O książce

Wspaniała powieść o losach

dwojga

ludzi – skazanych na siebie, walczących o przetrwanie

i próbujących ujarzmić rodzące się zakazane uczucie

Dla

Anny Emerson, trzydziestoletniej nauczycielki angielskiego, życie stało się przewidywalnym

pasmem obowiązków. Niespodziewanie otrzymuje propozycję spędzenia lata na jednej z wysepek na
Malediwach. W rajskiej scenerii miałaby przygotować szesnastoletniego TJ. do zaległych egzaminów.

TJ. Callahan

przez rok walczył z chorobą nowotworową. woli wraca do normalności i stara się

nadrobić braki w nauce. ciaż po roku odosobnienia wcale nie ma na to ochoty.

Awionetka, którą

Anna

i T.J. mają dolecieć na miejsce, rozbija się w oceanie, i choć udaje się im

dopłynąć do najbliższej wyspy, to okazuje się, że jest ona bezludna.

Z początku myślą

tylko

o przetrwaniu. Ale dni oczekiwania na pomoc zmieniają się w miesiące,

potem w lata… A wspólna walka o przeżycie i strach przed nawrotem choroby zbliża ich o wiele
bardziej, niż mogli przypuszczać. Przed Anną stoi wiele wyzwań, ale czy największym z nich nie będzie
życie z chłopcem, który staje się mężczyzną…?

TRACEY

GRAVIS GRAVES

Amerykańska

pisarka

mieszkająca w stanie Iowa z mężem i dwójką dzieci. Prowadzi błoga, na

którym w zabawny, inteligentny i barwny sposób komentuje blaski i cienie życia na przedmieściach
amerykańskiego miasteczka. Jej debiutancka powieść,

Na

wyspie

, przez

dziewięć tygodni utrzymywała

się na liście bestsellerów „New York Timesa”, przetłumaczono ją na dwadzieścia siedem języków,
trwają też prace nad jej ekranizacją.

www.traceygarvisgraves.com

Dla

Meiry

ROZDZIAŁ​ 1

Anna

Czerwiec

2001

Miałam trzydzieści

lat, gdy

hydroplan, którym podróżowaliśmy z szesnastoletnim T.J. Callahanem,

roztrzaskał się, lądując na Oceanie Indyjskim. T.J. miał już wówczas za sobą trzymiesięczny okres
remisji chłoniaka Hodgkina. Pilot o imieniu Mick zmarł, zanim jeszcze uderzyliśmy w wodę.

Mój chłopak

John

odwiózł mnie na lotnisko, mimo że był trzeci na mojej liście osób, z którymi

chciałabym polecieć, po mamie i siostrze Sarah. Torowaliśmy sobie drogę przez tłum, każde z nas
ciągnęło dużą walizkę na kółkach, a ja zastanawiałam się, czy tego dnia wszyscy mieszkańcy
zdecydowali się dokądś lecieć. Gdy wreszcie dotarliśmy do stanowiska US Airways, kontroler
uśmiechnął się, oznakował mój bagaż i podał mi kartę pokładową.

– Dziękuję,

panno

Emerson. Załatwiłem dla pani wszystko na całej trasie przelotu do Male. Życzę

bezpiecznej podróży.

Schowałam kartę pokładową

do

torebki i odwróciłam się do Johna, by się z nim pożegnać.

– Dziękuję, że

mnie

podrzuciłeś na lotnisko.

– Odprowadzę​ cię, Anno.
– Nie

musisz

– odparłam, kręcąc głową.

– Ale​ chcę – żachnął się.
Szliśmy, powłócząc nogami, w tłumie

wolno

posuwających się pasażerów. Przy bramce John zapytał:

– Jak

on

wygląda?

– Chudy​ i łysy.
Przeszukałam

spojrzeniem

tłoczących się ludzi i uśmiechnęłam się, gdy udało mi się wypatrzyć T.J.,

ponieważ jego głowę pokrywały już krótkie ciemne włosy. Pomachałam do niego, a on pozdrowił mnie
skinieniem głowy. Chłopak siedzący obok szturchnął go łokciem.

– Kim

jest

ten drugi dzieciak? – spytał John.

– Chyba

jego

przyjaciel, Ben.

Rozparci

w fotelach w swobodnych pozach, byli ubrani w stylu, który najbardziej odpowiadał

większości szesnastolatków: długie, workowate sportowe szorty, T-shirty i adidasy z rozwiązanymi
sznurowadłami. Granatowy plecak leżał na podłodze u stóp T.J.

– Jesteś pewna, że

chcesz

to zrobić? – spytał John. Wsadził ręce do tylnych kieszeni spodni,

utkwiwszy spojrzenie w wytartej wykładzinie w sali odlotów.

Cóż,

jedno

z nas musi coś zrobić.

– Tak.
– Proszę,

nie

podejmuj ostatecznej decyzji do czasu powrotu.

Nie

zwróciłam uwagi na ironię w jego prośbie.

– Przecież​ obiecałam.

Ale

naprawdę wyjście było jedno. Po prostu zdecydowałam się zaczekać z tym do końca lata.

John

objął mnie w talii i pocałował. Trwało to kilka sekund dłużej, niż powinno w miejscu

publicznym. Zażenowana, odsunęłam się. Kątem oka zauważyłam, że T.J. i Ben obserwują tę scenę.

– Kocham​ cię – powiedział John.
Skinęłam​ głową.

– Wiem.
Zrezygnowany, podniósł moją torbę podręczną i zawiesił

mi

ją na ramieniu.

– Bezpiecznego lotu. Zadzwoń,

jak

już dotrzesz na miejsce.

– Dobrze.
Odszedł, a ja patrzyłam

za

nim, dopóki nie zniknął w tłumie, po czym wygładziłam przód spódnicy

i podeszłam do chłopców. Spuścili wzrok, gdy się zbliżałam.

– Cześć, T.J. Świetnie wyglądasz. Jesteś gotów

do

podróży?

Nasze

oczy na moment się spotkały.

– Tak,​ jasne.
Przybrał

na

wadze i nie był już taki blady. Miał aparat na zębach, którego nie widziałam wcześniej,

i małą bliznę na podbródku.

– Cześć,

jestem

Anna – przedstawiłam się chłopcu siedzącemu obok T.J. – A ty zapewne Ben. Jak się

udała impreza?

Zerknął

speszony

na T.J.

– Eee,​ była w porządku.
Wyjęłam

telefon

komórkowy i sprawdziłam, która godzina.

– Zaraz wracam, T.J., chcę sprawdzić

nasz

lot.

Odchodząc, usłyszałam,

jak

Ben mówi:

– Chłopie,

twoja

niania to niezła lalunia.

– To

moja

korepetytorka, dupku.

Puściłam

jego

słowa mimo uszu. Uczyłam w szkole średniej i uważałam, że sporadyczne uwagi ze

strony chłopców w okresie dojrzewania, kiedy to buzują w nich hormony, są wliczone w zwykłe ryzyko
zawodowe.

Potwierdziłam, że

samolot

odlatuje zgodnie z rozkładem, po czym wróciłam i usiadłam w pustym

fotelu obok T.J.

– Ben​ już poszedł?
– Tak,

jego

mama miała dość krążenia po lotnisku. Nie pozwolił jej przyjść tu z nami.

– Masz​ ochotę coś zjeść?
Pokręcił​ głową.
– Nie

jestem

głodny.

Siedzieliśmy w kłopotliwym milczeniu, dopóki

nie

nadeszła pora wejścia na pokład samolotu. T.J.

szedł za mną wąskim przejściem do naszych miejsc w pierwszej klasie.

– Chcesz usiąść

przy

oknie? – spytałam.

T.J.​ wzruszył ramionami.
– Jasne.​ Dzięki.
Odsunęłam się

na

bok i czekałam, aż usiądzie, a następnie usiadłam obok niego i zapięłam pas. Wyjął

z plecaka przenośny odtwarzacz CD i włożył słuchawki, dając mi w ten sposób delikatnie do
zrozumienia, że nie jest zainteresowany rozmową. Ja wyjęłam książkę, pilot wystartował i Chicago
zostało za nami.

*

Sytuacja

zaczęła się komplikować w Niemczech. Podróż z Chicago do Male – stolicy Malediwów –

powinna zająć osiemnaście godzin, ale mieliśmy opóźnienie, spędziliśmy bowiem cały dzień i pół nocy
na lotnisku we Frankfurcie, czekając, aż linie lotnicze zmienią nam trasę z powodu jakichś problemów
technicznych i złych warunków pogodowych. W związku z tym nasz pierwotny plan podróży się
zdezaktualizował. Siedzieliśmy z T.J. na twardych plastikowych krzesłach do trzeciej nad ranem, gdy
wreszcie potwierdzono nasz kolejny lot. Potarł oczy.

Wskazałam

na

rząd pustych krzeseł.

– Może​ się położysz?
– Nie,

nie

trzeba, dzięki – odrzekł, tłumiąc ziewnięcie.

– Wylatujemy

dopiero

za kilka godzin. Powinieneś spróbować się przespać.

– A ty

nie

jesteś zmęczona?

Byłam wykończona,

ale

prawdopodobnie T.J. potrzebował odpoczynku bardziej ode mnie.

– Nic

mi

nie jest – rzuciłam. – No, idź, połóż się.

– Jesteś​ pewna?
– Absolutnie.
– Dobrze. – Uśmiechnął się słabo. – Dziękuję. – Wyciągnął się

na

krzesłach i niemal natychmiast

zasnął.

Gapiłam się

przez

okno, obserwując lądujące i startujące samoloty, ich czerwone światła mrugały na

nocnym niebie. W hali była włączona klimatyzacja i dostałam gęsiej skórki, drżałam z zimna
w spódniczce i bluzce z krótkimi rękawami. Weszłam do toalety i przebrałam się w dżinsy i bluzę, które
spakowałam do podręcznej torby, po czym kupiłam sobie gorącą kawę. Usiadłam z powrotem obok T.J.,
otworzyłam książkę i zagłębiłam się w lekturze. Po upływie trzech godzin obudziłam go, gdy wywołano
nasz lot.

Po

przylocie do Sri Lanki mieliśmy jeszcze większe opóźnienie – tym razem z powodu braku

personelu latającego – i gdy wylądowaliśmy na lotnisku w Male na Malediwach, skąd dzieliły nas
jeszcze dwie godziny podróży hydroplanem do wynajętego przez Callahanów letniego domu, nie spałam
już od trzydziestu godzin. Czułam pulsujący ból w skroniach, oczy mnie piekły, jakbym miała w nich
piasek. Gdy mi powiedziano, że nie ma dla nas rezerwacji, omal się nie rozpłakałam.

– Ale przecież

mam

numer potwierdzenia – powiedziałam do kontrolera, przesuwając w jego stronę

po kontuarze skrawek papieru. – Uaktualniłam rezerwację przed wylotem ze Sri Lanki. Dwa miejsca. T.J.
Callahan i Anna Emerson. Może pan sprawdzić jeszcze raz?

Kontroler

sprawdził w komputerze.

– Przykro

mi

– odrzekł. – Waszych nazwisk nie ma na liście pasażerów. Wszystkie miejsca

w hydroplanie są zajęte.

– A kiedy​ będzie następny lot?
– Wkrótce się ściemni.

Hydroplany

nie latają po zachodzie słońca. – Widząc moją zbolałą minę,

popatrzył na mnie ze współczuciem, postukał w klawiaturę i podniósł słuchawkę. – Zobaczę, co da się
zrobić.

– Dziękuję.
T.J. i ja weszliśmy

do

małego sklepiku, gdzie kupiłam dwie butelki wody.

– Chcesz​ jedną? – spytałam.
– Nie,​ dzięki.
– Schowaj ją

do

plecaka – zaproponowałam, podając mu butelkę. – Może przydać ci się później.

Znalazłam w torebce

flakonik

tylenolu, wytrząsnęłam dwie tabletki na dłoń i popiłam je odrobiną

wody. Usiedliśmy na ławce i zadzwoniłam do Jane, matki T.J., uprzedzając ją, że może się nas
spodziewać dopiero rano.

– Istnieje szansa, że coś

dla

nas znajdą, ale nie sądzę, że wylecimy dziś wieczorem. Hydroplany nie

latają, gdy zapadnie ciemność, zanosi się więc na to, że spędzimy noc na lotnisku.

– Strasznie

mi

przykro, Anno. Musisz być wykończona – powiedziała.

– Wszystko w porządku, naprawdę.

Jutro

z pewnością uda nam się dotrzeć na miejsce. – Zasłoniłam

telefon dłonią. – Chcesz porozmawiać z mamą? – T.J. skrzywił się, kręcąc głową.

Zauważyłam, że

kontroler

przywołuje mnie skinieniem. Uśmiechał się.

– Jane, posłuchaj,

chyba

uda nam się… – W tym momencie moja komórka straciła zasięg. Schowałam

ją do torebki i podeszłam do stanowiska kontrolera, wstrzymując oddech.

– Jeden z czarterowych pilotów może zabrać

was

dzisiaj na wyspę – oznajmił. – Pasażerowie,

których miał zabrać, przylecą z opóźnieniem, są jeszcze w Sri Lance i dotrą tutaj dopiero jutro rano.

Odetchnęłam​ z ulgą i uśmiechnęłam się.
– To

cudownie. Bardzo

dziękuję, że znalazł pan dla nas lot. Naprawdę jestem ogromnie wdzięczna. –

Spróbowałam jeszcze raz zadzwonić do rodziców T.J., ale nie zdołałam się z nimi połączyć. Miałam
nadzieję, że mi się to uda po przylocie na wyspę. – Jesteś gotów, T.J.?

– Tak​ – odpowiedział, biorąc plecak.

Minibus

podrzucił nas do terminalu powietrznych taksówek. Kontroler sprawdził nasze dokumenty

i wyszliśmy na zewnątrz.

Klimat

na Malediwach przypominał łaźnię parową w mojej siłowni. Natychmiast na czole i karku

pojawiły mi się krople potu. Powietrze było tak wilgotne, że dżinsy i bluza przykleiły mi się do ciała.
Żałowałam, że nie przebrałam się z powrotem w coś lżejszego.

Czy

tu jest tak parno przez cały czas?

Pracownik

lotniska stał na nabrzeżu obok hydroplanu kołyszącego się łagodnie na wodzie. Przywołał

nas gestem dłoni. Gdy podeszliśmy, otworzył drzwi, a my schyliliśmy głowy i weszliśmy na pokład
hydroplanu. Pilot, który siedział już w swoim fotelu, uśmiechnął się z ustami pełnymi cheeseburgera.

– Cześć,

jestem

Mick. – Skończył przeżuwać i połknął. – Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko

temu, że dokończę mój obiad. – Był mężczyzną mocno po pięćdziesiątce, tak grubym, że ledwie mieścił
się w fotelu. Miał na sobie szorty bojówki i największy, nierówno ufarbowany T-shirt, jaki w życiu
widziałam. Jego stopy były bose, na czole i nad górną wargą perlił mu się pot. Zjadł ostatni kęs
cheeseburgera i wytarł twarz serwetką.

– Jestem Anna, a to T.J. – Uśmiechnęłam się i podałam

mu

rękę. – Jasne, że nie mamy nic przeciwko.

Twin

otter DHC-6 mógł zabrać dziesięciu pasażerów i cuchnął paliwem lotniczym i stęchlizną. T.J.

zapiął pas i wyjrzał przez okno. Usiadłam po drugiej stronie przejścia, wsunęłam torebkę i bagaż
podręczny pod fotel i potarłam oczy. Mick uruchomił silniki. Jego głos utonął w ich warkocie, ale gdy
odwrócił się do mnie profilem, widziałam, że wargi mu się poruszają, gdy komunikował się z kimś przez
radio. Wyprowadził hydroplan od nabrzeża, nabrał prędkości i znaleźliśmy się w powietrzu.

Przeklinałam moją nieumiejętność

spania

w samolotach. Zawsze zazdrościłam tym, których sen

morzył w chwili, gdy samolot odrywał się od ziemi, i budzili się, dopiero kiedy koła dotknęły znowu
pasa startowego. Próbowałam się zdrzemnąć, ale światło słoneczne wlewało się przez okna hydroplanu
i mój zdezorientowany zegar biologiczny nie pozwalał mi zasnąć. Gdy się poddałam i otworzyłam oczy,
zauważyłam, że T.J. mi się przygląda. Jego mina i rumieniec na mojej twarzy wskazywały na to, że oboje
poczuliśmy się zakłopotani. Odwrócił się, wsunął plecak pod głowę i po kilku minutach zasnął.

Niespokojna, odpięłam

pas

bezpieczeństwa i podeszłam do Micka, by spytać go, za ile mniej więcej

wylądujemy.

– Za jakąś godzinkę. – Wskazał

mi

fotel drugiego pilota. – Usiądź, jeśli masz ochotę.

Usiadłam i zapięłam pas. Osłaniając

oczy

od słońca, chłonęłam widok zapierający dech w piersi.

Niebo nad nami było błękitne i bez jednej chmurki. Ocean Indyjski pod nami miał przepiękną turkusową
barwę.

Mick

potarł pięścią pierś i sięgnął po fiolkę środków neutralizujących kwas żołądkowy. Włożył jedną

tabletkę do ust.

– Zgaga.

Nie

powinienem jeść cheeseburgerów. Ale są znacznie smaczniejsze od tej cholernej sałaty.

Roześmiał się, a ja pokiwałam

ze

zrozumieniem głową.

– Skąd​ jesteście?
– Z Chicago.
– A co

robisz

tam, w Chicago? – Włożył do ust kolejną tabletkę.

– Uczę

angielskiego

w dziesiątej klasie.

– Ach,

letnie

wakacje.

– Cóż,

nie

dla mnie. Zwykle w lecie udzielam prywatnych korepetycji uczniom. – Wskazałam na T.J.

– Jego rodzice zatrudnili mnie, bym pomogła mu nadrobić zaległości w szkole. Chorował na chłoniaka
Hodgkina i opuścił mnóstwo zajęć.

– Tak myślałem, że jesteś

za

młoda na jego matkę.

Uśmiechnęłam​ się.
– Jego

rodzice

i siostry polecieli na wyspę już kilka dni temu.

Nie

mogłam wyjechać razem z Callahanami, ponieważ szkoła publiczna, w której uczyłam,

rozpoczynała letnie wakacje kilka dni później niż prywatna szkoła T.J. Gdy się o tym dowiedział,
przekonał rodziców, by pozwolili mu zostać w Chicago na weekend i polecieć razem ze mną. Jane
Callahan zadzwoniła do mnie, by spytać, czy się na to zgodzę.

– Jego

przyjaciel

Ben organizuje imprezę i T.J. bardzo chciałby na nią pójść. Jesteś pewna, że nie

masz nic przeciwko temu? – spytała.

– Nic a nic – odrzekłam. – Dzięki

temu

będziemy mieli okazję, by się poznać.

Spotkałam

T.J. tylko

raz, gdy odbywałam rozmowę z jego rodzicami. Niewątpliwie muszę uzbroić się

w cierpliwość, nie od razu przekonam go do siebie; zawsze działo się tak, kiedy zaczynałam pracę
z nowym uczniem, zwłaszcza z nastolatkiem.

Głos

Micka

przerwał moje rozmyślania.

– Jak długo

tam

będziecie?

– Przez całe lato. Wynajęli

dom

na wyspie.

– To znaczy, że chłopak

czuje

się już dobrze?

– Tak.

Jego

rodzice mówili, że przez jakiś czas był bardzo chory, ale kilka miesięcy temu nastąpiła

remisja.

– Piękna

lokalizacja

jak na letnią pracę.

Uśmiechnęłam​ się szeroko.
– Znacznie

sympatyczniejsza

od biblioteki.

Przez

chwilę lecieliśmy w milczeniu.

– Naprawdę

jest

tutaj tysiąc dwieście wysp? – spytałam. Doliczyłam się na razie trzech czy czterech,

rozproszonych na wodzie niczym ogromne elementy układanki. Czekałam na jego odpowiedź. – Mick?

– Słucham?

Ach, tak, plus

minus. Tylko około dwustu jest zamieszkanych, ale spodziewam się, że

przy obecnym tempie rozwoju to się zmieni. Co miesiąc otwierają nowy hotel lub ośrodek
wypoczynkowy. – Zachichotał. – Każdy chce mieć swój kawałek raju.

Potarł

znowu

pierś i zdjął lewą rękę z wolantu, wyciągając ją przed siebie. Dostrzegłam, że krzywi

się z bólu, na jego czole perlił się pot.

– Dobrze​ się czujesz?
– Nic

mi

nie jest. Po prostu nigdy nie miałem tak silnej zgagi. – Włożył do ust dwie kolejne tabletki

alkalizujące i wyrzucił opakowanie.

Poczułam się

bardzo

nieswojo.

– Chcesz, żebym kogoś wezwała? Jeśli

mi

pokażesz, jak się obsługuje radio, mogę to zrobić za

ciebie.

– Nie,

zaraz

leki zaczną działać i będzie dobrze. – Wziął głęboki oddech i uśmiechnął się do mnie. –

Ale dziękuję za troskę.

Przez

chwilę wyglądało na to, że faktycznie jest lepiej, ale po dziesięciu minutach Mick zdjął prawą

rękę z wolantu i potarł lewe ramię. Pot spływał mu po policzkach, oddychał płytko, wiercił się w fotelu,
jak gdyby nie mógł znaleźć wygodnej pozycji. Mój niepokój przerodził się w panikę.

T.J.​ obudził się.
– Anno! – zawołał głośno, żebym usłyszała

go

przez warkot silników. Obejrzałam się. – Czy już

dolatujemy?

Odpięłam

pas

i przeszłam, by usiąść z powrotem obok T.J. Nie chcąc krzyczeć, przyciągnęłam go

bliżej i powiedziałam:

– Posłuchaj,

jestem

całkiem pewna, że Mick ma zawał. Odczuwa ból w klatce piersiowej i wygląda

okropnie, ale utrzymuje, że to zgaga.

– Co​ takiego?! Mówisz poważnie?
Skinęłam​ głową.
– Mój

ojciec

przeżył rozległy zawał w zeszłym roku, więc znam objawy. Myślę, że boi się przyznać,

że źle się czuje.

– A co będzie z nami?

Czy

może dalej pilotować samolot?

– Nie

mam

pojęcia.

Podeszliśmy z T.J.

do

Micka, który przyciskał obie pięści do piersi, a oczy miał zamknięte. Hełmofon

mu się przekrzywił, twarz poszarzała.

Ogarnięta

panicznym

przerażeniem przykucnęłam obok jego fotela.

– Mick – ponagliłam go. –

Musimy

wezwać pomoc.

Skinął​ głową.
– Najpierw

zamierzam

wodować, a potem któreś z was będzie musiało zastąpić mnie przy radiostacji

– wykrztusił z trudem. – Włóżcie kamizelki ratunkowe. Są w schowku obok drzwi. Potem usiądźcie na
swoich miejscach i zapnijcie pasy. – Skrzywił się z bólu. – Szybciej!

Serce

tłukło mi się w piersi jak szalone, czułam nagły przypływ adrenaliny. Przeszliśmy szybko do

schowka i przetrząsnęliśmy go.

– Dlaczego

musimy

włożyć kamizelki ratunkowe, Anno? Przecież ten samolot ma pływaki, prawda?

Mick

obawia się, że nie zdąży nas wodować? – przemknęło mi przez głowę.

– Nie​ wiem, może taka jest procedura operacyjna. Wodujemy pośrodku oceanu. – Znalazłam

kamizelki ratunkowe, wciśnięte między pojemnik w kształcie cylindra z napisem TRATWA
RATUNKOWA a kilka koców. – Proszę. – Podałam T.J. jedną kamizelkę i sama włożyłam drugą.
Usiedliśmy i zapięliśmy pasy, ręce trzęsły mi się tak okropnie, że udało mi się to dopiero za trzecim
razem. – Jeśli on straci przytomność, będę musiała natychmiast zacząć resuscytację krążeniowo-
oddechową. Ty zajmiesz się radiostacją, dobrze?

T.J.​ skinął głową, oczy miał szeroko otwarte.
– Dobrze,​ potrafię to zrobić.
Zacisnęłam​ dłonie na oparciach fotela i patrzyłam przez okno na zbliżającą się rozkołysaną

powierzchnię oceanu. Ale zamiast zwolnić, nabieraliśmy szybkości, opadając pod ostrym kątem.
Zerknęłam na Micka. Osunął się na wolant, nie poruszał się. Odpięłam pas i rzuciłam się przejściem
w jego stronę.

– Anno!​ – krzyknął T.J. Rąbek mojej bluzy wyślizgnął mu się z palców.
Zanim​ zdążyłam dotrzeć do Micka, ten gwałtownie odchylił się do tyłu w fotelu, gdy nastąpił silny

paroksyzm bólu. Nos hydroplanu ostro poderwał się do góry, uderzyliśmy w wodę najpierw ogonem
i podskakiwaliśmy zygzakiem po falach. Czubek jednego skrzydła zawadził o wodę i niesterowany przez
nikogo samolot kilkakrotnie przekoziołkował.

Siła​ uderzenia zbiła mnie z nóg, jak gdyby ktoś obwiązał mi kostki linką i mocno szarpnął. Moje uszy

wypełnił brzęk tłuczonego szkła, poczułam, że lecę, następnie przeszył mnie ostry ból, gdy hydroplan się
rozpadł.

Pogrążyłam​ się w oceanie, słona woda wdarła mi się do gardła. Byłam kompletnie zdezorientowana,

kiedy kamizelka ratunkowa wynosiła mnie powoli do góry. Gdy głowa znalazła się na powierzchni,
rozkasłałam się gwałtownie, próbując pozbyć się wody z płuc i nabrać powietrza.

T.J.!​ O mój Boże, gdzie jest T.J.?

Wyobrażając​ sobie, że siedzi uwięziony w swoim fotelu i nie może odpiąć pasa, gorączkowo

przeszukiwałam wodę spojrzeniem; mrużyłam oczy w słońcu i wykrzykiwałam jego imię. Gdy
pomyślałam, że z pewnością utonął, chłopiec wynurzył się, krztusząc się i dławiąc.

Popłynęłam​ w jego stronę, czując w ustach smak krwi, a w głowie taki rwący ból, jakby miała mi za

chwilę pęknąć. Gdy dotarłam do T.J., chwyciłam go za rękę i chciałam mu powiedzieć, jak bardzo jestem
szczęśliwa, że zdołał wyjść cało z opresji, ale słowa uwięzły mi w gardle i zaczęłam zapadać w nicość.

T.J.​ krzyczał na mnie, żebym się obudziła. Pamiętam wysokie fale, pamiętam, jak znowu krztusiłam

się wodą, a potem już nic.

ROZDZIAŁ​ 2

T.J.

Woda​ kłębiła się wokół mnie, wdzierała się do nosa, do gardła, zalewała oczy. Krztusiłem się, nie

mogłem oddychać. Anna płynęła do mnie, płacząc i krzycząc, krew spływała jej po twarzy. Chwyciła
mnie za rękę i próbowała coś powiedzieć, ale z jej ust wydobywał się tak niewyraźny bełkot, że nie
mogłem niczego zrozumieć. Głowa opadła jej bezwładnie, twarz zniknęła pod wodą. Chwyciłem ją za
włosy i podciągnąłem do góry.

– Obudź​ się, Anno, obudź się!
Fale​ były bardzo wysokie i mocno nami huśtały; w obawie, że zostaniemy rozdzieleni, wsunąłem

prawą rękę pod pasek kamizelki ratunkowej Anny i przywarłem do niej. Podniosłem jej głowę.

– Anno,​ Anno!
O Boże!​ Wciąż nie otwierała oczu i nie reagowała na moje słowa, wsunąłem więc drugą rękę pod jej

kamizelkę i przewróciłem się na plecy w taki sposób, że Anna leżała na mojej piersi.

Prąd​ znosił nas coraz dalej od szczątków hydroplanu. Jego fragmenty znikały pod wodą, niedługo nie

pozostanie po nim śladu. Próbowałem nie myśleć o Micku, przypiętym pasem w fotelu.

Unosiłem​ się na wodzie, oszołomiony, serce tłukło mi się w piersi jak spłoszony ptak. Otaczały mnie

rozkołysane fale, usiłowałem utrzymać nasze głowy nad powierzchnią wody i starałem się ze wszystkich
sił nie panikować.

Czy​ wiedzą, że się rozbiliśmy? Czy namierzają nas radarem?
Może​ nie, ponieważ pomoc się nie zjawiała.
Niebo​ pociemniało i słońce zaszło. Anna coś mamrotała. Myślałem, że zaczyna odzyskiwać

przytomność, ale jej ciało przeszył dreszcz i zwymiotowała na mnie. Fale zmyły wymiociny, ale Anna
dygotała, więc przycisnąłem ją do siebie mocniej, próbując ogrzać ją własnym ciałem. Mnie również
było zimno, mimo że tuż po katastrofie woda wydawała się ciepła. Księżyc nie świecił i ledwie
dostrzegałem powierzchnię otaczającej nas wody, teraz już czarnej, nie turkusowej.

Niepokoiłem​ się z powodu rekinów. Uwolniłem jedną rękę i wsunąłem dłoń pod brodę Anny, unosząc

jej głowę z mojej piersi. Wyczułem coś ciepłego poniżej szyi, tam, gdzie spoczywała jej głowa. Czy
wciąż krwawiła? Próbowałem ją ocucić, ale reagowała tylko wtedy, gdy poklepywałem ją po twarzy.
Nie mówiła, tylko jęczała. Nie chciałem sprawić jej bólu, ale musiałem wiedzieć, czy żyje. Nie
poruszała się od długiego czasu, co mnie przeraziło, ale w tym momencie ponownie zwymiotowała,
wstrząsana dreszczami w moich ramionach.

Usiłowałem​ zachować spokój, robiąc powoli wdechy i wydechy. Łatwiej radziłem sobie z falami,

leżąc na wodzie na plecach z przytuloną do mnie Anną, dałem się unosić prądowi. Hydroplany nie latają
w nocy, ale z pewnością po wschodzie słońca pomoc nadejdzie. Do tego czasu ktoś już zda sobie sprawę,
że się rozbiliśmy.

Moi​ rodzice nawet nie wiedzą, że byliśmy na pokładzie tego hydroplanu.
Mijały​ godziny, a ja na szczęście nie zauważyłem rekinów. Może tam były, tylko po prostu o nich nie

wiedziałem. Wyczerpany, zdrzemnąłem się przez chwilę, przestałem walczyć, by utrzymać nogi na
powierzchni, i pozwoliłem, by luźno zwisły. Starałem się nie myśleć o rekinach, które mogły krążyć
wokół nas.

Gdy​ znowu potrząsnąłem Anną, nie zareagowała. Wydawało mi się, że czuję, jak jej piersi unoszą się

i opadają w oddechu, ale nie byłem pewien. Rozległ się głośny plusk i gwałtownie przyjąłem pionową
pozycję. Gdy głowa Anny opadła bezwładnie, przyciągnąłem ją z powrotem ku sobie. Niemal rytmiczne
pluskanie nie ustawało. Okręciłem się, wyobrażając sobie nie jednego rekina, lecz pięć, może dziesięć,
całe stado. Coś sterczało z wody i po sekundzie zorientowałem się, co to jest. Fale rozbijały się
z pluskiem o rafę otaczającą wyspę.

Nigdy​ w życiu nie czułem tak ogromnej ulgi, nawet wtedy, gdy lekarz powiedział mi, że terapia

w końcu poskutkowała i objawy raka ustąpiły.

Prąd​ zniósł nas bliżej wyspy, ale nie płynęliśmy prosto ku niej. Jeśli czegoś nie zrobię, miniemy ją.
Nie​ mogłem pracować rękami, ponieważ wciąż były uwięzione pod paskami kamizelki ratunkowej

Anny, pozostałem więc na plecach i machałem nogami. Zgubiłem buty, ale kompletnie się tym nie
przejąłem. Powinienem był je zrzucić parę godzin temu.

Od​ lądu dzieliło nas w dalszym ciągu jakieś pięćdziesiąt metrów. Ponieważ ciągle nas znosiło, nie

miałem wyboru, musiałem uwolnić jedną rękę i płynąłem na boku, ciągnąc Annę; jej twarz znikała co
chwila pod wodą.

Podniosłem​ głowę. Byliśmy blisko. Pracując rozpaczliwie nogami i mając uczucie, że za chwilę

rozerwie mi płuca, płynąłem, na ile starczało mi sił.

Dotarliśmy​ do spokojnych wód laguny za rafą koralową, nie przestawałem jednak płynąć, dopóki

moje stopy nie dotknęły piaszczystego dna oceanu. Udało mi się wyciągnąć Annę na brzeg, po czym
opadłem na piasek obok niej.

*

Obudziły​ mnie palące promienie słońca. Zesztywniały i obolały, widziałem na jedno oko. Usiadłem

i zdjąłem kamizelkę ratunkową, a następnie spojrzałem na Annę. Twarz miała opuchniętą i posiniaczoną,
na czole i policzkach – skaleczenia. Leżała bez ruchu.

Serce​ waliło mi w piersi jak oszalałe, ale zdołałem wyciągnąć rękę i dotknąć jej szyi. Była ciepła

i odetchnąłem z ogromną ulgą po raz drugi, gdy wyczułem pod palcami puls. Żyła, ale nie miałem
zielonego pojęcia o urazach głowy poza tym, że prawdopodobnie jakichś doznała. A jeśli się nigdy nie
obudzi?

Potrząsnąłem​ nią delikatnie.
– Anno,​ słyszysz mnie?
Nie​ zareagowała, więc potrząsnąłem jeszcze raz.
Czekałem,​ by otworzyła oczy. Były niezwykłe – duże, szaroniebieskie. To właśnie na nie zwróciłem

uwagę, gdy zobaczyłem ją po raz pierwszy. Przyszła do moich rodziców na rozmowę w sprawie pracy.
Czułem się zakłopotany, ponieważ była piękna, a ja wychudzony, łysy i wyglądałem okropnie.

No,​ Anno, chcę zobaczyć twoje oczy.
Szarpnąłem​ ją trochę mocniej i dopiero gdy je w końcu otworzyła, zacząłem normalnie oddychać.

ROZDZIAŁ​ 3

Anna

Nade​ mną unosiły się dwie niewyraźne postaci T.J. i dopóty mrugałam, dopóki nie zlały się w jedną.

Chłopiec miał na twarzy kilka skaleczeń, jedno oko kompletnie zapuchnięte.

– Gdzie​ jesteśmy? – spytałam ochrypłym głosem, w ustach czułam słony smak.
– Nie​ wiem. Na jakiejś wyspie.
– A co​ z Mickiem?
T.J.​ pokręcił głową.
– Szczątki​ samolotu szybko zatonęły.
– Niczego​ nie pamiętam.
– Straciłaś​ w wodzie przytomność i nie mogłem cię ocucić. Myślałem, że umarłaś.
Strasznie​ bolała mnie głowa. Dotknęłam czoła i skrzywiłam się, gdy palce natrafiły na wielki guz.

Coś lepkiego pokrywało z boku moją twarz.

– Czy​ ja krwawię?
T.J.​ pochylił się ku mnie i odgarnął mi włosy, szukając źródła krwawienia. Krzyknęłam głośno, gdy je

znalazł.

– Przepraszam​ – powiedział. – Rana jest głęboka, ale już tak bardzo nie krwawi. Wyglądało to

znacznie gorzej, gdy byliśmy w wodzie.

Przerażenie​ rozlało się falą po moim ciele.
– Były​ tam rekiny?
– Nie​ mam pojęcia. Nie widziałem żadnego, ale obawiałem się, że mogą być.
Wzięłam​ głęboki oddech i usiadłam. Plaża wirowała mi przed oczami. Oparłam dłonie płasko na

piasku i zbierałam siły, dopóki nie minęły najgorsze zawroty głowy.

– Jak​ się tu dostaliśmy? – spytałam.
– Okręciłem​ ręce paskami twojej kamizelki ratunkowej i płynęliśmy unoszeni prądem, aż w końcu

zobaczyłem brzeg. Potem wyciągnąłem cię na piasek.

Powoli​ docierało do mnie to, co zrobił. Spoglądałam na ocean i przez minutę się nie odzywałam.

Myślałam o tym, co mogłoby się stać, gdyby mnie puścił lub gdyby pojawiły się rekiny, albo jeśli nie
natrafilibyśmy na wyspę.

– Dziękuję​ ci, T.J.
– Nie​ ma za co. – Patrzył mi przez chwilę prosto w oczy, po czym odwrócił wzrok.
– Jesteś​ ranny?
– Nic​ mi nie jest. Chyba uderzyłem twarzą o fotel przede mną.
Próbowałam​ wstać, ale nie zdołałam, tak mi się znowu zakręciło w głowie. T.J. pomógł mi po chwili,

podpierając mnie, i tym razem utrzymałam się na nogach. Rozpięłam kamizelkę ratunkową i pozwoliłam,
by opadła na piasek.

Odwróciłam​ się od brzegu i popatrzyłam w głąb lądu. Wyspa wyglądała tak, jak na obrazkach, które

widziałam w internecie, tyle że nie było na niej luksusowych hoteli ani domków letniskowych. Stałam
boso na nieskazitelnie czystym, białym piasku, miałkim jak cukier puder. Nie miałam pojęcia, co stało się
z moimi butami. Za plażą rozciągał się pas kwitnących krzewów i tropikalnej roślinności, a jeszcze dalej
były drzewa rosnące na tyle gęsto, że ich konary tworzyły zielony baldachim. Słońce, wysoko na niebie,
prażyło niemiłosiernie. Lekka bryza od oceanu nie chłodziła wystarczająco mojego coraz bardziej
rozgrzanego ciała, pot spływał mi po twarzy. Ubrania przylgnęły do wilgotnej skóry.

– Muszę​ usiąść. – Żołądek podjeżdżał mi do gardła, myślałam, że zwymiotuję. T.J. usiadł obok mnie

i gdy wreszcie mdłości minęły, powiedziałam: – Nie martw się. Muszą wiedzieć, że się rozbiliśmy, i z
pewnością wyślą ekipę ratowniczą.

– Masz​ jakiekolwiek pojęcie, gdzie jesteśmy? – spytał.
– Nie​ bardzo.
Zaczęłam​ rysować palcem na piasku.
– Wyspy​ tworzą łańcuch dwudziestu sześciu atoli, ciągnący się z północy na południe. Tam właśnie

się kierowaliśmy. – Wskazałam na jeden z punktów, które zaznaczyłam. Przesunęłam palcem po piasku
i zatrzymałam go na innym. – To jest Male, skąd wystartowaliśmy. Jesteśmy chyba gdzieś tutaj, jeśli prąd
nie zniósł nas na wschód lub na zachód. Nie wiem, czy Mick trzymał się kursu ani czy hydroplany
rejestrują program lotu i czy są namierzane przez radar.

– Moi​ rodzice muszą być przerażeni.
– Tak.​ – Rodzice T.J. bez wątpienia próbowali dodzwonić się do mnie na telefon komórkowy, który

prawdopodobnie spoczywał teraz gdzieś na dnie oceanu.

Czy​ powinniśmy rozpalić ognisko, zasygnalizować naszą obecność? Czy nie to właśnie robi

człowiek, gdy się zagubi? Rozpala ognisko, żeby dać znać, gdzie się znajduje?

Nie​ miałam pojęcia, jak się do tego zabrać. Moje umiejętności przetrwania ograniczały się do tego,

co widziałam w telewizji lub przeczytałam w książkach. Żadne z nas nie nosiło okularów, które
moglibyśmy wykorzystać do rozniecenia ognia, ustawiając soczewki pod odpowiednim kątem względem
słońca i skupiając jego promienie. Nie mieliśmy też krzemienia ani nic stalowego. Pozostawało
pocieranie o siebie dwóch kawałków drewna, ale czy nam się uda? Może nie musimy martwić się
o ogień, przynajmniej na razie. Zobaczą nas, jeśli będą lecieli nisko, a my będziemy trzymali się blisko
plaży.

Próbowaliśmy​ zasygnalizować jakoś nasze wołanie o pomoc. Początkowo wydeptaliśmy napis SOS

na piasku, ale doszliśmy do wniosku, że z góry nie będzie widoczny. Potem usiłowaliśmy ułożyć go
z liści, ale bryza morska rozwiewała je, zanim udało nam się utworzyć litery. W pobliżu nie było żadnych
większych kamieni, byśmy mogli przycisnąć liście, tylko drobne otoczaki i chyba fragmenty rafy
koralowej. Ruch sprawił, że zrobiło się nam jeszcze bardziej gorąco, ból głowy dokuczał mi silniej.
Poddaliśmy się i usiedliśmy.

Twarz​ paliła mnie od słońca, nogi i ręce T.J. spiekły się na czerwono. Wkrótce nie pozostało nam nic

innego, jak przenieść się z plaży i ukryć w cieniu palmy kokosowej. Na ziemi leżało sporo orzechów;
wiedziałam, że są wypełnione płynem. Tłukliśmy nimi o pień drzewa, ale nie udało nam się ich rozbić.

Pot​ spływał mi po twarzy. Zebrałam włosy na czubku głowy i przytrzymałam. Obrzęknięty język

i przesuszone usta utrudniały mi przełykanie.

– Pójdę​ się rozejrzeć – powiedział T.J. – Może jest tu gdzieś woda.
Nie​ minęło wiele czasu, gdy wrócił pod palmę kokosową, niosąc coś w dłoni.
– Wody​ nie zauważyłem, ale znalazłem to.
Owoc​ był zielony, wielkości grejpfruta, jego powierzchnię pokrywały kolczaste guzki.
– Co​ to jest? – spytałam.
– Nie​ mam pojęcia, ale może ma w środku płyn, tak jak orzechy kokosowe.
T.J.​ obrał owoc, oskubując go paznokciami. Cokolwiek to było, robaki dostały się tam pierwsze i T.J.

cisnął owoc na ziemię, po czym odrzucił go dalej kopnięciem.

– Znalazłem​ to pod drzewem – powiedział. – Na gałęziach jest ich mnóstwo, ale zbyt wysoko, bym

dosięgnął. Gdybyś zdołała stanąć mi na ramionach, strąciłabyś jakiś. Myślisz, że dasz radę iść?

Skinęłam​ głową.
– Jeśli​ będziemy szli powoli.
Przy​ drzewie T.J. przytrzymał mnie za rękę i pomógł wspiąć się na swoje ramiona. Miałam metr

sześćdziesiąt pięć wzrostu i ważyłam pięćdziesiąt pięć kilo. T.J. był przynajmniej o dziesięć
centymetrów ode mnie wyższy i ważył pewnie z piętnaście kilo więcej, ale chwiał się, próbując utrzymać
równowagę. Sięgnęłam najwyżej, jak mogłam, wyciągając palce ku owocowi. Nie udawało mi się go

schwycić, uderzyłam go więc pięścią. Za pierwszym i drugim razem nie zdołałam go strącić, zebrałam
się więc w sobie i walnęłam mocniej. Owoc w końcu spadł na ziemię. T.J. opuścił mnie ostrożnie.

– W dalszym​ ciągu nie wiem, co to jest – powiedział, gdy podniosłam zieloną kulę i podałam mu.
– To​ może być owoc chlebowca.
– Nigdy​ o nim nie słyszałem.
– Podobno​ smakuje jak chleb.
Po​ obraniu jego aromat przypominał zapach gujawy. Podzieliliśmy owoc na pół i zaczęliśmy go

wysysać, sok spływał do naszych wysuszonych ust. Żuliśmy i połykaliśmy drobne kawałki. Gumowata
konsystencja wskazywała prawdopodobnie na to, że owoc nie był jeszcze całkiem dojrzały, mimo to go
zjedliśmy.

– Dla​ mnie wcale nie smakuje jak chleb – zauważył T.J.
– Może​ ugotowany miałby lepszy smak.
Gdy​ skończyliśmy jeść, ponownie wdrapałam się na ramiona T.J. i strąciłam dwa kolejne owoce,

które natychmiast pochłonęliśmy. Potem wróciliśmy pod palmę kokosową, usiedliśmy i czekaliśmy.

Późnym​ popołudniem, bez żadnego ostrzeżenia, niebiosa się otwarły i lunął rzęsisty deszcz.

Wyszliśmy spod drzewa, zwróciliśmy twarze ku niebu, otwierając usta, ale niestety po dziesięciu
minutach deszcz przestał padać.

– To​ pora deszczowa – wyjaśniłam. – Powinno padać codziennie, przypuszczalnie nawet

kilkakrotnie. – Nie mieliśmy niczego, w co moglibyśmy zebrać wodę, i krople, które udało mi się
schwytać na języku, tylko wzmogły pragnienie.

– Gdzie​ oni są? – spytał T.J., gdy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi. Rozpacz w jego głosie

pokrywała się z moim stanem emocjonalnym.

– Nie​ wiem. – Z przyczyn, których nie potrafiłam zrozumieć, samolot nie nadleciał. – Znajdą nas

jutro.

Przenieśliśmy​ się z powrotem na plażę i wyciągnęliśmy się na piasku, podłożywszy pod głowy

kamizelki ratunkowe. Ochłodziło się, a wiatr sprawił, że wstrząsnęły mną dreszcze. Objęłam się
ramionami i zwinęłam w kłębek, słuchając rytmicznego huku fal rozbijających się o rafę koralową.

Słyszeliśmy​ ten dźwięk już wcześniej, ale nie od razu uświadomiliśmy sobie, skąd pochodzi.

Dołączył do niego trzepot, a po chwili w powietrzu ukazały się setki, może tysiące nietoperzy.
Przesłoniły światło księżyca i zastanawiałam się, czy wisiały nam gdzieś nad głowami, gdy szliśmy do
drzewa chlebowego.

T.J.​ usiadł.
– Nigdy​ nie widziałem tylu nietoperzy.
Obserwowaliśmy​ je przez chwilę, aż w końcu rozproszyły się, by polować gdzie indziej. Po kilku

minutach T.J. zasnął. Wpatrywałam się w niebo, zdając sobie sprawę, że nikt nas nie szuka w ciemności.
Żadna misja ratunkowa, podjęta za dnia, nie będzie kontynuowana, dopóki się nie rozwidni.
Wyobrażałam sobie zrozpaczonych rodziców T.J. czekających na wschód słońca. Na myśl, że
powiadomili moją rodzinę, łzy napłynęły mi do oczu.

Pomyślałam​ o siostrze, Sarah, i o rozmowie, jaką odbyłyśmy dwa miesiące temu. Spotkałyśmy się na

kolacji w meksykańskiej restauracji i kiedy kelner przyniósł nam drinki, upiłam łyk margarity
i powiedziałam:

– Przyjęłam​ te prywatne lekcje, o których ci mówiłam. Z tym dzieciakiem chorym na raka. –

Odstawiłam drinka, nabrałam trochę salsy na kukurydzianego chipsa i wrzuciłam go do ust.

– Z tym,​ z którym musisz wyjechać na wakacje do domu wynajętego przez jego rodziców? – spytała.
– Tak.
– Strasznie​ długo cię nie będzie. Co na to John?
– Znowu​ rozmawialiśmy o małżeństwie. Tym razem jednak powiedziałam mu również, że chcę mieć

dziecko. – Wzruszyłam ramionami. – Przeszło mi przez myśl, że być może powinniśmy się rozstać.

– Och,​ Anno – westchnęła Sarah.
Aż​ do niedawna nie zastanawiałam się nad taką ewentualnością. W zupełności wystarczała mi rola

ciotki dla dzieci Sarah – dwuletniej Chloe i pięcioletniego Joego. Ale wtedy wszystkie moje znajome
zaczęły wtykać mi do potrzymania owinięte w kocyk maleństwa i uświadomiłam sobie, że pragnę mieć
własne. Zaskoczyła mnie intensywność tego pragnienia, jak również tykanie mojego zegara
biologicznego, które potem nastąpiło. Zawsze byłam przekonana, że pragnienie posiadania dziecka to
proces, który postępuje powoli, a tu pojawiło się nagle, pewnego dnia.

– Nie​ mogę już dłużej, Sarah – mówiłam dalej. – Jak on poradzi sobie z dzieckiem, skoro nie

dopuszcza nawet myśli o małżeństwie? – Pokręciłam głową. – U innych kobiet wydaje się to takie
bezproblemowe. Poznają kogoś, zakochują się i wychodzą za mąż, potem po roku czy dwóch mają dzieci.
Proste, prawda? Gdy rozmawiamy z Johnem o naszej przyszłości, jest w tym tyle romantyzmu co
w transakcji kupna nieruchomości i niemal tyle samo spornych kwestii. – Chwyciłam serwetkę i otarłam
oczy.

– Przykro​ mi, Anno. Naprawdę nie wiem, dlaczego zwlekałaś tak długo. Siedem lat to chyba dość

czasu, by John w końcu zdecydował się, czego tak naprawdę chce.

– Osiem,​ Sarah. Minęło już osiem. – Podniosłam do ust drinka i wychyliłam go dwoma dużymi

haustami.

– Ach,​ gdzieś mi umknął ten rok.
Kelner​ zatrzymał się przy naszym stoliku i zapytał, czy mamy ochotę na powtórkę margarity.
– Wygląda​ na to, że to nie ostatni drink, który będzie pan musiał przynieść – odrzekła Sarah, a kiedy

odszedł, zwróciła się do mnie: – I jak się zakończyła rozmowa?

– Oświadczyłam​ mu, że wyjeżdżam na wakacje, że muszę wyrwać się na jakiś czas, żeby zastanowić

się, czego pragnę.

– I co​ on na to?
– Powtarzał​ w kółko tę samą śpiewkę. Że mnie kocha, ale nie jest jeszcze gotów. Zawsze był szczery,

ale chyba po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że decyzja nie należy wyłącznie do niego.

– Rozmawiałaś​ o tym z mamą? – spytała Sarah.
– Tak.​ Powiedziała mi, żebym zadała sobie pytanie, czy moje życie było lepsze z nim, czy bez niego.
Sarah​ i ja miałyśmy szczęście. Nasza mama doprowadziła do perfekcji sztukę udzielania prostych,

lecz praktycznych rad. Zachowywała bezstronność, nigdy nie osądzała. Rodzicielska anomalia
w porównaniu z sytuacją wielu naszych koleżanek.

– A ty​ do jakiego doszłaś wniosku?
– Nie​ jestem pewna, Sarah. Kocham go, ale nie sądzę, by to mi wystarczyło. – Potrzebowałam czasu,

by wszystko przemyśleć, upewnić się, a Tom i Jane Callahan stworzyli mi idealną okazję, by nabrać
pewnego dystansu. Dosłownej przestrzeni, by móc podjąć decyzję.

– Zrozumie​ to jako ultimatum – zauważyła Sarah.
– Oczywiście,​ że tak. – Upiłam kolejny łyk margarity.
– Radzisz​ sobie całkiem dobrze.
– To​ dlatego, że jeszcze nie zerwałam z nim definitywnie.
– Może​ to faktycznie dobry pomysł, żebyś przez jakiś czas była sama, Anno. Przemyśl wszystkie za

i przeciw, a potem zadecyduj, czego pragniesz na resztę życia.

– Nie​ muszę siedzieć i czekać na niego, siostrzyczko. Mam mnóstwo czasu, by znaleźć kogoś, kto

pragnie tego samego co ja.

– To​ prawda. – Sarah dopiła margaritę i uśmiechnęła się do mnie. – I popatrz tylko, możesz sobie

wyjechać w takie egzotyczne miejsca. – Westchnęła. – Żałuję, że nie mogę wybrać się tam z tobą.
W ostatnich latach jedyny czas, który mogłabym nazwać wakacjami, to wtedy, gdy w zeszłym roku

zabraliśmy z Davidem dzieci do Shedd Aquarium, by obejrzały tropikalne ryby.

Sarah,​ która godziła małżeństwo, macierzyństwo i pracę na pełny etat, samotny wyjazd do

tropikalnego raju musiał wydawać się nirwaną.

Zapłaciłyśmy​ rachunek i w drodze do metra pomyślałam, że być może chociaż tym razem moja trawa

jest odrobinę bardziej zielona. Że jeśli ta sytuacja ma jakieś pozytywne strony, to jedną z nich jest
spędzenie lata na przepięknej wyspie.

Na​ razie ten plan raczej nie wypalił.
Głowa​ pękała mi z bólu, w brzuchu mi burczało, nigdy tak bardzo nie chciało mi się pić. Wstrząsały

mną dreszcze. Oparłszy głowę na kamizelce ratunkowej, starałam się nie myśleć, ile czasu zajmie im
odnalezienie nas.

ROZDZIAŁ​ 4

T.J.

Dzień​ drugi

Obudziłem​ się, gdy tylko się rozwidniło. Anna już nie spała, siedziała na piasku obok mnie,

wpatrując się w niebo. W brzuchu mi burczało, w ustach kompletnie zaschło.

Usiadłem.
– Dzień​ dobry. Jak twoja głowa?
– Ciągle​ boli – odrzekła.
Jej​ twarz nie wyglądała dobrze. Fioletowe sińce pokrywały obrzmiałe policzki, nad czołem, tuż przy

linii włosów, widniał suchy brunatnoczerwony strup.

Podeszliśmy​ do drzewa chlebowego. Anna wgramoliła się znowu na moje ramiona i strąciła dwa

owoce. Czułem się słabo, niepewnie, z trudem ją utrzymywałem. Gdy zeszła i staliśmy pod drzewem,
jeden owoc spadł z gałęzi, lądując u naszych stóp. Popatrzyliśmy na siebie.

– To​ ułatwia sprawę – powiedziała.
Usunęliśmy​ zgniłe owoce spod drzewa, żebyśmy – kiedy tu wrócimy i znajdziemy następne na ziemi –

wiedzieli, że możemy je spokojnie zjeść. Podniosłem ten, który spadł, i obrałem go. Był słodszy od
wczorajszych i mniej gumowaty.

Rozpaczliwie​ potrzebowaliśmy czegoś, w czym moglibyśmy zbierać deszczówkę, ruszyliśmy więc

wzdłuż linii brzegowej w poszukiwaniu pustych puszek, butelek, pojemników – czegokolwiek
wodoszczelnego. Wypatrzyliśmy jakieś smętne szczątki – chyba samolotu – ale nic poza tym. Brak
jakichkolwiek śmieci pozostawionych przez człowieka sprawił, że zacząłem się zastanawiać, gdzie,
u diabła, jesteśmy.

Skręciliśmy​ w głąb lądu. Drzewa przesłaniały światło słoneczne i natychmiast otoczyły nas roje

komarów. Tłukłem je, ocierając jednocześnie ręką pot z czoła. Gdy wyszliśmy na niewielką polanę,
dostrzegliśmy sadzawkę. Nieco większa od kałuży, pełna była mętnej wody i na ten widok dosłownie
skręciło mnie z pragnienia.

– Możemy​ się tego napić? – spytałem.
Anna​ uklękła i zanurzyła dłoń. Zmąciła wodę i zmarszczyła nos, czując jej woń.
– Nie,​ to woda stojąca. Przypuszczam, że niebezpiecznie byłoby ją pić.
Szliśmy​ dalej, ale nie znaleźliśmy nic, co nadawałoby się do przechowywania wody. Podniosłem

z ziemi orzech kokosowy i usiłowałem rozłupać go o pień drzewa, po czym odrzuciłem z rezygnacją, gdy
nic z tego nie wyszło. Kopnąłem ze złością drzewo, raniąc się w stopę.

– Niech​ to cholera!
Gdyby​ udało mi się rozłupać orzech, moglibyśmy wypić mleczko kokosowe, zjeść miąższ i nałapać

deszczówki do pustej skorupy.

Anna​ zdawała się nie dostrzegać mojego napadu złości. Pokręciła głową, mówiąc:
– Nie​ rozumiem, dlaczego nie nadleciał jeszcze żaden samolot. Gdzie oni są?
Usiadłem​ obok niej, cały spocony, oddychając ciężko.
– Nie​ mam pojęcia. – Przez długą chwilę milczeliśmy, zatopieni w myślach, wreszcie spytałem: –

Myślisz, że powinniśmy rozpalić ognisko?

– Znasz​ jakiś sposób?

– Nie.​ – Przez całe życie mieszkałem w mieście i mogłem policzyć na palcach jednej ręki, ile razy

byłem na biwaku. Zresztą, niewiele się na nich nauczyłem. Ogniska rozpalaliśmy za pomocą zapalniczki.
– A ty?

– Też​ nie.
– Możemy​ spróbować – powiedziałem. – Czasu nam raczej nie zabraknie.
Uśmiechnęła​ się, słysząc tę kiepską próbę żartu.
– Dobrze.
Przez​ następną godzinę pocieraliśmy o siebie dwa patyki. Annie udało się rozgrzać swoje na tyle, że

oparzyła się w palec. Zniechęcona, dała sobie spokój. Mnie poszło nieco lepiej – zauważyłem chyba
nawet dymek – ale ognia nie zdołałem rozniecić. Ręce mnie rozbolały.

– Poddaję​ się. – Westchnąłem, rzucając patyki i ocierając brzegiem T-shirtu pot zalewający mi oczy.
Zaczął​ padać deszcz. Skoncentrowałem się na chwytaniu kropli na język, wdzięczny za tę odrobinę

wody. Niestety, po kilku minutach znów się rozpogodziło.

Wciąż​ pocąc się obficie, powlokłem się na sam brzeg, rozebrałem się do bokserek i wszedłem do

morza. Woda w lagunie była ciepła jak w kąpieli, ale zanurzyłem się po głowę i odrobinę się
ochłodziłem. Anna podążyła za mną, ale nie weszła do wody. Usiadła na piasku, odgarniając długie
włosy z szyi. Musiała piec się w bluzie z długimi rękawami i w dżinsach. Po kilku minutach wstała,
zawahała się, a następnie ściągnęła ją przez głowę. Rozpięła dżinsy, zrzuciła je i ruszyła w moją stronę,
w samym tylko czarnym staniku i takich samych majtkach.

– Po​ prostu udawajmy, że mam na sobie kostium kąpielowy, dobrze? – powiedziała, dołączając do

mnie w wodzie. Była mocno zarumieniona, odwracała wzrok.

– Jasne​ – wykrztusiłem z trudem, tak byłem oszołomiony.
Miała​ fantastyczne ciało. Długie nogi, płaski brzuch. Naprawdę piękne piersi. Co też strzeliło mi do

głowy, żeby się jej przyglądać. Nikomu zresztą nie przeszłoby przez myśl, że wycieńczony, głodny
i spragniony, coraz bardziej przerażony sytuacją, w jakiej się znaleźliśmy, mogę mieć erekcję, a jednak.
Odpłynąłem od niej, żeby się uspokoić.

Pozostaliśmy​ w wodzie przez długi czas, a kiedy wyszliśmy na brzeg, Anna odwróciła się do mnie

tyłem i ubrała się. Udaliśmy się znowu pod chlebowiec, ale na ziemi nie leżały żadne owoce. Anna
wdrapała się na moje ramiona i gdy przytrzymywałem ją za uda, by nie spadła, w mojej pamięci odżyło
wspomnienie jej nagich nóg.

Strąciła​ dwa owoce. Nie byłem bardzo głodny, co mnie zdziwiło, powinienem przecież umierać

z głodu. Podobnie chyba było z Anną, ponieważ nie zjadła miąższu, wyssała tylko cały sok.

Gdy​ słońce zaszło, wyciągnęliśmy się na piasku przy brzegu, obserwując, jak nietoperze przesłaniają

niebo.

– Serce​ mi bije naprawdę szybko – powiedziałem.
– To​ objaw odwodnienia.
– Jakie​ są inne objawy?
– Utrata​ apetytu. Zatrzymanie moczu. Suchość w ustach.
– Mam​ je wszystkie.
– Ja​ też.
– Jak​ długo wytrzymamy bez wody?
– Trzy​ dni. Może mniej.
Próbowałem​ przypomnieć sobie, kiedy piłem po raz ostatni. Może na lotnisku w Sri Lance?

Złapaliśmy do ust odrobinę deszczówki, ale to nie wystarczy, byśmy przeżyli. Świadomość, że nasz czas
się kończy, napędziła mi cholernego stracha.

– Co​ z sadzawką?
– To​ zły pomysł – odparła Anna.

Żadne​ z nas nie odważyło się zdradzić swoich myśli. Gdybyśmy mieli do wyboru picie wody

z sadzawki albo kompletny brak wody, pewnie bylibyśmy zmuszeni się jej napić.

– Przylecą​ jutro – rzekła bez przekonania Anna.
– Mam​ nadzieję.
– Boję​ się – wyszeptała.
– Ja​ też. – Przekręciłem się na bok, ale minęło wiele czasu, zanim w końcu udało mi się zasnąć.

ROZDZIAŁ​ 5

Anna

Dzień​ trzeci

Gdy​ T.J. i ja obudziliśmy się nazajutrz, obojgu nam dokuczał silny ból głowy i mdłości. Zjedliśmy

trochę miąższu owocu chlebowca. Miałam wrażenie, że zwymiotuję, ale tak się nie stało. Mimo że
mieliśmy bardzo mało siły, wróciliśmy na plażę z postanowieniem, by jeszcze raz spróbować rozniecić
ogień. Byłam przekonana, że dzisiaj samolot nadleci, i zdawałam sobie sprawę, że ognisko jest naszą
największą szansą, by nas zobaczyli.

– Wczoraj​ wszystko robiliśmy źle – powiedział T.J. – Myślałem o tym w nocy przed zaśnięciem

i przypomniałem sobie, jak oglądałem w telewizji show, w którym facet musiał rozpalić ognisko. Obracał
patyk, a nie pocierał o siebie dwa. Mam pomysł. Pójdę poszukać czegoś, co by się do tego nadało.

Podczas​ jego nieobecności pozbierałam wszystko, co mogłoby się palić, gdyby rzeczywiście udało

nam się rozniecić ogień. Powietrze było przesycone wilgocią, jedynym suchym miejscem na wyspie była
moja jama ustna. To, co udało mi się zgromadzić, wydawało mi się mokrawe, w końcu jednak znalazłam
trochę suchych liści w dolnej części kwitnącej rośliny. Wywróciłam też kieszenie dżinsów i znalazłam
mały kłaczek, który dołączyłam do reszty zdobyczy.

Wrócił​ T.J. z patykiem i mniejszym kawałkiem drewna.
– Masz​ w kieszeniach jakieś kłaczki? – spytałam go. On również wywrócił kieszenie, znalazł i podał

mi. – Dzięki. – Uformowałam z kłaczków i suchych liści małe gniazdko. Zmagazynowałam też drobne
patyczki i usypałam kopczyk zielonych liści, które moglibyśmy dodać, żeby uzyskać dużo dymu.

T.J.​ usiadł, trzymając patyk prosto, w pionowym ułożeniu w stosunku do kawałka drewna, na którym

spoczywał.

– Co​ robisz? – zaciekawiłam się.
– Próbuję​ wymyślić sposób obracania patyka. – Przyglądał mu się przez chwilę. – Zdaje się, że

tamten facet użył do tego sznurka. Szkoda, że zgubiłem adidasy. Mógłbym wykorzystać sznurowadła.

Jedną​ ręką kręcił patykiem w tę i z powrotem, ale nie na tyle szybko, by uzyskać efekt tarcia. Pot

spływał mu po twarzy.

– To​ jest absolutnie niemożliwe – rzekł, odpoczywając przez kilka minut.
Z odnowioną​ determinacją spróbował obiema dłońmi, trzymając patyk między nimi. Obracał teraz

patyk dużo energiczniej i prędko odnalazł właściwy rytm. Po dwudziestu minutach miał już malutki stosik
czarnego pyłu w dziurce, którą wyżłobił tarciem w kawałku drewna.

– Spójrz​ tylko – powiedział, gdy znad drewienka uniosła się smużka dymu.
Wkrótce​ dymu było coraz więcej. Pot zalewał mu oczy, ale T.J. ani na chwilę nie ustawał

w wysiłkach.

– Potrzebuję​ czegoś na rozpałkę.
Położyłam​ suche liście i kłaczki obok niego i przyglądałam się, wstrzymując oddech, jak dmucha

lekko w otworek w drewnie. Ostrożnie wydobył patykiem odrobinę czerwonego żaru i przeniósł go na
przygotowaną przeze mnie podpałkę. Potem podniósł stosik do ust i znowu dmuchał delikatnie, dopóki
suche liście się nie zajęły. Rzucił go na ziemię.

– O mój​ Boże! – zawołałam. – Udało ci się.
Ułożyliśmy​ na wierzchu resztę podpałki. Szybko stanęła w płomieniach i błyskawicznie zużyliśmy

patyki, które zebrałam wcześniej. Śpiesznie rzuciliśmy się, by znaleźć ich więcej, i właśnie oboje
biegliśmy w kierunku ogniska z naręczami chrustu, gdy deszcz lunął jak z cebra. W ciągu kilku sekund
ognisko zmieniło się w mokrą kupkę zwęglonego drewna.

Patrzyliśmy​ na te nędzne resztki. Chciało mi się płakać. T.J. osunął się na kolana na piasek. Usiadłam

obok niego, zwróciliśmy twarze ku niebu, usiłując chwytać ustami krople deszczu. Tym razem padało
długo i woda choć odrobinę zwilżyła mi gardło, ale mogłam myśleć wyłącznie o tym, ile się jej marnuje,
wsiąkając w piasek wokół nas.

Nie​ wiedziałam, co powiedzieć T.J. Gdy przestało padać, położyliśmy się pod palmą kokosową, nie

odzywając się do siebie. Nie mogliśmy zabrać się od razu do rozpalania kolejnego ogniska, ponieważ
wszystko było zbyt mokre, drzemaliśmy więc, apatyczni i przygnębieni.

Gdy​ obudziliśmy się późnym popołudniem, żadne z nas nie miało ochoty na owoc chlebowca. T.J.

brakowało sił, by jeszcze raz spróbować rozniecić ogień, zresztą nie zdołalibyśmy tego uczynić bez
jakiejś osłony. Serce mi waliło, kończyny drętwiały. Przestałam się pocić.

Gdy​ T.J. wstał i oddalił się, poszłam za nim. Wiedziałam, dokąd idzie, ale nie potrafiłam się zmusić,

by mu powiedzieć, żeby się zatrzymał. Ja również pragnęłam tam pójść.

Gdy​ dotarliśmy do sadzawki, uklękłam na brzegu, nabrałam trochę wody w dłonie i podniosłam do

ust. Smakowała ohydnie, gorąca i lekko słonawa, ale nie mogłam się powstrzymać. T.J. ukląkł obok mnie
i zaczął chłeptać prosto z bajorka. Gdy już zaczęliśmy pić, nie mogliśmy przestać. Potem padliśmy na
ziemię; zbierało mi się na wymioty, ale jakoś udało mi się opanować. Wokół unosiły się roje komarów,
tłukłam je na twarzy.

Wróciliśmy​ na plażę. Prawie się już ściemniło, rozciągnęliśmy się więc na piasku, położywszy pod

głowy kamizelki ratunkowe. Kupiliśmy trochę czasu. Jutro na pewno przylecą.

– Przykro​ mi z powodu ognia, T.J. Tak bardzo się napracowałeś i świetnie się spisałeś. Nigdy

w życiu nie umiałabym wymyślić czegoś takiego.

– Dziękuję,​ Anno.
Zasnęliśmy,​ ale po jakimś czasie się obudziłam. Niebo było czarne i dotarło do mnie, że

prawdopodobnie jest to środek nocy. Ściskało mnie w żołądku. Zlekceważyłam ból i przekręciłam się na
bok, ale po chwili poczułam jeszcze silniejszy skurcz. Usiadłam z jękiem. Czoło pokryło mi się kroplami
potu.

T.J.​ się obudził.
– Co​ się stało?
– Boli​ mnie brzuch. – Modliłam się, by skurcze ustały, ale było coraz gorzej i zdawałam sobie

sprawę, co zaraz się stanie. – Nie idź za mną – powiedziałam. Zataczając się, powlokłam się między
drzewa i ledwie zdążyłam zdjąć dżinsy i majtki, moje ciało pozbyło się wszystkiego z wnętrzności. Gdy
nic już nie pozostało, zwijałam się z bólu na ziemi, skurcze następowały jeden po drugim. Byłam zlana
potem, ból promieniował mi od brzucha do nóg. Przez długi czas leżałam, nie zmieniając położenia,
w obawie, że najmniejszy ruch może spowodować większe cierpienie. Komary brzęczały wokół mojej
twarzy.

Wtedy​ pojawiły się szczury.
Wszędzie,​ gdzie tylko spojrzałam, w ciemności jarzyły się oczy. Jeden przebiegł mi po nodze

i krzyknęłam głośno. Wstałam, słaniając się i włożyłam z powrotem majtki i dżinsy, ale ten ruch
spowodował dotkliwy ból i znowu upadłam. Pomyślałam, że chyba umieram, że cokolwiek zanieczyściło
sadzawkę, było śmiertelnie niebezpieczne dla zdrowia. Leżałam, nie ruszając się, wyczerpana i słaba, nie
mając pojęcia, gdzie jest T.J. Potem straciłam przytomność.

Obudziło​ mnie brzęczenie. Komary! Ale słońce już wzeszło i szczury oraz większość owadów gdzieś

się ukryły. Leżąc na boku z podkurczonymi kolanami, usiłowałam podnieść głowę.

To​ był samolot.

Wygramoliłam​ się na czworakach i poczołgałam na kolanach w kierunku plaży, wołając T.J. Jakoś

zdołałam wstać i ruszyłam niepewnym krokiem w stronę brzegu, resztkami sił próbując podnieść ręce
i pomachać. Nie widziałam samolotu, ale go słyszałam. Dźwięk coraz bardziej się oddalał.

Szukają​ nas. Za moment na pewno zawróci.
Warkot​ samolotu był coraz cichszy, aż w końcu przestałam go słyszeć. Kolana się pode mną ugięły,

osunęłam się na piasek i płakałam, dopóki nie dostałam ataku hiperwentylacji. Leżałam na boku, otępiała,
wpatrując się w wodę, moje łkania powoli cichły.

Nie​ miałam pojęcia, ile czasu minęło, ale gdy się obejrzałam, zobaczyłam, że T.J. leży obok mnie.
– Widziałam​ samolot – powiedziałam.
– Słyszałem​ go. Nie mogłem się poruszyć.
– Wrócą.
Ale​ nie wrócili.
Przepłakałam​ prawie cały dzień. T.J. w ogóle się nie odzywał. Oczy miał zamknięte i nie byłam

pewna, czy śpi, czy też jest zbyt słaby, by rozmawiać. Nie roznieciliśmy po raz drugi ognia ani nie
zjedliśmy owocu chlebowca. Żadne z nas nie wytknęło nosa spod palmy kokosowej, poza chwilami, gdy
padało.

Nie​ chciałam być blisko drzew, gdy zapadła ciemność, przenieśliśmy się więc z powrotem na plażę.

Leżąc na piasku obok T.J., wiedziałam jedno. Jeśli nie przyleci następny samolot albo nie wymyślimy
sposobu na zbieranie wody, oboje umrzemy.

Drzemałam​ niespokojnie przez całą noc, a gdy w końcu zapadłam w głębszy sen, obudziłam się

z krzykiem, przyśniło mi się bowiem, że szczur pożera mi nogę.

ROZDZIAŁ​ 6

T.J.

Dzień​ czwarty

Gdy​ wzeszło słońce, ledwie mogłem podnieść głowę z piasku. Nocą morze wyrzuciło na brzeg dwie

poduszki z siedzeń i moją uwagę przykuło coś niebieskiego między nimi. Odwróciłem się w stronę Anny
i potrząsnąłem nią, by ją obudzić. Popatrzyła na mnie, oczy miała zapadnięte, wargi popękane
i krwawiące.

– Co​ to jest? – Wskazałem niebieski przedmiot, ale podniesienie ręki wymagało zbyt wiele wysiłku,

opadła mi bezwładnie na piasek.

– Gdzie?
– Tam.​ Obok poduszek.
– Czy​ ja wiem.
Podniosłem​ głowę, osłaniając oczy od słońca. Przedmiot wydał mi się jakiś znajomy i nagle

uświadomiłem sobie, co to jest.

– To​ mój plecak. Anno, to jest mój plecak!
Stanąłem,​ ledwie trzymając się na nogach, po czym dowlokłem się na brzeg i podniosłem go. Gdy

wróciłem, ukląkłem obok Anny, otworzyłem plecak i wyjąłem butelkę wody, którą dała mi na lotnisku
w Male.

Usiadła.
– O mój​ Boże.
Odkręciłem​ nakrętkę i podawaliśmy sobie butelkę na zmianę, uważając, by nie pić zbyt szybko.

Butelka była litrowa i wypiliśmy wszystko, ale udało mi się zaspokoić tylko pierwsze pragnienie.

Anna​ przytrzymała w górze pustą butelkę.
– Jeśli​ użyjemy liścia w charakterze lejka, będziemy mogli zbierać do niej deszczówkę.
Ledwie trzymając się na nogach, poszliśmy chwiejnym krokiem pod chlebowiec i zerwaliśmy duży

liść z dolnej gałęzi. Anna oskubała go do odpowiedniej wielkości i wsunęła do szyjki butelki, starając
się ułożyć go w taki sposób, by otwór był jak największy. Na ziemi leżały cztery owoce, zabraliśmy je ze
sobą z powrotem na brzeg i zjedliśmy wszystkie.

