zastosowaniu jednego
cięgna roboczego (łańcucha) do urabiania wieloma głowicami strugowymi, ładowania i transportu
urobku.
Rys. 5.22. Strug ślizgowy
Kombajnowy system mechanizacyjny (rys. 5.23).
Frezowanie jest dominującą technologią urabiania w przodkach ścianowych zarówno w polskim,
jak i światowym górnictwie węgla kamiennego. Wynika to z faktu, że zakres stosowania kombajnów
ścianowych jest większy od strugów. Urabialność węgla w pokładzie nie ogranicza możliwości
zastosowania kombajnu w ścianie o określonej wysokości. Rozwiązania techniczne i moce
produkowanych obecnie kombajnów umożliwiają urabianie ścian o wysokości od 1,2 m do 5,5 m a
przy specjalnym wykonaniu do 6,5 m. Jedyne ograniczenie związane z ich stosowaniem stanowi
minimalna wysokość ściany, wynosząca obecnie około 1 m. Ze względu na osobny napęd
poszczególnych podstawowych zespołów roboczych kombajnu (organy urabiające, ciągnik) oraz
sposób przeniesienia napędu na elementy robocze praktycznie nie istnieje ograniczenie związane z
urabialnością węgla zalegającego w pokładzie. Poprzez odpowiedni dobór wyposażenia i parametrów
pracy kombajnu można uzyskać prawidłowy przebieg procesu urabiania calizny węglowej.
Rys. 5.23. Kombajn ścianowy – główne podzespoły (Źródło: www.famur.com.pl)
Drugą istotną funkcją realizowaną przez organy urabiające kombajnu jest ładowanie odspojonego
od calizny węgla na przenośnik poprzez przemieszczanie go wzdłuż osi obrotu organu. Zdecydowanie
większa, w porównaniu ze strugiem, szerokość zabioru sprawia, że ilość odspojonego urobku jest
znacznie większa. Stąd w przypadku kombajnów zapewnienie prawidłowego przebiegu procesu
ładowania jest równie ważne jak i procesu skrawania.
Kombajny ścianowe nowej generacji charakteryzują się następującymi cechami:
posiadają dwa zakresy prędkości: roboczej do 7,510 m/min i manewrowej do 20 m/min,
wyposażone są w bezcięgnowe mechanizmy posuwu, zapewniające dużą siłę posuwu i możliwość
pracy bez kołowrotu bezpieczeństwa w ścianach o nachyleniu powyżej 12° (15°),
wyposażone są w układy diagnostyki i automatycznego sterowania, zabezpieczające przed
przeciążeniem,
sterowane są automatycznie lub przez kombajnistę, bezpośrednio lub drogą radiową,
wyposażone są w ładowarki osłonowe i kruszarki kęsów,
wyposażone są w układy, wodnego lub powietrzno-wodnego, zwalczania zapylenia wewnętrznego
i zewnętrznego.
Eksploatacja pokładów węgla w systemach ubierkowych i zabierkowych (krótkofrontowych)
może być również realizowana za pomocą kombajnów ubierkowych. Maszyny te stanowią kompilację
pewnych rozwiązań stosowanych w kombajnach ścianowych i chodnikowych. Przykładem takich
kombajnów przeznaczonych do drążenia chodników oraz eksploatacji w systemie krótkich ścian
(ubierek) są kombajny VM–E (prod. Westfalia Becorit) oraz ESA (prod. Eickhoff), którego polski
odpowiednik, kombajn KGU–132, produkowanym był jeszcze w latach 80–tych ubiegłego wieku
przez Famur. Kombajny typu KGU czy ESA nie są aktualnie wytwarzane przez producentów maszyn
górniczych krajowych ani zagranicznych.
Przenośniki ścianowe.
Przenośnik jest elementem ścianowego systemu transportowego, w skład którego wchodzą
następujące urządzenia: przenośnik ścianowy, kruszarka ścianowa, przenośnik podścianowy,
kruszarka podścianowa, zwrotnia najazdowa.
