QPrint

EPLS 75

Użycie defibrylatora jest procedurą raczej rzadko
stosowaną w pediatrii, ponieważ rytmy do defibrylacji
występują stosunkowo niezbyt często. W
przeciwieństwie do dorosłych, gdzie migotanie komór
(VF) jest najczęściej występującym zaburzeniem rytmu
w zatrzymaniu krążenia, u dzieci pojawia się ono w
mniej niż 20% przypadków. Występowanie
częstoskurczu komorowego bez tętna (VT) jako rytmu
zatrzymania krążenia jest równie rzadkie.

Defibrylacją nazywa się przepływ przez mięsień serca
prądu elektrycznego prowadzącego do jednoczesnej
depolaryzacji krytycznej jego masy, co pozwala na
przywrócenie spontanicznej aktywności elektrycznej
przez tkankę mięśnia sercowego.

Dostarczona dawka energii elektrycznej powinna
ograniczać do minimum uszkodzenie mięśnia
sercowego. Przepływ prądu elektrycznego zależy od
wybranej energii (J) oraz od oporu przepływu przez
klatkę piersiową (impedancja transtorakalna). Jeśli
impedancja jest wysoka, należy zwiększyć wartość
energii.

Czynniki wpływające na impedancję transtorakalną:

Wartość wybranej energii

Wielkość łyżek

Substancja przewodząca pomiędzy łyżkami, a
skórą

Ilość oraz czas, jaki upłynął od poprzednich
wyładowań (powodują zmniejszenie impedancji)

Ułożenie łyżek na ścianie klatki piersiowej

Siła przyłożenia łyżek do ściany klatki piersiowej

Grubość ściany klatki piersiowej oraz otyłość

Rodzaje defibrylatorów

Defibrylatory mogą być automatyczne ( Automatyczny
Defibrylator Zewnętrzny - AED) lub sterowane
manualnie. Inny podział rozróżnia defibrylatory, które
mogą generować wyładowania jednofazowe lub
dwufazowe. Defibrylatory manualne oferują
dostarczenie odpowiednich energii, wymaganych dla
pacjenta począwszy od noworodka. Muszą one być
dostępne w szpitalach oraz w innych miejscach, w
których prowadzona jest opieka nad dziećmi
obarczonymi ryzykiem zatrzymania krążenia. AED mają
odgórnie zaprogramowane wszystkie parametry
włącznie z dawkami energii. Defibrylatory powinny być
regularnie sprawdzane zgodnie z lokalnym protokołem.

Defibrylatory jednofazowe nie są już obecnie
produkowane, lecz nadal wiele z nich pozostaje w
użyciu. Urządzenia te dostarczają prąd jednobiegunowy
(przepływający jednokierunkowo) i z tego powodu
zazwyczaj wymagane są wyższe dawki energii.

Istnieją dwa główne typy fali dwufazowej, ale brak jest
ewidentnych dowodów na przewagę jednego typu fali
nad drugim. Jakkolwiek istnieje znaczna ilość danych
potwierdzających, że defibrylatory dwufazowe są
bardziej skuteczne niż jednofazowe.

Defibrylatory dwufazowe dostarczają impuls prądu,
który przepływa w kierunku wartości dodatniej, po czym
płynie w przeciwnym kierunku w trakcie określonego
czasu wyładowania. Skuteczność pierwszego
wyładowania w długo trwającym VF/VT jest wyższa dla
fali dwufazowej, aniżeli dla jednofazowej. Defibrylacja
prądem o fali dwufazowej powoduje mniejszą
dysfunkcję mięśnia sercowego po wyładowaniu.

Łyżki a elektrody samoprzylepne

Defibrylator manualny może być obsługiwany za
pomocą klasycznych łyżek lub przy użyciu elektrod

Cele:

Po przeczytaniu tego rozdziału czytelnik
powinien:

Zrozumieć wskazania do defibrylacji i
kardiowersji.

Opisać jak wykonać bezpieczną
defibrylację używając zarówno
defibrylatora manualnego jak i
Automatycznego Defibrylatora
Zewnętrznego( AED).

Zidentyfikować czynniki wpływające
na skuteczność defibrylacji i
kardiowersji.

Defibrylacja i Kardiowersja

ROZDZIAŁ

WPROWADZENIE

DEFIBRYLACJA

Defibrylator jednofazowy

Defibrylator dwufazowy

Rozdział 7 Defibrylacja i Kardiowersja

EPLS 76

samoprzylepnych. Ten drugi sposób jest często
określany jako defibrylacja „hands-free” (bez użycia rąk
- przyp. tłum.)

