Jakim kosztem?
Wpływ konsekwencji
Globalnej „Wojny
Antynarkotykowej”
na HIV i Prawa Człowieka”.
Marzec 2009.
Międzynarodowy Program Rozwoju Redukcji Szkód.
Przełożył:Lidiusz Sałaj.
Edycja i korekta:Cezary Skrzyniarz.
Copyright © 2009 Open Society Institute. All rights reserved.
For more information,
contact:
International
Harm Reduction Development Program
Open Society Institute
400 West 59th Street
New York, NY 10019 USA
Telephone: 1 212 548 0600
Email:
IHRD @sorosny.org
www.soros.org/health
Design: Andiron Studio
Printing:
GHP, United States
Cover photo: Daniel Aguilar/Reuters
Spis treści:
Podziękowania..................................................................................................................................4
Wprowadzenie...................................................................................................................................5
Daniel Wolfe and Roxanne Saucier.
I.Wojna przeciw osobom zarzywającym narkotyki w Imię Kontroli Antynarkotykowej.....................................17
1 Nadu ycia Policji,
wobec Iniekcyjnych narkoman w w Indonezji...............................................................18
ż
ó
Sara L.M. Davis, Asia Catalyst and Agus Triwahyuono, Jangkar.
2. Arbitrarne zatrzymania, oraz Nadu ycia Policji
wobec narkoman w w Kambod y.................................35
ż
ó
ż
Międzynarodowy Program rozwoju Redukcji Szkód.
3.Przymusowe Testy Na Obecno Narkotyk w w Chinach: Publiczne Upokarzanie,
oraz Naruszanie
ść
ó
Codziennego ycia......................................................................................................................................
53
Ż
Międzynarodowy Program rozwoju Redukcji Szkód.
4.Strategie Kontroli
Antynarkotykowej,
oraz Zapobiegania i Opieki HIV w r d Iniekcyjnych Narkoman w
ś ó
ó
w Impahal,
Indie............................................................................................................................................62
Venkatesan Chakrapani, M.D., & Kh. Jayanta Kumar, INP+.
II. Wpływ Supermocarstw: Eksport Amerykańskich i Rosyjskich Podejść...........................................................77
Skutki
Wp ywu ONZ i Rosji
na Strategie antynarkotykow w centralnej
Azji.........
......................................78
ł
ą
Leah Utyasheva and Richard Elliott, Canadian HIV/AIDS Legal Network.
2. Uderzenia Wojny Antynarkotykowej w Ameryce aci skiej
i Karaibach.................................................111
Ł
ń
Diana Rossi, Shana Harris, and Marcela Vitarelli-Batista, Intercambios Civil Association.
III. Kontrola Antynarkotykowa, Narkomania, oraz HIV: Raporty z Południowej
i Południowowschodniej Azji …...............................................................................................................................139
1. Odzwierciedlenia w Spo ecze stwie 10 letniej
Kontroli
Antynarkotykowej
ł
ń
w Myanmar..................................................................................................................................................140
Tajlandia i Wietnam: Raport Cieni
azjatycka Sieć Redukcji Szkód.
2. Bli niacze Epidemie Narkomania a HIV/AIDS w Pakistanie................................................................165
ź
—
Gul Shamim, Szkoła Polityki Społecznej i Zarządzania Hellera, Brandeis University.
Wyrazy uznania.
Nie było by możliwe stworzenie tej książki bez pomocy wszystkich osób, które odważnie
dzieliły się swoimi doświadczeniami biorąc udział w wywiadach, dyskusjach grup
fokusowych, oraz sondażach. Chcemy podziękować dr Fabio Mesquitq za pomoc
w tworzeniu koncepcji tej pracy, oraz dobór rozdziałów i fachowe porady, jak
i ogólny wkład . Podziękowania należą się również Kasi Malinowskiej-Sempruch, Sophie
Pinkham, i Peter Sarosi którzy działali w komisji doboru uczestników.
Wyjątkowe podziękowania należą się Elizabeth Keeney, która wybrała zdjęcia do tej pracy
zapewniając rozszerzoną pomoc w badaniach i edycji tekstu. Paul Silva również brał udział
w edycji tej książki, a my doceniamy jego wprawne oko. Ostatecznie dziękujemy innym,
którzy podzielili się swoją biegłością: Nick Bartlett, Francisco Inacio Bastos, Luciana
Boiteux i Marcus Day. Praca ta poświęcona jest wszystkim, którzy stracili swoje życie w
globalnej „Wojnie Antynarkotykowej”, w wyniku przedawkowania, AIDS, przemocy, czy
innych skutków stygmatyzacji, dyskryminacji, oraz pogwałceń praw człowieka, zadanych
przez szkodliwe strategie policyjne.
Wstęp
Dziesięć lat wstecz kraje członkowskie spotkały się na sesji specjalnej
zgromadzenia Ogólnego ONZ, aby podjąć kwestię reakcji na światowy problem
narkotykowy, zjednoczone mottem "Świat bez narkotyków. Możemy to zrobić!".
Kraje członkowskie zobowiązały się do osiągnięcia znaczącego postępu na drodze
w eliminowaniu upraw maku opiatowego, krzewów kokainy, oraz konopi
indyjskich . Zobowiązały się również przedsięwziąć "stosowne środki" mające na
celu eliminowanie, lub redukcję nielegalnego popytu na narkotyki i substancje
psychoaktywne. Została podjęta decyzja, o zwołaniu kolejnego spotkania na
wysokim szczeblu, po upływie 10 lat, w celu oszacowania postępu podjętych
wcześniej wysiłków.
Niniejsza praca koncentruje się na doświadczeniach osób zażywających
narkotyki, jak i tych którzy z nimi pracują, tym samym daje częściową odpowiedź
na istotne pytania. Podczas gdy polityka kontroli antynarkotykowej została w
wielu krajach świata wzmocniona, to nadal istnieje mało dowodów na znaczące
osiągnięcia w kwestii redukcji podaży nielegalnych narkotyków, lub liczby osób
je zażywających. Jednak zdanie obecnie potwierdzone przez Dyrektora
Generalnego Biura ONZ ds. Narkotyków
i Przestępczości, jak również stanowisko właściwie każdego wiarygodnego
niezależnego autorytetu w tej materii jest takie, że kontrola antynarkotykowa
jedynie zwielokratnia nieprzewidywalne negatywne konsekwencje.
W Pakistanie, Phnom Penh Manipur, czy Moskwie, "wojna przeciw narkotykom"
stopniowo przeszła w "wojnie przeciw zażywającym" w rezultacie wpływając na
wzrost liczby uwięzień, pogwałcenia praw człowieka, oraz chorób. Po
przeczytaniu zawartych w pracy opowieści podejrzanych narkomanów w
Indonezji, rozbieranych i przeszukiwanych w miejscach publicznych, byłych
narkomanów w Chinach, poniżanych na oczach ich rodzin i przyjaciół ,
wleczonych w kajdankach na posterunki policji aby przejść test moczu ; lub też
dopiero co uwiezionych w Indiach narkomanów wciąż mających symptomy
odstawienia, którzy "leczeni " byli przez władze więzienne za pomocą pałki.
Pojawia się pytanie, czy możliwy jest świat bez narkotyków, a raczej ile jeszcze
potrzeba pogwałceń ludzkiej godności w imię etycznie akceptowalnych wysiłków
prowadzących do tego celu.
Jak konwencje antynarkotykowe mające na celu redukcję ludzkiego cierpienia
mogą mieć przyzwolenie na usprawiedliwienie takiego poniżenia i cierpienia?
Celem na dziś i na następne dekady jest osiągniecie całkowitej eliminacji, lub
znaczącej redukcji tych niewymownych nadużyć popełnianych w imię kontroli
antynarkotykowej. Blizny wojny przeciw osobom zarzywającym pozostawione na
ciałach i psychice tych ludzi zostały przedstawione w tej pracy w postaci
wywiadów. Jedna z matek w Chinach , która przez krótki czas zażywała narkotyki,
a potem przestała, nadal pamięta wyraz twarzy swojej córki kiedy zostały
wyciągnięte z kolejki osób składających podania, o przyjęcie na uniwersytet i na
oczach wszystkich czekających rodzin policja nakazała jej poddanie się testom
moczu na obecność narkotyków. W Kambodży, pewna kobieta oskarżona, o
zażywanie narkotyków opowiada jak została aresztowana w łapance i
umieszczona wraz z innymi, w byłym obiekcie tortur Khmer Rouge (Czerwonych
Khmerów), gdzie zostały poddane biciu i gwałtom. Odmówiono im jedzenia i
pomocy medycznej łagodzącej symptomy głodu narkotykowego. Pozwolono im
jedynie na dwie przerwy dziennie w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych...
Kobieta ogląda policjanta w trakcie przeprowadzania operacji antynarkotykowej
w Mieście Meksyk
...te, które robiły to się na własną rękę, były dodatkowo bite. Jedna z kobiet,
której udało się uciec, zarzeka się, że nigdy więcej nie będzie szukać pomocy w
sprawie swego uzależnienia.
W Karaczi stolicy Pakistanu, jeden z zażywających, opisuje sytuację kiedy policja
bezlitośnie biła jego, oraz jego przyjaciół, zakładając, że są pod wpływem
narkotyku i nie czują bólu. Byli też zmuszani do rozebrania się, a policja biła ich w
miejsca wkłuć.
Pomimo faktu, że dzielenie się sprzętem iniekcyjnym jest jedną z podstawowych
przyczyn transmisji HIV (szacowana liczba zakażonych to: 33,4 mln.), to
deklaracje z Sesji Specjalnej ONZ ds. Narkotyków w 1998 r., nie wspomniały, o
problemie AIDS, ani nie włączyły w narady ekspertów z tej dziedziny. Dekadę
później, cena tego pominięcia stała się okrutnie wymowna.
Poza Kontynentem Afrykańskim, blisko jedna trzecia nowych zakażeń
spowodowana jest skażonym sprzętem iniekcyjnym.
W Europie Wschodniej, Centralnej Azji i większej części Południowo wschodniej
Azji, oraz Południowego wierzchołka Ameryki Łacińskiej - włączając kraje tak
wielkich rozmiarów i znaczenia geopolitycznego jak Rosja, Chiny, Ukraina,
Malezja i Indonezja - narkomani iniekcyjni stanowią największą cześć osób
zakażonych HIV. Ci co kształtowali globalną odpowiedź na problem narkotykowy
w 1998 nie wspomnieli, o zapotrzebowaniu na programy zaopatrujące w sterylny
sprzęt iniekcyjny, lub wadze przepisywanych medykamentów takich jak metadon
i buprenorfina, które redukują skalę zażywania iniekcyjnego, a tym samym
zagrożenia HIV. Podejścia te zostały pominięte w deklaracji z 1998 pomimo
wielu badań, które pokazały, że w żaden sposób nie zachęcają do sięgania po
narkotyki, a są efektywne w redukcji ryzyka infekcji krwi. Redukcje zażywania
nielegalnych narkotyków, wpływają na podniesienie funkcji rodzinnych,
odniesienia do kuracji HIV, jak i innych rodzajów leczenia.
Jak wyjaśniają poniższe rozdziały, takie ratujące życie podejścia prewencyjne,
często odnoszą się do zespołu działań znanego jako Redukcja Szkód (harm
reduction). Zostały one nie tylko zignorowane, ale też spowolnione przez globalne
wysiłki kontroli antynarkotykowej. W Birmie, niedobory opium spowodowane
przejęciami narkotyków doprowadziły do wzrostu zażywania drogą iniekcyjną,
kiedy to można osiągnąć więcej za mniejsze pieniądze. Jednak serwisy redukcji
szkód są w większości przypadków niedostępne. W Wietnamie, dziesiątki tysięcy
narkomanów przez lata jest internowana w przymusowych tzw. centrach
terapeutycznych, a ich podstawowym modelem 'terapii" jest przymusowa praca
przez dziesięć lub więcej godzin dziennie za najniższe stawki rynkowe. Ci, którzy
nie wypracują dziennej normy są bici i zamykani w karcerach na całe tygodnie.
Pomimo wysokiego poziomu zakażeń (Internowani są poddawani testom HIV
jednak nie informuje się, o ich wynikach) i kontynuacji zażywania narkotyków w
tych centrach, terapia antyretrovirusowa, oraz sterylny sprzęt iniekcyjny są
prawie zawsze niedostępne.
W Manipur, w Indiach jak i w innych miejscach, które z powodów ideologicznych
odmawiają zaopatrzenia w sterylny sprzęt iniekcyjny do wiezień, około
trzydziestu osadzonych dzieli się jedną strzykawką. W Rosji, gdzie ponad 80 %
narodowej kumulacji z pośród jednego miliona zakażonych HIV spowodowany
jest iniekcyjnym zażywaniem narkotyków, a 80% z tej liczby to ludzie poniżej 30
roku życia, nadal leki takie jak metadon czy buprenorfina są nielegalne. W
Brazylii, gdzie pomimo, że podejścia redukcji szkód są dozwolone przez prawo, to
"prawo ulicy" mówi inaczej: policja bierze posiadanie sterylnych strzykawek za
dowód do postawienia zarzutów związanych z narkotykami, a najazdy ciężko
uzbrojonych służb na miejskie slumsy, skutkują wzrostem nieufności osób z poza
problemu, włączając pracowników służby zdrowia.
Oprócz mierzenia hektarów wyniszczonych upraw opium, lub skażonych
chemicznie pól kokainowych nadszedł najwyższy czas, aby ONZ zaangażowała się
w inny rodzi przelicznika: pomiar, ile ludzi jeszcze umrze w imię polityki pt. zero
tolerancji, która wymaga od narkomana, aby został abstynentem, zanim zostanie
uznany za człowieka, lub kogoś wartego praw człowieka.
Przegląd
Cześć I: Wojna przeciw Zażywającym Narkotyki: Nadużycia
Policji w Imię Kontroli Antynarkotykowej
Praktyki Policyjne, pogwałcenie praw człowieka osób
zażywających, oraz ograniczanie dostępu do serwisów
zdrowotnych, oraz serwisów redukcji szkód.
Książka ta, rozpoczyna się od przestudiowania czterech przypadków i
sprawdzenia, w jaki sposób praktyki policyjne wpłynęły bezpośrednio na życie
osób zażywających. Pomimo różnych okoliczności, tematy są podobne: podejście
do zażywania narkotyków, które głównie jest zadaniem przedstawicieli sił nacisku
prawnego, zamiast personelu opieki medycznej, skutkuje korupcją, nadużyciami,
oraz brakiem przychylności, co do cześć, w której zażywający mają dostęp do
najbardziej podstawowych serwisów zapobiegawczych chorobom.
We wszystkich krajach, przedstawionych w tej części - Indonezja, Kambodża,
Chiny i Indie - zażywanie drogą iniekcyjną nadal stanowi główny model zakażeń
HIV. Występowanie HIV wśród narkomanów iniekcyjnych, stanowi ponad 10% w
tych wszystkich krajach. W Indonezji, skala narkomanów iniekcyjnych jest
szacowana na około 42,5%. Jak poniższe rozdziały wyjaśniają, nie wystarczy
jedynie wdrożenie takich serwisów jak wymiana igieł, metadon, buprenorfina,
oraz leczenie HIV. Takie serwisy muszą istnieć w środowisku, gdzie osoby
zażywające narkotyki, nie ryzykują policyjnych nadużyć (przemocy) i karania w
drodze lub w trakcie korzystania z w/w serwisów. Jak ukazuje ostatni
uzupełniający raport ONZ
" Przedefiniują cy AIDS w Azji", występowanie HIV w Azji nadal jest
skoncentrowane wśród grup wysokiego ryzyka (osoby świadczące usługi
seksualne, narkomani iniekcyjni, homoseksualiści) a w celu zapobieżenia ogólnej
epidemii rządy powinny
skupić swoja uwagę na zapobieganiu i leczeniu wśród tych określonych grup. Aby
wysiłki takich projektów osiągnęły sukces
w redukcji stygmatyzacji i dyskryminacji, kluczowym jest zaangażowanie
dotkniętych jednostek.
W swoim rozdziale, Sara L.M. Davis i Agus Triwahyuono opisują
odkrycia działań cywilnych w części Dżakarty, sieci grup pracujących z osobami
uzależnionymi w Indonezji, dokumentujących przemoc policji skierowaną
przeciw osobom zażywającym narkotyki. poprzez grupy fokusowe, pomiary
ankietowe, oraz dogłębne wywiady z narkomanami i innymi osobami, badania
zebrały dowody na to jak drakońskie prawa a wraz z nim korupcja skutkują
nadużyciami na osobach zażywających. Indonezyjski restrykcyjne regulacje
prawne dot. narkotyków stanowi że noszenie strzykawek bez recepty jest
zachowaniem nielegalnym. Posiadanie nawet nawet śladowych ilości narkotyków
może skutkować karą więzienia w wysokości do 9 lat; a jako że nie istnieją
przejrzyste wytyczne co do wyroków opartych o ilość posiadanych narkotyków ,
sędziowie trenują szeroki zakres wdrażania środków karnych. Większość
przepytanych narkomanów mówi
o doświadczani fizycznej przemocy z rąk policjantów a połowa donosi o przemocy
psychologicznej; osoby zażywające opisywały jak policja biła i torturowała je aby
wymusić przyznanie się do niepopełnionych a nie rozwiązanych przestępstw
jak również wymusić łapówki. jak jedna z osób wylicza. "Oskarżyli mnie o
sprzedaż 'putaw' słabej jakości heroina. przeszukali mnie i mojego przyjaciela.
Nic nie znaleźli. po 30 minutach przybyło kolejnych trzech policjantów...byłem
bity a potem zrywano mi paznokcie stóp abym się przyznał do sprzedaży putsaw.
To trwało godzinami." Jak wskazuje Davis i Triwahyuono, to żadna
niespodzianka, że narkomani natykając wymuszenia, aresztowania i tortury oraz
długoterminowe wyroki więzienia przenoszą się do podziemia z dala od serwisów,
a tym samym podniesionym stopniem angażowania się w ryzykowne zachowania,
włącznie z sex em bez zabezpieczenia i dzieleniem sprzętu iniekcyjnego.
W następnym rozdziale zostawiamy grupy fokusowe i dane, a przenosimy
uwagę na sprawozdanie z pierwszej ręki, które poprzez badanie pięciu wywiadów
z narkomanami ukazują uderzenie policji, przeciw zażywaniu narkotyków w
Kambodży. Tamtejsza policja cyklicznie przeprowadza łapanki na narkomanów i
inne grupy marginalizowane (włączając prostytutki, starych bezdomnych ludzi,
oraz dzieci ulicy), aby oczyścić i "upiększyć" ulice przed świętami narodowymi.
Narkomani są zmuszani do przystąpienia do przymusowych centrów
terapeutycznych, które w rzeczywistości maja bardzo mało wspólnego z terapią,
a zamiast tego narażają zdrowie i życie osób internowanych.
Policjant nadzoruje narkomanów pracujących w centrum rehabilitacji w Chinach, gdzie
ludzie często używani są jako tania siła robocza pracując przez długie godziny i doświadczając
kar cielesnych jeśli nie wypracują normy.
Reinhard Krause/Reuters
Oprócz braku odpowiedniego wyżywienia i lekarstw, aby zmniejszyć bolesne
objawy głodu narkotycznego, bądź innych powszechnych problemów
zdrowotnych ( włączając HIV, gruźlicę WZW C), to osoby biorące udział w
wywiadach donoszą, o doświadczeniu wielokrotnego pogwałcenia praw człowieka
ze strony strażników tzw. centrów terapeutycznych, wliczając dotkliwe pobicia i
wykorzystywanie seksualne.
W ostatnim czasie, eskalowały policyjne łapanki na narkomanów wraz z
pojawieniem się nowego szefa policji, który deklaruje wyłapanie wszystkich
narkomanów, oraz budowę dodatkowych centrów terapii w których zostaną
internowani.
Policjanci zasadzają się głównie między strefą zażywania narkotyków, a
ośrodkami redukcji szkód gdzie narkomani mogą otrzymać czysty sprzęt, oraz
inne serwisy zdrowotne. Skutkiem czego, organizacje pracujące z osobami
uzależnionymi, nie są w stanie zlokalizować swoją klientelę, która pozostała w
ukryciu. Rajdy Policyjne, są tylko jednym z środków kontroli społecznej: reżim
przymusowych testów i internowań są kolejnymi. Rozdział trzeci, kieruje
spojrzenie na Chińską politykę rejestracji i przymusowego poddawania testom
moczu osób, które używają, lub kiedyś używały narkotyki. System jest taki, że
kiedy osoba używa swojej karty identyfikacyjnej wydanej przez władze rządowe-
np. aby zameldować się w hotelu lub złożyć oficjalne podanie, to jej nazwisko
pojawia się na stronie internetowej listy rejestrów. Policja wówczas aresztuje
takiego człowieka i zabiera na posterunek, gdzie poddany zostaje przymusowym
testom moczu na obecność narkotyków, co czasem może zabrać większą część
dnia. Poza poniżeniem
i niezręczną sytuacją, ludzie zmuszani poddaniu się testom na zawartość
narkotyków mogą doświadczyć innego rodzaju nadużyć tj. nieuzasadnione użycie
przemocy, lub pogwałcenie prawa nie jawności. Pojedyncze badanie moczu może
skutkować przymusową izolacją, poprzedzoną trzyletnią „społeczną terapią” w
ośrodkach, które w rzeczywistości są obozami pracy jedynie pod zmienioną
nazwą. Historie w tym rozdziale opowiadają, o doświadczeniach kilku byłych
narkomanów aresztowanych i poddanych testom w trakcie wykonywania swoich
normalnych codziennych obowiązków. Pomimo negatywnych skutków działania
takiego systemu rejestracji i przymusowych testów w Chinach, został on
wdrożony w innych krajach. Na Ukrainie znalezienie się na takiej liście prowadzi
do utraty pracy, odmowy prawa do jazdy pojazdami mechanicznymi, lub nawet
utraty praw rodzicielskich. W Gruzji, gdzie policja zmusza podejrzanych o
narkomanię, do poddania się przymusowym testom na obecność narkotyków,
a pozytywny wynik skutkuje obciążeniem tak wysoką grzywną, że zatrzymana
osoba zmuszana jest do rezygnacji z podstawowej opieki medycznej, lub jeśli nie
jest w stanie zapłacić jej, dom lub mienie, zwykle jednak dom podlega konfiskacie
i zostaje sprzedany przez rząd na aukcji.
Ostatni rozdział tej części, przenosi uwagę na Południową Azję, aby przyjrzeć się
Manipur w północnowschodnich Indiach, gdzie kombinacja czynników – stan
usytuowany jest blisko głównego centrum produkcji opium, a także jest
skupiskiem sił wojskowych i paramilitarnych – kreuje to sytuację, w której
występuje znaczny stopień zażywania narkotyków jest szeroko rozpowszechniony,
a reakcja na nią ma raczej charakter karny. Poprzez dyskusje w grupach
fokusowych, oraz dogłębnych wywiadach, autorzy Chakrapani i Kumar badają
interakcje pomiędzy zażywającymi, a policją i siłami militarnymi, oraz wpływ
tych interakcji na dostęp do programów zdrowotnych. Chakrapani i Kumar
odkrywają, że osoby zażywające mają wysokie prawdopodobieństwo bycia
zatrzymanym i przeszukanym rzekomo ze względów bezpieczeństwa związanym z
rebelią. W rzeczywistości, stają się łatwym celem dla policji, lub armii do
wymuszania łapówek. Respondenci donoszą, że przeszukania są bardziej
powszechne blisko narkotykowych punktach zapalnych, lub w przypadku osób z
widocznymi bliznami nakłuć iniekcyjnych. Działalność policji, ma bezpośredni
wpływ na zdolność narkomanów, do stosowania praktyk redukcji szkód i dostęp
do serwisów zdrowotnych: osoby zażywające obawiają się nosić czyste strzykawki
jak również donoszą, o robieniu iniekcji w pośpiechu, lub w mniej bezpieczne
części ciała aby uniknąć wykrycia przez policje. Respondenci opowiadają również
o tym, że policja obserwowała tzw. centra drop-in, obiekty redukcji szkód, oraz
programy wymiany igieł i strzykawek, aby móc aresztować wychodzących
narkomanów. Ponadto, policja szkalowała i przeszkadzała w pracy edukatorom
ulicznym i pracownikom służb zewnętrznych serwisów. Jak dalej przedstawiono
w dalszych częściach rozdziału, osoby zażywające musiały płacić regularne
"podatki", aby uniknąć aresztowania przez policję. Donoszą również,
o możliwości kupienia wolności, lub otrzymania mniejszego wyroku. Narkomani,
którzy nie byli w stanie wykupić się z aresztu, znajdowali się w sytuacji, gdzie
narkotyki były dalej dostępne , natomiast nie było dostępu do sterylnych igieł
i strzykawek, co skutkowało dzieleniem jednego sprzętu przez około 30
skazanych. Osoby uzależnione, świadczące usługi, doznawały szczególnego
rodzaju nadużyć i przemocy.
Negatywny wpływ takiej taktyki policyjnej na kwestie zdrowotne jest
oczywisty: osoby zażywające narkotyki obawiają się korzystać z serwisów redukcji
szkód , wybierają raczej dzielenie się strzykawkami, osoby uzależnione
świadczące usługi seksualne zmuszone są obsłużyć większa liczbę klientów, aby
nadrobić pieniądze wydane na łapówki dla policji, a znaczne poleganie na
skuteczności pozbawienia wolności, oznacza wzrost liczby ludzi narażonych na
zakażenie HIV i innych wirusów rozwiniętych we krwi.
fot.2 Mieszkańcy slumsów Rocinha w Rio de Janeiro , Brazylia, mijają ciężko uzbrojoną
grupę oficerów służb antynarkotykowych, będących w trakcie poszukiwania handlarzy
narkotyków. Almeida/AFP/Getty Images
Rozdział II: Wpływ Supermocarstw: Eksport
Amerykańskich i Rosyjskich Technik Podejścia.
Rosja i Stany Zjednoczone wywierają nacisk na swoich sąsiadów, aby
stosowały ich technikę podejścia twardej reki wobec narkotyków.
Rozdział drugi tej pracy koncentruje się na kwestii wpływu dwóch
supermocarstw - Stanów zjednoczonych i Rosji, na strategię antynarkotykową
sąsiednich krajów. Od czasu upadku Związku Radzieckiego, Rosja nakłoniła
swoich sąsiadów, do wprowadzenia regulacji prawnych dot. narkotyków równie
restrykcyjnych jak jej własne. Pomimo obowiązku działania w ramach konwencji
kontroli antynarkotykowej ONZ, Rosyjskie prawo antynarkotykowe, często
wykracza poza tą regulację. Rozdział napisany przez Kanadyjską sieć prawną
HIV/AIDS, przygląda się dokładnie czterem krajom członkowskim Wspólnoty
Niepodległych Państw, oraz bada zakres do jakiego kraje te dostosowały Rosyjski
model prawny dot. narkotyków (głownie z informacji rosyjskich), lub
wprowadziły bezpośrednio prawa rosyjskie. Zarówno rosyjskie regulacje prawne
dot. narkotyków, jak
i model WNP noszą podobne cechy, włączając prohibicję na zażywanie
narkotyków per se, zakaz na terapie uzależnienia od opiatów metadonem, lub
buprenorfiną, oraz prohibicję na "propagandę na rzecz narkotyków i substancji
psychoaktywnych."
Dzieci obserwują policyjny pokaz tłumienia zamieszek, oraz aresztowań przy użyciu psów
podczas antynarkotykowego zlotu młodzieży w Bangkoku, Tajlandia. Pornchai
Kittwongsakul/AFP/Getty Images
Jakiekolwiek mogą być różnice ideologiczne pomiędzy USA a Rosją, to zdaje
się, że zgadzają się co do stosowania podejścia środków nacisku prawnego
względem zażywania narkotyków. Rozdział drugi tej pracy przypatruje się
wpływowi USA na strategie antynarkotykową krajów Ameryki Łacińskiej
i Karaibów.
Wysiłki USA zmierzające na wpłyniecie na światowa politykę antynarkotykowa
nie, są niczym nowym. Faktycznie można je już odnaleźć 100 lat wstecz
w Szanghajskiej Komisji ds. Opium, kiedy to USA przewodniczyło pracom
komisji. Bardziej współczesne próby dyktowanie przez USA innym krajom
polityki antynarkotykowej w znacznej części skupiły się na krajach Ameryki
Łacińskiej, jak ukazuje ten rozdział, 50% działań wspierających, polityki
zagranicznej USA w tej sferze została skierowana na zwalczanie przemytu
narkotyków. Wysiłki te włączają takie działania, jak wywieranie nacisku na inne
kraje, aby niszczyły dostawy, podaż narkotyków używając drastycznych metod,
takich jak opryski upraw, jak również wspieranie restrykcyjnych i karnych metod
działania skierowanych zarówno na zwalczanie podaży, jak i popytu na narkotyki.
Plan Kolumbia, dominacyjna strategia militarna, ukształtowana i wspierana przez
USA stosowana do zwalczania produkcji i przemytu nielegalnych narkotyków,
która jednak może skutkować zainicjowaniem produkcji znacznie bardziej
niebezpiecznej kokainowej pasty bazowej, która to może być produkowana
w tajnych laboratoriach. W roku 2008, Stany Zjednoczone wspierały Meksyk, we
wprowadzaniu podobnego planu działań antynarkotykowych pod nazwą Merida
Initiative, który również głównie oparty jest na siłach policyjnych i wojskowych,
z małą ilością mechanizmów monitoringu i podglądu.
Jak dotąd stosowanie tych taktyk dowiodło brak skuteczności w redukowaniu
podaży i popytu, a jedynie doprowadziło do przepełnień w więzieniach, gdzie
brakuje wyposażenia, aby właściwie zapobiegać chorobom, lub zapewnić
odpowiednie środki terapeutyczne. Jednak niektóre kraje regionu zaczynają
odchodzić od Amerykańskiego podejścia antynarkotykowego, na rzecz bardziej
humanitarnych strategi nawet jeśli oznacza to dezaprobatę, a czasem reperkusje
ze strona USA.
Rozdział III: Kontrola Antynarkotykowa, Zażywanie
Narkotyków oraz HIV:
Raport z Południowej i Południowo wschodniej Azji.
"Raporty cieni" przynaglają Pakistan, Birmę, Tajlandię, oraz Wietnam, do
zastosowania strategii kontroli antynarkotykowej oraz HIV.
Ostatnia część tej pracy, przedstawia pomiar strategii antynarkotykowych, oraz
ich wpływ na serwisy terapii uzależnienia narkotykowego, oraz HIV w trzech
krajach południowo wschodniej Azji i Pakistanie. Rozdziały te jako „raporty cieni”
skierowane są na oficjalny postęp raportu krajowego i wyszczególnia kilka
godnych uwagi odkryć. Został przeprowadzony pomiar w krajach południowo
wschodniej Azji. Wietnam, Birma oraz Tajlandia usiłują opanować sytuację
z rosnącą wciąż populacją zażywających metaamfetaminę. Tak więc podejście
działania skoncentrowało się na daleko posuniętej budowie i wzrastającej liczbie
centrów terapii narkomanów, oraz obozów „reedukacji przez pracę”, które mają
niewiele dowodów na potwierdzenie efektywności leczenia uzależnień, a raczej są
dowodem na pogwałcenie praw człowieka osób uzależnionych, oraz narażania ich
zdrowia na wiele różnych sposobów. Azjatycka Sieć Redukcji Szkód, autorzy
rozdziału dot. Południowo wschodniej Azji, zalecają redukowanie liczby
narkomanów zatrzymanych w aresztach, włączając zamiast ustanowienia
programów opartych o wolontariat działających w określonych grupach.
W Tajlandii, znanej jako lider w kampanii przeciw AIDS ze swojego programu
„Kampania 100% Kondomów”, zajmującej się dystrybucją prezerwatyw wśród
prostytutek, podejście do zażywania narkotyków było znacząco rożne
kryminalizacje osób zażywających zamiast wspieranie dostępności do serwisów
zdrowotnych, oraz środków zapobiegania chorobom. Tajlandzkie podejście
oparte na „Wojnie Antynarkotykowej” przyjęło ekstremalną formę w roku 2003,
kiedy to aresztowano ponad 70000 osób bez dostępu do odpowiednich procesów,
a ponad 2000 zostało zabite. Zadziwiająco, podczas gdy strategia została
rzekomo skierowana przeciw zażywaniu metaamfetaminy, to jednak skutkowała
promowaniem zamiany zażywania heroiny na metaamfetaminę, kiedy to wojna
antynarkotykowa skutkowała drastycznym wzrostem cen heroiny.
Pomimo wycofania się kraju z tak szokujących praktyk, rząd zadeklarował
odnowioną wojnę antynarkotykową w roku 2008. Nie była ona na czasie, przyjęła
ona formę łapanek i masowych zabójstw z 2003 roku w imię kontroli
antynarkotykowej. Osoby zażywające nadal są internowane we wzrastającej ilości,
bez żadnych środków zapobiegania zakażeniom HIV, które w kraju gdzie
dostęp do leczenia antyretrowirusowego jest dysproporcjonalny i nie dostępny
dla osób zażywających, a w efekcie wyrokiem śmierci.
Polityka rządowa miała również nieprzewidywalne skutki w Birmie, kiedy
próby wstrzymania wzrostu upraw opium skutkowały wzrostem cen i masowe
przestawianie się z palenia na zażywanie iniekcyjne jako bardziej efektywny
( i oczywiście bardziej niebezpieczny) model zażywania.
Rozdział dot. Pakistanu, opisuje podobne niezamierzone konsekwencje
restrykcyjnej polityki kontroli antynarkotykowej. Poniższe wysiłki eliminowania
upraw opium w Pakistanie, oraz zatrzymanie przemytu produktów opium
z Afganistanu, opium i heroiny które tradycyjnie były palone w Pakistanie,
stawały się coraz rzadsze, a przez to dla wielu zbyt drogie. Jak Shamin
wyszczególnia w tym rozdziale, doprowadziło to do przestawiania się na
relatywnie tańsze zażywane iniekcyjne farmaceutyki. Ze wzrostową średnią
zakażonych HIV wśród narkomanów w Pakistanie, istniejące serwisy nie
spotykają się z zapotrzebowaniem na zapobieganie i leczenia tym samym
narkomani napotykają społeczna stygmatyzację i wykluczenie, oraz przemoc
policyjną. Shamin opisuje wpływ stawiania takich barier w studiach trzech
przypadków narkomanów z Karaczi.
Wstrząsnąć Podstawami – Kierunek na Nowe Podejście do
zażywania Narkotyków
Strony te przedstawiają zaledwie jeden z kilku wysiłków obudzenia głosu
opinii publicznej w dialogu dot. polityki antynarkotykowej. W lipcu roku 2008,
organizacje pozarządowe z całego świata, zebrały się w Wiedniu w celu
zaoferowania przewodnictwa światowym władzom kontroli antynarkotykowej
w kwestii, co jest potrzebne dekadę po Sesji Specjalnej. Zebranie składające się
z 500 grup ze 116 krajów, oraz 65 międzynarodowych organizacji poprzedzone
szeregiem wcześniejszych regionalnych konsultacji, gdzie różne grupy włączając
też te oddane abstynencji i zero tolerancji dla narkotyków, jak również tych, które
wierzą, że pozytywne zmiany mogą zostać osiągnięte nawet bez całkowitej
prohibicji, lub zahamowaniu zażywania narkotyków, dyskutując kwestie dokąd
światowe wysiłki antynarkotykowe dotarły. Końcowe stanowisko załączone jako
dodatek do tej pracy zostało ukazane w procesie konsultacyjnym, podobnym do
użytego przez rządy w czasie Komisji dot. Substancji Narkotycznych. Uderzające
jest, że pomimo rządowych deklaracji co do osiągnięcia sukcesu na arenie
antynarkotykowej, to wszystko co zostało przedstawione, czyni jasnym, że wysiłki
aby wygrać wojnę narkotykową zakończyły się całkowitą porażką. Wśród
rekomendacji wysuniętych przez uczestników było nawoływanie do podkreślenia
potrzeby stosowania praw człowieka, wobec zaangażowanych wychodzących
naprzeciw potrzebie szeroko pojętych interwencji zdrowotnych w więzieniach
i innych zamkniętych placówkach, oraz zapewnienie odpowiednich dostaw
medykamentów leczących uzależnienie narkotykowe i zmniejszających ból.
Strony te mają mniej ostrożny, a bardziej prowokacyjny wydźwięk.
Jest mało prawdopodobne, że końcowe deklaracje z Wiednia dotrą do większości
tego rodzaju uzależnionych, skoro takie Tajlandzkie władze nadal używają
czarnych list i aresztują do prac wyrobniczych, internują, prowadzą
przesłuchania, a czasem nawet zabijają osoby podejrzane o łamanie prawa. Nie
można oczekiwać od systemu, który wymaga zgody wszystkich państw
członkowskich, aby skrytykować dany kraj po imieniu, nawet kiedy taki kraj jak
Rosja prowadzi politykę, która odmawia dostępu do podstawowych lekarstw jak
metadon, czy buprenorfina milinom narażonych na HIV.
Narkomani w indonezji skuci w „osobistym azylu dla narkomanów” w Dżakarcie. Takie uwłaczające warunki
przetrzymywania odstraszają ludzi od poszukiwania leczenia.. Choo Youn-Kong/AFP/Getty Images
Tego roku, jak zakłada sam system ONZ, możemy bezpiecznie założyć, że
takie działanie nie osiągnie konsensusu, że działania kontroli antynarkotykowej
są podstawową potrzebną. Cytując poetę i aktywistę Audre Lord'a „ narzędzia
mistrza nigdy nie zdemontują domu mistrza.” Strony te pomogą przynajmniej
wstrząsnąć fundamentami systemu kontroli antynarkotykowej, oraz poruszyć
tych, którzy poczuli się bezpiecznie w swoich strukturach i założeniach pytając,
czy zadajemy więcej bólu niż postępu stosując podejście kontroli
antynarkotykowej, która zawodzi w uznaniu wartości ludzkiego zdrowia i praw
człowieka. Używając słów jednej z kobiet pytanych, o przymusowe testy
narkotykowe w Chinach: „Cierpienie, gniew, wewnętrzny krzyk. Gdzie jest
obywatelstwo?! Gdzie są prawa człowieka?! Gdzie jest sprawiedliwość?!”
Daniel Wolfe
Roxanne Saucier
Międzynarodowy Program Rozwoju Redukcji Szkód.
Przypisy
1 United Nations General Assembly. (1998) S- 20/3. Declaration on the Guiding Principles of Drug Demand
Reduction. Available at
http://daccessdds.un.org/doc/UNDOC/GEN/N98/773/95/PDF/N9877395.pdf?OpenElement.
2 United Nations. (1988) United Nations Convention Against Illicit Traffic in Narcotic Drugs and Psychotropic
Substances, 1988. Available at
http://daccessdds.un.org/doc/UNDOC/GEN/N98/773/95/PDF/N9877395.pdf?OpenElement.
3 UNAIDS & the World Health Organization.
(1998) AIDS Epidemic Update. Available at:
http://data.unaids.org/Publications/IRC-pub06/epiupdate98_en.pdf.
4 Mathers, B.M., Degenhardt,
L., Phillips,
B.P., Wiessing, L., Hickman, M., Strathdee, S.A., et al. (2008) “Global
Epidemiology of Injecting Drug Use and HIV Among People who Inject
Drugs: A Systematic Review. The Lancet,
372, 9651: 1733-1745.
5 Com mission on AIDS in Asia. (2008) Redefining AIDS in Asia: Crafting an Effective Response. New Delhi:
Oxford
University
Press.
6 Open Society Institute,
Public Health Program. (2008) Tipping the Balance: Why Legal Services Are Essential to
Health Care for Drug Users in Ukraine. New York: Open Society Institute.
7 Otiashvili
D., Sلrosi,
P., Somogyi, G.L. (2008) Drug Control in Georgia: Drug Testing and the Reduction of Drug
Use? The Beckley Foundation Drug Policy Program. Available at http://www.idpc.info/phpbin/
documents/BFDPP_BP_15_DrgCntrlGeorgia_EN.pdf.
8 Musto, D.F., (Third edition,
1999). The American Disease: Origins of Narcotics Control. New York: Oxford
University
Press.
9 Vongchak, T., Kawichai,
S., Sherman, S., Celentano, D.D., Sirisanthana, T., Latkin,
C., et al. (2005) “The Influence
of Thailand’s 2003 ‘War on Drugs’ Policy on Self-Reported Drug Use Among Injection Drug Users in Chiang Mai,
Thailand.” International Journal of Drug Policy, 16 (2): 115-121.
10 Beyond 2008 Global NG O Forum. (2008) Beyond 2008 Declaration. Available at http://www.unodc.org/documents/
ngo/BEYOND %202008%20DECLARATION %20AND %20RES OLUTIONS %20DEFINITIVE.pdf.
Rozdział I
Wojna Przeciw Osobom Zażywającym:
Policyjna Przemoc
w Imię Kontroli Antynarkotykowej
Policyjna Przemoc wobec Zażywających
Narkotyki w Indonezji.
Sara L.M. Davis, Asia Catalist, and Agus Triwahyuono, Jangkar.
Jako częsty cel kampanii anty kryminalnych narkomani iniekcyjni, są wysoce
narażeni na przemoc policyjną. W trakcie trwającej „wojny antynarkotykowej”
w Indonezji, działania te skutkują wieloma przypadkami aresztowań, a grupy
pracujące z narkomanami od dawna słyszą anegdotyczne doniesienia, o torturach
i przemocy w aresztach śledczych. Podejmowano niewielkie wysiłki w celu
udokumentowania i zbadania tej kwestii. U schyłku 2007 i początku 2008 roku,
koalicja Grassroots, postanowiła wypełnić tę lukę. Jangkar, stowarzyszenie
organizacji nonprofit, pracujące z narkomanami iniekcyjnymi w Indonezji,
przeprowadziło badania z grupą liczącą ponad 1000 narkomanów iniekcyjnych,
co do przestrzegania praw człowieka w warunkach aresztu policyjnego, oraz w
obiektach opieki zdrowotnej. Ponad 60% narkomanów, z którymi
przeprowadzono wywiad, mówi o stosowaniu różnych form przemocy fizycznej ze
strony policji. Problem nadużyć policji w Indonezji, przyciąga ostatnio trochę
więcej uwagi. W listopadzie 2007r., Rzecznik Specjalny ds. Tortur , przeprowadził
misję w Indonezji, wizytując posterunki policji, oraz więzienia w całym kraju.
Spotykał się również z ekspertami, oraz przedstawicielami organizacji
pozarządowych (NGO s). Jak donosi, tortury są „rutynową praktyką”, w
Dżakarcie, oraz innych dużych miastach na Jawie, a warunki w aresztach
policyjnych, określa je jako „degradacyjne i niehumanitarne”. Brak przejrzystego i
monitorującego systemu rozliczeń policji za skutki tortur.
13
The absence of transparency
and monitoring systems to hold police accountable for torture results,
he said, “in a system
of quasi-total
impunity.”
Following the Special
Rapporteur’s
mission, the Jakarta Legal
Institute,
a leading Indonesian civil
rights NG O, published a survey in August 2008 finding
that a majority
of those in police detention were subjected to physical
abuse.
14
The Jangkar report gives a more detailed picture of how drug users experience
abuse, and provides insight
into the root causes of the abuse. It also raises concerns about
Indonesia’s approach to fighting the rapidly spreading HIV epidemic.
Until
1998, the Indonesian police were a part of the military
force under the command
of President Suharto,
who used force to quell
dissent.
15
Since that time, as part of
broader efforts
at security
sector reform, Indonesia’s police force has engaged in an extensive
process of restructuring,
separating from the military,
and establishing itself
as an
independent public agency with new professional
standards.
16
While this process has led
to some notable achievements, many police officers themselves acknowledge that it
is far
from complete.
The country’s
new police force faces an important challenge with rapidly
POLICE ABUSE OF INJECTION DRUG USERS IN INDONESIA 1 9
escalating drug dependence in Indonesia.
17
At the same time, injection drug use appears
to be one of the key vectors of HIV transmission in the country,
and prevalence among
drug users is rising.
Indonesia’s public security
forces and public health agencies urgently
need effective and pragmatic responses to drug dependence and HIV.
Zażywanie narkotyków w Indonezji
Według wszelkich dowodów zażywanie narkotyków w Indonezji gwałtownie
rośnie. Liczba osób zażywających jest wciąż dyskutowana: niektórzy eksperci w
dziedzinie zdrowia szacują te liczbę pomiędzy 200,000 a 500,000 , podczas gdy
szef Indonezyjskiego Biura Antynarkotykowego szacuje, że w Indonezji jest 3,4
mln narkomanów -18. Personel Organizacji Pozarządowych ds. Narkomanów
Dożylnych (IDU), szacuje że ta ilość może wynosić aż 4 mln na dzień dzisiejszy
-19.
Odpowiedź Indonezji na zażywanie narkotyków, podobnie jak też wielu innych
krajów, oparta została na systemie kar, wraz z wypowiedzeniem narodowej wojny
przeciw zażywaniu narkotyków
oraz moralnej retoryce, potępiając tym samym zażywanie.
„Zamiast tworzyć z tego kraju niebo dla handlarzy, obiecujemy im piekło”- grozi
przewodniczący
Krajowego Biura ds. Narkotyków (BNN), Generał Inspektor Made Mangku
Pastika -20.
Wojna antynarkotykowa oznacza rozległe aresztowania, oraz wydłużone wyroki
więzienia, zarówno dla handlarzy, jak i jednostek złapanych za posiadanie na
własny użytek. Ci którzy zostaną uznani za winnych handlu narkotykami, czeka
wyrok więzienia od 9 lat wzwyż, a w niektórych przypadkach nawet kara śmierci -
21. Osoby aresztowane za posiadanie nawet najmniejszych ilości narkotyków,
mogą otrzymać wyrok do 9 lat więzienia, włączając okres aresztu śledczego, który
może trwać nawet miesiącami. Prawo Indonezji nie dostarcza wytycznych, co do
wysokości kar opartych na ilości posiadanych narkotyków, tak więc sędziowie
ferują szerokie spektrum wyrokowania, często są to drakońskie wyroki.
Arbitralne wyroki, oraz ich długość, skutkują przepełnieniem indonezyjskich
więzień. Całkowita liczba uwięzionych rożni się: według BNN, ilość spraw
związanych z narkotykami, wzrosła z 17,355 w 2006 roku do 22,630 przypadków
w roku 2008 - 22 .
Oświadczenie wydane przez ONZ w październiku 2008r. szacuje, że w tym czasie
było 28'000 osadzonych -23. Jednak liczby te, mogą nie doceniać skali
problemu. Minister Sprawiedliwości
i Praw Człowieka, złożył raport w kwietniu 2006 roku mówiący o tym, że spośród
89,000 więźniów przetrzymywanych w 396 wiezieniach, większość została
skazana za przestępstwa, związane
z narkotykami. Tylko jedno więzienie na wyspie Bali, oferuje metadon jako
program pilotażowy, który dociera do 33 więźniów - dane z lipca 2006.
Natomiast, żadna jednostka penitencjarna nie zapewnia wymiany igieł – 25.
HIV/AIDS wśród narkomanów.
Powszechność występowania HIV w Indonezji wciąż wzrasta, a jej wzrost
bezpośrednio współgra ze wzrostem zażywania narkotyków - 26 Indonezyjskie
stanowisko wyrażone w „wojnie antynarkotykowej”, okazało się być nieskuteczne
w ograniczeniu rozprzestrzeniania chorób. Przy końcu 1998r., występowanie HIV
wynosiło 0.1 %, jednak zaczęło gwałtownie wzrastać na przełomie 1999 -2000r.
-27. Do roku 2006 skala występowania HIV, utrzymywała się na poziomie 0.2 %,
tj. około 193,000 osób. W 2008r. ONZ oszacowała ilość zakażeń na 290,000 –
29. str 20 dokument
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO),oraz Ministerstwa Zdrowia
Indonezji , znacząco ponad połowa wszystkich narkomanów jest HIV pozytywna
– 30. Około 46 % osób żyjących z HIV/AIDS w Indonezji jest narkomanami
iniekcyjnymi -31.
Terapia antyretrowirusowa (ARV), jest dostępna w Indonezji, jednak według
WHO i UNAIDS, terapia ta, została zadysponowana w 2005 roku, jedynie 6,600
osób, co stanowi 15 % z liczby ludzi, którzy potrzebują tej terapii -32.
Organizacja Pozarządowa ds. narkomani donosi, że podczas gdy narkotyki w
indonezyjskich więzieniach, są szeroko dostępne, nie istnieje dostęp do środków
zapobiegających rozprzestrzenianiu HIV. Wiele osób zakażonych HIV, nie
otrzymują leków ARV w wiezieniach, według doniesień medialnych, podobno
jedno z więzień zamiast leków ARV dystrybuuje chińskie specyfiki ziołowe -34.
Na zewnątrz więzień, prawo krajowe określa, które agencje mogą rozdzielać
czyste igły, a noszenie igieł bez recepty jest nie legalne. Według prawnych
regulacji kraju, Policja nie może rozdawać igieł nawet jeśli chciała by to robić.
Indonezyjskie podejście karne do zażywania narkotyków, hamuje jedynie
rządowe wysiłki zmierzające do ograniczenia epidemii AIDS. Kiedy narkomani są
świadomi ryzyka bycia zatrzymanym, aresztowanym, torturowanym i możliwości
skazania na długi czas, przejawiają znacznie mniej chęci do korzystania z
prowadzonych przez rządowe lub pozarządowe organizacje, programów
zapobiegania HIV. Zamiast tego, przenoszą się do podziemia gdzie jest
większe prawdopodobieństwo uwikłania się w niebezpieczne praktyki, takie jak
dzielenie igieł, lub sex bez zabezpieczenia. Na przestrzeni kilku ostatnich lat
narkomani, oraz byli narkomani
w całym kraju zaczęli mobilizować swoje wspólnoty, na poziomie grup grassroots,
w walce przeciw AIDS. Założyli dziesiątki NGS'ow, aby prowadzić serwisy
zewnętrzne, skierowane do osób zażywających. Założyli programy wymiany igieł,
oraz wszczęli lokalne i krajowe kampanie poparcia, na rzecz dostępu do terapii
ARV, strategii redukcji szkód, oraz informacji w zakresie AIDS. Z ograniczonym
zapleczem, ta rozrastająca się sieć małych NGS'ów, odniosła duży lokalny sukces,
namawiając lokalne szpitale, do zwiększenia zapasów leków ARV, zakładając
punkty informacyjne (kioski) dot. HIV/AIDS, oraz ustawiając na ulicach
dziesiątki osób prowadzących edukację, w ramach serwisów zewnętrznych
skierowanych do narkomanów w całym kraju.
Metodologia
Jaringan Akasi Nasional Penguran Dampak Buruk Narkoba Suntik lub Jangkar,
są jednymi z kilku największych sieci NGO ds. osób zażywających narkotyki. Sieć
Jangkar obejmuje 75 organizacji na przestrzeni całego kraju, włączając
narkomanów iniekcyjnych i robotników migracyjnych.
Fot. 4
Policjant w Dżakarcie mija poster kampanii opisujący międzynarodowy dzień ONZ przeciw narkotykom,26
czerwca. Zamroni/AFP/Getty Images
str 21 dok
Jangkar, określa siebie jako „medium komunikujące pomiędzy
jednostkami lub instytucjami które wykazują troskę w kwestii zapobiegania
rozprzestrzeniania HIV pomiędzy narkomanami” -36. Grupy te, polegają na
wysiłkach szeroko działającej sieci w oparciu, o organizatorów,
z których większość, to byli narkomani mających silne kontakty z obecnymi, lub
byłymi narkomanami iniekcyjnymi.
Rozpoczynając w 2007 roku, Jangkar uruchomiła szeroko zakrojony projekt
dokumentowania nadużyć policyjnych, włącznie z przemocą policyjną i
dyskryminacją narkomanów iniekcyjnych
w kwestii dostępu do serwisów medycznych. Grupy członkowskie z 13 miast
uczestniczyły w warsztatach szkoleniowych, które wprowadziły standardy
dokumentowania przypadków naruszeń praw człowieka -37. Testowanie w
oparciu, o istniejące sieci terenowych pracowników organizacyjnych, którzy
przeprowadzali wywiady z narkomanami na ulicach i w biurach terenowych.
[Patrz Tablica I]
Jangkar używała przekonywujących doniesień, jako próbki do tworzenia
raportu, oraz poprosiła osoby uczestniczące w wywiadach, o przekazanie
zaproszenia do wzięcia udziału.
Prowadzący, spośród których większość była terenowymi pracownikami
organizacyjnymi, zostali poinstruowani, aby przepytywać każdego narkomana, z
którym mieli styczność w lokalnych społecznościach, ale zostali również
pouczeni, aby unikać tego wobec osób które doświadczyły przemocy. W praktyce,
oznacza to, że terenowi organizatorzy raczej przepytali tych, których znali i
którym ufali, do pewnego stopnia, ponieważ przedmiot wywiadu mógł zostać
wybrany samoistnie dla wyrażenia swoich krzywd i skargi.
Str 22 dok
Tabla 1. Ilość osób zażywających narkotyki - biorących udział w wywiadach w 13
miastach
Miasta Ilość uczestników
Palembang 97
D akarta 117
ż
Bandung 108
Semarang 83
Surabaya 61
Samarinda 61
Medan 68
Manado 100
Makasar 100
Denpasar 100
Ambon 56
Kupang 99
Jogjakarta 56
W sumie1106
Z drugiej strony, narkomani, którzy doświadczyli przemocy, byli niechętni
do wzięcia udziału w wywiadach, twierdząc, że ich zaufany reporter może okazać
się „szpiegiem policyjnym.”
Aby zapewnić anonimowość respondentów, prowadzący wywiad używali kodów
do identyfikacji we wszystkich dokumentach. Respondenci byli wstępnie
przepytywani, przy użyciu prostych kwestionariuszy i pytani jedynie biograficzne
dane ( wiek, płeć, zamieszkanie, poziom wykształcenia, oraz stan cywilny).
Respondenci byli również pytani, czy doświadczyli przemocy, lub dyskryminacji
w dostępie do serwisów zdrowotnych. Ci którzy potwierdzili, byli następnie
proszeni, o podzielenie się szczegółami w drugim kwestionariuszu, gdzie byli
pytani o datę, czas, prześladowcę, miejsce, szczegóły dot. przemocy, jak również
fizyczny, psychologiczny i społeczny wpływ na ofiarę. Prowadzący wywiady
prowadzili zapis audio, aby potem przedstawić go w formie pisemnej. Ponadto,
pierwszy autor spędził 2 tygodnie w październiku 2008 roku w Dżakarcie,
spotykając się ze szkoleniowcami i fundatorami, przedstawicielami, oraz
starszymi stopniem oficerami policji. Spotkała się również, z IDU NGO'ami z
Dżakarty, Wschodniej Jawy i Centralnej Jawy, oraz wzięła udział w konsultacjach,
w sumie z 20 NGO'sami, które pracują z grupami narkomanów iniekcyjnych, w
kwestii nadużyć policji wobec narkomanów iniekcyjnych (dalej zwanych IDU).
Ten artykuł opiera się na tym spotkaniu jak również na raporcie z Dżakarty. 38
str 23 dokument
Wykres A. Zawód Respondentów
Bezrobotni
37%
Prywatnie zatrudnieni
11%
Studenci 5%
S u by cywilne 2%
ł ż
Bez odpowiedzi 1%
Samozatrudnienie 44%
Odkrycia badań
Większość narkomanów iniekcyjnych, biorących udział w wywiadach Jangkar, to
wykształceni, nie żonaci, młodzi mężczyźni, posiadający pewna formę
zatrudnienia. Z 1,106 respondentów, 985
(89 %), to mężczyźni. Według Jangkar, odkrycia po przeprowadzeniu wywiadów z
kobietami były wyzywające, to prawdopodobnie odzwierciedla przełom płci w
populacji narkomanów
iniekcyjnych – 39. 89% tj 985 przepytanych osób, miało wykształcenie średnie,
lub policealne. 60% tj. 668 przepytanych były to osoby stanu wolnego. Niewiele
ponad ¾, lub 846 było w wieku pomiędzy 25 a 34. 37% przepytanych, to osoby
bezrobotne, podczas gdy 44% opisało siebie jako „osoby samo zatrudniające się” -
40. [patrz wykres powyżej ]
Mimo, że badacze opinii nie próbowali potwierdzać szczegółów
indywidualnych oświadczeń, to cechy wspólne wszystkich oświadczeń wskazują
na powszechną naturę występowania nadużyć policyjnych.
Sześćdziesiąt dwa procent respondentów donosi, o doświadczeniu przemocy ze
strony policji.
Incydenty te składają się na bicie po stopach, rekach, klatce piersiowej i po głowie
przez oficerów policji, którzy używali rak, pięści i butów. Dodatkowo, kilku
przepytanych donosi że policjanci bili
ich kolbami pistoletów, składanymi krzesłami lub pałkami a jedna osoba donosi o
byciu bitą kluczem nasadowym i płaską częścią piły – 41. Inni donoszą o
przypalaniu papierosami lub poddani szokowi elektrycznemu. Jedna z osób
donosi, o byciu ukłutym igłą podskórna, która złamała się wewnątrz jego ciała -42
Sześć procent biorących udział w wywiadach donosi, o szykanach, lub
nadużyciach seksualnych, włączając niewłaściwe dotykanie kobiet podczas
przeszukań ulicznych, prowadzonych przez oficerów policji płci męskiej.
Według respondentów, policja nadużywała przemocy wobec narkomanów
iniekcyjnych z dwóch powodów - aby wymusić zeznania, lub dla uzyskania
łapówki.
str 24 dok.
Wymuszone zeznania
W wielu przypadkach respondenci donoszą, że policja stosowała tortury w celu
wymuszenia zeznań. Jeden młody mężczyzna, żonaty z wyższym wykształceniem,
opisuje swoje aresztowanie w Dżakarcie. Około 14, zostałem aresztowany przez
dwóch policjantów (w okolicy domu mojego przyjaciela). Oskarżyli mnie, o
handel putsaw (słabej jakości heroina). Przeszukali mnie i mojego przyjaciela.
Nic nie znaleźli. Po 30 minutach przybyło kolejnych trzech, jeden z nich był
dowódcą jednostki. Zostałem zabrany do samochodu. W samochodzie byłem bity
i zerwano mi paznokcie u nóg, abym przyznał się do sprzedaży putsaw. Trwało to
wiele godzin.
W innym przypadku, w Semarang, Centralna Jawa, samotny mężczyzna z
uniwersyteckim wykształceniem, opowiada jak on i jego przyjaciel byli bici w celu
wymuszenia podpisania fałszywych zeznań:
Zakryto mi oczy bandażami i zabrano na posterunek policji. Wszyscy zostaliśmy
pobici... Byliśmy bardzo źle traktowani podczas przygotowywania
oficjalnego raportu. Bito nas krzesłami, pałkami
i żelaznymi rurkami. Oficjalny raport nie jest zgodny z faktycznymi
wydarzeniami. W trakcie tych działań nie był obecny prawnik – 44.
Korupcja
Departamenty są niedofinansowywane i pomimo prowadzenia wysiłków na
rzecz walki z korupcją w kręgach rządowych, narkomani iniekcyjni wciąż
donoszą, o nagabywaniach policji, o łapówki.
W 2007 Transparency International (agencja do walki z korupcją),
przeprowadziła badania pomiarowe na populacji 1000 Indonezyjczyków i
odkryła, że policja jest jedną z agencji rządowych, która bierze najwięcej łapówek.
Tak stanowczym oświadczeniom policja zaprzecza.
Mimo to, niektórzy respondenci Jangkar mówią, o tym jak policja biła ich, aby
nakłonić do „opłat manipulacyjnych”, lub łapówek. Słowami żonatego mężczyzny,
w wieku pomiędzy 35 a 44 z Surabaya, który przyznaje że sprzedawał narkotyki:
Byłem wcześniej wielokrotnie aresztowany, ale skoro nie było dowodów
wypuszczano mnie. Moja rodzina często dawała okup policji, abym został
wypuszczony. Za każdym razem kiedybyłem łapany przez policje poddawano,
mnie torturom – 46. Jeden z narkomanów iniekcyjnych z Semarang, opowiada
jak był bity i grożono mu bronią przystawiona do głowy, a po zapłaceniu 20 mln
rupii, zwolniony. W jednej ze spraw w południowej Sumatrze, policja dostrzegła
paczkę heroiny na desce rozdzielczej i zabrała kierowcę i jego przyjaciela na
posterunek policji:
str 25 dok.
Fot 5
Narkoman ze skutymi nogami, śpi na podłodze. Centrum narkomanów w Dżakarcie.
ONZ powinno w końcu wypowiedzieć się w kwestii wytycznych, co do opartych, o
dowody, terapii uzależnień. Choo Youn-Kong / AFP/ Getty Images.
zażądał „opłaty manipulacyjnej” od nas. Kiedy powiedzieliśmy, że nie mamy
pieniędzy, wziął nasze portfele. Kiedy stwierdził, że mamy mało pieniędzy,
zażądał od kolegi zegarek. Zagroziłem oficerowi, że złożę na niego donos do
mojego wuja, który jest starszy rangą, jednak on wtedy mnie uderzył. Po tym ,
kiedy zabrał pustaw i zegarek, zostaliśmy zwolnieni -48.
NGO-sy pracujące z narkomanami, oraz organizacje im pomoc prawną donoszą,
że korupcja jest szeroko rozpowszechniona w strukturach prawa karnego i
wymiaru sprawiedliwości.
Prawnicy mówią, że narkomani mogą być „poproszeni”, o łapówkę przez
prokuratora, w zamian za lżejsze oskarżenia, lub też przez samych sędziów, za
mniejszy wyrok – 49.
Narkomanom, którzy prosili, o pomoc medyczną, ze względu na rany zadane w
trakcie przesłuchań, niejednokrotnie ignorowany, jak w przypadku tego człowieka
z Surabaya: próbowali nakłonić mnie do powiedzenia, gdzie kupiłem pustaw.
Odmówiłem podania informacji. Policjant stał się niecierpliwy i uderzył mnie.
Jeden z policjantów złożył krzesło i zaczął mnie nim bić. Złamał mi lewą rękę. W
końcu podałem informację, bo nie mogłem znieść bólu. Błagałem, aby zabrali
mnie do szpitala, jednak oni tylko się śmiali i mówili, że mam szczęście, że jedynie
złamali mi rękę, a nie strzelili mi w rzepkę kolana -50.
str 26 dok.
Dwóch narkomanów udzielających wywiadu dla raportu Jangkar, opowiadali jak
odmówiono im dostępu do terapii ARV, w czasie kiedy byli tymczasowo
zatrzymani na posterunku policji. Opowiadają również, o tym, że policja ujawniła
innym zatrzymanym ich status HIV. Poza przemocą fizyczną, respondenci
opowiadają, że niektórzy policjanci używali gróźb zarówno w stosunku do nich jak
i ich rodzin, jak i publicznym poniżaniu, aby wymusić zeznania, lub łapówki.