Jako przenośniki ścianowe stosowane są obecnie wyłącznie przenośniki zgrzebłowe. Przenośnik
układany jest na spągu wyrobiska wzdłuż frontu ścianowego.
Przenośnik ścianowy spełnia następujące funkcje technologiczne:
transportuje urobiony węgiel z miejsca urobienia,
stanowi tor jezdny dla maszyny urabiającej,
stanowi element techniczny pozwalający na przesuwanie sekcji obudowy zmechanizowanej,
wyposażony jest w zastawki, stanowiące tor dla prowadzenia wszelkiego rodzaju przewodów,
wyposażony jest w system bezcięgnowego prowadzenia kombajnu.
Przenośniki charakteryzują się wydajnościami godzinowymi: 1300t/h, 1750 t/h, 2200 t/h, 3000 t/h,
a ich maksymalne długości wynoszą do 450 m.
Obudowy zmechanizowane.
Podstawowym funkcją obudowy zmechanizowanej jest zabezpieczenie przestrzeni roboczej po
wybraniu części pokładu w czasie procesu wybierania złoża. Ochrona przestrzeni roboczej obejmuje
głównie przeciwdziałanie opadowi względnie zawałowi skał stropowych. Chronionymi podmiotami są
przede wszystkim pracujący tam górnicy, ale także maszyny i urządzenia użytkowane do prowadzenia
procesu produkcyjnego.
W skład kompletu ścianowego obudowy wchodzą: sekcje liniowe, sekcje skrajne, sekcje na
skrzyżowaniu ściany z chodnikiem, stacje zasilające, układy zasilania, a w przypadku stosowania
podsadzki także tamy podsadzkowe.
Ze względu na sposób pracy sekcji dzieli się obudowę zmechanizowaną na podporową,
osłonową, podporowo-osłonową. Każda sekcja składa się z następujących elementów: podpory
hydraulicznej, stropnicy, spągnicy, osłony odzawałowej oraz układu sterowania
W kopalniach polskich pracuje ponad 60 odmian obudowy zmechanizowanej o zakresie
wysokości od 0.8 do 4,7 m. Obudowa przeznaczona do najniższych zastosowań obejmuje przedział
wysokości od 0,8 do 2,2 m, zaś do wysokości najwyższych przedział od 2,4 do 4,7 m. Miedzy tymi
skrajnymi typami jest cały szereg wielkości pośrednich.
Wyposażenie techniczne ścian niskich.
Zakres stosowania poszczególnych maszyn urabiających umożliwia mechanizację wszystkich
operacji technologicznych przy czym wysokość ściany i urabialność węgla w pokładzie są czynnikami
decydującymi o możliwości zastosowania określonej maszyny urabiającej. W ścianach o wysokości
mniejszej od 1 m powinny być stosowane strugi węglowe, pod warunkiem, że wskaźnik strugalności
węgla nie przekracza 4 kN. W zakresie wysokości ścian 0,6 ÷ 0,9 m stosuje się strugi z prowadzeniem
mieczowym, w ścianach wyższych strugi z prowadzeniem ślizgowym. Zastosowanie kombajnu
ścianowego w ścianach niższych od 1,1 m powoduje konieczność urabiania skał stropowych lub
spągowych, co sprawia, że występuje duże zanieczyszczenie urobku skałą płonną. Ponadto stosowanie
kombajnu w tym zakresie wysokości ściany jest niekorzystne ze względu na czynnik ergonomiczny,
gdyż kombajnista i jego pomocnik przemieszczają się w ograniczonej przestrzeni wzdłuż czoła ściany
przy każdym realizowanym skrawie. Z tego powodu w ścianach niższych dąży się do zwiększenia
szerokości zabioru przy zastosowaniu urabiania dwustronnego.