Elektrody samoprzylepne są bezpieczne, efektywne i
ogólnie preferowane w stosunku do klasycznych łyżek
do defibrylacji. Mają podobną impedancję do
klasycznych łyżek i dlatego są tak skuteczne. Elektrody
samoprzylepne również ułatwiają szybsze dostarczenie
wyładowania w trakcie trwających zabiegów
resuscytacyjnych.

Podczas stosowania klasycznych łyżek wymagane jest
nałożenie na ścianę klatki piersiowej dwóch osobnych
podkładek żelowych, aby zapewnić dobry kontakt
pomiędzy łyżkami a ścianą klatki i zredukować
impedancję (Rycina 7.1). Mają one tendencję do
spadania ze ściany klatki piersiowej podczas jej uciśnięć
i trzeba je wymieniać.

Dodatkowo mogą doprowadzić do rzekomej asystolii w
zapisie EKG, ponieważ żel elektrolitowy zostaje
spolaryzowany, co powoduje, iż po defibrylacji pogarsza
się jego przewodnictwo. Zjawiska tego nie opisuje się w
przypadku użycia elektrod samoprzylepnych.

Rycina 7.1 Ułożenie łyżek pediatrycznych na
podkładkach żelowych

Podczas stosowania defibrylatora manualnego z
łyżkami może być również używany żel elektrolitowy.
Jest to metoda mniej zalecana z powodu potencjalnej
możliwości rozlania się żelu pomiędzy łyżkami podczas
prowadzenia uciśnięć, co może doprowadzić do
powstania łuku elektrycznego.

Należy unikać użycia żelu sonograficznego (który jest
słabym przewodnikiem), gazy nasączonej solą
fizjologiczną (która ma zmienne przewodnictwo i istnieje
ryzyko powstania łuku elektrycznego pomiędzy łyżkami)
i gazy nasączonej alkoholem (ryzyko poparzenia).

Położenie łyżek

Położenie łyżek ---- elektrod

elektrod

Łyżki powinny być tak umieszczone, aby serce
znajdowało się pomiędzy nimi, co umożliwi przepływ
prądu przez mięsień sercowy. Zazwyczaj jedna łyżka

jest umieszczana tuż poniżej prawego obojczyka, a
druga w okolicy pachowej lewej (Rycina 7.2). Podczas
stosowania klasycznych łyżek należy wybrać możliwie
największe dostępne, co pozwoli na maksymalny
kontakt ze ścianą klatki piersiowej. Jednakże zarówno
elektrody samoprzylepne jak i podkładki żelowe nie
mogą się stykać. Podczas dostarczania energii przy
użyciu klasycznych łyżek należy dokładnie je dociskać,
aby zapewnić dobry kontakt za ścianą klatki piersiowej (
siła nacisku 3 kg u dzieci ważących < 10 kg, a 5 kg u
starszych dzieci).

Ryc. 7.2 Pozycja łyżek lub elektrod
samoprzylepnych u niemowląt

Ryc. 7. 3 Pozycja przednio-tylna łyżek u niemowląt

Ogólnie łyżki dla niemowląt ( około 4,5 cm średnicy) są
zalecane dla dzieci o wadze <10 kg. Jeśli łyżki
niemowlęce są niedostępne, należy zastosować pozycję
przednio-tylną.

Dawka energii

Nie jest znana idealna dawka energii do wykonania
bezpiecznej i efektywnej defibrylacji u dzieci. Przy
zastosowaniu defibrylatora manualnego (zarówno o
jedno- jak i dwufazowym typie fali) energia 4 J/kg
powinna być dostarczona z każdym wyładowaniem.
Maksymalna dawka dla pierwszego wyładowania
wynosi 360 J (jednofazowy) i 150-200 J (dwufazowy), a
dla następnych wyładowań 360 J (jednofazowy) i 200 J
(dwufazowy) tak jak w wytycznych dla pacjentów
dorosłych.