Niektórzy spośród biorących udział w wywiadach mówią, o formach przemocy
psychicznej, włącznie z przemocą słowną i groźbami bronią. W jednym
przypadku, respondent opowiada jak został zmuszony do rozebrania się poddania
przeszukaniu, publicznie na ulicy – 52.Dwóch narkomanów opowiada, jak
odmawiano im dostępu do terapii ARV, kiedy byli tymczasowo aresztowani, a ich
status HIV ujawnianym innym aresztowanym. Kiedy incydenty tego rodzaju,
przedstawione w raporcie Jangkar, dzieją się okazjonalnie, może to być wina
agresywnego policjanta. Kiedy jednak powtarzają się i podobne formy w rożnych
miejscach i okresach czasu, to wskazują na pewien wzorzec, który jest problemem
szerszym niż jeden posterunek, policjant, lub prowincja. Rozwiązanie, które
zadziałało w innych krajach, zakłada wzmacnianie systemu, w ramach sił
policyjnych, oraz reformy prawne, mające chronić prawa człowieka w aresztach.
Docierając do problemów systemowych.
Siły policyjne, które przechodzą od wojskowej do cywilnej kontroli, często są
widziane przez reporterów jako policyjne nadużycia – 53. Podczas gdy policja
poczyniła kroki w ustanowieniu siebie, jako niezależnej siły cywilnej na
przestrzeni ostatnich 10 lat, międzynarodowi eksperci, którzy badali sposoby
jakimi innym krajom udało się przeciwstawić nadużyciom policyjnym, zalecają,
aby rząd ustanowił bardziej przejrzysty system ewaluacji, oraz promocji rozliczeń
policji. Jako niezależny i przejrzysty cywilny mechanizm skarg, z odpowiednio
opłacanym personelem, aby uniknąć finansowych inicjatyw, prowadzących do
korupcji -54.
Rząd powinien przedsięwziąć środki wdrażające konwencje ONZ przeciw
stosowaniu tortur, które sankcjonuje kilka spośród tych działań, jak również
ratyfikować i wdrożyć Opcjonalny Protokół Konwencji Przeciw Stosowaniu Tortur
– 55.
Od roku 1998, Indonezyjska policja, bierze udział w szeroko zakrojonym procesie
działania, na rzecz reform sektora bezpieczeństwa. Wojsko stopniowo usunęło się
z zarządzania, a w zamian policja oddzieliła się od sektora wojskowego. Nowy
system, który stworzyli zakłada wzajemne poszanowanie działań wojska i policji,
stworzenie narodowego Prawa Policyjnego, nowego kodeksu postępowania,
mundurów i stopni, oraz szeroko zakrojonych szkoleń. Całościowo ambitny
projekt. Nawet bardziej wyzywający w kontekście zamachu bombowego w 2002
roku na wyspie Bali, na nocny klub uczęszczany przez turystów, wyrażających
troskę, o problemy terroryzmu – 56.
Jak dotąd wiodący eksperci policji Indonezji, tacy jak Adrianus Meliala
odnotował, że postęp nie powziął adekwatnych kroków, aby zapewnić
miarodajność – 57.
str.27 dok.
Niezależny mechanizm w ramach departamentu ma przyjmować, badać i
rozważać skargi społeczne. Jest to środek, który dowiódł skuteczności w innych
krajach w redukowaniu liczby przypadków nadużyć -58. Obecnie w Indonezji
istnieją dwa takie mechanizmy, jednak według większości doniesień , żaden nie
jest skuteczny.
Narodowa Komisja Policji (Kompolonus), która funkcjonuje na poziomie
Komendy Głównej, jest zobligowana przez prawo jako organ doradczy prezydenta
w kwestii budżetu i personelu policji. Przyjmuje również skargi społeczne, co do
działania policji. Profesi dan Pengamanan (Probam), wydział policji ds. etyki i
dyscypliny, również przyjmuje skargi ustne, lub pisemne. Dodatkowo niektórzy
komendanci, według doniesień, udostępnili numery swoich telefonów
komórkowych członkom społeczności, aby móc zbierać doniesienia, o
nadużyciach.
Dotąd, według ekspertów terenowych i prawników społecznych, żadna z tych
agencji nie miała wyników w uczynieniu policji miarodajną. Obecnie,według
jednego z prawników, który zapewnia pomoc prawną osobom oskarżonym, o
przestępstwa - tortury są uważane jako zwyczajne wykroczenie dyscyplinarne, tak
więc, prześladowca otrzymuje jedynie łagodną karę, a w rzeczywistości, tylko
karę administracyjną – 61. Co więcej, ani Kompolans, ani Probam, nie wydały
raportu dla opinii publicznej, na temat ilości, lub wynikach prowadzenia tych
spraw – 62. Dodatkowo według prawników, pracujących z ofiarami przemocy
policyjnej, problem może wymagać dowodów, o wyższym standardzie na poparcie
skarg i aby móc podjąć działania w przypadku stosowania tortur przez oficerów
policji. Na przykład prawnicy mają zostać poproszeni, o przedstawienie świadków
i fotografii, aby udowodnić, że tortury rzeczywiście miały miejsce. W Surabaya,
pracownicy donoszą, że policja używa takich metod jak podtapianie, lub duszenie,
przy pomocy plastikowych toreb, które nie pozostawiają śladów – 63. Rzecznik
Specjalny ONZ ds. tortur, Manfred Nowak, wskazuje w swym raporcie o
Indonezji, że obciążenia dowodowe w takich sprawach, przemawiają raczej za
kłamstwem prokuratorów, niż obrońców. Sugeruje, aby prawo skłaniało
prokuratorów do udowodnienia, że przemoc w trakcie przesłuchania nie miała
miejsca, oraz zaleca, aby zeznania policyjne stanowiły dowód, jeśli zostały
uzyskane bez użycia siły – 64. Również system rejestracji zatrzymań, jest rzadko
stosowany na indonezyjskich posterunkach policji, a mogłyby nie dopuścić do
sytuacji, o których donoszą przyjaciele narkomanów, tj. „ zniknięcia” w aresztach.
Str. 28 dok.
Reforma prawa
Podczas gdy słabość strukturalna w szeregach policji jest istotną kwestią do
rozwiązania, to reforma struktury prawnej, na wiele sposobów, jest wymogiem
krytycznym. Według Indonezyjskich ekspertów prawa, oraz działaczy na rzecz
osób zażywających, priorytetowymi dziedzinami reform prawnych są: wyjątkowo
długi okres aresztu śledczego, zbytnie poleganie na zeznaniach, jako jedynego
dowodu w sądzie, bariery stawiane na drodze w dotarciu do pomocy prawnej,
oraz trudności z orzeczeniem nielegalności przeszukań i zatrzymań. Jednym z
kluczowych czynników, często prowadzących do nadużyć w aresztach, jest długi
okres zatrzymania osoby uzależnionej.
Rzecznik Specjalny ONZ ds. tortur, Manfred Nowak, zaleca aby:
Jako kwestie nadrzędnej wartości, ograniczyć okres zatrzymania do standardów
międzynarodowych (maksymalnie 48 h.), a po tym czasie, osoba zatrzymana
powinna zostać przetransportowana do aresztu śledczego, podlegającego innym
organom, gdzie nie ma zgody na dalsze nienadzorowane kontakty z osobami
prowadzącymi śledztwo.
Drugi krok w jakimkolwiek programie mającym na celu powstrzymanie nadużyć,
jest ustanowienie przejrzystego systemu ewaluacji i awansów oficerskich.
Awansując oficera powinno się brać pod uwagę zespół czynników, łącznie z ilością
skarg na danego oficera. W środowisku Indonezyjskiej „Wojny narkotykowej”,
gdzie nie istnieje żaden przejrzysty system ewaluacji i awansów, jest bardzo silna
presja na podniesienie ilości aresztowań, a oficerowie mogą używać przemocy,
aby wymusić zeznania, a tym samym podnieść wykrywalność. Chroniczny brak
funduszy dla sil policyjnych, może być kolejną przyczyną wymuszeń łapówek, tak
jak jeden z oficerów zapytał retorycznie: „ile pieniędzy będzie
dosyć?”.Międzynarodowa pomoc skupiła się na zapewnieniu szkolenia oficerów,
na każdym poziomie systemu. Szkolenie będzie ważne, aby policja uznała
zrozumienie dla kwestii praw człowieka, ale bez właściwych mechanizmów i
odpowiednich funduszy, aby stworzyć strukturę, która wspiera prawa człowieka w
praktyce samo szkolenie nie powstrzyma nadużyć. Indonezja może się wzorować
na doświadczeniach sił policyjnych innych krajów, aby nauczyć się jak one
stworzyły mechanizmy w ramach policji, aby zapobiec rożnego rodzaju
nadużyciom wyszczególnionym w tej pracy.
Str 29 dok.
Demonstracja w Bundunof, zachodnia Jawa, wezwanie do zaprzestania
stygmatyzacji i kryminalizacji osób zażywających, oraz żyjących z HIV . Grzeczność
-Rumah Camara.
Osoba zażywająca narkotyki w Indonezji, może prawnie zostać aresztowana na
okres do 8-9 m-cy, zanim zostanie osądzona. W przypadku podejrzanego,
któremu grozi wyrok powyżej 9 lat pozbawienia wolności ( np. za handel), to on,
lub ona, może być przetrzymywana do 120 dni, przez szereg odnawialnych
okresów zatrzymania. Prokurator może zatem zatrzymać daną osobę przez
kolejne 110 dni w oczekiwaniu na proces, a w trakcie procesu, sędzia może
zatrzymać podejrzanego na kolejne 150 dni. Zatem w przypadku najgorszego
scenariusza, podejrzany może potencjalnie zostać zatrzymany na 8 do 9 m-cy,
przed orzeczeniem wyroku. Większość prawników mówi, że w praktyce
zatrzymanie trwa, między 2, a 4 m-ce – 68.
Wykres wyliczeń narkotycznych (Rancangan Undang-Undang Tentang
Narkotika), obecnie dyskutowany, zakłada możliwość zrównania okresu aresztu
ze światowymi standardami, jednak działacze na rzecz osób uzależnionych, którzy
widzieli wyliczenia, mówią że obecny szkic nie zakłada wdrożenia zalecanych
reform.
Następna istotna kwestia, to Indonezyjskie sądy, poleganie na przyznaniu jako
niezaprzeczalny, podstawowy dowód, bez nałożenia obowiązku (dowodowego) na
policję, lub prokuratora udowodnienia, że zeznania zostały uzyskane bez
stosowania nacisku. Indonezyjski Kodeks Postępowania Prawnego (KUHAP),
daje jednostkom prawo do odmowy zeznań w trakcie przesłuchań.
Str. 30.dok.
Co więcej, jeśli osoba podejrzana, lub jej adwokat stwierdzi, że były na niej
stosowane tortury, to powinna zostać poddana obdukcji, przez niezależnego
lekarza. Jednak w praktyce, wg NGO-sów, pracujących z narkomanami, tylko
lekarze pracujący dla policji , przeprowadzają takie badania. Osoby oskarżone o
przestępstwo, powinny mieć możliwość zaskarżenia legalności ich aresztowania w
sądzie. Jednak, pomimo że takie prawo obecnie istnieje, to według Nowaka,
rzadko jest stosowane w praktyce – 71. Dodatkowo, wielu z pośród respondentów
raportu Jaungkar, mówi, o przeszukaniach osobistych, mieszkań czy
samochodów, bez gwarancji prawnych. Według Indonezyjskiego prawa karnego,
ofiara ma prawo do rekompensaty za nieprawne aresztowanie, zatrzymanie, lub
przejęcie mienia, jednak w praktyce prawo to jest rzadko stosowane – 72.
Wreszcie, stosowanie tych wszystkich praw , jest wyzwaniem bez dostępu do
fachowego poradnictwa. Według prawa karnego, agencje nacisku prawnego, są
zobligowane do zastosowania pomocy prawnej w postaci poradnictwa, tym
oskarżonym, którym grozi 15 lub więcej lat pozbawienia wolności, lub kara
śmierci. Dotyczy to również osób dotkniętych ubóstwem, a którym grozi kara
pozbawienia wolności powyżej 5 lat. Jednak zarówno prawnicy jak i działacze na
rzecz narkomanów iniekcyjnych, donoszą, że osoby te są oporne w korzystaniu z
tego rodzaju usług prawnych z dwóch powodów: angażowanie prawnika, może
sugerować policji i prokuratorowi, że przestępstwo jest bardziej poważne, albo
może sygnalizować skorumpowanym policjantom, że osoba zatrzymana ma
źródła finansowe- 73. Członek personelu Sigma – NGO-su pracującego z
narkomanami, mówi że w pięciu ostatnich przypadkach, kiedy Sigma zapewniła
darmowe usługi obrońcy, wszyscy klienci odmówili – 74. Może zabrać wiele czasu
wzmocnienie systemu prawnego, oraz edukacja społeczeństwa, aby osiągnąć
punkt, w którym narkomani poczują się zdolni do korzystania z ich przywilejów w
świetle istniejącego prawa.
Rehabilitacja kontra więzienie
Promykiem światła padającym na ten ponury obraz, jest fakt, że strategia
państwa, kreuje sędziów na stanowisko, aby skazywać narkomanów na leczenie
zamiast do więzienia. Jednak , tę opcję sędziowie stosują bardzo rzadko i istnieje
jedynie 45 obiektów rehabilitacyjnych w kraju, co jest niewystarczające, aby
sprostać zapotrzebowaniu – 75. Międzynarodowi fundatorzy, wraz z
Indonezyjskimi NGO – sami, powinny przemyśleć partnerstwo z palestrą
sędziowską, aby poprowadzić warsztaty i zapewnić materiały edukacyjne na
temat uzależnienia od narkotyków. Tym samym uświadomić sędziom korzyści
płynące ze skazywania narkomanów na leczenie w centrach rehabilitacyjnych- 76.
str. 31 dok.
Oczekiwania
Nie ma takiego kraju na świecie, który by nie był dotknięty problemem
narkomanii. Jako grupy marginalizowane, osoby uzależnione są wszędzie
narażone na tego rodzaju nadużycia: mogą „zniknąć” w systemie więziennym nie
powodując przy tym najmniejszej zmarszczki na materii społecznej. W dobie
obecnego politycznego klimatu, w którym to międzynarodowa wojna z terrorem i
narkotykami, degraduje światowe standardy praw człowieka. Jest to duże
wyzwanie dla praw osób zatrzymanych, lub zwalczania tortur.
Obecne wysiłki nakreślenia nowego kierunku wyliczeń narkotykowych w
Indonezji, zapewniają sposobność podjęcia reform. Jednocześnie , naciski
społeczne włącznie z podniesieniem konserwatywnych religijnych uwarunkowań,
których punktem widzenia jest podejście do zażywania narkotyków jako
imperatywu moralnego, może kreować wyzwanie dla działaczy na rzecz uznania
uzależnienia jako na problem medyczny, a nie upadku moralnego.
W końcu, szeroko rozpowszechniona akceptacja torturowania przez policję, niesie
kolejną trudność w działaniu na rzecz zwalczania przemocy. Nawet w najbardziej
sprzyjających okolicznościach, nie jest możliwe całkowite wykorzenienie nadużyć
policyjnych. Jednak problem może zostać zredukowany, a policja może stworzyć
mechanizm poprawiający jej profesjonalizm chroniący prawa człowieka, oraz
pozwalający skazanym naprawić szkody. Ustawowe zaangażowanie policji
Indonezyjskiej w obecny system reform i napraw ich profesjonalizmu, tworzy
otwartość na propozycje zmian, które mogą znacząco ograniczyć policyjne
nadużycia wobec osób zażywających narkotyki. Jednocześnie przystąpienie
Indonezji, do Dobrowolnego Protokołu, Konwencji Przeciw Torturom, oraz jego
przeglądu z roku 2009 dokonanego przez Komitet ONZ ds. Praw Cywilnych i
Politycznych, może dać Indonezji sposobność do zreformowania Prawa
Postępowania Karnego, oraz wprowadzić i działania zgodne z międzynarodowymi
standardami. Kroki te, nie są krytyką mającą jedynie na celu zwalczanie nadużyć
policji, a raczej wspieranie ewolucji nowych sił policyjnych Indonezji. Są one
również konkretnym krokiem w walce przeciwko bliźniaczym epidemiom, tj.
uzależnieniu od narkotyków i AIDS.
Str.32,33,34 przypisu/ teraz str 35 dok.
Przypisy
11 The authors are grateful to all those who assisted with this article, including Nick Bartlett and staff of IHRD at
OSI; staff
of Jangkar, Stigma/Forkon, LBH, Kontras, and other IDU NG Os in Jakarta and Surabaya; as well as to
Prof.
Andreas Meliala,
Monica Tanuhandaru, Ricky Gunawan, Sidney Jones, Joe Saunders, Gabor Somogyi, Fabio
Mesquita,
and Lisa Misol for their
guidance. Any remaining errors are the authors’
fault
alone.
12 Jangkar. “IDU (Injecting Drug Users) Human Rights Violations.”
May 2008. Available for download in English
and Indonesian at http://www.idpc.info/phpbin/
documents/Jangkar_2008_IDUandHumanRightsinIndonesia_IND_EN.pdf.
13 “Report of the Special
Rapporteur on Torture and Other Cruel,
Inhuman and Degrading Treatment or
Punishment, Manfred Nowak. Addendum: Mission to Indonesia.”
United Nations General A/HRC/7/3/Add.7.
March 10, 2008, p. 2.
14 “Cops Torture Suspects, Survey Finds,”
Jakarta Post, August 30, 2008.
32 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
15 Joseph Saunders, “Justice for Suharto-Era Crimes Still
Matters,”
Human Rights Watch, February 13, 2008.
Available online at http://www.hrw.org/en/news/2008/02/13/justice-
suharto-era-crimes-still-
matters.
16 Arifah Rahmawati and Najib Azca, “Police Reform from Below: Examples from Indonesia’s Transition to
Democracy.”
Democracy, Conflict and Human Security: Further Reading (Volume 2). International
IDEA, December
2006. Available online at http://www.idea.int/publications/dchs/dchs_vol2.cfm.
17 “Injection Drug Users Increase in Indonesia,”
Narcotics Enforcement and Prevention Digest, April
3, 2003.
18 E. Oppenheimer and S. Gunawan, A review of vulnerable populations to HIV and AIDS in Indonesia
(UNAIDS/KPA) (UNAIDS/National AIDS Com mission, Jakarta,
Indonesia),
2005; BBC Monitoring Asia Pacific,
“BNN (National
Narcotics Bureau) says 3.2 million drug users in Indonesia in 2006.” September 27, 2006.
19 Personal communication,
Risa Alexander, Jangkar, Indonesia,
October 21, 2008.
20 BBC Monitoring Asia Pacific,
“BNN (National
Narcotics Bureau) says 3.2 million drug users in Indonesia in
2006.” September 27, 2006.
21 Andi Abdussalam, “Indonesia to execute 57 drug offenders,”
Antara News, June 26, 2008.
22 BBC Monitoring Asia Pacific,
“BNN (National
Narcotics Bureau) says 3.2 million drug users in Indonesia in
2006.” September 27, 2006.
23 “UN Urges Indonesia to Stop Imprisoning Drug Users,”
Jakarta Post, October 16, 2008.
24 Inang Winarso, Ingrid Irawati,
Bambang Eka, Laura Nevendorff,
Patri
Handoyo, Hendra Salim, and Fabio
Mesquita,
“Indonesian National Strategy for HIV/AIDS Control
in Prisons: A Public Health Approach for
Prisoners,”
International Journal of Prisoner Health 2(3) (September 2006): 243-249.
25 Ibid.
p. 246.
26 USAID, Indonesia HIV/AIDS Health Profile,
March 2008.
27 W H O, “HIV/AIDS in Asia and the Pacific
Region,” 26 April
2006,
http://www.searo.who.int/en/Section10/Section18/Section356/Section409_2173.htm, accessed October 20, 2008.
28 W H O, “The HIV epidemic in Southeast Asia,”
http://www.searo.who.int/en/Section10/Section18/Section348_9917.htm, accessed October 20, 2008.
29 “UN Urges Indonesia to Stop Imprisoning Drug Users,”
Associated Press, Washington Times, October 16,
2008.
30 W H O, “HIV/AIDS in the Southeast Asia region,”
March 2007, Powerpoint file.
Avail
at
http://www.searo.who.int/en/Section10/Section18/Section348_9917.htm, downloaded October 20, 2008.
31 National AIDS Com mission, Country Report on the Follow Up to the Declaration of Com mitment on
HIV/AIDS (UNGASS), 2008. Available online at http://data.unaids.org/pub/Report/2008/indonesia_2008_country_
progress_report_en.pdf;
p. 20.
32 “Joint
AIDS delegation urges Indonesia to accelerate action on AIDS,” 12/1/2005,
http://data.unaids.org/Media/Press-Releases03/pr_wad_jakarta_01dec2005_en.pdf,
accessed October 20, 2008.
33 Personal communication with Jangkar staff,
October 14, 2008.
34 Winarso et al.,
Indonesian National Strategy, p. 246; “Indonesia:
Injecting more than drugs,”
PlusNews,
September 28, 2007, available at http://www.plusnews.org/report.aspx?ReportId=74546, retrieved October 24,
2008.
35 Interview with senior police officer,
October 20, 2008.
36 Jangkar’s website,
www.jangkar.org,
accessed October 26, 2008.
POLICE ABUSE OF INJECTION DRUG USERS IN INDONESIA 3 3
37 The cities were Medan, Palembang, Jakarta,
Bandung, Semarang, Makassar, Ambon, Jogja, Surabaya, Manado,
Denpasar and Kupang.
38 Due to the sensitivity
of the issue, all
names and most identifying information are withheld.
39 Personal communication with Fabio Mesquita,
Harm Reduction Adviser for the Indonesian HIV/AIDS
Prevention and Care Project,
November 30, 2008.
40 Information about annual income was not gathered.
41 Jangkar interview with subject HRRS78-SBY, Surabaya, November 10, 2007. Interview data was not sorted by
forms of abuse.
42 Jangkar interview with subject LIAL78-JKT, Jakarta,
November 8, 2007.
43 Jangkar interview with subject ENRU79-SM G, Semarang, November 7, 2007.
44 Jangkar interview with subject SKMB80-SM G, Semarang, November 1, 2007.
45 “Police Bribery and Graft,”
Indonesia Matters, December 11, 2007,
http://www.indonesiamatters.com/1502/bribery/,
accessed October 26, 2008.
46 Jangkar interview with MRSY72-DPS, Denpasar, October 10, 2007.
47 Jangkar interview with SKLS82-SM G, November 29, 2007.
48 Jangkar interview with ANDA78-PLG, Palembang, November 29, 2007.
49 “Workshop Perumusau Meteri
Pendidikan dan Penyuluhan Hukum utuk Pemberdayaan Hukum Masyarakat,”
Harris Hotel,
Jakarta,
October 19, 2008.
50 Jangkar interview with LSEP75-SBY, Surabaya, November 19, 2007.
51 Jangkar interviews with HRRS78-SBY, Surabaya, October 11, 2007, and with ANIS80-DPS, Denpasar, October
20, 2007.
52 Jangkar interview with SIDM83 – JKT, Jakarta,
December 12, 2007.
53 Paul Chevigny, Edge of the Knife: Police Violence in the Americas (New York: The New Press, 1995), p. 250.
54 Chevigny, Edge of the Knife, p. 249-273; Report of the Special
Rapporteur on Torture,
2008; Amnesty
International,
Combating Torture: A Manual for Action (London: Amnesty International
Publications,
2003).
55 Convention Against Torture and Other Cruel, Inhumane or Degrading Treatment or Punishment. Entered into force
June 26, 1987. Available online at http://www.unhchr.ch/html/menu3/b/h_cat39.htm, accessed December 8,
2008. Ratified by Indonesia November 27, 1998.
56 BBC News, “Bali
Death Toll
Set At 2002,” February 19, 2003. Available online at
http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-
pacific/2778923.stm, accessed December 8, 2008.
57 Adrianus Meliala,
‘Challenges to Police Reform in Indonesia,’
USINDO Open Forum, 26 September 2002,
quoted in Arifah Rahmawati and Najib Azca, “Police Reform from Below.”
58 Chevigny, Edge of the Knife; Amnesty International,
Combating Torture.
59 Law of the Republic of Indonesia 2002 Number 2, State Police, Chapter VI: National Police Agency.
60 Personal communication with Adrianus Meliala,
Jakarta,
October 16, 2008.
61 Personal communication with Indonesian lawyer, Jakarta,
October 19, 2008. Identifying information withheld.
62 Personal communication with Indonesian police reform expert,
October 16, 2008. Identifying information
withheld.
63 Personal communication with Indonesian lawyer, Surabaya, October 23, 2008. Identifying information withheld.
34 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
64 “Report of the Special
Rapporteur on torture and other cruel,
inhuman and degrading treatment or punishment,
Manfred Nowak. Addendum: Mission to Indonesia.”
United Nations General A/HRC/7/3/Add.7. March 10,
2008, p. 21.
65 Personal communication,
drug user NG Os, Surabaya, October 23, 2008. Identifying information withheld.
66 “Megawati Laments Army-Police Enmity,”
BBC News, October 5, 2002. Personal communication with senior
police officer,
Jakarta,
October 16, 2008.
67 Special
Rapporteur on Torture,
Mission to Indonesia, p. 25.
68 Personal communication with Indonesian lawyer, Jakarta,
October 19, 2008.
69 S.R. Luttrell,
“Indonesian Criminal Law Hukum Pidana,” Lecture, April
4, 2008.
70 Interview with staff
of three IDU groups, Surabaya, October 23, 2008.
71 Special
Rapporteur on Torture,
Mission to Indonesia, p. 21.
72 S. R. Luttrell,
“Indonesian Criminal Law Hukum Pidana,” Lecture, April
4, 2008.
73 “Workshop Perumusau Meteri
Pendidikan dan Penyuluhan Hukum utuk Pemberdayaan Hukum Masyarakat,”
Harris Hotel,
Jakarta,
October 19, 2008.
74 Personal communication with Stigma staff
person, Jakarta,
October 14, 2008. Identifying information withheld.
75 “UN Calls on Indonesia to Expand Drug Treatment, Curb Spread Of HIV/AIDS In Prisons,”
AP/Miami Herald,
October 17, 2008.
76 Some international
experts on drug dependence in Indonesia raise concerns that these rehabilitation
centers
are weak, as they may be developed by NG Os and former drug users without reference to international
scientific
expertise.
Indonesian drug user advocates spoken to for this article
asserted that they believed these facilities
could be effective.
International
assistance in strengthening rehabilitation
options to include methadone treatment
and community-based care could be a helpful
area of cooperation in the future.
Arbitralne zatrzymania, oraz Nadużycia wobec Osób
Zażywających w Kambodży
W lutym 2008 roku, Kambodża wydała prawo zwalczające handel, które piętnuje
osoby zażywające, jako „populację wysokiego ryzyka, pod wpływem handlu”, tym
samym dające władzom wolność w kwestii zsyłania narkomanów do „obozów
reedukacyjnych”, głosząc przekonanie, że to dla ich własnego bezpieczeństwa. Od
kiedy to prawo zostało wprowadzone to , ponad 300 narkomanów z Phnom Penh
zostało umieszczonych w takich centrach, po wypuszczeniu mówią, o
pogwałceniach praw człowieka.
Zaplecze, a cele
Studium to zawiera wywiady przeprowadzone w Phnom Penh – stolicy
Kambodży, od stycznia do kwietnia 2008 roku, współpracującą z lokalną
organizacją pozarządową NGO. Poprzez serwisy zewnętrzne, oraz centra
pomocowe tzw., drop-in. NGO-s zapewnia wymianę igieł, szkolenia zapobieganiu
przedawkowaniu nadzorowanie spraw, edukacje uliczną, oraz opiekę medyczną.
Odkąd narkomani otrzymali dostęp do tych serwisów, stali się bardziej
zaangażowani na rzecz popierania kolejnych serwisów. Częściowo dokonali tego,
uświadamiając prowadzących serwisy co do swoich potrzeb. Owe wywiady
przyczyniły się do procesu ich wzmocnienia, co pozwala im wyrażać się w sposób
wolny i dosłowny.
Metodologia
Badający opinię, przeprowadzili wywiady z narkomanami, aby odnaleźć
uczestników, którzy doświadczyli przemocy policyjnej i zgodzili się podzielić
swoją historią. W Kambodży, ogromna część osób zażywających, których prawa
człowieka zostały pogwałcone, stała się odpowiednimi, łatwymi do znalezienia
uczestnikami. Stało się również możliwe prześwietlenie uczestników, by załączyć
szereg cech demograficznych, od narodowości, poprzez status HIV, do wieku
respondenta. Mimo że w 4 na 5 przypadków badanych uczestników to kobiety,
nie jest to reprezentacyjna część populacji, jako że większość narkomanów
iniekcyjnych płci żeńskiej w Kambodży ciągle wzrasta. Wywiady z uczestnikami
przeprowadzane były przez okres 3 m-cy. Pytania wywiadu ułożone zostały w
oparciu o wcześniejszą wiedzę prowadzących. Dotyczyły trudności jakie
napotykają narkomani iniekcyjni w Kambodży. Każdy uczestnik został
poinformowany, o możliwości odmowy odpowiedzi na którekolwiek z pytań.
Ogólnie, kiedy uczestnicy zrozumieli, że badanie będzie użyte w celu poparcia na
rzecz praw człowieka osób zażywających, stali się bardzo chętni do dostarczenia
wszelkich informacji, które uważali za pomocne. Każdy uczestnik otrzymał 75$,
jako wynagrodzenie.
Str 36 dok.
Srey Mao
Srey Mao, mieszka w Phnom Penh odkąd skończyła 19 lat i opuściła dom matki w
kambodżańskiej prowincji Svay Reang. Jej ojciec zostawił rodzinę, kiedy miała 4
lata, zmuszając tym samym jej matkę do samotnego utrzymania rodziny. Rok po
przybyciu do stolicy Srey Mao, wyszła za mąż. Dwa lata później urodziła córeczkę,
a rok po tym zaczęła zażywać heroinę. Została wprowadzona w heroinę przez
grupę przyjaciół z Phnom Penh. Mówi, że brała heroinę, aby zapomnieć o bólu w
związku z rodziną. Mniej więcej w tym samym czasie zaczęła zażywać „yama”,
formę metaamfetaminy, otrzymywaną „wyciąganą”, za pomocą różnych
chemikaliów, co jest bardzo powszechną praktyką w południowo wschodniej Azji.
Wkrótce po tym, kiedy zaczęła zażywać narkotyki, odesłała swoją córeczkę do
matki. W tym samym roku Mao urodziła kolejne dziecko- syna. Mao stała się
bezdomną po tym jak rząd uznał, że ziemia na której mieszka należy do niego,
skutkiem czego została siłą eksmitowana. Stało się to zaraz po narodzinach syna,
była jednak zdeterminowana pozostawić go przy sobie, pomimo okoliczności.
Zaczęli mieszkać w świątyni Wat Koh, gdzie w tym samym czasie mieszkało wielu
narkomanów z Phnom Penh. Większość czasu jej mąż był nieobecny, pokazując
się sporadycznie. Srey Mao, zdała sobie sprawę, że nie jest to życie, jakiego by
chciała dla swojego syna. Czuła, że nie jest w stanie zapewnić dziecku opiekę
jakiej ono potrzebuje. Zdecydowała oddać go tymczasowo pod opiekę , do
sierocińca Mith Samlank. Uważała, że kiedy jej syn będzie pod opieką w Mith
Samlank, ona będzie w stanie zaprzestać brania narkotyków i zmienić styl życia
na taki, który będzie odpowiadał jej dzieciom.
W wyniku tej decyzji Srey Mao została bezdomną, przeniosła się do Beung Tra
Bek. Jest to dzielnica Phnom Penh, obecnie znana z powszechnie dostępnej
heroiny, oraz iniekcyjnego podawania narkotyków na wolnym powietrzu.
Str. 37 dok.
Beung Tra Bek, cechuje silna obecność policji. Srey Mao opowiada, że
aresztowania są powszechne, jeśli policjanci czują, że mogą dostać dużą sumę
(25$ ), w zamian za wypuszczenie aresztowanego. Policja równie często wymusza
pieniądze od mieszkańców dzielnicy, główne w kwocie 5,000 rieli ( 1, 25 $ ), lub
domagając się kupna benzyny, co w przybliżeniu stanowi tę samą kwotę. W
przeszłości Srey była aresztowana, zarówno przez policję , jak i Wydział ds.
Obyczajowych. Z 4 na 5 aresztowań została zwolniona i przekazana pod opiekę
NGO-su. Jej piąte aresztowanie, miało miejsce podczas świąt i nie miała
możliwości dodzwonienia się do NGO-su, ponieważ było wówczas zamknięte.
Została przywieziona do Oksas Knyom (Moja Szansa), centrum terapii,
prowadzone przez żandarmerię. W trakcie przyjęcia do placówki zapytała, o
powód aresztowania. Odpowiedziano jej, że za „spanie na ulicy przed świętem”.
Po przyjeździe do „Naszej Szansy”, Srey z przerażeniem spojrzała na kompleks 18
pomieszczeń. Została wprowadzona do wnętrza i zamknięta wraz z innymi 29-
oma osobami, bez łóżek, moskitier i toalet. Podczas pobytu otrzymywała dwa
posiłki dziennie. Jeden o 10 rano, drugi o 16. W tych godzinach, można było
opuścić salę i wziąć kąpiel, skorzystać z toalety, lub przynieść wodę. Srey nie
otrzymywała żadnych leków przynoszących ulgę w fizycznych objawach
odstawienia narkotyków. Sama też nie prosiła, o leki z obawy, że będzie bita
przez strażników. Srey Mao, mówi również, o regularnym biciu przez strażników,
podczas pobytu w „Naszej Szansie”. Twierdzi, ze strażnicy powiedzieli jej, iż
celem bicia pensjonariuszy jest oduczenie zażywania narkotyków, i że bycie
narkomanem jest odrażające i złe. Srey, opowiada jak jeden z pensjonariuszy
został zaatakowany przez 4 czy 5 strażników, za proszenie o leki. Został pobity do
nieprzytomności, wyciągnięty z sali i umieszczony w celi izolacyjnej. Mao mówi,
że kiedy bicie było na tyle okrutne , że kończyło się zgonem, to strażnicy często
usuwali prawie martwą ofiarę, wywozili i wyrzucali na pobocze drogi. Były to
próby wyłączenia strażników z oskarżeń o morderstwo.
Str 38 duże foto
zostawić wolne- przejdź do kolejnej strony
Kobieta w 9 tym miesiącu ciąży i jej czteroletni syn wyglądają z z centru zatrzymań Koh Kor
po tym jak zostali złapani w czasie rajdu policji i zatrzymani wraz z innymi „bezwolnymi.” Ci
ludzie na których najechano byli przetrzymywani bez postawienia zarzutów w byłym obozie
egzekucji Khmer Rouge. Dzięki uprzejmości LICADHO.
str. 39 dok.
Trzeciego dnia pobytu w „Naszej Szansie”, Srey Mao zdecydowała, że zobaczyła
wystarczająco dużo. Uciekła w trakcie pierwszej sytuacji, która nadarzyła się w
trakcie wypuszczania do toalety. Kilka godzin później wróciła do Bueng Tra Bek.
Mówi, że nigdy nie rozważy powrotu do Oksas Knyom, ponieważ boi się bicia, a
warunki życia są tam wstrząsające. Czuje, że Oksas Knyom jest poza jakąkolwiek
możliwością reorganizacji, nawet w porozumieniu z międzynarodową pomocą i
powinno zostać zamknięte na dobre. Srey Mao wyraża olbrzymie pragnienie
utrzymania abstynencji od heroiny, jednak czuje że bez pomocy nie zdoła przestać
zażywać. W ostatnim okresie zredukowała dawki o połowę na wskutek ostatniego
wzrostu cen narkotyków, oraz mając nadzieję na odzyskanie opieki nad dziećmi.
Mao tęskniła za synem i zdecydowała się odwiedzić go w sierocińcu Mith
Samlanh. Jej umowa sierocińcem była taka, że syn pozostanie w centrum Phnom
Penh, a ona będzie miała w każdym momencie możliwość odwiedzin, lub
odzyskania opieki nad nim. Przyjechała do Mith Salmanh, jednak nie mogla
odnaleźć syna. Kiedy zapytała personel gdzie jest syn, nie otrzymała żadnej
odpowiedzi. Powiedziano jej, że następnego dnia wyślą kogoś do Bueng Tra Bek,
aby pomówił z nią. Upłynęło dwa tygodnie bez żadnej wiadomości o synu. Mao
wróciła do Mith Samlanh domagając się odpowiedzi. Personel poinformował ją,
że syn został przekazany jej teściowej mieszkającej w Battambang, miejscu
oddalonym o 4 godz., drogi na północ od Phnom Penh. Srey Mao nie dała zgody
na tę decyzję. W rzeczywistości nawet nie była jej świadoma, aż do tego momentu.
Mao zażądała natychmiastowego wydania dziecka, by mogła zamieszkać z nim i
córką u swojej matki w Svay Reand. Odmówiono jej. Upłynęło do tej pory 8
miesięcy od czasu tej rozmowy, a jedną rzeczą jaką personel sierocińca był w
stanie pokazać, to kilka nieaktualnych fotografii jej syna. Nadal aktywnie bada
sprawę, mając tym razem reprezentanta prawnego, którego zapewnił jej lokalny
NGO-s. Mao nadal mieszka na ulicach Bueng Tra Bek i planuje zerwać z
nałogiem, znaleźć pracę i mieszkanie, oraz odzyskać opiekę nad dziećmi. Srey
Mao, dowodzi swej determinacji i silnej woli w sprawie swojego syna, oraz nadal
jest wpływowym głosem na rzecz osób uzależnionych. Postrzegana jest w swojej
grupie, jako urodzony przywódca, który jest w stanie zachować dumę i godność
nawet w najtrudniejszych czasach.
May
May urodziła się w prowincji Vinh Ko w Wietnamie. Opuściła dom w wieku 14 lat,
aby znaleźć pracę i wesprzeć rodziców w utrzymaniu rodziny. Dwa lata później, z
grupą przyjaciół przybyła do Phnom Penh z nadzieją na rozpoczęcie nowego
życia. Kiedy May miała 23 lata, wyszła za mąż. Niedługo potem zmarła jej matka.
Wkrótce po tym May zaczęła zażywać heroinę. Mówi, że początkowo brała, aby
stłumić uczucie żalu po stracie matki.
Str. 40 dok.
Zażywa narkotyki, ponieważ eliminuje to lęk i obawy o rodzinę. Kiedy rodzina
dowiedziała się, że May zażywa heroinę, została wydziedziczona. Mąż May,
rozwiódł się z nią, podając za powód presję rodziny, aby „znalazł lepszą żonę,
która nie jest narkomanką” trzy lata po tym jak May zaczęła zażywać heroinę,
wyszła ponownie za mąż i urodziła dziewczynkę. W tym czasie mieszkała w
Phnom Penh, rok później stała się bezdomną, kiedy została eksmitowana, za
niepłacenie czynszu. May razem z mężem i córką, przeniosła się na ulice Boeung
Tra Bek. May zdecydowała zerwać z narkotykami. Utrzymywała abstynencję przez
dwa miesiące, jednak odczuwała presję na zażywanie ze strony otoczenia. Mówi,
że zaczęła ponownie brać, ponieważ czuła jakby nie miała rodziny. Wkrótce po
tym, kiedy wróciła do nałogu, została aresztowana za wstrzykiwanie heroiny.
Została zatrzymana wraz z jej dwuletnią córeczką i umieszczona w obiekcie
detoksykacji, zwanym „Galop 4”. Zostały zamknięte w sali wraz z 29 innymi
osobami, bez łóżek, wody i toalety. Byli wypuszczani z celi dwa razy dziennie, aby
wziąć prysznic, skorzystać z toalety , nabrać wody, oraz spożyć posiłek. Jedzenie,
jak mówi, to bardzo małe porcje ryżu z jarzynami. Oprócz córeczki May, w celi
było jeszcze dwoje dzieci. Byli to chłopcy, jeden w wieku 6 miesięcy i drugi 10
letni. Wszystkie dzieci były uwięzione wraz z rodzicami. May donosi, że strażnicy
w „Galop 4”, traktowali dzieci jak resztę pensjonariuszy. Odmawiano im
korzystania z toalety poza wyznaczonymi porami. May opowiada, że 10 letni
chłopiec został przywieziony razem z ojcem. Chłopiec płakał przez 6 dni,
uskarżając się na ból żołądka, ale był kompletnie ignorowany przez strażników i
odmawiano mu opieki lekarskiej. Jednego wieczoru w szóstym dniu jego pobytu,
strażnikom zrobiło się żal chłopca i pozwolili mu pobawić się na zewnątrz. Za
radą swojego ojca, chłopiec uciekł z „Galop 4”. May wyjaśnia, że to był „chłopiec
ulicy” i prawdopodobnie umiał zadbać o samego siebie.
Str. 41 dok.
Podczas pobytu w „Galop 4”, May nie otrzymywała żadnej edukacji co do
zażywania narkotyków, czy jakiejkolwiek innej. Pytana, czy były jakieś grupy
wsparcia w tym centrum, May śmiejąc się odpowiada „nie, nic takiego nie było”.
Mówi, że nie otrzymała żadnych leków łagodzących fizyczny głód narkotykowy, a
kiedy poprosiła o aspirynę, nakrzyczano na nią i odmówiono. Kilka dni po
ucieczce chłopca, jego ojciec również próbował ucieczki podczas popołudniowej
przerwy. Złapano go i trzech strażników ciągnęło go wzdłuż dziedzińca, bijąc
pałkami, na oczach wszystkich włącznie z małymi dziećmi. Trwało to do puki nie
stracił przytomności. Później strażnicy przywiązali ciało nieprzytomnego
mężczyzny do drzewa i zostawili tak na noc. Kiedy May obudziła się rano
mężczyzny już nie było, a strażnicy utrzymywali, że uciekł. May obawiała się , o
życie swoje i córki. Tego samego dnia uciekła z córką w trakcie porannej przerwy
na toaletę. Wróciła do Boueng Tra Bek. Jej córka została zabrana pod opiekę
rodziny męża i żyje teraz w Wietnamie. May czyje, że będąc narkomanką, ludzie
automatycznie zakładają, że jest HIV pozytywną i traktują jak kogoś gorszego.
Większości obywateli Kambodży brakuje edukacji na temat HIV, a przez to mają
tendencje do własnych założeń co do wirusa. May nigdy nie robiła badań w
kierunku HIV, zakładając, że skoro jej mąż i córka mają wynik negatywny, to ona
też. May wyraża pragnienie zerwania z nałogiem i ograniczyła dawki o połowę.
Ona i mąż pracują jako „zbieracze”, zbierając butelki i puszki, aby sprzedać je
potem w skupie. Wspólnie zarabiają w ten sposób 5 USD, z czego połowa idzie na
zakup heroiny. May mówi, że ceny heroiny ostatnio uległy podwojeniu, co czyni
ją mniej dostępną. Często musi podzielić się kosztami z innymi, aby móc sobie na
nią pozwolić. May ma nadzieję znaleźć stabilne zatrudnienie, jakkolwiek na teraz
nie szuka aktywnie, a potem znaleźć odpowiednie mieszkanie. Czuje, że będzie
dobrym obywatelem, co jest dla niej bardzo ważne, jeśli tylko przestanie zażywać
narkotyki. May pozostaje silna w swojej codziennej walce z bezdomnością i
uzależnieniem. Ma nadzieję, że policja zaprzestanie nalotów na jej dzielnicę i
umieszczania aresztowanych w centrach detoksykacyjnych takich jak „Galop
4”. twierdzi, że jak dotąd, nikt nie otrzymał pomocy w tych miejscach, a ludzie
tam pozostawieni są na pastwę śmierci. May ma również nadzieję, że policja
będzie lepiej wyedukowana, a przez to bardziej wyrozumiała dla osób
uzależnionych.
Str. 42 dok.
Pean
Dzieciństwo Pean przypadło w samym środku wojny Wietnamskiej, a dzieciństwo
spędziła jako świadek jej następstw. W wieku 18 lat przyjechała do stolicy
Kambodży, Phnom Penh. Ona i jej matka poszukiwały pracy z nadzieją na lepsze
życie. Tego samego roku Pean wyszła za mąż. Dwa lata później, urodziła córeczkę.
Dwa lata potem, znów zaszła w ciążę zanim jej mąż wyjechał w podróż służbową
w interesach do Tajlandii. Podczas podróży jej mąż został zamordowany, przez
swojego partnera w interesach w trakcie kłótni o pieniądze. Ów partner
powiedział Pean, że jej mąż został zamordowany przez Tajlandczyków. Nigdy
więcej nie zobaczyła, ani męża, ani owego partnera. Wkrótce Pean urodziła drugą
córeczkę. Pean spędziła następne 11 lat wychowując córki w Kandal – prowincji
niedaleko Phnom Penh. W roku 2004, ponownie wyszła za mąż, za obecnego
męża, uzależnionego od heroiny. Początek małżeństwa był stresujący i
przygnębiający dla Pean. Ciągle zalegali z czynszem, lub brakowało jedzenia z
powodu uzależnienia męża. Po dwóch latach małżeństwa para spodziewała się
dziecka. Pean miała nadzieję, że wraz z narodzinami dziecka, zmieni się
postępowanie męża. W czasie 8 m-cy ciąży, nic się nie zmieniło. Pean przyłapała
męża na kradzieży pieniędzy z jej portmonetki co najmniej raz i była bardzo zła.
Jej mąż miał swój plan, na to by go zrozumiała. Pean opowiada, że na silę
wstrzykiwał jej heroinę kilka razy dziennie. Do czasu narodzin syna, była już
uzależniona. Zapytana, co czuje do męża, Pean odpowiada: nienawidzę go z
każdym dniem coraz bardziej. To, co zrobił, jest niewybaczalne, a nasza obecna
relacja, oparta jest wyłącznie na narkotykach. Jak tylko uda mi się wyjść z nałogu,
zostawię go. Pean mówi, że w narkotykach nie ma niczego co lubi. Uważa, że
uzależnienie, oraz styl życia, zmusiły ją do oddania syna do adopcji. Oczy
wypełniają jej łzy, kiedy mówi: zanim zaczęłam brać miałam mnóstwo
przyjaciół, a teraz nie chcą mieć ze mną nic wspólnego. Osądzają mnie na
podstawie mojego stylu życia, nie chcą nawet spojrzeć mi w oczy. Zaraz, po
urodzeniu dziecka, Pean wraz z rodziną została eksmitowana z mieszkania. Nie
była w stanie opłacić czynszu w tym czasie, ponieważ wszystkie pieniądze
przeznaczała na zakup heroiny. Zaczęła wraz z rodziną mieszkać na ulicy w
dzielnicy Boueng Tra Bak. Wkrótce po tym posunięciu, Pean została aresztowana,
kiedy rozmawiała z kolegą narkomanem na chodniku. Nie podano jej żadnego
powodu zatrzymania. Zabrano ją do Toul Supee, znanego też jako Prey Speu.
Pean opisuje to miejsce jako „więzienie dla żebraków”. Rząd Kambodży, określa 3
miesięczny program, jako obóz reedukacyjny dla bezdomnych. Pean, mówi że
nie otrzymała tam żadnej edukacji.
Str. 43 dok.
Chory psychicznie człowiek, leży we własnych odchodach w centrum tymczasowych
zatrzymań Koch Kor. Zatrzymani nie byli badani pod kątem fizycznym i psychicznym, oraz
nie mieli dostępu do leków ani opieki medycznej. Dzięki uprzejmości LICADHO
Pierwszego dnia pobytu w Toul Supee, Pean zaczęła odczuwać symptomy
odstawienia. Pytana czy dostała jakieś leki łagodzące objawy głodu, odpowiada:
zapytała bym, ale nie było nikogo , kogo mogła bym zapytać. Żadnych
strażników? „ nie było nikogo, żadnych strażników. Tylko pastuchy”. Pastuchy?.
„ Tak, ludzie którzy pilnowali, aby nikt nie ukradł krów, które były ich
własnością”. Kolejne pytania pokazały, że Toul Supee jest obozem wojskowym
z epoki Czerwonych Khmerów, który rząd Kambodży zaadoptował na obóz
reedukacyjny dla bezdomnych. W każdym pomieszczeniu przetrzymywani byli
ludzie zmuszani do spania na podłodze. Było tam kilkoro sierot, w wieku około 5
– 6 lat i jedna starsza osoba, prawdopodobnie około 70 lat, mówi Pean.
Więźniowie zmuszani byli do kąpieli i picia z tych samych koryt co krowy.
Wypuszczano ich z sal raz dziennie, aby się wykąpali, napili i zjedli. Pean
opowiada, że jej jedyny posiłek dzienny składał się z malutkiej porcji
niedogotowanego ryżu, zgniłych warzyw – czasem robaczywych.
Drugiego dnia pobytu, brała kąpiel, co według strażników zajęło więcej czasu niż
potrzebowała. Dwie kobiety i dwóch mężczyzn – pastuchowi, biło ją deskami 2x4,
po czym zaciągnęli ją do sali i zamknęli. Badanie medyczne, przeprowadzone
po powrocie do Phnom Penh, wykazały, że ma złamaną rękę i poważne
uszkodzenia miednicy, co nadal sprawia, że kuleję. Obrażenia te są skutkiem
pobicia w Toul Supee.
Str. 44 dok.
Pean będąc w sali widziała, jak jedna z współwięźniarek zaczęła uderzać w ściany,
wrzeszcząc i domagając się wody oraz żywności. Troje z pastuchów wpadło do sali
i zaczęli bić kobietę kijami. Bili ją dopóki nie straciła przytomności. Kiedy przez
kilka minut nie dawała znaków życia, strażnicy oblali ją wodą, aby oprzytomniała,
kiedy to się stało, znów pobili ją do nieprzytomności. Potem wywlekli ją z sali,
mówiąc innym więźniom, że zabierają ją do szpitala. Pean była przerażona,
byciem świadkiem tego zajścia, wiedziała, że łatwo mogłaby zostać zabita w Toul
Supee. Podjęła decyzję o ucieczce. Wspięła się do okna, potem na dwupoziomowy
dach budynku, po czym zeskoczyła poza ogrodzenie. Była w drodze do miasta
kiedy złapała taxi motocyklowe. Taksówkarz opowiedział jej, o ciele kobiety
znalezionym tego ranka, pobitym do nierozpoznania i porzuconym na poboczu
drogi, niedaleko Toul Supee. Pean zastanawiała się nad tą informacją podczas
swej 2,5 godzinnej drogi powrotnej do Phnom Penh, potem poszła poszukać
trochę heroiny. Działo się to miesiąc przed tym wywiadem. Pean użyła swojego
wynagrodzenia, za udział w wywiadzie, aby wynająć mieszkanie. Nie wie jak
będzie w stanie płacić miesięcznie 40$ czynszu, kiedy minie pierwszy miesiąc.
Obecnie pracuje jako zbieracz, zbierając puszki i butelki na ulicach. Sprzedaje
je w skupach po 3 centy za szt. Planuje nabyć wózek z beczkowymi kołami,
zrobiony z drewna i drutu, dzięki czemu będzie w stanie zbierać więcej puszek za
jednym razem. Pean próbuje zerwać z analogiem ograniczyła już liczbę zażywań
z 4 razy do 2 dziennie. Mówi, że zrezygnowała by zupełnie, ale nie może spać,
chyba, że jest pod wpływem. Zawsze przegrywa z objawami głodu. Deklaruje
jednocześnie zerwanie z nałogiem w ciągu miesiąca. Chce pójść na detoks, jednak
ostatnie doświadczenia są zbyt traumatyczne, aby mogła zaufać jakiemukolwiek
programowi prowadzonemu przez rząd. Pean twierdzi, ze jak tylko odstawi
narkotyki, wzrośnie jej pewność siebie i będzie w stanie rozpocząć karierę, by
utrzymać własny dom. Do tego czasu mówi, że pragnie , aby ludzie akceptowali ją
taką jaka jest, a nie upokarzali za jej styl życia, lub przeszłość.
Str 45 dok.
Chamda
Chamda przystępuje do wywiadu i podniecona zajmuje miejsce, chętna do
podzielenia się swoimi doświadczeniami. Nosi gładką czerwoną „ochronną”
bransoletkę, która wyraźnie przeczy jej, przygaszonemu, pokrytemu kurzem
wizerunkowi. Przód jej włosów jest całkowicie wypalony. Życie Chamdy, zaczęło
się 32 lata temu w Kratie, prowincji północnowschodniej Kambodży. Mieszkała
tam ze swoją rodziną, dopóki w wieku 18 lat nie wyszła za mąż. Po roku
małżeństwa, jej mąż zniknął wyjeżdżając do Phnom Penh. Zostawił Chamdę samą
w ciąży. Po urodzeniu dziecka, zabiera syna i jedzie do stolicy, by odnaleźć męża.
Gdy go znajduje, okazuje się, że ożenił się powtórnie i mieszka z nową żoną. Po
dowiedzeniu się, że jest ojcem dziecka Chandy, kobieta decyduje się odejść od
niego. Trzy lata później, Chamda i jej mąż mają drugiego syna. Rok po urodzeniu
drugiego dziecka , Chamda znów zachodzi w ciążę. Czuje, że relacja z jej mężem
nie jest stabilna i obawia się, że znów może zostawić ją dla innej kobiety. Chamda
decyduje się na usunięcie ciąży, to coś, jak teraz mówi, czego głęboko żałuje. W
Kambodży wyznawany jest Buddyzm. Aborcja jest nielegalna i powszechnie
postrzegana jako niemoralna, według tradycji, bez względu na okoliczności.
Kobiety, które decydują się na aborcję, robią to potajemnie z obawy na szykany,
lub wydziedziczenie. Aborcje, głownie odbywają się w warunkach pozbawionych
higieny i są przeprowadzane przez niewykwalifikowane osoby szukające
dodatkowego zarobku. Rok po aborcji, Chamda zachorowała na infekcję żołądka.
Jeden z przyjaciół dał jej zapalić heroinę, twierdząc, że to uśmierzy ból żołądka.
Przestała palić, kiedy poczuła się lepiej. Kilka godzin później, zaczęła wymiotować
i dostała biegunki. Pamiętała, że widziała program na temat „HIV i objawów”,
w kambodżańskiej TV, który mówił, że wymioty i biegunka , są najbardziej
powszechnymi objawami HIV. Pamiętając romans męża, Chamda udała się
bezpośrednio do lokalnej kliniki aby wykonać test na obecność wirusa HIV,
przeklinając męża w najgorszy sposób. Opowiedziała lekarzowi wszystko, od
romansu męża, po palenie Heroiny. Wynik testu okazał się negatywny, a lekarz
wyjaśnił Chamdzie, kwestię uzależnienia od heroiny i objawy odstawienia.
Chamda zrozumiała, że jedynym sposobem, aby poczuć się lepiej, jest dalsze
palenie heroiny w większych ilościach. Im więcej paliła, tym lepiej się czuła.
Chamda twierdzi, że heroina pomaga jej zapomnieć, o tragedii życiowej. Zaczęła
również palić „yama”- rodzaj metaamfetaminy, która w przypadku dłuższego
używania powoduje psychozy. Mówi mi: „kiedy palę „yama”, czuję się
zmotywowana i pełna energii do pracy.
Str. 46 dok.
Życie Chamdy, całkowicie skupiło się wokół narkotyków. Zaczęła wstrzykiwać
sobie heroinę. Przez następne kilka lat udało jej się żyć wraz z rodziną z dala od
narkotyków, mieszkając z mężem i trzema synami w wynajętym mieszkaniu.
Upłynęło cztery lata. Chamda zaczęła kraść pranie, aby sprzedać je na targu, a
potem kupować za zdobyte pieniądze narkotyki. Została przyłapana i
aresztowana. Zabrano ją na posterunek policji i umieszczono w pokoju
przesłuchań, gdzie dwie policjantki biły ją kolbami pistoletów, kopały i uderzały
pięściami. Chamda wspomina, że naciskały aby wydala swojego wspólnika. Jako,
że nie miała żadnego wspólnika, nikogo nie wydała. Biły ją, dopóki nie zaczęła
kaszleć krwią, a potem nie straciła przytomności. Kiedy Chamda odzyskała
przytomność, leżała sama w celi. Rozejrzała się wokoło, zobaczyła dwie ramy
metalowych łóżek, bez materacy i małe, zamknięte okienko. Nadal pamięta smród
uryny i fekalii. Niedługo po tym jak odzyskała przytomność przyszedł policjant.
Zamknął za sobą drzwi na klucz. Powiedział, że za 100$, może opuścić
posterunek jako wolna kobieta. Odpowiedziała mu, że nie ma pieniędzy. Zaczął
siłą zdzierać z niej ubranie, ale odepchnęła go. Jednak kontynuował w dziki i
agresywny sposób, bijąc ją, próbował zgwałcić. Walczyła i wołała o pomoc. Po
kilku minutach przybiegł inny strażnik, gdy zapytał co się dzieje, pierwszy opuścił
celę i śmiejąc się powiedział, że bardzo nienawidzi złodziei. Chamda była
przetrzymywana w celi przez 4 dni, otrzymując niczym niesprowokowane
kopniaki. Była policzkowana i bita pięścią przynajmniej dwa razy dziennie. Mogla
raz dziennie opuścić celę, aby skorzystać z łazienki. Wyjaśnia, że jeśli ktoś załatwił
swoją potrzebę w celi i od razu nie posprzątał, strażnicy, którzy właśnie odmówili
im skorzystania z toalety, traktowali to jako zaproszenie do bicia. Kiedy Chamda
zaczęła odczuwać objawy odstawienia , a dodatkowo kaszleć krwią, po brutalnym
pobiciu, poprosiła, o pomoc lekarską, lub leki, w brutalny sposób odmówiono jej
mówiąc, że nie ma pieniędzy na zaopatrzenie medyczne. Chamda mówi, że gdyby
miała pieniądze, zakupiła by dostępną na miejscu „yama”, albo „lód” ( najczystsza
forma yama), od strażników za cenę dwukrotne wyższą niż na ulicy. Mówi
również, że na specjalne życzenie dostępna jest również heroina.
Str 47 dok.
Przez cztery dni zatrzymania, Chamda otrzymała tylko jeden posiłek, kupiony
przez strażnika i jedną butelkę wody do picia. Zwolniona została, kiedy jej
stan zdrowia się pogorszył, a krwawy kaszel się nasilił i starszy oficer „okazał
litość”. Kiedy zapytałam , czy są jakieś regały w areszcie, powiedziano jej tylko
jedną : jak będziesz uciekała – strzelamy. Kiedy Chamda wróciła do domu,
wróciła też do brania narkotyków. Została zatrudniona przez lokalny NGO-s, jako
sprzątaczka. Pracowała tam prawie rok, potem zwolniono ją po 30 dniach
nieobecności. Obecnie stara się, o ponowne zatrudnienie. Chamda jest
obecnie na samozatrudnieniu jako „recycler”. Zbiera butelki i puszki. Sprzedaje
je po 100 rieli każdą (około 3 centy USD). Zarabia w ten sposób około 2,75$
dziennie. Chamda mówi, że jest zestresowana, czy będzie w stanie zapłacić czynsz.
Jej mąż zmarł 15 dni temu z powodu problemów wątrobowych. „Oto, co stało się z
moimi włosami, mówi, że strata była zbyt duża by ją znieść. Nie wiem jak teraz
utrzymam rodzinę. Skończymy na ulicy. Nie sadziłam, że temu podołam, więc
kiedy wsunęli jego ciało do pieca krematoryjnego, wskoczyłam na piec. Zostałam
ściągnięta przez mnichów, ale moje włosy się spaliły”. Twierdzi, że już czuje się
lepiej. Planuje, by pieniędzmi otrzymanymi za udział w wywiadzie, opłacić czynsz.
Chamda nadal nie wie, co będzie potem. Mówi, że ostatnio cena heroiny wzrosła
dwukrotnie, do 2,5$, za torebkę, a to wywiera na nią dodatkową presję
finansową. Często musi błagać dealerów, lub dzielić koszty zakupu z innymi
narkomanami, by mieć niezbędną dawkę narkotyku.
Wspomina, o swoim pragnieniu zerwania z nałogiem, ale dodaje, że nie
podejmuje aktywnych prób, jednak chce móc patrzeć, jak dorastają jej synowie.
Nienawidzi tego w jaki sposób społeczeństwo traktuje osoby zażywające. Mówi, że
90 %, ludzi jest niewykształcona, przez co traktują narkomanów bez godności.
Natomiast pozostałe 10 %, ludzi którzy otrzymali odpowiednie wykształcenie,
wykazują się współczuciem i nie oceniają – mówi Chamda. Kiedy przestanie brać,
to planuje zaoszczędzić pieniędzy, aby założyć własny interes. Jest optymistką co
do bycia dobrą obywatelką. ma też aspiracje, że pewnego dnia będzie szkolić
kambodżańskie dzieci w kwestii HIV. Czuje, że jeśli będzie w stanie to zrobić,
wtedy będzie mogla zachować abstynencję narkotykową i zapewnić dobre życie
sobie i swoim trzem synom.
Narkomani śpią na podłodze serwisu drop – in w Phnom Penh aby uniknąć
policyjnej łapanki.
Dzięki uprzejmości Long.
Young Kor
Young Kor urodził się w 1985 roku, w Ah Kano – prowincja Kambodży, Suzette
lat PO upadku reżimu Czerwonych Khmerów, kiedy Kambodża była w trakcie
przebudowy systemu. Urodziła go samotna matka która oddała go w wieku 12 lat
pod opiekę do sierocińca Mith Samlanh. Young pozostawał tam lub na zewnątrz
przez dwa lata. W tym czasie , jak mówi Young, miał tymczasowy zakaz na
wchodzenie do centrum, i pięciokrotnie zmuszony do bezdomność, za każdym
razem jako skutek walki w obronie przeciw lokalnym „byczkom”.W końcu młody
Young Kor został na stałe usunięty z Mith Samlanh po tym jak zranił w policzek
jedną z sióstr w rewanżu za częste słowne poniżanie i złe traktowanie. Young kor
miał 14 lat kiedy został na stałe bezdomnym. Kręcił się z innymi dzieciakami ulicy
większość z których wdychała klej naciskając go aby spróbował, mówiąc”Możesz
latać a potem przenieść się gdziekolwiek chcesz.”Yong zaznacz że jako małe
dziecko matka często oskarżała go o zażywanie narkotyków, szczególnie o
wdychanie kleju. Uważa że w ten sposób próbował uniknąć myślenia o rodzinie o
stresie, aby zapomnieć o swoim życiu i aby zbuntować się przeciw matce.