Opróżniłem plecak. Moja czapka baseballowa Chicago Cubs była kompletnie mokra, mimo to ją

włożyłem. Była tam również szara bluza z kapturem, dwa T-shirty, dwie pary szortów, dżinsy, bielizna,
szczoteczka do zębów i odtwarzacz CD. Podniosłem szczoteczkę i pastę do zębów. W ustach miałem taki
niesmak, że nie potrafiłbym go opisać. Odkręciłem tubkę, wycisnąłem odrobinę pasty i podałem
szczoteczkę Annie.

– Proszę bardzo, jeśli nie masz nic przeciwko temu, żeby używać jej na spółkę ze mną.
Uśmiechnęła się.
– Nie mam nic przeciwko temu, T.J. Ale ty pierwszy. Jest przecież twoja.
Wyszorowałem zęby, po czym wypłukałem szczoteczkę w oceanie i podałem ją Annie. Po umyciu

zębów również spłukała szczoteczkę i zwróciła mi.

– Dziękuję.
Czekaliśmy na deszcz, a gdy wczesnym popołudniem zaczął padać, przyglądaliśmy się, jak butelka

napełnia się wodą. Podałem ją Annie. Wypiła połowę, a drugą połowę ja. Gdy skończyłem, umieściliśmy

liść z powrotem w szyjce butelki i nałapaliśmy jeszcze raz deszczówki. Wypiliśmy ją również.
Potrzebowaliśmy więcej płynów, przypuszczalnie znacznie więcej, ale zacząłem mieć nadzieję, że może
jednak nie umrzemy.

Mogliśmy teraz łapać wodę, żywić się owocami chlebowca i potrafiliśmy rozpalić ognisko. Teraz

potrzebna nam była jakaś osłona, bez niej bowiem nigdy nie zdołamy utrzymać ognia.

Anna koniecznie chciała zbudować osłonę na plaży, ponieważ panicznie bała się szczurów.

Ułamaliśmy dwie gałęzie w kształcie procy i zaciągnęliśmy je na piasek. Umieściliśmy między nimi
najdłuższy kij, jaki udało nam się znaleźć. Skleciliśmy byle jaki szałas, układając więcej gałęzi po obu
stronach. Liście chlebowca wyściełały podłoże poza niewielkim kręgiem, gdzie zamierzaliśmy rozłożyć
ognisko. Anna zbierała otoczaki, by ułożyć je wokół tego miejsca. Wewnątrz będzie strasznie dużo dymu,
ale za to może odstraszy komary.

Postanowiliśmy zaczekać do rana i wtedy ponowić próbę rozniecenia ognia. Teraz mieliśmy osłonę,

mogliśmy zgromadzić zapas chrustu w szałasie, by wysechł.

Znowu lunęło i trzykrotnie napełnialiśmy butelkę deszczówką. Nigdy w całym moim życiu nic nie

smakowało mi równie wspaniale.

Gdy słońce zaszło, zanieśliśmy do szałasu poduszki, kamizelki ratunkowe oraz mój plecak.
– Dobranoc, T.J. – powiedziała Anna, kładąc głowę na jednej z poduszek, ja rozciągnąłem się po

drugiej stronie miejsca na ognisko.

– Dobranoc, Anno.

ROZDZIAŁ 7

Anna

Dzień piąty

Otworzyłam oczy. Promienie słońca sączyły się przez szpary szałasu. Zdezorientował mnie na chwilę

ucisk w pęcherzu, którego od pewnego czasu nie czułam, ale potem się uśmiechnęłam.

Muszę pójść się załatwić.
Wymknęłam się z szałasu, nie budząc T.J., i weszłam między drzewa. Kucnęłam za jednym z nich,

marszcząc nos, ponieważ mój mocz miał ostry zapach amoniaku. Podciągnęłam z powrotem majtki
i skrzywiłam się, czując wilgoć między nogami.

Gdy wróciłam, T.J. już nie spał, stał obok szałasu, rozglądając się niespokojnie.
– Gdzie byłaś? – spytał.
– Siusiu – odrzekłam, uśmiechając się szeroko.
Przybił mi piątkę.
– Ja też muszę iść.
Potem przeszliśmy się do chlebowca, gdzie znaleźliśmy leżące na ziemi trzy owoce. Usiedliśmy,

jedząc nasze śniadanie.

– Pozwól, że obejrzę twoją głowę – powiedział T.J. Pochyliłam się, a on przeczesywał palcami moje

włosy, dopóki nie znalazł skaleczenia. – Jest lepiej. Przypuszczam, że powinnaś mieć założone szwy. Nie
dostrzegam zaschniętej krwi, ale masz takie ciemne włosy, że trudno powiedzieć. – Wskazał mój
policzek. – Siniaki bledną. Jeden robi się żółty.

T.J. również wyglądał lepiej. Z powieki zniknęła opuchlizna, oko otworzyło się, skaleczenia goiły się

dobrze. Wyszedł obronną ręką z opresji dzięki temu, że był przypięty pasem bezpieczeństwa. Na jego
twarzy – ładnej, chociaż jeszcze chłopięcej – nie pozostaną żadne trwałe blizny spowodowane katastrofą
samolotu. Nie wiedziałam, jak jest w moim przypadku, ale w tej chwili mnie to nie obchodziło.

Po śniadaniu T.J. po raz kolejny rozniecił ogień.
– Po prostu niesamowite, mieszczuchu – powiedziałam, ściskając jego ramię.
Uśmiechnął się, dorzucając drobne drewienka i dmuchając w płomienie, by strzeliły wyżej,

najwyraźniej zadowolony i dumny z siebie. Otarł pot z oczu i rzucił:

– Dziękuję.
– Pokaż mi dłonie.
Posłusznie wyciągnął ręce w moją stronę. Obtartą, stwardniałą skórę pokrywały pęcherze, T.J.

skrzywił się, gdy ich dotknęłam.

– To musi boleć.
– Rzeczywiście boli – przyznał.
Nasz szałas natychmiast wypełnił się dymem, który nie będzie uchodził na zewnątrz, gdy zacznie

padać deszcz. Gdybyśmy usłyszeli samolot, moglibyśmy rozebrać szałas i dorzucić do ognia zielonych
liści, by wytworzyć więcej dymu.

Nigdy nie byłam tak długo bez prysznica i pachniałam okropnie.
– Spróbuję jakoś się umyć – powiedziałam. – Ty zostań tutaj, dobrze?
Skinął głową i wręczył mi T-shirt, który wyjął z plecaka.
– Może włożysz to zamiast bluzy?

– Chętnie. Dzięki. – T-shirt był dla mnie długości sukienki, ale to mi nie przeszkadzało.
– Dałbym ci któreś szorty, ale będą za duże.
– W porządku – odrzekłam. – Koszulka jest super.
Poszłam wzdłuż brzegu. Zatrzymałam się, by zdjąć ciuchy, dopiero wtedy, gdy już nie widziałam T.J.

ani szałasu. Przeszukałam spojrzeniem błękitne, bezchmurne niebo.

Teraz byłby wspaniały moment na to, żeby nadleciał samolot. Ktoś na pewno zauważyłby nagą

kobietę na plaży.

Ryby rozproszyły się, gdy weszłam do laguny. Dłonie i stopy miałam opalone na czekoladkę

w kontraście do białych ramion, łydek i ud. Straszliwie splątane włosy sięgały mi do łopatek.

Umyłam całe ciało dłońmi, po czym zabrałam ubranie z piasku i wypłukałam je w oceanie. Uczesałam

palcami włosy, żałując, że nie mam czym związać końskiego ogona.

Wyszłam z wody z uczuciem trochę większej czystości, włożyłam mokry stanik i majtki, po czym

wciągnęłam męski T-shirt, który sięgał mi do połowy ud, nie zawracałam więc sobie głowy dżinsami.

– Wiem, że nie mam na sobie spodni – wyjaśniłam, gdy wróciłam do szałasu. – Ale jest mi gorąco

i chcę, żeby wyschły.

– Nie ma sprawy, Anno.
– Szkoda, że nie mamy czegoś, czym moglibyśmy łowić ryby. Jest ich mnóstwo. – Ślina napłynęła mi

do ust, a w brzuchu zaczęło burczeć.

– Możemy spróbować nadziać je na coś. Gdy się wykąpię, poszukamy długich kijów. Mamy też za

mało chrustu na ognisko.

T.J. wrócił do szałasu po pięciu minutach, miał mokre włosy i czyste ubranie. Niósł w ramionach coś

dużego i nieporęcznego.

– Zobacz, co znalazłem w wodzie.
– Co to jest?
Położył ów przedmiot na piasku i przekręcił go w taki sposób, że zdołałam przeczytać napis na boku.
– To tratwa ratunkowa z samolotu. – Uklękłam obok niej. – Przypominam sobie, że ją widziałam, gdy

szukałam kamizelek.

Otworzyliśmy pojemnik i wyciągnęliśmy tratwę. Rozerwałam dołączoną wodoszczelną torebkę

i wyjęłam kartkę ze spisem zawartości. Przeczytałam na głos:

– „Zadaszenie tratwy, znajdujące się w pojemniku z ekwipunkiem, jest wyposażone w zbiornik wody

na wierzchu panelu dachowego. W wyposażeniu tratwy znajdują się też radiolatarnia i radiomarkery
ratownicze”.

Moje nadzieje gwałtownie wzrosły.
– T.J., gdzie jest pojemnik z ekwipunkiem?
Zajrzał do środka i wyjął jeszcze jedną wodoszczelną torbę. Ręce mi się trzęsły, kiedy rozrywałam

plastik. Gdy tylko zrobiłam w niej dostatecznie duży otwór, odwróciłam ją i wysypałam całą zawartość
na piasek. Grzebaliśmy oboje w stercie różnych przedmiotów, nasze ręce spotykały się co chwila, gdy
badaliśmy każdy z nich.

Niestety, nie znaleźliśmy niczego, co mogłoby sprowadzić pomoc.
Ani radiomarkera ratowniczego, ani radiolatarni, ani telefonu satelitarnego czy nadajnika.
Moje nadzieje prysły jak bańka mydlana.
– Przypuszczam, że uznali, iż te urządzenia są niepotrzebnym podniesieniem standardu.
T.J. kręcił powoli głową.
Pomyślałam o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdybyśmy znaleźli radiomarker ratowniczy.
Czy po prostu się go włącza i czeka, aż po ciebie przylecą?
Łzy stanęły mi w oczach. Starając się opanować, zaczęłam robić przegląd zawartości wyposażenia

tratwy: nóż, apteczka pierwszej pomocy, plandeka, dwa koce, lina oraz dwa składane plastikowe

pojemniki o pojemności dwa i pół litra.

Otworzyłam apteczkę: tylenol, benadryl, maść z antybiotykiem, maść kortyzonowa, plastry

z opatrunkiem, chusteczki nasączone alkoholem oraz imodium.

– Pokaż mi dłonie – poprosiłam T.J.
Wyciągnął je przed siebie, a ja posmarowałam pęcherze maścią z antybiotykiem, a następnie

założyłam opatrunki.

– Dzięki.
Wzięłam do ręki flakonik benadrylu.
– To może uratować ci życie.
– W jaki sposób?
– Powstrzyma reakcję alergiczną.
– A to? – spytał, wskazując na białą buteleczkę.
Spojrzałam na niego, po czym odwróciłam wzrok.
– To imodium. Lek przeciwbiegunkowy.
T.J. się skrzywił.
Tratwa ratunkowa była nadmuchiwana dwutlenkiem węgla z metalowego pojemnika. Gdy

wcisnęliśmy guzik, napełniła się tak szybko, że musieliśmy odskoczyć.

Umocowaliśmy zadaszenie i zbiornik deszczówki. Tratwa przypominała jedną z tych

nadmuchiwanych trampolin, po której lubili skakać moi siostrzeńcy, choć nie była tak wysoka.

– Tu powinno się mieścić około piętnastu litrów wody – zauważyłam, wskazując na zbiornik. Tak

bardzo chciało mi się znowu pić, że nie mogłam się doczekać popołudniowego deszczu.

Nylonowe klapy, przyczepione na rzepy do tratwy, zwisały po obu stronach. Jeśli w ciągu dnia

zostawimy je podniesione, umożliwimy dostęp światła i powietrza. Mały otwór wejściowy przesłaniały
opuszczane siatkowe drzwi.

Zaciągnęliśmy tratwę w pobliże szałasu, dorzuciliśmy chrustu do ogniska i przeszliśmy pod palmę

kokosową. T.J. obrał orzech z włókien, po czym wywiercił w nim dziurę ostrzem noża. Wylałam mleczko
do jednego z plastikowych pojemników.

– Myślałem, że będzie słodsze – powiedział T.J., próbując płynu.
– Ja też. – Mleczko było lekko gorzkawe, ale całkiem smaczne.
T.J. wyskrobał nożem miąższ. Czułam taki głód, że zjadłabym wszystkie orzechy leżące na ziemi.

Zjedliśmy na spółkę pięć, dopiero wtedy trochę ustąpiło ssanie w żołądku. T.J. zjadł o jeden więcej, a ja
zastanawiałam się, ile szesnastolatek potrzebuje jedzenia, by zaspokoić głód.

Deszcz zaczął padać godzinę później. Radośnie mokliśmy, śmiejąc się i głośno krzycząc, przyglądając

się, jak różne pojemniki napełniają się po brzegi. Wdzięczna za tę wspaniałą obfitość, piłam, dopóki nie
poczułam, że więcej się już we mnie nie zmieści. Woda chlupała mi w brzuchu przy każdym poruszeniu.

Po upływie godziny oboje znowu się wysiusialiśmy. Uczciliśmy ten fakt zjedzeniem kolejnego

orzecha kokosowego i dwóch owoców chlebowca.

– Kokos smakuje mi bardziej od owocu chlebowca – powiedziałam.
– Mnie też. Chociaż teraz, kiedy mamy już ogień, może upieczemy je i przekonamy się, czy nie są

smaczniejsze.

Nazbieraliśmy więcej chrustu i znaleźliśmy długie kije do polowania na ryby. Osłoniliśmy szałas

brezentową plandeką i przymocowaliśmy ją linką. Miało to dodatkowo chronić ognisko przed deszczem.

T.J. wyciął nożem na pniu drzewa pięć karbów. Żadne z nas nie wspomniało słowem o samolocie.
Przed snem dopilnowaliśmy, by płomienie nie strzelały zbyt wysoko, co mogłoby grozić zajęciem się

szałasu. T.J. wczołgał się do tratwy, a ja za nim. Miałam na sobie koszulę, którą dostałam od niego do
spania. Zamknęłam za sobą opuszczane drzwi. Stanowiły przynajmniej pewną ochronę przed moskitami.

Opuściliśmy nylonowe klapy i przymocowaliśmy je na rzepy. Rozpostarłam koce i ułożyłam na nich

poduszki z siedzeń. Koce były szorstkie, ale dzięki nim było nam ciepło, gdy słońce zaszło i temperatura
się obniżyła. Poduszki były cienkie i trąciły stęchlizną, ale w porównaniu ze spaniem na ziemi czuliśmy
się komfortowo.

– Niesamowite. – T.J. westchnął.
– Zgadzam się.
Przestrzeń do spania była nieco mniejsza od podwójnego łóżka; dzieliło nas nie więcej niż

kilkanaście centymetrów. Czułam jednak zbyt wielkie zmęczenie, by się tym przejmować.

– Dobranoc, T.J.
– Dobranoc, Anno – odrzekł sennym głosem, przekręcił się na bok i błyskawicznie zasnął.
Po kilku sekundach ja również spałam.
Obudziłam się w środku nocy, by sprawdzić, czy nie zgasł ogień. Zostały tylko rozżarzone węgielki,

dołożyłam więc drew i rozgrzebałam żar patykiem, aż iskry strzeliły w powietrze. Gdy ogień znów się
rozpalił, położyłam się z powrotem.

T.J. obudził się, gdy się kładłam obok niego.
– Co się stało? – zapytał.
– Nic, podsyciłam ogień. Śpij.
Zamknęłam oczy i spaliśmy, dopóki nie wzeszło słońce.

ROZDZIAŁ 8

T.J.

Obudziłem się z erekcją.
Była to u mnie zwykła rzecz i nie miałem nad tym żadnej kontroli. Teraz, gdy nie byliśmy już na skraju

śmierci, moje ciało najwyraźniej zdecydowało, że jego wszystkie systemy działają. Spanie tak blisko
kobiety, zwłaszcza jeśli wyglądała tak jak Anna, niemal na sto procent gwarantowało, że obudzę się ze
wzwodem.

Leżała na boku, odwrócona przodem do mnie. Wciąż jeszcze spała. Skaleczenia na twarzy goiły się

i szczęśliwie dla niej żadne nie było chyba na tyle głębokie, by pozostawić bliznę. Zrzuciła w nocy koc
i mogłem przyjrzeć się jej nogom. Było to bardzo nierozsądne, zważywszy na to, co działo się w moich
bokserkach. Gdyby otworzyła oczy, przyłapałaby mnie na gapieniu się, wyczołgałem się więc z tratwy
i myślałem o geometrii, zanim erekcja nie ustąpiła.

Anna obudziła się po jakichś dziesięciu minutach. Zjedliśmy na śniadanie orzech kokosowy i owoc

chlebowca, po czym umyłem zęby i wypłukałem usta deszczówką.

– Proszę – powiedziałem, podając Annie szczoteczkę i pastę.
– Dzięki. – Wycisnęła odrobinę pasty na szczoteczkę i również wyszorowała zęby.
– Może dzisiaj przyleci samolot.
– Może – rzuciła, nie patrząc na mnie.
– Chciałbym trochę się rozejrzeć. Zobaczyć, co jeszcze jest na wyspie.
– Musimy być bardzo ostrożni – ostrzegła Anna. – Nie mamy przecież butów.
Dałem jej moje skarpetki, żeby nie miała całkiem gołych stóp. Schroniłem się do namiotu

i przebrałem w dżinsy, by ochronić nogi przed komarami, po czym zagłębiliśmy się między drzewa.

Wilgotne powietrze osiadało na skórze. Z zamkniętymi ustami przedarłem się przez chmarę komarów,

opędzając się od nich rękami. Weszliśmy w głąb lądu, gdzie woń gnijących roślin stała się silniejsza.
Liście nad naszymi głowami prawie nie przepuszczały promieni słonecznych, jedynym odgłosem był
trzask gałązek i nasze oddechy w ciężkim powietrzu. Ubranie miałem przesiąknięte potem. Szliśmy dalej
w milczeniu i zastanawiałem się, ile czasu zajmie nam przedarcie się na drugą stronę wyspy.

Dotarliśmy tam w piętnaście minut. Anna wlokła się parę kroków za mną, toteż pierwszy coś

zauważyłem. Stanąłem jak wryty, odwróciłem się i pośpiesznie ją przywołałem.

Zrównała się ze mną i spytała szeptem:
– Co to jest?
– Nie mam pojęcia.
Jakieś piętnaście metrów przed nami stała drewniana chata, mniej więcej wielkości przyczepy

kempingowej. Może ktoś jeszcze mieszkał na wyspie. Ktoś, kto nie zawracał sobie głowy
przedstawianiem się. Zbliżyliśmy się ostrożnie. Drzwi wejściowe były otwarte, zwisały na
zardzewiałych zawiasach. Zajrzeliśmy do środka.

– Halo?! – zawołała Anna.
Nikt nie odpowiedział, więc przestąpiliśmy próg i stanęliśmy na drewnianej podłodze. Po drugiej

stronie pomieszczenia bez okien znajdowały się drzwi, były jednak zamknięte. Nie było tu żadnych mebli.
Trąciłem nogą stertę koców w rogu; odskoczyliśmy, gdy rozpełzły się spod nich robaki.

Kiedy oczy przywykły mi do przyciemnionego światła, dostrzegłem na podłodze duże metalowe

pudło. Schyliłem się i otworzyłem je, by sprawdzić zawartość. Znalazłem młotek, kilka opakowań
gwoździ i śrub, taśmę mierniczą, cęgi i piłę ręczną. Anna znalazła jakieś ubrania. Gdy podniosła koszulę,
odpadł rękaw.

– Myślałam, że może nam się przydać, ale nie szkodzi – powiedziała, krzywiąc się.
Otworzyłem drzwi do drugiego pokoju i wślizgnęliśmy się tam powoli. Podłogę zaściełały puste

torebki po chipsach ziemniaczanych i papierki po batonikach. Obok nich leżał plastikowy pojemnik
z szerokim wlewem. Podniosłem go i zajrzałem do środka. Pusty. Ktokolwiek tu mieszkał,
prawdopodobnie używał go do zbierania wody. Może gdybyśmy wcześniej zwiedzili wyspę i znaleźli
chatę, nie musielibyśmy pić wody z sadzawki. Może bylibyśmy na plaży, kiedy przeleciał nad nami
samolot.

Anna popatrzyła na pojemnik w mojej dłoni. Musiała wyciągnąć podobne wnioski, ponieważ

powiedziała:

– Co się stało, to się nie odstanie, T.J. Nic nie możemy już na to poradzić.
Na podłodze leżał spleśniały zmięty śpiwór. W rogu stał oparty o ścianę czarny drewniany futerał.

Zwolniłem zatrzaski i podniosłem pokrywę. W środku znajdowała się gitara akustyczna w dobrym stanie.

– A to ci dopiero – rzuciła Anna.
– Myślisz, że ktoś tutaj mieszkał?
– Na to wygląda.
– Co tutaj robił?
– Poza udawaniem Jimmy’ego Buffetta? – Anna pokręciła głową. – Nie mam pojęcia. Ale

kimkolwiek był, przez jakiś czas żył z dala od domu.

– To nie jest byle jakie drewno – zauważyłem. – Zostało przycięte w tartaku. Nie wiem, jak to

przetransportował na wyspę. Przypuszczam, że łodzią czy samolotem, ale traktował sprawę poważnie.
Dokąd więc stąd wybył?

– T.J. – Anna otworzyła szeroko oczy. – Może on wróci.
– Mam taką nadzieję.
Schowałem gitarę do futerału i podałem jej. Ja wziąłem skrzynkę na narzędzia i skierowaliśmy się

z powrotem na naszą plażę.

W porze lunchu Anna upiekła owoc chlebowca na płaskim kamieniu przy ognisku, a ja rozłupywałem

orzechy kokosowe. Zjedliśmy wszystko – owoc chlebowca w dalszym ciągu nie przypominał mi w smaku
chleba – i popiliśmy mleczkiem kokosowym. Żar od ogniska plus temperatura powietrza musiały dawać
jakieś trzydzieści pięć stopni i trudno było wytrzymać dłużej wewnątrz szałasu. Pot spływał po
zaczerwienionej twarzy Anny, włosy przykleiły się jej do szyi.

– Masz ochotę się wykąpać? – Pożałowałem tych słów natychmiast, gdy je wypowiedziałem.

Prawdopodobnie Anna pomyśli, że chciałem, by się rozebrała.

Zawahała się, lecz odrzekła:
– Tak. Za chwilę się ugotuję.
Zeszliśmy na sam brzeg. Nie przebrałem się z powrotem w szorty, zdjąłem więc skarpetki oraz T-shirt

i wyskoczyłem z dżinsów, zostając tylko w szarych bokserkach.

– Udawajmy, że to kąpielówki – powiedziałem do Anny.
Zerknęła na moje gatki i uśmiechnęła się przelotnie.
– Dobrze.
Czekałem na nią w lagunie, starając się nie patrzeć, gdy się rozbierała. Skoro miała odwagę zdjąć

przy mnie ubranie, nie zachowam się jak osioł.

Znowu miałem erekcję – oby tego nie zauważyła.
Popływaliśmy trochę, po czym wyszliśmy z wody, ubraliśmy się i usiedliśmy na piasku. Anna

zapatrzyła się w niebo.

– Byłam pewna, że samolot znowu nad nami przeleci. – Westchnęła.
Po powrocie do szałasu dorzuciłem drew do ognia. Anna rozpostarła na ziemi jeden z koców z tratwy

ratunkowej i usiadła, a ja wziąłem gitarę i usiadłem obok niej.

– Umiesz grać? – spytała.
– Nie. No, mój kolega nauczył mnie części piosenki. – Uderzyłem w struny i zagrałem pierwsze nuty

Wish You Were Here.

Uśmiechnęła się.
– Pink Floyd.
– Lubisz Pink Floydów?
Anna skinęła głową.
– Uwielbiam tę piosenkę.
– Naprawdę? To niesamowite. Nigdy bym nie pomyślał.
– Tak? A jakiej muzyki, według ciebie, słucham?
– Nie wiem, może Mariah Carey?
– Nie, wolę starsze kawałki. – Wzruszyła ramionami. – No cóż… Urodziłam się w tysiąc dziewięćset

siedemdziesiątym pierwszym roku.

Obliczyłem jej wiek.
– Masz trzydzieści lat?
– Tak.
– Myślałem, że dwadzieścia cztery albo dwadzieścia pięć.
– Nie.
– Nie zachowujesz się jak trzydziestolatka.
Pokręciła głową i roześmiała się cicho.
– Nie wiem, czy to dobrze, czy źle.
– Chodzi mi o to, że fajnie się z tobą rozmawia.
Uśmiechnęła się do mnie. Brzdąkałem jeszcze przez chwilę, powtarzając wciąż tę samą frazę Pink

Floydów, ale musiałem przerwać, ponieważ bolały mnie dłonie od rozniecania ognia.

– Gdybyśmy mieli coś, czego można by użyć w charakterze haczyka, mógłbym zrobić z tego wędkę –

powiedziałem. – Struna gitary posłużyłaby jako żyłka. – Myślałem, by wykorzystać gwóźdź ze skrzynki
z narzędziami, ale ryby nie były zbyt duże i potrzebowałem czegoś mniejszego i lżejszego.

Później, gdy kładliśmy się spać, Anna się odezwała:
– Mam nadzieję, że impreza, dla której zostałeś, była tego warta.
– To nie była impreza. Mówiłem moim rodzicom.
– A co to było?
– Rodzice Bena wyjechali, a jego kuzyn właśnie wrócił na lato z college’u i miał wpaść ze swoją

dziewczyną, która z kolei obiecała przyprowadzić dwie koleżanki. Ben był przekonany, że poderwie
jedną z nich. Założyłem się z nim o dwadzieścia dolców, że mu się nie uda. – Nie przyznałem się Annie,
że ja również zamierzałem spróbować.

– I co? Udało mu się?
– Nie zjawiły się. Siedzieliśmy przez całą noc, pijąc piwo i grając w gry wideo. Po dwóch dniach

siedziałem z tobą w samolocie.

– O rety, T.J., przykro mi.
– Tak. – Odczekałem minutę, po czym spytałem: – Kim był ten facet na lotnisku?
– Mój chłopak, John.
Pamiętałem, jak ją pocałował. Wyglądało to, jakby próbował wepchnąć jej język do gardła.
– Musisz za nim tęsknić.
Nie odpowiedziała od razu, w końcu jednak mruknęła:
– Nie tak bardzo, jak zapewne powinnam.
– Co to znaczy?
– Nic. To skomplikowana sprawa.
Przekręciłem się na bok i wsunąłem poduszkę siedzenia pod głowę.
– Jak sądzisz, Anno, dlaczego samolot nie wrócił?

– Nie wiem – odrzekła. Ale byłem pewny, że wie.
– Myślą, że nie żyjemy, prawda?
– Mam nadzieję, że tak nie jest. Ponieważ wtedy przestaną nas szukać.

ROZDZIAŁ 9

Anna

Nazajutrz rano T.J. ostrugał nożem końce dwóch długich kijów, tak że powstały ostre czubki.
– Jesteś gotowa zapolować na ryby? – zapytał.
– Jasne.
Gdy dotarliśmy na sam brzeg, ukląkł i podniósł jakiś przedmiot.
– To chyba twoje. – Podał mi granatowy but na płaskim obcasie.
– Faktycznie. – Popatrzyłam na wodę. – Może drugi też wyrzuci na brzeg.
Weszliśmy do laguny, zanurzając się po biodra. Upał nie był równie nieznośny jak rano, włożyłam

więc T-shirt na stanik i majtki. Dół koszulki natychmiast wchłonął wodę jak gąbka i przylgnął mi do ud.
Przez godzinę bezskutecznie próbowaliśmy nadziać ryby na zaimprowizowany oszczep. Małe i szybkie
rozpraszały się przy każdym naszym ruchu.

– Może bardziej nam się poszczęści trochę dalej, jak sądzisz? – spytałam.
– Nie mam pojęcia. Tam ryby są prawdopodobnie większe, ale trudniej będzie manewrować

oszczepem.

W tym momencie dostrzegłam jakiś przedmiot unoszący się na powierzchni.
– Co to jest, T.J.? – Osłoniłam oczy dłonią.
– Gdzie?
– Tam, prosto przed nami. Widzisz, jak podskakuje na falach? – Wskazałam palcem.
T.J. zmrużył oczy, patrząc w dal.
– O cholera! Anno, nie patrz.
Za późno.
Dosłownie na moment przed tym, jak mnie ostrzegł, zorientowałam się. Upuściłam oszczep

i zwymiotowałam do wody.

– Morze wyrzuci go na brzeg, wracajmy więc – rzekł T.J.
Wyszłam za nim z wody. Gdy znaleźliśmy się już na piasku, zwymiotowałam po raz drugi.
– Już go wyrzuciło? – spytałam, ocierając usta wierzchem dłoni.
– Prawie.
– Co zrobimy?
– Musimy gdzieś go pochować – odparł T.J. drżącym, niepewnym głosem. – Możemy owinąć go

w jeden z naszych koców, chyba że nie chcesz.

Chociaż zupełnie nie uśmiechało mi się pozbycie się czegokolwiek z naszego nader skromnego

dobytku, doszłam do wniosku, że owijając go w koc, okażemy mu szacunek. Poza tym, szczerze mówiąc,
nie wyobrażałam sobie, bym mogła dotknąć jego ciała gołymi rękami.

– Pójdę po koc – powiedziałam, wdzięczna za pretekst, żeby nie być przy tym, gdy fale wyrzucą

ciało.

Wróciwszy z kocem, podałam go T.J. i zawinęliśmy w niego zwłoki, popychając je stopami. Fetor

rozkładającego się, nasiąkniętego wodą ciała uderzył mnie w nozdrza, zrobiło mi się niedobrze i ukryłam
twarz w zgięciu łokcia.

– Nie możemy pochować go na plaży – wymamrotałam.
– Nie – zgodził się T.J., kręcąc głową.
Wybraliśmy miejsce pod drzewem, daleko od szałasu, i zaczęliśmy kopać rękami miękką ziemię.
– Taki wystarczy na wielkość? – spytał T.J., zaglądając do dołu.
– Chyba tak.
Nie potrzebowaliśmy wielkiego grobu, ponieważ rekiny pożarły nogi Micka i część tułowia. I jedną

rękę. Jakieś inne stworzenie dobrało się do jego obrzmiałej bladej twarzy. Strzępy jego nierównomiernie

ufarbowanego T-shirtu zwisały mu z szyi.

T.J. spokojnie czekał, dopóki nie zwymiotowałam. Potem chwyciłam brzeg koca i pomogłam

zaciągnąć Micka do grobu i opuścić go do wykopu. Zasypaliśmy go ziemią i wstaliśmy.

Łzy spłynęły mi po policzkach.
– Nie żył już w chwili, gdy uderzyliśmy w wodę – oznajmiłam stanowczo.
– Tak – zgodził się T.J.
Zaczęło padać, wróciliśmy więc do tratwy i wpełzliśmy do środka. Dzięki zadaszeniu było tam

sucho, mimo to drżałam na całym ciele. Nakryłam nas kocem – jedynym, który nam pozostał –
i zasnęliśmy.

Gdy się obudziliśmy, zebraliśmy owoce chlebowca i orzechy kokosowe. Żadne z nas nie było

rozmowne.

– Proszę. – T.J. podał mi kawałek kokosa.
Odepchnęłam jego rękę.
– Nie, nie mogę. Zjedz sam. – Żołądek wciąż podchodził mi do gardła. Nigdy nie pozbędę się

z pamięci obrazu Micka.

– Wciąż cię mdli?
– Tak.
– Spróbuj przełknąć odrobinę mleczka kokosowego – poradził, podsuwając mi płyn.
Podniosłam do ust plastikowy pojemnik i upiłam łyk.
– I co, jakoś poszło?
Potaknęłam głową.
– Może za jakiś czas mi przejdzie.
– Pójdę nazbierać trochę chrustu.
– Dobrze.
Nie było go od kilku minut, gdy poczułam wilgoć między nogami.
O Boże, nie.
W nadziei, że alarm jest fałszywy, poszłam w przeciwnym do T.J. kierunku i spuściłam dżinsy. Na

białym materiale kroku majtek zobaczyłam dowód, że właśnie dostałam okres.

Śpiesznie wróciłam do szałasu i chwyciłam moją bluzę, po czym znowu skryłam się w lesie.

Oderwałam pasek tkaniny, zwinęłam go i wsunęłam pod bieliznę.

Niech ten przygnębiający dzień wreszcie się skończy!
Po zachodzie słońca komary urządziły sobie ucztę na moich rękach.
– Zdaje się, że doszłaś do wniosku, że warto narażać się na ugryzienia tylko po to, żeby było ci

odrobinę chłodniej – rzekł T.J., widząc, że się oganiam od brzęczących stworzonek. Włożył dżinsy
i dresową bluzę, gdy tylko pojawiły się komary.

Pomyślałam o mojej bluzie ukrytej w krzakach. Oby udało mi się ją odnaleźć.
– Tak, właśnie.

ROZDZIAŁ 10

T.J.

Przez kolejne osiemnaście dni żywiliśmy się wyłącznie orzechami kokosowymi i owocami

chlebowca, więc ubrania dosłownie na nas wisiały. Annie burczało w brzuchu przez sen, a ja też czułem
nieustanne skurcze żołądka. Zwątpiłem w to, że ratownicy ciągle nas szukają, i przykre uczucie pustki,
które nie miało nic wspólnego z głodem, dołączyło do bólu fizycznego, gdy przypominałem sobie rodzinę
i przyjaciół.

Pomyślałem, że zaimponowałbym Annie, gdyby udało mi się upolować rybę. Tymczasem dziabnąłem

się w stopę, co bolało jak diabli, ale nie dałem nic po sobie poznać.

– Posmaruję ci ranę maścią z antybiotykiem – powiedziała Anna. Wycisnęła odrobinę na skaleczenie

i zakleiła plastrem z opatrunkiem. Wyjaśniła, że wilgoć panująca na wyspie jest idealnym środowiskiem
dla drobnoustrojów i myśl o tym, że któreś z nas mogłoby narazić się na infekcję, przeraża ją śmiertelnie.
– Nie możesz wchodzić do wody, dopóki się nie zagoi, T.J. Skaleczenie musi zaschnąć.

Po prostu cudownie. Nie ma pływania, nie ma łowienia ryb.
Dni mijały powoli. Anna uspokoiła się. Więcej spała. Kilkakrotnie, gdy wracałem ze zwiedzania

wyspy lub zbierania chrustu, przyłapałem ją na tym, że wycierała łzy. Pewnego dnia zastałem ją siedzącą
na plaży. Wpatrywała się w niebo.

– Będzie ci łatwiej, jeśli przestaniesz liczyć na to, że po nas przylecą – powiedziałem jej.
Spojrzała na mnie.
– A więc powinnam jedynie czekać, dopóki pewnego dnia nie przyleci tu jakiś przypadkowy

samolot?

– Nie wiem, Anno. – Usiadłem obok niej. – Możemy popłynąć na tratwie ratunkowej. Zabrać ze sobą

dużo jedzenia i używać plastikowych pojemników do łapania deszczówki. Będziemy wiosłowali.

– A jeśli skończy się jedzenie lub coś stanie się z tratwą? To byłoby samobójstwo, T.J. Najwyraźniej

nie jesteśmy na trasie lotu na żadną zamieszkaną wyspę i nie mamy gwarancji, że przeleci nad nami jakiś
samolot. Te wyspy są rozrzucone na tysiącach kilometrów wody. Nie mogę popłynąć, T.J. Nie po tym, jak
widziałam Micka. Czuję się bezpieczniej tutaj, na lądzie. I wiem, że nie wrócą po nas, ale jeśli powiem
to głośno, to tak, jakbym się poddała.

– Ja też się tak czułem, ale już mi przeszło.
Anna przyglądała mi się uważnie.
– Świetnie potrafisz się przystosować.
Pokiwałem głową.
– Teraz mieszkamy tutaj.

ROZDZIAŁ 11

Anna

T.J. wykrzykiwał moje imię. Siedziałam obok szałasu zapatrzona w dal. Biegł w moim kierunku,

ciągnąc za sobą walizkę.

– Anno, czy to twoja walizka?
Zerwałam się na równe nogi i puściłam pędem do niego. Spotkaliśmy się w połowie drogi.
– Tak!
Proszę, niech to będzie ta właściwa.
Opadłam na piasek przed walizką i szarpnęłam zamek błyskawiczny, po czym otworzyłam ją

i uśmiechnęłam się.

Odłożyłam moje mokre ubrania i szukałam dalej biżuterii. Znalazłam torebkę strunową i wysypałam

wszystko. Gdy przeszukiwałam zawartość, moje palce zamknęły się wokół kryształowych wiszących
kolczyków. Podniosłam je triumfująco i pokazałam T.J.

Uśmiechnął się, patrząc na zakrzywiony drucik, na którym był zawieszony kolczyk.
– Zrobimy z tego fantastyczny haczyk, Anno.
Wyjęłam wszystko z walizki. Szczoteczka do zębów i dwie tubki zwykłej pasty oraz tubka

wybielającej, cztery kostki mydła, dwie butelki płynu do kąpieli, szampon i odżywka, balsam, krem do
golenia, maszynka z dwiema paczuszkami zapasowych ostrzy. Trzy dezodoranty – dwa w sztyfcie i jeden
żelowy – oliwka dziecinna i waciki do zmywania makijażu, wiśniowa pomadka ochronna do ust i –
dzięki Ci, Boże – dwa pudełka tamponów. Lakier do paznokci i zmywacz, pęseta, patyczki higieniczne,
chusteczki, butelka Woolite do prania ręcznego i dwie tubki balsamu do opalania z filtrem 30. T.J. i ja
byliśmy już tak opaleni, że nie sądziłam, by filtr słoneczny na cokolwiek się przydał.

– No, no – cmoknął, gdy skończyłam sortować kosmetyki.
– Na wyspie, na którą lecieliśmy, podobno nie ma drogerii – wyjaśniłam. – Sprawdziłam.
Zapakowałam również grzebień i szczotkę, spinki do włosów, klamry do spinania końskiego ogona,

talię kart do gry, kalendarz i długopis, dwie pary okularów przeciwsłonecznych – Ray-Ban oraz drugie
w dużej czarnej oprawce – i słomkowy kowbojski kapelusz, który zawsze nosiłam na basenie.

Brałam kolejno każdą sztukę ubrania, wykręcałam i rozpościerałam na piasku, by wyschła. Cztery

kostiumy kąpielowe, bawełniane wygodne spodnie, szorty, koszulki bez rękawów, T-shirty i sukienka na
ramiączkach. Adidasy i kilka par skarpetek. Niebieski T-shirt z koncertu REO Speedwagon i szary nike
z czerwonym nadrukiem Po prostu zrób to. Były o jeden rozmiar za duże i używałam ich jako koszuli
nocnej.

Wrzuciłam majtki oraz staniki z powrotem do walizki i zamknęłam ją. Zajmę się nimi później.
– Mamy szczęście, że morze wyrzuciło właśnie tę walizkę – powiedziałam.
– A co było w drugiej?
– Twoje podręczniki i ćwiczenia. – Przygotowałam szczegółowe plany lekcji, organizując całą pracę,

która czekała T.J. W tamtej walizce były również powieści, które zamierzałam przeczytać przez lato,
i pomyślałam tęsknie, jak bardzo pomogłyby zabić czas. Spojrzałam z nadzieją na T.J. – Może znajdziemy
również twoją walizkę.

– Nie ma najmniejszej szansy. Rodzice zabrali ją ze sobą. Dlatego miałem parę ciuchów i szczoteczkę

do zębów w plecaku. Mama chciała, żebym miał coś na wypadek, gdybyśmy się spóźnili i musieli
spędzić gdzieś noc.

– Naprawdę?
– Tak.
– Hm. Coś takiego.

*

Zebrałam wszystko, co było mi potrzebne.
– Idę się wykąpać – powiedziałam. – Nie zbliżaj się do wody, kiedy ja tam jestem. Jasne?
T.J. skinął głową.
– Dobrze. Obiecuję. Postaram się podczas twojej nieobecności zrobić wędkę. Wypróbuję ją, kiedy

wrócisz.

Gdy znalazłam się na brzegu, zrzuciłam ubranie, weszłam do wody i zanurzyłam głowę. Umyłam

brudne włosy, spłukałam szampon i umyłam je jeszcze raz. Szampon pachniał niewiarygodnie, może
dlatego, że ja sama pachniałam tak nieładnie. Nałożyłam odżywkę, po czym wymyłam się od stóp do
głów i usiadłam nad wodą, by ogolić nogi i pachy. Jeszcze raz weszłam do wody, by się obmyć, i przez
jakiś czas unosiłam się na wznak na powierzchni, zadowolona i czysta.

Włożyłam żółte bikini, posmarowałam się dezodorantem, rozczesałam włosy, zwinęłam je i spięłam

na czubku głowy. Wybrałam okulary w ciemnych oprawkach, zostawiając ray-bany dla T.J.

Gdy podeszłam do niego, podniósł głowę i zmierzył mnie spojrzeniem. Usiadłam obok niego, a on

pochylił się, powąchał mnie i powiedział:

– Komary zjedzą cię żywcem.
– Czuję się tak dobrze, że nic mnie to nie obchodzi.
– Co o tym myślisz? – spytał, podnosząc wędkę. Wywiercił otwór na końcu długiego kija

i przywiązał do niego strunę gitary. Drugi koniec struny przewlókł przez pętelkę w haczyku zrobionym
z drucika mojego kolczyka.

– Wygląda świetnie. Kiedy się wykąpiesz, wypróbujemy ją. Zostawiłam wszystko na brzegu.

Korzystaj, z czego chcesz.

Gdy wrócił, czysty i pachnący równie ładnie jak ja, dałam mu okulary.
– O, dzięki – rzekł, wkładając je. – Są super. – Podniósł wędkę.
– Czego użyjemy na przynętę?
– Chyba robaków.
Kopaliśmy ziemię pod drzewami, dopóki nie znaleźliśmy kilku. Białe i ruchliwe, przypominały duże

czerwie. Wzdrygnęłam się. T.J. nabrał robaków w garść i ruszyliśmy w stronę wody.

– Żyłka jest niezbyt długa. Nie chciałem użyć całej struny na wypadek, gdyby pękła albo coś stało się

z wędką.

Weszliśmy do wody po pas i T.J. zarzucił wędkę. Staliśmy bez ruchu.
– Coś skubie robaka – powiedział.
Poderwał wędkę i pociągnął ku sobie. Wydałam okrzyk radości na widok kołyszącej się na haczyku

ryby.

– Popatrz, to działa! – ucieszył się.
W pół godziny złowił jeszcze siedem ryb. Gdy wróciliśmy do szałasu, poszedł nazbierać drew do

ogniska, a ja oczyściłam nożem ryby.

– Gdzie się tego nauczyłaś? – spytał po powrocie. Opróżnił plecak, wysypując chrust na kupkę

w szałasie.

– Od taty. Często zabierał Sarah i mnie na ryby, gdy w dzieciństwie mieszkaliśmy w domu nad

jeziorem. Zawsze nosił ten obłędny nieprzemakalny kapelusz z przypiętymi sztucznymi przynętami.
Pomagałam mu sprawiać wszystko, co złowiliśmy.

T.J. przyglądał się, jak oskrobywałam łuski nożem, a potem odcinałam głowę. Oddzieliłam filet od

skóry, przesuwając ostrze poziomo wzdłuż całej długości ryby. Zmyłam deszczówką z dłoni krew
i wnętrzności, a następnie upiekliśmy rybę na płaskim kamieniu, na którym wcześniej opiekaliśmy owoce
chlebowca. Zjedliśmy wszystkie siedem, jedną po drugiej. Nigdy w życiu nie smakowała mi tak bardzo
żadna ryba.

– Jak myślisz, co to za gatunek? – spytałam T.J.

– Nie mam pojęcia, ale jest pyszna.
Po obiedzie siedzieliśmy na kocu; po raz pierwszy od tygodni byliśmy najedzeni do syta. Sięgnęłam

do walizki i wyjęłam kalendarz.

– Ile dni tu jesteśmy? – spytałam, wygładzając pogniecione kartki.
Podszedł do drzewa i policzył karby, które wyciął nożem na pniu.
– Dwadzieścia trzy.
Zakreśliłam datę w kalendarzu. Był już prawie lipiec.
– Od tej pory będę na bieżąco uaktualniała. – Wtedy coś sobie przypomniałam. – Kiedy masz zgłosić

się do swojego doktora?

– Pod koniec sierpnia. Na tomografię.
– Do tego czasu nas znajdą.
Wcale tak nie myślałam. Po minie T.J. poznałam, że on również w to nie wierzy.

*

Udałam się za potrzebą do lasu, gdy usłyszałam ten dźwięk. Coś jak trzepot, łopot. Przestraszyłam się

tak, że omal nie wpadłam w kałużę własnego moczu. Podciągnęłam gwałtownie majtki i szorty, po czym
stanęłam, nasłuchując, ale dźwięk się już nie powtórzył.

– Chyba usłyszałam jakieś zwierzę – powiedziałam po powrocie do T.J.
– Jakie?
– Nie wiem. Przypominało to trzepot, łopot. Ty coś słyszałeś?
– Owszem.
Wróciliśmy do miejsca, gdzie usłyszałam ten dźwięk, ale niczego nie znaleźliśmy. Nazbieraliśmy tyle

chrustu, ile mogliśmy unieść, i złożyliśmy na zgromadzonej już stercie.

– Masz ochotę popływać? – spytał T.J.
– Pewnie.
Teraz, gdy miałam kostium kąpielowy, pływanie wydało mi się wspaniałym pomysłem.
Czysta woda w lagunie idealnie nadawałaby się do nurkowania z rurką. Pływaliśmy około pół

godziny, a gdy już wychodziliśmy z wody, T.J. nastąpił na coś. Zanurkował, po czym wynurzył się
z adidasem.

– Twój?
– Tak. Spodziewałem się, że w końcu go prąd przyniesie.
Siedzieliśmy na plaży, bryza od oceanu suszyła nasze ciała.
– Dlaczego twoi rodzice wybrali te wyspy? – zainteresowałam się. – Są tak daleko.
– Ze względu na nurkowanie z akwalungiem. Podobno fantastyczne miejsce. Tata i ja obaj mamy

certyfikaty – odrzekł T.J., kopiąc palcami w białym piasku. – Kiedy byłem naprawdę chory, robił
mnóstwo szumu, opowiadając wszystkim, że gdy tylko lepiej się poczuję, wybierzemy się tutaj na
wspaniałe wakacje. Jakby mnie to w ogóle interesowało.

– Nie chciałeś tu przyjechać?
T.J. pokręcił głową.
– Dlaczego?
– Nikt nie ma ochoty spędzać całych wakacji z rodziną. Pragnąłem zostać w domu i powłóczyć się

z kumplami. Potem poinformowali mnie, że ty jedziesz z nami i że będę musiał nadrobić zaległości. To
mnie dokumentnie wkurzyło. – Spojrzał na mnie przepraszająco. – Bez urazy.

– Nie czuję się urażona.
– Ale oni mnie nie słuchali. Mama i tata wbili sobie do głowy, że ta podróż będzie najcudowniejszym

wydarzeniem dla całej rodziny. Ale nawet moje siostry były wściekłe. Chciały pojechać do Disney
Worldu.

– Przykro mi, T.J.

– Nie ma powodu.
– Ile lat mają twoje siostry?
– Alexis dziewięć, a Grace jedenaście. Czasami doprowadzają mnie do szału, nigdy nie przestają

mówić, ale są w porządku. A ty masz braci lub siostry?

– Mam jedną siostrę, Sarah. Jest o trzy lata ode mnie starsza i zamężna. Mają z Davidem dwójkę

dzieci: pięcioletniego Joego i dwuletnią Chloe. Tęsknię za nimi ogromnie. Nie potrafię sobie wyobrazić,
co przeżywają, zwłaszcza moi rodzice.

– Ja też tęsknię za rodziną – przyznał T.J.
Przesunęłam spojrzeniem po błękitnym bezchmurnym niebie, zapatrzyłam się na turkusową wodę,

słuchając kojącego plusku fal rozbijających się o rafę koralową.

– Prawdę mówiąc, jest tutaj przepięknie – zauważyłam.
– Tak – przyznał T.J. – Rzeczywiście.

ROZDZIAŁ 12

T.J.

Jedną z najbardziej nieznośnych rzeczy na wyspie była nuda. Zbieranie drewna na opał oraz owoców,

łowienie ryb kilka razy dziennie zajmowało nam trochę czasu, ale wciąż zostawało wiele godzin.
Zwiedzaliśmy wyspę i pływaliśmy, ale też dużo rozmawialiśmy i wkrótce poczułem się w towarzystwie
Anny równie swobodnie, jak w towarzystwie moich przyjaciół. Była świetnym słuchaczem.

Spytała mnie o to, jak radzę sobie emocjonalnie. Faceci podobno powinni być twardzi, nigdy

z Benem nie gadaliśmy o uczuciach, ale przyznałem się Annie, że mam dziwne uczucie w dołku, ilekroć
myślę, że mogą nas nie znaleźć. Wyznałem jej też, że czasami się boję, że nie zawsze dobrze sypiam.
Powiedziała, że z nią jest podobnie.

Lubiłem dzielić łóżko z Anną. Niekiedy leżała zwinięta w kłębek tuż obok mnie, z głową na moim

ramieniu, a pewnego razu, gdy spałem na boku, przytuliła się we śnie piersią do moich pleców „na
łyżeczkę”. To nic nie oznaczało, ale było przyjemne. Nigdy nie spędziłem wcześniej całej nocy
z dziewczyną. Emma i ja spaliśmy ze sobą kilka godzin, ale to głównie dlatego, że była bardzo chora.

Lubiłem Annę. Bardzo. Bez niej wyspa byłaby naprawdę koszmarna.

*

Nikt nas nie uratował, minął więc termin mojej sierpniowej wizyty u onkologa. Anna wspomniała

o tym któregoś ranka przy śniadaniu.

– Martwię się, że nie mogłeś pójść do lekarza – powiedziała, podsuwając mi kawałek pieczonej

ryby. – Ostrożnie, gorące.

– Czuję się dobrze – odparłem, dmuchając na rybę, by nieco ją ostudzić, zanim włożę ją do ust.
– Ale byłeś bardzo chory, prawda?
– Tak.
Podała mi butelkę z wodą. Upiłem łyk i odstawiłem ją.
– Opowiedz mi o tym.
– Mama myślała, że mam grypę. Gorączkowałem i pociłem się w nocy. Schudłem. Potem lekarz

wymacał mi guza na szyi, który okazał się powiększonym węzłem chłonnym. Później zrobili mi serię
badań: rentgen, biopsję, rezonans magnetyczny i tomografię pozytonową. Powiedzieli mi, że mam trzecie
stadium chłoniaka Hodgkina.

– Od razu zastosowali chemioterapię?
– Tak. Ale nie podziałała. Znaleźli również coś w mojej klatce piersiowej, więc miałem również

naświetlania.

– Brzmi okropnie.
Odkroiła kawałek owocu chlebowca, a resztę dała mnie.
– Fakt, nie było zabawnie. Ciągle kursowałem między szpitalem a domem.
– Jak długo chorowałeś?
– Jakieś półtora roku. Przez dłuższy czas nie było poprawy i lekarze nie wiedzieli, co o tym myśleć.
– To musiało być naprawdę przerażające.
– Starali się utrzymać mnie w nieświadomości. Nienawidziłem tego. Wiedziałem tylko, że jest źle,

ponieważ nagle przestali patrzeć mi w oczy, gdy zadawałem pytania. Albo zmieniali temat. To mnie
rzeczywiście przerażało.

– Nic dziwnego.
– Początkowo koledzy odwiedzali mnie bez przerwy, ale z czasem niektórzy z nich przestali

przychodzić. – Napiłem się znowu i oddałem butelkę Annie. – Poznałaś mojego przyjaciela, Bena.

– Tak.
– Ben przychodził codziennie. Godzinami oglądał ze mną telewizję albo po prostu siedział na krześle

przy moim szpitalnym łóżku, gdy byłem zbyt chory, by się poruszyć lub mówić. Moi rodzice odbywali
długie rozmowy z lekarzem na korytarzu czy gdziekolwiek indziej, a ja prosiłem Bena, by próbował
podsłuchać. Powtarzał mi wszystko, co mówili, nawet jeśli to były złe wiadomości. Wiedział, że chcę
usłyszeć prawdę, rozumiesz?

– Oczywiście – odrzekła Anna. – Wygląda na to, że jest wspaniałym przyjacielem.
– O tak. A ty masz taką przyjaciółkę?
– Owszem. Ma na imię Stefani. Znamy się od przedszkola.
– To długo.
Anna skinęła głową.
– Przyjaciele są bardzo ważni. Rozumiem, dlaczego chciałeś spędzić lato z nimi.
– Aha. – Pomyślałem o moich przyjaciołach w Chicago. Prawdopodobnie sądzą, że nie żyję.
Anna wstała i podeszła do sterty chrustu.
– Powiesz mi, gdybyś zauważył jakieś objawy? – Wzięła trochę patyków i dorzuciła do ognia.
– Jasne. Tylko nie pytaj mnie w kółko, czy dobrze się czuję. Moja mama to robiła i doprowadzała

mnie do szału.

– Nie będę. Ale będę się odrobinę martwiła.
– Ja również.

ROZDZIAŁ 13

Anna

Obudziły mnie jaskrawe promienie słońca padające do wnętrza tratwy ratunkowej. T.J. już wyszedł

zbierać chrust albo łowić ryby. Ziewnęłam, rozprostowałam ręce i nogi, po czym wygramoliłam się
z łóżka. Moja walizka była w szałasie, sięgnęłam do niej i wyciągnęłam bikini. Potem wróciłam do
tratwy, by się przebrać. Kiedy już byłam w bikini, podniosłam nylonowe klapy, by wpuścić trochę
świeżego powietrza.

Wrócił T.J. z rybą, którą złowił na śniadanie. Uśmiechnął się do mnie.
– Cześć.
– Dzień dobry.
Teraz ja poszłam poszukać kokosów i owoców chlebowca. Zebrałam wszystkie, które leżały na

ziemi, i zaniosłam do szałasu. T.J. rozłupywał orzechy, a ja w tym czasie sprawiłam i upiekłam rybę.

Po śniadaniu umyliśmy zęby i wypłukaliśmy usta deszczówką. Potem zaznaczyłam datę w moim

kalendarzu. Już wrzesień. Trudno uwierzyć.

– Idziemy popływać? – spytał T.J.
– Jasne.
W zeszłym tygodniu zauważył za rafą dwie płetwy. Teraz, widząc je ponownie, spanikowaliśmy

i uciekliśmy z wody. Z brzegu obserwowaliśmy, jak wpływają do laguny. Delfiny. Weszliśmy powoli do
wody, a one nie odpłynęły, czekając cierpliwie, aż się do nich zbliżymy.

– Zachowują się niemal, jakby chciały się przedstawić – powiedziałam zdumiona.
T.J. pogłaskał jednego i roześmiał się, gdy delfin prychnął wodą z nozdrzy. Nigdy nie spotkałam

takich towarzyskich stworzeń. Pływały z nami przez pewien czas, po czym opuściły nas nagle, jakby
realizowały jakiś morski harmonogram.

– Może jeszcze dzisiaj wrócą – powiedziałam, idąc brzegiem za T.J.
Zdjął koszulę i wszedł do laguny.
– Byłoby super. Chętnie dosiadłbym jednego.
W ramach rozrywki wykorzystaliśmy jeden ze składanych plastikowych pojemników do zrobienia

maski do nurkowania. Pod wodą pływały stada ryb w jaskrawych kolorach – fioletowe, błękitne,
pomarańczowe, żółte i w czarne paski. Widzieliśmy też żółwia morskiego, z dna oceanu wytknęła łeb
murena. Widząc ją, odpłynęłam szybko.

– Nie ma delfinów – powiedziałam po przeszło godzinie pływania. – Musieliśmy je przegapić.
– Możemy spróbować znowu po drzemce. – Nagle wskazał palcem w kierunku brzegu. – Anno, spójrz

tylko.

Z piasku wystawało odnóże kraba, szczypce otwierały się i zamykały. Wyskoczyliśmy z wody.
– Wezmę bluzę od dresu.
– Prędzej, on próbuje się zagrzebać w piasku.
T.J. wrócił w rekordowym czasie, owinął bluzą wystającą część kraba i wyciągnął go z piasku.

Wróciliśmy do szałasu i T.J. wytrząsnął go do ogniska.

– O Boże – westchnęłam, myśląc przez sekundę o gwałtownej śmierci kraba.
Szybko się otrząsnęłam.
Rozłupaliśmy pancerz na odnóżach szczypcami ze skrzynki na narzędzia i opychaliśmy się ze

smakiem. Mięso kraba – nawet bez gorącego stopionego masła – smakowało lepiej od wszystkiego, co
jedliśmy na wyspie. Teraz, gdy już wiedzieliśmy, gdzie się kryją, będziemy musieli sprawdzać codziennie
linię brzegową. Miałam już tak dość ryb, kokosów i owoców chlebowca, że czasami ledwie udawało mi
się je przełknąć. Mięso kraba stanowiło miłą odmianę – coś, czego strasznie brakowało w naszej diecie.

Kiedy z kraba została już tylko kupka rozbitych skorupek, wyciągnęłam koc z tratwy ratunkowej

i rozpostarłam go pod palmą kokosową. Wyciągnęliśmy się obok siebie. Cień drzewa dawał nam
odrobinę chłodu w najgorętszej porze dnia, dzięki czemu stał się naszym ulubionym miejscem drzemki.

Duży, odrażający, włochaty pająk – odwłok miał wielkości ćwierćdolarówki – leniwie pełznął po

ramieniu T.J. Strąciłam go pstryczkiem.

– Ten naprawdę napędził mi stracha – powiedziałam.
T.J. się wzdrygnął. Nie cierpiał pająków, zawsze strzepywał koc, sprawdzając, czy ich tam nie ma,

zanim ułożył go w tratwie. Ja natomiast nienawidziłam węży. Nadepnęłam już na jednego węża
morskiego i tylko dlatego nie przeżyłam szoku, że miałam na nogach adidasy. Przerażała mnie myśl o tym,
że mogłabym nadepnąć na niego bosą stopą. Zastanawianie się, czy mogą być jadowite, było zbyt
stresujące.

Myślałam, że T.J. już zasnął, ale w tym momencie spytał sennym głosem:
– Jak myślisz, co z nami będzie, Anno?
– Nie mam pojęcia. Uważam, że powinniśmy dalej robić to, co robimy, i starać się przetrwać, dopóki

ktoś nas nie znajdzie.

– Nieźle sobie radzimy. – T.J. przewrócił się na brzuch. – Założę się, że byłoby to zaskoczeniem dla

wielu osób.

– Mnie samą to zaskakuje. – Pełny żołądek sprawiał, że mnie też chciało się spać. – Nie mamy

wyboru, T.J. Albo to zrozumiemy, albo umrzemy.

Podniósł głowę z koca i popatrzył na mnie z zadumą.
– Sądzisz, że urządzili nam w domach pogrzeby?
– Tak. – Myśl o naszych rodzinach na nabożeństwach żałobnych zabolała mnie tak bardzo, że

zacisnęłam powieki, zmuszając się do zaśnięcia. Chciałam uciec od wyobrażenia zatłoczonego kościoła,
pustego ołtarza i twarzy rodziców zalanych łzami.

Po drzemce nazbieraliśmy chrustu – niekończący się, nużący, uciążliwy obowiązek.

Podtrzymywaliśmy ogień, po części dlatego, by T.J. nie musiał rozniecać go na nowo, a po części wciąż
jeszcze mieliśmy nadzieję, że w końcu jakiś samolot przeleci nad naszymi głowami. Gdyby tak się
zdarzyło, będziemy gotowi dorzucić leżących na stercie zielonych liści, by uzyskać więcej dymu.

Ułożyliśmy drwa na stosie w szałasie, po czym napełniłam pojemnik z tratwy ratunkowej morską

wodą, dodałam pełną nakrętkę Woolite i uprałam nasze brudne ubrania.

– To będzie dzień prania – rzucił T.J.
– Tak.
Rozciągnęliśmy sznur między drzewami i rozwiesiliśmy ubrania, żeby wyschły. Nie było ich wiele.

Ja chodziłam przez cały czas w bikini, spałam w T-shircie i szortach.

Później, po kolacji, T.J. zapytał, czy chciałabym zagrać w karty.
– W pokera?
Parsknął śmiechem.
– A co, nie dość dałem ci w kość ostatnim razem?
T.J. nauczył mnie grać w pokera, ale nie byłam w tym zbyt dobra. Przynajmniej on tak uważał.

Zaczynałam już chwytać, o co w tym wszystkim chodzi; jeszcze trochę i złoję mu skórę.

Po sześciu rozdaniach – z których wygrałam cztery – mruknął:
– Hm, chyba mam zły dzień. Może zagramy teraz w warcaby?
– Dobrze.
Narysował na piasku szachownicę. Użyliśmy otoczaków zamiast pionków i rozegraliśmy trzy partie.
– Jeszcze jedną? – spytał T.J.
– Nie, idę się wykąpać.
Martwiłam się już o nasz zapas mydła i szamponu. Zapakowałam ich dużo, ale ustaliliśmy z T.J., że

kąpiemy się tylko raz dziennie. Tak na wszelki wypadek. Nie byliśmy zbytnio brudni, ponieważ dużo

pływaliśmy, ale nie zawsze najładniej pachnieliśmy.

– Twoja kolej – powiedziałam po powrocie z kąpieli.
– Brakuje mi prysznica.
Umyci, położyliśmy się spać. T.J. opuścił siatkowe drzwi i położył się obok mnie.
– Oddałbym wszystko za coca-colę – jęknął.
– Ja też. Wielką szklankę z mnóstwem lodu.
– I mam ochotę na chleb. Nie owoc chlebowca, ale prawdziwy chleb. Na przykład wielką kanapkę

z frytkami i korniszonami.

– Pizza, w stylu Chicago.
– Ogromny cheeseburger z keczupem.
– Befsztyk – dodałam. – I pieczone kartofle z serem i kwaśną śmietaną.
– A na deser tort czekoladowy.
– Umiem piec tort czekoladowy. Mama mnie nauczyła.
– Taki z wiórkami czekoladowymi na wierzchu?
– Tak. Kiedy wydostaniemy się z tej wyspy, upiekę ci taki. – Westchnęłam. – Tylko się torturujemy.
– Wiem. Ale zrobiłem się głodny. Chociaż byłem już przedtem głodny.
Przekręciłam się na bok i ułożyłam wygodnie.
– Dobranoc, T.J.
– Dobranoc.

*

T.J. położył złowioną rybę na ziemi obok mnie i usiadł.
– Szkoła zaczęła się dwa tygodnie temu – powiedziałam. Zaznaczyłam krzyżykiem datę w kalendarzu

i zaczęłam szykować śniadanie.

Najwyraźniej zauważył moją minę, ponieważ natychmiast zareagował.
– Wydajesz się smutna.
Skinęłam głową.
– Trudno mi pogodzić się z sytuacją, że inny nauczyciel stoi teraz przed moimi uczniami.
Uczyłam angielskiego w drugiej klasie i uwielbiałam robić zakupy różnych szkolnych materiałów

i wybierać książki na moje regały. Zawsze wypełniałam długopisami duży kubek na moim biurku i pod
koniec roku nie zostawał ani jeden.

– To znaczy, że lubisz swoją pracę?
– Kocham ją. Moja mama była nauczycielką… przeszła na emeryturę w ubiegłym roku. Od zawsze

wiedziałam, że będę uczyć. Kiedy byłam mała, bez przerwy chciałam bawić się w szkołę, a ona dawała
mi złote gwiazdki, żebym mogła oceniać prace domowe moich pluszowych zwierzaków.

– Na pewno jesteś naprawdę dobrą nauczycielką.
Uśmiechnęłam się.
– Staram się. – Położyłam sprawioną rybę na płaskim kamieniu, którego używałam do pieczenia,

i umieściłam go w pobliżu płomieni. – Możesz uwierzyć, że zaczynałbyś przedostatni rok liceum?

– Nie. Tak się złożyło, że od bardzo dawna nie byłem w szkole.
– A lubisz swoją szkołę? Twoja mama mówiła mi, że byłeś dobrym uczniem.
– Jest w porządku. Chciałem nadgonić materiał, żeby być w mojej klasie. Miałem też nadzieję wrócić

do drużyny futbolowej. Musiałem zrezygnować, kiedy zachorowałem.

– Czyli lubisz sport?
Skinął głową.
– Zwłaszcza futbol i koszykówkę. A ty?
– Ja też.
– Grasz w coś? – spytał T.J.

– Nie, biegam. W zeszłym roku brałam udział w dwóch półmaratonach, w szkole średniej uprawiałam

biegi przełajowe i grałam w koszykówkę. Czasami ćwiczę jogę. – Sprawdziłam, czy ryba doszła,
i odsunęłam kamień od ognia, żeby wystygła. – Brakuje mi ćwiczeń.

Nie potrafiłam wyobrazić sobie teraz biegania, nawet gdybyśmy mieli dość jedzenia. Bieganie wokół

wyspy przypominałoby mi chomika na kole. Poruszanie się prowadzące donikąd.

*

T.J. wrócił z plecakiem pełnym drew na opał.
– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziałam.
– Jest dwudziesty września? – Wrzucił polano do ognia i usiadł obok mnie.
Potaknęłam.
– Przykro mi, że nie mam dla ciebie prezentu. Centrum handlowe na wyspie jest do chrzanu.
Parsknął śmiechem.
– Nie szkodzi, nie potrzebuję prezentu.
– Może urządzisz huczną imprezę, gdy już wydostaniemy się z wyspy.
Wzruszył ramionami.
– Może.
T.J. wyglądał poważniej niż na siedemnaście lat. Był raczej powściągliwy. Może fakt, że musiał

stawić czoło poważnym problemom zdrowotnym, wyeliminował niedojrzałe zachowanie, jakie cechuje
młodych ludzi, którzy nie mają żadnych zmartwień poza tym, by dostać prawo jazdy, wrócić na czas do
domu lub nie dać się złapać na wagarowaniu.

– Nie mogę uwierzyć, że wkrótce będzie październik – powiedziałam. – W naszych stronach

prawdopodobnie liście już żółkną.

Kochałam jesień – mecze futbolowe, zbieranie z Joem i Chloe dyń na Halloween, pierwszy chłód

w powietrzu. To lubiłam najbardziej.

Patrzyłam na palmy, ich zielone liście drżące na wietrze. Pot spływał powoli po moim policzku,

zapach kokosa, utrzymujący się stale na moich dłoniach, przypominał zapach balsamu do opalania.

Na wyspie zawsze będzie trwało lato.

ROZDZIAŁ 14

T.J.

Zaczęło padać, deszcz zacinał z ukosa. Przewalił się grzmot i błyskawica rozświetliła niebo. Wiatr

szarpał naszą tratwą; obawiałem się, że może nas przemieścić na środek plaży. Zanotowałem sobie
w pamięci: jutro trzeba przymocować tratwę do czegoś.

– Nie śpisz? – spytałem Annę.
– Nie.
Burza srożyła się przez kilka godzin. Przytuliliśmy się do siebie i naciągnęliśmy koc na głowy. Cienki

nylon pokrywający dach i zwisający po bokach tratwy był naszą jedyną osłoną przed błyskawicami, czyli
właściwie nie mieliśmy osłony. Prawie się nie odzywaliśmy, po prostu czekaliśmy, aż burza ucichnie,
a kiedy wreszcie minęła, zasnęliśmy wyczerpani.

Nazajutrz rano Anna przyniosła kilka małych zielonych kokosów, które wiatr strącił z palmy.

Rozłupaliśmy je. Miąższ był słodki, a mleczko miało mniej goryczki niż to z brązowych orzechów.

– Te są pyszne – powiedziała Anna.
Szałas się zawalił, ognisko zgasło, rozpaliłem więc nowe, tym razem używając sznurowadła

z adidasa. Przywiązałem je do przeciwnych końców zakrzywionego patyka. Zrobiłem pętelkę pośrodku
sznurowadła i przewlokłem przez nią drugi patyk, ustawiając go pionowo w stosunku do kawałka
drewna, na którym go oparłem.

– Co robisz? – spytała Anna.
– Zamierzam użyć tego do obracania patyka. Tak właśnie postępował facet w telewizji.
Dostosowałem napięcie sznurka i ustawiałem patyk pod różnymi kątami. Trochę czasu zajęło mi

nadanie mu dość szybkich obrotów, ale gdy w końcu się udało, po jakichś piętnastu minutach uzyskałem
dym, a zaraz potem płomienie.

– Miałeś świetny pomysł – pochwaliła mnie Anna.
– Dzięki. – Ułożyłem podpałkę i przyglądałem się, jak ogień rozpala się coraz mocniej. Ustawiliśmy

z powrotem szałas.

Otarłem pot zalewający mi oczy i powiedziałem:
– Mam nadzieję, że silniejszej burzy nie będzie. – Umocowałem ostatni kij i dodałem: – Bo nie wiem,

jakie będziemy mieli schronienie, jak tego zabraknie.

*

Anna poszła się wykąpać. Zajrzałem do jej walizki, próbując znaleźć T-shirt z REO Speedwagon.

Powiedziała mi, że mogę go nosić, jak również nike, ponieważ oba są na mnie dobre. Nie widziałem
koszulki, sięgnąłem więc głębiej.

Pod szortami były ukryte dwa pudełka tamponów.
Co Anna zrobi, jak te się skończą?
Odsunąłem kilka rzeczy i zauważyłem jej staniki, zwinięte i ułożone w równy stosik. Na górze leżał

czarny. Podniosłem butelkę waniliowego balsamu i powąchałem.

To dlatego ona czasem pachnie ciasteczkami.
Otworzyłem okrągły plastikowy pojemniczek. Były w nim malutkie pigułki w kółeczkach

oznaczających dni tygodnia. Zostało ich pięć. Dopiero po dłuższej chwili dotarło do mnie, że są to
pigułki antykoncepcyjne. Znalazłem jeszcze dwa nieotwarte pojemniczki.

Anna nie miałaby nic przeciwko temu, że szperałem w jej walizce – ja również trzymałem tam

ubrania, ponieważ mój plecak służył do noszenia drew na opał – ale zapewne nie chciałaby, żebym
dotykał wszystkich należących do niej przedmiotów. Już chciałem zamknąć walizkę, gdy mój wzrok padł
na jej majteczki. Leżały na dnie, obok adidasów. Zerknąłem przez ramię, po czym podniosłem różowe
i trzymałem je przez chwilę przed sobą.

Ciekawe, czy coś przez nie widać, gdy ma je na sobie.
Odłożyłem je i wyjąłem czarne stringi.
Bardzo seksowne. Ale założę się, że są strasznie niewygodne.
Z kolei dotknąłem czerwonych i przyjrzałem się bliżej małej czarnej kokardce pośrodku paska.
No, no. To dopiero byłby seksowny prezent.
Potem podniosłem pięć lub sześć par, ukryłem w nich twarz, wdychając ich zapach.
– Co ty robisz? – spytała Anna.
Podskoczyłem z przestrachu.
– Chryste, przeraziłaś mnie śmiertelnie! – Serce mi waliło, twarz paliła ze wstydu.
Jak długo ona tam stoi?
– Szukam twojej koszulki REO Speedwagon. – Wciąż trzymałem w dłoni jej majteczki. Śpiesznie

wrzuciłem je z powrotem do walizki.

– Doprawdy? – spytała. – Bo raczej wygląda, jakbyś bawił się moją bielizną. – Schowała do walizki

mydło i szampon.

Najwyraźniej nie była wściekła, wyjąłem więc stringi, podniosłem je wysoko i powiedziałem:
– Wyglądają na strasznie niewygodne.
– Oddaj to. – Wyrwała mi stringi z ręki i wrzuciła je razem z innymi, zaciskając wargi, by się nie

roześmiać.

Gdy zdałem sobie sprawę, że nie jest na mnie wkurzona, odezwałem się z uśmiechem:
– Wiesz co, Anno? Jesteś naprawdę fajna.
– Miło mi, że tak uważasz.
– Naprawdę szukałem twojej koszulki REO Speedwagon, ale nie mogłem jej znaleźć.
– Wisi na sznurze. Powinna już być sucha.
– Dzięki.
– Nie ma za co. Tylko już więcej nie wąchaj mojej bielizny, dobrze?
– Widziałaś to?
– Tak.