Jeśli nie jest dostępny żaden defibrylator manualny,
powinno się użyć AED przystosowanego do wykrywania
rytmów defibrylacyjnych u dzieci. ( Patrz niżej w
podrozdziale o AED). Byłoby najlepiej, gdyby ten AED

EPLS 77

był wyposażony w urządzenie redukujące dawki energii
do niższych wartości energii odpowiednich dla dzieci
pomiędzy 1. – 8. rokiem życia (50-75J). W sytuacji
nagłej, kiedy taki rodzaj AED nie jest dostępny, można
zastosować AED dostarczające dawki energii
odpowiednie dla dorosłych. Dla dzieci ważących więcej
niż 25 kg (powyżej 8. roku życia) standardowy AED z
normalnymi łyżkami jest odpowiedni. Należy pamiętać,
że AED nie mogą być używane do kardiowersji.

Bezpieczeństwo

Nadrzędną sprawą jest zarówno bezpieczeństwo
ratownika jak i pacjenta.

Należy wziąć pod uwagę poniższe czynniki:

1. Tlen - należy usunąć każde urządzenie z wolnym

wypływem tlenu (maskę z tlenem, wąsy tlenowe) i
umieścić je w odległości przynajmniej 1metra od
dziecka. Można pozostawić worek samorozprężalny
lub przewód tlenowy połączony z rurką intubacyjną.
Jeśli zostaną one rozłączone, muszą być odsunięte
na odległość przynajmniej metra od ściany klatki
piersiowej dziecka.

2. Podczas kardiowersji jest szczególnie ważne, aby

dziecko w stanie ciężkim pozostawić podłączone do
respiratora w trakcie dostarczania energii. Dzieci te
mają zachowane spontaniczne krążenie, które
potencjalnie umożliwia prawidłowe utlenowanie
krwi.

3. Suche powierzchnie – należy obawiać się mokrego

ubrania lub mokrej powierzchni. Jeśli jest to
konieczne, należy osuszyć klatkę piersiową
pacjenta przed defibrylacją.

4. Kontakt – Należy upewnić się, że nikt nie dotyka

pacjenta bezpośrednio lub pośrednio włącznie z
łóżkiem pacjenta, wózkiem i płynami podawanymi
dożylnie.

5. Należy upewnić się, że łyżki/ elektrody nie dotykają

metalu (np.: biżuterii) lub innych rzeczy takich jak
przezskórne leki lub podkładki do elektrokoagulacji.

6. Należy być pewnym, że osoba obsługująca

defibrylator jest zaznajomiona ze sprzętem i wydaje
jasne decyzje co do bezpieczeństwa zarówno
całemu zespołowi jak i jakimkolwiek świadkom.

7. Należy być ostrożnym, jeśli umieszcza się łyżki lub

elektrody u pacjentów z rozrusznikiem serca lub
wszczepionym kardiowerterem - defibrylatorem.
Łyżki należy umieścić co najmniej w odległości 12
cm od stymulatora, aby zminimalizować ryzyko
oparzenia mięśnia sercowego. U dzieci może to
wymagać zastosowania metody przednio – tylnej.

Porównanie pojedynczej defibrylacji

Porównanie pojedynczej defibrylacji
z sekwencj

z sekwencj

z sekwencją trzech defibrylacji

ą trzech defibrylacji

Chociaż nie opublikowano wyników badań
porównujących pojedynczą defibrylację z sekwencją
trzech defibrylacji, istnieje wiele czynników, które

doprowadziły do skorygowania rekomendacji
dostarczania raczej jednego wyładowania niż sekwencji
trzech. Zawierają one:

Częstsze i krótsze przerwy w uciskaniu klatki
piersiowej są połączone ze zmniejszonym
prawdopodobieństwem zmiany VF w inny rytm co
tym samym powoduje spadek przeżywalności.

Skuteczność pierwszego wyładowania jest > 90% i
dlatego nieskuteczność przemiany VF sugeruje
bardziej potrzebę RKO niż kolejnej defibrylacji.

Defibrylator ma

Defibrylator manualny

nualny

Defibrylatory manualne mają kilka zalet w porównaniu z
AED i dlatego muszą być łatwo dostępne we wszystkich
placówkach ochrony zdrowia nawet, jeśli niedaleko
znajduje się AED. Te zalety są następujące:

1. Personel wykwalifikowany w obsłudze defibrylatora

może rozpoznać zaburzenie rytmu i jeśli uzna za
konieczne wykonać defibrylację szybciej niż
trwałaby analiza rytmu przez AED.

2. Dodatkowe udogodnienia pozwalające na

zastosowanie różnych sposobów leczenia takie, jak
kardiowersja czy zewnętrzna stymulacja.