Kontynuował wdychanie kleju do 18 roku kiedy to grupa tych samych przyjaciół
wprowadziła go w heroinę i „lód”. Lód jest formą metaamfetaminy powszechnie
używana w Azji południowo wschodniej a która jest bardzo podobna do swojego
zachodniego kuzyna kryształowej Meth.
Str.49 dok
Young kor kontynuował zażywanie tych wszystkich narkotyków. Często też
mieszał heroinę z płynnym diazepamem zanim ją wstrzyknął aby obniżyć koszty
zażywania heroiny. Od czasu ostatniego wzrostu cen heroiny jest powszechny
sposób wśród narkomanów iniekcyjnych w Kambodży. Young pozostał osoba
bezdomną od 8 lat tj. kiedy został wydalony z Mith Samlanh. Pomimo to jest w
stanie osiągnąć dochód stosunkowo wysoki według kambodżańskich standardów
(2,700 $) gdzie średni roczny dochód wynosi około 360$ USD. Young Ker zarabia
3,75 USD dziennie na napiwkach jako parkingowy na lokalnej stacji benzynowej.
Zarabia dodatkowe 3,75 $ dziennie na zbieraniu puszek i butelek sprzedając je
potem w skupie oraz na sprzedaży kradzionych rzeczy targowym handlarzom.
Young wydaje zwykle 5 $ dziennie na narkotyki, jednak jego trzecim priorytetem
do zamieszczenia w wywiadzie jest to że ograniczył ilość zażywanej heroiny w
nadziei na całkowite zerwanie z nałogiem. Zapytany o powody chęci bycia
czystym odpowiada że jest zmęczony tym stylem życia i utratą przyjaciół. Mówi że
stracił już 10 przyjaciół z powodów związanych z narkotykami i śmiercią. Ośmiu z
nich przedawkowało. Przedawkowanie heroiny jest poważnym problemem w
Kambodży, powodem tego jest brak odpowiedniego zaplecza dla narkomanów, w
szczególności brak wyszkolenia w kierunku zapobiegania przedawkowań i
naloxonu (narkanu – środka który odwraca skutki przedawkowania). Yong mówi
o kolejnych dwóch przyjaciołach którzy zostali zamordowani. Jeden z nich był
przetrzymywany pod zarzutami związanymi z narkotykami w Prsar, więzieniu dla
notorycznych w Phnom Penh. Young mówi że został on pobity na śmierć za
nakłanianie innych więźniów do składania fałszywych zeznań. Od czassu
przedwczesnych zgonów swoich przyjacił Young zdecydował być barziej ostrozny
w swoich relacjach i nie mieć już żadnych bliskich przyjaciół, a jedynie
znajomych. Śmiejąc się mówi, „Miałem dzewczyne ale zerwałem z nią. Lubie tylko
taki dziewczyny które są w stanie mnie karmić a ona nie mogła.”
Younh Kor również otarł się osmierć. Przedawkował trzy razy i wierzy że został
odratowany kiedy ludzie z okolicy wlali sok z cytryny do jego ust aby odzyskał
przytomność.
str 50 dok
Yong Ker był diagnozowany w kierunku HIV trzy lata temu i od tamtej pory miał
badania w kierunku TB najbardziej śmiertelnej choroby wskaźnikowej wśród
osób zakażonych HIV w Kambodży. Przyjmuje zestaw leków ant gruźliczych ale
nie bierze leków antyretrowirusowych. Pytany dlaczego, odpowiada”Nie chcę .
Chcę pozwolić sobie pójść do Bogów sam.”Niedługo po rozpoznaniu HIV, Youn
został aresztowany za wstrzykiwanie narkotyków. Yong cierpi także na poważna
astmę i wszędzie nosi ze sobą inhalator. Na posterunku policji został uderzony,
skopany i pobity kijem przez aresztujących go policjantów. Young stanął przed
sądem jednodniowym. Podczas procesu powiedział sędziemu że przestać zażywać
heroinę i poprosił go o umieszczenie w
„obozie reedukacyjnym” jako alternatywa dla wyroku więzienia. Sędzia odmówił
jego prośbie twierdząc że w przypadku Youn Ker to będzie strata czasu wysyłając
go na detoks ponieważ gdy tylko zostanie zwolniony wróci do nałogu. Young Ker
został skazany na 4 m-ce w Prsar. Czuje że jego skazanie na i więzienie było próbą
wymuszenia przyznania się do zarzutu handlu narkotykami. Zaraz po skazaniu
pogorszyły się jego problemy astmatyczne w związku z objawami głodów
narkotykowych. Błagał strażników o swój inhalator. Ich odpowiedź nie miała nic
wspólnego ze współczuciem „dlaczego zatem używasz narkotyków na pierwszym
miejscu?” siedział w swojej celi cierpią na ataki astmy przez 10 dni zanim wydano
mu inhalator. Nigdy nie dostał nic aby ulżyć objawom odstawienia. Mówi że
myślał że umrze w więzieniu. Po zwolnieniu z więzienia , Young Kor wrócił do
domu matki w prowincji Tah Kamao, próbując trzymać się z daleka od
narkotyków. Niedługo potem wrócił do stolicy i uległ nawrotowi. Od tego czasu
Young dwukrotnie dobrowolnie podjął i ukończył detoks. Początkowo
uczestniczył w programie prowadzonym przez NGO'S zwanym ”green house” -
cieplarnia. A ostatnio przebywał rządowym ośrodku zwanym „Oksas Knyom”, jak
wspomina te oba pobyty istnieje głęboki kontrast w doświadczeniach jakie
wyniósł z obu tych miejsc. Young przytacza swój pobyt w Green House. Uważany
za zły według światowych standardów, Green House jest uważany za wysoce
humanitarny i przełomowy w Kambodży. Kiedy u Younga zaczęły się objawy
głodowe, otrzymywał aspirynę i był nakłaniany do picia dużych ilości płynnej
glukozy. Śmieje się wspominając jak ie to było bezużyteczne w zmniejszaniu
fizycznych objawów głodu.
Podczas swojego półtoramiesięcznego pobytu w Green House otrzymał
wyszkolenie w kwestii zapobiegania nawrotom. Jego edukacja składała się z
porad aby znalazł sobie hobby które odciagnie go od myślenia o narkotykach,
oraz zajmie wolny czas. Czuje że gdyby personel sam miał właściwy wyszkolenie
to podzieliłby się bogactwem informacji. . Young mówi że spotkał doradcę
terapeutycznego który sam był niedokształcony ale za to bardzo opiekuńczy. W
trakcie rozmowy terapeutycznej rozmawiali o przyszłości i pragnieniach Younga.
Mówili o pracy i znalezieniu odpowiedniego zajęcia. Pytano go ile chciałby mieć
dzieci i kiedy się ożeni. Rodzina jest w kulturze Kambodży uważana z
najważniejszą część życia. A zatem wydziedziczenie na wskutek stylu życia jest dla
wielu narkomanów destrukcyjne.
Str 51 dok.
Young Kor
Youg Kor, ukończył program, jednak nie zabezpieczono mu żadnej post-opieki,
czy innych odnośnych. Czuje, że gdyby taka opieka była dostępna, to by ją przyjął,
jednak w Kambodży nie istnieje post rehabilitacyjna opieka. Tak więc, Young
wrócił na ulicę z pustymi rękami i tego samego dnia zaczął brać od nowa. Upłynął
kolejny rok, zanim Young podjął kolejną próbę detoksykacji. Podczas tego roku
był świadkiem morderstwa swojego przyjaciela, do którego doskonale pasuje
określenie „brat ulicy”. Yong Kar spał na ulicy, razem ze swoim ulicznym bratem,
kiedy został obudzony przez grupę ośmiu mężczyzn, którzy kazali mu wstać i po
cichu odejść. Young zrobił jak mu kazano, a grupa zaczęła bezlitośnie bić
przyjaciela, deskami 2x4, oraz ciąć jego kończyny piłą zębatą. Przyjaciel został
odwieziony do lokalnego szpitala, gdzie zmarł dwa tygodnie później. Young mówi,
że rany na ciele jego ulicznego brata, były tak rozległe, że nie było możliwe
założenie szwów, ponieważ skóra była tak potargana przez piłę, że nie można było
znaleźć na tyle mocnego miejsca, aby utrzymało szwy. Skutki bycia świadkiem
morderstwa są wyraźne: ogromny ból, wypisany na jego twarzy, kiedy opisuje to
wspomnienie. Young Kar, był już zmęczony swoim trybem życia i szukał wyjścia z
tej sytuacji. Udał się do Mith Samlanh, aby porozmawiać z kimś z ich „wydziału
ds. narkotyków”. Chciał dowiedzieć się jakie są opcje dostania się na detoks. Mith
Samlanh, skierowało go do Oksas Knyom jeszcze tego samego dnia. Przed
wyjazdem do Oksas Knyom, sprawdzono, czy nie ma pieniędzy, które mogły by
zostać ukradzione przez strażników. Został umieszczony w celi 3,5 na 6,5 m, w
„mniejszym więzieniu”, wraz z 36 innymi mężczyznami w wieku, pomiędzy 15, a
35 lat. Young Kar, był przetrzymywany w celi przez 23 godziny i 40 minuty
dziennie. Wypuszczano go dwa razy dziennie, po 10 min. za każdym razem, aby
wziął prysznic, skorzystał z toalety (jako, że nie było żadnej w celi), zabrał wodę i
jedzenie. Dostarczonym jedzeniem było: mała torebka ryżu i niewielka ilość
jarzyn. Twierdzi, że jeśli ktoś przekroczył limit 10 min. przerwy, był bity kijami i
kopany przez strażników. Pytany, czy był świadkiem przemocy na detoksie,
Young opowiada, że było to na porządku dziennym. Pewnej nocy, jak opowiada,
obudziły go krzyki w celi. 4 czy 5 współwięźniów zakatowało brutalnie towarzysza
na śmierć, a jego zwłoki przykryto kocem. Po kilku chwilach nadbiegli strażnicy,
zabrali z celi martwe ciało ofiary, a prześladowców zostawili, aby poszli spać.
Jedyną karą, jaką otrzymali napastnicy, było dodatkowe bicie nazajutrz. Jeden z
nich był zmuszony do spania na zewnątrz przez jedną noc. Young Kar, został aby
ukończyć program. A co do post opieki, to powiedziano mu „ wracaj skąd
przyszedłeś”, co uczynił. Young Kar mówi, że nigdy nie wróci do Oksas Knyom,
pomimo to pragnie być wolnym od narkotyków i stara się wrócić do Green
House.
Obecnie 22 letni Young Kar, mówi mi, że stanie się dobrym obywatelem
dzięki zerwaniu z narkotykami, to jest na pierwszym miejscu, rzeczy których
pragnie w życiu. Na drugim, naprawienie relacji z rodziną, jak również założenie
własnej. Young Kar, jest niesamowicie optymistycznym piewcą, na rzecz
pozytywnych zmian w życiu kambodżańskich narkomanów. Young wciąż
wyrozumiale uznaje, że brak edukacji w kwestii narkotyków i HIV, jest główną
przyczyną stygmatyzacji w tym środowisku. Ma nadzieję, że przyszłe pokolenia
Kambodżan, otrzyma odpowiednią edukację, aby zmiany jakie przewiduje, mogły
się dokonać dla dobra społeczeństwa Kambodży.
Przypisy
77 A piece of red string that the monks tie on your wrist when you visit a temple. They bless it and it’s believed to
keep you safe from harm as long as you don’t
cut it
off.
Policja zatrzymuje narkomanów, podczas „twardego uderzenia” - anty przestępczej kampanii
w mieście Dongyum w Chinach. Jeśli osoba jest zarejestrowana jako narkoman, w każdej
chwili może być zatrzymana i przymusowo zbadana przez policję.
Reuter / Chiny foto.
53str
Przymusowe Badania na obecność Narkotyków, w Chinach.
Publiczne Poniżanie i Rozbijanie Codziennego Życia.
Poniższe opowiadania, zostały zaczerpnięte z większego raportu, zebrane i
opublikowane w Chinach, przez działaczy, w listopadzie 2008 roku, pod tytułem:
„Opowieści o Testach Moczu Narkomanów”. (Chengyinzhe de niaojian gushi).
Wprowadzenie
W ostatnich latach, przedstawiciele służb publicznych w Chinach,
rozpowszechnili wprowadzenie przymusowego testu moczu sob podejrzanych, o
zażywanie narkotyków na przestrzeni całego kraju. Rządowy doroczny, krajowy
raport z 2007 r. dotyczący prohibicji narkotykowej, ogłosił stworzenie, opartej o
sieć bazy danych wszystkich zarejestrowanych narkomanów, która to pozwoli
agencjom rządowym „dzielenie się ogólnokrajowymi informacjami,
monitorowanie, prześwietlanie, oraz stworzenie nowego zarządu systemu
kontroli osób zażywających narkotyki” -78.
str 54 dok.
Nowe prawo antynarkotykowe, które weszło w życie z dniem 1 czerwca 2008
roku, pozwala przedstawicielom publicznych służb bezpieczeństwa, zastosować
przymusowe testy moczu podejrzanych narkomanów. W ostatnich miesiącach,
narkomani z prowincji Bbeijing i Yunnan, donoszą, o przestawianiu się policji, na
nowy sposób działań , rosnące ingerencje sposoby wyszukiwania i testowania
ludzi, którzy w ich systemie wykazani są, jako osoby zażywające narkotyki.
Wyposażone w system, który łączy zarejestrowanie jako narkomana, z kartami
osobistej identyfikacji, oraz namierzaniem i lokalizacji narkomana poprzez
monitoring użytkowników, tych kart identyfikacyjnych, policja ze zwiększającą się
regularnością, testuje zarejestrowanych narkomanów, którzy meldują się w
hotelach, czy saunach, lub ubiegają się, o jakiś rządowy dokument.
Reinhard Krauze / Reuters.
Foto. Narkomani biorą udział w musztrze wojskowej. Przymusowe centrum leczenia
narkomanów, w Kunming. Eksperci szacują, że jest aż 350,000 osób przetrzymywanych
w Chińskich centrach leczenia narkomanów.
W niektórych przypadkach, osoby z przeszłością narkotykową, mówią, że są
zatrzymywani przez policję, zakuwani w kajdanki i eskortowani na posterunek
policji, aby zostać poddanym testom. To wszystko odbywa się w przeciągu jednej
doby hotelowej w trakcie wizyty w nowym miejscu. Osobom z przeszłością
narkotykową nakazuje się zgłaszanie na testy moczu, w trakcie wykonywania
zwykłych codziennych obowiązków, takich jak np. zapisywanie dzieci do szkoły.
według doniesień, policja nachodziła byłych narkomanów, którzy opowiadają, o
zatrzymaniu ich przez policję na ulicach i nakazie poddania się testom moczu
kilka razy w ciągu jednego miesiąca. W przynajmniej jednym mieście, policja
nakazuje przedstawicielom grup mniejszościowych, okazanie kart
identyfikacyjnych, aby sprawdzić, czy są w systemie jako zarejestrowani
narkomanami. Dopiero potem zezwala im się na wejście do najczęściej
uczęszczanych meczetów. Str 55 dok
Poza tym psychiczna męka, zakłopotanie, oraz niedogodności podróżny na
posterunek policji
fakt proliferacji testowania zdaje się rozciągać na inne potencjalne formy
nadużyć, włączając nieuzasadnioną i nadmierną przemocy wobec podejrzanych o
zażywanie narkotyków oraz szeroko rozpowszechnione naruszenie tajności
danych osobowych. Poniższe opowiadania, zebrane od byłych narkomanów w
kilku miastach przez społeczne organizacje zajmujące się ochroną praw osób
zażywających w Chinach, dostarczają szczegółowe przykłady na to w jaki sposób
te nowe regulacje biorą odwet na ludziach starających się prowadzić z godnością
swoje życie.
Nazwiska osób zażywających zostały zmienione aby chronić ich tożsamość.
Moje Zrozumienie dla
Przymusowych Testów Próbek Moczu
Yu Zhi (kobieta lat 25, Yunnan)
Przymusowe testowanie moczu brzmi raczej twardo, jednak kiedy wydarzy się w
prawdziwym życiu wprowadza ludzi w zakłopotanie . Jaki jest tego cel? Wielu
ludzi jest proszonych o obowiązkowe testy moczu w wyniku ich udziału w
działaniach związanych z zapobieganiem AIDS lub narkotykami. Testy
przeprowadzane są bez żadnego wyraźnego powodu, bez żadnego wyjaśnienia czy
dowodów; a nawet kiedy wyniki są negatywne, nie można wyjść; okres twojego
zatrzymania na posterunku jest całkowicie zależny od kaprysu władz.'Prawo
Chińskiej Republiki Ludowej” wyraźnie stanowi: Jednostka bezpieczeństwa
publicznego może zastosować konieczną inspekcję osoby podejrzanej o
narkotyki a osoba ta musi się dostosować. Moje zrozumienie tego jest
następujące: jeśli czyjeś działania sugerują że jest narkomanem to jednostka
bezpieczeństwa publicznego zbiera dowody i jeśli potwierdzają podejrzenie
wówczas może zastosować przymusowe testy moczu. Jednak w rzeczywistości nie
tak to wygląda i poniżej opiszę prawdziwe wydarzenie jakie przytrafiło się dwóm
przyjaciołom. W sierpniu 2008 roku około południa dwóch kolegów wracało z
pracy do domu kiedy nagle zostali otoczeni przez 4 czy 5 policjantów . Przemocą
doprowadzono ich na posterunek policji aby wykonać obowiązkowe testy moczu .
Wyniki okazały się negatywne ale moich dwóch kolegów nadal przetrzymywano
bez żadnego wyjaśnienia aż do 18 kiedy w końcu zostali zwolnieni.
Tych dwoje spełniało wymogi ustawy: „osoby poddane inspekcji muszą się
zastosować”. Nawet gdyby zostali zabrani przez policję, bez przyczyny, to i tak
musieli by poddać się testom przeprowadzonym przez wydział bezpieczeństwa
publicznego. Dla nich cały ten dzień poddawania się tym procesom, był jedną z
najbardziej mrocznych i bezradnych sytuacji. Obecnie, agencje nacisku prawnego
wzywają do prawnego, właściwego, restrykcyjnego i efektywnego egzekwowania
prawa. Proces badania moczu, powinien zezwalać osobom podejrzanym, o branie
narkotyków, na możliwość poproszenia, aby nie iść na posterunek policji, lub by
był prowadzony z poszanowaniem i we właściwy sposób. Jeśli w tym rzecz, czy
ktokolwiek może wyjaśnić, co przytrafiło się tym dwóm mężczyznom. Czy tylko
dlatego, że kiedyś zażywali narkotyki, konieczne jest stosowanie tego rodzaju
nacisku?
Dlaczego, czy osoba popełniła kiedyś przestępstwo, lub też nie, jej życie nadal
musi być związane z potrzebą noszenia tej „etykietki”, na zawsze nosić w sobie
winę i być zmuszanym do spełniania niepotrzebnych i przymusowych nakazów,
które mogą pojawić się w każdym czasie i miejscu. Cierpimy krzycząc z gniewu w
środku. Gdzie są prawa obywatelskie, prawa człowieka, gdzie jest
sprawiedliwość?
Wielu ludzi uważa, że narkomani nie korzystają pozytywnie z życia. Jednak to jest
dokładnie to, czego pragną. Pragną również prowadzić normalne życie, ale
każdego dnia muszą obawiać się tego rodzaju sytuacji, i nieważne ile czasu
upłynęło odkąd zerwałem z nałogiem. Nadal muszę stawać w obliczu takich
okropności.
Rożnica, pomiędzy zerwaniem, nie zerwaniem z
narkotykami.
Li (kobieta, 30 lat, Beijing).
Pewnej nocy, w kwietniu 2006 roku, kąpałam się z przyjacielem w łaźni
publicznej, mieszczącej się przy głównej ulicy w Beijing. Kiedy odpoczywałem w
hotelu, nagle wbiegło wielu policjantów i skierowali się prosto do nas. W
bardzo brutalny sposób, wlekli nas na posterunek, nie pozwalając nam się
uprzednio ubrać.
Policjant: „Właśnie sobie podaliście, co?”.
Na to odpowiedziałem zaskoczony: „Rzuciłem to dawno temu”.
Policjant: „Z kogo próbujesz zrobić głupca?, czy ktokolwiek jest w stanie to
zrobić?. Powiesz całą prawdę, kiedy będziemy na posterunku”.
Próbowaliśmy zaprzeczać, jednak cokolwiek mówiliśmy, nie wierzyli nam i zabrali
nas. Dookoła było wielu ludzi, którzy patrzyli na nas, tak jakbyśmy popełnili
jakieś przestępstwo. Kiedy przyjechaliśmy na posterunek, było już wcześnie rano.
Oddzielono nas od siebie i nie pozwolono skorzystać z telefonu, za to dostaliśmy
dużo wody do picia i pojemniki na próbki moczu. Kiedy wyniki testu ukazały się
negatywne, policjanci bez żadnych wyjaśnień, po prostu pozwolili nam odejść.
Zapytałam w gniewie: „co to wszystko ma znaczyć?”.
Policjant w trakcie akcji antynarkotykowej, sprawdza kartę identyfikacyjną pasażera w
prowincji Guangdong. Jeśli osoba jest zarejestrowana w policyjnej bazie danych, jako
narkoman, zostaje odprowadzona na posterunek i poddana przymusowym testom.
Reuters / Chiny Foto.
Na co oni odpowiedzieli: „ W czym rzecz ?, czy to nie jest naturalne, że wy chłopcy
powinniście być sprawdzani?. A może oczekujecie, że pożegnamy was ukłonem i
odwieziemy do domu?”. Postawa policjantów była okropna, od samego początku.
Traktowali nas bez szacunku i nawet kiedy testy okazały się negatywne, nie
zmieniła się ani trochę. Pod wpływem narkotyków, czy nie, tak już jest, ludzie tacy
jak my muszą nieść takie obciążenie, bez względu na to co robią.
Wielu ludzi uważa, że narkomani nie potrafią korzystać z życia w pozytywny
sposób, a to jest dokładnie to czego ja pragnę. Pragnę też normalnego życia,
jednak każdego dnia muszę stawać w obliczu takich sytuacji, bez względu na to ile
czasu upłynęło odkąd zerwałem z narkotykami.
Jak długo jeszcze będę w cieniu tej plagi?.
Wang Wang ( kobieta, 40 lat, prowincja Yunnan).
Dla naszej rodziny, która doświadczyła wielu trudów, dostanie się mojej córki na
uniwersytet, przywróciło wiarę i nadzieję w sens życia. Od dnia kiedy
dowiedzieliśmy się, że została przyjęta, ciągle łapałam się na tym, że obnoszę się z
dumą, jako matka.
Str 58 dok.
Jednak nigdy nie pomyślałabym, że zaraz po przyjęciu córki na studia, sprowadzę
na nią takie poniżenie, narażając ją na wstyd i upokorzenie w obliczu innych ludzi
i to z mojego powodu. 15 sierpnia 2008 roku, moja córka wraz z koleżanką
szkolną, towarzyszyły mi w drodze do Biura Bezpieczeństwa Publicznego, aby
złożyć dokumenty meldunkowe. W czasie drogi, koleżanka gratulowała mojej
córce przyjęcia na studia. Weszłyśmy do biura, niczego się nie spodziewając,
uśmiechałyśmy się i żartowały. Tam wyjaśniłam urzędniczce cel naszego
przybycia. Poprosiła abyśmy chwilę poczekały. Po chwili weszło dwoje oficerów,
kobieta i mężczyzna, mówiąc do mnie w obecności córki, jej koleżanki i innych
osób: „ Proszę, o poddanie się obowiązkowemu testowi moczu”. Dla kogoś, kto
miał tylko zamiar towarzyszyć córce w złożeniu podania o dokument tożsamości,
nagła prośba, o poddanie się testom, sprawiła że ze szczerym zaskoczeniem
zapytałam: dlaczego?”. Na co kobieta, oficer odpowiedziała: „Wymagamy badań
moczu od wszystkich, którzy składają podania, o dokumenty tożsamości, a mają
przeszłość związaną z zażywaniem narkotyków”. Wszyscy, którzy załatwiali swoje
sprawy, łącznie z moją córką i jej koleżanką, skierowali swoje spojrzenia na mnie.
W niektórych spojrzeniach była pogarda, w innych szok. Zwłaszcza moja córka,
której twarz zbladła. Zrobiła się chorobliwie zielona i znów biała. Czułam w tym
momencie, że grunt usuwa mi się spod nóg. Okres kiedy zażywałam narkotyki, był
bardzo krotki i bardzo mało osób wiedziało o tym. Wszystko zostało teraz
zrujnowane, zwłaszcza dla mojej córki, no bo jak ona będzie mogla patrzeć w oczy
swojej koleżance po tym co zaszło? W tym czasie nawet nie wiem jak poszłam za
oficerem do toalety i kiedy wróciłam.
W domu, przygnębienie, ból i poczucie winy. Wszystko razem kotłowało się w
moim wnętrzu. Jeden nieopatrzny krok prowadzi do niekończącej się walki.
Przekartkowałam ustawę antynarkotykową i zobaczyłam paragraf 32, który
stanowi że: Wydział Bezpieczeństwa Publicznego, może zastosować konieczną
inspekcję podejrzanego, o zażywanie narkotyków, a osoba poddana inspekcji
musi przedłożyć...”. Nie mogłam się powstrzymać i zapytałam samą siebie: Tak
Wydział Bezpieczeństwa Publicznego, może zastosować konieczną inspekcję
osoby podejrzanej, o zażywanie, ale ja tylko towarzyszyłam córce, kiedy
składała podanie o dowód tożsamości!. Co było podstawą podejrzenia?. Czy to
możliwe, aby policja mogła tak po prostu wyciągnąć moją historię z zażywaniem
narkotyków i użyć jej, jako dowodu i czy to jest powodem wymagania, abym
oddala się obowiązkowym testom moczu?. Co więcej w obecności wielu obcych
osób.
Str 59 dok.
Nawet jeśli chcieli poddać mnie przymusowemu testowi, to oznacza, że mieli
obowiązek chronić moją prywatność. To poniżenie przymusowym testem moczu,
w znaczny sposób zniszczyło relację jaką miałam wcześniej z córką. Wracam
myślami do tej chwili, do podejrzliwości, smutku i rozczarowania w oczach mojej
córki. Wracam myślami do czasów kiedy wrócił z przymusowego centrum
rehabilitacji uzależnionych, kiedy bez zahamowań rozmawiałam z córka i
obietnicy, którą jej wtedy dalm. Tak bardzo się bałam, ale potem mój strach zelżał
a relacje z córka naprawiły się, to musiał się wydarzyć taki incydent. Na szczęście
ten test moczu dowiódł mojej niewinności i moja córka zrozumiała, że poświęcam
się pracy na rzecz redukcji szkód, oraz zapobiegania i leczenia AIDS. Jednak
nadal się martwię, co by się stało, gdybym pewnego dnia wzięła lekarstwo
zawierające opiaty?. Co jeśli kolejny raz znajdę się w takiej sytuacji upokorzenia i
bezradności? Ta wycieczka z córka do Biura Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego,
położyła głęboki cień na moich ranach, które powoli zaczęły się goić. Kto wie jak
długo ten cień będzie mnie dręczył?
Nigdy nie będą patrzeć na nas inaczej, jak tylko z pogardą.
Przygotowane przez Yu opowiadanie Rana`a (mężczyzna, 40 lat,
Beijing.)
10 lipca Ran, uzależniony od narkotyków nie wrócił do domu poniważ został do
późna pijac z kolegami.
Tej nocy zatrzymał się w hotelu w dzielnicy oddalonej od centrum miasta. Nic
szczególnego nie wydążyło się tej nocy, ale nazajutrz, okołu 9 rano, kilku
policjantów i ochroniarzy, przyszło do hotelu i przy wyjściu, zapytali Ran`a, o
nazwisko, wepchnęli go do radiowozu i zawieźli na posterunek.
Policjant, zaczął przesłuchanie od pytania: „Dlaczego nie wróciłeś do domu
ostatniej nocy?”.
Ran odpowiedział: „Ostatniej nocy zasiedziałem się, pijąc z przyjaciółmi, więc nie
wróciłem do domu”.
Po zadaniu pytania, policjant zawiesił głos, przyglądając się Ran`owi. Ran sam
poprosił, o wykonanie testu moczu, ale policjant odpowiedział: „Najpierw chwilę
poczekaj”. Pan został zamknięty w celi, gdzie czekał cały ranek. W końcu Ran nie
miał innego wyboru, jak poprosić, o wykonanie rozmowy telefonicznej.
Jednak strażnicy byli niechętni, aby spełnić jego prośbę. Ran powiedział, że brał
udział w kuracji metadonem, a kierownik kliniki zadzwonił, aby to potwierdzić.
Jednak policjant dalej nie słuchał. Po upływie długiego okresu czasu, wyszedł
policjant i bardzo gniewnie powiedział: „Nic już nie mów. Zrobimy testy moczu, a
ty poczekasz na wyniki”.
Str 60 dok.
Niedługo potem przyszły wyniki. Były negatywne. Jednak policjant powiedział
bardzo ironicznym głosem: „ A więc jesteś w porządku – co za nowość! Kto by
przypuszczał, nawet wy możecie to rzucić”. Ran nie powiedział nic więcej, ale po
tym poczuł się bardzo nieswojo i nie mogąc się powstrzymać, powiedział tylko:
„Moje przystąpienie do terapii metadonowej, również zostało załatwione przez
personel Bezpieczeństwa Publicznego”. Po tym policjant powiedział w nadal
niegrzeczny sposób: „Jakie to ma znaczenie, że zostało załatwione przez personel
Bezpieczeństwa Publicznego? Nie mógłbyś i tak zerwać z nałogiem, bez względu
na to, kto ci to załatwił. Po usłyszeniu tego, Ran zrozumiał, że nie ma sensu
próbować dalej wyjaśniać. Wkrótce Ran został zwolniony. Kiedy próbowałem go
pocieszać, Ran mi powiedział: „Nie martw się o to! Strzelaj, już się
przyzwyczaiłem! Jeśli chodzi, o ludzi takich jak ja, nie ma znaczenia, czy
rzuciliśmy nałóg, czy nie, nikt na nas nigdy nie spojrzy inaczej jak tylko z
pogardą”.
Przeszłość nie jest moją teraźniejszością, tym bardziej
przyszłością.
Li Zhhong ( mężczyzna, 40 lat, Yunnan ).
Niedawno przejrzałem blog koleżanki z Beijing, która podobnie jak ja brała kiedyś
narkotyki. Nadal nie mogę sobie wyobrazić w jaką popadła rozpacz, kiedy policja
z Beijing zmusiła ją do poddania się testom moczu. Po przejściach dzisiejszej
nocy, testach, sam myślałem, o wielu uzależnionych, którzy przeszli upokorzenia
związane z obowiązkowymi testami moczu i miałem dla nich dużo współczucia,
jako współcierpiący. Raz jeszcze przeczytałem artykuł 32 ustawy
antynarkotykowej. Odkryłem tam pewną niejasność w następującym
stwierdzeniu: Wydział Bezpieczeństwa Publicznego, może zastosować konieczną
inspekcję osoby podejrzanej, o branie narkotyków. Co jest podstawą stwierdzenia
„podejrzany?”.
Nie jest istotne jakie podejrzenie może być po prostu budowane w oparciu, o
przeszłość, jednak w rzeczywistości, policja właśnie dokładnie to robi,
opierając swe podejrzenia, o dane odnośnie brania narkotyków z przeszłości,
kiedy to zmuszają nas do poddania się testom. Nie mogę się powstrzymać i
zapytuję samego siebie – czy moja teraźniejszość jest taka sama jak moja
przeszłość? Ta przeszłość nie jest moją teraźniejszością, a tym bardziej
przyszłością. Uważam, że kiedy nasz kraj i rząd wydaje jakieś prawa, to powinny
one być bardziej sprecyzowane, szczególnie w określeniu podstaw podejrzenia, o
zażywanie narkotyków. Na przestrzeni ostatnich 5 lat, rozmawiając z kimś, o
koszmarnych dniach brania narkotyków w przeszłości, miałem poczucie winy i
żalu. Jednak moja przyjaciółka, zawsze odpowiada w prosty sposób: przeszłość
narkotykowa jest jak dziecko, które uczy się chodzić. Kiedy upadniesz raz, to
ważne jest abyś się podniósł z powrotem. Wiem, że przyjaciółka próbuje dać
mi dobrą radę i wiem, że uwolnienie się od przeszłości, nie jest takie łatwe, czy
łagodne jak pokazują jej słowa. Wiem to i dlatego staram się najmocniej jak
mogę, w nadziei, że moje życie stanie się tak spokojne jak w czasach nim zacząłem
brać narkotyki. Jednak z powodu tej okropnej nieznośnej przeszłości, moje życie
nigdy nie wróci do tego okresu, spokoju jakiego pragnę.
Str 60 dok
Być może w przyszłości będę musiał przez cały dzień nosić opaskę na czole z
napisem
z napisem: „Zażywałem kiedyś narkotyki, proszę zabrać mnie na testy moczu!”
str61 dok.
Zeznanie prawne (4 lipiec 2008)
Liu Zhi (mężczyzna, 34, Yunnan)
Pozwany i jego przyjaciel byli w trakcie podróży do Beijing z prowincji Yunnan.
Trochę po trzeciej
po południu zameldowali się w hotelu w gęsto zaludnionej dzielnicy Beijing.
Nazajutrz 5 lipca pozwany i jego przyjaciel wyszli zabawić się na Tiananmen i
wrócili do hotelu po południu. Około 15 czterech mężczyzn weszło do pokoju w
którym zatrzymał się pozwany, trzech z nich nosiło policyjne mundury.
Bezzwłocznie po wejściu do pokoju czwórka zakuła pozwanego i przyjaciela po
czym przystąpiła do przeszukiwania plecaków i rzeczy osobistych. Oficer bez
munduru zabrał
pozwanego i jego przyjaciela do przyległego pokoju gdzie wypytywał ich o
niektóre szczegóły
taki jak cel wizyty w Beijing, czy obecnie zażywają narkotyki itd. Po kilku
minutach policjanci zabrali pozwanego i przyjaciela przed hotel i wepchnęli do
samochodu policyjnego. Przez cały ten czas policjanci nie pokazali żadnych
legitymacji identyfikacyjnych. Dopiero kiedy pozwany zapytał kim są w końcu
odpowiedzieli że są z najbliższej komendy policji Beijing. Pozwany i jego
przyjaciel zostali zabrani na lokalny posterunek policji gdzie zostali rozdzieleni.
Policja zapytała pozwanego czy ma historię związaną z zażywaniem narkotyków i
czy obecnie zażywa. Na co odpowiedział że kiedyś to robił ale przestał. Po czym
oboje zostali poddani fizycznym badania na obecność narkotyków a wynik był
negatywny. Sporządzono nagranie zeznań a dwaj mężczyźni podpisali pisemne
podsumowanie. Policja zwolniła ich na własną rękę wrócili.
Pozwany uważa że w procesie egzekwowania prawa policjanci naruszyli jego
własne prawa osobiste.
str 62 dok. Fotografia
Narkoman ze skutymi łańcuchem nogami siedzi w centrum „rehabilitacji”
prowadzonym przez organizację wyznaniową w dzielnicy Churchandpur , stanie
Manipur . Kostki ma obandażowane ze względu na rany spowodowane
łańcuchami. Dzięki uprzejmości Północnowschodniej Sieci Redukcji Szkód
Strategie Kontroli Antynarkotykowej oraz
Zapobieganie HIV i Opieka
Wśród Narkomanów Iniekcyjnych
w Imphal, Indie
Dr.Venkatesan Chakrapani, M.D. I Pan Kh.Jayanta Kaumar 79
Indyjaska Sieć Osób Żyjących z HIV (INP+)
Wprowadzenie
Manipur jest jednym z najbardziej dotkniętych epidemią HIV północnych stanów
Indii. Manipur ma położenie przyległe do Złotego Trójkąta tj. obszar gdzie stykają
się granice Myanmar, Laosu
i Tajlandii co jest głównym centrum produkcji opium. Zatem, zarówno iniekcyjne
i nie iniekcyjne nielegalne narkotyki są powszechnie dostępne w Manipur.
Str 63 dok.
W roku 1998, szacowana liczba narkomanów iniekcyjnych w Manipur, wahała się
między 15,000, a 20,000 – 80. Mimo że występowanie HIV, wśród osób
zażywających iniekcyjnie, spadło z 70%, we wcześniejszych latach 90 – 81 / 82.,
do 19,8%, w 2006 roku – 83, to badania wykazały bardzo wysoki poziom,
zachowań ryzykownych wśród narkomanów iniekcyjnych w Manipur, z ponad
90% wskaźnikiem dzielenia się sprzętem iniekcyjnym – 84. Jak w kwietniu 2006
roku, kiedy odnotowano22,857 przypadków HIV w Manipur, z czego 49%,
zakwalifikowano jako zakażenia spowodowane zażywaniem iniekcyjnym – 85.
Dodatkowo, wśród narkomanów iniekcyjnych zakażonych HIV, jest wielu
zakażonych WZW – B (100%) i WZW – C (92 – 98%) - 86. W Imphal występuje
kilka agencji nacisku prawnego: policja, wojsko i siły paramilitarne takie jak
„Assam rifles”, (karabiny Assamu). - 87. Ruchy powstańcze, oraz „zimna wojna”,
pomiędzy rożnymi grupami etnicznymi sporadycznie kończą się eskalacją
zbrojnych starć. W Manipur działa 32 ugrupowania zbrojnej milicji, której
populacja wynosi 2,6 mln – 88. Walki między wojskami rządowymi, a
ugrupowaniami milicji (mimo zawieszenia broni), oraz konflikty etniczne
występujące w tym regionie od wielu lat, doprowadziły do zaostrzenia stosowania
prawa przez policję, oraz silnej obecności armii w Manipur – 89. W Indiach
zarówno biorący, jak i handlujący narkotykami, podlegają karze. W 1985 roku,
połączony akt prawny, dotyczący Narkotyków i Substancji Psychoaktywnych
(NDPS), zastąpił poprzednie try akty – Akt dot. Opium z roku 1857, i Akt z
roku1858, oraz Akt Zagrożenia Narkotykowego z 1930 roku.
Akt prawny NDPS, został dwukrotnie poprawiony – w 1989 i 2001 roku, dając
policji więcej swobody do użycia siły podczas łapanek i aresztowań. Według Aktu
NDPS, narkoman uznany winnym posiadania najmniejszej ilości narkotyku,
podlega karze 6 m-cy więzienia. Jeśli zostanie uznany winnym konsumpcji, może
zostać skazany, albo na 6 m-cy, albo 1 rok więzienia w zależności od zażytej
substancji – 90. Kiedy policja nie używa Aktu NDPS per se, to według doniesień z
głównych miast Indii, przeszkadza działaniom zapobiegawczym w zakresie
zakażeń HIV wśród narkomanów – 91. Pomimo że jest to powszechnie wiadome,
istnieje bardzo ograniczona dokumentacja dot. interwencji policji w programy
zapobiegania i opieki nad osobami zakażonymi HIV wśród narkomanów
iniekcyjnych w Manipur. Zatem celem naszych badań było odkrywanie skutków
działań agencji nacisku prawnego (głównie policji),w kwestii dostępu do serwisów
utylizacji, opieki i zapobiegania, oraz leczenia HIV, skierowanych do
narkomanów iniekcyjnych (IN) w Imphal, które to mają na celu wypracowanie
właściwego strukturalnego poziomu interwencji, aby poprawić życie tych osób.
Metodologia.
To jakościowe badanie zostało wprowadzone we współpracy z NGO, w mieście
Imphal w stanie Manipur w południowo wschodnich Indiach. Zostały
przeprowadzone 4 grupy fokusowe, oraz 4 reprezentatywne kluczowe wywiady.
Zostały przeprowadzone próby mające wyłonić uczestników dyskusji grup
fokusowych. Rekrutacja odbyła się jedynie za pomocą ustnej deklaracji, aby
uniknąć potencjalnego zagrożenia uczestników.
Str 64 dok.
Operacyjne definicje użytych terminów.
Strategia kontroli antynarkotykowej / prawo.
Suma strategii opracowanych, aby wpływać na podaż lub popyt narkotyków w skali
lokalnej lub międzynarodowej. Polityka antynarkotykowa zawiera szereg strategii w
takich kwestiach jak: szkolenie, leczenie, prawo antynarkotykowe, działania
policyjne, oraz nadzór nad granicami.
Agencje nacisku prawnego w Imphal.
Policja , komandosi policyjni, armia (wojsko), oraz siły paramilitarne. Komandosi
policyjni, są wyspecjalizowanymi silami policyjnymi, szkolonymi w prowadzeniu
wojny partyzanckiej, aby zwalczać ugrupowania milicji. Armia i siły paramilitarne,
takie jak „Strzelby Assamu, Indyjski Batalion Rezerwy, Centralna Rezerwa Sił
Policyjnych – wszystkie prowadzą działania zwalczające.
Zapobieganie i leczenie HIV, opieka oraz serwisy pomocowe dla IN.
Szkolenia zewnętrzne, programy wymiany igieł i strzykawek, programy substytucji
doustnej (sublingual, buprenorfina), leczenie ARV, oraz leczenie infekcji
oportunistycznych dla zakażonych HIV i IN – ów, leczenie uzależnienia
narkotykowego, oraz programy rehabilitacji, leczenie partnerów, oraz leczenie
współzakażeń (chorób wewnętrznych, żółtaczki, itp.).
Wszystkim uczestnikom postawiono pytania socjodemograficzne. Zawierały one
pytania, o wiek, poziom wykształcenia, zawód, stan cywilny, status obecnego
zażywania narkotyków, oraz o plany życiowe. W sumie przeprowadzono
spotkania z 4 grupami fokusowymi w następujących grupach:
1). Mężczyźni zażywający iniekcyjnie, którzy są pracownikami serwisów
zewnętrznych Organizacji Pozarządowych i pomagają innym IN -92.
2). Mężczyźni zażywający iniekcyjnie, którzy napotkali problemy, ze strony
agencji nacisku prawnego – 93.
3). Mężczyźni IN, którzy byli więzieni.
4). Kobiety IN, zaangażowane w prostytucję.
W wywiadach wzięło udział cztery kluczowe postacie: emerytowany oficer policji,
wysokiego stopnia kierownik programu NGO – su, pracującego na rzecz IN-ów,
dyrektor NGO-su, pracującego na rzecz kobiet IN-ek, oraz handlarz narkotyków.
Miejsca spotkań grup fokusowych, zostały wybrane tak, aby zapewnić wygodę i
bezpieczeństwo, zarówno biorącym udział, jak i personelowi. Badanie otrzymało
etyczną aprobatę, komitetu ds. etyki, ustanowionego przez INP. Wywiady w
grupach fokusowych z kluczowymi respondentami zostały przeprowadzone przy
użyciu „przewodnika pół strukturalnego dogłębnego wywiadu w Manipur” (język
obowiązujący w Manipur), i przy użyciu kwestionariusza pytań. Pytania były
modyfikowane, lub dodawane w trakcie wywiadu, aby odkryć i
odzwierciedlić ujawnione kwestie, technika nazywana progresywnym skupieniem
– 94. Osoby pracujący przy projekcie i sami prowadzący posługiwali się językiem
Manipuri, jak i angielskim. Wszystkie wywiady, jak i rozmowy prowadzone były w
języku Manipuri, pomimo że niektórzy kluczowi respondenci i uczestnicy grup
fokusowych, również często używali angielskich zdań, czy słów.
Czas trwania grupy fokusowej , wahał się od 60 do 120 min., natomiast wywiady z
kluczowymi przedstawicielami, trwały około 45 min. Wszystkim uczestnikom
grup fokusowych, wypłacono honorarium wysokości 250 indyjskich rupii (około
7$ USD). Kluczowi przedstawiciele nie otrzymali honorarium. Wywiady zostali
zapisane na taśmie magnetofonowej, a potem dosłownie przepisane w języku
Manipuri, po czym przetłumaczone na angielski w celu przeprowadzenia analizy
danych.
Str 65 dok.
Zostało przeprowadzone wielokrotne odczytanie zapisu przez dwie niezależne
osoby nadzorujące. Linijka po linijce, został przeprowadzony przegląd zapisu,
oraz kodowanie pierwszego stopnia, które jest opisem istotnej treści wywiadów
grup fokusowych, zawierające kody wizualne odnotowane na marginesach – 95-
96. Następnie, tekst odnoszący się do każdego kodu pierwszego stopnia został
przejrzany przez przynajmniej dwie osoby nadzorujące. Wszystko to przy użyciu
kodowania fokusowego i niezmiennej metody porównawczej – 77-78, kody
pierwszego stopnia zostały wyselekcjonowane i pogrupowane w dwóch
kategoriach. W końcu zostało przeprowadzone teoretyczne kodowanie, aby
określić kody wyższego stopnia, relacje pomiędzy kategoriami, oraz zapewnić
nasycenie (wypełnienie) kategorii – 99. „Sprawdzanie członków” (ważność
respondentów), zostało przeprowadzone z kluczowych informatorów, jak również
badaniem przedstawicieli klas, aby podnieść wiarygodność odkryć. Wyniki
korespondują a wyłaniającymi się kategoriami. Wszystkie cytaty zostały
zaczerpnięte z wywiadów z kluczowymi przedstawicielami i grupami
fokusowymi.
Charakterystyka uczestników.
W sumie 33 ludzi (23 mężczyzn i 10 kobiet), wzięło udział w 4 grupach
fokusowych. Wśród IN-ów, mężczyzn, wiek wahał się pomiędzy 24, a 40 lat, co
daje średnią 33,6 lat. Około 43% (tj. 10 / 23), miało wykształcenie wyższe II
stopnia, a 35% miało wykształcenie lepsze I stopnia. Ponad polowa (52%, tj. 12
osób), była bezrobotna, a 43% (16 / 23) pracowało dla organizacji ochotniczych
pomagających IN. Tylko 13% (3 / 23), Dylo osobami aktywnie zażywającymi.
Wiek kobiet IN (liczba 10) wahał się od 22 do40 lat, co daje średnią 30,7 lat. 60%
nie ukończyło szkoły średniej. 70% to panny i ten sam stosunek był osobami
aktywnie zażywającymi.
Kluczowe odkrycia i dyskusja.
Narkomani w Imphal, mają wysokie prawdopodobieństwo bycia zatrzymanym,
przeszukanym, oraz czasowo zatrzymanym ze względów bezpieczeństwa
związanych z rebelią. Zarówno policja jak i wojsko mają prawo zatrzymać i
przeszukać kogokolwiek podejrzanego, o zażywanie narkotyków, lub rebelię.
Przeprowadzane są również tzw. „rutynowe przeszukania – na chybił trafił”.
Uczestnicy grup fokusowych donoszą, że przeszukania są częstsze, jeśli osoba
wygląda na wyniszczoną, ma wiele blizn, lub jest regularnym bywalcem centrum
narkotykowego tzw. hot spot.
Str 66 dok.
Zarówno policja jak i wojsko, mogą aresztować daną osobę w związku z
narkotykami, jednak wojsko ma obowiązek odstawić aresztowanego do
najbliższego posterunku policji. Kluczowi respondenci wskazali, że nie ma różnicy
w stosowaniu kar dla tych, którzy zostali aresztowani po raz pierwszy, czy drugi,
to handlarze narkotyków są karani ze wzrastającą surowością za każdym
kolejnym razem. Jeden z kluczowych respondentów stwierdził, że: „Kiedy ilość
narkotyków przechwytywanych, przez agencje przymusu prawnego, występuje w
małych ilościach, to większość przypadków traktowana jest jako „na własny
użytek”. Częste najazdy i przeszukania ludzi, aby dowiedzieć się czy noszą przy
sobie narkotyki, mogą odkryć niewielkie ilości narkotyków na własny użytek,
podczas gdy duże ilości są szmuglowane krajową autostradą, która biegnie przez
Imphal do Kalkuty i dalej do Deli, nie są przechwytywane. Ten sam kluczowy
informator przekonywał, ze policja powinna skupić się jedynie na redukcji
podaży, podczas gdy NGO-sy mogą być skupione na redukcji popytu. Jednak
uczestnicy opisują kilka sytuacji, kiedy byli wykorzystywani przez policję:
•
Handlarze narkotyków muszą okresowo płacić „podatek” - termin używany
przez lokalnych mieszkańców określający dawanie łapówek na stałych
zasadach.
•
Policja często robi naloty na miejsca / pokoje, gdzie kobiety IN-ki,
uprawiają prostytucję. Jeśli znajdą strzykawki, to biją i przemocą odbierają
prostytutkom pieniądze. Są również zmuszane do ujawnienia tego gdzie
kupiły narkotyki i bite jeśli odmawiają. Handlarze mogą im później
odmówić sprzedaży narkotyków, winiąc je za wystawienie policji.
•
Kobiety prostytutki i mężczyźni IN, często nie są nawet posądzeni, czy
aresztowani, a policja i tak wymaga od nich określonej opłaty w zamian za
nie wszczynanie dochodzenia.
Pomimo że redukcja podaży jest główną motywacją stojącą za działaniami policji,
to stanowisko uczestników mocno sugeruje, że to pieniądze są główną motywacją.
Kiedy po przeszukaniu podejrzanej osoby policja nie znajduje narkotyków,
strzykawek, czy pieniędzy, to czasem proponuje trochę narkotyków w zamian za
wystawienie handlarza, lub innych narkomanów. Potem z kolei policja wymusza
pieniądze od IN-ów, wskazanych jako handlarze, bądź od samych narkomanów.
Sposoby jakimi policja przeszkadza serwisom opieki i
zapobiegania HIV, skierowanym od IN-ów.
NARKOMANI NAPOTYKAJĄ PROBLEM KIEDY NOSZĄ
STRZYKAWKI.
Z powodu stosowania przez policję taktyki „zatrzymaj – przeszukaj”, IN-ni boją
się nosić przy sobie sterylnych strzykawek, jak że stanowi to dowód na branie
narkotyków (podczas, gdy noszenie przy sobie sterylnych strzykawek nie jest
samo w sobie nielegalne, to noszenie sterylnych strzykawek wraz z małą ilością
narkotyku na własny użytek, stanowi dodatkowy dowód).
Ponieważ narkomani obawiają się nosić używane strzykawki na wymianę, to
programy wymiany igieł i strzykawek, styla się w istocie „programami
zaopatrującymi w sprzęt do iniekcji”. Jak zapytał jeden z kluczowych
respondentów: „Jeśli oni obawiają się nosić nawet sterylne strzykawki, to jak
oczekiwać, aby nosili używane na wymianę?”. Trudności z noszeniem, czy to
sterylnych, czy
używanych strzykawek, oznacza wzrost prawdopodobieństwa dzielenia tej samej
igły przez kilku narkomanów, oraz brak bezpiecznej utylizacji zużytego sprzętu.
Jak powiedział jeden z uczestników: „Kiedy wstrzykujemy narkotyk, musimy być
szybcy. Policja może nadejść w każdej chwili. Dlatego nie mamy nic przeciwko
dzieleniu się z innymi sprzętem do iniekcji. Czasem idziemy na wzgórza, aby
uniknąć spotkania z policją”.
POLICJA ZATRZYMUJE IN-ów, KIEDY OPUSZCZAJĄ NGO
– CENTRA DROP IN (wstąp), KTÓRE PROWADZĄ
PROGRAMY WYMIANY IGIEŁ I STRZYKAWEK.
Uczestnicy opowiadają, o sytuacjach, kiedy policja czekała przed centrami „drop
in”, aby złapać IN-a ze strzykawką na „gorącym uczynku” i wymusić łapówkę. Nie
słyszy się także, o niszczeniu,
choćby rzadkim, strzykawek zwłaszcza jeśli IN-ni, nie mają pieniędzy, aby opłacać
się policji. Policja może przetrzymywać te osoby, które nie mają pieniędzy. Jak
podzielił się z nami jeden z uczestników: „Czy jesteś pracownikiem pomocy
zewnętrznej, czy nabywcą, klientem, jeśli znajdą strzykawkę, to zawsze biorą
korzyść (pieniądze). Nawet jeśli nie mamy pieniędzy, to musimy zostawić nasze
rzeczy, czy to rower, czy cokolwiek innego i donieść pieniądze”. Nawet ci, którzy
zostaną przyłapani na posiadaniu narkotyków, nie są aresztowani jeśli mają
pieniądze na opłacenie władz.
Jak mówi jeden z uczestników: „Poszliśmy z przyjacielem w pewne miejsce, aby
zdobyć SP (spasmoproxyvon). Kiedy wracaliśmy, zostaliśmy zatrzymani
przez IRB (Indyjski Batalion Rezerwy) i komandosów. Przeszukali nas i kiedy
znaleźli towar, to na początek pobili nas, potem sprawdzili czy mamy pieniądze.
Później wzięli w zastaw nasz pojazd. Wróciliśmy i odebraliśmy go (pojazd),
płacąc pieniądze. Zrobili to tylko dla pieniędzy. Nie zabrali nas, jak powinni, na
posterunek policji, tylko wypuścili na drodze”.
Fotografia ,jeżyk drzewny, str 68
Str 69 dok.
Czasami policjanci biorą narkomanów do swoich kwater, aby posprzątali i zrobili
pranie (oczywiście nieodpłatnie). Ze względu na doświadczenia IN-ni, zwlekają z
przyjściem do centrum „drop-in”, aby pobrać czyste strzykawki. Pomimo że
NGO-sy wynegocjowały z policją ugodę, aby nie wchodziła na teren obiektów, nie
byli w stanie powstrzymać policji przed zatrzymaniami IN-ów na zewnątrz. Jeden
z kluczowych respondentów, były wysoki oficer policji w Imphal, przyznał, że
policja bierze łapówki, jednak zaprzeczył jakoby celem policji byli IN-ni
odwiedzający centra „drop-in”: „Naszym celem nie są centra „drop-in” (dla IN).
Większość oficerów, o wyższej randze, zrozumiała bardzo dobry program
(wymiany igieł), jednak nadal nie ma zrozumienia wśród zwykłych policjantów...
czasem policjanci biorą od 10 do 20 rupii indyjskich, od osób noszących przy
sobie strzykawki”
ZATRZYMANIE / ARESZTOWANIE NARKOMANA,
ALE ŻADNYCH ODPOWIEDNICH SERWISÓW W
ZWIĄZKU
Z NARKOTYKAMI / INFEKCJĄ.
IN-ni, zatrzymani na przesłuchanie, lub aresztowani za przestępstwa związane z
narkotykami, czy oskarżeni, o inne przestępstwa, nie podlegają serwisom
związanym z zapobieganiem i leczeniem uzależnienia i infekcji. Objawy głodu
narkotykowego, których doznają IN-ni w trakcie zatrzymań nie są brane pod
uwagę. Pomimo że narkotyki są w więzieniach dostępne, to nie ma dostępu do
sterylnych strzykawek, co skutkuje dzieleniem jednej strzykawki przez 30
osadzonych. W więzieniu nie istnieją programy wymiany igieł i strzykawek, a
dostęp do serwisów zewnętrznych związanych z narkotykami, lub zakażeniami,
jest ograniczony, lub nie istnieje w ogóle. Kluczowi respondenci donoszą, że
nawet po zwolnieniu z więzienia IN-ni, nie są kontaktowani z serwisami opieki,
czy zapobiegania. Pytani co dzieje się po zwolnieniu IN-na z więzienia, uczestnicy
odpowiadają: „Są zdani na siebie” i że nie istnieje żaden mechanizm łączący ich z
agencjami zapewniającymi programy redukcji szkód, lub leczenia uzależnienia.
SZYKANOWANIE EDUKATORÓW ROWIEŚNICZYCH I
PERSONELU SERWISÓW ZEWNĘTRZNYCH.
Uczestnicy donoszą, że policja nie respektuje kart identyfikacyjnych NGO-sów,
wydanych personelowi terenowemu (edukatorzy rówieśniczy, pracownicy
zewnętrzni) i często słownie obraża pracowników. Policja nie traktuje
pracowników zewnętrznych, którzy sami są byłymi narkomanami, z szacunkiem,
a często jak czynnych narkomanów.
Str 70 dok.
Organizacja przeciwdziałająca osobom uzależnionym, częściowo wygala im
włosy, aby byli publicznie rozpoznawalni i upokarzani.
Fotografia – dzięki uprzejmości Sieci Redukcji Szkód Północno wschodnich
Indii.
Konsekwencje działań policji.
Powszechne działania policji, to:
•
Częste przeszukania i podniesione ryzyko aresztowania w przypadku
znalezienia strzykawek, oznacza, że IN-ni niechętnie noszą czyste
strzykawki, lub przynoszą zużyte do wymiany.
•
Po zatrzymaniu w pobliżu centrów „drop in”, IN niechętnie wracają, aby
korzystać z dostępnych serwisów. Przez to IN wcześniej zatrzymani w
pobliżach tych centrów, obawiają się aresztowań i przez to nie korzystają z
pomocy.
•
Policyjne wymuszenia powodują, że niektórzy IN popełniają kradzieże, aby
zdobyć pieniądze na narkotyki i codzienne wydatki. Wielu IN schodzi do
podziemia. Nawet dla doświadczonego NGO-s, jest dużym problemem
odnalezienie i zapewnienie opieki serwisu.
•
Kobiety IN zajmujące się prostytucją, regularnie dają łapówki policji, przez
co muszą obsługiwać więcej klientów, aby zarobić więcej pieniędzy i
czasem nie nalegają, aby klienci używali prezerwatyw (co zazwyczaj
oznacza wyższą zapłatę).
•
Aby zapobiec wykorzystywaniu przez policję, narkomani stosują
najróżniejsze strategie, łącznie z iniekcjami w miejsca takie jak szyja, lub
inne gdzie blizny po wkłuciach nie są aż tak widoczne. Iniekcja w szyję
może być niebezpieczna ze względu na prawdopodobieństwo uszkodzenia
tętnicy lub nerwu.
•
Policyjne szykany pracowników zewnętrznych skutkują rezygnacjami
personelu, a to z kolei wpływa na jakość pracy zewnętrznej.
Str 71 dok.
Uczestnicy uważają, że ten rozdźwięk może być spowodowany brakiem szkolenia
policjantów niższego stopnia, tzw.,sepyos, co do kwestii związanych z
narkotykami, oraz zapobiegania i opieką HIV.
Działania mające uczulić policję.
BEZPOŚREDNIE POPARCIE Z UWZGLĘDNIENIEM
POSTERUNKÓW POLICJI.
Przedstawiciele NGO-sów pracujących z kobietami docierają na posterunki
policji, gdzie są przetrzymywane kobiety i rozmawiają, o pracy dot. zapobiegania
HIV, wśród prostytutek i IN-ów, oraz prowadzą szkolenia dot. zasad redukcji
szkód i praw człowieka , osób świadczących usługi seksualne. Z czasem ci
policjanci stają się zazwyczaj pomocni. Jednak jak twierdzi kluczowy respondent,
z powodu częstych przemieszczeń policjantów, samo prowadzenie takich akcji
poparcia, jest niewystarczające.
Str 72 dok.
PROGRAMY UCZULANIA POLICJI.
Kluczowy respondent wspominał, że Krajowe Biuro Społecznej Komisji AIDS,
które nadzoruje programy HIV / AIDS w Manipur, przeprowadziła kilka
programów uczulenia policji w Imphal. Jednak nie wszystkie NGO-sy pracujące z
IN były zaangażowane w ten program. Tak więc NGO-sy nie osiągnęły korzyści, a
policja nadal przeszkadza w działaniach zapobiegania HIV. Według niektórych
kluczowych respondentów, NGO-sy rozpoczęły, lub przeprowadziły takie
programy uczulania w nietypowy sposób, prawdopodobnie ze względu na brak
funduszy, oraz biurokrację zaangażowaną w zdobycie zgody na takie programy.
„Antynarkotykowe” grupy, oraz „grupy nacisku”: przeszkadzanie programom
opieki i zapobiegania HIV wśród IN-ów. Ze względu na położenie Manipur blisko
„złotego trójkąta”, narkotyki są szeroko dostępne. Doprowadziło to do powstania
wielu antynarkotykowych organizacji w Manipur, które zamiast skupiać się na
zapobieganiu rozwoju uzależnienia narkotykowego, zdają się uderzać w
narkomanów iniekcyjnych. Kluczowy respondent , skomentował, że są to w
rzeczywistości organizacje zwalczające osoby uzależnione. Do niedawna, a nawet
okazjonalnie jeszcze teraz, nie rzadko można spotkać jak te grupy wymierzają
karę narkomanom, strzelając im w nogi, lub upokarzając ich publicznie goląc
głowy, zmuszając do noszenia tabliczki „Jestem narkomanem”, lub zgalając
połowę włosów. Kluczowy informator twierdzi, że takie działania nadal mają
miejsce, choć już sporadycznie. Niektóre agencje antynarkotykowe, zamykają
kobiety IN, włącznie z tymi zaangażowanymi w prostytucję. Zwalniają je
dopiero po wielokrotnych monitach NGO-su. Kluczowa respondentka przytacza
jak agencje antynarkotykowe groziły jej organizacji. Mówi: „Agenci zawołali mnie
mówiąc, „dlaczego rozdajesz prezerwatywy tym kobietom?” (prostytutkom).
Chcesz, aby przedsięwzięto działania przeciw tobie i twojej agencji?”. Mówi, że
poważnie zastanowiła się nad rezygnacją z pracy społecznej, jako że nie mogła już
znieść tych gróźb.
REDUKCJA SZKÓD I SERWISY HIV W WIĘZIENIACH.
Uczestnicy mówią, że wielu narkomanów kończy w więzieniach z rożnych
powodów. Głównie dlatego, że członkowie rodziny donoszą na nich policji. Oni z
kolei zostają aresztowani pod fałszywymi zarzutami (najczęściej kradzieży) i
osadzeni w areszcie. Narkoman okrada swoją rodzinę, sąsiadów, lub innych ludzi,
aby móc zdobyć pieniądze na narkotyki. W rzadszych sytuacjach, IN jest
aresztowany, za posiadanie narkotyków, lub strzykawek. Według wielu
uczestników, oraz kluczowych respondentów, narkotyki są powszechnie dostępne
w więzieniach. Uczestnicy grup fokusowych, wyjaśniają, że narkotyki są
przemycane do więzienia kilkoma drogami – nawet za pośrednictwem „Hazoor”
(dosłownie pan w tym kontekście to oddziałowy). Przez to narkotyki są ogólnie
dostępnie – strzykawki nie. Jedna strzykawka w aptece kosztuje około 5 rupii,
natomiast w więzieniu 200 i jest towarem deficytowym, ponieważ trudno ją
przemycić.
Wykres B. Utrudnianie policji w prowadzeniu zapobiegania i leczenia HIV wśród
IN w Imphal, Indie.