ROZDZIAŁ 15

Anna

Delfiny pływały obok mnie w lagunie. Nurkowały pod moim ciałem i wynurzały się z drugiej strony.

Wydawały bardzo śmieszne piskliwe dźwięki, a kiedy do nich mówiłam, zachowywały się tak, jakby
mnie rozumiały. Lubiliśmy z T.J. chwytać je za płetwy i śmialiśmy się, gdy pozwalały nam płynąć z nimi.
Mogłam się z nimi bawić godzinami.

T.J. przybiegł do mnie do laguny.
– Anno, zgadnij, co znalazłem.
Kiedy morze wyrzuciło na brzeg drugi but T.J., nie musiał już martwić się, że znowu zrani się

w stopę, i spędzał całe godziny w głębi wyspy, szukając czegoś interesującego. Nie znalazł dotychczas
niczego, pocięły go tylko komary, ale nie zaprzestał poszukiwań. Zabijał w ten sposób czas.

– No, co takiego? – spytałam, głaszcząc delfina.
– Włóż adidasy i chodź ze mną.
Pożegnałam się z delfinami, poszłam za nim do szałasu i włożyłam skarpetki i buty.
– No dobra. Rozbudziłeś moją ciekawość. Powiedz, co to jest.
– Jaskinia. Schyliłem się, by zebrać stertę patyków, a gdy je odkładałem, zauważyłem otwór. Chcę

zobaczyć, co tam jest w środku.

Dotarliśmy do jaskini po kilku minutach. T.J. ukląkł przy wejściu i wczołgał się na czworakach do

środka.

– Jest węższa, niż myślałem! – zawołał. – Połóż się na brzuchu i czołgaj się jak żołnierz. Jest ciasno,

ale się zmieścisz. Właź.

– Nie ma mowy! – odkrzyknęłam. – Nigdy nie wejdę do tej jaskini.
Serce biło mi szybciej, zaczęłam się pocić na samą myśl o tym.
– Nic nie widzę, mogę tylko macać dookoła.
– Dlaczego to robisz? A jeśli są tam szczury albo wielkie straszne pająki?
– Co? Myślisz, że mogą tu być pająki?
– Nie, nie przejmuj się.
– Nie sądzę, by tu było cokolwiek poza kamieniami i patykami. Ale nie wiem na pewno.
– Jeśli patyki są suche, weź je. Dołożymy je do naszego zapasu drew.
– Dobra.
T.J. wyczołgał się z jaskini, trzymając w jednej ręce coś, co wyglądało jak piszczel, a w drugiej dłoni

miał czaszkę. Rzucił je na ziemię i zaklął:

– Cholera jasna!
– O mój Boże – powiedziałam. – Nie wiem, kto to jest, ale pobyt na wyspie nie skończył się dla

niego dobrze.

– Myślisz, że to ten ktoś, kto zbudował chatę? – spytał T.J. Wpatrywaliśmy się w czaszkę.
Skinęłam głową.
– Tak sądzę.
Przeszliśmy do szałasu i wyjęliśmy z ogniska palące się polano, by posłużyło nam za pochodnię.

Udaliśmy się szybko do jaskini i T.J. znowu wczołgał się do środka, trzymając przed sobą pochodnię.

– Nie oparz się! – krzyknęłam za nim.
– Nie martw się.
– Jesteś w środku?
– Tak.
– Co widzisz?
– Faktycznie jest tutaj szkielet. Ale nie ma nic poza tym. – T.J. wyszedł i podał mi pochodnię. –

Położę piszczel i czaszkę z powrotem w jaskini obok szkieletu.

– Świetny pomysł.
Wróciliśmy do szałasu.
– O rety, to było przerażające – powiedziałam.
– Ile potrzeba czasu, by z ciała został tylko szkielet? – spytał T.J.
– W tym upale i przy tej wilgotności? Prawdopodobnie niedużo.
– Jestem przekonany, że to ten facet od chaty.
– Zapewne masz rację. A jeśli tak jest, to w ten sposób ubywa nam jedna szansa ratunku. –

Pokręciłam głową. – Nie wróci, ponieważ nigdy nie opuścił wyspy. Ale co go zabiło?

– Nie mam pojęcia. – T.J. dorzucił drew do ognia i usiadł obok mnie. – Dlaczego nie chciałaś wejść

do jaskini? To znaczy, zanim dowiedzieliśmy się o szkielecie.

– Nie cierpię małych, zamkniętych przestrzeni. Pamiętasz, opowiadałam ci o domku nad jeziorem?

Tym, do którego jeździliśmy, gdy wybieraliśmy się z tatą na ryby?

– Tak.
– Sarah i ja bawiłyśmy się z innymi dziećmi, które były tam na wakacjach z rodzinami. Wokół całego

jeziora biegła droga, pod którą znajdowała się długa rura ściekowa. Inne dzieciaki miały odwagę
i przeczołgiwały się przez nią na drugą stronę. Pewnego razu postanowiłyśmy z Sarah to zrobić
i przekonałyśmy inne dzieci, by do nas dołączyły. W połowie drogi spanikowałam. Nie mogłam
oddychać, a osoba przede mną nie posuwała się do przodu. Wycofać się nie mogłam, ponieważ za mną
też były dzieci. Miałam siedem lat i byłam nieduża, ale rura była wąska. Wreszcie udało nam się
wydostać z niej na drugim końcu i Sarah musiała pobiec po mamę, ponieważ nie mogłam przestać płakać.
Pamiętam to, jakby zdarzyło się wczoraj.

– To już nie dziwię się, że nie chciałaś wejść.
– Ale nie rozumiem, dlaczego Kostek skrył się tutaj, by umrzeć.
– Kostek?
– Pomyślałam, że powinien mieć jakieś imię. Kostek brzmi lepiej niż „facet z chaty”.
– Jasne – zgodził się ze mną T.J.

*

Usiadłam obok szałasu, by postawić pasjansa. Gdy T.J. podszedł do mnie, od razu zorientowałam się,

że coś jest nie tak; przyciskał rękę do ciała i podtrzymywał ją drugą ręką. Jego ramię zwisało
bezwładnie.

Wstałam.
– Co się stało.
– Spadłem z palmy kokosowej.
– Chodźmy. – Objęłam go w pasie i powoli zaprowadziłam do tratwy ratunkowej. Krzywił się przy

najlżejszym poruszeniu i bezskutecznie próbował stłumić jęk, gdy pomagałam mu się położyć. Zaskoczyło
mnie nieoczekiwane przemożne pragnienie zaopiekowania się nim i ulżenia mu w bólu.

– Zaraz wracam. Idę po tylenol.
Wytrząsnęłam na rękę dwie tabletki, chwyciłam butelkę i napełniłam ją wodą ze zbiornika

deszczówki. Włożyłam mu tabletki do ust i uniosłam głowę, by mógł się napić. Połknął je i oddychał
powoli.

– Po co właziłeś na drzewo?
– Chciałem zerwać te małe zielone kokosy, które tak ci smakowały.
Uśmiechnęłam się.
– To bardzo miłe z twojej strony, ale przypuszczam, że złamałeś sobie obojczyk. Zaczekamy, aż

tylenol zacznie działać, a wtedy spróbuję założyć ci coś w rodzaju temblaka.

– Dobrze – powiedział, zamykając oczy.

Zajrzałam do walizki, gdzie znalazłam długi podkoszulek bez rękawów. Po dwudziestu minutach

pomogłam T.J. usiąść.

– Przepraszam, wiem, że to boli.
Zgięłam mu rękę w łokciu i przełożyłam pod nim temblak, po czym zawiązałam go delikatnie na

ramieniu. Kładąc T.J. z powrotem, odgarnęłam mu włosy z twarzy i pocałowałam w czoło.

– Spróbuj się nie kręcić.
– Dobrze, Anno.
Może nie bolało go aż tak bardzo, ponieważ, gdy obejrzałam się na niego, gramoląc się z tratwy, miał

na twarzy uśmiech.

Obudziłam się w nocy, by dołożyć drew do ognia.
– Anno?
Głos T.J. przestraszył mnie.
– Tak?
– Możesz mi pomóc wydostać się stąd? Muszę zrobić siusiu.
– Jasne.
Pomogłam mu wyjść z tratwy, a następnie zajęłam się ogniskiem. Gdy wrócił, dałam mu więcej

tylenolu.

– Mogłeś w ogóle zasnąć? – spytałam.
– Nie bardzo.
Nazajutrz rano w miejscu, gdzie kość pękła, pojawił się fioletowy siniak. T.J. skrzywił się, gdy

poprawiłam temblak. Dałam mu następną dawkę tylenolu.

Potem już nie chciał łykać tabletek.
– Nie chcę brać za dużo, Anno. Możemy ich jeszcze potrzebować.
Po trzech dniach poczuł się lepiej i chodził za mną jak szczeniak. Zszedł na plażę, gdy łowiłam ryby,

wlókł się za mną, kiedy zbierałam owoce chlebowca, i chciał mi pomóc opróżnić zbiornik wody. Gdy
próbował pójść ze mną nazbierać chrustu, odesłałam go na koc rozłożony pod palmą.

– Złamanie się nie zrośnie, jeśli będziesz bez przerwy się ruszał, T.J.
– Nudzę się. I naprawdę muszę się wykąpać. Pomożesz mi, jak wrócisz?
– Co? Nie, nie ma mowy, żebym cię kąpała.
Krępująca sytuacja.
– Anno, albo mi pomożesz, albo nie wytrzymasz mojego zapachu.
Powąchałam go.
– Faktycznie, pachniałeś lepiej. Dobra, pomogę ci, ale umyję tylko niektóre obszary i tylko dlatego, że

śmierdzisz.

Uśmiechnął się szeroko.
– Dzięki.
Zeszliśmy do laguny, gdy tylko nazbierałam drew do ogniska. T.J. został w szortach i usiadł

w wodzie, która zasłaniała jego ciało od połowy. Uklękłam obok niego i namydliłam dłonie.

– Potrzymaj – powiedziałam, podając mu mydło.
Delikatnie umyłam mu twarz, po czym nabrałam wody w dłonie, by spłukać pianę; moje palce

przesuwały się po jego kilkudniowym zaroście, po policzkach i nad górną wargą.

– Jak przyjemnie – westchnął.
Napełniłam wodą plastikowy pojemnik, który przyniosłam ze sobą, i wylałam mu na głowę, po czym

umyłam mu włosy. Bardzo urosły i nieustannie odgarniał je z oczu. Lubił nosić mój słomkowy kowbojski
kapelusz, pod którym je chował, co bardzo mi odpowiadało, ponieważ ja dawno już przywłaszczyłam
sobie jego czapkę baseballową.

– Szkoda, że nie mamy nożyczek – zauważyłam. – Ostrzygłabym cię.

Podał mi mydło, a ja znowu namydliłam dłonie. Umyłam mu szyję, a kiedy zeszłam do klatki

piersiowej, moje palce przesunęły się po jego stwardniałych sutkach. Patrzył na mnie w milczeniu.

Wyszorowałam mu pachę pod zdrową ręką i plecy. Nie mógł podnieść chorej, zrobiłam więc, co

mogłam, dotykając go leciutko w okolicach siniaka.

– Przepraszam – powiedziałam, gdy się skrzywił.
Popełniłam błąd, spoglądając w dół, gdy byłam gotowa umyć mu nogi. Woda w lagunie była na tyle

przejrzysta, że zauważyłam wyraźne wybrzuszenie w jego szortach.

– T.J.!
– Przepraszam. – Spojrzał na mnie z zakłopotaniem. – Tym razem nie udało mi się ukryć.
Zaraz, zaraz, tym razem? To ile ich było?
Nagle nie wiedziałam, gdzie podziać oczy. Zapomniałam, co się może zdarzyć, gdy przesuwa się

dłońmi po ciele siedemnastolatka.

Czy właściwie każdego mężczyzny.
– Nic nie szkodzi, po prostu kompletnie mnie zaskoczyłeś. Myślałam, że bardzo cierpisz.
Najwyraźniej szczerze speszony odrzekł:
– No… przecież tego nie złamałem.
Dobra, do roboty.
Umyłam mu nogi, a gdy dotarłam do stóp, odkryłam, że ma łaskotki. Wyrwał mi stopę i jęknął,

ponieważ przy tym ruchu zabolało go ramię.

– No, to już koniec. Jesteś chyba czysty.
– Nie wytrzesz mnie? – Uśmiechnął się do mnie z nadzieją.
– Bardzo śmieszne. Pomyliłeś nas z ludźmi, którzy mają ręczniki.
– Dziękuję, Anno.
– No, myślę.
Pomagałam mu się kąpać przez kolejne dwa tygodnie, dopóki nie wyzdrowiał na tyle, że mógł to

robić sam. Za każdym razem było to dla mnie odrobinę mniej krępujące. Nigdy więcej nie spojrzałam
w dół, by zobaczyć, jak na niego podziałałam.

– Ale to nie jest dla ciebie nieprzyjemne? – spytałam pewnego dnia, myjąc mu włosy.
– Ani trochę – odparł z szerokim uśmiechem. – Nie przejmuj się – dodał z udawaną powagą. –

Zrewanżuję ci się kiedyś. Jeśli doznasz jakiejś kontuzji, z pewnością cię wykąpię.

– Będę o tym pamiętała.
Zanotowałam sobie w pamięci, że muszę być szczególnie ostrożna. Może kąpanie go było krępujące,

ale to betka w porównaniu z tym, jak ja bym się czuła, gdyby przesuwał namydlonymi dłońmi po moim
ciele.

ROZDZIAŁ 16

T.J.

Anna stała obok tratwy ratunkowej. Podałem jej rybę, którą złowiłem, i schowałem wędkę

w szałasie.

– Jest choć trochę wody w zbiorniku deszczówki?
– Nie.
– Może deszcz spadnie później.
Spojrzała z niepokojem na niebo i zaczęła sprawiać rybę.
– Mam taką nadzieję.
Nadszedł listopad, przebywaliśmy na wyspie już pół roku. Anna powiedziała, że pora deszczowa

wróci dopiero w maju. Wciąż padało, mniej więcej co drugi dzień, ale raczej krótko. Mieliśmy mleczko
kokosowe, ciągle jednak byliśmy spragnieni.

– Przynajmniej wiemy, że nie wolno nam pić wody z sadzawki – rzekła Anna, wzdrygnąwszy się. –

To było okropne.

– Mój Boże, wiem. Myślałem, że wysram wnętrzności.
Nie mieliśmy władzy nad deszczem, ale na Malediwach życie w morzu jest niezwykle bogate.

Orzechy kokosowe i owoce chlebowca nie zaspokajały naszego apetytu, ale nie głodowaliśmy dzięki
różnobarwnym rybom, które łowiłem w lagunie.

Stałem zanurzony po pas w głębokiej wodzie i łapałem je jedną po drugiej. Żadna nie była dłuższa niż

piętnaście centymetrów – kolczyk i struna gitary nie utrzymałyby dużej. Obawiałem się, że złapie się coś
większego i zerwie zaimprowizowaną żyłkę. Dobrze, że Anna zapakowała dużo kolczyków, ponieważ
właśnie straciłem jeden.

Mimo że mieliśmy dość jedzenia, Anna stwierdziła, że w naszej diecie brakuje wielu ważnych

składników.

– Martwię się o ciebie, T.J. Wciąż jeszcze rośniesz.
– Rosnę tak jak trzeba. – Nasza dieta nie była chyba taka zła, ponieważ w chwili katastrofy szorty

sięgały mi do kolan, a teraz kończyły się przynajmniej kilka centymetrów wyżej.

– Owoc chlebowca musi być bogaty w witaminę C, w przeciwnym razie z pewnością mielibyśmy już

szkorbut – mruknęła pod nosem.

– Co to jest szkorbut? – spytałem. – Brzmi obrzydliwie.
– To choroba spowodowana niedoborem witaminy C – wyjaśniła. – Piraci i żeglarze zapadali na nią

podczas długich podróży. Nic przyjemnego.

Powinna była raczej martwić się o siebie. Jej kostium kąpielowy wisiał luźno na pupie, a piersi nie

wypełniały stanika, tak jak przedtem. Obojczyki sterczały, uwidoczniły się żebra. Próbowałem namówić
ją, by jadła więcej, i nawet się starała, ale często kończyło się na tym, że zjadałem jej porcję.
W przeciwieństwie do niej spożywanie w kółko tego samego zupełnie mi nie przeszkadzało i jadłem,
kiedy tylko poczułem głód.

Pewnego ranka, po upływie kilku tygodni, Anna oznajmiła:
– Dzisiaj jest Święto Dziękczynienia.
– Tak? – Nie przykładałem większego znaczenia do dat, ale Anna była na bieżąco.
– Tak. – Zamknęła kalendarz i położyła na ziemi obok siebie. – Nie sądzę, bym kiedykolwiek jadła

rybę w tym dniu.

– Albo orzechy kokosowe czy owoce chlebowca – dodałem.
– Nieważne, co jemy. Święto Dziękczynienia obchodzimy, by wyrazić wdzięczność za to, co mamy.
Usiłowała mówić radosnym tonem, ale potem otarła oczy wierzchem dłoni i włożyła okulary

przeciwsłoneczne.

Żadne z nas nie wspomniało o Święcie Dziękczynienia przez resztę dnia. Przedtem nie myślałem

o nim w ogóle. Zakładałem, że ktoś nas wcześniej znajdzie. Nie rozmawialiśmy więcej z Anną o mającej
nadejść pomocy – przygnębiało to nas. Mogliśmy tylko czekać i mieć nadzieję, że jakiś samolot przeleci
nad naszymi głowami. Najtrudniejszą rzeczą był brak jakiejkolwiek kontroli nad naszą sytuacją, no, chyba
że zdecydowalibyśmy się na wypłynięcie tratwą ratunkową. Ale Anna nigdy się na to nie zgodzi. I ma
rację. Byłoby to prawdopodobnie równe samobójstwu.

Tamtej nocy, gdy się już ułożyliśmy do snu, wyszeptała:
– Jestem wdzięczna za to, że mamy siebie nawzajem, T.J.
– Ja też.
Gdyby Anna zginęła w katastrofie hydroplanu i byłbym przez cały czas sam, nie wiem, czy udałoby mi

się przeżyć.

*

Dzień Bożego Narodzenia spędziliśmy, uganiając się za kurczakiem.
Wczesnym rankiem, gdy schyliłem się, by zebrać trochę chrustu, pisnąłem jak dziewczyna, gdy

z pobliskich krzaków wyskoczył kurczak i napędził mi niezłego stracha.

Rzuciłem się za nim w pogoń, ale zniknął w innych krzakach. Wetknąłem tam rękę i pomacałem

dookoła, ale nie udało mi się go schwytać.

– Anno, ten trzepot, który wciąż słyszymy, to kurczaki – powiedziałem, wracając z drwami na opał.
– Są tu kurczaki?
– Tak. Ścigałem jednego, ale uciekł mi w krzaki. Sznuruj adidasy. Będziemy mieć kurczaka na

świąteczną kolację.

*

– Jest tutaj. Słyszałam go. Narobię hałasu w krzakach, bądź więc gotowy, kiedy wyskoczy z drugiej

strony – powiedziała Anna, gdy Operacja Złap Kurczaka weszła na najwyższe obroty.

Ganialiśmy za nim przez godzinę, od jednego krańca wyspy do drugiego, aż wreszcie go otoczyliśmy.
– Jest! Łap go! – krzyknęła Anna, gdy wyskoczył na mnie z trzepotem skrzydeł. Próbowałem go

schwytać, ale bez powodzenia, została mi w dłoni jedynie garść piór.

– Niech cię diabli, ty skurwysynu!
Pobiegłem za nim. Anna dogoniła mnie i zapędziliśmy kurczaka w kępę zarośli. Zaczął przeciskać się

przez lukę w listowiu, ale Anna rzuciła się na niego i przytrzymała. Ja chwyciłem go za nogi,
wyciągnąłem z krzaków i trzasnąłem nim o ziemię.

Anna nawet nie mrugnęła okiem.
– Świetna robota, T.J. – Poklepała mnie po plecach.
Poderżnąłem mu gardło i powiesiłem do góry nogami. Kiedy spłynęła niemal cała krew, oskubałem

go, starając się nie patrzeć na głowę.

Anna odcięła ją nożem.
– Nie wygląda tak jak kurczaki, które kupujemy w sklepie mięsnym – powiedziała.
– Nie narzekaj, wygląda świetnie – odparłem. Kompletnie go poharatała, ale położyliśmy kawałki na

kilku płaskich kamieniach, które umieściliśmy jak najbliżej ognia.

Anna wciągnęła powietrze.
– Tylko powąchaj – zachęciła mnie, gdy kurczak się piekł.
Kiedy oceniliśmy, że jest już gotowy, pozwoliliśmy mu nieco wystygnąć, po czym dosłownie

rzuciliśmy się na niego, rozrywając mięso palcami. W niektórych miejscach był przypieczony, w innych
niedopieczony, ale smakował fantastycznie.

– Był boski – rzuciłem, oblizując palce.
Anna skończyła obgryzać udko i potwierdziła:
– Aha, po prostu pycha.

Cisnęła kostkę na coraz większą kupkę obok ogniska i otarła usta dłonią.
– Ciekawa jestem, ile jeszcze kurczaków jest na wyspie – powiedziała.
– Nie mam pojęcia, ale znajdziemy wszystkie co do jednego.
– To najlepszy kurczak, jakiego w życiu jadłam, T.J.
Beknąłem i roześmiałem się.
– Bez wątpienia.
Pozbieraliśmy kości i rozpostarliśmy koc na ziemi, z dala od ogniska.
– Czy zwykle otwierasz prezenty w Wigilię, czy w pierwszy dzień świąt? – spytałem ją.
– W Wigilię. A ty?
– Tak samo. Czasami Grace i Alexis błagają, żeby otworzyć je dwudziestego trzeciego, ale mama im

nie pozwala.

Leżeliśmy obok siebie, odpoczywając. Moje myśli powędrowały do Grace i Alexis, do rodziców.

Prawdopodobnie przeżywali ciężkie chwile, obchodząc pierwsze święta Bożego Narodzenia beze mnie.

Gdyby tylko wiedzieli, że oboje żyjemy i nie poddajemy się.

*

Deszcz zaczął znowu padać w maju i trochę się odprężyliśmy. Ale częściej też rozpętywały się burze

i mogliśmy jedynie przytulić się do siebie w tratwie ratunkowej, słuchając łoskotu piorunów i czekając,
aż burza się skończy.

Jedna była tak silna, że zwaliła drzewo, pociąłem je więc piłą na drewno na opał. Zajęło mi to dwa

dni. Gdy skończyłem, stos drewna wypełniał cały szałas.

Potem zszedłem na plażę, by się ochłodzić. Anna chlapała się w wodzie, bawiąc się z sześcioma

delfinami. Wchodząc do laguny, pogłaskałem jednego po głowie i przysiągłbym, że się do mnie
uśmiechnął.

– O rany, aż sześć. To rekord – rzekłem z podziwem.
– Wiem. Przypłynęły dzisiaj wszystkie naraz. – Delfiny pojawiały się w lagunie regularnie jak

w zegarku, późnym rankiem i późnym popołudniem. Zawsze były przynajmniej dwa, ale po raz pierwszy
było ich tak dużo.

– Jesteś strasznie spocony – powiedziała Anna. – Znowu piłowałeś?
Zanurzyłem się z głową, a gdy wypłynąłem, otrząsnąłem się jak pies.
– Tak, wreszcie pociąłem wszystko. Przez jakiś czas nie musimy zbierać drewna. – Wyciągnąłem

obolałe ręce. – Pomasuj mi ramiona, Anno. Proszę?

– Chodźmy. – Wyprowadziła mnie z wody. – Zrobię ci masaż pleców. Wierz mi, jestem w tym

mistrzynią. Usiadłem przed nią i omal nie jęknąłem, gdy dotknęła moich ramion. Nie żartowała, że jest
w tym dobra, i zastanawiałem się, czy często robiła taki masaż swojemu chłopakowi. Miała silniejsze
dłonie, niż przypuszczałem, i masowała mój kark i plecy przez długi czas. Pomyślałem o jej dłoniach
dotykających mnie w innych miejscach i gdyby umiała czytać w moich myślach, zapewne by się wkurzyła.

– Proszę bardzo – powiedziała, kończąc masaż. – Lepiej się czujesz?
– Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Dzięki.
Wróciliśmy do szałasu. Anna nalała zakrętkę woolite do deszczówki, którą zbierała w pojemniku,

i spieniła ją dłonią.

– Czas na pranie, tak?
– Tak.
Zaofiarowałem się, że jej pomogę, ale odmówiła. Prawdopodobnie nie chciała, żebym grzebał w jej

bieliźnie.

Włożyła do pojemnika nasze brudne ubrania i uprała je. Gdy wyjmowała je po jednym i odkładała do

wypłukania, spytała nagle:

– Hej, T.J., gdzie są twoje bokserki?

– Są już za małe, a przede wszystkim się rozleciały.
– Czyli nie masz żadnych?
– Nie, nie miałem pełnej walizki ciuchów jak niektórzy.
– Nie jest to niewygodne?
– Na początku było, ale się przyzwyczaiłem. – Uśmiechnąłem się szeroko i wskazałem na moje szorty.

– Jestem pod tym całkiem goły, Anno.

Parsknęła śmiechem.
– Gadaj zdrów.

ROZDZIAŁ 17

Anna

Byliśmy na wyspie trochę ponad rok, gdy przeleciał nad nami samolot.
Tamtego popołudnia zbierałam orzechy kokosowe i ryk silników, głośny i niespodziewany,

przestraszył mnie. Rzuciłam wszystko i puściłam się pędem na plażę.

T.J. wybiegł spomiędzy drzew. Gdy znalazł się przy mnie, zaczęliśmy wymachiwać rękami, patrząc,

jak samolot przelatuje nad naszymi głowami.

Krzyczeliśmy, ściskaliśmy się i podskakiwaliśmy w miejscu, ale samolot położył się na prawe

skrzydło i leciał dalej. Staliśmy, słuchając, jak warkot silników oddala się coraz bardziej.

– Czy on przechylał się na skrzydła? – spytałam T.J.
– Nie jestem pewien. A ty jak myślisz?
– Nie potrafię powiedzieć. Może.
– Miał pływaki, prawda?
– Tak, to był hydroplan – potwierdziłam.
– To znaczy, że mógł tu gdzieś wylądować? – spytał, zataczając krąg ręką.
– Chyba tak.
– Widzieli nas?
T.J. był ubrany w szare sportowe szorty z cienkimi niebieskimi paskami po obu stronach i nie miał na

sobie koszulki, ale ja byłam w czarnym bikini, które powinno być widoczne na białym piasku.

– Sądzę, że na pewno, a ty nie zauważyłbyś dwojga ludzi, wymachujących rękami?
– Może – odrzekł.
– Ale nie widzieli naszego ogniska – powiedziałam. Nie rozwaliliśmy szałasu ani nie narzuciliśmy

zielonych liści, żeby wytworzyć więcej dymu. Nie byłam nawet pewna, czy w ogóle mamy jakieś zielone
liście w szałasie.

Siedzieliśmy na plaży przez kolejne dwie godziny, nie rozmawiając, nasłuchując, czy samolot

przypadkiem nie wraca.

Wreszcie T.J. wstał.
– Idę łowić ryby – rzekł z rezygnacją.
– Dobrze.
Gdy sobie poszedł, pomaszerowałam pod palmę kokosową i zebrałam orzechy, które upuściłam na

ziemię. W drodze powrotnej zatrzymałam się pod chlebowcem i podniosłam dwa owoce, po czym
złożyłam wszystko w szałasie. Dołożyłam do ognia i czekałam na T.J.

Gdy wrócił, sprawiłam i upiekłam rybę na obiad, ale żadne z nas nie mogło przełknąć nawet kawałka.

Powstrzymywałam łzy i odetchnęłam z ulgą, gdy T.J. zniknął między drzewami.

Położyłam się w tratwie, zwinęłam w kłębek i rozpłakałam się.
Cała nadzieja, której trzymałam się kurczowo od chwili, gdy zatonął nasz samolot, prysła jak bańka

mydlana. Byłam przekonana, że jeśli uda nam się być na plaży, kiedy nadleci następny samolot, będziemy
uratowani. Może nas nie zauważyli. Może zauważyli, ale nie mieli pojęcia, że jesteśmy rozbitkami. Teraz
nie miało to znaczenia, ponieważ nie wrócą.

Łzy przestały mi płynąć i zastanawiałam się, czy w końcu się wyczerpały.
Wygramoliłam się z tratwy. Słońce zaszło. T.J. siedział przy ognisku, jego prawa dłoń spoczywała

bezwładnie na udzie.

Przyjrzałam się z bliska.
– Och, T.J. Jest złamana?
– Prawdopodobnie.
Z czymkolwiek weszła w kontakt jego dłoń – domyślałam się, że był to pień drzewa – miała

zakrwawione knykcie i była okropnie spuchnięta.

Wyjęłam z apteczki buteleczkę z tylenolem i wytrząsnęłam dwie tabletki. Zaniosłam je T.J. razem

z wodą.

– Przepraszam – powiedział, unikając mojego wzroku. – Ostatnia rzecz, jaka ci jest potrzebna, to

zajmowanie się kolejnym złamaniem.

– Posłuchaj. – Uklękłam obok niego. – Nigdy nie skrytykuję niczego, co pomaga ci w radzeniu sobie

z tą sytuacją.

Wreszcie spojrzał na mnie, skinął głową i wziął tylenol z mojej wyciągniętej ręki. Podałam mu

butelkę z wodą i połknął tabletki. Usiadłam przy nim po turecku. Wrzuciwszy polano do ognia,
wpatrywałam się w iskry unoszące się w powietrzu.

– A ty, Anno, jak sobie z nią radzisz?
– Płaczę.
– Czy to działa?
– Czasami.
Patrząc na jego złamaną rękę, walczyłam z przemożną chęcią, by zmyć krew i trzymać ją w moich

dłoniach.

– Poddaję się, T.J. Powiedziałeś kiedyś, że będzie mi łatwiej, jeśli przestanę liczyć na to, że

przylecą, i miałeś rację. Ten również nie wróci. Samolot musiałby wylądować na wodach laguny, żebym
uwierzyła, że naprawdę wydostaniemy się z tej wyspy. Do tego czasu jesteśmy tylko ty i ja. To jedyna
rzecz, którą wiem na pewno.

– Ja też się poddaję – wyszeptał.
Popatrzyłam na niego, rozbitego fizycznie i psychicznie, i okazało się, że jednak zostało mi trochę łez.
Nazajutrz rano obejrzałam dokładnie jego rękę. Opuchlizna zwiększyła się dwukrotnie.
– Trzeba ją unieruchomić – powiedziałam. Wyjęłam krótki kijek ze sterty drewna i zaczęłam grzebać

w walizce w poszukiwaniu czegoś, czym mogłabym go owinąć. – Nie zacisnę mocno opaski, ale trochę
będzie bolało, T.J.

– Wytrzymam.
Podłożyłam kijek pod spuchniętą dłoń i dwukrotnie ją obwiązałam czarnym kawałkiem materiału;

delikatnie go naciągnęłam i wsunęłam końcówkę pod spód.

– Czym mi owinęłaś rękę? – spytał.
– Moimi stringami. – Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. – Miałeś rację, są strasznie

niewygodne. Ale świetnie się sprawdzają przy udzielaniu pierwszej pomocy.

Kąciki ust T.J. lekko się uniosły, a w jego oczach pojawił się błysk, którego brakowało wczoraj

wieczorem.

– Kiedyś to wykorzystam dla stworzenia zabawnej opowieści – powiedziałam.
– Wiesz co, Anno? To jest zabawne nawet teraz.

*

T.J. skończył siedemnaście lat we wrześniu 2002 roku. Zupełnie nie przypominał chłopca, z którym

rozbiliśmy się na oceanie piętnaście miesięcy temu.

W dużej mierze dlatego, że zdecydowanie przydałoby mu się golenie. Miał zarost o wiele dłuższy od

jednodniowego, ale krótszy od pełnego. Prawdę mówiąc, wyglądał dobrze. Nie byłam pewna, czy lubił
swój zarost, czy po prostu nie chciało mu się golić.

Włosy tak mu już odrosły, że prawie mógłby je spinać moją klamrą do końskiego ogona, wypłowiały

też od słońca i były teraz ciemnoblond. Moje włosy też urosły. Sięgały niżej niż do połowy pleców
i doprowadzały mnie do szału. Próbowałam skrócić je nożem, ale ostrze – tępe i nieząbkowane – nie
dało im rady.

Jakkolwiek bardzo szczupły, T.J. urósł o przynajmniej pięć centymetrów, czyli miał teraz około metra

osiemdziesięciu wzrostu.

Wydawał się starszy, niż był w rzeczywistości. Ja, która skończyłam w maju trzydzieści jeden lat,

prawdopodobnie również wyglądałam poważniej. Nie dowiem się. Jedyne lusterko, jakie miałam,
znajdowało się w kosmetyczce w mojej torebce, która pływała teraz gdzieś w oceanie.

Siłą woli powstrzymywałam się, by nie pytać go, jak się czuje albo czy nie widzi u siebie żadnych

objawów raka, ale bacznie go obserwowałam. Wyglądało na to, że ma się dobrze, rósł i dobrze się
rozwijał, nawet w tych mniej niż korzystnych warunkach.

*

W moim śnie mężczyzna jęknął, gdy przylgnęłam wargami do jego szyi. Wsunęłam mu nogę między

nogi i obsypałam go pocałunkami, sunąc od policzka aż do piersi. Otoczył mnie ramionami i przewrócił
na plecy, całując namiętnie w usta. Coś w jego pocałunku przestraszyło mnie i obudziłam się.

T.J. przygniatał mnie swoim ciężarem. Leżeliśmy na kocu pod palmą kokosową, gdzie ucięliśmy

sobie drzemkę. Gdy uświadomiłam sobie, co zrobiłam, wydostałam się spod niego, twarz mi płonęła.

– Coś mi się śniło.
Przekręcił się na plecy, oddychając ciężko.
Wstałam i powędrowałam nad wodę. Usiadłam po turecku na piasku. Brawo, Anno. Napastować go

podczas snu.

T.J. dołączył do mnie po kilku minutach.
– Jestem okropnie zawstydzona – powiedziałam.
Usiadł przy mnie.
– Niepotrzebnie.
– Musiałeś się dziwić, co, u diabła, wyprawiam.
– Cóż, tak, ale poradziłem sobie z tym.
Zagapiłam się na niego z otwartymi ustami.
– Oszalałeś?
– Dlaczego? To ty powiedziałaś, że łatwo się przystosowuję.
Tak, i najwyraźniej jesteś oportunistą, pomyślałam.
– Poza tym – mówił dalej T.J. – lubisz się przytulać. Skąd mam wiedzieć, o co ci chodzi? To

dezorientujące.

Moje upokorzenie jeszcze się pogłębiło. Często budziłam się w nocy zbyt blisko T.J., przytulona do

niego, i założyłam, że śpi i o tym nie wie.

– Przepraszam, to od początku do końca moja wina. Nie chciałam, żebyś odniósł mylne wrażenie.
– W porządku, Anno. Nic się nie stało.
Trzymałam dystans przez resztę dnia, ale tamtej nocy, gdy już się położyliśmy, usprawiedliwiłam się:
– To prawda, co powiedziałeś o przytulaniu się. Po prostu jestem przyzwyczajona do sypiania z kimś.

Spałam obok Johna przez naprawdę długi czas.

– Czy to właśnie on ci się przyśnił?
– Nie. To był jeden z tych dziwnych snów, które nie mają sensu. Tak naprawdę to nie wiem, kim był

ten mężczyzna. Ale ogromnie mi przykro.

– Nie musisz wciąż przepraszać, Anno. Mówiłem, że byłem zdezorientowany, ale nie powiedziałem,

że mi się to nie podobało.

Nazajutrz, gdy wróciłam z kąpieli w lagunie, zobaczyłam, że T.J. siedzi obok szałasu i usiłuje zdjąć

nożem ortodontyczny aparat z zębów.

– Potrzebujesz pomocy?
– Nie.
– Kiedy miałeś go zdjąć?
– Pół roku temu. Przypomniałem sobie o tym dopiero wczoraj.

Właśnie w tym momencie uprzytomniłam sobie, co mnie obudziło. Chłopak w aparacie

ortodontycznym nie całował mnie od czasów liceum.

ROZDZIAŁ 18

T.J.

Stałem przed chatą Kostka, gdy odnalazła mnie Anna. Pot spływał po jej twarzy.
– Goniłam kurczaka po całej wyspie, tylko że biegł zbyt szybko. Ale go złapię, choćby to miała być

ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu. – Pochyliła się i oparła dłonie na kolanach, próbując złapać oddech.
Spojrzała na mnie. – Co robisz?

– Chcę rozebrać tę chatę, potem przenieść drewno na plażę i zbudować dla nas dom.
– Masz chociaż blade pojęcie, jak buduje się domy?
– Nie, ale za to mam mnóstwo czasu na rozwiązanie tego problemu. Jeśli się postaram, będę mógł

ponownie wykorzystać drewno i gwoździe. Potrafię zrobić daszek z brezentu, żeby nam ognisko nie
gasło. – Przyjrzałem się bacznie zawiasom w drzwiach, zastanawiając się, czy dadzą się uratować. –
Muszę coś robić, Anno.

– Uważam, że to świetny pomysł – powiedziała.
Rozebranie chaty i przeniesienie jej w kawałkach na plażę zajęło nam trzy dni. Po wyciągnięciu

starych gwoździ, włożyłem je do skrzynki z narzędziami, gdzie leżały już inne.

– Nie chcę, żeby chata stała zbyt blisko lasu – zastrzegła Anna. – Z powodu szczurów.
– Dobra. – Nie mogłem jednak zbudować chaty na plaży, ponieważ piasek był za bardzo niestabilny.

Wybraliśmy miejsce tam, gdzie kończył się piasek i zaczynała ziemia. Wykopaliśmy dół pod fundament,
co było wielkim wyczynem, ponieważ nie mieliśmy łopaty. Używałem młotka do wyrywania kawałków
ziemi, a Anna podążała za mną, zgarniając ją do jednego z plastikowych pojemników.

Zardzewiałą piłą przycinałem deski do odpowiedniej długości. Anna przytrzymywała je, gdy

wbijałem gwoździe.

– Cieszę się, że postanowiłeś to zrobić – powiedziała.
– Zajmie mi trochę czasu, zanim skończę.
– Jasne.
Poszła po gwoździe do skrzynki z narzędziami i podała mi je, po czym rzekła:
– Zawołaj mnie, jeśli będziesz potrzebował pomocy.
Wyciągnęła się na kocu, rozłożonym nieopodal, i zamknęła oczy. Obserwowałem ją przez chwilę,

przesuwając spojrzeniem po jej nogach, brzuchu, piersiach, zastanawiając się, czy jej skóra jest taka
delikatna, na jaką wygląda. Przypomniałem sobie tamten dzień, gdy pocałowała mnie w szyję pod palmą
kokosową, i jakie to było przyjemne uczucie. Nagle otworzyła oczy i spojrzała w moją stronę. Śpiesznie
odwróciłem wzrok. Straciłem już rachubę, ile razy przyłapała mnie na gapieniu się na nią. Nigdy nie
skomentowała tego faktu ani nie kazała mi przestać, co było jeszcze jednym powodem, dla którego tak
bardzo ją lubiłem.

*

Byłbym już uczniem ostatniej klasy i Anna nie mogła przeboleć, że opuściłem mnóstwo zajęć.
– Prawdopodobnie będziesz musiał podejść do egzaminu, by uzyskać dyplom ukończenia szkoły

średniej. Nie będę cię potępiać, jeśli zechcesz to zrobić, zamiast wracać do szkoły.

– Na czym to polega?
– Czasami, gdy dzieciaki rzucą szkołę, wybierają ten wariant, zamiast wracać do niej i kończyć ją

w normalnym trybie. Ale nie martw się, pomogę ci.

– Dobrze. – W tej chwili miałem w nosie moje świadectwo ukończenia szkoły, ale Annie wydawało

się to ważne.

Nazajutrz, gdy pracowaliśmy przy budowie domu, spytała:
– Zamierzasz kiedyś się ogolić? – Dotknęła dłonią mojej brody. – Nie jest ci z tym gorąco?
Miałem nadzieję, że zarost jest dość gęsty, by ukryć mój nagły rumieniec.

– Nigdy przedtem się nie goliłem. Zarost wypadł mi po chemii. Gdy wyjeżdżaliśmy z Chicago,

dopiero zaczynał odrastać.

– Teraz jesteś cały zarośnięty.
– Wiem, ale nie mamy lusterka, a bez niego to raczej niemożliwe.
– Czemu nic mi nie powiedziałeś? Przecież wiesz, że pomogłabym ci.
– Może dlatego, że jest to krępujące?
– Chodźmy – poleciła. Wzięła mnie za rękę i pociągnęła do szałasu. Otworzyła walizkę, wyjęła

maszynkę i krem do golenia, których używała do usuwania włosków z nóg, po czym zeszliśmy nad wodę.

Usiedliśmy po turecku przodem do siebie. Anna wycisnęła trochę kremu na dłoń, nałożyła mi lekko na

twarz, a potem rozsmarowała. Położyła mi rękę z tyłu głowy, przyciągając mnie do siebie, dopóki nie
uzyskała odpowiedniego kąta, po czym zaczęła mnie golić powolnymi, ostrożnymi pociągnięciami.

– Tak dla twojej wiadomości – powiedziała. – Nigdy przedtem nie goliłam mężczyzny. Postaram się

nie zaciąć cię, ale nie mogę obiecać.

– Poradzisz sobie lepiej ode mnie.
Nasze twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów i spojrzałem jej w oczy. Czasami były szare,

czasami niebieskie. Dzisiaj wypadł dzień błękitu. Nie zdawałem sobie dotąd sprawy, jak długie ma rzęsy.

– Czy ludzie zwracają uwagę na twoje oczy? – wypaliłem bez zastanowienia.
Schyliła się i opłukała maszynkę w wodzie.
– Czasami.
– Są niezwykłe. Przy opaleniźnie wydają się jeszcze bardziej niebieskie.
– Dzięki – odrzekła z uśmiechem.
Nabrała wody w dłoń i polała mi policzki, spłukując krem do golenia.
– Co ma oznaczać to spojrzenie? – spytała.
– Jakie spojrzenie?
– Myślałeś o czymś. – Wskazała na moją głowę. – Niemal widzę obracające się trybiki.
– Wtedy gdy powiedziałaś, że nigdy wcześniej nie goliłaś… mężczyzny. Czy uważasz mnie za

mężczyznę?

– Nie uważam cię za chłopca – odparła po chwili milczenia.
To dobrze, ponieważ nie jestem już chłopcem, pomyślałem.
Wycisnęła więcej kremu na dłoń i ogoliła mi resztę twarzy. Gdy skończyła, ujęła mnie za podbródek

i obejrzała moją twarz z obu stron, muskając skórę wierzchem dłoni.

– W porządku, gotowe.
– Dziękuję. Od razu mi chłodniej.
– Do usług. Powiedz mi, kiedy znowu będziesz chciał, żeby cię ogolić.

*

Pewnej nocy leżeliśmy z Anną w łóżku, rozmawiając w ciemności.
– Tęsknię za rodziną – wyznała. – Mam pewien sen na jawie, który zawsze przebiega w taki sam

sposób. Wyobrażam sobie, że na wodach laguny ląduje samolot, a my oboje jesteśmy wtedy na plaży.
Dopływamy do niego, a pilot nie może uwierzyć, że to naprawdę my. Odlatujemy z wyspy i gdy tylko
znajdujemy telefon, dzwonimy do naszych rodzin. Potrafisz sobie wyobrazić, jaka byłaby ich reakcja?
Żyli ze świadomością, że zginęliśmy, urządzili nam pogrzeby, a tu nagle słyszą nasze głosy w słuchawce
telefonu?

– Nie, nie potrafię. – Przekręciłem się na brzuch i poprawiłem poduszkę pod głową. – Założę się, że

plujesz sobie w brodę, że przyjęłaś tę pracę.

– Przyjęłam tę pracę, ponieważ była to wspaniała okazja, by wyjechać tam, gdzie nigdy nie byłam.

Nikt nie mógł przewidzieć, że coś takiego się wydarzy.

Podrapałem bąbel po ukąszeniu komara na nodze.

– Mieszkałaś z tym facetem? Mówiłaś, że spałaś z nim.
– Tak.
– Przypuszczam, że nie chciał, byś wyjechała na tak długo.
– Nie chciał.
– Ale ty chciałaś?
Nie odpowiadała przez jakąś minutę.
– Dziwnie się czuję, rozmawiając o tym z tobą.
– Dlaczego? Uważasz, że jestem za młody, by zrozumieć?
– Nie, ponieważ jesteś facetem. I nie wiem, czy właśnie z tego powodu potrafisz to dobrze zrozumieć.
– Och, przepraszam. – Nie powinienem był tego mówić. Anna naprawdę nie traktowała mnie jak

dziecko.

– Ma na imię John. Chciałam wyjść za mąż, ale on nie był gotowy, a mnie zmęczyło czekanie.

Pomyślałam, że dobrze mi zrobi oderwanie się od tego wszystkiego na jakiś czas. Musiałam podjąć
pewne decyzje.

– Jak długo byliście razem?
– Osiem lat. – W jej głosie dawało się wyczuć zakłopotanie.
– I on nigdy nie zamierzał się chajtnąć?
– Cóż, myślę, że po prostu chodziło o mnie.
– Ach…
– Nie chcę więcej o nim rozmawiać. A ty? Miałeś kogoś w Chicago?
– Kiedyś. Chodziłem z taką dziewczyną, miała na imię Emma. Poznałem ją w szpitalu.
– Też cierpiała na chorobę Hodgkina?
– Nie, była chora na białaczkę. Siedziała obok mnie w fotelu, gdy po raz pierwszy poddano mnie

chemioterapii. Potem spędzaliśmy ze sobą dużo czasu.

– Była w twoim wieku?
– Trochę młodsza. Miała czternaście lat.
– Jaka była?
– Raczej spokojna. I naprawdę ładna. Ale wypadły jej już włosy i czuła się fatalnie z tego powodu.

Zawsze nosiła czapkę. Kiedy ja też je straciłem, powoli przestała się przejmować. Wtedy siedzieliśmy
bezczynnie jak dwie łyse pały i mieliśmy to gdzieś.

– Utrata włosów musi być czymś trudnym do zniesienia.
– Cóż, prawdopodobnie jest trudniejsza dla dziewczyn. Emma pokazała mi dawne zdjęcia, miała

kiedyś długie blond włosy.

– Spędzaliście też razem czas, kiedy nie miałeś chemioterapii?
– Tak. Znała szpital jak własną kieszeń. Pielęgniarki zawsze patrzyły w inną stronę, gdy przyłapywały

nas na wymykaniu się gdzieś. Chodziliśmy do ogrodu na dachu szpitala i wygrzewaliśmy się na słońcu.
Chciałem gdzieś ją zabrać, ale jej system odpornościowy nie pozwalał na przebywanie wśród ludzi.
Pewnego wieczoru pielęgniarki pozwoliły nam oglądać filmy na wideo w pustym pokoju. Siedzieliśmy
razem na łóżku, a one przyniosły nam prażoną kukurydzę.

– Była bardzo chora?
– Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, czuła się całkiem dobrze, ale po pół roku jej stan się

pogorszył. Pewnej nocy powiedziała mi przez telefon, że sporządziła listę rzeczy, które pragnęłaby
zrobić, a przypuszcza, że już nie zdąży.

– Och, T.J…
– Skończyła wtedy piętnaście lat, ale chciała dożyć do szesnastu, żeby dostać prawo jazdy. Pragnęła

też pójść na bal maturalny, ale powiedziała, że wystarczyłby zwykły szkolny bal. – Zawahałem się, ale
gdy leżałem w ciemności obok Anny, łatwiej mi było mówić o tych sprawach. – Zwierzyła mi się, że

chciałaby uprawiać seks po to, by wiedzieć, jak to jest. Lekarz kazał jej wtedy wrócić do szpitala i miała
osobny pokój. Myślę, że pielęgniarki się domyślały, a może im powiedziała, bo zostawiły nas samych
i udało nam się odhaczyć jeden punkt z jej listy. Umarła trzy tygodnie później.

– To takie smutne, T.J. – Miałem wrażenie, że Anna powstrzymuje łzy. – Byłeś w niej zakochany?
– Nie wiem. Nie była mi obojętna, ale to był taki dziwny czas. W moim przypadku chemia przestała

działać i musiałem zacząć naświetlania. Przeraziłem się, gdy umarła. Czy wiedziałbym, gdybym ją
kochał, Anno?

– Tak – wyszeptała.
Od dawna nie myślałem o Emmie, ale też nigdy jej nie zapomnę. To był również mój pierwszy raz.
– I jaką podjęłaś decyzję co do tamtego faceta, Anno?
Nie odpowiedziała. Może nie chciała mi mówić, a może już zasnęła. Słuchałem plusku fal

rozbijających się o rafę koralową. Ten dźwięk uspokajał mnie, zamknąłem oczy i otworzyłem je dopiero,
gdy słońce obudziło mnie nazajutrz rano.

ROZDZIAŁ 19

Anna

– Masz ochotę na pokera? – spytał T.J.
– Pewnie, ale zostawiłam karty nad wodą.
– Pójdę po nie – powiedział.
– Zaczekaj. I tak muszę iść za potrzebą. Wezmę je w drodze powrotnej. – Nie cierpiałam chodzić

nigdzie w pobliżu lasu po zapadnięciu zmroku i miałam około dwóch minut do zachodu słońca.

Właśnie wzięłam karty, kiedy to się stało. Nie widziałam, że nadlatuje nietoperz, który nagle spadł

z nieba chyba z dużą prędkością, ponieważ zderzając się z moją głową, omal nie zwalił mnie z nóg. Gdy
po sekundzie zorientowałam się, co we mnie rąbnęło, zaczęłam krzyczeć. Spanikowałam, zanurzyłam
ręce we włosach, by wyplątać z nich nietoperza.

T.J. przygnał do mnie.
– Co się stało?
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, nietoperz zatopił zęby w mojej dłoni. Krzyknęłam jeszcze głośniej.
– Mam nietoperza we włosach – powiedziałam, gdy ostry ból przeszył moją dłoń. – Gryzie mnie!
T.J. odbiegł gdzieś pędem. Potrząsałam głową, usiłując strzepnąć intruza. Po chwili T.J. wrócił

i przycisnął mnie do piasku, dopóki nie rozciągnęłam się na nim całkiem płasko.

– Nie ruszaj się – polecił, przytrzymując mi głowę dłonią. Następnie przebił ciało nietoperza ostrzem

noża. Zwierzak przestał się ruszać. – Zaczekaj. Zaraz ci go wyjmę z włosów.

– Czy on nie żyje? – spytałam.
– Tak.
Leżałam spokojnie. Serce mi waliło i miałam ochotę się wyrwać, ale zmusiłam się, by leżeć

nieruchomo, podczas gdy T.J. wyplątywał mi nietoperza z włosów.

– Już go nie ma.
Nie widzieliśmy dobrze, ponieważ sierp księżyca świecił nikłym blaskiem, toteż T.J. pobiegł do

ogniska i wyjął z niego palące się polano. Schylił się i przytrzymał je nad nietoperzem.

Był odrażający, jasnobrązowy, z dużymi czarnymi skrzydłami, spiczastymi uszami i ostrymi zębami.

Ciało miał pokryte otwartymi ranami. Sierść wokół paszczy była mokra i oślizgła.

– Chodź – powiedział T.J. – Potrzebna jest apteczka.
Wróciliśmy do szałasu i usiedliśmy przy ognisku.
– Pokaż mi dłoń.
Oczyścił miejsce ukąszenia chusteczką nasączona alkoholem, posmarował maścią z antybiotykiem

i okleił plastrem z opatrunkiem. Ręka rwała mnie okropnie.

– Boli?
– Tak.
Mogłam znieść ból, ale przerażała mnie myśl o tym, co mogło rozwijać się w moim krwiobiegu.
T.J. musiał również zastanawiać się nad tym, ponieważ zanim się położyliśmy, włożył ostrze noża do

żaru i zostawił je tam na całą noc.

ROZDZIAŁ 20

T.J.

Anna już nie spała, siedziała przy ognisku, gdy nazajutrz rano wróciłem z wędkowania.
– Jak twoja ręka?
Wyciągnęła do mnie dłoń i odkleiłem plaster.
– Nie wygląda źle – oznajmiłem. Z poszarpanej rany sączyła się krew i ręka trochę spuchła przez noc.

– Oczyszczę ranę jeszcze raz i zakleję świeżym plastrem, dobrze?

– Dobrze.
Przetarłem ugryzienie nasączoną alkoholem chusteczką.
– Wyglądasz na zmęczoną – powiedziałem, widząc jej podkrążone oczy.
– Nie spałam dobrze.
– Chcesz się położyć.
Pokręciła głową.
– Zdrzemnę się później.
Założyłem jej opatrunek.
– Gotowe. Jesteś jak nowa.
Chyba mnie nie usłyszała, ponieważ zapatrzyła się w dal i nie odezwała się nawet słowem.
Później skończyłem stawiać szkielet domu i zacząłem wznosić ściany. Szpary zaklejałem mlecznym

sokiem, który wydzielały chlebowce.

Anna pracowała w milczeniu obok mnie, przytrzymując deski i podając mi gwoździe.
– Jesteś taka cicha – zauważyłem.
– Tak.
Wbiłem gwóźdź w deskę, mocując ją do szkieletu, i spytałem:
– Martwisz się z powodu ugryzienia?
Potaknęła głową.
– Ten nietoperz sprawiał wrażenie chorego, T.J.
Odłożyłem młotek i otarłam pot z oczu.
– Rzeczywiście nie wyglądał dobrze – przyznałem.
– Myślisz, że miał wściekliznę?
Ustawiłem następną deskę i podniosłem młotek.
– Nie, jestem pewien, że nie. – Wiedziałem jednak, że nietoperze czasami są nosicielami tej choroby.
Anna westchnęła głęboko.
– Muszę po prostu przeczekać. Jeśli nie zachoruję w ciągu miesiąca, prawdopodobnie jestem zdrowa.
– Jakie są objawy?
– Nie wiem. Może gorączka? Drgawki? Choroba atakuje centralny układ nerwowy.
Jej słowa straszliwie mnie przeraziły.
– Co mam zrobić, gdybyś zachorowała? – Próbowałem sobie przypomnieć, co znajduje się

w apteczce.

Anna pokręciła głową.
– Nic nie zrobisz, T.J.
– Dlaczego?
– Ponieważ bez zastrzyków przeciw wściekliźnie ta choroba jest śmiertelna.
Przez chwilę nie mogłem oddychać, jakbym dostał potężny cios w splot słoneczny.
– Nie wiedziałem o tym.
Pokiwała głową, jej oczy napełniły się łzami. Rzuciłem młotek i położyłem dłonie na jej ramionach.
– Nie martw się – powiedziałem. – Wszystko będzie dobrze. Nie zachorujesz.

Nie miałem pojęcia, czy to prawda, ale chciałem, byśmy oboje w to wierzyli.
Policzyłem pięć tygodni do przodu i zakreśliłem datę w kalendarzu Anny. Chciała odczekać dłużej niż

miesiąc, żeby mieć pewność.

– Czyli jeśli się do tej pory nic nie stanie i nie będziesz miała żadnych objawów, to będziesz zdrowa,

tak?

– Chyba tak.
Zamknąłem kalendarz i schowałem z powrotem do walizki Anny.
– Zajmijmy się tym co zwykle – powiedziała. – Nie chcę dłużej o tym myśleć.
– Jasne, cokolwiek tylko ci pomoże.
Anna minęła się z powołaniem, powinna być aktorką, a nie nauczycielką. Za dnia odgrywała niezłe

przedstawienie, uśmiechając się, jak gdyby niczym się nie martwiła. Przez cały czas starała się czymś
zająć; godzinami bawiła się z delfinami albo pomagała mi przy budowie domu. Ale prawie nie jadła
i kręciła się tak niespokojnie w łóżku, że zdawałem sobie sprawę, że nie może zasnąć.

Pewnej nocy, po upływie dwóch tygodni, wygramoliła się z tratwy. Zawsze wstawała przynajmniej

raz, by dorzucić drew do ognia, ale zazwyczaj szybko wracała. Tym razem nie wróciła, więc poszedłem
za nią, sprawdzić, co się dzieje. Znalazłem ją w szałasie, siedziała, wpatrując się w płomienie.

– Hej, co się dzieje? – spytałem, siadając obok niej.
– Nie mogę spać. – Anna przegarnęła ogień patykiem.
– Dobrze się czujesz? – Starałem się nie okazać zaniepokojenia. – Nie masz gorączki, prawda?
Pokręciła głową.
– Nie, nic mi nie jest. Wracaj do łóżka.
– Ja też nie mogę spać, kiedy nie ma cię przy mnie.
Spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
– No co ty?
– Tak. Nie lubię, kiedy jesteś tutaj sama. Denerwuję się. Nie musisz podtrzymywać co noc ognia.

Powiedziałem ci, że bez problemu mogę rozniecić go rano.

– To mi weszło w nawyk. – Wstała. – Chodź, niech przynajmniej jedno z nas się wyśpi.
Posłuchałem jej. Gdy się położyliśmy, nakryła nas oboje kocem. Miała na sobie szorty i mój T-shirt.

Gdy się układała w wygodnej pozycji, jej goła noga otarła się o moją. Nie cofnęła jej, gdy przestała się
ruszać, ja też nie zabrałem swojej.

Leżeliśmy w ciemności, stykając się nogami, i żadne z nas długo jeszcze nie zapadło w sen.
Zgodziła się, że nie będzie wstawała w środku nocy, i któregoś ranka, dwa tygodnie później, gdy już

roznieciłem ogień, powiedziałem do Anny:

– Szkoda, że nie mierzyłaś mi czasu. Założę się, że nie zajęło mi to nawet pięciu minut.
– No, teraz to już się popisujesz.
Ale śmiała się, mówiąc to, i gdy coraz bardziej zbliżała się data zakreślona w kalendarzu, Anna

wydawała się spokojniejsza.

Kiedy minęło pięć tygodni, przytrzymałem jej rozwartą dłoń i powiodłem palcem po zabliźnionej

ranie.

– Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze – oświadczyłem. I tym razem naprawdę tak myślałem.
Uśmiechnęła się do mnie.
– Ja także jestem o tym przekonana.
Tamtego dnia sprawiła trzy ryby na lunch.
– Jesteś jeszcze głodna? Mogę złowić więcej.
– Nie, dzięki. Umierałam z głodu, ale najadłam się już do syta.
Długo pływaliśmy, a potem pracowaliśmy przy budowie domu aż do kolacji. I znowu Anna zjadła

więcej, niż jadała w ostatnich tygodniach. W porze, gdy zwykle kładliśmy się spać, oczy jej się same

zamykały i zasypiała, kiedy tylko położyłem się obok niej. Ja również zapadałem w sen, ale budziłem się,
gdy Anna zwijała się w kłębek obok mnie i kładła mi głowę na ramieniu.

Objąłem ją i przyciągnąłem bliżej.
Gdyby zachorowała, jedyną rzeczą, jaka by mi pozostała, to patrzeć, jak cierpi. I pochować ją obok

Micka, kiedy umrze. Nie wiedziałem, czy poradziłbym sobie bez niej. Dźwięk jej głosu, uśmiech, ona
sama – to właśnie sprawiało, że życie na wyspie było znośne. Przytuliłem ją trochę mocniej
i pomyślałem, że jeśli się obudzi, może jej to powiem. Ale spała jak suseł. Westchnęła przez sen i w
końcu ja też odpłynąłem.

Gdy obudziłem się nazajutrz rano, Anna leżała już po swojej stronie posłania. Rozniecałem ogień,

gdy wygramoliła się z tratwy ratunkowej.

Uśmiechnęła się do mnie, przeciągając się.
– Cudownie mi się spało. Najlepiej od bardzo dawna.
– Mnie też się dobrze spało, Anno.
Kilka dni później leżeliśmy w nocy, rozmawiając o naszych ulubionych dziesięciu albumach

klasycznego rocka wszech czasów.

– Sticky Fingers Rolling Stonesów jest moim numerem jeden. Przesuwam Led Zeppelin Cztery na

piąte miejsce – powiedziała.

– Naćpałaś się czy co?
Zacząłem wyliczać powody, dla których nie mogłem się z tym zgodzić – wszyscy wiedzą, że The Wall

Pink Floydów powinno zajmować pierwsze miejsce.

Zaczęliśmy się przekomarzać. Złapałem ją i zagroziłem, że nie puszczę jej, dopóki nie przyzna mi

racji. Wyrwała się, ale chwyciłem ją w pasie, szarpnąłem do tyłu i naciągnąłem jej koc na głowę.

Kiedy ją wreszcie wypuściłem, udawała, że się dusi, po czym zawołała:
– Skopię ci tyłek, Callahan!
– Naprawdę? Jakim cudem? – Ważyła prawdopodobnie niespełna pięćdziesiąt kilo. Oboje

zdawaliśmy sobie sprawę, że nie skopie tyłka nikomu.

– Nie bądź takim chojrakiem. Któregoś dnia znajdę sposób, by przytrzeć ci rogów.
– Oooch, strasznie się boję, Anno – odparłem ze śmiechem.
Do czego się jednak nie przyznałem, to do tego, że mogła rzucić mnie na kolana jednym dotknięciem

ręki, gdyby położyła ją we właściwym miejscu.

Byłem ciekaw, czy o tym wie.

*

– Idę się wykąpać – powiedziała Anna, gdy wróciłem z plaży. Zebrała szampon, mydło i swoje

ubrania.

– Dobrze.
Po jej odejściu zauważyłem, że kończy nam się zapas drewna na opał. Wziąłem plecak i wypchałem

go wszystkimi patykami, jakie udało mi się znaleźć. Słońce było już dość nisko na niebie i roje komarów
brzęczały mi koło twarzy. Wyszedłem spod gęstego baldachimu listowia, nie zwracając na nie uwagi.

Wynurzyłem się spośród drzew w chwili, gdy Anna wchodziła nago do oceanu.
Zamarłem.
Wiedziałem, że powinienem odejść, uciekać gdzie pieprz rośnie, ale nie mogłem. Ukryłem się za

drzewem i patrzyłem.

Zanurkowała pod wodę, by zmoczyć włosy, po czym odwróciła się i wyszła na brzeg. Wyglądała

cudownie, z opalenizną kontrastowały te części ciała, które lubiłem najbardziej. Wsunąłem dłoń w szorty.

Stojąc na plaży, umyła włosy, po czym weszła z powrotem do wody, by spłukać szampon. Znowu

wyszła na piasek, namydliła dłonie i umyła całe ciało. Usiadła i ogoliła nogi, a potem jeszcze raz się
zanurzyła, opłukując się.

To, co zrobiła potem, kompletnie mnie zaszokowało.
Po wyjściu rozejrzała się, a potem usiadła twarzą do brzegu. Wzięła ze sobą dziecięcą oliwkę,

wylała kilka kropel na dłoń i włożyła ją między nogi.

O Chryste Panie!
Ułożyła się na wznak z jedną nogą wyprostowaną, a drugą zgiętą w kolanie. Przyglądałem się, jak się

dotyka, moja ręka poruszała się odrobinę szybciej.

Chociaż robiłem to niemal każdego dnia, kiedy byłem sam w lesie, nigdy nie przeszło mi przez myśl,

że Anna może robić to samo. Nie spuszczałem z niej wzroku i po kilku minutach wyprostowała drugą
nogę i wygięła się w łuk. Wiedziałem, że ma orgazm, w tym samym momencie co ja.

Wstała, otrzepała się z piasku i włożyła najpierw majteczki, potem resztę garderoby, a następnie

pozbierała swoje rzeczy. Gdy już prawie stamtąd odchodziła, nagle się zatrzymała i spojrzała w moim
kierunku. Nie ruszałem się, ukryty za drzewem, czekając, by odeszła. Potem uciekłem pędem między
drzewa, jak najdalej od plaży.

*

– O, cześć – powiedziałem, podchodząc do niej. Stała obok szałasu, szorując zęby.
Wyjęła szczoteczkę z ust i przyjrzała mi się, przechylając głowę na bok.
– Gdzie byłeś?
– Zbierałem drewno. – Rozpiąłem zamek błyskawiczny i wysypałem patyki z plecaka na stertę.
– Ach. – Skończyła myć zęby i ziewnęła. – Idę spać.
– Zaraz też się położę.
Później, gdy już spała obok mnie, odtwarzałem w pamięci obrazy jej nagiego ciała i tego, jak się

dotykała, niczym film, który można oglądać tyle razy, ile się chce. Chciałem ją całować, dotykać jej,
robić z nią wszystko, czego pragnąłem. Cóż z tego, skoro nie mogłem. Odtwarzałem w kółko film
w mojej głowie i tej nocy nie udało mi się zmrużyć oka.

ROZDZIAŁ 21

Anna

T.J. wdrapał się na dach domu i rozsmarował warstwę soku chlebowca na pierzastych liściach palmy.
– Nie wiem, czy ochroni nas to przed deszczem. Dowiemy się, jak zacznie padać.
Dom był niemal wykończony. Siedziałam po turecku na ziemi, przyglądając się T.J., który zeskoczył

z dachu, chwycił młotek i wbił kilka ostatnich gwoździ.

Spiął włosy z tyłu głowy w kucyk, włożył mój kowbojski kapelusz i okulary przeciwsłoneczne Ray-

Ban. Miał tak opaloną twarz, jakby urodził się na wyspie, i piękny uśmiech, w którym pokazywał białe
proste zęby, wydatne kości policzkowe i mocno zarysowaną szczękę. Muszę go znowu ogolić.

– Wyglądasz świetnie, T.J. Bardzo zdrowo. – Był chudy, ale miał dobrze rozwinięte mięśnie,

prawdopodobnie od budowy naszego domu, i nie występowały u niego żadne zewnętrzne oznaki
niedożywienia, przynajmniej na razie.

– Naprawdę?
– Tak. Nie wiem, w jaki sposób, ale dorosłeś tutaj.
– Wyglądam poważniej?
– Tak.
– Czy jestem przystojny, Anno? – Ukląkł przede mną i uśmiechnął się od ucha do ucha. – No proszę,

możesz mi powiedzieć.

Wzniosłam oczy ku niebu.
– Owszem, T.J. – odrzekłam również z uśmiechem. – Jesteś bardzo przystojny. Jeśli kiedykolwiek uda

nam się wydostać z wyspy, będziesz miał duże powodzenie wśród pań.

Podniósł pięść w triumfalnym geście.
– Tak, tak, tak! – Odłożył młotek i napił się wody. – Nie potrafię sobie przypomnieć, jak wyglądałem

przed katastrofą, a ty pamiętasz, jak wyglądałaś?

– Mniej więcej. Ale ja zapewne tak bardzo się nie zmieniłam.
T.J. usiadł przede mną.
– Boże, wszystko mnie boli. Możesz pomasować mi plecy?
– Jasne. – Wymasowałam mu barki, które były o wiele szersze niż dwa lata temu. Klatka piersiowa

również, ręce też były masywniejsze. Podniosłam jego kucyk, ugniatając mu kark.

– O, jak dobrze.
Zrobiłam mu wyjątkowo długi masaż.
– Jesteś wciąż piękna, Anno – powiedział, kiedy skończyłam. – Tak na wypadek, gdybyś miała

wątpliwości.

Zaczerwieniłam się jak piwonia, ale uśmiechnęłam się do niego.
– Nie zastanawiałam się nad tym, T.J. Mimo to dziękuję.

*

Dwa dni później spaliśmy po raz pierwszy w naszym nowym domu. Zdecydowaliśmy się na jeden

duży pokój, zamiast dwóch, dzięki czemu zyskaliśmy dużo miejsca. Mogłam się swobodnie ubierać, a nie
wić się jak piskorz w tratwie ratunkowej, by włożyć cokolwiek na siebie. Moją walizkę i skrzynkę
z narzędziami ustawiliśmy w rogu, a obok nich futerał gitary, w którym trzymaliśmy apteczkę, nóż i sznur.

T.J. zdjął zadaszenie z tratwy, było niepotrzebne, ponieważ mieliśmy teraz prawdziwy dach,

i wstawił zamiast szyb w oknach siatkę z opuszczanych drzwi. Nylonowe klapy wykorzystał na zasłony,
które zaciągaliśmy w nocy. Brezentową plandekę przybił do frontowej ściany domu, naciągnął ją
i przymocował do wysokich kijów, które wbił w ziemię, a pod powstałym w ten sposób daszkiem
wykopał dołek pod ognisko.

– Jestem z ciebie dumna, T.J. Kostek byłby również dumny.

– Dziękuję, Anno.
Przebyliśmy długą drogę od czasów spania na ziemi. Para rozbitków bawiąca się w dom.

*

Hydroplan wylądował na wodach laguny, gdy oboje z T.J. pływaliśmy.
Pilot otworzył drzwi, wystawił głowę na zewnątrz i powiedział:
– Wreszcie was znaleźliśmy. Szukaliśmy was od wieków.
Miałam pięćdziesiąt dwa lata.
Obudziłam się zlana potem, tłumiąc krzyk na chwilę przedtem, zanim wydarł się z moich ust.
Łóżko po stronie T.J. było puste. Ostatnio spędzał dużo czasu w lesie; rano i po południu zbierał

drewno na opał.

Ubrałam się, wyszorowałam zęby i poszłam pod palmę po orzechy kokosowe. Gdy się po nie

schylałam, jeden oderwał się i spadł, omal nie uderzając mnie w głowę. Podskoczyłam z przestrachu
i krzyknęłam:

– Cholera!
Gdy wróciłem do domu, sprawdziłam wodę w zbiorniku. Był luty, sam środek pory suchej, i wody

zostało niewiele. Upuściłam zbiornik i wybuchnęłam płaczem, gdy woda wylała się na ziemię.

T.J. wrócił z plecakiem pełnym drewna.
– Hej, co się stało? – spytał, odstawiając go.
Wytarłam oczy wierzchem dłoni.
– Nic. Jestem po prostu zmęczona i wściekła na siebie. Wylałam wodę. – Rozpłakałam się znowu.
– Nie szkodzi. Pewnie wkrótce spadnie deszcz.
– Niekoniecznie, wczoraj zaledwie pokropiło. – Opadłam na ziemię, czując się jak idiotka.
T.J. usiadł obok mnie.
– Hm, czy to zespół napięcia przedmiesiączkowego, czy coś innego?
Zacisnęłam powieki, chcąc zmusić łzy, by przestały płynąć.
– Nie, po prostu dzień zaczął się niedobrze.
– Wracaj do łóżka – powiedział. – Obudzę cię, gdy skończę łowić ryby, dobrze?
– Dobrze.
Obudziłam się, gdy T.J. pogłaskał mnie po ręce.
– Ryby są sprawione – powiedział, wyciągając się obok mnie.
– Dlaczego mnie nie obudziłeś, żebym to zrobiła?
– Pomyślałem, że dłuższy sen dobrze ci zrobi.
– Dzięki, rzeczywiście czuję się lepiej.
– Przepraszam, że cię spytałem o ten zespół napięcia przedmiesiączkowego. Tak naprawdę nic o tym

nie wiem.

– Nie, to było słuszne pytanie. – Zawahałam się. – Nie dostaję już miesiączki. Od dawna. – Wciąż

miałam tampony w walizce.

T.J. był wyraźnie zdezorientowany.
– Dlaczego?
– Nie wiem. Mam niedowagę. Stres. Złe odżywianie. Wybierz, co chcesz.
– Och.
Leżeliśmy oboje na boku, twarzami do siebie.
– Miałam rano zły sen. Pływaliśmy, a na wodach laguny wylądował hydroplan.
– No to chyba był to dobry sen.
– Miałam pięćdziesiąt dwa lat, gdy nas odnaleźli.
– No to rzeczywiście długo tu przebywaliśmy. Dlatego byłaś taka przygnębiona?
– Chciałabym mieć dziecko.

– Naprawdę?
– Tak. Właściwie dwoje lub troje. To była kolejna rzecz, której John nie chciał. Jeśli znajdą nas

dopiero, gdy będę miała pięćdziesiąt dwa lata, będzie za późno na dzieci. Zostawiam sobie zapas czasu
do czterdziestu dwóch lat. Zawsze mogę adoptować, ale bardzo chciałabym urodzić przynajmniej jedno.
– Skubnęła nitkę z koca. – To głupie myśleć o dziecku, skoro jest tutaj tyle innych rzeczy, o które
powinnam się martwić. Zdaję sobie sprawę, że ty na razie nie myślisz o dzieciach, ale ja naprawdę
pragnę je kiedyś mieć.

– Owszem, myślałem o dzieciach. Jestem bezpłodny.
Jego słowa były tak nieoczekiwane, że w pierwszej chwili nie wiedziałam, jak zareagować.
– Z powodu nowotworu?
– Tak. Miałem całą kupę chemii.
– O mój Boże, T.J. Przepraszam, nie przyszło mi to do głowy. – Nie ma to jak ględzić o posiadaniu

dzieci w obecności kogoś, kto zamienił płodność na szansę przeżycia.