3. Możliwość wyboru wartości energii.

Rycina 7.4 Bezpieczna defibrylacja

1. Potwierdź zatrzymanie krążenia i rozpocznij lub

kontynuuj RKO.

2. Włącz defibrylator (upewnij się, że jest w trybie

niezsynchronizowanym) i w czasie krótkiej przerwy
w uciśnięciach klatki piersiowej potwierdź obecność

Sekwencja postępowania podczas
wykonywania defibrylacji przy
zastosowaniu defibrylatora
manualnego

Rozdział 7 Defibrylacja i Kardiowersja

EPLS 78

rytmu defibrylacyjnego (przy użyciu łyżek, elektrod
samoprzylepnych).

3. Umieść odpowiednie samoprzylepne elektrody (dla

dorosłych lub dziecięce) lub podkładki żelowe na
klatce piersiowej dziecka – jedną poniżej prawego
obojczyka, drugą w linii środkowo-pachowej lewej.
Upewnij się, że się nie stykają. Drugi ratownik
(ratownicy) powinni kontynuować RKO podczas
umieszczania elektrod lub podkładek.

4. Jeżeli używasz łyżek defibrylatora, wybierz

właściwy rozmiar łyżek (pediatryczne dla dzieci< 10
kg, lub łyżki przeznaczone dla dorosłych u dzieci
>10 kg) i przyłóż je pewnie do podkładek żelowych.

5. Wybierz odpowiednią energię: 4J/kg.

6. Usuń przepływ tlenu w obrębie strefy defibrylacji i

przerwij uciskanie klatki piersiowej.

7. Wydaj komendę „ODSUNĄĆ SIĘ” głośnym tonem,

w tym czasie dokonaj szybkiego sprawdzenia czy
nikt nie dotyka pacjenta, lub jego łóżka i naładuj
elektrody samoprzylepne lub łyżki defibrylatora
(Rycina 7.4).

8. Rozejrzyj się i potwierdź, że wszyscy się odsunęli.

9. Sprawdź monitor, czy jest na nim VF/VT i wykonaj

wyładowanie.

10. Jeśli używasz łyżek defibrylatora, umieść je z

powrotem na defibrylatorze i natychmiast powróć do
resuscytacji krążeniowo-oddechowej
(rozpoczynając od uciśnięć) bez oceny rytmu czy
sprawdzania tętna.

11. Kontynuuj RKO przez dwie minuty, następnie

przerwij na chwilę, aby ocenić zapis EKG.

12. Jeśli na monitorze jest VF/VT, powtórz kroki od 6-

10 i wykonaj drugie wyładowanie.

13. Kontynuuj RKO przez dwie minuty, następnie

przerwij na chwilę, aby ocenić zapis EKG.

14. Jeśli nadal na monitorze utrzymuje się VF/VT podaj

adrenalinę 10mcg/kg i.v./i.o., przepchnij bolusem
soli fizjologicznej, wykonaj trzecią defibrylację i
kontynuuj RKO (jak powyżej).

15. Jeśli nadal utrzymuje się VF/VT powtarzaj całą

sekwencję podając adrenalinę 10mcg/kg po
kolejnych wyładowaniach (co około cztery minuty).

16. Po trzech wyładowaniach rozważ amiodaron 5

mg/kg i.v./i.o.

Kardiowersja jest depolaryzującym wyładowaniem
prądu stałego, zsynchronizowanym z załamkiem R
elektrokardiogramu. Tym samym unika się dostarczenia
energii w czasie refrakcji względnej cyklu serca (okres
refrakcji komór), Jest to kluczowe dla zminimalizowania
ryzyka wystąpienia VF.

Kardiowersja jest stosowana w leczeniu objawowego
SVT lub VT z tętnem. Postępowanie jest takie samo jak
w przypadku defibrylacji (opisane powyżej), z kilkoma
dodatkowymi istotnymi różnicami:

Przytomny pacjent musi być znieczulony ogólnie lub
poddany sedacji przed wykonaniem kardiowersji.

Tryb synchronizacji musi być włączony.

Należy upewnić się, że wzmocnienie zapisu EKG
jest wystarczające, aby defibrylator mógł
zidentyfikować załamek R.

Początkowa dawka energii jest niższa i wynosi 1,0
J/kg i może być zwiększona do 2 J/kg, jeśli nadal
utrzymuje się zaburzenie rytmu.