(Venkatesan Chakrapani & Bobby Jayanta)
Przez to wielu IN w więzieniach dzielili te same strzykawki. Zarówno
wewnątrz aresztów policyjnych jak i w wiezieniach nie istnieją żadne medyczne
wyposażenie lub opieka aby pomagać IN w trakcie doświadczenia objawów
abstynencyjnych. Zapytany jaka jest dostępna kuracja dla osób cierpiących na
objawy abstynencyjne jeden z uczestników odpowiedział z uśmiechem „kij jest
kuracją.” Policja bije osobę cierpiąca na objawy abstynencyjne, kijem nazywanym
lathi. Pomimo to ze względu na dostępność narkotyków w więzieniach inni
osadzeni czasem dzielą się narkotykami (heroiną lub doustnymi) z osobą
doświadczającą objawy abstynencyjne aby ulżyć cierpieniu delikwenta.
Str74 dok.
Narkomani czasem spotykają wrażliwych lekarzy w więziennych placówkach
medycznych, którzy zgadzają się przepisać im środki przeciwbólowe, łagodzące
fizyczny ból odstawienia. Jednak wielu lekarzy nie przepisuje środków
przeciwbólowych z obawy, aby nie zostały „przetransformowane” w narkotyki
dożylne. Nawet jeśli wiadomo, że ktoś jest HIV pozytywny, lub ma objawy, to
skierowanie do właściwego lekarza jest mało prawdopodobne. Terapia
antyretrovirusowa (ARV), jest w więzieniach niedostępna. Członkowie niektórych
rodzin, zdołali załatwić leki ARV, od rządowych szpitali i przekazać je osadzony, w
jakiś sposób omijając obecne wytyczne, mówiące, że ARV może otrzymać jedynie
pacjent, który podda się miesięcznemu procesowi sprawdzenia w rządowych
centrach ARV. Uczestnicy, którzy byli w więzieniach mówią, że więźniowie HIV
pozytywni, napotykają trudności w dotarciu do ARV, ze względu na
zaangażowanie procesu biurokratycznego w uzyskaniu pozwolenia na transport
do centrów ARV. Nawet jeśli osadzeni otrzymują niezbędną zgodę, to ze względu
na brak personelu eskortującego więźnia, osoby żyjące z HIV otrzymują leczenie
ARV ze znacznym opóźnieniem, lub na zasadach przerywania i wznawiania, co
wpływa na na dostosowanie i efektywność terapii.
Zalecenia.
a.). Szkolenie / wyczulenie policji na redukcje szkód, oraz prawa człowieka
względem narkomanów. Szkolenie policji w zakresie redukcji szkód i praw
człowieka wymagane jest w całym stanie Manipur i nie powinno zostać
ograniczone do obszarów obsługiwanych przez organizacje wdrażające programy
opieki i zapobiegania HIV wśród IN. Kadry policyjne każdego szczebla powinny
zostać przeszkolone – włącznie z szeregowymi policjantami, jako że spotykają
ludzi zażywających narkotyki, twarzą w twarz. Policja powinna również zostać
przeszkolona, co do potrzeby odsyłania zatrzymanych IN-ów do centrów redukcji
szkód lub rehabilitacji.
b.). Wyczulenie opinii społecznej, aby zmniejszyć stygmatyzację społeczną /
dyskryminację osób zażywających narkotyki. Zbudowanie świadomości opinii
społecznej, co do praw człowieka sob uzależnionych, oraz potrzeby
humanitarnego leczenia antynarkotykowego.
Str 75 dok.
c.).Budowanie relacji pomiędzy agencjami nacisku prawnego, a sektorem zdrowia
publicznego. Zawiązać zespoły połączonych działań, które powiążą władze
lokalnego sektora zdrowia włączając Departament Zdrowia, Krajowe Biuro
Kontroli Społecznej dot. AIDS, oraz Departament Opieki Społecznej, jak również
agencje nacisku prawnego, aby wspólnie pracowały nad redukcją przestępczości
związanej z narkotykami i podażą nielegalnych narkotyków, bez ingerencji w
efektywność terapii antynarkotykowej, oraz w programy redukcji szkód
skierowane do IN.
d.). Policja powinna trenować własne sposoby wdrażania prawa
antynarkotykowego (strategie). Zamiast aresztowań IN-ów, lub konfiskowania
ich sprzętu iniekcyjnego, policja powinna dawać ostrzeżenia, oraz odsyłać
narkomanów do właściwych serwisów zdrowotnych i społecznych. Dyrektywy z
wyższych szczebli powinny być efektywnie przekazywane do policjantów
pracujących na ulicach.
e.). W więzieniach, wprowadzenie serwisów redukcji szkód, oraz zapewnienie
leczenia osobom żyjącym z HIV. Istnieje nagła potrzeba wprowadzenia w
placówkach więziennych, serwisów takich jak programy wymiany igieł i
strzykawek, opieka medyczna, detoksykacja. Szkolenia dot. zapobiegania HIV i
HCV w połączeniu z leczeniem są niezbędne. Właściwe połączenie serwisów
zapobiegania i leczenia, muszą być wprowadzane po zwolnieniu IN z więzienia.
Przypisy:
str 78 dok.
79 We thank all
the study participants for openly sharing their
experiences and perspectives.
Thanks to Dr. Ram
Kamei and Ms. Hoineilam Kipgen for assisting in data collection,
and in transcription and translation of the
focus groups and interviews. We thank INP+ board members for their
guidance and suggestions in successfully
completing this study.
80 Dorabjee, J. & Samson, L. (2000) A multi-
centre rapid assessment of injecting drug use in India.
Int J Drug
Policy, 11, 99-112.
81 Beyrer,
S., Razak, M.H., et al. (2000) Overland heroin trafficking routes and HIV-1 spread in south and southeast
Asia. AIDS, Vol. 14, No. 1, pp. 75-83.
82 Sarkar,
K., Panda, S., Das, N., Sarkar, S. (1997) Relationship of national
highway with injecting drug abuse and
HIV in rural
Manipur, India.
Indian Journal of Public Health, 41(April–June),
116–118.
83 National AIDS Control
Organisation (NACO) & National Institute
of Health and Family Welfare (NIHFW).
(2006) Annual HIV sentinel
surveillance country report 2006. Retrieved November 29, 2008 from
http://www.nacoonline.org/Quick_Links/Publication/ME_and_Research_Surveillance/Reports_and_Surveys/HIV
_Sentinel_Surveillance_2006_India_Country_Report/.
84 Eicher, A.D., Crofts, N., Benjamin, S., Deutschmann, P., Rodger, A.J. (2000) A certain fate: Spread of HIV
among young injecting drug users in Manipur, North-East India.
AIDS CARE, Vol. 12, No. 4, pp. 497-504.
85 Manipur AIDS Control
Society,
Epidemiological
Update, April
2006. Cited in: Sharma, M., Singh, R.R.,
Laishram, P., et al. (2007) Access, adherence, quality
and impact of ARV provision to current and ex-injecting
drug users in Manipur (India):
An initial
assessment. Int J of Drug Policy, 18; 319–325.
86 Saha, M.K., Chakrabarti,
S., Panda, S., Naik, T.N., Manna, B., Chatterjee,
A, et al. 2000. Prevalence of HCV &
HBV infection amongst HIV seropositive intravenous drug users and their
non-injecting wives in Manipur, India.
Ind J Med Res. Feb;111:37-9.
87 There are several paramilitary
forces in India;
“Assam rifles”
refers to a paramilitary
force that contains mainly
soldiers from the state of Assam, which borders the state of Manipur.
88 Northeast Sun. Suspension of Operations. May 16-31, 2008, Vol-XIII,
p-27, New Delhi,
India.
89 Sharma, M., Panda, S., Sharma, U., Singh, R.R., Singh, H.N., Sharma, C. (2003) Five years of needle syringe
exchange in Manipur, India:
Programme and contextual
issues. Int J Drug Policy, 14, 307–415.
90 Lawyers Collective HIV/AIDS Unit.
(2007) Legal and policy concerns related to IDU harm reduction in SAARC
countries.
A review commissioned by UNO D C – Regional Office for South Asia, New Delhi,
India.
91 Ibid.
92 In this report,
similar
to the Indian National AIDS Control
Organization (NACO), we refer to people who had
injected in the past three months as “IDUs.”
93 While focus groups 2 and 3 were composed specifically
of IDUs who had faced problems with law enforcement
agencies and those who had been incarcerated, IDUs in all
focus groups included people who had faced problems
from law enforcement agencies and people who had been to prison.
94 Schutt,
R.K. (2004) Investigating the social world: The process and practice of research (4th Ed.).
Newbury Park,
CA: Sage.
95 Charmaz, K. (2006) Constructing grounded theory: A practical guide through qualitative analysis. London: Sage.
96 Glaser, B. (1978) Theoretical sensitivity. Mill
Valley,
CA: The Sociology Press.
97 Charmaz, op. cit.
98 Glaser, B. & Strauss, A.L. (1967) The Discovery of Grounded Theory: Strategies for Qualitative Research. Chicago:
Aldine De Gruyter.
99 Charmaz, op. cit.
100 Lincoln,
Y.S., & Guba, E. (1985) Naturalistic enquiry. Newbury Park, CA: Sage.
Rosyjski prezydent Władimir Putin i prezydent Tadżykistanu Imomli
Rakhmonow, omawiają propozycję stworzenia koalicji antynarkotykowej,
zwalczającej przemyt narkotyków. Tadżykistan zastosował wiele Rosyjskich
strategii antynarkotykowych.
Reuters Pool / Mew.
SKUTKI WPŁYWU ONZ I ROSYJSKIEJ STRATEGII
ANTYNARKOTYKOWEJ W CENTRALNEJ AZJI.
Leah Utyashevc i Richard Elliot
Kanadyjska Sieć Prawna ds. HIV / AIDS.
Wprowadzenie.
Konwencja kontroli antynarkotykowej ONZ, oraz zaangażowane UNGASS z 1998
roku, są często używane do usprawiedliwiania zakazującej i karnej polityki,
stosowanej przez rządy Eurazji – 101. wysiłki podjęte przez kraje Federacji
Rosyjskiej i Centralnej Azji, mające ograniczyć popyt na narkotyki, zostały
przeprowadzone za pośrednictwem kryminalnej prohibicji, doprowadziły do
przymusu leczenia uzależnionych, budząc wiele obaw co do naruszeń praw
człowieka. Rejestrowanie narkomanów, a zatem ograniczenie praw tych
zarejestrowanych, jako osób zażywających narkotyki, są na miejscu w każdym z
tych krajów. Badania przeprowadzone w niektórych krajach regionu, pokazały, że
opcje leczenia uzależnienia yam są nieskuteczne – 103.
str 79 dok.
Podczas gdy w trakcie pisania tej pracy, interwencje oparte na dowodach,
korzystanie z terapii substytucji opiatowej ( np. metadon, buprenorfina), nie
zostały dotąd w niektórych krajach wprowadzone (np. Tadżykistan i Kazachstan),
istnieją jedynie na niewielką skalę jako programy pilotażowe (np. Uzbekistan), a
w przypadku Rosji pozostają karnie zakazane – 104. Istnieje wiele doniesień, o
pogwałceniu praw człowieka osób uzależnionych w krajach członkowskich
Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP), składającej się z 12 byłych republik
ZSRR. Nadużycia zawierają szykany policji i uderzanie w osoby uzależnione, aby
wypracować normę aresztowań – 105. Konwencje często były mylnie
interpretowane, czy to w sposób zamierzony czy nie, jako różne, oparte o dowody,
działania policji, aby zredukować szkody związane z zażywaniem narkotyków -
takie jak terapia substytucji opiatowej, wymiana igieł i strzykawek, strefy
nadzorowanej konsumpcji narkotyków – jasna konkluzja nie do obalenia,
osiągnięta przez doradcę prawnego programu kontroli antynarkotykowej ONZ, że
takie interwencje są dozwolone w ramach konwencji – 106. Jak zostało
uwypuklone przez kilku sprawozdawców: Idea „świata wolnego od narkotyków”
(cytat zaczerpnięty z deklaracji Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 1998 roku), z jej
wymagającym, zakazującym i karzącym podejściem , może być oparta na szeroko
zakrojonej dbałości, o „zdrowie i dobro ludzkości”. Jednak w praktyce, zdrowie i
dobro tych w potrzebie szczególnej opieki – ludzi, którzy są uzależnieni od
narkotyków, tych będących w największym zagrożeniu związanym z narkotykami
i szkodami powodowanymi przez nie, oraz najbardziej marginalizowaną grupę
społeczną – nie stało się priorytetem. Zamiast tego zostali w cieniu, często ciężko
dotknięci założeniami wolnego od narkotyków ideału – 107. w oparciu o tło
wydarzeń globalnej i regionalnej uwagi, analizujemy w tym eseju główne role
podejścia prohibicji, wyrażonej w konwencji kontroli antynarkotykowej ONZ,
oraz Politycznej Deklaracji z 1998 roku, kształtującej Rosyjskie ustawodawstwo i
politykę antynarkotykową, oraz jej wpływ na politykę antynarkotykową w
Centralnej Azji (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, oraz Uzbekistan). Naszą
analizę przeprowadziliśmy na wielu poziomach przedstawionych w tym
wprowadzeniu – 100. Pewna część pracy ukazuje kontekst podkreślając
epidemiologiczne połączenia w zażywaniu iniekcyjnym, a epidemią HIV w Rosji i
Centralnej Azji na przestrzeni ostatniej dekady, od roku 1998 kiedy to odbyło się
spotkanie UNEASS dot. Problemu Wojny Antynarkotykowej, co odkrywa, że te
epidemie ulegały eskalacji w wyniku zażywania iniekcyjnego, co było głównym
napędem epidemii HIV. Druga część analizuje rolę jaką odgrywa struktura
kontroli antynarkotykowej ONZ, jako ponowne potwierdzenie Deklaracji
Politycznej UNEASS w Rosyjskiej wojnie antynarkotykowej. Pomimo Rosyjskiej
dominacji w regionie, jej wpływ jest równie odczuwalny poza jej granicami.
str 80 dok.
Trzecia część analizuje współpracę regionalną w kwestii kontroli
antynarkotykowej i skupia się na dwóch modelowych prawach dot. narkotyków
zastosowanych przez Inter parlamentarne Zgromadzenie Ogólne Wspólnoty
Niepodległych Państw, które głownie popiera Rosyjską strategię. W czwartej
części znajduje się pobieżna analiza krajowych praw antynarkotykowych w
krajach Centralnej Azji (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan i Uzbekistan),
sugeruje, że pomimo widocznych Rosyjskich intencji, model prawny WNP nie ma
większego wpływu na prawodawstwo przynajmniej w tych w tych krajach
członkowskich WNP. WNP i inne regionalne kraje działają głównie jako forum
dla retorycznego, regularnego przedefilowania "wojny antynarkotykowej".
Jakkolwiek, Rosyjskie prawo w jasny sposób zostało eksportowane, jako model i
ma taki sam wpływ. Rozważamy narodowe stanowisko wobec narkotyków w
czterech krajach Centralnej Azji, które są członkami WNP, oraz śledzimy
podobieństwa pomiędzy ich stanowiskami wobec kontroli antynarkotykowej. Dla
wielu politycznych i historycznych powodów, takich jak wspólna komunistyczna
przeszłość, polityczny i ekonomiczny wpływ Rosji, oraz ograniczone niezależne
badania narodowe i dostęp do niezależnych informacji, dostępnych po Rosyjsku,
lub w innych lokalnych językach, kraje Centralnej Azji, wprowadziły ustawy
antynarkotykowe podobne do tych w Rosji. Nadal jest to tylko częścią
opowiadania. Pomimo pewnych podobieństw legislacyjnych, do tych w Rosji, oraz
retorycznego poparcia Centralnej Azji, tzn dla " wojny antynarkotykowej"
promowanej przez Rosję (z częstym odniesieniem do dokumentów kontroli
antynarkotykowej ONZ), włączając ciała regionalne, oraz umowy, o współpracy,
to kilka krajów w ciągu ostatnich lat pokazało, przynajmniej w niektórych
regionach, wzrastającą wolę do wprowadzenia niezależnych strategii
ukształtowanych przez lokalną sytuację i okoliczności. W końcu piąta część,
konkluduje określając liczbę reform, które mogą,lub powinny zostać
wprowadzone przez rządy Rosji i Centralnej Azji, wykorzystując elastyczność
dozwoloną przez konwencję kontroli antynarkotykowej ONZ, aby zastosować
bardziej wyrafinowane i wyważone podejście do zażywania narkotyków. podejście
to, powinno brać pod uwagę troskę, o prawa człowieka, oraz konsekwencje
zdrowia publicznego wynikające z całościowego, restrykcyjnego dostosowania do
prohibicji, włączając rozprzestrzenianie się wirusa HIV i HCV, jak również
rozpowszechnić , w oparciu, o dowody i prawa człowieka, środki działania
zapobiegające, oraz redukujące szkody związane z problemem zażywania
narkotyków.
INIEKCYJNE ZAŻYWANIE NARKOTYKÓW, A HIV W
ROSJI
I CENTRALNEJ AZJI.
Federacja Rosyjska, oraz kraje Centralnej Azji, wcześniej jako część Związku
Radzieckiego, obecnie utrzymują represyjną politykę i prawa, wobec nielegalnych
narkotyków, zgodnie z dominacyjną orientacją, oraz wymogami ONZ, w kwestii
kontroli antynarkotykowej. Jednocześnie, kraje te donoszą, o szybko wzrastającej
epidemii zarówno HIV jak i zażywania narkotyków, wraz ze wszystkimi
dowodami wskazującymi, że ta pierwsza w wiadomy sposób jest napędzana przez
tę następną, pobudzając niektóre kraje Centralnej Azji do rozpoczęcia
wprowadzania programów mających na celu redukcję zakażeń HIV, oraz z
drugiej strony, ochronę zdrowia osób zażywających narkotyki. Kraje członkowskie
WNP, oszacowały ostatnio, że ilość osób zażywających nielegalne narkotyki, które
są od nich uzależnione, wzrasta każdego roku aż do 16% - 108.
Biuro ONZ ds. Kontroli Antynarkotykowej i Przestępstw (UNODC), wiodąca
agencja systemu ONZ, zajmująca się zwalczaniem przestępczości, nielegalnych
narkotyków i terroryzmu, również donosi, że kraje Centralnej Azji, doświadczają
trwałego wzrostu zażywania nielegalnych narkotyków – 109. Jak przedstawiono
w tabeli poniżej, oficjalne dane, zarówno z Rosji jak i krajów Centralnej Azji,
pokazuje, że na przestrzeni ostatnich 10 lat, tj. od spotkania UNEASS dotyczącego
Światowego Problemu Narkotykowego w roku 1998, nastąpił znaczny wzrost
liczby osób zażywających narkotyki, wykazany w rejestrach tych krajów. Obecne
raporty szacują, że realna ilość IN, jest wielokrotnie wyższa – 112.
Tabela 2. Zażywanie iniekcyjne w Rosji i Centralnej Azji.
Liczba zarejestrowanych
narkomanów
113
Szacunkowe
zażywanie
narkotyków w 2008
(wśród osób pomiędzy 15 a 64 rokiem
życia)
114
2000 2007 ilość IN
występowanie
iniekcyjnego
zażywania
Rosja
441,927
537,774
1.825,000
1,78%
Kazachsta
n
38,320
55,286
100,000
0,96%
Kirgistan
4,479
8,464
25,000
0,74%
Tadżykista
n
4,200
8,607
17,000
0,45%
Uzbekistan 14,627
21,465
80,000
0,47%
To region epidemii iniekcyjnego zażywania narkotyków, równocześnie z
najszybciej rozwijającą się epidemią HIV na świecie – 115. Według UNODC,
liczba oficjalnie zarejestrowanych przypadków HIV, w czterech krajach
Centralnej Azji (Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan i Uzbekistan), wzrósł 15
krotnie od 2000 do 2007 roku – 116. Tabela 3 poniżej, przedstawia rozwój
epidemii HIV w Rosji i tych krajach na przestrzeni ostatnich 10 lat
(korespondując prawie dokładnie do dekady od czasu UNEASS dot. Narkotyków
w 1998 roku), w oparciu, o dane szacunkowe UNAIDS i WHO. Rzeczywiście,
epidemia iniekcyjnego zażywania narkotyków, oraz HIV, są ściśle splecione w
krajach byłego Związku Radzieckiego. Podczas gdy iniekcyjne zażywanie
narkotyków stanowi około 10% zakażeń HIV globalnie, to w Centralnej Azji i
Rosji, zażywanie jest związane ze znacznie wyższym odsetkiem infekcji HIV - 117.
Według UNAIDS zażywanie iniekcyjne jest głównym sposobem transmisji HIV w
Federacji Rosyjskiej - 118., a w przypadku nowych zakażeń HIV w Europie
Zachodniej i Centralnej Azji, odnotowanych w 2006 roku, 62% zakażeń
spowodowane zostało iniekcyjnym zażywaniem narkotyków.
str. 82 dok.
Tabela 3. Występowanie HIV w Rosji i Centralnej Azji.
1997
2007
Dorośli,
żyjący z
HIV, wiek
15-49
Występowane
HIV wsród
dorosłych (%)
Dorośli,
żyjący z HIV,
wiek 15-49
Występowanie
HIV
wsród
dorosłych (%)
Rosja
40,000
0,05%
940,000
1,1%
Kazachstan
2,500
0,03%
12,000
0,1%
Kirgistan
< 100
< 0,005%
4,200
0,1%
Tadżykistan
< 100
< 0,005%
10,000
0,3%
Uzbekistan
< 100
< 0,005%
16,000
0,1%
Wskaźnik jest nieznacznie wyższy zarówno w Rosji jak i Kazachstanie, gdzie
zażywanie iniekcyjne stanowi 2/3 (66%) zakażeń HIV nowo odnotowanych w
2006 roku - 122. UNODC, oszacowało, że w 2007 roku 73% nowych przypadków
zakażeń HIV w Kazachstanie jest związana z iniekcyjnym zażywaniem (trochę
więcej niż oszacowało UNAIDS) z odnośnymi wskazaniami: 72% w Kirgistanie,
58% w Tadżykistanie i 47% w Uzbekistanie - 123. W Rosji i Centralnej Azji,
wystawienie HIV jest dramatycznie wyższe wśród IN, niż wśród reszty populacji
jako całości i zostało oszacowane na: 37,5 % w Rosji, 9,2 Kazachstanie, 8%
Kirgistanie, 14,7 Tadżykistanie i 15,6% w Uzbekistanie - 124. W
Uzbekistanie, który ma obecnie największą epidemię w Centralnej Azji, ilość
nowo odnotowanych przypadków HIV, wyraźnie wzrosła w latach 1999 - 2003 (z
28 do 1,836 przypadków),liczba odnotowanych przypadków HIV, wśród IN
została więcej niż podwojona w latach 2002 - 2006 (z 613 do1,454), a prawie1 na
3 , iniekcyjnych narkomanów, okazało się być HIV pozytywnych w trakcie badań
przeprowadzonych w Taszkiencie pomiędzy 2003 a 2004 rokiem - 125. Inne kraje
Centralnej Azji, również odnotowały dramatyczny wzrost. Dla przykładu, w ciągu
jednego roku, występowanie HIV wśród IN wzrosło z 16 do 24% w miastach
Republiki Tadżykistanu - Duszanbe i Khujand.
Str 83 dok
Człowiek cierpiący od nieleczonych objawowa abstynencyjnych w klinice dla
narkomanów w Duszanbe, Tadżykistan. Alwssandro Scotti. / Panos.
STRUKTURA
KONTROLI
ANTYNARKOTYKOWEJ
ONZ,
A STRATEGIA ROSJI.
Trzy konwencje kontroli antynarkotykowej ONZ, wprowadzają restrykcyjne
środki (prohibicję, kryminalizację, kary), odnośnie posiadania i handlu
narkotykami. Pojedyncza konwencja ONZ z 1961 r., dot. Substancji
Narkotycznych, wymaga od krajów członkowskich, wprowadzenia wewnętrznych
praw ograniczających produkcję i posiadanie, oraz handel wyszczególnionych
substancji, wyłącznie do celów medycznych i naukowych – 177. Konwencja dot.
Substancji Psychoaktywnych z 1971 r. i rozszerza listę leków zakazanych.
Konwencja z 1988 r.,przeciw Obrotowi Nielegalnymi Narkotykami i Substancjami
Psychoaktywnymi, dodaje kolejne do listy kontrolowanych substancji, oraz
zwiększa zakres konwencji na włączenie restrykcji, wobec popytu jak i podaży –
129. Kraje członkowskie, w myśl konwencji z 1988 r., są zobowiązane do
traktowania jak przestępstwo kryminalne, zamierzone posiadanie, nabywanie,
lub uprawianie narkotyków, lub substancji psychoaktywnych na własny użytek, w
przeciwieństwie do uchwały konwencji z 1961 r., tym samym konwencja ta i
konwencja z 1971 r., zostały zniesione – 130. Ponadto, według konwencji z 1988
r., każdy kraj członkowski musi dostosować się do jego „zasad konstytucyjnych i
podstawowych regulacji systemu prawnego”, oraz traktowanie jako przestępstwa
nakłanianie do zażywania narkotyków. Jak wskazują analitycy, mimo to, język
konwencji jest na tyle elastyczny, aby można było określić szereg reakcji na
nielegalne narkotyk i pozwala krajom członkowskim na dostosowanie do ich
realiów – 131. Oprócz tego, że obie konwencje z 1961 i 71 r. wymagają od krajów
członkowskich działań zniechęcających do zażywania nielegalnych narkotyków,
to również obligują te kraje do zastosowania praktycznych środków „wczesnego
wykrywania, leczenia, szkolenia opieki post rehabilitacyjnej, rehabilitacji, oraz
społecznej integracji”, sob zażywających nielegalne narkotyki – 132. Konwencja z
1988 r., podkreśla pierwszorzędność wysiłków minimalizujących cierpienie ludzi
w związku z zażywaniem narkotyków, oraz ciągłego powtarzania, że leczenie,
szkolenie, opieka post rehabilitacyjna, oraz rehabilitacja, są akceptowanymi
alternatywami dla kryminalizacji i kar w przypadku posiadania, nabywania, lub
uprawiania na własny użytek, co jest sprzeczne z ustawami konwencji z 1061 i
1971 roku – 133.
str 84 dok.
Na zjeździe UNEASS, dot. narkotyków w 1988 r.,kraje członkowskie jednogłośnie
uchwaliły, że polityka redukcji popytu powinna mieć na celu nie tylko
„zapobieganie zażywaniu narkotyków”, ale również „ redukcję szkodliwych
konsekwencji uzależnienia narkotykowego” - 137. Stalo się tak, ponieważ
regulacje konwencji idą w parze z prawem krajów członkowskich do zastosowania
bardziej wyrafinowanych, opartych o dowody podejść wobec nar5kotyków, niż
tylko poleganie na karnych nakazach i systemie kar. Na przykład w odniesieniu
do kwestii zapewnienia leczenia uzależnienia narkotykowego. Pomimo że
konwencja zdaje się zezwalać na niewiele wyjątków z listy narkotyków, to
metadon jest szeroko dostępny w wielu krajach członkowskich – 135. WHO
uznała metadon i buprenofinę, jako jedne z podstawowych leków, które powinny
być szeroko dostępne i WHO, UNODC, oraz UNAIDS, przynaglają do
podniesienia dostępności terapii substytucyjnych, aby nadzorować opiatowe jako
kluczowy środek zapobiegania HIV – 138. Niestety nie wszystkie kraje skorzystały
z elastyczności konwencji, aby wprowadzić takie sprawdzone już serwisy
zdrowotne. Nie dające się obalić, oparte o silne dowody doświadczenia,
demonstrują korzyści płynące z terapii substytucji opiatowej, zarówno dla
jednostek, jak i dla zdrowia publicznego, oraz zarekomendowane strategią
działanie przez wyspecjalizowane agencje ONZ, nie wpłynęły na kilka krajów, w
tym na Rosję, aby zapewniły dostęp do metadonu – 137. Federacja Rosyjska jest
udziałowcem wszystkich trzech konwencji ONZ i wszystkie te konwencje
odgrywają znaczącą rolę w polityce antynarkotykowej Rosji – 140. Według
konstytucji, międzynarodowe umowy Federacji Rosyjskiej, są integralną częścią
jej systemu prawnego i wprowadzają zasady międzynarodowych umów
znoszących krajowe prawodawstwo – 141. Podejście prohibicji, które jest
skupieniem – wyznacznikiem konwencji kontroli antynarkotykowej ONZ,
znajduje odzwierciedlenie w wewnętrzny prawie Rosji, które wyprzedza nawet
wymogi konwencji w niektórych przypadkach, włącznie ze sposobami
szkodliwymi dla zdrowia publicznego, takimi jak karny zakaz stosowania
metadonu – 142. Dokumenty ustawy i polityki antynarkotykowej, odnoszą się do
konwencji ONZ , jako źródła wytycznych w tworzeniu prawa krajowego, oraz
inspiracji dla Rosji do restrykcyjnego podejścia prohibicji na poziomie krajowym.
Dla przykładu, Federalne Prawo dot. Narkotyków i Substancji Psychoaktywnych,
wprowadzone w 1997 r., zawiera wyrażenie odnoszące się do konwencji kontroli
antynarkotykowej ONZ – 143.
str. 85 dok.
Pomimo faktu, jak opisano powyżej, nawet konwencje ONZ same w sobie nie
posuwają się tak daleko jak nowocześni rosyjscy zwolennicy polityki
antynarkotykowej pt. „zero tolerancji”. Dzięki której rząd zmierza do „wolnego od
narkotyków świata”, głównie przez wzmocnienie działalności nacisku prawnego
mającego zwalczać zarówno konsumpcję jak i handel nielegalnymi narkotykami.
Przedstawiciela rządu regularnie utrzymują iż zastosowały takie podejście aby
sprostać wymogom konwencji ONZ, tj. całkowitego usunięcia narkotyków. 144.
Dla przykładu, w roku 2001 ówczesny minister spraw wewnętrznych podkreślał,
że: „Rosja musi zaostrzyć swoje prawa dot. narkotyków i całkowitego zakazu
zażywania nielegalnych narkotyków w federacji Rosyjskiej. Całkowita prohibicja
na zażywanie nielegalnych narkotyków nie jest jedynie własną inicjatywą rządu
ale raczej dokładnym dostosowaniem do konwencji ONZ. Jedynie prawo karne, w
naszej opinii, może odstraszyć ludzi od popełniania przestępstw związanych z
narkotykami i zmusić jednostki uzależnione o podjęcia leczenia. 145. Uznany
ekspert w dziedzinie narkotyków i doradca rządu rosyjskiego – Edward Babayan
ukazał elastyczność zawartą w konwencji antynarkotykowej. Podkreśla, że żadna
konwencja nie wymaga pełnego zastosowania przez kraje członkowskie
strukturalnych i terminologicznych wzorów planu międzynarodowego. Co zostało
logicznie wysnute z prawa krajów członkowskich do zastosowania „ bardziej
restrykcyjnych środków kontroli lub dla odmiany wykluczenia niektórych z nich.
146. Według Babayana to usprawiedliwia zastosowanie przez ZSRR a później
przez rosję środków kontroli na poziomie krajowym, które są bardziej
restrykcyjne niż te określone w konwencji kontroli antynarkotykowej ONZ. Z
dumą podkreśla, że Rosja jest praktycznie jedynym krajem, który w pełni stosuje
się do wymogów konwencji z 1971 i wprowadziła środki bardziej restrykcyjne niż
wymagano. 148. ten mocny nacisk na stosowanie karnej prohibicji idzie w parze z
zastosowaniem rozbudowanego aparatu nacisku. Od roku 1991 operacje
zwalczania narkotyków stały się jednymi z najbardziej ważnych i prestiżowych
działań dla wszystkich rosyjskich agencji nacisku prawnego. 149. Rosyjscy
politycy oraz reprezentacji Federalnego Serwisu Federacji Rosyjskiej ds. Kontroli
Obrotu Narkotykami – jednego z największych w świecie, zatrudniających około
40,000 osób. 150. często używa retoryki wobec „wojny antynarkotykowej”
usprawiedliwiając istnienie agencji potrzebą zwalczania „narkoagresji wobec
Rosji” oraz „narkozagrożenia” narodowego. 151. W 2007 system struktury
antynarkotykowej w Rosji powiększył się o kolejną agencję – Krajowy Komitet
Antynarkotykowy.
Str. 86
który uzupełnia pracę federalnych służb ds. Obrotu narkotykowego a w którego
zarządzie są te same osoby. 152. Istnieją plany założenia komisji
antynarkotykowej w regionach Rosji mających na celu koordynowanie organizacji
antynarkotykowych na poziomie danego okręgu. Według obecnego dyrektora
federalnych służb Viktora Ivanowa: „Mamy silnego wroga, walka z nim powinna
być prowadzona jak w trakcie wojny – twardo i bez litości. 153. Po zjeździe
UNGASS dot. narkotyków w 1998 Rosja przebudowała swoje siły na
zaangażowanie w prohibicję jako strategię dominującą w podejściu do
narkotyków stosując w następnym roku swoje własne przewodnie wytyczne i
dyrektywy zwalczania nielegalnych narkotyków i substancji psychoaktywnych
oraz uzależnienia od nich na okres do 2008 roku (Przewodnie Wytyczne) 154.
Dokładnym celem Przewodnich wytycznych, które nie posiadają mocy prawnej i
nie są wiążącymi deklaracjami rządu, jest osiągnięcie celów
założonych przez UNGAS Wymierne i znaczące zredukowanie konsumpcji
nielegalnych narkotyków do roku 2008. Wstęp do Przewodnich Wytycznych
powtarza dosłownie wstęp do Politycznej Deklaracji UNGASS. Przewodnie
Wytyczne ponownie powtarzają rosyjski zamiar „dopełnienia swoich
obowiązków w sferze kontroli antynarkotykowej w zgodzie z międzynarodowymi
założeniami oraz decyzjami xx zgromadzenia ogólnego ONZ, sesji specjalnej
dot. narkotyków. 155. Nawołuje ono liderów społecznych, politycznych,
religijnych, sportowych, biznesowych i innych do wzięcia aktywnego udziału w
„kształtowaniu społeczeństwa wolnego od uzależnienia narkotykowego”.
Przewodnie Wytyczne podkreślają solidarność Rosji oraz wsparcie społeczności
międzynarodowej w przezwyciężaniu problemu zażywania i handlu narkotykami
oraz układają rządową strategię zwalczającą nielegalne narkotyki w wielu
rejonach – strategię która prawie całkowicie skupia się na zastosowaniu karnej
prohibicji jako środka zmierzającego do „świata wolnego od narkotyków” i dalej
deklaruje że Rosyjski cel zapewnia że podejście to zostanie zastosowane i
wzmocnione na poziomie regionalnym. Przewodnie Wytyczne określają wysiłki
podjęte w danym regionie do redukcji popytu, który między innymi zakłada
zastosowanie założeń Artykułu 10 konwencji ONZ z 1971 roku (prohibicja i
ogłoszenie kontrolowanych substancji do wglądu publicznego) oraz art. 3
konwencji ONZ z 1988 ( który zakłada prohibicję na publiczne nakłanianie do
nielegalnych działań w związku z narkotykami). W praktyce oznacza to że Rząd
Rosji głosi „prohibicję na jakiekolwiek formy propagandy zażywania narkotyków
( rozpowszechnianie i wydawanie książek, ulotek, broszur, gazet, etc) z
materiałami głoszącymi filozofię i praktykę zażywania narkotyków. Głównie jako
kontra przeciw mass mediom prowadzącym dyskusje związaną z legalizacją
zażywania narkotyków i substancji psychoaktywnych. Rząd ogłasza tworzenie i
wzmacnianie wyspecjalizowanych komórek działających w strukturach agencji
nacisku prawnego. 160.
str 87
W stosunku do redukcji podaży, Przewodnie Wytyczne celem Rosji jest
wzmocnienie kooperacji regionalnej między krajami WNP we wprowadzaniu
prohibicji, zwłaszcza w sferze poprawiania krajowych praw wobec nielegalnych
narkotyków, połączenie wysiłków międzynarodowej społeczności w walce
przeciwko handlowi narkotykami oraz ułatwianie wieloczynnościowych
międzyrządowych umów antynarkotykowych z krajami WNP .157.
W końcu, części, dot. międzynarodowej współpracy Przewodnich
Wytycznych dalej wyjaśnia zamiary Rosji zastosowania jej prohibicji na poziomie
regionów, włączając ich sprzeciw wobec opartych o dowody opcji leczenia osób
uzależnionych od opiatów. Przewodnie Wytyczne dokładnie określają politykę
Rosji w zaangażowaniu w następujące wysiłki:
●
„prowadzenie działań w odniesieniu do połączenia wysiłków
międzynarodowych społeczności w walce przeciw nielegalnemu handlowi
narkotykami oraz uzależnieniu pod auspicjami Narodów Zjednoczonych.”
●
„przeciwstawianie się legalizacji nie medycznej konsumpcji narkotyków
oraz substancji psychoaktywnych oraz dekryminalizacji przestępstw
połączonych z nimi.”
●
„przeciwdziałanie próbom rozwinięcia i wprowadzenia programów
metadonowych oraz programów leczenia uzależnienia od opium i
heroiny.”
●
„próby powinny zostać podjęte aby wprowadzić prawodawstwo krajów
członkowskich WNP we współdziałanie z modelem prawnym WNP w
kwestii Zapobiegania handlu Nielegalnymi Narkotykami i Substancjami
Psychoaktywnymi.” 158.
Jak zauważono w Przewodnich Wytycznych, Rosyjskie podejście „wojny
narkotykowej”nie kończy się wraz z rozszerzeniem rosyjskiego terytorium. Aby
osiągnąć cele redukcji popytu na narkotyki, wyznaczone przez spotkanie
UNGASS – 1998, Rosja stosuje strategię, która całkowicie potępia jakiekolwiek
próby rozwinięcia i zastosowania programów metadonowych aby zapobiec
również rozpoczęciu jakichkolwiek dyskusji na temat narkotyków (włączając
metadon i inne środki redukcji szkód) oraz legalizacji jakiegokolwiek rodzaju
narkotyków, nie tylko w Rosji ale także w całym regionie. Były prezydent a obecny
premier Vladimir Putin przyznaje, że Rosja stosuje ekstremalne restrykcyjną
odpowiedzialność za przestępstwa połączone z narkotykami wraz z sankcjami
karnymi do 20 lat pozbawienia wolności za możliwy handel. 150. Według Putina „
to nie jest kwestia tworzenia prawa bardziej restrykcyjnym a zapewnienie
nieuchronności kary jak w przypadku innego przestępstwa i to jest droga jaką
chcemy dalej podążać.” 160. Zatem nic dziwnego, że wykonano nieśmiałe ruchy
w kierunku osłabienia surowości rosyjskiego prawa antynarkotykowego.
Str88
W 2003 Duma podjęła ważny krok w zmianie federalnego prawa karnego w
odniesieniu do przestępstw narkotykowych. Przez podniesienie dopuszczalnej
ilości narkotyków, która może prowadzić do odpowiedzialności karnej za
posiadanie. Zmiany prawne wprowadziły notatkę o „ średniej dawce (działce)”
oraz definicję „dużej ilości”co stanowi 10x „średnia dawka”. 161. oraz bardzo
„dużej ilości” co stanowi 50x „średnia dawka”. 161. Nabywanie, posiadanie,
przetwarzanie, importowanie oraz eksport narkotyków prowadzić mogą raczej do
odpowiedzialności administracyjnej niż karnej. 162. Wprowadzono zakaz
przymusowego leczenia uzależnienia w więzieniach przestępców uzależnionych,
wprowadzono alternatywy dla stosowania kar więzienia oraz ????????? podejścia
do produkcji na własny użytek od produkcji na sprzedaż. 163/164.
Do tej pory podejście to zostało częściowo zniesione, pomysł na „średnią
dawkę” został usunięty a definicja „dużej” i „bardzo dużej” ilości raz jeszcze
przejrzana. 165/166. Wice dyrektor Służb Federalnych Kontroli obrotu
Narkotykowego nazwał poprawki Dumy z2003 roku „pomyłką, która została
dostrzeżona i poprawiona”. 167. Według niego jednym ze strategicznych
kierunków rosyjskiej polityki jest pełne wdrożenie założeń konwencji kontroli
antynarkotykowej ONZ, w szczególności restrykcyjne dostosowanie się do listy
narkotyków. 167. Co do zapisu to federalne Służby Federacji Rosyjskiej ds.
Kontroli Obrotu Narkotykowego proponuje zniesienie pozostałych poprawek z
roku 2003, zaostrzenie sankcji karnych wobec sprzedaży małych ilości
narkotyków oraz ponowne otwarcie centrów przymusowego leczenia. 169.
Propozycje agencji zawierają wprowadzenie „nadzwyczajnych, restrykcyjnych
środków kontroli wobec narkotyków stosowanych do celów medycznych i
naukowych”, oraz rozpowszechnianie przymusowych testów narkotykowych,
szczególnie w szkołach i innych instytucjach edukacyjnych. 170.
Współpraca regionalna w sferze kontroli antynarkotykowej
Po przejrzeniu podstawowej orientacji trzech konwencji
antynarkotykowych ONZ, oraz roli jaką odgrywają legislacyjne i retoryczne
stanowiska Federacji rosyjskiej wobec narkotyków rozdział ten dostarcza ogląd w
jaki sposób zarówno normy ONZ jak i rosyjskie stanowisko wpłynęły na kraje
będące w historycznej sferze wpływu Rosji. Skupiono się głównie na wysiłkach
Rosji przeprowadzonych za pośrednictwem procesów we Wspólnocie
Niepodległych Państw. Włączając rozwojowy model prawodawstwa oraz
promowanie stosowania go przez kraje członkowskie. Bardziej skrótowo,
zastosowano niektóre odniesienia do organów regionalnych stosujących kontrolę
antynarkotykową, które również przeważająco zorientowane są na stosowanie
mechanizmu nacisku prawnego wobec narkotyków. Tak jak Rosja wewnętrznie
utrzymuje rozbudowany aparat nacisku prawnego wobec narkotyków to na
poziomie regionalnym istnieją również wyspecjalizowane struktury, umowy,
zalecenia oraz deklaracje mające na celu stosowanie prohibicji jako dominującą
odpowiedź na problem narkotykowy.
str. 89 dok.
Wspólnota niepodległych państw.
Założona w 1990 roku, Wspólnota Niepodległych Państw, z siedzibą w Mińsku na
Białorusi, to międzynarodowa organizacja, zrzeszająca 12 republik byłego
Związku Radzieckiego - 171., której cele, to promowanie integracji i współpracy w
kwestii ekonomii, obronności i polityki zagranicznej. Utworzone w 1992 roku
Zgromadzenie Międzyparlamentarne (IPA) WNP, jest ciałem doradczym w
przygotowaniach projektów dokumentów legislacyjnych wspólnego interesu, z
siedzibą w St. Petersburgu - Rosja -173. Jednym z głównych założeń WNP,
oraz powodem istnienia IPA, jest "harmonizacja i unifikacja" prawodawstwa
krajów członkowskich WNP. Praca ta jest wdrażana, przy zastosowaniu
modelowych aktów legislacyjnych, oraz zażaleń. Od momentu powołania, IPA
zastosowała ponad 200 modelowych aktów prawnych, w tym model Cywilny,
Karny, Kodeks Postępowania Karnego, oraz Ustawę Skarbową - 174. W 1996 r. i
po raz kolejny w 2006 r., jako inicjatywę Stałej Komisji ds. Obrony i
Bezpieczeństwa, IPA powołała dwa modele prawne dot. narkotyków, oraz
zaleciła, aby parlamenty Krajów Członkowskich WNP, dostosowały je w trakcie
tworzenia własnego prawodawstwa - 176. Oprócz powołania tych dwóch modeli
prawnych "walki przeciw Narkoagresji", oraz "Narkozagrożeniu", jakie napotkał
ten region w 21 wieku, skupiają się na wysiłkach prawodawczych WNP, która
zwołała szereg konferencji, konsultacji i spotkań okrągłego stołu dot. walki
przeciw narkotykom. W roku 2002 przedstawiciele władz krajów członkowskich
WNP, wprowadziły w życie pomysł współpracy pomiędzy krajami członkowskimi
WNP, w działaniach zwalczających nielegalny handel substancjami
narkotycznymi i psychoaktywnymi, oraz ich pochodnymi,
zawierające się w ustawach z okresów 2002 - 2004, oraz 2005 - 2007 r. - 178. Po
zakończeniu pierwszego z programów współpracy, mając na celu dalsze
wzmożenie działań prawnych w tej sferze, w październiku 2004 r. IPA zawiązała
Połączoną Komisję Harmonizacji Prawnej w Sferze Zwalczania Terroryzmu,
Przestępczości i Narkobiznesu -179.
str 90 dok.
KLUCZOWE ELEMENTY MODELU PRAWNEGO WNP
WOBEC
NARKOTYKÓW.
1996 Model Prawa "Wobec Zapobiegania Handlu Narkotykami, Substancjami
Psychoaktywnymi i ich Pochodnymi”.
Zażywanie narkotyków w grupie, czy w przestrzeni publicznej jest zakazane.
Nielegalne nabywanie, posiadanie, import i eksport substancji narkotycznych i
psychoaktywnych w małych ilościach i na własny użytek, prowadzi do kar
administracyjnych za pierwszym razem. Za drugie podobne przestępstwo w tym
samym roku, prowadzi do odpowiedzialności karnej. Prywatne i publiczne
organy, jak i jednostki, mają obowiązek prawny, donosić, o każdym przypadku
zażywania, posiadania, uprawy, handlu, oraz innych działań związanych z
narkotykami. Każda osoba podejrzana , o zażywanie, lub bycie pod wpływem
nielegalnych narkotyków, może zostać poddana, przez policję przymusowym
testom na obecność narkotyków w organizmie. Samo zeznanie świadka jest
wystarczające jako dowód w oskarżeniu, o zażywanie narkotyków. Przymusowe
leczenie uzależnienia narkotykowego, może zostać zastosowane. Prawo zakłada
odpowiedzialność administracyjną, za unikanie poddania się testom i leczeniu,
oraz nie przestrzeganie zaleceń lekarskich. Policja może zmusić do poddania się
testom, lub leczeniu, włącznie z zastosowaniem aresztu, w przypadku kiedy osoba
szuka możliwości uniknięcia testu. Istnieje odpowiedzialność karna za ucieczkę z
instytucji medycznej, poprzedzona tymczasowym aresztowaniem. Decyzja sądu,
o leczeniu uzależnienia, jest podstawą, do zwolnienia z pracy, lub praktyk w
placówkach edukacyjnych. Prawo zakłada obligatoryjną rejestrację osób
zażywających narkotyki. Zarejestrowani, mogą zostać czasowo powołani do
wykonania pewnych funkcji (choć nie jest to określone w modelu prawnym). Nie
jest wspomniane nic, o prawach osób zażywających narkotyki, nawet o tych
uzależnionych od narkotyków, ani o żadnej możliwości apelacji od decyzji policji,
czy sądu nakazującej poddaniu się przymusowym testom, czy leczeniu.
Model Prawa z 2006 r. „Dot. Narkotyków, Substancji Psychoaktywnych i ich
Pochodnych.
Zażywanie narkotykowa per se, jest zabronione, oraz karane grzywną, lub
aresztem (administracyjnym). Nabywanie i posiadanie narkotyków na własny
użytek, nawet w niewielkich ilościach, oraz unikanie, lub odmowa poddania się
testom narkotykowym, prowadzi do kary aresztu, nałożonej administracyjnie. W
celu wykrycia osób zażywających narkotyki, państwo organizuje prewencyjne w
trakcie corocznego sprawdzania uczniów na wszystkich poziomach edukacji. Jeśli
istnieją wiarygodne wskazówki, że osoba jest pod wpływem narkotyków, lub
innych substancji psychoaktywnych, on lub ona może otrzymać nakaz poddania
się testom antynarkotykowym, od sądu, prokuratora, lub oficera policji. Mogą
zostać zastosowane sankcje prawne za unikanie tych testów, leczenia, lub
nieprzestrzeganie zaleceń lekarza. Ucieczka z, lub trakcie drogi do
wyspecjalizowanej jednostki medycznej, jest karana więzieniem i grzywną.
Model prawa zakłada rejestrację osób uzależnionych, a zarejestrowani mogą
zostać powołani, do wykonania pewnych funkcji (jednak nie jest określone
jakich). Decyzja sądu, o leczeniu uzależnienia, jest podstawą do zwolnienia z
pracy, lub praktyk w placówkach edukacyjnych. Nie jest wspomniane, o prawach
osób zażywających narkotyki, nawet o tych uzależnionych od narkotyków, ani o
żadnej możliwości apelacji od decyzji sądu, czy policji, nakazującej poddanie się
przymusowym testom, czy leczeniu.
Model prawa z 1996 r., skupia się na sankcjach karnych i administracyjnych, za
nielegalną działalność związaną z narkotykami (co jest wyszczególnione w
narodowym kodeksie karno - administracyjnym), oraz leczeniu uzależnienia
narkotykowego, jest to główny zestaw założeń mających na celu prohibicję i jej
wdrażanie. Model prawny z 2006 r., ma podobną orientację na prohibicję. Jest
jednak bardziej wszechstronnym dokumentem. Szczegółowo reguluje zakres
działań agencji kontroli antynarkotykowej, oraz reguluje prawne używanie i obrót
substancjami narkotycznymi. Model prawny WNP z 2006 r., odnosi się
konwencji antynarkotykowej ONZ, definiuje pochodne , stosując
międzynarodowe nazwy substancji narkotycznych, oraz kryteria licencyjne.
St 91 dok.
Pacjęci są przykuwani do łóżek kajdankami w programie rehabilitacyjnym w
Jekaterenbugu, Rosja. Do 50 osób jest jednocześnie przetrzymnwanyh w
jednym pomieszczeniu i karmieni są jedynie chlebem i wodą, aby zapewnić
traktowania leczenia w sposob poważny.
Brenda Hoffman.
Jako część późniejszego programu współpracy Rosyjska Federalna Służba ds.
Kontroli Obrotu Narkotykami wzięła udział w tworzeniu projektu modelu prawa
antynarkotykowego, stopniowo wdrażanego przez INP WNP w 2006 r. Istnieją
wyraźne cechy wspólne w prawie antynarkotykowym Rosji, a tworzonym szkicem
prawodawstwa WNP. Nie jest to zaskoczeniem, zakładając, że Rosyjska Federalna
Agencja Kontroli Antynarkotykowej, wzięła czynny udział w tworzeniu zarysu, a
przynajmniej modelu prawa WNP z 2006, zawierającego zdeklarowane założenie
wzmocnienia, na poziomie regionalnym, nacisku zakazu karnego na narkotyki –
180. Istnieje bezsprzeczne podobieństwo, pomiędzy Rosyjskim prawem dot.
narkotyków i substancji psychoaktywnych z 1997 r., a modelem prawa WNP z
2006 r. Do rozważenia poniższe podpunkty:
•
Rosyjskie prawo antynarkotykowe, zakazuje używania narkotyków per se –
181., prawo antynarkotykowe (ustawa), nie określa rodzaju kary za
złamanie zakazu: pozostawione jest raczej gestii kodeksu karnego, lub
administracyjnego – 182, Model prawny WNP, z 2006 r., podobnie zaleca
zakaz na zażywanie narkotyków.
•
Rosyjskie prawo – ustawa, z 1997 r., zakazuje leczenia przy użyciu
metadonu, lub buprenorfiny. Używanie wyszczególnionych substancji
narkotycznych i psychoaktywnych w celu leczenia uzależnienia
natryskowego powinno być zakazane – 183. Model prawa WNP z 2006 r.,
wprowadza te założenia słowo w słowu – 184. - pomimo to jak omówiono
później, na szczęście podejście to nie znalazło odzwierciedlenia w
działaniach rożnych krajów członkowskich WNP, z pośród których wiele
poszło do przodu wprowadzając leczenie substytucją opiatową.
•
W podobny sposób prawo – ustawa Rosyjska z 1997 r., oraz model prawny
WNP z 2006 r., są identyczne w ich zakazie tzw. propagandy: „Propaganda
dot. narkotyków, oraz substancji psychoaktywnych (np. działalność
związana z rozpowszechnianiem przez jednostki, czy organizacje,
informacji, o sposobach, metodach rozwoju produkcji, zażywaniu,
miejscach gdzie można znaleźć narkotyki, jak również drukowaniu i
rozpowszechniania książek, oraz innych drukowanych informacji,
informacji za pośrednictwem TV, oraz innych mas mediów, jak również
innych podobnych działań), jest zabronione. Propaganda korzyści
płynących z zażywana takich, a nie innych narkotyków, oraz propaganda
zażywania narkotyków w celach terapeutycznych, która wpływa na wolę
osoby, lub ma negatywny wpływ na zdrowie fizyczne, lub psychiczne, jest
zabroniona – 185.
Trudno jest wyliczyć poziom, do jakiego sam model praw WNP przez różne
instrumenty wpłynął na rozwój krajowego prawodawstwa, lub politykę w krajach
członkowskich WNP, włącznie z krajami Centralnej Azji. Kilka krajów, posunęło
się do wprowadzenia leczenia substytucyjnego, pomimo wyraźnych sprzeciwów
wobec takich środków wyraźnie wymienionych w modelu prawnym WNP, z 2006
r. (który sam został zaczerpnięty z Rosyjskiej ustaw prawnej z 1997 r.). Jednak w
innych aspektach, prawodawstwo w krajach członkowskich jest w głównej mierze
oparte, o inne elementy odzwierciedlane w modelu prawnym WNP, takie jak
nakazy obowiązkowego poddawania się testom, rejestracja osób zażywających,
oraz prawnie usankcjonowane restrykcje wobec osób zażywających narkotyki.
Ramy czasowe, mogą być jednym z powodów wyjaśniających wyraźnie
ograniczone co najmniej włączenie modelów prawnych WNP z 1996 r. Kraje
Centralnej Azji, wprowadziły swoje krajowe ustawy antynarkotykowe w latach
1998 – 1999, po wprowadzeniu przez Rosję jej własnej ustawy z roku 1997.
wyraźne dowody podobieństw pomiędzy prawem Rosji, a ustawodawstwem
republik Centralnej Azji, wskazuje, że prawo Rosji, miało bardziej bezpośredni
wpływ na kraje w regionie, niż wcześniejszy model prawny WNP. Później, do
czasu, kiedy IPA (zgromadzenie międzyparlamentarne), WNP wprowadziło swój
drugi model prawny dot. narkotyków w 2006 r., własne normy prawne każdego z
krajów, były już ugruntowane. Pozostaje do rozstrzygnięcia, czy drugi model
prawny, wymagał tak wiele tarć z rządami poszczególnych krajów regionu, jednak
jak dotąd amol na to wskazuje. Co jest jasne, to fakt, że konwencje kontroli
antynarkotykowej, oraz UNEASS z 1998 r., służą jako trwałe tło dla działań WNP
w tym regionie, a sama WMP działa jak „komnata pogłosowa”, w której
konwencje są trwale wzmacniane, wyrażane , oraz potwierdzane, przez co
wpływają na kraje regionu.
Str 93 dok.
W roku 2003, na konferencji WNP w St Petersburgu, uczestnicy wprowadzili
zalecenia dot. zastosowania Konwencji Kontroli Antynarkotykowej ONZ, w
Krajowe Prawodawstwo krajów zrzeszonych we WNP, nawołujące kraje
członkowskie do przyspieszania procesu harmonizacji prawodawstwa w walce
przeciw „narkozagrożenu” - 186. Preambuła do rezolucji stanowi, że zalecenia są
dostosowane do nakazów i zasad Konwencji Kontroli Antynarkotykowej ONZ i
Deklaracji Politycznych, oraz decyzji uchwalonych na XX Sesji Specjalnej
Zgromadzenia Ogólnego ONZ z 1998 r. Trwa to nadal dzięki podkreśleniu, że
wszystkie kraje członkowskie WNP, ratyfikowały te międzynarodowe konwencje
kontroli, oraz pamiętaniu, że XX Sesja Specjalna Zgromadzenia Ogólnego ONZ,
poświęcona była połączonej walce przeciw globalnemu problemowi
narkotykowemu, kraje uznały, że redukcja popytu na narkotyki, jest istotnym
elementem wszechstronnego podejścia na drodze do rozwiązania tego problemu
– 187. W 2004 r., Rada Przywódców Krajów WNP, podjęła „Program Współpracy
Krajów Członkowskich WNP w walce przeciw nielegalnemu handlowi
narkotykami, substancjami psychoaktywnymi i ich pochodnymi, na lata 2005 –
2007 -188. Wśród głównych celów programu są: poprawa i humanizacja
krajowego prawodawstwa, oraz rozwój i wzmocnienie międzynarodowej
podstawy prawnej dla współpracy w dziedzinie kontroli antynarkotykowej.
Działalność programu zakłada zastosowanie paw mających na celu:
a.). zaostrzenie samego prawa karnego za handel, import, oraz przemyt
nielegalnych narkotyków.
b.). zastosowanie sankcji karnych za sprzedaż narkotyków nieletnim.
c.). wprowadzenie odpowiedzialności za zażywanie narkotyków.
d.). zakaz propagandy narkotykowej i zażywania narkotyków.
e.). zapobieganie uzależnieniu narkotykowemu określając, lecząc i rehabilitując
osoby uzależnione od narkotyków, oraz zapobieganie HIV / AIDS, żółtaczce typu
A, B, i C, wśród osób uzależnionych. - 189. Federalna Służba Federacji Rosyjskiej
ds. Kontroli Obrotem Narkotykami, wzięła przewodnictwo w procesie tworzenia
projektu modelu prawa antynarkotykowego, dla Międzyparlamentarnego
Zgromadzenia WNP, które ostatnio wprowadzono w 2006 r. W listopadzie 2005
r., WNP zwołała kolejną konferencję w St. Petersburgu, na której kraje
członkowskie uchwaliły „Deklarację Międzynarodowej Konferencji dot.
Problemów Współpracy Międzynarodowej w Sferze Walki przeciw Uzależnieniu
od Narkotyków, oraz Handlu Nielegalnymi Narkotykami” w krajach WNP.
Deklaracja nawołuje kraje do:
* regularnego prowadzenia działań antynarkotykowych i zwalczających handel.
* organizowanie międzynarodowych projektów kontroli antynarkotykowych, oraz
połączonych działań, mających na celu redukcję popytu na narkotyki,
zapobieganie uzależnieniu narkotykowemu, oraz wzmocnienie leczenia i
rehabilitacji.
* dalszy rozwój i wzmocnienie bazy działania, dla współpracy międzynarodowej w
walce przeciw narkotykom.
* działania humanizujące krajowe prawodawstwo w sferze nadużywania i
handlem narkotykami - 190.
Deklaracja uznaje przewodnią rolę ONZ w organizowaniu walki przeciw
nielegalnym narkotykom i ich zażywaniu, oraz wspiera już istniejące
międzynarodowe sposoby i decyzje Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Deklaracji
Politycznej z 1998 r. i inne z nimi związane.
Str 94 dok.
Deklaracja podkreśla rolę parlamentarzystów w formowaniu granicy stawianej
handlowi i zażywaniu nielegalnych narkotyków, oraz kładzie nacisk na wagę
modelu prawnego WNP, oraz rekomendację IPA z 2003 r., dot. unifikacji prawa
antynarkotykowego.
Ostatnia, wprowadzona przez IPA w listopadzie 2006 r., kolejna rezolucja,
mająca na celu harmonizację prawodawstwa, oraz wprowadzenie planów
międzynarodowych, poświęconych walce przeciw narkotykom i przestępstwom,
poprzez stosowanie „zaleceń dot. ujednolicenia i humanizacji prawodawstwa w
dziedzinie zwalczania handlu narkotykami i substancjami psychoaktywnymi i ich
pochodnymi – 191. Rezolucja potwierdza zaangażowanie WNP w tworzeniu i
poprawianiu standardów w zwalczaniu współczesnych zagrożeń, oraz wyzwań dla
bezpieczeństwa na terytorium WNP., włącznie z narkotykami. Rezolucja ta
wprowadza model prawny WNP dot. narkotyków z 2006 r., oraz wcześniejsze
zalecenia IPA z 2006 r. dot. ujednolicenia i humanizacji prawodawstwa wobec
narkotyków. Te nowe zalecenia z 2006 r. ponownie odwołują się do konwencji
antynarkotykowej ONZ, jak również wytycznych modelu prawa
antynarkotykowego WNP z 2006 r. W zaleceniach z 2006 r., kraje członkowskie
WNP twierdzą, że pomimo faktu, iż wszystkie prawa krajowe oparte są, o te same
traktaty międzynarodowe, to istnieje brak ujednoliconej terminologii w dziedzinie
zwalczania handlu narkotykami. Dalej, wyrażona została troska, o różnice w
odnoszeniu się krajów członkowskich w określeniu lisy kontrolowanych arko
tyków, oraz sposobów wymiany takich list, jak również różnorodności zastosowań
dla oskarżenia karnego, lub odpowiedzialności karnej terminów dużej i bardzo
dużej ilości narkotyków. Ujednolicenie powyższych nakazów, jest obecnie celem
IPA. W politycznej retoryce krajów WNP „narkoagresja”, określana jest jako
zagrożenie bezpieczeństwa narodowego – 192. Reprezentanci Federacji
Rosyjskiej, zjednoczeni są w Międzyparlamentarnym Zgromadzeniu WNP w
swoich nawoływaniach do humanizacji i ujednolicenia krajowego prawodawstwa
w sferze kontroli antynarkotykowej – 193. W swoim przemówieniu do IPA, szef
Komitetu Obrony i Bezpieczeństwa Federacyjnej Rady Zgromadzenia
Federalnego Rosji (izba wyższa parlamentu), powiedział, że nie tylko IPA, ale
również parlament Federacji Rosyjskiej podjął wysiłki w celu harmonizacji i
ujednolicenia prawodawstwa w sferze koncentracji narkoagesji, zarówno w
krajach WNP, jak i na poziomie międzynarodowym – 194. Według szefa
Federacyjnej Rady Zgromadzenia Federalnego S. M. Mironova, połączone wysiłki
w zwalczaniu narkoagresji we WNP, jak i całej wspólnocie międzynarodowej, są
niezbędne i priorytetowe dla IPA od momentu jej powstania.
Inne rodzaje współpracy regionalnej dot. prawnego
nacisku.
Poza większym forum WNP, Rosja, oraz większość krajów Centralnej Azji, jest
również zaangażowana w przynajmniej dwie regionalne organizacje, które
poświęcają wymaganą uwagę wdrażaniu dominacji podejścia karnego zakazu
wobec narkotyków.
Str 95 dok.
Więzień chory na gruźlicę w Tomsku, Rosja, oczekuje na leki w lokalnym
szpitalu więziennym. HIV i gruźlica, są częstymi infekcjami wśród więźniów
narkomanów w Rosyjskich więzieniach.