Istotnym czynnikiem wpływającym na dobór wyposażenia technicznego ściany są warunki
stropowe. Ze względu na fakt, że osłonięcie stropu wyrobiska w przypadku standardowych funkcji
sterowania sekcjami odbywa się po wykonaniu przez strug kilku kolejnych zabiorów, stateczność
stropu może być czynnikiem ograniczającym tą technologię urabiania. Obecnie stosowane
rozwiązania techniczne pozwalają na stosownie strugów także w warunkach stropów niestatecznych
dzięki sterowaniu nadążnemu zespołem stropnicy wysuwnej. Sterowanie to polega na realizacji
skrawów przy zadanym zabiorze i wysuwaniu wysięgnika przedniego stropnicy o szerokość zabioru
po każdym wykonanym skrawie. Dzięki temu można prowadzić eksploatację przy występowaniu w
stropie bezpośrednim skał kruchych przy zastosowaniu pełnej automatyzacji. Wiąże się to jednak ze
zdecydowanie większymi kosztami inwestycyjnymi związanymi z zakupem kompleksu strugowego.
W rozwiązaniach technicznych kombajnów ścianowych przeznaczonych do urabiania w ścianach
niskich można wyróżnić dwie podgrupy: kombajny wysunięte poza przenośnik i kombajny
posadowione na przenośniku. Cechą charakterystyczną pierwszej grupy jest urabianie w pierwszej
kolejności warstwy przy spągu wyrobiska a następnie pozostałej pod stropem półki węgla. Pociąga to
za sobą konieczność zmiany kierunku obrotów organów urabiających (organ wyprzedzający urabia
nadsiębiernie, a tylny podsiębiernie) co znacząco wpływa na obciążenie prowadzenia kombajnu,
skutkujące szybszym zużyciem prowadnic i elementów bezcięgnowego mechanizmu posuwu.
Wysunięcie kombajnu poza przenośnik zapewnia lepsze warunki odtransportowania urobku przez
przenośnik ścianowy.
Posadowienie kombajnu na przenośniku ogranicza z kolei możliwość zastosowania kombajnu pod
względem wysokości pokładu szczególnie w połączeniu z pofałdowaniem. Ograniczony przekrój
strugi urobku na przenośniku może powodować konieczność redukcji prędkości posuwu kombajnu a
tym samym jego wydajności.
Istotnym problemem w ścianach niskich jest zbrojenie przodka ścianowego, polegające na
dostarczeniu do uprzednio wykonanej przecinki oraz zmontowaniu w niej obudowy zmechanizowanej,
przenośnika ścianowego oraz urządzenia urabiającego. W odwrotny sposób odbywa się demontaż oraz
wytransportowanie urządzeń z likwidowanego przodka ścianowego.
Obecnie w ścianach niskich w Polsce stosowane są tylko kombajny ścianowe, co rzutuje na
uzyskiwane wyniki produkcyjne. Osiągnięcie wydobycia dobowego na poziomie 3 000 t można uznać
za dobry wynik produkcyjny, chociaż symulacja przebiegu procesu technologicznego w ścianie niskiej
kombajnowej wykazała realność osiągnięcia wydobycia dobowego 4 500 t.
Przy zastosowaniu strugów w Czechach osiąga się wydobycie około 5 000 t/d, a w Chinach około
8 000 t/d. Najlepszy wynik produkcyjny w ścianie strugowej uzyskano w USA (średnio 16 000 t/d,
maksymalnie 20 000 t/d).
Wyposażenie techniczne ścian średnich.
Ponieważ w zakresie wysokości ścian średnich występuje najmniej czynników ograniczających
możliwość uzyskania wysokiej koncentracji wydobycia istnieje bardzo szeroka gama rozwiązań
maszyn i urządzeń górniczych oferowanych przez producentów dla tej grupy ścian. O wyborze
wyposażenia decydują głównie: założony cel techniczny i warunki górniczo-geologiczne (urabialność
węgla w pokładzie, występowanie przerostów, warunki stropowe, nachylenie pokładu i poprzeczne
ściany).
Zakres stosowania strugów jest ograniczony, przede wszystkim ze względu na urabialność węgla i
występowania trudnourabialnych przerostów.