Dla niektórych urządzeń, aby mogło pracować w
trybie synchronizacji, może okazać się konieczne
podłączenie elektrod EKG.

Osoba obsługująca defibrylator musi być świadoma,
że istnieje niewielkie opóźnienie pomiędzy
naciśnięciem przycisku (-ów) wyzwalających
energię a dostarczeniem energii, ponieważ
urządzenie potrzebuje czasu na zidentyfikowanie
załamków R. Z tego powodu konieczne jest
przytrzymanie przycisku (-ów) dopóki załamek R nie
zostanie zidentyfikowany przez urządzenie i
wyładowanie nie zostanie właściwe dostarczone.

Niektóre urządzenia wymagają ponownego
wybrania opcji synchronizacji, jeśli konieczne jest
wykonanie następnej kardiowersji.

Inne zaś pozostają na opcji synchronizacji
pierwotnie wybranej. Ma to potencjalne znaczenie
dla dalszego bezpiecznego użycia sprzętu -
defibrylator pozostający na opcji synchronizacji nie
będzie gotowy natychmiast do wykonania
defibrylacji jeśli zaistnieje konieczność leczenia VF.
Dlatego personel powinien być przeszkolony, aby
zawsze pozostawić defibrylator na trybie
niezsynchronizowanego wyładowania.

Gdy tylko zostanie rozpoznane zaburzenie rytmu serca
wymagające kardiowersji, należy rozważyć sedację w
zależności od poziomu świadomości i stanu
hemodynamicznego dziecka.

1. Włącz defibrylator i uruchom tryb synchronizacji

2. Umieść samoprzylepne elektrody lub podkładki

żelowe na klatce piersiowej dziecka, jedną z nich
poniżej prawego obojczyka, drugą w linii środkowo-
pachowej lewej i upewnij się, że się nie stykają,

3. Jeżeli używasz łyżek defibrylatora, wybierz łyżki

pediatryczne dla dzieci< 10 kg, lub łyżki
przeznaczone dla dorosłych u dzieci >10 kg i
przyłóż je pewnie do podkładek żelowych

KARDIOWERSJA

Sekwencja postępowania podczas
wykonywania kardiowersji

EPLS 79

4. Wybierz odpowiednią energię (pierwsze

wyładowanie 1 - 2 J/kg)

5. Usuń przepływ tlenu w obrębie strefy defibrylacji.

6. Wydaj komendę „ODSUNĄĆ SIĘ” głośnym tonem,

w tym czasie dokonaj szybkiego sprawdzenia czy
nikt nie dotyka pacjenta lub jego łóżka i naładuj
elektrody samoprzylepne lub łyżki defibrylatora
(Rycina 7.4).

7. Rozglądnij się i potwierdź, że wszyscy są odsunięci.

8. Sprawdź monitor, czy jest na nim rytm wymagający

kardiowersji i wykonaj wyładowanie.

9. Konieczne jest przytrzymanie przycisku

uwalniającego energię aż do pojawienia się
załamka R, który zostanie rozpoznany przez
urządzenie i wówczas energia zostanie
dostarczona.

10. Sprawdź zapis na monitorze. Jeśli rytm uległ

normalizacji, umieść łyżki na defibrylatorze i
ponownie oceń pacjenta.

11. Jeśli zaburzenie rytmu utrzymuje się nadal, powtórz

sekwencję z podwójną dawką energii (kolejna
dawka wynosi 2 J/kg).

Po dwóch wyładowaniach elektrycznych, jeśli
tachykardia się nadal utrzymuje lub brak jest odpowiedzi
na leczenie, należy rozważyć podanie leków
antyarytmicznych.

Kardiowersja i defibrylacja mają większe szanse
powodzenia, jeśli hipoksja, kwasica, hipotermia i
hipoglikemia zostały wcześniej wyrównane ( sprawdź
4H i 4T).

AED są poręcznymi urządzeniami zasilanymi przez
baterie. Są one niezawodne i skomputeryzowane i
coraz częściej są używane zarówno przez osoby z
wykształceniem medycznym jak i bez niego. Są one
dostępne jako urządzenia półautomatyczne oraz
wyjątkowo jako w pełni zautomatyzowane. Wszystkie
AED analizują zapis EKG osoby poszkodowanej, aby
wykryć rytm wymagający dostarczenia
niezsynchronizowanego wyładowania elektrycznego i
wykonać je. W urządzeniach półautomatycznych dojdzie
do wyładowania tylko wtedy, jeśli ratownik postępuje
zgodnie z komendami wydawanymi przez AED i
naciśnie stosowny przycisk. Niektóre półautomatyczne
modele dostępne dla osób z wykształceniem
medycznym mają dodatkowe udogodnienie dla
ratownika dające możliwość narzucenia trybu
postępowania urządzeniu i wykonanie defibrylacji
niezależnie od komend wydawanych przez AED.