Gary Calton / Panos.
Organizacja Kolektywnego Bezpieczeństwa Traktatów (CSTO), jest polityczno -
wojskową organizacją, siedmiu krajów byłego Związku Radzieckiego, założoną w
2002 r., na bazie Kolektywnego Bezpieczeństwa Traktatów WNP z 1992 r., z
założeniem zwalczania handlu narkotykami, jako celu głównego – 195. W 2003 r.,
CSTO podjęło decyzję, o „Wzmocnieniu środków zwalczania uzależnienia od
narkotyków, oraz handlu narkotykami, jako podstawę finansowania
ponadnarodowych organizacji przestępczych – 196. Według Kazachskiego
parlamentarzysty, zalecenia dot. ujednolicenia i humanizacji prawodawstwa
krajów należących do CSTO i zwalczaniu międzynarodowego terroryzmu, oraz
handlu narkotykami, zostały użyte do zaostrzenia prawa antynarkotykowego w
Kazachstanie – 197. Ostatnio w marcu 2008, odbyło się spotkanie rady
koordynacyjnej dyrektorów narodowych agencji kontroli antynarkotykowej
(w ramach struktury CSTO) – 198., mające na celu osiągnięcie ujednolicenia
prawodawstwa w sferze kontroli antynarkotykowej – 199. Rada
koordynacyjna została stworzona w 2004 r., aby walczyć z „narko-ekspansją” w
regionie i do tej pory koordynowała wiele operacji, zwalczających handel
narkotykami w regionie. Obecnie przewodniczącym rady koordynacyjnej, jest
były Dyrektor Rosyjskiej Służby Federalnej ds. Kontroli Obrotu Narkotykami –
200. Szanghajska Organizacja Współpracy (SCO), jest międzynarodową
organizacją stworzoną w 2001 r. w Szanghaju – Chiny – 201. Według prezydenta
Kazachstanu, Nursaltan`a Nazarbaew`a, jednym z priorytetów SCO, jest
walka przeciw narkotyków – 202. W 2004 r., szósty kraj członkowski SCO,
podpisał porozumienie, o współpracy w zwalczaniu handlu nielegalnymi
narkotykami – 203.
str 96 dok.
Tabela 4. Statut narkotykowy w Rosji i Centralnej Azji.
Zakaz
używania
narkotyków
nie
medycznych
Przymusowe
leczenie
uzależnienia od
narkotyków
Przymusowe
badanie
podejrzanych o
branie
narkotyków
Rejestracja
narkomana
Zakaz
propagandy
20
6
Rosja
Kazachstan
Kirgistan
Tadżykistan
Uzbekistan
Preambuła do umowy, uznaje wagę konwencji kontroli antynarkotykowej ONZ i
Deklarację Polityczną, oraz decyzje podjęte w 1998 r. na XX Sesji Specjalnej
Zgromadzenia Ogólnego dot. Narkotyków, oraz innych rekomendacji ONZ. Kraje
członkowskie porozumiały się, co do współpracy i koordynacji swoich wysiłków w
walce przeciw narkotykom, oraz przedstawienia ujednoliconego stanowiska na
forum międzynarodowym dot. narkotyków – 207. Głęboko zakorzenione w
strukturach zakazów, porozumienie zapewnia, że kraje członkowskie, według
swoich własnych prawodawstw, mogą kryminalizować niemedyczne zażywanie
narkotyków, aby zapobiegać popytowi i uzależnieniu od narkotyków – 208.
Podczas ich spotkaniu w sierpniu 2007 r. w Bishkek, Kirgistan, kraje należące do
SCO, ponownie zapewniły, o swoich wcześniejszych planach i zadeklarował, o
czynnym wdrażaniu porozumienia z 2004 r. - 209. Ostatecznie poza –
organizacjami regionalnymi, traktaty kontroli antynarkotykowej, wyznaczają
odniesienia dla wysiłków nacisku prawnego, za pośrednictwem kilku
dwustronnych umów pomiędzy agencjami kontroli antynarkotykowej krajów
WNP. Jak zilustrowano w przeglądzie powyżej, walka przeciw „narkoagresji”, jest
jednym z priorytetów kilku międzynarodowych organizacji w Eurazji. Każde
porozumienie i zalecenie zastosowane przez te organizacje, używa języka „wojny
antynarkotykowej” i cytują konwencje kontroli antynarkotykowej ONZ, jak
również deklaracje i decyzje UNEASS z 1998 r., dot narkotyków. Niestety wśród
wszystkich działań skoncentrowanych, głównie na nacisku prawnym, niewiele
wspomina się, o wadze ochrony praw człowieka wysiłkach zapobiegania
rozprzestrzenianiu się HIV, lub rozwoju skutecznego leczenia uzależnienia
narkotykowego. Brak takiej troski, nie jest pomocny zakładając, że różne dowody
potwierdzają negatywny wpływ na konsekwencje zdrowia publicznego i prawa
człowieka. Dzieje się to za sprawą restrykcyjnego, niewyważonego nacisku na
stosowanie zakazu, oskarżania i karania, jako głównych środków przeciw
narkotykom i związanymi z nimi szkodami.
Str 97-98 dok.
To nic nie kosztuje, aby Zgromadzenie Ogólne ONZ potwierdziło wagę
zapewnienia, że kontrola antynarkotykowa, musi być przeprowadzona w
porozumieniu państw, co do przestrzegania praw człowieka – 210., oraz aby
Komisja ONZ ds. kontroli antynarkotykowej, uznała ich wagę – 211.
Krajowa strategia i prawo antynarkotykowe w Centralnej
Azji.
Dla określenia celów tej pracy, przeprowadziliśmy przegląd sytuacji w czterech
krajach Centralnej Azji, które są członkami WNP: Kazachstan, Kirgistan,
Uzbekistan i Tadżykistan. Konwencja kontroli antynarkotykowej ONZ, są
bezpośrednio cytowane w statusach – ustawach antynarkotykowych trzech
spośród nich: Kazachstan – 212., Tadżykistan – 213., oraz Kirgistan – 214. W
sposób typowy, krajowe prawodawstwo w każdym z nich proklamuje miedzy
narodowe traktaty, jako projekty, poprzez ratyfikowanie przez prawa krajowe –
215., bądź też proklamuje te traktaty jako część prawa krajowego – 216.
Sum z wąsem w kwadracie kaprawym okiem spoziera. Foto str 99
Wszystkie cztery kraje wprowadziły prawo antynarkotykowe w latach 1998
– 1999 – 217. W niektórych odniesieniach, odzwierciedlają one elementy zawarte
w modelu prawnym WNP z 1996 r. dot. „Ustawy zapobiegania handlu
nielegalnymi narkotykami, substancjami psychoaktywnymi i ich pochodnymi”.
Bardzo podobne do Rosyjskiej „ Ustawy dot. narkotyków i substancji
psychoaktywnych” z 1996 r. - 217. Ustawy dot. narkotyków, Kazachstanu,
Kirgistanu, Tadżykistanu, oraz Rosji, różnią się długością, jednak oparte są na tej
samej podstawowej strukturze. Niektóre artykuły ustaw antynarkotykowych
krajów Centralnej Azji, są wręcz identyczne w zapisie, lub głównym przekazie z
Rosyjskim prawem antynarkotykowym z 1997 r. - 219. Wspólne cechy pomiędzy
ustawami Rosji i Centralnej Azji, zwłaszcza dot. narkotyków, zostały
przedstawione w tabeli powyżej (zauważ, że tabela 4 podsumowuje jedynie
określone ustawy krajowe dot. narkotyków. W każdym kraju wyszczególnionym w
tabeli, ustawy te są dołączone jako suplementy do kodeksów karno –
administracyjnych, oraz różnych rezolucji, które mogą wprowadzić dodatkowe
elementy regulacyjne, lub interpretować ustawy antynarkotykowe – 220..). Jak
dotąd, pomimo poparcia na papierze dla projektu WNP ujednolicenia i
humanizacji prawodawstwa na polu kontroli antynarkotykowej, oraz bardzo
podobnej terminologii w ich ustawach antynarkotykowych, to w rzeczywistości
polityka krajów Centralnej Azji, jest cokolwiek inna. W różnym stopniu, kraje
Centralnej Azji, będące członkami WNP, stosują strategię redukcji szkód. Na
przykład, co do tej pracy, Kirgistan i Uzbekistan, wprowadził w ograniczonym
stopniu leczenie substytucyjne (OST), jednak deklarują swoje zaangażowanie w
rozpowszechnianiu takich programów. W październiku 2008 r., Tadżykistan,
przygotowywał się do założenia dwóch placówek zapewniających OST w
niedalekiej przyszłości – 221., Kazachstan również miał wprowadzić OST. W
2006 r., Kirgistan syal się pierwszym krajem w regionie, który wprowadził OST w
więzieniach. Wszystkie cztery kraje mają programy wymiany igieł i strzykawek, w
2002 r. Kirgistan, stał się pierwszym krajem w regionie wprowadzającym takie
programy w więzieniu – 222. (Dla kontrastu, Rosja kontynuuje karny zakaz
stosowania metadonu lub buprenorfiny w OST i podczas gdy istnieją już
programy wymiany igieł i strzykawek, żaden nie zaistniał w placówkach
więziennych w Rosji). Co więcej, na forach innych niż WNP, politycy z różnych
państw Centralnej Azji, wykazują otwartość na interwencje redukcji szkód, oraz
uznanie negatywnych konsekwencji podejścia do zażywania, które polega
wyłącznie na stosowaniu karnych zakazów i karaniu. W 2007 r. w liście
kierowanym do ONZ, rząd Uzbekistanu pomimo podkreślenia dostosowania się
do konwencji kontroli ant narkotykowej, również uznaje, że zapobieganie
uzależnieniu od narkotyków, jest kwestią pierwszorzędną, a zatem dostęp do
skutecznego i humanitarnego leczona uzależnienia, oraz rehabilitacja, jest
kwestią kluczową – 223. W Tadżykistanie, krajowy komitet koordynacyjny w
odpowiedzi na HIV / AIDS, TB, oraz malarię, powołał grupę roboczą, badającą
perspektywę dla wprowadzenia OST, oraz poprowadzi wdrażanie programów
pilotażowych – 224. Poprzedzając zmiany w kodeksie karnym z 2004 r., które w
znaczącym stopniu podniosła minimalną ilość narkotyku wystarczającą do
uruchomienia odpowiedzialności karnej za posiadanie. Tadżykistan ma jedną z
najbardziej liberalnych tablic ilościowych, odnośnie narkotyków w byłym ZSRR –
225. Kirgistan, jako pierwszy wprowadził wszechstronne interwencje redukujące
szkody związane z zażywaniem narkotyków – 226., i który ostatnio podniósł
minimalną ilość narkotyków zakazanych w obrocie – 227. i nie stosuje ani
restrykcyjnego modelu prawnego Rosji, ani oficjalnych zalecań WNP. Według
Timura Isakova, doradcy dyrektora agencji kontroli antynarkotykowej
Kirgistanu: IPA WNP wypracowała model prawny koncentrujący się na kwestii
narkotykowej. Bardzo dobrze, doskonale, wspaniale, ale kiedy już nasi
parlamentarzyści wzięli udział w tej pracy, powinni wziąć pod uwagę sposób w
jaki działać i jaki kierunek obrać w tej sferze. To jest bardzo istotne. Próbujemy
posuwać się naprzód i stworzyć własną strategię antynarkotykową, biorącą pod
uwagę naszą lokalną sytuację. Chiny ( 2 miliardy ludności), Rosja (150
milionów), USA (300 milionów), wszystkie te kraje prowadzą bardzo twardą
politykę antynarkotykową. Jeśli będziemy powielać ich styl, tworząc olbrzymie
struktury oraz aparaty działania, nie będziemy mieli wystarczających zasobów
ludzkich i finansowych. Ponadto, kto na tym systemie skorzysta? Po długim
okresie pracy w tej dziedzinie, Kirgiscy eksperci wyciągnęli wnioski, że
powinniśmy wziąć pod uwagę doświadczenia krajów, które są podobne do
Kirgistanu. Rosja odmówiła wprowadzenia programów redukujących szkody
zażywania narkotyków (wymiana sprzętu iniekcyjnego, programy metadonowe) i
zakazała stosowania w/w.
Str 100 dok.
Z drugiej strony Kirgistan nie ma prawa do eksperymentów, jak żartuje, nie
mamy wystarczającej populacji do prowadzenia eksperymentów. Musimy wybrać
drogę, która dowiodła swojej skuteczności – 228. Rzeczywiście, przedstawiciele
rządu Kirgistanu na najwyższym szczeblu, odrzucili restrykcyjne podejście
zakazów wprowadzone przez Rosję i mające odzwierciedlenie w modelu
prawnym WNP. Na czerwcowej konferencji w 2005 r., „Kirgistan – Przyszłość
Bez Narkotyków”, Kirgiski Prezydent Kurmanbek Bakjyev ogłosił:
„Najwyższy czas, aby przestać więzić ludzi zażywających narkotyki. Z naszego
punktu widzenia, system w którym, osoby zażywające narkotyki podlegają
oskarżeniom karnym za posiadanie małych ilości, jest nie do przyjęcia. Odwraca
państwowe wysiłki i fundusze od działań przeciwko handlowi, a kreuje iluzję
pracy... Potrzebujemy gruntownych badań i zdecydowanych reform nakazów
prawnych związanych z nielegalnymi narkotykami, oraz ich używania” – 229.
W wyraźnym kontraście, odmiennie niż trzy siostrzane kraje Centralnej Azji,
Kazachstan naciska na kontynuację retoryki i polityki „wojny antynarkotykowej”.
W długoterminowej rządowej strategii, „Kazachstan 2030”, Prezydent Nursultan
Nazarbajev oświadczył:
„Konieczne jest zaostrzenie kar za handel i rozpowszechnianie narkotyków.
Narkotyki, są wyjątkową i śmiertelną sferą. Pojawia się pytanie, do jakiego
stopnia mogą być w niej stosowane zasady humanitaryzmu. Na jednej szali, jest
życie osób, które sprowadzają i rozpowszechniają narkotyki, a na drugiej życie
osób, które używając te narkotyki przy ich „pomocy” niszczą swoje własne życie” -
230. Ostatnio parlament Kazachstanu, uchwalił prawo zaostrzające sankcje za
przestępstwa związane z narkotykami, wprowadzając karę dożywotniego
więzienia za sprzedaż narkotyków w instytucjach szkolnych, oraz osobom
nieletnim i za handel narkotykami w bardzo dużych ilościach, oraz w
zorganizowanych grupach przestępczych – 231. Prawo zaostrzyło również
odpowiedzialność, za przestępstwa narkotykowe, mające miejsce w pobliżu
parków rozrywki. Rząd obecnie rozważa wprowadzenie obowiązkowych testów
dla uczniów – 232. Jak wskazuje powyższy przegląd, niektóre rządy krajów
Centralnej Azji, wprowadziły przynajmniej do pewnego stopnia, bardziej
niezależną strategię z większą uwagą na wprowadzenie opartych, o dowody,
interwencje redukcji skod. Jednak, pomimo kilku pozytywnych zmian,
wprowadzenie w/w zmian, opartych o prawa człowieka interwencji w krajach
Centralnej Azji, odbywa się powoli. W wielu kwestiach antynarkotykowe prawa
krajowe, pozostają imitacją przestarzałego, karzącego prawa Rosji z1997 r. w
którym nie ma miejsca na stosowanie środków redukcji szkód, chroniących
zdrowie zarówno jednostek zażywających narkotyki, jak i publiczne, wyłącznie z
zapobieganiem rozprzestrzenianiem wirusa HIV. W ostatniej dekadzie
uwidoczniły się skoncentrowane wysiłki Rosji narzucenia restrykcyjnego
podejścia zakazu zażywania, na poziomie regionalnym. Włączając w to działania
struktury WNP i inne regionalne organizacje, pomimo wyraźnych dowodów, że
takie podejście jest nieefektywne i szkodzące zdrowiu publicznemu.
Str 101 dok.
Wnioski i zalecenia.
„Czy produkują wygodne wymówki, czy nie, konwencje antynarkotykowe ONZ, są
używane przez rządy krajowe do usprawiedliwiania stosowania karnych środków
prawnych, oraz nie wprowadzenia serwisów dla osób zażywających narkotyki”.
Oleg Fiodorov, Wiceminister Spraw Wewnętrznych Kazachstanu – 233.
Widoczne w przeprowadzonym przeglądzie, założenia UNEASS osiągnięcia
„świata wolnego od narkotyków”, poprzez stosowanie zakazów, odegrało główną
normatywną rolę w rozwoju strategii Rosji, oraz WNP. Rosja prowadzi wojnę
antynarkotykową w regionie, udoskonalając restrykcyjną interpretację konwencji
kontroli antynarkotykowej ONZ, oraz często nawiązuje do decyzji UNEASS z
1998 r., jako inspiracji. Bardziej kłopotliwe jest to, że Rosja w widoczny sposób
wpływa na prawodawstwo, przynajmniej niektórych krajów WNP. Wpływ ten jest
wdrażany za pośrednictwem regionalnych mechanizmów WNP, oraz innych
międzynarodowych organizacji regionalnych. Na szczęście, represyjne modele
prawne WNP z 1996 i 2006 r., które posunęły się dalej w swojej srogości niż
prawo krajowe Rosji, nie zostały bezpośrednio zakorzenione w którymkolwiek
prawodawstwie włącznie z Rosyjskim. Jednak obecnie prawodawstwo Rosji ma
nadal wpływ na prawodawstwo i politykę w krajach WNP. Z wielu różnych
powodów (brak krajowego zaplecza badawczego, wspólna historia i mentalność,
oraz mentalność geopolityczna), Rosja jako przykład jest nadal ważna dla
sąsiednich krajów. Dominacja nacisku prawnego, oraz polityki kontroli
antynarkotykowej nad zdrowiem publicznym, oraz etyką medyczną, jest wybitnie
ewidentna w Rosji i Kazachstanie. Inne kraje są bardziej ostrożne w swoich
strategiach i bardziej nastawione na stosowanie opartych, o dowody interwencji
związanych z zażywaniem narkotyków, które są dostosowywane do określonych
sytuacji w ich krajach. Podejście surowych praw i polityki popartej
rozbudowanym aparatem nacisku -- zarówno na poziomie narodowym
szczególnie w krajach takich jak Rosja, jak i na poziomie regionalnym, poprzez
rozpowszechnianie umów międzynarodowych, oraz agencji – odniosła porażkę w
zahamowaniu zażywania narkotyków w Rosji, oraz krajach Centralnej Azji – 234.
Podejście to doprowadziło do różnego rodzaju pogwałceń praw człowieka, osób
zażywających narkotyki, oraz przyspieszyło epidemię HIV w niektórych krajach
WNP.
Str 102 dok.
Biorąc pod uwagę koszty ekonomiczne, humanitarne i społeczne, czas najwyższy
przemyśleć podstawowe podejście. Reformując swoje prawa i politykę, rządy
krajów regionu, powinny wziąć pod uwagę wpływ swojej polityki na zdrowie
publiczne, oraz prawa człowieka. Powinny dokonać reorganizacji korzyści
mogących wypływać z respektowania, ochrony, oraz wypełniania ustaleń praw
człowieka, osób zażywających narkotyki, jak również korzyści z wprowadzenia
sprawdzonych interwencji, włącznie z nastawieniem na leczenie uzależnienia
OST, oraz na programy redukcji szkód, takie jak wymiana igieł i strzykawek.
Rosyjski rząd powinien uchwalić następujące zalecenia:
•
Przemyśleć wąską interpretacje konwencji kontroli antynarkotykowej
ONZ, oraz użycie elastyczności konwencji, pozwalając instytucjom zdrowia
publicznego skierować swą uwagę na samo uzależnienie, zamiast skupiać
się na karnych restrykcjach.
•
Wprowadzić reformy eliminujące, lub łagodzące surowość środków
administracyjnych i karnych stosowanych za nieprzemocowe przestępstwa
narkotykowe, oraz zażywanie narkotyków.
•
Zintegrować sprawdzone strategie leczenia w jednym systemie leczniczym.
•
Bezzwłocznie znieść zakaz używania metadonu i buprenorfiny,
stosowanych w w/w leczeniu uzależnienia, oraz prowadzenia programów
terapii substytucyjnej.
•
Uchylić możliwość korzystania z rejestrów osób zażywających narkotyki,
oraz znieść ograniczenia praw osób zarejestrowanych.
Kraje członkowskie zrzeszone w regionalnych międzyrządowych organizacjach,
takich jak WNP i jej IPA, powinny bardziej koncentrować regionalną współpracę
na założeniach opartych, o wypróbowane interwencje redukcji szkód z
uwzględnieniem ochrony praw człowieka osób zażywających narkotyki. Nie jest
jasne, czy dwa modele prawne WNP IPA, miały większy pośredni wpływ, na
kształtowanie wewnętrznego prawodawstwa krajów Centralnej Azji. Jednak, jeśli
rozwój i promowanie modeli prawa ma pozostać główną działalnością IPA, to
powinno ono podjąć wyzwanie nakreślenia modelu prawodawstwa wobec
narkotyków, które odzwierciedla zasady praw człowieka, oraz wspiera strukturę
wdrażań serwisów redukcji szkód – 235.
str 103 dok.
Kraje członkowskie WNP, powinny:
* Kontynuować rozwój narodowej strategii antynarkotykowej, z
uwzględnieniem określonych sytuacji w
swoich krajach, oraz elastyczności proponowanej przez przez konwencje ONZ.
* W trakcie rozwoju regionalnej polityki, wziąć pod uwagę lekcję otrzymaną w
zakresie ochrony praw człowieka, oraz skutecznych interwencji w sferze zdrowia
publicznego w odniesieniu do osób zażywających narkotyki.
* Tam gdzie istnieje, podnieść dostępność do terapii substytucyjnej, a gdzie nie,
niezwłocznie takie wprowadzić.
* Ewoluować skuteczność przymusowego leczenia uzależnienia od narkotyków,
mając na uwadze zniesienie jeśli okaże się nieskuteczne.
*Znieść użycie rejestrów osób uzależnionych jak również powiązanych z tym
ograniczeń.
Przypisy
101 E.g.,
a UN survey of government officials
in seven Asian countries noted that one of the reasons given for
lack of substitution therapy was the belief
that methadone was prohibited by the spirit
or the letter
of the conventions:
UNAIDS/UNODCCP, Drug Use and HIV Vulnerability (Geneva/Vienna: UNAIDS/UNDCCP, 2000).
102 See, e.g.,
J. Csete & R. Pearshouse, Dependent on Rights: Assessing Treatment of Drug Dependence from a
Human Rights Perspective (Toronto: Canadian HIV/AIDS Legal Network, 2007), pp. 24-25.
103 E.g.,
Human Rights Watch, Rehabilitation Required: Russia’s Human Rights Obligation to Provide Evidence-based
Drug Dependence Treatment, November 2007, Vol.19, No 7(D).
104 Ibid.
105 E.g.,
Human Rights Watch, Lessons Not Learned: Human Rights Abuses and HIV/AIDS in the Russian
Federation, April
2004, Vol. 16, No.5 (D); Human Rights Watch, Fanning the Flames: How Human Rights Abuses
are Fuelling the AIDS Epidemic in Kazakhstan, June 2003, Vol. 15, No. 4 (D).
106 UNDCP (Legal Affairs
Section),
Flexibility
of treaty provisions as regards harm reduction approaches,
Decision 74/10, UN Doc. E/INCB/2002/W.13/SS.5 (30 September 2002), online at: www.tni.org/drugsreformdocs/
un300902.pdf.
107 D. Barrett
et al.,
Recalibrating the Regime: The Need for a Human Rights-Based Approach to International Drug
Policy (London: The Beckley Foundation Drug Policy Program, March 2008), p. 3.
108 Com monwealth of Independent States, Complementary drug-related data and expertise to support the global
assessment by Member States of the implementation of the declarations and measures adopted by the General
Assembly in its twentieth special session: Report by the Commonwealth of Independent States (CIS), UN Commission
on Narcotic Drugs, 51st Session (2008), UN Doc. E/CN.7/2008/1, online:
www.unodc.org/documents/commissions/
CND-Session51/CND-UNGASS-CRPs/ECN72008CRP06.pdf [hereinafter
“CIS Report to CND (2008)”].
109 United Nations Office on Drugs and Crime, Regional Office for Central
Asia, Compendium of Drug-Related
Statistics 1997-2008, June 2008, p. 29.
110 V. Ivanov, Chief of the Federal Service on Control
over Drugs Circulation,
“On the drug situation in the
Russian Federation:
New challenges and threats,”
Presentation to meeting of chief narcologists
and chief pediatric
narcologists
of the public health system of the regions of the Russian Federation,
18 September 2008 (in
Russian),
online:
www.narkotiki.ru/gnk_6614.html.
EFFECTS OF UN AND RUSSIAN INFLUENCE ON DRUG POLICY IN CENTRAL ASIA 1 0 5
134 Declaration on the Guiding Principles of Drug Demand Reduction, op. cit.
135 Wolfe & Malinowska-Sempruch, Illicit Drug Policies and the Global HIV Epidemic, op. cit.,
p. 6.
136 P.G. Barnett,
“The cost-effectiveness of methadone maintenance as a healthcare intervention,”
Addiction
94(4) (1999): 479–488.
137 The Model List of Essential
Medicines is meant to guide health policy-
makers in knowing what medicines are
necessary to ensure the health of their
populations:
WHO Model List of Essential Medicines, online via
www.who.int/medicines/publications/essentialmedicines/en/.
Methadone and buprenorphine were added to the
list
by the W H O’s expert committee in July 2005.
138 W H O/UNO D C/UNAIDS, Position Paper: Substitution maintenance therapy in the management of opioid
dependence and HIV/AIDS prevention, 2004.
139 Malinowska-Sempruch et al.,
op. cit.,
p. 6.
140 Leading Russian government advisors such as Edouard Babayan played a significant
role in the drafting of
the 1961 Single Convention. Babayan was for some three decades the representative of the USSR and subsequently
Russia to the UN Com mission on Narcotic Drugs (and the Com mission’s chairman in 1977 and 1990), and a
long-standing me mber of the International
Narcotics Control
Board (INCB). He subsequently authored the
schedules under Russian drug law that deemed even miniscule quantities
of prohibited drugs to be “large” or
“extra-
large”,
thereby attracting years-long prison sentences for possession of such small amounts: L. Levinson,
“Half
a gram and thousands of lives,”
Harm Reduction Russia Newsletter 2006-07 [English compilation],
pp. 9-11,
online:
www.harmreduction.ru/files/harm_reduction_russia_2006-2007_eng.pdf.
In Babayan’s view, “those suffering
from drug and alcohol addictions violate societal
moral standards on purpose, voluntarily
bringing themselves
to the state of sickness. That is why society’s
actions towards these people can not be the same as actions
on medical assistance to other categories of patients”:
cited in M. Maskas, “Trafficking drugs: Afghanistan’s role
in Russia’s current drug epidemic,”
Tulsa Journal of Comparative & International Law 2005; 13: 141 at p. 16.
141 Constitution of the Russian Federation, 12 December 1993, Article
15(4).
142 Criminal Code of the Russian Federation, Federal Law No. 63-FZ of 13 June 1996; Law on Enforcement of the
Criminal Code of the Russian Federation, Federal Law No. 64-FZ of 13 June 1996; Law on Narcotic Drugs and
Psychotropic Substances, Federal Law No. 3-FZ of 8 January 1998.
143 Law on Narcotic Drugs and Psychotropic Substances , ibid.
Article
1 of the Law sets out definitions of narcotic
drugs, psychotropic substances and precursors,
as substances included in Schedules in accordance with Russian
legislation,
international
treaties of the Russian Federation,
and the 1961, 1971, and 1988 UN Conventions.
144 See M. Maskas, “Trafficking Drugs: Afghanistan’s Role in Russia’s Current Drug Epidemic,”
Tulsa Journal of
Comparative & International Law 2005; 13: 141 at p. 173.
145 Unofficial
translation of excerpt from remarks by Minister
of Interior
Boris Gryzlov at the State Duma on
October 17, 2001, available online in Russian at http://gryzlov.ru/index.php?page=publications&id=21.
146 Unofficial
translation of excerpt from E. Babayan and A. Gaevsky “Particularities
of the legal status of schedules
of narcotic
drugs and psychotropic substances: Establishment,
amendment and implementation”
in E.
Babayan, A. Gaevsky, E. Bardin, “Legal aspects of trafficking of narcotic, psychotropic and poisonous substances and
precursors,” [Особенности правового статуса списков наркотических средств и психотропных
веществ: формирование,
изменение, применение» в «Правовые аспекты оборота наркотических, психотропных, сильнодействующих,
ядовитых
веществ и прекурсоров»] 2000, p. 32.
147 Ibid.,
p.40.
148 Ibid.,
p.42.
149 Malinowska-Sempruch et al.,
op. cit.
150 Statement by V. Putin,
President of the Russian Federation,
Webcast of 6 July 2006, excerpt available (in
Russian) at http://www.narkotiki.ru/ocomments_6307.html.
The Service was constituted by the Decree of the
President of the Russian Federation on “Issues of Federal Service of the Russian Federation on Control over Drugs
EFFECTS OF UN AND RUSSIAN INFLUENCE ON DRUG POLICY IN CENTRAL ASIA 1 0 5
134 Declaration on the Guiding Principles of Drug Demand Reduction, op. cit.
135 Wolfe & Malinowska-Sempruch, Illicit Drug Policies and the Global HIV Epidemic, op. cit.,
p. 6.
136 P.G. Barnett,
“The cost-effectiveness of methadone maintenance as a healthcare intervention,”
Addiction
94(4) (1999): 479–488.
137 The Model List of Essential
Medicines is meant to guide health policy-
makers in knowing what medicines are
necessary to ensure the health of their
populations:
WHO Model List of Essential Medicines, online via
www.who.int/medicines/publications/essentialmedicines/en/.
Methadone and buprenorphine were added to the
list
by the W H O’s expert committee in July 2005.
138 W H O/UNO D C/UNAIDS, Position Paper: Substitution maintenance therapy in the management of opioid
dependence and HIV/AIDS prevention, 2004.
139 Malinowska-Sempruch et al.,
op. cit.,
p. 6.
140 Leading Russian government advisors such as Edouard Babayan played a significant
role in the drafting of
the 1961 Single Convention. Babayan was for some three decades the representative of the USSR and subsequently
Russia to the UN Com mission on Narcotic Drugs (and the Com mission’s chairman in 1977 and 1990), and a
long-standing me mber of the International
Narcotics Control
Board (INCB). He subsequently authored the
schedules under Russian drug law that deemed even miniscule quantities
of prohibited drugs to be “large” or
“extra-
large”,
thereby attracting years-long prison sentences for possession of such small amounts: L. Levinson,
“Half
a gram and thousands of lives,”
Harm Reduction Russia Newsletter 2006-07 [English compilation],
pp. 9-11,
online:
www.harmreduction.ru/files/harm_reduction_russia_2006-2007_eng.pdf.
In Babayan’s view, “those suffering
from drug and alcohol addictions violate societal
moral standards on purpose, voluntarily
bringing themselves
to the state of sickness. That is why society’s
actions towards these people can not be the same as actions
on medical assistance to other categories of patients”:
cited in M. Maskas, “Trafficking drugs: Afghanistan’s role
in Russia’s current drug epidemic,”
Tulsa Journal of Comparative & International Law 2005; 13: 141 at p. 16.
141 Constitution of the Russian Federation, 12 December 1993, Article
15(4).
142 Criminal Code of the Russian Federation, Federal Law No. 63-FZ of 13 June 1996; Law on Enforcement of the
Criminal Code of the Russian Federation, Federal Law No. 64-FZ of 13 June 1996; Law on Narcotic Drugs and
Psychotropic Substances, Federal Law No. 3-FZ of 8 January 1998.
143 Law on Narcotic Drugs and Psychotropic Substances , ibid.
Article
1 of the Law sets out definitions of narcotic
drugs, psychotropic substances and precursors,
as substances included in Schedules in accordance with Russian
legislation,
international
treaties of the Russian Federation,
and the 1961, 1971, and 1988 UN Conventions.
144 See M. Maskas, “Trafficking Drugs: Afghanistan’s Role in Russia’s Current Drug Epidemic,”
Tulsa Journal of
Comparative & International Law 2005; 13: 141 at p. 173.
145 Unofficial
translation of excerpt from remarks by Minister
of Interior
Boris Gryzlov at the State Duma on
October 17, 2001, available online in Russian at http://gryzlov.ru/index.php?page=publications&id=21.
146 Unofficial
translation of excerpt from E. Babayan and A. Gaevsky “Particularities
of the legal status of schedules
of narcotic
drugs and psychotropic substances: Establishment,
amendment and implementation”
in E.
Babayan, A. Gaevsky, E. Bardin, “Legal aspects of trafficking of narcotic, psychotropic and poisonous substances and
precursors,” [Особенности правового статуса списков наркотических средств и психотропных
веществ: формирование,
изменение, применение» в «Правовые аспекты оборота наркотических, психотропных, сильнодействующих,
ядовитых
веществ и прекурсоров»] 2000, p. 32.
147 Ibid.,
p.40.
148 Ibid.,
p.42.
149 Malinowska-Sempruch et al.,
op. cit.
150 Statement by V. Putin,
President of the Russian Federation,
Webcast of 6 July 2006, excerpt available (in
Russian) at http://www.narkotiki.ru/ocomments_6307.html.
The Service was constituted by the Decree of the
President of the Russian Federation on “Issues of Federal Service of the Russian Federation on Control over Drugs
106 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
Circulation,” Decree No. 976 of 28 June 2004 (last amended by the Presidential
Decree No. 956 of 31 August
2006).
151 See the website of the Federal Service on Control
over Drugs Circulation at www.fskn.gov.ru;
and the companion
site sponsored by the Federal Service at www.narkotiki.ru.
152 Decree of the President of the Russian Federation “On additional measures against illicit trafficking in narcotic
drugs, psychotropic substances and precursors,” Decree No. 1374 of 18 October 2007.
153 V. Ivanov, “We have a strong enemy – the fight
with it
should be conducted as in a war – tough and without
mercy” [“� нас сильный противник, борьба с ним должна вестись как на войне –жестоко и
беспощадно”], June 2008,
online:
http://www.narkotiki.ru/internet_6591.html.
154 Guiding principles and directions of counteraction of illegal narcotics and psychotropic substances and abuse of
them for the period until 2008, Decision of the Meeting of Members of the Security Council of the Russian
Federation,
29 June 1999. [Руководящие принципы и основные направления деятельности в Российской
Федерации по
противодействию незаконному обороту наркотических средств и психотропных веществ и
злоупотреблению ими на
период до 2008 года. Утверждены решением совещания членов Совета Безопасности РФ 29 июня
1999 г.].
155 Unofficial
translation,
ibid.
156 Ibid.
157 Ibid.
158 Ibid.
The reference here is to the CIS model law on drug trafficking drafted by Russia and adopted by the CIS
Inter-
Parliamentary Assembly in 1996; it
is described in more detail
in the next section.
159 Russian criminal
law provides for up to 20 years’ imprisonment for illegal
manufacturing,
sale or mailing of
narcotic
drugs, psychotropic substances and analogues, if
committed: a) in an organized group; b) in an official
capacity;
c) in relation to a minor under 14 years old; or d) in large quantities:
Criminal Code of the Russian
Federation, No 63-FZ of 13 June 1996, Article 228.1.
160 Interview with President V. Putin,
6 July 2006, online:
http://www.narkotiki.ru/ocomments_6307.html (unofficial
translation).
161 Federal Law “On amendments to the Criminal Code of the Russian Federation,” No. 162-FZ of 8 December
2003.
162 Resolution of the Government of the Russian Federation “On amounts of average doses of narcotic drugs and
psychotropic substances for the purposes of Articles 228, 228(1) and 229 of the Criminal Code of the Russian
Federation,” Resolution No. 231 of 6 May 2004.
163 Federal Law “On amendments to the Criminal Code of the Russian Federation” (2003), op. cit.
164 Lev Levinson, “Drug policy reform in Russia: turn backwards” (in Russian) on http://www.handhelp.
ru/doc6.html,
and other materials
on Russian drug policy (in Russian) on http://www.handhelp.
ru/doc8.html.
165 Resolution of the Government of the Russian Federation “On large and extra-large amounts of narcotic drugs
and psychotropic substances for the purposes of Articles 228, 228.1 and 229 of the Criminal Code of the Russian
Federation,” Resolution No. 76 of 7 February 2006.
166 The concepts in the Criminal Code of “large” and “extra large” amounts of drugs remain, however the definition
of these amounts is no longer based on some multiple
of an “average dose,” as that concept has been abolished.
Rather, new quantities
of the actual amount of the drug have been specified in the 2006 resolution
(Resolution No. 76 of 2006) as the threshold amounts. To take the example of heroin,
under the 2003 legislative
amendments passed by the Duma, an “average dose” was defined as 0.1g, meaning that a “large” amount was
1g (10 average doses) and an “extra large” amount was 5g (50 average doses). Following the 2006 resolution,
currently
any amount over 0.5g of heroin constitutes a “large” amount and any amount over 2.5g constitutes an
“extra large” amount. Re-setting these threshold amounts for triggering criminal
liability
lower than the Duma’s
2003 amendment is a step backward in reinstating a stricter
form of prohibition;
however, it
should also be
EFFECTS OF UN AND RUSSIAN INFLUENCE ON DRUG POLICY IN CENTRAL ASIA 1 0 7
noted that the net effect
is to have raised the threshold from the exceedingly low threshold amounts originally
set
out in the original
“Babayan table” (see note 59 above).
167 Presentation by A.V. Fyodorov at the meeting of the CIS Inter-
Parliamentary Assembly on “Development of
cooperation of CIS member states in the fight
against illegal
drug trafficking,”
in IPA Bulletin 2007; 1: 260-264.
168 Ibid.
169 Unofficial
translation,
“Drug control
police intends to treat addicts compulsorily;
Human rights activists
rage
against,”
26 June 2007, News agency Newsru.com,
[«
Наркоконтроль намерен принудительно лечить
.
»]
наркоманов Правозащинтики против online: www.newsru.com/russia/26jun2007/narkoman.html.
170 Unofficial
translation,
Viktor Cherkesov, interview of the former chief of the Federal Service of Control
over
Drugs Circulation (Mikhail
Falaleev),
“Breaking the drug system/how to combat drug money laundering,”
Rossiskaya Gazeta No. 4609 of 12 March 2008, online: http://rg-
new.w-m.ru/2008/03/12/cherkesov.html
[
Ломка
/
]
наркосистемы Как победить легализацию наркодоходов (in Russian) and other articles on the media
section of the website of the Federal Service of the Russian Federation on Control
over Drugs Circulation:
www.fskn.gov.ru/fskn/press-slujba/publik.htm.
171 Currently,
CIS Me mber States include Azerbaijan,
Armenia, Belarus, Georgia, Kazakhstan, Kyrgyzstan,
Moldova, Russia, Tajikistan,
and Uzbekistan. Ukraine, although it
signed the agreement in 1991 that originally
created the CIS and participates in the work of the CIS, is not legally
a member, not having ratified
the CIS
Charter adopted in 1993. Turkmenistan reduced its status to “associate member” in 2005. In August 2008,
Georgia notified the CIS of its decision to withdraw its me mbership, to take effect in one year’s time under the
terms of the CIS Charter.
172 The CIS Charter,
adopted by the Council
of Heads of States on 22 January 1993, stipulates the goals and principles
of the Com monwealth,
rights and obligations of the countries.
The CIS, according to the Charter,
serves to
further develop and strengthen relations of friendship,
good neighborhood, inter-
ethnic accord, trust
and mutual
understanding and cooperation between states:
CIS website,
http://cis.minsk.by/main.aspx?uid=3360.
173 The plenary sessions of the IPA take place twice per year in St. Petersburg. The parliamentary delegations
include heads of national parliaments,
representatives of the CIS agencies, and observers from international
and
national organizations.
Legislative acts and recommendations adopted at the sessions of the IPA are sent to the
national parliaments for use in drafting new and amending current national legislation.
The decisions of the IPA
are adopted on a consensus basis:
CIS IPA website,
www.iacis.ru/html/index-eng.php?id=50.
174 “About CIS Inter-
Parliamentary Assembly,”
online:
www.iacis.ru/html/index-eng.php?id=50.
175 Model Law on the Prevention of Illegal Traffic in Drugs, Psychotropic Substances and Precursors (2 November
1996), [hereinafter
“1996 CIS model law”];
Model Law on Narcotics, Psychotropic Substances and their Precursors (16
November 2006), Resolution No. 27-6 [hereinafter
“2006 CIS model law”];
both available online in Russian via
www.iacis.ru/.
176 CIS Report to CND (2008), op. cit.
177 Concept of Cooperation of CIS Member States for activities to combat illicit trafficking in narcotic drugs, psychotropic
substances and precursors, adopted by the Decision of the Council of CIS Member States of 7 October
2002.
178 CIS Report to CND, 2008, op. cit.
179 This Joint Com mission includes representatives of the Com monwealth parliaments,
me mbers of the CIS’ IPA
Permanent Com mission of Defense and Security
Issues, and representatives of law enforcement bodies of the
CIS Me mber States and inter-
state Com monwealth agencies.
180 S.M. Mironov, Speech at the opening of the 2005 Conference on International
Cooperation on the Sphere of
Fight Against Drug Dependence and Illegal
Drug Trafficking,
November 17, 2005. In IPA Bulletin 1’06, page 49.
See also information provided by CIS’ IPA: http://www.iacis.ru/html/index-eng.php?id=90&nid=34.
181 Law on narcotic drugs and psychotropic substances, Article
40.
182 The Russian Federation’s Administrative Code punishes drug use with a fine:
Article
6.9. There is no criminal
punishment for drug use per se.
183 Law on narcotic drugs and psychotropic substances, op. cit.,
Article
31.
184 Unofficial
translation,
2006 CIS model law, Article
36.
185 Unofficial
translation,
1997 Russian law, Article
46 and 2006 CIS model law, Article
49.
186 Recommendations “On Implementation of the UN Drug Control Conventions in the National Legislation of the
CIS Countries,” in Resolution of the Council of the IPA CIS Member States, “Concluding the international seminar
on ‘Implementation of UN Drug Control
Conventions in the national
legislation of the CIS countries’
and on the
international
conference on ‘Improving cooperation of CIS member-states in the area of combat of international
terrorism and its financing,’”
Resolution No. 13, St. Petersburg, Russian Federation,
16 June 2003 [hereinafter
“CIS 2003 Recommendations”].
187 Ibid.,
preamble.
188 Program of Cooperation of CIS Member States in the fight with illegal trafficking in drugs, psychotropic substances
and precursors for 2005-2007, Decision of the Council of Heads of Member States of the CIS, 16 September 2004.
189 Ibid.,
section 1.2.3.
190 Declaration of the International Conference on International Cooperation in the Sphere of the Fight Against Drug
Dependence and Illegal Drug Trafficking, 17 November 2005, IPA Bulletin 2006; 1: 160 [Декларация
Международной
научно-практической конференции по проблемам международного сотрудничества в борьбе с
наркоманией и
незаконным оборотом наркотиков, 2006]. Information available in Russian at www.iacis.ru/html/?id=19&nid=59.
191 Recommendations on unification and harmonization of legislation in the area of combating trafficking of narcotic
drugs, psychotropic substances and precursors, in CIS IPA Resolution “On IPA CIS activities on harmonization of
national legislation of CIS countries and on implementation of the intergovernmental plans of CIS on combat of terrorism
and other extremist activities, crime, illegal trafficking of drugs, psychotropic substances and precursors,” Resolution
No. 27-6, 16 November 2006 [hereinafter
“CIS 2006 Recommendations”].
192 A.G. Eritsyan, IPA Bulletin 2006; 1. p. 77.
193 A.V. Fyodorov, IPA Bulletin
2006; 1: 102.
194 V.A. Ozerov, Speech to the CIS Inter-
Parliamentary Assembly, IPA Bulletin, 2006; 1: 101.
195 Armenia, Belarus, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Russia, Tajikistan,
and Uzbekistan are currently
members of the
Collective Security
Treaty Organization.
196 CSTO Decision “On strengthening measures to combat drug dependence and drug trafficking as financial basis of
transnational organised crime,” 28 April
2003, Dushanbe, Tajikistan.
197 Kazakhstan: strengthening efforts in the fight against drug-business is a priority, Information agency Kazinform,
[Казахстан: Консолидация усилий в борьбе с наркобизнесом является первоочередной задачей, ИА
“Казинформ”], 26
May 2008, online:
www.narkotiki.ru/news_27566.html.
198 Координационный совет руководителей компетентных органов по противодействию
незаконному обороту наркоти-
ков (КСОПН).
199 “On the results of the first stage of International investigatory-preventative operation “Kanal-2008” [Об итогах пер-
вого этапа международной оперативно-профилактической операции «Канал-2008»], September 2008 (in Russian) on
www.narkotiki.ru/gnk_6615.html (last
accessed 11 November 2008).
200 Ibid.
201 Current members of the SCO include China, Kazakhstan, Kyrgyzstan, Russia, Tajikistan,
and Uzbekistan. The
main goals of the SCO are: strengthening mutual confidence and good-neighborly relations among the member
countries;
promoting their
effective cooperation in politics,
trade and economy, science and technology, culture
and education,
energy, transportation,
tourism, environmental protection and other fields;
making joint
efforts
to
maintain and ensure peace, security
and stability
in the region, to move toward the establishment of a new, democratic,
just and rational
political
and economic international
order: www.sectsco.org/html/00026.html.
202 N. Nazarbaev, Important results have been reached in the process of development of the SCO , Xinhua, 29 June
2006 [Н. Назарбаев: В процессе развития ШОС достигнуты важные результаты, Агентство Синьхуа] (in
Russian).
108 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
203 Agreement between the Shanghai Cooperation Organization Member States on cooperation on combat of illegal
trafficking in drugs, psychotropic substances and precursors, Tashkent, Uzbekistan, 17 June 2004.
204 There is no explicit
prohibition of non-medical drug use in the specific
statutes on narcotic
drugs of
Uzbekistan, Kazakhstan, and Kyrgyzstan. Tajikistan does have specific
law that state a prohibition on drug use,
but no particular
penalty is defined in the law or in the Administrative
or Criminal codes. On the contrary,
the
Code of Kazakhstan on Administrative Offenses (30 January 2001, No.155-2, Article 336-2) and the Code of Kyrgyzstan
on Administrative Liability (4 August 1998, No. 114, Article 366) prohibit
drug use in public spaces and punish it
with a fine.
205 In each of the countries in question,
there is legislation allowing for compulsory drug treatment both inside
and outside of prisons. In Tajikistan,
compulsory drug treatment has not been implemented outside of prisons,
due to lack of funding. In Kyrgyzstan, fewer than 10 patients were in compulsory treatment outside of penitentiary
settings,
according to UNO D C data from 2007.
206 In Russian and Kazakh law, the provisions are almost identical
in defining “propaganda” very broadly (including
dissemination of books, other media products,
and internet information):
Article
46 of the Russian law “On
Narcotic Drugs and Psychotropic Substances”; Article 24 of the Law of Kazakhstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic
Substances and Precursors.” The prohibition is more narrowly defined in the legislation of Kyrgyzstan, Tajikistan,
and Uzbekistan.
207 Agreement between the Shanghai Cooperation Organization Member States on cooperation on combat of illegal
trafficking in drugs, psychotropic substances and precursors, Tashkent, Uzbekistan, 17 June 2004. Article 1.
208 Ibid.,
Article
2.
209 SCO website:
www.sectsco.org/home.asp?LanguageID=2.
210 UNGASS Resolution 61/183 (13 March 2007), UN Doc. A/RES/61/183, para. 1. See also, for example, the previous
year’s resolution UNGA Resolution 60/178 (22 March 2006), UN Doc. A/RES/60/178, para 1.
211 CND Resolution 51/12, Com mission on Narcotic Drugs, Report on the Fifty-
first
Session, ECOS O C Official
Records, Supp. No. 8, UN Doc. E/2008/28, E/CN.7/2008/15, at p. 32.
212 Article
1 of the Law of Kazakhstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances, Precursors and the Measures to
Counteract Illicit Drug Trafficking and Abuse”, Law No. 279-1 of 10 July 1998.
213 Article
2 of the Law of the Republic of Tajikistan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances and Precursors,”
Law No. 874 of 10 December 1999.
214 Article
1 of the Law of Kyrgyzstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances and Precursors,” Law No. 66 of
24 April
1998 (subsequently amended by Law No. 90 on 4 July 2005).
215 E.g.,
Article
2 of the Law of the Republic of Uzbekistan “On Narcotic Drugs and Psychotropic Substances,” Law
No. 813-1 of 19 August 1999; Article
3 of the Law of Kazakhstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances,
Precursors and the Measures to Counteract Illicit Drug Trafficking and Abuse,” Law No. 279-1 of 10 July 1998.
216 E.g.,
Article
3 of the Law of the Republic of Tajikistan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances and
Precursors”, op. cit.;
the Law of Kyrgyzstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic substances and precursors,” op. cit.,
the
Law of Kazakhstan “On Narcotic Drugs, Psychotropic Substances, Precursors and the Measures to Counteract Illicit
Drug Trafficking and Abuse,” op. cit.
217 Kazakhstan (10 July 1998, with amendments of 2006); Kyrgyzstan (24 April
1998, with amendments of 4 July
2005), Tajikistan (10 December 1999), Uzbekistan (19 August 1999, most recent amendments of 10 October
2006).
218 Op cit.
219 For example, Articles 24-29 of the Uzbek law repeat Articles of the 1997 Russian law. Article
35 of the Uzbek
law “on drug testing”
repeats Article
44 of the Russian law, while Article
36 of the Uzbek law, imposing limitations
on the rights of people dependent on drugs, is essentially
the same as Article
45 of the 1997 Russian law.
220 Some of the provisions referred to in Table 3 are not necessarily
enforced.
EFFECTS OF UN AND RUSSIAN INFLUENCE ON DRUG POLICY IN CENTRAL ASIA 1 0 9
221 Interview with the Director of National Drug Monitoring and Prevention Centre of Tajikistan Soulkhiddin
Nidoev, 11 October, 2008, Dushanbe, Tajikistan.
222 R. Lines et al.,
Prison Needle Exchange: Lessons from a Comprehensive Review of International Evidence and
Experience, 2nd ed. (Toronto: Canadian HIV/AIDS Legal Network, 2006), online via www.aidslaw.ca/prisons, pp.
41ff.
223 http://www.unic.ru/bill/?ndate=2007-07-17.
224 Methadone therapy method for treatment of drug dependent will be studied in Tajikistan, 2 October 2007, at
www.regnum.ru/news/893523.html [в Таджикистане изучат метод метадоновой терапии для лечения
наркозависимых
людей] (in Russian).
225 M. Khidirov & M. An, “Human rights through the lenses of drug dependence in Tajikistan,”
in K.
Malinowska-Sempruch, S. Gallagher & V. Djuma (eds.),
Drug Policy, HIV/AIDS and Human Rights New York:
International
Debate Education Association,
2004 (Russian language edition),
at p. 184.
226 D. Wolfe, Pointing the Way: Harm Reduction in Kyrgyz Republic (Harm Reduction Association of Kyrgyzstan,
Open Society Institute
and Soros Foundation Kyrgyzstan, 2005).
227 Resolution of the Government of the Republic of Kyrgyzstan “On narcotic drugs, psychotropic substances and
precursors under control in Kyrgyz Republic,” Resolution No. 543 of 9 November 2007.
228 I. Isakov, “Drug policy must take into account local situation,”
Word of Kyrgyzstan, 24 April
2007, online at
www.sk.kg/index.php?newsid=2122 (website of the Drug Control
Agency of Kyrgyzstan) (unofficial
translation).
229 Cited in the Interview with General B. Nogoibaev, director of the Kyrgyz Drug Control
agency. “Do not push a
person who uses drugs underground” [“Не загонять наркомана в подполье”], 24 November 2005, at the site of
the
Kyrgyz Drug Control
Agency, http://www.dca.gov.kg/modules.php?name=News&file=article&sid=21.
230 President Nursultan Nazarbaev, Address to the Nation: “Kazakhstan 2030: Prosperity,
security
and improvement
of well-
being all
people of Kazakhstan” (1997), available (in Russian) at the official
site of the President of
Kazakhstan, online:
www.akorda.kz/www/www_akorda_kz.nsf/sections?OpenForm&id_doc=DD8E076B91B9CB66462572340019E60B
&lang=ru.
231 Law of the Republic of Kazakhstan “On amending the Criminal Code, Criminal Procedure Code and
Administrative Code in relation of toughening liability in the area of illegal drug trafficking,” Law No. 50-4 of 27 June
2008.
232 Online interview with the Deputy Minister
of Internal
Affairs
of Kazakhstan, Oleg Feodorov (in Russian),
on
the website of the Ministry
of Internal
Affairs
of Kazakhstan, online:
www.mvd.kz/index.php?p=conf_group&id_group=85&lang=1 (last
accessed 11 November 2008).
233 Wolfe & Malinowska-Sempuch, op. cit,
pp. 24-25.
234 Unintended Consequences , op. cit.,
p. 10.
235 Comprehensive and well-
documented models of legislative provisions in this area have been developed and,
as of this writing,
have been adopted by bodies such as UNO D C and national expert teams in all
of the Central
Asian republics as a touchstone reference for assessing existing laws affecting the HIV response among people
who inject
drugs and prisoners and identifying possible reforms to strengthen that response in light
of human
rights principles and evidence of effective health protection and promotion practices:
e.g.,
Canadian HIV/AIDS
Legal Network, Legislating for Health and Human Rights: Model Law on Drug Use and HIV/AIDS , op. cit.
110 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
str 111 dok.
Członek Meksykańskiej agencji, aresztuje kobietę w trakcie operacji antynarkotykowej, pod
zarzutem posiadania narkotyków.
Guadalajara. Hector Gevrera / Reuters.
Wpływ Wojny Antynarkotykowej w Ameryce Łacińskiej i
Karaibach.
Diana Rossi, Shana Harris i Marcela Vitarelli-Batista – 236.
Strategie antynarkotykowe w kilku krajach Ameryki Łacińskiej i na Karaibach,
ukształtowane zostały pod wpływem północnego sąsiada USA. Nacisk na
wyniszczanie produkcji narkotyków skutkuje pogwałceniem praw człowieka,
farmerów uprawiających kokę, oraz pobliskich społeczności, pomimo to wzrost
upraw nie został zahamowany. Jednocześnie karne podejście do zażywania
narkotyków, poniosło porażkę w redukcji popytu. Pomimo istniejących dowodów
na ukazanym przekroju, że HIV jest ściśle powiązany z zażywaniem narkotyków,
to strategie antynarkotykowe mocno oparte na nacisku prawnym, często
odstraszają ludzi od szukania, czy przystępowania do serwisów zdrowotnych.
Osoby zażywające również doświadczają naruszeń praw człowieka, włącznie z
przemocą policyjną, oraz zagrożeniem ich zdrowia z powodu braku środków
leczenia i zapobiegania chorobom. Wielu jest więzionych za przestępstwa
narkotykowe, a w związku z przepełnieniem więzień i brakiem odpowiednich
środków leczenia i zapobiegania chorobom, osoby te podlegają zwiększonemu
ryzyku zakażenia HIV, żółtaczką, oraz zagrażającym życiu warunkom.
Str 112 dok.
Ta sytuacja nie jest zupełnie beznadziejna. Niektóre kraje zaczęły dołączać środki
redukcji szkód do swoich strategii. Jednak dopóki środki zdrowia publicznego
nie zostaną unormowane, będzie trwał rozwój epidemii HIV, napędzanej
zażywaniem iniekcyjnym, w krajach Ameryki Łacińskiej i na Karaibach.
Zażywanie Narkotyków w Ameryce Łacińskiej i na
Karaibach.
Położenie geograficzne Ameryki Łacińskiej i Karaibów, czyni ten region ważnym,
w procesie rozprowadzania narkotyków przeznaczonych na rynki Europy i USA –
237, zwłaszcza jeśli idzie, o marihuanę i kokainę. Na wskutek działania tych
szlaków handlowych, lokalne rynki rozwinęły konsumpcję takich narkotyków jak
marihuana, kokaina, alkohol i tytoń – 238. Dodatkowo uprawy maku w Meksyku
i Kolumbii, dostarczają surowiec do produkcji heroiny – 239. Odnotowano
iniekcyjne zażywanie heroiny w Meksyku, szczególnie wzdłuż granicy Meksyku i
USA – 240-244., oraz na mniejszą skalę w Kolumbii – 245. Całościowo, kokaina,
która jest uprawiana, przerabiana i rozsyłana na całą Amerykę Łacińską i
Kolumbię. Jest ona głównym narkotykiem iniekcyjnym w regionie – 246-249.
Iniekcyjni narkomani w regionie.
Największa populacja IN Ameryki Łacińskiej, występuje w Brazylii, Meksyku i
Argentynie - odnośnie – 800,000, 96,232, oraz 40,600 IN – 230. Jednak
liczby szacunkowe w tym regionie różnią się znacząco. Inni badacze oszacowali
liczbę IN w Bazylii na 196,000 – 251, a w Argentynie na 64,558 – 252. Pomimo
różnic szacunkowych, wiadomo, że całkowite zażywanie kokainy najsilniej
występuje w południowej Brazylii – Buenos Aires, Rosario - Argentyna, oraz
Montevideo - Urugwaj – 254-257. Zażywanie iniekcyjne, w szczególności
występuje wzdłuż granicy Meksyku i USA, gdzie w miastach takich jak:
Tijuana i Ciudad Juarez, iniekcyjne zażywanie stymulantów jak i heroiny, jest
szeroko rozpowszechnione – 258-261. Sama Tijuana, jest domem ponad 200 tzw.
„shooting galleries” (galerie strzałów), gdzie wzrastająca populacja IN, jest
obecnie szacowana na 10,000 osób. W mieście Juarez, w roku 2001 było około
6,000 IN, włącznie z zażywającymi tzw. „heavy heroinę” - 263-264. Trudno jest
oszacować zakres iniekcyjnego zażywania narkotyków na Karaibach, ze względu
na brak dostępnych danych. Zażywanie iniekcyjne jest tak niepopularne w
Anglojęzycznej części Karaibów, że umiejscowione tam centra terapeutyczne,
rzadko, jeśli kiedykolwiek odnotowały IN-na podlegającego leczeniu. Jenak w
Hiszpańskojęzycznej części wysp Karaibskich, takich jak Puerto Rico, czy
Republika Dominikany, zażywanie iniekcyjne jest znacznie bardziej
rozpowszechnione. Puerto Rico – jedna z wysp regionu, ma największą populację
IN, oszacowaną na 15,000 osób – 265. Sam obszar metropolii San Juan, jest
domem dla około 13,000 IN. W Republice Dominikany, prowadzący terapię
oszacowali, że 20% zgłaszających się na leczenie, to IN.
str 113 dok.
Występowanie HIV wśród narkomanów.
Iniekcyjne zażywanie narkotyków, odgrywa znaczącą rolę w zakażeniach HIV w
kilku krajach regionu, włączając Brazylię, gdzie występowanie HIV wśród IN
wynosi pomiędzy 28 - 42%, w Argentynie 18,8 – 39,2%, wśród IN. W
Argentynie odnotowano również wzrost występowania HIV wśród iniekcyjnych
kokainistów – 268-269. W Urugwaju, gdzie odnotowano 24,4% przypadków
zakażeń wśród IN, ostatnie badania ukazały, że „inaczej niż w innych krajach
Ameryki Łacińskiej, liczba kobiet IN, jest relatywnie wysoka, ze wzrastającą liczbą
infekcji HIV wśród kobiet ciężarnych IN i noworodków” - 270. Występowanie
HIV wśród IN w stolicy Paragwaju wynosi 12% . W Meksyku, występowanie HIV,
pozostało niskie od 1998 r., oszacowane na 0,6 wśród IN w skali kraju, i 2,8%
wśród IN w Tijuanie i Ciudad Juarez w roku 2007 – 272-273. Jednak pomiary
badawcze dot. iniekcyjnego zażywania w Tijuanie i Ciudad Juarez, ostrzegają, że
występowanie WZW-C, w środowiskach IN, wynosi 95%, iniekcyjne zażywanie
narkotyków wzrasta miarowo od 1998 r., tym samym łagodząc obawy, co do
infekcji HIV – 274. Kilka badań odnotowało gwałtowne rozprzestrzenienie HIV
wśród IN, podczas gdy metody zapobiegania, są niedostępne – 275. W
międzyczasie wzrosły szacunki występowania HIV na Karaibach, wirus
rozprzestrzenia się głównie poprzez kontakty seksualne – 276-277. Wyjątek
stanowi Puerto Rico, tutaj większość przypadków zakażenia HIV powiązana jest z
iniekcyjnym zażywaniem narkotyków – 278. Rożne badania pokazują ,że
występowanie HIV wśród IN, w stołecznym San Juan waha się od 28,8% do
55,2% - 279-281. Istnieją również dowody powiązania nieiniekcyjnego
zażywania, a występowaniem HIV na Karaibach, gdzie odnotowano analogię
pomiędzy zażywaniem cracku, a HIV. Lewis i Hospedalos, donoszą, o badaniach
przeprowadzonych w 1998 r., dot. zażywania crack`a, kokainy, a HIV, gdzie
odkryto, że „pomimo braku występowania zażywania iniekcyjnego w Trynidadzie
i Tobago, narkomani mają zasadnicze znaczenie w transmisji HIV do i wewnątrz
populacji heteroseksualnej – 282. Zaraz po tym odkryciu w 1991 r., badania
ukazujące wysoki odsetek HIV wśród tej populacji narkomanów zostały
opublikowane. Odkrycie to, zostało poparte badaniami przeprowadzonymi w
USA, które ukazały, że odsetek osób zakażonych HIV, wśród palaczy crack`a jest
w większości podobny do tego wśród IN – 283-285. Badania zakładają, że takie
zestawienie pojawia się z uwagi na mechanizm wzrostu niebezpiecznych praktyk
seksualnych, wzmożonych przez palenie crack`a. Dane pomiarów
przeprowadzonych w Trynidadzie i Tobago, ukazały wysokie występowanie HIV
wśród palaczy crack`a – 287., a badania kliniczne chorób przenoszonych drogą
płciową (STD) odkryły, że najsilniejszym czynnikiem prowadzącym do zakażeń
HIV, jest crack i kokaina – 288.
str 114 dok.