Ze względu na brak ograniczeń związanych z przemieszczaniem kombajnistów wzdłuż czoła
ściany kombajny dysponują dwoma zakresami prędkości: roboczą do 10 m/min i manewrową do 20
m/min. W zależności od urabialności węgla w pokładzie i prawidłowości doboru parametrów organów
urabiających istnieje możliwość urabiania calizny także w zakresie prędkości manewrowej.
W zakresie ścian średnich stosowane są kombajny elektryczne o sumarycznej mocy od 485 kW
do 935 kW oraz hydrauliczne o mocy 500685 kW. Maksymalne nachylenie podłużne ścian może
wynosić 35, a podłużne przy prowadzeniu ściany po wzniosie 20, zaś przy upadzie 15. Parametry
geometryczne kombajnu związane z przekrojem warstwy skrawanej (średnica zewnętrzna, zabiór)
dobierane są indywidualnie do warunków każdego przodka ścianowego.
W ścianach o nachyleniu podłużnym większym od 12º (15º) kombajny powinny być wyposażone
w dwie niezależne jednostki napędowe mechanizmu posuwu z hamulcami.
Wydajność teoretyczna kombajnu w tych warunkach wynosi około 1 700 t/h, a wydajność
eksploatacyjna, w zależności od przebiegu cyklu eksploatacyjnego 1 200 ÷ 1 500t/h. Do takiej
wydajności kombajnu ścianowego dostosowane są zestawy przenośników: ścianowego i
podścianowego. Produkowane w kraju przenośniki ścianowe mogą być wyposażone w napędy o
łącznej mocy 1200 kW, co pozwala na ich stosowanie w ścianach o długości do 350 m.
Przenośnik podścianowy przekazuje urobek na przenośnik taśmowy wyposażony w specjalną
zwrotnicę z torem jezdnym umożliwiającym nasuwanie przenośnika podścianowego na przenośnik
taśmowy. Przesuwanie przenośnika nadścianowego może być realizowane jednocześnie z napędem
wysypowym przenośnika ścianowego, za pomocą urządzeń kotwiąco-przesuwających lub przez inne
niezależne układy.
Polscy producenci obudowy zmechanizowanej oferują obecnie sekcje obudowy osłonowej,
przeznaczone do stosowania w ścianach o nachyleniu podłużnym do 35º oraz o nachyleniu
poprzecznym ± 15º (20º). Podporność sekcji zawiera się w granicach 0,75 ÷ 1,12 MPa przy podziałce
1,5 m lub 1,75 m. Przystosowane są one do szerokości zabioru do 0,86 m. Ze względu na rozwiązania
konstrukcyjne w położeniu wyjściowym sekcje są odsunięte od przenośnika względnie dosunięte do
przenośnika przy wyposażeniu w zespół stropnicy wysuwnej.
W ścianach średnich uzyskuje się najlepsze wyniki produkcyjne. W polskim górnictwie węgla
kamiennego uzyskano wydobycie dobowe około 16 000 t w określonym czasie, a szczytowo około
20 000 t. W górnictwie światowym uzyskuje się wydobycie dobowe do 30 000 t.
Wyposażenie techniczne ścian wysokich.
Głównym problemem związanym z prowadzeniem eksploatacji w zakresie wysokości ścian
wysokich jest samoczynne odspajanie górnych naroży pokładu, którego intensywność rośnie wraz ze
wzrostem wysokości ściany oraz zapewnienie stateczności sekcji obudowy zmechanizowanej i
kombajnu. Ze względu na bezpieczeństwo załogi ściany norma PN-EN 1804-1 zharmonizowana z
Dyrektywą maszynową zawiera wymóg wyposażenia sekcji obudów zmechanizowanych stosowanych
w ścianach o wysokości równej lub większej od 2,5 m w osłonę czoła ściany. Stąd dolną granicę
wysokości dla ścian wysokich wytyczono na tym poziomie.