– Nie szkodzi. Lekarz rozmawiał ze mną przed rozpoczęciem chemioterapii. Wyjaśnił, że jeśli

kiedykolwiek chciałbym mieć dzieci, muszę natychmiast oddać spermę do banku, ponieważ gdy już
zacznę leczenie, będzie za późno. Postanowiłem, że będę je miał.

– No, no. To nie jest decyzja, jaką musi podjąć większość chłopców w wieku piętnastu lat.
– Fakt, raczej myślą o tym, jakie środki zastosować, by nie zapłodnić dziewczyny. Ale to, co powiem

teraz, może cię rozweselić. Mama powiedziała, że zawiezie mnie na wizytę w banku spermy, i wręczyła
mi „Playboya” taty… Tak naprawdę, miałem ukryty w szafie znacznie bardziej nieprzyzwoity magazyn.
W każdym razie mama zapytała mnie, całkiem poważnie, czy wiem, co robić.

– Chyba żartujesz.
– Wcale nie. – Wybuchnął śmiechem. – Miałem piętnaście lat, Anno. Byłem w tym bardzo biegły i nie

uśmiechało mi się gadanie z własną matką o masturbowaniu się.

– O Boże, umrę ze śmiechu – powiedziałam, chichocząc tak radośnie, że aż łzy mi pociekły z oczu.
– Tak, na kolejną wizytę w banku spermy zawiózł mnie tata.
Gdy w końcu przestałam chichotać, wytarłam oczy.
– Czy wiesz, jaka jest twoja największa zaleta?
– Że jestem bardzo przystojny? – spytał ze śmiertelną powagą.
Znowu zaczęłam się serdecznie śmiać.
– Widzę, że mój komplement przewrócił ci w głowie. Nie, nie o to mi chodziło. Chcę, byś wiedział,

że trudno jest nie być szczęśliwą, kiedy znajdujesz się w pobliżu.

– Naprawdę? Dzięki. – Poklepał mnie po ręce. – Nie martw się, Anno. Kiedyś nas znajdą i będziesz

miała dziecko.

– Mam nadzieję.
Na wszystko przyjdzie czas.

ROZDZIAŁ 22

T.J.

Byłem w lesie, gdy usłyszałem krzyk Anny. Dobiegał od strony domu. Wyskoczyłem spośród drzew

i puściłem się pędem w tamtym kierunku.

Anna zachwiała się i upadła na ziemię. Łapiąc z trudem oddech, wykrztusiła:
– Meduza.
Jej czułki zostawiły czerwone pręgi na nogach, brzuchu i piersi Anny. Nie wiedziałem, co robić.
– Zdejmij je ze mnie – krzyknęła. Gdy przyjrzałem się bliżej, dostrzegłem kilka przezroczystych

czułków wciąż przyczepionych do jej ciała. Gdy pociągnąłem za jeden, oparzył mnie.

Podbiegłem do zbiornika wody i chwyciłem leżący obok plastikowy pojemnik. Napełniłem go,

wróciłem biegiem do Anny i polałem ją słodką wodą. Czułki nie odpadły, a ona jęknęła z bólu, jak gdyby
słodka woda jeszcze pogorszyła sprawę.

– T.J., spróbuj morskiej wody – powiedziała. – Pośpiesz się!
Wciąż trzymając w ręku pojemnik, popędziłem na brzeg i nabrałem wody z oceanu. Wróciłem równie

szybko i tym razem, gdy wylałem na Annę morską wodę, z jej ust nie wyrwał się krzyk.

Pojękiwała cicho, leżąc na ziemi, tymczasem ja głowiłem się, co robić dalej. Widziałem, że wciąż

cierpi; kołysała się w przód i w tył, usiłując znaleźć wygodną pozycję.

Przypomniałem sobie o pęsecie i pobiegłem po nią do walizki Anny. Wróciłem i najszybciej, jak

mogłem, poodrywałem czułki. Zamknęła oczy i jęknęła.

Usunąłem niemal wszystkie, kiedy skóra Anny zaczęła się czerwienić nie tylko w miejscach oparzeń,

ale cała. Spuchły jej powieki i wargi. Przerażony wylałem na nią jeszcze więcej wody, ale to nie
pomogło. Po chwili powieki miała tak opuchnięte, że nie mogła otworzyć oczu.

I znowu pobiegłem do chaty. Znalazłem apteczkę, po czym rzuciłem się na piasek obok Anny, zdjąłem

pokrywkę i wysypałem całą zawartość. Podnosząc butelkę z czerwonym płynem, usłyszałem w głowie
głos Anny.

To może uratować ci życie. Powstrzyma reakcję alergiczną.
Jej twarz przypominała balon, wargi były tak obrzmiałe, że skóra popękała. Walczyłem przez chwilę

z zakrętką zabezpieczającą przed otwarciem przez dzieci, a gdy udało mi się ją zdjąć, podłożyłem rękę
pod głowę Anny, uniosłem ją i wlałem benadryl do jej gardła. Zakrztusiła się i prychnęła. Nie miałem
pojęcia, jaką dawkę jej podałem.

Gdy ją podnosiłem, stanik od kostiumu bikini się przesunął. Był na nią za duży, ponieważ straciła na

wadze. Kiedy spojrzałem w dół, zauważyłem pod nim jeszcze kilka czułków.

Zerwałem z niej stanik, wzdrygając się na widok śladów na jej piersi. Położyłem Annę z powrotem,

wylałem na nią resztkę morskiej wody i usunąłem czułki pęsetą.

Na koniec zdjąłem swój T-shirt i przykryłem ją i otuliłem delikatnie.
– Wszystko będzie dobrze, Anno. – Wziąłem ją za rękę i czekałem.
Gdy jej skóra zbladła i opuchlizna częściowo zeszła, przejrzałem zawartość apteczki rozsypaną na

piasku. Po przeczytaniu wszystkich etykietek, wybrałem tubkę maści kortyzonowej.

Zacząłem od nóg i posuwałem się w górę, wcierając ją w ślady oparzeń.
– Czy to pomaga?
– Tak – wyszeptała. Opuchlizna zeszła już z jej oczu, ale wciąż ich nie otwierała. – Jestem taka

zmęczona.

Nie wiedziałem, czy powinienem pozwolić jej zasnąć; obawiałem się, czy przez przypadek nie

przedawkowałem leku antyhistaminowego. Ale kiedy sprawdziłem butelkę benadrylu, okazało się, że
zostało w niej bardzo dużo, a na etykietce wyczytałem, że może powodować senność.

– Dobrze, prześpij się. – Odpłynęła, zanim skończyłem mówić.

Wtarłem maść w jej brzuch, ale gdy dotarłem do piersi, zawahałem się. Nie sądziłem, by zdawała

sobie sprawę, że zdjąłem jej stanik, a może się tym nie przejęła.

Podniosłem koszulkę i wzdrygnąłem się.
Jej piersi wyglądały strasznie. Skórę pokrywały wypukłe ślady oparzeń, na niektórych już zaschła

krew.

Skoncentrowałem się wyłącznie na udzieleniu jej pomocy; nakładałem delikatnie krem czubkami

palców. Gdy skończyłem, obejrzałem ją dokładnie, by sprawdzić, czy nie pominąłem żadnego śladu.

Skóra Anny odzyskała normalny kolor, opuchlizna zeszła. Odczekałem jeszcze chwilę, a następnie

wziąłem ją na ręce i zaniosłem do chaty.

ROZDZIAŁ 23

Anna

Otworzyłam oczy i odetchnęłam z ulgą, nie czując okropnego piekącego bólu. T.J. spał obok mnie,

oddychając głęboko i miarowo. Byłam naga od pasa w górę, coś miękkiego leżało na mojej piersi.
Usiadłam i wciągnęłam przez głowę T-shirt, wdychając znajomy zapach T.J. Przekręciłam się na bok
i zasnęłam znowu.

Rano obudziłam się sama. Podwinęłam brzeg koszulki T.J. Na brzuchu wciąż były widoczne nikłe

czerwone zarysy parzydełek i prawdopodobnie nie znikną przez dłuższy czas. Podniósłszy koszulkę
wyżej, wzdrygnęłam się na widok stanu moich piersi. Pokrywały je ciemnoczerwone pręgi, zaskorupiałe
i zakrwawione. Opuściłam T-shirt, włożyłam szorty i wyszłam z chaty, by się wykąpać.

Gdy wróciłam, T.J. rozpalał ognisko.
Podniósł się z kucek.
– Jak się czujesz?
– Prawie normalnie. – Uniosłam lekko koszulkę i pokazałam mu brzuch.
– Czy to boli? – spytał, muskając ślady palcem.
– Właściwie nie.
– A to? – Wskazał na moje piersi.
– Trochę gorzej.
– Przykro mi. Nie zauważyłem od razu parzydełek pod twoim stanikiem.
Nie pamiętałam, by zdejmował mi stanik, przypomniałam sobie jedynie piekący ból.
– W porządku, przecież nie wiedziałeś.
– Miałaś zaczerwienioną całą skórę i okropnie spuchłaś.
– Tak? – Tego również nie pamiętałam.
– Dałem ci benadryl. Zwalił cię z nóg.
– Zrobiłeś dokładnie to, co trzeba.
Wszedł do domu i wrócił z tubką maści kortyzonowej.
– Wtarłem ci ją w skórę. Chyba pomogła. Przynajmniej tak mi powiedziałaś, zanim zasnęłaś.
Wzięłam tubkę z jego wyciągniętej ręki. Czy wtarł maść również w moje piersi? Wyobraziłam sobie,

jak leżę na piasku w samych tylko majtkach od kostiumu kąpielowego, a T.J. wciera krem w moją skórę,
i nagle nie mogłam spojrzeć mu w oczy.

– Dziękuję – powiedziałam.
– Widziałaś tę meduzę, zanim cię oparzyła?
– Nie, po prostu poczułam ból.
– Nigdy nie dostrzegłem ani jednej w lagunie.
– Ja też nie. Ta widocznie zabłąkała się przy rafie. – Weszłam do domu po szczoteczkę do zębów

i wycisnęłam na nią mikroskopijną ilość pasty. Wychodząc z powrotem na dwór, zauważyłam: –
Przynajmniej nie była to jedna z tych śmiertelnie niebezpiecznych.

T.J. spojrzał na mnie, nagle zatrwożony.
– Meduza może zabić?
– Niektóre gatunki.
Tego dnia nie wchodziliśmy do wody. Spacerowałam wzdłuż brzegu, wypatrując przez zmrużone oczy

meduz i uświadamiając sobie pewien fakt. To, że nie widzimy niebezpieczeństw czyhających w oceanie,
nie oznacza bynajmniej, że ich tam nie ma. Zastanawiałam się też, czy pewnego dnia nie okaże się, że
w apteczce nie ma jedynej rzeczy, która mogłaby uratować nam życie.

*

W czerwcu 2003 roku minęły dwa lata, odkąd trafiliśmy na wyspę. W maju skończyłam trzydzieści

dwa lata, a T.J. za kilka miesięcy będzie obchodził dziewiętnaste urodziny. Miał przynajmniej metr
osiemdziesiąt sześć wzrostu i nie pozostało już w nim nic chłopięcego. Czasami, obserwując go, gdy
łowił ryby, naprawiał chatę albo wracał z wyprawy w głąb wyspy, którą znał jak własną kieszeń,
zastanawiałam się, czy uważa ją za swoją własność. Miejsce, gdzie mógł robić, co tylko chciał, i gdzie
wszystko było dopuszczalne, dopóki żyliśmy.

*

Siedzieliśmy po turecku przy samym brzegu, zwróceni twarzami do siebie, bym mogła go ogolić.

Pochylił się do przodu, dla równowagi opierając dłonie na moich udach.

– Jak doszło do tego, że stałam się twoją osobistą fryzjerką i kosmetyczką? – przekomarzałam się

z nim. – Kąpałam cię. Golę cię. – Rozsmarowałam na jego policzkach krem do golenia, którego zostało
już bardzo niewiele.

Uśmiechnął się szeroko.
– Jestem szczęściarzem?
– Jesteś rozpuszczony. Gdy opuścimy tę wyspę, będziesz musiał golić się sam.
– To nie będzie takie fajne.
– Poradzisz sobie.
Skończyłam golenie i wróciliśmy do chaty, gotowi do sjesty pod daszkiem.
– Wiesz dobrze, że byłbym szczęśliwy, mogąc cię wykąpać lub ogolić, Anno. Powiedz tylko słowo.
Parsknęłam śmiechem.
– Dam sobie radę, naprawdę.
– Jesteś pewna? – Leżąc obok mnie na kocu, sięgnął po moją rękę, podniósł ją, po czym przesunął

wierzchem dłoni po mojej pasze. – Rany, ale jesteś gładka.

– Przestań! Mam okropne łaskotki. – Odepchnęłam jego rękę.
– Na nogach też? – spytał i nim zdążyłam odpowiedzieć, pochylił się ku mnie i powoli powiódł

dłonią po mojej nodze, od kostki do uda.

Żar, który oblał moje ciało, kompletnie mnie zaskoczył. Wydałam dziwny dźwięk, coś pomiędzy

zduszonym oddechem a jękiem; wyrwał mi się, zanim zdołałam go powstrzymać. Oczy T.J. zrobiły się
okrągłe ze zdumienia, zapatrzył się na mnie z otwartymi ustami. Potem uśmiechnął się z wyższością,
najwyraźniej zadowolony z efektu, jaki wywołał jego dotyk.

Wzięłam głęboki oddech i powiedziałam:
– Potrafię sama o siebie zadbać.
– Staram się tylko zrewanżować za to, że pomagasz mi przez cały czas.
– To bardzo miłe z twojej strony, T.J. Śpij.
Roześmiał się i ułożył się na boku, plecami do mnie. Ja położyłam się na wznak i zamknęłam oczy.
On ma zaledwie osiemnaście lat. Jest za młody.
Ale głos w mojej głowie podszeptywał: formalnie rzecz biorąc, jest wystarczająco dorosły.
Kilka dni później, po południu, pływaliśmy oboje z delfinami. Przypłynęły cztery; przyglądaliśmy się,

jak dokazują wokół nas. Chciałam nadać im imiona, ale nie potrafiłam ich odróżnić.

Gdy odpłynęły, usiedliśmy na brzegu. Przebierałam dużymi palcami u nóg w białym miękkim piasku.
– Nie mówiłaś przypadkiem, że chcesz się wykąpać? – spytał.
– Owszem. Ale nie wzięłam niczego ze sobą. – Nasze zapasy gwałtownie się kurczyły. Myliśmy się

teraz mydłem tylko raz w tygodniu. Przestałam zwracać uwagę na to, jak pachniemy.

– Przyniosę ci wszystko – zaofiarował się.
– Zrobisz to?
– Jasne.
– Fajnie, ale potrzebne mi są też ubrania.
– Nie ma sprawy.

Przyniósł mi wszystko i zostawił na piasku.
Po kąpieli stałam przez chwilę, by się osuszyć na słońcu. Podeszłam do sterty ubrań, spodziewając

się znaleźć bluzkę bez rękawów i szorty albo bikini. Zaskoczył mnie jego wybór. Przyniósł sukienkę,
jedyną, którą zapakowałam. To była jedna z moich ulubionych, krótka, jasnoniebieska, na cienkich
ramiączkach. Wybrał również majteczki z różowej koronki i mocno zarumieniłam się na ich widok.
Zapomniał o staniku, a może wcale nie zapomniał, ale i tak nigdy nie nosiłam stanika pod tą sukienką.

Ubrałam się i ruszyłam w stronę domu. Gdy dotarłam na miejsce, T.J. zagapił się na mnie, wcale się

z tym nie kryjąc.

– O czymś nie wiem? – spytałam. – Zarezerwowałeś stolik w restauracji?
– Chciałbym – odrzekł.
Stanęłam przed nim.
– Dlaczego wybrałeś sukienkę?
Wzruszył ramionami.
– Pomyślałem, że ci w niej do twarzy. – Zdjął ciemne okulary i zlustrował mnie spojrzeniem od stóp

do głów. – I nie myliłem się.

– Dziękuję. – Poczułam, że znów się rumienię.
Poszedł złowić kilka ryb, a ja usiadłam na kocu pod daszkiem i czekałam na jego powrót.
Często przyłapywałam T.J. na tym, że się na mnie gapi, ale nigdy nie robił tego tak bezczelnie. Stał

się śmielszy, badał grunt. Jeśli wcześniej starał się ukryć swoje uczucia, teraz nie zadawał sobie trudu.
Nie znałam jego zamiarów ani nie wiedziałam, czy w ogóle je ma, ale życie z nim zaczynało stawać się
skomplikowane.

Tyle wiedziałam.

*

– Szkoda, że nie mamy nożyczek. – Tydzień później siedziałam na kocu przed domem, usiłując

rozczesać moje splątane włosy. Sięgały mi prawie do pośladków i doprowadzały mnie do szału. –
Powinnam była cię poprosić, żebyś skrócił mi trochę włosy, zanim nóż się stępił.

Spojrzałam na ogień.
– Myślisz o tym, żeby je opalić, prawda? – spytał T.J.
Popatrzyłem na niego jak na wariata.
– Nie.
Może?
Czesałam się dalej.
T.J. podszedł do mnie i wyciągnął rękę.
– Daj mi szczotkę. Ja to zrobię. Widzisz? Zrewanżuję ci się za golenie.
Podałam mu szczotkę.
– Nie dasz rady – rzuciłam.
Oparł się plecami o ścianę chaty, a ja usiadłam przed nim. Zabrał się do szczotkowania.
– Masz tony włosów – powiedział.
– Wiem, są o wiele za długie.
– Lubię długie włosy.
Cierpliwie je rozczesywał. Słońce prażyło, ale my siedzieliśmy w cieniu, pod daszkiem. Od oceanu

wiała chłodna bryza. Wszechobecny plusk fal rozbijających się o rafę i delikatny dotyk szczotki
przesuwającej się po moich włosach niemal mnie uśpiły, rozluźniłam się.

T.J. zgarnął mi włosy z karku i przyciągnął mnie do siebie, tak że oparłam się plecami o jego pierś.

Odwróciłam głowę, a on przesunął mi włosy na bok, przekładając je nad prawym ramieniem. Czesał
mnie dalej i sprawiało mi to tak wielką przyjemność, że po chwili zamknęłam oczy i usnęłam.

Gdy się obudziłam, poznałam po oddechu T.J., że on również śpi. Jego ramiona obejmowały mnie od

tyłu w pasie, splecione dłonie spoczywały na mojej nagiej skórze nad dołem bikini. Zamknęłam oczy,
myśląc, jak miło jest czuć dotyk jego ramion.

Poruszył się, szepcząc mi do ucha:
– Nie śpisz już?
– Nie. Dobrze mi się drzemało.
– Mnie też.
Chociaż tak naprawdę nie miałam na to ochoty, wyprostowałam się i ręce T.J. zsunęły się z mojego

brzucha. Włosy opadły mi gładką falą na plecy. Spojrzałam na niego przez ramię i uśmiechnęłam się.

– Dzięki za wyszczotkowanie włosów.
Powieki miał jeszcze ciężkie od snu, ale w jego oczach malowało się coś jeszcze. Coś, co

niewątpliwie było pożądaniem.

– Zawsze do usług.
Puls mocno mi przyśpieszył. Poczułam motyle w brzuchu, zrobiło mi się ciepło na sercu.
Stwierdzenie, że nasze wzajemne relacje wyraźnie się komplikują, było grubym niedopowiedzeniem.

ROZDZIAŁ 24

T.J.

Przyglądałem się, jak Anna odchodzi ze świeżo wyszczotkowanymi włosami. Przypomniał mi się

tamten dzień, kiedy z jej ust wyrwał się tamten dźwięk, gdy powiodłem dłonią po jej nodze. Byłem
ciekaw, jak zareagowałaby, gdyby moja dłoń zawędrowała gdzie indziej. Pragnienie, by wsunąć ją pod
dół bikini i przekonać się, było niemal nie do opanowania. Gdybyśmy byli w Chicago, nie miałbym u niej
szans. Ale zacząłem się zastanawiać, czy tutaj, na wyspie, byłoby inaczej.

*

Pływaliśmy z Anną po lagunie w tę i we w tę, czekając na delfiny.
– Nudzi mi się – powiedziałem.
– Mnie też – przyznała, unosząc się na plecach na wodzie. – Spróbujmy takiego podnoszenia, jakie

zrobili Johnny i Baby, może nam się uda.

– Naprawdę nie mam zielonego pojęcia, o czym mówisz.
– Nie widziałeś Dirty Dancing?
– Nie. – Ale tytuł brzmiał obiecująco.
– To świetny film. Oglądałam go w liceum. Chyba w osiemdziesiątym siódmym roku.
– Miałem wtedy dwa lata.
– Ach. Czasami zapominam, jaki jesteś młody.
– Nie jestem aż taki młody – zaprotestowałem.
– W każdym razie Patrick Swayze grał w nim nauczyciela tańca w kurorcie w Catskills, Johnny’ego

Castle’a. Jennifer Grey grała Baby Houseman. Przebywała tam ze swoją rodziną. – Anna umilkła na
chwilę, po czym dodała: – Właśnie coś mi przyszło na myśl. Baby przebywała na letnich wakacjach wraz
z rodziną, z dala od domu, zupełnie jak ty.

– Też ją to wkurzało? – spytałem.
Anna pokręciła głową, śmiejąc się serdecznie.
– Nie sądzę. Zaczęła spotykać się Johnnym i mnóstwo czasu spędzali w łóżku.
Dlaczego nigdy nie widziałem tego filmu? Musi być niesamowity.
– Ale wtedy Penny, taneczna partnerka Johnny’ego, zaszła w ciążę i Baby musiała ją zastąpić. Tyle że

w ich układzie było trudne podnoszenie i na początku Baby nie potrafiła tego zrobić, ćwiczyli więc
w wodzie.

– I to właśnie chcesz zrobić? – Jeśli oznaczało to dotykanie jej, to byłem jak najbardziej za.
– Zawsze chciałam spróbować. To nie może być takie trudne. – Stanęła przede mną i powiedziała: –

Będę biegła do ciebie, a kiedy podskoczę, chwyć mnie rękami tutaj. – Ujęła moje dłonie i położyła je
sobie na biodrach. – I podnieś mnie nad głowę. Myślisz, że dasz radę?

Wzniosłem oczy ku niebu.
– Jasne, że tak.
– Z jakiegoś powodu Baby miała na sobie spodnie podczas tych ćwiczeń w wodzie, czego nigdy nie

rozumiałam. No dobra, jesteś gotów?

Potwierdziłem skinieniem głowy. Anna pobiegła w moim kierunku i podskoczyła. W chwili gdy moje

ręce dotknęły jej bioder, upadła na mnie, krzycząc, że ma łaskotki. Moja twarz znalazła się w okolicach
jej krocza.

– Następnym razem mnie nie łaskocz – powiedziała, gdy się rozdzieliliśmy.
Roześmiałem się.
– Wcale cię nie łaskotałem. Położyłem dłonie tam, gdzie mi kazałaś.
– Okay, spróbujmy jeszcze raz. – Wróciła na miejsce, z którego mogła wziąć rozpęd. – No, biegnę.
Tam gdzie stałem w tym momencie, woda była za głęboka i nie zdołałem utrzymać się na nogach.

Osunąłem się na plecy, Anna zaś wylądowała na mnie, co było całkiem przyjemne.

– Cholera, to moja wina – przeprosiłem ją. – Musimy przenieść się na płytszą wodę. Spróbuj jeszcze

raz.

Tym razem zrobiliśmy to perfekcyjnie. Podniosłem ją wysoko, a ona rozłożyła ręce i nogi i wygięła

się w łuk.

– Udało nam się! – zawołała.
Trzymałem ją w górze tak długo, jak mogłem, po czym opuściłem ręce. Cofnąłem się o kilka kroków

poza lekki spadek i gdy stopy Anny dotknęły dna, jej głowa zniknęła pod wodą. Sięgnąłem w dół
i wyciągnąłem ją na powierzchnię. Zaczerpnęła powietrza i zarzuciła mi ramiona na szyję. Po kilku
sekundach objęła mnie nogami w pasie i nie puszczała.

Na jej twarzy malowało się zaskoczenie, może dlatego, że nie spodziewała się, iż jej głowa się

zanurzy, a może dlatego, że trzymałem jej pupę w dłoniach.

– Teraz już ani trochę się nie nudzę, Anno. – Prawdę mówiąc, gdybym opuścił ją nieco niżej,

poczułaby, jak bardzo nie jestem znudzony.

– To dobrze. – Wciąż jeszcze oplatała mnie nogami i szykowałem się do tego, by ją pocałować, gdy

nagle powiedziała: – Mamy towarzystwo.

Obejrzałem się i dostrzegłem dwa delfiny wpływające do laguny. Po chwili już trącały nas pyskami,

zapraszając do wspólnej zabawy. Rozczarowany, przeniosłem ją tam, gdzie woda była płytsza,
i postawiłem, upewniając się, że jej stopy dotykają dna oceanu.

Lubiłem bawić się z delfinami, ale o wiele bardziej podobała mi się zabawa z Anną.

ROZDZIAŁ 25

Anna

Siedzieliśmy pod daszkiem, grając w pokera i obserwując zbliżającą się burzę. Niebo przecięła

błyskawica, wilgotne powietrze spowijało mnie jak koc. Zerwał się wiatr i rozrzucił nam karty.

– Lepiej wejdźmy do środka – zaproponował T.J.
Wyciągnęłam się w posłaniu obok niego i patrzyliśmy, jak nasz pokój rozświetlają błyskawice.
– Nie pośpimy dzisiaj – zauważyłam.
– Chyba nie.
Leżeliśmy obok siebie, słuchając, jak deszcz uderza w dach i ściany chaty. Zaledwie kilka sekund

dzieliło błysk od grzmotu.

– Nigdy wcześniej tak strasznie się nie błyskało – powiedziałam. Jeszcze bardziej niepokoił mnie

fakt, że włoski na ramionach i karku stawały mi dęba, tak bardzo naelektryzowane było powietrze.
Wmawiałam sobie, że burza wkrótce się skończy, ale mijały godziny, a ona wciąż przybierała na sile.

Gdy ściany zaczęły się trząść, T.J. wygramolił się z posłania i sięgnął do mojej walizki. Odwrócił się

i rzucił mi dżinsy.

– Włóż je.
Sam też włożył dżinsy, po czym wrzucił wędkę do futerału gitary.
– Dlaczego?
– Ponieważ nie sądzę, byśmy mogli przebywać na dworze w tym, co mamy na sobie.
Wyszłam z łóżka i wciągnęłam dżinsy na szorty.
– Dokąd mielibyśmy pójść? – W chwili gdy spytałam, oświeciło mnie. – Nie! Nie ma mowy, nie

pójdę tam za żadne skarby. Przetrwaliśmy już tutaj inne burze. Możemy tu zostać.

T.J. złapał plecak i wepchnął do niego nóż, linkę i apteczkę. Rzucił mi adidasy i sam włożył swoje,

nie rozwiązując sznurowadeł.

– Żadna nie była taka potężna. Dobrze o tym wiesz.
Otworzyłam usta, by zaprotestować, lecz w tym momencie wiatr zerwał dach.
T.J. wiedział, że stanęło na jego.
– Idziemy – polecił; jego głos niemal całkowicie zagłuszyło wycie wiatru. Włożył plecak i podał mi

futerał gitary. – Musisz to ponieść. – Chwycił skrzynkę z narzędziami w jedną rękę, a w drugą moją
walizkę i pośpiesznie ruszyliśmy przez las w stronę jaskini. Smagał nas deszcz, porywy wiatru były tak
gwałtowne, że miałam wrażenie, iż zwali mnie z nóg.

Zawahałam się przy wejściu do jaskini.
– Wchodź, Anno! – krzyknął T.J.
Pochyliłam się, próbując zebrać się na odwagę, by wpełznąć do środka. Nagły trzask konara

zabrzmiał jak wystrzał. T.J. położył dłoń na mojej pupie i mnie popchnął. Następnie wepchnął futerał
gitary, skrzynkę z narzędziami i walizkę. Udało mu się wczołgać do środka zaledwie na chwilę przedtem,
nim zwaliło się drzewo, blokując wejście do jaskini i pogrążając nas w ciemności.

Zderzyłam się z Kostkiem niczym kula z kręglami. Szkielet rozsypał się po ziemi, a po kilku

sekundach T.J. wylądował na stercie kości obok mnie.

My oboje – i nasz niewielki dobytek – z trudem mieściliśmy się w ciasnej przestrzeni. Musieliśmy

leżeć na wznak, ramię przy ramieniu; gdy wyciągnęłam prawą rękę, dotykałam ściany jaskini, podobnie
T.J. z lewej strony. Cuchnęło błotem, gnijącymi roślinami i jakimiś zwierzętami. Miałam tylko nadzieję,
że nie są to nietoperze. Wdzięczna, że mam na sobie dżinsy, skrzyżowałam nogi w kostkach, żeby nic nie
wślizgnęło mi się pod spodnie. Sklepienie znajdowało się niecałe pół metra nad naszymi głowami.
Czułam się, jakbym leżała w trumnie z zamkniętym wiekiem. Spanikowałam, serce waliło mi jak młotem,
z trudem chwytałam oddech, jakbym nie miała dość powietrza.

– Staraj się nie oddychać tak szybko – rzekł T.J. – Gdy tylko burza się skończy, wyjdziemy stąd.
Zamknęłam oczy i skupiłam się na wdechach i wydechach. Po prostu odetnij się od wszystkiego.

Opuszczenie jaskini w tej chwili nie byłoby dobrym wyjściem.

T.J. wziął mnie za rękę i splótł palce z moimi, ściskając je delikatnie. Odwzajemniłam uścisk,

trzymając się jego dłoni niczym ostatniej deski ratunku.

– Nie puszczaj mnie – wyszeptałam.
– Nie mam zamiaru.
Spędziliśmy w jaskini kilka godzin, słuchając srożącej się na zewnątrz burzy. Gdy wreszcie się

skończyła, T.J. odepchnął gałęzie drzewa, zasłaniające wyjście. Świeciło słońce. Wyczołgaliśmy się
i patrzyliśmy wstrząśnięci na zniszczenia.

Nawałnica zwaliła tak wiele drzew, że powrót na plażę przypominał szukanie drogi w labiryncie.

Gdy w końcu udało nam się wyjść z gęstwiny, stanęliśmy, jakbyśmy dostali obuchem w głowę.

Chaty nie było.
T.J. wpatrywał się w miejsce, gdzie kiedyś stała. Przytuliłam go i szepnęłam:
– Przykro mi.
Nie odpowiedział, tylko otoczył mnie ramionami i staliśmy tak przez długi czas.
Przeszukaliśmy teren i znaleźliśmy naszą tratwę wyrzuconą pod drzewo. Obejrzeliśmy ją dokładnie,

sprawdzając, czy nie ma dziur. Przykładałam ucho, czy nie słychać syku, na szczęście tratwa trzymała
powietrze i gdy słońce zaszło, ułożyliśmy się w niej do snu. Zasnęłam natychmiast, przyłożywszy głowę
do mojej mokrej poduszki.

*

Pływałam w lagunie, a T.J. pracował przy odbudowie chaty, ale obiecał, że przyłączy się do mnie,

gdy tylko przybije jeszcze kilka desek.

Pochłaniało go pragnienie, byśmy znowu mieli dach nad głową, i w ciągu sześciu tygodni od burzy

zrobił ogromne postępy. Skończył stawianie szkieletu domu i skoncentrował się na wznoszeniu ścian.
Ponieważ miał już doświadczenie w budowaniu domu, tym razem robił to w dużo szybszym tempie
i pracowałby przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, gdybym go nie przekonała, by robić przerwy.

Pływałam w miejscu, gdy T.J. zjawił się na plaży. Nagle puścił się pędem w kierunku wody, krzycząc

i machając na mnie, żebym natychmiast wyszła na brzeg. Nie wiedziałam, o co mu chodzi, więc się
odwróciłam.

Zobaczyłam płetwę na moment przedtem, nim zniknęła pod powierzchnią wody. Poznałam po

wielkości i kształcie, że to nie delfin.

T.J. wbiegł do wody, wołając:
– Płyń, Anno, płyń!
Bojąc się obejrzeć przez ramię, płynęłam prędzej, niż wydawało mi się możliwe. Wciąż nie mogłam

dosięgnąć stopami dna oceanu, ale T.J., który dotarł do mnie, szarpnął mnie za rękę i pociągnął na płytsze
wody. Znalazłam oparcie dla stóp i uciekliśmy na brzeg.

Trzęsłam się jak osika. T.J. chwycił mnie za ramiona, mówiąc:
– Już dobrze.
– Myślisz, że on od dawna już pływa w naszej lagunie? – spytałam.
T.J. przebiegał wzrokiem turkusową wodę.
– Nie mam pojęcia.
– Wiesz, jaki to gatunek?
– Może żarłacz rafowy czarnopłetwy?
– Nie możesz iść na ryby, T.J.
Często łowił na głębszej wodzie, zanurzony po pas, ponieważ żyłka nie była zbyt długa.
– Wyjdę z wody, gdy zauważę płetwę.

– Chyba że jej nie zauważysz.
Przez następne kilka dni siedzieliśmy na brzegu, wypatrując rekina. Powierzchnia laguny pozostawała

gładka, spokojna. Przypłynęły delfiny, ale nie weszłam do wody. Kąpaliśmy się na zmianę, ale
uzgodniliśmy, że kiedy zechcemy się opłukać, będziemy się trzymać blisko brzegu.

Minął cały tydzień, a żadne z nas nie zauważyło rekina. Doszliśmy do wniosku, że wyniósł się na

dobre, że jego obecność w lagunie była anomalią, podobnie jak meduzy.

T.J. zaczął znowu wędkować.
Po upływie kilku dni siedziałam na brzegu, goląc nogi. Podszedł T.J ze złowioną rybą i stanął,

przyglądając się, jak powoli przesuwam ostrzem maszynki po nodze. Skrzywił się, gdy zadrasnęłam się
w kolano.

– Ostrze się stępiło – wyjaśniłam.
Usiadł obok mnie.
– Nie możesz teraz zbliżać się do wody, Anno. – I w ten sposób dowiedziałam się, że rekin wrócił.
T.J. powiedział, że właśnie wyciągnął ostatnią rybę, gdy go dostrzegł.
– Pływał tam i z powrotem, równolegle do brzegu, nad wodę wystawał tylko koniuszek płetwy.

Wyglądało na to, że wybrał się na polowanie.

– Nie łów więcej, T.J. Proszę.
Bywały dni, kiedy ledwie mogłam przełknąć rybę, która stanowiła główny składnik naszej diety.

Codziennie szukaliśmy na brzegu krabów, w nadziei na małe urozmaicenie jadłospisu. Owoce chlebowca
i orzechy kokosowe wystarczą, byśmy nie umarli z głodu, ale zdałam sobie sprawę, że dopóki rekin czai
się w lagunie, będziemy bardzo głodni.

Nie widzieliśmy go przez kolejne dwa tygodnie. W dalszym ciągu nie zbliżałam się do wody, chyba

żeby się wykąpać, ale i wtedy zanurzałam się tylko do kolan. W brzuchach nieustannie nam burczało. T.J.
chciał zapolować na ryby, ale ubłagałam go, by tego nie robił.

Wyobrażałam sobie rekina czekającego cierpliwie, aż któreś z nas zapuści się za daleko. T.J. uważał,

że rekin w końcu odpłynął, przekonany, że w lagunie nie ma niczego, na co miałby ochotę. Nasze
sprzeczne teorie były powodem niejednej kłótni.

Dawno już przestałam uważać, że mam jakąkolwiek przewagę nad T.J., że powinien mnie słuchać.

Owszem, byłam starsza i miałam większe życiowe doświadczenie, ale na wyspie nie było to ważne.
Żyliśmy dniem dzisiejszym, wspólnie biorąc na siebie problemy i rozwiązując je. Ale wkraczanie do
naturalnego środowiska zwierzęcia, które może cię pożreć, uważałam za szczyt głupoty
i prawdopodobnie dlatego potwornie się wściekłam, gdy dwa dni później zobaczyłam, jak w porze
obiadowej zanurzony po pas w wodzie łowi ryby.

Wymachiwałam jak szalona rękami, by zwrócić jego uwagę, i podskakiwałam na piasku.
– Wyłaź stamtąd natychmiast!
Nieśpiesznie wyszedł z wody i zapytał:
– O co ci chodzi?
– Co ty wyprawiasz?
– Łowię ryby. Jestem głodny, ty też.
– Głodny, ale nie martwy, T.J. Nie jesteś niepokonany! – Szturchałam go mocno w klatkę piersiową

po każdym słowie, aż w końcu złapał mnie za rękę, by mnie powstrzymać.

– Chryste Panie, uspokój się!
– Parę dni temu nie pozwoliłeś mi wchodzić do wody, a teraz stoisz w niej zanurzony po pas, jakby

nic się nie stało.

– Krwawiłaś, Anno! Teraz nie weszłabyś do wody, nawet gdybym cię o to błagał, nie udawaj więc,

że potrzebujesz mojego pozwolenia! – krzyknął.

– Dlaczego koniecznie chcesz narażać się na niebezpieczeństwo, mimo że prosiłam cię, byś tego nie

robił?

– Ponieważ to ja decyduję o tym, czy wejdę do wody, a nie ty.
– Twoje decyzje mogą się odbić na mnie, T.J., myślę więc, że mam prawo wtrącić się, kiedy są

głupie! – Łzy zakręciły mi się w oczach, wargi mi drżały. Odwróciłam się do niego plecami i odeszłam
ciężkim krokiem. Nie poszedł za mną.

Przed tygodniem zakończył odbudowę chaty. Schroniłam się w środku i położyłam w tratwie. Gdy

zmęczyłam się płaczem, próbowałam się uspokoić, oddychając głęboko, i pewnie się zdrzemnęłam,
ponieważ gdy otworzyłam oczy, T.J. leżał na wznak obok mnie. Nie spał.

– Przepraszam – powiedzieliśmy jednocześnie.
– Raz, dwa, trzy, moje szczęście. Jesteś mi winien colę. Poproszę dużą, z dodatkowym lodem.
Uśmiechnął się.
– To pierwsza rzecz, jaką zrobię po opuszczeniu wyspy.
Oparłam się na łokciu, zwrócona twarzą do niego.
– Wkurzyłam się. Tak bardzo się boję.
– Naprawdę myślę, że rekin wyniósł się z laguny.
– Nie chodzi tylko o rekina, T.J. – Westchnęłam ciężko. – Bardzo mi na tobie zależy i nie mogę znieść

myśli, że coś by ci się stało albo że umarłbyś. Radzę sobie jakoś jedynie dlatego, że jesteś ze mną.

– Przeżyjesz, Anno. Potrafisz robić wszystko to, co ja, i dasz radę.
– Nieprawda! Świetnie radzę sobie sama w Chicago, ale nie tutaj. Nie na tej wyspie. – Łzy wezbrały

mi w oczach, gdy wyobraziłam sobie, jak samotna czułabym się i jak bardzo cierpiałabym, gdyby go nie
było. – Nie wiem, czy można umrzeć z powodu samotności, ale po jakimś czasie pewnie bym tego
chciała.

Uniósł się nieco i położył mi rękę na ramieniu.
– Nigdy tak nie mów.
– Ale to prawda. Nie przekonasz mnie, że nigdy o tym nie myślałeś.
Milczał przez dłuższą chwilę, unikając mojego wzroku. W końcu kiwnął głową i powiedział:
– Po tym, jak ugryzł cię nietoperz.
Łzy popłynęły mi strumieniem po policzkach. T.J. przyciągnął mnie do siebie i tulił, dopóki się nie

wypłakałam; głaskał mnie po plecach i czekał, aż przestanę szlochać. Żadne z nas nie miało na sobie zbyt
wiele ubrań – on był tylko w szortach, a ja w kostiumie kąpielowym – i tak bliski kontakt naszych nagich
ciał uspokoił mnie w sposób, jakiego się nie spodziewałam. T.J. pachniał oceanem i ten zapach będzie
już zawsze mi się z nim kojarzył.

Westchnęłam, zadowolona z ulgi, jaką przyniósł mi płacz. Tak dawno nikt mnie nie trzymał

w ramionach, że nie miałam ochoty się poruszyć. Wreszcie podniosłam głowę. T.J. ujął moją twarz
w dłonie i otarł mi łzy.

– Lepiej ci?
– Tak.
Zajrzał mi głęboko w oczy, mówiąc:
– Nigdy nie zostawię cię samej, Anno. Nie zamierzam tego zrobić.
– W takim razie proszę cię, nie wchodź do wody.
– Dobrze. – Otarł mi resztki łez. – Nie martw się. Coś wymyślimy. Zawsze udaje nam się coś

wykombinować.

– Jestem taka zmęczona, T.J.
– To zamknij oczy.
Źle mnie zrozumiał. Chodziło mi o ogólne zmęczenie, o to, że zawsze mamy jakiś nowy problem do

rozwiązania i nieustannie się martwimy, że któreś z nas zachoruje albo coś sobie zrobi. Wkrótce się
ściemni, a mnie tak dobrze było w jego ramionach. Położyłam głowę na jego piersi i zamknęłam oczy.

Przytulił mnie mocniej. Jedną dłonią gładził moje ramię i kark, druga spoczywała na mojej ręce.
– Przy tobie czuję się bezpieczna – wyszeptałam.
– Jesteś bezpieczna.
Sen skleił mi powieki, poddałam się mu, uciekłam w niego, ale przysięgłabym, że na kilka sekund

przed zaśnięciem, gdy już kompletnie odpłynęłam, wargi T.J. musnęły moje wargi w najsłodszym
i najdelikatniejszym pocałunku.

Obudziłam się w jego ramionach tuż przed wschodem słońca. Byłam głodna, chciało mi się pić

i musiałam zrobić siusiu. Wstałam z posłania, wyszłam z domu i skryłam się w lesie. W drodze
powrotnej przystanęłam, by zebrać owoce chlebowca i orzechy kokosowe. Gdy myłam zęby, czesałam się
i przygotowywałam śniadanie, całkiem się już rozwidniło.

Czekając, aż T.J. się obudzi, odtwarzałam w pamięci wydarzenia ostatniej nocy. Jego pożądanie było

wyczuwalne, emanowało z niego niczym ciepło z ognia. Oddychał głośniej, czułam łomot jego serca pod
swoim policzkiem. Zachował się z dużą powściągliwością i zastanawiałam się, jak długo jeszcze
wystarczy mu jedynie przytulanie mnie.

I nie tylko jemu, mnie również.
Po kilku minutach wyszedł z domu, zgarniając włosy w kitkę.
– Cześć. – Usiadł obok mnie i uścisnął lekko moje ramię. – Jak się dzisiaj czujesz? – Opierał się

kolanem o moje kolano.

– O wiele lepiej.
– Dobrze spałaś?
– Tak. A ty?
Skinął z uśmiechem głową.
– Wspaniale, Anno.
Po śniadaniu zeszliśmy na brzeg i usiedliśmy na piasku.
– Tak sobie myślę – odezwał się, drapiąc bąbel po ugryzieniu komara. – Może wziąłbym tratwę

i spróbował z niej łowić ryby?

Jego sugestia przeraziła mnie.
– Nie ma mowy – zaprotestowałam, kręcąc z uporem głową. – A jeśli rekin przegryzie tratwę? Albo

wywróci ją do góry dnem?

– To nie są Szczęki, Anno. Poza tym powiedziałaś, że nie chcesz, żebym stał w wodzie.
– Chyba wyraziłam się jasno.
– Gdybym łowił z tratwy, nie chodzilibyśmy głodni.
W brzuchu mi zaburczało niczym psu Pawłowa, gdy wspomniał o rybie.
– No, nie wiem, T.J. To raczej zły pomysł.
– Nie wypuściłbym się daleko. Tylko na tyle, by móc łowić.
– Dobrze, ale płynę z tobą.
– Nie musisz.
– Oczywiście, że płynę.
Musieliśmy spuścić powietrze z tratwy, żeby wydostać ją przez drzwi. Napełniliśmy ją na nowo

z metalowego pojemnika z dwutlenkiem węgla i zanieśliśmy na plażę.

– Zmieniłam zdanie – powiedziałam. – To szaleństwo. Powinniśmy zostać na plaży, gdzie jest

bezpiecznie.

T.J. uśmiechnął się szeroko.
– Daj spokój, jaka to byłaby zabawa?
Wypłynęliśmy na środek laguny. T.J. zarzucał wędkę z przynętą i wyciągał jedną rybę po drugiej, po

czym wrzucał je do plastikowego pojemnika napełnionego morską wodą. Nie mogłam usiedzieć
spokojnie ani przestać się rozglądać. T.J. przyciągnął mnie do siebie.

– Denerwujesz mnie – rzekł, obejmując mnie ramieniem. – Złapię jeszcze dwie ryby i wracamy.
Tratwa nie miała już zadaszenia i słońce prażyło niemiłosiernie. Byłam tylko w bikini, ale i tak

zalewałam się potem. T.J. zdjął z głowy kowbojski kapelusz i włożył go mnie.

– Nos robi ci się czerwony – powiedział.
– Jestem rozpalona. Okropnie gorąco.
Nabrał wody w stuloną dłoń i wylał mi ją na pierś, przyglądając się, jak leniwie spływa aż do pępka.

Przeszły mnie ciarki, temperatura ciała podniosła mi się gwałtownie o kilka stopni. T.J. zaczął ponownie
zanurzać rękę, lecz nagle śpiesznie ją wyjął.

– Jest! O, tam. – Wyciągnął wędkę z wody.
Obejrzałam się przez ramię i zmartwiałam; stężał każdy mięsień w moim ciele. W odległości jakichś

dwudziestu metrów zobaczyłam płetwę sunącą w naszym kierunku. Gdy znalazła się na tyle blisko, że
mogliśmy się dobrze przyjrzeć, instynktownie sięgnęłam po wiosła i podałam jedno T.J. W milczeniu
patrzyliśmy, jak rekin okrąża tratwę.

– Chcę wrócić na brzeg – powiedziałam.
T.J. skinął głową i powiosłowaliśmy w stronę plaży, rekin popłynął za nami aż na płytką wodę. Gdy

sięgała już tylko po kolana, T.J. wyskoczył i wyciągnął tratwę ze mną na piasek. Wygramoliłam się z niej.

– Co, do cholery, z tym zrobimy? – spytał.
– Nie wiem.
Naprawdę nie miałam pojęcia, co możemy zrobić z prawie trzymetrowym rekinem, który zadomowił

się w naszej lagunie.

Wróciliśmy do domu. T.J. rozpalił ognisko, a ja sprawiłam ryby i je upiekłam. Zjedliśmy wszystkie,

opychając się bez miary po tak długim okresie postu. T.J. przełknął ostatni kęs, po czym wstał i zaczął
chodzić w tę i we w tę.

– Nie mogę uwierzyć, że byłaś w wodzie z tym czymś. – Przystanął, odwracając się do mnie. – Nie

musisz więcej się martwić, że wejdę do oceanu. Będę łowił ryby z tratwy. Mam tylko nadzieję, że nie
zechce wbić się w nią zębiskami.

– I tu mamy problem, T.J. Nie możemy nadmuchiwać tratwy na nowo za każdym razem, gdy ją

wyciągniemy. Nie wiem, ile jeszcze dwutlenku węgla nam zostało. Dopóki będziesz korzystał z tratwy do
łowienia ryb, będziemy ją trzymali na zewnątrz. Wprawdzie możemy ją ustawić pod daszkiem, ale to tyle.
Żadnego zabezpieczenia przed komarami. – T.J. był już i tak pogryziony, ponieważ ciągle przebywał
w głębi wyspy.

– Czyli rekin ma decydować, czy będziemy jedli i gdzie będziemy spali?
– Właściwie tak.
– To bzdura. Rekin może dyktować warunki w wodzie, ale nie na lądzie. Musimy go zabić.
Chyba żartuje, pomyślałam. Porywanie się na ludojada nie wydawało się realistyczne i uznałam, że to

raczej on może nas pożreć. T.J. wszedł do domu i przyniósł skrzynkę z narzędziami. Wyjął linę, rozwinął
ją i rozplótł końcówkę na poszczególne włókna.

– Co ci chodzi po głowie? – spytałam, bojąc się usłyszeć odpowiedź.
– Jeśli zegnę kilka gwoździ i przymocuję je do liny, może uda nam się go złowić i wyciągnąć z wody.
– Chcesz spróbować go złapać?
– Tak.
– Z tratwy?
– Nie, z plaży. Jeśli będziemy na lądzie, naprawdę możemy mieć szansę. Będziemy musieli zwabić go

na płyciznę – wyjaśnił.

– No cóż, wiemy, że jest to możliwe. Byłam zdziwiona, jak blisko podpływa do brzegu.
Pokiwał głową. Żadne z nas nie wspomniało, że rekin potrafi świetnie pływać w wodzie, która sięga

nam po pas.

T.J. wbił do połowy trzy gwoździe w ścianę domu, po czym zgiął je za pomocą młotka i wyciągnął

z powrotem. Obwiązał rozdzielonymi włóknami sznura główkę każdego gwoździa, tworząc hak o trzech
zębach.

– Nie bardzo wiem, czego użyć w charakterze przynęty.
– Chcesz spróbować złapać rekina dzisiaj?
– Chcę, żebyśmy mieli z powrotem naszą lagunę, Anno.
Widziałam po jego minie, że jest zdeterminowany, i zrozumiałam, że mu tego nie wyperswaduję.
– Wiem, czego potrzebujemy. – Nie mogłam uwierzyć, że zamierzam przyłączyć się do realizacji tego

szalonego planu.

– Czego?
– Kurczaka. Jeśli przywiążemy żywego do haka, będzie się szarpał i zwabi rekina.
T.J. poklepał mnie po plecach.
– Cieszę się, że cię przekonałem i chcesz mi pomóc.
– Niechętnie. – Ale zgadzałam się z T.J., że musimy spróbować. Mimo rekina, meduzy i innych

zagrożeń, o których zapewne nawet nie wiedzieliśmy, laguna była nasza i potrafiłam zrozumieć, dlaczego
T.J. chce podjąć walkę o nią. Miałam tylko nadzieję, że nie przypłacimy tego życiem.

W czasie, jaki minął od tamtego Bożego Narodzenia, gdy po raz pierwszy jedliśmy kurczaka, udało

nam się schwytać jeszcze dwa. Wydawało nam się, że został przynajmniej jeden albo, jeśli mamy
szczęście, dwa. Ale przez długi czas nie widzieliśmy ich ani nie słyszeliśmy. Zupełnie jakby wiedziały,
że wyłapujemy je jeden po drugim.

Zaczęliśmy przeczesywać wyspę i chcieliśmy już zrezygnować, gdy dobiegł nas trzepot skrzydeł. Po

półgodzinie udało się upolować kurczaka. Odwróciłam wzrok, gdy T.J. nadziewał go na hak.

Potem wszedł po pierś do wody i cisnął kurczaka najdalej, jak mógł. Wycofywał się stamtąd,

naciągając linę, by poczuć zmianę napięcia.

Kurczak machał skrzydłami, próbując uciec. Patrzyliśmy przerażeni, jak rekin wynurzył się nagle

z wody i kurczak zniknął w jego pysku. T.J. szarpnął z całej siły linę, by zaczepić hak.

– Chyba się udało, Anno. Czuję, że ciągnie.
Cofnął się kilka kroków i zaparł się piętami o dno, trzymając linę w obu dłoniach.
Nagle rekin szarpnął ją i T.J. poleciał do przodu, lądując w wodzie twarzą w dół, gdy rekin popłynął

w kierunku przeciwnym do brzegu. Rzuciłam się na plecy T.J. i wczepiłam się rozcapierzonymi palcami
w piasek, łamiąc dwa paznokcie. Rekin ciągnął nas, jakbyśmy nic nie ważyli. Gdy udało nam się zaprzeć
na tyle, że wstaliśmy, znajdowaliśmy się po kolana w wodzie.

– Stań za mną – polecił T.J. Owinął dwukrotnie linę wokół przedramienia, a ja chwyciłam jej koniec.

Cofnęliśmy się o kilka kroków i nie daliśmy się. Rekin miotał się, usiłując równocześnie pożreć kurczaka
i zerwać się z haka.

Znowu targnął nas do przodu. T.J. ciągnął linę w przeciwnym kierunku, wytężając wszystkie siły,

mięśnie miał napięte do granic możliwości. Pot spływał mi po twarzy, gdy toczyliśmy tę nierówną walkę,
woda sięgała mi już do połowy uda.

Ręce potwornie mnie bolały i z upływem minut coraz jaśniej zdawałam sobie sprawę, że za żadne

skarby nie uda nam się wyciągnąć potwora na brzeg. Byłam pewna, że do tej pory jeszcze się nie daliśmy
wyłącznie dlatego, że rekin nam na to pozwolił. Żeby mieć jakąkolwiek szansę, musiałoby siłować się
z nim trzech dorosłych mężczyzn. Czas się poddać.

T.J. nie protestował, ale oplątał linę tak ciasno wokół przedramienia, że nie mógł jej rozwinąć.

Usiłował się uwolnić, ale rekin zaciągnął go na głębszą wodę, która sięgała mu dobrze ponad głowę, gdy
nagle lina zwiotczała. Pomyślałam z ulgą, że pękła, ale w tej samej chwili zorientowałam się, że rekin
płynie w naszym kierunku.

– Uciekaj z wody, Anno!

Zamarłam, obserwując, jak T.J. rozpaczliwie próbuje uwolnić rękę. Płetwa sunęła tuż pod

powierzchnią i uświadomiłam sobie, że T.J. nie zdoła na czas dotrzeć do brzegu.

Zaczęłam krzyczeć. Ale wtedy dostrzegłam kątem oka więcej płetw, zbliżających się tak szybko, że

były jedynie niewyraźną plamą. Przypłynęły delfiny, kilka z nich trzymało się blisko siebie w grupie.

Wygramoliłam się z wody i patrzyłam, jak otaczają T.J., osłaniając go, gdy płynął w kierunku brzegu.

Kiedy znalazł się obok mnie na piasku, objęłam go z całej siły, szlochając żałośnie.

Do niewielkiego stadka dołączyły jeszcze cztery delfiny, teraz było ich co najmniej siedem.

Zaatakowały rekina, tłukąc go nosami, spychając na płytszą wodę.

T.J. wypatrzył koniec sznura, unoszący się na powierzchni obok delfinów. Wszedł do wody

i śpiesznie go chwycił. Zaczęliśmy ciągnąć i dzięki nieocenionej pomocy delfinów udało się nam wywlec
rekina na piasek. Rzucał głową na wszystkie strony, z pyska sterczało mu kilka kurzych piór.

T.J. podniósł mnie i zamknął w niedźwiedzim uścisku. Oplotłam go nogami w pasie, krzyczeliśmy

głośno z radości.

Delfiny pływały z podnieceniem tam i z powrotem. Wbiegliśmy do wody i uściskaliśmy je, choć

wcale nie było to łatwe. Po kilku minutach się rozproszyły. T.J. i ja wyszliśmy na brzeg i stanęliśmy obok
rekina, który leżał nieruchomo na piasku.

– Nie wiem, co by się stało, gdyby nie przypłynęły delfiny – powiedziałam.
– Bez wątpienia nie wyszlibyśmy z tego cało.
– Nigdy w życiu tak się nie bałam. Myślałam, że ten cholerny rekin cię pożre.
T.J. przytulił mnie, opierając brodę na czubku mojej głowy.
– Ale nie pożarł.
– A teraz to my zjemy jego, prawda? – spytałam.
– O tak – odrzekł, uśmiechając się od ucha do ucha.
Rozciął brzuch rekina piłą i była to najohydniejsza rzecz, jaką widziałam w życiu. Ja zaś za pomocą

noża oddzieliłam z ryby filety. Piła i nóż niezbyt się nadawały do filetowania rekina, więc byliśmy cali
umazani krwią, moje bikini i szorty T.J. pokrywał oleisty osad. Przy każdym oddechu ostry metaliczny
zapach dosłownie mnie obezwładniał. Powinniśmy zakopać szkielet, ale postanowiliśmy zająć się tym
później.

Przyjrzałam się efektom naszej pracy. Mieliśmy więcej filetów z rekina, niż zdołalibyśmy zjeść,

i większość będziemy musieli wyrzucić, ale kolacja będzie prawdziwą ucztą.

Krew spływała po klatce piersiowej T.J.
– Chcesz iść umyć się pierwsza? – spytał, gdy wróciliśmy do domu.
– Nie, ty idź. Ja mam jeszcze do przygotowania purée z owoców chlebowca. Wykąpię się po tobie. –

Wspomniałam dni, kiedy czułam się naprawdę czysta. Nie mogłam się doczekać, gdy wymyję się mydłem
i będę długo się spłukiwała w wodzie głębszej niż trzydzieści centymetrów.

T.J. zniknął w domu i po chwili wyszedł z mydłem, szamponem i czystymi ubraniami.
– Zostaw szorty na brzegu. Później spróbuję je doprać.
– Dobrze – rzucił przez ramię.
Przygotowałam purée z owoców chlebowca. Wymyśliłam ten przepis pewnego długiego, nużącego

dnia. Najpierw starłam na kamieniu kokos, a następnie przecisnęłam go przez koszulkę, by uzyskać
mleczko kokosowe. Upiekłam owoc chlebowca i również go starłam; dodałam mleczko i podgrzewałam
wszystko przy ogniu w pustej skorupie kokosa. T.J. to uwielbiał.

Nadziałam kawałki rekina na patyki, żebyśmy mogli je upiec nad ogniskiem.
– Twoja kolej – powiedział T.J. po powrocie. Nie da się ukryć, że pachniał dużo ładniej niż ja. –

Zacznę je piec, kiedy ty będziesz się kąpała. Dzięki temu zjemy, gdy tylko wrócisz.

– Świetnie. – Pogroziłam mu palcem. – Tylko wara od purée.
Weszłam do chaty i zaczęłam szukać w walizce czegoś, co mogłabym włożyć. Moje oko przyciągnęło

coś niebieskiego.

Czemu nie?
Miałam doskonały pretekst, by się wystroić. W końcu trafiła się okazja do świętowania – to nie rekin

nas pożarł, tylko my jego.

ROZDZIAŁ 26

T.J.

Rozpostarłem koc przy ognisku i sprawdziłem, czy filety z rekina się nie przypalają. Wprawdzie nie

miało to znaczenia, ponieważ mieliśmy ich w bród, ale w brzuchu mi burczało i nie mogłem się doczekać,
kiedy dojdą, żeby wreszcie zaspokoić głód.

Z chaty wynurzyła się Anna. Miała na sobie niebieską sukienkę, mokre włosy zaczesała do tyłu.

Pachniała wanilią. Uśmiechnąłem się, unosząc brwi, gdy usiadła obok mnie. Na jej policzki wypłynął
rumieniec.

– Ślicznie wyglądasz – zauważyłem.
– Dziękuje. Pomyślałam, że powinnam ubrać się elegancko. Przecież dzisiaj świętujemy.
Pochłonęliśmy tyle filetów, ile zmieściło nam się w żołądku. Konsystencja filetów przypominała

befsztyki, a ich zapach był intensywniejszy niż ryb, które zwykle jadaliśmy.

– Masz jeszcze ochotę na purée? – spytałem. Zamiast mi odpowiedzieć, Anna beknęła. – Anno, jestem

po prostu zaszokowany – przekomarzałem się z nią. – Nigdy ci się to nie zdarzyło.

– Bo jestem damą. A poza tym nigdy nie miałam dość jedzenia w żołądku, by spowodowało

beknięcie. – Uśmiechnęła się szeroko. – O rety, naprawdę było dobre.

– Chcesz dokładkę? Niewiele już zostało.
– Jasne – odrzekła ze śmiechem. – Mam teraz miejsce.
Nabrałem palcami odrobinę purée i niewiele myśląc, wyciągnąłem je w stronę Anny. Przestała się

śmiać i popatrzyła na mnie, jakby nie bardzo wiedziała, o co mi chodzi. Czekałem. W końcu pochyliła się
ku mnie i otworzyła usta. Wsunąłem palce do jej buzi, zastanawiając się, czy moje oczy zrobiły się
równie wielkie jak jej. Gdy oblizała mi palce, mój oddech wyraźnie przyśpieszył, stał się urywany.

– Jeszcze?
Skinęła nieznacznie głową, ona też nie oddychała normalnie. Nabrałem znowu trochę purée i tym

razem, gdy włożyłem jej palce do ust, przytrzymała mi nadgarstek.

Poczekałem, dopóki nie przełknęła, po czym kompletnie straciłem panowanie nad sobą.
Chwyciłem jej twarz w obie dłonie i pocałowałem ją namiętnie. Rozchyliła zapraszająco wargi. Nie

byłem pewny, czy gdyby teraz kazała mi przestać, zdołałbym się powstrzymać.

Ale nie kazała. Zarzuciła mi ręce na szyję, przywierając do mnie, i odwzajemniła pocałunek równie

namiętnie. Pociągnąłem ją na kolana, ona zaś usiadła na mnie okrakiem, sukienka podjechała jej do pasa.
Jęknąłem, gdy jej ciało zetknęło się z moim, w stanie najwyższego podniecenia.

Całowała mnie w szyję, wędrując językiem aż do ramienia. Niewiarygodne uczucie. Ściągnąłem jej

sukienkę przez głowę i podniósłszy Annę, położyłem ją na plecach. Gdy usiłowałem zdjąć jej majtki,
uniosła biodra, by mi ułatwić sprawę. Całowałem ją jak szalony, błądziłem rękami po całym jej ciele, nie
mogłem się bowiem zdecydować, gdzie pragnę jej dotykać najbardziej.

– Przyhamuj, T.J. – szepnęła.
– Nie mogę.
Wsunęła dłoń między nasze ciała, szarpiąc moje szorty. Ściągnąłem je, a ona wzięła go do ręki.

Miałem orgazm po dwudziestu sekundach – zdziwiłem się, że dopiero wtedy.

Gdy nieco oprzytomniałem, znów zacząłem ją całować; moje dłonie pieściły każdy centymetr jej

ciała, w miejscach, o których nawet nie marzyłem. Słuchając dźwięków, jakie wydawała, odgadywałem,
że jest to dla niej całkiem przyjemne.

Kiedy po bardzo krótkim czasie byłem znowu gotowy, wciągnąłem ją na siebie. Nigdy przedtem tak

się nie czułem. Emma była nerwowa i spięta, bałem się, by nie sprawić jej bólu, Anna natomiast
wydawała się całkowicie odprężona, jakby wiedziała, co robi. Siedziała wyprostowana, z dłońmi
ułożonymi płasko na moim brzuchu, poruszając się we własnym rytmie. Widok był niezwykły. Patrzyłem,

jak zamyka oczy i wygina się w łuk, a po kilku minutach, gdy wyraz jej twarzy zmienił się i głośno
krzyknęła, przytrzymałem jej biodra i szczytowałem aż do zatracenia, jak nigdy w życiu.

Potem wziąłem ją w ramiona i spytałem szeptem:
– Czy to zdarzyło się przypadkowo?
– Nie.

ROZDZIAŁ 27

Anna

Gdy zapadł zmrok i pojawiły się komary, skryliśmy się w chacie. T.J. położył się obok mnie i nakrył

nas kocem. Oplótł mnie rękami i nogami, przytulił się do mnie nagim ciałem i po kilku sekundach zapadł
w głęboki sen.

Ja leżałam z szeroko otwartymi oczami, nie mogąc zasnąć.
Gdy mnie pocałował, bez chwili zastanowienia oddałam pocałunek. Byliśmy dwojgiem świadomych

swych czynów dorosłych, ale bez względu na to, ile razy to sobie powtarzałam, zdawałam sobie sprawę,
że gdyby kiedykolwiek udało nam się wydostać z wyspy i ludzie dowiedzieliby się o naszych relacjach,
mój czyn miałby swoje reperkusje. Leżąc w ciemności z wtulonym we mnie T.J., usprawiedliwiałam
w myśli to, co się stało, tłumaczyłam, że to coś dobrego, że jeśli ktoś na to zasługiwał, to właśnie my. To
nasza sprawa, niczyja inna.

A przynajmniej tak sobie wmawiałam.

*

Klęczałam na jednym kolanie, na głowie miałam czapkę baseballową T.J., włosy ściągnięte do tyłu,

żeby mi nie przeszkadzały. Przede mną na ziemi leżały: zakrzywiony patyk, którego T.J. używał do
rozniecania ognia, dwa małe kawałki drewna oraz sucha rozpałka z włókien kokosa i trawy.

Jakiś tydzień po zabiciu rekina T.J. zauważył, że jest jedna jedyna rzecz, której nie potrafię robić. To

on zawsze rozpalał ognisko i chciał się upewnić, że mnie również się to uda. Uczył mnie i już zaczynałam
chwytać, na czym cała rzecz polega, chociaż na razie zdołałam wytworzyć wyłącznie sporo dymu i spocić
się przy tym jak ruda mysz.

– Gotowa? – spytał T.J.
– Tak.
– No to do dzieła.
Podniosłam patyk, przewlokłam go przez pętlę ze sznurowadła i użyłam łuku, by wprawić go w ruch

wirowy. Po dziesięciu minutach uzyskałam dym.

– Nie przestawaj – powiedział. – Niewiele już brakuje. Musisz obracać patykiem najszybciej, jak

potrafisz.

Posłuchałam jego rady i po dwudziestu minutach rozbolały mnie ręce, pot spływał mi strużkami po

twarzy, ale dostrzegłam w końcu odrobinę żaru. Wydłubałam ją i ostrożnie umieściłam na rozpałce, po
czym delikatnie rozdmuchałam.

Gdy zajęła się płomieniem, upuściłam ją na ziemię.
– O mój Boże!
T.J. przybił mi piątkę.
– Udało ci się!
– Super! Jak myślisz, ile mi to czasu zajęło?
– Niezbyt dużo. Ale to nieważne, jak szybko to robisz. Po prostu chcę wiedzieć, że potrafisz to

zrobić. – Zdjął mi czapkę i pocałował mnie. – Świetna robota.

– Dzięki.
Moje osiągnięcie miało słodko-gorzki smak, ponieważ jedynym powodem, dla którego musiałabym

wykorzystać nowo nabytą umiejętność, było coś złego, co przytrafiłoby się T.J.

ROZDZIAŁ 28

T.J.

Jedliśmy lunch, gdy z lasu wyszła kura.
– Anno, spójrz za siebie.
Obejrzała się.
– Co…?
Przyglądaliśmy się, jak podchodzi bliżej. Dziobała ziemię, najwyraźniej zupełnie się nie śpiesząc.
– Czyli ostatecznie została jeszcze jedna – zauważyłem.
– Owszem, ta głupia. – Anna uśmiechnęła się. – Ale przeżyła, tylko ona ze wszystkich, więc może

jednak całkiem cwana.

Kura podeszła do Anny, która powiedziała do niej:
– O, cześć. Czyżbyś nie wiedziała, co zrobiliśmy z resztą twoich pobratymców?
Kura przechyliła łebek i popatrzyła na nią, jak gdyby próbowała zrozumieć jej słowa. Ślina napłynęła

mi do ust. Pomyślałem o smacznej kolacji, która nas czeka, ale Anna zaproponowała:

– Nie zabijajmy jej. Przekonajmy się, czy znosi jajka.
Zbudowałem nieduży kojec i Anna włożyła kurę do środka. Kura spojrzała na nas, jakby chciała

powiedzieć, że podoba jej się nowy dom. Anna nalała trochę wody do pustej łupiny kokosa.

– Co jedzą kury? – spytała.
– Nie mam pojęcia. Jesteś nauczycielką. Ty mnie oświeć.
– Uczę angielskiego. W dużej dzielnicy wielkiego miasta.
Parsknąłem śmiechem.
– No cóż, ja naprawdę nie wiem. – Pochyliłem się nad kojcem. – Lepiej znieś jajka, ponieważ w tej

chwili stałaś się jeszcze jedną gębą do żywienia, a jeśli nie lubisz kokosów, owoców chlebowca i ryb,
może ci się tu nie spodobać.

Przysiągłbym na Boga, że kura pokiwała głową.
Nazajutrz zniosła jedno jajko. Anna rozbiła je do pustej skorupki kokosa i roztrzepała je palcem.

Położyła skorupkę w pobliżu płomieni i czekała, aż jajecznica się zetnie. Gdy była już gotowa,
rozdzieliła ją pomiędzy nas.

– Pychota – rzuciła, cmokając.
– Oj, tak – przyznałem, dokończywszy mój przydział. – Tak dawno nie jadłem jajecznicy. Smak jest

dokładnie taki, jak zapamiętałem.

Po dwóch dniach kura zniosła kolejne jajko.
– Miałaś naprawdę świetny pomysł, Anno.
– Kura zapewne też tak uważa – odrzekła.
– Nazwałaś kurę Kurą?
– Kiedy postanowiliśmy darować jej życie, przywiązałam się – wyjaśniła wyraźnie zakłopotana.
– W porządku – odparłem. – Coś mi mówi, że Kura również darzy cię uczuciem.

*

Zeszliśmy nad wodę, by się wykąpać. Na brzegu zrzuciłem szorty i wszedłem do wody, odwracając

się, by popatrzeć, jak się rozbiera.

Nie śpieszyła się, najpierw zdjęła bluzkę bez rękawów, potem powoli zsunęła szorty i majtki.
Szkoda, że nie może tego zrobić przy muzyce.
Przyłączyła się do mnie w wodzie, a ja umyłem jej włosy.
– Niedługo zabraknie nam szamponu – powiedziała, zanurzając się z głową, by spłukać włosy.
– Ile nam jeszcze zostało?
– Nie wiem, może jeszcze wystarczy na parę miesięcy. Podobnie jest z zapasem mydła.

Zamieniliśmy się miejscami i teraz ona zajęła się moimi włosami. Potem namydliłem dłonie i umyłem

całe jej ciało, a ona umyła mnie. Po kąpieli usiedliśmy na piasku, pozwalając, by lekki wietrzyk osuszył
nasze ciała. Anna usadowiła się przede mną, opierając się plecami o moją pierś. Zrelaksowani,
obserwowaliśmy, jak słońce powoli znika za horyzontem.

– Podglądałem cię kiedyś w kąpieli – przyznałem się. – Poszedłem do lasu nazbierać drew do

ogniska, ale niezbyt mnie to interesowało. Ukryty za drzewem patrzyłem, jak wchodzisz naga do oceanu.
Nie powinienem był. Zaufałaś mi, a ja to zaufanie zawiodłem.

– Czy później też mnie podglądałeś?
– Nie. Wielokrotnie miałem na to wielką ochotę, ale się powstrzymałem. – Westchnąłem głęboko

i odważyłem się spytać: – Jesteś wściekła.

– Nie. Zawsze zastanawiałam się, czy próbowałeś mnie podglądać. Czy ja, hm…
– Tak. – Wstałem i wziąłem ją za rękę. Wróciliśmy do domu i położyliśmy się w tratwie. Potem

powiedziała mi, że jestem znacznie lepszy od oliwki dla niemowląt i jej dłoni.

ROZDZIAŁ 29

Anna

Siedziałam na plaży tuż nad wodą i malowałam paznokcie na różowo. Było to głupie, zważywszy na

okoliczności, ponieważ jednak miałam lakier w walizce i mnóstwo wolnego czasu, więc je
pomalowałam.

– Ładne paluszki – zauważył T.J., podchodząc do mnie.
– Dzięki – odrzekłam, zaczynając nakładać drugą warstwę. – Czy opowiadałam ci kiedyś o mojej

manikiurzystce, Lucy?

Roześmiał się.
– Nie wiem nawet, kto to jest manikiurzystka.
– Dziewczyna, która zajmuje się moimi paznokciami.
– Aha. Nie, nigdy mi o niej nie mówiłaś.
– Chodzę do Lucy w co drugą sobotę.
T.J. uniósł brwi.
– Tak, w Chicago mogłam poddawać się różnym zabiegom pielęgnacyjnym, w przeciwieństwie do

pobytu tutaj. W każdym razie angielski nie był ojczystym językiem Lucy i nie dowiedziałam się, który
język nim jest. Ale to nam nie przeszkadzało w długich rozmowach, chociaż każda z nas rozumiała nie
wszystko z tego, co mówiła druga.

– O czym rozmawiałyście?
– Bo ja wiem… taka tam paplanina. Wiedziała, że uczę w szkole i że mam chłopaka o imieniu John.

Ja dowiedziałam się, że ma trzynastoletnią córkę i uwielbia reality show w telewizji. Była taka miła.
Nazywała mnie „złotkiem” i zawsze ściskała mnie na przywitanie i pożegnanie. Przy każdej wizycie
pytała mnie, kiedy John i ja zamierzamy się pobrać. Pewnego razu, najwyraźniej w wyniku
nieporozumienia komunikacyjnego, obiecałam jej, że to ona zrobi mi manikiur w dniu ślubu.