Dalsze powiązanie, pomiędzy zażywaniem crack`a, a HIV zostało również
potwierdzone na Bahamach, gdzie zażywanie kokainy wśród pacjentów z STD,
było znacząco powiązane z infekcją HIV – 284. Pomiar zachowań osób
zażywających crack, dotkniętych biedą i ubóstwem, przeprowadzony w Saint
Lucia, odkrył odsetek 6,8% zakażonych HIV, wśród mężczyzn, a 11% wśród kobiet
zażywających crack (przeprowadzony na małej populacji 22 kobiet). Znaczące jest
to, że przeprowadzone badania na osobach dotkniętych biedą i ubóstwem, które
nie zażywają crack`a nie wykazały przypadków zakażenia HIV – 290. Pomimo
dowodów przedstawionych powyżej, jak i w innych pomiarach karaibscy palacze
crack`u i kokainiści nie zostali włączeni w regionalne, czy krajowe strategiczne
programy anty HIV. Jest to głównie związane z faktem, że karaibskie strategie
anty HIV, były sponsorowane przez donatorów. Donatorzy niezmiennie
utrzymywali, że karaibscy narkomani nie są w niebezpieczeństwie, ze względu na
brak iniekcyjnego sposobu zażywania narkotyków – 291.
Rządowa odpowiedź na zażywanie narkotyków.
USA ogłosiło walkę z przemytem i handlem narkotykami z regionu Andean i
Meksyku, jako główny cel polityki zagranicznej i przeznaczyły aż 50% poparcia
politycznego w sferze tych działań – 298. Prowadzenie przez USA „wojny
antynarkotykowej”, pozostaje siłą napędową strategii kontroli antynarkotykowej
w niektórych regionach, zwłaszcza w Meksyku i Kolumbii – 293-294. Zmiany w
rządach Boliwii i Wenezueli, doprowadziły do jawnego odrzucenia pomocy
Amerykańskiej Agencji Zwalczania Narkotyków (DEA). W Brazylii, Amerykańskie
podejście też traci grunt, a obecna polityka jest bardziej nastawiona na
wprowadzanie zasad redukcji szkód – 293. Tam gdzie USA, przy użyciu poparcia
wojskowego i finansowego, ukształtowało rządową politykę antynarkotykową,
kontrola antynarkotykowa, głównie skupiła się na redukcji podaży poprzez
wyniszczanie upraw liści kokainowych, zatrzymywaniu handlarzy, oraz
przechwytywaniu ładunków narkotyków w trakcie takich kampanii jak Plan
Kolumbia, czy bardziej współczesny Inicjatywa Merida.
Plan Kolumbia, był pierwszym pomysłem byłego ministra Spraw Zagranicznych
Ramireza Ocampo. Wprowadzony w 1998 r., jako inicjatywa pomocowa, która
miała w przyszłości pomóc w zażegnaniu konfliktu zbrojnego w Kolumbii, oraz
wesprzeć rozwój społeczny i ekonomiczny, regionu najbardziej dotkniętego
przemocą, nielegalnymi uprawami i problemami środowiskowymi – 296. Plan był
rozwojowy pod przewodnictwem Ocampo, oraz ówczesnego prezydenta Kolumbii
Anres`a Pastrana Arango, jednak przekształcony pod silnym wpływem USA –
279, zanim w końcu w 2000 r., administracja Clintona wsparła go 1,3 mld
dolarów – 289. W końcowym stadium 860 mln., z 1,3 mld, przeznaczono
Kolumbii, z czego ¾ zostało przeznaczone na siły wojskowe i policyjne – 299.
Plan z 2000 r., zakładał głównie strategię militarną (w USA, składnik Planu
Kolumbia), aby zwalczać handel i uprawę nielegalnych narkotyków, poprzez
niezbędną pomoc wojskową Kolumbijskim siłom zbrojnym i policji. Także
inicjatywy redukcji podaży w regionie Anean, doprowadziły do
nieprzewidywalnych zmian w zażywaniu narkotyków, włącznie z
rozprzestrzenianiem się tajnych laboratoriów, gdzie produkowana jest pasta
kokainowa – znacznie tańsza i uznana za bardziej atrakcyjną formę kokainy.
Takie podniesienie produkcji, połączone jest ze wzrostem szkód fizycznych jak
również z kryzysem ekonomicznym – 201. W czerwcu 2008 r., kongres USA
uchwalił Inicjatywę Merida, z trzyletnim budżetem 1,6 mld dolarów, na walkę z
przemocą związaną z narkotykami, z czego 400 mln dolarów, dla Meksyku i 65
mln dla Ameryki Środkowej – 302. Inicjatywa porównywalna jest do Planu
Kolumbia, a eksperci ds. polityki USA w regionie uważają, że jest równie źle
prowadzona i całkowicie oparta na siłach wojskowych i policyjnych z niewieloma
mechanizmami monitoringu, pomimo faktu, że Meksykańskie jednostki
bezpieczeństwa, walcząc z handlem narkotykami, były oskarżone o szereg
nadużyć wobec praw człowieka – 303. Strategie zwalczania narkotyków w Boliwii,
były w dużej mierze kształtowane przez USA. Jednak niedawno rząd Boliwii,
odmówił udziału w Amerykańskiej „wojnie antynarkotykowej, co zaowocowało
niezwłocznym nałożeniem sankcji przez administrację Busha, „za odmowę
współpracy w wysiłkach zwalczających problem narkotykowy” - 306. Prezydent
Bush umieścił kraj na czarnej liście, obcinając korzyści handlowe, płynące z Aktu
Promowania Andean, oraz Wyniszczania Narkotyków – 306. To administracyjne
zawieszenie preferencji handlowych Boliwii, oraz bezprecedensowe działanie,
mogło doprowadzić do utraty 50,000 stanowisk pracy, oraz znacząco wpłynąć na
gospodarkę Boliwii – 407. Podczas gdy finansowane przez USA wysiłki wojny
antynarkotykowej, ciągle odnoszą porażkę w założeniach redukcji popytu
narkotyków w kraju, to również mają niewielki wpływ na osiągnięcie założonych
celów redukcji podaży. Dla przykładu Plan Kolumbia, jak dotąd dowiódł, że jest
nieskuteczny w redukcji upraw i nawet Komitet ds. Przeznaczenia Funduszy –
Izby Parlamentariuszy USA, skomentował w 2008 r., że „rozczarowaniem jest
odkrycie, iż od początku działania, Planu Kolumbia w 2000 r., wzrosła ilość
hektarów upraw kokainowych, a obszar zaangażowany w produkcję nielegalnych
narkotyków wzrósł, o 42%” - 308. Ze względu na porażkę w osiągnięciach
redukcji podaży i popytu, wysiłki te generują niestabilność społeczną i polityczną,
oraz przyczyniają się do naruszeń praw człowieka, osób uprawiających liście
kokainy. Dla przykładu w Boliwii, Peru, Ekwadorze i Kolumbii, odnotowano wiele
przypadków, gdzie stosowanie oprysków chemicznych, przemocy sił
bezpieczeństwa, oraz kar więzienia w związku z kampanią antynarkotykową,
przyczyniło się bezpośrednio, lub pośrednio, do rozpowszechnienia nadużyć
wobec plantatorów i lokalnych społeczności – 309-313.
str 116 dok.
Nacisk Planu Kolumbia na wyniszczanie upraw, który w znacznym stopniu
koncentruje się na opryskach z powietrza, ściągnął na siebie własną krytykę.
Komitet ONZ ds. Praw Dziecka, wyraził troskę, o wystawianie dzieci na
zagrożenie, poprzez stosowanie w Kolumbii oprysków z powietrza. Odnotowano
również, że opryski powietrzne mają wpływ na bezpieczeństwo żywieniowe ze
względu na szkody w uprawach roślin jadalnych – 314. Rzecznik Specjalny ONZ
ds. Prawa Każdego do Radości, Korzystania z najwyższych Standardów Zdrowia
Fizycznego i Psychicznego, wyraził podobną troskę, poprzedzając wizytę w
Ekwadorze i Kolumbii w maju 2007 r., ze szczególnym uwzględnieniem
negatywnych skutków zdrowotnych stosowania oprysków Glikozydami, wzdłuż
granicy. Dalej skomentował zatrważający wpływ helikopterów wojskowych,
biorących udział w opryskach, na dzieci – 315. Takie strategie skutkują w
nieprzewidywalnych degradacjach środowiska naturalnego, gdzie uprawy kokainy
są raczej przenoszone w inne miejsca niż wyniszczane, natomiast w zamian
niszczone są tereny leśne – 316. W Boliwii, pomoc USA, została użyta do
wspierania programów implikujących nadużycia wobec praw człowieka, włącznie
z brakiem rzetelnych procesów sądowych, przedłużonym przetrzymywaniem
zatrzymanych, stosowaniem tortur, oraz bezkarnością przedstawicieli nacisku
prawnego, zarówno Amerykanów, jak i Boliwijczyków, oskarżonych o stosowanie
przemocy – 317. ostatnie raporty donoszą, o wspieranych przez USA dzianiach
kontroli antynarkotykowej, prowadzących do odnotowanych już zgonów, złego
traktowania, oraz przemocy wobec lokalnych społeczności i stosowania
arbitralnego aresztowania, przez członków lokalnych służb bezpieczeństwa.
Raport ten również wiąże stosowanie przez rząd wyniszczania upraw, ze
zbrojnymi protestami, w których giną zarówno farmerzy jak i siły rządowe.
Oprócz wpływu reakcji na redukcję podaży, Amerykańskie agendy „wojny
antynarkotykowej”, miały wpływ na strategie mające na celu redukcję w kilku
krajach Ameryki Łacińskiej i Karaibów. W praktyce oznacza to promowanie
szeroko zakrojonego podejścia karnego i abstynencyjnego, zamiast
zorientowanego na zdrowie publiczne, podejścia redukcji szkód. Istnieje mała, ale
wciąż rosnąca struktura badawcza dokumentująca skutki zdrowotne – zwłaszcza
transmisji infekcji krwi – stosowania surowej polityki kontroli antynarkotykowej
w regionie.
Str 117 dok.
Samolot opryskujący uprawy opium i kokainy w Kolumbii. Używane pestycydy
mają szkodliwy wpływ na zdrowie i uprawy roślin jadalnych.
J. B. Russel / Ponos.
Nadużycia wobec praw człowieka, osób zażywających
narkotyki w regionie.
Przemoc stosowana wobec narkomanów w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w
znacznym stopniu nie została udokumentowana, podczas gdy anegdotyczne
wyznania, potwierdzają szeroko stosowaną przez policję i służby opieki
zdrowotnej, przemoc w tym regionie. Jednak bardzo mało jest opublikowanych
danych potwierdzających te wypadki – 320. Istnieją udokumentowane ostatnio
przypadki naruszania praw człowieka osób uzależnionych w Meksyku, gdzie
według (Human Rights Watch), Obserwatorów ds. Przestrzegania Praw
Człowieka, przemoc policji – czasem przejawiająca się stosowaniem tortur –
trzyma narkomanów z dala od serwisów zapobiegania HIV, nawet tam gdzie
strategie rządowe wspierają tego typu serwisy. Jeden z informatorów utrzymuje,
że policja „rutynowo wymusza pieniądze, oraz zeznania od narkomanów, czasem
używając jako powód, posiadanie strzykawek, za usprawiedliwienie zatrzymania,
czy aresztowań narkomanów lub pracowników zewnętrznych oferujących im
serwisy” - 321. Badania z 2004 r., przeprowadzone z IN w Tijuanie i Ciudad
Juarez, odnotowały przypadki stosowania przez policję przemocy wobec IN,
zwłaszcza wzdłuż granicy USA i Meksyku. Większość uczestników mówi, że albo
oni,albo osoby im towarzyszące, zostały pobite przez policję.
Str. 118 dok.
Meksykańska policja lotna w Ciudad Juarez, sprawdza ślady nakłuć u
podejrzanego o narkomanię. Policja patroluje obszary w pobliżu barów i
centrach turystycznych, poszukując narkomanów i innych osób
przysparzających miastu złą opinię.
Vanderlei Joe Raedle/ Getty Images.
Kobiety IN doświadczały związanych z płcią nadużyć fizycznych, lub
przemocy seksualnej z rąk oficerów policji – 323. Prawie wszyscy respondenci
donoszą, o tym że policja przyjmuje lub domaga się opłat, albo od „galerii strzału”
(miejsce gdzie ludzie przychodzą, kupują i zażywają iniekcyjnie narkotyki, często
po uprzednim uiszczeniu opłaty za skorzystanie z pozwolenia), lub od
pojedynczych narkomanów – 324. W tym samym badaniu IN donoszą, że
powszechnym jest arbitralne aresztowanie i przetrzymywanie zatrzymanych do
36 godz., w przypadku określenia jako narkoman, lub posiadanie sterylnych lub
używanych strzykawek – 325. Prowadzący badania określili w tych dwóch
miastach, wielorakie sposoby działań policyjnych, które są nie tylko nie zgodne z
prawem, ale także powodują wzrost zagrożenia infekcjami chorób krwi wśród IN.
Lęk przed policyjną przemocą, aresztowaniem i przetrzymaniem, prowadzi do
pośpiesznej i niebezpiecznej iniekcji, lub korzystania z „galerii strzału” ( gdzie
istnieje większe prawdopodobieństwo korzystania z tej samej strzykawki), 36
godzinne przetrzymanie, wiąże się z bolesnymi objawami głodu, które potem
po wypuszczeniu zwiększają możliwość ryzykownych zachowań – 326. W 2005 r.,
krzyżowo selekcyjne badanie wśród IN w tym samym rejonie, ukazało, że prawie
połowa uczestników (48%), była aresztowana za posiadanie nieużywanych, lub
sterylnych strzykawek, a ponad połowa uczestników (57%), była aresztowana za
posiadanie zużytych strzykawek – 327.
str. 119 dok.
Badanie odkryło bezpośredni związek pomiędzy aresztowaniami za posiadanie
strzykawek, a korzystaniem z używanych wcześniej przez kogoś innego – 328.
Rząd Brazylii, poczynił wysiłki zmierzające do redukcji pogwałceń praw człowieka
osób zażywających narkotyki, poprzez wspieranie prawodawstwa, które daje
narkomanom, prawo do szukania leczenia uzależnienia, bez narażania się na
szykany. Jednak rzeczywistość w tej materii, jet taka, że niedbała polityka wojny
antynarkotykowej, ma nieproporcjonalny wpływ na zagrożone populacje, oraz
osoby pozbawione praw obywatelskich. Szturmy uzbrojonej policji (favelos), oraz
strzelaniny w gęsto zaludnionych dzielnicach, mają na celu zabijanie handlarzy
narkotyków, oraz często dzieci rekrutujących się z gangów przemytniczych – 329.
W pierwszych 6 miesiącach 2007 r., policja donosi, o 449 takich zabójstwach i 60
przypadkach śmierci policjantów – 330. Powszechne są pozaprawne zabójstwa ,
a przedstawiciele nacisku prawnego, są zupełnie bezkarni, a ich struktury
gromadzą głównie młodych, dotkniętych nędzą czarnych mężczyzn i chłopców –
331. Według badań przeprowadzonych pomiędzy 2004, a 2006 r. przez
Observatorio de Favelos, spośród 230 młodych w wieku 11-24 lat, zamieszanych
w handel narkotykami, 46 zginęło po 2 latach – 332. Jak elokwentnie wskazuje
Bastos, prawodawcy często odpowiadali na taki przejaw przemocy „po prostu
zwiększając dawkę tego samego lekarstwa, wnioskując, że obecne dylematy nie są
konsekwencją źle obranej strategii, a raczej skutkiem nie dostatecznej dawki, już i
tak gorzkiej pigułki – 333.
Strategie w praktyce: jakie serwisy są dostępne, a jakie
przeszkody pozostają.
Redukcja szkód i zapobieganie HIV.
W przeciwieństwie do innych krajów regionu, od 1990 r., rząd Brazylii, stopniowo
wprowadza strategie redukcji szkód, które doprowadziły do znacznej redukcji
występowania przypadków HIV i AIDS – 334-337. W 1994 r., wystartował
pierwszy w Brazylii publicznie zaakceptowany program wymiany igieł i
strzykawek, który był finansowany przez organizacje pozarządowe NGO, oraz
Bank Światowy. Do roku 2006, funkcjonowało już w kraju około 150 takich
programów, funkcjonujących, głównie dzięki funduszom Brasilijskiego
Ministerstwa Zdrowia – 339. Jakkolwiek strategie redukcji szkód, oraz kontroli
antynarkotykowej działały w istniejącym między nimi napięciu. Pierwsze
programy wymiany igieł, zostały założone w Brazylii w okresie, kiedy wzrastała
polityka karna związana ze strategiami kontroli antynarkotykowej, do czego
przyczynił się wpływ międzynarodowych traktatów antynarkotykowych – 319. Ze
względu na brak określonych nakazów prawnych, aby zapewnić legalność takich
programów, w kilku miastach miały miejsce kryminalne śledztwa dot. oficerów
służby zdrowia.
Str. 120 dok.
Kobieta opuszczająca swoją dzielnicę w Rio de Janeiro. Wóz pancerny
patrolujący ulice. Takie najazdy tworzą nieufność osób z zewnątrz, włącznie z
pracownikami służby zdrowia.
Caio Leal / AFP / Getty Images.
Pomimo że sprawy zostały umorzone ze względu na brak dowodów, poważnie
przeszkodziły w kontynuacji programów działających w tym okresie – 340-
341. policyjne nadużycia, nadal są przeszkodą w obecnym działaniu programów
redukcji szkód – 342. Dla przykładu, Brazylijskie prawo nie określa szczegółowo
legalności posiadania strzykawek i innych przyborów. Istnieją anegdotyczne
doniesienia, że policja uważa posiadanie takich przedmiotów za dowód zażywania
nielegalnych narkotyków i używa jako powód antynarkotykowych najazdów –
343. Globalne doświadczenie pokazuje, że takie najazdy policji często zmuszają
narkomanów do przeniesienia się, do innej dzielnicy, lub mogą naciskać na
programy wymiany igieł, do zmiany lokalizacji – 344., co może doprowadzić do
sytuacji kiedy narkomani nie wiedzą gdzie mogą znaleźć takie placówki. Co
więcej, nieroztropna obecność policji w Brazylijskich favelos, włącznie z
najazdami małych czołgów, skutkuje nieufnością osób spoza problemu, które
mogły by być potencjalnymi informatorami, co z kolei czyni pracę służb
społecznych i zdrowotnych znacznie trudniejszą – 345. Pomimo,że redukcja
szkód jest nadal nową i słabo rozumianą koncepcją w rezonie, gdzie może być
głównie łączona z iniekcyjną narkomanią, która to powszechna jest jedynie w
określonych rejonach, to nabrała rozpędu poza Brazylią, szczególnie w Argentynie
i Urugwaju, gdzie program zapobiegania HIV i AIDS zostały
zinstytucjonalizowane przez narodowe organizacje ds. AIDS, oraz NGO-sy. W
większości sukces osiągnięty we wdrażaniu wymiany igieł i strzykawek, możliwy
był dzięki pracy społecznej. Działania te zostały wdrożone w Argentynie,
Urugwaju, Meksyku i Puerto Rico, bez większego udziału pomocy rządowej.
Str 121 dok.
W jednym z tych rejonów, głównie na granicy Tijuany i Meksyku udziałowcy
przeprowadzili wywiady, co do celowości takich interwencji redukcji szkód.
Odnotowano, że brak akceptacji socjo -kulturowej, takiej jak wpływ Kościoła
Katolickiego, oraz brak politycznej woli wśród przedstawicieli rządu, może
ograniczyć wprowadzanie interwencji redukcji szkód – 348. W ostatnich
badaniach, jedynie 38%, oraz 30% respondentów z Tijuany, oraz Ciudad Juarez,
miało kiedykolwiek robiony test na HIV. Główną przeszkodą w badaniach HIV,
była niestabilność społeczna, nieufność i niewystarczające możliwości
przeprowadzenia badań w placówkach prywatnych i publicznych, oraz
potencjalny brak świadomości, co do dostępności badań HIV – 349. Negatywne
nastawienie ze strony pracowników sektora zdrowia, również zniechęca do
szukania opieki zdrowotnej – 354.W mieście Meksyk, można nabyć sterylne
strzykawki w aptekach, jednak w niektórych rejonach, o dużej aktywności
narkotykowej, aptekarze czasem odmawiają sprzedania, osobom, które wyglądają
na narkomanów, twierdząc, że strzykawki się skończyły, lub sztucznie zawyżając
cenę – 355. pomimo że iniekcyjne zażywanie heroiny i kokainy w innych krajach
Ameryki Łacińskiej jest widoczne, brak jest dostępu do nieodpłatnych sterylnych
strzykawek. W Anglojęzycznej części Karaibów, Karaibska Koalicja ds.
Redukcji Szkód, pomogła określić jak ma wyglądać redukcja szkód w środowisku
zażywającym nie iniekcyjnie, posuwając się dalej niż wymiana igieł i strzykawek,
oraz pomagając społecznościom i jednostkom na Bahamach, Dominikanie,
Jamajce, Santa Lucia, oraz Trynidadzie rozpocząć i promować szkolenia,
interwencje, oraz wspólnotowe organizacje redukcji szkód – 356. Puerto Rico,
jest domem dla jedynego karaibskiego programu wymiany igieł i strzykawek.
Pierwszy program otwarto tutaj w 1995 r., następne placówki założono w 13
wspólnotach San Juan. Jednak wymiana igieł, jest kontrowersyjna zarówno w
Puerto Rico, jak i w samych Stanach Zjednoczonych – 357.
Programy leczenia uzależnienia od narkotyków.
W 2007 r.,1,078,821 osób przystąpiło do programów terapii antynarkotykowej na
przestrzeni regionu – 358. Narkomani poszukując terapii antynarkotykowej,
zazwyczaj odnajdują serwisy oferowane przez kliniki psychiatryczne i / lub
społeczności terapeutyczne.
Str 122 dok.
Jednak eksperci badający status epidemii, korzystanie z serwisów, oraz badania
HIV w Ameryce Łacińskiej, określili że dane dot. „utilization” wirtualnie nie
istnieją – 359. Społeczności terapeutyczne używają idei „społeczności”, jako
kluczowego składnika terapii, gdzie rezydent, sam czy sama, sobie pomaga w
osiągnięciu założonych celów. Niestety rządy w regonie rzadko posiadają
rozwinięty system ewidencji wyników terapii, lub zapewnienia ochrony praw
człowieka pacjentów, podczas ich udziału w terapii w tych centrach. W regionie
odnotowano przypadki przemocy, wobec uzależnionych będących w terapii. Dwa
obiekty terapeutyczne w Brazylii, zostały wymienione jako przykłady
maltretowania pacjentów pomiędzy czerwcem 2007, a majem 2008 r.
Odnotowano również przypadki stosowania łańcuchów i innych form uwięzienia,
ograniczające osoby uzależnione od alkoholu i innych narkotyków – 362.
Większość centrów terapeutycznych w Brazylii, stosuje abstynenckie podejście 12
– kroków, które ma często charakter religijny – 363. Prawo Argentyny stanowi, że
osoba uzależniona może zostać skierowana na przymusowe leczenie wyrokiem
sądu – 364. Większość serwisów oparta jest, o model abstynencki, który oczekuje
od rezydentów całkowitego zerwania z nałogiem – 365. Jednak zarówno w
Argentynie, Brazylii i Urugwaju, istnieje kilka centrów terapeutycznych
działających w oparciu, o zasady redukcji szkód - 367-368. Na przestrzeni
Karaibów, ze względu na silny wpływ USA, obiekty terapeutyczne stosują głównie
model abstynencki, lub metodę 12 – kroków – 368-369. Dzięki wsparciu Unii
Europejskiej, oraz rządy Brytyjskiego, Karaibska Koalicja Redukcji Szkód,
skutecznie promuje łatwo dostępne uliczne centra redukcji szkód w Dominikanie,
Trynidadzie, Jamajce i Santa Lucia.
Terapia środkami medycznymi.
Podczas gdy leczenie antynarkotykowe w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach,
głównie skupione jest na rehabilitacji przy zachowaniu abstynencji, w Meksyku i
Puerto Rico dostępne jest leczenie farmakologiczne uzależnienia opiatowego
(przy użyciu metadonu i buprenorfiny). Pomimo wzrostu w ostatnich latach
dostępności do leczenia farmakologicznego, to jest niewystarczające z 3,644
osobami biorącymi udział w takim leczeniu w 21 miastach – 376. Leczenie
metadonem dostępne jest jedynie w wybranych miastach, włącznie z Tijuaną i
Ciudad Juarez – 371, jednak w Tijuanie metadon oferują jedynie centra,
znajdujące się w rękach prywatnych, natomiast buprenorfina nie jest dostępna –
373. W innych krajach regionu leki ograniczające ilość zażywania, są niedostępne
ze względu na stosunkowo niski poziom konsumpcji opiatów, co skutkuje niskim
popytem na tego rodzaju leki – 374.
str 123 dok.
Pomimo to w niektórych miastach Argentyny dostępne są pilotażowe programy,
oraz serwisy dla osób uzależnionych od narkotyków. W przeciwieństwie do reszty
Karaibów, gdzie metadon dostępny jest jedynie jako środek przeciwbólowy, w
Puerto Rico, dostępne jest leczenie metadonem uzależnienia narkotykowego –
377. Oprócz pięciu społecznych programów metadonowych, więzienie dla
mężczyzn „Las Malvinas”, wdrożyło pilotażowy program metadonowy, aby
przyjąć ponad 300 osadzonych – 379. W Puerto Rico, dostępna jest również
przepisywana na recpty buprenorfina – 380.
Leczenie HIV, dla osób zażywających narkotyki.
Oszacowanie braku występowania HIV/AIDS, wśród narkomanów w regionie,
nadal stanowi barierę w ocenie potrzeb leczenia związanego z narkotykami.
Jednak jasne jest, że dostęp do leczenia ARV w Ameryce Łacińskiej i na
Karaibach, jest nadal stosunkowo trudny, dla HIV pozytywnych narkomanów. W
kilku krajach Ameryki Łacińskiej, włączając Argentynę, Brazylię, Kolumbię, Costa
Rice, Kubę, Chile, Meksyk, Peru, oraz Urugwaj, terapia ARV jest dostępna w
sektorze publicznym. Leczenie jednak nie jest całkowicie zwolnione od opłat, a
opłaty zabezpieczające, stanowią szczególną barierę dla IN. Podczas gdy nie
istnieją żadne oficjalne regulacje zapobiegające korzystaniu z terapii przez
narkomanów, to są one nieformalnymi barierami dla narkomanów
poszukujących leczenia w tym regionie. Badania przeprowadzone w Kolumbii
w 2004 r.,pokazały, że brak ubezpieczenia zdrowotnego, ograniczył narkomanom
dostęp do opieki medycznej włącznie z terapią ARV, dodatkowo uczestnicy badań
wskazali, że przemoc związana z szykanami policyjnymi jest bardziej
niebezpieczna niż zagrożenia zdrowotne, lub seksualne związane z zażywaniem
narkotyków -381. Lęk przed szykanami, lub aresztowaniem, może odstraszać
narkomanów od udania się do kliniki, aby otrzymać leki, nawet jeśli posiadają
ubezpieczenie zdrowotne , pokrywające koszty leczenia. W Brazylii, Argentynie,
Meksyku, oraz Urugwaju, główną barierą w podniesieniu dostępu do ARV, są
postawy i brak zrozumienia, ze strony pracowników służby zdrowia. Dla
przykładu, wielu pracowników służby zdrowia nie rozróżnia kilku modeli
zażywania (dawkowania, częstotliwości, oraz okoliczności zażycia), oceniając
narkomanów według jednego standardu i wymagając, aby poszukali
abstynencyjnej terapii antynarkotykowej, zanim rozpocznę terapię ARV. Ponadto
zdarza się, że uważają narkomana jako jednostką samo destrukcyjną i
nieświadomą swojego zdrowia – 383-384. Dla przykładu w Argentynie,
późna diagnoza AIDS w większości wśród IN uważana jest za skutek przepaści
społecznej pomiędzy IN, a systemem służby zdrowia, często pogarszana odmową
wielu Oddziałów Chorób Zakaźnych, w zapewnieniu terapii ARV, osobom, które
kontynuują zażywanie narkotyków - 386. Badania dowiodły, że przy
zapewnieniu odpowiedniego wsparcia, narkomani mogą się równie dobrze
dostosować do wymogów leczenia, co inni i mogą osiągnąć porównywalne wyniki
leczenia.
Str 124 dok.
Więzienie osób zażywających narkotyki.
Przetrzymywanie ludzi w więzieniach, w sytuacji zagrożenia wirusem HIV, gdzie
nadal trwają ryzykowne zachowania, a gdzie niedostępne są środki ochrony takie
jak Sterylne igły, funkcjonuje jak akceleratory HIV. Pomimo skąpych danych w
Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, regiony te zdają się nie być wyjątkiem.
„Wojna antynarkotykowa”, doprowadziła tam do wzrostu liczby osadzonych w
związku z zarzutami narkotykowymi. Strategie wojny antynarkotykowej
wprowadzone na Karaibach, przy finansowym wsparciu USA, dla przykładu,
doprowadziły do uwięzienia ogromnej ilości osób za przestępstwa związane z
zażywaniem narkotyków, lub handlem narkotykami. Skutkiem czego, więzienia są
przepełnione – 303. Pomimo że trudno jest jednoznacznie dowieść, jest pewna
liczba osób, które zakaziły się HIV, lub innymi infekcjami, podczas pobytu w
więzieniu (ze względy na ograniczenia etyczne, oraz trudności przeprowadzenia
testów, wiele studiów opiera się na wyliczeniach matematycznych i
statystycznych). Wiadomo jednak, że proporcja osób zakażonych HIV, lub innymi
infekcjami, jest znacznie wyższa niż w społeczeństwie – 344. Pomimo, że dane
dot ilości osób uwięzionych za przestępstwa związane z narkotykami, są
ograniczone, to dostępne dowody wskazują, że strategie wojny antynarkotykowej,
miały wpływ na podniesienie ilości osadzonych. Ameryka Łacińska nie stanowi
wyjątku. Dla przykładu w Brazylii, badania przeprowadzone wśród narkomanów
w San Paulo pokazały, że 69% pacjentów miało poziom dostosowania
(adherencji), równy 80%, pomimo że większość stanowiły osoby ubogie
z ograniczonym wykształceniem były bezrobotne – 388 W 1996 r., Brazylia
wprowadziła powszechny dostęp do ARV i odnotowała utrzymanie redukcji
przypadków HIV / AIDS, wśród IN. Pomimo sukcesu tej strategii, kwestie
problemów z zaopatrzeniem, oraz zwiększona oporność na leki, doprowadziły do
obaw związanych z utrzymaniem tego stanu rzeczy – 389. W 2005 r., wydatki
Brazylii na ARV, wzrosły o 66%, ze względu na dużą ilość osób otrzymujących
drogie leczenie drugiego stopnia, które okazały się uodpornione na terapię ARV
pierwszego stopnia – 390. W Anglojęzycznej części Karaibów, terapia ARV jest
bezpłatna dla osób żyjących z HIV / AIDS, które takiej wymagają. Problem w
zaopatrywaniu osób zakażonych HIV, jest bardziej kwestią dostępu, niż
zapewnienia takiej możliwości na papierze – 391. Poza projektem pilotażowym,
działającym w Saint Lucia, nie istnieją żadne programy zewnętrzne, które
prowadzą testy i badania palaczy crack`a w związku z HIV. Na większości
terytoriów, profil osoby zdiagnozowanej z zaawansowanym
HIV, to mężczyzna, bezdomny narkoman. Populacja ta stanowi większość osób
umierających na choroby związane z AIDS w Saint Lucia – 302. Brazylia jest
obecnie na 4 miejscu w świecie, co do ilości osadzonych, zaraz za USA, Rosją i
Chinami (wszystkie te kraje mają karną politykę antynarkotykową).
Str 125 dok.
Kobieta z dzieckiem, stoi w swojej celi w więzieniu w Buenos Aires, Argentyna.
W 2008 r., 96% osadzonych w więzieniach nie otrzymała ostatecznego wyroku,
większość została aresztowana za przestępstwa przeciw mieniu, posiadanie, lub
sprzedaż narkotyków.
Carolina Camps / Reuters.
Meksyk zajmuje 6 miejsce w światowym rankingu ilości populacji osadzonych –
395. Pozostaje obserwować, czy ilość osadzonych wzrośnie w szybszym tempie,
wraz z wprowadzeniem „Inicjatywy Merida”. W oparciu, o dane dostarczone
przez Międzynarodowe Centrum Studiów Więziennych, systemy więzienne
wszystkich czterech krajów omówionych w tym rozdziale, oprócz Puerto Rico, są
przepełnione daleko poza granice możliwości. Na przestrzeni ostaniej dekady,
populacja więźniów w każdym z czterech krajów, oprócz Puerto Rico (która już
była wysoka z powodu prowadzonej przez USA wojny antynarkotykowej),
dramatycznie wzrosła – 397.
Przepełnienie więzień w wybranych krajach Ameryki
Łacińskiej – 398.
Wykresy pokazują wzrost populacji osadzonych w wybranych krajach
Ameryki Łacińskiej, pomiędzy 1998, a 2008 r. (okresy różnią się nieznacznie, jak
wykazano dostępnymi danymi). Czerwone sekcje wykresów, pokazują proporcje
populacji osadzonych w każdym kraju, która jest powyżej oficjalnej pojemności
zakładów karnych. Według Światowego Przeglądu Więziennego, w okresie od
1998, do 2001 r., populacja osadzonych w Kolumbii wzrosła o 5%, podczas gdy
w okresie od 2001, do 2004 r., wzrosła o 27%.
str 126 dok.
Wykres C. Przepełnienia więzień w wybranych krajach Ameryki Łacińskiej.
Czerwone sekcje wykresów pokazują populację osadzonych w każdym z krajów,
kora jest powyżej oficjalnej pojemności.
0
17, 500
35, 000
52, 000
70, 000
Argentyna
1998
2006
0
2, 000
4, 000
6, 000
8, 000
Boliwia
1998
2006
0
12, 000
25, 000
37, 500
70, 000
Brazylia
1997
2006
0
17, 500
35, 000
52, 500
70, 000
Kolumbia
1998
2008
0
7, 500
15, 000
22, 500
30, 000
Meksyk
Znaczny udział tego wzrostu, może być bezpośrednim skutkiem Planu Kolumbia,
który został wprowadzony w 2001 r. Na początku dekady, przy poparciu USA, w
ramach Planu Kolumbia, Kolumbia przyjęła twarde stanowisko wobec
przestępstw narkotykowych. Ilość uwięzień za przestępstwa związane z handlem
narkotykami wzrosła, o 322% w przeciągu 2 lat, pomiędzy 2002, a 2004 r.- 400.
W pierwszych sześciu latach kadencji prezydenta Uriba (2002-2008), okołu
400,000 obywateli bylo przetrzymywanych w aresztach za przestępstwa związane
z handlem narkotykami, a kolejne 626 podlegało ekstradycji – 401.
str 127 dok.
Uzdrawianie rozłamu. Zrównanie Kontroli
Antynarkotykowej z Prawami Człowieka.
Ostatnio kraje takie jak: Argentyna, Boliwia, Brazylia, Ekwador, oraz Urugwaj,
pokazały istotne zmiany w trakcie debat na szczeblu narodowym i
międzynarodowym dot. strategii antynarkotykowych. Interesujące, że rząd
Argentyny ogłosił ostatnio chęć zmiany prawa sugerując legalizację posiadania
narkotyków na własny użytek. Obecny prezydent Cristina Fernandez de Kirchuer,
powiedziała, że osoby uzależnione nie mogą być skazywane tak jak by byli
przestępcami - 402. Zmiany te zostały zapoczątkowane anty prohibicyjną
deklaracją Ministerstwa Sprawiedliwości - Anibal Fernandez, na 51-wszej sesji
Komisji ds. Substancji Narkotycznych, która odbyła się w marcu 2008 r., w
Wiedniu. Deklaracja zalecała właściwą integrację systemu praw człowieka ONZ, z
międzynarodową polityką kontroli antynarkotykowej. Tekst ten był inicjatywą
rządu Urugwaju i został poparty udziałem Boliwii, Argentyny, Szwajcarii i w
końcu przez całą Unię Europejską – 403. W 2006 r., Brazylijska ustawa
nr.11,343, określiła, że osoby uzależnione, powinny otrzymać pomoc
zorientowaną na społeczną integrację. W tym samym czasie rząd Urugwaju
rozpoczął krajową debatę dot. narkotyków z uwzględnieniem kwestii społecznych
i prawnych, zapewnienia możliwości zainicjowania społecznej tolerancji, oraz
kompromisową liberalizację. Humanitarne i postępowe leczenie, to cele naszej
polityki, ponieważ fenomen prohibicji, oraz polityka antynarkotykowa pt. zero
tolerancji, okazały się porażką – 404. Nowa konstytucja Ekwadoru uchwalona w
2008 r., stanowi w artykule 364, że problem uzależnienia jest kwestią systemu
służby zdrowia i zakazuje działań karnych, lub pogwałcenia konstytucyjnych praw
osób zażywających narkotyki. Ekwador stworzył projekt amnestii dla dealerów –
nazywanych tutaj „mułami”,- obecnie w trakcie dyskusji. Owi dealerzy, to osoby,
które próbują opuścić kraj z małą ilością nielegalnych narkotyków, aby osiągnąć
korzyść majątkową. Obecny prezydent Rafael, wskazuje na proporcjonalność
kary, do możliwości stosowania aktu łaski poprzez skrócenie wyroku więzienia,
jeśli przestępstwo zostało popełnione po raz pierwszy – 405. W Boliwii, obecna
polityka prezydenta Evo Moralisa, oparta jest na integracji alternatywnego
rozwoju, oraz przeciw surowej ustawie antynarkotykowej, która degraduje
warunki życia plantatorów liści kokainy i skutkuje ich rozproszeniem i nędzą –
406.
str 128 dok.
W okolicach metropolii Buenos Aires w Argentynie, większość kobiet osadzonych
w więzieniach, to te skazane za handel małymi ilościami nielegalnych
narkotyków. Ich średnia wieku to 30 lat, a 90% ma dzieci – 407. W 2006
r., rząd Brazylii wprowadził nową ustawę antynarkotykową, tym samym
zapoczątkował stosowanie proporcjonalności w orzekaniu wyroków różnicując
oskarżenia, o posiadanie , a oskarżenia o handel, oferując alternatywy dla kar
więzienia za posiadanie , jednak nadal umieszczając handlarzy w więzieniach o
zaostrzonym rygorze – 408. Pomimo to eksperci pytają, do jakiego stopnia
państwo może wpływać na uliczne interwencje policji, które często są od samego
początku nielegalne = 409, lub też jaki wpływ będzie miała nowa ustawa bez
przeprowadzenia reformy systemu wymiaru sprawiedliwości – 410. Kiedy ustawa
nadal była przedmiotem obrad senatu, krytycy dowodzili, że w zasadzie niewiele
zrobiła w rozróżnieniu pomiędzy posiadaniem, a handlem. Nie daje żadnych
określonych wyznaczników co do ilości pozwalającej odróżnić handel od
posiadania, a zamiast tego opiera się na subiektywnych kontestacyjnych
poszlakach, takich jak czas, miejsce incydentu, czy zachowania jednostki – 411.
Co więcej ustawa nagłośniona w mediach za wyeliminowanie wyroków więzienia
dla narkomanów, nadal zezwala sędziom nałożyć karę więzienia na osobę, która
odmawia poddania się przymusowemu leczeniu – 412. Puerto Rico, było jednym z
niewielu krajów regionu Ameryki Łacińskiej i Karaibów gdzie spadła populacja
osadzonych o 11% pomiędzy 1998, a 2007 r. Ogólna liczba więźniów, to 13,215 w
grudniu 2007 r., tym samym była 12% poniżej oficjalnej ilości miejsc – 413. W
stosunku do całej populacji, infekcja HIV jest poważnym problemem wśród
osadzonych w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach, w szczególności w południowej
części Ameryki Łacińskiej, oraz w Puerto Rico. Występowanie HIV w więzieniach,
w połączeniu z ryzykownymi zachowaniami, tworzy krytyczny problem zdrowia
publicznego dla instytucji korekcyjnych – 416, jak również dla społeczeństwa na
wolności. Niehumanitarne warunki, oraz przeludnienie zaobserwowane w
niektórych systemach więziennych, wyzwalają tego typu problemy zdrowotne,
a osadzeni, są ciągle narażani na pogwałcenia praw człowieka – 417. Zarówno w
Ameryce Łacińskiej, jak i na Karaibach, ograniczony i trudny jest dostęp do
danych związanych z tym problemem, jednak dostępne liczby wskazują naglącą
potrzebę leczenia i zapobiegania HIV – 418. Dla przykładu, w Argentynie HIV,
był główną przyczyną zgonów w więzieniach, pomiędzy czerwcem 2003, a
czerwcem 2006 r. - 419. W Bazylii, występowanie HIV w krajowym systemie
więziennictwa odnotowano na poziomie pomiędzy 12,5, a 17,4%. Jedno z badań
przeprowadzonych w Brazylii, pokazało, że transmisja HIV w więzieniach,
odbywa się głównie poprzez iniekcyjne zażywanie narkotyków, a ryzyko wzrasta
proporcjonalnie do czasu pobytu w więzieniu – 421. Szereg badań połączyły
infekcje HIV, HCV i HBV, w Brazylii z osobistą historią osoby osadzonej – 422.
Programy zapobiegające transmisji chorób, są fragmentaryczne, lub w wielu
kluczowych miejscach nie istnieją – 423. Badania z 2000 r.,przeprowadzone w
dwóch więzieniach w północnym Meksyku wśród osadzonych mężczyzn,
pokazały 2,53% występowania HIV w jednym i 1,8% w drugim – 242. Te
same badania wśród osadzonych IN, pokazały 37% występowania HIV w
jednym i 24% w drugim więzieniu – 424.
str 129 dok.
Skutkiem strategii „wojny antynarkotykowej” z 1990 r., Karaibskie więzienia
zostały przepełnione poza granice możliwości, a region miał największy odsetek
więźniów w świecie – 426. Historia uwięzienia, rzeszy ostatnio zwolnionych z
więzień w Puerto Rico, jest znacząco powiązana z przewlekłym
zażywaniem narkotyków, oraz seropozytywnym statusem HIV. Zatem obiekty
readaptacyjne, muszą zostać wyposażone w możliwość testowania HIV, serwisy
prewencyjne i leczenie, aby zmniejszyć ilość zakażeń wewnątrz więzień
– 427.leczenie i opieka HIV w więzieniach Anglojęzycznych na
Karaibach jest znacząco dobra w porównaniu do innych krajów tej strefy – 428.
Jak wcześniej wspomniano, leczenie HIV, jest nieodpłatne i obejmuje system
więzienny. Zaobserwowano dwie główne trudności w zapewnieniu opieki i
badania populacji osadzonych. Po pierwsze to, że większość populacji w
wymienionych krajach stanowią palacze crack`a, oraz, że fakt wykrycia HIV
odbywa się, dopiero kiedy osoba osadzona zaczyna cierpieć na choroby
wskaźnikowe w szpitalu więziennym. W tym momencie wiele osób otrzymuje
kurację ARV. Drugą ogromną trudnością, jest brak aktywnego mechanizmu, aby
dotrzeć i kontynuować leczenie, po zwolnieniu osoby zakażonej. Oczekiwano, że
zgłosi się sama do kliniki HIV, aby kontynuować leczenie. Okazało się, że to
fałszywe założenie i w całych Karaibach ogromna ilość byłych więźniów,
zakażonych HIV IN, zaprzestaje leczenia po zwolnieniu z więzienia – 430.
Wnioski.
Do dziś większość praw antynarkotykowych koncentruje się na karaniu
narkomanów, a prawa redukcji szkód nadal pozostają w stadium rozwoju w wielu
krajach. Pomimo to Brazylia potwierdziła swoją pozycję, wobec strategii redukcji
szkód poprzez wspieranie potrzeb różnych podejść, skierowanych do osób
uzależnionych, a nie tylko modeli abstynenckich – 431. Dzisiejsze wyzwania dla
Brazylijskiej redukcji szkód, zawierają zmiany w finansowaniu sektora zdrowia.
Pomimo że Brazylia ma najwyższą liczbę programów wymiany strzykawek (93) w
regionie, to ilość rozdawanych igieł, jest nadal niska, a programy te skupiają się
głównie na rejonach urbanistycznych – 432. Liberalizacja prawna co do serwisów
zdrowotnych, oznacza, że lokalne rządy mogą wybrać, czy wprowadzić strategię
redukcji szkód, czy też nie, oraz tym samym mogą to podejście uczynić
priorytetowym. W innych częściach Ameryki Łacińskiej, rządy dyskutują, nad
istotnymi zmianami w strategiach antynarkotykowych, włącznie z zasadami
redukcji szkód. W sumie jest wiele do zrobienia, chyba, że rządy
Ameryki Łacińskiej i Karaibów, zmienią swoje strategie, aby wzmocnić działania
na rzecz redukcji szkód, oraz złagodzić wykluczenie społeczne osób zażywających
narkotyki i transmisję HIV i innych chorób zakaźnych, wówczas ten problem
przestanie wzrastać.
Przypisy
130 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
Notes
236 Diana Rossi is Research Coordinator of Intercambios Civil
Association.
She is also a professor and
researcher at the School of Social Sciences of the University
of Buenos Aires. Shana Harris is a Doctoral
Candidate in Medical Anthropology at the University
of California,
Berkeley and the University
of California,
San
Francisco. Marcela Vitarelli-
Batista is a Master’s Degree Candidate in International
Relations and International
Negotiations at the University
of San Andres and the Latin American Faculty of Social Sciences - Argentina,
University
of Barcelona, Spain. Amelia Thompson collaborated with the bibliographic search for this report.
She
is a medical student and Master’s Degree Candidate in Global Public Health at Mount Sinai School of Medicine,
New York. Francisco Inacio Bastos, Luciana Boiteux, and Marcus Day also contributed invaluable insights to the
chapter.
Elizabeth,
Keeney, Lydia Guterman, and Robin Lee provided additional
research.
237 Cook, C. & Kanaef, N. (2008) Global State of Harm Reduction 2008: Mapping the Response to Drug-related HIV
and Hepatitis C Epidemics. London: International Harm Reduction Association.
238 Youngers, C.A. & Rosin, E. (eds.)
(2005) Drogas y Democracia en América Latina: El Impacto de la Polيtica de
Estados Unidos. W OLA: Washington, D.C.
239 Cook & Kanaef, op. cit.
240 Bucardo, J., Brouwer, K.C., Magis-Rodrيguez, C., Ramos, R., Fraga, M., Perez, S.G., et al. (2005) Historical
trends in the production and consumption of Illicit
drugs in Mexico: Implications for the prevention of bloodborne
infections.
Drug and Alcohol Dependence 79: 281-293.
241 Miller,
C. L., Firestone, M., Ramos, R., Burris,
S., Ramos, M. E., Case, P., et al. (2007) Injecting drug users’
experience of policing practices in two Mexican cities:
Public health perspectives.
International Journal of Drug
Policy 19(4):324-331.
242 Case, P., Ramos, R., Brouwer, K.C., Firestone-Cruz, M., Pollini,
R.A., Fraga, M.A., et al. (2008) At the borders,
on the edge: Use of injected methamphetamine in Tijuana and Ciudad Juarez, Mexico. Journal of Immigrant and
Minority Health 10(1): 23-33.
243 Magيs-Rodrيguez, C., et al. (2000) Injecting drug use in two jails
of the northern border of Mexico. Durban:
XIIIth
International
Conference on AIDS.
244 Strathdee S.A., Lozada R., Ojeda V.D., Pollini
R.A., Brouwer K.C., Vera, A. et al. (2008) Differential
effects of
migration and deportation on HIV infection among male and female injection drug users in Tijuana, Mexico.
PLoS ONE 3(7): e2690. doi:10.1371/journal.pone.0002690.
245 Cook & Kanaef, op. cit.
246 Transnational
Institute
(2006) Paco under scrutiny:
The cocaine base paste market in Argentina,
Uruguay,
and Brazil.
Briefing Series: Drugs and Conflict Debate Papers 14. Available at www.tni.org.
247 Bastos, F.I.,
Caiaffa,
W., Rossi,
D., Vila,
M., Malta, M. (2007) The children of mama coca: Coca, cocaine and
the fate of harm reduction in South America. International Journal of Drug Policy 18:99-106
248 Cook & Kanaef, op. cit.
249 Bastos, F., C لceres, C., Galvمo, J., Veras, M.A., Castilho,
E. (2008) AIDS in Latin America: Assessing the current
status of the epidemic and the ongoing response. International Journal of Epidemiology 37:729-737.
250 Aceijas,
C., Friedman, S.R., Cooper, H.L.,
Wiessing, L., Stimson, G.V., Hickman, M. (2006) Estimates of
injecting drug users at the national and local level in developing and transitional
countries,
and gender and age
distribution.
Sexually Transmitted Infections 82 (Suppl3): 10-17.
251 Minist rio
da Sa
é
ْde do Brasil.
Secretaria
Executiva Coordenaçمo Nacional de DST e AIDS (2003) A Pol يtica
do Ministério da Sa ْde para a Atençمo Integral a Usu لrios de ءlcool e Outras Drogas.
252 Bloch, C., Procupet,
A., Kaufmann, R., Tecilla,
E. (2000) Perfil
epidemiolَgico de los usuarios de drogas
inyectables enfermos de SIDA en la Argentina.
Boletيn sobre el SIDA en la Repْblica Argentina Aٌo VII, no. 19.
Ministerio
de Salud, Unidad Coordinadora Ejecutora VIH/SIDA y ETS, Argentina.
THE IMPACTS OF THE DRUG WAR IN LATIN AMERICA AND THE CARIBBEAN 1 3 1
253 Cook & Kanaef, op. cit.
254 Intercambios Asociaci
َn Civil,
Rossi D, (org.)
(2001) Sida y Drogas - Reducciَn de daٌos en el Cono Sur.
Buenos Aires, Argentina.
255 Osimani, M.L, et al. (2004) Usuarios de Drogas Inyectables. Pr لcticas de Riesgo y Prevalencia de Infecciones por
VIH, Hepatitis B y Hepatitis C. IDES – UDELAR – MSP. Montevideo.
256 Aceijas,
et al.,
(2006) op. cit.
257 Bastos et al.,
(2007) op. cit.
258 Bucardo et al.,
op. cit.
259 CENSIDA (2006) Manual Para la Prevenciَn del VIH/SIDA en Usuarios de Drogas Inyectadas. Mexico.
260 Miller
et al.,
op. cit.
261 Magis-Rodrيguez, C. (2008) Centro Nacional Para la Prevenciَn y Control
del SIDA. Secretarيa de Salud
“Respuesta institucional
al VIH/SIDA en M xico” en Visiones y Actores del Debate de la III
y IV Conferencia
é
Nacional sobre Polيticas de Drogas. Intercambios Asociaci
َn Civil,
Universidad de Buenos Aires.
262 Morales, Lozada, Magis, Saavedra (2004) cited in Miller
et al.,
op. cit.
263 Craviato (2003) cited in Miller
et al.,
op. cit.
264 Strathdee et al.,
op.cit.
265 Aceijas,
C., Stimson, G.V., Hickman, M., Rhodes, T., United Nations Reference Group on HIV/AIDS
Prevention and Care among IDU in Developing and Transitional
Countries.
(2004) Global overview of injecting
drug use and HIV infection among injecting drug users. AIDS 18(17): 2295-2303.
266 Aceijas et al. (2006) op. cit.
267 E-mail correspondence with Marcus Day (2008) On file
at IHRD offices.
268 Cook & Kanaef, op. cit.
269 Rossi,
D., Radulich,
G., Muzzio, E., Naveira,
J., Sosa-Estani,
S., Rey, J., et al. (2008) Multiple
infections and
associated risk factors among non-injecting cocaine users in Argentina.
Caderno de Sa ْde Publica 24(5):965-974.
270 Bastos et al. (2008) op. cit.
271 UNAIDS (2008) Report on the Global AIDS Epidemic. Available at
http://www.unaids.org/en/KnowledgeCentre/HIVData/GlobalReport/2008/2008_Global_report.asp.
272 White, E.F., Garfein,
R.S., Brouwer, K.C., Ramos, R.R., Firestone-Cruz, M., P rez, S.G., Magis-Carlos, C.,
é
Conde-Glez, J., Strathdee, S.A. (2007) Prevalence of hepatitis
C virus and HIV infection among injection drug
users two Mexican cities bordering the U.S. Salud P ْblica de México 49(3):165-172.
273 Magis-Rodrيguez (2008) op. cit.
274 Miller
et al. op. cit.
275 See, for example, Berkelman, R.L.,
et al. (1989) Epidemiology of HIV infection and acquired immunodeficiency
syndrome. American Journal of Medicine 86:761-70; Des Jarlais
D.C. et al. (1989) HIV-1 infection among intravenous
drug users in Manhattan, from 1977 to 1987. Journal of the American Medical Association 261:1008-1012;
Robertson, J.R. et al. (1986) Epidemic of AIDS related virus (HTLV – III/LAV) infection among intravenous drug
users. British Medical Journal 292 (6519): 527-29.
276 Cook & Kanaef, op. cit.
277 E-mail correspondence with Marcus Day, op. cit.
278 UNAIDS (2008) Caribbean AIDS Epidemic Update Report.
279 Robles, R.R., Colَn, H.M., Matos, T.D., Finlinson, H.A., Mu ٌoz, A., Marrero, C.A., et al. (1998) Syringe and
needle exchange as HIV/AIDS prevention for injection drug users in Puerto Rico. Health Policy 45(3):209-220.
132 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
280 Deren, S., Robles, R., Beardsley, M., Andia, J., Colon, H., Oliver-
Velez, D., et al. (1998) Issues in studying
high risk populations in diverse locations:
Puerto Ricans in New York and Puerto Rico. International
AIDS
Conference 12:242 (Abstract
14297).
281 Aceijas et al. (2004) op. cit.
282 Lewis, P.D. & Hospedales, C.J. (1991) HIV study of cocaine-dependent persons. West Indian Medical Journal;
40 (suppl.1):25, Apr.
283 Edlin,
B.R., Irwin,
K.L.,
Faruque, S., McCoy, C.B., Word, C., Serrano, Y. et al. (1994) Intersecting epidemics –
crack cocaine use and HIV infection among inner-city young adults.
New England Journal of Medicine, 331:1422-
1427.
284 Word, C.O., & Bowser, B. (1997) Background to crack cocaine addiction and HIV high-risk behavior:
The next
epidemic. American Journal of Drug and Alcohol Abuse, 23: 67-77.
285 Des Jarlais,
D.C., Arasteh, K., Perlis,
T., Hagan, H., Abdul-Quader, A., Heckathorn, D.D. et al. (2007)
Convergence of HIV seroprevalence among injecting and non-injecting drug users in New York City.
AIDS.
21(2):231-235.
286 Castilla,
J., Barrio,
G., Belza, M.J., de la Fuente, L. (1999) Drug and alcohol consumption and sexual risk
behavior among young adults:
Results from a national survey. Drug & Alcohol Dependence 56: 47-53.
287 Hutchinson, G.A., & Simeon, D.T. (1999) HIV infection rates and associated factors in high risk patients
admitted to a psychiatric
hospital
in Trinidad and Tobago. West Indian Medical Journal, 48:129-131.
288 Cleghorn, F.R., Jack, N., Murphy, J.B.,
Edwards, J., Mahabir,
B., Paul, R., et al. (1995) HIV-1 prevalence and
risk factors among sexually
transmitted disease clinic
attenders in Trinidad. AIDS, 9:389-394.
289 Gomez, M.P., Kimball,
A.M., Orlander, H., Bain, R.M., Fisher,
L.D., Holmes, K.K. (2002) Epidemic crack
cocaine use linked with epidemics of genital
ulcer disease and heterosexual HIV infection in the Bahamas:
Evidence of impact of prevention and control
measures. Sexually Transmitted Diseases, 29:259-264.
290 Day, M. & Norman, L. (2007) Non-injecting Crack Cocaine Use and HIV risk in Castries Saint Lucia.
Presented at NIDA International
Forum, San Juan 2008.
291 E-mail correspondence with Marcus Day, op. cit.
292 International
Crisis Group (2008) Latin American Drugs II: Improving Policy and Reducing Harm. Available at
http://www.crisisgroup.org/home/index.cfm?id=5328&CFID=29993448&CFTOKEN=50488769.
293 Del Olmo, R. (1999) Geopolيtica de las drogas en: An لlisis. Publicaciَn sobre Problemas Asociados con el Uso
de Drogas , Volumen 2, N ؛
1 . (ed.) Federaciَn Internacional de Universidades Catَlicas y Fundaciَn Universitaria
Luis Amigَ, Medellيn.
294 Youngers, C.A. and Rosin, E. (eds.)
(2005) op.cit.
295 Bastos et al. (2007) op. cit.
296 Oficina Internacional
de Derechos Humanos Acciَn Colombia. (2000) Plan Colombia: A Strategy Without a
Solution. Electronic edition by Equipo Nizkor, June 2000. Available at: http://www.derechos.org/nizkor/colombia/
doc/oidhaco2e.html#2.
297 Ibid.
298 Vaicius,
I. & Isacson, A. (2003) The “War on Drugs” meets the “War on Terror.”
Center for International
Policy’s Columbia Project: International Policy Report. Available at http://ciponline.org/colombia/cipanal.htm
299 Ibid.
300 Amnesty International’s
Position on Plan Colombia (2000) Amnesty International,
USA. June 21. Available at
http://www.amnestyusa.org/document.php?id=176E15103DA508248025691200558394&lang=e.
THE IMPACTS OF THE DRUG WAR IN LATIN AMERICA AND THE CARIBBEAN 1 3 3
301 Cook & Kanaef, op. cit.
302 Washington Office on Latin America (WOLA) (2008) WOLA on the Merida Initiative. Available at
www.wola.org.
303 Ibid.
304 Human Rights Watch (1995) Bolivia: Human Rights Violations and the War on Drugs. Available at:
http://www.unhcr.org/refworld/docid/3ae6a7e64.html
305 Office of the United States Trade Representative (USTR) (September 26, 2008) U.S. Trade Representative
Schwab Announces Proposed Suspension of Bolivia’s Trade Benefits. (Washington, D.C.: USTR). Available at
www.ustr.gov/assets/Document_Library/Press_Releases/2008/September/asset_upload file663_15152.pdf
(as cited in Ledebur, K. & Walsh, J. (2008) Comments Pertaining to the Review of Bolivia’s Designation as a
Beneficiary Country Under the ATPA and ATPDEA. Available at: http://www.wola.org/index.php?option=com_content&
task=viewp&id=797&Itemid=2).
306 Ibid.
307 Latin American Herald Tribune. (December 31, 2008) Bush halts trade preferences for Bolivia as of December
15. Available at: http://www.laht.com/article.asp?ArticleId=321592&CategoryId=14919.
308 House of Representatives Appropriations Com mittee Report 110-197 to accompany H.R. 2764 available at
http://thomas.loc.gov/cgibin/
cpquery/?&dbname=cp110&sid=cp110gTvjf&refer=&r_n=hr197.110&item=&sel=TOC_87137& (as cited in
International
Crisis Group (2008) Latin American Drugs II: Improving Policy and Reducing Harm. Available at
http://www.crisisgroup.org/home/index.cfm?id=5328&CFID=29993448&CFTOKEN=50488769).
309 Del Olmo, R. (1998) La Cara Oculta de la Droga. Bogotل: Temis.
310 Ledebur, K. (2005) Bolivia:
Consecuencias claras. In Youngers & Rosin (eds.)
op. cit.
Pg. 185-234.
311 Rojas, I. (2005) Polيtica antidrogas, derechos humanos y democracia en Perْ. Youngers & Rosin (eds.)
op.
cit.
Pg. 235-286.
312 Rivera V lez, F. (2005) Ecuador: Los bemoles de la guerra contra las drogas. In Youngers & Rosin (eds.)
op.
é
cit.
Pg. 287-323.
313 Youngers & Rosin, op. cit.
314 Com mittee on the Rights of the Child (2006) Consideration of Reports Submitted by States Parties Under Article
44 of the Convention. Concluding observations: Colombia. Available at
http://www.unhchr.ch/tbs/doc.nsf/(Symbol)/CRC.C.COL.CO.3.En?Opendocument.
315 Mission of Paul Hunt, the UN Special
Rapporteur on the Right to the Highest Attainable Standard of Health
(May 18, 2007) Closing Remarks to the Press. Quito, Ecuador Available at http://www.cipcol.org/?p=399.
316 Bastos et. al.,
(2007) op.cit.
317 Human Rights Watch, (1995) op. cit.
318 Beckley Foundation Drug Policy Programme (2008) Recalibrating the Regime: The Need for a Human Rights
Based Approach to International Drug Policy, report thirteen. 1-52.
319 Ibid.
320 Bergman, M. (2004) C لrceles en M xico: Un estado de situaci
é
َn. Report for the project Prisons in Crisis:
Understanding Latin America’s Most Explosive Problem. Submitted by the Law, Jurisprudence, and Society Section
of LASA. Available at http://www.uoregon.edu/~caguirre/bergman_mexico.pdf
321 Human Rights Watch (2008) Rights Abuses Fueling Global HIV Epidemics. Available at
http://hrw.org/english/docs/2008/07/14/mexico19353.htm
322 Miller
et al.,
op. cit.
134 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
323 Ibid.
324 Ibid.
325 Ibid.
326 Ibid.
327 Pollini,
R.A., Brouwer, K.C., Lozada, R.M., Ramos, R., Cruz, M.F., Magis-Rodriguez, C., et al. (2007) Syringe
possession arrests are associated with receptive syringe sharing in two Mexico-U.S. border cities.
Addiction,
103:101-108.
328 Ibid.
329 Beckley Foundation, op. cit.
330 Ibid.
331 Ibid.
332 Observatَrio de Favelas do Rio de Janeiro (2007) Fَrum Contra Violência no Complexo do Alemمo. Notيcias -
Direitos Humanos. Available at http://www.observatoriodefavelas.org.br/observatoriodefavelas/home/index.php.
333 Bastos et.al.
(2007) op. cit.
p. 101
334 Mesquita,
F. (2004) Brazil:
Giving injecting drug users access to highly active antiretroviral
therapy as a
response to the HIV epidemic, in Breaking Down Barriers, Open Society Institute:
New York, pp. 17-25.
335 Berkman, A., Garcia, J., Mu ٌoz-Laboy, M., Paiva, V., Parker,
R. (2005) A critical
analysis of the Brazilian
response to HIV/AIDS: Lessons learned for controlling
and mitigating the epidemic in developing countries.
American Journal of Public Health 95(7):1162-72.
336 ABORDA (2008) Relatَrio Brasil 2008 - Pol يticas de Drogas e Direitos Humanos. Vienna NG O Com mittee on
Narcotic Drugs “Beyond 2008,” Brazil.
337 In 1998, the Governor of the state of Sao Paolo introduced the first
harm reduction law in Brazil,
paving the
way for harm reduction policies nationwide and eventually
to a 2002 change in the country’s
Law on Drugs,
which authorized the Ministry
of Health to fund and implement harm reduction initiatives.