Odspajanie od czoła ściany brył węgla o dużych wymiarach powoduje problem transportu
uzyskanego urobku pod kombajnem. Ponieważ samoczynne odspojenie dużych brył urobku występuje
głównie przed organem urabiającym warstwę przy stropie wyrobiska, kombajny przeznaczone do
stosowania technologii urabiania dwustronnego w ścianach wysokich wyposażone są w kruszarki
kęsów. W przypadku starszych rozwiązań konstrukcyjnych, nie wyposażonych w kruszarki, pozostaje
zastosowanie urabiania jednostronnego ze zwrotem zgodnym ze zwrotem odstawy. Wówczas duże
kęsy są odtransportowane przed kombajnem i rozbite za pomocą kruszarki dynamicznej przed
przekazaniem urobku na przenośnik taśmowy. Zastosowanie urabiania jednostronnego zgodnie ze
zwrotem odstawy sprawia, że kombajnista i jego pomocnik nie są narażeni na uderzenie bryłą węgla,
która po oderwaniu od czoła ściany stacza się w stronę wysypu, co występuje przy nachyleniu
podłużnym ściany.
Stateczność kombajnu zapewniona jest poprzez jego prowadzenie oraz zwiększenie konturu
podparcia poprze usytuowanie płozy kombajnu od strony ociosu na specjalnie przygotowanej do tego
celu półce profilu przenośnika. Płozy od strony zrobów prowadzone są po elementach bezcięgnowego
mechanizmu posuwu, mocowanych do trasy przenośnika.
Moc kombajnów produkowanych w kraju dochodzi do 1 265 kW, które w wykonaniu specjalnym
mogą być stosowane w ścianach o wysokości do 6 m. Standardowe średnice organów urabiających
dochodzą do 2 360 mm, a w wykonaniu specjalnym do 3 000 mm, przy szerokości zabioru od 400 do
950 mm. Oprócz maksymalnej wartości prędkości posuwu kombajnu, która w kombajnach
elektrycznych wynosi około 16 lub 20 m/min bardzo ważnym parametrem jest siłą posuwu, która przy
dwu jednostkach napędowych mechanizmu posuwu wynosi 900 kN lub 700 kN.
Biorąc pod uwagę parametry warstwy skrawanej oraz parametry techniczne kombajnu jego
wydajność w ścianie wysokiej może dochodzić do 4 000 t/h. Polscy producenci przenośników
ścianowych oferują rozwiązania techniczne zapewniające maksymalną wydajność 3 000 t/h.
Sekcje obudowy obecnie produkowane dla polskich kopalń umożliwiają zabezpieczenie stropu w
wyrobiskach o wysokości do około 4,5 m, nachylonych podłużnie do 35º i poprzecznie do ±15º.
Sekcje o podziałce 1,5 m (1,75 m) mają podporność dochodzącą do około 1 MPa. Układ przesuwu
pozwala na uzyskiwanie zabioru do 0,8 m. Sekcje z wysuwnymi stropnicami są stosowane do
wysokości około 3,6 m, a powyżej tylko sekcje odsunięte od przenośnika.
Ze względu na wymienione wcześniej trudności związane z samoczynnym odspajaniem górnych
naroży pokładu i zapewnieniem stateczności kombajnu i sekcji obudowy zmechanizowanej, a także
wynikające z sił bezwładności ograniczających czas cyklu przemieszczenia do czoła ściany sekcji
obudowy olbrzymi potencjał produkcyjny ściany wykorzystywany jest tylko częściowo. Wydobycie
ze ścian wysokich kształtuje się bowiem na poziomie 10 000 ÷ 15 000 t/d.
Ściany wysokie prowadzone systemem podbierakowym.