Zakręciłam lakier i przyjrzałam się palcom u stóp. Musiałam przyznać, że moje dzieło pozostawiało

wiele do życzenia.

– Lucy wyśmiałaby mnie, gdyby zobaczyła teraz moje stopy. – Podniosłam głowę i spojrzałam na T.J.

Miał dziwną minę, której nie potrafiłam rozszyfrować. – Co się stało?

– Nic.
– Jesteś pewny?
– Tak. Idę na ryby. A ty lepiej wysusz paznokcie.
– Dobrze.
Po powrocie zachowywał się raczej normalnie, doszłam więc do wniosku, że cokolwiek go

niepokoiło, szybko się z tym uporał.

*

– Dlaczego nie chodzisz nago przez cały czas? – spytał T.J. – Właściwie po co się ubierać?
– Teraz jestem naga.
– Wiem, dlatego przyszło mi to na myśl.
Staliśmy w wodzie przy brzegu, próbując wyprać brudne ciuchy, łącznie z tymi, które mieliśmy na

sobie.

– Wciąż jeszcze śmierdzi? – spytał, podtykając mi pod nos T-shirt, żebym go obwąchała.
– Ee, może trochę. – Trudno było dobrze wyprać ubrania, zważywszy na to, że woolite skończył nam

się ponad rok temu. Teraz majtaliśmy nimi w wodzie i to musiało nam wystarczyć.

– Gdybyśmy non stop chodzili nago, nie musielibyśmy w ogóle robić prania, Anno – rzekł,

uśmiechając się od ucha do ucha. Wyszliśmy z wody i rozwiesiliśmy ubrania na sznurze rozciągniętym
między drzewami.

– Gdybym zawsze była naga, po pewnym czasie w ogóle byś tego nie zauważał.
– O, zauważałbym – prychnął.
– Teraz tak myślisz, ale potem przyzwyczaiłbyś się.
Popatrzył na mnie jak na wariatkę. Gdy wróciliśmy do domu, wyciągnął się na kocu.
Ja też się nie ubrałam, ponieważ wszystko, co mieliśmy, było mokre. Leżałam na boku, twarzą do T.J.,

wsparta na łokciu.

– Teraz to naprawdę ładna poza – powiedział. – Bardzo mi się podoba.
– To przypominałoby jedzenie w kółko tej samej ulubionej potrawy – przekonywałam go. – Na

początku byłoby świetnie, ale po pewnym czasie straciłbyś apetyt. Nie smakowałoby tak bardzo.

– Anno, ty zawsze będziesz smakowała cudownie. – Przechylił się i pocałował mnie w szyję.
– Ale w końcu miałbyś tego dość – twierdziłam uparcie.
– Nigdy – zaprzeczył, przesuwając się z pocałunkami nieco niżej.
– A właśnie, że mogłoby się tak zdarzyć – upierałam się, sama zbytnio w to nie wierząc.
– Nie. – Powędrował wargami jeszcze niżej, aż wreszcie przestał odpowiadać na moje wątpliwości,

rozmowa bowiem jest raczej niemożliwa, kiedy robi się to, co właśnie robił.

*

Kura podeszła do mnie i klapnęła mi na kolana.
T.J. parsknął śmiechem i nastroszył jej pióra.
– Rozśmiesza mnie do łez, kiedy tak robi – powiedział.
Nie trzymaliśmy już Kury zamkniętej w kojcu. Kiedyś ją wypuściłam i zapomniałam włożyć

z powrotem. Wędrowała tu i tam, ale nigdy nie próbowała uciec.

– Wiem, że to dziwne. Z jakiegoś powodu naprawdę mnie lubi. – Pogłaskałam ją delikatnie po łebku.
– To dlatego, że o nią dbasz.
– Kocham zwierzęta. Zawsze chciałam mieć psa, ale John jest alergikiem.
– Może dostaniesz pieska, gdy wrócimy do domu – rzekł T.J.
– Golden retrievera.
– Takiego właśnie byś chciała?
– Tak. Dorosłego, takiego, którego nikt nie chce. Ze schroniska. Kupię sobie mieszkanie, przygarnę go

i zabiorę do domu.

– Widzę, że przemyślałaś wszystko.
– Miałam mnóstwo czasu na myślenie o wielu sprawach.
Po upływie kilku dni, gdy leżeliśmy nocą w łóżku, T.J. opadł na mnie z jękiem, oddychając ciężko.
– No! No! – szepnęłam, czując, jak jego ciało się rozluźnia.
Pocałował mnie w szyję i spytał również szeptem:
– Dobrze ci było?
– Tak. Gdzie się tego nauczyłeś?
Roześmiał się, usiłując schwytać oddech.
– Miałem świetną nauczycielkę. Pozwala mi dużo ćwiczyć, a jak wiadomo praktyka czyni mistrza.
Zsunął się ze mnie, przyciągając mnie ku sobie, tak że mogłam położyć mu głowę na piersi. Pogładził

mnie po plecach.

Dopiero w wieku dwudziestu sześciu, a może dwudziestu siedmiu lat zrozumiałam, czego pragnę

w łóżku. Gdy próbowałam powiedzieć o tym Johnowi, nie wydawał się bynajmniej zachwycony, że chcę
nim pokierować. T.J. nie wstydził się pytać mnie, co lubię, więc i ja nie krępowałam się mu o tym
mówić. Dzięki temu zgraliśmy się fantastycznie.

Westchnęłam.
– Pewnego dnia uszczęśliwisz jakąś kobietę, T.J.
Poczułam, jak cały zesztywniał, i przestał mnie gładzić po plecach.

– Pragnę uszczęśliwiać wyłącznie ciebie, Anno. – Sposób, w jaki to powiedział, i poczucie

odrzucenia, jakie dało się słyszeć w jego głosie, sprawiły, że pożałowałam, iż nie mogę cofnąć tych słów.

– I robisz to, T.J. – dodałam śpiesznie. – Naprawdę.
Nazajutrz prawie się nie odzywał. Weszłam do wody, gdy łowił ryby, i stanęłam obok niego.
– Przepraszam. Zraniłam twoje uczucia, a za nic w świecie nie chciałabym tego zrobić.
Nie spuszczał wzroku z wędki.
– Wiem, że w Chicago coś takiego nigdy by się między nami nie zdarzyło, ale proszę, nie żegnaj się

ze mną, kiedy wciąż jesteśmy tutaj.

Położyłam mu dłoń na ramieniu.
– Gdy mówiłam o tym, że uszczęśliwisz jakąś kobietę, nie miałam wcale na myśli, że to ja od ciebie

odejdę, T.J. Myślałam o tobie.

Odwrócił się do mnie zdezorientowany.
– Dlaczego miałbym odejść?
– Ponieważ jestem starsza od ciebie o trzynaście lat. Tu mamy swój świat, ale to nie jest realny świat.

Nie przeżyłeś mnóstwa rzeczy. Nie zechcesz być ograniczany przez kogokolwiek.

– Nie wiesz, czego ja chcę, Anno. Poza tym nie myślę już o przyszłości i nie myślałem od czasu, gdy

samolot nie wrócił. Wiem jedynie, że jestem z tobą szczęśliwy i że pragnę być z tobą. A ty nie możesz tak
po prostu być ze mną?

– Tak – wyszeptałam. – Mogę.
Chciałam mu powiedzieć, że nigdy więcej nie zranię go znowu. Ale bałam się, że jest to obietnica,

której nie uda mi się dotrzymać.

*

T.J. skończył we wrześniu dziewiętnaście lat.
– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziałam. – Przygotowałam dla ciebie purée

z owoców chlebowca. – Podałam mu miseczkę ze skorupy kokosa i pochyliłam się, by go pocałować.
Pociągnął mnie na kolana i uparł się, bym zjadła razem z nim.

– Dlaczego nigdy nie obchodzimy twoich urodzin? – Spojrzał na mnie z zakłopotaniem i spytał: –

A właściwie kiedy wypadają?

– Dwudziestego drugiego maja. Ale ja nie jestem chyba entuzjastką urodzin.
Bardzo lubiłam obchodzić urodziny, dopóki John kompletnie mi ich nie zepsuł. Gdy skończyłam

dwadzieścia siedem lat, byłam przekonana, że zamierza mi się oświadczyć, ponieważ zarezerwował
stolik w restauracji, kazał mi elegancko się ubrać i zaprosił naszych przyjaciół na drinka przed kolacją.
Wyobrażałam sobie, jak przyklęka na jedno kolano i wręcza mi pierścionek. Ledwie udało mi się
opanować emocje, gdy wysiedliśmy z taksówki przed restauracją. Weszliśmy do środka, a tam już
wszyscy na nas czekali, niemal jak na przyjęciu niespodziance. Gdy podano szampana, John wyjął
z kieszeni pudełeczko od Tiffany’ego i podarował mi brylantowe kolczyki. Przez resztę wieczoru
siedziałam z uśmiechem przyklejonym do twarzy, ale później Stefani zaciągnęła mnie do toalety
i uściskała mnie. Po tym wydarzeniu zminimalizowałam swoje oczekiwania, co okazało się rozsądnym
posunięciem, ponieważ przez kolejne trzy lata nie dostałam żadnej biżuterii w prezencie urodzinowym.

– Pragnę obchodzić z tobą twoje następne urodziny, Anno.
– Dobrze.

*

Pora deszczowa skończyła się w listopadzie. Święto Dziękczynienia nadeszło i minęło jak każdy inny

dzień, ale w Boże Narodzenie T.J. znalazł w piasku ogromnego kraba. Ślinka napłynęła mi do ust, gdy
nadział go na patyk i zbliżył do ognia. Krab chwytał wielkimi szczypcami koniec patyka, a drugimi bez
przerwy usiłował uszczypnąć T.J., który w końcu włożył go w płomienie. Wkrótce opychaliśmy się,
odrywając odnóża cęgami i wybierając mięso palcami.

– To mi przypomina nasze pierwsze Boże Narodzenie, gdy udało nam się schwytać kurczaka

i świętować, jedząc coś innego niż rybę – rzekł T.J.

– Wydaje mi się, że od tamtego czasu minęły wieki – powiedziałam, połykając łzy.
– Dobrze się czujesz?
– Tak. Po prostu miałam nadzieję, że w tym roku Boże Narodzenie spędzimy w domu.
T.J. otoczył mnie ramieniem.
– Może w przyszłym roku, Anno.
W lutym, gdy obudziłam się z drzemki, obok mnie na kocu leżał bukiet kwiatów zebranych z różnych

krzewów rosnących tu i ówdzie na wyspie, ich łodygi były przewiązane kawałkiem sznurka.

Znalazłam T.J. na brzegu.
– Widzę, że ktoś sprawdził datę w kalendarzu.
T.J. pokazał wszystkie zęby w uśmiechu.
– Nie chciałem przegapić walentynek.
Pocałowałam go.
– Jesteś dla mnie taki miły.
– To nie jest trudne, Anno – odrzekł, przyciągając mnie blisko do siebie.
Spojrzałam mu w oczy, on zaś zaczął się kołysać. Zarzuciłam mu ramiona na szyję i tańczyliśmy,

krążąc, czując pod stopami miękki ciepły piasek.

– Nie potrzebujesz muzyki, prawda?
– Nie – odparł. – Ale potrzebuję ciebie.
Kilka dni później spacerowaliśmy o zachodzie słońca brzegiem laguny.
– Tęsknię za rodzicami. Ostatnio dużo o nich myślałam. Także za siostrą i szwagrem. I za Joem

i Chloe. Mam nadzieję, że poznasz ich kiedyś, T.J. Polubiliby cię.

– Ja też mam taką nadzieję.
Wiedziałam już, że jeśli kiedykolwiek nas uratują, T.J. będzie częścią mojego życia w Chicago. Nie

wiedziałam tylko, w jakim charakterze. Tak długo był nieobecny w życiu swoich bliskich, że byłoby nie
fair z mojej strony, gdybym zajmowała mu zbyt wiele czasu. Ale samolubna cząstka mojego ja nie
potrafiła wyobrazić sobie, że nie zasypia w jego ramionach lub nie jest z nim codziennie. Potrzebowałam
T.J. i myśl, że będę z dala od niego, martwiła mnie bardziej, niż chciałam to przyznać.

ROZDZIAŁ 30

T.J.

– Anno – wymówiłem szeptem jej imię. – Śpisz?
– Hm – mruknęła.
– Wciąż kochasz tego faceta? – Znałem jego imię, ale nie przechodziło mi przez usta. Leżałem

przytulony do niej od tyłu, oparty piersią o jej plecy. Odwróciła się twarzą do mnie.

– Johna? Nie. Nie kocham go już. Nie myślałam o nim od dawna. Dlaczego pytasz?
– Tak się zastanawiałem. Nieważne, idź spać. – Pocałowałem ją w czoło i ułożyłem na mojej piersi.
Ale ona nie miała ochoty spać. Wolała się ze mną kochać.

*

W maju skończyła trzydzieści trzy lata i po raz pierwszy na wyspie obchodziliśmy jej urodziny. Padał

drobny deszczyk, leżeliśmy przytuleni w tratwie, słuchając monotonnego stukotu kropel o dach domu.

– Niestety, nie udało mi się kupić ci prezentu. Dawno temu sama się skarżyłaś, że centrum handlowe

na wyspie jest do bani – powiedziałem.

Anna uśmiechnęła się.
– Ma bardzo słabe zaopatrzenie.
– Właśnie. Będziemy więc musieli udawać. Gdybyśmy byli w Chicago, zaprosiłbym cię na kolację,

a potem obsypał prezentami. Ale ponieważ jesteśmy tutaj, opowiem ci o wszystkich fantastycznych
prezentach, które dla ciebie kupiłem, dobrze?

– Nie powinieneś szastać pieniędzmi – przekomarzała się ze mną.
– Jesteś tego warta. No dobra, pierwszy prezent to książki. Same najnowsze bestsellery.
Anna westchnęła.
– Brakuje mi czytania.
– Wiem.
Przytuliła się do mnie mocniej.
– Dobry w tym jesteś. Co jeszcze dla mnie masz?
– Ach, ktoś jednak dobrze się bawi na swoich urodzinach. Następnym prezentem jest muzyka.
– Czyżbyś przygotował dla mnie taśmę ze składanką muzyczną?
Uśmiechnąłem się szeroko i zacząłem ją łaskotać.
– Z twoją ulubioną klasyką rocka.
Chichocząc, usiłowała mi się wywinąć. Wturlała się na mnie, próbując uwięzić pod sobą moje

dłonie, aż w końcu przestałem ją łaskotać.

– Kocham zarówno książki, jak i muzykę. Moje dwie ulubione rzeczy. Dziękuję. – Pocałowała mnie.

– To moje najlepsze urodziny od bardzo, bardzo dawna.

– Cieszę się, że jesteś zadowolona.
Wyciągnąłem ręce spod jej ciała i założyłem jej opadające włosy za uszy.
– Kocham cię, Anno.
Jej zaskoczona mina wyraźnie mówiła mi, że zupełnie się tego nie spodziewała.
– Nie miałeś się zakochać – wyszeptała.
– Ale się zakochałem – powiedziałem, zaglądając jej w oczy. – Kocham cię od wielu miesięcy.

Wyznaję ci miłość teraz, ponieważ wydaje mi się, że ty też mnie kochasz. Po prostu uważasz, że nie
powinnaś. Powiedz mi, kiedy będziesz gotowa. Mogę poczekać. – Przyciągnąłem jej głowę do siebie
i pocałowałem. Gdy wreszcie się od niej oderwałem, powiedziałem z uśmiechem: – Wszystkiego
najlepszego z okazji urodzin.

ROZDZIAŁ 31

Anna

Powinnam była wiedzieć, że T.J. się zakochuje. Już od dawna zauważałam wszelkie tego oznaki. Ale

dopiero gdy zachorował, zaczęłam żałować, że mu nie powiedziałam, iż absolutnie się nie mylił.

Ja też go kochałam.
Tydzień po moich urodzinach, gdy położyłam się obok niego na łóżku, okazało się, że już śpi. Poszłam

tylko zrobić siusiu i napełniłam butelkę z naszego zbiornika z wodą, ale zajęło mi to zaledwie kilka
minut, a T.J. nigdy sam nie zasypiał, zawsze najpierw się kochaliśmy.

Gdy się obudziłam nazajutrz rano, wciąż spał, nie otworzył też oczu, gdy poszłam nałowić ryb

i zebrać orzechy kokosa oraz owoce chlebowca.

Wgramoliłam się do łóżka. Oczy miał otwarte, ale wyglądał na zmęczonego. Pocałowałam go

w pierś.

– Dobrze się czujesz? – spytałam.
– Tak, jestem tylko zmęczony.
Pocałowałam go w szyję – wiedziałam, że tak lubi – ale w tym samym momencie gwałtownie się

odsunęłam.

– Hej, nie przestawaj.
Położyłam mu dłoń na szyi.
– T.J., masz jakiś guzek w tym miejscu.
Sięgnął do szyi i pomacał go palcami.
– To prawdopodobnie nic takiego.
– Obiecałeś, że mi powiesz, jeśli cokolwiek zauważysz.
– Nie wiedziałem, że tam jest.
– Wydajesz się bardzo zmęczony.
– Nic mi nie jest. – Pocałował mnie i próbował zdjąć mi koszulkę.
Wyprostowałam się, tak że nie mógł mnie dotknąć.
– W takim razie skąd ten guzek?
– Nie mam pojęcia. – Wstał z łóżka. – Nie przejmuj się nim, Anno.
Po śniadaniu niechętnie pozwolił mi pomacać jeszcze raz szyję. Ucisnęłam go lekko palcami pod

szczęką, odkrywając powiększone węzły chłonne po obu stronach. Czy pocił się w nocy? Nie byłam
pewna. Chyba nie stracił na wadze. Zauważyłabym, gdyby tak było. Żadne z nas nie odważyło się
powiedzieć, co mogą oznaczać te powiększone węzły. Wyglądał na wyczerpanego, kazałam mu więc się
położyć. Zeszłam nad lagunę, weszłam do wody i pływałam jakiś czas na plecach, wpatrując się
w błękitne bezchmurne niebo.

Nawrót choroby. Ja to wiem i on również.
Obudził się na lunch, ale po jedzeniu znowu zasnął i w porze kolacji w dalszym ciągu spał. Weszłam

do chaty, by sprawdzić, jak się czuje. Gdy schyliłam się, by go pocałować, poczułam, że jego skóra
dosłownie parzy mnie w usta.

– T.J.! – Jęknął, gdy dotknęłam wierzchem dłoni jego czoła. – Zaraz wracam. Idę po tylenol.
Znalazłam apteczkę i wytrząsnęłam na rękę dwie tabletki. Podałam mu wodę, by ułatwić ich

przełknięcie, ale zwrócił wszystko po kilku minutach.

Wytarłam go koszulką i spróbowałam go przesunąć na suchszą część koca. Krzyknął, gdy go

dotknęłam.

– Dobrze, nie będę cię ruszać. Powiedz mi, co cię boli.
– Głowa. Z tyłu, za oczami. Wszędzie. – Leżał nieruchomo, nie odzywając się więcej.
Odczekałam pewien czas, po czym spróbowałam ponownie podać mu tylenol. Obawiałam się, że

znów będzie miał torsje, ale na szczęście tym razem nic takiego się nie stało.

– Za chwilę poczujesz się lepiej – powiedziałam, ale gdy pół godziny później dotknęłam jego czoła,

było chyba jeszcze gorętsze.

Przez całą noc był rozpalony, gorączka wyraźnie wciąż rosła. Znowu zwymiotował i nie mógł znieść

mojego dotyku; skarżył się, że ma wrażenie, jakby pękały mu kości.

Nazajutrz spał godzinami. Nie mógł nic przełknąć i bardzo niewiele pił. Czoło miał tak gorące, że

obawiałam się, by mózg nie usmażył mu się w tej wysokiej temperaturze.

To nie był nowotwór. Wszystkie objawy wystąpiły zbyt nagle.
Ale skoro nie nowotwór, to w takim razie co? I co, u diabła, mam z tym zrobić?
Gorączka nie spadła i nigdy bardziej nie żałowałam, że nie mam lodu. Był tak rozpalony, że T-shirt,

który zanurzałam w wodzie i wyciskałam, był przypuszczalnie zbyt ciepły, by schłodzić mu czoło, ale nie
wiedziałam, jak jeszcze mogłabym mu pomóc.

Wargi miał wysuszone i popękane. Udało mi się jakimś cudem wlać mu do gardła odrobinę wody,

żeby połknął tylenol. Pragnęłam trzymać go w ramionach, dodawać mu otuchy, odgarnąć mu włosy
z czoła, ale mój dotyk sprawiał mu ból, więc zrezygnowałam.

Na trzeci dzień dostał wysypki. Jego twarz i ciało pokryte było czerwonymi punkcikami. Pomyślałam,

że być może jest to znak, iż gorączka spadnie, organizm walczy z chorobą, ale nazajutrz wysypka była
gorsza, a temperatura wyższa. Niespokojny i rozdrażniony, to tracił świadomość, to ją odzyskiwał, a ja
umierałam z przerażenia, ilekroć nie mogłam go dobudzić.

Piątego dnia z nosa i ust zaczęła mu się sączyć krew. Ogarniała mnie panika, gdy ocierałam ją moją

białą bluzką. Późnym popołudniem była całkiem czerwona. Wmawiałam sobie, że krwawienie jest
mniejsze, ale nie ustawało. W miejscach, gdzie krew zbierała się pod skórą, tworzyły się sińce.
Godzinami leżałam przy nim, trzymając go za rękę.

– Proszę, nie umieraj, T.J.
Gdy następnego dnia wzeszło słońce, wzięłam go w ramiona. Jeśli nawet sprawiłam mu ból, nie

okazał tego. Kura skrobała pazurem w bok tratwy, więc przechyliłam się i ją podniosłam. Klapnęła obok
T.J. i odtąd go nie opuszczała. Pozwoliłam jej zostać.

– Nie jesteś sam, T.J. Jestem przy tobie. – Odgarnęłam mu włosy z twarzy i pocałowałam w usta.

Zasypiając i budząc się, śniłam, że T.J. i ja jesteśmy w szpitalu, a lekarz mówi mi, że powinnam się
cieszyć, ponieważ przynajmniej nie jest to rak.

Kiedy się obudziłam, przyłożyłam ucho do jego piersi; rozpłakałam się z ulgi, gdy usłyszałam bicie

serca. W ciągu dnia wysypka zbladła, krwawienie się zmniejszyło. Wieczorem zaczęłam myśleć, że może
jednak przeżyje.

Dzień później, gdy go dotknęłam, czoło miał chłodne. Wydał jakiś dźwięk, gdy próbowałam go

obudzić, co, jak przypuszczałam, oznaczało, że nie jest nieprzytomny, tylko śpi. Wyszłam z domu, by
nazbierać kokosów i owoców chlebowca, napełnić kilka pojemników wodą ze zbiornika deszczówki, ale
często zatrzymywałam się, by sprawdzić, co z T.J.

Rozpaliłam ognisko. Nie mogłam zmierzyć czasu, w jakim udało mi się to zrobić, ale tak „na oko”

zajęło mi to prawdopodobnie mniej niż dwadzieścia minut.

Nieźle jak na dziewczynę z wielkiego miasta.
Wyszorowałam zęby. Naprawdę koniecznie powinnam się umyć. Nie kąpałam się od kilku dni, ale nie

chciałam zostawiać T.J. na tak długo. Późnym popołudniem położyłam się obok niego, trzymając go za
rękę. Jego powieki zatrzepotały, po czym otworzył szeroko oczy. Uścisnęłam mu lekko palce
i powiedziałam:

– Witaj.
Odwrócił ku mnie głowę i zamrugał, próbując skupić na mnie wzrok. Zmarszczył nos.
– Śmierdzisz, Anno.

Wybuchnęłam śmiechem i płaczem jednocześnie.
– Ty również nie pachniesz pociągająco, Callahan.
– Mógłbym dostać trochę wody? – spytał ochrypłym głosem. Pomogłam mu usiąść, żeby mógł napić

się z butelki, która na niego czekała.

– Nie pij za szybko. Chcę, żeby woda została ci w żołądku. – Pozwoliłam mu wypić pół butelki,

a następnie ostrożnie położyłam go z powrotem na posłaniu. – Możesz wypić resztę za kilka minut.

– Nie sądzę, żeby to był nawrót choroby.
– Nie – zgodziłam się.
– Więc, twoim zdaniem, co to było?
– Coś wirusowego, w przeciwnym razie nie rozmawialibyśmy teraz. Jesteś głodny?
– Tak.
– Dam ci trochę miąższu z kokosa. Przykro mi, ale nie mam ryby. Ostatnio nie chodziłam nad wodę.
Popatrzył na mnie z zaskoczeniem.
– Jak długo byłem chory?
– Kilka dni.
– Naprawdę?
– Owszem. – Oczy napełniły mi się łzami. – Myślałam, że umrzesz – wyszeptałam. – Byłeś taki chory,

a ja nie mogłam nic zrobić, poza trwaniem przy twoim boku. Kocham cię, T.J. Powinnam była wcześniej
ci to powiedzieć. – Łzy spłynęły mi po policzkach.

Przyciągnął mnie do siebie.
– Ja też cię kocham, Anno. Ale ty to przecież wiesz.

ROZDZIAŁ 32

T.J.

Napiłem się wody, tymczasem Anna łowiła ryby. Gdy wróciła, upiekła je i przyniosła mi do łóżka.
– Rozpaliłaś ognisko – zauważyłem.
– Tak – odrzekła z dumą.
– Miałaś z tym jakiś problem?
– Nie.
Chętnie rzuciłbym się na jedzenie, lecz Anna mi nie pozwoliła.
– Nie jedz zbyt łapczywie – przestrzegła mnie.
Zwolniłem tempo, pozwalając, by żołądek przyzwyczaił się do tego, że ma cokolwiek w środku.
– Dlaczego Kura jest z nami w łóżku? – spytałem. Początkowo jej nie zauważyłem, ale siedziała

cichutko jak trusia w rogu tratwy. Wyglądała na bardzo zadowoloną.

– Ona też się o ciebie martwiła. A teraz po prostu polubiła to miejsce i przebywanie z nami.
Później zeszliśmy na plażę, by wreszcie się wykąpać. Musiałem dwukrotnie przystanąć, żeby

odpocząć.

Wprowadziła mnie do wody, namydliła dłonie i zaczęła przesuwać nimi po całym moim ciele. Gdy

już byłem czysty, umyła się sama. Kości biodrowe jej sterczały, mogłem policzyć każde żebro.

– Nie jadłaś nic, kiedy byłem chory?
– Właściwie nie. Bałam się cię zostawić. – Opłukała się i pomogła mi wstać. – Poza tym ty też nie

jadłeś.

Wzięła mnie za rękę i ruszyliśmy z powrotem w kierunku chaty. Nagle zatrzymałem się.
– Co się stało? – spytała.
– Ten twój chłopak musiał być kompletnym idiotą.
Uśmiechnęła się.
– No chodź. Musisz odpocząć.
Kąpiel zmęczyła mnie tak bardzo, że nie oponowałem. Gdy dotarliśmy do domu, Anna pomogła mi

wejść do łóżka i wyciągnęła się obok mnie. Trzymała mnie za rękę, dopóki nie zasnąłem.

W następnym tygodniu nie miałem zbyt wiele sił i Anna obawiała się, że mój stan znowu się

pogorszy. Bez przerwy dotykała mojego czoła, sprawdzając, czy nie wróciła gorączka, i nieustannie
pilnowała, żebym pił dużo wody.

– Dlaczego mam tyle siniaków? – spytałem.
– Krwawiłeś z nosa i ust i najwyraźniej podskórnie. To mnie przerażało najbardziej, T.J. Wiedziałam,

że człowiek może stracić jedynie określoną ilość krwi, ale nie miałam pojęcia ile.

Samo słuchanie o tym napędzało mi stracha. Odsunąłem od siebie te myśli i skoncentrowałem się na

przyjemniejszych rzeczach, na przykład na całowaniu Anny i zdejmowaniu jej koszulki.

– Naprawdę czujesz się lepiej – zauważyła.
– Tak. Ale chyba będziesz musiała być na górze. Nie mam dość siły na nic innego.
– Na twoje szczęście lubię być na górze – przyznała, odwzajemniając pocałunek.
– Szczęściarz to moje drugie imię.
Później, gdy trzymałem ją w objęciach, powiedziałem:
– Kocham cię.
– Ja też cię kocham.
– Nie dosłyszałem.
– Ja też cię kocham – powtórzyła. Wtuliła się we mnie, śmiejąc się. – Doskonale usłyszałeś za

pierwszym razem.

*

W czerwcu 2004 roku minęły trzy lata, odkąd trafiliśmy na wyspę. Nie widzieliśmy już żadnych

samolotów od czasu tamtego, który przeleciał nad naszymi głowami dwa lata temu. Martwiłem się, że
nigdy nas nie odnajdą, ale nie poddałem się całkowicie. Nie byłem pewny, czy Anna powiedziałaby to
samo.

*

– To jest resztka naszego mydła.
Anna trzymała w dłoni butelkę z żelem pod prysznic. Została go zaledwie odrobina. Szampon i krem

do golenia dawno się skończyły. Anna wciąż mnie goliła, ale mieliśmy ostatnie i to stępione ostrze, na
czym cierpiała moja skóra, ponieważ żeby nie wiem jak ostrożnie to robiła, często zdarzało się jej mnie
zadrasnąć. Wcieraliśmy piasek w skórę głowy – była to nasza wersja suchego szamponu – i trochę to
pomagało. Anna namówiła mnie, bym opalił jej włosy. Opalałem końcówki i polewałem jej głowę wodą.
Udało mi się je skrócić o prawie dwadzieścia centymetrów. Zapach przypalonych włosów utrzymywał
się przez wiele dni.

Nie mieliśmy też pasty do zębów. Myliśmy je morską solą, nabierając wody z laguny i czekając, aż

wyparuje. Wytrącone drobinki soli były wystarczająco szorstkie, by wyczyścić zęby, ale nie mogły
równać się z pastą do zębów pod względem smaku, jaki pozostawał w ustach. Anna nie cierpiała go.
A teraz zostaniemy również bez mydła.

– Może powinniśmy podzielić tę resztkę na trzy części – zaproponowała, przyglądając się uważnie

butelce z żelem. – Wyprać wszystkie ubrania, umyć włosy i wykąpać się. Co o tym sądzisz?

– Zawsze to jakiś plan.
Zanieśliśmy wszystko nad lagunę i napełniliśmy plastikowy pojemnik wodą. Anna wycisnęła do niej

trochę żelu i namoczyła ubrania, po czym starannie je uprała. Mnie zostały już tylko szorty, bluza od
dresu, która już właściwie była za mała, i T-shirt REO Speedwagon, który nosiła Anna. Dużo chodziłem
nago. Ona miała jeszcze dość ciuchów, ale czasami udawało mi się ja namówić, by również nic na siebie
nie wkładała.

*

We wrześniu skończyłem dwadzieścia lat. Zaczęło kręcić mi się w głowie, gdy wstawałem zbyt

szybko, i nie zawsze czułem się najlepiej. Anna bardzo się martwiła i wolałbym nic jej nic mówić, ale
chciałem dowiedzieć się, czy ona także miewa zawroty głowy. Przyznała, że tak.

– To oznaka niedożywienia – wyjaśniła. – Zdarza się, gdy organizm w końcu zużyje zapasy

składników odżywczych. Nie dostarczamy ich w dostatecznej ilości, by je uzupełnić. – Sięgnęła po moją
dłoń i obejrzała palce, przesuwając kciukiem po łamliwych paznokciach. – To jeszcze jeden symptom. –
Wyciągnęła swoją dłoń, pokazując mi. – Spójrz, moja wygląda tak samo.

Przygotowywaliśmy się na nadchodzącą suchą porę i koniec regularnych opadów deszczu. I jakimś

cudem wciąż jeszcze żyliśmy.

ROZDZIAŁ 33

Anna

Pewnego listopadowego ranka zwymiotowałam śniadanie. Siedziałam na kocu obok T.J., jedząc

jajecznicę, i nudności pojawiły się nie wiadomo skąd. Zdążyłam przejść trzy kroki, po czym zwróciłam
wszystko.

– Hej, co się stało? – spytał T.J. Przyniósł mi trochę wody, żebym mogła wypłukać usta.
– Nie wiem, ale zrobiło mi się okropnie mdło.
– Dobrze się czujesz?
– Teraz znacznie lepiej. – Wskazałam na Kurę, która krążyła wokół nas. – Kurko, to było niedobre

jajko.

– Może zjesz odrobinę owocu chlebowca?
– Później.
– Dobrze.
Przez resztę dnia czułam się dobrze, ale następnego dnia rano, po zjedzeniu kawałka orzecha

kokosowego, znowu zwymiotowałam.

Tak jak wczoraj, T.J. przyniósł mi wody i wypłukałam usta. Zaprowadził mnie z powrotem na koc.
– Anno, co się dzieje? – spytał z zaniepokojoną miną.
– Nie wiem. – Położyłam się na boku z podkurczonymi nogami, czekając, aż miną mdłości.
T.J. usiadł przy mnie i odgarnął mi włosy z twarzy.
– To brzmi jak szaleństwo, ale chyba nie jesteś w ciąży, prawda?
Popatrzyłam na mój brzuch, niemal wklęsły, nie odzyskałam bowiem wagi, jaką miałam przed

chorobą T.J. W dalszym ciągu nie miesiączkowałam.

– Przecież jesteś bezpłodny, tak?
– Tak mi powiedziano. Że prawdopodobnie będę.
– Co rozumieli przez „prawdopodobnie”?
Zastanawiał się przez dłuższą chwilę.
– Pamiętam, że wspominali coś o nikłej szansie powrotu do płodności, ale miałem na to nie liczyć.

Dlatego wszyscy namawiali mnie, bym zdeponował spermę w banku nasienia. Twierdzili, że jest to
jedyny pewny sposób, jeśli chcę mieć dzieci.

– To mi wygląda na całkowitą bezpłodność. – Usiadłam, czując, że nudności trochę ustąpiły. – Nie

ma możliwości, bym zaszła w ciążę. Jestem przekonana, że to wirus. Bóg jeden wie, co żyje w moim
przewodzie pokarmowym.

Wziął mnie za rękę.
– Jasne.
Później, wieczorem tego samego dnia, zanim jeszcze zapadliśmy w sen, T.J. spytał:
– A gdyby się okazało, że jesteś w ciąży, Anno? Wiem, jak bardzo pragniesz dziecka. – Oplótł mnie

ciaśniej ramionami.

– Och, T.J., cofnij te słowa. Nie tutaj. Nie na tej wyspie. Dziecko miałoby niewielkie szanse

przeżycia. Kiedy zachorowałeś i myślałam, że możesz umrzeć, sama ledwie to zniosłam. Gdybyśmy
musieli przyglądać się, jak umiera nasze dziecko, ja też wolałabym umrzeć.

Głęboko westchnął.
Ani nazajutrz rano, ani później nie dokuczały mi już torsje. Brzuch miałam nadal płaski i nie musiałam

się martwić, że urodzę dziecko na wyspie.

*

T.J. wszedł do domu z wędką.
– Coś wielkiego właśnie zerwało mi żyłkę. To twój ostatni kolczyk – rzekł, wychodząc. – Nie wiem,

co zrobimy, gdy stracę i ten.

Pokręcił głową i skierował się z powrotem nad wodę, by zapolować na ryby na nasz kolejny posiłek.
– T.J.?
Obejrzał się przez ramię.
– Tak, kochanie?
– Nie mogę znaleźć Kury.
– Na pewno się odnajdzie. Pomogę ci szukać, jak wrócę z wędkowania, dobrze?
Szukaliśmy wszędzie. Przedtem też się wypuszczała na spacery po wyspie, ale nigdy na długo. Nie

widziałam jej od wczesnego ranka i gdy kładliśmy się spać, wciąż się nie pojawiła.

– Poszukamy jej jutro, Anno.
Nazajutrz siedziałam pod daszkiem, obierając owoc chlebowca, gdy T.J. podszedł do mnie z miną

świadczącą wyraźnie o tym, że ma dla mnie złe wiadomości.

– Widzę, że znalazłeś Kurę. Nie żyje?
Skinął głową.
– Gdzie?
– Tam, między drzewami.
Usiadł, a ja położyłam mu głowę na kolanach, połykając łzy.
– Jest martwa przynajmniej od dwóch dni – rzekł T.J. – Zakopałem ją obok Micka.
Jedliśmy z T.J. od razu wszystko, co zabiliśmy, ponieważ obawialiśmy się zatrucia pokarmowego.

Świadomość, że Kura nie żyła już zbyt długo, byśmy mogli ją spożyć, oszczędziła nam przykrości
przygotowywania posiłku z naszego domowego zwierzątka.

W końcu byliśmy z T.J. nadzwyczaj pragmatyczni.
Kilka dni później, rankiem w Wigilię, nie miałam ochoty wstać z łóżka. Zwinięta na boku w kłębek,

udawałam, że śpię, ilekroć T.J. do mnie zaglądał. Trochę sobie popłakałam. Tego dnia dał mi spokój, ale
nazajutrz nalegał, żebym wstała.

– Jest Boże Narodzenie, Anno – powiedział, zajmując taką pozycję przy tratwie, że jego głowa

znalazła się na wysokości mojej. Spojrzałam mu w oczy zaniepokojona, jak bardzo są bez wyrazu. Kolor
tęczówek wydał mi się o odcień ciemniejszy, niż go pamiętałam.

Zmusiłam się, by wstać z łóżka, i była to jedna z najtrudniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek

zrobiłam. Udało mi się wyłącznie dlatego, że wyczułam, iż niewiele brakuje, by T.J. wpadł w podobną
chandrę jak ja, a z tym nie umiałabym sobie poradzić.

Przekonał mnie, bym poszła z nim popływać.
– Dobrze ci to zrobi.
– Może.
Unosiłam się na wodzie, leżąc na plecach. Miałam wrażenie, że znajduję się w stanie nieważkości,

jestem niematerialna, jakby ktoś wywrócił moje ciało na nice. Przyłączyły się do nas delfiny, wywołując
szczery uśmiech na mojej twarzy, choć tylko na chwilę.

Potem siedzieliśmy na plaży w naszej ulubionej pozycji – T.J. za mną, ja oparta plecami o jego pierś.

Otoczył mnie ramionami. Wyobrażałam sobie moją rodzinę w Chicago, zebraną wokół dużego dębowego
stołu w jadalni rodziców przy świątecznej kolacji. Mama na pewno przygotowywała przez cały dzień
różne potrawy, a tata nie odstępował jej na krok, plącząc się jej pod nogami.

– Ciekawe, czy Święty Mikołaj był łaskawy dla Chloe i Joego – powiedziałam. Tęskniłam za nimi,

pragnęłam patrzeć, jak dorastają.

– W jakim są teraz wieku? – spytał T.J.
– Joe ma osiem lat. Chloe właśnie skończyła sześć. Mam nadzieję, że wciąż wierzy w Świętego

Mikołaja. – Prawdopodobnie tak, jeśli ktoś im tego nie popsuł.

– Obiecuję ci, że w przyszłym roku spędzimy Boże Narodzenie razem w Chicago. – Zamknął mnie

w mocnym uścisku i nie puszczał. – Ale musisz mi obiecać, że się nie poddasz, dobrze?

– Nie poddam się – przyrzekłam. Teraz oboje gadaliśmy głupstwa.
Pod koniec miesiąca skończyło się miejsce w moim kalendarzu. Będę musiała znaleźć jakiś inny

sposób zapisywania dat w 2005 roku.

A może nie będę zawracała sobie tym głowy.

ROZDZIAŁ 34

T.J.

Nazajutrz po Bożym Narodzeniu spacerowaliśmy po plaży, trzymając się za ręce. Żadne z nas nie

spało dobrze tej nocy. Anna nie była zbyt rozmowna, ale miałem nadzieję, że teraz, gdy już jest po
świętach, humor jej się poprawi.

Zauważyłem coś dziwnego w lagunie. Woda cofnęła się niemal do rafy, zostawiając po sobie duży

obszar wyschniętego dna morskiego.

– Spójrz na to, Anno. Co się dzieje?
– Nie mam pojęcia – odparła. – Nigdy czegoś takiego nie widziałam.
Osiadła na mieliźnie ryba rzucała się na piasku.
– To dziwne.
– Owszem. Nie rozumiem tego. – Anna osłoniła oczy dłonią. – Co to jest tam daleko?
– Gdzie? – Zmrużyłem oczy, próbując zorientować się, na co patrzy. Coś błękitnego tworzyło się

w oddali, ale nie miałem pojęcia co.

Cokolwiek to jednak było, zbliżało się do nas z rykiem.
Anna krzyknęła i nagle zrozumiałem. Chwyciłem ją za rękę i zaczęliśmy biec.
Brakowało mi powietrza w płucach.
– Pośpiesz się, Anno, no, szybciej, szybciej!
Gdy obejrzałem się przez ramię na sunącą w naszym kierunku ścianę wody, zdałem sobie sprawę, że

nie ma znaczenia, jak szybko biegniemy. Nasza nisko położona wyspa nie miała cienia szansy.

Po kilku sekundach fala nas dogoniła, wyrywając dłoń Anny z mojego uścisku. Połknęła ją, mnie

i całą wyspę.

Połknęła wszystko.

ROZDZIAŁ 35

Anna

Impet fali popchnął mnie do przodu, a następnie woda nakryła mnie z głową. Obracałam się

i koziołkowałam pod wodą tak długo, że omal nie eksplodowały mi płuca. Mając świadomość, że nie
zdołam dłużej wstrzymać oddechu, machałam nogami i wczepiałam się we wszystko, co znajdowało się
na drodze ku promieniom słońca, rozbłyskującym nade mną. W końcu wynurzyłam głowę na
powierzchnię. Rozkasłałam się, krztusząc się i próbując schwytać więcej powietrza.

– T.J.! – zawołałam, ale gdy tylko otworzyłam usta, woda wlała mi się do gardła. Na powierzchni

unosiły się pnie drzew, wielkie kawałki drewna, cegły i fragmenty betonu. Zachodziłam w głowę, skąd
się tutaj wzięły.

Pomyślałam o rekinach i spanikowałam, młócąc rękami powietrze i oddychając zbyt gwałtownie.

Serce waliło mi jak oszalałe, miałam wrażenie, że za chwilę wyskoczy mi z piersi. Gardło miałam tak
ściśnięte, jakbym próbowała oddychać przez słomkę. W głowie słyszałam głos T.J.

Staraj się nie oddychać tak szybko.
Wciągałam powoli powietrze, uchylając się przed pływającymi odłamkami. Walcząc, by utrzymać

głowę nad wodą, położyłam się na plecach, by nie tracić sił. Wykrzykiwałam imię T.J., dopóki całkiem
nie straciłam głosu i moje żałosne wołania zmieniły się w ochrypły szept. Wytężałam słuch, czy go nie
usłyszę, ale dookoła panowała cisza.

Wtedy nadeszła kolejna fala, nie tak potężna jak pierwsza, ale znowu wciągnęła mnie pod wodę,

wprawiając moje ciało w wirowy ruch. I tym razem popłynęłam w kierunku słonecznego blasku. Gdy się
wynurzyłam, łapiąc powietrze, dostrzegłam duże plastikowe wiadro unoszące się na wodzie. Palce same
wyciągnęły się ku kabłąkowi, chwyciłam go; wiadro ledwie utrzymywało mój ciężar na powierzchni.

Ocean się uspokoił. Rozejrzałam się, ale dookoła był tylko błękit.
Mijały godziny, temperatura mojego ciała stopniowo się obniżała. Dygotałam, łzy płynęły mi z oczu,

zastanawiałam się, kiedy pojawią się rekiny, zdawałam sobie bowiem sprawę, że jest to nieuniknione.
Może krążą już gdzieś pode mną. Dzięki wiadru udawało mi się utrzymać głowę nad powierzchnią, ale
zmęczył mnie wysiłek wymagający ciągłej zmiany pozycji, by go nie zatopić.

Oddałabym wszystko – zapłaciłabym każdą cenę – za to, by znaleźć się z powrotem na wyspie z T.J.

Mogłabym żyć tam do końca moich dni, bylebyśmy tylko byli razem.

Zdrzemnęłam się, po czym obudziłam się gwałtownie, gdy fala zalała mi twarz. Wiadro wyślizgnęło

mi się z rąk i unosiło na wodzie kilka metrów dalej. Próbowałam do niego dopłynąć, ale ręce i nogi
odmówiły mi posłuszeństwa. Pogrążyłam się w oceanie i desperacko usiłowałam wypłynąć z powrotem
na powierzchnię.

Pomyślałam o T.J. i uśmiechnęłam się przez łzy.
Lubisz Pink Floydów?
Chciałem zerwać te małe zielone kokosy, które tak ci smakowały.
Wiesz co, Anno? Jesteś naprawdę fajna.
Wybuchnęłam płaczem, dając upust swojej rozpaczy. Znowu zanurzyłam się w wodzie

i zmobilizowałam resztki sił, by wydostać się na powierzchnię.

Nigdy nie zostawię cię samej, Anno.
Wydaje mi się, że ty też mnie kochasz, Anno.
Gdy po raz trzeci poszłam pod wodę i wynurzyłam się, wiedziałam, że to już ostatni raz, paraliżowała

mnie straszliwa panika, mięśnie mi zesztywniały. Zaczęłam krzyczeć, ale byłam tak słaba i zmęczona, że
brzmiało to jak kwilenie. I właśnie w chwili, gdy pomyślałam, że to już koniec, koniec mojego życia,
usłyszałam warkot helikoptera.

ROZDZIAŁ 36

T.J.

Gdy fala uderzyła, wyrwała dłoń Anny z mojego uścisku i rzucała mną i obracała. Kasłałem,

krztusiłem się i traciłem oddech, fale zalewały mnie za każdym razem, gdy udawało mi się wynurzyć
głowę.

– Anno! – wykrzykiwałem wielokrotnie, usiłując nie połykać słonej wody. Zatoczyłem krąg, ale

nigdzie jej nie dostrzegłem.

Gdzie jesteś, Anno?
Pień drzewa uderzył mnie w biodro i moje ciało przeszył ból. Kłębiące się wokół mnie fale unosiły

najrozmaitsze szczątki, ale nie było niczego wystarczająco dużego, czego mógłbym się złapać.

Starałem się oddychać wolniej i nie wpadać w panikę.
Anna musi walczyć. Nie może się poddać.
Leżałem na plecach, by oszczędzać siły, wykrzykując jej imię i nasłuchując, czy się nie odezwie. Ale

odpowiadała mi cisza.

Uderzyła mnie druga fala, tym razem mniejsza, i znowu poszedłem pod wodę. Gdy się wynurzyłem,

zobaczyłem podskakujący na wodzie gruby konar i uczepiłem się go kurczowo. Dobijała mnie myśl
o Annie usiłującej trzymać głowę nad wodą. Przerażała ją samotność na wyspie, ale samotność w falach
oceanu była koszmarem, którego oboje nie potrafiliśmy sobie nawet wyobrazić. Czuła się bezpieczna
przy mnie, ale teraz nie mogłem jej chronić.

Zostawiłem cię samą, ponieważ sytuacja nie zależała ode mnie, Anno.
Znowu zacząłem ją wołać; milkłem na dłuższą chwilę i nasłuchiwałem, po czym spróbowałem

jeszcze raz. Mój głos brzmiał coraz słabiej, w gardle zaschło mi z pragnienia. Słońce, zawieszone
wysoko na niebie, straszliwie prażyło, twarz już mnie piekła od oparzenia słonecznego.

Gałąź, nasiąknięta wodą, zatonęła. W pobliżu nie było nic innego, czego mógłbym się uchwycić, i na

zmianę leżałem na wodzie na plecach albo pływałem w miejscu.

Usiłowałem trzymać głowę nad powierzchnią oceanu. Czas mijał, a ja byłem coraz bardziej

wyczerpany. Mrużąc oczy, wypatrzyłem w oddali unoszącą się na falach belkę. Ręce i nogi odmawiały mi
posłuszeństwa, ledwie starczyło mi sił, by skierować się w jej stronę. Złapałem się jej, wdzięczny, że
utrzymuje mój ciężar i nie tonie. Z policzkiem opartym o drewno, rozważałem swoje szanse.

Bardzo szybko zdałem sobie sprawę, że nie mam żadnych.

ROZDZIAŁ 37

Anna

Mężczyzna w piankowym kombinezonie wskoczył z pluskiem do wody tuż obok mnie. Coś do mnie

mówił, ale ja nie słyszałam w hałasie, jaki robiły śmigła helikoptera. Przytrzymując mi głowę nad wodą,
wolną ręką dał komuś znak, by opuścił kosz.

Nie byłam pewna, czy to dzieje się na jawie, czy też mi się przyśniło. Ratownik umieścił mnie

w koszu, a drugi wciągnął mnie do śmigłowca. Potem opuścił kosz jeszcze raz i podniósł mężczyznę na
pokład.

Ubrana tylko w szorty i T-shirt nie mogłam opanować wstrząsających mną dreszczy. Otulili mnie

kocami, a ja, do cna wyczerpana, jak jeszcze nigdy w życiu, usiłowałam wykrztusić ważną wiadomość,
którą chciałam im przekazać.

– T.J. – udało mi się wymówić szeptem, ale nikt w helikopterze mnie nie usłyszał. – T.J. –

powtórzyłam nieco głośniej.

Ratownik uniósł mi głowę i przyłożył butelkę do moich warg. Napiłam się, zaspokajając dokuczliwe

pragnienie. Chłodna woda złagodziła suchość w gardle i odzyskałam głos.

– T.J.! T.J. został tam, w oceanie. Musicie go znaleźć.
– Mamy mało paliwa – odparł mężczyzna. – I musimy zabrać cię do szpitala.
Próbowałam zrozumieć, co do mnie mówi.
– Nie! – Usiadłam, chwytając go za ramiona. – On tam jest. Nie możemy go zostawić.
Wpadłam w kompletną histerię, krzyczałam tak głośno, że niemal zagłuszyłam warkot helikoptera.

Mężczyzna usiłował mnie uspokoić.

– Powiem pilotowi, żeby zaalarmował inne śmigłowce. Będą go szukali. Wszystko będzie dobrze –

pocieszał mnie, ściskając moje ramię krzepiącym gestem.

Nie mogłam wyrzucić z głowy obrazu T.J., który znika pod powierzchnią oceanu i już się nie

wynurza. Wyłączyłam się, wycofałam do najgłębszych zakamarów mojego ja, gdzie nie musiałam myśleć
ani czuć. Powrót do domu, spotkanie z rodziną, scena, którą odgrywałam w wyobraźni setki razy w ciągu
ostatnich prawie czterech lat, przestały wywoływać we mnie jakiekolwiek emocje.

Helikopter wykonał skręt, przechylając się pod ostrym kątem i biorąc kurs na szpital. T.J. został

gdzieś tam, w dole.

ROZDZIAŁ 38

T.J.

W pierwszej chwili nie rozpoznałem tego dźwięku. Rozległ się nieoczekiwanie i dopiero po pewnym

czasie mój mózg zarejestrował go jako warkot helikoptera, rozbrzmiewający echem w oddali.

Ów dźwięk cichł coraz bardziej, aż w końcu całkiem przestałem go słyszeć.
Wróć, proszę cię, wróć!
Niestety. Moja nadzieja przerodziła się w rozpacz, wiedziałem, że umrę. Siły mnie opuszczały,

z wielkim trudem trzymałem się belki. Wychłodziłem się już mocno, wszystko mnie bolało.

Wyobraziłem sobie twarz Anny.
Ile osób może powiedzieć, że ktoś kochał je tak, jak ona kochała mnie?
Palce ześlizgiwały mi się z belki, miałem trudności z uchwyceniem się jej ponownie. Przylgnąłem do

niej, zapadając na moment w drzemkę; obudził mnie sen o rekinach. Słaby dźwięk w oddali stał się
wyraźniejszy.

Znam ten dźwięk!
Moje nadzieje odżyły, ale resztki sił się wyczerpały, puściłem belkę, palce ześlizgnęły się po mokrej

powierzchni. Zanurzyłem się i poszedłem jak kamień w kierunku dna. Instynktownie wstrzymywałem
oddech, dopóki mogłem, aż w końcu się poddałem.

Pływałem w morzu nicości, nieważki, aż w końcu owładnęło mną zupełnie inne uczucie. Śmierć

wcale nie będzie spokojna. Czułem ból, przygniatający ciężar uciskał mi pierś.

Nagle ciężar zniknął. Z ust trysnęła mi słona woda, otworzyłem oczy. Obok mnie klęczał mężczyzna

w piankowym kombinezonie, jego dłonie zawisły nad moją piersią. Leżałem na czymś twardym i w tym
momencie uświadomiłem sobie, że znajduję się na pokładzie śmigłowca. Oddychałem głęboko i gdy tylko
miałem dość powietrza w płucach, powiedziałem:

– Wracajmy. Musimy ją znaleźć.
– Kogo? – spytał.
– Annę! Musimy znaleźć Annę!

ROZDZIAŁ 39

Anna

Zapadłam w jeszcze głębsze odrętwienie. Mężczyzna delikatnie potrząsnął mnie za ramię, ale ja nie

chciałam rozmawiać, on jednak uparcie pytał, czy go słyszę. Odwróciłam się w kierunku jego głosu
i zamrugałam, próbując skupić na ratowniku spojrzenie moich zapuchniętych, pełnych łez oczu.

– Jak masz na imię? – spytał. – Jeden z helikopterów wyłowił właśnie z oceanu jakiegoś mężczyznę.
Spróbowałam usiąść, chcąc usłyszeć wyraźnie to, co zamierzał powiedzieć.
– Mówią, że szuka kogoś o imieniu Anna.
Znaczenie jego słów dotarło do mnie dopiero po chwili, ale gdy w końcu zrozumiałam, ogarnęła mnie

radość, czysta i prawdziwa, jakiej nie doświadczyłam nigdy w życiu.

– Ja jestem Anna. – Objęłam się ramionami, kiwając się w przód i w tył i szlochając głośno.
Wylądowaliśmy przed szpitalem, załadowali mnie na nosze i zawieźli do środka. Dwóch mężczyzn

przeniosło mnie z noszy na szpitalne łóżko, żaden z nich nie mówił po angielsku. Przetoczyli mnie obok
automatu telefonicznego wiszącego na ścianie.

Telefon. Jest telefon.
Odwróciłam głowę w stronę automatu, wpadając w kompletną panikę, bo nie mogłam przypomnieć

sobie numeru moich rodziców.

Szpital był przepełniony pacjentami. Ludzie siedzieli na podłodze w holu, czekając, aż przyjmie ich

lekarz. Podeszła do mnie pielęgniarka, mówiąc coś uspokajająco w języku, którego nie rozumiałam.
Uśmiechając się i poklepując po ręce, wkłuła mi się w żyłę na grzbiecie dłoni i zawiesiła kroplówkę na
stojaku obok mojego łóżka.

– Muszę znaleźć T.J. – powiedziałam, ale ona pokręciła głową i widząc, że cała się trzęsę,

podciągnęła mi prześcieradło pod samą szyję.

W uszach mi huczało od gwaru ludzkich głosów; tylko niektórzy mówili po angielsku. Od trzech i pół

roku nie słyszałam podobnego hałasu i byłam jak ogłuszona. Wdychałam woń środków dezynfekujących,
mrużyłam oczy od blasku świetlówek, który mnie raził. Ktoś przepchnął moje łóżko do korytarza za
rogiem. Leżałam na wznak, walcząc ze snem.

Gdzie jest T.J.?
Chciałam zadzwonić do rodziców, ale nie miałam siły się poruszyć. Zdrzemnęłam się na chwilę, ale

zbudził mnie odgłos kroków. Czyjś głos powiedział:

– Straż przybrzeżna właśnie przywiozła ją do szpitala. To chyba ta, której on szuka.
Kilka sekund później ktoś ściągnął prześcieradło, którym byłam przykryta, i T.J. przeturlał się ze

swojego łóżka na moje, uważając, by nie poplątać przewodów naszych kroplówek. Objął mnie i położył
się przy mnie, wtulając twarz w moją szyję. Łzy radości spływały mi po twarzy; odczuwałam ogromną
ulgę, trzymając w ramionach ten solidny ciężar.

– Udało ci się, udało ci się – powtarzał, dygocąc na całym ciele. – Kocham cię, Anno – wyszeptał.
– Ja też cię kocham. – Chciałam mu powiedzieć o automacie telefonicznym, ale straszliwe zmęczenie

dało o sobie znać i moje przeinaczone słowa nie miały sensu.

Zasnęłam.

*

– Słyszy mnie pani? – Ktoś delikatnie potrząsał mnie za ramię. Otworzyłam oczy i przez chwilę

zupełnie nie wiedziałam, gdzie jestem.

– Angielski – szepnęłam, kojarząc, że mężczyzna stojący przy moim łóżku i spoglądający na mnie jest

jasnowłosym, niebieskookim Amerykaninem i ma około trzydziestu pięciu lat. Zerknęłam na T.J., ale jego
oczy pozostawały wciąż zamknięte.

Telefon. Gdzie jest ten telefon?

– Jestem doktor Reynolds. Przepraszam, że nikt dotąd pani nie zbadał. Nie jesteśmy przygotowani do

zajmowania się nagłymi wypadkami. Pielęgniarka stwierdziła, że oznaki życiowe u was obojga są
w porządku, postanowiłem więc, że możecie się przespać. Spała pani prawie dwanaście godzin. Czy coś
panią boli?

– Jestem trochę obolała. I głodna. I pić mi się chce. – Lekarz przywołał przechodzącą pielęgniarkę

i zrobił gest, jakby nalewał wodę. Skinęła głową i wróciła z niedużym dzbankiem wody i dwoma
plastikowymi kubkami. Napełniła jeden i pomogła mi usiąść. Wypiłam wszystko i rozejrzałam się
zdezorientowana. – Dlaczego jest tutaj taki tłum?

– Na Malediwach wprowadzono stan wyjątkowy.
– Z jakiego powodu?
Spojrzał na mnie z dziwną miną.
– Z powodu tsunami.
Leżący obok mnie T.J. poruszył się i otworzył oczy. Podparłam go, by usiadł, i uściskałam,

tymczasem doktor podał mu kubek z wodą. Wypił ją duszkiem.

– T.J., to było tsunami.
Przez chwilę patrzył na mnie niepewnie, po czym przetarł oczy.
– Naprawdę?
– Tak.
– Czy przywiozła was straż przybrzeżna? – spytał doktor Reynolds, nalewając nam po kolejnym

kubku wody.

Oboje skinęliśmy głowami.
– Skąd jesteście?
Wymieniliśmy spojrzenia z T.J.
– Nie wiemy – odrzekłam. – Od trzech i pół roku byliśmy rozbitkami.
– Jak to rozbitkami?
– Żyliśmy na jednej z wysp od czasu, gdy pilot samolotu, którym lecieliśmy, dostał zawału i samolot

wpadł do oceanu – odpowiedział T.J.

Doktor przyglądał nam się bacznie, przenosząc wzrok z twarzy T.J na moją. Przekonały go chyba

w końcu długie włosy T.J.

– O mój Boże, to wy, prawda? Ci, którzy utonęli po katastrofie hydroplanu. – Oczy miał okrągłe ze

zdumienia. Wziął głęboki oddech i wyrzucił z siebie: – Wszyscy byli przekonani, że zginęliście.

– Tak się domyślaliśmy – rzekł T.J. – Gdzie moglibyśmy znaleźć telefon?
Doktor Reynolds podał mu swoją komórkę.
– Proszę skorzystać z mojego. – Pielęgniarka odłączyła kroplówki i zeszliśmy ostrożnie z łóżka. Nogi

się nam trzęsły, T.J. podtrzymał mnie, obejmując mnie w pasie.

– Tam dalej w korytarzu jest mały magazynek. Jest tam cicho i będziecie mieli odrobinę spokoju. –

Wpatrywał się w nas, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Nie mogę uwierzyć, że żyjecie. Przez wiele
tygodni mówiono o was we wszystkich wiadomościach.

Poszliśmy za nim, ale po drodze do magazynku przechodziliśmy obok damskiej toalety.
– Możecie chwilkę zaczekać? – spytałam. Przystanęli, a ja weszłam do środka i zamknęłam za sobą

drzwi. Znalazłam się w ciemności. Namacałam dłonią kontakt i gdy rozbłysło światło, mój wzrok
przesunął się od sedesu przez umywalkę i wreszcie do lustra.

Kompletnie zapomniałam, jak wyglądam.
Podeszłam do lustra i przyjrzałam się sobie. Moja skóra miała kolor ziaren kawy i T.J. miał rację –

oczy wydawały się przez to bardziej niebieskie. Przybyło mi kilka nowych zmarszczek. Włosy miałam
w absolutnym nieładzie i o dwa tony jaśniejsze, niż pamiętałam. Wyglądałam jak rozczochrana, dzika
wyspiarka.

Oderwałam wzrok od lustra, spuściłam szorty i usiadłam na sedesie. Sięgnęłam po papier toaletowy.

Odwinęłam kawałek i potarłam nim policzek, rozkoszując się jego miękkością. Potem spuściłam wodę
i umyłam ręce, zachwycając się wodą płynącą z kranu. Otworzyłam drzwi. T.J. i doktor Reynolds stali
w korytarzu, czekając na mnie.

– Przepraszam, że to tyle trwało.
– Nie szkodzi – odrzekł T.J. – Ja też skorzystałem z toalety. – Uśmiechnął się do mnie. – To było

dziwne. – Wziął mnie za rękę i udaliśmy się za doktorem Reynoldsem do magazynku.

– Wkrótce wrócę. Muszę zbadać kilku pacjentów, a potem zadzwonić na miejscową policję. Będą

chcieli z wami porozmawiać. Zobaczę też, czy uda mi się znaleźć coś do jedzenia.

W brzuchu zaczęło mi burczeć na wzmiankę o jedzeniu.
– Dziękujemy – powiedział T.J. Gdy lekarz wyszedł, usiedliśmy na podłodze. Otaczały nas półki

z zapasami leków. Było ciasno, ale za to cicho i spokojnie.

– Zadzwoń pierwsza, Anno.
– Jesteś pewny?
– Tak.
Podał mi telefon. Zastanawiałam się przez długą chwilę, ale w końcu przypomniałam sobie numer

telefonu rodziców. Ręce mi się trzęsły, wstrzymałam oddech, przyciskając klawisze. Usłyszałam
kliknięcie. Zaczęłam już mówić, gdy włączył się automat: „Numer, z którym próbujesz się połączyć,
został wyłączony lub nie występuje w serwisie”.

Spojrzałam na T.J.
– Ich numer został wyłączony. Musieli się przeprowadzić.
– Zadzwoń do siostry.
– Może najpierw zadzwonisz do rodziców?
– Nie, śmiało. – T.J. był podekscytowany oczekiwaniem. – Chcę, żeby ktoś odebrał telefon.
Wybrałam numer Sarah, serce tłukło mi się w piersi jak szalone. Ktoś odebrał po czterech sygnałach.
– Halo?
Chloe!
– Chloe, możesz natychmiast poprosić mamusię do telefonu?
– Czy mogę spytać, kto dzwoni?
– Chloe, kochanie, po prostu poproś mamusię, dobrze?
– Zawsze muszę pytać, kto dzwoni, a jeśli ktoś nie chce się przedstawić, mam odłożyć słuchawkę.
– Nie, nie! Zaczekaj, Chloe. – Czy ona mnie w ogóle pamięta? – Mówi ciocia Anna. Powiedz

mamusi, że dzwoni ciocia Anna.

– Dzień dobry, ciociu Anno. Mama pokazywała mi twoje zdjęcia. Powiedziała, że jesteś w niebie.

Masz anielskie skrzydła? Mama zabiera mi telefon, więc muszę kończyć.

– Posłuchaj – usłyszałam głos siostry – nie wiem, kim jesteś, ale to chore robić coś takiego dziecku.
– Sarah! To ja, Anna, nie odkładaj słuchawki, to naprawdę ja! – Wybuchnęłam płaczem.
– Kto mówi? Bawią cię tego rodzaju durne kawały? Nie sądzisz, że mogą komuś sprawić wielką

przykrość?

– Sarah, T.J. i ja nie zginęliśmy w katastrofie samolotu. Żyliśmy na wyspie i gdyby nie tsunami,

pewnie dalej byśmy tam byli. Jesteśmy w szpitalu w Male. – Teraz, gdy zdołałam wykrztusić te słowa,
rozszlochałam się jeszcze bardziej. – Proszę, nie rozłączaj się!

– Co takiego? O mój Boże. O mój Boże! – Zawołała Davida, ale również płakała i mówiła tak

szybko, że nie mogłam kompletnie niczego zrozumieć.

– Anno? Ty żyjesz? Naprawdę żyjesz?
– Tak! – Krzyczałam na cały głos, a T.J. podskakiwał w miejscu, tak był rozemocjonowany. –

Siostrzyczko, dzwoniłam najpierw do rodziców, ale ich telefon został wyłączony. Czy oni sprzedali dom?

– Dom został sprzedany.
– Jaki mają teraz numer? – Rozejrzałam się za czymś do pisania, ale niczego nie było pod ręką. –

Zawiadom ich, Sarah, gdy tylko skończymy rozmowę. Powtórz, że najpierw telefonowałam do nich.
Zadzwonię do ciebie później, gdy tylko znajdę jakieś pióro czy ołówek. Powiedz, żeby czekali na telefon
ode mnie.

– Jak dostaniesz się do domu? – spytała.
– Jeszcze nie wiem. Posłuchaj, T.J. nie dzwonił jeszcze do rodziców. W tej chwili nie wiem jeszcze

nic, ale podam jego rodzicom twój numer, żeby mogli wszystko z tobą uzgodnić. Czekaj na wiadomość od
nich, dobrze?

– Dobrze. Och, Anno, naprawdę nie wiem, co mam powiedzieć. Urządziliśmy twój pogrzeb.
– No cóż, żyję. I nie mogę się doczekać, kiedy będę w domu.

ROZDZIAŁ 40

T.J.

Anna podała mi komórkę. Wybrałem numer i czekałem, by ktoś odebrał telefon. Odbierzcie,

odbierzcie, odbierzcie.

– Słucham?
To była mama. Gdy usłyszałem jej głos, ogarnęło mnie gwałtowne wzruszenie. Aż do tej chwili nie

zdawałem sobie sprawy, jak bardzo za nią tęskniłem. Łzy napłynęły mi do oczu, omal się nie
rozpłakałem. Anna objęła mnie.

– Mamo, mówi T.J. Nie rozłączaj się. – Po drugiej stronie linii panowała cisza, mówiłem więc dalej:

– Anna i ja nie zginęliśmy w katastrofie samolotu. Żyliśmy na wyspie. Straż przybrzeżna uratowała nas po
tsunami, jesteśmy teraz w szpitalu w Male.

– T.J.? – Jej głos brzmiał dziwnie, jakby była w transie. Wybuchnęła płaczem.
– Mamo, daj tatę!
– Kto mówi?! – krzyknął ojciec do słuchawki.
W pierwszej chwili omal nie zaniemówiłem z emocji, słysząc jego głos, i pragnąłem słuchać go

dalej, ale przeważyła chęć, by wyjaśnić komuś, co się zdarzyło i gdzie byliśmy. Mój głos był spokojny,
gdy powiedziałem:

– Tato, to ja, T.J. Nie rozłączaj się. Po prostu słuchaj. Anna i ja przeżyliśmy katastrofę i udało nam

się dotrzeć na jakąś wyspę. Straż przybrzeżna wyciągnęła nas z wody po tsunami. Jesteśmy w szpitalu
w Male i oboje czujemy się dobrze. – Po drugiej stronie linii panowała cisza. – Tato?

– O mój Boże – powiedział. – To ty? To naprawdę ty?
– Tak, to ja.
– I przeżyliście tam tyle czasu? Jak wam się udało?
– To nie było łatwe.
– Wszystko w porządku? Nie jesteście ranni?
– Czujemy się dobrze. Jesteśmy tylko zmęczeni i obolali. I strasznie głodni.
– Annie nic się nie stało?
– Nie, siedzi obok mnie.
– Nie wiem, co powiedzieć, T.J. Jestem do głębi poruszony. Muszę chwilę pomyśleć, zastanowić się,

jak was stamtąd ściągnąć.

Po raz pierwszy od bardzo dawna nie czułem ciężaru przygniatającego moje barki. Tata zajmie się

wszystkim i sprowadzi nas do domu.

– Tato, Anna prosi, żebyś zadzwonił do jej siostry i powiadomił ją, jakie masz plany.
Anna podała mi numer, a ja przekazałem go ojcu.
– Ogromnie chciałbym jeszcze z tobą porozmawiać, T.J., ale tu jest ósma wieczorem i muszę zacząć

dzwonić, zanim zrobi się całkiem późno. Umieszczenie was na pokładzie rejsowego samolotu może być
trudne z powodu jedenastego września. Jeśli mi się nie uda, wyczarteruję samolot. Prawdopodobnie nie
załatwię tego przed jutrzejszym dniem. Możecie oboje opuścić szpital?

– Tak, chyba tak.
– Czy ktoś podwiezie was do hotelu?
– Sprawdzę to. Może ktoś nas podrzuci.
– Gdy już znajdziecie się w hotelu, zadzwoń do mnie, a ja podam im numer mojej karty kredytowej.
– Dobrze, tato. Mama dobrze się czuje?
– Tak, stoi przy mnie. Chce z tobą porozmawiać.
Ledwie rozumiałem, co mama mówi. Gdy tylko usłyszała mój głos, znowu zaczęła płakać.
– Wszystko jest dobrze, mamo, wkrótce wrócę do domu. Nie płacz. Daj mi jeszcze tatę, dobrze?

Gdy tata wziął od niej telefon, powiedziałem mu, że czeka nas jeszcze rozmowa z miejscową policją,

a potem spróbujemy jakoś dostać się do hotelu i stamtąd do niego zadzwonię.

– Dobrze, T.J., będę czekał.
– Zaczyna dzwonić w sprawie naszego powrotu – wyjaśniłem Annie, wyłączając telefon. – Obiecał,

że postara się załatwić nam lot rejsowym samolotem, ale może to być trudne z powodu dziewiątego
września.

– Dziewiątego września?
– Nie mam pojęcia, o co chodzi. Powiedział, że prawdopodobnie będzie musiał wyczarterować dla

nas samolot. Jeśli ktoś podrzuci nas do hotelu, mamy do niego zadzwonić, a on poda im numer swojej
karty kredytowej. Ale chyba nie wydostaniemy się stąd przed jutrzejszym dniem, Anno.

Uśmiechnęła się.
– Czekaliśmy tak długo, możemy poczekać jeszcze dzień.
Przyciągnąłem ją do siebie i uściskałem mocno.
– Jedziemy do domu.
Wyszliśmy z magazynku i rozejrzeliśmy się za doktorem Reynoldsem. Stał w korytarzu, czekając na

nas w towarzystwie dwóch policjantów. Obok nich stał jeszcze jeden mężczyzna. Miał na sobie koszulę
w kolorze khaki z wyszytą na kieszeni nazwą firmy wynajmującej hydroplany.

Doktor Reynolds trzymał w ręku szarą papierową torebkę z dużą tłustą plamą z boku. Podał mi ją

z uśmiechem. Zajrzałem do środka. Tortille. Wyjąłem jedną i podałem Annie, a następnie poczęstowałem
się sam.

Usmażona w głębokim tłuszczu tortilla był zwinięta w rulon i nadziana kawałkami wołowiny

i krążkami cebuli. Pikantny sos spłynął mi po palcach. Nie byłem przyzwyczajony do tylu różnych
smaków naraz. Potwornie głodny, pochłonąłem wszystko w ciągu minuty.

Policjanci chcieli z nami porozmawiać, udaliśmy się więc z nimi do pustego zakątka hotelowego

holu. Sięgnąłem do torebki i wyjąłem dla nas kolejne tortille.

Policjanci mówili po angielsku, ale ich silny akcent utrudniał porozumienie. Udzielaliśmy

odpowiedzi na ich pytania, opowiedzieliśmy o Micku i o jego ataku serca, a następnie o katastrofie i o
tym, jak udało nam się dotrzeć na wyspę.

– Ekipa poszukiwawczo-ratownicza znalazła części samolotu, ale żadnych ciał – rzekł jeden

z policjantów. – Doszliśmy do wniosku, że utonęliście.

– Mick zdawał sobie sprawę, że możemy nie wylądować bezpiecznie, i kazał nam włożyć kamizelki

ratunkowe. W przeciwnym razie nie udałoby się nam dopłynąć do wyspy – wyjaśniła Anna.

– Szukali ciał – dodał drugi policjant. – Ale nie spodziewali się niczego znaleźć. Tam są rekiny.
Anna i ja popatrzyliśmy na siebie.
– Ocean wyrzucił na brzeg szczątki rozbitego samolotu. Mój plecak, walizkę Anny i tratwę

ratunkową. Ciało Micka również – powiedziałem. – Pochowaliśmy go na wyspie.