Brazil’s
harm reduction
policy was officially
recognized and regulated by the Federal Government in July 2005 through Ordinance
Number 1.028/95 of the Ministry
of Health.
Though it
was considered a landmark, it
didn’t
specifically
mention
some key harm reduction measures (such as needle and syringe exchange), instead naming only such activities
as information,
education and counseling,
social
assistance, and provision of inputs to protect health and prevent
HIV/AIDS and hepatitis.
The 2006 legislation is noteworthy,
as it
expressly provides respect for fundamental
human rights of drug users.
338 Bastos, F.I.,
Nunn, A., Hacker, M.A., Malta, M., Scwarzwald, C.L. (2008) AIDS in Brazil:
The challenge and
response, in Public Health Aspects of HIV/AIDS in Low and Middle Income Countries: Epidemiology, Prevention, and
Care. D.D. Celentano and C. Beyrer (eds.). New York: Springer Sciece+Business Media LLC.
339 E-mail correspondence with Luiz Guanabara (2008) On file
at IHRD offices.
340 Reghelin,
E.M. (2002) Reduç مo de Danos: Prevenç مo ou Est يmulo ao uso Indevido de Drigas Injetلveis. Sمo
Paulo: RT.
341 Rodrigues, L. Boiteux de Figueiredo (2006) Controle Penal sobre as Drogas Ilيcitas: O Impacto do Proibicionismo
no Sistema Penal e na Sociedade. Sمo Paulo: Tese de Doutorado. Faculdade de Direito da Universidade de Sمo
Paulo.
342 Caiaffa,
W.T., Bastos, F.I.,
Proietti,
F.A., Reis, A.C.M., Mingoti,
S.A., Gandolfi,
D., et al. (2003) AJUDE-Brasil
II
Project.
Practices surrounding syringe acquisition and disposal:
Effects of syringe exchange programmes from
different
Brazilian regions the AJUDE-Brasil
II Project.
—
International Journal of Drug Policy 14:365–371.
343 Cook & Kanaef, op. cit.
THE IMPACTS OF THE DRUG WAR IN LATIN AMERICA AND THE CARIBBEAN 1 3 5
344 Needle, R.H., Burrows, D., Friedman, S.R., Dorabjee, J., Touz , G., Badrieva, L., et al. (2004)
é
Evidence for
action: Effectiveness of community-based outreach in preventing HIV/AIDS among injecting drug users. Geneva: World
Health Organization.
345 Bastos et al. (2007) op. cit.
346 Bucardo, J., Brouwer, K.C., Magis-Rodrيguez, C., Ramos, R., Fraga, M., Perez, S.G., et al. (2005) Historical
trends in the production and consumption of illicit
drugs in Mexico: Implications for the prevention of bloodborne
infections.
Drug and Alcohol Dependence 79: 281-293.
347 Transnational
Institute
(TNI) and W OLA (2008) Relatorيa. Tercera Reuniَn del Diلlogo Informal sobre
Polيticas de Droga en Am rica Latina, 21-23 de Febrero, Quito, Ecuador.
é
348 Philbin,
M.M., Mantsios,
A., Lozada, R., Case, P., Pollini,
R.A., Alvelais,
J., et al. (2008) Exploring stakeholder
perceptions of acceptability
and feasibility
of needle exchange programmes, syringe vending machines and safer
injection facilities
in Tijuana, Mexico. International Journal of Drug Policy. Oct 27. [Epub ahead of print]
349 Moyer, L.B.,
Brouwer, K.C., Brodine, S.K., Ramos, R., Lozada, R., Firestone Cruz, M., et al. (2008) Barriers
and missed opportunities
to HIV testing among injection drug users in two Mexico-US border cities.
Drug and
Alcohol Review 27(1):39-45.
350 Philbin et al.,
op. cit.
351 Cravioto (2003) cited in Miller
et al. op. cit.
352 Morales, Lozada, Magis & Saavedra (2004) cited in Miller
et al. op. cit.
353 Philbin et al. op. cit.
354 Cook & Kanaef, op. cit.
355 Bucardo et al.,
op. cit.
356 Website of the Caribbean Harm Reduction Coalition,
http://www.caribbeanharmreductioncoalition.htmlplanet.
com.
357 Robles et al. (1998) op. cit.
358 UNO D C (2007) World Drug Report. Available at www.unodc.org/unodc/en/data-and-analysis/WDR-2007.html
359 Aguilar-
Gaxiola,
S., Medina-Mora, M.E., Magana, C.G., Vega, W.A., Alejo-Garcia, C., Quintanar,
T.R., et al.
(2006) Illicit
drug use research in Latin America: Epidemiology, service use, and HIV. Drug and Alcohol
Dependence. 84, Suppl. 1, S85-S93.
360 Mejia,
I.E. (2004) Instituciones de Tratamiento, Rehabilitaciَn y Reincorporaciَn Social a Consumidores de SPA
en Colombia- Informe de Resultados. Ministerio de la Protecciَn Social,
Colombia.
361 ABORDA, op. cit.
362 Ibid.
363 Cook & Kanaef, op. cit.
364 Galante, A., Pawlowicz, M.P., Rossi,
D., Faraone, S.G.P., Dhan Zunino, S., Touz , G., et al. (2006) La
é
Cuestiَn de las Drogas: Paradigmas, Polيticas Estatales y Dispositivos de Intervenci
َn. Cd del I Congreso
Nacional y II Regional de Psicologيa. Rosario,
Argentina.
365 Touz , G., Rossi D., Cymerman P., Goltzman P., Lasala G., S
é
لnchez A. - INTERCAMBIOS, Buenos Aires,
Argentina.
(1997) AIDS Preventive Workshops as a Harm Reduction Strategy in an Abstentionist
Context.
Abstract Book 8th. International
Conference on the Reduction of Drug Related Harm, Paris.
366 Aggleton, P., Jenkins, P., Malcolm, A. (2005) HIV/AIDS and injecting drug use: Information,
education,
and
communication.
International Journal of Drug Policy 16 (Supp. 1): 21-30.
367 Cook & Kanaef, op. cit.
368 Robles, R.R., Colَn, H.M., Diaz, N., Cancel, L.I.,
MacGowan, R., Cole, G.E., et al. (1994) Behavioural
risk factors
and HIV infection of injection drug users at detoxification clinics in Puerto Rico. International Journal of
Epidemiology 23 (3):595-601.
369 Mel ndez, I.,
Col
é
َn, H.M., Robles, R., Pulliza, J.R. (1998) Puerto Rico Substance Abuse Needs Assessment
Program: Treatment Capacity Survey Final Results. Commonwealth of Puerto Rico: Mental Health and Anti-
Addiction Services Administration.
370 Cook & Kanaef, op. cit.
371 Bucardo et al.,
op. cit.
372 Miller
et al. op. cit.
373 The Coordinating and Information Resource Center for International
Travel by Patients Receiving Methadone
and other Substitution Treatments for Opiate Addiction.
Available online at http://www.indroonline.
de/mexico.htm.
374 CICAD (2004) Hemispheric Report: Evaluation of Progress in Drug Control.
375 Siri,
P. (2001) Opiate Pilot
Substitution Program in Rosario,
Argentina.
In: Program and abstracts of the 12th
International
Conference on the Reduction of Drug-Related Harm. New Delhi:
International
Conference on the
Reduction of Drug Related Harm: 221–2.
376 Inchaurraga, S. (2003) Drug use, harm reduction,
and health policies in Argentina:
Obstacles and new perspectives.
Clinical Infectious Diseases 37 (Suppl 5):S366-71.
377 Cook & Kanaef, op. cit.
378 U.S. Department of Health and Human Services, Substance Abuse and Mental Health Services
Administration.
Substance Abuse Treatment Facility
Locator.
Available online at
http://dasis3.samhsa.gov/Default.aspx.
379 Heimer, R., Catania, H., Newman, R.G., Zambrano, J., Brunet, A., Ortiz,
A.M. (2006) Methadone maintenance
in prison: Evaluation of a pilot
program in Puerto Rico. Drug and Alcohol Dependence 83 (2): 122-129.
380 U.S. Department of Health and Human Services, Substance Abuse and Mental Health Services
Administration.
Buprenorphine Physician and Treatment Program Locator.
Available online at http://buprenorphine.
samhsa.gov/pls/bwns_locator/!provider_search.process_query?alternative=CHOICEG&one_state=PR).
381 Bastos et al. (2007) op. cit.
382 De Melo, A.C, Caiaffa,
W.T., C sar, C.C., Dantas, R.V., Couttolenc, B.F. (2006) Utilization of HIV/AIDS treatment
é
services: Comparing injecting drug users and other clients.
Caderno de Sa ْde Publica. 22 (4):803-813.
383 Touz , G., et al. op. cit.
é
384 Rossi,
D., Pawlowicz, M.P., Zunino Singh, D. (2007) Accesibilidad de los usuarios de drogas a los servicios
pْblicos de salud en las ciudades de Buenos Aires y Rosario.
La perspectiva de los trabajadores de la salud. Serie
Documentos de Trabajo. Intercambios Asociaciَn Civil
y Oficina de las Naciones Unidas contra la Droga y el
Delito,
Buenos Aires (eds.).
385 Ministry
of Health Argentina (2008) Boletيn sobre VIH/SIDA en la Argentina.
386 Moscatello,
G., Campello,
P., Benetucci,
J. (2003) Blood-borne and sexually
transmitted infections in drug
users in a hospital
in Buenos Aires, Argentina.
Clin Infect Dis; 37 Suppl 5:343-7.
387 See for example Curtis,
M. (ed.) (2006) Delivering HIV Care and Treatment for People Who Use Drugs. Open
Society Institute:
New York.
388 Nemes, M.I.B. (2000) Aderencia ao Tratamento por Anti-retrovirals em Servicos Publicos no Estado de Sao Paulo,
Brasilia, DF. Sao Paolo: Ministerio da Saude do Brasil.
136 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
389 Nunn, A., Fonseca, E., Bastos, F.I.,
Gurskin,
S., Salomon, J. (2007) Evolution of antiretroviral
drug costs in
Brazil
in the context of free and universal
access to AIDS treatment.
Public Library of Science Medicine, 4(11), e305.
390 UNAIDS (2008) Latin America AIDS Epidemic Update Report.
391 E-mail correspondence with Marcus Day, op. cit.
392 Ibid.
393 Cook & Kanaef, op. cit.
394 Ham mett, T.M. (2006) HIV/AIDS and other infectious diseases among correctional
inmates: Transmission,
burden, and an appropriate response. American Journal of Public Health;96:974– 978.
395 International
Centre for Prison Studies (2008) Prison brief:
Highest to lowest rates. Prison population totals.
Available online at http://www.kcl.ac.uk/depsta/law/research/icps/worldbrief/wpb_stats.php?area=all&category=
wb_poptotal.
396 E-mail correspondence with Marcus Day, op. cit.
397 International
Centre for Prison Studies (2008) Prison brief for Puerto Rico, Available at
http://www.kcl.ac.uk/depsta/law/research/icps/worldbrief/wpb_country.php?country=74.
398 All data for this chart from International
Centre for Prison Studies. World Prison Briefs. Available at
http://www.kcl.ac.uk/depsta/law/research/icps/worldbrief/.
399 International
Centre for Prison Studies, op. cit.
400 Transnational
Institute
(2008) 10 aٌos del programa de Drogas y Democracia del TNI 1998-2008. Available at
www.tni.org.
401 Ibid.
402 Clarيn. (July 30, 2008) Cristina respald
{
َla despenalizaciَn del consumo personal de drogas. Available at
http://www.clarin.com/diario/2008/07/30/sociedad/s-01725993.htm. In Spanish the President said, “No me
gusta se condene al que tiene una adicci
َn como si fuera un criminal.”
403 Intercambios Asociaci
َn Civil (2008) VI National Conference on Drug Policies. Available at www.intercambios.
org.ar.
404 La Repْblica (December 10, 2007) Uruguay: No a “guerra de drogas” de Estados Unidos. Available at
http://www.larepublica.com.uy/larepublica/2007/12/10/nota/288101.
405 TNI and W OLA, op. cit.
406 Ibid.
407 Servicio Penitenciario
Federal Argentino (2006) Informes de la Procuraci
َn Penitenciaria (junio de 2003–
junio de 2005 y 2006). Available at www.spf.gov.ar/FramePPal/estadisticas.htm.
408 Deputy Secretary for the National Antidrug Secretariat
Paulina Duarte (2006) cited in press release: Course
will Clarify Doubts from Presidency of the Republic, Institutional Security Office, National Antidrug Secretariat.
Available at: http://www.senad.gov.br/sala_de_imprensa/sala_de_imprensa.html.
409 Bastos et al. (2007) op. cit.
410 TNI and W OLA, op. cit.
411 Guanabara, L. (2004) New Drug Law Project: Echoes from the Dictatorship. Transnational
Institute.
Available at
http://www.tni.org/detail_page.phtml?page=reports_drugs_newlaw.
412 Ibid.
413 International
Centre for Prison Studies (2008) Prison brief for Puerto Rico. op. cit.
414 Chequer, P. (2007) In Vidal,
K. S.; Bahamondes, E.; Obando, L. Arenas. (eds.)
Guيa de Indicadores para el
Monitoreo del Programa de SIDA en Recintos Penitenciarios.
THE IMPACTS OF THE DRUG WAR IN LATIN AMERICA AND THE CARIBBEAN 1 3 7
138 AT WHAT COST?: HIV AND HUMAN RIGHTS CONSEQUENCES OF THE GLOBAL “WAR ON DRUGS”
415 Dolan, K., Kite, B., Black, E., Aceijas,
C., Stimson, G.V. Reference Group on HIV/AIDS Prevention and Care
among Injecting Drug Users in Developing and Transitional
Countries.
(2007) HIV in prison in low-income and
middle-income countries.
The Lancet Infectious Diseases 7(1):32-41.
416 Ibid.
417 Chequer, op. cit.
418 Dolan et al. op. cit.
419 Servicio Penitenciario
Federal Argentino,
op. cit.
420 Dolan et al. op. cit.
421 Burattini,
M., Massad, E., Rozman, M., Azevedo, R., Carvalho, H. Correlation between HIV and HCV in
Brazilian prisons: Evidence for parenteral
transmission inside prison. Rev Saude Publica. 2000 Oct;34(5):431-6.
422 See Varella et al. (1996); Kallas et al.,
(1998); Marins et al.,
(2000); Guimaraes et al.,
2001; Hacker et al.,
2005 all
cited in Jurgens, R. (2007) Interventions to Address HIV in Prisons: Needle and Syringe Programmes and
Decontamination Strategies. Evidence for Action Technical Papers. Geneva: World Health Organization. Available
at: http://www.who.int/hiv/pub/advocacy/idupolicybriefs/en/.
423 E-mail correspondence with Francisco Inacio Bastos (2008) On file
at IHRD offices.
424 Magيs-Rodrيguez, C., et al. (2000) Injecting drug use in two jails
of the northern border of Mexico. XIIIth
International
Conference on AIDS. Durban.
425 Ibid.
426 Cook & Kanaef, op. cit.
427 Robles, R.R., Marrero, C.A., Freeman, D.H., Colَn, H.M., Matos, T.D., Sahai, H. (1993) Incarceration history
as a risk factor for HIV infection among Puerto Rican injection drug users. Puerto Rican Health Science Journal
12(1):13-17.
428 E-mail correspondence with Marcus Day, op. cit.
429 Ibid.
430 Ibid.
431 Fonseca, E.M., Bastos, F.I.,
Caiaffa,
W.T. (2008) Pol يticas P ْblicas de Prevençao a AIDS entre Usu لrios de Drogas
Injetلveis no Brasil. Informe preliminar (unpublished document).
432 Cook & Kanaef, op. cit.
433 Fonseca E.M., Nunn A., Souza-Junior P.B., Bastos F.I.,
Ribeiro J.M. (2007) Decentralization,
AIDS, and harm
reduction:
The implementation of public policies in Rio de Janeiro,
Brazil.
Cad Saude Publica. 2007 Sep;23(9):2134-
44.
Młody żołnierz stoi pilnując wejścia do centrum rehabilitacji w byłym szpitalu w
Mong Thieni Myanmar . Joh Vink / Magnum Photos.
Odzwierciedlenie społeczne 10 letniej Kontroli
Antynarkotykowej w Myanmar – Tajlandia, oraz Wietnam:
Raport Cieni.
Przygotowany przez Azjatycką Sieć Redukcji Szkód (AHRN)
–
434.
Zaplecze.
Rozdział ten bada skutki polityki antynarkotykowej, wobec IN, w szczególności
zapobieganie HIV i piekę wśród osób zażywających narkotyki, oraz dostępność i
skuteczność serwisów leczenia antynarkotykowego w Myanmar, Tajlandii i
Wietnamie, w okresie pomiędzy 1998, a 2008 r. Oprócz skupiania się w tym
rozdziale, głównie na perspektywie społecznej, autorzy również skontaktowali się
z innymi osobami zaangażowanymi w tę kwestię, aby potwierdzić i porównać
spojrzenia. Przeglądy łączą przykłady widzenia – perspektywy – kluczowych
przedstawicieli społeczeństwa, włącznie z osobami zażywającymi narkotyki, jak
również prowadzącymi serwisy, organizacjami pozarządowymi, pracownikami
służb rządowych, pracującymi w ramach kontroli HIV i narkomanii, oraz
prawodawcami ONZ. Wszyscy oni, biorą udział w kształtowaniu krajowych
strategii antynarkotykowych, w tych trzech krajach, zwłaszcza w odniesieniu do
zapobiegania HIV, leczenia i opieki wśród IN, oraz zaangażowania społecznego.
Raport uwypukla określone przykłady gdzie społeczeństwo, rządy, oraz
społeczność międzynarodowa, poparły inicjatywy redukcji szkód i służbę
zdrowia.
Str 141 dok.
W rozdziale tym wyszczególniono również różne przemyślenia dot. wprowadzenia
zadań wszechstronnej narodowej strategii antynarkotykowej, w każdym z
obserwowanych krajów. Taka, oparta o dowody strategia byłaby projektowana
przy znacznym udziale społeczeństwa, odzwierciedleniem pragmatycznego
podejścia do narkomanii, które zapobiega transmisji HIV, oraz innych wirusów
krwi i promuje równość dostępu do sektora służby zdrowia w kierunku
korzystania z leczenia i opieki HIV, przez osoby zażywające narkotyki. Ponadto,
biorąc pod uwagę kluczową rolę instytucji więziennych w przyspieszaniu
transmisji HIV, oraz nieskuteczność stosowania kary więzienia, wobec kwestii
narkomanii, powzięta strategia powinna prowadzić do redukcji liczby osób
osadzonych w więzieniach i aresztach tymczasowych, jednocześnie promując i
zwiększając dostęp do szeroko zakresu skutecznej, podstawowej opieki
zdrowotnej, włącznie z opieką zapobiegania i leczenia HIV, a wszystko na
zasadzie dobrowolności. Nie znaleziono żadnego z takich systemów w
żadnym z krajów gdzie przeprowadzono badania pomiarowe.
Metodologia.
Dane zostały zebrane poprzez zastosowanie zestawienia dyskusji grup
fokusowych, dogłębnych wywiadów, oraz badań ankietowych za pośrednictwem
email i online. Respondenci zostali wybrani, po dyskusji, która odbyła się z
kluczowymi udziałowcami, lokalnymi konsultantami, oraz personelem AHRN.
Wyłoniono kilka trudności z przeprowadzeniem tego projektu:
•
w niektórych przypadkach respondenci byli nieświadomi, lub
niedostatecznie doinformowani, co do krajowej strategii kontroli
antynarkotykowej, aby zapewnić odpowiedzi, które mają znaczenie.
Spędzono wiele czasu na objaśnianiu mechanizmów i środowiska
krajowej strategii, zamiast zbierać dane do raportu.
•
Prowadzący serwisy NGO-sy, rządowi oficerowie, oraz osoby zażywające
narkotyki mieli różne zdania, spojrzenie i opinie. Autorzy podjęli zbiorowy
wysiłek, aby stworzyć syntezę tego przeglądu, zachowując obiektywizm
wobec tych różnic.
•
Szczególnie w Manipur uzyskanie pozwoleń na przeprowadzenie
wywiadów, było przeszkodą w zbieraniu danych.
Pomimo to wszystkie wypowiedzi, doświadczenia i doświadczenia,
wyszczególnione w tym raporcie zostały zebrane w kraju za pośrednictwem
dyskusji grup fokusowych, wywiadów z kluczowymi respondentami, oraz
kwestionariuszy pomiarowych.
Str142 dok.
Myanmar.
Z nieoficjalnych źródeł wykorzystanych w tym badaniu, wiadomo, że na
przestrzeni ostatnich 10 lat wzrosła podaż i produkcja narkotyków, w
szczególności stymulantów z grupy amfetamin. Wzrosła również produkcja
opium, pomimo prób wyniszczania upraw makowych, oraz lokalnej produkcji.
Najbardziej rozpowszechnionym narkotykiem w Myanmar jest heroina ¾, biały
proszek, który jest bezsprzecznie najczystszą i najmocniejszą dostępną heroiną,
oraz stymulatory, które gwałtownie stały się popularne wśród młodzieży.
Szacunki populacyjne przeprowadzone przez UNAIDS, WHO, Krajowy Program
AIDS i inne, określiły ilość IN, pomiędzy 60,000, a 90,000, gdzie na jednego IN
przypada 6 nieiniekcyjnych narkomanów, średnią występowania HIV, określono
na 43%, z możliwością wzrostu do 70%, w tzw. „gorących punktach” (miejscach
znanych z rozpowszechnionej narkomanii). Odsetek HIV, w ciągu ostatniej
dekady pozostał na wysokim poziomie – 435. Kilka grup rebeliantów, które
podpisały umowę, o zawieszeniu broni z rządem Myanmar, zamieszanych jest w
produkcję narkotyków. Plotki wskazują, że niektóre grupy społeczne mogą
wykorzystywać programy zapobiegania HIV, takie jak wymiana igieł, aczkolwiek
trudno jest tego dowieść, biorąc pod uwagę ogromną infrastrukturę, oraz cenzurę
rządową.
Kluczowe odkrycia.
Strategia antynarkotykowa Myanmar, zawiera się w Ustawie dot. Leków
Narkotycznych i Substancji Psychoaktywnych z 1993 r.
(Rozporządzenie Ministra Spraw Zewnętrznych No I / 1995 Yangon). Ustawa
zakłada szeroki wachlarz sformułowań i zastosowań dla strategii
antynarkotykowych, oraz HIV. Trzy szczeble administracyjne nadzorują prawne
wdrażanie krajowego planu strategii tj: centra rehabilitacyjne prowadzone pod
patronatem Ministerstwa Opieki Społecznej, oferujące długoterminowy program
readaptacji behawioralnej, trwający od 6 miesięcy, do jednego roku.
Kierowanie do centrów rehabilitacyjnych poprzedzone jest programem
detoksykacji, o zasięgu krajowym, czas trwania tego procesu to 45 dni, w
zamkniętych placówkach, bądź to na zasadzie dobrowolności, lub jako
alternatywa dla więzienia, oraz ostatnio utworzone programy szybkiej
detoksykacji na limitowanych zasadach, dla osób przeznaczonych do leczenia
metadonem, gdzie przyjęcie odbywa się na zasadach dyktowanych przez
Ministerstwo Zdrowia, przy poparciu WHO i innych agencji. Prawo rozróżnia
pomiędzy posiadaniem, handlem, a obrotem narkotykami, oraz samum
posiadaniem przyborów (ograniczonym do igieł i strzykawek), pomimo to stosuje
odpowiedzialność karną.
Str 144 dok.
CCDAC, było również instrumentem wspierania działań redukcji szkód na
terenach pilotażowych interwencji. CCDAC przewodniczy 15 letniemu Planowi
Eliminacji Narkotyków – 436., który podkreśla cztery priorytetowe działania:
eliminację narkomanii za pośrednictwem leczenia, zapobieganie narkomanii,
poparcie na rzecz udziału społeczności, oraz współpracę międzynarodową.
Respondenci donoszą, że aresztowania, oraz sankcje policyjne doprowadziły do
przerzucenia się narkomanów z wdychania – palenia, na wstrzykiwanie
podnosząc tym samym ryzyko zakażenia HIV, oraz inne konsekwencje
zdrowotne, związane z iniekcją, takie jak gruźlica czy owrzodzenia. Rzeczywiście
sankcje, oraz wyniszczanie upraw maku, doprowadziły do zmniejszenia
dostępności opium i heroiny, a zatem zażywanie iniekcyjne stało się tańsze z
prostych powodów ekonomicznych. Przedstawiciele nacisku prawnego zwiększyli
swoje działania, co dotknęło również partnerów i rodziny narkomanów. Wielu
respondentów mówiło, o szykanach i dyskryminacji, jakiej doznali z rąk
przedstawicieli nacisku prawnego. Raporty donoszą, o
przedwczesnych zgonach wśród uwięzionych narkomanów, z wielu wiosek. Jest
również mowa, o zniknięciach, oraz wzroście zagrożenia zdrowia publicznego
ze względu na wysokie występowanie HIV wśród IN., pomimo, że trudno
udowodnić prawdziwość tych doniesień przy użyciu oficjalnych źródeł. Lokalne
leczenie antynarkotykowe jest krańcowo ograniczone, a tam gdzie jest dostępne,
głównie składa się z przymusowych centrów detoksykacyjnych prowadzonych
przez rady wiosek. Centa te często urządzane są jak zakłady poprawcze, stosujące
takie środki jak przymusowa praca na roli. Wielu narkomanów kończy jako
więźniowie w okropnych warunkach. W 94 więzieniach w okręgu, dostępna jest
jedynie podstawowa opieka medyczna – 437. Narkomani w więzieniach często
wykorzystywani są jako robotnicy rolni i przeznaczani do obowiązków rolnych w
ramach „terapii przez pracę”. Wielu narkomanów straciło życie w tego rodzaju
więzieniach. Nieadekwatna infrastruktura, oraz deprawacja są częstymi
zjawiskami w placówkach więziennych, gdzie prowadzą do wzrostu ryzykownych
zachowań społecznych i zdrowotnych. Biorąc pod uwagę te zagrożenia,
dostrzeżono gwałtowny wzrost zakażeń HIV, a władze wprowadzają ogólne
przymusowe testy wszystkich osadzonych, bez wcześniejszego uzgodnienia,
podczas gdy terapia ARV, oraz leczenie chorób wskaźnikowych pozostaje
niedostatecznie rozwinięte. Kiedy u narkomana wykrywa się HIV, lub AIDS,
napotyka on ograniczony wybór terapii. Zaopatrywanie w leki ARV w Myanmar
jest ograniczone do trzech wiodących międzynarodowych NGO-sów – Medicus
Sans Frointieres, Aide Medicales Inernationale, oraz Medicus de Mande. Obecnie
około 6,000 z aresztowanych 160,000 potrzebujących, ma dostęp do ARV.
Str143 dok.
Kobiety, a narkomania.
Według grup fokusowych, osób zażywających narkotyki, do 30% narkomanów w
Myanmar to kobiety ze znacznym odsetkiem zaangażowanych w usługi seksualne.
Fakt ten zwiększa narażenie kobiet i dziewcząt na infekcję HIV, oraz prowadzi do
wyższego poziomu dyskryminacji, stygmatyzacji i dorzucenia przez członków
rodziny ich dzieci, jak również społeczeństwo. Dzieje się tak ze względu na
oczekiwania, aby kobieta spełniała swoją rolę zapisaną w tradycji. Pomimo to,
obecnie mniej niż 10% spośród tych do których docierają serwisy redukcji skod,
to kobiety. Kobiety przebywające w więzieniach nie mają dostępu do opieki
dziecięcej, a dzieci często przechodzą na świat bez medycznego wsparcia, ponadto
zapobieganie transmisji HIV, z matki na dziecko (PMTCT), jest ograniczona. W
ostatnich 10 latach nie podjęto żadnych działań w trosce o kobiety
zażywające narkotyki. Nie istnieją żadne centra rehabilitacji , czy leczenia
ukierunkowane na określone potrzeby kobiet, czy dziewcząt. Zamiast tego istnieją
Centra Terapii Narkomanów, które leczą kobiety razem z mężczyznami. Kary,
oraz umieszczanie w więzieniu za przestępstwa związane związane z narkotykami,
nie są lżejsze ze względu na płeć. Serwisy zdrowotne w więzieniach
są ograniczone, tym bardziej ARV. Obecnie nie istnieje żadna określona regulacja
prawna, co do praw człowieka, czy redukcji szkód. Programy wymiany igieł i
strzykawek, oraz serwisy zewnętrzne, które są demonstrowane jako skuteczne w
zapobieganiu transmisji HIV i innych infekcji krwi, działają w
ograniczonej liczbie miejsc. W rzeczywistości tolerancja programu wymiany igieł i
strzykawek, w niektórych rejonach, zdaje się powodować zakłopotanie
u przedstawicieli nacisku prawnego, w odniesieniu di kwestii posiadania takich
przyborów. W skupiskach miejskich, gdzie wspólnotowe serwisy
redukcji szkód są działaniami operacyjnymi ogólnie nie ma aresztowań za
posiadanie takich przyborów, istnieją jednak doniesienia, że takie aresztowania
mają miejsce w innych skupiskach miejskich. Osoby zażywające narkotyki, oraz
żyjące z HIV, mogą legalnie formować i rejestrować się jako organizacje. W ciągu
ostatnich 2 lat, kilka grup samopomocowych rozpoczęło swoją działalność.
Jednak nie istnieją obecnie procedury, czy mechanizmy monitorujące, lub
kontrolujące nadużycia policji, szykany, oraz pobicia w więzieniach, czy poza
nimi. Centralny Komitet Kontroli Nadużywania Narkotyków (CCDAC), działający
pod nadzorem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Informacji, oraz
Ministerstwa sprawiedliwości, zmierza do wprowadzenia środków strategii
kontroli antynarkotykowej, poprzez stosowanie nacisku prawnego. Według
respondentów, wysiłki CCDAC skierowane były na redukcję podaży w ciągu
ostatnich 10 lat. Zawierały wzmożenie aresztowań producentów, handlarzy i
samych narkomanów, jak również wyniszczanie upraw maku. Wysiłki te zbiegają
się z założeniami pozbycia się narkotyków w Myanmar do 2015 roku, co jest
również jednym z ćelów Stowarzyszenia Narodów Południowo Wschodniej Azji
(ASEAN).
Str145 dok.
Detoksykacja narkomanów w centrum leczniczym w Mong Pwak, Myanmar.
Pomimo,że około 30% narkomanów to kobiety, istnieje tylko kilka serwisów
ukierunkowanych na nie. John Vink. / Magnum Photos.
Jednak, oprócz działających już programów ART, ostatni pilotażowy projekt
działający w ramach narodowego programu Ministerstwa Zdrowia, rozpoczął
pilotażowy program ART. Całkowity zasięg jest nadal ograniczony, ze względu na
małą liczbę miejsc dystrybucji leków. Pomimo że narkomani nie są oficjalnie
wykluczeni z korzystania z ART, to liczba IN otrzymująca ART jest nadal niska i
wymaga szybkiego zwiększenia. Wspólnotowe serwisy redukcji szkód, zdołały
przyłączyć IN do terapii ART, dzięki współpracy z NGO-sami dostarczającymi
takie leczenie. Uznając rozpowszechnienie HIV wśród IN w 2006 r., w Myanmar
wprowadzono metadon pod technicznym przewodnictwem WHO. Metadon jest
obecnie oferowany w 26 głównych i 40 mniejszych centrach leczenia narkomanii,
prowadzonych przez rząd – 438. Poprzedzając około trzytygodniową szpitalną
terapię metadonową, metadon dostępny jest narkomanom, na zasadach
ambulatoryjnych we współpracy z serwisami wspólnotowymi. Ogólnie dostęp do
metadonu i ART, jest krańcowo ograniczony, jeśli w ogóle istnieje. Niestety
stygmatyzacja i dyskryminacja wobec osób zażywających narkotyki i żyjących z
HIV, jest połączona z niskim poziomem świadomości co do HIV, oraz napędzany
przymusowym rejestrowaniem narkomanów w centrach terapeutycznych, tym
samym ogranicza dostęp do najważniejszych serwisów zdrowotnych. Klauzula
rejestracji jest łagodniejsza w niektórych miejscach gdzie działają serwisy
redukcji szkód.
Str 146 dok.
Zapobieganie narkomanii jest składową częścią strategii kontroli
antynarkotykowej. Uczniowie szkół średnich otrzymują szkolenie dot.
zapobiegania narkomanii, zarówno w szkole, jak i poza nią. Jednak takie serwisy
ograniczają się głównie do dużych miast, jak zostało wspomniane w grupach
fokusowych z udziałem narkomanów z mniejszych społeczności i regionów
wiejskich. Kolejnym ograniczeniem w przesłaniu edukacyjnym, jest problem
analfabetyzmu, oraz fakt używania wielu języków w Myanmar. Międzynarodowe
NGO-sy mialy i nadal odgrywają ograniczoną rolę we wpływaniu na strategie
antynarkotykowe w Myanmar, oraz ograniczony przez rząd zakres działania. Z
wielu raportów jasno wynika, że potwierdzenie konsultacji klientów i NGO-sów,
było i jest nadal ograniczone . Nawet ze swoją ograniczoną rolą NGO-
sy, są ogólnie uważane za bardziej skuteczne, dzięki pracy zwykłych uczestników
programu i dostępności w porównaniu do programów prowadzonych przez ONZ,
czy rząd.
Zalecenia.
Poniżej przedstawiono zalecenia dla rządu Myanmar w oparciu, o grupy fokusowe
z udziałem narkomanów i kluczowych respondentów.
1). Przejąć współpracę pomiędzy strategiami i działalnością redukcji popytu,
podaży, szkód w sektorze nacisku prawnego, oraz zdrowia w Meksyku, w
międzyczasie wdrażać i jednoczyć zakres nieodpłatnych serwisów wspólnot
terapii antynarkotykowej w oparciu, o standardy międzynarodowe.
2). Niezwłoczny przegląd rozszerzenie, oraz wprowadzenie strategii leczenia
uzależnienia narkotykowego, wraz z wytycznymi idącymi w parze z
prawami człowieka, oraz dowodami skuteczności, zwłaszcza w skupiskach
miejskich i wioskach, gdzie jest ograniczony dostęp do takich serwisów.
3). Ustalić połączenia pomiędzy strategią kontroli antynarkotykowej, a
strategią HIV idące w kierunku humanitarnej postawy zajmującej
się kwestią HIV i narkomanią.
4). Dołączyć interwencje redukcji szkód na wszystkich poziomach strategii.
5). Rozciągnąć szkolenia prewencyjne, oraz informacje dot. HIV, oraz
zażywania narkotyków w rożnych lokalnych językach, aby dotrzeć do szkół.
6). Założyć serwisy, które sprostają potrzebom kobiet biorących narkotyki.
7). Rozciągnąć rolę agencji ONZ w promowaniu wszechstronnego zakresu
serwisów dla narkomanów, jak i ich partnerów i rodzin.
8). Pilnie zwalczać postępującą stygmatyzację i dyskryminację osób żyjących z
HIV i narkomanów ze szczególnym uwzględnieniem kobiet
zażywających narkotyki.
9). Uruchomić mechanizmy ----- udział i zaangażowanie narkomanów w
postępujący narodowy odzew na narkomanię i HIV.
10).
Poprawić współpracę pomiędzy agencjami nacisku prawnego, a
serwisami leczenia narkomanii.
11).
Niezwłocznie rozciągnąć leczenie na wszystkie regiony.
12).
Zainicjować wszechstronne serwisy szkód, włączając kulisy
zawodowe i szkolenia zdrowotne w placówkach więziennych.
13).
W świetle rosnącej epidemii HIV, przejrzeć i uzupełnić nakazy
prawne odnoszące się do narkotyków z wytycznymi co do HIV.
Tajlandia
W Tajlandii nie było żadnego znaczącego udziału społecznego w formowaniu
strategii, czy nakazów wobec IN od 1998 r., pierwszy punkt odniesienia dla tego
raportu. Tylko kiedy pogwałcenia praw człowieka, towarzyszące Tajlandzkiej,
rządowej „wojnie antynarkotykowej”, rozpoczętej w 2003 r., która pochłonęła
ponad 2000 ofiar zabitych pod prawem, oraz tysiące narkomanów
przetrzymywanych w wojskowych obozach pracy – wówczas – społeczeństwo
zaangażowało się aktywnie w dziamania rządowe dot. kwestii redukcji szkód i
iniekcyjnego zażywania narkotyków. Te wczesne zaangażowanie , włącznie z
utworzeniem Narodowej Grupy Roboczej ds. Narkomanii i HIV skutkowały
międzynarodowym wsparciem, pozwalającym grupom społecznym rozpocząć
działalność serwisów pomocowych na małą skalę. Wsparcie to zawierało grant ze
Światowego Funduszu do Walki z AIDS, Gruźlicą, oraz malarią, przyznany
centrum „drop in”, działającym pod patronatem Tajlandzkiej Sieci Narkomanów
(TDN). Grant ze Światowej Fundacji nie przeszedł tradycyjnie przez krajowy
mechanizm koordynacyjny, tylko dalej podkreślając, że rząd Tajlandii nie przyjął
wszechstronnej strategii zapobiegania HIV wśród osób zażywających narkotyki.
Rzeczywiście do dziś pracownicy serwisów pomocowych zaangażowanych w prace
z IN, nie posiadają ochrony prawnej dla prowadzenia swoich działalności,
przyznawanej przez władze narodowe. Zaopatrywanie aktywnych narkomanów w
igły i strzykawki, pozostaje nielegalne , przez co prowadzenie takiej pracy może
doprowadzić do interakcji ze strony policji. Istnieją pojedyncze doniesienia
świadczące, że pracownicy serwisów zewnętrznych,edukatorzy uliczni, czy
pracownicy rówieśniczy, oraz pracownicy służby zdrowia, mogą napotykać na
szykany , czy zostać aresztowanymi. Biorąc pod uwagę obecną strategię
środowiska policyjnego, która nie rozciąga swojej ochrony prawnej na
pracowników służby zdrowia, trudno jest przewidywać w jaki sposób mogą
wzrosnąć działania takich serwisów w osiągnięciu optymalnego zasięgu, lub
uniwersalnego dostępu do osób zażywających narkotyki w Tajlandii. Odsetek
występowania HIV wśród IN, pozostaje na najwyższym poziomie, wyższym niż w
jakiejkolwiek innej społeczności w kraju, wahając się pomiędzy 30, a 50%, według
dostępnych danych szacunkowych – 440.
Foto 148
str 149 dok.
Tajlandzki rząd, nadal jest nagłaśniany w związku z imponującym osiągnięciem,
tj. Kampanią 100% prezerwatyw, rozpoczęty we wczesnych latach 90.
Doprowadził on do znacznej redukcji transmisji HIV pomiędzy prostytutkami, a
ich klientami, a to wszystko, pomimo faktu, że usługi seksualne były
kryminalizowane, a sex był kulturowym tabu. Podobne zaangażowanie, oraz
innowacje wymagane są w kierunku transmisji HIV związanej z iniekcją. Nie
istnieje żadne konkretne zaangażowanie rządu redukujące transmisję HIV, za
pośrednictwem iniekcyjnego zażywania narkotyków. W rzeczywistości,
narkomani (iniekcyjni jak i nieiniekcyjni), nadal są wiodącą grupą w systemie
więziennym – 441., który w Tajlandii (jak nigdzie na świecie), pokazuje znaczący
wzrost transmisji HIV z powodu wystawienia na ryzykowne zachowania, takie jak
korzystanie ze skażonego sprzętu iniekcyjnego, sex z przyzwoleniem, lub bez, oraz
tatuowanie – 442. Jednak dane z lutego 2008 r., wyliczone przez
Międzynarodowe Centrum Studiów Więziennych, wskazują na liczbę 166,000
osadzonych w porównaniu do ponad 250,000, w roku 2001 – 443. Jednak
pomimo spadku populacji osadzonych, nadal jest wysoki odsetek osób
zatrzymanych w związku z zarzutami narkotykowymi – 444., do tego nie istnieje
zaopatrywanie w igły i prezerwatywy w systemie więziennym, ale kilka
NGO-sów, prowadzi kampanie poparcia, oraz serwisy zewnętrzne w więzieniach
w Bangkoku i Chiang Mai. W 2005 r., działał pilotażowy program zaopatrywania
w prezerwatywy, w więzieniu Bang Kwang w Bangkoku, jednak mechanizm
dystrybucji nie był przejrzysty. Sex w wiezieniach jest nielegalny, zatem
dystrybucja prezerwatyw jest ograniczona. W większości więzień nie istnieje
leczenie ARV. Tylko podstawowa opieka medyczna jest dostępna w więzieniach.
Co więcej, w 2002 r., został stworzony Krajowy Akt Rehabilitacji, mający na celu
przeniesienie narkomanów z więzień do placówek systemu lecznictwa. Akt
stanowił, że wszystkie osoby zażywające narkotyki, uważane są za pacjentów, a
nie za przestępców, jednak kiedy akt został wprowadzony, pojawiła się „wojna
antynarkotykowa”, a uczestnicy dyskusji grup fokusowych,
wspominali, że podejście „terapeutyczne”, było ochoczo używane jako pretekst do
urządzania łapanek na narkomanów i umieszczania w tymczasowych aresztach.
Podczas „wojny antynarkotykowej”, stosując wymuszenia i szantaż na
podejrzanych o zażywanie narkotyków, oraz społecznościach, siły nacisku
prawnego, stworzyły czarne listy. Obecnie, kiedy policja aresztuje narkomana,
agenci nacisku prawnego mają 45 dni (aresztu tymczasowego), aby przedstawić
sprawę krajowemu komitetowi ds. rehabilitacji, pod kierownictwem
departamentu nadzoru zawieszeń. Podczas przesłuchania zasiada psychiatra
szpitalny, przy wsparciu ze strony wydziału zawieszeń, komisja ustala gdzie
odesłać oskarżonego, do więzienia, czy do centrum leczenia uzależnień.
Str 150 dok.
Obecnie istnieje 50 centrów terapeutycznych na wzór rygoru wojskowego,do
których zsyłani są młodzi ludzie zażywający metaamfetaminę, a komisja uznała,
że powinni trafić właśnie tam, a nie do więzienia. Pomimo że badania wewnątrz
systemowe wykazały, że jest on głębokim nieporozumieniem, nie dostatecznie
finansowanym i nie zapewnia ani potwierdzonego leczenia uzależnienia, ani w
wielu przypadkach przemieszczenia z więzienia jako, że narkomani oczekujący na
proces, lub terapię, zazwyczaj umieszczani są w federalnych więzieniach, co
zaprzecza korzyściom przemieszczenia. Ponadto wielu narkomanów nadal kończy
w więzieniach. Dzisiejsze szacunki liczby IN, nadal wskazują, że jest mniej IN, niż
10 lat temu, przez co powinno być łatwiej dostarczyć wszechstronne serwisy
osobom – IN. Pomimo, że trudno jest uzyskać właściwe dane dot. ilości IN, to
zestawienie starszych IN umierających na AIDS, oraz wyniki wojny
antynarkotykowej, ukazuje wyraźny spadek tej liczby, głownie w wyniku
przestawienia się na zażywanie innych narkotyków, takie jak alkohol i stymulanty
z grupy amfetamin – 446. Nie powinniśmy jednak zapominać, że występowanie
HIV wśród IN, jest nadal bardzo wysokie, pomiędzy 30, a 50%, w latach od 1989,
do 2006. obecnie istnieją wskazania, że zaczyna wzbierać nowa fala zażywania
iniekcyjnego, zwłaszcza w rejonach położonych blisko szlaków heroinowych. Aby
redukować występowanie HIV wśród IN, oraz zapobiec nowej epidemii wśród
nowych IN, rząd Tajlandii musi w znaczący sposób wzmóc zaangażowanie w
grupy społeczne pracujące nad tą kwestią, poświęcić się wdrażaniu
wszechstronnego krajowego planu redukcji szkód, oraz zainwestować w
sprawdzone programy w celu zapewnienia koniecznego środowiska wsparcia
osobom zażywającym narkotyki, które wymagają dostępu do wszechstronnych
serwisów. Było by uchybieniem nie wspomnieć, o kilku posunięciach w dialogu
pomiędzy rządem, a społeczeństwem, na przestrzeni ostatnich 10 lat. W ciągu
ostatnich 10 lat, dawano obietnice, o zaangażowaniu, włącznie z komentatorami
na Międzynarodowej Konferencji AIDS w Bangkoku w 2004 r. Były premier
ogłosił, że rząd Tajlandii wprowadzi strategię redukcji szkód, oraz z radością
przyjmie międzynarodowe wsparcie techniczne we wdrażaniu takich strategii.
Str 151 dok.
Działania pozostają trudne do zastosowania jakiejkolwiek strategii redukcji
szkód, a biorąc pod uwagę ostatnie 10 lat, oraz brak widocznego postępu , trudno
jest poznać plany rządu na przyszłość. Rządowa decyzja z kwietnia 2008 r., o
ponownym zastosowaniu kolejnej wersji wojny antynarkotykowej, pomimo że nie
osiągnęła krwawego poziomu z 2003 r., sygnalizuje gotowość do zapłacenia ceny
śmierci związanej z kontrolą antynarkotykową – 448., oraz łatwość z jaką rząd
unieważnia poprzednie zobowiązania, lub zmiana kierunku strategii
antynarkotykowej. O ile nie zostaną poczynione wysiłki, aby zbudować zaufanie
kluczowych udziałowców, oraz zaangażowanie ich w przejrzysta i ujednoliconą
odpowiedź na epidemię, to wysiłki powstrzymujące transmisję HIV wśród
narkomanów i ich partnerów seksualnych, pozostają blade tak samo jak sytuacja
służby zdrowia i praw człowieka IN w Tajlandii. W 2006 r., utworzono niezależną
komisję, kierowaną przez Kraisak`a Choonhavan, byłego senatora i
przewodniczącego Senackiej Komisji Spraw Zagranicznych. Jej rolą było badanie
zarzutów dot. nadużyć policji, oraz pozaprawnych zabójstw podczas wojny
antynarkotykowej w 2003 r. - 449. W 2007 roku, ukończono raport, który został
ocenzurowany i ukryty przed wglądem publicznym. Niemniej jednak, nastąpiły
przecieki najważniejszych kwestii, opublikowane przez lokalne agencje
informacyjne, które donoszą: komisja odkryła, że około 1,370 spośród zgonów
miało związek z narkotykami, natomiast 870 nie miało. Kolejne 571 osób zostało
zabitych bez widocznego powodu, według składu komisji 80 przypadkowa zostało
poddane policyjnym przesłuchaniom i śledztwu. Do dzisiejszego dnia rezultaty
tego raportu zostały bezpiecznie ukryte. Komisja nie miała władzy prawnej i
mogła jedynie udzielić zaleceń prokuraturze. Określono, że żadna wysoko
postawiona osoba w administracji Thaksin`a nie była połączona
z zabijaniem, odkrycie które sfrustrowało członków komisji, którzy uwierzyli, że
siły konserwatywne próbowały wybielić śmiertelną kampanię – 450.
Kluczowe odkrycia.
IN w Tajlandii tradycyjnie cierpieli z braku wszechstronnych serwisów redukcji
szkód, wysokiego odsetka występowania HIV, oraz zwiększonej kryminalizacji,
skutkującej ogromną ilością IN, spędzających czas w placówkach aresztu
tymczasowego.
Str 152 dok.
Jednak respondenci odnotowali, że ostatni znaczący rozwój w odniesieniu do
Tajlandzkiej strategii antynarkotykowej, włącznie z rozwojem w kierunku
strategii redukcji szkód, zdaje się mieć pozytywny wpływ. Jest to widoczne
zwłaszcza w kategoriach zapobiegania HIV, biorąc pod uwagę przyznanie przez
Światowy Bank funduszu, który posiada znaczny składnik redukcji szkód.
Odnotowano małą ilość programów pilotażowych, zainicjowanych przez rząd,
dostarczających serwisy medyczne, włączając zaopatrywanie IN w ART, jednak
zasięg jest bardzo ograniczony. Ostatni raport konkluduje, że IN napotykają
większą dyskryminację w dostępie do ART, w porównaniu do reszty
populacji, oraz innych marginalizowanych grup, pomimo faktu, że krajowe
programy ART, mają otwarte kryteria – 451. Rzeczywiście, Ministerstwo Zdrowia
Publicznego, oraz Biuro Rady Kontroli Antynarkotykowej, wykreślając krajową
strategię redukcji szkód, dla IN, jednak grupy społeczne nie są trwale
konsultowane, lub przyłączone w fazach nakreślań strategii. Nie jest jasne kiedy
to będzie gotowe, lub czy kiedykolwiek będzie skonsultowane z cywilną
społecznością. Pomimo wprowadzenia Krajowego Aktu Rehabilitacji w 2002 r.,
narkomani nadal stanowią przeważającą liczbę w placówkach aresztów
tymczasowych. Jest o środowisko wysokiego ryzyka transmisji HIV, oraz wirusów
krwi. Ponadto Departament Zawieszania Wyroków, odpowiedzialny za centra
terapii, poinformował, że ilości przymusowych centrów terapii na wzór wojskowy
gwałtownie wzrasta – 452. Respondenci wyrazili troskę, o brak rygorystycznej
ewidencji skuteczności leczenia w takich centrach. Centra te głównie są
umieszczane w barakach wojskowych i kierowane przez personel wojskowy. To,
co dzieje się w tych centrach terapeutycznych pozostaje tajemnicą, jednak
respondenci donoszą, o wojskowym szkoleniu z naciskiem na dyscyplinę, oraz
wykładach o moralności, z naciskiem na społeczną „reedukację”.
Raporty z 2005 r., wskazują, że narkomani wstrzykują sobie różnorakie
substancje, włączając Mizolan (Dormicum). Szczególnie Dormicum powiązany
jest z niebezpiecznymi iniekcjami, uszkadzającymi żyły. Obecnie nie istnieje
żadna strategia zaradcza takiemu ryzykownemu zachowaniu, a kwestia ta nie
została umieszczona na krajowej agendzie. W międzyczasie wysiłki poparcia
społecznych grup odniosły skutek w przyłączeniu serwisów IN do ostatniej
aplikacji Banku Światowego. Widoczne pozostaje, jaką rolę odgrywa rząd
Tajlandii w inicjacji i ekspansji serwisów. Obecnie kilka grup społecznych
dostarcza serwisy IN, ale ich zasięg zależy od niepewnych funduszy donatorów.
Inwestycje rządu Tajlandii w serwisy dla IN i zapobieganie HIV w aresztach
śledczych, zostały ograniczone, podczas gdy ilość więzień i osadzonych za
przestępstwa narkotykowe, nadal wzrasta, a sam system pozostaje znacznie
przepełniony.
Str 153 dok.
Aktywista protestuje przeciw rządowej wojnie antynarkotykowej, podczas
demonstracji w czasie przyjazdu Sekretarza Generalnego ONZ – Kofi Annana do
Bangkoku w maju 2006 r.
STR / Stringer / AFP / Getty Images.
System więzienny może pomieścić 80,000 osób, jednak w roku 2002
przetrzymywano aż 240,000, a obecnie 130,000 i o wiele więcej w obozach
wojskowych – 454. Trwające wysiłki agencji ONZ, oraz grup społecznych, w
kierunku wszechstronnej strategii redukcji szkód doprowadziły do założenia
Tajlandzkiej Sieci Redukcji Szkód, oraz Krajowej Grupy Roboczej ds. Narkomanii,
oraz HIV. Te pozytywne inicjatywy, są krańcowo wątłe, głównie ze względu na
ograniczenia finansowe. Ani rząd, ani ONZ nie biorą udziału w ich finansowaniu.
Oprócz tego, krajowa Grupa Robocza, ma istotne ograniczenia w dotarciu do
kluczowych osób podejmujących decyzje, jako że rządowe zaangażowanie
Tajlandii ograniczyło się do parlamentarzystów i biurokratów, bez poparcia
z wysokiego poziomu decyzyjnego i ministerialnego. Znacząca przepaść
humanitarna, pomiędzy kilkoma kluczowymi udziałowcami, a NGO-sami, została
odkryta poprzez wywiady przeprowadzone w celach szacunkowych, trwale
sugeruje, że nie było wystarczającego dialogu i komunikacji pomiędzy różnymi
departamentami w Ministerstwie Zdrowia Publicznego, a Biurem Rady Kontroli
Antynarkotykowej, a grupami społecznymi. Na przestrzeni ostatniej dekady, takie
interwencje jak leczenie i zapobieganie HIV wśród IN, były przez to znacząco
nieskoordynowane nie wystarczająco finansowane, oraz ograniczone w swoim
zakresie.
Str 154 dok.
Nadal istnieje brak mocnych danych, które realistycznie mierzą zasięg
iniekcyjnego zażywania w Tajlandii, co jest często przytaczane przez
udziałowców rządowych jako powód tak małych inwestycji w dostępność
serwisów.
Zalecenia.
Poniższe zalecenia powinny być zastosowane przez rząd Tajlandii i agencje ONZ.
1). Krajowa Grupa Robocza ds. Narkomanii i HIV wymaga szybkiej
reorganizacji i wzmocnienia. Agencje ONZ, powinny
pomóc w znalezieniu finansowego wsparcia dla Grupy Roboczej, aby
mogła wypełnić swoją misję wpływu na krajowy program, oraz decyzje
strategiczne w kwestiach odnoszących się do iniekcyjnego zażywania, oraz
HIV. Kluczowi udziałowcy społeczności, oraz strategiczne osoby
decydujące, powinni zostać powołani, aby wzmocnić skuteczność
komitetu.
2). Rząd Tajlandii powinien głębiej zaangażować w cywilną społeczność, za
pośrednictwem przedstawicieli społeczności, która najlepiej rozumie
kwestie dot. iniekcyjnego zażywania, oraz HIV. Wysiłki cywilnej
społeczności rzeczywiście mogą dopełnić, oraz wzmocnić te rządowe, jeśli
działanie jest skoordynowane, przejrzyste i oparte o wspólne cele. Stosuje
się to szczególnie w procesie tworzenia zarysu Krajowego Planu Redukcji
Szkód.
3). Pomimo zmian strategii takich jak Krajowy Akt Rehabilitacji, który uznał
potrzebę leczenia antynarkotykowego, oraz jasno wyraża, że osoby
zażywające narkotyki powinni być traktowani jak klienci. Zbyt wielu
narkomanów spędza czas w systemie karnym, lub centrach przymusowego
leczenia. Ludzie przeznaczeni do leczenia przynajmniej 4
miesięcznego w placówkach korekcyjnych – resocjalizacyjnych. Centra, to
baraki wojskowe, przekształcone w centra rehabilitacji w wojskowym stylu,
założone przez wojsko. W ramach Krajowego Aktu Rehabilitacji ,
przeprowadzono rygorystyczny przegląd ich zastosowania, jednak jego
wyniki nie zostały upublicznione. Rząd Tajlandii powinien zainicjować
otwartą, przejrzystą, udziałową ewaluację serwisów leczenia uzależnienia.
Wymóg ten ma na celu jakościową i ilościową ewaluację ich wyników.
Wzrastająca ilość przymusowych centrów leczenia, które chce otworzyć
rząd, jak twierdzi Dyrektor Generalny Departamentu Zawieszeń
(wyroków).powinna zostać niezwłocznie zatrzymana, dopóki nie zostaną
przedsięwzięte dobrze zaprojektowane metody ewaluacyjne skuteczności
tych centrów.
4). Rząd Tajlandii powinien sformułować strategię redukcji szkód, która
uznaje zmiany w trendach narkomanii, gdzie wzrasta ilość osób
zażywających iniekcyjnie Dormicum, oraz palą tabletki metaamfetaminy.
Strategia, oraz praktyka musi uznać, że trendy te implikują ryzykowne
zachowania HIV, a zwłaszcza uznać potrzebę czystego sprzętu iniekcyjnego
w przypadku Dormicum, oraz poprawę dostępu do diagnozowania STD i
leczenia dla uzależnionych od metaamfetaminy.
Str 155 dok.
5). Różne departamenty i ministerstwa odpowiedzialne za kwestie zażywania
narkotyków, zdrowie publiczne, bezpieczeństwo publiczne, oraz
zapobieganie i leczenie HIV, powinny poprawić koordynację i humanizację
ich agend w kierunku wspólnego krajowego planu strategicznego, oraz
połączonego wsparcia wszechstronnego podejścia wobec nałożenia się tych
kwestii. Puntem kulminacyjnym tych działań, jest umożliwienie łatwego
dostępu narkomanów do serwisów działających w tym środowisku, oraz
zwiększenie ilości tychże. Zażegnanie lęku przed aresztowaniem, oraz
wyeliminowanie przemocy. Wszędzie tam, gdzie może mieć znaczenie,
zaangażowanie osób zażywających narkotyki, powinni oni być włączeni do
wszystkich poziomów decyzji dot. ich własnego dobra, mając na uwadze
wyważone podejście do bezpieczeństwa, oraz zdrowia publicznego.
6). W Tajlandii istnieje nagła potrzeba wspierania sieci badających kwestie
epidemiologiczne w związku z narkomanią. ONZ, oraz inne
międzynarodowe agencje, powinny wspierać techniczne zaplecze badawcze
istniejących już sieci Akademickiej Tajlandzkiej Sieci Nadużywania
Substancji. Co pozwoli trwającemu monitoringowi iniekcyjnego zażywania
narkotyków, osiągnąć lepszą odpowiedź ze strony zdrowia publicznego.
Oprócz tego sieć ta powinna być użyta do przeprowadzenia rygorystycznej
ewaluacji skuteczności przymusowych centrów terapeutycznych. Co
więcej, trwająca ewaluacja programów metadonowych i innych tego
rodzaju substancji poprawi dostarczenie serwisów terapii
antynarkotykowej, osobom które z własnej woli takich poszukują.
Podobnie, grupy cywilnej społeczności, powinny również poprawić ich
system monitoringu i ewaluacji.
Wietnam.
Gruntowne zmiany w strategiach kontroli antynarkotykowej i HIV, pojawiły się w
ciągu ostatniej dekady w Wietnamie. Istotnie, 10 lat wstecz nie istniały prawie
żadne strategie działań wobec HIV i iniekcyjnego zażywania narkotyków,
podczas gdy obecnie wyraźne strategie wspierają zapobieganie HIV wśród IN,
oraz prawodawstwo kontroli antynarkotykowej. Ustawa dot. HIV / AIDS z 2006
r., jako pierwsza część prawodawstwa uznaje intencje redukcji szkód, dokładnie
określając: promowanie korzystania z prezerwatyw, oraz czystych igieł i
strzykawek, leczenie uzależnienia opiatowego, poprzez substytucję, oraz inne
środki redukcji szkód mające wspierać bezpieczne zachowania, aby zapobiegać
infekcji i transmisji HIV (art 2, ustęp 15). Dodatkowe interwencje redukcji szkód
– rozszerzenie wymiany / dystrybucji igieł i strzykawek, oraz pilotażowe
programy substytucji metadonowej i edukacja rówieśnicza – zostały wdrożone
skutkiem umożliwienia przez ustawę HIV / AIDS działań środowiskowych.
Według rządu, do końca 2007 r., aż 43% IN w rejonach projektów działających w
33 prowincjach z podniesionym występowaniem HIV, zostało odbiorcami
jakiegokolwiek serwisu zdrowotnego.
Str. 156 dok.
Ponad 10 igieł na jednego IN zostało wydanych przez rówieśniczych edukatorów
w ciągu jednego miesiąca w roku 2007, tj wzrost z 2,6 igły na jedną osobę
w miesiącu w 2006 r.- 456. Leczenie metadonowe rozpoczęło w 2008 r., w 6
klinikach z założeniem leczenia 1500 narkomanów do końca roku. Krajowy Plan
Działania ds. Interwencji w Zapobieganiu HIV w okresie 2006 – 2010, ma na celu
podniesienie użycia czystych igieł i strzykawek przez IN do 90%, rozwinąć
interwencje redukcji szkód na wszystkie 64 prowincje, oraz zapewnić leczenie
metadonem w 10 prowincjach.
Poprawka do krajowego prawa kontroli antynarkotykowej z 2008 r., miała udział
w uznaniu, że osoby zażywające narkotyki, wymagają skutecznych działań
zapobiegawczych, leczenia, opieki, oraz serwisów wsparcia. Poprawka, pomimo
ogólnych zasad zakazowych wprowadza redukcję szkód (art. 34 a), zezwala na
leczenie w ochotniczych społecznościach, jak również superwizję post-
rehabilitacyjną, oraz wymaga okresu post- rehabilitacji, od i do 2 lat. Połączenie
przepisów zawartych w ustawie HIV / AIDS, z poprawką z 2008 r., stworzyło
warunki dla lokalnego aparatu nacisku prawnego, do aktywnego wspierania
programów wymiany igieł, oraz serwisów leczenia metadonem. W tym samym
okresie złagodzono kary prawne za przestępstwa narkotykowe, z większym
naciskiem na leczenie uzależnienia – po zrozumieniu przez prawodawców.
W dyskusjach grup fokusowych, narkomani relacjonowali, że osoby przyłapane
na zażywaniu narkotyków, lub skazane za posiadanie, czy handel, były odsyłane
na leczenie zamiast do więzienia. Przed rokiem 2000, jeśli dwie, lub więcej sob
zostało przypalane na wspólnym zażywaniu narkotyków, zostawały
automatycznie skazywane za „zorganizowane zażywanie narkotyków”, skutkujące
9 letnim wyrokiem więzienia, co zwykle kończyło się 7 letnim okresem osadzenia.
Po 2000 roku, ta sama strategia przeformułowana została na „posiadanie
i zażywanie” i prowadziła do skazania na kary od 1 do 7 lat, ze średnim okresem
3 lat, odbywania kary wiezienia – według respondentów.
Zarejestrowani jako narkomani w sytuacji nawrotu, obecni kierowani są do
centrów leczenia uzależnień zamiast tradycyjnie odbywać 2 letni wyrok więzienia.
Oczekuje się, że dzięki poprawce do ustawy, więcej narkomanów będzie odsyłane
do wspólnot terapeutycznych. W 1996 r., Wietnam miał szacunkową populację
więzienną, włącznie z zatrzymanymi przed procesem – 43,000 osób, co dawało
skalę 56 więźniów na 100,000 mieszkańców – 458. Do 2006 liczba ta była ponad
dwukrotnie większa – 98,556 osadzonych, co stanowiło 116 więźniów na 100,000.