AED u dzieci

Obecnie dostępne AED zostały szczegółowo
sprawdzone na okoliczność wykrywania zaburzeń
rytmów serca u dorosłych. Zaprogramowano je na
podstawie bazy danych zaburzeń rytmu u dorosłych i
prób klinicznych u dorosłych i dzieci. Są one bardzo
dokładne w analizie rytmu w obu grupach pacjentów.

Nowe urządzenia są dwufazowe, mimo to jednofazowe
AED nadal pozostają w użyciu.

Standartowe AED stosowane u dorosłych mogą być
używane u dzieci powyżej 8. roku życia. Idealnie, gdyby
AED wyposażone w reduktor zmniejszający energię
były stosowane u dzieci pomiędzy 1. a 8. rokiem życia
lub do około 25 kg masy ciała. Dostarczają one niższą
energię ( typowo 50-75 J) w porównaniu do
standartowych AED (150-200J w urządzeniu
dwufazowym i 360 J w jednofazowym). Jeśli zarówno
reduktor energii jak i defibrylator manualny nie są
dostępne, można zastosować niezmodyfikowane AED u
dzieci powyżej 1. roku życia (Rycina 7.6).

Górna granica dawki bezpiecznej defibrylacji nie jest
znana, lecz dawka wyższa niż maksymalna poprzednio
rekomendowana, czyli 4 J/kg prowadziła do efektywnej
defibrylacji u dzieci bez wyraźnych skutków ubocznych.
Dlatego też dawka do 9 J/kg jest do zaakceptowania
ponieważ defibrylacja jest jedynym efektywnym
leczeniem VF/VT.

Dzieci poniżej roku mają szybszą czynność pracy serca,
która mogłaby zaburzać rozpoznanie rytmu
defibrylacyjnego. Ponadto u nich w czasie zatrzymania
krążenia częściej występuje rytm niedefibrylacyjny niż
defibrylacyjny. W skutek tego nie ma wystarczających
dowodów, aby rekomendować lub nie stosowanie AED
u niemowląt poniżej 1. roku życia.

1. Upewnij się, że ty, poszkodowany i pozostali

świadkowie zdarzenia są bezpieczni.

2. Rozpocznij BLS. Jeśli jest dwóch lub więcej

ratowników, jeden kontynuuje RKO, podczas gdy
drugi wzywa pomoc i przynosi AED, jeśli jest ono
dostępne na miejscu zdarzenia. Jeśli jest jeden
ratownik, powinien udać się po pomoc i przynieść
AED po minucie RKO, chyba że NZK z przyczyn
kardiologicznych jest bardziej prawdopodobne.

W każdym innym przypadku nie podłączaj elektrod AED
przed wykonaniem RKO przez jedną minutę.

3. Włącz AED i naklej elektrody ( pediatryczne, jeśli są

dostępne). Gdy jest więcej niż jeden ratownik, RKO
powinna być prowadzona do chwili naklejenia
elektrod.

4. Postępuj zgodnie z poleceniami

głosowymi/wizualnymi.