Teraz miał do nas kilka pytań mężczyzna z firmy wynajmującej hydroplany.
– Skoro morze wyrzuciło tratwę ratunkową, dlaczego nie uruchomiliście radiomarkera ratowniczego?
– Ponieważ go tam nie było – odparłem.
– Wszystkie tratwy ratunkowe są wyposażone w radiomarkery. Straż przybrzeżna sprawdza je, gdy

samolot ma lecieć nad wodą.

– Cóż, nasza nie miała go w wyposażeniu. I proszę mi wierzyć, szukaliśmy go.
Zapisał nasze dane kontaktowe, a następnie wręczył mi swoją wizytówkę.
– Czekam na telefon od waszego prawnika, gdy już wrócicie do Stanów.
Schowałem ją do kieszeni szortów.
– Jeszcze jedno. – Odwróciłem się do obu policjantów. – Ktoś mieszkał przed nami na wyspie. –

Opowiedzieliśmy im z Anną o chacie i o szkielecie. – Jeśli szukacie kogoś, kto zaginął, być może go

odnaleźliśmy.

Po skończonej rozmowie z policją, spytaliśmy doktora Reynoldsa, czy ktoś mógłby podwieźć nas do

hotelu.

– Ja mogę – odrzekł.
Jeździł zdezelowaną hondą civic. Nie miała klimatyzacji, opuściliśmy więc szyby. Doktor wyjechał

z parkingu, a ja podziwiałem drogi, samochody, budynki – wszystko to, czego nie widziałem od tak
dawna. Wdychałem spaliny samochodów, zapach tak różny od zapachu wyspy. Uśmiechnąłem się, widząc
znak drogowy kierujący nas do hotelu, uświadomiłem sobie bowiem, że Anna i ja dostaniemy pokój,
weźmiemy prysznic i będziemy spać w wygodnym łóżku.

– Dziękujemy panu za wszelką pomoc – powiedzieliśmy do doktora Reynoldsa, gdy wysadził nas

przed hotelem.

– Życzę szczęścia wam obojgu – odrzekł, ściskając mi dłoń i obejmując Annę.
Hotel prawie nie ucierpiał. Ktoś zamiatał chodnik przed wejściem, gdy wchodziliśmy z Anną przez

drzwi obrotowe. Goście hotelowi gromadzili się w holu, niektórzy stali obok stert bagażu.

Wszyscy gapili się na nas. Jeśli był przepis, że nie obsługuje się klientów bez butów i koszuli,

z pewnością go pogwałciłem. Spojrzałem na nasze odbicie w wielkim lustrze wiszącym na ścianie. Nie
wyglądaliśmy zbyt zachęcająco.

Podszedłem za Anną do recepcji, gdzie jakaś kobieta pisała coś na komputerze.
– Meldujecie się państwo? – spytała.
– Tak. Poprosimy jeden pokój – odrzekłem. – Czy mógłbym skorzystać z telefonu?
Przesunęła telefon w moim kierunku, a ja zadzwoniłem do taty na koszt rozmówcy.
– Jesteśmy w hotelu – poinformowałem go.
– Weź dwa pokoje na moją kartę – powiedział ojciec.
– Potrzebujemy tylko jednego, tato.
Milczał przez moment.
– Aha. W porządku.
Podałem telefon kobiecie i odczekaliśmy, dopóki tata nie podał jej numeru swojej karty kredytowej.

Oddała mi po chwili słuchawkę i dokończyła wpisywanie informacji do komputera.

– Czy w hotelu jest sklep z upominkami? – spytał ojciec.
– Tak, widzę go nawet stąd. – Sklep z upominkami znajdował się w korytarzu tuż za recepcją. Nawet

z daleka wyglądał na dość ekskluzywny.

– Kupuj wszystko, czegokolwiek potrzebujecie. Pracuję nad wydostaniem stamtąd ciebie i Anny. Port

lotniczy w Male doznał pewnego uszczerbku, ale poinformowali mnie, że nie musieli odwołać zbyt wielu
lotów. Nie uda mi się z lotem rejsowym, staram się więc wynająć samolot. Mama chciała po was
polecieć, ale przekonałem ją, że dotrzecie do domu wcześniej, jeśli nie będziecie musieli czekać na jej
przylot. Zadzwonię do waszego pokoju, gdy tylko będę znał szczegóły, ale bądźcie gotowi na wylot jutro
rano.

– Dobrze, tato. Będziemy.
– Dalej nie wiem, co powiedzieć, T.J. Mama i ja wciąż jesteśmy w szoku. Twoje siostry nie mogą

przestać płakać, a telefon bez przerwy dzwoni. Chcemy tylko, byście wrócili do domu. Rozmawiałem już
z Sarah i przekażę jej natychmiast wszystkie informacje, gdy tylko sam się dowiem.

Pożegnaliśmy się i oddałem telefon recepcjonistce.
– Mamy komplet gości, ale wolny jest apartament – powiedziała. – Czy pasuje to państwu?
– Jak najbardziej – odrzekłem z uśmiechem.
Przeszliśmy z Anną do sklepu z upominkami i rozejrzeliśmy się niepewni, od czego zacząć. Sklep był

podzielony na dwie części. Po jednej stronie znajdowały się stojaki z ubraniami – było tam wszystko, od
pamiątkowych T-shirtów począwszy, na strojach wizytowych kończąc – a po drugiej można było kupić

wyłącznie jedzenie. Półki były pełne rozmaitych słodyczy, chipsów, krakersów i kruchych ciasteczek.

– O mój Boże – jęknęła Anna, wchodząc śpiesznie do środka.
Chwyciłem dwa koszyki ze sterty obok drzwi i ruszyłem za nią.
Podałem jej jeden, śmiejąc się, gdy wrzuciła do niego kwaśne cukierki Sweet Tarts i cynamonowe

cukierki Hot Tamales. Ja dorzuciłem chipsy Doritos i trzy paczuszki kabanosów Slim Jim.

– Nie wierzę! – rzuciła Anna, unosząc brwi.
– O tak – odpowiedziałem, uśmiechając się do niej.
Gdy już wypełniliśmy koszyk niezdrowym jedzeniem, przeszliśmy do stoiska z przyborami

toaletowymi.

– Pewnie mamy mydło i szampon w pokoju, ale nie chcę ryzykować – rzekła Anna, wkładając je do

drugiego koszyka. Dodała szczoteczki i pastę do zębów, dezodoranty, balsam, krem do golenia, szczotkę
i grzebień.

Potem wybraliśmy T-shirt i szorty dla mnie. Anna pomachała w moim kierunku opakowaniem

bokserek. Pokręciłem głową, ale tylko parsknęła śmiechem i wrzuciła je do koszyka. Sięgnąłem do
beczułki pełnej męskich japonek i wyjąłem czarne.

Na pobliskim wieszaku wypatrzyłem niebieską suknię i wybrałem ją dla Anny. Ona wyszukała dla

siebie sandałki, dołożyła do zakupów bieliznę i szorty, po czym zanieśliśmy kosze do kasy i kupiliśmy to
wszystko, obciążając rachunek naszego pokoju.

Wjechaliśmy windą na drugie piętro. Otworzyłem drzwi kartą magnetyczną i pierwszą rzeczą, którą

zauważyłem, wchodząc do pokoju, było wielkie łoże zarzucone poduszkami. Na ścianie naprzeciwko
niego wisiał telewizor z płaskim ekranem. Obok stołu i czterech krzeseł stał sekretarzyk z żaluzjowym
zamknięciem i mała lodówka. W salonie znajdowała się kanapa, niski stolik i dwa fotele, ustawione
przed drugim telewizorem. Dzięki klimatyzacji w pokojach było chłodno. Na tacy stały cztery szklanki
owinięte plastikową folią. Rozpakowałem dwie, wszedłem do łazienki i napełniłem je wodą. Anna
weszła za mną, podałem jej jedną. Przypatrywała się jej przez kilka sekund, po czym podniosła do ust
i wypiła.

Jeden róg łazienki zajmowała ogromna kabina prysznicowa. Między wanną a głęboką wanną jacuzzi

mieścił się marmurowy blat z dwiema umywalkami i koszyczkiem mydeł i szamponów. Na wieszaku przy
drzwiach wisiały dwa białe płaszcze kąpielowe.

– Zadzwonię do Sarah, żeby podała mi numer telefonu rodziców. Prosiłam, żeby ich uprzedziła. Która

godzina jest teraz w Chicago?

– Chyba jedenasta. Gdy rozmawiałem z tatą pierwszy raz, powiedział, że jest już ósma wieczorem.
Anna usiadła na łóżku i wzięła z szafki nocnej bloczek i długopis. Podniosła słuchawkę i wybrała

numer.

– Zajęte. Spróbuję na komórkę. – Jeszcze raz wybrała numer, tym razem komórki, po czym odłożyła

słuchawkę. – Mam normalny sygnał – rzekła, marszcząc brwi. – Dlaczego nie odbiera?

– Prawdopodobnie obdzwania wszystkich twoich znajomych. Jej telefon będzie pewnie nieustannie

zajęty przez kilka kolejnych dni. Chodźmy pod prysznic. Możesz spróbować znowu, gdy się wykąpiemy.

Siedzieliśmy pod prysznicem prawie godzinę, szorując się i śmiejąc. Anna nie mogła przestać się

myć, nawet gdy ją zapewniłem, że jest całkiem czysta.

– Oświadczam oficjalnie, że póki żyję, nie wezmę nigdy więcej kąpieli, tylko prysznic – powiedziała.
– Ja również.
Gdy skończyliśmy, wytarliśmy się i włożyliśmy płaszcze kąpielowe. Anna wycisnęła pastę do zębów

na dwie szczoteczki i podała mi jedną. Staliśmy przed umywalkami, szorując zęby, płucząc usta i plując.

– Pocałuj mnie teraz, T.J. – powiedziała Anna, odłożywszy szczoteczkę.
Podniosłem ją i posadziłem na blacie, po czym ująłem jej twarz w obie dłonie. Długo się

całowaliśmy.

– Smakujesz niesamowicie – wyszeptałem. – I pachniesz też przepięknie. Nie, żeby mi przeszkadzało

tam, na wyspie.

– Ale tak jest lepiej – odrzekła, przytulając czoło do mojego.
– Owszem.
Gdy wróciliśmy do pokoju, wyciągnąłem się na łóżku z kartą dań w jednej ręce i pilotem do

telewizora w drugiej.

– Anno, spójrz na to.
Otwierała właśnie torebkę z cukierkami Sweat Tarts, ale klapnęła obok mnie i zerknęła do menu.

Podała mi chipsy, otworzyłem je i włożyłem całą garść do ust. Nigdy nie smakowały mi tak bardzo.

Trudno nam było zdecydować się, co zamówić, ponieważ mieliśmy ochotę na wszystko. Wreszcie

ograniczyliśmy się do befsztyka, frytek, spaghetti i klopsików, chleba czosnkowego i tortu
czekoladowego.

– Ach, i dwie duże cole – zażądała Anna.
Zadzwoniłem do room service’u i złożyłem zamówienie. Anna wzięła ze stolika kartę magnetyczną

i jeszcze coś ze stolika przy drzwiach i powiedziała, że zaraz wróci.

– Jesteś tylko w płaszczu kąpielowym – przypomniałem jej.
– To nie potrwa długo.
Skakałem po kanałach. Wszystkie stacje nadawały relacje z tsunami. Anna wróciła do pokoju

z niedużym kubełkiem. Podniosłem się.

– Czy to lód? – spytałem.
Włożyła kostkę do ust i potwierdziła.
– Tak.
Położyła się obok mnie na łóżku i przyglądałem się, jak ją ssie. Usiadła i rozwiązała pasek mojego

szlafroka. Rozchyliwszy go, przesunęła delikatnie dłonią po moim boku. Mimo bólu moje ciało
zareagowało natychmiast na jej dotyk.

– Masz tutaj kilka imponujących siniaków – zauważyła. – Co się stało?
– W wodzie pływał duży pień drzewa.
– Spotkanie z nim nie było przyjemne.
– Rzeczywiście, oberwałem mocno.
Anna wsunęła do ust drugą kostkę i pocałowała mnie w szyję i pierś.
– Za ile przyniosą nam jedzenie? – spytała.
– Nie mówili.
Pocałowała mnie w brzuch i przesunęła się niżej. Zabrakło mi tchu, gdy poczułem na sobie jej usta,

nigdy nie były takie zimne. Zamknąłem oczy i położyłem dłonie na jej głowie.

Gdy nieco później kelner zapukał do drzwi, przewiązałem szlafrok i otworzyłem. Mężczyzna, który

przywiózł jedzenie, ustawił wszystko na stole i gdy tylko podpisałem rachunek, zaczęliśmy zdejmować
pokrywki z potraw.

– Mamy srebrną zastawę – powiedziała Anna, podnosząc widelec i przyglądając mu się, zanim

nadziała na niego klopsik.

– I krzesła – dodałem, wyciągając jedno i siadając obok niej. Podałem jej kromkę chleba

czosnkowego i odkroiłem kawałek befsztyka. Jęknąłem z rozkoszy, gdy odgryzłem kęs. Karmiliśmy się
nawzajem i piliśmy coca-colę. Najedliśmy się do pełna bardzo szybko. Nie byliśmy przyzwyczajeni do
tak ciężkiego jedzenia. Anna starannie zapakowała resztki i schowała do lodówki.

Potem wyciągnęliśmy się na łóżku, by jedzenie ułożyło się w żołądku. Anna bawiła się kosmykiem

moich włosów. Położyła mi głowę na ramieniu i splotła nogi z moimi.

– Nigdy w życiu nie byłam taka zadowolona – powiedziała.
Wyłączyłem telewizor. Podczas jedzenia oglądaliśmy relację z tsunami, zdumieni rozmiarami

zniszczeń. Indonezja poniosła chyba największe straty, liczba ofiar śmiertelnych sięgnęła już dziesiątków
tysięcy.

– Czuję się okropnie, mówiąc to, ponieważ zginęło tyle osób, ale gdyby nie tsunami, wciąż jeszcze

bylibyśmy na tej wyspie – rzekła Anna. – Nie wiem, jak długo przeżylibyśmy.

– Ja też. – Wyciągnąłem rękę i włączyłem stojące na szafce nocnej radio z budzikiem. Kręciłem

gałką, dopóki nie znalazłem amerykańskiej stacji muzycznej. Zespół Boston grał More Than a Feeling.
Uśmiechnąłem się.

– Uwielbiam tę piosenkę. – Anna westchnęła. Wtuliła się we mnie mocniej. – Czy dociera to do

ciebie, TJ.? Że jesteśmy bezpieczni i zobaczymy znowu nasze rodziny?

– Zaczyna docierać.
– Która godzina? – spytała.
Odwróciłem głowę w stronę zegara.
– Trochę po drugiej.
– Czyli w Chicago pierwsza w nocy. Trudno, nie obchodzi mnie to. Muszę zadzwonić do Sarah. I tak

na pewno nie śpią ani ona, ani rodzice.

Usiadła, sięgnęła po słuchawkę i przeciągnęła kabel nad moim ciałem.
– Najpierw spróbuję na domowy. – Wybrała numer i czekała. – Zajęte – mruknęła. – Może odbierze

komórkę. – Ale i tutaj jej się nie powiodło. – Włącza się poczta głosowa. Zostawię jej wiadomość –
powiedziała, ale w końcu rozłączyła się, nic nie mówiąc. – Jej skrzynka jest pełna.

– Spróbuj jeszcze raz po jakimś czasie. W końcu się dodzwonisz. – Podała mi telefon, a ja odłożyłem

go z powrotem na szafkę nocną. – Anno?

Przytuliła się znowu do mnie.
– Tak?
– A co z Johnem? Nie sądzisz, że Sarah prawdopodobnie go zawiadomiła?
– Jestem pewna, że tak.
– Jak myślisz, co on zrobi, gdy się dowie, że żyjesz?
– Ucieszy się ze względu na moją rodzinę. Poza tym, nie wiem. Przypuszczam, że mieszka teraz na

przedmieściach Chicago z żoną i dzieckiem. – Milczała przez chwilę, a następnie dodała: – Mam
nadzieję, że oddał moje rzeczy rodzicom.

– Gdzie zamieszkasz?
– Z rodzicami. Gdziekolwiek. Na pewno zechcą, bym zatrzymała się u nich przez jakiś czas. Potem

kupię sobie własne mieszkanie. W dalszym ciągu nie wierzę, że sprzedali dom, T.J. Zawsze rozmawiali
o kupnie w przyszłości czegoś mniejszego, może mieszkania, ale wydawało mi się, że nigdy tego nie
zrobią. Dorastałam w tym domu. Smutno mi, gdy pomyślę, że już do nich nie należy.

Pocałowałem ją, rozwiązałem jej płaszcz kąpielowy i zsunąłem go jej z ramion. Kochaliśmy się, po

czym zasnęliśmy. Gdy się obudziłem, była piąta po południu. Anna spała obok mnie kamiennym snem.
Wpatrując się w sufit, rozmyślałem o naszej rozmowie. Zapytałem ją o Johna, ale nie zadałem jedynego
pytania, na które pragnąłem uzyskać odpowiedź.

A co z nami?

ROZDZIAŁ 41

Anna

Otworzyłam oczy i przeciągnęłam się. T.J., oparty o zagłówek, oglądał telewizję z wyciszonym

dźwiękiem, chrupiąc kabanosa.

– To była przyjemna drzemka. – Pocałowałam go i spuściłam nogi z łóżka. – Muszę siusiu. Wiesz, co

podoba mi się najbardziej w tej łazience? – spytałam, oglądając się przez ramię, gdy byłam już przy
drzwiach.

– Papier toaletowy.
– Tak.
Gdy wróciłam z łazienki, T.J. zmusił mnie, bym spróbowała kawałek kabanosa.
– Przyznaj, że jest całkiem niezły – powiedział.
– Owszem, ale jestem znacznie bardziej wybredna niż kiedyś. Gdzie ja położyłam moje cukierki? –

Znalazłam je na komódce. Nie byłam przyzwyczajona do klimatyzacji, otuliłam się więc ciaśniej
szlafrokiem i wsunęłam z powrotem do pościeli obok T.J. Miałam zesztywniałe mięśnie i byłam bardziej
obolała niż w chwili, gdy wyciągnięto mnie z wody, toteż cieszyłam się, że łóżko jest takie wygodne.

O dziesiątej wieczorem znowu spróbowałam połączyć się z Sarah. W Chicago była dziewiąta rano,

ale jej komórka i teraz była zajęta.

– Wciąż nie udaje mi się dodzwonić – powiedziałam. Numer domowy nie odpowiadał. – Poczta

głosowa dalej zapchana.

– W takim razie zadzwonię do taty. Może z nią rozmawiał. – T.J. wybrał numer i czekał. Pokręcił

głową. – U nich również zajęte. Zaczekajmy do rana.

Odłożył telefon i pogładził mnie po włosach.
– Nie wiem, jak przywyknę do tego, że nie będę z tobą spał każdej nocy.
– Wobec tego nie przyzwyczajajmy się – odrzekłam. Wsparłam się na łokciu i spojrzałam na niego

z góry. Ja też nie byłam gotowa, by pozwolić mu odejść, bez względu na to, jaką egoistką się czułam.

Usiadł gwałtownie.
– Naprawdę tak myślisz?
– Tak. – Serce mi waliło, a mózg krzyczał, że to zły pomysł, ale było mi wszystko jedno. – Na jakiś

czas będziemy musieli się rozstać. Powinieneś pobyć ze swoją rodziną, a ja ze swoją. Ale jeśli potem
zechcesz do mnie wrócić, będę czekała.

Wypuścił powietrze, na jego twarzy odmalowała się ulga. Otoczył mnie ramionami i pocałował

w czoło.

– Oczywiście, że chcę.
– Nie będzie nam łatwo, T.J. Ludzie nie zrozumieją. Będą nam zadawali mnóstwo pytań. – Ściskało

mnie w dołku na samą myśl o tym. – Może będziesz chciał podkreślić, że miałeś prawie dziewiętnaście
lat, gdy doszło do czegokolwiek między nami.

– Myślisz, że ktoś o to zapyta?
– Myślę, że wszyscy będą pytali.

*

Obudziłam się w środku nocy, ponieważ chciało mi się siusiu. Zasnęliśmy przy włączonym

telewizorze i gdy wgramoliłam się z powrotem do łóżka, wzięłam pilota i zaczęłam skakać po kanałach,
zatrzymując się na chwilę, by obejrzeć wiadomości.

Wyprostowałam się, gdy CNN podało wiadomości z ostatniej chwili i na ekranie, pod napisem: PO

PRAWIE CZTERECH LATACH ODNALEZIONO DWOJE Z CHICAGO, KTÓRZY ZAGINĘLI NA
OCEANIE PO KATASTROFIE SAMOLOTU, znajdowały się zdjęcia T.J. i moje z tamtego okresu, gdy ja
miałam trzydzieści lat, a on szesnaście.

Pochyliłam się i potrząsnęłam T.J. lekko za ramię.
– Co się stało? – spytał, wciąż jeszcze w półśnie.
– Spójrz na ekran.
Usiadł, mrugając, i spojrzał na ekran.
Podkręciłam dźwięk w samą porę, by usłyszeć, jak Larry King mówi:
– „Myślę, że wyrażam opinię wszystkich, mówiąc, że to niesamowita historia”.
– Cholera jasna! – zaklął T.J.
Zaczyna się.

ROZDZIAŁ 42

T.J.

Obudziłem się przed Anną i zamówiłem jajka, naleśniki, kiełbaski, bekon, grzanki, placki

ziemniaczane, sok i kawę. Gdy je dostarczono, zacząłem ją całować, dopóki się nie obudziła.

Otworzyła oczy.
– Czuję zapach kawy.
Nalałem jej filiżankę. Upiła łyk i westchnęła.
– Ach, jakie dobre.
Zjedliśmy śniadanie w łóżku, a potem Anna wzięła prysznic. Ja zostałem przy telefonie na wypadek,

gdyby zadzwonił ojciec. Gdy Anna skończyła się myć, zamieniliśmy się miejscami. Kiedy wyszedłem
z łazienki, wycierając się ręcznikiem, utkwiła we mnie wzrok.

– Ogoliłeś się. – Potarła lekko moją skórę wierzchem dłoni.
Parsknąłem śmiechem.
– Powiedziałaś mi, że jeśli kiedykolwiek nas uratują, będę to musiał robić sam.
– Nie mówiłam poważnie.
Telefon zadzwonił o jedenastej. Tata wynajął samolot i zawiadomił mnie, że musimy być za godzinę

na lotnisku.

– Macie lot bezpośredni, nie licząc międzylądowania w celu uzupełnienia paliwa. Będziemy na was

czekali na lotnisku O’Hare.

– Tato, Anna usiłuje dodzwonić się do siostry. Rozmawiałeś z nią?
– Dwukrotnie. Jej telefon był ciągle zajęty, ale nasz też. Wieści rozchodzą się szybko. Lotnisko

zrobiło dla nas wyjątek, pozwolą nam czekać na was przy wyjściu, gdy wylądujecie, ale będą tam
również media. Zrobię, co w mojej mocy, by trzymać ich w sporej odległości.

– Dobrze. W takim razie kończę, żebyśmy zdążyli na lotnisko.
– Kocham cię, T.J.
– Ja też cię kocham, tato.
Włożyłem T-shirt i szorty, które kupiliśmy w sklepie z upominkami. Anna miała na sobie niebieską

sukienkę. Wyjąłem z kieszeni starych szortów wizytówkę firmy wynajmującej hydroplany i wrzuciłem
brudne ciuchy do kosza na śmieci. Upchnęliśmy całą resztę w dwóch reklamówkach, które znaleźliśmy
w pokoju.

Wymeldowaliśmy się i pojechaliśmy na lotnisko kursującym wahadłowo hotelowym autobusem. Anna

ledwie mogła usiedzieć w miejscu. Roześmiałem się i otoczyłem ja ramionami.

– Jesteś strasznie podminowana.
– Wiem. To emocje. No i wypiłam mnóstwo kawy.
Autobus zatrzymał się przed wejściem na lotnisko. Wstaliśmy.
– Jesteś gotowa opuścić to miejsce? – spytałem, biorąc ją za rękę.
– Zdecydowanie – odrzekła z uśmiechem.
Załoga samolotu – pilot, drugi pilot i stewardesa – przywitali nas oklaskami i radosnymi okrzykami,

gdy schylając głowy, weszliśmy do samolotu. Podali nam ręce, a my uśmiechnęliśmy się do nich
i przedstawiliśmy się.

Ogarnąłem wzrokiem kabinę. Było w niej siedem foteli; pięć pojedynczych, oddzielonych wąskim

przejściem, i dwa obok siebie. Wzdłuż ściany ciągnęła się wąska kanapa. Nie potrafiłem sobie
wyobrazić, ile to musiało kosztować tatę.

– Co to za samolot? – spytałem.
– Lear pięćdziesiąt pięć – odrzekł pilot. – To odrzutowiec średniej wielkości. Będziemy musieli

lądować kilkakrotnie w celu uzupełnienia paliwa, ale powinniśmy być w Chicago za jakieś osiemnaście

godzin.

Schowaliśmy z Anną reklamówki w schowku nad głowami i usadowiliśmy się wygodnie

w skórzanych fotelach z odchylanymi oparciami. Przed sobą mieliśmy stolik przymocowany do podłogi.

Stewardesa podeszła do nas, gdy tylko zapięliśmy pasy.
– Dzień dobry. Mam na imię Susan. Co mogę wam podać do picia? Mam napoje bezalkoholowe,

piwo, wino, koktajle, butelkowana wodę, sok i szampana.

– Co zamówisz, Anno?
– Poproszę wodę, szampana i sok – powiedziała.
– Może przyrządzić pani Mimozę? Mam świeży sok pomarańczowy.
Anna uśmiechnęła się do Susan.
– W takim razie poproszę o Mimozę. Dziękuję.
– Ja proszę o wodę, piwo i colę. Dzięki.
– Oczywiście. Zaraz wracam.
Mieliśmy zero tolerancji na alkohol i szybko uderzył nam do głowy. Anna wypiła dwie Mimozy, a ja

cztery piwa. Nie mogła przestać chichotać, a ja nie mogłem przestać jej całować. Zachowywaliśmy się
głośno i Susan musiała bardzo się starać, by udawać, że niczego nie zauważa. Przyniosła nam dużą tacę
serów, krakersów i owoców, prawdopodobnie mając nadzieję, że trochę nas to otrzeźwi. Wsunęliśmy je,
ale przedtem uparłem się, by wrzucić kilka winogron do otwartych ust Anny. Za każdym razem
pudłowałem, co śmieszyło nas do łez.

Gdy zapadła ciemność, Susan przyniosła nam koce i poduszki.
– Och, cudownie – powiedziała Anna, czknąwszy. – Jestem trochę śpiąca.
Przykryłem nas kocem i wsunąłem dłonie pod sukienkę Anny.
– Przestań – zbeształa mnie, próbując odepchnąć moje ręce. – Susan jest niedaleko.
– Ona ma to w nosie – odparłem, naciągając nam koc na głowy, żeby mieć odrobinę prywatności. I na

tym się skończyło, ponieważ po pięciu minutach już spałem.

Obudziłem się z bólem głowy. Anna wciąż jeszcze spała, z głową opartą na moim ramieniu. Gdy

otworzyła oczy, umyliśmy się kolejno i wyszorowaliśmy zęby w toalecie. Susan postawiła przed nami
półmisek z kanapkami z indykiem i pieczoną wołowiną, a oprócz tego frytki i coca-colę. Podała mi też
dwa opakowania tylenolu i dwie butelki wody.

– Dziękuję.
– Bardzo proszę – odrzekła, poklepując mnie po ramieniu.
Połknęliśmy tabletki, popijając wodą.
– Jaki mamy dziś dzień, Anno?
Zastanawiała się przez chwilę, zanim odpowiedziała.
– Dwudziesty ósmy grudnia?
– Chcę spędzić z tobą sylwestra. Będę bardzo za tobą tęsknił do tego czasu.
Anna pocałowała mnie szybko.
– To jesteśmy umówieni.
Zjedliśmy kanapki i frytki, po czym reszta lotu minęła nam na rozmowie.
– Od tak dawna wyobrażałam sobie ten dzień, T.J. Widzę mamę i ojca, Sarah, Davida i dzieci, jak

stoją w grupce, a ja biegnę do nich z szeroko rozpostartymi ramionami.

– Ja też myślałem o tym dniu. Martwiłem się, że może nigdy nie nadejść.
– Ale nadszedł. – Anna uśmiechnęła się do mnie.
Niebo się rozjaśniło i wyjrzałem przez okno na zmarznięte pola Środkowego Zachodu. Gdy

podchodziliśmy do lądowania w Chicago, Anna pokazała palcem widok za oknem.

– Spójrz, T.J., śnieg.
Wylądowaliśmy na O’Hare trochę przed szóstą rano. Anna rozpięła pas i wstała, zanim samolot

całkiem się zatrzymał.

Wyjęliśmy ze schowka reklamówki i śpiesznie udaliśmy się przejściem do przodu samolotu. Obaj

piloci wyszli, by się z nami pożegnać.

– To była dla nas przyjemność przywieźć was do domu – powiedział pierwszy pilot. – Życzymy wam

dużo szczęścia.

Odwróciliśmy się do Susan.
– Dziękujemy za wszystko – rzekła Anna.
– Proszę bardzo. – Stewardesa uściskała nas serdecznie.
Ktoś otworzył drzwi samolotu.
– Jesteśmy na miejscu, T.J. – powiedziała Anna. – Idziemy.

ROZDZIAŁ 43

Anna

Przeszliśmy z T.J. przez rękaw lotniczy, trzymając się za ręce. Gdy ukazaliśmy się z drugiej strony,

w tłumie rozległy się gromkie okrzyki. Oślepiły mnie błyski setek aparatów; mrużyłam oczy, by
cokolwiek widzieć. Reporterzy natychmiast zaczęli wykrzykiwać do nas jakieś pytania. Sarah rzuciła się
ku mnie i przygarnęła mnie do siebie, płacząc.

Jane Callahan wpadła niemal w histerię, tuląc w ramionach T.J. Tom Callahan i dwie dziewczynki –

zapewne siostry T.J. – przyłączyły się do rodzinnego uścisku. Stojący obok Sarah David wyciągnął do
mnie ręce. Objęłam go mocno, a potem odsunęłam się, szukając wzrokiem rodziców w kłębiącym się
tłumie.

Zauważyłam Johna.
Podszedł śpiesznie, a ja uściskałam go automatycznie. Cofnęłam się, chcąc, by zszedł mi z drogi.

Serce waliło mi coraz mocniej. Moje oczy przesunęły się szybko po ludziach stojących wewnątrz
odgrodzonej sznurem części hali, ale nie wypatrzyłam mamy.

Ani taty.
Jeszcze raz gorączkowo przebiegłam wzrokiem po zgromadzonym tłumie i nagle zrozumiałam,

dlaczego telefon był wyłączony. Kolana się pode mną ugięły. Sarah i David podtrzymali mnie.

– Oboje?
Sara potaknęła głową, łzy płynęły strumieniem po jej policzkach.
– Nie! – krzyknęłam. – Dlaczego mi nie powiedziałaś?
– Przepraszam. Twój telefon kompletnie mnie zaskoczył, poza tym wydawałaś się taka szczęśliwa.

Nie mogłam tego zrobić, Anno.

Podprowadzili mnie do krzesła. Zanim jeszcze zdążyłam usiąść, T.J. znalazł się przy mnie.
Usiadł i wziął mnie w ramiona, kołysząc mnie łagodnie, gdy szlochałam. Podniosłam głowę z jego

piersi.

– Oboje nie żyją.
– Wiem. Mama właśnie mi powiedziała.
Pocałował mnie w czoło i otarł mi łzy, tymczasem aparaty fotograficzne rejestrowały wszystko.

Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałam, ale po niespełna dwudziestu czterech godzinach zdjęcia T.J.
przytulającego i całującego mnie ukazały się na pierwszych stronach gazet w całym kraju.

Oparłam głowę na jego piersi i zamknęłam oczy. Sarah głaskała mnie po plecach. Wreszcie

odetchnęłam głęboko i usiadłam.

– Tak mi przykro – wyszeptał T.J., odgarniając mi włosy z czoła.
Skinęłam głową.
– Wiem.
Panowała cisza zakłócana jedynie pstrykaniem aparatów i trzaskiem fleszów. Odwróciłam się do

Sarah.

– Chcę jechać do domu.
Zapisała numer swojej komórki, żebym mogła dać go T.J., który wsunął karteluszek do kieszeni

szortów.

– Niedługo do ciebie zadzwonię. – Opasał mnie ramionami i szepnął mi do ucha: – Kocham cię.
– Ja też cię kocham.
Wstaliśmy, gdy podeszli do nas Tom i Jane Callahanowie. Siostry T.J. szły powoli za nimi.
– Ogromnie ci współczuję, Anno – rzekła Jane. – Sarah powiedziała mi o twoich rodzicach. Czułam

się okropnie, znając złą nowinę, która czekała cię po powrocie do domu. – Objęła mnie, a gdy się
odsunęła, trzymała jeszcze przez chwilę w dłoniach moje ręce. – Zadzwonimy za kilka dni. Mamy kilka

spraw do omówienia. – Uśmiechnęła się i pocałowała mnie lekko w policzek.

Tom Callahan ścisnął mi ramię pokrzepiającym gestem.
– Jestem ogromnie wdzięczna za wynajęcie samolotu – podziękowałam mu.
– Nie ma za co, Anno.
Sarah wysłała Davida, by poinformował media, że nie wydam żadnego oświadczenia. John podszedł

i stanął obok mnie. Najwyraźniej chciał wziąć mnie za rękę, ale potem zmienił zdanie.

– Przykro mi z powodu twoich rodziców, Anno.
– Dziękuję.
Staliśmy zakłopotani, jak obcy sobie ludzie, aż wreszcie się odezwał:
– Byłem taki szczęśliwy, kiedy zadzwoniła Sarah. Nie mogłem uwierzyć w to, co mówiła.
Wzięłam głęboki oddech.
– John…
– Nic nie mów. Po prostu nie śpiesz się, pogadamy, gdy będziesz gotowa. Zdaję sobie sprawę, że

chciałabyś jak najprędzej się stąd wydostać. – Zerknął na T.J., który stał nieopodal ze swoją rodziną. –
Oddałem wszystkie twoje rzeczy Sarah, jakiś rok temu. Wcześniej nie byłem w stanie tego zrobić. –
Utkwił we mnie wzrok. – Naprawdę cieszę się, że udało ci się wrócić do domu.

Uściskał mnie i odszedł, a potem Sarah i David wyprowadzili mnie z lotniska.

ROZDZIAŁ 44

T.J.

Otaczała mnie moja rodzina. Alexis i Grace trzymały mnie za obie ręce, a mama nie mogła się

zdecydować, czy chce jej się płakać, czy śmiać, wobec czego robiła obie rzeczy jednocześnie.

– Trudno mi uwierzyć, jak bardzo wyrosłeś – powiedział ojciec.
Wszyscy zwariowali na punkcie mojego kucyka.
– Nie mieliśmy nożyczek – wyjaśniłem.
Kątem oka dostrzegłem wysokiego blondyna, który podszedł do Anny.
Odejdź od niej. Ona już cię nie kocha.
Obserwowałem ich, dopóki mama nie pociągnęła mnie za rękę.
– Chodźmy do domu, T.J.
Spojrzałem w stronę Anny ostatni raz. John uściskał ją i odszedł. Wypuściłem powietrze

i powiedziałem:

– Jestem gotowy, mamo.
Nim wyszliśmy na zewnątrz, mama podała mi płaszcz, skarpetki i adidasy. Wrzuciłem japonki do

reklamówki z resztą moich rzeczy i podążyłem za rodziną do samochodu.

W domu wziąłem prysznic, owinąłem się w pasie ręcznikiem i wszedłem do mojego dawnego pokoju.

Nic się w nim nie zmieniło. Na podwójnym łóżku leżała ta sama granatowa narzuta, w rogu biurka stała
moja wieża stereo i kolekcja CD. Na komodzie piętrzyła się sterta złożonych ubrań. Mama fantastycznie
oceniła moje rozmiary, biorąc pod uwagę, jak bardzo urosłem.

Gdy wyszedłem z pokoju, szykowała śniadanie w kuchni. Podsunęła mi talerz naleśników i bekonu,

a gdy się najadłem, usiadłem w salonie, by porozmawiać z rodziną. Grace, teraz czternastoletnia,
koniecznie chciała usiąść przy mnie. Alexis, która właśnie skończyła dwanaście lat, siedziała u moich
stóp.

Zrelacjonowałem im wszystko – mówiłem kolejno o Micku, katastrofie, skażonej wodzie, pragnieniu,

głodzie, rekinie, mojej chorobie i tsunami – i odpowiedziałem na wszystkie pytania. Mama znowu się
rozpłakała, słysząc, jak bardzo byłem chory.

Tego samego dnia, późnym wieczorem, gdy siostry poszły spać, zostałem sam z rodzicami.
– Nie potrafisz sobie wyobrazić, jak to jest, T.J. – Mama westchnęła. – Myślałam, że mój syn nie

żyje, a tu nagle słyszę jego głos przez telefon. Jeśli nie zdarzył się cud, nie wiem, jak to inaczej nazwać.

– Ja też – przyznałem. – Anna przez cały czas marzyła o dniu, gdy będziemy mogli zadzwonić do

naszych rodzin. Nie mogła się doczekać, kiedy wszyscy się dowiedzą, że żyjemy.

W pokoju po raz pierwszy, od kiedy zaczęliśmy rozmawiać, zapadła cisza.
Mama odchrząknęła i zapytała:
– Jakie relacje łączyły cię z Anną?
– Dokładnie takie, jak się domyślasz.
– Ile miałeś wtedy lat?
– Prawie dziewiętnaście – odrzekłem. – I… mamo…
– Tak?
– To była moja inicjatywa.

ROZDZIAŁ 45

Anna

Wstąpiliśmy po drodze do toalety, musiałam bowiem koniecznie wydmuchać nos i wytrzeć oczy.

Sarah podała mi chusteczki higieniczne.

– Powinnam się była domyślić, że coś jest nie tak, gdy ich numer domowy nie odpowiadał.

Powiedziałaś, że sprzedali dom.

– Powiedziałam, że dom został sprzedany. Wystawiliśmy go z Davidem na sprzedaż, gdy tylko ich

testament został urzędowo zatwierdzony.

Pochyliłam się, opierając o umywalkę.
– Co im się stało?
– Tata miał kolejny zawał.
– Kiedy?
Sarah zawahała się.
– Dwa tygodnie po waszym zaginięciu.
Znowu się rozpłakałam.
– A mama?
– Rak jajników. Umarła rok temu.
David zawołał coś za drzwiami toalety. Sarah wyjrzała na chwilę, po czym wróciła i popędziła mnie.
– Reporterzy kierują się w tę stronę. Jeśli nie chcesz z nimi rozmawiać, lepiej się zbierajmy.
Pokręciłam głową. Siostra przyniosła mi płaszcz i buty ocieplone futerkiem. Ubrałam się i udaliśmy

się śpiesznie na parking, dziennikarze szli naszym tropem w niezbyt dużej odległości. Wdychałam zapach
śniegu i spalin.

– Gdzie są dzieci? – zainteresowałam się, gdy w końcu dotarliśmy do mieszkania Sarah i Davida.

Naprawdę pragnęłam przytulić Chloe i Joego.

– Zawieźliśmy ich do rodziców Davida. Odbiorę ich jutro. Są tacy podekscytowani perspektywą

spotkania z tobą.

– Co chciałabyś zjeść? – spytał mnie szwagier.
Żołądek podjeżdżał mi do gardła. Przedtem nie mogłam się doczekać uczty, ale teraz wydawało mi

się, że nic nie przełknę.

David musiał mnie wyczuć, bo zaproponował:
– A może wyskoczę po bajgle i zjesz, kiedy ci przyjdzie ochota?
– Świetny pomysł, Davidzie. Dziękuję.
Zdjęłam płaszcz i buty.
– Są tu wszystkie twoje ubrania – powiedziała Sarah. – Gdy John je przyniósł, schowałam je do szafy

w pokoju gościnnym. Także buty, biżuteria i różne inne rzeczy. Nie mogłam nawet dopuścić myśli, by się
ich pozbyć.

Przeszłam za siostrą do pokoju gościnnego. Otworzyła szafę. Moje ubrania wisiały na wieszakach,

reszta była porządnie ułożona na górnej półce. Mój wzrok przyciągnął niebieski kaszmirowy sweter,
wyciągnęłam rękę i dotknęłam rękawa, zdumiona, jak jest mięciutki.

– Chcesz wziąć najpierw prysznic? – spytała Sarah.
– Tak – odparłam, wyjmując szare elastyczne spodnie i bluzkę z długimi rękawami. Zdjęłam też

z półki niebieski sweter. W stojącej w rogu komodzie znajdowały się moje skarpetki, staniki i majtki.
Przeszłam do łazienki, gdzie długo stałam pod prysznicem.

Ubrania wisiały na mnie, ale były moje i ciepłe.
– Stefani już jedzie – oznajmiła Sarah, podając mi kubek kawy, gdy tylko usadowiłam się na kanapie

w salonie.

Uśmiechnęłam się na dźwięk imienia mojej najlepszej przyjaciółki.
– Nie mogę się doczekać, kiedy ją zobaczę. – Upiłam łyk kawy. Sarah doprawiła ją alkoholem. –

Bailey’s Irish Cream?

– Pomyślałam, że możesz mieć ochotę na drinka.
– Chętnie, ale tylko jednego. Mocno schudłam i alkohol idzie mi szybko do głowy. – Trzymałam

ciepły kubek w dłoniach. – Jak mama radziła sobie po śmierci taty?

– Dobrze. Odmówiła sprzedaży domu, więc David zajął się ogrodem i wynajęliśmy kogoś, kto

odśnieżał w zimie podjazd i chodniki. Pilnowaliśmy, żeby nie czuła się samotna.

– Rak był bardzo złośliwy?
– Bardzo. Ale dzielnie walczyła z chorobą do samego końca.
– Była w hospicjum?
– Nie. Umarła w domu, tak jak chciała.
Dokończyłyśmy kawę. Wrócił David z bajglami i Sarah próbowała mnie nakłonić, żebym zjadła.
– Jesteś taka chuda – powiedziała, posmarowała bajgiel kremowym serkiem i podała mi.
Po skończonym posiłku wróciłyśmy na kanapę. Sarah włączyła wieżę stereo i znalazła stację

z klasycznym rockiem. Przyniosła mi świeżo zaparzoną kawę, tym razem bez likieru Bailey’s. Dołączył
do nas David i zaczęli mnie wypytywać o wyspę.

Opowiedziałam im o wszystkim. Sarah rozpłakała się, słysząc, jak T.J. i ja niemal umarliśmy

z powodu odwodnienia, a opowieść o dwóch samolotach, które przeleciały nam nad głowami,
doprowadziła ją niemal do histerii. Byli wstrząśnięci, gdy usłyszeli o rekinie, Kostku i tsunami.

– Cóż za koszmarnie ciężka próba – rzekła Sarah.
– No cóż, przystosowaliśmy się. Ale pod koniec było naprawdę źle. Nie jestem pewna, jak długo

jeszcze zdołalibyśmy przetrwać.

Podsunęła mi puszysty afgan; schowałam pod nim nogi.
– Zdziwiłam się, widząc Johna na lotnisku – powiedziałam.
– Zadzwoniłam do niego. Był załamany, gdy zaginęliście, i naprawdę szczęśliwy, kiedy usłyszał, że

żyjesz.

– Myślałam, że ułożył sobie życie, może się ożenił.
– Nie. Spotykał się z kimś przez jakiś czas, ale o ile wiem, nadal jest singlem.
– Aha.
– Co postanowiłaś w związku z nim?
– Nie jest mężczyzną, z którym powinnam być, Sarah. Nie wiem, co stałoby się, gdyby nie zdarzyła

się katastrofa samolotu, ale miałam mnóstwo czasu, by zastanowić się, czego naprawdę pragnę. –
Pokręciłam głową. – Nie jego.

– Ty i T.J. jesteście razem, prawda? – spytała Sarah.
– Tak. Jesteś zaskoczona?
– W tych okolicznościach? Nie. Ile on ma lat?
– Dwadzieścia.
– A ile miał, kiedy to się zaczęło?
– Prawie dziewiętnaście.
– Kochasz go?
– Tak.
– Widziałam, jak na ciebie patrzył. Jak cię pocieszał na lotnisku. On też cię kocha – rzekła Sarah.
Odstawiłam pusty kubek na niski stolik.
– Tak, kocha mnie.
Zadźwięczał dzwonek przy drzwiach i Sarah przeszła przez salon na korytarz, a ja za nią.

Wstrzymałam oddech, gdy wyglądała przez wizjer i otwierała drzwi. W progu stała Stefani, łzy spływały

jej po policzkach. Chwyciłam ją w ramiona, żadne słowa nie mogły oddać tego, jak bardzo cieszyłam się,
widząc ją znowu.

– Och, Anno – wyszeptała, szlochając i ściskając mnie z całych sił. – Wróciłaś do domu.

ROZDZIAŁ 46

T.J.

Później, tego samego wieczoru, udałem się do mojego pokoju, wyciągnąłem się na łóżku

i zadzwoniłem do Anny.

– Cześć – powiedziałem, gdy odebrała telefon. – Jak się masz?
– Jestem wykończona. Zbyt wiele wrażeń.
– Żałuję, że nie mogę ci pomóc.
– Po prostu musi minąć trochę czasu – odrzekła. – Nic mi nie będzie.
– Leżę w moim starym łóżku. Mama nie pozbyła się niczego.
– Ani Sarah. Myślałam, że ludzie po czyjejś śmierci raczej oddają jego rzeczy.
– Mama wie o nas.
– O Boże… I jak zareagowała?
– Spytała mnie, ile miałem lat, gdy się to zaczęło. I na tym koniec.
– Może jeszcze powrócić do tematu.
– Może. A więc to był ten John na lotnisku?
– Tak.
– I co mu powiedziałaś?
– Nic. Przerwał mi. Mam do niego zadzwonić.
– Zamierzasz to zrobić?
– Kiedyś pewnie zadzwonię. Na razie nie mogę o tym w ogóle myśleć. Kilka dni temu

spacerowaliśmy po plaży. Teraz jesteśmy w domu. To absolutnie surrealistyczne.

– Wiem.
– Jesteś zmęczony? – spytała.
– Skonany.
– Prześpij się.
– Kocham cię, Anno.
– Ja też cię kocham.

ROZDZIAŁ 47

Anna

Sarah otworzyła drzwi sypialni, trzymając w ręku filiżankę kawy i gazetę.
– Nie śpisz już?
Usiadłam, mrugając. Przez przezroczyste zasłony sączyło się światło dzienne.
– Która godzina?
– Dochodzi dziesiąta. – Podała mi kawę i położyła gazetę na szafce nocnej. – Dziennikarze nie dają

za wygraną. Musiałam wyłączyć dzwonek w aparacie telefonicznym.

Podniosłam z szafki komórkę Sarah i włączyłam ją. Wyłączyłam ją wczoraj po rozmowie z T.J. Na

wyświetlaczu widniało jedenaście nieodebranych rozmów.

– Na twoją komórkę też dzwonili. Muszę jak najprędzej kupić sobie własny telefon.
Sarah machnęła lekceważąco ręką.
– Nie ma pośpiechu. Może poprosimy Davida, żeby to załatwił.
Postawiłam kawę na szafce nocnej i sięgnęłam po gazetę. Zdjęcia T.J. i mnie zajmowały całą

pierwszą stronę. Były wśród nich te, które już widziałam w CNN, i kilka z lotniska. Na największym T.J.
całował mnie w czoło, otaczały je mniejsze, na których szliśmy, trzymając się za ręce, obejmowaliśmy
się, T.J. ocierał mi łzy i trzymał mnie w ramionach. Dla tych, którzy spekulowali na temat charakteru
naszych relacji, jedno spojrzenie prawdopodobnie wystarczało, by odpowiedzieli sobie na najbardziej
palące pytania.

Podałam gazetę Sarah.
– Jeśli jakimś dziennikarzom uda się do ciebie dotrzeć, powiedz im, że nie jestem gotowa do

rozmowy, dobrze? – Wzięłam z powrotem kubek i zamknęłam go w dłoniach. Powróciły do mnie myśli
o rodzicach i wybuchnęłam płaczem.

Sarah usiadła na łóżku i otoczyła mnie ramionami, przysuwając pudełko z chusteczkami

higienicznymi.

– Popłacz sobie, Anno. Ja też wciąż płakałam po śmierci każdego z nich. Minie sporo czasu, zanim

przestanie tak dotkliwie boleć.

Skinęłam głową.
– Wiem.
– Jesteś głodna? David poszedł kupić coś na śniadanie.
Kłębiące się we mnie emocje sprawiły, że kompletnie straciłam apetyt, ale żołądek ściskał mi się

z głodu.

– Trochę.
– Co chcesz dzisiaj robić?
– Muszę umówić się na kilka wizyt. Doktor, dentysta, fryzjerka.
Sarah wyszła z pokoju i po chwili wróciła z książką telefoniczną.
– Powiedz mi, do kogo zadzwonić.

ROZDZIAŁ 48

T.J.

Ben wpadł do mojego pokoju, trzymając w ręku gazetę.
– Jedno pytanie – rzekł, podchodząc do mojego łóżka i celując we mnie wskazującym palcem. – Ile

miałeś lat, kiedy zacząłeś ją bzykać? Bo z tych zdjęć jasno wynika, że to robiłeś.

Gdyby nie patrzył w tej chwili na zdjęcie, na którym całuję Annę, pewnie dostrzegłby moją pięść

zbliżającą się niebezpiecznie do jego lewego oka.

– Chryste Panie! Za co to? – jęknął, rozciągnięty jak długi na podłodze, trzymając się za oko.
– To cię najbardziej interesuje po trzech i pół roku niewidzenia?
Usiadł, jego oko zaczęło wyraźnie puchnąć.
– Cholera, Callahan. To boli.
Wstałem z łóżka i wyciągnąłem do niego rękę. Chwycił ją, a ja pomogłem mu wstać.
– Nigdy więcej nie mów o niej w ten sposób!
– T.J.? – W otwartych drzwiach stała mama. Zauważyła, że Ben trzyma się za oko. – Wszystko

w porządku?

– Tak, mamo.
– Tak, spoko, Jane – dodał Ben.
Mama zmierzyła nas podejrzliwym spojrzeniem, ale nie spytała, co się stało.
– Co chciałbyś zjeść, T.J.?
– Cokolwiek, mamo.
Gdy wyszła, Ben spytał:
– Czyli co, zakochałeś się w niej czy jak?
– Owszem.
– A ona cię kocha?
– Mówi, że tak.
– A twoja mama wie o tym?
– Wie.
– Wkurzyła się?
– Na razie nie.
– Kurczę, cieszę się, że wróciłeś. – Ben uściskał mnie niezręcznie. – Naprawdę ciężko to przeżyłem,

gdy mi powiedzieli, że nie żyjesz. – Utkwił wzrok w podłodze. – Wygłosiłem mowę na twoim pogrzebie.

– Coś ty?!
Pokiwał głową.
Ben ledwie zdobywał się na to, by wystąpić przed naszymi kolegami na zajęciach z retoryki

w dziewiątej klasie. Nie potrafiłem wyobrazić go sobie, jak przemawia do ludzi na moim pogrzebie.
Może nie powinienem był go walnąć.

– To było naprawdę super z twojej strony.
– No cóż, uszczęśliwiło twoją mamę. Tak czy owak, chyba zamierzasz się ostrzyc, co? Wyglądasz jak

jakaś cholerna dziewczyna.

– Zamierzam.
Mama przygotowała dla mnie cheeseburgera i frytki. Ben usiadł ze mną, gdy jadłem. Rodzice

uściskali mnie parę razy, a mama pocałowała. Mój przyjaciel z pewnością miał ochotę zrobić jakąś
przemądrzałą uwagę, ale przykładał lód do oka i trzymał język za zębami. Grace i Alexis też siedziały
jakiś czas przy stole, opowiadając mi o szkole i koleżankach. Wypiłem do dna resztkę coli.

– Mogę cię umówić z doktorem Sandersonem dopiero jutro. Myślałam, że uda mu się wcisnąć cię

dzisiaj, ale najwyraźniej mają strasznie dużo pacjentów.

– Nie przejmuj się, mamo. Czekałem tak długo, że jeden dzień więcej nie ma znaczenia.
Wytarła ręce w ścierkę i uśmiechnęła się do mnie.
– Chciałbyś jeszcze coś zjeść?
– Nie, jestem najedzony. Dziękuję.
– Umówię cię z fryzjerem i dentystą. – Mama wyłączyła kuchenkę i wyszła umówić wizyty.
– A ty co? Masz pracę czy się obijasz? – spytałem Bena. – Jest środek dnia.
– Studiuję w college’u. Mam ferie zimowe.
– Poszedłeś do college’u? Gdzie studiujesz?
– Na uniwersytecie w Iowa. Jestem na drugim roku. Musisz mnie tam odwiedzić. A ty? Co zamierzasz

robić?

– Obiecałem Annie, że uzyskam dyplom ukończenia szkoły średniej. Nie mam pojęcia, co będę robił

potem.

– Zamierzasz się z nią spotykać?
– Tak. Już za nią tęsknię. Budziłem się przy niej przez ostatnie trzy i pół roku.
– Jak zadam ci jeszcze jedno pytanie, to mi nie przywalisz? Proszę cię.
– Zależy, o co zapytasz.
– Jak to było, kiedy się z nią kochałeś? To prawda, co mówią o starszych laskach?
– Ona nie jest wcale dużo starsza.
– Aha, no dobra. Więc jak było?
– Niesamowicie.
– A co takiego robi?
– Wszystko, Ben.

ROZDZIAŁ 49

Anna

Moja fryzjerka, Joanne, weszła do salonu Sarah.
– Na dole jest kupa dziennikarzy – powiedziała. – Chyba pstryknęli mi zdjęcie. – Zrzuciła płaszcz

i uściskała mnie. – Witaj w domu, Anno. Takie historie jak twoja sprawiają, że zaczynam wierzyć
w cuda.

– Ja też, Joanne.
– Gdzie chcesz ją strzyc? – spytała Sarah.
Właśnie wzięłam prysznic i moje włosy wciąż jeszcze były mokre, toteż Joanne kazała mi usiąść na

stołku w kuchni.

– Co tu się stało? – spytała, przyglądając się uważnie końcówkom włosów.
– T.J. musiał je opalić, kiedy były już za długie.
– Żartujesz.
– Nie. Martwił się, żeby nie zajęły się wszystkie.
– O ile mam je skrócić?
Włosy sięgały mi do połowy pleców.
– O kilkanaście centymetrów. I może zostaw dłuższą grzywkę.
– Jasne.
Joanne wypytywała mnie o wyspę. Opowiedziałam jej i Sarah, jak kiedyś nietoperz zaplątał mi się

we włosach.

– Ugryzł cię? – Sarah była wyraźnie przerażona. – I T.J. zadźgał go nożem?
– Tak. Ale wszystko skończyło się dobrze. Nie był nosicielem wścieklizny.
Joanne wysuszyła mi włosy i wygładziła je prostownicą. Przytrzymała w górze lusterko, żebym

zobaczyła swoje odbicie. Włosy wyglądały zdrowo, miały gładkie końce.

– No, no. Znacznie lepiej.
Sarah chciała jej zapłacić, ale Joanne nie przyjęła pieniędzy. Podziękowałam jej, że przyszła do nas

do domu.

– Chociaż tyle mogłam zrobić, Anno. – Uściskała mnie i pocałowała. Gdy wyszła, zwróciłam się do

siostry:

– Jeśli uda nam się jakimś cudem wymknąć stąd tak, by nie nagabywali nas dziennikarze, jest jedno

miejsce, które koniecznie chciałabym odwiedzić.

– Oczywiście – rzekła Sarah. – Wezwę taksówkę.
Gdy tylko otworzyłyśmy drzwi, reporterzy zaczęli wykrzykiwać moje imię. Czekali na schodach.

Jakoś przepchnęłyśmy się obok nich i wsiadłyśmy do czekającej taksówki.

– Szkoda, że w twoim domu nie ma tylnych drzwi – powiedziałam.
– Prawdopodobnie i tam by czekali. Pieprzone sępy – mruknęła pod nosem Sarah. Podała kierowcy

adres i wkrótce wjechałyśmy przez bramę cmentarza Graceland. – Zechce pan łaskawie zaczekać? –
spytała taksówkarza.

Nieliczne płatki śniegu wirowały, opadając z szarego nieba. Trzęsłam się, ale Sarah najwyraźniej nie

czuła chłodu, nie zapięła nawet płaszcza. Zaprowadziła mnie do grobu, w którym spoczywali moi
rodzice, Josephine i George Emersonowie.

Uklękłam przed nagrobkiem i przesunęłam palcem po ich imionach.
– Udało mi się wrócić – szepnęłam. Sarah podsunęła mi chusteczkę, wytarłam nią łzy spływające

ciurkiem z moich oczu.

Wyobraziłam sobie tatę w jego obłędnym nieprzemakalnym kapeluszu z przypiętymi sztucznymi

przynętami, gdy mnie uczył, jak sprawiać rybę. Przypomniałam sobie, jak uwielbiał zapełniać karmnik

dla kolibrów i przyglądać się, jak te maleńkie stworzonka przylatują, by napić się wody, wisząc
w powietrzu. Pomyślałam o mamie, jak bardzo kochała swój ogród, dom i wnuki. Jak w niedzielne
poranki opowiadałam jej o moich przygodach w szkole. Nigdy się to już nie zdarzy. Nigdy nie będzie
udzielała mi rad, nigdy nie usłyszę głosu żadnego z rodziców. Płakałam jak bóbr, wyrzucając to wszystko
z siebie. Sarah czekała cierpliwie, dając mi czas na katharsis, którego tak bardzo potrzebowałam.
Wreszcie łzy przestały mi płynąć. Wstałam.

– Teraz możemy jechać.
Siostra otoczyła mnie ramieniem i wróciłyśmy do taksówki. Podała kierowcy jeszcze jeden adres

i pojechałyśmy do rodziców Davida po dzieci.

Joe i Chloe przestali się bawić, gdy weszłyśmy do pokoju. Pewnie przypominałam im ducha. Sarah

pielęgnowała pamięć o mnie, ale teraz ciocia, o której myśleli, że umarła, stała w salonie. Uklękłam obok
nich i powiedziałam cicho:

– Boże, jak ja za wami tęskniłam.
Joe podszedł pierwszy. Przytuliłam go mocno.
– Niech ci się przyjrzę. – Odsunęłam go na długość ramienia.
– Wypadają mi zęby – oznajmił. Otworzył usta i pokazał mi szczerby.
– Widzę, że wróżka zębowa ma przy tobie dużo pracy.
Chloe, która powoli przekonywała się do swojej dawno niewidzianej ciotki, zbliżyła się

i wyszeptała:

– Mnie też parę wypadło. – Otworzyła szeroko buzię, żebym obejrzała również jej szczerby.
– O rany! Mama chyba musi miksować wam wszystko w blenderze. Jesteście bezzębni.
– Ciociu Anno, będziesz teraz mieszkała u nas w domu? – spytała Chloe.
– Przez jakiś czas.
– Ułożysz mnie dzisiaj do snu?
– Nie, ja chcę, żeby mnie dziś położyła spać – sprzeciwił się Joe.
– A co wy na to, żebym położyła was oboje? – Przyciągnęłam ich do siebie, powstrzymując łzy.
– Dzieci, jesteście gotowe wracać do domu? – spytała Sarah.
– Taaak!
– W takim razie dajcie buziaka babci i jedziemy.
Później, już wieczorem, gdy położyłam dzieci do łóżek, Sarah nalała nam po kieliszku czerwonego

wina. Gdy zadzwoniła jej komórka, zerknęła na wyświetlacz i podała ją mnie.

– Cześć. Jak się czujesz? – spytał T.J.
– Dobrze. Byłyśmy dzisiaj z Sarah na cmentarzu.
– Ciężko to przeżyłaś?
– Tak. Ale bardzo chciałam tam pojechać. Czuję się nieco lepiej, gdy odwiedziłam groby rodziców.

Jeszcze tam wrócę. A ty co dziś porabiałeś?

– Byłem u fryzjera. Nie wiem, czy mnie poznasz.
– Będzie mi brakowało twojego kucyka.
Parsknął śmiechem.
– Mnie nie.
– Właśnie położyłam dzieciaki spać. Zajęło mi to dwie godziny, ponieważ musiałam przeczytać

wszystkiego książeczki, które mają. Sarah nalała nam wina i czekamy na Stefani. A ty? Masz jakieś
plany?

– Wychodzimy z Benem, jeśli uda nam się zgubić reporterów.
– Ja się miewa Ben?
– W dalszym ciągu gada jak nakręcony.
– Byłeś już u swojego lekarza?

– Jestem umówiony na jutro.
– Mam nadzieję, że wszystko jest w najlepszym porządku.
– Na pewno. A ty już byłaś?
– Idę jutro. Potem po południu do dentysty.
– Ja też. Pamiętasz, jak zdjąłem aparat ortodontyczny?
– Zapomniałam o tym w ogóle.
– Do zobaczenia w sylwestra, Anno. Kocham cię.
– Ja też cię kocham. Baw się dziś dobrze.

ROZDZIAŁ 50

T.J.

Gdy Ben zapukał, otworzyłem drzwi. Lewe oko tak mu spuchło, że nie mógł go otworzyć, od rana

zdążył się wokół niego zrobić fioletowoniebieski siniak.

– Cholera jasna. Przepraszam – powiedziałem.
Machnął lekceważąco ręką.
– Ech, nic się nie stało. Masz szczęście, że jestem taki wyrozumiały.
– Szczerze mówiąc, to twoja najlepsza cecha.
– Chłopaki z naszej szkoły przyjechały do domu na ferie świąteczne. Jesteś gotów na imprezkę?
– Jasne. Gdzie?
– U Coopa. Jego rodzice wyjechali dziś rano na Bahamy.
Włożyłem kurtkę.
– No to chodźmy.
Gdy się zjawiliśmy, przynajmniej dwudziestu moich dawnych kolegów stało obok siebie w salonie

u Nate’a Coopera. Wieża stereo było nastawiona na pełny regulator, leciała z niej muzyka rockowa.
Powitali nas radosnymi okrzykami, niektórzy ściskali mi dłoń i klepali po plecach. Byli wśród nich tacy,
których nie widziałem od czasu, gdy rozpocząłem leczenie chłoniaka Hodgkina, ponieważ opuściłem
mnóstwo zajęć w tamtym roku. Poczułem się dziwnie, gdy zdałem sobie sprawę, że wszyscy poza mną
ukończyli liceum.

Ktoś rzucił mi piwo. Chcieli dowiedzieć się jak najwięcej o wyspie, a ja zaspokajałem ich

ciekawość. Ale Ben musiał im wyjaśnić, skąd wzięło się jego podbite oko, żaden bowiem nie spytał
o Annę.

Piłem drugie piwo, gdy jakaś dziewczyna usiadła obok mnie na kanapie. Miała długie jasne włosy

i tonę makijażu na twarzy.

– Pamiętasz mnie? – spytała.
– Mniej więcej – odrzekłem. – Przepraszam, ale zapomniałem, jak masz na imię.
– Alex.
– Byłaś w mojej klasie, tak?
– Tak. – Pociągnęła solidny łyk piwa. – Wyglądasz zupełnie inaczej, niż kiedy byliśmy w drugiej

klasie.

– No cóż, od tamtej pory minęły cztery lata. – Dokończyłem piwo i rozejrzałem się za Benem.
– Dobrze wyglądasz. Trudno mi uwierzyć, że naprawdę żyłeś na tamtej wyspie.
– Prawdę mówiąc, nie miałem wyboru. – Wstałem. – Muszę już iść. Do zobaczenia.
– Mam nadzieję.
Znalazłem Bena w kuchni.
– Hej, ja się już zbieram.
– Żartujesz! Nie możesz jeszcze iść. Dopiero północ.
– Jestem zmęczony. Chce mi się spać.
– Marna wymówka, ale w porzo, rozumiem. – Ben przybił mi piątkę i wyszedłem.
W drodze do metra myślałem o Annie, co wywołało uśmiech na mojej twarzy. Uśmiechałem się przez

całą drogę do domu.

ROZDZIAŁ 51

Anna

Obudziłam Joego i Chloe, żeby zjeść razem z nimi śniadanie. Właśnie kończyliśmy gofry i sok

pomarańczowy, gdy do kuchni weszła Sarah.

– Dzień dobry – powiedziała. – Dzięki, że przygotowałaś śniadanie dla dzieciaków.
– Ciocia Anna robi najlepsze gofry! – zawołała Chloe.
– Jutro wieczorem przychodzi chłopak cioci Anny – oznajmił Joe.
– Skąd wiesz? – zainteresowała się Sarah.
– Słyszałem, jak rozmawiałyście o tym z ciocią.
– Tak, chłopak cioci Anny przychodzi, by obchodzić z nami sylwestra. Spodziewam się, że oboje

będziecie zachowywali się jak aniołki. Proszę bez żadnego łobuzowania.

– Ciocia Anna musi teraz wziąć prysznic – powiedziałam do dzieci. – Ma przed sobą bardzo

pracowity dzień.

– Wizyta u lekarza? – spytała Sarah.
– I u dentysty. Czeka mnie niezła zabawa.

*

Czytałam jakieś czasopismo, czekając przed gabinetem, aż wywołają moje nazwisko. Gdy

pielęgniarka poprosiła mnie, bym weszła na wagę, przeżyłam szok, widząc, że pokazuje zaledwie
czterdzieści sześć kilo, zwłaszcza że przez kilka dni jadłam do syta. Mając metr sześćdziesiąt pięć
wzrostu, powinnam ważyć siedem do dziewięciu kilogramów więcej. Na wyspie prawdopodobnie
ważyłam jeszcze mniej.

Usiadłam na fotelu ginekologicznym ubrana w papierową koszulę. Gdy weszła moja lekarka,

uściskała mnie, mówiąc:

– Witaj z powrotem. Jestem pewna, że słyszałaś to setki razy, Anno, ale trudno mi uwierzyć, że żyjesz.
– Zawsze chętnie tego słucham.
Zajrzała do mojej karty pacjenta.
– Masz niedowagę, ale jestem pewna, że dobrze o tym wiesz. A jak się czujesz ogólnie? Czy jest coś

szczególnego, co cię niepokoi?

– Teraz, gdy odżywiam się prawidłowo, czuję się już lepiej. Ale od bardzo dawna nie miesiączkuję.

Martwi mnie to.

– No cóż, pozwól, że cię zbadam. – Pomogła mi włożyć stopy w strzemiona. – Biorąc pod uwagę

twoją niską wagę, zdziwiłabym się, gdybyś miała okres. Jakieś inne problemy?

– Nie.
– Prawie skończyłam – powiedziała. – Wykonamy rutynowe badania laboratoryjne, ale cykl

menstruacyjny powinien normalnie powrócić, gdy tylko trochę przytyjesz. Jesteś ewidentnie
niedożywiona, ale to stosunkowo łatwo odwrócić. Przestrzegaj zrównoważonej diety. I chcę, żebyś
codziennie brała multiwitaminę.

– Czy fakt, że tak długo nie miesiączkowałam, spowoduje, że trudniej będzie mi zajść w ciążę?
– Nie. Gdy tylko wróci ci okres, powinnaś bez problemu zajść w ciążę. – Zdjęła lateksowe

rękawiczki i wrzuciła je do pojemnika na śmieci. – Możesz już się ubrać.

Usiadłam na fotelu. Lekarka zatrzymała się przy drzwiach i powiedziała:
– Wypiszę ci receptę na pigułki antykoncepcyjne.
– Dobrze.
Pomyślałam, że będzie mi łatwiej przyjąć receptę, niż wyjaśniać, że nie potrzebuję pigułek

antykoncepcyjnych, ponieważ mój dwudziestoletni chłopak jest bezpłodny.

Następnie odwiedziłam gabinet dentystyczny. Siedziałam wygodnie w fotelu, gdy tymczasem

higienistka stomatologiczna zrobiła mi rentgen, a potem wyczyściła i wypolerowała mi zęby. Gdy
oznajmiła, że nie mam żadnych ubytków, doszłam do wniosku, że naprawdę jestem szczęściarą.

Sarah pożyczyła mi trochę gotówki. Po wizycie w gabinecie dentystycznym pojechałam taksówką do

manikiurzystki. Gdy Lucy mnie zobaczyła, zeskoczyła z krzesła i rzuciła się ku mnie.

– Och, złotko! – wykrzyknęła, chwytając mnie w objęcia. Gdy się odsunęła, zobaczyłam, że ma łzy

w oczach.

– Nie płacz, Lucy, bo i ja się popłaczę.
– Anna w domu – powiedziała, uśmiechając się do mnie.
– Tak, jestem w domu.
Zrobiła mi manikiur i pedikiur, trajkocząc z takim podnieceniem, że rozumiałam jeszcze mniej niż

zwykle. Wspomniała kilkakrotnie imię Johna, ale udawałam, że nie słyszę. Gdy skończyła, uściskała mnie
jeszcze raz.

– Dziękuję, Lucy. Niedługo przyjdę znowu – obiecałam.
Wyszłam z salonu i spojrzałam na swoje dłonie. Marzły mi okropnie bez rękawiczek, ale nie chciałam

rozmazać lakieru. Przesunęłam językiem po zębach, były czyste i gładkie. Gdy stałam przed sklepem,
przyglądając się wystawie, by zorientować się w ostatnich trendach mody, w moje nozdrza uderzył
zapach hot dogów na straganie u ulicznego sprzedawcy. Postanowiłam wrócić tutaj i kupić sobie jakieś
odpowiednie ciuszki.

Nierozpoznawalna, a przynajmniej taką miałam nadzieję, kroczyłam energicznie po chodniku,

z uśmiechem na twarzy, czując się, jakbym miała sprężyny w podeszwach butów. Za rogiem przywołałam
taksówkę i podałam kierowcy adres Sarah.

Mojego radosnego nastroju nie popsuli nawet dziennikarze, od których roiło się przed domem.

Utorowałam sobie drogę między nimi, otworzyłam kluczem drzwi i zatrzasnęłam je za sobą.

Późnym wieczorem tego samego dnia zadzwonił T.J.
– Jak wizyta u onkologa? – spytałam.
– Wyniki badania krwi i tomografii będą dopiero za kilka dni. Ale doktor był pełen optymizmu,

ponieważ nie mam żadnych objawów. Byłem też u mojego rodzinnego lekarza. Opisałem mu moją
chorobę na wyspie. Jest całkiem pewny, że wie, na co zachorowałem. Miałaś rację. To była infekcja
wirusowa.

– Ale co?
– Gorączka krwotoczna. Przenoszona przez komary.
– Zawsze byłeś pogryziony na całym ciele. A więc ona przypomina malarię?
– Chyba tak. Nazywają ją tropikalną gorączką, dengą.
– Jak jest poważna?
– Śmiertelność jest szacowana na pięćdziesiąt procent. Lekarz powiedział, że jestem szczęściarzem.

Nie wpadłem we wstrząs ani nie wykrwawiłem się na śmierć.

– Nie mogę uwierzyć, że udało ci się przeżyć tyle rzeczy, T.J.
– Ani ja. A jak twoja wizyta u lekarki? Wszystko dobrze?
– Będzie, jak trochę przytyję. Pocieszyła mnie, że efekty niedożywienia łatwo odwrócić. Zaleciła mi,

żebym codziennie brała witaminy.

– Nie mogę się doczekać jutrzejszego wieczoru, tak bardzo pragnę cię zobaczyć, Anno.
– Ja też nie mogę się doczekać.

*

W sylwestra wzięłam prysznic, wymodelowałam włosy, umalowałam się kosmetykami, które kupiłam

podczas rajdu po sklepach. Moja nowa szminka nie zetrze się podczas pocałunków z T.J., a planowałam
ich całe mnóstwo. Odcięłam metki w nowych dżinsach i granatowym swetrze w serek, po czym
wciągnęłam je na czarny stanik push-up i koronkowe majtki.

Gdy zapukał T.J., pobiegłam do drzwi i otworzyłam je.
– Twoje włosy! – wykrzyknęłam. Przesunęłam palcami po jego ciemnych, krótko ostrzyżonych

włosach. Był gładko ogolony, miał na sobie dżinsy i szary sweter. Podeszłam bliżej, wdychając zapach
jego wody kolońskiej. – Ładnie pachniesz.

– A ty wyglądasz przepięknie – rzekł, pochylając się, by musnąć pocałunkiem moje wargi. Poznał

przelotnie Sarah i Davida, gdy przyjechali po mnie na lotnisko, ale przedstawiłam ich sobie jeszcze raz.
Dzieciaki rzucały ukradkowe spojrzenia na T.J. spoza pleców Sarah. – A wy to z pewnością Joe i Chloe.
Dużo o was słyszałem.

– Cześć – przywitał się Joe.
– Cześć – powtórzyła jak echo Chloe. Schowała się znowu za matką, ale po kilku sekundach znowu

zerknęła na T.J.