System mechanizacyjny stosowany w podbierkowym systemie eksploatacji, został
doskonalony prze ostatnie 20 lat w Chinach i osiągnął stopień rozwoju technologicznego, który
sprawił, że zainteresowali się nim przodujący producenci maszyn górniczych w świecie. Pozwala on
na efektywną ekonomicznie eksploatację pokładów o grubości do 9 m poprzez prowadzenie ściany o
wysokości około 3 m i dodatkowego pozyskiwania węgla z części pokładu stanowiącej strop
wyrobiska. Dzięki temu unika się problemów związanych z prowadzeniem eksploatacji pokładu na
warstwy, a ponadto uzyskuje się bardzo korzystny wskaźnik udziału robót przygotowawczych. Ocenę
skuteczności obniża znacznie fakt pozostawiania znacznej ilości węgla w zrobach wyrobiska, co
znacznie obniża wartość wskaźnika czystości wybierania złoża i stwarza zagrożenie powstania pożaru
endogenicznego. Dotychczas udało się uzyskać maksymalną wartość wskaźnika czystości wybierania
złoża wynoszącą 85%. Ponadto do strat należy dodać węgiel pozostawiony w filarach ochronnych
pomiędzy podwójnymi chodnikami. Kolejnym istotnym czynnikiem jest fakt, że uzyskiwane
wydobycie dobowe zależy w dużym stopniu od doświadczenia i wiedzy załogi.
Przebieg procesu produkcyjnego w samym przodku nie różni się od przebiegu w przodku
konwencjonalnym. Istnieje natomiast dodatkowy czynnik mogący ograniczyć postęp dobowy ściany,
który związany jest pozyskiwaniem węgla z warstwy stropowej. W górnictwie chińskim często
dochodzi do sytuacji, gdy proces podbierania wstrzymuje proces urabiania calizny przez kombajn
ścianowy.
Kolejnym istotnym czynnikiem wpływającym na wydobycie i bezpieczeństwo prowadzonych prac
jest uzyskanie założonych parametrów wentylacji wyrobiska w aspekcie intensywnego wydzielania się
metanu i zapylenia wyrobiska
Wyposażenie techniczne ścian z podsadzką hydrauliczną.
W ścianach poprzecznych z podsadzką hydrauliczną do urabiania i odtransportowania węgla z
przodka stosuje się takie samo wyposażenie jak w przypadku ścian wysokich prowadzonych z
zawałem stropu. Zasadnicza różnica dotyczy sekcji obudowy zmechanizowanej, które dostosowane są
do współpracy z tamą powtarzalną i zabezpieczają przestrzeń roboczą zarówno od czoła ściany jak i
od strony podsadzki.
Sekcje obudowy obecnie stosowane w ścianach z podsadzką hydrauliczną umożliwiają
zabezpieczenie stropu w wyrobiskach o wysokości do około 3,8 m, nachylonych poprzecznie do ±15º.
Sekcje o podziałce 1,5 m mają podporność wynoszącą około 1 MPa. Układ przesuwu pozwala na
uzyskiwanie dwóch zabiorów o szerokości do 1,2 m, bez konieczności przesuwania sekcji.
Obecnie w ścianach o wysokości 2,83,5 m stosowane są sekcje obudowy zmechanizowanej
podporowe i osłonowe. Przy wykorzystaniu obudowy osłonowej stosowana jest zwiększona do 2 m
podziałka sekcji, dzięki czemu przy braku osłon bocznych uzyskuje się pomiędzy sekcjami przerwę o
szerokości 0,7 m. Pozwala to na stawianie obudowy indywidualnej, co gwarantuje dobre warunki
utrzymania stropu. Niezależnie od zastosowanego typu obudowy zmechanizowanej stropnice tylne
posiadają uchwyty do mocowania rurociągu podsadzkowego. Rurociąg wyposażony jest w przeguby,
dzięki którym jest on elastyczny oraz rozdzielacze mieszaniny podsadzkowej. Z sekcjami obudowy
zmechanizowanej współdziała tama podsadzkowa, rozwiązanie której odpowiada lokalnym warunkom
prowadzenia ściany. W najprostszym wykonaniu tama składa się z dwóch warstw płótna
podsadzkowego oraz specjalnego uchwytu łączącego płótno podsadzkowe ze stropnicą tylną sekcji
obudowy zmechanizowanej
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
więcej podobnych podstron