5. Upewnij się, że nikt nie dotyka poszkodowanego

w chwili prowadzenia analizy rytmu przez AED

AUTOMATYCZNE

DEFIBRYLATORY

ZEWN

ZEWNĘTRZNE

ĘTRZNE

Sekwencja użycia AED

Rozdział 7 Defibrylacja i Kardiowersja

EPLS 80

6. Jeżeli wyładowanie jest wskazane:

upewnij się, że nikt nie dotyka
poszkodowanego

naciśnij przycisk defibrylacji zgodnie
z poleceniem

kontynuuj RKO

7. Jeżeli wyładowanie nie jest wskazane:

niezwłocznie podejmij RKO

kontynuuj postępowanie zgodnie z poleceniami
głosowymi/wizualnymi

8. Kontynuuj RKO do momentu gdy:

przybędą wykwalifikowane służby medyczne
i przejmą akcję ratowniczą

poszkodowany zacznie prawidłowo oddychać

ulegniesz wyczerpaniu

Rycina 7.5 Defibrylacja przy użyciu Automatycznego
defibrylatora zewnętrznego

Elektrody do AED umieszcza się w tym samym miejscu
co łyżki defibrylatora manualnego ( tzn. jedną na prawo
od mostka poniżej obojczyka, drugą w linii środkowo-
pachowej po lewej stronie klatki piersiowej). Aby
poprawić skuteczność, ta druga elektroda powinna być
umieszczona zgodnie z długą osią ciała. Elektrody
powinny być wygładzone, aby upewnić się, że nie ma
pod nimi powietrza, co mogłoby zmniejszyć skuteczność
defibrylacji.

Pomimo, że elektrody są oznaczone jako prawa i lewa
(lub mają rysunki z prawidłowym umieszczeniem), nie
ma żadnego znaczenia, jeśli zostaną zamienione.
Dlatego, jeśli zostaną błędnie naklejone, nie wolno ich
odklejać i naklejać ponownie, bo jest to stratą czasu i
może spowodować również gorszą przyczepność
elektrod po zamianie.

Ryc. 7.6. Wskazówki dla zastosowania AED u dzieci

• Podłącz AED tak szybko jak to jest możliwe u

każdego dziecka bez oznak krążenia powyżej 1
roku życia

• Nie opóźniaj resuscytacji krążeniowo-

oddechowej, aby użyć AED.

• Idealnie byłoby gdyby urządzenie było

przetestowane szczególnie w rozpoznawaniu
zaburzeń rytmu u dzieci

• Jeśli AED z urządzeniem obniżającym energię

lub manualny defibrylator nie jest dostępny,
AED stosowane u dorosłych bez modyfikacji
może być użyte u dzieci powyżej 1. roku życia

Podsumowanie

•

Do wykonania defibrylacji można zastosować
różne typy urządzeń, a potencjalny użytkownik
musi znać urządzenie, którego używa.

•

Podczas używania defibrylatorów
bezpieczeństwo ma kluczowe znaczenie.

•

Wczesna defibrylacja jest jedynym skutecznym
postępowaniem w przywróceniu spontanicznego
krążenia u pacjentów z VF lub VT bez tętna.

•

W leczeniu VF/VT należy zastosować
defibrylację.

•

SVT i VT z tętnem jest leczone poprzez
wykonanie kardiowersji

EPLS 81

1. Atkinson, E., B. Mikysa, et al. Specificity and sensitivity of

automated external defibrillator rhythm analysis in infants and

children. Ann Emerg Med 2003;42: 185-96.

2. Berg, R. A., F. W. Chapman, et al. Attenuated adult biphasic

shocks compared with weightbased monophasic shocks in a swine

model of prolonged pediatric ventricular fibrillation. Resuscitation

2004; 61: 189-197.

3. Berg, R. A., R. A. Samson, et al. Better outcome after pediatric

defibrillation dosage than adult dosage in a swine model of

pediatric ventricular fibrillation. J Am Coll Cardiol 2005;45: 786-9.

4. Clark, C. B., Y. Zhang, et al. Pediatric transthoracic defibrillation:

biphasic versus monophasic waveforms in an experimental model.

Resuscitation 2001;51: 159-63.

5. Faddy, S. C., J. Powell, et al. Biphasic and monophasic shocks

for transthoracic defibrillation: A meta analysis of randomized

controlled trials. Resuscitation 2003;8: 9-16.

6. Jorgenson D, Morgan C, Snyder D, et al. Energy attenuator for

pediatric application of an automated external defibrillator. Crit

Care Med 2002;30:S145-7.

7. Rossano, J. Q., L. Schiff, MA. Kenney MA. Atkins DL. "Survival

is not correlated with defibrillation dosing in pediatric out-of-

hospital ventricular fibrillation." Circulation 2003 ;108: IV-320-321.

8. Samson, R., R. Berg, et al. Use of automated external

defibrillators for children: an update. An advisory statement from

the Pediatric Advanced Life Support Task Force, International

Liaison Committee on Resuscitation. Resuscitation 2003;57: 237-

43.

9. Schneider, T., P. R. Martens, et al. Multicenter, randomized,

controlled trial of 150-J biphasic shocks compared with 200- to

360-J monophasic shocks in the resuscitation of out-of-hospital

cardiac arrest victims. Circulation 2000;102: 1780-1787.

BIBLIOGRAFIA