– Lepiej się pośpieszmy, Davidzie, jeśli nie chcemy stracić rezerwacji – powiedziała Sarah.
– Wychodzicie? – zdziwiłam się.
– Na dwie godzinki. Pomyśleliśmy, że zabierzemy dzieciaki na trochę z domu. – Włożyła płaszcz

i uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech.

– Dobrze, do zobaczenia później.
Ledwie drzwi się zamknęły, skoczyłam T.J. w ramiona, obejmując go w pasie nogami. Niósł mnie

korytarzem, a ja całowałam go w szyję.

– Gdzie? – spytał.
Pociągnęłam drzwi, gdy dotarliśmy do pokoju gościnnego.
– Tutaj.
Zatrzasnął drzwi nogą i położył mnie na łóżku.
– Boże, jak ja za tobą tęskniłem. – Całując mnie, wsunął mi dłonie pod sweter i wyszeptał: –

Zobaczmy, co tam masz pod spodem.

Ledwie zdążyliśmy wrócić na kanapę przed powrotem Sarah, Davida i dzieciaków po upływie

dwóch godzin.

– Dobrze się bawiłaś ze swoim chłopakiem, ciociu Anno? – zainteresowała się Chloe.
Wymieniłyśmy z siostrą spojrzenia, po czym Sarah uniosła brwi i zniknęła w kuchni.
– Owszem, świetnie. A wam smakowała kolacja?
– Aha. Ja jadłam nuggetsy z kurczaka i frytki, a mama pozwoliła mi napić się oranżady!
Joe podszedł do T.J. i usiadł obok niego.
– A ty? – spytał go T.J. – Co ty zamówiłeś?
– Befsztyk – odrzekł Joe. – Nie jadam potraw dla małych dzieci.
– No, no, befsztyk. – T.J. cmoknął. – Jestem pod wrażeniem.
– Dzięki.
Sarah wróciła do pokoju z kieliszkiem wina dla mnie i piwem dla T.J.
– Przynieśliśmy wam coś na kolację. Postawiłam na bufecie.
Podziękowaliśmy jej i przeszliśmy do kuchni, by podgrzać jedzenie. Befsztyki, pieczone ziemniaki

i brokuły w sosie serowym.

T.J. odgryzł kawałek befsztyka.
– Twoja siostra jest fantastyczna.
Sarah położyła dzieci spać o wpół do dziewiątej, a potem usiedliśmy we czwórkę, by porozmawiać,

słuchając cicho nastawionego stereo.

– A więc mówicie, że mieliście oswojoną kurę o imieniu Kura? – spytał David.
– Lubiła wskakiwać Annie na kolana – powiedział T.J.
Gdy później poszłam do kuchni po świeże drinki, siostra dołączyła do mnie.
– Czy T.J. zostaje?

– Nie wiem. A może?
– Ja nie mam nic przeciwko temu. Ale będziesz rano musiała odpowiedzieć na pytania panny Chloe,

która bez wątpienia cię nimi zasypie.

– Jasne. Dzięki, siostrzyczko.
Wróciłyśmy do salonu. T.J. pociągnął mnie na kolana, a David włączył telewizor. Za chwilę kula

miała opaść na Times Square i zaczęliśmy odliczać wstecz od dziesięciu, po czym wykrzyknęliśmy
zgodnym chórem:

– Szczęśliwego Nowego Roku.
T.J. pocałował mnie, a ja pomyślałam, że nigdy w życiu nie byłam tak szczęśliwa.

ROZDZIAŁ 52

T.J.

Gdy wszedłem do domu o dziewiątej rano w Nowy Rok, mama siedziała w salonie, pijąc kawę.
– Cześć, mamo. Szczęśliwego Nowego Roku. – Uściskałem ją i usiadłem. – Zostałem na noc u Anny.
– Tak się domyśliłam.
– Powinienem był zadzwonić? – Poza wypadem z Benem albo wizytami u lekarzy, które umówiła mi

mama, od powrotu do domu każdą chwilę poświęcałem rodzinie. Wiedziałem, że zrozumieją moje
pragnienie spotkania z Anną, ale nie przyszło mi do głowy, by zawiadomić kogokolwiek, że zostanę u niej
na całą noc.

– Byłoby miło, gdybyś to zrobił. Nie martwiłabym się wtedy.
Cholera jasna. Dotarło do mnie, ile bezsennych nocy musiała spędzić w ciągu tych prawie czterech

lat, i poczułem się jak jeszcze większy dupek, że ich nie zawiadomiłem.

– Przepraszam, mamo. Nie pomyślałem. Następnym razem na pewno zadzwonię.
– Napijesz się kawy? A może przygotować ci coś na śniadanie?
– Nie, dziękuję bardzo. Zjadłem u Anny. – Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. – Nie zrobiłaś

żadnej uwagi na temat moich relacji z Anną, mamo. Jak się z tym czujesz?

Pokręciła głową.
– Nie tego dla ciebie pragnęłam, T.J. Żadna matka by tego nie pragnęła. Ale rozumiem, czym to

niewątpliwie było dla was obojga na wyspie. Dziwne byłoby, gdyby w tych okolicznościach nie
wytworzyła się między wami szczególna więź.

– Anna jest wspaniałą kobietą.
– Wiem. Gdybyśmy tak nie uważali, nie zatrudnilibyśmy jej. – Mama odstawiła filiżankę na stolik. –

Gdy usłyszałam, że samolot zaginął, coś we mnie umarło, T.J. Obwiniałam się o twoją śmierć. Zdawałam
sobie sprawę, jak byłeś wściekły, że wyjedziesz na wakacje z dala od domu, ale mnie to nie obchodziło.
Powiedziałam ojcu, że potrzebne nam są wakacje gdzieś daleko, żebyś skoncentrował się wyłącznie na
nauce, żeby nic cię nie rozpraszało. To była częściowo prawda. Ale przede wszystkim chodziło mi o to,
że gdy wrócimy do domu, stracę cię na rzecz twoich kolegów. Wreszcie wyzdrowiałeś i zależało ci
wyłącznie na tym, by wszystko wróciło do stanu sprzed choroby. Ale to było egoistyczne z mojej strony.
Po prostu chciałam spędzić lato z synem. – W oczach mamy zabłysły łzy. – Dzisiaj jesteś już dorosły, T.J.
Przeszedłeś więcej w ciągu pierwszych dwudziestu lat niż większość ludzi w ciągu całego życia. Nie
zamierzam sprzeciwiać się twojemu związkowi z Anną. Teraz, gdy mam cię z powrotem, pragnę tylko,
żebyś był szczęśliwy.

Po raz pierwszy zauważyłem, jak bardzo zmęczona jest moja mama. Miała czterdzieści pięć lat, ale

ktoś, kto jej nie znał, dałby jej prawdopodobnie dziesięć lat więcej.

– Dzięki za twoją wyrozumiałość, mamo. Anna jest dla mnie bardzo ważna.
– Wiem, ale znajdujecie się na zupełnie innych etapach życia. Nie chcę, żebyś cierpiał.
– Nie będę. – Pocałowałem ją w policzek i udałem się do mojego pokoju. Wyciągnąłem się na łóżku

i rozmyślałem o Annie, odpychając od siebie to, co powiedziała mama o innych etapach życia.

ROZDZIAŁ 53

Anna

Jechaliśmy z T.J. windą do mieszkania jego rodziców na dwunastym piętrze.
– Nie dotykaj mnie. Nie śmiej nawet spojrzeć na mnie w niestosowny sposób – ostrzegłam go.
– A mogę mieć bardzo nieprzyzwoite myśli na twój temat?
Pokręciłam głową.
– To nie pomaga. Niedobrze mi ze zdenerwowania.
– Moja mama jest super. Powtórzyłem ci, co powiedziała o nas. Zrelaksuj się.
Tom Callahan zadzwonił w Nowy Rok na komórkę Sarah. Widząc na wyświetlaczu nazwisko,

pomyślałam, że to T.J., ale gdy powiedziałam: „Cześć”, Tom przywitał się, złożył mi życzenia i zaprosił
mnie na kolację nazajutrz wieczorem.

– Mamy z Jane kilka spraw do omówienia z tobą.
Błagam, niech jedną z nich nie będzie zarzut, że spałam z ich synem.
– Jasne, Tom, dziękuję. O której godzinie?
– T.J. obiecał, że wpadnie po ciebie o szóstej.
– Świetnie. Do zobaczenia jutro.
Przez dwadzieścia cztery godziny od tej rozmowy miałam uczucie, że za chwilę zwymiotuję. Nie

mogłam się zdecydować, czy przynieść Jane kwiaty, czy świecę, kupiłam więc i jedno, i drugie. Teraz,
w windzie, moje zdenerwowanie sięgnęło zenitu. Oddałam torbę z prezentami i bukiet T.J. i wytarłam
wilgotne dłonie o spódnicę.

Drzwi windy się rozsunęły. T.J. pocałował mnie i powiedział:
– Będzie fajnie.
Wzięłam głęboki oddech i poszłam za nim.
Mieszkanie Callahanów przy Lake Shore Drive było gustownie pomalowane w różnych odcieniach

beżu i kremowego. W rogu przestronnego salonu stał piękny fortepian, na ścianach wisiały obrazy
impresjonistów. Pluszowa kanapa, mała dwuosobowa kanapka i dobrane do nich fotele były ustawione
wokół niskiego, bogato zdobionego stolika.

Przed kolacją Tom nalał nam drinki w bibliotece. Usiadłam w skórzanym fotelu klubowym,

z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni, a T.J. w drugim obok mnie. Tom i Jane zajęli miejsca
naprzeciwko nas na dwuosobowej kanapce, ona sączyła białe wino, a on pił coś, co wyglądało na
szkocką.

– Dziękuję za zaproszenie – powiedziałam. – Macie piękne mieszkanie.
– To my dziękujemy, że przyszłaś, Anno – odrzekła Jane.
Wszyscy zajęli się swoimi drinkami, w pokoju panowała cisza.
T.J. – jedyna osoba na luzie w całym towarzystwie – pociągnął łyk piwa, które sobie przyniósł,

i przewiesił ramię przez oparcie mojego fotela.

– Dziennikarze pytali, czy zechcecie, ty i T.J., wziąć udział w konferencji prasowej – rzekł Tom. –

W zamian za to przestaną was niepokoić.

– Co o tym sądzisz, Anno? – spytał T.J.
Ten pomysł napełniał mnie przerażeniem, ale byłam już zmęczona ciągłym torowaniem sobie drogi

w tłumie reporterów. Może jeśli odpowiemy na ich pytania, zostawią nas w spokoju.

– Czy będą to nadawali w telewizji?
– Nie. Zapowiedziałem im, że musi to być zamknięta konferencja prasowa. Urządzą ją w stacji

informacyjnej, ale nie będą transmitować.

– Jeśli reporterzy zgodzą się rzeczywiście dać mi spokój, to zrobię to.
– Ja też – dodał T.J.

– W takim razie zajmę się wszystkim – oznajmił Tom. – Jest jeszcze coś, Anno. T.J. już o tym wie.

Rozmawiałem telefonicznie z prawnikiem firmy wynajmującej hydroplany. Ponieważ katastrofa
wydarzyła się z powodu śmierci pilota, a w wyposażeniu tratwy ratunkowej zabrakło radiomarkera
ratowniczego, zatwierdzonego przez straż przybrzeżną, mamy do czynienia z odpowiedzialnością cywilną
obu stron za zaniedbania. Spory sądowe z firmami lotniczymi są bardzo złożone i sąd musi określić
procentowo odpowiedzialność. Procesy mogą ciągnąć się przez wiele lat. Ale firma wynajmująca
hydroplany chce zawrzeć z wami ugodę, a potem dochodzić zwrotu części wyłożonych sum od swojego
partnera. W zamian zrezygnujecie z wniesienia pozwu.

W głowie mi się kręciło. W ogóle nie myślałam o zaniedbaniach czy procesie sądowym.
– Nie wiem, co powiedzieć. I tak nie podałabym ich do sądu.
– W takim razie sugeruję ugodę. Nie będzie procesu. Być może będziesz musiała złożyć zeznanie pod

przysięgą, ale możesz to zrobić tutaj, w Chicago. Ponieważ w czasie, gdy zdarzyła się katastrofa,
pracowałaś dla nas, mój prawnik może prowadzić negocjacje w twoim imieniu.

– Świetnie, bardzo dziękuję.
– Prawdopodobnie będzie się to ciągnęło przez kilka miesięcy lub nawet dłużej, zanim sprawa

zostanie sfinalizowana.

– Dobrze, Tom.
Alexis i Grace przyłączyły się do nas podczas kolacji. Zanim usiedliśmy do stołu, wszyscy się już

rozluźniliśmy, częściowo dzięki drugiej kolejce drinków, za które niby podziękowaliśmy, ale każde z nas
wypiło.

Jane podała polędwicę wołową, pieczone warzywa i ziemniaki zapiekane w sosie beszamelowym.

Alexis i Grace rzucały na mnie ukradkowe spojrzenia, uśmiechając się. Pomogłam Jane sprzątnąć ze stołu
i podać deser – tartę jabłkową na ciepło z lodami.

Gdy szykowaliśmy się do wyjścia, Tom wręczył mi kopertę.
– Co to jest?
– Czek. Wciąż jesteśmy ci winni za korepetycje.
– Nic nie jesteście mi winni. Nie wykonałam swojej pracy. – Spróbowałam oddać mu kopertę.
Łagodnie odepchnął moją dłoń.
– Jane i ja nalegamy.
– Tom, proszę.
– Po prostu weź to, Anno. Uszczęśliwisz nas.
– Dobrze. – Wsunęłam kopertę do torebki. – Dziękuję za wszystko – powiedziałam do Jane.
Spojrzałam jej w oczy, a ona mnie. Niewiele matek przyjęłoby tak uprzejmie w domu dziewczynę

syna, dużo od niego starszą, i obie o tym wiedziałyśmy.

– Było nam miło, Anno. Wpadaj do nas.
Gdy tylko drzwi windy się zamknęły, T.J. pochwycił mnie w ramiona. Odetchnęłam i przytuliłam

głowę do jego piersi.

– Twoi rodzice są nadzwyczajni.
– Mówiłem ci, że są super.
Byli również bardzo hojni. Gdy później otworzyłam kopertę, znalazłam w niej czek na dwadzieścia

pięć tysięcy dolarów.

*

Konferencja prasowa była wyznaczona na drugą. Tom i Jane Callahanowie stali z boku, Tom z małą

kamerą wideo w dłoni, jako jedyny, któremu pozwolono nagrywać.

– Wiem, o co będą pytali – powiedziałam.
– Nie musisz odpowiadać na żadne pytanie, na które nie zechcesz – przypomniał mi T.J.
Siedzieliśmy przy długim stole, twarzami do morza reporterów. Tupałam nerwowo nogą, T.J.

przechylił się, naciskając lekko moje biodro. Miał dość rozsądku, by nie trzymać tam dłoni zbyt długo.

Ktoś przykleił taśmą na ścianie dużą mapę, pokazującą widok z góry na dwadzieścia sześć atoli

Malediwów. Rzeczniczka prasowa kanału informacyjnego, wyznaczona na moderatorkę konferencji
prasowej, rozpoczęła ją od wyjaśnienia reporterom, że wyspa, na którą trafiliśmy z T.J., była bezludna
i prawdopodobnie uległa znacznym zniszczeniom z powodu tsunami. Użyła laserowego wskaźnika
i najechała nim na wyspę Male, miejsca, z którego wystartowaliśmy.

– To był ich cel podróży – wyjaśniła, wskazując na kolejną wyspę. – Ale pilot dostał zawału

i samolot spadł do oceanu gdzieś tutaj.

Pierwsze pytanie zadał reporter stojący w tylnym rzędzie. Musiał krzyczeć, żebyśmy go usłyszeli.
– Co wam przeszło przez myśl, gdy zdaliście sobie sprawę, że pilot ma zawał?
Pochyliłam się do mikrofonu i odrzekłam:
– Byliśmy przerażeni, że umrze, i martwiliśmy się, że nie zdoła wodować na oceanie.
– Próbowaliście mu pomóc? – spytał inny dziennikarz.
– Anna próbowała – odpowiedział T.J. – Pilot kazał nam włożyć kamizelki ratunkowe, wrócić na

fotele i zapiąć pasy. Gdy się osunął na wolant, Anna odpięła pas i przeszła na przód hydroplanu, by
zrobić Mickowi masaż serca i sztuczne oddychanie.

– Jak długo przebywaliście w wodzie, zanim udało wam się dopłynąć do wyspy?
I znowu odpowiedział T.J.:
– Nie jestem pewien. Słońce zaszło mniej więcej po godzinie od katastrofy i wschodziło, gdy udało

nam się dotrzeć do brzegu.

Przez następną godzinę odpowiadaliśmy na pytania. Wypytywali nas o wszystko, począwszy od tego,

czym się żywiliśmy, a kończąc na naszym schronieniu. Opowiedzieliśmy im o złamanym obojczyku T.J.
i o chorobie, która omal go nie zabiła. Opisywaliśmy burze, mówiliśmy, jak delfiny uratowały T.J. przed
rekinem, o tsunami i naszym spotkaniu w szpitalu. Wydawali się autentycznie przejęci, słuchając
o ciężkich próbach, którym musieliśmy stawić czoło, więc nieco się rozluźniłam.

I właśnie wtedy siedząca w pierwszym rzędzie kobieta w średnim wieku zapytała:
– Jakiego rodzaju relacje łączyły was na wyspie?
– To nieistotne – odparłam.
– Czy zna pani wiek, w którym prawo obowiązujące w stanie Illinois dopuszcza współżycie

seksualne?

Nie skomentowałam, że wyspa nie leży w stanie Illinois.
– Oczywiście, że tak.
Na wypadek gdyby ktoś z nich nie wiedział, postanowiła ich oświecić.
– Siedemnaście lat, chyba że w związek zaangażowana jest osoba, która ma jakąś władzę, na przykład

nauczyciel. Wtedy wiek jest podniesiony do osiemnastu lat.

– Żadne prawo nie zostało złamane – oświadczył T.J.
– Niektóre ofiary są zmuszane do kłamstw – zripostowała dziennikarka. – Zwłaszcza jeśli

wykorzystywanie seksualne zaczęło się we wczesnym wieku.

– Nie było żadnego wykorzystywania – rzekł T.J.
Z następnym pytaniem zwróciła się bezpośrednio do mnie.
– Jak, pani zdaniem, będą czuli się podatnicy w Chicago, płacąc pensję nauczycielce podejrzanej

o wykorzystywanie seksualne ucznia?

– Jeszcze raz powtarzam, że nic takiego nie miało miejsca! – wrzasnął T.J. – Której części pani nie

rozumie?

Chociaż spodziewałam się, że będą pytali o nasze relacje, nigdy nie przeszło mi przez myśl, że mogą

nas oskarżyć o kłamstwo albo o to, że zmuszałam T.J. do czegokolwiek. Ziarno wątpliwości, które
zasiała dziennikarka, bez wątpienia wykiełkuje i się rozprzestrzeni, karmione plotkami i spekulacjami.

Każdy, kto przeczyta naszą historię, zakwestionuje moje działania i moją uczciwość. A już na pewno
trudno mi będzie znaleźć kuratorium, które zaryzykuje zatrudnienie mnie, co w rzeczywistości zakończy
moją karierę nauczycielki.

Gdy ostatecznie dotarły do mnie skutki jej indagacji, ledwie zdążyłam odsunąć krzesło i wybiec do

damskiej toalety. Szarpnęłam gwałtownie drzwi kabiny i pochyliłam się nad sedesem. Miałam odruch
wymiotny, ale żołądek był pusty – nie mogłam nic przełknąć przed konferencją – toteż niczego nie
zwróciłam. Ktoś otworzył drzwi.

– Nic mi nie jest, T.J. Zaraz wychodzę.
– To ja, Anno. – Usłyszałam kobiecy głos.
Wyszłam z kabiny. Stała przed nią Jane Callahan. Otworzyła ramiona i było to coś, co z pewnością

zrobiłaby moja mama, przytuliłam się więc do niej i wybuchnęłam płaczem. Gdy w końcu się
uspokoiłam, Jane podała mi chusteczkę higieniczną i powiedziała:

– Media węszą we wszystkim sensację. Myślę, że większość ludzi ich przejrzy.
Wytarłam oczy.
– Mam nadzieję.
T.J. i Tom czekali na nas przed toaletą. T.J. podprowadził mnie do krzesła i usiadł obok mnie.
– Jak się czujesz? – Objął mnie, a ja oparłam głowę na jego ramieniu.
– Już mi lepiej.
– Wszystko się ułoży, Anno.
– Może – powiedziałam. A może nie, dodałam w myśli.
Nazajutrz rano przeczytałam w gazecie relację z konferencji prasowej. Nie była tak zła, jak się

spodziewałam, ale nie była też dobra. W artykule nie podawano w wątpliwość moich umiejętności
pedagogicznych, ale powtarzano niektóre uwagi dziennikarki na temat prawdopodobieństwa, czy jakieś
kuratorium zgodzi się mnie zatrudnić. Podałam gazetę siostrze, która weszła do pokoju. Przeczytała
relację i prychnęła z obrzydzeniem.

– I co zamierzasz? – spytała.
– Pogadam z Kenem.
Ken Tomlinson był moim dyrektorem przez sześć lat. Trzydzieści lat pracy w publicznym systemie

szkolnictwa w Illinois, oddanie dla uczniów oraz wspieranie nauczycieli sprawiały, że był jednym
z najbardziej szanowanych ludzi w okręgu. Nie poświęcał wiele czasu na martwienie się sprawami bez
znaczenia i opowiadał najlepsze nieprzyzwoite dowcipy, jakie w życiu słyszałam.

Wsunęłam głowę do jego gabinetu trochę po siódmej rano, kilka dni po konferencji prasowej.

Odsunął fotel i przywitał mnie przy drzwiach.

– Dziecko, nie masz pojęcia, jak jestem szczęśliwy, że cię widzę. – Uściskał mnie. – Cieszę się, że

wróciłaś.

– Odsłuchałam wiadomość na automatycznej sekretarce Sarah. Dziękuję, że zadzwoniłeś.
– Chciałem, byś wiedziała, że wszyscy o tobie myślimy. Przypuszczałem, że potrzebujesz trochę

czasu, by się pozbierać. – Usiadł za biurkiem, a ja zajęłam fotel naprzeciwko niego. – Chyba wiem,
dlaczego do mnie przyszłaś.

– Miałeś jakieś telefony w mojej sprawie?
Pokiwał głową.
– Kilka. Część rodziców chciała się dowiedzieć, czy wracasz do szkoły. Miałem ochotę wygarnąć

im, co naprawdę myślę o ich rzekomej trosce, ale nie mogłem.

– Rozumiem, Ken.
– Z radością przyjąłbym cię na dawne miejsce, ale zatrudniłem kogoś dwa miesiące po twoim

zaginięciu, kiedy wszyscy straciliśmy nadzieję, że was kiedykolwiek odnajdą.

– To też rozumiem. Zresztą nie jestem jeszcze gotowa na powrót do pracy.

Ken pochylił się w fotelu i wsparł łokciami na biurku.
– Ludzie zawsze widzą to, czego nie ma. Taka już jest ludzka natura. Przeczekaj jakiś czas. Niech

sprawa ucichnie.

– Nigdy nie zrobiłam niczego, co krzywdziłoby ucznia, Ken.
– Jestem tego pewien, Anno. Nie wątpiłem w ciebie ani przez chwilę. – Wyszedł zza biurka

i powiedział: – Jesteś dobrą nauczycielką. Nie pozwól, by ktoś ci wmawiał, że jest inaczej.

Klasy zapełnią się wkrótce uczniami i nauczycielami, a ja chciałam wymknąć się niezauważona.

Wstałam.

– Dziękuję ci, Ken. To wiele dla mnie znaczy.
– Wpadnij znowu, Anno. Wszyscy chętnie się z tobą spotkamy.
– Na pewno wpadnę.

*

Szczegóły konferencji prasowej szybko przedostały się do opinii publicznej i szerzyły się

w zastraszającym tempie. Wkrótce nasza historia była znana już na całym świecie. Niestety, większość
informacji była zmyślona, podkolorowana, często kompletnie niezgodna z prawdą.

Wszyscy oceniali moje zachowanie, rozmawiali i zastanawiali się nad moimi relacjami z T.J. na

czatach i forach internetowych. Dostarczyłam materiału na monologowanie wielu gospodarzom
późnonocnych talk-show i stałam się tematem tylu dowcipów, że w ogóle przestałam oglądać telewizję.
Wolałam samotność i szukałam ukojenia w muzyce i książkach, których tak bardzo brakowało mi na
wyspie.

T.J. również stał się przedmiotem niewybrednych żartów. Kpiono z jego niepełnego średniego

wykształcenia, komentując, że może to nie ma znaczenia, biorąc pod uwagę inne umiejętności, których
niewątpliwie musiałam go nauczyć.

Nie miałam ochoty pokazywać się publicznie, obawiając się, że ludzie będą się gapić.
– Wiedziałeś, że przez internet można kupić właściwie wszystko? – Siedziałam na kanapie obok T.J.,

pisząc na laptopie Sarah. – I przywożą ci wszystko pod drzwi. Mogę już nigdy nie wyjść z domu.

– Nie możesz ukrywać się przez całe życie, Anno – powiedział T.J.
Wstukałam do wyszukiwarki Google „umeblowanie sypialni” i wcisnęłam Enter.
– Założysz się?
Kilka tygodni później zaczęła się bezsenność. Najpierw miałam kłopoty z zasypianiem.

Z błogosławieństwem mojej siostry T.J. często zostawał na noc. Wsłuchiwałam się w jego cichy oddech,
ale nie potrafiłam się odprężyć. Potem, nawet jeśli udało mi się zasnąć, budziłam się o drugiej lub
trzeciej nad ranem i leżałam, dopóki nie wzeszło słońce. Często dręczyły mnie nocne koszmary, zwykle
śniło mi się, że tonę, i budziłam się zlana potem. T.J. powiedział, że często krzyczę przez sen.

– Może powinnaś pójść jeszcze raz do lekarza, Anno.
Byłam tak wyczerpana i miałam tak nadszarpnięte nerwy, że się zgodziłam.
– Zespół ostrego stresu pourazowego – powiedziała moja lekarka, do której wybrałam się po kilku

dniach. – To zdarza się nagminnie, Anno, zwłaszcza u kobiet. Traumatyczne przeżycia często powodują
opóźnione pojawienie się bezsenności i niepokój.

– Jak to się leczy?
– Zwykle łącząc psychoterapię behawioralno-poznawczą z odpowiednimi lekami. Niektórzy pacjenci

odczuwają ulgę już po niskiej dawce antydepresantów. Mogę przepisać ci coś na sen.

Miałam znajome, które przyjmowały antydepresanty oraz pigułki nasenne i skarżyły się na efekty

uboczne.

– Wolałabym nie zażywać niczego, gdybym zdołała sobie pomóc inaczej.
– Czy bierzesz pod uwagę pójście do psychoterapeuty?
Byłam gotowa spróbować wszystkiego, jeśli dzięki temu udałoby mi się przespać całą noc.

– Czemu nie?
Umówiłam się z psychoterapeutką, którą znalazłam na żółtych stronach książki telefonicznej. Jej

gabinet mieścił się w starym ceglanym budynku o popękanych frontowych schodkach. Zameldowałam się
u recepcjonistki, a po upływie pięciu minut terapeutka otworzyła drzwi poczekalni i wywołała moje
nazwisko. Miała ciepły uśmiech i mocny uścisk dłoni. Oceniłam na oko, że dobiega pięćdziesiątki.

– Jestem Rosemary Miller.
– Anna Emerson. Miło mi panią poznać.
– Proszę usiąść. – Wskazała na kanapę i usiadła w fotelu naprzeciwko mnie, wręczając mi swoją

wizytówkę. Na niskim stoliku obok kanapy stała paląca się jasnym światłem lampka, a pod oknem fikus
w doniczce. Na każdym skrawku wolnej powierzchni piętrzyły się pudełka z chusteczkami higienicznymi.

– Śledziłam pani historię w wiadomościach. Nie jestem ani trochę zaskoczona, że znalazła się pani

u mnie.

– Cierpię na bezsenność i dręczy mnie uczucie niepokoju. Moja lekarka zasugerowała, bym

spróbowała terapii.

– To, czego pani w tej chwili doświadcza, jest normalną reakcją, zważywszy na to, co pani

wycierpiała. Czy kiedykolwiek przedtem korzystała pani z pomocy psychoterapeuty?

– Nie.
– Chciałabym zacząć od zapoznaniem się z całą historią pacjenta.
– Dobrze.
Przynudzała przez czterdzieści pięć minut, wypytując mnie o rodziców, Sarah i moje relacje z nimi.

Pytała o wcześniejsze związki z mężczyznami, a gdy opowiedziałam jej o Johnie, ograniczając się do
minimum informacji, drążyła dalej, prosząc o więcej szczegółów. Wierciłam się niecierpliwie,
zastanawiając się, kiedy wreszcie dotrzemy do punktu, w którym zajmie się moją bezsennością.

– Być może zechcę jeszcze wrócić do niektórych wydarzeń w historii pacjenta podczas przyszłych

spotkań. A teraz omówimy pani kłopoty ze snem.

Nareszcie.
– Nie mogę zasnąć albo budzę się po krótkim czasie. Mam koszmary.
– Jakie są te koszmary?
– Utonięcie. Rekiny. Czasami tsunami. Zwykle otacza mnie woda.
Ktoś zapukał do drzwi i terapeutka spojrzała na zegarek.
– Przykro mi, kończy nam się czas.
Chyba żartujesz!
– W przyszłym tygodniu możemy rozpocząć pewne ćwiczenia terapii kognitywnej.
W takim tempie jest nader prawdopodobne, że nie wyśpię się jeszcze przez wiele miesięcy.

Terapeutka podała mi rękę i odprowadziła do holu. Gdy znalazłam się na dworze, wyrzuciłam jej
wizytówkę do pojemnika na śmieci.

Kiedy wróciłam do domu, Sarah i T.J. siedzieli w salonie. Klapnęłam na kolana T.J.
– Jak poszło? – spytał T.J.
– Chyba nie jestem entuzjastką psychoterapii.
– Czasami dopiero po jakimś czasie udaje się znaleźć naprawdę dobrą psychoterapeutkę – pocieszyła

mnie Sarah.

– Tej, u której byłam, nie uważam za złą. Po prostu chcę spróbować czegoś innego. Jeśli się nie

sprawdzi, zaraz będę z powrotem.

Wyszłam z pokoju i wróciłam po kilku minutach, ubrana w legginsy i bluzkę z długimi rękawami, pod

bluzą od dresu i nylonową wiatrówką. Włożyłam czapkę i usiadłam na kanapie, by zasznurować adidasy.

– Co robisz? – spytał T.J.
– Idę pobiegać.

ROZDZIAŁ 54

T.J.

Zaniosłem ostatni karton na górę do nowego, niedużego, dwupokojowego mieszkania Anny, które

znajdowało się piętnaście minut drogi od domu Sarah i Davida.

– Gdzie mam to postawić? – spytałem, wchodząc do środka i strzepując krople deszczu z włosów.
– Gdziekolwiek. – Podała mi ręcznik, a ja zdjąłem mokrą koszulkę i wytarłem się.
– Usiłuję znaleźć pościel – powiedziała. – Podczas twojej nieobecności przywieźli łóżko. –

Szukaliśmy razem, dopóki jej nie znaleźliśmy, a następnie pomogłem Annie ją powlec. – Zaraz wracam –
rzuciła. Po chwili przyniosła jakiś mały przedmiot, postawiła go na szafce nocnej i włączyła do kontaktu.

– Co to jest? – spytałem, kładąc się na tapczanie.
Wcisnęła guzik i pokój wypełnił szum fal oceanu, niemal zagłuszony przez deszcz bębniący o szyby.
Wyciągnęła się obok mnie. Wziąłem ją za rękę, którą podniosłem do warg, po czym przyciągnąłem

Annę do siebie. Rozluźniła się, jej ciało wtopiło się w moje.

– Jestem szczęśliwy. A ty, Anno?
– Też – wyszeptała.
Trzymałem ją w ramionach. Słuchając szumu deszczu i fal, mogłem wyobrażać sobie, że wciąż

jesteśmy na wyspie i nic się nie zmieniło.

Nie prosiła mnie, żebym się wprowadził, po prostu stamtąd nie wyszedłem. Od czasu do czasu

spędzałem noc w domu, ponieważ uszczęśliwiało to moich rodziców, poza tym bardzo często
wpadaliśmy z Anną bez okazji lub na kolację. Parę razy zabrała Grace i Alexis na zakupy, co
podekscytowało moje obie siostry.

Nie pozwalała mi dokładać się do czynszu, więc starałem się płacić za wszystko inne. Miałem

fundusz powierniczy, który kiedyś założyli mi rodzice. Uzyskałem do niego dostęp, gdy skończyłem
osiemnaście lat, i pieniądze były teraz moje. Mogłem bez problemu pokryć koszty utrzymania, samochodu
oraz nauki w college’u. Rodzice chcieli wiedzieć – i dopytywali się przez cały czas – jakie mam plany,
nie byłem jednak pewny, co chcę robić. Anna nic nie mówiła, ale byłem świadom, że pragnie, bym zaczął
przygotowywać się do egzaminu, który umożliwi mi otrzymanie świadectwa ukończenia szkoły średniej.

Czasami ludzie nas rozpoznawali, zwłaszcza gdy byliśmy razem, ale Anna powoli zaczynała czuć się

lepiej w miejscach publicznych. Chodziliśmy na długie spacery do parku, mimo że do wiosny było
jeszcze daleko. Bywaliśmy też w kinie, czasami wybieraliśmy się na lunch lub kolację, ale Anna lubiła
jadać w domu. Gotowała dla mnie wszystko, na co miałem ochotę, i stopniowo przybierałem na wadze.
Zresztą ona również. Gdy błądziłem dłońmi po jej ciele, nie wyczuwałem już kości, lecz miękkie
krągłości.

Wieczorami wkładała adidasy i biegała niemal do kompletnego wyczerpania. Po powrocie do domu

zrzucała przepocone ubranie i brała długi, gorący prysznic, a potem kładła się obok mnie. Znajdowała
jeszcze dość sił, by się kochać, po czym zasypiała głębokim snem. Zdarzały się jej sporadycznie
koszmary nocne albo miała kłopot z zaśnięciem, ale nie tak jak kiedyś.

Lubiłem nasz rozkład dnia. Nie czułem potrzeby, by cokolwiek zmieniać.

*

– Ben zaprosił mnie, bym spędził z nim weekend – powiedziałem Annie przy śniadaniu kilka tygodni

później.

– Studiuje na uniwersytecie w Iowa, prawda?
– Tak.
– Uwielbiam tamten kampus. Będziesz się świetnie bawił.
– Wyjeżdżam w piątek. Zabierze mnie jego kumpel.
– Zwiedzaj uczelnię, nie tylko bary. Może zechcesz tam studiować, jak już uzyskasz świadectwo

ukończenia szkoły średniej.

Nie powiedziałem Annie, że nie interesuje mnie college w innym stanie, z dala od niej. A ściślej

mówiąc, nie interesuje mnie żaden college.

*

Chwiejna, wysoka na dwa metry piramida puszek po piwie stała w rogu pokoju w akademiku Bena.

Przestąpiłem przez puste pudełka po pizzy i sterty brudnych ciuchów. Każdy centymetr podłogi pokrywały
podręczniki, adidasy i puste butelki po mountain dew.

– Chryste, jak ty możesz to wytrzymać? – zdumiałem się. – I czy ktoś nasikał do windy?
– Prawdopodobnie – odrzekł Ben. – Masz tu swój dowód tożsamości.
Spojrzałem spod przymrużonych powiek na prawo jazdy.
– Od kiedy to jestem dwudziestosiedmioletnim blondynem, metr siedemdziesiąt wzrostu?
– Od teraz. Jesteś gotów wybrać się do baru?
– Jasne. Gdzie mam zostawić rzeczy.
– Gdzie chcesz.
Kumpel Bena wyjechał na weekend do domu, rzuciłem więc mój worek marynarski na jego łóżko

i poszedłem za Benem do drzwi.

– Zejdźmy lepiej po schodach – powiedziałem.
Tankowaliśmy do dziewiątej. Sprawdziłem komórkę, ale nie dostałem więcej wiadomości od Anny.

Pomyślałem, że do niej zadzwonię, ale spodziewałem się, że Ben się do mnie przypieprzy, schowałem
więc telefon z powrotem do kieszeni.

Zaprosił kilka osób do naszego stolika, żeby się z nami napili. Nikt mnie nie rozpoznał. Wmieszałem

się w tłum jak każdy inny student, i właśnie o to mi chodziło.

Siedziałem między dwiema bardzo pijanymi dziewczynami. Jedna z nich wychyliła do dna kieliszek

wódki, druga zaś wahała się, trzymając swój przy ustach. Pochyliła się ku mnie, patrząc na mnie
szklistymi oczami, i powiedziała:

– Jesteś naprawdę sexy.
Odstawiła kieliszek i zwymiotowała na stół. Zerwałem się, odsuwając gwałtownie krzesło.
Ben skinął na mnie, bym za nim poszedł, i opuściliśmy bar. Wdychałem głęboko zimne powietrze, by

pozbyć się z nosa ohydnego fetoru.

– Chcesz coś zjeść? – spytał.
– Zawsze.
– Pizza?
– Może być.
Usiedliśmy przy stoliku z tyłu sali.
– Anna radziła mi zwiedzić kampus. Powiedziała, że powinienem pomyśleć o studiach tutaj, jak już

uzyskam świadectwo ukończenia szkoły średniej.

– Byłoby odlotowo. Moglibyśmy wynająć na spółkę mieszkanie. Co ty na to?
– Nie.
– Dlaczego?
Byłem na tyle pijany, że mogłem rozmawiać z nim szczerze.
– Po prostu pragnę być z nią.
– Z Anną?
– Tak, kretynie. A niby z kim?
– A czego ona pragnie?
Podeszła kelnerka i postawiła przed nami wielką pizzę pepperoni. Położyłem na swoim talerzu dwa

kawałki i odrzekłem:

– Nie jestem pewny.

– Masz na myśli, że chcesz się z nią ożenić i mieć dzieci?
– Poślubiłbym ją nawet jutro. – Odgryzłem kawałek pizzy. – Może poczekalibyśmy trochę na dziecko.
– Ona będzie czekała?
– Nie mam pojęcia.

ROZDZIAŁ 55

Anna

Czekając na stolik, zamówiłyśmy ze Stefani po kieliszku wina przy barze.
– A więc T.J. pojechał w ten weekend odwiedzić przyjaciela?
– Tak. – Spojrzałam na zegarek. Trzy po ósmej. – Przypuszczam, że właśnie w tej chwili zmierzają

pełną parą ku kompletnemu upiciu się. Przynajmniej mam taką nadzieję.

– Nie przeszkadza ci, że się nawali?
– Pamiętasz, co wyprawiałyśmy w college’u?
Stefani uśmiechnęła się.
– Jakim cudem nigdy nas nie aresztowano?
– Krótkie spódniczki i łut szczęścia. – Upiłam łyk wina. – Chcę, żeby T.J. też to przeżył. Żeby nie

czuł, że coś go ominęło.

– Usiłujesz przekonać siebie czy mnie?
– Nie usiłuję przekonywać nikogo. Po prostu nie mam zamiaru go ograniczać.
– Rob i ja chcielibyśmy go poznać, skoro jest dla ciebie taki ważny.
– Dziękuję, to naprawdę miłe z waszej strony, Stef.
Barman postawił przed nami kolejne dwa kieliszki wina.
– Przesyłają je panowie siedzący w rogu.
Stefani odczekała chwilę, po czym wzięła torebkę wiszącą na oparciu krzesła. Szukała przez chwilę,

po czym wyjęła lusterko i szminkę, odwracając się plecami do sali.

– I co?
– Przystojni.
– Jesteś mężatką!
– Nie zamierzam iść do domu z jednym z nich. Poza tym Rob wiedział, że jestem flirciarą, gdy się ze

mną żenił. – Umalowała usta i użyła chusteczki, by zetrzeć nadmiar szminki. – I nikt od połowy lat
dziewięćdziesiątych nie postawił mi drinka, więc się zamknij.

– Czy musimy to ciągnąć i dziękować im, czy możemy ich po prostu zignorować? – spytałam.
– Nie chcesz z nimi porozmawiać?
– Nie.
– Za późno. Już tu są.
Obejrzałam się przez ramię, gdy się zbliżali.
– Cześć – powiedział jeden z nich.
– Cześć. Dziękujemy za wino.
Jego kumpel uciął sobie pogawędkę ze Stefani. Skrzywiłam się, widząc, jak moja przyjaciółka

odrzuca włosy do tyłu i chichocze.

– Jestem Drew. – Był szatynem w garniturze i pod krawatem. Wyglądał na jakieś trzydzieści pięć,

a może trochę więcej lat. Atrakcyjny, jeśli komuś podoba się typ bankowca.

– Anna. – Podaliśmy sobie dłonie.
– Poznałem cię ze zdjęcia w gazecie. Przeszłaś ciężką próbę. Przypuszczam, że masz dość mówienia

na ten temat.

– Zdecydowanie.
Rozmowa utknęła w martwym punkcie, podniosłam więc kieliszek do ust.
– Czekacie na stolik? – spytał.
– Tak. Wkrótce powinien się zwolnić.
– Może przysiądziemy się do was?
– Przykro mi, ale nie dziś. Chcę spędzić wieczór z przyjaciółką.

– Jasne, rozumiem. Dasz mi swój numer telefonu?
– Raczej nie.
– Och, daj spokój – Uśmiechnął się, włączając cały swój wdzięk. – Jestem miłym facetem.
– Spotykam się z kimś.
– To szybko. – Popatrzył na mnie dziwnie. – Zaraz, zaraz, nie masz chyba na myśli tego dzieciaka?
– On nie jest dzieckiem.
– Jest.
Stefani poklepała mnie po ramieniu.
– Mamy już stolik.
– Dziękuję jeszcze raz za wino. Przepraszam. – Chwyciłam torebkę i płaszcz, zsunęłam się ze stołka

barowego i poszłam za przyjaciółką.

– Co on ci powiedział? – spytała Stefani, gdy już usiadłyśmy przy stoliku. – Nie wydajesz się

zachwycona tym facetem.

– Dowiedział się, że nie jestem singielką. A potem nazwał T.J. dzieciakiem.
– Pewnie trochę ucierpiało jego ego.
– T.J. jest młody, Stefani. Gdy ludzie patrzą na niego, nie widzą tego co ja. Widzą dzieciaka.
– A ty co widzisz?
– Po prostu T.J.
Wrócił do domu w niedzielę wieczorem, zmęczony i na kacu. Postawił worek na podłodze i chwycił

mnie w objęcia. Całowałam go długo i namiętnie.

– No, no – powiedział. Ujął moją twarz w dłonie i odwzajemnił pocałunek.
– Tęskniłam za tobą.
– Ja też za tobą tęskniłem.
– Jak było?
– Jego pokój w akademiku to dziura, jakaś dziewczyna omal się na mnie nie wyrzygała, a ktoś nasikał

w windzie.

Zmarszczyłam nos.
– Naprawdę?
– Musiałem ci powiedzieć. Nie jestem pod szczególnym wrażeniem.
– Prawdopodobnie czułbyś się inaczej, gdybyś poszedł do college’u prosto po szkole średniej.
– Ale nie poszedłem, Anno. I mam wielkie zaległości.

ROZDZIAŁ 56

T.J.

– Nie muszę wkładać krawata, co?
Miałem na sobie spodnie khaki i białą koszulę z kołnierzykiem. Granatowa sportowa marynarka

leżała na tapczanie. Byliśmy umówieni w restauracji ze Stefani i jej mężem Robem, i – moim zdaniem –
już zbytnio się odstawiłem.

– Chyba powinieneś – odrzekła Anna, wchodząc do sypialni.
– A czy ja w ogóle mam krawat?
– Kupiłam ci, kiedy Stefani powiedziała, że chcą nas zaprosić na kolację. – Sięgnęła do szafy

i wyjęła krawat, po czym przewlokła mi go pod kołnierzykiem i zawiązała węzeł.

– Nie pamiętam, kiedy po raz ostatni nosiłem krawat – rzuciłem, rozluźniając lekko węzeł. Poznałem

Stefani i Roba tydzień temu, gdy zaprosili nas do siebie. Lubiłem ich. Swobodnie się z nimi rozmawiało,
więc kiedy Anna powiedziała, że proponują nam wspólne wyjście do restauracji, chętnie się zgodziłem.

– Za minutkę będę gotowa. Muszę się tylko zdecydować, co włożyć.
Stała przed szafą w staniku i majtkach, a ja położyłem się na tapczanie i podziwiałem ten widok.
– Czy mi się wydaje, czy kiedyś twierdziłaś, że stringi są niewygodne?
– Bo są. Ale, niestety, dziś jest to zło konieczne. – Anna wyjęła jedną suknię, długą, czarną bez

rękawów. – Ta? – spytała, przykładając ją do piersi.

– Ładna.
– A co powiesz na tę? – Druga była ciemnoniebieska, krótka, z długimi rękawami i dekoltem

z przodu.

– Ta jest sexy.
– W takim razie sprawa została przesądzona – oznajmiła Anna, wkładając ją. Sukienka była obcisła

i świetnie na niej leżała. Następnie wsunęła stopy w pantofelki na wysokich obcasach.

Nigdy przedtem nie widziałem jej tak odszykowanej. Zwykle chodziła w dżinsach – przeważnie

lewisach – i T-shircie lub swetrze. Czasami zamiast spodni była spódnica, ale nigdy taka elegancka
sukienka. Teraz, gdy zbliżała się do swojej normalnej wagi, piersi się jej wypełniły, a stanik jeszcze je
podnosił. To, co mogłem dostrzec w głębokim dekolcie w szpic, sprawiało, że chciałem zobaczyć
więcej.

Skręciła włosy i zebrała je w węzeł na karku, po czym włożyła wiszące kolczyki, podobne do tych,

które wykorzystałem na wyspie jako haczyki. Usta pomalowała czerwoną pomadką; gapiłem się na nie,
pragnąć ją całować.

– Wyglądasz cudownie.
Uśmiechnęła się.
– Tak uważasz?
– Tak. – Wyglądała na kobietę z klasą, piękną, taką, która się w końcu pozbierała.
– Idziemy – powiedziała.
Byłem młodszy od wszystkich w restauracji o dziesięć do dwudziestu lat. Przyszliśmy kilka minut za

wcześnie, więc przeszliśmy za Stefani i Robem do słabo oświetlonego baru, by zaczekać na stolik. Gdy
Anna przechodziła, odwróciło się co najmniej kilka głów.

Stefani zaczęła rozmawiać z jakimś facetem, a ja gawędziłem z Robem, torując sobie drogę w tłoku,

by kupić drinki, kiedy podeszła do nas kobieta z kartami dań.

– Państwa stolik jest gotowy.
Stefani odwróciła się znowu do faceta, z którym rozmawiała. Był w garniturze, ale węzeł krawata

miał rozluźniony i dwa górne guziki koszuli rozpięte. Trzymał w dłoni szklaneczkę jakiegoś alkoholu,
chyba whisky. Był sam i zastanawiałem się, czy przyszedł tu zaraz po pracy.

– Może przyłączysz się do nas – zaproponowała Stefani. – Macie coś przeciwko? – spytała nas.
– Proszę bardzo – odrzekła Anna.
Wzruszyłem ramionami.
– Pewnie.
Gdy zajęliśmy miejsca przy stoliku, Stefani przedstawiła go:
– To jest Spence. W zeszłym roku pracowaliśmy razem nad tą samą sprawą.
Stefani i Rob siedzieli obok niego, tymczasem my z Anną naprzeciwko nich. Ściskając mu dłoń,

zauważyłem jego przekrwione oczy i zorientowałem się, że jest narąbany.

Rob zamówił dwie butelki wina i kelnerka nalała nam wszystkim do kieliszków, przedtem jednak,

zgodnie z ogólnie przyjętymi bzdurnymi formami towarzyskimi, powąchał korek i zakręcił winem
w kieliszku.

Upiłem łyk. Wino było czerwone i tak wytrawne, że z trudem powstrzymałem się, by się nie skrzywić.
Spence natychmiast skupił uwagę na Annie. Przyglądał się, gdy podniosła kieliszek do ust, jego oczy

powędrowały od oczu do warg, a potem ku jej piersiom.

– Wyglądasz jakoś znajomo – powiedział.
Pokręciła głową.
– Nigdy się nie spotkaliśmy.
To było coś, czego nienawidziła przy poznawaniu nowych ludzi. Zawsze próbowali gdzieś ją

umiejscowić, a w końcu przypominali sobie jej twarz z relacji mediów. Wtedy zaczynały się pytania,
najpierw o wyspę, a potem o nas.

Na szczęście był na tyle pijany, że nie skojarzył jej z wyspą, i Anna wyraźnie odetchnęła. Może jej

nie rozpoznał, ale się od niej nie odczepił.

– Nie byliśmy ze sobą na randce?
Anna podniosła kieliszek i pociągnęła spory łyk.
– Nie.
– To może teraz umówiłabyś się ze mną?
– Hej – powiedziałem ostro. – Ja tu siedzę.
Położyła dłoń na mojej nodze i lekko ją nacisnęła.
– Daj spokój – szepnęła.
– Chwileczkę. Ona jest z tobą? – spytał ze zdumieniem Spence. – Myślałem, że jesteś młodszym

bratem lub kimś w tym rodzaju. – Wybuchnął śmiechem. – Żartujecie sobie ze mnie. – Nagle dotarło do
niego; spoglądał to na mnie, to na Annę. – Teraz już wiem, kim jesteście. Widziałem wasze zdjęcia
w gazecie. – Prychnął. – Cóż, to tłumaczy, w jaki sposób ją zdobyłeś, ale nie wyjaśnia, dlaczego wciąż
z tobą jest.

Rob spojrzał na Stefani, po czym zwrócił się do Spence’a:
– Dość tego!
– Tak, jestem z nim. – Sposób, w jaki Anna to powiedziała, taki pewny siebie, a także spojrzenie,

jakim zmierzyła Spence’a, sugerujące, że jest kompletnym kretynem, bardziej niż słowa sprawiły, że
poczułem się lepiej.

Podeszła do nas kelnerka.
– Przepraszam. – Popatrzyła na mnie. – Czy mogę zobaczyć pański dowód tożsamości?
Wzruszyłem ramionami.
– Jestem niepełnoletni. Ale i tak nie lubię wina. Proszę to zabrać.
Uśmiechnęła się, jeszcze raz przeprosiła i zabrała mój kieliszek. Spence nie potrafił sobie odmówić

złośliwości.

– Nie masz nawet dwudziestu jeden lat? – Jego ledwie powstrzymywany śmiech przerwał milczenie

przy naszym stoliku, gdy wszyscy usiłowali zachowywać się tak, jakby to, co się stało, nie było dla mnie

straszliwie upokarzające.

Zajęliśmy się kartami dań. Anna i ja nie mogliśmy się zdecydować, co zamówić. Było zbyt wiele

potraw do wyboru.

– Co zamawiasz? – spytałem ją.
– Befsztyk. A ty? – Wzięła mnie za rękę, splatając palce z moimi.
– Nie wiem. Może jakąś pastę. Lubisz ravioli, prawda?
– Tak.
– Świetnie, w takim razie wezmę ravioli i podzielimy się.
Stefani starała się podtrzymać rozmowę. Wróciła kelnerka i przyjęła zamówienia. Spence gapił się na

piersi Anny i uśmiechał się znacząco, nawet nie próbując tego ukryć. Wiedziałem, co sobie myśli, gdy tak
na nią patrzył, i siłą woli powstrzymywałem się, by nie walnąć go w gębę.

Gdy poszedł do toalety, Stefani powiedziała:
– Tak mi przykro. Słyszałam, że rzuciła go żona, i pomyślałam, że wyświadczymy mu uprzejmość,

proponując, by się do nas przyłączył.

– W porządku – uspokoiła ją Anna. – Po prostu nie zwracajmy na niego uwagi. Ja go ignoruję.
Nikt nie dolał już Spence’owi wina i gdy kończyliśmy jeść, wydawał się odrobinę bardziej trzeźwy.
Kelnerka zaproponowała deser, ale żadne z nas nie miało ochoty na nic. Poprosiliśmy o rachunek.
– Idziemy ze Stefani do toalety – powiedziała Anna. – Zaczekamy na was przy drzwiach.
Obaj z Robertem próbowaliśmy zapłacić rachunek, wreszcie zgodziliśmy się podzielić koszty po

połowie, każdy z nas sięgnął po gotówkę. Spence rzucił garść banknotów na stół. Schowałem portfel do
kieszeni i wstałem.

Rob odsunął krzesło i pożegnał się ze Spence’em, nie podając mu ręki, po czym wyszedł przed

restaurację.

Spence nie wstał.
– Przykro mi, że jesteś zbyt smarkaty, by napić się z dorosłymi – wycedził, rozwalając się na krześle.
– A mnie przykro, że nie możesz dotknąć mojej seksownej dziewczyny. I naprawdę nie lubię wina. –

Roześmiałem się, widząc jego minę i dołączyłem do Anny, Stefani i Roberta, którzy czekali przy
drzwiach.

– Co mu powiedziałeś? – spytała Anna.
– Że miło mi było go poznać.
– Przepraszam za ten wieczór – rzekła Anna, gdy wsiedliśmy do taksówki.
– To nie była twoja wina. – Objąłem ją.
W restauracji nie przejąłem się tym, że nie mogłem się napić, natomiast wkurzył mnie sposób, w jaki

Spence na nią patrzył. Wiedziałem, że nie jest nim zainteresowana, ale obawiałem się tego następnego.
Tego, który nie okaże się pijanym dupkiem. Tego, który będzie miał dyplom wyższej uczelni, będzie lubił
wino i nie będzie mu przeszkadzał krawat. Martwiłem się, że pewnego dnia, niewykluczone, że już
niedługo, może mieć dla niej znaczenie to, że nie interesuje mnie żadna z tych rzeczy.

A nie potrafiłem znieść myśli, że mogłaby być z innym facetem.
Gdy tylko zamknęliśmy za sobą drzwi mieszkania, zacząłem ją całować. Byłem delikatny, trzymając

jej twarz w dłoniach i przyciskając mocno wargi do jej ust. Wiedziałem, że nie jest niczyją własnością,
ale w tej chwili była moja. Gdy dotarliśmy do sypialni, ściągnąłem jej sukienkę przez głowę.
W następnej kolejności poleciał stanik, a potem zsunąłem jej z bioder majtki. Zerwałem z szyi krawat
i wyskoczyłem z reszty ubrania. Kładąc ją na łóżku, pochyliłem głowę ku miejscu, w które wgapiał się
przez cały wieczór Spence, i przyssałem się do jej piersi. Zostawiłem tam ślad, który zniknie dopiero po
kilku dniach. Dotykałem jej i całowałem ją, dopóki nie była gotowa, a gdy już znalazłem się w niej,
poruszałem się powoli, tak jak lubiła. Przeżywając orgazm, wykrzyknęła moje imię, a ja pomyślałem: To
ze mną to robi. To ja sprawiam, że tak się czuje.

Później poszedłem do kuchni i wziąłem piwo z lodówki. Zabrałem je ze sobą do sypialni i włączyłem

cicho telewizor. Anna spała nakryta do pasa prześcieradłem. Podciągnąłem je wyżej i jedną ręką
delikatnie otuliłem jej ramiona, a drugą otworzyłem piwo.

ROZDZIAŁ 57

Anna

W kwietniu wiosenny deszcz padał w Chicago przez dwa dni i uwięził nas w domu.
T.J. przerzucał bez celu kanały. Ja leżałam na kanapie, ze stopami opartymi na jego kolanach, czytając

książkę.

– Masz ochotę pójść na jakiś film? – spytał, wyłączając telewizor.
– Pewnie. A co chciałbyś zobaczyć?
– Nie wiem. Przejdźmy się po prostu do kina i coś na miejscu wybierzemy.
Włożyłam kurtkę i wyszliśmy z domu. Brnęliśmy w strugach deszczu. T.J. trzymał parasol nad

naszymi głowami. Wziął mnie za rękę. Uścisnęłam ją i uśmiechnęłam się, gdy odwzajemnił uścisk.

Chciał zobaczyć Batmana – Początek. Staliśmy w kolejce po popcorn, gdy ktoś klepnął go po

ramieniu.

Odwróciliśmy się. Wysoki chłopak w czapce baseballowej stał obok filigranowej dziewczyny

w różowej bluzie z kapturem, z włosami związanymi w koński ogon.

T.J. się uśmiechnął.
– Cześć, Coop. Co porabiasz?
– Próbuję znaleźć jakieś zajęcie, dopóki nie przestanie padać.
– Wiem coś o tym! To jest Anna – przedstawił mnie T.J. i objął ramieniem.
– Cześć – rzekł Coop. – To moja dziewczyna, Brooke.
– Miło mi was poznać. – Uśmiechnęłam się.
– Wciąż zapominam, że jesteś w mieście – powiedział T.J.
– Utknę na kursach przygotowawczych do studiów na zawsze, jeśli nie poprawię stopni.
– Spotkajmy się od czasu do czasu – zaproponował T.J.
– Moi rodzice wyjeżdżają w przyszłym miesiącu. Powinniście wpaść. – Coop uśmiechnął się do mnie

i wyczułam, że zaproszenie jest szczere.

– Super, dzięki – ucieszył się T.J.
Gdy chłopcy rozmawiali, zerknęłam na Brooke. Gapiła się na mnie z otwartą buzią. Dla niej zapewne

byłam staruszką.

Jej gładka twarz i różana cera zdawały się promieniować. Nie miała pojęcia, podobnie jak ja

w wieku dwudziestu lat, jak piękna jest młoda skóra. Choć często nosiłam na wyspie czapkę baseballową
T.J. i ciemne okulary, czasami jednak o tym zapominałam. Myślałam o latach, kiedy promienie słoneczne
prażyły moją skórę, i spodziewałam się, że pewnego dnia obudzę się i odkryję, że moja twarz zmieniła
się podczas snu w skórzany kapeć. Spędzałam więcej czasu, niż byłam skłonna przyznać, usiłując
odwrócić szkody, jakie słońce wyrządziło mojej skórze; półka w łazience była zastawiona
najrozmaitszymi balsamami i kremami, zaleconymi przez dermatologa. Teraz moja cera wydawała się
zdrowa, ale nie było porównania między skórą dwudziestolatki i trzydziestotrzylatki. T.J. uważał, że
jestem piękna, wciąż mi to powtarzał. Ale co będzie za pięć lat? Za dziesięć?

Weszliśmy na salę i odnaleźliśmy nasze miejsca. T.J. postawił kubełek z popcornem między nogami

i położył mi dłoń na udzie. Nie mogłam skoncentrować się na filmie. Oczyma wyobraźni zobaczyłam jego
i siebie, jak pijemy beczkowe piwo z plastikowych kubków w salonie u Coopa, a wszyscy gapią się na
mnie.

T.J. wspaniale dopasował się do moich przyjaciół. Zniósł wstrętne zachowanie Spence’a i prośbę

kelnerki o okazanie dowodu tożsamości, ponieważ stał przed nim kieliszek wina, którego zresztą nie miał
ochoty pić. Nie lubił krawatów, a mimo to go włożył. Swobodnie rozmawiał z Robem i Stefani.

Łatwiej jest się postarzyć młodemu człowiekowi, jeśli chce – może elegancko się ubierać

i naśladować sposób bycia starszych osób. Gdybym ja natomiast próbowała dopasować się do

dwudziestoparoletnich kolegów T.J. i zachowywała się tak jak oni, wyglądałabym śmiesznie.

Gdy wychodziliśmy z kina, deszcz już nie padał. Szliśmy chwilę przed siebie, po czym nagle

przystanęłam na chodniku.

– Co się stało? – spytał T.J.
– Nie będę zawsze wyglądała tak jak teraz.
– Nie rozumiem.
– Jestem o trzynaście lat od ciebie starsza i z każdym dniem robię się starsza. Nie będę zawsze

wyglądała tak jak teraz.

T.J. objął mnie w talii i przyciągnął do siebie.
– Wiem, Anno. Ale jeśli myślisz, że zależy mi na tobie tylko z powodu wyglądu, to nie znasz mnie

wcale tak dobrze, jak myślałem.

*

Szłam sama alejką w markecie spożywczym Trader Joe’s, niosąc koszyk wypełniony wszystkim, co

tylko przyciągnęło mój wzrok, a na razie były to: dwie butelki caberneta, jakiś makaron organiczny, słoik
włoskiego sosu pomidorowego oraz rzymska sałata, marchew i papryka na surówkę.

T.J. był u fryzjera. Zwykle kupowaliśmy razem jedzenie, częściowo dlatego, że nalegał, by za nie

płacić, a częściowo dlatego, że sklepy spożywcze wciąż napawały nas podziwem. Gdy po raz pierwszy
po przeprowadzce do mojego mieszkania weszliśmy do takiego sklepu, stanęliśmy pośrodku jak wryci,
gapiąc się na wystawione produkty.

Przeszłam do drugiej alejki i włożyłam do koszyka kilka puszek piwa dla T.J., a następnie znalazłam

składniki potrzebne do upieczenia czekoladowego tortu dla niego. Nie mogłam zdecydować się, jaki
rodzaj chleba kupić na kolację, gdy poczułam, że ktoś ciągnie mnie za dżinsy.

Mała – około czteroletnia – dziewczynka stała obok mnie; wielkie, ciche łzy spływały po jej

policzkach.

– Jesteś mamusią? – spytała.
Przykucnęłam przed nią tak, że miałyśmy oczy na jednym poziomie.
– No, nie. A gdzie jest twoja mamusia?
Przytulała mocno wystrzępiony różowy kocyk.
– Nie wiem. Nie mogę jej znaleźć, a moja mama mówiła, że gdybym kiedykolwiek się zgubiła,

powinnam poszukać innej mamusi, która mi na pewno pomoże.

– Nie martw się. Oczywiście, że ci pomogę. Jak masz na imię?
– Claire.
– Posłuchaj, Claire – powiedziałam. – Chodź ze mną, poprosimy kogoś, żeby ogłosił przez megafon,

że jesteś bezpieczna, żeby mama się nie martwiła.

Dziecko popatrzyło na mnie przez łzy spływające z jej wielkich brązowych oczu i wsunęło malutką

rączkę do mojej dłoni.

Gdy szłyśmy w kierunku frontowej części sklepu, nagle zza rogu wybiegła kobieta, wykrzykująca imię

dziewczynki. Trzymała w dłoni koszyk. W chuście na jej piersi spało niemowlę.

– Claire! O Boże, jesteś. – Kobieta podbiegła do nas, rzuciła koszyk i wzięła dziewczynkę na ręce,

starając się nie potrącić maleństwa. Przerażenie zniknęło z jej twarzy, gdy mocno przytuliła Claire.

– Dziękuję, że ją znalazłaś – powiedziała. – Puściłam na moment jej dłoń, by sięgnąć po coś na półce,

a gdy spojrzałam w dół, już jej nie było. Jestem taka zmęczona, maleństwo daje mi do wiwatu i nie
poruszam się teraz zbyt szybko.

Była mniej więcej w moim wieku i rzeczywiście wyglądała na ogromnie zmęczoną. Podniosłam jej

koszyk.

– Zrobiłaś już wszystkie zakupy? Mogę ci to zanieść do kasy?
– Dziękuję. Będę ci naprawdę bardzo wdzięczna. Przydałyby mi się teraz ze cztery ręce. Wiesz sama,

jak to jest.

Prawdę mówiąc, nie wiedziałam.
Podeszłyśmy do kasy i wypakowałyśmy nasze koszyki.
– Mieszkasz tu gdzieś w pobliżu? – spytała.
– Tak.
– Masz dzieci?
– Jeszcze nie.
– Dziękuję ci bardzo za pomoc.
– Nie ma za co. – Pochyliłam się. – Pa, pa, Claire.
– Pa.
Po powrocie do domu odstawiłam zakupy, usiadłam na kanapie i spłakałam się jak bóbr.

ROZDZIAŁ 58

T.J.

Anna stała przy blacie kuchennym, przygotowując dla mnie tort czekoladowy. Pocałowałem ją

i wręczyłem różowe róże, które kupiłem po drodze od fryzjera.

– Są piękne. Dziękuję – powiedziała, uśmiechając się do mnie. Wyjęła spod zlewu wazon i napełniła

go wodą. Włosy miała związane w koński ogon. Objąłem ją od tyłu i pocałowałem w kark.

– Pomóc ci w czymś? – spytałem.
– Nie, prawie skończyłam.
– Dobrze się czujesz?
– Tak, wszystko w porządku.
Wcale nie było w porządku. Wiedziałem, że płakała na chwilę przed moim przyjściem, ponieważ

oczy miała zaczerwienione i podpuchnięte. Ale nie mogłem jej w żaden sposób pomóc, dopóki mi nie
powie, co ją trapi, a w głębi duszy zastanawiałem się, że może lepiej nie wiedzieć, na wypadek gdyby to
miało coś wspólnego ze mną.

Odwróciła się do mnie ze zbyt radosnym uśmiechem.
– Chcesz pójść do parku, jak już upiekę ciasto? – spytała.
Niesforny kosmyk włosów wysunął się Annie z końskiego ogona, odgarnąłem go za ucho.
– Chętnie. Wezmę koc, żebyśmy mogli sobie usiąść. Myślę, że jest około dwudziestu stopni. –

Pocałowałem ją w czoło. – Lubię z tobą wychodzić.

– A ja z tobą.
Gdy dotarliśmy do parku, rozłożyliśmy koc na ziemi i usiedliśmy. Anna zrzuciła buty.
– Zbliżają się czyjeś urodziny – powiedziałem. – Jak chciałabyś je spędzić?
– Nie wiem. Muszę się zastanowić.
– Ja mam pomysł na prezent dla ciebie, ale jeszcze nie udało mi się tego znaleźć. A szukam już od

dłuższego czasu.

– Jestem zaintrygowana.
– Kiedyś powiedziałaś, że chciałabyś to mieć.
– Poza książkami i muzyką?
– Tak. – Kupiłem już jej iPoda i ściągnąłem z internetu wszystkie jej ulubione piosenki, ponieważ

lubiła słuchać muzyki podczas biegania. Kilka razy w tygodniu chodziła do biblioteki i wracała ze stertą
książek. Czytała szybciej niż ktokolwiek, kogo znam.

– Zostały ci jeszcze całe dwa tygodnie. Na pewno ci się uda. – Uśmiechnęła się i pocałowała mnie.

Wydawała się taka szczęśliwa, że pomyślałem, iż może jednak wszystko jest w porządku.

ROZDZIAŁ 59

Anna

Wysyłałam setki CV. Znalezienie pracy tak blisko końca roku było raczej niemożliwe, ale wciąż

miałam nadzieję, że znajdę coś od jesieni, nawet jeśli byłoby to tylko zastępstwo.

Sarah oddała mi połowę pieniędzy ze sprzedaży domu rodziców, poza tym miałam jeszcze sporą

sumę, która została z wynagrodzenia, jakie zapłacili mi Callahanowie. Do tego dojdą jeszcze pieniądze
z ugody z firmą wynajmującą hydroplany. Może nie musiałam pracować, ale bardzo chciałam. Brakowało
mi zarabiania własnych pieniędzy, ale przede wszystkim brakowało mi uczenia.

Na tydzień przed urodzinami spotkałam się na lunchu z Sarah. Pąki na drzewach popękały, zazieleniły

się liście, w donicach ustawionych wzdłuż chodników kwitły pierwsze wiosenne kwiaty. Maj był bardzo
ciepły jak na tę porę roku. Usiadłyśmy na patio restauracji i zamówiłyśmy mrożoną herbatę.

– Jak zamierzasz spędzić urodziny? – spytała Sarah, otwierając kartę dań.
– Nie wiem. T.J. pytał mnie o to samo. Będę szczęśliwa, zostając w domu. – Opowiedziałam jej, jak

obchodziliśmy z T.J. moje ostatnie urodziny. Jak udawał, że obdarowuje mnie książkami i płytami. – Tym
razem zamierza dać mi coś, o czym podobno wspomniałam, że chciałabym mieć. Zupełnie nie wiem, co
to może być.

Kelnerka dolała nam mrożonej herbaty i przyjęła zamówienie.
– Jak idzie szukanie pracy? – spytała Sarah.
– Niezbyt dobrze. Albo rzeczywiście nie ma żadnych wakatów, albo po prostu nie chcą mnie

zatrudnić.

– Spróbuj się nie dołować, Anno.
– Niestety, nie jest to takie łatwe. – Upiłam łyk mrożonej herbaty. – Wiesz, kiedy wsiadałam na

pokład tamtego samolotu prawie cztery lata temu, byłam w związku, który donikąd nie prowadził,
i miałam jeszcze bardziej nikłą szansę założenia rodziny, ale przynajmniej kochałam swoją pracę.

– Ktoś cię w końcu zatrudni.
– Może.
Sarah popatrzyła na mnie przez stół.
– Nic więcej cię już nie gryzie?
– Nie. – Opowiedziałam jej, co wydarzyło się w Trader Joe’s. – W dalszym ciągu pragnę tego

samego, siostrzyczko.

– A czego pragnie T.J.?
– Nie jestem pewna, czy sam to wie. Gdy wyjeżdżaliśmy z Chicago, marzył o tym, by spędzać czas

z kumplami i wrócić do życia sprzed choroby nowotworowej. Ale jego przyjaciele mają swoje życie
i nie sądzę, by T.J. wymyślił już swój sposób na życie.

Opowiedziałam Sarah o funduszu powierniczym T.J. Siostra uniosła brwi.
– Na jego obronę muszę przyznać, że go to nie zepsuło. Ale też nie ma motywacji.
– Rozumiem, o co ci chodzi – powiedziała.
– Znowu czekam, Sarah. Inne przyczyny, inny mężczyzna, ale po czterech latach znowu czekam.

ROZDZIAŁ 60

T.J.

Pies wpadł jak bomba do mieszkania Anny, omal nie zbijając jej z nóg. Pochyliła się do niego, a on

polizał ją po twarzy. Rzuciłem smycz na niski stolik i powiedziałem:

– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Nie udałoby mi się zapakować go do pudełka, nawet

gdybym się bardzo starał.

Podniosła się i pocałowała mnie.
– Kompletnie zapomniałam, że wspomniałam ci kiedyś o tym, jak bardzo chciałam mieć psa.
– Golden retriever. Dorosły. Ze schroniska. Szukałem wszędzie. Powiedziano mi, że ktoś go znalazł,

jak wlókł się poboczem drogi, bez obroży, bez identyfikatora. Skóra i kości. – Gdy Anna to usłyszała,
opadła na kolana i uściskała psa, głaszcząc jego miękką sierść. Polizał ją znowu i zaczął biegać w kółko
wokół niej, merdając ogonem.

– Wydaje się zdrowy – powiedziała.
– Chyba nie zamierzasz nazwać go Psem, co? – droczyłem się z nią.
– Nie, to byłoby głupie. Nazwę go Bo. Dawno temu już wybrałam to imię.
– W takim razie dobrze, że to chłopak.
– To fantastyczny prezent, T.J. Dziękuję ci.
– Nie ma za co. Cieszę się, że ci się podoba.

*

Do połowy czerwca Anna wciąż jeszcze nie znalazła pracy. Odbyła rozmowę kwalifikacyjną

w liceum na przedmieściu; poszło jej bardzo dobrze. Odpuściła sobie, kiedy nie dostała tej posady, ale
w nocy miała problemy z zaśnięciem. O trzeciej nad ranem znalazłem ją w salonie. Czytała książkę, a Bo
leżał obok niej na kanapie, z głową na jej kolanach.

– Wracaj do łóżka.
– Zaraz do ciebie przyjdę – obiecała. Ale gdy się obudziłem nazajutrz rano, jej połowa łóżka była

wciąż pusta.

Wypełniała sobie dni, opiekując się Joem i Chloe; czytała i biegała na coraz dłuższe dystanse.

Spędzaliśmy razem mnóstwo czasu, czy to na jej niedużym tarasie, czy to w psim parku z Bo. Chodziliśmy
na mecze Chicago Cubs na stadionie baseballowym Wrigley Field i na koncerty w parku.

Mimo to Anna wydawała się jakaś niespokojna, bez względu na to, ile mieliśmy rozmaitych zajęć.

Czasami zamyślona patrzyła gdzieś w dal, a ja nigdy nie potrafiłem zebrać się na odwagę, by zapytać ją,
o czym myśli.

ROZDZIAŁ 61

Anna

– Spójrz, co mi przysłano e-mailem – powiedziałam, wchodząc do domu i rzucając klucze na stół.
T.J. siedział na kanapie; oglądał telewizję. Bo spał obok niego.
– Co to jest?
– Formularz zgłoszenia na zajęcia przygotowawcze do licealnego egzaminu końcowego.