Jednak narkomani zauważyli, że obecne odnoszenie się do stosowania więzienia
złagodzono dzięki dostępności leczenia uzależnienia, skupionego na prawie
usankcjonowanej rehabilitacji. Według narkomanów biorących udział
w wywiadach, detoksykacja jest jedynym dostępnym leczeniem, które różni się
w zależności od placówek. W niektórych stosowane jest leczenie „zimny indyk”,
gdzie narkoman zamykany jest w tzw. klinice na okres 10 dni, do 2 tyg. Inne
placówki stosują leki przeciwbólowe, jednak w sumie podejście jest dalekie od
skoncentrowania się na pacjencie i zazwyczaj nie spotyka się z potrzebami
klienta.
Str 157 dok.
Ilość przymusowych centrów rehabilitacji wzrosła w ciągu ostatnich lat. Obecnie
w Wietnamie działa 109 takich centrów, wzrósł on z 80 w 2006 r. - 460.
W centrach tych, narkomani mają nakaz pracy przez długie godziny i nie mają
prywatności ani wolnego czasu. W dyskusjach grup fokusowych, byli narkomani,
ujawniali, że często byli zmuszani do wykonywania rożnego rodzaju zadań – od
łupania orzechów nerkowca i malowania dekoracyjnych zwierząt, do wyrobu
cegieł. Wykwalifikowanym narkomanom przydziela się adekwatne zadania, takie
jak spawanie, podczas gdy inni naszą materiały i produkty. Uczestnicy grup
fokusowych, mówią również, o poddawaniu ich karom cielesnym. Mówią, że
przemoc fizyczna, stosowana jest często przez personel jako kara za złamanie
zasad panujących w ośrodku, jak i za bójki między sobą, sprzedaż tytoniu,
noszenie pieniędzy, oraz używanie narkotyków. Średnia długość pobytu w takich
centrach, również wzrosła – od 3 miesięcy kilka lat wstecz, do 2 lat obecnie,
a bardziej współcześnie, wszedł w życie specjalny dekret, w kilku rejonach kraju,
który przedłuża pobyt z 2 lat, o dodatkowe 2, a nawet 3 lata – 461. Wywiady
z kluczowymi respondentami, na temat testów HIV w takich centrach, są
przedmiotem głębokiej troski, pomimo pewnych ulepszeń. Dwa centra w mieście
Ho Chi Minh, mają ochotnicze serwisy poradnicze i testujące. Jednak
w większości innych centrów, takie serwisy są niedostępne. W niektórych
centrach, badania w kierunku HIV, odbywają się bez poradnictwa, a wyniki nie są
ujawniane klientom. W innych, badania są odpłatne. Ponadto, według
przeprowadzonych wywiadów z narkomanami, oaz liderami grup osób
zażywających z HIV, ART są dostępne w kilku centrach, ale w więzieniach
narkomani polegają na dostawach leków od swoich rodzin.
Plakat w Wietnamie, z napisem „Narkotyki zabiją twoją rodzinę”. Taka propaganda
antynarkotykowa utrwala stygmatyzację i dyskryminację narkomanów.
Dzięki uprzejmości Peter`a Higgs`a (reprodukcja z publikacji UNODC: „Album
plakatów zapobiegania narkomanii”, opublikowany w Hanoi, 2001 r.).
str 158 dok.
W prawie wszystkich dyskusjach, kwestia centrów leczenia została uznana jako
istotne wyzwanie, które prowadziło do ogromnej frustracji, często opisanej jako
„inkubatory HIV i pogwałcenia praw człowieka”.
Kluczowe odkrycia.
Większość agencji rządowych, oraz społecznych lub „masowych organizacji”,
popiera centra rehabilitacyjne, o profilu karnym i przymusowym, pomimo braku
dowodów na poparcie wyników projektu. Centra terapii antynarkotykowej,
pozostają formą kary, osoby z pozytywnym wynikiem na obecność narkotyków,
siłą umieszczane są w tych centrach. W wielu przypadkach, dobrowolne
przystąpienie do terapii w takim centrum (zalecany okres to 3 miesiące),
przedłuża się porównywalnie do tego pod przymusem. Od 2003, do 2008 roku
w Ho Chi Minh, według doniesień narkomanów biorących udział w dyskusjach
grup fokusowych, ci którzy przystąpili do terapii w centrum dobrowolne na 6
miesięczny kontrakt, zostali przetrzymani przez 2 lata rehabilitacji, oraz
dodatkowe 2 do 3 lat okresu post – rehabilitacyjnego. W większości centrów
leczenia antynarkotykowego, narkomani stają się tanią siłą roboczą, gdzie
rezydenci wykonują pracę porównywalną do 3 – zmianowej pracy robotnika na
zewnątrz, oraz gdzie stosowane są kary cielesne, jeśli nie wyrabiają normy.
Zapewniony jest symboliczny dochód – ułamek pensji otrzymywanej na zewnątrz,
za porównywalną pracę - wymieniany na bony towarowe, ważne tylko
w kantynie, gdzie towary osiągają niebotyczne ceny. Wywiady pokazały, że
w okresie pomiędzy 2007 a 2008 r., narkomani w centrum leczenia w Hanoi, byli
zmuszani do pomalowania 2,500 statuetek dekoracyjnych każdego dnia,
zarabiając 350.000 Wietnamskich Dongów (VND) na miesiąc (około 20$),
płatnych w formie bonów. Tymczasem robotnicy na zewnątrz, mogą zarobić
1,200,000 VND miesięcznie z dzienną normą 800 statuetek. W centrach
generalnie panuje ścisły reżim. Kiedy rezydenci wstają, jedzą, pracują, myją się,
wszystko to w ustalonych godzinach. Czas poświęcony na jedzenie, mycie
i odpoczynek, ulega znacznemu zredukowaniu w przypadku pacjenta który nie
wypracuje normy. Czas na rekreacje praktycznie nie istnieje. Rezydenci
przyłapani na piciu alkoholu, lub paleniu tytoniu, poddawani są karom
cielesnym. W niektórych przypadkach narkomani z Hanoi donoszą, że nawet
picie herbaty było zabronione.
Str 159 dok.
Byłe klientki – kobiety, wyznały w trakcie dyskusji w grupach fokusowych, że
dawano im lepszą pracę i więcej proszku do prania w porównaniu z mężczyznami.
Kobiety uwięzione zazwyczaj były z powrotem odsyłane do społeczeństwa. Wielu
uczestników tych grup, mówiło w przerażeniem, okarach stosowanych
w centrach, wszystkie dotyczyły nadużyć fizycznych. W jednym z centrów
w Hanoi, zarówno kobiety, jak i mężczyźni, byli zamykani w ciemnej celi,
o powierzchni 1 metra kwadratowego i przetrzymani przez tydzień, dostając tylko
2 ograniczone posiłki dziennie, bez dostępu do pryszniców, czy światła
słonecznego. W Ho Chi Minh, ukarani rezydenci, wieszani byli za ręce na okres
tygodnia. Niektórzy mówili, że czuli się gorsi od zwierząt, po odbyciu takiej kary.
Klienci centrów leczenia narkomanów, określili cztery poniższe czynniki
transmisji HIV w tych placówkach:
•
Korzystanie z tego samego sprzętu iniekcyjnego, jako że igły nie były
dostępne, a przemyt narkotyków miał miejsce. Dzielenie sprzęty
iniekcyjnego jest powszechne. Jedna igła może być dzielona przez 10, lub
więcej osób, nawet wśród narkomanów, którzy są świadomi swojego
zakażenia HIV.
•
Korzystanie z tego samego sprzętu do tatuowania. Wiele kobiet i mężczyzn
– klientów , posiada tatuaże, pomimo że tatuowanie jest zabronione.
Często dzielono się tym sprzętem, igłami domowej roboty i tuszem. Ze
względu na to, że tatuowanie jest zabronione, często miału miejsce
w ukryciu i niehigienicznych warunkach.
•
Transmisja przez sex: stosunki mężczyzna – mężczyzna, oraz kobieta –
kobieta, są powszechne w większości centrów. Według respondentów,
częste zmiany partnerów wśród mężczyzn są znacznym ryzykiem
transmisji HIV, gdzie młodzi narkomani, którzy „mają gładką cerę i
wyglądają czysto”, często dzieleni są przez „wielkich braci”, jako partnerzy
seksualni. Przedstawiciel lokalnego Departamentu Kontroli Krzywd
Społecznych, że ze względu na brak zaopatrywania w prezerwatywy
wprowadzono środki zapobiegawcze w postaci wspólnych kąpieli
wszystkich rezydentów, oraz zostawianie zapalonych świateł na noc.
•
Dzielenie obiektów implantowanych do wnętrza penisa: coraz bardziej
popularne wśród mężczyzn implanty, podnoszące przyjemność seksualną
partnerów, są aplikowane do wnętrza penisa za pomocą ostrych
przedmiotów. Niektórzy respondenci mówili, o wymienianiu się takimi
implantami.
Str 160 dok
W 2006 r., Ministerstwo Zdrowia, wydało protokół dot. leczenia
antynarkotykowego, z którego zażywanie narkotyków zostało usunięte, jako
kryterium blokujące dostęp do leczenia. Wiele leków ARV jest dostępne również
dzięki zaangażowaniu PEPFAR. Zespół PEPFR, był również zaangażowany w
poparcie na rzecz leczenia narkomanów żyjących z HIV. Jednak w tzw.
„prowincjach – non – project”, gdzie ART jest tudno dostępne, ze względu na
brak funduszy, narkomani w dużej dysproporcji są rzadkimi klientami serwisów
ART, a kierownicy usprawiedliwiają fakt przerwania udziału w leczeniu ART
nawrotem zażywania narkotyków. Większość klientów centrów terapii
narkomanów, podlega testom na HIV, bez wcześniejszego uzgodnienia,
poradnictwa i nie jest później informowana o wynikach. Z ponad 100 centrów,
tylko kilka zapewnia ART. Narkomani, którzy jeszcze przed przybyciem do
centrum terapii, korzystali z ART, oraz ci z rozwiniętym AIDS, mają dostęp do
ART i są informowani o stanie zdrowia. Jednak większość centrów nie zapewnia
ART, ani nie leczy infekcji oportunistycznych. Byli rezydenci wspominają, że
często konieczne były łapówki, aby rozpocząć czy kontynuować ART.
W przeciwieństwie do centrów terapii, wprowadzono ostatnio interwencje
redukcji szkód we wspólnotach środowiskowych, a władze zaopatrują
pracowników w specjalne identyfikatory, pozwalające na działanie programów
wymiany igieł i strzykawek w sposób nieskrępowany, oraz zapewniają, że
edukatorzy uliczni nie zostaną aresztowani w trakcie wymiany sprzętu
iniekcyjnego. Pomimo że wciąż zdarzają się przypadki aresztowań w w/w
sytuacjach, to ich częstotliwość znacznie zmalała w ostatnim okresie – według
respondentów. Na początku 2008 r., rozpoczęto leczenie metadonem
z założeniem dotarcia do 1500 klientów w dwóch miastach najbardziej
dotkniętych problemem narkotykowym, oraz do kolejnych 1500 w Hanoi. Dzięki
uruchomieniu redukcji szkód, osoby dotknięte narkomanią zaangażowały się
w krajową reakcję na HIV i AIDS. Znacząca ilość ludzi zażywających i leczących
się z uzależnienia, obecnie zajmuje się dystrybucją igieł i strzykawek, oraz
pracuje dla NGO, docierając do partnerów seksualnych narkomanów, którzy
również podlegają ryzyku zakażenia HIV. Jedna nadal nie istnieje organizacja
osób zażywających narkotyki, czy też grupa, która poświeciła by się ochronie ich
praw i dobra. Coraz większa ilość osób żyjących z HIV, ma dostęp do ART, po tym
jak rząd zmienił zasady, gdzie abstynencja nie jest już wymogiem. Stało się tak
dzięki długoterminowym wysiłkom poparcia różnych udziałowców, włącznie
z organizacjami międzynarodowymi, oraz szeregami osób żyjących z HIV.
Str 161 dok.
Bilbord w Wietnamie, zachęca społeczeństwo do „zdeptania narkotyków i seksu”,
stanowi, że „zapobieganie szkodliwej i trującej kulturze jest obowiązkiem całego
społeczeństwa”.
Dzięki uprzejmości Instytutowi na rzecz Środków Rozwoju Społecznego.
Osoby cierpiące na infekcje oportunistyczne muszą płacić łapówki, aby uzyskać
dostęp do ich leczenia. Bez łapówek, leczenie ograniczone jest do źle
wyposażonych w personel i sprzęt klinik. Kiedy stan zdrowia klientów staje się
krytyczny, przenoszeni są dla wytchnienia do domów, lub lokalnych szpitali.
W przypadku złej prognozy, wzywane są rodziny, aby zabrały ich do domów, aby
mogli tam umrzeć – poza centrum, lub szpitalem.
Społeczne zaangażowanie w strategie antynarkotykowe.
Istnieje małe zaangażowanie społeczne w strategie antynarkotykową. Bardzo
mało respondentów było świadomych co do treści krajowej strategii
antynarkotykowej i lecznictwa. Narkomani byli świadomi w kwestii prawnych
nakazów, które bezpośrednio ich dotyczyły, takich jak różnego rodzaju
wykroczenia związane z narkotykami wg. Kodeksu Karnego, lub Ustawy
Antynarkotykowej, ale w żaden sposób nie byli zaangażowani w prace decyzyjne,
co do strategii. Tylko jeden Wietnamski NGO-s – Instytut na rzecz Studiów
Rozwoju Społecznego, wstępnie popiera bardziej humanitarne podejście redukcji
szkód w leczeniu antynarkotykowym. Jednak przedstawiciele środowisk
społecznych, nigdy nie zostali formalnie zaproszeni do udziału w rozwoju strategii
kontroli antynarkotykowej. Uczestnicy mieli mieszane uczucia co do wpływu
strategii antynarkotykowej na redukcję popytu i podaży. Agencje nacisku
prawnego przedstawiają ilościowe dane wskazujące, że używanie i handel
narkotykami wzrastają, podczas gdy wielu narkomanów, oraz pracowników
serwisów, donosi o spadku ilości nowych narkomanów, oraz mniejszej
konsumpcji. Jednak nadal inni donoszą, o obecności coraz większej
różnorodności narkotyków i wzroście ilości zażywających narkotyki kobiet.
Str 162 dok.
Zalecenia.
Rząd Wietnamu powinien zastosować poniższe rekomendacje:
1). Wdrożyć sprawdzone kampanie podnoszące świadomość, co do
narkotyków, oraz uznanie fizjologicznych aspektów uzależnienia
narkotykowego.
2). Zintegrować redukcję szkód w jeden strumień programów leczenia
narkomanii i zapobiegania HIV, aby zapewnić najbardziej wszechstronną i
skuteczną opiekę i leczenie osobom żyjącym z HIV, oraz poszanowanie
praw człowieka.
3). Rozwinąć i wprowadzić konkretne wytyczne wobec centrów leczenia
narkomanów, oraz innych terapeutycznych opcji. Zapewnić, aby te opcje
były zgodne z krajowymi normami i standardami.
4). Bezzwłocznie zwiększyć leczenie metadonem, oraz kontynuować
zwiększenie zakresu działania programów wymiany igieł i strzykawek, jak
również działalności serwisów zewnętrznych.
5). Popierać rozwój organizacji osób zażywających, oraz tych które je
popierają.
6). Rozbudować mechanizm, który zaangażuje społeczeństwo, włącznie z
narkomanami, w projektowanie i wdrażanie strategii dotyczących osób
zażywających narkotyki.
str. 165 dok.
Bliźniacze Epidemie – Zażywanie Narkotyków, a HIV
i AIDS w Pakistanie.
Gul Shamim, Szkoła Polityki Społecznej i Zarządzania Heller`a, Uniwersytet
Brandeis – 462.
Wprowadzenie.
Pakistan jest najbardziej wysuniętym przyczółkiem wysiłku redukcji popytu
i podaży na nielegalne narkotyki. Badanie to dokumentuje, niektóre
z kluczowych konsekwencji, odnośnie zdrowia i praw człowieka, oraz
międzynarodowych umów kontroli antynarkotykowej, w szczególności ich
zastosowania wobec iniekcyjnego zażywania narkotyków i HIV. Dane zostały
zaczerpnięte zarówno ze źródeł podstawowych jak i drugorzędnych. Dane
podstawowe, pochodzą z otwartych wywiadów , oraz bezpośrednich rozmów
z narkomanami i pracownikami serwisów w Karaczi – Pakistan. Źródła
drugorzędne zbadane na potrzeby raportu zawierają krajowe i międzynarodowe
dane, oraz studia na temat wzorców epidemii nielegalnych narkotyków, jak
również HIV i AIDS. Ze 164,74 milionową liczbą ludności, Pakistan jest domem
największej w świecie populacji narkomanów opiatowych – 464. Jest głównym
krajem tranzytowym i dostawców, w szczególności opium i heroiny. Pakistan
graniczy z Afganistanem, największym światowym producentem opium, a jego
własna historia produkcji opium sięga czasów kolonializmu Brytyjskiego. Jako
sygnatariusz różnych konwencji dot. redukcji popytu i podaży opium i heroiny,
Pakistan osiągnął status wolnego od upraw maku w styczniu 2000 r., schodząc
z poziomu 9,441 hektarów w1992 r. , konsekwencją czego, na przestrzeni
ostatnich 15 lat, było przestawienie się z tradycyjnego wdychania i palenia
heroiny, na zażywanie iniekcyjne , tego oraz innych syntetycznych narkotyków.
Stosunek IN wśród heroinistów wzrósł znacząco na przestrzeni ostatnich 15 lat,
z 1,85% w 1993 r., do ponad 15% w 2000 r., a 26% w 2007 r. - 467. Jednocześnie
Pakistan doświadczył wzrostu transmisji HIV, oraz sytuacji krytycznej
w koncentracji epidemii HIV wśród IN. W niektórych rejonach miejskich
występowanie HIV wśród narkomanów iniekcyjnych osiągnęło odsetek 51% -
468. Obecnie w Pakistanie jest 5 mln. Narkomanów – 469. Według ostatnich
Krajowych Studiów Szacunków Narkotykowych – Pakistan (2006-2007), liczba
opiatowców wynosi 628,000, z których 77% (484,000), to chroniczni heroiniści
z ogromną liczbą przestawiających się z inhalowania na iniekcję. Szacunkowa
liczba IN, to 125,000 – 470. Dalsze pogorszenie sytuacji wśród IN spowodowane
jest dodatkowymi formami dyskryminacji, stygmatyzacji, oraz marginalizacji.
Str 166 dok.
Krajowe próby redukcji popytu i podaży na nielegalne
narkotyki.
Pakistan jest sygnatariuszem trzech konwencji ONZ z 1961, 1971, i 1988, ds
kontroli antynarkotykowej, oraz substancji psychoaktywnych. Jest również
częścią Sesji Specjalnej ds. Narkotyków, 20-go Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
Pakistan podpisał również wiele regionalnych umów dot. kontroli
antynarkotykowej włączając Stowarzyszenie Krajów Regionu Południowej Azji
(SAARC). Konwencje dot. Leków Narkotycznych i Substancji Psychoaktywnych,
oraz Protokół dot. Kwestii Narkotyków – Organizacja Wspólnoty Ekonomicznej
(ECO). Dodatkowo Pakistan ma podpisaną umowę z Afganistanem i Iranem,
głównymi krajami tranzytowymi i produkującymi, o wzmocnieniu
bezpieczeństwa, oraz kontroli przepływu granicznego. W odpowiedzi na krajowe i
międzynarodowe porozumienia, Pakistan w ciągu ostatnich 10 lat, podjął
agresywne, prawodawcze i programowe środki. W 1997 r., Pakistan wprowadził
dwie nowe ustawy antynarkotykowe: Akt Kontroli Substancji Narkotycznych,
oraz Akt Nacisku Antynarkotykowego, który reguluje zakaz importu, eksportu,
handlu, oraz produkcji substancji narkotycznych, oraz zaleca kary za złamanie
zakazu – 471. Akt łączy wszystkie nakazy poprzednich ustaw, razem z nowymi
nakazami stosowania surowych kar, w związku z zarzutami narkotykowymi. Po
raz pierwszy w Pakistanie wprowadzono karę śmierci za handel, oraz
finansowanie narkotyków. Akt nakłada karę śmierci za posiadanie więcej niż 100g
heroiny, lub 200g. Opium. Zakazana ilość opium jest znacznie mniejsza,
w porównaniu do innych krajów regionu. Dla przykładu: 500 g. na Sri Lance,
2 kg. w Bangkoku, 10 kg. w Indiach. Do listopada 2008 r., 88 osób zostało
skazanych na karę śmierci – 474. Akt z 1997 r., ustala kontynuację działania, oraz
nadaje moc Siłom Antynarkotykowym – 475. Jednym ze znaczących kroków tego
aktu, było założenie 5 Specjalnych Sądów ds. Narkotyków w 2000 r. Ich rola to
przyspieszanie prowadzeni śledztw i oskarżeń związanych z narkotykami
w większych miastach Pakistanu. Zaraz po założeniu tych sądów, 1050 spraw
ANF, oczekujących na wokandę w różnych sądach, zostały przeniesione do tych
nowo założonych sądów. W ciągu okresu krótszego niż 1 rok, sądy te rozpatrzyły
400 spraw, z odsetkiem 92% skazań, w tym 32 oskarżonych otrzymało karę
śmierci – 476.
str 167 dok.
Dodatkowo w myśl aktu ANF z 1997, oraz NCS z 1997r., jurysdykcja agencji
nacisku prawnego rozciągnęła się na pas plemienny kraju, obszar ze znaczną
ilością upraw makowych, oraz pas przemytniczy i handlowy z Afganistanem.
Pomimo, że AFN jest podstawowym prawem i agencją koordynacyjną, wiele
agencji wyposażono w moc wchodzenia do budynków, posiadłości prywatnych,
przeszukiwania, przejmowania, oraz aresztowania ludzi, bez nakazu, aby mogły
kontrolować handel narkotykami. W skład tych agencji wchodziły Wydziały
Skarbowe, Policja Departamenty Celne, Oddziały Graniczne, Służba Ochrony
Lotnisk, Federalna Agencja Śledcza, oraz Pakistańska Straż Przybrzeżna.
Wszystkie z nach blisko współpracowały z ANF – 476. w 1988 r., Pakistan
zastosował strategię „żadnej tolerancji dla upraw”, skierowaną przeciw
plantatorom mak. Przy pomocy UNODC, oraz z budżetem 56 mln USD w 1999,
rząd wprowadził Pięcioletni Mistrzowski Plan kontroli Zażywania Narkotyków.
Jednym z celów tego planu, było przejęcie kontroli nad podażą opium w kraju,
poprzez wyniszczanie wszystkich upraw maku do 2000 roku, oraz pozbycie się
wszystkich laboratoriów produkujących heroinę. UNODC odgrywa kluczową rolę
w formowaniu strategii agencji nacisku prawnego, oraz promowaniu współpracy
regionalnej, aby wzmocnić działania przeciw przemytowi i handlowi
narkotykami. - 480. Dzięki temu ambitnemu planowi, Pakistan w 2000 r.,
osiągnął status kraju wolnego do upraw, tym samym stal się „piewca sukcesu”,
w globalnej wojnie z narkotykami. Uprawy krajowe spadły niemal do zera,
tj. 213 ha w 2001 r., z 9441 ha w 1992 – 481. W tym samym roku Afganistan
doświadczył nagłego spadku w produkcji opium, dzięki zakazowi uprawy
nalożonej przez Talibów. Ponadto, Pakistan wielokrotnie przejął znaczne ilości
opium i heroiny: Pakistańskie agencje nacisku prawnego, przejęły około 8,755
kg heroiny w 2001 r. - 482. Ze względu na dramatyczny spadek produkcji opium
w Afganistanie znacznie wzrosły ceny opium i heroiny na światowych rynkach,
a w szczególności w Pakistanie i Iranie. W Pakistanie, średnia cena hurtowa
opium wyniosła 2,392 USD za kilogram w 2001 i wzrosła z 1,709 w 2000 r.
W 2003 r., w niektórych częściach Pakistanu nastąpił ponowny wzrost uprawy
maku ze względu na wzrost cen heroiny i opium – 484. Jednak w następnych
latach, oficjalne raporty wskazują na spadek produkcji krajowej, oraz kontroli
nad przemytem z Afganistanu. Organizacja Wspólnoty Ekonomicznej ds.
Koordynacji Kontroli Antynarkotykowej, szacuje, że popyt na heroinę
w Pakistanie wynosi pomiędzy 60 a 80 ton – 485. Jednocześnie z zastosowaniem
kontroli produkcji krajowej, oraz przemytu opium, agencje nacisku prawnego
rozpoczęły niszczenie laboratoriów przetwarzających opium. Do późnych lat 90,
większość laboratoriów przeniosło się do Afganistanu, jako środek chroniący
przed zniszczeniem w wyniku działań nacisku prawnego w Pakistanie, jak
również, aby były bliżej surowca opium w Afganistanie – 486. Ostatnio wzrastają
liczby aresztowań, pod zarzutami narkotykowymi, jak przedstawia wykres „D”.
Wykres D. Ilość osób aresztowanych pod zarzutami narkotykowymi.
Konsekwencje Zdrowotne i wobec Praw Człowieka.
Gwałtowny wzrost liczby IN.
W Pakistanie do późnych lat 90, zażywanie heroiny, lub narkotyków
farmaceutycznych metodą iniekcyjną, nie było powszechne. W 1979 r., było
80,000 – 100,000, osób zażywających opium, ilość heroinistów nie była
dokładnie znana – 487. Trzynaście lat później Krajowy Sondaż Nadużywania
Narkotyków w 1993 r., oszacował, że w Pakistanie było 2,7 mln narkomanów
w tym 1,5 mln heroinistów. Tym samym sondaż odnotował, że w Karaczi,
największym centrum urbanistycznym 1,8% zażywało iniekcyjnie – 488. Kolejne
krajowe badania wskazują na gwałtowny wzrost IN. Obecnie Pakistan ma
najwyższy odsetek występowania iniekcyjnego zażywania w świecie – 489.
Według szacunków Pakistańskiego Krajowego Studium Obliczeń Narkotykowych
z 2000 r. - 490, z 500,000 chronicznych heroinistów 15%, zażywa iniekcyjnie.
W przeciwieństwie, krajowe badania z 2006-2007, przestawiają porównywalną
ilość heroinistów – 484,000 – jednak ilość IN, podskoczyła do 125,000 (26%), co
stanowi 40% wzrost w szacowanej ilości na rok 2000 (patrz wykres E). Jednak
właściwa ilość IN, może być znacznie większa niż pokazują dane, jak
skomentował pracownik jednego z serwisów: „rządowe liczby, są małym
wycinkiem całej populacji IN. Właściwa liczba narkozanów, jest znacznie większa,
pomiędzy 4 a 5 mln, włącznie z kobietami. Większość IN, jest mobilna i mieszka
na ulicy, zatem trudno jest uchwycić choćby połowę populacji. Ilość IN, znacząco
wzrasta ze względu na łatwy dostęp do narkotyków farmaceutycznych”
(pracownik serwisu dla mężczyzn, Karaczi, Pakistan).
Wzrostowi ceny heroiny w 2000 r., towarzyszył wzrost iniekcyjnego zażywania
narkotyków farmaceutycznych, które są tańsze i dostępne bez recepty. Kilka
badań przeprowadzonych w Pakistanie, wykazało, że przestawienie się z
wdychania na iniekcję heroiny, oraz syntetycznych narkotyków, jest ściśle
powiązane z ceną, dostępnością,jakością heroiny, oraz tych samych cech
syntetycznych narkotyków – 492.
str 169 dok.
Wykres E. Procentowy wzrost IN wśród heroinistów
36 letni IN, wyjaśnia powód przestawienia się z wdychania na iniekcję
narkotyków poniżej:
Głównym powodem, jest cena heroiny. Kilka lat wstecz, wydawałem zaledwie 20-
30 Pak-rupii dziennie i dostawałem ją (heroinę), u pobliskiego dilera. Obecnie
muszę podróżować ponad godzinę z Buns Rood, do Sohrab Goth, aby kpić
heroinę i płacę 200-300 rupii, w zależności od jakości. Od 3 lat jestem bezrobotny
i żebrzę na ulicy, by zaspokoić mój nałóg. Raz, lub dwa tygodniowo wstrzykuję
sobie heroinę, przez resztę czasu biorę Avil, lub kapsułkę Diazepamu
rozpuszczoną w wodzie. Obecnie najczęściej używanymi farmaceutykami, są
benzodiazepiny i antyhistaminy (Avil, Diazepam, itp.), często zażywane jako
koktajl. Większość farmaceutyków jest rozpuszczana w wodzie, często nie
sterylnej, tuż przed zażyciem. Większość IN, woli wstrzykiwać narkotyki grupach
w tzw. galeriach strzału. Głównym powodem grupowych iniekcji, jest
minimalizacja kosztów, dzieląc je wspólnie, oraz ochrona przed policją. Jak
wspomniał uczestnik wywiadu: W większości przypadków wstrzykujemy
narkotyki w grupach, aby zminimalizować koszty. Trzech lub czterech z nas zbiera
pieniądze i kupują biały towar (heroinę). Potem dzielimy ją równo, np. 1cm3, dla
każdego. (32 letni mężczyzna IN, Karaczi, Pakistan). W innych miejscach
pokazano korzystanie z galerii strzału i wpływu na prawdopodobieństwo dzielenia
tam tych samych igieł, co z kolei podnosi ryzyko zakażenia HIV – 494. narkotyki
są powszechnie wstrzykiwane w tył ręki, w nogi, lub ramiona. Wrzody, oraz
infekcje skórne, są powszechnym problemem.
Koktajle farmaceutyczne, często zawierają zanieczyszczenia, które powodują
wrzody i uszkodzenia żył w trakcie iniekcji.
Dzięki uprzejmości Gul Shamin.
IN-i a HIV / AIDS.
Na przestrzeni ostatnich 10 lat, wraz z nagłym wzrostem IN, Pakistan
doświadczył kolejnych wybuchów HIV w tej niszy populacyjnej. Epidemia HIV /
AIDS, w Pakistanie skoncentrowana jest wśród IN, a w pewnych okolicach
miejskich, występowanie HIV wśród tej grupy, osiągnęło 51% - 495. (patrz
wykres F). pierwszy przypadek HIV w Pakistanie odnotowano w 1986 r. - 496.
W początkowych latach, transmisja HIV, była na niskim poziomie, a Pakistan nie
był uważany za kraj, o wysokim występowaniu HIV. Dla kontrastu, ostatnie 7 lat,
charakteryzuje wysoki wzrost odnotowanych przypadków występowania HIV
wśród IN. Pierwszy, duży wybuch HIV, wśród IN, odnotowano w 2003 r.,
w mieście Larkana, w prowincji Sindh. Spośród 175 IN, poddanych testom, 10%
z nich miała wynik pozytywny – 498. Według Pakistańskiego Krajowego
Programu Kontroli, występowanie HIV wśród IN w Karaczi, i Sindh, wzrosło
gwałtownie z 0,4% w styczniu 2003, do 26% w 2005 r. - 499. Dane Krajowego
Sondażu HIV / AIDS wskazują, że całościowy stosunek występowania HIV wśród
IN, jest ponad 10 krotnie większe, niż odnotowane występowanie w innych
grupach. Występowanie wśród mężczyzn świadczących usługi seksualne, wynosi
1,5 – 18%, a występowanie w ogólnej populacji jest mniejsze niż 1%. Wraz
z wzrastająca ilością, epidemia osiągnęła punkt krytyczny w całym kraju.
III runda Krajowego Sondażu (2008), odkryła występowanie HIV na poziomie
5% wśród IN, we wszystkich ośmiu miastach kraju we wszystkich pięciu
prowincjach. Co znaczy większy odsetek 5 w 5 z 8 badanych miast w 2005 roku –
501.
Wykres F. Wzrost w odnotowanych przypadkach HIV/AIDS, Pakistan
str 171 dok.
Połowa ze125,000 IN jest żonata z szacunkową ilością 60,000 żon i 240,000
dzieci, wszyscy oni są zagrożeni transmisja HIV – 502. Według Pakistańskiego
Krajowego Programu Kontroli AIDS, do września 2008 r., odnotowano 4,755
przypadków HIV – 503. IN stanowią najwyższy odsetek przypadków 33% (1,577
przypadków). Jednak odnotowane przypadki, nie obejmują zasadniczej liczby
infekcji w Pakistanie, ponieważ ludzie obawiają się zgłosić ten fakt ze względu na
stygmatyzację związaną z byciem HIV pozytywnym, jak również brak
świadomości, oraz serwisów testujących HIV. Według szacunków UNAIDS, liczba
przypadków HIV / AIDS, waha się pomiędzy 46, a 210 tys. w całym kraju – 504.
Epidemia w Pakistanie, podąża trajektorią podobna do tej w sąsiednich krajach
Azji – więcej przypadków HIV / AIDS wśród IN, który potem (wirus),
przekazywany jest innym przez sex, włącznie z seksem komercyjnym, oraz
płatnym krwiodawstwem – 504. Wyniki II Rundy Krajowego Sondażu HIV /
AIDS, pokazały, że 86% z 33,000 IN, poddanych sondażowi, było aktywnych
seksualnie, a 46% doniosło, o uprawianiu seksu z regularnymi partnerami.
W grupie tej 16,5% donosiło, o korzystaniu z prezerwatyw w trakcie ostatniego
kontaktu seksualnego. Niewiele ponad ¼ (27%), wspomniało, o płatnym seksie
z prostytutkami w ciągu ostatnich 6 miesięcy. Wśród nich tylko 21% wspomniało,
o użyciu prezerwatywy – 506. Wraz ze wzrostem ilości IN i powiązanych z nimi
transmisji HIV, zarówno rząd, jak i stowarzyszenia społeczne, zwiększyły ilość
podstawowych serwisów, takich jak: programy wymiany igieł i strzykawek,
poradnictwo, testy HIV, oraz detoksykację. Jednak ze wzrastającą liczbą IN,
a niedoborem zasobów, zasięg jest wciąż ograniczony.
Str 172 dok.
Wyraża ją frustrację związaną z brakiem funduszy. Pracownik serwisu, w centrum
terapii i rehabilitacji powiedział: „Ze względu na niedobory zasobów, oraz
eskalację ilości IN, jest bardzo trudno zapewnić nawet podstawowe serwisy, np.
strzykawki, czy miejsca na prysznic w centrach „drop-in”, w Karaczi, Pakistan.
Wielu IN, sami wyrażają chęć leczenia, jednak mały zasięg, oraz brak dostępu do
serwisów, są głównymi przeszkodami: Pragnę rozpocząć nowe życie i zerwać
z nałogiem, ale nie ma sposobu, jak mogę zacząć. Poszedłem do centrum leczenia
i rehabilitacji dwukrotnie, ale oni jedynie zanotowali moje dane i poprosili bym
poczekał przez kilka miesięcy (34 IN, Karaczi, Pakistan). Oprócz braku serwisów
zapobiegawczych. Ne ma również żadnego czytelnego systemu post - opieki po
zakończeniu terapii, pozostawiając narkomanów z niewielkim wsparciem
zapobiegania nawrotom choroby. Otrzymałem od centrum leczenie, aby pozbyć
się tej choroby. Po 4 miesiącach leczenia ponownie wybrałem drogę nałogu, ze
względu na brak moralnego i finansowego wsparcia na przeżycie. Oprócz tego
bylem źle traktowany przez rodzinę, poniżano mnie. Obawiali się i trzymali mnie
w osobnym pokoju, aby nie narazić się na żadną z moich infekcji. Teraz, gdy nie
jestem z nimi, nie ma żadnych napięć, ale i nadziei na normalne życie (32 letni
mężczyzna IN, Karaczi, Pakistan).
Przeszkody w dostępie do serwisów zapobiegania
i leczenia.
Wraz z alarmującą liczbą transmisji HIV, IN doświadczają również
kryminalizacji, przymusowych testów, dyskryminacji i stygmatyzacji.
Kryminalizacja: w świetle Pakistańskiego kodeksu karnego, posiadanie
narkotyków jest nielegalne i podlega karze. Raport Międzynarodowej Strategii
Kontroli Antynarkotykowej z 2008 r., opublikowany przez Amerykański
Departament Stanu twierdzi, że „Rząd Pakistanu postrzega uzależnionych, jako
ofiary, a nie jako przestępców”, jednak rzeczywistość jest inna. Policyjne
zachowanie wobec osób zażywających było surowe – 508. Aresztowania,
zatrzymania i więzienie narkomanów w społeczności IN, jest bardzo powszechne.
Narkomani, często muszą dawać łapówki władzom, aby chronić siebie przed
aresztowaniem i tymczasowym zatrzymaniem.
Policjant stojący nieopodal stert płonących narkotyków, na przedmieściach
Peshawar.
Tariq Mahmood / AFP / Getty Images.
Jak powiedział jeden narkoman:
„aby trzymać się z daleka od węszących psów (policja), musimy często zmieniać
miejsce. Większość czasu poszukują nas, aby zabrać nam pieniądze, staliśmy się
latwym źródłem dochodu dla policji. Jeśli nie mamy pieniędzy, to zostajemy
aresztowani i umieszczani w więzieniu. … dosyć często jesteśmy bici bez powodu.
Oni uważają, że będąc pod wpływem narkotyków, nie czujemy bólu. Czasem
nakazują nam zdjęcie ubrania i bija nas w rany po iniekcji, co jest bardzo bolesne”
(41 letni mężczyzna IN, Karaczi, Pakistan.).
Nakazowe testy HIV: Zarówno krajowe, jak i międzynarodowe prawo zakazuje
przymusowych testów HIV. Jednak w Pakistanie, władze często odsyłają IN na
przymusowe testy w kierunku HIV. W trakcie badań terenowych, 13 uczestników
wywiadu wyznało, że ich status HIV jest pozytywny. Dziewięciu z nich
powiedziało, że testy zostały przeprowadzone bez ich zgody. Jak wspomniał jeden
z ulicznych narkomanów: „nigdy bym im nie pozwolił, gdybym wcześniej
wiedział, że to jest test na HIV. Rok temu udałem się do centrum rehabilitacji
narkotykowej ze względu na wysoką gorączkę i zostałem odesłany do publicznego
szpitala.
Str 174 dok.
Przeprowadzono kilka testów, a lekarz dał mi 4 tabletki i powiedział abym kupił
w aptece jakieś inne lekarstwa, czego nie zrobiłem, ponieważ nie miałem
pieniędzy. Kilka miesięcy później, pracownik serwisu poinformował mnie, że
jestem HIV pozytywny. Po tym nigdy nie zaoferowano mi żadnego leczenia,
oprócz bezpłatnych strzykawek (31 letni IN, Karaczi, Pakistan). W przeszłości
odbyło się kilka przypadków przymusowego testowania HIV, na dużą skalę.
Skutkiem wielkiego wybuchu HIV wśród IN, w 2003 r., IN byli przymusowo
testowani na HIV. Według Krajowego Pakistańskiego Konsorcjum AIDS: 15
czerwca 2003 r., władze więzienia Larkane, wysłały osadzonego, uwięzionego
w związku z zarzutami narkotykowymi, do Programu Kontroli HIV, aby został
poddany testom. Wynik okazał się pozytywny, a władze więzienia zareagowały
w alarmujący sposób. Osiemdziesięciu osadzonych w związku z zarzutami
narkotykowymi, zostało bez ich zgody poddanych testom na HIV. Władze
więzienne zaczęły aresztować narkomanów na ulicach w celu przymusowych
testów. W sumie 145 narkomanów zostało przymusowo przebadanych, z których
65 zostało aresztowanych na ulicy. Tym gorzej, że lokalne gazety, oraz lokalny
program TV, przeprowadziły wywiady z osobami zakażonymi bez ich zgody.
Tożsamość osób HIV pozytywnych została ujawniona i stały się one celem
stygmatyzacji i dyskryminacji. Skutkiem czego, narkomani z ulic zeszli do
podziemia ze strachu przed uwiezieniem i poddaniem testom – 509.
raporty medyczne utrzymują, że: „strach przed policją, przymusowymi testami,
oraz medialnymi szykanami, doprowadziły IN i zakażonych HIV, do ucieczki
z miasta i rozproszenia się po całej prowincji i kraju”. Takie zachowania ze strony
władz nacisku prawnego, wstrzymują dostęp IN do serwisów zapobiegawczych: ze
względu na lęk przed aresztowaniem i przymusowym badaniem, pozostają oni
odizolowani i nieuchwytni.
Dyskryminacja i stygmatyzacja: Ogólnie w Pakistanie zażywanie iniekcyjne
narkotyków uważane jest za zło społeczne, a HIV i AIDS, postrzegane jako kara
dla tych, którzy działają przeciw moralnym wartościom. Islam, narodowa religia
Pakistanu, zabrania seksualnych stosunków pozamałżeńskich, cudzołóstwa,,
homoseksualizmu, oraz używania narkotyków (toksyn) – 511. Istnieje ogólne
przekonanie, że HIV i AIDS, jest karą bożą dla każdego, kto pobłaża takim
zachowaniom. IN nie mają miejsca zamieszkania, gdzie mogli by wstrzykiwać
narkotyki, są przedmiotem szczególnej dyskryminacji, a zatem izolacji
i deprawacji napędzających ryzykowne zachowania. Jak powiedział jeden z IN:
zostaliśmy wyrzuceni poza nawias społeczeństwa, ze względu na uzależnienie, tak
więc obecnie możemy polegać wyłącznie na narkotykach. Aby zdobyć codzienną
dawkę robimy co się da, np. sprzedajemy krew, albo świadczymy usługi seksualne
(37 letni mężczyzna IN).
Str 175 dok.
Oprócz tego IN doświadczają brutalnych form dyskryminacji ze strony
pracowników opieki w publicznych placówkach, na które jako jedyne mogą sobie
pozwolić.
Jak podaje jedna z osób: Drzwi prywatnych klinik, są dla nas zamknięte,
ponieważ nie stać nas na nie. Możemy pójść do publicznego szpitala, jednak tam
personel nie traktuje nas z szacunkiem, zatem unikamy poszukiwania opieki
związku z ogólnymi problemami zdrowotnymi. Bylem w publicznym szpitalu
kilka razy z powodu astmy. Zachowanie personelu od sprzątaczek do lekarzy, było
ordynarne. Traktowali mnie jak obywatela drugiej kategorii. Bez wysłuchania
wszystkiego, o dolegliwościach, wręczyli mi listę leków i polecili, bym kupił je
w aptece (36 letni mężczyzna,Karaczi, Pakistan).
IN donoszą, że często wolą leczyć się tzw. domowymi sposobami, niż szukać
właściwej opieki medycznej, nawet w przypadku poważnych chorób infekcji,
a wszystko ze względu na poniżające zachowanie pracowników służby zdrowia.
Poniżej przedstawiono trzy studia przypadków potwierdzających sytuacje
przedstawione powyżej.
Przypadek 1.
Zafer jest 26 letnim IN mieszkającym na ulicach Saddar (bardzo ruchliwe miejsce
zakupów w centrum Karaczi). Kawaler, z wykształceniem podstawowym,
rozpoczął zażywanie narkotyków w wieku 13 lat – początkowo papierosy, potem
charras i haszysz domowej roboty. Mówi, że zaczął zażywać narkotyki pod
wpływem przyjaciół. Wcześniej wydawał 20-30 rupii – 512. dziennie na dwie
dawki charros. Po jakimś czasie zaczął zażywać Samadbond C – mocny klej,
dostępny powszechnie w sklepie papierniczym, lub gospodarczym, wydając 40
rupii dziennie na trzy dawki. Mógł otrzymać taką sumę od rodziny, nieświadomej
jego narkotykowych zwyczajów. Później Zafer przestawił się na zażywanie heroiny
podgrzewając ją na kawałku blachy (przykrywka puszki, lub podobne) i
wdychając spaliny. Wydawał 100 rupii na jedną dawkę. Przez ostatnie 4 lata,
Zafer zażywał iniekcyjnie heroinę, antyhistaminy (Avil, leki antyalergiczne), oraz
leki uspokajające (Diazepam). Zafer wymienił brak dostępności, oraz wysoką cenę
heroiny, jako główne powody przestawienia się z inhalacji na iniekcję: Heroina
wysokiej jakości nie jest dostępna na rynku. Za nieprzystępne ceny na rynku
dostępna jest heroina niskiej jakości. Jeśli zażywamy heroinę, jej działanie jest
natychmiastowe i przedłużone. Jedak kupno heroiny, nawet niskiej jakości, jest
trudne, zatem jesteśmy zależni od Avilu, lub innych leków. Obecnie dealerzy
często zmieniają miejsce ze względu na naloty policji.
Str 176
Obecnie pan Zafar dokonuje iniekcji dwa razy dziennie, jedną dawkę rano, a
drugą wieczorem.
Heroina kosztuje go około 200-250 rupiiza jedna działka natomiast farmaceutyki
jedynie 30-60 rupii. Zarabia pieniądze myjąc samochody, a czasem dokonując z
przyjaciółmi drobnych przestępstw takich jak wyrywanie torebek, lub odbieranie
portfeli pod groźba użycia broni.
Pan Zafer był trzykrotnie aresztowany, a dwukrotnie umieszczany wiezieniu
( razna 3 kolejny na 6 m-cy). Za posiadanie małych ilości heroiny. Co do swoich
doświadczeń w więzieniu powiedział:
Używali tam bardzo obraźliwego języka i torturowali mnie fizycznie każdego dnia,
ponieważ nie miałem pieniędzy, aby im płacić i nikt mnie nie odwiedzał. Przez
większość czasu byłem zajmowany pracą , sprzątaniem i ogrodnictwem, jako
karą. Policja, czy to w więzieniach, czy poza, nie uważa nas za istoty ludzkie.
Zapytany o status HIV, Zafer odpowiedział:
Dwa miesiące temu zrobiono mi testy i powiedziano mi, że jestem HIV
pozytywny. Planowałem rozpocząć leczenie uzależnienia i koordynator w punkcie
zasugerował, aby wcześniej zrobił testy HIV. A teraz kiedy wynik okazał się
pozytywny, nie mogę przestać, ponieważ narkotyki pomagają mi pozbyć się
napięcia i są moimi najlepszymi przyjaciółmi.
Obecnie jedyna troską pana Zafara jest to, że pragnie otrzymać leczenie. Ma
nadzieje, że rząd go wesprze. Uważa, że mógł zakazić się HIV podczas pobytu w
więzieniu.
Przypadek 2
Pan Yaqoob, 45 letni żonaty mężczyzna mieszkaniec Karaczi, rozpoczął zażywanie
charass, dla zabawy około 30 lat temu. Razem z tym palił 3-4 papierosy dziennie
co kosztowało go 10-15 rupii. Potem zaczął wstrzykiwać kokainę, aby osiągnąć
lepszy i dłuższy efekt, niż ten jaki dawały papierosy i charras. Wydawał 50 rupii
dziennie na dawkę pracując, jako ogrodnik. Jest HIV pozytywny, zakaził się
dzieląc skażona strzykawkę z kolegami. „To już cztery lata, odkąd wykryto u mnie
HIV, a nadal nie otrzymałem żadnego leczenia...straciłem rodzinę,” powiedział
pan Yaqoob.
Zaraz po zdiagnozowaniu HIV, zapewniono mu leczenie uzależnienia
(detoksykacje), oraz rehabilitację w ośrodku. Miał nadzieję na rozpoczęcie
nowego życia oraz otrzymanie leczenia HIV. Jednak po kilku miesiącach,
ponownie przyłączył się do swojej starej grupy, jak powiedział, ”Przyłączyłem się
do swoich dawnych ulicznych przyjaciół, ponieważ nikt nie był gotów, aby mnie
zaakceptować, włącznie z moją rodziną. Obawiali się że mogą zakazić się od
mnie.”
Pan Yaqoob miał kilka starć z policja i był pięciokrotnie więziony. Zapytany, o
dostępność narkotyków w więzieniu odpowiedział: „Jeśli masz pieniądze możesz
w więzieniu z łatwością otrzymać najlepszej jakości charras i heroinę, ale jeśli nie
masz będziesz traktowany jak pies.”
Wyrażając swoją główna troskę pan Yaqoob powiedział: „Nie ma dla mnie
schronienia. Potrzebuję miejsca, gdzie mógłbym spędzić resztę mojego życia. Nie
otrzymałem dotąd żadnego leczenia w kierunku HIV, a mam nadzieję, że
rząd zapewni mi jakieś leczenie.”
str177
Przypadek 3
Pan Azam, 33-letni żonaty mężczyzna, HIV pozytywny. Mówi, ”Dwa i pół roku w
Karaczi zrobiono mi testy w szpitalu publicznym i wynik wyszedł pozytywny. Jak
dotąd nie zapewniono mi żadnego leczenia, czy opieki.” Ze względy na
ograniczone możliwości i zasoby, rząd nie jest w stanie zapewnić podstawowego
leczenia HIV, oraz serwisów zarządzania wszystkimi przypadkami HIV,
a prywatne serwisy opieki, są poza zasięgiem ze względu na wysokie koszty.
Obecnie pan Azam mieszka w centrum rehabilitacji w Karaczi, które zapewnia
zakwaterowanie ograniczonej liczbie IN-ów, oraz prowadzi centrum drop in.
Martwi się, o swoja rodzinę. Z oczami pełnymi łez powiedział:
Moje małżeństwo trwa dziewięć lat mam syna i córkę. Początkowo moja żona
wspierała mnie, ale po roku odeszła. Moje dzieci są z nią. Odwiedzają mnie raz na
miesiąc, kiedyś powiedziały mi, że aby zarobić pieniądze noszą wodę w dużych
pojemnikach. Nie ma dla nich możliwości edukacji, a ja jestem tutaj. Często
myślę, że powinienem popełnić samobójstwo, ponieważ nie jestem w stanie
zrobić cokolwiek dla moich dzieci...jestem bezużyteczny i nikt o mnie nie dba.
Historia pana Azam'a, z zażywaniem substancji, zaczęła się w wieku 10 lat od
pierwszego papierosa. Stopniowo, do 15 roku życia osiągnął poziom zażywania
charras. Jego ulubioną metodą zażywania, było palenie lub wdychanie oparów, po
podgrzaniu narkotyku na kawałku cynfolii. Zwykle wydawał 100 rupii dziennie.
Po ślubie w wieku 24 lat, zaczął wstrzykiwać kryształ (produkowany z kokainy),
aby osiągnąć natychmiastową reakcję. Kosztowało go to 200-300 rupii dziennie
(dwie dawki) . Mówi, że raz został zatrzymany przez policję, ale po wręczeniu
łapówki 1500 rupii uwolniony.
Wnioski i zalecenia.
Pakistan stosując agresywną politykę antynarkotykową, oraz środki programowe
wojny antynarkotykowej osiągnął cele redukcji podaży. Surowe strategie, które
doprowadziły do rozwoju kontroli antynarkotykowej , również doprowadziły do
wzrastającej liczby IN, oraz transmisji HIV. Redukcja podaży heroiny i nagły
wzrost cen idący w parze z brakiem programów redukcji popytu skutkowały w
przestawianiu się na iniekcje narkotyków syntetycznych - łatwo dostępnych w
aptekach. Inne zachowania wysokiego ryzyka, takie jak seks bez zabezpieczenia,
doprowadziły do upowszechnienia epidemii HIV. Środki zapobiegania HIV,
wśród iniekcyjnych narkomanów takie jak, programy zaopatrujące w sterylne
igły i strzykawki, pozostają niedostępnymi dla większości IN. Pakistan jest
punktem krytycznym, biorąc pod uwagę wzrastającą ilość iniekcyjnych
narkomanów i związanych z tym transmisji HIV. Epidemia koncentruje się wśród
IN-ów i ulega dalszemu pogorszeniu, w wyniku wielu czynników, włącznie z
brakiem serwisów zapobiegania i leczenia, dyskryminacją, oraz kryminalizacją,
aby w niedalekiej przyszłości uniknąć katastrofy zdrowia publicznego, występuje
nagła potrzeba uporania się z zażywaniem iniekcyjnym, oraz HIV stosując
całościowe podejście. Po pierwsze i najważniejsze Pakistan, powinien zwiększyć
ilość wszechstronnych programów redukcji szkód, włącznie z wymianą igieł,
dystrybucją prezerwatyw, szkoleniem i poradnictwem, dobrowolnymi i poufnymi
badaniami w kierunku HIV, oraz serwisami rehabilitacji. Programy
rehabilitacyjne, powinny angażować członków rodzin, oraz włączać nabywanie
umiejętności, które pomogą uczestnikom uzyskać ekonomiczną
samowystarczalność, oraz integrację społeczną. Rząd powinien zapewnić
nieodpłatne leczenie, oraz serwisy nadzoru przypadków HIV. Dokładnie
określone programy zapobiegania, oraz testowania powinny również być
dostępne dla dzieci i żon IN-ów.
Po drugie, pracownicy rządowi, którzy są w interakcji z osobami
zażywającymi narkotyki, w szczególności personel służby zdrowia, oraz służb
nacisku prawnego (porządkowych), powinien zostać wyczulony na potrzeby oraz
prawa IN-ów. Władze wyższego szczebla, nie mogą dalej ignorować brutalnych
zachowań policji wobec IN (np. szykany, przemoc fizyczna, przymusowe testy w
kierunku HIV), a zamiast tego powinny wprowadzać i promować oparte o prawa
podejście w obchodzeniu się z IN. Potrzebna jest większa świadomość społeczna
łącznie z zaangażowanie instytucji i leaderów religijnych w redukowaniu
stygmatyzacji związanej z zażywaniem iniekcyjnym, oraz HIV. Jak podkreśla to
studium , iniekcyjni narkomani również ci zakażeni HIV , rozumieją i znają
trudności w dostępie do opieki, zatem powinni zostać włączeni w dyskurs
decyzyjny i polityczny, który ich dotyczy. Na koniec, prawa krajowe, które
naruszają prawa człowieka, jak te, które zezwalają na stosowanie kary śmierci za
posiadanie narkotyków powinny zostać zniesione.
Przypisy
462 The author is grateful
to the research subjects for sharing their
valuable experiences and agreeing to be
photographed.
She also offers her gratitude to the staff
of the two drug-rehabilitation
centers in Karachi for sharing
their
experiences and facilitating
her access to the research subjects.
463 National AIDS Control
Program (2007a) Progress Report on the Declaration of Commitment on HIV/AIDS for
the United Nations General Assembly Special Session on HIV/AIDS . Available at
http://data.unaids.org/pub/Report/2008/pakistan_2008_country_progress_report_en.pdf.
464 ECOD C C U (2005) Islamic Republican of Pakistan, Country Profile 2005. Available at
http://www.ecodccu.org/English/coutry_profiles/pakistan/Pakistan2003.htm.
465 UNO D C (2008) Illicit drug trends in Pakistan: The Paris Pact Initiative. A Partnership to Counter Trafficking and
Consumption of Afghan Opiates. Pakistan: United Nations Office on Drugs and Crime. Available at
www.unodc.org/documents/regional/central-
asia/Illicit%20Drug%20Trends%20Report_Pakistan_rev1.pdf
.
466 UNO D C C P (2002a) Illicit
Drugs Situation in the Regions Neighboring Afghanistan and the Response of
ODC CP. Available at http://www.unodc.org/pdf/afg/afg_drug-situation_2002-10-01_1.pdf.
467 Ministry
of Narcotics Control,
Government of Pakistan (2007) National Drug Assessment Study Pakistan 2006-
07. Narcotics Control Division Government of Pakistan, Available at http://www.anf.gov.pk/.
468 National AIDS Control
Program (2007a) op. cit.
469 Altaf,
A., Shah, S.A., Zaidi,
N.A., Me mon, A., Nadeem-ur-Rehman, Wray, N. (2007) High risk behaviors of
injection drug users registered with harm reduction programme in Karachi,
Pakistan. Harm Reduction Journal 4:7.
Available at http://www.pubmedcentral.nih.gov/articlerender.fcgi?artid=1800841.
470 Ministry
of Narcotics Control,
Government of Pakistan (2007) op. cit.
471 UNO D C (n.d.)
UNGAS S Goals on Control of Precursors - South Asia, Country Report Pakistan. Available at
http://www.unodc.org/india/ungass_Goals.html.
472 Lines, R. (2007) The Death Penalty for Drug Offences: A Violation of International Human Rights Laws. London:
International
Harm Reduction Association.
Available at http://www.idpc.info/phpbin/
documents/IHRA_%20DeathPenaltyforDrugOffences_EN.pdf.
473 Ibid.
474 Government of Pakistan (n.d) Ministry of Narcotics Control Division. Punishment Awarded. Available at
http://www.anf.gov.pk/.
475 UNO D C (n.d.)
op. cit.
476 U.S. Department of State (2002) International
Narcotics Control
Strategic Report.
Washington, D.C.: U.S.
Department of State. Available at http://www.state.gov/documents/organization/8698.pdf.
477 ECOD C C U (2005) Islamic Republican of Pakistan: Country Profile
2005. Available at
http://www.ecodccu.org/English/coutry_profiles/pakistan/Pakistan2003.htm.
478 UNO D C (2008) op. cit.
479 ECOD C C U (1999) Draft Country Profile 1999-2000 of Islamic Republic Of Pakistan. Available at
http://www.ecodccu.org/English/coutry_profiles/pakistan/Pakistan_DCP_99.htm.
480 UNO D C (n.d) Pakistan Programme. Available at http://www.unodc.org/pdf/pakistan_programme.pdf.
481 UNO D C (2008) op. cit.
482 Ibid.
483 UNO D C C P (2002a) op. cit.
484 UNO D C (2008) op. cit.
485 ECOD C C U (1998) Draft Country Profile 1998 of Islamic Republic Of Pakistan. Available at http://www.ecodccu.
org/English/coutry_profiles/pakistan/Pakistan_DCP_98.htm.
486 ECOD C C U (2005) Islamic Republican of Pakistan. Country Profile 2005. Available at
http://www.ecodccu.org/English/coutry_profiles/pakistan/Pakistan2003.htm.
487 Reid, G. & Costigan, G. (2002) Revisiting “The Hidden Epidemic” – A Situation Assessment of Drug Use in Asia
in the Context of HIV/AIDS. Australia:
The Centre for Harm Reduction, The Burnet Institute.
Available at:
http://www.lcgbangladesh.org/HIV_AIDS/reports/2002-Reid%20and%20Costigan-
Revisiting%20’The%20Hidden%20Epidemic’.pdf.
488 Altaf,
A. et al. (2007) op. cit.
489 UNAIDS (2007) Implementing the UN Learning Strategy on HIV: Sixteen Case Studies. Available at
http://data.unaids.org/pub/Report/2007/jc1311-un-learning-strat07_en.pdf.
490 UNO D C C P (2002b): Drug Abuse In Pakistan, Results from the Year 2000 National Assessment Study
http://www.unodc.org/pdf/gap_drug-abuse_pakistan_2000.pdf
491 Ministry
of Narcotics Control,
Government of Pakistan (2007) op. cit.
492 See, for example, Em manuel, F., & Attarad, A. (2006) Correlates of injection use of synthetic
drugs among
drug users in Pakistan: A case controlled study. Journal of Pakistan Medical Association, 56:119–124; Strathdee,
S.A., Zafar,
T., Brahmbhatt,
H., Baksh, A. Ul Hassan, S. (2003) The rise in needle sharing among drug users in
Pakistan during the Afghanistan war. Journal of Drug and Alcohol Dependence 71(1):17-24; Altaf,
A. et al. (2007) op.
cit
.
493 See, for example, Gibson, D.R., Kyung-Hee, C., Catania, J., Sorensen, J.L.,
Kegeles, S., (1993) Psychosocial
predictors of needle sharing among intravenous drug users. International Journal of Addiction. 28(10):973-981;
Bruneau, J., Lamothe, F., Soto, J., Lachance, N., Vincelette,
J., Vassal,
A., et al. (2001) Sex specific
determinants of
HIV infection among injection drug users in Montreal.
CMAJ. 164(6):767-773; Belanger, D., Godin, G., Alary, M.,
Noel, L., Cote, N., Claessens, C. (1996) Prediction of needle sharing among injection drug users. Journal of
Applied Psychology. 32(7):1361-1378.
494 Celentano, D.D., Vlahov, D., Cohn, S., Anthony, J.C.,
Solomon, L., Nelson, K.E. (1991) Risk factors for shooting
gallery use and cessation among intravenous drug users. American Journal of Public Health. 81(10): 1291-1295.
495 National AIDS Control
Program (2007a) op. cit.
496 Kazi, B.M., et al. (2000) HIV/AIDS and its risk factors in Pakistan III.
Pakistan, Part 11. Pakistan’s response
to HIV-AIDS. Journal of Public Health Medicine. Vol.22(1):43-47.
497 National AIDS Control
Program (2007b) Unpublished data.
498 National AIDS Control
Program (2007a) op. cit.
499 National AIDS Control
Program (2006) UNGAS S Indictors Country Report, Reporting Period January 2003-Dec
2005. Available at http://data.unaids.org/pub/Report/2006/2006_country_progress_report_pakistan_en.pdf.
500 National AIDS Control
Program (2007c) HIV/AIDS Surveillance Report, March 2007.
501 National AIDS Control
Program (2008) HIV Second Generation Surveillance in Pakistan, National Report Round
III. Available at http://www.nacp.gov.pk/wp-content/uploads/2008/11/r3.pdf.
502 United Nations Regional Task Force on Injecting Drug Use and HIV/AIDS for Asia and the Pacific
(2008)
Proceedings of a satellite
session on HIV Prevention Interventions for Injecting Drug Users: Lessons learned from
Asia. Available at http://www.unodc.un.or.th/publications/UN%20RTF%20Satellite%20Proceedings.pdf.
503 National AIDS Control
Program (2009) Pakistan HIV/AIDS Surveillance - 3rd Quarter Report 2008. Accessed
through personal communication via e-mail from NACP on January 27, 2009.
504 National AIDS Control
Program (2007c) op cit
.
505 National AIDS Control
Program (2006) UNGAS S Indictors Country Report, Reporting period January 2003 -
December 2005. Available at
http://data.unaids.org/pub/Report/2006/2006_country_progress_report_pakistan_en.pdf.
506 National AIDS Control
Program (2007a) op. cit.
507 National AIDS Control
Program (2007a) op. cit.
508 Shazia, M. & Habib, A.A. (2004) Guidelines for BCC: Enhancing Content and Strategies for Harm Reduction
Service Provision. Karachi: National AIDS Control Program (Pakistan) & Futures Group.
509 Pakistan National AIDS Consortium (n.d.)
Right Based Approach Guidelines. Available at
http://www.pnac.net.pk/Reports/RBA-Guidelines.pdf.
510 Mujeeb, S.A. (August 22, 2004) Excerpts:
Larkhana lesson. DAWN Newspaper. Available at
http://www.dawn.com/weekly/books/archive/040822/books2.htm.
511 Hasnain, M. (2005) Cultural
approach to HIV/AIDS harm reduction in Muslim Countries.
Harm Reduction
Journal, 2:23.
512 To protect the identity
of the respondents, all
names used here are pseudonyms.
513 78 Pak Rupees = 1 USD
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
więcej podobnych podstron