Zadzwoniłam kilka dni temu i poprosiłam o przysłanie informacji. Pomyślałam, że możesz się zapisać,
a ja ci pomogę w nauce.

– Mogę zacząć jesienią.
– Mają też letnie sesje i jeśli zaczniesz teraz, mógłbyś zdawać pod koniec sierpnia i we wrześniu

zapisać się do dwuletniego college’u. Jeśli uda mi się znaleźć pracę w szkolnictwie, to oboje bylibyśmy
przez cały dzień w szkole.

T.J. wyłączył telewizor. Usiadłam obok niego i zaczęłam drapać Bo za uszami. Nie odzywaliśmy się

przez dłuższą chwilę.

– Przynajmniej jedno z nas powinno zrobić jakiś postęp w swoim życiu – oznajmiłam.
– Co przez to rozumiesz? – spytał.
– Ja nie mogę znaleźć pracy. Ty możesz iść do szkoły.
– Nie chcę być trzymany w klatce przez cały dzień.
– Teraz przecież też siedzisz w domu.
– Po prostu czekałem, aż wrócisz, żebyśmy mogli zabrać Bo na spacer. Co tak naprawdę próbujesz mi

powiedzieć, Anno?

Serce zaczęło mi bić jak szalone.
– Nie możemy w dalszym ciągu próbować odtworzyć wyspy tutaj, w tym mieszkaniu.
– To mieszkanie w niczym nie przypomina wyspy. Mamy wszystko, czego potrzebujemy.
– Nie, to ty masz wszystko, czego potrzebujesz. Ja nie.
– Kocham cię, Anno. Pragnę spędzić z tobą resztę życia. – W jego słowach kryło się

niedopowiedziane znaczenie: poślubię cię, stworzymy razem rodzinę.

Pokręciłam głową.
– Tego nie możesz wiedzieć, T.J.
– Oczywiście, że nie – odparł ironicznie. – Skąd niby miałbym wiedzieć, czego chcę? Mam dopiero

dwadzieścia lat.

– Nigdy nie rozmawiałam z tobą protekcjonalnie dlatego, że jesteś młodszy.
Rozłożył ręce.
– Właśnie to zrobiłaś.
– Są pewne sprawy, które powinieneś zakończyć. I tyle rzeczy, których nawet nie miałeś szansy

rozpocząć. Nie wolno mi zabierać ci tego.

– A jeśli ja tego nie chcę, Anno? Jeśli wolę ciebie?
– Na jak długo, T.J.?
Na jego twarzy odmalowało się nagłe zrozumienie.
– Obawiasz się, że nie zostanę?
– Tak – wyszeptałam. – Tego właśnie się obawiam. – A gdyby T.J. znudziła zabawa w dom i gdyby

doszedł do wniosku, że tak naprawę wcale nie ma ochoty się ustatkować?

– Po tym wszystkim, co razem przeszliśmy, nie ufasz mi na tyle, by uwierzyć, że zostanę z tobą na

zawsze? – Cierpienie w jego oczach zamieniło się w gniew. – Kompletna bzdura, Anno! – Podszedł do
okna i wyjrzał na zewnątrz. Odwracając się do mnie, zapytał: – Dlaczego nie powiesz wprost, o co ci
naprawdę chodzi? Że szukasz kogoś w odpowiednim wieku.

– Co takiego?! – Skąd mu przyszedł do głowy ten pomysł?
– Wolałabyś mieć starszego faceta. Kogoś, kogo ludzie nie traktują jak smarkacza.
– To nieprawda, T.J.
– Zawsze znajdzie się jakiś dupek, któremu będzie się wydawało, że może przystawiać się do ciebie

w mojej obecności. Nie traktują mnie poważnie. Dla nich ty po prostu zabijasz w ten sposób czas. Nigdy
nie przeszło ci przez myśl, że ja mogę się martwić, że to ty mnie zostawisz?

Mieszkanie wypełniła pełna emocji cisza. Minuty dłużyły się jak godziny, gdy każde z nas czekało, aż

to drugie powie, że jego obawy są nieuzasadnione. Żadne jednak tego nie uczyniło.

Pomyślałam, że będzie mniej bolało, jeśli zerwę plaster jednym szarpnięciem.
– Musisz przez pewien czas być sam, T.J., a ja naprawdę wiem, jak to jest, zanim człowiek nabierze

pewności, że pragnie z kimś być.

Na jego twarzy odmalowało się prawdziwe cierpienie. Przeszedł przez pokój i zawahał się,

zatrzymując się kilka kroków przede mną i patrząc mi w oczy. Następnie odwrócił się i wyszedł,
trzaskając drzwiami.

Tamtej nocy nie mogłam zmrużyć oka. Siedziałam w ciemności na kanapie, z twarzą wtuloną

w futerko Bo, i płakałam. Nazajutrz rano wyszłam wcześnie z mieszkania, bo obiecałam Sarah, że
popilnuję dzieci, podczas gdy oni z Davidem wybiorą się na niedzielny brunch. Po powrocie do domu
odkryłam, że T.J. również oderwał swój plaster – wszystkie jego rzeczy zniknęły, a klucz od mojego
mieszkania leżał na kuchennym stole.

Bolało jak diabli.

ROZDZIAŁ 62

T.J.

Wynajęliśmy z Benem na lato dwupokojowe mieszkanie na drugim piętrze starego budynku, cztery

przecznice od Wrigley Field. Jego rodzice przeprowadzili się na Florydę, wyjaśniwszy mu wcześniej, że
mają kompletnie dość śniegu i mrozu. Ben nie miał nic przeciwko temu, ponieważ zarówno on, jak i jego
starszy brat zamierzali studiować w innym stanie, ale musiał przemieszkać gdzieś do rozpoczęcia zajęć
jesienią.

– Chcesz wynająć ze mną mieszkanie, Callahan? – spytał. – Będziemy mogli imprezować za trzech.
– Czemu nie – odrzekłem. Skoro Anna była taka zdecydowana zmusić mnie, by nic mnie nie omijało,

wynajęcie mieszkania na spółkę z najlepszym przyjacielem było prawdopodobnie krokiem w dobrym
kierunku.

Przedmiotem kierunkowym Bena były finanse i księgowość. Udało mu się jakimś sposobem załatwić

odbywanie stażu w śródmiejskim banku. Musiał codziennie chodzić w krawacie.

Ja wkręciłem się do pracy w budownictwie i codziennie o godzinie siódmej rano jeździłem na

przedmieścia stawiać domy. Zabierałem się z jednym facetem z załogi, który uczył mnie wszystkiego, co
potrzebowałem wiedzieć, by nie wyjść na kompletnego idiotę. Nie różniło się to bardzo od tego, w jaki
sposób budowałem chatę na wyspie, poza tym, że tutaj używałem elektrycznego narzędzia do wbijania
gwoździ i dookoła miałem dużo więcej tarcicy.

Większość pracowników tak naprawdę nie była rozmowna i nie musiałem gadać z nikim, z kim nie

miałem ochoty. Czasami jedynym dźwiękiem był hałas, jaki czyniły narzędzia oraz klasyczna muzyka
rockowa, dobiegająca z dużego przenośnego radiomagnetofonu. Nigdy nie nosiłem koszuli i wkrótce
byłem opalony prawie tak jak na wyspie.

Wieczorami popijaliśmy z Benem piwo. Tęskniłem za Anną i myślałem o niej nieustannie. Bez niej,

przytulonej do mojego boku, sypiałem fatalnie. Ben był na tyle rozsądny, by nie poruszać tematu Anny, ale
najwyraźniej martwił się o mnie.

Cholera, ja też się o siebie martwiłem.

ROZDZIAŁ 63

Anna

O drugiej po południu temperatura sięgnęła trzydziestu stopni. Upał spływał po mnie niczym pot po

twarzy, gdy szłam po chodniku, głośno tupiąc.

Nie przeszkadzało mi to. Dobrze znosiłam spiekotę.
Przez drugą połowę czerwca i cały lipiec biegałam – dziesięć, potem dwanaście, szesnaście

kilometrów dziennie, czasami więcej.

Podczas joggingu nie płakałam. Nie myślałam. Nie snułam przewidywań. Oddychając głęboko,

stawiałam nogi jedna przed drugą.

W sierpniu zadzwonił Tom Callahan. Gdy na wyświetlaczu pojawiło się jego nazwisko, serce

mocniej mi zabiło, po chwili jednak nastrój mi się pogorszył, zdałam sobie bowiem sprawę, że to nie T.J.

– Przedstawiciel firmy czarterującej hydroplany sfinalizował dziś rano ugodę. T.J. podpisał już

dokumenty. Gdy ty je również podpiszesz, sprawa będzie załatwiona.

– Dobrze. – Zapisałam adres, który mi podał.
– Jak się czujesz, Anno?
– Dobrze. A co u T.J.?
– Jest bardzo zajęty.
Nie spytałam go, co to znaczy.
– Dziękuję za wiadomość. Postaram się jak najszybciej podpisać te dokumenty. – Ponieważ przez

chwilę po drugiej stronie linii panowała cisza, dodałam: – Proszę, pozdrów ode mnie serdecznie Jane
i dziewczynki.

– Zrobię to na pewno. Trzymaj się, Anno.
Tego samego wieczoru zwinęłam się w kłębek na kanapie razem z Bo, by poczytać książkę. Zdążyłam

przeczytać dwie strony, gdy ktoś zapukał do moich drzwi.

Ogarnęło mnie pełne nadziei podniecenie, poczułam motyle w brzuchu. Po rozmowie z Tomem

Callahanem zastanawiałam się przez cały dzień, czy T.J. zechce się ze mną skontaktować. Bo oszalał,
szczekał, biegając w kółko, jak gdyby go poznał. Podbiegłam do drzwi i otworzyłam je gwałtownie, ale
to nie T.J. stał w progu.

To był John.
Miał minę pełną rezerwy. Jego blond włosy były ostrzyżone krócej niż zwykle, wokół oczu pojawiło

się kilka zmarszczek, ale poza tym nic się nie zmienił. W dłoniach trzymał karton. Bo trącał gościa
w nogi, obwąchując go i okrążając.

– Sarah podała mi twój adres. Znalazłem jeszcze trochę twoich rzeczy i pomyślałem, że może

chciałabyś je mieć. – Zajrzał mi przez ramię, próbując sprawdzić, czy jestem sama.

– Wejdź, proszę. – Zamknęłam za nim drzwi. – Przepraszam, że do ciebie nie zadzwoniłam. To było

niegrzeczne z mojej strony.

– W porządku, nie przejmuj się.
John postawił karton na niskim stoliku.
– Napijesz się czegoś?
– Chętnie – odrzekł.
Przeszłam do kuchni, otworzyłam butelkę wina i nalałam nam po kieliszku. Wybór napoju

odzwierciedlał raczej moją nagłą potrzebę napicia się alkoholu niż pragnienie okazania gościnności.

– Dziękuję – rzucił, gdy podałam mu kieliszek.
– Bardzo proszę. Usiądź.
Kichnął dwukrotnie.
– Masz psa. Zawsze chciałaś mieć.

– Wabi się Bo.
Usiadł w fotelu naprzeciwko kanapy. Postawiłam kieliszek na stoliku przed sobą i zaczęłam wyciągać

z pudła rzeczy. Czułam się tak jak wtedy, gdy zobaczyłam swoje ubrania wiszące w szafie ściennej
w gościnnym pokoju Sarah. Rzeczy, których nie pamiętałam, ale które przypomniałam sobie natychmiast,
gdy je znowu zobaczyłam.

Zdjęłam gumkę ze sterty zdjęć. Pierwsze z wierzchu przedstawiało mnie i Johna. Staliśmy przed

diabelskim młynem w parku rozrywki Navy Pier, objęci wpół, John całował mnie w policzek.
Pochyliłam się nad stolikiem, podając mu zdjęcie.

– Spójrz, jacy byliśmy młodzi.
– Dwadzieścia dwa lata – powiedział.
Były tam też zdjęcia z wakacji i kilka grupowych z naszymi przyjaciółmi. Mama i John przed

bożonarodzeniową choinką. John w szpitalu, trzymający w ramionach Chloe, kilka godzin po jej
narodzinach.

Gdy tak przyglądałam się fotografiom, wspominając historię naszego związku, dotarło do mnie, że

w czasie jego trwania zdarzyło się też dużo dobrych rzeczy. Na początku zapowiadało się wspaniale, ale
później w naszych relacjach nastąpił zastój, przygniótł je ciężar całkiem różnych pragnień i priorytetów.
Owinęłam z powrotem zdjęcia gumką i odłożyłam je na stolik.

Wyjęłam stare buty do biegania.
– Mają na swoim koncie sporo kilometrów. – Uśmiechnęłam się na widok kolejnego przedmiotu: CD

zespołu Hootie & the Blowfish.

– Słuchałaś tego w kółko – rzekł John.
– Nie naśmiewaj się z Hootie.
Było tam również kilka książek w miękkiej oprawie. Szczotka do włosów i klamra do końskiego

ogona. Do połowy opróżniona butelka perfum CK One Calvina Kleina, mój ulubiony zapach z lat
dziewięćdziesiątych.

Namacałam coś na dnie. Koszula nocna. Patrzyłam na czarny przezroczysty materiał, wspominając jak

przez mgłę chwilę, gdy John zdejmował mi ją w środku nocy przed moim wyjazdem z Chicago.

– Znalazłem ją, gdy zmieniałem pościel. Nie uprałem jej – powiedział cicho.
Sięgnąwszy po raz ostatni do kartonu, wyjęłam niebieskie aksamitne puzderko. Zamarłam.
– Otwórz – poprosił John.
Uniosłam pokrywkę. Na atłasowej wyściółce leżał pierścionek z brylantem. Oniemiała, wzięłam

głęboki oddech.

– Gdy pożegnałem się z tobą na lotnisku, pojechałem prosto do jubilera. Zdawałem sobie sprawę, że

stracę cię, jeśli się z tobą nie ożenię, Anno, a nie chciałem cię stracić. Gdy Sarah zadzwoniła do mnie
z wiadomością o tym, że samolot, którym leciałeś, zaginął, ściskałem pierścionek w dłoni i modliłem się,
by cię znaleźli. Podczas kolejnej rozmowy telefonicznej powiedziała mi, że zostałaś uznana za zmarłą.
Byłem zdruzgotany. Ale ty żyjesz, Anno, a ja wciąż cię kocham. Zawsze cię kochałem i zawsze będę
kochał.

Zatrzasnęłam puzderko i cisnęłam nim w głowę Johna. Z zaskakująco szybkim refleksem zasłonił się

i puzderko odbiło się od jego skrzyżowanych rąk i poturlało się po dębowym parkiecie.

– Kochałam cię! Czekałam przez osiem lat, trzymałeś mnie przy sobie, póki nic mi nie zostało oprócz

złamanego serca.

Zerwał się z krzesła.
– Chryste, Anno. Myślałem, że zależało ci na pierścionku.
– Nigdy nie chodziło mi o pierścionek.
Przeszedł przez pokój i zatrzymał się przy drzwiach.
– A więc to ten chłopak?

Drgnęłam, słysząc, że mówi o T.J. Wstałam, podniosłam pierścionek z podłogi i podałam mu go.
– Nie, po prostu nigdy nie wyszłabym za człowieka, który oświadcza mi się, bo uważa, że to jest jego

obowiązek.

Rano następnego dnia poszłam do notariusza, podpisałam oświadczenie, że nie zaskarżę firmy

wynajmującej hydroplany, i odebrałam czek. Zdeponowałam go w banku po drodze do domu. Sarah
zadzwoniła na komórkę godzinę później.

– Podpisałaś papiery? – zapytała.
– Tak. To za dużo pieniędzy, Sarah.
– Jeśli chcesz znać moje zdanie, półtora miliona nawet w połowie niczego nie wynagradza.

ROZDZIAŁ 64

T.J.

W sobotę wieczorem, o wpół do dziesiątej, dowlokłem się po schodach i ledwie stanąłem

w drzwiach, zorientowałem się, że impreza zaczęła się beze mnie. W kuchni i salonie przynajmniej
piętnaście osób popijało piwo i silniejsze trunki.

Z facetami z ekipy budowlanej staraliśmy się skończyć pilną robotę w Schaumburgu. Przez ostatni

miesiąc pracowaliśmy sześć dni w tygodniu po czternaście godzin na dobę, póki się nie ściemniło.
Chciałem tylko, żeby całe to towarzystwo zniknęło.

Ben wyszedł ze swojego pokoju, za nim jakaś dziewczyna.
– Hej, stary, weź prysznic i chodź do nas.
– Nie wiem. Jestem zmęczony.
– Nie bądź takim mięczakiem. Niedługo idziemy do baru. Pobalujemy tu jeszcze trochę, a jeśli dalej

nie będziesz w sosie, uderz w kimono, kiedy wyjdziemy.

– W porządku.
Wziąłem prysznic, włożyłem dżinsy i T-shirt, stopy zostawiłem gołe. Idąc pomiędzy gośćmi

popijającymi w kuchni, witałem się krótkim „cześć” z tymi, których znałem, i zastanawiałem się, skąd
wzięła się reszta. Wyjąłem colę i pudełko z pizzą z lodówki, oparłem się o blat kuchenny i jadłem zimny
placek.

– Cześć, T.J. – powiedziała jakaś dziewczyna, podchodząc i opierając się o blat obok mnie.
– Cześć. – Wyglądała znajomo, ale nie miałem pojęcia, jak ma na imię.
– Alex – przedstawiła się.
– Aaa. Teraz pamiętam. – To ona siedziała obok mnie na kanapie na prywatce u Coopa, zaraz po tym,

jak wróciłem z wyspy. Długie blond włosy i za dużo makijażu. Jadłem pizzę.

Nachyliła się przede mną do lodówki i otworzyła ją. A gdy opuściła rękę, żeby wyjąć piwo, cycki jej

omal nie wypadły ze skąpego podkoszulka.

– Chcesz? – spytała, podnosząc puszkę.
Dopijałem resztkę coca-coli.
– Jasne.
Wyjęła jeszcze jedną i podała mi. Kiedy skończyłem jeść, otworzyłem piwo, pociągnąłem długi łyk

i odstawiłem je na blat.

Wszedł Ben z zapalonym skrętem. Wziąłem go, zaciągnąłem się i długo trzymałem dym w płucach.

Wypuściłem i spytałem Alex:

– Chcesz sztacha?
Kiwnęła głową, zaciągnęła się i oddała mi skręta. Zabijaliśmy czas, zaciągając się po kolei. Może

jeśli porządnie się bym nawalił, udałoby mi się przespać całą noc, a nie budzić się co godzina.

Alex podała mi jeszcze jedną puszkę z piwem. Poszedłem do salonu, żeby usiąść na kanapie, a ona

ruszyła za mną jak cień. Od tej chwili nie odstąpiła mnie na krok.

Popijaliśmy piwo, sztachaliśmy się i w końcu ledwo co na oczy widziałem. Wszyscy wyszli z Benem

do baru i zostaliśmy tylko my, Alex i ja. Zamierzałem jej powiedzieć, żeby dogoniła tamtych, bo chciałem
trochę kimnąć, ale zanim otworzyłem usta, wstała i chwiejąc się, pociągnęła mnie do sypialni. A kiedy
już włożyła mi dłoń między nogi, przestałem myśleć głową i pozwoliłem, żeby tę funkcję przejęła inna
część mojego ciała.

Rano głowa pękała mi z bólu. Alex leżała obok mnie, naga, z rozmazanym na twarzy makijażem.
Odrzuciłem kołdrę i ruszyłem do drzwi, łapiąc po drodze jakieś ubranie. Coś mi się przyczepiło do

stopy, więc się pochyliłem i oderwałem opakowanie prezerwatywy, na które nastąpiłem.

Dzięki Bogu.

Wrzuciłem je do kosza ze śmieciami w łazience. Od gorącej wody całe pomieszczenie zaparowało,

wszedłem pod prysznic, chcąc zmyć z siebie wszelki ślad po Alex. Ubrałem się, umyłem zęby, a potem
poszedłem do kuchni i wypiłem trzy szklanki wody z lodem.

Oglądałem telewizję, kiedy pół godziny później weszła do salonu. Znalazła torebkę i żakiet, a ja

odprowadziłem ją do drzwi.

– Weź taksówkę – powiedziałem, wciskając pomiętą dziesiątkę do jej ręki.
– Zadzwoń do mnie – odezwała się. – Ben ma mój numer.
– Przykro mi. Nie zadzwonię.
Skinęła głową, unikając wzroku.
– Przynajmniej jesteś szczery.
Słaniając się na nogach, Ben wyszedł ze swojego pokoju koło południa.
– Jasna cholera, Callahan. Ale mam kaca. – Podrapał się i klapnął obok mnie na kanapie. – Mam

jakąś lalunię w łóżku, ale to nie ta, którą przyprowadziłem wczoraj. Ta wczorajsza była dużo bardziej
napalona.

– To chyba ta sama, Ben.
– Taa… pewnie tak. Jak ci poszło z tą… jak jej tam? Zaliczyłeś?
– Taa…
– Callahan wrócił do gry! – zawołał i podniósł dłoń, żeby przybić piątkę.
– Nie chcę wracać do gry.
Opuścił rękę i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
– Co? Do niczego była? Wyglądała na napaloną.
– Ta… i z każdym, który by ją chciał, poszłaby do łóżka.
– No, nie wiem, co mam ci powiedzieć… Wkurza cię, że nie wyszło ci z Anną, ale właściwie nie

mam pojęcia, czego ty szukasz.

Ja wiem.

*

W lipcu zacząłem się przygotowywać do egzaminu. Po całym dniu przy budowie domów wracałem

do siebie, brałem prysznic i co wieczór na dwie godziny dołączałem do grupy kursantów w miejskim
domu kultury. W końcu sierpnia zdałem egzamin i zapisałem się na jesienny semestr do college’u. Kiedy
zaczęły się zajęcia, rzuciłem pracę na budowie. Nie miałem pojęcia, co chciałbym studiować, dwa lata
spędzane w college’u wydawały mi się stratą czasu, ale nie wiedziałem, co innego mógłbym zrobić.

Ben wrócił do Iowa City, a ja do domu, co bardzo uszczęśliwiło rodziców, przede wszystkim mamę.

Tak byłem przyzwyczajony do pracy przez cały dzień i do wieczornych kursów, że teraz popołudniami nie
wiedziałem, co z sobą robić. Większość moich kolegów studiowała w innych stanach albo na tyle daleko
od miasta, że w ciągu tygodnia nie miałem się z kim spotykać.

Któregoś dnia w październiku przyszedłem do domu. Niższe temperatury i zmieniające się kolory

liści przypomniały mi Annę i to, jak bardzo lubiła jesień. Zastanawiałem się, czy znalazła pracę w szkole.
Zastanawiałem się, czy znalazła sobie kogoś.

– Cześć, mamo – przywitałem się, rzucając plecak na blat w kuchni.
– Jak było w college’u? – zapytała.
– W porządku.
Irytowało mnie, że jestem najstarszym studentem we wszystkich grupach, poza tym potwornie się na

tych zajęciach nudziłem.

– Chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła – powiedziałem, wyciągając z lodówki puszkę z colą. –

Pomożesz mi?

Uśmiechnęła się i odparła:
– Jasne, T.J.

Byłem zbyt chory, żeby zrobić kurs na prawo jazdy, kiedy miałem szesnaście lat, i teraz – przez cały

następny miesiąc – mama uczyła mnie jazdy. Jej volvem wyjeżdżaliśmy na przedmieścia
i wyszukiwaliśmy puste parkingi i spokojne ulice. Jeździliśmy razem całymi godzinami; ona była
szczęśliwa, że razem spędzamy czas, a ja czułem się jak dupek, że częściej nie ma mnie w domu.

Któregoś dnia, prowadząc samochód, zapytałem:
– Wiedziałaś, że Anna mnie zostawi?
Wahała się przez sekundę.
– Tak – odparła w końcu.
– Jakim sposobem? Dlaczego ja nie wiedziałem?
Przyciszyła radio.
– Kiedy się urodziłeś, miałam dwadzieścia pięć lat, i już wtedy bardzo chciałam cię mieć. Minęło

pięć lat, zanim znowu zaszłam w ciążę z Grace. Niepokoiłam się, martwiłam, niemal wpadłam w panikę,
bo to się nie stało od razu. Dwa lata po Grace pojawiła się Alexis. Dopiero wtedy czułam, że mam pełną
rodzinę. Najprawdopodobniej Anna jest gotowa założyć własną rodzinę, T.J.

– Mógłbym jej to dać.
– A ona mogłaby czuć, że nierozsądnie byłoby się zgodzić.
Patrzyłem na maskę samochodu.
– Powiedziałem jej, że chcę z nią spędzić resztę życia. A ona odparła, że są sprawy, które muszę

zakończyć. Których muszę doświadczyć.

– Miała rację. To wiele o niej mówi, to, że nie chciała ci tego odebrać.
– To moja decyzja, mamo.
– Ale nie jesteś jedyną osobą, której dotyczy.
Nagle coś do mnie dotarło, zjechałem na bok, zaciskając zęby tak mocno, aż zabolało.
– Więc to dlatego byłaś taka wyluzowana? – Twarz mi płonęła. – Bądźmy mili dla dziewczyny T.J.,

bo jeszcze trochę i na pewno go zostawi? – Waliłem pięściami w kierownicę.

Mama żachnęła się i położyła rękę na moim ramieniu.
– Nie masz racji. Lubię Annę. Lubię ją jeszcze bardziej, od kiedy ją lepiej poznałam. To bardzo miła

dziewczyna, T.J. Starałam się powiedzieć ci, że ona jest na innym etapie w swoim życiu, ale ty nie
chciałeś słuchać.

Wpatrywałem się w okno, póki się nie uspokoiłem, a potem odjechałem od krawężnika.
– Ja ją ciągle kocham.
– Wiem, że ją kochasz.

*

Dostałem prawo jazdy i kupiłem czarnego SUV-a tahoe.
Codziennie po zajęciach jeździłem, najpierw po przedmieściach, potem dalej za miasto, słuchając

klasycznego rocka.

Kiedyś minąłem teren z wetkniętą tablicą „Na sprzedaż” przy podjeździe. Podjechałem do małego

domu pomalowanego na jasnoniebieski kolor i zaparkowałem. Nikt nie odpowiedział na pukanie, więc
obszedłem go dookoła i stanąłem w ogrodzie z tyłu domu. Jak wzrokiem sięgnąć, roztaczał się widok na
ziemię i łąki. Z plastikowego pojemnika przyczepionego do tablicy „Na sprzedaż” wyjąłem wydruk
z informacjami o domu. Wymieniony był na nim numer telefonu agencji nieruchomości. Zwinąłem kartkę,
wsadziłem do kieszeni i odjechałem.

ROZDZIAŁ 65

Anna

Całymi godzinami chodziliśmy z Bo po ulicach miasta. Któregoś ciepłego wrześniowego dnia smycz

się rozpięła w czasie spaceru i przez prawie dziesięć minut pędziłam, starając się go dogonić, kiedy
galopem przemykał między ludźmi. W końcu dobiegłam na tyle blisko, żeby złapać go za obrożę, i z
uczuciem ulgi przypięłam smycz. Przypatrywał się temu mały chłopiec stojący w otwartych drzwiach
wychodzących na ulicę. Napis nad jego głową głosił: „Schronisko rodzinne”.

– To twój pies? – zapytał. Miał na sobie koszulkę w paski i potrzebował wizyty u fryzjera. Jego nos

i policzki pokrywały piegi.

Wyprostowałam się i poprowadziłam Bo do niego.
– Tak. Wabi się Bo. Lubisz psy?
– Pewnie. Najbardziej takie żółte.
– To jest golden retriever. Ma pięć lat.
– Ja też mam pięć lat! – zawołał i twarz mu pojaśniała.
– Jak masz na imię?
– Leo.
– Leo, możesz pogłaskać Bo, jeśli masz ochotę. Ale ze zwierzętami musisz się obchodzić delikatnie,

okay?

– Okay.
Ostrożnie głaskał sierść Bo, spoglądając na mnie kątem oka; chciał się upewnić, czy widzę, jak to

robi.

– Już pójdę – powiedział. – Henry nie pozwala wychodzić na ulicę. Dziękuję, że mi pozwoliłaś

pogłaskać psa. – Przytulił się jeszcze do niego i zanim zdążyłam się pożegnać, wbiegł do środka. Bo na
naprężonej smyczy wyrywał się za nim.

– Do nogi, Bo! – zawołałam. Odciągnęłam go od drzwi i poszliśmy do domu.
Następnego dnia wróciłam do schroniska sama. Przy wejściu stały dwie kobiety, jedna

z niemowlakiem na biodrze.

– Hej, biała dziewczyno, do Bloomiego idzie się w tamtą stronę. – Wskazała kierunek wśród śmiechu

koleżanki.

Zignorowałam je i weszłam do środka. Znalazłszy się w dużym pokoju, rozejrzałam się, szukając Leo.

Był poniedziałek; nigdzie nie zobaczyłam żadnego dziecka. Zgodnie z prawem federalnym wszystkim
dzieciom zapewniano naukę bez względu na to, czy miały stałe miejsce zamieszkania, czy nie. Na
szczęście matki ze schroniska najwyraźniej korzystały z tego prawa.

Podszedł do mnie mężczyzna, wycierając ręce w ścierkę do naczyń. Jakieś pięćdziesiąt pięć lat,

pomyślałam. Miał na sobie dżinsy, wypłowiałą koszulkę polo nieokreślonego koloru i tenisówki.

– W czym mogę pomóc? – zapytał.
– Nazywam się Anna Emerson.
– Henry Elings – powiedział i uścisnął moją wyciągniętą dłoń.
– Widziałam tu wczoraj małego chłopca. Stał w drzwiach. Spodobał mu się mój pies.
Henry uśmiechnął się, czekając, żebym wyjaśniła, z czym przychodzę.
– Interesuje mnie, czy nie potrzebujecie wolontariuszy.
– Bardzo wielu rzeczy tu potrzebujemy. A wolontariusze są z pewnością jedną z nich.
Miał ciepłe spojrzenie i łagodny głos, ale byłam pewna, że często słyszał takie deklaracje.

Niepracujące żony z podmiejskich dzielnic i członkinie stowarzyszeń charytatywnych oferowały się
z pomocą pewnie tylko dlatego, żeby się później w swoich klubach chwalić, w jaki sposób naprawiają
świat.

– Musimy zapewnić naszym mieszkańcom zaspokojenie podstawowych potrzeb – mówił dalej. –

Posiłki i dach nad głową. Często nie najlepiej pachną. W porównaniu z gorącym posiłkiem i łóżkiem,
kąpiel jest bliżej końca listy ich priorytetów.

Zastanawiałam się, czy rozpoznał moje nazwisko albo twarz ze zdjęć w gazetach. Jeśli tak było, nie

dał tego po sobie poznać.

– Wiem, co to jest brud, i nie interesuje mnie, czym ludzie pachną. Wiem, co to jest głód, pragnienie

i brak schronienia. Mam dużo czasu i chcę tutaj spędzić jego część.

Henry uśmiechnął się.
– Dziękuję. Bylibyśmy bardzo szczęśliwi.
Przychodziłam do schroniska codziennie około dziesiątej i pomagałam innym wolontariuszom

przygotowywać i podawać obiad. Henry powiedział, że mogę przyprowadzać Bo.

– Większość dzieci uwielbia zwierzęta. Niewiele z nich kiedykolwiek miało jakiegoś ulubieńca

w domu.

Młodsze, które nie chodziły jeszcze do szkoły, godzinami bawiły się z Bo. Nie warczał, kiedy za

mocno pociągały go za sierść albo chciały jeździć na nim jak na koniku. Po obiedzie czytałam dzieciom.
Ich zmęczone i zestresowane matki nabrały do mnie sympatii, widząc mnie z ich maluchami na kolanach.
Późnym popołudniem, gdy starsze dzieci wracały ze szkoły, pomagałam im w odrabianiu lekcji
i pilnowałam, żeby je skończyły, zanim zaczynaliśmy grać w gry planszowe, które kupiłam w dziale
zabawek w Targecie.

Leo zazwyczaj trzymał się blisko mnie, pragnąc dzielić się wszystkim, co wydarzyło się w szkole.

Nie dziwiło mnie, że tak bardzo ją lubi; większość dzieci w środowisku klasy ma poczucie
bezpieczeństwa, tym bardziej te, które nie mają domu. Na ogół nigdy nie miały własnych książek ani
przyborów do rysowania czy malowania, uwielbiały naukę piosenek i bieganie na dziedzińcu w czasie
przerw w zajęciach.

– Uczę się czytać, proszę pani!
– Cieszę się, że tak lubisz literki, Leo. – Przytuliłam go. – To wspaniale.
Uśmiechnął się tak radośnie, że omal go ta radość nie rozsadziła. Po chwili spoważniał.
– Będę umiał dobrze czytać, pani Anno. Potem nauczę tatę.
Dean Lewis, tata Leo, jeden z dwóch samotnych ojców w schronisku, miał dwadzieścia osiem lat

i prawie od roku był bez pracy. Usiadłam koło niego po obiedzie. Przyjrzał mi się nieufnie.

– Cześć, Dean.
Kiwnął głową.
– Pani Anno…
– Jak idzie z szukaniem pracy?
– Nic jeszcze nie znalazłem.
– Co robiłeś przedtem?
– Przygotowywałem produkty dla kucharzy. Siedem lat pracowałem w tej samej restauracji.

Zaczynałem od zmywaka i awansowałem.

– I co się stało?
– Właściciel miał kłopoty i musiał sprzedać restaurację. Nowy szef wszystkich wyrzucił.
Patrzyliśmy, jak Leo bawi się w berka z kilkoma chłopcami.
– Dean?
– Słucham.
– Myślę, że będę mogła ci pomóc.
Powiedział mi, że umie trochę czytać. Zapamiętał podstawowe słowa – i całe menu w restauracji,

gdzie pracował – ale nie potrafił wypełnić podania o pracę, a kiedy stracił tę w restauracji, nie starał się
o zasiłek dla bezrobotnych, bo nie umiał odczytać formularzy. Kolega pomógł mu wypełnić podanie do

włoskiej restauracji, wyrzucili go jednak po trzech dniach, gdy okazało się, że nie odczyta zamówienia.

– Jesteś dyslektykiem? – zapytałam.
– Co to znaczy?
– Wydaje się, że litery są poprzestawiane.
– Nie. Są takie jak trzeba. Tylko nie umiem ich przeczytać.
– Skończyłeś szkołę średnią?
Pokręcił głową.
– Dziewięć klas.
– Gdzie jest mama Leo?
– Nie mam pojęcia. Miała dwadzieścia lat, kiedy się urodził, a jak skończył rok, powiedziała, że nie

daje rady być mamą. Po prawdzie to nigdy się nie starała. Nie stać nas było na kablówkę, ale mieliśmy
stary telewizor i odtwarzacz kasetowy i całymi dniami oglądała filmy. Wracałem do domu z restauracji,
Leo wrzeszczał, płakał, pieluchę miał mokrą albo i gorzej. Wyszła któregoś dnia i nigdy nie wróciła.
Musiałem znaleźć kogoś do opieki w ciągu dnia, a już wcześniej żyliśmy od wypłaty do wypłaty. Kiedy
straciłem pracę, niedługo trzeba było czekać, żebym zaczął zalegać z komornym. – Dean opuścił głowę. –
Leo zasługuje na coś lepszego.

– Myślę, że Leo ma dużo szczęścia – powiedziałam.
– Dlaczego pani tak mówi?
– Bo przynajmniej jedno z jego rodziców dba o niego. To jest więcej, niż dostają inne dzieci.
Przez następne dwa miesiące codziennie pracowałam z Deanem od obiadu do powrotu dzieci ze

szkoły. Używając zeszytów z ćwiczeniami ortograficznymi, nauczyłam go różnych kombinacji literowych
i wkrótce mógł już czytać maluchom opowiastki z Dobranoc, Księżycu i Co widzisz, Brązowy Misiu?
Często się irytował, ale motywowałam go, budowałam jego wiarę w siebie, chwaląc go, kiedy tylko
udało mu się opanować jakąś trudną lekcję.

Wracałam do domu po podaniu kolacji w schronisku i szłam pobiegać. Wrzesień przeszedł

w październik, nakładałam kolejne ciepłe warstwy i biegałam. Pewnego dnia w listopadzie
zatrzymaliśmy się z Bo, żeby wyciągnąć listy ze skrzynki. Spomiędzy rachunków i kilku gazet wyjęłam
coś jeszcze. Kopertę z nazwiskiem i adresem T.J., napisane odręcznie w lewym górnym rogu.

Wbiegłam na górę. Otworzyłam drzwi mieszkania i spuściłam Bo ze smyczy. Kiedy otworzyłam

kopertę i przeczytałam to, co w niej było, rozpłakałam się.

*

– Otwórz drzwi, do cholery, Anno. Wiem, że tam jesteś! – krzyczała Sarah.
Leżałam na kanapie, wpatrując się tępo w sufit. Na esemesy, które wysyłała przez ostatnie

dwadzieścia cztery godziny, i wiadomości w poczcie głosowej nie odpowiadałam i było tylko kwestią
czasu, żeby do mnie przyszła.

Otworzyłam drzwi. Sarah wbiegła do mieszkania, a ja wróciłam na kanapę.
– Przynajmniej wiem, że żyjesz – powiedziała, stając nade mną. Przyjrzała mi się, od rozczochranych

włosów po wygniecioną piżamę. – Wyglądasz koszmarnie. Brałaś dzisiaj prysznic? Albo wczoraj?

– O Boże, Sarah, naprawdę mogę żyć bez prysznica dłużej niż dwa dni. – Naciągnęłam polarowy koc

na nogi i Bo oparł na nich łeb.

– Kiedy byłaś ostatnio w schronisku?
– Kilka dni temu – wymamrotałam. – Powiedziałam Henry’emu, że jestem chora.
Sarah usiadła obok mnie.
– Anno, porozmawiajmy. Co się stało?
Poszłam do kuchni i wróciłam z kopertą. Podając ją Sarah, powiedziałam:
– To było w poczcie. Od T.J.
Otworzyła ją i wyjęła wizytówkę banku spermy. Pod numerem telefonu napisane było: Przygotowane.

– Nie rozumiem – powiedziała.
– Zobacz, co jest z drugiej strony.
Odwróciła ją. T.J. napisał: Na wypadek gdybyś go nigdy nie znalazła.
– Och, Anno. – Sarah chwyciła mnie w ramiona, a ja płakałam.
Zmusiła mnie, żebym wzięła prysznic, podczas gdy ona zajęła się kolacją. Wróciłam po cichu do

salonu z mokrymi włosami ściągniętymi do tyłu, w czystych spodniach od piżamy i sportowej bluzie.

– Nie czujesz się lepiej? – spytała.
– Tak – odparłam. Usiadłam na kanapie i nałożyłam grube skarpetki.
Sarah podała mi kieliszek czerwonego wina.
– Zamówiłam jedzenie u Chińczyka – powiedziała. – Powinni zaraz przynieść.
– Dobrze. Dziękuję. – Wypiłam łyk wina i odstawiłam kieliszek na stolik.
Usiadła obok.
– To naprawdę wielka rzecz ze strony T.J.
– Tak. – Łzy napłynęły mi do oczu i potoczyły się po policzkach. Wytarłam je dłonią. – Ale ja nie

mogłabym trzymać w ramionach dziecka, które miałoby jego oczy, jego uśmiech, a jego nie byłoby przy
mnie. – Wypiłam trochę wina. – John nigdy nie postąpiłby tak bezinteresownie.

Sarah starła łzę z mojego policzka.
– Może dlatego, że z Johna był niezły dupek.
– Jutro rano pójdę do schroniska. Po prostu miałam złe dni.
– W porządku, zdarza się.
– Nigdy nie kochałam Johna tak, jak kocham T.J.
– Wiem.

*

Wciągnęłam choinkę po schodach i przepchnęłam przez drzwi do mieszkania. Kiedy skończyłam ją

ubierać, moje pierwsze od czterech lat drzewko lśniło się od migających światełek i błyszczących
dekoracji. Bo i ja leżeliśmy przed nim godzinami, słuchając bożonarodzeniowej muzyki.

Pomogłam też Henry’emu ubrać drzewko w schronisku. Dzieci się przyłączyły i porozwieszały

śnieżynki, które zrobiliśmy z papieru i brokatu.

Dean dostał wczesny bożonarodzeniowy prezent. Starał się o pracę w pobliskiej restauracji i dwa

tygodnie temu go zatrudnili. Zrozumienie zamówień składanych przez kelnerki już nie było problemem,
dania przygotowywał szybko i dał się poznać jako sprawny pracownik. Pierwszą wypłatę przeznaczył na
kaucję za umeblowane mieszkanie. Pomagałam mu podpisać umowę na wynajem i zapłaciłam roczne
komorne z góry. Nie chciał tego przyjąć, lecz przekonałam go, że to dla dobra Leo.

– Kiedyś zwrócisz, Dean.
– Zwrócę – obiecał, ściskając mnie. – Dziękuję ci, Anno.
Święta Bożego Narodzenia spędziłam z Davidem, Sarah i dziećmi. Przyglądaliśmy się, jak Joe

i Chloe zrywają papier z pudełek z prezentami, a następną godzinę spędziliśmy na składaniu zabawek
i wkładaniu baterii. David tak długo okupował gry komputerowe, które kupiłam dla Joe, że Sarah
zagroziła wyłączeniem Playstation.

– Co jest w tych grach takiego, że mężczyzn zamienia w chłopców? – zapytała.
– Nie wiem, ale wszyscy je uwielbiają, prawda?
Chloe głośno brzdąkała na małej gitarze z ekwipunku Barbie. Po godzinie wysłuchiwania tych

dźwięków wiedziałam, że więcej nie kupię jej żadnych instrumentów muzycznych. Zniknęłam w kuchni,
gdzie panował błogi spokój, i odkorkowałam butelkę caberneta.

Po chwili przyszła Sarah. Zajrzała do piecyka, żeby sprawdzić, czy indyk gotowy. Nalałam jej wina

i stuknęłyśmy się kieliszkami.

– Za to, że jesteś z nami – powiedziała. – Ciągle pamiętam ostatnie święta, jakie były trudne bez

ciebie, bez mamy i taty. Nawet z Davidem i dziećmi czułam się trochę osamotniona. I dwa dni później ty
zadzwoniłaś. Czasem nie mogę w to uwierzyć, Anno. – Odstawiła kieliszek i przytuliła mnie.

Ja też ją uściskałam.
– Wesołych świąt, Sarah.
– Wesołych świąt.
Następnego dnia w południe poszłam do schroniska. Zaniosłam prezenty dla dzieci; dla chłopców

kieszonkowe gry komputerowe, dla dziewczynek błyszczyki do warg i sztuczną biżuterię, a dla
najmłodszych pluszaki i książki. Niemowlaki dostały polarowe kocyki, pieluchy i mleko w proszku.
Henry, przebrany za Świętego Mikołaja, rozdawał je dzieciom. Umocowałam rogi renifera do głowy Bo,
a do smyczy przywiązałam dzwoneczki. Nie był zadowolony.

Czytałam opowieść o Bałwanku Frosty kilkorgu usadowionym wokół mnie dzieciom, kiedy wszedł

Henry z kopertą w ręce. Skończyłam książeczkę i powiedziałam dzieciom, żeby poszły się bawić.

– Kilka dni temu otrzymaliśmy datek od anonimowego ofiarodawcy – powiedział. Otworzył kopertę

i pokazał mi czek na dużą sumę. – Zastanawiam się, dlaczego to zrobił i nie dał mi okazji, żeby
podziękować.

Wzruszyłam ramionami i oddałam mu czek.
– Nie wiem. Może nie chciał robić wokół tego dużo szumu.
Właśnie.
Pomogłam podać świąteczną kolację, a potem wróciliśmy z Bo do domu. Padał drobny śnieg, ulice

były puste. Nagle Bo rzucił się do przodu, wyrywając mi smycz z ręki. Pobiegłam za nim, lecz
natychmiast stanęłam jak wryta.

T.J. stał na chodniku przed moim domem. Kiedy Bo dobiegł do niego, T.J. pochylił się nad nim,

drapał go za uszami i owijał smycz wokół dłoni. Wstrzymując oddech, podchodziłam, popychana
nieopisaną tęsknotą.

Wyprostował się i szedł ku mnie.
– Myślałem o tobie cały dzień – powiedział. – Na wyspie obiecałem ci, że jeżeli tylko wytrwasz,

spędzimy to Boże Narodzenie razem, w Chicago. Zawsze dotrzymam moich przyrzeczeń wobec ciebie,
Anno.

Spojrzałam mu w oczy i wybuchnęłam płaczem. Otworzył ramiona, a ja wtuliłam się w nie, nie

mogąc wydobyć głosu przez łzy.

– Ćśś, wszystko w porządku – uspokajał mnie.
Ukryłam twarz na jego piersiach, wdychałam zapach śniegu, wełny, jego zapach. Po chwili uniósł

moją brodę. Wytarł łzy, jak już tyle razy je wycierał.

– Miałaś rację. Potrzebowałem czasu dla siebie. Ale to, czego, według ciebie, powinienem

doświadczyć, dawno minęło, nie mogę się cofnąć. Wiem, czego pragnę, Anno. Ciebie. Kocham cię,
brakuje mi ciebie. Bardzo.

– Ja nie pasuję do twojego świata.
– Ani ja – powiedział, patrząc na mnie z czułością, ale i stanowczością. – Stwórzmy własny świat.

Kiedyś nam się udało.

W głowie zabrzmiał głos mamy, tak jakby stała przy mnie i szeptała mi do ucha. To samo pytanie,

które kazała mi zadać sobie o Johnie.

Czy będzie ci w życiu lepiej z nim, Anno, czy bez niego?
I właśnie wtedy, tam, na chodniku, postanowiłam przestać się martwić sprawami, które przecież nie

musiały skończyć się niepomyślnie.

– Kocham cię, T.J. Chcę, żebyś wrócił.
Tulił mnie do siebie, a moje łzy płynęły, aż przesiąkł mu nimi sweter. Podniosłam głowę.
– Chyba nie znasz nikogo, kto by tak płakał – powiedziałam.

Odsunął włosy z mojej twarzy i uśmiechnął się.
– I często wymiotujesz.
Roześmiałam się przez łzy. Dotknął ustami moich ust i tak obsypani śniegiem staliśmy na chodniku,

całowaliśmy się, a Bo czekał cierpliwie u naszych stóp.

Weszliśmy do mieszkania i długo rozmawialiśmy, leżąc na kocu przed choinką.
– Nigdy nie chciałam szukać kogoś innego, T.J. Pragnęłam tylko tego, co jest dla ciebie najlepsze.
– Ty jesteś dla mnie najlepsza – powiedział.
Leżałam z głową objętą jego ramieniem, nogami splecionymi z jego nogami.
– Nigdzie nie odejdę, Anno. Tylko tu chcę być.

ROZDZIAŁ 66

T.J.

Dwa tygodnie później rano rzuciłem okiem na zegarek. W college’u trwała jeszcze przerwa

w zajęciach, a my jedliśmy z Anną późne śniadanie.

– Teraz muszę wyjść, ale potem będę chciał ci coś pokazać – powiedziałem. – O której wracasz ze

schroniska?

– Powinnam być w domu przed trzecią. A o co chodzi? – zapytała, odkładając gazetę.
Włożyłem płaszcz i wziąłem rękawiczki.
– Zobaczysz.
Po południu zatrzymałem samochód przed domem Anny i otworzyłem przed nią drzwi. Bardzo

cieszyłem się na myśl, że będzie siedziała koło mnie w miejscu dla pasażera.

– Dobrze jeździsz? – zapytała, kiedy wsunąłem się za kierownicę.
Roześmiałem się.
– Jestem świetnym kierowcą.
Wyjechaliśmy z miasta i ciekawość Anny rosła. Dziewięćdziesiąt minut później powiedziałem:
– Prawie dojeżdżamy.
Z autostrady zjechałem w lewo w żwirową drogę. Znowu skręciłem, zadowolony, że samochód ma

napęd na cztery koła, bo podjazd pokryty był ponaddziesięciocentymetrową warstwą śniegu.
Podjechałem do małego niebieskiego domku, zaparkowałem przed garażem i wyłączyłem silnik.

– Chodź – rzuciłem.
– Kto tu mieszka?
Nie odpowiedziałem. Kiedy doszliśmy do drzwi, wyciągnąłem klucz z kieszeni i je otworzyłem.
– To twój dom? – zapytała Anna.
– Dwa miesiące temu dałem zaliczkę, a dzisiaj podpisałem umowę. – Weszła do środka, a ja, idąc za

nią, zapalałem wszystkie światła. – Poprzedni właściciele wybudowali go w latach osiemdziesiątych. Od
tamtego czasu chyba niczego tu nie zmienili – powiedziałem ze śmiechem. – Ten niebieski dywan powala.

Anna, paplając, oglądała pokoje, otwierała szafy.
– Fantastyczny, T.J. Trzeba go tylko trochę zmodernizować.
– Wobec tego mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym go zburzył.
– Co? Dlaczego chcesz go zburzyć?
– Chodź ze mną. – Poprowadziłem ją do okna w kuchni, które wychodziło na ogród z tyłu domu. – Co

tam widzisz?

– Ziemię, łąki.
– Kiedy wyruszałem na długie przejażdżki, mijałem to miejsce, ale pewnego dnia zatrzymałem się,

żeby rozejrzeć się po okolicy. Od razu wiedziałem, że to kupię, że będę miał własną ziemię. Chcę tu
zbudować nowy dom, Anno. Dla nas. Co o tym sądzisz?

Odwróciła się do mnie i uśmiechnęła.
– Bardzo chcę mieszkać w domu zbudowanym przez ciebie, T.J. I Bo byłby uszczęśliwiony. Tu jest

tak pięknie. I tak spokojnie.

– Bo to głęboka prowincja. Dużo czasu zajmie dojazd do miasta, do schroniska.
– To bez znaczenia.
Odetchnąłem z ulgą. Dotykając jej ręki, zastanowiłem się, czy dostrzega, że moja trochę drży.

Oniemiała, gdy wyjąłem z kieszeni pierścionek.

– Chciałbym, żebyś została moją żoną. Z nikim innym nie chcę spędzić reszty życia. Zamieszkamy

tutaj, ty, ja, nasze dzieci i Bo. Ale rozumiem, Anno, że to moja decyzja. Teraz ty musisz podjąć swoją.
Wyjdziesz za mnie?

Wstrzymałem oddech, czekając na chwilę, kiedy będę mógł jej wsunąć pierścionek na palec.

Niebieskie oczy zalśniły i uśmiech rozjaśnił jej twarz.

Powiedziała „tak”.

ROZDZIAŁ 67

Anna

Ben i Sarah spotkali się z nami w siedzibie sądu hrabstwa Cook w połowie marca. W okolicy

Chicago zanosiło się na wiosenną burzę śnieżną, dlatego T.J. i ja – w dżinsach, swetrach i botach –
przedłożyliśmy ciepło nad obyczaj.

Ślub przed urzędnikiem stanu cywilnego nie jest zapewne najbardziej romantyczną ceremonią, lecz ja

stanowczo odmówiłam ślubu kościelnego. Nie wyobrażałam sobie, że mogłabym iść nawą kościoła
oparta na ramieniu kogoś innego niż ojciec. David się zaoferował, ale to nie byłoby to samo. Ślub
w odległym miejscu, na jakiejś wyspie w tropikach, też nie wchodził w rachubę.

– Twojej mamie będzie przykro, że ją to ominie – powiedziałam. Jane Callahan zaakceptowała nasze

zaręczyny, widocznie uznała, że sprzeciwianie się do niczego dobrego nie doprowadzi. Miała dwie córki
i zrobiła wiele, aby powitać w rodzinie trzecią, a ja nie chciałam jej niczym martwić.

– Jest jeszcze Alexis i Grace – powiedział T.J., machając lekceważąco ręką. – Może chodzić na ich

śluby.

Kiedy czekaliśmy na wywołanie naszych nazwisk, jakiś mężczyzna – miał na sobie chyba wszystkie

ubrania, jakie posiadał – kręcił się pomiędzy młodymi parami, usiłując sprzedać im przywiędłe bukiety.
Buty miał przewiązane taśmą klejącą. Niektórzy odsuwali się i krzywili, czując przykry zapach niemytego
ciała i śmierdzących, potarganych włosów. T.J. kupił wszystkie kwiaty i zrobił mi zdjęcie z tym
naręczem.

Gdy nadeszła nasza kolej, Ben i Sarah, świadkowie naszego ślubowania, stanęli obok nas. Chociaż

krótka uroczystość nie zajęła nawet pięciu minut, Sarah wzruszyła się do łez. Ben oniemiał z radości, co,
według T.J., nie zdarzało się często.

T.J. wyciągnął obrączki z przedniej kieszonki lewisów. Wsunął jedną na mój palec i wyciągnął lewą

rękę. Uśmiechnęłam się, gdy złota obrączka znalazła się na jego palcu.

Urzędnik stanu cywilnego wygłosił formułkę:
– Na mocy udzielonej mi władzy ogłaszam Thomasa Jamesa Callahana i Annę Lynn Emerson mężem

i żoną. Serdeczne gratulacje.

– To jest ten moment, kiedy mogę ją pocałować? – zapytał T.J.
– Proszę bardzo – odparł urzędnik, podpisując swoim nazwiskiem zezwolenie na zawarcie ślubu.
T.J. się pochylił. I pocałował jak trzeba.
– Kocham panią, pani Callahan.
– I ja pana kocham.
Trzymał mnie za rękę, gdy wychodziliśmy z gmachu sądu. Wielkie, leniwe płatki śniegu padały

z nieba. Wszyscy czworo wsiedliśmy do taksówki, żeby pojechać na uroczysty lunch w restauracji, gdzie
pracował Dean Lewis. Po dziesięciu minutach poprosiłam taksówkarza, żeby się zatrzymał.

– To nie potrwa długo. Może pan zaczekać? – Taksówkarz zgodził się i stanął przed salonem

piękności. – Zaraz wrócimy! – zawołałam do Sarah i Bena.

– Chcesz sobie teraz zrobić paznokcie? – zapytał T.J., wychodząc za mną z taksówki.
– Nie – odparłam, otwierając drzwi. – Ale chcę, żebyś tu kogoś poznał.
Na nasz widok Lucy przybiegła i rzuciła mi się na szyję.
– Jak sobie radzisz, kochanie?
– Świetnie się czuję, Lucy. Jak ty się masz?
– Doskonale, doskonale.
Położyłam dłoń na ramieniu T.J. i powiedziałam:
– Lucy, chcę ci przedstawić mojego męża.
– To John? – zapytała.

– Nie. Nie wyszłam za Johna. Moim mężem jest T.J.
– Anna mężatką? – Początkowo wyglądała na zdezorientowaną, ale po chwili twarz jej się rozjaśniła,

rzuciła się T.J. na szyję i mocno uściskała. – Anna mężatką!

– Tak – powiedziałam. – Anna jest mężatką.

ROZDZIAŁ 68

T.J.

Trzy miesiące później, w pewien ciepły czerwcowy dzień, wsiedliśmy do mojego SUV-a. Anna

nałożyła okulary słoneczne, a ja czapkę baseballową Chicago Cubs. Bo siedział z tyłu, z łbem za oknem.
Z radia płynęły słowa Take It Easy w wykonaniu The Eagles. Anna zrzuciła sandały, nastawiła głośniej
muzykę i śpiewała razem z nimi. Wyjeżdżaliśmy z miasta.

Robotnicy niedawno wylali fundamenty naszego nowego domu. Włożyliśmy wówczas oboje dłonie

do mokrego cementu, Anna napisała palcem nasze imiona, a obok datę. Zamówiłem ekipę budowlaną,
która zabrała się już do stawiania drewnianej konstrukcji; dom nabierał kształtów. Jeśli prace potoczą się
zgodnie z harmonogramem, będziemy mogli się wprowadzić przed Halloween.

Kiedy przyjechaliśmy, zaparkowałem samochód i wziąłem z tylnego siedzenia pistolet na gwoździe.

Anna, śmiejąc się, wcisnęła mi na głowę kapelusz kowbojski. Powinienem nałożyć ochronne okulary, ale
miałem tylko lotnicze. Ze stosu pociętych desek wziąłem dwie, dość grube.

– Masz jakieś wyszukane urządzenie – zażartowała Anna. – Myślałam, że wolałbyś to zrobić według

starej szkoły. Młotkiem.

– Skądże znowu – powiedziałem, śmiejąc się. Pomachałem pistoletem w górze. – To wspaniała rzecz.
To, co zamierzaliśmy teraz zrobić, było pomysłem Anny. Chciała przytrzymać dla mnie kilka desek,

jak wtedy, kiedy budowałem nasz dom na wyspie.

– Proszę, zrób mi tę przyjemność – powiedziała. – Za dawne czasy.
Jakbym kiedykolwiek mógł jej czegoś odmówić!
– Gotowa? – zapytałem, ustawiając deski.
Anna trzymała je mocno.
– Strzelaj, T.J.
Wycelowałem i pociągnąłem za spust.
Baaaach.

Epilog

Anna

Trzy lata później

Szarozielony parterowy dom w stylu ranczo ma zewnętrzne wykończenia w kolorze kremowym i jest

otoczony drzewami. W dużym garażu mieści się tahoe T.J., jego furgonetka i mój biały nissan pathfinder,
wszystkie trudne do utrzymania w czystości, kiedy jeździ się po żwirowych drogach.

Obok wielkiej kuchni jest pokój z drzwiami prowadzącymi na zewnątrz, w którym jedna ściana

pokryta jest od sufitu po podłogę półkami pełnymi książek. Można mnie tam często zastać, zwiniętą
w kłębek w fotelu, z nogami na pufie.

Są dwie werandy, jedna od frontu, druga od tyłu. Ta druga ma siatkę ochronną, przesiadujemy tam

z T.J., nie przejmując się insektami, szczególnie moskitami. Bo biega w ogrodzie, a kiedy nie goni za
królikami, śpi u naszych stóp.

Nasz dom z czterema sypialniami wyposażony jest w każde nowoczesne urządzenie, jakie można

sobie wyobrazić. Ale nie mamy kominków. Ani grilla.

Dzisiaj dom jest pełen gości. Zebrali się, aby świętować moje trzydzieste ósme urodziny. Zawsze są

mile widziani.

W kuchni moja teściowa i siostra siedzą przy stole, wymieniają przepisy i popijają wino. Nie

pozwalają mi gotować w dniu urodzin, więc Tom przywiezie gotowe dania z miasta. Wkrótce tu będzie,
a ja, nie mając nic do zrobienia, mogę się odprężyć i spokojnie czekać.

Siostry T.J., Alexis i Grace, siedemnastolatka i dziewiętnastolatka, siedzą na werandzie od frontu

z Joem i Chloe. Trzynastoletni Joe chciałby zapewne mieć jakiegoś kolegę do zabawy, ale jest tak
zadurzony w Alexis, że nie przeszkadza mu towarzystwo dziewcząt.

Wyjmuję dwa piwa z lodówki i idę do salonu. T.J. rozsiadł się na kanapie i ogląda telewizję.

Pochylam się nad nim i całuję go, potem otwieram piwo i stawiam na stoliku.

– Jak się ma jubilatka? – Mówi cicho, bo nasza córka śpi na jego piersiach, z paluszkiem w buzi.

Wiemy, że jeśli Josephine Jane „Josie” Callahan obudzi się niewyspana, drogo nas to będzie kosztować.

– Położę ją do łóżeczka – mówię szeptem.
T.J. kręci głową.
– Tak jej dobrze. – Mała dziewczynka już owinęła go sobie wokół paluszka.
Drugą puszkę piwa podaję Benowi. Siedzi w fotelu obok kanapy; wygląda na zadowolonego

z Thomasem Jamesem Callahanem III śpiącym na kolanach. Zadziwiające, bo kiedy po narodzinach
bliźniaków przyszedł do szpitala, powiedział, że nigdy nie trzymał dziecka w ramionach.

– Jak będziecie go nazywać – zapytał, kiedy T.J. usadowił go wygodnie w fotelu i ostrożnie podał mu

naszego synka. – Jeśli ma być dwóch T.J, to mi się pomylicie.

– Będziemy nazywać go Mick – powiedział T.J.
– Nazywasz dziecko po Micku Jaggerze? Świetny pomysł!
T.J. i ja roześmialiśmy się i spojrzeliśmy na siebie.
– To inny Mick – sprostował T.J.
Nie staraliśmy się od razu o dziecko. Stanowczo nie chciałam pośpiesznie podejmować decyzji,

a jeśli nawet by się okazało, że za długo czekaliśmy… no cóż, są inne sposoby stworzenia rodziny.
Ostatecznie potrzeba było sześciu miesięcy prób i leku na bezpłodność. Poczęcie nastąpiło w gabinecie

lekarskim – o czym zawsze wiedzieliśmy – przy użyciu nasienia zostawionego w banku spermy, kiedy T.J.
miał piętnaście lat.

Sądzę, że nic nie dzieje się bez powodu, i dlatego wierzę, iż bliźniaki pojawiły się dokładnie w tym

momencie, w którym byliśmy na nie gotowi. „Z dwójką będzie ciężko”, wszyscy powtarzali, ale T.J. i ja
wiemy, co to znaczy ciężko, i z pewnością nie jest to dwójka zdrowych dzieci. Nie mówię też, że jest
łatwo. Zdarzają się trudne dni.

Bliźniaki mają już jedenaście miesięcy i prawdą jest to, co mówią, że czas biegnie dużo szybciej,

kiedy ma się dzieci. Wydaje się, że dopiero wczoraj chodziłam jak kaczka, z dłonią na kręgosłupie,
zastanawiając się, jak długo jeszcze będę je nosić, a teraz już tu są, raczkują po wszystkich kątach
i niedługo zaczną stawiać pierwsze kroki.

Zostawiam T.J. i Bena i wracam do kuchni. David dosiadł się do Jane i Sarah. Całuje mnie na

powitanie.

– Wszystkiego najlepszego – mówi, wręczając mi bukiet kwiatów. Przycinam łodygi pod bieżącą

wodą, wkładam do wazonu, stawiam na blacie obok różowych róż, które dostałam od T.J. dzisiaj rano.

– Wino? – pytam go.
– Ja przyniosę. Ty siadaj i odpoczywaj.
Dołączam do Sarah i Jane. Stefani też jest z nimi. Rob i dzieci mają grypę żołądkową, więc przyszła

sama; nie chce ryzykować zarażenia kogokolwiek. W takich chwilach, gdy wszyscy, których kocham, są
pod jednym dachem, czuję, że niczego mi nie brakuje. Szkoda tylko, że nie ma moich rodziców. Żeby
poznali mojego męża. Żeby uściskali swoje wnuki.

Do niedawna jeszcze chodziłam do schroniska trzy razy w tygodniu, lecz dojeżdżanie do miasta dało

mi się we znaki. Jane zajmowała się bliźniakami, gdy mnie nie było, lecz w końcu nadszedł czas, by zająć
się czymś innym. Założyłam fundację charytatywną na rzecz bezdomnych rodzin, prowadzę ją z naszego
biura w domu, podczas gdy bliźniaki bawią się koło mnie. Jestem szczęśliwa. Schronisko Henry’ego co
roku otrzymuje dużą darowiznę, i to się nie zmieni. Powiesiłam ulotkę w miejscowej szkole, mam teraz
kilku uczniów. Przyjeżdżają do naszego domu wieczorami, siadamy przy kuchennym stole i po kolei
odfajkowujemy odrobione zadania. Czasem tęsknię za tym, by stanąć przed uczniami w klasie, a potem
myślę, że już tego wystarczy.

T.J. prowadzi mały zakład budowlany. Buduje domy, jeden, dwa w ciągu roku, pracuje razem

z ludźmi, których zatrudnia. Po zaliczeniu pierwszego semestru w college’u nigdy nie wrócił do nauki, ale
nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Nie do mnie należy wybór. T.J. jest szczęśliwy na otwartych
przestrzeniach.

Oddaje również swój czas i pieniądze instytucji charytatywnej Siedlisko dla Ludzi. Dean Lewis też

jest tam wolontariuszem: szósty dom, który pomógł wybudować, należy do niego. Ożenił się z Julie,
dziewczyną poznaną w restauracji, w której pracuje, a Leo uwielbia być starszym bratem dla małej
dziewczynki, której rodzice dali imię Annie.

Kilka miesięcy temu zaniosłam T.J. obiad na budowę. Ja też jestem szczęśliwa, kiedy widzę, że robi

to, co kocha. Nowy podwykonawca, zatrudniony do hydrauliki, nie wiedząc, kim jestem, gwizdnął na mój
widok i krzyknął: „Hej, laluniu!”. T.J. od razu go ustawił. Wiem, że powinnam czuć się obrażona,
traktować takie gwizdanie jak zniewagę dla kobiety. Ale mnie nie przeszkadza.

T.J. i ja znaleźliśmy coś ciekawego parę lat temu. Zadzwonił do nas funkcjonariusz policji z Male

z kilkoma pytaniami. Miał nadzieję, że to pomoże mu zamknąć sprawę zaginionej osoby. Rodzina
mężczyzny, który zaginął w maju 1999 roku, znalazła w jego rzeczach dziennik. Owen Sparks,
internetowy milioner z Californii, opisał w nim szczegółowo swój plan porzucenia stresującego trybu
życia na rzecz spokoju i samotności na wyspie na Malediwach. Prześledzono jego kroki do Male, ale tam
trop się gubił. Policjant chciał więcej informacji o szkielecie, na który się natknęliśmy z T.J. Nie ma
absolutnej pewności, że to był on, ale jest to bardzo prawdopodobne. Ciekawe, czy Owen przeżyłby,

gdyby miał się na kim oprzeć, tak jak nam się udało. Zapewne nigdy się nie dowiemy.

Niosę dzbanek z lemoniadą na werandę, napełniam szklanki, wdycham zapach świeżo ściętej trawy

i wiosennych kwiatów. Tom wjeżdża na podjazd. Zdecydowaliśmy, że smakołyki z delikatesów
u Perry’ego będą najlepsze na ten ciepły majowy wieczór, i teraz David wychodzi, żeby pomóc Tomowi
wnieść wszystko do domu. Ja i Stefani ustawiamy półmiski na stole w kuchni. Już mam zamiar zawołać
gości, by nakładali sobie jedzenie na talerze, gdy podchodzi do mnie Ben, trzymając Micka przed sobą
w wyciągniętych rękach. Trudno było nie czuć zapachu pieluchy.

– Zdaje mi się, że coś mu wyszło z pupy – mówi.
– Pieluchy i chusteczki leżą obok stołu do przewijania w pokoju dzieci. I użyj dużo kremu, bo Mick

ma lekką wysypkę.

Ben stoi, sztywny jak kij, zastanawiając się, jak mu się uda od tego wykręcić, aż T.J., obserwujący

całą scenę, wybucha śmiechem.

– Chłopie, przecież ona sobie żartuje.
Ben spogląda na mnie, ja wzruszam lekko ramionami i się uśmiecham:
– To takie proste.
Bawi mnie wyraz ulgi na twarzy Bena.
T.J. wyciąga ręce po Micka.
– Josie też zrobiła kupę. Przewinę obydwoje.
– Jesteś taki dobry – mówię. Jest dobry.
Ben podaje mu małego.
– Aleś mięczak – zwraca się do niego T.J., wychodząc z pokoju z dziećmi w ramionach. Uśmiecham

się, bo wiem, że żartuje, wiem także, że jest szczęśliwy, bo jego najlepszy przyjaciel chce być tak blisko
naszej rodziny. Ben ma dwadzieścia cztery lata i mógłby raczej przesiadywać teraz w barach, zamiast
trzymać niemowlę na kolanach. Chodzi na poważnie z dziewczyną o imieniu Stacy, a T.J. twierdzi, że to
dzięki niej Ben dorośleje. Trochę mu jeszcze do dorosłości brakuje.

Goście napełniają talerze i szukają miejsca, gdzie mogą usiąść. Niektórzy wybierają frontowe

schodki, inni obudowaną werandę, jeszcze inni, jak ja i T.J., zostajemy w kuchni.

Sadzamy bliźniaki w wysokich krzesełkach, dajemy im kawałki chleba i mięsa. Karmię je sałatką

z ziemniaków, sama zjadam po kęsie kanapki i piję mrożoną herbatę. T.J. siada obok mnie. Co chwila
schyla się po kubeczek, który Josie rzuca na podłogę, żeby zobaczyć, czy on go podniesie. Zawsze to
robi.

Kiedy skończyliśmy jeść, wszyscy odśpiewują sto lat. Zdmuchuję trzydzieści osiem świeczek, które

Chloe uparła się zmieścić na torcie. Piekielna sprawa, ale mogę się tylko śmiać. Od tej chwili do
dwudziestego września, kiedy T.J. kończy dwadzieścia pięć lat, jestem od niego starsza o czternaście lat,
a nie trzynaście. Na to też nic nie mogę poradzić.

Piją moje zdrowie, a ja czuję się szczęśliwa, że jestem gotowa płakać.
Później, gdy wszyscy już odjechali i położyliśmy bliźniaki, T.J. przychodzi na obudowaną werandę.

Przynosi dwie szklanki zimnej wody.

– Dziękuję – mówię, biorąc jedną. Zimna woda w szklance nie straciła dla nas na atrakcyjności.

Pociągam długi łyk i odstawiam szklankę na stoliku obok mnie.

T.J. siada na ratanowej kanapce i przyciąga mnie na kolana.
– Chyba nie będziesz mógł tego dłużej robić – mówię, całując go w szyję. Całuję go tam z dwóch

powodów: po pierwsze, on to lubi, po drugie, sprawdzam, czy nie ma guzków. Dzięki Bogu, nic nie
znalazłam.

– Na pewno będę – mówi. Uśmiecha się i głaszcze mój brzuch.
Zdecydowaliśmy się na jeszcze jedno dziecko. Zdziwiliśmy się, bo od razu zaszłam w ciążę. Tym

razem to będzie jedno dziecko i nie wiemy, czy chłopiec, czy dziewczynka. To nie ma znaczenia, byleby

było zdrowe. Poród jest za cztery miesiące, więc kiedy urodzę, bliźniaki będą miały piętnaście miesięcy.
To wszystko znaczy, że czasami nasze pragnienia się spełniają.

Często myślę o wyspie. Kiedy dzieci podrosną, będziemy mieli co im opowiadać.
Z pewnymi skrótami, oczywiście.
Powiemy im też, że ten dom i cała ziemia dookoła jest naszą wyspą.
I że T.J. i ja nareszcie jesteśmy w domu.

PODZIĘKOWANIA

Bez współudziału, pomocy i poparcia wymienionych niżej osób Na wyspie byłaby nadal plikiem

zajmującym miejsce na moim twardym dysku. Nie ma słów, którymi mogłabym wyrazić wdzięczność za
to, że mam wokół siebie ludzi tak wspaniałych i tak pełnych entuzjazmu.

Mam ogromny dług wdzięczności wobec pisarki Meiry Pentermann. Meira wierzyła we mnie na

długo, zanim ja w siebie uwierzyłam, a jej cenne wskazówki pomogły mi nadać Na wyspie formę, jaką ta
książka prezentuje. Meira jest moim ostatecznym krytykiem, beta-czytelnikiem, cyber-siostrą.

Moja siostra bliźniacza Trish zawsze będzie pierwszą osobą, której pokażę to, co napiszę.
Dziękuję mojemu mężowi Davidowi; jego zachęta znaczy dla mnie więcej, niż jest sobie w stanie

wyobrazić.

Moim dzieciom, Matthew i Lauren. Dziękuję wam za cierpliwość, kiedy mama tyle czasu spędzała

przed laptopem. Kocham was oboje.

Elisie Abner-Taschwer za to, że jest najlepszą publicystką i cheerleaderką, jaką można sobie

wyobrazić.

Szczególne podziękowania chciałabym przekazać moim beta-czytelnikom oraz tym, którzy otrzymali

egzemplarze sygnalne powieści. Wasze życzliwe opinie sprawiły mi wielką radość i umocniły wiarę we
własne siły w sposób trudny do wyobrażenia. Są to: Penne Heede Pojar, Beth Knipper, Elisa Abner-
Taschwer, Lisa Green, Brooke Achenbach, Julie Gieseman, Trish Garvis, Trish Kallemeier, Noelle
Zmolek, Stacy Alvarez, Stefani Blubaugh, Mindy Farrington, Taylor Kalander, David Green, Tami
Cavanaugh, Amy Gulbranson, Stefanie Martin, Shellie Mollenhauer, Christy Cornwell, Missy Pomerantz
i Jill LaBarre.

Miałam również szczęście pracować z niezwykle utalentowanymi ludźmi, którzy w znaczący sposób

przyczynili się do tego, aby Na wyspie była taką książką, jaką pragnęłam zobaczyć. Mam nadzieję
współpracować z nimi w przyszłości. Są to:

Alison Dasho, redakcja;
Anne Victory (Victory Editing), korekta;
Guido Henkel, skład;
Getty Images, zdjęcie na okładce;
Penne Heede-Pojar, projekt okładki.